Livre, Chap. |
[7, 17] |
ὑπερηρκότα,
οὐ
τῶν
ἐπιτυχόντων
εἶναι
|
ταῦτα |
ἀνθρώπων,
ψυχῆς
δὲ
γενναίας
ὑπὸ |
[7, 12] |
τῷ
Ἀχαιῶν.
ἡ
μὲν
δὴ
|
ταῦτα |
ἀπεκρίνατο·
Δίαιος
δὲ
οὐ
τὸν |
[7, 23] |
καὶ
χειρῶν
ἄκρων
καὶ
ποδῶν,
|
ταῦτα |
δὲ
τοῦ
Πεντελησίου
λίθου
πεποίηται· |
[7, 10] |
καὶ
Περσέως.
ὁ
μὲν
δὴ
|
ταῦτα |
ἔλεγεν
ὑπὸ
διδασκαλίᾳ
Καλλικράτους·
ἀναστὰς |
[7, 25] |
δ´
ἱεροί
τε
καὶ
ἁγνοί"
|
(ταῦτα |
Ἕλλησιν
ἦλθεν
ἐς
μνήμην,
ὅτε |
[7, 15] |
ὀργὴν
γενήσεσθαι.
ἅμα
τε
δὴ
|
ταῦτα |
ἐπεκηρυκεύετο
καὶ
ἤλαυνεν
ἐκ
Μακεδονίας |
[7, 11] |
ἀμύνειν
Ὠρωπίοις.
καί
τις
ἐξαγγέλλει
|
ταῦτα |
ἐς
τοὺς
Ἀθηναίους·
οἱ
δὲ |
[7, 15] |
κατεργασθῆναι
δι´
αὐτοῦ.
τούτῳ
μὲν
|
ταῦτα |
ἐσπευκότι
Δίαιος
ἠναντιοῦτο
ὑπὸ
ἀγνωμοσύνης· |
[7, 23] |
κατευθὺ
τῆς
ὁδοῦ,
χαλκοῦ
καὶ
|
ταῦτα, |
ἔστι
μὲν
Ποσειδῶν
καὶ
Ἡρακλῆς, |
[7, 8] |
τισὶν
ἐγκλήματα
ἦν
ἐς
Φίλιππον,
|
ταῦτα |
ἧκον
οἱ
ὁμοῦ
Μετέλλῳ
κρινοῦντες. |
[7, 8] |
Ἀχαιῶν
ἐφήβοις
τὰ
αὐτὰ
ἐπιτηδεύειν.
|
(ταῦτα |
μὲν
δὴ
καὶ
ἐς
πλέον |
[7, 24] |
ἐπὶ
τῷ
κάλλει
μετῄει
τιμή.
|
ταῦτα |
μὲν
οὕτως
ἐνομίζετο·
ἐς
δὲ |
[7, 20] |
τὸ
ἱερὸν
ἴασι
τοῦ
Αἰσυμνήτου.
|
ταῦτα |
μέν
σφισιν
οὕτω
δρᾶν
καθέστηκε, |
[7, 19] |
γῆν
ταύτην,
δηλώσει
μοι
καὶ
|
ταῦτα |
ὁ
λόγος
προδιηγησαμένῳ
πρότερον
ὁποῖα |
[7, 11] |
ἄλλην
ζημίαν·
ἐξέτισαν
δὲ
οὐδὲ
|
ταῦτα |
οἱ
Ἀθηναῖοι,
ἀλλὰ
ὑποσχέσεσι
καὶ |
[7, 18] |
δὲ
καὶ
ἐκφεύγοντα
ὑπὸ
ἰσχύος·
|
ταῦτα |
οἱ
ἐμβαλόντες
ἐπανάγουσιν
αὖθις
ἐς |
[7, 14] |
προσχωρῆσαι
ταύτας
πρὸς
τὸ
Ἀχαϊκόν.
|
(ταῦτα |
Ὀρέστου
λέγοντος
οἱ
ἄρχοντες
τῶν |
[7, 20] |
τοῖς
Πατρεῦσιν
ἱερά·
πεποίηται
δὲ
|
ταῦτα |
οὐκ
ἐν
ὑπαίθρῳ,
ἀλλὰ
ἔσοδος |
[7, 26] |
ἑτέρωθι
καὶ
Ἴσιδος,
λίθου
καὶ
|
ταῦτα |
Πεντελησίου.
τὴν
δὲ
Οὐρανίαν
σέβουσι |
[7, 21] |
Ἀροεύς
ἐστιν
αὐτοῖς
τὰ
ὀνόματα.
|
ταῦτα |
τὰ
ἀγάλματα
ἐν
τῇ
Διονύσου |
[7, 1] |
ἀρχῇ
παῖδα
ποιούμενος.
(καί
πως
|
ταῦτα |
τῷ
Ἴωνι
ἐγένετο
οὐκ
ἄπο |