Livre, par.
[10, 96]	τινῶν, ἢ γῆς ἢ οὐρανοῦ	ἤ	τινος ἑτέρου τοιούτου. Καὶ ὧδε
[10, 135]	~κρεῖττον εἶναι νομίζοντος εὐλογίστως ἀτυχεῖν	ἢ	ἀλογίστως εὐτυχεῖν· βέλτιον γὰρ ἐν
[10, 51]	ἔχουσαν} ἐὰν μὲν μὴ ἐπιμαρτυρηθῇ	ἢ	ἀντιμαρτυρηθῇ, τὸ ψεῦδος γίνεται· ἐὰν
[10, 34]	εἶναι· ἐὰν δὲ μὴ ἐπιμαρτυρῆται	ἢ	ἀντιμαρτυρῆται, ψευδῆ τυγχάνειν. Ὅθεν τὸ>
[10, 50]	μὴ ἀντιμαρτυρηθήσεσθαι, εἶτ' οὐκ ἐπιμαρτυρουμένου	ἢ	ἀντιμαρτυρουμένου> κατά τινα κίνησιν ἐν
[10, 108]	γίνεται· καὶ κατ' ἀναφορὰν δὲ	ἢ	ἀπὸ νοτερῶν τόπων ἢ ὕδατα
[10, 101]	τῶν νεφῶν τοῦ λεπτομερεστάτου φωτός,	ἢ	ἀπὸ τοῦ πυρὸς νέφη συνεφλέχθαι
[10, 37]	ἂν τὰ δοξαζόμενα ἢ ζητούμενα	ἢ	ἀπορούμενα ἔχωμεν εἰς ταῦτα ἀναγαγόντες
[10, 38]	προσδεῖσθαι, εἴπερ ἕξομεν τὸ ζητούμενον	ἢ	ἀπορούμενον καὶ δοξαζόμενον ἐφ' ὃ
[10, 88]	ἀπείρου καὶ καταλήγουσα ἐν πέρατι	ἢ	ἀραιῷ ἢ πυκνῷ καὶ {καὶ
[10, 111]	ὥστε τὰ τοιαῦτα ἄστρα ἀναφανῆναι,	ἢ	αὐτὰ ἐν χρόνοις τισὶν ὁρμῆσαι
[10, 31]	ἑτέρου κινηθεῖσα δύναταί τι προσθεῖναι	ἢ	ἀφελεῖν· ~οὐδὲ ἔστι τὸ δυνάμενον
[10, 148]	τὴν ὄρεξιν ἔχουσιν, ὅταν δυσπόριστοι	ἢ	βλάβης ἀπεργαστικαὶ δόξωσιν εἶναι. Ὧν
[10, 150]	τις ὑπὲρ τοῦ μὴ βλάπτειν	ἢ	βλάπτεσθαι. ~Ἡ ἀδικία οὐ καθ'
[10, 33]	Τὸ πόρρω ἑστὼς ἵππος ἐστὶν	ἢ	βοῦς· δεῖ γὰρ κατὰ πρόληψιν
[10, 98]	καὶ τόπους τινὰς περαιοῦν τάχιον	ἢ	βραδύτερον, ὡς καὶ παρ' ἡμῖν
[10, 96]	ἤδη κατ' ἐπιπροσθέτησιν ἄλλων τινῶν,	ἢ	γῆς ἢ οὐρανοῦ ἤ τινος
[10, 80]	τῶν οὔτε τὸ> μοναχῶς ἔχον	ἢ	γινόμενον γνωριζόντων οὔτε τὸ πλεοναχῶς
[10, 117]	διὰ μῖσος ἢ διὰ φθόνον	ἢ	διὰ καταφρόνησιν γίνεσθαι, ὧν τὸν
[10, 117]	ἀπ' αὐτοῦ. Βλάβας ἐξ ἀνθρώπων	ἢ	διὰ μῖσος ἢ διὰ φθόνον
[10, 117]	ἐξ ἀνθρώπων ἢ διὰ μῖσος	ἢ	διὰ φθόνον ἢ διὰ καταφρόνησιν
[10, 76]	νομίζειν δεῖ γενέσθαι καὶ διατάττοντος	ἢ	διατάξοντος καὶ ἅμα τὴν πᾶσαν
[10, 66]	ὅλην τὴν σύγκρισιν παρεσπαρμένων ἐγκατεχομένων	ἢ	διαφορουμένων, εἶτα συμπιπτόντων τοῖς ἐπερεισμοῖς.
[10, 33]	δὲ πρόληψιν λέγουσιν οἱονεὶ κατάληψιν	ἢ	δόξαν ὀρθὴν ἢ ἔννοιαν ἢ
[10, 50]	γινομένη κατὰ τὸ ἑξῆς πύκνωμα	ἢ	ἐγκατάλειμμα τοῦ εἰδώλου· τὸ δὲ
[10, 61]	ἕως ἂν> ἀντικόψῃ ἢ ἔξωθεν	ἢ	ἐκ τοῦ ἰδίου βάρους πρὸς
[10, 105]	πνεῦμα τοῦτο ἢ ἔξωθεν ἐμπεριλαμβάνει	ἢ>	ἐκ τοῦ πίπτειν εἴσω ἐδάφη
[10, 88]	ἢ πυκνῷ καὶ {καὶ λήγουσαν}	ἢ	ἐν περιαγομένῳ ἢ ἐν στάσιν
[10, 88]	{καὶ λήγουσαν} ἢ ἐν περιαγομένῳ	ἢ	ἐν στάσιν ἔχοντι καὶ στρογγύλην
[10, 58]	οὐδὲ μέρεσι μερῶν ἁπτόμενα, ἀλλ'	ἢ	ἐν τῇ ἰδιότητι τῇ ἑαυτῶν
[10, 110]	ἐν τῷ ἀέρι ἀ> τόμων	ἢ	ἐν τοῖς νέφεσιν ἀπὸ τοῦ
[10, 33]	οἱονεὶ κατάληψιν ἢ δόξαν ὀρθὴν	ἢ	ἔννοιαν ἢ καθολικὴν νόησιν ἐναποκειμένην,
[10, 105]	παρασκευάζει. Καὶ τὸ πνεῦμα τοῦτο	ἢ	ἔξωθεν ἐμπεριλαμβάνει ἢ> ἐκ τοῦ
[10, 61]	φορὰν σχήσει, ἕως ἂν> ἀντικόψῃ	ἢ	ἔξωθεν ἢ ἐκ τοῦ ἰδίου
[10, 60]	ὑπὲρ κεφαλῆς ἡμῶν τόπους ἀφικνῆται	ἢ	ἐπὶ τὴν κεφαλὴν τῶν ὑποκάτω
[10, 37]	εἰληφέναι, ὅπως ἂν τὰ δοξαζόμενα	ἢ	ζητούμενα ἢ ἀπορούμενα ἔχωμεν εἰς
[10, 52]	τινος φερομένου ἀπὸ τοῦ φωνοῦντος	ἢ	ἠχοῦντος ἢ ψοφοῦντος ἢ ὁπωσδήποτε
[10, 111]	τοῖς μετεώροις συντρεφομένου περιστάσεως γινομένης,	ἢ	ἰδίαν τινὰ κίνησιν διὰ χρόνων
[10, 51]	φαντασμῶν οἱονεὶ ἐν εἰκόνι λαμβανομένων	ἢ	καθ' ὕπνους γινομένων ἢ κατ'
[10, 33]	ἢ δόξαν ὀρθὴν ἢ ἔννοιαν	ἢ	καθολικὴν νόησιν ἐναποκειμένην, τουτέστι μνήμην
[10, 89]	ἀφ' ἑνὸς κόσμου ἢ μετακοσμίου	ἢ	καὶ ἀπὸ πλειόνων κατὰ μικρὸν
[10, 112]	περιπολεῖν, ὡς καὶ τὰ ἄλλα·	ἢ	καὶ διὰ τὸ ἑξῆς μὲν
[10, 93]	ἐχομένως ἐμπιπραμένης τῆς δ' ἐκλειπούσης·	ἢ	καὶ ἐξ ἀρχῆς τοιαύτην δίνην
[10, 81]	ὁρίζοντας τὸ δεινὸν τὴν ἴσην	ἢ	καὶ ἐπιτεταμένην ταραχὴν λαμβάνειν τῷ
[10, 83]	κατὰ μέρος ἤδη ἐξακριβοῦντας ἱκανῶς	ἢ	καὶ τελείως, εἰς τὰς τοιαύτας
[10, 110]	καὶ μὴ τὸ παράπαν διακρῖναι,	ἢ	καὶ τὸν πέριξ ἀέρα αὐτῆς
[10, 53]	ἀέρα ὑπὸ τῆς προϊεμένης φωνῆς	ἢ	καὶ τῶν ὁμογενῶν σχηματίζεσθαιπολλὴν γὰρ
[10, 93]	δὲ καὶ κατὰ ἀέρος ἀντέξωσιν	ἢ	καὶ ὕλης ἀεὶ ἐπιτηδείας ἐχομένως
[10, 134]	(οὐκ> οἴεται μὲν γὰρ ἀγαθὸν	ἢ	κακὸν ἐκ ταύτης πρὸς τὸ
[10, 134]	δίδοσθαι, ἀρχὰς μέντοι μεγάλων ἀγαθῶν	ἢ	κακῶν ὑπὸ ταύτης χορηγεῖσθαι) ~κρεῖττον
[10, 131]	τινες ἀγνοοῦντες καὶ οὐχ ὁμολογοῦντες	ἢ	κακῶς ἐκδεχόμενοι νομίζουσιν, ἀλλὰ τὸ
[10, 27]	φυγῶν, Περὶ τέλους, Περὶ κριτηρίου	ἢ	Κανών, Χαιρέδημος, Περὶ θεῶν, Περὶ
[10, 51]	λαμβανομένων ἢ καθ' ὕπνους γινομένων	ἢ	κατ' ἄλλας τινὰς ἐπιβολὰς τῆς
[10, 62]	ἐπεὶ τό γε θεωρούμενον πᾶν	ἢ	κατ' ἐπιβολὴν λαμβανόμενον τῇ διανοίᾳ
[10, 101]	καὶ διεκπίπτοντος διὰ τῶν νεφῶν·	ἢ	κατὰ διήθησιν διὰ> τῶν νεφῶν
[10, 109]	τοῦ ἡλίου πρὸς ἀέρα ὑδατοειδῆ·	ἢ	κατὰ σύμφυσιν ἰδίαν τοῦ τε
[10, 60]	οὐ δεῖ κατηγορεῖν τὸ ἄνω	ἢ	κάτω. Εἰς μέντοι τὸ ὑπὲρ
[10, 37]	ἡμῖν ᾖ εἰς ἄπειρον ἀποδεικνύουσιν	ἢ	κενοὺς φθόγγους ἔχωμεν. ~ἀνάγκη γὰρ
[10, 89]	σπερμάτων ῥυέντων ἀφ' ἑνὸς κόσμου	ἢ	μετακοσμίου ἢ καὶ ἀπὸ πλειόνων
[10, 51]	ψεῦδος γίνεται· ἐὰν δὲ ἐπιμαρτυρηθῇ	ἢ	μὴ ἀντιμαρτυρηθῇ, τὸ ἀληθές. ~Καὶ
[10, 50]	ἐστιν ἐπὶ τοῦ προσμένοντος> ἐπιμαρτυρηθήσεσθαι	ἢ	μὴ ἀντιμαρτυρηθήσεσθαι, εἶτ' οὐκ ἐπιμαρτυρουμένου
[10, 34]	ψευδῆ· ἂν μὲν γὰρ ἐπιμαρτυρῆται	ἢ	μὴ ἀντιμαρτυρῆται, ἀληθῆ εἶναι· ἐὰν
[10, 150]	τῶν ἐθνῶν ὅσα μὴ ἐδύνατο	ἢ	μὴ ἐβούλετο τὰς συνθήκας ποιεῖσθαι
[10, 147]	κατὰ πᾶσαν κρίσιν τοῦ ὀρθῶς	ἢ	μὴ ὀρθῶς. ~Εἰ μὴ παρὰ
[10, 122]	ἐστι τῷ λέγοντι πρὸς εὐδαιμονίαν	ἢ	μὴ παρεῖναι τὴν ὥραν ἢ
[10, 122]	ἢ μὴ παρεῖναι τὴν ὥραν	ἢ	μηκέτι εἶναι. Ὥστε φιλοσοφητέον καὶ
[10, 122]	ψυχὴν ὑγιαῖνον. Ὁ δὲ λέγων	ἢ	μήπω τοῦ φιλοσοφεῖν ὑπάρχειν ὥραν
[10, 91]	αὑτὸ ἤτοι μεῖζον τοῦ ὁρωμένου	ἢ	μικρῷ ἔλαττον ἢ τηλικοῦτον οὐχ
[10, 88]	ἔχοντι καὶ στρογγύλην ἢ τρίγωνον	ἢ	οἵαν δήποτε ἔχουσα> περιγραφήν· πανταχῶς
[10, 47]	τῷ> ἀπείρῳ αὐτῶν μηθὲν ἀντικόπτειν	ἢ	ὀλίγα ἀντικόπτειν, πολλαῖς δὲ καὶ
[10, 72]	ἐνάργημα, καθ' ὃ τὸν πολὺν	ἢ	ὀλίγον χρόνον ἀναφωνοῦμεν, συγγενικῶς τοῦτο
[10, 57]	ἄπειροι ὄγκοι ἔν τινι ὑπάρχουσιν	ἢ	ὁπηλίκοι οὖν, ἔστι νοῆσαι, πῶς
[10, 41]	φύσιν ὄντα, οὐκ ἔχοντα ὅπῃ	ἢ	ὅπως διαλυθήσεται. Ὥστε τὰς ἀρχὰς
[10, 52]	φωνοῦντος ἢ ἠχοῦντος ἢ ψοφοῦντος	ἢ	ὁπωσδήποτε ἀκουστικὸν πάθος παρασκευάζοντος. Τὸ
[10, 86]	στοιχεῖα, καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα	{ἢ}	ὅσα μοναχὴν ἔχει τοῖς φαινομένοις
[10, 86]	σώματα καὶ ἀναφὴς φύσις ἐστίν,	ἢ	ὅτι ἄτομα τὰ> στοιχεῖα, καὶ
[10, 96]	ἐπιπροσθέτησιν ἄλλων τινῶν, ἢ γῆς	ἢ	οὐρανοῦ ἤ τινος ἑτέρου τοιούτου.
[10, 12]	ὁδόν, τοῦτο Νεοκλῆος πινυτὸν τέκος	ἢ	παρὰ Μουσέων ἔκλυεν ἢ Πυθοῦς
[10, 122]	μήπω τοῦ φιλοσοφεῖν ὑπάρχειν ὥραν	ἢ	παρεληλυθέναι τὴν ὥραν ὅμοιός ἐστι
[10, 68]	ἄλλα κατηγορεῖται σώματος ὡσανεὶ συμβεβηκότα	ἢ	πᾶσιν ἢ τοῖς ὁρατοῖς καὶ
[10, 133]	τῶν κακῶν ὡς ἢ χρόνους	ἢ	πόνους ἔχει βραχεῖς, τὴν δὲ
[10, 12]	τέκος ἢ παρὰ Μουσέων ἔκλυεν	ἢ	Πυθοῦς ἐξ ἱερῶν τριπόδων. Εἰσόμεθα
[10, 88]	καταλήγουσα ἐν πέρατι ἢ ἀραιῷ	ἢ	πυκνῷ καὶ {καὶ λήγουσαν} ἢ
[10, 90]	λεπτομερῶν τινων φύσεων, ἤτοι πνευματικῶν	ἢ	πυροειδῶν ἢ τὸ συναμφότερον· καὶ
[10, 13]	Περὶ ῥητορικῆς ἀξιοῖ μηδὲν ἄλλο	ἢ	σαφήνειαν ἀπαιτεῖν. ~Καὶ ἐν ταῖς
[10, 43]	ὅταν τύχωσι τῇ περιπλοκῇ κεκλειμέναι	ἢ	στεγαζόμεναι παρὰ τῶν πλεκτικῶν. ~Ἥ
[10, 40]	μὴ ὡς τὰ τούτων συμπτώματα	ἢ	συμβεβηκότα λεγόμενα. Καὶ μὴν καὶ
[10, 110]	ἴσον ὑπὸ τῆς ὄψεως θεωρεῖσθαι,	ἢ	σύνωσιν τοιαύτην λαμβανουσῶν τῶν ἐν
[10, 110]	ἀέρος προσφερομένου πρὸς τὴν σελήνην	ἢ	τὰ ἀπ' αὐτῆς ῥεύματα ἀποφερόμενα
[10, 142]	περὶ ὅλον τὸ ἄθροισμα ὑπῆρχεν	ἢ	τὰ κυριώτατα μέρη τῆς φύσεως,
[10, 78]	μακαρίᾳ φύσει τῶν διάκρισιν ὑποβαλλόντων	ἢ	τάραχον μηθέν· καὶ τοῦτο καταλαβεῖν
[10, 134]	τῷ περὶ θεῶν μύθῳ κατακολουθεῖν	ἢ	τῇ τῶν φυσικῶν εἱμαρμένῃ δουλεύειν·
[10, 91]	τοῦ ὁρωμένου ἢ μικρῷ ἔλαττον	ἢ	τηλικοῦτον οὐχ ἅμα. Οὕτω γὰρ
[10, 49]	ἐναρμόττον μέγεθος εἰς τὴν ὄψιν	ἢ	τὴν διάνοιαν, ὠκέως ταῖς φοραῖς
[10, 111]	ἤτοι ἔξωθεν βιασαμένου τινὸς ῥεύματος	ἢ	τῆς θερμασίας ἐπιτηδείων πόρων ἐπιλαμβανομένης
[10, 22]	σφόδρα δὲ ἐλλογίμους Μητρόδωρον Ἀθηναίου	ἢ	Τιμοκράτους καὶ Σάνδης Λαμψακηνόν· ὃς
[10, 139]	ᾖ, οὐκ ἔστι τὸ ἀλγοῦν	ἢ	τὸ λυπούμενον ἢ τὸ συναμφότερον.
[10, 53]	τινῶν ῥεύματος πνευματώδους ἀποτελεστικῶν ποιεῖσθαι,	ἢ	τὸ πάθος τὸ ἀκουστικὸν ἡμῖν
[10, 90]	φύσεων, ἤτοι πνευματικῶν ἢ πυροειδῶν	ἢ	τὸ συναμφότερον· καὶ γὰρ ταῦτα
[10, 139]	τὸ ἀλγοῦν ἢ τὸ λυπούμενον	ἢ	τὸ συναμφότερον. ~Οὐ χρονίζει τὸ
[10, 60]	ὄν, μηδέποτε φανεῖσθαι τοῦτο ἡμῖν,	ἢ	τὸ ὑποκάτω τοῦ νοηθέντος εἰς
[10, 50]	λάβωμεν φαντασίαν ἐπιβλητικῶς τῇ διανοίᾳ	ἢ	τοῖς αἰσθητηρίοις εἴτε μορφῆς εἴτε
[10, 86]	ἢ τοῖς περὶ βίων λόγοις	ἢ	τοῖς κατὰ τὴν τῶν ἄλλων
[10, 68]	σώματος ὡσανεὶ συμβεβηκότα ἢ πᾶσιν	ἢ	τοῖς ὁρατοῖς καὶ κατὰ τὴν
[10, 86]	κατὰ πάντα τὴν θεωρίαν ἔχειν	ἢ	τοῖς περὶ βίων λόγοις ἢ
[10, 99]	~ἐπὶ δὲ ποίοις παρὰ τοῦτο	ἢ	τοῦτο τὸ αἴτιον γίνεται οὐκ
[10, 92]	τὴν τοῦ ὅλου οὐρανοῦ δίνην,	ἢ	τούτου μὲν στάσιν, αὐτῶν δὲ
[10, 88]	ἐν στάσιν ἔχοντι καὶ στρογγύλην	ἢ	τρίγωνον ἢ οἵαν δήποτε ἔχουσα>
[10, 10]	τὴν Ἑλλάδα, αὐτόθι καταβιῶναι, δὶς	ἢ	τρὶς {εἰς} τοὺς περὶ τὴν
[10, 51]	ἄλλας τινὰς ἐπιβολὰς τῆς διανοίας	ἢ	τῶν λοιπῶν κριτηρίων οὐκ ἄν
[10, 69]	ἄθροισμα συστῇ ἤτοι τῶν πρώτων	ἢ	τῶν τοῦ ὅλου μεγεθῶν τοῦδέ
[10, 108]	δὲ ἢ ἀπὸ νοτερῶν τόπων	ἢ	ὕδατα κεκτημένων, ἐν οἵοις τόποις
[10, 81]	αἰώνιόν τι δεινὸν ἀεὶ προσδοκᾶν	ἢ	ὑποπτεύειν κατὰ τοὺς μύθους εἴ
[10, 45]	ἐξ ὧν ἂν γένοιτο κόσμος	ἢ	ὑφ' ὧν ἂν ποιηθείη, οὔτ'
[10, 133]	τὸ δὲ τῶν κακῶν ὡς	ἢ	χρόνους ἢ πόνους ἔχει βραχεῖς,
[10, 52]	ἀπὸ τοῦ φωνοῦντος ἢ ἠχοῦντος	ἢ	ψοφοῦντος ἢ ὁπωσδήποτε ἀκουστικὸν πάθος
[10, 49]	κἀκείνων, οὐδὲ διὰ τῶν ἀκτίνων	ἢ	ὡνδήποτε ῥευμάτων ἀφ' ἡμῶν πρὸς
[10, 122]	ὅπως νέος ἅμα καὶ παλαιὸς	ᾖ	διὰ τὴν ἀφοβίαν τῶν μελλόντων.
[10, 37]	καὶ μὴ ἄκριτα πάντα ἡμῖν	ᾖ	εἰς ἄπειρον ἀποδεικνύουσιν ἢ κενοὺς
[10, 66]	στεγάζοντα καὶ περιέχοντα μὴ τοιαῦτα	ᾖ,	ἐν οἷς νῦν οὖσα ἔχει
[10, 96]	οὐ προετέον. Ἢν γάρ τις	ᾖ	μαχόμενος τοῖς ἐναργήμασιν, οὐδέποτε μὴ
[10, 17]	ᾧ ἄν ποτε τρόπῳ ἀσφαλέστατον	ᾖ,	ὅπως ἂν κἀκεῖνοι διατηρῶσιν τὸν
[10, 139]	ἐνῇ, καθ' ὃν ἂν χρόνον	ᾖ,	οὐκ ἔστι τὸ ἀλγοῦν ἢ
[10, 140]	ἄν ποτε τοῦτο οἷός τ'	ᾖ	παρασκευάζεσθαι. ~Ἔνδοξοι καὶ περίβλεπτοί τινες
[10, 142]	θανάτου, μή ποτε πρὸς ἡμᾶς	ᾖ	τι, ἔτι τε τὸ μὴ
[10, 75]	τοὺς τόπους τῶν ἐθνῶν διαφορὰ	ᾖ·	~ὕστερον δὲ κοινῶς καθ' ἕκαστα
[10, 151]	τοῦ μὴ βλάπτειν ἢ βλάπτεσθαι.	~Ἡ	ἀδικία οὐ καθ' ἑαυτὴν κακόν,
[10, 39]	μὲν γὰρ ὡς ἔστιν, αὐτὴ	ἡ	αἴσθησις ἐπὶ πάντων μαρτυρεῖ, καθ'
[10, 71]	ἔχοντα, ἀλλ' ὃν τρόπον αὐτὴ	ἡ	αἴσθησις τὴν ἰδιότητα ποιεῖ, θεωρεῖται.
[10, 90]	συναμφότερον· καὶ γὰρ ταῦτα οὕτως	ἡ	αἴσθησις ὑποβάλλει. ~Τὸ δὲ μέγεθος
[10, 32]	ὁμογενῆ διὰ τὴν ἰσοσθένειαν, οὔθ'	ἡ	ἀνομογένεια τὴν ἀνομογένειαν, οὐ γὰρ
[10, 61]	μηθὲν μηδὲ ἐκείνοις ἀντικόπτῃ· οὔθ'	ἡ	ἄνω οὔθ' ἡ εἰς τὸ
[10, 105]	στρόβιλοι γίνονται, ὡς ἂν καὶ	ἡ	ἀπογέννησις κατὰ τὴν κίνησιν τοῦ
[10, 59]	Ἐπείπερ καὶ ὅτι μέγεθος ἔχει	ἡ	ἄτομος κατὰ τὴν ἐνταῦθα ἀναλογίαν
[10, 148]	ἐστιν ἡ τῆς φιλίας κτῆσις.	Ἡ	αὐτὴ γνώμη θαρρεῖν τε ἐποίησεν
[10, 63]	καὶ τὰ πάθη οὕτω γὰρ	ἡ	βεβαιοτάτη πίστις ἔσται ὅτι ἡ
[10, 59]	λόγου θεωρίᾳ ἐπὶ τῶν ἀοράτων.	Ἡ	γὰρ κοινότης ἡ ὑπάρχουσα αὐτοῖς
[10, 60]	τὸ παρ' ἡμῶν κάτω φερόμενον·	ἡ	γὰρ ὅλη φορὰ οὐθὲν ἧττον
[10, 48]	τι. ~Πρός τε τούτοις, ὅτι	ἡ	γένεσις τῶν εἰδώλων ἅμα νοήματι
[10, 123]	εἰσίν· ἐναργὴς γὰρ αὐτῶν ἐστιν	ἡ	γνῶσις. Οἵους δ' αὐτοὺς οἱ>
[10, 134]	παραιτήσεως ὑπογράφει θεῶν διὰ τιμῆς,	ἡ	δὲ ἀπαραίτητον ἔχει τὴν ἀνάγκην)
[10, 82]	τῷ εἰ καὶ ἐδόξαζον ταῦτα·	~ἡ	δὲ ἀταραξία τὸ τούτων πάντων
[10, 145]	καὶ ἄπειρος αὐτὴν χρόνος παρεσκεύασεν.	Ἡ	δὲ διάνοια τοῦ τῆς σαρκὸς
[10, 95]	ἄλλως ἐπὶ τὸν μοναχὸν τρόπον.	Ἡ	δὲ ἔμφασις τοῦ προσώπου ἐν
[10, 107]	συνίστασθαι πηγνύμενα καὶ κατὰ ἀθροότητα.	~Ἡ	δὲ περιφέρεια οὐκ ἀδυνάτως μὲν
[10, 136]	καὶ ἀπονία καταστηματικαί εἰσιν ἡδοναί·	ἡ	δὲ χαρὰ καὶ ἡ εὐφροσύνη
[10, 46]	εἴδωλα προσαγορεύομεν. Καὶ μὴν καὶ	ἡ	διὰ τοῦ κενοῦ φορὰ κατὰ
[10, 10]	καὶ πρὸς πατρίδα φιλίας ἄλεκτος	ἡ	διάθεσις· ὑπερβολῇ γὰρ ἐπιεικείας οὐδὲ
[10, 44]	τε γὰρ τοῦ κενοῦ φύσις	ἡ	διορίζουσα ἑκάστην αὐτὴν τοῦτο παρασκευάζει,
[10, 61]	ἀντικόπτῃ· οὔθ' ἡ ἄνω οὔθ'	ἡ	εἰς τὸ πλάγιον διὰ τῶν
[10, 143]	ἐξερειστικῇ καὶ εὐπορίᾳ εἰλικρινεστάτη γίνεται	ἡ	ἐκ τῆς ἡσυχίας καὶ ἐκχωρήσεως
[10, 114]	καὶ παρὰ ἔκπτωσιν οὗ ἂν	ἡ	ἐκπνευμάτωσις γένηται, καθά περ καὶ
[10, 32]	ἀπὸ τῶν αἰσθήσεων ἤρτηται. Οὔθ'	ἡ	ἑτέρα τὴν ἑτέραν, πάσαις γὰρ
[10, 136]	ἡδοναί· ἡ δὲ χαρὰ καὶ	ἡ	εὐφροσύνη κατὰ κίνησιν ἐνεργείᾳ βλέπονται.
[10, 144]	Οὐκ ἐπαύξεται ἐν τῇ σαρκὶ	ἡ	ἡδονὴ ἐπειδὰν ἅπαξ τὸ κατ'
[10, 97]	τῶν τυχόντων γίνεται, λαμβανέσθω· καὶ	ἡ	θεία φύσις πρὸς ταῦτα μηδαμῇ
[10, 61]	διὰ τῶν κρούσεων φορά, οὔθ'	ἡ	κάτω διὰ τῶν ἰδίων βαρῶν.
[10, 123]	ἄφθαρτον καὶ μακάριον νομίζων, ὡς	ἡ	κοινὴ τοῦ θεοῦ νόησις ὑπεγράφη,
[10, 136]	τῷ Περὶ αἱρέσεων οὕτω λέγει·	ἡ	μὲν γὰρ ἀταραξία καὶ ἀπονία
[10, 145]	τὰ πέρατα καταμετρήσῃ τῷ λογισμῷ.	Ἡ	μὲν σὰρξ ἀπέλαβε τὰ πέρατα
[10, 32]	δυνάμενον αὐτὰς διελέγξαι. Οὔτε γὰρ	ἡ	ὁμογένεια αἴσθησις τὴν ὁμογενῆ διὰ
[10, 115]	καὶ ἐφ' ὃν ἂν τόπον	ἡ	ὁρμὴ γένηται τῆς φορᾶς, εἰς
[10, 115]	καὶ {κατὰ} κίνησιν οὗ ἂν	ἡ	ὁρμὴ ἐξ ἀρχῆς κατὰ τὴν
[10, 139]	Ὅρος τοῦ μεγέθους τῶν ἡδονῶν	ἡ	παντὸς τοῦ ἀλγοῦντος ὑπεξαίρεσις. Ὅπου
[10, 75]	φαντασμάτων, ὡς ἄν ποτε καὶ	ἡ	παρὰ τοὺς τόπους τῶν ἐθνῶν
[10, 97]	εἰ τοῦτο μὴ πραχθήσεται, ἅπασα	ἡ	περὶ τῶν μετεώρων αἰτιολογία ματαία
[10, 44]	ἀποπαλμὸν ποιεῖ, ἐφ' ὁπόσον ἂν	ἡ	περιπλοκὴ τὴν ἀποκατάστασιν ἐκ τῆς
[10, 10]	ὁ προειρημένος Μῦς· καθόλου τε	ἡ	πρὸς πάντας αὐτοῦ φιλανθρωπία. Τῆς
[10, 10]	πρὸς τοὺς γονέας εὐχαριστία καὶ	ἡ	πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς εὐποιία πρός
[10, 148]	βλάβης ἀπεργαστικαὶ δόξωσιν εἶναι. Ὧν	ἡ	σοφία παρασκευάζεται εἰς τὴν τοῦ
[10, 149]	ἐπαναγουσῶν ἐὰν μὴ συντελεσθῶσιν, ὑπάρχει	ἡ	σπουδὴ σύντονος, παρὰ κενὴν δόξαν
[10, 16]	ὁ βίος τἀνδρός, ἥδε δὲ	ἡ	τελευτή. Καὶ διέθετο ὧδε· Κατὰ
[10, 148]	βίου μακαριότητα, πολὺ μέγιστόν ἐστιν	ἡ	τῆς φιλίας κτῆσις. Ἡ αὐτὴ
[10, 53]	ἐκεῖθεν συμπαθείας οὐκ ἂν γένοιτο	ἡ	τοιαύτη ἐπαίσθησις. Οὐκ αὐτὸν οὖν
[10, 45]	οὐδέποτε γοῦν ἄτομος ὤφθη αἰσθήσει.	~Ἡ	τοσαύτη δὴ φωνὴ τούτων πάντων
[10, 143]	τῶν κυριωτάτων μὴ κατειδότα τίς	ἡ	τοῦ σύμπαντος φύσις, ἀλλ' ὑποπτευόμενόν
[10, 25]	Λεοντεύς τε Λαμψακηνὸς ὁμοίως καὶ	ἡ	τούτου γυνὴ Θεμίστα, πρὸς ἣν
[10, 44]	οὖσα ποιεῖσθαι· ἥ τε στερεότης	ἡ	ὑπάρχουσα αὐταῖς κατὰ τὴν σύγκρουσιν
[10, 59]	τῶν ἀοράτων. Ἡ γὰρ κοινότης	ἡ	ὑπάρχουσα αὐτοῖς πρὸς τὰ ἀμετάβολα
[10, 77]	τάραχον ἐν ταῖς ψυχαῖς αὐτὴ	ἡ	ὑπεναντιότης παρασκευάσει. Ὅθεν δὴ κατὰ
[10, 65]	καὶ διαλυομένου τοῦ ὅλου ἀθροίσματος	ἡ	ψυχὴ διασπείρεται καὶ οὐκέτι ἔχει
[10, 65]	εἶπον. ~Διὸ δὴ καὶ ἐνυπάρχουσα	ἡ	ψυχὴ οὐδέποτε ἄλλου τινὸς μέρους
[10, 63]	ἡ βεβαιοτάτη πίστις ἔσται ὅτι	ἡ	ψυχὴ σῶμά ἐστι λεπτομερὲς παρ'
[10, 63]	Καὶ μὴν καὶ ὅτι ἔχει	ἡ	ψυχὴ τῆς αἰσθήσεως τὴν πλείστην
[10, 51]	καθ' ἣν τὸ ψεῦδος γίνεται.	~Ἥ	τε γὰρ ὁμοιότης τῶν φαντασμῶν
[10, 44]	ἢ στεγαζόμεναι παρὰ τῶν πλεκτικῶν.	~Ἥ	τε γὰρ τοῦ κενοῦ φύσις
[10, 9]	βαρυνθέντος ταῖς ἀνυπερβλήτοις αὐτοῦ χρηστότησιν.	Ἥ	τε διαδοχή, πασῶν σχεδὸν ἐκλιπουσῶν
[10, 36]	τὸ τοσοῦτο ποιητέον ἀφ' οὗ	ἥ	τε κυριωτάτη ἐπιβολὴ ἐπὶ τὰ
[10, 9]	τῆς ἀνυπερβλήτου πρὸς πάντας εὐγνωμοσύνης	ἥ	τε πατρὶς χαλκαῖς εἰκόσι τιμήσασα,
[10, 10]	ἄλλην ἐξ ἄλλης τῶν γνωρίμων.	~Ἥ	τε πρὸς τοὺς γονέας εὐχαριστία
[10, 44]	οὐχ οἵα τε οὖσα ποιεῖσθαι·	ἥ	τε στερεότης ἡ ὑπάρχουσα αὐταῖς
[10, 144]	τὸ κατὰ τὴν ἡδονὴν ἀπεγέννησεν	ἥ	τε τούτων αὐτῶν ἐκλόγισις καὶ
[10, 112]	δίνην ἀέρος ἔγκυκλον αὐτῷ περιεστάναι,	ἣ	κωλυτικὴ γίνεται τοῦ περιπολεῖν, ὡς
[10, 109]	τε φωτὸς καὶ τοῦ ἀέρος,	ἣ	τὰ τῶν χρωμάτων τούτων ἰδιώματα
[10, 99]	ἀπ' αὐτῶν ᾗ μὲν θλιβομένων,	ᾗ	δὲ μεταβαλλόντων ὕδατα δύναται συντελεῖσθαι,
[10, 98]	τε φαινομένοις μάχονται καὶ τοῦ	ᾗ	δυνατὸν ἀνθρώπῳ θεωρῆσαι διαπεπτώκασιν. Ἐπισημασίαι
[10, 116]	Οἱ δὲ ταῦτα μὴ καταγαπήσαντες	ᾗ	μάλιστα οὔτ' ἂν> αὐτὰ ταῦτα
[10, 99]	συντελεῖσθαι. Ἤδη δ' ἀπ' αὐτῶν	ᾗ	μὲν θλιβομένων, ᾗ δὲ μεταβαλλόντων
[10, 118]	τ' οὐ μιγήσεσθαι τὸν σοφὸν	ᾗ	οἱ νόμοι ἀπαγορεύουσιν, ὥς φησι
[10, 87]	ἡμῖν τινα φαινομένων, ἃ θεωρεῖται	ᾗ	ὑπάρχει, καὶ οὐ τὰ ἐν
[10, 84]	Κλέων ἐπιστολὴν παρὰ σοῦ, ἐν	ᾗ	φιλοφρονούμενός τε περὶ ἡμᾶς διετέλεις
[10, 8]	ἐπιστολαῖς περὶ Ναυσιφάνους λέγειν· Ταῦτα	ἤγαγεν	αὐτὸν εἰς ἔκστασιν τοιαύτην, ὥστε
[10, 149]	δόξαν γινόμεναι. Φυσικὰς καὶ ἀναγκαίας	ἡγεῖται	ὁ Ἐπίκουρος τὰς ἀλγηδόνος ἀπολυούσας,
[10, 20]	ἡμῖν ἐν φιλοσοφίᾳ καὶ καταλελειμμένου	ἡγεμόνος	τῶν συμφιλοσοφούντων ἡμῖν ἕκαστα γίνηται.
[10, 28]	Χαιρέδημος, Περὶ θεῶν, Περὶ ὁσιότητος,	~Ἡγησιάναξ,	Περὶ βίων δʹ Περὶ δικαιοπραγίας,
[10, 135]	καὶ ὑπαρκτή, οὐθὲν παρ' ἡμᾶς	ἡγητέα	τὰ γινόμενα. Τοσαῦτα καὶ περὶ
[10, 7]	Ἐπίκουρον πολλὰ κατὰ τὸν λόγον	ἠγνοηκέναι	καὶ πολὺ μᾶλλον κατὰ τὸν
[10, 16]	Οὗτος μὲν ὁ βίος τἀνδρός,	ἥδε	δὲ ἡ τελευτή. Καὶ διέθετο
[10, 83]	φυσικῶν. Περὶ δὲ τῶν μετεώρων	ἥδε.	~Ἐπίκουρος Πυθοκλεῖ χαίρειν. Ἤνεγκέ μοι
[10, 83]	κυριωτάτων πρὸς γαληνισμὸν ποιοῦνται. Καὶ	ἥδε	μέν ἐστιν αὐτῷ ἐπιστολὴ περὶ
[10, 84]	τὴν δέησιν ἀπεδεξάμεθα καὶ ἐλπίσιν	ἡδείαις	συνεσχέθημεν. ~Γράψαντες οὖν τὰ λοιπὰ
[10, 7]	ἑταίρας καὶ ἄλλας, Μαμμάριον καὶ	Ἡδεῖαν	καὶ Ἐρώτιον καὶ Νικίδιον. Καὶ
[10, 132]	ἀρεταί, διδάσκουσα ὡς οὐκ ἔστιν	ἡδέως	ζῆν ἄνευ τοῦ φρονίμως καὶ
[10, 140]	ἤπερ τὸ ἀλγοῦν. Οὐκ ἔστιν	ἡδέως	ζῆν ἄνευ τοῦ φρονίμως καὶ
[10, 140]	δικαίως ὑπάρχει, οὐκ ἔστι τοῦτον	ἡδέως	ζῆν. Ἕνεκα τοῦ θαρρεῖν ἐξ
[10, 132]	γὰρ αἱ ἀρεταὶ τῷ ζῆν	ἡδέως,	καὶ τὸ ζῆν ἡδέως τούτων
[10, 140]	καλῶς καὶ δικαίως> ἄνευ τοῦ	ἡδέως.	Ὅτῳ δὲ τοῦτο μὴ ὑπάρχει
[10, 132]	καλῶς καὶ δικαίως> ἄνευ τοῦ	ἡδέως·	συμπεφύκασι γὰρ αἱ ἀρεταὶ τῷ
[10, 84]	συνεχῶς αὐτὰ βαστάζεις. Ἡμεῖς δὲ	ἡδέως	τε σοῦ τὴν δέησιν ἀπεδεξάμεθα
[10, 132]	ζῆν ἡδέως, καὶ τὸ ζῆν	ἡδέως	τούτων ἐστὶν ἀχώριστον. ~Ἐπεὶ τίνα
[10, 87]	τὰ φαινόμενα ἐκκαλεῖται· ~οὐ γὰρ	ἤδη	ἀλογίας καὶ κενῆς δόξης ὁ
[10, 99]	τοιούτων συστάσεις οὐκ ἀδυνατοῦσι συντελεῖσθαι.	Ἤδη	δ' ἀπ' αὐτῶν ᾗ μὲν
[10, 22]	ἀφίημι δὲ καὶ Φαίδριον ἐλευθέραν.	~Ἤδη	δὲ τελευτῶν γράφει πρὸς Ἰδομενέα
[10, 97]	αἰτιολογία ματαία ἔσται, καθάπερ τισὶν	ἤδη	ἐγένετο οὐ δυνατοῦ τρόπου ἐφαψαμένοις,
[10, 83]	ὥστε καὶ τοὺς κατὰ μέρος	ἤδη	ἐξακριβοῦντας ἱκανῶς ἢ καὶ τελείως,
[10, 96]	ἡμῖν τοῦτο θεωρεῖται γινόμενον· καὶ	ἤδη	κατ' ἐπιπροσθέτησιν ἄλλων τινῶν, ἢ
[10, 147]	τὸ προσμένον καὶ τὸ παρὸν	ἤδη	κατὰ τὴν αἴσθησιν καὶ τὰ
[10, 38]	σημειωσόμεθα. Ταῦτα δεῖ διαλαβόντας συνορᾶν	ἤδη	περὶ τῶν ἀδήλων· πρῶτον μὲν
[10, 130]	ὀλίγοις χρώμεθα, πεπεισμένοι γνησίως ὅτι	ἥδιστα	πολυτελείας ἀπολαύουσιν οἱ ἥκιστα ταύτης
[10, 154]	οὕτω καὶ ἐβίωσαν μετ' ἀλλήλων	ἥδιστα	τὸ βεβαιότατον πίστωμα ἔχοντες, καὶ
[10, 126]	τὸ πλεῖον πάντως ἀλλὰ τὸ	ἥδιστον	αἱρεῖται, οὕτω καὶ χρόνον οὐ
[10, 126]	οὐ τὸν μήκιστον ἀλλὰ τὸν	ἥδιστον	καρπίζεται. Ὁ δὲ παραγγέλλων τὸν
[10, 140]	τῶν ἀρρωστιῶν πλεονάζον ἔχουσι τὸ	ἡδόμενον	ἐν τῇ σαρκὶ ἤπερ τὸ
[10, 139]	ὑπεξαίρεσις. Ὅπου δ' ἂν τὸ	ἡδόμενον	ἐνῇ, καθ' ὃν ἂν χρόνον
[10, 140]	τὸ δὲ μόνον ὑπερτεῖνον τὸ	ἡδόμενον	κατὰ σάρκα οὐ πολλὰς ἡμέρας
[10, 142]	ἄν ποτε διέφερον ἀλλήλων αἱ	ἡδοναί.	Εἰ τὰ ποιητικὰ τῶν περὶ
[10, 136]	ἀταραξία καὶ ἀπονία καταστηματικαί εἰσιν	ἡδοναί·	ἡ δὲ χαρὰ καὶ ἡ
[10, 121]	κατὰ κοινωνίαν ἐν τοῖς ταῖς	ἡδοναῖς	ἐκπεπληρωμ< ένοις> (Τὴν εὐδαιμονίαν διχῆ
[10, 143]	ἦν ἄνευ φυσιολογίας ἀκεραίους τὰς	ἡδονὰς	ἀπολαμβάνειν. Οὐθὲν ὄφελος ἦν τὴν
[10, 6]	ἀφαιρῶν μὲν τὰς διὰ χυλῶν	ἡδονάς,	ἀφαιρῶν δὲ τὰς δι' ἀφροδισίων
[10, 137]	μέλλον. Οὕτως οὖν καὶ μείζονας	ἡδονὰς	εἶναι τῆς ψυχῆς. Ἀποδείξει δὲ
[10, 131]	ὑπάρχειν, οὐ τὰς τῶν ἀσώτων	ἡδονὰς	καὶ τὰς ἐν ἀπολαύσει κειμένας
[10, 129]	αἱρούμεθα, ἀλλ' ἔστιν ὅτε πολλὰς	ἡδονὰς	ὑπερβαίνομεν, ὅταν πλεῖον ἡμῖν τὸ
[10, 129]	ὑπομείνασι τὰς ἀλγηδόνας. Πᾶσα οὖν	ἡδονὴ	διὰ τὸ φύσιν ἔχειν οἰκείαν
[10, 144]	ἐπαύξεται ἐν τῇ σαρκὶ ἡ	ἡδονὴ	ἐπειδὰν ἅπαξ τὸ κατ' ἔνδειαν
[10, 141]	τῆς φύσεως οἰκεῖον ὠρέχθησαν. Οὐδεμία	ἡδονὴ	καθ' ἑαυτὸ κακόν· ἀλλὰ τὰ
[10, 142]	τῶν ἡδονῶν. ~Εἰ κατεπυκνοῦτο πᾶσα	ἡδονή,	καὶ χρόνῳ καὶ περὶ ὅλον
[10, 129]	κρείττους νομίζομεν, ἐπειδὰν μείζων ἡμῖν	ἡδονὴ	παρακολουθῇ πολὺν χρόνον ὑπομείνασι τὰς
[10, 129]	διὰ τοῦτο καὶ οὐ πᾶσαν	ἡδονὴν	αἱρούμεθα, ἀλλ' ἔστιν ὅτε πολλὰς
[10, 128]	ἐκ τοῦ μὴ παρεῖναι τὴν	ἡδονὴν	ἀλγῶμεν· ὅταν δὲ μὴ ἀλγῶμεν,
[10, 144]	τὸ πέρας τὸ κατὰ τὴν	ἡδονὴν	ἀπεγέννησεν ἥ τε τούτων αὐτῶν
[10, 128]	δεόμεθα. Καὶ διὰ τοῦτο τὴν	ἡδονὴν	ἀρχὴν καὶ τέλος λέγομεν εἶναι
[10, 11]	δύνωμαι. Τοιοῦτος ἦν ὁ τὴν	ἡδονὴν	εἶναι τέλος δογματίζων, ὃν καὶ
[10, 131]	καὶ ὕδωρ τὴν ἀκροτάτην ἀποδίδωσιν	ἡδονὴν	ἐπειδὰν ἐνδέων τις αὐτὰ προσενέγκηται.
[10, 130]	χυλοὶ ἴσην πολυτελεῖ διαίτῃ τὴν	ἡδονὴν	ἐπιφέρουσιν ὅταν ἅπαν τὸ ἀλγοῦν
[10, 34]	Πάθη δὲ λέγουσιν εἶναι δύο,	ἡδονὴν	καὶ ἀλγηδόνα, ἱστάμενα περὶ πᾶν
[10, 145]	ἄπειρος χρόνος ἴσην ἔχει τὴν	ἡδονὴν	καὶ ὁ πεπερασμένος, ἐάν τις
[10, 138]	τ' ἄκραι. ~Διὰ δὲ τὴν	ἡδονὴν	καὶ τὰς ἀρετὰς αἱρεῖσθαι, οὐ
[10, 149]	δὲ τὰς ποικιλλούσας μόνον τὴν	ἡδονήν,	μὴ ὑπεξαιρουμένας δὲ τὸ ἄλγημα,
[10, 145]	προσεδεήθημεν· ἀλλ' οὔτ' ἔφυγε τὴν	ἡδονήν,	οὔθ' ἡνίκα τὴν ἐξαγωγὴν ἐκ
[10, 131]	ἀφόβους παρασκευάζει. Ὅταν οὖν λέγωμεν	ἡδονὴν	τέλος ὑπάρχειν, οὐ τὰς τῶν
[10, 137]	χρῆται τοῦ τέλος εἶναι τὴν	ἡδονὴν	τῷ τὰ ζῷα ἅμα τῷ
[10, 145]	σὰρξ ἀπέλαβε τὰ πέρατα τῆς	ἡδονῆς	ἄπειρα, καὶ ἄπειρος αὐτὴν χρόνος
[10, 128]	δὲ μὴ ἀλγῶμεν, οὐκέτι τῆς	ἡδονῆς	δεόμεθα. Καὶ διὰ τοῦτο τὴν
[10, 136]	πρὸς τοὺς Κυρηναϊκοὺς περὶ τῆς	ἡδονῆς·	οἱ μὲν γὰρ τὴν καταστηματικὴν
[10, 138]	Ἐπίκουρος καὶ ἀχώριστόν φησι τῆς	ἡδονῆς	τὴν ἀρετὴν μόνην· τὰ δ'
[10, 136]	Τιμοκράτει λέγουσιν οὕτω· νοουμένης δὲ	ἡδονῆς	τῆς τε κατὰ κίνησιν καὶ
[10, 128]	σώματος ἀγαθὸν συμπληρώσεται. Τότε γὰρ	ἡδονῆς	χρείαν ἔχομεν ὅταν ἐκ τοῦ
[10, 4]	ἀτόμων καὶ Ἀριστίππου περὶ τῆς	ἡδονῆς	ὡς ἴδια λέγειν. Μὴ εἶναί
[10, 141]	πολλαπλασίους ἐπιφέρει τὰς ὀχλήσεις τῶν	ἡδονῶν.	~Εἰ κατεπυκνοῦτο πᾶσα ἡδονή, καὶ
[10, 142]	ποιητικὰ τῶν περὶ τοὺς ἀσώτους	ἡδονῶν	ἔλυε τοὺς φόβους τῆς διανοίας
[10, 139]	ἡμᾶς. Ὅρος τοῦ μεγέθους τῶν	ἡδονῶν	ἡ παντὸς τοῦ ἀλγοῦντος ὑπεξαίρεσις.
[10, 142]	μεμψαίμεθα αὐτοῖς πανταχόθεν ἐκπληρουμένοις τῶν	ἡδονῶν	καὶ οὐθαμόθεν οὔτε τὸ ἀλγοῦν
[10, 129]	τούτων ἕπηται· καὶ πολλὰς ἀλγηδόνας	ἡδονῶν	κρείττους νομίζομεν, ἐπειδὰν μείζων ἡμῖν
[10, 121]	κατὰ τὴν> προσθήκην καὶ ἀφαίρεσιν	ἡδονῶν.	~Μετιτέον δ' ἐπὶ τὴν ἐπιστολήν·
[10, 141]	ἑαυτὸ κακόν· ἀλλὰ τὰ τινῶν	ἡδονῶν	ποιητικὰ πολλαπλασίους ἐπιφέρει τὰς ὀχλήσεις
[10, 132]	ὅσα φέρει πολυτελὴς τράπεζα τὸν	ἡδὺν	γεννᾷ βίον, ἀλλὰ νήφων λογισμὸς
[10, 30]	καὶ περὶ φύσεως· τὸ δὲ	ἠθικὸν	περὶ αἱρετῶν καὶ φευκτῶν καὶ
[10, 30]	ἐπιστολαῖς κατὰ στοιχεῖον· τὸ δὲ	ἠθικὸν	τὰ περὶ αἱρέσεως καὶ φυγῆς·
[10, 29]	τε κανονικὸν καὶ φυσικὸν καὶ	ἠθικόν.	~Τὸ μὲν οὖν κανονικὸν ἐφόδους
[10, 118]	ἐν τῇ Ἐπιτομῇ τῶν Ἐπικούρου	ἠθικῶν	δογμάτων. Οὐδὲ κολάσειν οἰκέτας, ἐλεήσειν
[10, 130]	ὅτι ἥδιστα πολυτελείας ἀπολαύουσιν οἱ	ἥκιστα	ταύτης δεόμενοι, καὶ ὅτι τὸ
[10, 21]	τοῦ τὰ Μητροδώρου παιδία εἰς	ἡλικίαν	ἐλθεῖν, δοῦναι Ἀμυνόμαχον καὶ Τιμοκράτην,
[10, 20]	τῷ θήλει παιδίῳ, ἐπειδὰν εἰς	ἡλικίαν	ἔλθῃ, μερισάτωσαν Ἀμυνόμαχος καὶ Τιμοκράτης
[10, 19]	τὴν ἐπιμέλειαν ποιείσθωσαν, καὶ εἰς	ἡλικίαν	ἐλθοῦσαν ἐκδότωσαν ᾧ ἂν Ἕρμαρχος
[10, 91]	τὸ πρὸς ἡμᾶς τηλικοῦτόν ἐστιν	ἡλίκον	φαίνεται· τοῦτο καὶ ἐν τῇ
[10, 96]	φύσεως ταὐτὰ λέγει καὶ πρός,	ἥλιον	ἐκλείπειν σελήνης ἐπισκοτούσης, σελήνην δὲ
[10, 90]	γὰρ μαχόμενόν ἐστι τοῖς φαινομένοις.	Ἥλιός	τε καὶ σελήνη καὶ τὰ
[10, 95]	φῶς, ~ἐνδέχεται δὲ ἀπὸ τοῦ	ἡλίου.	Καὶ γὰρ παρ' ἡμῖν θεωρεῖται
[10, 96]	δυνήσεται ἀταραξίας γνησίου μεταλαβεῖν. Ἔκλειψις	ἡλίου	καὶ σελήνης δύναται μὲν γίνεσθαι
[10, 93]	τοὺς ἑξῆς τόπους ἰόντος. Τροπὰς	ἡλίου	καὶ σελήνης ἐνδέχεται μὲν γίνεσθαι
[10, 92]	βιβλίοις δείκνυμεν. ~Ἀνατολὰς καὶ δύσεις	ἡλίου	καὶ σελήνης καὶ τῶν λοιπῶν
[10, 98]	παραλλάττοντα καὶ παρὰ τὸ ταχείας	ἡλίου	κινήσεις γίνεσθαι καὶ πάλιν βραδείας
[10, 109]	Ἶρις γίνεται κατὰ πρόσλαμψιν τοῦ	ἡλίου	πρὸς ἀέρα ὑδατοειδῆ· ἢ κατὰ
[10, 91]	αἴσθησις ὑποβάλλει. ~Τὸ δὲ μέγεθος	ἡλίου	τε καὶ τῶν λοιπῶν ἄστρων
[10, 133]	ἄστατον ὁρᾶν, τὸ δὲ παρ'	ἡμᾶς	ἀδέσποτον ᾧ καὶ τὸ μεμπτὸν
[10, 142]	ἐστὶ τὸ κακόν. Εἰ μηθὲν	ἡμᾶς	αἱ τῶν μετεώρων ὑποψίαι ἠνώχλουν
[10, 117]	καὶ ὅπως χρὴ τὰ μὲν	ἡμᾶς	αἱρεῖσθαι, τὰ δ' ἐκφεύγειν, οὑτωσὶ
[10, 48]	συμπαθείας ἀπὸ τῶν ἔξωθεν πρὸς	ἡμᾶς	ἀνοίσει. ~Δεῖ δὲ καὶ νομίζειν
[10, 128]	ὅταν δ' ἅπαξ τοῦτο περὶ	ἡμᾶς	γένηται, λύεται πᾶς ὁ τῆς
[10, 133]	ἀπὸ τύχης, ἃ δὲ παρ'	ἡμᾶς	διὰ τὸ τὴν μὲν ἀνάγκην
[10, 131]	πολυτελέσιν ἐκ διαλειμμάτων προσερχομένους κρεῖττον	ἡμᾶς	διατίθησι καὶ πρὸς τὴν τύχην
[10, 84]	ἐν ᾗ φιλοφρονούμενός τε περὶ	ἡμᾶς	διετέλεις ἀξίως τῆς ἡμετέρας περὶ
[10, 124]	ἐν τῷ νομίζειν μηθὲν πρὸς	ἡμᾶς	εἶναι τὸν θάνατον· ἐπεὶ πᾶν
[10, 5]	ἄναξ, φίλον Λεοντάριον, οἵου κροτοθορύβου	ἡμᾶς	ἐνέπλησας ἀναγνόντας σου τὸ ἐπιστόλιον·
[10, 125]	κακῶν ὁ θάνατος οὐθὲν πρὸς	ἡμᾶς,	ἐπειδή περ ὅταν μὲν ἡμεῖς
[10, 87]	ἔχει χρείαν, ἀλλὰ τοῦ ἀθορύβως	ἡμᾶς	ζῆν. Πάντα μὲν οὖν γίνεται
[10, 142]	περὶ θανάτου, μή ποτε πρὸς	ἡμᾶς	ᾖ τι, ἔτι τε τὸ
[10, 135]	εἰ καὶ ὑπαρκτή, οὐθὲν παρ'	ἡμᾶς	ἡγητέα τὰ γινόμενα. Τοσαῦτα καὶ
[10, 32]	Ὑφέστηκε δὲ τό τε ὁρᾶν	ἡμᾶς	καὶ ἀκούειν ὥσπερ τὸ ἀλγεῖν·
[10, 49]	τῶν ἔξωθεν τὰς μορφὰς ὁρᾶν	ἡμᾶς	καὶ διανοεῖσθαι· οὐ γὰρ ἂν
[10, 56]	τε ἅμ' ἔδει καὶ πρὸς	ἡμᾶς	ὁρατὰς ἀτόμους· ὃ οὐ θεωρεῖται
[10, 139]	τὸ δ' ἀναισθητοῦν οὐδὲν πρὸς	ἡμᾶς.	Ὅρος τοῦ μεγέθους τῶν ἡδονῶν
[10, 91]	ἄστρων κατὰ μὲν τὸ πρὸς	ἡμᾶς	τηλικοῦτόν ἐστιν ἡλίκον φαίνεται· τοῦτο
[10, 102]	τῷ τάχει συντονωτέρῳ κεχρῆσθαι πρὸς	ἡμᾶς	τὴν ἀστραπήν, ~ὑστερεῖν δὲ τὴν
[10, 139]	ἀνθρωποειδεῖς. Ὁ θάνατος οὐδὲν πρὸς	ἡμᾶς·	τὸ γὰρ διαλυθὲν ἀναισθητεῖ· τὸ
[10, 124]	ὀρθὴ τοῦ μηθὲν εἶναι πρὸς	ἡμᾶς	τὸν θάνατον ἀπολαυστὸν ποιεῖ τὸ
[10, 111]	περίστασιν καὶ εἰς τοὺς καθ'	ἡμᾶς	τόπους ἐλθεῖν καὶ ἐκφανῆ γενέσθαι·
[10, 111]	χρόνων τοῦ οὐρανοῦ ἴσχοντος ὑπὲρ	ἡμᾶς,	ὥστε τὰ τοιαῦτα ἄστρα ἀναφανῆναι,
[10, 84]	ὡς ἔφης, συνεχῶς αὐτὰ βαστάζεις.	Ἡμεῖς	δὲ ἡδέως τε σοῦ τὴν
[10, 18]	Πολυαίνου τοῦ Μεταγειτνιῶνος καθάπερ καὶ	ἡμεῖς.	~Ἐπιμελείσθωσαν δὲ καὶ Ἀμυνόμαχος καὶ
[10, 20]	δὲ καὶ Νικάνορος, καθάπερ καὶ	ἡμεῖς,	ἵν' ὅσοι τῶν φιλοσοφούντων ἡμῖν
[10, 125]	δ' ὁ θάνατος παρῇ, τόθ'	ἡμεῖς	οὐκ ἐσμέν. Οὔτε οὖν πρὸς
[10, 125]	ἡμᾶς, ἐπειδή περ ὅταν μὲν	ἡμεῖς	ὦμεν, ὁ θάνατος οὐ πάρεστιν·
[10, 73]	προσδεῖται ἀλλ' ἐπιλογισμοῦ, ὅτι ταῖς	ἡμέραις	καὶ ταῖς νυξὶ συμπλέκομεν καὶ
[10, 18]	εἰς τὴν εἰθισμένην ἄγεσθαι γενέθλιον	ἡμέραν	ἑκάστου ἔτους τῇ προτέρᾳ δεκάτῃ
[10, 22]	μακαρίαν ἄγοντες καὶ ἅμα τελευταίαν	ἡμέραν	τοῦ βίου ἐγράφομεν ὑμῖν ταυτί.
[10, 18]	δὲ καὶ τὴν τῶν ἀδελφῶν	ἡμέραν	τοῦ Ποσειδεῶνος· συντελείτωσαν δὲ καὶ
[10, 6]	ἐκφοιτήσας φησὶ δὶς αὐτὸν τῆς	ἡμέρας	ἐμεῖν ἀπὸ τρυφῆς, ἑαυτόν τε
[10, 135]	τούτοις συγγενῆ μελέτα πρὸς σεαυτὸν	ἡμέρας	καὶ νυκτὸς πρός τε> τὸν
[10, 15]	φησι καὶ Ἕρμαρχος ἐν ἐπιστολαῖς,	ἡμέρας	νοσήσαντα τετταρεσκαίδεκα. Ὅτε καί φησιν
[10, 140]	ἡδόμενον κατὰ σάρκα οὐ πολλὰς	ἡμέρας	συμμένει. Αἱ δὲ πολυχρόνιοι τῶν
[10, 7]	φορείου διαναστῆναι· μνᾶν τε ἀναλίσκειν	ἡμερησίαν	εἰς τὴν τράπεζαν, ὡς αὐτὸς
[10, 10]	εὐποιία πρός τε τοὺς οἰκέτας	ἡμερότης,	ὡς δῆλον κἀκ τῶν διαθηκῶν
[10, 98]	δυναμένους συνθεωρεῖν. ~Μήκη νυκτῶν καὶ	ἡμερῶν	παραλλάττοντα καὶ παρὰ τὸ ταχείας
[10, 20]	ἀναγκαίων ἐνδεεῖς καθεστήκωσιν παρὰ τὴν	ἡμετέραν	δύναμιν. ~Δοῦναι δὲ τὰ βιβλία
[10, 84]	περὶ ἡμᾶς διετέλεις ἀξίως τῆς	ἡμετέρας	περὶ σεαυτὸν σπουδῆς καὶ οὐκ
[10, 100]	νεφῶν ἀνείλησιν, καθάπερ ἐν τοῖς	ἡμετέροις	ἀγγείοις, καὶ παρὰ πυρὸς πεπνευματωμένου
[10, 127]	μέλλον οὔτε ἡμέτερον οὔτε πάντωςοὐχ	ἡμέτερον,	ἵνα μήτε πάντως προσμένωμεν ὡς
[10, 127]	δὲ ὡς τὸ μέλλον οὔτε	ἡμέτερον	οὔτε πάντωςοὐχ ἡμέτερον, ἵνα μήτε
[10, 49]	οὕτως ὡς τύπων τινῶν ἐπεισιόντων	ἡμῖν	ἀπὸ τῶν πραγμάτων ὁμοχρόων τε
[10, 72]	ἀνάγοντες ἐπὶ τὰς βλεπομένας παρ'	ἡμῖν	αὐτοῖς προλήψεις, ἀλλ' αὐτὸ τὸ
[10, 51]	καὶ ἄλλην τινὰ κίνησιν ἐν	ἡμῖν	αὐτοῖς συνημμένην μὲν τῇ φανταστικῇ
[10, 50]	ἀντιμαρτυρουμένου> κατά τινα κίνησιν ἐν	ἡμῖν	αὐτοῖς συνημμένην τῇ φανταστικῇ ἐπιβολῇ,
[10, 84]	μνημονεύῃς· τὰ γὰρ ἐν ἄλλοις	ἡμῖν	γεγραμμένα δυσμνημόνευτα εἶναι, καί τοι,
[10, 88]	ἃ οὐκ ἀντιμαρτυρεῖται τοῖς παρ'	ἡμῖν	γινομένοις πλεοναχῶς συντελεῖσθαι. Κόσμος ἐστὶ
[10, 58]	τὸ δὲ ἐπέκεινα, τὸ ἴσον	ἡμῖν	δεῖ προσπίπτειν. Ἑξῆς τε θεωροῦμεν
[10, 22]	χαῖρον ἐπὶ τῇ τῶν γεγονότων	ἡμῖν	διαλογισμῶν μνήμῃ. Σὺ δ' ἀξίως
[10, 18]	μητρὶ καὶ τοῖς ἀδελφοῖς, καὶ	ἡμῖν	εἰς τὴν εἰθισμένην ἄγεσθαι γενέθλιον
[10, 18]	μηνὸς ταῖς εἰκάσι τῶν συμφιλοσοφούντων	ἡμῖν	εἰς τὴν ἡμῶν τε καὶ
[10, 20]	καὶ καταλελειμμένου ἡγεμόνος τῶν συμφιλοσοφούντων	ἡμῖν	ἕκαστα γίνηται. Τὴν δὲ προῖκα
[10, 20]	προσόδων, ἵνα μετὰ τοῦ συγκαταγεγηρακότος	ἡμῖν	ἐν φιλοσοφίᾳ καὶ καταλελειμμένου ἡγεμόνος
[10, 35]	ἕκαστα τῶν περὶ φύσεως ἀναγεγραμμένων	ἡμῖν	ἐξακριβοῦν μηδὲ τὰς μείζους τῶν
[10, 108]	τόπους, καθάπερ ὁμοίως καὶ παρ'	ἡμῖν	ἐπὶ πλειόνων τοιαῦτά τινα συντελούμενα
[10, 98]	καθάπερ ἐν τοῖς ἐμφανέσι παρ'	ἡμῖν	ζῴοις, καὶ παρ' ἑτεροιώσεις ἀέρος
[10, 60]	ἄγειν ὄν, μηδέποτε φανεῖσθαι τοῦτο	ἡμῖν,	ἢ τὸ ὑποκάτω τοῦ νοηθέντος
[10, 37]	ἐπικρίνειν, καὶ μὴ ἄκριτα πάντα	ἡμῖν	ᾖ εἰς ἄπειρον ἀποδεικνύουσιν ἢ
[10, 129]	ἡδονῶν κρείττους νομίζομεν, ἐπειδὰν μείζων	ἡμῖν	ἡδονὴ παρακολουθῇ πολὺν χρόνον ὑπομείνασι
[10, 95]	τοῦ ἡλίου. Καὶ γὰρ παρ'	ἡμῖν	θεωρεῖται πολλὰ μὲν ἐξ ἑαυτῶν
[10, 83]	ἐξακριβουμένων κατὰ τὴν ὅλην πραγματείαν	ἡμῖν,	καὶ αὐτὰ ταῦτα ἐν μνήμῃ
[10, 55]	~Καὶ γὰρ ἐν τοῖς παρ'	ἡμῖν	μετασχηματιζόμενοις κατὰ τὴν περιαίρεσιν τὸ
[10, 53]	εὐθὺς τὴν γινομένην πληγὴν ἐν	ἡμῖν,	ὅταν φωνὴν ἀφίωμεν, τοιαύτην ἔκθλιψιν
[10, 21]	δὲ τὰ βιβλία τὰ ὑπάρχοντα	ἡμῖν	πάντα Ἑρμάρχῳ. Ἐὰν δέ τι
[10, 53]	ἢ τὸ πάθος τὸ ἀκουστικὸν	ἡμῖν	παρασκευάζει. Καὶ μὴν καὶ τὴν
[10, 19]	καὶ Τιμοκράτης ἐκ τῶν ὑπαρχουσῶν	ἡμῖν	προσόδων εἰς τροφὴν τούτοις, ὅ
[10, 91]	Οὕτω γὰρ καὶ τὰ παρ'	ἡμῖν	πυρὰ ἐξ ἀποστήματος θεωρούμενα κατὰ
[10, 98]	ἢ βραδύτερον, ὡς καὶ παρ'	ἡμῖν	τινα θεωρεῖται, οἷς συμφώνως δεῖ
[10, 87]	μετεώροις συντελουμένων φέρειν τῶν παρ'	ἡμῖν	τινα φαινομένων, ἃ θεωρεῖται ᾗ
[10, 129]	πολλὰς ἡδονὰς ὑπερβαίνομεν, ὅταν πλεῖον	ἡμῖν	τὸ δυσχερὲς ἐκ τούτων ἕπηται·
[10, 80]	συντείνει. Ὥστε παραθεωροῦντας ποσαχῶς παρ'	ἡμῖν	τὸ ὅμοιον γίνεται, αἰτιολογητέον ὑπέρ
[10, 96]	κατὰ σβέσιν, καθάπερ καὶ παρ'	ἡμῖν	τοῦτο θεωρεῖται γινόμενον· καὶ ἤδη
[10, 97]	περιόδου, καθάπερ ἔνια καὶ παρ'	ἡμῖν	τῶν τυχόντων γίνεται, λαμβανέσθω· καὶ
[10, 94]	καθ' οὓς καὶ τὰ παρ'	ἡμῖν	φαινόμενα ἐκκαλεῖται εἰς τὰς τούτου
[10, 20]	ἡμεῖς, ἵν' ὅσοι τῶν φιλοσοφούντων	ἡμῖν	χρείαν ἐν τοῖς ἰδίοις παρεσχημένοι
[10, 18]	γινομένων προσόδων τῶν δεδομένων ἀφ'	ἡμῶν	Ἀμυνομάχῳ καὶ Τιμοκράτει κατὰ τὸ
[10, 16]	μεμνῆσθαι οὕτω τελευτῆσαι. Καὶ ἔστιν	ἡμῶν	εἰς αὐτὸν οὕτω· Χαίρετε, καὶ
[10, 87]	καὶ κενῆς δόξης ὁ βίος	ἡμῶν	ἔχει χρείαν, ἀλλὰ τοῦ ἀθορύβως
[10, 60]	κεφαλὴν τῶν ὑποκάτω τὸ παρ'	ἡμῶν	κάτω φερόμενον· ἡ γὰρ ὅλη
[10, 17]	ἀεὶ δὲ τοῖς φιλοσοφοῦσιν ἀπὸ	ἡμῶν,	ὅπως ἂν συνδιασώσωσιν Ἀμυνομάχῳ καὶ
[10, 20]	πᾶσαν οἰκειότητα ἐνδεδειγμένοι συγκαταγηράσκειν μεθ'	ἡμῶν	προείλοντο ἐν φιλοσοφίᾳ, μηδενὸς τῶν
[10, 49]	ἀκτίνων ἢ ὡνδήποτε ῥευμάτων ἀφ'	ἡμῶν	πρὸς ἐκεῖνα παραγινομένων, οὕτως ὡς
[10, 21]	δυνατὸν ἀπὸ τῶν καταλελειμμένων ὑφ'	ἡμῶν	προσόδων. Καὶ τῶν λοιπῶν ἁπάντων
[10, 80]	πρὸς τὸ ἀτάραχον καὶ μακάριον	ἡμῶν	συντείνει. Ὥστε παραθεωροῦντας ποσαχῶς παρ'
[10, 18]	τῶν συμφιλοσοφούντων ἡμῖν εἰς τὴν	ἡμῶν	τε καὶ Μητροδώρου μνήμην> κατατεταγμένην.
[10, 49]	διὰ τοῦ ἀέρος τοῦ μεταξὺ	ἡμῶν	τε κἀκείνων, οὐδὲ διὰ τῶν
[10, 60]	φερόμενον εἰς> τοὺς ὑπὲρ κεφαλῆς	ἡμῶν	τόπους ἀφικνῆται ἢ ἐπὶ τὴν
[10, 60]	πόδας τῶν ἐπάνω τὸ παρ'	ἡμῶν	φερόμενον εἰς> τοὺς ὑπὲρ κεφαλῆς
[10, 17]	αὐτοὶ οἷς ἂν οἱ ἀπὸ	ἡμῶν	φιλοσοφοῦντες παραδίδωσιν. Τὴν δ' οἰκίαν
[10, 96]	τὴν τοιαύτην ἴχνευσιν οὐ προετέον.	Ἢν	γάρ τις ᾖ μαχόμενος τοῖς
[10, 154]	ὅσα δὲ μηδὲ τοῦτο δυνατὸς	ἦν,	ἀνεπίμεικτος ἐγένετο, καὶ ἐξωρίσατο ὅσα
[10, 143]	κατὰ τοὺς μύθους· ὥστε οὐκ	ἦν	ἄνευ φυσιολογίας ἀκεραίους τὰς ἡδονὰς
[10, 11]	ἠρκοῦντο, τὸ δὲ πᾶν ὕδωρ	ἦν	αὐτοῖς ποτόν. Τόν τ' Ἐπίκουρον
[10, 127]	γὰρ αὐτῷ τοῦτ' ἔστιν, εἴπερ	ἦν	βεβουλευμένον αὐτῷ βεβαίως· εἰ δὲ
[10, 23]	Ἀττικὴν ἑταίραν ἀναλαβὼν εἶχε παλλακήν.	Ἦν	δὲ καὶ ἀκατάπληκτος πρός τε
[10, 153]	κείμενα, ἐνταῦθα δὲ τότε μὲν	ἦν	δίκαια, ὅτε συνέφερεν εἰς τὴν
[10, 150]	μηδὲ βλάπτεσθαι, πρὸς ταῦτα οὐθὲν	ἦν	δίκαιον οὐδὲ ἄδικον. Ὡσαύτως δὲ
[10, 152]	οὐδὲν ἧττον ἐκεῖνον τὸν χρόνον	ἦν	δίκαιον τοῖς μὴ φωναῖς κεναῖς
[10, 151]	τὸ αὐτό, συμφέρον γάρ τι	ἦν	ἐν τῇ πρὸς ἀλλήλους κοινωνίᾳ·
[10, 10]	ὅτι αὐτοὶ συνεφιλοσόφουν αὐτῷ, ὧν	ἦν	ἐνδοξότατος ὁ προειρημένος Μῦς· καθόλου
[10, 153]	τῶν συμπολιτευομένων· ὕστερον δ' οὐκ	ἦν	ἔτι δίκαια, ὅτε μὴ συνέφερεν.
[10, 24]	πλούτου, Πρὸς Δημόκριτον, Περὶ εὐγενείας.	Ἦν	καὶ Πολύαινος Ἀθηνοδώρου Λαμψακηνός, ἐπιεικὴς
[10, 25]	Καὶ οὗτοι μὲν ἐλλόγιμοι, ὧν	ἦν	καὶ Πολύστρατος ὁ διαδεξάμενος Ἕρμαρχον·
[10, 57]	ἄν ποτε ὦσιν, ἄπειρον ἂν	ἦν	καὶ τὸ μέγεθος. Ἄκρον τε
[10, 140]	Ἕνεκα τοῦ θαρρεῖν ἐξ ἀνθρώπων,	ἦν	κατὰ φύσιν {ἀρχῆς καὶ βασιλείας}
[10, 11]	ὅταν βούλωμαι πολυτελεύσασθαι δύνωμαι. Τοιοῦτος	ἦν	ὁ τὴν ἡδονὴν εἶναι τέλος
[10, 40]	τὸ πρόσθεν. ~Εἰ δὲ> μὴ	ἦν	ὃ κενὸν καὶ χώραν καὶ
[10, 39]	καὶ τὸ πᾶν ἀεὶ τοιοῦτον	ἦν	οἷον νῦν ἐστι, καὶ ἀεὶ
[10, 79]	ἐν τοῖς κατὰ μέρος γινομένοις	ἦν,	~οὐ δεῖ νομίζειν τὴν ὑπὲρ
[10, 40]	ἂν εἶχε τὰ σώματα ὅπου	ἦν	οὐδὲ δι' οὗ ἐκινεῖτο, καθάπερ
[10, 13]	ὁ γραμματικὸς αἰτιᾶται. Σαφὴς δ'	ἦν	οὕτως, ὡς καὶ ἐν τῷ
[10, 153]	δίκαια ἐπ' αὐτῶν ἔργων, οὐκ	ἦν	ταῦτα δίκαια. ἔνθα δὲ καινῶν
[10, 143]	τὰς ἡδονὰς ἀπολαμβάνειν. Οὐθὲν ὄφελος	ἦν	τὴν κατ' ἀνθρώπους ἀσφάλειαν κατασκευάζεσθαι
[10, 150]	μὴ βλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι. Οὐκ	ἦν	τι καθ' ἑαυτὸ δικαιοσύνη, ἀλλ'
[10, 51]	καὶ ἀληθέσι προσαγορευομένοις εἰ μὴ	ἦν	τινα καὶ τοιαῦτα προσβαλλόμενα· τὸ
[10, 42]	τοῦ κενοῦ. ~Εἴ τε γὰρ	ἦν	τὸ κενὸν ἄπειρον τὰ δὲ
[10, 143]	οὐκ ἂν προσεδεόμεθα φυσιολογίας. ~Οὐκ	ἦν	τὸ φοβούμενον λύειν ὑπὲρ τῶν
[10, 67]	ἐδύνατο ποιεῖν οὔτε πάσχειν, εἰ	ἦν	τοιαύτη· νῦν δ' ἐναργῶς ἀμφότερα
[10, 134]	ἐναντίον παρακολουθεῖν πέφυκεν ~(ἐπεὶ κρεῖττον	ἦν	τῷ περὶ θεῶν μύθῳ κατακολουθεῖν
[10, 42]	ἀνακοπάς· εἴ τε τὸ κενὸν	ἦν	ὡρισμένον, οὐκ ἂν εἶχε τὰ
[10, 50]	στερεμνίῳ τῶν ἀτόμων πάλσεως. Καὶ	ἣν	ἂν λάβωμεν φαντασίαν ἐπιβλητικῶς τῇ
[10, 39]	αἴσθησις ἐπὶ πάντων μαρτυρεῖ, καθ'	ἣν	ἀναγκαῖον τὸ ἄδηλον τῷ λογισμῷ
[10, 25]	ἡ τούτου γυνὴ Θεμίστα, πρὸς	ἣν	καὶ γέγραφεν ὁ Ἐπίκουρος· ἔτι
[10, 13]	λέξει κυρίᾳ κατὰ τῶν πραγμάτων,	ἣν	ὅτι ἰδιωτάτη ἐστίν, Ἀριστοφάνης ὁ
[10, 146]	καὶ πᾶσαν τὴν ἐνάργειαν, ἐφ'	ἣν	τὰ δοξαζόμενα ἀνάγομεν· εἰ δὲ
[10, 50]	ἐπιβολῇ, διάληψιν δὲ ἔχουσαν, καθ'	ἣν	τὸ ψεῦδος γίνεται. ~Ἥ τε
[10, 84]	μετεώρων ἥδε. ~Ἐπίκουρος Πυθοκλεῖ χαίρειν.	Ἤνεγκέ	μοι Κλέων ἐπιστολὴν παρὰ σοῦ,
[10, 145]	οὔτ' ἔφυγε τὴν ἡδονήν, οὔθ'	ἡνίκα	τὴν ἐξαγωγὴν ἐκ τοῦ ζῆν
[10, 46]	ἑξῆς θέσιν καὶ βάσιν διατηροῦσαι	ἥνπερ	καὶ ἐν τοῖς στερεμνίοις εἶχον·
[10, 142]	ἡμᾶς αἱ τῶν μετεώρων ὑποψίαι	ἠνώχλουν	καὶ αἱ περὶ θανάτου, μή
[10, 85]	τὰ λοιπὰ πάντα συντελοῦμεν ἅπερ	ἠξίωσας	πολλοῖς καὶ ἄλλοις ἐσόμενα χρήσιμα
[10, 85]	λεγομένων εἴτε αὐτοτελῶς νομίζειν εἶναι	ἤπερ	ἀταραξίαν καὶ πίστιν βέβαιον, καθάπερ
[10, 140]	τὸ ἡδόμενον ἐν τῇ σαρκὶ	ἤπερ	τὸ ἀλγοῦν. Οὐκ ἔστιν ἡδέως
[10, 1]	Τοῦτόν φασιν ἄλλοι τε καὶ	Ἡρακλείδης	ἐν τῇ Σωτίωνος ἐπιτομῇ κληρουχησάντων
[10, 8]	καὶ ἐν κώμαις γράμματα διδάσκειν·	Ἡράκλειτόν	τε κυκητὴν καὶ Δημόκριτον Ληρόκριτον
[10, 137]	τὴν ἀλγηδόνα· ἵνα καὶ ὁ	Ἡρακλῆς	καταβιβρωσκόμενος ὑπὸ τοῦ χιτῶνος βοᾷ,
[10, 11]	διαιτώμενοι· Κοτύλῃ γοῦν, φησίν, οἰνιδίου	ἠρκοῦντο,	τὸ δὲ πᾶν ὕδωρ ἦν
[10, 37]	τὰ ὑποτεταγμένα τοῖς φθόγγοις, ὦ	Ἡρόδοτε,	δεῖ εἰληφέναι, ὅπως ἂν τὰ
[10, 35]	χαίρειν. Τοῖς μὴ δυναμένοις, ὦ	Ἡρόδοτε,	ἕκαστα τῶν περὶ φύσεως ἀναγεγραμμένων
[10, 82]	λοιποὺς ἐσχάτως. Ταῦτά σοι, ὦ	Ἡρόδοτε,	ἔστι κεφαλαιωδέστατα ὑπὲρ τῆς τῶν
[10, 85]	ἐν τῇ Μικρᾷ ἐπιτομῇ πρὸς	Ἡρόδοτον	ἀπεστείλαμεν. Πρῶτον μὲν οὖν μὴ
[10, 31]	δὲ καὶ ἐν τῇ πρὸς	Ἡρόδοτον	ἐπιτομῇ καὶ ἐν ταῖς Κυρίαις
[10, 29]	οὖν πρώτην ἐπιστολὴν γράφει πρὸς	Ἡρόδοτον	ἥτις ἐστὶ περὶ τῶν φυσικῶν·
[10, 5]	καλοῦντα· ~ἀλλὰ καὶ Ἰδομενέα καὶ	Ἡρόδοτον	καὶ Τιμοκράτην τοὺς ἔκπυστα αὐτοῦ
[10, 4]	ἀστόν, ὡς Τιμοκράτης φησὶ καὶ	Ἡρόδοτος	ἐν τῷ Περὶ Ἐπικούρου ἐφηβείας.
[10, 35]	δὲ ἐπὶ τὴν ἐπιστολήν. ~Ἐπίκουρος	Ἡροδότῳ	χαίρειν. Τοῖς μὴ δυναμένοις, ὦ
[10, 33]	δοξαστὸν ἀπὸ προτέρου τινὸς ἐναργοῦς	ἤρτηται,	ἐφ' ὃ ἀναφέροντες λέγομεν, οἷον
[10, 32]	γὰρ λόγος ἀπὸ τῶν αἰσθήσεων	ἤρτηται.	Οὔθ' ἡ ἑτέρα τὴν ἑτέραν,
[10, 132]	φιλοσοφίας τιμιώτερον ὑπάρχει φρόνησις, ἐξ	ἧς	αἱ λοιπαὶ πᾶσαι πεφύκασιν ἀρεταί,
[10, 6]	ἑταίραις γράφειν, καὶ μάλιστα Λεοντίῳ,	ἧς	καὶ Μητρόδωρον ἐρασθῆναι. Ἔν τε
[10, 53]	ἐργάσασθαι, εἰ μὴ ὄγκοι τινὲς	ἦσαν	ἀπὸ τοῦ πράγματος ἀποφερόμενοι σύμμετροι
[10, 26]	οἱ γνήσιοι Ἐπικούρειοι σοφιστὰς ἀποκαλοῦσιν.	Ἦσαν	δὲ καὶ ἄλλοι Ἐπίκουροι τρεῖς·
[10, 2]	αὐτῷ τὰ περὶ τοῦ παρ'	Ἡσιόδῳ	χάους. Φησὶ δ' Ἕρμιππος γραμματοδιδάσκαλον
[10, 143]	εἰλικρινεστάτη γίνεται ἡ ἐκ τῆς	ἡσυχίας	καὶ ἐκχωρήσεως τῶν πολλῶν ἀσφάλεια.
[10, 29]	τὴν δὲ δευτέραν πρὸς Πυθοκλέα>	ἥτις	ἐστὶ περὶ μεταρσίων· τὴν δὲ>
[10, 29]	πρώτην ἐπιστολὴν γράφει πρὸς Ἡρόδοτον	ἥτις	ἐστὶ περὶ τῶν φυσικῶν· τὴν
[10, 111]	~Ὃ γίνεται κατὰ μέρη τινὰ	ἤτοι	ἔξωθεν βιασαμένου τινὸς ῥεύματος ἢ
[10, 91]	Κατὰ δὲ τὸ καθ' αὑτὸ	ἤτοι	μεῖζον τοῦ ὁρωμένου ἢ μικρῷ
[10, 90]	καὶ δινήσεις λεπτομερῶν τινων φύσεων,	ἤτοι	πνευματικῶν ἢ πυροειδῶν ἢ τὸ
[10, 111]	τοῦτο ἀπεργάσασθαι. Κομῆται ἀστέρες γίνονται	ἤτοι	πυρὸς ἐν τόποις τισὶ διὰ
[10, 69]	τῶν ὄγκων μεῖζον ἄθροισμα συστῇ	ἤτοι	τῶν πρώτων ἢ τῶν τοῦ
[10, 76]	τεθῆναι πρὸς τὸ τὰς δηλώσεις	ἧττον	ἀμφιβόλους γενέσθαι ἀλλήλοις καὶ συντομωτέρως
[10, 60]	ἡ γὰρ ὅλη φορὰ οὐθὲν	ἧττον	ἑκατέρα ἑκατέρᾳ ἀντικειμένη ἐπ' ἄπειρον
[10, 152]	εἰς τὴν πρόληψιν ἐναρμόττῃ, οὐδὲν	ἧττον	ἐκεῖνον τὸν χρόνον ἦν δίκαιον
[10, 52]	φερομένου ἀπὸ τοῦ φωνοῦντος ἢ	ἠχοῦντος	ἢ ψοφοῦντος ἢ ὁπωσδήποτε ἀκουστικὸν
[10, 10]	ὑπερβολῇ γὰρ ἐπιεικείας οὐδὲ πολιτείας	ἥψατο.	Καὶ χαλεπωτάτων δὲ καιρῶν κατασχόντων