Livre, Chap.
[12, 52]	παρῆν τοῖς νῦν δὴ λεγομένοις	ὡς	ἀγαθοί γε ὄντες πᾶσαν ἀρετὴν
[12, 52]	καὶ βέλτιστε, θῶμέν σε λέγοντα	ὡς	ἀγνοοῦντάς τε καί, {δέον{ τας}
[12, 10]	πεπονθέναι, οἵ γε δικαιότατοι ὄντες	ὡς	ἀδικώτατοι ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐν φόνῳ
[12, 52]	δῆλος εἶ μέμφεσθαι μὲν θεοὺς	ὡς	αἰτίους ὄντας τῶν τοιούτων διὰ
[12, 6]	ὡς ἐγῷμαι, ἐγὼ δὲ λόγον·	ὡς	ἀληθῆ γὰρ ὄντα σοι λέξω
[12, 44]	ἄρχοντας ἐν ταῖς πόλεσι, τοὺς	ὡς	ἀληθῶς ἄρχοντας, ἑκόντας οἴει ἄρχειν;
[12, 29]	δικαιότατος. Περὶ τοῦτο καὶ ἡ	ὡς	ἀληθῶς δεινότης ἀνδρὸς καὶ ἡ
[12, 44]	τὰ ἔμπροσθεν ἐπισκεψώμεθα, ὅτι τὸν	ὡς	ἀληθῶς ἰατρὸν τὸ πρῶτον ὁριζόμενος
[12, 44]	ἰατρὸν τὸ πρῶτον ὁριζόμενος τὸν	ὡς	ἀληθῶς ποιμένα, οὐκέτι ᾤου δεῖν
[12, 8]	οὐδὲν ἐπιτρεπτέον ἀρχῆς ἐχόμενον καὶ	ὡς	ἀμαθέσιν ὀνειδιστέον, ἂν καὶ πάνυ
[12, 6]	ἀλήθειαν ἀσκῶν πειράσομαι τῷ ὄντι	ὡς	ἂν δύνωμαι βέλτιστος ὢν καὶ
[12, 31]	καὶ ἐν ταῖς Ἑβραίων γραφαῖς,	ὡς	ἂν περὶ θεοῦ ζηλοῦντος ἢ
[12, 1]	εἰσαγομένοις καὶ τὴν ἕξιν ἀτελέσιν,	ὡς	ἂν τὰς ψυχὰς νηπίοις, ἁπλούστερον
[12, 29]	αἰσθάνονται) τοῖς δ´ ἐναντίως ἢ	ὡς	ἀνδραπόδοις τραφεῖσι πᾶσιν. Οὗτος δὴ
[12, 6]	οὐδεὶς πεποίηκε μεγάλαις τιμωρίαις συνεχόμενον	ὡς	ἀνίατον· οὐ γάρ, οἶμαι, ἐξῆν
[12, 3]	φαινόμεθα τοὺς ἔμπροσθεν λόγους διεξελθεῖν,	ὡς	ἄρα αἱ τῶν τελευτησάντων ψυχαὶ
[12, 29]	καὶ περὶ τῶν θεοφιλῶν προφητῶν,	ὡς	ἄρα δι´ ἀκρότητα φιλοσοφίας ἐν
[12, 29]	οὐ πάνυ τι ῥᾴδιον πεῖσαι	ὡς	ἄρα οὐχ ὧν ἕνεκα οἱ
[12, 20]	λόγος εἰς ταὐτὸν περιφερόμενος ἥκειν,	ὡς	ἄρα παιδεία μέν ἐσθ´ ἡ
[12, 21]	οὐκ ὀρθῶς λέγεται. Λέγεται γὰρ	ὡς	ἄριστον μὲν ὑγιαίνειν, δεύτερον δὲ
[12, 26]	τούτου ἕτοιμοι τῷ λόγῳ διαμάχεσθαι,	ὡς	γέγονεν ἡ εἰρημένη πολιτεία καὶ
[12, 52]	δὲ λέληθε περὶ τοῦτο αὐτὸ	ὡς	γένεσις ἕνεκα ἐκείνου γίνεται πᾶσα,
[12, 29]	Τὰ δὲ δὴ γένη ὑμνούντων,	ὡς	γενναῖός τις ἑπτὰ πάππους πλουσίους
[12, 6]	καὶ Γοργίας, οὐκ ἔχετε ἀποδεῖξαι	ὡς	δεῖ ἄλλον τινὰ βίον ζῆν
[12, 25]	ἂν τιθείμην ταύτην τὴν ψῆφον,	ὡς	δεῖ ποτε μέθῃ χρῆσθαι ταύτην
[12, 29]	συνόντες, ταῦτα δὴ καὶ παντάπασιν	ὡς	δεινοὶ καὶ πανοῦργοι ἀνοήτων τινῶν
[12, 29]	καταγελᾶται, τὰ μὲν ὑπερηφάνως ἔχων,	ὡς	δοκεῖ, τὰ δ´ ἐν ποσὶν
[12, 48]	Εὐλίμενος μὲν οὖν ταύτη γε,	ὡς	δυνατόν ἐστι μάλιστα, ὦ ξένε.
[12, 51]	τῇ τοῦ νοῦ περιόδῳ πάντως	ὡς	δυνατὸν οἰκειοτάτην τε καὶ ὁμοίαν.
[12, 6]	ὃν σὺ μὲν ἡγήσῃ μῦθον,	ὡς	ἐγῷμαι, ἐγὼ δὲ λόγον· ὡς
[12, 28]	μὴν ὁμολογήσαντες ἐν τοῖς πρόσθεν	ὡς	εἰ ψυχὴ φανείη πρεσβυτέρα σώματος
[12, 51]	μὴν ὁμολογήσαντες ἐν τοῖς πρόσθεν	ὡς	εἰ ψυχὴ φανείη πρεσβυτέρα σώματος
[12, 10]	Ἕλλησιν ἐπιζητήσας ὅμοιον ἂν εὕροις,	ὡς	εἰκότως τινὰ φάναι τὸν φιλόσοφον
[12, 15]	κατακλυσμὸν τὰ Ἑλληνικὰ πειρᾶται ἀρχαιολογεῖν,	ὡς	ἐκεῖνος τὰ Ἑβραίων, τῶν τε
[12, 6]	λογίζομαι συμβαίνειν· ὁ θάνατος τυγχάνει,	ὡς	ἐμοὶ δοκεῖ, οὐδὲν ἄλλο ἢ
[12, 7]	εἰς ἀνθρώπους ἀπαιδεύτους· σχεδὸν γάρ,	ὡς	ἐμοὶ δοκεῖ, οὐκ ἔστι τούτων
[12, 18]	τροφὴν ἀφορισάμενος ὁ λόγος οὗτος,	ὡς	ἐμοὶ φαίνεται, νῦν βούλοιτ´ ἂν
[12, 29]	ἐστιν ὁ λεγόμενος γραῶν ὕθλος,	ὡς	ἐμοὶ φαίνεται, τὸ δὲ ἀληθὲς
[12, 8]	ἐπίστωνται, καὶ τὰς ἀρχὰς δοτέον	ὡς	ἔμφροσι. Πῶς γὰρ ἄν, ὦ
[12, 0]	πρὸς τὰ Ἑβραίων λόγια συνῳδίας,	ὡς	ἐν ἁρμονίᾳ συμφώνου λύρας, ἀποδώσει,
[12, 52]	ἐξ ἀθλίων εὐδαίμονας γεγονέναι καὶ	ὡς	ἐν κατόπτροις αὐτῶν ταῖς πράξεσιν
[12, 50]	πέρι καὶ δὴ καὶ γενέσεως,	ὡς	ἐν πρώτοις ἐστὶ σωμάτων ἔμπροσθεν
[12, 2]	ἡμεῖς ὅτι σὺ μὲν ἐπαινεῖς,	ὡς	ἔοικας, ὦ Τυρταῖε, μάλιστα τοὺς
[12, 9]	τῷ ἀρχομένῳ. Ὧν δὴ ἕνεκα,	ὡς	ἔοικε, μισθὸν δεῖ ὑπάρχειν τοῖς
[12, 35]	γʹ Πολιτείας φησίν· Ἕτερα δή,	ὡς	ἔοικε, τοῖς φύλαξιν εἰρήκαμεν, ἃ
[12, 18]	ἀνθρώπων. Οὐ γὰρ ταῦτα ἡγουμένων,	ὡς	ἔοικεν, εἶναι παιδείαν ὁ νῦν
[12, 29]	ἄκρως φιλοσοφοῦντος διεξιών· Λέγωμεν δή,	ὡς	ἔοικεν, ἐπεὶ σοί γε δοκεῖ,
[12, 5]	παρήσομεν. Πρῶτον μὲν δὴ ἡμῖν,	ὡς	ἔοικεν, ἐπιστατητέον τοῖς μυθοποιοῖς καὶ
[12, 51]	χαλεπὸν οὐδὲν ἔτι διαρρήδην εἰπεῖν	ὡς,	ἐπειδὴ ψυχὴ μέν ἐστιν ἡ
[12, 52]	εἴη χαλεπὸν ἐνδείξασθαι τοῦτό γε,	ὡς	ἐπιμελεῖς〉 σμικρῶν εἰσὶ θεοὶ οὐχ
[12, 5]	καὶ λαμβάνειν ἐν ταῖς ψυχαῖς	ὡς	ἐπιτοπολὺ ἐναντίας δόξας ἐκείναις ἅς,
[12, 48]	ἀντεμπίπλαιτ´ ἄν· οὗ μεῖζον κακόν,	ὡς	ἔπος εἰπεῖν, πόλει ἀνθ´ ἑνὸς
[12, 32]	ὅτι πολὺ κρατεῖται ἐν ἅπασιν,	ὡς	ἔπος εἰπεῖν, τὸ γένος τοῦ
[12, 33]	καὶ τὸ ζῷον αὐτό, κτῆμα	ὡς	ἔστι καλόν, ἐπαινοῖ, ἄλλος δέ
[12, 51]	λόγου ἂν ἑπόμενοι βέλτιον λέγοιμεν,	ὡς	ἔστιν, ἃ πολλάκις εἰρήκαμεν, ἄπειρόν
[12, 6]	μόνος οὗτος ἠρεμεῖ ὁ λόγος,	ὡς	εὐλαβητέον ἐστὶ τὸ ἀδικεῖν μᾶλλον
[12, 1]	παραδίδοται μετὰ τοῦ δεῖν πιστεύειν	ὡς	θεοῦ λόγοις τοῖς ἐμφερομένοις παρακελεύεσθαι,
[12, 31]	μὴ τοῦτο ἦν οὕτως ἔχον,	ὡς	καὶ νῦν αὐτὸ ᾕρηχ´ ὁ
[12, 40]	προβάτου ζῶντα διπλᾶ ἀποτίσει ἐπάκουσον	ὡς	καὶ ὁ Πλάτων τούτοις ἕπεται
[12, 16]	καθίστησι τοὺς τῷ θεῷ ἱερωμένους,	ὡς	καὶ τὰ λόγια διδάσκει, ἄνδρας
[12, 13]	τῶν ἐπὶ Κρόνου· τόνδε δ´,	ὡς	λόγος ἐπὶ Διὸς εἶναι, τὸν
[12, 51]	πορισαμένη πυρὸς ἤ τινος ἀέρος,	ὡς	λόγος ἐστί τινων, ὠθεῖ βίᾳ
[12, 46]	ἔφη. Λέγωμεν δὴ τῷ λέγοντι	ὡς	λυσιτελεῖ τούτῳ ἀδικεῖν τῷ ἀνθρώπῳ,
[12, 51]	μεσημβρίᾳ ἐπαγόμενοι, ποιησώμεθα τὴν ἀπόκρισιν,	ὡς	νοῦν ποτε ἤδη τοῖς ὄμμασιν
[12, 51]	οἱ σοφοί, ὄντως ἑαυτοὺς σεμνύνοντες,	ὡς	νοῦς ἐστι βασιλεὺς ἡμῖν οὐρανοῦ
[12, 21]	ΩΙΔΑΣ Τοὺς ποιητὰς ἀναγκάζετε λέγειν	ὡς	ὁ μὲν ἀγαθὸς ἀνὴρ σώφρων
[12, 21]	φησὶ δεῖν τοὺς ποιητὰς λέγειν,	ὡς	ὁ μὲν ἀγαθὸς ἀνὴρ σώφρων
[12, 18]	δὴ λόγος ἡμῖν ὁμολογηθεὶς μενέτω,	ὡς	οἵ γε ὀρθῶς πεπαιδευμένοι σχεδὸν
[12, 29]	θεὸς οὐδαμῆ οὐδαμῶς ἄδικος, ἀλλ´	ὡς	οἷόν τε δικαιότατος, καὶ οὐκ
[12, 21]	ἀρετῆς ἁπάσης, ἔλαττον δέ, ἐὰν	ὡς	ὀλίγιστον ὁ τοιοῦτος χρόνον ἐπιζῴη.
[12, 46]	εἰπόντος· Καὶ ἐν τῷ μέσῳ	ὡς	ὁμοίωμα τεσσάρων ζῴων. Καὶ ἡ
[12, 27]	Καὶ οὕτω δὴ περὶ θαυμάτων	ὡς	ὄντων ἡμῶν μῦθος ἀρετῆς σεσωσμένος
[12, 20]	καὶ πρεσβυτάτοις δι´ ἐμπειρίαν ξυνδεδογμένον	ὡς	ὄντως ὀρθός ἐστιν. Ἵν´ οὖν
[12, 14]	ΖΩΙΟΙΣ ΩΜΙΛΟΥΝ Πάλιν Μωσέως ἀναγράψαντος	ὡς	ὅτι ἦν ὁ ὄφις φρονιμώτερος
[12, 51]	καὶ ἔτι πάντη καλλίονα; Δῆλον	ὡς	οὐδαμόθεν ἄλλοθεν, ὦ Σώκρατες. Οὐ
[12, 19]	φιλοσόφοις καὶ ἀπιστήσουσιν ἡμῖν λέγουσιν	ὡς	οὐκ ἄν ποτε ἄλλως εὐδαιμονήσειε
[12, 51]	μὴν καὶ νοῦς ἄνευ ψυχῆς	ὡς	οὐκ ἄν ποτε γενοίσθην. Οὐ
[12, 48]	κέκτηται τραχεῖα τε οὖσα δῆλον	ὡς	οὐκ ἂν πολυφόρος τ´ εἴη
[12, 51]	μῆκος ἡμῖν ὑπολογιζόμενος, ὦ Σώκρατες,	ὡς	οὐκ ἀπεχθησόμενος. Καλῶς εἶπας. Ἀρξώμεθα
[12, 52]	ἥδε ἡ γερουσία, περὶ θεῶν	ὡς	οὐκ οἶσθα ὅ τι λέγεις,
[12, 50]	ἀσέβειαί τε ἀνθρώποις ἐμπίπτουσι νέοις,	ὡς	οὐκ ὄντων θεῶν οἵους ὁ
[12, 25]	ΠΟΣΙΝ Εἰ μέν τις πόλις,	ὡς	οὔσης σπουδῆς, τῷ ἐπιτηδεύματι τῷ
[12, 49]	ἐφ´ ἑαυτῶν παρεστάναι ἰδίᾳ συγγιγνόμενοι,	ὡς	οὔτε οἰκίαν οὔτε πόλιν τὴν
[12, 25]	ἅπασι τούτοις χρηστέον· εἰ δ´	ὡς	παιδιᾷ τε καὶ ἐξέσται τῷ
[12, 50]	ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ Λέγουσί πού τινες	ὡς	πάντα ἐστὶ τὰ πράγματα γιγνόμενα
[12, 1]	ἐξ ἑνὸς στόματος πάντας συμφωνεῖν	ὡς	πάντα καλῶς κεῖται θέντων θεῶν,
[12, 2]	βουληθεὶς λέγει ταῦτα; δηλονότι τόδε,	ὡς	παντὸς μᾶλλον καὶ ὁ τῇδε
[12, 36]	ἔτεσιν ἄρρενα ἢ θῆλυν νομίζων	ὡς	πατέρα ἢ μητέρα διευλαβείσθω. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[12, 10]	εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν·	ὡς	περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν. Ἀλλὰ
[12, 27]	Αὐτῷ δὲ πρὸς ἑαυτὸν πότερον	ὡς	πολεμίῳ πρὸς πολέμιον διανοητέον, ἢ
[12, 27]	ἅμα καὶ κάκιστον. Ταῦτα γὰρ	ὡς	πολέμου ἐν ἑκάστοις ἡμῶν ὄντος
[12, 49]	ἀληθῆ ἐστι. Λέγεται γάρ που	ὡς	πολλὴ ἀμέλεια περὶ αὐτὸν ἦν
[12, 18]	δὴ τὴν παιδείαν μηδαμοῦ ἀτιμάζειν,	ὡς	πρῶτον τῶν καλλίστων τοῖς ἀρίστοις
[12, 8]	τοὺς δὲ τοὐναντίον ἔχοντας τούτοις	ὡς	σοφούς τε προσρητέον, ἂν καί,
[12, 32]	πολλά, τὸ δὲ ὅλον ἔχει	ὡς	σὺ λέγεις. Οὐδὲν ἄρα ἐστίν,
[12, 29]	καὶ χαρίεσσα θεραπαινὶς ἀποσκῶψαι λέγεται,	ὡς	τὰ μὲν ἐν οὐρανῷ προθυμοῖτο
[12, 51]	ἡμεῖς τοῖς ἔμπροσθεν ὁμολογούμενον ξυμφήσωμεν,	ὡς	ταῦθ´ οὕτως ἔχει; καὶ μὴ
[12, 21]	καὶ ἐγώ που τάδε λέγομεν,	ὡς	ταῦτά ἐστι ξύμπαντα δικαίοις μὲν
[12, 51]	ἔχει καὶ ξυγγενῶς ἔρχεται, δῆλον	ὡς	τὴν ἀρίστην ψυχὴν φατέον ἐπιμελεῖσθαι
[12, 4]	μῦθον λέγομεν. Τοῦτο δέ που	ὡς	τὸ ὅλον εἰπεῖν ψεῦδος, ἔνι
[12, 52]	περὶ τὸ πᾶν, ἢ γινώσκοντες	ὡς	τὸ παράπαν οὐδενὸς τῶν τοιούτων
[12, 52]	καὶ τοιοῦτος γίγνεται ἅπας ἡμῶν	ὡς	τὸ πολύ. Τὸ γοῦν εἰκός.
[12, 25]	δὲ πάμπολλα ἄν τις λέγοι,	ὡς	τοῖς νοῦν τε καὶ νόμον
[12, 8]	οὕτω κείσθω δεδογμένον καὶ λεγόμενον,	ὡς	τοῖς ταῦτα ἀμαθαίνουσι τῶν πολιτῶν
[12, 18]	τε ἑκάστων τὰς τροφὰς λέγομεν	ὡς	τὸν μὲν πεπαιδευμένον ἡμῶν ὄντα
[12, 35]	ἦν δ´ ἐγώ, καὶ πενία·	ὡς	τοῦ μὲν τρυφὴν καὶ ἀργίαν
[12, 25]	χρήσεται μετὰ νόμων καὶ τάξεως,	ὡς	τοῦ σωφρονεῖν εἵνεκα μελέτῃ χρωμένη,
[12, 43]	μηδ´ οὕτω σφόδρα φυλάξωσι μηδὲν	ὡς	τοὺς ἐγγόνους, ὅ τι αὐτοῖς
[12, 52]	Πείσωμεν τὸν νεανίαν τοῖς λόγοις,	ὡς	τῷ τοῦ παντὸς ἐπιμελουμένῳ πρὸς
[12, 6]	σκοπῶ ὅπως ἀποφανοῦμαι τῷ κριτῇ	ὡς	ὑγιεστάτην τὴν ψυχήν. Χαίρειν οὖν
[12, 32]	πῶς; Ἀλλ´ ἔστι γάρ, οἶμαι,	ὡς	φήσομεν, καὶ γυνὴ ἰατρική, ἡ
[12, 43]	οἱ ἐν τῇ πόλει ἀδελφοί,	ὡς	φήσομεν πρὸς αὐτοὺς μυθολογοῦντες, ἀλλ´
[12, 3]	εὐχόμενος ὁρᾶσθαι ὑπὲρ τοῦ λαοῦ,	ὡς	φροντίδα ποιούμενος τῶν ἐπὶ γῆς
[12, 43]	φυλακήν, τοὺς δ´ εἰς ἐπικουρίαν,	ὡς	{χρης{ ι} μοῦ ὄντος τότε

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 25/09/2008