Livre, Chap.
[12, 16]	χρωμένους εὐδαίμονας ἀποτελοῦντες· ἅπαντα γὰρ	τὰ	ἀγαθὰ πορίζουσι. Διττὰ δὲ ἀγαθά
[12, 38]	ἄλλῳ ξένῳ γειτονῶν, νομίσας τὸ	τὰ	ἀκίνητα κινεῖν ἀληθῶς τοῦτ´ εἶναι.
[12, 51]	ποῖον; Ἥλιον καὶ σελήνην καὶ	τὰ	ἄλλα ἄστρα, εἴπερ ψυχὴ περιάγει
[12, 27]	ἡμῖν τὸ χρυσοῦν γένος νικᾷ	τὰ	ἄλλα γένη. Καὶ οὕτω δὴ
[12, 12]	κοσμιώτερος εἴη ὁ ἄνθρωπος, καὶ	τὰ	ἄλλα ἰᾶσθαι ἐκέλευεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓʹ
[12, 51]	καὶ μὴ μόνον οἰώμεθα δεῖν	τὰ	ἀλλότρια ἄνευ κινδύνου λέγειν, ἀλλὰ
[12, 9]	μηδένα ἐθέλειν ἑκόντα ἄρχειν καὶ	τὰ	ἀλλότρια κακὰ μεταχειρίζεσθαι ἐπανορθοῦντα, ἀλλὰ
[12, 19]	πάλιν ἐγγράφοιεν, ἕως ὅτι μάλιστα	τὰ	ἀνθρώπεια ἤθη εἰς ὅσον ἐνδέχεται
[12, 16]	ἔπειτα τῶν θείων ἀγαθῶν ἐξέχεσθαι	τὰ	ἀνθρώπινα διδάξαντος τά τε θεῖα
[12, 29]	δριμὺν καὶ δικανικόν, πάλιν αὖ	τὰ	ἀντίστροφα ἀποδίδωσιν· ἰλιγγιῶν τε ἀπὸ
[12, 51]	καὶ ἐπὶ πάντα ἁρμόττοντες ἡμῖν	τὰ	ἄστρα φανοῦνται. Τίνος; Ἡλίου πᾶς
[12, 51]	περὶ τὰ αὐτὰ καὶ πρὸς	τὰ	αὐτὰ καὶ ἕνα λόγον καὶ
[12, 51]	ἐν τῷ αὐτῷ καὶ περὶ	τὰ	αὐτὰ καὶ πρὸς τὰ αὐτὰ
[12, 51]	μηδὲ περὶ ταὐτὰ μηδὲ πρὸς	τὰ	αὐτὰ μηδ´ ἐν ἑνὶ φερομένη
[12, 51]	ἡ μηδέποτε ὡσαύτως μηδὲ κατὰ	τὰ	αὐτὰ μηδ´ ἐν ταὐτῷ μηδὲ
[12, 6]	ἐγώ φημι, ὦ Καλλίκλεις, φιλοσόφου	τὰ	αὑτοῦ πράξαντος καὶ οὐ πολυπραγμονήσαντος
[12, 12]	τοῦ θήλεος. Εἶθ´ ἑξῆς διασύρας	τὰ	αὐτῷ συνήθη ἐπιφέρει λέγων· Ταῦτ´
[12, 30]	οἷς εἴρηται· Σκοπούντων ἡμῶν οὐ	τὰ	βλεπόμενα, ἀλλὰ τὰ μὴ βλεπόμενα·
[12, 52]	ὁ γενεσιουργὸς θεωρεῖται· καὶ τὸ	τὰ	γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως
[12, 30]	βλεπόμενα, ἀλλὰ τὰ μὴ βλεπόμενα·	τὰ	γὰρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τὰ δὲ
[12, 21]	τῶν λεγομένων ἀγαθῶν γίγνοιτό ποτε·	τὰ	γὰρ ὑπὸ τῶν πολλῶν λεγόμενα
[12, 12]	Πρῶτον μὲν γὰρ τρία ἦν	τὰ	γένη τῶν ἀνθρώπων, οὐχ ὥσπερ
[12, 29]	καὶ ἐν ἑκάστοις ἀπορῶν. Παντάπασι	τὰ	γιγνόμενα λέγεις, ὦ Σώκρατες. Ὅταν
[12, 1]	πολιτείᾳ, λόγος ἂν ἕτερος εἴη·	τὰ	γοῦν λεγόμενα πρὸς τῶν πολλῶν
[12, 51]	μὲν ἐν ἑνὶ τόπῳ κινεῖσθαι,	τὰ	δ´ ἐν πλείοσι φερόμενα. Ἔστι
[12, 29]	μὲν ὑπερηφάνως ἔχων, ὡς δοκεῖ,	τὰ	δ´ ἐν ποσὶν ἀγνοῶν τε
[12, 21]	εἶναι, τοῖς δὲ δικαίοις κακά·	τὰ	δὲ ἀγαθὰ τοῖς μὲν ἀγαθοῖς
[12, 46]	μὲν ἥμερα τρέφων καὶ τιθασσεύων,	τὰ	δὲ ἄργια ἀποκωλύων φύεσθαι, ξύμμαχον
[12, 50]	ἄλλα εἶναι, νόμῳ δὲ ἕτερα,	τὰ	δὲ δὴ δίκαια οὐδ´ εἶναι
[12, 50]	μὲν φύσει, τὰ δὲ τέχνῃ,	τὰ	δὲ διὰ τέχνην. Οὐκοῦν καλῶς;
[12, 51]	ἕδρᾳ που τοῦτο ἂν δρῴη,	τὰ	δὲ ἐν πλείοσι. Τὰ τὴν
[12, 52]	νοῦν τε κεκτῆσθαι φαμὲν ἀρετῆς,	τὰ	δὲ ἐναντία κακίας; Φαμέν. Τί
[12, 16]	μὲν ἀνθρώπινα εἰς τὰ θεῖα,	τὰ	δὲ θεῖα εἰς τὸν ἡγεμόνα
[12, 16]	ἀγαθά ἐστι, τὰ μὲν ἀνθρώπινα,	τὰ	δὲ θεῖα· ἤρτηται δὲ ἐκ
[12, 52]	Καὶ τὰ μὲν αἰσχρὰ τούτων,	τὰ	δὲ καλὰ φήσομεν; Ἀνάγκη. Καὶ
[12, 51]	τὰ μὲν κινεῖταί που, φήσω,	τὰ	δὲ μένει. Μῶν οὖν οὐκ
[12, 51]	ἢ τὰ μὲν αὐτῶν κινεῖται,	τὰ	δὲ μένει; τὰ μὲν κινεῖταί
[12, 51]	τῶν πάντων τὰ μὲν κινεῖσθαι,	τὰ	δὲ μένειν ἔθεμεν. Ναί. Τῶν
[12, 30]	βλεπόμενα· τὰ γὰρ βλεπόμενα πρόσκαιρα,	τὰ	δὲ μὴ βλεπόμενα αἰώνια. Καὶ
[12, 5]	πνεύματος λεγόμενά τε καὶ γραφόμενα,	τὰ	δὲ μὴ τοιαῦτα ἀπεδοκίμαζον, ὥσπερ
[12, 29]	μὲν ἐν οὐρανῷ προθυμοῖτο εἰδέναι,	τὰ	δὲ ὄπισθεν αὐτοῦ καὶ παρὰ
[12, 50]	κάλλιστα ἀπεργάζεσθαι φύσιν καὶ τύχην,	τὰ	δὲ σμικρότερα τέχνην, ἣν δὴ
[12, 50]	καὶ γενησόμενα τὰ μὲν φύσει,	τὰ	δὲ τέχνῃ, τὰ δὲ διὰ
[12, 50]	ἂν γίγνοιτο, ὄντα ἐν πρώτοις,	τὰ	δὲ φύσει καὶ φύσις, ἣν
[12, 10]	τὼ ὀφθαλμὼ καὶ τέλος πάντα	τὰ	δεινὰ παθόντες ἀνεσκινδυλεύθησαν. Ὧν οὐδένα
[12, 6]	τῆς φύσεως καὶ τὰ παθήματα	τὰ〉	διὰ τὴν ἐπιτήδευσιν ἑκάστου πράγματος,
[12, 6]	τοῦ θεοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος	τὰ	διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἃ
[12, 31]	βίᾳ, ἀλλ´ ἑκόντας πάντας πάντα	τὰ	δίκαια; Καλὸν μὲν ἡ ἀλήθεια,
[12, 46]	ἀδικεῖν ἐπαινῶν. Οὐκοῦν αὖ ὁ	τὰ	δίκαια λέγων λυσιτελεῖν φαίη ἂν
[12, 0]	τῷ προτέρῳ τῆς Πλάτωνος πρὸς	τὰ	Ἑβραίων λόγια συνῳδίας, ὡς ἐν
[12, 15]	Ἑλληνικὰ πειρᾶται ἀρχαιολογεῖν, ὡς ἐκεῖνος	τὰ	Ἑβραίων, τῶν τε ἐπὶ Τροίας
[12, 10]	Ἑβραίοις δίκαιοι καὶ προφῆται μνημονεύονται	τὰ	εἰρημένα πάντα πεπονθέναι, οἵ γε
[12, 16]	τὰ μείζονα πόλις, κτᾶται καὶ	τὰ	ἐλάττονα, εἰ δὲ μή, στέρεται
[12, 15]	βίους τῶν μετὰ τὸν κατακλυσμὸν	τὰ	Ἑλληνικὰ πειρᾶται ἀρχαιολογεῖν, ὡς ἐκεῖνος
[12, 44]	ὁρᾷς, ὦ Θρασύμαχε, ἔτι γὰρ	τὰ	ἔμπροσθεν ἐπισκεψώμεθα, ὅτι τὸν ὡς
[12, 0]	Εὐαγγελικῆς Προπαρασκευῆς ἐνθένδε ποθὲν ἤδη	τὰ	ἐνδέοντα τῷ προτέρῳ τῆς Πλάτωνος
[12, 46]	ἀνθρώπου, ὥστε τῷ μὴ δυναμένῳ	τὰ	ἐντὸς ὁρᾶν, ἀλλὰ τὸ ἔξω
[12, 29]	τά τε γᾶς ὑπένερθε καὶ	τὰ	ἐπίπεδα γεωμετροῦσα οὐρανοῦ τε ὕπερ
[12, 6]	ἀνθρώπων, ὃς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ	τὰ	ἔργα αὐτοῦ, τοῖς μὲν καθ´
[12, 49]	Οὐδείς. Ἀλλ´ οἷα δὴ εἰς	τὰ	ἔργα σοφοῦ ἀνδρὸς πολλαὶ ἐπίνοιαι
[12, 44]	καὶ τὸ παχὺ σφάζετε καὶ	τὰ	ἔρια περιβάλλεσθε καὶ τὰ πρόβατά
[12, 6]	ἀδικίας ἀπαλλάττεσθαι. Οἳ δ´ ἂν	τὰ	ἔσχατα ἀδικήσωσι καὶ διὰ τὰ
[12, 52]	ἀναλάβοιμι πτέρυγας καὶ κατασκηνώσαιμι εἰς	τὰ	ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καὶ γὰρ
[12, 16]	δὲ τὰ μὲν ἀνθρώπινα εἰς	τὰ	θεῖα, τὰ δὲ θεῖα εἰς
[12, 6]	σῶμα τὴν φύσιν αὐτοῦ καὶ	τὰ	θεραπεύματα καὶ τὰ παθήματα ἔνδηλα
[12, 14]	πότων διελέγοντο πρὸς ἀλλήλους καὶ	τὰ	θηρία μύθους, οἷοι δὴ καὶ
[12, 29]	ἀνθρώπους εἴη. Ἀλλ´ οὔτ´ ἀπολέσθαι	τὰ	κακὰ δυνατόν, ὦ Θεόδωρε (ὑπεναντίον
[12, 50]	συνωμολόγησαν νομοθετούμενοι. Καὶ δὴ καὶ	τὰ	καλὰ φύσει μὲν ἄλλα εἶναι,
[12, 51]	Ἄγει μὲν δὴ ψυχὴ πάντα	τὰ	κατ´ οὐρανὸν καὶ γῆν καὶ
[12, 51]	τά τε ἑστῶτα ἕστηκε καὶ	τὰ	κινούμενα κινεῖται; πῶς γὰρ οὔ;
[12, 8]	λογιστικοί τε ὦσι καὶ πάντα	τὰ	κομψὰ καὶ ὅσα πρὸς τάχος
[12, 42]	ὁ ταῦρος καὶ οὐ βρωθήσεται	τὰ	κρέα αὐτοῦ· ὁ δὲ κύριος
[12, 6]	(φησίν) ὅτε κρινεῖ ὁ θεὸς	τὰ	κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων, ὃς ἀποδώσει
[12, 21]	ἀθάνατον ὄντα καὶ κεκτημένον πάντα	τὰ	λεγόμενα ἀγαθὰ πλὴν δικαιοσύνης τε
[12, 21]	ἄνδρα τιθείμην, ὃς μὴ πάντα	τὰ	λεγόμενα καλὰ μετὰ δικαιοσύνης πράττοι
[12, 49]	τῶν ποιητῶν, αὐτὰ ἐφ´ ἑαυτῶν	τὰ	λεγόμενα οἶμαί σε εἰδέναι οἷα
[12, 49]	ἔτι πρὸς παιδείαν φανείη, εἰ	τὰ	λεγόμενα περὶ Ὁμήρου ἀληθῆ ἐστι.
[12, 16]	τῷ θεῷ ἱερωμένους, ὡς καὶ	τὰ	λόγια διδάσκει, ἄνδρας δικαίους, μισοῦντας
[12, 50]	ἂν εἴη· καὶ δὴ καὶ	τὰ	μεγάλα καὶ πρῶτα ἔργα καὶ
[12, 52]	ἀκούειν τὰ σμικρὰ χαλεπώτερον ἢ	τὰ	μεγάλα, φέρειν δὲ αὖ καὶ
[12, 52]	σμικρῶν εἰς τυραννίδας τε καὶ	τὰ	μέγιστα ἀφικομένους· τότε διὰ πάντα
[12, 16]	θάτερα· καὶ ἐὰν μὲν δέχηται	τὰ	μείζονα πόλις, κτᾶται καὶ τὰ
[12, 52]	κακίας; Πάνυ μὲν οὖν. Καὶ	τὰ	μὲν αἰσχρὰ τούτων, τὰ δὲ
[12, 16]	αὐτοῖς εἶναι διακελευστέον, τούτων δὲ	τὰ	μὲν ἀνθρώπινα εἰς τὰ θεῖα,
[12, 16]	πορίζουσι. Διττὰ δὲ ἀγαθά ἐστι,	τὰ	μὲν ἀνθρώπινα, τὰ δὲ θεῖα·
[12, 51]	ἢ τούτῳ πᾶν τοὐναντίον; ἢ	τὰ	μὲν αὐτῶν κινεῖται, τὰ δὲ
[12, 51]	κινεῖται; πῶς γὰρ οὔ; καὶ	τὰ	μέν γε ἐν μιᾷ ἕδρᾳ
[12, 16]	μή, στέρεται ἀμφοῖν. Ἔστι δὲ	τὰ	μὲν ἐλάττονα ὧν ἡγεῖται ὑγεία,
[12, 51]	Ναί. Τῶν δ´ αὖ κινουμένων	τὰ	μὲν ἐν ἑνὶ τόπῳ κινεῖσθαι,
[12, 29]	χαρίεσσα θεραπαινὶς ἀποσκῶψαι λέγεται, ὡς	τὰ	μὲν ἐν οὐρανῷ προθυμοῖτο εἰδέναι,
[12, 46]	πολυκεφάλου θρέμματος ἐπιμελήσεται ὥσπερ γεωργός,	τὰ	μὲν ἥμερα τρέφων καὶ τιθασσεύων,
[12, 21]	ἐγὼ μὲν γὰρ λέγω σαφῶς	τὰ	μὲν κακὰ λεγόμενα ἀγαθὰ τοῖς
[12, 51]	τῶν τότε, ὅτι τῶν πάντων	τὰ	μὲν κινεῖσθαι, τὰ δὲ μένειν
[12, 51]	αὐτῶν κινεῖται, τὰ δὲ μένει;	τὰ	μὲν κινεῖταί που, φήσω, τὰ
[12, 50]	τυγχάνουσι διανοούμενοι. Πάντως. Ἔοικε, φασί,	τὰ	μὲν μέγιστα αὐτῶν καὶ κάλλιστα
[12, 13]	οὐδὲν μεμνημένοι τῶν πρόσθεν) ἀλλὰ	τὰ	μὲν τοιαῦτα ἀπῆν πάντα, καρποὺς
[12, 29]	θῶπας λόγους· τοῦ δ´ αὖ	τὰ	μὲν τοιαῦτα πάντα δυναμένου ὀρθῶς
[12, 29]	τοιοῦτος ὑπὸ τῶν πολλῶν καταγελᾶται,	τὰ	μὲν ὑπερηφάνως ἔχων, ὡς δοκεῖ,
[12, 50]	γιγνόμενα καὶ γενόμενα καὶ γενησόμενα	τὰ	μὲν φύσει, τὰ δὲ τέχνῃ,
[12, 50]	τέχνῃ δὲ οὐδὲν τούτων. Καὶ	τὰ	μετὰ ταῦτα αὖ σώματα, γῆς
[12, 2]	ΠΛΑΤΩΝΑ Η ΠΙΣΤΙΣ ΤΥΓΧΑΝΕΙ Οὐκοῦν	τὰ	μετὰ ταῦτα εἴποιμεν ἡμεῖς ὅτι
[12, 30]	ἡμῶν οὐ τὰ βλεπόμενα, ἀλλὰ	τὰ	μὴ βλεπόμενα· τὰ γὰρ βλεπόμενα
[12, 51]	ἕπου. Πάντα γὰρ ταῦτα ἡμεῖς	τὰ	νῦν δὴ λεχθέντα ἆρ´ οὐκ
[12, 48]	γε ἡ πόλις, ἧς πέρι	τὰ	νῦν δὴ λεχθέντα ἡμῖν, εἴς
[12, 52]	ἐν τιμαῖς ταῖς μεγίσταις, ταράττῃ	τὰ	νῦν {ὅταν} ἐν ἅπασι τούτοις
[12, 14]	θηρία μύθους, οἷοι δὴ καὶ	τὰ	νῦν περὶ αὐτῶν λέγονται, καὶ
[12, 51]	ἐμὲ τῆς ἀποκρίσεως ὑμῖν δίκαιον	τὰ	νῦν προσλαμβάνειν. Εὖ λέγεις. Μὴ
[12, 52]	θεοὺς ἐξ ἀρχῆς διεπερανάμεθα, τούτῳ	τὰ	νῦν προσχρήσασθαι. Σὺ δ´, ὦ
[12, 51]	ἐπανερωτῶντες. Πῶς; Πότερον, ὦ Πρώταρχε,	τὰ	ξύμπαντα καὶ τόδε τὸ καλούμενον
[12, 21]	ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ	τὰ	ὅμοια. Ἃ δὴ μεταβαλὼν ὁ
[12, 27]	Καὶ παρ´ ἡμῖν ὁ θεῖος	τὰ	ὅμοια διδάσκει λόγος φάσκων· Συνήδομαι
[12, 19]	ἐπάκουσον ὅπως καὶ ὁ Πλάτων	τὰ	ὅμοια διερμηνεύει ἐν ἕκτῳ τῆς
[12, 8]	τοῦ μὴ πάνυ τι περὶ	τὰ	ὀνόματα καὶ τὰς λέξεις σπουδάζειν
[12, 5]	πνεῦμα θεῖον, διακριτικὸν πνευμάτων, ἐδοκίμαζον	τὰ	ὀρθῶς καὶ ἐξ ἁγίου πνεύματος
[12, 27]	Τόδε δὲ ἴσμεν, ὅτι ταῦτα	τὰ	πάθη ἐν ἡμῖν οἷον νεῦρα
[12, 12]	μαθεῖν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ	τὰ	παθήματα αὐτῆς. Ἡ γὰρ πάλαι
[12, 6]	αὐτοῦ καὶ τὰ θεραπεύματα καὶ	τὰ	παθήματα ἔνδηλα πάντα· οἷον, εἴ
[12, 6]	τά τε τῆς φύσεως καὶ	τὰ	παθήματα τὰ〉 διὰ τὴν ἐπιτήδευσιν
[12, 4]	ἀληθῆ. Πρότερον δὲ μύθοις πρὸς	τὰ	παιδία ἢ γυμνασίοις χρώμεθα. Ἔστι
[12, 52]	ἀεὶ βλέπων πλάττοι τις μετασχηματίζων	τὰ	πάντα, οἷον ἐκ πυρὸς ὕδωρ
[12, 51]	ἡμῖν αὐτοῖσιν· εἰ σταίη πως	τὰ	πάντα ὁμοῦ γενόμενα, καθάπερ πλεῖστοι
[12, 30]	ἐν τῷ ἀποθνήσκειν αὐτὸν λήψεται	τὰ	πάντα οὐδὲ συγκαταβήσεται αὐτῷ ἡ
[12, 52]	δὲ εἶναι λόγους οὐ μόνα	τὰ	παρὰ Μωσεῖ λόγιά φημι, ἀλλὰ
[12, 19]	ἄντικρυς τῶν ἐν νοητοῖς θειοτέρων	τὰ	παρὰ Μωσεῖ σύμβολα περιέχειν διδάσκοντος,
[12, 6]	ἀδικήματα ἀνίατοι γένωνται, ἐκ τούτων	τὰ	παραδείγματα γίγνεται· καὶ οὗτοι αὐτοὶ
[12, 16]	τὴν κατ´ αὐτὸν πολιτείαν καὶ	τὰ	περὶ συμβολαίων καὶ τοῦ κοινοῦ
[12, 46]	ἰσχυρὸν καὶ τὸν λέοντα καὶ	τὰ	περὶ τὸν λέοντα, τὸν δὲ
[12, 15]	τότε, ὅτε ἐγένετο ἡ φθορά,	τὰ	περὶ τοὺς ἀνθρώπους πράγματα, μυρίαν
[12, 13]	Γυμνοὶ δὲ καὶ ἄστρωτοι θυραυλοῦντες	τὰ	πολλὰ ἐνέμοντο. Τὸ γὰρ τῶν
[12, 6]	καὶ τελευτήσαντος ἦν πάντα ἢ	τὰ	πολλὰ ἐπί τινα χρόνον. Ταὐτὸν
[12, 50]	πού τινες ὡς πάντα ἐστὶ	τὰ	πράγματα γιγνόμενα καὶ γενόμενα καὶ
[12, 44]	μὴ βόσκουσι ποιμένες ἑαυτούς; οὐ	τὰ	πρόβατα βόσκουσιν οἱ ποιμένες; ἰδοὺ
[12, 44]	φυλάξαι, ἀλλὰ πιαίνειν οἴει αὐτὸν	τὰ	πρόβατα, καθ´ ὅσον ποιμήν ἐστιν,
[12, 44]	ποιμήν, οὗ οὐκ ἔστιν ἴδια	τὰ	πρόβατα, καταλείπει αὐτά, ἐπάκουσον καὶ
[12, 44]	καὶ τὰ ἔρια περιβάλλεσθε καὶ	τὰ	πρόβατά μου οὐ βόσκετε καὶ
[12, 52]	ποτε θνητῶν δημιουργῶν φαυλότερον, οἳ	τὰ	προσήκοντα αὐτοῖς ἔργα, ὅσῳπερ ἂν
[12, 6]	φρουρᾶς, οἷ μέλλει ἐλθοῦσα ἀνατλῆναι	τὰ	προσήκοντα πάθη. Προσήκει δὲ παντὶ
[12, 6]	εἶναι. Ὁ δὲ ἐκεῖσε ἀφικόμενος	τὰ	προσήκοντα πάσχει. Ἐνίοτε δὲ ἄλλην
[12, 50]	βούλονται λέγειν γένεσιν τὴν περὶ	τὰ	πρῶτα. Εἰ δὲ φανήσεται ψυχὴ
[12, 52]	ὁ νοῦς, εἰ καὶ μὴ	τὰ	ῥήματα, ἐν τοῖς Ἑβραίων λογίοις
[12, 11]	πρὸς τοῦ ὄφεως, ἄντικρυς μονονουχὶ	τὰ	ῥήματα μεταποιήσας ὁ Πλάτων ἐπάκουσον
[12, 17]	Μωσῆς ἐνομοθέτησεν εἰπών· Καὶ ἔσται	τὰ	ῥήματα ταῦτα, ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαί
[12, 12]	οἷα κωμῳδῷ χλευάζειν εἰωθότι καὶ	τὰ	σεμνὰ τῶν πραγμάτων ἀνατίθησιν, ἐν
[12, 52]	Ὁρᾶν μέν που καὶ ἀκούειν	τὰ	σμικρὰ χαλεπώτερον ἢ τὰ μεγάλα,
[12, 50]	ἔργων πλάττειν καὶ τεκταίνεσθαι πάντα	τὰ	σμικρότατα, ἃ δὴ τεχνικὰ πάντες
[12, 10]	τε κίνδυνον εὐθαρσῶς ὑπομεῖναι διδασκόντων,	τὰ	συνῳδὰ τῆς Πλάτωνος καὶ περὶ
[12, 20]	κάμνουσί τε καὶ ἀσθενῶς ἴσχουσι	τὰ	σώματα ἐν ἡδέσι τέ τισι
[12, 5]	τοῖς μύθοις πολὺ μᾶλλον ἢ	τὰ	σώματα ταῖς χερσίν. Ὧν δὲ
[12, 51]	που δοκοῦμέν γε, ὦ Πρώταρχε,	τὰ〉	τέτταρα ἐκεῖνα, πέρας καὶ ἄπειρον
[12, 22]	τοιούτων νομοθετεῖσθαι βεβαίως θαρροῦντα μέλη	τὰ	τὴν ὀρθότητα φύσει παρεχόμενα. Τοῦτο
[12, 6]	τὰ ἔσχατα ἀδικήσωσι καὶ διὰ	τὰ	τοιαῦτα ἀδικήματα ἀνίατοι γένωνται, ἐκ
[12, 52]	μέγιστα ἀφικομένους· τότε διὰ πάντα	τὰ	τοιαῦτα δῆλος εἶ μέμφεσθαι μὲν
[12, 51]	λόγον. Καί μοι ἐλεγχομένῳ περὶ	τὰ	τοιαῦτα ἐρωτήσεσι τοιαῖσδε ἀσφαλέστατα ἀποκρίνεσθαι
[12, 19]	καλὸν καὶ σῶφρον καὶ πάντα	τὰ	τοιαῦτα καὶ πρὸς ἐκεῖνο αὖ
[12, 3]	τε ἄλλαις φήμαις χρεὼν περὶ	τὰ	τοιαῦτα, οὕτω πολλαῖς καὶ σφόδρα
[12, 49]	μιμητικούς) λώβη ἔοικεν εἶναι πάντα	τὰ	τοιαῦτα τῆς τῶν ἀκουόντων διανοίας,
[12, 38]	φησιν· Ὃς δ´ ἂν ἐπεργάζηται	τὰ	τοῦ γείτονος ὑπερβαίνων τοὺς ὅρους,
[12, 7]	Ψυχικὸς γὰρ ἄνθρωπος οὐ δέχεται	τὰ	τοῦ πνεύματος τοῦ θεοῦ· μωρία
[12, 52]	τόπων, ὅσα Ἅιδην τε καὶ	τὰ	τούτων ἐχόμενα τῶν ὀνομάτων ἐπονομάζοντες
[12, 52]	Μωσεῖ λόγιά φημι, ἀλλὰ καὶ	τὰ	τῶν ἄλλων μετὰ Μωσέα θεοφιλῶν
[12, 1]	γὰρ εἰ καὶ μετρίως κατεσκεύασται	τὰ	τῶν νόμων, εἷς τῶν καλλίστων
[12, 49]	γε τῶν τῆς μουσικῆς χρωμάτων	τὰ	τῶν ποιητῶν, αὐτὰ ἐφ´ ἑαυτῶν
[12, 6]	καὶ βασιλέων καὶ δυναστῶν καὶ	τὰ	τῶν πολέμων πραξάντων γεγονότας· οὗτοι
[12, 20]	τε καὶ ἀναγκάσει, μὴ πείθων,	τὰ	τῶν σωφρόνων τε καὶ ἀνδρείων
[12, 50]	οὕτως, ἆρ´ οὐκ ἐξ ἀνάγκης	τὰ	ψυχῆς συγγενῆ πρότερα ἂν εἴη
[12, 51]	φανείη πρεσβυτέρα σώματος οὖσα, καὶ	τὰ	ψυχῆς τῶν τοῦ σώματος ἔσοιτο
[12, 28]	φανείη πρεσβυτέρα σώματος οὖσα, καὶ	τὰ	ψυχῆς τῶν τοῦ σώματος ἔσοιτο
[12, 12]	μέλλοντες ταριχεύειν ἢ ὥσπερ οἱ	τὰ	ᾠὰ ταῖς θριξίν. Ὅντινα δὲ
[12, 12]	τοὺς ἀνθρώπους δίχα, ὥσπερ οἱ	τὰ	ὦτα τέμνοντες καὶ μέλλοντες ταριχεύειν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 25/09/2008