>

Livre, Chap.
[2, 38]	καὶ ἐν Πολιτείᾳ παρακελεύεται περὶ	τοῦ	ἀγαθοῦ ποιεῖσθαι τὸν λόγον, ὥσπερ
[2, 34]	Πλάτωνά φασιν ἀκρόασιν ἐπαγγείλαντα περὶ	τοῦ	ἀγαθοῦ· συλλεγῆναι γὰρ πολὺν καὶ
[2, 20]	νοῦν. Οἱ μὲν γὰρ Κλαζομένιοι	τοῦ	Ἀδειμάντου καὶ Γλαύκωνος δέονται, οὗτοι
[2, 22]	Κλαζομενῶν ἥκοντες ἄνδρες προσεχῶς ἀντέχονται	τοῦ	Ἀδειμάντου καὶ οὗτός ἐστι τὴν
[2, 29]	ἀκηκοότας ὡς οὐδὲν ἄρα χαλεπὸν"	τοῦ	(Ἀδειμάντου λέγοντος· ὁ μὲν γὰρ
[2, 24]	Ἀδείμαντον τί τὸ ὄνομά ἐστι"	τοῦ	ἀδελφοῦ αὐτῶν, τὸν Ἀντιφῶντα βουλόμενος
[2, 40]	αὐτὴν, ὅσον δὲ αὖ παρασφάλλεται	τοῦ	ἀληθοῦς, ἀπευθύνων. Καὶ ὁρᾷς καὶ
[2, 44]	(κλοπὴ γάρ ἐστιν ἡ λανθάνουσα	τοῦ	ἀλλοτρίου μετάληψις) τὴν οὖν ἀφανῆ
[2, 39]	διότι τοῦτο τὸ μεθεκτὸν ἐκ	τοῦ	ἀμεθέκτου καὶ τὸ συντεταγμένον ἐκ
[2, 39]	προϋπάρχει τὸ ἀμέθεκτον, οὕτως ἀνάγκη	τοῦ	ἀμεθέκτου καὶ τῶν μετεχόντων μέσον
[2, 39]	ἄλλοις ὂν τοῖς μετέχουσιν ἐκ	τοῦ	ἀμεθέκτου πάντως ἔχει τὴν εἰς
[2, 46]	τοῦ ἑνός. Πανταχοῦ γὰρ ἀπὸ	τοῦ	ἀμεθέκτου τὸ μεθεκτὸν ὑφέστηκε, καὶ
[2, 46]	ὑφέστηκε, καὶ τὸ μεμιγμένον ἀπὸ	τοῦ	ἀμιγοῦς, καὶ τὸ ἐν τοῖς
[2, 24]	Πλάτωνα καὶ Ἀδείμαντον καὶ Γλαύκωνα,	τοῦ	ἀνδρὸς αὐτῆς τὸν βίον ἀπολιπόντος,
[2, 39]	θέσιν, ὁ δὲ κατὰ τὴν	τοῦ	ἀντικειμένου ἀναίρεσιν, καὶ ὁ μὲν
[2, 20]	Ἀδειμάντῳ τε καὶ Γλαύκωνι" τοῖς	τοῦ	Ἀντιφῶντος ἀδελφοῖς ἔμφασιν ἔχει θεολογικῆς
[2, 27]	καὶ γὰρ ὅτε τὸν πατέρα	τοῦ	Ἀντιφῶντος ὁ Κέφαλος ὠνόμασε, πάνυ
[2, 29]	τῶν δεομένων εἴημεν. Ὁ δὲ	τοῦ	Ἀντιφῶντος ὄκνος" εἰκόνα φέρει τῆς
[2, 24]	πρὸς τὸν Κέφαλον γέγονε συνουσία	τοῦ	Ἀντιφῶντος· Πλάτωνα μὲν γὰρ τέταρτον
[2, 26]	καὶ τὸ οὗτος" μὲν ἐπὶ	τοῦ	Ἀντιφῶντος προσέθηκε, τὸ τινὶ" δὲ
[2, 24]	δεήσεως ἐρώτησιν πεποίηται περὶ αὐτοῦ	τοῦ	Ἀντιφῶντος. Τοῦτο δὲ ὅσον πεποίηκε
[2, 20]	δαιμόνων βοηθείας, ἐφίενται δὲ πᾶσαι	τοῦ	ἄνω καὶ τῆς τῶν θείων
[2, 37]	γὰρ τό τι ἓν ἀπὸ	τοῦ	ἁπλῶς ἐστιν ἑνός· εἰ δὲ
[2, 39]	οὐ τοῦτο μόνον, ὅτι διὰ	τοῦ	ἀτελεστέρου καὶ προσεχοῦς αὐτῷ συνάπτεται
[2, 46]	τε τοῦ χρόνου προείρηται τῆς	τοῦ	βιβλίου συγγραφῆς περί τε τοῦ
[2, 46]	ἐπιστάσεως χωρεῖν διὰ τῶν ἀποριῶν·	τοῦ	γὰρ Σωκράτους ἐλέγχειν τὸν Ζήνωνα
[2, 20]	τῇ Πολιτείᾳ Σωκράτης, ἀεὶ τὴν	τοῦ	Γλαύκωνος φύσιν τεθαυμακέναι λέγων· ὥστε,
[2, 24]	εἰκὼν (καὶ γὰρ τὰ ὀνόματα	τοῦ	γνωστικοῦ τῆς ψυχῆς ἐστιν ἔκγονα)
[2, 24]	οὔσας ποτὲ μὲν μὴ καταδράττεσθαι	τοῦ	γνωστοῦ, ἀλλ´ ἀτελὲς αὐτὸ καὶ
[2, 39]	ἔφη τὸν Σωκράτη τὴν ἀλήθειαν	τοῦ	γράμματος μὴ πανταχοῦ ᾐσθῆσθαι. Ὅσοι
[2, 39]	Σὺ δ´ οὖν τὴν ἀλήθειαν	τοῦ	γράμματος οὐ πανταχοῦ ᾔσθησαι. Οὔτε
[2, 38]	λόγους ψιλοὺς τοῖς λόγοις κρούοντες,	τοῦ	δὲ νοῦ τῶν (παλαιῶν ἡμαρτηκότες.
[2, 30]	ἐπεδήμουν, ἀλλ´ οὐκ ἐπιδείξεως οὐδὲ	τοῦ	δημοσίᾳ φιλοσοφεῖν· ὃ δὴ καὶ
[2, 33]	τοῖς περὶ τὰ παραδείγματα βλέπουσι	τοῦ	διὰ τῶν ἀγγέλων καὶ ἐν
[2, 21]	εἰρήσθω. ~Τὸν δέ γε χαρακτῆρα	τοῦ	διαλόγου δηλοῖ καὶ ἡ πρώτη
[2, 29]	ὁ Ζήνων τοῦτο ποιήσει, προϊόντος	τοῦ	διαλόγου, καὶ αὐτὸς ὁ μέγας
[2, 39]	συνέτεινον) καὶ πρὸς τὴν ὅλην	τοῦ	διαλόγου πρόθεσιν· ἡ γὰρ ἕνωσις
[2, 30]	μνήμη συντελεῖ πρὸς τὴν ὅλην	τοῦ	διαλόγου πρόθεσιν· ὡς ἡ ἱστορία
[2, 30]	πολιοῦχον θεόν· τοῦτο δὲ ἦν	τοῦ	διαλόγου τὸ τέλος, ἐξάψαι τὰ
[2, 28]	σχῆμα, πρὸς δὲ τὸν ἀφηγηματικὸν	τοῦ	διαλόγου τύπον ἡ καθαρότης, ἵνα
[2, 27]	γὰρ ὁ Ἀντιφῶν κατὰ μνήμην	τοῦ	ἑαυτοῦ πάππου ταύτην ἔλαχε τὴν
[2, 35]	ἄνοδος. Ἀλλ´ ὥσπερ ὁ Ζεὺς	τοῦ	ἑαυτοῦ πατρὸς πληρούμενος καὶ εἰς
[2, 24]	τῆς καθαρότητος, καὶ ὅπως ἐξαλλαγέντος	τοῦ	εἴδους θαυμάσιον οἷον ἀνεφάνη κάλλος·
[2, 39]	πάντων ὂν δέδωκε πᾶσι τὴν	τοῦ	εἶναι μετουσίαν· τρίτης δὲ ἄλλης
[2, 39]	ἃ μετέχει τοῦ ἑνὸς ὄντος	τοῦ	ἐν αὐτοῖς, τὸν Παρμενίδειον θαυμάσονται
[2, 46]	τὸ ἐν ἄλλῳ ὂν ἀπὸ	τοῦ	ἐν ἑαυτῷ διαιωνίως ὄντος. Ἡγεῖται
[2, 20]	μετέχει δὲ τοῦ συντεταγμένου ἑνὸς	τοῦ	ἐν τοῖς πολλοῖς· πρὸ δὲ
[2, 43]	εἰ πολλά ἐστιν, ἢ ἡ	τοῦ	ἓν εἶναι, εἴ τις ἱκανῶς
[2, 39]	ἐστι ταύτης θειότερον πλὴν αὐτοῦ	τοῦ	ἑνός· ἀλλ´ εἴτε τὸ ἓν
[2, 37]	ἀδύνατον εἶναι τὰ πολλὰ ἐρημωθέντα	τοῦ	ἑνὸς, ἀπὸ τούτων ὁρμηθέντες σύντομον
[2, 42]	τὸ πλῆθος ὁρῶσι καὶ πάντη	τοῦ	ἑνὸς ἀφισταμένοις καὶ ἁπλῶς ὑπὸ
[2, 37]	πολλὰ τὰ ὄντα λέγουσιν ἄνευ	τοῦ	ἑνός· εἰ δὲ πολλαὶ μὲν
[2, 39]	ἐξ ἑνός. Δεῖ τοίνυν ἐκ	τοῦ	ἑνὸς εἶναι τὰς πολλὰς ἑνάδας,
[2, 34]	ἑνὸς ὄντος, καὶ δείκνυσιν ὅπως	τοῦ	ἑνὸς ἐρημωθὲν ἀταξίας πληρώσει τὸ
[2, 39]	κοινωνία πᾶσι τοῖς οὖσιν ἐκ	τοῦ	ἑνὸς ἐφήκει, τῶν δευτέρων ἀεὶ
[2, 39]	τὸ πλῆθος ἀσύντακτόν ἐστιν οὐδαμοῦ	τοῦ	ἑνὸς καὶ ἀφ´ ἑαυτοῦ διεσπαρμένον,
[2, 30]	τὸ τέλος, ἐξάψαι τὰ πάντα	τοῦ	ἑνὸς καὶ δεῖξαι σαφῶς ὅπως
[2, 39]	καὶ αὐτὰς ἀναγκαῖον· τὰ γὰρ	τοῦ	ἑνὸς μετέχοντα ἥνωται· εἴτε ἥνωνται,
[2, 45]	ὡς σὺ φῂς, εἰπεῖν περὶ	τοῦ	ἑνὸς ὄντος, ἀφ´ οὗ τὰ
[2, 39]	πολλοῖς τὸ εἶναι ὁπωσοῦν ἐκ	τοῦ	ἑνὸς ὄντος διδοὺς εἰκότως ἀρκεῖται
[2, 39]	πανταχοῦ (πλῆθος ἀνατρέπειν διὰ τὴν	τοῦ	ἑνὸς ὄντος θέσιν, ὅς γε
[2, 39]	δὲ Ζήνων λογικώτερον προσῄει τῇ	τοῦ	ἑνὸς ὄντος θήρᾳ κατά τινα
[2, 34]	πλῆθος τῶν ὄντων ἐξαρτᾷν βούλεται	τοῦ	ἑνὸς ὄντος, καὶ δείκνυσιν ὅπως
[2, 39]	καὶ ὁ Παρμενίδης ἔκ τε	τοῦ	ἑνὸς ὄντος οἶδε τὸ πλῆθος
[2, 39]	πᾶν τοῦτο τὸ πλῆθος ἐκ	τοῦ	ἑνὸς ὄντος προῆλθεν· ἐκεῖ γὰρ
[2, 39]	πᾶν· πάντα γὰρ, καθόσον μετέχει	τοῦ	ἑνὸς ὄντος, τὰ αὐτά πώς
[2, 39]	πολλὰ ταῦτα λέγοιεν ἃ μετέχει	τοῦ	ἑνὸς ὄντος τοῦ ἐν αὐτοῖς,
[2, 39]	καὶ τὸ πλῆθος μόνον ἔρημον	τοῦ	ἑνὸς ὁρῶντες, διέσυρον πρεσβεύοντα τὴν
[2, 39]	ὅπερ λέγεται δυὰς, ἔρημος δὲ	τοῦ	ἑνὸς οὐκ ἔστι· πᾶν γὰρ
[2, 46]	ὃ καὶ εἰκών ἐστιν ἐκείνου	τοῦ	ἑνός. Πανταχοῦ γὰρ ἀπὸ τοῦ
[2, 39]	ἀλλ´ ἑνὰς μὲν, ὡς μετέχουσα	τοῦ	ἑνὸς, πλῆθος δὲ, ὡς αἰτία
[2, 39]	ἐφεξῆς καὶ ἀεὶ τὰ ποῤῥώτερα	τοῦ	ἑνὸς πληθύνεσθαι μᾶλλον τῶν πρὸ
[2, 39]	εἰ μὲν χωρίζοιεν τὰ πολλὰ	τοῦ	ἑνὸς, πολλὰ καὶ ἄτοπα συμβήσεται
[2, 20]	πρώτη γὰρ ἡ δυὰς ἀπὸ	τοῦ	ἑνὸς προῆλθεν, ὥς που ὁ
[2, 38]	οὐκ ἄρα ἔστι τὰ πολλὰ	τοῦ	ἑνὸς χωρίς· τὴν γὰρ διὰ
[2, 39]	μετὰ τὸ ἓν μετέχον ἐστὶ	τοῦ	ἑνὸς, ὥστε ἡ δυὰς αὐτὴ
[2, 39]	ἀμεθέκτου καὶ τὸ συντεταγμένον ἐκ	τοῦ	ἐξῃρημένου λαγχάνει τὴν ὑπόστασιν· τοῦτο
[2, 39]	ταῖς ἀρχαῖς καὶ τῶν ἐκ	τοῦ	ἑπομένου ἀναιρουμένων· ποῖαι μὲν τῷ
[2, 35]	ἄλλως ἐθέλοις ὀνομάζειν, διὸ καὶ	τοῦ	Ζήνωνος ἀπολαύει πρῶτον καὶ συνάπτεται
[2, 39]	τὸν λόγον καὶ διὰ μέσου	τοῦ	Ζήνωνος αὐτῷ συνάπτεται, πρόφασιν αὐτὸν
[2, 42]	λόγου σαφήνειαν ὁδός ἐστι τὰ	τοῦ	Ζήνωνος γράμματα) παραπλήσιον εἰπὼν τῷ
[2, 44]	ἐν ἐκείνοις, οἷον τὴν κλοπὴν"	τοῦ	Ζήνωνος γράμματος καὶ τὴν διὰ
[2, 42]	τις αὐτῷ καὶ ἀπὸ τῶν	τοῦ	Ζήνωνος γραμμάτων βοήθεια, καθόσον ἐκ
[2, 34]	καλοῦσιν. Ἡ δὲ ἐπιθυμία τῶν	τοῦ	Ζήνωνος γραμμάτων δηλοῖ συμβολικῶς καὶ
[2, 34]	αὐτοῦ πολλοὺς ἐπιθυμοῦντας ἀκοῦσαι τῶν	τοῦ	Ζήνωνος γραμμάτων· τότε γὰρ αὐτὰ
[2, 36]	τὴν ἐν τοῖς γράμμασι θεωρεῖ	τοῦ	Ζήνωνος διάνοιαν ὁ Σωκράτης, ἔπειτα
[2, 42]	καὶ ἡ Παρμενίδειος ποίησις τῆς	τοῦ	Ζήνωνος διδασκαλίας. Ἔπειτα τοὺς ἐπιτιθεμένους
[2, 39]	εἰς νοῦν βαλέσθαι διὰ τὴν	τοῦ	Ζήνωνος δόξαν ἀναγκαῖον. Ὁ μὲν
[2, 35]	ἐφ´ ἣν οὐ πρόεισιν ἡ	τοῦ	Ζήνωνος ἐνέργεια καὶ δύναμις, ὥσπερ
[2, 39]	ὀρθῶς· τὸ γὰρ οὐ πολλὰ"	τοῦ	Ζήνωνος ἐπὶ τὸ ἓν ἐκεῖνο
[2, 35]	γε, ἀλλὰ καὶ πρότερον ἀκηκοέναι	τοῦ	Ζήνωνος. Θαυμαστὴν καὶ διὰ τούτων
[2, 35]	ἑαυτοῦ (μόνον, ἀλλὰ καὶ διὰ	τοῦ	Ζήνωνος καὶ τοῦ Σωκράτους συνετέλεσεν
[2, 45]	προκείμενον ὀρθῶς ἔχει, καθόσον ὁ	τοῦ	Ζήνωνος λόγος ἀφομοιοῦσθαι πρὸς τὸν
[2, 36]	καταστήσηται. Πολλῶν δὲ εἰρημένων ὑπὸ	τοῦ	Ζήνωνος λόγων, καὶ τετταράκοντα τῶν
[2, 37]	τε τούτων καὶ τῶν ἄλλων	τοῦ	Ζήνωνος λόγων. ὡς ἄρα ἀδύνατον
[2, 46]	γὰρ ὅπως τὸ οὐ πολλὰ	τοῦ	Ζήνωνος οὐ πάντως ἐπὶ τὸ
[2, 41]	τούτων ἔκδηλον ὡς τὸ γράμμα	(τοῦ	Ζήνωνος οὐχ οὕτω θεῖόν ἐστιν
[2, 38]	ἀλλήλους. Βούλεται τοίνυν καὶ τοὺς	τοῦ	Ζήνωνος τετταράκοντα λόγους" εἶναι τοιούτους,
[2, 26]	αὑ– (τῶν δυνάμεις, αἳ διὰ	τοῦ	ἡνιόχου τυγχάνουσι τῆς τῶν πρώτων
[2, 20]	συνάπτεται πρὸς τὴν μονάδα διὰ	τοῦ	ἡνωμένου πλήθους καὶ τῆς ἐν
[2, 32]	τὸ πλῆθος ἑνίζεσθαι περὶ τὴν	τοῦ	θείου μετουσίαν. Εἰ δὲ ἔτι
[2, 35]	δι´ ὑπερβολὴν δυνάμεως διδόναι τινὰ	τοῦ	θείου φωτὸς μετουσίαν. Οὕτω καὶ
[2, 27]	Οἰκεῖοι δὲ πρὸς τὴν τάξιν	τοῦ	θεοῦ διὰ τὴν μεσότητα τὴν
[2, 39]	ἀλλ´ οἷον προτέλεια γράφων τῆς	τοῦ	καθηγεμόνος ἀκροάσεως ἀνῄρει μόνα τὰ
[2, 39]	ἀναπτύσσων τὴν ἑνοειδῆ καὶ συνῃρημένην	τοῦ	καθηγεμόνος ἐπιβολήν. Εἰκότως ἄρα καὶ
[2, 45]	πρεσβυτέρου φιλοτιμίας" τί γὰρ ἔδει,	τοῦ	καθηγεμόνος οὕτω θεωρητικώτατον περὶ αὐτοῦ
[2, 26]	μετοχῆς· διὸ καὶ πολῖται μὲν	τοῦ	Κεφάλου λέγονται, μάλα δὲ φιλόσοφοι·
[2, 20]	ἐπιστρεφόμενοι, καὶ ἀναρπάζοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ	τοῦ	κοσμικοῦ συστήματος (οἶκος γὰρ καὶ
[2, 26]	Τιμαίῳ τὸν τέταρτον, ὡς τὸν	τοῦ	Κριτοβούλου πατέρα, ὡς τὸν ἀπορήσαντα
[2, 40]	αὐτὴν μεταδιώκειν καὶ θηρᾷν τὴν	τοῦ	λέγοντος ἀληθεστάτην νόησιν· καὶ τὸ
[2, 40]	ἰχνῶν ὄντων τῶν γραμμάτων τῆς	τοῦ	λέγοντος ἐννοίας, αὐτὴν μεταδιώκειν καὶ
[2, 34]	λόγοι, αἱ νοήσεις. Ἐνταῦθα δὴ	τοῦ	λόγου γενόμενοι ζητοῦσιν εἰ ἀναγνωστέον
[2, 28]	ἐπιδημίας καὶ ἠσπάζετο. Τὸ σύντομον	τοῦ	λόγου καὶ σαφὲς καὶ καθαρὸν
[2, 43]	ψυχαῖς τὸ ἀμυντικὸν, προβεβλημένον τι	τοῦ	λόγου μόριον, οἷον καὶ νῦν
[2, 41]	Ζήνων, ὡς αὐτός φησιν ὁ	τοῦ	λόγου πατὴρ, οὐχ οὕτω σεμνός
[2, 42]	δευτέρας ὑποθέσεως; ἀλλ´ εἰς τὴν	τοῦ	λόγου σαφήνειαν ὁδός ἐστι τὰ
[2, 35]	ἀλλ´ οὐ Δίϊον, καίτοι διὰ	τοῦ	μεγάλου Διὸς ἡ ἄνοδος. Ἀλλ´
[2, 38]	τὰ δὲ αὐτὰ καὶ περὶ	τοῦ	μεθεκτοῦ μὲν, ὁλικοῦ δὲ, νοῦ
[2, 39]	νοῦς τὴν μίαν ἕνωσιν θεώμενος	τοῦ	μεθεκτοῦ νοῦ πρὸς τὸν ἀμέθεκτον
[2, 41]	αὐτοὺς ἐθέλει τοὺς πολλοὺς ἀπὸ	τοῦ	μεμερισμένου πλήθους ἐπὶ τὰς συντεταγμένας
[2, 34]	οὐ δηλοῖ καὶ διὰ τούτων	τοῦ	μὲν ἀνδρὸς τὸ εὐποιητικὸν, τῶν
[2, 38]	που λέγειν, ὅτι συναγωγός ἐστι	τοῦ	μερικοῦ νοῦ παντὸς πρὸς τὸν
[2, 38]	πολυειδέστερος ὢν αὐτοῦ, διαφέρων δὲ	τοῦ	μερικοῦ τῷ ὁλικώτερος ὑπάρχειν. Τούτοις
[2, 42]	ἑνὸς ἀφισταμένοις καὶ ἁπλῶς ὑπὸ	τοῦ	μερισμοῦ καὶ τῆς διαστάσεως τῶν
[2, 35]	θείοις τὸ μέσον ἐνεργεῖ πρὸ	τοῦ	μετ´ αὐτὸ, καὶ χωρεῖ διὰ
[2, 39]	δὲ ὄντος τοῦ μετέχοντος καὶ	τοῦ	μετεχομένου, πάντως ἀμφοῖν προϋπάρχει τὸ
[2, 39]	(ὑπ´ αὐτῶν. Ὥσπερ δὲ ὄντος	τοῦ	μετέχοντος καὶ τοῦ μετεχομένου, πάντως
[2, 31]	κατὰ τὸ (ἀκρότατον αὑτῶν μετέχουσι	τοῦ	νοεροῦ φωτός· τὸ γὰρ μέλαν
[2, 26]	αἱ δυνάμεις· πᾶσα γὰρ ἐκ	τοῦ	νοητοῦ προελήλυθε. Καὶ ἔτι τὸ
[2, 20]	παιδικά· καὶ κατάγων δὲ ἀπὸ	τοῦ	νοητοῦ τὰς ψυχὰς, ἄλλας κατ´
[2, 40]	οἰκεῖόν ἐστι πρὸς τὴν ὀξύτητα	τοῦ	νοοῦντος καὶ πρὸς τὴν τῆς
[2, 44]	δευτέραν ἕξιν καὶ τὴν ἀπὸ	τοῦ	ὁλικοῦ νοῦ καὶ ἐξῃρημένου καὶ
[2, 24]	δι´ ἐπιβολῆς, ἧς ἐστιν ἡ	τοῦ	ὀνόματος μάθησις εἰκὼν (καὶ γὰρ
[2, 35]	δύναμις, ὥσπερ δὴ καὶ ἡ	τοῦ	ὄντος ἀπογέννησις ἐπὶ πλέον διατείνειν
[2, 39]	ὄντων ἁπάντων εἶναι τὴν μονάδα	τοῦ	ὄντος, δι´ ἣν τὰ πάντα
[2, 40]	ὃ δὴ σύμβολόν ἐστι τῆς	τοῦ	ὄντος θήρας· τοιοῦτον δὲ καὶ
[2, 39]	ἐκεῖ γὰρ ἦν ἡ πηγὴ	τοῦ	ὄντος καὶ ἡ ἑστία καὶ
[2, 39]	τὰ δὲ ἄλλα δι´ ἐκεῖνο	τοῦ	ὄντος μετέσχεν· εἴτε ἀπ´ ἄλλου
[2, 39]	πολλάκις ἤδη, τὴν μονάδα ταύτην	τοῦ	ὄντος ὁρῶν τὴν ἐξῃρημένην τοῦ
[2, 39]	χρώμενος αὐτὴν τὴν ἕνωσιν ἐθεᾶτο	τοῦ	ὄντος, τῇ νοερᾷ διαλεκτικῇ χρώμενος
[2, 37]	θεασάμενος τί τὸ τέλος ἐστὶ	τοῦ	παντὸς λόγου. Καὶ εἰ βούλει
[2, 20]	δυνάμεως ἐπὶ τὴν μονάδα χωροῦσι	τοῦ	παντὸς πληθοῦς. Τούτων γὰρ εἰκόνα
[2, 42]	τελειότερον ἐκφαινομένων. Καὶ ἔοικεν οὐ	τοῦ	Παρμενιδείου λόγου τὸ Ζήνωνος σύγγραμμα
[2, 32]	ὑφηγηματικόν. Εἰ δὲ καὶ παιδικὰ	τοῦ	Παρμενίδου" γέγονε, δῆλον ὅτι πρὸς
[2, 32]	ἰδεῖν, καὶ λέγεσθαι αὐτὸν παιδικὰ	τοῦ	Παρμενίδου γεγονέναι. Τοιοῦτος ὁ Ζήνων
[2, 39]	ἦν ὁ Ζήνων, ὡς προείρηται,	τοῦ	Παρμενίδου· ἔπειτα καὶ διὰ τῶν
[2, 41]	τοῦτο κρύφιος. Ἀλλ´ ὁ μὲν	τοῦ	Παρμενίδου λόγος τοιοῦτος· ὁ δὲ
[2, 42]	οὐ μέν τοι τῆς καθαρωτάτης	τοῦ	Παρμενίδου νοήσεως ἐπάξια. ~Ἀντιλέγει δὴ
[2, 35]	γε Ζήνων πεπλήρωται μὲν αὐτὸς	τοῦ	Παρμενίδου, πληροῖ δὲ ἄλλως μὲν
[2, 41]	ἀπόκρυφον" ὄντως ἀπονέμει τῷ λόγῳ	τοῦ	Παρμενίδου πρὸς αὐτὸ τὸ πρᾶγμα
[2, 39]	(τὸ καὶ τοὺς πολλοὺς ἀφιστάνον	τοῦ	Παρμενίδου, τὸ τὴν μεσότητα ταύτην
[2, 45]	ἀμυνόμενος τοὺς κωμῳδεῖν ἐπιχειροῦντας τὸν	τοῦ	πατρὸς λόγον, ὑπὸ νέου φιλονεικίας"
[2, 34]	περικοσμίων αἰτιῶν καὶ ἐξάπτει πάντα	τοῦ	πατρὸς, οὕτω δὴ καὶ ὁ
[2, 34]	Παναθηναίων ἐκδιδόμενα κόσμος γίγνεται ἀντὶ	τοῦ	πέπλου τῶν Παναθηναίων τῇ θεωρίᾳ.
[2, 42]	πρόδηλα τοῖς ἀκηκοόσι τῶν ἐκ	τοῦ	Περιπάτου, κύων καὶ ἄνθρωπος ταὐτὸν,
[2, 27]	ταῦθ´ οὕτως σύγκειται πρὸς αὐτοῦ	τοῦ	Πλάτωνος, ἀλλ´ ἡμῖν γε τὸ
[2, 34]	ἡγεμὼν, μονονουχὶ τὰ ἐν Φαίδρῳ	τοῦ	Πλάτωνος βοῶντος· Ὁ μὲν δὴ
[2, 39]	εἰς τὸ παμμεγέθη" μονονοὺκ ἐκεῖνο	τοῦ	Πλάτωνος βοῶντος ὅτι πάντα παρὰ
[2, 27]	κατανοεῖν φιλούσης. Παραιτήσομαι δὲ τοὺς	τοῦ	Πλάτωνος ἐξηγητὰς μὴ κατατείνειν ἐνταῦθα
[2, 24]	Θαυμάζω δὲ ἔτι μᾶλλον τὴν	τοῦ	Πλάτωνος ἐπιστήμην οὕτω διὰ πάντων
[2, 30]	πρώτης συνουσίας· τοῦτο δὴ ἡ	τοῦ	Πλάτωνος ἐργάζεται διασκευὴ καὶ ἡ
[2, 21]	καὶ ἐν τῷ προοιμίῳ τούτῳ	τοῦ	Πλάτωνος, πρῶτον μὲν ὅτι τὴν
[2, 30]	μὲν οὖν οὐ δέομαι κατασκευάζειν,	τοῦ	Πλάτωνος τοιοῦτον κανόνα παρασχομένου τοῖς
[2, 45]	νέος ὢν οὕτω γέγραφα ἀμυντικῶς	τοῦ	πλήθους, ἀλλ´ οὐ πρεσβύτης ὢν
[2, 39]	μὲν ἐξῃρημένην ἄλλην, ἑνάδα μετὰ	τοῦ	πλήθους ἄλλην, ἔπειτα οὕτω τὸ
[2, 43]	καὶ μεσότης αὐτοῦ τε καὶ	τοῦ	πλήθους ἀναλογοῦσα ταῖς ἐν τοῖς
[2, 39]	ἑνὸς, πλῆθος δὲ, ὡς αἰτία	τοῦ	πλήθους· ἐκεῖνοι μὲν οὖν οὔτε
[2, 39]	δυὰς ἀρχὴ καὶ (μήτηρ ἐστὶ	τοῦ	πλήθους, ἐν θεοῖς, ἐν νοῖς,
[2, 38]	δέ γε Ζήνων ἀνέφευγεν ἀπὸ	τοῦ	πλήθους ἐπὶ τὸ ἕν· ὁ
[2, 39]	ἐν φύσεσιν· ἡ δὲ αἰτία	τοῦ	πλήθους ἐστί πως καὶ αὐτὴ
[2, 39]	διακρίσεως. Ἐπειδὴ δὲ πανταχοῦ πρὸ	τοῦ	πλήθους ἐστὶν ἡ μονὰς, δεῖ
[2, 42]	δὲ εἰκόνες. οὖν τὸ ἓν	τοῦ	πλήθους καὶ τὸ παράδειγμα τῆς
[2, 42]	οἰκείως καὶ τοῦτο τοῖς ὑπὸ	τοῦ	πλήθους κατειλημμένοις τὰς διανοίας· ὥστε
[2, 39]	δεῖ τὸ ἓν ὂν πρὸ	τοῦ	πλήθους, λάβοις ἂν διὰ μιᾶς
[2, 41]	τοῖς πολλοῖς ἓν ὂν ἀπὸ	τοῦ	πλήθους μετάστασιν. Ἐπεὶ δὲ ἐκφαίνει
[2, 38]	ὑπάρχει τὸ μὴ πάντη κεχωρίσθαι	τοῦ	πλήθους, ὅθεν αὐτῷ καὶ τὸ
[2, 39]	τὸ πλῆθός ἐστι, τὸ πρὸ	τοῦ	πλήθους οὐχ ὑφέστηκεν· οὕτω δὴ
[2, 38]	πλῆθος ποιεῖ τὸ μαχόμενον, ἅτε	τοῦ	πλήθους ταῖς ἐννοίαις ἐφαπτόμενον· ἔοικε
[2, 20]	γὰρ φυσικῶν ἕκαστον εἰδῶν ἐστὶ	τοῦ	πλήθους χεῖρον· τὸ δὲ ὑπὲρ
[2, 29]	ἔργον ὡς χαλεπὸν, οἴχεται φυγὰς	τοῦ	πράγματος ὃ μὴ προσῆκον αὐτῷ
[2, 29]	τοιοῦτον αἰτοῦσιν ἐνδείκνυσθαι τὴν χαλεπότητα	τοῦ	πράγματος· τοῦτο γὰρ ἀκριβὲς γίγνεται
[2, 46]	ἐν τοῖς πολλοῖς θεωρούμενον ἀπὸ	τοῦ	πρὸ τῶν πολλῶν ἱδρυμένου, καὶ
[2, 45]	τοῖς πολλοῖς ἓν εἰκών ἐστι	τοῦ	πρὸ τῶν πολλῶν. Οὐ κακῶς
[2, 39]	καὶ ὁ μὲν κατὰ τὴν	τοῦ	προκειμένου θέσιν, ὁ δὲ κατὰ
[2, 38]	λόγους" εἶναι τοιούτους, ἕκαστον αὐτάρκως	τοῦ	προκειμένου συμπεραντικὸν, καὶ τοῖς τεκμηρίοις
[2, 39]	τὸ ἓν ἄγονον καὶ ἔρημον	τοῦ	προσήκοντος αὑτῷ πλήθους, ἀλλὰ καὶ
[2, 38]	(παλαιῶν ἡμαρτηκότες. Τηρεῖ δὲ καὶ	τοῦ	προσώπου καὶ τῶν λόγων τὸ
[2, 39]	ἐπειδὴ καὶ τὸ πρώτως ὂν	τοῦ	πρωτίστου νοῦ νοητόν ἐστιν· ὁ
[2, 36]	τε κελεῦσαι τὴν πρώτην ὑπόθεσιν	τοῦ	πρώτου λόγου ἀναγνῶναι, καὶ ἀναγνωσθείσης·
[2, 37]	λόγων συλλογιζόμεθα, τὴν δὲ ἀκριβεστέραν	τοῦ	πρώτου λόγου παραδώσομεν ἐξήγησιν, ὅταν
[2, 36]	συμπεράσματος· ὁ δὲ Σωκράτης ἀξιοῖ	τοῦ	πρώτου λόγου τὴν πρώτην ὑπόθεσιν
[2, 36]	λόγων ἐπερωτᾷ τίς ἡ πρώτη	τοῦ	πρώτου λόγου ὑπόθεσις, ἵνα ἀκριβέστερόν
[2, 26]	καὶ Παρμενίδης διελέχθησαν, πολλάκις ἀκούσας	τοῦ	Πυθοδώρου ἀπομνημονεύει. Τῶν Κλαζομενίων ἀνδρῶν
[2, 26]	προσέθηκε, τὸ τινὶ" δὲ ἐπὶ	τοῦ	Πυθοδώρου· μερικωτέρων γάρ εἰσι τάξεων
[2, 26]	Ζήνωνί φησι, καὶ τὸν Ἀντιφῶντα	τοῦ	Πυθοδώρου πολλάκις ἀκηκοέναι· καὶ γὰρ
[2, 30]	δὲ ὁ Ἀντιφῶν, ὁ παρὰ	τοῦ	Πυθοδώρου τὸν λόγον παραδεξάμενος, ὃς
[2, 24]	τοῦ τε Ἀθηναίων δήμου καὶ	τοῦ	Πυριλάμπους παιδός· ἦν γὰρ καὶ
[2, 35]	ὁ Κέβης ἠδυνήθη τὴν ἀπόνοιαν	τοῦ	σοφιστοῦ τούτου καὶ τὴν ἀναισχυντίαν
[2, 37]	δεινοὺς τῶν διαλεκτικῶν ἀνάλυσιν ποιεῖται	τοῦ	συλλογισμοῦ, λαβὼν τὰς κυρίως προτάσεις
[2, 38]	τέλος ἔχειν καὶ δεικτικὸν εἶναι	τοῦ	συμπεράσματος, ἴδιόν ἐστι τῆς ἐπιστημονικῆς
[2, 36]	συνημμένων καὶ τῆς προσλήψεως καὶ	τοῦ	συμπεράσματος· ὁ δὲ Σωκράτης ἀξιοῖ
[2, 20]	ὥσπερ λέγεται, πλῆθος, μετέχει δὲ	τοῦ	συντεταγμένου ἑνὸς τοῦ ἐν τοῖς
[2, 36]	ἐπιχειροῦντας ἀπεχθάνονται, καὶ τὴν πρώτην	τοῦ	συρφετοῦ ἀπαντήσαντος οὐ βούλονται λόγον
[2, 39]	ᾐσθῆσθαι. Ὅσοι δὲ τὸν λόγον	τοῦ	Σωκράτους ἀπεσκοράκισαν, τὴν δυάδα παραφέροντες
[2, 29]	τὴν ἀπόκρισιν λέγει πρὸς τὴν	τοῦ	Σωκράτους ἐρώτησιν· καὶ οὐχ οἱ
[2, 46]	τοῖς ῥηθησομένοις ἑξῆς λόγοις ὑπὸ	τοῦ	Σωκράτους ἡμᾶς μετ´ ἐπιστάσεως χωρεῖν
[2, 40]	τὴν ἀγχίνοιαν καὶ τὴν εὐφυΐαν	τοῦ	Σωκράτους καὶ κινῶν αὐτὴν, ὅσον
[2, 35]	καὶ διὰ τοῦ Ζήνωνος καὶ	τοῦ	Σωκράτους συνετέλεσεν αὑτῷ πρὸς ἐπιστήμην,
[2, 38]	τὴν ψυχὴν διαμένουσαν, καὶ πρὸ	τοῦ	σώματος ἐξ ἀνάγκης οὖσαν, τὰ
[2, 23]	ἀνεγεῖραί πως ἑαυτὰς πρῶτον ἀπὸ	τοῦ	σώματος, ἔπειθ´ οὑτωσὶ καὶ τῶν
[2, 31]	ἐν τοῖς σπουδαίοις καὶ μέχρι	τοῦ	σώματος εὐπρέπεια καὶ σεμνότης. Ἀλλὰ
[2, 22]	κινοῦνται καὶ συλλέγουσιν ἑαυτὰς ἀπὸ	τοῦ	σώματος καὶ ἀθροίζουσι τὰς ἑαυτῶν
[2, 22]	αἳ καὶ τελέως μὲν ἐξιστάμεναι	τοῦ	σώματος καὶ οἷον τοπικῶς κινοῦνται
[2, 20]	ἀναχθησόμενον, ὅτι πρῶτον μὲν ἀνεγείρεσθαι	τοῦ	σώματος καὶ φεύγειν τὴν πρὸς
[2, 35]	ἤδη καὶ συμπληρουμένοις, σύμβολόν ἐστι	τοῦ	τὰς θειοτέρας αἰτίας ἐπὶ τῇ
[2, 24]	καὶ τοῦ φιλοσοφεῖν, (ἐκεῖνος δὲ	τοῦ	τε Ἀθηναίων δήμου καὶ τοῦ
[2, 35]	ἐκφαντορικὸν τῶν κρειττόνων γένος τεταγμένος,	τοῦ	τε Ζήνωνός ἐστι μαθητὴς καὶ
[2, 24]	λέγων, ὡς αὐτὸς μὲν ἔρωτι	τοῦ	τε Κλεινιείου καὶ τοῦ φιλοσοφεῖν,
[2, 40]	δὲ ἐπιστροφὴ κύκλον τινὰ συνελίσσει	τοῦ	τέλους πρὸς τὴν ἀρχήν· διὸ
[2, 46]	τοῦ βιβλίου συγγραφῆς περί τε	τοῦ	τρόπου καὶ περὶ τῆς ἐκδόσεως,
[2, 33]	μεταδιδόντι τῆς ἐκείνων αὐτοῖς θεωρίας,	τοῦ	τῶν μέσων ἐξῃρῆσθαι τὰ πρῶτα,
[2, 39]	τοῦ ὄντος ὁρῶν τὴν ἐξῃρημένην	τοῦ	τῶν ὄντων πλήθους οὕτως ἓν
[2, 31]	Ταῦτα λεγέσθω μὲν καὶ περὶ	τοῦ	φαινομένου καὶ ὅτι πρεσβύτης" ἀνὴρ
[2, 24]	ἔρωτι τοῦ τε Κλεινιείου καὶ	τοῦ	φιλοσοφεῖν, (ἐκεῖνος δὲ τοῦ τε
[2, 22]	καὶ μεταδίδωσιν αὐτοῖς φιλοφροσύνης καὶ	τοῦ	χαίρειν" ἐπεὶ καὶ ταῖς ψυχαῖς
[2, 44]	τῶν ἀγαθῶν κατὰ τὴν ἀπὸ	τοῦ	χρόνου πᾶσιν ἐφήκουσαν ἀγαθοποιὸν αἰτίαν.
[2, 46]	ὁ Ζήνων, ὅσα περί τε	τοῦ	χρόνου προείρηται τῆς τοῦ βιβλίου

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 18/03/2010