Pages
[396]	πατρὶ αὐτοῦ λεγομένῳ τῷ Διὶ	(παγκάλως	τὸ ὄνομα κεῖσθαι· ἔστι δὲ
[409]	μοῦσα ἐπιλελοιπέναι, ἢ τοῦτό τι	παγχάλεπον	εἶναι. σκέψαι οὖν ἣν εἰσάγω
[419]	ἐπωνομάσθαι ἣν ἐν τούτῳ τῷ	πάθει	ἴσχει τὸ σῶμα. Καὶ ἥ
[432]	ἕτερόν ἐστιν ἐάν τι τούτων	πάθῃ.	(Σωκράτης) Μὴ γὰρ οὐ καλῶς
[432]	ὦ Κρατύλε, ὑπὸ τῶν ὀνομάτων	πάθοι	ἂν ἐκεῖνα ὧν ὀνόματά ἐστιν
[411]	τὸ ἔνδον τὸ παρὰ σφίσιν	πάθος	αἴτιον εἶναι ταύτης τῆς δόξης,
[395]	ἡ ἐν Τροίᾳ μονὴ τοῦ	πάθους	τε καὶ καρτερίας. Ὅτι οὖν
[384]	σοι βουλομένῳ (ἐστίν) (Σωκράτης) Ὦ	παῖ	Ἱππονίκου Ἑρμόγενες, παλαιὰ παροιμία ὅτι
[406]	ἡ ἀφροδίτη» (Σωκράτης) Μεγάλα, ὦ	παῖ	Ἱππονίκου, ἐρωτᾷς. Ἀλλὰ ἔστι γὰρ
[396]	Δία· κόρον γὰρ σημαίνει οὐ	παῖδα,	ἀλλὰ τὸ καθαρὸν αὐτοῦ καὶ
[392]	ἄρα ὀρθότερον ᾤετο κεῖσθαι τῷ	παιδὶ	ἢ τὸν Σκαμάνδριον» (Ἑρμογένης) Φαίνεται.
[392]	ἡγεῖσθαι τῶν ὀνομάτων κεῖσθαι τῷ	παιδί,	τὸν Ἀστυάνακτα» ἢ τὸν Σκαμάνδριον»
[406]	διδοὺς τὸν οἶνον Διδοίνυσος» ἐν	παιδιᾷ	καλούμενος, οἶνος δ᾽ ὅτι οἴεσθαι
[406]	ἄλλους τινὰς ἐρώτα, τὸν δὲ	παιδικὸν	οὐδὲν κωλύει διελθεῖν· φιλοπαίσμονες γὰρ
[406]	ὀνομάτων τούτοις (τοῖς θεοῖς καὶ	παιδικῶς.	Τὸν μὲν οὖν σπουδαῖον ἄλλους
[392]	Οὐκοῦν οἶσθα ὅτι Ὅμηρος τὸ	παιδίον	τὸ τοῦ Ἕκτορος (ὑπὸ τῶν
[402]	Τὸν Ἡράκλειτόν μοι δοκῶ καθορᾶν	παλαί᾽	ἄττα σοφὰ λέγοντα, ἀτεχνῶς τὰ
[436]	ὀνόματα· εἰ δὲ μή, ὅπερ	πάλαι	ἐγὼ ἔλεγον, οὐδ᾽ ἂν ὀνόματα
[424]	ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, ὅπερ	πάλαι	ζητοῦμεν, οὗτος ἂν εἶναι ὁ
[429]	φίλε Κρατύλε, καὶ νῦν καὶ	πάλαι.	(Κρατύλος) Πῶς γὰρ ἄν, ὦ
[428]	εἴτε καὶ ἄλλη τις Μοῦσα	πάλαι	σε ἐνοῦσα ἐλελήθει. (Σωκράτης) Ὠγαθὲ
[428]	Ὠγαθὲ Κρατύλε, θαυμάζω καὶ αὐτὸς	πάλαι	τὴν ἐμαυτοῦ σοφίαν καὶ ἀπιστῶ.
[418]	ἀφανίζουσα ὅτι νοεῖ, ἡ δὲ	παλαιὰ	ἀμφότερον δηλοῖ ὃ βούλεται τοὔνομα.
[384]	(Σωκράτης) Ὦ παῖ Ἱππονίκου Ἑρμόγενες,	παλαιὰ	παροιμία ὅτι (χαλεπὰ τὰ καλά
[421]	οὐδὲν θαυμαστὸν (ἂν) εἰ ἡ	παλαιὰ	φωνὴ πρὸς τὴν νυνὶ βαρβαρικῆς
[398]	τοῦτο κατὰ τὴν Ἀττικὴν τὴν	παλαιὰν	φωνήν, μᾶλλον εἴσῃ· δηλώσει γάρ
[411]	νυνδὴ ἐνενόησα, ὅτι οἱ πάνυ	παλαιοὶ	ἄνθρωποι οἱ τιθέμενοι τὰ ὀνόματα
[418]	ζυγὸν» οἶσθα ὅτι δυογὸν» οἱ	παλαιοὶ	ἐκάλουν. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[425]	γὰρ οὕτως ᾗπερ σύγκειται οἱ	παλαιοί·	ἡμᾶς δὲ δεῖ, εἴπερ τεχνικῶς
[418]	σοι ἐρῶ. Οἶσθα ὅτι οἱ	παλαιοὶ	οἱ ἡμέτεροι τῷ ἰῶτα καὶ
[407]	φίλε. Ἐοίκασι δὴ καὶ οἱ	παλαιοὶ	τὴν Ἀθηνᾶν νομίζειν ὥσπερ οἱ
[426]	ἰέναι. Εἰ οὖν τις τὸ	παλαιὸν	αὐτῆς εὕροι ὄνομα εἰς τὴν
[419]	τὸ ἰῶτα ἀποδιδῷς, ὥσπερ τὸ	παλαιόν·	διϊὸν γὰρ αὖ σημαίνει, ἀλλ᾽
[420]	τοῦ ἐσρεῖν ἔσρος» τό γε	παλαιὸν	ἐκαλεῖτο τῷ γὰρ οὖ ἀντὶ
[401]	ἐοίκαμεν γὰρ καὶ ἡμεῖς τὸ	παλαιὸν	ἐσσίαν» καλεῖν τὴν οὐσίαν. Ἔτι
[426]	ἦτα ἐχρώμεθα ἀλλὰ εἶ τὸ	παλαιόν.	Ἡ δὲ ἀρχὴ ἀπὸ τοῦ
[410]	δὴ ὧραι Ἀττικιστὶ ὡς τὸ	παλαιὸν	ῥητέον, εἴπερ βούλει τὸ εἰκὸς
[409]	Τί δή; (Σωκράτης) Ἔοικε δηλοῦντι	παλαιότερον	ὃ ἐκεῖνος νεωστὶ ἔλεγεν, (ὅτι
[426]	ἀρχαιότεροι βάρβαροι; ~ἢ ὅτι ὑπὸ	παλαιότητος	ἀδύνατον αὐτὰ (ἐπισκέψασθαι, ὥσπερ καὶ
[421]	αὐτῶν, εἴη δὲ κἂν ὑπὸ	παλαιότητος	τὰ πρῶτα τῶν ὀνομάτων ἀνεύρετα
[430]	Πάνυ γε. (Σωκράτης) Τί δέ;	Πάλιν	αὐτῷ τούτῳ προσελθόντα εἰπεῖν ὅτι
[421]	δὲ> ψεῦδος» τοὐναντίον τῇ φορᾷ·	πάλιν	γὰρ αὖ λοιδορούμενον ἥκει τὸ
[436]	τὰ ὀνόματα συμφωνεῖ αὐτὰ αὑτοῖς.	Πάλιν	γὰρ ἐπισκεψώμεθα ἃ τὸ πρότερον
[425]	καὶ τὰ ῥήματα συντίθενται· καὶ	πάλιν	ἐκ τῶν ὀνομάτων καὶ ῥημάτων
[438]	μοι δοκεῖ. (Σωκράτης) Ἐπανέλθωμεν δὲ	πάλιν	ὅθεν δεῦρο μετέβημεν. Ἄρτι γὰρ
[389]	αὐτῷ ἡ κερκὶς ποιοῦντι, πότερον	πάλιν	ποιήσει ἄλλην πρὸς τὴν κατεαγυῖαν
[437]	ἐξ ὧν οἰηθείη ἂν αὖ	πάλιν	τὸν τὰ ὀνόματα τιθέμενον οὐχὶ
[407]	(Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν. (Σωκράτης)	Παλλάδα»	μὲν τοίνυν ταύτῃ. (Ἑρμογένης) Καὶ
[406]	κεῖται. (Ἑρμογένης) Τὸ ποῖον; (Σωκράτης)	Παλλάδα»	που αὐτὴν καλοῦμεν. (Ἑρμογένης) Πῶς
[407]	γῆς ~ἢ ἐν ταῖς (χερσὶν	πάλλειν»	τε καὶ πάλλεσθαι» καὶ ὀρχεῖν
[407]	ταῖς (χερσὶν πάλλειν» τε καὶ	πάλλεσθαι»	καὶ ὀρχεῖν καὶ ὀρχεῖσθαι καλοῦμεν.
[436]	ἀδήλου ψεύδους γενομένου, τὰ λοιπὰ	πάμπολλα	ἤδη ὄντα ἑπόμενα ὁμολογεῖν ἀλλήλοις.
[418]	νῦν δὲ ζυγόν. Καὶ ἄλλα	πάμπολλα	οὕτως ἔχει. (Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης)
[408]	πᾶν μηνύων καὶ ἀεὶ πολῶν	(Πὰν	αἰπόλος» εἴη, διφυὴς Ἑρμοῦ ὑός,
[414]	ὀνόματα, πολλὴ εὐπορία ἔσται καὶ	πᾶν	ἂν παντί τις ὄνομα πράγματι
[395]	τῶν πόρρω τῶν εἰς τὸ	πᾶν	γένος, ὅσης αὐτὸ (δυστυχίας ἐνεπίμπλη,
[412]	ἀμφισβητεῖσθαι. Ὅσοι γὰρ ἡγοῦνται τὸ	πᾶν	εἶναι ἐν πορείᾳ, τὸ μὲν
[408]	λόγος ἢ λόγου ἀδελφὸς ὁ	Πάν,	εἴπερ Ἑρμοῦ ὑός ἐστιν· ἀδελφῷ
[408]	(Σωκράτης) Ὀρθῶς ἄρ᾽ ἂν> ὁ	πᾶν	μηνύων καὶ ἀεὶ πολῶν (Πὰν
[420]	Οἶσιν» γὰρ τῆς ψυχῆς ἐπὶ	πᾶν	πρᾶγμα, οἷόν ἐστιν ἕκαστον τῶν
[408]	Οἶσθα ὅτι ὁ λόγος τὸ	πᾶν	σημαίνει καὶ κυκλεῖ καὶ πολεῖ
[415]	Ἅτε γὰρ ἰόντων τῶν πραγμάτων,	πᾶν	τὸ κακῶς ἰὸν κακία» ἂν
[412]	δὲ βραδυτής. Ἔστιν οὖν οὐ	πᾶν	τὸ ταχὺ ἀλλὰ τὶ αὐτοῦ
[428]	(μαθητήν. Φοβοῦμαι μέντοι μὴ τούτου	πᾶν	τοὐναντίον ᾖ, ὅτι μοί πως
[415]	καὶ ἡ ἀπορία κακόν, καὶ	πᾶν,	ὡς ἔοικεν, ὅτι ἂν ἐμποδὼν
[408]	(Σωκράτης) Καὶ τό γε τὸν	Πᾶνα	τοῦ Ἑρμοῦ εἶναι ὑὸν διφυῆ
[398]	τίθεμαι καὶ ἐγὼ (τὸν δαήμονα)	πάντ᾽	ἄνδρα ὃς ἂν ἀγαθὸς ᾖ,
[432]	δὲ μή, καὶ μὴ ἀνάγκαζε	πάντ᾽	ἔχειν τὰ γράμματα, ἵνα κομιδῇ
[426]	αὖ ἰῶτα πρὸς τὰ λεπτὰ	πάντα,	ἃ δὴ μάλιστα διὰ πάντων
[397]	οὐρανόν· ἅτε οὖν αὐτὰ ὁρῶντες	πάντα	ἀεὶ ἰόντα δρόμῳ καὶ θέοντα,
[432]	ἐνθείη αὐτοῖς, καὶ ἑνὶ λόγῳ	πάντα	ἅπερ σὺ ἔχεις, τοιαῦτα ἕτερα
[432]	ἐναντίον οὐδὲ τὸ παράπαν δέῃ	πάντα	ἀποδοῦναι οἷόν ἐστιν ᾧ εἰκάζει,
[431]	τὸν αὐτὸν λόγον, ἂν μὲν	πάντα	ἀποδῷ τὰ προσήκοντα, καλὴ ἡ
[429]	ἄμεινον; (Κρατύλος) Οὐ δῆτα. (Σωκράτης)	Πάντα	ἄρα τὰ ὀνόματα ὀρθῶς κεῖται;
[431]	καὶ σχήματα ἀποδοῦναι, καὶ μὴ	πάντα	αὖ, ἀλλ᾽ ἔνια ἐλλείπειν, ἔνια
[424]	ταῦτα διελώμεθα (τὰ ὄντα) εὖ	πάντα	αὖ οἷς δεῖ ὀνόματα ἐπιθεῖναι,
[432]	ὁμοιωθείη. Διττὰ γὰρ ἄν που	πάντα	γένοιτο, καὶ οὐκ ἂν ἔχοι
[422]	(Σωκράτης) Εἰκὸς δῆτα, ὦ Ἑρμόγενες·	πάντα	γοῦν φαίνεται τὰ (ἔμπροσθεν εἰς
[390]	εἶναι τοῖς πράγμασι, καὶ οὐ	πάντα	δημιουργὸν ὀνομάτων εἶναι, ἀλλὰ μόνον
[412]	δ᾽ οὖν ἐπιτροπεύει τὰ (ἄλλα	πάντα	διαϊόν, τοῦτο τὸ ὄνομα ἐκλήθη
[413]	ὢν περὶ αὐτοῦ, ταῦτα μὲν	πάντα	διαπέπυσμαι ἐν ἀπορρήτοις, ὅτι τοῦτό
[417]	ὀνομάζει. Ὅτι γὰρ κεράννυται ἐς	πάντα	διεξιόν, ταύτην αὐτοῦ τὴν δύναμιν
[405]	τοῖς τοιούτοις καὶ αἱ περιρράνσεις,	πάντα	ἕν τι ταῦτα δύναιτ᾽ ἄν,
[405]	ἀστρονομίαν, ἁρμονίᾳ τινὶ πολεῖ ἅμα	πάντα·	ἐπιστατεῖ δὲ οὗτος ὁ θεὸς
[385]	τὰ δὲ σμικρὰ οὔ· ἢ	πάντα;	(Ἑρμογένης) Πάντα, οἶμαι ἔγωγε. (Σωκράτης)
[403]	πεφόβηνται· τὰ δ᾽ ἐμοὶ δοκεῖ	πάντα	ἐς ταὐτόν τι συντείνειν, καὶ
[386]	(Σωκράτης) Οὐκοῦν εἰ μήτε πᾶσι	πάντα	ἐστὶν ὁμοίως ἅμα καὶ ἀεί,
[405]	θεὸς τῇ ἁρμονίᾳ ὁμοπολῶν αὐτὰ	πάντα	καὶ κατὰ θεοὺς καὶ κατ᾽
[401]	ἡγοῖντο τὰ ὄντα ἰέναι τε	πάντα	καὶ μένειν οὐδέν· τὸ οὖν
[433]	γε τὸ πρᾶγμα, καλῶς ὅταν	πάντα,	κακῶς δὲ ὅταν ὀλίγα· λέγεσθαι
[431]	(Σωκράτης) Οὐκοῦν ὁ μὲν ἀποδιδοὺς	πάντα	καλὰ τὰ γράμματά τε καὶ
[424]	ὥσπερ ἐν τοῖς στοιχείοις· ταῦτα	πάντα	καλῶς διαθεασαμένους ἐπίστασθαι ἐπιφέρειν ἕκαστον
[436]	οὐκ ἐνενόεις αὐτὸς λέγων ὡς	πάντα	κατὰ ταὐτὸν καὶ ἐπὶ ταὐτὸν
[385]	σμικρὰ οὔ· ἢ πάντα; (Ἑρμογένης)	Πάντα,	οἶμαι ἔγωγε. (Σωκράτης) Ἔστιν οὖν
[386]	γε οἶμαι σοὶ δοκεῖ πᾶσι	πάντα	ὁμοίως εἶναι ἅμα καὶ ἀεί·
[425]	εἴπερ τεχνικῶς ἐπιστησόμεθα σκοπεῖσθαι αὐτὰ	πάντα,	(οὕτω διελομένους, εἴτε κατὰ τρόπον
[394]	ἐκ καλοῦ καλός, καὶ τἆλλα	πάντα	οὕτως, ἐξ ἑκάστου γένους ἕτερον
[432]	ὀνόματά ἐστιν τὰ ὀνόματα, εἰ	πάντα	πανταχῇ αὐτοῖς ὁμοιωθείη. Διττὰ γὰρ
[439]	τῶν τοιούτων, καὶ δοκεῖ ταῦτα	πάντα	ῥεῖν· ἀλλ᾽ αὐτό, φῶμεν, τὸ
[411]	δικαιοσύνη» καὶ τἆλλα τὰ τοιαῦτα	πάντα.	(Σωκράτης) Ἐγείρεις μέν, ὦ ἑταῖρε,
[412]	εἶναί τι διεξιόν, δι᾽ οὗ	πάντα	τὰ γιγνόμενα γίγνεσθαι· εἶναι δὲ
[404]	ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον ἀπὸ τοῦ	πάντα	τὰ καλὰ εἰδέναι, ἀπὸ τούτου
[411]	ἀεί. Λέγω δὴ ἐννοήσας πρὸς	πάντα	τὰ νυνδὴ ὀνόματα. (Ἑρμογένης) Πῶς
[389]	αὐτὸ ἐκεῖνο ὃ ἔστιν ὄνομα,	πάντα	τὰ ὀνόματα ποιεῖν τε καὶ
[433]	γὰρ τοῦτο ἐνῇ, κἂν μὴ	πάντα	τὰ προσήκοντα ἔχῃ, λέξεταί γε
[431]	ὥσπερ ἐν τοῖς ζωγραφήμασιν καὶ	πάντα	τὰ προσήκοντα χρώματά τε καὶ
[409]	οὖν ἣν εἰσάγω μηχανὴν ἐπὶ	πάντα	τὰ τοιαῦτα ἃ ἂν ἀπορῶ.
[427]	καὶ τὸ κολλῶδες» καὶ τἆλλα	πάντα	τὰ τοιαῦτα. δὲ ὀλισθανούσης τῆς
[427]	ζῆτα, ὅτι πνευματώδη τὰ γράμματα,	πάντα	τὰ τοιαῦτα μεμίμηται αὐτοῖς ὀνομάζων,
[440]	ὑπὸ ῥεύματός τε καὶ κατάρρου	πάντα	(τὰ) χρήματα ἔχεσθαι. Ἴσως μὲν
[420]	ἐφίεσθαι σημαίνει καὶ τὸ> βουλεύεσθαι»	πάντα	ταῦτα δόξῃ ἑπόμεν᾽ ἄττα φαίνεται
[395]	τὸν Θυέστην ὡς ὠμὰ διεπράττετο,	πάντα	ταῦτα ζημιώδη καὶ ἀτηρὰ πρὸς
[411]	καὶ τἆλλα δὴ ἃ φῂς	πάντα	ταῦτα τὰ (καλὰ ὀνόματα. (Ἑρμογένης)
[406]	διὰ τούτων τι ἢ διὰ	πάντα	ταῦτα τὸ ὄνομα τοῦτο ὁ
[426]	θραύειν, ἐρείκειν, θρύπτειν, κερματίζειν, ῥυμβεῖν,	πάντα	ταῦτα τὸ πολὺ ἀπεικάζει διὰ
[402]	καὶ πρὸς τὰ τοῦ Ἡρακλείτου	πάντα	τείνει. (Ἑρμογένης) Φαίνῃ τί μοι
[428]	Αἶαν διογενὲς Τελαμώνιε, κοίρανε λαῶν,	Πάντα	τί μοι κατὰ θυμὸν ἐείσω
[432]	ζωγράφοι, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐντὸς	πάντα	τοιαῦτα ποιήσειεν οἷάπερ τὰ σά,
[413]	αὐτὸν ὄντα καὶ οὐδενὶ μεμειγμένον	πάντα	φησὶν αὐτὸν κοσμεῖν τὰ πράγματα
[440]	εἰκός, ὦ Κρατύλε, εἰ μεταπίπτει	πάντα	χρήματα καὶ μηδὲν μένει. Εἰ
[402]	(Σωκράτης) Λέγει που Ἡράκλειτος ὅτι	πάντα	χωρεῖ καὶ οὐδὲν μένει, καὶ
[405]	δὴ συμφωνία καλεῖται, ὅτι ταῦτα	πάντα,	ὥς φασιν οἱ κομψοὶ περὶ
[440]	ὡς οὐδὲν ὑγιὲς οὐδενός, ἀλλὰ	πάντα	ὥσπερ κεράμια ῥεῖ, καὶ ἀτεχνῶς
[424]	εἰ ἔστιν εἰς ἃ ἀναφέρεται	πάντα	ὥσπερ τὰ στοιχεῖα, ἐξ ὧν
[437]	ῥοῦν. Καὶ τὸ πιστὸν» ἱστὰν	παντάπασι	σημαίνει. Ἔπειτα δὲ ἡ μνήμη»
[437]	ἡ ἀμαθία, ἡ δ᾽ ἀκολασία»	παντάπασιν	ἀκολουθία τοῖς πράγμασι φαίνεται. Καὶ
[394]	ἀφῄρηται, ἢ καὶ ἐν ἄλλοις	παντάπασιν	γράμμασίν ἐστιν ἡ τοῦ ὀνόματος
[411]	Εἰ δὲ βούλει, ἡ γνώμη»	παντάπασιν	δηλοῖ γονῆς σκέψιν καὶ νώμησιν·
[412]	ὅταν δὲ συνιέναι λέγῃ, ταὐτὸν	παντάπασιν	τῷ ἐπίστασθαι συμβαίνει λεγόμενον· συμπορεύεσθαι
[411]	μὲν τοῦτο ὃ πρῶτον εἴπομεν	παντάπασιν	ὡς ἐπὶ τοιούτων ἐστίν. (Ἑρμογένης)
[411]	ἴσως τὰ ἄρτι λεγόμενα ὅτι	παντάπασιν	ὡς φερομένοις τε καὶ ῥέουσι
[397]	ὕστερον δὲ κατανοοῦντες τοὺς ἄλλους	πάντας	ἤδη τούτῳ τῷ ὀνόματι προσαγορεύειν.
[403]	ἐκείνας τε καὶ τοὺς ἄλλους	πάντας·	οὕτω καλούς τινας, ὡς ἔοικεν,
[432]	ἐστιν τὰ ὀνόματα, εἰ πάντα	πανταχῇ	αὐτοῖς ὁμοιωθείη. Διττὰ γὰρ ἄν
[434]	(Σωκράτης) Ἦ οὖν ὅμοιά ἐστι	πανταχῇ;	(Κρατύλος) Πρός γε τὸ ἴσως
[395]	ἄτρεστον καὶ κατὰ τὸ ἀτηρὸν	πανταχῇ	ὀρθῶς αὐτῷ τὸ ὄνομα κεῖται.
[407]	ἄρρατον» καλεῖται, καὶ ταύτῃ ἂν	πανταχῇ	πολεμικῷ θεῷ πρέποι Ἄρη» καλεῖσθαι.
[421]	ἀνεύρετα εἶναι· διὰ γὰρ τὸ	πανταχῇ	στρέφεσθαι τὰ ὀνόματα, οὐδὲν θαυμαστὸν
[414]	καὶ ἐξαιρούντων εὐστομίας ἕνεκα καὶ	πανταχῇ	στρεφόντων, καὶ ὑπὸ καλλωπισμοῦ καὶ
[419]	σημαῖνον τὸ διακοσμοῦν καὶ ἰὸν	πανταχοῦ	ἐγκεκωμιασμένον, (τὸ δὲ ἴσχον καὶ
[427]	ὅταν που τὸ φυσῶδες μιμῆται,	πανταχοῦ	ἐνταῦθα ὡς τὸ πολὺ τὰ
[417]	δεῖν ταὐτόν ἐστι, τοῦτο δὲ	πανταχοῦ	ψέγει. τὸ βουλόμενον οὖν ἅπτειν
[398]	ἥρωες; (Ἑρμογένης) Τί οὖν; (Σωκράτης)	Πάντες	δήπου γεγόνασιν ἐρασθέντος ἢ θεοῦ
[405]	ἂν καλοῖτο· Ἄπλουν» γάρ φασι	πάντες	Θετταλοὶ τοῦτον τὸν θεόν. Διὰ
[383]	ὅς, ὄνομα Ἑρμογένης, οὐδὲ ἂν	πάντες	καλῶσιν ἄνθρωποι. ~Καὶ ἐμοῦ ἐρωτῶντος
[436]	περὶ τῆς ἀρχῆς παντὸς πράγματος	παντὶ	ἀνδρὶ τὸν πολὺν λόγον εἶναι
[419]	οὐδὲν προσδεῖται τοῦ διότι ῥηθῆναι·	παντὶ	γὰρ δῆλον ὅτι ἀπὸ τοῦ
[419]	κεκλημένῃ ἔοικεν. Ἀχθηδὼν» δὲ καὶ	παντὶ	δῆλον ἀπεικασμένον τὸ ὄνομα τῷ
[407]	Ἔοικα. (Σωκράτης) Οὐκοῦν οὗτος μὲν	παντὶ	δῆλος Φαῖστος» ὤν, τὸ ἦτα
[434]	τρόπος ἀρέσκει; ~(Κρατύλος) Ὅλῳ καὶ	παντὶ	διαφέρει, ὦ Σώκρατες, τὸ ὁμοιώματι
[437]	σημαίνει. Ἔπειτα δὲ ἡ μνήμη»	παντί	που μηνύει ὅτι μονή ἐστιν
[414]	εὐπορία ἔσται καὶ πᾶν ἂν	παντί	τις ὄνομα πράγματι προσαρμόσειεν. (Ἑρμογένης)
[395]	ἐστὶ πέλας» ἡνίκα προεθυμεῖτο λαβεῖν	παντὶ	τρόπῳ τὸν τῆς Ἱπποδαμείας γάμον.
[391]	εἶναι τὸ ὄνομα καὶ οὐ	(παντὸς	ἀνδρὸς ἐπίστασθαι (καλῶς) αὐτὸ πράγματι
[389]	τὴν τέχνην. ~(Σωκράτης) Οὐκ ἄρα	παντὸς	ἀνδρός, ὦ Ἑρμόγενες, ὄνομα θέσθαι
[394]	ὀρθότητος τυγχάνῃ τὰ ὀνόματα. (Ἑρμογένης)	Παντός	γε μᾶλλον, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης)
[412]	ἄλλως διὰ τοῦ ὄντος ἰέναι	παντός,	εἰ μὴ λεπτότατόν τε ἦν
[412]	ἢ χωρεῖν, διὰ δὲ τούτου	παντὸς	εἶναί τι διεξιόν, δι᾽ οὗ
[436]	τὸ πρότερον διήλθομεν. Ὡς τοῦ	παντὸς	ἰόντος τε καὶ φερομένου καὶ
[398]	(Ἑρμογένης) Φρόνιμοι. (Σωκράτης) Τοῦτο τοίνυν	παντὸς	μᾶλλον λέγει, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ,
[411]	ἄνθρωποι οἱ τιθέμενοι τὰ ὀνόματα	παντὸς	μᾶλλον, ὥσπερ καὶ τῶν νῦν
[416]	ὄντα λοιδορεῖν μοι φαίνεται διὰ	παντὸς	ὁ τὰ ὀνόματα τιθείς, καὶ
[422]	μία γέ τις ἡ ὀρθότης	παντὸς	ὀνόματος καὶ πρώτου καὶ ὑστάτου,
[436]	Δεῖ δὴ περὶ τῆς ἀρχῆς	παντὸς	πράγματος παντὶ ἀνδρὶ τὸν πολὺν
[400]	Λέγε μόνον. (Σωκράτης) Τὴν φύσιν	παντὸς	τοῦ σώματος, ὥστε καὶ ζῆν
[401]	τοὺς τιθεμένους· τὸ γὰρ πρὸ	πάντων	θεῶν τῇ Ἑστίᾳ πρώτῃ προθύειν
[426]	πάντα, ἃ δὴ μάλιστα διὰ	πάντων	ἴοι ἄν. ~Διὰ ταῦτα τὸ
[413]	αὐτὸν κοσμεῖν τὰ πράγματα διὰ	πάντων	ἰόντα. Ἐνταῦθα δὴ ἐγώ, ὦ
[413]	ἐνόν. Ὁ δὲ τούτων μὲν	πάντων	καταγελᾶν φησιν, εἶναι δὲ τὸ
[436]	τρόπον, μανθάνειν δὲ τοῦτον; (Κρατύλος)	Πάντων	μάλιστα καὶ ζητεῖν καὶ εὑρίσκειν
[430]	τι εἶναι τοῦ (πράγματος; (Κρατύλος)	Πάντων	μάλιστα. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ τὰ
[401]	προθύειν εἰκὸς ἐκείνους οἵτινες τὴν	πάντων	οὐσίαν ἐσσίαν» ἐπωνόμασαν. Ὅσοι δ᾽
[396]	ἄρχων τε καὶ βασιλεὺς τῶν	πάντων.	Συμβαίνει οὖν ὀρθῶς (ὀνομάζεσθαι οὗτος
[435]	μία ἄρ᾽ ἐστὶν ἡ αὐτὴ	πάντων	τῶν ἀλλήλοις ὁμοίων. Κατὰ τοῦτο
[404]	(ἐπειδὰν ἡ ψυχὴ καθαρὰ ᾖ	πάντων	τῶν περὶ τὸ σῶμα κακῶν
[428]	γὰρ ἐξαπατᾶσθαι αὐτὸν ὑφ᾽ αὑτοῦ	πάντων	χαλεπώτατον· ὅταν γὰρ μηδὲ σμικρὸν
[386]	ἑκάστῳ, ~ὥσπερ Πρωταγόρας ἔλεγεν λέγων	πάντων	χρημάτων (μέτρον» εἶναι ἄνθρωπον ὡς
[416]	τὸ τὰ ὀνόματα θέμενον; (Ἑρμογένης)	Πάντως	που. (Σωκράτης) Οὐκοῦν διάνοια ἂν
[411]	φαίνεται περιφέρεσθαι τὰ πράγματα καὶ	πάντως	(φέρεσθαι. Αἰτιῶνται δὴ οὐ τὸ
[435]	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, καὶ τοῦτο	πάνυ	ἁπλοῦν εἶναι, ὃς ἂν τὰ
[397]	ἐπιμαρτυρήσει αὐτὰ τὰ ὀνόματα μὴ	πάνυ	ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου οὕτως ἕκαστα
[386]	φρονίμους, τοὺς δὲ πάνυ πονηροὺς	πάνυ	ἄφρονας; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ οὕτως.
[397]	(Ἑρμογένης) Ἀλλ᾽ ἐγὼ μὲν συγχωρῶ·	πάνυ	γὰρ ἂν ἡδέως τὰ ἐπίλοιπα
[399]	ὃ ἡδέως ἂν πυθοίμην; (Σωκράτης)	Πάνυ	γε. (Ἑρμογένης) Ὥσπερ τοίνυν μοι
[386]	ὄντων εἰσίν, αἱ πράξεις; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε καὶ αὗται. ~(Σωκράτης) Κατὰ
[422]	οἶμαι καὶ σοὶ συνδοκεῖ. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν ὧν
[422]	ὕστερα, εἴπερ ὀνόματα ἔσται. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Ἀλλὰ τὰ μὲν
[387]	Οὐκοῦν καὶ τἆλλα οὕτω; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν οὐ
[385]	ἀληθής, ὁ δὲ ψευδής; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν οὗτος
[388]	ἐστι καὶ τὸ ὄνομα. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Εἰ οὖν ἐγὼ
[408]	εἶπες τὸν ἥλιον διέλθωμεν; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. ~(Σωκράτης) Ἔοικε τοίνυν κατάδηλον
[423]	καὶ χρῶμά γε πολλοῖς; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Ἔοικε τοίνυν οὐκ
[388]	καὶ περὶ τῶν ἄλλων; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Ἔχεις δὴ καὶ
[387]	τρυπᾶν, ἔδει τῳ τρυπᾶν; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Καὶ ὃ ἔδει
[389]	σίδηρον δεῖ ἐπίστασθαι τιθέναι. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Καὶ τὴν φύσει
[418]	δυογὸν» οἱ παλαιοὶ ἐκάλουν. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Καὶ τὸ μέν
[394]	τοῦ γένους οὗ εἴη; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Καὶ τῷ ἐκ
[438]	τὴν τοῦτο δυναμένην νομοθετικήν. Κτρατύλος.	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Λέγε δὴ, οἱ
[390]	ἐρωτᾶν ἐπιστάμενος οὗτός ἐστιν; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Ὁ δὲ αὐτὸς
[385]	ὄντα τε καὶ μή; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Ὁ λόγος δ᾽
[388]	πράγματα διακρίνομεν ᾗ ἔχει; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Ὄνομα ἄρα διδασκαλικόν
[408]	περὶ τὸν τραγικὸν βίον. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Ὀρθῶς ἄρ᾽ ἂν>
[416]	τοῦτο, ὥς φαμεν, διάνοια; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Ὀρθῶς ἄρα φρονήσεως
[409]	γε καλοῦσιν αὐτὴν πολλοί. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Ὅτι δὲ σέλας
[387]	που λέγουσι τοὺς λόγους. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ τὸ
[429]	χείρους, οἱ δὲ ἀμείνους; (Κρατύλος)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν οἱ μὲν
[390]	τις ποιῇ. ἦ γάρ; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν οὕτως ἀξιώσεις
[408]	ἀληθής τε καὶ ψευδής. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν τὸ μὲν
[391]	ὁτῳοῦν θέσθαι· ἢ οὔ; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν τὸ μετὰ
[428]	ἕνεκα τὰ ὀνόματα λέγεται; (Κρατύλος)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν φῶμεν καὶ
[392]	ἔνεστιν ἃ ἐγὼ λέγω. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Πότερον οὖν οἴει
[434]	σκληρότης, Ἐρετριῆς δὲ σκληροτήρ» (Κρατύλος)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Πότερον οὖν τό
[409]	τὸ τοῦ προτέρου μηνός. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Σελαναίαν» δέ γε
[433]	τὰ ὅμοια τοῖς πράγμασιν; (Κρατύλος)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Τὰ μὲν ἄρα
[389]	τι ὃ ἐπεφύκει κερκίζειν; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Τί δέ; Ἂν
[430]	τῶν ὀφθαλμῶν αἴσθησιν καταστῆσαι. (Κρατύλος)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Τί δέ; Πάλιν
[394]	τὰ αὐτὰ ἀποδοτέον ὀνόματα. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Τί δὲ τοῖς
[428]	εἶναι καὶ δημιουργοὺς αὐτῆς; (Κρατύλος)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Τίνας; ~(Κρατύλος) Οὕσπερ
[390]	εὖ εἴργασται εἴτε μή; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Τίς; (Ἑρμογένης) Ὁ
[390]	ἢ τὸν ὁπουοῦν ἄλλοθι; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Τίς οὖν ὁ
[402]	ὄνομα ὃ ὀνομάζουσιν αὐτόν. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Τὸ μὲν τοίνυν
[416]	ἃ δὲ μή, ψεκτά; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	γε. (Σωκράτης) Τὸ οὖν ἰατρικὸν
[421]	μοι δοκεῖς, ὦ Σώκρατες, ἀνδρείως	πάνυ	διακεκροτηκέναι· εἰ δέ τίς σε
[431]	οὕτως· οὐδὲν γὰρ δεῖ νῦν	πάνυ	διαμάχεσθαι περὶ αὐτοῦ. Εἰ δ᾽
[386]	ταῦτά γε, ὡς ἐγᾦμαι, σοὶ	πάνυ	δοκεῖ, φρονήσεως οὔσης καὶ ἀφροσύνης
[386]	φρονήσεως οὔσης καὶ ἀφροσύνης μὴ	πάνυ	δυνατὸν εἶναι Πρωταγόραν ἀληθῆ λέγειν·
[402]	δὴ τοῦτο; ~(Σωκράτης) Γελοῖον μὲν	πάνυ	εἰπεῖν, οἶμαι μέντοι τινὰ πιθανότητα
[411]	τὰ ὀνόματα ἐπίκειται. (Ἑρμογένης) Οὐ	πάνυ	ἐνεθυμήθην. (Σωκράτης) Καὶ μὴν πρῶτον
[400]	καὶ σμικρόν (τις παρακλίνῃ, καὶ	πάνυ.	Καὶ γὰρ σῆμά τινές φασιν
[397]	τῷ ἀληθεῖ ἢ οὐδέν; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν ἔοικεν. (Σωκράτης) Τί
[404]	μηνύοντος· ἢ οὐκ ᾔσθησαι; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν, καὶ ἀληθῆ λέγεις.
[400]	καὶ ψυχὴν» κομψευόμενον λέγειν. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν, καὶ δοκεῖ γέ
[411]	ταῦτα τὰ (καλὰ ὀνόματα. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν οὐ δεῖ ἡμᾶς
[425]	ταῦτα, ἢ πῶς λέγεις; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν σφόδρα ἔμοιγε δοκεῖ.
[407]	θεῷ πρέποι Ἄρη» καλεῖσθαι. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν. (Σωκράτης) Ἐκ μὲν
[421]	ἀποκριναίμεθα; λέγεις; ἦ γάρ; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν. (Σωκράτης) Ἓν μὲν
[424]	ὃ ἔστιν; ἢ οὔ; ~(Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν. (Σωκράτης) Καὶ τί
[405]	κακῶν οὗτος ἂν εἴη; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν. (Σωκράτης) Κατὰ μὲν
[430]	γυναικί, καὶ τἆλλα οὕτως; (Κρατύλος)	Πάνυ	μὲν οὖν. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ
[405]	τὴν ψυχήν· ἢ οὔ; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν. (Σωκράτης) Οὐκοῦν ὁ
[414]	ὅτι ποτὲ βούλεται εἶναι. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν. (Σωκράτης) Οὐκοῦν τοῦτό
[407]	ὀρχεῖν καὶ ὀρχεῖσθαι καλοῦμεν. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν. (Σωκράτης) Παλλάδα» μὲν
[410]	οἶμαι φαίνομαι σοφίας ἐλαύνειν. (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν. (Σωκράτης) τάχα μᾶλλον
[394]	Φαίνεται οὕτως ἢ οὔ; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν. (Σωκράτης) Τοῖς μὲν
[424]	οὐσίαν, εἴτε καὶ οὔ; (Ἑρμογένης)	Πάνυ	μὲν οὖν. (Σωκράτης) Φέρε δὴ
[426]	ᾔσθημαι περὶ τῶν πρώτων ὀνομάτων	πάνυ	μοι δοκεῖ ὑβριστικὰ εἶναι καὶ
[440]	οὐ ῥᾴδιον ᾖ ἐπισκέψασθαι, οὐδὲ	πάνυ	νοῦν ἔχοντος ἀνθρώπου ἐπιτρέψαντα ὀνόμασιν
[411]	καὶ νυνδὴ ἐνενόησα, ὅτι οἱ	πάνυ	παλαιοὶ ἄνθρωποι οἱ τιθέμενοι τὰ
[418]	ὀνομάτων διανοίας, οὕτως ὥστε σμικρὰ	πάνυ	παραστρέφοντες ἐνίοτε τἀναντία (ποιεῖν σημαίνειν.
[386]	αὐτὸ πέπονθα, ὥστε μοι δοκεῖν	πάνυ	πονηροὺς εἶναί τινας ἀνθρώπους, καὶ
[386]	χρηστοὺς πάνυ φρονίμους, τοὺς δὲ	πάνυ	πονηροὺς πάνυ ἄφρονας; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε
[386]	τόδε ἤδη ἐξηνέχθης, ὥστε μὴ	πάνυ	σοι (δοκεῖν εἶναί τινα ἄνθρωπον
[398]	μοι δοκῶ, ὦ Σώκρατες, τούτου	πάνυ	σοι σύμψηφος εἶναι. ὁ δὲ
[437]	οὕτω σοι δοκεῖ δηλοῦν; ~(Κρατύλος)	Πάνυ	σφόδρα, καὶ ὀρθῶς γε σημαίνει.
[428]	εἰρῆσθαι; (Κρατύλος) Ἐμοὶ μὲν δοκεῖ	πάνυ	σφόδρα, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Διδασκαλίας
[413]	Τί δὲ τἆλλα; (Ἑρμογένης) Οὐ	πάνυ.	(Σωκράτης) Ἄκουε δή· ἴσως γὰρ
[436]	~(α) (Κρατύλος) Οὕτως ἔγωγε, οὐ	πάνυ	τι εἶναι ἄλλον, τοῦτον δὲ
[386]	εἰς ἅπερ Πρωταγόρας λέγει· οὐ	πάνυ	τι μέντοι μοι δοκεῖ οὕτως
[386]	ὧδε· τοὺς μὲν πάνυ χρηστοὺς	πάνυ	φρονίμους, τοὺς δὲ πάνυ πονηροὺς
[419]	τοιαῦτα, ὦ Σώκρατες; (Σωκράτης) Οὐ	πάνυ	χαλεπά μοι φαίνεται, ὦ Ἑρμόγενες.
[398]	εἴη; (Σωκράτης) Τοῦτο δὲ οὐ	πάνυ	χαλεπὸν ἐννοῆσαι. σμικρὸν γὰρ παρῆκται
[386]	μάλα συχνούς. (Σωκράτης) Τί δέ;	Πάνυ	χρηστοὶ οὔπω σοι ἔδοξαν εἶναι
[386]	τίθεσαι; ἆρ᾽ ὧδε· τοὺς μὲν	πάνυ	χρηστοὺς πάνυ φρονίμους, τοὺς δὲ
[384]	μόνον παρὰ Κρατύλου, ἀλλὰ καὶ	παρ᾽	ἄλλου ὁτουοῦν. ~(Σωκράτης) Ἴσως μέντοι
[428]	τε ἐσκέφθαι τὰ τοιαῦτα καὶ	παρ᾽	ἄλλων μεμαθηκέναι. Ἐὰν οὖν λέγῃς
[403]	τε καὶ μέγας εὐεργέτης τῶν	παρ᾽	αὐτῷ, ὅς γε καὶ τοῖς
[403]	ἡ ψυχὴ γυμνὴ τοῦ σώματος	παρ᾽	ἐκεῖνον ἀπέρχεται, καὶ τοῦτο πεφόβηνται·
[422]	μόνον, ὡς ὅσον γε δυνάμεως	παρ᾽	ἐμοί ἐστιν συνεπισκέψομαι. (Σωκράτης) Ὅτι
[435]	ἐμοῦ φθεγγομένου, δήλωμα σοι γίγνεται	παρ᾽	ἐμοῦ; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Ἀπὸ
[428]	φαίνῃ κατὰ νοῦν χρησμῳδεῖν, εἴτε	παρ᾽	Εὐθύφρονος ἐπίπνους γενόμενος, εἴτε καὶ
[399]	ἐπεμβάλλομεν γράμματα, τὰ δ᾽ ἐξαιροῦμεν,	παρ᾽	ὃ βουλόμεθα ὀνομάζοντες, καὶ τὰς
[391]	μὴ αὖ σε ταῦτα ἀρέσκει,	παρ᾽	Ὁμήρου χρὴ (μανθάνειν καὶ παρὰ
[385]	τοὺς ἄλλους Ἕλληνας, καὶ Ἕλλησι	παρὰ	βαρβάρους. (Σωκράτης) Φέρε δὴ ἴδωμεν,
[425]	τῶν λόγων; ἢ ἐκεῖνος, ὅτι	παρὰ	βαρβάρων τινῶν αὐτὰ παρειλήφαμεν, εἰσὶ
[384]	μανθάνειν καὶ ἀκούειν οὐ μόνον	παρὰ	Κρατύλου, ἀλλὰ καὶ παρ᾽ ἄλλου
[401]	ταῦτα (μὲν δὴ ταύτῃ ὡς	παρὰ	μηδὲν εἰδότων εἰρήσθω· μετὰ δ᾽
[412]	ἔοικε μέχρι μέν του ὁμολογεῖσθαι	(παρὰ	πολλῶν, ἔπειτα δὲ ἀμφισβητεῖσθαι. Ὅσοι
[413]	οὖν ἐνταῦθα, ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν,	παρὰ	πολλῶν ὁμολογεῖται (τοῦτο εἶναι τὸ
[384]	μὲν οὖν ἐγὼ ἤδη ἠκηκόη	παρὰ	Προδίκου τὴν πεντηκοντάδραχμον ἐπίδειξιν, ἣν
[391]	περὶ τῶν τοιούτων ἣν ἔμαθεν	παρὰ	Πρωταγόρου. (Ἑρμογένης) Ἄτοπος μεντἂν εἴη
[432]	ψυχὴν καὶ φρόνησιν οἵαπερ ἡ	παρὰ	σοὶ ἐνθείη αὐτοῖς, καὶ ἑνὶ
[411]	δὴ οὐ τὸ ἔνδον τὸ	παρὰ	σφίσιν πάθος αἴτιον εἶναι ταύτης
[427]	ἔχεις, λέγε, ἵνα ἤτοι μάθῃς	παρὰ	Σωκράτους ἢ διδάξῃς ἡμᾶς ἀμφοτέρους.
[391]	σοί, τοσοῦτον μὲν ἤδη φαίνεται	παρὰ	τὰ πρότερα, φύσει τέ τινα
[420]	τὸ δὲ ἀναγκαῖον» καὶ ἀντίτυπον,	παρὰ	τὴν βούλησιν ὄν, τὸ περὶ
[414]	ῥοὴ ἀνδρεία ἐστίν, ~ἀλλὰ τῇ	παρὰ	(τὸ δίκαιον ῥεούσῃ· οὐ γὰρ
[398]	εἴσῃ· δηλώσει γάρ σοι ὅτι	παρὰ	τὸ τοῦ ἔρωτος ὄνομα, ὅθεν
[385]	αὐτοῖς κείμενα ὀνόματα, καὶ Ἕλλησι	παρὰ	τοὺς ἄλλους Ἕλληνας, καὶ Ἕλλησι
[391]	παρ᾽ Ὁμήρου χρὴ (μανθάνειν καὶ	παρὰ	τῶν ἄλλων ποιητῶν. (Ἑρμογένης) Καὶ
[409]	οἱ ὑπὸ τοῖς βαρβάροις οἰκοῦντες	παρὰ	τῶν βαρβάρων εἰλήφασιν. (Ἑρμογένης) Τί
[387]	ὀρθῶς πράξομεν τοῦτο, ἐὰν δὲ	παρὰ	φύσιν, ἐξαμαρτησόμεθά τε καὶ οὐδὲν
[394]	γε. (Σωκράτης) Τί δὲ τοῖς	παρὰ	φύσιν, οἳ ἂν ἐν τέρατος
[393]	ἐὰν βοὸς ἔκγονον φύσει ἵππος	παρὰ	φύσιν τέκῃ μόσχον, οὐ πῶλον
[407]	ταύτην Ἠθονόην» μὲν (βούλεσθαι προσειπεῖν·	παραγαγὼν	δὲ ἢ αὐτὸς ἤ τινες
[400]	(τὸ) σῶμα, καὶ οὐδὲν δεῖν	παράγειν	οὐδ᾽ ἓν γράμμα. (Ἑρμογένης) Ταῦτα
[396]	ὦ Ἑρμόγενες, τὸν καθαρὸν νοῦν	παραγίγνεσθαι	οἱ μετεωρολόγοι, καὶ τῷ οὐρανῷ
[388]	νόμος δοκεῖ σοι (εἶναι) ὁ	παραδιδοὺς	αὐτά; (Ἑρμογένης) Ἔοικεν. (Σωκράτης) Νομοθέτου
[388]	τοῦτό γ᾽ ἔχεις εἰπεῖν, τίς	παραδίδωσιν	ἡμῖν τὰ ὀνόματα οἷς χρώμεθα;
[395]	οὖν τοῦ ὀνόματος ἐπωνυμία σμικρὸν	παρακλίνει	καὶ ἐπικεκάλυπται, ὥστε μὴ πᾶσι
[400]	ἂν μὲν καὶ σμικρόν (τις	παρακλίνῃ,	καὶ πάνυ. Καὶ γὰρ σῆμά
[410]	αὐτὸ καλοῦντες Φρύγες σμικρόν τι	παρακλίνοντες·	καὶ τό γε ὕδωρ» καὶ
[393]	φύλαττε γάρ με μή πῃ	παρακρούσωμαί	σε. Κατὰ γὰρ τὸν αὐτὸν
[422]	συνεπίσκεψαι μετ᾽ ἐμοῦ μή τι	παραληρήσω	λέγων οἵαν δεῖ τὴν τῶν
[432]	ἀλλὰ τὸ ἐναντίον οὐδὲ τὸ	παράπαν	δέῃ πάντα ἀποδοῦναι οἷόν ἐστιν
[432]	οὐ μέντοι ὀρθῶς, ἀλλὰ τὸ	παράπαν	οὐδὲ γέγραπται, ἀλλ᾽ εὐθὺς ἕτερόν
[429]	Ἆρα ὅτι ψευδῆ λέγειν τὸ	παράπαν	οὐκ ἔστιν, ἆρα τοῦτό σοι
[437]	ἡ ἀμαθία» καὶ ἡ ἀκολασία»	παραπλησία	τούτοις φαίνεται· ἡ μὲν (γὰρ
[393]	Ὅτι μοι δοκεῖ καὶ τοῦτο	παραπλήσιόν	τι εἶναι τῷ Ἀστυάνακτι, καὶ
[414]	ἄρρεν» καὶ ὁ ἀνὴρ» ἐπὶ	παραπλησίῳ	τινὶ τούτῳ ἐστί, τῇ ἄνῳ
[418]	διανοίας, οὕτως ὥστε σμικρὰ πάνυ	παραστρέφοντες	ἐνίοτε τἀναντία (ποιεῖν σημαίνειν. Οἷον
[399]	Ὠς μὲν τοίνυν ἐκ τοῦ	παραχρῆμα	λέγειν, οἶμαί τι τοιοῦτον νοεῖν
[395]	ἐγγὺς μόνον ὁρῶν καὶ τὸ	παραχρῆμα	τοῦτο δ᾽ ἐστὶ πέλας» ἡνίκα
[425]	ὅτι παρὰ βαρβάρων τινῶν αὐτὰ	παρειλήφαμεν,	εἰσὶ δὲ ἡμῶν ἀρχαιότεροι βάρβαροι;
[396]	γὰρ πολλὰ αὐτῷ συνῆ καὶ	παρεῖχον	τὰ ὦτα. Κινδυνεύει οὖν ἐνθουσιῶν
[440]	ἐπειδὰν ἥκῃς· νῦν δέ, ὥσπερ	παρεσκεύασαι,	πορεύου εἰς ἀγρόν· προπέμψει δέ
[420]	ἄγκους ἀπεικασθὲν πορείᾳ. Ἕως δὲ	πάρεστιν	ἡ ῥώμη, μὴ ἀνιῶμεν αὐτήν·
[417]	τι ἐπιχειρῇ τέλος ἐγγίγνεσθαι, καὶ	παρέχει	ἄπαυστον καὶ ἀθάνατον αὐτήν, ταύτῃ
[427]	πολλά γέ μοι πολλάκις πράγματα	παρέχει	(Κρατύλος) ὥσπερ κατ᾽ ἀρχὰς ἔλεγον,
[405]	τι ταῦτα δύναιτ᾽ ἄν, καθαρὸν	παρέχειν	τὸν ἄνθρωπον καὶ κατὰ τὸ
[399]	αὐτῷ, τὴν τοῦ (ἀναπνεῖν δύναμιν	παρέχον	καὶ ἀναψῦχον, ἅμα δὲ ἐκλείποντος
[429]	μὲν καλλίω τὰ (ἔργα) αὑτῶν	παρέχονται,	οἱ δὲ αἰσχίω; (Κρατύλος) Οὔ
[429]	ἀμείνους τὰ αὑτῶν ἔργα καλλίω	παρέχονται,	τὰ ζῷα, οἱ δὲ φαυλότερα;
[428]	μηδὲ σμικρὸν ἀποστατῇ ἀλλ᾽ ἀεὶ	παρῇ	ὁ ἐξαπατήσων, πῶς οὐ δεινόν;
[420]	πόθος» ἐπωνόμασται ὃς τότε, ὅταν	παρῇ	οὗ τις ἐφίετο, ἵμερος» ἐκαλεῖτο·
[399]	ὀνομάσαντας, ὡς τοῦτο ἄρα, ὅταν	παρῇ	τῷ σώματι, αἴτιόν ἐστι τοῦ
[398]	ὅθεν γεγόνασιν οἱ ἥρωες, σμικρὸν	παρηγμένον	ἐστὶνὀνόματος† χάριν. Καὶ ἤτοι τοῦτο
[419]	καλούμενον, ὑπὸ χρόνου δὲ τερπνὸν	παρηγμένον.	Εὐφροσύνη» δὲ οὐδὲν προσδεῖται τοῦ
[398]	πάνυ χαλεπὸν ἐννοῆσαι. σμικρὸν γὰρ	παρῆκται	αὐτῶν τὸ ὄνομα, δηλοῦν τὴν
[416]	μόνον καὶ μήκει τοῦ οὖ	παρῆκται.	(Ἑρμογένης) πῶς δή; (Σωκράτης) Τῆς
[406]	τὸ κόσμιον, διὰ τὴν τῆς	παρθενίας	ἐπιθυμίαν· ἴσως δὲ ἀρετῆς ἵστορα
[384]	Ὦ παῖ Ἱππονίκου Ἑρμόγενες, παλαιὰ	παροιμία	ὅτι (χαλεπὰ τὰ καλά ἐστιν
[400]	ὡς τεθαμμένης ἐν τῷ νῦν	παρόντι·	καὶ διότι αὖ τούτῳ σημαίνει
[420]	αὖ καλεῖται σημαίνων οὐ τοῦ	παρόντος	εἶναι (ἱμέρου τε καὶ ῥεύματος)
[395]	γάμον. Τῷ δὲ Ταντάλῳ καὶ	πᾶς	ἂν ἡγήσαιτο τοὔνομα ὀρθῶς καὶ
[388]	(Ἑρμογένης) Τῷ τοῦ τέκτονος. (Σωκράτης)	Πᾶς	δὲ τέκτων ἢ ὁ τὴν
[388]	(Σωκράτης) Νομοθέτης δέ σοι δοκεῖ	πᾶς	εἶναι ἀνὴρ ἢ ὁ τὴν
[388]	τοῦ χαλκέως. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν	πᾶς	χαλκεὺς ἢ ὁ τὴν τέχνην
[408]	ἀγοραστικόν, περὶ λόγου δύναμίν ἐστιν	πᾶσα	αὕτη ἡ πραγματεία· ὅπερ οὖν
[426]	τὰ βαρβαρικά; αὗται γὰρ ἂν	πᾶσαι	ἐκδύσεις εἶεν καὶ μάλα κομψαὶ
[387]	κάειν τι ἐπιχειρήσωμεν, οὐ κατὰ	πᾶσαν	δόξαν δεῖ κάειν, ἀλλὰ κατὰ
[389]	ἢ ὁποιῳοῦν τινι κερκίδα ποιεῖν,	πάσας	μὲν δεῖ τὸ τῆς κερκίδος
[413]	ἀνρεία. δῆλον οὖν ὅτι οὐ	πάσῃ	ῥοῇ ἡ ἐναντία ῥοὴ ἀνδρεία
[420]	τῆς ῥοῆς, ἀπὸ ταύτης οὖν	πάσης	τῆς δυνάμεως ἵμερος» ἐκλήθη. Καὶ
[426]	ἔμοιγε φαίνεται ὥσπερ ὄργανον εἶναι	πάσης	τῆς κινήσεως, ἣν οὐδ᾽ εἴπομεν
[412]	γε ἀγαθόν, τοῦτο τῆς φύσεως	πάσης	τῷ ἀγαστῷ βούλεται τὸ ὄνομα
[411]	καὶ φέρεσθαι καὶ μεστὰ εἶναι	πάσης	φορᾶς καὶ γενέσεως ἀεί. Λέγω
[395]	παρακλίνει καὶ ἐπικεκάλυπται, ὥστε μὴ	πᾶσι	δηλοῦν τὴν φύσιν τοῦ ἀνδρός·
[386]	λέγεις. (Σωκράτης) Οὐκοῦν εἰ μήτε	πᾶσι	πάντα ἐστὶν ὁμοίως ἅμα καὶ
[386]	Εὐθύδημόν γε οἶμαι σοὶ δοκεῖ	πᾶσι	πάντα ὁμοίως εἶναι ἅμα καὶ
[396]	εἶναι, δι᾽ ὃν ζῆν ἀεὶ	πᾶσι	τοῖς ζῶσιν ὑπάρχει· διείληπται δὲ
[437]	καὶ ἐπιστήμῃ» καὶ τοῖς ἄλλοις	πᾶσι	τοῖς περὶ τὰ σπουδαῖα ὀνόμασιν.
[418]	δέον» οὕτω λεγόμενον τοὐναντίον σημαίνει	πᾶσι	τοῖς περὶ τὸ ἀγαθὸν ὀνόμασιν·
[415]	εἶναι. Συμφωνεῖ γὰρ τοῖς ἔμπροσθεν	πᾶσιν.	Ἅτε γὰρ ἰόντων τῶν πραγμάτων,
[435]	κάλλιστ᾽ ἂν λέγοιτο ὅταν ἢ	πᾶσιν	ἢ ὡς πλείστοις ὁμοίοις λέγηται,
[383]	Οὐκοῦν καὶ τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις	πᾶσιν,	ὅπερ καλοῦμεν ὄνομα ἕκαστον, τοῦτό
[423]	ἑκατέρῳ αὐτῶν καὶ τοῖς ἄλλοις	πᾶσιν	ὅσα ἠξίωται ταύτης τῆς προσρήσεως,
[396]	ἔστιν ἡμῖν καὶ τοῖς ἄλλοις	πᾶσιν	ὅστις ἐστὶν αἴτιος μᾶλλον τοῦ
[432]	ἀναγκαῖον εἶναι ἢ μὴ εἶναι	πάσχοι	ἂν τοῦτο ὃ σὺ λέγεις,
[405]	δυνάμεσι ταῖς τοῦ θεοῦ, ὥστε	πασῶν	ἐφάπτεσθαι καὶ δηλοῦν τρόπον τινὰ
[406]	(δὲ (πολύ) ὥσπερ ἄρτι ἐλέγετο,	πασῶν	ἐφαπτόμενον κεῖται τῶν τοῦ θεοῦ
[392]	Ἀστυάνακτα τούτου ὃ ἔσῳζεν ὁ	πατὴρ	αὐτοῦ, ὥς φησιν Ὅμηρος. (Ἑρμογένης)
[404]	ἂν ὁ Κρόνος δύναιτο ὁ	πατὴρ	συγκατέχειν αὑτῷ ἐν τοῖς δεσμοῖς
[395]	Ἔοικεν δέ γε καὶ τῷ	πατρὶ	αὐτοῦ κατὰ φύσιν τὸ ὄνομα
[396]	φήμης. ~Φαίνεται δὲ καὶ τῷ	πατρὶ	αὐτοῦ λεγομένῳ τῷ Διὶ (παγκάλως
[395]	δεινά, ὧν καὶ τέλος ἡ	πατρὶς	αὐτοῦ ὅλη ἀνετράπετο, καὶ τελευτήσαντι
[391]	δὲ οὐκ ἐγκρατὴς εἶ τῶν	πατρῴων,	λιπαρεῖν χρὴ τὸν ἀδελφὸν καὶ
[422]	οὖν ἀπειπὼν ὁ ἀπαγορεύων δικαίως	παύοιτο	ἄν; ἆρ᾽ οὐκ ἐπειδὰν ἐπ᾽
[417]	τοῦ φέρεσθαι στῆναί τε καὶ	παύσασθαι,	ἀλλ᾽ ἀεὶ λύει αὐτῆς ἄν
[421]	ἐκεῖνα πεύσεται, καὶ τοῦτο μὴ	παύσεται	ποιῶν, ἆρ᾽ οὐκ ἀνάγκη τελευτῶντα
[389]	ἐπειδὰν δέῃ λεπτῷ ἱματίῳ ἢ	παχεῖ	ἢ λινῷ ἢ ἐρεῷ ἢ
[403]	σείων» ὠνόμασται· πρόσκειται δὲ τὸ	πεῖ	καὶ τὸ δέλτα. Τὸ δὲ
[426]	τι ἔχῃς βέλτιόν ποθεν λαβεῖν,	πειρᾶσθαι	καὶ ἐμοὶ μεταδιδόναι. (Ἑρμογένης) Ποιήσω
[428]	μεταστρέφεσθαι ἐπὶ τὰ προειρημένα, καὶ	πειρᾶσθαι,	τὸ ἐκείνου τοῦ ποιητοῦ, βλέπειν
[405]	(Ἑρμογένης) Πῶς δή; ~(Σωκράτης) Ἐγὼ	πειράσομαι	φράσαι ὅ γέ μοι φαίνεται·
[440]	ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ καὶ σὺ	πειρῶ	ἔτι ἐννοεῖν ταῦτα ἤδη.
[399]	(Σωκράτης) Πῶς γὰρ οὔ; (Ἑρμογένης)	Πειρώμεθα	δὴ καὶ ταῦτα διελεῖν ὥσπερ
[416]	δὲ καλὸν» καὶ (τὸ) αἰσχρὸν»	πειρώμεθα	ἰδεῖν πῇ εὐλόγως ἔχει. (Σωκράτης)
[407]	οὔ φησιν (Κρατύλος) Ἑρμογένη εἶναι.	Πειρώμεθα	οὖν τὸν Ἑρμῆν» σκέψασθαι τί
[436]	οἴει ἡμᾶς τοὺς ἀκολουθοῦντας αὐτῷ	πείσεσθαι;	ἄλλο τι ἢ ἐξαπατηθήσεσθαι; (Κρατύλος)
[391]	οὐ ῥᾴδιόν ἐστιν οὕτως ἐξαίφνης	πεισθῆναι,	ἀλλὰ δοκῶ μοι ὧδε ἂν
[384]	καὶ ἄλλοις πολλοῖς, οὐ δύναμαι	πεισθῆναι	(ὡς ἄλλη τις ὀρθότης ὀνόματος
[395]	τὸ παραχρῆμα τοῦτο δ᾽ ἐστὶ	πέλας»	ἡνίκα προεθυμεῖτο λαβεῖν παντὶ τρόπῳ
[395]	Δοκεῖ δέ μοι καὶ τῷ	Πέλοπι	τὸ ὄνομα ἐμμέτρως κεῖσθαι· σημαίνει
[384]	ἤδη ἠκηκόη παρὰ Προδίκου τὴν	πεντηκοντάδραχμον	ἐπίδειξιν, ἣν ἀκούσαντι ὑπάρχει περὶ
[384]	ἣν ἀκούσαντι ὑπάρχει περὶ τοῦτο	πεπαιδεῦσθαι,	ὥς φησιν ἐκεῖνος, οὐδὲν ἂν
[440]	καὶ τὴν αὑτοῦ ψυχὴν θεραπεύειν,	πεπιστευκότα	ἐκείνοις καὶ τοῖς θεμένοις αὐτά,
[407]	αὐτὸν νοῦν τε καὶ διάνοιαν	πεποιηκέναι,	καὶ ὁ τὰ ὀνόματα ποιῶν
[394]	ἰατρῶν φάρμακα χρώμασιν καὶ ὀσμαῖς	πεποικιλμένα	ἄλλα φαίνεται τὰ αὐτὰ ὄντα,
[386]	Δία, ἀλλὰ πολλάκις δὴ αὐτὸ	πέπονθα,	ὥστε μοι δοκεῖν πάνυ πονηροὺς
[399]	καὶ τὸ τῶν ἀνθρώπων ὄνομα	πέπονθεν,	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. Ἐκ γὰρ
[413]	(ἅλλεσθαι. Ἱκανῶς γάρ μέ φασι	πεπύσθαι	(ἀκηκοέναι) καὶ ἐπιχειροῦσιν, βουλόμενοι ἀποπιμπλάναι
[425]	τούτου βέλτιον εἰς ὅτι ἐπανενέγκωμεν	περὶ	ἀληθείας τῶν πρώτων ὀνομάτων, εἰ
[404]	ἂν κατέχοι αὐτοὺς δήσας τῇ	περὶ	ἀρετὴν ἐπιθυμίᾳ, ἔχοντας δὲ τὴν
[407]	ὀνόματα ποιῶν ἔοικε τοιοῦτόν τι	περὶ	αὐτῆς διανοεῖσθαι, ἔτι δὲ μειζόνως
[395]	φύσιν τεθῆναι εἰ ἀληθῆ τὰ	περὶ	αὐτὸν λεγόμενα. (Ἑρμογένης) Τὰ ποῖα
[397]	τοῦτό γε. (Σωκράτης) Λέγει τοίνυν	περὶ	αὐτοῦ ~αὐτὰρ ἐπειδὴ τοῦτο γένος
[431]	γὰρ δεῖ νῦν πάνυ διαμάχεσθαι	περὶ	αὐτοῦ. Εἰ δ᾽ οὖν (ἔστι
[409]	Σκέψαι δὴ ὃ ἐγὼ ὑποπτεύω	περὶ	αὐτοῦ. ἐννοῶ γὰρ (ὅτι πολλὰ
[384]	ἐν ἑαυτῷ διανοεῖσθαι ὡς εἰδὼς	περὶ	αὐτοῦ, ὃ εἰ βούλοιτο σαφῶς
[413]	ὦ Ἑρμόγενες, ἅτε λιπαρὴς ὢν	περὶ	αὐτοῦ, ταῦτα μὲν πάντα διαπέπυσμαι
[407]	θεῶν ἀπαλλαγῶμεν, ὡς ἐγὼ δέδοικα	περὶ	αὐτῶν διαλέγεσθαι· περὶ δὲ ἄλλων
[425]	ἀληθείας τὰ τῶν ἀνθρώπων δόγματα	περὶ	αὐτῶν εἰκάζομεν, οὕτω δὲ καὶ
[428]	σὺ λέγεις, μεμέληκέν τέ μοι	περὶ	αὐτῶν καὶ ἴσως ἄν σε
[427]	ἢ ἄκων οὕτως ἀσαφῶς ἑκάστοτε	περὶ	αὐτῶν λέγει. Νῦν οὖν (μοι,
[401]	ὥσπερ προειπόντες τοῖς θεοῖς ὅτι	περὶ	αὐτῶν οὐδὲν ἡμεῖς σκεψόμεθα οὐ
[400]	περὶ θεῶν οὐδὲν ἴσμεν, οὔτε	περὶ	αὐτῶν οὔτε περὶ τῶν ὀνομάτων,
[425]	λεγόμενον κατὰ δύναμιν δεήσει ἡμᾶς	περὶ	αὐτῶν πραγματεύεσθαι; δοκεῖ ταῦτα, ἢ
[426]	ἀλλὰ δῆλον ὅτι τὸν φάσκοντα	περὶ	αὐτῶν τεχνικὸν εἶναι περὶ τῶν
[410]	ἔχοι γ᾽ ἄν τις εἰπεῖν	περὶ	αὐτῶν. Τὸ μὲν οὖν πῦρ
[394]	δοκεῖς λέγειν. ~(Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ	περὶ	βασιλέως ὁ αὐτὸς λόγος; ἔσται
[411]	ὄνησιν ὑπολαβεῖν φορᾶς· ἀλλ᾽ οὖν	περί	γε τὸ φέρεσθαί ἐστιν. Εἰ
[407]	ἐγὼ δέδοικα περὶ αὐτῶν διαλέγεσθαι·	περὶ	δὲ ἄλλων ὧν> τινων βούλει
[406]	ἔχοντας, οἰόνους» δικαιότατ᾽ ἂν καλούμενος.	Περὶ	δὲ ἀφροδίτης οὐκ ἄξιον Ἡσιόδῳ
[400]	δοκεῖ ἱκανῶς, ὦ Σώκρατες, εἰρῆσθαι·	περὶ	δὲ τῶν θεῶν τῶν ὀνομάτων,
[424]	τοῦτο ἀληθές, ἤδη ἔοικεν ἐπισκεπτέον	περὶ	ἐκείνων τῶν ὀνομάτων ὧν σὺ
[435]	κῦρος ἔχειν τῶν ὀνομάτων ὀρθότητος	πέρι;	ἐμοὶ μὲν οὖν καὶ αὐτῷ
[407]	ἔτι γε ἓν ἐρόμενός σε	περὶ	Ἑρμοῦ, ἐπειδή με καὶ οὔ
[440]	ἔχει ἢ ἐκείνως ὡς οἱ	περὶ	Ἡράκλειτόν τε λέγουσιν καὶ ἄλλοι
[400]	μὲν τὸν κάλλιστον τρόπον, ὅτι	περὶ	θεῶν οὐδὲν ἴσμεν, οὔτε περὶ
[408]	Ἀλλὰ μὴν τοῦτό γε ἔοικε	περὶ	λόγον τι εἶναι ὁ Ἑρμῆς,
[408]	ἐν λόγοις καὶ τὸ ἀγοραστικόν,	περὶ	λόγου δύναμίν ἐστιν πᾶσα αὕτη
[426]	ἐκείνων ἀνάγκη δηλοῦσθαι ὧν τις	πέρι	μηδὲν οἶδεν· ἀλλὰ δῆλον ὅτι
[405]	πάντα, ὥς φασιν οἱ κομψοὶ	περὶ	μουσικὴν καὶ ἀστρονομίαν, ἁρμονίᾳ τινὶ
[407]	Ἀθηνᾶν νομίζειν ὥσπερ οἱ νῦν	περὶ	Ὅμηρον (δεινοί. Καὶ γὰρ τούτων
[388]	γε. (Σωκράτης) Ἔχεις δὴ καὶ	περὶ	ὀνόματος οὕτως εἰπεῖν; ὀργάνῳ ὄντι
[427]	ἀρέσκει σοι ᾗ λέγει (Σωκράτης)	περὶ	ὀνομάτων, ἢ ἔχεις πῃ ἄλλῃ
[395]	τοῦ ἀνδρός· τοῖς δ᾽ ἐπαΐουσι	περὶ	ὀνομάτων ἱκανῶς δηλοῖ ὃ βούλεται
[391]	τί λέγει, ὦ Σώκρατες, Ὅμηρος	περὶ	ὀνομάτων, καὶ ποῦ; (Σωκράτης) Πολλαχοῦ·
[391]	καὶ θαυμάσιον λέγειν ἐν τούτοις	περὶ	ὀνομάτων ὀρθότητος; δῆλον γὰρ δὴ
[393]	ἴχνους ἐφάπτεσθαι τῆς Ὁμήρου δόξης	περὶ	ὀνομάτων ὀρθότητος; (Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽
[384]	αὐτῷ σοι ὅπῃ δοκεῖ (ἔχειν)	περὶ	ὀνομάτων ὀρθότητος ἔτι ἂν ἥδιον
[384]	αὐτίκα μάλα εἰδέναι τὴν ἀλήθειαν	περὶ	ὀνομάτων ὀρθότητος· νῦν δὲ οὐκ
[399]	γὰρ τὸ τοιόνδε δεῖ ἐννοῆσαι	περὶ	ὀνομάτων, ὅτι πολλάκις ἐπεμβάλλομεν γράμματα,
[394]	δὲ ἴσως καὶ ὁ ἐπιστάμενος	περὶ	ὀνομάτων τὴν δύναμιν αὐτῶν σκοπεῖ,
[428]	τι κάλλιον, ἕνα τῶν μαθητῶν	περὶ	ὀρθότητος ὀνομάτων καὶ ἐμὲ γράφου.
[423]	ὅταν μίμημα γένηται διὰ τούτων	περὶ	ὁτιοῦν; (Ἑρμογένης) Ἀνάγκη μοι δοκεῖ.
[412]	ποιητῶν ἀναμιμνῄσκεσθαι ὅτι πολλαχοῦ λέγουσιν	περὶ	ὅτου ἂν τύχωσιν τῶν ἀρχομένων
[432]	ὁ τύπος ἐνῇ τοῦ πράγματος	περὶ	οὗ ἂν ὁ λόγος ᾖ,
[420]	ἔβαλλε καὶ ὃ ἐβούλετο καὶ	περὶ	οὗ ἐβουλεύετο καὶ οὗ ἐφίετο.
[404]	αὐτῆς ἐκκλίνουσι τὸ ὄνομα εὐστομίαν	περὶ	πλείονος ποιούμενοι τῆς ἀληθείας, ὥστε
[424]	τῶν ὀνομάτων ὧν σὺ ἤρου,	περὶ	ῥοῆς» τε καὶ τοῦ ἰέναι»
[397]	ἡμᾶς εὑρεῖν τὰ ὀρθῶς κείμενα	περὶ	τὰ ἀεὶ ὄντα καὶ πεφυκότα.
[387]	τὸ λέγειν πρᾶξίς τις ἦν	περὶ	τὰ πράγματα; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)
[437]	καὶ τοῖς ἄλλοις πᾶσι τοῖς	περὶ	τὰ σπουδαῖα ὀνόμασιν. Ἔτι τοίνυν
[423]	ἐάν τις ταῦτα μιμῆται, οὐδὲ	περὶ	ταύτας τὰς μιμήσεις ἡ τέχνη
[420]	παρὰ τὴν βούλησιν ὄν, τὸ	περὶ	τὴν ἁμαρτίαν ἂν εἴη καὶ
[411]	τίνι ποτὲ ὀρθότητι κεῖται, τὰ	περὶ	τὴν ἀρετήν, οἷον φρόνησίς» τε
[409]	εἴη δ᾽ ἂν καὶ τῷ	περὶ	τὴν γῆν ἀεὶ εἱλεῖν ἰών,
[397]	οἱ πρῶτοι τῶν ἀνθρώπων τῶν	περὶ	τὴν Ἑλλάδα τούτους μόνους (τοὺς
[405]	δὴ πόλους» καλοῦσιν, καὶ (τὴν)	περὶ	(τὴν ἐν τῇ ᾠδῇ ἁρμονίαν,
[409]	που καὶ ἕνον ἀεί ἐστι	περὶ	τὴν σελήνην τοῦτο τὸ φῶς,
[436]	ἑπόμενα ὁμολογεῖν ἀλλήλοις. Δεῖ δὴ	περὶ	τῆς ἀρχῆς παντὸς πράγματος παντὶ
[392]	ἢ Σκάμανδρον; εἰ δὲ βούλει,	περὶ	τῆς ὄρνιθος ἣν λέγει ὅτι
[418]	λεγόμενον τοὐναντίον σημαίνει πᾶσι τοῖς	περὶ	τὸ ἀγαθὸν ὀνόμασιν· ἀγαθοῦ γὰρ
[417]	τῶν τοιούτων; ~(Ἑρμογένης) Ταῦτα τὰ	περὶ	τὸ ἀγαθόν τε καὶ καλόν,
[404]	(Ἀπόλλω, ὅπερ λέγω, πολλοὶ πεφόβηνται	περὶ	τὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ, ὥς
[404]	ψυχὴ καθαρὰ ᾖ πάντων τῶν	περὶ	τὸ σῶμα κακῶν καὶ ἐπιθυμιῶν,
[410]	πῃ ὑπολαμβάνω, ὅτι ἀεὶ θεῖ	περὶ	τὸν ἀέρα ῥέων ἀειθεὴρ» δικαίως
[404]	αὐτὴν καλεῖν. ταὐτὸν δὲ καὶ	περὶ	τὸν (Ἀπόλλω, ὅπερ λέγω, πολλοὶ
[405]	ἐνταῦθα τὴν ὁμοῦ πόλησιν καὶ	περὶ	τὸν οὐρανόν, οὓς δὴ πόλους»
[408]	τε καὶ τὰ ψεύδη ἐστίν,	περὶ	τὸν τραγικὸν βίον. (Ἑρμογένης) Πάνυ
[413]	εἰμὶ ἢ πρὶν ἐπιχειρῆσαι μανθάνειν	(περὶ	τοῦ δικαίου ὅτι ποτ᾽ ἔστιν.
[400]	θεῶν τῶν ὀνομάτων, οἷον καὶ	περὶ	τοῦ Διὸς» νυνδὴ ἔλεγες, ἔχοιμεν
[391]	λέγεις; (Σωκράτης) Οὐκ οἶσθα ὅτι	περὶ	τοῦ ποταμοῦ τοῦ ἐν τῇ
[384]	πεντηκοντάδραχμον ἐπίδειξιν, ἣν ἀκούσαντι ὑπάρχει	περὶ	τοῦτο πεπαιδεῦσθαι, ὥς φησιν ἐκεῖνος,
[403]	Πολλαχῇ ἔμοιγε δοκοῦσιν ἅνθρωποι διημαρτηκέναι	περὶ	τούτου τοῦ θεοῦ τῆς δυνάμεως
[438]	μὲν ἐγὼ τὸν ἀληθέστατον λόγον	περὶ	τούτων εἶναι, ὦ Σώκρατες, μείζω
[424]	γάρ που λέγουσιν οἱ δεινοὶ	περὶ	τούτων καὶ τὰ αὖ φωνήεντα
[388]	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ	περὶ	τρυπάνου ἕξεις οὕτως εἰπεῖν καὶ
[389]	ἕκαστον; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Καὶ	περὶ	τῶν ἄλλων δὴ ὀργάνων ὁ
[388]	τρυπάνου ἕξεις οὕτως εἰπεῖν καὶ	περὶ	τῶν ἄλλων; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε.
[401]	τ᾽ ἂν εἶναι σκοπεῖν ἀλλὰ	περὶ	τῶν ἀνθρώπων, ἥν ποτέ τινα
[397]	γὰρ ἂν ἡδέως τὰ ἐπίλοιπα	περὶ	τῶν ὀνομάτων ἀκούσαιμι. (Σωκράτης) Ἀλλὰ
[400]	ἴσμεν, οὔτε περὶ αὐτῶν οὔτε	περὶ	τῶν ὀνομάτων, ἅττα ποτὲ ἑαυτοὺς
[396]	χρήσασθαι αὐτῇ καὶ τὰ λοιπὰ	περὶ	τῶν ὀνομάτων ἐπισκέψασθαι, αὔριον δέ,
[384]	μαθεῖν· καὶ δὴ καὶ τὸ	περὶ	τῶν ὀνομάτων οὐ σμικρὸν τυγχάνει
[426]	φάσκοντα περὶ αὐτῶν τεχνικὸν εἶναι	περὶ	τῶν πρώτων (ὀνομάτων μάλιστά τε
[426]	Ἃ μὲν τοίνυν ἐγὼ ᾔσθημαι	περὶ	τῶν πρώτων ὀνομάτων πάνυ μοι
[426]	τῷ μὴ ἐθέλοντι λόγον διδόναι	περὶ	τῶν πρώτων ὀνομάτων ὡς ὀρθῶς
[391]	αὐτοῦ διδάξαι σε τὴν ὀρθότητα	περὶ	τῶν τοιούτων ἣν ἔμαθεν παρὰ
[384]	πῇ ποτε τὸ ἀληθὲς ἔχει	περὶ	τῶν τοιούτων· συζητεῖν μέντοι ἕτοιμός
[408]	τοιούτων, ὦ Σώκρατες, εἰ βούλει.	Περὶ	τῶν τοιῶνδε δὲ τί σε
[421]	τὸ ὂν» καὶ αὐτὸ τοῦτο	περὶ	ὧν νῦν ὁ λόγος ἡμῖν
[400]	δὴ ἕνεκα δίδωσιν, τοῦτον δὲ	περίβολον	ἔχειν, ἵνα σῴζηται, δεσμωτηρίου εἰκόνα·
[418]	ἡ καλὴ αὑτηὶ καὶ τοὐναντίον	περιέτρεψε	μηνύειν τὸ δέον» καὶ τὸ
[405]	(φαρμάκοις καὶ αἱ τοῖς μαντικοῖς	περιθειώσεις	τε καὶ τὰ λουτρὰ τὰ
[400]	σώματος, ὥστε καὶ ζῆν καὶ	περιιέναι,	τί σοι δοκεῖ ἔχειν τε
[433]	ὥσπερ οἱ ἐν Αἰγίνῃ νύκτωρ	περιιόντες	ὀψὲ ὁδοῦ, καὶ ἡμεῖς ἐπὶ
[409]	κύκλῳ γάρ που ἀεὶ αὐτὴν	περιιὼν	νέον ἀεὶ ἐπιβάλλει, ἕνον δὲ
[403]	ἀνίησιν· οὕτω πολλὰ αὐτῷ τὰ	περιόντα	ἐκεῖ ἐστιν, καὶ τὸν Πλούτωνα»
[405]	ἐν τοῖς τοιούτοις καὶ αἱ	περιρράνσεις,	πάντα ἕν τι ταῦτα δύναιτ᾽
[411]	τῶν σοφῶν ὑπὸ τοῦ πυκνὰ	περιστρέφεσθαι	ζητοῦντες ὅπῃ ἔχει τὰ ὄντα
[393]	τε καὶ ἀφώνοις οἶσθα ὅτι	περιτιθέντες	ἄλλα γράμματα λέγομεν, ὀνόματα ποιοῦντες·
[414]	ὑπὸ τῶν βουλομένων τραγῳδεῖν αὐτά,	περιτιθέντων	γράμματα καὶ ἐξαιρούντων εὐστομίας ἕνεκα
[411]	ὄντα εἰλιγγιῶσιν, κἄπειτα αὐτοῖς φαίνεται	περιφέρεσθαι	τὰ πράγματα καὶ πάντως (φέρεσθαι.
[421]	ἂν τὰ ῥήματα λεχθῇ, ἐκεῖνα	πεύσεται,	καὶ τοῦτο μὴ παύσεται ποιῶν,
[404]	τὸν (Ἀπόλλω, ὅπερ λέγω, πολλοὶ	πεφόβηνται	περὶ τὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ,
[403]	παρ᾽ ἐκεῖνον ἀπέρχεται, καὶ τοῦτο	πεφόβηνται·	τὰ δ᾽ ἐμοὶ δοκεῖ πάντα
[387]	λέξει, ἢ ἐὰν μὲν ᾗ	πέφυκε	τὰ πράγματα λέγειν τε καὶ
[387]	Οὐκοῦν καὶ ὀνομαστέον (ἐστὶν) ᾗ	πέφυκε	τὰ πράγματα ὀνομάζειν τε καὶ
[387]	τε καὶ τέμνεσθαι καὶ ᾧ	πέφυκε,	τεμοῦμέν τε καὶ πλέον τι
[386]	τὴν αὑτῶν οὐσίαν ἔχοντα ᾗπερ	πέφυκεν.	(Ἑρμογένης) Δοκεῖ μοι, ὦ Σώκρατες,
[383]	ἀλλὰ ὀρθότητά τινα τῶν (ὀνομάτων	πεφυκέναι	καὶ Ἕλλησι καὶ βαρβάροις τὴν
[384]	κειμένου) οὐ γὰρ φύσει ἑκάστῳ	πεφυκέναι	ὄνομα οὐδὲν οὐδενί, ἀλλὰ νόμῳ
[411]	ἀλλὰ αὐτὰ τὰ πράγματα οὕτω	πεφυκέναι,	οὐδὲν αὐτῶν μόνιμον εἶναι οὐδὲ
[434]	ὄνομα ὅμοιον τῷ πράγματι, ἀναγκαῖον	πεφυκέναι	τὰ στοιχεῖα ὅμοια τοῖς πράγμασιν,
[398]	χρυσοῦν γένος οὐκ ἐκ χρυσοῦ	πεφυκὸς	ἀλλ᾽ ἀγαθόν τε καὶ καλόν.
[389]	γὰρ ἑκάστῳ, ὡς ἔοικε, τρύπανον	πεφυκὸς	εἰς τὸν σίδηρον δεῖ ἐπίστασθαι
[389]	βέλτιστε, καὶ τὸ ἑκάστῳ φύσει	πεφυκὸς	ὄνομα τὸν νομοθέτην ἐκεῖνον εἰς
[389]	αὐτὸς τρόπος· τὸ φύσει ἑκάστῳ	πεφυκὸς	ὄργανον ἐξευρόντα δεῖ ἀποδοῦναι εἰς
[386]	αὐτὰ μὲν ἂν εἴη οὕτω	πεφυκότα,	αἱ δὲ πράξεις αὐτῶν οὐ
[397]	περὶ τὰ ἀεὶ ὄντα καὶ	πεφυκότα.	Ἐσπουδάσθαι γὰρ ἐνταῦθα (μάλιστα πρέπει
[389]	Καὶ τὴν φύσει κερκίδα ἑκάστῳ	πεφυκυῖαν	εἰς ξύλον. (Ἑρμογένης) Ἒστι ταῦτα.
[383]	εἶναι ἑκάστῳ τῶν ὄντων φύσει	πεφυκυῖαν,	καὶ οὐ τοῦτο εἶναι ὄνομα
[384]	τε καὶ καλούντων. Εἰ δέ	πῃ	ἄλλῃ (ἔχει, ἕτοιμος ἔγωγε καὶ
[427]	(Σωκράτης) περὶ ὀνομάτων, ἢ ἔχεις	πῃ	ἄλλῃ κάλλιον λέγειν; καὶ εἰ
[430]	κρούσας. (Σωκράτης) Φέρε δή, ἐάν	πῃ	διαλλαχθῶμεν, ὦ Κρατύλε· ἆρ᾽ οὐκ
[416]	καὶ (τὸ) αἰσχρὸν» πειρώμεθα ἰδεῖν	πῇ	εὐλόγως ἔχει. (Σωκράτης) Τὸ μὲν
[384]	ἅπερ αὐτὸς λέγει. Εἰ οὖν	πῃ	ἔχεις συμβαλεῖν τὴν Κρατύλου μαντείαν,
[407]	Τί δὲ δὴ τὸν Ἥφαιστον,	πῇ	λέγεις; (Σωκράτης) Ἦ τὸν γενναῖον
[393]	λέγεις· φύλαττε γάρ με μή	πῃ	παρακρούσωμαί σε. Κατὰ γὰρ τὸν
[397]	ἀπὸ τῶν θεῶν ἄρχεσθαι, σκοπουμένους	πῇ	ποτε αὐτὸ τοῦτο τὸ ὄνομα
[384]	(ἀλλὰ τὴν δραχμιαίαν. Οὔκουν οἶδα	πῇ	ποτε τὸ ἀληθὲς ἔχει περὶ
[420]	(Ἑρμογένης) Δόξα» καὶ τὰ τοιαῦτα	πῇ	σοι φαίνεται; (Σωκράτης) Δόξα» δὴ
[407]	προσελκυσάμενος; (Ἑρμογένης) Κινδυνεύει, ἐὰν μή	πῄ	σοι, ὡς ἔοικεν, ἔτι ἄλλῃ
[438]	δικαιότατον, δι᾽ ἀλλήλων γε, εἴ	πῃ	συγγενῆ ἐστιν, καὶ αὐτὰ δι᾽
[410]	ἀήρ) Τὸν δὲ αἰθέρα τῇδέ	πῃ	ὑπολαμβάνω, ὅτι ἀεὶ θεῖ περὶ
[402]	γὰρ διαττώμενον καὶ (τὸ ἠθούμενον	πηγῆς	ἀπείκασμά ἐστιν· ἐκ δὲ τούτων
[402]	γε ὀλίγου αὐτὸ λέγει ὅτι	πηγῆς	ὄνομα ἐπικεκρυμμένον ἐστίν. Τὸ γὰρ
[390]	μὲν ἄρα ἔργον ἐστὶν ποιῆσαι	πηδάλιον	ἐπιστατοῦντος κυβερνήτου, εἰ μέλλει καλὸν
[390]	εἰ μέλλει καλὸν εἶναι τὸ	πηδάλιον.	(Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης) Νομοθέτου δέ
[409]	τὸ ὄνομα φαίνεται τὸν Ἀναξαγόραν	πιέζειν.	(Ἑρμογένης) Τί δή; (Σωκράτης) Ἔοικε
[402]	πάνυ εἰπεῖν, οἶμαι μέντοι τινὰ	πιθανότητα	ἔχον. (Ἑρμογένης) Τίνα ταύτην; (Σωκράτης)
[400]	~δοκῶ γάρ μοί τι καθορᾶν	πιθανώτερον	τούτου (α) τοῖς ἀμφὶ Εὐθύφρονα.
[391]	δοκῶ μοι ὧδε ἂν μᾶλλον	πιθέσθαι	σοι, εἴ μοι δείξειας ἥντινα
[406]	οἴεσθαι νοῦν ἔχειν ποιεῖ τῶν	πινόντων	τοὺς πολλοὺς οὐκ ἔχοντας, οἰόνους»
[400]	τῶν ἄλλων ἁπάντων φύσιν οὐ	πιστεύεις	Ἀναξαγόρᾳ νοῦν καὶ ψυχὴν εἶναι
[425]	Σώκρατες. (Σωκράτης) Τί οὖν; Σὺ	πιστεύεις	σαυτῷ οἷός τ᾽ ἂν εἶναι
[399]	~(Σωκράτης) Τῇ τοῦ Εὐθύφρονος ἐπιπνοίᾳ	πιστεύεις,	ὡς ἔοικας. (Ἑρμογένης) Δῆλα δή.
[399]	δή. (Σωκράτης) Ὀρθῶς γε σὺ	πιστεύων·	ὡς καὶ νῦν γέ μοι
[437]	ἵστησι τὸν ῥοῦν. Καὶ τὸ	πιστὸν»	ἱστὰν παντάπασι σημαίνει. Ἔπειτα δὲ
[415]	Καὶ ἴσως με αὖ φήσεις	πλάττειν·	ἐγὼ δέ φημι, εἴπερ ὃ
[414]	οὐδὲν φροντίζοντες, τὸ δὲ στόμα	πλάττοντες,	ὥστ᾽ ἐπεμβάλλοντες πολλὰ ἐπὶ τὰ
[413]	ἐγώ, ὦ φίλε, πολὺ ἐν	πλείονι	ἀπορίᾳ εἰμὶ ἢ πρὶν ἐπιχειρῆσαι
[404]	ἐκκλίνουσι τὸ ὄνομα εὐστομίαν περὶ	πλείονος	ποιούμενοι τῆς ἀληθείας, ὥστε Φερρέφατταν»
[408]	τραχὺ καὶ τραγικόν· ἐνταῦθα γὰρ	πλεῖστοι	οἱ μῦθοί τε καὶ τὰ
[435]	ὅταν ἢ πᾶσιν ἢ ὡς	πλείστοις	ὁμοίοις λέγηται, τοῦτο δ᾽ ἐστὶ
[427]	τοῦ οὖ δεόμενος σημείου, τοῦτο	πλεῖστον	αὐτῷ εἰς τὸ ὄνομα ἐνεκέρασεν.
[431]	ἔνια δὲ καὶ προστιθέναι, καὶ	πλείω	καὶ μείζω· ἢ οὐκ ἔστιν;
[437]	ἔσται ἡ ὀρθότης; ὁπότερα ἂν	πλείω	φαίνηται τὰ ὀνόματα σημαίνοντα, ταῦτα
[428]	σμικρόν τι οἷός τ᾽ εἶ	πλέον	ποιῆσαι, μὴ ἀπόκαμνε ἀλλ᾽ εὐεργέτει
[387]	ᾧ, ταύτῃ καὶ τούτῳ λέγῃ,	πλέον	τέ τι ποιήσει καὶ ἐρεῖ·
[387]	ᾧ πέφυκε, τεμοῦμέν τε καὶ	πλέον	τι ἡμῖν ἔσται καὶ ὀρθῶς
[387]	εἶναι; καὶ οὕτω μὲν ἂν	πλέον	τι ποιοῖμεν καὶ ὀνομάζοιμεν, ἄλλως
[438]	που κατὰ τὸ ἄρτι λεχθὲν	πλήθει	κριθήσεται. (Κρατύλος) Οὔτοι δὴ δίκαιόν
[438]	δῆλον ὅτι ἄλλ᾽ ἄττα ζητητέα	πλὴν	ὀνομάτων, ἃ ἡμῖν ἐμφανιεῖ ἄνευ
[393]	ἀλλ᾽ οὐκ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα,	πλὴν	τεττάρων, τοῦ Ε καὶ τοῦ
[394]	οὐδὲν τῶν αὐτῶν (γραμμάτων ἔχει	πλὴν	τοῦ ταῦ, ἀλλ᾽ ὅμως ταὐτὸν
[432]	σὺ ἔχεις, τοιαῦτα ἕτερα καταστήσειεν	πλησίον	σου; πότερον (Κρατύλος) ἂν καὶ
[403]	τῆς γῆς κάτωθεν ἀνίεται ὁ	πλοῦτος,	ἐπωνομάσθη· ὁ δὲ Ἅιδης, οἱ
[403]	τοῦτο μὲν κατὰ τὴν τοῦ	πλούτου	δόσιν, ὅτι ἐκ τῆς γῆς
[403]	περιόντα ἐκεῖ ἐστιν, καὶ τὸν	Πλούτωνα»	ἀπὸ τούτου ἔσχε τὸ ὄνομα.
[402]	τόν τε Ποσειδῶ καὶ τὸν	Πλούτωνα	καὶ τὸ ἕτερον ὄνομα ὃ
[403]	τούτῳ, καὶ φοβούμενοι τὸ ὄνομα	Πλούτωνα»	καλοῦσιν αὐτόν. (Ἑρμογένης) Σοὶ δὲ
[403]	καὶ τὸ δέλτα. Τὸ δὲ	Πλούτωνος,	τοῦτο μὲν κατὰ τὴν τοῦ
[410]	ὅτι ἀεὶ ῥεῖ; ἢ ὅτι	πνεῦμα	ἐξ αὐτοῦ γίγνεται ῥέοντος; οἱ
[410]	οἱ γὰρ ποιηταί που τὰ	πνεύματα	ἀήτας» καλοῦσιν· ἴσως οὖν λέγει,
[410]	χειμῶνάς τε καὶ θέρη καὶ	πνεύματα	καὶ τοὺς καρποὺς τοὺς ἐκ
[410]	λέγει, ὥσπερ ἂν εἰ εἴποι	πνευματόρρουν,	ἀητόρρουν» (ὅθεν δὴ βούλεται αὐτὸν
[427]	σῖγμα καὶ τοῦ ζῆτα, ὅτι	πνευματώδη	τὰ γράμματα, πάντα τὰ τοιαῦτα
[419]	τῆς διὰ τῆς ψυχῆς ἕρψεως	πνοῇ	ἀπεικασθὲν κέκληται, ἐν δίκῃ μὲν
[402]	προελθεῖν, ἀλλ᾽ ὥσπερ δεσμὸς τῶν	ποδῶν	αὐτῷ ἐγένετο. Τὸν οὖν ἄρχοντα
[426]	δ᾽ ἄν τι ἔχῃς βέλτιόν	ποθεν	λαβεῖν, πειρᾶσθαι καὶ ἐμοὶ μεταδιδόναι.
[435]	θέλεις ἐπὶ τὸν ἀριθμὸν ἐλθεῖν,	πόθεν	οἴει ἕξειν ὀνόματα ὅμοια ἑνὶ
[397]	(Σωκράτης) Ἀλλὰ χρὴ οὕτω ποιεῖν.	Πόθεν	οὖν βούλει ἀρξώμεθα διασκοποῦντες, ἐπειδήπερ
[398]	ἢ> σὺ ἔχεις εἰπεῖν; (Ἑρμογένης)	Πόθεν,	ὠγαθέ, ἔχω; οὐδ᾽ εἴ τι
[420]	δυνάμεως ἵμερος» ἐκλήθη. Καὶ μὴν	πόθος»	αὖ καλεῖται σημαίνων οὐ τοῦ
[420]	ἀπογενομένου δὲ ὁ αὐτὸς οὗτος	πόθος»	ἐκλήθη. Ἔρως» δέ, ὅτι εἰσρεῖ
[420]	που ὄντος καὶ ἀπόντος, ὅθεν	πόθος»	ἐπωνόμασται ὃς τότε, ὅταν παρῇ
[389]	Ἔοικεν. (Σωκράτης) Ἴθι δή, ἐπίσκεψαι	ποῖ	βλέπων ὁ νομοθέτης τὰ ὀνόματα
[389]	ἐκ τῶν ἔμπροσθεν δὲ ἀνάσκεψαι.	Ποῖ	βλέπων ὁ τέκτων τὴν κερκίδα
[391]	καλοῦσιν, ὅτι ὀρθῶς καλοῦσιν. ἀλλὰ	ποῖα	ταῦτα λέγεις; (Σωκράτης) Οὐκ οἶσθα
[395]	περὶ αὐτὸν λεγόμενα. (Ἑρμογένης) Τὰ	ποῖα	ταῦτα; (Σωκράτης) Ἅ τέ που
[417]	οὐδὲν δεῖ ταῦτα διεξιέναι. (Ἑρμογένης)	Ποῖα	ταῦτα; (Σωκράτης) Ἀσύμφορον» καὶ ἀνωφελὲς»
[416]	τούτῳ ἐκείνην τὴν μηχανήν. (Ἑρμογένης)	Ποίαν	ταύτην; (Σωκράτης) Τὴν τοῦ βαρβαρικόν
[389]	βλέπων ὁ τέκτων τὴν κερκίδα	ποιεῖ;	ἆρ᾽ οὐ πρὸς τοιοῦτόν τι
[418]	ὡς δὴ ἡ ἡμέρα ἥμερα	ποιεῖ,	διὰ ταῦτα ὠνομάσθαι αὐτὴν οὕτως.
[406]	δ᾽ ὅτι οἴεσθαι νοῦν ἔχειν	ποιεῖ	τῶν πινόντων τοὺς πολλοὺς οὐκ
[414]	γε, ὦ Ἑρμόγενες, ὅτι τεθηλέναι	ποιεῖ	ὥσπερ τὰ ἀρδόμενα; (Ἑρμογένης) Ἔοικέν
[431]	ἂν καὶ ῥήματα ταὐτὸν τοῦτο	ποιεῖν.	Εἰ δὲ ῥήματα καὶ ὀνόματα
[417]	δὲ τοῦτο τοῦ αὔξειν καὶ	ποιεῖν	ἐπωνυμία. (Ἑρμογένης) Τὰ δὲ δὴ
[389]	ἐρεῷ ἢ ὁποιῳοῦν τινι κερκίδα	ποιεῖν,	πάσας μὲν δεῖ τὸ τῆς
[397]	ἀκούσαιμι. (Σωκράτης) Ἀλλὰ χρὴ οὕτω	ποιεῖν.	Πόθεν οὖν βούλει ἀρξώμεθα διασκοποῦντες,
[418]	σμικρὰ πάνυ παραστρέφοντες ἐνίοτε τἀναντία	(ποιεῖν	σημαίνειν. Οἷον καὶ ἐν τῷ
[389]	ἔστιν ὄνομα, πάντα τὰ ὀνόματα	ποιεῖν	τε καὶ τίθεσθαι, εἰ μέλλει
[390]	ἐνθάδε ἐάντε ἐν βαρβάροις τις	ποιῇ.	ἦ γάρ; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε.
[389]	εἰς ἐκεῖνο ἐξ οὗ ἂν	ποιῇ	(τὸ ἔργον) οὐχ οἷον ἂν
[428]	τι οἷός τ᾽ εἶ πλέον	ποιῆσαι,	μὴ ἀπόκαμνε ἀλλ᾽ εὐεργέτει καὶ
[433]	αὐτὰ γενέσθαι (ἄλλον ἢ αὐτὰ	ποιῆσαι	ὅτι μάλιστα τοιαῦτα οἷα ἐκεῖνα
[390]	Τέκτονος μὲν ἄρα ἔργον ἐστὶν	ποιῆσαι	πηδάλιον ἐπιστατοῦντος κυβερνήτου, εἰ μέλλει
[396]	οὖν μοι (χρῆναι οὑτωσὶ ἡμᾶς	ποιῆσαι·	τὸ μὲν τήμερον εἶναι χρήσασθαι
[428]	αὐτῶν καὶ ἴσως ἄν σε	ποιησαίμην	(μαθητήν. Φοβοῦμαι μέντοι μὴ τούτου
[390]	ἐν ὁποιῳοῦν ξύλῳ κεῖται; ὁ	ποιήσας,	ὁ τέκτων, ἢ ὁ χρησόμενος
[437]	εἶ ἑπεϊστήμην, ἀλλὰ τὴν ἐμβολὴν	ποιήσασθαι	ἀντὶ τῆς ἐν τῷ εἶ
[389]	ἡ κερκὶς ποιοῦντι, πότερον πάλιν	ποιήσει	ἄλλην πρὸς τὴν κατεαγυῖαν βλέπων,
[396]	ἀπεπειράθην τῆς σοφίας ταυτησὶ τί	ποιήσει,	εἰ ἄρα ἀπερεῖ ἢ οὔ,
[387]	μή, ἐξαμαρτήσεταί τε καὶ οὐδὲν	ποιήσει;	(Ἑρμογένης) Οὕτω μοι δοκεῖ ὡς
[387]	τούτῳ λέγῃ, πλέον τέ τι	ποιήσει	καὶ ἐρεῖ· ἂν δὲ μή,
[422]	δυνατὸν ὅτι μάλιστα φανερὰ ἡμῖν	(ποιήσει	τὰ ὄντα, εἴπερ μέλλει ὀνόματα
[384]	ὃ εἰ βούλοιτο σαφῶς εἰπεῖν,	ποιήσειεν	ἂν καὶ ἐμὲ ὁμολογεῖν καὶ
[432]	καὶ τὰ ἐντὸς πάντα τοιαῦτα	ποιήσειεν	οἷάπερ τὰ σά, καὶ μαλακότητας
[426]	πειρᾶσθαι καὶ ἐμοὶ μεταδιδόναι. (Ἑρμογένης)	Ποιήσω	ταῦτα. ἀλλὰ θαρρῶν λέγε. (Σωκράτης)
[407]	οἷοι Εὐθύφρονος ἵπποι. (Ἑρμογένης) Ἀλλὰ	ποιήσω	ταῦτα, ἔτι γε ἓν ἐρόμενός
[440]	μεταδιδόναι καὶ ἐμοί. (Κρατύλος) Ἀλλὰ	ποιήσω	ταῦτα. εὖ μέντοι ἴσθι, ὦ
[398]	καλῶς καὶ οὗτος καὶ ἄλλοι	ποιηταὶ	πολλοὶ ὅσοι λέγουσιν ὡς, ἐπειδάν
[410]	αὐτοῦ γίγνεται ῥέοντος; οἱ γὰρ	ποιηταί	που τὰ πνεύματα ἀήτας» καλοῦσιν·
[407]	τούτων οἱ πολλοὶ ἐξηγούμενοι τὸν	ποιητήν	φασι τὴν Ἀθηνᾶν αὐτὸν νοῦν
[394]	αὐτῷ τὸ ὄνομα εἴτε καὶ	ποιητής	τις, τὸ θηριῶδες τῆς φύσεως
[428]	καὶ πειρᾶσθαι, τὸ ἐκείνου τοῦ	ποιητοῦ,	βλέπειν ἅμα πρόσσω καὶ ὀπίσσω.
[392]	ἄλλα πολλὰ καὶ τούτου τοῦ	ποιητοῦ	καὶ ἄλλων; ἀλλὰ ταῦτα μὲν
[412]	ξενικώτερον· ἀλλὰ δεῖ ἐκ τῶν	ποιητῶν	ἀναμιμνῄσκεσθαι ὅτι πολλαχοῦ λέγουσιν περὶ
[391]	(μανθάνειν καὶ παρὰ τῶν ἄλλων	ποιητῶν.	(Ἑρμογένης) Καὶ τί λέγει, ὦ
[418]	καλεῖσθαί μοι φαίνεται βλαβερόν. ~(Ἑρμογένης)	Ποικίλα	γέ σοι, ὦ Σώκρατες, ἐκβαίνει
[409]	ἐοίκοι δ᾽ ἂν καὶ ὅτι	ποικίλλει	ἰὼν τὰ γιγνόμενα ἐκ τῆς
[394]	γίγνηται· κλητέον δὴ ταὐτὰ ὀνόματα.	Ποικίλλειν	δὲ ἔξεστι ταῖς συλλαβαῖς, ὥστε
[409]	ἐκ τῆς γῆς· τὸ δὲ	ποικίλλειν	καὶ αἰολεῖν ταὐτόν. (Ἑρμογένης) Τί
[393]	Πῶς τοῦτο λέγεις; (Σωκράτης) Οὐδὲν	ποικίλον,	ἀλλ᾽ ὥσπερ τῶν στοιχείων οἶσθα
[387]	οὕτω μὲν ἂν πλέον τι	ποιοῖμεν	καὶ ὀνομάζοιμεν, ἄλλως δὲ οὔ;
[401]	ἐννενόηκά τι σμῆνος σοφίας. (Ἑρμογένης)	Ποῖον	δὴ τοῦτο; ~(Σωκράτης) Γελοῖον μὲν
[411]	ἐπὶ τοιούτων ἐστίν. (Ἑρμογένης) Τὸ	ποῖον;	(Σωκράτης) Ἡ φρόνησις» φορᾶς γάρ
[406]	δι᾽ ὃ κεῖται. (Ἑρμογένης) Τὸ	ποῖον;	(Σωκράτης) Παλλάδα» που αὐτὴν καλοῦμεν.
[421]	τὶ λέγειν ἀποκρινόμενοι. (Ἑρμογένης) Τὸ	ποῖον	τοῦτο; (Σωκράτης) Φάναι, ὃ ἂν
[432]	ἕτερος εὐθὺς γέγονε· τοῦ δὲ	ποιοῦ	τινος καὶ συμπάσης εἰκόνος μὴ
[388]	ὄντι τῷ ὀνόματι ὀνομάζοντες τί	ποιοῦμεν;	(Ἑρμογένης) Οὐκ ἔχω λέγειν. (Σωκράτης)
[404]	τὸ ὄνομα εὐστομίαν περὶ πλείονος	ποιούμενοι	τῆς ἀληθείας, ὥστε Φερρέφατταν» αὐτὴν
[393]	περιτιθέντες ἄλλα γράμματα λέγομεν, ὀνόματα	ποιοῦντες·	ἀλλ᾽ ἕως ἂν αὐτοῦ δηλουμένην
[424]	ἂν δοκῇ δεῖν, καὶ σύμπολλα,	ποιοῦντες	ὃ δὴ συλλαβὰς καλοῦσιν, καὶ
[389]	Ἂν καταγῇ αὐτῷ ἡ κερκὶς	ποιοῦντι,	πότερον πάλιν ποιήσει ἄλλην πρὸς
[414]	ἐπὶ τὰ πρῶτα ὀνόματα τελευτῶντες	ποιοῦσιν	μηδ᾽ ἂν ἕνα ἀνθρώπων συνεῖναι
[414]	τὸ ῥῶ; ἀλλὰ τοιαῦτα οἶμαι	ποιοῦσιν	οἱ τῆς μὲν (ἀληθείας οὐδὲν
[401]	Σώκρατες, μετρίως λέγειν, καὶ οὕτω	ποιῶμεν.	(Σωκράτης) Ἄλλο τι οὖν ἀφ᾽
[421]	πεύσεται, καὶ τοῦτο μὴ παύσεται	ποιῶν,	ἆρ᾽ οὐκ ἀνάγκη τελευτῶντα ἀπειπεῖν
[407]	πεποιηκέναι, καὶ ὁ τὰ ὀνόματα	ποιῶν	ἔοικε τοιοῦτόν τι περὶ αὐτῆς
[427]	ὄντων σημεῖόν τε καὶ ὄνομα	ποιῶν	ὁ νομοθέτης, ἐκ δὲ τούτων
[438]	τίθεσθαι; (Κρατύλος) Εἰδότα. (Σωκράτης) Ἐκ	ποίων	οὖν ὀνομάτων ἢ μεμαθηκὼς ἢ
[389]	χαλκεὺς τίθησιν, τοῦ αὐτοῦ ἕνεκα	ποιῶν	τὸ αὐτὸ ὄργανον· ἀλλ᾽ ὅμως,
[431]	οὕτως. (Σωκράτης) Καλῶς γε σὺ	ποιῶν,	ὦ φίλε, εἰ ἔστι τοῦτο
[408]	πᾶν σημαίνει καὶ κυκλεῖ καὶ	πολεῖ	ἀεί, καὶ ἔστι διπλοῦς, ἀληθής
[405]	μουσικὴν καὶ ἀστρονομίαν, ἁρμονίᾳ τινὶ	πολεῖ	ἅμα πάντα· ἐπιστατεῖ δὲ οὗτος
[394]	αὖ στρατηγόν, οἷον Ἆγις» καὶ	Πολέμαρχος»	καὶ Εὐπόλεμος» Καὶ ἰατρικά γε
[407]	καλεῖται, καὶ ταύτῃ ἂν πανταχῇ	πολεμικῷ	θεῷ πρέποι Ἄρη» καλεῖσθαι. (Ἑρμογένης)
[438]	τοὺς τὰ ὀνόματα ἐν ταῖς	πόλεσι	τιθεμένους ἑκάστοτε, ἐν ταῖς Ἑλληνικαῖς
[385]	σύ. οὕτω δὲ καὶ (ταῖς	πόλεσιν	ὁρῶ ἰδίᾳ (ἑκάσταις) ἐνίοις ἐπὶ
[392]	οὖν αἱ γυναῖκες ἐν ταῖς	πόλεσιν	φρονιμώτεραί σοι δοκοῦσιν εἶναι ἢ
[405]	ὁμοῦ, καὶ ἐνταῦθα τὴν ὁμοῦ	πόλησιν	καὶ περὶ τὸν οὐρανόν, οὓς
[392]	γάρ (οἶος γάρ σφιν ἔρυτο	πόλιν	καὶ τείχεα μακρά. διὰ ταῦτα
[385]	ἐὰν ἰδιώτης καλῇ καὶ ἐὰν	πόλις;	(Ἑρμογένης) Φημί. (Σωκράτης) Τί οὖν;
[437]	καλλίστοις. Οἶμαι δὲ καὶ ἄλλα	πόλλ᾽	ἄν τις εὕροι εἰ πραγματεύοιτο,
[396]	Προσπαλτίου προσπεπτωκέναι μοι· ἕωθεν γὰρ	πολλὰ	αὐτῷ συνῆ καὶ παρεῖχον τὰ
[403]	ἐνθάδε τοσαῦτα ἀγαθὰ ἀνίησιν· οὕτω	πολλὰ	αὐτῷ τὰ περιόντα ἐκεῖ ἐστιν,
[427]	(Ἑρμογένης) Καὶ μήν, ὦ Σώκρατες,	πολλά	γέ μοι πολλάκις πράγματα παρέχει
[397]	ἐνίοις, ὥσπερ κατ᾽ ἀρχὰς ἐλέγομεν,	πολλὰ	δὲ ὥσπερ εὐχόμενοι τίθενται, οἷον
[403]	λάβδα τὸ πρῶτον ἐλέγετο, ὡς	πολλὰ	εἰδότος τοῦ θεοῦ. Ἴσως δὲ
[437]	ὦ Σώκρατες, ὁρᾷς ὅτι τὰ	πολλὰ	ἐκείνως ἐσήμαινεν. (Σωκράτης) Τί οὖν
[424]	ἑνὶ δέῃ ἐπιφέρειν, ἐάντε συγκεραννύντα	πολλὰ	(ἑνί) ὥσπερ οἱ ζωγράφοι βουλόμενοι
[414]	δὲ στόμα πλάττοντες, ὥστ᾽ ἐπεμβάλλοντες	πολλὰ	ἐπὶ τὰ πρῶτα ὀνόματα τελευτῶντες
[410]	καὶ τὰς κύνας» καὶ ἄλλα	πολλά.	(Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης) Οὐ
[424]	πρώτων ὀνομάτων ἢ καὶ ἄλλα	πολλά.	(Ἑρμογένης) Οἶμαι ἔγωγε καὶ ἄλλα.
[414]	φικὸς» σφίγγα» καλοῦσιν, καὶ ἄλλα	πολλά.	(Ἑρμογένης) Ταῦτα μὲν ἔστιν οὕτως,
[394]	ὅμως τὸ αὐτό· καὶ ἄλλα	πολλά	ἐστιν ἃ οὐδὲν ἀλλ᾽ ἢ
[395]	που ἔτι ζῶντι δυστυχήματα ἐγένετο	πολλὰ	καὶ δεινά, ὧν καὶ τέλος
[392]	τε καὶ Μυρίνην, (καὶ ἄλλα	πολλὰ	καὶ τούτου τοῦ ποιητοῦ καὶ
[397]	ὀνόματα ἴσως ἂν ἡμᾶς ἐξαπατήσειεν·	πολλὰ	μὲν γὰρ αὐτῶν κεῖται κατὰ
[409]	περὶ αὐτοῦ. ἐννοῶ γὰρ (ὅτι	πολλὰ	οἱ Ἕλληνες ὀνόματα ἄλλως τε
[424]	τῶν φαρμάκων, ἔστι δὲ ὅτε	πολλὰ	συγκεράσαντες, οἷον ὅταν ἀνδρείκελον σκευάζωσιν
[397]	Σωσίαν» καὶ Θεόφιλον» καὶ ἄλλα	πολλά.	Τὰ μὲν οὖν τοιαῦτα δοκεῖ
[439]	σκεψώμεθα, ὅπως μὴ ἡμᾶς τὰ	(πολλὰ	ταῦτα ὀνόματα ἐς ταὐτὸν τείνοντα
[391]	καὶ ὁ ἀδελφός (σου Καλλίας	πολλὰ	τελέσας χρήματα σοφὸς δοκεῖ εἶναι.
[416]	δὲ δὴ κακόν, δι᾽ οὗ	πολλὰ	τῶν ἔμπροσθεν εἴρηκας, τί ἂν
[415]	δοκοῦμεν δέ μοι καὶ ἄλλα	πολλὰ	ὑπερβεβηκέναι. Ἡ δ᾽ οὖν δειλία
[403]	Φαίνεται. (Σωκράτης) Οὐκοῦν ἐπιθυμίαι αὖ	πολλαί	εἰσιν; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Τῇ
[386]	Οὐ μὰ τὸν Δία, ἀλλὰ	πολλάκις	δὴ αὐτὸ πέπονθα, ὥστε μοι
[384]	Καὶ μὴν ἔγωγε, ὦ Σώκρατες,	πολλάκις	δὴ καὶ τούτῳ διαλεχθεὶς καὶ
[399]	δεῖ ἐννοῆσαι περὶ ὀνομάτων, ὅτι	πολλάκις	ἐπεμβάλλομεν γράμματα, τὰ δ᾽ ἐξαιροῦμεν,
[404]	τελευτήν· γνοίης δ᾽ ἄν, εἰ	πολλάκις	λέγοις τὸ τῆς Ἥρας ὄνομα.
[439]	Διός· τὰ δὲ ὀνόματα οὐ	πολλάκις	μέντοι ὡμολογήσαμεν τὰ καλῶς κείμενα
[439]	ὦ θαυμάσιε Κρατύλε, ὃ ἔγωγε	πολλάκις	ὀνειρώττω. Πότερον φῶμέν τι εἶναι
[427]	ὦ Σώκρατες, πολλά γέ μοι	πολλάκις	πράγματα παρέχει (Κρατύλος) ὥσπερ κατ᾽
[403]	πῶς φαίνεται, ὦ Σώκρατες; (Σωκράτης)	Πολλαχῇ	ἔμοιγε δοκοῦσιν ἅνθρωποι διημαρτηκέναι περὶ
[400]	σῶμα λέγεις; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)	Πολλαχῇ	μοι δοκεῖ τοῦτό γε· ἂν
[426]	πρὸς τὸ ἀφομοιοῦν τῇ φορᾷ,	πολλαχοῦ	γοῦν χρῆται αὐτῷ εἰς αὐτήν·
[417]	ξενικὸν τοὔνομα, ᾧ καὶ Ὅμηρος	πολλαχοῦ	κέχρηται, τῷ ὀφέλλειν» ἔστι δὲ
[408]	τὸ δέ, οἷον καὶ Ὅμηρος	πολλαχοῦ	λέγει, ἐμήσατό» φησιν, τοῦτο δὲ
[412]	ἐκ τῶν ποιητῶν ἀναμιμνῄσκεσθαι ὅτι	πολλαχοῦ	λέγουσιν περὶ ὅτου ἂν τύχωσιν
[391]	περὶ ὀνομάτων, καὶ ποῦ; (Σωκράτης)	Πολλαχοῦ·	μέγιστα δὲ καὶ κάλλιστα ἐν
[405]	ἄκοιτιν) ὅτι τὸ ἄλφα σημαίνει	πολλαχοῦ	τὸ ὁμοῦ, καὶ ἐνταῦθα τὴν
[414]	βούληταί τις εἰς τὰ ὀνόματα,	πολλὴ	εὐπορία ἔσται καὶ πᾶν ἂν
[436]	πολὺν λόγον εἶναι καὶ τὴν	πολλὴν	σκέψιν εἴτε ὀρθῶς εἴτε μὴ
[406]	δὲ ὡς οἱ ξένοι καλοῦσιν	πολλοὶ	γὰρ Ληθὼ» καλοῦσιν ἔοικεν οὖν
[407]	(δεινοί. Καὶ γὰρ τούτων οἱ	πολλοὶ	ἐξηγούμενοι τὸν ποιητήν φασι τὴν
[409]	Σελαναίαν» δέ γε καλοῦσιν αὐτὴν	πολλοί.	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Ὅτι
[404]	τῆς Ἥρας ὄνομα. Φερρέφαττα» δέ·	πολλοὶ	μὲν καὶ τοῦτο φοβοῦνται τὸ
[403]	ἐπωνομάσθη· ὁ δὲ Ἅιδης, οἱ	πολλοὶ	μέν μοι δοκοῦσιν ὑπολαμβάνειν τὸ
[440]	Ἡράκλειτόν τε λέγουσιν καὶ ἄλλοι	πολλοί,	μὴ οὐ ῥᾴδιον ᾖ ἐπισκέψασθαι,
[398]	καὶ οὗτος καὶ ἄλλοι ποιηταὶ	πολλοὶ	ὅσοι λέγουσιν ὡς, ἐπειδάν τις
[404]	περὶ τὸν (Ἀπόλλω, ὅπερ λέγω,	πολλοὶ	πεφόβηνται περὶ τὸ ὄνομα τοῦ
[433]	ὃν Ἑρμογένης λέγει καὶ ἄλλοι	πολλοί,	τὸ συνθήματα εἶναι τὰ ὀνόματα
[397]	(τοὺς θεοὺς) ἡγεῖσθαι οὕσπερ νῦν	πολλοὶ	τῶν βαρβάρων, ἥλιον καὶ σελήνην
[411]	ὥσπερ καὶ τῶν νῦν οἱ	πολλοὶ	τῶν σοφῶν ὑπὸ τοῦ πυκνὰ
[423]	σχῆμα ἑκάστῳ, καὶ χρῶμά γε	πολλοῖς;	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Ἔοικε
[384]	καὶ τούτῳ διαλεχθεὶς καὶ ἄλλοις	πολλοῖς,	οὐ δύναμαι πεισθῆναι (ὡς ἄλλη
[408]	δὲ ψεῦδος κάτω ἐν τοῖς	πολλοῖς	τῶν ἀνθρώπων καὶ τραχὺ καὶ
[425]	ἐγὼ μὲν γὰρ οὔ. (Ἑρμογένης)	Πολλοῦ	ἄρα δέω ἔγωγε. (Σωκράτης) Ἐάσομεν
[404]	ὄνομα ὁ Ἅιδης, ὦ Ἑρμόγενες,	πολλοῦ	δεῖ ἀπὸ τοῦ ἀιδοῦς ἐπωνομάσθαι,
[403]	οὖν τὸν Ἅιδην οὐκ ἂν	πολλοὺς	ἐκφεύγειν, εἰ μὴ τῷ ἰσχυροτάτῳ
[406]	ἔχειν ποιεῖ τῶν πινόντων τοὺς	πολλοὺς	οὐκ ἔχοντας, οἰόνους» δικαιότατ᾽ ἂν
[412]	μέχρι μέν του ὁμολογεῖσθαι (παρὰ	πολλῶν,	ἔπειτα δὲ ἀμφισβητεῖσθαι. Ὅσοι γὰρ
[413]	ἐνταῦθα, ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν, παρὰ	πολλῶν	ὁμολογεῖται (τοῦτο εἶναι τὸ δίκαιον·
[405]	περὶ τὸν οὐρανόν, οὓς δὴ	πόλους»	καλοῦσιν, καὶ (τὴν) περὶ (τὴν
[426]	κερματίζειν, ῥυμβεῖν, πάντα ταῦτα τὸ	πολὺ	ἀπεικάζει διὰ τοῦ ῥῶ. Ἑώ<
[412]	εἶναι ἐν πορείᾳ, τὸ μὲν	πολὺ	αὐτοῦ ὑπολαμβάνουσιν τοιοῦτόν τι εἶναι
[403]	ἐστιν, ἀνάγκη ἢ ἐπιθυμία; (Ἑρμογένης)	Πολὺ	διαφέρει, ὦ Σώκρατες, ἡ ἐπιθυμία.
[413]	Ἐνταῦθα δὴ ἐγώ, ὦ φίλε,	πολὺ	ἐν πλείονι ἀπορίᾳ εἰμὶ ἢ
[410]	(Ἑρμογένης) Ἀλλὰ δῆτα, ὦ Σώκρατες,	πολὺ	ἐπιδίδως. (Σωκράτης) Πόρρω ἤδη οἶμαι
[433]	καλῶς ἐτέθη, τὸ μὲν ἂν	πολὺ	ἴσως ἐκ προσηκόντων εἴη γραμμάτων
[404]	ἀπὸ τοῦ ἀιδοῦς ἐπωνομάσθαι, ἀλλὰ	πολὺ	μᾶλλον ἀπὸ τοῦ πάντα τὰ
[439]	ὅτι οὐκ ἐξ ὀνομάτων ἀλλὰ	πολὺ	μᾶλλον αὐτὰ ἐξ αὑτῶν καὶ
[419]	τῷ ἀρχαίῳ ὀνόματι χρῇ, ὃ	πολὺ	(μᾶλλον εἰκός ἐστιν ὀρθῶς κεῖσθαι
[440]	μοι σκοπουμένῳ καὶ (πράγματα ἔχοντι	πολὺ	μᾶλλον ἐκείνως φαίνεται ἔχειν ὡς
[415]	τὸ γὰρ μῆκός» πως τὸ	πολὺ	σημαίνει· ἐξ ἀμφοῖν οὖν τούτοιν
[415]	μοι δοκεῖ τοῦ ἄνειν ἐπὶ	πολὺ	σημεῖον εἶναι· τὸ γὰρ μῆκός»
[427]	μιμῆται, πανταχοῦ ἐνταῦθα ὡς τὸ	πολὺ	τὰ τοιαῦτα γράμματα ἐπιφέρειν φαίνεται
[406]	σημαῖνον φθοράν τινα· ~τὸ (δὲ	(πολύ)	ὥσπερ ἄρτι ἐλέγετο, πασῶν ἐφαπτόμενον
[436]	παντὸς πράγματος παντὶ ἀνδρὶ τὸν	πολὺν	λόγον εἶναι καὶ τὴν πολλὴν
[408]	ὁ πᾶν μηνύων καὶ ἀεὶ	πολῶν	(Πὰν αἰπόλος» εἴη, διφυὴς Ἑρμοῦ
[431]	εἰκόνας ἐργάζεται καὶ οὗτος, ἀλλὰ	πονηράς;	(Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Τί δὲ
[386]	οἱ μὲν χρηστοί, οἱ δὲ	πονηροί,	εἰ ὁμοίως ἅπασι καὶ ἀεὶ
[386]	σοι (δοκεῖν εἶναί τινα ἄνθρωπον	πονηρόν;	(Ἑρμογένης) Οὐ μὰ τὸν Δία,
[386]	πέπονθα, ὥστε μοι δοκεῖν πάνυ	πονηροὺς	εἶναί τινας ἀνθρώπους, καὶ μάλα
[386]	πάνυ φρονίμους, τοὺς δὲ πάνυ	πονηροὺς	πάνυ ἄφρονας; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ
[420]	τῇ διὰ τοῦ ἄγκους ἀπεικασθὲν	πορείᾳ.	Ἕως δὲ πάρεστιν ἡ ῥώμη,
[420]	δὲ τῇ κατὰ τὰ (ἄγκη	πορείᾳ,	ὅτι δύσπορα καὶ τραχέα καὶ
[412]	ἡγοῦνται τὸ πᾶν εἶναι ἐν	πορείᾳ,	τὸ μὲν πολὺ αὐτοῦ ὑπολαμβάνουσιν
[437]	(γὰρ τοῦ ἅμα θεῷ ἰόντος	πορεία	φαίνεται, ἡ ἀμαθία, ἡ δ᾽
[415]	τὸ ἰσχομένως τε καὶ ἐμποδιζομένως	πορεύεσθαι,	ὃ δὴ ψυχὴ ὅταν ἔχῃ,
[415]	ἐμποδὼν ᾖ τῷ ἰέναι καὶ	πορεύεσθαι.	Τοῦτ᾽ οὖν φαίνεται τὸ κακῶς
[420]	εἰδέναι ὅπῃ ἔχει τὰ πράγματα	πορεύεται,	ἢ τῇ ἀπὸ τοῦ τόξου
[412]	τὸ ὄνομα ἐπικεῖσθαι. Ἐπειδὴ γὰρ	πορεύεται	τὰ ὄντα, ἔνι μὲν ἄρ᾽
[440]	ἥκῃς· νῦν δέ, ὥσπερ παρεσκεύασαι,	πορεύου	εἰς ἀγρόν· προπέμψει δέ σε
[410]	ὦ Σώκρατες, πολὺ ἐπιδίδως. (Σωκράτης)	Πόρρω	ἤδη οἶμαι φαίνομαι σοφίας ἐλαύνειν.
[395]	γενέσθαι προνοηθῆναι οὐδὲ προϊδεῖν τῶν	πόρρω	τῶν εἰς τὸ πᾶν γένος,
[402]	δὴ αὐτοῦ λέγωμεν, τόν τε	Ποσειδῶ	καὶ τὸν Πλούτωνα καὶ τὸ
[402]	τῆς δυνάμεως ταύτης θεὸν ὠνόμασεν	Ποσειδῶνα,	ὡς ποσίδεσμον» ὄντα· τὸ δὲ
[402]	(Σωκράτης) Τὸ μὲν τοίνυν τοῦ	Ποσειδῶνός	μοι φαίνεται ὠνομάσθαι (τοῦ πρώτου
[402]	ταύτης θεὸν ὠνόμασεν Ποσειδῶνα, ὡς	ποσίδεσμον»	ὄντα· τὸ δὲ Ε ἔγκειται
[434]	συνθήσει; ὧδε δὲ λέγω· ἆρά	ποτ᾽	ἄν τις συνέθηκεν ὃ νυνδὴ
[435]	(Σωκράτης) Ἔχε δή, ἴδωμεν τίς	ποτ᾽	ἂν εἴη ὁ τρόπος οὗτος
[391]	ζητεῖν, εἴπερ ἐπιθυμεῖς εἰδέναι, ἥτις	ποτ᾽	αὖ ἐστιν αὐτοῦ ἡ ὀρθότης.
[430]	γὰρ ἐγὼ οὐ μανθάνω ἅττα	ποτ᾽	ἔστιν ἃ λέγεις, σὺ δὲ
[413]	μανθάνειν (περὶ τοῦ δικαίου ὅτι	ποτ᾽	ἔστιν. Ἀλλ᾽ οὖν οὗπερ ἕνεκα
[415]	Τὸ δὲ κακῶς ἰέναι ὅτι	ποτ᾽	ἔστιν, δοκεῖ μοι δηλοῦν καὶ
[413]	ταῦτα μηδὲν ἧττον· τί οὖν	ποτ᾽	ἔστιν, ὦ ἄριστε, δίκαιον, εἰ
[392]	ποτὲ ὀρθῶς ἔχει ἐκεῖνον τὸν	ποταμὸν	Ξάνθον καλεῖν μᾶλλον ἢ Σκάμανδρον;
[402]	ὡς δὶς ἐς τὸν αὐτὸν	ποταμὸν	οὐκ ἂν ἐμβαίης. (Ἑρμογένης) Ἔστι
[402]	χωρεῖ καὶ οὐδὲν μένει, καὶ	ποταμοῦ	ῥοῇ ἀπεικάζων τὰ ὄντα λέγει
[391]	Οὐκ οἶσθα ὅτι περὶ τοῦ	ποταμοῦ	τοῦ ἐν τῇ Τροίᾳ, ὃς
[398]	τὸ τῶν ἀνθρώπων, διὰ τί	ποτε	ἄνθρωποι» καλοῦνται· ἢ> σὺ ἔχεις
[397]	τῶν θεῶν ἄρχεσθαι, σκοπουμένους πῇ	ποτε	αὐτὸ τοῦτο τὸ ὄνομα οἱ
[414]	ἓν καὶ τέχνην» ἰδεῖν ὅτι	ποτὲ	βούλεται εἶναι. (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν
[414]	ἂν ἕνα ἀνθρώπων συνεῖναι ὅτι	ποτὲ	βούλεται τὸ ὄνομα· ὥσπερ καὶ
[422]	δὲ ἐξ ἄλλων· (ἀλλ᾽ ἐάν	ποτέ	γε λάβωμεν ὃ οὐκέτι ἔκ
[400]	οὔτε περὶ τῶν ὀνομάτων, ἅττα	ποτὲ	ἑαυτοὺς καλοῦσιν· δῆλον γὰρ ὅτι
[386]	βεβαιότητα τῆς οὐσίας; (Ἑρμογένης) Ἤδη	ποτὲ	ἔγωγε, ὦ Σώκρατες, ἀπορῶν καὶ
[394]	ὁ αὐτὸς λόγος; ἔσται γάρ	ποτε	ἐκ βασιλέως βασιλεύς, καὶ ἐξ
[418]	(Σωκράτης) Τί δ᾽ ἂν εἴη	ποτὲ	ζημιῶδες» θέασαι, ὦ Ἑρμόγενες, ὡς
[392]	(Σωκράτης) Σκοπῶμεν δὴ διὰ τί	ποτε.	ἢ αὐτὸς ἡμῖν κάλλιστα ὑφηγεῖται
[384]	ἐρωτῶντος καὶ προθυμουμένου εἰδέναι ὅτι	ποτὲ	(λέγει, οὔτε ἀποσαφεῖ οὐδὲν εἰρωνεύεταί
[392]	τῷ τοῦ Ἕκτορος ὑεῖ, τίνα	ποτὲ	λέγει τὴν ὀρθότητα αὐτῶν. Οἶσθα
[397]	ἀληθῶς, ὦ Ἑρμόγενες, τί ἄν	ποτε	νοοῖ τὸ ὄνομα οἱ δαίμονες»
[434]	ὡσαύτως καὶ ὀνόματα οὐκ ἄν	ποτε	ὅμοια γένοιτο οὐδενί, εἰ μὴ
[400]	αὐτὸν τρόπον ἐπισκέψασθαι κατὰ τίνα	ποτὲ	ὀρθότητα αὐτῶν τὰ ὀνόματα κεῖται;
[411]	ταῦτα τὰ καλὰ ὀνόματα τίνι	ποτὲ	ὀρθότητι κεῖται, τὰ περὶ τὴν
[392]	σεμνόν τι εἶναι γνῶναι, ὅπῃ	ποτὲ	ὀρθῶς ἔχει ἐκεῖνον τὸν ποταμὸν
[392]	Φαίνεταί μοι. (Σωκράτης) Τί δή	ποτε;	Οὐ γάρ πω οὐδ᾽ αὐτὸς
[422]	ἀποκρινόμενον; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ. ~(Σωκράτης)	Πότε	οὖν ἀπειπὼν ὁ ἀπαγορεύων δικαίως
[436]	ὁ τιθέμενος· οὐ γὰρ ἄν	ποτε	οὕτω σύμφωνα ἦν αὐτῷ ἅπαντα.
[440]	οὐδὲ φορᾷ. Ταῦτ᾽ οὖν πότερόν	ποτε	οὕτως ἔχει ἢ ἐκείνως ὡς
[401]	ἀλλὰ περὶ τῶν ἀνθρώπων, ἥν	ποτέ	τινα δόξαν ἔχοντες ἐτίθεντο αὐτοῖς
[384]	τὴν δραχμιαίαν. Οὔκουν οἶδα πῇ	ποτε	τὸ ἀληθὲς ἔχει περὶ τῶν
[439]	μηδέποτε ὡσαύτως ἔχει; εἰ γάρ	ποτε	ὡσαύτως ἴσχει, ἔν γ᾽ ἐκείνῳ
[439]	ἔστι δὲ καὶ δι᾽ αὐτῶν,	ποτέρα	ἂν εἴη καλλίων καὶ σαφεστέρα
[438]	τούτων τὰ ἕτερα ὀνόματα. (Σωκράτης)	Πότερα,	ὦ ἄριστε, τὰ ἐπὶ τὴν
[424]	οὖν. (Σωκράτης) Φέρε δὴ ἴδωμεν	πότερον	ἄρα ταῦτα μόνα ἐστὶ τῶν
[427]	ὦ Κρατύλε, ἐναντίον Σωκράτους εἰπὲ	πότερον	ἀρέσκει σοι ᾗ λέγει (Σωκράτης)
[430]	~(Σωκράτης) Ἀλλ᾽ ἀγαπητὸν καὶ τοῦτο.	Πότερον	γὰρ ἀληθῆ ἂν φθέγξαιτο ταῦτα
[438]	πρῶτοι νομοθέται τὰ πρῶτα ὀνόματα	πότερον	γιγνώσκοντες τὰ πράγματα, οἷς ἐτίθεντο,
[436]	καὶ μόνον καὶ βέλτιστον. (Σωκράτης)	Πότερον	δὲ καὶ εὕρεσιν τῶν ὄντων
[385]	ἀλλὰ καὶ τὰ μόρια. (Σωκράτης)	Πότερον	δὲ τὰ μὲν μεγάλα μόρια
[427]	ὥστε με μὴ δύνασθαι εἰδέναι	πότερον	ἑκὼν ἢ ἄκων οὕτως ἀσαφῶς
[435]	ὃν σὺ λέγεις νῦν, καὶ	πότερον	ἔστι μὲν καὶ ἄλλος, οὗτος
[434]	Δηλοῖ μὲν οὖν ἀμφοτέροις. (Σωκράτης)	Πότερον	ᾗ ὅμοια τυγχάνει ὄντα τὸ
[387]	ἐπιχειρήσωμεν ἡμεῖς τῶν ὄντων τέμνειν,	πότερον	ἡμῖν τμητέον (ἐστὶν) ἕκαστον ὡς
[385]	Φέρε δὴ ἴδωμεν, ὦ Ἑρμόγενες,	πότερον	καὶ τὰ ὄντα οὕτως ἔχειν
[432]	τοιαῦτα ἕτερα καταστήσειεν πλησίον σου;	πότερον	(Κρατύλος) ἂν καὶ εἰκὼν Κρατύλου
[429]	ὅμως μέντοι εἰπέ μοι τοσόνδε·	(πότερον	λέγειν μὲν οὐ δοκεῖ σοι
[385]	λόγος δ᾽ ἐστὶν ὁ ἀληθὴς	πότερον	μὲν ὅλος ἀληθής, τὰ μόρια
[429]	καὶ ἄρτι ἐλέγετο, Ἑρμογένει τῷδε	πότερον	(μηδὲ ὄνομα τοῦτο κεῖσθαι φῶμεν,
[392]	σκόπει. εἴ τις ἔροιτό σε	πότερον	οἴει ὀρθότερον καλεῖν τὰ ὀνόματα
[429]	(ἡ τὸ ὄνομα δηλοῦσα) (Σωκράτης)	Πότερον	οὐδὲ ψεύδεται ὅταν τις φῇ
[392]	τοὺς φρονιμωτέρους, φαίην ἄν. (Σωκράτης)	Πότερον	οὖν αἱ γυναῖκες ἐν ταῖς
[386]	μοι, ὦ Σώκρατες, οὕτω. (Σωκράτης)	Πότερον	οὖν αὐτὰ μὲν ἂν εἴη
[438]	εἶναι εἰδότα τίθεσθαι οἷς ἐτίθετο.	Πότερον	οὖν ἔτι σοι δοκεῖ οὕτως
[387]	πράξεών ἐστιν; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)	Πότερον	οὖν ᾗ ἄν τῳ δοκῇ
[429]	ἀρχὰς ἔλεγες, τοὺς νομοθέτας. (Σωκράτης)	Πότερον	οὖν καὶ ταύτην φῶμεν τὴν
[392]	λέγω. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Πότερον	οὖν οἴει Ὅμηρον ὀρθότερον ἡγεῖσθαι
[434]	σκληροτήρ» (Κρατύλος) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Πότερον	οὖν τό τε ῥῶ καὶ
[389]	καταγῇ αὐτῷ ἡ κερκὶς ποιοῦντι,	πότερον	πάλιν ποιήσει ἄλλην πρὸς τὴν
[440]	(οὐδὲν οὐδὲ φορᾷ. Ταῦτ᾽ οὖν	πότερόν	ποτε οὕτως ἔχει ἢ ἐκείνως
[433]	μέντοι καλῶς γε κεῖσθαι. (Σωκράτης)	Πότερον	τοῦτο οὐκ ἀρέσκει σε, τὸ
[439]	Κρατύλε, ὃ ἔγωγε πολλάκις ὀνειρώττω.	Πότερον	φῶμέν τι εἶναι αὐτὸ καλὸν
[403]	ζῴῳ ὁτῳοῦν ὥστε μένειν ὁπουοῦν,	πότερος	ἰσχυρότερός ἐστιν, ἀνάγκη ἢ ἐπιθυμία;
[433]	ἐπὶ δὲ ᾧ μέγα, σμικρόν;	πότερός	σε ὁ τρόπος ἀρέσκει; ~(Κρατύλος)
[435]	οὐδ᾽ ἔστιν ἄλλος ἢ οὗτος.	Ποτέρως	οἴει; ~(α) (Κρατύλος) Οὕτως ἔγωγε,
[409]	οἱ Ἀναξαγόρειοι λέγουσιν· κύκλῳ γάρ	που	ἀεὶ αὐτὴν περιιὼν νέον ἀεὶ
[406]	(Ἑρμογένης) Τὸ ποῖον; (Σωκράτης) Παλλάδα»	που	αὐτὴν καλοῦμεν. (Ἑρμογένης) Πῶς γὰρ
[438]	ἐπὶ τί ἐλθόντες; οὐ γάρ	που	ἐπὶ ὀνόματά γε ἕτερα ἄλλα
[421]	(Σωκράτης) Ἓν μὲν τοίνυν ἄρτι	που	ἐπορισάμεθα ὥστε δοκεῖν τὶ λέγειν
[438]	αὐτὰ δι᾽ αὑτῶν; τὸ γάρ	που	ἕτερον ἐκείνων καὶ ἀλλοῖον ἕτερον
[395]	ποῖα ταῦτα; (Σωκράτης) Ἅ τέ	που	ἔτι ζῶντι δυστυχήματα ἐγένετο πολλὰ
[406]	ὡς ἐγᾦμαι, ἡγοίμεθα· τὸ γάρ	που	ἢ αὑτὸν ἤ τι ἄλλο
[402]	Πῶς τοῦτο λέγεις; (Σωκράτης) Λέγει	που	Ἡράκλειτος ὅτι πάντα χωρεῖ καὶ
[409]	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Νέον δέ	που	καὶ ἕνον ἀεί ἐστι περὶ
[395]	(Ἑρμογένης) Πῶς δή; (Σωκράτης) Οἷόν	που	καὶ κατ᾽ ἐκείνου λέγεται τοῦ
[402]	δὲ καὶ Ἡσίοδος. Λέγει δέ	που	καὶ Ὀρφεὺς ὅτι Ὠκεανὸς πρῶτος
[435]	σιγήν σου συγχώρησιν θήσω ἀναγκαῖόν	που	καὶ συνθήκην τι καὶ ἔθος
[399]	εἶναί τι χρῆμα. ψυχὴν» γάρ	που	καὶ σῶμα» καλοῦμεν τοῦ ἀνθρώπου.
[430]	ἐστιν σὸν ὄνομα» Ἔστι δέ	που	καὶ τὸ ὄνομα μίμημα ὥσπερ
[417]	Οὐκοῦν τὸ μὲν συμφέρον» ἤδη	που	κἂν σὺ εὕροις ἐκ τῶν
[438]	ἐπὶ τὴν φοράν; οὐ γάρ	που	κατὰ τὸ ἄρτι λεχθὲν πλήθει
[400]	Διὸς» νυνδὴ ἔλεγες, ἔχοιμεν ἄν	που	κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον ἐπισκέψασθαι
[387]	μόριον τὸ ὀνομάζειν; διονομάζοντες γάρ	που	λέγουσι τοὺς λόγους. (Ἑρμογένης) Πάνυ
[424]	ἄφωνα καὶ ἄφθογγα οὑτωσὶ γάρ	που	λέγουσιν οἱ δεινοὶ περὶ τούτων
[437]	Ἔπειτα δὲ ἡ μνήμη» παντί	που	μηνύει ὅτι μονή ἐστιν ἐν
[429]	λέγειν τὸ τοιόνδε. ζωγράφοι εἰσίν	που	οἱ μὲν χείρους, οἱ δὲ
[420]	καὶ ῥεύματος) ἀλλὰ τοῦ ἄλλοθί	που	ὄντος καὶ ἀπόντος, ὅθεν πόθος»
[422]	λόγων καὶ ὀνομάτων; ταῦτα γάρ	που	οὐκέτι δίκαιον φανῆναι ἐξ ἄλλων
[432]	αὐτοῖς ὁμοιωθείη. Διττὰ γὰρ ἄν	που	πάντα γένοιτο, καὶ οὐκ ἂν
[409]	Πῶς δή; (Σωκράτης) Τὸ μέν	που	σέλας» καὶ τὸ φῶς» ταὐτόν.
[437]	φορᾶς. (Ἔπειτα ἡ ἱστορία» αὐτό	που	σημαίνει ὅτι ἵστησι τὸν ῥοῦν.
[416]	τὰ ὀνόματα θέμενον; (Ἑρμογένης) Πάντως	που.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν διάνοια ἂν εἴη
[391]	Σώκρατες, Ὅμηρος περὶ ὀνομάτων, καὶ	ποῦ;	(Σωκράτης) Πολλαχοῦ· μέγιστα δὲ καὶ
[410]	γίγνεται ῥέοντος; οἱ γὰρ ποιηταί	που	τὰ πνεύματα ἀήτας» καλοῦσιν· ἴσως
[386]	ἀληθῆ λέγειν· Οὐδὲν γὰρ ἄν	που	τῇ ἀληθείᾳ ὁ ἕτερος τοῦ
[427]	καὶ ὅλως σεισμόν. Καὶ ὅταν	που	τὸ φυσῶδες μιμῆται, πανταχοῦ ἐνταῦθα
[426]	τὴν ὀρθότητα μὴ οἶδεν, ἀδύνατόν	που	τῶν γε ὑστέρων εἰδέναι, ἃ
[438]	Σώκρατες γιγνώσκοντες. (Σωκράτης) Οὐ γάρ	που,	ὦ ἑταῖρε Κρατύλε, ἀγνοοῦντές γε.
[431]	ἀνάγκη καὶ λόγους· (λόγοι γάρ	που,	ὡς ἐγᾦμαι, ἡ τούτων σύνθεσίς
[435]	ἐστιν ἔστι δὲ οἷόνπερ τὸ	πρᾶγμα	(εἴσεται δὴ καὶ τὸ πρᾶγμα,
[435]	πρᾶγμα (εἴσεται δὴ καὶ τὸ	πρᾶγμα,	ἐπείπερ ὅμοιον τυγχάνει ὂν τῷ
[432]	καὶ μηδὲν ἧττον ὀνομάζεσθαι τὸ	πρᾶγμα	καὶ λέγεσθαι, ἕως ἂν ὁ
[433]	προσήκοντα ἔχῃ, λέξεταί γε τὸ	πρᾶγμα,	καλῶς ὅταν πάντα, κακῶς δὲ
[427]	μαθεῖν τε καὶ διδάξαι ὁτιοῦν	πρᾶγμα,	μὴ ὅτι τοσοῦτον, ὃ δὴ
[420]	γὰρ τῆς ψυχῆς ἐπὶ πᾶν	πρᾶγμα,	οἷόν ἐστιν ἕκαστον τῶν ὄντων,
[393]	ἑτέραις τὸ αὐτὸ σημαίνει, οὐδὲν	πρᾶγμα·	οὐδ᾽ εἰ πρόσκειταί τι γράμμα
[428]	ἥτις ἐνδείξεται οἷόν ἐστι τὸ	πρᾶγμα·	τοῦτο φῶμεν ἱκανῶς εἰρῆσθαι; (Κρατύλος)
[390]	φύσει (τὰ ὀνόματα εἶναι τοῖς	πράγμασι,	καὶ οὐ πάντα δημιουργὸν ὀνομάτων
[411]	καὶ ῥέουσι καὶ γιγνομένοις τοῖς	πράγμασι	τὰ ὀνόματα ἐπίκειται. (Ἑρμογένης) Οὐ
[437]	ὅτι ἵστησιν ἡμῶν ἐπὶ τοῖς	πράγμασι	τὴν ψυχὴν ἢ ὅτι συμπεριφέρεται,
[419]	ὅτι ἀπὸ τοῦ εὖ τοῖς	πράγμασι	τὴν ψυχὴν συμφέρεσθαι τοῦτο ἔλαβε
[412]	γὰρ λέγει (τὴν ψυχὴν τοῖς	πράγμασι	τὸ συνιέναι. Ἀλλὰ μὴν ἥ
[437]	δ᾽ ἀκολασία» παντάπασιν ἀκολουθία τοῖς	πράγμασι	φαίνεται. Καὶ οὕτως, ἃ νομίζομεν
[423]	δέ τοι τοῦτο· ἔστι τοῖς	πράγμασι	φωνὴ καὶ σχῆμα ἑκάστῳ, καὶ
[435]	ὅμοια εἶναι τὰ ὀνόματα τοῖς	πράγμασιν·	ἀλλὰ μὴ ὡς ἀληθῶς, τὸ
[434]	πεφυκέναι τὰ στοιχεῖα ὅμοια τοῖς	πράγμασιν,	ἐξ ὧν τὰ πρῶτα ὀνόματά
[432]	ἐν λόγῳ μὴ προσήκοντα τοῖς	πράγμασιν	ἐπιφέρεσθαι, καὶ μηδὲν ἧττον ὀνομάζεσθαι
[412]	ἐπιστήμη μηνύει ὡς φερομένοις τοῖς	πράγμασιν	ἑπομένης τῆς ψυχῆς τῆς ἀξίας
[433]	Προσήκει δὲ τὰ ὅμοια τοῖς	πράγμασιν;	(Κρατύλος) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Τὰ
[430]	ζωγραφήματα κἀκεῖνα τὰ ὀνόματα, τοῖς	πράγμασιν	ὧν μιμήματά ἐστιν, ἢ οὔ;
[438]	θεμένην τὰ πρῶτα ὀνόματα τοῖς	πράγμασιν,	ὥστε ἀναγκαῖον εἶναι αὐτὰ ὀρθῶς
[436]	Κρατύλε, εἴ τις ζητῶν τὰ	(πράγματα	ἀκολουθοῖ τοῖς ὀνόμασι, σκοπῶν οἷον
[422]	ἐβουλόμεθα δὲ δηλοῦν ἀλλήλοις τὰ	πράγματα,	ἆρ᾽ οὐκ ἄν, ὥσπερ νῦν
[413]	πάντα φησὶν αὐτὸν κοσμεῖν τὰ	πράγματα	διὰ πάντων ἰόντα. Ἐνταῦθα δὴ
[440]	(ἄνθρωποι οὕτως οἴεσθαι καὶ τὰ	πράγματα	διακεῖσθαι, ὑπὸ ῥεύματός τε καὶ
[388]	διδάσκομέν τι ἀλλήλους καὶ τὰ	πράγματα	διακρίνομεν ᾗ ἔχει; (Ἑρμογένης) Πάνυ
[433]	ὁδοῦ, καὶ ἡμεῖς ἐπὶ τὰ	πράγματα	δόξωμεν αὖ (τῇ ἀληθείᾳ οὕτω
[432]	τὶ λέγω. Ἆρ᾽ ἂν δύο	πράγματα	εἴη τοιάδε, οἷον (Κρατύλος) καὶ
[386]	μὲν ἂν ἐμοὶ φαίνηται τὰ	πράγματα	(εἶναι) τοιαῦτα μὲν ἔστιν ἐμοί·
[438]	μεμαθηκὼς ἢ ηὑρηκὼς ἦν (τὰ	πράγματα,	εἴπερ τά γε πρῶτα μήπω
[424]	ἡμεῖς τὰ στοιχεῖα ἐπὶ τὰ	πράγματα	ἐποίσομεν, καὶ ἓν ἐπὶ ἕν,
[387]	πρᾶξίς τις ἦν περὶ τὰ	πράγματα;	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Εἱ δὲ
[440]	ἔχω, ἀλλά μοι σκοπουμένῳ καὶ	(πράγματα	ἔχοντι πολὺ μᾶλλον ἐκείνως φαίνεται
[433]	τοῖς συνθεμένοις προειδόσι δὲ τὰ	πράγματα,	καὶ εἶναι ταύτην ὀρθότητα ὀνόματος,
[438]	μαθεῖν δ᾽ αὖ φαμεν τὰ	πράγματα	καὶ εὑρεῖν ἀδύνατον εἶναι ἄλλως
[411]	κἄπειτα αὐτοῖς φαίνεται περιφέρεσθαι τὰ	πράγματα	καὶ πάντως (φέρεσθαι. Αἰτιῶνται δὴ
[416]	(Σωκράτης) Οὐκοῦν τὸ καλέσαν τὰ	πράγματα	καὶ τὸ καλοῦν ταὐτόν ἐστιν
[435]	ὀνόματα εἰδῇ εἴσεται καὶ τὰ	πράγματα.	(Κρατύλος) Ἀληθέστατα λέγεις. (Σωκράτης) Ἔχε
[387]	ἐὰν μὲν ᾗ πέφυκε τὰ	πράγματα	λέγειν τε καὶ λέγεσθαι καὶ
[438]	εἰδέναι, εἴπερ μὴ ἔστι τὰ	πράγματα	μαθεῖν ἀλλ᾽ ἢ ἐκ τῶν
[415]	τὸ κακῶς ἰέναι ἐπὶ τὰ	πράγματα,	μάλιστα τὴν τοῦ ὅλου ἐπωνυμίαν
[439]	ὅτι μάλιστα δι᾽ ὀνομάτων τὰ	πράγματα	μανθάνειν, ἔστι δὲ καὶ δι᾽
[425]	Ἑρμόγενες, γράμμασι καὶ συλλαβαῖς τὰ	πράγματα	μεμιμημένα κατάδηλα γιγνόμενα· ὅμως δὲ
[438]	πρῶτα ὀνόματα πότερον γιγνώσκοντες τὰ	πράγματα,	οἷς ἐτίθεντο, ἐτίθεντο ἢ ἀγνοοῦντες.
[387]	ὀνομαστέον (ἐστὶν) ᾗ πέφυκε τὰ	πράγματα	ὀνομάζειν τε καὶ ὀνομάζεσθαι καὶ
[386]	ἔχοντά τινα βέβαιόν ἐστι τὰ	πράγματα,	οὐ πρὸς ἡμᾶς οὐδὲ ὑφ᾽
[417]	ὄντος ἵστασθαι οὐκ ἐᾷ τὰ	πράγματα,	οὐδὲ τέλος λαβοῦσαν τὴν φορὰν
[423]	καθάπερ τῇ (μουσικῇ μιμούμεθα τὰ	πράγματα	οὕτω μιμώμεθα, καίτοι φωνῇ γε
[411]	τῆς δόξης, ἀλλὰ αὐτὰ τὰ	πράγματα	οὕτω πεφυκέναι, οὐδὲν αὐτῶν μόνιμον
[427]	Σώκρατες, πολλά γέ μοι πολλάκις	πράγματα	παρέχει (Κρατύλος) ὥσπερ κατ᾽ ἀρχὰς
[420]	τὸ εἰδέναι ὅπῃ ἔχει τὰ	πράγματα	πορεύεται, ἢ τῇ ἀπὸ τοῦ
[437]	οὐδὲ φερόμενα ἀλλὰ μένοντα τὰ	πράγματα	σημαίνειν. (Κρατύλος) Ἀλλ᾽ ὦ Σώκρατες,
[435]	ὀνόματα ἐπίστηται, ἐπίστασθαι καὶ τὰ	πράγματα.	(Σωκράτης) Ἴσως γάρ, ὦ Κρατύλε,
[436]	ὀνόματα, οἷα ἡγεῖτο εἶναι τὰ	πράγματα,	τοιαῦτα ἐτίθετο καὶ τὰ ὀνόματα,
[408]	δύναμίν ἐστιν πᾶσα αὕτη ἡ	πραγματεία·	ὅπερ οὖν καὶ ἐν τοῖς
[425]	δύναμιν δεήσει ἡμᾶς περὶ αὐτῶν	πραγματεύεσθαι;	δοκεῖ ταῦτα, ἢ πῶς λέγεις;
[437]	πόλλ᾽ ἄν τις εὕροι εἰ	πραγματεύοιτο,	ἐξ ὧν οἰηθείη ἂν αὖ
[434]	ἔσται τὸ ὄνομα ὅμοιον τῷ	πράγματι,	ἀναγκαῖον πεφυκέναι τὰ στοιχεῖα ὅμοια
[391]	(παντὸς ἀνδρὸς ἐπίστασθαι (καλῶς) αὐτὸ	πράγματι	ὁτῳοῦν θέσθαι· ἢ οὔ; (Ἑρμογένης)
[414]	πᾶν ἂν παντί τις ὄνομα	πράγματι	προσαρμόσειεν. (Ἑρμογένης) Ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης)
[393]	ἐγκρατὴς ᾖ ἡ οὐσία τοῦ	πράγματος	δηλουμένη ἐν τῷ ὀνόματι. (Ἑρμογένης)
[423]	μιμούμενοι αὐτὴν τὴν φύσιν τοῦ	πράγματος·	εἰ δὲ τὰ κάτω καὶ
[433]	εἶναι τὸ ὄνομα δήλωμα τοῦ	πράγματος;	(Κρατύλος) Ἐμοιγε. (Σωκράτης) Ἀλλὰ τὸ
[430]	ὁμολογεῖς μίμημά τι εἶναι τοῦ	(πράγματος;	(Κρατύλος) Πάντων μάλιστα. (Σωκράτης) Οὐκοῦν
[433]	ὁμολόγει δήλωμα συλλαβαῖς καὶ γράμμασι	πράγματος	ὄνομα εἶναι. Εἰ γὰρ ταῦτα
[436]	δὴ περὶ τῆς ἀρχῆς παντὸς	πράγματος	παντὶ ἀνδρὶ τὸν πολὺν λόγον
[432]	ἂν ὁ τύπος ἐνῇ τοῦ	πράγματος	περὶ οὗ ἂν ὁ λόγος
[431]	καὶ γραμμάτων τὴν οὐσίαν τῶν	πραγμάτων	ἀπομιμούμενος; ἆρα οὐ κατὰ τὸν
[420]	ἱέμενος ῥεῖ καὶ ἐφιέμενος τῶν	πραγμάτων,	καὶ οὕτω δὴ ἐπισπᾷ σφόδρα
[417]	φορὰν τῆς ψυχῆς μετὰ τῶν	πραγμάτων,	καὶ τὰ ὑπὸ τοῦ τοιούτου
[439]	κεῖται, καὶ εἶναι εἰκόνας τῶν	πραγμάτων;	(Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Εἰ οὖν
[401]	ἕτερον ὄνομα τούτων ἡ τῶν	πραγμάτων	οὐσία Ἑστία» καλεῖσθαι ἔχει λόγον,
[415]	πᾶσιν. Ἅτε γὰρ ἰόντων τῶν	πραγμάτων,	πᾶν τὸ κακῶς ἰὸν κακία»
[430]	τινὰ ἄλλον λέγεις μιμήματα εἶναι	πραγμάτων	τινῶν; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Φέρε
[404]	θεόν. Ἅτε γὰρ φερομένων τῶν	πραγμάτων	τὸ ἐφαπτόμενον καὶ ἐπαφῶν καὶ
[386]	εἴη οὕτω πεφυκότα, αἱ δὲ	πράξεις	αὐτῶν οὐ κατὰ τὸν αὐτὸν
[386]	εἶδος τῶν ὄντων εἰσίν, αἱ	πράξεις;	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε καὶ αὗται.
[387]	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Εἱ δὲ	πράξεις	ἐφάνησαν ἡμῖν οὐ πρὸς ἡμᾶς
[387]	αὑτῶν ἄρα φύσιν καὶ αἱ	πράξεις	πράττονται, οὐ κατὰ τὴν ἡμετέραν
[387]	τὸ λέγειν μία τις τῶν	πράξεών	ἐστιν; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Πότερον
[387]	(Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ τὸ ὀνομάζειν	πρᾶξίς	(τίς) ἐστιν, εἴπερ καὶ τὸ
[387]	ἐστιν, εἴπερ καὶ τὸ λέγειν	πρᾶξίς	τις ἦν περὶ τὰ πράγματα;
[419]	πρὸς τὴν ὄνησιν ἔοικε τείνουσα	πρᾶξις	τοῦτο ἔχειν τὸ ὄνομα τὸ
[387]	φύσιν, ἐξαμαρτησόμεθά τε καὶ οὐδὲν	πράξομεν;	(Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ οὕτω. (Σωκράτης)
[387]	τι ἡμῖν ἔσται καὶ ὀρθῶς	πράξομεν	τοῦτο, ἐὰν δὲ παρὰ φύσιν,
[406]	ἐπωνόμασεν. Λητὼ δὲ ἀπὸ τῆς	πρᾳότητος	τῆς θεοῦ, κατὰ τὸ ἐθελήμονα
[417]	καὶ τὰ ὑπὸ τοῦ τοιούτου	πραττόμενα	συμφέροντά» τε καὶ σύμφορα» κεκλῆσθαι
[387]	ἄρα φύσιν καὶ αἱ πράξεις	πράττονται,	οὐ κατὰ τὴν ἡμετέραν δόξαν.
[397]	πεφυκότα. Ἐσπουδάσθαι γὰρ ἐνταῦθα (μάλιστα	πρέπει	τὴν θέσιν τῶν ὀνομάτων· ἴσως
[407]	ταύτῃ ἂν πανταχῇ πολεμικῷ θεῷ	πρέποι	Ἄρη» καλεῖσθαι. (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν
[439]	καὶ τὴν εἰκόνα αὐτῆς εἰ	πρεπόντως	εἴργασται; (Κρατύλος) Ἐκ τῆς ἀληθείας
[413]	ἐν πλείονι ἀπορίᾳ εἰμὶ ἢ	πρὶν	ἐπιχειρῆσαι μανθάνειν (περὶ τοῦ δικαίου
[438]	εἰδότας θέσθαι ἢ νομοθέτας εἶναι,	πρὶν	καὶ ὁτιοῦν ὄνομα κεῖσθαί τε
[401]	ταῦτα τοὺς τιθεμένους· τὸ γὰρ	πρὸ	πάντων θεῶν τῇ Ἑστίᾳ πρώτῃ
[410]	τὰ γιγνόμενα ἐν μέρει ἕκαστον	προάγον	εἰς φῶς καὶ αὐτὸ ἐν
[411]	μὲν οὖν οὐ δεῖ ἡμᾶς	προαποστῆναι.	(Σωκράτης) Καὶ μήν, νὴ τὸν
[418]	ὥσπερ τοῦ τῆς Ἀθηνάας νόμου	προαύλιον	στομαυλῆσαι, τοῦτο τὸ ὄνομα προειπὼν
[407]	δὲ ἄλλων ὧν> τινων βούλει	προβαλλέ	μοι, ὄφρα ἴδηαι οἷοι Εὐθύφρονος
[423]	Τί δή; (Σωκράτης) Τοὺς τὰ	πρόβατα	μιμουμένους τούτους καὶ τοὺς ἀλεκτρυόνας
[402]	τιθέμενος τοῖς τῶν ἄλλων θεῶν	προγόνοις	Ῥέαν» τε καὶ Κρόνον» ἆρα
[396]	γενεαλογίαν, τίνας ἔτι τοὺς ἀνωτέρω	προγόνους	λέγει τούτων, οὐκ ἂν ἐπαυόμην
[397]	μὲν γὰρ αὐτῶν κεῖται κατὰ	προγόνων	ἐπωνυμίας, οὐδὲν προσῆκον ἐνίοις, ὥσπερ
[384]	οὖν ἐγὼ ἤδη ἠκηκόη παρὰ	Προδίκου	τὴν πεντηκοντάδραχμον ἐπίδειξιν, ἣν ἀκούσαντι
[395]	τοῦτο δ᾽ ἐστὶ πέλας» ἡνίκα	προεθυμεῖτο	λαβεῖν παντὶ τρόπῳ τὸν τῆς
[433]	ὀνόματα καὶ δηλοῦν τοῖς συνθεμένοις	προειδόσι	δὲ τὰ πράγματα, καὶ εἶναι
[401]	Εἰ οὖν βούλει, σκοπῶμεν ὥσπερ	προειπόντες	τοῖς θεοῖς ὅτι περὶ αὐτῶν
[425]	οἷοί τ᾽ ὦμεν κατιδεῖν, ἐπιχειρῶμεν,	(προειπόντες,	ὥσπερ ὀλίγον πρότερον τοῖς θεοῖς,
[418]	προαύλιον στομαυλῆσαι, τοῦτο τὸ ὄνομα	προειπὼν	τὸ (βουλαπτεροῦν. (Σωκράτης) Οὐκ ἐγώ,
[428]	ἔοικε, θαμὰ μεταστρέφεσθαι ἐπὶ τὰ	προειρημένα,	καὶ πειρᾶσθαι, τὸ ἐκείνου τοῦ
[402]	θαλάττης φύσις καὶ οὐκέτι εἴασεν	προελθεῖν,	ἀλλ᾽ ὥσπερ δεσμὸς τῶν ποδῶν
[412]	λόγου, καὶ οὔτε ἀπολειπομένης οὔτε	προθεούσης·	διὸ δὴ ἐμβάλλοντας δεῖ τὸ
[401]	πάντων θεῶν τῇ Ἑστίᾳ πρώτῃ	προθύειν	εἰκὸς ἐκείνους οἵτινες τὴν πάντων
[421]	δοκεῖ προφάσεις ἀγὼν δέχεσθαι, ἀλλὰ	προθυμητέον	ταῦτα διασκέψασθαι. Ἐνθυμηθῶμεν δέ, εἴ
[384]	ἄνθρωποι. ~Καὶ ἐμοῦ ἐρωτῶντος καὶ	προθυμουμένου	εἰδέναι ὅτι ποτὲ (λέγει, οὔτε
[395]	οἵου τε γενέσθαι προνοηθῆναι οὐδὲ	προϊδεῖν	τῶν πόρρω τῶν εἰς τὸ
[412]	ἂν τύχωσιν τῶν ἀρχομένων ταχὺ	προϊέναι	ἐσύθη» φασίν. Λακωνικῷ δὲ ἀνδρὶ
[395]	φόνῳ οὐδὲν οἵου τε γενέσθαι	προνοηθῆναι	οὐδὲ προϊδεῖν τῶν πόρρω τῶν
[440]	ὥσπερ παρεσκεύασαι, πορεύου εἰς ἀγρόν·	προπέμψει	δέ σε καὶ (Ἑρμογένης) ὅδε.
[391]	ἔχω, ὦ Σώκρατες, ὅπως χρὴ	πρὸς	ἃ λέγεις (ἐναντιοῦσθαι. ἴσως μέντοι
[395]	πάντα ταῦτα ζημιώδη καὶ ἀτηρὰ	πρὸς	ἀρετήν. Ἡ οὖν τοῦ ὀνόματος
[389]	δεῖ ἐπίστασθαι τιθέναι, καὶ βλέποντα	πρὸς	αὐτὸ ἐκεῖνο ὃ ἔστιν ὄνομα,
[434]	οὖν ὅμοιά ἐστι πανταχῇ; (Κρατύλος)	Πρός	γε τὸ ἴσως φορὰν δηλοῦν.
[435]	συνθήκην τι καὶ ἔθος συμβάλλεσθαι	πρὸς	δήλωσιν ὧν διανοούμενοι λέγομεν· ἐπεί,
[439]	φαίνῃ λέγειν. ~(Σωκράτης) Ἔχε δὴ	πρὸς	Διός· τὰ δὲ ὀνόματα οὐ
[389]	καὶ ἣν κατέαξεν ἐποίει; (Ἑρμογένης)	Πρὸς	ἐκεῖνο, ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης) Οὐκοῦν
[389]	πρὸς τὴν κατεαγυῖαν βλέπων, ἢ	πρὸς	ἐκεῖνο τὸ εἶδος πρὸς ὅπερ
[434]	ὥσπερ καὶ ἃ νυνδὴ σὺ	πρὸς	Ἑρμογένη ἔλεγες ἐξαιρῶν τε καὶ
[386]	βέβαιόν ἐστι τὰ πράγματα, οὐ	πρὸς	ἡμᾶς οὐδὲ ὑφ᾽ ἡμῶν ἑλκόμενα
[387]	δὲ πράξεις ἐφάνησαν ἡμῖν οὐ	πρὸς	ἡμᾶς οὖσαι, ἀλλ᾽ αὑτῶν τινα
[407]	Ἐκ μὲν οὖν τῶν θεῶν	πρὸς	θεῶν ἀπαλλαγῶμεν, ὡς ἐγὼ δέδοικα
[384]	οὔτε ἀποσαφεῖ οὐδὲν εἰρωνεύεταί τε	πρός	με, προσποιούμενός τι αὐτὸς ἐν
[389]	ἢ πρὸς ἐκεῖνο τὸ εἶδος	πρὸς	ὅπερ καὶ ἣν κατέαξεν ἐποίει;
[391]	οἵ γε θεοὶ αὐτὰ καλοῦσιν	πρὸς	ὀρθότητα ἅπερ ἔστι φύσει ὀνόματα·
[411]	γενέσεως ἀεί. Λέγω δὴ ἐννοήσας	πρὸς	πάντα τὰ νυνδὴ ὀνόματα. (Ἑρμογένης)
[428]	ὅτι μοί πως ἐπέρχεται λέγειν	πρὸς	σὲ τὸ τοῦ Ἀχιλλέως, ὃ
[426]	κατακεχρῆσθαι. Τῷ δὲ αὖ ἰῶτα	πρὸς	τὰ λεπτὰ πάντα, ἃ δὴ
[402]	ὅτι καὶ ἀλλήλοις συμφωνεῖ καὶ	πρὸς	τὰ τοῦ Ἡρακλείτου πάντα τείνει.
[426]	σειομένην· διὸ φαίνεταί μοι τούτῳ	πρὸς	ταῦτα κατακεχρῆσθαι. Τῷ δὲ αὖ
[386]	ἡμετέρῳ φαντάσματι, ἀλλὰ καθ᾽ αὑτὰ	πρὸς	τὴν αὑτῶν οὐσίαν ἔχοντα ᾗπερ
[423]	τὰ κάτω καὶ τὰ βαρέα,	πρὸς	τὴν γῆν. Καὶ εἰ ἵππον
[404]	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, κάλλιστα κείμενον	πρὸς	τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ. (Ἑρμογένης)
[389]	ποιοῦντι, πότερον πάλιν ποιήσει ἄλλην	πρὸς	τὴν κατεαγυῖαν βλέπων, ἢ πρὸς
[427]	(τὴν δύναμιν χρήσιμον φαίνεται ἡγήσασθαι	πρὸς	τὴν μίμησιν τοῦ δεσμοῦ» καὶ
[421]	(ἂν) εἰ ἡ παλαιὰ φωνὴ	πρὸς	τὴν νυνὶ βαρβαρικῆς μηδὲν διαφέρει.
[419]	Ἥ τε γὰρ ἡδονή, ἡ	πρὸς	τὴν ὄνησιν ἔοικε τείνουσα πρᾶξις
[426]	κινήσεως τῷ τὰ ὀνόματα τιθεμένῳ	πρὸς	τὸ ἀφομοιοῦν τῇ φορᾷ, πολλαχοῦ
[406]	γὰρ Ληθὼ» καλοῦσιν ἔοικεν οὖν	πρὸς	τὸ μὴ τραχὺ τοῦ ἤθους
[389]	τὴν κερκίδα ποιεῖ; ἆρ᾽ οὐ	πρὸς	τοιοῦτόν τι ὃ ἐπεφύκει κερκίζειν;
[428]	Ἀχιλλέως, ὃ ἐκεῖνος ἐν Λιταῖς	πρὸς	τὸν Αἴαντα λέγει. φησὶ δὲ
[395]	Χρυσίππου αὐτῷ φόνος καὶ ἃ	πρὸς	τὸν Θυέστην ὡς ὠμὰ διεπράττετο,
[423]	κοῦφον ἐβουλόμεθα δηλοῦν, ᾔρομεν ἂν	πρὸς	τὸν οὐρανὸν τὴν χεῖρα, μιμούμενοι
[436]	σφαλεὶς ὁ τιθέμενος τἆλλα ἤδη	(πρὸς	τοῦτ᾽ ἐβιάζετο καὶ αὑτῷ συμφωνεῖν
[430]	ὀρθήν, ἐπὶ δὲ τοῖς ὀνόμασι	πρὸς	τῷ ὀρθὴν καὶ ἀληθῆ· τὴν
[397]	πάντας ἤδη τούτῳ τῷ ὀνόματι	προσαγορεύειν.	Ἔοικέ τι ὃ λέγω τῷ
[410]	τὸ ἐν ἑαυτῷ ἐτάζον» τοῦτο	προσαγορεύεσθαι	ἓν ὂν δίχα, ὥστε δύο
[385]	ἄνθρωπον, ἐὰν ἐγὼ τοῦτο ἵππον	προσαγορεύω,	ὃ δὲ νῦν ἵππον, ἄνθρωπον,
[414]	ἂν παντί τις ὄνομα πράγματι	προσαρμόσειεν.	(Ἑρμογένης) Ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης) Ἀληθῆ
[410]	ᾖ. Τοῦτο γὰρ οὔτε ῥᾴδιον	προσάψαι	ἐστὶν Ἑλληνικῇ φωνῇ, φανεροί τ᾽
[410]	(Σωκράτης) Οὐ τοίνυν δεῖ ταῦτα	προσβιάζεσθαι,	ἐπεὶ ἔχοι γ᾽ ἄν τις
[427]	ἐνεκέρασεν. Καὶ τἆλλα οὕτω φαίνεται	προσβιβάζειν	καὶ κατὰ γράμματα καὶ κατὰ
[421]	τοῖς καθεύδουσι· τὸ ψεῖ δὲ	προσγενόμενον	ἐπικρύπτει τὴν βούλησιν τοῦ ὀνόματος.
[419]	τερπνὸν παρηγμένον. Εὐφροσύνη» δὲ οὐδὲν	προσδεῖται	τοῦ διότι ῥηθῆναι· παντὶ γὰρ
[438]	Διὰ τίνος ἄλλου οὖν ἔτι	προσδοκᾷς	ἂν ταῦτα μαθεῖν; ἆρα δι᾽
[439]	(Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν οἷόν τε	προσειπεῖν	αὐτὸ ὀρθῶς, εἰ ἀεὶ ὑπεξέρχεται,
[429]	φάναι. (Σωκράτης) Οὐδὲ εἰπεῖν οὐδὲ	προσειπεῖν;	οἷον εἴ τις ἀπαντήσας σοι
[407]	θεὸν ταύτην Ἠθονόην» μὲν (βούλεσθαι	προσειπεῖν·	παραγαγὼν δὲ ἢ αὐτὸς ἤ
[429]	ἢ εἴποι ἂν ταῦτα ἢ	προσείποι	ἂν οὕτω σὲ μὲν οὔ,
[421]	θεία τοῦ ὄντος φορὰ ἔοικε	προσειρῆσθαι	τούτῳ τῷ ῥήματι, τῇ ἀληθείᾳ,
[403]	μοι δοκοῦσιν ὑπολαμβάνειν τὸ ἀιδὲς	προσειρῆσθαι	τῷ ὀνόματι τούτῳ, καὶ φοβούμενοι
[430]	ἐκείνου διαφέρει; ἆρ᾽ οὐκ ἔστι	προσελθόντα	ἀνδρί τῳ εἰπεῖν ὅτι τουτί
[430]	Τί δέ; Πάλιν αὐτῷ τούτῳ	προσελθόντα	εἰπεῖν ὅτι τουτί ἐστιν σὸν
[407]	δῆλος Φαῖστος» ὤν, τὸ ἦτα	προσελκυσάμενος;	(Ἑρμογένης) Κινδυνεύει, ἐὰν μή πῄ
[439]	ἐμπεσόντες κυκῶνται καὶ ἡμᾶς ἐφελκόμενοι	προσεμβάλλουσιν.	Σκέψαι γάρ, ὦ θαυμάσιε Κρατύλε,
[430]	ὀρθῶς λέγοις ἔστι διανεῖμαι καὶ	προσενεγκεῖν	ταῦτα ἀμφότερα τὰ μιμήματα, τά
[434]	φορᾷ καὶ κινήσει καὶ σκληρότητι	προσέοικεν,	ἢ οὐ καλῶς; (Κρατύλος) Καλῶς
[420]	ἐστιν ἕκαστον τῶν ὄντων, δηλούσῃ	προσέοικεν,	ὥσπερ γε καὶ ἡ βουλή»
[432]	ἀναγκάζειν, ἐάν τι (ἀπῇ ἢ	προσῇ,	μηκέτι αὐτὴν εἰκόνα εἶναι; ἢ
[433]	γράμματα ἔχειν; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης)	Προσήκει	δὲ τὰ ὅμοια τοῖς πράγμασιν;
[429]	μή τι αὐτῷ Ἑρμοῦ γενέσεως	προσήκει,	ἢ κεῖσθαι μέν, οὐ μέντοι
[396]	φύσιν τοῦ θεοῦ, ὃ δὴ	προσήκειν	φαμὲν ὀνόματι οἵῳ τε εἶναι
[432]	ἀλλ᾽ ἔα καὶ τὸ μὴ	προσῆκον	γράμμα ἐπιφέρειν. Εἰ δὲ γράμμα,
[433]	δ᾽ ἄν τι καὶ οὐ	προσῆκον,	δι᾽ ὃ οὐκ ἂν καλὸν
[390]	οὖν ὁ γνωσόμενος εἰ τὸ	προσῆκον	εἶδος κερκίδος ἐν ὁποιῳοῦν ξύλῳ
[390]	τοῦ ὀνόματος εἶδος ἀποδιδῷ τὸ	προσῆκον	ἑκάστῳ ἐν ὁποιαισοῦν συλλαβαῖς, οὐδὲν
[397]	κεῖται κατὰ προγόνων ἐπωνυμίας, οὐδὲν	προσῆκον	ἐνίοις, ὥσπερ κατ᾽ ἀρχὰς ἐλέγομεν,
[430]	Ἣ ἂν ἑκάστῳ οἶμαι τὸ	προσῆκόν	τε καὶ τὸ ὅμοιον ἀποδιδῷ.
[433]	καλῶς κεῖσθαι τὸ ὄνομα, τὰ	προσήκοντα	δεῖ αὐτὸ γράμματα ἔχειν; (Κρατύλος)
[431]	ἑκάστῳ, ἀλλ᾽ ἐνίοτε τὰ μὴ	προσήκοντα,	εἴη ἂν καὶ ῥήματα ταὐτὸν
[431]	τὰ ὀνόματα μηδὲ ἀποδιδόναι τὰ	προσήκοντα	ἑκάστῳ, ἀλλ᾽ ἐνίοτε τὰ μὴ
[433]	ἐνῇ, κἂν μὴ πάντα τὰ	προσήκοντα	ἔχῃ, λέξεταί γε τὸ πρᾶγμα,
[431]	ἂν μὲν πάντα ἀποδῷ τὰ	προσήκοντα,	καλὴ ἡ εἰκὼν ἔσται τοῦτο
[432]	καὶ λόγον ἐν λόγῳ μὴ	προσήκοντα	τοῖς πράγμασιν ἐπιφέρεσθαι, καὶ μηδὲν
[431]	τοῖς ζωγραφήμασιν καὶ πάντα τὰ	προσήκοντα	χρώματά τε καὶ σχήματα ἀποδοῦναι,
[413]	δοκῶ τε ἤδη μακρότερα τοῦ	προσήκοντος	ἐρωτᾶν καὶ ὑπὲρ τὰ ἐσκαμμένα
[433]	μὲν ἂν πολὺ ἴσως ἐκ	προσηκόντων	εἴη γραμμάτων καὶ ὁμοίων, εἴπερ
[435]	ὁμοίοις λέγηται, τοῦτο δ᾽ ἐστὶ	προσήκουσιν,	(αἴσχιστα δὲ τοὐναντίον. Τόδε δέ
[419]	τὸ νῦν, ἀλλ᾽ ὁμολογήσει τοῖς	πρόσθεν	ἀγαθοῖς, ἐὰν ἀντὶ τοῦ εἶ
[438]	μετέβημεν. Ἄρτι γὰρ ἐν τοῖς	πρόσθεν,	εἰ μέμνησαι, τὸν τιθέμενον τὰ
[408]	ὅπερ οὖν καὶ ἐν τοῖς	πρόσθεν	ἐλέγομεν, τὸ εἴρειν» λόγου χρεία
[410]	ἐξετάζον, τοῦτο, ὥσπερ ἐν τοῖς	πρόσθεν	τὸ τοῦ Διὸς ὄνομα δίχα
[432]	ἀριθμός, ἐὰν ἀφέλῃς τι ἢ	(προσθῇς,	ἕτερος εὐθὺς γέγονε· τοῦ δὲ
[432]	τέχνῃ, (ἐάν τι ἀφέλωμεν ἢ	προσθῶμεν	ἢ μεταθῶμέν τι, οὐ> γέγραπται
[394]	καὶ οὐκ ἐκπλήττεται εἴ τι	πρόσκειται	γράμμα ἢ μετάκειται ἢ ἀφῄρηται,
[403]	τοῦ σείειν ὁ σείων» ὠνόμασται·	πρόσκειται	δὲ τὸ πεῖ καὶ τὸ
[393]	σημαίνει, οὐδὲν πρᾶγμα· οὐδ᾽ εἰ	πρόσκειταί	τι γράμμα ἢ ἀφῄρηται, οὐδὲν
[412]	ἕνεκα τὴν τοῦ κάππα δύναμιν	προσλαβόν.	~Μέχρι μὲν οὖν ἐνταῦθα, ὃ
[394]	καὶ οὐκ ἐκπλήττεται ὑπὸ τῶν	προσόντων.	Οὕτω δὲ ἴσως καὶ ὁ
[396]	μάλιστα αὐτὴν ἀπὸ Εὐθύφρονος τοῦ	Προσπαλτίου	προσπεπτωκέναι μοι· ἕωθεν γὰρ πολλὰ
[396]	ἣ ἐμοὶ ἐξαίφνης νῦν οὑτωσὶ	(προσπέπτωκεν	ἄρτι οὐκ οἶδ᾽ ὁπόθεν. (Ἑρμογένης)
[396]	αὐτὴν ἀπὸ Εὐθύφρονος τοῦ Προσπαλτίου	προσπεπτωκέναι	μοι· ἕωθεν γὰρ πολλὰ αὐτῷ
[384]	οὐδὲν εἰρωνεύεταί τε πρός με,	προσποιούμενός	τι αὐτὸς ἐν ἑαυτῷ διανοεῖσθαι
[423]	πᾶσιν ὅσα ἠξίωται ταύτης τῆς	προσρήσεως,	τοῦ εἶναι; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ.
[428]	ἐκείνου τοῦ ποιητοῦ, βλέπειν ἅμα	πρόσσω	καὶ ὀπίσσω. Καὶ δὴ καὶ
[408]	ἐνιαυτοῦ; (Σωκράτης) Συχνὰ μέν μοι	προστάττεις,	ὅμως δέ, εἴπερ σοι κεχαρισμένον
[393]	τοῦ ταῦ καὶ τοῦ ἄλφα	προστεθέντων	οὐδὲν ἐλύπησεν, ὥστε μὴ οὐχὶ
[431]	εἰκόνας ἀποδίδωσιν, ὁ δὲ ἢ	προστιθεὶς	ἢ ἀφαιρῶν γράμματα μὲν καὶ
[431]	ἔνια ἐλλείπειν, ἔνια δὲ καὶ	προστιθέναι,	καὶ πλείω καὶ μείζω· ἢ
[418]	ἐγὼ ἀληθῆ λέγω λέγων ὅτι	προστιθέντες	γράμματα καὶ ἐξαιροῦντες σφόδρα ἀλλοιοῦσι
[431]	ἐὰν δὲ σμικρὰ ἐλλείπῃ ἢ	προστιθῇ	ἐνίοτε, εἰκὼν μὲν γενήσεται, καλὴ
[435]	ᾖ καὶ τῷ φορτικῷ τούτῳ	προσχρῆσθαι,	τῇ συνθήκῃ, εἰς ὀνομάτων ὀρθότητα.
[439]	τοίνυν ἐκεῖνο σκεψώμεθα, μὴ εἰ	πρόσωπόν	τί ἐστιν καλὸν ἤ τι
[391]	μὲν ἤδη φαίνεται παρὰ τὰ	πρότερα,	φύσει τέ τινα ὀρθότητα ἔχον
[424]	ἔρχονται ἐπὶ τοὺς ῥυθμοὺς σκεψόμενοι,	πρότερον	δ᾽ οὔ; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)
[436]	Πάλιν γὰρ ἐπισκεψώμεθα ἃ τὸ	πρότερον	διήλθομεν. Ὡς τοῦ παντὸς ἰόντος
[391]	ἀλλ᾽ ἐπελάθου γε ὧν ὀλίγον	πρότερον	ἔλεγον, ὅτι οὐκ εἰδείην ἀλλὰ
[417]	κἂν σὺ εὕροις ἐκ τῶν	πρότερον	ἐπισκοπῶν· τῆς γὰρ ἐπιστήμης ἀδελφόν
[384]	εἶναι ὀρθὸν τὸ μετατεθὲν τοῦ	πρότερον	κειμένου) οὐ γὰρ φύσει ἑκάστῳ
[425]	κατιδεῖν, ἐπιχειρῶμεν, (προειπόντες, ὥσπερ ὀλίγον	πρότερον	τοῖς θεοῖς, ὅτι οὐδὲν εἰδότες
[409]	ἕνον δὲ ὑπάρχει τὸ τοῦ	προτέρου	μηνός. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[384]	τὸ ὕστερον ὀρθῶς ἔχειν τοῦ	προτέρου,	ὥσπερ τοῖς οἰκέταις ἡμεῖς μετατιθέμεθα
[424]	τὸν τοῦτο δυνάμενον, ὥσπερ τοὺς	προτέρους	τὸν μὲν μουσικὸν ἔφησθα, τὸν
[422]	ὕστερα, ὡς ἔοικε, διὰ τῶν	προτέρων	οἷά τε ἦν τοῦτο ἀπεργάζεσθαι.
[433]	τῶν ὀνομάτων τὰ μὲν ἐκ	προτέρων	συγκείμενα, τὰ δὲ πρῶτα, οὐ
[428]	τις σμικρὸν ἐπὶ σμικρῷ καταθείη,	προὔργου	εἶναι. Εἰ οὖν καὶ σμικρόν
[421]	εἰκότα. Οὐ μέντοι μοι δοκεῖ	προφάσεις	ἀγὼν δέχεσθαι, ἀλλὰ προθυμητέον ταῦτα
[422]	ἄρα οὐδὲν ἧττον καὶ τὰ	πρῶτα	δεῖ ἔχειν καὶ τὰ ὕστερα,
[433]	(Κρατύλος) Ἔμοιγε. (Σωκράτης) Ἀλλὰ τὰ	πρῶτα	εἰ μέλλει δηλώματά τινων γίγνεσθαι,
[438]	(τὰ πράγματα, εἴπερ τά γε	πρῶτα	μήπω ἔκειτο, μαθεῖν δ᾽ αὖ
[422]	(Σωκράτης) Εἶεν· τὰ δὲ δὴ	πρῶτα,	οἷς οὔπω ἕτερα ὑπόκειται, τίνι
[431]	Οὐκοῦν εἰ γράμμασιν αὖ τὰ	πρῶτα	ὀνόματα ἀπεικάζομεν, ἔστιν ὥσπερ ἐν
[425]	εἴτε κατὰ τρόπον τά τε	πρῶτα	ὀνόματα κεῖται καὶ τὰ ὕστερα
[425]	οὕτως εἰπόντες ἀπαλλαγῶμεν, ὅτι τὰ	πρῶτα	ὀνόματα οἱ θεοὶ ἔθεσαν καὶ
[438]	δὴ, οἱ πρῶτοι νομοθέται τὰ	πρῶτα	ὀνόματα πότερον γιγνώσκοντες τὰ πράγματα,
[414]	μακάριε, οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι τὰ	πρῶτα	ὀνόματα τεθέντα κατακέχωσται ἤδη ὑπὸ
[414]	ὥστ᾽ ἐπεμβάλλοντες πολλὰ ἐπὶ τὰ	πρῶτα	ὀνόματα τελευτῶντες ποιοῦσιν μηδ᾽ ἂν
[434]	τοῖς πράγμασιν, ἐξ ὧν τὰ	πρῶτα	ὀνόματά τις συνθήσει; ὧδε δὲ
[438]	ἢ ἀνθρωπείαν τὴν θεμένην τὰ	πρῶτα	ὀνόματα τοῖς πράγμασιν, ὥστε ἀναγκαῖον
[433]	ἐκ προτέρων συγκείμενα, τὰ δὲ	πρῶτα,	οὐ καλῶς σοι δοκεῖ λέγεσθαι;
[438]	(Σωκράτης) Ἦ καὶ τὸν τὰ	πρῶτα	τιθέμενον εἰδότα φῂς τίθεσθαι; (Κρατύλος)
[421]	δὲ κἂν ὑπὸ παλαιότητος τὰ	πρῶτα	τῶν ὀνομάτων ἀνεύρετα εἶναι· διὰ
[386]	ἀφροσύνης μὴ πάνυ δυνατὸν εἶναι	Πρωταγόραν	ἀληθῆ λέγειν· Οὐδὲν γὰρ ἄν
[386]	Οἷόν τε οὖν (ἐστιν) εἰ	Πρωταγόρας	ἀληθῆ ἔλεγεν καὶ ἔστιν αὕτη
[386]	ἡ οὐσία εἶναι ἑκάστῳ, ~ὥσπερ	Πρωταγόρας	ἔλεγεν λέγων πάντων χρημάτων (μέτρον»
[386]	καὶ ἐνταῦθα ἐξηνέχθην εἰς ἅπερ	Πρωταγόρας	λέγει· οὐ πάνυ τι μέντοι
[391]	τῶν τοιούτων ἣν ἔμαθεν παρὰ	Πρωταγόρου.	(Ἑρμογένης) Ἄτοπος μεντἂν εἴη μου,
[391]	εἰ τὴν μὲν ἀλήθειαν τὴν	Πρωταγόρου	ὅλως οὐκ ἀποδέχομαι, τὰ δὲ
[401]	πρὸ πάντων θεῶν τῇ Ἑστίᾳ	πρώτῃ	προθύειν εἰκὸς ἐκείνους οἵτινες τὴν
[438]	γε. (Σωκράτης) Λέγε δὴ, οἱ	πρῶτοι	νομοθέται τὰ πρῶτα ὀνόματα πότερον
[401]	Κινδυνεύουσι γοῦν, ὠγαθὲ Ἑρμόγενες, οἱ	πρῶτοι	τὰ ὀνόματα τιθέμενοι οὐ φαῦλοι
[397]	ἔγωγε ὑποπτεύω· φαίνονταί μοι οἱ	πρῶτοι	τῶν ἀνθρώπων τῶν περὶ τὴν
[423]	χρῶμα καὶ ἃ νυνδὴ ἐλέγομεν;	πρῶτον	αὐτῷ τῷ χρώματι καὶ τῇ
[408]	χαριῇ. (Σωκράτης) Τί δὴ οὖν	πρῶτον	βούλει; ἢ ὥσπερ εἶπες τὸν
[411]	μὴν πρῶτον μὲν τοῦτο ὃ	πρῶτον	εἴπομεν παντάπασιν ὡς ἐπὶ τοιούτων
[403]	τοῦ σῖγμα (δύο λάβδα τὸ	πρῶτον	ἐλέγετο, ὡς πολλὰ εἰδότος τοῦ
[405]	ἅτε μουσικοῦ ὄντος τοῦ θεοῦ.	Πρῶτον	μὲν γὰρ ἡ κάθαρσις καὶ
[399]	γενέσθαι. Σκόπει δὴ ὃ λέγω.	Πρῶτον	μὲν γὰρ τὸ τοιόνδε δεῖ
[430]	ἢ οὔ; (Κρατύλος) Ἔστιν. (Σωκράτης)	Πρῶτον	μὲν δὴ σκόπει τόδε. ἆρ᾽
[426]	γοῦν χρῆται αὐτῷ εἰς αὐτήν·	πρῶτον	μὲν ἐν αὐτῷ τῷ ῥεῖν»
[415]	ἡ ἀρετὴ» ἂν εἴη, σημαῖνον	πρῶτον	(μὲν εὐπορίαν, ἔπειτα δὲ λελυμένην
[439]	αὐτὸ ὀρθῶς, εἰ ἀεὶ ὑπεξέρχεται,	πρῶτον	μὲν ὅτι ἐκεῖνό ἐστιν, ἔπειτα
[401]	καλοῦσιν, οἳ δ᾽ αὖ ὠσίαν.	Πρῶτον	μὲν οὖν κατὰ τὸ ἕτερον
[424]	οὖν καὶ ἡμᾶς οὕτω δεῖ	πρῶτον	μὲν τὰ φωνήεντα διελέσθαι, ἔπειτα
[418]	Φαίνεται. (Σωκράτης) Κατὰ ταὐτὰ τοίνυν	πρῶτον	μὲν τὸ δέον» οὕτω λεγόμενον
[426]	ταῦτα. ἀλλὰ θαρρῶν λέγε. (Σωκράτης)	Πρῶτον	μὲν τοίνυν τὸ ῥῶ ἔμοιγε
[411]	πάνυ ἐνεθυμήθην. (Σωκράτης) Καὶ μὴν	πρῶτον	μὲν τοῦτο ὃ πρῶτον εἴπομεν
[437]	Σκοπῶμεν δὴ ἐξ αὐτῶν ἀναλαβόντες	πρῶτον	μὲν τοῦτο τὸ ὄνομα, τὴν
[423]	μίμησις εἴη τὸ ὄνομα; (Σωκράτης)	Πρῶτον	μέν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, οὐκ
[434]	οὐδενί, εἰ μὴ ὑπάρξει ἐκεῖνα	πρῶτον	ὁμοιότητά τινα ἔχοντα, ἐξ ὧν
[436]	ἐστιν ἀπολόγημα. Εἰ γὰρ τὸ	πρῶτον	σφαλεὶς ὁ τιθέμενος τἆλλα ἤδη
[424]	ἐπιχειροῦντες τοῖς ῥυθμοῖς τῶν στοιχείων	πρῶτον	τὰς δυνάμεις διείλοντο, ἔπειτα τῶν
[397]	Οὐδὲ ὅτι χρυσοῦν γένος τὸ	πρῶτόν	φησιν γενέσθαι τῶν ἀνθρώπων; (Ἑρμογένης)
[424]	ὀρθότατόν ἐστι διελέσθαι τὰ στοιχεῖα	πρῶτον,	ὥσπερ (οἱ ἐπιχειροῦντες τοῖς ῥυθμοῖς
[402]	που καὶ Ὀρφεὺς ὅτι Ὠκεανὸς	πρῶτος	καλλίρροος ἦρξε γάμοιο, (ὅς ῥα
[436]	(Σωκράτης) Δῆλον ὅτι ὁ θέμενος	πρῶτος	τὰ ὀνόματα, οἷα ἡγεῖτο εἶναι
[422]	ἡ ὀρθότης παντὸς ὀνόματος καὶ	πρώτου	καὶ ὑστάτου, καὶ οὐδὲν διαφέρει
[402]	Ποσειδῶνός μοι φαίνεται ὠνομάσθαι (τοῦ	πρώτου	ὀνομάσαντος) ὅτι αὐτὸν βαδίζοντα ἐπέσχεν
[436]	ὥσπερ τῶν διαγραμμάτων ἐνίοτε τοῦ	πρώτου	σμικροῦ καὶ ἀδήλου ψεύδους γενομένου,
[425]	ὅτι ἐπανενέγκωμεν περὶ ἀληθείας τῶν	πρώτων	ὀνομάτων, εἰ μὴ ἄρα βού>
[424]	ἄρα ταῦτα μόνα ἐστὶ τῶν	πρώτων	ὀνομάτων ἢ καὶ ἄλλα πολλά.
[426]	αὐτῶν τεχνικὸν εἶναι περὶ τῶν	πρώτων	(ὀνομάτων μάλιστά τε καὶ καθαρώτατα
[422]	λέγων οἵαν δεῖ τὴν τῶν	πρώτων	ὀνομάτων ὀρθότητα εἶναι. (Ἑρμογένης) Λέγε
[426]	τοίνυν ἐγὼ ᾔσθημαι περὶ τῶν	πρώτων	ὀνομάτων πάνυ μοι δοκεῖ ὑβριστικὰ
[426]	Καίτοι ὅτῳ τις τρόπῳ τῶν	πρώτων	ὀνομάτων τὴν ὀρθότητα μὴ οἶδεν,
[426]	ἐθέλοντι λόγον διδόναι περὶ τῶν	πρώτων	ὀνομάτων ὡς ὀρθῶς κεῖται. Καίτοι
[404]	ἔχοντας δὲ τὴν τοῦ σώματος	πτοίησιν	καὶ μανίαν οὐδ᾽ ἂν ὁ
[384]	ὀνομάτων ὀρθότητος ἔτι ἂν ἥδιον	πυθοίμην,	εἴ σοι βουλομένῳ (ἐστίν) (Σωκράτης)
[399]	ἔρωμαί σε ὃ ἡδέως ἂν	πυθοίμην;	(Σωκράτης) Πάνυ γε. (Ἑρμογένης) Ὥσπερ
[411]	πολλοὶ τῶν σοφῶν ὑπὸ τοῦ	πυκνὰ	περιστρέφεσθαι ζητοῦντες ὅπῃ ἔχει τὰ
[420]	ἤδη μοι δοκεῖς, ὦ Σώκρατες,	πυκνότερα	ἐπάγειν. (Σωκράτης) Τέλος γὰρ ἤδη
[409]	καὶ τὸ ὕδωρ; (Σωκράτης) Τὸ	πῦρ»	ἀπορῶ· καὶ κινδυνεύει ἤτοι ἡ
[409]	κέκληται. (Ἑρμογένης) Τί δὲ τὸ	πῦρ	καὶ τὸ ὕδωρ; (Σωκράτης) Τὸ
[410]	περὶ αὐτῶν. Τὸ μὲν οὖν	πῦρ	καὶ τὸ ὕδωρ ταύτῃ (ἀπωθοῦμαι·
[409]	γάρ μοι· ἔχοις ἂν εἰπεῖν	πῦρ	κατὰ τίνα τρόπον καλεῖται; (Ἑρμογένης)
[410]	καὶ τοῦτο τὸ ὄνομα τὸ	πῦρ»	μή τι βαρβαρικὸν ᾖ. Τοῦτο
[413]	Ὁ δὲ οὐκ αὐτὸ τὸ	πῦρ	φησιν, ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ θερμὸν
[413]	αὖ ἐκεῖνος λέγει αὐτό, τὸ	πῦρ	φησιν· τοῦτο δὲ οὐ ῥᾴδιόν
[413]	τὸ θερμὸν τὸ ἐν τῷ	πυρὶ	ἐνόν. Ὁ δὲ τούτων μὲν
[408]	καὶ αἰθέρος καὶ ἀέρος καὶ	πυρὸς	(καὶ ὕδατος καὶ ὡρῶν καὶ
[423]	Μὰ Δί᾽ ἀλλ᾽ οὐκ ἐμοί	πω	δοκεῖ καλῶς λέγεσθαι, ὦ ἑταῖρε.
[392]	Τί δή ποτε; Οὐ γάρ	πω	οὐδ᾽ αὐτὸς ἔγωγε μανθάνω· ὦ
[393]	παρὰ φύσιν τέκῃ μόσχον, οὐ	πῶλον	κλητέον ἀλλὰ μόσχον· οὐδ᾽ ἂν
[439]	ἔχει καὶ τὸ αὐτό ἐστι,	πῶς	ἂν τοῦτό γε μεταβάλλοι ἢ
[429]	καὶ νῦν καὶ πάλαι. (Κρατύλος)	Πῶς	γὰρ ἄν, ὦ Σώκρατες, λέγων
[422]	καὶ τῷ ἄλλῳ σώματι; (Ἑρμογένης)	Πῶς	γὰρ ἂν ἄλλως, ὦ Σώκρατες;
[399]	σῶμα» καλοῦμεν τοῦ ἀνθρώπου. (Σωκράτης)	Πῶς	γὰρ οὔ; (Ἑρμογένης) Πειρώμεθα δὴ
[385]	λέγειν, εἴπερ καὶ λόγον; (Ἑρμογένης)	Πῶς	γὰρ οὔ; (Σωκράτης) Ὃ ἂν
[422]	ἕκαστόν ἐστι τῶν ὄντων. (Ἑρμογένης)	Πῶς	γὰρ οὔ; (Σωκράτης) Τοῦτο μὲν
[406]	Παλλάδα» που αὐτὴν καλοῦμεν. (Ἑρμογένης)	Πῶς	γὰρ οὔ; (Σωκράτης) Τοῦτο μὲν
[388]	δέ γε ἡ κερκίς; (Ἑρμογένης)	Πῶς	δ᾽ οὔ; (Σωκράτης) Ὑφαντικὸς μὲν
[404]	τὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ. (Ἑρμογένης)	Πῶς	δή; ~(Σωκράτης) Ἐγὼ πειράσομαι φράσαι
[403]	θεοῦ καὶ τὸ ὄνομα. (Ἑρμογένης)	Πῶς	δή; (Σωκράτης) Ἐγώ σοι ἐρῶ
[432]	οὕτω σκοποῦντες, ὦ Κρατύλε. (Κρατύλος)	Πῶς	δή; (Σωκράτης) Ἴσως ὅσα ἔκ
[418]	ὡς δὴ μεγαλοπρεπέστερα ὄντα. (Ἑρμογένης)	Πῶς	δή; (Σωκράτης) Οἷον οἱ μὲν
[395]	εἶναι ταύτης τῆς ἐπωνυμίας) (Ἑρμογένης)	Πῶς	δή; (Σωκράτης) Οἷόν που καὶ
[408]	τὸ εἰκός, ὦ ἑταῖρε. (Ἑρμογένης)	Πῶς	δή; (Σωκράτης) Οἶσθα ὅτι ὁ
[416]	μήκει τοῦ οὖ παρῆκται. (Ἑρμογένης)	πῶς	δή; (Σωκράτης) Τῆς διανοίας τις
[409]	ἡλίου ἔχει τὸ φῶς. (Ἑρμογένης)	Πῶς	δή; (Σωκράτης) Τὸ μέν που
[411]	πάντα τὰ νυνδὴ ὀνόματα. (Ἑρμογένης)	Πῶς	δὴ τοῦτο, ὦ Σώκρατες; (Σωκράτης)
[433]	δόξωμεν αὖ (τῇ ἀληθείᾳ οὕτω	πως	ἐληλυθέναι ὀψιαίτερον τοῦ δέοντος, ἢ
[428]	πᾶν τοὐναντίον ᾖ, ὅτι μοί	πως	ἐπέρχεται λέγειν πρὸς σὲ τὸ
[417]	Τὰ δὲ δὴ τούτων ἐναντία	πῶς	ἔχει ἡμῖν; (Σωκράτης) Ὅσα μὲν
[440]	ὁποῖόν γέ τί ἐστιν ἢ	πῶς	ἔχον· γνῶσις δὲ δήπου οὐδεμία
[416]	καὶ τὸ τεκτονικὸν τεκτονικά; ἢ	πῶς	λέγεις; (Ἑρμογένης) Οὕτως ἔγωγε. (Σωκράτης)
[425]	αὐτῶν πραγματεύεσθαι; δοκεῖ ταῦτα, ἢ	πῶς	λέγεις; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν
[429]	εἶναι, εἰ μὴ ἔστιν; (Κρατύλος)	Πῶς	λέγεις; (Σωκράτης) Ἆρα ὅτι ψευδῆ
[418]	δηλοῖ ὃ βούλεται τοὔνομα. (Ἑρμογένης)	Πῶς	λέγεις; (Σωκράτης) Ἐγώ σοι ἐρῶ.
[409]	τὸν μῆνα καὶ τὰ ἄστρα	πῶς	λέγεις; (Σωκράτης) Ὁ μὲν μεὶς»
[398]	ἐκ τοῦ ἔρωτος γένεσιν. (Ἑρμογένης)	Πῶς	λέγεις; (Σωκράτης) Οὐκ οἶσθα ὅτι
[407]	γε. ἀλλὰ δὴ τὸ ἕτερον	πῶς	λέγεις; (Σωκράτης) Τὸ τῆς Ἀθηνᾶς;
[416]	εἶναι τοῦτο τὸ ὄνομα. (Ἑρμογένης)	Πῶς	λέγεις; (Σωκράτης) Φέρε, τί οἴει
[399]	βαρυτέρας τῆς τελευτῆς γενομένης. (Ἑρμογένης)	Πῶς	λέγεις; (Σωκράτης) Ὧδε. Σημαίνει τοῦτο
[430]	ἀναγκαῖον ᾖ ἀεὶ ὀρθῶς. (Σωκράτης)	Πῶς	λέγεις; τί τοῦτο ἐκείνου διαφέρει;
[431]	ἡ τούτων σύνθεσίς ἐστιν· ἢ	πῶς	λέγεις, ὦ Κρατύλε; (Κρατύλος) Οὕτω·
[404]	Ἄρη καὶ τοὺς ἄλλους θεούς,	πῶς	λέγομεν; (Σωκράτης) Δημήτηρ μὲν φαίνεται
[428]	ἀλλ᾽ ἀεὶ παρῇ ὁ ἐξαπατήσων,	πῶς	οὐ δεινόν; δεῖ δή, ὡς
[439]	οὕτως ἔχειν; (Κρατύλος) Ἀνάγκη. (Σωκράτης)	Πῶς	οὖν ἂν εἴη τὶ ἐκεῖνο
[386]	δ᾽ οὖν; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε. (Σωκράτης)	Πῶς	οὖν τοῦτο τίθεσαι; ἆρ᾽ ὧδε·
[391]	εἰδέναι. (Σωκράτης) Σκόπει τοίνυν. (Ἑρμογένης)	Πῶς	οὖν χρὴ σκοπεῖν; (Σωκράτης) Ὀρθοτάτη
[436]	σμικρὸς κίνδυνός ἐστιν ἐξαπατηθῆναι; (Κρατύλος)	Πῶς;	(Σωκράτης) Δῆλον ὅτι ὁ θέμενος
[420]	ὥσπερ γε καὶ ἡ βουλή»	πως	τὴν βολήν, καὶ τὸ βούλεσθαι»
[415]	σημεῖον εἶναι· τὸ γὰρ μῆκός»	πως	τὸ πολὺ σημαίνει· ἐξ ἀμφοῖν
[402]	ἃ καὶ Ὅμηρος ἔλεγεν. (Ἑρμογένης)	Πῶς	τοῦτο λέγεις; (Σωκράτης) Λέγει που
[393]	δηλουμένη ἐν τῷ ὀνόματι. (Ἑρμογένης)	Πῶς	τοῦτο λέγεις; (Σωκράτης) Οὐδὲν ποικίλον,
[403]	καλοῦσιν αὐτόν. (Ἑρμογένης) Σοὶ δὲ	πῶς	φαίνεται, ὦ Σώκρατες; (Σωκράτης) Πολλαχῇ
[400]	Ἀλλὰ δὴ τὸ μετὰ τοῦτο	πῶς	φῶμεν ἔχειν; (Σωκράτης) Τὸ σῶμα