Livre, Chap. |
[12, 51] |
ἐπιόντα
περὶ
τούτων
λόγον
νῦν
|
ἡμῖν |
ἄθρει.
Λέγε
μόνον.
Τὰ
περὶ |
[12, 36] |
πάλιν
ἐν
ἑτέρῳ
φησί·
Πᾶς
|
ἡμῖν |
αἰδείσθω
τὸν
ἑαυτοῦ
πρεσβύτερον
ἔργῳ |
[12, 52] |
δειλίας
γὰρ
ἔγγονοι
ἔν
γε
|
ἡμῖν |
ἀργία,
ῥᾳθυμίας
δὲ
ἀργία
καὶ |
[12, 24] |
καὶ
νήφοντας.
Εἰκότως
τοιγαροῦν
καὶ
|
ἡμῖν |
αὐτοῖς
ἐν
τοῖς
συμποσίοις
ᾠδὰς |
[12, 51] |
τῇδε
εἴπωμεν
καὶ
ἀποκρινώμεθα
πάλιν
|
ἡμῖν |
αὐτοῖσιν·
εἰ
σταίη
πως
τὰ |
[12, 16] |
οὐδαμῶς
ἐστι
καταφανῆ.
Καὶ
παρ´
|
ἡμῖν |
δὲ
εἴρηται·
Ζητεῖτε
πρῶτον
τὴν |
[12, 10] |
διὰ
τούτων
περὶ
τῶν
παρ´
|
ἡμῖν |
διαπρεπόντων
ἐν
εὐσεβείᾳ
καὶ
ἀληθεῖ |
[12, 27] |
κακία
δὴ
καὶ
ἀρετὴ
σαφέστερον
|
ἡμῖν |
διηρθρωμένον
ἂν
εἴη.
Καὶ
παρ´ |
[12, 33] |
Οὐ
δὴ
χρὴ
καὶ
παρ´
|
ἡμῖν |
εἴ
τινες
φαίνοιντο
δίχα
προστάτου |
[12, 48] |
καὶ
ὕλης
πῶς
μέρος
ἑκάστων
|
ἡμῖν |
εἴληχε;
Προσέοικε
τῇ
τῆς
ἄλλης |
[12, 52] |
Ἀνάγκη.
Καὶ
τῶν
μὲν
προσήκειν
|
ἡμῖν, |
εἴπερ,
ὁπόσα
φλαῦρα,
θεοῖς
δὲ |
[12, 48] |
πέρι
τὰ
νῦν
δὴ
λεχθέντα
|
ἡμῖν, |
εἴς
τινας
ὀγδοήκοντα
σταδίους.
Τί |
[12, 51] |
σμικρόν
τε
τούτων
ἕκαστον
παρ´
|
ἡμῖν |
ἔνεστι
καὶ
φαῦλον
καὶ
οὐδαμῆ |
[12, 51] |
οἷον
πῦρ
ἔστι
μὲν
παρ´
|
ἡμῖν, |
ἔστι
δ´
ἐν
τῷ
παντί. |
[12, 34] |
ἐπιστήσηται
καλόν.
Ταῦτα
δὲ
πάντα
|
ἡμῖν |
ἔστω
κοινὰ
ἀνδράσι
τε
καὶ |
[12, 47] |
νομοθετεῖ,
λέγων
ὧδε·
Δώδεκα
μὲν
|
ἡμῖν |
ἡ
χώρα
πᾶσα
εἰς
δύναμιν |
[12, 51] |
σμικρὸν
μέν
τι
τὸ
παρ´
|
ἡμῖν |
καὶ
ἀσθενὲς
καὶ
φαῦλον,
τὸ |
[12, 48] |
ἠθῶν
κτῆσιν.
Ἀλλὰ
γὰρ
τοσούτων
|
ἡμῖν |
καὶ
μέχρι
τοῦδε
ἀποδεδειγμένων
σκεψώμεθα |
[12, 51] |
δὴ
περὶ
ἑκάστου
τῶν
παρ´
|
ἡμῖν |
λαβὲ
τὸ
τοιόνδε.
Ποῖον;
Ὅτι |
[12, 19] |
δὴ
τοῖς
φιλοσόφοις
καὶ
ἀπιστήσουσιν
|
ἡμῖν |
λέγουσιν
ὡς
οὐκ
ἄν
ποτε |
[12, 32] |
Εἰκότως
ἄρα
καὶ
ὁ
παρ´
|
ἡμῖν |
λόγος
ὑποδέχεται
πᾶν
γένος
οὐ |
[12, 14] |
ταῦτα
μὲν
ἀφῶμεν,
ἕως
ἂν
|
ἡμῖν |
μηνυτής
τις
ἱκανὸς
φανῇ,
ποτέρως |
[12, 51] |
δή,
θεὸν
εἴ
ποτε
παρακλητέον
|
ἡμῖν, |
νῦν
ἔστω
τοῦτο
οὕτω
γενόμενον· |
[12, 27] |
διηρθρωμένον
ἂν
εἴη.
Καὶ
παρ´
|
ἡμῖν |
ὁ
θεῖος
τὰ
ὅμοια
διδάσκει |
[12, 2] |
ἂν
τελείαν
ὀνομάσειε.
Καὶ
παρ´
|
ἡμῖν |
ὁ
σωτήριος
λόγος
ὁμοῦ
συζεύξας |
[12, 7] |
μετὰ
πολλῆς
πραγματείας.
Καὶ
παρ´
|
ἡμῖν |
ὁ
σωτήριος
λόγος
φησί·
Μὴ |
[12, 27] |
ὅτι
ταῦτα
τὰ
πάθη
ἐν
|
ἡμῖν |
οἷον
νεῦρα
ἢ
σμήρινθοί
τινες |
[12, 44] |
ἔγεγε
νῦν
δὴ
ἀναγκαῖον
εἶναι
|
ἡμῖν |
ὁμολογεῖν
πᾶσαν
ἀρχήν,
καθ´
ὅσον |
[12, 18] |
ἀλλ´
ὁ
νῦν
δὴ
λόγος
|
ἡμῖν |
ὁμολογηθεὶς
μενέτω,
ὡς
οἵ
γε |
[12, 52] |
γίγνοιτ´
ἂν
ὁ
τοιοῦτος
πᾶς
|
ἡμῖν; |
Ὀρθότατά
γε
εἰπών.
Οὐκοῦν
τόν |
[12, 16] |
τισιν
ἔθεσι,
τοῖς
δὲ
ἄλλοις
|
ἡμῖν |
οὐδαμῶς
ἐστι
καταφανῆ.
Καὶ
παρ´ |
[12, 51] |
σεμνύνοντες,
ὡς
νοῦς
ἐστι
βασιλεὺς
|
ἡμῖν |
οὐρανοῦ
τε
καὶ
γῆς.
Καὶ |
[12, 52] |
ἄν;
Νῦν
δύο
ὄντες
τρισὶν
|
ἡμῖν |
οὖσιν
ἀποκρινάσθωσαν,
οἱ
θεοὺς
μὲν |
[12, 2] |
ὀλίγων.
Ποῖ
δὴ
τελευτᾷ
νῦν
|
ἡμῖν |
οὗτος
ὁ
λόγος;
καὶ
τί |
[12, 51] |
ψυχὴ
μέν
ἐστιν
ἡ
περιάγουσα
|
ἡμῖν |
πάντα,
τὴν
δὲ
οὐρανοῦ
περιφορὰν |
[12, 30] |
ΕΝ
ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ
ΣΟΦΙΣΤΕΙΑΣ
Καὶ
παρ´
|
ἡμῖν |
περὶ
πάσης
τῆς
ἐν
ἀνθρώποις |
[12, 51] |
παντὸς
πῦρ
ὑπὸ
τοῦ
παρ´
|
ἡμῖν |
πυρός,
ἢ
τοὐναντίον
ὑπ´
ἐκείνου |
[12, 51] |
Λέγε
τὸ
ποῖον.
Τὸ
παρ´
|
ἡμῖν |
σῶμα
ἆρ´
οὐ
ψυχὴν
φήσομεν |
[12, 51] |
τοῦ
σώματος
ὅλως
τὸ
παρ´
|
ἡμῖν |
σῶμα,
ἢ
ἐκ
τοῦ
παρ´ |
[12, 51] |
οἳ
καὶ
ἐπὶ
πάντα
ἁρμόττοντες
|
ἡμῖν |
τὰ
ἄστρα
φανοῦνται.
Τίνος;
Ἡλίου |
[12, 32] |
ΤΗΝ
ΠΡΟΕΙΡΗΜΕΝΗΝ
ΠΑΙΔΕΙΑΝ
Ἆρ´
οὖν
|
ἡμῖν |
τά
γε
ἔμπροσθεν
ὁμολογεῖται;
Τοῦ |
[12, 20] |
ποιεῖν.
Εἰκότως
ἄρα
καὶ
παρ´
|
ἡμῖν |
τὰς
ὑπὸ
τῶν
θείων
προφητῶν |
[12, 0] |
~ΙI
Ὁ
δωδέκατος
|
ἡμῖν |
τῆς
Εὐαγγελικῆς
Προπαρασκευῆς
ἐνθένδε
ποθὲν |
[12, 49] |
ποιεῖ
ἰδίᾳ
καὶ
δημοσίᾳ,
λέγε
|
ἡμῖν |
τίς
τῶν
πόλεων
διὰ
σὲ |
[12, 27] |
τὴν
ἀγωγήν,
ὅπως
ἂν
ἐν
|
ἡμῖν |
τὸ
χρυσοῦν
γένος
νικᾷ
τὰ |
[12, 1] |
καὶ
ἐλάλησα.
Ἔνθεν
καὶ
παρ´
|
ἡμῖν |
τοῖς
μὲν
ἄρτι
εἰσαγομένοις
καὶ |
[12, 51] |
πολλὴ
τὸ
παράπαν
τὸ
γένος
|
ἡμῖν |
τοῦτο
ἀναίσθητον
πάσαις
ταῖς
τοῦ |
[12, 51] |
σῶμα,
ἢ
ἐκ
τοῦ
παρ´
|
ἡμῖν |
τοῦτο
τρέφεταί
τε
καὶ
ὅσα |
[12, 50] |
κινδυνεύειν,
ἀλλ´
ὄντως
σημαίνειν
ταῦτα
|
ἡμῖν |
τῷ
λόγῳ.
Πάνυ
μὲν
οὖν. |
[12, 51] |
Λέγε
ὅπως
βούλει,
μηδὲν
μῆκος
|
ἡμῖν |
ὑπολογιζόμενος,
ὦ
Σώκρατες,
ὡς
οὐκ |
[12, 24] |
τοῦ
προσήκοντος
κόσμου
τῶν
παρ´
|
ἡμῖν |
φυλάκων
ἐπιμελομένων.
~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
ΚΕʹ
ΟΤΙ |
[12, 51] |
τοιοῦτον,
καθάπερ
ἡμᾶς
ἡ
παρ´
|
ἡμῖν |
ψυχὴ
πάντη
περιφέρει·
ἥ
ποθεν |
[12, 51] |
τοῦτ´
ἐν
μὲν
τοῖς
παρ´
|
ἡμῖν |
ψυχήν
τε
παρέχον
καὶ
σωμασκίαν |
[12, 5] |
ὁπωστιοῦν
παρήσομεν.
Πρῶτον
μὲν
δὴ
|
ἡμῖν, |
ὡς
ἔοικεν,
ἐπιστατητέον
τοῖς
μυθοποιοῖς |