Livre, Chap. |
[1, 3] |
ὑπολαμβάνοντες
ἅμα
τοῦ
καλῶς
τὴν
|
αἰτίαν |
ἀρχὴν
εἶναι
τῶν
ὄντων
ἔθεσαν, |
[1, 1] |
δὲ
τὸ
διότι
καὶ
τὴν
|
αἰτίαν |
γνωρίζουσιν.
Διὸ
καὶ
τοὺς
ἀρχιτέκτονας |
[1, 3] |
ἴσμεν
ἁψάμενον
τούτων
τῶν
λόγων,
|
αἰτίαν |
δ'
ἔχει
πρότερον
Ερμότιμος
ὁ |
[1, 3] |
τοὺς
πρότερον
πρῶτος
τὸ
τὴν
|
αἰτίαν |
διελεῖν
εἰσήνεγκεν,
οὐ
μίαν
ποιήσας |
[1, 3] |
καὶ
ὅταν
ἀπορήσῃ
διὰ
τίν'
|
αἰτίαν |
ἐξ
ἀνάγκης
ἐστί,
τότε
παρέλκει |
[1, 2] |
ταὐτόματα
(τοῖς
μήπω
τεθεωρηκόσι
τὴν
|
αἰτίαν) |
ἢ
περὶ
τὰς
τοῦ
ἡλίου |
[1, 3] |
ἐν
τοῖς
οὖσιν
ὑπάρχειν
τιν'
|
αἰτίαν |
ἥτις
κινήσει
καὶ
συνάξει
τὰ |
[1, 1] |
δ'
ὅτι
οἱ
μὲν
τὴν
|
αἰτίαν |
ἴσασιν
οἱ
δ'
οὔ.
Οἱ |
[1, 3] |
μὲν
οὖν
τούτων
μόνην
τις
|
αἰτίαν |
νομίσειεν
ἂν
τὴν
ἐν
ὕλης |
[1, 7] |
μὲν
οὖν
τῶν
μίαν
τιθεμένων
|
αἰτίαν |
οἵαν
εἴπομεν,
ἔστω
ταῦτ'
εἰρημένα· |
[1, 3] |
φαμὲν
ἕκαστον,
ὅταν
τὴν
πρώτην
|
αἰτίαν |
οἰώμεθα
γνωρίζειν)
τὰ
δ'
αἴτια |
[1, 3] |
Εμπεδοκλῆς,
εὑρήσει
τὴν
μὲν
φιλίαν
|
αἰτίαν |
οὖσαν
τῶν
ἀγαθῶν
τὸ
δὲ |
[1, 3] |
οὐθενὶ
συνέβη
τὴν
τοιαύτην
συνιδεῖν
|
αἰτίαν |
πλὴν
εἰ
ἄρα
Παρμενίδῃ,
καὶ |
[1, 3] |
κινήσεως,
τετάρτην
δὲ
τὴν
ἀντικειμένην
|
αἰτίαν |
ταύτῃ,
τὸ
οὗ
ἕνεκα
καὶ |
[1, 7] |
δὲ
τῷ
τὴν
οὐσίαν
μηθενὸς
|
αἰτίαν |
τιθέναι
μηδὲ
τὸ
τί
ἐστι, |
[1, 4] |
δέ
τινων
ταύτην
τε
τὴν
|
αἰτίαν |
τιθέντων
καὶ
πρὸς
ταύτῃ
τὴν |
[1, 5] |
τοῦ
εὖ
καὶ
τοῦ
κακῶς
|
αἰτίαν |
τοῖς
στοιχείοις
ἀπέδωκεν
ἑκατέροις
ἑκατέραν, |
[1, 3] |
λέγεται
τετραχῶς,
ὧν
μίαν
μὲν
|
αἰτίαν |
φαμὲν
εἶναι
τὴν
οὐσίαν
καὶ |