Pages
[417]	ταὐτόν ἐστι, τοῦτο δὲ πανταχοῦ	ψέγει.	τὸ βουλόμενον οὖν ἅπτειν ῥοῦν
[419]	(τὸ δὲ ἴσχον καὶ δοῦν	ψεγόμενον.	Καὶ δὴ καὶ τὸ ζημιῶδες,
[421]	ἀπείκασται δὲ τοῖς καθεύδουσι· τὸ	ψεῖ	δὲ προσγενόμενον ἐπικρύπτει τὴν βούλησιν
[427]	διὰ τοῦ φεῖ καὶ τοῦ	ψεῖ	καὶ τοῦ σῖγμα καὶ τοῦ
[416]	τὰ ἐπαινετά, ἃ δὲ μή,	ψεκτά;	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Τὸ
[431]	βουλόμεθα καλεῖν, τὸ δ᾽ ἕτερον	ψεύδεσθαι.	Εἰ δὲ τοῦτο οὕτως ἔχει,
[429]	ὄνομα δηλοῦσα) (Σωκράτης) Πότερον οὐδὲ	ψεύδεται	ὅταν τις φῇ Ἑρμογένη αὐτὸν
[385]	καλεῖς τι ἀληθῆ λέγειν καὶ	ψευδῆ;	(Ἑρμογένης) Ἔγωγε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν εἴη
[408]	οἱ μῦθοί τε καὶ τὰ	ψεύδη	ἐστίν, περὶ τὸν τραγικὸν βίον.
[430]	φθέγξαιτο ταῦτα ὁ φθεγξάμενος ἢ	ψευδῆ;	ἢ τὸ μέν τι αὐτῶν
[429]	ἢ οὐ τοῦτό ἐστιν τὸ	ψευδῆ	λέγειν, τὸ μὴ τὰ ὄντα
[429]	Πῶς λέγεις; (Σωκράτης) Ἆρα ὅτι	ψευδῆ	λέγειν τὸ παράπαν οὐκ ἔστιν,
[430]	καὶ ἐπιφοράν, οὐκ ὀρθήν, καὶ	ψευδῆ	ὅταν ἐπ᾽ ὀνόμασιν ᾖ. (Κρατύλος)
[429]	μὲν οὐ δοκεῖ σοι εἶναι	ψευδῆ,	φάναι δέ; (Κρατύλος) Οὔ μοι
[385]	δ᾽ ἂν ὡς οὐκ ἔστιν,	ψευδής;	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἔστιν ἄρα
[385]	ἂν λόγος ἀληθής, ὁ δὲ	ψευδής;	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Ἆρ᾽
[408]	ἔστι διπλοῦς, ἀληθής τε καὶ	ψευδής.	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν
[385]	δὲ τοῦ ψεύδους μόριον οὐ	ψεῦδος;	(Ἑρμογένης) Φημί. (Σωκράτης) Ἔστιν ἄρα
[385]	Φημί. (Σωκράτης) Ἔστιν ἄρα ὄνομα	ψεῦδος	καὶ ἀληθὲς λέγειν, εἴπερ καὶ
[430]	τι αὐτῶν ἀληθές, τὸ δὲ	ψεῦδος;	καὶ γὰρ ἂν καὶ τοῦτο
[421]	τήν τε ἀλήθειαν» καὶ τὸ	ψεῦδος	καὶ τὸ ὂν» καὶ αὐτὸ
[408]	ἐν τοῖς θεοῖς, τὸ δὲ	ψεῦδος	κάτω ἐν τοῖς πολλοῖς τῶν
[421]	θεία οὖσα ἄλη. Τὸ δὲ>	ψεῦδος»	τοὐναντίον τῇ φορᾷ· πάλιν γὰρ
[436]	τοῦ πρώτου σμικροῦ καὶ ἀδήλου	ψεύδους	γενομένου, τὰ λοιπὰ πάμπολλα ἤδη
[385]	Ναί. (Σωκράτης) Τὸ δὲ τοῦ	ψεύδους	μόριον οὐ ψεῦδος; (Ἑρμογένης) Φημί.
[437]	οὖν τοῦτο, ὦ Κρατύλε; ὥσπερ	ψήφους	διαριθμησόμεθα τὰ ὀνόματα, καὶ ἐν
[430]	ἂν καὶ τοῦτο ἐξαρκοῖ. (Κρατύλος)	Ψοφεῖν	ἔγωγ᾽ ἂν φαίην τὸν τοιοῦτον,
[437]	ὅτι μονή ἐστιν ἐν τῇ	ψυχῇ	ἀλλ᾽ οὐ φορά. Εἰ δὲ
[403]	ἐστιν, φοβοῦνται, καὶ ὅτι ἡ	ψυχὴ	γυμνὴ τοῦ σώματος παρ᾽ ἐκεῖνον
[420]	τῇ διώξει ἐπωνόμασται, ἣν ἡ	ψυχὴ	διώκουσα τὸ εἰδέναι ὅπῃ ἔχει
[400]	τε καὶ ὀχεῖν ἄλλο ἢ	ψυχή;	(Ἑρμογένης) Οὐδὲν ἄλλο. (Σωκράτης) Τί
[415]	εἴη· τοῦτο δὲ ὅταν ἐν	ψυχῇ	ᾖ, τὸ κακῶς ἰέναι ἐπὶ
[404]	~ἀλλὰ τότε συγγίγνεσθαι, (ἐπειδὰν ἡ	ψυχὴ	καθαρὰ ᾖ πάντων τῶν περὶ
[400]	σημαίνει ἃ ἂν σημαίνῃ ἡ	ψυχή,	καὶ ταύτῃ σῆμα» ὀρθῶς καλεῖσθαι.
[415]	καὶ ἐμποδιζομένως πορεύεσθαι, ὃ δὴ	ψυχὴ	ὅταν ἔχῃ, κακίᾳ μεστὴ γίγνεται.
[399]	τούτοις ἑξῆς εἶναί τι χρῆμα.	ψυχὴν»	γάρ που καὶ σῶμα» καλοῦμεν
[420]	οὕτω δὴ ἐπισπᾷ σφόδρα τὴν	ψυχὴν	διὰ τὴν ἕσιν τῆς ῥοῆς,
[400]	οὐ πιστεύεις Ἀναξαγόρᾳ νοῦν καὶ	ψυχὴν	εἶναι τὴν διακοσμοῦσαν καὶ ἔχουσαν;
[437]	ἡμῶν ἐπὶ τοῖς πράγμασι τὴν	ψυχὴν	ἢ ὅτι συμπεριφέρεται, καὶ ὀρθότερόν
[405]	τὸ σῶμα καὶ κατὰ τὴν	ψυχήν·	ἢ οὔ; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν
[440]	ὀνόμασιν αὑτὸν καὶ τὴν αὑτοῦ	ψυχὴν	θεραπεύειν, πεπιστευκότα ἐκείνοις καὶ τοῖς
[432]	αὐτὰς ἀποδοίη, καὶ κίνησιν καὶ	ψυχὴν	καὶ φρόνησιν οἵαπερ ἡ παρὰ
[399]	ὅθεν δή μοι δοκοῦσιν αὐτὸ	ψυχὴν»	καλέσαι. Εἰ δὲ βούλει ἔχε
[400]	φυσέχην» ἐπονομάζειν. ἔξεστι δὲ καὶ	ψυχὴν»	κομψευόμενον λέγειν. (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν
[399]	διελεῖν ὥσπερ τὰ ἔμπροσθεν. (Σωκράτης)	Ψυχὴν	λέγεις ἐπισκέψασθαι ὡς εἰκότως τούτου
[411]	εἶναι· τούτου οὖν ἐφίεσθαι τὴν	ψυχὴν	μηνύει τὸ ὄνομα ὁ θέμενος
[399]	τι τοιοῦτον νοεῖν τοὺς τὴν	ψυχὴν	ὀνομάσαντας, ὡς τοῦτο ἄρα, ὅταν
[420]	γε τῷ μάλιστα ἕλκοντι τὴν	ψυχὴν	ῥῷ (ἐπωνομάσθη· ὅτι γὰρ ἱέμενος
[419]	τοῦ εὖ τοῖς πράγμασι τὴν	ψυχὴν	συμφέρεσθαι τοῦτο ἔλαβε τὸ ὄνομα,
[412]	λεγόμενον· συμπορεύεσθαι γὰρ λέγει (τὴν	ψυχὴν	τοῖς πράγμασι τὸ συνιέναι. Ἀλλὰ
[415]	λελυμένην τὴν ῥοὴν τῆς ἀγαθῆς	ψυχῆς	εἶναι ἀεί, ὥστε τὸ ἀσχέτως
[419]	καὶ εὐπορίᾳ τῆς ῥοῆς τῆς	ψυχῆς	ἔοικε κεκλημένῃ. (Τέρψις» δὲ ἀπὸ
[396]	δαιμονίας σοφίας, ἀλλὰ καὶ τῆς	ψυχῆς	ἐπειλῆφθαι. Δοκεῖ οὖν μοι (χρῆναι
[420]	τούτῳ συμφωνεῖ. Οἶσιν» γὰρ τῆς	ψυχῆς	ἐπὶ πᾶν πρᾶγμα, οἷόν ἐστιν
[419]	τερπνὸν» ἀπὸ τῆς διὰ τῆς	ψυχῆς	ἕρψεως πνοῇ ἀπεικασθὲν κέκληται, ἐν
[419]	τῆς θύσεως καὶ ζέσεως τῆς	ψυχῆς	ἔχοι ἂν τοῦτο τὸ ὄνομα.
[415]	λίαν καὶ ὁ μέγιστος τῆς	ψυχῆς	ἡ δειλία ἂν εἴη· ὥσπερ
[417]	ἢ τὴν ἅμα φορὰν τῆς	ψυχῆς	μετὰ τῶν πραγμάτων, καὶ τὰ
[415]	Ἡ δ᾽ οὖν δειλία τῆς	ψυχῆς	σημαίνει δεσμὸν εἶναι ἰσχυρόν· τὸ
[412]	φερομένοις τοῖς πράγμασιν ἑπομένης τῆς	ψυχῆς	τῆς ἀξίας λόγου, καὶ οὔτε
[400]	δεσμωτηρίου εἰκόνα· εἶναι οὖν τῆς	ψυχῆς	τοῦτο, ὥσπερ αὐτὸ ὀνομάζεται, ἕως
[400]	ὄνομα, ὡς δίκην διδούσης τῆς	ψυχῆς	ὧν δὴ ἕνεκα δίδωσιν, τοῦτον
[400]	τινές φασιν αὐτὸ εἶναι τῆς	ψυχῆς,	ὡς τεθαμμένης ἐν τῷ νῦν
[427]	μεμίμηται αὐτοῖς ὀνομάζων, οἷον τὸ	ψυχρὸν»	καὶ τὸ ζέον» καὶ τὸ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 18/02/2010