>

Livre, Chap.
[2, 40]	τὸ ἓν δυοποιόν. ~Καίτοι ὥσπερ	γε	αἱ Λάκαιναι σκύλακες εὖ μεταθεῖς
[2, 42]	αὐτὸν ἀπέῤῥιψεν; ~Ἔστι δὲ τό	γε	ἀληθὲς βοήθειά τις ταῦτα τῷ
[2, 35]	τῶν γραμμάτων· οὐ μὴν αὐτός	γε,	ἀλλὰ καὶ πρότερον ἀκηκοέναι τοῦ
[2, 25]	{Πάνυ γε, ἔφη· αὐτῷ δέ	γε	Ἀντιφῶν. Ἀλλὰ τί μάλιστα πυνθάνει;
[2, 45]	ὑπὸ πρεσβυτέρου φιλοτιμίας· ἐπεὶ, ὅπερ	γε	εἶπον, οὐ κακῶς ἀπείκασας. Ἀντέθηκε
[2, 23]	μὴν δὴ, εἶπον ἐγὼ, πάρειμί	γε	ἐπ´ αὐτὸ τοῦτο δεησόμενος ὑμῶν.
[2, 25]	πατρὶ, δοκῶ, Πυριλάμπης ὄνομα. {Πάνυ	γε,	ἔφη· αὐτῷ δέ γε Ἀντιφῶν.
[2, 27]	Ἀντιφῶντος ὁ Κέφαλος ὠνόμασε, πάνυ	γε"	ἔφη ὁ Ἀδείμαντος· καὶ νῦν,
[2, 38]	τὸν σκεδασμὸν αὐτῶν, ὁ δέ	γε	Ζήνων ἀνέφευγεν ἀπὸ τοῦ πλήθους
[2, 39]	ἀλλήλοις καὶ ἕν· ὁ δέ	γε	Ζήνων ἑώρα μὲν εἰς τὴν
[2, 35]	ἡ τῆς ζωῆς. Ὁ δέ	γε	Ζήνων πεπλήρωται μὲν αὐτὸς τοῦ
[2, 26]	τοιαύταις ὑπάρχει δυνάμεσιν· ἐπεὶ ὅ	γε	ἡνίοχος ἡνῶσθαι μᾶλλον ἐθέλει τοῖς
[2, 39]	τοῦ ἑνὸς ὄντος θέσιν, ὅς	γε	καὶ ἐν αὐτοῖς ἐκείνοις δῆλός
[2, 27]	εὖ μάλα διεμελέτησεν, ἐπεὶ νῦν	γε	κατὰ τὸν πάππον τε καὶ
[2, 39]	τῶν προελθόντων πλῆθος· οἱ δέ	γε	πολλοὶ τὸν ἐναντίον ἐκείνῳ τρόπον
[2, 35]	τὴν ἀναισχυντίαν ἰάσασθαι, ἀλλ´ ὅ	γε	Σωκράτης καὶ τοῦτον ἐμμελῶς ἐθεράπευσε
[2, 35]	τῶν προσεχῶν παραγιγνομένην. Ὁ δέ	γε	Σωκράτης τρίτος συμπληροῖ τὴν διὰ
[2, 27]	αὐτοῦ τοῦ Πλάτωνος, ἀλλ´ ἡμῖν	γε	τὸ πρᾶγμα λυσιτελές· γύμνασμα γάρ
[2, 21]	τούτων ἀναλογίας εἰρήσθω. ~Τὸν δέ	γε	χαρακτῆρα τοῦ διαλόγου δηλοῖ καὶ
[2, 30]	κεκρυμμένην διάνοιαν ἀγνοῶν. Ἡγοῦμαι δὲ	ἔγωγε	μήτ´ ἂν τὴν τάξιν τῶν
[2, 25]	ἀκριβῶς οἶδεν ὁ Κέφαλος, τὸ	δὲ	ἀγνοεῖ μὲν, αἰτεῖ δὲ τούτων
[2, 20]	Ἀδειμάντου καὶ Γλαύκωνος δέονται, οὗτοι	δὲ	ἄγουσι πρὸς τὸν Ἀντιφῶντα τοὺς
[2, 37]	δὲ πρόσληψιν ἐν τῷ τοῦτο	δὲ	ἀδύνατον" τὴν δὲ ἐπιφορὰν ἐν
[2, 20]	Ἰταλία, τῆς νοερᾶς οὐσίας· αἱ	δὲ	Ἀθῆναι, τῆς μέσης, δι´ ἧς
[2, 39]	καὶ ἐκεῖνος μὲν νοητὸς, οὗτος	δὲ	αἰσθητός. Οὐκοῦν ὡς ἕκαστον τῶν
[2, 39]	ἐν ψυχαῖς, ἐν φύσεσιν· ἡ	δὲ	αἰτία τοῦ πλήθους ἐστί πως
[2, 37]	τῶν Ζήνωνος λόγων συλλογιζόμεθα, τὴν	δὲ	ἀκριβεστέραν τοῦ πρώτου λόγου παραδώσομεν
[2, 44]	νῷ μέν ἐστι γνώριμα, ἡμῖν	δὲ	ἄληπτα· οὔτε ὅσα κατὰ διάνοιαν
[2, 39]	ἂν εἴη πρώτως ὂν, τὰ	δὲ	ἄλλα δι´ ἐκεῖνο τοῦ ὄντος
[2, 39]	διτταὶ, ζωτικαὶ μὲν ἄλλαι, γνωστικαὶ	δὲ	ἄλλαι· καὶ δυνατὸν, ὁμοδοξίας οὔσης,
[2, 39]	τὴν τοῦ εἶναι μετουσίαν· τρίτης	δὲ	ἄλλης θεολογικωτέρας ἀρχῆς τοιᾶσδε· πᾶν
[2, 35]	μὲν αὐτὸς τοῦ Παρμενίδου, πληροῖ	δὲ	ἄλλως μὲν τὸν Πυθόδωρον ὡς
[2, 35]	γὰρ διακήκοε τῶν λόγων) Σωκράτης	δὲ	ἀμφοῖν τοῖν σοφοῖν, προκαλούμενος μὲν
[2, 46]	ὁ Ζήνων ἐστὶν ἀνέλεγκτος· ᾗ	δὲ	ἀναγκαῖον εἴη σφάλλεσθαι τὸν ἕτερον
[2, 22]	τάξιν εἰς τρία διῃρημένην· αἱ	δὲ	ἀναγόμεναι ψυχαὶ δέονται μὲν καὶ
[2, 38]	τὸ ἐν αὐτῷ πλῆθος, ὁ	δὲ	ἀναγομένῳ καὶ ἀποτιθεμένῳ ἐῴκει· τούτῳ
[2, 26]	τὸν Παρμενίδην καὶ Ζήνωνα, μάλα	δὲ	ἄνδρα φιλόσοφον· καὶ τούτους οὖν,
[2, 20]	γὰρ Ἀδειμάντῳ καὶ Γλαύκωνι· τῶν	δὲ	ἀνδρῶν τούτων ὅτι τελεώτερος ὁ
[2, 34]	πολὺν καὶ παντοῖον ὄχλον· ὡς	δὲ	ἀνεγίνωσκεν αὐτὸς, οἱ δὲ οὐ
[2, 20]	ἀκρόασιν τῶν πρώτων λόγων· ὁ	δὲ	Ἀντιφῶν, κατὰ τὸ δαιμόνιον ἐκεῖνο
[2, 20]	τὸν Ἀντιφῶντα τοὺς Κλαζομενίους, ὁ	δὲ	Ἀντιφῶν πληροῖ τῶν Πυθοδώρου λόγων
[2, 26]	οὗτος μὲν ὀνόματος ἔτυχεν, ἐκεῖνοι	δὲ	ἀνωνύμως φέρονται, ταύτῃ δὴ οὗτος,
[2, 40]	τὴν τῆς μεθόδου εὕρεσιν. Ἐκ	δὲ	ἁπάντων τούτων εὔδηλός ἐστιν ὁ
[2, 28]	ὁ Κέφαλος οὕτως εἶπεν, ἐπειδὴ	δὲ	ἀπηλλάγη" ἐμφήνας τὴν τῆς τοιαύτης
[2, 35]	βίον ἄθεον καὶ σκοτεινόν. Πληροῦται	δὲ	ἀπὸ Παρμενίδου μόνον, ἐπειδὴ καὶ
[2, 20]	περὶ τὰ παιδικά· καὶ κατάγων	δὲ	ἀπὸ τοῦ νοητοῦ τὰς ψυχὰς,
[2, 43]	ἐν τοῖς πολλοῖς ἓν, ὁδὸν	δὲ	ἀπὸ τούτου παρέχεται πρὸς τὴν
[2, 39]	τὸ πλῆθος τῶν ψυχῶν, ἡ	δὲ	ἀπογεννῶσα τὸ πλῆθος· καὶ ἄλλος
[2, 46]	θεοῖς, εἴρηται πρῶτον ἱκανῶς· μέλλει	δὲ	ἄρα ὁ Σωκράτης λοιπὸν ἐπὶ
[2, 35]	γάρ εἰσι γεννηταὶ θεῶν. Ὁ	δὲ	Ἀριστοτέλης ἀνάλογον μὲν τέτακται ψυχαῖς,
[2, 35]	τῆς τῶν θείων μετουσίας· ὁ	δὲ	Ἀριστοτέλης ἀντὶ φιλοσόφου γίγνεται τύραννος.
[2, 35]	μὲν Πυθόδωρος Ζηνώνειός ἐστιν, ὁ	δὲ	Ἀριστοτέλης συντάττεταί πως τῷ Παρμενίδῃ·
[2, 30]	Παρμενίδης" Καὶ ἡ τῶν Παναθηναίων	δὲ	αὖ μνήμη συντελεῖ πρὸς τὴν
[2, 39]	καλῶς τε καὶ εὖ· ὅδε	δὲ	αὖ οὐ πολλά φησιν εἶναι,
[2, 40]	Σωκράτους καὶ κινῶν αὐτὴν, ὅσον	δὲ	αὖ παρασφάλλεται τοῦ ἀληθοῦς, ἀπευθύνων.
[2, 20]	Σωκράτους συνουσιῶν ἐστιν ἄγγελος· οἱ	δὲ	αὖ πρὸς τὸν Παρμενίδην ἥνωνται
[2, 39]	καὶ συνδεῖν τὸ πλῆθος· ἔστι	δὲ	αὖ τῶν πολλῶν δεσμὸς τὸ
[2, 38]	τῶν ὅλων τὴν μονάδα· τὰ	δὲ	αὐτὰ καὶ περὶ τοῦ μεθεκτοῦ
[2, 24]	τῆς ψυχῆς ἐστιν ἔκγονα) συμβαίνει	δὲ	αὐτὰς ἔτι ἀτελεῖς οὔσας ποτὲ
[2, 27]	παρ´ ἐκείνων ἀπολαύουσαι συμπνοίας· οἰκειώσασαι	δὲ	αὑτὰς τοῖς τοιούτοις δαίμοσι, καὶ
[2, 34]	καὶ διαφερόντως τὸν Σωκράτη· δηλοῖ	δὲ	αὐτὸς κινήσας τὰς πρὸς αὐτὸν
[2, 39]	οὐ τὰ αὐτὰ λέγοντα" κατιδεῖν	δὲ	αὐτὸς τὴν ταυτότητα τῶν λόγων·
[2, 33]	Ἀλλὰ τί τὸ ἐφεξῆς; ~Καταλύειν	δὲ	αὐτοὺς ἔφη παρὰ τῷ Πυθοδώρῳ
[2, 35]	ἐκφαίνεται Παρμενίδης ὁ μέγας· σύνεισι	δὲ	αὐτῷ καὶ Πυθόδωρος καὶ Ἀριστοτέλης,
[2, 43]	δυνάμις, ἀπὸ θεῶν ἀρχομένη, προϊοῦσα	δὲ	ἄχρι τῶν ἐσχάτων. Ὥσπερ οὖν
[2, 25]	ὄνομα. {Πάνυ γε, ἔφη· αὐτῷ	δέ	γε Ἀντιφῶν. Ἀλλὰ τί μάλιστα
[2, 38]	καὶ τὸν σκεδασμὸν αὐτῶν, ὁ	δέ	γε Ζήνων ἀνέφευγεν ἀπὸ τοῦ
[2, 39]	ἐστιν ἀλλήλοις καὶ ἕν· ὁ	δέ	γε Ζήνων ἑώρα μὲν εἰς
[2, 35]	ἤπερ ἡ τῆς ζωῆς. Ὁ	δέ	γε Ζήνων πεπλήρωται μὲν αὐτὸς
[2, 39]	τὸ τῶν προελθόντων πλῆθος· οἱ	δέ	γε πολλοὶ τὸν ἐναντίον ἐκείνῳ
[2, 35]	διὰ τῶν προσεχῶν παραγιγνομένην. Ὁ	δέ	γε Σωκράτης τρίτος συμπληροῖ τὴν
[2, 21]	πραγμάτων τούτων ἀναλογίας εἰρήσθω. ~Τὸν	δέ	γε χαρακτῆρα τοῦ διαλόγου δηλοῖ
[2, 43]	μὲν τούτου σκοπὸς τοιοῦτος· ὅτι	δὲ	γελοιότερα πάσχουσιν" εἰκότως οἱ τὸ
[2, 36]	λόγον ὑπέχειν τῶν λόγων· τῶν	δὲ	γνησίων φιλοσόφων οὐ τοιοῦτος ὁ
[2, 42]	ὁ μὲν λόγος ἑνικὸν, τὰ	δὲ	γράμματα ἐν πλήθει, καὶ ὁ
[2, 28]	αἱ χρώμεναι ταῖς φύσεσιν; Εἰ	δὲ	δεῖ τούτων ἀποστάντας ἅψασθαι τῶν
[2, 35]	ἐνεργοῦντα πρὸ τῶν δευτέρων· ἡ	δὲ	δευτέρα μέθεξις, τελείωσιν τῆς ἐμφάσεως
[2, 37]	ἔχεις εὐθὺς ἐν ἀρχῇ, τὴν	δὲ	δευτέραν μετὰ τὴν συγκατάθεσιν τὴν
[2, 37]	τε εἶναι καὶ ἀνόμοια, τοῦτο	δὲ	δὴ ἀδύνατον· οὔτε γὰρ τὰ
[2, 30]	εὖ πεφυκότων καὶ μή. ~Ἔφη	δὲ	δὴ ὁ Ἀντιφῶν λέγειν τὸν
[2, 41]	ταῦτα μὲν περὶ τούτων. Εἰ	δὲ	δῆλός ἐστιν ἐν τοῖς ἐκκειμένοις
[2, 39]	θατέρου πρὸς τὸν ἕτερον, δῆλον	δὲ	διὰ ποτέρου πρὸς πότερον. Πῶς
[2, 20]	ἐπὶ τὴν μονάδα περιαγωγή· δεύτερον	δὲ	διὰ τούτων ἐπί τε ἀγγέλους
[2, 28]	ἐνέτυχον τοῖς περὶ Ἀδείμαντον, ἀνατρέχουσι	δὲ	διὰ τούτων ἐπὶ τοὺς θείους
[2, 22]	δαιμόνων εἰς τὴν ἄνοδον, συνάπτονται	δὲ	διὰ τούτων πρὸς τὴν ὑπερτάτην
[2, 20]	πλήθει τῆς δυάδος ἐπικράτειαν· (ἡ	δὲ	διὰ τούτων πρὸς τὸν Ἀντιφῶντα
[2, 41]	τοῦτο τὸ ἓν ὂν, προσεχῶς	δὲ	διαπράττεται τὴν ἐπὶ τὸ συντεταγμένον
[2, 36]	πρὸς τοὺς λόγους αὐτὸν, ἀνακινεῖ	δὲ	ἑαυτὸν ἐπιδείξας ἱκανῶς τῶν γραμμάτων
[2, 42]	ἐκείνου ποίησιν λόγον" ἐκάλεσε, τὴν	δὲ	ἑαυτοῦ διδασκαλίαν γράμματα" ἔστι δὲ
[2, 42]	ἀπεσέμνυνε τὸν ἑαυτοῦ καθηγεμόνα, τὸν	δὲ	ἑαυτοῦ (λόγον βοήθειαν" μετὰ προσθήκης
[2, 27]	γὰρ ἐνθένδε οἴκαδε οἴχεται· οἰκεῖ	δὲ	ἐγγὺς ἐν Μελίτῃ. Τὰ μὲν
[2, 32]	ἐστιν ἓν καὶ ἀγαθόν. ~Ζήνωνα	δὲ	ἐγγὺς ἐτῶν τετταράκοντα τότε εἶναι,
[2, 30]	αὐτῷ κεκρυμμένην διάνοιαν ἀγνοῶν. Ἡγοῦμαι	δὲ	ἔγωγε μήτ´ ἂν τὴν τάξιν
[2, 36]	ὧν αὕτη μὲν μία· δευτέρα	δὲ,	εἰ μὴ τὸ αὐτό ἐστιν
[2, 42]	καὶ ὁ μὲν παραδείγματα, τὰ	δὲ	εἰκόνες. οὖν τὸ ἓν τοῦ
[2, 39]	αὐτὰ λέγουσι" καὶ τὸ σχεδὸν"	δὲ	εἰκότως· ὁ μὲν γὰρ ἐν
[2, 39]	ἓν ἀποκαλεῖ τὸ ὄν. Ὅτι	δὲ	εἶναι δεῖ τὸ ἓν ὂν
[2, 34]	πρῶτον ὑπ´ ἐκείνων κομισθῆναι· Σωκράτη	δὲ	εἶναι σφόδρα νέον. Ἐνταῦθα θεατέον
[2, 36]	ὅλην συνουσίαν ἐμμελῆ καταστήσηται. Πολλῶν	δὲ	εἰρημένων ὑπὸ τοῦ Ζήνωνος λόγων,
[2, 44]	μὲν εἰς τὸ θνητὸν, λόγου	δὲ	εἰς τὴν ἀλογίαν (κλοπὴ γάρ
[2, 22]	τοιαῦτα προσκαθεζόμενος τῇ λέξει· τὰ	δὲ	εἰς τὴν τῶν πραγμάτων ἡμᾶς
[2, 20]	τῶν ἐν αὐτῷ θεῶν) ἀναγόμενοι	δὲ	εἰς τὸ πλῆθος τὸ ἡνωμένον
[2, 39]	ὄντες τῷ πλήθει χαίρουσιν· ὁ	δὲ	εἷς ὢν πρὸς τὴν ἑνάδα
[2, 35]	τὸν μὲν πρὸ Σωκράτους, τὸν	δὲ	εἰσαῦθις, ὅ τε ἐκεῖνος οὐ
[2, 33]	φοιτᾷν τοὺς μεθέξοντας αὐτῶν, τοὺς	δὲ	ἐκ Κλαζομενῶν εἴσω τῆς πόλεως
[2, 24]	Ἀδειμάντου κέκληκεν ὁμομήτριον ἀδελφόν" Ὁρᾷς	δὲ	ἐκ τούτων οὕτως ἱστορουμένων ὅτι
[2, 20]	μετάσχωσι τῶν τελεωτέρων δογμάτων, οἱ	δὲ	ἐκ τῶν Ἀθηνῶν οὐκέτι κατὰ
[2, 39]	καλῶς τε καὶ εὖ" τὸ	δὲ	ἐκεῖ εὐμήκη" εἰς τὸ παμμεγέθη"
[2, 45]	ἐκεῖνος εἶναι μὴ δυνάμενος, ἀπεικασμένος	δὲ	ἐκείνῳ καθάπερ, οἶμαι, καὶ τὸ
[2, 33]	ἂν αὐτὸς τοῦτο προστιθείς. Τὸ	δὲ	ἐκτὸς τείχους ἐν Κεραμεικῷ" δῆλον
[2, 41]	ἀπὸ τοῦ πλήθους μετάστασιν. Ἐπεὶ	δὲ	ἐκφαίνει που κἀκεῖνο τὸ Παρμενίδειον
[2, 39]	κρύφιόν ἐστι καὶ ἑνοειδὲς, ὅπου	δὲ	ἐκφαῖνον ἑαυτοῦ πλῆθος, ὅπου δὲ
[2, 24]	καὶ τὸν Ἀντιφῶντα ἐγέννησεν· ὁ	δὲ	ἐν ἡλικίᾳ νῦν ἐστιν, ὥστε
[2, 34]	μὲν ἀνδρὸς τὸ εὐποιητικὸν, τῶν	δὲ	ἐν θεοῖς μεσοτήτων τὰς δυνάμεις
[2, 39]	μὲν γὰρ ἐν ποιήμασιν" ὁ	δὲ	ἐν πεζοῖς λόγοις, καὶ ὁ
[2, 26]	ἕνεκα καὶ αὐτὸς ἐλήλυθε· δοκεῖ	δὲ	ἐν τῇ τάξει τῶν ὄντων
[2, 26]	εἰσιν ἐν τοῖς θεοῖς, πληθύνονται	δὲ	ἐν τοῖς δαίμοσι, καὶ ὅσῳ
[2, 39]	μὲν πρὸ τῶν πολλῶν, τὸ	δὲ	ἐν τοῖς πολλοῖς· καὶ ὅπως
[2, 20]	πλῆθος τῶν εἰδῶν ἀποβλέπων, Ζήνων	δὲ	ἑνίζων τὸ πλῆθος καὶ πρὸς
[2, 40]	ἠξίωσε, τὸν κύνα λέγων. Πρόσκειται	δὲ	ἐνταῦθα καὶ τὸ λάκαιναι" τὸ
[2, 33]	ὁ μὲν ἔξω τείχους, ὁ	δὲ	ἐντός· οἱ δὲ ἥκοντες ἄνδρες
[2, 20]	προαίρεσιν γίγνεσθαι λέγοι τις, τὸ	δὲ	ἐντυχεῖν κατ´ οἰκείαν ὁρμήν· ἑκάτερον
[2, 39]	μὲν πολλὰ ζῶα νοητὰ, πάντων	δὲ	ἕνωσιν καὶ περιοχὴν ἄληπτον πᾶσι
[2, 28]	καὶ κατὰ ἕνωσιν ἀδιάζευκτον· ἡ	δὲ	ἕνωσις αὐταῖς καὶ ἡ συναφὴ
[2, 39]	διττὴν, τὴν μὲν συντεταγμένην, τὴν	δὲ	ἐξῃρημένην. Ἴδε γὰρ αὐτὸ πρῶτον
[2, 33]	ἐστι τῆς ἑκάστου τάξεως· τὸ	δὲ	ἔξω τείχους" τὸ ἐξῃρημένον ἐμφαίνει
[2, 33]	μὲν ἐκ τῆς πόλεως, οἱ	δὲ	ἔξωθεν, οὕτω δὴ καὶ ἐν
[2, 42]	ἀμφοτέρων εἴρηται τῶν λόγων· ἃ	δὲ	ἐπαποροῦσιν οἱ κωμῳδοῦντες τὸν Παρμενίδου
[2, 34]	ἡγεμὼν Ζεὺς πρῶτος πορεύεται, τῷ	δὲ	ἕπεται στρατιὰ θεῶν καὶ δαιμόνων.
[2, 20]	μὲν φυσιολογίας ἦν ἐραστὴς, ὕστερον	δὲ	ἐπὶ τὰ εἴδη καὶ τὰς
[2, 20]	οἶκον (τουτέστι τὸ σῶμα) μεθίστανται	δὲ	ἐπὶ τὰς Ἀθήνας· ἐπιστρέφουσι γὰρ
[2, 26]	τοῦ Ἀντιφῶντος προσέθηκε, τὸ τινὶ"	δὲ	ἐπὶ τοῦ Πυθοδώρου· μερικωτέρων γάρ
[2, 34]	πατρικὸν παραβάλλοντες οὕτω καλοῦσιν. Ἡ	δὲ	ἐπιθυμία τῶν τοῦ Ζήνωνος γραμμάτων
[2, 41]	λέγεις διανοηθὲν γραφῆναι, τοὺς ἀνθρώπους	δὲ	ἐπικρυπτόμενον ὥς τι μέγα διαπραττόμενον·
[2, 39]	οὔσης, μὴ ὑπάρχειν ὁμοδοξίαν· παρὰ	δὲ	ἐπιστήμοσι κατ´ ἀμφότερα πάντως ἡ
[2, 40]	ἐπιστροφῇ δὲ τὸ τρίτον· ἡ	δὲ	ἐπιστροφὴ κύκλον τινὰ συνελίσσει τοῦ
[2, 37]	τῷ τοῦτο δὲ ἀδύνατον" τὴν	δὲ	ἐπιφορὰν ἐν τῷ ἀδύνατον δὴ
[2, 34]	μέσα καὶ τὰ πρῶτα· ταῦτα	δέ	ἐστι συμβολικῶς τὰ γράμματα, οἱ
[2, 20]	ἐσχάτων διὰ τῶν μέσων, τὰ	δὲ	ἔσχατα τελειοῦται διὰ τῶν μέσων,
[2, 24]	τῶν τοιούτων ἐπαΐειν δυνάμενοι. Θαυμάζω	δὲ	ἔτι μᾶλλον τὴν τοῦ Πλάτωνος
[2, 32]	τὴν τοῦ θείου μετουσίαν. Εἰ	δὲ	ἔτι τελειότερον ἐθέλοις λέγειν ὅτι,
[2, 20]	ἀεὶ τῶν πρὸ αὑτῶν, πάντα	δὲ	ἐφ´ ἕνα τὸν Παρμενίδειον ἀνατείνεται
[2, 39]	τὸν σκεδασμὸν τῶν ὄντων· ὁ	δὲ	Ζήνων ἐλέγχων τὴν τοιαύτην ἀλόγιστον
[2, 39]	ταῖς νοεραῖς ἐπιβολαῖς χρώμενος· ὁ	δὲ	Ζήνων λογικώτερον προσῄει τῇ τοῦ
[2, 40]	τὸ ἓν τὸ ἐξῃρημένον, ὁ	δὲ	Ζήνων πρόεισιν ἐπὶ τὸ ἓν
[2, 40]	τὸ ἓν Παρμενίδειον ἀναδεδράμηκεν· ὁ	δὲ	Ζήνων τὴν ἑαυτοῦ μεσότητα τηρῶν,
[2, 41]	τοῦ Παρμενίδου λόγος τοιοῦτος· ὁ	δὲ	Ζήνων, ὡς αὐτός φησιν ὁ
[2, 39]	ἀγαθὸν τὴν ὄψιν" ἐλέγομεν, τὸν	δὲ	Ζήνωνα εὐμήκη" καὶ τετταράκοντα ἐτῶν"
[2, 39]	κατ´ αἰτίαν ἐστὶν ἕν· ὅλως	δὲ	ἡ δυάς ἐστι μὲν ὅπερ
[2, 39]	δὲ ἐκφαῖνον ἑαυτοῦ πλῆθος, ὅπου	δὲ	ἤδη προεληλυθὸς, καὶ ἡ πρόοδος
[2, 24]	ἐπεδήμησα δεῦρο ἐκ Κλαζομενῶν· πολὺς	δὲ	ἤδη χρόνος ἐξ ἐκείνου. Τὰ
[2, 33]	τείχους, ὁ δὲ ἐντός· οἱ	δὲ	ἥκοντες ἄνδρες εἰς Ἀθήνας ἐκτρέπονται
[2, 39]	τρόπον τινὰ ὅπερ σὺ, μεταβαλὼν	δὲ	ἡμᾶς πειρᾶται ἐξαπατᾷν ὡς ἕτερόν
[2, 39]	ἕκαστον ὑπὸ ταύτης ἑνοποιεῖται· ζητοῦμεν	(δὲ	ἡμεῖς, καθόσον ὄντα ἐστὶ, ποίαν
[2, 24]	ἀπολιπόντος, ἑτέρῳ συνῴκησεν ἀνδρί· τῷ	δὲ	ἦν ὄνομα Πυριλάμπης, οὗ καὶ
[2, 36]	ἀγωνιστικώτερον καὶ (φυσικώτερον ἠρωτημένον· ὁ	δὲ	ἦν τοιοῦτος· εἰ πολλὰ τὰ
[2, 30]	περὶ τὴν πολιοῦχον θεόν· τοῦτο	δὲ	ἦν τοῦ διαλόγου τὸ τέλος,
[2, 38]	μερικοῦ τῷ ὁλικώτερος ὑπάρχειν. Τούτοις	δὲ	ἦσαν ἀνάλογον οἱ ἄνδρες, ὁ
[2, 39]	μὲν μᾶλλον ὄν φαμεν, τὸ	δὲ	ἧττον· τὸ γὰρ μᾶλλον καὶ
[2, 26]	ἐκ τῶν εἰρημένων. Οὐ δεῖ	δὲ	θαυμάζειν εἰ τοὺς ἐκ Κλαζομενῶν
[2, 33]	καταλύουσιν ἔξω τείχους· οὐ δεῖ	δὲ	θαυμάζειν· οὐ γὰρ πολλοῖς συνεσόμενοι
[2, 24]	περὶ τούτων ἀπόχρη ταῦτα. Ἐγὼ	δὲ	θαυμάζω μὲν καὶ τὸ τῆς
[2, 34]	εὐκίνητος ᾖ τῶν θείων, εὐφυὴς	δὲ,	ἵνα πρὸς τὰς ἀπορίας ὀξύς·
[2, 20]	τῆς φύσεως ἔστω σύμβολον· ἡ	δὲ	Ἰταλία, τῆς νοερᾶς οὐσίας· αἱ
[2, 39]	τὸ μὲν ἐν ἄλλῳ, τὸ	δὲ	καθ´ αὑτό· τά τε γὰρ
[2, 31]	τὸ λευκὸν τῆς κρείττονος. Καλὴ	δὲ	καὶ ἀγαθὴ τὴν ὄψιν" ὡς
[2, 31]	πρεσβύτην εἶναι σφόδρα πολιὸν, καλὸν	δὲ	καὶ ἀγαθὸν τὴν ὄψιν, περὶ
[2, 39]	κατὰ τὴν αὑτῶν ἰδιότητα, ὁλόκληρα	δὲ	καὶ ἁπλᾶ καὶ ἀτρεμῆ φησιν
[2, 34]	τοὺς Ζήνωνος λόγους ἀπορίας, εὐκόλως	δὲ	καὶ ἀπλάστως μετασχεῖν τῆς τῶν
[2, 22]	Γλαύκων πάρεστιν, ἀλλὰ σιωπῶν, ὁ	δὲ	καὶ ἀσπάζεται καὶ ξεναγεῖ τοὺς
[2, 35]	αἳ νῦν μὲν ἐνθουσιῶσι, νῦν	δὲ	καὶ αὐταὶ γίγνονται τῶν γηγενῶν,
[2, 39]	οὐ πολλά φησιν εἶναι, τεκμήρια	δὲ	καὶ αὐτὸς πάμπολλα καὶ παμμεγέθη
[2, 45]	μετὰ θεοὺς ἄληπτά ἐστι, πολλὰ	δὲ	καὶ διὰ μέσων ἄλλων ὁρῶσιν,
[2, 41]	καὶ διὰ τοῦτο σεμνὸς, αἰνιγματώδης	δὲ	καὶ διὰ τοῦτο κρύφιος. Ἀλλ´
[2, 45]	τῶν ἐκκειμένων γραμμάτων τοιοῦτος· ἐνδείκνυται	δὲ	καὶ διὰ τούτων ὁ Πλάτων
[2, 35]	ἄλλον τὸν αὑτῷ παραπλήσιον, Σωκράτης	δὲ	καὶ ἑαυτὸν καὶ τούτους καὶ
[2, 42]	θνητὸν, ἀθάνατον, ἄλογον, λογικὸν, ἅμα	δὲ	καὶ ἓν καὶ οὐχ ἓν
[2, 39]	αὐτὴν οὔτε ἓν εἰρήκασιν· ἡμεῖς	δὲ	καὶ ἓν καὶ πλῆθος, καὶ
[2, 23]	ἀντέχεσθαι προσήκει τῶν τελειοτέρων, μᾶλλον	δὲ	καὶ ἔτι κυριώτερον ἐπ´ αὐτῶν
[2, 39]	εἰκόνα φέρει καὶ σύμβολον. Εἰκότως	δὲ	καὶ ἡ ἕνωσις τῶν θείων
[2, 20]	νοητὰ θεωρίας ἧττον ἐφρόντιζον, ἄνω	δὲ	καὶ κάτω τὴν φύσιν ἐπεσκόπουν
[2, 29]	τὸ θεῖον καθορᾷν ἐπειγομέναις, βεβαίως	δὲ	καὶ μονίμως ἀντιλαμβανομέναις αὐτῶν ἀναπλοῦσι
[2, 33]	ὅτι παρ´ ἐμοὶ κατέλυον· ἴσως	δὲ	καὶ ὁ Ἀντιφῶν τὰ μὲν
[2, 34]	τῆς τῶν ἀνδρῶν ἐπιστήμης. Εἰ	δὲ	καὶ ὁ Ζήνων ὁ τὸν
[2, 25]	αἰτεῖ δὲ τούτων μαθεῖν· τοιοῦτος	δὲ	καὶ ὁ τῶν αὐτοκινήτων οὐσιῶν
[2, 24]	πρὸς τὴν γνῶσιν παρασκευῆς. Εἰ	δὲ	καὶ ὁμομήτριοι διὰ τοῦτο κέκληνται
[2, 32]	ἐλεγκτικὸν ἅμα καὶ ὑφηγηματικόν. Εἰ	δὲ	καὶ παιδικὰ τοῦ Παρμενίδου" γέγονε,
[2, 39]	συνάπτει πρὸς τὸ ὄν· οὕτω	δὲ	καὶ πᾶς μερικὸς νοῦς τὴν
[2, 20]	τὰ ἔργα τῆς φύσεως· Σωκράτης	δὲ	καὶ Πλάτων, ἀμφοτέρων μετασχόντες, τελειοῦσι
[2, 33]	τίμιον καὶ σεμνὸν οἰομένων. Εἰ	δὲ	καὶ σύμβολον εἴη τὸ τοὺς
[2, 28]	τούτου μὲν ὄντες ἀδελφοὶ, γνώριμοι	δὲ	καὶ συνήθεις ἐκείνοις· καὶ ὅτι
[2, 35]	ταῦτα μὲν περὶ τούτων· ἤδη	δὲ	καὶ τὰ ἑξῆς θεωρήσομεν. ~Τὸν
[2, 44]	ἄλλους ποεῖσθαι κοινωνίαν σπουδάζοντες. Εἰ	δὲ	καὶ ταῦτα ἐθέλοις ἀνάγειν ἐπὶ
[2, 34]	αὐτοῦ τυγχάνουσι τῆς ἐπιθυμίας· εἰκόνες	δὲ	καὶ ταῦτα τῶν θείων ὥσπερ
[2, 40]	τῆς τοῦ ὄντος θήρας· τοιοῦτον	δὲ	καὶ τὸ ἰχνεύειν" τὸ ἀπὸ
[2, 38]	νοῦ τῶν (παλαιῶν ἡμαρτηκότες. Τηρεῖ	δὲ	καὶ τοῦ προσώπου καὶ τῶν
[2, 38]	πλήθους ταῖς ἐννοίαις ἐφαπτόμενον· ἔοικε	δὲ	καὶ τοῦτο δηλοῦν τὸ διαμάχεσθαι
[2, 32]	ἐτῶν τετταράκοντα τότε εἶναι, εὐμήκη	δὲ	καὶ χαρίεντα ἰδεῖν, καὶ λέγεσθαι
[2, 20]	ἐνέργειαν ἐκφαίνει τῶν θεῶν· ἡ	δὲ	κατ´ ἀγορὰν πρός τε Γλαύκωνα
[2, 39]	τὴν τοῦ προκειμένου θέσιν, ὁ	δὲ	κατὰ τὴν τοῦ ἀντικειμένου ἀναίρεσιν,
[2, 39]	ἐπιβολαῖς τὰ ὄντα διαλέγουσαν, ὁ	δὲ	κατά τινα δευτέραν τὴν διὰ
[2, 37]	ἕκαστον εἴρηται διὰ πολλῶν, αὐτὸς	δὲ	κατὰ τοὺς δεινοὺς τῶν διαλεκτικῶν
[2, 26]	εἶναι δόξειεν ὁ Κέφαλος, πῇ	δὲ	καταδεέστερος· καθόσον μὲν γὰρ οἱ
[2, 28]	ἀλλ´ εἰ δεῖ, ἴωμεν" ὁ	δὲ	Κέφαλος, ταῦτα εἰπόντες ἐβαδίζομεν" καὶ
[2, 20]	τῶν ὑψηλοτέρων ἀναγωγοῦ συνουσίας. Οἱ	δὲ	Κλαζομένιοι λοιπὸν, ψυχαῖς ἀνάλογον γενεσιουργοῖς,
[2, 26]	εἰ βούλει λέγειν, ἡνίοχος· οἱ	δὲ	λεγόμενοι μάλα φιλόσοφοι κατὰ τὰς
[2, 33]	Ταῦτα περὶ τῶν πραγμάτων. Τῆς	δὲ	λέξεως, τὸ μὲν παρὰ Πυθοδώρῳ"
[2, 34]	ἐπιστήμης πρόεισιν ὁ λόγος, τῶν	δὲ	λόγων εἰκόνες τὰ γράμματα, τὸ
[2, 24]	σύμβολόν ἐστι τῆς οὐσίας· τὸ	δὲ	μεμνῆσθαι, τῆς τῶν ψυχῶν λήθης
[2, 20]	τελειοῦται διὰ τῶν μέσων, τὰ	δὲ	μέσα δέχεται μὲν τὴν τῶν
[2, 33]	μέσων ἐξῃρῆσθαι τὰ πρῶτα, τὰ	δὲ	μετὰ ταῦτα περιέχεσθαι ἐν αὐτοῖς,
[2, 39]	διττὸς, ὁ μὲν ἐξῃρημένος, ὁ	δὲ	μετεχόμενος· καὶ ὅπως τὸ καλὸν
[2, 39]	τὸν μὲν ἓν φάναι, (τὸν	δὲ	μὴ πολλὰ, καὶ οὕτως ἑκάτερον
[2, 20]	τὰς τῶν ὄντων ἑνάδας. Εἰ	δὲ	μὴ ταύτῃ μόνον ἐθέλοις λέγειν,
[2, 37]	τοῦ ἁπλῶς ἐστιν ἑνός· εἰ	δὲ	μία μὲν ἡ ἀρχὴ πλῆθος
[2, 39]	ἐόντι πελάζει· καὶ πάλιν· Ξυνὸν	δέ	μοί ἐστιν Ὅπποθεν ἄρξωμαι, τόθι
[2, 29]	τοὺς ἐποπτικωτέρους λόγους ἀήθεις. Δοκεῖ	δέ	μοι καὶ ἄλλως ὁ Ἀντιφῶν
[2, 30]	τὰς διαθέσεις, τοὺς λόγους. Δοκεῖ	δέ	μοι καὶ ἡ τῶν προσώπων
[2, 39]	ἐξήρτηται καὶ συντέτακται ἀλλήλοις· αἱ	δὲ	μονάδες ἐκ μιᾶς μονάδος πάλιν,
[2, 44]	οὖν καὶ ταῦτα ἀφερμηνευτέον· τὴν	δὲ	νεότητα" καὶ (τὴν φιλονεικίαν" τίνα
[2, 43]	θεοῖς τὸ φρουρητικὸν γένος, ἐν	δὲ	νοῖς τὸ ἄχραντον εἶδος, ἐν
[2, 38]	περὶ τοῦ μεθεκτοῦ μὲν, ὁλικοῦ	δὲ,	νοῦ δυνατόν που λέγειν, ὅτι
[2, 38]	ψιλοὺς τοῖς λόγοις κρούοντες, τοῦ	δὲ	νοῦ τῶν (παλαιῶν ἡμαρτηκότες. Τηρεῖ
[2, 30]	Ζήνωνος ὢν μαθητὴς, ἀκήκοε) πέμπτην	δὲ	ὁ Ἀντιφῶν, ὁ παρὰ τοῦ
[2, 39]	ἄλλος μὲν ὁ αὐτοάνθρωπος, ἄλλος	δὲ	ὁ ἐν τοῖς καθέκαστα, καὶ
[2, 30]	λεγομένων ἐπιστήμην ὁ Παρμενίδης, δευτέρως	δὲ	ὁ Ζήνων, κατὰ δὲ τρίτην
[2, 38]	ὂν ἡνωμένον τῷ ἑνὶ, πρόεισι	δὲ	ὁ ζωτικὸς νοῦς καὶ ἡ
[2, 31]	μάλα οὖν πρεσβύτης οὗτος, γέρων	δὲ	ὁ καὶ τὴν δεκάδα ταύτην
[2, 39]	μὲν ὁ ἀμέθεκτος νοῦς, ἄλλος	δὲ	ὁ μεθεκτὸς, ὁ μὲν παράγων
[2, 42]	δὲ ἑαυτοῦ διδασκαλίαν γράμματα" ἔστι	δὲ	ὁ μὲν λόγος ἑνικὸν, τὰ
[2, 30]	καὶ συνδιαπλέκει τοὺς λόγους) τετάρτην	δὲ	ὁ Πυθόδωρος (οὗτος γὰρ καὶ
[2, 20]	πλείους μὲν οἱ Κλαζομένιοι, δύο	δὲ	ὅ τε Ἀδείμαντος καὶ Γλαύκων,
[2, 24]	ὅτι δαιμονίαις τάξεσιν ἀναλογοῦσι· πάντες	δὲ	οἱ δαίμονες ἐκ μιᾶς μητρός
[2, 27]	οἷον οὗτοι τῶν δαιμόνων, προπάτορες	δὲ	οἱ θεοὶ καὶ ὁμώνυμοι τούτοις,
[2, 39]	γράμμασι σκοπὸν, ὀρθῶς ὑπείληφε, καθόσον	δὲ	οἴεται τὸν Ζήνωνα τῷ οὐ
[2, 28]	καὶ ἀκούσαντες. Καὶ τὸ σχῆμα	δὲ	οἰκειότατόν ἐστι πρὸς τὸν σαφῆ
[2, 24]	καὶ οὐχ ὅλον ὁρᾷν, ποτὲ	δὲ	ὅλον, ὅτε καὶ τελέως αὐτὸ
[2, 39]	μᾶλλον τῶν πρὸ αὑτῶν, πᾶν	δὲ	ὅμως πλῆθος ἔχειν ἑνάδα διττὴν,
[2, 39]	διάφορα αὐτὰ ἀλλήλων εἶναι, καθὸ	δὲ	ὄντα, ταὐτὰ, ὅπερ ἢ ἀπ´
[2, 39]	ἔχει, μετεχόμενον (ὑπ´ αὐτῶν. Ὥσπερ	δὲ	ὄντος τοῦ μετέχοντος καὶ τοῦ
[2, 46]	εἰς τὴν Ἑλλάδα κεκόμισται. Ταῦτα	δὲ	ὅπως ἀνενεκτέον ἐπὶ τὰ παραδείγματα
[2, 26]	Ἀλλὰ τοῦτο μὲν τοιοῦτον· ὅρα	δὲ	ὅπως (πάλιν εἰς τὰ παραδείγματα
[2, 24]	περὶ αὐτοῦ τοῦ Ἀντιφῶντος. Τοῦτο	δὲ	ὅσον πεποίηκε κάλλος, ἴσασιν οἱ
[2, 38]	κατασκευάζειν οὐχ ἱκανὸς ἦν. Ἔστι	δὲ	ὅτε καὶ ἕκαστος λόγος τέλειός
[2, 20]	ὅτι φύλακες θνητῶν ἀνθρώπων, τὸ	δὲ	ὅτι ἀπὸ τῆς μονάδος εἰσὶ)
[2, 34]	ὡς δὲ ἀνεγίνωσκεν αὐτὸς, οἱ	δὲ	οὐ συνίεσαν τῶν λεγομένων, ἀπολιπόντες
[2, 44]	τῷ κατὰ χρόνον δευτέρῳ· φιλονεικίαν	δὲ,	οὐ τὴν ἐριστικὴν, οὐδὲ τὴν
[2, 29]	οὐκ ἂν ἄλλως ἔχοι· θαυμάζειν	δὲ	οὐ χρὴ τοὺς νῦν ἀκούοντας
[2, 30]	ὅπως ἕκαστα προελήλυθεν ἐκεῖθεν. Ἔχει	δὲ	οὐκ ὀλίγην καὶ τὴν εἰς
[2, 37]	ὡς ἐν Σοφιστῇ μεμαθήκαμεν· τοῦτο	δὲ	οὔπω ἁπλοῦν οὐδὲ αὔταρκες, ἃ
[2, 26]	τῶν ἕνεκά του γιγνομένων· καθόσον	δὲ	οὗτος μὲν ὀνόματος ἔτυχεν, ἐκεῖνοι
[2, 27]	οὖν αὐτῷ προεγνωσμένα βεβαιοῖ· τίς	δὲ	οὗτος ὁ Πυριλάμπους υἱὸς καὶ
[2, 37]	πολλῶν ἢ ἐκ στοιχείων· τοῦτο	δὲ	οὐχ ὡς ἀληθῶς ἓν, ἀλλὰ
[2, 24]	ἀπὸ τῆς γενέσεως ἔχουσι. Τὸ	δὲ,	παῖς γὰρ ἦν ὅτε πρότερον
[2, 39]	καὶ ἀτρεμῆ φησιν ἐκεῖνος· ὁ	δὲ	πάμπολλα καὶ παμμεγέθη" πρόεισι γὰρ
[2, 36]	γελοῖον προστρέχειν τοῖς ὑψηλοτέροις. Ἐπιδείκνυσι	δὲ	πᾶν τὸ γράμμα συνεσπειραμένως θεωρήσας·
[2, 39]	πᾶσι τρόπος τῆς διακρίσεως. Ἐπειδὴ	δὲ	πανταχοῦ πρὸ τοῦ πλήθους ἐστὶν
[2, 27]	μὲν νοοῦσι παρ´ ἑαυτῶν, τὰ	δὲ	παρ´ ἐκείνων πληρούμεναι θεωροῦσι· καὶ
[2, 25]	γὰρ παρ´ ἑαυτῶν ὁρῶσι, τὰ	δὲ	παρὰ τῶν τελειοτέρων ὑποδέχονται, ἃ
[2, 35]	αὐτοῖς τὸν Ζήνωνα αὐτὸν, τὸν	δὲ	Παρμενίδην τυχεῖν ἔξω ὄντα· καὶ
[2, 39]	Ζήνων ἐποιεῖτο τοὺς λόγους· ὁ	δὲ	Παρμενίδης αὐτῷ μόνῳ τῷ νῷ
[2, 20]	τῶν προσεχῶν δαιμόνων βοηθείας, ἐφίενται	δὲ	πᾶσαι τοῦ ἄνω καὶ τῆς
[2, 45]	δὲ πρεσβύτῃ φαινόμενον αἴσχιστον· ἐπειδὴ	δὲ	περὶ ἄλλου οὐδὲ ἐγὼ γέγραφα
[2, 20]	τῶν δοξαστῶν ἐφαπτόμενοι φιλοσοφίας· οἱ	δὲ	περὶ τὴν Ἰωνίαν τῆς μὲν
[2, 39]	τὰς ἑνάδας αὑτῶν συνταττομένων, τούτων	δὲ	περὶ τὸ ἕν. ~Σὺ μὲν
[2, 24]	ἄγοντα καταλέλοιπεν ὁ Σωκράτης· ἡ	δὲ	Περικτιόνη μετὰ τοὺς τρεῖς παῖδας
[2, 39]	καὶ ἐκεῖνος μὲν αἰώνιος, οὗτος	δὲ	πὴ μὲν θνητὸς, πὴ δ´
[2, 29]	Ἐλεάται τοῦτον τὸν τρόπον, ὁ	δὲ	Πλάτων ἄλλως παρακελεύεται ποιεῖν, ἀλλὰ
[2, 32]	σώματι χαρίεις καὶ εὐμήκης" πολλῷ	δὲ	πλέον κατὰ τοὺς λόγους· ὅσα
[2, 36]	τὸ γράμμα συνεσπειραμένως θεωρήσας· τοῦτο	δὲ	ποιήσας οὐδὲν ὀξύῤῥοπον καὶ προπετὲς
[2, 37]	λέγουσιν ἄνευ τοῦ ἑνός· εἰ	δὲ	πολλαὶ μὲν εἶεν, μετέχουσαι δέ
[2, 24]	τὸ γνωστὸν ταῖς ψυχαῖς. Τὸ	δὲ,	πολὺς γὰρ ἤδη χρόνος" δήλωμά
[2, 27]	τῆς τῷ Ποσειδῶνι φίλης· Μελίτην	δὲ	Ποσειδάωνος ἑταίρην" φησί τις ποιητής.
[2, 24]	ὄνομα; οὐ γὰρ μέμνημαι. Παῖς	δέ	που ἦν ὅτε τὸ πρότερον
[2, 45]	πάθος πανταχοῦ μὲν αἰσχρὸν, ἐν	δὲ	πρεσβύτῃ φαινόμενον αἴσχιστον· ἐπειδὴ δὲ
[2, 29]	τὴν μνήμην τῶν λόγων, ὁ	δὲ	πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἀκροατὰς, μήποτε
[2, 39]	ἑνάδα τῶν ὄντων ᾠκείωτο. Ζήνων	δὲ	πρὸς τὴν Παρμενίδειον θέσιν οὐδὲ
[2, 27]	ἑταίρην" φησί τις ποιητής. Οἰκεῖοι	δὲ	πρὸς τὴν τάξιν τοῦ θεοῦ
[2, 38]	τὸν ὅλον καὶ μεθεκτὸν, ὁ	δὲ	πρὸς τὸν μερικόν. ~(Μανθάνω, εἰπεῖν
[2, 38]	τὸν ὅλον καὶ ἀμέθεκτον, ὁ	δὲ	πρὸς τὸν ὅλον καὶ μεθεκτὸν,
[2, 35]	μὲν τὸν Παρμενίδειον νοῦν, ἐπαπορῶν	δὲ	πρὸς τοὺς Ζήνωνος λόγους; Ὁ
[2, 25]	καὶ (ἣν οὐκ εἶχε, ταύτην	δὲ	προσθεὶς ἐπανήρετο τὴν τῆς ἐρωτήσεως
[2, 37]	τὴν συγκατάθεσιν τὴν Ζήνωνος, τὴν	δὲ	πρόσληψιν ἐν τῷ τοῦτο δὲ
[2, 25]	παρὰ τῶν τελειοτέρων ὑποδέχονται, ἃ	δὲ	πρόχειρα περὶ τὴν δόσιν ἐστὶν,
[2, 20]	τοῦτο γὰρ αἱ Ἀθῆναι. Ἐπιστραφεῖσαι	δὲ,	πρῶτον μὲν συνάπτονται τοῖς ὑπὲρ
[2, 35]	καὶ τὴν οἰκείαν ὕπαρξιν. Ὁ	δὲ	Πυθόδωρος ἅτε κατὰ τὸ ἐκφαντορικὸν
[2, 20]	τῶν Πυθοδώρου λόγων αὐτοὺς, ὁ	δὲ	Πυθόδωρος τῶν Παρμενίδου καὶ Ζήνωνος
[2, 45]	τὰ μέσα τοῖς πρώτοις, ἔστι	δέ	πως καὶ τὰ ἀνόμοια αὐτοῖς,
[2, 39]	θεώμενος ὡδὶ μὲν ἥλιον, ὡδὶ	δὲ	σελήνην, ὡδὶ δὲ τὴν γῆν,
[2, 39]	παράγων τὸ νοερὸν πλῆθος, ὁ	δὲ	συνέχων· καὶ ὂν τοίνυν ἄλλο
[2, 39]	ἔστιν ἐν τοῖς ὁμωνύμοις· εἴτε	δὲ	συνωνύμως ἐστὶν ἓν ὂν κατὰ
[2, 36]	προσλήψεως καὶ τοῦ συμπεράσματος· ὁ	δὲ	Σωκράτης ἀξιοῖ τοῦ πρώτου λόγου
[2, 40]	τὸ ἓν τὰ πολλὰ, ὁ	δὲ	Σωκράτης ἐπιστρέφει καὶ αὐτὰ τὰ
[2, 28]	καὶ τὰ τῆς ἀρετῆς, ἀναβάλλεσθαι	δὲ	τὰ ἔργα τὰ τοῖς λόγοις
[2, 20]	πρώτων εἰς αὐτὰ δόσιν, κινεῖ	δὲ	τὰ ἔσχατα καὶ ἐπιστρέφει πρὸς
[2, 20]	ἀπὸ τῶν πρώτων δαιμόνων, πληροῖ	δὲ	τὰ μετ´ αὐτὸν τῆς παρὰ
[2, 45]	καὶ τὴν ἔλλειψιν ἐθεώρησε. Πρὸς	δὲ	τὰ παραδείγματα αὐτῶν οἰκείως εἴληπται,
[2, 35]	τίς ἐστι καὶ φιλόσοφος· ὅταν	δὲ	τὰ πλήθη ἢ ὅλως τὰ
[2, 39]	ἄτοπα συμβήσεται τῷ λόγῳ· εἰ	δὲ	τὰ πολλὰ ταῦτα λέγοιεν ἃ
[2, 20]	μὲν ἐκ τῶν τελειοτέρων, πληροῦσαι	δὲ	τὰ ὑφειμένα. Ἡ μὲν οὖν
[2, 28]	ἀναγκαίας τῶν ἐνεργειῶν συστέλλειν, ἐπιτρέχειν	δὲ	ταῖς ἀρεταῖς. Τοῦτο γοῦν ποιεῖ
[2, 39]	σώζειν ἐν τοῖς ποιήμασιν, ἐναλλάττειν	δὲ	τὰς ἁρμονίας καὶ τοὺς ῥυθμούς·
[2, 46]	ἐν ἑαυτῷ διαιωνίως ὄντος. Ἡγεῖται	δὲ	ταῦθ´ οὕτως ἔχειν ἅ φησιν
[2, 39]	καὶ ἐν ἑτέροις ὄντων. Εἰ	δὲ	ταῦτα ἀληθῆ, πρὸ τῶν πολλῶν
[2, 26]	τρίτον δὲ τὸν Παρμενίδην· ὅπως	δὲ	ταῦτα ἐπὶ τὰ πράγματα ἀνενεκτέον,
[2, 20]	τοῖς δευτέροις ὁμοιοῦνται γένεσιν. Εἰ	δὲ	ταῦτα συννοήσαις, ὁ μὲν Πυθόδωρος
[2, 35]	πεπλήρωται θείας τινὸς ζωῆς, διὰ	δὲ	ταύτης καὶ πρὸς τὸ νοητὸν
[2, 28]	ὅπως οὖν ἐθέλοις καλεῖν, διὰ	δὲ	ταύτης συνάπτονται πρὸς τοὺς τὴν
[2, 28]	προείπομεν, ἡ πρώτη ἐπιδημία" τὴν	δὲ	τελείαν ἡ ἀνανέωσις ἐκείνης καὶ
[2, 23]	αὑταῖς ἔθη καὶ σύμφυλα, τῶν	δὲ	τελειοτέρων ἀγαθῶν λιπαρῶς ἀντεχομένας καὶ
[2, 31]	μετέχοντα πάντα ἀγαθά ἐστιν. Ἔτι	δὲ	τελεώτερόν ἐστιν ἐπ´ αὐτῶν ταῦτα
[2, 46]	τῶν ἀνδρῶν τούτων τελειούμενος, Ζήνων	δὲ	τετταρακοντούτης ἤδη καὶ τελειῶν τὸν
[2, 35]	ἐπιτηδειότητα τῶν (συλλεγέντων ὠφέλησε· δηλοῖ	δὲ	τὴν ἀμυδρότητα τῆς ἐπιτηδειότητος τό
[2, 28]	τὴν πρώτην, ἔπειτα τελείως. Δηλοῖ	δὲ	τὴν ἀτελῆ μέθεξιν, ὡς προείπομεν,
[2, 39]	ἥλιον, ὡδὶ δὲ σελήνην, ὡδὶ	δὲ	τὴν γῆν, οἰήσεταί που πάντως,
[2, 39]	ἄλλας μὲν αἰτίας λέγων, πρωτίστην	δὲ	τὴν ἐκ τῶν ἑπομένων ἀντικειμένων
[2, 27]	ἀγνοοῦντας ἀναδιδάσκει τοὺς Κλαζομενίους, τὰ	δὲ	τὴν προϋπάρχουσαν ἐν αὐτοῖς γνῶσιν
[2, 40]	μὲν τὴν Παρμενίδειον θέσιν, τελειοῖ	δὲ	τὴν Σωκράτους δόξαν· δηλοῖ οὖν
[2, 20]	μὲν τὴν καταδεεστέραν φιλοσοφίαν, ἐκφαίνουσι	(δὲ	τὴν ὑψηλοτέραν, καὶ τοῦτο καὶ
[2, 29]	αὗται δὲ τῶν δαιμόνων, ἡγεῖται	δὲ	τῆς δεήσεως πρῶτον μὲν ἡ
[2, 35]	Πυθοδώρῳ πεποίηται τὴν εἴσοδον, ἀποπίπτουσι	δὲ	τῆς δυνάμεως ταύτης· ὁ μὲν
[2, 28]	λεκτικῆς δυνάμεως ἂν θεωρήσειας· ἀπὸ	δὲ	τῆς ἠθικῆς λάβοις ἂν ὅτι
[2, 39]	εἰς πλῆθος κατῄει λόγων, ὁ	δὲ	τῆς νοερᾶς ἐπιβολῆς ἀεὶ τῆς
[2, 37]	δὲ πολλαὶ μὲν εἶεν, μετέχουσαι	δέ	τινος ἑνὸς, ἐκεῖνο δήπου τὸ
[2, 42]	ἐπιστήμης τὸ ἀνέλεγκτον ἔχων, γίγνεται	δέ	τις αὐτῷ καὶ ἀπὸ τῶν
[2, 37]	σχῆμα ἐναρμόσας τὸν λόγον. Εἰ	δέ	τις τοσούτων εἰς ἐξέτασιν προκειμένων
[2, 22]	ἀθροίζουσι τὰς ἑαυτῶν δυνάμεις, συνταχθεῖσαι	δέ	τισι δαιμονίαις τάξεσι ζωτικῶς ἤδη
[2, 28]	μὲν πράξεων τὰς κρίσεις, τούτων	δὲ	τὸ ἀγαθόν· οὕτω γὰρ ὁ
[2, 42]	φορτικῶς εἰς αὐτὸν ἀπέῤῥιψεν; ~Ἔστι	δὲ	τό γε ἀληθὲς βοήθειά τις
[2, 40]	ἐν ἑκάστῃ τριάδι πρῶτον, προόδῳ	δὲ	τὸ δεύτερον, ἐπιστροφῇ δὲ τὸ
[2, 41]	καὶ διὰ τοῦτο μέγας, ἐκβεβηκὼς	δὲ	τὸ δημῶδες καὶ διὰ τοῦτο
[2, 39]	ἐδείκνυ τὸ συντεταγμένον ἓν, ὁ	δὲ	τὸ ἐξῃρημένον· οὐκ ἄρα ταὐτὸν
[2, 31]	ἐπὶ τῶν πατρικῶν θεῶν; ποῦ	δὲ	τὸ καλὸν οὕτω καὶ ἀγαθὸν,
[2, 45]	γὰρ ἀτεχνῶς τὸ τοιοῦτο· τοῦτο	δὲ	τὸ πάθος πανταχοῦ μὲν αἰσχρὸν,
[2, 39]	πρὸς τὸ ἓν, καὶ ἁπλῶς	δὲ	τὸ πᾶν· πάντα γὰρ, καθόσον
[2, 40]	προόδῳ δὲ τὸ δεύτερον, ἐπιστροφῇ	δὲ	τὸ τρίτον· ἡ δὲ ἐπιστροφὴ
[2, 41]	ποιοῦμαι τὸν λόγον, φησὶ, συμβαίνει	δὲ	τοῖς περὶ τὴν ἐμὴν ὑπόθεσιν
[2, 29]	τὸ ἔργον" καὶ χαλεπὸν, ἐν	δὲ	τοῖς πρόσθεν ἀκηκοότας ὡς οὐδὲν
[2, 28]	τὴν καθαρότητα τὸ σχῆμα, πρὸς	δὲ	τὸν ἀφηγηματικὸν τοῦ διαλόγου τύπον
[2, 26]	τῶν περὶ τὸν Κέφαλον, δεύτερον	δὲ	τὸν Ζήνωνα, τρίτον δὲ τὸν
[2, 39]	γράμματος μὴ πανταχοῦ ᾐσθῆσθαι. Ὅσοι	δὲ	τὸν λόγον τοῦ Σωκράτους ἀπεσκοράκισαν,
[2, 39]	προσεχῶς μετέχει τὰ πολλὰ, ἐκφαίνει	δὲ	τὸν Παρμενίδειον νοῦν· ἀπὸ γὰρ
[2, 26]	δεύτερον δὲ τὸν Ζήνωνα, τρίτον	δὲ	τὸν Παρμενίδην· ὅπως δὲ ταῦτα
[2, 35]	τὸν Πυθόδωρον ὡς μαθητὴν, ἄλλως	δὲ	τὸν Σωκράτη ὡς συνεξεταστὴν, καὶ
[2, 37]	Περιπατητικῶν ἐξητασμένων, ῥᾴδιον ἀπαντᾷν· νυνὶ	δὲ	τοσοῦτον λαβόντες ὅτι δείκνυται διά
[2, 37]	τὰς πρὸς αὐτὸν ἀπορίας· νῦν	δὲ	τοσοῦτον λεγέσθω μόνον ὅτι πάλιν
[2, 34]	λόγων εἰκόνες τὰ γράμματα, τὸ	δὲ	τότε πρῶτον τὰ γράμματα κομισθῆναι
[2, 29]	τάξει τῶν δεομένων εἴημεν. Ὁ	δὲ	τοῦ Ἀντιφῶντος ὄκνος" εἰκόνα φέρει
[2, 39]	μὲν ὅπερ λέγεται δυὰς, ἔρημος	δὲ	τοῦ ἑνὸς οὐκ ἔστι· πᾶν
[2, 38]	ἀμέθεκτον, πολυειδέστερος ὢν αὐτοῦ, διαφέρων	δὲ	τοῦ μερικοῦ τῷ ὁλικώτερος ὑπάρχειν.
[2, 20]	μὲν, ὥσπερ λέγεται, πλῆθος, μετέχει	δὲ	τοῦ συντεταγμένου ἑνὸς τοῦ ἐν
[2, 24]	Κλεινιείου καὶ τοῦ φιλοσοφεῖν, (ἐκεῖνος	δὲ	τοῦ τε Ἀθηναίων δήμου καὶ
[2, 27]	καὶ φαίνεσθαι τὸν χρώμενον, ἄλλους	δὲ	τοὺς ἵππους. Ἀλλὰ μὴν καὶ
[2, 34]	τῶν γνωρίμων τὴν ἀνάγνωσιν· Ζήνων	δὲ	τούς τε ἄλλους εἶχε προσήκοντας
[2, 27]	πανταχοῦ διατεινούσας κατανοεῖν φιλούσης. Παραιτήσομαι	δὲ	τοὺς τοῦ Πλάτωνος ἐξηγητὰς μὴ
[2, 21]	εἶδος τῆς ἀπαγγελίας ἠσπάσατο· δηλοῖ	δὲ	τοῦτο ἐν τοῖς τοιούτοις· ἐὸν
[2, 27]	τὸν ἡνίοχον οἱ ἵπποι, παρὰ	δὲ	τούτοις διακέκρινται καὶ πλείων ἡ
[2, 20]	τοῦ ἐν τοῖς πολλοῖς· πρὸ	δὲ	τούτου ἐστὶ τὸ ἐξῃρημένον ἓν
[2, 34]	ἀμαθίαν καὶ τὸν τύφον, πρὸς	δὲ	τούτους, ὡς προσκαλεσόμενος αὐτῶν τὴν
[2, 25]	τὸ δὲ ἀγνοεῖ μὲν, αἰτεῖ	δὲ	τούτων μαθεῖν· τοιοῦτος δὲ καὶ
[2, 39]	αἱ μὲν θεῖαι πρώτως, αἱ	δὲ	τούτων ὀπαδοὶ δευτέρως, αἱ δὲ
[2, 39]	δὲ τούτων ὀπαδοὶ δευτέρως, αἱ	δὲ	τούτων συνοπαδοὶ κατὰ τρίτην τινὰ
[2, 39]	εἶναι τὰς πολλὰς ἑνάδας, ἐκ	δὲ	τούτων τὰ πλήθη, τά τε
[2, 45]	καθόσον ἀπ´ αὐτῶν προελήλυθε. Τὰ	δὲ	τρίτα θεωρεῖ μὲν αὐτῶν τὴν
[2, 30]	δευτέρως δὲ ὁ Ζήνων, κατὰ	δὲ	τρίτην τάξιν ὁ Σωκράτης (οὗτος
[2, 39]	ἐστιν ὅμοιον καὶ ἀνόμοιον· ποῖαι	δὲ	τῷ ἑτέρῳ μόνον, ὅτι ταὐτὸν
[2, 26]	Ἀντιφῶντα ὑποτάττει τῷ Πυθοδώρῳ, τοῦτον	δὲ	τῷ Ζήνωνι· καὶ πάλιν τῆς
[2, 35]	καὶ ὑπ´ ἐκείνου ὠφελεῖται, Πυθόδωρος	δὲ	τῷ Ζήνωνι πρὸ Σωκράτους (πρότερος
[2, 38]	μὲν τῷ ἑνὶ ὄντι, ὁ	δὲ	τῷ ζωτικῷ διακόσμῳ, ὁ δὲ
[2, 45]	νοητὸν τὰ πρὸ αὑτῶν· αὐτῷ	δὲ	τῷ νοεῖν αὐτὰ καὶ (θεωρεῖν,
[2, 38]	δὲ τῷ ζωτικῷ διακόσμῳ, ὁ	δὲ	τῷ νοερῷ· καὶ τῶν νόων
[2, 39]	ἕκαστος αὐτῶν τὸ πᾶν, ἐν	δὲ	τῷ παντὶ τὰ φαινόμενα τῶν
[2, 29]	ὁ ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης, αὗται	δὲ	τῶν δαιμόνων, ἡγεῖται δὲ τῆς
[2, 39]	ζωὴ μία οὖσα παρέχεται, τὴν	δὲ	τῶν δογμάτων κοινὴν αἵρεσιν τῶν
[2, 39]	θέσιν οὐδὲ ἀντιβλέπειν εἶχε· τὴν	δὲ	τῶν πολλῶν δόξαν διήλεγχε τὰ
[2, 39]	τὰ διαστήματα πάντα προελήλυθε· τὰ	δὲ	τῶν πολλῶν ὄμματα καρτερεῖν ἀφορῶντα
[2, 26]	προσεχῶς ἀναγόντων αὐτὴν δαιμόνων, οὗτοι	δὲ	τῶν πρώτων καὶ θείων ὄντως
[2, 39]	καὶ πᾶσα ὑπόληψις ψευδής· ποῖαι	δὲ	ὑπ´ ἄλλων ἀναιροῦνται, καὶ ὅτι
[2, 38]	ἀναγομένῳ καὶ ἀποτιθεμένῳ ἐῴκει· τούτῳ	δὲ	ὑπάρχει τὸ μὴ πάντη κεχωρίσθαι
[2, 20]	ἐστὶ τοῦ πλήθους χεῖρον· τὸ	δὲ	ὑπὲρ τοῦτο πλῆθός ἐστι μὲν,
[2, 39]	ἑαυτὸ πρὸ τῶν ὄντων, τὸ	δὲ	ὑπὸ τῶν ὄντων μετεχόμενον. Δεῖ
[2, 45]	μὲν πρεσβυτικῷ τὸ νέον" τῷ	δὲ	φιλονείκῳ τὸ φιλότιμον" Πῶς δὴ
[2, 26]	μὲν τοῦ Κεφάλου λέγονται, μάλα	δὲ	φιλόσοφοι· καὶ γὰρ ἐκ τῆς
[2, 39]	πρὸ τῶν πολλῶν ὄντων· ἑτέρας	δὲ	φυσικωτέρας τοιαύτης ἐφόδου, οἵαν καὶ
[2, 23]	μὲν ἐν τοῖς ἀτελέσι, δύναμις	δὲ	χορηγὸς τῆς τελειότητος ἐν τοῖς
[2, 28]	ὁ τὸν χαλινὸν ἐργαζόμενος· αἱ	δὲ	χρώμεναι καὶ τῇ δόξῃ καὶ
[2, 39]	τὸ μὲν ἀληθὲς ἐγκρίνειν, τὸ	δὲ	ψευδὲς ἀποδοκιμάζειν. Καὶ ὁ (μὲν
[2, 43]	νοῖς τὸ ἄχραντον εἶδος, ἐν	δὲ	ψυχαῖς τὸ ἀμυντικὸν, προβεβλημένον τι
[2, 26]	δυνάμεις τῆς ἑαυτῶν ἀκρότητος, πᾶσα	δὲ	ψυχὴ τῶν προσεχῶς ἀναγόντων αὐτὴν
[2, 39]	ὡς μετέχουσα τοῦ ἑνὸς, πλῆθος	δὲ,	ὡς αἰτία τοῦ πλήθους· ἐκεῖνοι
[2, 41]	ὡς δύναμιν ἀκατάληπτον ἔχον, ἀπόκρυφον	δὲ	ὡς ἀνέκφραστον καὶ ἀνέκφαντον ἐν
[2, 33]	μὲν ὡς Πυθόδωρος λέγει, τὰ	δὲ	ὡς αὐτὸς, καὶ τὸ παρὰ
[2, 41]	ὡς τῷ ἑνὶ κατεχόμενον, μέγα	δὲ	ὡς δύναμιν ἀκατάληπτον ἔχον, ἀπόκρυφον
[2, 39]	πρωτίστου νοῦ νοητόν ἐστιν· ὁ	δὲ	ὡς ἐπιστήμη· ταύτης γὰρ ἔργον
[2, 20]	τὸ μὲν ὡς πληρουμένῳ, τὸ	δὲ	ὡς πληροῦντι καὶ ἔμμετρον ποιοῦντι
[2, 27]	γὰρ οἱ μὴ ἁλισκόμενοι τῇ	τοιᾷδε	παραφορᾷ καὶ ὅσοι τοιαύτην ἔλαχον
[2, 27]	παρ´ αὐτόν· ἄρτι γὰρ ἐνθένδε	οἴκαδε	οἴχεται· οἰκεῖ δὲ ἐγγὺς ἐν
[2, 24]	ἂν ἐκείνῳ τις πελάσειεν ὃ	μηδὲ	ἔγνωκεν. Ἃ δὴ οὖν ἀπομιμούμενος
[2, 38]	αὐτὸ συμπερασμάτων αἱρεῖν· καὶ δεῖ	μηδὲ	ἐνταῦθα τὸ διαμάχεσθαι" παρέργως ἀκούειν,
[2, 39]	οὕτω τὸ πλῆθος καθ´ αὑτὸ	μηδὲ	μετέχον τῆς οἰκείας ἑνάδος, οὐχ
[2, 35]	αὐτὸς ἐρεῖ, μὴ πράγματα παρέχῃ	μηδὲ	παραποδίζῃ τὸν λόγον, ἀλλ´ ὑπέχῃ
[2, 24]	τις ἑνωθείη πρὸς τοῦτο ᾧ	μηδὲ	πελάσαι δυνατός ἐστιν, ἀλλ´ οὐδ´
[2, 28]	ψυχαὶ τοῖς δαίμοσι τοῖς τὸν	τῇδε	βίον αὐτῶν κεκληρωμένοις, καὶ διὰ
[2, 22]	καὶ εἴ του δέῃ τῶν	τῇδε,	ὧν ἡμεῖς δυνατοὶ, φράζε. Ὁρᾷς
[2, 39]	μὲν συντεταγμένην, τὴν δὲ ἐξῃρημένην.	Ἴδε	γὰρ αὐτὸ πρῶτον ἐπὶ τῶν
[2, 39]	ὥσπερ αὐτὸς ὁ θειότατος Πλάτων	οἶδε	μὲν πολλὰ ζῶα νοητὰ, πάντων
[2, 39]	ἔκ τε τοῦ ἑνὸς ὄντος	οἶδε	τὸ πλῆθος τὸ νοητὸν προϊὸν
[2, 20]	ἓν ἐπειγόμενος· καὶ οὗτοι μὲν	τοιάνδε	τάξιν ἐχέτωσαν. Δύναιο δ´ ἂν
[2, 27]	ἴωμεν παρ´ αὐτόν· ἄρτι γὰρ	ἐνθένδε	οἴκαδε οἴχεται· οἰκεῖ δὲ ἐγγὺς
[2, 39]	προϋποκειμένοις, ὥσπερ ὁ γεωμέτρης ἀναιρεῖ	τόνδε	τὸν λόγον καὶ ὡς οὐ
[2, 39]	παρέχει καλῶς τε καὶ εὖ·	ὅδε	δὲ αὖ οὐ πολλά φησιν
[2, 39]	Σωκράτη, ὦ Παρμενίδη, ὅτι Ζήνων	ὅδε	οὐ μόνον τῇ ἄλλῃ σου
[2, 39]	τρίτης δὲ ἄλλης θεολογικωτέρας ἀρχῆς	τοιᾶσδε·	πᾶν τὸ μετεχόμενον ἐν ἄλλοις
[2, 28]	οἷον χεομένων εἰς τὰς φύσεις,	τάσδε	τελειοῦσι πάντως οἱ τῆς φύσεως
[2, 39]	δὲ πρὸς τὴν Παρμενίδειον θέσιν	οὐδὲ	ἀντιβλέπειν εἶχε· τὴν δὲ τῶν
[2, 41]	διδασκαλίαν, δευτέρα τῆς ἐξῃρημένης ἐστίν.	Οὐδὲ	αὖ οὕτω τι μέγα" καὶ
[2, 37]	μεμαθήκαμεν· τοῦτο δὲ οὔπω ἁπλοῦν	οὐδὲ	αὔταρκες, ἃ δεῖ τὴν ἀρχὴν
[2, 44]	τις αὐτὸ ἔκλεψε γραφὲν, ὥστε	οὐδὲ	βουλεύσασθαι ἐξεγένετο, εἴτε ἐξοιστέον αὐτὸ
[2, 39]	ἑνοποιοὺς αἰτίας αὐτὰς ἀπεσπάσθαι ἀλλήλων·	οὐδὲ	γὰρ τὰς ζωοποιοὺς ἀζώους, οὐδὲ
[2, 45]	αἴσχιστον· ἐπειδὴ δὲ περὶ ἄλλου	οὐδὲ	ἐγὼ γέγραφα νέος ὢν καὶ
[2, 38]	μονάδα τῶν ὄντων ἁπάντων θεώμενος	οὐδὲ	ἐπέστρεφεν εἰς τὸ πλῆθος καὶ
[2, 36]	καὶ προπετὲς ὡς νέος πέπονθεν,	οὐδὲ	εὐθὺς συνῆψε τὰς ἀπορίας, ἀλλὰ
[2, 45]	φαίη ἂν ὁ Ζήνων, καὶ	οὐδὲ	πρὸς τὸν διδάσκαλον ἀντιφιλοτιμούμενος· φιλοτιμίας
[2, 39]	οὐδὲ τὰς νοοποιοὺς ἀνοήτους εἶναι,	οὐδὲ	τὰς καλλοποιοὺς ἀκαλλεῖς, ἀλλ´ ἢ
[2, 39]	οὐδὲ γὰρ τὰς ζωοποιοὺς ἀζώους,	οὐδὲ	τὰς νοοποιοὺς ἀνοήτους εἶναι, οὐδὲ
[2, 28]	τὸ μέσον ἀμφοῖν, οὐ μὴν	οὐδὲ	ταῦτα συναπτά· τοῦτο γοῦν ἐνδείκνυται
[2, 38]	τὸ τῶν ἐμποδίων ἔτι χωριζόμενον,	οὐδὲ	τελέαν τὴν ἐν τῷ ἑνὶ
[2, 24]	ἐπιβολῆς, δι´ ἣν οὐχ ὅλον	οὐδὲ	τέλεον ὁρᾶται τὸ γνωστὸν ταῖς
[2, 44]	φιλονεικίαν δὲ, οὐ τὴν ἐριστικὴν,	οὐδὲ	τὴν ἐπισεσυρμένην καὶ μοχθηρὰν, ἀλλὰ
[2, 30]	ἑορτῆς ἐπεδήμουν, ἀλλ´ οὐκ ἐπιδείξεως	οὐδὲ	τοῦ δημοσίᾳ φιλοσοφεῖν· ὃ δὴ
[2, 42]	οὐκ αὐτοῖς τοῖς θεοῖς. Ἔπειτα	οὐδὲ	τοῦτο ἀδιορίστως προσήνεγκεν, ὡς εἴπομεν,
[2, 42]	διαστάσεως τῶν ὄντων κατασυρομένοις· καὶ	οὐδὲ	τοῦτο ἀπέχρησεν αὐτῷ τὸ κωμῳδεῖν"
[2, 39]	αὐτόθεν ἐτίθετο τὸ ἓν ὂν,	οὐδὲ	τοῦτο προηγουμένως ἀπεδείκνυ διὰ τῶν
[2, 24]	εἴ τῳ μέλει καὶ ταύτης,	ὧδε	ἔχει. Περικτιόνη παῖδας Ἀρίστωνι ποιησαμένη
[2, 41]	καθόλου φύσεις (τὸ γὰρ ἐν	τῷδε	ὂν οὐχὶ καὶ ἐν ἄλλῳ
[2, 22]	ὅλων θεωρίαν, ἃ καὶ προσήκει	τῷδε	τῷ διαλόγῳ, ῥητέον, ὅτι τέτακται
[2, 20]	~ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Η ΠΕΡΙ ΙΔΕΩΝ. (Ἐπειδὴ	Ἀθήναζε	οἴκοθεν ἐκ Κλαζομενῶν ἀφικόμεθα, κατ´
[2, 20]	προοιμίοις φησὶν, ἐκ Κλαζομενῶν οἴκοθεν	Ἀθήναζε	τῆς τῶν Παρμενιδείων λόγων ἀκροάσεως
[2, 20]	διάνοιαν· ἐπεὶ καὶ τὸ ἀφικομένους	Ἀθήναζε"	τοὺς ἄνδρας ἀμέσως κατ´ ἀγορὰν
[2, 22]	τῶν τῇδε, ὧν ἡμεῖς δυνατοὶ,	φράζε.	Ὁρᾷς ὅπως οἱ ἐκ Κλαζομενῶν
[2, 26]	τούτων γὰρ ἕνεκα καὶ αὐτὸς	ἐλήλυθε·	δοκεῖ δὲ ἐν τῇ τάξει
[2, 26]	πᾶσα γὰρ ἐκ τοῦ νοητοῦ	προελήλυθε.	Καὶ ἔτι τὸ ζητητικὸν καὶ
[2, 45]	ἀνόμοια αὐτοῖς, καθόσον ἀπ´ αὐτῶν	προελήλυθε.	Τὰ δὲ τρίτα θεωρεῖ μὲν
[2, 39]	τῶν ἀδιαστάτων τὰ διαστήματα πάντα	προελήλυθε·	τὰ δὲ τῶν πολλῶν ὄμματα
[2, 26]	φυσικοὺς ὄντας, μάλα φιλοσόφους" προσείρηκεν·	εἴωθε	γὰρ τοὺς θεωρητικοὺς τῶν θείων
[2, 26]	ἀκροτάτην ἔχει τάξιν ἐν αὐτοῖς	(εἴωθε	γοῦν ὁ Πλάτων τοὺς ἀτελεστέρους
[2, 21]	ὅσα ἄν τις ὡραϊζόμενος σοφιστικῶς	προσέθηκε.	~Καί μου λαβόμενος τῆς χειρὸς
[2, 42]	ἀπέχρησεν αὐτῷ τὸ κωμῳδεῖν" ἀλλὰ	προσέθηκε	καὶ τὸ ἐπιχειροῦντας" πολλαπλασιάζων αὐτῶν
[2, 26]	οὗτος" μὲν ἐπὶ τοῦ Ἀντιφῶντος	προσέθηκε,	τὸ τινὶ" δὲ ἐπὶ τοῦ
[2, 45]	γε εἶπον, οὐ κακῶς ἀπείκασας.	Ἀντέθηκε	τῷ μὲν πρεσβυτικῷ τὸ νέον"
[2, 24]	τοῦ Ἀντιφῶντος. Τοῦτο δὲ ὅσον	πεποίηκε	κάλλος, ἴσασιν οἱ τῶν τοιούτων
[2, 37]	δυνατῷ ἀδύνατον ἀκολουθεῖ, τὸ, εἰ	τέθνηκε	Δίων, εἰς μέσον φέρων· εἰ
[2, 39]	Εἰκότως ἄρα καὶ ὁ Σωκράτης	εἴρηκε	τρόπον τινὰ τὰ αὐτὰ λέγειν
[2, 42]	(λόγον βοήθειαν" μετὰ προσθήκης τινὰ"	προσείρηκε,	καὶ τῷ Παρμενίδου λόγῳ βοήθειαν"
[2, 28]	καὶ ὅτι μᾶλλον μὲν ἀλλήλων	ἀφέστηκε	τὰ ἄκρα ἢ τὸ μέσον
[2, 28]	χρωμένη τῷ ἐκείνης ἀποτελέσματι κρείττων·	ἐφέστηκε	γὰρ ὁ Ἀντιφῶν τῷ χαλκεῖ
[2, 39]	ὅλη φύσις πρὸ τῶν πολλῶν	ὑφέστηκε·	διὰ τοῦτο γάρ τοι καὶ
[2, 46]	ἀπὸ τοῦ ἀμεθέκτου τὸ μεθεκτὸν	ὑφέστηκε,	καὶ τὸ μεμιγμένον ἀπὸ τοῦ
[2, 26]	Πυθοδώρῳ τινὶ Ζήνωνος ἑταίρῳ πολλὰ	ἐντετύχηκε,	καὶ τοὺς λόγους, οὕς ποτε
[2, 38]	τοῦ πλήθους ταῖς ἐννοίαις ἐφαπτόμενον·	ἔοικε	δὲ καὶ τοῦτο δηλοῦν τὸ
[2, 26]	φέρονται, ταύτῃ δὴ οὗτος, ὡς	ἔοικε,	τὴν ἀκροτάτην ἔχει τάξιν ἐν
[2, 21]	Καὶ οὐχ ὁ Πλάτων τοῦτο	ἐπιτετήδευκε	μόνος, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ
[2, 26]	τῶν τελειοτέρων ἀντεχομένους μάλα φιλοσόφους"	προσηγόρευκε·	μάλα γὰρ φιλόσοφος λέγεται καὶ
[2, 39]	πάλιν, ἐκεῖνο πρὸ πάντων ὂν	δέδωκε	πᾶσι τὴν τοῦ εἶναι μετουσίαν·
[2, 39]	ὡς ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης	παραδέδωκε·	καὶ ἐπὶ τῶν νόων ὁμοίως
[2, 44]	ὁ Πλάτων ἐν τῷ Πρωταγόρᾳ	παραδέδωκε,	καὶ ὅπως ἐν θεοῖς γίγνεται
[2, 26]	προσώποις αὐτὸς τὴν πρέπουσαν τάξιν	ἀποδέδωκε·	τὸν μὲν γὰρ Ἀντιφῶντα ὑποτάττει
[2, 31]	καλεῖν εἴωθεν, ὡς ἐν Τιμαίῳ	δεδήλωκε	νέους ἀποκαλέσας, παρ´ οἷς οὐδέν
[2, 22]	ὁ (Ἀδείμαντος, χαῖρε, ἔφη, ὦ	Κέφαλε·	καὶ εἴ του δέῃ τῶν
[2, 38]	εἶναι τοὺς λόγους. Καὶ εἴ	με	δεῖ τὸ δοκοῦν εἰπεῖν, πάνυ
[2, 28]	ὧν ἕνεκα παρείημεν, ἀνεγνώρισέ τέ	με	ἐκ τῆς προτέρας ἐπιδημίας καὶ
[2, 45]	θεωρητικώτατον περὶ αὐτοῦ διελθόντος (λόγον,	ἐμὲ	πρὸς αὐτὸ ποιεῖσθαι τὴν γραφήν;
[2, 39]	μὲν Παρμενίδης ἐπὶ τῆς νοερᾶς	ἔμενε	διαλεκτικῆς ἐν τῷ ἑαυτοῦ κατὰ
[2, 32]	δὲ καὶ παιδικὰ τοῦ Παρμενίδου"	γέγονε,	δῆλον ὅτι πρὸς ἕνα καὶ
[2, 24]	θάνατον ἡ πρὸς τὸν Κέφαλον	γέγονε	συνουσία τοῦ Ἀντιφῶντος· Πλάτωνα μὲν
[2, 42]	ἁμαρτίας γιγνομένης. Ἀλλ´ οὗτος μὲν	ἀπεσέμνυνε	τὸν ἑαυτοῦ καθηγεμόνα, τὸν δὲ
[2, 30]	ὡς καὶ ὁ Τίμαιος ἡμᾶς	ἐδίδαξε·	καὶ γὰρ ἔδει τοῖς μιμησομένοις
[2, 30]	αὐτῶν ἐκείνων, Ζήνωνος ὢν μαθητὴς,	ἀκήκοε)	πέμπτην δὲ ὁ Ἀντιφῶν, ὁ
[2, 35]	Ζήνωνι πρὸ Σωκράτους (πρότερος γὰρ	διακήκοε	τῶν λόγων) Σωκράτης δὲ ἀμφοῖν
[2, 21]	ἀκριβὴς καὶ καθαρά· καὶ γὰρ	ἔπρεπε	ταῖς νοεραῖς ἐπιβολαῖς ὁ σύντομος
[2, 24]	οἷον ἀνεφάνη κάλλος· οὐ γὰρ	εἶπε	τὴν δέησιν εὐθὺς ὁ Κέφαλος
[2, 22]	λαβόμενος τῆς χειρὸς ὁ (Ἀδείμαντος,	χαῖρε,	ἔφη, ὦ Κέφαλε· καὶ εἴ
[2, 45]	ἐφήκουσαν ἀγαθοποιὸν αἰτίαν. ~Ταύτῃ οὖν	σε	λανθάνει, ὦ Σώκρατες, ὅτι οὐχ
[2, 41]	οὑτωσὶ λέγων. ~Ἀλλὰ πρῶτον μέν	σε	τοῦτο λανθάνει, ὅτι οὐ παντάπασιν
[2, 27]	πατέρα τοῦ Ἀντιφῶντος ὁ Κέφαλος	ὠνόμασε,	πάνυ γε" ἔφη ὁ Ἀδείμαντος·
[2, 42]	γὰρ τὴν ἐκείνου ποίησιν λόγον"	ἐκάλεσε,	τὴν δὲ ἑαυτοῦ διδασκαλίαν γράμματα"
[2, 24]	οὖν Περικτιόνη τῷ Πυριλάμπει, καὶ	ἐποίησε	παῖδα τὸν Ἀντιφῶντα τοῦτον ὃν
[2, 24]	προτέρας τῷ Πυριλάμπει γενομένῳ γυναικός·	συνῴκησέ	τε οὖν Περικτιόνη τῷ Πυριλάμπει,
[2, 35]	ἔχοντα τὴν ἐπιτηδειότητα τῶν (συλλεγέντων	ὠφέλησε·	δηλοῖ δὲ τὴν ἀμυδρότητα τῆς
[2, 45]	τὴν ὑπεροχὴν καὶ τὴν ἔλλειψιν	ἐθεώρησε.	Πρὸς δὲ τὰ παραδείγματα αὐτῶν
[2, 28]	διὰ τούτων ὁρᾷν· οὐ γὰρ	ἐκαλλώπισε	τὸν λόγον εἰπὼν, ταῦτα εἰπόντες
[2, 28]	ἔλεγον αὐτῷ ὧν ἕνεκα παρείημεν,	ἀνεγνώρισέ	τέ με ἐκ τῆς προτέρας
[2, 24]	οὗ καὶ ὁ ἐν Γοργίᾳ	διεμνημόνευσε	Σωκράτης πρὸς τὸν Καλλικλέα λέγων,
[2, 35]	γε Σωκράτης καὶ τοῦτον ἐμμελῶς	ἐθεράπευσε	καὶ ἔπεισεν ὡς ἡ δικαιοσύνη
[2, 40]	καὶ ἐν Πολιτείᾳ Σωκράτης ὀνομάζειν	ἠξίωσε,	τὸν κύνα λέγων. Πρόσκειται δὲ
[2, 42]	τῷ Παρμενίδῃ μέτρον εὐφημίας οὐκ	ἀπεπλήρωσε;	Πρῶτον μὲν γὰρ τὴν ἐκείνου
[2, 20]	δεύτερον δὲ διὰ τούτων ἐπί	τε	ἀγγέλους τινὰς καὶ θεοὺς ἀνατείνονται·
[2, 20]	οἱ Κλαζομένιοι, δύο δὲ ὅ	τε	Ἀδείμαντος καὶ Γλαύκων, καὶ διὰ
[2, 28]	ἐπειδὴ δ´ ἐκείνου ἀπηλλάγη, οἵ	τε	ἀδελφοὶ ἔλεγον αὐτῷ ὧν ἕνεκα
[2, 24]	τοῦ φιλοσοφεῖν, (ἐκεῖνος δὲ τοῦ	τε	Ἀθηναίων δήμου καὶ τοῦ Πυριλάμπους
[2, 34]	τὴν ἀνάγνωσιν· Ζήνων δὲ τούς	τε	ἄλλους εἶχε προσήκοντας ἀκροατὰς τῶν
[2, 37]	Ζήνωνα. {Οὐκοῦν εἰ ἀδύνατον τά	τε	ἀνόμοια ὅμοια εἶναι καὶ τὰ
[2, 39]	τὸ δὲ καθ´ αὑτό· τά	τε	γὰρ ἐν ἄλλοις ὄντα καὶ
[2, 20]	ἡ δὲ κατ´ ἀγορὰν πρός	τε	Γλαύκωνα καὶ τὸν Ἀδείμαντον ἔντευξις,
[2, 36]	πρώτου λόγου ὑπόθεσις, ἵνα ἀκριβέστερόν	τε	γνῷ ὃ βούλεται καὶ μὴ
[2, 20]	τύχης βοήθεια, συντάττουσα αὐτὰς οἷς	τε	δεῖ καὶ ὅπου δεῖ καὶ
[2, 29]	Ἐνταῦθα δ´ οὖν ὄντως ὅ	τε	δειλὸς ἀνὴρ ὅ τ´ ἄλκιμος
[2, 36]	ἀνόμοιον· καλοῦνται γὰρ ὑποθέσεις τά	τε	δύο συνημμένα καὶ ἡ πρόσληψις,
[2, 35]	πανταχοῦ, καὶ τὸν Σωκράτη διά	τε	ἑαυτοῦ καὶ Ζήνωνος, ὥσπερ καὶ
[2, 37]	ὡς ἄρα δεῖ αὐτὰ ὅμοιά	τε	εἶναι καὶ ἀνόμοια, τοῦτο δὲ
[2, 37]	οὔτε τὰ ὅμοια ἀνόμοια οἷόν	τε	εἶναι· οὐχ οὕτω λέγεις; {Οὕτω,
[2, 28]	εἰπόντες" αὐτοὶ γὰρ ἦσαν οἵ	τε	εἰπόντες καὶ ἀκούσαντες. Καὶ τὸ
[2, 35]	Σωκράτους, τὸν δὲ εἰσαῦθις, ὅ	τε	ἐκεῖνος οὐ Ζήνωνος μόνον, ἀλλὰ
[2, 35]	τῶν λόγων ἀναγιγνωσκομένων, ἡνίκα αὐτός	τε	ἐπεισελθεῖν ἔφη ὁ Πυθόδωρος ἔξωθεν,
[2, 21]	ταχέως ἀπαρτίζοντι τὴν διάνοιαν, συντομίας	τε	ἐπεμελήθη καὶ δι´ αὐτῶν τῶν
[2, 30]	βαθύτητα καὶ τοὺς σκοποὺς τῶν	τε	ἐρωτήσεων καὶ τῶν ἀποκρίσεων· παγχάλεπον
[2, 22]	ταῖς ἑαυτὰς σώζειν βουλομέναις ἥ	τε	εὐφροσύνη καὶ ὁ μετὰ ῥαστώνης
[2, 36]	ὑπόθεσιν τῶν τριῶν, καὶ ὅ	τε	Ζήνων, ἅτε φιλόσοφος ὢν, ἀναγινώσκει
[2, 35]	τῶν κρειττόνων γένος τεταγμένος, τοῦ	τε	Ζήνωνός ἐστι μαθητὴς καὶ μετέχει
[2, 39]	νοῦς ὡς ἓν θεᾶται τήν	τε	ζωὴν καὶ τὸ ὂν, καὶ
[2, 29]	δοκίμιον τῆς τῶν προσιόντων ἐπιτηδειότητός	τε	καὶ ἀνεπιτηδειότητος. Ὁ μέντοι τῆς
[2, 20]	ἀφικόμεθα, κατ´ ἀγορὰν ἐνετύχομεν Ἀδειμάντῳ	τε	καὶ Γλαύκωνι. Οἱ μὲν περὶ
[2, 20]	ἀμέσως κατ´ ἀγορὰν ἐντυχεῖν Ἀδειμάντῳ	τε	καὶ Γλαύκωνι" τοῖς τοῦ Ἀντιφῶντος
[2, 20]	καταδεέστερος ὁ Ἀδείμαντος, εἰκότως Ἀδειμάντῳ	τε	καὶ Γλαύκωνί" φησιν αὐτοὺς ἐντυχεῖν"
[2, 45]	τῶν αὐτῶν τοῖς πρεσβυτέροις λέγειν	τε	καὶ γράφειν· δῆλος γὰρ ὁ
[2, 36]	ἀκοὰς ἀπορεῖν πρὸς αὐτοὺς βουλομένοις	τε	καὶ δυναμένοις. Ἀναγνωσθείσης οὖν τῆς
[2, 39]	καὶ τούτων τεκμήρια παρέχει καλῶς	τε	καὶ εὖ· ὅδε δὲ αὖ
[2, 39]	ἀγαθὸν" μετέλαβεν εἰς τὸ καλῶς	τε	καὶ εὖ" τὸ δὲ ἐκεῖ
[2, 39]	ὁ (μὲν τεκμήρια παρεχόμενος καλῶς	τε	καὶ εὖ" τὸν γὰρ ἀνηγμένον
[2, 40]	αἱ Λάκαιναι σκύλακες εὖ μεταθεῖς	τε	καὶ ἰχνεύεις τὰ λεχθέντα. Φιλόσοφον
[2, 27]	νῦν γε κατὰ τὸν πάππον	τε	καὶ ὁμώνυμον πρὸς ἱππικῇ τὰ
[2, 30]	εἰς Παναθήναια τὰ μεγάλα Ζήνων	τε	καὶ Παρμενίδης. Εἰσί τινες οἵ
[2, 38]	Φαίδωνι· συνθέντας γάρ (φησι τοῦτόν	τε	καὶ τὸν ζητούμενον, τὸν γοῦν
[2, 43]	δύναμις ἐκείνου καὶ μεσότης αὐτοῦ	τε	καὶ τοῦ πλήθους ἀναλογοῦσα ταῖς
[2, 36]	~Τὸν οὖν Σωκράτη ἀκούσαντα πάλιν	τε	κελεῦσαι τὴν πρώτην ὑπόθεσιν τοῦ
[2, 24]	ὡς αὐτὸς μὲν ἔρωτι τοῦ	τε	Κλεινιείου καὶ τοῦ φιλοσοφεῖν, (ἐκεῖνος
[2, 28]	αὐτῷ ὧν ἕνεκα παρείημεν, ἀνεγνώρισέ	τέ	με ἐκ τῆς προτέρας ἐπιδημίας
[2, 23]	ἀτελῶν καὶ τῶν τελείων τῶν	τε	μετεχόντων καὶ τῶν μετεχομένων, ἐπιτηδειότης
[2, 26]	γνώσεως. ~Οἵδ´, εἶπον ἐγὼ, πολῖταί	τέ	μοί εἰσι, μάλα φιλόσοφοι, ἀκηκόασί
[2, 46]	καὶ περὶ τῆς ἐκδόσεως, ὅτι	τε	νέος ὢν ἔγραψεν αὐτὸ καὶ
[2, 35]	τὴν ἀμυδρότητα τῆς ἐπιτηδειότητος τό	τε	νεώτατον αὐτὸν λέγεσθαι τῶν παρόντων,
[2, 39]	πάντα γὰρ τὰ πλήθη τά	τε	νοητὰ καὶ τὰ νοερὰ καὶ
[2, 40]	ἀληθεστάτην νόησιν· καὶ τὸ μεταθεῖς	τε"	οἰκεῖόν ἐστι πρὸς τὴν ὀξύτητα
[2, 28]	καὶ ὑπὸ τῶν δευτέρων, τῶν	τε	οἷον ἀδελφῶν αὐτοῖς ὄντων δαιμόνων
[2, 22]	ἅτε προσεχέστερος ὢν αὐταῖς, χεῖρά	τε	ὀρέγει καὶ μεταδίδωσιν αὐτοῖς φιλοφροσύνης,
[2, 26]	μοί εἰσι, μάλα φιλόσοφοι, ἀκηκόασί	τε	ὅτι οὗτος ὁ Ἀντιφῶν Πυθοδώρῳ
[2, 22]	χεῖρες σύμβολα δυνάμεώς εἰσι) χεῖρά	τε"	οὖν ὀρέγει καὶ μεταδίδωσιν αὐτοῖς
[2, 24]	τῷ Πυριλάμπει γενομένῳ γυναικός· συνῴκησέ	τε	οὖν Περικτιόνη τῷ Πυριλάμπει, καὶ
[2, 39]	ἓν καὶ πλῆθος, καὶ τό	τε	πλῆθος αὐτῆς ἑνοειδὲς καὶ τὸ
[2, 35]	ἐκείνην τὴν πάντα διακοσμήσασαν τά	τε	πρῶτα καὶ τὰ ἔσχατα. Καὶ
[2, 39]	δὲ τούτων τὰ πλήθη, τά	τε	πρῶτα καὶ τὰ ἐφεξῆς καὶ
[2, 27]	οὐ τῶν αὐτῶν καθηκόντων τῇ	τε	σπανιωτάτῃ φύσει καὶ τῇ κοινῇ
[2, 28]	τῶν ὑφειμένων δυνάμεις, αἳ τά	τε	σχήματα αὐτῶν καὶ τὰς δοξαστικὰς
[2, 34]	~Οἷ δὴ καὶ ἀφικέσθαι τόν	τε	Σωκράτη καὶ ἄλλους τινὰς μετ´
[2, 34]	γὰρ ἑαυτὰς (ἐκφαίνουσιν ἐκείνοις κατά	τε	τὰ ἔσχατα ἑαυτῶν καὶ τὰ
[2, 39]	Παρμενίδῃ τὸν αὐτὸν ἔχειν ἔν	τε	τῇ ζωῇ καὶ ἐν τοῖς
[2, 39]	τῆς φιλίας οἰκειότητα πολλὴν πρός	τε	τὴν Πυθαγόρειον ζωὴν (τέλος γὰρ
[2, 33]	καὶ ἐν τοῖς ἀγγέλοις οἵ	τε	τὸν κόσμον κυβερνῶντες καὶ οἱ
[2, 39]	δὴ καὶ ὁ Παρμενίδης ἔκ	τε	τοῦ ἑνὸς ὄντος οἶδε τὸ
[2, 46]	τῆς τοῦ βιβλίου συγγραφῆς περί	τε	τοῦ τρόπου καὶ περὶ τῆς
[2, 46]	φησιν ὁ Ζήνων, ὅσα περί	τε	τοῦ χρόνου προείρηται τῆς τοῦ
[2, 34]	τὰς αὐτὰς αἰτίας ἀπαντᾷ πρός	τε	τοὺς σοφιστὰς καὶ τοὺς σοφούς·
[2, 37]	τοσοῦτον λαβόντες ὅτι δείκνυται διά	τε	τούτων καὶ τῶν ἄλλων τοῦ
[2, 35]	τρίτων ἡ πρόοδός ἐστι διά	τε	τῶν πρώτων καὶ τῶν μέσων·
[2, 35]	Οὕτω τοίνυν καὶ ὁ Παρμενίδης,	ἅτε	δυνατώτατος ὢν, καὶ τὸν ἐλαχίστην
[2, 35]	οἰκείαν ὕπαρξιν. Ὁ δὲ Πυθόδωρος	ἅτε	κατὰ τὸ ἐκφαντορικὸν τῶν κρειττόνων
[2, 39]	εἶδος καὶ καθ´ αὑτὸ ὂν,	ἅτε	πολλῶν ὂν αἴτιον, ἑνοῦν καὶ
[2, 22]	μετάβασιν. Εἰκότως ἄρα ὁ Ἀδείμαντος,	ἅτε	προσεχέστερος ὢν αὐταῖς, χεῖρά τε
[2, 38]	μάχη πλῆθος ποιεῖ τὸ μαχόμενον,	ἅτε	τοῦ πλήθους ταῖς ἐννοίαις ἐφαπτόμενον·
[2, 36]	τριῶν, καὶ ὅ τε Ζήνων,	ἅτε	φιλόσοφος ὢν, ἀναγινώσκει αὐτὴν πάντως
[2, 28]	εἶναι αὐτῶν, εἴτε ἡνιοχικὰς οὕτως,	εἴτε	ἄλλως ὅπως ἂν ἐθέλῃς ἐπονομάζειν.
[2, 39]	δι´ ἐκεῖνο τοῦ ὄντος μετέσχεν·	εἴτε	ἀπ´ ἄλλου πάλιν, ἐκεῖνο πρὸ
[2, 39]	τινος αὐτῶν τοῖς ἄλλοις· ἀλλ´	εἴτε	ἀφ´ ἑνὸς τοῖς ἄλλοις, ἐκεῖνο
[2, 42]	οὐχ ἓν καὶ ἀποφαίνουσι ταὐτόν·	εἴτε	γὰρ οὕτως ἓν ὡς συνεχὲς,
[2, 28]	πρὸς τοὺς τὴν φύσιν κινοῦντας,	εἴτε	δαίμονας, εἴτε θεοὺς, παρ´ οἷς
[2, 39]	οὐκ ἔστιν ἐν τοῖς ὁμωνύμοις·	εἴτε	δὲ συνωνύμως ἐστὶν ἓν ὂν
[2, 28]	μετέχουσι τῆς δυάδος τῆς ψυχικῆς,	εἴτε	δόξαν αὐτὴν, εἴθ´ ὅπως οὖν
[2, 35]	πανταχοῦ πρώτῳ παρὰ τοῖς θείοις,	εἴτε	ἓν ὂν εἴτε νοητὸν εἴτε
[2, 44]	γραφὲν, ὥστε οὐδὲ βουλεύσασθαι ἐξεγένετο,	εἴτε	ἐξοιστέον αὐτὸ εἰς τὸ φῶς
[2, 28]	μάλιστα ἀφορίζεται τὸ εἶναι αὐτῶν,	εἴτε	ἡνιοχικὰς οὕτως, εἴτε ἄλλως ὅπως
[2, 39]	γὰρ τοῦ ἑνὸς μετέχοντα ἥνωται·	εἴτε	ἥνωνται, πόθεν ἡ ἕνωσις; οὐ
[2, 28]	τὴν φύσιν κινοῦντας, εἴτε δαίμονας,	εἴτε	θεοὺς, παρ´ οἷς καὶ ἡ
[2, 44]	ἐξοιστέον αὐτὸ εἰς τὸ φῶς	εἴτε	μή. Τὸ μὲν ὅσον ἠθικὸν
[2, 35]	τοῖς θείοις, εἴτε ἓν ὂν	εἴτε	νοητὸν εἴτε ὁπωσοῦν αὐτὸ προσονομάζεις·
[2, 35]	εἴτε ἓν ὂν εἴτε νοητὸν	εἴτε	ὁπωσοῦν αὐτὸ προσονομάζεις· ἔστι γὰρ
[2, 39]	πλὴν αὐτοῦ τοῦ ἑνός· ἀλλ´	εἴτε	τὸ ἓν πρὸ αὐτῶν, ἡνῶσθαι
[2, 20]	{περιτυχεῖν τῷ} ἐντυχεῖν" ταὐτὸν λαμβάνουσιν,	εἴτε	τὸ μὲν περιτυχεῖν οὐ κατὰ
[2, 20]	αἰτίας· καὶ οὐ διοισόμεθα ἡμεῖς,	εἴτε	τὸ {περιτυχεῖν τῷ} ἐντυχεῖν" ταὐτὸν
[2, 39]	ἓν ὂν κατὰ πάντων λεγόμενον,	εἴτε	ὡς ἀφ´ ἑνὸς καὶ πρὸς
[2, 42]	καὶ πολλά ἐστι· διαιρετὸν γάρ·	εἴτε	ὡς τὰ πολυώνυμα, πάλιν πολλά·
[2, 31]	τὴν ὄψιν, περὶ ἔτη μάλιστα	πέντε	καὶ ἑξήκοντα. Ταῦτα λεγέσθω μὲν
[2, 34]	νέους ἡ θεολογία καλεῖ· καίπερ	ὄντε	νέω, φησὶν ὁ Ὀρφεύς· (καὶ
[2, 38]	οὐχ ἱκανὸς ἦν. Ἔστι δὲ	ὅτε	καὶ ἕκαστος λόγος τέλειός ἐστιν,
[2, 24]	ὅλον ὁρᾷν, ποτὲ δὲ ὅλον,	ὅτε	καὶ τελέως αὐτὸ περιπτύσσονται καὶ
[2, 24]	Τὸ δὲ, παῖς γὰρ ἦν	ὅτε	πρότερον ἐπεδήμησα" τῆς ἀτελοῦς ἐπιβολῆς,
[2, 24]	μεμνῆσθαι, διότι παῖς ἦν ἐκεῖνος	ὅτε	ταῖς Ἀθήναις αὐτὸς πρότερον ἐπεδήμησεν,
[2, 24]	μέμνημαι. Παῖς δέ που ἦν	ὅτε	τὸ πρότερον ἐπεδήμησα δεῦρο ἐκ
[2, 27]	ταῖς ἑαυτοῦ συγκαταθέσεσι· καὶ γὰρ	ὅτε	τὸν πατέρα τοῦ Ἀντιφῶντος ὁ
[2, 35]	ἀδύνατον, καὶ τὴν ἄλλοτε φιλοσοφοῦσαν	ἄλλοτε	γίγνεσθαι τυραννικὴν καὶ αὖ ἀπὸ
[2, 35]	βίους οὐκ ἀδύνατον, καὶ τὴν	ἄλλοτε	φιλοσοφοῦσαν ἄλλοτε γίγνεσθαι τυραννικὴν καὶ
[2, 24]	αὐτὸ καὶ οὐχ ὅλον ὁρᾷν,	ποτὲ	δὲ ὅλον, ὅτε καὶ τελέως
[2, 30]	λέγειν τὸν Πυθόδωρον, ὅτι ἀφίκοιντό	ποτε	εἰς Παναθήναια τὰ μεγάλα Ζήνων
[2, 35]	παραλαμβάνομεν ἀναλογίαν, αἳ καὶ ἐνθουσιῶσί	ποτε	καὶ ζῶσιν ὁμοῦ τοῖς ἀγγέλοις,
[2, 24]	δὲ αὐτὰς ἔτι ἀτελεῖς οὔσας	ποτὲ	μὲν μὴ καταδράττεσθαι τοῦ γνωστοῦ,
[2, 27]	ἔχει νῦν ζωὴν καὶ ποῦ	ποτε	οἰκῶν ἐστιν, οὐκ εἰδότα τὴν
[2, 44]	νεότητα" καὶ (τὴν φιλονεικίαν" τίνα	ποτὲ	ῥητέον, εἴ τις ἀναπέμπει καὶ
[2, 26]	ἐντετύχηκε, καὶ τοὺς λόγους, οὕς	ποτε	Σωκράτης καὶ Ζήνων καὶ Παρμενίδης
[2, 35]	ἔχουσαι τὴν τοιαύτην ζωὴν ἀφίστανταί	ποτε	τῆς τάξεως ταύτης, εἰς τὸν
[2, 34]	ἀξιοῦσιν, εἰ καὶ ποιοῖεν τοῦτό	ποτε,	τοιαῦτα ἀναγινώσκειν οἷα σύμμετρα τοῖς
[2, 29]	δὲ πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἀκροατὰς,	μήποτε	οὐκ ἀρκοῦσι πρὸς τὴν τῆς
[2, 34]	ἀκοῦσαι τῶν τοῦ Ζήνωνος γραμμάτων·	τότε	γὰρ αὐτὰ πρῶτον ὑπ´ ἐκείνων
[2, 32]	~Ζήνωνα δὲ ἐγγὺς ἐτῶν τετταράκοντα	τότε	εἶναι, εὐμήκη δὲ καὶ χαρίεντα
[2, 38]	λόγων ἓν συμπέρασμα συνάγομεν, καὶ	τότε	οὐκ αὐτοτελὴς ἕκαστος, οἷον ὅ
[2, 34]	εἰκόνες τὰ γράμματα, τὸ δὲ	τότε	πρῶτον τὰ γράμματα κομισθῆναι δηλοῖ
[2, 35]	δυναστεύῃ καὶ ἐν αὐτοῖς πολιτεία,	τότε	τυραννίς ἐστιν. Εἰ τοίνυν τοῦτον
[2, 27]	διακέκρινται καὶ πλείων ἡ ἑτερότης,	ὥστε	ἄλλον μὲν εἶναι καὶ φαίνεσθαι
[2, 41]	καὶ τίνος ἑνὸς ἡ μέθεξις,	ὥστε	ἀναφαίνεσθαι προϊοῦσιν ἐφ´ ἑαυτῶν οὔσας
[2, 41]	παντάπασιν οὕτω σεμνύνεται τὸ γράμμα,	ὥστε	ἅπερ σὺ λέγεις διανοηθὲν γραφῆναι,
[2, 30]	οὕτως ἡμᾶς ἀνήγαγεν ἐπ´ ἐκείνους,	ὥστε	αὐτῶν ἐκείνων ἀκροάσασθαι δοκεῖν καὶ
[2, 43]	καὶ πλείω, τοῦτο βουλόμενον δηλοῦν,	ὥστε	γελοιότερα πάσχοι ἂν αὐτῶν ἡ
[2, 20]	τοῦ Γλαύκωνος φύσιν τεθαυμακέναι λέγων·	ὥστε,	εἰ καταδεέστερος ὁ Ἀδείμαντος, εἰκότως
[2, 27]	φιλόσοφος, τοιοῦτος πᾶς ὁ ἀναγόμενος·	ὥστε	εἰ μὴ καὶ ταῦθ´ οὕτως
[2, 42]	τοῦ πλήθους κατειλημμένοις τὰς διανοίας·	ὥστε	εἰ τὸ κωμῳδεῖν αὐτὸ ψυχῆς
[2, 46]	ἀνατείνων ἐπὶ τὸν Παρμενίδειον νοῦν,	ὥστε,	εἰ χρὴ τὸν ἕτερον παρορᾷν,
[2, 39]	ἓν μετέχον ἐστὶ τοῦ ἑνὸς,	ὥστε	ἡ δυὰς αὐτὴ καὶ ἕν
[2, 35]	τὴν τῶν ἐξηρτημένων αὑτοῦ προσεχῶς,	ὥστε	ἡ μὲν προτέρα μέθεξις ἔμφασιν
[2, 24]	ταῖς Ἀθήναις αὐτὸς πρότερον ἐπεδήμησεν,	ὥστε	ἧττον αὐτῷ (διὰ τοῦτο γνώριμος·
[2, 35]	Πυθόδωρος ἐμμένει τοῖς οἰκείοις ἤθεσιν	ὥστε	καὶ ἄλλοις μεταδιδόναι τῆς συνουσίας,
[2, 39]	ἡμῖν ἐπὶ τὰς ἐξῃρημένας ἐστὶν,	ὥστε	καὶ αὐτὸς ὁ Σωκράτης, καθόσον
[2, 38]	τεκμήριον εἶναι ἕκαστον τῶν λόγων,	ὥστε	καὶ ἡγεῖ τοσαῦτα τεκμήρια παρέχεσθαι,
[2, 24]	δὲ ἐν ἡλικίᾳ νῦν ἐστιν,	ὥστε	καὶ πρὸς ἱππικῇ τὰ πολλὰ
[2, 39]	ἀφ´ ἑνὸς καὶ πρὸς ἓν,	ὥστε	καὶ τὰ ὄντα καὶ ἐκ
[2, 39]	τούτων τι θειότερον καὶ κρεῖττον·	ὥστε	καὶ τὰς ἑνοποιοὺς τῶν ἄλλων
[2, 21]	πᾶν ὅ τι ἄλλο τοιοῦτον·	ὥστε	μᾶλλον πεζὸν εἶναι δοκεῖν, ἦ
[2, 39]	πολλὰ, καὶ οὕτως ἑκάτερον λέγειν,	ὥστε	μηδὲν τῶν αὐτῶν εἰρηκέναι δοκεῖν
[2, 39]	ἐπὶ τὸ πρὸ τῶν πολλῶν,	ὥστε	ὁ μὲν ἐδείκνυ τὸ συντεταγμένον
[2, 44]	καί τις αὐτὸ ἔκλεψε γραφὲν,	ὥστε	οὐδὲ βουλεύσασθαι ἐξεγένετο, εἴτε ἐξοιστέον
[2, 32]	ἴδιον τῆς ὄντως ἐρωτικῆς τέχνης,	ὥστε	πάλιν καὶ τοῦτο τὸ ἐρωτικὸν
[2, 41]	τὰς ἐξῃρημένας τῶν κοινῶν αἰτίας,	ὥστε	συμβαίνει τὴν μετάβασιν ἀπὸ τούτων
[2, 43]	καὶ ἀνόμοιον, καὶ οὔτε ὅμοιον	οὔτε	ἀνόμοιον, ὃ δὴ πάντων ἐστὶ
[2, 39]	πλῆθος ἀναιρεῖται τῶν νοητῶν ζώων,	οὔτε	αὖ διότι τὸ πλῆθός ἐστι,
[2, 37]	ἀνόμοια, τοῦτο δὲ δὴ ἀδύνατον·	οὔτε	γὰρ τὰ ἀνόμοια (ὅμοια, οὔτε
[2, 39]	ἐκεῖνο καὶ μονογενὲς ὂν, καὶ	οὔτε,	διότι μονογενὲς ἐκεῖνο, τὸ πλῆθος
[2, 39]	καὶ τὴν προσηγορίαν, οὔτε συνωνύμως,	οὔτε	εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχεν, ἀλλὰ
[2, 39]	μὲν οὖν οὔτε πλῆθος αὐτὴν	οὔτε	ἓν εἰρήκασιν· ἡμεῖς δὲ καὶ
[2, 39]	ἀλλὰ πρὸ τούτου τὸ ἀμέθεκτον·	οὔτε	μόνον τὸ ἀμέθεκτον, ἀλλὰ μετὰ
[2, 43]	ταὐτὸν ὅμοιον καὶ ἀνόμοιον, καὶ	οὔτε	ὅμοιον οὔτε ἀνόμοιον, ὃ δὴ
[2, 44]	ἀλλ´ οὐκ ἐν τοῖς ἀψύχοις·	οὔτε	ὅσα γράφομεν, ταῦτα εἰς πάντας
[2, 44]	ψυχῆς ἕρκεσιν αὐτὰ φρουρεῖν ἐθέλοντες·	οὔτε	ὅσα διὰ λόγου προφερόμεθα, γράμμασι
[2, 44]	ἐστι γνώριμα, ἡμῖν δὲ ἄληπτα·	οὔτε	ὅσα κατὰ διάνοιαν ἔχομεν, διὰ
[2, 44]	τὰ ἀπόῤῥητα διανοήματα· καὶ γὰρ	οὔτε	πάντα ὅσα νοῦς ἔχει δυνατὸν
[2, 39]	τοῦ πλήθους· ἐκεῖνοι μὲν οὖν	οὔτε	πλῆθος αὐτὴν οὔτε ἓν εἰρήκασιν·
[2, 39]	ὑπόστασιν ἔχει καὶ τὴν προσηγορίαν,	οὔτε	συνωνύμως, οὔτε εἰκῆ καὶ ὡς
[2, 37]	οὔτε γὰρ τὰ ἀνόμοια (ὅμοια,	οὔτε	τὰ ὅμοια ἀνόμοια οἷόν τε
[2, 21]	καὶ πάλιν· οὔτε τι μεῖζον,	Οὔτε	τι βαιότερον πελέναι χρεόν ἐστι
[2, 21]	ἐστιν ὁμοῦ {πᾶν} καὶ πάλιν·	οὔτε	τι μεῖζον, Οὔτε τι βαιότερον
[2, 39]	ἑνὸς καὶ ἀφ´ ἑαυτοῦ διεσπαρμένον,	οὔτε	τὸ ἓν ἄγονον καὶ ἔρημον
[2, 39]	τοῦ γράμματος οὐ πανταχοῦ ᾔσθησαι.	Οὔτε	τὸ πλῆθος ἀσύντακτόν ἐστιν οὐδαμοῦ
[2, 39]	καὶ τῷ συγγράμματι· ταὐτὸν γὰρ	γέγραφε	τρόπον τινὰ ὅπερ σὺ, μεταβαλὼν
[2, 39]	ἐν τοῖς γράμμασι σκοπὸν, ὀρθῶς	ὑπείληφε,	καθόσον δὲ οἴεται τὸν Ζήνωνα
[2, 39]	καὶ περὶ ὃ τὴν ἕνωσιν	ἔλαχε.	Καὶ γὰρ ὥσπερ αὐτὸς ὁ
[2, 41]	οὖν ἃ τὸ πρᾶγμα πρώτως	ἔλαχε	καὶ ὁ περὶ αὐτοῦ λόγος
[2, 27]	μνήμην τοῦ ἑαυτοῦ πάππου ταύτην	ἔλαχε	τὴν ἐπωνυμίαν, οὕτω δὴ καὶ
[2, 39]	τοῦτο προστίθησιν, ὃ καὶ ἀφελὼν	ἤλεγχε	τὴν τῶν πολλῶν ὑπόθεσιν. Καὶ
[2, 39]	τὴν δὲ τῶν πολλῶν δόξαν	διήλεγχε	τὰ πολλὰ καὶ διεσπαρμένα θεωροῦσαν,
[2, 31]	ψυχῆς, οἷον ὅτι πρεσβυτικῶς μὲν	εἶχε	κατὰ τὸ νοῦ καὶ ἐπιστήμης
[2, 25]	ἀκριβῆ περὶ τὴν γνῶσιν ἣν	εἶχε,	προσέθηκεν εὐθὺς καὶ (ἣν οὐκ
[2, 34]	Ζήνων δὲ τούς τε ἄλλους	εἶχε	προσήκοντας ἀκροατὰς τῶν λόγων καὶ
[2, 25]	προσέθηκεν εὐθὺς καὶ (ἣν οὐκ	εἶχε,	ταύτην δὲ προσθεὶς ἐπανήρετο τὴν
[2, 39]	τὴν Παρμενίδειον θέσιν οὐδὲ ἀντιβλέπειν	εἶχε·	τὴν δὲ τῶν πολλῶν δόξαν
[2, 34]	σκοπόν· ὡς γὰρ ὁ πέπλος	περιεῖχε	τὴν τῆς Ἀθηνᾶς νίκην, ἐν
[2, 32]	καὶ τοῦτο τὸ ἐρωτικὸν μνήμης	ἔτυχε,	διότι πρὸς τὸν σκοπὸν οἰκείως
[2, 44]	ἐμοῦ ἐγράφῃ, καί τις αὐτὸ	ἔκλεψε	γραφὲν, ὥστε οὐδὲ βουλεύσασθαι ἐξεγένετο,
[2, 36]	ὡς νέος πέπονθεν, οὐδὲ εὐθὺς	συνῆψε	τὰς ἀπορίας, ἀλλὰ πρὸ τούτου