Livre, par.
[10, 137]	Λοκρῶν τ' ὄρειοι πρῶνες Εὐβοίας	τ'	ἄκραι. ~Διὰ δὲ τὴν ἡδονὴν
[10, 57]	ὁπηλίκοι οὖν, ἔστι νοῆσαι, πῶς	τ'	ἂν ἔτι τοῦτο πεπερασμένον εἴη
[10, 120]	καὶ τοῦ μέλλοντος. Φιλαγρήσειν τύχῃ	τ'	ἀντιτάξεσθαι, φίλον τε οὐδένα προήσεσθαι.
[10, 17]	τῷ κήπῳ διατριβὴν παρακατατίθεμαι τοῖς	τ'	αὐτῶν κληρονόμοις, ἐν ᾧ ἄν
[10, 11]	ὕδωρ ἦν αὐτοῖς ποτόν. Τόν	τ'	Ἐπίκουρον μὴ ἀξιοῦν εἰς τὸ
[10, 140]	ὧν ἄν ποτε τοῦτο οἷός	τ'	ᾖ παρασκευάζεσθαι. ~Ἔνδοξοι καὶ περίβλεπτοί
[10, 137]	ἀμφὶ δ' ἔστενον πέτραι Λοκρῶν	τ'	ὄρειοι πρῶνες Εὐβοίας τ' ἄκραι.
[10, 118]	καὶ μύζει καὶ οἰμώζει. Γυναικί	τ'	οὐ μιγήσεσθαι τὸν σοφὸν ᾗ
[10, 112]	γίνεται τοῦ περιπολεῖν, ὡς καὶ	τὰ	ἄλλα· ἢ καὶ διὰ τὸ
[10, 59]	κοινότης ἡ ὑπάρχουσα αὐτοῖς πρὸς	τὰ	ἀμετάβολα ἱκανὴ τὸ μέχρι τούτου
[10, 95]	συνθεωρῇ καὶ μὴ ἀναβλέπων εἰς	τὰ	ἀνακόλουθα ταῦτ' ὀγκοῖ ματαίως καὶ
[10, 110]	προσφερομένου πρὸς τὴν σελήνην ἢ	τὰ	ἀπ' αὐτῆς ῥεύματα ἀποφερόμενα ὁμαλῶς
[10, 42]	ἦν ὡρισμένον, οὐκ ἂν εἶχε	τὰ	ἄπειρα σώματα ὅπου ἐνέστη. Πρός
[10, 42]	ὅπου ἐνέστη. Πρός τε τούτοις	τὰ	ἄτομα τῶν σωμάτων καὶ μεστά,
[10, 153]	τῶν πραγμάτων οὐκ ἔτι συνέφερε	τὰ	αὐτὰ δίκαια κείμενα, ἐνταῦθα δὲ
[10, 61]	εἰσφέρωνται μηθενὸς ἀντικόπτοντος. Οὔτε γὰρ	τὰ	βαρέα θᾶττον οἰσθήσεται τῶν μικρῶν
[10, 68]	χρώματα καὶ τὰ μεγέθη καὶ	τὰ	βάρη καὶ ὅσα ἄλλα κατηγορεῖται
[10, 27]	Ἐπικούρῳ τοσαῦτα καὶ τηλικαῦτα, ὧν	τὰ	βέλτιστά ἐστι τάδε· Περὶ φύσεως,
[10, 27]	ἐστιν ὡς ἐκείνων μόνων γέμειν	τὰ	βιβλία, καθάπερ καὶ παρὰ Ζήνωνι
[10, 21]	τὴν ἡμετέραν δύναμιν. ~Δοῦναι δὲ	τὰ	βιβλία τὰ ὑπάρχοντα ἡμῖν πάντα
[10, 84]	διαλογισμὸν ἀποστεῖλαι ἵνα ῥᾳδίως μνημονεύῃς·	τὰ	γὰρ ἐν ἄλλοις ἡμῖν γεγραμμένα
[10, 136]	ἐν κινήσει· ὁ δὲ ἀμφότερα	τὰ	γένη> ψυχῆς καὶ σώματος, ὥς
[10, 135]	ὑπαρκτή, οὐθὲν παρ' ἡμᾶς ἡγητέα	τὰ	γινόμενα. Τοσαῦτα καὶ περὶ τῶν
[10, 138]	τῆς ἡδονῆς τὴν ἀρετὴν μόνην·	τὰ	δ' ἄλλα χωρίζεσθαι, οἷον βρωτά.
[10, 117]	χρὴ τὰ μὲν ἡμᾶς αἱρεῖσθαι,	τὰ	δ' ἐκφεύγειν, οὑτωσὶ γράφει. Πρότερον
[10, 40]	σωμάτων τὰ μέν ἐστι συγκρίσεις,	τὰ	δ' ἐξ ὧν αἱ συγκρίσεις
[10, 73]	διαλύεσθαι πάντα, τὰ μὲν θᾶττον,	τὰ	δὲ βραδύτερον, καὶ τὰ μὲν
[10, 4]	καὶ Λεοντίῳ συνεῖναι τῇ ἑταίρᾳ.	Τὰ	δὲ Δημοκρίτου περὶ τῶν ἀτόμων
[10, 114]	τὰ μὲν διὰ πλείονος τόπου,	τὰ	δὲ δι' ἐλάττονος, τὴν αὐτὴν
[10, 113]	αὐτὴν δίνην φέρεσθαι ὁμαλὴν οὖσαν,	τὰ	δὲ κατὰ τὴν ἅμα τισὶν
[10, 106]	καὶ καθ' ὕδατος ἀφθόνου συλλογήν·	τὰ	δὲ λοιπὰ πνεύματα γίνεται καὶ
[10, 144]	ἐκπίπτει. Βραχέα σοφῷ τύχη παρεμπίπτει,	τὰ	δὲ μέγιστα καὶ κυριώτατα ὁ
[10, 154]	τὰ μὲν δυνατὰ ὁμόφυλα κατεσκευάσατο·	τὰ	δὲ μὴ δυνατὰ οὐκ ἀλλόφυλά
[10, 106]	κινήσεις ταύτας τῆς γῆς γίνεσθαι.	Τὰ	δὲ πνεύματα συμβαίνει γίνεσθαι κατὰ
[10, 42]	γὰρ ἦν τὸ κενὸν ἄπειρον	τὰ	δὲ σώματα ὡρισμένα, οὐθαμοῦ ἂν
[10, 73]	τὰ μὲν ὑπὸ τῶν τοιῶνδε,	τὰ	δὲ ὑπὸ τῶν τοιῶνδε τοῦτο
[10, 68]	τὰ συμπτώματα. ~Ταῦτα οὖν πάντα	τὰ	διαλογίσματα τὰ> περὶ ψυχῆς ἀνάγων
[10, 85]	πολλοῖς καὶ ἄλλοις ἐσόμενα χρήσιμα	τὰ	διαλογίσματα ταῦτα, καὶ μάλιστα τοῖς
[10, 16]	αὐτὸν οὕτω· Χαίρετε, καὶ μέμνησθε	τὰ	δόγματα· τοῦτ' Ἐπίκουρος ὕστατον εἶπε
[10, 146]	πᾶσαν τὴν ἐνάργειαν, ἐφ' ἣν	τὰ	δοξαζόμενα ἀνάγομεν· εἰ δὲ μή,
[10, 37]	Ἡρόδοτε, δεῖ εἰληφέναι, ὅπως ἂν	τὰ	δοξαζόμενα ἢ ζητούμενα ἢ ἀπορούμενα
[10, 12]	γνωρίμους καὶ διὰ μνήμης ἔχειν	τὰ	ἑαυτοῦ συγγράμματα. ~Τοῦτον Ἀπολλόδωρος ἐν
[10, 47]	κατασχεῖν τὸ στοιχεῖον. Εἶθ' ὅτι	τὰ	εἴδωλα ταῖς λεπτότησιν ἀνυπερβλήτοις κέχρηται
[10, 3]	ἀσελγεῖς ὡς Ἐπικούρου· καὶ ὁ	τὰ	εἰς Χρύσιππον ἀναφερόμενα ἐπιστόλια ὡς
[10, 58]	καταμετροῦντα, τὰ πλείω πλεῖον καὶ	τὰ	ἐλάττω ἔλαττον. ~Ταύτῃ τῇ ἀναλογίᾳ
[10, 59]	μόνον μακρὰν ἐκβαλόντες. Ἔτι τε	τὰ	ἐλάχιστα καὶ ἀμιγῆ πέρατα δεῖ
[10, 16]	διέθετο ὧδε· Κατὰ τάδε δίδωμι	τὰ	ἐμαυτοῦ πάντα Ἀμυνομάχῳ Φιλοκράτους Βατῆθεν
[10, 88]	φαινόμενα περιέχουσα, οὗ λυομένου πάντα	τὰ	ἐν αὐτῷ σύγχυσιν λήψεται, ἀποτομὴν
[10, 87]	θεωρεῖται ᾗ ὑπάρχει, καὶ οὐ	τὰ	ἐν τοῖς μετεώροις φαινόμενα· ταῦτα
[10, 18]	μεθ' Ἑρμάρχου σκοπούμενοι εἴς τε	τὰ	ἐναγίσματα τῷ τε πατρὶ καὶ
[10, 103]	τὸ μὴ δύνασθαι ὑποχωρεῖν εἰς	τὰ	ἑξῆς, τῷ πίλησιν γίνεσθαι τὸ
[10, 49]	διανοεῖσθαι· οὐ γὰρ ἂν ἐναποσφραγίσαιτο	τὰ	ἔξω τὴν ἑαυτῶν φύσιν τοῦ
[10, 32]	πάσαις γὰρ προσέχομεν. Καὶ τὸ	τὰ	ἐπαισθήματα δ' ὑφεστάναι πιστοῦται τὴν
[10, 137]	τέλος εἶναι τὴν ἡδονὴν τῷ	τὰ	ζῷα ἅμα τῷ γεννηθῆναι τῇ
[10, 115]	γίνονται τοῦ καιροῦ· οὐ γὰρ	τὰ	ζῷα ἀνάγκην τινὰ προσφέρεται τοῦ
[10, 74]	φυτὰ καὶ τὰ λοιπὰ πάντα	τὰ>	θεωρούμενα συνίσταται, ἐν δὲ τῷ
[10, 76]	δὲ κοινῶς καθ' ἕκαστα ἔθνη	τὰ	ἴδια τεθῆναι πρὸς τὸ τὰς
[10, 32]	τε τῶν μαινομένων φαντάσματα καὶ	τὰ>	κατ' ὄναρ ἀληθῆ, κινεῖ γάρ·
[10, 56]	~Βέλτιον γὰρ καὶ τούτου προσόντος	τὰ	κατὰ τὰ πάθη καὶ τὰς
[10, 52]	ἵνα μήτε τὰ κριτήρια ἀναιρῆται	τὰ	κατὰ τὰς ἐναργείας μήτε τὸ
[10, 52]	τὴν δόξαν κατέχειν, ἵνα μήτε	τὰ	κριτήρια ἀναιρῆται τὰ κατὰ τὰς
[10, 5]	καὶ Τιμοκράτην τοὺς ἔκπυστα αὐτοῦ	τὰ	κρύφια ποιήσαντας ἐγκωμιάζειν καὶ κολακεύειν
[10, 142]	ὅλον τὸ ἄθροισμα ὑπῆρχεν ἢ	τὰ	κυριώτατα μέρη τῆς φύσεως, οὐκ
[10, 90]	Ἥλιός τε καὶ σελήνη καὶ	τὰ	λοιπὰ ἄστρα οὐ> καθ' ἑαυτὰ
[10, 72]	χρόνον οὐ ζητητέον ὥσπερ καὶ	τὰ	λοιπά, ὅσα ἐν ὑποκειμένῳ ζητοῦμεν
[10, 85]	ἐλπίσιν ἡδείαις συνεσχέθημεν. ~Γράψαντες οὖν	τὰ	λοιπὰ πάντα συντελοῦμεν ἅπερ ἠξίωσας
[10, 74]	ζῷά τε καὶ φυτὰ καὶ	τὰ	λοιπὰ πάντα τὰ> θεωρούμενα συνίσταται,
[10, 6]	τε κιναιδολόγον αὐτὸν καλεῖ καὶ	τὰ	μάλιστα λοιδορεῖ. Καὶ μὴν καὶ
[10, 27]	ἀδιόρθωτα εἴακε τῷ ἐπείγεσθαι· καὶ	τὰ	μαρτύρια τοσαῦτά ἐστιν ὡς ἐκείνων
[10, 68]	σχήματα καὶ τὰ χρώματα καὶ	τὰ	μεγέθη καὶ τὰ βάρη καὶ
[10, 58]	ἐν τῇ ἰδιότητι τῇ ἑαυτῶν	τὰ	μεγέθη καταμετροῦντα, τὰ πλείω πλεῖον
[10, 114]	δίνης· καὶ παρὰ τὸ περιφέρεσθαι	τὰ	μὲν διὰ πλείονος τόπου, τὰ
[10, 154]	τῶν ἔξωθεν ἄριστα συστησάμενος οὗτος	τὰ	μὲν δυνατὰ ὁμόφυλα κατεσκευάσατο· τὰ
[10, 40]	καὶ τῇ Μεγάλῃ ἐπιτομῇ σωμάτων	τὰ	μέν ἐστι συγκρίσεις, τὰ δ'
[10, 117]	τῶν βιωτικῶν καὶ ὅπως χρὴ	τὰ	μὲν ἡμᾶς αἱρεῖσθαι, τὰ δ'
[10, 73]	ἐλαττόνων· καὶ πάλιν διαλύεσθαι πάντα,	τὰ	μὲν θᾶττον, τὰ δὲ βραδύτερον,
[10, 113]	ἐξ ἀρχῆς οὕτω κατηναγκάσθαι, ὥστε	τὰ	μὲν κατὰ τὴν αὐτὴν δίνην
[10, 73]	θᾶττον, τὰ δὲ βραδύτερον, καὶ	τὰ	μὲν ὑπὸ τῶν τοιῶνδε, τὰ
[10, 109]	οἵαν θεωροῦμεν, κατὰ πρόσλαμψιν πρὸς	τὰ	μέρη. ~Τὸ δὲ τῆς περιφερείας
[10, 78]	τίνες φύσεις αἱ θεωρούμεναι κατὰ	τὰ	μετέωρα ταυτί, καὶ ὅσα συγγενῆ
[10, 54]	προσόδους καὶ ἀφόδους. Ὅθεν ἀναγκαῖον	τὰ	{μὴ} μετατιθέμενα ἄφθαρτα εἶναι καὶ
[10, 21]	περὶ Ἕρμαρχον γένηται πρὸ τοῦ	τὰ	Μητροδώρου παιδία εἰς ἡλικίαν ἐλθεῖν,
[10, 61]	δὴ μηδὲν ἀπαντᾷ αὐτοῖς· οὔτε	τὰ	μικρὰ τῶν μεγάλων, πάντα πόρον
[10, 153]	μὴ ἁρμόττοντα εἰς τὴν πρόληψιν	τὰ	νομισθέντα δίκαια ἐπ' αὐτῶν ἔργων,
[10, 4]	τῇ μητρὶ περιιόντα αὐτὸν ἐς	τὰ	οἰκίδια καθαρμοὺς ἀναγινώσκειν, καὶ σὺν
[10, 116]	γὰρ τοῦ μύθου ἐκβήσῃ καὶ	τὰ	ὁμογενῆ τούτοις συνορᾶν δυνήσῃ· μάλιστα
[10, 109]	μονοειδῶς· ἀφ' οὗ πάλιν ἀπολάμποντος	τὰ	ὁμοροῦντα τοῦ ἀέρος χρῶσιν ταύτην
[10, 75]	τισὶ καὶ ἐλάττους. Ὅθεν καὶ	τὰ	ὀνόματα ἐξ ἀρχῆς μὴ θέσει
[10, 56]	εἰς τὸ μὴ ὂν ἀναγκαζώμεθα	τὰ	ὄντα θλίβοντες καταναλίσκειν, ἀλλὰ καὶ
[10, 63]	δυνάμεις τῆς ψυχῆς δηλοῦσι καὶ	τὰ	πάθη καὶ αἱ εὐκινησίαι καὶ
[10, 147]	ἤδη κατὰ τὴν αἴσθησιν καὶ	τὰ	πάθη καὶ πᾶσαν φανταστικὴν ἐπιβολὴν
[10, 56]	καὶ τούτου προσόντος τὰ κατὰ	τὰ	πάθη καὶ τὰς αἰσθήσεις γινόμενα
[10, 68]	περὶ ψυχῆς ἀνάγων τις ἐπὶ	τὰ	πάθη καὶ τὰς αἰσθήσεις, μνημονεύων
[10, 31]	τὰς αἰσθήσεις καὶ προλήψεις καὶ	τὰ	πάθη, οἱ δ' Ἐπικούρειοι καὶ
[10, 63]	ἀναφέροντα ἐπὶ τὰς αἰσθήσεις καὶ	τὰ	πάθη οὕτω γὰρ ἡ βεβαιοτάτη
[10, 91]	οὐχ ἅμα. Οὕτω γὰρ καὶ	τὰ	παρ' ἡμῖν πυρὰ ἐξ ἀποστήματος
[10, 94]	πάντας τρόπους, καθ' οὓς καὶ	τὰ	παρ' ἡμῖν φαινόμενα ἐκκαλεῖται εἰς
[10, 145]	ὁ πεπερασμένος, ἐάν τις αὐτῆς	τὰ	πέρατα καταμετρήσῃ τῷ λογισμῷ. Ἡ
[10, 145]	λογισμῷ. Ἡ μὲν σὰρξ ἀπέλαβε	τὰ	πέρατα τῆς ἡδονῆς ἄπειρα, καὶ
[10, 146]	τοῦ ἀρίστου βίου κατέστρεφεν. ~Ὁ	τὰ	πέρατα τοῦ βίου κατειδὼς οἶδεν,
[10, 30]	κατὰ στοιχεῖον· τὸ δὲ ἠθικὸν	τὰ	περὶ αἱρέσεως καὶ φυγῆς· ἔστι
[10, 29]	Μενοικέα, ἔστι δ' ἐν αὐτῇ	τὰ	περὶ βίων. Ἀρκτέον δὴ ἀπὸ
[10, 2]	ἐπειδὴ μὴ ἐδυνήθησαν ἑρμηνεῦσαι αὐτῷ	τὰ	περὶ τοῦ παρ' Ἡσιόδῳ χάους.
[10, 68]	~Ταῦτα οὖν πάντα τὰ διαλογίσματα	τὰ>	περὶ ψυχῆς ἀνάγων τις ἐπὶ
[10, 104]	γενομένης καὶ οὐ δυναμένης εἰς	τὰ	πλάγια διαρρυῆναι διὰ τὴν πέριξ
[10, 7]	αὐταῖς ἄλλοις τε καὶ Ναυσιφάνει	τὰ	πλεῖστα καὶ αὐτῇ λέξει φάσκειν
[10, 7]	τριάκοντα βίβλοις ταῖς Περὶ φύσεως	τὰ	πλεῖστα ταὐτὰ λέγειν καὶ ἀντιγράφειν
[10, 58]	τῇ ἑαυτῶν τὰ μεγέθη καταμετροῦντα,	τὰ	πλείω πλεῖον καὶ τὰ ἐλάττω
[10, 142]	διέφερον ἀλλήλων αἱ ἡδοναί. Εἰ	τὰ	ποιητικὰ τῶν περὶ τοὺς ἀσώτους
[10, 122]	τῶν μελλόντων. Μελετᾶν οὖν χρὴ	τὰ	ποιοῦντα τὴν εὐδαιμονίαν, εἴ περ
[10, 106]	γίνεται καὶ ὀλίγων πεσόντων εἰς	τὰ	πολλὰ κοιλώματα, διαδόσεως τούτων γινομένης.
[10, 52]	ἐπαίσθησιν τὴν ἐπ' ἐκείνου ὡς	τὰ	πολλὰ ποιοῦσαν, εἰ δὲ μή
[10, 130]	ἀλλ' ὅπως ἐὰν μὴ ἔχωμεν	τὰ	πολλά, τοῖς ὀλίγοις χρώμεθα, πεπεισμένοι
[10, 152]	ἑαυτοὺς συνταράττουσιν ἀλλ' ἁπλῶς εἰς	τὰ	πράγματα βλέπουσιν. ~Ἔνθα μὴ καινῶν
[10, 36]	ἥ τε κυριωτάτη ἐπιβολὴ ἐπὶ	τὰ	πράγματα ἔσται καὶ δὴ καὶ
[10, 39]	μὴ ὄν, πάντα ἂν ἀπωλώλει	τὰ	πράγματα, οὐκ ὄντων εἰς ἃ
[10, 145]	τὴν ἐξαγωγὴν ἐκ τοῦ ζῆν	τὰ	πράγματα παρεσκεύαζεν, ὡς ἐλλείπουσά τι
[10, 92]	καθ' ἑκατέρους τοὺς τόπους, ὥστε	τὰ	προειρημένα ἀποτελεῖσθαι· οὐδὲν γὰρ τῶν
[10, 17]	τε τὸν μὲν κῆπον καὶ	τὰ	προσόντα αὐτῷ παρέξουσιν Ἑρμάρχῳ Ἀγεμόρτου
[10, 66]	ταῖς κινήσεσι ταύταις χρώμενον, ὅταν	τὰ	στεγάζοντα καὶ περιέχοντα μὴ τοιαῦτα
[10, 86]	φύσις ἐστίν, ἢ ὅτι ἄτομα	τὰ>	στοιχεῖα, καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα
[10, 27]	εὑρεῖν καὶ παρὰ Ἀριστοτέλει. Καὶ	τὰ	συγγράμματα μὲν Ἐπικούρῳ τοσαῦτα καὶ
[10, 70]	τῷ ὀνόματι χρώμενοι φανερὰ ποιοῦμεν	τὰ	συμπτώματα οὔτε τὴν τοῦ ὅλου
[10, 67]	ταῦτα διαλαμβάνεται περὶ τὴν ψυχὴν	τὰ	συμπτώματα. ~Ταῦτα οὖν πάντα τὰ
[10, 88]	φάντασμα ἑκάστου τηρητέον καὶ ἐπὶ	τὰ	συναπτόμενα τούτῳ διαιρετέον, ἃ οὐκ
[10, 76]	καὶ ἀνατολὴν καὶ δύσιν καὶ	τὰ	σύστοιχα τούτοις μήτε λειτουργοῦντός τινος
[10, 68]	ἐξακριβοῦσθαι βεβαίως. Ἀλλὰ μὴν καὶ	τὰ	σχήματα καὶ τὰ χρώματα καὶ
[10, 42]	σώματα ὡρισμένα, οὐθαμοῦ ἂν ἔμενε	τὰ	σώματα, ἀλλ' ἐφέρετο κατὰ τὸ
[10, 71]	καὶ φαίνεται, συμπτώματα πάντα κατὰ>	τὰ	σώματα νομιστέον, καὶ οὐκ ἀίδιον
[10, 40]	φύσιν ὀνομάζομεν, οὐκ ἂν εἶχε	τὰ	σώματα ὅπου ἦν οὐδὲ δι'
[10, 32]	συμβαλλομένου τι καὶ τοῦ λογισμοῦ.	Τά	τε τῶν μαινομένων φαντάσματα καὶ
[10, 141]	ἡδονὴ καθ' ἑαυτὸ κακόν· ἀλλὰ	τὰ	τινῶν ἡδονῶν ποιητικὰ πολλαπλασίους ἐπιφέρει
[10, 111]	οὐρανοῦ ἴσχοντος ὑπὲρ ἡμᾶς, ὥστε	τὰ	τοιαῦτα ἄστρα ἀναφανῆναι, ἢ αὐτὰ
[10, 86]	ἄτομα τὰ> στοιχεῖα, καὶ πάντα	τὰ	τοιαῦτα {ἢ} ὅσα μοναχὴν ἔχει
[10, 93]	τιν' ἕλικα κινεῖσθαι. Πάντα γὰρ	τὰ	τοιαῦτα καὶ τὰ τούτοις συγγενῆ
[10, 74]	τοιούτῳ καὶ οὐκ ἂν ἐμπεριελήφθη	τὰ	τοιαῦτα σπέρματα, ἐξ ὧν ζῷά
[10, 135]	διὰ ταύτην. Ταῦτα οὖν καὶ	τὰ	τούτοις συγγενῆ μελέτα πρὸς σεαυτὸν
[10, 93]	Πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα καὶ	τὰ	τούτοις συγγενῆ οὐθενὶ τῶν ἐναργημάτων
[10, 40]	φύσεις λαμβανόμενα καὶ μὴ ὡς	τὰ	τούτων συμπτώματα ἢ συμβεβηκότα λεγόμενα.
[10, 109]	φωτὸς καὶ τοῦ ἀέρος, ἣ	τὰ	τῶν χρωμάτων τούτων ἰδιώματα ποιήσει
[10, 21]	δύναμιν. ~Δοῦναι δὲ τὰ βιβλία	τὰ	ὑπάρχοντα ἡμῖν πάντα Ἑρμάρχῳ. Ἐὰν
[10, 38]	τῶν κριτηρίων, ὁμοίως δὲ καὶ	τὰ	ὑπάρχοντα πάθη, ὅπως ἂν καὶ
[10, 42]	ἄπειρον κενὸν διεσπαρμένα, οὐκ ἔχοντα	τὰ	ὑπερείδοντα καὶ στέλλοντα κατὰ τὰς
[10, 75]	καὶ ἀναγκασθῆναι· τὸν δὲ λογισμὸν	τὰ	ὑπὸ ταύτης παρεγγυηθέντα ὕστερον ἐπακριβοῦν
[10, 89]	τελειώσεως καὶ διαμονῆς ἐφ' ὅσον	τὰ	ὑποβληθέντα θεμέλια τὴν προσδοχὴν δύναται
[10, 55]	τοῦ σώματος ἀπολλύμεναι. Ἱκανὰ οὖν	τὰ	ὑπολειπόμενα ταῦτα τὰς τῶν συγκρίσεων
[10, 37]	ὅλων δοξῶν. Πρῶτον μὲν οὖν	τὰ	ὑποτεταγμένα τοῖς φθόγγοις, ὦ Ἡρόδοτε,
[10, 97]	τε τὸ ἀδιανόητον φερομένους καὶ	τὰ	φαινόμενα ἃ δεῖ σημεῖα ἀποδέχεσθαι
[10, 55]	ταῖς ἀτόμοις ὑπάρχειν, ἵνα μὴ	τὰ	φαινόμενα ἀντιμαρτυρῇ· παραλλαγὰς δέ τινας
[10, 86]	καὶ νομοθεσίας φυσιολογητέον, ἀλλ' ὡς	τὰ	φαινόμενα ἐκκαλεῖται· ~οὐ γὰρ ἤδη
[10, 100]	μέρος πλεοναχῶς γίνεσθαι λέγειν ἐκκαλεῖται	τὰ	φαινόμενα. ~Καὶ ἀστραπαὶ δ' ὡσαύτως
[10, 88]	τε καὶ γῆν καὶ πάντα	τὰ	φαινόμενα περιέχουσα, οὗ λυομένου πάντα
[10, 11]	οὐσίας, καθάπερ τὸν Πυθαγόραν κοινὰ	τὰ	φίλων λέγοντα· ἀπιστούντων γὰρ εἶναι
[10, 12]	ἐπιγράμματος οὕτως ὑμνεῖ· ~Ἄνθρωποι, μοχθεῖτε	τὰ	χείρονα, καὶ διὰ κέρδος ἄπληστοι
[10, 68]	μὴν καὶ τὰ σχήματα καὶ	τὰ	χρώματα καὶ τὰ μεγέθη καὶ
[10, 6]	γὰρ ἔγωγε ἔχω τί νοήσω	τἀγαθόν,	ἀφαιρῶν μὲν τὰς διὰ χυλῶν
[10, 71]	οὐδ' αὖ φύσεως καθ' ἑαυτὰ	τάγμα	ἔχοντα, ἀλλ' ὃν τρόπον αὐτὴ
[10, 16]	τελευτή. Καὶ διέθετο ὧδε· Κατὰ	τάδε	δίδωμι τὰ ἐμαυτοῦ πάντα Ἀμυνομάχῳ
[10, 24]	Φέρεται καὶ τούτου βιβλία κάλλιστα	τάδε·	~Ἐπιστολικὰ περὶ Ἐμπεδοκλέους εἴκοσι καὶ
[10, 27]	τηλικαῦτα, ὧν τὰ βέλτιστά ἐστι	τάδε·	Περὶ φύσεως, ἑπτὰ καὶ τριάκοντα,
[10, 24]	~Βιβλία δέ ἐστι τοῦ Μητροδώρου	τάδε·	Πρὸς τοὺς ἰατρούς, τρία, Περὶ
[10, 48]	εἰσιν. Οὐθὲν γὰρ τούτων ἀντιμαρτυρεῖ<	ται>	ταῖς αἰσθήσεσιν, ἂν βλέπῃ τίς
[10, 82]	πάθεσι προσεκτέον τοῖς παροῦσι καὶ	ταῖς	αἰσθήσεσι, κατὰ μὲν τὸ κοινὸν
[10, 86]	γενέσεως αἰτίαν καὶ τῆς οὐσίας	ταῖς	αἰσθήσεσι σύμφωνον κατηγορίαν. Οὐ γὰρ
[10, 48]	Οὐθὲν γὰρ τούτων ἀντιμαρτυρεῖ< ται>	ταῖς	αἰσθήσεσιν, ἂν βλέπῃ τίς τινα
[10, 146]	ἔσται μεστά. Εἰ μάχῃ πάσαις	ταῖς	αἰσθήσεσιν, οὐχ ἕξεις οὐδ' ἃς
[10, 81]	κατανοεῖν, ὅτι τάραχος ὁ κυριώτατος	ταῖς	ἀνθρωπίναις ψυχαῖς γίνεται ἐν τῷ
[10, 9]	πρὸς Καρνεάδην ἀποχωρήσαντος, τάχα βαρυνθέντος	ταῖς	ἀνυπερβλήτοις αὐτοῦ χρηστότησιν. Ἥ τε
[10, 73]	δὲ καὶ τοῖς πάθεσι καὶ	ταῖς	ἀπαθείαις, καὶ κινήσεσι καὶ στάσεσιν,
[10, 131]	προσενέγκηται. Τὸ συνεθίζειν οὖν ἐν	ταῖς	ἁπλαῖς καὶ οὐ πολυτελέσι διαίταις
[10, 55]	δεῖ νομίζειν πᾶν μέγεθος ἐν	ταῖς	ἀτόμοις ὑπάρχειν, ἵνα μὴ τὰ
[10, 124]	ἐπάγονται καὶ ὠφέλειαι τοῖς ἀγαθοῖς>	Ταῖς	γὰρ ἰδίαις οἰκειούμενοι διὰ παντὸς
[10, 42]	ἁπλῶς ἄπειροί εἰσιν αἱ ὅμοιαι,	ταῖς	δὲ διαφοραῖς οὐχ ἁπλῶς ἄπειροι
[10, 41]	φθαρήσεσθαι, ἀλλ' ἰσχύοντα ὑπομένειν ἐν	ταῖς	διαλύσεσι τῶν συγκρίσεων, πλήρη τὴν
[10, 54]	ἐπειδήπερ δεῖ τι ὑπομένειν ἐν	ταῖς	διαλύσεσι τῶν συγκρίσεων στερεὸν καὶ
[10, 119]	τὸν σοφόν, ὡς Ἐπίκουρος ἐν	ταῖς	Διαπορίαις καὶ ἐν ταῖς Περὶ
[10, 42]	εἰς ἃ διαλύονται, ἀπερίληπτά ἐστι	ταῖς	διαφοραῖς τῶν σχημάτων· οὐ γὰρ
[10, 9]	δύνασθαι· οἵ τε γνώριμοι πάντες	ταῖς	δογματικαῖς αὐτοῦ σειρῆσι προσκατασχεθέντες, πλὴν
[10, 147]	καὶ τὸ προσμένον ἅπαν ἐν	ταῖς	δοξαστικαῖς ἐννοίαις καὶ τὸ μὴ
[10, 44]	θέσιν τῶν ἀτόμων ἀλλάττεσθαι ἐν	ταῖς	Δώδεκα στοιχειώσεσί φησι. Πᾶν τε
[10, 18]	τὴν γινομένην σύνοδον ἑκάστου μηνὸς	ταῖς	εἰκάσι τῶν συμφιλοσοφούντων ἡμῖν εἰς
[10, 36]	τοῦ παντὸς ἀκριβώματος γίνεται, τὸ	ταῖς	ἐπιβολαῖς ὀξέως δύνασθαι χρῆσθαι, ἑκάστων
[10, 14]	ἢ σαφήνειαν ἀπαιτεῖν. ~Καὶ ἐν	ταῖς	ἐπιστολαῖς ἀντὶ τοῦ Χαίρειν Εὖ
[10, 30]	βίβλοις ἑπτὰ καὶ τριάκοντα καὶ	ταῖς	ἐπιστολαῖς κατὰ στοιχεῖον· τὸ δὲ
[10, 4]	κολακεύειν τὸν Λυσιμάχου διοικητήν, ἐν	ταῖς	ἐπιστολαῖς Παιᾶνα καὶ ἄνακτα καλοῦντα·
[10, 8]	ἀνδραπόδων. ~Καὶ αὐτὸν Ἐπίκουρον ἐν	ταῖς	ἐπιστολαῖς περὶ Ναυσιφάνους λέγειν· Ταῦτα
[10, 5]	κολακεύειν αὐτὸ τοῦτο. Ἔν τε	ταῖς	ἐπιστολαῖς πρὸς μὲν Λεόντιον Παιὰν
[10, 11]	φίλων. Αὐτός τέ φησιν ἐν	ταῖς	ἐπιστολαῖς, ὕδατι μόνον ἀρκεῖσθαι καὶ
[10, 7]	Ἐρώτιον καὶ Νικίδιον. Καὶ ἐν	ταῖς	ἑπτὰ καὶ τριάκοντα βίβλοις ταῖς
[10, 121]	αὐτὴν κατὰ κοινωνίαν ἐν τοῖς	ταῖς	ἡδοναῖς ἐκπεπληρωμ< ένοις> (Τὴν εὐδαιμονίαν
[10, 73]	ἀποδείξεως προσδεῖται ἀλλ' ἐπιλογισμοῦ, ὅτι	ταῖς	ἡμέραις καὶ ταῖς νυξὶ συμπλέκομεν
[10, 120]	τε εὐφρανθήσεσθαι τῶν ἄλλων ἐν	ταῖς	θεωρίαις. ~(Εἰκόνας τε ἀναθήσειν. Εὖ>
[10, 82]	κοιναῖς, κατὰ δὲ τὸ ἴδιον	ταῖς	ἰδίαις, καὶ πάσῃ τῇ παρούσῃ
[10, 66]	ἐν τούτῳ τῷ συστήματι καὶ	ταῖς	κινήσεσι ταύταις χρώμενον, ὅταν τὰ
[10, 112]	τῶν ἄστρων πλανᾶσθαι, εἰ οὕτω	ταῖς	κινήσεσι χρώμενα συμβαίνει, ~τινὰ δὲ
[10, 82]	αἰσθήσεσι, κατὰ μὲν τὸ κοινὸν	ταῖς	κοιναῖς, κατὰ δὲ τὸ ἴδιον
[10, 31]	πρὸς Ἡρόδοτον ἐπιτομῇ καὶ ἐν	ταῖς	Κυρίαις δόξαις· Πᾶσα γάρ, φησίν,
[10, 47]	στοιχεῖον. Εἶθ' ὅτι τὰ εἴδωλα	ταῖς	λεπτότησιν ἀνυπερβλήτοις κέχρηται οὐθὲν ἀντιμαρτυρεῖ
[10, 150]	καθ' ἑαυτὸ δικαιοσύνη, ἀλλ' ἐν	ταῖς	μετ' ἀλλήλων συστροφαῖς καθ' ὁπηλίκους
[10, 73]	ἐπιλογισμοῦ, ὅτι ταῖς ἡμέραις καὶ	ταῖς	νυξὶ συμπλέκομεν καὶ τοῖς τούτων
[10, 30]	φυγῆς· ἔστι δὲ καὶ ἐν	ταῖς	Περὶ βίων βίβλοις καὶ ἐπιστολαῖς
[10, 45]	μνημονευομένων τὸν ἱκανὸν τύπον ὑποβάλλει	ταῖς	περὶ> τῆς τῶν ὄντων φύσεως
[10, 30]	θεωρίαν πᾶσαν, καὶ ἔστιν ἐν	ταῖς	Περὶ φύσεως βίβλοις ἑπτὰ καὶ
[10, 119]	ἐν ταῖς Διαπορίαις καὶ ἐν	ταῖς	Περὶ φύσεως. Κατὰ περίστασιν δέ
[10, 7]	ταῖς ἑπτὰ καὶ τριάκοντα βίβλοις	ταῖς	Περὶ φύσεως τὰ πλεῖστα ταὐτὰ
[10, 56]	μὴ πάντα ἀσθενῆ ποιῶμεν κἀν	ταῖς	περιλήψεσι τῶν ἀθρόων εἰς τὸ
[10, 135]	ἀλογίστως εὐτυχεῖν· βέλτιον γὰρ ἐν	ταῖς	πράξεσι τὸ καλῶς κριθὲν μὴ>
[10, 23]	ἄγοντα, καὶ αὐτὸς Ἐπίκουρος ἐν	ταῖς	προειρημέναις διαθήκαις, ὡς προαπεληλυθότος αὐτοῦ
[10, 7]	Λεόντιον ἐπιστολῇ γράφει καὶ ἐν	ταῖς	πρὸς τοὺς ἐν Μυτιλήνῃ φιλοσόφους.
[10, 72]	ὡς βελτίους μεταληπτέον, ἀλλ' αὐταῖς	ταῖς	ὑπαρχούσαις κατ' αὐτοῦ χρηστέον, οὔτε
[10, 49]	ὄψιν ἢ τὴν διάνοιαν, ὠκέως	ταῖς	φοραῖς χρωμένων, ~εἶτα διὰ ταύτην
[10, 152]	μὲν ἐπιμαρτυρούμενον ὅτι συμφέρει ἐν	ταῖς	χρείαις τῆς πρὸς ἀλλήλους κοινωνίας
[10, 77]	μή, τὸν μέγιστον τάραχον ἐν	ταῖς	ψυχαῖς αὐτὴ ἡ ὑπεναντιότης παρασκευάσει.
[10, 6]	Παιδείαν δὲ πᾶσαν, μακάριε, φεῦγε	τἀκάτιον	ἀράμενος. Ἐπίκτητός τε κιναιδολόγον αὐτὸν
[10, 12]	ἐπίσχει, αἱ δὲ κεναὶ κρίσιες	τὰν	ἀπέραντον ὁδόν, τοῦτο Νεοκλῆος πινυτὸν
[10, 16]	ἐπεσπάσατο. Οὗτος μὲν ὁ βίος	τἀνδρός,	ἥδε δὲ ἡ τελευτή. Καὶ
[10, 48]	ἐπὶ τοῦ στερεμνίου θέσιν καὶ	τάξιν	τῶν ἀτόμων ἐπὶ πολὺν χρόνον,
[10, 97]	αʹ τῶν Ἐπιλέκτων. Ἔτι τε	τάξις	περιόδου, καθάπερ ἔνια καὶ παρ'
[10, 131]	μήτε ἀλγεῖν κατὰ σῶμα μήτε	ταράττεσθαι	κατὰ ψυχήν. ~οὐ γὰρ πότοι
[10, 81]	τὴν ἴσην ἢ καὶ ἐπιτεταμένην	ταραχὴν	λαμβάνειν τῷ εἰ καὶ ἐδόξαζον
[10, 144]	ἀταρακτότατος, ὁ δ' ἄδικος πλείστης	ταραχῆς	γέμων. Οὐκ ἐπαύξεται ἐν τῇ
[10, 146]	δὲ μή, πάντα ἀκρισίας καὶ	ταραχῆς	ἔσται μεστά. Εἰ μάχῃ πάσαις
[10, 77]	εἰ δὲ μή, τὸν μέγιστον	τάραχον	ἐν ταῖς ψυχαῖς αὐτὴ ἡ
[10, 78]	φύσει τῶν διάκρισιν ὑποβαλλόντων ἢ	τάραχον	μηθέν· καὶ τοῦτο καταλαβεῖν τῇ
[10, 82]	τούτοις προσέχωμεν, τὸ ὅθεν ὁ	τάραχος	καὶ ὁ φόβος ἐγίνετο ἐξαιτιολογήσομεν
[10, 81]	ἅπασιν ἐκεῖνο δεῖ κατανοεῖν, ὅτι	τάραχος	ὁ κυριώτατος ταῖς ἀνθρωπίναις ψυχαῖς
[10, 128]	πράττομεν, ὅπως μήτε ἀλγῶμεν μήτε	ταρβῶμεν·	ὅταν δ' ἅπαξ τοῦτο περὶ
[10, 26]	ἐπικληθεὶς Λάκων· Διογένης τε ὁ	Ταρσεὺς	ὁ τὰς ἐπιλέκτους σχολὰς συγγράψας·
[10, 34]	δὲ ἀλλότριον· δι' ὧν κρίνεσθαι	τὰς	αἱρέσεις καὶ φυγάς. Τῶν τε
[10, 56]	τὰ κατὰ τὰ πάθη καὶ	τὰς	αἰσθήσεις γινόμενα ἀποδοθήσεται. Πᾶν δὲ
[10, 38]	ὃ ἀνάξομεν. Ἔτι τε κατὰ	τὰς	αἰσθήσεις δεῖ πάντα τηρεῖν καὶ
[10, 31]	Ἐπίκουρος κριτήρια τῆς ἀληθείας εἶναι	τὰς	αἰσθήσεις καὶ προλήψεις καὶ τὰ
[10, 63]	ταῦτα δεῖ συνορᾶν ἀναφέροντα ἐπὶ	τὰς	αἰσθήσεις καὶ τὰ πάθη οὕτω
[10, 68]	τις ἐπὶ τὰ πάθη καὶ	τὰς	αἰσθήσεις, μνημονεύων τῶν ἐν ἀρχῇ
[10, 132]	βίον, ἀλλὰ νήφων λογισμὸς καὶ	τὰς	αἰτίας ἐξερευνῶν πάσης αἱρέσεως καὶ
[10, 95]	τρόπου ἀεὶ μνήμην ἔχῃ καὶ	τὰς	ἀκολούθους αὐτοῖς ὑποθέσεις ἅμα καὶ
[10, 129]	ἡδονὴ παρακολουθῇ πολὺν χρόνον ὑπομείνασι	τὰς	ἀλγηδόνας. Πᾶσα οὖν ἡδονὴ διὰ
[10, 149]	καὶ ἀναγκαίας ἡγεῖται ὁ Ἐπίκουρος	τὰς	ἀλγηδόνος ἀπολυούσας, ὡς ποτὸν ἐπὶ
[10, 96]	οἰκείους ἀλλήλοις τρόπους συνθεωρητέον, καὶ	τὰς	ἅμα συγκυρήσεις τινῶν ὅτι οὐκ
[10, 131]	ὑγιείας ἐστὶ συμπληρωτικὸν καὶ πρὸς	τὰς	ἀναγκαίας τοῦ βίου χρήσεις ἄοκνον
[10, 42]	τὰ ὑπερείδοντα καὶ στέλλοντα κατὰ	τὰς	ἀνακοπάς· εἴ τε τὸ κενὸν
[10, 93]	τούτων δύνηται ἐπάγειν, μὴ φοβούμενος	τὰς	ἀνδραποδώδεις ἀστρολόγων τεχνιτείας. ~Κένωσίς τε
[10, 111]	τε ἀφάνισιν τούτων γίνεσθαι παρὰ	τὰς	ἀντικειμένας ταύταις αἰτίας. ~Τινὰ ἄστρα
[10, 138]	~Διὰ δὲ τὴν ἡδονὴν καὶ	τὰς	ἀρετὰς αἱρεῖσθαι, οὐ δι' αὑτάς,
[10, 41]	ὅπῃ ἢ ὅπως διαλυθήσεται. Ὥστε	τὰς	ἀρχὰς ἀτόμους ἀναγκαῖον εἶναι σωμάτων
[10, 61]	~Καὶ μὴν καὶ ἰσοταχεῖς ἀναγκαῖον	τὰς	ἀτόμους εἶναι, ὅταν διὰ τοῦ
[10, 44]	ἐνδοτέρω μηδὲ ποιότητά τινα περὶ	τὰς	ἀτόμους εἶναι πλὴν σχήματος καὶ
[10, 54]	οἰκείως ἔχοντες. ~Καὶ μὴν καὶ	τὰς	ἀτόμους νομιστέον μηδεμίαν ποιότητα τῶν
[10, 65]	ψυχὴ διασπείρεται καὶ οὐκέτι ἔχει	τὰς	αὐτὰς δυνάμεις οὐδὲ κινεῖται, ὥστε
[10, 72]	ἐν ὑποκειμένῳ ζητοῦμεν ἀνάγοντες ἐπὶ	τὰς	βλεπομένας παρ' ἡμῖν αὐτοῖς προλήψεις,
[10, 101]	τοῦ πυρὸς νέφη συνεφλέχθαι καὶ	τὰς	βροντὰς ἀποτελεῖσθαι καὶ κατὰ τὴν
[10, 24]	Μυτιληναῖος, ἀνὴρ πατρὸς μὲν πένητος,	τὰς	δ' ἀρχὰς προσέχων ῥητορικοῖς. Φέρεται
[10, 34]	τὰς μὲν περὶ τῶν πραγμάτων,	τὰς	δὲ περὶ ψιλὴν τὴν φωνήν.
[10, 76]	τὰ ἴδια τεθῆναι πρὸς τὸ	τὰς	δηλώσεις ἧττον ἀμφιβόλους γενέσθαι ἀλλήλοις
[10, 6]	δὲ τὰς δι' ἀφροδισίων καὶ	τὰς	δι' ἀκροαμάτων καὶ τὰς διὰ
[10, 6]	διὰ χυλῶν ἡδονάς, ἀφαιρῶν δὲ	τὰς	δι' ἀφροδισίων καὶ τὰς δι'
[10, 6]	καὶ τὰς δι' ἀκροαμάτων καὶ	τὰς	διὰ μορφῆς. Ἔν τε τῇ
[10, 6]	τί νοήσω τἀγαθόν, ἀφαιρῶν μὲν	τὰς	διὰ χυλῶν ἡδονάς, ἀφαιρῶν δὲ
[10, 132]	πάσης αἱρέσεως καὶ φυγῆς καὶ	τὰς	δόξας ἐξελαύνων ἐξ ὧν πλεῖστος
[10, 131]	τὰς τῶν ἀσώτων ἡδονὰς καὶ	τὰς	ἐν ἀπολαύσει κειμένας λέγομεν, ὥς
[10, 62]	τῷ ἐφ' ἕνα τόπον φέρεσθαι	τὰς	ἐν τοῖς ἀθροίσμασιν ἀτόμους καὶ
[10, 48]	ἂν βλέπῃ τίς τινα τρόπον	τὰς	ἐναργείας ἵνα καὶ τὰς συμπαθείας
[10, 52]	τὰ κριτήρια ἀναιρῆται τὰ κατὰ	τὰς	ἐναργείας μήτε τὸ διημαρτημένον ὁμοίως
[10, 77]	ὑπεναντιότης παρασκευάσει. Ὅθεν δὴ κατὰ	τὰς	ἐξ ἀρχῆς ἐναπολήψεις τῶν συστροφῶν
[10, 26]	Διογένης τε ὁ Ταρσεὺς ὁ	τὰς	ἐπιλέκτους σχολὰς συγγράψας· καὶ Ὠρίων
[10, 115]	τῶν ζῴων τούτων ἐξόδους κἄπειτα	τὰς	ἐπισημασίας ταύτας ἐπιτελεῖ. ~Οὐδὲ γὰρ
[10, 143]	οὐκ ἦν ἄνευ φυσιολογίας ἀκεραίους	τὰς	ἡδονὰς ἀπολαμβάνειν. Οὐθὲν ὄφελος ἦν
[10, 113]	οὗ δὲ ἀνωμαλεῖς οὕτως ὥστε	τὰς	θεωρουμένας παραλλαγὰς συντελεῖσθαι. Τὸ δὲ
[10, 66]	οἷς νῦν οὖσα ἔχει ταύτας	τὰς	κινήσεις. Λέγει ἐν ἄλλοις καὶ
[10, 77]	τὴν μακαριότητα κεκτημένα κατὰ βούλησιν	τὰς	κινήσεις ταύτας λαμβάνειν· ἀλλὰ πᾶν
[10, 106]	κατ' ἄλλους δὲ πλείους τρόπους	τὰς	κινήσεις ταύτας τῆς γῆς γίνεσθαι.
[10, 29]	φιλοσοφίαν ἐπιτέτμηται· ~θήσομεν δὲ καὶ	τὰς	Κυρίας αὐτοῦ δόξας καὶ εἴ
[10, 138]	καὶ τοῦ βίου τοῦ φιλοσόφου,	τὰς	Κυρίας αὐτοῦ δόξας παραθέμενοι καὶ
[10, 147]	ἐπιβολὴν τῆς διανοίας, συνταράξεις καὶ	τὰς	λοιπὰς αἰσθήσεις τῇ ματαίῳ δόξῃ,
[10, 35]	φύσεως ἀναγεγραμμένων ἡμῖν ἐξακριβοῦν μηδὲ	τὰς	μείζους τῶν συντεταγμένων βίβλους διαθρεῖν
[10, 34]	φυγάς. Τῶν τε ζητήσεων εἶναι	τὰς	μὲν περὶ τῶν πραγμάτων, τὰς
[10, 58]	οὔτε τοιοῦτόν ἐστιν οἷον τὸ	τὰς	μεταβάσεις ἔχον οὔτε πάντῃ πάντως
[10, 54]	συγκρίσεων στερεὸν καὶ ἀδιάλυτον, ὃ	τὰς	μεταβολὰς οὐκ εἰς τὸ μὴ
[10, 49]	ἐπεισιόντος τινὸς ἀπὸ τῶν ἔξωθεν	τὰς	μορφὰς ὁρᾶν ἡμᾶς καὶ διανοεῖσθαι·
[10, 6]	τε διηγεῖται μόγις ἐκφυγεῖν ἰσχῦσαι	τὰς	νυκτερινὰς ἐκείνας φιλοσοφίας καὶ τὴν
[10, 11]	ἀξιοῦν εἰς τὸ κοινὸν κατατίθεσθαι	τὰς	οὐσίας, καθάπερ τὸν Πυθαγόραν κοινὰ
[10, 23]	δὲ καὶ ἀκατάπληκτος πρός τε	τὰς	ὀχλήσεις καὶ τὸν θάνατον, ὡς
[10, 141]	τινῶν ἡδονῶν ποιητικὰ πολλαπλασίους ἐπιφέρει	τὰς	ὀχλήσεις τῶν ἡδονῶν. ~Εἰ κατεπυκνοῦτο
[10, 119]	οὐδὲ πτωχεύσειν. Ἀλλὰ καὶ πηρωθέντα	τὰς	ὄψεις μεθέξειν αὐτὸν τοῦ βίου,
[10, 38]	δεῖ πάντα τηρεῖν καὶ ἁπλῶς	τὰς	παρούσας ἐπιβολὰς εἴτε διανοίας εἴθ'
[10, 116]	ταῦτα γὰρ μάλιστα συνθεωρούμενα ῥᾳδίως	τὰς	περὶ τῶν κατὰ μέρος αἰτίας
[10, 83]	εἰς τὰς τοιαύτας ἀναλύοντας ἐπιβολάς,	τὰς	πλείστας τῶν περιοδειῶν ὑπὲρ τῆς
[10, 149]	φυσικὰς δὲ οὐκ ἀναγκαίας δὲ	τὰς	ποικιλλούσας μόνον τὴν ἡδονήν, μὴ
[10, 62]	δύναμιν. ~Ἀλλὰ μὴν καὶ κατὰ	τὰς	συγκρίσεις θάττων ἑτέρα ἑτέρας φο>
[10, 48]	τρόπον τὰς ἐναργείας ἵνα καὶ	τὰς	συμπαθείας ἀπὸ τῶν ἔξωθεν πρὸς
[10, 150]	μὴ ἐδύνατο ἢ μὴ ἐβούλετο	τὰς	συνθήκας ποιεῖσθαι τὰς ὑπὲρ τοῦ
[10, 137]	Κυρηναϊκούς· οἱ μὲν γὰρ χείρους	τὰς	σωματικὰς ἀλγηδόνας τῶν ψυχικῶν, κολάζεσθαι
[10, 92]	γάρ τι τῶν φαινομένων ἀντιμαρτυρεῖ.	Τάς	τε κινήσεις αὐτῶν οὐκ ἀδύνατον
[10, 83]	ἱκανῶς ἢ καὶ τελείως, εἰς	τὰς	τοιαύτας ἀναλύοντας ἐπιβολάς, τὰς πλείστας
[10, 77]	κατὰ πάντα ὀνόματα φερόμενα ἐπὶ	τὰς	τοιαύτας ἐννοίας, ἵνα μηδ' ὑπεναντίαι
[10, 100]	ἀπό τινων ἀθροισμάτων ἐπιτηδείων εἰς	τὰς	τοιαύτας ἐπιπέμψεις. Βροντὰς ἐνδέχεται γίνεσθαι
[10, 42]	σχημάτων· οὐ γὰρ δυνατὸν γενέσθαι	τὰς	τοσαύτας διαφορὰς ἐκ τῶν αὐτῶν
[10, 94]	παρ' ἡμῖν φαινόμενα ἐκκαλεῖται εἰς	τὰς	τούτου τοῦ εἴδους ἀποδόσεις, ἐὰν
[10, 131]	λέγωμεν ἡδονὴν τέλος ὑπάρχειν, οὐ	τὰς	τῶν ἀσώτων ἡδονὰς καὶ τὰς
[10, 115]	κάθηταί τις θεία φύσις παρατηροῦσα	τὰς	τῶν ζῴων τούτων ἐξόδους κἄπειτα
[10, 56]	ὑπάρχειν οὔτε χρήσιμόν ἐστι πρὸς	τὰς	τῶν ποιοτήτων διαφοράς, ἀφῖχθαί τε
[10, 123]	πολλῶν θεοὺς ἀναιρῶν, ἀλλ' ὁ	τὰς	τῶν πολλῶν δόξας θεοῖς προσάπτων.
[10, 55]	Ἱκανὰ οὖν τὰ ὑπολειπόμενα ταῦτα	τὰς	τῶν συγκρίσεων διαφορὰς ποιεῖν, ἐπειδήπερ
[10, 150]	ζῴων μὴ ἐδύνατο συνθήκας ποιεῖσθαι	τὰς	ὑπὲρ τοῦ μὴ βλάπτειν ἄλληλα
[10, 150]	μὴ ἐβούλετο τὰς συνθήκας ποιεῖσθαι	τὰς	ὑπὲρ τοῦ μὴ βλάπτειν μηδὲ
[10, 31]	πάθη, οἱ δ' Ἐπικούρειοι καὶ	τὰς	φανταστικὰς ἐπιβολὰς τῆς διανοίας· λέγει
[10, 75]	μὴ θέσει γενέσθαι, ἀλλ' αὐτὰς	τὰς	φύσεις τῶν ἀνθρώπων καθ' ἕκαστα
[10, 12]	ἄπληστοι νεικέων ἄρχετε καὶ πολέμων·	τᾶς	φύσιος δ' ὁ πλοῦτος ὅρον
[10, 121]	συμφέροντος· καὶ τὴν φιλίαν διὰ	τὰς	χρείας· δεῖν μέντοι προκατάρχεσθαι (καὶ
[10, 132]	δόξας ἐξελαύνων ἐξ ὧν πλεῖστος	τὰς	ψυχὰς καταλαμβάνει θόρυβος. Τούτων δὲ
[10, 137]	τοὺς ἁμαρτάνοντας σώματι· ὁ δὲ	τὰς	ψυχικάς. Τὴν γοῦν σάρκα τὸ
[10, 93]	ἀνάγκην ἀπογεννηθεῖσαν ἐπ' ἀνατολῇ· ~σφοδρο>	τάτῃ	θερμασίᾳ κατά τινα ἐπινέμησιν τοῦ
[10, 30]	τὸ κανονικὸν ὁμοῦ τῷ φυσικῷ	τάττειν·	καλοῦσι δ' αὐτὸ περὶ κριτηρίου
[10, 123]	μελέτα, στοιχεῖα τοῦ καλῶς ζῆν	ταῦτ'	εἶναι διαλαμβάνων. Πρῶτον μὲν τὸν
[10, 95]	μὴ ἀναβλέπων εἰς τὰ ἀνακόλουθα	ταῦτ'	ὀγκοῖ ματαίως καὶ καταρρέπῃ ἄλλοτε
[10, 37]	ζητούμενα ἢ ἀπορούμενα ἔχωμεν εἰς	ταῦτα	ἀναγαγόντες ἐπικρίνειν, καὶ μὴ ἄκριτα
[10, 58]	δεῖ προσπίπτειν. Ἑξῆς τε θεωροῦμεν	ταῦτα	ἀπὸ τοῦ πρώτου καταρχόμενοι καὶ
[10, 117]	ἕνεκεν δεῖ θεωρεῖν ταῦτα περιεποιήσαντο.	~Ταῦτα	αὐτῷ καὶ περὶ τῶν μετεώρων
[10, 87]	τὰ ἐν τοῖς μετεώροις φαινόμενα·	ταῦτα	γὰρ ἐνδέχεται πλεοναχῶς γενέσθαι. ~Τὸ
[10, 54]	ὄγκους δὲ καὶ σχηματισμοὺς ἰδίους·	ταῦτα	γὰρ καὶ ἀναγκαῖον ὑπομένειν. ~Καὶ
[10, 116]	καὶ οὗ ἕνεκεν ταῦτα ἐκλογιζόμεθα·	ταῦτα	γὰρ μάλιστα συνθεωρούμενα ῥᾳδίως τὰς
[10, 86]	τῶν μετεώρων οὐχ ὑπάρχει, ἀλλὰ	ταῦτά	γε πλεοναχὴν ἔχει καὶ τῆς
[10, 77]	φόβῳ καὶ προσδεήσει τῶν πλησίον	ταῦτα	γίνεται) μήτε αὖ πῦρ ἅμα
[10, 41]	ἐξ ὧν αἱ συγκρίσεις πεποίηνται·	~ταῦτα	δέ ἐστιν ἄτομα καὶ ἀμετάβλητα,
[10, 38]	τὸ ἄδηλον ἔχωμεν οἷς σημειωσόμεθα.	Ταῦτα	δεῖ διαλαβόντας συνορᾶν ἤδη περὶ
[10, 63]	διανοίᾳ ἀληθές ἐστιν. ~Μετὰ δὲ	ταῦτα	δεῖ συνορᾶν ἀναφέροντα ἐπὶ τὰς
[10, 116]	ὅτι εἰς παντελῆ εὐδαιμονίαν κεκτημένον.	Ταῦτα	δὴ πάντα, Πυθόκλεις, μνημόνευσον· κατὰ
[10, 34]	περὶ ψιλὴν τὴν φωνήν. Καὶ	ταῦτα	δὴ περὶ τῆς διαιρέσεως καὶ
[10, 67]	τοιαύτη· νῦν δ' ἐναργῶς ἀμφότερα	ταῦτα	διαλαμβάνεται περὶ τὴν ψυχὴν τὰ
[10, 153]	ἐπ' αὐτῶν ἔργων, οὐκ ἦν	ταῦτα	δίκαια. ἔνθα δὲ καινῶν γενομένων
[10, 116]	καὶ παθῶν καὶ οὗ ἕνεκεν	ταῦτα	ἐκλογιζόμεθα· ταῦτα γὰρ μάλιστα συνθεωρούμενα
[10, 83]	ὅλην πραγματείαν ἡμῖν, καὶ αὐτὰ	ταῦτα	ἐν μνήμῃ τιθέμενα συνεχῶς βοηθήσει.
[10, 69]	ἐπιβολὰς μὲν ἔχοντα ἰδίας πάντα	ταῦτά	ἐστι καὶ διαλήψεις, συμπαρακολουθοῦντος δὲ
[10, 81]	λαμβάνειν τῷ εἰ καὶ ἐδόξαζον	ταῦτα·	~ἡ δὲ ἀταραξία τὸ τούτων
[10, 8]	ταῖς ἐπιστολαῖς περὶ Ναυσιφάνους λέγειν·	Ταῦτα	ἤγαγεν αὐτὸν εἰς ἔκστασιν τοιαύτην,
[10, 85]	ἄλλοις ἐσόμενα χρήσιμα τὰ διαλογίσματα	ταῦτα,	καὶ μάλιστα τοῖς νεωστὶ φυσιολογίας
[10, 123]	~Ἃ δέ σοι συνεχῶς παρήγγελλον,	ταῦτα	καὶ πρᾶττε καὶ μελέτα, στοιχεῖα
[10, 116]	ᾗ μάλιστα οὔτ' ἂν> αὐτὰ	ταῦτα	καλῶς συνθεωρήσαιεν οὔτε οὗ ἕνεκεν
[10, 79]	ὁμοίως τοὺς φόβους ἔχειν τοὺς	ταῦτα	κατειδότας, τίνες δ' αἱ φύσεις
[10, 81]	ἀνθρωπίναις ψυχαῖς γίνεται ἐν τῷ	ταῦτα	μακάριά τε δοξάζειν εἶναι> καὶ
[10, 116]	αἰτίας συνορᾶν ποιήσει. Οἱ δὲ	ταῦτα	μὴ καταγαπήσαντες ᾗ μάλιστα οὔτ'
[10, 97]	καὶ ἡ θεία φύσις πρὸς	ταῦτα	μηδαμῇ προσαγέσθω, ἀλλ' ἀλειτούργητος διατηρείσθω
[10, 98]	ἀέρος καὶ μεταβολάς. Ἀμφότερα γὰρ	ταῦτα	οὐ μάχεται τοῖς φαινομένοις· ~ἐπὶ
[10, 150]	βλάπτειν ἄλληλα μηδὲ βλάπτεσθαι, πρὸς	ταῦτα	οὐθὲν ἦν δίκαιον οὐδὲ ἄδικον.
[10, 40]	καθάπερ φαίνεται κινούμενα. Παρὰ δὲ	ταῦτα	οὐθὲν οὐδ' ἐπινοηθῆναι δύναται οὔτε
[10, 135]	κριθὲν μὴ> ὀρθωθῆναι διὰ ταύτην.	Ταῦτα	οὖν καὶ τὰ τούτοις συγγενῆ
[10, 68]	περὶ τὴν ψυχὴν τὰ συμπτώματα.	~Ταῦτα	οὖν πάντα τὰ διαλογίσματα τὰ>
[10, 90]	ἢ τὸ συναμφότερον· καὶ γὰρ	ταῦτα	οὕτως ἡ αἴσθησις ὑποβάλλει. ~Τὸ
[10, 73]	στάσεσιν, ἴδιόν τι σύμπτωμα περὶ	ταῦτα	πάλιν αὐτὸ τοῦτο ἐννοοῦντες, καθ'
[10, 130]	καὶ συμφερόντων καὶ ἀσυμφόρων βλέψει	ταῦτα	πάντα κρίνειν καθήκει· χρώμεθα γὰρ
[10, 81]	καὶ ἐν τῷ μὴ δόξαις	ταῦτα	πάσχειν ἀλλ' ἀλόγῳ γέ τινι
[10, 116]	οὔτε οὗ ἕνεκεν δεῖ θεωρεῖν	ταῦτα	περιεποιήσαντο. ~Ταῦτα αὐτῷ καὶ περὶ
[10, 82]	ὅσα φοβεῖ τοὺς λοιποὺς ἐσχάτως.	Ταῦτά	σοι, ὦ Ἡρόδοτε, ἔστι κεφαλαιωδέστατα
[10, 55]	ἀπολλύμεναι. Ἱκανὰ οὖν τὰ ὑπολειπόμενα	ταῦτα	τὰς τῶν συγκρίσεων διαφορὰς ποιεῖν,
[10, 79]	αἰτίαι, καὶ εἰ μὴ προσῄδεισαν	ταῦτα·	τάχα δὲ καὶ πλείους, ὅταν
[10, 27]	~Καὶ διὰ τοῦτο καὶ πολλάκις	ταὐτὰ	γέγραφε καὶ τὸ ἐπελθόν, καὶ
[10, 96]	δὲ τῇ ιβʹ Περὶ φύσεως	ταὐτὰ	λέγει καὶ πρός, ἥλιον ἐκλείπειν
[10, 7]	ταῖς Περὶ φύσεως τὰ πλεῖστα	ταὐτὰ	λέγειν καὶ ἀντιγράφειν ἐν αὐταῖς
[10, 111]	τούτων γίνεσθαι παρὰ τὰς ἀντικειμένας	ταύταις	αἰτίας. ~Τινὰ ἄστρα στρέφεται αὐτοῦ
[10, 138]	Κυρίας αὐτοῦ δόξας παραθέμενοι καὶ	ταύταις	τὸ πᾶν σύγγραμμα κατακλείσαντες, τέλει
[10, 66]	τῷ συστήματι καὶ ταῖς κινήσεσι	ταύταις	χρώμενον, ὅταν τὰ στεγάζοντα καὶ
[10, 115]	τούτων ἐξόδους κἄπειτα τὰς ἐπισημασίας	ταύτας	ἐπιτελεῖ. ~Οὐδὲ γὰρ ἂν> εἰς
[10, 77]	κεκτημένα κατὰ βούλησιν τὰς κινήσεις	ταύτας	λαμβάνειν· ἀλλὰ πᾶν τὸ σέμνωμα
[10, 66]	ἐν οἷς νῦν οὖσα ἔχει	ταύτας	τὰς κινήσεις. Λέγει ἐν ἄλλοις
[10, 106]	δὲ πλείους τρόπους τὰς κινήσεις	ταύτας	τῆς γῆς γίνεσθαι. Τὰ δὲ
[10, 59]	πλεῖον καὶ τὰ ἐλάττω ἔλαττον.	~Ταύτῃ	τῇ ἀναλογίᾳ νομιστέον καὶ τὸ
[10, 110]	περιφέρειάν τινα καθίεσθαι τὴν σύγκρισιν	ταύτην.	Ἅλως περὶ τὴν σελήνην γίνεται
[10, 128]	λέγομεν εἶναι τοῦ μακαρίως ζῆν·	{ταύτην	γὰρ ἀγαθὸν πρῶτον καὶ συγγενικὸν
[10, 64]	κατέχειν· ~οὐ μὴν εἰλήφει ἂν	ταύτην,	εἰ μὴ ὑπὸ τοῦ λοιποῦ
[10, 64]	Οὐ γὰρ αὐτὸ ἐν ἑαυτῷ	ταύτην	ἐκέκτητο τὴν δύναμιν, ἀλλ' ἕτερον
[10, 122]	δὲ πάντα πράττομεν εἰς τὸ	ταύτην	ἔχειν. ~Ἃ δέ σοι συνεχῶς
[10, 77]	δεῖ δοξάζειν καὶ τὴν ἀνάγκην	ταύτην	καὶ περίοδον συντελεῖσθαι. ~Καὶ μὴν
[10, 128]	αἱρέσεως καὶ φυγῆς καὶ ἐπὶ	ταύτην	καταντῶμεν ὡς κανόνι τῷ πάθει
[10, 109]	τὰ ὁμοροῦντα τοῦ ἀέρος χρῶσιν	ταύτην	λήψεται οἵαν θεωροῦμεν, κατὰ πρόσλαμψιν
[10, 64]	ἄθροισμα παρασκευάσαν ἐκείνῃ τὴν αἰτίαν	ταύτην	μετείληφε καὶ αὐτὸ τοιούτου συμπτώματος
[10, 52]	μὴ ἀντιμαρτυρηθῇ, τὸ ἀληθές. ~Καὶ	ταύτην	οὖν σφόδρα γε δεῖ τὴν
[10, 101]	τοιούτων σωμάτων ἃ τὴν λαμπηδόνα	ταύτην	παρασκευάζει, καὶ κατ' ἐκπιασμόν, θλίψεως
[10, 135]	καλῶς κριθὲν μὴ> ὀρθωθῆναι διὰ	ταύτην.	Ταῦτα οὖν καὶ τὰ τούτοις
[10, 50]	ταῖς φοραῖς χρωμένων, ~εἶτα διὰ	ταύτην	τὴν αἰτίαν τοῦ ἑνὸς καὶ
[10, 71]	οὐκ ἐξελατέον ἐκ τοῦ ὄντος	ταύτην	τὴν ἐνάργειαν, ὅτι οὐκ ἔχει
[10, 51]	διάληψιν δὲ ἔχουσαν· κατὰ δὲ	ταύτην	{τὴν συνημμένην τῇ φανταστικῇ ἐπιβολῇ,
[10, 130]	ἥδιστα πολυτελείας ἀπολαύουσιν οἱ ἥκιστα	ταύτης	δεόμενοι, καὶ ὅτι τὸ μὲν
[10, 128]	καὶ συγγενικὸν ἔγνωμεν, καὶ ἀπὸ	ταύτης	καταρχόμεθα πάσης αἱρέσεως καὶ φυγῆς
[10, 65]	ἀναισθητεῖ· ἀλλ' ἃ ἂν καὶ	ταύτης	ξυναπόληται τοῦ στεγάζοντος λυθέντος εἶθ'
[10, 75]	τὸν δὲ λογισμὸν τὰ ὑπὸ	ταύτης	παρεγγυηθέντα ὕστερον ἐπακριβοῦν καὶ προσεξευρίσκειν
[10, 134]	γὰρ ἀγαθὸν ἢ κακὸν ἐκ	ταύτης	πρὸς τὸ μακαρίως ζῆν ἀνθρώποις
[10, 134]	μεγάλων ἀγαθῶν ἢ κακῶν ὑπὸ	ταύτης	χορηγεῖσθαι) ~κρεῖττον εἶναι νομίζοντος εὐλογίστως
[10, 78]	αἱ θεωρούμεναι κατὰ τὰ μετέωρα	ταυτί,	καὶ ὅσα συγγενῆ πρὸς τὴν
[10, 22]	ἡμέραν τοῦ βίου ἐγράφομεν ὑμῖν	ταυτί.	Στραγγουρικά τε παρηκολούθει καὶ δυσεντερικὰ
[10, 118]	σοφὸν οὐ δοκεῖ αὐτοῖς· οὐδὲ	ταφῆς	φροντιεῖν· οὐδὲ θεόπεμπτον εἶναι τὸν
[10, 9]	τοῦ Στρατονικέως πρὸς Καρνεάδην ἀποχωρήσαντος,	τάχα	βαρυνθέντος ταῖς ἀνυπερβλήτοις αὐτοῦ χρηστότησιν.
[10, 79]	καὶ εἰ μὴ προσῄδεισαν ταῦτα·	τάχα	δὲ καὶ πλείους, ὅταν τὸ
[10, 102]	ἔμπτωσιν δὲ ἀμφοτέρων ἅμα, τῷ	τάχει	συντονωτέρῳ κεχρῆσθαι πρὸς ἡμᾶς τὴν
[10, 98]	ἡμερῶν παραλλάττοντα καὶ παρὰ τὸ	ταχείας	ἡλίου κινήσεις γίνεσθαι καὶ πάλιν
[10, 47]	ἀντιμαρτυρεῖ τῶν φαινομένων· ὅθεν καὶ	τάχη	ἀνυπέρβλητα ἔχει, πάντα πόρον σύμμετρον
[10, 98]	παραλλάττοντα καὶ τόπους τινὰς περαιοῦν	τάχιον	ἢ βραδύτερον, ὡς καὶ παρ'
[10, 47]	ἔσται, κἂν μέχρι τοσούτου τὸ	τάχος	τῆς φορᾶς μὴ ἀντικοπὲν καταλίπωμεν.
[10, 46]	χρόνῳ συντελεῖ. Βράδους γὰρ καὶ	τάχους	ἀντικοπὴ καὶ οὐκ ἀντικοπὴ ὁμοίωμα
[10, 80]	τῶν ἀποστημάτων φαντασίαν παριδόντων, ἔτι	τε	ἀγνοούντων καὶ ἐν ποίοις οὐκ
[10, 4]	τῷ Περὶ Ἐπικούρου ἐφηβείας. Μιθρῆν	τε	αἰσχρῶς κολακεύειν τὸν Λυσιμάχου διοικητήν,
[10, 121]	(Τὴν εὐδαιμονίαν διχῆ νοεῖσθαι, τήν	τε	ἀκροτάτην, οἵα ἐστὶ περὶ τὸν
[10, 121]	τε ἕτερον ἑτέρου σοφώτερον. Χρηματίσεσθαί	τε,	ἀλλ' ἀπὸ μόνης σοφίας, ἀπορήσαντα.
[10, 56]	τὰς τῶν ποιοτήτων διαφοράς, ἀφῖχθαί	τε	ἅμ' ἔδει καὶ πρὸς ἡμᾶς
[10, 121]	ἄλλων ἐν ταῖς θεωρίαις. ~(Εἰκόνας	τε	ἀναθήσειν. Εὖ> εἰ ἔχοι, ἀδιαφόρως
[10, 7]	ἀπὸ τοῦ φορείου διαναστῆναι· μνᾶν	τε	ἀναλίσκειν ἡμερησίαν εἰς τὴν τράπεζαν,
[10, 8]	λοιδορεῖσθαι καὶ ἀποκαλεῖν διδάσκαλον. Πλεύμονά	τε	αὐτὸν ἐκάλει καὶ ἀγράμματον καὶ
[10, 117]	γράφει. Πρότερον δὲ διέλθωμεν ἅ	τε	αὐτῷ δοκεῖ περὶ τοῦ σοφοῦ
[10, 7]	τοὺς ἐν Μυτιλήνῃ φιλοσόφους. Συνεῖναί	τε	αὐτῷ τε καὶ Μητροδώρῳ ἑταίρας
[10, 111]	ἐλθεῖν καὶ ἐκφανῆ γενέσθαι· τήν	τε	ἀφάνισιν τούτων γίνεσθαι παρὰ τὰς
[10, 45]	ὅμοιοι τούτῳ καὶ ἀνόμοιοι. Αἵ	τε	γὰρ ἄτομοι ἄπειροι οὖσαι, ὡς
[10, 42]	τῷ μεγέθει τοῦ κενοῦ. ~Εἴ	τε	γὰρ ἦν τὸ κενὸν ἄπειρον
[10, 51]	ἣν τὸ ψεῦδος γίνεται. ~Ἥ	τε	γὰρ ὁμοιότης τῶν φαντασμῶν οἱονεὶ
[10, 44]	στεγαζόμεναι παρὰ τῶν πλεκτικῶν. ~Ἥ	τε	γὰρ τοῦ κενοῦ φύσις ἡ
[10, 116]	πάντα, Πυθόκλεις, μνημόνευσον· κατὰ πολύ	τε	γὰρ τοῦ μύθου ἐκβήσῃ καὶ
[10, 59]	τούτων κίνησιν ἐχόντων οὐχ οἷόν	τε	γενέσθαι. ~Καὶ μὴν καὶ τοῦ
[10, 99]	καὶ κατὰ ῥευμάτων συλλογὴν ἀπό	τε	γῆς καὶ ὑδάτων· καὶ κατ'
[10, 66]	φόβων καὶ τῆς χαρᾶς. Ὕπνον	τε	γίνεσθαι τῶν τῆς ψυχῆς μερῶν
[10, 4]	ὡς ἴδια λέγειν. Μὴ εἶναί	τε	γνησίως ἀστόν, ὡς Τιμοκράτης φησὶ
[10, 9]	πόλεσιν ὅλαις μετρεῖσθαι δύνασθαι· οἵ	τε	γνώριμοι πάντες ταῖς δογματικαῖς αὐτοῦ
[10, 9]	ταῖς ἀνυπερβλήτοις αὐτοῦ χρηστότησιν. Ἥ	τε	διαδοχή, πασῶν σχεδὸν ἐκλιπουσῶν τῶν
[10, 6]	ἡμέρας ἐμεῖν ἀπὸ τρυφῆς, ἑαυτόν	τε	διηγεῖται μόγις ἐκφυγεῖν ἰσχῦσαι τὰς
[10, 81]	γίνεται ἐν τῷ ταῦτα μακάριά	τε	δοξάζειν εἶναι> καὶ ἄφθαρτα, καὶ
[10, 60]	νοηθέντος εἰς ἄπειρον ἅμα ἄνω	τε	εἶναι καὶ κάτω πρὸς τὸ
[10, 113]	συνωθούσας κατὰ τὸ ἑξῆς ὁμαλῶς	τε	ἐκκαούσας, οὗ δὲ ἀνωμαλεῖς οὕτως
[10, 103]	πνευμάτων συλλογὰς καὶ κατείλησιν ἰσχυράν	τε	ἐκπύρωσιν· καὶ κατάρρηξιν μέρους καὶ
[10, 58]	τοιοῦτον ἀφικνεῖσθαι τῇ ἐννοίᾳ. ~Τό	τε	ἐλάχιστον τὸ ἐν τῇ αἰσθήσει
[10, 94]	τοῦτο ἀδύνατα θεωρεῖν ἐπιθυμῶν. Ἔτι	τε	ἐνδέχεται τὴν σελήνην ἐξ ἑαυτῆς
[10, 121]	μουσικῆς καὶ ποιητικῆς διαλέξασθαι· ποιήματά	τε	ἐνεργείᾳ οὐκ ἂν ποιῆσαι. Οὐκ
[10, 143]	ἀνθρώπων γενομένης μέχρι τινὸς δυνάμει	τε	ἐξερειστικῇ καὶ εὐπορίᾳ εἰλικρινεστάτη γίνεται
[10, 7]	τὴν μυστικὴν ἐκείνην συνδιαγωγήν. ~Τόν	τε	Ἐπίκουρον πολλὰ κατὰ τὸν λόγον
[10, 148]	κτῆσις. Ἡ αὐτὴ γνώμη θαρρεῖν	τε	ἐποίησεν ὑπὲρ τοῦ μηθὲν αἰώνιον
[10, 121]	οὐκ ἂν ποιῆσαι. Οὐκ εἶναί	τε	ἕτερον ἑτέρου σοφώτερον. Χρηματίσεσθαί τε,
[10, 120]	ἐφ' ὅσον μὴ καταφρονήσεσθαι. Μᾶλλον	τε	εὐφρανθήσεσθαι τῶν ἄλλων ἐν ταῖς
[10, 57]	ἦν καὶ τὸ μέγεθος. Ἄκρον	τε	ἔχοντος τοῦ πεπερασμένου διαληπτόν, εἰ
[10, 90]	τὸ δοξαζόμενον ἐξ ἀνάγκης, αὔξεσθαί	τε	ἕως ἂν ἑτέρῳ προσκρούσῃ, καθάπερ
[10, 34]	τὰς αἱρέσεις καὶ φυγάς. Τῶν	τε	ζητήσεων εἶναι τὰς μὲν περὶ
[10, 10]	ἐνδοξότατος ὁ προειρημένος Μῦς· καθόλου	τε	ἡ πρὸς πάντας αὐτοῦ φιλανθρωπία.
[10, 58]	ἴσον ἡμῖν δεῖ προσπίπτειν. Ἑξῆς	τε	θεωροῦμεν ταῦτα ἀπὸ τοῦ πρώτου
[10, 51]	ἄν ποτε ὑπῆρχε τοῖς οὖσί	τε	καὶ ἀληθέσι προσαγορευομένοις εἰ μὴ
[10, 75]	ὑπὸ αὐτῶν τῶν πραγμάτων διδαχθῆναί	τε	καὶ ἀναγκασθῆναι· τὸν δὲ λογισμὸν
[10, 81]	ὑποπτεύειν κατὰ τοὺς μύθους εἴ	τε	καὶ αὐτὴν τὴν ἀναισθησίαν τὴν
[10, 88]	ἐστὶ περιοχή τις οὐρανοῦ, ἄστρα	τε	καὶ γῆν καὶ πάντα τὰ
[10, 89]	ἀπὸ πλειόνων κατὰ μικρὸν προσθέσεις	τε	καὶ διαρθρώσεις καὶ μεταστάσεις ποιούντων
[10, 133]	ἀγαθῶν πέρας ὡς ἔστιν εὐσυμπλήρωτόν	τε	καὶ εὐπόριστον διαλαμβάνοντος, τὸ δὲ
[10, 1]	Περὶ εὐγενείας. Τοῦτόν φασιν ἄλλοι	τε	καὶ Ἡρακλείδης ἐν τῇ Σωτίωνος
[10, 94]	κατὰ σχηματισμοὺς ἀέρος ὁμοίως, ἔτι	τε	καὶ κατὰ προσθετήσεις καὶ κατὰ
[10, 18]	συμφιλοσοφούντων ἡμῖν εἰς τὴν ἡμῶν	τε	καὶ Μητροδώρου μνήμην> κατατεταγμένην. Συντελείτωσαν
[10, 7]	Μυτιλήνῃ φιλοσόφους. Συνεῖναί τε αὐτῷ	τε	καὶ Μητροδώρῳ ἑταίρας καὶ ἄλλας,
[10, 7]	καὶ ἀντιγράφειν ἐν αὐταῖς ἄλλοις	τε	καὶ Ναυσιφάνει τὰ πλεῖστα καὶ
[10, 49]	ἡμῖν ἀπὸ τῶν πραγμάτων ὁμοχρόων	τε	καὶ ὁμοιομόρφων κατὰ τὸ ἐναρμόττον
[10, 121]	πλήθει, ἀλλ' οὐχ ἑκόντα· δογματιεῖν	τε	καὶ οὐκ ἀπορήσειν· καὶ καθ'
[10, 101]	συνελαυνομένου ὑπὸ τῆς κινήσεως νεφῶν	τε	καὶ πνευμάτων καὶ διεκπίπτοντος διὰ
[10, 90]	μαχόμενόν ἐστι τοῖς φαινομένοις. Ἥλιός	τε	καὶ σελήνη καὶ τὰ λοιπὰ
[10, 91]	ὑποβάλλει. ~Τὸ δὲ μέγεθος ἡλίου	τε	καὶ τῶν λοιπῶν ἄστρων κατὰ
[10, 74]	τοιαῦτα σπέρματα, ἐξ ὧν ζῷά	τε	καὶ φυτὰ καὶ τὰ λοιπὰ
[10, 49]	τοῦ ἀέρος τοῦ μεταξὺ ἡμῶν	τε	κἀκείνων, οὐδὲ διὰ τῶν ἀκτίνων
[10, 29]	Διαιρεῖται τοίνυν εἰς τρία, τό	τε	κανονικὸν καὶ φυσικὸν καὶ ἠθικόν.
[10, 136]	οὕτω· νοουμένης δὲ ἡδονῆς τῆς	τε	κατὰ κίνησιν καὶ τῆς καταστηματικῆς.
[10, 38]	δοξαζόμενον ἐφ' ὃ ἀνάξομεν. Ἔτι	τε	κατὰ τὰς αἰσθήσεις δεῖ πάντα
[10, 6]	μακάριε, φεῦγε τἀκάτιον ἀράμενος. Ἐπίκτητός	τε	κιναιδολόγον αὐτὸν καλεῖ καὶ τὰ
[10, 92]	τι τῶν φαινομένων ἀντιμαρτυρεῖ. Τάς	τε	κινήσεις αὐτῶν οὐκ ἀδύνατον μὲν
[10, 25]	καὶ γέγραφεν ὁ Ἐπίκουρος· ἔτι	τε	Κολώτης καὶ Ἰδομενεύς, καὶ αὐτοὶ
[10, 8]	ἐν κώμαις γράμματα διδάσκειν· Ἡράκλειτόν	τε	κυκητὴν καὶ Δημόκριτον Ληρόκριτον καὶ
[10, 8]	Ληρόκριτον καὶ Ἀντίδωρον Σαννίδωρον· τούς	τε	Κυνικοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἑλλάδος· καὶ
[10, 36]	τοσοῦτο ποιητέον ἀφ' οὗ ἥ	τε	κυριωτάτη ἐπιβολὴ ἐπὶ τὰ πράγματα
[10, 25]	παραλύσει, γενόμενος ἱκανὸς ἀνήρ. Λεοντεύς	τε	Λαμψακηνὸς ὁμοίως καὶ ἡ τούτου
[10, 26]	καὶ ἄλλοι Ἐπίκουροι τρεῖς· ὅ	τε	Λεοντέως υἱὸς καὶ Θεμίστας· ἕτερος
[10, 130]	τὸ δὲ κενὸν δυσπόριστον. Οἵ	τε	λιτοὶ χυλοὶ ἴσην πολυτελεῖ διαίτῃ
[10, 44]	ταῖς Δώδεκα στοιχειώσεσί φησι. Πᾶν	τε	μέγεθος μὴ εἶναι περὶ αὐτάς·
[10, 25]	δύο τε Πτολεμαῖοι Ἀλεξανδρεῖς, ὅ	τε	μέλας καὶ ὁ λευκός. ~Ζήνων
[10, 82]	ἐξαιτιολογήσομεν ὀρθῶς καὶ ἀπολύσομεν, ὑπέρ	τε	μετεώρων αἰτιολογοῦντες καὶ τῶν λοιπῶν
[10, 152]	τὸ αὐτὸ πᾶσι γένηται ἐάν	τε	μὴ τὸ αὐτό. Ἐὰν δὲ
[10, 121]	τὸν σοφὸν ὀρθῶς ἂν περί	τε	μουσικῆς καὶ ποιητικῆς διαλέξασθαι· ποιήματά
[10, 66]	αἴσθησιν κέκτηται. ~Οὐ γὰρ οἷόν	τε	νοεῖν αὐτὸ αἰσθανόμενον μὴ ἐν
[10, 26]	μέλας καὶ ὁ λευκός. ~Ζήνων	τε	ὁ Σιδώνιος, ἀκροατὴς Ἀπολλοδώρου, πολυγράφος
[10, 26]	Δημήτριος ὁ ἐπικληθεὶς Λάκων· Διογένης	τε	ὁ Ταρσεὺς ὁ τὰς ἐπιλέκτους
[10, 32]	αἰσθήσεων ἀλήθειαν. Ὑφέστηκε δὲ τό	τε	ὁρᾶν ἡμᾶς καὶ ἀκούειν ὥσπερ
[10, 78]	τὴν εἰς τοῦτο ἀκρίβειαν. Ἔτι	τε	οὐ τὸ πλεοναχῶς ἐν τοῖς
[10, 120]	Φιλαγρήσειν τύχῃ τ' ἀντιτάξεσθαι, φίλον	τε	οὐδένα προήσεσθαι. Εὐδοξίας ἐπὶ τοσοῦτον
[10, 44]	παρασκευάζει, τὴν ὑπέρεισιν οὐχ οἵα	τε	οὖσα ποιεῖσθαι· ἥ τε στερεότης
[10, 22]	βίου ἐγράφομεν ὑμῖν ταυτί. Στραγγουρικά	τε	παρηκολούθει καὶ δυσεντερικὰ πάθη ὑπερβολὴν
[10, 18]	εἴς τε τὰ ἐναγίσματα τῷ	τε	πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ καὶ
[10, 9]	ἀνυπερβλήτου πρὸς πάντας εὐγνωμοσύνης ἥ	τε	πατρὶς χαλκαῖς εἰκόσι τιμήσασα, οἵ
[10, 84]	παρὰ σοῦ, ἐν ᾗ φιλοφρονούμενός	τε	περὶ ἡμᾶς διετέλεις ἀξίως τῆς
[10, 142]	τοὺς φόβους τῆς διανοίας τούς	τε	περὶ μετεώρων καὶ θανάτου καὶ
[10, 8]	καὶ ἀπατεῶνα καὶ πόρνην· Τούς	τε	περὶ Πλάτωνα Διονυσοκόλακας καὶ αὐτὸν
[10, 32]	ἀπὸ τῶν αἰσθήσεων γεγόνασι κατά	τε	περίπτωσιν καὶ ἀναλογίαν καὶ ὁμοιότητα
[10, 10]	ἐξ ἄλλης τῶν γνωρίμων. ~Ἥ	τε	πρὸς τοὺς γονέας εὐχαριστία καὶ
[10, 8]	οὐσίαν στρατεύεσθαι καὶ φαρμακοπωλεῖν. Φορμοφόρον	τε	Πρωταγόραν καὶ γραφέα Δημοκρίτου καὶ
[10, 25]	ὑπὲρ τετρακόσια συνέγραψε βιβλία· δύο	τε	Πτολεμαῖοι Ἀλεξανδρεῖς, ὅ τε μέλας
[10, 102]	δὲ νεφῶν ὑπὸ πνευμάτων ἔκπτωσίν	τε	πυρὸς ἀποτελεστικῶν ἀτόμων καὶ τὸ
[10, 100]	μεταβαλλόντων ὕδατα δύναται συντελεῖσθαι, ~ἔτι	τε	ῥευμάτων κατὰ ἀποφορὰν ἀπὸ ἐπιτηδείων
[10, 84]	μακάριον βίον συντεινόντων διαλογισμῶν, ἐδέου	τε	σεαυτῷ περὶ τῶν μετεώρων σύντομον
[10, 94]	τὰς ἀνδραποδώδεις ἀστρολόγων τεχνιτείας. ~Κένωσίς	τε	σελήνης καὶ πάλιν πλήρωσις καὶ
[10, 84]	αὐτὰ βαστάζεις. Ἡμεῖς δὲ ἡδέως	τε	σοῦ τὴν δέησιν ἀπεδεξάμεθα καὶ
[10, 66]	εἶτα συμπιπτόντων τοῖς ἐπερεισμοῖς. Τό	τε	σπέρμα ἀφ' ὅλων τῶν σωμάτων
[10, 44]	οἵα τε οὖσα ποιεῖσθαι· ἥ	τε	στερεότης ἡ ὑπάρχουσα αὐταῖς κατὰ
[10, 43]	εἰς ἄπειρον αὐτὰς ἐκβάλλειν. Κινοῦνταί	τε	συνεχῶς αἱ ἄτομοι φησὶ δὲ
[10, 101]	πνεύματος ἐκπύρωσιν τὴν γινομένην διά	τε	συντονίαν φορᾶς καὶ διὰ σφοδρὰν
[10, 106]	καὶ> ὁμοῦ ῥῆξιν, ἅμα τήν	τε	σύνωσιν αὐτῶν ποιουμένην καὶ τὴν
[10, 15]	δύο πρὸς τοῖς ἑβδομήκοντα. Τήν	τε	σχολὴν διαδέξασθαι Ἕρμαρχον Ἀγεμόρτου Μυτιληναῖον.
[10, 7]	μᾶλλον κατὰ τὸν βίον, τό	τε	σῶμα ἐλεεινῶς διακεῖσθαι, ὡς πολλῶν
[10, 59]	τι μόνον μακρὰν ἐκβαλόντες. Ἔτι	τε	τὰ ἐλάχιστα καὶ ἀμιγῆ πέρατα
[10, 18]	μεριζέσθωσαν μεθ' Ἑρμάρχου σκοπούμενοι εἴς	τε	τὰ ἐναγίσματα τῷ τε πατρὶ
[10, 5]	καὶ κολακεύειν αὐτὸ τοῦτο. Ἔν	τε	ταῖς ἐπιστολαῖς πρὸς μὲν Λεόντιον
[10, 97]	τῇ αʹ τῶν Ἐπιλέκτων. Ἔτι	τε	τάξις περιόδου, καθάπερ ἔνια καὶ
[10, 23]	Ἦν δὲ καὶ ἀκατάπληκτος πρός	τε	τὰς ὀχλήσεις καὶ τὸν θάνατον,
[10, 6]	καὶ τὰς διὰ μορφῆς. Ἔν	τε	τῇ πρὸς Πυθοκλέα ἐπιστολῇ γράφειν
[10, 97]	κατὰ τὸ ἐνδεχόμενον ἐκβάλλειν εἴς	τε	τὸ ἀδιανόητον φερομένους καὶ τὰ
[10, 152]	τοῦ δικαίου χώρᾳ εἶναι, ἐάν	τε	τὸ αὐτὸ πᾶσι γένηται ἐάν
[10, 42]	στέλλοντα κατὰ τὰς ἀνακοπάς· εἴ	τε	τὸ κενὸν ἦν ὡρισμένον, οὐκ
[10, 142]	πρὸς ἡμᾶς ᾖ τι, ἔτι	τε	τὸ μὴ κατανοεῖν τοὺς ὅρους
[10, 142]	καὶ θανάτου καὶ ἀλγηδόνων, ἔτι	τε	τὸ πέρας τῶν ἐπιθυμιῶν ἐδίδασκεν,
[10, 36]	φωνὰς συναγομένων. Οὐ γὰρ οἷόν	τε	τὸ πύκνωμα τῆς συνεχοῦς τῶν
[10, 124]	ἀποφάσεις· ἔνθεν αἱ μέγισται βλάβαι	τε	τοῖς κακοῖς ἐκ θεῶν ἐπάγονται
[10, 73]	ἐν τῇ Μεγάλῃ ἐπιτομῇ. Ἐπί	τε	τοῖς προειρημένοις τοὺς κόσμους δεῖ
[10, 17]	ἀναγεγραμμένην ἑκατέρῳ δόσιν, ~ἐφ' ᾧ	τε	τὸν μὲν κῆπον καὶ τὰ
[10, 135]	σεαυτὸν ἡμέρας καὶ νυκτὸς πρός	τε>	τὸν ὅμοιον σεαυτῷ, καὶ οὐδέποτε
[10, 121]	ἔχοι, ἀδιαφόρως ἂν σχοίη. Μόνον	τε	τὸν σοφὸν ὀρθῶς ἂν περί
[10, 10]	πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς εὐποιία πρός	τε	τοὺς οἰκέτας ἡμερότης, ὡς δῆλον
[10, 48]	ἀπείροις εὐθὺς ἀντικόπτειν τι. ~Πρός	τε	τούτοις, ὅτι ἡ γένεσις τῶν
[10, 42]	ἄπειρα σώματα ὅπου ἐνέστη. Πρός	τε	τούτοις τὰ ἄτομα τῶν σωμάτων
[10, 144]	κατὰ τὴν ἡδονὴν ἀπεγέννησεν ἥ	τε	τούτων αὐτῶν ἐκλόγισις καὶ τῶν
[10, 6]	ἧς καὶ Μητρόδωρον ἐρασθῆναι. Ἔν	τε	τῷ Περὶ τέλους γράφειν οὕτως·
[10, 12]	δὲ καὶ μᾶλλον προϊόντες ἔκ	τε	τῶν δογμάτων ἔκ τε τῶν
[10, 32]	τι καὶ τοῦ λογισμοῦ. Τά	τε	τῶν μαινομένων φαντάσματα καὶ τὰ>
[10, 80]	τὸ ὅμοιον γίνεται, αἰτιολογητέον ὑπέρ	τε	τῶν μετεώρων καὶ παντὸς τοῦ
[10, 12]	ἔκ τε τῶν δογμάτων ἔκ	τε	τῶν ῥητῶν αὐτοῦ. Μάλιστα δ'
[10, 66]	τῷ θώρακι, ὡς δῆλον ἔκ	τε	τῶν φόβων καὶ τῆς χαρᾶς.
[10, 92]	φαινομένων ἀντιμαρτυρεῖ. Καὶ> κατ' ἐκφάνειάν	τε	ὑπὲρ γῆς καὶ πάλιν ἐπιπροσθέτησιν
[10, 98]	δὲ τὸ ἓν λαμβάνοντες τοῖς	τε	φαινομένοις μάχονται καὶ τοῦ ᾗ
[10, 34]	δόξαν καὶ ὑπόληψιν λέγουσιν, ἀληθῆ	τέ	φασι καὶ ψευδῆ· ἂν μὲν
[10, 5]	Θεμίσταν τὴν Λεοντέως γυναῖκα Οἷός	τε,	φησίν, εἰμί, ἐὰν μὴ ὑμεῖς
[10, 11]	δ' ἀπίστων οὐδὲ φίλων. Αὐτός	τέ	φησιν ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς, ὕδατι
[10, 9]	πατρὶς χαλκαῖς εἰκόσι τιμήσασα, οἵ	τε	φίλοι τοσοῦτοι τὸ πλῆθος ὡς
[10, 16]	καὶ αἰτήσαντα ἄκρατον ῥοφῆσαι· ~τοῖς	τε	φίλοις παραγγείλαντα τῶν δογμάτων μεμνῆσθαι
[10, 14]	τοῦ Πλατωνικοῦ ἐν Σάμῳ. Ἄρξασθαί	τε	φιλοσοφεῖν ἐτῶν ὑπάρχοντα δυοκαίδεκα, ἀφηγήσασθαι
[10, 109]	ἢ κατὰ σύμφυσιν ἰδίαν τοῦ	τε	φωτὸς καὶ τοῦ ἀέρος, ἣ
[10, 118]	σοφός, εἶναι αὐτὸν εὐδαίμονα. Μόνον	τε	χάριν ἕξειν τὸν σοφόν, καὶ
[10, 49]	ἔξω τὴν ἑαυτῶν φύσιν τοῦ	τε	χρώματος καὶ τῆς μορφῆς διὰ
[10, 94]	τοὺς ἄλλους κενῶς ἀποδοκιμάζῃ, οὐ	τεθεωρηκὼς	τί δυνατὸν ἀνθρώπῳ θεωρῆσαι καὶ
[10, 76]	καθ' ἕκαστα ἔθνη τὰ ἴδια	τεθῆναι	πρὸς τὸ τὰς δηλώσεις ἧττον
[10, 81]	τὴν ἀναισθησίαν τὴν ἐν τῷ	τεθνάναι	φοβουμένους ὥσπερ οὖσαν κατ' αὐτούς,
[10, 121]	ἔσεσθαι· καὶ ὑπὲρ φίλου ποτὲ	τεθνήξεσθαι.	{Τὸ ἑξῆς} δοκεῖ δ' αὐτοῖς
[10, 39]	ἀναγκαῖον τὸ ἄδηλον τῷ λογισμῷ	τεκμαίρεσθαι,	ὥσπερ προεῖπον τὸ πρόσθεν. ~Εἰ
[10, 119]	~Καὶ μὴν καὶ γαμήσειν καὶ	τεκνοποιήσειν	τὸν σοφόν, ὡς Ἐπίκουρος ἐν
[10, 12]	ἀπέραντον ὁδόν, τοῦτο Νεοκλῆος πινυτὸν	τέκος	ἢ παρὰ Μουσέων ἔκλυεν ἢ
[10, 138]	ταύταις τὸ πᾶν σύγγραμμα κατακλείσαντες,	τέλει	χρησάμενοι τῇ τῆς εὐδαιμονίας ἀρχῇ.
[10, 83]	ἤδη ἐξακριβοῦντας ἱκανῶς ἢ καὶ	τελείως,	εἰς τὰς τοιαύτας ἀναλύοντας ἐπιβολάς,
[10, 89]	ἐκ τῶν ἐχόντων ἐπιτηδείως ἕως	τελειώσεως	καὶ διαμονῆς ἐφ' ὅσον τὰ
[10, 115]	δὲ τρόποι εἰς τὸ τοῦτο	τελέσαι	ἀμύθητοί εἰσιν. Αἱ δ' ἐπισημασίαι
[10, 115]	συμφυλίας γενομένης εἰς τὸ τοῦτο	τελέσαι,	καὶ {κατὰ} κίνησιν οὗ ἂν
[10, 99]	καὶ ἐπιτηδείων εἰς τὸ τοῦτο	τελέσαι	καὶ κατὰ ῥευμάτων συλλογὴν ἀπό
[10, 22]	Τὴν μακαρίαν ἄγοντες καὶ ἅμα	τελευταίαν	ἡμέραν τοῦ βίου ἐγράφομεν ὑμῖν
[10, 16]	βίος τἀνδρός, ἥδε δὲ ἡ	τελευτή.	Καὶ διέθετο ὧδε· Κατὰ τάδε
[10, 14]	ἑβδόμῃ, ἔτεσιν ὕστερον τῆς Πλάτωνος	τελευτῆς	ἑπτά. ~Ὑπάρχοντα δ' αὐτὸν ἐτῶν
[10, 15]	σχολὴν διαδέξασθαι Ἕρμαρχον Ἀγεμόρτου Μυτιληναῖον.	Τελευτῆσαι	δ' αὐτὸν λίθῳ τῶν οὔρων
[10, 16]	παραγγείλαντα τῶν δογμάτων μεμνῆσθαι οὕτω	τελευτῆσαι.	Καὶ ἔστιν ἡμῶν εἰς αὐτὸν
[10, 15]	οὕτως εἰς Ἀθήνας μετελθεῖν καὶ	τελευτῆσαι	κατὰ τὸ δεύτερον ἔτος τῆς
[10, 23]	καὶ πρὸ ἑπτὰ ἐτῶν αὐτοῦ	τελευτῆσαι	πεντηκοστὸν τρίτον ἔτος ἄγοντα, καὶ
[10, 1]	Ἀριστοτέλους δ' ἐν Χαλκίδι διατρίβοντος.	Τελευτήσαντος	δὲ Ἀλεξάνδρου τοῦ Μακεδόνος καὶ
[10, 154]	ὡς πρὸς ἔλεον τὴν τοῦ	τελευτήσαντος	προκαταστροφήν.
[10, 22]	καὶ Φαίδριον ἐλευθέραν. ~Ἤδη δὲ	τελευτῶν	γράφει πρὸς Ἰδομενέα τήνδε ἐπιστολήν·
[10, 11]	ἦν ὁ τὴν ἡδονὴν εἶναι	τέλος	δογματίζων, ὃν καὶ Ἀθήναιος δι'
[10, 137]	ψυχῆς. Ἀποδείξει δὲ χρῆται τοῦ	τέλος	εἶναι τὴν ἡδονὴν τῷ τὰ
[10, 85]	μὲν οὖν μὴ ἄλλο τι	τέλος	ἐκ τῆς περὶ μετεώρων γνώσεως
[10, 146]	ἀγῶνας κεκτημένων. Τὸ ὑφεστηκὸς δεῖ	τέλος	ἐπιλογίζεσθαι καὶ πᾶσαν τὴν ἐνάργειαν,
[10, 133]	καὶ τὸ τῆς φύσεως ἐπιλελογισμένου	τέλος,	καὶ τὸ μὲν τῶν ἀγαθῶν
[10, 128]	τοῦτο τὴν ἡδονὴν ἀρχὴν καὶ	τέλος	λέγομεν εἶναι τοῦ μακαρίως ζῆν·
[10, 148]	ἕκαστον τῶν πραττομένων ἐπὶ τὸ	τέλος	τῆς φύσεως, ἀλλὰ προκαταστρέψεις εἴτε
[10, 128]	τοῦτο τοῦ μακαρίως ζῆν ἐστι	τέλος.	Τούτου γὰρ χάριν πάντα πράττομεν,
[10, 131]	παρασκευάζει. Ὅταν οὖν λέγωμεν ἡδονὴν	τέλος	ὑπάρχειν, οὐ τὰς τῶν ἀσώτων
[10, 6]	ἐρασθῆναι. Ἔν τε τῷ Περὶ	τέλους	γράφειν οὕτως· Οὐ γὰρ ἔγωγε
[10, 30]	καὶ ἐπιστολαῖς καὶ τῷ Περὶ	τέλους.	Εἰώθασι μέντοι τὸ κανονικὸν ὁμοῦ
[10, 136]	φυγῆς καὶ ἐν τῷ Περὶ	τέλους	καὶ ἐν τῷ πρώτῳ Περὶ
[10, 145]	δὲ διάνοια τοῦ τῆς σαρκὸς	τέλους	καὶ πέρατος λαβοῦσα τὸν ἐπιλογισμὸν
[10, 27]	Περὶ αἱρέσεων καὶ φυγῶν, Περὶ	τέλους,	Περὶ κριτηρίου ἢ Κανών, Χαιρέδημος,
[10, 30]	φευκτῶν καὶ περὶ βίων καὶ	τέλους.	~Τὴν διαλεκτικὴν ὡς παρέλκουσαν ἀποδοκιμάζουσιν·
[10, 114]	περὶ τούτων καθῆκόν ἐστι τοῖς	τερατεύεσθαί	τι πρὸς τοὺς πολλοὺς βουλομένοις.
[10, 2]	φιλοσοφίας αὐτός φησιν ἔτη γεγονὼς	τεσσαρεσκαίδεκα.	Ἀπολλόδωρος δ' ὁ Ἐπικούρειος ἐν
[10, 53]	αἰσθητήριον κινεῖν, οἱ μὲν τοῖοι	τεταραγμένως	καὶ ἀλλοτρίως, οἱ δὲ τοῖοι
[10, 26]	υἱὸς καὶ Θεμίστας· ἕτερος Μάγνης·	τέταρτος	ὁπλομάχος. Γέγονε δὲ πολυγραφώτατος ὁ
[10, 5]	καθά φησι Θεόδωρος ἐν τῷ	τετάρτῳ	τῶν Πρὸς Ἐπίκουρον. ~Καὶ ἄλλαις
[10, 36]	καὶ μνημονευομένων· ἐπεὶ καὶ τοῦ	τετελεσιουργημένου	τοῦτο κυριώτατον τοῦ παντὸς ἀκριβώματος
[10, 125]	ζῶντάς ἐστιν οὔτε πρὸς τοὺς	τετελευτηκότας,	ἐπειδή περ περὶ οὓς μὲν
[10, 147]	οὐκ ἐκλείψεις τὸ διεψευσμένον· ὡς	τετηρηκὼς	ἔσῃ πᾶσαν ἀμφισβήτησιν κατὰ πᾶσαν
[10, 25]	Κηποτύραννος γέγονεν ἐλλόγιμος, ὃς ὑπὲρ	τετρακόσια	συνέγραψε βιβλία· δύο τε Πτολεμαῖοι
[10, 15]	Ἕρμαρχος ἐν ἐπιστολαῖς, ἡμέρας νοσήσαντα	τετταρεσκαίδεκα.	Ὅτε καί φησιν Ἕρμιππος ἐμβάντα
[10, 93]	μὴ φοβούμενος τὰς ἀνδραποδώδεις ἀστρολόγων	τεχνιτείας.	~Κένωσίς τε σελήνης καὶ πάλιν
[10, 39]	φησι κατ' ἀρχὴν καὶ ἐν	τῇ	αʹ Περὶ φύσεως τὸ πᾶν
[10, 97]	καὶ Διογένης ὁ Ἐπικούρειος ἐν	τῇ	αʹ τῶν Ἐπιλέκτων. Ἔτι τε
[10, 58]	~Τό τε ἐλάχιστον τὸ ἐν	τῇ	αἰσθήσει δεῖ κατανοεῖν ὅτι οὔτε
[10, 59]	καὶ τὰ ἐλάττω ἔλαττον. ~Ταύτῃ	τῇ	ἀναλογίᾳ νομιστέον καὶ τὸ ἐν
[10, 28]	τοῦ ὁρᾶν, Περὶ τῆς ἐν	τῇ	ἀτόμῳ γωνίας, Περὶ ἁφῆς, Περὶ
[10, 59]	ἀναλογίᾳ νομιστέον καὶ τὸ ἐν	τῇ	ἀτόμῳ ἐλάχιστον κεχρῆσθαι· μικρότητι γὰρ
[10, 59]	τὴν αἴσθησιν θεωρουμένου, ἀναλογίᾳ δὲ	τῇ	αὐτῇ κέχρηται. Ἐπείπερ καὶ ὅτι
[10, 119]	αὐτὸν τοῦ βίου, ὡς ἐν	τῇ	αὐτῇ φησι. Καὶ λυπήσεσθαι δὲ
[10, 43]	παρεχομένου καὶ τῇ κουφοτάτῃ καὶ	τῇ	βαρυτάτῃ. Τὸν αἰῶνα, καὶ αἱ
[10, 92]	κατὰ τὴν ἐξ ἀρχῆς ἐν	τῇ	γενέσει τοῦ κόσμου ἀνάγκην ἀπογεννηθεῖσαν
[10, 105]	γίνεσθαι καὶ κατὰ πνεύματος ἐν	τῇ	γῇ ἀπόληψιν καὶ παρὰ μικροὺς
[10, 105]	συνεχῆ κίνησιν, ὃ τὴν κράδανσιν	τῇ	γῇ παρασκευάζει. Καὶ τὸ πνεῦμα
[10, 119]	τυραννεύσειν· οὐδὲ κυνιεῖν, ὡς ἐν	τῇ	δευτέρᾳ Περὶ βίων· οὐδὲ πτωχεύσειν.
[10, 73]	Φησὶ δὲ τοῦτο καὶ ἐν	τῇ	δευτέρᾳ Περὶ φύσεως καὶ ἐν
[10, 59]	τοῖς μείζοσι καὶ ἐλάττοσι παρασκευάζοντα	τῇ	διὰ λόγου θεωρίᾳ ἐπὶ τῶν
[10, 62]	πᾶν ἢ κατ' ἐπιβολὴν λαμβανόμενον	τῇ	διανοίᾳ ἀληθές ἐστιν. ~Μετὰ δὲ
[10, 78]	τάραχον μηθέν· καὶ τοῦτο καταλαβεῖν	τῇ	διανοίᾳ ἔστιν ἁπλῶς εἶναι. ~Τὸ
[10, 50]	ἣν ἂν λάβωμεν φαντασίαν ἐπιβλητικῶς	τῇ	διανοίᾳ ἢ τοῖς αἰσθητηρίοις εἴτε
[10, 144]	ὅσα τοὺς μεγίστους φόβους παρεσκεύαζε	τῇ	διανοίᾳ. ~Ὁ ἄπειρος χρόνος ἴσην
[10, 58]	ἀλλ' ἢ ἐν τῇ ἰδιότητι	τῇ	ἑαυτῶν τὰ μεγέθη καταμετροῦντα, τὰ
[10, 138]	καθά φησι καὶ Διογένης ἐν	τῇ	εἰκοστῇ τῶν Ἐπιλέκτων, ὃς καὶ
[10, 57]	ὑπάρχειν κατὰ τὸ> τοιοῦτον ἀφικνεῖσθαι	τῇ	ἐννοίᾳ. ~Τό τε ἐλάχιστον τὸ
[10, 118]	ἀπαγορεύουσιν, ὥς φησι Διογένης ἐν	τῇ	Ἐπιτομῇ τῶν Ἐπικούρου ἠθικῶν δογμάτων.
[10, 136]	Ὁμοίως δὲ καὶ Διογένης ἐν	τῇ	ἑπτακαιδεκάτῃ τῶν Ἐπιλέκτων καὶ Μητρόδωρος
[10, 4]	ἕνα προαγωγεύειν, καὶ Λεοντίῳ συνεῖναι	τῇ	ἑταίρᾳ. Τὰ δὲ Δημοκρίτου περὶ
[10, 91]	ἡλίκον φαίνεται· τοῦτο καὶ ἐν	τῇ	ιαʹ Περὶ φύσεως· εἰ γάρ,
[10, 74]	ἀλλὰ καὶ διαφόρους αὐτοὺς ἐν	τῇ	ιβʹ Περὶ φύσεως> αὐτός φησιν·
[10, 96]	οὐκ ἀδύνατον γίνεσθαι. Ἐν δὲ	τῇ	ιβʹ Περὶ φύσεως ταὐτὰ λέγει
[10, 40]	τῇ πρώτῃ Περὶ φύσεως καὶ	τῇ	ιδʹ καὶ ιεʹ καὶ τῇ
[10, 58]	μερῶν ἁπτόμενα, ἀλλ' ἢ ἐν	τῇ	ἰδιότητι τῇ ἑαυτῶν τὰ μεγέθη
[10, 79]	ἁπλῶς εἶναι. ~Τὸ δ' ἐν	τῇ	ἱστορίᾳ πεπτωκός, τῆς δύσεως καὶ
[10, 43]	τὴν εἶξιν ὁμοίαν παρεχομένου καὶ	τῇ	κουφοτάτῃ καὶ τῇ βαρυτάτῃ. Τὸν
[10, 63]	τρίτον> μέρος πολλὴν παραλλαγὴν εἰληφὸς	τῇ	λεπτομερείᾳ καὶ αὐτῶν τούτων, συμπαθὲς
[10, 147]	συνταράξεις καὶ τὰς λοιπὰς αἰσθήσεις	τῇ	ματαίῳ δόξῃ, ὥστε τὸ κριτήριον
[10, 73]	δευτέρᾳ Περὶ φύσεως καὶ ἐν	τῇ	Μεγάλῃ ἐπιτομῇ. Ἐπί τε τοῖς
[10, 40]	τῇ ιδʹ καὶ ιεʹ καὶ	τῇ	Μεγάλῃ ἐπιτομῇ σωμάτων τὰ μέν
[10, 39]	μὴν καὶ τοῦτο καὶ ἐν	τῇ	Μεγάλῃ ἐπιτομῇ φησι κατ' ἀρχὴν
[10, 48]	τοῦ ἐπιπολῆς συνεχής, οὐκ ἐπίδηλος	τῇ	μειώσει διὰ τὴν ἀνταναπλήρωσιν, σῴζουσα
[10, 137]	τὰ ζῷα ἅμα τῷ γεννηθῆναι	τῇ	μὲν εὐαρεστεῖσθαι, τῷ δὲ πόνῳ
[10, 130]	πᾶσα δὲ ἀεὶ φευκτὴ πεφυκυῖα.	~τῇ	μέντοι συμμετρήσει καὶ συμφερόντων καὶ
[10, 18]	ἐναγίσματα τῷ τε πατρὶ καὶ	τῇ	μητρὶ καὶ τοῖς ἀδελφοῖς, καὶ
[10, 4]	ὁ Ἁλικαρνασσεύς. Καὶ γὰρ σὺν	τῇ	μητρὶ περιιόντα αὐτὸν ἐς τὰ
[10, 135]	ἄλλοις ἀναιρεῖ, ὡς καὶ ἐν	τῇ	Μικρᾷ ἐπιτομῇ. Καί φησι· μαντικὴ
[10, 85]	μετὰ τῶν λοιπῶν ὧν ἐν	τῇ	Μικρᾷ ἐπιτομῇ πρὸς Ἡρόδοτον ἀπεστείλαμεν.
[10, 36]	ἐπ' ἐκεῖνα συνεχῶς, ἐν δὲ>	τῇ	μνήμῃ τὸ τοσοῦτο ποιητέον ἀφ'
[10, 82]	ἴδιον ταῖς ἰδίαις, καὶ πάσῃ	τῇ	παρούσῃ καθ' ἕκαστον τῶν κριτηρίων
[10, 97]	ἀλλ' ἀλειτούργητος διατηρείσθω καὶ ἐν	τῇ	πάσῃ μακαριότητι· ὡς εἰ τοῦτο
[10, 119]	τὸν σοφόν, ὡς Διογένης ἐν	τῇ	πέμπτῃ τῶν Ἐπιλέκτων· ~(καὶ δικάσεσθαι·
[10, 78]	νομίζειν, καὶ τὸ μακάριον ἐν	τῇ	περὶ μετεώρων γνώσει ἐνταῦθα πεπτωκέναι
[10, 43]	τὸν παλμὸν ἴσχουσιν ὅταν τύχωσι	τῇ	περιπλοκῇ κεκλειμέναι ἢ στεγαζόμεναι παρὰ
[10, 151]	συμφέρον γάρ τι ἦν ἐν	τῇ	πρὸς ἀλλήλους κοινωνίᾳ· κατὰ δὲ
[10, 13]	οὔ φησιν, ἀλλ' ἑαυτοῦ, ἐν	τῇ	πρὸς Εὐρύλοχον ἐπιστολῇ. Ἀλλ' οὐδὲ
[10, 31]	διανοίας· λέγει δὲ καὶ ἐν	τῇ	πρὸς Ἡρόδοτον ἐπιτομῇ καὶ ἐν
[10, 7]	τὴν τράπεζαν, ὡς αὐτὸς ἐν	τῇ	πρὸς Λεόντιον ἐπιστολῇ γράφει καὶ
[10, 6]	τὰς διὰ μορφῆς. Ἔν τε	τῇ	πρὸς Πυθοκλέα ἐπιστολῇ γράφειν Παιδείαν
[10, 136]	πρώτῳ Περὶ βίων καὶ ἐν	τῇ	πρὸς τοὺς ἐν Μυτιλήνῃ φίλους
[10, 18]	ἄγεσθαι γενέθλιον ἡμέραν ἑκάστου ἔτους	τῇ	προτέρᾳ δεκάτῃ τοῦ Γαμηλιῶνος, ὥσπερ
[10, 119]	Συμποσίῳ. Οὐδὲ πολιτεύσεται, ὡς ἐν	τῇ	πρώτῃ Περὶ βίων· οὐδὲ τυραννεύσειν·
[10, 40]	καὶ τῶν τοῦτο καὶ ἐν	τῇ	πρώτῃ Περὶ φύσεως καὶ τῇ
[10, 140]	χρονίζει τὸ ἀλγοῦν συνεχῶς ἐν	τῇ	σαρκί, ἀλλὰ τὸ μὲν ἄκρον
[10, 144]	ταραχῆς γέμων. Οὐκ ἐπαύξεται ἐν	τῇ	σαρκὶ ἡ ἡδονὴ ἐπειδὰν ἅπαξ
[10, 140]	πλεονάζον ἔχουσι τὸ ἡδόμενον ἐν	τῇ	σαρκὶ ἤπερ τὸ ἀλγοῦν. Οὐκ
[10, 107]	τῶν ἄκρων ἀποτηκομένων καὶ ἐν	τῇ	συστάσει πάντοθεν, ὡς λέγεται, κατὰ
[10, 1]	ἄλλοι τε καὶ Ἡρακλείδης ἐν	τῇ	Σωτίωνος ἐπιτομῇ κληρουχησάντων Ἀθηναίων τὴν
[10, 138]	πᾶν σύγγραμμα κατακλείσαντες, τέλει χρησάμενοι	τῇ	τῆς εὐδαιμονίας ἀρχῇ. ~Τὸ μακάριον
[10, 77]	ἐναπολήψεις τῶν συστροφῶν τούτων ἐν	τῇ	τοῦ κόσμου γενέσει δεῖ δοξάζειν
[10, 11]	μνῶν πρίασθαι. ~Διοκλῆς δ' ἐν	τῇ	τρίτῃ τῆς ἐπιδρομῆς φησιν εὐτελέστατα
[10, 22]	τὸ κατὰ ψυχὴν χαῖρον ἐπὶ	τῇ	τῶν γεγονότων ἡμῖν διαλογισμῶν μνήμῃ.
[10, 35]	τοὺς προβεβηκότας δὲ ἱκανῶς ἐν	τῇ	τῶν ὅλων ἐπιβλέψει τὸν τύπον
[10, 134]	περὶ θεῶν μύθῳ κατακολουθεῖν ἢ	τῇ	τῶν φυσικῶν εἱμαρμένῃ δουλεύειν· ὁ
[10, 50]	κίνησιν ἐν ἡμῖν αὐτοῖς συνημμένην	τῇ	φανταστικῇ ἐπιβολῇ, διάληψιν δὲ ἔχουσαν,
[10, 51]	κατὰ δὲ ταύτην {τὴν συνημμένην	τῇ	φανταστικῇ ἐπιβολῇ, διάληψιν δὲ ἔχουσαν}
[10, 51]	ἐν ἡμῖν αὐτοῖς συνημμένην μὲν	τῇ	φανταστικῇ ἐπιβολῇ, διάληψιν δὲ ἔχουσαν·
[10, 107]	σφοδράς, εἶτα τούτου πῆξιν ἐν	τῇ	φορᾷ λαμβάνοντος διά τινα ἰσχυρὰν
[10, 27]	συγγράμματα μὲν Ἐπικούρῳ τοσαῦτα καὶ	τηλικαῦτα,	ὧν τὰ βέλτιστά ἐστι τάδε·
[10, 91]	κατὰ μὲν τὸ πρὸς ἡμᾶς	τηλικοῦτόν	ἐστιν ἡλίκον φαίνεται· τοῦτο καὶ
[10, 91]	ὁρωμένου ἢ μικρῷ ἔλαττον ἢ	τηλικοῦτον	οὐχ ἅμα. Οὕτω γὰρ καὶ
[10, 138]	Ἐπιλέκτων, ὃς καὶ διαγωγὴν λέγει	τὴν	ἀγωγήν. Ὁ δ' Ἐπίκουρος καὶ
[10, 23]	Τιμοκράτους. Τοιοῦτος δ' ὢν καὶ	τὴν	ἀδελφὴν Βατίδα ἐξέδοτο Ἰδομενεῖ, καὶ
[10, 69]	καὶ οὐθαμῇ ἀποσχιζομένου, ἀλλὰ κατὰ	τὴν	ἀθρόαν ἔννοιαν τοῦ σώματος κατηγορίαν
[10, 68]	ἢ τοῖς ὁρατοῖς καὶ κατὰ	τὴν	αἴσθησιν αὐτὴν γνωστά, οὔθ' ὡς
[10, 65]	καὶ κατὰ μέρος οὐκ ἔχει	τὴν	αἴσθησιν ἐκείνου ἀπηλλαγμένου, ὅσον ποτέ
[10, 91]	πυρὰ ἐξ ἀποστήματος θεωρούμενα κατὰ	τὴν	αἴσθησιν θεωρεῖται. Καὶ πᾶν δὲ
[10, 59]	δῆλον ὡς διαφέρει τοῦ κατὰ	τὴν	αἴσθησιν θεωρουμένου, ἀναλογίᾳ δὲ τῇ
[10, 147]	καὶ τὸ παρὸν ἤδη κατὰ	τὴν	αἴσθησιν καὶ τὰ πάθη καὶ
[10, 64]	ἀπαλλαγείσης τῆς ψυχῆς οὐκ ἔχει	τὴν	αἴσθησιν. Οὐ γὰρ αὐτὸ ἐν
[10, 65]	μέρους τινός, ἐάνπερ διαμένῃ, ἕξει	τὴν	αἴσθησιν. Τὸ δὲ λοιπὸν ἄθροισμα
[10, 62]	πυκνὸν ἀντικόπτουσιν, ἕως ἂν ὑπὸ	τὴν	αἴσθησιν τὸ συνεχὲς τῆς φορᾶς
[10, 64]	δὲ λοιπὸν ἄθροισμα παρασκευάσαν ἐκείνῃ	τὴν	αἰτίαν ταύτην μετείληφε καὶ αὐτὸ
[10, 50]	φοραῖς χρωμένων, ~εἶτα διὰ ταύτην	τὴν	αἰτίαν τοῦ ἑνὸς καὶ συνεχοῦς
[10, 53]	τὴν ὀσμὴν νομιστέον ὥσπερ καὶ	τὴν	ἀκοὴν οὐκ ἄν ποτε οὐθὲν
[10, 131]	ἐξαιρεθῇ· ~καὶ μᾶζα καὶ ὕδωρ	τὴν	ἀκροτάτην ἀποδίδωσιν ἡδονὴν ἐπειδὰν ἐνδέων
[10, 137]	χωρὶς λόγου. Αὐτοπαθῶς οὖν φεύγομεν	τὴν	ἀλγηδόνα· ἵνα καὶ ὁ Ἡρακλῆς
[10, 83]	κατὰ τὸν ἄνευ φθόγγων τρόπον	τὴν	ἅμα νοήματι περίοδον τῶν κυριωτάτων
[10, 113]	ὁμαλὴν οὖσαν, τὰ δὲ κατὰ	τὴν	ἅμα τισὶν ἀνωμαλίαις χρωμένην· ἐνδέχεται
[10, 77]	κόσμου γενέσει δεῖ δοξάζειν καὶ	τὴν	ἀνάγκην ταύτην καὶ περίοδον συντελεῖσθαι.
[10, 134]	τιμῆς, ἡ δὲ ἀπαραίτητον ἔχει	τὴν	ἀνάγκην) τὴν δὲ τύχην οὔτε
[10, 146]	αὐτῶν διεψεῦσθαι πρὸς τί ποιούμενος	τὴν	ἀναγωγὴν κρίνῃς. ~Εἴ τιν' ἐκβαλεῖς
[10, 81]	μύθους εἴ τε καὶ αὐτὴν	τὴν	ἀναισθησίαν τὴν ἐν τῷ τεθνάναι
[10, 32]	τὴν ἰσοσθένειαν, οὔθ' ἡ ἀνομογένεια	τὴν	ἀνομογένειαν, οὐ γὰρ τῶν αὐτῶν
[10, 48]	οὐκ ἐπίδηλος τῇ μειώσει διὰ	τὴν	ἀνταναπλήρωσιν, σῴζουσα τὴν ἐπὶ τοῦ
[10, 60]	Ὥστε ἔστι μίαν λαβεῖν φορὰν	τὴν	ἄνω νοουμένην εἰς ἄπειρον καὶ
[10, 2]	φιλοσοφεῖν, ἔπειτα ἰδίᾳ ἀπο< φαίνεσθαι>	τὴν	ἀπ' αὐτοῦ κληθεῖσαν αἵρεσιν συστήσαντα.
[10, 45]	οὐδὲν τὸ ἐμποδοστατῆσόν ἐστι πρὸς	τὴν	ἀπειρίαν τῶν κόσμων. ~Καὶ μὴν
[10, 7]	ἴτωσαν· εἶχε γὰρ ἐκεῖνος ὠδίνων	τὴν	ἀπὸ τοῦ στόματος καύχησιν τὴν
[10, 44]	ἐφ' ὁπόσον ἂν ἡ περιπλοκὴ	τὴν	ἀποκατάστασιν ἐκ τῆς συγκρούσεως διδῷ.
[10, 138]	καὶ ἀχώριστόν φησι τῆς ἡδονῆς	τὴν	ἀρετὴν μόνην· τὰ δ' ἄλλα
[10, 102]	τάχει συντονωτέρῳ κεχρῆσθαι πρὸς ἡμᾶς	τὴν	ἀστραπήν, ~ὑστερεῖν δὲ τὴν βροντήν,
[10, 23]	Βατίδα ἐξέδοτο Ἰδομενεῖ, καὶ Λεόντιον	τὴν	Ἀττικὴν ἑταίραν ἀναλαβὼν εἶχε παλλακήν.
[10, 130]	κακῷ τοὔμπαλιν ὡς ἀγαθῷ. Καὶ	τὴν	αὐτάρκειαν δὲ ἀγαθὸν μέγα νομίζομεν,
[10, 114]	τόπου, τὰ δὲ δι' ἐλάττονος,	τὴν	αὐτὴν δίνην περικυκλοῦντα. Τὸ δὲ
[10, 113]	κατηναγκάσθαι, ὥστε τὰ μὲν κατὰ	τὴν	αὐτὴν δίνην φέρεσθαι ὁμαλὴν οὖσαν,
[10, 126]	ἀσπαστόν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ	τὴν	αὐτὴν εἶναι μελέτην τοῦ καλῶς
[10, 72]	τι κατ' αὐτοῦ κατηγορητέον ὡς	τὴν	αὐτὴν οὐσίαν ἔχοντος τῷ ἰδιώματι
[10, 122]	ἅμα καὶ παλαιὸς ᾖ διὰ	τὴν	ἀφοβίαν τῶν μελλόντων. Μελετᾶν οὖν
[10, 103]	ἡμᾶς τὴν ἀστραπήν, ~ὑστερεῖν δὲ	τὴν	βροντήν, καθάπερ ἐπ' ἐνίων ἐξ
[10, 121]	δεῖν μέντοι προκατάρχεσθαι (καὶ γὰρ	τὴν	γῆν σπείρομεν) συνίστασθαι δὲ αὐτὴν
[10, 73]	τῶν μερῶν. Καὶ ἐν ἄλλοις	τὴν	γῆν τῷ ἀέρι ἐποχεῖσθαι. ~Ἔτι
[10, 101]	κατὰ τὴν τοῦ πνεύματος ἐκπύρωσιν	τὴν	γινομένην διά τε συντονίαν φορᾶς
[10, 53]	πάσχων ὑπ' ἐκείνης, ἀλλ' εὐθὺς	τὴν	γινομένην πληγὴν ἐν ἡμῖν, ὅταν
[10, 18]	τοῦ Γαμηλιῶνος, ὥσπερ καὶ εἰς	τὴν	γινομένην σύνοδον ἑκάστου μηνὸς ταῖς
[10, 137]	σώματι· ὁ δὲ τὰς ψυχικάς.	Τὴν	γοῦν σάρκα τὸ παρὸν μόνον
[10, 17]	οἱ ἀπὸ ἡμῶν φιλοσοφοῦντες παραδίδωσιν.	Τὴν	δ' οἰκίαν τὴν ἐν Μελίτῃ
[10, 34]	ζῷον, καὶ τὴν μὲν οἰκεῖον,	τὴν	δὲ ἀλλότριον· δι' ὧν κρίνεσθαι
[10, 121]	μὲν ἀγαθόν, τισὶ δὲ ἀδιάφορον.	Τὴν	δὲ ἀνδρείαν φύσει μὴ γίνεσθαι,
[10, 29]	ἥτις ἐστὶ περὶ τῶν φυσικῶν·	τὴν	δὲ δευτέραν πρὸς Πυθοκλέα> ἥτις
[10, 34]	ἴσμεν εἰ τοῦτό ἐστιν ἄνθρωπος;	~τὴν	δὲ δόξαν καὶ ὑπόληψιν λέγουσιν,
[10, 20]	τῶν συμφιλοσοφούντων ἡμῖν ἕκαστα γίνηται.	Τὴν	δὲ προῖκα τῷ θήλει παιδίῳ,
[10, 33]	δὲ μὴ ὂν οὐ κινεῖ.	~Τὴν	δὲ πρόληψιν λέγουσιν οἱονεὶ κατάληψιν
[10, 29]	Πυθοκλέα> ἥτις ἐστὶ περὶ μεταρσίων·	τὴν	δὲ> τρίτην πρὸς Μενοικέα, ἔστι
[10, 133]	τὴν μὲν ἀνάγκην ἀνυπεύθυνον εἶναι,	τὴν	δὲ τύχην ἄστατον ὁρᾶν, τὸ
[10, 134]	δὲ ἀπαραίτητον ἔχει τὴν ἀνάγκην)	τὴν	δὲ τύχην οὔτε θεὸν ὡς
[10, 133]	χρόνους ἢ πόνους ἔχει βραχεῖς,	τὴν	δὲ ὑπό τινων δεσπότιν εἰσαγομένην
[10, 137]	σάρκα τὸ παρὸν μόνον χειμάζειν,	τὴν	δὲ ψυχὴν καὶ τὸ παρελθὸν
[10, 84]	Ἡμεῖς δὲ ἡδέως τε σοῦ	τὴν	δέησιν ἀπεδεξάμεθα καὶ ἐλπίσιν ἡδείαις
[10, 105]	ἀέρα. Καὶ> κατ' αὐτὴν δὲ	τὴν	διάδοσιν τῆς κινήσεως ἐκ τῶν
[10, 31]	καὶ περὶ βίων καὶ τέλους.	~Τὴν	διαλεκτικὴν ὡς παρέλκουσαν ἀποδοκιμάζουσιν· ἀρκεῖν
[10, 49]	μέγεθος εἰς τὴν ὄψιν ἢ	τὴν	διάνοιαν, ὠκέως ταῖς φοραῖς χρωμένων,
[10, 106]	τε σύνωσιν αὐτῶν ποιουμένην καὶ	τὴν	διάρρηξιν πρὸς τὸ κατὰ μέρη
[10, 52]	ταύτην οὖν σφόδρα γε δεῖ	τὴν	δόξαν κατέχειν, ἵνα μήτε τὰ
[10, 64]	αὐτὸ ἐν ἑαυτῷ ταύτην ἐκέκτητο	τὴν	δύναμιν, ἀλλ' ἕτερον ἅμα συγγεγενημένον
[10, 154]	ὅσα τοῦτ' ἐλυσιτέλει πράττειν. Ὅσοι	τὴν	δύναμιν ἔσχον τοῦ τὸ θαρρεῖν
[10, 28]	αὐτοῦ παραθέμενος, ἐν αἷς πᾶσαν	τὴν	ἑαυτοῦ φιλοσοφίαν ἐπιτέτμηται· ~θήσομεν δὲ
[10, 69]	ὡς λέγω, ἐκ τούτων ἁπάντων	τὴν	ἑαυτοῦ φύσιν ἔχον ἀίδιον. Καὶ
[10, 69]	καθόλου μὲν ἐκ> τούτων πάντων	τὴν	ἑαυτοῦ φύσιν ἔχον ἀίδιον, οὐχ
[10, 149]	αὗται γίνονται καὶ οὐ παρὰ	τὴν	ἑαυτῶν φύσιν οὐ διαχέονται ἀλλὰ
[10, 49]	γὰρ ἂν ἐναποσφραγίσαιτο τὰ ἔξω	τὴν	ἑαυτῶν φύσιν τοῦ τε χρώματος
[10, 18]	τοῖς ἀδελφοῖς, καὶ ἡμῖν εἰς	τὴν	εἰθισμένην ἄγεσθαι γενέθλιον ἡμέραν ἑκάστου
[10, 43]	ἰσοταχῶς αὐτὰς κινεῖσθαι τοῦ κενοῦ	τὴν	εἶξιν ὁμοίαν παρεχομένου καὶ τῇ
[10, 56]	ὁπηλίκους οὖν. Ὥστε οὐ μόνον	τὴν	εἰς ἄπειρον τομὴν ἐπὶ τοὔλαττον
[10, 78]	ταυτί, καὶ ὅσα συγγενῆ πρὸς	τὴν	εἰς τοῦτο ἀκρίβειαν. Ἔτι τε
[10, 80]	γνωριζόντων οὔτε τὸ πλεοναχῶς συμβαῖνον,	τὴν	ἐκ τῶν ἀποστημάτων φαντασίαν παριδόντων,
[10, 10]	χαλεπωτάτων δὲ καιρῶν κατασχόντων τηνικάδε	τὴν	Ἑλλάδα, αὐτόθι καταβιῶναι, δὶς ἢ
[10, 148]	εἶναι δεινὸν μηδὲ πολυχρόνιον, καὶ	τὴν	ἐν αὐτοῖς τοῖς ὡρισμένοις ἀσφάλειαν
[10, 136]	καταστηματικὴν οὐκ ἐγκρίνουσι, μόνην δὲ	τὴν	ἐν κινήσει· ὁ δὲ ἀμφότερα
[10, 17]	φιλοσοφοῦντες παραδίδωσιν. Τὴν δ' οἰκίαν	τὴν	ἐν Μελίτῃ παρεχέτωσαν Ἀμυνόμαχος καὶ
[10, 17]	καὶ Τιμοκράτει κατὰ τὸ δυνατόν,	τὴν	ἐν τῷ κήπῳ διατριβὴν παρακατατίθεμαι
[10, 16]	καὶ Τιμοκράτει Δημητρίου Ποταμίῳ κατὰ	τὴν	ἐν τῷ Μητρῴῳ ἀναγεγραμμένην ἑκατέρῳ
[10, 81]	τε καὶ αὐτὴν τὴν ἀναισθησίαν	τὴν	ἐν τῷ τεθνάναι φοβουμένους ὥσπερ
[10, 114]	κύκλον περιιόντα καὶ παρὰ τὸ	τὴν	ἐναντίαν κινεῖσθαι ἀντισπώμενα ὑπὸ τῆς
[10, 117]	τὸν ἅπαξ γενόμενον σοφὸν μηκέτι	τὴν	ἐναντίαν λαμβάνειν διάθεσιν μηδὲ πλάττειν
[10, 146]	δεῖ τέλος ἐπιλογίζεσθαι καὶ πᾶσαν	τὴν	ἐνάργειαν, ἐφ' ἣν τὰ δοξαζόμενα
[10, 71]	ἐξελατέον ἐκ τοῦ ὄντος ταύτην	τὴν	ἐνάργειαν, ὅτι οὐκ ἔχει τὴν
[10, 59]	μέγεθος ἔχει ἡ ἄτομος κατὰ	τὴν	ἐνταῦθα ἀναλογίαν κατηγορήσαμεν, μικρόν τι
[10, 141]	καὶ περίβλεπτοί τινες ἐβουλήθησαν γενέσθαι,	τὴν	ἐξ ἀνθρώπων ἀσφάλειαν οὕτω νομίζοντες
[10, 92]	στάσιν, αὐτῶν δὲ δίνην κατὰ	τὴν	ἐξ ἀρχῆς ἐν τῇ γενέσει
[10, 145]	ἔφυγε τὴν ἡδονήν, οὔθ' ἡνίκα	τὴν	ἐξαγωγὴν ἐκ τοῦ ζῆν τὰ
[10, 46]	καὶ λεπτοτήτων γίνεσθαι, οὔτε ἀπόρροιαι	τὴν	ἑξῆς θέσιν καὶ βάσιν διατηροῦσαι
[10, 109]	τῷ ὕδατι ὑπαρχόντων· καὶ κατὰ	τὴν>	ἔξωθεν δὲ τῶν τοιούτων πρόσκρισιν,
[10, 52]	τὸ ἀποστεῖλαν καὶ τὴν ἐπαίσθησιν	τὴν	ἐπ' ἐκείνου ὡς τὰ πολλὰ
[10, 52]	διατείνουσαν πρὸς τὸ ἀποστεῖλαν καὶ	τὴν	ἐπαίσθησιν τὴν ἐπ' ἐκείνου ὡς
[10, 48]	μειώσει διὰ τὴν ἀνταναπλήρωσιν, σῴζουσα	τὴν	ἐπὶ τοῦ στερεμνίου θέσιν καὶ
[10, 147]	δοξαστικαῖς ἐννοίαις καὶ τὸ μὴ	τὴν	ἐπιμαρτύρησιν, οὐκ ἐκλείψεις τὸ διεψευσμένον·
[10, 19]	δὲ τῆς θυγατρὸς τῆς Μητροδώρου	τὴν	ἐπιμέλειαν ποιείσθωσαν, καὶ εἰς ἡλικίαν
[10, 34]	κριτηρίου στοιχειωδῶς. Ἀνιτέον δὲ ἐπὶ	τὴν	ἐπιστολήν. ~Ἐπίκουρος Ἡροδότῳ χαίρειν. Τοῖς
[10, 122]	ἀφαίρεσιν ἡδονῶν. ~Μετιτέον δ' ἐπὶ	τὴν	ἐπιστολήν· Ἐπίκουρος Μενοικεῖ χαίρειν. Μήτε
[10, 32]	αἰσθήσεων ἤρτηται. Οὔθ' ἡ ἑτέρα	τὴν	ἑτέραν, πάσαις γὰρ προσέχομεν. Καὶ
[10, 121]	τοῖς ταῖς ἡδοναῖς ἐκπεπληρωμ< ένοις>	(Τὴν	εὐδαιμονίαν διχῆ νοεῖσθαι, τήν τε
[10, 122]	Μελετᾶν οὖν χρὴ τὰ ποιοῦντα	τὴν	εὐδαιμονίαν, εἴ περ παρούσης μὲν
[10, 128]	ὅταν ἐκ τοῦ μὴ παρεῖναι	τὴν	ἡδονὴν ἀλγῶμεν· ὅταν δὲ μὴ
[10, 144]	διανοίας τὸ πέρας τὸ κατὰ	τὴν	ἡδονὴν ἀπεγέννησεν ἥ τε τούτων
[10, 128]	ἡδονῆς δεόμεθα. Καὶ διὰ τοῦτο	τὴν	ἡδονὴν ἀρχὴν καὶ τέλος λέγομεν
[10, 11]	πολυτελεύσασθαι δύνωμαι. Τοιοῦτος ἦν ὁ	τὴν	ἡδονὴν εἶναι τέλος δογματίζων, ὃν
[10, 130]	λιτοὶ χυλοὶ ἴσην πολυτελεῖ διαίτῃ	τὴν	ἡδονὴν ἐπιφέρουσιν ὅταν ἅπαν τὸ
[10, 145]	~Ὁ ἄπειρος χρόνος ἴσην ἔχει	τὴν	ἡδονὴν καὶ ὁ πεπερασμένος, ἐάν
[10, 138]	Εὐβοίας τ' ἄκραι. ~Διὰ δὲ	τὴν	ἡδονὴν καὶ τὰς ἀρετὰς αἱρεῖσθαι,
[10, 149]	ἀναγκαίας δὲ τὰς ποικιλλούσας μόνον	τὴν	ἡδονήν, μὴ ὑπεξαιρουμένας δὲ τὸ
[10, 145]	χρόνου προσεδεήθημεν· ἀλλ' οὔτ' ἔφυγε	τὴν	ἡδονήν, οὔθ' ἡνίκα τὴν ἐξαγωγὴν
[10, 137]	δὲ χρῆται τοῦ τέλος εἶναι	τὴν	ἡδονὴν τῷ τὰ ζῷα ἅμα
[10, 20]	τῶν ἀναγκαίων ἐνδεεῖς καθεστήκωσιν παρὰ	τὴν	ἡμετέραν δύναμιν. ~Δοῦναι δὲ τὰ
[10, 18]	εἰκάσι τῶν συμφιλοσοφούντων ἡμῖν εἰς	τὴν	ἡμῶν τε καὶ Μητροδώρου μνήμην>
[10, 113]	κενὸν αἰτίας τινῶν ἀποδιδόντων, ὅταν	τὴν	θείαν φύσιν μηθαμῇ λειτουργιῶν ἀπολύωσι.
[10, 44]	βάρους· τὸ δὲ χρῶμα παρὰ	τὴν	θέσιν τῶν ἀτόμων ἀλλάττεσθαι ἐν
[10, 86]	παραβιάζεσθαι μήτε ὁμοίαν κατὰ πάντα	τὴν	θεωρίαν ἔχειν ἢ τοῖς περὶ
[10, 138]	αἱρεῖσθαι, οὐ δι' αὑτάς, ὥσπερ	τὴν	ἰατρικὴν διὰ τὴν ὑγίειαν, καθά
[10, 71]	ὃν τρόπον αὐτὴ ἡ αἴσθησις	τὴν	ἰδιότητα ποιεῖ, θεωρεῖται. ~Καὶ μὴν
[10, 5]	ὡραῖον ὄντα Καθεδοῦμαι, φησί προσδοκῶν	τὴν	ἱμερτὴν καὶ ἰσόθεόν σου εἴσοδον.
[10, 81]	ὅθεν μὴ ὁρίζοντας τὸ δεινὸν	τὴν	ἴσην ἢ καὶ ἐπιτεταμένην ταραχὴν
[10, 32]	ὁμογένεια αἴσθησις τὴν ὁμογενῆ διὰ	τὴν	ἰσοσθένειαν, οὔθ' ἡ ἀνομογένεια τὴν
[10, 10]	ἢ τρὶς {εἰς} τοὺς περὶ	τὴν	Ἰωνίαν τόπους πρὸς τοὺς φίλους
[10, 143]	ἡδονὰς ἀπολαμβάνειν. Οὐθὲν ὄφελος ἦν	τὴν	κατ' ἀνθρώπους ἀσφάλειαν κατασκευάζεσθαι τῶν
[10, 121]	θεόν, ἐπίτασιν οὐκ ἔχουσαν· καὶ	τὴν	κατὰ τὴν> προσθήκην καὶ ἀφαίρεσιν
[10, 136]	τῆς ἡδονῆς· οἱ μὲν γὰρ	τὴν	καταστηματικὴν οὐκ ἐγκρίνουσι, μόνην δὲ
[10, 115]	ὁμιχλοειδέσι, καὶ ἐκπύρωσιν τούτου διὰ	τὴν	κατείλησιν, εἶτ' ἐπέκρηξιν τῶν περιεχόντων,
[10, 60]	νοουμένην εἰς ἄπειρον καὶ μίαν	τὴν	κάτω, ἂν καὶ μυριάκις πρὸς
[10, 60]	ἡμῶν τόπους ἀφικνῆται ἢ ἐπὶ	τὴν	κεφαλὴν τῶν ὑποκάτω τὸ παρ'
[10, 64]	συντελεσθείσης περὶ αὐτὸ δυνάμεως κατὰ	τὴν	κίνησιν σύμπτωμα αἰσθητικὸν εὐθὺς ἀποτελοῦν
[10, 105]	ἂν καὶ ἡ ἀπογέννησις κατὰ	τὴν	κίνησιν τοῦ πνεύματος γίνηται· ἕως
[10, 105]	παράθεσιν καὶ συνεχῆ κίνησιν, ὃ	τὴν	κράδανσιν τῇ γῇ παρασκευάζει. Καὶ
[10, 101]	πνευμάτων τῶν τοιούτων σωμάτων ἃ	τὴν	λαμπηδόνα ταύτην παρασκευάζει, καὶ κατ'
[10, 5]	τὸ ἐπιστόλιον· πρὸς δὲ Θεμίσταν	τὴν	Λεοντέως γυναῖκα Οἷός τε, φησίν,
[10, 79]	τῆς τούτων προσκατανοήσεως μὴ δύνηται	τὴν	λύσιν λαμβάνειν καὶ τὴν περὶ
[10, 22]	γράφει πρὸς Ἰδομενέα τήνδε ἐπιστολήν·	Τὴν	μακαρίαν ἄγοντες καὶ ἅμα τελευταίαν
[10, 77]	αὖ πῦρ ἅμα ὄντα συνεστραμμένον	τὴν	μακαριότητα κεκτημένα κατὰ βούλησιν τὰς
[10, 113]	οὐ καθηκότως πραττόμενον ὑπὸ τῶν	τὴν	ματαίαν ἀστρολογίαν ἐζηλωκότων καὶ εἰς
[10, 133]	δὲ παρ' ἡμᾶς διὰ τὸ	τὴν	μὲν ἀνάγκην ἀνυπεύθυνον εἶναι, τὴν
[10, 34]	ἱστάμενα περὶ πᾶν ζῷον, καὶ	τὴν	μὲν οἰκεῖον, τὴν δὲ ἀλλότριον·
[10, 29]	τὸν ἄνδρα κἂν κρίνειν εἰδέναι.	Τὴν	μὲν οὖν πρώτην ἐπιστολὴν γράφει
[10, 123]	δὲ τὸ φυλάττειν αὐτοῦ δυνάμενον	τὴν	μετὰ ἀφθαρσίας μακαριότητα περὶ αὐτὸν
[10, 56]	ὄντα θλίβοντες καταναλίσκειν, ἀλλὰ καὶ	τὴν	μετάβασιν μὴ νομιστέον γίνεσθαι ἐν
[10, 39]	ὃ ἂν εἰσελθὸν εἰς αὐτὸ	τὴν	μεταβολὴν ποιήσαιτο. Ἀλλὰ μὴν καὶ
[10, 35]	κατασχεῖν τῶν ὁλοσχερωτάτων γε δοξῶν	τὴν	μνήμην ἱκανῶς αὐτὸς παρεσκεύασα, ἵνα
[10, 6]	τὰς νυκτερινὰς ἐκείνας φιλοσοφίας καὶ	τὴν	μυστικὴν ἐκείνην συνδιαγωγήν. ~Τόν τε
[10, 22]	αὐτοῦ πλὴν ἓξ μηνῶν εἰς	τὴν	οἰκείαν, ἔπειτ' ἐπανῆλθε. ~Γέγονε δὲ
[10, 83]	τῶν κατὰ μέρος ἐξακριβουμένων κατὰ	τὴν	ὅλην πραγματείαν ἡμῖν, καὶ αὐτὰ
[10, 32]	Οὔτε γὰρ ἡ ὁμογένεια αἴσθησις	τὴν	ὁμογενῆ διὰ τὴν ἰσοσθένειαν, οὔθ'
[10, 64]	εὐθὺς ἀποτελοῦν ἑαυτῷ ἀπεδίδου κατὰ	τὴν	ὁμούρησιν καὶ συμπάθειαν καὶ ἐκείνῳ,
[10, 148]	οὐκ εἰσὶν ἀναγκαῖαι ἀλλ' εὐδιάχυτον	τὴν	ὄρεξιν ἔχουσιν, ὅταν δυσπόριστοι ἢ
[10, 53]	ἡμῖν παρασκευάζει. Καὶ μὴν καὶ	τὴν	ὀσμὴν νομιστέον ὥσπερ καὶ τὴν
[10, 49]	κατὰ τὸ ἐναρμόττον μέγεθος εἰς	τὴν	ὄψιν ἢ τὴν διάνοιαν, ὠκέως
[10, 76]	διατάττοντος ἢ διατάξοντος καὶ ἅμα	τὴν	πᾶσαν μακαριότητα ἔχοντος μετὰ ἀφθαρσίας
[10, 20]	ἐν τοῖς ἰδίοις παρεσχημένοι καὶ	τὴν	πᾶσαν οἰκειότητα ἐνδεδειγμένοι συγκαταγηράσκειν μεθ'
[10, 8]	καὶ Ἀριστοτέλη ἄσωτον, ὃν> καταφαγόντα	τὴν	πατρῴαν οὐσίαν στρατεύεσθαι καὶ φαρμακοπωλεῖν.
[10, 79]	δύνηται τὴν λύσιν λαμβάνειν καὶ	τὴν	περὶ τῶν κυριωτάτων οἰκονομίαν. Διὸ
[10, 30]	ἐπιγραφομένῳ Κανών· τὸ δὲ φυσικὸν	τὴν	περὶ φύσεως θεωρίαν πᾶσαν, καὶ
[10, 55]	τοῖς παρ' ἡμῖν μετασχηματιζόμενοις κατὰ	τὴν	περιαίρεσιν τὸ σχῆμα ἐνυπάρχον λαμβάνεται,
[10, 104]	εἰς τὰ πλάγια διαρρυῆναι διὰ	τὴν	πέριξ τοῦ ἀέρος πίλησιν. ~Καὶ
[10, 63]	ἔχει ἡ ψυχὴ τῆς αἰσθήσεως	τὴν	πλείστην αἰτίαν δεῖ κατέχειν· ~οὐ
[10, 76]	δὲ τῷ λογισμῷ ἑλομένους κατὰ	τὴν	πλείστην αἰτίαν οὕτως ἑρμηνεῦσαι. Καὶ
[10, 67]	τι τὸ ἀσώματον λέγομεν κατὰ	τὴν	πλείστην ὁμιλίαν τοῦ ὀνόματος ἐπὶ
[10, 70]	οὔτε ἀσώματα. Ὥστε δὴ κατὰ	τὴν	πλείστην φορὰν τούτῳ τῷ ὀνόματι
[10, 18]	τοῦ Ποσειδεῶνος· συντελείτωσαν δὲ καὶ	τὴν	Πολυαίνου τοῦ Μεταγειτνιῶνος καθάπερ καὶ
[10, 30]	μὲν οὖν κανονικὸν ἐφόδους ἐπὶ	τὴν	πραγματείαν ἔχει, καὶ ἔστιν ἐν
[10, 152]	συμφέρον χρόνον δέ τινα εἰς	τὴν	πρόληψιν ἐναρμόττῃ, οὐδὲν ἧττον ἐκεῖνον
[10, 153]	πραγμάτων ἀνεφάνη μὴ ἁρμόττοντα εἰς	τὴν	πρόληψιν τὰ νομισθέντα δίκαια ἐπ'
[10, 153]	ἦν δίκαια, ὅτε συνέφερεν εἰς	τὴν	πρὸς ἀλλήλους κοινωνίαν τῶν συμπολιτευομένων·
[10, 89]	ἐφ' ὅσον τὰ ὑποβληθέντα θεμέλια	τὴν	προσδοχὴν δύναται ποιεῖσθαι. ~Οὐ γὰρ
[10, 121]	οὐκ ἔχουσαν· καὶ τὴν κατὰ	τὴν>	προσθήκην καὶ ἀφαίρεσιν ἡδονῶν. ~Μετιτέον
[10, 1]	τῇ Σωτίωνος ἐπιτομῇ κληρουχησάντων Ἀθηναίων	τὴν	Σάμον ἐκεῖθι τραφῆναι· ὀκτωκαιδεκέτη δ'
[10, 110]	τοῦ αὐτοῦ ἀέρος {προσφερομένου πρὸς	τὴν	σελήνην} ἀποφερομένων {ἀτόμων} περιφέρειάν τινα
[10, 110]	τὴν σύγκρισιν ταύτην. Ἅλως περὶ	τὴν	σελήνην γίνεται καὶ {κατὰ} πάντοθεν
[10, 94]	θεωρεῖν ἐπιθυμῶν. Ἔτι τε ἐνδέχεται	τὴν	σελήνην ἐξ ἑαυτῆς ἔχειν τὸ
[10, 110]	{κατὰ} πάντοθεν ἀέρος προσφερομένου πρὸς	τὴν	σελήνην ἢ τὰ ἀπ' αὐτῆς
[10, 117]	συσχεθήσεσθαι· οὐκ ἂν ἐμποδίσαι πρὸς	τὴν	σοφίαν. Οὐδὲ μὴν ἐκ πάσης
[10, 7]	τὴν ἀπὸ τοῦ στόματος καύχησιν	τὴν	σοφιστικήν, καθάπερ καὶ ἄλλοι πολλοὶ
[10, 66]	ψυχῆς μερῶν τῶν παρ' ὅλην	τὴν	σύγκρισιν παρεσπαρμένων ἐγκατεχομένων ἢ διαφορουμένων,
[10, 110]	ἀποφερομένων {ἀτόμων} περιφέρειάν τινα καθίεσθαι	τὴν	σύγκρισιν ταύτην. Ἅλως περὶ τὴν
[10, 44]	στερεότης ἡ ὑπάρχουσα αὐταῖς κατὰ	τὴν	σύγκρουσιν τὸν ἀποπαλμὸν ποιεῖ, ἐφ'
[10, 50]	συνεχοῦς τὴν φαντασίαν ἀποδιδόντων καὶ	τὴν	συμπάθειαν ἀπὸ τοῦ ὑποκειμένου σῳζόντων
[10, 51]	δὲ ἔχουσαν· κατὰ δὲ ταύτην	{τὴν	συνημμένην τῇ φανταστικῇ ἐπιβολῇ, διάληψιν
[10, 115]	ἡ ὁρμὴ ἐξ ἀρχῆς κατὰ	τὴν	σύνοδον γένηται· καὶ κατὰ πνεύματος
[10, 121]	ένοις> (Τὴν εὐδαιμονίαν διχῆ νοεῖσθαι,	τήν	τε ἀκροτάτην, οἵα ἐστὶ περὶ
[10, 111]	τόπους ἐλθεῖν καὶ ἐκφανῆ γενέσθαι·	τήν	τε ἀφάνισιν τούτων γίνεσθαι παρὰ
[10, 106]	τινων, καὶ> ὁμοῦ ῥῆξιν, ἅμα	τήν	τε σύνωσιν αὐτῶν ποιουμένην καὶ
[10, 15]	βιώσαντα δύο πρὸς τοῖς ἑβδομήκοντα.	Τήν	τε σχολὴν διαδέξασθαι Ἕρμαρχον Ἀγεμόρτου
[10, 58]	οὐκ ἔχον· ἀλλ' ὅταν διὰ	τὴν	τῆς κοινότητος προσεμφέρειαν οἰηθῶμεν διαλήψεσθαί
[10, 128]	τὴν τοῦ σώματος ὑγίειαν καὶ	τὴν	τῆς ψυχῆς ἀταραξίαν, ἐπεὶ τοῦτο
[10, 65]	συντεῖνον τῶν ἀτόμων πλῆθος εἰς	τὴν	τῆς ψυχῆς φύσιν. Καὶ μὴν
[10, 96]	~Ἐπὶ πάντων γὰρ τῶν μετεώρων	τὴν	τοιαύτην ἴχνευσιν οὐ προετέον. Ἢν
[10, 42]	γάρ φησιν ἐνδοτέρω εἰς ἄπειρον	τὴν	τομὴν τυγχάνειν. ~Λέγει δέ, ἐπειδὴ
[10, 149]	φύσιν οὐ διαχέονται ἀλλὰ παρὰ	τὴν	τοῦ ἀνθρώπου κενοδοξίαν. ~Τὸ τῆς
[10, 152]	πρὸς ἀλλήλους κοινωνίας, οὐκέτι τοῦτο	τὴν	τοῦ δικαίου φύσιν ἔχει. Κἂν
[10, 54]	{μὴ} μετατιθέμενα ἄφθαρτα εἶναι καὶ	τὴν	τοῦ μεταβάλλοντος φύσιν οὐκ ἔχοντα,
[10, 148]	Ὧν ἡ σοφία παρασκευάζεται εἰς	τὴν	τοῦ ὅλου βίου μακαριότητα, πολὺ
[10, 92]	οὐκ ἀδύνατον μὲν γίνεσθαι κατὰ	τὴν	τοῦ ὅλου οὐρανοῦ δίνην, ἢ
[10, 70]	φανερὰ ποιοῦμεν τὰ συμπτώματα οὔτε	τὴν	τοῦ ὅλου φύσιν ἔχειν, ὃ
[10, 71]	τὴν ἐνάργειαν, ὅτι οὐκ ἔχει	τὴν	τοῦ ὅλου φύσιν ᾧ συμβαίνει
[10, 61]	ἐκ τοῦ ἰδίου βάρους πρὸς	τὴν	τοῦ πλήξαντος δύναμιν. ~Ἀλλὰ μὴν
[10, 101]	τὴν τούτου κίνησιν· καὶ κατὰ	τὴν	τοῦ πνεύματος ἐκπύρωσιν τὴν γινομένην
[10, 103]	νεφῶν· καὶ κατ' αὐτὴν δὲ	τὴν	τοῦ πυρὸς ἔκπτωσιν ἀνειλουμένου, καθὰ
[10, 127]	εἰσὶν ἀναγκαῖαι, αἱ δὲ πρὸς	τὴν	τοῦ σώματος ἀοχλησίαν, αἱ δὲ
[10, 128]	καὶ φυγὴν ἐπανάγειν οἶδεν ἐπὶ	τὴν	τοῦ σώματος ὑγίειαν καὶ τὴν
[10, 154]	οὐκ ὠδύραντο ὡς πρὸς ἔλεον	τὴν	τοῦ τελευτήσαντος προκαταστροφήν.
[10, 101]	τὰς βροντὰς ἀποτελεῖσθαι καὶ κατὰ	τὴν	τούτου κίνησιν· καὶ κατὰ τὴν
[10, 7]	μνᾶν τε ἀναλίσκειν ἡμερησίαν εἰς	τὴν	τράπεζαν, ὡς αὐτὸς ἐν τῇ
[10, 131]	κρεῖττον ἡμᾶς διατίθησι καὶ πρὸς	τὴν	τύχην ἀφόβους παρασκευάζει. Ὅταν οὖν
[10, 18]	μνήμην> κατατεταγμένην. Συντελείτωσαν δὲ καὶ	τὴν	τῶν ἀδελφῶν ἡμέραν τοῦ Ποσειδεῶνος·
[10, 71]	δὴ καὶ σῶμα προσαγορεύομεν, οὐδὲ	τὴν	τῶν ἀίδιον παρακολουθούντων, οὐδ' αὖ
[10, 70]	τὸ ἀθρόον σῶμα προσαγορεύομεν, οὔτε	τὴν	τῶν ἀίδιον παρακολουθούντων ὧν ἄνευ
[10, 32]	τὰ ἐπαισθήματα δ' ὑφεστάναι πιστοῦται	τὴν	τῶν αἰσθήσεων ἀλήθειαν. Ὑφέστηκε δὲ
[10, 86]	βίων λόγοις ἢ τοῖς κατὰ	τὴν	τῶν ἄλλων φυσικῶν προβλημάτων κάθαρσιν,
[10, 116]	μάλιστα δὲ σεαυτὸν ἀπόδος εἰς	τὴν	τῶν ἀρχῶν καὶ ἀπειρίας καὶ
[10, 138]	αὑτάς, ὥσπερ τὴν ἰατρικὴν διὰ	τὴν	ὑγίειαν, καθά φησι καὶ Διογένης
[10, 121]	αὐτοῖς ἁμαρτήματα ἄνισα εἶναι. Καὶ	τὴν	ὑγίειαν τισὶ μὲν ἀγαθόν, τισὶ
[10, 80]	γινομένοις ἦν, ~οὐ δεῖ νομίζειν	τὴν	ὑπὲρ τούτων χρείαν ἀκρίβειαν μὴ
[10, 78]	συντελεῖσθαι. ~Καὶ μὴν καὶ τὸ>	τὴν	ὑπὲρ τῶν κυριωτάτων αἰτίαν ἐξακριβῶσαι
[10, 44]	διορίζουσα ἑκάστην αὐτὴν τοῦτο παρασκευάζει,	τὴν	ὑπέρεισιν οὐχ οἵα τε οὖσα
[10, 151]	κακόν, ἀλλ' ἐν τῷ κατὰ	τὴν	ὑποψίαν φόβῳ εἰ μὴ λήσει
[10, 50]	αἰτίαν τοῦ ἑνὸς καὶ συνεχοῦς	τὴν	φαντασίαν ἀποδιδόντων καὶ τὴν συμπάθειαν
[10, 121]	λογισμῷ δὲ τοῦ συμφέροντος· καὶ	τὴν	φιλίαν διὰ τὰς χρείας· δεῖν
[10, 61]	ἑκάτερον, ἐπὶ τοσοῦτον ἅμα νοήματι	τὴν	φορὰν σχήσει, ἕως ἂν> ἀντικόψῃ
[10, 47]	οὐκ ἐξ οὗ ἂν περιλάβωμεν	τὴν	φορὰν τόπου ἔσται ἀφιστάμενον· ἀντικοπῇ
[10, 41]	ταῖς διαλύσεσι τῶν συγκρίσεων, πλήρη	τὴν	φύσιν ὄντα, οὐκ ἔχοντα ὅπῃ
[10, 75]	νομιστέον. ~Ἀλλὰ μὴν ὑποληπτέον καὶ	τὴν	φύσιν πολλὰ καὶ παντοῖα ὑπὸ
[10, 34]	πραγμάτων, τὰς δὲ περὶ ψιλὴν	τὴν	φωνήν. Καὶ ταῦτα δὴ περὶ
[10, 122]	γηράσκων νεάζῃ τοῖς ἀγαθοῖς διὰ	τὴν	χάριν τῶν γεγονότων, τῷ δ'
[10, 91]	διάστημα ἀπεβεβλήκει, πολλῷ μᾶλλον ἂν	τὴν	χρόαν. Ἄλλο γὰρ τούτῳ συμμετρότερον
[10, 67]	Ὥστε οἱ λέγοντες ἀσώματον εἶναι	τὴν	ψυχὴν ματαιίζουσιν. Οὐθὲν γὰρ ἂν
[10, 67]	ἐναργῶς ἀμφότερα ταῦτα διαλαμβάνεται περὶ	τὴν	ψυχὴν τὰ συμπτώματα. ~Ταῦτα οὖν
[10, 122]	πρὸς εὐδαιμονίαν ἢ μὴ παρεῖναι	τὴν	ὥραν ἢ μηκέτι εἶναι. Ὥστε
[10, 122]	φιλοσοφεῖν ὑπάρχειν ὥραν ἢ παρεληλυθέναι	τὴν	ὥραν ὅμοιός ἐστι τῷ λέγοντι
[10, 22]	δὲ τελευτῶν γράφει πρὸς Ἰδομενέα	τήνδε	ἐπιστολήν· Τὴν μακαρίαν ἄγοντες καὶ
[10, 10]	Καὶ χαλεπωτάτων δὲ καιρῶν κατασχόντων	τηνικάδε	τὴν Ἑλλάδα, αὐτόθι καταβιῶναι, δὶς
[10, 38]	κατὰ τὰς αἰσθήσεις δεῖ πάντα	τηρεῖν	καὶ ἁπλῶς τὰς παρούσας ἐπιβολὰς
[10, 77]	λαμβάνειν· ἀλλὰ πᾶν τὸ σέμνωμα	τηρεῖν,	κατὰ πάντα ὀνόματα φερόμενα ἐπὶ
[10, 88]	γενέσθαι. ~Τὸ μέντοι φάντασμα ἑκάστου	τηρητέον	καὶ ἐπὶ τὰ συναπτόμενα τούτῳ
[10, 124]	ἄπειρον προστιθεῖσα χρόνον ἀλλὰ τὸν	τῆς	ἀθανασίας ἀφελομένη πόθον. ~Οὐθὲν γάρ
[10, 63]	καὶ ὅτι ἔχει ἡ ψυχὴ	τῆς	αἰσθήσεως τὴν πλείστην αἰτίαν δεῖ
[10, 31]	λέγων ἐστὶν ὁ Ἐπίκουρος κριτήρια	τῆς	ἀληθείας εἶναι τὰς αἰσθήσεις καὶ
[10, 9]	Τῷ γὰρ ἀνδρὶ μάρτυρες ἱκανοὶ	τῆς	ἀνυπερβλήτου πρὸς πάντας εὐγνωμοσύνης ἥ
[10, 102]	πυρὸς ἀποτελεστικῶν ἀτόμων καὶ τὸ	τῆς	ἀστραπῆς φάντασμα ἀποτελουσῶν. Καὶ κατ'
[10, 143]	ἁπλῶς τῶν ἐν τῷ ἀπείρῳ.	Τῆς	ἀσφαλείας τῆς ἐξ ἀνθρώπων γενομένης
[10, 114]	τὴν ἐναντίαν κινεῖσθαι ἀντισπώμενα ὑπὸ	τῆς	αὐτῆς δίνης· καὶ παρὰ τὸ
[10, 123]	θεοῦ νόησις ὑπεγράφη, μηθὲν μήτε	τῆς	ἀφθαρσίας ἀλλότριον μήτε τῆς μακαριότητος
[10, 35]	πραγματείας τὸν κατεστοιχειωμένον δεῖ μνημονεύειν·	τῆς	γὰρ ἀθρόας ἐπιβολῆς πυκνὸν δεόμεθα,
[10, 86]	ταῦτά γε πλεοναχὴν ἔχει καὶ	τῆς	γενέσεως αἰτίαν καὶ τῆς οὐσίας
[10, 105]	πάλιν ἀνταπόδοσιν, ὅταν πυκνώμασι σφοδροτέροις	τῆς	γῆς ἀπαντήσῃ, ἐνδέχεται σεισμοὺς ἀποτελεῖσθαι.
[10, 106]	πλείους τρόπους τὰς κινήσεις ταύτας	τῆς	γῆς γίνεσθαι. Τὰ δὲ πνεύματα
[10, 105]	εἴσω ἐδάφη εἰς ἀντροειδεῖς τόπους	τῆς	γῆς ἐκπνευματοῦντα τὸν ἐπειλημμένον ἀέρα.
[10, 96]	σελήνης ἐπισκοτούσης, σελήνην δὲ τοῦ	τῆς	γῆς σκιάσματος, ἀλλὰ καὶ κατ'
[10, 79]	μηθὲν ἔτι πρὸς τὸ μακάριον	τῆς	γνώσεως συντείνειν, ἀλλ' ὁμοίως τοὺς
[10, 93]	ὕλης ἀεὶ ἐπιτηδείας ἐχομένως ἐμπιπραμένης	τῆς	δ' ἐκλειπούσης· ἢ καὶ ἐξ
[10, 144]	ἀλγοῦν ἐξαιρεθῇ, ἀλλὰ μόνον ποικίλλεται.	Τῆς	δὲ διανοίας τὸ πέρας τὸ
[10, 35]	γὰρ ἀθρόας ἐπιβολῆς πυκνὸν δεόμεθα,	τῆς	δὲ κατὰ μέρος οὐχ ὁμοίως.
[10, 34]	φωνήν. Καὶ ταῦτα δὴ περὶ	τῆς	διαιρέσεως καὶ τοῦ κριτηρίου στοιχειωδῶς.
[10, 29]	τῆς πρώτης, ὀλίγα προειπόντα περὶ	τῆς	διαιρέσεως τῆς κατ' αὐτὸν φιλοσοφίας.
[10, 51]	ἢ κατ' ἄλλας τινὰς ἐπιβολὰς	τῆς	διανοίας ἢ τῶν λοιπῶν κριτηρίων
[10, 31]	Ἐπικούρειοι καὶ τὰς φανταστικὰς ἐπιβολὰς	τῆς	διανοίας· λέγει δὲ καὶ ἐν
[10, 147]	πάθη καὶ πᾶσαν φανταστικὴν ἐπιβολὴν	τῆς	διανοίας, συνταράξεις καὶ τὰς λοιπὰς
[10, 142]	ἀσώτους ἡδονῶν ἔλυε τοὺς φόβους	τῆς	διανοίας τούς τε περὶ μετεώρων
[10, 79]	δ' ἐν τῇ ἱστορίᾳ πεπτωκός,	τῆς	δύσεως καὶ ἀνατολῆς καὶ τροπῆς
[10, 15]	τελευτῆσαι κατὰ τὸ δεύτερον ἔτος	τῆς	ἑβδόμης καὶ εἰκοστῆς καὶ ἑκατοστῆς
[10, 4]	Διοκλείων ἐλέγχων, ἅ ἐστι περὶ	τῆς	εἰκάδος, Καὶ Διονύσιος ὁ Ἁλικαρνασσεύς.
[10, 22]	διαλογισμῶν μνήμῃ. Σὺ δ' ἀξίως	τῆς	ἐκ μειρακίου παραστάσεως πρὸς ἐμὲ
[10, 8]	Σαννίδωρον· τούς τε Κυνικοὺς ἐχθροὺς	τῆς	Ἑλλάδος· καὶ τοὺς διαλεκτικοὺς πολυφθόρους,
[10, 28]	Μητρόδωρον, Περὶ τοῦ ὁρᾶν, Περὶ	τῆς	ἐν τῇ ἀτόμῳ γωνίας, Περὶ
[10, 14]	Χρονικοῖς, κατὰ τὸ τρίτον ἔτος	τῆς	ἐνάτης καὶ ἑκατοστῆς Ὀλυμπιάδος ἐπὶ
[10, 143]	ἐν τῷ ἀπείρῳ. Τῆς ἀσφαλείας	τῆς	ἐξ ἀνθρώπων γενομένης μέχρι τινὸς
[10, 24]	Πρὸς τοὺς σοφιστάς, ἐννέα, Περὶ	τῆς	ἐπὶ σοφίαν πορείας, Περὶ τῆς
[10, 11]	~Διοκλῆς δ' ἐν τῇ τρίτῃ	τῆς	ἐπιδρομῆς φησιν εὐτελέστατα καὶ λιτότατα
[10, 24]	Πρὸς Τιμοκράτην, Περὶ μεγαλοψυχίας, Περὶ	τῆς	Ἐπικούρου ἀρρωστίας, Πρὸς τοὺς διαλεκτικούς,
[10, 23]	προαπεληλυθότος αὐτοῦ δηλονότι, ἐπισκήπτει περὶ	τῆς	ἐπιμελείας αὐτοῦ τῶν παίδων. Ἔσχε
[10, 20]	ἀπὸ τῶν ὑπαρχόντων ἀφαιροῦντες μετὰ	τῆς	Ἑρμάρχου γνώμης. Ἐπιμελείσθωσαν δὲ καὶ
[10, 138]	σύγγραμμα κατακλείσαντες, τέλει χρησάμενοι τῇ	τῆς	εὐδαιμονίας ἀρχῇ. ~Τὸ μακάριον καὶ
[10, 126]	ἐστὶν οὐ μόνον διὰ τὸ	τῆς	ζωῆς ἀσπαστόν, ἀλλὰ καὶ διὰ
[10, 124]	τὸν θάνατον ἀπολαυστὸν ποιεῖ τὸ	τῆς	ζωῆς θνητόν, οὐκ ἄπειρον προστιθεῖσα
[10, 145]	μὲν σὰρξ ἀπέλαβε τὰ πέρατα	τῆς	ἡδονῆς ἄπειρα, καὶ ἄπειρος αὐτὴν
[10, 128]	ὅταν δὲ μὴ ἀλγῶμεν, οὐκέτι	τῆς	ἡδονῆς δεόμεθα. Καὶ διὰ τοῦτο
[10, 136]	δὲ πρὸς τοὺς Κυρηναϊκοὺς περὶ	τῆς	ἡδονῆς· οἱ μὲν γὰρ τὴν
[10, 138]	δ' Ἐπίκουρος καὶ ἀχώριστόν φησι	τῆς	ἡδονῆς τὴν ἀρετὴν μόνην· τὰ
[10, 4]	τῶν ἀτόμων καὶ Ἀριστίππου περὶ	τῆς	ἡδονῆς ὡς ἴδια λέγειν. Μὴ
[10, 6]	σχολῆς ἐκφοιτήσας φησὶ δὶς αὐτὸν	τῆς	ἡμέρας ἐμεῖν ἀπὸ τρυφῆς, ἑαυτόν
[10, 84]	τε περὶ ἡμᾶς διετέλεις ἀξίως	τῆς	ἡμετέρας περὶ σεαυτὸν σπουδῆς καὶ
[10, 143]	εὐπορίᾳ εἰλικρινεστάτη γίνεται ἡ ἐκ	τῆς	ἡσυχίας καὶ ἐκχωρήσεως τῶν πολλῶν
[10, 111]	ἔξωθεν βιασαμένου τινὸς ῥεύματος ἢ	τῆς	θερμασίας ἐπιτηδείων πόρων ἐπιλαμβανομένης εἰς
[10, 19]	συζώντων μεθ' Ἑρμάρχου. Ὡσαύτως δὲ	τῆς	θυγατρὸς τῆς Μητροδώρου τὴν ἐπιμέλειαν
[10, 29]	ὀλίγα προειπόντα περὶ τῆς διαιρέσεως	τῆς	κατ' αὐτὸν φιλοσοφίας. Διαιρεῖται τοίνυν
[10, 50]	τὸν ἐκεῖθεν σύμμετρον ἐπερεισμὸν ἐκ	τῆς	κατὰ βάθος ἐν τῷ στερεμνίῳ
[10, 136]	τῆς τε κατὰ κίνησιν καὶ	τῆς	καταστηματικῆς. Ὁ δ' Ἐπίκουρος ἐν
[10, 46]	περιέχοντι γίνεσθαι τοιαῦται οὔτ' ἐπιτηδειότητες	τῆς	κατεργασίας τῶν κοιλωμάτων καὶ λεπτοτήτων
[10, 105]	κατ' αὐτὴν δὲ τὴν διάδοσιν	τῆς	κινήσεως ἐκ τῶν πτώσεων ἐδαφῶν
[10, 101]	κατεσπαρμένου φωτός, εἶτα συνελαυνομένου ὑπὸ	τῆς	κινήσεως νεφῶν τε καὶ πνευμάτων
[10, 58]	ἔχον· ἀλλ' ὅταν διὰ τὴν	τῆς	κοινότητος προσεμφέρειαν οἰηθῶμεν διαλήψεσθαί τι
[10, 123]	μήτε τῆς ἀφθαρσίας ἀλλότριον μήτε	τῆς	μακαριότητος ἀνοίκειον αὐτῷ πρόσαπτε· πᾶν
[10, 10]	ἡ πρὸς πάντας αὐτοῦ φιλανθρωπία.	Τῆς	μὲν γὰρ πρὸς θεοὺς ὁσιότητος
[10, 24]	τῆς ἐπὶ σοφίαν πορείας, Περὶ	τῆς	μεταβολῆς, Περὶ πλούτου, Πρὸς Δημόκριτον,
[10, 19]	Ἑρμάρχου. Ὡσαύτως δὲ τῆς θυγατρὸς	τῆς	Μητροδώρου τὴν ἐπιμέλειαν ποιείσθωσαν, καὶ
[10, 49]	φύσιν τοῦ τε χρώματος καὶ	τῆς	μορφῆς διὰ τοῦ ἀέρος τοῦ
[10, 35]	τῶν συντεταγμένων βίβλους διαθρεῖν ἐπιτομὴν	τῆς	ὅλης πραγματείας εἰς τὸ κατασχεῖν
[10, 35]	τῶν ὅλων ἐπιβλέψει τὸν τύπον	τῆς	ὅλης πραγματείας τὸν κατεστοιχειωμένον δεῖ
[10, 83]	τὰς πλείστας τῶν περιοδειῶν ὑπὲρ	τῆς	ὅλης φύσεως ποιεῖσθαι· ὅσοι δὲ
[10, 86]	καὶ τῆς γενέσεως αἰτίαν καὶ	τῆς	οὐσίας ταῖς αἰσθήσεσι σύμφωνον κατηγορίαν.
[10, 110]	τὸ διάστημα πάντοθεν ἴσον ὑπὸ	τῆς	ὄψεως θεωρεῖσθαι, ἢ σύνωσιν τοιαύτην
[10, 85]	μὴ ἄλλο τι τέλος ἐκ	τῆς	περὶ μετεώρων γνώσεως εἴτε κατὰ
[10, 35]	δύνωνται, καθ' ὅσον ἂν ἐφάπτωνται	τῆς	περὶ φύσεως θεωρίας. Καὶ τοὺς
[10, 110]	πρὸς τὰ μέρη. ~Τὸ δὲ	τῆς	περιφερείας τοῦτο φάντασμα γίνεται διὰ
[10, 14]	μηνὸς Γαμηλιῶνος ἑβδόμῃ, ἔτεσιν ὕστερον	τῆς	Πλάτωνος τελευτῆς ἑπτά. ~Ὑπάρχοντα δ'
[10, 53]	δεῖ νομίζειν τὸν ἀέρα ὑπὸ	τῆς	προϊεμένης φωνῆς ἢ καὶ τῶν
[10, 152]	ἀποβαίνῃ δὲ κατὰ τὸ συμφέρον	τῆς	πρὸς ἀλλήλους κοινωνίας, οὐκέτι τοῦτο
[10, 152]	ὅτι συμφέρει ἐν ταῖς χρείαις	τῆς	πρὸς ἀλλήλους κοινωνίας τῶν νομισθέντων
[10, 29]	περὶ βίων. Ἀρκτέον δὴ ἀπὸ	τῆς	πρώτης, ὀλίγα προειπόντα περὶ τῆς
[10, 103]	αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς κάτω τόπους,	τῆς	ῥήξεως γινομένης διὰ τὸ τοὺς
[10, 145]	παρεσκεύασεν. Ἡ δὲ διάνοια τοῦ	τῆς	σαρκὸς τέλους καὶ πέρατος λαβοῦσα
[10, 44]	ἡ περιπλοκὴ τὴν ἀποκατάστασιν ἐκ	τῆς	συγκρούσεως διδῷ. Ἀρχὴ δὲ τούτων
[10, 139]	οὓς δὲ καθ' ὁμοείδειαν ἐκ	τῆς	συνεχοῦς ἐπιρρύσεως τῶν ὁμοίων εἰδώλων
[10, 36]	γὰρ οἷόν τε τὸ πύκνωμα	τῆς	συνεχοῦς τῶν ὅλων περιοδείας εἰδέναι
[10, 64]	συγγεγενημένον αὐτῷ παρεσκεύαζεν, ὃ διὰ	τῆς	συντελεσθείσης περὶ αὐτὸ δυνάμεως κατὰ
[10, 6]	μὲν ἀδελφός, μαθητὴς δὲ αὐτοῦ	τῆς	σχολῆς ἐκφοιτήσας φησὶ δὶς αὐτὸν
[10, 14]	ἐτῶν ὑπάρχοντα δυοκαίδεκα, ἀφηγήσασθαι δὲ	τῆς	σχολῆς ἐτῶν ὄντα δύο πρὸς
[10, 136]	λέγουσιν οὕτω· νοουμένης δὲ ἡδονῆς	τῆς	τε κατὰ κίνησιν καὶ τῆς
[10, 37]	χρησίμης οὔσης τοῖς ᾠκειωμένοις φυσιολογίᾳ	τῆς	τοιαύτης ὁδοῦ, παρεγγυῶν τὸ συνεχὲς
[10, 108]	τοῦ ἀέρος τῶν τοιούτων, ἃ	τῆς	τοιαύτης ὑγρασίας ἀποτελεστικὰ γίνεται· καὶ
[10, 79]	πλείους, ὅταν τὸ θάμβος ἐκ	τῆς	τούτων προσκατανοήσεως μὴ δύνηται τὴν
[10, 82]	ὦ Ἡρόδοτε, ἔστι κεφαλαιωδέστατα ὑπὲρ	τῆς	τῶν ὅλων φύσεως ἐπιτετμημένα. ~Ὥστ'
[10, 45]	ἱκανὸν τύπον ὑποβάλλει ταῖς περὶ>	τῆς	τῶν ὄντων φύσεως ἐπινοίαις. Ἀλλὰ
[10, 3]	ὁ Ἐπικούρειος ἐν τῷ δεκάτῳ	τῆς	τῶν φιλοσόφων συντάξεως· ἀλλὰ καὶ
[10, 148]	μακαριότητα, πολὺ μέγιστόν ἐστιν ἡ	τῆς	φιλίας κτῆσις. Ἡ αὐτὴ γνώμη
[10, 17]	οἷς ἂν Ἕρμαρχος καταλίπῃ διαδόχοις	τῆς	φιλοσοφίας, ἐνδιατρίβειν κατὰ φιλοσοφίαν· καὶ
[10, 62]	ὑπὸ τὴν αἴσθησιν τὸ συνεχὲς	τῆς	φορᾶς γίνηται. Τὸ γὰρ προσδοξαζόμενον
[10, 115]	ἂν τόπον ἡ ὁρμὴ γένηται	τῆς	φορᾶς, εἰς τοῦτον φερομένου. Καὶ
[10, 62]	λόγου θεωρητοὶ χρόνοι τὸ συνεχὲς	τῆς	φορᾶς ἕξουσιν, οὐκ ἀληθές ἐστιν
[10, 47]	κἂν μέχρι τοσούτου τὸ τάχος	τῆς	φορᾶς μὴ ἀντικοπὲν καταλίπωμεν. Χρήσιμον
[10, 141]	τῶν τοιούτων βίος, ἀπέλαβον τὸ	τῆς	φύσεως ἀγαθόν· εἰ δὲ μὴ
[10, 148]	τῶν πραττομένων ἐπὶ τὸ τέλος	τῆς	φύσεως, ἀλλὰ προκαταστρέψεις εἴτε φυγὴν
[10, 150]	τὴν τοῦ ἀνθρώπου κενοδοξίαν. ~Τὸ	τῆς	φύσεως δίκαιόν ἐστι σύμβολον τοῦ
[10, 133]	παντὸς ἀφόβως ἔχοντος καὶ τὸ	τῆς	φύσεως ἐπιλελογισμένου τέλος, καὶ τὸ
[10, 141]	ἕνεκα ἐξ ἀρχῆς κατὰ τὸ	τῆς	φύσεως οἰκεῖον ὠρέχθησαν. Οὐδεμία ἡδονὴ
[10, 142]	ὑπῆρχεν ἢ τὰ κυριώτατα μέρη	τῆς	φύσεως, οὐκ ἄν ποτε διέφερον
[10, 144]	ἐκχωρήσεως τῶν πολλῶν ἀσφάλεια. ~Ὁ	τῆς	φύσεως πλοῦτος καὶ ὥρισται καὶ
[10, 66]	ἔκ τε τῶν φόβων καὶ	τῆς	χαρᾶς. Ὕπνον τε γίνεσθαι τῶν
[10, 108]	εἰληφότων ἀπόπαλσιν ἂν λαμβάνοι τὸ	τῆς	χιόνος τοῦτο ἄθροισμα. Καὶ κατ'
[10, 137]	οὖν καὶ μείζονας ἡδονὰς εἶναι	τῆς	ψυχῆς. Ἀποδείξει δὲ χρῆται τοῦ
[10, 128]	τοῦ σώματος ὑγίειαν καὶ τὴν	τῆς	ψυχῆς ἀταραξίαν, ἐπεὶ τοῦτο τοῦ
[10, 63]	τοῦτο δὲ πᾶν αἱ δυνάμεις	τῆς	ψυχῆς δηλοῦσι καὶ τὰ πάθη
[10, 128]	καὶ ζητεῖν ἕτερον ᾧ τὸ	τῆς	ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ἀγαθὸν
[10, 66]	χαρᾶς. Ὕπνον τε γίνεσθαι τῶν	τῆς	ψυχῆς μερῶν τῶν παρ' ὅλην
[10, 64]	ὧν ἐκείνη κέκτηται· διὸ ἀπαλλαγείσης	τῆς	ψυχῆς οὐκ ἔχει τὴν αἴσθησιν.
[10, 65]	τῶν ἀτόμων πλῆθος εἰς τὴν	τῆς	ψυχῆς φύσιν. Καὶ μὴν καὶ
[10, 128]	ἡμᾶς γένηται, λύεται πᾶς ὁ	τῆς	ψυχῆς χειμών, οὐκ ἔχοντος τοῦ
[10, 94]	τί δυνατὸν ἀνθρώπῳ θεωρῆσαι καὶ	τί	ἀδύνατον, καὶ διὰ τοῦτο ἀδύνατα
[10, 66]	τοῦ πυρός· καὶ τὸ μέν	τι	ἄλογον αὐτῆς, ὃ τῷ λοιπῷ
[10, 19]	προσόδων εἰς τροφὴν τούτοις, ὅ	τι	ἂν αὐτοῖς κατ' ἐνιαυτὸν ἐπιδέχεσθαι
[10, 58]	τῆς κοινότητος προσεμφέρειαν οἰηθῶμεν διαλήψεσθαί	τι	αὐτοῦ, τὸ μὲν ἐπιτάδε, τὸ
[10, 26]	τῶν βιβλίων ἀποκαλῶν· εἰ γάρ	τι	γράψαι ὁ Ἐπίκουρος, φιλονεικεῖ τοσοῦτον
[10, 81]	αἰτίας, καὶ ἐν τῷ αἰώνιόν	τι	δεινὸν ἀεὶ προσδοκᾶν ἢ ὑποπτεύειν
[10, 94]	ἄλλους κενῶς ἀποδοκιμάζῃ, οὐ τεθεωρηκὼς	τί	δυνατὸν ἀνθρώπῳ θεωρῆσαι καὶ τί
[10, 29]	Κυρίας αὐτοῦ δόξας καὶ εἴ	τι	ἔδοξεν ἐκλογῆς ἀξίως ἀνεφθέγχθαι, ὥστε
[10, 142]	μή ποτε πρὸς ἡμᾶς ᾖ	τι,	ἔτι τε τὸ μὴ κατανοεῖν
[10, 151]	δίκαιον τὸ αὐτό, συμφέρον γάρ	τι	ἦν ἐν τῇ πρὸς ἀλλήλους
[10, 41]	τὸ δὲ ἄκρον παρ' ἕτερόν	τι	θεωρεῖται. Ὥστε οὐκ ἔχον ἄκρον
[10, 150]	βλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι. Οὐκ ἦν	τι	καθ' ἑαυτὸ δικαιοσύνη, ἀλλ' ἐν
[10, 128]	ζῴου βαδίζειν ὡς πρὸς ἐνδέον	τι	καὶ ζητεῖν ἕτερον ᾧ τὸ
[10, 32]	καὶ ὁμοιότητα καὶ σύνθεσιν, συμβαλλομένου	τι	καὶ τοῦ λογισμοῦ. Τά τε
[10, 72]	κατ' αὐτοῦ χρηστέον, οὔτε ἄλλο	τι	κατ' αὐτοῦ κατηγορητέον ὡς τὴν
[10, 142]	οὐκ ἄν ποτε εἴχομεν ὅ	τι	μεμψαίμεθα αὐτοῖς πανταχόθεν ἐκπληρουμένοις τῶν
[10, 33]	βοὸς μορφήν· οὐδ' ἂν ὠνομάσαμέν	τι	μὴ πρότερον αὐτοῦ κατὰ πρόληψιν
[10, 59]	τὴν ἐνταῦθα ἀναλογίαν κατηγορήσαμεν, μικρόν	τι	μόνον μακρὰν ἐκβαλόντες. Ἔτι τε
[10, 6]	οὕτως· Οὐ γὰρ ἔγωγε ἔχω	τί	νοήσω τἀγαθόν, ἀφαιρῶν μὲν τὰς
[10, 148]	εἴτε δίωξιν ποιούμενος εἰς ἄλλο	τι,	οὐκ ἔσονταί σοι τοῖς λόγοις
[10, 146]	ἂν φῇς αὐτῶν διεψεῦσθαι πρὸς	τί	ποιούμενος τὴν ἀναγωγὴν κρίνῃς. ~Εἴ
[10, 151]	κολαστάς. Οὐκ ἔστι τὸν λάθρᾳ	τι	ποιοῦντα ὧν συνέθεντο πρὸς ἀλλήλους
[10, 47]	δὲ καὶ ἀπείροις εὐθὺς ἀντικόπτειν	τι.	~Πρός τε τούτοις, ὅτι ἡ
[10, 114]	τούτων καθῆκόν ἐστι τοῖς τερατεύεσθαί	τι	πρὸς τοὺς πολλοὺς βουλομένοις. Οἱ
[10, 31]	οὔτε ὑφ' ἑτέρου κινηθεῖσα δύναταί	τι	προσθεῖναι ἢ ἀφελεῖν· ~οὐδὲ ἔστι
[10, 73]	καὶ κινήσεσι καὶ στάσεσιν, ἴδιόν	τι	σύμπτωμα περὶ ταῦτα πάλιν αὐτὸ
[10, 85]	Πρῶτον μὲν οὖν μὴ ἄλλο	τι	τέλος ἐκ τῆς περὶ μετεώρων
[10, 67]	τόδε γε δεῖ προσκατανοεῖν, ὅ	τι	τὸ ἀσώματον λέγομεν κατὰ τὴν
[10, 126]	ζῆν οὔτε δοξάζεται κακὸν εἶναί	τι	τὸ μὴ ζῆν. Ὥσπερ δὲ
[10, 145]	τὰ πράγματα παρεσκεύαζεν, ὡς ἐλλείπουσά	τι	τοῦ ἀρίστου βίου κατέστρεφεν. ~Ὁ
[10, 21]	ἡμῖν πάντα Ἑρμάρχῳ. Ἐὰν δέ	τι	τῶν ἀνθρωπίνων περὶ Ἕρμαρχον γένηται
[10, 143]	τοῦ σύμπαντος φύσις, ἀλλ' ὑποπτευόμενόν	τι	τῶν κατὰ τοὺς μύθους· ὥστε
[10, 92]	δύναιτ' ἂν συντελεῖσθαι· οὐδὲ γάρ	τι	τῶν φαινομένων ἀντιμαρτυρεῖ. Τάς τε
[10, 54]	ἄτομοι οὐδὲν μεταβάλλουσιν, ἐπειδήπερ δεῖ	τι	ὑπομένειν ἐν ταῖς διαλύσεσι τῶν
[10, 103]	τὸ μὲν πολὺ πρὸς ὄρος	τι	ὑψηλόν, ἐν ᾧ μάλιστα κεραυνοὶ
[10, 83]	καὶ αὐτὰ ταῦτα ἐν μνήμῃ	τιθέμενα	συνεχῶς βοηθήσει. Τοιαῦτα γάρ ἐστιν,
[10, 134]	ἐλπίδα παραιτήσεως ὑπογράφει θεῶν διὰ	τιμῆς,	ἡ δὲ ἀπαραίτητον ἔχει τὴν
[10, 9]	ἥ τε πατρὶς χαλκαῖς εἰκόσι	τιμήσασα,	οἵ τε φίλοι τοσοῦτοι τὸ
[10, 132]	ἀγαθὸν φρόνησις· διὸ καὶ φιλοσοφίας	τιμιώτερον	ὑπάρχει φρόνησις, ἐξ ἧς αἱ
[10, 16]	πάντα Ἀμυνομάχῳ Φιλοκράτους Βατῆθεν καὶ	Τιμοκράτει	Δημητρίου Ποταμίῳ κατὰ τὴν ἐν
[10, 18]	δεδομένων ἀφ' ἡμῶν Ἀμυνομάχῳ καὶ	Τιμοκράτει	κατὰ τὸ δυνατὸν μεριζέσθωσαν μεθ'
[10, 17]	ὅπως ἂν συνδιασώσωσιν Ἀμυνομάχῳ καὶ	Τιμοκράτει	κατὰ τὸ δυνατόν, τὴν ἐν
[10, 136]	Ἐπιλέκτων καὶ Μητρόδωρος ἐν τῷ	Τιμοκράτει	λέγουσιν οὕτω· νοουμένης δὲ ἡδονῆς
[10, 23]	εἰκαῖόν τινα ἀδελφὸν τοῦ Μητροδώρου	Τιμοκράτην.	~Βιβλία δέ ἐστι τοῦ Μητροδώρου
[10, 21]	ἡλικίαν ἐλθεῖν, δοῦναι Ἀμυνόμαχον καὶ	Τιμοκράτην,	ὅπως ἂν εὐτακτούντων αὐτῶν ἕκαστα
[10, 24]	ἰατρούς, τρία, Περὶ αἰσθήσεων, Πρὸς	Τιμοκράτην,	Περὶ μεγαλοψυχίας, Περὶ τῆς Ἐπικούρου
[10, 28]	εἱμαρμένης, Περὶ παθῶν δόξαι πρὸς	Τιμοκράτην,	Προγνωστικόν, Προτρεπτικός, Περὶ εἰδώλων, Περὶ
[10, 5]	καὶ Ἰδομενέα καὶ Ἡρόδοτον καὶ	Τιμοκράτην	τοὺς ἔκπυστα αὐτοῦ τὰ κρύφια
[10, 28]	Περὶ δώρων καὶ χάριτος, Πολυμήδης,	Τιμοκράτης	γʹ Μητρόδωρος εʹ Ἀντίδωρος βʹ
[10, 19]	Ἑρμάρχῳ. Διδότωσαν δ' Ἀμυνόμαχος καὶ	Τιμοκράτης	ἐκ τῶν ὑπαρχουσῶν ἡμῖν προσόδων
[10, 6]	μάλιστα λοιδορεῖ. Καὶ μὴν καὶ	Τιμοκράτης	ἐν τοῖς ἐπιγραφομένοις Εὐφραντοῖς ὁ
[10, 17]	ἐν Μελίτῃ παρεχέτωσαν Ἀμυνόμαχος καὶ	Τιμοκράτης	ἐνοικεῖν Ἑρμάρχῳ καὶ τοῖς μετ'
[10, 20]	ἡλικίαν ἔλθῃ, μερισάτωσαν Ἀμυνόμαχος καὶ	Τιμοκράτης	ὅσον ἂν ἐπιδέχηται ἀπὸ τῶν
[10, 19]	~Ἐπιμελείσθωσαν δὲ καὶ Ἀμυνόμαχος καὶ	Τιμοκράτης	τοῦ υἱοῦ τοῦ Μητροδώρου Ἐπικούρου
[10, 4]	εἶναί τε γνησίως ἀστόν, ὡς	Τιμοκράτης	φησὶ καὶ Ἡρόδοτος ἐν τῷ
[10, 22]	δὲ ἐλλογίμους Μητρόδωρον Ἀθηναίου ἢ	Τιμοκράτους	καὶ Σάνδης Λαμψακηνόν· ὃς ἀφ'
[10, 23]	μαρτυρεῖ καὶ ἐν τῷ τρίτῳ	Τιμοκράτους.	Τοιοῦτος δ' ὢν καὶ τὴν
[10, 3]	φιλοσοφίαν ᾆξαι· ~διὸ καὶ τὸν	Τίμωνα	φάσκειν περὶ αὐτοῦ· Ὕστατος αὖ
[10, 147]	ποιούμενος τὴν ἀναγωγὴν κρίνῃς. ~Εἴ	τιν'	ἐκβαλεῖς ἁπλῶς αἴσθησιν καὶ μὴ
[10, 93]	τοῖς ἄστροις τούτοις, ὥσθ' οἷόν	τιν'	ἕλικα κινεῖσθαι. Πάντα γὰρ τὰ
[10, 23]	δὲ καὶ τὸν προειρημένον εἰκαῖόν	τινα	ἀδελφὸν τοῦ Μητροδώρου Τιμοκράτην. ~Βιβλία
[10, 109]	τινα ποιὰν λαβόντων διὰ περίστασίν	τινα	ἀέρος ψυχροῦ. Κρύσταλλος συντελεῖται καὶ
[10, 55]	διαφορὰς ποιεῖν, ἐπειδήπερ ὑπολείπεσθαί γέ	τινα	ἀναγκαῖον καὶ μὴ> εἰς τὸ
[10, 112]	παρὰ τὰς ἀντικειμένας ταύταις αἰτίας.	~Τινὰ	ἄστρα στρέφεται αὐτοῦ ὃ συμβαίνει
[10, 114]	θείαν φύσιν μηθαμῇ λειτουργιῶν ἀπολύωσι.	~Τινὰ	ἄστρα ὑπολειπόμενά τινων θεωρεῖσθαι συμβαίνει
[10, 12]	φύσιος δ' ὁ πλοῦτος ὅρον	τινὰ	βαιὸν ἐπίσχει, αἱ δὲ κεναὶ
[10, 13]	Εὐρύλοχον ἐπιστολῇ. Ἀλλ' οὐδὲ Λεύκιππόν	τινα	γεγενῆσθαί φησι φιλόσοφον, οὔτε αὐτὸς
[10, 76]	γενέσθαι ἀλλήλοις καὶ συντομωτέρως δηλουμένας·	τινὰ	δὲ καὶ οὐ συνορώμενα πράγματα
[10, 113]	οὕτω ταῖς κινήσεσι χρώμενα συμβαίνει,	~τινὰ	δὲ μὴ οὕτω> κινεῖσθαι ἐνδέχεται
[10, 52]	εἰς ὁμοιομερεῖς ὄγκους διασπείρεται, ἅμα	τινὰ	διασῴζοντος συμπάθειαν πρὸς ἀλλήλους καὶ
[10, 2]	πρὸς τὸν πατέρα· ~χρόνον δέ	τινα	διατρίψαντα αὐτόθι καὶ μαθητὰς ἀθροίσαντα
[10, 152]	τὸ δίκαιον συμφέρον χρόνον δέ	τινα	εἰς τὴν πρόληψιν ἐναρμόττῃ, οὐδὲν
[10, 93]	ἀνατολῇ· ~σφοδρο> τάτῃ θερμασίᾳ κατά	τινα	ἐπινέμησιν τοῦ πυρὸς ἀεὶ ἐπὶ
[10, 37]	βίῳ ἐποίησά σοι καὶ τοιαύτην	τινὰ	ἐπιτομὴν καὶ στοιχείωσιν τῶν ὅλων
[10, 111]	περιστῆσαι. ~Ὃ γίνεται κατὰ μέρη	τινὰ	ἤτοι ἔξωθεν βιασαμένου τινὸς ῥεύματος
[10, 98]	βραδύτερον, ὡς καὶ παρ' ἡμῖν	τινα	θεωρεῖται, οἷς συμφώνως δεῖ λέγειν
[10, 107]	ἐν τῇ φορᾷ λαμβάνοντος διά	τινα	ἰσχυρὰν ἐν τοῖς κατωτέρω τόποις
[10, 110]	τὴν σελήνην} ἀποφερομένων {ἀτόμων} περιφέρειάν	τινα	καθίεσθαι τὴν σύγκρισιν ταύτην. Ἅλως
[10, 51]	ἀληθέσι προσαγορευομένοις εἰ μὴ ἦν	τινα	καὶ τοιαῦτα προσβαλλόμενα· τὸ δὲ
[10, 111]	συντρεφομένου περιστάσεως γινομένης, ἢ ἰδίαν	τινὰ	κίνησιν διὰ χρόνων τοῦ οὐρανοῦ
[10, 51]	εἰ μὴ ἐλαμβάνομεν καὶ ἄλλην	τινὰ	κίνησιν ἐν ἡμῖν αὐτοῖς συνημμένην
[10, 50]	οὐκ ἐπιμαρτυρουμένου ἢ ἀντιμαρτυρουμένου> κατά	τινα	κίνησιν ἐν ἡμῖν αὐτοῖς συνημμένην
[10, 58]	πάντως ἀνόμοιον, ἀλλ' ἔχον μέν	τινα	κοινότητα τῶν μεταβατῶν, διάληψιν δὲ
[10, 63]	παρεσπαρμένον, προσεμφερέστατον δὲ πνεύματι θερμοῦ	τινα	κρᾶσιν ἔχοντι καὶ πῇ μὲν
[10, 133]	ἡδέως τούτων ἐστὶν ἀχώριστον. ~Ἐπεὶ	τίνα	νομίζεις εἶναι κρείττονα τοῦ καὶ
[10, 44]	Φησὶ δ' ἐνδοτέρω μηδὲ ποιότητά	τινα	περὶ τὰς ἀτόμους εἶναι πλὴν
[10, 111]	ἐν χρόνοις τισὶν ὁρμῆσαι διά	τινα	περίστασιν καὶ εἰς τοὺς καθ'
[10, 109]	τῶν δρόσων, τοιούτων τινῶν πῆξίν	τινα	ποιὰν λαβόντων διὰ περίστασίν τινα
[10, 115]	οὐ γὰρ τὰ ζῷα ἀνάγκην	τινὰ	προσφέρεται τοῦ ἀποτελεσθῆναι χειμῶνα, οὐδὲ
[10, 108]	παρ' ἡμῖν ἐπὶ πλειόνων τοιαῦτά	τινα	συντελούμενα θεωρεῖται. ~Καὶ πάχνη δὲ
[10, 48]	ταῖς αἰσθήσεσιν, ἂν βλέπῃ τίς	τινα	τρόπον τὰς ἐναργείας ἵνα καὶ
[10, 112]	τὸ σύμφωνον τοῖς φαινομένοις συλλογίζεσθαι.	Τινὰ	τῶν ἄστρων πλανᾶσθαι, εἰ οὕτω
[10, 87]	συντελουμένων φέρειν τῶν παρ' ἡμῖν	τινα	φαινομένων, ἃ θεωρεῖται ᾗ ὑπάρχει,
[10, 51]	ὕπνους γινομένων ἢ κατ' ἄλλας	τινὰς	ἐπιβολὰς τῆς διανοίας ἢ τῶν
[10, 55]	τὰ φαινόμενα ἀντιμαρτυρῇ· παραλλαγὰς δέ	τινας	μεγεθῶν νομιστέον εἶναι. ~Βέλτιον γὰρ
[10, 119]	ποτε βίου γαμήσειν. Καὶ διατραπήσεσθαί	τινας.	Οὐδὲ μὴν ληρήσειν ἐν μέθῃ
[10, 70]	νοεῖσθαι. Κατ' ἐπιβολὰς δ' ἄν	τινας	παρακολουθοῦντος τοῦ ἀθρόου ἕκαστα προσαγορευθείη,
[10, 98]	μήκη τόπων παραλλάττοντα καὶ τόπους	τινὰς	περαιοῦν τάχιον ἢ βραδύτερον, ὡς
[10, 103]	ἐξ ἀποστήματος θεωρουμένων καὶ πληγάς	τινας	ποιουμένων. Κεραυνοὺς ἐνδέχεται γίνεσθαι καὶ
[10, 76]	πράγματα εἰσφέροντας τοὺς συνειδότας παρεγγυῆσαί	τινας	φθόγγους τοὺς ἀναγκασθέντας ἀναφωνῆσαι, τοὺς
[10, 130]	γὰρ τῷ μὲν ἀγαθῷ κατά	τινας	χρόνους ὡς κακῷ, τῷ δὲ
[10, 131]	ἐν ἀπολαύσει κειμένας λέγομεν, ὥς	τινες	ἀγνοοῦντες καὶ οὐχ ὁμολογοῦντες ἢ
[10, 79]	δ' αἱ φύσεις ἀγνοοῦντας καὶ	τίνες	αἱ κυριώταται αἰτίαι, καὶ εἰ
[10, 72]	ἰδιώματι τούτῳκαὶ γὰρ τοῦτο ποιοῦσί	τινες-	ἀλλὰ μόνον ᾧ συμπλέκομεν τὸ
[10, 48]	γίνεσθαι, καὶ ἄλλοι δὲ τρόποι	τινὲς	γεννητικοὶ τῶν τοιούτων φύσεών εἰσιν.
[10, 79]	φόβους ἔχειν τοὺς ταῦτα κατειδότας,	τίνες	δ' αἱ φύσεις ἀγνοοῦντας καὶ
[10, 57]	εἴη τὸ μέγεθος. Πηλίκοι γάρ	τινες	δῆλον ὡς οἱ ἄπειροί εἰσιν
[10, 141]	ᾖ παρασκευάζεσθαι. ~Ἔνδοξοι καὶ περίβλεπτοί	τινες	ἐβουλήθησαν γενέσθαι, τὴν ἐξ ἀνθρώπων
[10, 53]	πάθος ἐργάσασθαι, εἰ μὴ ὄγκοι	τινὲς	ἦσαν ἀπὸ τοῦ πράγματος ἀποφερόμενοι
[10, 112]	ὃ τὸ λοιπὸν στρέφεται καθάπερ	τινές	φασιν, ἀλλὰ καὶ τῷ δίνην
[10, 89]	μεγάλῳ εἰλικρινεῖ καὶ κενῷ καθάπερ	τινές	φασιν, ἐπιτηδείων τινῶν σπερμάτων ῥυέντων
[10, 78]	ἐνταῦθα πεπτωκέναι καὶ ἐν τῷ	τίνες	φύσεις αἱ θεωρούμεναι κατὰ τὰ
[10, 66]	συγκεῖσθαι λειοτάτων καὶ στρογγυλωτάτων, πολλῷ	τινι	διαφερουσῶν τῶν τοῦ πυρός· καὶ
[10, 118]	οἰκέτας, ἐλεήσειν μέντοι καὶ συγγνώμην	τινὶ	ἕξειν τῶν σπουδαίων. Ἐρασθήσεσθαι τὸν
[10, 121]	ἐν καιρῷ θεραπεύσειν. Καὶ ἐπιχαρήσεσθαί	τινι	ἐπὶ τῷ διορθώματι· καὶ σχολὴν
[10, 81]	ταῦτα πάσχειν ἀλλ' ἀλόγῳ γέ	τινι	παραστάσει, ὅθεν μὴ ὁρίζοντας τὸ
[10, 102]	δὲ ἀστραπὴ βροντῆς ἐν τοιᾷδέ	τινι	περιστάσει νεφῶν καὶ διὰ τὸ
[10, 57]	εἴπῃ ὅτι ἄπειροι ὄγκοι ἔν	τινι	ὑπάρχουσιν ἢ ὁπηλίκοι οὖν, ἔστι
[10, 106]	συμβαίνει γίνεσθαι κατὰ χρόνον ἀλλοφυλίας	τινὸς	ἀεὶ καὶ κατὰ μικρὸν παρεισδυομένης,
[10, 49]	~Δεῖ δὲ καὶ νομίζειν ἐπεισιόντος	τινὸς	ἀπὸ τῶν ἔξωθεν τὰς μορφὰς
[10, 143]	τῆς ἐξ ἀνθρώπων γενομένης μέχρι	τινὸς	δυνάμει τε ἐξερειστικῇ καὶ εὐπορίᾳ
[10, 65]	εἶθ' ὅλου εἴτε καὶ μέρους	τινός,	ἐάνπερ διαμένῃ, ἕξει τὴν αἴσθησιν.
[10, 53]	ἔνδηλον παρασκευάζουσαν. ~ἄνευ γὰρ ἀναφερομένης	τινὸς	ἐκεῖθεν συμπαθείας οὐκ ἂν γένοιτο
[10, 69]	τῶν τοῦ ὅλου μεγεθῶν τοῦδέ	τινος	ἐλαττόνων, ἀλλὰ μόνον, ὡς λέγω,
[10, 85]	εἰς ἀσχολίας βαθυτέρας τῶν ἐγκυκλίων	τινὸς	ἐμπεπληγμένοις. Καλῶς δὴ αὐτὰ διάλαβε,
[10, 33]	καὶ τὸ δοξαστὸν ἀπὸ προτέρου	τινὸς	ἐναργοῦς ἤρτηται, ἐφ' ὃ ἀναφέροντες
[10, 104]	δὲ πνεύματος εἰς κύκλον, ἀέρος	τινὸς	ἐπισυνωθουμένου ἄνωθεν· καὶ ῥύσεως πολλῆς
[10, 96]	ἢ γῆς ἢ οὐρανοῦ ἤ	τινος	ἑτέρου τοιούτου. Καὶ ὧδε τοὺς
[10, 2]	ἐπὶ Ἀναξικράτους· καὶ μέχρι μέν	τινος	κατ' ἐπιμιξίαν τοῖς ἄλλοις φιλοσοφεῖν,
[10, 65]	ἐνυπάρχουσα ἡ ψυχὴ οὐδέποτε ἄλλου	τινὸς	μέρους ἀπηλλαγμένου ἀναισθητεῖ· ἀλλ' ἃ
[10, 4]	τῷ πατρὶ γράμματα διδάσκειν λυπροῦ	τινος	μισθαρίου. Ἀλλὰ καὶ τῶν ἀδελφῶν
[10, 76]	τὰ σύστοιχα τούτοις μήτε λειτουργοῦντός	τινος	νομίζειν δεῖ γενέσθαι καὶ διατάττοντος
[10, 111]	μέρη τινὰ ἤτοι ἔξωθεν βιασαμένου	τινὸς	ῥεύματος ἢ τῆς θερμασίας ἐπιτηδείων
[10, 52]	καὶ τὸ ἀκούειν γίνεται ῥεύματός	τινος	φερομένου ἀπὸ τοῦ φωνοῦντος ἢ
[10, 100]	κινουμένων, βιαιοτέρας ἐπαρδεύσεως γινομένης ἀπό	τινων	ἀθροισμάτων ἐπιτηδείων εἰς τὰς τοιαύτας
[10, 113]	καὶ εἰς τὸ κενὸν αἰτίας	τινῶν	ἀποδιδόντων, ὅταν τὴν θείαν φύσιν
[10, 54]	ἀλλὰ κατὰ μεταθέσεις ἐν πολλοῖς,	τινῶν	δὲ καὶ προσόδους καὶ ἀφόδους.
[10, 133]	ἔχει βραχεῖς, τὴν δὲ ὑπό	τινων	δεσπότιν εἰσαγομένην πάντων ἐγγελῶντος εἱμαρμένην
[10, 107]	μέρη ὁμαλῶς περιισταμένων εἴτε ὑδατοειδῶν	τινων	εἴτε πνευματωδῶν. Χιόνα δ' ἐνδέχεται
[10, 111]	ἐν τόποις τισὶ διὰ χρόνων	τινῶν	ἐν τοῖς μετεώροις συντρεφομένου περιστάσεως
[10, 49]	ἐκεῖνα παραγινομένων, οὕτως ὡς τύπων	τινῶν	ἐπεισιόντων ἡμῖν ἀπὸ τῶν πραγμάτων
[10, 96]	καὶ ἤδη κατ' ἐπιπροσθέτησιν ἄλλων	τινῶν,	ἢ γῆς ἢ οὐρανοῦ ἤ
[10, 141]	καθ' ἑαυτὸ κακόν· ἀλλὰ τὰ	τινῶν	ἡδονῶν ποιητικὰ πολλαπλασίους ἐπιφέρει τὰς
[10, 114]	λειτουργιῶν ἀπολύωσι. ~Τινὰ ἄστρα ὑπολειπόμενά	τινων	θεωρεῖσθαι συμβαίνει καὶ παρὰ τὸ
[10, 106]	ἰσχυροτέραν, πάντοθεν δὲ πνευματωδῶν περίστασίν	τινων	καὶ καταμέρισιν· καὶ κατὰ> πῆξιν
[10, 106]	καὶ κατὰ> πῆξιν μετριωτέραν ὑδατοειδῶν	τινων,	καὶ> ὁμοῦ ῥῆξιν, ἅμα τήν
[10, 96]	συνθεωρητέον, καὶ τὰς ἅμα συγκυρήσεις	τινῶν	ὅτι οὐκ ἀδύνατον γίνεσθαι. Ἐν
[10, 109]	διαφερόντως> συντελεῖται τῶν δρόσων, τοιούτων	τινῶν	πῆξίν τινα ποιὰν λαβόντων διὰ
[10, 53]	φωνὴν ἀφίωμεν, τοιαύτην ἔκθλιψιν ὄγκων	τινῶν	ῥεύματος πνευματώδους ἀποτελεστικῶν ποιεῖσθαι, ἢ
[10, 89]	κενῷ καθάπερ τινές φασιν, ἐπιτηδείων	τινῶν	σπερμάτων ῥυέντων ἀφ' ἑνὸς κόσμου
[10, 90]	κατὰ προσκρίσεις καὶ δινήσεις λεπτομερῶν	τινων	φύσεων, ἤτοι πνευματικῶν ἢ πυροειδῶν
[10, 93]	οὐθενὶ τῶν ἐναργημάτων διαφωνεῖ, ἐάν	τις	ἀεὶ ἐπὶ τῶν τοιούτων μερῶν,
[10, 131]	ἀκροτάτην ἀποδίδωσιν ἡδονὴν ἐπειδὰν ἐνδέων	τις	αὐτὰ προσενέγκηται. Τὸ συνεθίζειν οὖν
[10, 145]	ἡδονὴν καὶ ὁ πεπερασμένος, ἐάν	τις	αὐτῆς τὰ πέρατα καταμετρήσῃ τῷ
[10, 112]	τρόπους τοῦτο δυνατὸν συντελεῖσθαι, ἐάν	τις	δύνηται τὸ σύμφωνον τοῖς φαινομένοις
[10, 57]	~Οὔτε γὰρ ὅπως, ἐπειδὰν ἅπαξ	τις	εἴπῃ ὅτι ἄπειροι ὄγκοι ἔν
[10, 68]	διαλογίσματα τὰ> περὶ ψυχῆς ἀνάγων	τις	ἐπὶ τὰ πάθη καὶ τὰς
[10, 138]	τὸν κολοφῶνα (ὡς ἂν εἴποι	τις)	ἐπιθῶμεν καὶ τοῦ παντὸς συγγράμματος
[10, 96]	ἴχνευσιν οὐ προετέον. Ἢν γάρ	τις	ᾖ μαχόμενος τοῖς ἐναργήμασιν, οὐδέποτε
[10, 143]	ὑπὲρ τῶν κυριωτάτων μὴ κατειδότα	τίς	ἡ τοῦ σύμπαντος φύσις, ἀλλ'
[10, 115]	τοῦ ἀποτελεσθῆναι χειμῶνα, οὐδὲ κάθηταί	τις	θεία φύσις παρατηροῦσα τὰς τῶν
[10, 104]	μῦθος ἀπέστω· ἀπέσται δὲ ἐάν	τις	καλῶς τοῖς φαινομένοις ἀκολουθῶν περὶ
[10, 152]	αὐτό. Ἐὰν δὲ νόμον θῆταί	τις,	μὴ ἀποβαίνῃ δὲ κατὰ τὸ
[10, 43]	αἱ ποιότητες μεταβάλλονται, εἰ μέλλει	τις	μὴ καὶ τοῖς μεγέθεσιν ἁπλῶς
[10, 88]	πλεοναχῶς συντελεῖσθαι. Κόσμος ἐστὶ περιοχή	τις	οὐρανοῦ, ἄστρα τε καὶ γῆν
[10, 48]	ται> ταῖς αἰσθήσεσιν, ἂν βλέπῃ	τίς	τινα τρόπον τὰς ἐναργείας ἵνα
[10, 87]	αὐτῶν δεόντως καταλίπῃ· ὅταν δέ	τις	τὸ μὲν ἀπολίπῃ τὸ δὲ
[10, 87]	ἐκκαθαιρομένων, συμφώνως τοῖς φαινομένοις, ὅταν	τις	τὸ πιθανολογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν δεόντως
[10, 91]	μέρος ἔνστημα ῥᾳδίως διαλυθήσεται ἐάν	τις	τοῖς ἐναργήμασι προσέχῃ, ὅπερ ἐν
[10, 94]	τοῦ εἴδους ἀποδόσεις, ἐὰν μή	τις	τὸν μοναχῆ τρόπον κατηγαπηκὼς τοὺς
[10, 95]	ἐν τοῖς μετεώροις φαινομένων, ἐάν	τις	τοῦ πλεοναχοῦ τρόπου ἀεὶ μνήμην
[10, 90]	καθάπερ τῶν φυσικῶν καλουμένων φησί	τις·	τοῦτο γὰρ μαχόμενόν ἐστι τοῖς
[10, 83]	μὴ καὶ πρὸς ἅπαντα βαδίσῃ	τις	τῶν κατὰ μέρος ἀκριβωμάτων, ἀσύμβλητον
[10, 150]	δή ποτε ἀεὶ τόπους συνθήκη	τις	ὑπὲρ τοῦ μὴ βλάπτειν ἢ
[10, 122]	Ἐπίκουρος Μενοικεῖ χαίρειν. Μήτε νέος	τις	ὢν μελλέτω φιλοσοφεῖν, μήτε γέρων
[10, 75]	μὲν τισὶ θᾶττον, ἐν δὲ	τισὶ	βραδύτερον καὶ ἐν μὲν τισὶ
[10, 121]	τὴν ὑγίειαν τισὶ μὲν ἀγαθόν,	τισὶ	δὲ ἀδιάφορον. Τὴν δὲ ἀνδρείαν
[10, 111]	γίνονται ἤτοι πυρὸς ἐν τόποις	τισὶ	διὰ χρόνων τινῶν ἐν τοῖς
[10, 115]	δ' ἐπισημασίαι αἱ γινόμεναι ἐπί	τισι	ζῴοις κατὰ συγκύρημα γίνονται τοῦ
[10, 75]	ἐπακριβοῦν καὶ προσεξευρίσκειν ἐν μὲν	τισὶ	θᾶττον, ἐν δὲ τισὶ βραδύτερον
[10, 75]	μείζους λαμβάνειν ἐπιδόσεις> ἐν δὲ	τισὶ	καὶ ἐλάττους. Ὅθεν καὶ τὰ
[10, 121]	ἄνισα εἶναι. Καὶ τὴν ὑγίειαν	τισὶ	μὲν ἀγαθόν, τισὶ δὲ ἀδιάφορον.
[10, 75]	τισὶ βραδύτερον καὶ ἐν μὲν	τισὶ	περιόδοις καὶ χρόνοις {ἀπὸ τῶν
[10, 12]	τῶν ἀρχαίων Ἀναξαγόραν, καίτοι ἔν	τισιν	ἀντειρηκὼς αὐτῷ, καὶ Ἀρχέλαον τὸν
[10, 113]	τὰ δὲ κατὰ τὴν ἅμα	τισὶν	ἀνωμαλίαις χρωμένην· ἐνδέχεται δὲ καὶ
[10, 115]	πνεύματος δὲ συλλογὴν ἐν πυκνώμασί	τισιν	{ἐν} ὁμιχλοειδέσι, καὶ ἐκπύρωσιν τούτου
[10, 97]	μετεώρων αἰτιολογία ματαία ἔσται, καθάπερ	τισὶν	ἤδη ἐγένετο οὐ δυνατοῦ τρόπου
[10, 111]	ἀναφανῆναι, ἢ αὐτὰ ἐν χρόνοις	τισὶν	ὁρμῆσαι διά τινα περίστασιν καὶ
[10, 38]	ἂν καὶ τὸ προσμένον καὶ	τὸ	ἄδηλον ἔχωμεν οἷς σημειωσόμεθα. Ταῦτα
[10, 39]	πάντων μαρτυρεῖ, καθ' ἣν ἀναγκαῖον	τὸ	ἄδηλον τῷ λογισμῷ τεκμαίρεσθαι, ὥσπερ
[10, 97]	τὸ ἐνδεχόμενον ἐκβάλλειν εἴς τε	τὸ	ἀδιανόητον φερομένους καὶ τὰ φαινόμενα
[10, 86]	καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν. ~Μήτε	τὸ	ἀδύνατον καὶ παραβιάζεσθαι μήτε ὁμοίαν
[10, 63]	σῶμά ἐστι λεπτομερὲς παρ' ὅλον	τὸ	ἄθροισμα παρεσπαρμένον, προσεμφερέστατον δὲ πνεύματι
[10, 142]	καὶ χρόνῳ καὶ περὶ ὅλον	τὸ	ἄθροισμα ὑπῆρχεν ἢ τὰ κυριώτατα
[10, 70]	φύσιν ἔχειν, ὃ συλλαβόντες κατὰ	τὸ	ἀθρόον σῶμα προσαγορεύομεν, οὔτε τὴν
[10, 53]	ἀποφερόμενοι σύμμετροι πρὸς τὸ τοῦτο	τὸ	αἰσθητήριον κινεῖν, οἱ μὲν τοῖοι
[10, 99]	ποίοις παρὰ τοῦτο ἢ τοῦτο	τὸ	αἴτιον γίνεται οὐκ ἔστι συνιδεῖν.
[10, 52]	πάντα συνταράττῃ. Ἀλλὰ μὴν καὶ	τὸ	ἀκούειν γίνεται ῥεύματός τινος φερομένου
[10, 53]	ἀποτελεστικῶν ποιεῖσθαι, ἢ τὸ πάθος	τὸ	ἀκουστικὸν ἡμῖν παρασκευάζει. Καὶ μὴν
[10, 32]	ὁρᾶν ἡμᾶς καὶ ἀκούειν ὥσπερ	τὸ	ἀλγεῖν· ὅθεν καὶ περὶ τῶν
[10, 149]	τὴν ἡδονήν, μὴ ὑπεξαιρουμένας δὲ	τὸ	ἄλγημα, ὡς πολυτελῆ σιτία· οὔτε
[10, 139]	ἂν χρόνον ᾖ, οὐκ ἔστι	τὸ	ἀλγοῦν ἢ τὸ λυπούμενον ἢ
[10, 130]	τὴν ἡδονὴν ἐπιφέρουσιν ὅταν ἅπαν	τὸ	ἀλγοῦν κατ' ἔνδειαν ἐξαιρεθῇ· ~καὶ
[10, 146]	οἶδεν, ὡς εὐπόριστόν ἐστι τὸ	τὸ>	ἀλγοῦν κατ' ἔνδειαν ἐξαιροῦν καὶ
[10, 140]	ἡδόμενον ἐν τῇ σαρκὶ ἤπερ	τὸ	ἀλγοῦν. Οὐκ ἔστιν ἡδέως ζῆν
[10, 142]	τῶν ἡδονῶν καὶ οὐθαμόθεν οὔτε	τὸ	ἀλγοῦν οὔτε τὸ λυπούμενον ἔχουσιν,
[10, 140]	ἢ τὸ συναμφότερον. ~Οὐ χρονίζει	τὸ	ἀλγοῦν συνεχῶς ἐν τῇ σαρκί,
[10, 51]	δὲ ἐπιμαρτυρηθῇ ἢ μὴ ἀντιμαρτυρηθῇ,	τὸ	ἀληθές. ~Καὶ ταύτην οὖν σφόδρα
[10, 102]	τινι περιστάσει νεφῶν καὶ διὰ	τὸ	ἅμα τῷ τὸ πνεῦμα ἐμπίπτειν
[10, 60]	καὶ κατωτάτω οὐ δεῖ κατηγορεῖν	τὸ	ἄνω ἢ κάτω. Εἰς μέντοι
[10, 42]	τὰ σώματα, ἀλλ' ἐφέρετο κατὰ	τὸ	ἄπειρον κενὸν διεσπαρμένα, οὐκ ἔχοντα
[10, 57]	ἑξῆς εἰς τοὔμπροσθεν βαδίζοντα εἰς	τὸ	ἄπειρον ὑπάρχειν κατὰ τὸ> τοιοῦτον
[10, 52]	καὶ ἑνότητα ἰδιότροπον, διατείνουσαν πρὸς	τὸ	ἀποστεῖλαν καὶ τὴν ἐπαίσθησιν τὴν
[10, 67]	γε δεῖ προσκατανοεῖν, ὅ τι	τὸ	ἀσώματον λέγομεν κατὰ τὴν πλείστην
[10, 67]	ἑαυτὸ δὲ οὐκ ἔστι νοῆσαι	τὸ	ἀσώματον πλὴν τοῦ κενοῦ. Τὸ
[10, 80]	ἀκρίβειαν μὴ ἀπειληφέναι ὅση πρὸς	τὸ	ἀτάραχον καὶ μακάριον ἡμῶν συντείνει.
[10, 139]	ἐπιρρύσεως τῶν ὁμοίων εἰδώλων ἐπὶ	τὸ	αὐτὸ ἀποτετελεσμένων, ἀνθρωποειδεῖς. Ὁ θάνατος
[10, 151]	ποτε αἰτίων οὐ πᾶσι συνέπεται	τὸ	αὐτὸ δίκαιον εἶναι. ~Τὸ μὲν
[10, 152]	πᾶσι γένηται ἐάν τε μὴ	τὸ	αὐτό. Ἐὰν δὲ νόμον θῆταί
[10, 108]	συντελεῖται, εἶτα σύνοδον τούτων εἰς	τὸ	αὐτὸ λαβόντων καὶ ἀποτέλεσιν ὑγρασίας
[10, 152]	δικαίου χώρᾳ εἶναι, ἐάν τε	τὸ	αὐτὸ πᾶσι γένηται ἐάν τε
[10, 151]	τὸ> κοινὸν πᾶσι τὸ δίκαιον	τὸ	αὐτό, συμφέρον γάρ τι ἦν
[10, 113]	παρεκτάσεις ἀέρος εἶναι ὁμαλὰς ἐπὶ	τὸ	αὐτὸ συνωθούσας κατὰ τὸ ἑξῆς
[10, 60]	τε εἶναι καὶ κάτω πρὸς	τὸ	αὐτό· τοῦτο γὰρ ἀδύνατον διανοηθῆναι.
[10, 39]	προσδεόμενον. ~Καὶ εἰ ἐφθείρετο δὲ	τὸ	ἀφανιζόμενον εἰς τὸ μὴ ὄν,
[10, 154]	καὶ ἐβίωσαν μετ' ἀλλήλων ἥδιστα	τὸ	βεβαιότατον πίστωμα ἔχοντες, καὶ πληρεστάτην
[10, 114]	τινων θεωρεῖσθαι συμβαίνει καὶ παρὰ	τὸ	βραδύτερον συμπεριφέρεσθαι τὸν αὐτὸν κύκλον
[10, 139]	Ὁ θάνατος οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς·	τὸ	γὰρ διαλυθὲν ἀναισθητεῖ· τὸ δ'
[10, 41]	καὶ τὸ πᾶν ἄπειρόν ἐστι.	Τὸ	γὰρ πεπερασμένον ἄκρον ἔχει· τὸ
[10, 62]	τὸ συνεχὲς τῆς φορᾶς γίνηται.	Τὸ	γὰρ προσδοξαζόμενον περὶ τοῦ ἀοράτου,
[10, 62]	ἐστιν ἐπὶ τῶν τοιούτων· ἐπεὶ	τό	γε θεωρούμενον πᾶν ἢ κατ'
[10, 139]	ἡμᾶς· τὸ γὰρ διαλυθὲν ἀναισθητεῖ·	τὸ	δ' ἀναισθητοῦν οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς.
[10, 79]	τῇ διανοίᾳ ἔστιν ἁπλῶς εἶναι.	~Τὸ	δ' ἐν τῇ ἱστορίᾳ πεπτωκός,
[10, 41]	Τὸ γὰρ πεπερασμένον ἄκρον ἔχει·	τὸ	δὲ ἄκρον παρ' ἕτερόν τι
[10, 114]	ἐλάττονος, τὴν αὐτὴν δίνην περικυκλοῦντα.	Τὸ	δὲ ἁπλῶς ἀποφαίνεσθαι περὶ τούτων
[10, 51]	ἦν τινα καὶ τοιαῦτα προσβαλλόμενα·	τὸ	δὲ διημαρτημένον οὐκ ἂν ὑπῆρχεν
[10, 87]	δέ τις τὸ μὲν ἀπολίπῃ	τὸ	δὲ ἐκβάλῃ ὁμοίως σύμφωνον ὂν
[10, 58]	τι αὐτοῦ, τὸ μὲν ἐπιτάδε,	τὸ	δὲ ἐπέκεινα, τὸ ἴσον ἡμῖν
[10, 30]	καὶ φθορᾶς, καὶ περὶ φύσεως·	τὸ	δὲ ἠθικὸν περὶ αἱρετῶν καὶ
[10, 30]	καὶ ταῖς ἐπιστολαῖς κατὰ στοιχεῖον·	τὸ	δὲ ἠθικὸν τὰ περὶ αἱρέσεως
[10, 130]	μὲν φυσικὸν πᾶν εὐπόριστόν ἐστι,	τὸ	δὲ κενὸν δυσπόριστον. Οἵ τε
[10, 67]	τὸ ἀσώματον πλὴν τοῦ κενοῦ.	Τὸ	δὲ κενὸν οὔτε ποιῆσαι οὔτε
[10, 66]	ὃ τῷ λοιπῷ παρεσπάρθαι σώματι·	τὸ	δὲ λογικὸν ἐν τῷ θώρακι,
[10, 65]	ἐάνπερ διαμένῃ, ἕξει τὴν αἴσθησιν.	Τὸ	δὲ λοιπὸν ἄθροισμα διαμένον καὶ
[10, 64]	τοῦ λοιποῦ ἀθροίσματος ἐστεγάζετό πως.	Τὸ	δὲ λοιπὸν ἄθροισμα παρασκευάσαν ἐκείνῃ
[10, 91]	ταῦτα οὕτως ἡ αἴσθησις ὑποβάλλει.	~Τὸ	δὲ μέγεθος ἡλίου τε καὶ
[10, 32]	κατ' ὄναρ ἀληθῆ, κινεῖ γάρ·	τὸ	δὲ μὴ ὂν οὐ κινεῖ.
[10, 113]	ὥστε τὰς θεωρουμένας παραλλαγὰς συντελεῖσθαι.	Τὸ	δὲ μίαν αἰτίαν τούτων ἀποδιδόναι,
[10, 140]	ἄκρον τὸν ἐλάχιστον χρόνον πάρεστι,	τὸ	δὲ μόνον ὑπερτεῖνον τὸ ἡδόμενον
[10, 11]	Κοτύλῃ γοῦν, φησίν, οἰνιδίου ἠρκοῦντο,	τὸ	δὲ πᾶν ὕδωρ ἦν αὐτοῖς
[10, 133]	τὴν δὲ τύχην ἄστατον ὁρᾶν,	τὸ	δὲ παρ' ἡμᾶς ἀδέσποτον ᾧ
[10, 52]	ἢ ὁπωσδήποτε ἀκουστικὸν πάθος παρασκευάζοντος.	Τὸ	δὲ ῥεῦμα τοῦτο εἰς ὁμοιομερεῖς
[10, 110]	κατὰ πρόσλαμψιν πρὸς τὰ μέρη.	~Τὸ	δὲ τῆς περιφερείας τοῦτο φάντασμα
[10, 133]	εὐσυμπλήρωτόν τε καὶ εὐπόριστον διαλαμβάνοντος,	τὸ	δὲ τῶν κακῶν ὡς ἢ
[10, 30]	κριτηρίου καὶ ἀρχῆς, καὶ στοιχειωτικόν·	τὸ	δὲ φυσικὸν περὶ γενέσεως καὶ
[10, 30]	ἐν ἑνὶ τῷ ἐπιγραφομένῳ Κανών·	τὸ	δὲ φυσικὸν τὴν περὶ φύσεως
[10, 44]	σχήματος καὶ μεγέθους καὶ βάρους·	τὸ	δὲ χρῶμα παρὰ τὴν θέσιν
[10, 50]	πύκνωμα ἢ ἐγκατάλειμμα τοῦ εἰδώλου·	τὸ	δὲ ψεῦδος καὶ τὸ διημαρτημένον
[10, 81]	τινι παραστάσει, ὅθεν μὴ ὁρίζοντας	τὸ	δεινὸν τὴν ἴσην ἢ καὶ
[10, 15]	Ἀθήνας μετελθεῖν καὶ τελευτῆσαι κατὰ	τὸ	δεύτερον ἔτος τῆς ἑβδόμης καὶ
[10, 91]	γάρ, φησί, τὸ μέγεθος διὰ	τὸ	διάστημα ἀπεβεβλήκει, πολλῷ μᾶλλον ἂν
[10, 110]	τοῦτο φάντασμα γίνεται διὰ τὸ	τὸ	διάστημα πάντοθεν ἴσον ὑπὸ τῆς
[10, 147]	μὴ τὴν ἐπιμαρτύρησιν, οὐκ ἐκλείψεις	τὸ	διεψευσμένον· ὡς τετηρηκὼς ἔσῃ πᾶσαν
[10, 50]	εἰδώλου· τὸ δὲ ψεῦδος καὶ	τὸ	διημαρτημένον ἐν τῷ προσδοξαζομένῳ ἀεί
[10, 52]	τὰ κατὰ τὰς ἐναργείας μήτε	τὸ	διημαρτημένον ὁμοίως βεβαιούμενον πάντα συνταράττῃ.
[10, 152]	ἔχει. Κἂν μεταπίπτῃ τὸ κατὰ	τὸ	δίκαιον συμφέρον χρόνον δέ τινα
[10, 151]	Κατὰ μὲν τὸ> κοινὸν πᾶσι	τὸ	δίκαιον τὸ αὐτό, συμφέρον γάρ
[10, 90]	ἐνδέχεται κόσμον γίνεσθαι κενῷ κατὰ	τὸ	δοξαζόμενον ἐξ ἀνάγκης, αὔξεσθαί τε
[10, 147]	ἁπλῶς αἴσθησιν καὶ μὴ διαιρήσεις	τὸ	δοξαζόμενον κατὰ τὸ προσμένον καὶ
[10, 33]	οὖν εἰσιν αἱ προλήψεις· καὶ	τὸ	δοξαστὸν ἀπὸ προτέρου τινὸς ἐναργοῦς
[10, 32]	προσθεῖναι ἢ ἀφελεῖν· ~οὐδὲ ἔστι	τὸ	δυνάμενον αὐτὰς διελέγξαι. Οὔτε γὰρ
[10, 21]	ἕκαστα γίνηται τῶν ἀναγκαίων, κατὰ	τὸ	δυνατὸν ἀπὸ τῶν καταλελειμμένων ὑφ'
[10, 18]	ἡμῶν Ἀμυνομάχῳ καὶ Τιμοκράτει κατὰ	τὸ	δυνατὸν μεριζέσθωσαν μεθ' Ἑρμάρχου σκοπούμενοι
[10, 17]	συνδιασώσωσιν Ἀμυνομάχῳ καὶ Τιμοκράτει κατὰ	τὸ	δυνατόν, τὴν ἐν τῷ κήπῳ
[10, 129]	ἡδονὰς ὑπερβαίνομεν, ὅταν πλεῖον ἡμῖν	τὸ	δυσχερὲς ἐκ τούτων ἕπηται· καὶ
[10, 45]	ὅσοι διάφοροι τούτοις. Ὥστε οὐδὲν	τὸ	ἐμποδοστατῆσόν ἐστι πρὸς τὴν ἀπειρίαν
[10, 58]	τῇ ἐννοίᾳ. ~Τό τε ἐλάχιστον	τὸ	ἐν τῇ αἰσθήσει δεῖ κατανοεῖν
[10, 59]	~Ταύτῃ τῇ ἀναλογίᾳ νομιστέον καὶ	τὸ	ἐν τῇ ἀτόμῳ ἐλάχιστον κεχρῆσθαι·
[10, 152]	τῶν νομισθέντων εἶναι δικαίων ἔχει	τὸ	ἐν τοῦ δικαίου χώρᾳ εἶναι,
[10, 98]	ἐπὶ τῶν μετεώρων. Οἱ δὲ	τὸ	ἓν λαμβάνοντες τοῖς τε φαινομένοις
[10, 133]	ᾧ καὶ τὸ μεμπτὸν καὶ	τὸ	ἐναντίον παρακολουθεῖν πέφυκεν ~(ἐπεὶ κρεῖττον
[10, 72]	ἡμῖν αὐτοῖς προλήψεις, ἀλλ' αὐτὸ	τὸ	ἐνάργημα, καθ' ὃ τὸν πολὺν
[10, 49]	ὁμοχρόων τε καὶ ὁμοιομόρφων κατὰ	τὸ	ἐναρμόττον μέγεθος εἰς τὴν ὄψιν
[10, 21]	συντετάχαμεν ἐπιμελείσθωσαν, ὅπως ἂν κατὰ	τὸ	ἐνδεχόμενον ἕκαστα γίγνηται. Ἀφίημι δὲ
[10, 97]	δ' ἄλλους πάντας τοὺς κατὰ	τὸ	ἐνδεχόμενον ἐκβάλλειν εἴς τε τὸ
[10, 78]	ἐν τοῖς τοιούτοις εἶναι καὶ	τὸ	ἐνδεχόμενον καὶ ἄλλως πως ἔχειν,
[10, 121]	καὶ ὑπὲρ φίλου ποτὲ τεθνήξεσθαι.	{Τὸ	ἑξῆς} δοκεῖ δ' αὐτοῖς ἁμαρτήματα
[10, 57]	τοιοῦτον νοεῖν καὶ οὕτω κατὰ	τὸ	ἑξῆς εἰς τοὔμπροσθεν βαδίζοντα εἰς
[10, 112]	τὰ ἄλλα· ἢ καὶ διὰ	τὸ	ἑξῆς μὲν αὐτοῖς ὕλην ἐπιτηδείαν
[10, 113]	ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνωθούσας κατὰ	τὸ	ἑξῆς ὁμαλῶς τε ἐκκαούσας, οὗ
[10, 50]	αὕτη τοῦ στερεμνίου, γινομένη κατὰ	τὸ	ἑξῆς πύκνωμα ἢ ἐγκατάλειμμα τοῦ
[10, 57]	οὐκ ἔστι μὴ οὐ καὶ	τὸ	ἑξῆς τούτου τοιοῦτον νοεῖν καὶ
[10, 52]	ποιοῦσαν, εἰ δὲ μή γε	τὸ	ἔξωθεν μόνον ἔνδηλον παρασκευάζουσαν. ~ἄνευ
[10, 27]	καὶ πολλάκις ταὐτὰ γέγραφε καὶ	τὸ	ἐπελθόν, καὶ ἀδιόρθωτα εἴακε τῷ
[10, 5]	κροτοθορύβου ἡμᾶς ἐνέπλησας ἀναγνόντας σου	τὸ	ἐπιστόλιον· πρὸς δὲ Θεμίσταν τὴν
[10, 132]	ἀρεταὶ τῷ ζῆν ἡδέως, καὶ	τὸ	ζῆν ἡδέως τούτων ἐστὶν ἀχώριστον.
[10, 126]	ζῆν· οὔτε γὰρ αὐτῷ προσίσταται	τὸ	ζῆν οὔτε δοξάζεται κακὸν εἶναί
[10, 126]	~Ὁ δὲ σοφὸς οὔτε παραιτεῖται	τὸ	ζῆν> οὔτε φοβεῖται τὸ μὴ
[10, 127]	ἀοχλησίαν, αἱ δὲ πρὸς αὐτὸ	τὸ	ζῆν. ~Τούτων γὰρ ἀπλανὴς θεωρία
[10, 33]	ἐστι· καὶ οὐκ ἂν ἐζητήσαμεν	τὸ	ζητούμενον εἰ μὴ πρότερον ἐγνώκειμεν
[10, 38]	μηθὲν ἀποδείξεως προσδεῖσθαι, εἴπερ ἕξομεν	τὸ	ζητούμενον ἢ ἀπορούμενον καὶ δοξαζόμενον
[10, 126]	οὐ τὸ πλεῖον πάντως ἀλλὰ	τὸ	ἥδιστον αἱρεῖται, οὕτω καὶ χρόνον
[10, 140]	πολυχρόνιοι τῶν ἀρρωστιῶν πλεονάζον ἔχουσι	τὸ	ἡδόμενον ἐν τῇ σαρκὶ ἤπερ
[10, 139]	ἀλγοῦντος ὑπεξαίρεσις. Ὅπου δ' ἂν	τὸ	ἡδόμενον ἐνῇ, καθ' ὃν ἂν
[10, 140]	πάρεστι, τὸ δὲ μόνον ὑπερτεῖνον	τὸ	ἡδόμενον κατὰ σάρκα οὐ πολλὰς
[10, 79]	τάχα δὲ καὶ πλείους, ὅταν	τὸ	θάμβος ἐκ τῆς τούτων προσκατανοήσεως
[10, 154]	Ὅσοι τὴν δύναμιν ἔσχον τοῦ	τὸ	θαρρεῖν μάλιστα ἐκ τῶν ὁμορούντων
[10, 82]	κοινὸν ταῖς κοιναῖς, κατὰ δὲ	τὸ	ἴδιον ταῖς ἰδίαις, καὶ πάσῃ
[10, 72]	τινες- ἀλλὰ μόνον ᾧ συμπλέκομεν	τὸ	ἴδιον τοῦτο καὶ παραμετροῦμεν, μάλιστα
[10, 151]	πρὸς ἀλλήλους κοινωνίᾳ· κατὰ δὲ	τὸ	ἴδιον χώρας καὶ ὅσων δή
[10, 58]	μὲν ἐπιτάδε, τὸ δὲ ἐπέκεινα,	τὸ	ἴσον ἡμῖν δεῖ προσπίπτειν. Ἑξῆς
[10, 91]	διάστημα οὐθέν ἐστι. Κατὰ δὲ	τὸ	καθ' αὑτὸ ἤτοι μεῖζον τοῦ
[10, 36]	φωνῶν ἅπαν ἐμπεριλαβεῖν ἐν αὑτῷ	τὸ	καὶ κατὰ μέρος ἂν ἐξακριβωθέν.
[10, 142]	τὸ λυπούμενον ἔχουσιν, ὅπερ ἐστὶ	τὸ	κακόν. Εἰ μηθὲν ἡμᾶς αἱ
[10, 135]	βέλτιον γὰρ ἐν ταῖς πράξεσι	τὸ	καλῶς κριθὲν μὴ> ὀρθωθῆναι διὰ
[10, 30]	τῷ Περὶ τέλους. Εἰώθασι μέντοι	τὸ	κανονικὸν ὁμοῦ τῷ φυσικῷ τάττειν·
[10, 144]	σαρκὶ ἡ ἡδονὴ ἐπειδὰν ἅπαξ	τὸ	κατ' ἔνδειαν ἀλγοῦν ἐξαιρεθῇ, ἀλλὰ
[10, 106]	ποιουμένην καὶ τὴν διάρρηξιν πρὸς	τὸ	κατὰ μέρη συνίστασθαι πηγνύμενα καὶ
[10, 36]	πράγματα ἔσται καὶ δὴ καὶ	τὸ	κατὰ μέρος ἀκρίβωμα πᾶν ἐξευρήσεται,
[10, 68]	κατόψεται τοῖς τύποις ἐμπεριειλημμένα εἰς	τὸ	κατὰ μέρος ἀπὸ τούτων ἐξακριβοῦσθαι
[10, 144]	Τῆς δὲ διανοίας τὸ πέρας	τὸ	κατὰ τὴν ἡδονὴν ἀπεγέννησεν ἥ
[10, 152]	δικαίου φύσιν ἔχει. Κἂν μεταπίπτῃ	τὸ	κατὰ τὸ δίκαιον συμφέρον χρόνον
[10, 122]	οὐδείς ἐστιν οὔτε πάρωρος πρὸς	τὸ	κατὰ ψυχὴν ὑγιαῖνον. Ὁ δὲ
[10, 22]	μεγέθους. Ἀντιπαρετάττετο δὲ πᾶσι τούτοις	τὸ	κατὰ ψυχὴν χαῖρον ἐπὶ τῇ
[10, 59]	πέρατα δεῖ νομίζειν τῶν μηκῶν	τὸ	καταμέτρημα ἐξ αὑτῶν πρώτων τοῖς
[10, 35]	ἐπιτομὴν τῆς ὅλης πραγματείας εἰς	τὸ	κατασχεῖν τῶν ὁλοσχερωτάτων γε δοξῶν
[10, 113]	ματαίαν ἀστρολογίαν ἐζηλωκότων καὶ εἰς	τὸ	κενὸν αἰτίας τινῶν ἀποδιδόντων, ὅταν
[10, 42]	κενοῦ. ~Εἴ τε γὰρ ἦν	τὸ	κενὸν ἄπειρον τὰ δὲ σώματα
[10, 42]	κατὰ τὰς ἀνακοπάς· εἴ τε	τὸ	κενὸν ἦν ὡρισμένον, οὐκ ἂν
[10, 11]	τ' Ἐπίκουρον μὴ ἀξιοῦν εἰς	τὸ	κοινὸν κατατίθεσθαι τὰς οὐσίας, καθάπερ
[10, 151]	εἰ καὶ λήσει. Κατὰ μὲν	τὸ>	κοινὸν πᾶσι τὸ δίκαιον τὸ
[10, 82]	καὶ ταῖς αἰσθήσεσι, κατὰ μὲν	τὸ	κοινὸν ταῖς κοιναῖς, κατὰ δὲ
[10, 147]	αἰσθήσεις τῇ ματαίῳ δόξῃ, ὥστε	τὸ	κριτήριον ἅπαν ἐκβαλεῖς. Εἰ δὲ
[10, 113]	κινεῖσθαι ἐνδέχεται μὲν καὶ παρὰ	τὸ	κύκλῳ κινούμενα ἐξ ἀρχῆς οὕτω
[10, 112]	τοῦ κόσμου ἑστάναι περὶ ὃ	τὸ	λοιπὸν στρέφεται καθάπερ τινές φασιν,
[10, 142]	οὐθαμόθεν οὔτε τὸ ἀλγοῦν οὔτε	τὸ	λυπούμενον ἔχουσιν, ὅπερ ἐστὶ τὸ
[10, 139]	οὐκ ἔστι τὸ ἀλγοῦν ἢ	τὸ	λυπούμενον ἢ τὸ συναμφότερον. ~Οὐ
[10, 78]	ἔργον εἶναι δεῖ νομίζειν, καὶ	τὸ	μακάριον ἐν τῇ περὶ μετεώρων
[10, 139]	χρησάμενοι τῇ τῆς εὐδαιμονίας ἀρχῇ.	~Τὸ	μακάριον καὶ ἄφθαρτον οὔτε αὐτὸ
[10, 79]	συγγενῆ τούτοις μηθὲν ἔτι πρὸς	τὸ	μακάριον τῆς γνώσεως συντείνειν, ἀλλ'
[10, 134]	ἢ κακὸν ἐκ ταύτης πρὸς	τὸ	μακαρίως ζῆν ἀνθρώποις δίδοσθαι, ἀρχὰς
[10, 97]	δυνατοῦ τρόπου ἐφαψαμένοις, εἰς δὲ	τὸ	μάταιον ἐκπεσοῦσι τῷ καθ' ἕνα
[10, 57]	ὦσιν, ἄπειρον ἂν ἦν καὶ	τὸ	μέγεθος. Ἄκρον τε ἔχοντος τοῦ
[10, 91]	Περὶ φύσεως· εἰ γάρ, φησί,	τὸ	μέγεθος διὰ τὸ διάστημα ἀπεβεβλήκει,
[10, 57]	ἂν ἔτι τοῦτο πεπερασμένον εἴη	τὸ	μέγεθος. Πηλίκοι γάρ τινες δῆλον
[10, 132]	Τούτων δὲ πάντων ἀρχὴ καὶ	τὸ	μέγιστον ἀγαθὸν φρόνησις· διὸ καὶ
[10, 127]	οὐκ ἐπιδεχομένοις. Μνημονευτέον δὲ ὡς	τὸ	μέλλον οὔτε ἡμέτερον οὔτε πάντωςοὐχ
[10, 137]	παρελθὸν καὶ τὸ παρὸν καὶ	τὸ	μέλλον. Οὕτως οὖν καὶ μείζονας
[10, 133]	παρ' ἡμᾶς ἀδέσποτον ᾧ καὶ	τὸ	μεμπτὸν καὶ τὸ ἐναντίον παρακολουθεῖν
[10, 140]	συνεχῶς ἐν τῇ σαρκί, ἀλλὰ	τὸ	μὲν ἄκρον τὸν ἐλάχιστον χρόνον
[10, 87]	δεόντως καταλίπῃ· ὅταν δέ τις	τὸ	μὲν ἀπολίπῃ τὸ δὲ ἐκβάλῃ
[10, 152]	συνέπεται τὸ αὐτὸ δίκαιον εἶναι.	~Τὸ	μὲν ἐπιμαρτυρούμενον ὅτι συμφέρει ἐν
[10, 58]	προσεμφέρειαν οἰηθῶμεν διαλήψεσθαί τι αὐτοῦ,	τὸ	μὲν ἐπιτάδε, τὸ δὲ ἐπέκεινα,
[10, 30]	κανονικὸν καὶ φυσικὸν καὶ ἠθικόν.	~Τὸ	μὲν οὖν κανονικὸν ἐφόδους ἐπὶ
[10, 103]	τὰ ἑξῆς, τῷ πίλησιν γίνεσθαι	τὸ	μὲν πολὺ πρὸς ὄρος τι
[10, 66]	διαφερουσῶν τῶν τοῦ πυρός· καὶ	τὸ	μέν τι ἄλογον αὐτῆς, ὃ
[10, 133]	τῆς φύσεως ἐπιλελογισμένου τέλος, καὶ	τὸ	μὲν τῶν ἀγαθῶν πέρας ὡς
[10, 130]	ἥκιστα ταύτης δεόμενοι, καὶ ὅτι	τὸ	μὲν φυσικὸν πᾶν εὐπόριστόν ἐστι,
[10, 88]	ταῦτα γὰρ ἐνδέχεται πλεοναχῶς γενέσθαι.	~Τὸ	μέντοι φάντασμα ἑκάστου τηρητέον καὶ
[10, 91]	Καὶ πᾶν δὲ εἰς τοῦτο	τὸ	μέρος ἔνστημα ῥᾳδίως διαλυθήσεται ἐάν
[10, 100]	Καὶ τὸ ὅλον καὶ τοῦτο	τὸ	μέρος πλεοναχῶς γίνεσθαι λέγειν ἐκκαλεῖται
[10, 112]	ὃ συμβαίνει οὐ μόνον τῷ	τὸ	μέρος τοῦτο τοῦ κόσμου ἑστάναι
[10, 59]	αὐτοῖς πρὸς τὰ ἀμετάβολα ἱκανὴ	τὸ	μέχρι τούτου συντελέσαι· συμφόρησιν δὲ
[10, 150]	ἐστι σύμβολον τοῦ συμφέροντος εἰς	τὸ	μὴ βλάπτειν ἀλλήλους μηδὲ βλάπτεσθαι.
[10, 151]	ὧν συνέθεντο πρὸς ἀλλήλους εἰς	τὸ	μὴ βλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι πιστεύειν
[10, 48]	ἐν τῷ περιέχοντι ὀξεῖαι διὰ	τὸ	μὴ δεῖν κατὰ βάθος τὸ
[10, 103]	καὶ ῥήξαντος τὸ νέφος διὰ	τὸ	μὴ δύνασθαι ὑποχωρεῖν εἰς τὰ
[10, 126]	παραιτεῖται τὸ ζῆν> οὔτε φοβεῖται	τὸ	μὴ ζῆν· οὔτε γὰρ αὐτῷ
[10, 126]	οὔτε δοξάζεται κακὸν εἶναί τι	τὸ	μὴ ζῆν. Ὥσπερ δὲ τὸ
[10, 154]	δίκαια, ὅτε μὴ συνέφερεν. ~Ὁ	τὸ	μὴ θαρροῦν ἀπὸ τῶν ἔξωθεν
[10, 142]	ἡμᾶς ᾖ τι, ἔτι τε	τὸ	μὴ κατανοεῖν τοὺς ὅρους τῶν
[10, 39]	ἐφθείρετο δὲ τὸ ἀφανιζόμενον εἰς	τὸ	μὴ ὄν, πάντα ἂν ἀπωλώλει
[10, 56]	ταῖς περιλήψεσι τῶν ἀθρόων εἰς	τὸ	μὴ ὂν ἀναγκαζώμεθα τὰ ὄντα
[10, 54]	ὃ τὰς μεταβολὰς οὐκ εἰς	τὸ	μὴ ὂν ποιήσεται οὐδ' ἐκ
[10, 41]	εἴπερ μὴ μέλλει πάντα εἰς	τὸ	μὴ ὂν φθαρήσεσθαι, ἀλλ' ἰσχύοντα
[10, 55]	τινα ἀναγκαῖον καὶ μὴ> εἰς	τὸ	μὴ ὂν φθείρεσθαι. Ἀλλὰ μὴν
[10, 147]	ἐν ταῖς δοξαστικαῖς ἐννοίαις καὶ	τὸ	μὴ τὴν ἐπιμαρτύρησιν, οὐκ ἐκλείψεις
[10, 124]	ἀρεταῖς τοὺς ὁμοίους ἀποδέχονται, πᾶν	τὸ	μὴ τοιοῦτον ὡς ἀλλότριον νομίζοντες.
[10, 125]	ζῆν δεινὸν τῷ κατειληφότι γνησίως	τὸ	μηθὲν ὑπάρχειν ἐν τῷ μὴ
[10, 98]	πάλιν βραδείας ὑπὲρ γῆς, παρὰ	τὸ	μήκη τόπων παραλλάττοντα καὶ τόπους
[10, 131]	ἢ κακῶς ἐκδεχόμενοι νομίζουσιν, ἀλλὰ	τὸ	μήτε ἀλγεῖν κατὰ σῶμα μήτε
[10, 80]	τοῦ ἀδήλου, καταφρονοῦντας τῶν οὔτε	τὸ>	μοναχῶς ἔχον ἢ γινόμενον γνωριζόντων
[10, 110]	τοσοῦτον ἐφ' ὅσον κύκλῳ περιστῆσαι	τὸ	νεφοειδὲς τοῦτο καὶ μὴ τὸ
[10, 103]	καὶ πνευματωθέντος ἰσχυρότερον καὶ ῥήξαντος	τὸ	νέφος διὰ τὸ μὴ δύνασθαι
[10, 104]	πνεύματος πολλοῦ φερομένου, ἅμα καὶ	τὸ	νέφος εἰς τὸ πλάγιον ὠθοῦντος
[10, 82]	ἐναργείᾳ. Ἂν γὰρ τούτοις προσέχωμεν,	τὸ	ὅθεν ὁ τάραχος καὶ ὁ
[10, 100]	κατάξεις πῆξιν εἰληφότων κρυσταλλοειδῆ. Καὶ	τὸ	ὅλον καὶ τοῦτο τὸ μέρος
[10, 69]	ὡς μόρια τούτου ἀλλ' ὡς	τὸ	ὅλον σῶμα καθόλου μὲν ἐκ>
[10, 73]	δεῖ καὶ πᾶσαν σύγκρισιν πεπερασμένην	τὸ	ὁμοειδὲς τοῖς θεωρουμένοις πυκνῶς ἔχουσαν
[10, 80]	Ὥστε παραθεωροῦντας ποσαχῶς παρ' ἡμῖν	τὸ	ὅμοιον γίνεται, αἰτιολογητέον ὑπέρ τε
[10, 80]	ἐν ποίοις ὁμοίως ἀταρακτῆσαι} αὐτὸ	τὸ	ὅτι πλεοναχῶς γίνεται γνωρίζοντες, ὥσπερ
[10, 53]	ῥεύματος πνευματώδους ἀποτελεστικῶν ποιεῖσθαι, ἢ	τὸ	πάθος τὸ ἀκουστικὸν ἡμῖν παρασκευάζει.
[10, 39]	ἃ διελύετο. Καὶ μὴν καὶ	τὸ	πᾶν ἀεὶ τοιοῦτον ἦν οἷον
[10, 41]	σωμάτων φύσεις. Ἀλλὰ μὴν καὶ	τὸ	πᾶν ἄπειρόν ἐστι. Τὸ γὰρ
[10, 39]	ἐν τῇ αʹ Περὶ φύσεως	τὸ	πᾶν ἐστι σώματα καὶ κενόν>
[10, 41]	πλήθει τῶν σωμάτων ἄπειρόν ἐστι	τὸ	πᾶν καὶ τῷ μεγέθει τοῦ
[10, 39]	εἰς ὃ μεταβάλλει. Παρὰ γὰρ	τὸ	πᾶν οὐθέν ἐστιν ὃ ἂν
[10, 138]	αὐτοῦ δόξας παραθέμενοι καὶ ταύταις	τὸ	πᾶν σύγγραμμα κατακλείσαντες, τέλει χρησάμενοι
[10, 86]	φυσικῶν προβλημάτων κάθαρσιν, οἷον ὅτι	τὸ	πᾶν σώματα καὶ ἀναφὴς φύσις
[10, 60]	ἐπὶ τὴν κεφαλὴν τῶν ὑποκάτω	τὸ	παρ' ἡμῶν κάτω φερόμενον· ἡ
[10, 60]	πρὸς τοὺς πόδας τῶν ἐπάνω	τὸ	παρ' ἡμῶν φερόμενον εἰς> τοὺς
[10, 110]	τὸ νεφοειδὲς τοῦτο καὶ μὴ	τὸ	παράπαν διακρῖναι, ἢ καὶ τὸν
[10, 137]	χειμάζειν, τὴν δὲ ψυχὴν καὶ	τὸ	παρελθὸν καὶ τὸ παρὸν καὶ
[10, 147]	δοξαζόμενον κατὰ τὸ προσμένον καὶ	τὸ	παρὸν ἤδη κατὰ τὴν αἴσθησιν
[10, 137]	ψυχὴν καὶ τὸ παρελθὸν καὶ	τὸ	παρὸν καὶ τὸ μέλλον. Οὕτως
[10, 137]	τὰς ψυχικάς. Τὴν γοῦν σάρκα	τὸ	παρὸν μόνον χειμάζειν, τὴν δὲ
[10, 144]	μόνον ποικίλλεται. Τῆς δὲ διανοίας	τὸ	πέρας τὸ κατὰ τὴν ἡδονὴν
[10, 142]	θανάτου καὶ ἀλγηδόνων, ἔτι τε	τὸ	πέρας τῶν ἐπιθυμιῶν ἐδίδασκεν, οὐκ
[10, 110]	συμμέτρως πάντοθεν εἰς τὸ περιφερὲς	τὸ	περὶ αὐτὴν καὶ παχυμερὲς περιστῆσαι.
[10, 110]	αὐτῆς ἀναστέλλοντος συμμέτρως πάντοθεν εἰς	τὸ	περιφερὲς τὸ περὶ αὐτὴν καὶ
[10, 114]	τῆς αὐτῆς δίνης· καὶ παρὰ	τὸ	περιφέρεσθαι τὰ μὲν διὰ πλείονος
[10, 87]	συμφώνως τοῖς φαινομένοις, ὅταν τις	τὸ	πιθανολογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν δεόντως καταλίπῃ·
[10, 61]	ἡ ἄνω οὔθ' ἡ εἰς	τὸ	πλάγιον διὰ τῶν κρούσεων φορά,
[10, 104]	ἅμα καὶ τὸ νέφος εἰς	τὸ	πλάγιον ὠθοῦντος τοῦ ἐκτὸς πνεύματος·
[10, 126]	Ὥσπερ δὲ τὸ σιτίον οὐ	τὸ	πλεῖον πάντως ἀλλὰ τὸ ἥδιστον
[10, 78]	τοῦτο ἀκρίβειαν. Ἔτι τε οὐ	τὸ	πλεοναχῶς ἐν τοῖς τοιούτοις εἶναι
[10, 80]	ἔχον ἢ γινόμενον γνωριζόντων οὔτε	τὸ	πλεοναχῶς συμβαῖνον, τὴν ἐκ τῶν
[10, 89]	καὶ τοιοῦτοι κόσμοι εἰσὶν ἄπειροι	τὸ	πλῆθος ἔστι καταλαβεῖν, καὶ ὅτι
[10, 9]	τιμήσασα, οἵ τε φίλοι τοσοῦτοι	τὸ	πλῆθος ὡς μηδ' ἂν πόλεσιν
[10, 102]	ἀστραπῆς ἀποτελεστικὸν σχηματισμόν, ὕστερον δὲ	τὸ	πνεῦμα ἀνειλούμενον τὸν βόμβον ἀποτελεῖν
[10, 102]	καὶ διὰ τὸ ἅμα τῷ	τὸ	πνεῦμα ἐμπίπτειν ἐξωθεῖσθαι τὸν ἀστραπῆς
[10, 105]	κράδανσιν τῇ γῇ παρασκευάζει. Καὶ	τὸ	πνεῦμα τοῦτο ἢ ἔξωθεν ἐμπεριλαμβάνει
[10, 33]	μὴ πρότερον ἐγνώκειμεν αὐτό· οἷον	Τὸ	πόρρω ἑστὼς ἵππος ἐστὶν ἢ
[10, 92]	ὑπὲρ γῆς καὶ πάλιν ἐπιπροσθέτησιν	τὸ	προειρημένον δύναιτ' ἂν συντελεῖσθαι· οὐδὲ
[10, 91]	τῶν λοιπῶν ἄστρων κατὰ μὲν	τὸ	πρὸς ἡμᾶς τηλικοῦτόν ἐστιν ἡλίκον
[10, 39]	τῷ λογισμῷ τεκμαίρεσθαι, ὥσπερ προεῖπον	τὸ	πρόσθεν. ~Εἰ δὲ> μὴ ἦν
[10, 34]	Ὅθεν τὸ> προσμένον εἰσήχθη· οἷον	τὸ	προσμεῖναι καὶ ἐγγὺς γενέσθαι τῷ
[10, 147]	ἐκβαλεῖς. Εἰ δὲ βεβαιώσεις καὶ	τὸ	προσμένον ἅπαν ἐν ταῖς δοξαστικαῖς
[10, 34]	ἢ ἀντιμαρτυρῆται, ψευδῆ τυγχάνειν. Ὅθεν	τὸ>	προσμένον εἰσήχθη· οἷον τὸ προσμεῖναι
[10, 38]	ὑπάρχοντα πάθη, ὅπως ἂν καὶ	τὸ	προσμένον καὶ τὸ ἄδηλον ἔχωμεν
[10, 147]	μὴ διαιρήσεις τὸ δοξαζόμενον κατὰ	τὸ	προσμένον καὶ τὸ παρὸν ἤδη
[10, 38]	κενοὺς φθόγγους ἔχωμεν. ~ἀνάγκη γὰρ	τὸ	πρῶτον ἐννόημα καθ' ἕκαστον φθόγγον
[10, 33]	τῶν αἰσθήσεων. Παντὶ οὖν ὀνόματι	τὸ	πρώτως ὑποτεταγμένον ἐναργές ἐστι· καὶ
[10, 36]	συναγομένων. Οὐ γὰρ οἷόν τε	τὸ	πύκνωμα τῆς συνεχοῦς τῶν ὅλων
[10, 77]	κινήσεις ταύτας λαμβάνειν· ἀλλὰ πᾶν	τὸ	σέμνωμα τηρεῖν, κατὰ πάντα ὀνόματα
[10, 126]	τὸ μὴ ζῆν. Ὥσπερ δὲ	τὸ	σιτίον οὐ τὸ πλεῖον πάντως
[10, 47]	Χρήσιμον δὴ καὶ τοῦτο κατασχεῖν	τὸ	στοιχεῖον. Εἶθ' ὅτι τὰ εἴδωλα
[10, 48]	τὸ μὴ δεῖν κατὰ βάθος	τὸ	συμπλήρωμα γίνεσθαι, καὶ ἄλλοι δὲ
[10, 152]	τις, μὴ ἀποβαίνῃ δὲ κατὰ	τὸ	συμφέρον τῆς πρὸς ἀλλήλους κοινωνίας,
[10, 93]	μερῶν, ἐχόμενος τοῦ δυνατοῦ, εἰς	τὸ	σύμφωνον τοῖς φαινομένοις ἕκαστον τούτων
[10, 95]	ὅσοι ποτ' ἂν τρόποι θεωροῖντο	τὸ	σύμφωνον τοῖς φαινομένοις κεκτημένοι. ~Ἐπὶ
[10, 112]	δυνατὸν συντελεῖσθαι, ἐάν τις δύνηται	τὸ	σύμφωνον τοῖς φαινομένοις συλλογίζεσθαι. Τινὰ
[10, 90]	ἤτοι πνευματικῶν ἢ πυροειδῶν ἢ	τὸ	συναμφότερον· καὶ γὰρ ταῦτα οὕτως
[10, 139]	ἀλγοῦν ἢ τὸ λυπούμενον ἢ	τὸ	συναμφότερον. ~Οὐ χρονίζει τὸ ἀλγοῦν
[10, 131]	ἐπειδὰν ἐνδέων τις αὐτὰ προσενέγκηται.	Τὸ	συνεθίζειν οὖν ἐν ταῖς ἁπλαῖς
[10, 37]	φυσιολογίᾳ τῆς τοιαύτης ὁδοῦ, παρεγγυῶν	τὸ	συνεχὲς ἐνέργημα ἐν φυσιολογίᾳ καὶ
[10, 62]	ἕως ἂν ὑπὸ τὴν αἴσθησιν	τὸ	συνεχὲς τῆς φορᾶς γίνηται. Τὸ
[10, 62]	οἱ διὰ λόγου θεωρητοὶ χρόνοι	τὸ	συνεχὲς τῆς φορᾶς ἕξουσιν, οὐκ
[10, 65]	ἐκείνου ἀπηλλαγμένου, ὅσον ποτέ ἐστι	τὸ	συντεῖνον τῶν ἀτόμων πλῆθος εἰς
[10, 55]	ἡμῖν μετασχηματιζόμενοις κατὰ τὴν περιαίρεσιν	τὸ	σχῆμα ἐνυπάρχον λαμβάνεται, αἱ δὲ
[10, 32]	ἑτέραν, πάσαις γὰρ προσέχομεν. Καὶ	τὸ	τὰ ἐπαισθήματα δ' ὑφεστάναι πιστοῦται
[10, 36]	κυριώτατον τοῦ παντὸς ἀκριβώματος γίνεται,	τὸ	ταῖς ἐπιβολαῖς ὀξέως δύνασθαι χρῆσθαι,
[10, 76]	ἔθνη τὰ ἴδια τεθῆναι πρὸς	τὸ	τὰς δηλώσεις ἧττον ἀμφιβόλους γενέσθαι
[10, 58]	ὅτι οὔτε τοιοῦτόν ἐστιν οἷον	τὸ	τὰς μεταβάσεις ἔχον οὔτε πάντῃ
[10, 122]	ἀπούσης δὲ πάντα πράττομεν εἰς	τὸ	ταύτην ἔχειν. ~Ἃ δέ σοι
[10, 98]	καὶ ἡμερῶν παραλλάττοντα καὶ παρὰ	τὸ	ταχείας ἡλίου κινήσεις γίνεσθαι καὶ
[10, 47]	ὅμοιον ἔσται, κἂν μέχρι τοσούτου	τὸ	τάχος τῆς φορᾶς μὴ ἀντικοπὲν
[10, 58]	τὸ> τοιοῦτον ἀφικνεῖσθαι τῇ ἐννοίᾳ.	~Τό	τε ἐλάχιστον τὸ ἐν τῇ
[10, 29]	φιλοσοφίας. Διαιρεῖται τοίνυν εἰς τρία,	τό	τε κανονικὸν καὶ φυσικὸν καὶ
[10, 32]	τῶν αἰσθήσεων ἀλήθειαν. Ὑφέστηκε δὲ	τό	τε ὁρᾶν ἡμᾶς καὶ ἀκούειν
[10, 66]	διαφορουμένων, εἶτα συμπιπτόντων τοῖς ἐπερεισμοῖς.	Τό	τε σπέρμα ἀφ' ὅλων τῶν
[10, 7]	πολὺ μᾶλλον κατὰ τὸν βίον,	τό	τε σῶμα ἐλεεινῶς διακεῖσθαι, ὡς
[10, 148]	ἐπανοίσεις ἕκαστον τῶν πραττομένων ἐπὶ	τὸ	τέλος τῆς φύσεως, ἀλλὰ προκαταστρέψεις
[10, 126]	ζωῆς ἀσπαστόν, ἀλλὰ καὶ διὰ	τὸ	τὴν αὐτὴν εἶναι μελέτην τοῦ
[10, 114]	αὐτὸν κύκλον περιιόντα καὶ παρὰ	τὸ	τὴν ἐναντίαν κινεῖσθαι ἀντισπώμενα ὑπὸ
[10, 133]	ἃ δὲ παρ' ἡμᾶς διὰ	τὸ	τὴν μὲν ἀνάγκην ἀνυπεύθυνον εἶναι,
[10, 78]	περίοδον συντελεῖσθαι. ~Καὶ μὴν καὶ	τὸ>	τὴν ὑπὲρ τῶν κυριωτάτων αἰτίαν
[10, 102]	τε πυρὸς ἀποτελεστικῶν ἀτόμων καὶ	τὸ	τῆς ἀστραπῆς φάντασμα ἀποτελουσῶν. Καὶ
[10, 126]	εὐήθης ἐστὶν οὐ μόνον διὰ	τὸ	τῆς ζωῆς ἀσπαστόν, ἀλλὰ καὶ
[10, 124]	ἡμᾶς τὸν θάνατον ἀπολαυστὸν ποιεῖ	τὸ	τῆς ζωῆς θνητόν, οὐκ ἄπειρον
[10, 141]	ὁ τῶν τοιούτων βίος, ἀπέλαβον	τὸ	τῆς φύσεως ἀγαθόν· εἰ δὲ
[10, 150]	παρὰ τὴν τοῦ ἀνθρώπου κενοδοξίαν.	~Τὸ	τῆς φύσεως δίκαιόν ἐστι σύμβολον
[10, 133]	διὰ παντὸς ἀφόβως ἔχοντος καὶ	τὸ	τῆς φύσεως ἐπιλελογισμένου τέλος, καὶ
[10, 141]	οὗ ἕνεκα ἐξ ἀρχῆς κατὰ	τὸ	τῆς φύσεως οἰκεῖον ὠρέχθησαν. Οὐδεμία
[10, 108]	πῆξιν εἰληφότων ἀπόπαλσιν ἂν λαμβάνοι	τὸ	τῆς χιόνος τοῦτο ἄθροισμα. Καὶ
[10, 128]	τι καὶ ζητεῖν ἕτερον ᾧ	τὸ	τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος
[10, 146]	κατειδὼς οἶδεν, ὡς εὐπόριστόν ἐστι	τὸ	τὸ> ἀλγοῦν κατ' ἔνδειαν ἐξαιροῦν
[10, 110]	περιφερείας τοῦτο φάντασμα γίνεται διὰ	τὸ	τὸ διάστημα πάντοθεν ἴσον ὑπὸ
[10, 57]	εἰς τὸ ἄπειρον ὑπάρχειν κατὰ	τὸ>	τοιοῦτον ἀφικνεῖσθαι τῇ ἐννοίᾳ. ~Τό
[10, 11]	φίλων λέγοντα· ἀπιστούντων γὰρ εἶναι	τὸ	τοιοῦτον· εἰ δ' ἀπίστων οὐδὲ
[10, 139]	χάρισι συνέχεται· ἐνἀσθενεῖ γὰρ πᾶν	τὸ	τοιοῦτον. Ἐν ἄλλοις δέ φησι
[10, 33]	τοῦ πολλάκις ἔξωθεν φανέντος, οἷον	τὸ	Τοιοῦτόν ἐστιν ἄνθρωπος· ἅμα γὰρ
[10, 146]	ἀλγοῦν κατ' ἔνδειαν ἐξαιροῦν καὶ	τὸ	τὸν ὅλον βίον παντελῆ καθιστάν·
[10, 36]	συνεχῶς, ἐν δὲ> τῇ μνήμῃ	τὸ	τοσοῦτο ποιητέον ἀφ' οὗ ἥ
[10, 103]	τόπους, τῆς ῥήξεως γινομένης διὰ	τὸ	τοὺς ἑξῆς τόπους πυκνοτέρους εἶναι
[10, 111]	θερμασίας ἐπιτηδείων πόρων ἐπιλαμβανομένης εἰς	τὸ	τοῦτο ἀπεργάσασθαι. Κομῆται ἀστέρες γίνονται
[10, 115]	Καὶ ἄλλοι δὲ τρόποι εἰς	τὸ	τοῦτο τελέσαι ἀμύθητοί εἰσιν. Αἱ
[10, 115]	πυρὸς ἀποτελεστικῶν, συμφυλίας γενομένης εἰς	τὸ	τοῦτο τελέσαι, καὶ {κατὰ} κίνησιν
[10, 99]	ἀλληλούχων ἀτόμων καὶ ἐπιτηδείων εἰς	τὸ	τοῦτο τελέσαι καὶ κατὰ ῥευμάτων
[10, 53]	τοῦ πράγματος ἀποφερόμενοι σύμμετροι πρὸς	τὸ	τοῦτο τὸ αἰσθητήριον κινεῖν, οἱ
[10, 102]	ἐχόμενον ἀεὶ τῶν φαινομένων καὶ	τὸ	τούτοις ὅμοιον δυνάμενον συνθεωρεῖν. Προτερεῖ
[10, 82]	ἐδόξαζον ταῦτα· ~ἡ δὲ ἀταραξία	τὸ	τούτων πάντων ἀπολελύσθαι καὶ συνεχῆ
[10, 14]	φησὶν Ἀπολλόδωρος ἐν Χρονικοῖς, κατὰ	τὸ	τρίτον ἔτος τῆς ἐνάτης καὶ
[10, 63]	πῇ δὲ τούτῳ· ἔστι δὲ	τὸ	τρίτον> μέρος πολλὴν παραλλαγὴν εἰληφὸς
[10, 116]	ἐπιτελεῖ. ~Οὐδὲ γὰρ ἂν> εἰς	τὸ	τυχὸν ζῷον, κἂν εἰ> μικρὸν
[10, 60]	ἄνω ἢ κάτω. Εἰς μέντοι	τὸ	ὑπὲρ κεφαλῆς, ὅθεν ἂν στῶμεν,
[10, 60]	μηδέποτε φανεῖσθαι τοῦτο ἡμῖν, ἢ	τὸ	ὑποκάτω τοῦ νοηθέντος εἰς ἄπειρον
[10, 146]	οὐδὲν προσδεῖται πραγμάτων ἀγῶνας κεκτημένων.	Τὸ	ὑφεστηκὸς δεῖ τέλος ἐπιλογίζεσθαι καὶ
[10, 47]	διὰ λόγου θεωρητοὺς χρόνους αὐτὸ	τὸ	φερόμενον σῶμα ἐπὶ τοὺς πλείους
[10, 143]	ἂν προσεδεόμεθα φυσιολογίας. ~Οὐκ ἦν	τὸ	φοβούμενον λύειν ὑπὲρ τῶν κυριωτάτων
[10, 125]	οὐκ ἐνοχλεῖ προσδοκώμενον κενῶς λυπεῖ.	Τὸ	φρικωδέστατον οὖν τῶν κακῶν ὁ
[10, 123]	ἀνοίκειον αὐτῷ πρόσαπτε· πᾶν δὲ	τὸ	φυλάττειν αὐτοῦ δυνάμενον τὴν μετὰ
[10, 129]	ἀλγηδόνας. Πᾶσα οὖν ἡδονὴ διὰ	τὸ	φύσιν ἔχειν οἰκείαν ἀγαθόν, οὐ
[10, 94]	τὴν σελήνην ἐξ ἑαυτῆς ἔχειν	τὸ	φῶς, ~ἐνδέχεται δὲ ἀπὸ τοῦ
[10, 51]	μὲν μὴ ἐπιμαρτυρηθῇ ἢ ἀντιμαρτυρηθῇ,	τὸ	ψεῦδος γίνεται· ἐὰν δὲ ἐπιμαρτυρηθῇ
[10, 50]	διάληψιν δὲ ἔχουσαν, καθ' ἣν	τὸ	ψεῦδος γίνεται. ~Ἥ τε γὰρ
[10, 67]	σωμάτων φέρεσθαι. ~Ἀλλὰ μὴν καὶ	τόδε	γε δεῖ προσκατανοεῖν, ὅ τι
[10, 72]	ποιεῖ, θεωρεῖται. ~Καὶ μὴν καὶ	τόδε	γε δεῖ προσκατανοῆσαι σφοδρῶς· τὸν
[10, 125]	ὅταν δ' ὁ θάνατος παρῇ,	τόθ'	ἡμεῖς οὐκ ἐσμέν. Οὔτε οὖν
[10, 84]	ἡμῖν γεγραμμένα δυσμνημόνευτα εἶναι, καί	τοι,	ὡς ἔφης, συνεχῶς αὐτὰ βαστάζεις.
[10, 102]	Προτερεῖ δὲ ἀστραπὴ βροντῆς ἐν	τοιᾷδέ	τινι περιστάσει νεφῶν καὶ διὰ
[10, 111]	ἴσχοντος ὑπὲρ ἡμᾶς, ὥστε τὰ	τοιαῦτα	ἄστρα ἀναφανῆναι, ἢ αὐτὰ ἐν
[10, 83]	ἐν μνήμῃ τιθέμενα συνεχῶς βοηθήσει.	Τοιαῦτα	γάρ ἐστιν, ὥστε καὶ τοὺς
[10, 86]	τὰ> στοιχεῖα, καὶ πάντα τὰ	τοιαῦτα	{ἢ} ὅσα μοναχὴν ἔχει τοῖς
[10, 66]	τὰ στεγάζοντα καὶ περιέχοντα μὴ	τοιαῦτα	ᾖ, ἐν οἷς νῦν οὖσα
[10, 93]	ἕλικα κινεῖσθαι. Πάντα γὰρ τὰ	τοιαῦτα	καὶ τὰ τούτοις συγγενῆ οὐθενὶ
[10, 51]	εἰ μὴ ἦν τινα καὶ	τοιαῦτα	προσβαλλόμενα· τὸ δὲ διημαρτημένον οὐκ
[10, 74]	καὶ οὐκ ἂν ἐμπεριελήφθη τὰ	τοιαῦτα	σπέρματα, ἐξ ὧν ζῷά τε
[10, 108]	καὶ παρ' ἡμῖν ἐπὶ πλειόνων	τοιαῦτά	τινα συντελούμενα θεωρεῖται. ~Καὶ πάχνη
[10, 45]	πορρωτάτω. Οὐ γὰρ κατανήλωνται αἱ	τοιαῦται	ἄτομοι ἐξ ὧν ἂν γένοιτο
[10, 46]	ἀδυνατοῦσιν ἐν τῷ περιέχοντι γίνεσθαι	τοιαῦται	οὔτ' ἐπιτηδειότητες τῆς κατεργασίας τῶν
[10, 83]	ἢ καὶ τελείως, εἰς τὰς	τοιαύτας	ἀναλύοντας ἐπιβολάς, τὰς πλείστας τῶν
[10, 77]	πάντα ὀνόματα φερόμενα ἐπὶ τὰς	τοιαύτας	ἐννοίας, ἵνα μηδ' ὑπεναντίαι ἐξ
[10, 100]	τινων ἀθροισμάτων ἐπιτηδείων εἰς τὰς	τοιαύτας	ἐπιπέμψεις. Βροντὰς ἐνδέχεται γίνεσθαι καὶ
[10, 53]	συμπαθείας οὐκ ἂν γένοιτο ἡ	τοιαύτη	ἐπαίσθησις. Οὐκ αὐτὸν οὖν δεῖ
[10, 116]	κἂν εἰ> μικρὸν χαριέστερον εἴη,	τοιαύτη	μωρία ἐμπέσοι, μὴ ὅτι εἰς
[10, 67]	ποιεῖν οὔτε πάσχειν, εἰ ἦν	τοιαύτη·	νῦν δ' ἐναργῶς ἀμφότερα ταῦτα
[10, 107]	τοῖς νέφεσιν ὁμαλῆ ἀραιότητα ἔχουσι	τοιαύτη	πρόεσις ἐκ τῶν νεφῶν γίνοιτο
[10, 93]	ἐκλειπούσης· ἢ καὶ ἐξ ἀρχῆς	τοιαύτην	δίνην κατειληθῆναι τοῖς ἄστροις τούτοις,
[10, 53]	ἐν ἡμῖν, ὅταν φωνὴν ἀφίωμεν,	τοιαύτην	ἔκθλιψιν ὄγκων τινῶν ῥεύματος πνευματώδους
[10, 96]	πάντων γὰρ τῶν μετεώρων τὴν	τοιαύτην	ἴχνευσιν οὐ προετέον. Ἢν γάρ
[10, 110]	τῆς ὄψεως θεωρεῖσθαι, ἢ σύνωσιν	τοιαύτην	λαμβανουσῶν τῶν ἐν τῷ ἀέρι
[10, 37]	τῷ βίῳ ἐποίησά σοι καὶ	τοιαύτην	τινὰ ἐπιτομὴν καὶ στοιχείωσιν τῶν
[10, 8]	Ταῦτα ἤγαγεν αὐτὸν εἰς ἔκστασιν	τοιαύτην,	ὥστε μοι λοιδορεῖσθαι καὶ ἀποκαλεῖν
[10, 37]	οὔσης τοῖς ᾠκειωμένοις φυσιολογίᾳ τῆς	τοιαύτης	ὁδοῦ, παρεγγυῶν τὸ συνεχὲς ἐνέργημα
[10, 92]	γενέσθαι δύνασθαι καὶ κατὰ σβέσιν,	τοιαύτης	οὔσης περιστάσεως καὶ καθ' ἑκατέρους
[10, 108]	ἀέρος τῶν τοιούτων, ἃ τῆς	τοιαύτης	ὑγρασίας ἀποτελεστικὰ γίνεται· καὶ κατ'
[10, 29]	τῆς κατ' αὐτὸν φιλοσοφίας. Διαιρεῖται	τοίνυν	εἰς τρία, τό τε κανονικὸν
[10, 31]	τοὺς τῶν πραγμάτων φθόγγους. Ἐν	τοίνυν	τῷ Κανόνι λέγων ἐστὶν ὁ
[10, 53]	τεταραγμένως καὶ ἀλλοτρίως, οἱ δὲ	τοῖοι	ἀταράχως καὶ οἰκείως ἔχοντες. ~Καὶ
[10, 53]	τὸ αἰσθητήριον κινεῖν, οἱ μὲν	τοῖοι	τεταραγμένως καὶ ἀλλοτρίως, οἱ δὲ
[10, 89]	ἔστι καταλαβεῖν. ~Ὅτι δὲ καὶ	τοιοῦτοι	κόσμοι εἰσὶν ἄπειροι τὸ πλῆθος
[10, 45]	οὔτ' εἰς πεπερασμένους, οὔθ' ὅσοι	τοιοῦτοι	οὔθ' ὅσοι διάφοροι τούτοις. Ὥστε
[10, 78]	οὐ τὸ πλεοναχῶς ἐν τοῖς	τοιούτοις	εἶναι καὶ τὸ ἐνδεχόμενον καὶ
[10, 57]	τὸ ἄπειρον ὑπάρχειν κατὰ τὸ>	τοιοῦτον	ἀφικνεῖσθαι τῇ ἐννοίᾳ. ~Τό τε
[10, 11]	λέγοντα· ἀπιστούντων γὰρ εἶναι τὸ	τοιοῦτον·	εἰ δ' ἀπίστων οὐδὲ φίλων.
[10, 139]	συνέχεται· ἐνἀσθενεῖ γὰρ πᾶν τὸ	τοιοῦτον.	Ἐν ἄλλοις δέ φησι τοὺς
[10, 39]	οἷον νῦν ἐστι, καὶ ἀεὶ	τοιοῦτον	ἔσται. Οὐθὲν γάρ ἐστιν εἰς
[10, 33]	πολλάκις ἔξωθεν φανέντος, οἷον τὸ	Τοιοῦτόν	ἐστιν ἄνθρωπος· ἅμα γὰρ τῷ
[10, 58]	αἰσθήσει δεῖ κατανοεῖν ὅτι οὔτε	τοιοῦτόν	ἐστιν οἷον τὸ τὰς μεταβάσεις
[10, 39]	μὴν καὶ τὸ πᾶν ἀεὶ	τοιοῦτον	ἦν οἷον νῦν ἐστι, καὶ
[10, 57]	οὐ καὶ τὸ ἑξῆς τούτου	τοιοῦτον	νοεῖν καὶ οὕτω κατὰ τὸ
[10, 124]	ὁμοίους ἀποδέχονται, πᾶν τὸ μὴ	τοιοῦτον	ὡς ἀλλότριον νομίζοντες. Συνέθιζε δὲ
[10, 23]	καὶ ἐν τῷ τρίτῳ Τιμοκράτους.	Τοιοῦτος	δ' ὢν καὶ τὴν ἀδελφὴν
[10, 89]	καταλαβεῖν, καὶ ὅτι καὶ ὁ	τοιοῦτος	δύναται κόσμος γίνεσθαι καὶ ἐν
[10, 11]	ἵν' ὅταν βούλωμαι πολυτελεύσασθαι δύνωμαι.	Τοιοῦτος	ἦν ὁ τὴν ἡδονὴν εἶναι
[10, 79]	ἀνατολῶν καὶ ἐκλείψεων καὶ τῶν	τοιουτοτρόπων,	ὥσπερ καὶ ἐν τοῖς κατὰ
[10, 96]	ἢ οὐρανοῦ ἤ τινος ἑτέρου	τοιούτου.	Καὶ ὧδε τοὺς οἰκείους ἀλλήλοις
[10, 64]	αἰτίαν ταύτην μετείληφε καὶ αὐτὸ	τοιούτου	συμπτώματος παρ' ἐκείνης, οὐ μέντοι
[10, 74]	οὐδεὶς ὡς ἐν> μὲν τῷ	τοιούτῳ	καὶ οὐκ ἂν ἐμπεριελήφθη τὰ
[10, 37]	συνεχὲς ἐνέργημα ἐν φυσιολογίᾳ καὶ	τοιούτῳ	μάλιστα ἐγγαληνίζων τῷ βίῳ ἐποίησά
[10, 74]	θεωρούμενα συνίσταται, ἐν δὲ τῷ	τοιούτῳ	οὐκ ἂν ἐδυνήθη. Ὡσαύτως δὲ
[10, 108]	ἄλληλα ἐκ τοῦ ἀέρος τῶν	τοιούτων,	ἃ τῆς τοιαύτης ὑγρασίας ἀποτελεστικὰ
[10, 141]	εἰ μὲν ἀσφαλὴς ὁ τῶν	τοιούτων	βίος, ἀπέλαβον τὸ τῆς φύσεως
[10, 62]	οὐκ ἀληθές ἐστιν ἐπὶ τῶν	τοιούτων·	ἐπεὶ τό γε θεωρούμενον πᾶν
[10, 151]	μὴ λήσει τοὺς ὑπὲρ τῶν	τοιούτων	ἐφεστηκότας κολαστάς. Οὐκ ἔστι τὸν
[10, 93]	ἐάν τις ἀεὶ ἐπὶ τῶν	τοιούτων	μερῶν, ἐχόμενος τοῦ δυνατοῦ, εἰς
[10, 109]	κατὰ τὴν> ἔξωθεν δὲ τῶν	τοιούτων	πρόσκρισιν, ἃ συνελασθέντα πῆξιν τῷ
[10, 99]	δὲ τρόπους πλείους αἱ τῶν	τοιούτων	συστάσεις οὐκ ἀδυνατοῦσι συντελεῖσθαι. Ἤδη
[10, 101]	τῶν νεφῶν ὑπὸ πνευμάτων τῶν	τοιούτων	σωμάτων ἃ τὴν λαμπηδόνα ταύτην
[10, 109]	οὐ διαφερόντως> συντελεῖται τῶν δρόσων,	τοιούτων	τινῶν πῆξίν τινα ποιὰν λαβόντων
[10, 48]	δὲ τρόποι τινὲς γεννητικοὶ τῶν	τοιούτων	φύσεών εἰσιν. Οὐθὲν γὰρ τούτων
[10, 122]	τῷ μὲν ὅπως γηράσκων νεάζῃ	τοῖς	ἀγαθοῖς διὰ τὴν χάριν τῶν
[10, 124]	ἐκ θεῶν ἐπάγονται καὶ ὠφέλειαι	τοῖς	ἀγαθοῖς> Ταῖς γὰρ ἰδίαις οἰκειούμενοι
[10, 18]	πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ καὶ	τοῖς	ἀδελφοῖς, καὶ ἡμῖν εἰς τὴν
[10, 62]	ἕνα τόπον φέρεσθαι τὰς ἐν	τοῖς	ἀθροίσμασιν ἀτόμους καὶ κατὰ τὸν
[10, 50]	φαντασίαν ἐπιβλητικῶς τῇ διανοίᾳ ἢ	τοῖς	αἰσθητηρίοις εἴτε μορφῆς εἴτε συμβεβηκότων,
[10, 2]	μέχρι μέν τινος κατ' ἐπιμιξίαν	τοῖς	ἄλλοις φιλοσοφεῖν, ἔπειτα ἰδίᾳ ἀπο<
[10, 70]	οὐκ ἀίδιον παρακολουθεῖν οὔτ' ἐν	τοῖς	ἀοράτοις καὶ οὔτε ἀσώματα. Ὥστε
[10, 117]	δοκεῖ περὶ τοῦ σοφοῦ καὶ	τοῖς	ἀπ' αὐτοῦ. Βλάβας ἐξ ἀνθρώπων
[10, 93]	ἐξ ἀρχῆς τοιαύτην δίνην κατειληθῆναι	τοῖς	ἄστροις τούτοις, ὥσθ' οἷόν τιν'
[10, 2]	αὐτὸν γεγενῆσθαι, ἔπειτα μέντοι περιτυχόντα	τοῖς	Δημοκρίτου βιβλίοις ἐπὶ φιλοσοφίαν ᾆξαι·
[10, 4]	καὶ Νικόλαος καὶ Σωτίων ἐν	τοῖς	δώδεκα τῶν ἐπιγραφομένων Διοκλείων ἐλέγχων,
[10, 15]	Πυθαράτου ἔτη βιώσαντα δύο πρὸς	τοῖς	ἑβδομήκοντα. Τήν τε σχολὴν διαδέξασθαι
[10, 85]	νεωστὶ φυσιολογίας γνησίου γευομένοις καὶ	τοῖς	εἰς ἀσχολίας βαθυτέρας τῶν ἐγκυκλίων
[10, 98]	κατὰ συγκυρήσεις καιρῶν, καθάπερ ἐν	τοῖς	ἐμφανέσι παρ' ἡμῖν ζῴοις, καὶ
[10, 91]	ἔνστημα ῥᾳδίως διαλυθήσεται ἐάν τις	τοῖς	ἐναργήμασι προσέχῃ, ὅπερ ἐν τοῖς
[10, 96]	Ἢν γάρ τις ᾖ μαχόμενος	τοῖς	ἐναργήμασιν, οὐδέποτε μὴ δυνήσεται ἀταραξίας
[10, 66]	ἐγκατεχομένων ἢ διαφορουμένων, εἶτα συμπιπτόντων	τοῖς	ἐπερεισμοῖς. Τό τε σπέρμα ἀφ'
[10, 6]	Καὶ μὴν καὶ Τιμοκράτης ἐν	τοῖς	ἐπιγραφομένοις Εὐφραντοῖς ὁ Μητροδώρου μὲν
[10, 100]	τῶν νεφῶν ἀνείλησιν, καθάπερ ἐν	τοῖς	ἡμετέροις ἀγγείοις, καὶ παρὰ πυρὸς
[10, 73]	πᾶσαν σύγκρισιν πεπερασμένην τὸ ὁμοειδὲς	τοῖς	θεωρουμένοις πυκνῶς ἔχουσαν νομίζειν γεγονέναι
[10, 20]	τῶν φιλοσοφούντων ἡμῖν χρείαν ἐν	τοῖς	ἰδίοις παρεσχημένοι καὶ τὴν πᾶσαν
[10, 124]	ἔνθεν αἱ μέγισται βλάβαι τε	τοῖς	κακοῖς ἐκ θεῶν ἐπάγονται καὶ
[10, 79]	τῶν τοιουτοτρόπων, ὥσπερ καὶ ἐν	τοῖς	κατὰ μέρος γινομένοις ἦν, ~οὐ
[10, 86]	τοῖς περὶ βίων λόγοις ἢ	τοῖς	κατὰ τὴν τῶν ἄλλων φυσικῶν
[10, 107]	λαμβάνοντος διά τινα ἰσχυρὰν ἐν	τοῖς	κατωτέρω τόποις τῶν νεφῶν ψυχρασίας
[10, 100]	γίνεσθαι καὶ κατὰ πνεύματος ἐν	τοῖς	κοιλώμασι τῶν νεφῶν ἀνείλησιν, καθάπερ
[10, 35]	παρ' ἑκάστους τῶν καιρῶν ἐν	τοῖς	κυριωτάτοις βοηθεῖν αὑτοῖς δύνωνται, καθ'
[10, 148]	ἄλλο τι, οὐκ ἔσονταί σοι	τοῖς	λόγοις αἱ πράξεις ἀκόλουθοι. Τῶν
[10, 43]	εἰ μέλλει τις μὴ καὶ	τοῖς	μεγέθεσιν ἁπλῶς εἰς ἄπειρον αὐτὰς
[10, 59]	τὸ καταμέτρημα ἐξ αὑτῶν πρώτων	τοῖς	μείζοσι καὶ ἐλάττοσι παρασκευάζοντα τῇ
[10, 17]	καὶ Τιμοκράτης ἐνοικεῖν Ἑρμάρχῳ καὶ	τοῖς	μετ' αὐτοῦ φιλοσοφοῦσιν, ἕως ἂν
[10, 87]	Σημεῖα δ' ἐπὶ τῶν ἐν	τοῖς	μετεώροις συντελουμένων φέρειν τῶν παρ'
[10, 111]	τισὶ διὰ χρόνων τινῶν ἐν	τοῖς	μετεώροις συντρεφομένου περιστάσεως γινομένης, ἢ
[10, 87]	ὑπάρχει, καὶ οὐ τὰ ἐν	τοῖς	μετεώροις φαινόμενα· ταῦτα γὰρ ἐνδέχεται
[10, 95]	Καὶ οὐθὲν ἐμποδοστατεῖ τῶν ἐν	τοῖς	μετεώροις φαινομένων, ἐάν τις τοῦ
[10, 76]	οὕτως ἑρμηνεῦσαι. Καὶ μὴν ἐν	τοῖς	μετεώροις φορὰν καὶ τροπὴν καὶ
[10, 35]	τὴν ἐπιστολήν. ~Ἐπίκουρος Ἡροδότῳ χαίρειν.	Τοῖς	μὴ δυναμένοις, ὦ Ἡρόδοτε, ἕκαστα
[10, 152]	ἐκεῖνον τὸν χρόνον ἦν δίκαιον	τοῖς	μὴ φωναῖς κεναῖς ἑαυτοὺς συνταράττουσιν
[10, 110]	ἀέρι ἀ> τόμων ἢ ἐν	τοῖς	νέφεσιν ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ ἀέρος
[10, 107]	Καὶ κατὰ πῆξιν δ' ἐν	τοῖς	νέφεσιν ὁμαλῆ ἀραιότητα ἔχουσι τοιαύτη
[10, 85]	τὰ διαλογίσματα ταῦτα, καὶ μάλιστα	τοῖς	νεωστὶ φυσιολογίας γνησίου γευομένοις καὶ
[10, 130]	μέγα νομίζομεν, οὐχ ἵνα πάντως	τοῖς	ὀλίγοις χρώμεθα, ἀλλ' ὅπως ἐὰν
[10, 130]	ἐὰν μὴ ἔχωμεν τὰ πολλά,	τοῖς	ὀλίγοις χρώμεθα, πεπεισμένοι γνησίως ὅτι
[10, 68]	ὡσανεὶ συμβεβηκότα ἢ πᾶσιν ἢ	τοῖς	ὁρατοῖς καὶ κατὰ τὴν αἴσθησιν
[10, 127]	εἰ δὲ μωκώμενος, μάταιος ἐν	τοῖς	οὐκ ἐπιδεχομένοις. Μνημονευτέον δὲ ὡς
[10, 51]	κριτηρίων οὐκ ἄν ποτε ὑπῆρχε	τοῖς	οὖσί τε καὶ ἀληθέσι προσαγορευομένοις
[10, 73]	τούτων μέρεσιν, ὡσαύτως δὲ καὶ	τοῖς	πάθεσι καὶ ταῖς ἀπαθείαις, καὶ
[10, 82]	τῶν ὅλων καὶ κυριωτάτων. Ὅθεν	τοῖς	πάθεσι προσεκτέον τοῖς παροῦσι καὶ
[10, 88]	τούτῳ διαιρετέον, ἃ οὐκ ἀντιμαρτυρεῖται	τοῖς	παρ' ἡμῖν γινομένοις πλεοναχῶς συντελεῖσθαι.
[10, 55]	ἀναγκαῖον ὑπομένειν. ~Καὶ γὰρ ἐν	τοῖς	παρ' ἡμῖν μετασχηματιζόμενοις κατὰ τὴν
[10, 82]	κυριωτάτων. Ὅθεν τοῖς πάθεσι προσεκτέον	τοῖς	παροῦσι καὶ ταῖς αἰσθήσεσι, κατὰ
[10, 86]	πάντα τὴν θεωρίαν ἔχειν ἢ	τοῖς	περὶ βίων λόγοις ἢ τοῖς
[10, 91]	τοῖς ἐναργήμασι προσέχῃ, ὅπερ ἐν	τοῖς	Περὶ φύσεως βιβλίοις δείκνυμεν. ~Ἀνατολὰς
[10, 40]	δύναται οὔτε περιληπτικῶς οὔτε ἀναλόγως	τοῖς	περιληπτοῖς ὡς καθ' ὅλας φύσεις
[10, 131]	ἄοκνον ποιεῖ τὸν ἄνθρωπον καὶ	τοῖς	πολυτελέσιν ἐκ διαλειμμάτων προσερχομένους κρεῖττον
[10, 73]	τῇ Μεγάλῃ ἐπιτομῇ. Ἐπί τε	τοῖς	προειρημένοις τοὺς κόσμους δεῖ καὶ
[10, 46]	~Καὶ μὴν καὶ τύποι ὁμοιοσχήμονες	τοῖς	στερεμνίοις εἰσί, λεπτότησιν ἀπέχοντες μακρὰν
[10, 46]	βάσιν διατηροῦσαι ἥνπερ καὶ ἐν	τοῖς	στερεμνίοις εἶχον· τούτους δὲ τοὺς
[10, 17]	παρέξουσιν Ἑρμάρχῳ Ἀγεμόρτου Μυτιληναίῳ καὶ	τοῖς	συμφιλοσοφοῦσιν αὐτῷ καὶ οἷς ἂν
[10, 67]	ἀλλὰ κίνησιν μόνον δι' ἑαυτοῦ	τοῖς	σώμασι παρέχεται. Ὥστε οἱ λέγοντες
[10, 70]	κατηγορίαν εἰληφότος. ~Καὶ μὴν καὶ	τοῖς	σώμασι συμπίπτει πολλάκις καὶ οὐκ
[10, 17]	ἐν τῷ κήπῳ διατριβὴν παρακατατίθεμαι	τοῖς	τ' αὐτῶν κληρονόμοις, ἐν ᾧ
[10, 121]	δὲ αὐτὴν κατὰ κοινωνίαν ἐν	τοῖς	ταῖς ἡδοναῖς ἐκπεπληρωμ< ένοις> (Τὴν
[10, 98]	Οἱ δὲ τὸ ἓν λαμβάνοντες	τοῖς	τε φαινομένοις μάχονται καὶ τοῦ
[10, 16]	θερμῷ καὶ αἰτήσαντα ἄκρατον ῥοφῆσαι·	~τοῖς	τε φίλοις παραγγείλαντα τῶν δογμάτων
[10, 114]	ἀποφαίνεσθαι περὶ τούτων καθῆκόν ἐστι	τοῖς	τερατεύεσθαί τι πρὸς τοὺς πολλοὺς
[10, 78]	τε οὐ τὸ πλεοναχῶς ἐν	τοῖς	τοιούτοις εἶναι καὶ τὸ ἐνδεχόμενον
[10, 73]	καὶ ταῖς νυξὶ συμπλέκομεν καὶ	τοῖς	τούτων μέρεσιν, ὡσαύτως δὲ καὶ
[10, 14]	σχολῆς ἐτῶν ὄντα δύο πρὸς	τοῖς	τριάκοντα. Ἐγεννήθη δέ, φησὶν Ἀπολλόδωρος
[10, 68]	ἐν ἀρχῇ ῥηθέντων, ἱκανῶς κατόψεται	τοῖς	τύποις ἐμπεριειλημμένα εἰς τὸ κατὰ
[10, 104]	ἀπέσται δὲ ἐάν τις καλῶς	τοῖς	φαινομένοις ἀκολουθῶν περὶ τῶν ἀφανῶν
[10, 93]	τοῦ δυνατοῦ, εἰς τὸ σύμφωνον	τοῖς	φαινομένοις ἕκαστον τούτων δύνηται ἐπάγειν,
[10, 98]	Ἀμφότερα γὰρ ταῦτα οὐ μάχεται	τοῖς	φαινομένοις· ~ἐπὶ δὲ ποίοις παρὰ
[10, 90]	τις· τοῦτο γὰρ μαχόμενόν ἐστι	τοῖς	φαινομένοις. Ἥλιός τε καὶ σελήνη
[10, 95]	ἂν τρόποι θεωροῖντο τὸ σύμφωνον	τοῖς	φαινομένοις κεκτημένοι. ~Ἐπὶ πάντων γὰρ
[10, 87]	κατὰ πλεοναχὸν τρόπον ἐκκαθαιρομένων, συμφώνως	τοῖς	φαινομένοις, ὅταν τις τὸ πιθανολογούμενον
[10, 112]	ἐάν τις δύνηται τὸ σύμφωνον	τοῖς	φαινομένοις συλλογίζεσθαι. Τινὰ τῶν ἄστρων
[10, 86]	τοιαῦτα {ἢ} ὅσα μοναχὴν ἔχει	τοῖς	φαινομένοις συμφωνίαν· ὅπερ ἐπὶ τῶν
[10, 37]	Πρῶτον μὲν οὖν τὰ ὑποτεταγμένα	τοῖς	φθόγγοις, ὦ Ἡρόδοτε, δεῖ εἰληφέναι,
[10, 17]	κατὰ φιλοσοφίαν· καὶ ἀεὶ δὲ	τοῖς	φιλοσοφοῦσιν ἀπὸ ἡμῶν, ὅπως ἂν
[10, 93]	γίνεσθαι κατὰ λόξωσιν οὐρανοῦ οὕτω	τοῖς	χρόνοις κατηναγκασμένου· ὁμοίως δὲ καὶ
[10, 37]	~Ὅθεν δὴ πᾶσι χρησίμης οὔσης	τοῖς	ᾠκειωμένοις φυσιολογίᾳ τῆς τοιαύτης ὁδοῦ,
[10, 148]	πολυχρόνιον, καὶ τὴν ἐν αὐτοῖς	τοῖς	ὡρισμένοις ἀσφάλειαν φιλίας μάλιστα κατεῖδε
[10, 56]	μετάβασιν μὴ νομιστέον γίνεσθαι ἐν	τοῖς	ὡρισμένοις εἰς ἄπειρον μηδ' ἐπὶ>
[10, 73]	καὶ τὰ μὲν ὑπὸ τῶν	τοιῶνδε,	τὰ δὲ ὑπὸ τῶν τοιῶνδε
[10, 73]	τοιῶνδε, τὰ δὲ ὑπὸ τῶν	τοιῶνδε	τοῦτο πάσχοντα. Δῆλον οὖν ὡς
[10, 56]	οὐ μόνον τὴν εἰς ἄπειρον	τομὴν	ἐπὶ τοὔλαττον ἀναιρετέον, ἵνα μὴ
[10, 42]	φησιν ἐνδοτέρω εἰς ἄπειρον τὴν	τομὴν	τυγχάνειν. ~Λέγει δέ, ἐπειδὴ αἱ
[10, 110]	τῶν ἐν τῷ ἀέρι ἀ>	τόμων	ἢ ἐν τοῖς νέφεσιν ἀπὸ
[10, 75]	καὶ ἴδια λαμβανούσας φαντάσματα ἰδίως	τὸν	ἀέρα ἐκπέμπειν στελλόμενον ὑφ' ἑκάστων
[10, 53]	Οὐκ αὐτὸν οὖν δεῖ νομίζειν	τὸν	ἀέρα ὑπὸ τῆς προϊεμένης φωνῆς
[10, 43]	τῇ κουφοτάτῃ καὶ τῇ βαρυτάτῃ.	Τὸν	αἰῶνα, καὶ αἱ μὲν εἰς
[10, 22]	Σάνδης Λαμψακηνόν· ὃς ἀφ' οὗ	τὸν	ἄνδρα ἔγνω, οὐκ ἀπέστη ἀπ'
[10, 29]	ἀνεφθέγχθαι, ὥστε σὲ πανταχόθεν καταμαθεῖν	τὸν	ἄνδρα κἂν κρίνειν εἰδέναι. Τὴν
[10, 83]	εἰσίν, ἐκ τούτων καὶ κατὰ	τὸν	ἄνευ φθόγγων τρόπον τὴν ἅμα
[10, 131]	τοῦ βίου χρήσεις ἄοκνον ποιεῖ	τὸν	ἄνθρωπον καὶ τοῖς πολυτελέσιν ἐκ
[10, 117]	σοφὸν λογισμῷ περιγίνεσθαι. Ἀλλὰ καὶ	τὸν	ἅπαξ γενόμενον σοφὸν μηκέτι τὴν
[10, 44]	ὑπάρχουσα αὐταῖς κατὰ τὴν σύγκρουσιν	τὸν	ἀποπαλμὸν ποιεῖ, ἐφ' ὁπόσον ἂν
[10, 102]	τῷ τὸ πνεῦμα ἐμπίπτειν ἐξωθεῖσθαι	τὸν	ἀστραπῆς ἀποτελεστικὸν σχηματισμόν, ὕστερον δὲ
[10, 74]	ἐδυνήθη. Ὡσαύτως δὲ καὶ ἐντραφῆναι.	Τὸν	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ ἐπὶ
[10, 114]	καὶ παρὰ τὸ βραδύτερον συμπεριφέρεσθαι	τὸν	αὐτὸν κύκλον περιιόντα καὶ παρὰ
[10, 7]	ἠγνοηκέναι καὶ πολὺ μᾶλλον κατὰ	τὸν	βίον, τό τε σῶμα ἐλεεινῶς
[10, 102]	ὕστερον δὲ τὸ πνεῦμα ἀνειλούμενον	τὸν	βόμβον ἀποτελεῖν τοῦτον· καὶ κατ'
[10, 72]	τόδε γε δεῖ προσκατανοῆσαι σφοδρῶς·	τὸν	γὰρ δὴ χρόνον οὐ ζητητέον
[10, 126]	τὸν μὲν νέον καλῶς ζῆν,	τὸν	δὲ γέροντα καλῶς καταστρέφειν εὐήθης
[10, 75]	πραγμάτων διδαχθῆναί τε καὶ ἀναγκασθῆναι·	τὸν	δὲ λογισμὸν τὰ ὑπὸ ταύτης
[10, 50]	ἀπὸ τοῦ ὑποκειμένου σῳζόντων κατὰ	τὸν	ἐκεῖθεν σύμμετρον ἐπερεισμὸν ἐκ τῆς
[10, 62]	τοῖς ἀθροίσμασιν ἀτόμους καὶ κατὰ	τὸν	ἐλάχιστον συνεχῆ χρόνον, εἰ καὶ>
[10, 140]	σαρκί, ἀλλὰ τὸ μὲν ἄκρον	τὸν	ἐλάχιστον χρόνον πάρεστι, τὸ δὲ
[10, 105]	ἀντροειδεῖς τόπους τῆς γῆς ἐκπνευματοῦντα	τὸν	ἐπειλημμένον ἀέρα. Καὶ> κατ' αὐτὴν
[10, 145]	σαρκὸς τέλους καὶ πέρατος λαβοῦσα	τὸν	ἐπιλογισμὸν καὶ τοὺς ὑπὲρ τοῦ
[10, 118]	ταφῆς φροντιεῖν· οὐδὲ θεόπεμπτον εἶναι	τὸν	ἔρωτα, ὡς ὁ Διογένης ἐν
[10, 126]	χρόνον οὐ τὸν μήκιστον ἀλλὰ	τὸν	ἥδιστον καρπίζεται. Ὁ δὲ παραγγέλλων
[10, 132]	ἄλλων ὅσα φέρει πολυτελὴς τράπεζα	τὸν	ἡδὺν γεννᾷ βίον, ἀλλὰ νήφων
[10, 124]	τοῦ μηθὲν εἶναι πρὸς ἡμᾶς	τὸν	θάνατον ἀπολαυστὸν ποιεῖ τὸ τῆς
[10, 124]	νομίζειν μηθὲν πρὸς ἡμᾶς εἶναι	τὸν	θάνατον· ἐπεὶ πᾶν ἀγαθὸν καὶ
[10, 125]	οὐκέτι εἰσίν. Ἀλλ' οἱ πολλοὶ	τὸν	θάνατον ὁτὲ μὲν ὡς μέγιστον
[10, 125]	ὥστε μάταιος ὁ λέγων δεδιέναι	τὸν	θάνατον οὐχ ὅτι λυπήσει παρὼν
[10, 23]	πρός τε τὰς ὀχλήσεις καὶ	τὸν	θάνατον, ὡς Ἐπίκουρος ἐν τῷ
[10, 121]	τε ἀκροτάτην, οἵα ἐστὶ περὶ	τὸν	θεόν, ἐπίτασιν οὐκ ἔχουσαν· καὶ
[10, 123]	ταῦτ' εἶναι διαλαμβάνων. Πρῶτον μὲν	τὸν	θεὸν ζῷον ἄφθαρτον καὶ μακάριον
[10, 45]	δὴ φωνὴ τούτων πάντων μνημονευομένων	τὸν	ἱκανὸν τύπον ὑποβάλλει ταῖς περὶ>
[10, 14]	φησιν ἐν τῷ Ἐπικούρου βίῳ	τὸν	Κανόνα γράψαι αὐτὸν ἐκ τοῦ
[10, 35]	τὸν τύπον τῆς ὅλης πραγματείας	τὸν	κατεστοιχειωμένον δεῖ μνημονεύειν· τῆς γὰρ
[10, 17]	ᾖ, ὅπως ἂν κἀκεῖνοι διατηρῶσιν	τὸν	κῆπον, καθάπερ καὶ αὐτοὶ οἷς
[10, 138]	Καὶ φέρε οὖν δὴ νῦν	τὸν	κολοφῶνα (ὡς ἂν εἴποι τις)
[10, 151]	τοιούτων ἐφεστηκότας κολαστάς. Οὐκ ἔστι	τὸν	λάθρᾳ τι ποιοῦντα ὧν συνέθεντο
[10, 7]	~Τόν τε Ἐπίκουρον πολλὰ κατὰ	τὸν	λόγον ἠγνοηκέναι καὶ πολὺ μᾶλλον
[10, 4]	ἐφηβείας. Μιθρῆν τε αἰσχρῶς κολακεύειν	τὸν	Λυσιμάχου διοικητήν, ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς
[10, 77]	σεμνώματι δόξαι· εἰ δὲ μή,	τὸν	μέγιστον τάραχον ἐν ταῖς ψυχαῖς
[10, 17]	ἑκατέρῳ δόσιν, ~ἐφ' ᾧ τε	τὸν	μὲν κῆπον καὶ τὰ προσόντα
[10, 126]	ἥδιστον καρπίζεται. Ὁ δὲ παραγγέλλων	τὸν	μὲν νέον καλῶς ζῆν, τὸν
[10, 126]	αἱρεῖται, οὕτω καὶ χρόνον οὐ	τὸν	μήκιστον ἀλλὰ τὸν ἥδιστον καρπίζεται.
[10, 94]	εἴδους ἀποδόσεις, ἐὰν μή τις	τὸν	μοναχῆ τρόπον κατηγαπηκὼς τοὺς ἄλλους
[10, 95]	καὶ καταρρέπῃ ἄλλοτε ἄλλως ἐπὶ	τὸν	μοναχὸν τρόπον. Ἡ δὲ ἔμφασις
[10, 87]	παντὸς ἐκπίπτει φυσιολογήματος ἐπὶ δὲ	τὸν	μῦθον καταρρεῖ. Σημεῖα δ' ἐπὶ
[10, 146]	κατ' ἔνδειαν ἐξαιροῦν καὶ τὸ	τὸν	ὅλον βίον παντελῆ καθιστάν· ὥστε
[10, 135]	ἡμέρας καὶ νυκτὸς πρός τε>	τὸν	ὅμοιον σεαυτῷ, καὶ οὐδέποτε οὔθ'
[10, 43]	ἀλλήλων διιστάμεναι, αἱ δὲ αὖ	τὸν	παλμὸν ἴσχουσιν ὅταν τύχωσι τῇ
[10, 145]	ὑπὲρ τοῦ αἰῶνος φόβους ἐκλύσασα	τὸν	παντελῆ βίον παρεσκεύασεν, καὶ οὐθὲν
[10, 1]	Περδίκκου μετελθεῖν εἰς Κολοφῶνα πρὸς	τὸν	πατέρα· ~χρόνον δέ τινα διατρίψαντα
[10, 110]	τὸ παράπαν διακρῖναι, ἢ καὶ	τὸν	πέριξ ἀέρα αὐτῆς ἀναστέλλοντος συμμέτρως
[10, 72]	αὐτὸ τὸ ἐνάργημα, καθ' ὃ	τὸν	πολὺν ἢ ὀλίγον χρόνον ἀναφωνοῦμεν,
[10, 23]	τῶν παίδων. Ἔσχε δὲ καὶ	τὸν	προειρημένον εἰκαῖόν τινα ἀδελφὸν τοῦ
[10, 11]	κοινὸν κατατίθεσθαι τὰς οὐσίας, καθάπερ	τὸν	Πυθαγόραν κοινὰ τὰ φίλων λέγοντα·
[10, 118]	οἰμώζει. Γυναικί τ' οὐ μιγήσεσθαι	τὸν	σοφὸν ᾗ οἱ νόμοι ἀπαγορεύουσιν,
[10, 118]	εὐδαίμονα. Μόνον τε χάριν ἕξειν	τὸν	σοφόν, καὶ ἐπὶ φίλοις καὶ
[10, 117]	ἢ διὰ καταφρόνησιν γίνεσθαι, ὧν	τὸν	σοφὸν λογισμῷ περιγίνεσθαι. Ἀλλὰ καὶ
[10, 121]	ἀδιαφόρως ἂν σχοίη. Μόνον τε	τὸν	σοφὸν ὀρθῶς ἂν περί τε
[10, 118]	τινὶ ἕξειν τῶν σπουδαίων. Ἐρασθήσεσθαι	τὸν	σοφὸν οὐ δοκεῖ αὐτοῖς· οὐδὲ
[10, 119]	αὐτῇ φησι. Καὶ λυπήσεσθαι δὲ	τὸν	σοφόν, ὡς Διογένης ἐν τῇ
[10, 119]	μὴν καὶ γαμήσειν καὶ τεκνοποιήσειν	τὸν	σοφόν, ὡς Ἐπίκουρος ἐν ταῖς
[10, 4]	~Ἀλλὰ καὶ οἱ περὶ Ποσειδώνιον	τὸν	Στωικὸν καὶ Νικόλαος καὶ Σωτίων
[10, 144]	ὁ λογισμὸς διῴκηκε καὶ κατὰ	τὸν	συνεχῆ χρόνον τοῦ βίου διοικεῖ
[10, 12]	τισιν ἀντειρηκὼς αὐτῷ, καὶ Ἀρχέλαον	τὸν	Σωκράτους διδάσκαλον. Ἐγύμναζε δέ, φησί,
[10, 11]	πᾶν ὕδωρ ἦν αὐτοῖς ποτόν.	Τόν	τ' Ἐπίκουρον μὴ ἀξιοῦν εἰς
[10, 7]	καὶ τὴν μυστικὴν ἐκείνην συνδιαγωγήν.	~Τόν	τε Ἐπίκουρον πολλὰ κατὰ τὸν
[10, 124]	οὐκ ἄπειρον προστιθεῖσα χρόνον ἀλλὰ	τὸν	τῆς ἀθανασίας ἀφελομένη πόθον. ~Οὐθὲν
[10, 3]	ἐπὶ φιλοσοφίαν ᾆξαι· ~διὸ καὶ	τὸν	Τίμωνα φάσκειν περὶ αὐτοῦ· Ὕστατος
[10, 33]	μὴ πρότερον αὐτοῦ κατὰ πρόληψιν	τὸν	τύπον μαθόντες. Ἐναργεῖς οὖν εἰσιν
[10, 35]	ἐν τῇ τῶν ὅλων ἐπιβλέψει	τὸν	τύπον τῆς ὅλης πραγματείας τὸν
[10, 152]	πρόληψιν ἐναρμόττῃ, οὐδὲν ἧττον ἐκεῖνον	τὸν	χρόνον ἦν δίκαιον τοῖς μὴ
[10, 108]	ἢ ὕδατα κεκτημένων, ἐν οἵοις	τόποις	μάλιστα δρόσος συντελεῖται, εἶτα σύνοδον
[10, 111]	ἀστέρες γίνονται ἤτοι πυρὸς ἐν	τόποις	τισὶ διὰ χρόνων τινῶν ἐν
[10, 107]	τινα ἰσχυρὰν ἐν τοῖς κατωτέρω	τόποις	τῶν νεφῶν ψυχρασίας περίστασιν. Καὶ
[10, 89]	καὶ μεταστάσεις ποιούντων ἐπ' ἄλλον	τόπον,	ἐὰν οὕτω τύχῃ, καὶ ἐπαρδεύσεις
[10, 115]	περιεχόντων, καὶ ἐφ' ὃν ἂν	τόπον	ἡ ὁρμὴ γένηται τῆς φορᾶς,
[10, 62]	ἰσοταχῶν οὐσῶν, τῷ ἐφ' ἕνα	τόπον	φέρεσθαι τὰς ἐν τοῖς ἀθροίσμασιν
[10, 47]	οὗ ἂν περιλάβωμεν τὴν φορὰν	τόπου	ἔσται ἀφιστάμενον· ἀντικοπῇ γὰρ ὅμοιον
[10, 114]	περιφέρεσθαι τὰ μὲν διὰ πλείονος	τόπου,	τὰ δὲ δι' ἐλάττονος, τὴν
[10, 47]	φερόμενον σῶμα ἐπὶ τοὺς πλείους	τόπους	ἀφικνεῖταιἀδιανόητον γάρ- καὶ τοῦτο συναφικνούμενον
[10, 60]	εἰς> τοὺς ὑπὲρ κεφαλῆς ἡμῶν	τόπους	ἀφικνῆται ἢ ἐπὶ τὴν κεφαλὴν
[10, 111]	καὶ εἰς τοὺς καθ' ἡμᾶς	τόπους	ἐλθεῖν καὶ ἐκφανῆ γενέσθαι· τήν
[10, 93]	πυρὸς ἀεὶ ἐπὶ τοὺς ἑξῆς	τόπους	ἰόντος. Τροπὰς ἡλίου καὶ σελήνης
[10, 108]	πάλιν φορὰν ἐπὶ τοὺς κάτω	τόπους,	καθάπερ ὁμοίως καὶ παρ' ἡμῖν
[10, 10]	{εἰς} τοὺς περὶ τὴν Ἰωνίαν	τόπους	πρὸς τοὺς φίλους διαδραμόντα. Οἳ
[10, 103]	γινομένης διὰ τὸ τοὺς ἑξῆς	τόπους	πυκνοτέρους εἶναι διὰ πίλησιν νεφῶν·
[10, 104]	κάθεσιν νέφους εἰς τοὺς κάτω	τόπους	στυλοειδῶς ὑπὸ πνεύματος ἀθρόου ὠσθέντος
[10, 150]	καθ' ὁπηλίκους δή ποτε ἀεὶ	τόπους	συνθήκη τις ὑπὲρ τοῦ μὴ
[10, 105]	πίπτειν εἴσω ἐδάφη εἰς ἀντροειδεῖς	τόπους	τῆς γῆς ἐκπνευματοῦντα τὸν ἐπειλημμένον
[10, 103]	ἰσχυροτέραν αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς κάτω	τόπους,	τῆς ῥήξεως γινομένης διὰ τὸ
[10, 98]	τὸ μήκη τόπων παραλλάττοντα καὶ	τόπους	τινὰς περαιοῦν τάχιον ἢ βραδύτερον,
[10, 75]	ποτε καὶ ἡ παρὰ τοὺς	τόπους	τῶν ἐθνῶν διαφορὰ ᾖ· ~ὕστερον
[10, 113]	ἐνδέχεται δὲ καὶ καθ' οὓς	τόπους	φέρεται οὗ μὲν παρεκτάσεις ἀέρος
[10, 92]	περιστάσεως καὶ καθ' ἑκατέρους τοὺς	τόπους,	ὥστε τὰ προειρημένα ἀποτελεῖσθαι· οὐδὲν
[10, 112]	εἶναι, ἐν δὲ τούτῳ τῷ	τόπῳ	ἐν ᾧ κείμενα θεωρεῖται. Καὶ
[10, 89]	μεταξὺ κόσμων διάστημα, ἐν πολυκένῳ	τόπῳ	καὶ οὐκ ἐν μεγάλῳ εἰλικρινεῖ
[10, 108]	ἀναφορὰν δὲ ἢ ἀπὸ νοτερῶν	τόπων	ἢ ὕδατα κεκτημένων, ἐν οἵοις
[10, 100]	ῥευμάτων κατὰ ἀποφορὰν ἀπὸ ἐπιτηδείων	τόπων	καὶ δι' ἀέρος κινουμένων, βιαιοτέρας
[10, 98]	ὑπὲρ γῆς, παρὰ τὸ μήκη	τόπων	παραλλάττοντα καὶ τόπους τινὰς περαιοῦν
[10, 27]	τῷ ἐπείγεσθαι· καὶ τὰ μαρτύρια	τοσαῦτά	ἐστιν ὡς ἐκείνων μόνων γέμειν
[10, 135]	παρ' ἡμᾶς ἡγητέα τὰ γινόμενα.	Τοσαῦτα	καὶ περὶ τῶν βιωτικῶν· καὶ
[10, 27]	Καὶ τὰ συγγράμματα μὲν Ἐπικούρῳ	τοσαῦτα	καὶ τηλικαῦτα, ὧν τὰ βέλτιστά
[10, 42]	οὐ γὰρ δυνατὸν γενέσθαι τὰς	τοσαύτας	διαφορὰς ἐκ τῶν αὐτῶν σχημάτων
[10, 45]	γοῦν ἄτομος ὤφθη αἰσθήσει. ~Ἡ	τοσαύτη	δὴ φωνὴ τούτων πάντων μνημονευομένων
[10, 36]	ἐν δὲ> τῇ μνήμῃ τὸ	τοσοῦτο	ποιητέον ἀφ' οὗ ἥ τε
[10, 9]	εἰκόσι τιμήσασα, οἵ τε φίλοι	τοσοῦτοι	τὸ πλῆθος ὡς μηδ' ἂν
[10, 61]	γὰρ ἂν κατίσχῃ ἑκάτερον, ἐπὶ	τοσοῦτον	ἅμα νοήματι τὴν φορὰν σχήσει,
[10, 26]	τι γράψαι ὁ Ἐπίκουρος, φιλονεικεῖ	τοσοῦτον	γράψαι ὁ Χρύσιππος. ~Καὶ διὰ
[10, 110]	ῥεύματα ἀποφερόμενα ὁμαλῶς ἀναστέλλοντος ἐπὶ	τοσοῦτον	ἐφ' ὅσον κύκλῳ περιστῆσαι τὸ
[10, 120]	τε οὐδένα προήσεσθαι. Εὐδοξίας ἐπὶ	τοσοῦτον	προνοήσεσθαι, ἐφ' ὅσον μὴ καταφρονήσεσθαι.
[10, 47]	γὰρ ὅμοιον ἔσται, κἂν μέχρι	τοσούτου	τὸ τάχος τῆς φορᾶς μὴ
[10, 128]	καὶ τοῦ σώματος ἀγαθὸν συμπληρώσεται.	Τότε	γὰρ ἡδονῆς χρείαν ἔχομεν ὅταν
[10, 153]	αὐτὰ δίκαια κείμενα, ἐνταῦθα δὲ	τότε	μὲν ἦν δίκαια, ὅτε συνέφερεν
[10, 80]	τε τῶν μετεώρων καὶ παντὸς	τοῦ	ἀδήλου, καταφρονοῦντας τῶν οὔτε τὸ>
[10, 109]	ἰδίαν τοῦ τε φωτὸς καὶ	τοῦ	ἀέρος, ἣ τὰ τῶν χρωμάτων
[10, 104]	πλάγια διαρρυῆναι διὰ τὴν πέριξ	τοῦ	ἀέρος πίλησιν. ~Καὶ ἕως μὲν
[10, 49]	χρώματος καὶ τῆς μορφῆς διὰ	τοῦ	ἀέρος τοῦ μεταξὺ ἡμῶν τε
[10, 108]	κατὰ σύνοδον πρὸς ἄλληλα ἐκ	τοῦ	ἀέρος τῶν τοιούτων, ἃ τῆς
[10, 109]	οὗ πάλιν ἀπολάμποντος τὰ ὁμοροῦντα	τοῦ	ἀέρος χρῶσιν ταύτην λήψεται οἵαν
[10, 87]	βίος ἡμῶν ἔχει χρείαν, ἀλλὰ	τοῦ	ἀθορύβως ἡμᾶς ζῆν. Πάντα μὲν
[10, 70]	ἐπιβολὰς δ' ἄν τινας παρακολουθοῦντος	τοῦ	ἀθρόου ἕκαστα προσαγορευθείη, ~ἀλλ' ὅτε
[10, 69]	ἐστι καὶ διαλήψεις, συμπαρακολουθοῦντος δὲ	τοῦ	ἀθρόου καὶ οὐθαμῇ ἀποσχιζομένου, ἀλλὰ
[10, 145]	τὸν ἐπιλογισμὸν καὶ τοὺς ὑπὲρ	τοῦ	αἰῶνος φόβους ἐκλύσασα τὸν παντελῆ
[10, 139]	μεγέθους τῶν ἡδονῶν ἡ παντὸς	τοῦ	ἀλγοῦντος ὑπεξαίρεσις. Ὅπου δ' ἂν
[10, 149]	οὐ διαχέονται ἀλλὰ παρὰ τὴν	τοῦ	ἀνθρώπου κενοδοξίαν. ~Τὸ τῆς φύσεως
[10, 62]	γίνηται. Τὸ γὰρ προσδοξαζόμενον περὶ	τοῦ	ἀοράτου, ὡς ἄρα καὶ οἱ
[10, 88]	σύγχυσιν λήψεται, ἀποτομὴν ἔχουσα ἀπὸ	τοῦ	ἀπείρου καὶ καταλήγουσα ἐν πέρατι
[10, 75]	καὶ χρόνοις {ἀπὸ τῶν ἀπὸ	τοῦ	ἀπείρου} μείζους λαμβάνειν ἐπιδόσεις> ἐν
[10, 74]	Οὐδὲ ζῷα εἶναι ἀποκριθέντα ἀπὸ	τοῦ	ἀπείρου. Οὐδὲ γὰρ ἂν ἀποδείξειεν
[10, 47]	ἐν αἰσθητῷ χρόνῳ ὅθεν δήποθεν	τοῦ	ἀπείρου οὐκ ἐξ οὗ ἂν
[10, 73]	πυκνῶς ἔχουσαν νομίζειν γεγονέναι ἀπὸ	τοῦ	ἀπείρου, πάντων τούτων ἐκ συστροφῶν
[10, 145]	βίον παρεσκεύασεν, καὶ οὐθὲν ἔτι	τοῦ	ἀπείρου χρόνου προσεδεήθημεν· ἀλλ' οὔτ'
[10, 60]	τε γενέσθαι. ~Καὶ μὴν καὶ	τοῦ	ἀπείρου ὡς μὲν ἀνωτάτω καὶ
[10, 101]	πνευμάτων· καὶ κατ' ἐμπερίληψιν δὲ	τοῦ	ἀπὸ τῶν ἄστρων κατεσπαρμένου φωτός,
[10, 115]	τὰ ζῷα ἀνάγκην τινὰ προσφέρεται	τοῦ	ἀποτελεσθῆναι χειμῶνα, οὐδὲ κάθηταί τις
[10, 145]	πράγματα παρεσκεύαζεν, ὡς ἐλλείπουσά τι	τοῦ	ἀρίστου βίου κατέστρεφεν. ~Ὁ τὰ
[10, 110]	ἢ ἐν τοῖς νέφεσιν ἀπὸ	τοῦ	αὐτοῦ ἀέρος {προσφερομένου πρὸς τὴν
[10, 144]	καὶ κατὰ τὸν συνεχῆ χρόνον	τοῦ	βίου διοικεῖ καὶ διοικήσει. Ὁ
[10, 22]	ἄγοντες καὶ ἅμα τελευταίαν ἡμέραν	τοῦ	βίου ἐγράφομεν ὑμῖν ταυτί. Στραγγουρικά
[10, 146]	βίου κατέστρεφεν. ~Ὁ τὰ πέρατα	τοῦ	βίου κατειδὼς οἶδεν, ὡς εὐπόριστόν
[10, 138]	καὶ τοῦ παντὸς συγγράμματος καὶ	τοῦ	βίου τοῦ φιλοσόφου, τὰς Κυρίας
[10, 131]	συμπληρωτικὸν καὶ πρὸς τὰς ἀναγκαίας	τοῦ	βίου χρήσεις ἄοκνον ποιεῖ τὸν
[10, 119]	πηρωθέντα τὰς ὄψεις μεθέξειν αὐτὸν	τοῦ	βίου, ὡς ἐν τῇ αὐτῇ
[10, 18]	ἑκάστου ἔτους τῇ προτέρᾳ δεκάτῃ	τοῦ	Γαμηλιῶνος, ὥσπερ καὶ εἰς τὴν
[10, 152]	ἀλλήλους κοινωνίας, οὐκέτι τοῦτο τὴν	τοῦ	δικαίου φύσιν ἔχει. Κἂν μεταπίπτῃ
[10, 152]	εἶναι δικαίων ἔχει τὸ ἐν	τοῦ	δικαίου χώρᾳ εἶναι, ἐάν τε
[10, 93]	ἐπὶ τῶν τοιούτων μερῶν, ἐχόμενος	τοῦ	δυνατοῦ, εἰς τὸ σύμφωνον τοῖς
[10, 94]	φαινόμενα ἐκκαλεῖται εἰς τὰς τούτου	τοῦ	εἴδους ἀποδόσεις, ἐὰν μή τις
[10, 50]	τὸ ἑξῆς πύκνωμα ἢ ἐγκατάλειμμα	τοῦ	εἰδώλου· τὸ δὲ ψεῦδος καὶ
[10, 104]	νέφος εἰς τὸ πλάγιον ὠθοῦντος	τοῦ	ἐκτὸς πνεύματος· καὶ κατὰ περίστασιν
[10, 22]	δυσεντερικὰ πάθη ὑπερβολὴν οὐκ ἀπολείποντα	τοῦ	ἐν ἑαυτοῖς μεγέθους. Ἀντιπαρετάττετο δὲ
[10, 50]	~εἶτα διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν	τοῦ	ἑνὸς καὶ συνεχοῦς τὴν φαντασίαν
[10, 2]	Ἐπικούρειος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ	τοῦ	Ἐπικούρου βίου φησὶν ἐλθεῖν αὐτὸν
[10, 48]	γὰρ ῥεῦσις ἀπὸ τῶν σωμάτων	τοῦ	ἐπιπολῆς συνεχής, οὐκ ἐπίδηλος τῇ
[10, 127]	φησι, πῶς οὐκ ἀπέρχεται ἐκ	τοῦ	ζῆν; ἐν ἑτοίμῳ γὰρ αὐτῷ
[10, 145]	οὔθ' ἡνίκα τὴν ἐξαγωγὴν ἐκ	τοῦ	ζῆν τὰ πράγματα παρεσκεύαζεν, ὡς
[10, 128]	τῆς ψυχῆς χειμών, οὐκ ἔχοντος	τοῦ	ζῴου βαδίζειν ὡς πρὸς ἐνδέον
[10, 98]	τοῖς τε φαινομένοις μάχονται καὶ	τοῦ	ᾗ δυνατὸν ἀνθρώπῳ θεωρῆσαι διαπεπτώκασιν.
[10, 140]	καὶ καλῶς καὶ δικαίως> ἄνευ	τοῦ	ἡδέως. Ὅτῳ δὲ τοῦτο μὴ
[10, 132]	καὶ καλῶς καὶ δικαίως> ἄνευ	τοῦ	ἡδέως· συμπεφύκασι γὰρ αἱ ἀρεταὶ
[10, 95]	τὸ φῶς, ~ἐνδέχεται δὲ ἀπὸ	τοῦ	ἡλίου. Καὶ γὰρ παρ' ἡμῖν
[10, 109]	ἐκθλίψαντα. Ἶρις γίνεται κατὰ πρόσλαμψιν	τοῦ	ἡλίου πρὸς ἀέρα ὑδατοειδῆ· ἢ
[10, 140]	ἔστι τοῦτον ἡδέως ζῆν. Ἕνεκα	τοῦ	θαρρεῖν ἐξ ἀνθρώπων, ἦν κατὰ
[10, 123]	μακάριον νομίζων, ὡς ἡ κοινὴ	τοῦ	θεοῦ νόησις ὑπεγράφη, μηθὲν μήτε
[10, 61]	ἀντικόψῃ ἢ ἔξωθεν ἢ ἐκ	τοῦ	ἰδίου βάρους πρὸς τὴν τοῦ
[10, 67]	πλείστην ὁμιλίαν τοῦ ὀνόματος ἐπὶ	τοῦ	καθ' ἑαυτὸ νοηθέντος ἄν· καθ'
[10, 133]	~Ἐπεὶ τίνα νομίζεις εἶναι κρείττονα	τοῦ	καὶ περὶ θεῶν ὅσια δοξάζοντος
[10, 115]	τισι ζῴοις κατὰ συγκύρημα γίνονται	τοῦ	καιροῦ· οὐ γὰρ τὰ ζῷα
[10, 126]	μελέτην τοῦ καλῶς ζῆν καὶ	τοῦ	καλῶς ἀποθνῄσκειν. πολὺ δὲ χείρων
[10, 126]	τὸ τὴν αὐτὴν εἶναι μελέτην	τοῦ	καλῶς ζῆν καὶ τοῦ καλῶς
[10, 123]	καὶ πρᾶττε καὶ μελέτα, στοιχεῖα	τοῦ	καλῶς ζῆν ταῦτ' εἶναι διαλαμβάνων.
[10, 59]	γὰρ ἐκεῖνο δῆλον ὡς διαφέρει	τοῦ	κατὰ τὴν αἴσθησιν θεωρουμένου, ἀναλογίᾳ
[10, 41]	τὸ πᾶν καὶ τῷ μεγέθει	τοῦ	κενοῦ. ~Εἴ τε γὰρ ἦν
[10, 61]	τὰς ἀτόμους εἶναι, ὅταν διὰ	τοῦ	κενοῦ εἰσφέρωνται μηθενὸς ἀντικόπτοντος. Οὔτε
[10, 43]	ἐνδοτέρω καὶ ἰσοταχῶς αὐτὰς κινεῖσθαι	τοῦ	κενοῦ τὴν εἶξιν ὁμοίαν παρεχομένου
[10, 67]	ἔστι νοῆσαι τὸ ἀσώματον πλὴν	τοῦ	κενοῦ. Τὸ δὲ κενὸν οὔτε
[10, 44]	ἀιδίων τῶν ἀτόμων οὐσῶν καὶ	τοῦ	κενοῦ. Φησὶ δ' ἐνδοτέρω μηδὲ
[10, 46]	Καὶ μὴν καὶ ἡ διὰ	τοῦ	κενοῦ φορὰ κατὰ μηδεμίαν ἀπάντησιν
[10, 44]	τῶν πλεκτικῶν. ~Ἥ τε γὰρ	τοῦ	κενοῦ φύσις ἡ διορίζουσα ἑκάστην
[10, 92]	ἐξ ἀρχῆς ἐν τῇ γενέσει	τοῦ	κόσμου ἀνάγκην ἀπογεννηθεῖσαν ἐπ' ἀνατολῇ·
[10, 77]	τῶν συστροφῶν τούτων ἐν τῇ	τοῦ	κόσμου γενέσει δεῖ δοξάζειν καὶ
[10, 112]	μόνον τῷ τὸ μέρος τοῦτο	τοῦ	κόσμου ἑστάναι περὶ ὃ τὸ
[10, 90]	ἑαυτὰ γενόμενα ὕστερον ἐμπεριελαμβάνετο ὑπὸ	τοῦ	κόσμου {καὶ ὅσα γε δὴ
[10, 34]	δὴ περὶ τῆς διαιρέσεως καὶ	τοῦ	κριτηρίου στοιχειωδῶς. Ἀνιτέον δὲ ἐπὶ
[10, 101]	κατὰ διήθησιν διὰ> τῶν νεφῶν	τοῦ	λεπτομερεστάτου φωτός, ἢ ἀπὸ τοῦ
[10, 32]	καὶ σύνθεσιν, συμβαλλομένου τι καὶ	τοῦ	λογισμοῦ. Τά τε τῶν μαινομένων
[10, 64]	ἂν ταύτην, εἰ μὴ ὑπὸ	τοῦ	λοιποῦ ἀθροίσματος ἐστεγάζετό πως. Τὸ
[10, 128]	τῆς ψυχῆς ἀταραξίαν, ἐπεὶ τοῦτο	τοῦ	μακαρίως ζῆν ἐστι τέλος. Τούτου
[10, 128]	ἀρχὴν καὶ τέλος λέγομεν εἶναι	τοῦ	μακαρίως ζῆν· {ταύτην γὰρ ἀγαθὸν
[10, 1]	Χαλκίδι διατρίβοντος. Τελευτήσαντος δὲ Ἀλεξάνδρου	τοῦ	Μακεδόνος καὶ τῶν Ἀθηναίων ἐκπεσόντων
[10, 139]	ἀναισθητοῦν οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς. Ὅρος	τοῦ	μεγέθους τῶν ἡδονῶν ἡ παντὸς
[10, 120]	δέ· καὶ κτήσεως προνοήσεσθαι καὶ	τοῦ	μέλλοντος. Φιλαγρήσειν τύχῃ τ' ἀντιτάξεσθαι,
[10, 54]	μετατιθέμενα ἄφθαρτα εἶναι καὶ τὴν	τοῦ	μεταβάλλοντος φύσιν οὐκ ἔχοντα, ὄγκους
[10, 18]	συντελείτωσαν δὲ καὶ τὴν Πολυαίνου	τοῦ	Μεταγειτνιῶνος καθάπερ καὶ ἡμεῖς. ~Ἐπιμελείσθωσαν
[10, 49]	τῆς μορφῆς διὰ τοῦ ἀέρος	τοῦ	μεταξὺ ἡμῶν τε κἀκείνων, οὐδὲ
[10, 150]	ἐδύνατο συνθήκας ποιεῖσθαι τὰς ὑπὲρ	τοῦ	μὴ βλάπτειν ἄλληλα μηδὲ βλάπτεσθαι,
[10, 150]	ἀεὶ τόπους συνθήκη τις ὑπὲρ	τοῦ	μὴ βλάπτειν ἢ βλάπτεσθαι. ~Ἡ
[10, 150]	τὰς συνθήκας ποιεῖσθαι τὰς ὑπὲρ	τοῦ	μὴ βλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι. Οὐκ
[10, 54]	μὴ ὂν ποιήσεται οὐδ' ἐκ	τοῦ	μὴ ὄντος, ἀλλὰ κατὰ μεταθέσεις
[10, 38]	μὲν ὅτι οὐθὲν γίνεται ἐκ	τοῦ	μὴ ὄντος. Πᾶν γὰρ ἐκ
[10, 128]	ἡδονῆς χρείαν ἔχομεν ὅταν ἐκ	τοῦ	μὴ παρεῖναι τὴν ἡδονὴν ἀλγῶμεν·
[10, 148]	γνώμη θαρρεῖν τε ἐποίησεν ὑπὲρ	τοῦ	μηθὲν αἰώνιον εἶναι δεινὸν μηδὲ
[10, 124]	ὁ θάνατος. Ὅθεν γνῶσις ὀρθὴ	τοῦ	μηθὲν εἶναι πρὸς ἡμᾶς τὸν
[10, 19]	Ἀμυνόμαχος καὶ Τιμοκράτης τοῦ υἱοῦ	τοῦ	Μητροδώρου Ἐπικούρου καὶ τοῦ υἱοῦ
[10, 24]	Μητροδώρου Τιμοκράτην. ~Βιβλία δέ ἐστι	τοῦ	Μητροδώρου τάδε· Πρὸς τοὺς ἰατρούς,
[10, 23]	τὸν προειρημένον εἰκαῖόν τινα ἀδελφὸν	τοῦ	Μητροδώρου Τιμοκράτην. ~Βιβλία δέ ἐστι
[10, 116]	μνημόνευσον· κατὰ πολύ τε γὰρ	τοῦ	μύθου ἐκβήσῃ καὶ τὰ ὁμογενῆ
[10, 14]	τὸν Κανόνα γράψαι αὐτὸν ἐκ	τοῦ	Ναυσιφάνους Τρίποδος, οὗ καὶ ἀκοῦσαί
[10, 60]	τοῦτο ἡμῖν, ἢ τὸ ὑποκάτω	τοῦ	νοηθέντος εἰς ἄπειρον ἅμα ἄνω
[10, 65]	φύσιν. Καὶ μὴν καὶ διαλυομένου	τοῦ	ὅλου ἀθροίσματος ἡ ψυχὴ διασπείρεται
[10, 148]	ἡ σοφία παρασκευάζεται εἰς τὴν	τοῦ	ὅλου βίου μακαριότητα, πολὺ μέγιστόν
[10, 69]	ἤτοι τῶν πρώτων ἢ τῶν	τοῦ	ὅλου μεγεθῶν τοῦδέ τινος ἐλαττόνων,
[10, 92]	ἀδύνατον μὲν γίνεσθαι κατὰ τὴν	τοῦ	ὅλου οὐρανοῦ δίνην, ἢ τούτου
[10, 70]	ποιοῦμεν τὰ συμπτώματα οὔτε τὴν	τοῦ	ὅλου φύσιν ἔχειν, ὃ συλλαβόντες
[10, 71]	ἐνάργειαν, ὅτι οὐκ ἔχει τὴν	τοῦ	ὅλου φύσιν ᾧ συμβαίνει ὃ
[10, 67]	λέγομεν κατὰ τὴν πλείστην ὁμιλίαν	τοῦ	ὀνόματος ἐπὶ τοῦ καθ' ἑαυτὸ
[10, 71]	παρακολουθούντων. Καὶ οὐκ ἐξελατέον ἐκ	τοῦ	ὄντος ταύτην τὴν ἐνάργειαν, ὅτι
[10, 28]	Συμπόσιον, Εὐρύλοχος πρὸς Μητρόδωρον, Περὶ	τοῦ	ὁρᾶν, Περὶ τῆς ἐν τῇ
[10, 147]	πᾶσαν ἀμφισβήτησιν κατὰ πᾶσαν κρίσιν	τοῦ	ὀρθῶς ἢ μὴ ὀρθῶς. ~Εἰ
[10, 91]	τὸ καθ' αὑτὸ ἤτοι μεῖζον	τοῦ	ὁρωμένου ἢ μικρῷ ἔλαττον ἢ
[10, 111]	ἰδίαν τινὰ κίνησιν διὰ χρόνων	τοῦ	οὐρανοῦ ἴσχοντος ὑπὲρ ἡμᾶς, ὥστε
[10, 36]	καὶ τοῦ τετελεσιουργημένου τοῦτο κυριώτατον	τοῦ	παντὸς ἀκριβώματος γίνεται, τὸ ταῖς
[10, 138]	ἂν εἴποι τις) ἐπιθῶμεν καὶ	τοῦ	παντὸς συγγράμματος καὶ τοῦ βίου
[10, 2]	ἐδυνήθησαν ἑρμηνεῦσαι αὐτῷ τὰ περὶ	τοῦ	παρ' Ἡσιόδῳ χάους. Φησὶ δ'
[10, 151]	ὅτι λήσει, κἂν μυριάκις ἐπὶ	τοῦ	παρόντος λανθάνῃ. Μέχρι μὲν καταστροφῆς
[10, 57]	τὸ μέγεθος. Ἄκρον τε ἔχοντος	τοῦ	πεπερασμένου διαληπτόν, εἰ μὴ καὶ
[10, 112]	αὐτῷ περιεστάναι, ἣ κωλυτικὴ γίνεται	τοῦ	περιπολεῖν, ὡς καὶ τὰ ἄλλα·
[10, 109]	συντελεῖται καὶ κατ' ἔκθλιψιν μὲν	τοῦ	περιφεροῦς σχηματισμοῦ ἐκ τοῦ ὕδατος,
[10, 105]	ἢ ἔξωθεν ἐμπεριλαμβάνει ἢ> ἐκ	τοῦ	πίπτειν εἴσω ἐδάφη εἰς ἀντροειδεῖς
[10, 14]	φησιν αὐτόν, ἀλλὰ καὶ Παμφίλου	τοῦ	Πλατωνικοῦ ἐν Σάμῳ. Ἄρξασθαί τε
[10, 95]	τοῖς μετεώροις φαινομένων, ἐάν τις	τοῦ	πλεοναχοῦ τρόπου ἀεὶ μνήμην ἔχῃ
[10, 61]	τοῦ ἰδίου βάρους πρὸς τὴν	τοῦ	πλήξαντος δύναμιν. ~Ἀλλὰ μὴν καὶ
[10, 105]	ἡ ἀπογέννησις κατὰ τὴν κίνησιν	τοῦ	πνεύματος γίνηται· ἕως δὲ θαλάττης
[10, 101]	τούτου κίνησιν· καὶ κατὰ τὴν	τοῦ	πνεύματος ἐκπύρωσιν τὴν γινομένην διά
[10, 104]	πνεύματος ἀθρόου ὠσθέντος καὶ διὰ	τοῦ	πνεύματος πολλοῦ φερομένου, ἅμα καὶ
[10, 33]	καθολικὴν νόησιν ἐναποκειμένην, τουτέστι μνήμην	τοῦ	πολλάκις ἔξωθεν φανέντος, οἷον τὸ
[10, 19]	Μητροδώρου Ἐπικούρου καὶ τοῦ υἱοῦ	τοῦ	Πολυαίνου, φιλοσοφούντων αὐτῶν καὶ συζώντων
[10, 18]	καὶ τὴν τῶν ἀδελφῶν ἡμέραν	τοῦ	Ποσειδεῶνος· συντελείτωσαν δὲ καὶ τὴν
[10, 53]	μὴ ὄγκοι τινὲς ἦσαν ἀπὸ	τοῦ	πράγματος ἀποφερόμενοι σύμμετροι πρὸς τὸ
[10, 105]	πίλησιν. ~Καὶ ἕως μὲν γῆς	τοῦ	πρηστῆρος καθιεμένου στρόβιλοι γίνονται, ὡς
[10, 50]	τῷ προσδοξαζομένῳ ἀεί ἐστιν ἐπὶ	τοῦ	προσμένοντος> ἐπιμαρτυρηθήσεσθαι ἢ μὴ ἀντιμαρτυρηθήσεσθαι,
[10, 95]	μοναχὸν τρόπον. Ἡ δὲ ἔμφασις	τοῦ	προσώπου ἐν αὐτῇ δύναται μὲν
[10, 58]	Ἑξῆς τε θεωροῦμεν ταῦτα ἀπὸ	τοῦ	πρώτου καταρχόμενοι καὶ οὐκ ἐν
[10, 93]	τάτῃ θερμασίᾳ κατά τινα ἐπινέμησιν	τοῦ	πυρὸς ἀεὶ ἐπὶ τοὺς ἑξῆς
[10, 103]	καὶ κατ' αὐτὴν δὲ τὴν	τοῦ	πυρὸς ἔκπτωσιν ἀνειλουμένου, καθὰ καὶ
[10, 66]	στρογγυλωτάτων, πολλῷ τινι διαφερουσῶν τῶν	τοῦ	πυρός· καὶ τὸ μέν τι
[10, 101]	τοῦ λεπτομερεστάτου φωτός, ἢ ἀπὸ	τοῦ	πυρὸς νέφη συνεφλέχθαι καὶ τὰς
[10, 117]	ἅ τε αὐτῷ δοκεῖ περὶ	τοῦ	σοφοῦ καὶ τοῖς ἀπ' αὐτοῦ.
[10, 65]	ἃ ἂν καὶ ταύτης ξυναπόληται	τοῦ	στεγάζοντος λυθέντος εἶθ' ὅλου εἴτε
[10, 50]	εἴτε συμβεβηκότων, μορφή ἐστιν αὕτη	τοῦ	στερεμνίου, γινομένη κατὰ τὸ ἑξῆς
[10, 48]	τὴν ἀνταναπλήρωσιν, σῴζουσα τὴν ἐπὶ	τοῦ	στερεμνίου θέσιν καὶ τάξιν τῶν
[10, 7]	γὰρ ἐκεῖνος ὠδίνων τὴν ἀπὸ	τοῦ	στόματος καύχησιν τὴν σοφιστικήν, καθάπερ
[10, 9]	αὐτοῦ σειρῆσι προσκατασχεθέντες, πλὴν Μητροδώρου	τοῦ	Στρατονικέως πρὸς Καρνεάδην ἀποχωρήσαντος, τάχα
[10, 20]	κύριον τῶν προσόδων, ἵνα μετὰ	τοῦ	συγκαταγεγηρακότος ἡμῖν ἐν φιλοσοφίᾳ καὶ
[10, 143]	κυριωτάτων μὴ κατειδότα τίς ἡ	τοῦ	σύμπαντος φύσις, ἀλλ' ὑποπτευόμενόν τι
[10, 150]	τῆς φύσεως δίκαιόν ἐστι σύμβολον	τοῦ	συμφέροντος εἰς τὸ μὴ βλάπτειν
[10, 121]	φύσει μὴ γίνεσθαι, λογισμῷ δὲ	τοῦ	συμφέροντος· καὶ τὴν φιλίαν διὰ
[10, 128]	ᾧ τὸ τῆς ψυχῆς καὶ	τοῦ	σώματος ἀγαθὸν συμπληρώσεται. Τότε γὰρ
[10, 127]	ἀναγκαῖαι, αἱ δὲ πρὸς τὴν	τοῦ	σώματος ἀοχλησίαν, αἱ δὲ πρὸς
[10, 55]	ἐκεῖνο καταλείπεται, ἀλλ' ἐξ ὅλου	τοῦ	σώματος ἀπολλύμεναι. Ἱκανὰ οὖν τὰ
[10, 69]	ἀλλὰ κατὰ τὴν ἀθρόαν ἔννοιαν	τοῦ	σώματος κατηγορίαν εἰληφότος. ~Καὶ μὴν
[10, 94]	πάλιν πλήρωσις καὶ κατὰ στροφὴν	τοῦ	σώματος τούτου δύναιτ' ἂν γίνεσθαι
[10, 128]	φυγὴν ἐπανάγειν οἶδεν ἐπὶ τὴν	τοῦ	σώματος ὑγίειαν καὶ τὴν τῆς
[10, 21]	ἀνθρωπίνων περὶ Ἕρμαρχον γένηται πρὸ	τοῦ	τὰ Μητροδώρου παιδία εἰς ἡλικίαν
[10, 109]	ὑδατοειδῆ· ἢ κατὰ σύμφυσιν ἰδίαν	τοῦ	τε φωτὸς καὶ τοῦ ἀέρος,
[10, 49]	τὰ ἔξω τὴν ἑαυτῶν φύσιν	τοῦ	τε χρώματος καὶ τῆς μορφῆς
[10, 154]	ὠδύραντο ὡς πρὸς ἔλεον τὴν	τοῦ	τελευτήσαντος προκαταστροφήν.
[10, 137]	τῆς ψυχῆς. Ἀποδείξει δὲ χρῆται	τοῦ	τέλος εἶναι τὴν ἡδονὴν τῷ
[10, 36]	περιειλημμένων καὶ μνημονευομένων· ἐπεὶ καὶ	τοῦ	τετελεσιουργημένου τοῦτο κυριώτατον τοῦ παντὸς
[10, 96]	ἐκλείπειν σελήνης ἐπισκοτούσης, σελήνην δὲ	τοῦ	τῆς γῆς σκιάσματος, ἀλλὰ καὶ
[10, 145]	χρόνος παρεσκεύασεν. Ἡ δὲ διάνοια	τοῦ	τῆς σαρκὸς τέλους καὶ πέρατος
[10, 154]	πράττειν. Ὅσοι τὴν δύναμιν ἔσχον	τοῦ	τὸ θαρρεῖν μάλιστα ἐκ τῶν
[10, 1]	Ἀθηναῖος, τῶν δήμων Γαργήττιος, γένους	τοῦ	τῶν Φιλαϊδῶν, ὥς φησι Μητρόδωρος
[10, 109]	μὲν τοῦ περιφεροῦς σχηματισμοῦ ἐκ	τοῦ	ὕδατος, σύνωσιν δὲ τῶν σκαληνῶν
[10, 19]	δὲ καὶ Ἀμυνόμαχος καὶ Τιμοκράτης	τοῦ	υἱοῦ τοῦ Μητροδώρου Ἐπικούρου καὶ
[10, 19]	υἱοῦ τοῦ Μητροδώρου Ἐπικούρου καὶ	τοῦ	υἱοῦ τοῦ Πολυαίνου, φιλοσοφούντων αὐτῶν
[10, 50]	ἀποδιδόντων καὶ τὴν συμπάθειαν ἀπὸ	τοῦ	ὑποκειμένου σῳζόντων κατὰ τὸν ἐκεῖθεν
[10, 122]	Ὁ δὲ λέγων ἢ μήπω	τοῦ	φιλοσοφεῖν ὑπάρχειν ὥραν ἢ παρεληλυθέναι
[10, 138]	παντὸς συγγράμματος καὶ τοῦ βίου	τοῦ	φιλοσόφου, τὰς Κυρίας αὐτοῦ δόξας
[10, 7]	πολλῶν ἐτῶν μὴ δύνασθαι ἀπὸ	τοῦ	φορείου διαναστῆναι· μνᾶν τε ἀναλίσκειν
[10, 132]	οὐκ ἔστιν ἡδέως ζῆν ἄνευ	τοῦ	φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως,
[10, 140]	Οὐκ ἔστιν ἡδέως ζῆν ἄνευ	τοῦ	φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως,
[10, 52]	γίνεται ῥεύματός τινος φερομένου ἀπὸ	τοῦ	φωνοῦντος ἢ ἠχοῦντος ἢ ψοφοῦντος
[10, 14]	~Καὶ ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς ἀντὶ	τοῦ	Χαίρειν Εὖ πράττειν καὶ Σπουδαίως
[10, 137]	καὶ ὁ Ἡρακλῆς καταβιβρωσκόμενος ὑπὸ	τοῦ	χιτῶνος βοᾷ, δάκνων ἰύζων· ἀμφὶ
[10, 69]	ἢ τῶν τοῦ ὅλου μεγεθῶν	τοῦδέ	τινος ἐλαττόνων, ἀλλὰ μόνον, ὡς
[10, 56]	τὴν εἰς ἄπειρον τομὴν ἐπὶ	τοὔλαττον	ἀναιρετέον, ἵνα μὴ πάντα ἀσθενῆ
[10, 56]	ὡρισμένοις εἰς ἄπειρον μηδ' ἐπὶ>	τοὔλαττον.	~Οὔτε γὰρ ὅπως, ἐπειδὰν ἅπαξ
[10, 130]	ὡς κακῷ, τῷ δὲ κακῷ	τοὔμπαλιν	ὡς ἀγαθῷ. Καὶ τὴν αὐτάρκειαν
[10, 57]	οὕτω κατὰ τὸ ἑξῆς εἰς	τοὔμπροσθεν	βαδίζοντα εἰς τὸ ἄπειρον ὑπάρχειν
[10, 16]	τοῦτ' Ἐπίκουρος ὕστατον εἶπε φίλοις	τοὔπος	ἀποφθίμενος· θερμὴν δὲ πύελον γὰρ
[10, 10]	γονέας εὐχαριστία καὶ ἡ πρὸς	τοὺς	ἀδελφοὺς εὐποιία πρός τε τοὺς
[10, 94]	τις τὸν μοναχῆ τρόπον κατηγαπηκὼς	τοὺς	ἄλλους κενῶς ἀποδοκιμάζῃ, οὐ τεθεωρηκὼς
[10, 137]	ἀλγηδόνας τῶν ψυχικῶν, κολάζεσθαι γοῦν	τοὺς	ἁμαρτάνοντας σώματι· ὁ δὲ τὰς
[10, 76]	τοὺς συνειδότας παρεγγυῆσαί τινας φθόγγους	τοὺς	ἀναγκασθέντας ἀναφωνῆσαι, τοὺς δὲ τῷ
[10, 142]	Εἰ τὰ ποιητικὰ τῶν περὶ	τοὺς	ἀσώτους ἡδονῶν ἔλυε τοὺς φόβους
[10, 12]	Σωκράτους διδάσκαλον. Ἐγύμναζε δέ, φησί,	τοὺς	γνωρίμους καὶ διὰ μνήμης ἔχειν
[10, 10]	τῶν γνωρίμων. ~Ἥ τε πρὸς	τοὺς	γονέας εὐχαριστία καὶ ἡ πρὸς
[10, 97]	ἕνα τρόπον μόνον οἴεσθαι γίνεσθαι	τοὺς	δ' ἄλλους πάντας τοὺς κατὰ
[10, 76]	τινας φθόγγους τοὺς ἀναγκασθέντας ἀναφωνῆσαι,	τοὺς	δὲ τῷ λογισμῷ ἑλομένους κατὰ
[10, 47]	~Οὐ μὴν οὐδ' ἅμα κατὰ	τοὺς	διὰ λόγου θεωρητοὺς χρόνους αὐτὸ
[10, 8]	Κυνικοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἑλλάδος· καὶ	τοὺς	διαλεκτικοὺς πολυφθόρους, Πύρρωνα δ' ἀμαθῆ
[10, 24]	Περὶ τῆς Ἐπικούρου ἀρρωστίας, Πρὸς	τοὺς	διαλεκτικούς, Πρὸς τοὺς σοφιστάς, ἐννέα,
[10, 5]	Ἰδομενέα καὶ Ἡρόδοτον καὶ Τιμοκράτην	τοὺς	ἔκπυστα αὐτοῦ τὰ κρύφια ποιήσαντας
[10, 7]	γράφει καὶ ἐν ταῖς πρὸς	τοὺς	ἐν Μυτιλήνῃ φιλοσόφους. Συνεῖναί τε
[10, 136]	βίων καὶ ἐν τῇ πρὸς	τοὺς	ἐν Μυτιλήνῃ φίλους ἐπιστολῇ. Ὁμοίως
[10, 93]	ἐπινέμησιν τοῦ πυρὸς ἀεὶ ἐπὶ	τοὺς	ἑξῆς τόπους ἰόντος. Τροπὰς ἡλίου
[10, 103]	τῆς ῥήξεως γινομένης διὰ τὸ	τοὺς	ἑξῆς τόπους πυκνοτέρους εἶναι διὰ
[10, 125]	οὐκ ἐσμέν. Οὔτε οὖν πρὸς	τοὺς	ζῶντάς ἐστιν οὔτε πρὸς τοὺς
[10, 139]	τοιοῦτον. Ἐν ἄλλοις δέ φησι	τοὺς	θεοὺς λόγῳ θεωρητούς, οὓς μὲν
[10, 24]	ἐστι τοῦ Μητροδώρου τάδε· Πρὸς	τοὺς	ἰατρούς, τρία, Περὶ αἰσθήσεων, Πρὸς
[10, 111]	διά τινα περίστασιν καὶ εἰς	τοὺς	καθ' ἡμᾶς τόπους ἐλθεῖν καὶ
[10, 83]	Τοιαῦτα γάρ ἐστιν, ὥστε καὶ	τοὺς	κατὰ μέρος ἤδη ἐξακριβοῦντας ἱκανῶς
[10, 97]	γίνεσθαι τοὺς δ' ἄλλους πάντας	τοὺς	κατὰ τὸ ἐνδεχόμενον ἐκβάλλειν εἴς
[10, 108]	ὑγρασίας καὶ πάλιν φορὰν ἐπὶ	τοὺς	κάτω τόπους, καθάπερ ὁμοίως καὶ
[10, 104]	καὶ κατὰ κάθεσιν νέφους εἰς	τοὺς	κάτω τόπους στυλοειδῶς ὑπὸ πνεύματος
[10, 103]	καὶ ἔκπτωσιν ἰσχυροτέραν αὐτοῦ ἐπὶ	τοὺς	κάτω τόπους, τῆς ῥήξεως γινομένης
[10, 73]	ἐπιτομῇ. Ἐπί τε τοῖς προειρημένοις	τοὺς	κόσμους δεῖ καὶ πᾶσαν σύγκρισιν
[10, 73]	οὖν ὡς καὶ φθαρτούς φησι	τοὺς	κόσμους, μεταβαλλόντων τῶν μερῶν. Καὶ
[10, 74]	ἀέρι ἐποχεῖσθαι. ~Ἔτι δὲ καὶ	τοὺς	κόσμους οὔτε ἐξ ἀνάγκης δεῖ
[10, 137]	κίνησιν ἐνεργείᾳ βλέπονται. ~Ἔτι πρὸς	τοὺς	Κυρηναϊκούς· οἱ μὲν γὰρ χείρους
[10, 136]	διείλεκται ἀλλαχόθι. ~Διαφέρεται δὲ πρὸς	τοὺς	Κυρηναϊκοὺς περὶ τῆς ἡδονῆς· οἱ
[10, 62]	καὶ> μὴ ἐφ' ἕνα κατὰ	τοὺς	λόγῳ θεωρητοὺς χρόνους· ἀλλὰ πυκνὸν
[10, 83]	μέρος ἀκριβωμάτων, ἀσύμβλητον αὐτὸν πρὸς	τοὺς	λοιποὺς ἀνθρώπους ἁδρότητα λήψεσθαι. Καὶ
[10, 82]	τῶν ἀεὶ παρεμπιπτόντων, ὅσα φοβεῖ	τοὺς	λοιποὺς ἐσχάτως. Ταῦτά σοι, ὦ
[10, 27]	τῶν πρὸς τοὺς φυσικούς, Πρὸς	τοὺς	Μεγαρικούς, Διαπορίαι, Κύριαι δόξαι, Περὶ
[10, 144]	καὶ τῶν ὁμογενῶν τούτοις ὅσα	τοὺς	μεγίστους φόβους παρεσκεύαζε τῇ διανοίᾳ.
[10, 81]	ἀεὶ προσδοκᾶν ἢ ὑποπτεύειν κατὰ	τοὺς	μύθους εἴ τε καὶ αὐτὴν
[10, 143]	ἀλλ' ὑποπτευόμενόν τι τῶν κατὰ	τοὺς	μύθους· ὥστε οὐκ ἦν ἄνευ
[10, 96]	τινος ἑτέρου τοιούτου. Καὶ ὧδε	τοὺς	οἰκείους ἀλλήλοις τρόπους συνθεωρητέον, καὶ
[10, 10]	τοὺς ἀδελφοὺς εὐποιία πρός τε	τοὺς	οἰκέτας ἡμερότης, ὡς δῆλον κἀκ
[10, 124]	ἰδίαις οἰκειούμενοι διὰ παντὸς ἀρεταῖς	τοὺς	ὁμοίους ἀποδέχονται, πᾶν τὸ μὴ
[10, 142]	ἔτι τε τὸ μὴ κατανοεῖν	τοὺς	ὅρους τῶν ἀλγηδόνων καὶ τῶν
[10, 10]	καταβιῶναι, δὶς ἢ τρὶς {εἰς}	τοὺς	περὶ τὴν Ἰωνίαν τόπους πρὸς
[10, 47]	αὐτὸ τὸ φερόμενον σῶμα ἐπὶ	τοὺς	πλείους τόπους ἀφικνεῖταιἀδιανόητον γάρ- καὶ
[10, 60]	κάτω, ἂν καὶ μυριάκις πρὸς	τοὺς	πόδας τῶν ἐπάνω τὸ παρ'
[10, 114]	ἐστι τοῖς τερατεύεσθαί τι πρὸς	τοὺς	πολλοὺς βουλομένοις. Οἱ λεγόμενοι ἀστέρες
[10, 35]	τῆς περὶ φύσεως θεωρίας. Καὶ	τοὺς	προβεβηκότας δὲ ἱκανῶς ἐν τῇ
[10, 24]	ἀρρωστίας, Πρὸς τοὺς διαλεκτικούς, Πρὸς	τοὺς	σοφιστάς, ἐννέα, Περὶ τῆς ἐπὶ
[10, 76]	καὶ οὐ συνορώμενα πράγματα εἰσφέροντας	τοὺς	συνειδότας παρεγγυῆσαί τινας φθόγγους τοὺς
[10, 79]	ἀλλ' ὁμοίως τοὺς φόβους ἔχειν	τοὺς	ταῦτα κατειδότας, τίνες δ' αἱ
[10, 8]	Δημόκριτον Ληρόκριτον καὶ Ἀντίδωρον Σαννίδωρον·	τούς	τε Κυνικοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἑλλάδος·
[10, 142]	ἔλυε τοὺς φόβους τῆς διανοίας	τούς	τε περὶ μετεώρων καὶ θανάτου
[10, 8]	ἀγράμματον καὶ ἀπατεῶνα καὶ πόρνην·	Τούς	τε περὶ Πλάτωνα Διονυσοκόλακας καὶ
[10, 125]	τοὺς ζῶντάς ἐστιν οὔτε πρὸς	τοὺς	τετελευτηκότας, ἐπειδή περ περὶ οὓς
[10, 75]	ἄν ποτε καὶ ἡ παρὰ	τοὺς	τόπους τῶν ἐθνῶν διαφορὰ ᾖ·
[10, 92]	οὔσης περιστάσεως καὶ καθ' ἑκατέρους	τοὺς	τόπους, ὥστε τὰ προειρημένα ἀποτελεῖσθαι·
[10, 26]	βιβλίων· κύλινδροι μὲν γὰρ πρὸς	τοὺς	τριακοσίους εἰσί. Γέγραπται δὲ μαρτύριον
[10, 46]	τοῖς στερεμνίοις εἶχον· τούτους δὲ	τοὺς	τύπους εἴδωλα προσαγορεύομεν. Καὶ μὴν
[10, 123]	νομίζουσιν. Ἀσεβὴς δὲ οὐχ ὁ	τοὺς	τῶν πολλῶν θεοὺς ἀναιρῶν, ἀλλ'
[10, 31]	γὰρ τοὺς φυσικοὺς χωρεῖν κατὰ	τοὺς	τῶν πραγμάτων φθόγγους. Ἐν τοίνυν
[10, 60]	τὸ παρ' ἡμῶν φερόμενον εἰς>	τοὺς	ὑπὲρ κεφαλῆς ἡμῶν τόπους ἀφικνῆται
[10, 145]	πέρατος λαβοῦσα τὸν ἐπιλογισμὸν καὶ	τοὺς	ὑπὲρ τοῦ αἰῶνος φόβους ἐκλύσασα
[10, 151]	ὑποψίαν φόβῳ εἰ μὴ λήσει	τοὺς	ὑπὲρ τῶν τοιούτων ἐφεστηκότας κολαστάς.
[10, 10]	περὶ τὴν Ἰωνίαν τόπους πρὸς	τοὺς	φίλους διαδραμόντα. Οἳ καὶ πανταχόθεν
[10, 79]	τῆς γνώσεως συντείνειν, ἀλλ' ὁμοίως	τοὺς	φόβους ἔχειν τοὺς ταῦτα κατειδότας,
[10, 142]	περὶ τοὺς ἀσώτους ἡδονῶν ἔλυε	τοὺς	φόβους τῆς διανοίας τούς τε
[10, 27]	Περὶ ἔρωτος, Ἐπιτομὴ τῶν πρὸς	τοὺς	φυσικούς, Πρὸς τοὺς Μεγαρικούς, Διαπορίαι,
[10, 31]	ὡς παρέλκουσαν ἀποδοκιμάζουσιν· ἀρκεῖν γὰρ	τοὺς	φυσικοὺς χωρεῖν κατὰ τοὺς τῶν
[10, 154]	ἀνεπίμεικτος ἐγένετο, καὶ ἐξωρίσατο ὅσα	τοῦτ'	ἐλυσιτέλει πράττειν. Ὅσοι τὴν δύναμιν
[10, 16]	Χαίρετε, καὶ μέμνησθε τὰ δόγματα·	τοῦτ'	Ἐπίκουρος ὕστατον εἶπε φίλοις τοὔπος
[10, 127]	ζῆν; ἐν ἑτοίμῳ γὰρ αὐτῷ	τοῦτ'	ἔστιν, εἴπερ ἦν βεβουλευμένον αὐτῷ
[10, 33]	ἔννοιαν ἢ καθολικὴν νόησιν ἐναποκειμένην,	τουτέστι	μνήμην τοῦ πολλάκις ἔξωθεν φανέντος,
[10, 94]	καὶ τί ἀδύνατον, καὶ διὰ	τοῦτο	ἀδύνατα θεωρεῖν ἐπιθυμῶν. Ἔτι τε
[10, 108]	ἂν λαμβάνοι τὸ τῆς χιόνος	τοῦτο	ἄθροισμα. Καὶ κατ' ἄλλους δὲ
[10, 78]	ὅσα συγγενῆ πρὸς τὴν εἰς	τοῦτο	ἀκρίβειαν. Ἔτι τε οὐ τὸ
[10, 111]	ἐπιτηδείων πόρων ἐπιλαμβανομένης εἰς τὸ	τοῦτο	ἀπεργάσασθαι. Κομῆται ἀστέρες γίνονται ἤτοι
[10, 60]	καὶ κάτω πρὸς τὸ αὐτό·	τοῦτο	γὰρ ἀδύνατον διανοηθῆναι. Ὥστε ἔστι
[10, 90]	τῶν φυσικῶν καλουμένων φησί τις·	τοῦτο	γὰρ μαχόμενόν ἐστι τοῖς φαινομένοις.
[10, 97]	σκιάσματος, ἀλλὰ καὶ κατ' ἀναχώρησιν.	~Τοῦτο	δὲ καὶ Διογένης ὁ Ἐπικούρειος
[10, 63]	μᾶλλον καὶ τῷ λοιπῷ ἀθροίσματι·	τοῦτο	δὲ πᾶν αἱ δυνάμεις τῆς
[10, 71]	καθ' αὑτὰ νομιστέον- οὐδὲ γὰρ	τοῦτο	διανοητὸν οὔτ' ἐπὶ τούτων οὔτ'
[10, 112]	κατ' ἄλλους δὲ πλείονας τρόπους	τοῦτο	δυνατὸν συντελεῖσθαι, ἐάν τις δύνηται
[10, 154]	ἀλλόφυλά γε· ὅσα δὲ μηδὲ	τοῦτο	δυνατὸς ἦν, ἀνεπίμεικτος ἐγένετο, καὶ
[10, 52]	πάθος παρασκευάζοντος. Τὸ δὲ ῥεῦμα	τοῦτο	εἰς ὁμοιομερεῖς ὄγκους διασπείρεται, ἅμα
[10, 5]	ποιήσαντας ἐγκωμιάζειν καὶ κολακεύειν αὐτὸ	τοῦτο.	Ἔν τε ταῖς ἐπιστολαῖς πρὸς
[10, 73]	σύμπτωμα περὶ ταῦτα πάλιν αὐτὸ	τοῦτο	ἐννοοῦντες, καθ' ὃ χρόνον ὀνομάζομεν.
[10, 33]	λέγομεν, οἷον Πόθεν ἴσμεν εἰ	τοῦτό	ἐστιν ἄνθρωπος; ~τὴν δὲ δόξαν
[10, 105]	γῇ παρασκευάζει. Καὶ τὸ πνεῦμα	τοῦτο	ἢ ἔξωθεν ἐμπεριλαμβάνει ἢ> ἐκ
[10, 99]	φαινομένοις· ~ἐπὶ δὲ ποίοις παρὰ	τοῦτο	ἢ τοῦτο τὸ αἴτιον γίνεται
[10, 60]	ἄπειρον ἄγειν ὄν, μηδέποτε φανεῖσθαι	τοῦτο	ἡμῖν, ἢ τὸ ὑποκάτω τοῦ
[10, 96]	σβέσιν, καθάπερ καὶ παρ' ἡμῖν	τοῦτο	θεωρεῖται γινόμενον· καὶ ἤδη κατ'
[10, 73]	ὃ χρόνον ὀνομάζομεν. Φησὶ δὲ	τοῦτο	καὶ ἐν τῇ δευτέρᾳ Περὶ
[10, 91]	ἡμᾶς τηλικοῦτόν ἐστιν ἡλίκον φαίνεται·	τοῦτο	καὶ ἐν τῇ ιαʹ Περὶ
[10, 39]	μεταβολὴν ποιήσαιτο. Ἀλλὰ μὴν καὶ	τοῦτο	καὶ ἐν τῇ Μεγάλῃ ἐπιτομῇ
[10, 40]	λεγόμενα. Καὶ μὴν καὶ τῶν	τοῦτο	καὶ ἐν τῇ πρώτῃ Περὶ
[10, 110]	ὅσον κύκλῳ περιστῆσαι τὸ νεφοειδὲς	τοῦτο	καὶ μὴ τὸ παράπαν διακρῖναι,
[10, 129]	ἀγαθὸν τοῦτο καὶ σύμφυτον, διὰ	τοῦτο	καὶ οὐ πᾶσαν ἡδονὴν αἱρούμεθα,
[10, 72]	μόνον ᾧ συμπλέκομεν τὸ ἴδιον	τοῦτο	καὶ παραμετροῦμεν, μάλιστα ἐπιλογιστέον. ~Καὶ
[10, 27]	γράψαι ὁ Χρύσιππος. ~Καὶ διὰ	τοῦτο	καὶ πολλάκις ταὐτὰ γέγραφε καὶ
[10, 129]	κρίνοντες. ~καὶ ἐπεὶ πρῶτον ἀγαθὸν	τοῦτο	καὶ σύμφυτον, διὰ τοῦτο καὶ
[10, 78]	ὑποβαλλόντων ἢ τάραχον μηθέν· καὶ	τοῦτο	καταλαβεῖν τῇ διανοίᾳ ἔστιν ἁπλῶς
[10, 47]	ἀντικοπὲν καταλίπωμεν. Χρήσιμον δὴ καὶ	τοῦτο	κατασχεῖν τὸ στοιχεῖον. Εἶθ' ὅτι
[10, 36]	μνημονευομένων· ἐπεὶ καὶ τοῦ τετελεσιουργημένου	τοῦτο	κυριώτατον τοῦ παντὸς ἀκριβώματος γίνεται,
[10, 97]	τῇ πάσῃ μακαριότητι· ὡς εἰ	τοῦτο	μὴ πραχθήσεται, ἅπασα ἡ περὶ
[10, 140]	ἄνευ τοῦ ἡδέως. Ὅτῳ δὲ	τοῦτο	μὴ ὑπάρχει ἐξ οὗ ζῆν
[10, 12]	κεναὶ κρίσιες τὰν ἀπέραντον ὁδόν,	τοῦτο	Νεοκλῆος πινυτὸν τέκος ἢ παρὰ
[10, 140]	ἀγαθόν, ἐξ ὧν ἄν ποτε	τοῦτο	οἷός τ' ᾖ παρασκευάζεσθαι. ~Ἔνδοξοι
[10, 73]	παραμετροῦμεν, μάλιστα ἐπιλογιστέον. ~Καὶ γὰρ	τοῦτο	οὐκ ἀποδείξεως προσδεῖται ἀλλ' ἐπιλογισμοῦ,
[10, 69]	δοξαστέον ~οὐ γὰρ δυνατὸν ἐπινοῆσαι	τοῦτο	οὔτε ὅλως ὡς οὐκ εἰσίν,
[10, 44]	φύσις ἡ διορίζουσα ἑκάστην αὐτὴν	τοῦτο	παρασκευάζει, τὴν ὑπέρεισιν οὐχ οἵα
[10, 73]	τὰ δὲ ὑπὸ τῶν τοιῶνδε	τοῦτο	πάσχοντα. Δῆλον οὖν ὡς καὶ
[10, 53]	ὁμογενῶν σχηματίζεσθαιπολλὴν γὰρ ἔνδειαν ἕξει	τοῦτο	πάσχων ὑπ' ἐκείνης, ἀλλ' εὐθὺς
[10, 57]	νοῆσαι, πῶς τ' ἂν ἔτι	τοῦτο	πεπερασμένον εἴη τὸ μέγεθος. Πηλίκοι
[10, 128]	μήτε ταρβῶμεν· ὅταν δ' ἅπαξ	τοῦτο	περὶ ἡμᾶς γένηται, λύεται πᾶς
[10, 72]	ἢ ὀλίγον χρόνον ἀναφωνοῦμεν, συγγενικῶς	τοῦτο	περιφέροντες, ἀναλογιστέον. Καὶ οὔτε διαλέκτους
[10, 72]	ἔχοντος τῷ ἰδιώματι τούτῳκαὶ γὰρ	τοῦτο	ποιοῦσί τινες- ἀλλὰ μόνον ᾧ
[10, 47]	πλείους τόπους ἀφικνεῖταιἀδιανόητον γάρ- καὶ	τοῦτο	συναφικνούμενον ἐν αἰσθητῷ χρόνῳ ὅθεν
[10, 115]	ἄλλοι δὲ τρόποι εἰς τὸ	τοῦτο	τελέσαι ἀμύθητοί εἰσιν. Αἱ δ'
[10, 115]	ἀποτελεστικῶν, συμφυλίας γενομένης εἰς τὸ	τοῦτο	τελέσαι, καὶ {κατὰ} κίνησιν οὗ
[10, 99]	ἀτόμων καὶ ἐπιτηδείων εἰς τὸ	τοῦτο	τελέσαι καὶ κατὰ ῥευμάτων συλλογὴν
[10, 128]	τῆς ἡδονῆς δεόμεθα. Καὶ διὰ	τοῦτο	τὴν ἡδονὴν ἀρχὴν καὶ τέλος
[10, 152]	τῆς πρὸς ἀλλήλους κοινωνίας, οὐκέτι	τοῦτο	τὴν τοῦ δικαίου φύσιν ἔχει.
[10, 53]	πράγματος ἀποφερόμενοι σύμμετροι πρὸς τὸ	τοῦτο	τὸ αἰσθητήριον κινεῖν, οἱ μὲν
[10, 99]	δὲ ποίοις παρὰ τοῦτο ἢ	τοῦτο	τὸ αἴτιον γίνεται οὐκ ἔστι
[10, 91]	θεωρεῖται. Καὶ πᾶν δὲ εἰς	τοῦτο	τὸ μέρος ἔνστημα ῥᾳδίως διαλυθήσεται
[10, 100]	κρυσταλλοειδῆ. Καὶ τὸ ὅλον καὶ	τοῦτο	τὸ μέρος πλεοναχῶς γίνεσθαι λέγειν
[10, 112]	οὐ μόνον τῷ τὸ μέρος	τοῦτο	τοῦ κόσμου ἑστάναι περὶ ὃ
[10, 128]	τὴν τῆς ψυχῆς ἀταραξίαν, ἐπεὶ	τοῦτο	τοῦ μακαρίως ζῆν ἐστι τέλος.
[10, 110]	μέρη. ~Τὸ δὲ τῆς περιφερείας	τοῦτο	φάντασμα γίνεται διὰ τὸ τὸ
[10, 127]	περῆσαι. ~εἰ μὲν γὰρ πεποιθὼς	τοῦτό	φησι, πῶς οὐκ ἀπέρχεται ἐκ
[10, 81]	καὶ ἄφθαρτα, καὶ ὑπεναντίας ἔχειν	τούτοις	βουλήσεις ἅμα καὶ πράξεις καὶ
[10, 116]	καὶ ἀπειρίας καὶ τῶν συγγενῶν	τούτοις	θεωρίαν, ἔτι δὲ κριτηρίων καὶ
[10, 79]	καὶ ἐκλείψεως καὶ ὅσα συγγενῆ	τούτοις	μηθὲν ἔτι πρὸς τὸ μακάριον
[10, 76]	καὶ δύσιν καὶ τὰ σύστοιχα	τούτοις	μήτε λειτουργοῦντός τινος νομίζειν δεῖ
[10, 19]	ὑπαρχουσῶν ἡμῖν προσόδων εἰς τροφὴν	τούτοις,	ὅ τι ἂν αὐτοῖς κατ'
[10, 81]	γίνεται εἴδωμεν, ἀταρακτήσομεν. ~Ἐπὶ δὲ	τούτοις	ὅλως ἅπασιν ἐκεῖνο δεῖ κατανοεῖν,
[10, 102]	ἀεὶ τῶν φαινομένων καὶ τὸ	τούτοις	ὅμοιον δυνάμενον συνθεωρεῖν. Προτερεῖ δὲ
[10, 144]	αὐτῶν ἐκλόγισις καὶ τῶν ὁμογενῶν	τούτοις	ὅσα τοὺς μεγίστους φόβους παρεσκεύαζε
[10, 48]	εὐθὺς ἀντικόπτειν τι. ~Πρός τε	τούτοις,	ὅτι ἡ γένεσις τῶν εἰδώλων
[10, 56]	ἄτομος ἔστιν ἐπινοῆσαι. Πρὸς δὲ	τούτοις	οὐ δεῖ νομίζειν ἐν τῷ
[10, 82]	τῶν κριτηρίων ἐναργείᾳ. Ἂν γὰρ	τούτοις	προσέχωμεν, τὸ ὅθεν ὁ τάραχος
[10, 135]	ταύτην. Ταῦτα οὖν καὶ τὰ	τούτοις	συγγενῆ μελέτα πρὸς σεαυτὸν ἡμέρας
[10, 93]	γὰρ τὰ τοιαῦτα καὶ τὰ	τούτοις	συγγενῆ οὐθενὶ τῶν ἐναργημάτων διαφωνεῖ,
[10, 116]	μύθου ἐκβήσῃ καὶ τὰ ὁμογενῆ	τούτοις	συνορᾶν δυνήσῃ· μάλιστα δὲ σεαυτὸν
[10, 42]	σώματα ὅπου ἐνέστη. Πρός τε	τούτοις	τὰ ἄτομα τῶν σωμάτων καὶ
[10, 22]	ἑαυτοῖς μεγέθους. Ἀντιπαρετάττετο δὲ πᾶσι	τούτοις	τὸ κατὰ ψυχὴν χαῖρον ἐπὶ
[10, 93]	τοιαύτην δίνην κατειληθῆναι τοῖς ἄστροις	τούτοις,	ὥσθ' οἷόν τιν' ἕλικα κινεῖσθαι.
[10, 45]	ὅσοι τοιοῦτοι οὔθ' ὅσοι διάφοροι	τούτοις.	Ὥστε οὐδὲν τὸ ἐμποδοστατῆσόν ἐστι
[10, 13]	μνήμης ἔχειν τὰ ἑαυτοῦ συγγράμματα.	~Τοῦτον	Ἀπολλόδωρος ἐν Χρονικοῖς Ναυσιφάνους ἀκοῦσαί
[10, 140]	καὶ δικαίως ὑπάρχει, οὐκ ἔστι	τοῦτον	ἡδέως ζῆν. Ἕνεκα τοῦ θαρρεῖν
[10, 102]	πνεῦμα ἀνειλούμενον τὸν βόμβον ἀποτελεῖν	τοῦτον·	καὶ κατ' ἔμπτωσιν δὲ ἀμφοτέρων
[10, 1]	Μητρόδωρος ἐν τῷ Περὶ εὐγενείας.	Τοῦτόν	φασιν ἄλλοι τε καὶ Ἡρακλείδης
[10, 115]	ὁρμὴ γένηται τῆς φορᾶς, εἰς	τοῦτον	φερομένου. Καὶ ἄλλοι δὲ τρόποι
[10, 69]	τούτῳ ἀσώματα, οὔθ' ὡς μόρια	τούτου	ἀλλ' ὡς τὸ ὅλον σῶμα
[10, 24]	ἀρχὰς προσέχων ῥητορικοῖς. Φέρεται καὶ	τούτου	βιβλία κάλλιστα τάδε· ~Ἐπιστολικὰ περὶ
[10, 128]	τοῦ μακαρίως ζῆν ἐστι τέλος.	Τούτου	γὰρ χάριν πάντα πράττομεν, ὅπως
[10, 25]	τε Λαμψακηνὸς ὁμοίως καὶ ἡ	τούτου	γυνὴ Θεμίστα, πρὸς ἣν καὶ
[10, 115]	τισιν {ἐν} ὁμιχλοειδέσι, καὶ ἐκπύρωσιν	τούτου	διὰ τὴν κατείλησιν, εἶτ' ἐπέκρηξιν
[10, 94]	καὶ κατὰ στροφὴν τοῦ σώματος	τούτου	δύναιτ' ἂν γίνεσθαι καὶ κατὰ
[10, 101]	βροντὰς ἀποτελεῖσθαι καὶ κατὰ τὴν	τούτου	κίνησιν· καὶ κατὰ τὴν τοῦ
[10, 92]	τοῦ ὅλου οὐρανοῦ δίνην, ἢ	τούτου	μὲν στάσιν, αὐτῶν δὲ δίνην
[10, 107]	ἀεὶ ὑπὸ πνεύματος σφοδράς, εἶτα	τούτου	πῆξιν ἐν τῇ φορᾷ λαμβάνοντος
[10, 56]	νομιστέον εἶναι. ~Βέλτιον γὰρ καὶ	τούτου	προσόντος τὰ κατὰ τὰ πάθη
[10, 59]	τὰ ἀμετάβολα ἱκανὴ τὸ μέχρι	τούτου	συντελέσαι· συμφόρησιν δὲ ἐκ τούτων
[10, 57]	μὴ οὐ καὶ τὸ ἑξῆς	τούτου	τοιοῦτον νοεῖν καὶ οὕτω κατὰ
[10, 94]	ἡμῖν φαινόμενα ἐκκαλεῖται εἰς τὰς	τούτου	τοῦ εἴδους ἀποδόσεις, ἐὰν μή
[10, 46]	καὶ ἐν τοῖς στερεμνίοις εἶχον·	τούτους	δὲ τοὺς τύπους εἴδωλα προσαγορεύομεν.
[10, 69]	οὔθ' ὡς ἕτερ' ἄττα προσυπάρχοντα	τούτῳ	ἀσώματα, οὔθ' ὡς μόρια τούτου
[10, 88]	τηρητέον καὶ ἐπὶ τὰ συναπτόμενα	τούτῳ	διαιρετέον, ἃ οὐκ ἀντιμαρτυρεῖται τοῖς
[10, 63]	μὲν τούτῳ προσεμφερές, πῇ δὲ	τούτῳ·	ἔστι δὲ τὸ τρίτον> μέρος
[10, 45]	ἄπειροί εἰσιν, οἵ θ' ὅμοιοι	τούτῳ	καὶ ἀνόμοιοι. Αἵ τε γὰρ
[10, 63]	καὶ αὐτῶν τούτων, συμπαθὲς δὲ	τούτῳ	μᾶλλον καὶ τῷ λοιπῷ ἀθροίσματι·
[10, 63]	κρᾶσιν ἔχοντι καὶ πῇ μὲν	τούτῳ	προσεμφερές, πῇ δὲ τούτῳ· ἔστι
[10, 91]	ἂν τὴν χρόαν. Ἄλλο γὰρ	τούτῳ	συμμετρότερον διάστημα οὐθέν ἐστι. Κατὰ
[10, 70]	δὴ κατὰ τὴν πλείστην φορὰν	τούτῳ	τῷ ὀνόματι χρώμενοι φανερὰ ποιοῦμεν
[10, 66]	νοεῖν αὐτὸ αἰσθανόμενον μὴ ἐν	τούτῳ	τῷ συστήματι καὶ ταῖς κινήσεσι
[10, 112]	ἐπιτηδείαν μὴ εἶναι, ἐν δὲ	τούτῳ	τῷ τόπῳ ἐν ᾧ κείμενα
[10, 72]	αὐτὴν οὐσίαν ἔχοντος τῷ ἰδιώματι	τούτῳκαὶ	γὰρ τοῦτο ποιοῦσί τινες- ἀλλὰ
[10, 48]	τοιούτων φύσεών εἰσιν. Οὐθὲν γὰρ	τούτων	ἀντιμαρτυρεῖ< ται> ταῖς αἰσθήσεσιν, ἂν
[10, 69]	ἀλλὰ μόνον, ὡς λέγω, ἐκ	τούτων	ἁπάντων τὴν ἑαυτοῦ φύσιν ἔχον
[10, 113]	συντελεῖσθαι. Τὸ δὲ μίαν αἰτίαν	τούτων	ἀποδιδόναι, πλεοναχῶς τῶν φαινομένων ἐκκαλουμένων,
[10, 144]	τὴν ἡδονὴν ἀπεγέννησεν ἥ τε	τούτων	αὐτῶν ἐκλόγισις καὶ τῶν ὁμογενῶν
[10, 128]	δὲ πρὸς αὐτὸ τὸ ζῆν.	~Τούτων	γὰρ ἀπλανὴς θεωρία πᾶσαν αἵρεσιν
[10, 111]	ἐκφανῆ γενέσθαι· τήν τε ἀφάνισιν	τούτων	γίνεσθαι παρὰ τὰς ἀντικειμένας ταύταις
[10, 106]	εἰς τὰ πολλὰ κοιλώματα, διαδόσεως	τούτων	γινομένης. Χάλαζα συντελεῖται καὶ κατὰ
[10, 132]	πλεῖστος τὰς ψυχὰς καταλαμβάνει θόρυβος.	Τούτων	δὲ πάντων ἀρχὴ καὶ τὸ
[10, 93]	τὸ σύμφωνον τοῖς φαινομένοις ἕκαστον	τούτων	δύνηται ἐπάγειν, μὴ φοβούμενος τὰς
[10, 108]	μάλιστα δρόσος συντελεῖται, εἶτα σύνοδον	τούτων	εἰς τὸ αὐτὸ λαβόντων καὶ
[10, 73]	γεγονέναι ἀπὸ τοῦ ἀπείρου, πάντων	τούτων	ἐκ συστροφῶν ἰδίων ἀποκεκριμένων καὶ
[10, 77]	ἐξ ἀρχῆς ἐναπολήψεις τῶν συστροφῶν	τούτων	ἐν τῇ τοῦ κόσμου γενέσει
[10, 68]	εἰς τὸ κατὰ μέρος ἀπὸ	τούτων	ἐξακριβοῦσθαι βεβαίως. Ἀλλὰ μὴν καὶ
[10, 115]	φύσις παρατηροῦσα τὰς τῶν ζῴων	τούτων	ἐξόδους κἄπειτα τὰς ἐπισημασίας ταύτας
[10, 129]	πλεῖον ἡμῖν τὸ δυσχερὲς ἐκ	τούτων	ἕπηται· καὶ πολλὰς ἀλγηδόνας ἡδονῶν
[10, 132]	ἡδέως, καὶ τὸ ζῆν ἡδέως	τούτων	ἐστὶν ἀχώριστον. ~Ἐπεὶ τίνα νομίζεις
[10, 109]	ἀέρος, ἣ τὰ τῶν χρωμάτων	τούτων	ἰδιώματα ποιήσει εἴτε πάντα εἴτε
[10, 114]	Τὸ δὲ ἁπλῶς ἀποφαίνεσθαι περὶ	τούτων	καθῆκόν ἐστι τοῖς τερατεύεσθαί τι
[10, 83]	αὐτῶν τῶν ἀποτελουμένων εἰσίν, ἐκ	τούτων	καὶ κατὰ τὸν ἄνευ φθόγγων
[10, 59]	τούτου συντελέσαι· συμφόρησιν δὲ ἐκ	τούτων	κίνησιν ἐχόντων οὐχ οἷόν τε
[10, 73]	ταῖς νυξὶ συμπλέκομεν καὶ τοῖς	τούτων	μέρεσιν, ὡσαύτως δὲ καὶ τοῖς
[10, 44]	τῆς συγκρούσεως διδῷ. Ἀρχὴ δὲ	τούτων	οὐκ ἔστιν, ἀιδίων τῶν ἀτόμων
[10, 71]	γὰρ τοῦτο διανοητὸν οὔτ' ἐπὶ	τούτων	οὔτ' ἐπὶ τῶν ἀίδιον συμβεβηκότων-
[10, 82]	ταῦτα· ~ἡ δὲ ἀταραξία τὸ	τούτων	πάντων ἀπολελύσθαι καὶ συνεχῆ μνήμην
[10, 45]	αἰσθήσει. ~Ἡ τοσαύτη δὴ φωνὴ	τούτων	πάντων μνημονευομένων τὸν ἱκανὸν τύπον
[10, 69]	ὅλον σῶμα καθόλου μὲν ἐκ>	τούτων	πάντων τὴν ἑαυτοῦ φύσιν ἔχον
[10, 79]	ὅταν τὸ θάμβος ἐκ τῆς	τούτων	προσκατανοήσεως μὴ δύνηται τὴν λύσιν
[10, 63]	εἰληφὸς τῇ λεπτομερείᾳ καὶ αὐτῶν	τούτων,	συμπαθὲς δὲ τούτῳ μᾶλλον καὶ
[10, 40]	λαμβανόμενα καὶ μὴ ὡς τὰ	τούτων	συμπτώματα ἢ συμβεβηκότα λεγόμενα. Καὶ
[10, 80]	~οὐ δεῖ νομίζειν τὴν ὑπὲρ	τούτων	χρείαν ἀκρίβειαν μὴ ἀπειληφέναι ὅση
[10, 132]	τῶν ἄλλων ὅσα φέρει πολυτελὴς	τράπεζα	τὸν ἡδὺν γεννᾷ βίον, ἀλλὰ
[10, 7]	τε ἀναλίσκειν ἡμερησίαν εἰς τὴν	τράπεζαν,	ὡς αὐτὸς ἐν τῇ πρὸς
[10, 1]	κληρουχησάντων Ἀθηναίων τὴν Σάμον ἐκεῖθι	τραφῆναι·	ὀκτωκαιδεκέτη δ' ἐλθεῖν εἰς Ἀθήνας,
[10, 28]	δοκεῖ ἐν αὐτοῖς ἐκθέσθαι πειράσομαι	τρεῖς	ἐπιστολὰς αὐτοῦ παραθέμενος, ἐν αἷς
[10, 26]	Ἦσαν δὲ καὶ ἄλλοι Ἐπίκουροι	τρεῖς·	ὅ τε Λεοντέως υἱὸς καὶ
[10, 3]	αὐτῷ προτρεψαμένῳ καὶ οἱ ἀδελφοὶ	τρεῖς,	ὄντες Νεοκλῆς Χαιρέδημος Ἀριστόβουλος, καθά
[10, 24]	Μητροδώρου τάδε· Πρὸς τοὺς ἰατρούς,	τρία,	Περὶ αἰσθήσεων, Πρὸς Τιμοκράτην, Περὶ
[10, 29]	αὐτὸν φιλοσοφίας. Διαιρεῖται τοίνυν εἰς	τρία,	τό τε κανονικὸν καὶ φυσικὸν
[10, 7]	Καὶ ἐν ταῖς ἑπτὰ καὶ	τριάκοντα	βίβλοις ταῖς Περὶ φύσεως τὰ
[10, 14]	ἐτῶν ὄντα δύο πρὸς τοῖς	τριάκοντα.	Ἐγεννήθη δέ, φησὶν Ἀπολλόδωρος ἐν
[10, 30]	Περὶ φύσεως βίβλοις ἑπτὰ καὶ	τριάκοντα	καὶ ταῖς ἐπιστολαῖς κατὰ στοιχεῖον·
[10, 27]	τάδε· Περὶ φύσεως, ἑπτὰ καὶ	τριάκοντα,	Περὶ ἀτόμων καὶ κενοῦ, Περὶ
[10, 15]	δ' αὐτὸν ἐτῶν δύο καὶ	τριάκοντα	πρῶτον ἐν Μυτιλήνῃ καὶ Λαμψάκῳ
[10, 26]	κύλινδροι μὲν γὰρ πρὸς τοὺς	τριακοσίους	εἰσί. Γέγραπται δὲ μαρτύριον ἔξωθεν
[10, 88]	στάσιν ἔχοντι καὶ στρογγύλην ἢ	τρίγωνον	ἢ οἵαν δήποτε ἔχουσα> περιγραφήν·
[10, 5]	ὑμεῖς πρός με ἀφίκησθε, αὐτὸς	τρικύλιστος,	ὅπου ἂν ὑμεῖς καὶ Θεμίστα
[10, 14]	γράψαι αὐτὸν ἐκ τοῦ Ναυσιφάνους	Τρίποδος,	οὗ καὶ ἀκοῦσαί φησιν αὐτόν,
[10, 12]	ἔκλυεν ἢ Πυθοῦς ἐξ ἱερῶν	τριπόδων.	Εἰσόμεθα δὲ καὶ μᾶλλον προϊόντες
[10, 10]	Ἑλλάδα, αὐτόθι καταβιῶναι, δὶς ἢ	τρὶς	{εἰς} τοὺς περὶ τὴν Ἰωνίαν
[10, 11]	πρίασθαι. ~Διοκλῆς δ' ἐν τῇ	τρίτῃ	τῆς ἐπιδρομῆς φησιν εὐτελέστατα καὶ
[10, 29]	ἐστὶ περὶ μεταρσίων· τὴν δὲ>	τρίτην	πρὸς Μενοικέα, ἔστι δ' ἐν
[10, 23]	ἑπτὰ ἐτῶν αὐτοῦ τελευτῆσαι πεντηκοστὸν	τρίτον	ἔτος ἄγοντα, καὶ αὐτὸς Ἐπίκουρος
[10, 14]	Ἀπολλόδωρος ἐν Χρονικοῖς, κατὰ τὸ	τρίτον	ἔτος τῆς ἐνάτης καὶ ἑκατοστῆς
[10, 63]	δὲ τούτῳ· ἔστι δὲ τὸ	τρίτον>	μέρος πολλὴν παραλλαγὴν εἰληφὸς τῇ
[10, 23]	γραφαῖς μαρτυρεῖ καὶ ἐν τῷ	τρίτῳ	Τιμοκράτους. Τοιοῦτος δ' ὢν καὶ
[10, 108]	ἐν τῷ ἔαρι. ~Καὶ κατὰ	τρῖψιν	δὲ νεφῶν πῆξιν εἰληφότων ἀπόπαλσιν
[10, 93]	ἐπὶ τοὺς ἑξῆς τόπους ἰόντος.	Τροπὰς	ἡλίου καὶ σελήνης ἐνδέχεται μὲν
[10, 76]	ἐν τοῖς μετεώροις φορὰν καὶ	τροπὴν	καὶ ἔκλειψιν καὶ ἀνατολὴν καὶ
[10, 79]	τῆς δύσεως καὶ ἀνατολῆς καὶ	τροπῆς	καὶ ἐκλείψεως καὶ ὅσα συγγενῆ
[10, 115]	τοῦτον φερομένου. Καὶ ἄλλοι δὲ	τρόποι	εἰς τὸ τοῦτο τελέσαι ἀμύθητοί
[10, 95]	ἐπιπροσθέτησιν, καὶ ὅσοι ποτ' ἂν	τρόποι	θεωροῖντο τὸ σύμφωνον τοῖς φαινομένοις
[10, 48]	συμπλήρωμα γίνεσθαι, καὶ ἄλλοι δὲ	τρόποι	τινὲς γεννητικοὶ τῶν τοιούτων φύσεών
[10, 71]	ἑαυτὰ τάγμα ἔχοντα, ἀλλ' ὃν	τρόπον	αὐτὴ ἡ αἴσθησις τὴν ἰδιότητα
[10, 87]	ἀσείστως κατὰ πάντων κατὰ πλεοναχὸν	τρόπον	ἐκκαθαιρομένων, συμφώνως τοῖς φαινομένοις, ὅταν
[10, 95]	ἄλλοτε ἄλλως ἐπὶ τὸν μοναχὸν	τρόπον.	Ἡ δὲ ἔμφασις τοῦ προσώπου
[10, 74]	καὶ ἐντραφῆναι. Τὸν αὐτὸν δὲ	τρόπον	καὶ ἐπὶ γῆς νομιστέον. ~Ἀλλὰ
[10, 94]	ἐὰν μή τις τὸν μοναχῆ	τρόπον	κατηγαπηκὼς τοὺς ἄλλους κενῶς ἀποδοκιμάζῃ,
[10, 97]	μάταιον ἐκπεσοῦσι τῷ καθ' ἕνα	τρόπον	μόνον οἴεσθαι γίνεσθαι τοὺς δ'
[10, 48]	αἰσθήσεσιν, ἂν βλέπῃ τίς τινα	τρόπον	τὰς ἐναργείας ἵνα καὶ τὰς
[10, 83]	καὶ κατὰ τὸν ἄνευ φθόγγων	τρόπον	τὴν ἅμα νοήματι περίοδον τῶν
[10, 95]	φαινομένων, ἐάν τις τοῦ πλεοναχοῦ	τρόπου	ἀεὶ μνήμην ἔχῃ καὶ τὰς
[10, 97]	τισὶν ἤδη ἐγένετο οὐ δυνατοῦ	τρόπου	ἐφαψαμένοις, εἰς δὲ τὸ μάταιον
[10, 108]	ἄθροισμα. Καὶ κατ' ἄλλους δὲ	τρόπους	ἐνδέχεται χιόνα συντελεῖσθαι. Δρόσος συντελεῖται
[10, 94]	κατὰ προσθετήσεις καὶ κατὰ πάντας	τρόπους,	καθ' οὓς καὶ τὰ παρ'
[10, 101]	δ' ὡσαύτως γίνονται κατὰ πλείους	τρόπους·	καὶ γὰρ κατὰ παράτριψιν καὶ
[10, 104]	ἄλληλα. ~Καὶ κατ' ἄλλους δὲ	τρόπους	πλείονας ἐνδέχεται κεραυνοὺς ἀποτελεῖσθαι· μόνον
[10, 99]	ὑδάτων· καὶ κατ' ἄλλους δὲ	τρόπους	πλείους αἱ τῶν τοιούτων συστάσεις
[10, 102]	Καὶ κατ' ἄλλους δὲ πλείους	τρόπους	ῥᾳδίως ἔσται καθορᾶν ἐχόμενον ἀεὶ
[10, 96]	Καὶ ὧδε τοὺς οἰκείους ἀλλήλοις	τρόπους	συνθεωρητέον, καὶ τὰς ἅμα συγκυρήσεις
[10, 106]	~Καὶ κατ' ἄλλους δὲ πλείους	τρόπους	τὰς κινήσεις ταύτας τῆς γῆς
[10, 112]	Καὶ κατ' ἄλλους δὲ πλείονας	τρόπους	τοῦτο δυνατὸν συντελεῖσθαι, ἐάν τις
[10, 17]	κληρονόμοις, ἐν ᾧ ἄν ποτε	τρόπῳ	ἀσφαλέστατον ᾖ, ὅπως ἂν κἀκεῖνοι
[10, 79]	δὴ κἂν πλείους αἰτίας εὑρίσκωμεν	τροπῶν	καὶ δύσεων καὶ ἀνατολῶν καὶ
[10, 19]	τῶν ὑπαρχουσῶν ἡμῖν προσόδων εἰς	τροφὴν	τούτοις, ὅ τι ἂν αὐτοῖς
[10, 6]	αὐτὸν τῆς ἡμέρας ἐμεῖν ἀπὸ	τρυφῆς,	ἑαυτόν τε διηγεῖται μόγις ἐκφυγεῖν
[10, 42]	ἐνδοτέρω εἰς ἄπειρον τὴν τομὴν	τυγχάνειν.	~Λέγει δέ, ἐπειδὴ αἱ ποιότητες
[10, 34]	μὴ ἐπιμαρτυρῆται ἢ ἀντιμαρτυρῆται, ψευδῆ	τυγχάνειν.	Ὅθεν τὸ> προσμένον εἰσήχθη· οἷον
[10, 46]	τῶν κόσμων. ~Καὶ μὴν καὶ	τύποι	ὁμοιοσχήμονες τοῖς στερεμνίοις εἰσί, λεπτότησιν
[10, 68]	ἀρχῇ ῥηθέντων, ἱκανῶς κατόψεται τοῖς	τύποις	ἐμπεριειλημμένα εἰς τὸ κατὰ μέρος
[10, 33]	πρότερον αὐτοῦ κατὰ πρόληψιν τὸν	τύπον	μαθόντες. Ἐναργεῖς οὖν εἰσιν αἱ
[10, 35]	τῇ τῶν ὅλων ἐπιβλέψει τὸν	τύπον	τῆς ὅλης πραγματείας τὸν κατεστοιχειωμένον
[10, 45]	τούτων πάντων μνημονευομένων τὸν ἱκανὸν	τύπον	ὑποβάλλει ταῖς περὶ> τῆς τῶν
[10, 33]	εὐθὺς κατὰ πρόληψιν καὶ ὁ	τύπος	αὐτοῦ νοεῖται προηγουμένων τῶν αἰσθήσεων.
[10, 46]	στερεμνίοις εἶχον· τούτους δὲ τοὺς	τύπους	εἴδωλα προσαγορεύομεν. Καὶ μὴν καὶ
[10, 36]	ἀκρίβωμα πᾶν ἐξευρήσεται, τῶν ὁλοσχερωτάτων	τύπων	εὖ περιειλημμένων καὶ μνημονευομένων· ἐπεὶ
[10, 49]	πρὸς ἐκεῖνα παραγινομένων, οὕτως ὡς	τύπων	τινῶν ἐπεισιόντων ἡμῖν ἀπὸ τῶν
[10, 119]	τῇ πρώτῃ Περὶ βίων· οὐδὲ	τυραννεύσειν·	οὐδὲ κυνιεῖν, ὡς ἐν τῇ
[10, 11]	ἄρτῳ λιτῷ. καί, Πέμψον μοι	τυροῦ,	φησί, κυθριδίου, ἵν' ὅταν βούλωμαι
[10, 89]	ἐπ' ἄλλον τόπον, ἐὰν οὕτω	τύχῃ,	καὶ ἐπαρδεύσεις ἐκ τῶν ἐχόντων
[10, 144]	εἰς ἄπειρον ἐκπίπτει. Βραχέα σοφῷ	τύχη	παρεμπίπτει, τὰ δὲ μέγιστα καὶ
[10, 120]	προνοήσεσθαι καὶ τοῦ μέλλοντος. Φιλαγρήσειν	τύχῃ	τ' ἀντιτάξεσθαι, φίλον τε οὐδένα
[10, 133]	ἀνάγκην ἀνυπεύθυνον εἶναι, τὴν δὲ	τύχην	ἄστατον ὁρᾶν, τὸ δὲ παρ'
[10, 131]	ἡμᾶς διατίθησι καὶ πρὸς τὴν	τύχην	ἀφόβους παρασκευάζει. Ὅταν οὖν λέγωμεν
[10, 134]	ἔχει τὴν ἀνάγκην) τὴν δὲ	τύχην	οὔτε θεὸν ὡς οἱ πολλοὶ
[10, 133]	γίνεσθαι λέγοντος> ἃ δὲ ἀπὸ	τύχης,	ἃ δὲ παρ' ἡμᾶς διὰ
[10, 116]	~Οὐδὲ γὰρ ἂν> εἰς τὸ	τυχὸν	ζῷον, κἂν εἰ> μικρὸν χαριέστερον
[10, 97]	ἔνια καὶ παρ' ἡμῖν τῶν	τυχόντων	γίνεται, λαμβανέσθω· καὶ ἡ θεία
[10, 43]	αὖ τὸν παλμὸν ἴσχουσιν ὅταν	τύχωσι	τῇ περιπλοκῇ κεκλειμέναι ἢ στεγαζόμεναι
[10, 110]	σύνωσιν τοιαύτην λαμβανουσῶν τῶν ἐν	τῷ	ἀέρι ἀ> τόμων ἢ ἐν
[10, 73]	Καὶ ἐν ἄλλοις τὴν γῆν	τῷ	ἀέρι ἐποχεῖσθαι. ~Ἔτι δὲ καὶ
[10, 81]	πράξεις καὶ αἰτίας, καὶ ἐν	τῷ	αἰώνιόν τι δεινὸν ἀεὶ προσδοκᾶν
[10, 47]	πόρον σύμμετρον ἔχοντα πρὸς τῷ	τῷ>	ἀπείρῳ αὐτῶν μηθὲν ἀντικόπτειν ἢ
[10, 143]	γῆς καὶ ἁπλῶς τῶν ἐν	τῷ	ἀπείρῳ. Τῆς ἀσφαλείας τῆς ἐξ
[10, 58]	πρώτου καταρχόμενοι καὶ οὐκ ἐν	τῷ	αὐτῷ, οὐδὲ μέρεσι μερῶν ἁπτόμενα,
[10, 37]	φυσιολογίᾳ καὶ τοιούτῳ μάλιστα ἐγγαληνίζων	τῷ	βίῳ ἐποίησά σοι καὶ τοιαύτην
[10, 9]	καὶ ἀπαίδευτον. ~Μεμήνασι δ' οὗτοι.	Τῷ	γὰρ ἀνδρὶ μάρτυρες ἱκανοὶ τῆς
[10, 137]	ἡδονὴν τῷ τὰ ζῷα ἅμα	τῷ	γεννηθῆναι τῇ μὲν εὐαρεστεῖσθαι, τῷ
[10, 122]	διὰ τὴν χάριν τῶν γεγονότων,	τῷ	δ' ὅπως νέος ἅμα καὶ
[10, 130]	κατά τινας χρόνους ὡς κακῷ,	τῷ	δὲ κακῷ τοὔμπαλιν ὡς ἀγαθῷ.
[10, 137]	τῷ γεννηθῆναι τῇ μὲν εὐαρεστεῖσθαι,	τῷ	δὲ πόνῳ προσκρούειν φυσικῶς καὶ
[10, 3]	φησι Φιλόδημος ὁ Ἐπικούρειος ἐν	τῷ	δεκάτῳ τῆς τῶν φιλοσόφων συντάξεως·
[10, 112]	καθάπερ τινές φασιν, ἀλλὰ καὶ	τῷ	δίνην ἀέρος ἔγκυκλον αὐτῷ περιεστάναι,
[10, 121]	θεραπεύσειν. Καὶ ἐπιχαρήσεσθαί τινι ἐπὶ	τῷ	διορθώματι· καὶ σχολὴν κατασκευάσειν, ἀλλ'
[10, 107]	ἀποτελεῖ, ὃ μάλιστα γίνεται ἐν	τῷ	ἔαρι. ~Καὶ κατὰ τρῖψιν δὲ
[10, 81]	ἢ καὶ ἐπιτεταμένην ταραχὴν λαμβάνειν	τῷ	εἰ καὶ ἐδόξαζον ταῦτα· ~ἡ
[10, 27]	τὸ ἐπελθόν, καὶ ἀδιόρθωτα εἴακε	τῷ	ἐπείγεσθαι· καὶ τὰ μαρτύρια τοσαῦτά
[10, 30]	ἔχει, καὶ ἔστιν ἐν ἑνὶ	τῷ	ἐπιγραφομένῳ Κανών· τὸ δὲ φυσικὸν
[10, 14]	ζῆν. Ἀρίστων δέ φησιν ἐν	τῷ	Ἐπικούρου βίῳ τὸν Κανόνα γράψαι
[10, 62]	ρηθήσεται τῶν ἀτόμων ἰσοταχῶν οὐσῶν,	τῷ	ἐφ' ἕνα τόπον φέρεσθαι τὰς
[10, 125]	πόθον. ~Οὐθὲν γάρ ἐστιν ἐν	τῷ	ζῆν δεινὸν τῷ κατειληφότι γνησίως
[10, 132]	ἡδέως· συμπεφύκασι γὰρ αἱ ἀρεταὶ	τῷ	ζῆν ἡδέως, καὶ τὸ ζῆν
[10, 125]	δὲ ὡς ἀνάπαυσιν τῶν ἐν	τῷ	ζῆν κακῶν αἱροῦνται. ~Ὁ δὲ
[10, 20]	ἕκαστα γίνηται. Τὴν δὲ προῖκα	τῷ	θήλει παιδίῳ, ἐπειδὰν εἰς ἡλικίαν
[10, 66]	σώματι· τὸ δὲ λογικὸν ἐν	τῷ	θώρακι, ὡς δῆλον ἔκ τε
[10, 72]	ὡς τὴν αὐτὴν οὐσίαν ἔχοντος	τῷ	ἰδιώματι τούτῳκαὶ γὰρ τοῦτο ποιοῦσί
[10, 97]	εἰς δὲ τὸ μάταιον ἐκπεσοῦσι	τῷ	καθ' ἕνα τρόπον μόνον οἴεσθαι
[10, 31]	τῶν πραγμάτων φθόγγους. Ἐν τοίνυν	τῷ	Κανόνι λέγων ἐστὶν ὁ Ἐπίκουρος
[10, 151]	καθ' ἑαυτὴν κακόν, ἀλλ' ἐν	τῷ	κατὰ τὴν ὑποψίαν φόβῳ εἰ
[10, 125]	ἐστιν ἐν τῷ ζῆν δεινὸν	τῷ	κατειληφότι γνησίως τὸ μηθὲν ὑπάρχειν
[10, 17]	κατὰ τὸ δυνατόν, τὴν ἐν	τῷ	κήπῳ διατριβὴν παρακατατίθεμαι τοῖς τ'
[10, 10]	ἀφικνοῦντο καὶ συνεβίουν αὐτῷ ἐν	τῷ	κήπῳ καθά φησι καὶ Ἀπολλόδωρος·
[10, 88]	φαινομένων οὐδὲν ἀντιμαρτυρεῖ ἐν> τῷδε	τῷ	κόσμῳ, ἐν ᾧ λῆγον οὐκ
[10, 122]	παρεληλυθέναι τὴν ὥραν ὅμοιός ἐστι	τῷ	λέγοντι πρὸς εὐδαιμονίαν ἢ μὴ
[10, 76]	τοὺς ἀναγκασθέντας ἀναφωνῆσαι, τοὺς δὲ	τῷ	λογισμῷ ἑλομένους κατὰ τὴν πλείστην
[10, 145]	τις αὐτῆς τὰ πέρατα καταμετρήσῃ	τῷ	λογισμῷ. Ἡ μὲν σὰρξ ἀπέλαβε
[10, 39]	καθ' ἣν ἀναγκαῖον τὸ ἄδηλον	τῷ	λογισμῷ τεκμαίρεσθαι, ὥσπερ προεῖπον τὸ
[10, 63]	συμπαθὲς δὲ τούτῳ μᾶλλον καὶ	τῷ	λοιπῷ ἀθροίσματι· τοῦτο δὲ πᾶν
[10, 66]	μέν τι ἄλογον αὐτῆς, ὃ	τῷ	λοιπῷ παρεσπάρθαι σώματι· τὸ δὲ
[10, 41]	ἄπειρόν ἐστι τὸ πᾶν καὶ	τῷ	μεγέθει τοῦ κενοῦ. ~Εἴ τε
[10, 130]	πάντα κρίνειν καθήκει· χρώμεθα γὰρ	τῷ	μὲν ἀγαθῷ κατά τινας χρόνους
[10, 122]	φιλοσοφητέον καὶ νέῳ καὶ γέροντι,	τῷ	μὲν ὅπως γηράσκων νεάζῃ τοῖς
[10, 55]	δὲ ποιότητες οὐκ ἐνυπάρχουσαι ἐν	τῷ	μεταβάλλοντι, ὥσπερ ἐκεῖνο καταλείπεται, ἀλλ'
[10, 81]	οὖσαν κατ' αὐτούς, καὶ ἐν	τῷ	μὴ δόξαις ταῦτα πάσχειν ἀλλ'
[10, 125]	γνησίως τὸ μηθὲν ὑπάρχειν ἐν	τῷ	μὴ ζῆν δεινόν· ὥστε μάταιος
[10, 16]	Δημητρίου Ποταμίῳ κατὰ τὴν ἐν	τῷ	Μητρῴῳ ἀναγεγραμμένην ἑκατέρῳ δόσιν, ~ἐφ'
[10, 124]	ἀλλότριον νομίζοντες. Συνέθιζε δὲ ἐν	τῷ	νομίζειν μηθὲν πρὸς ἡμᾶς εἶναι
[10, 70]	κατὰ τὴν πλείστην φορὰν τούτῳ	τῷ	ὀνόματι χρώμενοι φανερὰ ποιοῦμεν τὰ
[10, 118]	ἔρωτα, ὡς ὁ Διογένης ἐν	τῷ	Οὐδὲ ῥητορεύσειν καλῶς. Συνουσίη δέ,
[10, 128]	ἐπὶ ταύτην καταντῶμεν ὡς κανόνι	τῷ	πάθει πᾶν ἀγαθὸν κρίνοντες. ~καὶ
[10, 4]	οἰκίδια καθαρμοὺς ἀναγινώσκειν, καὶ σὺν	τῷ	πατρὶ γράμματα διδάσκειν λυπροῦ τινος
[10, 136]	καταστηματικῆς. Ὁ δ' Ἐπίκουρος ἐν	τῷ	Περὶ αἱρέσεων οὕτω λέγει· ἡ
[10, 136]	καὶ σώματος, ὥς φησιν ἐν	τῷ	Περὶ αἱρέσεως καὶ φυγῆς καὶ
[10, 4]	Τιμοκράτης φησὶ καὶ Ἡρόδοτος ἐν	τῷ	Περὶ Ἐπικούρου ἐφηβείας. Μιθρῆν τε
[10, 1]	Φιλαϊδῶν, ὥς φησι Μητρόδωρος ἐν	τῷ	Περὶ εὐγενείας. Τοῦτόν φασιν ἄλλοι
[10, 134]	παρακολουθεῖν πέφυκεν ~(ἐπεὶ κρεῖττον ἦν	τῷ	περὶ θεῶν μύθῳ κατακολουθεῖν ἢ
[10, 13]	ἦν οὕτως, ὡς καὶ ἐν	τῷ	Περὶ ῥητορικῆς ἀξιοῖ μηδὲν ἄλλο
[10, 6]	καὶ Μητρόδωρον ἐρασθῆναι. Ἔν τε	τῷ	Περὶ τέλους γράφειν οὕτως· Οὐ
[10, 30]	βίων βίβλοις καὶ ἐπιστολαῖς καὶ	τῷ	Περὶ τέλους. Εἰώθασι μέντοι τὸ
[10, 136]	αἱρέσεως καὶ φυγῆς καὶ ἐν	τῷ	Περὶ τέλους καὶ ἐν τῷ
[10, 46]	Οὔτε γὰρ ἀποστάσεις ἀδυνατοῦσιν ἐν	τῷ	περιέχοντι γίνεσθαι τοιαῦται οὔτ' ἐπιτηδειότητες
[10, 48]	συγχεομένη ὑπάρχει, καὶ συστάσεις ἐν	τῷ	περιέχοντι ὀξεῖαι διὰ τὸ μὴ
[10, 103]	δύνασθαι ὑποχωρεῖν εἰς τὰ ἑξῆς,	τῷ	πίλησιν γίνεσθαι τὸ μὲν πολὺ
[10, 41]	οὐ πεπερασμένον. Καὶ μὴν καὶ	τῷ	πλήθει τῶν σωμάτων ἄπειρόν ἐστι
[10, 50]	ψεῦδος καὶ τὸ διημαρτημένον ἐν	τῷ	προσδοξαζομένῳ ἀεί ἐστιν ἐπὶ τοῦ
[10, 23]	τὸν θάνατον, ὡς Ἐπίκουρος ἐν	τῷ	πρώτῳ Μητροδώρῳ φησί. Φασὶ δὲ
[10, 136]	τῷ Περὶ τέλους καὶ ἐν	τῷ	πρώτῳ Περὶ βίων καὶ ἐν
[10, 2]	Ἀπολλόδωρος δ' ὁ Ἐπικούρειος ἐν	τῷ	πρώτῳ περὶ τοῦ Ἐπικούρου βίου
[10, 34]	τὸ προσμεῖναι καὶ ἐγγὺς γενέσθαι	τῷ	πύργῳ καὶ μαθεῖν ὁποῖος ἐγγὺς
[10, 33]	Τοιοῦτόν ἐστιν ἄνθρωπος· ἅμα γὰρ	τῷ	ῥηθῆναι ἄνθρωπος εὐθὺς κατὰ πρόληψιν
[10, 77]	μηδ' ὑπεναντίαι ἐξ αὐτῶν γένωνται>	τῷ	σεμνώματι δόξαι· εἰ δὲ μή,
[10, 50]	ἐκ τῆς κατὰ βάθος ἐν	τῷ	στερεμνίῳ τῶν ἀτόμων πάλσεως. Καὶ
[10, 119]	μέθῃ φησὶν ὁ Ἐπίκουρος ἐν	τῷ	Συμποσίῳ. Οὐδὲ πολιτεύσεται, ὡς ἐν
[10, 66]	αὐτὸ αἰσθανόμενον μὴ ἐν τούτῳ	τῷ	συστήματι καὶ ταῖς κινήσεσι ταύταις
[10, 137]	τοῦ τέλος εἶναι τὴν ἡδονὴν	τῷ	τὰ ζῷα ἅμα τῷ γεννηθῆναι
[10, 81]	ταῖς ἀνθρωπίναις ψυχαῖς γίνεται ἐν	τῷ	ταῦτα μακάριά τε δοξάζειν εἶναι>
[10, 102]	κατ' ἔμπτωσιν δὲ ἀμφοτέρων ἅμα,	τῷ	τάχει συντονωτέρῳ κεχρῆσθαι πρὸς ἡμᾶς
[10, 18]	σκοπούμενοι εἴς τε τὰ ἐναγίσματα	τῷ	τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ
[10, 81]	αὐτὴν τὴν ἀναισθησίαν τὴν ἐν	τῷ	τεθνάναι φοβουμένους ὥσπερ οὖσαν κατ'
[10, 5]	παραινεῖν, καθά φησι Θεόδωρος ἐν	τῷ	τετάρτῳ τῶν Πρὸς Ἐπίκουρον. ~Καὶ
[10, 136]	τῶν Ἐπιλέκτων καὶ Μητρόδωρος ἐν	τῷ	Τιμοκράτει λέγουσιν οὕτω· νοουμένης δὲ
[10, 78]	γνώσει ἐνταῦθα πεπτωκέναι καὶ ἐν	τῷ	τίνες φύσεις αἱ θεωρούμεναι κατὰ
[10, 112]	αὐτοῦ ὃ συμβαίνει οὐ μόνον	τῷ	τὸ μέρος τοῦτο τοῦ κόσμου
[10, 102]	νεφῶν καὶ διὰ τὸ ἅμα	τῷ	τὸ πνεῦμα ἐμπίπτειν ἐξωθεῖσθαι τὸν
[10, 74]	ἀποδείξειεν οὐδεὶς ὡς ἐν> μὲν	τῷ	τοιούτῳ καὶ οὐκ ἂν ἐμπεριελήφθη
[10, 74]	τὰ> θεωρούμενα συνίσταται, ἐν δὲ	τῷ	τοιούτῳ οὐκ ἂν ἐδυνήθη. Ὡσαύτως
[10, 112]	μὴ εἶναι, ἐν δὲ τούτῳ	τῷ	τόπῳ ἐν ᾧ κείμενα θεωρεῖται.
[10, 23]	προηγουμέναις γραφαῖς μαρτυρεῖ καὶ ἐν	τῷ	τρίτῳ Τιμοκράτους. Τοιοῦτος δ' ὢν
[10, 47]	πάντα πόρον σύμμετρον ἔχοντα πρὸς	τῷ	τῷ> ἀπείρῳ αὐτῶν μηθὲν ἀντικόπτειν
[10, 109]	τοιούτων πρόσκρισιν, ἃ συνελασθέντα πῆξιν	τῷ	ὕδατι παρεσκεύασε, ποσὰ τῶν περιφερῶν
[10, 109]	σκαληνῶν καὶ ὀξυγωνίων τῶν ἐν	τῷ	ὕδατι ὑπαρχόντων· καὶ κατὰ τὴν>
[10, 87]	δὲ ἐκβάλῃ ὁμοίως σύμφωνον ὂν	τῷ	φαινομένῳ, δῆλον ὅτι καὶ ἐκ
[10, 30]	Εἰώθασι μέντοι τὸ κανονικὸν ὁμοῦ	τῷ	φυσικῷ τάττειν· καλοῦσι δ' αὐτὸ
[10, 56]	τούτοις οὐ δεῖ νομίζειν ἐν	τῷ	ὡρισμένῳ σώματι ἀπείρους ὄγκους εἶναι
[10, 88]	γὰρ φαινομένων οὐδὲν ἀντιμαρτυρεῖ ἐν>	τῷδε	τῷ κόσμῳ, ἐν ᾧ λῆγον
[10, 133]	ἐπιλελογισμένου τέλος, καὶ τὸ μὲν	τῶν	ἀγαθῶν πέρας ὡς ἔστιν εὐσυμπλήρωτόν
[10, 4]	λυπροῦ τινος μισθαρίου. Ἀλλὰ καὶ	τῶν	ἀδελφῶν ἕνα προαγωγεύειν, καὶ Λεοντίῳ
[10, 18]	κατατεταγμένην. Συντελείτωσαν δὲ καὶ τὴν	τῶν	ἀδελφῶν ἡμέραν τοῦ Ποσειδεῶνος· συντελείτωσαν
[10, 32]	τὸ ἀλγεῖν· ὅθεν καὶ περὶ	τῶν	ἀδήλων ἀπὸ τῶν φαινομένων χρὴ
[10, 38]	δεῖ διαλαβόντας συνορᾶν ἤδη περὶ	τῶν	ἀδήλων· πρῶτον μὲν ὅτι οὐθὲν
[10, 82]	μετεώρων αἰτιολογοῦντες καὶ τῶν λοιπῶν	τῶν	ἀεὶ παρεμπιπτόντων, ὅσα φοβεῖ τοὺς
[10, 1]	δὲ Ἀλεξάνδρου τοῦ Μακεδόνος καὶ	τῶν	Ἀθηναίων ἐκπεσόντων ὑπὸ Περδίκκου μετελθεῖν
[10, 56]	ἀσθενῆ ποιῶμεν κἀν ταῖς περιλήψεσι	τῶν	ἀθρόων εἰς τὸ μὴ ὂν
[10, 71]	καὶ σῶμα προσαγορεύομεν, οὐδὲ τὴν	τῶν	ἀίδιον παρακολουθούντων, οὐδ' αὖ καθ'
[10, 70]	ἀθρόον σῶμα προσαγορεύομεν, οὔτε τὴν	τῶν	ἀίδιον παρακολουθούντων ὧν ἄνευ σῶμα
[10, 71]	οὔτ' ἐπὶ τούτων οὔτ' ἐπὶ	τῶν	ἀίδιον συμβεβηκότων- ἀλλ' ὅπερ καὶ
[10, 32]	ἐπαισθήματα δ' ὑφεστάναι πιστοῦται τὴν	τῶν	αἰσθήσεων ἀλήθειαν. Ὑφέστηκε δὲ τό
[10, 32]	γὰρ καὶ ἐπίνοιαι πᾶσαι ἀπὸ	τῶν	αἰσθήσεων γεγόνασι κατά τε περίπτωσιν
[10, 32]	λόγος, πᾶς γὰρ λόγος ἀπὸ	τῶν	αἰσθήσεων ἤρτηται. Οὔθ' ἡ ἑτέρα
[10, 33]	ὁ τύπος αὐτοῦ νοεῖται προηγουμένων	τῶν	αἰσθήσεων. Παντὶ οὖν ὀνόματι τὸ
[10, 107]	ἀδυνάτως μὲν ἔχει γίνεσθαι πάντοθεν	τῶν	ἄκρων ἀποτηκομένων καὶ ἐν τῇ
[10, 49]	ἡμῶν τε κἀκείνων, οὐδὲ διὰ	τῶν	ἀκτίνων ἢ ὡνδήποτε ῥευμάτων ἀφ'
[10, 142]	τὸ μὴ κατανοεῖν τοὺς ὅρους	τῶν	ἀλγηδόνων καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν, οὐκ
[10, 28]	Περὶ μουσικῆς, Περὶ δικαιοσύνης καὶ	τῶν	ἄλλων ἀρετῶν, Περὶ δώρων καὶ
[10, 120]	μὴ καταφρονήσεσθαι. Μᾶλλον τε εὐφρανθήσεσθαι	τῶν	ἄλλων ἐν ταῖς θεωρίαις. ~(Εἰκόνας
[10, 9]	τε διαδοχή, πασῶν σχεδὸν ἐκλιπουσῶν	τῶν	ἄλλων, ἐς ἀεὶ διαμένουσα καὶ
[10, 132]	καὶ γυναικῶν οὐδ' ἰχθύων καὶ	τῶν	ἄλλων ὅσα φέρει πολυτελὴς τράπεζα
[10, 86]	λόγοις ἢ τοῖς κατὰ τὴν	τῶν	ἄλλων φυσικῶν προβλημάτων κάθαρσιν, οἷον
[10, 20]	ἡμῶν προείλοντο ἐν φιλοσοφίᾳ, μηδενὸς	τῶν	ἀναγκαίων ἐνδεεῖς καθεστήκωσιν παρὰ τὴν
[10, 21]	ἂν εὐτακτούντων αὐτῶν ἕκαστα γίνηται	τῶν	ἀναγκαίων, κατὰ τὸ δυνατὸν ἀπὸ
[10, 7]	σοφιστικήν, καθάπερ καὶ ἄλλοι πολλοὶ	τῶν	ἀνδραπόδων. ~Καὶ αὐτὸν Ἐπίκουρον ἐν
[10, 21]	πάντα Ἑρμάρχῳ. Ἐὰν δέ τι	τῶν	ἀνθρωπίνων περὶ Ἕρμαρχον γένηται πρὸ
[10, 75]	γενέσθαι, ἀλλ' αὐτὰς τὰς φύσεις	τῶν	ἀνθρώπων καθ' ἕκαστα ἔθνη ἴδια
[10, 46]	κενοῦ φορὰ κατὰ μηδεμίαν ἀπάντησιν	τῶν	ἀντικοψόντων γινομένη πᾶν μῆκος περιληπτὸν
[10, 143]	τὴν κατ' ἀνθρώπους ἀσφάλειαν κατασκευάζεσθαι	τῶν	ἄνωθεν ὑπόπτων καθεστώτων καὶ τῶν
[10, 59]	τῇ διὰ λόγου θεωρίᾳ ἐπὶ	τῶν	ἀοράτων. Ἡ γὰρ κοινότης ἡ
[10, 75]	τισὶ περιόδοις καὶ χρόνοις {ἀπὸ	τῶν	ἀπὸ τοῦ ἀπείρου} μείζους λαμβάνειν
[10, 80]	τὸ πλεοναχῶς συμβαῖνον, τὴν ἐκ	τῶν	ἀποστημάτων φαντασίαν παριδόντων, ἔτι τε
[10, 83]	ὅσοι δὲ μὴ παντελῶς αὐτῶν	τῶν	ἀποτελουμένων εἰσίν, ἐκ τούτων καὶ
[10, 140]	ἡμέρας συμμένει. Αἱ δὲ πολυχρόνιοι	τῶν	ἀρρωστιῶν πλεονάζον ἔχουσι τὸ ἡδόμενον
[10, 12]	Μάλιστα δ' ἀπεδέχετο, φησὶ Διοκλῆς,	τῶν	ἀρχαίων Ἀναξαγόραν, καίτοι ἔν τισιν
[10, 116]	δὲ σεαυτὸν ἀπόδος εἰς τὴν	τῶν	ἀρχῶν καὶ ἀπειρίας καὶ τῶν
[10, 114]	γένηται, καθά περ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἀστραπῶν ἐλέγομεν· ~καὶ κατὰ σύνοδον
[10, 101]	κατ' ἐμπερίληψιν δὲ τοῦ ἀπὸ	τῶν	ἄστρων κατεσπαρμένου φωτός, εἶτα συνελαυνομένου
[10, 112]	σύμφωνον τοῖς φαινομένοις συλλογίζεσθαι. Τινὰ	τῶν	ἄστρων πλανᾶσθαι, εἰ οὕτω ταῖς
[10, 131]	ἡδονὴν τέλος ὑπάρχειν, οὐ τὰς	τῶν	ἀσώτων ἡδονὰς καὶ τὰς ἐν
[10, 44]	δὲ χρῶμα παρὰ τὴν θέσιν	τῶν	ἀτόμων ἀλλάττεσθαι ἐν ταῖς Δώδεκα
[10, 48]	τοῦ στερεμνίου θέσιν καὶ τάξιν	τῶν	ἀτόμων ἐπὶ πολὺν χρόνον, εἰ
[10, 62]	θάττων ἑτέρα ἑτέρας φο> ρηθήσεται	τῶν	ἀτόμων ἰσοταχῶν οὐσῶν, τῷ ἐφ'
[10, 4]	ἑταίρᾳ. Τὰ δὲ Δημοκρίτου περὶ	τῶν	ἀτόμων καὶ Ἀριστίππου περὶ τῆς
[10, 44]	δὲ τούτων οὐκ ἔστιν, ἀιδίων	τῶν	ἀτόμων οὐσῶν καὶ τοῦ κενοῦ.
[10, 50]	κατὰ βάθος ἐν τῷ στερεμνίῳ	τῶν	ἀτόμων πάλσεως. Καὶ ἣν ἂν
[10, 65]	ὅσον ποτέ ἐστι τὸ συντεῖνον	τῶν	ἀτόμων πλῆθος εἰς τὴν τῆς
[10, 32]	ἀνομογένεια τὴν ἀνομογένειαν, οὐ γὰρ	τῶν	αὐτῶν εἰσι κριτικαί· οὔτε μὴν
[10, 42]	γενέσθαι τὰς τοσαύτας διαφορὰς ἐκ	τῶν	αὐτῶν σχημάτων περιειλημμένων. Καὶ καθ'
[10, 104]	καλῶς τοῖς φαινομένοις ἀκολουθῶν περὶ	τῶν	ἀφανῶν σημειῶται. Πρηστῆρας ἐνδέχεται γίνεσθαι
[10, 26]	καθά φησι Καρνεάδης παράσιτον αὐτὸν	τῶν	βιβλίων ἀποκαλῶν· εἰ γάρ τι
[10, 135]	τὰ γινόμενα. Τοσαῦτα καὶ περὶ	τῶν	βιωτικῶν· καὶ ἐπὶ πλείω διείλεκται
[10, 117]	τῶν μετεώρων δοκεῖ. Περὶ δὲ	τῶν	βιωτικῶν καὶ ὅπως χρὴ τὰ
[10, 88]	ἔχουσα> περιγραφήν· πανταχῶς γὰρ ἐνδέχεται·	τῶν	γὰρ φαινομένων οὐδὲν ἀντιμαρτυρεῖ ἐν>
[10, 22]	κατὰ ψυχὴν χαῖρον ἐπὶ τῇ	τῶν	γεγονότων ἡμῖν διαλογισμῶν μνήμῃ. Σὺ
[10, 122]	τοῖς ἀγαθοῖς διὰ τὴν χάριν	τῶν	γεγονότων, τῷ δ' ὅπως νέος
[10, 18]	ἂν Ἕρμαρχος ζῇ. ~Ἐκ δὲ	τῶν	γινομένων προσόδων τῶν δεδομένων ἀφ'
[10, 9]	ἀρχὰς ἀπολύουσα ἄλλην ἐξ ἄλλης	τῶν	γνωρίμων. ~Ἥ τε πρὸς τοὺς
[10, 2]	ἐλθεῖν αὐτὸν ἐπὶ φιλοσοφίαν καταγνόντα	τῶν	γραμματιστῶν ἐπειδὴ μὴ ἐδυνήθησαν ἑρμηνεῦσαι
[10, 127]	ἀναγκαῖαι, αἱ δὲ φυσικαὶ μόνον·	τῶν	δ' ἀναγκαίων αἱ μὲν πρὸς
[10, 18]	~Ἐκ δὲ τῶν γινομένων προσόδων	τῶν	δεδομένων ἀφ' ἡμῶν Ἀμυνομάχῳ καὶ
[10, 1]	~Ἐπίκουρος Νεοκλέους καὶ Χαιρεστράτης, Ἀθηναῖος,	τῶν	δήμων Γαργήττιος, γένους τοῦ τῶν
[10, 10]	οἰκέτας ἡμερότης, ὡς δῆλον κἀκ	τῶν	διαθηκῶν αὐτοῦ καὶ ὅτι αὐτοὶ
[10, 78]	ἐν ἀφθάρτῳ καὶ μακαρίᾳ φύσει	τῶν	διάκρισιν ὑποβαλλόντων ἢ τάραχον μηθέν·
[10, 12]	καὶ μᾶλλον προϊόντες ἔκ τε	τῶν	δογμάτων ἔκ τε τῶν ῥητῶν
[10, 16]	ῥοφῆσαι· ~τοῖς τε φίλοις παραγγείλαντα	τῶν	δογμάτων μεμνῆσθαι οὕτω τελευτῆσαι. Καὶ
[10, 109]	πάχνη δὲ οὐ διαφερόντως> συντελεῖται	τῶν	δρόσων, τοιούτων τινῶν πῆξίν τινα
[10, 85]	καὶ τοῖς εἰς ἀσχολίας βαθυτέρας	τῶν	ἐγκυκλίων τινὸς ἐμπεπληγμένοις. Καλῶς δὴ
[10, 75]	καὶ ἡ παρὰ τοὺς τόπους	τῶν	ἐθνῶν διαφορὰ ᾖ· ~ὕστερον δὲ
[10, 150]	οὐδὲ ἄδικον. Ὡσαύτως δὲ καὶ	τῶν	ἐθνῶν ὅσα μὴ ἐδύνατο ἢ
[10, 48]	τε τούτοις, ὅτι ἡ γένεσις	τῶν	εἰδώλων ἅμα νοήματι συμβαίνει. Καὶ
[10, 84]	καὶ οὐκ ἀπιθάνως ἐπειρῶ μνημονεύειν	τῶν	εἰς μακάριον βίον συντεινόντων διαλογισμῶν,
[10, 68]	πάθη καὶ τὰς αἰσθήσεις, μνημονεύων	τῶν	ἐν ἀρχῇ ῥηθέντων, ἱκανῶς κατόψεται
[10, 87]	μῦθον καταρρεῖ. Σημεῖα δ' ἐπὶ	τῶν	ἐν τοῖς μετεώροις συντελουμένων φέρειν
[10, 95]	ἀφ' ἑτέρων. Καὶ οὐθὲν ἐμποδοστατεῖ	τῶν	ἐν τοῖς μετεώροις φαινομένων, ἐάν
[10, 110]	θεωρεῖσθαι, ἢ σύνωσιν τοιαύτην λαμβανουσῶν	τῶν	ἐν τῷ ἀέρι ἀ> τόμων
[10, 143]	τῶν ὑπὸ γῆς καὶ ἁπλῶς	τῶν	ἐν τῷ ἀπείρῳ. Τῆς ἀσφαλείας
[10, 125]	φεύγουσιν, ὁτὲ δὲ ὡς ἀνάπαυσιν	τῶν	ἐν τῷ ζῆν κακῶν αἱροῦνται.
[10, 109]	δὲ τῶν σκαληνῶν καὶ ὀξυγωνίων	τῶν	ἐν τῷ ὕδατι ὑπαρχόντων· καὶ
[10, 93]	καὶ τὰ τούτοις συγγενῆ οὐθενὶ	τῶν	ἐναργημάτων διαφωνεῖ, ἐάν τις ἀεὶ
[10, 154]	~Ὁ τὸ μὴ θαρροῦν ἀπὸ	τῶν	ἔξωθεν ἄριστα συστησάμενος οὗτος τὰ
[10, 48]	ἵνα καὶ τὰς συμπαθείας ἀπὸ	τῶν	ἔξωθεν πρὸς ἡμᾶς ἀνοίσει. ~Δεῖ
[10, 49]	καὶ νομίζειν ἐπεισιόντος τινὸς ἀπὸ	τῶν	ἔξωθεν τὰς μορφὰς ὁρᾶν ἡμᾶς
[10, 60]	καὶ μυριάκις πρὸς τοὺς πόδας	τῶν	ἐπάνω τὸ παρ' ἡμῶν φερόμενον
[10, 4]	καὶ Σωτίων ἐν τοῖς δώδεκα	τῶν	ἐπιγραφομένων Διοκλείων ἐλέγχων, ἅ ἐστι
[10, 127]	οὐκ ἐσόμενον. Ἀναλογιστέον δὲ ὡς	τῶν	ἐπιθυμιῶν αἱ μέν εἰσι φυσικαί,
[10, 149]	ἀσφάλειαν φιλίας μάλιστα κατεῖδε συντελουμένην.	~Τῶν	ἐπιθυμιῶν αἱ μέν εἰσι φυσικαὶ
[10, 142]	ἀλγηδόνων, ἔτι τε τὸ πέρας	τῶν	ἐπιθυμιῶν ἐδίδασκεν, οὐκ ἄν ποτε
[10, 148]	τοῖς λόγοις αἱ πράξεις ἀκόλουθοι.	Τῶν	ἐπιθυμιῶν ὅσαι μὴ ἐπ' ἀλγοῦν
[10, 142]	τοὺς ὅρους τῶν ἀλγηδόνων καὶ	τῶν	ἐπιθυμιῶν, οὐκ ἂν προσεδεόμεθα φυσιολογίας.
[10, 118]	φησι Διογένης ἐν τῇ Ἐπιτομῇ	τῶν	Ἐπικούρου ἠθικῶν δογμάτων. Οὐδὲ κολάσειν
[10, 97]	ὁ Ἐπικούρειος ἐν τῇ αʹ	τῶν	Ἐπιλέκτων. Ἔτι τε τάξις περιόδου,
[10, 119]	ὡς Διογένης ἐν τῇ πέμπτῃ	τῶν	Ἐπιλέκτων· ~(καὶ δικάσεσθαι· καὶ συγγράμματα
[10, 136]	καὶ Διογένης ἐν τῇ ἑπτακαιδεκάτῃ	τῶν	Ἐπιλέκτων καὶ Μητρόδωρος ἐν τῷ
[10, 138]	καὶ Διογένης ἐν τῇ εἰκοστῇ	τῶν	Ἐπιλέκτων, ὃς καὶ διαγωγὴν λέγει
[10, 89]	οὕτω τύχῃ, καὶ ἐπαρδεύσεις ἐκ	τῶν	ἐχόντων ἐπιτηδείως ἕως τελειώσεως καὶ
[10, 150]	βλάπτειν ἀλλήλους μηδὲ βλάπτεσθαι. Ὅσα	τῶν	ζῴων μὴ ἐδύνατο συνθήκας ποιεῖσθαι
[10, 115]	τις θεία φύσις παρατηροῦσα τὰς	τῶν	ζῴων τούτων ἐξόδους κἄπειτα τὰς
[10, 141]	ποιητικὰ πολλαπλασίους ἐπιφέρει τὰς ὀχλήσεις	τῶν	ἡδονῶν. ~Εἰ κατεπυκνοῦτο πᾶσα ἡδονή,
[10, 139]	πρὸς ἡμᾶς. Ὅρος τοῦ μεγέθους	τῶν	ἡδονῶν ἡ παντὸς τοῦ ἀλγοῦντος
[10, 142]	τι μεμψαίμεθα αὐτοῖς πανταχόθεν ἐκπληρουμένοις	τῶν	ἡδονῶν καὶ οὐθαμόθεν οὔτε τὸ
[10, 61]	φορά, οὔθ' ἡ κάτω διὰ	τῶν	ἰδίων βαρῶν. Ἐφ' ὁπόσον γὰρ
[10, 35]	αὐτὸς παρεσκεύασα, ἵνα παρ' ἑκάστους	τῶν	καιρῶν ἐν τοῖς κυριωτάτοις βοηθεῖν
[10, 125]	κενῶς λυπεῖ. Τὸ φρικωδέστατον οὖν	τῶν	κακῶν ὁ θάνατος οὐθὲν πρὸς
[10, 125]	θάνατον ὁτὲ μὲν ὡς μέγιστον	τῶν	κακῶν φεύγουσιν, ὁτὲ δὲ ὡς
[10, 133]	καὶ εὐπόριστον διαλαμβάνοντος, τὸ δὲ	τῶν	κακῶν ὡς ἢ χρόνους ἢ
[10, 116]	μάλιστα συνθεωρούμενα ῥᾳδίως τὰς περὶ	τῶν	κατὰ μέρος αἰτίας συνορᾶν ποιήσει.
[10, 83]	καὶ πρὸς ἅπαντα βαδίσῃ τις	τῶν	κατὰ μέρος ἀκριβωμάτων, ἀσύμβλητον αὐτὸν
[10, 83]	καθαρὰ ἀφ' ἑαυτοῦ ποιήσει πολλὰ	τῶν	κατὰ μέρος ἐξακριβουμένων κατὰ τὴν
[10, 143]	σύμπαντος φύσις, ἀλλ' ὑποπτευόμενόν τι	τῶν	κατὰ τοὺς μύθους· ὥστε οὐκ
[10, 21]	ἀναγκαίων, κατὰ τὸ δυνατὸν ἀπὸ	τῶν	καταλελειμμένων ὑφ' ἡμῶν προσόδων. Καὶ
[10, 144]	καὶ εὐπόριστός ἐστιν· ὁ δὲ	τῶν	κενῶν δοξῶν εἰς ἄπειρον ἐκπίπτει.
[10, 46]	τοιαῦται οὔτ' ἐπιτηδειότητες τῆς κατεργασίας	τῶν	κοιλωμάτων καὶ λεπτοτήτων γίνεσθαι, οὔτε
[10, 45]	ἐμποδοστατῆσόν ἐστι πρὸς τὴν ἀπειρίαν	τῶν	κόσμων. ~Καὶ μὴν καὶ τύποι
[10, 82]	πάσῃ τῇ παρούσῃ καθ' ἕκαστον	τῶν	κριτηρίων ἐναργείᾳ. Ἂν γὰρ τούτοις
[10, 38]	εἴτε διανοίας εἴθ' ὅτου δήποτε	τῶν	κριτηρίων, ὁμοίως δὲ καὶ τὰ
[10, 61]	ἡ εἰς τὸ πλάγιον διὰ	τῶν	κρούσεων φορά, οὔθ' ἡ κάτω
[10, 78]	μὴν καὶ τὸ> τὴν ὑπὲρ	τῶν	κυριωτάτων αἰτίαν ἐξακριβῶσαι φυσιολογίας ἔργον
[10, 143]	ἦν τὸ φοβούμενον λύειν ὑπὲρ	τῶν	κυριωτάτων μὴ κατειδότα τίς ἡ
[10, 79]	λύσιν λαμβάνειν καὶ τὴν περὶ	τῶν	κυριωτάτων οἰκονομίαν. Διὸ δὴ κἂν
[10, 83]	τρόπον τὴν ἅμα νοήματι περίοδον	τῶν	κυριωτάτων πρὸς γαληνισμὸν ποιοῦνται. Καὶ
[10, 21]	καταλελειμμένων ὑφ' ἡμῶν προσόδων. Καὶ	τῶν	λοιπῶν ἁπάντων ὡς συντετάχαμεν ἐπιμελείσθωσαν,
[10, 92]	δύσεις ἡλίου καὶ σελήνης καὶ	τῶν	λοιπῶν ἄστρων καὶ κατὰ ἄναψιν
[10, 91]	δὲ μέγεθος ἡλίου τε καὶ	τῶν	λοιπῶν ἄστρων κατὰ μὲν τὸ
[10, 51]	τινὰς ἐπιβολὰς τῆς διανοίας ἢ	τῶν	λοιπῶν κριτηρίων οὐκ ἄν ποτε
[10, 85]	πίστιν βέβαιον, καθάπερ καὶ ἐπὶ	τῶν	λοιπῶν. ~Μήτε τὸ ἀδύνατον καὶ
[10, 82]	ὑπέρ τε μετεώρων αἰτιολογοῦντες καὶ	τῶν	λοιπῶν τῶν ἀεὶ παρεμπιπτόντων, ὅσα
[10, 85]	ἔχων ὀξέως αὐτὰ περιόδευε μετὰ	τῶν	λοιπῶν ὧν ἐν τῇ Μικρᾷ
[10, 25]	Ἐμπεδοκλέους εἴκοσι καὶ δύο, Περὶ	τῶν	μαθημάτων, Πρὸς Πλάτωνα, Πρὸς Ἀριστοτέλην.
[10, 32]	καὶ τοῦ λογισμοῦ. Τά τε	τῶν	μαινομένων φαντάσματα καὶ τὰ> κατ'
[10, 61]	ἀπαντᾷ αὐτοῖς· οὔτε τὰ μικρὰ	τῶν	μεγάλων, πάντα πόρον σύμμετρον ἔχοντα,
[10, 122]	παλαιὸς ᾖ διὰ τὴν ἀφοβίαν	τῶν	μελλόντων. Μελετᾶν οὖν χρὴ τὰ
[10, 73]	φθαρτούς φησι τοὺς κόσμους, μεταβαλλόντων	τῶν	μερῶν. Καὶ ἐν ἄλλοις τὴν
[10, 58]	ἀλλ' ἔχον μέν τινα κοινότητα	τῶν	μεταβατῶν, διάληψιν δὲ μερῶν οὐκ
[10, 97]	μὴ πραχθήσεται, ἅπασα ἡ περὶ	τῶν	μετεώρων αἰτιολογία ματαία ἔσται, καθάπερ
[10, 117]	περιεποιήσαντο. ~Ταῦτα αὐτῷ καὶ περὶ	τῶν	μετεώρων δοκεῖ. Περὶ δὲ τῶν
[10, 83]	περὶ τῶν φυσικῶν. Περὶ δὲ	τῶν	μετεώρων ἥδε. ~Ἐπίκουρος Πυθοκλεῖ χαίρειν.
[10, 80]	ὅμοιον γίνεται, αἰτιολογητέον ὑπέρ τε	τῶν	μετεώρων καὶ παντὸς τοῦ ἀδήλου,
[10, 98]	οἷς συμφώνως δεῖ λέγειν ἐπὶ	τῶν	μετεώρων. Οἱ δὲ τὸ ἓν
[10, 86]	τοῖς φαινομένοις συμφωνίαν· ὅπερ ἐπὶ	τῶν	μετεώρων οὐχ ὑπάρχει, ἀλλὰ ταῦτά
[10, 84]	διαλογισμῶν, ἐδέου τε σεαυτῷ περὶ	τῶν	μετεώρων σύντομον καὶ εὐπερίγραφον διαλογισμὸν
[10, 96]	φαινομένοις κεκτημένοι. ~Ἐπὶ πάντων γὰρ	τῶν	μετεώρων τὴν τοιαύτην ἴχνευσιν οὐ
[10, 142]	κακόν. Εἰ μηθὲν ἡμᾶς αἱ	τῶν	μετεώρων ὑποψίαι ἠνώχλουν καὶ αἱ
[10, 59]	καὶ ἀμιγῆ πέρατα δεῖ νομίζειν	τῶν	μηκῶν τὸ καταμέτρημα ἐξ αὑτῶν
[10, 61]	γὰρ τὰ βαρέα θᾶττον οἰσθήσεται	τῶν	μικρῶν καὶ κούφων, ὅταν γε
[10, 100]	κατὰ πνεύματος ἐν τοῖς κοιλώμασι	τῶν	νεφῶν ἀνείλησιν, καθάπερ ἐν τοῖς
[10, 107]	ἀραιότητα ἔχουσι τοιαύτη πρόεσις ἐκ	τῶν	νεφῶν γίνοιτο ἂν πρὸς ἄλληλα
[10, 101]	παρασκευάζει, καὶ κατ' ἐκπιασμόν, θλίψεως	τῶν	νεφῶν γινομένης, εἴθ' ὑπ' ἀλλήλων
[10, 107]	καὶ ὕδατος λεπτοῦ ἐκχεομένου ἐκ	τῶν	νεφῶν διὰ πόρων συμμετρίας καὶ
[10, 101]	καὶ πνευμάτων καὶ διεκπίπτοντος διὰ	τῶν	νεφῶν· ἢ κατὰ διήθησιν διὰ>
[10, 101]	νεφῶν· ἢ κατὰ διήθησιν διὰ>	τῶν	νεφῶν τοῦ λεπτομερεστάτου φωτός, ἢ
[10, 101]	γεννᾷ· καὶ κατ' ἐκριπισμὸν ἐκ	τῶν	νεφῶν ὑπὸ πνευμάτων τῶν τοιούτων
[10, 107]	ἰσχυρὰν ἐν τοῖς κατωτέρω τόποις	τῶν	νεφῶν ψυχρασίας περίστασιν. Καὶ κατὰ
[10, 152]	χρείαις τῆς πρὸς ἀλλήλους κοινωνίας	τῶν	νομισθέντων εἶναι δικαίων ἔχει τὸ
[10, 69]	συμπεφορημένον ὥσπερ ὅταν ἐξ αὐτῶν	τῶν	ὄγκων μεῖζον ἄθροισμα συστῇ ἤτοι
[10, 35]	ὅλης πραγματείας εἰς τὸ κατασχεῖν	τῶν	ὁλοσχερωτάτων γε δοξῶν τὴν μνήμην
[10, 36]	κατὰ μέρος ἀκρίβωμα πᾶν ἐξευρήσεται,	τῶν	ὁλοσχερωτάτων τύπων εὖ περιειλημμένων καὶ
[10, 37]	τοιαύτην τινὰ ἐπιτομὴν καὶ στοιχείωσιν	τῶν	ὅλων δοξῶν. Πρῶτον μὲν οὖν
[10, 35]	προβεβηκότας δὲ ἱκανῶς ἐν τῇ	τῶν	ὅλων ἐπιβλέψει τὸν τύπον τῆς
[10, 82]	ἀπολελύσθαι καὶ συνεχῆ μνήμην ἔχειν	τῶν	ὅλων καὶ κυριωτάτων. Ὅθεν τοῖς
[10, 36]	τε τὸ πύκνωμα τῆς συνεχοῦς	τῶν	ὅλων περιοδείας εἰδέναι μὴ δυνάμενον
[10, 82]	Ἡρόδοτε, ἔστι κεφαλαιωδέστατα ὑπὲρ τῆς	τῶν	ὅλων φύσεως ἐπιτετμημένα. ~Ὥστ' ἂν
[10, 53]	τῆς προϊεμένης φωνῆς ἢ καὶ	τῶν	ὁμογενῶν σχηματίζεσθαιπολλὴν γὰρ ἔνδειαν ἕξει
[10, 144]	τε τούτων αὐτῶν ἐκλόγισις καὶ	τῶν	ὁμογενῶν τούτοις ὅσα τοὺς μεγίστους
[10, 139]	ὁμοείδειαν ἐκ τῆς συνεχοῦς ἐπιρρύσεως	τῶν	ὁμοίων εἰδώλων ἐπὶ τὸ αὐτὸ
[10, 154]	τοῦ τὸ θαρρεῖν μάλιστα ἐκ	τῶν	ὁμορούντων παρασκευάσασθαι, οὕτω καὶ ἐβίωσαν
[10, 45]	τύπον ὑποβάλλει ταῖς περὶ> τῆς	τῶν	ὄντων φύσεως ἐπινοίαις. Ἀλλὰ μὴν
[10, 15]	Μυτιληναῖον. Τελευτῆσαι δ' αὐτὸν λίθῳ	τῶν	οὔρων ἐπισχεθέντων, ὥς φησι καὶ
[10, 80]	καὶ παντὸς τοῦ ἀδήλου, καταφρονοῦντας	τῶν	οὔτε τὸ> μοναχῶς ἔχον ἢ
[10, 75]	ἀέρα ἐκπέμπειν στελλόμενον ὑφ' ἑκάστων	τῶν	παθῶν καὶ τῶν φαντασμάτων, ὡς
[10, 21]	ἐνδεχόμενον ἕκαστα γίγνηται. Ἀφίημι δὲ	τῶν	παίδων ἐλεύθερον Μῦν, Νικίαν, Λύκωνα·
[10, 23]	ἐπισκήπτει περὶ τῆς ἐπιμελείας αὐτοῦ	τῶν	παίδων. Ἔσχε δὲ καὶ τὸν
[10, 22]	πρὸς ἐμὲ καὶ φιλοσοφίαν ἐπιμελοῦ	τῶν	παίδων Μητροδώρου. Καὶ δι> έθετο
[10, 87]	ἐν τοῖς μετεώροις συντελουμένων φέρειν	τῶν	παρ' ἡμῖν τινα φαινομένων, ἃ
[10, 66]	γίνεσθαι τῶν τῆς ψυχῆς μερῶν	τῶν	παρ' ὅλην τὴν σύγκρισιν παρεσπαρμένων
[10, 142]	αἱ ἡδοναί. Εἰ τὰ ποιητικὰ	τῶν	περὶ τοὺς ἀσώτους ἡδονῶν ἔλυε
[10, 35]	μὴ δυναμένοις, ὦ Ἡρόδοτε, ἕκαστα	τῶν	περὶ φύσεως ἀναγεγραμμένων ἡμῖν ἐξακριβοῦν
[10, 153]	βλέπουσιν. ~Ἔνθα μὴ καινῶν γενομένων	τῶν	περιεστώτων πραγμάτων ἀνεφάνη μὴ ἁρμόττοντα
[10, 115]	διὰ τὴν κατείλησιν, εἶτ' ἐπέκρηξιν	τῶν	περιεχόντων, καὶ ἐφ' ὃν ἂν
[10, 83]	τοιαύτας ἀναλύοντας ἐπιβολάς, τὰς πλείστας	τῶν	περιοδειῶν ὑπὲρ τῆς ὅλης φύσεως
[10, 109]	πῆξιν τῷ ὕδατι παρεσκεύασε, ποσὰ	τῶν	περιφερῶν ἐκθλίψαντα. Ἶρις γίνεται κατὰ
[10, 43]	περιπλοκῇ κεκλειμέναι ἢ στεγαζόμεναι παρὰ	τῶν	πλεκτικῶν. ~Ἥ τε γὰρ τοῦ
[10, 77]	ἀσθενείᾳ καὶ φόβῳ καὶ προσδεήσει	τῶν	πλησίον ταῦτα γίνεται) μήτε αὖ
[10, 56]	οὔτε χρήσιμόν ἐστι πρὸς τὰς	τῶν	ποιοτήτων διαφοράς, ἀφῖχθαί τε ἅμ'
[10, 143]	ἐκ τῆς ἡσυχίας καὶ ἐκχωρήσεως	τῶν	πολλῶν ἀσφάλεια. ~Ὁ τῆς φύσεως
[10, 123]	θεοὺς ἀναιρῶν, ἀλλ' ὁ τὰς	τῶν	πολλῶν δόξας θεοῖς προσάπτων. ~Οὐ
[10, 123]	Ἀσεβὴς δὲ οὐχ ὁ τοὺς	τῶν	πολλῶν θεοὺς ἀναιρῶν, ἀλλ' ὁ
[10, 124]	εἰσὶν ἀλλ' ὑπολήψεις ψευδεῖς αἱ	τῶν	πολλῶν ὑπὲρ θεῶν ἀποφάσεις· ἔνθεν
[10, 75]	πολλὰ καὶ παντοῖα ὑπὸ αὐτῶν	τῶν	πραγμάτων διδαχθῆναί τε καὶ ἀναγκασθῆναι·
[10, 13]	Κέχρηται δὲ λέξει κυρίᾳ κατὰ	τῶν	πραγμάτων, ἣν ὅτι ἰδιωτάτη ἐστίν,
[10, 49]	τύπων τινῶν ἐπεισιόντων ἡμῖν ἀπὸ	τῶν	πραγμάτων ὁμοχρόων τε καὶ ὁμοιομόρφων
[10, 153]	δίκαια. ἔνθα δὲ καινῶν γενομένων	τῶν	πραγμάτων οὐκ ἔτι συνέφερε τὰ
[10, 34]	ζητήσεων εἶναι τὰς μὲν περὶ	τῶν	πραγμάτων, τὰς δὲ περὶ ψιλὴν
[10, 31]	τοὺς φυσικοὺς χωρεῖν κατὰ τοὺς	τῶν	πραγμάτων φθόγγους. Ἐν τοίνυν τῷ
[10, 148]	παρὰ πάντα καιρὸν ἐπανοίσεις ἕκαστον	τῶν	πραττομένων ἐπὶ τὸ τέλος τῆς
[10, 5]	φησι Θεόδωρος ἐν τῷ τετάρτῳ	τῶν	Πρὸς Ἐπίκουρον. ~Καὶ ἄλλαις δὲ
[10, 27]	καὶ κενοῦ, Περὶ ἔρωτος, Ἐπιτομὴ	τῶν	πρὸς τοὺς φυσικούς, Πρὸς τοὺς
[10, 20]	μεθ' αὑτῶν καὶ Ἕρμαρχον κύριον	τῶν	προσόδων, ἵνα μετὰ τοῦ συγκαταγεγηρακότος
[10, 69]	ὄγκων μεῖζον ἄθροισμα συστῇ ἤτοι	τῶν	πρώτων ἢ τῶν τοῦ ὅλου
[10, 105]	τὴν διάδοσιν τῆς κινήσεως ἐκ	τῶν	πτώσεων ἐδαφῶν πολλῶν καὶ πάλιν
[10, 12]	τε τῶν δογμάτων ἔκ τε	τῶν	ῥητῶν αὐτοῦ. Μάλιστα δ' ἀπεδέχετο,
[10, 109]	ἐκ τοῦ ὕδατος, σύνωσιν δὲ	τῶν	σκαληνῶν καὶ ὀξυγωνίων τῶν ἐν
[10, 118]	μέντοι καὶ συγγνώμην τινὶ ἕξειν	τῶν	σπουδαίων. Ἐρασθήσεσθαι τὸν σοφὸν οὐ
[10, 116]	τῶν ἀρχῶν καὶ ἀπειρίας καὶ	τῶν	συγγενῶν τούτοις θεωρίαν, ἔτι δὲ
[10, 55]	οὖν τὰ ὑπολειπόμενα ταῦτα τὰς	τῶν	συγκρίσεων διαφορὰς ποιεῖν, ἐπειδήπερ ὑπολείπεσθαί
[10, 41]	ἰσχύοντα ὑπομένειν ἐν ταῖς διαλύσεσι	τῶν	συγκρίσεων, πλήρη τὴν φύσιν ὄντα,
[10, 54]	τι ὑπομένειν ἐν ταῖς διαλύσεσι	τῶν	συγκρίσεων στερεὸν καὶ ἀδιάλυτον, ὃ
[10, 153]	εἰς τὴν πρὸς ἀλλήλους κοινωνίαν	τῶν	συμπολιτευομένων· ὕστερον δ' οὐκ ἦν
[10, 71]	ἕκαστα συμβαίνοντα θεωρεῖται, οὐκ ἀίδιον	τῶν	συμπτωμάτων παρακολουθούντων. Καὶ οὐκ ἐξελατέον
[10, 18]	σύνοδον ἑκάστου μηνὸς ταῖς εἰκάσι	τῶν	συμφιλοσοφούντων ἡμῖν εἰς τὴν ἡμῶν
[10, 20]	ἐν φιλοσοφίᾳ καὶ καταλελειμμένου ἡγεμόνος	τῶν	συμφιλοσοφούντων ἡμῖν ἕκαστα γίνηται. Τὴν
[10, 35]	ἡμῖν ἐξακριβοῦν μηδὲ τὰς μείζους	τῶν	συντεταγμένων βίβλους διαθρεῖν ἐπιτομὴν τῆς
[10, 77]	κατὰ τὰς ἐξ ἀρχῆς ἐναπολήψεις	τῶν	συστροφῶν τούτων ἐν τῇ τοῦ
[10, 42]	διαλύονται, ἀπερίληπτά ἐστι ταῖς διαφοραῖς	τῶν	σχημάτων· οὐ γὰρ δυνατὸν γενέσθαι
[10, 41]	Καὶ μὴν καὶ τῷ πλήθει	τῶν	σωμάτων ἄπειρόν ἐστι τὸ πᾶν
[10, 42]	Πρός τε τούτοις τὰ ἄτομα	τῶν	σωμάτων καὶ μεστά, ἐξ ὧν
[10, 48]	συμβαίνει. Καὶ γὰρ ῥεῦσις ἀπὸ	τῶν	σωμάτων τοῦ ἐπιπολῆς συνεχής, οὐκ
[10, 66]	Τό τε σπέρμα ἀφ' ὅλων	τῶν	σωμάτων φέρεσθαι. ~Ἀλλὰ μὴν καὶ
[10, 34]	κρίνεσθαι τὰς αἱρέσεις καὶ φυγάς.	Τῶν	τε ζητήσεων εἶναι τὰς μὲν
[10, 113]	καὶ οὐ καθηκότως πραττόμενον ὑπὸ	τῶν	τὴν ματαίαν ἀστρολογίαν ἐζηλωκότων καὶ
[10, 66]	τῆς χαρᾶς. Ὕπνον τε γίνεσθαι	τῶν	τῆς ψυχῆς μερῶν τῶν παρ'
[10, 79]	καὶ ἀνατολῶν καὶ ἐκλείψεων καὶ	τῶν	τοιουτοτρόπων, ὥσπερ καὶ ἐν τοῖς
[10, 108]	πρὸς ἄλληλα ἐκ τοῦ ἀέρος	τῶν	τοιούτων, ἃ τῆς τοιαύτης ὑγρασίας
[10, 141]	Ὥστ' εἰ μὲν ἀσφαλὴς ὁ	τῶν	τοιούτων βίος, ἀπέλαβον τὸ τῆς
[10, 62]	ἕξουσιν, οὐκ ἀληθές ἐστιν ἐπὶ	τῶν	τοιούτων· ἐπεὶ τό γε θεωρούμενον
[10, 151]	εἰ μὴ λήσει τοὺς ὑπὲρ	τῶν	τοιούτων ἐφεστηκότας κολαστάς. Οὐκ ἔστι
[10, 93]	διαφωνεῖ, ἐάν τις ἀεὶ ἐπὶ	τῶν	τοιούτων μερῶν, ἐχόμενος τοῦ δυνατοῦ,
[10, 109]	καὶ κατὰ τὴν> ἔξωθεν δὲ	τῶν	τοιούτων πρόσκρισιν, ἃ συνελασθέντα πῆξιν
[10, 99]	ἄλλους δὲ τρόπους πλείους αἱ	τῶν	τοιούτων συστάσεις οὐκ ἀδυνατοῦσι συντελεῖσθαι.
[10, 101]	ἐκ τῶν νεφῶν ὑπὸ πνευμάτων	τῶν	τοιούτων σωμάτων ἃ τὴν λαμπηδόνα
[10, 48]	ἄλλοι δὲ τρόποι τινὲς γεννητικοὶ	τῶν	τοιούτων φύσεών εἰσιν. Οὐθὲν γὰρ
[10, 73]	βραδύτερον, καὶ τὰ μὲν ὑπὸ	τῶν	τοιῶνδε, τὰ δὲ ὑπὸ τῶν
[10, 73]	τῶν τοιῶνδε, τὰ δὲ ὑπὸ	τῶν	τοιῶνδε τοῦτο πάσχοντα. Δῆλον οὖν
[10, 69]	συστῇ ἤτοι τῶν πρώτων ἢ	τῶν	τοῦ ὅλου μεγεθῶν τοῦδέ τινος
[10, 66]	καὶ στρογγυλωτάτων, πολλῷ τινι διαφερουσῶν	τῶν	τοῦ πυρός· καὶ τὸ μέν
[10, 40]	συμβεβηκότα λεγόμενα. Καὶ μὴν καὶ	τῶν	τοῦτο καὶ ἐν τῇ πρώτῃ
[10, 97]	καθάπερ ἔνια καὶ παρ' ἡμῖν	τῶν	τυχόντων γίνεται, λαμβανέσθω· καὶ ἡ
[10, 107]	γίνοιτο ἂν πρὸς ἄλληλα θλιβομένων	τῶν>	ὑδατοειδῶν καὶ συμπαρακειμένων· ἃ οἱονεὶ
[10, 20]	Τιμοκράτης ὅσον ἂν ἐπιδέχηται ἀπὸ	τῶν	ὑπαρχόντων ἀφαιροῦντες μετὰ τῆς Ἑρμάρχου
[10, 19]	δ' Ἀμυνόμαχος καὶ Τιμοκράτης ἐκ	τῶν	ὑπαρχουσῶν ἡμῖν προσόδων εἰς τροφὴν
[10, 143]	τῶν ἄνωθεν ὑπόπτων καθεστώτων καὶ	τῶν	ὑπὸ γῆς καὶ ἁπλῶς τῶν
[10, 60]	ἀφικνῆται ἢ ἐπὶ τὴν κεφαλὴν	τῶν	ὑποκάτω τὸ παρ' ἡμῶν κάτω
[10, 92]	τὰ προειρημένα ἀποτελεῖσθαι· οὐδὲν γὰρ	τῶν	φαινομένων ἀντιμαρτυρεῖ. Καὶ> κατ' ἐκφάνειάν
[10, 92]	ἂν συντελεῖσθαι· οὐδὲ γάρ τι	τῶν	φαινομένων ἀντιμαρτυρεῖ. Τάς τε κινήσεις
[10, 113]	μίαν αἰτίαν τούτων ἀποδιδόναι, πλεοναχῶς	τῶν	φαινομένων ἐκκαλουμένων, μανικὸν καὶ οὐ
[10, 102]	ῥᾳδίως ἔσται καθορᾶν ἐχόμενον ἀεὶ	τῶν	φαινομένων καὶ τὸ τούτοις ὅμοιον
[10, 47]	λεπτότησιν ἀνυπερβλήτοις κέχρηται οὐθὲν ἀντιμαρτυρεῖ	τῶν	φαινομένων· ὅθεν καὶ τάχη ἀνυπέρβλητα
[10, 46]	στερεμνίοις εἰσί, λεπτότησιν ἀπέχοντες μακρὰν	τῶν	φαινομένων. Οὔτε γὰρ ἀποστάσεις ἀδυνατοῦσιν
[10, 54]	τὰς ἀτόμους νομιστέον μηδεμίαν ποιότητα	τῶν	φαινομένων προσφέρεσθαι πλὴν σχήματος καὶ
[10, 32]	καὶ περὶ τῶν ἀδήλων ἀπὸ	τῶν	φαινομένων χρὴ σημειοῦσθαι. Καὶ γὰρ
[10, 75]	ὑφ' ἑκάστων τῶν παθῶν καὶ	τῶν	φαντασμάτων, ὡς ἄν ποτε καὶ
[10, 51]	γίνεται. ~Ἥ τε γὰρ ὁμοιότης	τῶν	φαντασμῶν οἱονεὶ ἐν εἰκόνι λαμβανομένων
[10, 1]	τῶν δήμων Γαργήττιος, γένους τοῦ	τῶν	Φιλαϊδῶν, ὥς φησι Μητρόδωρος ἐν
[10, 20]	καθάπερ καὶ ἡμεῖς, ἵν' ὅσοι	τῶν	φιλοσοφούντων ἡμῖν χρείαν ἐν τοῖς
[10, 19]	ἐκδότωσαν ᾧ ἂν Ἕρμαρχος ἕληται	τῶν	φιλοσοφούντων μετ' αὐτοῦ, οὔσης αὐτῆς
[10, 3]	Ἐπικούρειος ἐν τῷ δεκάτῳ τῆς	τῶν	φιλοσόφων συντάξεως· ἀλλὰ καὶ δοῦλος
[10, 66]	θώρακι, ὡς δῆλον ἔκ τε	τῶν	φόβων καὶ τῆς χαρᾶς. Ὕπνον
[10, 127]	φυσικαί, αἱ δὲ κεναί. Καὶ	τῶν	φυσικῶν αἱ μὲν ἀναγκαῖαι, αἱ
[10, 134]	θεῶν μύθῳ κατακολουθεῖν ἢ τῇ	τῶν	φυσικῶν εἱμαρμένῃ δουλεύειν· ὁ μὲν
[10, 149]	καὶ ἀνδριάντων ἀναθέσεις. Ἐν αἷς	τῶν	φυσικῶν ἐπιθυμιῶν, μὴ ἐπ' ἀλγοῦν
[10, 90]	ἕως ἂν ἑτέρῳ προσκρούσῃ, καθάπερ	τῶν	φυσικῶν καλουμένων φησί τις· τοῦτο
[10, 83]	μέν ἐστιν αὐτῷ ἐπιστολὴ περὶ	τῶν	φυσικῶν. Περὶ δὲ τῶν μετεώρων
[10, 29]	πρὸς Ἡρόδοτον ἥτις ἐστὶ περὶ	τῶν	φυσικῶν· τὴν δὲ δευτέραν πρὸς
[10, 109]	καὶ τοῦ ἀέρος, ἣ τὰ	τῶν	χρωμάτων τούτων ἰδιώματα ποιήσει εἴτε
[10, 137]	γὰρ χείρους τὰς σωματικὰς ἀλγηδόνας	τῶν	ψυχικῶν, κολάζεσθαι γοῦν τοὺς ἁμαρτάνοντας