Chapitre |
[21] |
ἡμέρᾳ
κρίσεως.
εἰ
δὲ
τίς
|
ἐστιν |
ἀγαθοῦ
μνεία,
μνημονεύετέ
μου
μελετῶντες |
[15] |
ἀρχὴν
ἡμέρας
ὀγδόης
ποιήσω,
ὅ
|
ἐστιν |
ἄλλου
κόσμου
ἀρχήν.
διὸ
καὶ |
[19] |
~Ἡ
οὖν
ὁδὸς
τοῦ
φωτός
|
ἐστιν |
αὕτη·
ἐάν
τις
θέλων
ὁδὸν |
[12] |
λέγειν,
ὅτι
Χριστὸς
υἱὸς
Δαυείδ
|
ἐστιν, |
αὐτὸς
προφητέει
Δαυείδ,
φοβούμενος
καὶ |
[5] |
ἀφέσει
τῶν
ἁμαρτιῶν
ἁγνισθῶμεν,
ὅ
|
ἐστιν |
ἐν
τῷ
αἵματι
τοῦ
ῥαντίσματος |
[20] |
σκολιὰ
καὶ
κατάρας
μεστή.
ὁδὸς
|
ἐστιν |
θανάτου
αἰωνίου
μετὰ
τιμωρίας,
ἐν |
[13] |
Μανασσῆ,
ὅτι
πρωτότοκός
μου
υἱός
|
ἐστιν. |
καὶ
εἶπεν
Ἰακὼβ
πρὸς
Ἰωσήφ· |
[18] |
του
σατανᾶ.
καὶ
ὁ
μέν
|
ἐστιν |
κύριος
ἀπὸ
αἰώνων
καὶ
εἰς |
[1] |
τὴν
γνῶσιν.
Τρία
οὖν
δόγνατά
|
ἐστιν |
κυρίου·
ζωῆς
ἐλπίς,
κρίσεως,
ἀρχὴ |
[21] |
ἕως
ἔτι
τὸ
καλὸν
σκεῦός
|
ἐστιν |
μεθ’
ὑμῶν,
μὴ
ἐλλείπητε
μηδενὶ |
[9] |
τὸ
πνεῦμα
κυρίου
προφητεύει·
Τίς
|
ἐστιν |
ὁ
θέλων
ζῆσαι
εἰς
τὸν |
[7] |
σάρκα
καὶ
ἐροῦσιν·
Οὐχ
οὗτός
|
ἐστιν, |
ὅν
ποτε
ἡμεῖς
ἐσταυρώσαμεν
ἐξουθενήσαντες |
[6] |
ὑμῖν
Ἰησοῦν.
ἄνθρωπος
γὰρ
γῆς
|
ἐστιν |
πάσχοῦσα·
ἀπὸ
προσώπου
γὰρ
τῆς |
[16] |
αὐτός
ποτε
ἐπιτεθυμηκέναι
ἀκούειν.
τοῦτό
|
ἐστιν |
πνευματικὸς
ναὸς
οἰκοδομούμενος
τῷ
κυρίῳ. |
[7] |
γλυκεῖς
εἰσιν.
τί
οὖν
τοῦτό
|
ἐστιν; |
προσέχετε·
Τὸν
μὲν
ἕνα
ἐπὶ |
[20] |
~Ἧ
δὲ
τοῦ
μέλαος
ὁδός
|
ἐστιν |
σκολιὰ
καὶ
κατάρας
μεστή.
ὁδὸς |
[16] |
τὴν
θύραν
τοῦ
ναοῦ,
ὅ
|
ἐστιν |
στόμα,
μετάνοιαν
διδοὺς
ημῖν,
εἰσάγε |
[20] |
αἰωνίου
μετὰ
τιμωρίας,
ἐν
ᾗ
|
ἐστιν |
τὰ
ἀπολλύντα
τὴ
ψυχὴν
αὐτῶν· |
[2] |
σεμίδαλιν,
μάταιον·
θυμίαμα
βδέλυγμά
μοί
|
ἐστιν· |
τὰς
νεομηνίας
ὑμῶν
Ἰησοῦ
Χριστοῦ, |
[11] |
βόθρον
θανάτου.
Μὴ
πέτρα
ἔρημός
|
ἐστιν |
τὸ
ὄρος
το
ἅγιόν
μου |
[8] |
τοῦτο
οὕτως
γενόμενα
ἡμῖν
μέν
|
ἐστιν |
φανερά,
ἐκείνοις
δὲ
σκοτεινά,
ὅτι |