Pages
[393]	καὶ τοῦ Υ καὶ τοῦ	Ο	καὶ τοῦ Ω· τοῖς δ᾽
[395]	ὁ ἀνὴρ ἐνσημαίνει τὸ ὄνομα	ὁ	Ἀγαμέμνων. Ἴσως δὲ καὶ ὁ
[395]	Κινδυνεύει γὰρ τοιοῦτός τις εἶναι	ὁ	Ἀγαμέμνων, οἷος ἃ δόξειεν αὐτῷ
[391]	οὗτοι οἱ σοφισταί, οἷσπερ καὶ	ὁ	ἀδελφός (σου Καλλίας πολλὰ τελέσας
[403]	ὡς ἔοικεν, ἐπίσταται λόγους λέγειν	ὁ	Ἅιδης, καὶ ἔστιν, ὥς γ᾽
[404]	δι᾽ ὅπερ καὶ σύνεστιν αὐτῇ	ὁ	Ἅιδης σοφὸς ὤν, διότι τοιαύτη
[404]	(Σωκράτης) Καὶ τό γε ὄνομα	ὁ	Ἅιδης, ὦ Ἑρμόγενες, πολλοῦ δεῖ
[385]	(Σωκράτης) Ὁ λόγος δ᾽ ἐστὶν	ὁ	ἀληθὴς πότερον μὲν ὅλος ἀληθής,
[395]	ἀγαστὸς κατὰ (τὴν ἐπιμονὴν οὗτος	ὁ	ἀνὴρ ἐνσημαίνει τὸ ὄνομα ὁ
[414]	ἀνδρεία. καὶ τὸ ἄρρεν» καὶ	ὁ	ἀνὴρ» ἐπὶ παραπλησίῳ τινὶ τούτῳ
[399]	δὴ μόνον τῶν θηρίων ὀρθῶς	ὁ	ἄνθρωπος ἄνθρωπος» ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ
[399]	Ὧδε. Σημαίνει τοῦτο τὸ ὄνομα	ὁ	ἄνθρωπος» ὅτι τὰ μὲν ἄλλα
[422]	δοκεῖ. ~(Σωκράτης) Πότε οὖν ἀπειπὼν	ὁ	ἀπαγορεύων δικαίως παύοιτο ἄν; ἆρ᾽
[405]	Οὐκοῦν ὁ καθαίρων θεὸς καὶ	ὁ	ἀπολούων τε καὶ ἀπολύων τῶν
[396]	αἴτιος μᾶλλον τοῦ ζῆν ἢ	ὁ	ἄρχων τε καὶ βασιλεὺς τῶν
[392]	ὁ δὲ Σκαμάνδριός τε καὶ	ὁ	Ἀστυάναξ ἀνθρωπινώτερον διασκέψασθαι, ὡς ἐμοὶ
[395]	ὀνομάτων ἱκανῶς δηλοῖ ὃ βούλεται	ὁ	Ἀτρεύς. Καὶ γὰρ κατὰ τὸ
[395]	ὁ Ἀγαμέμνων. Ἴσως δὲ καὶ	ὁ	Ἀτρεὺς» ὀρθῶς ἔχει. Ὅ τε
[394]	~(Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ περὶ βασιλέως	ὁ	αὐτὸς λόγος; ἔσται γάρ ποτε
[420]	ἐφίετο, ἵμερος» ἐκαλεῖτο· ἀπογενομένου δὲ	ὁ	αὐτὸς οὗτος πόθος» ἐκλήθη. Ἔρως»
[389]	περὶ τῶν ἄλλων δὴ ὀργάνων	ὁ	αὐτὸς τρόπος· τὸ φύσει ἑκάστῳ
[393]	ἔοικεν Ἑλληνικοῖς ταῦτα (τὰ ὀνόματα)	Ὁ	γὰρ ἄναξ» καὶ ὁ Ἕκτωρ»
[390]	Πάνυ γε. (Σωκράτης) Τίς οὖν	ὁ	γνωσόμενος εἰ τὸ προσῆκον εἶδος
[403]	κάτωθεν ἀνίεται ὁ πλοῦτος, ἐπωνομάσθη·	ὁ	δὲ Ἅιδης, οἱ πολλοὶ μέν
[399]	ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ,	ὁ	δὲ ἄνθρωπος ἅμα ἑώρακεν τοῦτο
[390]	ἐστιν; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Ὁ	δὲ αὐτὸς καὶ ἀποκρίνεσθαι; (Ἑρμογένης)
[410]	καὶ τὸ ὕδωρ ταύτῃ (ἀπωθοῦμαι·	ὁ	δὲ δὴ ἀὴρ ἆρά γε,
[398]	τούτου πάνυ σοι σύμψηφος εἶναι.	ὁ	δὲ δὴ ἥρως» τί ἂν
[431]	τε καὶ τὰς εἰκόνας ἀποδίδωσιν,	ὁ	δὲ ἢ προστιθεὶς ἢ ἀφαιρῶν
[431]	καὶ νομοθέτης ὁ μὲν ἀγαθός,	ὁ	δὲ κακός, ἐάνπερ τὰ ἔμπροσθεν
[431]	ὁ μὲν ἀγαθὸς δημιουργὸς ὀνομάτων,	ὁ	δὲ κακός; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης)
[410]	οἱ δὲ ἔτος, ὅτι ἐτάζει·	ὁ	δὲ ὅλος λόγος ἐστὶν τὸ
[383]	ἀληθείᾳ ὄνομα (ἐστὶν ἢ οὔ)	ὁ	δὲ ὁμολογεῖ. Τί δὲ Σωκράτει;
[413]	δὲ οὐ ῥᾴδιόν ἐστιν εἰδέναι.	Ὁ	δὲ οὐκ αὐτὸ τὸ πῦρ
[383]	ἕκαστον, τοῦτό ἐστιν ἑκάστῳ ὄνομα;	ὁ	δέ, οὔκουν σοί γε, ἦ
[392]	κατ᾽ ἐμὲ καὶ σὲ ἐξευρεῖν·	ὁ	δὲ Σκαμάνδριός τε καὶ ὁ
[413]	τὸ ἐν τῷ πυρὶ ἐνόν.	Ὁ	δὲ τούτων μὲν πάντων καταγελᾶν
[385]	Οὐκοῦν εἴη ἂν λόγος ἀληθής,	ὁ	δὲ ψευδής; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε.
[431]	(Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Τί δὲ	ὁ	διὰ τῶν συλλαβῶν τε καὶ
[388]	(Σωκράτης) Νομοθέτου ἄρα ἔργῳ χρήσεται	ὁ	διδασκαλικὸς ὅταν ὀνόματι χρῆται; (Ἑρμογένης)
[388]	Εἶεν. τῷ δὲ τίνος ἔργῳ	ὁ	διδασκαλικὸς χρήσεται ὅταν τῷ ὀνόματι
[406]	τε γὰρ Διόνυσος εἴη ἂν	ὁ	διδοὺς τὸν οἶνον Διδοίνυσος» ἐν
[406]	τῇ θεῷ. (Ἑρμογένης) Τί δὲ	ὁ	Διόνυσός» τε καὶ ἡ ἀφροδίτη»
[393]	ὀνόματα) Ὁ γὰρ ἄναξ» καὶ	ὁ	Ἕκτωρ» σχεδόν τι ταὐτὸν σημαίνει,
[428]	σμικρὸν ἀποστατῇ ἀλλ᾽ ἀεὶ παρῇ	ὁ	ἐξαπατήσων, πῶς οὐ δεινόν; δεῖ
[394]	προσόντων. Οὕτω δὲ ἴσως καὶ	ὁ	ἐπιστάμενος περὶ ὀνομάτων τὴν δύναμιν
[408]	ἔοικε περὶ λόγον τι εἶναι	ὁ	Ἑρμῆς, καὶ τὸ ἑρμηνέα εἶναι
[390]	Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν οὐχ	ὁ	ἐρωτᾶν ἐπιστάμενος οὗτός ἐστιν; (Ἑρμογένης)
[386]	γὰρ ἄν που τῇ ἀληθείᾳ	ὁ	ἕτερος τοῦ ἑτέρου φρονιμώτερος εἴη,
[404]	(τις, ὥσπερ οὖν καὶ λέγεται	ὁ	Ζεὺς αὐτῆς ἐρασθεὶς ἔχειν. Ἴσως
[413]	εἶναι ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἐπειδὰν	(ὁ	ἥλιος δύῃ. Λιπαροῦντος οὖν ἐμοῦ
[438]	ἐναντία ἂν ἐτίθετο αὐτὸς αὑτῷ	ὁ	θείς, ὢν δαίμων τις ἢ
[436]	(Κρατύλος) Πῶς; (Σωκράτης) Δῆλον ὅτι	ὁ	θέμενος πρῶτος τὰ ὀνόματα, οἷα
[411]	τὴν ψυχὴν μηνύει τὸ ὄνομα	ὁ	θέμενος τὴν νεόεσιν. Οὐ γὰρ
[396]	Συμβαίνει οὖν ὀρθῶς (ὀνομάζεσθαι οὗτος	ὁ	θεὸς εἶναι, δι᾽ ὃν ζῆν
[403]	γ᾽ ἐκ τοῦ λόγου τούτου,	ὁ	θεὸς (οὗτος) τέλεος σοφιστής τε
[405]	ἅμα πάντα· ἐπιστατεῖ δὲ οὗτος	ὁ	θεὸς τῇ ἁρμονίᾳ ὁμοπολῶν αὐτὰ
[405]	Πάνυ μὲν οὖν. (Σωκράτης) Οὐκοῦν	ὁ	καθαίρων θεὸς καὶ ὁ ἀπολούων
[406]	ἀρετῆς ἵστορα τὴν θεὸν ἐκάλεσεν	ὁ	καλέσας, τάχα δ᾽ ἂν καὶ
[390]	Πάνυ γε. (Σωκράτης) Τίς; (Ἑρμογένης)	Ὁ	κιθαριστής. (Σωκράτης) Τίς δὲ ὁ
[404]	πτοίησιν καὶ μανίαν οὐδ᾽ ἂν	ὁ	Κρόνος δύναιτο ὁ πατὴρ συγκατέχειν
[415]	ἰσχύς τίς ἐστιν. Δεσμὸς οὖν	ὁ	λίαν καὶ ὁ μέγιστος τῆς
[385]	μή; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Ὁ	λόγος δ᾽ ἐστὶν ὁ ἀληθὴς
[429]	ὄντα λέγειν; (Σωκράτης) Κομψότερος μὲν	ὁ	λόγος ἢ κατ᾽ ἐμὲ καὶ
[432]	τοῦ πράγματος περὶ οὗ ἂν	ὁ	λόγος ᾖ, ~ὥσπερ ἐν τοῖς
[421]	αὐτὸ τοῦτο περὶ ὧν νῦν	ὁ	λόγος ἡμῖν ἐστιν, ὄνομα, δι᾽
[429]	ἔστιν, ἆρα τοῦτό σοι δύναται	ὁ	λόγος; συχνοὶ γάρ τινες οἱ
[408]	Πῶς δή; (Σωκράτης) Οἶσθα ὅτι	ὁ	λόγος τὸ πᾶν σημαίνει καὶ
[415]	Δεσμὸς οὖν ὁ λίαν καὶ	ὁ	μέγιστος τῆς ψυχῆς ἡ δειλία
[431]	Ἴσως. (Σωκράτης) Ἵσως ἄρα ἔσται	ὁ	μὲν ἀγαθὸς δημιουργὸς ὀνομάτων, ὁ
[431]	ταῖς ἄλλαις τέχναις, καὶ νομοθέτης	ὁ	μὲν ἀγαθός, ὁ δὲ κακός,
[431]	ἔστιν; (Κρατύλος) Ἔστιν. (Σωκράτης) Οὐκοῦν	ὁ	μὲν ἀποδιδοὺς πάντα καλὰ τὰ
[413]	ἤδη λέγειν, καὶ οὐκέτι συμφωνοῦσιν.	Ὁ	μὲν γὰρ τίς φησιν τοῦτο
[409]	τὰ ἄστρα πῶς λέγεις; (Σωκράτης)	Ὁ	μὲν μεὶς» ἀπὸ τοῦ μειοῦσθαι
[424]	τῆς διαιρέσεως ὅθεν ἄρχεται μιμεῖσθαι	ὁ	μιμούμενος; ἆρα οὐκ ἐπείπερ συλλαβαῖς
[423]	ἐκείνου ὃ μιμεῖται, καὶ ὀνομάζει	ὁ	μιμούμενος τῇ φωνῇ ὃ ἂν
[427]	σημεῖόν τε καὶ ὄνομα ποιῶν	ὁ	νομοθέτης, ἐκ δὲ τούτων τὰ
[431]	(Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Οὐκοῦν τούτῳ	ὁ	νομοθέτης» ἦν ὄνομα. (Κρατύλος) Ναί.
[389]	οὗτος δ᾽ ἐστίν, ὡς ἔοικεν,	ὁ	νομοθέτης, ὃς δὴ τῶν δημιουργῶν
[393]	ὅλῳ τῷ ὀνόματι οὗ ἐβούλετο	ὁ	νομοθέτης· οὕτως ἠπιστήθη καλῶς θέσθαι
[389]	Ἴθι δή, ἐπίσκεψαι ποῖ βλέπων	ὁ	νομοθέτης τὰ ὀνόματα τίθεται· ἐκ
[389]	εἰς τὰς αὐτὰς συλλαβὰς ἕκαστος	ὁ	νομοθέτης τίθησιν, οὐδὲν (δεῖ τοῦτο
[404]	ἐρασθεὶς ἔχειν. Ἴσως δὲ μετεωρολογῶν	ὁ	νομοθέτης τὸν ἀέρα Ἥραν» ὠνόμασεν
[408]	τὸν θεὸν ὡσπερεὶ ἐπιτάττει (ἡμῖν	ὁ	νομοθέτης· ὦ ἄνθρωποι, ὃς τὸ
[388]	Οὐ δῆτα. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὐχὶ	ὁ	νόμος δοκεῖ σοι (εἶναι) ὁ
[424]	πάλαι ζητοῦμεν, οὗτος ἂν εἶναι	ὁ	ὀνομαστικός. (Σωκράτης) Εἰ ἄρα τοῦτο
[394]	Σώκρατες. (Σωκράτης) Ὥσπερ γε καὶ	ὁ	Ὀρέστης, ὦ Ἑρμόγενες, κινδυνεύει ὀρθῶς
[408]	ἤτοι λόγος ἢ λόγου ἀδελφὸς	ὁ	Πάν, εἴπερ Ἑρμοῦ ὑός ἐστιν·
[408]	γε. (Σωκράτης) Ὀρθῶς ἄρ᾽ ἂν>	ὁ	πᾶν μηνύων καὶ ἀεὶ πολῶν
[388]	ὁ νόμος δοκεῖ σοι (εἶναι)	ὁ	παραδιδοὺς αὐτά; (Ἑρμογένης) Ἔοικεν. (Σωκράτης)
[392]	ὑὸν Ἀστυάνακτα τούτου ὃ ἔσῳζεν	ὁ	πατὴρ αὐτοῦ, ὥς φησιν Ὅμηρος.
[404]	οὐδ᾽ ἂν ὁ Κρόνος δύναιτο	ὁ	πατὴρ συγκατέχειν αὑτῷ ἐν τοῖς
[403]	ἐκ τῆς γῆς κάτωθεν ἀνίεται	ὁ	πλοῦτος, ἐπωνομάσθη· ὁ δὲ Ἅιδης,
[390]	κερκίδος ἐν ὁποιῳοῦν ξύλῳ κεῖται;	ὁ	ποιήσας, ὁ τέκτων, ἢ ὁ
[403]	Ἴσως δὲ ἀπὸ τοῦ σείειν	ὁ	σείων» ὠνόμασται· πρόσκειται δὲ τὸ
[407]	τε καὶ διάνοιαν πεποιηκέναι, καὶ	ὁ	τὰ ὀνόματα ποιῶν ἔοικε τοιοῦτόν
[416]	λοιδορεῖν μοι φαίνεται διὰ παντὸς	ὁ	τὰ ὀνόματα τιθείς, καὶ νῦν
[419]	οὕτω οὐκ ἐναντιοῦται αὐτὸς αὑτῷ	ὁ	τὰ ὀνόματα τιθέμενος, ἀλλὰ δέον»
[427]	τὰ τοιαῦτα γράμματα ἐπιφέρειν φαίνεται	ὁ	τὰ ὀνόματα τιθέμενος. Τῆς δ᾽
[390]	ὁποιῳοῦν ξύλῳ κεῖται; ὁ ποιήσας,	ὁ	τέκτων, ἢ ὁ χρησόμενος (ὁ)
[389]	ἔμπροσθεν δὲ ἀνάσκεψαι. Ποῖ βλέπων	ὁ	τέκτων τὴν κερκίδα ποιεῖ; ἆρ᾽
[388]	(Σωκράτης) Πᾶς δὲ τέκτων ἢ	ὁ	τὴν τέχνην ἔχων; (Ἑρμογένης) Ὁ
[388]	δοκεῖ πᾶς εἶναι ἀνὴρ ἢ	ὁ	τὴν τέχνην ἔχων; (Ἑρμογένης) Ὁ
[388]	Ἆρ᾽ οὖν πᾶς χαλκεὺς ἢ	ὁ	τὴν τέχνην ἔχων; (Ἑρμογένης) Ὁ
[388]	ὁ τὴν τέχνην ἔχων; (Ἑρμογένης)	Ὁ	τὴν τέχνην. (Σωκράτης) Εἶεν. τῷ
[388]	ὁ τὴν τέχνην ἔχων; (Ἑρμογένης)	Ὁ	τὴν τέχνην. ~(Σωκράτης) Οὐκ ἄρα
[388]	ὁ τὴν τέχνην ἔχων; (Ἑρμογένης)	Ὁ	τὴν τέχνην. (Σωκράτης) Τῷ τίνος
[406]	πάντα ταῦτα τὸ ὄνομα τοῦτο	ὁ	τιθέμενος ἔθετο τῇ θεῷ. (Ἑρμογένης)
[436]	ὅτι οὐκ ἔσφαλται τῆς ἀληθείας	ὁ	τιθέμενος· οὐ γὰρ ἄν ποτε
[436]	Εἰ γὰρ τὸ πρῶτον σφαλεὶς	ὁ	τιθέμενος τἆλλα ἤδη (πρὸς τοῦτ᾽
[402]	δοκεῖ σοι ἀλλοιότερον Ἡρακλείτου νοεῖν	ὁ	τιθέμενος τοῖς τῶν ἄλλων θεῶν
[433]	ᾧ μέγα, σμικρόν; πότερός σε	ὁ	τρόπος ἀρέσκει; ~(Κρατύλος) Ὅλῳ καὶ
[433]	ἢ ὅδε μᾶλλόν σε ἀρέσκει	ὁ	τρόπος ὃν Ἑρμογένης λέγει καὶ
[435]	ἴδωμεν τίς ποτ᾽ ἂν εἴη	ὁ	τρόπος οὗτος τῆς διδασκαλίας τῶν
[424]	γάρ. Ἀλλὰ τίς ἂν εἴη	ὁ	τρόπος τῆς διαιρέσεως ὅθεν ἄρχεται
[406]	ἔστι γὰρ καὶ σπουδαίως εἰρημένος	ὁ	τρόπος τῶν ὀνομάτων τούτοις (τοῖς
[388]	(Σωκράτης) Τῷ τίνος δὲ ἔργῳ	ὁ	τρυπητὴς καλῶς χρήσεται ὅταν τῷ
[432]	πρᾶγμα καὶ λέγεσθαι, ἕως ἂν	ὁ	τύπος ἐνῇ τοῦ πράγματος περὶ
[390]	τὸν χρησόμενον. (Σωκράτης) Τίς οὖν	ὁ	τῷ τοῦ λυροποιοῦ ἔργῳ χρησόμενος;
[390]	Ὁ κιθαριστής. (Σωκράτης) Τίς δὲ	ὁ	τῷ τοῦ ναυπηγοῦ; (Ἑρμογένης) Κυβερνήτης.
[390]	ὁ τέκτων, ἢ ὁ χρησόμενος	(ὁ)	ὑφάντης; (Ἑρμογένης) Εἰκὸς μὲν μᾶλλον,
[388]	(Σωκράτης) Τῷ τίνος οὖν ἔργῳ	ὁ	ὑφάντης καλῶς χρήσεται ὅταν τῇ
[430]	γὰρ ἀληθῆ ἂν φθέγξαιτο ταῦτα	ὁ	φθεγξάμενος ἢ ψευδῆ; ἢ τὸ
[390]	ὁ ποιήσας, ὁ τέκτων, ἢ	ὁ	χρησόμενος (ὁ) ὑφάντης; (Ἑρμογένης) Εἰκὸς
[405]	δή; ~(Σωκράτης) Ἐγὼ πειράσομαι φράσαι	ὅ	γέ μοι φαίνεται· οὐ γὰρ
[406]	φιλοπαίσμονες γὰρ καὶ οἱ θεοί.	Ὅ	τε γὰρ Διόνυσος εἴη ἂν
[395]	καὶ ὁ Ἀτρεὺς» ὀρθῶς ἔχει.	Ὅ	τε γὰρ τοῦ Χρυσίππου αὐτῷ
[383]	καὶ οὐ τοῦτο εἶναι ὄνομα	ὃ	ἄν τινες συνθέμενοι καλεῖν καλῶσι,
[385]	(Ἑρμογένης) Πῶς γὰρ οὔ; (Σωκράτης)	Ὃ	ἂν ἄρα ἕκαστος φῇ τῳ
[421]	Τὸ ποῖον τοῦτο; (Σωκράτης) Φάναι,	ὃ	ἂν μὴ γιγνώσκωμεν, βαρβαρικόν τι
[423]	ὀνομάζει ὁ μιμούμενος τῇ φωνῇ	ὃ	ἂν μιμῆται (Ἑρμογένης) Δοκεῖ μοι.
[393]	τὸ ἀνθρώπου ἔκγονον γένηται, (ἀλλ᾽	ὃ	ἂν) τὸ ἔκγονον ἄνθρωπος κλητέος·
[385]	λέγεις, ὦ Ἑρμόγενες· σκεψώμεθα δέ.	ὃ	ἂν φῂς καλῇ τις ἕκαστον,
[385]	ἐγὼ ἐθέμην, σοὶ δὲ ἕτερον,	ὃ	αὖ σύ. οὕτω δὲ καὶ
[393]	ἔχει ἐκεῖνο τὸ ὄνομα καλεῖν	ὃ	αὐτὸ ἡμῖν δηλώσει. Οἷον τὸ
[410]	καλοῖτο. Γῆ δὲ μᾶλλον σημαίνει	ὃ	βούλεται ἐάν τις (γαῖαν» ὀνομάσῃ·
[395]	ἐπαΐουσι περὶ ὀνομάτων ἱκανῶς δηλοῖ	ὃ	βούλεται ὁ Ἀτρεύς. Καὶ γὰρ
[417]	ἀποδιδόντι ἐς τὸ ὄνομα δηλοῖ	ὃ	βούλεται· τὸ γὰρ ἀγαθὸν κατ᾽
[418]	ἡ δὲ παλαιὰ ἀμφότερον δηλοῖ	ὃ	βούλεται τοὔνομα. (Ἑρμογένης) Πῶς λέγεις;
[399]	γράμματα, τὰ δ᾽ ἐξαιροῦμεν, παρ᾽	ὃ	βουλόμεθα ὀνομάζοντες, καὶ τὰς ὀξύτητας
[413]	δίκαιον καὶ τὸ αἴτιον δι᾽	ὃ	γὰρ γίγνεται, τοῦτ᾽ ἔστι τὸ
[440]	γνῶσις δὲ δήπου οὐδεμία γιγνώσκει	ὃ	γιγνώσκει μηδαμῶς ἔχον. (Κρατύλος) Ἔστιν
[385]	ἐὰν ἐγὼ τοῦτο ἵππον προσαγορεύω,	ὃ	δὲ νῦν ἵππον, ἄνθρωπον, ἔσται
[407]	τὸ σκληρόν τε καὶ ἀμετάστροφον,	ὃ	δὴ ἄρρατον» καλεῖται, καὶ ταύτῃ
[427]	ὁτιοῦν πρᾶγμα, μὴ ὅτι τοσοῦτον,	ὃ	δὴ δοκεῖ ἐν τοῖς (μεγίστοις)
[396]	δηλοῖ τὴν φύσιν τοῦ θεοῦ,	ὃ	δὴ προσήκειν φαμὲν ὀνόματι οἵῳ
[424]	δοκῇ δεῖν, καὶ σύμπολλα, ποιοῦντες	ὃ	δὴ συλλαβὰς καλοῦσιν, καὶ συλλαβὰς
[415]	ἰσχομένως τε καὶ ἐμποδιζομένως πορεύεσθαι,	ὃ	δὴ ψυχὴ ὅταν ἔχῃ, κακίᾳ
[435]	Ἀπὸ τοῦ ἀνομοίου γε ἢ	ὃ	διανοούμενος φθέγγομαι, εἴπερ τὸ λάβδα
[423]	ὡς ἔοικε, τοῦ σώματος ἐκεῖνο	ὃ	ἐβούλετο δηλῶσαι. (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)
[420]	τυχόντος οὗ τ᾽ ἔβαλλε καὶ	ὃ	ἐβούλετο καὶ περὶ οὗ ἐβουλεύετο
[385]	ἕτερον εἶναι καλεῖν ἑκάστῳ ὄνομα,	ὃ	ἐγὼ ἐθέμην, σοὶ δὲ ἕτερον,
[409]	οὐκ ἔγωγε. (Σωκράτης) Σκέψαι δὴ	ὃ	ἐγὼ ὑποπτεύω περὶ αὐτοῦ. ἐννοῶ
[439]	Σκέψαι γάρ, ὦ θαυμάσιε Κρατύλε,	ὃ	ἔγωγε πολλάκις ὀνειρώττω. Πότερον φῶμέν
[387]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Καὶ	ὃ	ἔδει δὴ ὀνομάζειν, ἔδει τῳ
[387]	τέμνειν; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Καὶ	ὃ	ἔδει κερκίζειν, ἔδει τῳ κερκίζειν;
[387]	Φαίνεταί μοι. (Σωκράτης) Φέρε δή,	ὃ	ἔδει τέμνειν, ἔδει τῳ, φαμέν,
[387]	κερκίζειν, ἔδει τῳ κερκίζειν; καὶ	ὃ	ἔδει τρυπᾶν, ἔδει τῳ τρυπᾶν;
[384]	διανοεῖσθαι ὡς εἰδὼς περὶ αὐτοῦ,	ὃ	εἰ βούλοιτο σαφῶς εἰπεῖν, ποιήσειεν
[401]	ὀνόματα ἀνασκοπῇ, οὐχ ἧττον ἀνευρίσκεται	ὃ	ἕκαστον βούλεται. Οἷον καὶ ἐν
[428]	πρὸς σὲ τὸ τοῦ Ἀχιλλέως,	ὃ	ἐκεῖνος ἐν Λιταῖς πρὸς τὸν
[409]	δή; (Σωκράτης) Ἔοικε δηλοῦντι παλαιότερον	ὃ	ἐκεῖνος νεωστὶ ἔλεγεν, (ὅτι ἡ
[418]	καὶ ἀνεμνήσθην ἄρτι ἀπὸ τοῦδε	ὃ	ἔμελλόν σοι ἐρεῖν ὅτι ἡ
[415]	πλάττειν· ἐγὼ δέ φημι, εἴπερ	ὃ	ἔμπροσθεν εἶπον ὀρθῶς ἔχει, ἡ
[389]	ἆρ᾽ οὐ πρὸς τοιοῦτόν τι	ὃ	ἐπεφύκει κερκίζειν; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε.
[423]	ἆρ᾽ οὐκ ἂν δηλοῖ ἕκαστον	ὃ	ἔστιν; ἢ οὔ; ~(Ἑρμογένης) Πάνυ
[389]	Οὐκοῦν ἐκεῖνο δικαιότατ᾽ ἂν αὐτὸ	ὃ	ἔστιν κερκὶς καλέσαιμεν; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε
[389]	καὶ βλέποντα πρὸς αὐτὸ ἐκεῖνο	ὃ	ἔστιν ὄνομα, πάντα τὰ ὀνόματα
[392]	τοῦ σωτῆρος ὑὸν Ἀστυάνακτα τούτου	ὃ	ἔσῳζεν ὁ πατὴρ αὐτοῦ, ὥς
[399]	τὸ μετὰ τοῦτο; ἔρωμαί σε	ὃ	ἡδέως ἂν πυθοίμην; (Σωκράτης) Πάνυ
[401]	βούλεται. Οἷον καὶ ἐν τούτῳ	ὃ	ἡμεῖς οὐσίαν» καλοῦμεν, εἰσὶν οἳ
[429]	ὀνόματά ἐστιν. (Σωκράτης) Τί οὖν;	ὃ	καὶ ἄρτι ἐλέγετο, Ἑρμογένει τῷδε
[411]	γέ μοι οὐ κακῶς μαντεύεσθαι,	ὃ	καὶ νυνδὴ ἐνενόησα, ὅτι οἱ
[406]	αὐτῆς οὐ χαλεπὸν εἰπεῖν δι᾽	ὃ	κεῖται. (Ἑρμογένης) Τὸ ποῖον; (Σωκράτης)
[413]	φησιν, εἶναι δὲ τὸ δίκαιον	ὃ	λέγει Ἀναξαγόρας, νοῦν εἶναι τοῦτο·
[429]	Σώκρατες, λέγων γέ τις τοῦτο	ὃ	λέγει, μὴ τὸ ὂν λέγοι;
[399]	τοῦ δέοντος γενέσθαι. Σκόπει δὴ	ὃ	λέγω. Πρῶτον μὲν γὰρ τὸ
[430]	σὺ φίλοι ὄντες, ἀπόδεξαί μου	ὃ	λέγω. Τὴν τοιαύτην γάρ, ὦ
[397]	τῷ ὀνόματι προσαγορεύειν. Ἔοικέ τι	ὃ	λέγω τῷ ἀληθεῖ ἢ οὐδέν;
[439]	οὖν ἂν εἴη τὶ ἐκεῖνο	ὃ	μηδέποτε ὡσαύτως ἔχει; εἰ γάρ
[423]	ὡς ἔοικε, μίμημα φωνῇ ἐκείνου	ὃ	μιμεῖται, καὶ ὀνομάζει ὁ μιμούμενος
[416]	καὶ δὴ κατάδηλόν μοι (φαίνεται	ὃ	νοεῖ· καὶ τοῦτο γὰρ τοῖς
[385]	καλῶ ὁτιοῦν τῶν ὄντων, οἷον	ὃ	νῦν καλοῦμεν ἄνθρωπον, ἐὰν ἐγὼ
[394]	ἡ τοῦ ὀνόματος δύναμις. Ὥσπερ	ὃ	νυνδὴ ἐλέγομεν, Ἀστυάναξ» τε καὶ
[434]	ἆρά ποτ᾽ ἄν τις συνέθηκεν	ὃ	νυνδὴ ἐλέγομεν ζωγράφημα ὅμοιόν τῳ
[413]	προσλαβόν. ~Μέχρι μὲν οὖν ἐνταῦθα,	ὃ	νυνδὴ ἐλέγομεν, παρὰ πολλῶν ὁμολογεῖται
[384]	ἐφιέμενον κτήσεως ἀποτυγχάνειν ἑκάστοτε. Ἀλλ᾽	ὃ	νυνδὴ ἔλεγον, εἰδέναι μὲν τὰ
[402]	Πλούτωνα καὶ τὸ ἕτερον ὄνομα	ὃ	ὀνομάζουσιν αὐτόν. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε.
[399]	καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο	ὃ	ὄπωπεν. Ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν
[415]	εἴληφεν, ὡς ἔοικε, τοῦτο τοὔνομα,	ὃ>	ὀρθῶς μὲν ἔχει ἀειρείτην» καλεῖν,
[433]	τι καὶ οὐ προσῆκον, δι᾽	ὃ	οὐκ ἂν καλὸν εἴη οὐδὲ
[422]	(ἀλλ᾽ ἐάν ποτέ γε λάβωμεν	ὃ	οὐκέτι ἔκ τινων ἑτέρων σύγκειται
[415]	δηλοῦν καὶ ἐν τῇ δειλίᾳ,	ὃ	οὔπω διήλθομεν ἀλλ᾽ (ὑπερέβημεν, δέον
[419]	ἐὰν τῷ ἀρχαίῳ ὀνόματι χρῇ,	ὃ	πολὺ (μᾶλλον εἰκός ἐστιν ὀρθῶς
[411]	Καὶ μὴν πρῶτον μὲν τοῦτο	ὃ	πρῶτον εἴπομεν παντάπασιν ὡς ἐπὶ
[432]	μὴ εἶναι πάσχοι ἂν τοῦτο	ὃ	σὺ λέγεις, ὥσπερ καὶ αὐτὰ
[440]	προπέμψει δέ σε καὶ (Ἑρμογένης)	ὅδε.	(Κρατύλος) Ταῦτ᾽ ἔσται, ὦ Σώκρατες,
[427]	εἰ μή τι ἄλλο (Κρατύλος)	ὅδε	λέγει. (Ἑρμογένης) Καὶ μήν, ὦ
[407]	ἵνα καὶ εἰδῶμεν εἰ τὶ	ὅδε	λέγει. ~(Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν τοῦτό
[433]	ἃ δεῖ δηλοῦν αὐτά; ἢ	ὅδε	μᾶλλόν σε ἀρέσκει ὁ τρόπος
[383]	σοι δοκεῖ. (Ἑρμογένης) Κρατύλος φησὶν	ὅδε,	ὦ Σώκρατες, ὀνόματος ὀρθότητα εἶναι
[425]	φαῦλον ᾖ καὶ οὐ καθ᾽	ὁδόν,	ὦ φίλε Ἑρμόγενες. (Ἑρμογένης) Ἴσως
[433]	ἐν Αἰγίνῃ νύκτωρ περιιόντες ὀψὲ	ὁδοῦ,	καὶ ἡμεῖς ἐπὶ τὰ πράγματα
[419]	μοι ἀπὸ τοῦ ἀλγεινοῦ ὠνομασμένον.	Ὀδύνη»	δὲ ἀπὸ τῆς ἐνδύσεως τῆς
[424]	εἴη ὁ τρόπος τῆς διαιρέσεως	ὅθεν	ἄρχεται μιμεῖσθαι ὁ μιμούμενος; ἆρα
[398]	παρὰ τὸ τοῦ ἔρωτος ὄνομα,	ὅθεν	γεγόνασιν οἱ ἥρωες, σμικρὸν παρηγμένον
[438]	δοκεῖ. (Σωκράτης) Ἐπανέλθωμεν δὲ πάλιν	ὅθεν	δεῦρο μετέβημεν. Ἄρτι γὰρ ἐν
[410]	ἂν εἰ εἴποι πνευματόρρουν, ἀητόρρουν»	(ὅθεν	δὴ βούλεται αὐτὸν οὕτως εἰπεῖν,
[396]	καλεῖσθαι, (οὐρανία, ὁρῶσα τὰ ἄνω,	ὅθεν	δὴ καί φασιν, ὦ Ἑρμόγενες,
[401]	ἀρχηγὸν αὐτῶν εἶναι τὸ ὠθοῦν,	ὅθεν	δὴ καλῶς ἔχειν αὐτὸ ὠσίαν»
[399]	σῶμα ἀπόλλυταί τε καὶ τελευτᾷ·	ὅθεν	δή μοι δοκοῦσιν αὐτὸ ψυχὴν»
[420]	ἄλλοθί που ὄντος καὶ ἀπόντος,	ὅθεν	πόθος» ἐπωνόμασται ὃς τότε, ὅταν
[400]	Δοκοῦσι μέντοι μοι μάλιστα θέσθαι	οἱ	ἀμφὶ Ὀρφέα τοῦτο τὸ ὄνομα,
[409]	τοῦτο τὸ φῶς, εἴπερ ἀληθῆ	οἱ	Ἀναξαγόρειοι λέγουσιν· κύκλῳ γάρ που
[392]	τὸ ὅλον εἰπεῖν γένος; (Ἑρμογένης)	Οἱ	ἄνδρες. (Σωκράτης) Οὐκοῦν οἶσθα ὅτι
[392]	φρονιμώτεραί σοι δοκοῦσιν εἶναι ἢ	οἱ	ἄνδρες, ὡς τὸ ὅλον εἰπεῖν
[391]	ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς ἅ τε	οἱ	ἄνθρωποι ὀνόματα καλοῦσι καὶ οἱ
[410]	πνεῦμα ἐξ αὐτοῦ γίγνεται ῥέοντος;	οἱ	γὰρ ποιηταί που τὰ πνεύματα
[398]	εἶναι; (Ἑρμογένης) Εἰκός γε. (Σωκράτης)	Οἱ	δ᾽ ἀγαθοὶ ἄλλο τι ἢ
[397]	ἄν ποτε νοοῖ τὸ ὄνομα	οἱ	δαίμονες» σκέψαι ἄν τί σοι
[429]	μὲν καλλίους τὰς οἰκίας ἐργάζονται,	οἱ	δὲ αἰσχίους; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης)
[429]	καλλίω τὰ (ἔργα) αὑτῶν παρέχονται,	οἱ	δὲ αἰσχίω; (Κρατύλος) Οὔ μοι
[429]	εἰσίν που οἱ μὲν χείρους,	οἱ	δὲ ἀμείνους; (Κρατύλος) Πάνυ γε.
[410]	δίχα διῃρημένον οἱ μὲν Ζῆνα,	οἱ	δὲ Δία ἐκάλουν, οὕτω καὶ
[396]	χρώμεθα οἱ μὲν γὰρ Ζῆνα,	οἱ	δὲ Δία» καλοῦσιν συντιθέμενα δ᾽
[418]	ἀρχαιότατοι ἱμέραν» τὴν ἡμέραν ἐκάλουν,	οἱ	δὲ ἑμέραν, οἱ δὲ νῦν
[410]	μὲν ἐνιαυτόν, ὅτι ἐν ἑαυτῷ,	οἱ	δὲ ἔτος, ὅτι ἐτάζει· ὁ
[418]	ἡμέραν ἐκάλουν, οἱ δὲ ἑμέραν,	οἱ	δὲ νῦν ἡμέραν. (Ἑρμογένης) Ἔστι
[386]	οὕτως εἶεν οἱ μὲν χρηστοί,	οἱ	δὲ πονηροί, εἰ ὁμοίως ἅπασι
[396]	οἱ μὲν τῷ ἑτέρῳ μέρει,	οἱ	δὲ τῷ ἑτέρῳ χρώμεθα οἱ
[429]	ἔργα καλλίω παρέχονται, τὰ ζῷα,	οἱ	δὲ φαυλότερα; καὶ οἰκοδόμοι ὡσαύτως
[429]	σοι νόμοι οἱ μὲν βελτίους,	οἱ	δὲ φαυλότεροι εἶναι; (Κρατύλος) Οὐ
[424]	ἄφθογγα οὑτωσὶ γάρ που λέγουσιν	οἱ	δεινοὶ περὶ τούτων καὶ τὰ
[409]	ὀνόματι χρῷτο ἅλιον» γὰρ καλοῦσιν	οἱ	Δωριῆς ἅλιος» οὖν εἴη μὲν
[409]	αὐτοῦ. ἐννοῶ γὰρ (ὅτι πολλὰ	οἱ	Ἕλληνες ὀνόματα ἄλλως τε καὶ
[433]	ἐῶμεν, ἵνα μὴ ὄφλωμεν ὥσπερ	οἱ	ἐν Αἰγίνῃ νύκτωρ περιιόντες ὀψὲ
[422]	ἆρ᾽ οὐκ ἄν, ὥσπερ νῦν	οἱ	ἐνεοί, ἐπεχειροῦμεν ἂν σημαίνειν ταῖς
[396]	ἀτεχνῶς γέ μοι δοκεῖς ὥσπερ	οἱ	ἐνθουσιῶντες ἐξαίφνης χρησμῳδεῖν. (Σωκράτης) Καὶ
[424]	διελέσθαι τὰ στοιχεῖα πρῶτον, ὥσπερ	(οἱ	ἐπιχειροῦντες τοῖς ῥυθμοῖς τῶν στοιχείων
[432]	χρῶμα καὶ σχῆμα ἀπεικάσειεν ὥσπερ	οἱ	ζωγράφοι, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐντὸς
[424]	ἐάντε συγκεραννύντα πολλὰ (ἑνί) ὥσπερ	οἱ	ζωγράφοι βουλόμενοι ἀφομοιοῦν ἐνίοτε μὲν
[418]	ἐρῶ. Οἶσθα ὅτι οἱ παλαιοὶ	οἱ	ἡμέτεροι τῷ ἰῶτα καὶ τῷ
[398]	(Σωκράτης) Οὐκ οἶσθα ὅτι ἡμίθεοι	οἱ	ἥρωες; (Ἑρμογένης) Τί οὖν; (Σωκράτης)
[398]	ἐν τῇ Ἀττικῇ φωνῇ λεγόμενοι	(οἱ	ἥρωες ῥήτορές τινες καὶ ἐρωτητικοὶ
[398]	τοῦ ἔρωτος ὄνομα, ὅθεν γεγόνασιν	οἱ	ἥρωες, σμικρὸν παρηγμένον ἐστὶνὀνόματος† χάριν.
[439]	ἐξαπατᾷ, εἰ τῷ ὄντι μὲν	οἱ	θέμενοι αὐτὰ διανοηθέντες γε ἔθεντο
[418]	ἐγώ, ὦ Ἑρμόγενες, αἴτιος, ἀλλ᾽	οἱ	θέμενοι τὸ ὄνομα. (Ἑρμογένης) Ἀληθῆ
[425]	ἀπαλλαγῶμεν, ὅτι τὰ πρῶτα ὀνόματα	οἱ	θεοὶ ἔθεσαν καὶ διὰ ταῦτα
[391]	οἱ ἄνθρωποι ὀνόματα καλοῦσι καὶ	οἱ	θεοί. Ἢ οὐκ οἴει αὐτὸν
[406]	κωλύει διελθεῖν· φιλοπαίσμονες γὰρ καὶ	οἱ	θεοί. Ὅ τε γὰρ Διόνυσος
[397]	ποτε αὐτὸ τοῦτο τὸ ὄνομα	οἱ	θεοὶ» ὀρθῶς ἐκλήθησαν; (Ἑρμογένης) Εἰκός
[405]	ταὐτὸν γάρ ἐστιν ὥσπερ οὖν	οἱ	Θετταλοὶ καλοῦσιν αὐτόν, ὀρθότατ᾽ ἂν
[405]	μὲν γὰρ ἡ κάθαρσις καὶ	οἱ	καθαρμοὶ καὶ κατὰ τὴν ἰατρικὴν
[417]	Ἔοικεν, ὦ Ἑρμόγενες, οὐχὶ καθάπερ	οἱ	κάπηλοι αὐτῷ χρῶνται, ἐὰν τὸ
[440]	κεράμια ῥεῖ, καὶ ἀτεχνῶς ὥσπερ	οἱ	κατάρρῳ νοσοῦντες (ἄνθρωποι οὕτως οἴεσθαι
[405]	ὅτι ταῦτα πάντα, ὥς φασιν	οἱ	κομψοὶ περὶ μουσικὴν καὶ ἀστρονομίαν,
[412]	Σοῦς» τὴν γὰρ ταχεῖαν ὁρμὴν	οἱ	Λακεδαιμόνιοι τοῦτο καλοῦσιν. Ταύτης οὖν
[429]	ὁ λόγος; συχνοὶ γάρ τινες	οἱ	λέγοντες, ὦ φίλε Κρατύλε, καὶ
[429]	(Κρατύλος) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν	οἱ	μὲν ἀμείνους τὰ αὑτῶν ἔργα
[418]	(Ἑρμογένης) Πῶς δή; (Σωκράτης) Οἷον	οἱ	μὲν ἀρχαιότατοι ἱμέραν» τὴν ἡμέραν
[429]	Οὐκ ἄρα δοκοῦσί σοι νόμοι	οἱ	μὲν βελτίους, οἱ δὲ φαυλότεροι
[396]	οἱ δὲ τῷ ἑτέρῳ χρώμεθα	οἱ	μὲν γὰρ Ζῆνα, οἱ δὲ
[398]	τοῦτο γένος κατὰ μοῖρ᾽ ἐκάλυψεν,	(οἱ	μὲν δαίμονες ἁγνοὶ ὑποχθόνιοι καλέονται,
[410]	Δία ἐκάλουν, οὕτω καὶ ἐνταῦθα	οἱ	μὲν ἐνιαυτόν, ὅτι ἐν ἑαυτῷ,
[410]	τοῦ Διὸς ὄνομα δίχα διῃρημένον	οἱ	μὲν Ζῆνα, οἱ δὲ Δία
[429]	δὲ φαυλότερα; καὶ οἰκοδόμοι ὡσαύτως	οἱ	μὲν καλλίους τὰς οἰκίας ἐργάζονται,
[429]	(Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν καὶ νομοθέται	οἱ	μὲν καλλίω τὰ (ἔργα) αὑτῶν
[396]	ὄνομα, διελόντες δὲ αὐτὸ διχῇ	οἱ	μὲν τῷ ἑτέρῳ μέρει, οἱ
[429]	τὸ τοιόνδε. ζωγράφοι εἰσίν που	οἱ	μὲν χείρους, οἱ δὲ ἀμείνους;
[386]	οὐδὲ γὰρ ἂν οὕτως εἶεν	οἱ	μὲν χρηστοί, οἱ δὲ πονηροί,
[396]	Ἑρμόγενες, τὸν καθαρὸν νοῦν παραγίγνεσθαι	οἱ	μετεωρολόγοι, καὶ τῷ οὐρανῷ ὀρθῶς
[408]	καὶ τραγικόν· ἐνταῦθα γὰρ πλεῖστοι	οἱ	μῦθοί τε καὶ τὰ ψεύδη
[407]	παλαιοὶ τὴν Ἀθηνᾶν νομίζειν ὥσπερ	οἱ	νῦν περὶ Ὅμηρον (δεινοί. Καὶ
[406]	τις δέηται. Ἴσως δὲ ὡς	οἱ	ξένοι καλοῦσιν πολλοὶ γὰρ Ληθὼ»
[418]	γε ζυγὸν» οἶσθα ὅτι δυογὸν»	οἱ	παλαιοὶ ἐκάλουν. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε.
[425]	μὲν γὰρ οὕτως ᾗπερ σύγκειται	οἱ	παλαιοί· ἡμᾶς δὲ δεῖ, εἴπερ
[418]	Ἐγώ σοι ἐρῶ. Οἶσθα ὅτι	οἱ	παλαιοὶ οἱ ἡμέτεροι τῷ ἰῶτα
[407]	ὦ φίλε. Ἐοίκασι δὴ καὶ	οἱ	παλαιοὶ τὴν Ἀθηνᾶν νομίζειν ὥσπερ
[411]	ὃ καὶ νυνδὴ ἐνενόησα, ὅτι	οἱ	πάνυ παλαιοὶ ἄνθρωποι οἱ τιθέμενοι
[440]	οὕτως ἔχει ἢ ἐκείνως ὡς	οἱ	περὶ Ἡράκλειτόν τε λέγουσιν καὶ
[407]	Ὅμηρον (δεινοί. Καὶ γὰρ τούτων	οἱ	πολλοὶ ἐξηγούμενοι τὸν ποιητήν φασι
[403]	πλοῦτος, ἐπωνομάσθη· ὁ δὲ Ἅιδης,	οἱ	πολλοὶ μέν μοι δοκοῦσιν ὑπολαμβάνειν
[411]	μᾶλλον, ὥσπερ καὶ τῶν νῦν	οἱ	πολλοὶ τῶν σοφῶν ὑπὸ τοῦ
[438]	Πάνυ γε. (Σωκράτης) Λέγε δὴ,	οἱ	πρῶτοι νομοθέται τὰ πρῶτα ὀνόματα
[401]	(Σωκράτης) Κινδυνεύουσι γοῦν, ὠγαθὲ Ἑρμόγενες,	οἱ	πρῶτοι τὰ ὀνόματα τιθέμενοι οὐ
[397]	τοίνυν ἔγωγε ὑποπτεύω· φαίνονταί μοι	οἱ	πρῶτοι τῶν ἀνθρώπων τῶν περὶ
[391]	χάριτας κατατιθέμενον. Εἰσὶ δὲ οὗτοι	οἱ	σοφισταί, οἷσπερ καὶ ὁ ἀδελφός
[414]	ῥῶ; ἀλλὰ τοιαῦτα οἶμαι ποιοῦσιν	οἱ	τῆς μὲν (ἀληθείας οὐδὲν φροντίζοντες,
[411]	ὅτι οἱ πάνυ παλαιοὶ ἄνθρωποι	οἱ	τιθέμενοι τὰ ὀνόματα παντὸς μᾶλλον,
[425]	μὴ ἄρα βού> λει, ὥσπερ	οἱ	τραγῳδοποιοὶ ἐπειδάν τι ἀπορῶσιν ἐπὶ
[409]	Ἕλληνες ὀνόματα ἄλλως τε καὶ	οἱ	ὑπὸ τοῖς βαρβάροις οἰκοῦντες παρὰ
[392]	ὅτι ὑπὸ τῶν γυναικῶν, ἐπειδὴ	οἵ	γε ἄνδρες αὐτὸν Ἀστυάνακτα ἐκάλουν;
[391]	ὀρθότητος; δῆλον γὰρ δὴ ὅτι	οἵ	γε θεοὶ αὐτὰ καλοῦσιν πρὸς
[394]	Τί δὲ τοῖς παρὰ φύσιν,	οἳ	ἂν ἐν τέρατος εἴδει γένωνται;
[401]	καλοῦμεν, εἰσὶν οἳ ἐσσίαν» καλοῦσιν,	οἳ	δ᾽ αὖ ὠσίαν. Πρῶτον μὲν
[401]	ὃ ἡμεῖς οὐσίαν» καλοῦμεν, εἰσὶν	οἳ	ἐσσίαν» καλοῦσιν, οἳ δ᾽ αὖ
[389]	τὸ τῆς κερκίδος ἔχειν εἶδος,	οἵα	δ᾽ ἑκάστῳ καλλίστη ἐπεφύκει, (ταύτην
[422]	ὀρθότης τοιαύτη τις ἐβούλετο εἶναι,	οἵα	δηλοῦν οἷον ἕκαστόν ἐστι τῶν
[386]	ἔστιν αὕτη ἡ ἀλήθεια, τὸ	οἷα	ἂν δοκῇ ἑκάστῳ τοιαῦτα καὶ
[386]	(εἶναι) τοιαῦτα μὲν ἔστιν ἐμοί·	οἷα	δ᾽ ἂν σοί, τοιαῦτα δὲ
[433]	αὐτὰ ποιῆσαι ὅτι μάλιστα τοιαῦτα	οἷα	ἐκεῖνα ἃ δεῖ δηλοῦν αὐτά;
[438]	ὀνόματα μαθόντας ἢ αὐτοὺς ἐξευρόντας	οἷά	ἐστι; (Κρατύλος) Δοκεῖς τί μοι
[436]	ὁ θέμενος πρῶτος τὰ ὀνόματα,	οἷα	ἡγεῖτο εἶναι τὰ πράγματα, τοιαῦτα
[436]	μὴ ὀρθῶς ἡγεῖτο, ἔθετο δὲ	οἷα	ἡγεῖτο, τί οἴει ἡμᾶς τοὺς
[386]	(μέτρον» εἶναι ἄνθρωπον ὡς ἄρα	οἷα	μὲν ἂν ἐμοὶ φαίνηται τὰ
[422]	ὡς ἔοικε, διὰ τῶν προτέρων	οἷά	τε ἦν τοῦτο ἀπεργάζεσθαι. (Ἑρμογένης)
[422]	ἐμοῦ μή τι παραληρήσω λέγων	οἵαν	δεῖ τὴν τῶν πρώτων ὀνομάτων
[432]	κίνησιν καὶ ψυχὴν καὶ φρόνησιν	οἵαπερ	ἡ παρὰ σοὶ ἐνθείη αὐτοῖς,
[432]	τὰ ἐντὸς πάντα τοιαῦτα ποιήσειεν	οἷάπερ	τὰ σά, καὶ μαλακότητας (καὶ
[396]	νῦν οὑτωσὶ (προσπέπτωκεν ἄρτι οὐκ	οἶδ᾽	ὁπόθεν. (Ἑρμογένης) Καὶ μὲν δή,
[391]	σὺ οὐκ οἴει; (Ἑρμογένης) Εὖ	οἶδα	μὲν οὖν ἔγωγε, εἴπερ καλοῦσιν,
[384]	ἀκήκοα, (ἀλλὰ τὴν δραχμιαίαν. Οὔκουν	οἶδα	πῇ ποτε τὸ ἀληθὲς ἔχει
[397]	φησιν γενέσθαι τῶν ἀνθρώπων; (Ἑρμογένης)	Οἶδα	τοῦτό γε. (Σωκράτης) Λέγει τοίνυν
[426]	πρώτων ὀνομάτων τὴν ὀρθότητα μὴ	οἶδεν,	ἀδύνατόν που τῶν γε ὑστέρων
[426]	δηλοῦσθαι ὧν τις πέρι μηδὲν	οἶδεν·	ἀλλὰ δῆλον ὅτι τὸν φάσκοντα
[435]	ἔστιν ἄλλος ἢ οὗτος. Ποτέρως	οἴει;	~(α) (Κρατύλος) Οὕτως ἔγωγε, οὐ
[398]	(Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ τῶν νῦν	οἴει	ἂν φάναι αὐτὸν εἴ τις
[402]	Ῥέαν» τε καὶ Κρόνον» ἆρα	οἴει	ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου αὐτὸν ἀμφοτέροις
[391]	καὶ οἱ θεοί. Ἢ οὐκ	οἴει	αὐτὸν μέγα τι καὶ θαυμάσιον
[438]	αὐτὰ ὀρθῶς ἔχειν. (Σωκράτης) Εἶτα	οἴει	ἐναντία ἂν ἐτίθετο αὐτὸς αὑτῷ
[435]	ἐπὶ τὸν ἀριθμὸν ἐλθεῖν, πόθεν	οἴει	ἕξειν ὀνόματα ὅμοια ἑνὶ ἑκάστῳ
[391]	φύσει ὀνόματα· (ἢ σὺ οὐκ	οἴει;	(Ἑρμογένης) Εὖ οἶδα μὲν οὖν
[390]	εἶναι οὐ φαῦλον, ὡς σὺ	οἴει,	ἡ τοῦ ὀνόματος θέσις, οὐδὲ
[436]	ἔθετο δὲ οἷα ἡγεῖτο, τί	οἴει	ἡμᾶς τοὺς ἀκολουθοῦντας αὐτῷ πείσεσθαι;
[392]	Πάνυ γε. (Σωκράτης) Πότερον οὖν	οἴει	Ὅμηρον ὀρθότερον ἡγεῖσθαι τῶν ὀνομάτων
[392]	εἴ τις ἔροιτό σε πότερον	οἴει	ὀρθότερον καλεῖν τὰ ὀνόματα τοὺς
[403]	ὦ Σώκρατες, ἡ ἐπιθυμία. (Σωκράτης)	Οἴει	οὖν τὸν Ἅιδην οὐκ ἂν
[416]	Πῶς λέγεις; (Σωκράτης) Φέρε, τί	οἴει	σὺ εἶναι τὸ αἴτιον κληθῆναι
[434]	φίλτατε. (Σωκράτης) Ἴθος δὲ λέγων	οἴει	τι διάφορον λέγειν συνθήκης; ἢ
[392]	~(Σωκράτης) Τί οὖν δή; Οὐκ	οἴει	τοῦτο σεμνόν τι εἶναι γνῶναι,
[440]	οἱ κατάρρῳ νοσοῦντες (ἄνθρωποι οὕτως	οἴεσθαι	καὶ τὰ πράγματα διακεῖσθαι, ὑπὸ
[406]	παιδιᾷ καλούμενος, οἶνος δ᾽ ὅτι	οἴεσθαι	νοῦν ἔχειν ποιεῖ τῶν πινόντων
[384]	ἀληθείᾳ, ὥσπερ ὑποπτεύω αὐτὸν σκώπτειν·	οἴεται	γὰρ ἴσως σε χρημάτων ἐφιέμενον
[437]	εὕροι εἰ πραγματεύοιτο, ἐξ ὧν	οἰηθείη	ἂν αὖ πάλιν τὸν τὰ
[420]	δὲ τούτῳ μᾶλλον. ἡ (Γοῦν	οἴησις»	τούτῳ συμφωνεῖ. Οἶσιν» γὰρ τῆς
[403]	ἢ ὅταν τίς τῳ συνὼν	οἴηται	δι᾽ ἐκεῖνον ἔσεσθαι ἀμείνων ἀνήρ;
[420]	ὅτι εἰσρεῖ ἔξωθεν καὶ οὐκ	οἰκεία	ἐστὶν ἡ ῥοὴ (αὕτη τῷ
[384]	ἔχειν τοῦ προτέρου, ὥσπερ τοῖς	οἰκέταις	ἡμεῖς μετατιθέμεθα (οὐδὲν ἧττον τοῦτ᾽
[429]	ὡσαύτως οἱ μὲν καλλίους τὰς	οἰκίας	ἐργάζονται, οἱ δὲ αἰσχίους; (Κρατύλος)
[429]	ζῷα, οἱ δὲ φαυλότερα; καὶ	οἰκοδόμοι	ὡσαύτως οἱ μὲν καλλίους τὰς
[408]	λεῖον καὶ θεῖον καὶ ἄνω	οἰκοῦν	ἐν τοῖς θεοῖς, τὸ δὲ
[409]	καὶ οἱ ὑπὸ τοῖς βαρβάροις	οἰκοῦντες	παρὰ τῶν βαρβάρων εἰλήφασιν. (Ἑρμογένης)
[437]	φαίνοιτο τοῖς ἐπὶ τοῖς καλλίστοις.	Οἶμαι	δὲ καὶ ἄλλα πόλλ᾽ ἄν
[402]	γένεσίν» φησιν καὶ μητέρα Τηθύν·	οἶμαι	δὲ καὶ Ἡσίοδος. Λέγει δέ
[414]	Ἀληθῆ μέντοι. ἀλλὰ τὸ μέτριον	οἶμαι	δεῖ φυλάττειν καὶ τὸ εἰκὸς
[423]	ἔχειν. (Σωκράτης) Οὕτω γὰρ ἂν	οἶμαι	δήλωμά του (σώματος) ἐγίγνετο, (μιμησαμένου,
[433]	ἢ ἄλλως; (Κρατύλος) Οὐδὲν δεῖ	οἶμαι	διαμάχεσθαι, ὦ Σώκρατες· ἐπεὶ οὐκ
[424]	τι τῶν τοιούτων ὡς ἂν	οἶμαι	δοκῇ ἑκάστη ἡ εἰκὼν δεῖσθαι
[398]	Τί οὖν δή; (Σωκράτης) Ὅτι	οἶμαι	ἐγὼ λέγειν αὐτὸν τὸ χρυσοῦν
[424]	ἢ καὶ ἄλλα πολλά. (Ἑρμογένης)	Οἶμαι	ἔγωγε καὶ ἄλλα. (Σωκράτης) Εἰκὸς
[385]	οὔ· ἢ πάντα; (Ἑρμογένης) Πάντα,	οἶμαι	ἔγωγε. (Σωκράτης) Ἔστιν οὖν ὅτι
[392]	ἢ τὰς γυναῖκας αὐτῶν; (Ἑρμογένης)	Οἶμαι	ἔγωγε. (Σωκράτης) Τὸν Ἀστυάνακτα» ἄρα
[413]	καὶ ἐρωτᾷ εἰ οὐδὲν δίκαιον	οἶμαι	εἶναι ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἐπειδὰν
[422]	τῷ ὄνομα εἶναι οὐδὲν αὐτῶν,	οἶμαι	καὶ σοὶ συνδοκεῖ. (Ἑρμογένης) Πάνυ
[438]	ἢ ἐκ τῶν ὀνομάτων; (Κρατύλος)	Οἶμαι	μὲν ἐγὼ τὸν ἀληθέστατον λόγον
[438]	ἐτίθεντο, ἐτίθεντο ἢ ἀγνοοῦντες. (Κρατύλος)	Οἶμαι	μὲν ἐγὼ, ὦ Σώκρατες γιγνώσκοντες.
[402]	~(Σωκράτης) Γελοῖον μὲν πάνυ εἰπεῖν,	οἶμαι	μέντοι τινὰ πιθανότητα ἔχον. (Ἑρμογένης)
[393]	μόσχον· οὐδ᾽ ἂν ἐξ ἀνθρώπου	οἶμαι	μὴ τὸ ἀνθρώπου ἔκγονον γένηται,
[413]	δικαιοσύνην τί ἡμῖν λείπεται; ἀνδρείαν	οἶμαι	οὔπω διήλθομεν. ἀδικία μὲν γὰρ
[414]	ἐμβεβλῆσθαι τὸ ῥῶ; ἀλλὰ τοιαῦτα	οἶμαι	ποιοῦσιν οἱ τῆς μὲν (ἀληθείας
[401]	μὰ τὸν Δία οὐδὲ τοῦτο	οἶμαι	ῥᾴδιον εἶναι. (Σωκράτης) Κινδυνεύουσι γοῦν,
[386]	μὴν οὐδὲ κατ᾽ Εὐθύδημόν γε	οἶμαι	σοὶ δοκεῖ πᾶσι πάντα ὁμοίως
[426]	τοῦ ῥῶ. Ἑώ< ρα> γὰρ	οἶμαι	τὴν γλῶτταν ἐν τούτῳ ἥκιστα
[399]	τοίνυν ἐκ τοῦ παραχρῆμα λέγειν,	οἶμαί	τι τοιοῦτον νοεῖν τοὺς τὴν
[423]	Σώκρατες; ~(Σωκράτης) Εἰ μέν γ᾽	οἶμαι	τὸ ἄνω καὶ τὸ κοῦφον
[430]	ἑτέρα. (Σωκράτης) Ἣ ἂν ἑκάστῳ	οἶμαι	τὸ προσῆκόν τε καὶ τὸ
[410]	πολὺ ἐπιδίδως. (Σωκράτης) Πόρρω ἤδη	οἶμαι	φαίνομαι σοφίας ἐλαύνειν. (Ἑρμογένης) Πάνυ
[425]	ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης) Γελοῖα μὲν	οἶμαι	φανεῖσθαι, ὦ Ἑρμόγενες, γράμμασι καὶ
[406]	εἴη ἂν ὁ διδοὺς τὸν	οἶνον	Διδοίνυσος» ἐν παιδιᾷ καλούμενος, οἶνος
[406]	οἶνον Διδοίνυσος» ἐν παιδιᾷ καλούμενος,	οἶνος	δ᾽ ὅτι οἴεσθαι νοῦν ἔχειν
[407]	βούλει προβαλλέ μοι, ὄφρα ἴδηαι	οἷοι	Εὐθύφρονος ἵπποι. (Ἑρμογένης) Ἀλλὰ ποιήσω
[401]	ἡμεῖς σκεψόμεθα οὐ γὰρ ἀξιοῦμεν	οἷοί	τ᾽ ἂν εἶναι σκοπεῖν ἀλλὰ
[425]	καὶ ἂν σμικρόν τι αὐτῶν	οἷοί	τ᾽ ὦμεν κατιδεῖν, ἐπιχειρῶμεν, (προειπόντες,
[408]	εἰρέμης» νῦν δὲ ἡμεῖς, ὡς	οἰόμεθα,	καλλωπίζοντες τὸ ὄνομα Ἑρμῆν» καλοῦμεν.
[393]	λέγειν, ἀλλὰ λανθάνω καὶ ἐμαυτὸν	οἰόμενός	τινος ὥσπερ ἴχνους ἐφάπτεσθαι τῆς
[394]	καὶ ἄλλα γε αὖ στρατηγόν,	οἷον	Ἆγις» καὶ Πολέμαρχος» καὶ Εὐπόλεμος»
[389]	ἂν ποιῇ (τὸ ἔργον) οὐχ	οἷον	ἂν αὐτὸς βουληθῇ, ἀλλ᾽ οἷον
[399]	ὀνομάζοντες, καὶ τὰς ὀξύτητας μεταβάλλομεν.	Οἷον	Διὶ φίλος» τοῦτο ἵνα (ἀντὶ
[387]	οὐ κατὰ τὴν ἡμετέραν δόξαν.	Οἷον	ἐάν τι ἐπιχειρήσωμεν ἡμεῖς τῶν
[429]	(Σωκράτης) Οὐδὲ εἰπεῖν οὐδὲ προσειπεῖν;	οἷον	εἴ τις ἀπαντήσας σοι ἐπὶ
[436]	(πράγματα ἀκολουθοῖ τοῖς ὀνόμασι, σκοπῶν	οἷον	ἕκαστον βούλεται εἶναι, ἆρ᾽ ἐννοεῖς
[422]	τις ἐβούλετο εἶναι, οἵα δηλοῦν	οἷον	ἕκαστόν ἐστι τῶν ὄντων. (Ἑρμογένης)
[389]	οἷον ἂν αὐτὸς βουληθῇ, ἀλλ᾽	οἷον	ἐπεφύκει. Τὸ φύσει γὰρ ἑκάστῳ,
[428]	ὀρθότης ἐστὶν αὕτη, ἥτις ἐνδείξεται	οἷόν	ἐστι τὸ πρᾶγμα· τοῦτο φῶμεν
[420]	τῆς ψυχῆς ἐπὶ πᾶν πρᾶγμα,	οἷόν	ἐστιν ἕκαστον τῶν ὄντων, δηλούσῃ
[435]	ἐπειδάν τις εἰδῇ τὸ ὄνομα	οἷόν	ἐστιν ἔστι δὲ οἷόνπερ τὸ
[439]	καλὸν οὐ τοιοῦτον ἀεί ἐστιν	οἷόν	ἐστιν; (Κρατύλος) Ἀνάγκη. (Σωκράτης) Ἆρ᾽
[432]	τὸ παράπαν δέῃ πάντα ἀποδοῦναι	οἷόν	ἐστιν ᾧ εἰκάζει, εἰ μέλλει
[397]	πολλὰ δὲ ὥσπερ εὐχόμενοι τίθενται,	οἷον	Εὐτυχίδην» καὶ Σωσίαν» καὶ Θεόφιλον»
[408]	δὲ τί σε κωλύει διελθεῖν,	οἷον	ἡλίου τε καὶ σελήνης καὶ
[401]	ἧττον ἀνευρίσκεται ὃ ἕκαστον βούλεται.	Οἷον	καὶ ἐν τούτῳ ὃ ἡμεῖς
[418]	παραστρέφοντες ἐνίοτε τἀναντία (ποιεῖν σημαίνειν.	Οἷον	καὶ ἐν τῷ δέοντι» ἐνενόησα
[408]	λόγου χρεία ἐστί, τὸ δέ,	οἷον	καὶ Ὅμηρος πολλαχοῦ λέγει, ἐμήσατό»
[400]	δὲ τῶν θεῶν τῶν ὀνομάτων,	οἷον	καὶ περὶ τοῦ Διὸς» νυνδὴ
[432]	ἂν δύο πράγματα εἴη τοιάδε,	οἷον	(Κρατύλος) καὶ Κρατύλου εἰκών, εἴ
[426]	δὲ ἐν τοῖς τοιοῖσδε ῥήμασιν	οἷον	κρούειν, θραύειν, ἐρείκειν, θρύπτειν, κερματίζειν,
[396]	ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἀτεχνῶς γάρ ἐστιν	οἷον	λόγος τὸ τοῦ Διὸς ὄνομα,
[422]	ὀνομάτων συγκείμενα, ἃν οὕτως ἔχῃ.	Οἷον	νυνδὴ τὸ ἀγαθὸν» ἔφαμεν ἐκ
[385]	ἐγὼ καλῶ ὁτιοῦν τῶν ὄντων,	οἷον	ὃ νῦν καλοῦμεν ἄνθρωπον, ἐὰν
[418]	ὄντα. (Ἑρμογένης) Πῶς δή; (Σωκράτης)	Οἷον	οἱ μὲν ἀρχαιότατοι ἱμέραν» τὴν
[424]	ἔστι δὲ ὅτε πολλὰ συγκεράσαντες,	οἷον	ὅταν ἀνδρείκελον σκευάζωσιν ἢ ἄλλο
[394]	ἂν ἐν τέρατος εἴδει γένωνται;	οἷον	ὅταν ἐξ ἀνδρὸς ἀγαθοῦ καὶ
[412]	αὐτοῦ ὑπολαμβάνουσιν τοιοῦτόν τι εἶναι	οἷον	οὐδὲν ἄλλο ἢ χωρεῖν, διὰ
[395]	ἐπωνυμίας) (Ἑρμογένης) Πῶς δή; (Σωκράτης)	Οἷόν	που καὶ κατ᾽ ἐκείνου λέγεται
[431]	γυνή; οὐ δοκεῖ σοι τοῦτο	οἷόν	τ᾽ εἶναι καὶ γίγνεσθαι ἐνίοτε;
[386]	(Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ οὕτως. (Σωκράτης)	Οἷόν	τε οὖν (ἐστιν) εἰ Πρωταγόρας
[439]	(Κρατύλος) Ἀνάγκη. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν	οἷόν	τε προσειπεῖν αὐτὸ ὀρθῶς, εἰ
[393]	καλεῖν ὃ αὐτὸ ἡμῖν δηλώσει.	Οἷον	τὸ βῆτα» ὁρᾷς ὅτι τοῦ
[427]	τὰ τοιαῦτα μεμίμηται αὐτοῖς ὀνομάζων,	οἷον	τὸ ψυχρὸν» καὶ τὸ ζέον»
[411]	κεῖται, τὰ περὶ τὴν ἀρετήν,	οἷον	φρόνησίς» τε καὶ σύνεσις» καὶ
[406]	πινόντων τοὺς πολλοὺς οὐκ ἔχοντας,	οἰόνους»	δικαιότατ᾽ ἂν καλούμενος. Περὶ δὲ
[432]	γράμματα, ἵνα κομιδῇ ᾖ τοιοῦτον	οἷόνπερ	οὗ ὄνομά ἐστιν, ἀλλ᾽ ἔα
[414]	ὅτι ταχεῖα καὶ ἐξαιφνιδία γίγνεται.	(Οἷόνπερ	οὖν μεμίμηται τῷ ὀνόματι, συναρμόσας
[435]	ὄνομα οἷόν ἐστιν ἔστι δὲ	οἷόνπερ	τὸ πρᾶγμα (εἴσεται δὴ καὶ
[418]	βούλεται ἡ ἡμέρα. Καίτοι τινὲς	οἴονται,	ὡς δὴ ἡ ἡμέρα ἥμερα
[392]	ὑφηγεῖται τὸ διότι; φησὶν γάρ	(οἶος	γάρ σφιν ἔρυτο πόλιν καὶ
[395]	τοιοῦτός τις εἶναι ὁ Ἀγαμέμνων,	οἷος	ἃ δόξειεν αὐτῷ διαπονεῖσθαι καὶ
[398]	ὠγαθέ, ἔχω; οὐδ᾽ εἴ τι	οἷός	τ᾽ ἂν εἴην εὑρεῖν, οὐ
[425]	Τί οὖν; Σὺ πιστεύεις σαυτῷ	οἷός	τ᾽ ἂν εἶναι ταῦτα οὕτω
[428]	Εἰ οὖν καὶ σμικρόν τι	οἷός	τ᾽ εἶ πλέον ποιῆσαι, μὴ
[433]	γὰρ ταῦτα ἀμφότερα ἐρεῖς, οὐχ	οἷός	τ᾽ ἔσῃ συμφωνεῖν σαυτῷ. (Κρατύλος)
[395]	τῷ τοῦ Μυρτίλου φόνῳ οὐδὲν	οἵου	τε γενέσθαι προνοηθῆναι οὐδὲ προϊδεῖν
[424]	(τὰ ὄντα) εὖ πάντα αὖ	οἷς	δεῖ ὀνόματα ἐπιθεῖναι, εἰ ἔστιν
[391]	μέγιστα δὲ καὶ κάλλιστα ἐν	οἷς	διορίζει ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς ἅ
[392]	δήπου ταῦτα τὰ ἔπη ἐν	οἷς	ἔνεστιν ἃ ἐγὼ λέγω. (Ἑρμογένης)
[438]	ὀνόματα πότερον γιγνώσκοντες τὰ πράγματα,	οἷς	ἐτίθεντο, ἐτίθεντο ἢ ἀγνοοῦντες. (Κρατύλος)
[438]	ἀναγκαῖον ἔφησθα εἶναι εἰδότα τίθεσθαι	οἷς	ἐτίθετο. Πότερον οὖν ἔτι σοι
[434]	τῷ λείῳ καὶ μαλακῷ καὶ	οἷς	νυνδὴ ἐλέγομεν; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης)
[422]	Εἶεν· τὰ δὲ δὴ πρῶτα,	οἷς	οὔπω ἕτερα ὑπόκειται, τίνι τρόπῳ
[388]	τίς παραδίδωσιν ἡμῖν τὰ ὀνόματα	οἷς	χρώμεθα; (Ἑρμογένης) Οὐ δῆτα. (Σωκράτης)
[414]	Σώκρατες. (Σωκράτης) Ὦ μακάριε, οὐκ	οἶσθ᾽	ὅτι τὰ πρῶτα ὀνόματα τεθέντα
[392]	ποτὲ λέγει τὴν ὀρθότητα αὐτῶν.	Οἶσθα	γὰρ δήπου ταῦτα τὰ ἔπη
[409]	ἧς τὸ ὄνομα τυγχάνει ὄν,	οἶσθα	ὅτι ἀποροῖ ἄν. (Ἑρμογένης) Εἰκότως
[418]	(Σωκράτης) Καὶ τό γε ζυγὸν»	οἶσθα	ὅτι δυογὸν» οἱ παλαιοὶ ἐκάλουν.
[398]	(Ἑρμογένης) Πῶς λέγεις; (Σωκράτης) Οὐκ	οἶσθα	ὅτι ἡμίθεοι οἱ ἥρωες; (Ἑρμογένης)
[408]	ἑταῖρε. (Ἑρμογένης) Πῶς δή; (Σωκράτης)	Οἶσθα	ὅτι ὁ λόγος τὸ πᾶν
[418]	λέγεις; (Σωκράτης) Ἐγώ σοι ἐρῶ.	Οἶσθα	ὅτι οἱ παλαιοὶ οἱ ἡμέτεροι
[392]	(Ἑρμογένης) Οἱ ἄνδρες. (Σωκράτης) Οὐκοῦν	οἶσθα	ὅτι Ὅμηρος τὸ παιδίον τὸ
[393]	ποικίλον, ἀλλ᾽ ὥσπερ τῶν στοιχείων	οἶσθα	ὅτι ὀνόματα λέγομεν ἀλλ᾽ οὐκ
[391]	ποῖα ταῦτα λέγεις; (Σωκράτης) Οὐκ	οἶσθα	ὅτι περὶ τοῦ ποταμοῦ τοῦ
[393]	(ἄλλοις φωνήεσί τε καὶ ἀφώνοις	οἶσθα	ὅτι περιτιθέντες ἄλλα γράμματα λέγομεν,
[423]	ἄλλο τῶν ζῴων ἐβουλόμεθα δηλοῦν,	οἶσθα	ὅτι ὡς ὁμοιότατ᾽ ἂν τὰ
[434]	νυνδὴ ἐλέγομεν; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης)	Οἶσθα	οὖν ὅτι ἐπὶ τῷ αὐτῷ
[418]	ἡμέραν. (Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης)	Οἶσθα	οὖν ὅτι μόνον τούτων δηλοῖ
[397]	εἰπεῖν. (Ἑρμογένης) Λέγε μόνον. (Σωκράτης)	Οἶσθα	οὖν τίνας φησὶν Ἡσίοδος εἶναι
[434]	ἐπειδάν τις φῇ σκληρόν, οὐδὲ	οἶσθα	σὺ νῦν ὅτι ἐγὼ λέγω;
[420]	ἡ (Γοῦν οἴησις» τούτῳ συμφωνεῖ.	Οἶσιν»	γὰρ τῆς ψυχῆς ἐπὶ πᾶν
[391]	Εἰσὶ δὲ οὗτοι οἱ σοφισταί,	οἷσπερ	καὶ ὁ ἀδελφός (σου Καλλίας
[400]	εὐχαῖς νόμος ἐστὶν ἡμῖν εὔχεσθαι,	οἵτινές	τε καὶ ὁπόθεν χαίρουσιν ὀνομαζόμενοι,
[401]	Ἑστίᾳ πρώτῃ προθύειν εἰκὸς ἐκείνους	οἵτινες	τὴν πάντων οὐσίαν ἐσσίαν» ἐπωνόμασαν.
[396]	ὃ δὴ προσήκειν φαμὲν ὀνόματι	οἵῳ	τε εἶναι ἀπεργάζεσθαι. Οὐ γὰρ
[395]	καὶ τέλος ἡ πατρὶς αὐτοῦ	ὅλη	ἀνετράπετο, καὶ τελευτήσαντι ἐν Ἅιδου
[433]	ὅταν πάντα, κακῶς δὲ ὅταν	ὀλίγα·	λέγεσθαι δ᾽ οὖν, ὦ μακάριε,
[386]	εἶναι (ἄνθρωποι) (Ἑρμογένης) Καὶ μάλα	ὀλίγοι.	(Σωκράτης) Ἔδοξαν δ᾽ οὖν; (Ἑρμογένης)
[391]	λέγω, ἀλλ᾽ ἐπελάθου γε ὧν	ὀλίγον	πρότερον ἔλεγον, ὅτι οὐκ εἰδείην
[425]	ὦμεν κατιδεῖν, ἐπιχειρῶμεν, (προειπόντες, ὥσπερ	ὀλίγον	πρότερον τοῖς θεοῖς, ὅτι οὐδὲν
[402]	(Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν τοῦτό γε	ὀλίγου	αὐτὸ λέγει ὅτι πηγῆς ὄνομα
[427]	καὶ τῆς στάσεως. Ὅτι δὲ	ὀλισθάνει	μάλιστα ἐν τῷ λάβδα ἡ
[427]	τε λεῖα» καὶ αὐτὸ τὸ	ὀλισθάνειν»	καὶ τὸ λιπαρὸν» καὶ τὸ
[427]	τἆλλα πάντα τὰ τοιαῦτα. δὲ	ὀλισθανούσης	τῆς γλώττης ἀντιλαμβάνεται ἡ τοῦ
[435]	τοῦ Ἑρμογένους, γλίσχρα ᾖ ἡ	ὁλκὴ	αὕτη τῆς ὁμοιότητος, ἀναγκαῖον δὲ
[392]	ἢ οἱ ἄνδρες, ὡς τὸ	ὅλον	εἰπεῖν γένος; (Ἑρμογένης) Οἱ ἄνδρες.
[425]	ἤδη τι καὶ καλὸν καὶ	ὅλον	συστήσομεν, ὥσπερ ἐκεῖ τὸ ζῷον
[385]	ἐστὶν ὁ ἀληθὴς πότερον μὲν	ὅλος	ἀληθής, τὰ μόρια δ᾽ αὐτοῦ
[410]	ἔτος, ὅτι ἐτάζει· ὁ δὲ	ὅλος	λόγος ἐστὶν τὸ ἐν ἑαυτῷ
[415]	τὰ πράγματα, μάλιστα τὴν τοῦ	ὅλου	ἐπωνυμίαν ἔχει τῆς κακίας. Τὸ
[434]	σε ὁ τρόπος ἀρέσκει; ~(Κρατύλος)	Ὅλῳ	καὶ παντὶ διαφέρει, ὦ Σώκρατες,
[393]	ἐκείνου τοῦ στοιχείου φύσιν δηλῶσαι	ὅλῳ	τῷ ὀνόματι οὗ ἐβούλετο ὁ
[391]	τὴν μὲν ἀλήθειαν τὴν Πρωταγόρου	ὅλως	οὐκ ἀποδέχομαι, τὰ δὲ τῇ
[427]	ζέον» καὶ τὸ σείεσθαι» καὶ	ὅλως	σεισμόν. Καὶ ὅταν που τὸ
[406]	Τὰς δὲ Μούσας» τε καὶ	ὅλως	τὴν μουσικὴν ἀπὸ τοῦ μῶσθαι,
[407]	νομίζειν ὥσπερ οἱ νῦν περὶ	Ὅμηρον	(δεινοί. Καὶ γὰρ τούτων οἱ
[392]	γε. (Σωκράτης) Πότερον οὖν οἴει	Ὅμηρον	ὀρθότερον ἡγεῖσθαι τῶν ὀνομάτων κεῖσθαι
[402]	Κρόνου καὶ Ῥέας, ἃ καὶ	Ὅμηρος	ἔλεγεν. (Ἑρμογένης) Πῶς τοῦτο λέγεις;
[393]	Ἕκτορι αὐτὸς ἔθετο τὸ ὄνομα	Ὅμηρος;	(Ἑρμογένης) Τί δή; (Σωκράτης) Ὅτι
[392]	ὁ πατὴρ αὐτοῦ, ὥς φησιν	Ὅμηρος.	(Ἑρμογένης) Φαίνεταί μοι. (Σωκράτης) Τί
[391]	Καὶ τί λέγει, ὦ Σώκρατες,	Ὅμηρος	περὶ ὀνομάτων, καὶ ποῦ; (Σωκράτης)
[417]	δὲ ξενικὸν τοὔνομα, ᾧ καὶ	Ὅμηρος	πολλαχοῦ κέχρηται, τῷ ὀφέλλειν» ἔστι
[408]	ἐστί, τὸ δέ, οἷον καὶ	Ὅμηρος	πολλαχοῦ λέγει, ἐμήσατό» φησιν, τοῦτο
[410]	εἴη ὀρθῶς κεκλημένη, ὥς φησιν	Ὅμηρος·	τὸ γὰρ γεγάασιν» γεγεννῆσθαι λέγει.
[392]	ἄνδρες. (Σωκράτης) Οὐκοῦν οἶσθα ὅτι	Ὅμηρος	τὸ παιδίον τὸ τοῦ Ἕκτορος
[392]	Ἔοικέ γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ	Ὅμηρος	τοὺς Τρῶας σοφωτέρους ἡγεῖτο ἢ
[402]	ῥευμάτων ὀνόματα θέσθαι; ὥσπερ αὖ	Ὅμηρος	Ὠκεανόν τε θεῶν γένεσίν» φησιν
[393]	τινος ὥσπερ ἴχνους ἐφάπτεσθαι τῆς	Ὁμήρου	δόξης περὶ ὀνομάτων ὀρθότητος; (Ἑρμογένης)
[391]	αὖ σε ταῦτα ἀρέσκει, παρ᾽	Ὁμήρου	χρὴ (μανθάνειν καὶ παρὰ τῶν
[420]	ἔχοντι ἀλλ᾽ ἐπείσακτος διὰ τῶν	ὀμμάτων,	διὰ ταῦτα ἀπὸ τοῦ ἐσρεῖν
[405]	ἄκοιτιν» ἐκαλέσαμεν, μεταβαλόντες ἀντὶ τοῦ	ὁμο‐	ἀ‐ οὕτω καὶ Ἀπόλλωνα» ἐκαλέσαμεν
[434]	καὶ ὀνόματα οὐκ ἄν ποτε	ὅμοια	γένοιτο οὐδενί, εἰ μὴ ὑπάρξει
[435]	ἀρέσκει μὲν κατὰ τὸ δυνατὸν	ὅμοια	εἶναι τὰ ὀνόματα τοῖς πράγμασιν·
[435]	ἐλθεῖν, πόθεν οἴει ἕξειν ὀνόματα	ὅμοια	ἑνὶ ἑκάστῳ τῶν ἀριθμῶν ἐπενεγκεῖν,
[434]	(Κρατύλος) ὅμοια. (Σωκράτης) Ἦ οὖν	ὅμοιά	ἐστι πανταχῇ; (Κρατύλος) Πρός γε
[435]	ἐπειδή γε δηλοῖ καὶ τὰ	ὅμοια	καὶ τὰ ἀνόμοια γράμματα, ἔθους
[440]	ὄντων, οὔ μοι φαίνεται ταῦτα	ὅμοια	ὄντα, ἃ νῦν ἡμεῖς λέγομεν,
[434]	εἰ μὴ φύσει ὑπῆρχε (φαρμακεῖα	ὅμοια	ὄντα, ἐξ ὧν συντίθεται τὰ
[434]	σῖγμα, ἢ ᾗ μή; (Κρατύλος)	ὅμοια.	(Σωκράτης) Ἦ οὖν ὅμοιά ἐστι
[438]	μὲν φασκόντων ἑαυτὰ εἶναι τὰ	ὅμοια	τῇ ἀληθείᾳ, τῶν δ᾽ ἑαυτά,
[434]	πράγματι, ἀναγκαῖον πεφυκέναι τὰ στοιχεῖα	ὅμοια	τοῖς πράγμασιν, ἐξ ὧν τὰ
[433]	Ναί. (Σωκράτης) Προσήκει δὲ τὰ	ὅμοια	τοῖς πράγμασιν; (Κρατύλος) Πάνυ γε.
[434]	οὖν ἀμφοτέροις. (Σωκράτης) Πότερον ᾗ	ὅμοια	τυγχάνει ὄντα τὸ ῥῶ καὶ
[435]	ἢ πᾶσιν ἢ ὡς πλείστοις	ὁμοίοις	λέγηται, τοῦτο δ᾽ ἐστὶ προσήκουσιν,
[430]	τὸ προσῆκόν τε καὶ τὸ	ὅμοιον	ἀποδιδῷ. (Κρατύλος) Ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης)
[435]	δὴ καὶ τὸ πρᾶγμα, ἐπείπερ	ὅμοιον	τυγχάνει ὂν τῷ ὀνόματι, τέχνη
[434]	Οὐκοῦν εἴπερ ἔσται τὸ ὄνομα	ὅμοιον	τῷ πράγματι, ἀναγκαῖον πεφυκέναι τὰ
[434]	συνέθηκεν ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν ζωγράφημα	ὅμοιόν	τῳ τῶν ὄντων, εἰ μὴ
[423]	ἐβουλόμεθα δηλοῦν, οἶσθα ὅτι ὡς	ὁμοιότατ᾽	ἂν τὰ ἡμέτερα αὐτῶν σώματα
[437]	ἐπὶ τοῖς κακίστοις ὀνόματα εἶναι,	ὁμοιότατ᾽	ἂν φαίνοιτο τοῖς ἐπὶ τοῖς
[435]	καλῶς ἔτι ἔχοι λέγειν τὴν	ὁμοιότητα	δήλωμα εἶναι, ἀλλὰ τὸ ἔθος·
[424]	ἐπίστασθαι ἐπιφέρειν ἕκαστον κατὰ τὴν	ὁμοιότητα,	ἐάντε ἓν ἑνὶ δέῃ ἐπιφέρειν,
[434]	εἰ μὴ ὑπάρξει ἐκεῖνα πρῶτον	ὁμοιότητά	τινα ἔχοντα, ἐξ ὧν συντίθεται
[435]	ᾖ ἡ ὁλκὴ αὕτη τῆς	ὁμοιότητος,	ἀναγκαῖον δὲ ᾖ καὶ τῷ
[435]	ἐκεῖνο γάρ, ὡς ἔοικε, καὶ	ὁμοίῳ	καὶ ἀνομοίῳ δηλοῖ. Ἐπειδὴ δὲ
[432]	ὀνόματα, εἰ πάντα πανταχῇ αὐτοῖς	ὁμοιωθείη.	Διττὰ γὰρ ἄν που πάντα
[434]	παντὶ διαφέρει, ὦ Σώκρατες, τὸ	ὁμοιώματι	δηλοῦν ὅτι ἄν τις δηλοῖ
[433]	ἐκ προσηκόντων εἴη γραμμάτων καὶ	ὁμοίων,	εἴπερ ἔσται εἰκών, ἔχοι δ᾽
[435]	ἡ αὐτὴ πάντων τῶν ἀλλήλοις	ὁμοίων.	Κατὰ τοῦτο δή μοι δοκεῖς
[386]	εἰ μήτε πᾶσι πάντα ἐστὶν	ὁμοίως	ἅμα καὶ ἀεί, μήτε ἑκάστῳ
[386]	χρηστοί, οἱ δὲ πονηροί, εἰ	ὁμοίως	ἅπασι καὶ ἀεὶ ἀρετή τε
[386]	οἶμαι σοὶ δοκεῖ πᾶσι πάντα	ὁμοίως	εἶναι ἅμα καὶ ἀεί· οὐδὲ
[405]	κατ᾽ ἀνθρώπους· ὥσπερ οὖν τὸν	ὁμοκέλευθον	καὶ ὁμόκοιτιν ἀκόλουθον» καὶ ἄκοιτιν»
[405]	ὥσπερ οὖν τὸν ὁμοκέλευθον καὶ	ὁμόκοιτιν	ἀκόλουθον» καὶ ἄκοιτιν» ἐκαλέσαμεν, μεταβαλόντες
[433]	ἄλλην ὀνόματος ὀρθότητα, καὶ μὴ	ὁμολόγει	δήλωμα συλλαβαῖς καὶ γράμμασι πράγματος
[383]	(ἐστὶν ἢ οὔ) ὁ δὲ	ὁμολογεῖ.	Τί δὲ Σωκράτει; ἔφην. Σωκράτης,
[421]	δὲ ὂν» καὶ ἡ οὐσία»	ὁμολογεῖ	τῷ ἀληθεῖ, τὸ ἰῶτα ἀπολαβόν·
[436]	λοιπὰ πάμπολλα ἤδη ὄντα ἑπόμενα	ὁμολογεῖν	ἀλλήλοις. Δεῖ δὴ περὶ τῆς
[384]	εἰπεῖν, ποιήσειεν ἂν καὶ ἐμὲ	ὁμολογεῖν	καὶ λέγειν ἅπερ αὐτὸς λέγει.
[423]	τὰ ἄλλα ζῷα ἀναγκαζοίμεθ᾽ ἂν	ὁμολογεῖν	ὀνομάζειν ταῦτα ἅπερ μιμοῦνται. (Ἑρμογένης)
[438]	ἐπισκεψώμεθα εἰ ἡμῖν καὶ τῇδε	ὁμολογεῖς	εἴτε καὶ οὐ. Φέρε τοὺς
[430]	(Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ τὸ ὄνομα	ὁμολογεῖς	μίμημά τι εἶναι τοῦ (πράγματος;
[412]	καὶ ἔοικε μέχρι μέν του	ὁμολογεῖσθαι	(παρὰ πολλῶν, ἔπειτα δὲ ἀμφισβητεῖσθαι.
[416]	καὶ τοῦτο γὰρ τοῖς ἔμπροσθεν	ὁμολογεῖται.	Τὸ γὰρ ἐμποδίζον καὶ ἴσχον
[413]	ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν, παρὰ πολλῶν	ὁμολογεῖται	(τοῦτο εἶναι τὸ δίκαιον· ἐγὼ
[431]	κακός, ἐάνπερ τὰ ἔμπροσθεν ἐκεῖνα	ὁμολογηθῇ	ἡμῖν. (Κρατύλος) Ἔστι ταῦτα. Ἀλλ᾽
[439]	σέ· ἀγαπητὸν δὲ καὶ τοῦτο	ὁμολογήσασθαι,	ὅτι οὐκ ἐξ ὀνομάτων ἀλλὰ
[419]	κεῖσθαι ἢ τὸ νῦν, ἀλλ᾽	ὁμολογήσει	τοῖς πρόσθεν ἀγαθοῖς, ἐὰν ἀντὶ
[384]	ὀρθότης ὀνόματος ἢ συνθήκη καὶ	ὁμολογία.	Ἐμοὶ γὰρ δοκεῖ ὅτι ἄν
[435]	μὴ ἐᾷς τι (τὴν σὴν	ὁμολογίαν	καὶ συνθήκην κῦρος ἔχειν τῶν
[387]	εἴπερ τι τοῖς ἔμπροσθεν μέλλει	ὁμολογούμενον	εἶναι; καὶ οὕτω μὲν ἂν
[402]	ἦρξε γάμοιο, (ὅς ῥα κασιγνήτην	ὁμομήτορα	Τηθὺν ὄπυιεν. Ταῦτ᾽ οὖν σκόπει
[406]	δυνάμεων, ἁπλοῦ, ἀεὶ βάλλοντος, ἀπολούοντος,	ὁμοπολοῦντος.	Τὰς δὲ Μούσας» τε καὶ
[405]	οὗτος ὁ θεὸς τῇ ἁρμονίᾳ	ὁμοπολῶν	αὐτὰ πάντα καὶ κατὰ θεοὺς
[405]	καὶ Ἀπόλλωνα» ἐκαλέσαμεν (ὃς ἦν	ὁμοπολῶν,	ἕτερον λάβδα ἐμβαλόντες, ὅτι ὁμώνυμον
[405]	τὸ ἄλφα σημαίνει πολλαχοῦ τὸ	ὁμοῦ,	καὶ ἐνταῦθα τὴν ὁμοῦ πόλησιν
[405]	τὸ ὁμοῦ, καὶ ἐνταῦθα τὴν	ὁμοῦ	πόλησιν καὶ περὶ τὸν οὐρανόν,
[405]	ὁμοπολῶν, ἕτερον λάβδα ἐμβαλόντες, ὅτι	ὁμώνυμον	ἐγίγνετο τῷ χαλεπῷ ὀνόματι. Ὅπερ
[425]	τὰ πράγματα μεμιμημένα κατάδηλα γιγνόμενα·	ὅμως	δὲ ἀνάγκη. Οὐ γὰρ ἔχομεν
[419]	ὄνομα, εὐφεροσύνην» τό γε δίκαιον·	ὅμως	δὲ αὐτὸ καλοῦμεν εὐφροσύνην. Οὐδ᾽
[408]	(Σωκράτης) Συχνὰ μέν μοι προστάττεις,	ὅμως	δέ, εἴπερ σοι κεχαρισμένον ἔσται,
[411]	ἑταῖρε, οὐ φαῦλον γένος ὀνομάτων·	ὅμως	δὲ ἐπειδήπερ τὴν λεοντῆν ἐνδέδυκα,
[389]	ποιῶν τὸ αὐτὸ ὄργανον· ἀλλ᾽	ὅμως,	ἕως ἂν τὴν αὐτὴν ἰδέαν
[429]	τὴν ἐμὴν ἡλικίαν, ὦ ἑταῖρε.	ὅμως	μέντοι εἰπέ μοι τοσόνδε· (πότερον
[390]	ἀποδιδῷ, ~ἐάντε (ἐν ἄλλῳ σιδήρῳ,	ὅμως	ὀρθῶς ἔχει τὸ ὄργανον, ἐάντε
[394]	ἔχει πλὴν τοῦ ταῦ, ἀλλ᾽	ὅμως	ταὐτὸν σημαίνει. Καὶ Ἀρχέπολίς» γε
[394]	γραμμάτων τί ἐπικοινωνεῖ; δηλοῖ δὲ	ὅμως	τὸ αὐτό· καὶ ἄλλα πολλά
[409]	ἐξ ἧς τὸ ὄνομα τυγχάνει	ὄν,	οἶσθα ὅτι ἀποροῖ ἄν. (Ἑρμογένης)
[403]	καὶ φοβεῖσθαι αὐτὸν οὐκ ἄξιον	ὄν>	Ὅτι τε γάρ, ἐπειδὰν ἅπαξ
[421]	συγκεκροτημένῳ, λέγοντος ὅτι τοῦτ᾽ ἔστιν	ὄν,	οὗ τυγχάνει ζήτημα ὄν> (τὸ)
[421]	ἔστιν ὄν, οὗ τυγχάνει ζήτημα	ὄν>	(τὸ) ὄνομα. Μᾶλλον δὲ ἂν
[420]	καὶ ἀντίτυπον, παρὰ τὴν βούλησιν	ὄν,	τὸ περὶ τὴν ἁμαρτίαν ἂν
[421]	γὰρ (σημαίνει, καὶ τὸ οὐκ	ὂν»	αὖ, ὥς τινες καὶ ὀνομάζουσιν
[410]	ἑαυτῷ ἐτάζον» τοῦτο προσαγορεύεσθαι ἓν	ὂν	δίχα, ὥστε δύο ὀνόματα γεγονέναι,
[390]	εἰς τὸ τῇ φύσει ὄνομα	ὂν	ἑκάστῳ καὶ δυνάμενον αὐτοῦ τὸ
[421]	καὶ τὸ ψεῦδος καὶ τὸ	ὂν»	καὶ αὐτὸ τοῦτο περὶ ὧν
[421]	βούλησιν τοῦ ὀνόματος. Τὸ δὲ	ὂν»	καὶ ἡ οὐσία» ὁμολογεῖ τῷ
[429]	τοῦτο ὃ λέγει, μὴ τὸ	ὂν	λέγοι; ἢ οὐ τοῦτό ἐστιν
[384]	τῶν ὀνομάτων οὐ σμικρὸν τυγχάνει	ὂν	μάθημα. Εἰ μὲν οὖν ἐγὼ
[421]	γὰρ σαφῶς λέγει τοῦτο εἶναι	ὂν	οὗ μάσμα ἐστίν. (Ἡ δ᾽
[405]	ἂν μᾶλλον ὄνομα ἥρμοσεν ἓν	ὂν	τέτταρσι δυνάμεσι ταῖς τοῦ θεοῦ,
[396]	δὲ δίχα, ὥσπερ λέγω, ἓν	ὂν	τὸ ὄνομα, τῷ Διὶ» καὶ
[418]	καὶ κώλυμα φορᾶς, ὥσπερ ἀδελφὸν	ὂν	τοῦ βλαβεροῦ. (Ἑρμογένης) Καὶ μάλα,
[417]	τὸ λυσιτελοῦν, ἀλλ᾽ ὅτι τάχιστον	ὂν	τοῦ ὄντος ἵστασθαι οὐκ ἐᾷ
[435]	τὸ πρᾶγμα, ἐπείπερ ὅμοιον τυγχάνει	ὂν	τῷ ὀνόματι, τέχνη δὲ μία
[433]	μᾶλλόν σε ἀρέσκει ὁ τρόπος	ὃν	Ἑρμογένης λέγει καὶ ἄλλοι πολλοί,
[396]	οὗτος ὁ θεὸς εἶναι, δι᾽	ὃν	ζῆν ἀεὶ πᾶσι τοῖς ζῶσιν
[391]	Τροίᾳ, ὃς ἐμονομάχει τῷ Ἡφαίστῳ,	ὃν	Ξάνθον, φησί, καλέουσι θεοί, ἄνδρες
[435]	οὗτος τῆς διδασκαλίας τῶν ὄντων	ὃν	σὺ λέγεις νῦν, καὶ πότερον
[439]	θαυμάσιε Κρατύλε, ὃ ἔγωγε πολλάκις	ὀνειρώττω.	Πότερον φῶμέν τι εἶναι αὐτὸ
[419]	γὰρ ἡδονή, ἡ πρὸς τὴν	ὄνησιν	ἔοικε τείνουσα πρᾶξις τοῦτο ἔχειν
[411]	νόησις. Εἴη δ᾽ ἂν καὶ	ὄνησιν	ὑπολαβεῖν φορᾶς· ἀλλ᾽ οὖν περί
[423]	(Ἑρμογένης) Ἀνάγκη μοι δοκεῖ. (Σωκράτης)	Ὄνομ᾽	ἄρ᾽ ἐστίν, ὡς ἔοικε, μίμημα
[414]	τοῦ θεῖν καὶ ἅλλεσθαι τὸ	ὄνομα.	Ἀλλ᾽ οὐ γὰρ ἐπισκοπεῖς με
[419]	ψυχῆς ἔχοι ἂν τοῦτο τὸ	ὄνομα.	~Ἀλλὰ μὴν ἵμερός» γε τῷ
[385]	ἵππον, ἄνθρωπον, ἔσται δημοσίᾳ μὲν	ὄνομα	ἄνθρωπος τῷ αὐτῷ, ἰδίᾳ δὲ
[394]	γενομένῳ ἀσεβεῖ τὸ τοῦ γένους	ὄνομα	ἀποδοτέον. (Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης)
[388]	ἔχει; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Ὄνομα	ἄρα διδασκαλικόν τί ἐστιν ὄργανον
[385]	τοῦτο σμικρότατον. (Σωκράτης) Καὶ τοῦτο	(ὄνομα)	ἄρα τὸ τοῦ ἀληθοῦς λόγου
[406]	(Σωκράτης) Οὐκοῦν τὸ μὲν ἕτερον	ὄνομα	αὐτῆς οὐ χαλεπὸν εἰπεῖν δι᾽
[399]	ἐμοὶ δοκεῖ. Ἐκ γὰρ ῥήματος	ὄνομα	γέγονεν, ἑνὸς γράμματος τοῦ ἄλφα
[417]	τοῦ δέλτα ἀποδιδόντι ἐς τὸ	ὄνομα	δηλοῖ ὃ βούλεται· τὸ γὰρ
[398]	σμικρὸν γὰρ παρῆκται αὐτῶν τὸ	ὄνομα,	δηλοῦν τὴν ἐκ τοῦ ἔρωτος
[429]	καὶ ἡ φύσις (ἡ τὸ	ὄνομα	δηλοῦσα) (Σωκράτης) Πότερον οὐδὲ ψεύδεται
[433]	ἀρέσκει σε, τὸ εἶναι τὸ	ὄνομα	δήλωμα τοῦ πράγματος; (Κρατύλος) Ἐμοιγε.
[421]	νῦν ὁ λόγος ἡμῖν ἐστιν,	ὄνομα,	δι᾽ ὅτι τὸ ὄνομα ἔχει.
[396]	οἷον λόγος τὸ τοῦ Διὸς	ὄνομα,	διελόντες δὲ αὐτὸ διχῇ οἱ
[410]	τοῖς πρόσθεν τὸ τοῦ Διὸς	ὄνομα	δίχα διῃρημένον οἱ μὲν Ζῆνα,
[431]	εἰκὼν ἔσται τοῦτο δ᾽ ἐστὶν	ὄνομα	ἐὰν δὲ σμικρὰ ἐλλείπῃ ἢ
[416]	ἴσχοντι τὸν ῥοῦν τοῦτο τὸ	ὄνομα	ἔθετο τὸ> ἀεισχοροῦν» νῦν δὲ
[430]	ἄλλο μὲν ἂν φαίης τὸ	ὄνομα	εἶναι, ἄλλο δὲ ἐκεῖνο οὗ
[433]	δήλωμα συλλαβαῖς καὶ γράμμασι πράγματος	ὄνομα	εἶναι. Εἰ γὰρ ταῦτα ἀμφότερα
[395]	πατρὶ αὐτοῦ κατὰ φύσιν τὸ	ὄνομα	εἶναι. (Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης) Κινδυνεύει
[422]	ὑστάτου, καὶ οὐδὲν διαφέρει τῷ	ὄνομα	εἶναι οὐδὲν αὐτῶν, οἶμαι καὶ
[405]	γάρ τί μοι λέγεις τὸ	ὄνομα	εἶναι. (Σωκράτης) Εὐάρμοστον μὲν οὖν,
[384]	δὲ οὔ φησί σοι Ἑρμογένη	ὄνομα	εἶναι τῇ ἀληθείᾳ, ὥσπερ ὑποπτεύω
[385]	ἂν ἄρα ἕκαστος φῇ τῳ	ὄνομα	εἶναι, τοῦτό ἐστιν ἑκάστῳ ὄνομα;
[426]	τις τὸ παλαιὸν αὐτῆς εὕροι	ὄνομα	εἰς τὴν ἡμετέραν φωνὴν συμβαῖνον,
[394]	τις τύχη ἔθετο αὐτῷ τὸ	ὄνομα	εἴτε καὶ ποιητής τις, τὸ
[383]	ἄλλοις ἀνθρώποις πᾶσιν, ὅπερ καλοῦμεν	ὄνομα	ἕκαστον, τοῦτό ἐστιν ἑκάστῳ ὄνομα;
[421]	δι᾽ ὧν ἂν λέγηται τὸ	(ὄνομα,	ἐκεῖνα ἀνερήσεται τὰ ῥήματα, καὶ
[412]	(ἄλλα πάντα διαϊόν, τοῦτο τὸ	ὄνομα	ἐκλήθη ὀρθῶς δίκαιον, εὐστομίας ἕνεκα
[395]	μοι καὶ τῷ Πέλοπι τὸ	ὄνομα	ἐμμέτρως κεῖσθαι· σημαίνει γὰρ τοῦτο
[432]	ἐπιφέρειν. Εἰ δὲ γράμμα, καὶ	ὄνομα	ἐν λόγῳ· εἰ δὲ ὄνομα,
[427]	τοῦτο πλεῖστον αὐτῷ εἰς τὸ	ὄνομα	ἐνεκέρασεν. Καὶ τἆλλα οὕτω φαίνεται
[395]	τοιοῦτόν τι καὶ τούτῳ τὸ	ὄνομα	ἔοικεν ἐκπορίσαι ἡ τύχη τῆς
[419]	δέλτα, φανεῖταί σοι κεῖσθαι τὸ	ὄνομα	ἐπὶ τῷ δοῦντι τὸ ἰόν,
[412]	πάσης τῷ ἀγαστῷ βούλεται τὸ	ὄνομα	ἐπικεῖσθαι. Ἐπειδὴ γὰρ πορεύεται τὰ
[402]	ὀλίγου αὐτὸ λέγει ὅτι πηγῆς	ὄνομα	ἐπικεκρυμμένον ἐστίν. Τὸ γὰρ διαττώμενον
[390]	Νομοθέτου δέ γε, ὡς ἔοικεν,	ὄνομα,	ἐπιστάτην ἔχοντος διαλεκτικὸν ἄνδρα, εἰ
[408]	ἡμεῖς, ὡς οἰόμεθα, καλλωπίζοντες τὸ	ὄνομα	Ἑρμῆν» καλοῦμεν. (Καὶ ἥ γε
[418]	αἴτιος, ἀλλ᾽ οἱ θέμενοι τὸ	ὄνομα.	(Ἑρμογένης) Ἀληθῆ λέγεις· ἀλλὰ δὴ
[385]	καλῇ τις ἕκαστον, τοῦθ᾽ ἑκάστῳ	ὄνομα;	(Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης) Καὶ
[385]	ὄνομα εἶναι, τοῦτό ἐστιν ἑκάστῳ	ὄνομα;	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἦ καὶ
[383]	σοί γε, ἦ δ᾽ ὅς,	ὄνομα	Ἑρμογένης, οὐδὲ ἂν πάντες καλῶσιν
[385]	λόγου σμικρότερον μόριον ἄλλο ἢ	ὄνομα;	(Ἑρμογένης) Οὔκ, ἀλλὰ τοῦτο σμικρότατον.
[388]	ἄρα τί ἐστι καὶ τὸ	ὄνομα.	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Εἰ
[403]	ἀρχὴ τοῦ θεοῦ καὶ τὸ	ὄνομα.	(Ἑρμογένης) Πῶς δή; (Σωκράτης) Ἐγώ
[416]	ἔοικεν ἐπωνυμία εἶναι τοῦτο τὸ	ὄνομα.	(Ἑρμογένης) Πῶς λέγεις; (Σωκράτης) Φέρε,
[430]	εἰπεῖν ὅτι τουτί ἐστιν σὸν	ὄνομα»	Ἔστι δέ που καὶ τὸ
[432]	κομιδῇ ᾖ τοιοῦτον οἷόνπερ οὗ	ὄνομά	ἐστιν, ἀλλ᾽ ἔα καὶ τὸ
[383]	εἰ αὐτῷ Κρατύλος τῇ ἀληθείᾳ	ὄνομα	(ἐστὶν ἢ οὔ) ὁ δὲ
[430]	ἄλλο δὲ ἐκεῖνο οὗ τὸ	ὄνομά	ἐστιν; (Κρατύλος) Ἔγωγε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν
[404]	νῦν δὲ αὐτῆς ἐκκλίνουσι τὸ	ὄνομα	εὐστομίαν περὶ πλείονος ποιούμενοι τῆς
[419]	ψυχὴν συμφέρεσθαι τοῦτο ἔλαβε τὸ	ὄνομα,	εὐφεροσύνην» τό γε δίκαιον· ὅμως
[421]	ἐστιν, ὄνομα, δι᾽ ὅτι τὸ	ὄνομα	ἔχει. (Σωκράτης) Μαίεσθαι οὖν καλεῖς
[413]	αὐτὸ μηνύει τὸ ἔργον τὸ	ὄνομα	ἡ ἀνρεία. δῆλον οὖν ὅτι
[415]	τε καὶ τοῦ ἄνειν, τὸ	ὄνομα	ἡ μηχανή. Ἀλλ᾽ ὅπερ νυνδὴ
[401]	Καίτοι τό γε τοῦ Κρόνου	ὄνομα	ἤδη διήλθομεν. Ἴσως μέντοι οὐδὲν
[399]	φίλος» τοῦτο ἵνα (ἀντὶ ῥήματος	ὄνομα	ἡμῖν γένηται, τό τε ἕτερον
[412]	δὲ ἀνδρὶ τῶν εὐδοκίμων καὶ	ὄνομα	ἦν Σοῦς» τὴν γὰρ ταχεῖαν
[405]	γὰρ (ἔστιν ὅτι ἂν μᾶλλον	ὄνομα	ἥρμοσεν ἓν ὂν τέτταρσι δυνάμεσι
[389]	ἄρα παντὸς ἀνδρός, ὦ Ἑρμόγενες,	ὄνομα	θέσθαι (ἐστὶν) ἀλλά τινος ὀνοματουργοῦ·
[419]	δῆλον ὅτι τοῦτο ἐκλήθη τὸ	ὄνομα.	Θυμὸς» δὲ ἀπὸ τῆς θύσεως
[407]	σκέψασθαι τί καὶ νοεῖ τὸ	ὄνομα,	ἵνα καὶ εἰδῶμεν εἰ τὶ
[432]	ὄνομα ἐν λόγῳ· εἰ δὲ	ὄνομα,	καὶ λόγον ἐν λόγῳ μὴ
[431]	(εἰπεῖν ὅτι τουτί ἐστι σὸν	ὄνομα,	καὶ μετὰ τοῦτο εἰς τὴν
[391]	τινα ὀρθότητα ἔχον εἶναι τὸ	ὄνομα	καὶ οὐ (παντὸς ἀνδρὸς ἐπίστασθαι
[403]	Πλούτωνα» ἀπὸ τούτου ἔσχε τὸ	ὄνομα.	Καὶ τὸ αὖ μὴ ἐθέλειν
[404]	μὲν καὶ τοῦτο φοβοῦνται τὸ	ὄνομα	καὶ τὸν Ἀπόλλω, ὑπὸ ἀπειρίας,
[393]	ἐντιθῶμεν, ὀρθῶς ἔχει ἐκεῖνο τὸ	ὄνομα	καλεῖν ὃ αὐτὸ ἡμῖν δηλώσει.
[396]	ὄψις καλῶς ἔχει τοῦτο τὸ	ὄνομα	καλεῖσθαι, (οὐρανία, ὁρῶσα τὰ ἄνω,
[396]	καὶ τῷ οὐρανῷ ὀρθῶς τὸ	ὄνομα	κεῖσθαι· εἰ δ᾽ ἐμεμνήμην τὴν
[396]	λεγομένῳ τῷ Διὶ (παγκάλως τὸ	ὄνομα	κεῖσθαι· ἔστι δὲ οὐ ῥᾴδιον
[438]	νομοθέτας εἶναι, πρὶν καὶ ὁτιοῦν	ὄνομα	κεῖσθαί τε καὶ ἐκείνους εἰδέναι,
[395]	ἀτηρὸν πανταχῇ ὀρθῶς αὐτῷ τὸ	ὄνομα	κεῖται. Δοκεῖ δέ μοι καὶ
[432]	τὸ μὲν αὐτό, τὸ δὲ	ὄνομα.	(Κρατύλος) Ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης) Θαρρῶν
[431]	Οὐκοῦν τούτῳ ὁ νομοθέτης» ἦν	ὄνομα.	(Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Ἴσως ἄρα
[398]	ἡμετέρᾳ φωνῇ αὐτὸ συμβαίνει τὸ	ὄνομα.	Λέγει οὖν καλῶς καὶ οὗτος
[421]	οὗ τυγχάνει ζήτημα ὄν> (τὸ)	ὄνομα.	Μᾶλλον δὲ ἂν αὐτὸ γνοίης
[433]	ἀρέσκει γέ με τὸ φάναι	ὄνομα	μὲν εἶναι, μὴ μέντοι καλῶς
[430]	Ἔστι δέ που καὶ τὸ	ὄνομα	μίμημα ὥσπερ τὸ ζωγράφημα. ~Τοῦτο
[395]	οὗτος ὁ ἀνὴρ ἐνσημαίνει τὸ	ὄνομα	ὁ Ἀγαμέμνων. Ἴσως δὲ καὶ
[404]	Σώκρατες. (Σωκράτης) Καὶ τό γε	ὄνομα	ὁ Ἅιδης, ὦ Ἑρμόγενες, πολλοῦ
[399]	(Σωκράτης) Ὧδε. Σημαίνει τοῦτο τὸ	ὄνομα	ὁ ἄνθρωπος» ὅτι τὰ μὲν
[383]	ὄνομα ἕκαστον, τοῦτό ἐστιν ἑκάστῳ	ὄνομα;	ὁ δέ, οὔκουν σοί γε,
[411]	ἐφίεσθαι τὴν ψυχὴν μηνύει τὸ	ὄνομα	ὁ θέμενος τὴν νεόεσιν. Οὐ
[383]	πεφυκυῖαν, καὶ οὐ τοῦτο εἶναι	ὄνομα	ὃ ἄν τινες συνθέμενοι καλεῖν
[385]	μὲν ἕτερον εἶναι καλεῖν ἑκάστῳ	ὄνομα,	ὃ ἐγὼ ἐθέμην, σοὶ δὲ
[402]	τὸν Πλούτωνα καὶ τὸ ἕτερον	ὄνομα	ὃ ὀνομάζουσιν αὐτόν. (Ἑρμογένης) Πάνυ
[398]	ὅτι παρὰ τὸ τοῦ ἔρωτος	ὄνομα,	ὅθεν γεγόνασιν οἱ ἥρωες, σμικρὸν
[397]	τί ἄν ποτε νοοῖ τὸ	ὄνομα	οἱ δαίμονες» σκέψαι ἄν τί
[397]	πῇ ποτε αὐτὸ τοῦτο τὸ	ὄνομα	οἱ θεοὶ» ὀρθῶς ἐκλήθησαν; (Ἑρμογένης)
[435]	ὡς ἐπειδάν τις εἰδῇ τὸ	ὄνομα	οἷόν ἐστιν ἔστι δὲ οἷόνπερ
[393]	τῷ Ἕκτορι αὐτὸς ἔθετο τὸ	ὄνομα	Ὅμηρος; (Ἑρμογένης) Τί δή; (Σωκράτης)
[434]	λέγεις. Οὐκοῦν εἴπερ ἔσται τὸ	ὄνομα	ὅμοιον τῷ πράγματι, ἀναγκαῖον πεφυκέναι
[430]	Ἔγωγε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ τὸ	ὄνομα	ὁμολογεῖς μίμημά τι εἶναι τοῦ
[390]	ἀποβλέποντα εἰς τὸ τῇ φύσει	ὄνομα	ὂν ἑκάστῳ καὶ δυνάμενον αὐτοῦ
[432]	οὐ> γέγραπται μὲν ἡμῖν τὸ	ὄνομα,	οὐ μέντοι ὀρθῶς, ἀλλὰ τὸ
[384]	οὐ γὰρ φύσει ἑκάστῳ πεφυκέναι	ὄνομα	οὐδὲν οὐδενί, ἀλλὰ νόμῳ καὶ
[433]	εἴη οὐδὲ καλῶς εἰργασμένον τὸ	ὄνομα.	Οὕτω φαμὲν ἢ ἄλλως; (Κρατύλος)
[389]	πρὸς αὐτὸ ἐκεῖνο ὃ ἔστιν	ὄνομα,	πάντα τὰ ὀνόματα ποιεῖν τε
[399]	ἓν καὶ τὸ τῶν ἀνθρώπων	ὄνομα	πέπονθεν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. Ἐκ
[403]	ὀνόματι τούτῳ, καὶ φοβούμενοι τὸ	ὄνομα	Πλούτωνα» καλοῦσιν αὐτόν. (Ἑρμογένης) Σοὶ
[427]	τῶν ὄντων σημεῖόν τε καὶ	ὄνομα	ποιῶν ὁ νομοθέτης, ἐκ δὲ
[414]	καὶ πᾶν ἂν παντί τις	ὄνομα	πράγματι προσαρμόσειεν. (Ἑρμογένης) Ἀληθῆ λέγεις.
[418]	νόμου προαύλιον στομαυλῆσαι, τοῦτο τὸ	ὄνομα	προειπὼν τὸ (βουλαπτεροῦν. (Σωκράτης) Οὐκ
[412]	δικαίου συνέσει τοῦτο κεῖται τὸ	ὄνομα,	ῥᾴδιον συμβαλεῖν· αὐτὸ δὲ τὸ
[402]	τῶν ὀνομάτων ἡ Τηθὺς» τὸ	ὄνομα	σύγκειται. (Ἑρμογένης) Τοῦτο μέν, ὦ
[388]	Τί δὲ ᾧ ὀνομάζειν; (Ἑρμογένης)	Ὄνομα.	(Σωκράτης) Εὖ λέγεις. ὄργανον ἄρα
[423]	ὦ Σώκρατες, μίμησις εἴη τὸ	ὄνομα;	(Σωκράτης) Πρῶτον μέν, ὡς ἐμοὶ
[433]	μέλλει φαμὲν καλῶς κεῖσθαι τὸ	ὄνομα,	τὰ προσήκοντα δεῖ αὐτὸ γράμματα
[415]	ἡ κακία, (καὶ τοῦτο τὸ	ὄνομα	τὴν ἀρετὴν» ὀρθῶς ἔχειν. ~(Ἑρμογένης)
[418]	μόνον τούτων δηλοῖ τὸ ἀρχαῖον	ὄνομα	τὴν διάνοιαν τοῦ θεμένου; ὅτι
[437]	ἀναλαβόντες πρῶτον μὲν τοῦτο τὸ	ὄνομα,	τὴν ἐπιστήμην, ὡς ἀμφίβολόν (ἐστι)
[402]	μέντοι τῆς Τηθύος οὐκ ἐννοῶ	ὄνομα	τί βούλεται. (Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν
[437]	ἡ συμφορά, εἰ κατὰ τὸ	ὄνομά	τις ἀκολουθήσει, φανεῖται ταὐτὸν τῇ
[419]	τείνουσα πρᾶξις τοῦτο ἔχειν τὸ	ὄνομα	τὸ δέλτα δὲ ἔγκειται, ὥστε
[432]	τοίνυν, ὦ γενναῖε, ἔα καὶ	ὄνομα	τὸ μὲν εὖ (κεῖσθαι, τὸ
[410]	Ὅρα τοίνυν καὶ τοῦτο τὸ	ὄνομα	τὸ πῦρ» μή τι βαρβαρικὸν
[389]	καὶ τὸ ἑκάστῳ φύσει πεφυκὸς	ὄνομα	τὸν νομοθέτην ἐκεῖνον εἰς τοὺς
[395]	κεῖσθαι· σημαίνει γὰρ τοῦτο τὸ	ὄνομα	τὸν τὰ ἐγγὺς ὁρῶντα (ἄξιον
[404]	λέγω, πολλοὶ πεφόβηνται περὶ τὸ	ὄνομα	τοῦ θεοῦ, ὥς τι δεινὸν
[384]	ὅτι ἄν τίς τῳ θῆται	ὄνομα,	τοῦτο εἶναι τὸ ὀρθόν· καὶ
[406]	ζητήσεώς τε καὶ φιλοσοφίας τὸ	ὄνομα	τοῦτο ἐπωνόμασεν. Λητὼ δὲ ἀπὸ
[400]	(Σωκράτης) Καλῶς ἄρα ἂν τὸ	ὄνομα	τοῦτο ἔχοι τῇ δυνάμει ταύτῃ
[429]	ἐλέγετο, Ἑρμογένει τῷδε πότερον (μηδὲ	ὄνομα	τοῦτο κεῖσθαι φῶμεν, εἰ μή
[406]	ἢ διὰ πάντα ταῦτα τὸ	ὄνομα	τοῦτο ὁ τιθέμενος ἔθετο τῇ
[413]	οὗπερ ἕνεκα ἐσκοποῦμεν, τό γε	ὄνομα	τοῦτο φαίνεται αὐτῷ διὰ ταῦτα
[401]	μὲν οὖν κατὰ τὸ ἕτερον	ὄνομα	τούτων ἡ τῶν πραγμάτων οὐσία
[409]	κατ᾽ ἐκείνην ἐξ ἧς τὸ	ὄνομα	τυγχάνει ὄν, οἶσθα ὅτι ἀποροῖ
[396]	ὥσπερ λέγω, ἓν ὂν τὸ	ὄνομα,	τῷ Διὶ» καὶ τῷ Ζηνί.
[419]	καὶ παντὶ δῆλον ἀπεικασμένον τὸ	ὄνομα	τῷ τῆς φορᾶς βάρει. Χαρὰ»
[409]	σελήνη» (Σωκράτης) Τοῦτο δὲ τὸ	ὄνομα	φαίνεται τὸν Ἀναξαγόραν πιέζειν. (Ἑρμογένης)
[404]	πολλάκις λέγοις τὸ τῆς Ἥρας	ὄνομα.	Φερρέφαττα» δέ· πολλοὶ μὲν καὶ
[385]	(Ἑρμογένης) Φημί. (Σωκράτης) Ἔστιν ἄρα	ὄνομα	ψεῦδος καὶ ἀληθὲς λέγειν, εἴπερ
[400]	οἱ ἀμφὶ Ὀρφέα τοῦτο τὸ	ὄνομα,	ὡς δίκην διδούσης τῆς ψυχῆς
[429]	Οὐ δῆτα. (Σωκράτης) Οὐδὲ δὴ	ὄνομα,	ὡς ἔοικε, δοκεῖ σοι κεῖσθαι
[414]	συνεῖναι ὅτι ποτὲ βούλεται τὸ	ὄνομα·	ὥσπερ καὶ τὴν Σφίγγα ἀντὶ
[423]	φωνῇ ἐκείνου ὃ μιμεῖται, καὶ	ὀνομάζει	ὁ μιμούμενος τῇ φωνῇ ὃ
[417]	γὰρ ἀγαθὸν κατ᾽ ἄλλον τρόπον	ὀνομάζει.	Ὅτι γὰρ κεράννυται ἐς πάντα
[387]	Οὐκοῦν τοῦ λέγειν μόριον τὸ	ὀνομάζειν;	διονομάζοντες γάρ που λέγουσι τοὺς
[387]	(Σωκράτης) Καὶ ὃ ἔδει δὴ	ὀνομάζειν,	ἔδει τῳ ὀνομάζειν; ~(Ἑρμογένης) Ἔστι
[387]	ἔδει δὴ ὀνομάζειν, ἔδει τῳ	ὀνομάζειν;	~(Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης) Τί
[388]	Κερκίς. (Σωκράτης) Τί δὲ ᾧ	ὀνομάζειν;	(Ἑρμογένης) Ὄνομα. (Σωκράτης) Εὖ λέγεις.
[387]	γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ τὸ	ὀνομάζειν	πρᾶξίς (τίς) ἐστιν, εἴπερ καὶ
[412]	δεῖ τὸ εἶ ἑπεϊστήμην» αὐτὴν	ὀνομάζειν.	Σύνεσις» δ᾽ αὖ οὕτω μὲν
[423]	ἄλλα ζῷα ἀναγκαζοίμεθ᾽ ἂν ὁμολογεῖν	ὀνομάζειν	ταῦτα ἅπερ μιμοῦνται. (Ἑρμογένης) Ἀληθῆ
[387]	(ἐστὶν) ᾗ πέφυκε τὰ πράγματα	ὀνομάζειν	τε καὶ ὀνομάζεσθαι καὶ ᾧ,
[387]	τὰ πράγματα ὀνομάζειν τε καὶ	ὀνομάζεσθαι	καὶ ᾧ, ἀλλ᾽ οὐχ ᾗ
[396]	τῶν πάντων. Συμβαίνει οὖν ὀρθῶς	(ὀνομάζεσθαι	οὗτος ὁ θεὸς εἶναι, δι᾽
[432]	πράγμασιν ἐπιφέρεσθαι, καὶ μηδὲν ἧττον	ὀνομάζεσθαι	τὸ πρᾶγμα καὶ λέγεσθαι, ἕως
[400]	τῆς ψυχῆς τοῦτο, ὥσπερ αὐτὸ	ὀνομάζεται,	ἕως ἂν ἐκτείσῃ τὰ ὀφειλόμενα,
[387]	ἂν πλέον τι ποιοῖμεν καὶ	ὀνομάζοιμεν,	ἄλλως δὲ οὔ; (Ἑρμογένης) Φαίνεταί
[400]	οἵτινές τε καὶ ὁπόθεν χαίρουσιν	ὀνομαζόμενοι,	ταῦτα καὶ ἡμᾶς αὐτοὺς καλεῖν,
[400]	γελοῖον μέντοι φαίνεται ὡς ἀληθῶς	ὀνομαζόμενον	ὡς ἐτέθη. (Ἑρμογένης) Ἀλλὰ δὴ
[399]	δ᾽ ἐξαιροῦμεν, παρ᾽ ὃ βουλόμεθα	ὀνομάζοντες,	καὶ τὰς ὀξύτητας μεταβάλλομεν. Οἷον
[388]	εἰπεῖν; ὀργάνῳ ὄντι τῷ ὀνόματι	ὀνομάζοντες	τί ποιοῦμεν; (Ἑρμογένης) Οὐκ ἔχω
[421]	ὂν» αὖ, ὥς τινες καὶ	ὀνομάζουσιν	αὐτό, οὐκ ἰόν. (Ἑρμογένης) Ταῦτα
[402]	καὶ τὸ ἕτερον ὄνομα ὃ	ὀνομάζουσιν	αὐτόν. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[427]	πάντα τὰ τοιαῦτα μεμίμηται αὐτοῖς	ὀνομάζων,	οἷον τὸ ψυχρὸν» καὶ τὸ
[395]	ἂν εἴ τις βουλόμενος ταλάντατον	ὀνομάσαι	ἀποκρυπτόμενος ὀνομάσειε καὶ εἴποι ἀντ᾽
[401]	φαίη διανοούμενον τὸν ὀνομάσαντα Ἑστίαν	ὀνομάσαι;	(Ἑρμογένης) Οὐ μὰ τὸν Δία
[401]	ἄν τις φαίη διανοούμενον τὸν	ὀνομάσαντα	Ἑστίαν ὀνομάσαι; (Ἑρμογένης) Οὐ μὰ
[399]	τοιοῦτον νοεῖν τοὺς τὴν ψυχὴν	ὀνομάσαντας,	ὡς τοῦτο ἄρα, ὅταν παρῇ
[402]	μοι φαίνεται ὠνομάσθαι (τοῦ πρώτου	ὀνομάσαντος)	ὅτι αὐτὸν βαδίζοντα ἐπέσχεν ἡ
[395]	τις βουλόμενος ταλάντατον ὀνομάσαι ἀποκρυπτόμενος	ὀνομάσειε	καὶ εἴποι ἀντ᾽ ἐκείνου Τάνταλον,
[423]	ἡμεῖς μιμώμεθα, οὔ μοι δοκοῦμεν	ὀνομάσειν.	Λέγω δέ τοι τοῦτο· ἔστι
[410]	ὃ βούλεται ἐάν τις (γαῖαν»	ὀνομάσῃ·	γαῖα γὰρ γεννήτειρα ἂν εἴη
[430]	ὀνόμασιν, ὀρθήν, ἐπὶ δὲ τοῖς	ὀνόμασι	πρὸς τῷ ὀρθὴν καὶ ἀληθῆ·
[419]	εὔπορον» τὸ αὐτὸ φαίνεται, ἑτέροις	ὀνόμασι	σημαῖνον τὸ διακοσμοῦν καὶ ἰὸν
[436]	ζητῶν τὰ (πράγματα ἀκολουθοῖ τοῖς	ὀνόμασι,	σκοπῶν οἷον ἕκαστον βούλεται εἶναι,
[422]	ἐπειδὰν ἐπ᾽ ἐκείνοις γένηται τοῖς	ὀνόμασιν,	ἃ ὡσπερεὶ στοιχεῖα τῶν ἄλλων
[418]	πᾶσι τοῖς περὶ τὸ ἀγαθὸν	ὀνόμασιν·	ἀγαθοῦ γὰρ ἰδέα οὖσα τὸ
[432]	καὶ ἕκαστον τῶν στοιχείων, ~τοῖς	ὀνόμασιν	ἀποδιδῶμεν τῇ γραμματικῇ τέχνῃ, (ἐάν
[440]	πάνυ νοῦν ἔχοντος ἀνθρώπου ἐπιτρέψαντα	ὀνόμασιν	αὑτὸν καὶ τὴν αὑτοῦ ψυχὴν
[433]	~ὥσπερ ἐν τοῖς (τῶν στοιχείων	ὀνόμασιν,	εἰ μέμνησαι ἃ νυνδὴ ἐγὼ
[437]	πᾶσι τοῖς περὶ τὰ σπουδαῖα	ὀνόμασιν.	Ἔτι τοίνυν ἡ ἀμαθία» καὶ
[430]	ὀρθήν, καὶ ψευδῆ ὅταν ἐπ᾽	ὀνόμασιν	ᾖ. (Κρατύλος) Ἀλλ᾽ ὅπως μή,
[430]	τοῖς τε ζῴοις καὶ τοῖς	ὀνόμασιν,	ὀρθήν, ἐπὶ δὲ τοῖς ὀνόμασι
[430]	ὀρθῶς διανέμειν, ἐπὶ δὲ τοῖς	ὀνόμασιν	οὔ, ἀλλ᾽ ἀναγκαῖον ᾖ ἀεὶ
[387]	Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ	ὀνομαστέον	(ἐστὶν) ᾗ πέφυκε τὰ πράγματα
[423]	τὰς μιμήσεις ἡ τέχνη ἡ	ὀνομαστικὴ	εἶναι. αὗται μὲν γάρ εἰσιν
[425]	γραφικῇ, ἐνταῦθα τὸν λόγον τῇ	ὀνομαστικῇ	ἢ ῥητορικῇ ἢ ἥτις ἐστὶν
[424]	ζητοῦμεν, οὗτος ἂν εἶναι ὁ	ὀνομαστικός.	(Σωκράτης) Εἰ ἄρα τοῦτο ἀληθές,
[421]	γνοίης ἐν ᾧ λέγομεν τὸ	ὀνομαστόν»	ἐνταῦθα γὰρ σαφῶς λέγει τοῦτο
[436]	σημαίνειν ἡμῖν τὴν οὐσίαν τὰ	ὀνόματα.	Ἄλλο τι οὕτω σοι δοκεῖ
[409]	γὰρ (ὅτι πολλὰ οἱ Ἕλληνες	ὀνόματα	ἄλλως τε καὶ οἱ ὑπὸ
[438]	εἰ μέμνησαι, τὸν τιθέμενον τὰ	ὀνόματα	ἀναγκαῖον ἔφησθα εἶναι εἰδότα τίθεσθαι
[401]	καὶ ἐάν τις τὰ ξενικὰ	ὀνόματα	ἀνασκοπῇ, οὐχ ἧττον ἀνευρίσκεται ὃ
[422]	τοῦτο ἡμᾶς δεῖν εἰς ἄλλα	ὀνόματα	ἀναφέρειν. (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖς ὀρθῶς
[431]	εἰ γράμμασιν αὖ τὰ πρῶτα	ὀνόματα	ἀπεικάζομεν, ἔστιν ὥσπερ ἐν τοῖς
[438]	ἐλθόντες; οὐ γάρ που ἐπὶ	ὀνόματά	γε ἕτερα ἄλλα τούτων· οὐ
[410]	ἓν ὂν δίχα, ὥστε δύο	ὀνόματα	γεγονέναι, ἐνιαυτόν» τε καὶ (ἔτος,
[436]	εἰδότα τίθεσθαι τὸν τιθέμενον τὰ	ὀνόματα·	εἰ δὲ μή, ὅπερ πάλαι
[432]	ἐκεῖνα ὧν ὀνόματά ἐστιν τὰ	ὀνόματα,	εἰ πάντα πανταχῇ αὐτοῖς ὁμοιωθείη.
[435]	λέγειν ὡς ὃς ἂν τὰ	ὀνόματα	εἰδῇ εἴσεται καὶ τὰ πράγματα.
[436]	πάλαι ἐγὼ ἔλεγον, οὐδ᾽ ἂν	ὀνόματα	εἴη. Μέγιστον δέ σοι ἔστω
[422]	(ποιήσει τὰ ὄντα, εἴπερ μέλλει	ὀνόματα	εἶναι; ἀπόκριναι δέ μοι τόδε·
[437]	ἃ νομίζομεν ἐπὶ τοῖς κακίστοις	ὀνόματα	εἶναι, ὁμοιότατ᾽ ἂν φαίνοιτο τοῖς
[390]	ἀληθῆ λέγει λέγων φύσει (τὰ	ὀνόματα	εἶναι τοῖς πράγμασι, καὶ οὐ
[385]	ὁπόσα ἂν φῇ τις ἑκάστῳ	ὀνόματα	εἶναι, τοσαῦτα ἔσται καὶ τότε
[392]	δοκεῖ, καὶ ῥᾷον, ἅ φησιν	ὀνόματα	εἶναι τῷ τοῦ Ἕκτορος ὑεῖ,
[434]	ἔχοντα, ἐξ ὧν συντίθεται τὰ	ὀνόματα,	ἐκείνοις ὧν ἐστι τὰ ὀνόματα
[438]	καὶ οὐ. Φέρε τοὺς τὰ	ὀνόματα	ἐν ταῖς πόλεσι τιθεμένους ἑκάστοτε,
[424]	εὖ πάντα αὖ οἷς δεῖ	ὀνόματα	ἐπιθεῖναι, εἰ ἔστιν εἰς ἃ
[411]	καὶ γιγνομένοις τοῖς πράγμασι τὰ	ὀνόματα	ἐπίκειται. (Ἑρμογένης) Οὐ πάνυ ἐνεθυμήθην.
[435]	ἁπλοῦν εἶναι, ὃς ἂν τὰ	ὀνόματα	ἐπίστηται, ἐπίστασθαι καὶ τὰ πράγματα.
[393]	καλῶς θέσθαι τοῖς γράμμασι τὰ	ὀνόματα.	(Ἑρμογένης) Ἀληθῆ μοι δοκεῖς λέγειν.
[394]	ἐάνπερ τῆς ὀρθότητος τυγχάνῃ τὰ	ὀνόματα.	(Ἑρμογένης) Παντός γε μᾶλλον, ὦ
[394]	φύσιν γιγνομένοις τὰ αὐτὰ ἀποδοτέον	ὀνόματα.	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Τί
[411]	φῂς πάντα ταῦτα τὰ (καλὰ	ὀνόματα.	(Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν οὐ
[411]	ἐννοήσας πρὸς πάντα τὰ νυνδὴ	ὀνόματα.	(Ἑρμογένης) Πῶς δὴ τοῦτο, ὦ
[439]	μὴ ἡμᾶς τὰ (πολλὰ ταῦτα	ὀνόματα	ἐς ταὐτὸν τείνοντα ἐξαπατᾷ, εἰ
[422]	ἔχειν καὶ τὰ ὕστερα, εἴπερ	ὀνόματα	ἔσται. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[429]	ὀρθῶς κεῖται; (Κρατύλος) Ὅσα γε	ὀνόματά	ἐστιν. (Σωκράτης) Τί οὖν; ὃ
[432]	ὀνομάτων πάθοι ἂν ἐκεῖνα ὧν	ὀνόματά	ἐστιν τὰ ὀνόματα, εἰ πάντα
[431]	ποιεῖν. Εἰ δὲ ῥήματα καὶ	ὀνόματα	ἔστιν οὕτω τιθέναι, ἀνάγκη καὶ
[436]	αὐτὴν ταύτην εἶναι, τὸν τὰ	ὀνόματα	εὑρόντα καὶ ἐκεῖνα ηὑρηκέναι ὧν
[415]	καὶ κακία» ὅτι βούλεται τὰ	ὀνόματα	(ζητητέα. Τὸ μὲν οὖν ἕτερον
[436]	ἐκεῖνα ηὑρηκέναι ὧν ἐστι τὰ	ὀνόματα·	ἢ ζητεῖν μὲν καὶ εὑρίσκειν
[391]	πρὸς ὀρθότητα ἅπερ ἔστι φύσει	ὀνόματα·	(ἢ σὺ οὐκ οἴει; (Ἑρμογένης)
[416]	ἆρ᾽ οὐκ ἐκεῖνο τὸ τὰ	ὀνόματα	θέμενον; (Ἑρμογένης) Πάντως που. (Σωκράτης)
[402]	τοῦ αὐτομάτου αὐτὸν ἀμφοτέροις ῥευμάτων	ὀνόματα	θέσθαι; ὥσπερ αὖ Ὅμηρος Ὠκεανόν
[390]	διαλεκτικὸν ἄνδρα, εἰ μέλλει καλῶς	ὀνόματα	θήσεσθαι. (Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης)
[397]	τῶν ἡρώων καὶ ἀνθρώπων λεγόμενα	ὀνόματα	ἴσως ἂν ἡμᾶς ἐξαπατήσειεν· πολλὰ
[418]	σοι, ὦ Σώκρατες, ἐκβαίνει τὰ	ὀνόματα.	καὶ γὰρ νῦν μοι ἔδοξας
[433]	πολλοί, τὸ συνθήματα εἶναι τὰ	ὀνόματα	καὶ δηλοῦν τοῖς συνθεμένοις προειδόσι
[385]	ἐνίοις ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς κείμενα	ὀνόματα,	καὶ Ἕλλησι παρὰ τοὺς ἄλλους
[437]	Κρατύλε; ὥσπερ ψήφους διαριθμησόμεθα τὰ	ὀνόματα,	καὶ ἐν τούτῳ ἔσται ἡ
[425]	συντιθέντες, ~(ἐξ ὧν τά τε	ὀνόματα	καὶ τὰ ῥήματα συντίθενται· καὶ
[435]	τίνα ἡμῖν δύναμιν ἔχει τὰ	ὀνόματα	καὶ τί φῶμεν αὐτὰ καλὸν
[391]	αὐτοῖς ἅ τε οἱ ἄνθρωποι	ὀνόματα	καλοῦσι καὶ οἱ θεοί. Ἢ
[396]	διεξιὼν ὡς ὀρθῶς αὐτοῖς τὰ	ὀνόματα	κεῖται, ἕως ἀπεπειράθην τῆς σοφίας
[439]	κείμενα ἐοικότα εἶναι ἐκείνοις ὧν	ὀνόματα	κεῖται, καὶ εἶναι εἰκόνας τῶν
[425]	κατὰ τρόπον τά τε πρῶτα	ὀνόματα	κεῖται καὶ τὰ ὕστερα εἴτε
[400]	τίνα ποτὲ ὀρθότητα αὐτῶν τὰ	ὀνόματα	κεῖται; (Σωκράτης) Ναὶ μὰ Δία
[428]	(Σωκράτης) Διδασκαλίας ἄρα ἕνεκα τὰ	ὀνόματα	λέγεται; (Κρατύλος) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[393]	ὥσπερ τῶν στοιχείων οἶσθα ὅτι	ὀνόματα	λέγομεν ἀλλ᾽ οὐκ αὐτὰ τὰ
[438]	ἀδύνατον εἶναι ἄλλως ἢ τὰ	ὀνόματα	μαθόντας ἢ αὐτοὺς ἐξευρόντας οἷά
[397]	ἄρα ἡμῖν ἐπιμαρτυρήσει αὐτὰ τὰ	ὀνόματα	μὴ πάνυ ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου
[431]	ἔστι μὴ ὀρθῶς διανέμειν τὰ	ὀνόματα	μηδὲ ἀποδιδόναι τὰ προσήκοντα ἑκάστῳ,
[434]	ὀνόματα, ἐκείνοις ὧν ἐστι τὰ	ὀνόματα	μιμήματα; ἔστι δέ, ἐξ ὧν
[393]	καὶ ἔοικεν Ἑλληνικοῖς ταῦτα (τὰ	ὀνόματα)	Ὁ γὰρ ἄναξ» καὶ ὁ
[425]	εἰπόντες ἀπαλλαγῶμεν, ὅτι τὰ πρῶτα	ὀνόματα	οἱ θεοὶ ἔθεσαν καὶ διὰ
[436]	ὅτι ὁ θέμενος πρῶτος τὰ	ὀνόματα,	οἷα ἡγεῖτο εἶναι τὰ πράγματα,
[388]	εἰπεῖν, τίς παραδίδωσιν ἡμῖν τὰ	ὀνόματα	οἷς χρώμεθα; (Ἑρμογένης) Οὐ δῆτα.
[435]	ἀριθμὸν ἐλθεῖν, πόθεν οἴει ἕξειν	ὀνόματα	ὅμοια ἑνὶ ἑκάστῳ τῶν ἀριθμῶν
[429]	δῆτα. (Σωκράτης) Πάντα ἄρα τὰ	ὀνόματα	ὀρθῶς κεῖται; (Κρατύλος) Ὅσα γε
[439]	δὴ πρὸς Διός· τὰ δὲ	ὀνόματα	οὐ πολλάκις μέντοι ὡμολογήσαμεν τὰ
[393]	σημαίνει, βασιλικὰ ἀμφότερα εἶναι τὰ	ὀνόματα·	οὗ γὰρ ἄν τις ἄναξ
[421]	γὰρ τὸ πανταχῇ στρέφεσθαι τὰ	ὀνόματα,	οὐδὲν θαυμαστὸν (ἂν) εἰ ἡ
[434]	Ἄδύνατον. (Σωκράτης) Οὐκοῦν ὡσαύτως καὶ	ὀνόματα	οὐκ ἄν ποτε ὅμοια γένοιτο
[411]	παλαιοὶ ἄνθρωποι οἱ τιθέμενοι τὰ	ὀνόματα	παντὸς μᾶλλον, ὥσπερ καὶ τῶν
[389]	ὃ ἔστιν ὄνομα, πάντα τὰ	ὀνόματα	ποιεῖν τε καὶ τίθεσθαι, εἰ
[394]	τέρας γίγνηται· κλητέον δὴ ταὐτὰ	ὀνόματα.	Ποικίλλειν δὲ ἔξεστι ταῖς συλλαβαῖς,
[393]	ὅτι περιτιθέντες ἄλλα γράμματα λέγομεν,	ὀνόματα	ποιοῦντες· ἀλλ᾽ ἕως ἂν αὐτοῦ
[407]	διάνοιαν πεποιηκέναι, καὶ ὁ τὰ	ὀνόματα	ποιῶν ἔοικε τοιοῦτόν τι περὶ
[414]	ἂν βούληταί τις εἰς τὰ	ὀνόματα,	πολλὴ εὐπορία ἔσται καὶ πᾶν
[438]	οἱ πρῶτοι νομοθέται τὰ πρῶτα	ὀνόματα	πότερον γιγνώσκοντες τὰ πράγματα, οἷς
[437]	ὁπότερα ἂν πλείω φαίνηται τὰ	ὀνόματα	σημαίνοντα, ταῦτα δὴ ἔσται τἀληθῆ;
[422]	νῦν ἅ γ᾽ ἐρωτᾷς τὰ	ὀνόματα	στοιχεῖα ὄντα τυγχάνει, καὶ δεῖ
[436]	(θαυμάζοιμ᾽ ἂν εἰ καὶ τὰ	ὀνόματα	συμφωνεῖ αὐτὰ αὑτοῖς. Πάλιν γὰρ
[436]	καὶ ἐπὶ ταὐτὸν ἐγίγνετο τὰ	ὀνόματα;	(Σωκράτης) Ἀλλὰ τοῦτο μέν, ὠγαθὲ
[438]	οὐκ ἦν τούτων τὰ ἕτερα	ὀνόματα.	(Σωκράτης) Πότερα, ὦ ἄριστε, τὰ
[421]	τίνα ἔχει ὀρθότητα ταῦτα τὰ	ὀνόματα	(Σωκράτης) Τί ἂν αὐτῷ ἀποκριναίμεθα;
[414]	οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι τὰ πρῶτα	ὀνόματα	τεθέντα κατακέχωσται ἤδη ὑπὸ τῶν
[414]	ἐπεμβάλλοντες πολλὰ ἐπὶ τὰ πρῶτα	ὀνόματα	τελευτῶντες ποιοῦσιν μηδ᾽ ἂν ἕνα
[416]	φαίνεται διὰ παντὸς ὁ τὰ	ὀνόματα	τιθείς, καὶ νῦν τῷ ἀεὶ
[401]	ὠγαθὲ Ἑρμόγενες, οἱ πρῶτοι τὰ	ὀνόματα	τιθέμενοι οὐ φαῦλοι εἶναι ἀλλὰ
[437]	ἂν αὖ πάλιν τὸν τὰ	ὀνόματα	τιθέμενον οὐχὶ ἰόντα οὐδὲ φερόμενα
[419]	ἐναντιοῦται αὐτὸς αὑτῷ ὁ τὰ	ὀνόματα	τιθέμενος, ἀλλὰ δέον» καὶ ὠφέλιμον»
[427]	γράμματα ἐπιφέρειν φαίνεται ὁ τὰ	ὀνόματα	τιθέμενος. Τῆς δ᾽ αὖ τοῦ
[426]	εἶναι τῆς κινήσεως τῷ τὰ	ὀνόματα	τιθεμένῳ πρὸς τὸ ἀφομοιοῦν τῇ
[389]	ποῖ βλέπων ὁ νομοθέτης τὰ	ὀνόματα	τίθεται· ἐκ τῶν ἔμπροσθεν δὲ
[411]	ἂν θεασαίμην ταῦτα τὰ καλὰ	ὀνόματα	τίνι ποτὲ ὀρθότητι κεῖται, τὰ
[434]	πράγμασιν, ἐξ ὧν τὰ πρῶτα	ὀνόματά	τις συνθήσει; ὧδε δὲ λέγω·
[435]	τὸ δυνατὸν ὅμοια εἶναι τὰ	ὀνόματα	τοῖς πράγμασιν· ἀλλὰ μὴ ὡς
[430]	τά τε ζωγραφήματα κἀκεῖνα τὰ	ὀνόματα,	τοῖς πράγμασιν ὧν μιμήματά ἐστιν,
[438]	ἀνθρωπείαν τὴν θεμένην τὰ πρῶτα	ὀνόματα	τοῖς πράγμασιν, ὥστε ἀναγκαῖον εἶναι
[392]	πότερον οἴει ὀρθότερον καλεῖν τὰ	ὀνόματα	τοὺς φρονιμωτέρους ἢ τοὺς ἀφρονεστέρους;
[401]	δόξαν ἔχοντες ἐτίθεντο αὐτοῖς τὰ	ὀνόματα·	τοῦτο γὰρ ἀνεμέσητον. (Ἑρμογένης) Ἀλλά
[436]	πράγματα, τοιαῦτα ἐτίθετο καὶ τὰ	ὀνόματα,	ὥς φαμεν. ἦ γάρ; (Κρατύλος)
[393]	τοῦ πράγματος δηλουμένη ἐν τῷ	ὀνόματι.	(Ἑρμογένης) Πῶς τοῦτο λέγεις; (Σωκράτης)
[394]	καὶ τὸ ὀρεινὸν ἐνδεικνύμενος τῷ	ὀνόματι.	~(Ἑρμογένης) Φαίνεται οὕτως, ὦ Σώκρατες.
[395]	(ταλαντεία θαυμαστὴ ὡς σύμφωνος τῷ	ὀνόματι·	καὶ ἀτεχνῶς ἔοικεν, ὥσπερ ἂν
[388]	δ᾽ ἐστὶν ὑφαντικῶς· διδασκαλικὸς δὲ	ὀνόματι,	καλῶς δ᾽ ἐστὶ διδασκαλικῶς. (Ἑρμογένης)
[396]	θεοῦ, ὃ δὴ προσήκειν φαμὲν	ὀνόματι	οἵῳ τε εἶναι ἀπεργάζεσθαι. Οὐ
[388]	οὕτως εἰπεῖν; ὀργάνῳ ὄντι τῷ	ὀνόματι	ὀνομάζοντες τί ποιοῦμεν; (Ἑρμογένης) Οὐκ
[405]	ὅτι ὁμώνυμον ἐγίγνετο τῷ χαλεπῷ	ὀνόματι.	Ὅπερ καὶ νῦν ὑποπτεύοντές τινες
[393]	στοιχείου φύσιν δηλῶσαι ὅλῳ τῷ	ὀνόματι	οὗ ἐβούλετο ὁ νομοθέτης· οὕτως
[397]	ἄλλους πάντας ἤδη τούτῳ τῷ	ὀνόματι	προσαγορεύειν. Ἔοικέ τι ὃ λέγω
[421]	(Σωκράτης) Ἔοικε τοίνυν ἐκ λόγου	ὀνόματι	συγκεκροτημένῳ, λέγοντος ὅτι τοῦτ᾽ ἔστιν
[414]	γίγνεται. (Οἷόνπερ οὖν μεμίμηται τῷ	ὀνόματι,	συναρμόσας ἀπὸ τοῦ θεῖν καὶ
[435]	ἐπείπερ ὅμοιον τυγχάνει ὂν τῷ	ὀνόματι,	τέχνη δὲ μία ἄρ᾽ ἐστὶν
[403]	ὑπολαμβάνειν τὸ ἀιδὲς προσειρῆσθαι τῷ	ὀνόματι	τούτῳ, καὶ φοβούμενοι τὸ ὄνομα
[420]	δεδηλωμένον ἂν εἴη τούτῳ τῷ	ὀνόματι,	τῷ κατὰ τὴν βούλησιν γιγνομένῳ·
[419]	Ἀλλ᾽ οὐκ ἐὰν τῷ ἀρχαίῳ	ὀνόματι	χρῇ, ὃ πολὺ (μᾶλλον εἰκός
[388]	ἔργῳ χρήσεται ὁ διδασκαλικὸς ὅταν	ὀνόματι	χρῆται; (Ἑρμογένης) Δοκεῖ μοι. (Σωκράτης)
[388]	ὁ διδασκαλικὸς χρήσεται ὅταν τῷ	ὀνόματι	χρῆται; (Ἑρμογένης) Οὐδὲ τοῦτ᾽ ἔχω.
[409]	μᾶλλον εἰ (τῷ Δωρικῷ τις	ὀνόματι	χρῷτο ἅλιον» γὰρ καλοῦσιν οἱ
[385]	γὰρ ἔχω ἔγωγε, ὦ Σώκρατες,	ὀνόματος	ἄλλην ὀρθότητα ἢ ταύτην, ἐμοὶ
[394]	παντάπασιν γράμμασίν ἐστιν ἡ τοῦ	ὀνόματος	δύναμις. Ὥσπερ ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν,
[390]	βαρβάροις, ἕως ἂν τὸ τοῦ	ὀνόματος	εἶδος ἀποδιδῷ τὸ προσῆκον ἑκάστῳ
[395]	πρὸς ἀρετήν. Ἡ οὖν τοῦ	ὀνόματος	ἐπωνυμία σμικρὸν παρακλίνει καὶ ἐπικεκάλυπται,
[384]	πεισθῆναι (ὡς ἄλλη τις ὀρθότης	ὀνόματος	ἢ συνθήκη καὶ ὁμολογία. Ἐμοὶ
[390]	ὡς σὺ οἴει, ἡ τοῦ	ὀνόματος	θέσις, οὐδὲ φαύλων ἀνδρῶν οὐδὲ
[422]	γέ τις ἡ ὀρθότης παντὸς	ὀνόματος	καὶ πρώτου καὶ ὑστάτου, καὶ
[383]	Κρατύλος φησὶν ὅδε, ὦ Σώκρατες,	ὀνόματος	ὀρθότητα εἶναι ἑκάστῳ τῶν ὄντων
[433]	δέοντος, ἢ ζήτει τινὰ ἄλλην	ὀνόματος	ὀρθότητα, καὶ μὴ ὁμολόγει δήλωμα
[388]	(Σωκράτης) Ἔχεις δὴ καὶ περὶ	ὀνόματος	οὕτως εἰπεῖν; ὀργάνῳ ὄντι τῷ
[435]	σοι γίγνεται ἡ ὀρθότης τοῦ	ὀνόματος	συνθήκη, ἐπειδή γε δηλοῖ καὶ
[433]	πράγματα, καὶ εἶναι ταύτην ὀρθότητα	ὀνόματος,	συνθήκην, διαφέρειν δὲ οὐδὲν ἐάντε
[391]	φῂς εἶναι τὴν φύσει ὀρθότητα	ὀνόματος.	(Σωκράτης) Ἐγὼ μέν, ὦ μακάριε
[413]	τις ἐξέλῃ τὸ δέλτα τοῦ	ὀνόματος	τῆς ἀνδρείας, αὐτὸ μηνύει τὸ
[421]	προσγενόμενον ἐπικρύπτει τὴν βούλησιν τοῦ	ὀνόματος.	Τὸ δὲ ὂν» καὶ ἡ
[399]	ἐπισκέψασθαι ὡς εἰκότως τούτου τοῦ	ὀνόματος	τυγχάνει, ἔπειτ᾽ αὖ τὸ σῶμα;
[428]	ἡμεῖς ἴδωμεν τί ἡμῖν εἴρηται.	(Ὀνόματος,	φαμέν, ὀρθότης ἐστὶν αὕτη, ἥτις
[405]	ὀρθῶς σκοπεῖσθαι τὴν δύναμιν τοῦ	ὀνόματος	φοβοῦνται αὐτὸ ὡς σημαῖνον φθοράν
[389]	ὄνομα θέσθαι (ἐστὶν) ἀλλά τινος	ὀνοματουργοῦ·	οὗτος δ᾽ ἐστίν, ὡς ἔοικεν,
[438]	ὅτι ἄλλ᾽ ἄττα ζητητέα πλὴν	ὀνομάτων,	ἃ ἡμῖν ἐμφανιεῖ ἄνευ ὀνομάτων
[397]	ἡδέως τὰ ἐπίλοιπα περὶ τῶν	ὀνομάτων	ἀκούσαιμι. (Σωκράτης) Ἀλλὰ χρὴ οὕτω
[439]	τοῦτο ὁμολογήσασθαι, ὅτι οὐκ ἐξ	ὀνομάτων	ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον αὐτὰ ἐξ
[421]	ὑπὸ παλαιότητος τὰ πρῶτα τῶν	ὀνομάτων	ἀνεύρετα εἶναι· διὰ γὰρ τὸ
[400]	περὶ αὐτῶν οὔτε περὶ τῶν	ὀνομάτων,	ἅττα ποτὲ ἑαυτοὺς καλοῦσιν· δῆλον
[418]	ἐξαιροῦντες σφόδρα ἀλλοιοῦσι τὰς τῶν	ὀνομάτων	διανοίας, οὕτως ὥστε σμικρὰ πάνυ
[422]	οὐκέτι ἔκ τινων ἑτέρων σύγκειται	ὀνομάτων,	δικαίως ἂν φαῖμεν ἐπὶ στοιχείῳ
[425]	ἐπανενέγκωμεν περὶ ἀληθείας τῶν πρώτων	ὀνομάτων,	εἰ μὴ ἄρα βού> λει,
[390]	πράγμασι, καὶ οὐ πάντα δημιουργὸν	ὀνομάτων	εἶναι, ἀλλὰ μόνον ἐκεῖνον τὸν
[396]	καὶ τὰ λοιπὰ περὶ τῶν	ὀνομάτων	ἐπισκέψασθαι, αὔριον δέ, ἂν καὶ
[427]	σοι ᾗ λέγει (Σωκράτης) περὶ	ὀνομάτων,	ἢ ἔχεις πῃ ἄλλῃ κάλλιον
[424]	ταῦτα μόνα ἐστὶ τῶν πρώτων	ὀνομάτων	ἢ καὶ ἄλλα πολλά. (Ἑρμογένης)
[438]	Εἰδότα. (Σωκράτης) Ἐκ ποίων οὖν	ὀνομάτων	ἢ μεμαθηκὼς ἢ ηὑρηκὼς ἦν
[422]	γε νυν< δὴ> διεληλύθαμεν τῶν	ὀνομάτων	ἡ ὀρθότης τοιαύτη τις ἐβούλετο
[402]	ἐκ δὲ τούτων ἀμφοτέρων τῶν	ὀνομάτων	ἡ Τηθὺς» τὸ ὄνομα σύγκειται.
[427]	ἔλεγον, φάσκων μὲν εἶναι ὀρθότητα	ὀνομάτων,	ἥτις δ᾽ ἐστὶν οὐδὲν σαφὲς
[389]	τίθεσθαι, εἰ μέλλει κύριος εἶναι	ὀνομάτων	θέτης; εἰ δὲ μὴ εἰς
[395]	ἀνδρός· τοῖς δ᾽ ἐπαΐουσι περὶ	ὀνομάτων	ἱκανῶς δηλοῖ ὃ βούλεται ὁ
[397]	(μάλιστα πρέπει τὴν θέσιν τῶν	ὀνομάτων·	ἴσως δ᾽ ἔνια αὐτῶν καὶ
[428]	ἕνα τῶν μαθητῶν περὶ ὀρθότητος	ὀνομάτων	καὶ ἐμὲ γράφου. (Κρατύλος) Ἀλλὰ
[391]	λέγει, ὦ Σώκρατες, Ὅμηρος περὶ	ὀνομάτων,	καὶ ποῦ; (Σωκράτης) Πολλαχοῦ· μέγιστα
[425]	συντίθενται· καὶ πάλιν ἐκ τῶν	ὀνομάτων	καὶ ῥημάτων μέγα ἤδη τι
[409]	Σελαενονεοάεια» (μὲν δικαιότατ᾽ ἂν (τῶν)	ὀνομάτων	καλοῖτο, συγκεκροτημένον δὲ Σελαναία» κέκληται.
[392]	οἴει Ὅμηρον ὀρθότερον ἡγεῖσθαι τῶν	ὀνομάτων	κεῖσθαι τῷ παιδί, τὸν Ἀστυάνακτα»
[438]	μαθεῖν ἀλλ᾽ ἢ ἐκ τῶν	ὀνομάτων;	(Κρατύλος) Οἶμαι μὲν ἐγὼ τὸν
[439]	καὶ ζητητέον ἢ ἐκ τῶν	ὀνομάτων.	(Κρατύλος) Φαίνεται, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης)
[426]	τεχνικὸν εἶναι περὶ τῶν πρώτων	(ὀνομάτων	μάλιστά τε καὶ καθαρώτατα δεῖ
[431]	ἔσται ὁ μὲν ἀγαθὸς δημιουργὸς	ὀνομάτων,	ὁ δὲ κακός; (Κρατύλος) Ναί.
[400]	περὶ δὲ τῶν θεῶν τῶν	ὀνομάτων,	οἷον καὶ περὶ τοῦ Διὸς»
[411]	ὦ ἑταῖρε, οὐ φαῦλον γένος	ὀνομάτων·	ὅμως δὲ ἐπειδήπερ τὴν λεοντῆν
[438]	ὀνομάτων, ἃ ἡμῖν ἐμφανιεῖ ἄνευ	ὀνομάτων	ὁπότερα τούτων ἐστὶ τἀληθῆ, δείξαντα
[427]	Ἑρμόγενες, βούλεσθαι εἶναι ἡ τῶν	ὀνομάτων	ὀρθότης, εἰ μή τι ἄλλο
[422]	οἵαν δεῖ τὴν τῶν πρώτων	ὀνομάτων	ὀρθότητα εἶναι. (Ἑρμογένης) Λέγε μόνον,
[435]	τούτῳ προσχρῆσθαι, τῇ συνθήκῃ, εἰς	ὀνομάτων	ὀρθότητα. Ἐπεὶ ἴσως κατά γε
[391]	θαυμάσιον λέγειν ἐν τούτοις περὶ	ὀνομάτων	ὀρθότητος; δῆλον γὰρ δὴ ὅτι
[393]	ἐφάπτεσθαι τῆς Ὁμήρου δόξης περὶ	ὀνομάτων	ὀρθότητος; (Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽ οὐ
[384]	σοι ὅπῃ δοκεῖ (ἔχειν) περὶ	ὀνομάτων	ὀρθότητος ἔτι ἂν ἥδιον πυθοίμην,
[404]	Ἀπόλλω, ὑπὸ ἀπειρίας, ὡς ἔοικεν,	ὀνομάτων	ὀρθότητος. Καὶ γὰρ μεταβάλλοντες σκοποῦνται
[384]	μάλα εἰδέναι τὴν ἀλήθειαν περὶ	ὀνομάτων	ὀρθότητος· νῦν δὲ οὐκ ἀκήκοα,
[435]	καὶ συνθήκην κῦρος ἔχειν τῶν	ὀνομάτων	ὀρθότητος πέρι; ἐμοὶ μὲν οὖν
[399]	τὸ τοιόνδε δεῖ ἐννοῆσαι περὶ	ὀνομάτων,	ὅτι πολλάκις ἐπεμβάλλομεν γράμματα, τὰ
[384]	δὴ καὶ τὸ περὶ τῶν	ὀνομάτων	οὐ σμικρὸν τυγχάνει ὂν μάθημα.
[438]	δίκαιόν γε, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης)	Ὀνομάτων	οὖν στασιασάντων, καὶ τῶν μὲν
[432]	γοῦν, ὦ Κρατύλε, ὑπὸ τῶν	ὀνομάτων	πάθοι ἂν ἐκεῖνα ὧν ὀνόματά
[426]	ἐγὼ ᾔσθημαι περὶ τῶν πρώτων	ὀνομάτων	πάνυ μοι δοκεῖ ὑβριστικὰ εἶναι
[383]	ἐπιφθεγγόμενοι, ἀλλὰ ὀρθότητά τινα τῶν	(ὀνομάτων	πεφυκέναι καὶ Ἕλλησι καὶ βαρβάροις
[422]	οὐκέτι δίκαιον φανῆναι ἐξ ἄλλων	ὀνομάτων	συγκείμενα, ἃν οὕτως ἔχῃ. Οἷον
[431]	μὲν καλῶς εἰργασμένα ἔσται τῶν	ὀνομάτων,	τὰ δὲ κακῶς; (Κρατύλος) Ἴσως.
[433]	(Σωκράτης) Ἀλλὰ τὸ εἶναι τῶν	ὀνομάτων	τὰ μὲν ἐκ προτέρων συγκείμενα,
[438]	ὦ Κρατύλε, δυνατὸν μαθεῖν ἄνευ	ὀνομάτων	τὰ ὄντα, εἴπερ ταῦτα οὕτως
[439]	ἔστι μὲν ὅτι μάλιστα δι᾽	ὀνομάτων	τὰ πράγματα μανθάνειν, ἔστι δὲ
[422]	ἄλλων ἐστὶ καὶ λόγων καὶ	ὀνομάτων;	ταῦτα γάρ που οὐκέτι δίκαιον
[394]	ἴσως καὶ ὁ ἐπιστάμενος περὶ	ὀνομάτων	τὴν δύναμιν αὐτῶν σκοπεῖ, καὶ
[426]	ὅτῳ τις τρόπῳ τῶν πρώτων	ὀνομάτων	τὴν ὀρθότητα μὴ οἶδεν, ἀδύνατόν
[401]	Καταφαίνεταί μοι ἡ θέσις τῶν	ὀνομάτων	τοιούτων (τινῶν ἀνθρώπων, καὶ ἐάν
[406]	σπουδαίως εἰρημένος ὁ τρόπος τῶν	ὀνομάτων	τούτοις (τοῖς θεοῖς καὶ παιδικῶς.
[424]	ἔοικεν ἐπισκεπτέον περὶ ἐκείνων τῶν	ὀνομάτων	ὧν σὺ ἤρου, περὶ ῥοῆς»
[426]	λόγον διδόναι περὶ τῶν πρώτων	ὀνομάτων	ὡς ὀρθῶς κεῖται. Καίτοι ὅτῳ
[440]	οὔ μοι φαίνεται ταῦτα ὅμοια	ὄντα,	ἃ νῦν ἡμεῖς λέγομεν, ῥοῇ
[411]	περιστρέφεσθαι ζητοῦντες ὅπῃ ἔχει τὰ	ὄντα	εἰλιγγιῶσιν, κἄπειτα αὐτοῖς φαίνεται περιφέρεσθαι
[422]	μάλιστα φανερὰ ἡμῖν (ποιήσει τὰ	ὄντα,	εἴπερ μέλλει ὀνόματα εἶναι; ἀπόκριναι
[438]	δυνατὸν μαθεῖν ἄνευ ὀνομάτων τὰ	ὄντα,	εἴπερ ταῦτα οὕτως ἔχει. (Κρατύλος)
[412]	ἐπικεῖσθαι. Ἐπειδὴ γὰρ πορεύεται τὰ	ὄντα,	ἔνι μὲν ἄρ᾽ αὐτοῖς τάχος,
[434]	μὴ φύσει ὑπῆρχε (φαρμακεῖα ὅμοια	ὄντα,	ἐξ ὧν συντίθεται τὰ ζωγραφούμενα,
[413]	διαϊόντα καὶ κάοντα ἐπιτροπεύειν τὰ	ὄντα.	Ἐπειδὰν οὖν τῳ λέγω αὐτὸ
[436]	γενομένου, τὰ λοιπὰ πάμπολλα ἤδη	ὄντα	ἑπόμενα ὁμολογεῖν ἀλλήλοις. Δεῖ δὴ
[418]	δέλτα ζῆτα, ὡς δὴ μεγαλοπρεπέστερα	ὄντα.	(Ἑρμογένης) Πῶς δή; (Σωκράτης) Οἷον
[424]	καὶ (ἐπειδὰν ταῦτα διελώμεθα (τὰ	ὄντα)	εὖ πάντα αὖ οἷς δεῖ
[401]	καθ᾽ Ἡράκλειτον ἂν ἡγοῖντο τὰ	ὄντα	ἰέναι τε πάντα καὶ μένειν
[420]	δύσπορα καὶ τραχέα καὶ λάσια	ὄντα	ἴσχει τοῦ ἰέναι. Ἐντεῦθεν οὖν
[413]	εἶναι τοῦτο· αὐτοκράτορα γὰρ αὐτὸν	ὄντα	καὶ οὐδενὶ μεμειγμένον πάντα φησὶν
[397]	ὀρθῶς κείμενα περὶ τὰ ἀεὶ	ὄντα	καὶ πεφυκότα. Ἐσπουδάσθαι γὰρ ἐνταῦθα
[402]	καὶ ποταμοῦ ῥοῇ ἀπεικάζων τὰ	ὄντα	λέγει ὡς δὶς ἐς τὸν
[429]	ψευδῆ λέγειν, τὸ μὴ τὰ	ὄντα	λέγειν; (Σωκράτης) Κομψότερος μὲν ὁ
[385]	οὖν οὗτος ὃς ἂν τὰ	ὄντα	λέγῃ ὡς ἔστιν, ἀληθής· ὃς
[416]	καὶ ἴσχον τῆς ῥοῆς τὰ	ὄντα	λοιδορεῖν μοι φαίνεται διὰ παντὸς
[439]	δεῖ μανθάνειν ἢ εὑρίσκειν τὰ	ὄντα,	μεῖζον ἴσως ἐστὶν ἐγνωκέναι ἢ
[385]	ὦ Ἑρμόγενες, πότερον καὶ τὰ	ὄντα	οὕτως ἔχειν σοι φαίνεται, ἰδίᾳ
[411]	τὸ δὲ νέα εἶναι τὰ	ὄντα	σημαίνει (γιγνόμενα ἀεὶ εἶναι· τούτου
[385]	ἄρα τοῦτο, λόγῳ λέγειν τὰ	ὄντα	τε καὶ μή; (Ἑρμογένης) Πάνυ
[402]	θεὸν ὠνόμασεν Ποσειδῶνα, ὡς ποσίδεσμον»	ὄντα·	τὸ δὲ Ε ἔγκειται ἴσως
[434]	(Σωκράτης) Πότερον ᾗ ὅμοια τυγχάνει	ὄντα	τὸ ῥῶ καὶ τὸ σῖγμα,
[422]	γ᾽ ἐρωτᾷς τὰ ὀνόματα στοιχεῖα	ὄντα	τυγχάνει, καὶ δεῖ αὐτῶν ἄλλῳ
[394]	πεποικιλμένα ἄλλα φαίνεται τὰ αὐτὰ	ὄντα,	τῷ δέ γε (ἰατρῷ, ἅτε
[394]	ἕτερα εἶναι ἀλλήλων τὰ αὐτὰ	ὄντα·	ὥσπερ ἡμῖν τὰ τῶν ἰατρῶν
[430]	ἐγώ τε καὶ σὺ φίλοι	ὄντες,	ἀπόδεξαί μου ὃ λέγω. Τὴν
[398]	δεινοὶ καὶ διαλεκτικοί, ἐρωτᾶν ἱκανοὶ	ὄντες·	τὸ γὰρ εἴρειν» λέγειν ἐστίν.
[413]	μάχην δ᾽ εἶναι ἐν τῷ	ὄντι,	εἴπερ ῥεῖ, οὐκ ἄλλο τι
[439]	ταὐτὸν τείνοντα ἐξαπατᾷ, εἰ τῷ	ὄντι	μὲν οἱ θέμενοι αὐτὰ διανοηθέντες
[388]	περὶ ὀνόματος οὕτως εἰπεῖν; ὀργάνῳ	ὄντι	τῷ ὀνόματι ὀνομάζοντες τί ποιοῦμεν;
[439]	μοι δοκεῖ ἀνάγκη εἶναι. (Σωκράτης)	Ὅντινα	μὲν τοίνυν τρόπον δεῖ μανθάνειν
[425]	(ἔδει) αὐτὰ διελέσθαι εἴτε ἄλλον	ὁντινοῦν	εἴτε ἡμᾶς, οὕτως ἔδει αὐτὰ
[413]	μὲν γὰρ (δῆλον ὅτι ἐστὶν	ὄντος	ἐμπόδισμα τοῦ διαϊόντος, ἀνδρεία δὲ
[424]	γράμμασι καὶ ταῖς συλλαβαῖς (τοῦ	ὄντος	ἐπιλαμβάνεται αὐτῶν ὥστε ἀπομιμεῖσθαι τὴν
[412]	ἂν δύνασθαι ἄλλως διὰ τοῦ	ὄντος	ἰέναι παντός, εἰ μὴ λεπτότατόν
[417]	ἀλλ᾽ ὅτι τάχιστον ὂν τοῦ	ὄντος	ἵστασθαι οὐκ ἐᾷ τὰ πράγματα,
[420]	ῥεύματος) ἀλλὰ τοῦ ἄλλοθί που	ὄντος	καὶ ἀπόντος, ὅθεν πόθος» ἐπωνόμασται
[405]	Εὐάρμοστον μὲν οὖν, ἅτε μουσικοῦ	ὄντος	τοῦ θεοῦ. Πρῶτον μὲν γὰρ
[421]	(συγκεκροτῆσθαι) ἡ γὰρ θεία τοῦ	ὄντος	φορὰ ἔοικε προσειρῆσθαι τούτῳ τῷ
[416]	τὸ αἴτιον κληθῆναι ἑκάστῳ τῶν	ὄντων;	ἆρ᾽ οὐκ ἐκεῖνο τὸ τὰ
[420]	πρᾶγμα, οἷόν ἐστιν ἕκαστον τῶν	ὄντων,	δηλούσῃ προσέοικεν, ὥσπερ γε καὶ
[434]	ἐλέγομεν ζωγράφημα ὅμοιόν τῳ τῶν	ὄντων,	εἰ μὴ φύσει ὑπῆρχε (φαρμακεῖα
[386]	αὗται ἕν τι εἶδος τῶν	ὄντων	εἰσίν, αἱ πράξεις; (Ἑρμογένης) Πάνυ
[422]	δηλοῦν οἷον ἕκαστόν ἐστι τῶν	ὄντων.	(Ἑρμογένης) Πῶς γὰρ οὔ; (Σωκράτης)
[386]	μήτε ἑκάστῳ ἰδίᾳ ἕκαστον (τῶν	ὄντων	ἐστίν) δῆλον δὴ (ὅτι αὐτὰ
[412]	ἡ σοφία, ὡς φερομένων τῶν	ὄντων.	(Καὶ μὴν τό γε ἀγαθόν,
[440]	καὶ αὑτοῦ τε καὶ τῶν	ὄντων	καταγιγνώσκειν ὡς οὐδὲν ὑγιὲς οὐδενός,
[438]	δῆλον ὅτι τὴν ἀλήθειαν τῶν	ὄντων.	(Κρατύλος) Δδοκεῖ μοι οὕτω. (Σωκράτης)
[385]	ἐὰν ἐγὼ καλῶ ὁτιοῦν τῶν	ὄντων,	οἷον ὃ νῦν καλοῦμεν ἄνθρωπον,
[435]	τρόπος οὗτος τῆς διδασκαλίας τῶν	ὄντων	ὃν σὺ λέγεις νῦν, καὶ
[440]	ἔστι δὲ ἓν ἕκαστον τῶν	ὄντων,	οὔ μοι φαίνεται ταῦτα ὅμοια
[439]	ἀγαθὸν καὶ ἓν ἕκαστον τῶν	(ὄντων	οὕτω, ἢ μή; (Κρατύλος) Ἔμοιγε
[427]	καὶ κατὰ συλλαβὰς ἑκάστῳ τῶν	ὄντων	σημεῖόν τε καὶ ὄνομα ποιῶν
[387]	ἐάν τι ἐπιχειρήσωμεν ἡμεῖς τῶν	ὄντων	τέμνειν, πότερον ἡμῖν τμητέον (ἐστὶν)
[436]	Πότερον δὲ καὶ εὕρεσιν τῶν	ὄντων	τὴν αὐτὴν ταύτην εἶναι, τὸν
[383]	ὀνόματος ὀρθότητα εἶναι ἑκάστῳ τῶν	ὄντων	φύσει πεφυκυῖαν, καὶ οὐ τοῦτο
[399]	αὐτόθεν ἰῶτα ἐξείλομεν καὶ ἀντὶ	ὀξείας	τῆς μέσης συλλαβῆς βαρεῖαν ἐφθεγξάμεθα.
[399]	ἐμβάλλομεν γράμματα, τὰ δὲ βαρύτερα	ὀξύτερα>	φθεγγόμεθα. (Ἑρμογένης) Ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης)
[399]	ὃ βουλόμεθα ὀνομάζοντες, καὶ τὰς	ὀξύτητας	μεταβάλλομεν. Οἷον Διὶ φίλος» τοῦτο
[419]	σημαίνει, ἀλλ᾽ οὐ δέον, τἀγαθόν,	ὅπερ	δὴ ἐπαινεῖ. Καὶ οὕτω οὐκ
[408]	ἐοικέναι ἀδελφὸν οὐδὲν θαυμαστόν. Ἀλλ᾽	ὅπερ	ἐγὼ ἔλεγον, ὦ μακάριε, ἀπαλλαγῶμεν
[389]	πρὸς ἐκεῖνο τὸ εἶδος πρὸς	ὅπερ	καὶ ἣν κατέαξεν ἐποίει; (Ἑρμογένης)
[405]	ὁμώνυμον ἐγίγνετο τῷ χαλεπῷ ὀνόματι.	Ὅπερ	καὶ νῦν ὑποπτεύοντές τινες διὰ
[404]	καλοῖτο, ἢ τοιοῦτόν τι δι᾽	ὅπερ	καὶ σύνεστιν αὐτῇ ὁ Ἅιδης
[383]	καὶ τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις πᾶσιν,	ὅπερ	καλοῦμεν ὄνομα ἕκαστον, τοῦτό ἐστιν
[404]	δὲ καὶ περὶ τὸν (Ἀπόλλω,	ὅπερ	λέγω, πολλοὶ πεφόβηνται περὶ τὸ
[415]	τὸ ὄνομα ἡ μηχανή. Ἀλλ᾽	ὅπερ	νυνδὴ εἶπον, ἐπὶ τὴν κορυφὴν
[398]	τὸ γὰρ εἴρειν» λέγειν ἐστίν.	Ὅπερ	οὖν ἄρτι λέγομεν, ἐν τῇ
[408]	ἐστιν πᾶσα αὕτη ἡ πραγματεία·	ὅπερ	οὖν καὶ ἐν τοῖς πρόσθεν
[436]	τὰ ὀνόματα· εἰ δὲ μή,	ὅπερ	πάλαι ἐγὼ ἔλεγον, οὐδ᾽ ἂν
[424]	Τοῦτο ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατες,	ὅπερ	πάλαι ζητοῦμεν, οὗτος ἂν εἶναι
[384]	ἀκούσαιμι· μᾶλλον δὲ αὐτῷ σοι	ὅπῃ	δοκεῖ (ἔχειν) περὶ ὀνομάτων ὀρθότητος
[384]	ὅτι (χαλεπὰ τὰ καλά ἐστιν	ὅπῃ	ἔχει μαθεῖν· καὶ δὴ καὶ
[411]	ὑπὸ τοῦ πυκνὰ περιστρέφεσθαι ζητοῦντες	ὅπῃ	ἔχει τὰ ὄντα εἰλιγγιῶσιν, κἄπειτα
[420]	ἡ ψυχὴ διώκουσα τὸ εἰδέναι	ὅπῃ	ἔχει τὰ πράγματα πορεύεται, ἢ
[392]	τοῦτο σεμνόν τι εἶναι γνῶναι,	ὅπῃ	ποτὲ ὀρθῶς ἔχει ἐκεῖνον τὸν
[428]	ποιητοῦ, βλέπειν ἅμα πρόσσω καὶ	ὀπίσσω.	Καὶ δὴ καὶ νυνὶ ἡμεῖς
[406]	τοίνυν ἀπὸ τῆς ἐν τοῖς	ὅπλοις	ὀρχήσεως (ἡγούμενοι τεθῆναι ὀρθῶς ἄν,
[396]	οὑτωσὶ (προσπέπτωκεν ἄρτι οὐκ οἶδ᾽	ὁπόθεν.	(Ἑρμογένης) Καὶ μὲν δή, ὦ
[400]	ἡμῖν εὔχεσθαι, οἵτινές τε καὶ	ὁπόθεν	χαίρουσιν ὀνομαζόμενοι, ταῦτα καὶ ἡμᾶς
[390]	ἀποδιδῷ τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἐν	ὁποιαισοῦν	συλλαβαῖς, οὐδὲν χείρω νομοθέτην εἶναι
[440]	ὥστε οὐκ ἂν γνωσθείη ἔτι	ὁποῖόν	γέ τί ἐστιν ἢ πῶς
[390]	τὸ προσῆκον εἶδος κερκίδος ἐν	ὁποιῳοῦν	ξύλῳ κεῖται; ὁ ποιήσας, ὁ
[389]	ἢ λινῷ ἢ ἐρεῷ ἢ	ὁποιῳοῦν	τινι κερκίδα ποιεῖν, πάσας μὲν
[385]	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἦ καὶ	ὁπόσα	ἂν φῇ τις ἑκάστῳ ὀνόματα
[385]	εἶναι, τοσαῦτα ἔσται καὶ τότε	ὁπόταν	φῇ; (Ἑρμογένης) Οὐ γὰρ ἔχω
[437]	ἐν τούτῳ ἔσται ἡ ὀρθότης;	ὁπότερα	ἂν πλείω φαίνηται τὰ ὀνόματα
[438]	ἃ ἡμῖν ἐμφανιεῖ ἄνευ ὀνομάτων	ὁπότερα	τούτων ἐστὶ τἀληθῆ, δείξαντα δῆλον
[432]	ἔχοι αὐτῶν εἰπεῖν οὐδεὶς> οὐδέτερον	ὁπότερόν	ἐστι τὸ μὲν αὐτό, τὸ
[390]	εἶναι τὸν ἐνθάδε ἢ τὸν	ὁπουοῦν	ἄλλοθι; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[403]	δεσμὸς ζῴῳ ὁτῳοῦν ὥστε μένειν	ὁπουοῦν,	πότερος ἰσχυρότερός ἐστιν, ἀνάγκη ἢ
[402]	(ὅς ῥα κασιγνήτην ὁμομήτορα Τηθὺν	ὄπυιεν.	Ταῦτ᾽ οὖν σκόπει ὅτι καὶ
[399]	ἄνθρωπος ἄνθρωπος» ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ	ὄπωπε.	(Ἑρμογένης) Τί οὖν τὸ μετὰ
[399]	ἑώρακεν τοῦτο δ᾽ ἐστὶ (τὸ)	ὄπωπε»	καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο
[399]	ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο ὃ	ὄπωπεν.	Ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν θηρίων
[425]	Ἐάσομεν οὖν, ἢ βούλει οὕτως	ὅπως	ἂν δυνώμεθα, καὶ ἂν σμικρόν
[439]	(Σωκράτης) Ἔτι τοίνυν τόδε σκεψώμεθα,	ὅπως	μὴ ἡμᾶς τὰ (πολλὰ ταῦτα
[430]	ἐπ᾽ ὀνόμασιν ᾖ. (Κρατύλος) Ἀλλ᾽	ὅπως	μή, ὦ Σώκρατες, ἐν μὲν
[391]	~(Ἑρμογένης) Οὐκ ἔχω, ὦ Σώκρατες,	ὅπως	χρὴ πρὸς ἃ λέγεις (ἐναντιοῦσθαι.
[426]	σοὶ ἄλλως δοκεῖ; (Ἑρμογένης) Οὐδ᾽	ὁπωστιοῦν,	ὦ Σώκρατες, ἄλλως. (Σωκράτης) Ἃ
[403]	ἀνήρ; (Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽ οὐδ᾽	ὁπωστιοῦν,	ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Διὰ ταῦτα
[438]	Οὔκουν εἰκός γε. ~(Σωκράτης) Οὐδ᾽	ὁπωστιοῦν,	ὦ φίλε. Καὶ ταῦτα μέν
[399]	τὰ μὲν ἄλλα θηρία ὧν	ὁρᾷ	οὐδὲν ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ
[410]	ἄν. (Ἑρμογένης) Εἰκότως γε. ~(Σωκράτης)	Ὅρα	τοίνυν καὶ τοῦτο τὸ ὄνομα
[410]	γῆς· ὁρίζουσαι δὲ δικαίως ἂν	ὅραι»	καλοῖντο. (Ἐνιαυτὸς δὲ καὶ ἔτος
[437]	σημαίνειν. (Κρατύλος) Ἀλλ᾽ ὦ Σώκρατες,	ὁρᾷς	ὅτι τὰ πολλὰ ἐκείνως ἐσήμαινεν.
[393]	ἡμῖν δηλώσει. Οἷον τὸ βῆτα»	ὁρᾷς	ὅτι τοῦ ἦτα καὶ τοῦ
[432]	δοκοῦσιν, ὦ Σώκρατες, Κρατύλοι. (Σωκράτης)	Ὁρᾷς	οὖν, ὦ φίλε, ὅτι ἄλλην
[431]	ἡμῖν. (Κρατύλος) Ἔστι ταῦτα. Ἀλλ᾽	ὁρᾷς,	ὦ Σώκρατες, ὅταν ταῦτα τὰ
[389]	αὐτοῦ ἕνεκα ποιῶν τὸ αὐτὸ	ὄργανον·	ἀλλ᾽ ὅμως, ἕως ἂν τὴν
[388]	(Ἑρμογένης) Ὄνομα. (Σωκράτης) Εὖ λέγεις.	ὄργανον	ἄρα τί ἐστι καὶ τὸ
[390]	σιδήρῳ, ὅμως ὀρθῶς ἔχει τὸ	ὄργανον,	ἐάντε ἐνθάδε ἐάντε ἐν βαρβάροις
[426]	τὸ ῥῶ ἔμοιγε φαίνεται ὥσπερ	ὄργανον	εἶναι πάσης τῆς κινήσεως, ἣν
[426]	στοιχεῖον, ὥσπερ λέγω, καλὸν ἔδοξεν	ὄργανον	εἶναι τῆς κινήσεως τῷ τὰ
[389]	τρόπος· τὸ φύσει ἑκάστῳ πεφυκὸς	ὄργανον	ἐξευρόντα δεῖ ἀποδοῦναι εἰς ἐκεῖνο
[388]	οὖν ἐγὼ ἐροίμην τί ἦν	ὄργανον	ἡ κερκίς; οὐχ ᾧ κερκίζομεν;
[388]	Ὄνομα ἄρα διδασκαλικόν τί ἐστιν	ὄργανον	καὶ (διακριτικὸν τῆς οὐσίας ὥσπερ
[388]	καὶ περὶ ὀνόματος οὕτως εἰπεῖν;	ὀργάνῳ	ὄντι τῷ ὀνόματι ὀνομάζοντες τί
[389]	Καὶ περὶ τῶν ἄλλων δὴ	ὀργάνων	ὁ αὐτὸς τρόπος· τὸ φύσει
[394]	τὸ ἄγριον αὐτοῦ καὶ τὸ	ὀρεινὸν	ἐνδεικνύμενος τῷ ὀνόματι. ~(Ἑρμογένης) Φαίνεται
[394]	(Σωκράτης) Ὥσπερ γε καὶ ὁ	Ὀρέστης,	ὦ Ἑρμόγενες, κινδυνεύει ὀρθῶς ἔχειν,
[430]	οὖν αὗται αἱ διανομαὶ ἀμφότεραι	ὀρθαί,	ἢ ἡ ἑτέρα; (Κρατύλος) Ἡ
[387]	δεῖ κάειν, ἀλλὰ κατὰ τὴν	ὀρθήν;	αὕτη δ᾽ ἐστὶν ᾗ ἐπεφύκει
[430]	τε ζῴοις καὶ τοῖς ὀνόμασιν,	ὀρθήν,	ἐπὶ δὲ τοῖς ὀνόμασι πρὸς
[430]	δὲ τοῖς ὀνόμασι πρὸς τῷ	ὀρθὴν	καὶ ἀληθῆ· τὴν δ᾽ ἑτέραν,
[430]	δόσιν τε καὶ ἐπιφοράν, οὐκ	ὀρθήν,	καὶ ψευδῆ ὅταν ἐπ᾽ ὀνόμασιν
[384]	θῆται ὄνομα, τοῦτο εἶναι τὸ	ὀρθόν·	καὶ ἂν αὖθίς γε ἕτερον
[384]	μετατιθέμεθα (οὐδὲν ἧττον τοῦτ᾽ εἶναι	ὀρθὸν	τὸ μετατεθὲν τοῦ πρότερον κειμένου)
[405]	οὖν οἱ Θετταλοὶ καλοῦσιν αὐτόν,	ὀρθότατ᾽	ἂν καλοῖτο· Ἄπλουν» γάρ φασι
[417]	τὸ βουλόμενον οὖν ἅπτειν ῥοῦν	ὀρθότατα	μὲν ἂν εἴη βουλαπτεροῦν, καλλωπισθὲν
[391]	Πῶς οὖν χρὴ σκοπεῖν; (Σωκράτης)	Ὀρθοτάτη	μὲν τῆς σκέψεως, ὦ ἑταῖρε,
[424]	μίμησις τυγχάνει οὖσα τῆς οὐσίας,	ὀρθότατόν	ἐστι διελέσθαι τὰ στοιχεῖα πρῶτον,
[392]	φαῦλον ἡγῇ τὸ μάθημα ὅσῳ	ὀρθότερόν	ἐστι καλεῖσθαι χαλκὶς κυμίνδιδος τῷ
[437]	ψυχὴν ἢ ὅτι συμπεριφέρεται, καὶ	ὀρθότερόν	ἐστιν ὥσπερ νῦν αὐτοῦ τὴν
[392]	(Σωκράτης) Πότερον οὖν οἴει Ὅμηρον	ὀρθότερον	ἡγεῖσθαι τῶν ὀνομάτων κεῖσθαι τῷ
[392]	τις ἔροιτό σε πότερον οἴει	ὀρθότερον	καλεῖν τὰ ὀνόματα τοὺς φρονιμωτέρους
[392]	ἔγωγε. (Σωκράτης) Τὸν Ἀστυάνακτα» ἄρα	ὀρθότερον	ᾤετο κεῖσθαι τῷ παιδὶ ἢ
[432]	μὴ οὐχ αὕτη ᾖ> ἡ	ὀρθότης,	ἀλλὰ τὸ ἐναντίον οὐδὲ τὸ
[427]	βούλεσθαι εἶναι ἡ τῶν ὀνομάτων	ὀρθότης,	εἰ μή τι ἄλλο (Κρατύλος)
[391]	ποτ᾽ αὖ ἐστιν αὐτοῦ ἡ	ὀρθότης.	(Ἑρμογένης) Ἀλλὰ μὴν ἐπιθυμῶ γε
[428]	τί ἡμῖν εἴρηται. (Ὀνόματος, φαμέν,	ὀρθότης	ἐστὶν αὕτη, ἥτις ἐνδείξεται οἷόν
[384]	δύναμαι πεισθῆναι (ὡς ἄλλη τις	ὀρθότης	ὀνόματος ἢ συνθήκη καὶ ὁμολογία.
[437]	καὶ ἐν τούτῳ ἔσται ἡ	ὀρθότης;	ὁπότερα ἂν πλείω φαίνηται τὰ
[422]	τοίνυν μία γέ τις ἡ	ὀρθότης	παντὸς ὀνόματος καὶ πρώτου καὶ
[422]	δὴ> διεληλύθαμεν τῶν ὀνομάτων ἡ	ὀρθότης	τοιαύτη τις ἐβούλετο εἶναι, οἵα
[435]	συνέθου καί σοι γίγνεται ἡ	ὀρθότης	τοῦ ὀνόματος συνθήκη, ἐπειδή γε
[391]	γε θεοὶ αὐτὰ καλοῦσιν πρὸς	ὀρθότητα	ἅπερ ἔστι φύσει ὀνόματα· (ἢ
[392]	ὑεῖ, τίνα ποτὲ λέγει τὴν	ὀρθότητα	αὐτῶν. Οἶσθα γὰρ δήπου ταῦτα
[400]	τρόπον ἐπισκέψασθαι κατὰ τίνα ποτὲ	ὀρθότητα	αὐτῶν τὰ ὀνόματα κεῖται; (Σωκράτης)
[383]	φησὶν ὅδε, ὦ Σώκρατες, ὀνόματος	ὀρθότητα	εἶναι ἑκάστῳ τῶν ὄντων φύσει
[422]	δεῖ τὴν τῶν πρώτων ὀνομάτων	ὀρθότητα	εἶναι. (Ἑρμογένης) Λέγε μόνον, ὡς
[435]	προσχρῆσθαι, τῇ συνθήκῃ, εἰς ὀνομάτων	ὀρθότητα.	Ἐπεὶ ἴσως κατά γε τὸ
[422]	ἄλλῳ τινὶ τρόπῳ ἤδη τὴν	ὀρθότητα	ἐπισκέψασθαι ἥτις ἐστίν; (Ἑρμογένης) Εἰκός
[391]	τὰ πρότερα, φύσει τέ τινα	ὀρθότητα	ἔχον εἶναι τὸ ὄνομα καὶ
[432]	φίλε, ὅτι ἄλλην χρὴ εἰκόνος	ὀρθότητα	ζητεῖν καὶ ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν,
[385]	ἔγωγε, ὦ Σώκρατες, ὀνόματος ἄλλην	ὀρθότητα	ἢ ταύτην, ἐμοὶ μὲν ἕτερον
[433]	ἢ ζήτει τινὰ ἄλλην ὀνόματος	ὀρθότητα,	καὶ μὴ ὁμολόγει δήλωμα συλλαβαῖς
[426]	τρόπῳ τῶν πρώτων ὀνομάτων τὴν	ὀρθότητα	μὴ οἶδεν, ἀδύνατόν που τῶν
[433]	τὰ πράγματα, καὶ εἶναι ταύτην	ὀρθότητα	ὀνόματος, συνθήκην, διαφέρειν δὲ οὐδὲν
[391]	ἥντινα φῂς εἶναι τὴν φύσει	ὀρθότητα	ὀνόματος. (Σωκράτης) Ἐγὼ μέν, ὦ
[427]	ἀρχὰς ἔλεγον, φάσκων μὲν εἶναι	ὀρθότητα	ὀνομάτων, ἥτις δ᾽ ἐστὶν οὐδὲν
[391]	δεῖσθαι αὐτοῦ διδάξαι σε τὴν	ὀρθότητα	περὶ τῶν τοιούτων ἣν ἔμαθεν
[397]	ἕκαστα κεῖσθαι, ἀλλ᾽ ἔχειν (τινὰ	ὀρθότητα;	τὰ μὲν οὖν τῶν ἡρώων
[421]	καὶ τὸ δοῦν, τίνα ἔχει	ὀρθότητα	ταῦτα τὰ ὀνόματα (Σωκράτης) Τί
[383]	αὑτῶν φωνῆς μόριον ἐπιφθεγγόμενοι, ἀλλὰ	ὀρθότητά	τινα τῶν (ὀνομάτων πεφυκέναι καὶ
[411]	τὰ καλὰ ὀνόματα τίνι ποτὲ	ὀρθότητι	κεῖται, τὰ περὶ τὴν ἀρετήν,
[391]	λέγειν ἐν τούτοις περὶ ὀνομάτων	ὀρθότητος;	δῆλον γὰρ δὴ ὅτι οἵ
[393]	τῆς Ὁμήρου δόξης περὶ ὀνομάτων	ὀρθότητος;	(Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽ οὐ σύ
[384]	ὅπῃ δοκεῖ (ἔχειν) περὶ ὀνομάτων	ὀρθότητος	ἔτι ἂν ἥδιον πυθοίμην, εἴ
[404]	ὑπὸ ἀπειρίας, ὡς ἔοικεν, ὀνομάτων	ὀρθότητος.	Καὶ γὰρ μεταβάλλοντες σκοποῦνται τὴν
[384]	εἰδέναι τὴν ἀλήθειαν περὶ ὀνομάτων	ὀρθότητος·	νῦν δὲ οὐκ ἀκήκοα, (ἀλλὰ
[428]	κάλλιον, ἕνα τῶν μαθητῶν περὶ	ὀρθότητος	ὀνομάτων καὶ ἐμὲ γράφου. (Κρατύλος)
[435]	συνθήκην κῦρος ἔχειν τῶν ὀνομάτων	ὀρθότητος	πέρι; ἐμοὶ μὲν οὖν καὶ
[394]	τἀναντία τούτοις σημαίνει, ἐάνπερ τῆς	ὀρθότητος	τυγχάνῃ τὰ ὀνόματα. (Ἑρμογένης) Παντός
[400]	καλοῦσι. (Δεύτερος δ᾽ αὖ τρόπος	ὀρθότητος,	ὥσπερ ἐν ταῖς εὐχαῖς νόμος
[432]	ἡμῖν τὸ ὄνομα, οὐ μέντοι	ὀρθῶς,	ἀλλὰ τὸ παράπαν οὐδὲ γέγραπται,
[406]	τοῖς ὅπλοις ὀρχήσεως (ἡγούμενοι τεθῆναι	ὀρθῶς	ἄν, ὡς ἐγᾦμαι, ἡγοίμεθα· τὸ
[401]	ἔστιν» φαμέν, καὶ κατὰ τοῦτο	ὀρθῶς	ἂν καλοῖτο Ἑστία» ἐοίκαμεν γὰρ
[408]	βίον. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Ὀρθῶς	ἄρ᾽ ἂν> ὁ πᾶν μηνύων
[416]	διάνοια; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Ὀρθῶς	ἄρα φρονήσεως αὕτη ἡ ἐπωνυμία
[396]	οὐκ ἂν ἐπαυόμην διεξιὼν ὡς	ὀρθῶς	αὐτοῖς τὰ ὀνόματα κεῖται, ἕως
[395]	καὶ κατὰ τὸ ἀτηρὸν πανταχῇ	ὀρθῶς	αὐτῷ τὸ ὄνομα κεῖται. Δοκεῖ
[407]	μὲν τοίνυν ταύτῃ. (Ἑρμογένης) Καὶ	ὀρθῶς	γε. ἀλλὰ δὴ τὸ ἕτερον
[429]	ἢ κεῖσθαι μέν, οὐ μέντοι	ὀρθῶς	γε; (Κρατύλος) Οὐδὲ κεῖσθαι ἔμοιγε
[437]	δηλοῦν; ~(Κρατύλος) Πάνυ σφόδρα, καὶ	ὀρθῶς	γε σημαίνει. (Σωκράτης) Σκοπῶμεν δὴ
[399]	ἔοικας. (Ἑρμογένης) Δῆλα δή. (Σωκράτης)	Ὀρθῶς	γε σὺ πιστεύων· ὡς καὶ
[398]	καὶ ζῶντα καὶ τελευτήσαντα, καὶ	ὀρθῶς	δαίμονα καλεῖσθαι. (Ἑρμογένης) Καὶ ἐγώ
[430]	ζωγραφήμασιν (ᾖ τοῦτο, τὸ μὴ	ὀρθῶς	διανέμειν, ἐπὶ δὲ τοῖς ὀνόμασιν
[431]	οὕτως ἔχει, καὶ ἔστι μὴ	ὀρθῶς	διανέμειν τὰ ὀνόματα μηδὲ ἀποδιδόναι
[412]	διαϊόν, τοῦτο τὸ ὄνομα ἐκλήθη	ὀρθῶς	δίκαιον, εὐστομίας ἕνεκα τὴν τοῦ
[434]	σκληρότητος; (Κρατύλος) Ἴσως γὰρ οὐκ	ὀρθῶς	ἔγκειται, ὦ Σώκρατες· ὥσπερ καὶ
[434]	ἐντιθεὶς γράμματα οὗ δέοι, καὶ	ὀρθῶς	ἐδόκεις ἔμοιγε. Καὶ νῦν ἴσως
[439]	οὖν οἷόν τε προσειπεῖν αὐτὸ	ὀρθῶς,	εἰ ἀεὶ ὑπεξέρχεται, πρῶτον μὲν
[436]	καὶ τὴν πολλὴν σκέψιν εἴτε	ὀρθῶς	εἴτε μὴ ὑπόκειται· ἐκείνης δὲ
[397]	τοῦτο τὸ ὄνομα οἱ θεοὶ»	ὀρθῶς	ἐκλήθησαν; (Ἑρμογένης) Εἰκός γε. (Σωκράτης)
[425]	θεοὶ ἔθεσαν καὶ διὰ ταῦτα	ὀρθῶς	ἔχει. Ἆρα (καὶ ἡμῖν κράτιστος
[393]	αὐτοῦ δηλουμένην τὴν δύναμιν ἐντιθῶμεν,	ὀρθῶς	ἔχει ἐκεῖνο τὸ ὄνομα καλεῖν
[392]	τι εἶναι γνῶναι, ὅπῃ ποτὲ	ὀρθῶς	ἔχει ἐκεῖνον τὸν ποταμὸν Ξάνθον
[415]	φημι, εἴπερ ὃ ἔμπροσθεν εἶπον	ὀρθῶς	ἔχει, ἡ κακία, (καὶ τοῦτο
[392]	διὰ ταῦτα δή, ὡς ἔοικεν,	ὀρθῶς	ἔχει καλεῖν τὸν τοῦ σωτῆρος
[395]	Ἴσως δὲ καὶ ὁ Ἀτρεὺς»	ὀρθῶς	ἔχει. Ὅ τε γὰρ τοῦ
[390]	~ἐάντε (ἐν ἄλλῳ σιδήρῳ, ὅμως	ὀρθῶς	ἔχει τὸ ὄργανον, ἐάντε ἐνθάδε
[413]	Δία» καλεῖν ἔφη τις τοῦτο	ὀρθῶς	ἔχειν διὰ ταῦτα. Ἐπειδὰν δ᾽
[394]	ὁ Ὀρέστης, ὦ Ἑρμόγενες, κινδυνεύει	ὀρθῶς	ἔχειν, εἴτε τις τύχη ἔθετο
[415]	τοῦτο τὸ ὄνομα τὴν ἀρετὴν»	ὀρθῶς	ἔχειν. ~(Ἑρμογένης) Τὸ δὲ δὴ
[438]	πράγμασιν, ὥστε ἀναγκαῖον εἶναι αὐτὰ	ὀρθῶς	ἔχειν. (Σωκράτης) Εἶτα οἴει ἐναντία
[384]	καλῇ, οὐδὲν ἧττον τὸ ὕστερον	ὀρθῶς	ἔχειν τοῦ προτέρου, ὥσπερ τοῖς
[436]	(Σωκράτης) Εἰ οὖν ἐκεῖνος μὴ	ὀρθῶς	ἡγεῖτο, ἔθετο δὲ οἷα ἡγεῖτο,
[395]	καὶ πᾶς ἂν ἡγήσαιτο τοὔνομα	ὀρθῶς	καὶ κατὰ φύσιν τεθῆναι εἰ
[400]	ἡ ψυχή, καὶ ταύτῃ σῆμα»	ὀρθῶς	καλεῖσθαι. Δοκοῦσι μέντοι μοι μάλιστα
[404]	τοῦ φερομένου ἡ θεὸς ἂν	ὀρθῶς	καλοῖτο, ἢ τοιοῦτόν τι δι᾽
[405]	ὢν τῶν τοιούτων, Ἀπολούων» ἂν	ὀρθῶς	καλοῖτο· κατὰ δὲ τὴν μαντικὴν
[426]	ἡμετέραν φωνὴν συμβαῖνον, ἕσις» ἂν	ὀρθῶς	καλοῖτο· νῦν δὲ ἀπό τε
[391]	οὖν ἔγωγε, εἴπερ καλοῦσιν, ὅτι	ὀρθῶς	καλοῦσιν. ἀλλὰ ποῖα ταῦτα λέγεις;
[397]	δὲ μάλιστα ἡμᾶς εὑρεῖν τὰ	ὀρθῶς	κείμενα περὶ τὰ ἀεὶ ὄντα
[419]	ὃ πολὺ (μᾶλλον εἰκός ἐστιν	ὀρθῶς	κεῖσθαι ἢ τὸ νῦν, ἀλλ᾽
[426]	περὶ τῶν πρώτων ὀνομάτων ὡς	ὀρθῶς	κεῖται. Καίτοι ὅτῳ τις τρόπῳ
[429]	(Σωκράτης) Πάντα ἄρα τὰ ὀνόματα	ὀρθῶς	κεῖται; (Κρατύλος) Ὅσα γε ὀνόματά
[410]	γαῖα γὰρ γεννήτειρα ἂν εἴη	ὀρθῶς	κεκλημένη, ὥς φησιν Ὅμηρος· τὸ
[409]	τοῦ μειοῦσθαι εἴη ἂν μείης»	ὀρθῶς	κεκλημένος, τὰ δ᾽ ἄστρα» ἔοικε
[422]	ὀνόματα ἀναφέρειν. (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖς	ὀρθῶς	λέγειν. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν καὶ
[430]	λέγεις, σὺ δὲ τάχ᾽ ἂν	ὀρθῶς	λέγοις ἔστι διανεῖμαι καὶ προσενεγκεῖν
[416]	εἶναι. (Ἑρμογένης) Καὶ ἔοικάς γε	ὀρθῶς	λέγοντι. ἀλλ᾽ εἰ δοκεῖ, ταῦτα
[387]	δοκῇ λεκτέον εἶναι, ταύτῃ (λέγων	ὀρθῶς	λέξει, ἢ ἐὰν μὲν ᾗ
[415]	ὡς ἔοικε, τοῦτο τοὔνομα, ὃ>	ὀρθῶς	μὲν ἔχει ἀειρείτην» καλεῖν, (ἴσως
[399]	Ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν θηρίων	ὀρθῶς	ὁ ἄνθρωπος ἄνθρωπος» ὠνομάσθη, ἀναθρῶν
[396]	βασιλεὺς τῶν πάντων. Συμβαίνει οὖν	ὀρθῶς	(ὀνομάζεσθαι οὗτος ὁ θεὸς εἶναι,
[387]	πλέον τι ἡμῖν ἔσται καὶ	ὀρθῶς	πράξομεν τοῦτο, ἐὰν δὲ παρὰ
[405]	ὑποπτεύοντές τινες διὰ τὸ μὴ	ὀρθῶς	σκοπεῖσθαι τὴν δύναμιν τοῦ ὀνόματος
[430]	οὔ, ἀλλ᾽ ἀναγκαῖον ᾖ ἀεὶ	ὀρθῶς.	(Σωκράτης) Πῶς λέγεις; τί τοῦτο
[396]	οἱ μετεωρολόγοι, καὶ τῷ οὐρανῷ	ὀρθῶς	τὸ ὄνομα κεῖσθαι· εἰ δ᾽
[410]	ΗΟΡΑΙ γάρ εἰσι διὰ τὸ	ὁρίζειν	χειμῶνάς τε καὶ θέρη καὶ
[410]	καρποὺς τοὺς ἐκ τῆς γῆς·	ὁρίζουσαι	δὲ δικαίως ἂν ὅραι» καλοῖντο.
[412]	ἦν Σοῦς» τὴν γὰρ ταχεῖαν	ὁρμὴν	οἱ Λακεδαιμόνιοι τοῦτο καλοῦσιν. Ταύτης
[392]	καλεῖσθαι χαλκὶς κυμίνδιδος τῷ αὐτῷ	ὀρνέῳ;	ἢ τὴν Βατίειάν τε καὶ
[392]	εἰ δὲ βούλει, περὶ τῆς	ὄρνιθος	ἣν λέγει ὅτι χαλκίδα κικλῄσκουσι
[400]	μοι μάλιστα θέσθαι οἱ ἀμφὶ	Ὀρφέα	τοῦτο τὸ ὄνομα, ὡς δίκην
[402]	Ἡσίοδος. Λέγει δέ που καὶ	Ὀρφεὺς	ὅτι Ὠκεανὸς πρῶτος καλλίρροος ἦρξε
[407]	πάλλειν» τε καὶ πάλλεσθαι» καὶ	ὀρχεῖν	καὶ ὀρχεῖσθαι καλοῦμεν. (Ἑρμογένης) Πάνυ
[407]	καὶ πάλλεσθαι» καὶ ὀρχεῖν καὶ	ὀρχεῖσθαι	καλοῦμεν. (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν.
[406]	ἀπὸ τῆς ἐν τοῖς ὅπλοις	ὀρχήσεως	(ἡγούμενοι τεθῆναι ὀρθῶς ἄν, ὡς
[385]	οὕτω δὲ καὶ (ταῖς πόλεσιν	ὁρῶ	ἰδίᾳ (ἑκάσταις) ἐνίοις ἐπὶ τοῖς
[395]	(δυστυχίας ἐνεπίμπλη, τὸ ἐγγὺς μόνον	ὁρῶν	καὶ τὸ παραχρῆμα τοῦτο δ᾽
[395]	τὸ ὄνομα τὸν τὰ ἐγγὺς	ὁρῶντα	(ἄξιον εἶναι ταύτης τῆς ἐπωνυμίας)
[397]	καὶ οὐρανόν· ἅτε οὖν αὐτὰ	ὁρῶντες	πάντα ἀεὶ ἰόντα δρόμῳ καὶ
[396]	τοῦτο τὸ ὄνομα καλεῖσθαι, (οὐρανία,	ὁρῶσα	τὰ ἄνω, ὅθεν δὴ καί
[403]	μέγας εὐεργέτης τῶν παρ᾽ αὐτῷ,	ὅς	γε καὶ τοῖς ἐνθάδε τοσαῦτα
[383]	οὔκουν σοί γε, ἦ δ᾽	ὅς,	ὄνομα Ἑρμογένης, οὐδὲ ἂν πάντες
[383]	Σωκράτει; ἔφην. Σωκράτης, ἦ δ᾽	ὅς.	Οὐκοῦν καὶ τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις
[402]	Ὠκεανὸς πρῶτος καλλίρροος ἦρξε γάμοιο,	(ὅς	ῥα κασιγνήτην ὁμομήτορα Τηθὺν ὄπυιεν.
[398]	ἐγὼ (τὸν δαήμονα) πάντ᾽ ἄνδρα	ὃς	ἂν ἀγαθὸς ᾖ, δαιμόνιον εἶναι
[435]	δή μοι δοκεῖς λέγειν ὡς	ὃς	ἂν τὰ ὀνόματα εἰδῇ εἴσεται
[435]	καὶ τοῦτο πάνυ ἁπλοῦν εἶναι,	ὃς	ἂν τὰ ὀνόματα ἐπίστηται, ἐπίστασθαι
[385]	γε. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν οὗτος	ὃς	ἂν τὰ ὄντα λέγῃ ὡς
[385]	ὄντα λέγῃ ὡς ἔστιν, ἀληθής·	ὃς	δ᾽ ἂν ὡς οὐκ ἔστιν,
[389]	ἐστίν, ὡς ἔοικεν, ὁ νομοθέτης,	ὃς	δὴ τῶν δημιουργῶν σπανιώτατος ἐν
[391]	ποταμοῦ τοῦ ἐν τῇ Τροίᾳ,	ὃς	ἐμονομάχει τῷ Ἡφαίστῳ, ὃν Ξάνθον,
[390]	ἔργῳ χρησόμενος; ἆρ᾽ οὐχ οὗτος	ὃς	ἐπίσταιτο ἂν ἐργαζομένῳ κάλλιστα ἐπιστατεῖν
[405]	ἀ‐ οὕτω καὶ Ἀπόλλωνα» ἐκαλέσαμεν	(ὃς	ἦν ὁμοπολῶν, ἕτερον λάβδα ἐμβαλόντες,
[408]	(ἡμῖν ὁ νομοθέτης· ὦ ἄνθρωποι,	ὃς	τὸ εἴρειν ἐμήσατο, δικαίως ἂν
[420]	καὶ ἀπόντος, ὅθεν πόθος» ἐπωνόμασται	ὃς	τότε, ὅταν παρῇ οὗ τις
[429]	τὰ ὀνόματα ὀρθῶς κεῖται; (Κρατύλος)	Ὅσα	γε ὀνόματά ἐστιν. (Σωκράτης) Τί
[424]	ἄφθογγα; καὶ αὐτῶν τῶν φωνηέντων	ὅσα	διάφορα εἴδη ἔχει ἀλλήλων; καὶ
[432]	(Κρατύλος) Πῶς δή; (Σωκράτης) Ἴσως	ὅσα	ἔκ τινος ἀριθμοῦ ἀναγκαῖον εἶναι
[423]	αὐτῶν καὶ τοῖς ἄλλοις πᾶσιν	ὅσα	ἠξίωται ταύτης τῆς προσρήσεως, τοῦ
[416]	(Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ	ὅσα	μὲν ἂν νοῦς τε καὶ
[417]	ἐναντία πῶς ἔχει ἡμῖν; (Σωκράτης)	Ὅσα	μὲν ἀπόφησιν αὐτῶν, ὥς γέ
[395]	τῶν εἰς τὸ πᾶν γένος,	ὅσης	αὐτὸ (δυστυχίας ἐνεπίμπλη, τὸ ἐγγὺς
[394]	τῶν ἰατρῶν φάρμακα χρώμασιν καὶ	ὀσμαῖς	πεποικιλμένα ἄλλα φαίνεται τὰ αὐτὰ
[412]	(παρὰ πολλῶν, ἔπειτα δὲ ἀμφισβητεῖσθαι.	Ὅσοι	γὰρ ἡγοῦνται τὸ πᾶν εἶναι
[401]	τὴν πάντων οὐσίαν ἐσσίαν» ἐπωνόμασαν.	Ὅσοι	δ᾽ αὖ ὠσίαν, σχεδόν τι
[398]	οὗτος καὶ ἄλλοι ποιηταὶ πολλοὶ	ὅσοι	λέγουσιν ὡς, ἐπειδάν τις ἀγαθὸς
[422]	εἶναι. (Ἑρμογένης) Λέγε μόνον, ὡς	ὅσον	γε δυνάμεως παρ᾽ ἐμοί ἐστιν
[432]	εἰκόνα εἶναι; ἢ οὐκ αἰσθάνῃ	ὅσου	ἐνδέουσιν αἱ εἰκόνες τὰ αὐτὰ
[390]	ἐν τοῖς βαρβάροις; ἆρ᾽ οὐχ	ὅσπερ	χρήσεται; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽
[432]	καὶ αὐτὰ τὰ δέκα ἢ	ὅστις	βούλει ἄλλος ἀριθμός, ἐὰν ἀφέλῃς
[396]	ἡμῖν καὶ τοῖς ἄλλοις πᾶσιν	ὅστις	ἐστὶν αἴτιος μᾶλλον τοῦ ζῆν
[397]	τε αὐτὴν καὶ καθαρούμεθα ἐξευρόντες	ὅστις	τὰ τοιαῦτα δεινὸς (καθαίρειν, εἴτε
[424]	ζωγράφοι βουλόμενοι ἀφομοιοῦν ἐνίοτε μὲν	ὄστρεον	μόνον ἐπήνεγκαν, ἐνίοτε δὲ (ὁτιοῦν
[392]	κύμινδιν, φαῦλον ἡγῇ τὸ μάθημα	ὅσῳ	ὀρθότερόν ἐστι καλεῖσθαι χαλκὶς κυμίνδιδος
[424]	δὲ ὅτε πολλὰ συγκεράσαντες, οἷον	ὅταν	ἀνδρείκελον σκευάζωσιν ἢ ἄλλο τι
[428]	αὐτὸν ὑφ᾽ αὑτοῦ πάντων χαλεπώτατον·	ὅταν	γὰρ μηδὲ σμικρὸν ἀποστατῇ ἀλλ᾽
[433]	Ἀλλὰ μέμνημαι. (Σωκράτης) Καλῶς τοίνυν.	Ὅταν	γὰρ τοῦτο ἐνῇ, κἂν μὴ
[412]	δόξειεν ἂν ὥσπερ συλλογισμὸς εἶναι,	ὅταν	δὲ συνιέναι λέγῃ, ταὐτὸν παντάπασιν
[415]	κακία» ἂν εἴη· τοῦτο δὲ	ὅταν	ἐν ψυχῇ ᾖ, τὸ κακῶς
[394]	ἐν τέρατος εἴδει γένωνται; οἷον	ὅταν	ἐξ ἀνδρὸς ἀγαθοῦ καὶ θεοσεβοῦς
[430]	ἐπιφοράν, οὐκ ὀρθήν, καὶ ψευδῆ	ὅταν	ἐπ᾽ ὀνόμασιν ᾖ. (Κρατύλος) Ἀλλ᾽
[415]	ἐμποδιζομένως πορεύεσθαι, ὃ δὴ ψυχὴ	ὅταν	ἔχῃ, κακίᾳ μεστὴ γίγνεται. Εἰ
[435]	τὸ δυνατὸν κάλλιστ᾽ ἂν λέγοιτο	ὅταν	ἢ πᾶσιν ἢ ὡς πλείστοις
[423]	ἔσται τὸ ἀπὸ τούτων γιγνόμενον,	ὅταν	μίμημα γένηται διὰ τούτων περὶ
[433]	καλῶς ὅταν πάντα, κακῶς δὲ	ὅταν	ὀλίγα· λέγεσθαι δ᾽ οὖν, ὦ
[388]	ἄρα ἔργῳ χρήσεται ὁ διδασκαλικὸς	ὅταν	ὀνόματι χρῆται; (Ἑρμογένης) Δοκεῖ μοι.
[433]	λέξεταί γε τὸ πρᾶγμα, καλῶς	ὅταν	πάντα, κακῶς δὲ ὅταν ὀλίγα·
[420]	ὅθεν πόθος» ἐπωνόμασται ὃς τότε,	ὅταν	παρῇ οὗ τις ἐφίετο, ἵμερος»
[399]	ψυχὴν ὀνομάσαντας, ὡς τοῦτο ἄρα,	ὅταν	παρῇ τῷ σώματι, αἴτιόν ἐστι
[427]	σείεσθαι» καὶ ὅλως σεισμόν. Καὶ	ὅταν	που τὸ φυσῶδες μιμῆται, πανταχοῦ
[431]	ταῦτα. Ἀλλ᾽ ὁρᾷς, ὦ Σώκρατες,	ὅταν	ταῦτα τὰ γράμματα, τό τε
[388]	ἔργῳ ὁ ὑφάντης καλῶς χρήσεται	ὅταν	τῇ κερκίδι χρῆται; (Ἑρμογένης) Τῷ
[403]	οὖν τις μείζων ἐπιθυμία ἢ	ὅταν	τίς τῳ συνὼν οἴηται δι᾽
[429]	δηλοῦσα) (Σωκράτης) Πότερον οὐδὲ ψεύδεται	ὅταν	τις φῇ Ἑρμογένη αὐτὸν εἶναι;
[434]	τὸ ἔθος ἢ ὅτι ἐγώ,	ὅταν	τοῦτο φθέγγωμαι, διανοοῦμαι ἐκεῖνο, σὺ
[388]	τίνος ἔργῳ ὁ διδασκαλικὸς χρήσεται	ὅταν	τῷ ὀνόματι χρῆται; (Ἑρμογένης) Οὐδὲ
[388]	ἔργῳ ὁ τρυπητὴς καλῶς χρήσεται	ὅταν	τῷ τρυπάνῳ χρῆται; (Ἑρμογένης) Τῷ
[424]	ἄλλο τῶν φαρμάκων, ἔστι δὲ	ὅτε	πολλὰ συγκεράσαντες, οἷον ὅταν ἀνδρείκελον
[407]	λέγων θεοῦ νόησιν ὡσπερεὶ λέγει	ὅτι	ἁ θεονόα» ἐστὶν αὕτη, τῷ
[408]	ἀπὸ τοῦ εἴρειν ἔοικεν κεκλημένη,	ὅτι	ἄγγελος ἦν. (Ἑρμογένης) Νὴ τὸν
[410]	δὲ αἰθέρα τῇδέ πῃ ὑπολαμβάνω,	ὅτι	ἀεὶ θεῖ περὶ τὸν ἀέρα
[410]	τῆς γῆς, ἀὴρ» κέκληται; ἢ	ὅτι	ἀεὶ ῥεῖ; ἢ ὅτι πνεῦμα
[410]	ἀὴρ ἆρά γε, ὦ Ἑρμόγενες,	ὅτι	αἴρει τὰ ἀπὸ τῆς γῆς,
[438]	οὐ γὰρ ἔστιν, ἀλλὰ δῆλον	ὅτι	ἄλλ᾽ ἄττα ζητητέα πλὴν ὀνομάτων,
[432]	(Σωκράτης) Ὁρᾷς οὖν, ὦ φίλε,	ὅτι	ἄλλην χρὴ εἰκόνος ὀρθότητα ζητεῖν
[434]	ὦ Σώκρατες, τὸ ὁμοιώματι δηλοῦν	ὅτι	ἄν τις δηλοῖ ἀλλὰ μὴ
[384]	καὶ ὁμολογία. Ἐμοὶ γὰρ δοκεῖ	ὅτι	ἄν τίς τῳ θῆται ὄνομα,
[415]	κακόν, καὶ πᾶν, ὡς ἔοικεν,	ὅτι	ἂν ἐμποδὼν ᾖ τῷ ἰέναι
[405]	μοι φαίνεται· οὐ γὰρ (ἔστιν	ὅτι	ἂν μᾶλλον ὄνομα ἥρμοσεν ἓν
[431]	τύχῃ, τὸ ἐκείνου μίμημα, εἰπόντα	ὅτι	ἀνήρ, ἂν δὲ τύχῃ, τὸ
[419]	διότι ῥηθῆναι· παντὶ γὰρ δῆλον	ὅτι	ἀπὸ τοῦ εὖ τοῖς πράγμασι
[409]	τὸ ὄνομα τυγχάνει ὄν, οἶσθα	ὅτι	ἀποροῖ ἄν. (Ἑρμογένης) Εἰκότως γε.
[413]	ἥλιος δύῃ. Λιπαροῦντος οὖν ἐμοῦ	ὅτι	αὖ ἐκεῖνος λέγει αὐτό, τὸ
[386]	(τῶν ὄντων ἐστίν) δῆλον δὴ	(ὅτι	αὐτὰ αὑτῶν οὐσίαν ἔχοντά τινα
[402]	φαίνεται ὠνομάσθαι (τοῦ πρώτου ὀνομάσαντος)	ὅτι	αὐτὸν βαδίζοντα ἐπέσχεν ἡ τῆς
[437]	τῷ ἰῶτα. Ἔπειτα τὸ βέβαιον,	ὅτι	βάσεώς τινός ἐστιν καὶ στάσεως
[418]	γε τετραγῳδημένον οὐδ᾽ ἂν κατανοήσαις	ὅτι	βούλεται ἡ ἡμέρα. Καίτοι τινὲς
[415]	ἐλθεῖν· ἀρετὴ» γὰρ καὶ κακία»	ὅτι	βούλεται τὰ ὀνόματα (ζητητέα. Τὸ
[418]	ὄνομα τὴν διάνοιαν τοῦ θεμένου;	ὅτι	γὰρ ἁσμένοις τοῖς (ἀνθρώποις καὶ
[420]	ἕλκοντι τὴν ψυχὴν ῥῷ (ἐπωνομάσθη·	ὅτι	γὰρ ἱέμενος ῥεῖ καὶ ἐφιέμενος
[417]	ἀγαθὸν κατ᾽ ἄλλον τρόπον ὀνομάζει.	Ὅτι	γὰρ κεράννυται ἐς πάντα διεξιόν,
[401]	Ἑστία» καλεῖσθαι ἔχει λόγον, καὶ	ὅτι	γε αὖ ἡμεῖς τὸ τῆς
[431]	θήλεος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, εἰπόντα	ὅτι	γυνή; οὐ δοκεῖ σοι τοῦτο
[397]	τοῦτο σκοποῖμεν; (Ἑρμογένης) Δῆλον δὴ	ὅτι	(δαίμονάς τε καὶ ἥρωας καὶ
[427]	τοῦ δεσμοῦ» καὶ τῆς στάσεως.	Ὅτι	δὲ ὀλισθάνει μάλιστα ἐν τῷ
[384]	καὶ σοὶ καὶ Κρατύλῳ κοινῇ.	Ὅτι	δὲ οὔ φησί σοι Ἑρμογένη
[409]	πολλοί. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Ὅτι	δὲ σέλας νέον καὶ ἕνον
[406]	ἄξιον Ἡσιόδῳ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ (συγχωρεῖν	ὅτι	διὰ τὴν ἐκ> τοῦ ἀφροῦ
[418]	Καὶ τό γε ζυγὸν» οἶσθα	ὅτι	δυογὸν» οἱ παλαιοὶ ἐκάλουν. (Ἑρμογένης)
[420]	τῇ κατὰ τὰ (ἄγκη πορείᾳ,	ὅτι	δύσπορα καὶ τραχέα καὶ λάσια
[434]	σκληρόν, οὐδὲ οἶσθα σὺ νῦν	ὅτι	ἐγὼ λέγω; (Κρατύλος) Ἔγωγε, διά
[434]	τι λέγεις τὸ ἔθος ἢ	ὅτι	ἐγώ, ὅταν τοῦτο φθέγγωμαι, διανοοῦμαι
[425]	αὖ εἰπόντες (ἡμῖν) αὐτοῖς ἴωμεν,	ὅτι	εἰ μέν τι χρῆν (ἔδει)
[420]	οὗτος πόθος» ἐκλήθη. Ἔρως» δέ,	ὅτι	εἰσρεῖ ἔξωθεν καὶ οὐκ οἰκεία
[403]	κατὰ τὴν τοῦ πλούτου δόσιν,	ὅτι	ἐκ τῆς γῆς κάτωθεν ἀνίεται
[434]	διανοοῦμαι ἐκεῖνο, σὺ δὲ γιγνώσκεις	ὅτι	ἐκεῖνο διανοοῦμαι; οὐ τοῦτο λέγεις;
[439]	εἰ ἀεὶ ὑπεξέρχεται, πρῶτον μὲν	ὅτι	ἐκεῖνό ἐστιν, ἔπειτα ὅτι τοιοῦτον,
[400]	ποτὲ ἑαυτοὺς καλοῦσιν· δῆλον γὰρ	ὅτι	ἐκεῖνοί γε τἀληθῆ καλοῦσι. (Δεύτερος
[410]	καὶ ἐνταῦθα οἱ μὲν ἐνιαυτόν,	ὅτι	ἐν ἑαυτῷ, οἱ δὲ ἔτος,
[425]	γὰρ ἔχομεν τούτου βέλτιον εἰς	ὅτι	ἐπανενέγκωμεν περὶ ἀληθείας τῶν πρώτων
[434]	(Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Οἶσθα οὖν	ὅτι	ἐπὶ τῷ αὐτῷ ἡμεῖς μέν
[426]	τοῦτο τοὔνομα· ἀλλὰ γὰρ δῆλον	ὅτι	ἕσις βούλεται εἶναι· οὐ γὰρ
[410]	δὴ βούλεται αὐτὸν οὕτως εἰπεῖν,	ὅτι	ἐστὶν ἀήρ) Τὸν δὲ αἰθέρα
[413]	διήλθομεν. ἀδικία μὲν γὰρ (δῆλον	ὅτι	ἐστὶν ὄντος ἐμπόδισμα τοῦ διαϊόντος,
[410]	ἐν ἑαυτῷ, οἱ δὲ ἔτος,	ὅτι	ἐτάζει· ὁ δὲ ὅλος λόγος
[426]	κινήσεως, ἣν οὐδ᾽ εἴπομεν δι᾽	ὅτι	ἔχει τοῦτο τοὔνομα· ἀλλὰ γὰρ
[418]	τοῦδε ὃ ἔμελλόν σοι ἐρεῖν	ὅτι	ἡ μὲν νέα φωνὴ ἡμῖν
[409]	παλαιότερον ὃ ἐκεῖνος νεωστὶ ἔλεγεν,	(ὅτι	ἡ σελήνη ἀπὸ τοῦ ἡλίου
[403]	ἀεὶ ἐκεῖ ἐστιν, φοβοῦνται, καὶ	ὅτι	ἡ ψυχὴ γυμνὴ τοῦ σώματος
[398]	Πῶς λέγεις; (Σωκράτης) Οὐκ οἶσθα	ὅτι	ἡμίθεοι οἱ ἥρωες; (Ἑρμογένης) Τί
[437]	ἡ ἱστορία» αὐτό που σημαίνει	ὅτι	ἵστησι τὸν ῥοῦν. Καὶ τὸ
[437]	(ἐστι) καὶ μᾶλλον ἔοικε σημαίνοντι	ὅτι	ἵστησιν ἡμῶν ἐπὶ τοῖς πράγμασι
[402]	Τηθὺν ὄπυιεν. Ταῦτ᾽ οὖν σκόπει	ὅτι	καὶ ἀλλήλοις συμφωνεῖ καὶ πρὸς
[398]	καλόν. τεκμήριον δέ μοί ἐστιν	ὅτι	καὶ ἡμᾶς φησιν σιδηροῦν εἶναι
[393]	δήπου ἐστὶν τούτου· δῆλον γὰρ	ὅτι	κρατεῖ (τε αὐτοῦ καὶ κέκτηται
[385]	οἶμαι ἔγωγε. (Σωκράτης) Ἔστιν οὖν	ὅτι	λέγεις λόγου σμικρότερον μόριον ἄλλο
[439]	(Σωκράτης) Εἰ οὖν ἔστι μὲν	ὅτι	μάλιστα δι᾽ ὀνομάτων τὰ πράγματα
[435]	καὶ συνθήκης τυχόντα; εἰ δ᾽	ὅτι	μάλιστα μή ἐστι τὸ ἔθος
[433]	γενέσθαι (ἄλλον ἢ αὐτὰ ποιῆσαι	ὅτι	μάλιστα τοιαῦτα οἷα ἐκεῖνα ἃ
[422]	τίνι τρόπῳ κατὰ τὸ δυνατὸν	ὅτι	μάλιστα φανερὰ ἡμῖν (ποιήσει τὰ
[427]	καὶ τῷ μήκει» τὸ ἦτα,	ὅτι	μεγάλα τὰ γράμματα. Εἰς δὲ
[412]	ἐπωνυμία ἐστίν, τἀγαθόν. Δικαιοσύνη» δέ,	ὅτι	μὲν ἐπὶ τῇ τοῦ δικαίου
[422]	παρ᾽ ἐμοί ἐστιν συνεπισκέψομαι. (Σωκράτης)	Ὅτι	μὲν τοίνυν μία γέ τις
[393]	Ὅμηρος; (Ἑρμογένης) Τί δή; (Σωκράτης)	Ὅτι	μοι δοκεῖ καὶ τοῦτο παραπλήσιόν
[428]	μὴ τούτου πᾶν τοὐναντίον ᾖ,	ὅτι	μοί πως ἐπέρχεται λέγειν πρὸς
[437]	ἡ μνήμη» παντί που μηνύει	ὅτι	μονή ἐστιν ἐν τῇ ψυχῇ
[418]	Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης) Οἶσθα οὖν	ὅτι	μόνον τούτων δηλοῖ τὸ ἀρχαῖον
[418]	δέον» καὶ τὸ ζημιῶδες, ἀφανίζουσα	ὅτι	νοεῖ, ἡ δὲ παλαιὰ ἀμφότερον
[436]	ἐξαπατηθῆναι; (Κρατύλος) Πῶς; (Σωκράτης) Δῆλον	ὅτι	ὁ θέμενος πρῶτος τὰ ὀνόματα,
[408]	(Ἑρμογένης) Πῶς δή; (Σωκράτης) Οἶσθα	ὅτι	ὁ λόγος τὸ πᾶν σημαίνει
[418]	(Σωκράτης) Ἐγώ σοι ἐρῶ. Οἶσθα	ὅτι	οἱ παλαιοὶ οἱ ἡμέτεροι τῷ
[411]	μαντεύεσθαι, ὃ καὶ νυνδὴ ἐνενόησα,	ὅτι	οἱ πάνυ παλαιοὶ ἄνθρωποι οἱ
[391]	ὀνομάτων ὀρθότητος; δῆλον γὰρ δὴ	ὅτι	οἵ γε θεοὶ αὐτὰ καλοῦσιν
[406]	ἐν παιδιᾷ καλούμενος, οἶνος δ᾽	ὅτι	οἴεσθαι νοῦν ἔχειν ποιεῖ τῶν
[398]	(Ἑρμογένης) Τί οὖν δή; (Σωκράτης)	Ὅτι	οἶμαι ἐγὼ λέγειν αὐτὸν τὸ
[392]	Οἱ ἄνδρες. (Σωκράτης) Οὐκοῦν οἶσθα	ὅτι	Ὅμηρος τὸ παιδίον τὸ τοῦ
[405]	ἦν ὁμοπολῶν, ἕτερον λάβδα ἐμβαλόντες,	ὅτι	ὁμώνυμον ἐγίγνετο τῷ χαλεπῷ ὀνόματι.
[393]	ἀλλ᾽ ὥσπερ τῶν στοιχείων οἶσθα	ὅτι	ὀνόματα λέγομεν ἀλλ᾽ οὐκ αὐτὰ
[391]	μὲν οὖν ἔγωγε, εἴπερ καλοῦσιν,	ὅτι	ὀρθῶς καλοῦσιν. ἀλλὰ ποῖα ταῦτα
[413]	ὄνομα ἡ ἀνρεία. δῆλον οὖν	ὅτι	οὐ πάσῃ ῥοῇ ἡ ἐναντία
[436]	ἕκαστον βούλεται εἶναι, ἆρ᾽ ἐννοεῖς	ὅτι	οὐ σμικρὸς κίνδυνός ἐστιν ἐξαπατηθῆναι;
[440]	εὖ μέντοι ἴσθι, ὦ Σώκρατες,	ὅτι	οὐδὲ νυνὶ ἀσκέπτως ἔχω, ἀλλά
[425]	ὥσπερ ὀλίγον πρότερον τοῖς θεοῖς,	ὅτι	οὐδὲν εἰδότες τῆς ἀληθείας τὰ
[439]	γ᾽ ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ δῆλον	ὅτι	οὐδὲν μεταβαίνει· εἰ δὲ ἀεὶ
[391]	γε ὧν ὀλίγον πρότερον ἔλεγον,	ὅτι	οὐκ εἰδείην ἀλλὰ σκεψοίμην μετὰ
[439]	ἀγαπητὸν δὲ καὶ τοῦτο ὁμολογήσασθαι,	ὅτι	οὐκ ἐξ ὀνομάτων ἀλλὰ πολὺ
[436]	Μέγιστον δέ σοι ἔστω τεκμήριον	ὅτι	οὐκ ἔσφαλται τῆς ἀληθείας ὁ
[395]	τοῦ πάθους τε καὶ καρτερίας.	Ὅτι	οὖν ἀγαστὸς κατὰ (τὴν ἐπιμονὴν
[404]	σοι εἶναι καὶ εὖ ἐντεθυμημένου	ὅτι	οὕτω μὲν ἂν κατέχοι αὐτοὺς
[402]	λέγεις; (Σωκράτης) Λέγει που Ἡράκλειτος	ὅτι	πάντα χωρεῖ καὶ οὐδὲν μένει,
[411]	κατενόησας ἴσως τὰ ἄρτι λεγόμενα	ὅτι	παντάπασιν ὡς φερομένοις τε καὶ
[425]	οὗτος τῶν λόγων; ἢ ἐκεῖνος,	ὅτι	παρὰ βαρβάρων τινῶν αὐτὰ παρειλήφαμεν,
[398]	μᾶλλον εἴσῃ· δηλώσει γάρ σοι	ὅτι	παρὰ τὸ τοῦ ἔρωτος ὄνομα,
[401]	σκοπῶμεν ὥσπερ προειπόντες τοῖς θεοῖς	ὅτι	περὶ αὐτῶν οὐδὲν ἡμεῖς σκεψόμεθα
[400]	ἕνα μὲν τὸν κάλλιστον τρόπον,	ὅτι	περὶ θεῶν οὐδὲν ἴσμεν, οὔτε
[391]	ταῦτα λέγεις; (Σωκράτης) Οὐκ οἶσθα	ὅτι	περὶ τοῦ ποταμοῦ τοῦ ἐν
[393]	φωνήεσί τε καὶ ἀφώνοις οἶσθα	ὅτι	περιτιθέντες ἄλλα γράμματα λέγομεν, ὀνόματα
[402]	τοῦτό γε ὀλίγου αὐτὸ λέγει	ὅτι	πηγῆς ὄνομα ἐπικεκρυμμένον ἐστίν. Τὸ
[410]	ἢ ὅτι ἀεὶ ῥεῖ; ἢ	ὅτι	πνεῦμα ἐξ αὐτοῦ γίγνεται ῥέοντος;
[427]	τοῦ σῖγμα καὶ τοῦ ζῆτα,	ὅτι	πνευματώδη τὰ γράμματα, πάντα τὰ
[409]	ἰών, ἐοίκοι δ᾽ ἂν καὶ	ὅτι	ποικίλλει ἰὼν τὰ γιγνόμενα ἐκ
[409]	ὑποπτεύω περὶ αὐτοῦ. ἐννοῶ γὰρ	(ὅτι	πολλὰ οἱ Ἕλληνες ὀνόματα ἄλλως
[399]	τοιόνδε δεῖ ἐννοῆσαι περὶ ὀνομάτων,	ὅτι	πολλάκις ἐπεμβάλλομεν γράμματα, τὰ δ᾽
[412]	δεῖ ἐκ τῶν ποιητῶν ἀναμιμνῄσκεσθαι	ὅτι	πολλαχοῦ λέγουσιν περὶ ὅτου ἂν
[413]	ἐπιχειρῆσαι μανθάνειν (περὶ τοῦ δικαίου	ὅτι	ποτ᾽ ἔστιν. Ἀλλ᾽ οὖν οὗπερ
[415]	κακίας. Τὸ δὲ κακῶς ἰέναι	ὅτι	ποτ᾽ ἔστιν, δοκεῖ μοι δηλοῦν
[414]	ἔστιν ἓν καὶ τέχνην» ἰδεῖν	ὅτι	ποτὲ βούλεται εἶναι. (Ἑρμογένης) Πάνυ
[414]	μηδ᾽ ἂν ἕνα ἀνθρώπων συνεῖναι	ὅτι	ποτὲ βούλεται τὸ ὄνομα· ὥσπερ
[384]	ἐμοῦ ἐρωτῶντος καὶ προθυμουμένου εἰδέναι	ὅτι	ποτὲ (λέγει, οὔτε ἀποσαφεῖ οὐδὲν
[418]	ὡς ἐγὼ ἀληθῆ λέγω λέγων	ὅτι	προστιθέντες γράμματα καὶ ἐξαιροῦντες σφόδρα
[420]	ἀλλὰ τί ἔτι σὺ λέγεις	ὅτι	σκοπῶμεν; (Ἑρμογένης) Δόξα» καὶ τὰ
[398]	τοῦτο λέγει τοὺς ἥρωας, ἢ	ὅτι	σοφοὶ ἦσαν καὶ ῥήτορες (καὶ)
[437]	τοῖς πράγμασι τὴν ψυχὴν ἢ	ὅτι	συμπεριφέρεται, καὶ ὀρθότερόν ἐστιν ὥσπερ
[426]	ἔχειν ἀποδεῖξαι, ἢ εὖ εἰδέναι	ὅτι	τά γε ὕστερα ἤδη φλυαρήσει.
[399]	τοῦτο τὸ ὄνομα ὁ ἄνθρωπος»	ὅτι	τὰ μὲν ἄλλα θηρία ὧν
[437]	(Κρατύλος) Ἀλλ᾽ ὦ Σώκρατες, ὁρᾷς	ὅτι	τὰ πολλὰ ἐκείνως ἐσήμαινεν. (Σωκράτης)
[425]	καὶ ἡμεῖς οὕτως εἰπόντες ἀπαλλαγῶμεν,	ὅτι	τὰ πρῶτα ὀνόματα οἱ θεοὶ
[414]	(Σωκράτης) Ὦ μακάριε, οὐκ οἶσθ᾽	ὅτι	τὰ πρῶτα ὀνόματα τεθέντα κατακέχωσται
[409]	ἐπωνυμίαν ἔχειν. ἡ δὲ ἀστραπή,	ὅτι	τὰ ὦπα ἀναστρέφει, ἀναστρωπὴ» ἂν
[394]	οὐδὲ τῶν τοιούτων οὐδέν· ἀλλ᾽	ὅτι	τἀναντία τούτοις σημαίνει, ἐάνπερ τῆς
[405]	ἁρμονίαν, ἣ δὴ συμφωνία καλεῖται,	ὅτι	ταῦτα πάντα, ὥς φασιν οἱ
[414]	δοκεῖ ἀπεικάζειν τὴν τῶν νέων,	ὅτι	ταχεῖα καὶ ἐξαιφνιδία γίγνεται. (Οἷόνπερ
[417]	(μοι δοκεῖ τὸ λυσιτελοῦν, ἀλλ᾽	ὅτι	τάχιστον ὂν τοῦ ὄντος ἵστασθαι
[403]	φοβεῖσθαι αὐτὸν οὐκ ἄξιον ὄν>	Ὅτι	τε γάρ, ἐπειδὰν ἅπαξ τις
[414]	θηλὴ» ἆρά γε, ὦ Ἑρμόγενες,	ὅτι	τεθηλέναι ποιεῖ ὥσπερ τὰ ἀρδόμενα;
[438]	τούτων ἐστὶ τἀληθῆ, δείξαντα δῆλον	ὅτι	τὴν ἀλήθειαν τῶν ὄντων. (Κρατύλος)
[405]	ἀκόλουθόν τε καὶ τὴν ἄκοιτιν)	ὅτι	τὸ ἄλφα σημαίνει πολλαχοῦ τὸ
[421]	λόγος ἡμῖν ἐστιν, ὄνομα, δι᾽	ὅτι	τὸ ὄνομα ἔχει. (Σωκράτης) Μαίεσθαι
[434]	Φέρε, καλῶς σοι δοκοῦμεν λέγειν	ὅτι	τὸ ῥῶ τῇ φορᾷ καὶ
[439]	μὲν ὅτι ἐκεῖνό ἐστιν, ἔπειτα	ὅτι	τοιοῦτον, ἢ ἀνάγκη ἅμα ἡμῶν
[426]	πέρι μηδὲν οἶδεν· ἀλλὰ δῆλον	ὅτι	τὸν φάσκοντα περὶ αὐτῶν τεχνικὸν
[427]	καὶ διδάξαι ὁτιοῦν πρᾶγμα, μὴ	ὅτι	τοσοῦτον, ὃ δὴ δοκεῖ ἐν
[393]	δηλώσει. Οἷον τὸ βῆτα» ὁρᾷς	ὅτι	τοῦ ἦτα καὶ τοῦ ταῦ
[392]	τοὺς ἀφρονεστέρους; (Ἑρμογένης) Δῆλον δὴ	ὅτι	τοὺς φρονιμωτέρους, φαίην ἄν. (Σωκράτης)
[421]	ἐκ λόγου ὀνόματι συγκεκροτημένῳ, λέγοντος	ὅτι	τοῦτ᾽ ἔστιν ὄν, οὗ τυγχάνει
[430]	ἔστι προσελθόντα ἀνδρί τῳ εἰπεῖν	ὅτι	τουτί ἐστι σὸν γράμμα, καὶ
[431]	οὐκ ἂν εἴη αὐτῷ (εἰπεῖν	ὅτι	τουτί ἐστι σὸν ὄνομα, καὶ
[430]	Πάλιν αὐτῷ τούτῳ προσελθόντα εἰπεῖν	ὅτι	τουτί ἐστιν σὸν ὄνομα» Ἔστι
[419]	τὸν θυμὸν ἰούσῃ (δυνάμει δῆλον	ὅτι	τοῦτο ἐκλήθη τὸ ὄνομα. Θυμὸς»
[413]	μὲν πάντα διαπέπυσμαι ἐν ἀπορρήτοις,	ὅτι	τοῦτό ἐστι τὸ δίκαιον καὶ
[420]	δ᾽ οὖν ἔτι βούλομαι διαπερᾶναι,	ὅτι	τούτοις ἑξῆς ἐστι, καὶ τὸ
[426]	δὲ ἡμῶν ἀρχαιότεροι βάρβαροι; ~ἢ	ὅτι	ὑπὸ παλαιότητος ἀδύνατον αὐτὰ (ἐπισκέψασθαι,
[392]	καλεῖσθαι Ἀστυάνακτα, Σκαμάνδριον δὲ δῆλον	ὅτι	ὑπὸ τῶν γυναικῶν, ἐπειδὴ οἵ
[398]	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, τοὺς δαίμονας·	ὅτι	φρόνιμοι καὶ δαήμονες ἦσαν, δαίμονας»
[384]	παῖ Ἱππονίκου Ἑρμόγενες, παλαιὰ παροιμία	ὅτι	(χαλεπὰ τὰ καλά ἐστιν ὅπῃ
[392]	περὶ τῆς ὄρνιθος ἣν λέγει	ὅτι	χαλκίδα κικλῄσκουσι θεοί, ἄνδρες δὲ
[397]	(Ἑρμογένης) Οὐκ ἐννοῶ. (Σωκράτης) Οὐδὲ	ὅτι	χρυσοῦν γένος τὸ πρῶτόν φησιν
[429]	(Κρατύλος) Πῶς λέγεις; (Σωκράτης) Ἆρα	ὅτι	ψευδῆ λέγειν τὸ παράπαν οὐκ
[402]	Λέγει δέ που καὶ Ὀρφεὺς	ὅτι	Ὠκεανὸς πρῶτος καλλίρροος ἦρξε γάμοιο,
[423]	τῶν ζῴων ἐβουλόμεθα δηλοῦν, οἶσθα	ὅτι	ὡς ὁμοιότατ᾽ ἂν τὰ ἡμέτερα
[424]	ὄστρεον μόνον ἐπήνεγκαν, ἐνίοτε δὲ	(ὁτιοῦν	ἄλλο τῶν φαρμάκων, ἔστι δὲ
[423]	μίμημα γένηται διὰ τούτων περὶ	ὁτιοῦν;	(Ἑρμογένης) Ἀνάγκη μοι δοκεῖ. (Σωκράτης)
[438]	ἢ νομοθέτας εἶναι, πρὶν καὶ	ὁτιοῦν	ὄνομα κεῖσθαί τε καὶ ἐκείνους
[427]	ταχὺ μαθεῖν τε καὶ διδάξαι	ὁτιοῦν	πρᾶγμα, μὴ ὅτι τοσοῦτον, ὃ
[385]	Τί οὖν; ἐὰν ἐγὼ καλῶ	ὁτιοῦν	τῶν ὄντων, οἷον ὃ νῦν
[412]	ἀναμιμνῄσκεσθαι ὅτι πολλαχοῦ λέγουσιν περὶ	ὅτου	ἂν τύχωσιν τῶν ἀρχομένων ταχὺ
[384]	Κρατύλου, ἀλλὰ καὶ παρ᾽ ἄλλου	ὁτουοῦν.	~(Σωκράτης) Ἴσως μέντοι τὶ λέγεις,
[426]	ὀνομάτων ὡς ὀρθῶς κεῖται. Καίτοι	ὅτῳ	τις τρόπῳ τῶν πρώτων ὀνομάτων
[391]	ἀνδρὸς ἐπίστασθαι (καλῶς) αὐτὸ πράγματι	ὁτῳοῦν	θέσθαι· ἢ οὔ; (Ἑρμογένης) Πάνυ
[403]	εἰπὲ γάρ μοι, δεσμὸς ζῴῳ	ὁτῳοῦν	ὥστε μένειν ὁπουοῦν, πότερος ἰσχυρότερός
[420]	ἀβουλία» ἀτυχία δοκεῖ εἶναι, ὡς	οὐ	βαλόντος οὐδὲ τυχόντος οὗ τ᾽
[436]	ἔσφαλται τῆς ἀληθείας ὁ τιθέμενος·	οὐ	γὰρ ἄν ποτε οὕτω σύμφωνα
[412]	δὲ τάχιστον τοῦτο καὶ λεπτότατον.	Οὐ	γὰρ ἂν δύνασθαι ἄλλως διὰ
[414]	τῇ παρὰ (τὸ δίκαιον ῥεούσῃ·	οὐ	γὰρ ἂν ἐπῃνεῖτο ἡ ἀνδρεία.
[401]	περὶ αὐτῶν οὐδὲν ἡμεῖς σκεψόμεθα	οὐ	γὰρ ἀξιοῦμεν οἷοί τ᾽ ἂν
[414]	καὶ ἅλλεσθαι τὸ ὄνομα. Ἀλλ᾽	οὐ	γὰρ ἐπισκοπεῖς με ὥσπερ ἐκτὸς
[438]	ὀνόματά γε ἕτερα ἄλλα τούτων·	οὐ	γὰρ ἔστιν, ἀλλὰ δῆλον ὅτι
[396]	ὀνόματι οἵῳ τε εἶναι ἀπεργάζεσθαι.	Οὐ	γὰρ ἔστιν ἡμῖν καὶ τοῖς
[405]	φράσαι ὅ γέ μοι φαίνεται·	οὐ	γὰρ (ἔστιν ὅτι ἂν μᾶλλον
[425]	κατάδηλα γιγνόμενα· ὅμως δὲ ἀνάγκη.	Οὐ	γὰρ ἔχομεν τούτου βέλτιον εἰς
[385]	καὶ τότε ὁπόταν φῇ; (Ἑρμογένης)	Οὐ	γὰρ ἔχω ἔγωγε, ὦ Σώκρατες,
[426]	δῆλον ὅτι ἕσις βούλεται εἶναι·	οὐ	γὰρ ἦτα ἐχρώμεθα ἀλλὰ εἶ
[411]	ὄνομα ὁ θέμενος τὴν νεόεσιν.	Οὐ	γὰρ νόησις» τὸ ἀρχαῖον ἐκαλεῖτο,
[438]	διακρινοῦμεν, ἢ ἐπὶ τί ἐλθόντες;	οὐ	γάρ που ἐπὶ ὀνόματά γε
[438]	ἢ τὰ ἐπὶ τὴν φοράν;	οὐ	γάρ που κατὰ τὸ ἄρτι
[438]	ἐγὼ, ὦ Σώκρατες γιγνώσκοντες. (Σωκράτης)	Οὐ	γάρ που, ὦ ἑταῖρε Κρατύλε,
[392]	μοι. (Σωκράτης) Τί δή ποτε;	Οὐ	γάρ πω οὐδ᾽ αὐτὸς ἔγωγε
[406]	(Σωκράτης) Οὐδὲ εἰκός γε. (Ἑρμογένης)	Οὐ	γάρ. (Σωκράτης) Οὐκοῦν τὸ μὲν
[384]	τὸ μετατεθὲν τοῦ πρότερον κειμένου)	οὐ	γὰρ φύσει ἑκάστῳ πεφυκέναι ὄνομα
[432]	ἢ προσθῶμεν ἢ μεταθῶμέν τι,	οὐ>	γέγραπται μὲν ἡμῖν τὸ ὄνομα,
[411]	ὀνόματα. (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν	οὐ	δεῖ ἡμᾶς προαποστῆναι. (Σωκράτης) Καὶ
[428]	ἀεὶ παρῇ ὁ ἐξαπατήσων, πῶς	οὐ	δεινόν; δεῖ δή, ὡς ἔοικε,
[419]	διϊὸν γὰρ αὖ σημαίνει, ἀλλ᾽	οὐ	δέον, τἀγαθόν, ὅπερ δὴ ἐπαινεῖ.
[434]	σῖγμα, ἢ τοῖς ἑτέροις ἡμῶν	οὐ	δηλοῖ; (Κρατύλος) Δηλοῖ μὲν οὖν
[388]	τὰ ὀνόματα οἷς χρώμεθα; (Ἑρμογένης)	Οὐ	δῆτα. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὐχὶ ὁ
[386]	εἶναι, τοὺς δὲ ἄφρονας; (Ἑρμογένης)	Οὐ	δῆτα. (Σωκράτης) Καὶ ταῦτά γε,
[429]	οἱ δὲ φαυλότεροι εἶναι; (Κρατύλος)	Οὐ	δῆτα. (Σωκράτης) Οὐδὲ δὴ ὄνομα,
[429]	χεῖρον, τὸ δὲ ἄμεινον; (Κρατύλος)	Οὐ	δῆτα. (Σωκράτης) Πάντα ἄρα τὰ
[388]	Οὐκ ἔχω λέγειν. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὐ	διδάσκομέν τι ἀλλήλους καὶ τὰ
[397]	ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν	οὐ	δίκαιον ἀπὸ τῶν θεῶν ἄρχεσθαι,
[414]	χρόνου. Ἐπεὶ ἐν τῷ κατόπτρῳ»	οὐ	δοκεῖ (σοι) ἄτοπον εἶναι τὸ
[429]	μοι τοσόνδε· (πότερον λέγειν μὲν	οὐ	δοκεῖ σοι εἶναι ψευδῆ, φάναι
[431]	ἀνθρωπίνου γένους, εἰπόντα ὅτι γυνή;	οὐ	δοκεῖ σοι τοῦτο οἷόν τ᾽
[384]	τούτῳ διαλεχθεὶς καὶ ἄλλοις πολλοῖς,	οὐ	δύναμαι πεισθῆναι (ὡς ἄλλη τις
[394]	ἀποδοτέον. (Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης)	Οὐ	Θεόφιλον, ὡς ἔοικεν, οὐδὲ Μνησίθεον»
[425]	συνείρειν μὴ φαῦλον ᾖ καὶ	οὐ	καθ᾽ ὁδόν, ὦ φίλε Ἑρμόγενες.
[386]	κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον; Ἢ	οὐ	καὶ αὗται ἕν τι εἶδος
[423]	(Σωκράτης) Τί δὲ δὴ τόδε;	οὐ	καὶ οὐσία δοκεῖ σοι εἶναι
[387]	Πάνυ γε. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν	οὐ	καὶ τὸ λέγειν μία τις
[411]	τὸν κύνα, δοκῶ γέ μοι	οὐ	κακῶς μαντεύεσθαι, ὃ καὶ νυνδὴ
[434]	κινήσει καὶ σκληρότητι προσέοικεν, ἢ	οὐ	καλῶς; (Κρατύλος) Καλῶς ἔμοιγε. (Σωκράτης)
[432]	τούτων πάθῃ. (Σωκράτης) Μὴ γὰρ	οὐ	καλῶς σκοπῶμεν οὕτω σκοποῦντες, ὦ
[433]	προτέρων συγκείμενα, τὰ δὲ πρῶτα,	οὐ	καλῶς σοι δοκεῖ λέγεσθαι; (Κρατύλος)
[387]	καὶ ἐὰν κάειν τι ἐπιχειρήσωμεν,	οὐ	κατὰ πᾶσαν δόξαν δεῖ κάειν,
[387]	φύσιν καὶ αἱ πράξεις πράττονται,	οὐ	κατὰ τὴν ἡμετέραν δόξαν. Οἷον
[431]	οὐσίαν τῶν πραγμάτων ἀπομιμούμενος; ἆρα	οὐ	κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον, ἂν
[386]	πεφυκότα, αἱ δὲ πράξεις αὐτῶν	οὐ	κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον; Ἢ
[411]	δὴ τοῦτο, ὦ Σώκρατες; (Σωκράτης)	Οὐ	κατενόησας ἴσως τὰ ἄρτι λεγόμενα
[386]	εἶναί τινα ἄνθρωπον πονηρόν; (Ἑρμογένης)	Οὐ	μὰ τὸν Δία, ἀλλὰ πολλάκις
[401]	τὸν ὀνομάσαντα Ἑστίαν ὀνομάσαι; (Ἑρμογένης)	Οὐ	μὰ τὸν Δία οὐδὲ τοῦτο
[430]	Φέρε δή ἴσως γὰρ ἐγὼ	οὐ	μανθάνω ἅττα ποτ᾽ ἔστιν ἃ
[402]	Σώκρατες, κομψόν. (Σωκράτης) Τί δ᾽	οὐ	μέλλει; ἀλλὰ τί τὸ μετὰ
[436]	τὰ λοιπὰ φαίνεσθαι ἐκείνῃ ἑπόμενα.	Οὐ	μέντοι ἀλλὰ (θαυμάζοιμ᾽ ἂν εἰ
[424]	τὰ αὖ φωνήεντα μὲν οὔ,	οὐ	μέντοι γε ἄφθογγα; καὶ αὐτῶν
[421]	(Σωκράτης) Λέγω γὰρ οὖν εἰκότα.	Οὐ	μέντοι μοι δοκεῖ προφάσεις ἀγὼν
[432]	γέγραπται μὲν ἡμῖν τὸ ὄνομα,	οὐ	μέντοι ὀρθῶς, ἀλλὰ τὸ παράπαν
[429]	γενέσεως προσήκει, ἢ κεῖσθαι μέν,	οὐ	μέντοι ὀρθῶς γε; (Κρατύλος) Οὐδὲ
[384]	ἔγωγε καὶ μανθάνειν καὶ ἀκούειν	οὐ	μόνον παρὰ Κρατύλου, ἀλλὰ καὶ
[396]	τὰ ὦτα. Κινδυνεύει οὖν ἐνθουσιῶν	οὐ	μόνον τὰ ὦτά μου ἐμπλῆσαι
[396]	τὸν Δία· κόρον γὰρ σημαίνει	οὐ	παῖδα, ἀλλὰ τὸ καθαρὸν αὐτοῦ
[412]	ἔνι δὲ βραδυτής. Ἔστιν οὖν	οὐ	πᾶν τὸ ταχὺ ἀλλὰ τὶ
[390]	ὀνόματα εἶναι τοῖς πράγμασι, καὶ	οὐ	πάντα δημιουργὸν ὀνομάτων εἶναι, ἀλλὰ
[391]	ἔχον εἶναι τὸ ὄνομα καὶ	οὐ	(παντὸς ἀνδρὸς ἐπίστασθαι (καλῶς) αὐτὸ
[411]	πράγμασι τὰ ὀνόματα ἐπίκειται. (Ἑρμογένης)	Οὐ	πάνυ ἐνεθυμήθην. (Σωκράτης) Καὶ μὴν
[413]	(Σωκράτης) Τί δὲ τἆλλα; (Ἑρμογένης)	Οὐ	πάνυ. (Σωκράτης) Ἄκουε δή· ἴσως
[436]	οἴει; ~(α) (Κρατύλος) Οὕτως ἔγωγε,	οὐ	πάνυ τι εἶναι ἄλλον, τοῦτον
[386]	ἐξηνέχθην εἰς ἅπερ Πρωταγόρας λέγει·	οὐ	πάνυ τι μέντοι μοι δοκεῖ
[419]	τὰ τοιαῦτα, ὦ Σώκρατες; (Σωκράτης)	Οὐ	πάνυ χαλεπά μοι φαίνεται, ὦ
[398]	ἂν εἴη; (Σωκράτης) Τοῦτο δὲ	οὐ	πάνυ χαλεπὸν ἐννοῆσαι. σμικρὸν γὰρ
[413]	ἡ ἀνρεία. δῆλον οὖν ὅτι	οὐ	πάσῃ ῥοῇ ἡ ἐναντία ῥοὴ
[400]	τὴν τῶν ἄλλων ἁπάντων φύσιν	οὐ	πιστεύεις Ἀναξαγόρᾳ νοῦν καὶ ψυχὴν
[439]	πρὸς Διός· τὰ δὲ ὀνόματα	οὐ	πολλάκις μέντοι ὡμολογήσαμεν τὰ καλῶς
[386]	τινα βέβαιόν ἐστι τὰ πράγματα,	οὐ	πρὸς ἡμᾶς οὐδὲ ὑφ᾽ ἡμῶν
[387]	Εἱ δὲ πράξεις ἐφάνησαν ἡμῖν	οὐ	πρὸς ἡμᾶς οὖσαι, ἀλλ᾽ αὑτῶν
[389]	τέκτων τὴν κερκίδα ποιεῖ; ἆρ᾽	οὐ	πρὸς τοιοῦτόν τι ὃ ἐπεφύκει
[433]	ἔχοι δ᾽ ἄν τι καὶ	οὐ	προσῆκον, δι᾽ ὃ οὐκ ἂν
[393]	ἵππος παρὰ φύσιν τέκῃ μόσχον,	οὐ	πῶλον κλητέον ἀλλὰ μόσχον· οὐδ᾽
[413]	τὸ πῦρ φησιν· τοῦτο δὲ	οὐ	ῥᾴδιόν ἐστιν εἰδέναι. Ὁ δὲ
[391]	ἃ λέγεις (ἐναντιοῦσθαι. ἴσως μέντοι	οὐ	ῥᾴδιόν ἐστιν οὕτως ἐξαίφνης πεισθῆναι,
[440]	λέγουσιν καὶ ἄλλοι πολλοί, μὴ	οὐ	ῥᾴδιον ᾖ ἐπισκέψασθαι, οὐδὲ πάνυ
[396]	τὸ ὄνομα κεῖσθαι· ἔστι δὲ	οὐ	ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἀτεχνῶς γάρ ἐστιν
[384]	καὶ τὸ περὶ τῶν ὀνομάτων	οὐ	σμικρὸν τυγχάνει ὂν μάθημα. Εἰ
[436]	βούλεται εἶναι, ἆρ᾽ ἐννοεῖς ὅτι	οὐ	σμικρὸς κίνδυνός ἐστιν ἐξαπατηθῆναι; (Κρατύλος)
[393]	ὀνομάτων ὀρθότητος; (Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽	οὐ	σύ γε, ὡς ἐμοὶ δοκεῖς,
[393]	ὡσαύτως καὶ τἆλλα ἅπαντα· ἢ	οὐ	συνδοκεῖ; (Ἑρμογένης) Συνδοκεῖ. (Σωκράτης) Καλῶς
[398]	οἷός τ᾽ ἂν εἴην εὑρεῖν,	οὐ	συντείνω διὰ τὸ ἡγεῖσθαι σὲ
[417]	χρῶνται, ἐὰν τὸ ἀνάλωμα ἀπολύῃ,	οὐ	ταύτῃ λέγειν (μοι δοκεῖ τὸ
[388]	(Σωκράτης) Κερκίζοντες δὲ τί δρῶμεν;	οὐ	τὴν κρόκην καὶ τοὺς στήμονας
[434]	Ἦ καὶ τὸ λάβδα ἐγκείμενον;	οὐ	τὸ ἐναντίον δηλοῖ σκληρότητος; (Κρατύλος)
[411]	καὶ πάντως (φέρεσθαι. Αἰτιῶνται δὴ	οὐ	τὸ ἔνδον τὸ παρὰ σφίσιν
[410]	πολλά. (Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης)	Οὐ	τοίνυν δεῖ ταῦτα προσβιάζεσθαι, ἐπεὶ
[439]	ἀλλ᾽ αὐτό, φῶμεν, τὸ καλὸν	οὐ	τοιοῦτον ἀεί ἐστιν οἷόν ἐστιν;
[423]	καὶ στόματι βουλόμεθα δηλοῦν, ἆρ᾽	οὐ	τότε ἑκάστου δήλωμα ἡμῖν ἔσται
[420]	μὴν πόθος» αὖ καλεῖται σημαίνων	οὐ	τοῦ παρόντος εἶναι (ἱμέρου τε
[394]	κἂν ἵππος βοὸς ἔκγονον τέκῃ,	οὐ	τοῦ τεκόντος δήπου ἔδει τὴν
[383]	τῶν ὄντων φύσει πεφυκυῖαν, καὶ	οὐ	τοῦτο εἶναι ὄνομα ὃ ἄν
[429]	μὴ τὸ ὂν λέγοι; ἢ	οὐ	τοῦτό ἐστιν τὸ ψευδῆ λέγειν,
[434]	δὲ γιγνώσκεις ὅτι ἐκεῖνο διανοοῦμαι;	οὐ	τοῦτο λέγεις; ~(Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης)
[398]	γίγνεται τὸ ἡρωικὸν φῦλον. Ἀλλὰ	οὐ	τοῦτο χαλεπόν ἐστιν ἐννοῆσαι, ἀλλὰ
[401]	οἱ πρῶτοι τὰ ὀνόματα τιθέμενοι	οὐ	φαῦλοι εἶναι ἀλλὰ μετεωρολόγοι καὶ
[411]	(Σωκράτης) Ἐγείρεις μέν, ὦ ἑταῖρε,	οὐ	φαῦλον γένος ὀνομάτων· ὅμως δὲ
[390]	Κινδυνεύει ἄρα, ὦ Ἑρμόγενες, εἶναι	οὐ	φαῦλον, ὡς σὺ οἴει, ἡ
[438]	καὶ τῇδε ὁμολογεῖς εἴτε καὶ	οὐ.	Φέρε τοὺς τὰ ὀνόματα ἐν
[404]	τὸ σῶμα κακῶν καὶ ἐπιθυμιῶν,	οὐ	φιλοσόφου δοκεῖ σοι εἶναι καὶ
[437]	ἐστιν ἐν τῇ ψυχῇ ἀλλ᾽	οὐ	φορά. Εἰ δὲ βούλει, ἡ
[437]	ἐστιν καὶ στάσεως μίμημα ἀλλ᾽	οὐ	φορᾶς. (Ἔπειτα ἡ ἱστορία» αὐτό
[406]	τὸ μὲν ἕτερον ὄνομα αὐτῆς	οὐ	χαλεπὸν εἰπεῖν δι᾽ ὃ κεῖται.
[385]	Τὸ δὲ τοῦ ψεύδους μόριον	οὐ	ψεῦδος; (Ἑρμογένης) Φημί. (Σωκράτης) Ἔστιν
[430]	διανέμειν, ἐπὶ δὲ τοῖς ὀνόμασιν	οὔ,	ἀλλ᾽ ἀναγκαῖον ᾖ ἀεὶ ὀρθῶς.
[429]	προσείποι ἂν οὕτω σὲ μὲν	οὔ,	Ἑρμογένη δὲ τόνδε; ἢ οὐδένα;
[424]	τοὺς ῥυθμοὺς σκεψόμενοι, πρότερον δ᾽	οὔ;	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν
[391]	αὐτὸ πράγματι ὁτῳοῦν θέσθαι· ἢ	οὔ;	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν
[394]	ταὐτὸν φθεγγόμενα. Φαίνεται οὕτως ἢ	οὔ;	(Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν. (Σωκράτης)
[405]	καὶ κατὰ τὴν ψυχήν· ἢ	οὔ;	(Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν. (Σωκράτης)
[424]	ἀπομιμεῖσθαι τὴν οὐσίαν, εἴτε καὶ	οὔ;	(Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν. (Σωκράτης)
[423]	δηλοῖ ἕκαστον ὃ ἔστιν; ἢ	οὔ;	~(Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν. (Σωκράτης)
[399]	τοῦ ἀνθρώπου. (Σωκράτης) Πῶς γὰρ	οὔ;	(Ἑρμογένης) Πειρώμεθα δὴ καὶ ταῦτα
[425]	οὕτω διελέσθαι; ἐγὼ μὲν γὰρ	οὔ.	(Ἑρμογένης) Πολλοῦ ἄρα δέω ἔγωγε.
[387]	ποιοῖμεν καὶ ὀνομάζοιμεν, ἄλλως δὲ	οὔ;	(Ἑρμογένης) Φαίνεταί μοι. (Σωκράτης) Φέρε
[385]	μόρια ἀληθῆ, τὰ δὲ σμικρὰ	οὔ·	ἢ πάντα; (Ἑρμογένης) Πάντα, οἶμαι
[396]	ποιήσει, εἰ ἄρα ἀπερεῖ ἢ	οὔ,	ἣ ἐμοὶ ἐξαίφνης νῦν οὑτωσὶ
[430]	πράγμασιν ὧν μιμήματά ἐστιν, ἢ	οὔ;	(Κρατύλος) Ἔστιν. (Σωκράτης) Πρῶτον μὲν
[438]	ἔτι σοι δοκεῖ οὕτως ἢ	οὔ;	(Κρατύλος) Ἔτι. (Σωκράτης) Ἦ καὶ
[429]	εἶναι ψευδῆ, φάναι δέ; (Κρατύλος)	Οὔ	μοι δοκεῖ οὐδὲ φάναι. (Σωκράτης)
[438]	ἑταῖρε Κρατύλε, ἀγνοοῦντές γε. (Κρατύλος)	Οὔ	μοι δοκεῖ. (Σωκράτης) Ἐπανέλθωμεν δὲ
[429]	παρέχονται, οἱ δὲ αἰσχίω; (Κρατύλος)	Οὔ	μοι δοκεῖ τοῦτο ἔτι. (Σωκράτης)
[423]	μουσικὴ μιμεῖται καὶ ἡμεῖς μιμώμεθα,	οὔ	μοι δοκοῦμεν ὀνομάσειν. Λέγω δέ
[440]	δὲ ἓν ἕκαστον τῶν ὄντων,	οὔ	μοι φαίνεται ταῦτα ὅμοια ὄντα,
[383]	τῇ ἀληθείᾳ ὄνομα (ἐστὶν ἢ	οὔ)	ὁ δὲ ὁμολογεῖ. Τί δὲ
[424]	καὶ τὰ αὖ φωνήεντα μὲν	οὔ,	οὐ μέντοι γε ἄφθογγα; καὶ
[440]	οὕτως ἔχει, ἴσως δὲ καὶ	οὔ.	Σκοπεῖσθαι οὖν χρὴ ἀνδρείως τε
[385]	καὶ λόγον; (Ἑρμογένης) Πῶς γὰρ	οὔ;	(Σωκράτης) Ὃ ἂν ἄρα ἕκαστος
[422]	τῶν ὄντων. (Ἑρμογένης) Πῶς γὰρ	οὔ;	(Σωκράτης) Τοῦτο μὲν ἄρα οὐδὲν
[406]	αὐτὴν καλοῦμεν. (Ἑρμογένης) Πῶς γὰρ	οὔ;	(Σωκράτης) Τοῦτο μὲν τοίνυν ἀπὸ
[388]	ἡ κερκίς; (Ἑρμογένης) Πῶς δ᾽	οὔ;	(Σωκράτης) Ὑφαντικὸς μὲν ἄρα κερκίδι
[393]	καὶ τὸν ἵππου ἔκγονον ἵππον.	Οὔ	τι λέγω ἐὰν ὥσπερ τέρας
[384]	καὶ Κρατύλῳ κοινῇ. Ὅτι δὲ	οὔ	φησί σοι Ἑρμογένη ὄνομα εἶναι
[407]	περὶ Ἑρμοῦ, ἐπειδή με καὶ	οὔ	φησιν (Κρατύλος) Ἑρμογένη εἶναι. Πειρώμεθα
[431]	εἰκὼν μὲν γενήσεται, καλὴ δὲ	οὔ;	ὥστε τὰ μὲν καλῶς εἰργασμένα
[420]	γε παλαιὸν ἐκαλεῖτο τῷ γὰρ	οὖ	ἀντὶ τοῦ ὦ ἐχρώμεθα νῦν
[427]	Εἰς δὲ τὸ γογγύλον» τοῦ	οὖ	δεόμενος σημείου, τοῦτο πλεῖστον αὐτῷ
[420]	τὴν τοῦ ὦ ἀντὶ τοῦ	οὖ	μεταλλαγήν. ἀλλὰ τί ἔτι σὺ
[414]	μὲν ταῦ (ἀφελόντι, ἐμβαλόντι δὲ	οὖ	μεταξὺ τοῦ χεῖ καὶ τοῦ
[416]	ἁρμονίᾳ μόνον καὶ μήκει τοῦ	οὖ	παρῆκται. (Ἑρμογένης) πῶς δή; (Σωκράτης)
[424]	ἐποίσομεν, καὶ ἓν ἐπὶ ἕν,	οὗ	ἂν δοκῇ δεῖν, καὶ σύμπολλα,
[393]	ἄλλο τι ἢ ἵππος, (ἀλλ᾽	οὗ	ἂν ᾖ τοῦ γένους ἔκγονον
[432]	τύπος ἐνῇ τοῦ πράγματος περὶ	οὗ	ἂν ὁ λόγος ᾖ, ~ὥσπερ
[389]	δεῖ ἀποδοῦναι εἰς ἐκεῖνο ἐξ	οὗ	ἂν ποιῇ (τὸ ἔργον) οὐχ
[393]	βασιλικὰ ἀμφότερα εἶναι τὰ ὀνόματα·	οὗ	γὰρ ἄν τις ἄναξ ᾖ,
[434]	ἐξαιρῶν τε καὶ ἐντιθεὶς γράμματα	οὗ	δέοι, καὶ ὀρθῶς ἐδόκεις ἔμοιγε.
[393]	φύσιν δηλῶσαι ὅλῳ τῷ ὀνόματι	οὗ	ἐβούλετο ὁ νομοθέτης· οὕτως ἠπιστήθη
[420]	καὶ ὃ ἐβούλετο καὶ περὶ	οὗ	ἐβουλεύετο καὶ οὗ ἐφίετο. (Ἑρμογένης)
[394]	ἐπωνυμίαν ἔχειν, ἀλλὰ τοῦ γένους	οὗ	εἴη; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[420]	καὶ περὶ οὗ ἐβουλεύετο καὶ	οὗ	ἐφίετο. (Ἑρμογένης) Ταῦτα ἤδη μοι
[421]	σαφῶς λέγει τοῦτο εἶναι ὂν	οὗ	μάσμα ἐστίν. (Ἡ δ᾽ ἀλήθεια,
[412]	δύο, νοέεσιν. ~Σωφροσύνη» δὲ σωτηρία	οὗ	νυνδὴ ἐσκέμμεθα, (φρονήσεως. Καὶ μὴν
[432]	ἵνα κομιδῇ ᾖ τοιοῦτον οἷόνπερ	οὗ	ὄνομά ἐστιν, ἀλλ᾽ ἔα καὶ
[412]	παντὸς εἶναί τι διεξιόν, δι᾽	οὗ	πάντα τὰ γιγνόμενα γίγνεσθαι· εἶναι
[416]	Τὸ δὲ δὴ κακόν, δι᾽	οὗ	πολλὰ τῶν ἔμπροσθεν εἴρηκας, τί
[420]	ὡς οὐ βαλόντος οὐδὲ τυχόντος	οὗ	τ᾽ ἔβαλλε καὶ ὃ ἐβούλετο
[420]	ἐπωνόμασται ὃς τότε, ὅταν παρῇ	οὗ	τις ἐφίετο, ἵμερος» ἐκαλεῖτο· ἀπογενομένου
[430]	ὄνομα εἶναι, ἄλλο δὲ ἐκεῖνο	οὗ	τὸ ὄνομά ἐστιν; (Κρατύλος) Ἔγωγε.
[421]	λέγοντος ὅτι τοῦτ᾽ ἔστιν ὄν,	οὗ	τυγχάνει ζήτημα ὄν> (τὸ) ὄνομα.
[406]	ἀφροδίτη» ἐκλήθη. (Ἑρμογένης) Ἀλλὰ μὴν	οὐδ᾽	Ἀθηνᾶς Ἀθηναῖός γ᾽ ὤν, ὦ
[440]	(Κρατύλος) Οὐδαμῶς. ~(Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν	οὐδ᾽	ἂν γνωσθείη γε ὑπ᾽ οὐδενός.
[393]	οὐ πῶλον κλητέον ἀλλὰ μόσχον·	οὐδ᾽	ἂν ἐξ ἀνθρώπου οἶμαι μὴ
[418]	(Σωκράτης) Νῦν δέ γε τετραγῳδημένον	οὐδ᾽	ἂν κατανοήσαις ὅτι βούλεται ἡ
[404]	τοῦ σώματος πτοίησιν καὶ μανίαν	οὐδ᾽	ἂν ὁ Κρόνος δύναιτο ὁ
[436]	μή, ὅπερ πάλαι ἐγὼ ἔλεγον,	οὐδ᾽	ἂν ὀνόματα εἴη. Μέγιστον δέ
[392]	δή ποτε; Οὐ γάρ πω	οὐδ᾽	αὐτὸς ἔγωγε μανθάνω· ὦ Ἑρμόγενες,
[393]	τὸ αὐτὸ σημαίνει, οὐδὲν πρᾶγμα·	οὐδ᾽	εἰ πρόσκειταί τι γράμμα ἢ
[398]	εἰπεῖν; (Ἑρμογένης) Πόθεν, ὠγαθέ, ἔχω;	οὐδ᾽	εἴ τι οἷός τ᾽ ἂν
[426]	εἶναι πάσης τῆς κινήσεως, ἣν	οὐδ᾽	εἴπομεν δι᾽ ὅτι ἔχει τοῦτο
[400]	σῶμα, καὶ οὐδὲν δεῖν παράγειν	οὐδ᾽	ἓν γράμμα. (Ἑρμογένης) Ταῦτα μέν
[419]	ὅμως δὲ αὐτὸ καλοῦμεν εὐφροσύνην.	Οὐδ᾽	ἐπιθυμία» χαλεπόν· τῇ γὰρ ἐπὶ
[435]	ἄλλος, οὗτος μέντοι βελτίων, ἢ	οὐδ᾽	ἔστιν ἄλλος ἢ οὗτος. Ποτέρως
[406]	γ᾽ ὤν, ὦ Σώκρατες, ἐπιλήσῃ,	οὐδ᾽	Ἡφαίστου τε καὶ Ἄρεως. (Σωκράτης)
[426]	Ἤ σοὶ ἄλλως δοκεῖ; (Ἑρμογένης)	Οὐδ᾽	ὁπωστιοῦν, ὦ Σώκρατες, ἄλλως. (Σωκράτης)
[403]	ἀμείνων ἀνήρ; (Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽	οὐδ᾽	ὁπωστιοῦν, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Διὰ
[438]	(Κρατύλος) Οὔκουν εἰκός γε. ~(Σωκράτης)	Οὐδ᾽	ὁπωστιοῦν, ὦ φίλε. Καὶ ταῦτα
[439]	ἐξιστάμενον τῆς αὑτοῦ ἰδέας; (Κρατύλος)	Οὐδαμῶς.	~(Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν οὐδ᾽ ἂν
[383]	ἦ δ᾽ ὅς, ὄνομα Ἑρμογένης,	οὐδὲ	ἂν πάντες καλῶσιν ἄνθρωποι. ~Καὶ
[399]	ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται	οὐδὲ	ἀναθρεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅμα
[399]	θηρία ὧν ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ	οὐδὲ	ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ, ὁ δὲ
[403]	δεῦρο ἐθελῆσαι ἀπελθεῖν τῶν ἐκεῖθεν,	οὐδὲ	αὐτὰς τὰς Σειρῆνας, (ἀλλὰ κατακεκηλῆσθαι
[411]	πεφυκέναι, οὐδὲν αὐτῶν μόνιμον εἶναι	οὐδὲ	βέβαιον, ἀλλὰ ῥεῖν καὶ φέρεσθαι
[386]	ὁμοίως εἶναι ἅμα καὶ ἀεί·	οὐδὲ	γὰρ ἂν οὕτως εἶεν οἱ
[389]	(δεῖ τοῦτο ἀ< μφι> γνοεῖν·	οὐδὲ	γὰρ εἰς τὸν αὐτὸν σίδηρον
[432]	μέντοι ὀρθῶς, ἀλλὰ τὸ παράπαν	οὐδὲ	γέγραπται, ἀλλ᾽ εὐθὺς ἕτερόν ἐστιν
[440]	Ἔστιν ὡς λέγεις. (Σωκράτης) Ἀλλ᾽	οὐδὲ	γνῶσιν εἶναι φάναι εἰκός, ὦ
[429]	εἶναι; (Κρατύλος) Οὐ δῆτα. (Σωκράτης)	Οὐδὲ	δὴ ὄνομα, ὡς ἔοικε, δοκεῖ
[406]	Ἡφαίστου τε καὶ Ἄρεως. (Σωκράτης)	Οὐδὲ	εἰκός γε. (Ἑρμογένης) Οὐ γάρ.
[429]	μοι δοκεῖ οὐδὲ φάναι. (Σωκράτης)	Οὐδὲ	εἰπεῖν οὐδὲ προσειπεῖν; οἷον εἴ
[433]	ὃ οὐκ ἂν καλὸν εἴη	οὐδὲ	καλῶς εἰργασμένον τὸ ὄνομα. Οὕτω
[386]	Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν	οὐδὲ	κατ᾽ Εὐθύδημόν γε οἶμαι σοὶ
[429]	οὐ μέντοι ὀρθῶς γε; (Κρατύλος)	Οὐδὲ	κεῖσθαι ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατες,
[394]	(Σωκράτης) Οὐ Θεόφιλον, ὡς ἔοικεν,	οὐδὲ	Μνησίθεον» οὐδὲ τῶν τοιούτων οὐδέν·
[440]	μέντοι ἴσθι, ὦ Σώκρατες, ὅτι	οὐδὲ	νυνὶ ἀσκέπτως ἔχω, ἀλλά μοι
[434]	ἀλλήλων, ἐπειδάν τις φῇ σκληρόν,	οὐδὲ	οἶσθα σὺ νῦν ὅτι ἐγὼ
[397]	δαίμονας; (Ἑρμογένης) Οὐκ ἐννοῶ. (Σωκράτης)	Οὐδὲ	ὅτι χρυσοῦν γένος τὸ πρῶτόν
[440]	μὴ οὐ ῥᾴδιον ᾖ ἐπισκέψασθαι,	οὐδὲ	πάνυ νοῦν ἔχοντος ἀνθρώπου ἐπιτρέψαντα
[423]	οὐκ ἐάν τις ταῦτα μιμῆται,	οὐδὲ	περὶ ταύτας τὰς μιμήσεις ἡ
[395]	οὐδὲν οἵου τε γενέσθαι προνοηθῆναι	οὐδὲ	προϊδεῖν τῶν πόρρω τῶν εἰς
[429]	οὐδὲ φάναι. (Σωκράτης) Οὐδὲ εἰπεῖν	οὐδὲ	προσειπεῖν; οἷον εἴ τις ἀπαντήσας
[407]	τὸ σῖγμα ἀφελών. Ἴσως δὲ	οὐδὲ	ταύτῃ, ἀλλ᾽ ὡς τὰ θεῖα
[417]	ἵστασθαι οὐκ ἐᾷ τὰ πράγματα,	οὐδὲ	τέλος λαβοῦσαν τὴν φορὰν τοῦ
[432]	ἡ ὀρθότης, ἀλλὰ τὸ ἐναντίον	οὐδὲ	τὸ παράπαν δέῃ πάντα ἀποδοῦναι
[388]	ὅταν τῷ ὀνόματι χρῆται; (Ἑρμογένης)	Οὐδὲ	τοῦτ᾽ ἔχω. (Σωκράτης) Οὐδὲ τοῦτό
[429]	Ἑρμογένη αὐτὸν εἶναι; μὴ γὰρ	οὐδὲ	τοῦτο αὖ ᾖ, τὸ τοῦτον
[388]	(Ἑρμογένης) Οὐδὲ τοῦτ᾽ ἔχω. (Σωκράτης)	Οὐδὲ	τοῦτό γ᾽ ἔχεις εἰπεῖν, τίς
[393]	τι γράμμα ἢ ἀφῄρηται, οὐδὲν	οὐδὲ	τοῦτο, ἕως ἂν ἐγκρατὴς ᾖ
[401]	(Ἑρμογένης) Οὐ μὰ τὸν Δία	οὐδὲ	τοῦτο οἶμαι ῥᾴδιον εἶναι. (Σωκράτης)
[420]	δοκεῖ εἶναι, ὡς οὐ βαλόντος	οὐδὲ	τυχόντος οὗ τ᾽ ἔβαλλε καὶ
[390]	ὀνόματος θέσις, οὐδὲ φαύλων ἀνδρῶν	οὐδὲ	τῶν ἐπιτυχόντων. Καὶ (Κρατύλος) ἀληθῆ
[394]	Θεόφιλον, ὡς ἔοικεν, οὐδὲ Μνησίθεον»	οὐδὲ	τῶν τοιούτων οὐδέν· ἀλλ᾽ ὅτι
[386]	τὰ πράγματα, οὐ πρὸς ἡμᾶς	οὐδὲ	ὑφ᾽ ἡμῶν ἑλκόμενα ἄνω καὶ
[429]	δέ; (Κρατύλος) Οὔ μοι δοκεῖ	οὐδὲ	φάναι. (Σωκράτης) Οὐδὲ εἰπεῖν οὐδὲ
[390]	οἴει, ἡ τοῦ ὀνόματος θέσις,	οὐδὲ	φαύλων ἀνδρῶν οὐδὲ τῶν ἐπιτυχόντων.
[437]	τὰ ὀνόματα τιθέμενον οὐχὶ ἰόντα	οὐδὲ	φερόμενα ἀλλὰ μένοντα τὰ πράγματα
[440]	νῦν ἡμεῖς λέγομεν, ῥοῇ (οὐδὲν	οὐδὲ	φορᾷ. Ταῦτ᾽ οὖν πότερόν ποτε
[429]	τὸ ὄνομα δηλοῦσα) (Σωκράτης) Πότερον	οὐδὲ	ψεύδεται ὅταν τις φῇ Ἑρμογένη
[432]	οὐκ ἂν ἔχοι αὐτῶν εἰπεῖν	οὐδεὶς>	οὐδέτερον ὁπότερόν ἐστι τὸ μὲν
[440]	πῶς ἔχον· γνῶσις δὲ δήπου	οὐδεμία	γιγνώσκει ὃ γιγνώσκει μηδαμῶς ἔχον.
[391]	Ἐγὼ μέν, ὦ μακάριε Ἑρμόγενες,	οὐδεμίαν	λέγω, ἀλλ᾽ ἐπελάθου γε ὧν
[394]	καὶ ἄλλα πολλά ἐστιν ἃ	οὐδὲν	ἀλλ᾽ ἢ βασιλέα σημαίνει· καὶ
[394]	οὐδὲ Μνησίθεον» οὐδὲ τῶν τοιούτων	οὐδέν·	ἀλλ᾽ ὅτι τἀναντία τούτοις σημαίνει,
[412]	ὑπολαμβάνουσιν τοιοῦτόν τι εἶναι οἷον	οὐδὲν	ἄλλο ἢ χωρεῖν, διὰ δὲ
[400]	ὀχεῖν ἄλλο ἢ ψυχή; (Ἑρμογένης)	Οὐδὲν	ἄλλο. (Σωκράτης) Τί δέ; Καὶ
[384]	τοῦτο πεπαιδεῦσθαι, ὥς φησιν ἐκεῖνος,	οὐδὲν	ἂν ἐκώλυέν σε αὐτίκα μάλα
[428]	ἔγωγε καὶ αὐτός, ὦ Κρατύλε,	οὐδὲν	ἂν ἰσχυρισαίμην ὧν εἴρηκα, ᾗ
[436]	ἐβιάζετο καὶ αὑτῷ συμφωνεῖν ἠνάγκαζεν,	οὐδὲν	ἄτοπον, ὥσπερ τῶν διαγραμμάτων ἐνίοτε
[411]	αὐτὰ τὰ πράγματα οὕτω πεφυκέναι,	οὐδὲν	αὐτῶν μόνιμον εἶναι οὐδὲ βέβαιον,
[422]	οὐδὲν διαφέρει τῷ ὄνομα εἶναι	οὐδὲν	αὐτῶν, οἶμαι καὶ σοὶ συνδοκεῖ.
[417]	γὰρ ἐπιστήμης ἀδελφόν τι φαίνεται.	Οὐδὲν	γὰρ ἄλλο δηλοῖ ἢ τὴν
[386]	δυνατὸν εἶναι Πρωταγόραν ἀληθῆ λέγειν·	Οὐδὲν	γὰρ ἄν που τῇ ἀληθείᾳ
[431]	φίλε, εἰ ἔστι τοῦτο οὕτως·	οὐδὲν	γὰρ δεῖ νῦν πάνυ διαμάχεσθαι
[421]	βαρβαρικῆς μηδὲν διαφέρει. (Ἑρμογένης) Καὶ	οὐδέν	γε ἀπὸ τρόπου λέγεις. (Σωκράτης)
[407]	διαφερόντως τῶν ἄλλων Θεονόην ἐκάλεσεν.	Οὐδὲν	δὲ ἀπέχει καὶ τὴν ἐν
[433]	Οὕτω φαμὲν ἢ ἄλλως; (Κρατύλος)	Οὐδὲν	δεῖ οἶμαι διαμάχεσθαι, ὦ Σώκρατες·
[417]	αὐτῶν, ὥς γέ μοι δοκεῖ,	οὐδὲν	δεῖ ταῦτα διεξιέναι. (Ἑρμογένης) Ποῖα
[389]	συλλαβὰς ἕκαστος ὁ νομοθέτης τίθησιν,	οὐδὲν	(δεῖ τοῦτο ἀ< μφι> γνοεῖν·
[400]	τὰ ὀφειλόμενα, (τὸ) σῶμα, καὶ	οὐδὲν	δεῖν παράγειν οὐδ᾽ ἓν γράμμα.
[418]	Καὶ τὸ μέν γε ζυγὸν»	οὐδὲν	δηλοῖ, τὸ δὲ τοῖν (δυοῖν
[422]	καὶ πρώτου καὶ ὑστάτου, καὶ	οὐδὲν	διαφέρει τῷ ὄνομα εἶναι οὐδὲν
[413]	οὗτος ἀκούσας καὶ ἐρωτᾷ εἰ	οὐδὲν	δίκαιον οἶμαι εἶναι ἐν τοῖς
[433]	ὀρθότητα ὀνόματος, συνθήκην, διαφέρειν δὲ	οὐδὲν	ἐάντε τις συνθῆται ὥσπερ νῦν
[425]	ὀλίγον πρότερον τοῖς θεοῖς, ὅτι	οὐδὲν	εἰδότες τῆς ἀληθείας τὰ τῶν
[384]	ὅτι ποτὲ (λέγει, οὔτε ἀποσαφεῖ	οὐδὲν	εἰρωνεύεταί τε πρός με, προσποιούμενός
[393]	ταῦ καὶ τοῦ ἄλφα προστεθέντων	οὐδὲν	ἐλύπησεν, ὥστε μὴ οὐχὶ τὴν
[399]	μὲν ἄλλα θηρία ὧν ὁρᾷ	οὐδὲν	ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ,
[397]	ὃ λέγω τῷ ἀληθεῖ ἢ	οὐδέν;	(Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν ἔοικεν.
[436]	Ἀλλὰ τοῦτο μέν, ὠγαθὲ Κρατύλε,	οὐδέν	ἐστιν ἀπολόγημα. Εἰ γὰρ τὸ
[401]	τοῖς θεοῖς ὅτι περὶ αὐτῶν	οὐδὲν	ἡμεῖς σκεψόμεθα οὐ γὰρ ἀξιοῦμεν
[422]	οὔ; (Σωκράτης) Τοῦτο μὲν ἄρα	οὐδὲν	ἧττον καὶ τὰ πρῶτα δεῖ
[384]	μεταθῆται, ἐκεῖνο δὲ μηκέτι καλῇ,	οὐδὲν	ἧττον τὸ ὕστερον ὀρθῶς ἔχειν
[384]	ὥσπερ τοῖς οἰκέταις ἡμεῖς μετατιθέμεθα	(οὐδὲν	ἧττον τοῦτ᾽ εἶναι ὀρθὸν τὸ
[408]	ἐστιν· ἀδελφῷ δὲ ἐοικέναι ἀδελφὸν	οὐδὲν	θαυμαστόν. Ἀλλ᾽ ὅπερ ἐγὼ ἔλεγον,
[421]	τὸ πανταχῇ στρέφεσθαι τὰ ὀνόματα,	οὐδὲν	θαυμαστὸν (ἂν) εἰ ἡ παλαιὰ
[400]	κάλλιστον τρόπον, ὅτι περὶ θεῶν	οὐδὲν	ἴσμεν, οὔτε περὶ αὐτῶν οὔτε
[406]	τινὰς ἐρώτα, τὸν δὲ παιδικὸν	οὐδὲν	κωλύει διελθεῖν· φιλοπαίσμονες γὰρ καὶ
[401]	ὄνομα ἤδη διήλθομεν. Ἴσως μέντοι	οὐδὲν	λέγω. (Ἑρμογένης) Τί δή, ὦ
[434]	τί οὖν; νῦν ὡς λέγομεν,	οὐδὲν	μανθάνομεν ἀλλήλων, ἐπειδάν τις φῇ
[402]	Ἡράκλειτος ὅτι πάντα χωρεῖ καὶ	οὐδὲν	μένει, καὶ ποταμοῦ ῥοῇ ἀπεικάζων
[439]	ἐκείνῳ τῷ χρόνῳ δῆλον ὅτι	οὐδὲν	μεταβαίνει· εἰ δὲ ἀεὶ ὡσαύτως
[395]	ἐν τῷ τοῦ Μυρτίλου φόνῳ	οὐδὲν	οἵου τε γενέσθαι προνοηθῆναι οὐδὲ
[393]	πρόσκειταί τι γράμμα ἢ ἀφῄρηται,	οὐδὲν	οὐδὲ τοῦτο, ἕως ἂν ἐγκρατὴς
[440]	ἃ νῦν ἡμεῖς λέγομεν, ῥοῇ	(οὐδὲν	οὐδὲ φορᾷ. Ταῦτ᾽ οὖν πότερόν
[384]	γὰρ φύσει ἑκάστῳ πεφυκέναι ὄνομα	οὐδὲν	οὐδενί, ἀλλὰ νόμῳ καὶ ἔθει
[387]	δὲ μή, ἐξαμαρτήσεταί τε καὶ	οὐδὲν	ποιήσει; (Ἑρμογένης) Οὕτω μοι δοκεῖ
[393]	(Ἑρμογένης) Πῶς τοῦτο λέγεις; (Σωκράτης)	Οὐδὲν	ποικίλον, ἀλλ᾽ ὥσπερ τῶν στοιχείων
[393]	ἐν ἑτέραις τὸ αὐτὸ σημαίνει,	οὐδὲν	πρᾶγμα· οὐδ᾽ εἰ πρόσκειταί τι
[387]	παρὰ φύσιν, ἐξαμαρτησόμεθά τε καὶ	οὐδὲν	πράξομεν; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ οὕτω.
[419]	δὲ τερπνὸν παρηγμένον. Εὐφροσύνη» δὲ	οὐδὲν	προσδεῖται τοῦ διότι ῥηθῆναι· παντὶ
[397]	αὐτῶν κεῖται κατὰ προγόνων ἐπωνυμίας,	οὐδὲν	προσῆκον ἐνίοις, ὥσπερ κατ᾽ ἀρχὰς
[427]	ὀρθότητα ὀνομάτων, ἥτις δ᾽ ἐστὶν	οὐδὲν	σαφὲς λέγων, ὥστε με μὴ
[393]	κέκτηται καὶ ἔχει αὐτό. Ἢ	οὐδέν	σοι δοκῶ λέγειν, ἀλλὰ λανθάνω
[438]	δαίμων τις ἢ θεός; ἢ	οὐδέν	σοι ἐδοκοῦμεν ἄρτι λέγειν; (Κρατύλος)
[401]	ἰέναι τε πάντα καὶ μένειν	οὐδέν·	τὸ οὖν αἴτιον καὶ τὸ
[394]	ἐλέγομεν, Ἀστυάναξ» τε καὶ Ἕκτωρ»	οὐδὲν	τῶν αὐτῶν (γραμμάτων ἔχει πλὴν
[440]	καὶ τῶν ὄντων καταγιγνώσκειν ὡς	οὐδὲν	ὑγιὲς οὐδενός, ἀλλὰ πάντα ὥσπερ
[414]	ποιοῦσιν οἱ τῆς μὲν (ἀληθείας	οὐδὲν	φροντίζοντες, τὸ δὲ στόμα πλάττοντες,
[390]	προσῆκον ἑκάστῳ ἐν ὁποιαισοῦν συλλαβαῖς,	οὐδὲν	χείρω νομοθέτην εἶναι τὸν ἐνθάδε
[403]	ταῦτα ἄρα φῶμεν, ὦ Ἑρμόγενες,	οὐδένα	δεῦρο ἐθελῆσαι ἀπελθεῖν τῶν ἐκεῖθεν,
[429]	οὔ, Ἑρμογένη δὲ τόνδε; ἢ	οὐδένα;	(Κρατύλος) Ἔμοὶ μὲν δοκεῖ, ὦ
[384]	φύσει ἑκάστῳ πεφυκέναι ὄνομα οὐδὲν	οὐδενί,	ἀλλὰ νόμῳ καὶ ἔθει τῶν
[434]	οὐκ ἄν ποτε ὅμοια γένοιτο	οὐδενί,	εἰ μὴ ὑπάρξει ἐκεῖνα πρῶτον
[413]	αὐτοκράτορα γὰρ αὐτὸν ὄντα καὶ	οὐδενὶ	μεμειγμένον πάντα φησὶν αὐτὸν κοσμεῖν
[440]	ὄντων καταγιγνώσκειν ὡς οὐδὲν ὑγιὲς	οὐδενός,	ἀλλὰ πάντα ὥσπερ κεράμια ῥεῖ,
[440]	οὐδ᾽ ἂν γνωσθείη γε ὑπ᾽	οὐδενός.	Ἅμα (γὰρ ἂν ἐπιόντος τοῦ
[432]	ἂν ἔχοι αὐτῶν εἰπεῖν οὐδεὶς>	οὐδέτερον	ὁπότερόν ἐστι τὸ μὲν αὐτό,
[432]	μηκέτι αὐτὴν εἰκόνα εἶναι; ἢ	οὐκ	αἰσθάνῃ ὅσου ἐνδέουσιν αἱ εἰκόνες
[384]	περὶ ὀνομάτων ὀρθότητος· νῦν δὲ	οὐκ	ἀκήκοα, (ἀλλὰ τὴν δραχμιαίαν. Οὔκουν
[413]	καὶ τὰ ἐπίλοιπα ἐξαπατήσαιμι ὡς	οὐκ	ἀκηκοὼς λέγω. μετὰ γὰρ δικαιοσύνην
[385]	ἀληθής, τὰ μόρια δ᾽ αὐτοῦ	οὐκ	ἀληθῆ; (Ἑρμογένης) Οὔκ, ἀλλὰ καὶ
[430]	πῃ διαλλαχθῶμεν, ὦ Κρατύλε· ἆρ᾽	οὐκ	ἄλλο μὲν ἂν φαίης τὸ
[413]	ἐν τῷ ὄντι, εἴπερ ῥεῖ,	οὐκ	ἄλλο τι ἢ τὴν ἐναντίαν
[434]	(Σωκράτης) Οὐκοῦν ὡσαύτως καὶ ὀνόματα	οὐκ	ἄν ποτε ὅμοια γένοιτο οὐδενί,
[422]	δηλοῦν ἀλλήλοις τὰ πράγματα, ἆρ᾽	οὐκ	ἄν, ὥσπερ νῦν οἱ ἐνεοί,
[440]	ἄλλο καὶ ἀλλοῖον γίγνοιτο, ὥστε	οὐκ	ἂν γνωσθείη ἔτι ὁποῖόν γέ
[423]	γράμμασί τε καὶ συλλαβαῖς, ἆρ᾽	οὐκ	ἂν δηλοῖ ἕκαστον ὃ ἔστιν;
[431]	ζωγράφημα. ~Τοῦτο δὴ λέγω· ἆρ᾽	οὐκ	ἂν εἴη αὐτῷ (εἰπεῖν ὅτι
[440]	εἰς ἄλλο εἶδος γνώσεως καὶ	οὐκ	ἂν εἴη γνῶσις· εἰ δὲ
[440]	εἰ δὲ ἀεὶ μεταπίπτει, ἀεὶ	οὐκ	ἂν εἴη γνῶσις, καὶ ἐκ
[402]	δὶς ἐς τὸν αὐτὸν ποταμὸν	οὐκ	ἂν ἐμβαίης. (Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα.
[396]	τοὺς ἀνωτέρω προγόνους λέγει τούτων,	οὐκ	ἂν ἐπαυόμην διεξιὼν ὡς ὀρθῶς
[432]	ἄν που πάντα γένοιτο, καὶ	οὐκ	ἂν ἔχοι αὐτῶν εἰπεῖν οὐδεὶς>
[428]	τι σὺ κάλλιον τούτων λέγειν,	οὐκ	ἂν θαυμάζοιμι· δοκεῖς γάρ μοι
[433]	καὶ οὐ προσῆκον, δι᾽ ὃ	οὐκ	ἂν καλὸν εἴη οὐδὲ καλῶς
[435]	μή ἐστι τὸ ἔθος (συνθήκη,	οὐκ	ἂν καλῶς ἔτι ἔχοι λέγειν
[403]	(Σωκράτης) Οἴει οὖν τὸν Ἅιδην	οὐκ	ἂν πολλοὺς ἐκφεύγειν, εἰ μὴ
[403]	ἴσως εὐπρεπείας ἕνεκα. ~Τάχα δὲ	οὐκ	ἂν τοῦτο λέγοι, ἀλλ᾽ ἀντὶ
[432]	καὶ ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν, καὶ	οὐκ	ἀναγκάζειν, ἐάν τι (ἀπῇ ἢ
[403]	τῷ μεγίστῳ δεσμῷ δεῖ, καὶ	οὐκ	ἀνάγκῃ. (Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης) Οὐκοῦν
[421]	τοῦτο μὴ παύσεται ποιῶν, ἆρ᾽	οὐκ	ἀνάγκη τελευτῶντα ἀπειπεῖν τὸν ἀποκρινόμενον;
[406]	ἂν καλούμενος. Περὶ δὲ ἀφροδίτης	οὐκ	ἄξιον Ἡσιόδῳ ἀντιλέγειν, ἀλλὰ (συγχωρεῖν
[403]	τῆς δυνάμεως καὶ φοβεῖσθαι αὐτὸν	οὐκ	ἄξιον ὄν> Ὅτι τε γάρ,
[411]	δὲ ἐπειδήπερ τὴν λεοντῆν ἐνδέδυκα,	οὐκ	ἀποδειλιατέον ἀλλ᾽ ἐπισκεπτέον, ὡς ἔοικε,
[391]	μὲν ἀλήθειαν τὴν Πρωταγόρου ὅλως	οὐκ	ἀποδέχομαι, τὰ δὲ τῇ τοιαύτῃ
[429]	μοι δοκεῖ τοῦτο ἔτι. (Σωκράτης)	Οὐκ	ἄρα δοκοῦσί σοι νόμοι οἱ
[389]	(Ἑρμογένης) Ὁ τὴν τέχνην. ~(Σωκράτης)	Οὐκ	ἄρα παντὸς ἀνδρός, ὦ Ἑρμόγενες,
[433]	οἶμαι διαμάχεσθαι, ὦ Σώκρατες· ἐπεὶ	οὐκ	ἀρέσκει γέ με τὸ φάναι
[433]	γε κεῖσθαι. (Σωκράτης) Πότερον τοῦτο	οὐκ	ἀρέσκει σε, τὸ εἶναι τὸ
[438]	ἐν ταῖς Ἑλληνικαῖς καὶ βαρβαρικαῖς,	οὐκ	ἀρτίως ὡμολογοῦμεν νομεθότας εἶναι καὶ
[393]	οἶσθα ὅτι ὀνόματα λέγομεν ἀλλ᾽	οὐκ	αὐτὰ τὰ στοιχεῖα, πλὴν τεττάρων,
[413]	ῥᾴδιόν ἐστιν εἰδέναι. Ὁ δὲ	οὐκ	αὐτὸ τὸ πῦρ φησιν, ἀλλ᾽
[413]	ταῦτα μὲν ἀκηκοέναι του καὶ	οὐκ	αὐτοσχεδιάζειν. (Σωκράτης) Τί δὲ τἆλλα;
[417]	τάχιστον ὂν τοῦ ὄντος ἵστασθαι	οὐκ	ἐᾷ τὰ πράγματα, οὐδὲ τέλος
[423]	γε καὶ τότε μιμούμεθα· ἔπειτα	οὐκ	ἐὰν ἅπερ ἡ μουσικὴ μιμεῖται
[423]	Πρῶτον μέν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ,	οὐκ	ἐὰν καθάπερ τῇ (μουσικῇ μιμούμεθα
[423]	Πάνυ γε. (Σωκράτης) Ἔοικε τοίνυν	οὐκ	ἐάν τις ταῦτα μιμῆται, οὐδὲ
[419]	Σώκρατες, οὕτω φαίνεται. ~(Σωκράτης) Ἀλλ᾽	οὐκ	ἐὰν τῷ ἀρχαίῳ ὀνόματι χρῇ,
[391]	σοφὸς δοκεῖ εἶναι. Ἐπειδὴ δὲ	οὐκ	ἐγκρατὴς εἶ τῶν πατρῴων, λιπαρεῖν
[418]	ὄνομα προειπὼν τὸ (βουλαπτεροῦν. (Σωκράτης)	Οὐκ	ἐγώ, ὦ Ἑρμόγενες, αἴτιος, ἀλλ᾽
[392]	δὲ μανθάνεις; (Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽	οὐκ	ἔγωγε. ~(Σωκράτης) Ἀλλ᾽ ἆρα, ὠγαθέ,
[409]	τρόπον καλεῖται; (Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽	οὐκ	ἔγωγε. (Σωκράτης) Σκέψαι δὴ ὃ
[391]	ὧν ὀλίγον πρότερον ἔλεγον, ὅτι	οὐκ	εἰδείην ἀλλὰ σκεψοίμην μετὰ σοῦ.
[398]	λέγειν αὐτὸν τὸ χρυσοῦν γένος	οὐκ	ἐκ χρυσοῦ πεφυκὸς ἀλλ᾽ ἀγαθόν
[438]	τι καὶ ἀλλοῖον σημαίνοι ἀλλ᾽	οὐκ	ἐκεῖνα. (Κρατύλος) Ἀληθῆ μοι φαίνῃ
[416]	κληθῆναι ἑκάστῳ τῶν ὄντων; ἆρ᾽	οὐκ	ἐκεῖνο τὸ τὰ ὀνόματα θέμενον;
[394]	τὴν δύναμιν αὐτῶν σκοπεῖ, καὶ	οὐκ	ἐκπλήττεται εἴ τι πρόσκειται γράμμα
[394]	σκοπουμένῳ, τὰ αὐτὰ φαίνεται, καὶ	οὐκ	ἐκπλήττεται ὑπὸ τῶν προσόντων. Οὕτω
[423]	μοι. (Σωκράτης) Μὰ Δί᾽ ἀλλ᾽	οὐκ	ἐμοί πω δοκεῖ καλῶς λέγεσθαι,
[423]	οὖν ἔχειν δοκεῖ σοι; (Ἑρμογένης)	Οὐκ	ἔμοιγε. ἀλλὰ τίς ἄν, ὦ
[428]	μέγιστον εἶναι; ~(Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽	οὐκ	ἔμοιγε. Ἀλλὰ τὸ τοῦ Ἡσιόδου
[419]	ὅπερ δὴ ἐπαινεῖ. Καὶ οὕτω	οὐκ	ἐναντιοῦται αὐτὸς αὑτῷ ὁ τὰ
[436]	σύμφωνα ἦν αὐτῷ ἅπαντα. Ἢ	οὐκ	ἐνενόεις αὐτὸς λέγων ὡς πάντα
[402]	Σώκρατες· τὸ μέντοι τῆς Τηθύος	οὐκ	ἐννοῶ ὄνομα τί βούλεται. (Σωκράτης)
[397]	Ἡσίοδος εἶναι τοὺς δαίμονας; (Ἑρμογένης)	Οὐκ	ἐννοῶ. (Σωκράτης) Οὐδὲ ὅτι χρυσοῦν
[439]	δὲ καὶ τοῦτο ὁμολογήσασθαι, ὅτι	οὐκ	ἐξ ὀνομάτων ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον
[422]	ἀπαγορεύων δικαίως παύοιτο ἄν; ἆρ᾽	οὐκ	ἐπειδὰν ἐπ᾽ ἐκείνοις γένηται τοῖς
[424]	ἄρχεται μιμεῖσθαι ὁ μιμούμενος; ἆρα	οὐκ	ἐπείπερ συλλαβαῖς τε καὶ γράμμασιν
[430]	τί τοῦτο ἐκείνου διαφέρει; ἆρ᾽	οὐκ	ἔστι προσελθόντα ἀνδρί τῳ εἰπεῖν
[429]	ὅτι ψευδῆ λέγειν τὸ παράπαν	οὐκ	ἔστιν, ἆρα τοῦτό σοι δύναται
[431]	καὶ πλείω καὶ μείζω· ἢ	οὐκ	ἔστιν; (Κρατύλος) Ἔστιν. (Σωκράτης) Οὐκοῦν
[423]	τῷ χρώματι καὶ τῇ φωνῇ	οὐκ	ἔστιν οὐσία τις ἑκατέρῳ αὐτῶν
[385]	ἀληθής· ὃς δ᾽ ἂν ὡς	οὐκ	ἔστιν, ψευδής; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)
[436]	δέ σοι ἔστω τεκμήριον ὅτι	οὐκ	ἔσφαλται τῆς ἀληθείας ὁ τιθέμενος·
[406]	ποιεῖ τῶν πινόντων τοὺς πολλοὺς	οὐκ	ἔχοντας, οἰόνους» δικαιότατ᾽ ἂν καλούμενος.
[388]	ὀνόματι ὀνομάζοντες τί ποιοῦμεν; (Ἑρμογένης)	Οὐκ	ἔχω λέγειν. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὐ
[392]	Ἀστυάνακτα» ἢ τὸν Σκαμάνδριον» (Ἑρμογένης)	Οὐκ	ἔχω λέγειν. (Σωκράτης) Ὧδε δὴ
[391]	γράμματα καὶ τὰς συλλαβάς. ~(Ἑρμογένης)	Οὐκ	ἔχω, ὦ Σώκρατες, ὅπως χρὴ
[438]	ἄρτι λέγειν; (Κρατύλος) Ἀλλὰ μὴ	οὐκ	ἦν τούτων τὰ ἕτερα ὀνόματα.
[404]	ὥς τι δεινὸν μηνύοντος· ἢ	οὐκ	ᾔσθησαι; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν,
[421]	ὥς τινες καὶ ὀνομάζουσιν αὐτό,	οὐκ	ἰόν. (Ἑρμογένης) Ταῦτα μέν μοι
[396]	ἐξαίφνης νῦν οὑτωσὶ (προσπέπτωκεν ἄρτι	οὐκ	οἶδ᾽ ὁπόθεν. (Ἑρμογένης) Καὶ μὲν
[391]	καλοῦσι καὶ οἱ θεοί. Ἢ	οὐκ	οἴει αὐτὸν μέγα τι καὶ
[391]	ἔστι φύσει ὀνόματα· (ἢ σὺ	οὐκ	οἴει; (Ἑρμογένης) Εὖ οἶδα μὲν
[392]	Ἔγωγε. ~(Σωκράτης) Τί οὖν δή;	Οὐκ	οἴει τοῦτο σεμνόν τι εἶναι
[420]	δέ, ὅτι εἰσρεῖ ἔξωθεν καὶ	οὐκ	οἰκεία ἐστὶν ἡ ῥοὴ (αὕτη
[414]	ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ὦ μακάριε,	οὐκ	οἶσθ᾽ ὅτι τὰ πρῶτα ὀνόματα
[398]	γένεσιν. (Ἑρμογένης) Πῶς λέγεις; (Σωκράτης)	Οὐκ	οἶσθα ὅτι ἡμίθεοι οἱ ἥρωες;
[391]	ἀλλὰ ποῖα ταῦτα λέγεις; (Σωκράτης)	Οὐκ	οἶσθα ὅτι περὶ τοῦ ποταμοῦ
[421]	ἰὸν γὰρ (σημαίνει, καὶ τὸ	οὐκ	ὂν» αὖ, ὥς τινες καὶ
[430]	ἀνομοίου δόσιν τε καὶ ἐπιφοράν,	οὐκ	ὀρθήν, καὶ ψευδῆ ὅταν ἐπ᾽
[434]	δηλοῖ σκληρότητος; (Κρατύλος) Ἴσως γὰρ	οὐκ	ὀρθῶς ἔγκειται, ὦ Σώκρατες· ὥσπερ
[385]	δ᾽ αὐτοῦ οὐκ ἀληθῆ; (Ἑρμογένης)	Οὔκ,	ἀλλὰ καὶ τὰ μόρια. (Σωκράτης)
[385]	μόριον ἄλλο ἢ ὄνομα; (Ἑρμογένης)	Οὔκ,	ἀλλὰ τοῦτο σμικρότατον. (Σωκράτης) Καὶ
[390]	σὺ καλεῖς ἢ διαλεκτικόν; (Ἑρμογένης)	Οὔκ,	ἀλλὰ τοῦτο. (Σωκράτης) Τέκτονος μὲν
[422]	καὶ ὀνομάτων; ταῦτα γάρ που	οὐκέτι	δίκαιον φανῆναι ἐξ ἄλλων ὀνομάτων
[402]	ἡ τῆς θαλάττης φύσις καὶ	οὐκέτι	εἴασεν προελθεῖν, ἀλλ᾽ ὥσπερ δεσμὸς
[422]	ἐάν ποτέ γε λάβωμεν ὃ	οὐκέτι	ἔκ τινων ἑτέρων σύγκειται ὀνομάτων,
[413]	ἄλλος ἄλλα ἤδη λέγειν, καὶ	οὐκέτι	συμφωνοῦσιν. Ὁ μὲν γὰρ τίς
[422]	στοιχείῳ τε ἤδη εἶναι καὶ	οὐκέτι	τοῦτο ἡμᾶς δεῖν εἰς ἄλλα
[416]	θέμενον; (Ἑρμογένης) Πάντως που. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	διάνοια ἂν εἴη τοῦτο ἤτοι
[435]	τοῦτο λέγεις; ~(Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	εἰ γιγνώσκεις ἐμοῦ φθεγγομένου, δήλωμα
[431]	γάρ μοι δοκεῖς λέγειν. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	εἰ γράμμασιν αὖ τὰ πρῶτα
[407]	Ἄρη ἐρώτα. (Ἑρμογένης) Ἐρωτῶ. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν,	εἰ μὲν βούλει, κατὰ τὸ
[386]	εἴη. (Ἑρμογένης) Ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	εἰ μήτε πᾶσι πάντα ἐστὶν
[385]	καὶ ψευδῆ; (Ἑρμογένης) Ἔγωγε. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	εἴη ἂν λόγος ἀληθής, ὁ
[434]	τῷ ἐπιτυχόντι. (Σωκράτης) Καλῶς λέγεις.	Οὐκοῦν	εἴπερ ἔσται τὸ ὄνομα ὅμοιον
[389]	Πρὸς ἐκεῖνο, ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	ἐκεῖνο δικαιότατ᾽ ἂν αὐτὸ ὃ
[389]	καλέσαιμεν; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	ἐπειδὰν δέῃ λεπτῷ ἱματίῳ ἢ
[403]	οὐκ ἀνάγκῃ. (Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	ἐπιθυμίαι αὖ πολλαί εἰσιν; (Ἑρμογένης)
[387]	(Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ οὕτω. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	καὶ ἐὰν κάειν τι ἐπιχειρήσωμεν,
[392]	ἐκάλουν; (Ἑρμογένης) Ἔοικέ γε. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	καὶ Ὅμηρος τοὺς Τρῶας σοφωτέρους
[387]	ἔχουσαι; (Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	καὶ ὀνομαστέον (ἐστὶν) ᾗ πέφυκε
[416]	τοῦτο, διάνοια; (Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	καὶ ὅσα μὲν ἂν νοῦς
[394]	Ἀληθῆ μοι δοκεῖς λέγειν. ~(Σωκράτης)	Οὐκοῦν	καὶ περὶ βασιλέως ὁ αὐτὸς
[388]	συγκεχυμένους διακρίνομεν; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	καὶ περὶ τρυπάνου ἕξεις οὕτως
[430]	(πράγματος; (Κρατύλος) Πάντων μάλιστα. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	καὶ τὰ ζωγραφήματα τρόπον τινὰ
[387]	ἐπεφύκει; (Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	καὶ τἆλλα οὕτω; (Ἑρμογένης) Πάνυ
[430]	ὄνομά ἐστιν; (Κρατύλος) Ἔγωγε. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	καὶ τὸ ὄνομα ὁμολογεῖς μίμημά
[387]	λόγους. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	καὶ τὸ ὀνομάζειν πρᾶξίς (τίς)
[383]	ἔφην. Σωκράτης, ἦ δ᾽ ὅς.	Οὐκοῦν	καὶ τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις πᾶσιν,
[430]	(Κρατύλος) Πάνυ μὲν οὖν. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	καὶ τοὐναντίον τὴν μὲν τοῦ
[398]	γένος. (Ἑρμογένης) Ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	καὶ τῶν νῦν οἴει ἂν
[405]	(Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	ὁ καθαίρων θεὸς καὶ ὁ
[431]	οὐκ ἔστιν; (Κρατύλος) Ἔστιν. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	ὁ μὲν ἀποδιδοὺς πάντα καλὰ
[429]	ἀμείνους; (Κρατύλος) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	οἱ μὲν ἀμείνους τὰ αὑτῶν
[392]	γένος; (Ἑρμογένης) Οἱ ἄνδρες. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	οἶσθα ὅτι Ὅμηρος τὸ παιδίον
[407]	ἵστορα» ἐρωτᾷς; (Ἑρμογένης) Ἔοικα. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	οὗτος μὲν παντὶ δῆλος Φαῖστος»
[390]	γάρ; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	οὕτως ἀξιώσεις καὶ τὸν νομοθέτην
[416]	ἢ ἀμφότερα; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	τὸ καλέσαν τὰ πράγματα καὶ
[408]	ψευδής. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	τὸ μὲν ἀληθὲς αὐτοῦ λεῖον
[406]	γε. (Ἑρμογένης) Οὐ γάρ. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	τὸ μὲν ἕτερον ὄνομα αὐτῆς
[417]	κερδαλέα καὶ τἀναντία τούτων. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	τὸ μὲν συμφέρον» ἤδη που
[391]	οὔ; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	τὸ μετὰ τοῦτο χρὴ ζητεῖν,
[387]	μοι δοκεῖ ὡς λέγεις. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	τοῦ λέγειν μόριον τὸ ὀνομάζειν;
[414]	(Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	τοῦτό γε ἕξιν νοῦ σημαίνει,
[431]	δὲ κακός; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	τούτῳ ὁ νομοθέτης» ἦν ὄνομα.
[428]	λέγεται; (Κρατύλος) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	φῶμεν καὶ ταύτην τέχνην εἶναι
[434]	ἢ ἀδύνατον; (Κρατύλος) Ἄδύνατον. (Σωκράτης)	Οὐκοῦν	ὡσαύτως καὶ ὀνόματα οὐκ ἄν
[437]	ταῦτα δὴ ἔσται τἀληθῆ; (Κρατύλος)	Οὔκουν	εἰκός γε. ~(Σωκράτης) Οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν,
[408]	τὸ ἐμὲ μὴ εἶναι Ἑρμογένη·	οὔκουν	εὐμήχανός γέ εἰμι λόγου. (Σωκράτης)
[384]	οὐκ ἀκήκοα, (ἀλλὰ τὴν δραχμιαίαν.	Οὔκουν	οἶδα πῇ ποτε τὸ ἀληθὲς
[383]	ἐστιν ἑκάστῳ ὄνομα; ὁ δέ,	οὔκουν	σοί γε, ἦ δ᾽ ὅς,
[395]	πάθους τε καὶ καρτερίας. Ὅτι	οὖν	ἀγαστὸς κατὰ (τὴν ἐπιμονὴν οὗτος
[392]	φρονιμωτέρους, φαίην ἄν. (Σωκράτης) Πότερον	οὖν	αἱ γυναῖκες ἐν ταῖς πόλεσιν
[401]	πάντα καὶ μένειν οὐδέν· τὸ	οὖν	αἴτιον καὶ τὸ ἀρχηγὸν αὐτῶν
[434]	οὐ δηλοῖ; (Κρατύλος) Δηλοῖ μὲν	οὖν	ἀμφοτέροις. (Σωκράτης) Πότερον ᾗ ὅμοια
[401]	(Ἑρμογένης) Δίκαιον γοῦν. (Σωκράτης) Τί	οὖν	ἄν τις φαίη διανοούμενον τὸν
[439]	ἔχειν; (Κρατύλος) Ἀνάγκη. (Σωκράτης) Πῶς	οὖν	ἂν εἴη τὶ ἐκεῖνο ὃ
[397]	μὲν οὖν ἔοικεν. (Σωκράτης) Τί	οὖν	ἂν μετὰ τοῦτο σκοποῖμεν; (Ἑρμογένης)
[422]	(Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ. ~(Σωκράτης) Πότε	οὖν	ἀπειπὼν ὁ ἀπαγορεύων δικαίως παύοιτο
[417]	δὲ πανταχοῦ ψέγει. τὸ βουλόμενον	οὖν	ἅπτειν ῥοῦν ὀρθότατα μὲν ἂν
[398]	γὰρ εἴρειν» λέγειν ἐστίν. Ὅπερ	οὖν	ἄρτι λέγομεν, ἐν τῇ Ἀττικῇ
[402]	τῶν ποδῶν αὐτῷ ἐγένετο. Τὸν	οὖν	ἄρχοντα τῆς δυνάμεως ταύτης θεὸν
[405]	ὄνομα εἶναι. (Σωκράτης) Εὐάρμοστον μὲν	οὖν,	ἅτε μουσικοῦ ὄντος τοῦ θεοῦ.
[386]	ὦ Σώκρατες, οὕτω. (Σωκράτης) Πότερον	οὖν	αὐτὰ μὲν ἂν εἴη οὕτω
[397]	καὶ ἄστρα καὶ οὐρανόν· ἅτε	οὖν	αὐτὰ ὁρῶντες πάντα ἀεὶ ἰόντα
[430]	Ἔστι καὶ ταῦτα. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὖν	αὗται αἱ διανομαὶ ἀμφότεραι ὀρθαί,
[383]	βαρβάροις τὴν αὐτὴν ἅπασιν. Ἐρωτῶ	οὖν	αὐτὸν ἐγὼ εἰ αὐτῷ Κρατύλος
[401]	οὕτω ποιῶμεν. (Σωκράτης) Ἄλλο τι	οὖν	ἀφ᾽ Ἑστίας ἀρχώμεθα κατὰ τὸν
[397]	Ἀλλὰ χρὴ οὕτω ποιεῖν. Πόθεν	οὖν	βούλει ἀρξώμεθα διασκοποῦντες, ἐπειδήπερ εἰς
[401]	δὴ ἔμοιγε δοκεῖ νενομίσθαι. Εἰ	οὖν	βούλει, σκοπῶμεν ὥσπερ προειπόντες τοῖς
[415]	ἄλλα πολλὰ ὑπερβεβηκέναι. Ἡ δ᾽	οὖν	δειλία τῆς ψυχῆς σημαίνει δεσμὸν
[392]	Σκάμανδρον; (Ἑρμογένης) Ἔγωγε. ~(Σωκράτης) Τί	οὖν	δή; Οὐκ οἴει τοῦτο σεμνόν
[409]	τῶν βαρβάρων εἰλήφασιν. (Ἑρμογένης) Τί	οὖν	δή; (Σωκράτης) Εἴ τις ζητοῖ
[398]	φύλακες θνητῶν ἀνθρώπων. (Ἑρμογένης) Τί	οὖν	δή; (Σωκράτης) Ὅτι οἶμαι ἐγὼ
[440]	(τὰ) χρήματα ἔχεσθαι. Ἴσως μὲν	οὖν	δή, ὦ Κρατύλε, οὕτως ἔχει,
[404]	ἐπακολουθεῖν σοφία ἂν εἴη. Φερέπαφα»	οὖν	διὰ τὴν σοφίαν καὶ τὴν
[402]	(Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης) Τί	οὖν;	δοκεῖ σοι ἀλλοιότερον Ἡρακλείτου νοεῖν
[385]	πόλις; (Ἑρμογένης) Φημί. (Σωκράτης) Τί	οὖν;	ἐὰν ἐγὼ καλῶ ὁτιοῦν τῶν
[388]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Εἰ	οὖν	ἐγὼ ἐροίμην τί ἦν ὄργανον
[384]	τυγχάνει ὂν μάθημα. Εἰ μὲν	οὖν	ἐγὼ ἤδη ἠκηκόη παρὰ Προδίκου
[391]	οἴει; (Ἑρμογένης) Εὖ οἶδα μὲν	οὖν	ἔγωγε, εἴπερ καλοῦσιν, ὅτι ὀρθῶς
[423]	(Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης) Τί	οὖν;	εἴ τις αὐτὸ τοῦτο μιμεῖσθαι
[409]	γὰρ καλοῦσιν οἱ Δωριῆς ἅλιος»	οὖν	εἴη μὲν ἂν κατὰ τὸ
[421]	τρόπου λέγεις. (Σωκράτης) Λέγω γὰρ	οὖν	εἰκότα. Οὐ μέντοι μοι δοκεῖ
[436]	γάρ; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Εἰ	οὖν	ἐκεῖνος μὴ ὀρθῶς ἡγεῖτο, ἔθετο
[420]	καὶ τὸ ἑκούσιον. Τὸ μὲν	οὖν	ἑκούσιον, τὸ εἶκον καὶ μὴ
[413]	ἐπειδὰν (ὁ ἥλιος δύῃ. Λιπαροῦντος	οὖν	ἐμοῦ ὅτι αὖ ἐκεῖνος λέγει
[396]	καὶ παρεῖχον τὰ ὦτα. Κινδυνεύει	οὖν	ἐνθουσιῶν οὐ μόνον τὰ ὦτά
[413]	κάππα δύναμιν προσλαβόν. ~Μέχρι μὲν	οὖν	ἐνταῦθα, ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν, παρὰ
[397]	ἢ οὐδέν; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν	ἔοικεν. (Σωκράτης) Τί οὖν ἂν
[412]	ἑστῶσι τοῖς ἄλλοις. Ἐπεὶ δ᾽	οὖν	ἐπιτροπεύει τὰ (ἄλλα πάντα διαϊόν,
[388]	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Τῷ τίνος	οὖν	ἔργῳ ὁ ὑφάντης καλῶς χρήσεται
[386]	μάλα ὀλίγοι. (Σωκράτης) Ἔδοξαν δ᾽	οὖν;	(Ἑρμογένης) Ἔμοιγε. (Σωκράτης) Πῶς οὖν
[439]	πραγμάτων; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Εἰ	οὖν	ἔστι μὲν ὅτι μάλιστα δι᾽
[431]	διαμάχεσθαι περὶ αὐτοῦ. Εἰ δ᾽	οὖν	(ἔστι τοιαύτη τις διανομὴ καὶ
[386]	δοκεῖ οὕτως. (Σωκράτης) Οἷόν τε	οὖν	(ἐστιν) εἰ Πρωταγόρας ἀληθῆ ἔλεγεν
[415]	τὰ ὀνόματα (ζητητέα. Τὸ μὲν	οὖν	ἕτερον οὔπω καθορῶ, τὸ δ᾽
[420]	γὰρ ἤδη θέω. Ἀνάγκην» δ᾽	οὖν	ἔτι βούλομαι διαπερᾶναι, ὅτι τούτοις
[416]	ἀσπαζόμεθα. (Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης) Τί	οὖν	ἔτι ἡμῖν λοιπὸν τῶν τοιούτων;
[438]	Φαίνεται. (Σωκράτης) Διὰ τίνος ἄλλου	οὖν	ἔτι προσδοκᾷς ἂν ταῦτα μαθεῖν;
[438]	εἰδότα τίθεσθαι οἷς ἐτίθετο. Πότερον	οὖν	ἔτι σοι δοκεῖ οὕτως ἢ
[411]	σημαίνει (γιγνόμενα ἀεὶ εἶναι· τούτου	οὖν	ἐφίεσθαι τὴν ψυχὴν μηνύει τὸ
[423]	(Ἑρμογένης) Ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης) Καλῶς	οὖν	ἔχειν δοκεῖ σοι; (Ἑρμογένης) Οὐκ
[425]	ἄρα δέω ἔγωγε. (Σωκράτης) Ἐάσομεν	οὖν,	ἢ βούλει οὕτως ὅπως ἂν
[387]	ἐστιν; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Πότερον	οὖν	ᾗ ἄν τῳ δοκῇ λεκτέον
[410]	γεγάασιν» γεγεννῆσθαι λέγει. Εἶεν· τί	οὖν	ἡμῖν ἦν τὸ μετὰ τοῦτο;
[409]	τοῦτό τι παγχάλεπον εἶναι. σκέψαι	οὖν	ἣν εἰσάγω μηχανὴν ἐπὶ πάντα
[416]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Τὸ	οὖν	ἰατρικὸν ἰατρικὰ ἐργάζεται καὶ τὸ
[421]	τι τοῦτ᾽ (εἶναι. Εἴη μὲν	οὖν	ἴσως ἄν τι τῇ ἀληθείᾳ
[420]	ὄντα ἴσχει τοῦ ἰέναι. Ἐντεῦθεν	οὖν	ἴσως ἐκλήθη ἀναγκαῖον, τῇ διὰ
[404]	οὐκ ᾔσθησαι; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν,	καὶ ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης) Τὸ
[435]	ὀνομάτων ὀρθότητος πέρι; ἐμοὶ μὲν	οὖν	καὶ αὐτῷ ἀρέσκει μὲν κατὰ
[400]	κομψευόμενον λέγειν. (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν,	καὶ δοκεῖ γέ μοι τοῦτο
[408]	πᾶσα αὕτη ἡ πραγματεία· ὅπερ	οὖν	καὶ ἐν τοῖς πρόσθεν ἐλέγομεν,
[424]	οὔ; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὖν	καὶ ἡμᾶς οὕτω δεῖ πρῶτον
[404]	Ἥρα δὲ ἐρατή (τις, ὥσπερ	οὖν	καὶ λέγεται ὁ Ζεὺς αὐτῆς
[429]	αἰσχίους; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὖν	καὶ νομοθέται οἱ μὲν καλλίω
[422]	δοκεῖς ὀρθῶς λέγειν. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὖν	καὶ νῦν ἅ γ᾽ ἐρωτᾷς
[428]	σμικρῷ καταθείη, προὔργου εἶναι. Εἰ	οὖν	καὶ σμικρόν τι οἷός τ᾽
[383]	~Κρατύλος. (Ἑρμογένης) Βούλει	οὖν	καὶ Σωκράτει τῷδε ἀνακοινωσώμεθα τὸν
[429]	ἔλεγες, τοὺς νομοθέτας. (Σωκράτης) Πότερον	οὖν	καὶ ταύτην φῶμεν τὴν τέχνην
[416]	δοκεῖ καὶ χαλεπὸν συμβαλεῖν. ἐπάγω	οὖν	καὶ τούτῳ ἐκείνην τὴν μηχανήν.
[421]	τὸ ὄνομα ἔχει. (Σωκράτης) Μαίεσθαι	οὖν	καλεῖς τι; (Ἑρμογένης) Ἔγωγε, τό
[398]	αὐτὸ συμβαίνει τὸ ὄνομα. Λέγει	οὖν	καλῶς καὶ οὗτος καὶ ἄλλοι
[401]	δ᾽ αὖ ὠσίαν. Πρῶτον μὲν	οὖν	κατὰ τὸ ἕτερον ὄνομα τούτων
[410]	τὰ πνεύματα ἀήτας» καλοῦσιν· ἴσως	οὖν	λέγει, ὥσπερ ἂν εἰ εἴποι
[428]	καὶ παρ᾽ ἄλλων μεμαθηκέναι. Ἐὰν	οὖν	λέγῃς τι κάλλιον, ἕνα τῶν
[414]	ταχεῖα καὶ ἐξαιφνιδία γίγνεται. (Οἷόνπερ	οὖν	μεμίμηται τῷ ὀνόματι, συναρμόσας ἀπὸ
[428]	ἐμαυτοῦ σοφίαν καὶ ἀπιστῶ. δοκεῖ	οὖν	μοι χρῆναι ἐπανασκέψασθαι τί καὶ
[396]	καὶ τῆς ψυχῆς ἐπειλῆφθαι. Δοκεῖ	οὖν	μοι (χρῆναι οὑτωσὶ ἡμᾶς ποιῆσαι·
[427]	ἑκάστοτε περὶ αὐτῶν λέγει. Νῦν	οὖν	(μοι, ὦ Κρατύλε, ἐναντίον Σωκράτους
[434]	λέγειν. (Σωκράτης) Εὖ λέγεις. τί	οὖν;	νῦν ὡς λέγομεν, οὐδὲν μανθάνομεν
[390]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Τίς	οὖν	ὁ γνωσόμενος εἰ τὸ προσῆκον
[415]	λίαν» ἰσχύς τίς ἐστιν. Δεσμὸς	οὖν	ὁ λίαν καὶ ὁ μέγιστος
[390]	Σώκρατες, τὸν χρησόμενον. (Σωκράτης) Τίς	οὖν	ὁ τῷ τοῦ λυροποιοῦ ἔργῳ
[429]	γε ὀνόματά ἐστιν. (Σωκράτης) Τί	οὖν;	ὃ καὶ ἄρτι ἐλέγετο, Ἑρμογένει
[405]	ἁπλοῦν ταὐτὸν γάρ ἐστιν ὥσπερ	οὖν	οἱ Θετταλοὶ καλοῦσιν αὐτόν, ὀρθότατ᾽
[392]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Πότερον	οὖν	οἴει Ὅμηρον ὀρθότερον ἡγεῖσθαι τῶν
[439]	ἐστιν; (Κρατύλος) Ἀνάγκη. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὖν	οἷόν τε προσειπεῖν αὐτὸ ὀρθῶς,
[434]	μή; (Κρατύλος) ὅμοια. (Σωκράτης) Ἦ	οὖν	ὅμοιά ἐστι πανταχῇ; (Κρατύλος) Πρός
[438]	(Κρατύλος) Εἰδότα. (Σωκράτης) Ἐκ ποίων	οὖν	ὀνομάτων ἢ μεμαθηκὼς ἢ ηὑρηκὼς
[396]	καὶ βασιλεὺς τῶν πάντων. Συμβαίνει	οὖν	ὀρθῶς (ὀνομάζεσθαι οὗτος ὁ θεὸς
[434]	ἐλέγομεν; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Οἶσθα	οὖν	ὅτι ἐπὶ τῷ αὐτῷ ἡμεῖς
[385]	Πάντα, οἶμαι ἔγωγε. (Σωκράτης) Ἔστιν	οὖν	ὅτι λέγεις λόγου σμικρότερον μόριον
[418]	(Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης) Οἶσθα	οὖν	ὅτι μόνον τούτων δηλοῖ τὸ
[413]	τὸ ὄνομα ἡ ἀνρεία. δῆλον	οὖν	ὅτι οὐ πάσῃ ῥοῇ ἡ
[411]	(καλὰ ὀνόματα. (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν	οὐ δεῖ ἡμᾶς προαποστῆναι. (Σωκράτης)
[397]	λέγειν, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὖν	οὐ δίκαιον ἀπὸ τῶν θεῶν
[387]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὖν	οὐ καὶ τὸ λέγειν μία
[412]	τάχος, ἔνι δὲ βραδυτής. Ἔστιν	οὖν	οὐ πᾶν τὸ ταχὺ ἀλλὰ
[413]	δικαίου ὅτι ποτ᾽ ἔστιν. Ἀλλ᾽	οὖν	οὗπερ ἕνεκα ἐσκοποῦμεν, τό γε
[385]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὖν	οὗτος ὃς ἂν τὰ ὄντα
[390]	χρήσεται; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὖν	οὐχ ὁ ἐρωτᾶν ἐπιστάμενος οὗτός
[388]	Τῷ τοῦ χαλκέως. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὖν	πᾶς χαλκεὺς ἢ ὁ τὴν
[420]	ἕσιν τῆς ῥοῆς, ἀπὸ ταύτης	οὖν	πάσης τῆς δυνάμεως ἵμερος» ἐκλήθη.
[411]	καὶ ὄνησιν ὑπολαβεῖν φορᾶς· ἀλλ᾽	οὖν	περί γε τὸ φέρεσθαί ἐστιν.
[384]	λέγειν ἅπερ αὐτὸς λέγει. Εἰ	οὖν	πῃ ἔχεις συμβαλεῖν τὴν Κρατύλου
[413]	ἀκούσας ταῦτα μηδὲν ἧττον· τί	οὖν	ποτ᾽ ἔστιν, ὦ ἄριστε, δίκαιον,
[440]	ῥοῇ (οὐδὲν οὐδὲ φορᾷ. Ταῦτ᾽	οὖν	πότερόν ποτε οὕτως ἔχει ἢ
[406]	πολλοὶ γὰρ Ληθὼ» καλοῦσιν ἔοικεν	οὖν	πρὸς τὸ μὴ τραχὺ τοῦ
[408]	μὴν χαριῇ. (Σωκράτης) Τί δὴ	οὖν	πρῶτον βούλει; ἢ ὥσπερ εἶπες
[410]	εἰπεῖν περὶ αὐτῶν. Τὸ μὲν	οὖν	πῦρ καὶ τὸ ὕδωρ ταύτῃ
[426]	καλλωπισμὸν στάσις» ὠνόμασται. Τὸ δὲ	οὖν	ῥῶ τὸ στοιχεῖον, ὥσπερ λέγω,
[402]	κασιγνήτην ὁμομήτορα Τηθὺν ὄπυιεν. Ταῦτ᾽	οὖν	σκόπει ὅτι καὶ ἀλλήλοις συμφωνεῖ
[398]	θνητῆς ἢ θνητοῦ θεᾶς. Ἐὰν	οὖν	σκοπῇς καὶ τοῦτο κατὰ τὴν
[426]	ὑβριστικὰ εἶναι καὶ γελοῖα. Τούτων	οὖν	σοι μεταδώσω, ἂν βούλῃ· σὺ
[406]	θεοῖς καὶ παιδικῶς. Τὸν μὲν	οὖν	σπουδαῖον ἄλλους τινὰς ἐρώτα, τὸν
[438]	γε, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ὀνομάτων	οὖν	στασιασάντων, καὶ τῶν μὲν φασκόντων
[425]	Δί᾽ ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Τί	οὖν;	Σὺ πιστεύεις σαυτῷ οἷός τ᾽
[425]	πῶς λέγεις; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν	σφόδρα ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης) Γελοῖα
[407]	Ἄρη» καλεῖσθαι. (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν.	(Σωκράτης) Ἐκ μὲν οὖν τῶν
[421]	ἦ γάρ; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν.	(Σωκράτης) Ἓν μὲν τοίνυν ἄρτι
[424]	ἢ οὔ; ~(Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν.	(Σωκράτης) Καὶ τί ἂν φαίης
[405]	ἂν εἴη; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν.	(Σωκράτης) Κατὰ μὲν τοίνυν τὰς
[430]	τἆλλα οὕτως; (Κρατύλος) Πάνυ μὲν	οὖν.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ τοὐναντίον τὴν
[405]	ἢ οὔ; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν ὁ καθαίρων θεὸς
[414]	βούλεται εἶναι. (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν τοῦτό γε ἕξιν
[407]	ὀρχεῖσθαι καλοῦμεν. (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν.	(Σωκράτης) Παλλάδα» μὲν τοίνυν ταύτῃ.
[398]	ἡμίθεοι οἱ ἥρωες; (Ἑρμογένης) Τί	οὖν;	(Σωκράτης) Πάντες δήπου γεγόνασιν ἐρασθέντος
[410]	σοφίας ἐλαύνειν. (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν.	(Σωκράτης) τάχα μᾶλλον φήσεις. ~(Ἑρμογένης)
[394]	ἢ οὔ; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν.	(Σωκράτης) Τοῖς μὲν δὴ κατὰ
[424]	καὶ οὔ; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν	οὖν.	(Σωκράτης) Φέρε δὴ ἴδωμεν πότερον
[412]	οἱ Λακεδαιμόνιοι τοῦτο καλοῦσιν. Ταύτης	οὖν	τῆς φορᾶς ἐπαφὴν σημαίνει ἡ
[400]	ἵνα σῴζηται, δεσμωτηρίου εἰκόνα· εἶναι	οὖν	τῆς ψυχῆς τοῦτο, ὥσπερ αὐτὸ
[398]	τὴν τῆς φρονήσεως ἐπωνυμίαν. Ταύτῃ	οὖν	τίθεμαι καὶ ἐγὼ (τὸν δαήμονα)
[397]	(Ἑρμογένης) Λέγε μόνον. (Σωκράτης) Οἶσθα	οὖν	τίνας φησὶν Ἡσίοδος εἶναι τοὺς
[413]	ἢ τὴν ἐναντίαν ῥοήν ἐὰν	οὖν	τις ἐξέλῃ τὸ δέλτα τοῦ
[403]	κατέχειν. (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἔστιν	οὖν	τις μείζων ἐπιθυμία ἢ ὅταν
[426]	τοῦτο δ᾽ ἐστὶν ἰέναι. Εἰ	οὖν	τις τὸ παλαιὸν αὐτῆς εὕροι
[399]	ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε. (Ἑρμογένης) Τί	οὖν	τὸ μετὰ τοῦτο; ἔρωμαί σε
[434]	(Κρατύλος) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Πότερον	οὖν	τό τε ῥῶ καὶ τὸ
[397]	καὶ ἄλλα πολλά. Τὰ μὲν	οὖν	τοιαῦτα δοκεῖ μοι χρῆναι ἐᾶν·
[403]	Σώκρατες, ἡ ἐπιθυμία. (Σωκράτης) Οἴει	οὖν	τὸν Ἅιδην οὐκ ἂν πολλοὺς
[407]	φησιν (Κρατύλος) Ἑρμογένη εἶναι. Πειρώμεθα	οὖν	τὸν Ἑρμῆν» σκέψασθαι τί καὶ
[405]	θεοὺς καὶ κατ᾽ ἀνθρώπους· ὥσπερ	οὖν	τὸν ὁμοκέλευθον καὶ ὁμόκοιτιν ἀκόλουθον»
[395]	καὶ ἀτηρὰ πρὸς ἀρετήν. Ἡ	οὖν	τοῦ ὀνόματος ἐπωνυμία σμικρὸν παρακλίνει
[386]	οὖν; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε. (Σωκράτης) Πῶς	οὖν	τοῦτο τίθεσαι; ἆρ᾽ ὧδε· τοὺς
[437]	πολλὰ ἐκείνως ἐσήμαινεν. (Σωκράτης) Τί	οὖν	τοῦτο, ὦ Κρατύλε; ὥσπερ ψήφους
[415]	τὸ πολὺ σημαίνει· ἐξ ἀμφοῖν	οὖν	τούτοιν σύγκειται, μήκους» τε καὶ
[408]	δὲ μηχανήσασθαί ἐστιν. Ἐξ ἀμφοτέρων	οὖν	τούτων τὸν τὸ λέγειν τε
[438]	λέγειν, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Τίνα	οὖν	τρόπον φῶμεν αὐτοὺς εἰδότας θέσθαι
[413]	κάοντα ἐπιτροπεύειν τὰ ὄντα. Ἐπειδὰν	οὖν	τῳ λέγω αὐτὸ ἅσμενος ὡς
[397]	ἔχειν (τινὰ ὀρθότητα; τὰ μὲν	οὖν	τῶν ἡρώων καὶ ἀνθρώπων λεγόμενα
[407]	μὲν οὖν. (Σωκράτης) Ἐκ μὲν	οὖν	τῶν θεῶν πρὸς θεῶν ἀπαλλαγῶμεν,
[415]	τῷ ἰέναι καὶ πορεύεσθαι. Τοῦτ᾽	οὖν	φαίνεται τὸ κακῶς ἰέναι δηλοῦν,
[440]	ἴσως δὲ καὶ οὔ. Σκοπεῖσθαι	οὖν	χρὴ ἀνδρείως τε καὶ εὖ,
[391]	(Σωκράτης) Σκόπει τοίνυν. (Ἑρμογένης) Πῶς	οὖν	χρὴ σκοπεῖν; (Σωκράτης) Ὀρθοτάτη μὲν
[389]	οὕτως. (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὖν,	ὦ βέλτιστε, καὶ τὸ ἑκάστῳ
[433]	δὲ ὅταν ὀλίγα· λέγεσθαι δ᾽	οὖν,	ὦ μακάριε, ἐῶμεν, ἵνα μὴ
[432]	ὦ Σώκρατες, Κρατύλοι. (Σωκράτης) Ὁρᾷς	οὖν,	ὦ φίλε, ὅτι ἄλλην χρὴ
[434]	καὶ σὺ κοινώνῃ τοῦ λόγου	οὗπερ	ἄρτι (Ἑρμογένης) Φέρε, καλῶς σοι
[438]	ἆρα δι᾽ ἄλλου του ἢ	οὗπερ	εἰκός τε καὶ δικαιότατον, δι᾽
[413]	ὅτι ποτ᾽ ἔστιν. Ἀλλ᾽ οὖν	οὗπερ	ἕνεκα ἐσκοποῦμεν, τό γε ὄνομα
[429]	εἶναι δὲ ἑτέρου τοῦτο τοὔνομα,	οὗπερ	καὶ ἡ φύσις (ἡ τὸ
[413]	τί ἡμῖν λείπεται; ἀνδρείαν οἶμαι	οὔπω	διήλθομεν. ἀδικία μὲν γὰρ (δῆλον
[415]	καὶ ἐν τῇ δειλίᾳ, ὃ	οὔπω	διήλθομεν ἀλλ᾽ (ὑπερέβημεν, δέον αὐτὸ
[422]	τὰ δὲ δὴ πρῶτα, οἷς	οὔπω	ἕτερα ὑπόκειται, τίνι τρόπῳ κατὰ
[415]	(ζητητέα. Τὸ μὲν οὖν ἕτερον	οὔπω	καθορῶ, τὸ δ᾽ ἕτερον δοκεῖ
[386]	(Σωκράτης) Τί δέ; Πάνυ χρηστοὶ	οὔπω	σοι ἔδοξαν εἶναι (ἄνθρωποι) (Ἑρμογένης)
[396]	ἔχει τοῦτο τὸ ὄνομα καλεῖσθαι,	(οὐρανία,	ὁρῶσα τὰ ἄνω, ὅθεν δὴ
[397]	καὶ γῆν καὶ ἄστρα καὶ	οὐρανόν·	ἅτε οὖν αὐτὰ ὁρῶντες πάντα
[405]	ὁμοῦ πόλησιν καὶ περὶ τὸν	οὐρανόν,	οὓς δὴ πόλους» καλοῦσιν, καὶ
[423]	δηλοῦν, ᾔρομεν ἂν πρὸς τὸν	οὐρανὸν	τὴν χεῖρα, μιμούμενοι αὐτὴν τὴν
[396]	τοῦ νοῦ. Ἔστι δὲ οὗτος	Οὐρανοῦ	ὑός, ὡς λόγος· ἡ δὲ
[396]	παραγίγνεσθαι οἱ μετεωρολόγοι, καὶ τῷ	οὐρανῷ	ὀρθῶς τὸ ὄνομα κεῖσθαι· εἰ
[405]	πόλησιν καὶ περὶ τὸν οὐρανόν,	οὓς	δὴ πόλους» καλοῦσιν, καὶ (τὴν)
[421]	ῥήματι, τῇ ἀληθείᾳ, ὡς θεία	οὖσα	ἄλη. Τὸ δὲ> ψεῦδος» τοὐναντίον
[424]	καὶ γράμμασιν ἡ μίμησις τυγχάνει	οὖσα	τῆς οὐσίας, ὀρθότατόν ἐστι διελέσθαι
[418]	ἀγαθὸν ὀνόμασιν· ἀγαθοῦ γὰρ ἰδέα	οὖσα	τὸ δέον φαίνεται δεσμὸς εἶναι
[387]	ἐφάνησαν ἡμῖν οὐ πρὸς ἡμᾶς	οὖσαι,	ἀλλ᾽ αὑτῶν τινα ἰδίαν φύσιν
[407]	ἐν τῷ ἤθει νόησιν ὡς	οὖσαν	τὴν θεὸν ταύτην Ἠθονόην» μὲν
[386]	ἐγᾦμαι, σοὶ πάνυ δοκεῖ, φρονήσεως	οὔσης	καὶ ἀφροσύνης μὴ πάνυ δυνατὸν
[415]	(ἴσως δὲ αἱρετὴν λέγει, ὡς	οὔσης	ταύτης τῆς ἕξεως αἱρετωτάτης, συγκεκρότηται
[423]	δὲ δὴ τόδε; οὐ καὶ	οὐσία	δοκεῖ σοι εἶναι ἑκάστῳ, ὥσπερ
[385]	σοι φαίνεται, ἰδίᾳ αὐτῶν ἡ	οὐσία	εἶναι ἑκάστῳ, ~ὥσπερ Πρωταγόρας ἔλεγεν
[401]	ὄνομα τούτων ἡ τῶν πραγμάτων	οὐσία	Ἑστία» καλεῖσθαι ἔχει λόγον, καὶ
[421]	Τὸ δὲ ὂν» καὶ ἡ	οὐσία»	ὁμολογεῖ τῷ ἀληθεῖ, τὸ ἰῶτα
[423]	καὶ τῇ φωνῇ οὐκ ἔστιν	οὐσία	τις ἑκατέρῳ αὐτῶν καὶ τοῖς
[393]	ἕως ἂν ἐγκρατὴς ᾖ ἡ	οὐσία	τοῦ πράγματος δηλουμένη ἐν τῷ
[423]	τοῦτο μιμεῖσθαι δύναιτο ἑκάστου, τὴν	οὐσίαν,	γράμμασί τε καὶ συλλαβαῖς, ἆρ᾽
[424]	ἐπιλαμβάνεται αὐτῶν ὥστε ἀπομιμεῖσθαι τὴν	οὐσίαν,	εἴτε καὶ οὔ; (Ἑρμογένης) Πάνυ
[401]	εἰκὸς ἐκείνους οἵτινες τὴν πάντων	οὐσίαν	ἐσσίαν» ἐπωνόμασαν. Ὅσοι δ᾽ αὖ
[401]	τὸ παλαιὸν ἐσσίαν» καλεῖν τὴν	οὐσίαν.	Ἔτι δὲ καὶ κατὰ τὰς
[386]	καθ᾽ αὑτὰ πρὸς τὴν αὑτῶν	οὐσίαν	ἔχοντα ᾗπερ πέφυκεν. (Ἑρμογένης) Δοκεῖ
[386]	δῆλον δὴ (ὅτι αὐτὰ αὑτῶν	οὐσίαν	ἔχοντά τινα βέβαιόν ἐστι τὰ
[401]	καὶ ἐν τούτῳ ὃ ἡμεῖς	οὐσίαν»	καλοῦμεν, εἰσὶν οἳ ἐσσίαν» καλοῦσιν,
[436]	ῥέοντός φαμεν σημαίνειν ἡμῖν τὴν	οὐσίαν	τὰ ὀνόματα. Ἄλλο τι οὕτω
[431]	συλλαβῶν τε καὶ γραμμάτων τὴν	οὐσίαν	τῶν πραγμάτων ἀπομιμούμενος; ἆρα οὐ
[386]	αὐτὰ αὑτῶν τινα βεβαιότητα τῆς	οὐσίας;	(Ἑρμογένης) Ἤδη ποτὲ ἔγωγε, ὦ
[401]	γε αὖ ἡμεῖς τὸ τῆς	οὐσίας	μετέχον ἔστιν» φαμέν, καὶ κατὰ
[424]	ἡ μίμησις τυγχάνει οὖσα τῆς	οὐσίας,	ὀρθότατόν ἐστι διελέσθαι τὰ στοιχεῖα
[388]	ἐστιν ὄργανον καὶ (διακριτικὸν τῆς	οὐσίας	ὥσπερ κερκὶς ὑφάσματος. (Ἑρμογένης) Ναί.
[397]	τούτους μόνους (τοὺς θεοὺς) ἡγεῖσθαι	οὕσπερ	νῦν πολλοὶ τῶν βαρβάρων, ἥλιον
[429]	Πάνυ γε. (Σωκράτης) Τίνας; ~(Κρατύλος)	Οὕσπερ	σὺ κατ᾽ ἀρχὰς ἔλεγες, τοὺς
[412]	ψυχῆς τῆς ἀξίας λόγου, καὶ	οὔτε	ἀπολειπομένης οὔτε προθεούσης· διὸ δὴ
[384]	προθυμουμένου εἰδέναι ὅτι ποτὲ (λέγει,	οὔτε	ἀποσαφεῖ οὐδὲν εἰρωνεύεταί τε πρός
[400]	ὅτι περὶ θεῶν οὐδὲν ἴσμεν,	οὔτε	περὶ αὐτῶν οὔτε περὶ τῶν
[400]	οὐδὲν ἴσμεν, οὔτε περὶ αὐτῶν	οὔτε	περὶ τῶν ὀνομάτων, ἅττα ποτὲ
[412]	ἀξίας λόγου, καὶ οὔτε ἀπολειπομένης	οὔτε	προθεούσης· διὸ δὴ ἐμβάλλοντας δεῖ
[410]	τι βαρβαρικὸν ᾖ. Τοῦτο γὰρ	οὔτε	ῥᾴδιον προσάψαι ἐστὶν Ἑλληνικῇ φωνῇ,
[440]	τοῦ λόγου οὔτε τὸ γνωσόμενον	οὔτε	τὸ γνωσθησόμενον ἂν εἴη. Εἰ
[440]	καὶ ἐκ τούτου τοῦ λόγου	οὔτε	τὸ γνωσόμενον οὔτε τὸ γνωσθησόμενον
[438]	ἄρτι λεχθὲν πλήθει κριθήσεται. (Κρατύλος)	Οὔτοι	δὴ δίκαιόν γε, ὦ Σώκρατες.
[439]	ἔτυχεν, οὐχ οὕτως ἔχει, ἀλλ᾽	οὗτοι	αὐτοί τε ὥσπερ εἴς τινα
[401]	αὖ ὠσίαν, σχεδόν τι αὖ	οὗτοι	καθ᾽ Ἡράκλειτον ἂν ἡγοῖντο τὰ
[391]	καὶ χάριτας κατατιθέμενον. Εἰσὶ δὲ	οὗτοι	οἱ σοφισταί, οἷσπερ καὶ ὁ
[413]	καλόν τι ἀκηκοώς, καταγελᾷ μου	οὗτος	ἀκούσας καὶ ἐρωτᾷ εἰ οὐδὲν
[431]	μὲν καὶ εἰκόνας ἐργάζεται καὶ	οὗτος,	ἀλλὰ πονηράς; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης)
[405]	καὶ ἀπολύων τῶν τοιούτων κακῶν	οὗτος	ἂν εἴη; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν
[424]	ὦ Σώκρατες, ὅπερ πάλαι ζητοῦμεν,	οὗτος	ἂν εἶναι ὁ ὀνομαστικός. (Σωκράτης)
[389]	θέσθαι (ἐστὶν) ἀλλά τινος ὀνοματουργοῦ·	οὗτος	δ᾽ ἐστίν, ὡς ἔοικεν, ὁ
[390]	οὖν οὐχ ὁ ἐρωτᾶν ἐπιστάμενος	οὗτός	ἐστιν; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[398]	ὄνομα. Λέγει οὖν καλῶς καὶ	οὗτος	καὶ ἄλλοι ποιηταὶ πολλοὶ ὅσοι
[429]	ξένε Ἀθηναῖε, ὑὲ Σμικρίωνος Ἑρμόγενες,	οὗτος	λέξειεν ἂν ταῦτα ἢ φαίη
[407]	ἐρωτᾷς; (Ἑρμογένης) Ἔοικα. (Σωκράτης) Οὐκοῦν	οὗτος	μὲν παντὶ δῆλος Φαῖστος» ὤν,
[435]	πότερον ἔστι μὲν καὶ ἄλλος,	οὗτος	μέντοι βελτίων, ἢ οὐδ᾽ ἔστιν
[395]	οὖν ἀγαστὸς κατὰ (τὴν ἐπιμονὴν	οὗτος	ὁ ἀνὴρ ἐνσημαίνει τὸ ὄνομα
[396]	πάντων. Συμβαίνει οὖν ὀρθῶς (ὀνομάζεσθαι	οὗτος	ὁ θεὸς εἶναι, δι᾽ ὃν
[405]	πολεῖ ἅμα πάντα· ἐπιστατεῖ δὲ	οὗτος	ὁ θεὸς τῇ ἁρμονίᾳ ὁμοπολῶν
[385]	Πάνυ γε. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν	οὗτος	ὃς ἂν τὰ ὄντα λέγῃ
[390]	λυροποιοῦ ἔργῳ χρησόμενος; ἆρ᾽ οὐχ	οὗτος	ὃς ἐπίσταιτο ἂν ἐργαζομένῳ κάλλιστα
[396]	ἀκήρατον τοῦ νοῦ. Ἔστι δὲ	οὗτος	Οὐρανοῦ ὑός, ὡς λόγος· ἡ
[420]	ἐκαλεῖτο· ἀπογενομένου δὲ ὁ αὐτὸς	οὗτος	πόθος» ἐκλήθη. Ἔρως» δέ, ὅτι
[435]	ἢ οὐδ᾽ ἔστιν ἄλλος ἢ	οὗτος.	Ποτέρως οἴει; ~(α) (Κρατύλος) Οὕτως
[429]	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, ἄλλως ἂν	οὗτος	ταῦτα φθέγξασθαι. ~(Σωκράτης) Ἀλλ᾽ ἀγαπητὸν
[403]	τοῦ λόγου τούτου, ὁ θεὸς	(οὗτος)	τέλεος σοφιστής τε καὶ μέγας
[435]	ποτ᾽ ἂν εἴη ὁ τρόπος	οὗτος	τῆς διδασκαλίας τῶν ὄντων ὃν
[425]	ἔχει. Ἆρα (καὶ ἡμῖν κράτιστος	οὗτος	τῶν λόγων; ἢ ἐκεῖνος, ὅτι
[423]	δοκεῖ ὡς λέγεις ἔχειν. (Σωκράτης)	Οὕτω	γὰρ ἂν οἶμαι δήλωμά του
[394]	οὐκ ἐκπλήττεται ὑπὸ τῶν προσόντων.	Οὕτω	δὲ ἴσως καὶ ὁ ἐπιστάμενος
[425]	ἀνθρώπων δόγματα περὶ αὐτῶν εἰκάζομεν,	οὕτω	δὲ καὶ νῦν αὖ εἰπόντες
[385]	δὲ ἕτερον, ὃ αὖ σύ.	οὕτω	δὲ καὶ (ταῖς πόλεσιν ὁρῶ
[424]	(Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν καὶ ἡμᾶς	οὕτω	δεῖ πρῶτον μὲν τὰ φωνήεντα
[420]	καὶ ἐφιέμενος τῶν πραγμάτων, καὶ	οὕτω	δὴ ἐπισπᾷ σφόδρα τὴν ψυχὴν
[424]	ἡ εἰκὼν δεῖσθαι ἑκάστου φαρμάκου	οὕτω	δὴ καὶ ἡμεῖς τὰ στοιχεῖα
[439]	φαίνονται γὰρ ἔμοιγε καὶ αὐτῷ	οὕτω	διανοηθῆναι τὸ δ᾽ εἰ ἔτυχεν,
[425]	οἷός τ᾽ ἂν εἶναι ταῦτα	οὕτω	διελέσθαι; ἐγὼ μὲν γὰρ οὔ.
[425]	τεχνικῶς ἐπιστησόμεθα σκοπεῖσθαι αὐτὰ πάντα,	(οὕτω	διελομένους, εἴτε κατὰ τρόπον τά
[387]	ταῦτα. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ τἆλλα	οὕτω;	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Ἆρ᾽
[439]	καὶ ἓν ἕκαστον τῶν (ὄντων	οὕτω,	ἢ μή; (Κρατύλος) Ἔμοιγε δοκεῖ,
[425]	καὶ τὰ ὕστερα εἴτε μή,	οὕτω	θεᾶσθαι· ἄλλως δὲ συνείρειν μὴ
[405]	μεταβαλόντες ἀντὶ τοῦ ὁμο‐ ἀ‐	οὕτω	καὶ Ἀπόλλωνα» ἐκαλέσαμεν (ὃς ἦν
[410]	Ζῆνα, οἱ δὲ Δία ἐκάλουν,	οὕτω	καὶ ἐνταῦθα οἱ μὲν ἐνιαυτόν,
[403]	τε καὶ τοὺς ἄλλους πάντας·	οὕτω	καλούς τινας, ὡς ἔοικεν, ἐπίσταται
[431]	πῶς λέγεις, ὦ Κρατύλε; (Κρατύλος)	Οὕτω·	καλῶς γάρ μοι δοκεῖς λέγειν.
[433]	Τὰ μὲν ἄρα καλῶς κείμενα	οὕτω	κεῖται· εἰ δὲ μή τι
[385]	αὖ ἄνθρωπος, δημοσίᾳ δὲ ἵππος;	οὕτω	λέγεις; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης)
[418]	τοίνυν πρῶτον μὲν τὸ δέον»	οὕτω	λεγόμενον τοὐναντίον σημαίνει πᾶσι τοῖς
[404]	εἶναι καὶ εὖ ἐντεθυμημένου ὅτι	οὕτω	μὲν ἂν κατέχοι αὐτοὺς δήσας
[387]	ἔμπροσθεν μέλλει ὁμολογούμενον εἶναι; καὶ	οὕτω	μὲν ἂν πλέον τι ποιοῖμεν
[412]	αὐτὴν ὀνομάζειν. Σύνεσις» δ᾽ αὖ	οὕτω	μὲν δόξειεν ἂν ὥσπερ συλλογισμὸς
[423]	τῇ (μουσικῇ μιμούμεθα τὰ πράγματα	οὕτω	μιμώμεθα, καίτοι φωνῇ γε καὶ
[387]	τε καὶ οὐδὲν ποιήσει; (Ἑρμογένης)	Οὕτω	μοι δοκεῖ ὡς λέγεις. (Σωκράτης)
[401]	θυσίας ἄν τις (ἐννοήσας ἡγήσαιτο	οὕτω	νοεῖν ταῦτα τοὺς τιθεμένους· τὸ
[419]	τἀγαθόν, ὅπερ δὴ ἐπαινεῖ. Καὶ	οὕτω	οὐκ ἐναντιοῦται αὐτὸς αὑτῷ ὁ
[411]	δόξης, ἀλλὰ αὐτὰ τὰ πράγματα	οὕτω	πεφυκέναι, οὐδὲν αὐτῶν μόνιμον εἶναι
[386]	οὖν αὐτὰ μὲν ἂν εἴη	οὕτω	πεφυκότα, αἱ δὲ πράξεις αὐτῶν
[397]	ὀνομάτων ἀκούσαιμι. (Σωκράτης) Ἀλλὰ χρὴ	οὕτω	ποιεῖν. Πόθεν οὖν βούλει ἀρξώμεθα
[401]	ὦ Σώκρατες, μετρίως λέγειν, καὶ	οὕτω	ποιῶμεν. (Σωκράτης) Ἄλλο τι οὖν
[403]	τοῖς ἐνθάδε τοσαῦτα ἀγαθὰ ἀνίησιν·	οὕτω	πολλὰ αὐτῷ τὰ περιόντα ἐκεῖ
[433]	πράγματα δόξωμεν αὖ (τῇ ἀληθείᾳ	οὕτω	πως ἐληλυθέναι ὀψιαίτερον τοῦ δέοντος,
[429]	ἂν ταῦτα ἢ προσείποι ἂν	οὕτω	σὲ μὲν οὔ, Ἑρμογένη δὲ
[432]	Μὴ γὰρ οὐ καλῶς σκοπῶμεν	οὕτω	σκοποῦντες, ὦ Κρατύλε. (Κρατύλος) Πῶς
[436]	οὐσίαν τὰ ὀνόματα. Ἄλλο τι	οὕτω	σοι δοκεῖ δηλοῦν; ~(Κρατύλος) Πάνυ
[436]	τιθέμενος· οὐ γὰρ ἄν ποτε	οὕτω	σύμφωνα ἦν αὐτῷ ἅπαντα. Ἢ
[438]	τῶν ὄντων. (Κρατύλος) Δδοκεῖ μοι	οὕτω.	(Σωκράτης) Ἔστιν ἄρα, ὡς ἔοικεν,
[387]	οὐδὲν πράξομεν; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ	οὕτω.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ ἐὰν κάειν
[386]	(Ἑρμογένης) Δοκεῖ μοι, ὦ Σώκρατες,	οὕτω.	(Σωκράτης) Πότερον οὖν αὐτὰ μὲν
[427]	Ἑρμόγενες; δοκεῖ σοι ῥᾴδιον εἶναι	οὕτω	ταχὺ μαθεῖν τε καὶ διδάξαι
[433]	ὦ Σώκρατες, μετρίως λέγειν, καὶ	οὕτω	τίθεμαι. (Σωκράτης) Ἐπειδὴ τοίνυν ταῦτα
[431]	δὲ ῥήματα καὶ ὀνόματα ἔστιν	οὕτω	τιθέναι, ἀνάγκη καὶ λόγους· (λόγοι
[427]	τὸ ὄνομα ἐνεκέρασεν. Καὶ τἆλλα	οὕτω	φαίνεται προσβιβάζειν καὶ κατὰ γράμματα
[418]	(Ἑρμογένης) Καὶ μάλα, ὦ Σώκρατες,	οὕτω	φαίνεται. ~(Σωκράτης) Ἀλλ᾽ οὐκ ἐὰν
[433]	οὐδὲ καλῶς εἰργασμένον τὸ ὄνομα.	Οὕτω	φαμὲν ἢ ἄλλως; (Κρατύλος) Οὐδὲν
[437]	ἀκολουθία τοῖς πράγμασι φαίνεται. Καὶ	οὕτως,	ἃ νομίζομεν ἐπὶ τοῖς κακίστοις
[390]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν	οὕτως	ἀξιώσεις καὶ τὸν νομοθέτην τόν
[427]	εἰδέναι πότερον ἑκὼν ἢ ἄκων	οὕτως	ἀσαφῶς ἑκάστοτε περὶ αὐτῶν λέγει.
[410]	Ἑλληνικῇ φωνῇ, φανεροί τ᾽ εἰσὶν	οὕτως	αὐτὸ καλοῦντες Φρύγες σμικρόν τι
[436]	οὗτος. Ποτέρως οἴει; ~(α) (Κρατύλος)	Οὕτως	ἔγωγε, οὐ πάνυ τι εἶναι
[416]	τεκτονικά; ἢ πῶς λέγεις; (Ἑρμογένης)	Οὕτως	ἔγωγε. (Σωκράτης) Καὶ τὸ καλοῦν
[425]	εἴτε ἄλλον ὁντινοῦν εἴτε ἡμᾶς,	οὕτως	ἔδει αὐτὰ διαιρεῖσθαι, νῦν δὲ
[386]	καὶ ἀεί· οὐδὲ γὰρ ἂν	οὕτως	εἶεν οἱ μὲν χρηστοί, οἱ
[388]	Οὐκοῦν καὶ περὶ τρυπάνου ἕξεις	οὕτως	εἰπεῖν καὶ περὶ τῶν ἄλλων;
[388]	Ἔχεις δὴ καὶ περὶ ὀνόματος	οὕτως	εἰπεῖν; ὀργάνῳ ὄντι τῷ ὀνόματι
[410]	ἀητόρρουν» (ὅθεν δὴ βούλεται αὐτὸν	οὕτως	εἰπεῖν, ὅτι ἐστὶν ἀήρ) Τὸν
[425]	καταφεύγουσι θεοὺς αἴροντες, καὶ ἡμεῖς	οὕτως	εἰπόντες ἀπαλλαγῶμεν, ὅτι τὰ πρῶτα
[397]	μὴ πάνυ ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου	οὕτως	ἕκαστα κεῖσθαι, ἀλλ᾽ ἔχειν (τινὰ
[394]	καλοῦ καλός, καὶ τἆλλα πάντα	οὕτως,	ἐξ ἑκάστου γένους ἕτερον τοιοῦτον
[391]	ἴσως μέντοι οὐ ῥᾴδιόν ἐστιν	οὕτως	ἐξαίφνης πεισθῆναι, ἀλλὰ δοκῶ μοι
[418]	ποιεῖ, διὰ ταῦτα ὠνομάσθαι αὐτὴν	οὕτως.	(Ἑρμογένης) Δοκεῖ μοι. (Σωκράτης) Καὶ
[389]	ἔοικεν, ἑκάστη κερκίς, καὶ τἆλλα	οὕτως.	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν,
[439]	τὸ δ᾽ εἰ ἔτυχεν, οὐχ	οὕτως	ἔχει, ἀλλ᾽ οὗτοι αὐτοί τε
[413]	ὦ ἄριστε, δίκαιον, εἰ τοῦτο	οὕτως	ἔχει; δοκῶ τε ἤδη μακρότερα
[418]	δὲ ζυγόν. Καὶ ἄλλα πάμπολλα	οὕτως	ἔχει. (Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης) Κατὰ
[440]	φορᾷ. Ταῦτ᾽ οὖν πότερόν ποτε	οὕτως	ἔχει ἢ ἐκείνως ὡς οἱ
[440]	μὲν οὖν δή, ὦ Κρατύλε,	οὕτως	ἔχει, ἴσως δὲ καὶ οὔ.
[431]	ἕτερον ψεύδεσθαι. Εἰ δὲ τοῦτο	οὕτως	ἔχει, καὶ ἔστι μὴ ὀρθῶς
[438]	ὀνομάτων τὰ ὄντα, εἴπερ ταῦτα	οὕτως	ἔχει. (Κρατύλος) Φαίνεται. (Σωκράτης) Διὰ
[435]	σὺ σκληρότητι· εἰ δὲ τοῦτο	οὕτως	ἔχει, τί ἄλλο ἢ αὐτὸς
[436]	ἐξαπατηθήσεσθαι; (Κρατύλος) Ἀλλὰ μὴ οὐχ	οὕτως	ἔχει, ὦ Σώκρατες, ἀλλ᾽ ἀναγκαῖον
[422]	ταῦτα ἀνεληλυθέναι. Εἰ δὲ τοῦτο	οὕτως	ἔχει, ὥς μοι δοκεῖ ἔχειν,
[439]	γίγνεσθαι καὶ ὑπεξιέναι καὶ μηκέτι	οὕτως	ἔχειν; (Κρατύλος) Ἀνάγκη. (Σωκράτης) Πῶς
[385]	Ἑρμόγενες, πότερον καὶ τὰ ὄντα	οὕτως	ἔχειν σοι φαίνεται, ἰδίᾳ αὐτῶν
[386]	πάνυ τι μέντοι μοι δοκεῖ	οὕτως	ἔχειν. (Σωκράτης) Τί δέ; Ἐς
[422]	ἐξ ἄλλων ὀνομάτων συγκείμενα, ἃν	οὕτως	ἔχῃ. Οἷον νυνδὴ τὸ ἀγαθὸν»
[394]	δὲ δυνάμει ταὐτὸν φθεγγόμενα. Φαίνεται	οὕτως	ἢ οὔ; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν
[438]	Πότερον οὖν ἔτι σοι δοκεῖ	οὕτως	ἢ οὔ; (Κρατύλος) Ἔτι. (Σωκράτης)
[424]	διείλοντο, ἔπειτα τῶν συλλαβῶν, καὶ	οὕτως	ἤδη ἔρχονται ἐπὶ τοὺς ῥυθμοὺς
[425]	λέγων ἐξηνέχθην. Συνέθεσαν μὲν γὰρ	οὕτως	ᾗπερ σύγκειται οἱ παλαιοί· ἡμᾶς
[393]	ὀνόματι οὗ ἐβούλετο ὁ νομοθέτης·	οὕτως	ἠπιστήθη καλῶς θέσθαι τοῖς γράμμασι
[430]	γυναικὸς τῇ γυναικί, καὶ τἆλλα	οὕτως;	(Κρατύλος) Πάνυ μὲν οὖν. (Σωκράτης)
[440]	ὥσπερ οἱ κατάρρῳ νοσοῦντες (ἄνθρωποι	οὕτως	οἴεσθαι καὶ τὰ πράγματα διακεῖσθαι,
[425]	(Σωκράτης) Ἐάσομεν οὖν, ἢ βούλει	οὕτως	ὅπως ἂν δυνώμεθα, καὶ ἂν
[431]	ὦ φίλε, εἰ ἔστι τοῦτο	οὕτως·	οὐδὲν γὰρ δεῖ νῦν πάνυ
[431]	ὦ Σώκρατες, συγχωρῆσαι καὶ ἔστω	οὕτως.	(Σωκράτης) Καλῶς γε σὺ ποιῶν,
[386]	πάνυ ἄφρονας; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ	οὕτως.	(Σωκράτης) Οἷόν τε οὖν (ἐστιν)
[414]	πολλά. (Ἑρμογένης) Ταῦτα μὲν ἔστιν	οὕτως,	ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Εἰ δ᾽
[395]	ἐνδεικνύμενος τῷ ὀνόματι. ~(Ἑρμογένης) Φαίνεται	οὕτως,	ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ἔοικεν δέ
[418]	ἀλλοιοῦσι τὰς τῶν ὀνομάτων διανοίας,	οὕτως	ὥστε σμικρὰ πάνυ παραστρέφοντες ἐνίοτε
[424]	τά τε ἄφωνα καὶ ἄφθογγα	οὑτωσὶ	γάρ που λέγουσιν οἱ δεινοὶ
[396]	ἐπειλῆφθαι. Δοκεῖ οὖν μοι (χρῆναι	οὑτωσὶ	ἡμᾶς ποιῆσαι· τὸ μὲν τήμερον
[396]	οὔ, ἣ ἐμοὶ ἐξαίφνης νῦν	οὑτωσὶ	(προσπέπτωκεν ἄρτι οὐκ οἶδ᾽ ὁπόθεν.
[432]	τινος καὶ συμπάσης εἰκόνος μὴ	οὐχ	αὕτη ᾖ> ἡ ὀρθότης, ἀλλὰ
[387]	καὶ ὀνομάζεσθαι καὶ ᾧ, ἀλλ᾽	οὐχ	ᾗ ἂν ἡμεῖς βουληθῶμεν, εἴπερ
[418]	δέλτα εὖ μάλα ἐχρῶντο, καὶ	οὐχ	ἥκιστα (αἱ γυναῖκες, αἵπερ μάλιστα
[425]	ἐστὶν ἡ τέχνη. Μᾶλλον δὲ	οὐχ	ἡμεῖς, ἀλλὰ λέγων ἐξηνέχθην. Συνέθεσαν
[401]	τις τὰ ξενικὰ ὀνόματα ἀνασκοπῇ,	οὐχ	ἧττον ἀνευρίσκεται ὃ ἕκαστον βούλεται.
[390]	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν	οὐχ	ὁ ἐρωτᾶν ἐπιστάμενος οὗτός ἐστιν;
[389]	οὗ ἂν ποιῇ (τὸ ἔργον)	οὐχ	οἷον ἂν αὐτὸς βουληθῇ, ἀλλ᾽
[433]	Εἰ γὰρ ταῦτα ἀμφότερα ἐρεῖς,	οὐχ	οἷός τ᾽ ἔσῃ συμφωνεῖν σαυτῷ.
[390]	καὶ ἐν τοῖς βαρβάροις; ἆρ᾽	οὐχ	ὅσπερ χρήσεται; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)
[390]	τοῦ λυροποιοῦ ἔργῳ χρησόμενος; ἆρ᾽	οὐχ	οὗτος ὃς ἐπίσταιτο ἂν ἐργαζομένῳ
[439]	διανοηθῆναι τὸ δ᾽ εἰ ἔτυχεν,	οὐχ	οὕτως ἔχει, ἀλλ᾽ οὗτοι αὐτοί
[436]	ἢ ἐξαπατηθήσεσθαι; (Κρατύλος) Ἀλλὰ μὴ	οὐχ	οὕτως ἔχει, ὦ Σώκρατες, ἀλλ᾽
[388]	τί ἦν ὄργανον ἡ κερκίς;	οὐχ	ᾧ κερκίζομεν; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)
[394]	καὶ θεοσεβοῦς ἀσεβὴς γένηται, ἆρ᾽	οὐχ	ὥσπερ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν, κἂν
[437]	πάλιν τὸν τὰ ὀνόματα τιθέμενον	οὐχὶ	ἰόντα οὐδὲ φερόμενα ἀλλὰ μένοντα
[417]	δή; (Σωκράτης) Ἔοικεν, ὦ Ἑρμόγενες,	οὐχὶ	καθάπερ οἱ κάπηλοι αὐτῷ χρῶνται,
[388]	(Ἑρμογένης) Οὐ δῆτα. (Σωκράτης) Ἆρ᾽	οὐχὶ	ὁ νόμος δοκεῖ σοι (εἶναι)
[393]	προστεθέντων οὐδὲν ἐλύπησεν, ὥστε μὴ	οὐχὶ	τὴν ἐκείνου τοῦ στοιχείου φύσιν
[400]	ὀνομάζεται, ἕως ἂν ἐκτείσῃ τὰ	ὀφειλόμενα,	(τὸ) σῶμα, καὶ οὐδὲν δεῖν
[417]	καὶ Ὅμηρος πολλαχοῦ κέχρηται, τῷ	ὀφέλλειν»	ἔστι δὲ τοῦτο τοῦ αὔξειν
[430]	δεῖξαι λέγω εἰς τὴν τῶν	ὀφθαλμῶν	αἴσθησιν καταστῆσαι. (Κρατύλος) Πάνυ γε.
[433]	ὦ μακάριε, ἐῶμεν, ἵνα μὴ	ὄφλωμεν	ὥσπερ οἱ ἐν Αἰγίνῃ νύκτωρ
[407]	ὧν> τινων βούλει προβαλλέ μοι,	ὄφρα	ἴδηαι οἷοι Εὐθύφρονος ἵπποι. (Ἑρμογένης)
[400]	τῇ δυνάμει ταύτῃ ἣ φύσιν	ὀχεῖ	καὶ ἔχει φυσέχην» ἐπονομάζειν. ἔξεστι
[400]	σοι δοκεῖ ἔχειν τε καὶ	ὀχεῖν	ἄλλο ἢ ψυχή; (Ἑρμογένης) Οὐδὲν
[433]	οἱ ἐν Αἰγίνῃ νύκτωρ περιιόντες	ὀψὲ	ὁδοῦ, καὶ ἡμεῖς ἐπὶ τὰ
[433]	(τῇ ἀληθείᾳ οὕτω πως ἐληλυθέναι	ὀψιαίτερον	τοῦ δέοντος, ἢ ζήτει τινὰ
[396]	δὲ αὖ ἐς τὸ ἄνω	ὄψις	καλῶς ἔχει τοῦτο τὸ ὄνομα