>Livre, Chap. |
[2, 37] |
ἄλλων
τοῦ
Ζήνωνος
λόγων.
ὡς
|
ἄρα |
ἀδύνατον
εἶναι
τὰ
πολλὰ
ἐρημωθέντα |
[2, 37] |
πολλά
ἐστι
τὰ
ὄντα,
ὡς
|
ἄρα |
δεῖ
αὐτὰ
ὅμοιά
τε
εἶναι |
[2, 39] |
πλῆθος
τὴν
ἕνωσιν
ἔχει.
Πολλοῦ
|
ἄρα |
δεῖ
τὸ
πανταχοῦ
(πλῆθος
ἀνατρέπειν |
[2, 39] |
ἑνὸς
καὶ
πρὸς
ἓν,
ἀνάγκη
|
ἄρα |
εἶναί
τι
ὂν
πρὸ
τῶν |
[2, 38] |
συμπέρασμα
καταντᾷν
ἀποφατικὸν,
ὡς
οὐκ
|
ἄρα |
ἔστι
τὰ
πολλὰ
τοῦ
ἑνὸς |
[2, 39] |
ἕν
πώς
ἐστι,
καὶ
ἑνὰς
|
ἄρα |
ἡ
δυάς
ἐστι
καὶ
πλῆθος· |
[2, 38] |
ἀποφάσεων
ἀτραπὸν
μάχῃ
προσείκασεν.
Οὕτως
|
ἄρα |
καὶ
ἐν
Πολιτείᾳ
παρακελεύεται
περὶ |
[2, 20] |
ἄγονται
πρὸς
τὸ
οἰκεῖον.
Εἰκότως
|
ἄρα |
καὶ
ἐν
τούτοις
ἀναγόμεναι
αἱ |
[2, 39] |
συνῃρημένην
τοῦ
καθηγεμόνος
ἐπιβολήν.
Εἰκότως
|
ἄρα |
καὶ
μικρῷ
πρότερον
τοὺς
φαινομένους |
[2, 39] |
μονοειδῶς
ἀντείχετο
τῶν
ὄντων.
Εἰκότως
|
ἄρα |
καὶ
ὁ
Σωκράτης
εἴρηκε
τρόπον |
[2, 41] |
τοῖς
πολλοῖς
ὕπαρξιν.
Διὰ
ταῦτα
|
ἄρα |
καὶ
Σωκράτης
εἰώθει,
καθάπερ
καὶ
|
[2, 37] |
δεῖ
τὴν
ἀρχὴν
ἔχειν·
ἀνάγκη
|
ἄρα |
μίαν
ἀπλήθυντον
εἶναι
τὴν
πάντων |
[2, 39] |
καὶ
ἐν
αὐτοῖς
ὄντος;
Οὔτ´
|
ἄρα |
μόνον
ἐστὶ
τὸ
μετεχόμενον
ὑπὸ |
[2, 22] |
τὰς
ὑψηλοτέρας
τάξεις
μετάβασιν.
Εἰκότως
|
ἄρα |
ὁ
Ἀδείμαντος,
ἅτε
προσεχέστερος
ὢν |
[2, 39] |
δογμάτων
ἀλήθειαν.
Καὶ
διὰ
ταῦτα
|
ἄρα |
ὁ
Ζήνων,
Παρμενίδου
τὸ
ὂν |
[2, 46] |
εἴρηται
πρῶτον
ἱκανῶς·
μέλλει
δὲ
|
ἄρα |
ὁ
Σωκράτης
λοιπὸν
ἐπὶ
τὰς
|
[2, 36] |
ὅμοιον
εἶναι
καὶ
ἀνόμοιον,
οὐκ
|
ἄρα |
πολλὰ
τὰ
ὄντα.
Καὶ
οὗτος |
[2, 20] |
σώματα·
καὶ
πρὸ
τῶν
σωμάτων
|
ἄρα |
συναισθάνονται
τῶν
ἐκ
τῆς
τύχης |
[2, 39] |
ὁ
δὲ
τὸ
ἐξῃρημένον·
οὐκ
|
ἄρα |
ταὐτὸν
τῷ
αὐτοενὶ
τὸ
οὐ |
[2, 29] |
τοῖς
πρόσθεν
ἀκηκοότας
ὡς
οὐδὲν
|
ἄρα |
χαλεπὸν"
τοῦ
(Ἀδειμάντου
λέγοντος·
ὁ |