Livre, Chap. |
[12, 31] |
πάντα
τὰ
δίκαια;
Καλὸν
μὲν
|
ἡ |
ἀλήθεια,
ὦ
ξένε,
καὶ
μόνιμον· |
[12, 29] |
ἀπορίαν
ἐμπίπτων
ὑπὸ
ἀπειρίας,
καὶ
|
ἡ |
ἀσχημοσύνη
δεινή,
δόξαν
ἀβελτερίας
παρεχομένη. |
[12, 12] |
γὰρ
πάλαι
ἡμῶν
φύσις
οὐχὶ
|
ἡ |
αὐτὴ
ἦν
ἥπερ
νῦν,
ἀλλ´ |
[12, 32] |
Καὶ
γυναικὸς
ἄρα
καὶ
ἀνδρὸς
|
ἡ |
αὐτὴ
φύσις
εἰς
φυλακὴν
πόλεως, |
[12, 11] |
ὅδε
ὁ
κόσμος
ὅτε
ἐγένετο
|
ἡ |
Ἀφροδίτη
εἰπών,
οὕτω
τὸν
κόσμον |
[12, 11] |
αὐτοῖς
ῥήμασι
τάδε·
Ὅτε
ἐγένετο
|
ἡ |
Ἀφροδίτη,
εἱστιῶντο
οἱ
θεοί,
οἵ |
[12, 21] |
Ἐντεῦθεν
γοῦν
αὐτῷ
καὶ
κατάρχεται
|
ἡ |
βίβλος
φήσαντι·
Μακάριος
ἀνὴρ
ὃς |
[12, 52] |
ὅδε
καὶ
ξύμπασα
ἡμῶν
ἥδε
|
ἡ |
γερουσία,
περὶ
θεῶν
ὡς
οὐκ |
[12, 14] |
ὁ
ὄφις
τῇ
γυναικὶ
καὶ
|
ἡ |
γυνὴ
τῷ
ὄφει
καὶ
τὰς |
[12, 32] |
ἡ
δ´
οὔ,
καὶ
μουσική,
|
ἡ |
δ´
ἄμουσος
φύσει.
Τί
μήν; |
[12, 32] |
Ἔστιν
ἄρα
καὶ
φυλακικὴ
γυνή,
|
ἡ |
δ´
οὔ·
ἢ
οὐ
τοιαύτην |
[12, 32] |
ὡς
φήσομεν,
καὶ
γυνὴ
ἰατρική,
|
ἡ |
δ´
οὔ,
καὶ
μουσική,
ἡ |
[12, 29] |
γνῶσις
σοφία
καὶ
ἀρετὴ
ἀληθινή,
|
ἡ |
δὲ
ἄγνοια
ἀμαθία
καὶ
κακία |
[12, 32] |
τε
καὶ
μισόσοφος;
καὶ
θυμοειδής,
|
ἡ |
δὲ
ἄθυμος;
Ἔστι
καὶ
ταῦτα. |
[12, 32] |
δὲ
ἄρα
οὔ〉
οὐδὲ
πολεμική,
|
ἡ |
δὲ
ἀπόλεμος
καὶ
οὐ
φιλογυμναστική; |
[12, 29] |
πόλει
κεῖται
αὐτοῦ
καὶ
ἐπιδημεῖ·
|
ἡ |
δὲ
διάνοια,
ταῦτα
πάντα
ἡγησαμένη |
[12, 32] |
φυλακὴν
πόλεως,
πλὴν
ὅσῳ
ἀσθενεστέρα,
|
ἡ |
δὲ
ἰσχυροτέρα
ἐστί.
Φαίνεται.
Καὶ |
[12, 51] |
ἀρχὴ
κινήσεως.
Ἆρ´
οὖν
οὐχ
|
ἡ |
δι´
ἕτερον
ἐν
ἄλλῳ
γιγνομένη |
[12, 25] |
ἂν
εἴη
γεωργήματα
καὶ
πᾶσα
|
ἡ |
δίαιτα.
Καὶ
Μωσῆς
δὲ
προλαβὼν |
[12, 6] |
τε
εἶ
σαυτῷ
βοηθῆσαι,
ὅταν
|
ἡ |
δίκη
σοι
ᾖ
καὶ
ἡ |
[12, 30] |
τὰ
πάντα
οὐδὲ
συγκαταβήσεται
αὐτῷ
|
ἡ |
δόξα
αὐτοῦ.
Ἀλλὰ
μηδὲ
τὰς |
[12, 21] |
πλουτήσῃ
ἄνθρωπος
καὶ
ὅταν
πληθυνθῇ
|
ἡ |
δόξα
τοῦ
οἴκου
αὐτοῦ.
Ἐπὶ |
[12, 30] |
πλουτήσῃ
ἄνθρωπος
καὶ
ὅταν
πληθυνθῇ
|
ἡ |
δόξα
τοῦ
οἴκου
αὐτοῦ·
ὅτι |
[12, 1] |
ξένε,
κελεύεις.
Εἰκότως
δῆτα
καὶ
|
ἡ |
Ἑβραίων
προλαβοῦσα
γραφὴ
τῆς
τῶν |
[12, 26] |
τῷ
λόγῳ
διαμάχεσθαι,
ὡς
γέγονεν
|
ἡ |
εἰρημένη
πολιτεία
καὶ
ἔστι
καὶ |
[12, 45] |
ὠδῖνα
ἐγείρειν
τε
καὶ
ἀποπαύειν
|
ἡ |
ἐμὴ
τέχνη
δύναται.
~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
ΜϚ |
[12, 1] |
ἂν
τὰς
ψυχὰς
νηπίοις,
ἁπλούστερον
|
ἡ |
ἐν
ταῖς
θείαις
γραφαῖς
ἀνάγνωσις |
[12, 30] |
εἰσι·
καί·
Ἀρκετὸν
τῇ
ἡμέρᾳ
|
ἡ |
κακία
αὐτῆς.
Λέγει
δὲ
καὶ |
[12, 8] |
σμικρότατον
εἶδος;
οὐκ
ἔστιν.
Ἀλλ´
|
ἡ |
καλλίστη
καὶ
μεγίστη
τῶν
ξυμφωνιῶν |
[12, 6] |
τὸν
κόσμον,
ἵνα
δὴ
δικαία
|
ἡ |
κρίσις
ᾖ.
Καὶ
ἑξῆς
ἐπιφέρει· |
[12, 6] |
ἡ
δίκη
σοι
ᾖ
καὶ
|
ἡ |
κρίσις,
ἣν
νῦν
ἐγὼ
ἔλεγον, |
[12, 51] |
Ὀρθότατα
λέγεις.
Οὐκοῦν
αὕτη
γε
|
ἡ |
μηδέποτε
ὡσαύτως
μηδὲ
κατὰ
τὰ |
[12, 26] |
καὶ
γενήσεταί
γε,
ὅταν
αὐτὴ
|
ἡ |
Μοῦσα
πόλεως
ἐγκρατὴς
γένηται.
Οὐ |
[12, 51] |
εἰ
μέν,
ὦ
θαυμάσιε,
φῶμεν,
|
ἡ |
ξύμπασα
οὐρανοῦ
ὁδὸς
ἅμα
καὶ |
[12, 46] |
ὡς
ὁμοίωμα
τεσσάρων
ζῴων.
Καὶ
|
ἡ |
ὅρασις
αὐτῶν
ὁμοίωμα
ἀνθρώπου
ἐπ´ |
[12, 29] |
ὡς
ἀληθῶς
δεινότης
ἀνδρὸς
καὶ
|
ἡ |
οὐδένειά
τε
καὶ
ἀνανδρία.
Ἡ |
[12, 20] |
ὡς
ἄρα
παιδεία
μέν
ἐσθ´
|
ἡ |
παίδων
ὁλκή
τε
καὶ
ἀγωγὴ |
[12, 51] |
διακομίζει
τὸ
τοιοῦτον,
καθάπερ
ἡμᾶς
|
ἡ |
παρ´
ἡμῖν
ψυχὴ
πάντη
περιφέρει· |
[12, 11] |
οἷον
δὴ
εὐωχίας
οὔσης,
ἀφίκετο
|
ἡ |
Πενία
καὶ
ἦν
περὶ
τὰς |
[12, 51] |
ὡς,
ἐπειδὴ
ψυχὴ
μέν
ἐστιν
|
ἡ |
περιάγουσα
ἡμῖν
πάντα,
τὴν
δὲ |
[12, 48] |
ὦ
ξένε,
ἀπέχει
θαλάττης
γε
|
ἡ |
πόλις,
ἧς
πέρι
τὰ
νῦν |
[12, 27] |
ἐλπίς,
ἴδιον
δὲ
φόβος
μὲν
|
ἡ |
πρὸ
λύπης
ἐλπίς,
θάρρος
δὲ |
[12, 27] |
πρὸ
λύπης
ἐλπίς,
θάρρος
δὲ
|
ἡ |
πρὸ
τοῦ
ἐναντίου.
Ἐπὶ
δὲ |
[12, 29] |
αὑτοῖς
περὶ
ὧν
λέγουσι
καὶ
|
ἡ |
ῥητορικὴ
ἐκείνη
πως
ἀπομαραίνεται,
ὥστε |
[12, 46] |
φύσεις,
ἥ
τε
Χιμαίρας
καὶ
|
ἡ |
Σκύλλης
καὶ
Κερβέρου
καὶ
ἄλλαι |
[12, 18] |
τῶν
προσηκόντων
ἐθῶν,
αὕτη
ἔσθ´
|
ἡ |
συμφωνία
ξύμπασα
μὲν
ἀρετή,
τὸ |
[12, 11] |
δὲ
τοῦ
πρώτου
ἀνδρός,
ὃν
|
ἡ |
τοῦ
θεοῦ
μῆτίς
τε
καὶ |
[12, 52] |
ἀποστόλων
τοῦ
σωτῆρος
ἡμῶν,
ὧν
|
ἡ |
τῶν
δογμάτων
συμφωνία
μιᾶς
εἰκότως |
[12, 51] |
φήσομεν,
ἐν
ἑνὶ
κινεῖσθαι,
καθάπερ
|
ἡ |
τῶν
ἑστάναι
λεγομένων
κύκλων
στρέφεται |
[12, 15] |
λέγωμεν
ἔχειν
τότε,
ὅτε
ἐγένετο
|
ἡ |
φθορά,
τὰ
περὶ
τοὺς
ἀνθρώπους |
[12, 16] |
τῶν
θείων
ἡγεμονοῦν
ἐστιν
ἀγαθῶν,
|
ἡ |
φρόνησις,
δεύτερον
δὲ
μετὰ
νοῦ |
[12, 52] |
τῆς
θαλάσσης,
καὶ
γὰρ
ἐκεῖ
|
ἡ |
χείρ
σου
ὁδηγήσει
με·
ἀλλὰ |
[12, 47] |
λέγων
ὧδε·
Δώδεκα
μὲν
ἡμῖν
|
ἡ |
χώρα
πᾶσα
εἰς
δύναμιν
ἰσομοιρίᾳ |
[12, 48] |
λέγεις.
Τί
δέ;
περὶ
αὐτὴν
|
ἡ |
χώρα
πότερα
πάμφορος
ἢ
καί |
[12, 20] |
ὄντως
ὀρθός
ἐστιν.
Ἵν´
οὖν
|
ἡ |
ψυχὴ
τοῦ
παιδὸς
μὴ
ἐναντία |
[12, 29] |
ὅτι
δικαιότατος.
Περὶ
τοῦτο
καὶ
|
ἡ |
ὡς
ἀληθῶς
δεινότης
ἀνδρὸς
καὶ |
[12, 6] |
ἀλγηδόνων
καὶ
ὀδυνῶν
γίγνεται
αὐτοῖς
|
ἡ |
ὠφέλεια
καὶ
ἐνθάδε
καὶ
ἐν |