>

Livre, Chap.
[2, 41]	ἐμὴν ὑπόθεσιν διατρίβουσιν ἀναφαίνεσθαι κἀκείνην	τὴν	ἄβατον τοῖς πολλοῖς ὕπαρξιν. Διὰ
[2, 31]	τὸ νοητὸν ἀνατείνουσα κάλλος καὶ	τὴν	ἀγαθότητα τὴν πάντων ὑποστατικὴν καὶ
[2, 40]	ἐστιν ὁ Ζήνων ἀγάμενος μὲν	τὴν	ἀγχίνοιαν καὶ τὴν εὐφυΐαν τοῦ
[2, 20]	ποιοῦντι τοῖς ἄλλοις δι´ ἑαυτοῦ	τὴν	ἀκρόασιν τῶν πρώτων λόγων· ὁ
[2, 26]	ταύτῃ δὴ οὗτος, ὡς ἔοικε,	τὴν	ἀκροτάτην ἔχει τάξιν ἐν αὐτοῖς
[2, 39]	οὕτω θαυμαστῶς ἔφη τὸν Σωκράτη	τὴν	ἀλήθειαν τοῦ γράμματος μὴ πανταχοῦ
[2, 39]	ὦ Σώκρατες. Σὺ δ´ οὖν	τὴν	ἀλήθειαν τοῦ γράμματος οὐ πανταχοῦ
[2, 38]	ποιεῖν πρὶν τὴν διάνοιαν αὐτῶν	τὴν	ἀληθεστάτην ἐκμάθωμεν, μή που καὶ
[2, 35]	ἀνελίττειν βίους οὐκ ἀδύνατον, καὶ	τὴν	ἄλλοτε φιλοσοφοῦσαν ἄλλοτε γίγνεσθαι τυραννικὴν
[2, 44]	τὸ θνητὸν, λόγου δὲ εἰς	τὴν	ἀλογίαν (κλοπὴ γάρ ἐστιν ἡ
[2, 42]	βοήθεια τὰ γράμματα Ζήνωνος ἀποκαθαίροντα	τὴν	ἀλόγιστον αὐτῶν ἐπὶ τὸ διεσκεδασμένον
[2, 34]	γὰρ ἐκείνους, ὡς ἐλέγξων αὐτῶν	τὴν	ἀμαθίαν καὶ τὸν τύφον, πρὸς
[2, 27]	σύντροφα καταλείπουσαι σπουδάσματα μεθίστανται πρὸς	τὴν	ἀμείνω καὶ νοερωτέραν ζωὴν, ἀπὸ
[2, 39]	τὸ νοερὸν πλῆθος καὶ πᾶσαν	τὴν	ἀμέριστον οὐσίαν. Δεῖ δὴ οὖν
[2, 35]	τῶν (συλλεγέντων ὠφέλησε· δηλοῖ δὲ	τὴν	ἀμυδρότητα τῆς ἐπιτηδειότητος τό τε
[2, 34]	ζητήσεις μόνος ἐκ πάντων μετὰ	τὴν	ἀνάγνωσιν. ~Ἀναγιγνώσκειν οὖν αὐτοῖς τὸν
[2, 34]	γὰρ ἐπὶ μόνων τῶν γνωρίμων	τὴν	ἀνάγνωσιν· Ζήνων δὲ τούς τε
[2, 35]	ἀπόνοιαν τοῦ σοφιστοῦ τούτου καὶ	τὴν	ἀναισχυντίαν ἰάσασθαι, ἀλλ´ ὅ γε
[2, 34]	ὑπόκειται νέος μὲν, ἵνα πρὸς	τὴν	ἀνάμνησιν εὐκίνητος ᾖ τῶν θείων,
[2, 44]	ὅσα νοῦς ἔχει δυνατὸν ὑποδέξασθαι	τὴν	ἀνθρωπίνην διάνοιαν, ἀλλ´ ἔστι μὲν,
[2, 35]	ψυχαὶ κἂν μετὰ Διὸς ποιῶνται	τὴν	ἄνοδον, ἀλλ´ ὁ βίος αὐτῶν
[2, 34]	ὁ Σωκράτης ἐν τάξει ποιεῖται	τὴν	ἄνοδον· πρῶτον μὲν γὰρ ἀκούει
[2, 22]	τῶν προσεχῶν αὑταῖς δαιμόνων εἰς	τὴν	ἄνοδον, συνάπτονται δὲ διὰ τούτων
[2, 45]	οὐ κακῶς, ὅτι μὴ καὶ	τὴν	ἀνομοιότητα αὐτῶν καὶ τὴν ὑπεροχὴν
[2, 29]	λέγοντος· ὁ μὲν γὰρ πρὸς	τὴν	Ἀντιφῶντος ἀποβλέπει δύναμιν καὶ τὴν
[2, 23]	τύχοιεν βοηθείας, ἑαυτὰς ὑποστρώσασαι πρὸς	τὴν	ἀπ´ αὐτῶν ἄφθονον χορηγίαν τῶν
[2, 39]	τὴν Παρμενίδειον ἀποδιδράσκοντες δόξαν ἐπὶ	τὴν	ἀπειρίαν ὑπάγονται καὶ τὸν σκεδασμὸν
[2, 44]	μὲν, τὴν δευτέραν ἕξιν καὶ	τὴν	ἀπὸ τοῦ ὁλικοῦ νοῦ καὶ
[2, 44]	φαινότατα μεταδόσεως τῶν ἀγαθῶν κατὰ	τὴν	ἀπὸ τοῦ χρόνου πᾶσιν ἐφήκουσαν
[2, 22]	ἔχον αὐτὴν) ἅπαντα ταῦτα μιμεῖται	τὴν	ἀπὸ τῶν ἀγαθῶν δαιμόνων καθήκουσαν
[2, 20]	ἡ μὲν ἀπόστασις τῶν Κλαζομενῶν	τὴν	ἀπὸ τῶν φυσικῶν λόγων ἐξῃρημένην
[2, 36]	καταδράττεσθαι τῆς ἀληθείας, τὸ ἀναπλοῦν	τὴν	ἀποκεκρυμμένην τῶν θειοτέρων διάνοιαν. ~Εἰ
[2, 29]	πρώτην δύσληπτον καὶ παγχάλεπον εἶναι	τὴν	ἀπόκρισιν λέγει πρὸς τὴν τοῦ
[2, 35]	ἀλλ´ ὑπέχῃ μόνον ἑαυτὸν εἰς	τὴν	ἀπόκρισιν τὴν διαλεκτικήν. Τίνος οὖν
[2, 35]	ποτ´ ἂν ὁ Κέβης ἠδυνήθη	τὴν	ἀπόνοιαν τοῦ σοφιστοῦ τούτου καὶ
[2, 27]	ποτε οἰκῶν ἐστιν, οὐκ εἰδότα	τὴν	ἀρχὴν αὐτὸν ἀναδιδάσκει, καὶ τέλος
[2, 40]	τινὰ συνελίσσει τοῦ τέλους πρὸς	τὴν	ἀρχήν· διὸ καὶ ὁ Σωκράτης
[2, 37]	ἁπλοῦν οὐδὲ αὔταρκες, ἃ δεῖ	τὴν	ἀρχὴν ἔχειν· ἀνάγκη ἄρα μίαν
[2, 27]	τούτων ὅτι καὶ Πλάτων δοκιμάζει	τὴν	ἀρχὴν τῆς ἀγωγῆς ἀπὸ τῶν
[2, 42]	καὶ τὸ ἐπιχειροῦντας" πολλαπλασιάζων αὐτῶν	τὴν	ἀσθένειαν, οἰκείως καὶ τοῦτο τοῖς
[2, 28]	τοιαύτης συνουσίας ἀσμενεστάτην ἐπιφοίτησιν ἐπὶ	τὴν	ἀστειοτέραν καὶ αὐτῷ πρέπουσαν κοινωνίαν.
[2, 28]	πρώτην, ἔπειτα τελείως. Δηλοῖ δὲ	τὴν	ἀτελῆ μέθεξιν, ὡς προείπομεν, ἡ
[2, 39]	γε Ζήνων ἑώρα μὲν εἰς	τὴν	αὐτὴν ἑστίαν καὶ πηγὴν τῶν
[2, 27]	γὰρ ἐγγὺς δαιμόνων, καὶ πάντες	τὴν	αὐτὴν τάξιν συμπληροῦσι καὶ σώζουσι
[2, 35]	διὰ τούτων ὁ φιλόσοφος ὅτι	τὴν	αὐτὴν ψυχὴν διαφόρους ἀνελίττειν βίους
[2, 39]	μονάδων, καὶ τὸ πλῆθος ἔχει	τὴν	αὑτῷ πρέπουσαν ἕνωσιν· πάντα γὰρ
[2, 39]	τεκμήρια νοερὰ μὲν ἦν κατὰ	τὴν	αὑτῶν ἰδιότητα, ὁλόκληρα δὲ καὶ
[2, 42]	τελείαν μὲν ἔχει παρ´ ἑαυτοῦ	τὴν	βοήθειαν ὁ λόγος ἐκ τῆς
[2, 38]	τὰ πολλὰ τοῦ ἑνὸς χωρίς·	τὴν	γὰρ διὰ τῶν ἀποφάσεων ἀτραπὸν
[2, 39]	ὡδὶ δὲ σελήνην, ὡδὶ δὲ	τὴν	γῆν, οἰήσεταί που πάντως, εἰ
[2, 25]	Ἀδείμαντος, ἰδὼν αὐτὸν ἀκριβῆ περὶ	τὴν	γνῶσιν ἣν εἶχε, προσέθηκεν εὐθὺς
[2, 24]	χρόνῳ τῆς ἐκ πολλοῦ πρὸς	τὴν	γνῶσιν παρασκευῆς. Εἰ δὲ καὶ
[2, 42]	τὴν προαίρεσιν ὁμοῦ καὶ κατὰ	τὴν	γνῶσιν τῆς ἁμαρτίας γιγνομένης. Ἀλλ´
[2, 21]	τοῦ Πλάτωνος, πρῶτον μὲν ὅτι	τὴν	γοργότητα τῶν ἰδεῶν ἐξελέξατο, καὶ
[2, 45]	(λόγον, ἐμὲ πρὸς αὐτὸ ποιεῖσθαι	τὴν	γραφήν; φιλότιμον γὰρ ἀτεχνῶς τὸ
[2, 27]	συμπληροῦσι καὶ σώζουσι μίαν ἰδιότητα	τὴν	δαιμονίαν μετὰ τῆς αὐτῆς πρεπούσης
[2, 22]	Γλαύκων καὶ ὁ Ἀδείμαντος κατὰ	τὴν	δαιμονίαν τάξιν εἰς τρία διῃρημένην·
[2, 37]	πάντων τῶν Ζήνωνος λόγων συλλογιζόμεθα,	τὴν	δὲ ἀκριβεστέραν τοῦ πρώτου λόγου
[2, 37]	ὑπόθεσιν ἔχεις εὐθὺς ἐν ἀρχῇ,	τὴν	δὲ δευτέραν μετὰ τὴν συγκατάθεσιν
[2, 42]	τὴν ἐκείνου ποίησιν λόγον" ἐκάλεσε,	τὴν	δὲ ἑαυτοῦ διδασκαλίαν γράμματα" ἔστι
[2, 39]	ἑνάδα διττὴν, τὴν μὲν συντεταγμένην,	τὴν	δὲ ἐξῃρημένην. Ἴδε γὰρ αὐτὸ
[2, 37]	ἐν τῷ τοῦτο δὲ ἀδύνατον"	τὴν	δὲ ἐπιφορὰν ἐν τῷ ἀδύνατον
[2, 44]	μὲν οὖν καὶ ταῦτα ἀφερμηνευτέον·	τὴν	δὲ νεότητα" καὶ (τὴν φιλονεικίαν"
[2, 37]	μετὰ τὴν συγκατάθεσιν τὴν Ζήνωνος,	τὴν	δὲ πρόσληψιν ἐν τῷ τοῦτο
[2, 28]	ὡς προείπομεν, ἡ πρώτη ἐπιδημία"	τὴν	δὲ τελείαν ἡ ἀνανέωσις ἐκείνης
[2, 39]	ἡ ζωὴ μία οὖσα παρέχεται,	τὴν	δὲ τῶν δογμάτων κοινὴν αἵρεσιν
[2, 39]	Παρμενίδειον θέσιν οὐδὲ ἀντιβλέπειν εἶχε·	τὴν	δὲ τῶν πολλῶν δόξαν διήλεγχε
[2, 24]	ἀνεφάνη κάλλος· οὐ γὰρ εἶπε	τὴν	δέησιν εὐθὺς ὁ Κέφαλος ἣν
[2, 23]	Ἀδείμαντος ἀπεικονιζόμενος, λέγοις ἂν" ἔφη,	τὴν	δέησιν" πάντα ποιήσειν ὅσα δυνατός
[2, 23]	δεησόμενος ὑμῶν. {Λέγοις ἂν, ἔφη,	τὴν	δέησιν. Τοιαύτας εἶναι δεῖ καὶ
[2, 31]	οὗτος, γέρων δὲ ὁ καὶ	τὴν	δεκάδα ταύτην παρελθὼν, καὶ ὅτι
[2, 44]	τῶν ἀνδρῶν; ἢ νεότητα μὲν,	τὴν	δευτέραν ἕξιν καὶ τὴν ἀπὸ
[2, 20]	χρώμενον καὶ ὁρμαῖς καὶ ὅλως	τὴν	δευτέραν ζωὴν προσλαβόν· ἱππικὸς γὰρ
[2, 44]	κλοπὴν" τοῦ Ζήνωνος γράμματος καὶ	τὴν	διὰ κλοπῆς ἣν ὁ Πλάτων
[2, 35]	δέ γε Σωκράτης τρίτος συμπληροῖ	τὴν	διὰ πάντων ἀριθμῶν πεφοιτηκυῖαν τριάδα,
[2, 39]	ὁ δὲ κατά τινα δευτέραν	τὴν	διὰ συνθέσεως καὶ λόγων ὁδεύουσαν.
[2, 39]	τῶν ἐνύλων εἰδῶν καὶ πρὸς	τὴν	διαίρεσιν αὐτῶν καὶ τοὺς ὄγκους
[2, 39]	ἐστιν οὐχ ἑώρων, ἀλλ´ εἰς	τὴν	διάκρισιν αὐτῶν καὶ τὸ πλῆθος
[2, 35]	μόνον ἑαυτὸν εἰς τὴν ἀπόκρισιν	τὴν	διαλεκτικήν. Τίνος οὖν ἔνδειξιν ἔχει
[2, 38]	οὐ χρὴ τοῦτο ποιεῖν πρὶν	τὴν	διάνοιαν αὐτῶν τὴν ἀληθεστάτην ἐκμάθωμεν,
[2, 21]	τὸν λόγον καὶ ταχέως ἀπαρτίζοντι	τὴν	διάνοιαν, συντομίας τε ἐπεμελήθη καὶ
[2, 41]	ἡ ἑνὰς, περὶ ἧς ποιεῖται	τὴν	διδασκαλίαν, δευτέρα τῆς ἐξῃρημένης ἐστίν.
[2, 25]	ὑποδέχονται, ἃ δὲ πρόχειρα περὶ	τὴν	δόσιν ἐστὶν, ὅταν καὶ ταῦτα
[2, 39]	τὸν λόγον τοῦ Σωκράτους ἀπεσκοράκισαν,	τὴν	δυάδα παραφέροντες ὡς καὶ οὐ
[2, 44]	τὴν ἐπισεσυρμένην καὶ μοχθηρὰν, ἀλλὰ	τὴν	δυνάμει χρωμένην ἀκαταμαχήτῳ καὶ δι´
[2, 40]	Παρμενίδειον ἀναδεδράμηκεν· ὁ δὲ Ζήνων	τὴν	ἑαυτοῦ μεσότητα τηρῶν, σέβει μὲν
[2, 37]	ὁ Σωκράτης, ἀναπλῶν ἑαυτὸν καὶ	τὴν	ἑαυτοῦ νόησιν τῷ Ζήνωνι καὶ
[2, 28]	τὰ ἑαυτῶν κοσμεῖν· οὕτω τοίνυν	τὴν	ἑαυτῶν διακοσμήσαντες τάξιν, μετέχονται καὶ
[2, 27]	ἀπὸ αἰσθήσεως ἐπὶ νόησιν ἐγείρουσι	τὴν	ἑαυτῶν διάνοιαν. Αὗται δὴ οὖν
[2, 20]	τούτοις ὡς ἐν εἰκόσι γυμνάζειν	τὴν	ἑαυτῶν διάνοιαν· ἐπεὶ καὶ τὸ
[2, 35]	αὐταὶ γίγνονται τῶν γηγενῶν, καὶ	τὴν	ἑαυτῶν ζωὴν ὑποτάττουσι τοῖς πικροτάτοις
[2, 22]	αὐτῶν· ἀνεγείρουσι γὰρ αὐτὰς εἰς	τὴν	ἑαυτῶν μετουσίαν, καὶ χορηγοῦσιν ἀφθόνως
[2, 27]	τοῦ θεοῦ διὰ τὴν μεσότητα	τὴν	ἑαυτῶν οἱ δαίμονες· τὸ γὰρ
[2, 39]	δι´ ἣν καὶ ταῦτα κατὰ	τὴν	ἑαυτῶν τάξιν καὶ ἔστι καὶ
[2, 39]	ἐκ τοῦ ἀμεθέκτου πάντως ἔχει	τὴν	εἰς τὸ εἶναι πάροδον· τοῦτο
[2, 30]	Ἔχει δὲ οὐκ ὀλίγην καὶ	τὴν	εἰς τοὺς ἄνδρας εὐφημίαν ὁ
[2, 35]	οὗτος ἅμα τῷ Πυθοδώρῳ πεποίηται	τὴν	εἴσοδον, ἀποπίπτουσι δὲ τῆς δυνάμεως
[2, 39]	μὲν αἰτίας λέγων, πρωτίστην δὲ	τὴν	ἐκ τῶν ἑπομένων ἀντικειμένων ὄντων
[2, 42]	καθόσον ἐκ τούτων ποδηγούμεθα πρὸς	τὴν	ἐκείνου διάγνωσιν· ὡς ἂν εἰ
[2, 42]	οὐκ ἀπεπλήρωσε; Πρῶτον μὲν γὰρ	τὴν	ἐκείνου ποίησιν λόγον" ἐκάλεσε, τὴν
[2, 45]	ὡς ἓν ἐκφαίνεται αὐτοῖς κατὰ	τὴν	ἐκείνων ἀγαθοειδῆ βούλησιν καὶ ἡ
[2, 27]	δαίμοσιν, ἀλλ´ ὁμωνύμως τούτοις κατὰ	τὴν	ἐκείνων μετουσίαν. Ὡς γὰρ ὁ
[2, 43]	πρώτων ἐκφαίνουσι τοῖς μετὰ ταύτας	τὴν	ἐκείνων μοναδικὴν καὶ ἑνοειδῆ καὶ
[2, 46]	Ἰταλίᾳ, δηλαδὴ νῦν πρῶτον εἰς	τὴν	Ἑλλάδα κεκόμισται. Ταῦτα δὲ ὅπως
[2, 45]	αὐτῶν καὶ τὴν ὑπεροχὴν καὶ	τὴν	ἔλλειψιν ἐθεώρησε. Πρὸς δὲ τὰ
[2, 41]	φησὶ, συμβαίνει δὲ τοῖς περὶ	τὴν	ἐμὴν ὑπόθεσιν διατρίβουσιν ἀναφαίνεσθαι κἀκείνην
[2, 30]	διάλογον ἐκμαθὼν ἀποστοματίζειν δυνατὸς εἴη,	τὴν	ἐν αὐτῷ κεκρυμμένην διάνοιαν ἀγνοῶν.
[2, 36]	ἀναγωγῆς ἡ τάξις. Πρῶτον μὲν	τὴν	ἐν τοῖς γράμμασι θεωρεῖ τοῦ
[2, 38]	ἐμποδίων ἔτι χωριζόμενον, οὐδὲ τελέαν	τὴν	ἐν τῷ ἑνὶ μονὴν τὸ
[2, 20]	Γλαύκωνα καὶ τὸν Ἀδείμαντον ἔντευξις,	τὴν	ἐν τῷ ἡνωμένῳ πλήθει τῆς
[2, 39]	ὁ δὲ εἷς ὢν πρὸς	τὴν	ἑνάδα τῶν ὄντων ᾠκείωτο. Ζήνων
[2, 25]	ψυχαὶ δι´ εὐφυΐαν ἢ διὰ	τὴν	ἐνέργειαν τῶν πρώτων εἰκόνων ἐννοίας
[2, 39]	τὰς διαιρέσεις, ἀναπλῶν καὶ ἀναπτύσσων	τὴν	ἑνοειδῆ καὶ συνῃρημένην τοῦ καθηγεμόνος
[2, 39]	ἀλλὰ καὶ ὅτι πρὸ πάντων	τὴν	ἕνωσιν αὐτῶν ἐθέλει θεωρεῖν· οὕτω
[2, 39]	τοῦ ἑνὸς ὁρῶντες, διέσυρον πρεσβεύοντα	τὴν	ἕνωσιν αὐτῶν· πολλοὶ γὰρ ἕκαστος
[2, 45]	μὲν αὐτῶν τὴν ὁμοιότητα καὶ	τὴν	ἕνωσιν· γίγνεται γὰρ αὐτοῖς ὥσπερ
[2, 39]	μόνῳ τῷ νῷ χρώμενος αὐτὴν	τὴν	ἕνωσιν ἐθεᾶτο τοῦ ὄντος, τῇ
[2, 39]	τὰ ὄντα καὶ περὶ ὃ	τὴν	ἕνωσιν ἔλαχε. Καὶ γὰρ ὥσπερ
[2, 39]	ὃ τὸ τῶν νοητῶν πλῆθος	τὴν	ἕνωσιν ἔχει. Πολλοῦ ἄρα δεῖ
[2, 38]	πάλιν ἀνακαλεῖται τὸ πλῆθος εἰς	τὴν	ἕνωσιν, καὶ ἔστιν ἐν τῷ
[2, 39]	οἱ ἄνδρες εἰκόνες, καὶ ταύτην	τὴν	ἕνωσιν κεκρυμμένην οὖσαν ἐκεῖ καὶ
[2, 39]	ὄντος ἐστί. Καὶ πρὸς ταύτην	τὴν	ἕνωσιν πάντων τῶν ὄντων ὁ
[2, 39]	πότερον. Πῶς οὖν αὐτῶν ὁρᾷ	τὴν	ἕνωσιν; πρῶτον μὲν ἐκ τῆς
[2, 38]	καὶ κατὰ νοῦν αὐτῷ πεποίηται	τὴν	ἐξήγησιν, ἅμα καὶ κανόνα παραδοὺς
[2, 39]	λεγόμενον. Ἐχέτω μὲν γὰρ καὶ	τὴν	ἐξῃρημένην αἰτίαν τῆς ἑνώσεως τὸ
[2, 39]	μονάδα ταύτην τοῦ ὄντος ὁρῶν	τὴν	ἐξῃρημένην τοῦ τῶν ὄντων πλήθους
[2, 43]	δὲ ἀπὸ τούτου παρέχεται πρὸς	τὴν	ἐπ´ αὐτὸ τὸ ἐξῃρημένον μετάστασιν.
[2, 22]	δαιμονίαις τάξεσι ζωτικῶς ἤδη ποιοῦνται	τὴν	ἐπὶ τὰς ὑψηλοτέρας τάξεις μετάβασιν.
[2, 41]	ἓν ὂν, προσεχῶς δὲ διαπράττεται	τὴν	ἐπὶ τὸ συντεταγμένον τοῖς πολλοῖς
[2, 44]	δὲ, οὐ τὴν ἐριστικὴν, οὐδὲ	τὴν	ἐπισεσυρμένην καὶ μοχθηρὰν, ἀλλὰ τὴν
[2, 37]	τῷ Ζήνωνι καὶ προκαλούμενος αὐτοῦ	τὴν	ἐπιστήμην· καὶ γὰρ ἐκεῖ τὰ
[2, 34]	δὲ τούτους, ὡς προσκαλεσόμενος αὐτῶν	τὴν	ἐπιστήμην καὶ τὸν νοῦν· οὕτως
[2, 34]	δαιμόνων. Ὁ γὰρ νοῦς πανταχοῦ	τὴν	ἐπιστρεπτικὴν τάξιν λαχὼν ἀνάγει καὶ
[2, 35]	ὢν, καὶ τὸν ἐλαχίστην ἔχοντα	τὴν	ἐπιτηδειότητα τῶν (συλλεγέντων ὠφέλησε· δηλοῖ
[2, 27]	τῇ τάξει τῶν δαιμόνων, διότι	τὴν	ἐπωνυμίαν ἔσχεν ἡ Μελίτη, καθά
[2, 27]	τοῦ ἑαυτοῦ πάππου ταύτην ἔλαχε	τὴν	ἐπωνυμίαν, οὕτω δὴ καὶ ἐκεῖνοι
[2, 44]	χρόνον δευτέρῳ· φιλονεικίαν δὲ, οὐ	τὴν	ἐριστικὴν, οὐδὲ τὴν ἐπισεσυρμένην καὶ
[2, 40]	ἀγάμενος μὲν τὴν ἀγχίνοιαν καὶ	τὴν	εὐφυΐαν τοῦ Σωκράτους καὶ κινῶν
[2, 37]	δὲ δευτέραν μετὰ τὴν συγκατάθεσιν	τὴν	Ζήνωνος, τὴν δὲ πρόσληψιν ἐν
[2, 38]	καὶ σφόδρα οἰκείως ἔχον πρὸς	τὴν	Ζήνωνος ὑπόθεσιν. Παρμενίδης μὲν γὰρ
[2, 38]	οἰκεῖον· οὔπω γὰρ ἤρεμον ἔχει	τὴν	ζωὴν τὸ τῶν ἐμποδίων ἔτι
[2, 31]	καὶ ὅτι τὸ πρόσωπον κατὰ	τὴν	ζωὴν χαρίεις. Κάτεισι γάρ τις
[2, 30]	καὶ πᾶσαι τάξεις ἑνίζονται περὶ	τὴν	θείαν αἰτίαν, καὶ τοῦτο ἐνδείκνυται
[2, 29]	ἀντιλαμβανομέναις αὐτῶν ἀναπλοῦσι καὶ ἐκφαίνουσι	τὴν	θείαν ἀλήθειαν· καὶ τοῦτό ἐστιν
[2, 29]	κοινωνίας· συνεθισμοῦ γὰρ δέονται πρὸς	τὴν	θείαν αὐγὴν, ᾗ καὶ οἱ
[2, 39]	πολλῶν ὄμματα καρτερεῖν ἀφορῶντα πρὸς	τὴν	θείαν ἕνωσιν οὐ πέφυκεν· ἐπεὶ
[2, 22]	τὸν δυνατώτερον πρότερον ἐπιτρέχειν εἰς	τὴν	θεραπείαν τῶν γνωρίμων, καὶ ὅτι
[2, 39]	τοῖς ὑποκειμένοις ἑκάστου γεγονὸς καὶ	τὴν	ἰδίαν οὐσίαν ταῖς τῶν μετεχόντων
[2, 20]	καὶ Γλαύκωνι. Οἱ μὲν περὶ	τὴν	Ἰταλίαν, ὡς πολλάκις εἴπομεν, φιλόσοφοι
[2, 20]	ἐφαπτόμενοι φιλοσοφίας· οἱ δὲ περὶ	τὴν	Ἰωνίαν τῆς μὲν περὶ τὰ
[2, 28]	Ἔχει τοίνυν προσφόρως πρὸς μὲν	τὴν	καθαρότητα τὸ σχῆμα, πρὸς δὲ
[2, 28]	τέλος ποιούμενοι τῆς ἑαυτῶν ζωῆς	τὴν	καθαρωτάτην φιλίαν· καὶ ὅτι δεῖ
[2, 27]	τὸν ἀδελφὸν πορείας, καὶ δείκνυσι	τὴν	καταγωγὴν, καὶ συνάπτει τοὺς (ἄνδρας
[2, 20]	Πλάτων, ἀμφοτέρων μετασχόντες, τελειοῦσι μὲν	τὴν	καταδεεστέραν φιλοσοφίαν, ἐκφαίνουσι (δὲ τὴν
[2, 44]	τί ἀνάλογον ἐν ἐκείνοις, οἷον	τὴν	κλοπὴν" τοῦ Ζήνωνος γράμματος καὶ
[2, 39]	λόγους· καὶ εἰκότως ἀπ´ ἀμφοτέρων	τὴν	κοινωνίαν αὐτῶν κατεδήσατο. Καὶ γὰρ
[2, 29]	μὲν δέησις" τῶν Κλαζομενίων ἐμφανίζει	τὴν	λιπαρὰν τῶν ψυχῶν ἀντοχὴν τῶν
[2, 27]	οὐ γὰρ μόνον οἱ λόγοι	τὴν	λογικὴν εἶχον μέθοδον, οὓς τὸν
[2, 20]	παρὰ θεῶν δίδοσθαι τῷ ἐρωτικῷ	τὴν	μανίαν τὴν περὶ τὰ παιδικά·
[2, 37]	Καὶ εἰ βούλει θεωρεῖν ἕκαστα,	τὴν	μὲν πρώτην ὑπόθεσιν ἔχεις εὐθὺς
[2, 39]	ὅμως πλῆθος ἔχειν ἑνάδα διττὴν,	τὴν	μὲν συντεταγμένην, τὴν δὲ ἐξῃρημένην.
[2, 39]	κατιδεῖν, ὅπως ἡ ἀμέριστος οὐσία	τὴν	μεριστὴν ὑφίστησι καὶ πῶς ἐκ
[2, 39]	πολλοὺς ἀφιστάνον τοῦ Παρμενίδου, τὸ	τὴν	μεσότητα ταύτην μὴ συνορᾷν, λέγω
[2, 27]	τὴν τάξιν τοῦ θεοῦ διὰ	τὴν	μεσότητα τὴν ἑαυτῶν οἱ δαίμονες·
[2, 41]	τῶν κοινῶν αἰτίας, ὥστε συμβαίνει	τὴν	μετάβασιν ἀπὸ τούτων ῥᾳδίαν γίγνεσθαι
[2, 44]	καὶ λογισμοῦ καὶ κρίσεως ποιητέον	τὴν	μετάδοσιν, ἵνα μὴ δημώδεσιν ἀκοαῖς
[2, 23]	τὰς ἀναχθησομένας ψυχὰς ἑτοίμους πρὸς	τὴν	μετουσίαν τῶν θείων ἐν ταῖς
[2, 20]	φύσιν προσηκόντων ἀλλήλοις ὁδεύουσιν ἐπὶ	τὴν	μετουσίαν τῶν τελειοτέρων, καὶ ὅτι
[2, 39]	δὲ καὶ πᾶς μερικὸς νοῦς	τὴν	μίαν ἕνωσιν θεώμενος τοῦ μεθεκτοῦ
[2, 29]	τὴν Ἀντιφῶντος ἀποβλέπει δύναμιν καὶ	τὴν	μνήμην τῶν λόγων, ὁ δὲ
[2, 20]	τοῦτο τὸ διῃρημένον συνάπτεται πρὸς	τὴν	μονάδα διὰ τοῦ ἡνωμένου πλήθους
[2, 20]	ἡ διὰ τῆς δυάδος ἐπὶ	τὴν	μονάδα περιαγωγή· δεύτερον δὲ διὰ
[2, 38]	πρὸς τὴν ὑποστατικὴν τῶν ὅλων	τὴν	μονάδα· τὰ δὲ αὐτὰ καὶ
[2, 39]	Παρμενίδης, ὡς ἔφην πολλάκις ἤδη,	τὴν	μονάδα ταύτην τοῦ ὄντος ὁρῶν
[2, 39]	πρὸ τῶν ὄντων ἁπάντων εἶναι	τὴν	μονάδα τοῦ ὄντος, δι´ ἣν
[2, 38]	ἑαυτὸν ἐν τῷ ἑνὶ καὶ	τὴν	μονάδα τῶν ὄντων ἁπάντων θεώμενος
[2, 20]	διὰ τῆς θείας δυνάμεως ἐπὶ	τὴν	μονάδα χωροῦσι τοῦ παντὸς πληθοῦς.
[2, 35]	μετουσίαν. Οὕτω καὶ οἱ θεολόγοι	τὴν	νοερὰν ζωὴν Κρονίαν προσειρήκασιν, ἀλλ´
[2, 39]	μέσα; παρὰ τούτων γὰρ ἔχει	τὴν	νοητικὴν τῶν πρώτων δύναμιν. Καὶ
[2, 35]	τοιαύτης μακαριότητος· οὐδὲν γὰρ θαυμαστὸν	τὴν	νῦν ἐνθεαστικῶς διακειμένην αὖθις ἑλέσθαι
[2, 35]	τὸ νοητὸν αὐτὸ συνενίζεται καὶ	τὴν	οἰκείαν ὕπαρξιν. Ὁ δὲ Πυθόδωρος
[2, 27]	ἣν ὁ Παρμενίδης ἰδὼν ἐπὶ	τὴν	ὅλην αὐτὸν κινεῖ διαλεκτικήν. Οὐκ
[2, 37]	καὶ γὰρ ἐκεῖ τὰ καταδεέστερα	τὴν	ὅλην ἑαυτῶν ἐνέργειαν ἐξάπτει τῶν
[2, 36]	δοκούντων ἐλέγχων ἡ κοινωνία προλαμβανομένη	τὴν	ὅλην συνουσίαν ἐμμελῆ καταστήσηται. Πολλῶν
[2, 39]	εἰς ταύτην συνέτεινον) καὶ πρὸς	τὴν	ὅλην τοῦ διαλόγου πρόθεσιν· ἡ
[2, 30]	δὲ αὖ μνήμη συντελεῖ πρὸς	τὴν	ὅλην τοῦ διαλόγου πρόθεσιν· ὡς
[2, 39]	γὰρ ἀπὸ τῆς ζωῆς ἄρχεσθαι	τὴν	ὁμοιότητα καὶ τελευτᾷν εἰς τοὺς
[2, 45]	δὲ τρίτα θεωρεῖ μὲν αὐτῶν	τὴν	ὁμοιότητα καὶ τὴν ἕνωσιν· γίγνεται
[2, 40]	μεταθεῖς τε" οἰκεῖόν ἐστι πρὸς	τὴν	ὀξύτητα τοῦ νοοῦντος καὶ πρὸς
[2, 44]	ἡ λανθάνουσα τοῦ ἀλλοτρίου μετάληψις)	τὴν	οὖν ἀφανῆ καὶ λεληθυῖαν τῶν
[2, 39]	μὲν Παρμενίδην καλὸν καὶ ἀγαθὸν	τὴν	ὄψιν" ἐλέγομεν, τὸν δὲ Ζήνωνα
[2, 31]	πολιὸν, καλὸν δὲ καὶ ἀγαθὸν	τὴν	ὄψιν, περὶ ἔτη μάλιστα πέντε
[2, 31]	κρείττονος. Καλὴ δὲ καὶ ἀγαθὴ	τὴν	ὄψιν" ὡς τὸ ὄμμα αὐτῆς
[2, 35]	νοημάτων, μιμούμενος τὴν τάξιν ἐκείνην	τὴν	πάντα διακοσμήσασαν τά τε πρῶτα
[2, 44]	τῶν θείων νοημάτων προϊσταμένην, καὶ	τὴν	πάντα καταστέλλουσαν τὰ κάτωθεν ἀναφυόμενα
[2, 37]	ἀνάγκη ἄρα μίαν ἀπλήθυντον εἶναι	τὴν	πάντων ἀρχήν. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν
[2, 31]	ἀνατείνουσα κάλλος καὶ τὴν ἀγαθότητα	τὴν	πάντων ὑποστατικὴν καὶ ἧς μετέχοντα
[2, 39]	αἰτίας. Οὐκοῦν οἱ μὲν πολλοὶ	τὴν	Παρμενίδειον ἀποδιδράσκοντες δόξαν ἐπὶ τὴν
[2, 39]	ὄντων ᾠκείωτο. Ζήνων δὲ πρὸς	τὴν	Παρμενίδειον θέσιν οὐδὲ ἀντιβλέπειν εἶχε·
[2, 40]	ἑαυτοῦ μεσότητα τηρῶν, σέβει μὲν	τὴν	Παρμενίδειον θέσιν, τελειοῖ δὲ τὴν
[2, 20]	δίδοσθαι τῷ ἐρωτικῷ τὴν μανίαν	τὴν	περὶ τὰ παιδικά· καὶ κατάγων
[2, 23]	ἀντεχομένας καὶ μὴ πάρεργον ποιουμένας	τὴν	περὶ τὸ θεῖον διατριβὴν, (ἀλλ´
[2, 35]	τῶν παρόντων εἰς τὴν συνουσίαν	τὴν	περὶ τῶν θείων, ἵν´, ὡς
[2, 30]	τὸ πλῆθος καὶ συντάττεται περὶ	τὴν	πολιοῦχον θεόν· τοῦτο δὲ ἦν
[2, 26]	πάλιν ὅπως τοῖς προσώποις αὐτὸς	τὴν	πρέπουσαν τάξιν ἀποδέδωκε· τὸν μὲν
[2, 42]	πολλαπλασίασίς ἐστιν ἀδυναμίας, καὶ κατὰ	τὴν	προαίρεσιν ὁμοῦ καὶ κατὰ τὴν
[2, 39]	αὐτῶν καὶ τοὺς ὄγκους καὶ	τὴν	πρὸς ἄλληλα μάχην, οἰηθείη ἂν
[2, 20]	ἀνεγείρεσθαι τοῦ σώματος καὶ φεύγειν	τὴν	πρὸς αὐτὸ κοινωνίαν (οἶκος γὰρ
[2, 38]	πάνυ μοι δοκεῖ καὶ ταῦτα	τὴν	πρὸς τὰ θεῖα σώζειν ἀναλογίαν·
[2, 33]	αὐτοῖς, ἔχοι ἂν καὶ ταῦτα	τὴν	πρὸς τὰ πράγματα οὐκ ὀλίγην
[2, 24]	Πλάτωνος ἐπιστήμην οὕτω διὰ πάντων	τὴν	πρὸς τὰ πράγματα φυλάττουσαν ὁμοιότητα·
[2, 20]	τούτων πρὸς τὸν Ἀντιφῶντα συνουσία,	τὴν	πρὸς τὸ ἓν αὐτῶν ἀναγωγὴν,
[2, 39]	συνάψας ἑαυτὸν τῇ ζωῇ κἀκείνης	τὴν	πρὸς τὸ ὂν ἕνωσιν ὁρῶν
[2, 44]	τῶν οἰκείων θησαυρῶν μετὰ κρίσεως	τὴν	πρὸς τοὺς ἄλλους ποεῖσθαι κοινωνίαν
[2, 39]	καὶ τὴν ὑπόστασιν ἔχει καὶ	τὴν	προσηγορίαν, οὔτε συνωνύμως, οὔτε εἰκῆ
[2, 27]	ἀναδιδάσκει τοὺς Κλαζομενίους, τὰ δὲ	τὴν	προϋπάρχουσαν ἐν αὐτοῖς γνῶσιν βεβαιοτέραν
[2, 37]	τούτων ὁρμηθέντες σύντομον εὕρωμεν ἐπὶ	τὴν	πρώτην ἀρχὴν ὁδόν. Ἀνάγκη τοίνυν
[2, 39]	ἀναίρεσιν, καὶ ὁ μὲν κατὰ	τὴν	πρώτην διαλεκτικὴν τὴν ταῖς ἁπλαῖς
[2, 29]	Πολιτικῷ ξένος, ἑταῖρος τούτων ὑπάρχων,	τὴν	πρώτην δύσληπτον καὶ παγχάλεπον εἶναι
[2, 28]	μετέχονται ὑπὸ τούτων ἀτελῶς, ὥσπερ	τὴν	πρώτην, ἔπειτα τελείως. Δηλοῖ δὲ
[2, 36]	τοὺς βασανίζειν ἐπιχειροῦντας ἀπεχθάνονται, καὶ	τὴν	πρώτην τοῦ συρφετοῦ ἀπαντήσαντος οὐ
[2, 36]	Σωκράτης ἀξιοῖ τοῦ πρώτου λόγου	τὴν	πρώτην ὑπόθεσιν ἀκοῦσαι, δηλαδὴ ταύτην,
[2, 37]	λόγον τὸν πρὸς τὴν ὑπόθεσιν,	τὴν	πρώτην ὑπόθεσιν ἀκριβῶς κατανοήσας καὶ
[2, 36]	Σωκράτη ἀκούσαντα πάλιν τε κελεῦσαι	τὴν	πρώτην ὑπόθεσιν τοῦ πρώτου λόγου
[2, 36]	οὖν ὁ Σωκράτης ἀκοῦσαι πάλιν	τὴν	πρώτην ὑπόθεσιν τῶν τριῶν, καὶ
[2, 39]	φιλίας οἰκειότητα πολλὴν πρός τε	τὴν	Πυθαγόρειον ζωὴν (τέλος γὰρ ἐποιοῦντο
[2, 37]	τοσούτων εἰς ἐξέτασιν προκειμένων εἰς	τὴν	Στωϊκὴν τερθρείαν ἀπάγοι τὸν λόγον,
[2, 28]	(καὶ ἀκούσαντες" ὡς εἴωθεν, ἡδύνων	τὴν	συγγραφὴν ἤ τι ἄλλο προσθεὶς,
[2, 37]	ἀρχῇ, τὴν δὲ δευτέραν μετὰ	τὴν	συγκατάθεσιν τὴν Ζήνωνος, τὴν δὲ
[2, 28]	εἰδῶν τοῖς πρὸς ἃ ποιοῦνται	τὴν	συναφήν. ~(Καὶ δεομένων ἡμῶν διελθεῖν
[2, 35]	νεώτατον ἐκλέξεται τῶν παρόντων εἰς	τὴν	συνουσίαν τὴν περὶ τῶν θείων,
[2, 40]	τὴν Παρμενίδειον θέσιν, τελειοῖ δὲ	τὴν	Σωκράτους δόξαν· δηλοῖ οὖν ταῦτα
[2, 39]	μὲν κατὰ τὴν πρώτην διαλεκτικὴν	τὴν	ταῖς ἁπλαῖς ἐπιβολαῖς τὰ ὄντα
[2, 44]	γίγνεται ταὐτὸν, καὶ τὸ κατὰ	τὴν	τάξιν δεύτερον τῷ κατὰ χρόνον
[2, 35]	τῶν ἑαυτοῦ θείων νοημάτων, μιμούμενος	τὴν	τάξιν ἐκείνην τὴν πάντα διακοσμήσασαν
[2, 22]	μεταδίδωσιν αὐτοῖς φιλοφροσύνης, μιμούμενος ἐκείνην	τὴν	τάξιν ἣ δύναμιν χορηγεῖ ταῖς
[2, 39]	ὡς ἕτερόν τι λέγων> Πάλιν	τὴν	τάξιν τῆς ἀνόδου καταθεατέον, πῶς
[2, 27]	τις ποιητής. Οἰκεῖοι δὲ πρὸς	τὴν	τάξιν τοῦ θεοῦ διὰ τὴν
[2, 30]	Ἡγοῦμαι δὲ ἔγωγε μήτ´ ἂν	τὴν	τάξιν τῶν πραγμάτων μήτ´ ἂν
[2, 39]	αὐτὰ λέγοντα" κατιδεῖν δὲ αὐτὸς	τὴν	ταυτότητα τῶν λόγων· καὶ ἴσως
[2, 22]	τὸ προκλητικὸν τῶν ἀτελῶν εἰς	τὴν	τελείωσιν (πᾶσα γὰρ χρεία πάντως
[2, 20]	ἀμφοτέρων ἀγαθὰ συλλαβόντες εἰς μίαν	τὴν	τελεωτάτην ἀλήθειαν, τοῦτό μοι δοκεῖ
[2, 34]	ὡς γὰρ ὁ πέπλος περιεῖχε	τὴν	τῆς Ἀθηνᾶς νίκην, ἐν ᾗ
[2, 20]	δεῖ καὶ ὡς δεῖ πρὸς	τὴν	τῆς αὐτῶν σωτηρίας ἀντίληψιν· καὶ
[2, 25]	εἶχε, ταύτην δὲ προσθεὶς ἐπανήρετο	τὴν	τῆς ἐρωτήσεως αἰτίαν· δεῖ γὰρ
[2, 29]	ἀκροατὰς, μήποτε οὐκ ἀρκοῦσι πρὸς	τὴν	τῆς θεωρίας ταύτης ὑποδοχήν· ἄνδρες
[2, 40]	ὀξύτητα τοῦ νοοῦντος καὶ πρὸς	τὴν	τῆς μεθόδου εὕρεσιν. Ἐκ δὲ
[2, 28]	εἶπεν, ἐπειδὴ δὲ ἀπηλλάγη" ἐμφήνας	τὴν	τῆς τοιαύτης συνουσίας ἀσμενεστάτην ἐπιφοίτησιν
[2, 36]	καὶ τρίτον ἐπ´ αὐτὴν ἀνατρέχει	τὴν	τῆς ψυχῆς ἐπιστήμην. Μετὰ τὰ
[2, 39]	ὄντων· ὁ δὲ Ζήνων ἐλέγχων	τὴν	τοιαύτην ἀλόγιστον οὖσαν φορὰν ἀναπέμπει
[2, 39]	ἵππος καὶ ἄνθρωπος. Κατὰ γὰρ	τὴν	τοιαύτην διαλεκτικὴν συνθέσει λόγων χρωμένην
[2, 35]	καὶ μὴ κατ´ οὐσίαν, ἔχουσαι	τὴν	τοιαύτην ζωὴν ἀφίστανταί ποτε τῆς
[2, 39]	προκειμένου θέσιν, ὁ δὲ κατὰ	τὴν	τοῦ ἀντικειμένου ἀναίρεσιν, καὶ ὁ
[2, 20]	ἐν τῇ Πολιτείᾳ Σωκράτης, ἀεὶ	τὴν	τοῦ Γλαύκωνος φύσιν τεθαυμακέναι λέγων·
[2, 39]	πρὸ πάντων ὂν δέδωκε πᾶσι	τὴν	τοῦ εἶναι μετουσίαν· τρίτης δὲ
[2, 39]	τὸ πανταχοῦ (πλῆθος ἀνατρέπειν διὰ	τὴν	τοῦ ἑνὸς ὄντος θέσιν, ὅς
[2, 39]	παρὸν εἰς νοῦν βαλέσθαι διὰ	τὴν	τοῦ Ζήνωνος δόξαν ἀναγκαῖον. Ὁ
[2, 32]	ἔχει τὸ πλῆθος ἑνίζεσθαι περὶ	τὴν	τοῦ θείου μετουσίαν. Εἰ δὲ
[2, 40]	ἐννοίας, αὐτὴν μεταδιώκειν καὶ θηρᾷν	τὴν	τοῦ λέγοντος ἀληθεστάτην νόησιν· καὶ
[2, 42]	τῆς δευτέρας ὑποθέσεως; ἀλλ´ εἰς	τὴν	τοῦ λόγου σαφήνειαν ὁδός ἐστι
[2, 24]	δυνάμενοι. Θαυμάζω δὲ ἔτι μᾶλλον	τὴν	τοῦ Πλάτωνος ἐπιστήμην οὕτω διὰ
[2, 39]	λόγοις, καὶ ὁ μὲν κατὰ	τὴν	τοῦ προκειμένου θέσιν, ὁ δὲ
[2, 29]	εἶναι τὴν ἀπόκρισιν λέγει πρὸς	τὴν	τοῦ Σωκράτους ἐρώτησιν· καὶ οὐχ
[2, 22]	ἐν θείοις γένεσι, καὶ κατὰ	τὴν	τούτου μετουσίαν ἐν ταῖς ἔμφροσι
[2, 39]	ἐκκλίνωσι δυσεριστίαν καὶ μὴ παρεκβαίνωσι	τὴν	τῶν δογμάτων ἀλήθειαν. Καὶ διὰ
[2, 39]	ὁ Σωκράτης ἀνάγειν εἴωθεν ἐπὶ	τὴν	τῶν εἰδῶν ὑπόθεσιν, ἀπὸ τῶν
[2, 35]	μετεχόντων, ἣν αὖθις τελειοῖ μετὰ	τὴν	τῶν ἐξηρτημένων αὑτοῦ προσεχῶς, ὥστε
[2, 30]	βασανίζουσιν· ἀλλ´ ἕξει πρώτως μὲν	τὴν	τῶν λεγομένων ἐπιστήμην ὁ Παρμενίδης,
[2, 30]	τῆς πρεπούσης διαθέσεως, τὸν ἀγνοοῦντα	τὴν	τῶν λόγων βαθύτητα καὶ τοὺς
[2, 39]	ἐπὶ τῶν θείων τούτων ἀνδρῶν	τὴν	τῶν νοημάτων ταυτότητα καὶ ἕνωσιν
[2, 35]	τῶν μέσων ἀδυνατοῦντα μετέχειν ἐπὶ	τὴν	τῶν ὄντων ἀναδράμοι κοινωνίαν; Τελειουμένων
[2, 20]	ὡς πολλάκις εἴπομεν, φιλόσοφοι περὶ	τὴν	τῶν ὄντων εἰδῶν θεωρίαν διέτριβον,
[2, 26]	φυσικοῖς λόγοις, ἀλλὰ ἀνατρέχοντας εἰς	τὴν	τῶν ὄντων θεωρίαν δόξῃ μετ´
[2, 39]	προστίθησιν, ὃ καὶ ἀφελὼν ἤλεγχε	τὴν	τῶν πολλῶν ὑπόθεσιν. Καὶ ὁ
[2, 22]	τῇ λέξει· τὰ δὲ εἰς	τὴν	τῶν πραγμάτων ἡμᾶς ἀνάγοντα τῶν
[2, 20]	τὰ δὲ μέσα δέχεται μὲν	τὴν	τῶν πρώτων εἰς αὐτὰ δόσιν,
[2, 39]	τοὺς λόγους οἰκονομίας, ἵνα καὶ	τὴν	τῶν φιλονεικοτέρων ἐκκλίνωσι δυσεριστίαν καὶ
[2, 28]	τις τῶν εἰδῶν ἑωρᾶτο περὶ	τὴν	ὕλην, ἔπειτα ὄγκος καὶ δύναμις
[2, 45]	καὶ τὴν ἀνομοιότητα αὐτῶν καὶ	τὴν	ὑπεροχὴν καὶ τὴν ἔλλειψιν ἐθεώρησε.
[2, 22]	συνάπτονται δὲ διὰ τούτων πρὸς	τὴν	ὑπερτάτην αὐτῶν τάξιν καὶ διὰ
[2, 25]	ἐστὶν, ὅταν καὶ ταῦτα περὶ	τὴν	ὑποδοχὴν ἑαυτὰ παρασκευάσῃ· διὰ γὰρ
[2, 25]	τῶν κρειττόνων καὶ ἐφίεσθαι μετὰ	τὴν	ὑποδοχὴν μειζόνως αὐτῶν ἢ πρότερον.
[2, 29]	μιμούμενος τοὺς Ἐλεάτας σοφοὺς ἐξαίρειν	τὴν	ὑπόθεσιν καὶ πάμπολυ τὸ ἔργον
[2, 37]	τὸν ὅλον λόγον τὸν πρὸς	τὴν	ὑπόθεσιν, τὴν πρώτην ὑπόθεσιν ἀκριβῶς
[2, 39]	τοῖς πρεσβυτέροις, τρόπον ἕτερον μετιέναι	τὴν	ὑπόθεσιν. Ὡς γὰρ ἐν τοῖς
[2, 39]	ἀνήρτηται μονάδα, ἀφ´ ἧς καὶ	τὴν	ὑπόστασιν ἔχει καὶ τὴν προσηγορίαν,
[2, 39]	τὸ ἐν τοῖς πολλοῖς ὂν	τὴν	ὑπόστασιν ἔχει, μετεχόμενον (ὑπ´ αὐτῶν.
[2, 39]	συντεταγμένον ἐκ τοῦ ἐξῃρημένου λαγχάνει	τὴν	ὑπόστασιν· τοῦτο γὰρ ἦν αὐτὸ
[2, 38]	τὸ ἓν καὶ ἀναπέμπει πρὸς	τὴν	ὑποστατικὴν τῶν ὅλων τὴν μονάδα·
[2, 20]	τὴν καταδεεστέραν φιλοσοφίαν, ἐκφαίνουσι (δὲ	τὴν	ὑψηλοτέραν, καὶ τοῦτο καὶ ὁ
[2, 39]	ἐποιοῦντο κἀκεῖνοι τῆς ἑαυτῶν ζωῆς	τὴν	φιλίαν καὶ πάντα εἰς ταύτην
[2, 44]	ἀφερμηνευτέον· τὴν δὲ νεότητα" καὶ	(τὴν	φιλονεικίαν" τίνα ποτὲ ῥητέον, εἴ
[2, 20]	ἐφρόντιζον, ἄνω δὲ καὶ κάτω	τὴν	φύσιν ἐπεσκόπουν καὶ τὰ ἔργα
[2, 27]	ἐπιμελοῦνται τῶν δευτέρων καὶ συνέχουσι	τὴν	φύσιν καὶ προτρέχουσι τῶν θεῶν
[2, 28]	δὲ ταύτης συνάπτονται πρὸς τοὺς	τὴν	φύσιν κινοῦντας, εἴτε δαίμονας, εἴτε
[2, 20]	ἀλλ´ ἔτι καθολικώτερόν πως, οἱ	τὴν	φύσιν ποδηγοῦντες θεοὶ, καὶ τὰς
[2, 29]	τοῖς τι τοιοῦτον αἰτοῦσιν ἐνδείκνυσθαι	τὴν	χαλεπότητα τοῦ πράγματος· τοῦτο γὰρ
[2, 22]	τοῦ Ἀδειμάντου καὶ οὗτός ἐστι	τὴν	χεῖρα ὀρέγων αὐτοῖς· καίτοι καὶ
[2, 38]	δεικνύναι καὶ μετὰ τὸ σῶμα	τὴν	ψυχὴν διαμένουσαν, καὶ πρὸ τοῦ
[2, 39]	καὶ τῆς ἀγαθότητος εἶναι πλήρη	τὴν	ψυχὴν, καὶ τοῦτό ἐστι τὸ
[2, 20]	τοῖς ὅλοις· οὗ κλήρου μετασχοῦσαν	τὴν	ψυχὴν οὐδὲν θαυμαστὸν αὐτῶν γενέσθαι

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 18/03/2010