>

Livre, Chap.
[2, 46]	οὐ πάντως ἐπὶ τὸ Παρμενίδειον	ἓν	ἄγει τὸν λόγον τὸ ἐξῃρημένον,
[2, 39]	ἀφ´ ἑαυτοῦ διεσπαρμένον, οὔτε τὸ	ἓν	ἄγονον καὶ ἔρημον τοῦ προσήκοντος
[2, 39]	ἐξῃρημένην αἰτίαν τῆς ἑνώσεως τὸ	ἓν,	ἀλλὰ καθὸ ἓν ἕκαστον ὑπὸ
[2, 37]	τοῦτο δὲ οὐχ ὡς ἀληθῶς	ἓν,	ἀλλὰ πεπονθὸς τὸ ἓν, ὡς
[2, 39]	ὡς ἀφ´ ἑνὸς καὶ πρὸς	ἓν,	ἀνάγκη ἄρα εἶναί τι ὂν
[2, 39]	τοῦ τῶν ὄντων πλήθους οὕτως	ἓν	ἀπεκάλει τὸ ὂν, διαιρῶν ἀπ´
[2, 37]	(οὕτως πᾶν γὰρ τό τι	ἓν	ἀπὸ τοῦ ἁπλῶς ἐστιν ἑνός·
[2, 39]	τῇ αἰτίᾳ ταύτῃ καὶ οὕτως	ἓν	ἀποκαλεῖ τὸ ὄν. Ὅτι δὲ
[2, 20]	Ἀντιφῶντα συνουσία, τὴν πρὸς τὸ	ἓν	αὐτῶν ἀναγωγὴν, παρ´ οὗ καὶ
[2, 32]	πάντα ἁπλῶς συνήνωνται (πρὸς τὸ	ἓν	ἀφ´ οὗ καὶ ἡ πρόοδος
[2, 39]	ἐπὶ τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς	ἓν,	δεικνύμενος ὡς, εἰ μὲν χωρίζοιεν
[2, 40]	τὰ πολλὰ ἐπὶ τὸ Παρμενίδειον	ἓν,	διότι μονῇ μὲν οἰκεῖον τὸ
[2, 39]	πλῆθος αὐτῆς ἑνοειδὲς καὶ τὸ	ἓν	δυοποιόν. ~Καίτοι ὥσπερ γε αἱ
[2, 45]	καὶ τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς	ἓν	εἰκών ἐστι τοῦ πρὸ τῶν
[2, 43]	πολλά ἐστιν, ἢ ἡ τοῦ	ἓν	εἶναι, εἴ τις ἱκανῶς ἐπεξίοι.
[2, 39]	οὖν οὔτε πλῆθος αὐτὴν οὔτε	ἓν	εἰρήκασιν· ἡμεῖς δὲ καὶ ἓν
[2, 39]	ἑνώσεως τὸ ἓν, ἀλλὰ καθὸ	ἓν	ἕκαστον ὑπὸ ταύτης ἑνοποιεῖται· ζητοῦμεν
[2, 39]	πολλὰ" τοῦ Ζήνωνος ἐπὶ τὸ	ἓν	ἐκεῖνο τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς
[2, 45]	νοεῖν αὐτὰ καὶ (θεωρεῖν, ὡς	ἓν	ἐκφαίνεται αὐτοῖς κατὰ τὴν ἐκείνων
[2, 20]	πλῆθος καὶ πρὸς αὐτὸ τὸ	ἓν	ἐπειγόμενος· καὶ οὗτοι μὲν τοιάνδε
[2, 39]	Πᾶν γὰρ τὸ μετὰ τὸ	ἓν	εὐθὺς ἔχει πλήθους ἔμφασιν· ἀλλ´
[2, 39]	μὲν γὰρ ἐν τοῖς ποιήμασιν	ἓν	ἔφης εἶναι τὸ πᾶν, καὶ
[2, 39]	ἐκεῖνο τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς	ἓν	ἡμᾶς ἀνῆγεν, οὐκ ἐπὶ τὸ
[2, 39]	γὰρ καὶ ὁ νοῦς ὡς	ἓν	θεᾶται τήν τε ζωὴν καὶ
[2, 39]	τῶν πολλῶν ὄντων τὸ ὂν	ἓν	ἱδρυμένον, περὶ ὃ τὸ τῶν
[2, 31]	ἐκείνοις, ἐν οἷς ταὐτόν ἐστιν	ἓν	καὶ ἀγαθόν. ~Ζήνωνα δὲ ἐγγὺς
[2, 38]	συνάπτει καὶ ἑνοῖ πρὸς τὸ	ἓν	καὶ ἀναπέμπει πρὸς τὴν ὑποστατικὴν
[2, 39]	ὃ καὶ ἥνωται πρὸς τὸ	ἓν,	καὶ ἁπλῶς δὲ τὸ πᾶν·
[2, 42]	δὲ καὶ ἓν καὶ οὐχ	ἓν	καὶ ἀποφαίνουσι ταὐτόν· εἴτε γὰρ
[2, 42]	ἄλογον, λογικὸν, ἅμα δὲ καὶ	ἓν	καὶ οὐχ ἓν καὶ ἀποφαίνουσι
[2, 39]	ἓν εἰρήκασιν· ἡμεῖς δὲ καὶ	ἓν	καὶ πλῆθος, καὶ τό τε
[2, 39]	Ἁπλῶς μὲν τὸ ὂν καὶ	ἓν	καὶ πολλὰ λέγειν ἐστὶν ἀσφαλέστερον.
[2, 46]	ἐξῃρημένον, ἀλλ´ ἐπὶ τὸ δεύτερον	ἓν	καὶ ὑπὸ τῶν πολλῶν μετεχόμενον,
[2, 39]	ὁ Ζήνων, Παρμενίδου τὸ ὂν	ἓν	λέγοντος, αὐτὸς ἀπεδείκνυ ὅτι οὐ
[2, 42]	καὶ γῆ, καὶ πάντα ἁπλῶς	ἓν,	λευκὸν, μέλαν, θερμὸν, ψυχρὸν, βαρὺ,
[2, 37]	τινος ἑνὸς, ἐκεῖνο δήπου τὸ	ἓν	μετεχόμενον ἀπ´ ἄλλου τινὸς ἧκεν
[2, 39]	πᾶν γὰρ τὸ μετὰ τὸ	ἓν	μετέχον ἐστὶ τοῦ ἑνὸς, ὥστε
[2, 45]	ἕνωσιν· γίγνεται γὰρ αὐτοῖς ὥσπερ	ἓν	νοητὸν τὰ πρὸ αὑτῶν· αὐτῷ
[2, 39]	ὁ μὲν ἐδείκνυ τὸ συντεταγμένον	ἓν,	ὁ δὲ τὸ ἐξῃρημένον· οὐκ
[2, 43]	εἰς τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς	ἓν,	ὁδὸν δὲ ἀπὸ τούτου παρέχεται
[2, 41]	ἐπὶ τὸ συντεταγμένον τοῖς πολλοῖς	ἓν	ὂν ἀπὸ τοῦ πλήθους μετάστασιν.
[2, 41]	ἐκφαίνει που κἀκεῖνο τὸ Παρμενίδειον	ἓν	ὂν, εἰκότως προσέθηκεν· ἀλλὰ σὺ
[2, 39]	θαυμάσονται λόγον ὃς τὸ ἐξῃρημένον	ἓν	ὂν εἰσηγεῖται, διότι τοῦτο τὸ
[2, 35]	πρώτῳ παρὰ τοῖς θείοις, εἴτε	ἓν	ὂν εἴτε νοητὸν εἴτε ὁπωσοῦν
[2, 39]	ὁμωνύμοις· εἴτε δὲ συνωνύμως ἐστὶν	ἓν	ὂν κατὰ πάντων λεγόμενον, εἴτε
[2, 39]	οὐ μὴν αὐτόθεν ἐτίθετο τὸ	ἓν	ὂν, οὐδὲ τοῦτο προηγουμένως ἀπεδείκνυ
[2, 39]	Ὅτι δὲ εἶναι δεῖ τὸ	ἓν	ὂν πρὸ τοῦ πλήθους, λάβοις
[2, 41]	μέν πως καὶ τοῦτο τὸ	ἓν	ὂν, προσεχῶς δὲ διαπράττεται τὴν
[2, 39]	τῶν πολλῶν ὄντων ἀνάγκη τὸ	ἓν	ὂν προϋπάρχειν, ἀφ´ οὗ καὶ
[2, 41]	ἀπὸ τῶν πολλῶν ἐπὶ τὸ	ἓν	ὂν τὸ ἐξῃρημένον ἀνάγειν τὸν
[2, 41]	ὁ λόγος ἀποσκοπούμενος· τὸ γὰρ	ἓν	ὂν τὸ ἐξῃρημένον σεμνόν ἐστιν
[2, 39]	ἐπὶ τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς	ἓν	οὗ προσεχῶς μετέχει τὰ πολλὰ,
[2, 39]	λέγειν ὃ καὶ ὁ Παρμενίδης	ἓν,	οὐκ ὀρθῶς· τὸ γὰρ οὐ
[2, 39]	καὶ οὐ πολλὰ καὶ οὐχ	ἓν	οὖσαν, ὄντως παραφέρονται· πανταχοῦ γὰρ
[2, 40]	τῷ οὐ πολλὰ" πρὸς τὸ	ἓν	Παρμενίδειον ἀναδεδράμηκεν· ὁ δὲ Ζήνων
[2, 39]	τοῦ ἑνός· ἀλλ´ εἴτε τὸ	ἓν	πρὸ αὐτῶν, ἡνῶσθαι καὶ αὐτὰς
[2, 38]	μὲν γὰρ ἐκ πολλῶν λόγων	ἓν	συμπέρασμα συνάγομεν, καὶ τότε οὐκ
[2, 40]	δὲ Ζήνων πρόεισιν ἐπὶ τὸ	ἓν	τὰ πολλὰ, ὁ δὲ Σωκράτης
[2, 39]	τὸ πλῆθος, ὥσπερ καὶ τὸ	ἓν	τὸ αἴτιον τῆς ἑνώσεως κατ´
[2, 39]	μὴ συνορᾷν, λέγω δὴ τὸ	ἓν	τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς οὖσιν.
[2, 40]	γὰρ Παρμενίδης μένει κατὰ τὸ	ἓν	τὸ ἐξῃρημένον, ὁ δὲ Ζήνων
[2, 39]	ἀριθμὸς, ἄλλο τὸ μεθεκτὸν καὶ	ἓν,	τὸ μὲν ἁρπάσαν ἑαυτὸ πρὸ
[2, 39]	τῶν ὄντων ὁ Παρμενίδης ἀποβλέπων	ἓν	τὸ πᾶν ἠξίου καλεῖν, κυριώτατα
[2, 20]	δὲ τούτου ἐστὶ τὸ ἐξῃρημένον	ἓν	τὸ πρὸ πολλῶν, ἐφ´ ὃ
[2, 42]	τὰ δὲ εἰκόνες. οὖν τὸ	ἓν	τοῦ πλήθους καὶ τὸ παράδειγμα
[2, 39]	παρέχεται. Τὸ οὖν τὸν μὲν	ἓν	φάναι, (τὸν δὲ μὴ πολλὰ,
[2, 37]	ἀληθῶς ἓν, ἀλλὰ πεπονθὸς τὸ	ἓν,	ὡς ἐν Σοφιστῇ μεμαθήκαμεν· τοῦτο
[2, 42]	ἀποφαίνουσι ταὐτόν· εἴτε γὰρ οὕτως	ἓν	ὡς συνεχὲς, τὸ αὐτὸ καὶ
[2, 39]	ὡς ἀφ´ ἑνὸς καὶ πρὸς	ἓν,	ὥστε καὶ τὰ ὄντα καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 18/03/2010