Livre, par. |
[10, 124] |
γὰρ
προλήψεις
εἰσὶν
ἀλλ'
ὑπολήψεις
|
ψευδεῖς |
αἱ
τῶν
πολλῶν
ὑπὲρ
θεῶν |
[10, 34] |
λέγουσιν,
ἀληθῆ
τέ
φασι
καὶ
|
ψευδῆ· |
ἂν
μὲν
γὰρ
ἐπιμαρτυρῆται
ἢ |
[10, 34] |
δὲ
μὴ
ἐπιμαρτυρῆται
ἢ
ἀντιμαρτυρῆται,
|
ψευδῆ |
τυγχάνειν.
Ὅθεν
τὸ>
προσμένον
εἰσήχθη· |
[10, 51] |
μὴ
ἐπιμαρτυρηθῇ
ἢ
ἀντιμαρτυρηθῇ,
τὸ
|
ψεῦδος |
γίνεται·
ἐὰν
δὲ
ἐπιμαρτυρηθῇ
ἢ |
[10, 50] |
δὲ
ἔχουσαν,
καθ'
ἣν
τὸ
|
ψεῦδος |
γίνεται.
~Ἥ
τε
γὰρ
ὁμοιότης |
[10, 50] |
ἐγκατάλειμμα
τοῦ
εἰδώλου·
τὸ
δὲ
|
ψεῦδος |
καὶ
τὸ
διημαρτημένον
ἐν
τῷ |
[10, 34] |
τῶν
πραγμάτων,
τὰς
δὲ
περὶ
|
ψιλὴν |
τὴν
φωνήν.
Καὶ
ταῦτα
δὴ |
[10, 52] |
τοῦ
φωνοῦντος
ἢ
ἠχοῦντος
ἢ
|
ψοφοῦντος |
ἢ
ὁπωσδήποτε
ἀκουστικὸν
πάθος
παρασκευάζοντος. |
[10, 77] |
τὸν
μέγιστον
τάραχον
ἐν
ταῖς
|
ψυχαῖς |
αὐτὴ
ἡ
ὑπεναντιότης
παρασκευάσει.
Ὅθεν |
[10, 81] |
τάραχος
ὁ
κυριώτατος
ταῖς
ἀνθρωπίναις
|
ψυχαῖς |
γίνεται
ἐν
τῷ
ταῦτα
μακάριά |
[10, 132] |
ἐξελαύνων
ἐξ
ὧν
πλεῖστος
τὰς
|
ψυχὰς |
καταλαμβάνει
θόρυβος.
Τούτων
δὲ
πάντων |
[10, 65] |
διαλυομένου
τοῦ
ὅλου
ἀθροίσματος
ἡ
|
ψυχὴ |
διασπείρεται
καὶ
οὐκέτι
ἔχει
τὰς |
[10, 65] |
~Διὸ
δὴ
καὶ
ἐνυπάρχουσα
ἡ
|
ψυχὴ |
οὐδέποτε
ἄλλου
τινὸς
μέρους
ἀπηλλαγμένου |
[10, 63] |
βεβαιοτάτη
πίστις
ἔσται
ὅτι
ἡ
|
ψυχὴ |
σῶμά
ἐστι
λεπτομερὲς
παρ'
ὅλον |
[10, 63] |
μὴν
καὶ
ὅτι
ἔχει
ἡ
|
ψυχὴ |
τῆς
αἰσθήσεως
τὴν
πλείστην
αἰτίαν |
[10, 137] |
παρὸν
μόνον
χειμάζειν,
τὴν
δὲ
|
ψυχὴν |
καὶ
τὸ
παρελθὸν
καὶ
τὸ |
[10, 67] |
οἱ
λέγοντες
ἀσώματον
εἶναι
τὴν
|
ψυχὴν |
ματαιίζουσιν.
Οὐθὲν
γὰρ
ἂν
ἐδύνατο |
[10, 131] |
κατὰ
σῶμα
μήτε
ταράττεσθαι
κατὰ
|
ψυχήν. |
~οὐ
γὰρ
πότοι
καὶ
κῶμοι |
[10, 67] |
ἀμφότερα
ταῦτα
διαλαμβάνεται
περὶ
τὴν
|
ψυχὴν |
τὰ
συμπτώματα.
~Ταῦτα
οὖν
πάντα |
[10, 122] |
οὔτε
πάρωρος
πρὸς
τὸ
κατὰ
|
ψυχὴν |
ὑγιαῖνον.
Ὁ
δὲ
λέγων
ἢ |
[10, 22] |
δὲ
πᾶσι
τούτοις
τὸ
κατὰ
|
ψυχὴν |
χαῖρον
ἐπὶ
τῇ
τῶν
γεγονότων |
[10, 68] |
πάντα
τὰ
διαλογίσματα
τὰ>
περὶ
|
ψυχῆς |
ἀνάγων
τις
ἐπὶ
τὰ
πάθη |
[10, 137] |
καὶ
μείζονας
ἡδονὰς
εἶναι
τῆς
|
ψυχῆς. |
Ἀποδείξει
δὲ
χρῆται
τοῦ
τέλος |
[10, 128] |
σώματος
ὑγίειαν
καὶ
τὴν
τῆς
|
ψυχῆς |
ἀταραξίαν,
ἐπεὶ
τοῦτο
τοῦ
μακαρίως |
[10, 63] |
δὲ
πᾶν
αἱ
δυνάμεις
τῆς
|
ψυχῆς |
δηλοῦσι
καὶ
τὰ
πάθη
καὶ |
[10, 136] |
ὁ
δὲ
ἀμφότερα
τὰ
γένη>
|
ψυχῆς |
καὶ
σώματος,
ὥς
φησιν
ἐν |
[10, 128] |
ζητεῖν
ἕτερον
ᾧ
τὸ
τῆς
|
ψυχῆς |
καὶ
τοῦ
σώματος
ἀγαθὸν
συμπληρώσεται. |
[10, 66] |
Ὕπνον
τε
γίνεσθαι
τῶν
τῆς
|
ψυχῆς |
μερῶν
τῶν
παρ'
ὅλην
τὴν |
[10, 64] |
ἐκείνη
κέκτηται·
διὸ
ἀπαλλαγείσης
τῆς
|
ψυχῆς |
οὐκ
ἔχει
τὴν
αἴσθησιν.
Οὐ |
[10, 65] |
ἀτόμων
πλῆθος
εἰς
τὴν
τῆς
|
ψυχῆς |
φύσιν.
Καὶ
μὴν
καὶ
διαλυομένου |
[10, 128] |
γένηται,
λύεται
πᾶς
ὁ
τῆς
|
ψυχῆς |
χειμών,
οὐκ
ἔχοντος
τοῦ
ζῴου |
[10, 137] |
ἁμαρτάνοντας
σώματι·
ὁ
δὲ
τὰς
|
ψυχικάς. |
Τὴν
γοῦν
σάρκα
τὸ
παρὸν |
[10, 137] |
χείρους
τὰς
σωματικὰς
ἀλγηδόνας
τῶν
|
ψυχικῶν, |
κολάζεσθαι
γοῦν
τοὺς
ἁμαρτάνοντας
σώματι· |
[10, 107] |
τοῖς
κατωτέρω
τόποις
τῶν
νεφῶν
|
ψυχρασίας |
περίστασιν.
Καὶ
κατὰ
πῆξιν
δ' |
[10, 16] |
καὶ
ἄκρατον
ἔσπασεν,
εἶτ'
Ἀΐδην
|
ψυχρὸν |
ἐπεσπάσατο.
Οὗτος
μὲν
ὁ
βίος |
[10, 109] |
λαβόντων
διὰ
περίστασίν
τινα
ἀέρος
|
ψυχροῦ. |
Κρύσταλλος
συντελεῖται
καὶ
κατ'
ἔκθλιψιν |