Chapitre |
[2] |
μὴ
μνησικακέτω,
καὶ
ὅρκον
ψευδῆ
|
μὴ |
ἀγαπᾶτε.
αἰσθάνεσθαι
οὖν
ὀφείλομεν,
μὴ |
[2] |
Χριστοῦ,
ἄνευ
ζυγοῦ
ἀνάγκης,
ὤν,
|
μὴ |
ἀνθρωποποίητον
ἔχῃ
τὴν
προσφοράν.
λέγει |
[19] |
οὐδὲ
πάλιν
γεννηθὲν
ἀποκτενεῖς.
οὐ
|
μὴ |
ἄρῃς
τὴν
χεῖρά
σου
ἀπὸ |
[19] |
νεότητος
διδάξεις
φόβον
θεοῦ.
οὐ
|
μὴ |
γένῃ
ἐπιθυμῶν
τὰ
τοῦ
πλησίον |
[19] |
τὰ
τοῦ
πλησίον
σου,
οὐ
|
μὴ |
γένῃ
πλεονέκτης.
οὐδὲ
κολληθήσῃ
ἐκ |
[10] |
οὐ
φάγῃ.
πρὸς
τί;
οὐ
|
μὴ |
γένῃ,
φησίν,
παιδοφθόρος
οὐδὲ
ὁμοιωθήσῃ |
[6] |
οὖν
ἡμῶν
ἡ
ἐλπίς;
μͅ
|
μὴ |
γένοιτο·
ἀλλ’
ἐπεὶ
ἐν
ἰσχΰ |
[19] |
ὑπὲρ
τῆς
ψυχῆς
σου
ἁγνεύσεις.
|
μὴ |
γίνου
πρὸς
μὲν
τὸ
λαβεῖν |
[7] |
θεοῦ
οὐκ
ἠδύνατο
παθεῖν
εἰ
|
μὴ |
δι’
ἡμᾶς.
ἀλλὰ
καὶ
σταρωθεὶς |
[19] |
μνησικακήσεις
τῷ
ἀδελφῷ
σου.
οὐ
|
μὴ |
διψυχήσῃς,
πότερον
ἔσται
ἢ
οὔ. |
[4] |
ἵνα
εἰς
τὸν
μέλλοντα
ἀγαπηθῶμεν.
|
μὴ |
δῶμεν
τῇ
ἑαυτῶν
ψυχῇ
ἄνεσιν, |
[19] |
θεῷ,
μισήσεις
πᾶσαν
ὑπόκρισιν·
οὐ
|
μὴ |
ἐγκαταλιπῃς
ἐντολὰς
κυρίου.
οὐχ
ὑψώσεις |
[5] |
βλέποντες
αὐτόν,
ὅτε
τόν
μέλλοντα
|
μὴ |
εἶναι
ἥλιον,
ἔργον
τῶν
χειρῶν |
[4] |
πρέπει
ἀγαπῶντι
ἀφ’
ὧν
ἔχομεν
|
μὴ |
ἐλλείπειν,
γράφειν
ἐσπούδασα,
περίψημα
ὑμῶν. |
[21] |
εἰς
οὓς
ἐργάσησθε
τὸ
καλόν·
|
μὴ |
ἐλλειπητε.
ἐγγὺς
ὁ
κύριος
καὶ |
[21] |
καλὸν
σκεῦός
ἐστιν
μεθ’
ὑμῶν,
|
μὴ |
ἐλλείπητε
μηδενὶ
ἑαυτῶν,
ἀλλὰ
συνεχῶς |
[12] |
ὅτι
οὐ
δύναται
σωθῆναι,
ἐὰν
|
μὴ |
ἐπ’
αὐτῷ
ἐλπίσωσιν.
καὶ
πάλιν |
[19] |
ἐν
αἰσχύνῃ
καὶ
φόβῳ·
οὐ
|
μὴ |
ἐπιτάξῃς
δούλῳ
σου
ἢ
παιδίσκῃ |
[4] |
τὰ
ἔργα
τῆς
πονηρᾶς
ὁδοῦ.
|
μὴ |
καθ’
ἑαυτοὺς
ἐνδύνοντες
μονάζετε
ὡς |
[10] |
ἐπικατάρατα
ἐν
τῷ
βυθῷ
νήχεται,
|
μὴ |
κολθμβῶντα
ὡς
τὰ
λοιπά,
ἀλλ’ |
[19] |
πότερον
ἔσται
ἢ
οὔ.
οὐ
|
μὴ |
λάβῃς
ἐπὶ
ματάῳ
τὸ
ὄνομα |
[2] |
ἐν
τῇ
καρδίᾳ
ἑαυτοῦ
κακίαν
|
μὴ |
μνησικακέτω,
καὶ
ὅρκον
ψευδῆ
μὴ |
[7] |
ναοῦ.
γεγραμμένης
ἐντολῆς·
Ὃς
ἂν
|
μὴ |
νηστεύσῃ
τὴν
νηστείαν,
θανάτω
ἐξολεθρευθύσεται, |
[17] |
ἢ
μελλόντων
γράφω
ὑμῖν,
οὐ
|
μὴ |
νοήσητε
διὰ
τὸ
ἐν
παραβολαῖς |
[4] |
χρόνος
τῆς
πίστεως
ἡμῶν,
ἐὰν
|
μὴ |
νῦν
ἐν
τῷ
ἀνόμῳ
καιρῷ |
[2] |
περὶ
τῆς
σωτηρίας
ἡμῶν,
ἵνα
|
μὴ |
ὁ
πονηρὸς
παρείσδυσιν
πλάνης
ποιήσας |
[4] |
μου,
προσέχειν
νῦν
ἑαυτοῖς
καὶ
|
μὴ |
ὁμοιοῦσθαί
τισιν
ἐπισωρεύοντας
ταῖς
ἁμαρτίαις |
[2] |
ὅτ’
ἡμῖν
λέγει,
θέλων
ἡμᾶς
|
μὴ |
ὁμοίως
πλανωμένους
ἐκείνοις
ζητειν,
πῶς |
[2] |
μὴ
ἀγαπᾶτε.
αἰσθάνεσθαι
οὖν
ὀφείλομεν,
|
μὴ |
ὄντες
ἀσύνετοι,
τὴν
γνώμην
τῆς |
[17] |
ἡ
ψυχὴ
τῇ
ἐπιθυμίᾳ
μου
|
μὴ |
παραλελοιπέναι
τι
τῶν
ἀνηκόντων
εἰς |
[11] |
τὸ
φέρον
ἄφεσιν
ἁμαρτιῶν
οὐ
|
μὴ |
προσδέξονται,
ἀλλ’
ἑαυτοῖς
οἰκοδομήσουσιν.
λέγει |
[3] |
προεφανέρωσεν
ἡμῖν
περὶ
πάντων,
ἵνα
|
μὴ |
προσρησσώμεθα
ὡς
ἐπήλυτοι
τῷ
ἐκείνων |
[6] |
παραβολὴν
κυρίου·
τίς
νοήσει,
εἰ
|
μὴ |
σοφὸς
καὶ
ἐπιστήμων
καὶ
ἀγαπῶν |
[4] |
πρέπει
υἱοῖς
θεοῦ,
ἀντιστῶμεν,
ἵνα
|
μὴ |
σχῇ
παρείσδυσιν
ὁ
μέλας.
φύγωμεν |
[10] |
οὐκ
ἔστιν
ἐντολὴ
θεοῦ
τὸ
|
μὴ |
τρώγειν,
Μωϋσῆς
δὲ
ἐν
πνεύματι |
[19] |
θεὸν
ἐλπίζουσιν,
μή
ποτε
οὐ
|
μὴ |
φοβηθήσονται
τὸν
ἐπ’
ἀμφοτέροις
θεόν· |