Livre, par.
[10, 13]	γεγενῆσθαι. Δημήτριος δέ φησιν ὁ	Μάγνης	καὶ Ξενοκράτους αὐτὸν ἀκοῦσαι. Κέχρηται
[10, 26]	Λεοντέως υἱὸς καὶ Θεμίστας· ἕτερος	Μάγνης·	τέταρτος ὁπλομάχος. Γέγονε δὲ πολυγραφώτατος
[10, 131]	ἀλγοῦν κατ' ἔνδειαν ἐξαιρεθῇ· ~καὶ	μᾶζα	καὶ ὕδωρ τὴν ἀκροτάτην ἀποδίδωσιν
[10, 34]	ἐγγὺς γενέσθαι τῷ πύργῳ καὶ	μαθεῖν	ὁποῖος ἐγγὺς φαίνεται. Πάθη δὲ
[10, 25]	εἴκοσι καὶ δύο, Περὶ τῶν	μαθημάτων,	Πρὸς Πλάτωνα, Πρὸς Ἀριστοτέλην. Ἐτελεύτα
[10, 2]	δέ τινα διατρίψαντα αὐτόθι καὶ	μαθητὰς	ἀθροίσαντα πάλιν ἐπανελθεῖν εἰς Ἀθήνας
[10, 22]	Καὶ δι> έθετο μὲν ὧδε.	Μαθητὰς	δὲ ἔσχε πολλοὺς μέν, σφόδρα
[10, 6]	Εὐφραντοῖς ὁ Μητροδώρου μὲν ἀδελφός,	μαθητὴς	δὲ αὐτοῦ τῆς σχολῆς ἐκφοιτήσας
[10, 33]	αὐτοῦ κατὰ πρόληψιν τὸν τύπον	μαθόντες.	Ἐναργεῖς οὖν εἰσιν αἱ προλήψεις·
[10, 32]	τοῦ λογισμοῦ. Τά τε τῶν	μαινομένων	φαντάσματα καὶ τὰ> κατ' ὄναρ
[10, 81]	ψυχαῖς γίνεται ἐν τῷ ταῦτα	μακάριά	τε δοξάζειν εἶναι> καὶ ἄφθαρτα,
[10, 78]	μὴ εἶναι ἐν ἀφθάρτῳ καὶ	μακαρίᾳ	φύσει τῶν διάκρισιν ὑποβαλλόντων ἢ
[10, 22]	πρὸς Ἰδομενέα τήνδε ἐπιστολήν· Τὴν	μακαρίαν	ἄγοντες καὶ ἅμα τελευταίαν ἡμέραν
[10, 6]	ἐπιστολῇ γράφειν Παιδείαν δὲ πᾶσαν,	μακάριε,	φεῦγε τἀκάτιον ἀράμενος. Ἐπίκτητός τε
[10, 84]	ἀπιθάνως ἐπειρῶ μνημονεύειν τῶν εἰς	μακάριον	βίον συντεινόντων διαλογισμῶν, ἐδέου τε
[10, 78]	εἶναι δεῖ νομίζειν, καὶ τὸ	μακάριον	ἐν τῇ περὶ μετεώρων γνώσει
[10, 80]	ὅση πρὸς τὸ ἀτάραχον καὶ	μακάριον	ἡμῶν συντείνει. Ὥστε παραθεωροῦντας ποσαχῶς
[10, 139]	τῇ τῆς εὐδαιμονίας ἀρχῇ. ~Τὸ	μακάριον	καὶ ἄφθαρτον οὔτε αὐτὸ πράγματα
[10, 123]	τὸν θεὸν ζῷον ἄφθαρτον καὶ	μακάριον	νομίζων, ὡς ἡ κοινὴ τοῦ
[10, 79]	τούτοις μηθὲν ἔτι πρὸς τὸ	μακάριον	τῆς γνώσεως συντείνειν, ἀλλ' ὁμοίως
[10, 76]	διατάξοντος καὶ ἅμα τὴν πᾶσαν	μακαριότητα	ἔχοντος μετὰ ἀφθαρσίας ~(οὐ γὰρ
[10, 77]	πῦρ ἅμα ὄντα συνεστραμμένον τὴν	μακαριότητα	κεκτημένα κατὰ βούλησιν τὰς κινήσεις
[10, 123]	αὐτοῦ δυνάμενον τὴν μετὰ ἀφθαρσίας	μακαριότητα	περὶ αὐτὸν δόξαζε. Θεοὶ μὲν
[10, 148]	εἰς τὴν τοῦ ὅλου βίου	μακαριότητα,	πολὺ μέγιστόν ἐστιν ἡ τῆς
[10, 77]	φροντίδες καὶ ὀργαὶ καὶ χάριτες	μακαριότητι,	ἀλλ' ἐν ἀσθενείᾳ καὶ φόβῳ
[10, 97]	διατηρείσθω καὶ ἐν τῇ πάσῃ	μακαριότητι·	ὡς εἰ τοῦτο μὴ πραχθήσεται,
[10, 123]	τῆς ἀφθαρσίας ἀλλότριον μήτε τῆς	μακαριότητος	ἀνοίκειον αὐτῷ πρόσαπτε· πᾶν δὲ
[10, 134]	κακὸν ἐκ ταύτης πρὸς τὸ	μακαρίως	ζῆν ἀνθρώποις δίδοσθαι, ἀρχὰς μέντοι
[10, 128]	ψυχῆς ἀταραξίαν, ἐπεὶ τοῦτο τοῦ	μακαρίως	ζῆν ἐστι τέλος. Τούτου γὰρ
[10, 128]	καὶ τέλος λέγομεν εἶναι τοῦ	μακαρίως	ζῆν· {ταύτην γὰρ ἀγαθὸν πρῶτον
[10, 1]	διατρίβοντος. Τελευτήσαντος δὲ Ἀλεξάνδρου τοῦ	Μακεδόνος	καὶ τῶν Ἀθηναίων ἐκπεσόντων ὑπὸ
[10, 43]	αἰῶνα, καὶ αἱ μὲν εἰς	μακρὰν	ἀπ' ἀλλήλων διιστάμεναι, αἱ δὲ
[10, 59]	ἀναλογίαν κατηγορήσαμεν, μικρόν τι μόνον	μακρὰν	ἐκβαλόντες. Ἔτι τε τὰ ἐλάχιστα
[10, 46]	τοῖς στερεμνίοις εἰσί, λεπτότησιν ἀπέχοντες	μακρὰν	τῶν φαινομένων. Οὔτε γὰρ ἀποστάσεις
[10, 107]	σύνωσιν ποιούμενα χάλαζαν ἀποτελεῖ, ὃ	μάλιστα	γίνεται ἐν τῷ ἔαρι. ~Καὶ
[10, 12]	ἔκ τε τῶν ῥητῶν αὐτοῦ.	Μάλιστα	δ' ἀπεδέχετο, φησὶ Διοκλῆς, τῶν
[10, 116]	τὰ ὁμογενῆ τούτοις συνορᾶν δυνήσῃ·	μάλιστα	δὲ σεαυτὸν ἀπόδος εἰς τὴν
[10, 108]	ὕδατα κεκτημένων, ἐν οἵοις τόποις	μάλιστα	δρόσος συντελεῖται, εἶτα σύνοδον τούτων
[10, 37]	ἐνέργημα ἐν φυσιολογίᾳ καὶ τοιούτῳ	μάλιστα	ἐγγαληνίζων τῷ βίῳ ἐποίησά σοι
[10, 154]	δύναμιν ἔσχον τοῦ τὸ θαρρεῖν	μάλιστα	ἐκ τῶν ὁμορούντων παρασκευάσασθαι, οὕτω
[10, 72]	τὸ ἴδιον τοῦτο καὶ παραμετροῦμεν,	μάλιστα	ἐπιλογιστέον. ~Καὶ γὰρ τοῦτο οὐκ
[10, 148]	αὐτοῖς τοῖς ὡρισμένοις ἀσφάλειαν φιλίας	μάλιστα	κατεῖδε συντελουμένην. ~Τῶν ἐπιθυμιῶν αἱ
[10, 103]	ὄρος τι ὑψηλόν, ἐν ᾧ	μάλιστα	κεραυνοὶ πίπτουσιν ἀεὶ πρὸς ἄλληλα.
[10, 6]	δὲ πολλαῖς ἑταίραις γράφειν, καὶ	μάλιστα	Λεοντίῳ, ἧς καὶ Μητρόδωρον ἐρασθῆναι.
[10, 6]	κιναιδολόγον αὐτὸν καλεῖ καὶ τὰ	μάλιστα	λοιδορεῖ. Καὶ μὴν καὶ Τιμοκράτης
[10, 116]	δὲ ταῦτα μὴ καταγαπήσαντες ᾗ	μάλιστα	οὔτ' ἂν> αὐτὰ ταῦτα καλῶς
[10, 116]	ἕνεκεν ταῦτα ἐκλογιζόμεθα· ταῦτα γὰρ	μάλιστα	συνθεωρούμενα ῥᾳδίως τὰς περὶ τῶν
[10, 85]	χρήσιμα τὰ διαλογίσματα ταῦτα, καὶ	μάλιστα	τοῖς νεωστὶ φυσιολογίας γνησίου γευομένοις
[10, 133]	εἰσαγομένην πάντων ἐγγελῶντος εἱμαρμένην καὶ	μᾶλλον	ἃ μὲν κατ' ἀνάγκην γίνεσθαι
[10, 91]	διὰ τὸ διάστημα ἀπεβεβλήκει, πολλῷ	μᾶλλον	ἂν τὴν χρόαν. Ἄλλο γὰρ
[10, 63]	αὐτῶν τούτων, συμπαθὲς δὲ τούτῳ	μᾶλλον	καὶ τῷ λοιπῷ ἀθροίσματι· τοῦτο
[10, 7]	τὸν λόγον ἠγνοηκέναι καὶ πολὺ	μᾶλλον	κατὰ τὸν βίον, τό τε
[10, 12]	ἱερῶν τριπόδων. Εἰσόμεθα δὲ καὶ	μᾶλλον	προϊόντες ἔκ τε τῶν δογμάτων
[10, 117]	διάθεσιν μηδὲ πλάττειν ἑκόντα· πάθεσι	μᾶλλον	συσχεθήσεσθαι· οὐκ ἂν ἐμποδίσαι πρὸς
[10, 120]	προνοήσεσθαι, ἐφ' ὅσον μὴ καταφρονήσεσθαι.	Μᾶλλον	τε εὐφρανθήσεσθαι τῶν ἄλλων ἐν
[10, 7]	καὶ Μητροδώρῳ ἑταίρας καὶ ἄλλας,	Μαμμάριον	καὶ Ἡδεῖαν καὶ Ἐρώτιον καὶ
[10, 113]	ἀποδιδόναι, πλεοναχῶς τῶν φαινομένων ἐκκαλουμένων,	μανικὸν	καὶ οὐ καθηκότως πραττόμενον ὑπὸ
[10, 135]	τῇ Μικρᾷ ἐπιτομῇ. Καί φησι·	μαντικὴ	οὖσα ἀνύπαρκτος, εἰ καὶ ὑπαρκτή,
[10, 135]	ζῶν ἄνθρωπος ἐν ἀθανάτοις ἀγαθοῖς.	Μαντικὴν	δ' ἅπασαν ἐν ἄλλοις ἀναιρεῖ,
[10, 39]	αὐτὴ ἡ αἴσθησις ἐπὶ πάντων	μαρτυρεῖ,	καθ' ἣν ἀναγκαῖον τὸ ἄδηλον
[10, 23]	καὶ Ἐπίκουρος ἐν προηγουμέναις γραφαῖς	μαρτυρεῖ	καὶ ἐν τῷ τρίτῳ Τιμοκράτους.
[10, 9]	δ' οὗτοι. Τῷ γὰρ ἀνδρὶ	μάρτυρες	ἱκανοὶ τῆς ἀνυπερβλήτου πρὸς πάντας
[10, 27]	εἴακε τῷ ἐπείγεσθαι· καὶ τὰ	μαρτύρια	τοσαῦτά ἐστιν ὡς ἐκείνων μόνων
[10, 26]	τοὺς τριακοσίους εἰσί. Γέγραπται δὲ	μαρτύριον	ἔξωθεν ἐν αὐτοῖς οὐδέν, ἀλλ'
[10, 97]	ἡ περὶ τῶν μετεώρων αἰτιολογία	ματαία	ἔσται, καθάπερ τισὶν ἤδη ἐγένετο
[10, 113]	καθηκότως πραττόμενον ὑπὸ τῶν τὴν	ματαίαν	ἀστρολογίαν ἐζηλωκότων καὶ εἰς τὸ
[10, 67]	λέγοντες ἀσώματον εἶναι τὴν ψυχὴν	ματαιίζουσιν.	Οὐθὲν γὰρ ἂν ἐδύνατο ποιεῖν
[10, 97]	τρόπου ἐφαψαμένοις, εἰς δὲ τὸ	μάταιον	ἐκπεσοῦσι τῷ καθ' ἕνα τρόπον
[10, 127]	αὐτῷ βεβαίως· εἰ δὲ μωκώμενος,	μάταιος	ἐν τοῖς οὐκ ἐπιδεχομένοις. Μνημονευτέον
[10, 125]	τῷ μὴ ζῆν δεινόν· ὥστε	μάταιος	ὁ λέγων δεδιέναι τὸν θάνατον
[10, 147]	καὶ τὰς λοιπὰς αἰσθήσεις τῇ	ματαίῳ	δόξῃ, ὥστε τὸ κριτήριον ἅπαν
[10, 95]	εἰς τὰ ἀνακόλουθα ταῦτ' ὀγκοῖ	ματαίως	καὶ καταρρέπῃ ἄλλοτε ἄλλως ἐπὶ
[10, 98]	μεταβολάς. Ἀμφότερα γὰρ ταῦτα οὐ	μάχεται	τοῖς φαινομένοις· ~ἐπὶ δὲ ποίοις
[10, 146]	καὶ ταραχῆς ἔσται μεστά. Εἰ	μάχῃ	πάσαις ταῖς αἰσθήσεσιν, οὐχ ἕξεις
[10, 90]	καλουμένων φησί τις· τοῦτο γὰρ	μαχόμενόν	ἐστι τοῖς φαινομένοις. Ἥλιός τε
[10, 96]	προετέον. Ἢν γάρ τις ᾖ	μαχόμενος	τοῖς ἐναργήμασιν, οὐδέποτε μὴ δυνήσεται
[10, 98]	ἓν λαμβάνοντες τοῖς τε φαινομένοις	μάχονται	καὶ τοῦ ᾗ δυνατὸν ἀνθρώπῳ
[10, 5]	εἰμί, ἐὰν μὴ ὑμεῖς πρός	με	ἀφίκησθε, αὐτὸς τρικύλιστος, ὅπου ἂν
[10, 130]	Καὶ τὴν αὐτάρκειαν δὲ ἀγαθὸν	μέγα	νομίζομεν, οὐχ ἵνα πάντως τοῖς
[10, 73]	Περὶ φύσεως καὶ ἐν τῇ	Μεγάλῃ	ἐπιτομῇ. Ἐπί τε τοῖς προειρημένοις
[10, 40]	ιδʹ καὶ ιεʹ καὶ τῇ	Μεγάλῃ	ἐπιτομῇ σωμάτων τὰ μέν ἐστι
[10, 39]	καὶ τοῦτο καὶ ἐν τῇ	Μεγάλῃ	ἐπιτομῇ φησι κατ' ἀρχὴν καὶ
[10, 24]	Περὶ αἰσθήσεων, Πρὸς Τιμοκράτην, Περὶ	μεγαλοψυχίας,	Περὶ τῆς Ἐπικούρου ἀρρωστίας, Πρὸς
[10, 89]	πολυκένῳ τόπῳ καὶ οὐκ ἐν	μεγάλῳ	εἰλικρινεῖ καὶ κενῷ καθάπερ τινές
[10, 134]	ζῆν ἀνθρώποις δίδοσθαι, ἀρχὰς μέντοι	μεγάλων	ἀγαθῶν ἢ κακῶν ὑπὸ ταύτης
[10, 61]	αὐτοῖς· οὔτε τὰ μικρὰ τῶν	μεγάλων,	πάντα πόρον σύμμετρον ἔχοντα, ὅταν
[10, 27]	πρὸς τοὺς φυσικούς, Πρὸς τοὺς	Μεγαρικούς,	Διαπορίαι, Κύριαι δόξαι, Περὶ αἱρέσεων
[10, 41]	ἐστι τὸ πᾶν καὶ τῷ	μεγέθει	τοῦ κενοῦ. ~Εἴ τε γὰρ
[10, 43]	μέλλει τις μὴ καὶ τοῖς	μεγέθεσιν	ἁπλῶς εἰς ἄπειρον αὐτὰς ἐκβάλλειν.
[10, 68]	καὶ τὰ χρώματα καὶ τὰ	μεγέθη	καὶ τὰ βάρη καὶ ὅσα
[10, 58]	τῇ ἰδιότητι τῇ ἑαυτῶν τὰ	μεγέθη	καταμετροῦντα, τὰ πλείω πλεῖον καὶ
[10, 57]	ἄπειρον ἂν ἦν καὶ τὸ	μέγεθος.	Ἄκρον τε ἔχοντος τοῦ πεπερασμένου
[10, 91]	φύσεως· εἰ γάρ, φησί, τὸ	μέγεθος	διὰ τὸ διάστημα ἀπεβεβλήκει, πολλῷ
[10, 49]	καὶ ὁμοιομόρφων κατὰ τὸ ἐναρμόττον	μέγεθος	εἰς τὴν ὄψιν ἢ τὴν
[10, 55]	μὴν οὐδὲ δεῖ νομίζειν πᾶν	μέγεθος	ἐν ταῖς ἀτόμοις ὑπάρχειν, ἵνα
[10, 59]	αὐτῇ κέχρηται. Ἐπείπερ καὶ ὅτι	μέγεθος	ἔχει ἡ ἄτομος κατὰ τὴν
[10, 91]	ἡ αἴσθησις ὑποβάλλει. ~Τὸ δὲ	μέγεθος	ἡλίου τε καὶ τῶν λοιπῶν
[10, 44]	Δώδεκα στοιχειώσεσί φησι. Πᾶν τε	μέγεθος	μὴ εἶναι περὶ αὐτάς· οὐδέποτε
[10, 57]	ἔτι τοῦτο πεπερασμένον εἴη τὸ	μέγεθος.	Πηλίκοι γάρ τινες δῆλον ὡς
[10, 56]	αἰσθήσεις γινόμενα ἀποδοθήσεται. Πᾶν δὲ	μέγεθος	ὑπάρχειν οὔτε χρήσιμόν ἐστι πρὸς
[10, 22]	οὐκ ἀπολείποντα τοῦ ἐν ἑαυτοῖς	μεγέθους.	Ἀντιπαρετάττετο δὲ πᾶσι τούτοις τὸ
[10, 44]	ἀτόμους εἶναι πλὴν σχήματος καὶ	μεγέθους	καὶ βάρους· τὸ δὲ χρῶμα
[10, 54]	πλὴν σχήματος καὶ βάρους καὶ	μεγέθους	καὶ ὅσα ἐξ ἀνάγκης σχήματος
[10, 139]	οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς. Ὅρος τοῦ	μεγέθους	τῶν ἡδονῶν ἡ παντὸς τοῦ
[10, 55]	φαινόμενα ἀντιμαρτυρῇ· παραλλαγὰς δέ τινας	μεγεθῶν	νομιστέον εἶναι. ~Βέλτιον γὰρ καὶ
[10, 69]	πρώτων ἢ τῶν τοῦ ὅλου	μεγεθῶν	τοῦδέ τινος ἐλαττόνων, ἀλλὰ μόνον,
[10, 144]	σοφῷ τύχη παρεμπίπτει, τὰ δὲ	μέγιστα	καὶ κυριώτατα ὁ λογισμὸς διῴκηκε
[10, 124]	ὑπὲρ θεῶν ἀποφάσεις· ἔνθεν αἱ	μέγισται	βλάβαι τε τοῖς κακοῖς ἐκ
[10, 132]	δὲ πάντων ἀρχὴ καὶ τὸ	μέγιστον	ἀγαθὸν φρόνησις· διὸ καὶ φιλοσοφίας
[10, 148]	τοῦ ὅλου βίου μακαριότητα, πολὺ	μέγιστόν	ἐστιν ἡ τῆς φιλίας κτῆσις.
[10, 77]	δόξαι· εἰ δὲ μή, τὸν	μέγιστον	τάραχον ἐν ταῖς ψυχαῖς αὐτὴ
[10, 125]	τὸν θάνατον ὁτὲ μὲν ὡς	μέγιστον	τῶν κακῶν φεύγουσιν, ὁτὲ δὲ
[10, 144]	τῶν ὁμογενῶν τούτοις ὅσα τοὺς	μεγίστους	φόβους παρεσκεύαζε τῇ διανοίᾳ. ~Ὁ
[10, 20]	σκοπουμένοις μεθ' Ἑρμάρχου. ~Ποιείσθωσαν δὲ	μεθ'	αὑτῶν καὶ Ἕρμαρχον κύριον τῶν
[10, 19]	κατ' ἐνιαυτὸν ἐπιδέχεσθαι δοκῇ σκοπουμένοις	μεθ'	Ἑρμάρχου. ~Ποιείσθωσαν δὲ μεθ' αὑτῶν
[10, 18]	Τιμοκράτει κατὰ τὸ δυνατὸν μεριζέσθωσαν	μεθ'	Ἑρμάρχου σκοπούμενοι εἴς τε τὰ
[10, 19]	Πολυαίνου, φιλοσοφούντων αὐτῶν καὶ συζώντων	μεθ'	Ἑρμάρχου. Ὡσαύτως δὲ τῆς θυγατρὸς
[10, 20]	τὴν πᾶσαν οἰκειότητα ἐνδεδειγμένοι συγκαταγηράσκειν	μεθ'	ἡμῶν προείλοντο ἐν φιλοσοφίᾳ, μηδενὸς
[10, 119]	Ἀλλὰ καὶ πηρωθέντα τὰς ὄψεις	μεθέξειν	αὐτὸν τοῦ βίου, ὡς ἐν
[10, 119]	τινας. Οὐδὲ μὴν ληρήσειν ἐν	μέθῃ	φησὶν ὁ Ἐπίκουρος ἐν τῷ
[10, 69]	ὅταν ἐξ αὐτῶν τῶν ὄγκων	μεῖζον	ἄθροισμα συστῇ ἤτοι τῶν πρώτων
[10, 91]	δὲ τὸ καθ' αὑτὸ ἤτοι	μεῖζον	τοῦ ὁρωμένου ἢ μικρῷ ἔλαττον
[10, 137]	τὸ μέλλον. Οὕτως οὖν καὶ	μείζονας	ἡδονὰς εἶναι τῆς ψυχῆς. Ἀποδείξει
[10, 73]	ἐκ συστροφῶν ἰδίων ἀποκεκριμένων καὶ	μειζόνων	καὶ ἐλαττόνων· καὶ πάλιν διαλύεσθαι
[10, 59]	καταμέτρημα ἐξ αὑτῶν πρώτων τοῖς	μείζοσι	καὶ ἐλάττοσι παρασκευάζοντα τῇ διὰ
[10, 75]	{ἀπὸ τῶν ἀπὸ τοῦ ἀπείρου}	μείζους	λαμβάνειν ἐπιδόσεις> ἐν δὲ τισὶ
[10, 35]	ἀναγεγραμμένων ἡμῖν ἐξακριβοῦν μηδὲ τὰς	μείζους	τῶν συντεταγμένων βίβλους διαθρεῖν ἐπιτομὴν
[10, 129]	ἀλγηδόνας ἡδονῶν κρείττους νομίζομεν, ἐπειδὰν	μείζων	ἡμῖν ἡδονὴ παρακολουθῇ πολὺν χρόνον
[10, 22]	Σὺ δ' ἀξίως τῆς ἐκ	μειρακίου	παραστάσεως πρὸς ἐμὲ καὶ φιλοσοφίαν
[10, 48]	ἐπιπολῆς συνεχής, οὐκ ἐπίδηλος τῇ	μειώσει	διὰ τὴν ἀνταναπλήρωσιν, σῴζουσα τὴν
[10, 25]	τε Πτολεμαῖοι Ἀλεξανδρεῖς, ὅ τε	μέλας	καὶ ὁ λευκός. ~Ζήνων τε
[10, 135]	οὖν καὶ τὰ τούτοις συγγενῆ	μελέτα	πρὸς σεαυτὸν ἡμέρας καὶ νυκτὸς
[10, 123]	παρήγγελλον, ταῦτα καὶ πρᾶττε καὶ	μελέτα,	στοιχεῖα τοῦ καλῶς ζῆν ταῦτ'
[10, 122]	διὰ τὴν ἀφοβίαν τῶν μελλόντων.	Μελετᾶν	οὖν χρὴ τὰ ποιοῦντα τὴν
[10, 126]	διὰ τὸ τὴν αὐτὴν εἶναι	μελέτην	τοῦ καλῶς ζῆν καὶ τοῦ
[10, 17]	Τὴν δ' οἰκίαν τὴν ἐν	Μελίτῃ	παρεχέτωσαν Ἀμυνόμαχος καὶ Τιμοκράτης ἐνοικεῖν
[10, 41]	ἄτομα καὶ ἀμετάβλητα, εἴπερ μὴ	μέλλει	πάντα εἰς τὸ μὴ ὂν
[10, 43]	ἐπειδὴ αἱ ποιότητες μεταβάλλονται, εἰ	μέλλει	τις μὴ καὶ τοῖς μεγέθεσιν
[10, 122]	χαίρειν. Μήτε νέος τις ὢν	μελλέτω	φιλοσοφεῖν, μήτε γέρων ὑπάρχων κοπιάτω
[10, 127]	ἐπιδεχομένοις. Μνημονευτέον δὲ ὡς τὸ	μέλλον	οὔτε ἡμέτερον οὔτε πάντωςοὐχ ἡμέτερον,
[10, 137]	καὶ τὸ παρὸν καὶ τὸ	μέλλον.	Οὕτως οὖν καὶ μείζονας ἡδονὰς
[10, 120]	καὶ κτήσεως προνοήσεσθαι καὶ τοῦ	μέλλοντος.	Φιλαγρήσειν τύχῃ τ' ἀντιτάξεσθαι, φίλον
[10, 122]	ᾖ διὰ τὴν ἀφοβίαν τῶν	μελλόντων.	Μελετᾶν οὖν χρὴ τὰ ποιοῦντα
[10, 125]	λυπήσει παρὼν ἀλλ' ὅτι λυπεῖ	μέλλων.	Ὃ γὰρ παρὸν οὐκ ἐνοχλεῖ
[10, 9]	Πύρρωνα δ' ἀμαθῆ καὶ ἀπαίδευτον.	~Μεμήνασι	δ' οὗτοι. Τῷ γὰρ ἀνδρὶ
[10, 16]	τε φίλοις παραγγείλαντα τῶν δογμάτων	μεμνῆσθαι	οὕτω τελευτῆσαι. Καὶ ἔστιν ἡμῶν
[10, 16]	εἰς αὐτὸν οὕτω· Χαίρετε, καὶ	μέμνησθε	τὰ δόγματα· τοῦτ' Ἐπίκουρος ὕστατον
[10, 133]	ἡμᾶς ἀδέσποτον ᾧ καὶ τὸ	μεμπτὸν	καὶ τὸ ἐναντίον παρακολουθεῖν πέφυκεν
[10, 142]	ἄν ποτε εἴχομεν ὅ τι	μεμψαίμεθα	αὐτοῖς πανταχόθεν ἐκπληρουμένοις τῶν ἡδονῶν
[10, 121]	εἶναι. Καὶ τὴν ὑγίειαν τισὶ	μὲν	ἀγαθόν, τισὶ δὲ ἀδιάφορον. Τὴν
[10, 130]	κρίνειν καθήκει· χρώμεθα γὰρ τῷ	μὲν	ἀγαθῷ κατά τινας χρόνους ὡς
[10, 6]	τοῖς ἐπιγραφομένοις Εὐφραντοῖς ὁ Μητροδώρου	μὲν	ἀδελφός, μαθητὴς δὲ αὐτοῦ τῆς
[10, 140]	ἐν τῇ σαρκί, ἀλλὰ τὸ	μὲν	ἄκρον τὸν ἐλάχιστον χρόνον πάρεστι,
[10, 127]	κεναί. Καὶ τῶν φυσικῶν αἱ	μὲν	ἀναγκαῖαι, αἱ δὲ φυσικαὶ μόνον·
[10, 133]	παρ' ἡμᾶς διὰ τὸ τὴν	μὲν	ἀνάγκην ἀνυπεύθυνον εἶναι, τὴν δὲ
[10, 60]	μὴν καὶ τοῦ ἀπείρου ὡς	μὲν	ἀνωτάτω καὶ κατωτάτω οὐ δεῖ
[10, 87]	καταλίπῃ· ὅταν δέ τις τὸ	μὲν	ἀπολίπῃ τὸ δὲ ἐκβάλῃ ὁμοίως
[10, 141]	οὕτω νομίζοντες περιποιήσεσθαι. Ὥστ' εἰ	μὲν	ἀσφαλὴς ὁ τῶν τοιούτων βίος,
[10, 122]	τὴν εὐδαιμονίαν, εἴ περ παρούσης	μὲν	αὐτῆς πάντα ἔχομεν, ἀπούσης δὲ
[10, 112]	ἢ καὶ διὰ τὸ ἑξῆς	μὲν	αὐτοῖς ὕλην ἐπιτηδείαν μὴ εἶναι,
[10, 134]	οὔτε ἀβέβαιον αἰτίαν (οὐκ> οἴεται	μὲν	γὰρ ἀγαθὸν ἢ κακὸν ἐκ
[10, 136]	Περὶ αἱρέσεων οὕτω λέγει· ἡ	μὲν	γὰρ ἀταραξία καὶ ἀπονία καταστηματικαί
[10, 123]	μακαριότητα περὶ αὐτὸν δόξαζε. Θεοὶ	μὲν	γὰρ εἰσίν· ἐναργὴς γὰρ αὐτῶν
[10, 134]	τῶν φυσικῶν εἱμαρμένῃ δουλεύειν· ὁ	μὲν	γὰρ ἐλπίδα παραιτήσεως ὑπογράφει θεῶν
[10, 34]	τέ φασι καὶ ψευδῆ· ἂν	μὲν	γὰρ ἐπιμαρτυρῆται ἢ μὴ ἀντιμαρτυρῆται,
[10, 127]	ὤκιστα πύλας Ἀΐδαο περῆσαι. ~εἰ	μὲν	γὰρ πεποιθὼς τοῦτό φησι, πῶς
[10, 10]	πρὸς πάντας αὐτοῦ φιλανθρωπία. Τῆς	μὲν	γὰρ πρὸς θεοὺς ὁσιότητος καὶ
[10, 26]	πάντας ὑπερβαλλόμενος πλήθει βιβλίων· κύλινδροι	μὲν	γὰρ πρὸς τοὺς τριακοσίους εἰσί.
[10, 74]	Περὶ φύσεως> αὐτός φησιν· οὓς	μὲν	γὰρ σφαιροειδεῖς, καὶ ᾠοειδεῖς ἄλλους,
[10, 136]	Κυρηναϊκοὺς περὶ τῆς ἡδονῆς· οἱ	μὲν	γὰρ τὴν καταστηματικὴν οὐκ ἐγκρίνουσι,
[10, 137]	~Ἔτι πρὸς τοὺς Κυρηναϊκούς· οἱ	μὲν	γὰρ χείρους τὰς σωματικὰς ἀλγηδόνας
[10, 39]	ἐστι σώματα καὶ κενόν> σώματα	μὲν	γὰρ ὡς ἔστιν, αὐτὴ ἡ
[10, 105]	τοῦ ἀέρος πίλησιν. ~Καὶ ἕως	μὲν	γῆς τοῦ πρηστῆρος καθιεμένου στρόβιλοι
[10, 95]	τοῦ προσώπου ἐν αὐτῇ δύναται	μὲν	γίνεσθαι καὶ κατὰ παραλλαγὴν μερῶν
[10, 96]	Ἔκλειψις ἡλίου καὶ σελήνης δύναται	μὲν	γίνεσθαι καὶ κατὰ σβέσιν, καθάπερ
[10, 93]	Τροπὰς ἡλίου καὶ σελήνης ἐνδέχεται	μὲν	γίνεσθαι κατὰ λόξωσιν οὐρανοῦ οὕτω
[10, 92]	τε κινήσεις αὐτῶν οὐκ ἀδύνατον	μὲν	γίνεσθαι κατὰ τὴν τοῦ ὅλου
[10, 114]	καὶ παρὰ τὸ περιφέρεσθαι τὰ	μὲν	διὰ πλείονος τόπου, τὰ δὲ
[10, 154]	ἔξωθεν ἄριστα συστησάμενος οὗτος τὰ	μὲν	δυνατὰ ὁμόφυλα κατεσκευάσατο· τὰ δὲ
[10, 43]	βαρυτάτῃ. Τὸν αἰῶνα, καὶ αἱ	μὲν	εἰς μακρὰν ἀπ' ἀλλήλων διιστάμεναι,
[10, 127]	δὲ ὡς τῶν ἐπιθυμιῶν αἱ	μέν	εἰσι φυσικαί, αἱ δὲ κεναί.
[10, 149]	κατεῖδε συντελουμένην. ~Τῶν ἐπιθυμιῶν αἱ	μέν	εἰσι φυσικαὶ καὶ ἀναγκαῖαι· αἱ
[10, 69]	ὡς τὸ ὅλον σῶμα καθόλου	μὲν	ἐκ> τούτων πάντων τὴν ἑαυτοῦ
[10, 25]	καὶ αὐτοὶ Λαμψακηνοί. Καὶ οὗτοι	μὲν	ἐλλόγιμοι, ὧν ἦν καὶ Πολύστρατος
[10, 1]	δ' ἐλθεῖν εἰς Ἀθήνας, Ξενοκράτους	μὲν	ἐν Ἀκαδημείᾳ, Ἀριστοτέλους δ' ἐν
[10, 95]	γὰρ παρ' ἡμῖν θεωρεῖται πολλὰ	μὲν	ἐξ ἑαυτῶν ἔχοντα, πολλὰ δὲ
[10, 27]	παρὰ Ἀριστοτέλει. Καὶ τὰ συγγράμματα	μὲν	Ἐπικούρῳ τοσαῦτα καὶ τηλικαῦτα, ὧν
[10, 152]	τὸ αὐτὸ δίκαιον εἶναι. ~Τὸ	μὲν	ἐπιμαρτυρούμενον ὅτι συμφέρει ἐν ταῖς
[10, 58]	οἰηθῶμεν διαλήψεσθαί τι αὐτοῦ, τὸ	μὲν	ἐπιτάδε, τὸ δὲ ἐπέκεινα, τὸ
[10, 40]	τῇ Μεγάλῃ ἐπιτομῇ σωμάτων τὰ	μέν	ἐστι συγκρίσεις, τὰ δ' ἐξ
[10, 83]	πρὸς γαληνισμὸν ποιοῦνται. Καὶ ἥδε	μέν	ἐστιν αὐτῷ ἐπιστολὴ περὶ τῶν
[10, 137]	ζῷα ἅμα τῷ γεννηθῆναι τῇ	μὲν	εὐαρεστεῖσθαι, τῷ δὲ πόνῳ προσκρούειν
[10, 107]	~Ἡ δὲ περιφέρεια οὐκ ἀδυνάτως	μὲν	ἔχει γίνεσθαι πάντοθεν τῶν ἄκρων
[10, 69]	φύσιν ἔχον ἀίδιον. Καὶ ἐπιβολὰς	μὲν	ἔχοντα ἰδίας πάντα ταῦτά ἐστι
[10, 117]	βιωτικῶν καὶ ὅπως χρὴ τὰ	μὲν	ἡμᾶς αἱρεῖσθαι, τὰ δ' ἐκφεύγειν,
[10, 125]	πρὸς ἡμᾶς, ἐπειδή περ ὅταν	μὲν	ἡμεῖς ὦμεν, ὁ θάνατος οὐ
[10, 153]	δίκαια κείμενα, ἐνταῦθα δὲ τότε	μὲν	ἦν δίκαια, ὅτε συνέφερεν εἰς
[10, 73]	καὶ πάλιν διαλύεσθαι πάντα, τὰ	μὲν	θᾶττον, τὰ δὲ βραδύτερον, καὶ
[10, 99]	Ἤδη δ' ἀπ' αὐτῶν ᾗ	μὲν	θλιβομένων, ᾗ δὲ μεταβαλλόντων ὕδατα
[10, 113]	δὲ μὴ οὕτω> κινεῖσθαι ἐνδέχεται	μὲν	καὶ παρὰ τὸ κύκλῳ κινούμενα
[10, 133]	ἐγγελῶντος εἱμαρμένην καὶ μᾶλλον ἃ	μὲν	κατ' ἀνάγκην γίνεσθαι λέγοντος> ἃ
[10, 139]	τοὺς θεοὺς λόγῳ θεωρητούς, οὓς	μὲν	κατ' ἀριθμὸν ὑφεστῶτας, οὓς δὲ
[10, 113]	ἀρχῆς οὕτω κατηναγκάσθαι, ὥστε τὰ	μὲν	κατὰ τὴν αὐτὴν δίνην φέρεσθαι
[10, 151]	ἐπὶ τοῦ παρόντος λανθάνῃ. Μέχρι	μὲν	καταστροφῆς ἄδηλον εἰ καὶ λήσει.
[10, 17]	δόσιν, ~ἐφ' ᾧ τε τὸν	μὲν	κῆπον καὶ τὰ προσόντα αὐτῷ
[10, 5]	Ἔν τε ταῖς ἐπιστολαῖς πρὸς	μὲν	Λεόντιον Παιὰν ἄναξ, φίλον Λεοντάριον,
[10, 51]	ἐπιβολῇ, διάληψιν δὲ ἔχουσαν} ἐὰν	μὲν	μὴ ἐπιμαρτυρηθῇ ἢ ἀντιμαρτυρηθῇ, τὸ
[10, 126]	χείρων καὶ ὁ λέγων καλὸν	μὲν	μὴ φῦναι, φύντα δ' ὅπως
[10, 126]	καρπίζεται. Ὁ δὲ παραγγέλλων τὸν	μὲν	νέον καλῶς ζῆν, τὸν δὲ
[10, 16]	εἶτ' Ἀΐδην ψυχρὸν ἐπεσπάσατο. Οὗτος	μὲν	ὁ βίος τἀνδρός, ἥδε δὲ
[10, 34]	περὶ πᾶν ζῷον, καὶ τὴν	μὲν	οἰκεῖον, τὴν δὲ ἀλλότριον· δι'
[10, 122]	καὶ νέῳ καὶ γέροντι, τῷ	μὲν	ὅπως γηράσκων νεάζῃ τοῖς ἀγαθοῖς
[10, 38]	ἤδη περὶ τῶν ἀδήλων· πρῶτον	μὲν	ὅτι οὐθὲν γίνεται ἐκ τοῦ
[10, 118]	καλῶς. Συνουσίη δέ, φασίν, ὤνησε	μὲν	οὐδέποτε, ἀγαπητὸν δὲ εἰ μὴ
[10, 125]	τετελευτηκότας, ἐπειδή περ περὶ οὓς	μὲν	οὐκ ἔστιν, οἱ δ' οὐκέτι
[10, 87]	τοῦ ἀθορύβως ἡμᾶς ζῆν. Πάντα	μὲν	οὖν γίνεται ἀσείστως κατὰ πάντων
[10, 36]	κατὰ μέρος οὐχ ὁμοίως. ~Βαδιστέον	μὲν	οὖν καὶ ἐπ' ἐκεῖνα συνεχῶς,
[10, 30]	καὶ φυσικὸν καὶ ἠθικόν. ~Τὸ	μὲν	οὖν κανονικὸν ἐφόδους ἐπὶ τὴν
[10, 85]	ἐπιτομῇ πρὸς Ἡρόδοτον ἀπεστείλαμεν. Πρῶτον	μὲν	οὖν μὴ ἄλλο τι τέλος
[10, 29]	ἄνδρα κἂν κρίνειν εἰδέναι. Τὴν	μὲν	οὖν πρώτην ἐπιστολὴν γράφει πρὸς
[10, 37]	στοιχείωσιν τῶν ὅλων δοξῶν. Πρῶτον	μὲν	οὖν τὰ ὑποτεταγμένα τοῖς φθόγγοις,
[10, 113]	καθ' οὓς τόπους φέρεται οὗ	μὲν	παρεκτάσεις ἀέρος εἶναι ὁμαλὰς ἐπὶ
[10, 24]	Ἕρμαρχος Ἀγεμόρτου Μυτιληναῖος, ἀνὴρ πατρὸς	μὲν	πένητος, τὰς δ' ἀρχὰς προσέχων
[10, 34]	Τῶν τε ζητήσεων εἶναι τὰς	μὲν	περὶ τῶν πραγμάτων, τὰς δὲ
[10, 103]	ἑξῆς, τῷ πίλησιν γίνεσθαι τὸ	μὲν	πολὺ πρὸς ὄρος τι ὑψηλόν,
[10, 127]	μόνον· τῶν δ' ἀναγκαίων αἱ	μὲν	πρὸς εὐδαιμονίαν εἰσὶν ἀναγκαῖαι, αἱ
[10, 145]	πέρατα καταμετρήσῃ τῷ λογισμῷ. Ἡ	μὲν	σὰρξ ἀπέλαβε τὰ πέρατα τῆς
[10, 92]	ὅλου οὐρανοῦ δίνην, ἢ τούτου	μὲν	στάσιν, αὐτῶν δὲ δίνην κατὰ
[10, 22]	ὧδε. Μαθητὰς δὲ ἔσχε πολλοὺς	μέν,	σφόδρα δὲ ἐλλογίμους Μητρόδωρον Ἀθηναίου
[10, 6]	ἔχω τί νοήσω τἀγαθόν, ἀφαιρῶν	μὲν	τὰς διὰ χυλῶν ἡδονάς, ἀφαιρῶν
[10, 51]	κίνησιν ἐν ἡμῖν αὐτοῖς συνημμένην	μὲν	τῇ φανταστικῇ ἐπιβολῇ, διάληψιν δὲ
[10, 66]	τῶν τοῦ πυρός· καὶ τὸ	μέν	τι ἄλογον αὐτῆς, ὃ τῷ
[10, 58]	πάντῃ πάντως ἀνόμοιον, ἀλλ' ἔχον	μέν	τινα κοινότητα τῶν μεταβατῶν, διάληψιν
[10, 2]	Ἀθήνας ἐπὶ Ἀναξικράτους· καὶ μέχρι	μέν	τινος κατ' ἐπιμιξίαν τοῖς ἄλλοις
[10, 75]	ὕστερον ἐπακριβοῦν καὶ προσεξευρίσκειν ἐν	μὲν	τισὶ θᾶττον, ἐν δὲ τισὶ
[10, 75]	δὲ τισὶ βραδύτερον καὶ ἐν	μὲν	τισὶ περιόδοις καὶ χρόνοις {ἀπὸ
[10, 151]	ἄδηλον εἰ καὶ λήσει. Κατὰ	μὲν	τὸ> κοινὸν πᾶσι τὸ δίκαιον
[10, 82]	παροῦσι καὶ ταῖς αἰσθήσεσι, κατὰ	μὲν	τὸ κοινὸν ταῖς κοιναῖς, κατὰ
[10, 91]	καὶ τῶν λοιπῶν ἄστρων κατὰ	μὲν	τὸ πρὸς ἡμᾶς τηλικοῦτόν ἐστιν
[10, 53]	τοῦτο τὸ αἰσθητήριον κινεῖν, οἱ	μὲν	τοῖοι τεταραγμένως καὶ ἀλλοτρίως, οἱ
[10, 123]	ζῆν ταῦτ' εἶναι διαλαμβάνων. Πρῶτον	μὲν	τὸν θεὸν ζῷον ἄφθαρτον καὶ
[10, 109]	Κρύσταλλος συντελεῖται καὶ κατ' ἔκθλιψιν	μὲν	τοῦ περιφεροῦς σχηματισμοῦ ἐκ τοῦ
[10, 63]	τινα κρᾶσιν ἔχοντι καὶ πῇ	μὲν	τούτῳ προσεμφερές, πῇ δὲ τούτῳ·
[10, 74]	ἂν ἀποδείξειεν οὐδεὶς ὡς ἐν>	μὲν	τῷ τοιούτῳ καὶ οὐκ ἂν
[10, 133]	φύσεως ἐπιλελογισμένου τέλος, καὶ τὸ	μὲν	τῶν ἀγαθῶν πέρας ὡς ἔστιν
[10, 73]	τὰ δὲ βραδύτερον, καὶ τὰ	μὲν	ὑπὸ τῶν τοιῶνδε, τὰ δὲ
[10, 130]	ταύτης δεόμενοι, καὶ ὅτι τὸ	μὲν	φυσικὸν πᾶν εὐπόριστόν ἐστι, τὸ
[10, 22]	παίδων Μητροδώρου. Καὶ δι> έθετο	μὲν	ὧδε. Μαθητὰς δὲ ἔσχε πολλοὺς
[10, 125]	οἱ πολλοὶ τὸν θάνατον ὁτὲ	μὲν	ὡς μέγιστον τῶν κακῶν φεύγουσιν,
[10, 29]	μεταρσίων· τὴν δὲ> τρίτην πρὸς	Μενοικέα,	ἔστι δ' ἐν αὐτῇ τὰ
[10, 122]	δ' ἐπὶ τὴν ἐπιστολήν· Ἐπίκουρος	Μενοικεῖ	χαίρειν. Μήτε νέος τις ὢν
[10, 129]	ἔχειν οἰκείαν ἀγαθόν, οὐ πᾶσα	μέντοι	αἱρετή· καθά περ καὶ ἀλγηδὼν
[10, 118]	δογμάτων. Οὐδὲ κολάσειν οἰκέτας, ἐλεήσειν	μέντοι	καὶ συγγνώμην τινὶ ἕξειν τῶν
[10, 134]	μακαρίως ζῆν ἀνθρώποις δίδοσθαι, ἀρχὰς	μέντοι	μεγάλων ἀγαθῶν ἢ κακῶν ὑπὸ
[10, 74]	ἄλλους, καὶ ἀλλοιοσχήμονας ἑτέρους· οὐ	μέντοι	πᾶν σχῆμα ἔχειν. Οὐδὲ ζῷα
[10, 64]	τοιούτου συμπτώματος παρ' ἐκείνης, οὐ	μέντοι	πάντων ὧν ἐκείνη κέκτηται· διὸ
[10, 2]	Ἕρμιππος γραμματοδιδάσκαλον αὐτὸν γεγενῆσθαι, ἔπειτα	μέντοι	περιτυχόντα τοῖς Δημοκρίτου βιβλίοις ἐπὶ
[10, 121]	φιλίαν διὰ τὰς χρείας· δεῖν	μέντοι	προκατάρχεσθαι (καὶ γὰρ τὴν γῆν
[10, 118]	ὁμοίως διατε< λεῖν> εὐλογοῦντα. Ὅτε	μέντοι	στρεβλοῦται, ἔνθα καὶ μύζει καὶ
[10, 130]	δὲ ἀεὶ φευκτὴ πεφυκυῖα. ~τῇ	μέντοι	συμμετρήσει καὶ συμφερόντων καὶ ἀσυμφόρων
[10, 30]	καὶ τῷ Περὶ τέλους. Εἰώθασι	μέντοι	τὸ κανονικὸν ὁμοῦ τῷ φυσικῷ
[10, 60]	τὸ ἄνω ἢ κάτω. Εἰς	μέντοι	τὸ ὑπὲρ κεφαλῆς, ὅθεν ἂν
[10, 88]	γὰρ ἐνδέχεται πλεοναχῶς γενέσθαι. ~Τὸ	μέντοι	φάντασμα ἑκάστου τηρητέον καὶ ἐπὶ
[10, 58]	οὐκ ἐν τῷ αὐτῷ, οὐδὲ	μέρεσι	μερῶν ἁπτόμενα, ἀλλ' ἢ ἐν
[10, 73]	νυξὶ συμπλέκομεν καὶ τοῖς τούτων	μέρεσιν,	ὡσαύτως δὲ καὶ τοῖς πάθεσι
[10, 107]	συστάσει πάντοθεν, ὡς λέγεται, κατὰ	μέρη	ὁμαλῶς περιισταμένων εἴτε ὑδατοειδῶν τινων
[10, 106]	τὴν διάρρηξιν πρὸς τὸ κατὰ	μέρη	συνίστασθαι πηγνύμενα καὶ κατὰ ἀθροότητα.
[10, 142]	ἄθροισμα ὑπῆρχεν ἢ τὰ κυριώτατα	μέρη	τῆς φύσεως, οὐκ ἄν ποτε
[10, 111]	παχυμερὲς περιστῆσαι. ~Ὃ γίνεται κατὰ	μέρη	τινὰ ἤτοι ἔξωθεν βιασαμένου τινὸς
[10, 109]	θεωροῦμεν, κατὰ πρόσλαμψιν πρὸς τὰ	μέρη.	~Τὸ δὲ τῆς περιφερείας τοῦτο
[10, 18]	καὶ Τιμοκράτει κατὰ τὸ δυνατὸν	μεριζέσθωσαν	μεθ' Ἑρμάρχου σκοπούμενοι εἴς τε
[10, 20]	παιδίῳ, ἐπειδὰν εἰς ἡλικίαν ἔλθῃ,	μερισάτωσαν	Ἀμυνόμαχος καὶ Τιμοκράτης ὅσον ἂν
[10, 116]	ῥᾳδίως τὰς περὶ τῶν κατὰ	μέρος	αἰτίας συνορᾶν ποιήσει. Οἱ δὲ
[10, 36]	καὶ δὴ καὶ τὸ κατὰ	μέρος	ἀκρίβωμα πᾶν ἐξευρήσεται, τῶν ὁλοσχερωτάτων
[10, 83]	ἅπαντα βαδίσῃ τις τῶν κατὰ	μέρος	ἀκριβωμάτων, ἀσύμβλητον αὐτὸν πρὸς τοὺς
[10, 36]	ἐν αὑτῷ τὸ καὶ κατὰ	μέρος	ἂν ἐξακριβωθέν. ~Ὅθεν δὴ πᾶσι
[10, 68]	τύποις ἐμπεριειλημμένα εἰς τὸ κατὰ	μέρος	ἀπὸ τούτων ἐξακριβοῦσθαι βεβαίως. Ἀλλὰ
[10, 79]	ὥσπερ καὶ ἐν τοῖς κατὰ	μέρος	γινομένοις ἦν, ~οὐ δεῖ νομίζειν
[10, 91]	πᾶν δὲ εἰς τοῦτο τὸ	μέρος	ἔνστημα ῥᾳδίως διαλυθήσεται ἐάν τις
[10, 83]	ἑαυτοῦ ποιήσει πολλὰ τῶν κατὰ	μέρος	ἐξακριβουμένων κατὰ τὴν ὅλην πραγματείαν
[10, 83]	ἐστιν, ὥστε καὶ τοὺς κατὰ	μέρος	ἤδη ἐξακριβοῦντας ἱκανῶς ἢ καὶ
[10, 114]	λεγόμενοι ἀστέρες ἐκπίπτειν καὶ παρὰ	μέρος	κατὰ παράτριψιν ἑαυτῶν δύνανται συντελεῖσθαι
[10, 65]	διαμένον καὶ ὅλον καὶ κατὰ	μέρος	οὐκ ἔχει τὴν αἴσθησιν ἐκείνου
[10, 35]	πυκνὸν δεόμεθα, τῆς δὲ κατὰ	μέρος	οὐχ ὁμοίως. ~Βαδιστέον μὲν οὖν
[10, 100]	τὸ ὅλον καὶ τοῦτο τὸ	μέρος	πλεοναχῶς γίνεσθαι λέγειν ἐκκαλεῖται τὰ
[10, 63]	τούτῳ· ἔστι δὲ τὸ τρίτον>	μέρος	πολλὴν παραλλαγὴν εἰληφὸς τῇ λεπτομερείᾳ
[10, 112]	συμβαίνει οὐ μόνον τῷ τὸ	μέρος	τοῦτο τοῦ κόσμου ἑστάναι περὶ
[10, 65]	ἡ ψυχὴ οὐδέποτε ἄλλου τινὸς	μέρους	ἀπηλλαγμένου ἀναισθητεῖ· ἀλλ' ἃ ἂν
[10, 103]	ἰσχυράν τε ἐκπύρωσιν· καὶ κατάρρηξιν	μέρους	καὶ ἔκπτωσιν ἰσχυροτέραν αὐτοῦ ἐπὶ
[10, 65]	λυθέντος εἶθ' ὅλου εἴτε καὶ	μέρους	τινός, ἐάνπερ διαμένῃ, ἕξει τὴν
[10, 58]	ἐν τῷ αὐτῷ, οὐδὲ μέρεσι	μερῶν	ἁπτόμενα, ἀλλ' ἢ ἐν τῇ
[10, 93]	τις ἀεὶ ἐπὶ τῶν τοιούτων	μερῶν,	ἐχόμενος τοῦ δυνατοῦ, εἰς τὸ
[10, 73]	φησι τοὺς κόσμους, μεταβαλλόντων τῶν	μερῶν.	Καὶ ἐν ἄλλοις τὴν γῆν
[10, 95]	μὲν γίνεσθαι καὶ κατὰ παραλλαγὴν	μερῶν	καὶ κατ' ἐπιπροσθέτησιν, καὶ ὅσοι
[10, 58]	κοινότητα τῶν μεταβατῶν, διάληψιν δὲ	μερῶν	οὐκ ἔχον· ἀλλ' ὅταν διὰ
[10, 66]	τε γίνεσθαι τῶν τῆς ψυχῆς	μερῶν	τῶν παρ' ὅλην τὴν σύγκρισιν
[10, 146]	πάντα ἀκρισίας καὶ ταραχῆς ἔσται	μεστά.	Εἰ μάχῃ πάσαις ταῖς αἰσθήσεσιν,
[10, 42]	τὰ ἄτομα τῶν σωμάτων καὶ	μεστά,	ἐξ ὧν καὶ αἱ συγκρίσεις
[10, 83]	οὗτος ὁ λόγος δυνατὸς κατασχεθῆναι	μετ'	ἀκριβείας, οἶμαι, ἐὰν μὴ καὶ
[10, 154]	ὁμορούντων παρασκευάσασθαι, οὕτω καὶ ἐβίωσαν	μετ'	ἀλλήλων ἥδιστα τὸ βεβαιότατον πίστωμα
[10, 150]	ἑαυτὸ δικαιοσύνη, ἀλλ' ἐν ταῖς	μετ'	ἀλλήλων συστροφαῖς καθ' ὁπηλίκους δή
[10, 19]	ἂν Ἕρμαρχος ἕληται τῶν φιλοσοφούντων	μετ'	αὐτοῦ, οὔσης αὐτῆς εὐτάκτου καὶ
[10, 17]	Τιμοκράτης ἐνοικεῖν Ἑρμάρχῳ καὶ τοῖς	μετ'	αὐτοῦ φιλοσοφοῦσιν, ἕως ἂν Ἕρμαρχος
[10, 123]	τὸ φυλάττειν αὐτοῦ δυνάμενον τὴν	μετὰ	ἀφθαρσίας μακαριότητα περὶ αὐτὸν δόξαζε.
[10, 76]	ἅμα τὴν πᾶσαν μακαριότητα ἔχοντος	μετὰ	ἀφθαρσίας ~(οὐ γὰρ συμφωνοῦσιν πραγματεῖαι
[10, 63]	λαμβανόμενον τῇ διανοίᾳ ἀληθές ἐστιν.	~Μετὰ	δὲ ταῦτα δεῖ συνορᾶν ἀναφέροντα
[10, 20]	ἐπιδέχηται ἀπὸ τῶν ὑπαρχόντων ἀφαιροῦντες	μετὰ	τῆς Ἑρμάρχου γνώμης. Ἐπιμελείσθωσαν δὲ
[10, 20]	Ἕρμαρχον κύριον τῶν προσόδων, ἵνα	μετὰ	τοῦ συγκαταγεγηρακότος ἡμῖν ἐν φιλοσοφίᾳ
[10, 85]	μνήμης ἔχων ὀξέως αὐτὰ περιόδευε	μετὰ	τῶν λοιπῶν ὧν ἐν τῇ
[10, 54]	συμφυῆ ἐστι. Ποιότης γὰρ πᾶσα	μεταβάλλει·	αἱ δὲ ἄτομοι οὐδὲν μεταβάλλουσιν,
[10, 39]	Οὐθὲν γάρ ἐστιν εἰς ὃ	μεταβάλλει.	Παρὰ γὰρ τὸ πᾶν οὐθέν
[10, 43]	~Λέγει δέ, ἐπειδὴ αἱ ποιότητες	μεταβάλλονται,	εἰ μέλλει τις μὴ καὶ
[10, 55]	ποιότητες οὐκ ἐνυπάρχουσαι ἐν τῷ	μεταβάλλοντι,	ὥσπερ ἐκεῖνο καταλείπεται, ἀλλ' ἐξ
[10, 54]	ἄφθαρτα εἶναι καὶ τὴν τοῦ	μεταβάλλοντος	φύσιν οὐκ ἔχοντα, ὄγκους δὲ
[10, 73]	καὶ φθαρτούς φησι τοὺς κόσμους,	μεταβαλλόντων	τῶν μερῶν. Καὶ ἐν ἄλλοις
[10, 99]	ᾗ μὲν θλιβομένων, ᾗ δὲ	μεταβαλλόντων	ὕδατα δύναται συντελεῖσθαι, ~ἔτι τε
[10, 54]	μεταβάλλει· αἱ δὲ ἄτομοι οὐδὲν	μεταβάλλουσιν,	ἐπειδήπερ δεῖ τι ὑπομένειν ἐν
[10, 58]	τοιοῦτόν ἐστιν οἷον τὸ τὰς	μεταβάσεις	ἔχον οὔτε πάντῃ πάντως ἀνόμοιον,
[10, 56]	θλίβοντες καταναλίσκειν, ἀλλὰ καὶ τὴν	μετάβασιν	μὴ νομιστέον γίνεσθαι ἐν τοῖς
[10, 58]	ἔχον μέν τινα κοινότητα τῶν	μεταβατῶν,	διάληψιν δὲ μερῶν οὐκ ἔχον·
[10, 98]	καὶ παρ' ἑτεροιώσεις ἀέρος καὶ	μεταβολάς.	Ἀμφότερα γὰρ ταῦτα οὐ μάχεται
[10, 54]	στερεὸν καὶ ἀδιάλυτον, ὃ τὰς	μεταβολὰς	οὐκ εἰς τὸ μὴ ὂν
[10, 39]	ἂν εἰσελθὸν εἰς αὐτὸ τὴν	μεταβολὴν	ποιήσαιτο. Ἀλλὰ μὴν καὶ τοῦτο
[10, 24]	ἐπὶ σοφίαν πορείας, Περὶ τῆς	μεταβολῆς,	Περὶ πλούτου, Πρὸς Δημόκριτον, Περὶ
[10, 18]	δὲ καὶ τὴν Πολυαίνου τοῦ	Μεταγειτνιῶνος	καθάπερ καὶ ἡμεῖς. ~Ἐπιμελείσθωσαν δὲ
[10, 54]	τοῦ μὴ ὄντος, ἀλλὰ κατὰ	μεταθέσεις	ἐν πολλοῖς, τινῶν δὲ καὶ
[10, 89]	ῥυέντων ἀφ' ἑνὸς κόσμου ἢ	μετακοσμίου	ἢ καὶ ἀπὸ πλειόνων κατὰ
[10, 89]	γίνεσθαι καὶ ἐν κόσμῳ καὶ	μετακοσμίῳ	ὃ λέγομεν μεταξὺ κόσμων διάστημα,
[10, 96]	οὐδέποτε μὴ δυνήσεται ἀταραξίας γνησίου	μεταλαβεῖν.	Ἔκλειψις ἡλίου καὶ σελήνης δύναται
[10, 72]	Καὶ οὔτε διαλέκτους ὡς βελτίους	μεταληπτέον,	ἀλλ' αὐταῖς ταῖς ὑπαρχούσαις κατ'
[10, 49]	μορφῆς διὰ τοῦ ἀέρος τοῦ	μεταξὺ	ἡμῶν τε κἀκείνων, οὐδὲ διὰ
[10, 89]	κόσμῳ καὶ μετακοσμίῳ ὃ λέγομεν	μεταξὺ	κόσμων διάστημα, ἐν πολυκένῳ τόπῳ
[10, 152]	τοῦ δικαίου φύσιν ἔχει. Κἂν	μεταπίπτῃ	τὸ κατὰ τὸ δίκαιον συμφέρον
[10, 29]	πρὸς Πυθοκλέα> ἥτις ἐστὶ περὶ	μεταρσίων·	τὴν δὲ> τρίτην πρὸς Μενοικέα,
[10, 89]	προσθέσεις τε καὶ διαρθρώσεις καὶ	μεταστάσεις	ποιούντων ἐπ' ἄλλον τόπον, ἐὰν
[10, 55]	γὰρ ἐν τοῖς παρ' ἡμῖν	μετασχηματιζόμενοις	κατὰ τὴν περιαίρεσιν τὸ σχῆμα
[10, 54]	ἀφόδους. Ὅθεν ἀναγκαῖον τὰ {μὴ}	μετατιθέμενα	ἄφθαρτα εἶναι καὶ τὴν τοῦ
[10, 64]	παρασκευάσαν ἐκείνῃ τὴν αἰτίαν ταύτην	μετείληφε	καὶ αὐτὸ τοιούτου συμπτώματος παρ'
[10, 1]	τῶν Ἀθηναίων ἐκπεσόντων ὑπὸ Περδίκκου	μετελθεῖν	εἰς Κολοφῶνα πρὸς τὸν πατέρα·
[10, 15]	πέντε· ἔπειθ' οὕτως εἰς Ἀθήνας	μετελθεῖν	καὶ τελευτῆσαι κατὰ τὸ δεύτερον
[10, 78]	φύσεις αἱ θεωρούμεναι κατὰ τὰ	μετέωρα	ταυτί, καὶ ὅσα συγγενῆ πρὸς
[10, 87]	δ' ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς	μετεώροις	συντελουμένων φέρειν τῶν παρ' ἡμῖν
[10, 111]	διὰ χρόνων τινῶν ἐν τοῖς	μετεώροις	συντρεφομένου περιστάσεως γινομένης, ἢ ἰδίαν
[10, 87]	καὶ οὐ τὰ ἐν τοῖς	μετεώροις	φαινόμενα· ταῦτα γὰρ ἐνδέχεται πλεοναχῶς
[10, 95]	οὐθὲν ἐμποδοστατεῖ τῶν ἐν τοῖς	μετεώροις	φαινομένων, ἐάν τις τοῦ πλεοναχοῦ
[10, 76]	ἑρμηνεῦσαι. Καὶ μὴν ἐν τοῖς	μετεώροις	φορὰν καὶ τροπὴν καὶ ἔκλειψιν
[10, 97]	πραχθήσεται, ἅπασα ἡ περὶ τῶν	μετεώρων	αἰτιολογία ματαία ἔσται, καθάπερ τισὶν
[10, 82]	ὀρθῶς καὶ ἀπολύσομεν, ὑπέρ τε	μετεώρων	αἰτιολογοῦντες καὶ τῶν λοιπῶν τῶν
[10, 78]	τὸ μακάριον ἐν τῇ περὶ	μετεώρων	γνώσει ἐνταῦθα πεπτωκέναι καὶ ἐν
[10, 85]	τι τέλος ἐκ τῆς περὶ	μετεώρων	γνώσεως εἴτε κατὰ συναφὴν λεγομένων
[10, 117]	~Ταῦτα αὐτῷ καὶ περὶ τῶν	μετεώρων	δοκεῖ. Περὶ δὲ τῶν βιωτικῶν
[10, 83]	τῶν φυσικῶν. Περὶ δὲ τῶν	μετεώρων	ἥδε. ~Ἐπίκουρος Πυθοκλεῖ χαίρειν. Ἤνεγκέ
[10, 142]	τῆς διανοίας τούς τε περὶ	μετεώρων	καὶ θανάτου καὶ ἀλγηδόνων, ἔτι
[10, 80]	γίνεται, αἰτιολογητέον ὑπέρ τε τῶν	μετεώρων	καὶ παντὸς τοῦ ἀδήλου, καταφρονοῦντας
[10, 98]	συμφώνως δεῖ λέγειν ἐπὶ τῶν	μετεώρων.	Οἱ δὲ τὸ ἓν λαμβάνοντες
[10, 86]	φαινομένοις συμφωνίαν· ὅπερ ἐπὶ τῶν	μετεώρων	οὐχ ὑπάρχει, ἀλλὰ ταῦτά γε
[10, 84]	ἐδέου τε σεαυτῷ περὶ τῶν	μετεώρων	σύντομον καὶ εὐπερίγραφον διαλογισμὸν ἀποστεῖλαι
[10, 96]	κεκτημένοι. ~Ἐπὶ πάντων γὰρ τῶν	μετεώρων	τὴν τοιαύτην ἴχνευσιν οὐ προετέον.
[10, 142]	Εἰ μηθὲν ἡμᾶς αἱ τῶν	μετεώρων	ὑποψίαι ἠνώχλουν καὶ αἱ περὶ
[10, 122]	τὴν> προσθήκην καὶ ἀφαίρεσιν ἡδονῶν.	~Μετιτέον	δ' ἐπὶ τὴν ἐπιστολήν· Ἐπίκουρος
[10, 9]	ὡς μηδ' ἂν πόλεσιν ὅλαις	μετρεῖσθαι	δύνασθαι· οἵ τε γνώριμοι πάντες
[10, 106]	καὶ καταμέρισιν· καὶ κατὰ> πῆξιν	μετριωτέραν	ὑδατοειδῶν τινων, καὶ> ὁμοῦ ῥῆξιν,
[10, 151]	μυριάκις ἐπὶ τοῦ παρόντος λανθάνῃ.	Μέχρι	μὲν καταστροφῆς ἄδηλον εἰ καὶ
[10, 2]	εἰς Ἀθήνας ἐπὶ Ἀναξικράτους· καὶ	μέχρι	μέν τινος κατ' ἐπιμιξίαν τοῖς
[10, 143]	ἀσφαλείας τῆς ἐξ ἀνθρώπων γενομένης	μέχρι	τινὸς δυνάμει τε ἐξερειστικῇ καὶ
[10, 47]	ἀντικοπῇ γὰρ ὅμοιον ἔσται, κἂν	μέχρι	τοσούτου τὸ τάχος τῆς φορᾶς
[10, 59]	πρὸς τὰ ἀμετάβολα ἱκανὴ τὸ	μέχρι	τούτου συντελέσαι· συμφόρησιν δὲ ἐκ
[10, 37]	εἰς ταῦτα ἀναγαγόντες ἐπικρίνειν, καὶ	μὴ	ἄκριτα πάντα ἡμῖν ᾖ εἰς
[10, 128]	τὴν ἡδονὴν ἀλγῶμεν· ὅταν δὲ	μὴ	ἀλγῶμεν, οὐκέτι τῆς ἡδονῆς δεόμεθα.
[10, 85]	Ἡρόδοτον ἀπεστείλαμεν. Πρῶτον μὲν οὖν	μὴ	ἄλλο τι τέλος ἐκ τῆς
[10, 95]	ἅμα καὶ αἰτίας συνθεωρῇ καὶ	μὴ	ἀναβλέπων εἰς τὰ ἀνακόλουθα ταῦτ'
[10, 47]	τοσούτου τὸ τάχος τῆς φορᾶς	μὴ	ἀντικοπὲν καταλίπωμεν. Χρήσιμον δὴ καὶ
[10, 51]	γίνεται· ἐὰν δὲ ἐπιμαρτυρηθῇ ἢ	μὴ	ἀντιμαρτυρηθῇ, τὸ ἀληθές. ~Καὶ ταύτην
[10, 50]	ἐπὶ τοῦ προσμένοντος> ἐπιμαρτυρηθήσεσθαι ἢ	μὴ	ἀντιμαρτυρηθήσεσθαι, εἶτ' οὐκ ἐπιμαρτυρουμένου ἢ
[10, 34]	ἂν μὲν γὰρ ἐπιμαρτυρῆται ἢ	μὴ	ἀντιμαρτυρῆται, ἀληθῆ εἶναι· ἐὰν δὲ
[10, 11]	αὐτοῖς ποτόν. Τόν τ' Ἐπίκουρον	μὴ	ἀξιοῦν εἰς τὸ κοινὸν κατατίθεσθαι
[10, 80]	τὴν ὑπὲρ τούτων χρείαν ἀκρίβειαν	μὴ	ἀπειληφέναι ὅση πρὸς τὸ ἀτάραχον
[10, 152]	Ἐὰν δὲ νόμον θῆταί τις,	μὴ	ἀποβαίνῃ δὲ κατὰ τὸ συμφέρον
[10, 153]	γενομένων τῶν περιεστώτων πραγμάτων ἀνεφάνη	μὴ	ἁρμόττοντα εἰς τὴν πρόληψιν τὰ
[10, 141]	τῆς φύσεως ἀγαθόν· εἰ δὲ	μὴ	ἀσφαλής, οὐκ ἔχουσιν οὗ ἕνεκα
[10, 150]	συνθήκας ποιεῖσθαι τὰς ὑπὲρ τοῦ	μὴ	βλάπτειν ἄλληλα μηδὲ βλάπτεσθαι, πρὸς
[10, 150]	σύμβολον τοῦ συμφέροντος εἰς τὸ	μὴ	βλάπτειν ἀλλήλους μηδὲ βλάπτεσθαι. Ὅσα
[10, 150]	τόπους συνθήκη τις ὑπὲρ τοῦ	μὴ	βλάπτειν ἢ βλάπτεσθαι. ~Ἡ ἀδικία
[10, 150]	συνθήκας ποιεῖσθαι τὰς ὑπὲρ τοῦ	μὴ	βλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι. Οὐκ ἦν
[10, 151]	συνέθεντο πρὸς ἀλλήλους εἰς τὸ	μὴ	βλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι πιστεύειν ὅτι
[10, 52]	τὰ πολλὰ ποιοῦσαν, εἰ δὲ	μή	γε τὸ ἔξωθεν μόνον ἔνδηλον
[10, 121]	ἀδιάφορον. Τὴν δὲ ἀνδρείαν φύσει	μὴ	γίνεσθαι, λογισμῷ δὲ τοῦ συμφέροντος·
[10, 48]	τῷ περιέχοντι ὀξεῖαι διὰ τὸ	μὴ	δεῖν κατὰ βάθος τὸ συμπλήρωμα
[10, 147]	τιν' ἐκβαλεῖς ἁπλῶς αἴσθησιν καὶ	μὴ	διαιρήσεις τὸ δοξαζόμενον κατὰ τὸ
[10, 81]	κατ' αὐτούς, καὶ ἐν τῷ	μὴ	δόξαις ταῦτα πάσχειν ἀλλ' ἀλόγῳ
[10, 35]	ἐπιστολήν. ~Ἐπίκουρος Ἡροδότῳ χαίρειν. Τοῖς	μὴ	δυναμένοις, ὦ Ἡρόδοτε, ἕκαστα τῶν
[10, 36]	συνεχοῦς τῶν ὅλων περιοδείας εἰδέναι	μὴ	δυνάμενον διὰ βραχεῶν φωνῶν ἅπαν
[10, 97]	φαινόμενα ἃ δεῖ σημεῖα ἀποδέχεσθαι	μὴ	δυναμένους συνθεωρεῖν. ~Μήκη νυκτῶν καὶ
[10, 7]	ἐλεεινῶς διακεῖσθαι, ὡς πολλῶν ἐτῶν	μὴ	δύνασθαι ἀπὸ τοῦ φορείου διαναστῆναι·
[10, 103]	ῥήξαντος τὸ νέφος διὰ τὸ	μὴ	δύνασθαι ὑποχωρεῖν εἰς τὰ ἑξῆς,
[10, 154]	δυνατὰ ὁμόφυλα κατεσκευάσατο· τὰ δὲ	μὴ	δυνατὰ οὐκ ἀλλόφυλά γε· ὅσα
[10, 96]	ᾖ μαχόμενος τοῖς ἐναργήμασιν, οὐδέποτε	μὴ	δυνήσεται ἀταραξίας γνησίου μεταλαβεῖν. Ἔκλειψις
[10, 79]	θάμβος ἐκ τῆς τούτων προσκατανοήσεως	μὴ	δύνηται τὴν λύσιν λαμβάνειν καὶ
[10, 150]	ἐθνῶν ὅσα μὴ ἐδύνατο ἢ	μὴ	ἐβούλετο τὰς συνθήκας ποιεῖσθαι τὰς
[10, 150]	δὲ καὶ τῶν ἐθνῶν ὅσα	μὴ	ἐδύνατο ἢ μὴ ἐβούλετο τὰς
[10, 150]	μηδὲ βλάπτεσθαι. Ὅσα τῶν ζῴων	μὴ	ἐδύνατο συνθήκας ποιεῖσθαι τὰς ὑπὲρ
[10, 2]	φιλοσοφίαν καταγνόντα τῶν γραμματιστῶν ἐπειδὴ	μὴ	ἐδυνήθησαν ἑρμηνεῦσαι αὐτῷ τὰ περὶ
[10, 78]	ἄλλως πως ἔχειν, ἀλλ' ἁπλῶς	μὴ	εἶναι ἐν ἀφθάρτῳ καὶ μακαρίᾳ
[10, 112]	ἑξῆς μὲν αὐτοῖς ὕλην ἐπιτηδείαν	μὴ	εἶναι, ἐν δὲ τούτῳ τῷ
[10, 44]	στοιχειώσεσί φησι. Πᾶν τε μέγεθος	μὴ	εἶναι περὶ αὐτάς· οὐδέποτε γοῦν
[10, 4]	τῆς ἡδονῆς ὡς ἴδια λέγειν.	Μὴ	εἶναί τε γνησίως ἀστόν, ὡς
[10, 55]	ὑπολείπεσθαί γέ τινα ἀναγκαῖον καὶ	μὴ>	εἰς τὸ μὴ ὂν φθείρεσθαι.
[10, 51]	διημαρτημένον οὐκ ἂν ὑπῆρχεν εἰ	μὴ	ἐλαμβάνομεν καὶ ἄλλην τινὰ κίνησιν
[10, 66]	οἷόν τε νοεῖν αὐτὸ αἰσθανόμενον	μὴ	ἐν τούτῳ τῷ συστήματι καὶ
[10, 149]	Ἐν αἷς τῶν φυσικῶν ἐπιθυμιῶν,	μὴ	ἐπ' ἀλγοῦν δὲ ἐπαναγουσῶν ἐὰν
[10, 148]	πράξεις ἀκόλουθοι. Τῶν ἐπιθυμιῶν ὅσαι	μὴ	ἐπ' ἀλγοῦν ἐπανάγουσιν ἐὰν μὴ
[10, 51]	διάληψιν δὲ ἔχουσαν} ἐὰν μὲν	μὴ	ἐπιμαρτυρηθῇ ἢ ἀντιμαρτυρηθῇ, τὸ ψεῦδος
[10, 34]	ἀντιμαρτυρῆται, ἀληθῆ εἶναι· ἐὰν δὲ	μὴ	ἐπιμαρτυρῆται ἢ ἀντιμαρτυρῆται, ψευδῆ τυγχάνειν.
[10, 62]	ἐλάχιστον συνεχῆ χρόνον, εἰ καὶ>	μὴ	ἐφ' ἕνα κατὰ τοὺς λόγῳ
[10, 130]	ὀλίγοις χρώμεθα, ἀλλ' ὅπως ἐὰν	μὴ	ἔχωμεν τὰ πολλά, τοῖς ὀλίγοις
[10, 125]	τὸ μηθὲν ὑπάρχειν ἐν τῷ	μὴ	ζῆν δεινόν· ὥστε μάταιος ὁ
[10, 126]	τὸ ζῆν> οὔτε φοβεῖται τὸ	μὴ	ζῆν· οὔτε γὰρ αὐτῷ προσίσταται
[10, 126]	δοξάζεται κακὸν εἶναί τι τὸ	μὴ	ζῆν. Ὥσπερ δὲ τὸ σιτίον
[10, 40]	προεῖπον τὸ πρόσθεν. ~Εἰ δὲ>	μὴ	ἦν ὃ κενὸν καὶ χώραν
[10, 51]	τε καὶ ἀληθέσι προσαγορευομένοις εἰ	μὴ	ἦν τινα καὶ τοιαῦτα προσβαλλόμενα·
[10, 154]	ὅτε μὴ συνέφερεν. ~Ὁ τὸ	μὴ	θαρροῦν ἀπὸ τῶν ἔξωθεν ἄριστα
[10, 75]	καὶ τὰ ὀνόματα ἐξ ἀρχῆς	μὴ	θέσει γενέσθαι, ἀλλ' αὐτὰς τὰς
[10, 118]	μὲν οὐδέποτε, ἀγαπητὸν δὲ εἰ	μὴ	καὶ ἔβλαψε. ~Καὶ μὴν καὶ
[10, 57]	ἔχοντος τοῦ πεπερασμένου διαληπτόν, εἰ	μὴ	καὶ καθ' ἑαυτὸ θεωρητόν, οὐκ
[10, 83]	κατασχεθῆναι μετ' ἀκριβείας, οἶμαι, ἐὰν	μὴ	καὶ πρὸς ἅπαντα βαδίσῃ τις
[10, 43]	ποιότητες μεταβάλλονται, εἰ μέλλει τις	μὴ	καὶ τοῖς μεγέθεσιν ἁπλῶς εἰς
[10, 153]	εἰς τὰ πράγματα βλέπουσιν. ~Ἔνθα	μὴ	καινῶν γενομένων τῶν περιεστώτων πραγμάτων
[10, 116]	συνορᾶν ποιήσει. Οἱ δὲ ταῦτα	μὴ	καταγαπήσαντες ᾗ μάλιστα οὔτ' ἂν>
[10, 142]	ᾖ τι, ἔτι τε τὸ	μὴ	κατανοεῖν τοὺς ὅρους τῶν ἀλγηδόνων
[10, 120]	ἐπὶ τοσοῦτον προνοήσεσθαι, ἐφ' ὅσον	μὴ	καταφρονήσεσθαι. Μᾶλλον τε εὐφρανθήσεσθαι τῶν
[10, 143]	φοβούμενον λύειν ὑπὲρ τῶν κυριωτάτων	μὴ	κατειδότα τίς ἡ τοῦ σύμπαντος
[10, 151]	κατὰ τὴν ὑποψίαν φόβῳ εἰ	μὴ	λήσει τοὺς ὑπὲρ τῶν τοιούτων
[10, 41]	ἐστιν ἄτομα καὶ ἀμετάβλητα, εἴπερ	μὴ	μέλλει πάντα εἰς τὸ μὴ
[10, 54]	καὶ ἀφόδους. Ὅθεν ἀναγκαῖον τὰ	{μὴ}	μετατιθέμενα ἄφθαρτα εἶναι καὶ τὴν
[10, 56]	καταναλίσκειν, ἀλλὰ καὶ τὴν μετάβασιν	μὴ	νομιστέον γίνεσθαι ἐν τοῖς ὡρισμένοις
[10, 53]	ποτε οὐθὲν πάθος ἐργάσασθαι, εἰ	μὴ	ὄγκοι τινὲς ἦσαν ἀπὸ τοῦ
[10, 39]	δὲ τὸ ἀφανιζόμενον εἰς τὸ	μὴ	ὄν, πάντα ἂν ἀπωλώλει τὰ
[10, 56]	περιλήψεσι τῶν ἀθρόων εἰς τὸ	μὴ	ὂν ἀναγκαζώμεθα τὰ ὄντα θλίβοντες
[10, 32]	ἀληθῆ, κινεῖ γάρ· τὸ δὲ	μὴ	ὂν οὐ κινεῖ. ~Τὴν δὲ
[10, 54]	τὰς μεταβολὰς οὐκ εἰς τὸ	μὴ	ὂν ποιήσεται οὐδ' ἐκ τοῦ
[10, 41]	μὴ μέλλει πάντα εἰς τὸ	μὴ	ὂν φθαρήσεσθαι, ἀλλ' ἰσχύοντα ὑπομένειν
[10, 55]	ἀναγκαῖον καὶ μὴ> εἰς τὸ	μὴ	ὂν φθείρεσθαι. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ
[10, 54]	ὂν ποιήσεται οὐδ' ἐκ τοῦ	μὴ	ὄντος, ἀλλὰ κατὰ μεταθέσεις ἐν
[10, 38]	ὅτι οὐθὲν γίνεται ἐκ τοῦ	μὴ	ὄντος. Πᾶν γὰρ ἐκ παντὸς
[10, 135]	ταῖς πράξεσι τὸ καλῶς κριθὲν	μὴ>	ὀρθωθῆναι διὰ ταύτην. Ταῦτα οὖν
[10, 147]	πᾶσαν κρίσιν τοῦ ὀρθῶς ἢ	μὴ	ὀρθῶς. ~Εἰ μὴ παρὰ πάντα
[10, 81]	ἀλόγῳ γέ τινι παραστάσει, ὅθεν	μὴ	ὁρίζοντας τὸ δεινὸν τὴν ἴσην
[10, 116]	χαριέστερον εἴη, τοιαύτη μωρία ἐμπέσοι,	μὴ	ὅτι εἰς παντελῆ εὐδαιμονίαν κεκτημένον.
[10, 57]	καθ' ἑαυτὸ θεωρητόν, οὐκ ἔστι	μὴ	οὐ καὶ τὸ ἑξῆς τούτου
[10, 113]	κινήσεσι χρώμενα συμβαίνει, ~τινὰ δὲ	μὴ	οὕτω> κινεῖσθαι ἐνδέχεται μὲν καὶ
[10, 146]	τὰ δοξαζόμενα ἀνάγομεν· εἰ δὲ	μή,	πάντα ἀκρισίας καὶ ταραχῆς ἔσται
[10, 56]	τομὴν ἐπὶ τοὔλαττον ἀναιρετέον, ἵνα	μὴ	πάντα ἀσθενῆ ποιῶμεν κἀν ταῖς
[10, 83]	ὅλης φύσεως ποιεῖσθαι· ὅσοι δὲ	μὴ	παντελῶς αὐτῶν τῶν ἀποτελουμένων εἰσίν,
[10, 148]	ὀρθῶς ἢ μὴ ὀρθῶς. ~Εἰ	μὴ	παρὰ πάντα καιρὸν ἐπανοίσεις ἕκαστον
[10, 128]	χρείαν ἔχομεν ὅταν ἐκ τοῦ	μὴ	παρεῖναι τὴν ἡδονὴν ἀλγῶμεν· ὅταν
[10, 122]	τῷ λέγοντι πρὸς εὐδαιμονίαν ἢ	μὴ	παρεῖναι τὴν ὥραν ἢ μηκέτι
[10, 142]	ἠνώχλουν καὶ αἱ περὶ θανάτου,	μή	ποτε πρὸς ἡμᾶς ᾖ τι,
[10, 97]	πάσῃ μακαριότητι· ὡς εἰ τοῦτο	μὴ	πραχθήσεται, ἅπασα ἡ περὶ τῶν
[10, 79]	αἱ κυριώταται αἰτίαι, καὶ εἰ	μὴ	προσῄδεισαν ταῦτα· τάχα δὲ καὶ
[10, 33]	μορφήν· οὐδ' ἂν ὠνομάσαμέν τι	μὴ	πρότερον αὐτοῦ κατὰ πρόληψιν τὸν
[10, 33]	ἂν ἐζητήσαμεν τὸ ζητούμενον εἰ	μὴ	πρότερον ἐγνώκειμεν αὐτό· οἷον Τὸ
[10, 148]	μὴ ἐπ' ἀλγοῦν ἐπανάγουσιν ἐὰν	μὴ	συμπληρωθῶσιν οὐκ εἰσὶν ἀναγκαῖαι ἀλλ'
[10, 153]	οὐκ ἦν ἔτι δίκαια, ὅτε	μὴ	συνέφερεν. ~Ὁ τὸ μὴ θαρροῦν
[10, 149]	ἐπ' ἀλγοῦν δὲ ἐπαναγουσῶν ἐὰν	μὴ	συντελεσθῶσιν, ὑπάρχει ἡ σπουδὴ σύντονος,
[10, 55]	ἐν ταῖς ἀτόμοις ὑπάρχειν, ἵνα	μὴ	τὰ φαινόμενα ἀντιμαρτυρῇ· παραλλαγὰς δέ
[10, 147]	ταῖς δοξαστικαῖς ἐννοίαις καὶ τὸ	μὴ	τὴν ἐπιμαρτύρησιν, οὐκ ἐκλείψεις τὸ
[10, 94]	τούτου τοῦ εἴδους ἀποδόσεις, ἐὰν	μή	τις τὸν μοναχῆ τρόπον κατηγαπηκὼς
[10, 152]	αὐτὸ πᾶσι γένηται ἐάν τε	μὴ	τὸ αὐτό. Ἐὰν δὲ νόμον
[10, 110]	περιστῆσαι τὸ νεφοειδὲς τοῦτο καὶ	μὴ	τὸ παράπαν διακρῖναι, ἢ καὶ
[10, 66]	ὅταν τὰ στεγάζοντα καὶ περιέχοντα	μὴ	τοιαῦτα ᾖ, ἐν οἷς νῦν
[10, 124]	τοὺς ὁμοίους ἀποδέχονται, πᾶν τὸ	μὴ	τοιοῦτον ὡς ἀλλότριον νομίζοντες. Συνέθιζε
[10, 77]	τῷ σεμνώματι δόξαι· εἰ δὲ	μή,	τὸν μέγιστον τάραχον ἐν ταῖς
[10, 5]	Οἷός τε, φησίν, εἰμί, ἐὰν	μὴ	ὑμεῖς πρός με ἀφίκησθε, αὐτὸς
[10, 140]	τοῦ ἡδέως. Ὅτῳ δὲ τοῦτο	μὴ	ὑπάρχει ἐξ οὗ ζῆν φρονίμως,
[10, 149]	τὰς ποικιλλούσας μόνον τὴν ἡδονήν,	μὴ	ὑπεξαιρουμένας δὲ τὸ ἄλγημα, ὡς
[10, 64]	μὴν εἰλήφει ἂν ταύτην, εἰ	μὴ	ὑπὸ τοῦ λοιποῦ ἀθροίσματος ἐστεγάζετό
[10, 93]	φαινομένοις ἕκαστον τούτων δύνηται ἐπάγειν,	μὴ	φοβούμενος τὰς ἀνδραποδώδεις ἀστρολόγων τεχνιτείας.
[10, 126]	καὶ ὁ λέγων καλὸν μὲν	μὴ	φῦναι, φύντα δ' ὅπως ὤκιστα
[10, 152]	τὸν χρόνον ἦν δίκαιον τοῖς	μὴ	φωναῖς κεναῖς ἑαυτοὺς συνταράττουσιν ἀλλ'
[10, 40]	καθ' ὅλας φύσεις λαμβανόμενα καὶ	μὴ	ὡς τὰ τούτων συμπτώματα ἢ
[10, 9]	φίλοι τοσοῦτοι τὸ πλῆθος ὡς	μηδ'	ἂν πόλεσιν ὅλαις μετρεῖσθαι δύνασθαι·
[10, 56]	ἐν τοῖς ὡρισμένοις εἰς ἄπειρον	μηδ'	ἐπὶ> τοὔλαττον. ~Οὔτε γὰρ ὅπως,
[10, 77]	ἐπὶ τὰς τοιαύτας ἐννοίας, ἵνα	μηδ'	ὑπεναντίαι ἐξ αὐτῶν γένωνται> τῷ
[10, 97]	ἡ θεία φύσις πρὸς ταῦτα	μηδαμῇ	προσαγέσθω, ἀλλ' ἀλειτούργητος διατηρείσθω καὶ
[10, 150]	εἰς τὸ μὴ βλάπτειν ἀλλήλους	μηδὲ	βλάπτεσθαι. Ὅσα τῶν ζῴων μὴ
[10, 150]	τὰς ὑπὲρ τοῦ μὴ βλάπτειν	μηδὲ	βλάπτεσθαι. Οὐκ ἦν τι καθ'
[10, 151]	ἀλλήλους εἰς τὸ μὴ βλάπτειν	μηδὲ	βλάπτεσθαι πιστεύειν ὅτι λήσει, κἂν
[10, 150]	ὑπὲρ τοῦ μὴ βλάπτειν ἄλληλα	μηδὲ	βλάπτεσθαι, πρὸς ταῦτα οὐθὲν ἦν
[10, 61]	πόρον σύμμετρον ἔχοντα, ὅταν μηθὲν	μηδὲ	ἐκείνοις ἀντικόπτῃ· οὔθ' ἡ ἄνω
[10, 117]	μηκέτι τὴν ἐναντίαν λαμβάνειν διάθεσιν	μηδὲ	πλάττειν ἑκόντα· πάθεσι μᾶλλον συσχεθήσεσθαι·
[10, 44]	τοῦ κενοῦ. Φησὶ δ' ἐνδοτέρω	μηδὲ	ποιότητά τινα περὶ τὰς ἀτόμους
[10, 148]	τοῦ μηθὲν αἰώνιον εἶναι δεινὸν	μηδὲ	πολυχρόνιον, καὶ τὴν ἐν αὐτοῖς
[10, 35]	περὶ φύσεως ἀναγεγραμμένων ἡμῖν ἐξακριβοῦν	μηδὲ	τὰς μείζους τῶν συντεταγμένων βίβλους
[10, 154]	οὐκ ἀλλόφυλά γε· ὅσα δὲ	μηδὲ	τοῦτο δυνατὸς ἦν, ἀνεπίμεικτος ἐγένετο,
[10, 46]	διὰ τοῦ κενοῦ φορὰ κατὰ	μηδεμίαν	ἀπάντησιν τῶν ἀντικοψόντων γινομένη πᾶν
[10, 54]	μὴν καὶ τὰς ἀτόμους νομιστέον	μηδεμίαν	ποιότητα τῶν φαινομένων προσφέρεσθαι πλὴν
[10, 13]	ἐν τῷ Περὶ ῥητορικῆς ἀξιοῖ	μηδὲν	ἄλλο ἢ σαφήνειαν ἀπαιτεῖν. ~Καὶ
[10, 61]	καὶ κούφων, ὅταν γε δὴ	μηδὲν	ἀπαντᾷ αὐτοῖς· οὔτε τὰ μικρὰ
[10, 20]	μεθ' ἡμῶν προείλοντο ἐν φιλοσοφίᾳ,	μηδενὸς	τῶν ἀναγκαίων ἐνδεεῖς καθεστήκωσιν παρὰ
[10, 60]	στῶμεν, εἰς ἄπειρον ἄγειν ὄν,	μηδέποτε	φανεῖσθαι τοῦτο ἡμῖν, ἢ τὸ
[10, 113]	ἀποδιδόντων, ὅταν τὴν θείαν φύσιν	μηθαμῇ	λειτουργιῶν ἀπολύωσι. ~Τινὰ ἄστρα ὑπολειπόμενά
[10, 148]	θαρρεῖν τε ἐποίησεν ὑπὲρ τοῦ	μηθὲν	αἰώνιον εἶναι δεινὸν μηδὲ πολυχρόνιον,
[10, 47]	πρὸς τῷ τῷ> ἀπείρῳ αὐτῶν	μηθὲν	ἀντικόπτειν ἢ ὀλίγα ἀντικόπτειν, πολλαῖς
[10, 38]	καθ' ἕκαστον φθόγγον βλέπεσθαι καὶ	μηθὲν	ἀποδείξεως προσδεῖσθαι, εἴπερ ἕξομεν τὸ
[10, 124]	θάνατος. Ὅθεν γνῶσις ὀρθὴ τοῦ	μηθὲν	εἶναι πρὸς ἡμᾶς τὸν θάνατον
[10, 79]	ἐκλείψεως καὶ ὅσα συγγενῆ τούτοις	μηθὲν	ἔτι πρὸς τὸ μακάριον τῆς
[10, 142]	ὅπερ ἐστὶ τὸ κακόν. Εἰ	μηθὲν	ἡμᾶς αἱ τῶν μετεώρων ὑποψίαι
[10, 78]	τῶν διάκρισιν ὑποβαλλόντων ἢ τάραχον	μηθέν·	καὶ τοῦτο καταλαβεῖν τῇ διανοίᾳ
[10, 61]	πάντα πόρον σύμμετρον ἔχοντα, ὅταν	μηθὲν	μηδὲ ἐκείνοις ἀντικόπτῃ· οὔθ' ἡ
[10, 123]	κοινὴ τοῦ θεοῦ νόησις ὑπεγράφη,	μηθὲν	μήτε τῆς ἀφθαρσίας ἀλλότριον μήτε
[10, 124]	Συνέθιζε δὲ ἐν τῷ νομίζειν	μηθὲν	πρὸς ἡμᾶς εἶναι τὸν θάνατον·
[10, 125]	δεινὸν τῷ κατειληφότι γνησίως τὸ	μηθὲν	ὑπάρχειν ἐν τῷ μὴ ζῆν
[10, 61]	ὅταν διὰ τοῦ κενοῦ εἰσφέρωνται	μηθενὸς	ἀντικόπτοντος. Οὔτε γὰρ τὰ βαρέα
[10, 122]	μὴ παρεῖναι τὴν ὥραν ἢ	μηκέτι	εἶναι. Ὥστε φιλοσοφητέον καὶ νέῳ
[10, 117]	καὶ τὸν ἅπαξ γενόμενον σοφὸν	μηκέτι	τὴν ἐναντίαν λαμβάνειν διάθεσιν μηδὲ
[10, 98]	σημεῖα ἀποδέχεσθαι μὴ δυναμένους συνθεωρεῖν.	~Μήκη	νυκτῶν καὶ ἡμερῶν παραλλάττοντα καὶ
[10, 98]	βραδείας ὑπὲρ γῆς, παρὰ τὸ	μήκη	τόπων παραλλάττοντα καὶ τόπους τινὰς
[10, 126]	οὕτω καὶ χρόνον οὐ τὸν	μήκιστον	ἀλλὰ τὸν ἥδιστον καρπίζεται. Ὁ
[10, 46]	ἀπάντησιν τῶν ἀντικοψόντων γινομένη πᾶν	μῆκος	περιληπτὸν ἐν ἀπερινοήτῳ χρόνῳ συντελεῖ.
[10, 59]	ἀμιγῆ πέρατα δεῖ νομίζειν τῶν	μηκῶν	τὸ καταμέτρημα ἐξ αὑτῶν πρώτων
[10, 64]	πλείστην αἰτίαν δεῖ κατέχειν· ~οὐ	μὴν	εἰλήφει ἂν ταύτην, εἰ μὴ
[10, 117]	ἐμποδίσαι πρὸς τὴν σοφίαν. Οὐδὲ	μὴν	ἐκ πάσης σώματος ἕξεως σοφὸν
[10, 76]	πλείστην αἰτίαν οὕτως ἑρμηνεῦσαι. Καὶ	μὴν	ἐν τοῖς μετεώροις φορὰν καὶ
[10, 119]	εἰ μὴ καὶ ἔβλαψε. ~Καὶ	μὴν	καὶ γαμήσειν καὶ τεκνοποιήσειν τὸν
[10, 65]	τὴν τῆς ψυχῆς φύσιν. Καὶ	μὴν	καὶ διαλυομένου τοῦ ὅλου ἀθροίσματος
[10, 46]	τοὺς τύπους εἴδωλα προσαγορεύομεν. Καὶ	μὴν	καὶ ἡ διὰ τοῦ κενοῦ
[10, 61]	ἀντικειμένη ἐπ' ἄπειρον νοεῖται. ~Καὶ	μὴν	καὶ ἰσοταχεῖς ἀναγκαῖον τὰς ἀτόμους
[10, 62]	τὴν τοῦ πλήξαντος δύναμιν. ~Ἀλλὰ	μὴν	καὶ κατὰ τὰς συγκρίσεις θάττων
[10, 45]	τῶν ὄντων φύσεως ἐπινοίαις. Ἀλλὰ	μὴν	καὶ κόσμοι ἄπειροί εἰσιν, οἵ
[10, 63]	καὶ ὧν στερόμενοι θνῄσκομεν. Καὶ	μὴν	καὶ ὅτι ἔχει ἡ ψυχὴ
[10, 68]	ἀπὸ τούτων ἐξακριβοῦσθαι βεβαίως. Ἀλλὰ	μὴν	καὶ τὰ σχήματα καὶ τὰ
[10, 54]	ἀταράχως καὶ οἰκείως ἔχοντες. ~Καὶ	μὴν	καὶ τὰς ἀτόμους νομιστέον μηδεμίαν
[10, 53]	τὸ ἀκουστικὸν ἡμῖν παρασκευάζει. Καὶ	μὴν	καὶ τὴν ὀσμὴν νομιστέον ὥσπερ
[10, 6]	καὶ τὰ μάλιστα λοιδορεῖ. Καὶ	μὴν	καὶ Τιμοκράτης ἐν τοῖς ἐπιγραφομένοις
[10, 52]	ὁμοίως βεβαιούμενον πάντα συνταράττῃ. Ἀλλὰ	μὴν	καὶ τὸ ἀκούειν γίνεται ῥεύματός
[10, 39]	ὄντων εἰς ἃ διελύετο. Καὶ	μὴν	καὶ τὸ πᾶν ἀεὶ τοιοῦτον
[10, 41]	ἀναγκαῖον εἶναι σωμάτων φύσεις. Ἀλλὰ	μὴν	καὶ τὸ πᾶν ἄπειρόν ἐστι.
[10, 78]	ταύτην καὶ περίοδον συντελεῖσθαι. ~Καὶ	μὴν	καὶ τὸ> τὴν ὑπὲρ τῶν
[10, 67]	ὅλων τῶν σωμάτων φέρεσθαι. ~Ἀλλὰ	μὴν	καὶ τόδε γε δεῖ προσκατανοεῖν,
[10, 72]	τὴν ἰδιότητα ποιεῖ, θεωρεῖται. ~Καὶ	μὴν	καὶ τόδε γε δεῖ προσκατανοῆσαι
[10, 70]	τοῦ σώματος κατηγορίαν εἰληφότος. ~Καὶ	μὴν	καὶ τοῖς σώμασι συμπίπτει πολλάκις
[10, 60]	οὐχ οἷόν τε γενέσθαι. ~Καὶ	μὴν	καὶ τοῦ ἀπείρου ὡς μὲν
[10, 39]	αὐτὸ τὴν μεταβολὴν ποιήσαιτο. Ἀλλὰ	μὴν	καὶ τοῦτο καὶ ἐν τῇ
[10, 46]	τὴν ἀπειρίαν τῶν κόσμων. ~Καὶ	μὴν	καὶ τύποι ὁμοιοσχήμονες τοῖς στερεμνίοις
[10, 41]	εἴη καὶ οὐ πεπερασμένον. Καὶ	μὴν	καὶ τῷ πλήθει τῶν σωμάτων
[10, 40]	συμπτώματα ἢ συμβεβηκότα λεγόμενα. Καὶ	μὴν	καὶ τῶν τοῦτο καὶ ἐν
[10, 119]	γαμήσειν. Καὶ διατραπήσεσθαί τινας. Οὐδὲ	μὴν	ληρήσειν ἐν μέθῃ φησὶν ὁ
[10, 32]	τῶν αὐτῶν εἰσι κριτικαί· οὔτε	μὴν	λόγος, πᾶς γὰρ λόγος ἀπὸ
[10, 47]	οὐκ ἀντικοπὴ ὁμοίωμα λαμβάνει. ~Οὐ	μὴν	οὐδ' ἅμα κατὰ τοὺς διὰ
[10, 55]	τὸ μὴ ὂν φθείρεσθαι. Ἀλλὰ	μὴν	οὐδὲ δεῖ νομίζειν πᾶν μέγεθος
[10, 75]	καὶ ἐπὶ γῆς νομιστέον. ~Ἀλλὰ	μὴν	ὑποληπτέον καὶ τὴν φύσιν πολλὰ
[10, 14]	ἑκατοστῆς Ὀλυμπιάδος ἐπὶ Σωσιγένους ἄρχοντος	μηνὸς	Γαμηλιῶνος ἑβδόμῃ, ἔτεσιν ὕστερον τῆς
[10, 18]	εἰς τὴν γινομένην σύνοδον ἑκάστου	μηνὸς	ταῖς εἰκάσι τῶν συμφιλοσοφούντων ἡμῖν
[10, 22]	ἀπέστη ἀπ' αὐτοῦ πλὴν ἓξ	μηνῶν	εἰς τὴν οἰκείαν, ἔπειτ' ἐπανῆλθε.
[10, 122]	ὑγιαῖνον. Ὁ δὲ λέγων ἢ	μήπω	τοῦ φιλοσοφεῖν ὑπάρχειν ὥραν ἢ
[10, 131]	κακῶς ἐκδεχόμενοι νομίζουσιν, ἀλλὰ τὸ	μήτε	ἀλγεῖν κατὰ σῶμα μήτε ταράττεσθαι
[10, 128]	γὰρ χάριν πάντα πράττομεν, ὅπως	μήτε	ἀλγῶμεν μήτε ταρβῶμεν· ὅταν δ'
[10, 127]	μήτε πάντως προσμένωμεν ὡς ἐσόμενον	μήτε	ἀπελπίζωμεν ὡς πάντως οὐκ ἐσόμενον.
[10, 77]	προσδεήσει τῶν πλησίον ταῦτα γίνεται)	μήτε	αὖ πῦρ ἅμα ὄντα συνεστραμμένον
[10, 122]	νέος τις ὢν μελλέτω φιλοσοφεῖν,	μήτε	γέρων ὑπάρχων κοπιάτω φιλοσοφῶν· οὔτε
[10, 76]	δύσιν καὶ τὰ σύστοιχα τούτοις	μήτε	λειτουργοῦντός τινος νομίζειν δεῖ γενέσθαι
[10, 122]	τὴν ἐπιστολήν· Ἐπίκουρος Μενοικεῖ χαίρειν.	Μήτε	νέος τις ὢν μελλέτω φιλοσοφεῖν,
[10, 86]	~Μήτε τὸ ἀδύνατον καὶ παραβιάζεσθαι	μήτε	ὁμοίαν κατὰ πάντα τὴν θεωρίαν
[10, 127]	ἡμέτερον οὔτε πάντωςοὐχ ἡμέτερον, ἵνα	μήτε	πάντως προσμένωμεν ὡς ἐσόμενον μήτε
[10, 52]	δεῖ τὴν δόξαν κατέχειν, ἵνα	μήτε	τὰ κριτήρια ἀναιρῆται τὰ κατὰ
[10, 131]	τὸ μήτε ἀλγεῖν κατὰ σῶμα	μήτε	ταράττεσθαι κατὰ ψυχήν. ~οὐ γὰρ
[10, 128]	πάντα πράττομεν, ὅπως μήτε ἀλγῶμεν	μήτε	ταρβῶμεν· ὅταν δ' ἅπαξ τοῦτο
[10, 123]	τοῦ θεοῦ νόησις ὑπεγράφη, μηθὲν	μήτε	τῆς ἀφθαρσίας ἀλλότριον μήτε τῆς
[10, 123]	μηθὲν μήτε τῆς ἀφθαρσίας ἀλλότριον	μήτε	τῆς μακαριότητος ἀνοίκειον αὐτῷ πρόσαπτε·
[10, 86]	καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν.	~Μήτε	τὸ ἀδύνατον καὶ παραβιάζεσθαι μήτε
[10, 52]	ἀναιρῆται τὰ κατὰ τὰς ἐναργείας	μήτε	τὸ διημαρτημένον ὁμοίως βεβαιούμενον πάντα
[10, 18]	τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ	μητρὶ	καὶ τοῖς ἀδελφοῖς, καὶ ἡμῖν
[10, 4]	Ἁλικαρνασσεύς. Καὶ γὰρ σὺν τῇ	μητρὶ	περιιόντα αὐτὸν ἐς τὰ οἰκίδια
[10, 22]	πολλοὺς μέν, σφόδρα δὲ ἐλλογίμους	Μητρόδωρον	Ἀθηναίου ἢ Τιμοκράτους καὶ Σάνδης
[10, 6]	καὶ μάλιστα Λεοντίῳ, ἧς καὶ	Μητρόδωρον	ἐρασθῆναι. Ἔν τε τῷ Περὶ
[10, 28]	πρὸς Θεμίσταν, Συμπόσιον, Εὐρύλοχος πρὸς	Μητρόδωρον,	Περὶ τοῦ ὁρᾶν, Περὶ τῆς
[10, 28]	καὶ χάριτος, Πολυμήδης, Τιμοκράτης γʹ	Μητρόδωρος	εʹ Ἀντίδωρος βʹ Περὶ νόσων
[10, 1]	τοῦ τῶν Φιλαϊδῶν, ὥς φησι	Μητρόδωρος	ἐν τῷ Περὶ εὐγενείας. Τοῦτόν
[10, 136]	τῇ ἑπτακαιδεκάτῃ τῶν Ἐπιλέκτων καὶ	Μητρόδωρος	ἐν τῷ Τιμοκράτει λέγουσιν οὕτω·
[10, 19]	καὶ Τιμοκράτης τοῦ υἱοῦ τοῦ	Μητροδώρου	Ἐπικούρου καὶ τοῦ υἱοῦ τοῦ
[10, 22]	καὶ φιλοσοφίαν ἐπιμελοῦ τῶν παίδων	Μητροδώρου.	Καὶ δι> έθετο μὲν ὧδε.
[10, 6]	ἐν τοῖς ἐπιγραφομένοις Εὐφραντοῖς ὁ	Μητροδώρου	μὲν ἀδελφός, μαθητὴς δὲ αὐτοῦ
[10, 18]	εἰς τὴν ἡμῶν τε καὶ	Μητροδώρου	μνήμην> κατατεταγμένην. Συντελείτωσαν δὲ καὶ
[10, 21]	Ἕρμαρχον γένηται πρὸ τοῦ τὰ	Μητροδώρου	παιδία εἰς ἡλικίαν ἐλθεῖν, δοῦναι
[10, 24]	Τιμοκράτην. ~Βιβλία δέ ἐστι τοῦ	Μητροδώρου	τάδε· Πρὸς τοὺς ἰατρούς, τρία,
[10, 19]	Ὡσαύτως δὲ τῆς θυγατρὸς τῆς	Μητροδώρου	τὴν ἐπιμέλειαν ποιείσθωσαν, καὶ εἰς
[10, 23]	προειρημένον εἰκαῖόν τινα ἀδελφὸν τοῦ	Μητροδώρου	Τιμοκράτην. ~Βιβλία δέ ἐστι τοῦ
[10, 9]	δογματικαῖς αὐτοῦ σειρῆσι προσκατασχεθέντες, πλὴν	Μητροδώρου	τοῦ Στρατονικέως πρὸς Καρνεάδην ἀποχωρήσαντος,
[10, 7]	Συνεῖναί τε αὐτῷ τε καὶ	Μητροδώρῳ	ἑταίρας καὶ ἄλλας, Μαμμάριον καὶ
[10, 23]	ὡς Ἐπίκουρος ἐν τῷ πρώτῳ	Μητροδώρῳ	φησί. Φασὶ δὲ καὶ πρὸ
[10, 16]	Ποταμίῳ κατὰ τὴν ἐν τῷ	Μητρῴῳ	ἀναγεγραμμένην ἑκατέρῳ δόσιν, ~ἐφ' ᾧ
[10, 113]	θεωρουμένας παραλλαγὰς συντελεῖσθαι. Τὸ δὲ	μίαν	αἰτίαν τούτων ἀποδιδόναι, πλεοναχῶς τῶν
[10, 60]	γὰρ ἀδύνατον διανοηθῆναι. Ὥστε ἔστι	μίαν	λαβεῖν φορὰν τὴν ἄνω νοουμένην
[10, 60]	ἄνω νοουμένην εἰς ἄπειρον καὶ	μίαν	τὴν κάτω, ἂν καὶ μυριάκις
[10, 118]	καὶ οἰμώζει. Γυναικί τ' οὐ	μιγήσεσθαι	τὸν σοφὸν ᾗ οἱ νόμοι
[10, 28]	βʹ Περὶ νόσων δόξαι πρὸς	Μίθρην,	Καλλιστόλας, Περὶ βασιλείας, Ἀναξιμένης, Ἐπιστολαί.
[10, 4]	ἐν τῷ Περὶ Ἐπικούρου ἐφηβείας.	Μιθρῆν	τε αἰσχρῶς κολακεύειν τὸν Λυσιμάχου
[10, 135]	ἀναιρεῖ, ὡς καὶ ἐν τῇ	Μικρᾷ	ἐπιτομῇ. Καί φησι· μαντικὴ οὖσα
[10, 85]	τῶν λοιπῶν ὧν ἐν τῇ	Μικρᾷ	ἐπιτομῇ πρὸς Ἡρόδοτον ἀπεστείλαμεν. Πρῶτον
[10, 61]	μηδὲν ἀπαντᾷ αὐτοῖς· οὔτε τὰ	μικρὰ	τῶν μεγάλων, πάντα πόρον σύμμετρον
[10, 106]	ἀλλοφυλίας τινὸς ἀεὶ καὶ κατὰ	μικρὸν	παρεισδυομένης, καὶ καθ' ὕδατος ἀφθόνου
[10, 89]	ἢ καὶ ἀπὸ πλειόνων κατὰ	μικρὸν	προσθέσεις τε καὶ διαρθρώσεις καὶ
[10, 59]	κατὰ τὴν ἐνταῦθα ἀναλογίαν κατηγορήσαμεν,	μικρόν	τι μόνον μακρὰν ἐκβαλόντες. Ἔτι
[10, 116]	τὸ τυχὸν ζῷον, κἂν εἰ>	μικρὸν	χαριέστερον εἴη, τοιαύτη μωρία ἐμπέσοι,
[10, 59]	ἐν τῇ ἀτόμῳ ἐλάχιστον κεχρῆσθαι·	μικρότητι	γὰρ ἐκεῖνο δῆλον ὡς διαφέρει
[10, 105]	τῇ γῇ ἀπόληψιν καὶ παρὰ	μικροὺς	ὄγκους αὐτῆς παράθεσιν καὶ συνεχῆ
[10, 91]	ἤτοι μεῖζον τοῦ ὁρωμένου ἢ	μικρῷ	ἔλαττον ἢ τηλικοῦτον οὐχ ἅμα.
[10, 61]	τὰ βαρέα θᾶττον οἰσθήσεται τῶν	μικρῶν	καὶ κούφων, ὅταν γε δὴ
[10, 4]	πατρὶ γράμματα διδάσκειν λυπροῦ τινος	μισθαρίου.	Ἀλλὰ καὶ τῶν ἀδελφῶν ἕνα
[10, 117]	Βλάβας ἐξ ἀνθρώπων ἢ διὰ	μῖσος	ἢ διὰ φθόνον ἢ διὰ
[10, 7]	δύνασθαι ἀπὸ τοῦ φορείου διαναστῆναι·	μνᾶν	τε ἀναλίσκειν ἡμερησίαν εἰς τὴν
[10, 22]	τῇ τῶν γεγονότων ἡμῖν διαλογισμῶν	μνήμῃ.	Σὺ δ' ἀξίως τῆς ἐκ
[10, 83]	ἡμῖν, καὶ αὐτὰ ταῦτα ἐν	μνήμῃ	τιθέμενα συνεχῶς βοηθήσει. Τοιαῦτα γάρ
[10, 36]	ἐκεῖνα συνεχῶς, ἐν δὲ> τῇ	μνήμῃ	τὸ τοσοῦτο ποιητέον ἀφ' οὗ
[10, 82]	τούτων πάντων ἀπολελύσθαι καὶ συνεχῆ	μνήμην	ἔχειν τῶν ὅλων καὶ κυριωτάτων.
[10, 95]	τις τοῦ πλεοναχοῦ τρόπου ἀεὶ	μνήμην	ἔχῃ καὶ τὰς ἀκολούθους αὐτοῖς
[10, 35]	τῶν ὁλοσχερωτάτων γε δοξῶν τὴν	μνήμην	ἱκανῶς αὐτὸς παρεσκεύασα, ἵνα παρ'
[10, 18]	τὴν ἡμῶν τε καὶ Μητροδώρου	μνήμην>	κατατεταγμένην. Συντελείτωσαν δὲ καὶ τὴν
[10, 33]	ἢ καθολικὴν νόησιν ἐναποκειμένην, τουτέστι	μνήμην	τοῦ πολλάκις ἔξωθεν φανέντος, οἷον
[10, 12]	φησί, τοὺς γνωρίμους καὶ διὰ	μνήμης	ἔχειν τὰ ἑαυτοῦ συγγράμματα. ~Τοῦτον
[10, 85]	δὴ αὐτὰ διάλαβε, καὶ διὰ	μνήμης	ἔχων ὀξέως αὐτὰ περιόδευε μετὰ
[10, 31]	φησίν, αἴσθησις ἄλογός ἐστι καὶ	μνήμης	οὐδεμιᾶς δεκτική· οὔτε γὰρ ὑφ'
[10, 35]	ὅλης πραγματείας τὸν κατεστοιχειωμένον δεῖ	μνημονεύειν·	τῆς γὰρ ἀθρόας ἐπιβολῆς πυκνὸν
[10, 84]	σπουδῆς καὶ οὐκ ἀπιθάνως ἐπειρῶ	μνημονεύειν	τῶν εἰς μακάριον βίον συντεινόντων
[10, 84]	εὐπερίγραφον διαλογισμὸν ἀποστεῖλαι ἵνα ῥᾳδίως	μνημονεύῃς·	τὰ γὰρ ἐν ἄλλοις ἡμῖν
[10, 36]	ὁλοσχερωτάτων τύπων εὖ περιειλημμένων καὶ	μνημονευομένων·	ἐπεὶ καὶ τοῦ τετελεσιουργημένου τοῦτο
[10, 45]	τοσαύτη δὴ φωνὴ τούτων πάντων	μνημονευομένων	τὸν ἱκανὸν τύπον ὑποβάλλει ταῖς
[10, 116]	κεκτημένον. Ταῦτα δὴ πάντα, Πυθόκλεις,	μνημόνευσον·	κατὰ πολύ τε γὰρ τοῦ
[10, 127]	μάταιος ἐν τοῖς οὐκ ἐπιδεχομένοις.	Μνημονευτέον	δὲ ὡς τὸ μέλλον οὔτε
[10, 68]	τὰ πάθη καὶ τὰς αἰσθήσεις,	μνημονεύων	τῶν ἐν ἀρχῇ ῥηθέντων, ἱκανῶς
[10, 10]	καὶ Ἀπολλόδωρος· ὃν καὶ ὀγδοήκοντα	μνῶν	πρίασθαι. ~Διοκλῆς δ' ἐν τῇ
[10, 6]	ἀπὸ τρυφῆς, ἑαυτόν τε διηγεῖται	μόγις	ἐκφυγεῖν ἰσχῦσαι τὰς νυκτερινὰς ἐκείνας
[10, 84]	ἥδε. ~Ἐπίκουρος Πυθοκλεῖ χαίρειν. Ἤνεγκέ	μοι	Κλέων ἐπιστολὴν παρὰ σοῦ, ἐν
[10, 8]	αὐτὸν εἰς ἔκστασιν τοιαύτην, ὥστε	μοι	λοιδορεῖσθαι καὶ ἀποκαλεῖν διδάσκαλον. Πλεύμονά
[10, 11]	καὶ ἄρτῳ λιτῷ. καί, Πέμψον	μοι	τυροῦ, φησί, κυθριδίου, ἵν' ὅταν
[10, 121]	ἀπὸ μόνης σοφίας, ἀπορήσαντα. Καὶ	μόναρχον	ἐν καιρῷ θεραπεύσειν. Καὶ ἐπιχαρήσεσθαί
[10, 94]	ἀποδόσεις, ἐὰν μή τις τὸν	μοναχῆ	τρόπον κατηγαπηκὼς τοὺς ἄλλους κενῶς
[10, 86]	πάντα τὰ τοιαῦτα {ἢ} ὅσα	μοναχὴν	ἔχει τοῖς φαινομένοις συμφωνίαν· ὅπερ
[10, 95]	καταρρέπῃ ἄλλοτε ἄλλως ἐπὶ τὸν	μοναχὸν	τρόπον. Ἡ δὲ ἔμφασις τοῦ
[10, 80]	ἀδήλου, καταφρονοῦντας τῶν οὔτε τὸ>	μοναχῶς	ἔχον ἢ γινόμενον γνωριζόντων οὔτε
[10, 136]	γὰρ τὴν καταστηματικὴν οὐκ ἐγκρίνουσι,	μόνην	δὲ τὴν ἐν κινήσει· ὁ
[10, 138]	φησι τῆς ἡδονῆς τὴν ἀρετὴν	μόνην·	τὰ δ' ἄλλα χωρίζεσθαι, οἷον
[10, 121]	σοφώτερον. Χρηματίσεσθαί τε, ἀλλ' ἀπὸ	μόνης	σοφίας, ἀπορήσαντα. Καὶ μόναρχον ἐν
[10, 109]	ἰδιώματα ποιήσει εἴτε πάντα εἴτε	μονοειδῶς·	ἀφ' οὗ πάλιν ἀπολάμποντος τὰ
[10, 42]	διαφοραῖς οὐχ ἁπλῶς ἄπειροι ἀλλὰ	μόνον	ἀπερίληπτοι, οὐδὲ γάρ φησιν ἐνδοτέρω
[10, 11]	φησιν ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς, ὕδατι	μόνον	ἀρκεῖσθαι καὶ ἄρτῳ λιτῷ. καί,
[10, 90]	ποιεῖσθαι. ~Οὐ γὰρ ἀθροισμὸν δεῖ	μόνον	γενέσθαι οὐδὲ δῖνον ἐν ᾧ
[10, 67]	οὔτε παθεῖν δύναται, ἀλλὰ κίνησιν	μόνον	δι' ἑαυτοῦ τοῖς σώμασι παρέχεται.
[10, 126]	καλῶς καταστρέφειν εὐήθης ἐστὶν οὐ	μόνον	διὰ τὸ τῆς ζωῆς ἀσπαστόν,
[10, 52]	δὲ μή γε τὸ ἔξωθεν	μόνον	ἔνδηλον παρασκευάζουσαν. ~ἄνευ γὰρ ἀναφερομένης
[10, 59]	ἐνταῦθα ἀναλογίαν κατηγορήσαμεν, μικρόν τι	μόνον	μακρὰν ἐκβαλόντες. Ἔτι τε τὰ
[10, 104]	τρόπους πλείονας ἐνδέχεται κεραυνοὺς ἀποτελεῖσθαι·	μόνον	ὁ μῦθος ἀπέστω· ἀπέσται δὲ
[10, 97]	ἐκπεσοῦσι τῷ καθ' ἕνα τρόπον	μόνον	οἴεσθαι γίνεσθαι τοὺς δ' ἄλλους
[10, 144]	κατ' ἔνδειαν ἀλγοῦν ἐξαιρεθῇ, ἀλλὰ	μόνον	ποικίλλεται. Τῆς δὲ διανοίας τὸ
[10, 121]	εἰ ἔχοι, ἀδιαφόρως ἂν σχοίη.	Μόνον	τε τὸν σοφὸν ὀρθῶς ἂν
[10, 118]	ὁ σοφός, εἶναι αὐτὸν εὐδαίμονα.	Μόνον	τε χάριν ἕξειν τὸν σοφόν,
[10, 56]	οὐδ' ὁπηλίκους οὖν. Ὥστε οὐ	μόνον	τὴν εἰς ἄπειρον τομὴν ἐπὶ
[10, 149]	οὐκ ἀναγκαίας δὲ τὰς ποικιλλούσας	μόνον	τὴν ἡδονήν, μὴ ὑπεξαιρουμένας δὲ
[10, 112]	στρέφεται αὐτοῦ ὃ συμβαίνει οὐ	μόνον	τῷ τὸ μέρος τοῦτο τοῦ
[10, 127]	μὲν ἀναγκαῖαι, αἱ δὲ φυσικαὶ	μόνον·	τῶν δ' ἀναγκαίων αἱ μὲν
[10, 140]	ἐλάχιστον χρόνον πάρεστι, τὸ δὲ	μόνον	ὑπερτεῖνον τὸ ἡδόμενον κατὰ σάρκα
[10, 137]	Τὴν γοῦν σάρκα τὸ παρὸν	μόνον	χειμάζειν, τὴν δὲ ψυχὴν καὶ
[10, 72]	γὰρ τοῦτο ποιοῦσί τινες- ἀλλὰ	μόνον	ᾧ συμπλέκομεν τὸ ἴδιον τοῦτο
[10, 69]	μεγεθῶν τοῦδέ τινος ἐλαττόνων, ἀλλὰ	μόνον,	ὡς λέγω, ἐκ τούτων ἁπάντων
[10, 27]	μαρτύρια τοσαῦτά ἐστιν ὡς ἐκείνων	μόνων	γέμειν τὰ βιβλία, καθάπερ καὶ
[10, 69]	προσυπάρχοντα τούτῳ ἀσώματα, οὔθ' ὡς	μόρια	τούτου ἀλλ' ὡς τὸ ὅλον
[10, 49]	τινὸς ἀπὸ τῶν ἔξωθεν τὰς	μορφὰς	ὁρᾶν ἡμᾶς καὶ διανοεῖσθαι· οὐ
[10, 50]	αἰσθητηρίοις εἴτε μορφῆς εἴτε συμβεβηκότων,	μορφή	ἐστιν αὕτη τοῦ στερεμνίου, γινομένη
[10, 33]	ἐγνωκέναι ποτὲ ἵππου καὶ βοὸς	μορφήν·	οὐδ' ἂν ὠνομάσαμέν τι μὴ
[10, 49]	τοῦ τε χρώματος καὶ τῆς	μορφῆς	διὰ τοῦ ἀέρος τοῦ μεταξὺ
[10, 50]	διανοίᾳ ἢ τοῖς αἰσθητηρίοις εἴτε	μορφῆς	εἴτε συμβεβηκότων, μορφή ἐστιν αὕτη
[10, 6]	δι' ἀκροαμάτων καὶ τὰς διὰ	μορφῆς.	Ἔν τε τῇ πρὸς Πυθοκλέα
[10, 12]	Νεοκλῆος πινυτὸν τέκος ἢ παρὰ	Μουσέων	ἔκλυεν ἢ Πυθοῦς ἐξ ἱερῶν
[10, 121]	σοφὸν ὀρθῶς ἂν περί τε	μουσικῆς	καὶ ποιητικῆς διαλέξασθαι· ποιήματά τε
[10, 28]	εἰδώλων, Περὶ φαντασίας, Ἀριστόβουλος, Περὶ	μουσικῆς,	Περὶ δικαιοσύνης καὶ τῶν ἄλλων
[10, 12]	δι' ἐπιγράμματος οὕτως ὑμνεῖ· ~Ἄνθρωποι,	μοχθεῖτε	τὰ χείρονα, καὶ διὰ κέρδος
[10, 118]	Ὅτε μέντοι στρεβλοῦται, ἔνθα καὶ	μύζει	καὶ οἰμώζει. Γυναικί τ' οὐ
[10, 87]	ἐκπίπτει φυσιολογήματος ἐπὶ δὲ τὸν	μῦθον	καταρρεῖ. Σημεῖα δ' ἐπὶ τῶν
[10, 104]	ἐνδέχεται κεραυνοὺς ἀποτελεῖσθαι· μόνον ὁ	μῦθος	ἀπέστω· ἀπέσται δὲ ἐάν τις
[10, 116]	κατὰ πολύ τε γὰρ τοῦ	μύθου	ἐκβήσῃ καὶ τὰ ὁμογενῆ τούτοις
[10, 81]	προσδοκᾶν ἢ ὑποπτεύειν κατὰ τοὺς	μύθους	εἴ τε καὶ αὐτὴν τὴν
[10, 143]	ὑποπτευόμενόν τι τῶν κατὰ τοὺς	μύθους·	ὥστε οὐκ ἦν ἄνευ φυσιολογίας
[10, 134]	κρεῖττον ἦν τῷ περὶ θεῶν	μύθῳ	κατακολουθεῖν ἢ τῇ τῶν φυσικῶν
[10, 21]	Ἀφίημι δὲ τῶν παίδων ἐλεύθερον	Μῦν,	Νικίαν, Λύκωνα· ἀφίημι δὲ καὶ
[10, 151]	βλάπτεσθαι πιστεύειν ὅτι λήσει, κἂν	μυριάκις	ἐπὶ τοῦ παρόντος λανθάνῃ. Μέχρι
[10, 60]	μίαν τὴν κάτω, ἂν καὶ	μυριάκις	πρὸς τοὺς πόδας τῶν ἐπάνω
[10, 3]	δοῦλος Μῦς ὄνομα, καθά φησι	Μυρωνιανὸς	ἐν Ὁμοίοις ἱστορικοῖς κεφαλαίοις. Διότιμος
[10, 10]	ὧν ἦν ἐνδοξότατος ὁ προειρημένος	Μῦς·	καθόλου τε ἡ πρὸς πάντας
[10, 3]	φιλοσόφων συντάξεως· ἀλλὰ καὶ δοῦλος	Μῦς	ὄνομα, καθά φησι Μυρωνιανὸς ἐν
[10, 6]	νυκτερινὰς ἐκείνας φιλοσοφίας καὶ τὴν	μυστικὴν	ἐκείνην συνδιαγωγήν. ~Τόν τε Ἐπίκουρον
[10, 15]	τε σχολὴν διαδέξασθαι Ἕρμαρχον Ἀγεμόρτου	Μυτιληναῖον.	Τελευτῆσαι δ' αὐτὸν λίθῳ τῶν
[10, 24]	ὁ διαδεξάμενος αὐτὸν Ἕρμαρχος Ἀγεμόρτου	Μυτιληναῖος,	ἀνὴρ πατρὸς μὲν πένητος, τὰς
[10, 17]	προσόντα αὐτῷ παρέξουσιν Ἑρμάρχῳ Ἀγεμόρτου	Μυτιληναίῳ	καὶ τοῖς συμφιλοσοφοῦσιν αὐτῷ καὶ
[10, 15]	δύο καὶ τριάκοντα πρῶτον ἐν	Μυτιλήνῃ	καὶ Λαμψάκῳ συστήσασθαι σχολὴν ἐπὶ
[10, 7]	ἐν ταῖς πρὸς τοὺς ἐν	Μυτιλήνῃ	φιλοσόφους. Συνεῖναί τε αὐτῷ τε
[10, 136]	ἐν τῇ πρὸς τοὺς ἐν	Μυτιλήνῃ	φίλους ἐπιστολῇ. Ὁμοίως δὲ καὶ
[10, 127]	βεβουλευμένον αὐτῷ βεβαίως· εἰ δὲ	μωκώμενος,	μάταιος ἐν τοῖς οὐκ ἐπιδεχομένοις.
[10, 116]	εἰ> μικρὸν χαριέστερον εἴη, τοιαύτη	μωρία	ἐμπέσοι, μὴ ὅτι εἰς παντελῆ