>

Livre, Chap.
[2, 39]	αὐτῶν πολὺ τὸ κεκρυμμένον ἐπετήδευον	καὶ	ἄβατον τοῖς πολλοῖς, μιμούμενοι τὸν
[2, 31]	λευκὸν τῆς κρείττονος. Καλὴ δὲ	καὶ	ἀγαθὴ τὴν ὄψιν" ὡς τὸ
[2, 31]	ἐν οἷς ταὐτόν ἐστιν ἓν	καὶ	ἀγαθόν. ~Ζήνωνα δὲ ἐγγὺς ἐτῶν
[2, 39]	τὸ μὲν γὰρ ἐκεῖ καλὸν	καὶ	ἀγαθὸν" μετέλαβεν εἰς τὸ καλῶς
[2, 39]	λέγοντες, τὸν μὲν Παρμενίδην καλὸν	καὶ	ἀγαθὸν τὴν ὄψιν" ἐλέγομεν, τὸν
[2, 31]	εἶναι σφόδρα πολιὸν, καλὸν δὲ	καὶ	ἀγαθὸν τὴν ὄψιν, περὶ ἔτη
[2, 31]	ποῦ δὲ τὸ καλὸν οὕτω	καὶ	ἀγαθὸν, ὡς ἐν ἐκείνοις, παρ´
[2, 29]	τοὺς ἄθλους· ὁ δ´ ἀτελὴς	καὶ	ἀγεννὴς, ἀκούσας τὸ ἔργον ὡς
[2, 20]	δόσεων, καὶ κυβερνῶνται ὑπ´ αὐτῆς	καὶ	ἄγονται πρὸς τὸ οἰκεῖον. Εἰκότως
[2, 24]	Περικτιόνη παῖδας Ἀρίστωνι ποιησαμένη Πλάτωνα	καὶ	Ἀδείμαντον καὶ Γλαύκωνα, τοῦ ἀνδρὸς
[2, 24]	Ἀντιφῶντα τοῦτον ὃν ἐνταῦθα Γλαύκωνος	καὶ	Ἀδειμάντου κέκληκεν ὁμομήτριον ἀδελφόν" Ὁρᾷς
[2, 39]	τε πρῶτα καὶ τὰ ἐφεξῆς	καὶ	ἀεὶ τὰ ποῤῥώτερα τοῦ ἑνὸς
[2, 22]	συλλέγουσιν ἑαυτὰς ἀπὸ τοῦ σώματος	καὶ	ἀθροίζουσι τὰς ἑαυτῶν δυνάμεις, συνταχθεῖσαι
[2, 39]	ὑφέστηκε· διὰ τοῦτο γάρ τοι	καὶ	αἱ μερικαὶ φύσεις, ἐναντίως ἔχουσαι
[2, 28]	πάντως οἱ τῆς φύσεως προστάται	καὶ	αἱ χρώμεναι ταῖς φύσεσιν; Εἰ
[2, 35]	τὰ μετ´ αὐτὸν, οὕτω δὴ	καὶ	αἱ ψυχαὶ κἂν μετὰ Διὸς
[2, 28]	καὶ θεότητος ἔλλαμψις. Οὕτως οὖν	καὶ	αἱ ψυχαὶ πρὸ τῶν μεγάλων
[2, 28]	γὰρ αἱ φυσικαὶ πᾶσαι συστάσεις	καὶ	αἱ ψυχικαὶ ζωαὶ κατὰ μικρὸν
[2, 20]	εἰδῶν καὶ ὅλων τῶν ἀτόμων	καὶ	αἰσθητῶν λόγων συνέχοντες, ἐξήρτηνται τῆς
[2, 28]	καὶ ἡ χαλκεία καὶ σφύρα	καὶ	ἄκμων. Πῶς γὰρ ἡ τρίτη
[2, 39]	τοιαύτην διαλεκτικὴν συνθέσει λόγων χρωμένην	καὶ	ἀκολουθίαις καὶ μάχαις ὁ Ζήνων
[2, 28]	γὰρ ἦσαν οἵ τε εἰπόντες	καὶ	ἀκούσαντες. Καὶ τὸ σχῆμα δὲ
[2, 28]	τὸν λόγον εἰπὼν, ταῦτα εἰπόντες	(καὶ	ἀκούσαντες" ὡς εἴωθεν, ἡδύνων τὴν
[2, 21]	ἡ πρώτη λέξις, ἀπερίεργος οὖσα	καὶ	ἀκριβὴς καὶ καθαρά· καὶ γὰρ
[2, 39]	ἡ ἕνωσις αὐτῶν ἀφανής ἐστι	καὶ	ἄληπτος, οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 39]	αὐτὸς ἀπεδείκνυ ὅτι οὐ πολλὰ,	καὶ	ἄλλας μὲν αἰτίας λέγων, πρωτίστην
[2, 39]	εἴδη μέρη τινός ἐστιν ὁλότητος,	καὶ	ἄλλο τὸ ἀμέθεκτον ὅλον, ἄλλο
[2, 27]	γενέσει βίον κοσμοῦντες τῶν ψυχῶν,	καὶ	ἄλλοι οἱ συνάπτοντες αὐτὰς πρὸς
[2, 35]	ἐμμένει τοῖς οἰκείοις ἤθεσιν ὥστε	καὶ	ἄλλοις μεταδιδόναι τῆς συνουσίας, ὥσπερ
[2, 36]	τοὺς αὐτοὺς ἐπαναλαμβάνουσι λόγους ἀσμένως,	καὶ	ἄλλοις ὑπέχοντες τὰς ἀκοὰς ἀπορεῖν
[2, 35]	Σιμμίας ἑαυτὸν εὐεργετεῖ μόνον ἢ	καὶ	ἄλλον τὸν αὑτῷ παραπλήσιον, Σωκράτης
[2, 39]	ἡ δὲ ἀπογεννῶσα τὸ πλῆθος·	καὶ	ἄλλος μὲν ὁ ἀμέθεκτος νοῦς,
[2, 34]	καὶ ἀφικέσθαι τόν τε Σωκράτη	καὶ	ἄλλους τινὰς μετ´ αὐτοῦ πολλοὺς
[2, 39]	καὶ ἡ πρόοδος ἄλλως πάλιν	καὶ	ἄλλως, καὶ οὐχ ὁ αὐτὸς
[2, 29]	λόγους ἀήθεις. Δοκεῖ δέ μοι	καὶ	ἄλλως ὁ Ἀντιφῶν μιμούμενος τοὺς
[2, 38]	ὁ μὲν πρὸς τὸν ὅλον	καὶ	ἀμέθεκτον, ὁ δὲ πρὸς τὸν
[2, 38]	νοῦ παντὸς πρὸς τὸν ὅλον	καὶ	ἀμέθεκτον, πολυειδέστερος ὢν αὐτοῦ, διαφέρων
[2, 39]	ὁμοίως ὁ εἷς καὶ ὅλος	καὶ	ἀμέθεκτος νοῦς, πρώτως ἐκφανεὶς ἀπὸ
[2, 45]	οὐδὲ ἐγὼ γέγραφα νέος ὢν	καὶ	ἀμυνόμενος τοὺς κωμῳδεῖν ἐπιχειροῦντας τὸν
[2, 43]	εἰς τὸ ἀόριστον καὶ ἄτακτον,	καὶ	ἀναγκάζονται προσομολογεῖν ταὐτὸν ὅμοιον καὶ
[2, 36]	ὑπόθεσιν τοῦ πρώτου λόγου ἀναγνῶναι,	καὶ	ἀναγνωσθείσης· Πῶς, φάναι, ὦ Ζήνων,
[2, 38]	καὶ ἑνοῖ πρὸς τὸ ἓν	καὶ	ἀναπέμπει πρὸς τὴν ὑποστατικὴν τῶν
[2, 39]	συνθέσεις καὶ τὰς διαιρέσεις, ἀναπλῶν	καὶ	ἀναπτύσσων τὴν ἑνοειδῆ καὶ συνῃρημένην
[2, 20]	πρὸς τὸν νοερὸν τόπον ἐπιστρεφόμενοι,	καὶ	ἀναρπάζοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ τοῦ κοσμικοῦ
[2, 46]	ἤδη καὶ τελειῶν τὸν Σωκράτη	καὶ	ἀνατείνων ἐπὶ τὸν Παρμενίδειον νοῦν,
[2, 30]	κατέγνωστο· σοφιστικῆς γὰρ τὸ τοιοῦτον	καὶ	ἀνδρῶν χρηματιστῶν ἦν τὸ ἔργον.
[2, 42]	(ἐναντία αὑτῷ πάσχοντα τὸν λόγον"	καὶ	ἀνέθεντο ταῦτα ἀνατρέποντα καὶ εἰς
[2, 41]	ἔχον, ἀπόκρυφον δὲ ὡς ἀνέκφραστον	καὶ	ἀνέκφαντον ἐν τῷ ἀκροτάτῳ μεμενηκός·
[2, 29]	τῆς τῶν προσιόντων ἐπιτηδειότητός τε	καὶ	ἀνεπιτηδειότητος. Ὁ μέντοι τῆς θεωρίας
[2, 38]	ἕν· ὁ μὲν γὰρ κεκαθαρμένῳ	καὶ	ἀνηγμένῳ καὶ ἀποθεμένῳ τὸ ἐν
[2, 39]	ἑτέρῳ μόνον, ὅτι ταὐτὸν ἵππος	καὶ	ἄνθρωπος. Κατὰ γὰρ τὴν τοιαύτην
[2, 42]	τῶν ἐκ τοῦ Περιπάτου, κύων	καὶ	ἄνθρωπος ταὐτὸν, καὶ οὐρανὸς, καὶ
[2, 37]	δεῖ αὐτὰ ὅμοιά τε εἶναι	καὶ	ἀνόμοια, τοῦτο δὲ δὴ ἀδύνατον·
[2, 36]	τὸ αὐτὸ ὂν ὅμοιόν ἐστι	καὶ	ἀνόμοιον, ἀλλὰ μὴν ἀδύνατον τὸ
[2, 39]	ἀλλήλοις, ὅτι ταὐτὸν ἔσται ὅμοιον	καὶ	ἀνόμοιον. Καὶ ὁ μὲν Παρμενίδης
[2, 43]	καὶ ἀναγκάζονται προσομολογεῖν ταὐτὸν ὅμοιον	καὶ	ἀνόμοιον, καὶ οὔτε ὅμοιον οὔτε
[2, 36]	μὴν οὐκ ἔστι ταὐτὸν ὅμοιον	καὶ	ἀνόμοιον· καλοῦνται γὰρ ὑποθέσεις τά
[2, 36]	μὴ τὸ αὐτό ἐστιν ὅμοιον	καὶ	ἀνόμοιον, οὐ πολλὰ τὰ ὄντα·
[2, 36]	ἀδύνατον τὸ αὐτὸ ὅμοιον εἶναι	καὶ	ἀνόμοιον, οὐκ ἄρα πολλὰ τὰ
[2, 39]	οἷον ὅτι ταὐτόν ἐστιν ὅμοιον	καὶ	ἀνόμοιον· ποῖαι δὲ τῷ ἑτέρῳ
[2, 36]	τὸ αὐτὸ ὂν ὅμοιόν ἐστι	καὶ	ἀνόμοιον. Τρεῖς γάρ εἰσιν αἱ
[2, 46]	Σωκράτης ὅσα περὶ τῆς ὁμοιότητος	καὶ	ἀνομοιότητος τῶν λόγων εἴρηκεν ὁ
[2, 43]	πρὸς τοὺς τὰ πολλὰ λέγοντας,	καὶ	ἀνταποδίδωσι ταῦτα καὶ πλείω, τοῦτο
[2, 34]	ἑαυτῶν συγγράμματα, καθάπερ ὁ Ζήνων,	καὶ	ἀξιοῦσιν, εἰ καὶ ποιοῖεν τοῦτό
[2, 33]	ἔξω τείχους" τὸ ἐξῃρημένον ἐμφαίνει	καὶ	ἀπερίληπτον τῶν θεῶν. Ὥσπερ οὖν
[2, 39]	τὴν αὑτῶν ἰδιότητα, ὁλόκληρα δὲ	καὶ	ἁπλᾶ καὶ ἀτρεμῆ φησιν ἐκεῖνος·
[2, 34]	Ζήνωνος λόγους ἀπορίας, εὐκόλως δὲ	καὶ	ἀπλάστως μετασχεῖν τῆς τῶν ἀνδρῶν
[2, 39]	καὶ ἥνωται πρὸς τὸ ἓν,	καὶ	ἁπλῶς δὲ τὸ πᾶν· πάντα
[2, 46]	τοῦ πρὸ τῶν πολλῶν ἱδρυμένου,	καὶ	ἁπλῶς τὸ ἐν ἄλλῳ ὂν
[2, 42]	καὶ πάντη τοῦ ἑνὸς ἀφισταμένοις	καὶ	ἁπλῶς ὑπὸ τοῦ μερισμοῦ καὶ
[2, 27]	ζωὴν, ἀπὸ φύσεως ἐπὶ νοῦν	καὶ	ἀπὸ αἰσθήσεως ἐπὶ νόησιν ἐγείρουσι
[2, 39]	καὶ ἔστι καὶ ἐπονομάζεται ὄντα·	καὶ	ἀπὸ ταύτης πάντα τὰ ὄντα
[2, 27]	γάρ ἐστι τῆς εὐφυοῦς ψυχῆς	καὶ	ἀπὸ τῶν εἰκόνων ἐπὶ τὰ
[2, 42]	ἔχων, γίγνεται δέ τις αὐτῷ	καὶ	ἀπὸ τῶν τοῦ Ζήνωνος γραμμάτων
[2, 27]	τῶν μερικῶν ἐπὶ τὰ ὅλα	καὶ	ἀπὸ τῶν φαινομένων ἐπὶ τὰ
[2, 38]	μὲν γὰρ κεκαθαρμένῳ καὶ ἀνηγμένῳ	καὶ	ἀποθεμένῳ τὸ ἐν αὐτῷ πλῆθος,
[2, 42]	ἐστιν ἀσθενούσης, τὸ ἐπιχειρεῖν κωμῳδεῖν"	καὶ	ἀποπίπτειν καὶ τούτου πολλαπλασίασίς ἐστιν
[2, 38]	αὐτῷ πλῆθος, ὁ δὲ ἀναγομένῳ	καὶ	ἀποτιθεμένῳ ἐῴκει· τούτῳ δὲ ὑπάρχει
[2, 42]	καὶ ἓν καὶ οὐχ ἓν	καὶ	ἀποφαίνουσι ταὐτόν· εἴτε γὰρ οὕτως
[2, 35]	σύνεισι δὲ αὐτῷ καὶ Πυθόδωρος	καὶ	Ἀριστοτέλης, ὧν ὁ μὲν Πυθόδωρος
[2, 43]	τὴν ἐκείνων μοναδικὴν καὶ ἑνοειδῆ	καὶ	ἄῤῥητον ὕπαρξιν, οὕτω δὴ καὶ
[2, 29]	τῆς τῶν θείων αἰτιῶν ἀποκρύφου	καὶ	ἀῤῥήτου δυνάμεως· δύσληπτον γάρ ἐστι
[2, 42]	τὸ γελοῖον αἰσχρὸν εἶναί φησι	καὶ	ἀσθενές· καὶ ἡ αἰσχρότης οὖν
[2, 28]	ἀγαθῶν· καὶ πρῶτον μὲν ἀτελῶς	καὶ	ἀσθενῶς καὶ ἡδονικῶς μετέχουσι τῶν
[2, 22]	πάρεστιν, ἀλλὰ σιωπῶν, ὁ δὲ	καὶ	ἀσπάζεται καὶ ξεναγεῖ τοὺς ἄνδρας.
[2, 35]	θρόνον ὑπὸ τῆς ἐμπαθοῦς ἀγομένη	καὶ	ἀστάτου καὶ πλημμελοῦς ὀρέξεως, ἐπεὶ
[2, 43]	ὑποφέρονται γὰρ εἰς τὸ ἀόριστον	καὶ	ἄτακτον, καὶ ἀναγκάζονται προσομολογεῖν ταὐτὸν
[2, 39]	τὰ πολλὰ τοῦ ἑνὸς, πολλὰ	καὶ	ἄτοπα συμβήσεται τῷ λόγῳ· εἰ
[2, 39]	ἰδιότητα, ὁλόκληρα δὲ καὶ ἁπλᾶ	καὶ	ἀτρεμῆ φησιν ἐκεῖνος· ὁ δὲ
[2, 35]	ἄλλοτε φιλοσοφοῦσαν ἄλλοτε γίγνεσθαι τυραννικὴν	καὶ	αὖ ἀπὸ τυραννικῆς εἰς φιλοσοφίας
[2, 39]	ὂν, καὶ ὅλως τὸ ἀμέθεκτον·	καὶ	αὖ τὸ ἐξῃρημένον εἶδος καὶ
[2, 39]	ζῶα ἅττα καὶ φυτὰ παραφέροντες,	καὶ	αὐτὰ τὰ ἐναντιώτατα ἀλλήλοις, θερμὸν,
[2, 40]	πολλὰ, ὁ δὲ Σωκράτης ἐπιστρέφει	καὶ	αὐτὰ τὰ πολλὰ ἐπὶ τὸ
[2, 35]	νῦν μὲν ἐνθουσιῶσι, νῦν δὲ	καὶ	αὐταὶ γίγνονται τῶν γηγενῶν, καὶ
[2, 39]	τὸ ἓν πρὸ αὐτῶν, ἡνῶσθαι	καὶ	αὐτὰς ἀναγκαῖον· τὰ γὰρ τοῦ
[2, 39]	τῶν ἄλλων μονάδας ἀναγκαῖον ἢ	καὶ	αὐτὰς ἕνωσιν ἔχειν πρὸς ἀλλήλας
[2, 20]	θεωρὸν, καὶ διὰ τούτων ἐποπτεῦσαι	καὶ	αὐτὰς τὰς τῶν ὄντων ἑνάδας.
[2, 39]	αἰτία τοῦ πλήθους ἐστί πως	καὶ	αὐτὴ κατ´ αἰτίαν τὸ πλῆθος,
[2, 30]	ὥστε αὐτῶν ἐκείνων ἀκροάσασθαι δοκεῖν	καὶ	αὐτῇ περιβεβηκέναι τῇ πρώτῃ σκηνῇ
[2, 35]	ἀστάτου καὶ πλημμελοῦς ὀρέξεως, ἐπεὶ	καὶ	αὐτὸ τὸ τοὺς τριάκοντα τυράννους
[2, 41]	Οὐδὲ αὖ οὕτω τι μέγα"	καὶ	αὐτὸς διαπράττεται" φησὶν, ὡς ὁ
[2, 42]	δὴ κωμικὰ μέν ἐστιν, ὡς	καὶ	αὐτὸς εἴρηκεν, οὐ μέν τοι
[2, 26]	καταδεέστερός ἐστι· τούτων γὰρ ἕνεκα	καὶ	αὐτὸς ἐλήλυθε· δοκεῖ δὲ ἐν
[2, 29]	τοῦτο ποιήσει, προϊόντος τοῦ διαλόγου,	καὶ	αὐτὸς ὁ μέγας Παρμενίδης. Ἀλλὰ
[2, 21]	Πλάτων τοῦτο ἐπιτετήδευκε μόνος, ἀλλὰ	καὶ	αὐτὸς ὁ Παρμενίδης ἐν τῇ
[2, 39]	ἐπὶ τὰς ἐξῃρημένας ἐστὶν, ὥστε	καὶ	αὐτὸς ὁ Σωκράτης, καθόσον μὲν
[2, 39]	πολλά φησιν εἶναι, τεκμήρια δὲ	καὶ	αὐτὸς πάμπολλα καὶ παμμεγέθη παρέχεται.
[2, 29]	Πλάτων ἄλλως παρακελεύεται ποιεῖν, ἀλλὰ	καὶ	αὐτὸς παραγγέλλει τοῖς τι τοιοῦτον
[2, 39]	τις εἴη τὰ θεῖα δεινὸς,	καὶ	αὐτοὺς οὕτω διεστάναι τοὺς θεούς·
[2, 35]	ἔχει πρὸς ἄλληλα τάξιν· ἀλλὰ	καὶ	αὐτοὺς τοὺς φιλοσόφους, εἰ βούλει,
[2, 21]	ταῖς νοεραῖς ἐπιβολαῖς ὁ σύντομος	καὶ	αὐτοφυὴς καὶ καθαρὸς λόγος. Καὶ
[2, 28]	ἀσμενεστάτην ἐπιφοίτησιν ἐπὶ τὴν ἀστειοτέραν	καὶ	αὐτῷ πρέπουσαν κοινωνίαν. Καὶ μὴν
[2, 30]	δὲ ὁ Πυθόδωρος (οὗτος γὰρ	καὶ	αὐτῶν ἐκείνων, Ζήνωνος ὢν μαθητὴς,
[2, 20]	πρῶτον ἐφάπτεται, καὶ διὰ τούτων	καὶ	αὐτῶν τυγχάνει τῶν τελειοτέρων. Ταῦτα
[2, 42]	μὲν τῶν προσιόντων τῷ λόγῳ	καὶ	αὐτῶν τῶν πολλῶν οὓς ἐλέγχειν
[2, 39]	ἀσύντακτόν ἐστιν οὐδαμοῦ τοῦ ἑνὸς	καὶ	ἀφ´ ἑαυτοῦ διεσπαρμένον, οὔτε τὸ
[2, 35]	Ἀριστοτέλη τελευταῖον, τοῦτον μὲν οὖν	καὶ	ἀφ´ ἑαυτοῦ μόνον· φθάνει γὰρ
[2, 39]	οὐ πολλὰ" τοῦτο προστίθησιν, ὃ	καὶ	ἀφελὼν ἤλεγχε τὴν τῶν πολλῶν
[2, 20]	τῶν θείων λόγων μετουσίας· διὸ	καὶ	ἀφιᾶσι μὲν τὸν οἶκον (τουτέστι
[2, 34]	τοῖς προειρημένοις ἅπασιν. ~Οἷ δὴ	καὶ	ἀφικέσθαι τόν τε Σωκράτη καὶ
[2, 20]	Παρμενιδείων λόγων ἀκροάσεως ἕνεκα ἀφικέσθαι,	καὶ	ἀφικόμενος ἐντυχεῖν κατ´ ἀγορὰν Ἀδειμάντῳ
[2, 44]	ῥᾴδιον· τῶν γὰρ ὄντως ἐπιστημονικῶν	καὶ	βαθέων γραμμάτων μετὰ πολλῆς τῆς
[2, 44]	θεοῖς γίγνεται μετάδοσις πρὸ λογισμοῦ	καὶ	βουλῆς ἐπὶ τὰς κατωτέρω τάξεις
[2, 34]	τῆς ἐν θεοῖς ὑμνουμένης νεότητος·	καὶ	γὰρ αὐτὸν τὸν Δία καὶ
[2, 30]	καὶ ὁ Τίμαιος ἡμᾶς ἐδίδαξε·	καὶ	γὰρ ἔδει τοῖς μιμησομένοις τῆς
[2, 26]	Κεφάλου λέγονται, μάλα δὲ φιλόσοφοι·	καὶ	γὰρ ἐκ τῆς αὐτῆς ἑστίας
[2, 38]	πρὸς τὰ θεῖα σώζειν ἀναλογίαν·	καὶ	γὰρ ἐκεῖ μένει μὲν τὸ
[2, 37]	καὶ προκαλούμενος αὐτοῦ τὴν ἐπιστήμην·	καὶ	γὰρ ἐκεῖ τὰ καταδεέστερα τὴν
[2, 26]	ἐν Σοφιστῇ τὸν Ἐλεάτην ξένον·	καὶ	γὰρ ἐκεῖνον οὕτω προσείρηκεν ἑταῖρον
[2, 35]	ἀλλὰ καὶ Σωκράτους δύναται μετέχειν·	καὶ	γὰρ ἐν τοῖς θείοις τὸ
[2, 21]	οὖσα καὶ ἀκριβὴς καὶ καθαρά·	καὶ	γὰρ ἔπρεπε ταῖς νοεραῖς ἐπιβολαῖς
[2, 27]	θεῶν ἢ δορυφοροῦσιν ἢ ἕπονται·	καὶ	γὰρ ἡνίοχοί τινές εἰσι καὶ
[2, 45]	ἂν γεγράφθαι μοι τὸ βιβλίον·	καὶ	γὰρ νέος ὢν οὕτω γέγραφα
[2, 29]	καὶ πάμπολυ τὸ ἔργον ἀποκαλεῖν·	καὶ	γὰρ ὁ Ζήνων τοῦτο ποιήσει,
[2, 26]	Ἀντιφῶντα τοῦ Πυθοδώρου πολλάκις ἀκηκοέναι·	καὶ	γὰρ οἱ θεῖοι λόγοι καθ´
[2, 44]	ταύτης γοῦν ἡ νεότης σύμβολον·	καὶ	γὰρ ὅλως ἀεὶ τὰ δεύτερα
[2, 42]	φησὶν ὁ Σωκράτης ἐν Πολιτείᾳ·	καὶ	γὰρ ὅλως οἱ κωμῳδοποιοὶ τοῖς
[2, 27]	βεβαιοτέραν ποιεῖ ταῖς ἑαυτοῦ συγκαταθέσεσι·	καὶ	γὰρ ὅτε τὸν πατέρα τοῦ
[2, 44]	θεοπρεπῶν ψυχῶν τὰ ἀπόῤῥητα διανοήματα·	καὶ	γὰρ οὔτε πάντα ὅσα νοῦς
[2, 35]	Ἀριστοτέλης συντάττεταί πως τῷ Παρμενίδῃ·	καὶ	γὰρ συνδιατίθησιν αὐτῷ τὰς ὑποθέσεις
[2, 24]	ἡ τοῦ ὀνόματος μάθησις εἰκὼν	(καὶ	γὰρ τὰ ὀνόματα τοῦ γνωστικοῦ
[2, 38]	τῶν λόγων τὸ προσῆκον μέτρον·	καὶ	γὰρ τοὺς λόγους οἰκείως ἐπαινεῖ
[2, 21]	τὴν γοργότητα τῶν ἰδεῶν ἐξελέξατο,	καὶ	γὰρ τοῦτο τοῖς πράγμασιν οἰκεῖον·
[2, 42]	ὡς εἰ ἕν ἐστι, πολλὰ	καὶ	γελοῖα συμβαίνει πάσχειν τῷ λόγῳ
[2, 42]	καὶ ἄνθρωπος ταὐτὸν, καὶ οὐρανὸς,	καὶ	γῆ, καὶ πάντα ἁπλῶς ἓν,
[2, 44]	πάντα καταστέλλουσαν τὰ κάτωθεν ἀναφυόμενα	καὶ	γηγενῆ δοξάσματα, καὶ τῶν ὀλυμπίων
[2, 35]	πλήθη ἢ ὅλως τὰ χείρω	καὶ	(γηγενῆ δυναστεύῃ καὶ ἐν αὐτοῖς
[2, 35]	Ἀθηνῶν ἔμφασιν ἔχει τῆς Γιγαντείου	καὶ	γηγενοῦς ζωῆς κρατούσης τῶν Ἀθηναϊκῶν
[2, 20]	ἔσχατα καὶ ἐπιστρέφει πρὸς ἑαυτὰ,	καὶ	γίγνεται τῶν ἄκρων οἷον κέντρα
[2, 20]	δύο δὲ ὅ τε Ἀδείμαντος	καὶ	Γλαύκων, καὶ διὰ τούτων ἐκείνοις
[2, 24]	Ἀρίστωνι ποιησαμένη Πλάτωνα καὶ Ἀδείμαντον	καὶ	Γλαύκωνα, τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς τὸν
[2, 20]	ἀφικόμενος ἐντυχεῖν κατ´ ἀγορὰν Ἀδειμάντῳ	καὶ	Γλαύκωνι, καὶ διὰ τούτων Ἀντιφῶντι
[2, 20]	κατ´ ἀγορὰν ἐνετύχομεν Ἀδειμάντῳ τε	καὶ	Γλαύκωνι. Οἱ μὲν περὶ τὴν
[2, 20]	κατ´ ἀγορὰν ἐντυχεῖν Ἀδειμάντῳ τε	καὶ	Γλαύκωνι" τοῖς τοῦ Ἀντιφῶντος ἀδελφοῖς
[2, 20]	ἡ τάξις· ἐντυγχάνουσι γὰρ Ἀδειμάντῳ	καὶ	Γλαύκωνι· τῶν δὲ ἀνδρῶν τούτων
[2, 20]	ὁ Ἀδείμαντος, εἰκότως Ἀδειμάντῳ τε	καὶ	Γλαύκωνί" φησιν αὐτοὺς ἐντυχεῖν" τὸ
[2, 20]	μὲν γὰρ Κλαζομένιοι τοῦ Ἀδειμάντου	καὶ	Γλαύκωνος δέονται, οὗτοι δὲ ἄγουσι
[2, 45]	αὐτῶν τοῖς πρεσβυτέροις λέγειν τε	καὶ	γράφειν· δῆλος γὰρ ὁ τοῦτο
[2, 34]	τῷ δὲ ἕπεται στρατιὰ θεῶν	καὶ	δαιμόνων. Ὁ γὰρ νοῦς πανταχοῦ
[2, 38]	τῶν ἀποφατικῶν αὐτὸ συμπερασμάτων αἱρεῖν·	καὶ	δεῖ μηδὲ ἐνταῦθα τὸ διαμάχεσθαι"
[2, 20]	πραγμάτων ἐπὶ τὰ πρόσωπα (μεταφέρειν,	καὶ	δεῖ, πρὸ τῆς τῶν πραγμάτων
[2, 27]	τῆς ἐπὶ τὸν ἀδελφὸν πορείας,	καὶ	δείκνυσι τὴν καταγωγὴν, καὶ συνάπτει
[2, 34]	ἐξαρτᾷν βούλεται τοῦ ἑνὸς ὄντος,	καὶ	δείκνυσιν ὅπως τοῦ ἑνὸς ἐρημωθὲν
[2, 38]	λόγων ἕκαστον αὐτὸ τέλος ἔχειν	καὶ	δεικτικὸν εἶναι τοῦ συμπεράσματος, ἴδιόν
[2, 30]	ἐξάψαι τὰ πάντα τοῦ ἑνὸς	καὶ	δεῖξαι σαφῶς ὅπως ἕκαστα προελήλυθεν
[2, 25]	τῆς ἐρωτήσεως αἰτίαν· δεῖ γὰρ	καὶ	δέχεσθαι τὰ παρὰ τῶν κρειττόνων
[2, 44]	ἀλλὰ τὴν δυνάμει χρωμένην ἀκαταμαχήτῳ	καὶ	δι´ ἀκμῆς καὶ εὐτονίας τῶν
[2, 39]	πρώτοις, ἀλλὰ διὰ τῶν μέσων	καὶ	δι´ αὐτὰ τὰ μέσα; παρὰ
[2, 24]	ὅτε καὶ τελέως αὐτὸ περιπτύσσονται	καὶ	δι´ αὐτοῦ καί τ´ ἄλλα
[2, 34]	ἐπιθυμοῦντες πάντες, ἀλλὰ μετ´ αὐτοῦ	καὶ	δι´ αὐτοῦ τυγχάνουσι τῆς ἐπιθυμίας·
[2, 21]	τὴν διάνοιαν, συντομίας τε ἐπεμελήθη	καὶ	δι´ αὐτῶν τῶν ἀναγκαιοτάτων ὥδευσεν
[2, 24]	γνώσεως συνάπτεσθαι πρῶτον τοῖς ἐφετοῖς	καὶ	δι´ ἐπιβολῆς, ἧς ἐστιν ἡ
[2, 39]	πρὸς τὸν Παρμενίδην τὸν λόγον	καὶ	διὰ μέσου τοῦ Ζήνωνος αὐτῷ
[2, 45]	θεοὺς ἄληπτά ἐστι, πολλὰ δὲ	καὶ	διὰ μέσων ἄλλων ὁρῶσιν, ὥσπερ
[2, 35]	οὖν ἔνδειξιν ἔχει τὸ τοιοῦτον,	καὶ	διὰ ποίαν αἰτίαν ὁ Ἀριστοτέλης
[2, 22]	πρὸς τὴν ὑπερτάτην αὐτῶν τάξιν	καὶ	διὰ ταύτης ἀνατείνονται πρὸς θειοτέρας
[2, 37]	ἑαυτῶν ἐνέργειαν ἐξάπτει τῶν μέσων,	καὶ	διὰ τῆς ἀναπλώσεως οἰκείων δυνάμεων
[2, 20]	τελεωτάτην ἀλήθειαν, τοῦτό μοι δοκεῖ	καὶ	διὰ τῆς προκειμένης περιστάσεως ὁ
[2, 33]	καὶ οἱ νοητοὶ θεοὶ ἐκφαίνονται	καὶ	διὰ τῆς τούτων οὐσίας ἡμῖν
[2, 20]	ἐν τούτοις ἀναγόμεναι αἱ ψυχαὶ	καὶ	διὰ τῆς τύχης συνάπτονται πρὸς
[2, 35]	ἁπλῶς ἀφ´ ἑαυτοῦ (μόνον, ἀλλὰ	καὶ	διὰ τοῦ Ζήνωνος καὶ τοῦ
[2, 39]	δεσμὸς τὸ ἐν αὐτοῖς κοινὸν,	καὶ	διὰ τοῦτο ἄλλος μὲν ὁ
[2, 41]	διὰ τοῦτο σεμνὸς, αἰνιγματώδης δὲ	καὶ	διὰ τοῦτο κρύφιος. Ἀλλ´ ὁ
[2, 41]	ἔχει δευτέρως, ὑψηλὸς μὲν ὢν	καὶ	διὰ τοῦτο μέγας, ἐκβεβηκὼς δὲ
[2, 28]	τὸν τῇδε βίον αὐτῶν κεκληρωμένοις,	καὶ	διὰ τοῦτο οἱ Κλαζομένιοι κατ´
[2, 41]	μέγας, ἐκβεβηκὼς δὲ τὸ δημῶδες	καὶ	διὰ τοῦτο σεμνὸς, αἰνιγματώδης δὲ
[2, 20]	κατ´ ἀγορὰν Ἀδειμάντῳ καὶ Γλαύκωνι,	καὶ	διὰ τούτων Ἀντιφῶντι συγγενόμενος ἀκροάσασθαι
[2, 20]	ὅ τε Ἀδείμαντος καὶ Γλαύκων,	καὶ	διὰ τούτων ἐκείνοις ἡ πρὸς
[2, 35]	πρότερον ἀκηκοέναι τοῦ Ζήνωνος. Θαυμαστὴν	καὶ	διὰ τούτων ἔνδειξιν ἡμῖν παρέσχετο
[2, 20]	γενέσθαι τῶν πρώτων ὄντων θεωρὸν,	καὶ	διὰ τούτων ἐποπτεῦσαι καὶ αὐτὰς
[2, 20]	ἀτελὲς τῶν ἀτελεστέρων πρῶτον ἐφάπτεται,	καὶ	διὰ τούτων καὶ αὐτῶν τυγχάνει
[2, 45]	ἐκκειμένων γραμμάτων τοιοῦτος· ἐνδείκνυται δὲ	καὶ	διὰ τούτων ὁ Πλάτων ὅτι
[2, 35]	τύραννοι· καὶ ἴσως δηλοίη ἂν	καὶ	διὰ τούτων ὁ φιλόσοφος ὅτι
[2, 28]	καὶ σαφὲς καὶ καθαρὸν ἔξεστι	καὶ	διὰ τούτων ὁρᾷν· οὐ γὰρ
[2, 34]	λόγον ἀναγιγνώσκων, πῶς οὐ δηλοῖ	καὶ	διὰ τούτων τοῦ μὲν ἀνδρὸς
[2, 39]	ὡς προείρηται, τοῦ Παρμενίδου· ἔπειτα	καὶ	διὰ τῶν λόγων· δεῖ γὰρ
[2, 20]	ἀκρότατον τῶν δαιμόνων, τὸ ἐξαγγέλλον	καὶ	διαπορθμεῦον τοῖς δευτέροις τὰ ἐκ
[2, 34]	εἶχε προσήκοντας ἀκροατὰς τῶν λόγων	καὶ	διαφερόντως τὸν Σωκράτη· δηλοῖ δὲ
[2, 36]	πάντως που διὰ πολλῶν εἰρημένην,	καὶ	δίδωσιν αὐτῷ τῶν ἑπομένων λόγων
[2, 39]	πολλῶν δόξαν διήλεγχε τὰ πολλὰ	καὶ	διεσπαρμένα θεωροῦσαν, καὶ ταύτην ἐλέγχων
[2, 39]	ἐκείνῳ τρόπον εἰς τὰ πολλὰ	καὶ	διεσπαρμένα μόνον ὁρῶντες ἐκωμῴδουν τὸν
[2, 26]	κρείττοσιν ἢ ζητητικῶς αὐτοῖς προβάλλειν	καὶ	διῃρημένως. Ἔχονται τοίνυν αἱ μὲν
[2, 36]	οὐ τοιοῦτος ὁ τρόπος, ἀλλὰ	καὶ	δὶς καὶ τρὶς τοὺς αὐτοὺς
[2, 20]	γίγνεται τῶν ἄκρων οἷον κέντρα	καὶ	δυνάμεις, πληρούμενα μὲν ἐκ τῶν
[2, 36]	ἀπορεῖν πρὸς αὐτοὺς βουλομένοις τε	καὶ	δυναμένοις. Ἀναγνωσθείσης οὖν τῆς πρώτης
[2, 35]	ἐστι μεγέθους ἀντιποιουμένων καὶ ὕψους	καὶ	δυνάμεώς τινος· οὕτω καὶ ὁ
[2, 28]	περὶ τὴν ὕλην, ἔπειτα ὄγκος	καὶ	δύναμις μορφωτικὴ τῆς ὕλης, ἔπειτα
[2, 35]	πρόεισιν ἡ τοῦ Ζήνωνος ἐνέργεια	καὶ	δύναμις, ὥσπερ δὴ καὶ ἡ
[2, 39]	μὲν ἄλλαι, γνωστικαὶ δὲ ἄλλαι·	καὶ	δυνατὸν, ὁμοδοξίας οὔσης, ὁμοζωΐαν (μὴ
[2, 35]	ὅπως καὶ τούτων ὁ τελειότερος	καὶ	δυνατώτερός ἐστι καὶ πλειόνων εὐποιητικός.
[2, 29]	θεῖον ὅπου ποτ´ ἂν ᾖ	καὶ	δυσεπίγνωστον καὶ μόλις ἐκφαινόμενον ταῖς
[2, 35]	τὸν αὑτῷ παραπλήσιον, Σωκράτης δὲ	καὶ	ἑαυτὸν καὶ τούτους καὶ Θρασύμαχον·
[2, 39]	πῶς ὁ Σωκράτης εἰς δύναμιν	καὶ	ἑαυτὸν οἰκειώσας τῷ Ζήνωνι μετάγει
[2, 39]	πρὸς τὸ ὂν ἕνωσιν ὁρῶν	καὶ	ἑαυτὸν οὕτω συνάπτει πρὸς τὸ
[2, 34]	τὴν ἐπιστρεπτικὴν τάξιν λαχὼν ἀνάγει	καὶ	ἑαυτῷ συνεπιστρέφει πᾶν τὸ ἐξημμένον
[2, 20]	θεοὺς, ὥς φησιν ἡ Διοτίμα,	καὶ	ἐγρηγορότων καὶ καθευδόντων. Ἔχεις οὖν
[2, 41]	πρὸς αὐτὸ τὸ αἰτιώτατον ἀνατείνεται,	καὶ,	εἰ βούλει λέγειν, τὸ πατρικώτατον
[2, 39]	ἂν καὶ τοῦτο τοῖς νεωτέροις,	καὶ	εἰ συνηγορεῖν βούλοιντο τοῖς πρεσβυτέροις,
[2, 35]	τῶν θείων πραγμάτων ὁ Πλάτων·	καὶ	εἴ τις μὴ καθεύδοι πρὸς
[2, 39]	θείαν ἕνωσιν οὐ πέφυκεν· ἐπεὶ	καὶ	εἴ τις πρὸς τοὺς τῶν
[2, 22]	(Ἀδείμαντος, χαῖρε, ἔφη, ὦ Κέφαλε·	καὶ	εἴ του δέῃ τῶν τῇδε,
[2, 24]	Ἀντιφῶντος· Πλάτωνα μὲν γὰρ τέταρτον	καὶ	εἰκοστὸν ἔτος ἄγοντα καταλέλοιπεν ὁ
[2, 39]	καὶ τελευτᾷν εἰς τοὺς λόγους·	καὶ	εἰκότως ἀπ´ ἀμφοτέρων τὴν κοινωνίαν
[2, 46]	ὑπὸ τῶν πολλῶν μετεχόμενον, ὃ	καὶ	εἰκών ἐστιν ἐκείνου τοῦ ἑνός.
[2, 35]	δὲ Παρμενίδην τυχεῖν ἔξω ὄντα·	καὶ	εἶναι πάνυ βραχὺ ἔτι λοιπὸν
[2, 42]	λόγον" καὶ ἀνέθεντο ταῦτα ἀνατρέποντα	καὶ	εἰς ἀντιφάσεις φαινομένας περιάγοντα τὸν
[2, 35]	Ζεὺς τοῦ ἑαυτοῦ πατρὸς πληρούμενος	καὶ	εἰς ἐκεῖνον ὡς ἑαυτοῦ νοητὸν
[2, 32]	συνεσπειραμένως ἀπεφθέγγετο, ταῦτα ἀνελίττων οὗτος	καὶ	εἰς παμμήκεις λόγους ἐκτείνων παρεδίδου·
[2, 37]	συλλογισμοῦ, λαβὼν τὰς κυρίως προτάσεις	καὶ	εἰς σχῆμα ἐναρμόσας τὸν λόγον.
[2, 27]	ἐστι μερικῶν τὸ ἀορίστως προϊέναι	καὶ	εἰς τὸ ἀφεγγὲς καὶ σκοτεινὸν
[2, 37]	καθ´ ἑαυτὴν, ὅλον τι ἔσται	καὶ	ἐκ μερῶν τῶν ἐν αὐτῇ
[2, 39]	ἓν, ὥστε καὶ τὰ ὄντα	καὶ	ἐκ μιᾶς ἐστι μονάδος ἣ
[2, 46]	ἕτερον παρορᾷν, ἐκ τῆς νεότητος	καὶ	ἐκ τῆς ἀτελοῦς ἕξεως ἄμεινον
[2, 28]	αὐτῷ πρέπουσαν κοινωνίαν. Καὶ μὴν	καὶ	ἐκ τούτων λάβοις ἂν ὅτι
[2, 27]	τῆς αὐτῆς πρεπούσης ἐξαλλαγῆς. Τοσαῦτα	καὶ	ἐκ τούτων ληπτέον· ἀνάλογον ἀπὸ
[2, 39]	ἕκαστον τῶν εἰδῶν διττὸν, οὕτω	καὶ	ἕκαστον τῶν ὅλων διττόν· τὰ
[2, 38]	πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοτελεῖς εἰσι,	καὶ	ἕκαστος λόγος οἰκείου πλήθους ἡγεῖται
[2, 38]	ἱκανὸς ἦν. Ἔστι δὲ ὅτε	καὶ	ἕκαστος λόγος τέλειός ἐστιν, οἷον
[2, 46]	τινος κλοπῆς προῆλθεν εἰς φῶς	καὶ	(ἐκδέδοται τοῖς ἐν Ἰταλίᾳ, δηλαδὴ
[2, 20]	πλῆθος τὸ ἡνωμένον τῶν ὄντων,	καὶ	ἐκεῖ διὰ τῆς θείας δυνάμεως
[2, 38]	μάχης τὰς ἀποφάσεις αὐτῷ δηλούσης	καὶ	ἐκεῖ, καθάπερ ἐν τούτοις. Καὶ
[2, 35]	τε ἑαυτοῦ καὶ Ζήνωνος, ὥσπερ	καὶ	ἐκεῖ τῶν τρίτων ἡ πρόοδός
[2, 27]	ἔλαχε τὴν ἐπωνυμίαν, οὕτω δὴ	καὶ	ἐκεῖνοι κατ´ εἰκόνα τῶν θεῶν
[2, 44]	ὑποδεεστέρων μετάληψιν τῶν θειοτάτων θείαν	καὶ	ἐκεῖνοι προσειρήκασι κλοπὴν εἰς φῶς
[2, 39]	δὲ ὁ ἐν τοῖς καθέκαστα,	καὶ	ἐκεῖνος μὲν αἰώνιος, οὗτος δὲ
[2, 39]	μὲν θνητὸς, πὴ δ´ οὒ,	καὶ	ἐκεῖνος μὲν νοητὸς, οὗτος δὲ
[2, 24]	τοῦ Πυριλάμπους παιδός· ἦν γὰρ	καὶ	ἐκείνῳ τοῦτο τὸ ὄνομα, ἐκ
[2, 29]	καὶ μονίμως ἀντιλαμβανομέναις αὐτῶν ἀναπλοῦσι	καὶ	ἐκφαίνουσι τὴν θείαν ἀλήθειαν· καὶ
[2, 29]	ἡ διήγησις" ἀνάπλωσις τῶν κεκρυμμένων	καὶ	ἔκφανσις, καὶ ἡ τελειότης ἀγωγὸς
[2, 20]	πληρουμένῳ, τὸ δὲ ὡς πληροῦντι	καὶ	ἔμμετρον ποιοῦντι τοῖς ἄλλοις δι´
[2, 39]	τόθι γὰρ πάλιν ἵξομαι αὖθις·	καὶ	ἐν ἄλλοις· Μεσσόθεν ἰσοπαλές. Διὰ
[2, 41]	γὰρ ἐν τῷδε ὂν οὐχὶ	καὶ	ἐν ἄλλῳ ἐστὶ) τί οὖν
[2, 39]	ἑνὸς ὄντος θέσιν, ὅς γε	καὶ	ἐν αὐτοῖς ἐκείνοις δῆλός ἐστι
[2, 28]	αὐτοῖς συνάπτονται τοῖς ὄντως τελείοις,	καὶ	ἐν αὐτοῖς ἱδρυμέναι μετέχουσιν ἀδιαιρέτως
[2, 39]	ὅπερ λέγεται, μηδενὸς ὄντος μετεχομένου	καὶ	ἐν αὐτοῖς ὄντος; Οὔτ´ ἄρα
[2, 35]	τὰ χείρω καὶ (γηγενῆ δυναστεύῃ	καὶ	ἐν αὐτοῖς πολιτεία, τότε τυραννίς
[2, 32]	ἔτι τελειότερον ἐθέλοις λέγειν ὅτι,	καὶ	ἐν αὐτοῖς τοῖς θεοῖς, τὰ
[2, 35]	ἐν πᾶσι τοῖς θείοις διακόσμοις	καὶ	ἐν ἑκάστῳ τῶν θεῶν· διὸ
[2, 45]	παραδείγματα αὐτῶν οἰκείως εἴληπται, διότι	καὶ	ἐν ἐκείνοις ὁμοιοῦται μὲν τὰ
[2, 39]	τὰ ἁπλῶς πρὸ τῶν τινῶν	καὶ	ἐν ἑτέροις ὄντων. Εἰ δὲ
[2, 27]	ἰδιότητας. Εἰσὶ δ´ οὖν ἵπποι	καὶ	ἐν θεοῖς, καὶ ἱππικὴ" πρώτως
[2, 27]	ἐν τούτοις ἵπποι, καθὰ δὴ	καὶ	ἐν θεοῖς, ὃ καὶ ὁ
[2, 35]	δὲ ἀπὸ Παρμενίδου μόνον, ἐπειδὴ	καὶ	ἐν θεοῖς τῶν πρωτίστων ἐστὶ
[2, 35]	αὐτὸ προσονομάζεις· ἔστι γὰρ τοῦτο	καὶ	ἐν πᾶσι τοῖς θείοις διακόσμοις
[2, 38]	ἀτραπὸν μάχῃ προσείκασεν. Οὕτως ἄρα	καὶ	ἐν Πολιτείᾳ παρακελεύεται περὶ τοῦ
[2, 40]	λεχθέντα. Φιλόσοφον τοῦτο τὸ θηρίον	καὶ	ἐν Πολιτείᾳ Σωκράτης ὀνομάζειν ἠξίωσε,
[2, 35]	συμπεριεπόλουν τὸ πᾶν, οὗ δὴ	καὶ	ἐν ταῖς αἱρέσεσιν φαντασίαν ἴσχουσαι
[2, 20]	τῆς ἀγαθῆς τύχης δώρων, ἀλλὰ	καὶ	ἐν ταῖς αὐτῆς τῆς ψυχῆς
[2, 44]	κατὰ μνήμην ἀγράφως σώζεσθαι βουλόμεθα,	καὶ	ἐν ταῖς τῶν φίλων ἀποκεῖσθαι
[2, 28]	ἀντιλαμβάνονται τῆς μεθέξεως· οὕτω τοι	καὶ	ἐν τῇ δημιουργίᾳ πρῶτον μὲν
[2, 33]	βλέπουσι τοῦ διὰ τῶν ἀγγέλων	καὶ	ἐν τῇ τάξει τῶν ἀγγέλων
[2, 33]	οἱ δὲ ἔξωθεν, οὕτω δὴ	καὶ	ἐν τοῖς ἀγγέλοις οἵ τε
[2, 39]	ἔχειν ἔν τε τῇ ζωῇ	καὶ	ἐν τοῖς γράμμασι σκοπὸν, ὀρθῶς
[2, 39]	ἀλλὰ μετὰ τοῦτο τὸ μετεχόμενον	καὶ	ἐν τοῖς πολλοῖς οὖσι κατατεταγμένον.
[2, 20]	πρὸς τὸ οἰκεῖον. Εἰκότως ἄρα	καὶ	ἐν τούτοις ἀναγόμεναι αἱ ψυχαὶ
[2, 27]	καὶ γὰρ ἡνίοχοί τινές εἰσι	καὶ	ἐν τούτοις ἵπποι, καθὰ δὴ
[2, 21]	ποιητικὸν λόγον. Ὅρα δὴ οὖν	καὶ	ἐν τῷ προοιμίῳ τούτῳ τοῦ
[2, 42]	ὑπερέχον τῶν Παρμενίδου λόγων· ἀλλὰ	καὶ	ἐν Φιλήβῳ πᾶν τὸ γελοῖον
[2, 39]	τὰ αὐτά πώς ἐστιν ἀλλήλοις	καὶ	ἕν· ὁ δέ γε Ζήνων
[2, 39]	ἑνὸς, ὥστε ἡ δυὰς αὐτὴ	καὶ	ἕν πώς ἐστι, καὶ ἑνὰς
[2, 42]	ἀθάνατον, ἄλογον, λογικὸν, ἅμα δὲ	καὶ	ἓν καὶ οὐχ ἓν καὶ
[2, 39]	οὔτε ἓν εἰρήκασιν· ἡμεῖς δὲ	καὶ	ἓν καὶ πλῆθος, καὶ τό
[2, 39]	εἰρῆσθαι. Ἁπλῶς μὲν τὸ ὂν	καὶ	ἓν καὶ πολλὰ λέγειν ἐστὶν
[2, 39]	ὄντων ἀριθμὸς, ἄλλο τὸ μεθεκτὸν	καὶ	ἓν, τὸ μὲν ἁρπάσαν ἑαυτὸ
[2, 42]	γελοῖα συμβαίνει πάσχειν τῷ λόγῳ	καὶ	ἐναντία ἑαυτῷ. (Ταῦτά ἐστι ῥήματα
[2, 39]	πάντα παρὰ τοῖς θεοῖς σύμφωνα	καὶ	ἐναρμόνια, τὸ εἶδος τῆς ζωῆς,
[2, 39]	αὐτὴ καὶ ἕν πώς ἐστι,	καὶ	ἑνὰς ἄρα ἡ δυάς ἐστι
[2, 35]	ψυχὰς αὐτοῦ παραλαμβάνομεν ἀναλογίαν, αἳ	καὶ	ἐνθουσιῶσί ποτε καὶ ζῶσιν ὁμοῦ
[2, 39]	ἀλλ´ ὅπου μὲν κρύφιόν ἐστι	καὶ	ἑνοειδὲς, ὅπου δὲ ἐκφαῖνον ἑαυτοῦ
[2, 43]	μετὰ ταύτας τὴν ἐκείνων μοναδικὴν	καὶ	ἑνοειδῆ καὶ ἄῤῥητον ὕπαρξιν, οὕτω
[2, 38]	πλήθους ἡγεῖται ὃ καὶ συνάπτει	καὶ	ἑνοῖ πρὸς τὸ ἓν καὶ
[2, 39]	ἐστὶ, ποίαν ἔλαχεν αὑτῶν συνεκτικὴν	καὶ	ἑνοποιὸν μονάδα· πᾶς γὰρ ἀριθμὸς
[2, 22]	καὶ κατὰ δύναμιν, ὃ δὴ	καὶ	ἐνταῦθα δοκεῖ ποιεῖν ὁ Ἀδείμαντος,
[2, 28]	διαλόγου τύπον ἡ καθαρότης, ἵνα	καὶ	ἐνταῦθα πάλιν ἐπακολουθῇ τὰ μέρη
[2, 20]	τελειωθῶσι. Καὶ ὅρα πάλιν ὅπως	καὶ	ἐνταῦθα (φυλάττεται τῶν προσώπων ἡ
[2, 39]	ὢν παραπέτασμα τῆς ἔνδον ὁμοφωνίας	καὶ	ἑνώσεως ἦν, καὶ τοῦτο αὖ
[2, 39]	πρώτων καὶ μέσων καὶ τελευταίων	καὶ	ἕνωσιν ἄφραστον αὐτῶν, οὐχ ὡς
[2, 39]	ἀνδρῶν τὴν τῶν νοημάτων ταυτότητα	καὶ	ἕνωσιν ὑπὲρ τοὺς ἄλλους" εἶναί
[2, 34]	τῶν διῃρημένων καὶ περικοσμίων αἰτιῶν	καὶ	ἐξάπτει πάντα τοῦ πατρὸς, οὕτω
[2, 31]	ὄψιν, περὶ ἔτη μάλιστα πέντε	καὶ	ἑξήκοντα. Ταῦτα λεγέσθω μὲν καὶ
[2, 44]	τὴν ἀπὸ τοῦ ὁλικοῦ νοῦ	καὶ	ἐξῃρημένου καὶ πρώτως ὄντος ἐπὶ
[2, 41]	ταύτας οὖν διατρίψαντες μέτιμεν ῥᾳδίως	καὶ	ἐπ´ αὐτὰς τὰς ἐξῃρημένας τῶν
[2, 20]	μετέδοσαν τῶν οἰκείων δογμάτων· ὡς	καὶ	ἐπ´ αὐτῶν ἔχει τῶν ὄντων
[2, 35]	Σωκράτης καὶ τοῦτον ἐμμελῶς ἐθεράπευσε	καὶ	ἔπεισεν ὡς ἡ δικαιοσύνη τῆς
[2, 28]	τῶν ὄγκων καὶ μερισταὶ ἐπιγραφαὶ,	καὶ	ἐπὶ πᾶσι παντελὴς διακόσμησις καὶ
[2, 28]	πρὸ τῶν τελείων τὰ ἀτελῆ,	καὶ	ἐπὶ πᾶσιν αὐτοῖς συνάπτονται τοῖς
[2, 27]	δὴ οὖν τὰ αὐτὰ ταῦτα	καὶ	ἐπὶ τῆς τῶν ὅλων φύσεως·
[2, 39]	ἀφανής ἐστι καὶ ἄληπτος, οὕτω	καὶ	ἐπὶ τῶν θείων τούτων ἀνδρῶν
[2, 39]	ἐν τῷ Φαίδρῳ Σωκράτης παραδέδωκε·	καὶ	ἐπὶ τῶν νόων ὁμοίως ὁ
[2, 39]	ἐστι καὶ τοῖς δευτέροις δύσληπτος,	καὶ	ἐπὶ τῶν σπουδαίων ἡ κοινωνία
[2, 39]	αὐτὸ συνεχὲς ὂν καὶ ὅλον·	καὶ	ἐπὶ τῶν φύσεων ἡ μία
[2, 39]	εἰς ἕνωσιν περιάγονται καὶ συμπάθειαν·	καὶ	ἐπὶ τῶν ψυχῶν ἡ μονὰς
[2, 20]	εἰς αὐτὰς, προνοίας Ἀθηνᾶς τυγχάνουσαι,	καὶ	ἐπὶ φρόνησιν ἀπὸ τῆς ἀγνοίας
[2, 36]	Σωκράτης συναιρεῖ τὸν ὅλον λόγον,	καὶ	ἐπιδείκνυσι τῷ Ζήνωνι τὸ συνοπτικὸν
[2, 44]	μετάδοσιν, ἵνα μὴ δημώδεσιν ἀκοαῖς	καὶ	ἐπισεσυρμένοις ἤθεσι λάθωμεν παραδόντες τῶν
[2, 31]	μὲν εἶχε κατὰ τὸ νοῦ	καὶ	ἐπιστήμης εἶναι διακορής· πολιὰ γὰρ
[2, 20]	δόσιν, κινεῖ δὲ τὰ ἔσχατα	καὶ	ἐπιστρέφει πρὸς ἑαυτὰ, καὶ γίγνεται
[2, 28]	σκευάζοντι τὸν χαλινὸν ὁ χρησόμενος,	καὶ	ἐπιτάττει τούτῳ τὸ ἑαυτῷ πρόσφορον·
[2, 24]	τε οὖν Περικτιόνη τῷ Πυριλάμπει,	καὶ	ἐποίησε παῖδα τὸν Ἀντιφῶντα τοῦτον
[2, 39]	τὴν ἑαυτῶν τάξιν καὶ ἔστι	καὶ	ἐπονομάζεται ὄντα· καὶ ἀπὸ ταύτης
[2, 26]	προελήλυθε. Καὶ ἔτι τὸ ζητητικὸν	καὶ	ἐρευνητικὸν τῶν ὄντων ταῖς τοιαύταις
[2, 39]	διεσπαρμένον, οὔτε τὸ ἓν ἄγονον	καὶ	ἔρημον τοῦ προσήκοντος αὑτῷ πλήθους,
[2, 28]	τῶν ὑπὲρ αὑτὰς, ἔπειτα τελείως	καὶ	ἐῤῥωμένως ἀντιλαμβάνονται τῆς μεθέξεως· οὕτω
[2, 39]	ταῦτα κατὰ τὴν ἑαυτῶν τάξιν	καὶ	ἔστι καὶ ἐπονομάζεται ὄντα· καὶ
[2, 35]	διὰ πάντων ἀριθμῶν πεφοιτηκυῖαν τριάδα,	καὶ	ἔστι κατὰ τὸν ἐκεῖ νοῦν,
[2, 38]	τὸ πλῆθος εἰς τὴν ἕνωσιν,	καὶ	ἔστιν ἐν τῷ μέσῳ διακόσμῳ
[2, 23]	προσήκει τῶν τελειοτέρων, μᾶλλον δὲ	καὶ	ἔτι κυριώτερον ἐπ´ αὐτῶν θεώμεθα
[2, 28]	οἷον ἀδελφῶν αὐτοῖς ὄντων δαιμόνων	καὶ	ἔτι τῶν μερικῶν ψυχῶν τῶν
[2, 39]	τούτων τεκμήρια παρέχει καλῶς τε	καὶ	εὖ· ὅδε δὲ αὖ οὐ
[2, 39]	μετέλαβεν εἰς τὸ καλῶς τε	καὶ	εὖ" τὸ δὲ ἐκεῖ εὐμήκη"
[2, 39]	(μὲν τεκμήρια παρεχόμενος καλῶς τε	καὶ	εὖ" τὸν γὰρ ἀνηγμένον πρὸς
[2, 22]	ἀεὶ καὶ τὸ εὐφρόσυνον προβέβληται	καὶ	εὐάρεστος τοῖς γιγνομένοις βίος. Ἥκει
[2, 32]	μὲν καὶ τῷ σώματι χαρίεις	καὶ	εὐμήκης" πολλῷ δὲ πλέον κατὰ
[2, 44]	χρωμένην ἀκαταμαχήτῳ καὶ δι´ ἀκμῆς	καὶ	εὐτονίας τῶν θείων νοημάτων προϊσταμένην,
[2, 27]	τὸ ὂν καὶ τὸ εὔλυτον	καὶ	εὐφάνταστον ἀπὸ τούτων τῆς τῶν
[2, 22]	ἄν τις χαρᾶς ἄλλῳ μεταδοίη	καὶ	εὐφροσύνης, αὐτὸς ἐν δυσθυμίαις ὤν;
[2, 25]	δέχεσθαι τὰ παρὰ τῶν κρειττόνων	καὶ	ἐφίεσθαι μετὰ τὴν ὑποδοχὴν μειζόνως
[2, 26]	οὐ τοιοῦτοι οἷον ὁ Σωκράτης	καὶ	Ζήνων καὶ Παρμενίδης αὐτὸς, οὓς
[2, 26]	τοὺς λόγους, οὕς ποτε Σωκράτης	καὶ	Ζήνων καὶ Παρμενίδης διελέχθησαν, πολλάκις
[2, 26]	ἑταῖρον τῶν ἀμφὶ τὸν Παρμενίδην	καὶ	Ζήνωνα, μάλα δὲ ἄνδρα φιλόσοφον·
[2, 27]	Ἀντιφῶντα διὰ Πυθοδώρου τῆς Σωκράτους	καὶ	Ζήνωνος καὶ Παρμενίδου συνουσίας ἀκηκοέναι.
[2, 20]	θεωρεῖν, ἀλλὰ καὶ ὅτι, Παρμενίδου	καὶ	Ζήνωνος καὶ Σωκρά– (τους εἰκόνα
[2, 20]	ὁ δὲ Πυθόδωρος τῶν Παρμενίδου	καὶ	Ζήνωνος καὶ Σωκράτους συνουσιῶν ἐστιν
[2, 35]	τὸν Σωκράτη διά τε ἑαυτοῦ	καὶ	Ζήνωνος, ὥσπερ καὶ ἐκεῖ τῶν
[2, 39]	ἐκείνου λόγον, ξύλα, καὶ λίθους,	καὶ	ζῶα ἅττα καὶ φυτὰ παραφέροντες,
[2, 35]	ἀναλογίαν, αἳ καὶ ἐνθουσιῶσί ποτε	καὶ	ζῶσιν ὁμοῦ τοῖς ἀγγέλοις, ὥσπερ
[2, 20]	τοῖς ὑπὲρ αὐτὰς δαίμοσιν, οἷς	καὶ	ἡ ἀγορὰ καὶ ἡ δυὰς
[2, 42]	αἰσχρὸν εἶναί φησι καὶ ἀσθενές·	καὶ	ἡ αἰσχρότης οὖν ἡ κωμικὴ
[2, 20]	ταῖς ἀναγομέναις ψυχαῖς ὑπάρχει πολλὴ	καὶ	ἡ ἀπὸ τῆς ἀγαθῆς τύχης
[2, 42]	ἡ αἰσχρότης οὖν ἡ κωμικὴ	καὶ	ἡ ἀσθένεια προσήκει τοῖς εἰς
[2, 20]	ὅτι ἀπὸ τῆς μονάδος εἰσὶ)	καὶ	ἡ διὰ τῆς δυάδος ἐπὶ
[2, 45]	κατὰ τὴν ἐκείνων ἀγαθοειδῆ βούλησιν	καὶ	ἡ διάκρισις τῶν θείων αἰτιῶν
[2, 20]	τῶν δαιμόνων πᾶσά ἐστιν ὁμιλία	καὶ	ἡ διάλεκτος τῶν ἀνθρώπων πρὸς
[2, 20]	θεῶν ἐστι καὶ ἡ μονὰς	καὶ	ἡ δυάδος βασιλεία καὶ ὁ
[2, 20]	δαίμοσιν, οἷς καὶ ἡ ἀγορὰ	καὶ	ἡ δυὰς προσήκει (τὸ μὲν
[2, 26]	μᾶλλον αὐτοῖς ἡ ἔκτασις ὑπάρχει	καὶ	ἡ εἰς πλῆθος ἀπόβασις· ὅθεν
[2, 32]	ἀφ´ οὗ καὶ ἡ πρόοδος	καὶ	ἡ ἔκτασις τοῖς οὖσιν, οὐκ
[2, 41]	καὶ οὗτος τὸ σεμνὸν, ὥσπερ	καὶ	ἡ ἑνὰς, περὶ ἧς ποιεῖται
[2, 39]	φέρει καὶ σύμβολον. Εἰκότως δὲ	καὶ	ἡ ἕνωσις τῶν θείων τούτων
[2, 39]	ἦν ἡ πηγὴ τοῦ ὄντος	καὶ	ἡ ἑστία καὶ τὸ κρυφίως
[2, 44]	θείων ἀγαθῶν ἀντεχομένην. Καὶ μὴν	καὶ	ἡ κατὰ καιρὸν μετάδοσις μίμημα
[2, 39]	διαλόγου πρόθεσιν· ἡ γὰρ ἕνωσις	καὶ	ἡ κοινωνία πᾶσι τοῖς οὖσιν
[2, 20]	συναγωγοῦ τῶν διεσπαρμένων αἰτίας, ἐπεὶ	καὶ	ἡ μερικὴ βούλησις οὐδὲν ἄνευ
[2, 29]	αὐταῖς παραγίγνεται τὸ θεοῖς συναφθῆναι	καὶ	ἡ μετὰ θεῶν συμπεριπόλησις ἢ
[2, 20]	ἑκάστῃ γὰρ τάξει θεῶν ἐστι	καὶ	ἡ μονὰς καὶ ἡ δυάδος
[2, 38]	πρόεισι δὲ ὁ ζωτικὸς νοῦς	καὶ	ἡ νοερὰ τῆς ψυχῆς δύναμις
[2, 42]	ταύτῃ δείκνυται κρείττων διὰ τούτων	καὶ	ἡ Παρμενίδειος ποίησις τῆς τοῦ
[2, 39]	πλῆθος, ὅπου δὲ ἤδη προεληλυθὸς,	καὶ	ἡ πρόοδος ἄλλως πάλιν καὶ
[2, 32]	(πρὸς τὸ ἓν ἀφ´ οὗ	καὶ	ἡ πρόοδος καὶ ἡ ἔκτασις
[2, 36]	ὑποθέσεις τά τε δύο συνημμένα	καὶ	ἡ πρόσληψις, ἐξ ὧν ὑποκειμένων
[2, 21]	γε χαρακτῆρα τοῦ διαλόγου δηλοῖ	καὶ	ἡ πρώτη λέξις, ἀπερίεργος οὖσα
[2, 35]	καὶ τὰ τῆς Ἀθηνᾶς κρατεῖ,	καὶ	ἡ σύμπασα ζωὴ βασιλική τίς
[2, 28]	ἀδιάζευκτον· ἡ δὲ ἕνωσις αὐταῖς	καὶ	ἡ συναφὴ διὰ τῶν μέσων
[2, 29]	ἀνάπλωσις τῶν κεκρυμμένων καὶ ἔκφανσις,	καὶ	ἡ τελειότης ἀγωγὸς ἀπὸ τῶν
[2, 20]	ἓν αὐτῶν ἀναγωγὴν, παρ´ οὗ	καὶ	ἡ τελειότης ἐφήκει τούτοις καὶ
[2, 39]	οὖν ταυτότης αὕτη τῶν λόγων	καὶ	ἡ τῆς ζωῆς ἕνωσις μάλιστα
[2, 30]	ἡ τοῦ Πλάτωνος ἐργάζεται διασκευὴ	καὶ	ἡ τῆς ὑποθέσεως οἰκονομία, μόνον
[2, 35]	ἐνέργεια καὶ δύναμις, ὥσπερ δὴ	καὶ	ἡ τοῦ ὄντος ἀπογέννησις ἐπὶ
[2, 20]	καὶ ἡ τελειότης ἐφήκει τούτοις	καὶ	ἡ τῶν θείων ἀγαθῶν ἀποπλήρωσις.
[2, 30]	τοὺς λόγους. Δοκεῖ δέ μοι	καὶ	ἡ τῶν προσώπων πάντων ἐφ´
[2, 45]	ἡ διάκρισις τῶν θείων αἰτιῶν	καὶ	ἡ τῶν τάξεων ἑτερότης. ~Ἀλλ´
[2, 28]	δαίμονας, εἴτε θεοὺς, παρ´ οἷς	καὶ	ἡ χαλκεία καὶ σφύρα καὶ
[2, 38]	εἶναι ἕκαστον τῶν λόγων, ὥστε	καὶ	ἡγεῖ τοσαῦτα τεκμήρια παρέχεσθαι, ὅσουσπερ
[2, 46]	~Ἀλλ´ ἀποδέχομαι, φάναι τὸν Σωκράτη,	καὶ	ἡγοῦμαι ὡς λέγεις ἔχειν. Ἀποδέχεται
[2, 28]	πρῶτον μὲν ἀτελῶς καὶ ἀσθενῶς	καὶ	ἡδονικῶς μετέχουσι τῶν ὑπὲρ αὑτὰς,
[2, 35]	τριάκοντα γέγονεν ὕστερον εἷς, ὅθεν	καὶ	ἡμεῖς εἰκότως πρὸς τὰς ψυχὰς
[2, 25]	γνῶσιν ἣν εἶχε, προσέθηκεν εὐθὺς	καὶ	(ἣν οὐκ εἶχε, ταύτην δὲ
[2, 39]	μὲν καὶ πρώτως πᾶν ὃ	καὶ	ἥνωται πρὸς τὸ ἓν, καὶ
[2, 31]	τὴν ἀγαθότητα τὴν πάντων ὑποστατικὴν	καὶ	ἧς μετέχοντα πάντα ἀγαθά ἐστιν.
[2, 28]	με ἐκ τῆς προτέρας ἐπιδημίας	καὶ	ἠσπάζετο. Τὸ σύντομον τοῦ λόγου
[2, 39]	δὲ ἧττον· τὸ γὰρ μᾶλλον	καὶ	ἧττον οὐκ ἔστιν ἐν τοῖς
[2, 37]	τὴν πρώτην ὑπόθεσιν ἀκριβῶς κατανοήσας	καὶ	θεασάμενος τί τὸ τέλος ἐστὶ
[2, 27]	τὰς ὑψηλοτέρας τάξεις τῶν δαιμόνων	καὶ	θειοτέρας, δι´ ὧν αὐταῖς ἡ
[2, 27]	πληροῦντες τῶν ἐκεῖθεν ἀγαθῶν, οὓς	καὶ	θείους δαίμονας καλεῖν εἰώθαμεν· τούτοις
[2, 44]	γηγενῆ δοξάσματα, καὶ τῶν ὀλυμπίων	καὶ	θείων ἀγαθῶν ἀντεχομένην. Καὶ μὴν
[2, 26]	δαιμόνων, οὗτοι δὲ τῶν πρώτων	καὶ	θείων ὄντως αἰτιῶν. Καὶ ὅρα
[2, 22]	εἶναι τὸν ξένιον τιμῶντας δαίμονα	καὶ	θεὸν, καὶ ὅτι δεῖ τὸν
[2, 34]	κομισθῆναι δηλοῖ τὸ ἱεροπρεπὲς αὐτῶν	καὶ	θεοπρεπές· ἐν γὰρ τῇ ἑορτῇ
[2, 28]	χορηγία ζωῆς καὶ μετουσία νοῦ	καὶ	θεότητος ἔλλαμψις. Οὕτως οὖν καὶ
[2, 20]	τούτων ἐπί τε ἀγγέλους τινὰς	καὶ	θεοὺς ἀνατείνονται· διὰ γὰρ τῶν
[2, 44]	ἐθέλοις ἀνάγειν ἐπὶ τὰ θεῖα	καὶ	θεωρεῖν τί ἀνάλογον ἐν ἐκείνοις,
[2, 45]	αὐτῷ δὲ τῷ νοεῖν αὐτὰ	καὶ	(θεωρεῖν, ὡς ἓν ἐκφαίνεται αὐτοῖς
[2, 28]	τῶν καθηκόντων τρόπον τὰ προκείμενα,	καὶ	θεωρήσωμεν ὅπως οἱ μὲν ἄνδρες
[2, 40]	τοῦ λέγοντος ἐννοίας, αὐτὴν μεταδιώκειν	καὶ	θηρᾷν τὴν τοῦ λέγοντος ἀληθεστάτην
[2, 35]	δὲ καὶ ἑαυτὸν καὶ τούτους	καὶ	Θρασύμαχον· καίτοι ποτ´ ἂν ὁ
[2, 27]	οὖν ἵπποι καὶ ἐν θεοῖς,	καὶ	ἱππικὴ" πρώτως ἐν ἐκείνοις· ἀλλ´
[2, 21]	τροπαῖς ὀφείλων, ὅμως τὸ ἀκαλλώπιστον	καὶ	ἰσχνὸν καὶ καθαρὸν εἶδος τῆς
[2, 35]	πάθεσιν, αὐταὶ ἑαυτῶν γιγνόμεναι τύραννοι·	καὶ	ἴσως δηλοίη ἂν καὶ διὰ
[2, 39]	αὐτὸς τὴν ταυτότητα τῶν λόγων·	καὶ	ἴσως πρέποι ἂν καὶ τοῦτο
[2, 40]	Λάκαιναι σκύλακες εὖ μεταθεῖς τε	καὶ	ἰχνεύεις τὰ λεχθέντα. Φιλόσοφον τοῦτο
[2, 39]	καὶ αὖ τὸ ἐξῃρημένον εἶδος	καὶ	καθ´ αὑτὸ ὂν, ἅτε πολλῶν
[2, 21]	λέξις, ἀπερίεργος οὖσα καὶ ἀκριβὴς	καὶ	καθαρά· καὶ γὰρ ἔπρεπε ταῖς
[2, 21]	ὅμως τὸ ἀκαλλώπιστον καὶ ἰσχνὸν	καὶ	καθαρὸν εἶδος τῆς ἀπαγγελίας ἠσπάσατο·
[2, 28]	σύντομον τοῦ λόγου καὶ σαφὲς	καὶ	καθαρὸν ἔξεστι καὶ διὰ τούτων
[2, 28]	οἰκειότατόν ἐστι πρὸς τὸν σαφῆ	καὶ	καθαρὸν τύπον· αἱ γὰρ συμπληρώσεις
[2, 21]	ἐπιβολαῖς ὁ σύντομος καὶ αὐτοφυὴς	καὶ	καθαρὸς λόγος. Καὶ οὐχ ὁ
[2, 20]	φησιν ἡ Διοτίμα, καὶ ἐγρηγορότων	καὶ	καθευδόντων. Ἔχεις οὖν πάλιν κατ´
[2, 26]	οὐ ταύτῃ μόνον σεμνότερος, ἀλλὰ	καὶ	καθόσον ὁ συνάπτων αὐτοὺς τοῖς
[2, 39]	ἢ ζωὴν ἔχειν καὶ νοῦν	καὶ	κάλλος ἢ τούτων τι θειότερον
[2, 38]	αὐτῷ πεποίηται τὴν ἐξήγησιν, ἅμα	καὶ	κανόνα παραδοὺς τοῖς πρὸς τοὺς
[2, 39]	καὶ τούτους ἐπ´ ἄλλης διασκευῆς	καὶ	κατ´ ἄλλης ποιεῖσθαι τοὺς λόγους
[2, 20]	αὖ πρὸς τὸν Παρμενίδην ἥνωνται	καὶ	κατ´ ἐκεῖνον ἐθέλουσιν ἵστασθαι, Σωκράτης
[2, 22]	δεῖ τὰς ὑποσχέσεις ἀσφαλεῖς ποιεῖσθαι	καὶ	κατὰ δύναμιν, ὃ δὴ καὶ
[2, 28]	ἐν αὐτοῖς ἱδρυμέναι μετέχουσιν ἀδιαιρέτως	καὶ	κατὰ ἕνωσιν ἀδιάζευκτον· ἡ δὲ
[2, 30]	ἀλλ´ ἄκρᾳ μόνῃ τῇ γλώττῃ	καὶ	κατὰ μνήμην αὐτοῖς προσφερόμενον, (οἷον
[2, 38]	πατέρα τῶν λόγων εἰ δικαίαν	καὶ	κατὰ νοῦν αὐτῷ πεποίηται τὴν
[2, 42]	καὶ κατὰ τὴν προαίρεσιν ὁμοῦ	καὶ	κατὰ τὴν γνῶσιν τῆς ἁμαρτίας
[2, 42]	καὶ τούτου πολλαπλασίασίς ἐστιν ἀδυναμίας,	καὶ	κατὰ τὴν προαίρεσιν ὁμοῦ καὶ
[2, 22]	ἔπειτα δευτέρως ἐν θείοις γένεσι,	καὶ	κατὰ τὴν τούτου μετουσίαν ἐν
[2, 28]	αἱ ψυχικαὶ ζωαὶ κατὰ μικρὸν	καὶ	κατά τινα εὔτακτον ἄνοδον ἀποκληροῦνται
[2, 45]	φιλονείκῳ τὸ φιλότιμον" Πῶς δὴ	καὶ	κατὰ τίνα τρόπον, εἰ μὲν
[2, 27]	καὶ συνάπτει τοὺς (ἄνδρας ἐκείνῳ	καὶ	καταβάλλεται τῆς συνουσίας ἀρχήν. Ὅρα
[2, 20]	μανίαν τὴν περὶ τὰ παιδικά·	καὶ	κατάγων δὲ ἀπὸ τοῦ νοητοῦ
[2, 20]	συνέχοντες, ἐξήρτηνται τῆς πρωτίστης αἰτίας,	καὶ	καταλαμπόμενοι μὲν ὑπὸ τῆς Ἀθηνᾶς,
[2, 33]	Ἀθήνας ἐκτρέπονται τὸ πλῆθος, διὸ	καὶ	καταλύουσιν ἔξω τείχους· οὐ δεῖ
[2, 28]	ἑπόμενα μέτιμεν. ~Ταῦτα εἰπόντες ἐβαδίζομεν,	καὶ	κατελάβομεν τὸν Ἀντιφῶντα οἴκοι χαλινόν
[2, 20]	θεωρίας ἧττον ἐφρόντιζον, ἄνω δὲ	καὶ	κάτω τὴν φύσιν ἐπεσκόπουν καὶ
[2, 40]	καὶ τὴν εὐφυΐαν τοῦ Σωκράτους	καὶ	κινῶν αὐτὴν, ὅσον δὲ αὖ
[2, 42]	ὅλως οἱ κωμῳδοποιοὶ τοῖς σεμνοτέροις	καὶ	κλεινοτέροις ἐπετίθεντο τῶν καθ´ αὑτοὺς,
[2, 34]	ἔπειτα ταῖς ἀκρότησιν αὐτῶν συνάπτεται	καὶ	κοινωνεῖ τῶν αὐτῶν νοητῶν· τὰ
[2, 28]	ἕνωσιν καὶ συναφὴν ἀδιαίρετον ἐνδεικνύμενος	καὶ	κοινωνίαν τῆς θείας εὐφροσύνης. Καὶ
[2, 28]	ἐβαδίζομεν" καὶ ὅτι διὰ φιλίας	καὶ	κοινωνίας τῶν σπουδαίων ἠθῶν ἡ
[2, 39]	κάλλος ἢ τούτων τι θειότερον	καὶ	κρεῖττον· ὥστε καὶ τὰς ἑνοποιοὺς
[2, 44]	πολλῆς τῆς ἀσφαλείας καὶ λογισμοῦ	καὶ	κρίσεως ποιητέον τὴν μετάδοσιν, ἵνα
[2, 20]	τῶν ἐκ τῆς τύχης δόσεων,	καὶ	κυβερνῶνται ὑπ´ αὐτῆς καὶ ἄγονται
[2, 23]	διατριβὴν, (ἀλλ´ ἔργον τὸ πρώτιστον	καὶ	κυριώτατον. Οὕτω γὰρ ἂν τῆς
[2, 38]	τὴν ἀληθεστάτην ἐκμάθωμεν, μή που	καὶ	λάθωμεν σοφιστικῶς τοὺς λόγους ψιλοὺς
[2, 32]	εὐμήκη δὲ καὶ χαρίεντα ἰδεῖν,	καὶ	λέγεσθαι αὐτὸν παιδικὰ τοῦ Παρμενίδου
[2, 39]	μιᾶς ἐστι μονάδος ἣ πρώτως	καὶ	λέγεται ὂν, δι´ ἣν καὶ
[2, 39]	τινὰ τὰ αὐτὰ λέγειν αὐτοὺς	καὶ	λεληθέναι τοῦτο ποιοῦντας. Καὶ γὰρ
[2, 39]	τὴν ἕνωσιν κεκρυμμένην οὖσαν ἐκεῖ	καὶ	λεληθυῖαν νοῦς μόνος καθορᾷ· διὸ
[2, 44]	ἀλλοτρίου μετάληψις) τὴν οὖν ἀφανῆ	καὶ	λεληθυῖαν τῶν ὑποδεεστέρων μετάληψιν τῶν
[2, 39]	ἐκωμῴδουν τὸν ἐκείνου λόγον, ξύλα,	καὶ	λίθους, καὶ ζῶα ἅττα καὶ
[2, 44]	γραμμάτων μετὰ πολλῆς τῆς ἀσφαλείας	καὶ	λογισμοῦ καὶ κρίσεως ποιητέον τὴν
[2, 39]	τινα δευτέραν τὴν διὰ συνθέσεως	καὶ	λόγων ὁδεύουσαν. Καὶ ὁ μὲν
[2, 28]	ὥσπερ ὁ Ἀντιφῶν, (καθ´ ἃς	καὶ	μάλιστα ἀφορίζεται τὸ εἶναι αὐτῶν,
[2, 39]	συνθέσει λόγων χρωμένην καὶ ἀκολουθίαις	καὶ	μάχαις ὁ Ζήνων ἐποιεῖτο τοὺς
[2, 44]	ἐπὶ τὸν δεύτερον ὄντα νοῦν	καὶ	μεθεκτὸν κατάβασιν· ταύτης γοῦν ἡ
[2, 38]	ὁ δὲ πρὸς τὸν ὅλον	καὶ	μεθεκτὸν, ὁ δὲ πρὸς τὸν
[2, 27]	ἀγωγῆς ἀπὸ τῶν λογικῶν ποιεῖσθαι,	καὶ	μειρακίοις τούτων μεταδιδόναι πρώτως νέοις
[2, 28]	ὕλης, ἔπειτα σχηματισμοὶ τῶν ὄγκων	καὶ	μερισταὶ ἐπιγραφαὶ, καὶ ἐπὶ πᾶσι
[2, 43]	λόγῳ, καὶ οἷον δύναμις ἐκείνου	καὶ	μεσότης αὐτοῦ τε καὶ τοῦ
[2, 39]	καὶ τάξιν ἐν τούτοις πρώτων	καὶ	μέσων καὶ τελευταίων καὶ ἕνωσιν
[2, 38]	{τὸν ἀπὸ} τῶν ἀναμνήσεων, δεικνύναι	καὶ	μετὰ τὸ σῶμα τὴν ψυχὴν
[2, 22]	εἰσι) χεῖρά τε" οὖν ὀρέγει	καὶ	μεταδίδωσιν αὐτοῖς φιλοφροσύνης καὶ τοῦ
[2, 22]	ὢν αὐταῖς, χεῖρά τε ὀρέγει	καὶ	μεταδίδωσιν αὐτοῖς φιλοφροσύνης, μιμούμενος ἐκείνην
[2, 30]	αὐτῇ περιβεβηκέναι τῇ πρώτῃ σκηνῇ	καὶ	μετεσχηκέναι τῆς πρώτης συνουσίας· τοῦτο
[2, 35]	τοῦ τε Ζήνωνός ἐστι μαθητὴς	καὶ	μετέχει τῶν Σωκράτους γονιμωτάτων ἀποριῶν·
[2, 39]	ἄλλοις ὄντα καὶ τὰ κοινὰ	καὶ	μετεχόμενα δεῖ πρὸ αὑτῶν ἔχειν
[2, 28]	ψυχῶν τῶν ἐπ´ αὐτοὺς ἀνατεινομένων,	καὶ	μετέχονται ὑπὸ τούτων ἀτελῶς, ὥσπερ
[2, 28]	παντελὴς διακόσμησις καὶ χορηγία ζωῆς	καὶ	μετουσία νοῦ καὶ θεότητος ἔλλαμψις.
[2, 31]	τῆς ψυχῆς ἐν τοῖς σπουδαίοις	καὶ	μέχρι τοῦ σώματος εὐπρέπεια καὶ
[2, 36]	ἀκριβέστερόν τε γνῷ ὃ βούλεται	καὶ	μὴ δόξῃ προπετείας ὑπέχειν ἔγκλημα
[2, 29]	γίγνεται κριτήριον τῶν εὖ πεφυκότων	καὶ	μή. ~Ἔφη δὲ δὴ ὁ
[2, 35]	τύραννος. Αἱ γὰρ κατὰ σχέσιν,	καὶ	μὴ κατ´ οὐσίαν, ἔχουσαι τὴν
[2, 28]	τὰς πράξεις τῶν σπουδαίων ἀνδρῶν,	καὶ	μὴ λέγειν μὲν τὰ σεμνὰ
[2, 39]	τὴν τῶν φιλονεικοτέρων ἐκκλίνωσι δυσεριστίαν	καὶ	μὴ παρεκβαίνωσι τὴν τῶν δογμάτων
[2, 23]	δὲ τελειοτέρων ἀγαθῶν λιπαρῶς ἀντεχομένας	καὶ	μὴ πάρεργον ποιουμένας τὴν περὶ
[2, 39]	πανταχοῦ γὰρ ἡ δυὰς ἀρχὴ	καὶ	(μήτηρ ἐστὶ τοῦ πλήθους, ἐν
[2, 24]	δαίμονες ἐκ μιᾶς μητρός εἰσι	καὶ	μίαν ἔχουσι δαιμονιοῦχον αἰτίαν. Ἴσως
[2, 41]	ἄρα καὶ Σωκράτης εἰώθει, καθάπερ	καὶ	μικρῷ πρότερον εἴπομεν, περὶ τοὺς
[2, 39]	τοῦ καθηγεμόνος ἐπιβολήν. Εἰκότως ἄρα	καὶ	μικρῷ πρότερον τοὺς φαινομένους τῶν
[2, 29]	ποτ´ ἂν ᾖ καὶ δυσεπίγνωστον	καὶ	μόλις ἐκφαινόμενον ταῖς ψυχαῖς, καὶ
[2, 39]	πᾶσι περὶ τὸ αὐτόζωον ὑποτίθεται,	καὶ	μοναδικὸν ἐκεῖνο καὶ μονογενὲς ὂν,
[2, 29]	θεῖον καθορᾷν ἐπειγομέναις, βεβαίως δὲ	καὶ	μονίμως ἀντιλαμβανομέναις αὐτῶν ἀναπλοῦσι καὶ
[2, 39]	αὐτόζωον ὑποτίθεται, καὶ μοναδικὸν ἐκεῖνο	καὶ	μονογενὲς ὂν, καὶ οὔτε, διότι
[2, 44]	τὴν ἐριστικὴν, οὐδὲ τὴν ἐπισεσυρμένην	καὶ	μοχθηρὰν, ἀλλὰ τὴν δυνάμει χρωμένην
[2, 34]	Δία καὶ τὸν Διόνυσον παῖδας	καὶ	νέους ἡ θεολογία καλεῖ· καίπερ
[2, 27]	σπουδάσματα μεθίστανται πρὸς τὴν ἀμείνω	καὶ	νοερωτέραν ζωὴν, ἀπὸ φύσεως ἐπὶ
[2, 39]	τοσοῦτον μερισμόν. Ὑψηλοτέρας οὖν ἐστι	καὶ	νοερωτέρας (ψυχῆς κατιδεῖν, ὅπως ἡ
[2, 39]	ᾗ ὄντα συντέτακται πρὸς ἄλληλα,	καὶ	νόες καὶ ψυχαὶ καὶ φύσεις
[2, 39]	ἀκαλλεῖς, ἀλλ´ ἢ ζωὴν ἔχειν	καὶ	νοῦν καὶ κάλλος ἢ τούτων
[2, 35]	μὲν ἡγῆται λόγος ἐν αὐταῖς	καὶ	νοῦς, τὰ Ὀλύμπια καὶ τὰ
[2, 27]	πάνυ γε" ἔφη ὁ Ἀδείμαντος·	καὶ	νῦν, ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις" εἰπόντος
[2, 43]	τι τοῦ λόγου μόριον, οἷον	καὶ	νῦν ὁ Ζήνων ἐπιδείκνυται τῆς
[2, 22]	σιωπῶν, ὁ δὲ καὶ ἀσπάζεται	καὶ	ξεναγεῖ τοὺς ἄνδρας. Τίνων οὖν
[2, 23]	ἡ τῶν κρειττόνων δόσις, ἣν	καὶ	ὁ Ἀδείμαντος ἀπεικονιζόμενος, λέγοις ἂν"
[2, 25]	ἑαυτὰ παρασκευάσῃ· διὰ γὰρ τοῦτο	καὶ	ὁ Ἀδείμαντος, ἰδὼν αὐτὸν ἀκριβῆ
[2, 22]	ὁ Ἀντιφῶν καὶ ὁ Γλαύκων	καὶ	ὁ Ἀδείμαντος κατὰ τὴν δαιμονίαν
[2, 28]	δὲ τελείαν ἡ ἀνανέωσις ἐκείνης	καὶ	ὁ ἀναγνωρισμὸς, καὶ ὁ ἀσπασμὸς
[2, 28]	ταῦτα συναπτά· τοῦτο γοῦν ἐνδείκνυται	καὶ	ὁ ἀναγνωρισμὸς καὶ ὅλως ἡ
[2, 22]	διαλόγῳ, ῥητέον, ὅτι τέτακται μὲν	καὶ	ὁ Ἀντιφῶν καὶ ὁ Γλαύκων
[2, 33]	παρ´ ἐμοὶ κατέλυον· ἴσως δὲ	καὶ	ὁ Ἀντιφῶν τὰ μὲν ὡς
[2, 28]	ταῖς ἀρεταῖς. Τοῦτο γοῦν ποιεῖ	καὶ	ὁ Ἀντιφῶν τὸν χαλινὸν ἐκδιδοὺς"
[2, 28]	ἀνανέωσις ἐκείνης καὶ ὁ ἀναγνωρισμὸς,	καὶ	ὁ ἀσπασμὸς τελευταῖος, ἕνωσιν καὶ
[2, 22]	τέτακται μὲν καὶ ὁ Ἀντιφῶν	καὶ	ὁ Γλαύκων καὶ ὁ Ἀδείμαντος
[2, 22]	τὴν χεῖρα ὀρέγων αὐτοῖς· καίτοι	καὶ	ὁ Γλαύκων πάρεστιν, ἀλλὰ σιωπῶν,
[2, 39]	δὲ φυσικωτέρας τοιαύτης ἐφόδου, οἵαν	καὶ	ὁ Ἐλεάτης ὑφηγήσατο ξένος ἐν
[2, 26]	τὸ κυριώτερον τῶν ἀναγομένων ψυχῶν,	καὶ	ὁ ἐν αὐταῖς, εἰ βούλει
[2, 24]	δὲ ἦν ὄνομα Πυριλάμπης, οὗ	καὶ	ὁ ἐν Γοργίᾳ διεμνημόνευσε Σωκράτης
[2, 35]	πρὸς τὸν Παρμενίδην αὐτόν· ὥσπερ	καὶ	ὁ ἐν θεοῖς νοῦς ὁ
[2, 35]	ὕψους καὶ δυνάμεώς τινος· οὕτω	καὶ	ὁ ἐν Πολιτείᾳ Σωκράτης τὰς
[2, 29]	αὐτὸς ὁ μέγας Παρμενίδης. Ἀλλὰ	καὶ	ὁ ἐν Σοφιστῇ καὶ Πολιτικῷ
[2, 20]	ὅτι τελεώτερος ὁ Γλαύκων, δηλοῖ	καὶ	ὁ ἐν τῇ Πολιτείᾳ Σωκράτης,
[2, 20]	ἀναγωγοῖς ἐνεργείαις, ὥς που φησὶ	καὶ	ὁ ἐν Φαίδρῳ Σωκράτης, ἐπ´
[2, 43]	καὶ ἄῤῥητον ὕπαρξιν, οὕτω δὴ	καὶ	ὁ Ζήνων ἀνάγει μὲν τὸ
[2, 46]	ὀξὺς ταῖς θηρατικαῖς κυσὶν ἀπεικασμένος,	καὶ	ὁ Ζήνων ἐστὶν ἀνέλεγκτος· ᾗ
[2, 34]	τῶν ἀνδρῶν ἐπιστήμης. Εἰ δὲ	καὶ	ὁ Ζήνων ὁ τὸν λόγον
[2, 28]	ἂν ἐθέλῃς ἐπονομάζειν. Αὐτοῖς γὰρ	καὶ	ὁ ἡνίοχος καὶ οἱ ἵπποι
[2, 26]	προσηγόρευκε· μάλα γὰρ φιλόσοφος λέγεται	καὶ	ὁ καθ´ ἕξιν καὶ ὁ
[2, 26]	λέγεται καὶ ὁ καθ´ ἕξιν	καὶ	ὁ κατ´ ἐπιτηδειότητα τοιοῦτος. Ἀλλὰ
[2, 23]	τοίνυν ἐπιτηδειότητα τῶν μεθέξειν ὀφειλόντων	καὶ	ὁ Κέφαλος ἐνδείκνυται νῦν ὅσην
[2, 24]	ἔγνωκεν. Ἃ δὴ οὖν ἀπομιμούμενος	καὶ	ὁ Κέφαλος ἐπερωτᾷ τὸν Ἀδείμαντον
[2, 20]	νοῦν ἐγειρομέναις ψυχαῖς. Τοῦτο γοῦν	καὶ	ὁ Κέφαλος εὐθὺς ἐν προοιμίοις
[2, 28]	τοῖς παροῦσιν ἑαυτὸν ἐπιδιδοὺς, διὸ	καὶ	ὁ Κέφαλος οὕτως εἶπεν, ἐπειδὴ
[2, 34]	πάντα τοῦ πατρὸς, οὕτω δὴ	καὶ	ὁ λόγος πᾶν τὸ πλῆθος
[2, 39]	ἐπιβολαῖς τὸ κῦρος ἐχούσῃ· διὸ	καὶ	ὁ μὲν εἰς πλῆθος κατῄει
[2, 39]	κατὰ τὴν τοῦ ἀντικειμένου ἀναίρεσιν,	καὶ	ὁ μὲν κατὰ τὴν πρώτην
[2, 39]	ὁ δὲ ἐν πεζοῖς λόγοις,	καὶ	ὁ μὲν κατὰ τὴν τοῦ
[2, 42]	τὰ δὲ γράμματα ἐν πλήθει,	καὶ	ὁ μὲν παραδείγματα, τὰ δὲ
[2, 22]	σώζειν βουλομέναις ἥ τε εὐφροσύνη	καὶ	ὁ μετὰ ῥαστώνης βίος ἀπὸ
[2, 39]	αὐτῶν ἐθέλει θεωρεῖν· οὕτω γὰρ	καὶ	ὁ νοῦς ὡς ἓν θεᾶται
[2, 35]	τῆς ἀδικίας κρείττων. Οὕτω τοίνυν	καὶ	ὁ Παρμενίδης, ἅτε δυνατώτατος ὢν,
[2, 39]	πλήθους οὐχ ὑφέστηκεν· οὕτω δὴ	καὶ	ὁ Παρμενίδης ἔκ τε τοῦ
[2, 39]	πολλὰ" τὸ αὐτὸ λέγειν ὃ	καὶ	ὁ Παρμενίδης ἓν, οὐκ ὀρθῶς·
[2, 41]	ἃ τὸ πρᾶγμα πρώτως ἔλαχε	καὶ	ὁ περὶ αὐτοῦ λόγος ἔχει
[2, 27]	δὴ καὶ ἐν θεοῖς, ὃ	καὶ	ὁ Πλάτων εἰδὼς μιμεῖσθαι ἔφη
[2, 32]	παμμήκεις λόγους ἐκτείνων παρεδίδου· διὸ	καὶ	ὁ σιλλογράφος ἀμφοτερόγλωσσον αὐτὸν προσεῖπεν,
[2, 40]	τέλους πρὸς τὴν ἀρχήν· διὸ	καὶ	ὁ Σωκράτης (ἅμα τῷ οὐ
[2, 39]	αὑτοῖς ὑφεστηκότων· καὶ οὕτως ἡμᾶς	καὶ	ὁ Σωκράτης ἀνάγειν εἴωθεν ἐπὶ
[2, 37]	πρώτου λόγου παραδώσομεν ἐξήγησιν, ὅταν	καὶ	ὁ Σωκράτης ἀνακινῇ τὰς πρὸς
[2, 39]	ἀντείχετο τῶν ὄντων. Εἰκότως ἄρα	καὶ	ὁ Σωκράτης εἴρηκε τρόπον τινὰ
[2, 34]	τάξιν ἀπὸ τῆς ἐπιστήμης· διὸ	καὶ	ὁ Σωκράτης ἐν τάξει ποιεῖται
[2, 20]	(δὲ τὴν ὑψηλοτέραν, καὶ τοῦτο	καὶ	ὁ Σωκράτης ἐν Φαίδωνι δῆλός
[2, 39]	λεληθυῖαν νοῦς μόνος καθορᾷ· διὸ	καὶ	ὁ Σωκράτης ἐξαπατᾷν" μὲν τοὺς
[2, 46]	δοκοῦντος, μάλιστα μὲν θεατέον ὅπη	καὶ	ὁ Σωκράτης ὀρθῶς ἐπαπορεῖ· ὑπόκειται
[2, 20]	μονὰς καὶ ἡ δυάδος βασιλεία	καὶ	ὁ ταύτῃ προσήκων ἀριθμός· καὶ
[2, 27]	δὲ τοὺς ἵππους. Ἀλλὰ μὴν	καὶ	ὁ τῆς Μελίτης τόπος οἰκεῖος
[2, 30]	τοὺς λόγους τῶν ἐπιστημόνων, ὡς	καὶ	ὁ Τίμαιος ἡμᾶς ἐδίδαξε· καὶ
[2, 39]	χρησμῶν τοῖς προσιοῦσι διαλεγόμενον· ἔπειτα	καὶ	ὁ τρόπος τῆς διδασκαλίας αὐτῶν
[2, 25]	δὲ τούτων μαθεῖν· τοιοῦτος δὲ	καὶ	ὁ τῶν αὐτοκινήτων οὐσιῶν τῆς
[2, 39]	ἀφ´ οὗ τὰ ὄντα πάντα	καὶ	ὁ τῶν ὄντων ἀριθμὸς, ἄλλο
[2, 28]	ὁ ἡνίοχος καὶ οἱ ἵπποι	καὶ	ὁ χαλινοποιὸς, καὶ ὁμοῦ πάντα
[2, 36]	τὴν πρώτην ὑπόθεσιν τῶν τριῶν,	καὶ	ὅ τε Ζήνων, ἅτε φιλόσοφος
[2, 20]	προκειμένης περιστάσεως ὁ Πλάτων ἐνδεικνύσαι·	καὶ	ὃ θαυμαστόν ἐστιν ἐν τούτοις
[2, 42]	γάρ ἐστιν ἰάσεως ὁ ἔλεγχος	καὶ	ὁδὸς εἰς τὸ ἀληθὲς εἰσφέρουσα·
[2, 29]	πρὸς τὴν θείαν αὐγὴν, ᾗ	καὶ	οἱ θεῖοι δαίμονες ἐπιδείκνυνται ταῖς
[2, 35]	τοῦ θείου φωτὸς μετουσίαν. Οὕτω	καὶ	οἱ θεολόγοι τὴν νοερὰν ζωὴν
[2, 28]	Αὐτοῖς γὰρ καὶ ὁ ἡνίοχος	καὶ	οἱ ἵπποι καὶ ὁ χαλινοποιὸς,
[2, 39]	τοὺς πολλούς· πρῶτον μὲν γὰρ	καὶ	οἱ λόγοι αὐτῶν πολὺ τὸ
[2, 33]	οἵ τε τὸν κόσμον κυβερνῶντες	καὶ	οἱ νοητοὶ θεοὶ ἐκφαίνονται καὶ
[2, 28]	οἰκείως ἔχοντος· οὕτω γὰρ δὴ	καὶ	οἱ περὶ τὸν Ἀδείμαντον ἡγοῦνται
[2, 34]	ἐνταῦθα τῶν φιλοσοφίας ἐραστῶν ἡγεμὼν	καὶ	οἷον ἀγελάρχης γιγνόμενος. Ἥκουσι μὲν
[2, 27]	δὲ αὑτὰς τοῖς τοιούτοις δαίμοσι,	καὶ	οἷον δαίμονες γινόμεναι διὰ τῆς
[2, 43]	οἷον ἐπικουρία τῷ Παρμενίδου λόγῳ,	καὶ	οἷον δύναμις ἐκείνου καὶ μεσότης
[2, 28]	ὁ χαλινοποιὸς, καὶ ὁμοῦ πάντα	καὶ	οἷον ἔνδον, ὃ καὶ τὸ
[2, 28]	ἡ συναφὴ διὰ τῶν μέσων	καὶ	οἷον ὁμογνίων εἰδῶν τοῖς πρὸς
[2, 20]	καὶ τῆς ἐν αὐτῷ μητρὸς	καὶ	οἷον ῥίζης δυάδος. Ἀλλὰ ταῦτα
[2, 22]	τελέως μὲν ἐξιστάμεναι τοῦ σώματος	καὶ	οἷον τοπικῶς κινοῦνται καὶ συλλέγουσιν
[2, 29]	οὓς μὴ εἰδεῖεν οἵτινές εἰσι,	καὶ	οἵων αὑταῖς ἀγαθῶν ἡγεμόνες; ἔπειτα
[2, 39]	ἐπὶ τῶν φύσεων ἡ μία	καὶ	ὅλη φύσις πρὸ τῶν πολλῶν
[2, 39]	κόσμῳ διῃρημένων, αὐτὸ συνεχὲς ὂν	καὶ	ὅλον· καὶ ἐπὶ τῶν φύσεων
[2, 39]	τῶν νόων ὁμοίως ὁ εἷς	καὶ	ὅλος καὶ ἀμέθεκτος νοῦς, πρώτως
[2, 35]	γηγενοῦς ζωῆς κρατούσης τῶν Ἀθηναϊκῶν	καὶ	Ὀλυμπίων ἀγαθῶν· ὁ γὰρ ὄντως
[2, 20]	παντοίας δυνάμεις τῶν ἐνύλων εἰδῶν	καὶ	ὅλων τῶν ἀτόμων καὶ αἰσθητῶν
[2, 28]	γοῦν ἐνδείκνυται καὶ ὁ ἀναγνωρισμὸς	καὶ	ὅλως ἡ κοινωνία πρὸς τὸν
[2, 42]	γὰρ ὀνόματα ὄντα τινά ἐστι·	καὶ	ὅλως ὅσα ἐκείνοις ἠρώτηται φορτικῶς,
[2, 20]	καὶ ὀρέξει χρώμενον καὶ ὁρμαῖς	καὶ	ὅλως τὴν δευτέραν ζωὴν προσλαβόν·
[2, 39]	αὑτῶν ἔχειν τὸ ἑαυτοῦ ὂν,	καὶ	ὅλως τὸ ἀμέθεκτον· καὶ αὖ
[2, 34]	ὄντε νέω, φησὶν ὁ Ὀρφεύς·	(καὶ	ὅλως τὸ νοερὸν παρὰ τὸ
[2, 36]	σαφηνιστικὸν μέντοι τῶν ἀγκύλως εἰρημένων	καὶ	ὅλως τὸ πρὸς ἀναγωγὴν ἐπιτήδειον·
[2, 39]	ὁμοδοξίας οὔσης, ὁμοζωΐαν (μὴ παρεῖναι,	καὶ	ὁμοζωΐας οὔσης, μὴ ὑπάρχειν ὁμοδοξίαν·
[2, 24]	τὴν γνῶσιν παρασκευῆς. Εἰ δὲ	καὶ	ὁμομήτριοι διὰ τοῦτο κέκληνται τρεῖς
[2, 28]	οἱ ἵπποι καὶ ὁ χαλινοποιὸς,	καὶ	ὁμοῦ πάντα καὶ οἷον ἔνδον,
[2, 27]	δαιμόνων, προπάτορες δὲ οἱ θεοὶ	καὶ	ὁμώνυμοι τούτοις, ὅτι δὴ καὶ
[2, 27]	γε κατὰ τὸν πάππον τε	καὶ	ὁμώνυμον πρὸς ἱππικῇ τὰ πολλὰ
[2, 27]	τὸν Ἀντιφῶντα τὸν ἑαυτοῦ πάππον	καὶ	ὁμώνυμον" προσεχῶς γὰρ ὑπὲρ τούτους
[2, 39]	νοερὸν πλῆθος, ὁ δὲ συνέχων·	καὶ	ὂν τοίνυν ἄλλο τὸ ἀμέθεκτον,
[2, 34]	ἐρημωθὲν ἀταξίας πληρώσει τὸ πᾶν	καὶ	ὄντως Γιγαντικῆς συγχύσεως. Καὶ μὴν
[2, 46]	ὀρθῶς ἐπαπορεῖ· ὑπόκειται γὰρ εὐφυὴς	καὶ	ὀξὺς ταῖς θηρατικαῖς κυσὶν ἀπεικασμένος,
[2, 20]	συντάττουσα αὐτὰς οἷς τε δεῖ	καὶ	ὅπου δεῖ καὶ ὡς δεῖ
[2, 34]	τοῦ Ζήνωνος γραμμάτων δηλοῖ συμβολικῶς	καὶ	ὅπως ἐν ἐκείνοις τὰ τρίτα
[2, 44]	Πλάτων ἐν τῷ Πρωταγόρᾳ παραδέδωκε,	καὶ	ὅπως ἐν θεοῖς γίγνεται μετάδοσις
[2, 24]	κατακεκόσμηται τοῖς σχήμασι τῆς καθαρότητος,	καὶ	ὅπως ἐξαλλαγέντος τοῦ εἴδους θαυμάσιον
[2, 34]	μεταδιώκει τοὺς θείους τούτους ἄνδρας,	καὶ	ὅπως οὐ κατὰ τὰς αὐτὰς
[2, 39]	τὸ δὲ ἐν τοῖς πολλοῖς·	καὶ	ὅπως τὸ ἴσον, τὸ δίκαιον·
[2, 39]	μὲν ἐξῃρημένος, ὁ δὲ μετεχόμενος·	καὶ	ὅπως τὸ καλὸν διττὸν, τὸ
[2, 29]	τῆς μετουσίας αὐτῶν· δεῖ γὰρ	καὶ	ὀρέγεσθαι τούτων ὧν δεόμεθα· μὴ
[2, 20]	κατὰ τὸ δαιμόνιον ἐκεῖνο τὸ	καὶ	ὀρέξει χρώμενον καὶ ὁρμαῖς καὶ
[2, 20]	ἐκεῖνο τὸ καὶ ὀρέξει χρώμενον	καὶ	ὁρμαῖς καὶ ὅλως τὴν δευτέραν
[2, 39]	τε νοητὰ καὶ τὰ νοερὰ	καὶ	ὅσα ἐν τῷ κόσμῳ ἢ
[2, 27]	δὲ παρ´ ἐκείνων πληρούμεναι θεωροῦσι·	καὶ	ὅσα μὲν παρ´ ἑαυτῶν ὁρῶσι,
[2, 27]	μὴ ἁλισκόμενοι τῇ τοιᾷδε παραφορᾷ	καὶ	ὅσοι τοιαύτην ἔλαχον φύσιν οἵαν
[2, 26]	πληθύνονται δὲ ἐν τοῖς δαίμοσι,	καὶ	ὅσῳ προΐασιν ἀπὸ τῶν θεῶν,
[2, 29]	καὶ μόλις ἐκφαινόμενον ταῖς ψυχαῖς,	καὶ	ὅταν λιπαρῶς ἀντιλάβωνται τῆς μετουσίας
[2, 35]	πόλεμος ἐν ταῖς ψυχαῖς ἐστι·	καὶ	ὅταν μὲν ἡγῆται λόγος ἐν
[2, 28]	ἑαυτῶν ζωῆς τὴν καθαρωτάτην φιλίαν·	καὶ	ὅτι δεῖ τὰς ἀναγκαίας τῶν
[2, 22]	εἰς τὴν θεραπείαν τῶν γνωρίμων,	καὶ	ὅτι δεῖ τὰς ὑποσχέσεις ἀσφαλεῖς
[2, 22]	ξένιον τιμῶντας δαίμονα καὶ θεὸν,	καὶ	ὅτι δεῖ τὸν ἀστὸν προκατάρχειν
[2, 28]	οὗτος, ταῦτα εἰπόντες, φησὶν, ἐβαδίζομεν"	καὶ	ὅτι δέοι προηγεῖσθαι τῶν μὲν
[2, 46]	ὅτι φιλονείκως, ἀλλ´ οὐ φιλοτίμως,	καὶ	ὅτι διά τινος κλοπῆς προῆλθεν
[2, 28]	δὲ Κέφαλος, ταῦτα εἰπόντες ἐβαδίζομεν"	καὶ	ὅτι διὰ φιλίας καὶ κοινωνίας
[2, 39]	ποῖαι δὲ ὑπ´ ἄλλων ἀναιροῦνται,	καὶ	ὅτι ἢ ἐκ τῶν ἑπομένων
[2, 22]	ταῦτα σύμβολα; Λεγέσθω μὲν γὰρ	καὶ	ὅτι καθηκόντων ἐστὶν ὑπογραφὴ πολλῶν
[2, 23]	ἐνδείκνυται νῦν ὅσην ὑπάρχειν δεῖ,	καὶ	ὅτι λιπαρῶς αὐτοὺς ἀντέχεσθαι προσήκει
[2, 28]	γνώριμοι δὲ καὶ συνήθεις ἐκείνοις·	καὶ	ὅτι μᾶλλον μὲν ἀλλήλων ἀφέστηκε
[2, 28]	ἐπιτάττει τούτῳ τὸ ἑαυτῷ πρόσφορον·	καὶ	ὅτι πανταχοῦ τὰ ἄκρα συνδεῖται
[2, 20]	ἔμπροσθεν εἴρηται, ταῦτα θεωρεῖν, ἀλλὰ	καὶ	ὅτι, Παρμενίδου καὶ Ζήνωνος καὶ
[2, 31]	μὲν καὶ περὶ τοῦ φαινομένου	καὶ	ὅτι πρεσβύτης" ἀνὴρ οὗτος καὶ
[2, 39]	συνάπτεται πρὸς τὸ τελειότερον, ἀλλὰ	καὶ	ὅτι πρὸ πάντων τὴν ἕνωσιν
[2, 20]	ἐπὶ τὴν μετουσίαν τῶν τελειοτέρων,	καὶ	ὅτι τὰ μὲν δεύτερα ἐξέχεται
[2, 31]	καὶ τὴν δεκάδα ταύτην παρελθὼν,	καὶ	ὅτι τὸ πρόσωπον κατὰ τὴν
[2, 46]	ἔγραψεν αὐτὸ καὶ οὐ πρεσβύτης,	καὶ	ὅτι φιλονείκως, ἀλλ´ οὐ φιλοτίμως,
[2, 20]	τῆς δυάδος ἀπολαύει τῆς μονάδος,	καὶ	ὅτι φυσικοί τινες ὄντες ἐκεῖνοι
[2, 20]	πρὸς τὰς τελεσιουργοὺς ἑαυτῶν αἰτίας·	καὶ	οὐ διοισόμεθα ἡμεῖς, εἴτε τὸ
[2, 28]	συνάπτονται αὐτοῖς πρὸς τὸ νοητὸν,	καὶ	οὐ θεωροῦσιν αὐτοὺς ὅπως μετροῦσι
[2, 39]	ἀπεσκοράκισαν, τὴν δυάδα παραφέροντες ὡς	καὶ	οὐ πολλὰ καὶ οὐχ ἓν
[2, 46]	τε νέος ὢν ἔγραψεν αὐτὸ	καὶ	οὐ πρεσβύτης, καὶ ὅτι φιλονείκως,
[2, 26]	τὸν ἀπορήσαντα φαύλως ἐν Φαίδωνι)	καὶ	οὐ ταύτῃ μόνον σεμνότερος, ἀλλὰ
[2, 38]	λόγος ἀποδεικτικός· ἕκαστος γὰρ τέλειος,	καὶ	οὐ τελοῦσιν εἰς ἀλλήλους. Βούλεται
[2, 20]	τελειοτέραις φύσεσι τὰς ἀναγομένας ψυχάς·	καὶ	οὐ τῆς τύχης δέονται μόνον,
[2, 26]	μερικωτέρων γάρ εἰσι τάξεων εἰκόνες,	καὶ	οὐ τοιοῦτοι οἷον ὁ Σωκράτης
[2, 45]	Σώκρατες, φαίη ἂν ὁ Ζήνων,	καὶ	οὐδὲ πρὸς τὸν διδάσκαλον ἀντιφιλοτιμούμενος·
[2, 42]	τῆς διαστάσεως τῶν ὄντων κατασυρομένοις·	καὶ	οὐδὲ τοῦτο ἀπέχρησεν αὐτῷ τὸ
[2, 39]	φαινόμενα τῶν ἀφανῶν εἰσιν εἰκόνες,	καὶ	οὐδέν ἐστιν ἐν τούτοις ὃ
[2, 29]	ἐν τοῖς ὅλοις σκοπῶν εὑρήσεις,	καὶ	οὐκ ἂν ἄλλως ἔχοι· θαυμάζειν
[2, 45]	γάρ τις ἐν αὐτοῖς ὁμοιότης·	καὶ	οὐκ εἶπεν ὀρθῶς, ἀλλ´ οὐ
[2, 42]	Περιπάτου, κύων καὶ ἄνθρωπος ταὐτὸν,	καὶ	οὐρανὸς, καὶ γῆ, καὶ πάντα
[2, 39]	μοναδικὸν ἐκεῖνο καὶ μονογενὲς ὂν,	καὶ	οὔτε, διότι μονογενὲς ἐκεῖνο, τὸ
[2, 43]	προσομολογεῖν ταὐτὸν ὅμοιον καὶ ἀνόμοιον,	καὶ	οὔτε ὅμοιον οὔτε ἀνόμοιον, ὃ
[2, 27]	καὶ ὁμώνυμοι τούτοις, ὅτι δὴ	καὶ	οὗτοι θεοὶ προσαγορεύονται πολλάκις ὡς
[2, 20]	πρὸς αὐτὸ τὸ ἓν ἐπειγόμενος·	καὶ	οὗτοι μὲν τοιάνδε τάξιν ἐχέτωσαν.
[2, 35]	ὁμοῦ τοῖς ἀγγέλοις, ὥσπερ δὴ	καὶ	οὗτος ἅμα τῷ Πυθοδώρῳ πεποίηται
[2, 22]	ἄνδρες προσεχῶς ἀντέχονται τοῦ Ἀδειμάντου	καὶ	οὗτός ἐστι τὴν χεῖρα ὀρέγων
[2, 27]	οἱ δαίμονες· τὸ γὰρ μέσον	καὶ	οὗτος ἔχει τῶν πατέρων, ὥσπερ
[2, 28]	τὰ τοῖς λόγοις οἰκεῖα· διὸ	καὶ	οὗτος, ταῦτα εἰπόντες, φησὶν, ἐβαδίζομεν"
[2, 41]	ὥσπερ ἐκεῖνος· δευτέρως γὰρ ἔχει	καὶ	οὗτος τὸ σεμνὸν, ὥσπερ καὶ
[2, 39]	φάναι, (τὸν δὲ μὴ πολλὰ,	καὶ	οὕτως ἑκάτερον λέγειν, ὥστε μηδὲν
[2, 39]	εἰκότως ἀρκεῖται τῇ αἰτίᾳ ταύτῃ	καὶ	οὕτως ἓν ἀποκαλεῖ τὸ ὄν.
[2, 30]	ἀνδρῶν ὑπεδέξατο τοὺς εἰρησομένους λόγους	καὶ	οὕτως ἡμᾶς ἀνήγαγεν ἐπ´ ἐκείνους,
[2, 39]	ἀπὸ τῶν ἐν αὑτοῖς ὑφεστηκότων·	καὶ	οὕτως ἡμᾶς καὶ ὁ Σωκράτης
[2, 42]	λογικὸν, ἅμα δὲ καὶ ἓν	καὶ	οὐχ ἓν καὶ ἀποφαίνουσι ταὐτόν·
[2, 39]	παραφέροντες ὡς καὶ οὐ πολλὰ	καὶ	οὐχ ἓν οὖσαν, ὄντως παραφέρονται·
[2, 39]	πρόοδος ἄλλως πάλιν καὶ ἄλλως,	καὶ	οὐχ ὁ αὐτὸς πᾶσι τρόπος
[2, 29]	πρὸς τὴν τοῦ Σωκράτους ἐρώτησιν·	καὶ	οὐχ οἱ μὲν Ἐλεάται τοῦτον
[2, 24]	τοῦ γνωστοῦ, ἀλλ´ ἀτελὲς αὐτὸ	καὶ	οὐχ ὅλον ὁρᾷν, ποτὲ δὲ
[2, 29]	τούτων ὑπάρχων, τὴν πρώτην δύσληπτον	καὶ	παγχάλεπον εἶναι τὴν ἀπόκρισιν λέγει
[2, 32]	ἅμα καὶ ὑφηγηματικόν. Εἰ δὲ	καὶ	παιδικὰ τοῦ Παρμενίδου" γέγονε, δῆλον
[2, 38]	ψυχῆς δύναμις εἰς τὸ πλῆθος,	καὶ	πάλιν ἀνακαλεῖται τὸ πλῆθος εἰς
[2, 21]	τοιούτοις· ἐὸν γὰρ ἐόντι πελάζει.	καὶ	πάλιν· ἐπεὶ νῦν ἐστιν ὁμοῦ
[2, 39]	φάς· Ἐὸν γὰρ ἐόντι πελάζει·	καὶ	πάλιν· Ξυνὸν δέ μοί ἐστιν
[2, 21]	ἐπεὶ νῦν ἐστιν ὁμοῦ {πᾶν}	καὶ	πάλιν· οὔτε τι μεῖζον, Οὔτε
[2, 26]	Πυθοδώρῳ, τοῦτον δὲ τῷ Ζήνωνι·	καὶ	πάλιν τῆς πρὸ τούτων τριάδος,
[2, 39]	τεκμήρια δὲ καὶ αὐτὸς πάμπολλα	καὶ	παμμεγέθη παρέχεται. Τὸ οὖν τὸν
[2, 39]	φησιν ἐκεῖνος· ὁ δὲ πάμπολλα	καὶ	παμμεγέθη" πρόεισι γὰρ εἰς τὰς
[2, 29]	Ἐλεάτας σοφοὺς ἐξαίρειν τὴν ὑπόθεσιν	καὶ	πάμπολυ τὸ ἔργον ἀποκαλεῖν· καὶ
[2, 39]	ψυχαὶ καὶ φύσεις καὶ σώματα	καὶ	πᾶν τὸ ὁπωσοῦν εἶναι λεγόμενον.
[2, 20]	καὶ ὁ ταύτῃ προσήκων ἀριθμός·	καὶ	πᾶν τοῦτο τὸ διῃρημένον συνάπτεται
[2, 42]	ταὐτὸν, καὶ οὐρανὸς, καὶ γῆ,	καὶ	πάντα ἁπλῶς ἓν, λευκὸν, μέλαν,
[2, 32]	δεύτερα ἐν τοῖς πρώτοις ἐστὶ	καὶ	πάντα ἁπλῶς συνήνωνται (πρὸς τὸ
[2, 39]	τῆς ἑαυτῶν ζωῆς τὴν φιλίαν	καὶ	πάντα εἰς ταύτην συνέτεινον) καὶ
[2, 39]	ἐστὶν ἡ μονὰς, δεῖ δὴ	καὶ	πάντα τὰ ὄντα τῆς οἰκείας
[2, 35]	ἐν ἑκάστῳ τῶν θεῶν· διὸ	καὶ	πάντας πληροῖ τῶν ἑαυτοῦ θείων
[2, 22]	τῆς φιλοφροσύνης ἢ τὸν ξένον	καὶ	πανταχοῦ τὸν δυνατώτερον πρότερον ἐπιτρέχειν
[2, 27]	προειρημένων· δαίμονες γὰρ ἐγγὺς δαιμόνων,	καὶ	πάντες τὴν αὐτὴν τάξιν συμπληροῦσι
[2, 42]	τοῖς εἰς τὸ πλῆθος ὁρῶσι	καὶ	πάντη τοῦ ἑνὸς ἀφισταμένοις καὶ
[2, 34]	τοῦ ἀγαθοῦ· συλλεγῆναι γὰρ πολὺν	καὶ	παντοῖον ὄχλον· ὡς δὲ ἀνεγίνωσκεν
[2, 37]	ἀδύνατον δὴ καὶ πολλὰ εἶναι"	καὶ	παρὰ μὲν τῷ Ζήνωνι τούτων
[2, 34]	τὸ νοερὸν παρὰ τὸ νοητὸν	καὶ	παρὰ τὸ πατρικὸν παραβάλλοντες οὕτω
[2, 30]	τοῦ δημοσίᾳ φιλοσοφεῖν· ὃ δὴ	καὶ	παρὰ τοῖς Πυθαγορείοις κατέγνωστο· σοφιστικῆς
[2, 31]	πολιὸν οὕτως, ὡς ἐν ἐκείνοις,	καὶ	παρὰ τῶν θεολόγων ἐξυμνημένον ἐπὶ
[2, 26]	οἷον ὁ Σωκράτης καὶ Ζήνων	καὶ	Παρμενίδης αὐτὸς, οὓς ἁπάσης τοιαύτης
[2, 26]	οὕς ποτε Σωκράτης καὶ Ζήνων	καὶ	Παρμενίδης διελέχθησαν, πολλάκις ἀκούσας τοῦ
[2, 30]	Παναθήναια τὰ μεγάλα Ζήνων τε	καὶ	Παρμενίδης. Εἰσί τινες οἵ φασι
[2, 27]	Πυθοδώρου τῆς Σωκράτους καὶ Ζήνωνος	καὶ	Παρμενίδου συνουσίας ἀκηκοέναι. Ταῦτα μὲν
[2, 39]	πρὸς τὸ ὄν· οὕτω δὲ	καὶ	πᾶς μερικὸς νοῦς τὴν μίαν
[2, 39]	ἡ λέγουσα, οὐδεὶς λόγος ἀληθὴς	καὶ	πᾶσα ὑπόληψις ψευδής· ποῖαι δὲ
[2, 38]	μοναδικῶς· πάντες γὰρ οἱ λόγοι	καὶ	πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοτελεῖς εἰσι,
[2, 39]	πρεσβυτέρᾳ τάξει τέτακται τῶν πολλῶν,	καὶ	πᾶσαι περὶ αὐτὴν οἷον κέντρον
[2, 30]	γὰρ τὰ πλήθη τῶν ὄντων	καὶ	πᾶσαι τάξεις ἑνίζονται περὶ τὴν
[2, 39]	ἑαυτὸν ἅπαν τὸ νοερὸν πλῆθος	καὶ	πᾶσαν τὴν ἀμέριστον οὐσίαν. Δεῖ
[2, 39]	ὂν, ἀφ´ οὗ τὰ ὄντα	καὶ	περὶ ὃ τὴν ἕνωσιν ἔλαχε.
[2, 46]	συγγραφῆς περί τε τοῦ τρόπου	καὶ	περὶ τῆς ἐκδόσεως, ὅτι τε
[2, 38]	τὴν μονάδα· τὰ δὲ αὐτὰ	καὶ	περὶ τοῦ μεθεκτοῦ μὲν, ὁλικοῦ
[2, 31]	καὶ ἑξήκοντα. Ταῦτα λεγέσθω μὲν	καὶ	περὶ τοῦ φαινομένου καὶ ὅτι
[2, 39]	ὅλον προηγεῖται τῶν μερῶν, ὃ	καὶ	περιεκτικόν ἐστι πάντων τῶν ἐν
[2, 34]	ᾗ κατακρατεῖ πάντων τῶν διῃρημένων	καὶ	περικοσμίων αἰτιῶν καὶ ἐξάπτει πάντα
[2, 39]	ζῶα νοητὰ, πάντων δὲ ἕνωσιν	καὶ	περιοχὴν ἄληπτον πᾶσι περὶ τὸ
[2, 39]	μὲν εἰς τὴν αὐτὴν ἑστίαν	καὶ	πηγὴν τῶν ὄντων, καὶ πρὸς
[2, 20]	ἔργα τῆς φύσεως· Σωκράτης δὲ	καὶ	Πλάτων, ἀμφοτέρων μετασχόντες, τελειοῦσι μὲν
[2, 27]	μακροὺς δεικνύντας ἐκ τούτων ὅτι	καὶ	Πλάτων δοκιμάζει τὴν ἀρχὴν τῆς
[2, 35]	ὁ τελειότερος καὶ δυνατώτερός ἐστι	καὶ	πλειόνων εὐποιητικός. Κέβης μὲν γὰρ
[2, 43]	πολλὰ λέγοντας, καὶ ἀνταποδίδωσι ταῦτα	καὶ	πλείω, τοῦτο βουλόμενον δηλοῦν, ὥστε
[2, 27]	ἵπποι, παρὰ δὲ τούτοις διακέκρινται	καὶ	πλείων ἡ ἑτερότης, ὥστε ἄλλον
[2, 39]	ἑνὰς ἄρα ἡ δυάς ἐστι	καὶ	πλῆθος· ἀλλ´ ἑνὰς μὲν, ὡς
[2, 39]	εἰρήκασιν· ἡμεῖς δὲ καὶ ἓν	καὶ	πλῆθος, καὶ τό τε πλῆθος
[2, 39]	μὴ ἀφ´ ἑαυτοῦ διῃρημένον ᾖ	καὶ	πλῆθος μόνον τῆς ἑνώσεως ἔρημον·
[2, 35]	τῆς ἐμπαθοῦς ἀγομένη καὶ ἀστάτου	καὶ	πλημμελοῦς ὀρέξεως, ἐπεὶ καὶ αὐτὸ
[2, 27]	συνάπτοντες αὐτὰς πρὸς τοὺς θεοὺς	καὶ	πληροῦντες τῶν ἐκεῖθεν ἀγαθῶν, οὓς
[2, 34]	ὁ Ζήνων, καὶ ἀξιοῦσιν, εἰ	καὶ	ποιοῖεν τοῦτό ποτε, τοιαῦτα ἀναγινώσκειν
[2, 31]	μετιόντας. Ποῦ γὰρ τὸ πρεσβυτικὸν	καὶ	πολιὸν οὕτως, ὡς ἐν ἐκείνοις,
[2, 26]	τῆς τῶν πρώτων μετοχῆς· διὸ	καὶ	πολῖται μὲν τοῦ Κεφάλου λέγονται,
[2, 29]	Ἀλλὰ καὶ ὁ ἐν Σοφιστῇ	καὶ	Πολιτικῷ ξένος, ἑταῖρος τούτων ὑπάρχων,
[2, 37]	τὰ ὅμοια ἀνόμοια, ἀδύνατον δὴ	καὶ	πολλὰ εἶναι· εἰ γὰρ πολλὰ
[2, 37]	ἐπιφορὰν ἐν τῷ ἀδύνατον δὴ	καὶ	πολλὰ εἶναι" καὶ παρὰ μὲν
[2, 39]	γὰρ τούτων ἁπάντων δείκνυσιν ὅτι	καὶ	πολλὰ εἶναι τίθεται νοητὰ, καὶ
[2, 42]	ἓν ὡς συνεχὲς, τὸ αὐτὸ	καὶ	πολλά ἐστι· διαιρετὸν γάρ· εἴτε
[2, 39]	μὲν τὸ ὂν καὶ ἓν	καὶ	πολλὰ λέγειν ἐστὶν ἀσφαλέστερον. Πᾶν
[2, 27]	καὶ τίνα ἔχει νῦν ζωὴν	καὶ	ποῦ ποτε οἰκῶν ἐστιν, οὐκ
[2, 38]	τὸ σῶμα τὴν ψυχὴν διαμένουσαν,	καὶ	πρὸ τοῦ σώματος ἐξ ἀνάγκης
[2, 36]	πρὸ τῶν ἀποριῶν ἡ εὐπορία	καὶ	πρὸ τῶν δοκούντων ἐλέγχων ἡ
[2, 39]	ἀμέριστον οὐσίαν. Δεῖ δὴ οὖν	καὶ	πρὸ τῶν ὄντων ἁπάντων εἶναι
[2, 39]	τὸ πλῆθος τὸ νοητὸν προϊὸν	καὶ	πρὸ τῶν πολλῶν ὄντων τὸ
[2, 20]	φέρεσθαί φησιν εἰς τὰ σώματα·	καὶ	πρὸ τῶν σωμάτων ἄρα συναισθάνονται
[2, 28]	μεγάλων καὶ τὰ σμικρὰ μυοῦνται	καὶ	πρὸ τῶν τελείων τὰ ἀτελῆ,
[2, 34]	Πλάτωνι μὲν τοῦτο συμβέβηκεν εἰδότι	καὶ	προειπόντι τοῖς ἑταίροις μηδένα τῶν
[2, 37]	τὴν ἑαυτοῦ νόησιν τῷ Ζήνωνι	καὶ	προκαλούμενος αὐτοῦ τὴν ἐπιστήμην· καὶ
[2, 36]	τοῦτο δὲ ποιήσας οὐδὲν ὀξύῤῥοπον	καὶ	προπετὲς ὡς νέος πέπονθεν, οὐδὲ
[2, 20]	Ζήνων δὲ ἑνίζων τὸ πλῆθος	καὶ	πρὸς αὐτὸ τὸ ἓν ἐπειγόμενος·
[2, 39]	ἑστίαν καὶ πηγὴν τῶν ὄντων,	καὶ	πρὸς ἐκείνην ὁρῶν ἐποιεῖτο τοὺς
[2, 39]	συνωνύμως, ἢ ὡς ἀφ´ ἑνὸς	καὶ	πρὸς ἕν· ἀλλ´ ὁμωνύμως ἀδύνατον,
[2, 39]	λεγόμενον, εἴτε ὡς ἀφ´ ἑνὸς	καὶ	πρὸς ἓν, ἀνάγκη ἄρα εἶναί
[2, 39]	ἔτυχεν, ἀλλὰ ὡς ἀφ´ ἑνὸς	καὶ	πρὸς ἓν, ὥστε καὶ τὰ
[2, 24]	ἐν ἡλικίᾳ νῦν ἐστιν, ὥστε	καὶ	πρὸς ἱππικῇ τὰ πολλὰ διατρίβειν.
[2, 39]	τὸ μεριστὸν τῶν ἐνύλων εἰδῶν	καὶ	πρὸς τὴν διαίρεσιν αὐτῶν καὶ
[2, 39]	καὶ πάντα εἰς ταύτην συνέτεινον)	καὶ	πρὸς τὴν ὅλην τοῦ διαλόγου
[2, 40]	πρὸς τὴν ὀξύτητα τοῦ νοοῦντος	καὶ	πρὸς τὴν τῆς μεθόδου εὕρεσιν.
[2, 35]	τινὸς ζωῆς, διὰ δὲ ταύτης	καὶ	πρὸς τὸ νοητὸν αὐτὸ συνενίζεται
[2, 20]	καταλαμπόμενοι μὲν ὑπὸ τῆς Ἀθηνᾶς,	καὶ	πρὸς τὸν νοερὸν τόπον ἐπιστρεφόμενοι,
[2, 29]	γάρ εἰσιν ἐξ Ἰωνίας ἥκοντες	καὶ	πρὸς τοὺς ἐποπτικωτέρους λόγους ἀήθεις.
[2, 39]	μόνον, ὅτι διὰ τοῦ ἀτελεστέρου	καὶ	προσεχοῦς αὐτῷ συνάπτεται πρὸς τὸ
[2, 22]	ἀνάγοντα τῶν ὅλων θεωρίαν, ἃ	καὶ	προσήκει τῷδε τῷ διαλόγῳ, ῥητέον,
[2, 35]	οὐ μὴν αὐτός γε, ἀλλὰ	καὶ	πρότερον ἀκηκοέναι τοῦ Ζήνωνος. Θαυμαστὴν
[2, 39]	αὐτὸ τὸ ὂν ἑώρα, καθάπερ	καὶ	πρότερον εἴρηται, τὸ πάντων ἐξῃρημένον
[2, 27]	ἀπολαύουσι τῶν δαιμόνων, ὡς εἴρηται	καὶ	πρότερον, οἳ τὸν ἐν γενέσει
[2, 27]	δευτέρων καὶ συνέχουσι τὴν φύσιν	καὶ	προτρέχουσι τῶν θεῶν ἢ δορυφοροῦσιν
[2, 28]	ἄνοδον ἀποκληροῦνται τῶν κρειττόνων ἀγαθῶν·	καὶ	πρῶτον μὲν ἀτελῶς καὶ ἀσθενῶς
[2, 39]	ἀκρότατον τῶν ὄντων, ἐν ᾧ	καὶ	πρώτως ἐξεφάνη τὸ ὂν, οὐχ
[2, 44]	τοῦ ὁλικοῦ νοῦ καὶ ἐξῃρημένου	καὶ	πρώτως ὄντος ἐπὶ τὸν δεύτερον
[2, 39]	πᾶν ἠξίου καλεῖν, κυριώτατα μὲν	καὶ	πρώτως πᾶν ὃ καὶ ἥνωται
[2, 35]	ὁ μέγας· σύνεισι δὲ αὐτῷ	καὶ	Πυθόδωρος καὶ Ἀριστοτέλης, ὧν ὁ
[2, 39]	ἀμέριστος οὐσία τὴν μεριστὴν ὑφίστησι	καὶ	πῶς ἐκ τῶν ἀδιαστάτων τὰ
[2, 28]	ἠσπάζετο. Τὸ σύντομον τοῦ λόγου	καὶ	σαφὲς καὶ καθαρὸν ἔξεστι καὶ
[2, 37]	τὰ ἀδύνατα. Πάνυ καὶ συνῃρημένως	καὶ	σαφῶς ἐξέθετο τὸν ὅλον λόγον
[2, 39]	ἴσον, τὸ δίκαιον· ἥλιος τοίνυν	καὶ	σελήνη καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον
[2, 33]	ἀμιγὲς πρὸς τοὺς πολλοὺς τίμιον	καὶ	σεμνὸν οἰομένων. Εἰ δὲ καὶ
[2, 41]	τὸ Παρμενίδειον, οὐδ´ οὕτως ἀπόῤῥητον	καὶ	σεμνὸν ὡς ἀπὸ τῶν πολλῶν
[2, 31]	καὶ μέχρι τοῦ σώματος εὐπρέπεια	καὶ	σεμνότης. Ἀλλὰ πολλῷ τελειότερόν ἐστιν
[2, 35]	διακειμένην αὖθις ἑλέσθαι βίον ἄθεον	καὶ	σκοτεινόν. Πληροῦται δὲ ἀπὸ Παρμενίδου
[2, 27]	προϊέναι καὶ εἰς τὸ ἀφεγγὲς	καὶ	σκοτεινὸν χωρεῖν ἀπεστραμμένας τὸ θεῖον.
[2, 35]	Ἀριστοτέλη τὸν τῶν τριάκοντα γενόμενον	καὶ	σμικρὰ ἄττα ἔτι ἐπακοῦσαι τῶν
[2, 22]	σώματος καὶ οἷον τοπικῶς κινοῦνται	καὶ	συλλέγουσιν ἑαυτὰς ἀπὸ τοῦ σώματος
[2, 33]	καὶ σεμνὸν οἰομένων. Εἰ δὲ	καὶ	σύμβολον εἴη τὸ τοὺς μὲν
[2, 39]	μὴ τῶν νοητῶν εἰκόνα φέρει	καὶ	σύμβολον. Εἰκότως δὲ καὶ ἡ
[2, 39]	τῆς ὅλης εἰς ἕνωσιν περιάγονται	καὶ	συμπάθειαν· καὶ ἐπὶ τῶν ψυχῶν
[2, 35]	ἐξ ἀρχῆς, ἀλλὰ τελεουμένοις ἤδη	καὶ	συμπληρουμένοις, σύμβολόν ἐστι τοῦ τὰς
[2, 23]	μὲν τὰ πάτρια αὑταῖς ἔθη	καὶ	σύμφυλα, τῶν δὲ τελειοτέρων ἀγαθῶν
[2, 38]	λόγος οἰκείου πλήθους ἡγεῖται ὃ	καὶ	συνάπτει καὶ ἑνοῖ πρὸς τὸ
[2, 22]	χορηγεῖ ταῖς ἀνιέναι βουλομέναις ψυχαῖς	καὶ	συνάπτει πρὸς ἑαυτὴν τὰς ἀναγωγοὺς
[2, 27]	πορείας, καὶ δείκνυσι τὴν καταγωγὴν,	καὶ	συνάπτει τοὺς (ἄνδρας ἐκείνῳ καὶ
[2, 35]	καὶ τοῦ Ζήνωνος ἀπολαύει πρῶτον	καὶ	συνάπτεται διὰ τούτου πρὸς τὸν
[2, 28]	τούτων ἐπὶ τοὺς θείους δαίμονας	καὶ	συνάπτονται αὐτοῖς πρὸς τὸ νοητὸν,
[2, 28]	καὶ ὁ ἀσπασμὸς τελευταῖος, ἕνωσιν	καὶ	συναφὴν ἀδιαίρετον ἐνδεικνύμενος καὶ κοινωνίαν
[2, 39]	τε ζωὴν καὶ τὸ ὂν,	καὶ	συνάψας ἑαυτὸν τῇ ζωῇ κἀκείνης
[2, 39]	ἅτε πολλῶν ὂν αἴτιον, ἑνοῦν	καὶ	συνδεῖν τὸ πλῆθος· ἔστι δὲ
[2, 21]	τῷ τῆς ἐπιδρομῆς σχήματι, πάνυ	καὶ	συνδέοντι τὸν λόγον καὶ ταχέως
[2, 30]	ὁ Σωκράτης (οὗτος γὰρ αὐτοῖς	καὶ	συνδιαπλέκει τοὺς λόγους) τετάρτην δὲ
[2, 32]	ὅσα γὰρ ὁ Παρμενίδης ἀγκύλως	καὶ	συνεσπειραμένως ἀπεφθέγγετο, ταῦτα ἀνελίττων οὗτος
[2, 27]	ἔργον, καθόσον ἐπιμελοῦνται τῶν δευτέρων	καὶ	συνέχουσι τὴν φύσιν καὶ προτρέχουσι
[2, 28]	μὲν ὄντες ἀδελφοὶ, γνώριμοι δὲ	καὶ	συνήθεις ἐκείνοις· καὶ ὅτι μᾶλλον
[2, 39]	ἀναπλῶν καὶ ἀναπτύσσων τὴν ἑνοειδῆ	καὶ	συνῃρημένην τοῦ καθηγεμόνος ἐπιβολήν. Εἰκότως
[2, 37]	πάσχοι ἂν τὰ ἀδύνατα. Πάνυ	καὶ	συνῃρημένως καὶ σαφῶς ἐξέθετο τὸν
[2, 27]	ἐπεστράφησαν εἰς τὰς αὑτῶν αἰτίας	καὶ	συνήφθησαν ἐκείναις· ψυχῶν γὰρ ἴδιόν
[2, 30]	οὖν ἑνίζεται κἀνταῦθα τὸ πλῆθος	καὶ	συντάττεται περὶ τὴν πολιοῦχον θεόν·
[2, 39]	τὸν κόσμον μονάδων οἰκείων ἐξήρτηται	καὶ	συντέτακται ἀλλήλοις· αἱ δὲ μονάδες
[2, 27]	αἱ ψυχαὶ τὰ ἑαυταῖς σύμφυλα	καὶ	σύντροφα καταλείπουσαι σπουδάσματα μεθίστανται πρὸς
[2, 39]	γὰρ ἀριθμὸς εἰς οἰκείαν αὑτῷ	καὶ	σύστοιχον ἀνήρτηται μονάδα, ἀφ´ ἧς
[2, 38]	τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ διαμάχεσθαι"	καὶ	σφόδρα οἰκείως ἔχον πρὸς τὴν
[2, 28]	παρ´ οἷς καὶ ἡ χαλκεία	καὶ	σφύρα καὶ ἄκμων. Πῶς γὰρ
[2, 21]	ποιητικὸν εἶδος χρῆσθαι μεταφοραῖς ὀνομάτων	καὶ	σχήμασι καὶ τροπαῖς ὀφείλων, ὅμως
[2, 27]	πάντες τὴν αὐτὴν τάξιν συμπληροῦσι	καὶ	σώζουσι μίαν ἰδιότητα τὴν δαιμονίαν
[2, 20]	καὶ ὅτι, Παρμενίδου καὶ Ζήνωνος	καὶ	Σωκρά– (τους εἰκόνα σωζόντων τῆς
[2, 41]	πολλοῖς ὕπαρξιν. Διὰ ταῦτα ἄρα	καὶ	Σωκράτης εἰώθει, καθάπερ καὶ μικρῷ
[2, 35]	ἐκεῖνος οὐ Ζήνωνος μόνον, ἀλλὰ	καὶ	Σωκράτους δύναται μετέχειν· καὶ γὰρ
[2, 20]	Πυθόδωρος τῶν Παρμενίδου καὶ Ζήνωνος	καὶ	Σωκράτους συνουσιῶν ἐστιν ἄγγελος· οἱ
[2, 39]	νόες καὶ ψυχαὶ καὶ φύσεις	καὶ	σώματα καὶ πᾶν τὸ ὁπωσοῦν
[2, 45]	τοῖς πρώτοις, ἔστι δέ πως	καὶ	τὰ ἀνόμοια αὐτοῖς, καθόσον ἀπ´
[2, 39]	ἐπιστήμη· ταύτης γὰρ ἔργον ἅμα	καὶ	τὰ ἀντικείμενα θεωρεῖν, καὶ τὸ
[2, 39]	καὶ τὰ ἐφ´ ἑαυτῶν ὄντα	καὶ	τὰ ἁπλῶς πρὸ τῶν τινῶν
[2, 23]	ἐν τοῖς κρείττοσι, δι´ ἧς	καὶ	τὰ ἀτελῆ τελειοῦται, καὶ τὰ
[2, 39]	τὰ ὄντα συμπαθῆ ἐστιν ἀλλήλοις	καὶ	τὰ αὐτά πως καθόσον ἐξ
[2, 35]	ὅλον ἀγαθοειδὲς ἀεὶ διαμένει πληροῦν	καὶ	τὰ δεύτερα τῆς τῶν θείων
[2, 35]	μὲν περὶ τούτων· ἤδη δὲ	καὶ	τὰ ἑξῆς θεωρήσομεν. ~Τὸν οὖν
[2, 20]	καὶ κάτω τὴν φύσιν ἐπεσκόπουν	καὶ	τὰ ἔργα τῆς φύσεως· Σωκράτης
[2, 35]	πάντα διακοσμήσασαν τά τε πρῶτα	καὶ	τὰ ἔσχατα. Καὶ γὰρ τὸν
[2, 39]	ὑποστάσεσι κοινωνησάμενον· ἱδρύεσθαι τὰ ἄμικτα	καὶ	τὰ ἐφ´ ἑαυτῶν ὄντα καὶ
[2, 39]	τὰ πλήθη, τά τε πρῶτα	καὶ	τὰ ἐφεξῆς καὶ ἀεὶ τὰ
[2, 39]	πρὸς ἄλληλα μάχην, οἰηθείη ἂν	καὶ	τὰ θεῖα εἴδη τὰ ἀφανῆ
[2, 39]	τε γὰρ ἐν ἄλλοις ὄντα	καὶ	τὰ κοινὰ καὶ μετεχόμενα δεῖ
[2, 27]	ἐν γενέσει βίον αὐτῶν κατευθύνουσι·	καὶ	τὰ μὲν νοοῦσι παρ´ ἑαυτῶν,
[2, 34]	κατά τε τὰ ἔσχατα ἑαυτῶν	καὶ	τὰ μέσα καὶ τὰ πρῶτα·
[2, 35]	ὡς ἑαυτοῦ νοητὸν ἀναγόμενος ἀνάγει	καὶ	τὰ μετ´ αὐτὸν, οὕτω δὴ
[2, 23]	ἧς καὶ τὰ ἀτελῆ τελειοῦται,	καὶ	τὰ μετέχοντα γίγνεται τοιαῦτα δευτέρως
[2, 39]	τὰ πλήθη τά τε νοητὰ	καὶ	τὰ νοερὰ καὶ ὅσα ἐν
[2, 37]	τά τε ἀνόμοια ὅμοια εἶναι	καὶ	τὰ ὅμοια ἀνόμοια, ἀδύνατον δὴ
[2, 39]	τῶν ἀμεθέκτων, ὡς εἴπομεν, ἔστι,	καὶ	τὰ ὄντα ἐν ἄλλοις ἀπὸ
[2, 39]	ἑνὸς καὶ πρὸς ἓν, ὥστε	καὶ	τὰ ὄντα καὶ ἐκ μιᾶς
[2, 34]	ἔσχατα ἑαυτῶν καὶ τὰ μέσα	καὶ	τὰ πρῶτα· ταῦτα δέ ἐστι
[2, 28]	αἱ ψυχαὶ πρὸ τῶν μεγάλων	καὶ	τὰ σμικρὰ μυοῦνται καὶ πρὸ
[2, 35]	αὐταῖς καὶ νοῦς, τὰ Ὀλύμπια	καὶ	τὰ τῆς Ἀθηνᾶς κρατεῖ, καὶ
[2, 28]	μὴ λέγειν μὲν τὰ σεμνὰ	καὶ	τὰ τῆς ἀρετῆς, ἀναβάλλεσθαι δὲ
[2, 31]	πολιὰ γὰρ μαθήματα τὰ νοερὰ	καὶ	τὰ τῆς ὅλης ἀντεχόμενα φύσεως
[2, 28]	οἱ μὲν ἄνδρες ὡς φυσικοὶ	καὶ	ταῖς φύσεσιν ἀναλογοῦντες μετέχουσι τῆς
[2, 22]	φιλοφροσύνης καὶ τοῦ χαίρειν" ἐπεὶ	καὶ	ταῖς ψυχαῖς ταῖς ἑαυτὰς σώζειν
[2, 43]	ὃ δὴ πάντων ἐστὶ γελοιότατον,	καὶ	τἀναντία συντρέχειν ἀλλήλοις καὶ τὰς
[2, 39]	καὶ πολλὰ εἶναι τίθεται νοητὰ,	καὶ	τάξιν ἐν τούτοις πρώτων καὶ
[2, 27]	ἐπὶ τὰ παραδείγματα μεταβαίνειν (δυναμένης	καὶ	τὰς ἀναλογίας τὰς πανταχοῦ διατεινούσας
[2, 23]	τὴν δέησιν. Τοιαύτας εἶναι δεῖ	καὶ	τὰς ἀναχθησομένας ψυχὰς ἑτοίμους πρὸς
[2, 43]	γελοιότατον, καὶ τἀναντία συντρέχειν ἀλλήλοις	καὶ	τὰς ἀντιγραφάς. Εἰ ταῦτ´ οὖν,
[2, 39]	τῶν λόγων καὶ τὰς συνθέσεις	καὶ	τὰς διαιρέσεις, ἀναπλῶν καὶ ἀναπτύσσων
[2, 28]	αἳ τά τε σχήματα αὐτῶν	καὶ	τὰς δοξαστικὰς δυνάμεις τάττουσιν, αἷς
[2, 39]	τι θειότερον καὶ κρεῖττον· ὥστε	καὶ	τὰς ἑνοποιοὺς τῶν ἄλλων μονάδας
[2, 20]	ὕστερον δὲ ἐπὶ τὰ εἴδη	καὶ	τὰς θείας τῶν ὄντων αἰτίας
[2, 20]	οἱ τὴν φύσιν ποδηγοῦντες θεοὶ,	καὶ	τὰς παντοίας δυνάμεις τῶν ἐνύλων
[2, 27]	μειράκιον ὄντα μελετῆσαί" φησιν, ἀλλὰ	καὶ	τὰς περὶ τῶν ἰδεῶν βαθυτάτας
[2, 39]	εἰς τὰς ἀνελίξεις τῶν λόγων	καὶ	τὰς συνθέσεις καὶ τὰς διαιρέσεις,
[2, 35]	αἱρέσεσιν φαντασίαν ἴσχουσαι τὰς δυνάμεις	καὶ	τὰς τυραννίδας ἀσμένως διώκουσιν. Ἀλλὰ
[2, 27]	ὁ ἀναγόμενος· ὥστε εἰ μὴ	καὶ	ταῦθ´ οὕτως σύγκειται πρὸς αὐτοῦ
[2, 44]	τοῖς θείοις. Ταύτῃ μὲν οὖν	καὶ	ταῦτα ἀφερμηνευτέον· τὴν δὲ νεότητα"
[2, 44]	ποεῖσθαι κοινωνίαν σπουδάζοντες. Εἰ δὲ	καὶ	ταῦτα ἐθέλοις ἀνάγειν ἐπὶ τὰ
[2, 44]	ποτὲ ῥητέον, εἴ τις ἀναπέμπει	καὶ	ταῦτα ἐπὶ τὰ παραδείγματα τῶν
[2, 39]	καὶ λέγεται ὂν, δι´ ἣν	καὶ	ταῦτα κατὰ τὴν ἑαυτῶν τάξιν
[2, 25]	περὶ τὴν δόσιν ἐστὶν, ὅταν	καὶ	ταῦτα περὶ τὴν ὑποδοχὴν ἑαυτὰ
[2, 40]	τοῦ ἀληθοῦς, ἀπευθύνων. Καὶ ὁρᾷς	καὶ	ταῦτα πῶς οἰκείως ἔχει πρὸς
[2, 39]	εὐμήκη" καὶ τετταράκοντα ἐτῶν" ἐπεὶ	καὶ	ταῦτα σύμβολα τῶν λόγων ἐστί·
[2, 38]	δοκοῦν εἰπεῖν, πάνυ μοι δοκεῖ	καὶ	ταῦτα τὴν πρὸς τὰ θεῖα
[2, 33]	περιέχεσθαι ἐν αὐτοῖς, ἔχοι ἂν	καὶ	ταῦτα τὴν πρὸς τὰ πράγματα
[2, 34]	τυγχάνουσι τῆς ἐπιθυμίας· εἰκόνες δὲ	καὶ	ταῦτα τῶν θείων ὥσπερ τὰ
[2, 26]	εἰ τοὺς ἐκ Κλαζομενῶν φιλοσόφους,	καὶ	ταῦτα φυσικοὺς ὄντας, μάλα φιλοσόφους"
[2, 35]	θεοῖς τῶν πρωτίστων ἐστὶ τὸ	καὶ	ταύταις δι´ ὑπερβολὴν δυνάμεως διδόναι
[2, 24]	ἔχουσι δαιμονιοῦχον αἰτίαν. Ἴσως ἂν	καὶ	ταύτῃ τῆς τῶν πραγμάτων ἀληθείας
[2, 39]	τὰ πολλὰ καὶ διεσπαρμένα θεωροῦσαν,	καὶ	ταύτην ἐλέγχων ἀνῆγεν αὐτοὺς ἐπὶ
[2, 39]	ὧν εἰσιν οἱ ἄνδρες εἰκόνες,	καὶ	ταύτην τὴν ἕνωσιν κεκρυμμένην οὖσαν
[2, 24]	τῆς ἱστορίας, εἴ τῳ μέλει	καὶ	ταύτης, ὧδε ἔχει. Περικτιόνη παῖδας
[2, 21]	πάνυ καὶ συνδέοντι τὸν λόγον	καὶ	ταχέως ἀπαρτίζοντι τὴν διάνοιαν, συντομίας
[2, 22]	χορηγοῦσιν ἀφθόνως ὅσα πεφύκασιν ἀγαθὰ,	καὶ	τελειότερα ὑπερτέρων αὐτὰς δέχεσθαι παρασκευάζουσι.
[2, 46]	ἀλλ´ οὐκ ἐκ τῆς πρεσβυτικωτέρας	καὶ	τελειοτέρας. Ἄρχεται δ´ οὖν ὁ
[2, 46]	τελειούμενος, Ζήνων δὲ τετταρακοντούτης ἤδη	καὶ	τελειῶν τὸν Σωκράτη καὶ ἀνατείνων
[2, 35]	καὶ τοὺς τρίτους διακόσμους ἐπληρώσατο	καὶ	τελευταῖον καὶ ψυχὰς τὰς περὶ
[2, 39]	ἐν τούτοις πρώτων καὶ μέσων	καὶ	τελευταίων καὶ ἕνωσιν ἄφραστον αὐτῶν,
[2, 39]	τῆς ζωῆς ἄρχεσθαι τὴν ὁμοιότητα	καὶ	τελευτᾷν εἰς τοὺς λόγους· καὶ
[2, 42]	ὃ δὴ κακῶν ἐστιν ἔσχατον·	καὶ	τελευτῶντα κωμῳδοποιὸν γενέσθαι φησὶν ὁ
[2, 24]	ὁρᾷν, ποτὲ δὲ ὅλον, ὅτε	καὶ	τελέως αὐτὸ περιπτύσσονται καὶ δι´
[2, 22]	ἀνατείνονται πρὸς θειοτέρας αἰτίας, αἳ	καὶ	τελέως μὲν ἐξιστάμεναι τοῦ σώματος
[2, 27]	εἰδότα τὴν ἀρχὴν αὐτὸν ἀναδιδάσκει,	καὶ	τέλος ἡγεμὼν αὐτῷ γίγνεται τῆς
[2, 39]	ἐλέγομεν, τὸν δὲ Ζήνωνα εὐμήκη"	καὶ	τετταράκοντα ἐτῶν" ἐπεὶ καὶ ταῦτα
[2, 36]	εἰρημένων ὑπὸ τοῦ Ζήνωνος λόγων,	καὶ	τετταράκοντα τῶν πάντων, ἕνα τῶν
[2, 28]	χαλινὸν ἐργαζόμενος· αἱ δὲ χρώμεναι	καὶ	τῇ δόξῃ καὶ τοῖς ἄλλοις
[2, 27]	καθηκόντων τῇ τε σπανιωτάτῃ φύσει	καὶ	τῇ κοινῇ πάντων τῶν νέων,
[2, 31]	ἐπὶ τὸ νοητὸν ἀνατείνουσα κάλλος	καὶ	τὴν ἀγαθότητα τὴν πάντων ὑποστατικὴν
[2, 35]	διαφόρους ἀνελίττειν βίους οὐκ ἀδύνατον,	καὶ	τὴν ἄλλοτε φιλοσοφοῦσαν ἄλλοτε γίγνεσθαι
[2, 35]	τὴν ἀπόνοιαν τοῦ σοφιστοῦ τούτου	καὶ	τὴν ἀναισχυντίαν ἰάσασθαι, ἀλλ´ ὅ
[2, 45]	ἀλλ´ οὐ κακῶς, ὅτι μὴ	καὶ	τὴν ἀνομοιότητα αὐτῶν καὶ τὴν
[2, 44]	νεότητα μὲν, τὴν δευτέραν ἕξιν	καὶ	τὴν ἀπὸ τοῦ ὁλικοῦ νοῦ
[2, 31]	πρεσβύτης οὗτος, γέρων δὲ ὁ	καὶ	τὴν δεκάδα ταύτην παρελθὼν, καὶ
[2, 44]	τὴν κλοπὴν" τοῦ Ζήνωνος γράμματος	καὶ	τὴν διὰ κλοπῆς ἣν ὁ
[2, 37]	παράδειγμα ὁ Σωκράτης, ἀναπλῶν ἑαυτὸν	καὶ	τὴν ἑαυτοῦ νόησιν τῷ Ζήνωνι
[2, 35]	καὶ αὐταὶ γίγνονται τῶν γηγενῶν,	καὶ	τὴν ἑαυτῶν ζωὴν ὑποτάττουσι τοῖς
[2, 30]	ἐκεῖθεν. Ἔχει δὲ οὐκ ὀλίγην	καὶ	τὴν εἰς τοὺς ἄνδρας εὐφημίαν
[2, 45]	ἀνομοιότητα αὐτῶν καὶ τὴν ὑπεροχὴν	καὶ	τὴν ἔλλειψιν ἐθεώρησε. Πρὸς δὲ
[2, 45]	θεωρεῖ μὲν αὐτῶν τὴν ὁμοιότητα	καὶ	τὴν ἕνωσιν· γίγνεται γὰρ αὐτοῖς
[2, 39]	εἶναι λεγόμενον. Ἐχέτω μὲν γὰρ	καὶ	τὴν ἐξῃρημένην αἰτίαν τῆς ἑνώσεως
[2, 40]	Ζήνων ἀγάμενος μὲν τὴν ἀγχίνοιαν	καὶ	τὴν εὐφυΐαν τοῦ Σωκράτους καὶ
[2, 39]	συμπληθύνεται τοῖς ὑποκειμένοις ἑκάστου γεγονὸς	καὶ	τὴν ἰδίαν οὐσίαν ταῖς τῶν
[2, 29]	πρὸς τὴν Ἀντιφῶντος ἀποβλέπει δύναμιν	καὶ	τὴν μνήμην τῶν λόγων, ὁ
[2, 38]	ἱδρύσας ἑαυτὸν ἐν τῷ ἑνὶ	καὶ	τὴν μονάδα τῶν ὄντων ἁπάντων
[2, 35]	πρὸς τὸ νοητὸν αὐτὸ συνενίζεται	καὶ	τὴν οἰκείαν ὕπαρξιν. Ὁ δὲ
[2, 44]	εὐτονίας τῶν θείων νοημάτων προϊσταμένην,	καὶ	τὴν πάντα καταστέλλουσαν τὰ κάτωθεν
[2, 39]	διαίρεσιν αὐτῶν καὶ τοὺς ὄγκους	καὶ	τὴν πρὸς ἄλληλα μάχην, οἰηθείη
[2, 39]	ἧς καὶ τὴν ὑπόστασιν ἔχει	καὶ	τὴν προσηγορίαν, οὔτε συνωνύμως, οὔτε
[2, 36]	πρὸς τοὺς βασανίζειν ἐπιχειροῦντας ἀπεχθάνονται,	καὶ	τὴν πρώτην τοῦ συρφετοῦ ἀπαντήσαντος
[2, 39]	ποιεῖσθαι τοὺς λόγους οἰκονομίας, ἵνα	καὶ	τὴν τῶν φιλονεικοτέρων ἐκκλίνωσι δυσεριστίαν
[2, 45]	μὴ καὶ τὴν ἀνομοιότητα αὐτῶν	καὶ	τὴν ὑπεροχὴν καὶ τὴν ἔλλειψιν
[2, 39]	σύστοιχον ἀνήρτηται μονάδα, ἀφ´ ἧς	καὶ	τὴν ὑπόστασιν ἔχει καὶ τὴν
[2, 44]	ταῦτα ἀφερμηνευτέον· τὴν δὲ νεότητα"	καὶ	(τὴν φιλονεικίαν" τίνα ποτὲ ῥητέον,
[2, 39]	ἀνάγκη καὶ τῆς ἐκεῖθεν καλλονῆς	καὶ	τῆς ἀγαθότητος εἶναι πλήρη τὴν
[2, 20]	ἀνάλογον γενεσιουργοῖς, αἳ δέονται μὲν	καὶ	τῆς ἀπὸ τῶν προσεχῶν δαιμόνων
[2, 26]	γὰρ ἐκ τῆς αὐτῆς ἑστίας	καὶ	τῆς αὐτῆς πατρίδος πᾶσαι τῆς
[2, 42]	καὶ ἁπλῶς ὑπὸ τοῦ μερισμοῦ	καὶ	τῆς διαστάσεως τῶν ὄντων κατασυρομένοις·
[2, 20]	τῆς τύχης δέονται μόνον, ἀλλὰ	καὶ	τῆς εἱμαρμένης, πρὶν ἱκανῶς τελειωθῶσι.
[2, 39]	αὐτὸ τὸ ὄντως ὂν ἀνάγκη	καὶ	τῆς ἐκεῖθεν καλλονῆς καὶ τῆς
[2, 20]	μονάδα διὰ τοῦ ἡνωμένου πλήθους	καὶ	τῆς ἐν αὐτῷ μητρὸς καὶ
[2, 39]	ἕνωσιν ἔχειν πρὸς ἀλλήλας ἢ	καὶ	τῆς ἑνώσεώς τι κρεῖττον· (ἀλλ´
[2, 30]	Παναθήναια. Τῆς οὖν θεοῦ ἕνεκα	καὶ	τῆς ἑορτῆς ἐπεδήμουν, ἀλλ´ οὐκ
[2, 24]	προσιούσας διὰ τῆς γνώσεως αὐτῷ	καὶ	τῆς ἐπιβολῆς συνάπτεσθαι πρῶτον· ἡγεῖται
[2, 29]	λιπαρῶς ἀντιλάβωνται τῆς μετουσίας αὐτοῦ	καὶ	τῆς πρὸς αὐτὸ κοινωνίας· συνεθισμοῦ
[2, 36]	λόγος ἐκ τῶν δύο συνημμένων	καὶ	τῆς προσλήψεως καὶ τοῦ συμπεράσματος·
[2, 28]	τὸν Ἀδείμαντον ἡγοῦνται τῆς ἐντεύξεως	καὶ	τῆς συνουσίας τοῖς Κλαζομενίοις πρὸς
[2, 20]	ἐφίενται δὲ πᾶσαι τοῦ ἄνω	καὶ	τῆς τῶν θείων λόγων μετουσίας·
[2, 27]	δὲ οὗτος ὁ Πυριλάμπους υἱὸς	καὶ	τίνα ἔχει νῦν ζωὴν καὶ
[2, 41]	οὖν ἐποίησεν ἐν ἑκάστῳ ταὐτὸν,	καὶ	τίνος ἑνὸς ἡ μέθεξις, ὥστε
[2, 22]	Τὸ γοῦν ἕτοιμον τῆς ὑποσχέσεως	καὶ	τὸ ἀγαθουργὸν καὶ τὸ προκλητικὸν
[2, 25]	εἰ τὸ κρεῖττόν τις εἰδὼς	καὶ	τὸ αἴτιον ἀγνοεῖ τὸ καταδεέστερον·
[2, 39]	πρότερον εἴρηται, τὸ πάντων ἐξῃρημένον	καὶ	τὸ ἀκρότατον τῶν ὄντων, ἐν
[2, 33]	Πυθαγορείων ἐξειργόντων τῶν λεωφόρων ὁδῶν	καὶ	τὸ ἀμιγὲς πρὸς τοὺς πολλοὺς
[2, 41]	Τὸ σεμνὸν" καὶ τὸ μέγα"	καὶ	τὸ ἀπόκρυφον" ὄντως ἀπονέμει τῷ
[2, 20]	γυμνάζειν τὴν ἑαυτῶν διάνοιαν· ἐπεὶ	καὶ	τὸ ἀφικομένους Ἀθήναζε" τοὺς ἄνδρας
[2, 38]	κεχωρίσθαι τοῦ πλήθους, ὅθεν αὐτῷ	καὶ	τὸ διαμάχεσθαι οἰκεῖον· οὔπω γὰρ
[2, 27]	ὑπὲρ ἡμᾶς γενῶν. Καὶ μὴν	καὶ	τὸ ἐγγὺς οἰκεῖ" οὐκ ἀλλότριόν
[2, 45]	ἀπεικασμένος δὲ ἐκείνῳ καθάπερ, οἶμαι,	καὶ	τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς ἓν
[2, 46]	τὸ μεμιγμένον ἀπὸ τοῦ ἀμιγοῦς,	καὶ	τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς θεωρούμενον
[2, 39]	ἓν ὂν προϋπάρχειν, ἀφ´ οὗ	καὶ	τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς ὂν
[2, 39]	τό τε πλῆθος αὐτῆς ἑνοειδὲς	καὶ	τὸ ἓν δυοποιόν. ~Καίτοι ὥσπερ
[2, 39]	κατ´ αἰτίαν τὸ πλῆθος, ὥσπερ	καὶ	τὸ ἓν τὸ αἴτιον τῆς
[2, 42]	αὐτῷ τὸ κωμῳδεῖν" ἀλλὰ προσέθηκε	καὶ	τὸ ἐπιχειροῦντας" πολλαπλασιάζων αὐτῶν τὴν
[2, 39]	καὶ τοῦτό ἐστι τὸ καλῶς"	καὶ	τὸ εὖ· τὰ γὰρ τούτου
[2, 27]	τῶν φαινομένων ἐπὶ τὸ ὂν	καὶ	τὸ εὔλυτον καὶ εὐφάνταστον ἀπὸ
[2, 22]	μὲν δύναμις ἀναγωγὸς, ἔπειτα ῥαστώνη	καὶ	τὸ εὐφρόσυνον, καὶ τρίτον πρότασις
[2, 22]	παρ´ αἷς τὸ ἵλεων ἀεὶ	καὶ	τὸ εὐφρόσυνον προβέβληται καὶ εὐάρεστος
[2, 31]	καὶ τὸ πρώτως ἀγαθόν; ἐπεὶ	καὶ	τὸ ἡνωμένως εἰρῆσθαι καλὸν κἀγαθὸν
[2, 40]	τοῦ ὄντος θήρας· τοιοῦτον δὲ	καὶ	τὸ ἰχνεύειν" τὸ ἀπὸ τῶν
[2, 41]	ὁ Ζήνων τὸ καθ´ αὑτὸ	καὶ	τὸ κατὰ συμβεβηκὸς, ποῦ χώραν
[2, 44]	κατὰ χρόνον πρεσβυτέρῳ γίγνεται ταὐτὸν,	καὶ	τὸ κατὰ τὴν τάξιν δεύτερον
[2, 39]	τοῦ ὄντος καὶ ἡ ἑστία	καὶ	τὸ κρυφίως ὂν, ἀφ´ οὗ
[2, 40]	κύνα λέγων. Πρόσκειται δὲ ἐνταῦθα	καὶ	τὸ λάκαιναι" τὸ θηρατικὸν αὐτῷ
[2, 41]	τι τῶν συμβεβηκότων. Τὸ σεμνὸν"	καὶ	τὸ μέγα" καὶ τὸ ἀπόκρυφον"
[2, 27]	ἐπὶ τὰ ἀφανῆ μεταβαίνουσιν· ἐπεὶ	καὶ	τὸ μειράκιον ὄντα τὸν Ἀντιφῶντα
[2, 46]	τοῦ ἀμεθέκτου τὸ μεθεκτὸν ὑφέστηκε,	καὶ	τὸ μεμιγμένον ἀπὸ τοῦ ἀμιγοῦς,
[2, 39]	ἅμα καὶ τὰ ἀντικείμενα θεωρεῖν,	καὶ	τὸ μὲν ἀληθὲς ἐγκρίνειν, τὸ
[2, 40]	τὴν τοῦ λέγοντος ἀληθεστάτην νόησιν·	καὶ	τὸ μεταθεῖς τε" οἰκεῖόν ἐστι
[2, 34]	τὸ ἐξημμένον αὑτοῦ πλῆθος· ἐπεὶ	καὶ	τὸ νέον εἶναι τὸν Σωκράτη
[2, 28]	πάντα καὶ οἷον ἔνδον, ὃ	καὶ	τὸ οἴκοι" προστεθὲν ἐνδείκνυται, τὸ
[2, 39]	ἓν θεᾶται τήν τε ζωὴν	καὶ	τὸ ὂν, καὶ συνάψας ἑαυτὸν
[2, 36]	τὸ συνοπτικὸν τῆς ἑαυτοῦ διανοίας	καὶ	τὸ ὀξὺ καὶ τὸ σαφηνιστικὸν
[2, 26]	ἡ εἰς πλῆθος ἀπόβασις· ὅθεν	καὶ	τὸ οὗτος" μὲν ἐπὶ τοῦ
[2, 33]	λέγει, τὰ δὲ ὡς αὐτὸς,	καὶ	τὸ παρὰ Πυθοδώρῳ" προσέθηκεν, ὡς
[2, 42]	οὖν τὸ ἓν τοῦ πλήθους	καὶ	τὸ παράδειγμα τῆς εἰκόνος κρεῖττον,
[2, 23]	μετάσχοιεν ἢ δι´ ἐπιτηδειότητος; Ἀλλὰ	καὶ	τὸ πάρειμι" ταύταις οἰκεῖον· δεῖ
[2, 39]	καὶ τοῦτο δευτέρων ἡγεῖται μονάδων,	καὶ	τὸ πλῆθος ἔχει τὴν αὑτῷ
[2, 39]	ἀλλ´ εἰς τὴν διάκρισιν αὐτῶν	καὶ	τὸ πλῆθος μόνον ἔρημον τοῦ
[2, 22]	τῆς ὑποσχέσεως καὶ τὸ ἀγαθουργὸν	καὶ	τὸ προκλητικὸν τῶν ἀτελῶν εἰς
[2, 35]	ὅ ἐστιν ἀτελοῦς ἕξεως σύμβολον,	καὶ	τὸ προσκεῖσθαι τοῖς περὶ αὐτοῦ
[2, 31]	παρ´ οἷς τὸ αὐτὸ κάλλος	καὶ	τὸ πρώτως ἀγαθόν; ἐπεὶ καὶ
[2, 39]	ἐστι τὸ ὂν θεωρεῖν, ἐπειδὴ	καὶ	τὸ πρώτως ὂν τοῦ πρωτίστου
[2, 36]	ἑαυτοῦ διανοίας καὶ τὸ ὀξὺ	καὶ	τὸ σαφηνιστικὸν μέντοι τῶν ἀγκύλως
[2, 20]	Κατὰ τύχην οὖν τὸ ἐντυχεῖν	καὶ	τὸ συναφθῆναι ταῖς ἑαυτῶν τελειοτέραις
[2, 39]	τὸ μεθεκτὸν ἐκ τοῦ ἀμεθέκτου	καὶ	τὸ συντεταγμένον ἐκ τοῦ ἐξῃρημένου
[2, 39]	οὖν σχεδὸν τὰ αὐτὰ λέγουσι"	καὶ	τὸ σχεδὸν" δὲ εἰκότως· ὁ
[2, 39]	δὲ καὶ ἓν καὶ πλῆθος,	καὶ	τό τε πλῆθος αὐτῆς ἑνοειδὲς
[2, 45]	τῶν ἑνικωτάτων αἰτιῶν. Καὶ μὴν	καὶ	τὸ τῆς ἀπεικασίας πρὸς μὲν
[2, 24]	ταῦτα. Ἐγὼ δὲ θαυμάζω μὲν	καὶ	τὸ τῆς ἑρμηνείας εἶδος ὅπως
[2, 27]	καλεῖν εἰώθαμεν· τούτοις οὖν προσήκει	καὶ	τὸ τῆς ἱππικῆς ἔργον, καθόσον
[2, 39]	μὴ συνήθεις αὐτοῖς· ἔχει μὴν	καὶ	τὸ τῆς φιλίας οἰκειότητα πολλὴν
[2, 35]	μεταδιδόναι τῆς συνουσίας, ὥσπερ δὴ	καὶ	τὸ τῶν ἀγγέλων γένος ὅλον
[2, 38]	καθάπερ ἐν τούτοις. Καὶ μὴν	καὶ	τὸ τῶν λόγων ἕκαστον αὐτὸ
[2, 39]	ἐκ μιᾶς μονάδος πάλιν, ἵνα	καὶ	τὸ τῶν μονάδων πλῆθος μὴ
[2, 22]	ὤν; Μόνως οὖν ἡ εὐφροσύνη	καὶ	τὸ χαίρειν, πρῶτον μὲν ἀπὸ
[2, 28]	δὲ χρώμεναι καὶ τῇ δόξῃ	καὶ	τοῖς ἄλλοις πᾶσι μεμετρημένοις, ὥσπερ
[2, 39]	θεῶν ἡ ἑνότης ἄῤῥητός ἐστι	καὶ	τοῖς δευτέροις δύσληπτος, καὶ ἐπὶ
[2, 35]	διὰ πάντων ἐπιτηδειότητα ψιλὴν παρέχον	καὶ	τοῖς ἐσχάτοις τῶν αὑτοῦ μετεχόντων,
[2, 20]	εἰκόνα φέρει τῶν θεῶν αὐτῶν,	καὶ	τοῖς ἐφέπεσθαι τῇ ἀναλογίᾳ βουλομένοις
[2, 28]	Ἀντιφῶν τὸν χαλινὸν ἐκδιδοὺς" εὐθὺς	καὶ	τοῖς παροῦσιν ἑαυτὸν ἐπιδιδοὺς, διὸ
[2, 39]	πολλὰ τὰ ὄντα τιθέμενος· ἀλλὰ	καὶ	τοῖς πολλοῖς τὸ εἶναι ὁπωσοῦν
[2, 38]	ἕκαστον αὐτάρκως τοῦ προκειμένου συμπεραντικὸν,	καὶ	τοῖς τεκμηρίοις ἰσαρίθμους εἶναι τοὺς
[2, 20]	κατ´ ἀγορὰν πρός τε Γλαύκωνα	καὶ	τὸν Ἀδείμαντον ἔντευξις, τὴν ἐν
[2, 24]	μετὰ τοὺς τρεῖς παῖδας ἐγήματο	καὶ	τὸν Ἀντιφῶντα ἐγέννησεν· ὁ δὲ
[2, 26]	πολλάκις ἐντετυχηκέναι τῷ Ζήνωνί φησι,	καὶ	τὸν Ἀντιφῶντα τοῦ Πυθοδώρου πολλάκις
[2, 38]	τὸν γοῦν ἀπὸ τῶν ἐναντίων	καὶ	{τὸν ἀπὸ} τῶν ἀναμνήσεων, δεικνύναι
[2, 35]	Σωκράτους συνετέλεσεν αὑτῷ πρὸς ἐπιστήμην,	καὶ	τὸν Ἀριστοτέλη τελευταῖον, τοῦτον μὲν
[2, 32]	γέγονε, δῆλον ὅτι πρὸς ἕνα	καὶ	τὸν αὐτὸν θεὸν ἀμφοτέροις ἡ
[2, 34]	καὶ γὰρ αὐτὸν τὸν Δία	καὶ	τὸν Διόνυσον παῖδας καὶ νέους
[2, 35]	ὁ Παρμενίδης, ἅτε δυνατώτατος ὢν,	καὶ	τὸν ἐλαχίστην ἔχοντα τὴν ἐπιτηδειότητα
[2, 27]	ἀρχῶν ὄντα θεάματα, πρὸς τῷ	καὶ	τὸν ἐν Πολιτείᾳ Σωκράτη παρακελεύεσθαι
[2, 38]	συνθέντας γάρ (φησι τοῦτόν τε	καὶ	τὸν ζητούμενον, τὸν γοῦν ἀπὸ
[2, 35]	δὲ τὸν Σωκράτη ὡς συνεξεταστὴν,	καὶ	τὸν μὲν πρὸ Σωκράτους, τὸν
[2, 34]	ὡς προσκαλεσόμενος αὐτῶν τὴν ἐπιστήμην	καὶ	τὸν νοῦν· οὕτως ἀπαντᾷ πρὸς
[2, 45]	ποιῶν ἀλλοτρίῳ κόσμῳ κοσμεῖσθαι βουλόμενος	καὶ	τὸν παρὰ τῶν ἐπιστημόνων ἔπαινον
[2, 35]	ἐπεισελθεῖν ἔφη ὁ Πυθόδωρος ἔξωθεν,	καὶ	τὸν Παρμενίδην μετ´ αὐτοῦ αὶ
[2, 38]	γὰρ τοὺς λόγους οἰκείως ἐπαινεῖ	καὶ	τὸν πατέρα αὐτῶν ὡς ἀγωνιστὴν
[2, 35]	τῶν πρώτων καὶ τῶν μέσων·	καὶ	τὸν Πυθόδωρον, ἀλλ´ οὐκέτι τοῦτον
[2, 26]	(πάλιν εἰς τὰ παραδείγματα ἀποβλέπων	καὶ	τὸν Πυθόδωρον πολλάκις ἐντετυχηκέναι τῷ
[2, 38]	οὐδὲ ἐπέστρεφεν εἰς τὸ πλῆθος	καὶ	τὸν σκεδασμὸν αὐτῶν, ὁ δέ
[2, 39]	δόξαν ἐπὶ τὴν ἀπειρίαν ὑπάγονται	καὶ	τὸν σκεδασμὸν τῶν ὄντων· ὁ
[2, 35]	ἀκρότητος ἢ μεσότητος ἣ πανταχοῦ,	καὶ	τὸν Σωκράτη διά τε ἑαυτοῦ
[2, 34]	ὡς ἐλέγξων αὐτῶν τὴν ἀμαθίαν	καὶ	τὸν τύφον, πρὸς δὲ τούτους,
[2, 39]	τὰ ἀφανῆ τοιαύτην ἔχειν διάστασιν	καὶ	τοσοῦτον μερισμόν. Ὑψηλοτέρας οὖν ἐστι
[2, 38]	πολλῶν λόγων ἓν συμπέρασμα συνάγομεν,	καὶ	τότε οὐκ αὐτοτελὴς ἕκαστος, οἷον
[2, 35]	ὁπωσοῦν ἄλλως ἐθέλοις ὀνομάζειν, διὸ	καὶ	τοῦ Ζήνωνος ἀπολαύει πρῶτον καὶ
[2, 39]	Ὥσπερ δὲ ὄντος τοῦ μετέχοντος	καὶ	τοῦ μετεχομένου, πάντως ἀμφοῖν προϋπάρχει
[2, 43]	ἐκείνου καὶ μεσότης αὐτοῦ τε	καὶ	τοῦ πλήθους ἀναλογοῦσα ταῖς ἐν
[2, 38]	τῶν (παλαιῶν ἡμαρτηκότες. Τηρεῖ δὲ	καὶ	τοῦ προσώπου καὶ τῶν λόγων
[2, 24]	δὲ τοῦ τε Ἀθηναίων δήμου	καὶ	τοῦ Πυριλάμπους παιδός· ἦν γὰρ
[2, 36]	δύο συνημμένων καὶ τῆς προσλήψεως	καὶ	τοῦ συμπεράσματος· ὁ δὲ Σωκράτης
[2, 35]	ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ Ζήνωνος	καὶ	τοῦ Σωκράτους συνετέλεσεν αὑτῷ πρὸς
[2, 24]	μὲν ἔρωτι τοῦ τε Κλεινιείου	καὶ	τοῦ φιλοσοφεῖν, (ἐκεῖνος δὲ τοῦ
[2, 22]	ὀρέγει καὶ μεταδίδωσιν αὐτοῖς φιλοφροσύνης	καὶ	τοῦ χαίρειν" ἐπεὶ καὶ ταῖς
[2, 26]	τινὶ Ζήνωνος ἑταίρῳ πολλὰ ἐντετύχηκε,	καὶ	τοὺς λόγους, οὕς ποτε Σωκράτης
[2, 35]	ἀλλ´ ὁ βίος αὐτῶν ἐκεῖνος	καὶ	τοὺς μέσους καὶ τοὺς τρίτους
[2, 39]	καὶ πρὸς τὴν διαίρεσιν αὐτῶν	καὶ	τοὺς ὄγκους καὶ τὴν πρὸς
[2, 39]	τοῦτο γὰρ ἦν αὐτὸ (τὸ	καὶ	τοὺς πολλοὺς ἀφιστάνον τοῦ Παρμενίδου,
[2, 39]	ποιήμασιν, ἐναλλάττειν δὲ τὰς ἁρμονίας	καὶ	τοὺς ῥυθμούς· Τὴν γὰρ ἀοιδὴν
[2, 30]	ἀγνοοῦντα τὴν τῶν λόγων βαθύτητα	καὶ	τοὺς σκοποὺς τῶν τε ἐρωτήσεων
[2, 34]	ἀπαντᾷ πρός τε τοὺς σοφιστὰς	καὶ	τοὺς σοφούς· πρὸς μὲν γὰρ
[2, 38]	τελοῦσιν εἰς ἀλλήλους. Βούλεται τοίνυν	καὶ	τοὺς τοῦ Ζήνωνος τετταράκοντα λόγους"
[2, 35]	αὐτῶν ἐκεῖνος καὶ τοὺς μέσους	καὶ	τοὺς τρίτους διακόσμους ἐπληρώσατο καὶ
[2, 39]	ἔνδον ὁμοφωνίας καὶ ἑνώσεως ἦν,	καὶ	τοῦτο αὖ πάλιν εἰκών ἐστι
[2, 29]	ἀνὴρ ὅ τ´ ἄλκιμος ἐξεφάνθη,	καὶ	τοῦτο γίγνεται κριτήριον τῶν εὖ
[2, 39]	τοῦ προσήκοντος αὑτῷ πλήθους, ἀλλὰ	καὶ	τοῦτο δευτέρων ἡγεῖται μονάδων, καὶ
[2, 38]	ταῖς ἐννοίαις ἐφαπτόμενον· ἔοικε δὲ	καὶ	τοῦτο δηλοῦν τὸ διαμάχεσθαι τῷ
[2, 30]	ἑνίζονται περὶ τὴν θείαν αἰτίαν,	καὶ	τοῦτο ἐνδείκνυται τοῖς συνετωτέροις ἐφεξῆς
[2, 39]	ἀγαθότητος εἶναι πλήρη τὴν ψυχὴν,	καὶ	τοῦτό ἐστι τὸ καλῶς" καὶ
[2, 29]	καὶ ἐκφαίνουσι τὴν θείαν ἀλήθειαν·	καὶ	τοῦτό ἐστιν ἡ διήγησις" ἀνάπλωσις
[2, 20]	φιλοσοφίαν, ἐκφαίνουσι (δὲ τὴν ὑψηλοτέραν,	καὶ	τοῦτο καὶ ὁ Σωκράτης ἐν
[2, 20]	τοῦ κοσμικοῦ συστήματος (οἶκος γὰρ	καὶ	τοῦτο λέγεται τῶν ἐν αὐτῷ
[2, 39]	ἐν τοῖς οὖσιν, ἀλλ´ ὅτι	καὶ	τοῦτο πρὸς τὸ παρὸν εἰς
[2, 41]	ἀκροατὴν, ἀλλ´ ἐκφαίνει μέν πως	καὶ	τοῦτο τὸ ἓν ὂν, προσεχῶς
[2, 32]	ὄντως ἐρωτικῆς τέχνης, ὥστε πάλιν	καὶ	τοῦτο τὸ ἐρωτικὸν μνήμης ἔτυχε,
[2, 39]	λόγων· καὶ ἴσως πρέποι ἂν	καὶ	τοῦτο τοῖς νεωτέροις, καὶ εἰ
[2, 42]	πολλαπλασιάζων αὐτῶν τὴν ἀσθένειαν, οἰκείως	καὶ	τοῦτο τοῖς ὑπὸ τοῦ πλήθους
[2, 35]	ἰάσασθαι, ἀλλ´ ὅ γε Σωκράτης	καὶ	τοῦτον ἐμμελῶς ἐθεράπευσε καὶ ἔπεισεν
[2, 38]	λεγόμενα, ὡς οὐ πολλά ἐστι;	καὶ	τούτου αὐτοῦ οἴει σοι τεκμήριον
[2, 42]	τὸ ἐπιχειρεῖν κωμῳδεῖν" καὶ ἀποπίπτειν	καὶ	τούτου πολλαπλασίασίς ἐστιν ἀδυναμίας, καὶ
[2, 39]	ἡ ποίησις· οὕτω δεῖ δὴ	καὶ	τούτους ἐπ´ ἄλλης διασκευῆς καὶ
[2, 35]	παραπλήσιον, Σωκράτης δὲ καὶ ἑαυτὸν	καὶ	τούτους καὶ Θρασύμαχον· καίτοι ποτ´
[2, 26]	Ζήνωνα, μάλα δὲ ἄνδρα φιλόσοφον·	καὶ	τούτους οὖν, ὡς μὴ ἐμμένοντας
[2, 35]	φιλοσόφους, εἰ βούλει, θεώρησον ὅπως	καὶ	τούτων ὁ τελειότερος καὶ δυνατώτερός
[2, 39]	ἓν ἔφης εἶναι τὸ πᾶν,	καὶ	τούτων τεκμήρια παρέχει καλῶς τε
[2, 36]	ὁ τρόπος, ἀλλὰ καὶ δὶς	καὶ	τρὶς τοὺς αὐτοὺς ἐπαναλαμβάνουσι λόγους
[2, 36]	ἀνόμοιον, οὐ πολλὰ τὰ ὄντα·	καὶ	τρίτη μετὰ ταύτην ἡ πρόσληψις,
[2, 36]	ἐν τοῖς λόγοις αὐτοῦ δυνάμεως,	καὶ	τρίτον ἐπ´ αὐτὴν ἀνατρέχει τὴν
[2, 34]	γραμμάτων, ἔπειτα κοινωνεῖ τῶν λόγων,	καὶ	τρίτον κατὰ μίαν αὐτοῖς ἐπιστήμην
[2, 22]	ἔπειτα ῥαστώνη καὶ τὸ εὐφρόσυνον,	καὶ	τρίτον πρότασις τῶν ἀγαθῶν ὧν
[2, 35]	ἀπὸ γὰρ τῶν μέσων δυνάμεων	καὶ	τρίτων ὑφιστᾶσιν οἱ θεοὶ τοὺς
[2, 21]	χρῆσθαι μεταφοραῖς ὀνομάτων καὶ σχήμασι	καὶ	τροπαῖς ὀφείλων, ὅμως τὸ ἀκαλλώπιστον
[2, 28]	ἐπακολουθῇ τὰ μέρη τοῖς ὅλοις	καὶ	τῷ ἑνὶ τὸ πλῆθος. Καὶ
[2, 42]	βοήθειαν" μετὰ προσθήκης τινὰ" προσείρηκε,	καὶ	τῷ Παρμενίδου λόγῳ βοήθειαν" ἀλλ´
[2, 39]	σου φιλίᾳ βούλεται ᾠκειῶσθαι, ἀλλὰ	καὶ	τῷ συγγράμματι· ταὐτὸν γὰρ γέγραφε
[2, 32]	Τοιοῦτος ὁ Ζήνων ἴσως μὲν	καὶ	τῷ σώματι χαρίεις καὶ εὐμήκης"
[2, 39]	δίκαιον· ἥλιος τοίνυν καὶ σελήνη	καὶ	τῶν ἄλλων ἕκαστον φυσικῶν εἰδῶν,
[2, 37]	ὅτι δείκνυται διά τε τούτων	καὶ	τῶν ἄλλων τοῦ Ζήνωνος λόγων.
[2, 30]	τοὺς σκοποὺς τῶν τε ἐρωτήσεων	καὶ	τῶν ἀποκρίσεων· παγχάλεπον γὰρ λόγῳ
[2, 39]	ὡς οὐ συμβαίνοντα ταῖς ἀρχαῖς	καὶ	τῶν ἐκ τοῦ ἑπομένου ἀναιρουμένων·
[2, 39]	πολλῶν οὔσας αὐτῶν τῶν πολλῶν	καὶ	τῶν ἐν αὐτοῖς οὐσῶν κοινοτήτων
[2, 41]	ἐν τοῖς καθέκαστα κοινωνοί εἰσι	καὶ	τῶν ἑνάδων τῶν μετεχομένων· περὶ
[2, 38]	Τηρεῖ δὲ καὶ τοῦ προσώπου	καὶ	τῶν λόγων τὸ προσῆκον μέτρον·
[2, 35]	ἐστι διά τε τῶν πρώτων	καὶ	τῶν μέσων· καὶ τὸν Πυθόδωρον,
[2, 23]	τῶν τελείων τῶν τε μετεχόντων	καὶ	τῶν μετεχομένων, ἐπιτηδειότης μὲν ἐν
[2, 39]	ἀμέθεκτον, οὕτως ἀνάγκη τοῦ ἀμεθέκτου	καὶ	τῶν μετεχόντων μέσον εἶναι τὸ
[2, 38]	διακόσμῳ, ὁ δὲ τῷ νοερῷ·	καὶ	τῶν νόων ὁ μὲν πρὸς
[2, 44]	κάτωθεν ἀναφυόμενα καὶ γηγενῆ δοξάσματα,	καὶ	τῶν ὀλυμπίων καὶ θείων ἀγαθῶν
[2, 39]	ἀεὶ συνηνωμένων τοῖς πρὸ αὑτῶν,	καὶ	τῶν ὄντων περὶ τὰς ἑνάδας
[2, 39]	ἔστι· τῶν γὰρ διαστατῶν ἀδιαστάτως	καὶ	τῶν πεπληθυσμένων ἑνοειδῶς οἱ θεοὶ
[2, 20]	ὃ θαυμαστόν ἐστιν ἐν τούτοις	καὶ	τῶν πραγμάτων περὶ ὧν ὁ
[2, 22]	δὲ ἀναγόμεναι ψυχαὶ δέονται μὲν	καὶ	τῶν προσεχῶν αὑταῖς δαιμόνων εἰς
[2, 33]	ὄχλον ἔξω τῆς πόλεως ᾤκουν,	καὶ	τῶν Πυθαγορείων ἐξειργόντων τῶν λεωφόρων
[2, 23]	αὗται μεσότητές εἰσι τῶν ἀτελῶν	καὶ	τῶν τελείων τῶν τε μετεχόντων
[2, 37]	μέσον φέρων· εἰ οὖν τις	καὶ	τῶν τοιούτων ἀπόρων ἐθέλοι ποιεῖσθαι
[2, 23]	ἀπὸ τοῦ σώματος, ἔπειθ´ οὑτωσὶ	καὶ	τῶν ὑπὲρ αὑτὰς δεῖσθαι βοηθῶν·
[2, 35]	ὁ Ἀριστοτέλης τῷ Παρμενίδῃ συντέτακται	καὶ	ὑπ´ ἐκείνου ὠφελεῖται, Πυθόδωρος δὲ
[2, 42]	πάλιν ἐκ τούτου τὸ σεμνὸν	καὶ	ὑπερέχον τῶν Παρμενίδου λόγων· ἀλλὰ
[2, 46]	μὲν γὰρ ὑπόκειται νέος ἔτι	καὶ	ὑπὸ τῶν ἀνδρῶν τούτων τελειούμενος,
[2, 28]	τὴν ἑαυτῶν διακοσμήσαντες τάξιν, μετέχονται	καὶ	ὑπὸ τῶν δευτέρων, τῶν τε
[2, 46]	ἀλλ´ ἐπὶ τὸ δεύτερον ἓν	καὶ	ὑπὸ τῶν πολλῶν μετεχόμενον, ὃ
[2, 32]	αὐτὸν προσεῖπεν, ὡς ἐλεγκτικὸν ἅμα	καὶ	ὑφηγηματικόν. Εἰ δὲ καὶ παιδικὰ
[2, 35]	τυραννικὸν ψυχῶν ἐστι μεγέθους ἀντιποιουμένων	καὶ	ὕψους καὶ δυνάμεώς τινος· οὕτω
[2, 38]	τέλειός ἐστιν, οἷον ἐν Πολιτείᾳ	καὶ	Φαίδρῳ καὶ Φαίδωνι τῆς ἀθανασίας
[2, 38]	οἷον ἐν Πολιτείᾳ καὶ Φαίδρῳ	καὶ	Φαίδωνι τῆς ἀθανασίας τῶν ψυχῶν
[2, 27]	ἑτερότης, ὥστε ἄλλον μὲν εἶναι	καὶ	φαίνεσθαι τὸν χρώμενον, ἄλλους δὲ
[2, 20]	πρῶτον μὲν ἀνεγείρεσθαι τοῦ σώματος	καὶ	φεύγειν τὴν πρὸς αὐτὸ κοινωνίαν
[2, 35]	σύμπασα ζωὴ βασιλική τίς ἐστι	καὶ	φιλόσοφος· ὅταν δὲ τὰ πλήθη
[2, 39]	ἄλληλα, καὶ νόες καὶ ψυχαὶ	καὶ	φύσεις καὶ σώματα καὶ πᾶν
[2, 36]	ἀπορεῖ πρὸς αὐτὸν ὡς ἀγωνιστικώτερον	καὶ	(φυσικώτερον ἠρωτημένον· ὁ δὲ ἦν
[2, 39]	καὶ λίθους, καὶ ζῶα ἅττα	καὶ	φυτὰ παραφέροντες, καὶ αὐτὰ τὰ
[2, 29]	λέγοντος ὡς πολὺ τὸ ἔργον"	καὶ	χαλεπὸν, ἐν δὲ τοῖς πρόσθεν
[2, 32]	τετταράκοντα τότε εἶναι, εὐμήκη δὲ	καὶ	χαρίεντα ἰδεῖν, καὶ λέγεσθαι αὐτὸν
[2, 28]	καὶ ἐπὶ πᾶσι παντελὴς διακόσμησις	καὶ	χορηγία ζωῆς καὶ μετουσία νοῦ
[2, 22]	αὐτὰς εἰς τὴν ἑαυτῶν μετουσίαν,	καὶ	χορηγοῦσιν ἀφθόνως ὅσα πεφύκασιν ἀγαθὰ,
[2, 35]	ἐνεργεῖ πρὸ τοῦ μετ´ αὐτὸ,	καὶ	χωρεῖ διὰ πάντων ἐπιτηδειότητα ψιλὴν
[2, 39]	συντέτακται πρὸς ἄλληλα, καὶ νόες	καὶ	ψυχαὶ καὶ φύσεις καὶ σώματα
[2, 35]	τρίτους διακόσμους ἐπληρώσατο καὶ τελευταῖον	καὶ	ψυχὰς τὰς περὶ αὐτὸν ἐνθουσιώσας.
[2, 27]	ἔλαχον φύσιν οἵαν ὁ Σωκράτης,	καὶ	ὡρμημένοι θείαν οὕτως ἐπὶ φιλοσοφίαν
[2, 20]	τε δεῖ καὶ ὅπου δεῖ	καὶ	ὡς δεῖ πρὸς τὴν τῆς
[2, 26]	θεωρίαν δόξῃ μετ´ αἰσθήσεως ληπτῶν,	καὶ	ὡς δι´ ἐπιτηδειότητος ἀκροτάτης τῶν
[2, 39]	προσηγορίαν, οὔτε συνωνύμως, οὔτε εἰκῆ	καὶ	ὡς ἔτυχεν, ἀλλὰ ὡς ἀφ´
[2, 31]	καὶ ὅτι πρεσβύτης" ἀνὴρ οὗτος	καὶ	ὡς εὖ μάλα· τὸν γὰρ
[2, 39]	γεωμέτρης ἀναιρεῖ τόνδε τὸν λόγον	καὶ	ὡς οὐ συμβαίνοντα ταῖς ἀρχαῖς
[2, 20]	τὴν τῆς αὐτῶν σωτηρίας ἀντίληψιν·	καὶ	ὡς οὐκ ἐν τοῖς ἐκτὸς