Pages
[429]	ξενίας, λαβόμενος τῆς χειρὸς εἴποι·	χαῖρε,	ὦ ξένε Ἀθηναῖε, ὑὲ Σμικρίωνος
[400]	εὔχεσθαι, οἵτινές τε καὶ ὁπόθεν	χαίρουσιν	ὀνομαζόμενοι, ταῦτα καὶ ἡμᾶς αὐτοὺς
[419]	ὦ Σώκρατες; (Σωκράτης) Οὐ πάνυ	χαλεπά	μοι φαίνεται, ὦ Ἑρμόγενες. Ἥ
[384]	Ἱππονίκου Ἑρμόγενες, παλαιὰ παροιμία ὅτι	(χαλεπὰ	τὰ καλά ἐστιν ὅπῃ ἔχει
[406]	μὲν ἕτερον ὄνομα αὐτῆς οὐ	χαλεπὸν	εἰπεῖν δι᾽ ὃ κεῖται. (Ἑρμογένης)
[384]	ἔλεγον, εἰδέναι μὲν τὰ τοιαῦτα	χαλεπόν,	εἰς τὸ κοινὸν δὲ καταθέντας
[398]	(Σωκράτης) Τοῦτο δὲ οὐ πάνυ	χαλεπὸν	ἐννοῆσαι. σμικρὸν γὰρ παρῆκται αὐτῶν
[398]	ἡρωικὸν φῦλον. Ἀλλὰ οὐ τοῦτο	χαλεπόν	ἐστιν ἐννοῆσαι, ἀλλὰ μᾶλλον τὸ
[412]	συμβαλεῖν· αὐτὸ δὲ τὸ δίκαιον»	χαλεπόν.	Καὶ γὰρ δὴ καὶ ἔοικε
[416]	νὴ Δία ἔμοιγε δοκεῖ καὶ	χαλεπὸν	συμβαλεῖν. ἐπάγω οὖν καὶ τούτῳ
[419]	αὐτὸ καλοῦμεν εὐφροσύνην. Οὐδ᾽ ἐπιθυμία»	χαλεπόν·	τῇ γὰρ ἐπὶ τὸν θυμὸν
[405]	ἐμβαλόντες, ὅτι ὁμώνυμον ἐγίγνετο τῷ	χαλεπῷ	ὀνόματι. Ὅπερ καὶ νῦν ὑποπτεύοντές
[428]	ἐξαπατᾶσθαι αὐτὸν ὑφ᾽ αὑτοῦ πάντων	χαλεπώτατον·	ὅταν γὰρ μηδὲ σμικρὸν ἀποστατῇ
[416]	δὲ τὸ καλόν» (Σωκράτης) Τοῦτο	χαλεπώτερον	κατανοῆσαι. καίτοι λέγει γε αὐτό·
[388]	χαλκέως. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν πᾶς	χαλκεὺς	ἢ ὁ τὴν τέχνην ἔχων;
[389]	εἰς τὸν αὐτὸν σίδηρον ἅπας	χαλκεὺς	τίθησιν, τοῦ αὐτοῦ ἕνεκα ποιῶν
[388]	τρυπάνῳ χρῆται; (Ἑρμογένης) Τῷ τοῦ	χαλκέως.	(Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν πᾶς χαλκεὺς
[392]	τῆς ὄρνιθος ἣν λέγει ὅτι	χαλκίδα	κικλῄσκουσι θεοί, ἄνδρες δὲ κύμινδιν,
[430]	κινοῦντα, ὥσπερ ἂν εἴ τις	χαλκίον	κινήσειε κρούσας. (Σωκράτης) Φέρε δή,
[392]	μάθημα ὅσῳ ὀρθότερόν ἐστι καλεῖσθαι	χαλκὶς	κυμίνδιδος τῷ αὐτῷ ὀρνέῳ; ἢ
[419]	ὄνομα τῷ τῆς φορᾶς βάρει.	Χαρὰ»	δὲ τῇ διαχύσει καὶ εὐπορίᾳ
[408]	ἔσται, ἐθέλω. (Ἑρμογένης) Καὶ μὴν	χαριῇ.	(Σωκράτης) Τί δὴ οὖν πρῶτον
[398]	οἱ ἥρωες, σμικρὸν παρηγμένον ἐστὶνὀνόματος†	χάριν.	Καὶ ἤτοι τοῦτο λέγει τοὺς
[391]	ἐπισταμένων, χρήματα ἐκείνοις τελοῦντα καὶ	χάριτας	κατατιθέμενον. Εἰσὶ δὲ οὗτοι οἱ
[414]	ἐμβαλόντι δὲ οὖ μεταξὺ τοῦ	χεῖ	καὶ τοῦ νῦ καὶ τοῦ
[410]	γάρ εἰσι διὰ τὸ ὁρίζειν	χειμῶνάς	τε καὶ θέρη καὶ πνεύματα
[423]	ἂν πρὸς τὸν οὐρανὸν τὴν	χεῖρα,	μιμούμενοι αὐτὴν τὴν φύσιν τοῦ
[429]	δοκεῖ σοι κεῖσθαι τὸ μὲν	χεῖρον,	τὸ δὲ ἄμεινον; (Κρατύλος) Οὐ
[429]	σοι ἐπὶ ξενίας, λαβόμενος τῆς	χειρὸς	εἴποι· χαῖρε, ὦ ξένε Ἀθηναῖε,
[429]	ζωγράφοι εἰσίν που οἱ μὲν	χείρους,	οἱ δὲ ἀμείνους; (Κρατύλος) Πάνυ
[390]	ἑκάστῳ ἐν ὁποιαισοῦν συλλαβαῖς, οὐδὲν	χείρω	νομοθέτην εἶναι τὸν ἐνθάδε ἢ
[422]	ἐνεοί, ἐπεχειροῦμεν ἂν σημαίνειν ταῖς	χερσὶ	καὶ κεφαλῇ καὶ τῷ ἄλλῳ
[407]	τῆς γῆς ~ἢ ἐν ταῖς	(χερσὶν	πάλλειν» τε καὶ πάλλεσθαι» καὶ
[408]	πρόσθεν ἐλέγομεν, τὸ εἴρειν» λόγου	χρεία	ἐστί, τὸ δέ, οἷον καὶ
[440]	δὲ καὶ οὔ. Σκοπεῖσθαι οὖν	χρὴ	ἀνδρείως τε καὶ εὖ, καὶ
[432]	οὖν, ὦ φίλε, ὅτι ἄλλην	χρὴ	εἰκόνος ὀρθότητα ζητεῖν καὶ ὧν
[391]	(Σωκράτης) Οὐκοῦν τὸ μετὰ τοῦτο	χρὴ	ζητεῖν, εἴπερ ἐπιθυμεῖς εἰδέναι, ἥτις
[391]	σε ταῦτα ἀρέσκει, παρ᾽ Ὁμήρου	χρὴ	(μανθάνειν καὶ παρὰ τῶν ἄλλων
[419]	οὐκ ἐὰν τῷ ἀρχαίῳ ὀνόματι	χρῇ,	ὃ πολὺ (μᾶλλον εἰκός ἐστιν
[397]	τῶν ὀνομάτων ἀκούσαιμι. (Σωκράτης) Ἀλλὰ	χρὴ	οὕτω ποιεῖν. Πόθεν οὖν βούλει
[391]	Οὐκ ἔχω, ὦ Σώκρατες, ὅπως	χρὴ	πρὸς ἃ λέγεις (ἐναντιοῦσθαι. ἴσως
[384]	εἰς τὸ κοινὸν δὲ καταθέντας	χρὴ	σκοπεῖν εἴτε ὡς σὺ λέγεις
[391]	Σκόπει τοίνυν. (Ἑρμογένης) Πῶς οὖν	χρὴ	σκοπεῖν; (Σωκράτης) Ὀρθοτάτη μὲν τῆς
[391]	ἐγκρατὴς εἶ τῶν πατρῴων, λιπαρεῖν	χρὴ	τὸν ἀδελφὸν καὶ δεῖσθαι αὐτοῦ
[399]	δοκεῖ τούτοις ἑξῆς εἶναί τι	χρῆμα.	ψυχὴν» γάρ που καὶ σῶμα»
[391]	ὦ ἑταῖρε, μετὰ τῶν ἐπισταμένων,	χρήματα	ἐκείνοις τελοῦντα καὶ χάριτας κατατιθέμενον.
[440]	τε καὶ κατάρρου πάντα (τὰ)	χρήματα	ἔχεσθαι. Ἴσως μὲν οὖν δή,
[440]	ὦ Κρατύλε, εἰ μεταπίπτει πάντα	χρήματα	καὶ μηδὲν μένει. Εἰ μὲν
[391]	ἀδελφός (σου Καλλίας πολλὰ τελέσας	χρήματα	σοφὸς δοκεῖ εἶναι. Ἐπειδὴ δὲ
[384]	σκώπτειν· οἴεται γὰρ ἴσως σε	χρημάτων	ἐφιέμενον κτήσεως ἀποτυγχάνειν ἑκάστοτε. Ἀλλ᾽
[386]	~ὥσπερ Πρωταγόρας ἔλεγεν λέγων πάντων	χρημάτων	(μέτρον» εἶναι ἄνθρωπον ὡς ἄρα
[425]	ἴωμεν, ὅτι εἰ μέν τι	χρῆν	(ἔδει) αὐτὰ διελέσθαι εἴτε ἄλλον
[397]	μὲν οὖν τοιαῦτα δοκεῖ μοι	χρῆναι	ἐᾶν· εἰκὸς δὲ μάλιστα ἡμᾶς
[428]	καὶ ἀπιστῶ. δοκεῖ οὖν μοι	χρῆναι	ἐπανασκέψασθαι τί καὶ λέγω. Τὸ
[396]	ψυχῆς ἐπειλῆφθαι. Δοκεῖ οὖν μοι	(χρῆναι	οὑτωσὶ ἡμᾶς ποιῆσαι· τὸ μὲν
[407]	ἄλφα ξενικῶς ἀντὶ τοῦ ἦτα	χρησάμενος	καὶ τὸ ἰῶτα καὶ τὸ
[396]	ποιῆσαι· τὸ μὲν τήμερον εἶναι	χρήσασθαι	αὐτῇ καὶ τὰ λοιπὰ περὶ
[390]	τοῖς βαρβάροις; ἆρ᾽ οὐχ ὅσπερ	χρήσεται;	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν
[388]	Ὑφαντικὸς μὲν ἄρα κερκίδι καλῶς	χρήσεται,	καλῶς δ᾽ ἐστὶν ὑφαντικῶς· διδασκαλικὸς
[388]	Ἔοικεν. (Σωκράτης) Νομοθέτου ἄρα ἔργῳ	χρήσεται	ὁ διδασκαλικὸς ὅταν ὀνόματι χρῆται;
[388]	οὖν ἔργῳ ὁ ὑφάντης καλῶς	χρήσεται	ὅταν τῇ κερκίδι χρῆται; (Ἑρμογένης)
[388]	δὲ τίνος ἔργῳ ὁ διδασκαλικὸς	χρήσεται	ὅταν τῷ ὀνόματι χρῆται; (Ἑρμογένης)
[388]	δὲ ἔργῳ ὁ τρυπητὴς καλῶς	χρήσεται	ὅταν τῷ τρυπάνῳ χρῆται; (Ἑρμογένης)
[412]	μηδὲν στέγειν, καὶ τάχιστον ὥστε	χρῆσθαι	ὥσπερ ἑστῶσι τοῖς ἄλλοις. Ἐπεὶ
[427]	ἀπερείσεως τῆς γλώττης (τὴν δύναμιν	χρήσιμον	φαίνεται ἡγήσασθαι πρὸς τὴν μίμησιν
[428]	Σώκρατες, ἐπιεικῶς φαίνῃ κατὰ νοῦν	χρησμῳδεῖν,	εἴτε παρ᾽ Εὐθύφρονος ἐπίπνους γενόμενος,
[396]	δοκεῖς ὥσπερ οἱ ἐνθουσιῶντες ἐξαίφνης	χρησμῳδεῖν.	(Σωκράτης) Καὶ αἰτιῶμαί γε, ὦ
[390]	μὲν μᾶλλον, ὦ Σώκρατες, τὸν	χρησόμενον.	(Σωκράτης) Τίς οὖν ὁ τῷ
[390]	ὁ τῷ τοῦ λυροποιοῦ ἔργῳ	χρησόμενος;	ἆρ᾽ οὐχ οὗτος ὃς ἐπίσταιτο
[390]	ποιήσας, ὁ τέκτων, ἢ ὁ	χρησόμενος	(ὁ) ὑφάντης; (Ἑρμογένης) Εἰκὸς μὲν
[386]	ἂν οὕτως εἶεν οἱ μὲν	χρηστοί,	οἱ δὲ πονηροί, εἰ ὁμοίως
[386]	συχνούς. (Σωκράτης) Τί δέ; Πάνυ	χρηστοὶ	οὔπω σοι ἔδοξαν εἶναι (ἄνθρωποι)
[386]	ἆρ᾽ ὧδε· τοὺς μὲν πάνυ	χρηστοὺς	πάνυ φρονίμους, τοὺς δὲ πάνυ
[426]	ἀφομοιοῦν τῇ φορᾷ, πολλαχοῦ γοῦν	χρῆται	αὐτῷ εἰς αὐτήν· πρῶτον μὲν
[388]	χρήσεται ὁ διδασκαλικὸς ὅταν ὀνόματι	χρῆται;	(Ἑρμογένης) Δοκεῖ μοι. (Σωκράτης) Νομοθέτης
[388]	διδασκαλικὸς χρήσεται ὅταν τῷ ὀνόματι	χρῆται;	(Ἑρμογένης) Οὐδὲ τοῦτ᾽ ἔχω. (Σωκράτης)
[388]	καλῶς χρήσεται ὅταν τῇ κερκίδι	χρῆται;	(Ἑρμογένης) Τῷ τοῦ τέκτονος. (Σωκράτης)
[388]	καλῶς χρήσεται ὅταν τῷ τρυπάνῳ	χρῆται;	(Ἑρμογένης) Τῷ τοῦ χαλκέως. (Σωκράτης)
[419]	μὲν ἂν ἕρπνουν» καλούμενον, ὑπὸ	χρόνου	δὲ τερπνὸν παρηγμένον. Εὐφροσύνη» δὲ
[414]	καὶ ὑπὸ καλλωπισμοῦ καὶ ὑπὸ	χρόνου.	Ἐπεὶ ἐν τῷ κατόπτρῳ» οὐ
[439]	ἴσχει, ἔν γ᾽ ἐκείνῳ τῷ	χρόνῳ	δῆλον ὅτι οὐδὲν μεταβαίνει· εἰ
[395]	ἔχει. Ὅ τε γὰρ τοῦ	Χρυσίππου	αὐτῷ φόνος καὶ ἃ πρὸς
[398]	τις (ἀγαθός ἐστιν ἐκείνου τοῦ	χρυσοῦ	γένους εἶναι; (Ἑρμογένης) Εἰκός γε.
[398]	τὸ χρυσοῦν γένος οὐκ ἐκ	χρυσοῦ	πεφυκὸς ἀλλ᾽ ἀγαθόν τε καὶ
[398]	οἶμαι ἐγὼ λέγειν αὐτὸν τὸ	χρυσοῦν	γένος οὐκ ἐκ χρυσοῦ πεφυκὸς
[397]	Οὐκ ἐννοῶ. (Σωκράτης) Οὐδὲ ὅτι	χρυσοῦν	γένος τὸ πρῶτόν φησιν γενέσθαι
[423]	φωνὴ καὶ σχῆμα ἑκάστῳ, καὶ	χρῶμά	γε πολλοῖς; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε.
[423]	σοι εἶναι ἑκάστῳ, ὥσπερ καὶ	χρῶμα	καὶ ἃ νυνδὴ ἐλέγομεν; πρῶτον
[432]	θεῶν μὴ μόνον τὸ σὸν	χρῶμα	καὶ σχῆμα ἀπεικάσειεν ὥσπερ οἱ
[394]	ἡμῖν τὰ τῶν ἰατρῶν φάρμακα	χρώμασιν	καὶ ὀσμαῖς πεποικιλμένα ἄλλα φαίνεται
[431]	ζωγραφήμασιν καὶ πάντα τὰ προσήκοντα	χρώματά	τε καὶ σχήματα ἀποδοῦναι, καὶ
[423]	νυνδὴ ἐλέγομεν; πρῶτον αὐτῷ τῷ	χρώματι	καὶ τῇ φωνῇ οὐκ ἔστιν
[388]	παραδίδωσιν ἡμῖν τὰ ὀνόματα οἷς	χρώμεθα;	(Ἑρμογένης) Οὐ δῆτα. (Σωκράτης) Ἆρ᾽
[396]	μέρει, οἱ δὲ τῷ ἑτέρῳ	χρώμεθα	οἱ μὲν γὰρ Ζῆνα, οἱ
[417]	οὐχὶ καθάπερ οἱ κάπηλοι αὐτῷ	χρῶνται,	ἐὰν τὸ ἀνάλωμα ἀπολύῃ, οὐ
[409]	εἰ (τῷ Δωρικῷ τις ὀνόματι	χρῷτο	ἅλιον» γὰρ καλοῦσιν οἱ Δωριῆς
[402]	Λέγει που Ἡράκλειτος ὅτι πάντα	χωρεῖ	καὶ οὐδὲν μένει, καὶ ποταμοῦ
[412]	εἶναι οἷον οὐδὲν ἄλλο ἢ	χωρεῖν,	διὰ δὲ τούτου παντὸς εἶναί

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 18/02/2010