Livre, par.
[10, 4]	περὶ τῆς εἰκάδος, Καὶ Διονύσιος	ὁ	Ἁλικαρνασσεύς. Καὶ γὰρ σὺν τῇ
[10, 145]	μεγίστους φόβους παρεσκεύαζε τῇ διανοίᾳ.	~Ὁ	ἄπειρος χρόνος ἴσην ἔχει τὴν
[10, 87]	ἤδη ἀλογίας καὶ κενῆς δόξης	ὁ	βίος ἡμῶν ἔχει χρείαν, ἀλλὰ
[10, 16]	Ἀΐδην ψυχρὸν ἐπεσπάσατο. Οὗτος μὲν	ὁ	βίος τἀνδρός, ἥδε δὲ ἡ
[10, 13]	ἣν ὅτι ἰδιωτάτη ἐστίν, Ἀριστοφάνης	ὁ	γραμματικὸς αἰτιᾶται. Σαφὴς δ' ἦν
[10, 144]	καὶ διοικήσει. Ὁ δίκαιος ἀταρακτότατος,	ὁ	δ' ἄδικος πλείστης ταραχῆς γέμων.
[10, 136]	κατὰ κίνησιν καὶ τῆς καταστηματικῆς.	Ὁ	δ' Ἐπίκουρος ἐν τῷ Περὶ
[10, 138]	καὶ διαγωγὴν λέγει τὴν ἀγωγήν.	Ὁ	δ' Ἐπίκουρος καὶ ἀχώριστόν φησι
[10, 136]	μόνην δὲ τὴν ἐν κινήσει·	ὁ	δὲ ἀμφότερα τὰ γένη> ψυχῆς
[10, 122]	πρὸς τὸ κατὰ ψυχὴν ὑγιαῖνον.	Ὁ	δὲ λέγων ἢ μήπω τοῦ
[10, 126]	μήκιστον ἀλλὰ τὸν ἥδιστον καρπίζεται.	Ὁ	δὲ παραγγέλλων τὸν μὲν νέον
[10, 126]	ἐν τῷ ζῆν κακῶν αἱροῦνται.	~Ὁ	δὲ σοφὸς οὔτε παραιτεῖται τὸ
[10, 137]	κολάζεσθαι γοῦν τοὺς ἁμαρτάνοντας σώματι·	ὁ	δὲ τὰς ψυχικάς. Τὴν γοῦν
[10, 144]	καὶ ὥρισται καὶ εὐπόριστός ἐστιν·	ὁ	δὲ τῶν κενῶν δοξῶν εἰς
[10, 24]	οἱ περὶ Φιλόδημόν φασι. Καὶ	ὁ	διαδεξάμενος αὐτὸν Ἕρμαρχος Ἀγεμόρτου Μυτιληναῖος,
[10, 25]	ἐλλόγιμοι, ὧν ἦν καὶ Πολύστρατος	ὁ	διαδεξάμενος Ἕρμαρχον· ὃν διεδέξατο Διονύσιος·
[10, 144]	τοῦ βίου διοικεῖ καὶ διοικήσει.	Ὁ	δίκαιος ἀταρακτότατος, ὁ δ' ἄδικος
[10, 118]	θεόπεμπτον εἶναι τὸν ἔρωτα, ὡς	ὁ	Διογένης ἐν τῷ Οὐδὲ ῥητορεύσειν
[10, 26]	Ἀπολλοδώρου, πολυγράφος ἀνήρ· καὶ Δημήτριος	ὁ	ἐπικληθεὶς Λάκων· Διογένης τε ὁ
[10, 13]	ὃν ἔνιοί φασι καὶ Ἀπολλόδωρος	ὁ	Ἐπικούρειος διδάσκαλον Δημοκρίτου γεγενῆσθαι. Δημήτριος
[10, 97]	ἀναχώρησιν. ~Τοῦτο δὲ καὶ Διογένης	ὁ	Ἐπικούρειος ἐν τῇ αʹ τῶν
[10, 3]	Χαιρέδημος Ἀριστόβουλος, καθά φησι Φιλόδημος	ὁ	Ἐπικούρειος ἐν τῷ δεκάτῳ τῆς
[10, 2]	ἔτη γεγονὼς τεσσαρεσκαίδεκα. Ἀπολλόδωρος δ'	ὁ	Ἐπικούρειος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ
[10, 119]	μὴν ληρήσειν ἐν μέθῃ φησὶν	ὁ	Ἐπίκουρος ἐν τῷ Συμποσίῳ. Οὐδὲ
[10, 25]	Θεμίστα, πρὸς ἣν καὶ γέγραφεν	ὁ	Ἐπίκουρος· ἔτι τε Κολώτης καὶ
[10, 31]	τοίνυν τῷ Κανόνι λέγων ἐστὶν	ὁ	Ἐπίκουρος κριτήρια τῆς ἀληθείας εἶναι
[10, 26]	τέταρτος ὁπλομάχος. Γέγονε δὲ πολυγραφώτατος	ὁ	Ἐπίκουρος, πάντας ὑπερβαλλόμενος πλήθει βιβλίων·
[10, 149]	γινόμεναι. Φυσικὰς καὶ ἀναγκαίας ἡγεῖται	ὁ	Ἐπίκουρος τὰς ἀλγηδόνος ἀπολυούσας, ὡς
[10, 26]	ἀποκαλῶν· εἰ γάρ τι γράψαι	ὁ	Ἐπίκουρος, φιλονεικεῖ τοσοῦτον γράψαι ὁ
[10, 137]	φεύγομεν τὴν ἀλγηδόνα· ἵνα καὶ	ὁ	Ἡρακλῆς καταβιβρωσκόμενος ὑπὸ τοῦ χιτῶνος
[10, 124]	αἰσθήσει· στέρησις δέ ἐστιν αἰσθήσεως	ὁ	θάνατος. Ὅθεν γνῶσις ὀρθὴ τοῦ
[10, 125]	περ ὅταν μὲν ἡμεῖς ὦμεν,	ὁ	θάνατος οὐ πάρεστιν· ὅταν δ'
[10, 139]	ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀποτετελεσμένων, ἀνθρωποειδεῖς.	Ὁ	θάνατος οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς· τὸ
[10, 125]	Τὸ φρικωδέστατον οὖν τῶν κακῶν	ὁ	θάνατος οὐθὲν πρὸς ἡμᾶς, ἐπειδή
[10, 125]	θάνατος οὐ πάρεστιν· ὅταν δ'	ὁ	θάνατος παρῇ, τόθ' ἡμεῖς οὐκ
[10, 25]	ὃν Βασιλείδης. Καὶ Ἀπολλόδωρος δ'	ὁ	Κηποτύραννος γέγονεν ἐλλόγιμος, ὃς ὑπὲρ
[10, 81]	ἐκεῖνο δεῖ κατανοεῖν, ὅτι τάραχος	ὁ	κυριώτατος ταῖς ἀνθρωπίναις ψυχαῖς γίνεται
[10, 125]	μὴ ζῆν δεινόν· ὥστε μάταιος	ὁ	λέγων δεδιέναι τὸν θάνατον οὐχ
[10, 126]	ἀποθνῄσκειν. πολὺ δὲ χείρων καὶ	ὁ	λέγων καλὸν μὲν μὴ φῦναι,
[10, 25]	Ἀλεξανδρεῖς, ὅ τε μέλας καὶ	ὁ	λευκός. ~Ζήνων τε ὁ Σιδώνιος,
[10, 144]	τὰ δὲ μέγιστα καὶ κυριώτατα	ὁ	λογισμὸς διῴκηκε καὶ κατὰ τὸν
[10, 83]	ἐπιτετμημένα. ~Ὥστ' ἂν γένοιτο οὗτος	ὁ	λόγος δυνατὸς κατασχεθῆναι μετ' ἀκριβείας,
[10, 13]	Δημοκρίτου γεγενῆσθαι. Δημήτριος δέ φησιν	ὁ	Μάγνης καὶ Ξενοκράτους αὐτὸν ἀκοῦσαι.
[10, 134]	τῇ τῶν φυσικῶν εἱμαρμένῃ δουλεύειν·	ὁ	μὲν γὰρ ἐλπίδα παραιτήσεως ὑπογράφει
[10, 6]	Τιμοκράτης ἐν τοῖς ἐπιγραφομένοις Εὐφραντοῖς	ὁ	Μητροδώρου μὲν ἀδελφός, μαθητὴς δὲ
[10, 104]	πλείονας ἐνδέχεται κεραυνοὺς ἀποτελεῖσθαι· μόνον	ὁ	μῦθος ἀπέστω· ἀπέσται δὲ ἐάν
[10, 145]	ἴσην ἔχει τὴν ἡδονὴν καὶ	ὁ	πεπερασμένος, ἐάν τις αὐτῆς τὰ
[10, 12]	καὶ πολέμων· τᾶς φύσιος δ'	ὁ	πλοῦτος ὅρον τινὰ βαιὸν ἐπίσχει,
[10, 10]	συνεφιλοσόφουν αὐτῷ, ὧν ἦν ἐνδοξότατος	ὁ	προειρημένος Μῦς· καθόλου τε ἡ
[10, 101]	κατὰ παράτριψιν καὶ σύγκρουσιν νεφῶν	ὁ	πυρὸς ἀποτελεστικὸς σχηματισμὸς ἐξολισθαίνων ἀστραπὴν
[10, 26]	καὶ ὁ λευκός. ~Ζήνων τε	ὁ	Σιδώνιος, ἀκροατὴς Ἀπολλοδώρου, πολυγράφος ἀνήρ·
[10, 118]	παντὶ ἔθνει. ~Κἂν στρεβλωθῇ δ'	ὁ	σοφός, εἶναι αὐτὸν εὐδαίμονα. Μόνον
[10, 3]	Ὁμοίοις ἱστορικοῖς κεφαλαίοις. Διότιμος δ'	ὁ	Στωικὸς δυσμενῶς ἔχων πρὸς αὐτὸν
[10, 3]	πεντήκοντα ἀσελγεῖς ὡς Ἐπικούρου· καὶ	ὁ	τὰ εἰς Χρύσιππον ἀναφερόμενα ἐπιστόλια
[10, 146]	τι τοῦ ἀρίστου βίου κατέστρεφεν.	~Ὁ	τὰ πέρατα τοῦ βίου κατειδὼς
[10, 82]	γὰρ τούτοις προσέχωμεν, τὸ ὅθεν	ὁ	τάραχος καὶ ὁ φόβος ἐγίνετο
[10, 26]	ὁ ἐπικληθεὶς Λάκων· Διογένης τε	ὁ	Ταρσεὺς ὁ τὰς ἐπιλέκτους σχολὰς
[10, 26]	Λάκων· Διογένης τε ὁ Ταρσεὺς	ὁ	τὰς ἐπιλέκτους σχολὰς συγγράψας· καὶ
[10, 123]	τῶν πολλῶν θεοὺς ἀναιρῶν, ἀλλ'	ὁ	τὰς τῶν πολλῶν δόξας θεοῖς
[10, 11]	βούλωμαι πολυτελεύσασθαι δύνωμαι. Τοιοῦτος ἦν	ὁ	τὴν ἡδονὴν εἶναι τέλος δογματίζων,
[10, 144]	καὶ ἐκχωρήσεως τῶν πολλῶν ἀσφάλεια.	~Ὁ	τῆς φύσεως πλοῦτος καὶ ὥρισται
[10, 128]	περὶ ἡμᾶς γένηται, λύεται πᾶς	ὁ	τῆς ψυχῆς χειμών, οὐκ ἔχοντος
[10, 154]	ἔτι δίκαια, ὅτε μὴ συνέφερεν.	~Ὁ	τὸ μὴ θαρροῦν ἀπὸ τῶν
[10, 89]	ἔστι καταλαβεῖν, καὶ ὅτι καὶ	ὁ	τοιοῦτος δύναται κόσμος γίνεσθαι καὶ
[10, 123]	οἵους νομίζουσιν. Ἀσεβὴς δὲ οὐχ	ὁ	τοὺς τῶν πολλῶν θεοὺς ἀναιρῶν,
[10, 33]	ἄνθρωπος εὐθὺς κατὰ πρόληψιν καὶ	ὁ	τύπος αὐτοῦ νοεῖται προηγουμένων τῶν
[10, 141]	περιποιήσεσθαι. Ὥστ' εἰ μὲν ἀσφαλὴς	ὁ	τῶν τοιούτων βίος, ἀπέλαβον τὸ
[10, 82]	τὸ ὅθεν ὁ τάραχος καὶ	ὁ	φόβος ἐγίνετο ἐξαιτιολογήσομεν ὀρθῶς καὶ
[10, 26]	ὁ Ἐπίκουρος, φιλονεικεῖ τοσοῦτον γράψαι	ὁ	Χρύσιππος. ~Καὶ διὰ τοῦτο καὶ
[10, 26]	δὲ καὶ ἄλλοι Ἐπίκουροι τρεῖς·	ὅ	τε Λεοντέως υἱὸς καὶ Θεμίστας·
[10, 25]	βιβλία· δύο τε Πτολεμαῖοι Ἀλεξανδρεῖς,	ὅ	τε μέλας καὶ ὁ λευκός.
[10, 19]	ἡμῖν προσόδων εἰς τροφὴν τούτοις,	ὅ	τι ἂν αὐτοῖς κατ' ἐνιαυτὸν
[10, 142]	ἐδίδασκεν, οὐκ ἄν ποτε εἴχομεν	ὅ	τι μεμψαίμεθα αὐτοῖς πανταχόθεν ἐκπληρουμένοις
[10, 67]	καὶ τόδε γε δεῖ προσκατανοεῖν,	ὅ	τι τὸ ἀσώματον λέγομεν κατὰ
[10, 39]	γὰρ τὸ πᾶν οὐθέν ἐστιν	ὃ	ἂν εἰσελθὸν εἰς αὐτὸ τὴν
[10, 38]	ἢ ἀπορούμενον καὶ δοξαζόμενον ἐφ'	ὃ	ἀνάξομεν. Ἔτι τε κατὰ τὰς
[10, 33]	προτέρου τινὸς ἐναργοῦς ἤρτηται, ἐφ'	ὃ	ἀναφέροντες λέγομεν, οἷον Πόθεν ἴσμεν
[10, 125]	παρὼν ἀλλ' ὅτι λυπεῖ μέλλων.	Ὃ	γὰρ παρὸν οὐκ ἐνοχλεῖ προσδοκώμενον
[10, 111]	περὶ αὐτὴν καὶ παχυμερὲς περιστῆσαι.	~Ὃ	γίνεται κατὰ μέρη τινὰ ἤτοι
[10, 71]	τοῦ ὅλου φύσιν ᾧ συμβαίνει	ὃ	δὴ καὶ σῶμα προσαγορεύομεν, οὐδὲ
[10, 64]	ἕτερον ἅμα συγγεγενημένον αὐτῷ παρεσκεύαζεν,	ὃ	διὰ τῆς συντελεσθείσης περὶ αὐτὸ
[10, 40]	πρόσθεν. ~Εἰ δὲ> μὴ ἦν	ὃ	κενὸν καὶ χώραν καὶ ἀναφῆ
[10, 89]	καὶ ἐν κόσμῳ καὶ μετακοσμίῳ	ὃ	λέγομεν μεταξὺ κόσμων διάστημα, ἐν
[10, 107]	οἱονεὶ σύνωσιν ποιούμενα χάλαζαν ἀποτελεῖ,	ὃ	μάλιστα γίνεται ἐν τῷ ἔαρι.
[10, 39]	ἔσται. Οὐθὲν γάρ ἐστιν εἰς	ὃ	μεταβάλλει. Παρὰ γὰρ τὸ πᾶν
[10, 56]	καὶ πρὸς ἡμᾶς ὁρατὰς ἀτόμους·	ὃ	οὐ θεωρεῖται γινόμενον οὔθ' ὅπως
[10, 70]	τὴν τοῦ ὅλου φύσιν ἔχειν,	ὃ	συλλαβόντες κατὰ τὸ ἀθρόον σῶμα
[10, 112]	αἰτίας. ~Τινὰ ἄστρα στρέφεται αὐτοῦ	ὃ	συμβαίνει οὐ μόνον τῷ τὸ
[10, 54]	τῶν συγκρίσεων στερεὸν καὶ ἀδιάλυτον,	ὃ	τὰς μεταβολὰς οὐκ εἰς τὸ
[10, 105]	αὐτῆς παράθεσιν καὶ συνεχῆ κίνησιν,	ὃ	τὴν κράδανσιν τῇ γῇ παρασκευάζει.
[10, 112]	τοῦτο τοῦ κόσμου ἑστάναι περὶ	ὃ	τὸ λοιπὸν στρέφεται καθάπερ τινές
[10, 72]	ἀλλ' αὐτὸ τὸ ἐνάργημα, καθ'	ὃ	τὸν πολὺν ἢ ὀλίγον χρόνον
[10, 66]	τὸ μέν τι ἄλογον αὐτῆς,	ὃ	τῷ λοιπῷ παρεσπάρθαι σώματι· τὸ
[10, 73]	πάλιν αὐτὸ τοῦτο ἐννοοῦντες, καθ'	ὃ	χρόνον ὀνομάζομεν. Φησὶ δὲ τοῦτο
[10, 10]	φησι καὶ Ἀπολλόδωρος· ὃν καὶ	ὀγδοήκοντα	μνῶν πρίασθαι. ~Διοκλῆς δ' ἐν
[10, 95]	ἀναβλέπων εἰς τὰ ἀνακόλουθα ταῦτ'	ὀγκοῖ	ματαίως καὶ καταρρέπῃ ἄλλοτε ἄλλως
[10, 57]	ἅπαξ τις εἴπῃ ὅτι ἄπειροι	ὄγκοι	ἔν τινι ὑπάρχουσιν ἢ ὁπηλίκοι
[10, 57]	δῆλον ὡς οἱ ἄπειροί εἰσιν	ὄγκοι·	καὶ οὗτοι ὁπηλίκοι ἄν ποτε
[10, 53]	οὐθὲν πάθος ἐργάσασθαι, εἰ μὴ	ὄγκοι	τινὲς ἦσαν ἀπὸ τοῦ πράγματος
[10, 105]	γῇ ἀπόληψιν καὶ παρὰ μικροὺς	ὄγκους	αὐτῆς παράθεσιν καὶ συνεχῆ κίνησιν,
[10, 54]	τοῦ μεταβάλλοντος φύσιν οὐκ ἔχοντα,	ὄγκους	δὲ καὶ σχηματισμοὺς ἰδίους· ταῦτα
[10, 52]	δὲ ῥεῦμα τοῦτο εἰς ὁμοιομερεῖς	ὄγκους	διασπείρεται, ἅμα τινὰ διασῴζοντος συμπάθειαν
[10, 56]	ἐν τῷ ὡρισμένῳ σώματι ἀπείρους	ὄγκους	εἶναι οὐδ' ὁπηλίκους οὖν. Ὥστε
[10, 69]	ὥσπερ ὅταν ἐξ αὐτῶν τῶν	ὄγκων	μεῖζον ἄθροισμα συστῇ ἤτοι τῶν
[10, 53]	ὅταν φωνὴν ἀφίωμεν, τοιαύτην ἔκθλιψιν	ὄγκων	τινῶν ῥεύματος πνευματώδους ἀποτελεστικῶν ποιεῖσθαι,
[10, 12]	δὲ κεναὶ κρίσιες τὰν ἀπέραντον	ὁδόν,	τοῦτο Νεοκλῆος πινυτὸν τέκος ἢ
[10, 37]	τοῖς ᾠκειωμένοις φυσιολογίᾳ τῆς τοιαύτης	ὁδοῦ,	παρεγγυῶν τὸ συνεχὲς ἐνέργημα ἐν
[10, 60]	Εἰς μέντοι τὸ ὑπὲρ κεφαλῆς,	ὅθεν	ἂν στῶμεν, εἰς ἄπειρον ἄγειν
[10, 54]	δὲ καὶ προσόδους καὶ ἀφόδους.	Ὅθεν	ἀναγκαῖον τὰ {μὴ} μετατιθέμενα ἄφθαρτα
[10, 124]	δέ ἐστιν αἰσθήσεως ὁ θάνατος.	Ὅθεν	γνῶσις ὀρθὴ τοῦ μηθὲν εἶναι
[10, 77]	ψυχαῖς αὐτὴ ἡ ὑπεναντιότης παρασκευάσει.	Ὅθεν	δὴ κατὰ τὰς ἐξ ἀρχῆς
[10, 37]	καὶ κατὰ μέρος ἂν ἐξακριβωθέν.	~Ὅθεν	δὴ πᾶσι χρησίμης οὔσης τοῖς
[10, 47]	τοῦτο συναφικνούμενον ἐν αἰσθητῷ χρόνῳ	ὅθεν	δήποθεν τοῦ ἀπείρου οὐκ ἐξ
[10, 32]	καὶ ἀκούειν ὥσπερ τὸ ἀλγεῖν·	ὅθεν	καὶ περὶ τῶν ἀδήλων ἀπὸ
[10, 75]	ἐν δὲ τισὶ καὶ ἐλάττους.	Ὅθεν	καὶ τὰ ὀνόματα ἐξ ἀρχῆς
[10, 47]	κέχρηται οὐθὲν ἀντιμαρτυρεῖ τῶν φαινομένων·	ὅθεν	καὶ τάχη ἀνυπέρβλητα ἔχει, πάντα
[10, 81]	ἀλλ' ἀλόγῳ γέ τινι παραστάσει,	ὅθεν	μὴ ὁρίζοντας τὸ δεινὸν τὴν
[10, 82]	Ἂν γὰρ τούτοις προσέχωμεν, τὸ	ὅθεν	ὁ τάραχος καὶ ὁ φόβος
[10, 34]	ἐπιμαρτυρῆται ἢ ἀντιμαρτυρῆται, ψευδῆ τυγχάνειν.	Ὅθεν	τὸ> προσμένον εἰσήχθη· οἷον τὸ
[10, 82]	ἔχειν τῶν ὅλων καὶ κυριωτάτων.	Ὅθεν	τοῖς πάθεσι προσεκτέον τοῖς παροῦσι
[10, 3]	Συνεφιλοσόφουν δ' αὐτῷ προτρεψαμένῳ καὶ	οἱ	ἀδελφοὶ τρεῖς, ὄντες Νεοκλῆς Χαιρέδημος
[10, 57]	Πηλίκοι γάρ τινες δῆλον ὡς	οἱ	ἄπειροί εἰσιν ὄγκοι· καὶ οὗτοι
[10, 17]	καθάπερ καὶ αὐτοὶ οἷς ἂν	οἱ	ἀπὸ ἡμῶν φιλοσοφοῦντες παραδίδωσιν. Τὴν
[10, 26]	καὶ Ὠρίων καὶ ἄλλοι οὓς	οἱ	γνήσιοι Ἐπικούρειοι σοφιστὰς ἀποκαλοῦσιν. Ἦσαν
[10, 31]	καὶ προλήψεις καὶ τὰ πάθη,	οἱ	δ' Ἐπικούρειοι καὶ τὰς φανταστικὰς
[10, 125]	περὶ οὓς μὲν οὐκ ἔστιν,	οἱ	δ' οὐκέτι εἰσίν. Ἀλλ' οἱ
[10, 116]	κατὰ μέρος αἰτίας συνορᾶν ποιήσει.	Οἱ	δὲ ταῦτα μὴ καταγαπήσαντες ᾗ
[10, 98]	δεῖ λέγειν ἐπὶ τῶν μετεώρων.	Οἱ	δὲ τὸ ἓν λαμβάνοντες τοῖς
[10, 53]	μὲν τοῖοι τεταραγμένως καὶ ἀλλοτρίως,	οἱ	δὲ τοῖοι ἀταράχως καὶ οἰκείως
[10, 62]	τοῦ ἀοράτου, ὡς ἄρα καὶ	οἱ	διὰ λόγου θεωρητοὶ χρόνοι τὸ
[10, 130]	γνησίως ὅτι ἥδιστα πολυτελείας ἀπολαύουσιν	οἱ	ἥκιστα ταύτης δεόμενοι, καὶ ὅτι
[10, 114]	τι πρὸς τοὺς πολλοὺς βουλομένοις.	Οἱ	λεγόμενοι ἀστέρες ἐκπίπτειν καὶ παρὰ
[10, 67]	ἑαυτοῦ τοῖς σώμασι παρέχεται. Ὥστε	οἱ	λέγοντες ἀσώματον εἶναι τὴν ψυχὴν
[10, 136]	τοὺς Κυρηναϊκοὺς περὶ τῆς ἡδονῆς·	οἱ	μὲν γὰρ τὴν καταστηματικὴν οὐκ
[10, 137]	βλέπονται. ~Ἔτι πρὸς τοὺς Κυρηναϊκούς·	οἱ	μὲν γὰρ χείρους τὰς σωματικὰς
[10, 53]	τὸ τοῦτο τὸ αἰσθητήριον κινεῖν,	οἱ	μὲν τοῖοι τεταραγμένως καὶ ἀλλοτρίως,
[10, 118]	οὐ μιγήσεσθαι τὸν σοφὸν ᾗ	οἱ	νόμοι ἀπαγορεύουσιν, ὥς φησι Διογένης
[10, 4]	ὡς Ἐπικούρου συντάξας. ~Ἀλλὰ καὶ	οἱ	περὶ Ποσειδώνιον τὸν Στωικὸν καὶ
[10, 24]	Λαμψακηνός, ἐπιεικὴς καὶ φιλικός, ὡς	οἱ	περὶ Φιλόδημόν φασι. Καὶ ὁ
[10, 123]	ἡ γνῶσις. Οἵους δ' αὐτοὺς	οἱ>	πολλοὶ νομίζουσιν οὐκ εἰσίν· οὐ
[10, 134]	δὲ τύχην οὔτε θεὸν ὡς	οἱ	πολλοὶ νομίζουσιν ὑπολαμβάνοντος (οὐθὲν γὰρ
[10, 125]	οἱ δ' οὐκέτι εἰσίν. Ἀλλ'	οἱ	πολλοὶ τὸν θάνατον ὁτὲ μὲν
[10, 45]	μὴν καὶ κόσμοι ἄπειροί εἰσιν,	οἵ	θ' ὅμοιοι τούτῳ καὶ ἀνόμοιοι.
[10, 9]	ἂν πόλεσιν ὅλαις μετρεῖσθαι δύνασθαι·	οἵ	τε γνώριμοι πάντες ταῖς δογματικαῖς
[10, 130]	ἐστι, τὸ δὲ κενὸν δυσπόριστον.	Οἵ	τε λιτοὶ χυλοὶ ἴσην πολυτελεῖ
[10, 9]	τε πατρὶς χαλκαῖς εἰκόσι τιμήσασα,	οἵ	τε φίλοι τοσοῦτοι τὸ πλῆθος
[10, 10]	τόπους πρὸς τοὺς φίλους διαδραμόντα.	Οἳ	καὶ πανταχόθεν πρὸς αὐτὸν ἀφικνοῦντο
[10, 121]	διχῆ νοεῖσθαι, τήν τε ἀκροτάτην,	οἵα	ἐστὶ περὶ τὸν θεόν, ἐπίτασιν
[10, 44]	τοῦτο παρασκευάζει, τὴν ὑπέρεισιν οὐχ	οἵα	τε οὖσα ποιεῖσθαι· ἥ τε
[10, 88]	καὶ στρογγύλην ἢ τρίγωνον ἢ	οἵαν	δήποτε ἔχουσα> περιγραφήν· πανταχῶς γὰρ
[10, 109]	τοῦ ἀέρος χρῶσιν ταύτην λήψεται	οἵαν	θεωροῦμεν, κατὰ πρόσλαμψιν πρὸς τὰ
[10, 128]	πᾶσαν αἵρεσιν καὶ φυγὴν ἐπανάγειν	οἶδεν	ἐπὶ τὴν τοῦ σώματος ὑγίειαν
[10, 146]	τὰ πέρατα τοῦ βίου κατειδὼς	οἶδεν,	ὡς εὐπόριστόν ἐστι τὸ τὸ>
[10, 97]	τῷ καθ' ἕνα τρόπον μόνον	οἴεσθαι	γίνεσθαι τοὺς δ' ἄλλους πάντας
[10, 134]	πράττεται) οὔτε ἀβέβαιον αἰτίαν (οὐκ>	οἴεται	μὲν γὰρ ἀγαθὸν ἢ κακὸν
[10, 58]	διὰ τὴν τῆς κοινότητος προσεμφέρειαν	οἰηθῶμεν	διαλήψεσθαί τι αὐτοῦ, τὸ μὲν
[10, 129]	ἡδονὴ διὰ τὸ φύσιν ἔχειν	οἰκείαν	ἀγαθόν, οὐ πᾶσα μέντοι αἱρετή·
[10, 22]	πλὴν ἓξ μηνῶν εἰς τὴν	οἰκείαν,	ἔπειτ' ἐπανῆλθε. ~Γέγονε δὲ ἀγαθὸς
[10, 34]	πᾶν ζῷον, καὶ τὴν μὲν	οἰκεῖον,	τὴν δὲ ἀλλότριον· δι' ὧν
[10, 141]	ἀρχῆς κατὰ τὸ τῆς φύσεως	οἰκεῖον	ὠρέχθησαν. Οὐδεμία ἡδονὴ καθ' ἑαυτὸ
[10, 154]	βεβαιότατον πίστωμα ἔχοντες, καὶ πληρεστάτην	οἰκειότητα	ἀπολαβόντες οὐκ ὠδύραντο ὡς πρὸς
[10, 20]	ἰδίοις παρεσχημένοι καὶ τὴν πᾶσαν	οἰκειότητα	ἐνδεδειγμένοι συγκαταγηράσκειν μεθ' ἡμῶν προείλοντο
[10, 124]	τοῖς ἀγαθοῖς> Ταῖς γὰρ ἰδίαις	οἰκειούμενοι	διὰ παντὸς ἀρεταῖς τοὺς ὁμοίους
[10, 96]	ἑτέρου τοιούτου. Καὶ ὧδε τοὺς	οἰκείους	ἀλλήλοις τρόπους συνθεωρητέον, καὶ τὰς
[10, 53]	οἱ δὲ τοῖοι ἀταράχως καὶ	οἰκείως	ἔχοντες. ~Καὶ μὴν καὶ τὰς
[10, 118]	Ἐπικούρου ἠθικῶν δογμάτων. Οὐδὲ κολάσειν	οἰκέτας,	ἐλεήσειν μέντοι καὶ συγγνώμην τινὶ
[10, 10]	ἀδελφοὺς εὐποιία πρός τε τοὺς	οἰκέτας	ἡμερότης, ὡς δῆλον κἀκ τῶν
[10, 17]	ἡμῶν φιλοσοφοῦντες παραδίδωσιν. Τὴν δ'	οἰκίαν	τὴν ἐν Μελίτῃ παρεχέτωσαν Ἀμυνόμαχος
[10, 4]	μητρὶ περιιόντα αὐτὸν ἐς τὰ	οἰκίδια	καθαρμοὺς ἀναγινώσκειν, καὶ σὺν τῷ
[10, 79]	καὶ τὴν περὶ τῶν κυριωτάτων	οἰκονομίαν.	Διὸ δὴ κἂν πλείους αἰτίας
[10, 83]	λόγος δυνατὸς κατασχεθῆναι μετ' ἀκριβείας,	οἶμαι,	ἐὰν μὴ καὶ πρὸς ἅπαντα
[10, 118]	στρεβλοῦται, ἔνθα καὶ μύζει καὶ	οἰμώζει.	Γυναικί τ' οὐ μιγήσεσθαι τὸν
[10, 11]	λιτότατα διαιτώμενοι· Κοτύλῃ γοῦν, φησίν,	οἰνιδίου	ἠρκοῦντο, τὸ δὲ πᾶν ὕδωρ
[10, 108]	τόπων ἢ ὕδατα κεκτημένων, ἐν	οἵοις	τόποις μάλιστα δρόσος συντελεῖται, εἶτα
[10, 138]	μόνην· τὰ δ' ἄλλα χωρίζεσθαι,	οἷον	βρωτά. Καὶ φέρε οὖν δὴ
[10, 69]	ἑαυτοῦ φύσιν ἔχον ἀίδιον, οὐχ	οἷον	δὲ εἶναι συμπεφορημένον ὥσπερ ὅταν
[10, 39]	τὸ πᾶν ἀεὶ τοιοῦτον ἦν	οἷον	νῦν ἐστι, καὶ ἀεὶ τοιοῦτον
[10, 86]	τῶν ἄλλων φυσικῶν προβλημάτων κάθαρσιν,	οἷον	ὅτι τὸ πᾶν σώματα καὶ
[10, 33]	ἤρτηται, ἐφ' ὃ ἀναφέροντες λέγομεν,	οἷον	Πόθεν ἴσμεν εἰ τοῦτό ἐστιν
[10, 59]	ἐκ τούτων κίνησιν ἐχόντων οὐχ	οἷόν	τε γενέσθαι. ~Καὶ μὴν καὶ
[10, 66]	οὐδ' αἴσθησιν κέκτηται. ~Οὐ γὰρ	οἷόν	τε νοεῖν αὐτὸ αἰσθανόμενον μὴ
[10, 36]	καὶ φωνὰς συναγομένων. Οὐ γὰρ	οἷόν	τε τὸ πύκνωμα τῆς συνεχοῦς
[10, 93]	κατειληθῆναι τοῖς ἄστροις τούτοις, ὥσθ'	οἷόν	τιν' ἕλικα κινεῖσθαι. Πάντα γὰρ
[10, 33]	εἰ μὴ πρότερον ἐγνώκειμεν αὐτό·	οἷον	Τὸ πόρρω ἑστὼς ἵππος ἐστὶν
[10, 34]	τυγχάνειν. Ὅθεν τὸ> προσμένον εἰσήχθη·	οἷον	τὸ προσμεῖναι καὶ ἐγγὺς γενέσθαι
[10, 58]	κατανοεῖν ὅτι οὔτε τοιοῦτόν ἐστιν	οἷον	τὸ τὰς μεταβάσεις ἔχον οὔτε
[10, 33]	μνήμην τοῦ πολλάκις ἔξωθεν φανέντος,	οἷον	τὸ Τοιοῦτόν ἐστιν ἄνθρωπος· ἅμα
[10, 51]	τε γὰρ ὁμοιότης τῶν φαντασμῶν	οἱονεὶ	ἐν εἰκόνι λαμβανομένων ἢ καθ'
[10, 33]	κινεῖ. ~Τὴν δὲ πρόληψιν λέγουσιν	οἱονεὶ	κατάληψιν ἢ δόξαν ὀρθὴν ἢ
[10, 107]	τῶν> ὑδατοειδῶν καὶ συμπαρακειμένων· ἃ	οἱονεὶ	σύνωσιν ποιούμενα χάλαζαν ἀποτελεῖ, ὃ
[10, 140]	ἐξ ὧν ἄν ποτε τοῦτο	οἷός	τ' ᾖ παρασκευάζεσθαι. ~Ἔνδοξοι καὶ
[10, 5]	δὲ Θεμίσταν τὴν Λεοντέως γυναῖκα	Οἷός	τε, φησίν, εἰμί, ἐὰν μὴ
[10, 5]	Λεόντιον Παιὰν ἄναξ, φίλον Λεοντάριον,	οἵου	κροτοθορύβου ἡμᾶς ἐνέπλησας ἀναγνόντας σου
[10, 123]	γὰρ αὐτῶν ἐστιν ἡ γνῶσις.	Οἵους	δ' αὐτοὺς οἱ> πολλοὶ νομίζουσιν
[10, 123]	εἰσίν· οὐ γὰρ φυλάττουσιν αὐτοὺς	οἵους	νομίζουσιν. Ἀσεβὴς δὲ οὐχ ὁ
[10, 17]	καὶ τοῖς συμφιλοσοφοῦσιν αὐτῷ καὶ	οἷς	ἂν Ἕρμαρχος καταλίπῃ διαδόχοις τῆς
[10, 17]	τὸν κῆπον, καθάπερ καὶ αὐτοὶ	οἷς	ἂν οἱ ἀπὸ ἡμῶν φιλοσοφοῦντες
[10, 66]	περιέχοντα μὴ τοιαῦτα ᾖ, ἐν	οἷς	νῦν οὖσα ἔχει ταύτας τὰς
[10, 38]	προσμένον καὶ τὸ ἄδηλον ἔχωμεν	οἷς	σημειωσόμεθα. Ταῦτα δεῖ διαλαβόντας συνορᾶν
[10, 98]	καὶ παρ' ἡμῖν τινα θεωρεῖται,	οἷς	συμφώνως δεῖ λέγειν ἐπὶ τῶν
[10, 61]	Οὔτε γὰρ τὰ βαρέα θᾶττον	οἰσθήσεται	τῶν μικρῶν καὶ κούφων, ὅταν
[10, 80]	ποίοις ὁμοίως ἀταρακτῆσαι> Ἂν οὖν	οἰώμεθα	καὶ ὡδί πως ἐνδεχόμενον αὐτὸ
[10, 1]	Ἀθηναίων τὴν Σάμον ἐκεῖθι τραφῆναι·	ὀκτωκαιδεκέτη	δ' ἐλθεῖν εἰς Ἀθήνας, Ξενοκράτους
[10, 9]	πλῆθος ὡς μηδ' ἂν πόλεσιν	ὅλαις	μετρεῖσθαι δύνασθαι· οἵ τε γνώριμοι
[10, 40]	ἀναλόγως τοῖς περιληπτοῖς ὡς καθ'	ὅλας	φύσεις λαμβανόμενα καὶ μὴ ὡς
[10, 60]	ἡμῶν κάτω φερόμενον· ἡ γὰρ	ὅλη	φορὰ οὐθὲν ἧττον ἑκατέρα ἑκατέρᾳ
[10, 83]	κατὰ μέρος ἐξακριβουμένων κατὰ τὴν	ὅλην	πραγματείαν ἡμῖν, καὶ αὐτὰ ταῦτα
[10, 66]	τῆς ψυχῆς μερῶν τῶν παρ'	ὅλην	τὴν σύγκρισιν παρεσπαρμένων ἐγκατεχομένων ἢ
[10, 35]	συντεταγμένων βίβλους διαθρεῖν ἐπιτομὴν τῆς	ὅλης	πραγματείας εἰς τὸ κατασχεῖν τῶν
[10, 35]	ὅλων ἐπιβλέψει τὸν τύπον τῆς	ὅλης	πραγματείας τὸν κατεστοιχειωμένον δεῖ μνημονεύειν·
[10, 83]	πλείστας τῶν περιοδειῶν ὑπὲρ τῆς	ὅλης	φύσεως ποιεῖσθαι· ὅσοι δὲ μὴ
[10, 47]	ἀπείρῳ αὐτῶν μηθὲν ἀντικόπτειν ἢ	ὀλίγα	ἀντικόπτειν, πολλαῖς δὲ καὶ ἀπείροις
[10, 29]	Ἀρκτέον δὴ ἀπὸ τῆς πρώτης,	ὀλίγα	προειπόντα περὶ τῆς διαιρέσεως τῆς
[10, 130]	νομίζομεν, οὐχ ἵνα πάντως τοῖς	ὀλίγοις	χρώμεθα, ἀλλ' ὅπως ἐὰν μὴ
[10, 130]	μὴ ἔχωμεν τὰ πολλά, τοῖς	ὀλίγοις	χρώμεθα, πεπεισμένοι γνησίως ὅτι ἥδιστα
[10, 72]	καθ' ὃ τὸν πολὺν ἢ	ὀλίγον	χρόνον ἀναφωνοῦμεν, συγγενικῶς τοῦτο περιφέροντες,
[10, 106]	δὲ λοιπὰ πνεύματα γίνεται καὶ	ὀλίγων	πεσόντων εἰς τὰ πολλὰ κοιλώματα,
[10, 146]	ἔνδειαν ἐξαιροῦν καὶ τὸ τὸν	ὅλον	βίον παντελῆ καθιστάν· ὥστε οὐδὲν
[10, 65]	δὲ λοιπὸν ἄθροισμα διαμένον καὶ	ὅλον	καὶ κατὰ μέρος οὐκ ἔχει
[10, 100]	πῆξιν εἰληφότων κρυσταλλοειδῆ. Καὶ τὸ	ὅλον	καὶ τοῦτο τὸ μέρος πλεοναχῶς
[10, 69]	μόρια τούτου ἀλλ' ὡς τὸ	ὅλον	σῶμα καθόλου μὲν ἐκ> τούτων
[10, 63]	ψυχὴ σῶμά ἐστι λεπτομερὲς παρ'	ὅλον	τὸ ἄθροισμα παρεσπαρμένον, προσεμφερέστατον δὲ
[10, 142]	ἡδονή, καὶ χρόνῳ καὶ περὶ	ὅλον	τὸ ἄθροισμα ὑπῆρχεν ἢ τὰ
[10, 35]	πραγματείας εἰς τὸ κατασχεῖν τῶν	ὁλοσχερωτάτων	γε δοξῶν τὴν μνήμην ἱκανῶς
[10, 36]	μέρος ἀκρίβωμα πᾶν ἐξευρήσεται, τῶν	ὁλοσχερωτάτων	τύπων εὖ περιειλημμένων καὶ μνημονευομένων·
[10, 65]	Καὶ μὴν καὶ διαλυομένου τοῦ	ὅλου	ἀθροίσματος ἡ ψυχὴ διασπείρεται καὶ
[10, 148]	σοφία παρασκευάζεται εἰς τὴν τοῦ	ὅλου	βίου μακαριότητα, πολὺ μέγιστόν ἐστιν
[10, 65]	ξυναπόληται τοῦ στεγάζοντος λυθέντος εἶθ'	ὅλου	εἴτε καὶ μέρους τινός, ἐάνπερ
[10, 69]	τῶν πρώτων ἢ τῶν τοῦ	ὅλου	μεγεθῶν τοῦδέ τινος ἐλαττόνων, ἀλλὰ
[10, 92]	μὲν γίνεσθαι κατὰ τὴν τοῦ	ὅλου	οὐρανοῦ δίνην, ἢ τούτου μὲν
[10, 55]	ὥσπερ ἐκεῖνο καταλείπεται, ἀλλ' ἐξ	ὅλου	τοῦ σώματος ἀπολλύμεναι. Ἱκανὰ οὖν
[10, 70]	τὰ συμπτώματα οὔτε τὴν τοῦ	ὅλου	φύσιν ἔχειν, ὃ συλλαβόντες κατὰ
[10, 71]	ὅτι οὐκ ἔχει τὴν τοῦ	ὅλου	φύσιν ᾧ συμβαίνει ὃ δὴ
[10, 15]	ἑβδόμης καὶ εἰκοστῆς καὶ ἑκατοστῆς	Ὀλυμπιάδος	ἐπὶ Πυθαράτου ἔτη βιώσαντα δύο
[10, 14]	ἔτος τῆς ἐνάτης καὶ ἑκατοστῆς	Ὀλυμπιάδος	ἐπὶ Σωσιγένους ἄρχοντος μηνὸς Γαμηλιῶνος
[10, 37]	τινὰ ἐπιτομὴν καὶ στοιχείωσιν τῶν	ὅλων	δοξῶν. Πρῶτον μὲν οὖν τὰ
[10, 35]	δὲ ἱκανῶς ἐν τῇ τῶν	ὅλων	ἐπιβλέψει τὸν τύπον τῆς ὅλης
[10, 82]	καὶ συνεχῆ μνήμην ἔχειν τῶν	ὅλων	καὶ κυριωτάτων. Ὅθεν τοῖς πάθεσι
[10, 36]	τὸ πύκνωμα τῆς συνεχοῦς τῶν	ὅλων	περιοδείας εἰδέναι μὴ δυνάμενον διὰ
[10, 66]	ἐπερεισμοῖς. Τό τε σπέρμα ἀφ'	ὅλων	τῶν σωμάτων φέρεσθαι. ~Ἀλλὰ μὴν
[10, 82]	ἔστι κεφαλαιωδέστατα ὑπὲρ τῆς τῶν	ὅλων	φύσεως ἐπιτετμημένα. ~Ὥστ' ἂν γένοιτο
[10, 81]	εἴδωμεν, ἀταρακτήσομεν. ~Ἐπὶ δὲ τούτοις	ὅλως	ἅπασιν ἐκεῖνο δεῖ κατανοεῖν, ὅτι
[10, 69]	γὰρ δυνατὸν ἐπινοῆσαι τοῦτο οὔτε	ὅλως	ὡς οὐκ εἰσίν, οὔθ' ὡς
[10, 113]	οὗ μὲν παρεκτάσεις ἀέρος εἶναι	ὁμαλὰς	ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνωθούσας κατὰ
[10, 107]	πῆξιν δ' ἐν τοῖς νέφεσιν	ὁμαλῆ	ἀραιότητα ἔχουσι τοιαύτη πρόεσις ἐκ
[10, 113]	κατὰ τὴν αὐτὴν δίνην φέρεσθαι	ὁμαλὴν	οὖσαν, τὰ δὲ κατὰ τὴν
[10, 110]	τὰ ἀπ' αὐτῆς ῥεύματα ἀποφερόμενα	ὁμαλῶς	ἀναστέλλοντος ἐπὶ τοσοῦτον ἐφ' ὅσον
[10, 107]	πάντοθεν, ὡς λέγεται, κατὰ μέρη	ὁμαλῶς	περιισταμένων εἴτε ὑδατοειδῶν τινων εἴτε
[10, 113]	αὐτὸ συνωθούσας κατὰ τὸ ἑξῆς	ὁμαλῶς	τε ἐκκαούσας, οὗ δὲ ἀνωμαλεῖς
[10, 67]	ἀσώματον λέγομεν κατὰ τὴν πλείστην	ὁμιλίαν	τοῦ ὀνόματος ἐπὶ τοῦ καθ'
[10, 115]	συλλογὴν ἐν πυκνώμασί τισιν {ἐν}	ὁμιχλοειδέσι,	καὶ ἐκπύρωσιν τούτου διὰ τὴν
[10, 32]	αὐτὰς διελέγξαι. Οὔτε γὰρ ἡ	ὁμογένεια	αἴσθησις τὴν ὁμογενῆ διὰ τὴν
[10, 32]	γὰρ ἡ ὁμογένεια αἴσθησις τὴν	ὁμογενῆ	διὰ τὴν ἰσοσθένειαν, οὔθ' ἡ
[10, 116]	τοῦ μύθου ἐκβήσῃ καὶ τὰ	ὁμογενῆ	τούτοις συνορᾶν δυνήσῃ· μάλιστα δὲ
[10, 53]	προϊεμένης φωνῆς ἢ καὶ τῶν	ὁμογενῶν	σχηματίζεσθαιπολλὴν γὰρ ἔνδειαν ἕξει τοῦτο
[10, 144]	τούτων αὐτῶν ἐκλόγισις καὶ τῶν	ὁμογενῶν	τούτοις ὅσα τοὺς μεγίστους φόβους
[10, 139]	ἀριθμὸν ὑφεστῶτας, οὓς δὲ καθ'	ὁμοείδειαν	ἐκ τῆς συνεχοῦς ἐπιρρύσεως τῶν
[10, 73]	καὶ πᾶσαν σύγκρισιν πεπερασμένην τὸ	ὁμοειδὲς	τοῖς θεωρουμένοις πυκνῶς ἔχουσαν νομίζειν
[10, 42]	σχημάτισιν ἁπλῶς ἄπειροί εἰσιν αἱ	ὅμοιαι,	ταῖς δὲ διαφοραῖς οὐχ ἁπλῶς
[10, 86]	τὸ ἀδύνατον καὶ παραβιάζεσθαι μήτε	ὁμοίαν	κατὰ πάντα τὴν θεωρίαν ἔχειν
[10, 43]	κινεῖσθαι τοῦ κενοῦ τὴν εἶξιν	ὁμοίαν	παρεχομένου καὶ τῇ κουφοτάτῃ καὶ
[10, 45]	κόσμοι ἄπειροί εἰσιν, οἵ θ'	ὅμοιοι	τούτῳ καὶ ἀνόμοιοι. Αἵ τε
[10, 3]	ὄνομα, καθά φησι Μυρωνιανὸς ἐν	Ὁμοίοις	ἱστορικοῖς κεφαλαίοις. Διότιμος δ' ὁ
[10, 52]	Τὸ δὲ ῥεῦμα τοῦτο εἰς	ὁμοιομερεῖς	ὄγκους διασπείρεται, ἅμα τινὰ διασῴζοντος
[10, 49]	τῶν πραγμάτων ὁμοχρόων τε καὶ	ὁμοιομόρφων	κατὰ τὸ ἐναρμόττον μέγεθος εἰς
[10, 80]	παραθεωροῦντας ποσαχῶς παρ' ἡμῖν τὸ	ὅμοιον	γίνεται, αἰτιολογητέον ὑπέρ τε τῶν
[10, 102]	τῶν φαινομένων καὶ τὸ τούτοις	ὅμοιον	δυνάμενον συνθεωρεῖν. Προτερεῖ δὲ ἀστραπὴ
[10, 121]	ἀπορήσειν· καὶ καθ' ὕπνους δὲ	ὅμοιον	ἔσεσθαι· καὶ ὑπὲρ φίλου ποτὲ
[10, 47]	τόπου ἔσται ἀφιστάμενον· ἀντικοπῇ γὰρ	ὅμοιον	ἔσται, κἂν μέχρι τοσούτου τὸ
[10, 135]	καὶ νυκτὸς πρός τε> τὸν	ὅμοιον	σεαυτῷ, καὶ οὐδέποτε οὔθ' ὕπαρ
[10, 122]	ὥραν ἢ παρεληλυθέναι τὴν ὥραν	ὅμοιός	ἐστι τῷ λέγοντι πρὸς εὐδαιμονίαν
[10, 46]	κόσμων. ~Καὶ μὴν καὶ τύποι	ὁμοιοσχήμονες	τοῖς στερεμνίοις εἰσί, λεπτότησιν ἀπέχοντες
[10, 51]	ψεῦδος γίνεται. ~Ἥ τε γὰρ	ὁμοιότης	τῶν φαντασμῶν οἱονεὶ ἐν εἰκόνι
[10, 32]	τε περίπτωσιν καὶ ἀναλογίαν καὶ	ὁμοιότητα	καὶ σύνθεσιν, συμβαλλομένου τι καὶ
[10, 124]	οἰκειούμενοι διὰ παντὸς ἀρεταῖς τοὺς	ὁμοίους	ἀποδέχονται, πᾶν τὸ μὴ τοιοῦτον
[10, 46]	τάχους ἀντικοπὴ καὶ οὐκ ἀντικοπὴ	ὁμοίωμα	λαμβάνει. ~Οὐ μὴν οὐδ' ἅμα
[10, 139]	ἐκ τῆς συνεχοῦς ἐπιρρύσεως τῶν	ὁμοίων	εἰδώλων ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀποτετελεσμένων,
[10, 80]	ἔστιν ἀταρακτῆσαι καὶ ἐν ποίοις	ὁμοίως	ἀταρακτῆσαι> Ἂν οὖν οἰώμεθα καὶ
[10, 80]	αὐτὸ γίνεσθαι {καὶ ἐν ποίοις	ὁμοίως	ἀταρακτῆσαι} αὐτὸ τὸ ὅτι πλεοναχῶς
[10, 35]	τῆς δὲ κατὰ μέρος οὐχ	ὁμοίως.	~Βαδιστέον μὲν οὖν καὶ ἐπ'
[10, 52]	τὰς ἐναργείας μήτε τὸ διημαρτημένον	ὁμοίως	βεβαιούμενον πάντα συνταράττῃ. Ἀλλὰ μὴν
[10, 90]	εὐθὺς διεπλάττετο καὶ αὔξησιν ἐλάμβανεν	{ὁμοίως	δὲ καὶ γῆ καὶ θάλαττα}
[10, 136]	τοὺς ἐν Μυτιλήνῃ φίλους ἐπιστολῇ.	Ὁμοίως	δὲ καὶ Διογένης ἐν τῇ
[10, 93]	οὐρανοῦ οὕτω τοῖς χρόνοις κατηναγκασμένου·	ὁμοίως	δὲ καὶ κατὰ ἀέρος ἀντέξωσιν
[10, 38]	εἴθ' ὅτου δήποτε τῶν κριτηρίων,	ὁμοίως	δὲ καὶ τὰ ὑπάρχοντα πάθη,
[10, 118]	φίλοις καὶ παροῦσι καὶ ἀποῦσιν	ὁμοίως	διατε< λεῖν> εὐλογοῦντα. Ὅτε μέντοι
[10, 94]	γίνεσθαι καὶ κατὰ σχηματισμοὺς ἀέρος	ὁμοίως,	ἔτι τε καὶ κατὰ προσθετήσεις
[10, 25]	ἱκανὸς ἀνήρ. Λεοντεύς τε Λαμψακηνὸς	ὁμοίως	καὶ ἡ τούτου γυνὴ Θεμίστα,
[10, 108]	ἐπὶ τοὺς κάτω τόπους, καθάπερ	ὁμοίως	καὶ παρ' ἡμῖν ἐπὶ πλειόνων
[10, 87]	μὲν ἀπολίπῃ τὸ δὲ ἐκβάλῃ	ὁμοίως	σύμφωνον ὂν τῷ φαινομένῳ, δῆλον
[10, 79]	μακάριον τῆς γνώσεως συντείνειν, ἀλλ'	ὁμοίως	τοὺς φόβους ἔχειν τοὺς ταῦτα
[10, 131]	ὥς τινες ἀγνοοῦντες καὶ οὐχ	ὁμολογοῦντες	ἢ κακῶς ἐκδεχόμενοι νομίζουσιν, ἀλλὰ
[10, 109]	ἀφ' οὗ πάλιν ἀπολάμποντος τὰ	ὁμοροῦντα	τοῦ ἀέρος χρῶσιν ταύτην λήψεται
[10, 154]	τὸ θαρρεῖν μάλιστα ἐκ τῶν	ὁμορούντων	παρασκευάσασθαι, οὕτω καὶ ἐβίωσαν μετ'
[10, 106]	πῆξιν μετριωτέραν ὑδατοειδῶν τινων, καὶ>	ὁμοῦ	ῥῆξιν, ἅμα τήν τε σύνωσιν
[10, 30]	τέλους. Εἰώθασι μέντοι τὸ κανονικὸν	ὁμοῦ	τῷ φυσικῷ τάττειν· καλοῦσι δ'
[10, 64]	ἀποτελοῦν ἑαυτῷ ἀπεδίδου κατὰ τὴν	ὁμούρησιν	καὶ συμπάθειαν καὶ ἐκείνῳ, καθάπερ
[10, 154]	συστησάμενος οὗτος τὰ μὲν δυνατὰ	ὁμόφυλα	κατεσκευάσατο· τὰ δὲ μὴ δυνατὰ
[10, 49]	ἐπεισιόντων ἡμῖν ἀπὸ τῶν πραγμάτων	ὁμοχρόων	τε καὶ ὁμοιομόρφων κατὰ τὸ
[10, 60]	ἂν στῶμεν, εἰς ἄπειρον ἄγειν	ὄν,	μηδέποτε φανεῖσθαι τοῦτο ἡμῖν, ἢ
[10, 39]	τὸ ἀφανιζόμενον εἰς τὸ μὴ	ὄν,	πάντα ἂν ἀπωλώλει τὰ πράγματα,
[10, 56]	τῶν ἀθρόων εἰς τὸ μὴ	ὂν	ἀναγκαζώμεθα τὰ ὄντα θλίβοντες καταναλίσκειν,
[10, 32]	κινεῖ γάρ· τὸ δὲ μὴ	ὂν	οὐ κινεῖ. ~Τὴν δὲ πρόληψιν
[10, 54]	μεταβολὰς οὐκ εἰς τὸ μὴ	ὂν	ποιήσεται οὐδ' ἐκ τοῦ μὴ
[10, 87]	τὸ δὲ ἐκβάλῃ ὁμοίως σύμφωνον	ὂν	τῷ φαινομένῳ, δῆλον ὅτι καὶ
[10, 41]	μέλλει πάντα εἰς τὸ μὴ	ὂν	φθαρήσεσθαι, ἀλλ' ἰσχύοντα ὑπομένειν ἐν
[10, 55]	καὶ μὴ> εἰς τὸ μὴ	ὂν	φθείρεσθαι. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ δεῖ
[10, 115]	ἐπέκρηξιν τῶν περιεχόντων, καὶ ἐφ'	ὃν	ἂν τόπον ἡ ὁρμὴ γένηται
[10, 139]	ἂν τὸ ἡδόμενον ἐνῇ, καθ'	ὃν	ἂν χρόνον ᾖ, οὐκ ἔστι
[10, 25]	διαδεξάμενος Ἕρμαρχον· ὃν διεδέξατο Διονύσιος·	ὃν	Βασιλείδης. Καὶ Ἀπολλόδωρος δ' ὁ
[10, 25]	καὶ Πολύστρατος ὁ διαδεξάμενος Ἕρμαρχον·	ὃν	διεδέξατο Διονύσιος· ὃν Βασιλείδης. Καὶ
[10, 13]	φησι φιλόσοφον, οὔτε αὐτὸς Ἕρμαρχος,	ὃν	ἔνιοί φασι καὶ Ἀπολλόδωρος ὁ
[10, 11]	τὴν ἡδονὴν εἶναι τέλος δογματίζων,	ὃν	καὶ Ἀθήναιος δι' ἐπιγράμματος οὕτως
[10, 10]	κήπῳ καθά φησι καὶ Ἀπολλόδωρος·	ὃν	καὶ ὀγδοήκοντα μνῶν πρίασθαι. ~Διοκλῆς
[10, 8]	Πλάτωνα χρυσοῦν, καὶ Ἀριστοτέλη ἄσωτον,	ὃν>	καταφαγόντα τὴν πατρῴαν οὐσίαν στρατεύεσθαι
[10, 71]	καθ' ἑαυτὰ τάγμα ἔχοντα, ἀλλ'	ὃν	τρόπον αὐτὴ ἡ αἴσθησις τὴν
[10, 32]	μαινομένων φαντάσματα καὶ τὰ> κατ'	ὄναρ	ἀληθῆ, κινεῖ γάρ· τὸ δὲ
[10, 135]	καὶ οὐδέποτε οὔθ' ὕπαρ οὔτ'	ὄναρ	διαταραχθήσῃ, ζήσεις δὲ ὡς θεὸς
[10, 3]	συντάξεως· ἀλλὰ καὶ δοῦλος Μῦς	ὄνομα,	καθά φησι Μυρωνιανὸς ἐν Ὁμοίοις
[10, 40]	καὶ χώραν καὶ ἀναφῆ φύσιν	ὀνομάζομεν,	οὐκ ἂν εἶχε τὰ σώματα
[10, 73]	τοῦτο ἐννοοῦντες, καθ' ὃ χρόνον	ὀνομάζομεν.	Φησὶ δὲ τοῦτο καὶ ἐν
[10, 75]	καὶ ἐλάττους. Ὅθεν καὶ τὰ	ὀνόματα	ἐξ ἀρχῆς μὴ θέσει γενέσθαι,
[10, 77]	τὸ σέμνωμα τηρεῖν, κατὰ πάντα	ὀνόματα	φερόμενα ἐπὶ τὰς τοιαύτας ἐννοίας,
[10, 33]	προηγουμένων τῶν αἰσθήσεων. Παντὶ οὖν	ὀνόματι	τὸ πρώτως ὑποτεταγμένον ἐναργές ἐστι·
[10, 70]	τὴν πλείστην φορὰν τούτῳ τῷ	ὀνόματι	χρώμενοι φανερὰ ποιοῦμεν τὰ συμπτώματα
[10, 67]	κατὰ τὴν πλείστην ὁμιλίαν τοῦ	ὀνόματος	ἐπὶ τοῦ καθ' ἑαυτὸ νοηθέντος
[10, 14]	ἀφηγήσασθαι δὲ τῆς σχολῆς ἐτῶν	ὄντα	δύο πρὸς τοῖς τριάκοντα. Ἐγεννήθη
[10, 56]	τὸ μὴ ὂν ἀναγκαζώμεθα τὰ	ὄντα	θλίβοντες καταναλίσκειν, ἀλλὰ καὶ τὴν
[10, 5]	ὠθεῖσθαι. Πρὸς δὲ Πυθοκλέα ὡραῖον	ὄντα	Καθεδοῦμαι, φησί προσδοκῶν τὴν ἱμερτὴν
[10, 41]	τῶν συγκρίσεων, πλήρη τὴν φύσιν	ὄντα,	οὐκ ἔχοντα ὅπῃ ἢ ὅπως
[10, 77]	γίνεται) μήτε αὖ πῦρ ἅμα	ὄντα	συνεστραμμένον τὴν μακαριότητα κεκτημένα κατὰ
[10, 3]	προτρεψαμένῳ καὶ οἱ ἀδελφοὶ τρεῖς,	ὄντες	Νεοκλῆς Χαιρέδημος Ἀριστόβουλος, καθά φησι
[10, 54]	ποιήσεται οὐδ' ἐκ τοῦ μὴ	ὄντος,	ἀλλὰ κατὰ μεταθέσεις ἐν πολλοῖς,
[10, 38]	οὐθὲν γίνεται ἐκ τοῦ μὴ	ὄντος.	Πᾶν γὰρ ἐκ παντὸς ἐγίνετ'
[10, 71]	Καὶ οὐκ ἐξελατέον ἐκ τοῦ	ὄντος	ταύτην τὴν ἐνάργειαν, ὅτι οὐκ
[10, 39]	ἂν ἀπωλώλει τὰ πράγματα, οὐκ	ὄντων	εἰς ἃ διελύετο. Καὶ μὴν
[10, 45]	ὑποβάλλει ταῖς περὶ> τῆς τῶν	ὄντων	φύσεως ἐπινοίαις. Ἀλλὰ μὴν καὶ
[10, 48]	καὶ συστάσεις ἐν τῷ περιέχοντι	ὀξεῖαι	διὰ τὸ μὴ δεῖν κατὰ
[10, 85]	διάλαβε, καὶ διὰ μνήμης ἔχων	ὀξέως	αὐτὰ περιόδευε μετὰ τῶν λοιπῶν
[10, 36]	ἀκριβώματος γίνεται, τὸ ταῖς ἐπιβολαῖς	ὀξέως	δύνασθαι χρῆσθαι, ἑκάστων πρὸς ἁπλᾶ
[10, 109]	σύνωσιν δὲ τῶν σκαληνῶν καὶ	ὀξυγωνίων	τῶν ἐν τῷ ὕδατι ὑπαρχόντων·
[10, 91]	ἐάν τις τοῖς ἐναργήμασι προσέχῃ,	ὅπερ	ἐν τοῖς Περὶ φύσεως βιβλίοις
[10, 86]	μοναχὴν ἔχει τοῖς φαινομένοις συμφωνίαν·	ὅπερ	ἐπὶ τῶν μετεώρων οὐχ ὑπάρχει,
[10, 142]	ἀλγοῦν οὔτε τὸ λυπούμενον ἔχουσιν,	ὅπερ	ἐστὶ τὸ κακόν. Εἰ μηθὲν
[10, 71]	ἐπὶ τῶν ἀίδιον συμβεβηκότων- ἀλλ'	ὅπερ	καὶ φαίνεται, συμπτώματα πάντα κατὰ>
[10, 41]	τὴν φύσιν ὄντα, οὐκ ἔχοντα	ὅπῃ	ἢ ὅπως διαλυθήσεται. Ὥστε τὰς
[10, 57]	ἄπειροί εἰσιν ὄγκοι· καὶ οὗτοι	ὁπηλίκοι	ἄν ποτε ὦσιν, ἄπειρον ἂν
[10, 57]	ὄγκοι ἔν τινι ὑπάρχουσιν ἢ	ὁπηλίκοι	οὖν, ἔστι νοῆσαι, πῶς τ'
[10, 150]	ταῖς μετ' ἀλλήλων συστροφαῖς καθ'	ὁπηλίκους	δή ποτε ἀεὶ τόπους συνθήκη
[10, 56]	σώματι ἀπείρους ὄγκους εἶναι οὐδ'	ὁπηλίκους	οὖν. Ὥστε οὐ μόνον τὴν
[10, 26]	καὶ Θεμίστας· ἕτερος Μάγνης· τέταρτος	ὁπλομάχος.	Γέγονε δὲ πολυγραφώτατος ὁ Ἐπίκουρος,
[10, 34]	γενέσθαι τῷ πύργῳ καὶ μαθεῖν	ὁποῖος	ἐγγὺς φαίνεται. Πάθη δὲ λέγουσιν
[10, 44]	σύγκρουσιν τὸν ἀποπαλμὸν ποιεῖ, ἐφ'	ὁπόσον	ἂν ἡ περιπλοκὴ τὴν ἀποκατάστασιν
[10, 61]	διὰ τῶν ἰδίων βαρῶν. Ἐφ'	ὁπόσον	γὰρ ἂν κατίσχῃ ἑκάτερον, ἐπὶ
[10, 5]	πρός με ἀφίκησθε, αὐτὸς τρικύλιστος,	ὅπου	ἂν ὑμεῖς καὶ Θεμίστα παρακαλῆτε,
[10, 139]	ἡ παντὸς τοῦ ἀλγοῦντος ὑπεξαίρεσις.	Ὅπου	δ' ἂν τὸ ἡδόμενον ἐνῇ,
[10, 42]	ἂν εἶχε τὰ ἄπειρα σώματα	ὅπου	ἐνέστη. Πρός τε τούτοις τὰ
[10, 40]	οὐκ ἂν εἶχε τὰ σώματα	ὅπου	ἦν οὐδὲ δι' οὗ ἐκινεῖτο,
[10, 56]	ὃ οὐ θεωρεῖται γινόμενον οὔθ'	ὅπως	ἂν γένοιτο ὁρατὴ ἄτομος ἔστιν
[10, 21]	ἐλθεῖν, δοῦναι Ἀμυνόμαχον καὶ Τιμοκράτην,	ὅπως	ἂν εὐτακτούντων αὐτῶν ἕκαστα γίνηται
[10, 38]	δὲ καὶ τὰ ὑπάρχοντα πάθη,	ὅπως	ἂν καὶ τὸ προσμένον καὶ
[10, 17]	ἄν ποτε τρόπῳ ἀσφαλέστατον ᾖ,	ὅπως	ἂν κἀκεῖνοι διατηρῶσιν τὸν κῆπον,
[10, 21]	λοιπῶν ἁπάντων ὡς συντετάχαμεν ἐπιμελείσθωσαν,	ὅπως	ἂν κατὰ τὸ ἐνδεχόμενον ἕκαστα
[10, 17]	δὲ τοῖς φιλοσοφοῦσιν ἀπὸ ἡμῶν,	ὅπως	ἂν συνδιασώσωσιν Ἀμυνομάχῳ καὶ Τιμοκράτει
[10, 37]	φθόγγοις, ὦ Ἡρόδοτε, δεῖ εἰληφέναι,	ὅπως	ἂν τὰ δοξαζόμενα ἢ ζητούμενα
[10, 122]	νέῳ καὶ γέροντι, τῷ μὲν	ὅπως	γηράσκων νεάζῃ τοῖς ἀγαθοῖς διὰ
[10, 41]	ὄντα, οὐκ ἔχοντα ὅπῃ ἢ	ὅπως	διαλυθήσεται. Ὥστε τὰς ἀρχὰς ἀτόμους
[10, 130]	πάντως τοῖς ὀλίγοις χρώμεθα, ἀλλ'	ὅπως	ἐὰν μὴ ἔχωμεν τὰ πολλά,
[10, 57]	μηδ' ἐπὶ> τοὔλαττον. ~Οὔτε γὰρ	ὅπως,	ἐπειδὰν ἅπαξ τις εἴπῃ ὅτι
[10, 128]	Τούτου γὰρ χάριν πάντα πράττομεν,	ὅπως	μήτε ἀλγῶμεν μήτε ταρβῶμεν· ὅταν
[10, 122]	χάριν τῶν γεγονότων, τῷ δ'	ὅπως	νέος ἅμα καὶ παλαιὸς ᾖ
[10, 117]	Περὶ δὲ τῶν βιωτικῶν καὶ	ὅπως	χρὴ τὰ μὲν ἡμᾶς αἱρεῖσθαι,
[10, 126]	μὲν μὴ φῦναι, φύντα δ'	ὅπως	ὤκιστα πύλας Ἀΐδαο περῆσαι. ~εἰ
[10, 52]	ἢ ἠχοῦντος ἢ ψοφοῦντος ἢ	ὁπωσδήποτε	ἀκουστικὸν πάθος παρασκευάζοντος. Τὸ δὲ
[10, 32]	ἀλήθειαν. Ὑφέστηκε δὲ τό τε	ὁρᾶν	ἡμᾶς καὶ ἀκούειν ὥσπερ τὸ
[10, 49]	ἀπὸ τῶν ἔξωθεν τὰς μορφὰς	ὁρᾶν	ἡμᾶς καὶ διανοεῖσθαι· οὐ γὰρ
[10, 28]	Εὐρύλοχος πρὸς Μητρόδωρον, Περὶ τοῦ	ὁρᾶν,	Περὶ τῆς ἐν τῇ ἀτόμῳ
[10, 133]	εἶναι, τὴν δὲ τύχην ἄστατον	ὁρᾶν,	τὸ δὲ παρ' ἡμᾶς ἀδέσποτον
[10, 56]	ἅμ' ἔδει καὶ πρὸς ἡμᾶς	ὁρατὰς	ἀτόμους· ὃ οὐ θεωρεῖται γινόμενον
[10, 56]	γινόμενον οὔθ' ὅπως ἂν γένοιτο	ὁρατὴ	ἄτομος ἔστιν ἐπινοῆσαι. Πρὸς δὲ
[10, 68]	συμβεβηκότα ἢ πᾶσιν ἢ τοῖς	ὁρατοῖς	καὶ κατὰ τὴν αἴσθησιν αὐτὴν
[10, 77]	συμφωνοῦσιν πραγματεῖαι καὶ φροντίδες καὶ	ὀργαὶ	καὶ χάριτες μακαριότητι, ἀλλ' ἐν
[10, 139]	ἔχει οὔτεἄλλῳ παρέχει, ὥστε οὔτε	ὀργαῖς	οὔτε χάρισι συνέχεται· ἐνἀσθενεῖ γὰρ
[10, 137]	δ' ἔστενον πέτραι Λοκρῶν τ'	ὄρειοι	πρῶνες Εὐβοίας τ' ἄκραι. ~Διὰ
[10, 148]	εἰσὶν ἀναγκαῖαι ἀλλ' εὐδιάχυτον τὴν	ὄρεξιν	ἔχουσιν, ὅταν δυσπόριστοι ἢ βλάβης
[10, 124]	αἰσθήσεως ὁ θάνατος. Ὅθεν γνῶσις	ὀρθὴ	τοῦ μηθὲν εἶναι πρὸς ἡμᾶς
[10, 33]	λέγουσιν οἱονεὶ κατάληψιν ἢ δόξαν	ὀρθὴν	ἢ ἔννοιαν ἢ καθολικὴν νόησιν
[10, 135]	πράξεσι τὸ καλῶς κριθὲν μὴ>	ὀρθωθῆναι	διὰ ταύτην. Ταῦτα οὖν καὶ
[10, 121]	σχοίη. Μόνον τε τὸν σοφὸν	ὀρθῶς	ἂν περί τε μουσικῆς καὶ
[10, 147]	κρίσιν τοῦ ὀρθῶς ἢ μὴ	ὀρθῶς.	~Εἰ μὴ παρὰ πάντα καιρὸν
[10, 147]	ἀμφισβήτησιν κατὰ πᾶσαν κρίσιν τοῦ	ὀρθῶς	ἢ μὴ ὀρθῶς. ~Εἰ μὴ
[10, 82]	καὶ ὁ φόβος ἐγίνετο ἐξαιτιολογήσομεν	ὀρθῶς	καὶ ἀπολύσομεν, ὑπέρ τε μετεώρων
[10, 81]	γέ τινι παραστάσει, ὅθεν μὴ	ὁρίζοντας	τὸ δεινὸν τὴν ἴσην ἢ
[10, 115]	ἐφ' ὃν ἂν τόπον ἡ	ὁρμὴ	γένηται τῆς φορᾶς, εἰς τοῦτον
[10, 115]	{κατὰ} κίνησιν οὗ ἂν ἡ	ὁρμὴ	ἐξ ἀρχῆς κατὰ τὴν σύνοδον
[10, 111]	ἢ αὐτὰ ἐν χρόνοις τισὶν	ὁρμῆσαι	διά τινα περίστασιν καὶ εἰς
[10, 12]	τᾶς φύσιος δ' ὁ πλοῦτος	ὅρον	τινὰ βαιὸν ἐπίσχει, αἱ δὲ
[10, 103]	γίνεσθαι τὸ μὲν πολὺ πρὸς	ὄρος	τι ὑψηλόν, ἐν ᾧ μάλιστα
[10, 139]	δ' ἀναισθητοῦν οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς.	Ὅρος	τοῦ μεγέθους τῶν ἡδονῶν ἡ
[10, 142]	τε τὸ μὴ κατανοεῖν τοὺς	ὅρους	τῶν ἀλγηδόνων καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν,
[10, 91]	καθ' αὑτὸ ἤτοι μεῖζον τοῦ	ὁρωμένου	ἢ μικρῷ ἔλαττον ἢ τηλικοῦτον
[10, 22]	ἢ Τιμοκράτους καὶ Σάνδης Λαμψακηνόν·	ὃς	ἀφ' οὗ τὸν ἄνδρα ἔγνω,
[10, 138]	ἐν τῇ εἰκοστῇ τῶν Ἐπιλέκτων,	ὃς	καὶ διαγωγὴν λέγει τὴν ἀγωγήν.
[10, 25]	δ' ὁ Κηποτύραννος γέγονεν ἐλλόγιμος,	ὃς	ὑπὲρ τετρακόσια συνέγραψε βιβλία· δύο
[10, 68]	μεγέθη καὶ τὰ βάρη καὶ	ὅσα	ἄλλα κατηγορεῖται σώματος ὡσανεὶ συμβεβηκότα
[10, 90]	ἐμπεριελαμβάνετο ὑπὸ τοῦ κόσμου {καὶ	ὅσα	γε δὴ σῴζει} ἀλλ' εὐθὺς
[10, 154]	μὴ δυνατὰ οὐκ ἀλλόφυλά γε·	ὅσα	δὲ μηδὲ τοῦτο δυνατὸς ἦν,
[10, 72]	ζητητέον ὥσπερ καὶ τὰ λοιπά,	ὅσα	ἐν ὑποκειμένῳ ζητοῦμεν ἀνάγοντες ἐπὶ
[10, 54]	καὶ βάρους καὶ μεγέθους καὶ	ὅσα	ἐξ ἀνάγκης σχήματος συμφυῆ ἐστι.
[10, 150]	Ὡσαύτως δὲ καὶ τῶν ἐθνῶν	ὅσα	μὴ ἐδύνατο ἢ μὴ ἐβούλετο
[10, 86]	καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα {ἢ}	ὅσα	μοναχὴν ἔχει τοῖς φαινομένοις συμφωνίαν·
[10, 78]	κατὰ τὰ μετέωρα ταυτί, καὶ	ὅσα	συγγενῆ πρὸς τὴν εἰς τοῦτο
[10, 79]	καὶ τροπῆς καὶ ἐκλείψεως καὶ	ὅσα	συγγενῆ τούτοις μηθὲν ἔτι πρὸς
[10, 144]	ἐκλόγισις καὶ τῶν ὁμογενῶν τούτοις	ὅσα	τοὺς μεγίστους φόβους παρεσκεύαζε τῇ
[10, 154]	ἦν, ἀνεπίμεικτος ἐγένετο, καὶ ἐξωρίσατο	ὅσα	τοῦτ' ἐλυσιτέλει πράττειν. Ὅσοι τὴν
[10, 150]	μὴ βλάπτειν ἀλλήλους μηδὲ βλάπτεσθαι.	Ὅσα	τῶν ζῴων μὴ ἐδύνατο συνθήκας
[10, 132]	οὐδ' ἰχθύων καὶ τῶν ἄλλων	ὅσα	φέρει πολυτελὴς τράπεζα τὸν ἡδὺν
[10, 82]	τῶν λοιπῶν τῶν ἀεὶ παρεμπιπτόντων,	ὅσα	φοβεῖ τοὺς λοιποὺς ἐσχάτως. Ταῦτά
[10, 148]	αἱ πράξεις ἀκόλουθοι. Τῶν ἐπιθυμιῶν	ὅσαι	μὴ ἐπ' ἀλγοῦν ἐπανάγουσιν ἐὰν
[10, 80]	τούτων χρείαν ἀκρίβειαν μὴ ἀπειληφέναι	ὅση	πρὸς τὸ ἀτάραχον καὶ μακάριον
[10, 133]	κρείττονα τοῦ καὶ περὶ θεῶν	ὅσια	δοξάζοντος καὶ περὶ θανάτου διὰ
[10, 27]	Κανών, Χαιρέδημος, Περὶ θεῶν, Περὶ	ὁσιότητος,	~Ἡγησιάναξ, Περὶ βίων δʹ Περὶ
[10, 10]	Τῆς μὲν γὰρ πρὸς θεοὺς	ὁσιότητος	καὶ πρὸς πατρίδα φιλίας ἄλεκτος
[10, 53]	παρασκευάζει. Καὶ μὴν καὶ τὴν	ὀσμὴν	νομιστέον ὥσπερ καὶ τὴν ἀκοὴν
[10, 83]	ὑπὲρ τῆς ὅλης φύσεως ποιεῖσθαι·	ὅσοι	δὲ μὴ παντελῶς αὐτῶν τῶν
[10, 45]	πεπερασμένους, οὔθ' ὅσοι τοιοῦτοι οὔθ'	ὅσοι	διάφοροι τούτοις. Ὥστε οὐδὲν τὸ
[10, 95]	μερῶν καὶ κατ' ἐπιπροσθέτησιν, καὶ	ὅσοι	ποτ' ἂν τρόποι θεωροῖντο τὸ
[10, 154]	ἐξωρίσατο ὅσα τοῦτ' ἐλυσιτέλει πράττειν.	Ὅσοι	τὴν δύναμιν ἔσχον τοῦ τὸ
[10, 45]	ἕνα οὔτ' εἰς πεπερασμένους, οὔθ'	ὅσοι	τοιοῦτοι οὔθ' ὅσοι διάφοροι τούτοις.
[10, 20]	Νικάνορος, καθάπερ καὶ ἡμεῖς, ἵν'	ὅσοι	τῶν φιλοσοφούντων ἡμῖν χρείαν ἐν
[10, 20]	ἔλθῃ, μερισάτωσαν Ἀμυνόμαχος καὶ Τιμοκράτης	ὅσον	ἂν ἐπιδέχηται ἀπὸ τῶν ὑπαρχόντων
[10, 35]	κυριωτάτοις βοηθεῖν αὑτοῖς δύνωνται, καθ'	ὅσον	ἂν ἐφάπτωνται τῆς περὶ φύσεως
[10, 110]	ὁμαλῶς ἀναστέλλοντος ἐπὶ τοσοῦτον ἐφ'	ὅσον	κύκλῳ περιστῆσαι τὸ νεφοειδὲς τοῦτο
[10, 120]	Εὐδοξίας ἐπὶ τοσοῦτον προνοήσεσθαι, ἐφ'	ὅσον	μὴ καταφρονήσεσθαι. Μᾶλλον τε εὐφρανθήσεσθαι
[10, 65]	ἔχει τὴν αἴσθησιν ἐκείνου ἀπηλλαγμένου,	ὅσον	ποτέ ἐστι τὸ συντεῖνον τῶν
[10, 89]	ἕως τελειώσεως καὶ διαμονῆς ἐφ'	ὅσον	τὰ ὑποβληθέντα θεμέλια τὴν προσδοχὴν
[10, 151]	δὲ τὸ ἴδιον χώρας καὶ	ὅσων	δή ποτε αἰτίων οὐ πᾶσι
[10, 130]	πολυτελεῖ διαίτῃ τὴν ἡδονὴν ἐπιφέρουσιν	ὅταν	ἅπαν τὸ ἀλγοῦν κατ' ἔνδειαν
[10, 11]	μοι τυροῦ, φησί, κυθριδίου, ἵν'	ὅταν	βούλωμαι πολυτελεύσασθαι δύνωμαι. Τοιοῦτος ἦν
[10, 61]	οἰσθήσεται τῶν μικρῶν καὶ κούφων,	ὅταν	γε δὴ μηδὲν ἀπαντᾷ αὐτοῖς·
[10, 128]	ὅπως μήτε ἀλγῶμεν μήτε ταρβῶμεν·	ὅταν	δ' ἅπαξ τοῦτο περὶ ἡμᾶς
[10, 125]	ὦμεν, ὁ θάνατος οὐ πάρεστιν·	ὅταν	δ' ὁ θάνατος παρῇ, τόθ'
[10, 128]	μὴ παρεῖναι τὴν ἡδονὴν ἀλγῶμεν·	ὅταν	δὲ μὴ ἀλγῶμεν, οὐκέτι τῆς
[10, 87]	πιθανολογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν δεόντως καταλίπῃ·	ὅταν	δέ τις τὸ μὲν ἀπολίπῃ
[10, 58]	δὲ μερῶν οὐκ ἔχον· ἀλλ'	ὅταν	διὰ τὴν τῆς κοινότητος προσεμφέρειαν
[10, 61]	ἰσοταχεῖς ἀναγκαῖον τὰς ἀτόμους εἶναι,	ὅταν	διὰ τοῦ κενοῦ εἰσφέρωνται μηθενὸς
[10, 148]	ἀλλ' εὐδιάχυτον τὴν ὄρεξιν ἔχουσιν,	ὅταν	δυσπόριστοι ἢ βλάβης ἀπεργαστικαὶ δόξωσιν
[10, 128]	Τότε γὰρ ἡδονῆς χρείαν ἔχομεν	ὅταν	ἐκ τοῦ μὴ παρεῖναι τὴν
[10, 69]	οἷον δὲ εἶναι συμπεφορημένον ὥσπερ	ὅταν	ἐξ αὐτῶν τῶν ὄγκων μεῖζον
[10, 125]	οὐθὲν πρὸς ἡμᾶς, ἐπειδή περ	ὅταν	μὲν ἡμεῖς ὦμεν, ὁ θάνατος
[10, 61]	μεγάλων, πάντα πόρον σύμμετρον ἔχοντα,	ὅταν	μηθὲν μηδὲ ἐκείνοις ἀντικόπτῃ· οὔθ'
[10, 131]	πρὸς τὴν τύχην ἀφόβους παρασκευάζει.	Ὅταν	οὖν λέγωμεν ἡδονὴν τέλος ὑπάρχειν,
[10, 129]	ἔστιν ὅτε πολλὰς ἡδονὰς ὑπερβαίνομεν,	ὅταν	πλεῖον ἡμῖν τὸ δυσχερὲς ἐκ
[10, 105]	ἐδαφῶν πολλῶν καὶ πάλιν ἀνταπόδοσιν,	ὅταν	πυκνώμασι σφοδροτέροις τῆς γῆς ἀπαντήσῃ,
[10, 66]	καὶ ταῖς κινήσεσι ταύταις χρώμενον,	ὅταν	τὰ στεγάζοντα καὶ περιέχοντα μὴ
[10, 113]	τὸ κενὸν αἰτίας τινῶν ἀποδιδόντων,	ὅταν	τὴν θείαν φύσιν μηθαμῇ λειτουργιῶν
[10, 87]	τρόπον ἐκκαθαιρομένων, συμφώνως τοῖς φαινομένοις,	ὅταν	τις τὸ πιθανολογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν
[10, 79]	ταῦτα· τάχα δὲ καὶ πλείους,	ὅταν	τὸ θάμβος ἐκ τῆς τούτων
[10, 43]	δὲ αὖ τὸν παλμὸν ἴσχουσιν	ὅταν	τύχωσι τῇ περιπλοκῇ κεκλειμέναι ἢ
[10, 53]	τὴν γινομένην πληγὴν ἐν ἡμῖν,	ὅταν	φωνὴν ἀφίωμεν, τοιαύτην ἔκθλιψιν ὄγκων
[10, 125]	ὡς μέγιστον τῶν κακῶν φεύγουσιν,	ὁτὲ	δὲ ὡς ἀνάπαυσιν τῶν ἐν
[10, 125]	Ἀλλ' οἱ πολλοὶ τὸν θάνατον	ὁτὲ	μὲν ὡς μέγιστον τῶν κακῶν
[10, 71]	τοῦ ἀθρόου ἕκαστα προσαγορευθείη, ~ἀλλ'	ὅτε	δήποτε ἕκαστα συμβαίνοντα θεωρεῖται, οὐκ
[10, 15]	ἐν ἐπιστολαῖς, ἡμέρας νοσήσαντα τετταρεσκαίδεκα.	Ὅτε	καί φησιν Ἕρμιππος ἐμβάντα αὐτὸν
[10, 118]	ἀποῦσιν ὁμοίως διατε< λεῖν> εὐλογοῦντα.	Ὅτε	μέντοι στρεβλοῦται, ἔνθα καὶ μύζει
[10, 153]	δ' οὐκ ἦν ἔτι δίκαια,	ὅτε	μὴ συνέφερεν. ~Ὁ τὸ μὴ
[10, 129]	πᾶσαν ἡδονὴν αἱρούμεθα, ἀλλ' ἔστιν	ὅτε	πολλὰς ἡδονὰς ὑπερβαίνομεν, ὅταν πλεῖον
[10, 153]	δὲ τότε μὲν ἦν δίκαια,	ὅτε	συνέφερεν εἰς τὴν πρὸς ἀλλήλους
[10, 57]	ὅπως, ἐπειδὰν ἅπαξ τις εἴπῃ	ὅτι	ἄπειροι ὄγκοι ἔν τινι ὑπάρχουσιν
[10, 86]	καὶ ἀναφὴς φύσις ἐστίν, ἢ	ὅτι	ἄτομα τὰ> στοιχεῖα, καὶ πάντα
[10, 10]	κἀκ τῶν διαθηκῶν αὐτοῦ καὶ	ὅτι	αὐτοὶ συνεφιλοσόφουν αὐτῷ, ὧν ἦν
[10, 89]	ᾧ λῆγον οὐκ ἔστι καταλαβεῖν.	~Ὅτι	δὲ καὶ τοιοῦτοι κόσμοι εἰσὶν
[10, 116]	εἴη, τοιαύτη μωρία ἐμπέσοι, μὴ	ὅτι	εἰς παντελῆ εὐδαιμονίαν κεκτημένον. Ταῦτα
[10, 63]	στερόμενοι θνῄσκομεν. Καὶ μὴν καὶ	ὅτι	ἔχει ἡ ψυχὴ τῆς αἰσθήσεως
[10, 48]	ἀντικόπτειν τι. ~Πρός τε τούτοις,	ὅτι	ἡ γένεσις τῶν εἰδώλων ἅμα
[10, 63]	γὰρ ἡ βεβαιοτάτη πίστις ἔσται	ὅτι	ἡ ψυχὴ σῶμά ἐστι λεπτομερὲς
[10, 130]	τοῖς ὀλίγοις χρώμεθα, πεπεισμένοι γνησίως	ὅτι	ἥδιστα πολυτελείας ἀπολαύουσιν οἱ ἥκιστα
[10, 13]	κυρίᾳ κατὰ τῶν πραγμάτων, ἣν	ὅτι	ἰδιωτάτη ἐστίν, Ἀριστοφάνης ὁ γραμματικὸς
[10, 87]	σύμφωνον ὂν τῷ φαινομένῳ, δῆλον	ὅτι	καὶ ἐκ παντὸς ἐκπίπτει φυσιολογήματος
[10, 89]	τὸ πλῆθος ἔστι καταλαβεῖν, καὶ	ὅτι	καὶ ὁ τοιοῦτος δύναται κόσμος
[10, 151]	μὴ βλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι πιστεύειν	ὅτι	λήσει, κἂν μυριάκις ἐπὶ τοῦ
[10, 125]	οὐχ ὅτι λυπήσει παρὼν ἀλλ'	ὅτι	λυπεῖ μέλλων. Ὃ γὰρ παρὸν
[10, 125]	λέγων δεδιέναι τὸν θάνατον οὐχ	ὅτι	λυπήσει παρὼν ἀλλ' ὅτι λυπεῖ
[10, 59]	τῇ αὐτῇ κέχρηται. Ἐπείπερ καὶ	ὅτι	μέγεθος ἔχει ἡ ἄτομος κατὰ
[10, 38]	περὶ τῶν ἀδήλων· πρῶτον μὲν	ὅτι	οὐθὲν γίνεται ἐκ τοῦ μὴ
[10, 96]	καὶ τὰς ἅμα συγκυρήσεις τινῶν	ὅτι	οὐκ ἀδύνατον γίνεσθαι. Ἐν δὲ
[10, 71]	τοῦ ὄντος ταύτην τὴν ἐνάργειαν,	ὅτι	οὐκ ἔχει τὴν τοῦ ὅλου
[10, 58]	ἐν τῇ αἰσθήσει δεῖ κατανοεῖν	ὅτι	οὔτε τοιοῦτόν ἐστιν οἷον τὸ
[10, 80]	ποίοις ὁμοίως ἀταρακτῆσαι} αὐτὸ τὸ	ὅτι	πλεοναχῶς γίνεται γνωρίζοντες, ὥσπερ κἂν
[10, 152]	δίκαιον εἶναι. ~Τὸ μὲν ἐπιμαρτυρούμενον	ὅτι	συμφέρει ἐν ταῖς χρείαις τῆς
[10, 47]	τοῦτο κατασχεῖν τὸ στοιχεῖον. Εἶθ'	ὅτι	τὰ εἴδωλα ταῖς λεπτότησιν ἀνυπερβλήτοις
[10, 73]	οὐκ ἀποδείξεως προσδεῖται ἀλλ' ἐπιλογισμοῦ,	ὅτι	ταῖς ἡμέραις καὶ ταῖς νυξὶ
[10, 81]	ὅλως ἅπασιν ἐκεῖνο δεῖ κατανοεῖν,	ὅτι	τάραχος ὁ κυριώτατος ταῖς ἀνθρωπίναις
[10, 130]	οἱ ἥκιστα ταύτης δεόμενοι, καὶ	ὅτι	τὸ μὲν φυσικὸν πᾶν εὐπόριστόν
[10, 86]	ἄλλων φυσικῶν προβλημάτων κάθαρσιν, οἷον	ὅτι	τὸ πᾶν σώματα καὶ ἀναφὴς
[10, 80]	πλεοναχῶς γίνεται γνωρίζοντες, ὥσπερ κἂν	ὅτι	ὡδί πως γίνεται εἴδωμεν, ἀταρακτήσομεν.
[10, 38]	παρούσας ἐπιβολὰς εἴτε διανοίας εἴθ'	ὅτου	δήποτε τῶν κριτηρίων, ὁμοίως δὲ
[10, 140]	καὶ δικαίως> ἄνευ τοῦ ἡδέως.	Ὅτῳ	δὲ τοῦτο μὴ ὑπάρχει ἐξ
[10, 90]	θεμέλια τὴν προσδοχὴν δύναται ποιεῖσθαι.	~Οὐ	γὰρ ἀθροισμὸν δεῖ μόνον γενέσθαι
[10, 49]	μορφὰς ὁρᾶν ἡμᾶς καὶ διανοεῖσθαι·	οὐ	γὰρ ἂν ἐναποσφραγίσαιτο τὰ ἔξω
[10, 64]	ψυχῆς οὐκ ἔχει τὴν αἴσθησιν.	Οὐ	γὰρ αὐτὸ ἐν ἑαυτῷ ταύτην
[10, 42]	ἐστι ταῖς διαφοραῖς τῶν σχημάτων·	οὐ	γὰρ δυνατὸν γενέσθαι τὰς τοσαύτας
[10, 69]	καθ' ἑαυτάς εἰσι φύσεις δοξαστέον	~οὐ	γὰρ δυνατὸν ἐπινοῆσαι τοῦτο οὔτε
[10, 6]	τῷ Περὶ τέλους γράφειν οὕτως·	Οὐ	γὰρ ἔγωγε ἔχω τί νοήσω
[10, 87]	ἀλλ' ὡς τὰ φαινόμενα ἐκκαλεῖται·	~οὐ	γὰρ ἤδη ἀλογίας καὶ κενῆς
[10, 86]	οὐσίας ταῖς αἰσθήσεσι σύμφωνον κατηγορίαν.	Οὐ	γὰρ κατὰ ἀξιώματα κενὰ καὶ
[10, 45]	ἄρτι ἀπεδείχθη, φέρονται καὶ πορρωτάτω.	Οὐ	γὰρ κατανήλωνται αἱ τοιαῦται ἄτομοι
[10, 66]	κινεῖται, ὥστε οὐδ' αἴσθησιν κέκτηται.	~Οὐ	γὰρ οἷόν τε νοεῖν αὐτὸ
[10, 36]	ἁπλᾶ στοιχειώματα καὶ φωνὰς συναγομένων.	Οὐ	γὰρ οἷόν τε τὸ πύκνωμα
[10, 132]	σῶμα μήτε ταράττεσθαι κατὰ ψυχήν.	~οὐ	γὰρ πότοι καὶ κῶμοι συνείροντες
[10, 124]	τῶν πολλῶν δόξας θεοῖς προσάπτων.	~Οὐ	γὰρ προλήψεις εἰσὶν ἀλλ' ὑπολήψεις
[10, 77]	πᾶσαν μακαριότητα ἔχοντος μετὰ ἀφθαρσίας	~(οὐ	γὰρ συμφωνοῦσιν πραγματεῖαι καὶ φροντίδες
[10, 115]	κατὰ συγκύρημα γίνονται τοῦ καιροῦ·	οὐ	γὰρ τὰ ζῷα ἀνάγκην τινὰ
[10, 32]	οὔθ' ἡ ἀνομογένεια τὴν ἀνομογένειαν,	οὐ	γὰρ τῶν αὐτῶν εἰσι κριτικαί·
[10, 123]	οἱ> πολλοὶ νομίζουσιν οὐκ εἰσίν·	οὐ	γὰρ φυλάττουσιν αὐτοὺς οἵους νομίζουσιν.
[10, 60]	ὡς μὲν ἀνωτάτω καὶ κατωτάτω	οὐ	δεῖ κατηγορεῖν τὸ ἄνω ἢ
[10, 56]	ἔστιν ἐπινοῆσαι. Πρὸς δὲ τούτοις	οὐ	δεῖ νομίζειν ἐν τῷ ὡρισμένῳ
[10, 80]	τοῖς κατὰ μέρος γινομένοις ἦν,	~οὐ	δεῖ νομίζειν τὴν ὑπὲρ τούτων
[10, 138]	ἡδονὴν καὶ τὰς ἀρετὰς αἱρεῖσθαι,	οὐ	δι' αὑτάς, ὥσπερ τὴν ἰατρικὴν
[10, 109]	συντελούμενα θεωρεῖται. ~Καὶ πάχνη δὲ	οὐ	διαφερόντως> συντελεῖται τῶν δρόσων, τοιούτων
[10, 149]	οὐ παρὰ τὴν ἑαυτῶν φύσιν	οὐ	διαχέονται ἀλλὰ παρὰ τὴν τοῦ
[10, 118]	τῶν σπουδαίων. Ἐρασθήσεσθαι τὸν σοφὸν	οὐ	δοκεῖ αὐτοῖς· οὐδὲ ταφῆς φροντιεῖν·
[10, 104]	ῥύσεως πολλῆς πνευμάτων γενομένης καὶ	οὐ	δυναμένης εἰς τὰ πλάγια διαρρυῆναι
[10, 70]	ἀίδιον παρακολουθούντων ὧν ἄνευ σῶμα	οὐ	δυνατὸν νοεῖσθαι. Κατ' ἐπιβολὰς δ'
[10, 97]	ἔσται, καθάπερ τισὶν ἤδη ἐγένετο	οὐ	δυνατοῦ τρόπου ἐφαψαμένοις, εἰς δὲ
[10, 72]	σφοδρῶς· τὸν γὰρ δὴ χρόνον	οὐ	ζητητέον ὥσπερ καὶ τὰ λοιπά,
[10, 56]	πρὸς ἡμᾶς ὁρατὰς ἀτόμους· ὃ	οὐ	θεωρεῖται γινόμενον οὔθ' ὅπως ἂν
[10, 90]	σελήνη καὶ τὰ λοιπὰ ἄστρα	οὐ>	καθ' ἑαυτὰ γενόμενα ὕστερον ἐμπεριελαμβάνετο
[10, 151]	βλάπτειν ἢ βλάπτεσθαι. ~Ἡ ἀδικία	οὐ	καθ' ἑαυτὴν κακόν, ἀλλ' ἐν
[10, 113]	τῶν φαινομένων ἐκκαλουμένων, μανικὸν καὶ	οὐ	καθηκότως πραττόμενον ὑπὸ τῶν τὴν
[10, 57]	ἑαυτὸ θεωρητόν, οὐκ ἔστι μὴ	οὐ	καὶ τὸ ἑξῆς τούτου τοιοῦτον
[10, 32]	γάρ· τὸ δὲ μὴ ὂν	οὐ	κινεῖ. ~Τὴν δὲ πρόληψιν λέγουσιν
[10, 98]	καὶ μεταβολάς. Ἀμφότερα γὰρ ταῦτα	οὐ	μάχεται τοῖς φαινομένοις· ~ἐπὶ δὲ
[10, 74]	ᾠοειδεῖς ἄλλους, καὶ ἀλλοιοσχήμονας ἑτέρους·	οὐ	μέντοι πᾶν σχῆμα ἔχειν. Οὐδὲ
[10, 64]	αὐτὸ τοιούτου συμπτώματος παρ' ἐκείνης,	οὐ	μέντοι πάντων ὧν ἐκείνη κέκτηται·
[10, 64]	τὴν πλείστην αἰτίαν δεῖ κατέχειν·	~οὐ	μὴν εἰλήφει ἂν ταύτην, εἰ
[10, 47]	καὶ οὐκ ἀντικοπὴ ὁμοίωμα λαμβάνει.	~Οὐ	μὴν οὐδ' ἅμα κατὰ τοὺς
[10, 118]	μύζει καὶ οἰμώζει. Γυναικί τ'	οὐ	μιγήσεσθαι τὸν σοφὸν ᾗ οἱ
[10, 126]	γέροντα καλῶς καταστρέφειν εὐήθης ἐστὶν	οὐ	μόνον διὰ τὸ τῆς ζωῆς
[10, 56]	εἶναι οὐδ' ὁπηλίκους οὖν. Ὥστε	οὐ	μόνον τὴν εἰς ἄπειρον τομὴν
[10, 112]	ἄστρα στρέφεται αὐτοῦ ὃ συμβαίνει	οὐ	μόνον τῷ τὸ μέρος τοῦτο
[10, 120]	~(καὶ δικάσεσθαι· καὶ συγγράμματα καταλείψειν·	οὐ	πανηγυριεῖν δέ· καὶ κτήσεως προνοήσεσθαι
[10, 149]	κενὴν δόξαν αὗται γίνονται καὶ	οὐ	παρὰ τὴν ἑαυτῶν φύσιν οὐ
[10, 125]	μὲν ἡμεῖς ὦμεν, ὁ θάνατος	οὐ	πάρεστιν· ὅταν δ' ὁ θάνατος
[10, 129]	περ καὶ ἀλγηδὼν πᾶσα κακόν,	οὐ	πᾶσα δὲ ἀεὶ φευκτὴ πεφυκυῖα.
[10, 129]	τὸ φύσιν ἔχειν οἰκείαν ἀγαθόν,	οὐ	πᾶσα μέντοι αἱρετή· καθά περ
[10, 129]	καὶ σύμφυτον, διὰ τοῦτο καὶ	οὐ	πᾶσαν ἡδονὴν αἱρούμεθα, ἀλλ' ἔστιν
[10, 151]	καὶ ὅσων δή ποτε αἰτίων	οὐ	πᾶσι συνέπεται τὸ αὐτὸ δίκαιον
[10, 41]	ἔχον ἄπειρον ἂν εἴη καὶ	οὐ	πεπερασμένον. Καὶ μὴν καὶ τῷ
[10, 140]	ὑπερτεῖνον τὸ ἡδόμενον κατὰ σάρκα	οὐ	πολλὰς ἡμέρας συμμένει. Αἱ δὲ
[10, 131]	οὖν ἐν ταῖς ἁπλαῖς καὶ	οὐ	πολυτελέσι διαίταις καὶ ὑγιείας ἐστὶ
[10, 96]	τῶν μετεώρων τὴν τοιαύτην ἴχνευσιν	οὐ	προετέον. Ἢν γάρ τις ᾖ
[10, 76]	συντομωτέρως δηλουμένας· τινὰ δὲ καὶ	οὐ	συνορώμενα πράγματα εἰσφέροντας τοὺς συνειδότας
[10, 87]	ἃ θεωρεῖται ᾗ ὑπάρχει, καὶ	οὐ	τὰ ἐν τοῖς μετεώροις φαινόμενα·
[10, 131]	οὖν λέγωμεν ἡδονὴν τέλος ὑπάρχειν,	οὐ	τὰς τῶν ἀσώτων ἡδονὰς καὶ
[10, 94]	κατηγαπηκὼς τοὺς ἄλλους κενῶς ἀποδοκιμάζῃ,	οὐ	τεθεωρηκὼς τί δυνατὸν ἀνθρώπῳ θεωρῆσαι
[10, 126]	ζῆν. Ὥσπερ δὲ τὸ σιτίον	οὐ	τὸ πλεῖον πάντως ἀλλὰ τὸ
[10, 78]	εἰς τοῦτο ἀκρίβειαν. Ἔτι τε	οὐ	τὸ πλεοναχῶς ἐν τοῖς τοιούτοις
[10, 126]	ἥδιστον αἱρεῖται, οὕτω καὶ χρόνον	οὐ	τὸν μήκιστον ἀλλὰ τὸν ἥδιστον
[10, 140]	τὸ λυπούμενον ἢ τὸ συναμφότερον.	~Οὐ	χρονίζει τὸ ἀλγοῦν συνεχῶς ἐν
[10, 13]	φησι καὶ Πραξιφάνους· αὐτὸς δὲ	οὔ	φησιν, ἀλλ' ἑαυτοῦ, ἐν τῇ
[10, 114]	δύνανται συντελεῖσθαι καὶ παρὰ ἔκπτωσιν	οὗ	ἂν ἡ ἐκπνευμάτωσις γένηται, καθά
[10, 115]	τοῦτο τελέσαι, καὶ {κατὰ} κίνησιν	οὗ	ἂν ἡ ὁρμὴ ἐξ ἀρχῆς
[10, 47]	δήποθεν τοῦ ἀπείρου οὐκ ἐξ	οὗ	ἂν περιλάβωμεν τὴν φορὰν τόπου
[10, 113]	τὸ ἑξῆς ὁμαλῶς τε ἐκκαούσας,	οὗ	δὲ ἀνωμαλεῖς οὕτως ὥστε τὰς
[10, 40]	σώματα ὅπου ἦν οὐδὲ δι'	οὗ	ἐκινεῖτο, καθάπερ φαίνεται κινούμενα. Παρὰ
[10, 141]	δὲ μὴ ἀσφαλής, οὐκ ἔχουσιν	οὗ	ἕνεκα ἐξ ἀρχῆς κατὰ τὸ
[10, 116]	αὐτὰ ταῦτα καλῶς συνθεωρήσαιεν οὔτε	οὗ	ἕνεκεν δεῖ θεωρεῖν ταῦτα περιεποιήσαντο.
[10, 116]	δὲ κριτηρίων καὶ παθῶν καὶ	οὗ	ἕνεκεν ταῦτα ἐκλογιζόμεθα· ταῦτα γὰρ
[10, 140]	δὲ τοῦτο μὴ ὑπάρχει ἐξ	οὗ	ζῆν φρονίμως, καὶ καλῶς καὶ
[10, 36]	μνήμῃ τὸ τοσοῦτο ποιητέον ἀφ'	οὗ	ἥ τε κυριωτάτη ἐπιβολὴ ἐπὶ
[10, 14]	αὐτὸν ἐκ τοῦ Ναυσιφάνους Τρίποδος,	οὗ	καὶ ἀκοῦσαί φησιν αὐτόν, ἀλλὰ
[10, 88]	καὶ πάντα τὰ φαινόμενα περιέχουσα,	οὗ	λυομένου πάντα τὰ ἐν αὐτῷ
[10, 113]	καὶ καθ' οὓς τόπους φέρεται	οὗ	μὲν παρεκτάσεις ἀέρος εἶναι ὁμαλὰς
[10, 109]	εἴτε πάντα εἴτε μονοειδῶς· ἀφ'	οὗ	πάλιν ἀπολάμποντος τὰ ὁμοροῦντα τοῦ
[10, 22]	καὶ Σάνδης Λαμψακηνόν· ὃς ἀφ'	οὗ	τὸν ἄνδρα ἔγνω, οὐκ ἀπέστη
[10, 65]	αὐτὰς δυνάμεις οὐδὲ κινεῖται, ὥστε	οὐδ'	αἴσθησιν κέκτηται. ~Οὐ γὰρ οἷόν
[10, 47]	ἀντικοπὴ ὁμοίωμα λαμβάνει. ~Οὐ μὴν	οὐδ'	ἅμα κατὰ τοὺς διὰ λόγου
[10, 33]	ποτὲ ἵππου καὶ βοὸς μορφήν·	οὐδ'	ἂν ὠνομάσαμέν τι μὴ πρότερον
[10, 132]	γὰρ πότοι καὶ κῶμοι συνείροντες	οὐδ'	ἀπολαύσεις παίδων καὶ γυναικῶν οὐδ'
[10, 146]	πάσαις ταῖς αἰσθήσεσιν, οὐχ ἕξεις	οὐδ'	ἃς ἂν φῇς αὐτῶν διεψεῦσθαι
[10, 71]	οὐδὲ τὴν τῶν ἀίδιον παρακολουθούντων,	οὐδ'	αὖ καθ' αὑτὰ νομιστέον- οὐδὲ
[10, 71]	νομιστέον, καὶ οὐκ ἀίδιον παρακολουθοῦντα	οὐδ'	αὖ φύσεως καθ' ἑαυτὰ τάγμα
[10, 54]	εἰς τὸ μὴ ὂν ποιήσεται	οὐδ'	ἐκ τοῦ μὴ ὄντος, ἀλλὰ
[10, 117]	σώματος ἕξεως σοφὸν γενέσθαι ἂν	οὐδ'	ἐν παντὶ ἔθνει. ~Κἂν στρεβλωθῇ
[10, 40]	κινούμενα. Παρὰ δὲ ταῦτα οὐθὲν	οὐδ'	ἐπινοηθῆναι δύναται οὔτε περιληπτικῶς οὔτε
[10, 132]	οὐδ' ἀπολαύσεις παίδων καὶ γυναικῶν	οὐδ'	ἰχθύων καὶ τῶν ἄλλων ὅσα
[10, 56]	ὡρισμένῳ σώματι ἀπείρους ὄγκους εἶναι	οὐδ'	ὁπηλίκους οὖν. Ὥστε οὐ μόνον
[10, 150]	πρὸς ταῦτα οὐθὲν ἦν δίκαιον	οὐδὲ	ἄδικον. Ὡσαύτως δὲ καὶ τῶν
[10, 74]	εἶναι ἀποκριθέντα ἀπὸ τοῦ ἀπείρου.	Οὐδὲ	γὰρ ἂν ἀποδείξειεν οὐδεὶς ὡς
[10, 116]	κἄπειτα τὰς ἐπισημασίας ταύτας ἐπιτελεῖ.	~Οὐδὲ	γὰρ ἂν> εἰς τὸ τυχὸν
[10, 92]	τὸ προειρημένον δύναιτ' ἂν συντελεῖσθαι·	οὐδὲ	γάρ τι τῶν φαινομένων ἀντιμαρτυρεῖ.
[10, 71]	οὐδ' αὖ καθ' αὑτὰ νομιστέον-	οὐδὲ	γὰρ τοῦτο διανοητὸν οὔτ' ἐπὶ
[10, 42]	ἁπλῶς ἄπειροι ἀλλὰ μόνον ἀπερίληπτοι,	οὐδὲ	γάρ φησιν ἐνδοτέρω εἰς ἄπειρον
[10, 55]	μὴ ὂν φθείρεσθαι. Ἀλλὰ μὴν	οὐδὲ	δεῖ νομίζειν πᾶν μέγεθος ἐν
[10, 40]	εἶχε τὰ σώματα ὅπου ἦν	οὐδὲ	δι' οὗ ἐκινεῖτο, καθάπερ φαίνεται
[10, 49]	τοῦ μεταξὺ ἡμῶν τε κἀκείνων,	οὐδὲ	διὰ τῶν ἀκτίνων ἢ ὡνδήποτε
[10, 90]	γὰρ ἀθροισμὸν δεῖ μόνον γενέσθαι	οὐδὲ	δῖνον ἐν ᾧ ἐνδέχεται κόσμον
[10, 32]	δύναταί τι προσθεῖναι ἢ ἀφελεῖν·	~οὐδὲ	ἔστι τὸ δυνάμενον αὐτὰς διελέγξαι.
[10, 74]	οὐ μέντοι πᾶν σχῆμα ἔχειν.	Οὐδὲ	ζῷα εἶναι ἀποκριθέντα ἀπὸ τοῦ
[10, 118]	δοκεῖ αὐτοῖς· οὐδὲ ταφῆς φροντιεῖν·	οὐδὲ	θεόπεμπτον εἶναι τὸν ἔρωτα, ὡς
[10, 115]	τινὰ προσφέρεται τοῦ ἀποτελεσθῆναι χειμῶνα,	οὐδὲ	κάθηταί τις θεία φύσις παρατηροῦσα
[10, 65]	οὐκέτι ἔχει τὰς αὐτὰς δυνάμεις	οὐδὲ	κινεῖται, ὥστε οὐδ' αἴσθησιν κέκτηται.
[10, 118]	Ἐπιτομῇ τῶν Ἐπικούρου ἠθικῶν δογμάτων.	Οὐδὲ	κολάσειν οἰκέτας, ἐλεήσειν μέντοι καὶ
[10, 119]	πρώτῃ Περὶ βίων· οὐδὲ τυραννεύσειν·	οὐδὲ	κυνιεῖν, ὡς ἐν τῇ δευτέρᾳ
[10, 13]	τῇ πρὸς Εὐρύλοχον ἐπιστολῇ. Ἀλλ'	οὐδὲ	Λεύκιππόν τινα γεγενῆσθαί φησι φιλόσοφον,
[10, 58]	καὶ οὐκ ἐν τῷ αὐτῷ,	οὐδὲ	μέρεσι μερῶν ἁπτόμενα, ἀλλ' ἢ
[10, 117]	ἂν ἐμποδίσαι πρὸς τὴν σοφίαν.	Οὐδὲ	μὴν ἐκ πάσης σώματος ἕξεως
[10, 119]	βίου γαμήσειν. Καὶ διατραπήσεσθαί τινας.	Οὐδὲ	μὴν ληρήσειν ἐν μέθῃ φησὶν
[10, 10]	ἡ διάθεσις· ὑπερβολῇ γὰρ ἐπιεικείας	οὐδὲ	πολιτείας ἥψατο. Καὶ χαλεπωτάτων δὲ
[10, 119]	ὁ Ἐπίκουρος ἐν τῷ Συμποσίῳ.	Οὐδὲ	πολιτεύσεται, ὡς ἐν τῇ πρώτῃ
[10, 119]	ἐν τῇ δευτέρᾳ Περὶ βίων·	οὐδὲ	πτωχεύσειν. Ἀλλὰ καὶ πηρωθέντα τὰς
[10, 118]	ὡς ὁ Διογένης ἐν τῷ	Οὐδὲ	ῥητορεύσειν καλῶς. Συνουσίη δέ, φασίν,
[10, 118]	τὸν σοφὸν οὐ δοκεῖ αὐτοῖς·	οὐδὲ	ταφῆς φροντιεῖν· οὐδὲ θεόπεμπτον εἶναι
[10, 71]	ὃ δὴ καὶ σῶμα προσαγορεύομεν,	οὐδὲ	τὴν τῶν ἀίδιον παρακολουθούντων, οὐδ'
[10, 119]	ἐν τῇ πρώτῃ Περὶ βίων·	οὐδὲ	τυραννεύσειν· οὐδὲ κυνιεῖν, ὡς ἐν
[10, 11]	τὸ τοιοῦτον· εἰ δ' ἀπίστων	οὐδὲ	φίλων. Αὐτός τέ φησιν ἐν
[10, 132]	φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως,	οὐδὲ	φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως>
[10, 140]	φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως,	οὐδὲ	φρονίμως καὶ καλῶς καὶ δικαίως>
[10, 122]	κοπιάτω φιλοσοφῶν· οὔτε γὰρ ἄωρος	οὐδείς	ἐστιν οὔτε πάρωρος πρὸς τὸ
[10, 74]	ἀπείρου. Οὐδὲ γὰρ ἂν ἀποδείξειεν	οὐδεὶς	ὡς ἐν> μὲν τῷ τοιούτῳ
[10, 141]	τὸ τῆς φύσεως οἰκεῖον ὠρέχθησαν.	Οὐδεμία	ἡδονὴ καθ' ἑαυτὸ κακόν· ἀλλὰ
[10, 31]	αἴσθησις ἄλογός ἐστι καὶ μνήμης	οὐδεμιᾶς	δεκτική· οὔτε γὰρ ὑφ' αὑτῆς
[10, 26]	δὲ μαρτύριον ἔξωθεν ἐν αὐτοῖς	οὐδέν,	ἀλλ' αὐτοῦ εἰσιν Ἐπικούρου φωναί.
[10, 88]	γὰρ ἐνδέχεται· τῶν γὰρ φαινομένων	οὐδὲν	ἀντιμαρτυρεῖ ἐν> τῷδε τῷ κόσμῳ,
[10, 92]	τόπους, ὥστε τὰ προειρημένα ἀποτελεῖσθαι·	οὐδὲν	γὰρ τῶν φαινομένων ἀντιμαρτυρεῖ. Καὶ>
[10, 152]	τινα εἰς τὴν πρόληψιν ἐναρμόττῃ,	οὐδὲν	ἧττον ἐκεῖνον τὸν χρόνον ἦν
[10, 54]	πᾶσα μεταβάλλει· αἱ δὲ ἄτομοι	οὐδὲν	μεταβάλλουσιν, ἐπειδήπερ δεῖ τι ὑπομένειν
[10, 139]	διαλυθὲν ἀναισθητεῖ· τὸ δ' ἀναισθητοῦν	οὐδὲν	πρὸς ἡμᾶς. Ὅρος τοῦ μεγέθους
[10, 139]	αὐτὸ ἀποτετελεσμένων, ἀνθρωποειδεῖς. Ὁ θάνατος	οὐδὲν	πρὸς ἡμᾶς· τὸ γὰρ διαλυθὲν
[10, 146]	ὅλον βίον παντελῆ καθιστάν· ὥστε	οὐδὲν	προσδεῖται πραγμάτων ἀγῶνας κεκτημένων. Τὸ
[10, 45]	οὔθ' ὅσοι διάφοροι τούτοις. Ὥστε	οὐδὲν	τὸ ἐμποδοστατῆσόν ἐστι πρὸς τὴν
[10, 120]	τύχῃ τ' ἀντιτάξεσθαι, φίλον τε	οὐδένα	προήσεσθαι. Εὐδοξίας ἐπὶ τοσοῦτον προνοήσεσθαι,
[10, 118]	Συνουσίη δέ, φασίν, ὤνησε μὲν	οὐδέποτε,	ἀγαπητὸν δὲ εἰ μὴ καὶ
[10, 65]	δὴ καὶ ἐνυπάρχουσα ἡ ψυχὴ	οὐδέποτε	ἄλλου τινὸς μέρους ἀπηλλαγμένου ἀναισθητεῖ·
[10, 44]	μέγεθος μὴ εἶναι περὶ αὐτάς·	οὐδέποτε	γοῦν ἄτομος ὤφθη αἰσθήσει. ~Ἡ
[10, 96]	τις ᾖ μαχόμενος τοῖς ἐναργήμασιν,	οὐδέποτε	μὴ δυνήσεται ἀταραξίας γνησίου μεταλαβεῖν.
[10, 135]	τε> τὸν ὅμοιον σεαυτῷ, καὶ	οὐδέποτε	οὔθ' ὕπαρ οὔτ' ὄναρ διαταραχθήσῃ,
[10, 32]	τὴν ὁμογενῆ διὰ τὴν ἰσοσθένειαν,	οὔθ'	ἡ ἀνομογένεια τὴν ἀνομογένειαν, οὐ
[10, 61]	ὅταν μηθὲν μηδὲ ἐκείνοις ἀντικόπτῃ·	οὔθ'	ἡ ἄνω οὔθ' ἡ εἰς
[10, 61]	ἐκείνοις ἀντικόπτῃ· οὔθ' ἡ ἄνω	οὔθ'	ἡ εἰς τὸ πλάγιον διὰ
[10, 32]	λόγος ἀπὸ τῶν αἰσθήσεων ἤρτηται.	Οὔθ'	ἡ ἑτέρα τὴν ἑτέραν, πάσαις
[10, 61]	πλάγιον διὰ τῶν κρούσεων φορά,	οὔθ'	ἡ κάτω διὰ τῶν ἰδίων
[10, 145]	ἀλλ' οὔτ' ἔφυγε τὴν ἡδονήν,	οὔθ'	ἡνίκα τὴν ἐξαγωγὴν ἐκ τοῦ
[10, 56]	ἀτόμους· ὃ οὐ θεωρεῖται γινόμενον	οὔθ'	ὅπως ἂν γένοιτο ὁρατὴ ἄτομος
[10, 45]	εἰς πεπερασμένους, οὔθ' ὅσοι τοιοῦτοι	οὔθ'	ὅσοι διάφοροι τούτοις. Ὥστε οὐδὲν
[10, 45]	εἰς ἕνα οὔτ' εἰς πεπερασμένους,	οὔθ'	ὅσοι τοιοῦτοι οὔθ' ὅσοι διάφοροι
[10, 135]	τὸν ὅμοιον σεαυτῷ, καὶ οὐδέποτε	οὔθ'	ὕπαρ οὔτ' ὄναρ διαταραχθήσῃ, ζήσεις
[10, 69]	οὔτε ὅλως ὡς οὐκ εἰσίν,	οὔθ'	ὡς ἕτερ' ἄττα προσυπάρχοντα τούτῳ
[10, 68]	κατὰ τὴν αἴσθησιν αὐτὴν γνωστά,	οὔθ'	ὡς καθ' ἑαυτάς εἰσι φύσεις
[10, 69]	ἕτερ' ἄττα προσυπάρχοντα τούτῳ ἀσώματα,	οὔθ'	ὡς μόρια τούτου ἀλλ' ὡς
[10, 69]	συμπαρακολουθοῦντος δὲ τοῦ ἀθρόου καὶ	οὐθαμῇ	ἀποσχιζομένου, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἀθρόαν
[10, 142]	πανταχόθεν ἐκπληρουμένοις τῶν ἡδονῶν καὶ	οὐθαμόθεν	οὔτε τὸ ἀλγοῦν οὔτε τὸ
[10, 42]	ἄπειρον τὰ δὲ σώματα ὡρισμένα,	οὐθαμοῦ	ἂν ἔμενε τὰ σώματα, ἀλλ'
[10, 47]	εἴδωλα ταῖς λεπτότησιν ἀνυπερβλήτοις κέχρηται	οὐθὲν	ἀντιμαρτυρεῖ τῶν φαινομένων· ὅθεν καὶ
[10, 67]	ἀσώματον εἶναι τὴν ψυχὴν ματαιίζουσιν.	Οὐθὲν	γὰρ ἂν ἐδύνατο ποιεῖν οὔτε
[10, 134]	ὡς οἱ πολλοὶ νομίζουσιν ὑπολαμβάνοντος	(οὐθὲν	γὰρ ἀτάκτως θεῷ πράττεται) οὔτε
[10, 135]	δὲ ὡς θεὸς ἐν ἀνθρώποις.	Οὐθὲν	γὰρ ἔοικε θνητῷ ζῴῳ ζῶν
[10, 39]	ἐστι, καὶ ἀεὶ τοιοῦτον ἔσται.	Οὐθὲν	γάρ ἐστιν εἰς ὃ μεταβάλλει.
[10, 125]	τὸν τῆς ἀθανασίας ἀφελομένη πόθον.	~Οὐθὲν	γάρ ἐστιν ἐν τῷ ζῆν
[10, 48]	γεννητικοὶ τῶν τοιούτων φύσεών εἰσιν.	Οὐθὲν	γὰρ τούτων ἀντιμαρτυρεῖ< ται> ταῖς
[10, 38]	τῶν ἀδήλων· πρῶτον μὲν ὅτι	οὐθὲν	γίνεται ἐκ τοῦ μὴ ὄντος.
[10, 95]	πολλὰ δὲ ἀφ' ἑτέρων. Καὶ	οὐθὲν	ἐμποδοστατεῖ τῶν ἐν τοῖς μετεώροις
[10, 91]	Ἄλλο γὰρ τούτῳ συμμετρότερον διάστημα	οὐθέν	ἐστι. Κατὰ δὲ τὸ καθ'
[10, 39]	μεταβάλλει. Παρὰ γὰρ τὸ πᾶν	οὐθέν	ἐστιν ὃ ἂν εἰσελθὸν εἰς
[10, 145]	τὸν παντελῆ βίον παρεσκεύασεν, καὶ	οὐθὲν	ἔτι τοῦ ἀπείρου χρόνου προσεδεήθημεν·
[10, 150]	ἄλληλα μηδὲ βλάπτεσθαι, πρὸς ταῦτα	οὐθὲν	ἦν δίκαιον οὐδὲ ἄδικον. Ὡσαύτως
[10, 60]	φερόμενον· ἡ γὰρ ὅλη φορὰ	οὐθὲν	ἧττον ἑκατέρα ἑκατέρᾳ ἀντικειμένη ἐπ'
[10, 40]	φαίνεται κινούμενα. Παρὰ δὲ ταῦτα	οὐθὲν	οὐδ' ἐπινοηθῆναι δύναται οὔτε περιληπτικῶς
[10, 143]	φυσιολογίας ἀκεραίους τὰς ἡδονὰς ἀπολαμβάνειν.	Οὐθὲν	ὄφελος ἦν τὴν κατ' ἀνθρώπους
[10, 53]	τὴν ἀκοὴν οὐκ ἄν ποτε	οὐθὲν	πάθος ἐργάσασθαι, εἰ μὴ ὄγκοι
[10, 135]	οὖσα ἀνύπαρκτος, εἰ καὶ ὑπαρκτή,	οὐθὲν	παρ' ἡμᾶς ἡγητέα τὰ γινόμενα.
[10, 125]	οὖν τῶν κακῶν ὁ θάνατος	οὐθὲν	πρὸς ἡμᾶς, ἐπειδή περ ὅταν
[10, 38]	παντὸς ἐγίνετ' ἂν σπερμάτων γε	οὐθὲν	προσδεόμενον. ~Καὶ εἰ ἐφθείρετο δὲ
[10, 93]	τοιαῦτα καὶ τὰ τούτοις συγγενῆ	οὐθενὶ	τῶν ἐναργημάτων διαφωνεῖ, ἐάν τις
[10, 96]	τὰς ἅμα συγκυρήσεις τινῶν ὅτι	οὐκ	ἀδύνατον γίνεσθαι. Ἐν δὲ τῇ
[10, 92]	ἀντιμαρτυρεῖ. Τάς τε κινήσεις αὐτῶν	οὐκ	ἀδύνατον μὲν γίνεσθαι κατὰ τὴν
[10, 99]	πλείους αἱ τῶν τοιούτων συστάσεις	οὐκ	ἀδυνατοῦσι συντελεῖσθαι. Ἤδη δ' ἀπ'
[10, 107]	κατὰ ἀθροότητα. ~Ἡ δὲ περιφέρεια	οὐκ	ἀδυνάτως μὲν ἔχει γίνεσθαι πάντοθεν
[10, 70]	τοῖς σώμασι συμπίπτει πολλάκις καὶ	οὐκ	ἀίδιον παρακολουθεῖν οὔτ' ἐν τοῖς
[10, 71]	κατὰ> τὰ σώματα νομιστέον, καὶ	οὐκ	ἀίδιον παρακολουθοῦντα οὐδ' αὖ φύσεως
[10, 71]	ὅτε δήποτε ἕκαστα συμβαίνοντα θεωρεῖται,	οὐκ	ἀίδιον τῶν συμπτωμάτων παρακολουθούντων. Καὶ
[10, 62]	τὸ συνεχὲς τῆς φορᾶς ἕξουσιν,	οὐκ	ἀληθές ἐστιν ἐπὶ τῶν τοιούτων·
[10, 154]	κατεσκευάσατο· τὰ δὲ μὴ δυνατὰ	οὐκ	ἀλλόφυλά γε· ὅσα δὲ μηδὲ
[10, 142]	τὰ κυριώτατα μέρη τῆς φύσεως,	οὐκ	ἄν ποτε διέφερον ἀλλήλων αἱ
[10, 142]	τὸ πέρας τῶν ἐπιθυμιῶν ἐδίδασκεν,	οὐκ	ἄν ποτε εἴχομεν ὅ τι
[10, 53]	νομιστέον ὥσπερ καὶ τὴν ἀκοὴν	οὐκ	ἄν ποτε οὐθὲν πάθος ἐργάσασθαι,
[10, 51]	διανοίας ἢ τῶν λοιπῶν κριτηρίων	οὐκ	ἄν ποτε ὑπῆρχε τοῖς οὖσί
[10, 53]	γὰρ ἀναφερομένης τινὸς ἐκεῖθεν συμπαθείας	οὐκ	ἂν γένοιτο ἡ τοιαύτη ἐπαίσθησις.
[10, 74]	συνίσταται, ἐν δὲ τῷ τοιούτῳ	οὐκ	ἂν ἐδυνήθη. Ὡσαύτως δὲ καὶ
[10, 33]	πρώτως ὑποτεταγμένον ἐναργές ἐστι· καὶ	οὐκ	ἂν ἐζητήσαμεν τὸ ζητούμενον εἰ
[10, 42]	τε τὸ κενὸν ἦν ὡρισμένον,	οὐκ	ἂν εἶχε τὰ ἄπειρα σώματα
[10, 40]	χώραν καὶ ἀναφῆ φύσιν ὀνομάζομεν,	οὐκ	ἂν εἶχε τὰ σώματα ὅπου
[10, 74]	ἐν> μὲν τῷ τοιούτῳ καὶ	οὐκ	ἂν ἐμπεριελήφθη τὰ τοιαῦτα σπέρματα,
[10, 117]	πλάττειν ἑκόντα· πάθεσι μᾶλλον συσχεθήσεσθαι·	οὐκ	ἂν ἐμποδίσαι πρὸς τὴν σοφίαν.
[10, 121]	ποιητικῆς διαλέξασθαι· ποιήματά τε ἐνεργείᾳ	οὐκ	ἂν ποιῆσαι. Οὐκ εἶναί τε
[10, 142]	τῶν ἀλγηδόνων καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν,	οὐκ	ἂν προσεδεόμεθα φυσιολογίας. ~Οὐκ ἦν
[10, 51]	τοιαῦτα προσβαλλόμενα· τὸ δὲ διημαρτημένον	οὐκ	ἂν ὑπῆρχεν εἰ μὴ ἐλαμβάνομεν
[10, 149]	ἀναγκαῖαι· αἱ δὲ φυσικαὶ καὶ>	οὐκ	ἀναγκαῖαι· αἱ δὲ οὔτε φυσικαὶ
[10, 149]	ποτὸν ἐπὶ δίψους· φυσικὰς δὲ	οὐκ	ἀναγκαίας δὲ τὰς ποικιλλούσας μόνον
[10, 46]	γὰρ καὶ τάχους ἀντικοπὴ καὶ	οὐκ	ἀντικοπὴ ὁμοίωμα λαμβάνει. ~Οὐ μὴν
[10, 88]	τὰ συναπτόμενα τούτῳ διαιρετέον, ἃ	οὐκ	ἀντιμαρτυρεῖται τοῖς παρ' ἡμῖν γινομένοις
[10, 124]	ποιεῖ τὸ τῆς ζωῆς θνητόν,	οὐκ	ἄπειρον προστιθεῖσα χρόνον ἀλλὰ τὸν
[10, 127]	γὰρ πεποιθὼς τοῦτό φησι, πῶς	οὐκ	ἀπέρχεται ἐκ τοῦ ζῆν; ἐν
[10, 22]	ἀφ' οὗ τὸν ἄνδρα ἔγνω,	οὐκ	ἀπέστη ἀπ' αὐτοῦ πλὴν ἓξ
[10, 84]	ἡμετέρας περὶ σεαυτὸν σπουδῆς καὶ	οὐκ	ἀπιθάνως ἐπειρῶ μνημονεύειν τῶν εἰς
[10, 73]	μάλιστα ἐπιλογιστέον. ~Καὶ γὰρ τοῦτο	οὐκ	ἀποδείξεως προσδεῖται ἀλλ' ἐπιλογισμοῦ, ὅτι
[10, 22]	παρηκολούθει καὶ δυσεντερικὰ πάθη ὑπερβολὴν	οὐκ	ἀπολείποντα τοῦ ἐν ἑαυτοῖς μεγέθους.
[10, 121]	οὐχ ἑκόντα· δογματιεῖν τε καὶ	οὐκ	ἀπορήσειν· καὶ καθ' ὕπνους δὲ
[10, 53]	ἂν γένοιτο ἡ τοιαύτη ἐπαίσθησις.	Οὐκ	αὐτὸν οὖν δεῖ νομίζειν τὸν
[10, 136]	οἱ μὲν γὰρ τὴν καταστηματικὴν	οὐκ	ἐγκρίνουσι, μόνην δὲ τὴν ἐν
[10, 121]	τε ἐνεργείᾳ οὐκ ἂν ποιῆσαι.	Οὐκ	εἶναί τε ἕτερον ἑτέρου σοφώτερον.
[10, 54]	καὶ ἀδιάλυτον, ὃ τὰς μεταβολὰς	οὐκ	εἰς τὸ μὴ ὂν ποιήσεται
[10, 148]	ἀλγοῦν ἐπανάγουσιν ἐὰν μὴ συμπληρωθῶσιν	οὐκ	εἰσὶν ἀναγκαῖαι ἀλλ' εὐδιάχυτον τὴν
[10, 123]	δ' αὐτοὺς οἱ> πολλοὶ νομίζουσιν	οὐκ	εἰσίν· οὐ γὰρ φυλάττουσιν αὐτοὺς
[10, 69]	ἐπινοῆσαι τοῦτο οὔτε ὅλως ὡς	οὐκ	εἰσίν, οὔθ' ὡς ἕτερ' ἄττα
[10, 147]	καὶ τὸ μὴ τὴν ἐπιμαρτύρησιν,	οὐκ	ἐκλείψεις τὸ διεψευσμένον· ὡς τετηρηκὼς
[10, 89]	διάστημα, ἐν πολυκένῳ τόπῳ καὶ	οὐκ	ἐν μεγάλῳ εἰλικρινεῖ καὶ κενῷ
[10, 58]	ἀπὸ τοῦ πρώτου καταρχόμενοι καὶ	οὐκ	ἐν τῷ αὐτῷ, οὐδὲ μέρεσι
[10, 125]	λυπεῖ μέλλων. Ὃ γὰρ παρὸν	οὐκ	ἐνοχλεῖ προσδοκώμενον κενῶς λυπεῖ. Τὸ
[10, 55]	ἐνυπάρχον λαμβάνεται, αἱ δὲ ποιότητες	οὐκ	ἐνυπάρχουσαι ἐν τῷ μεταβάλλοντι, ὥσπερ
[10, 47]	χρόνῳ ὅθεν δήποθεν τοῦ ἀπείρου	οὐκ	ἐξ οὗ ἂν περιλάβωμεν τὴν
[10, 71]	ἀίδιον τῶν συμπτωμάτων παρακολουθούντων. Καὶ	οὐκ	ἐξελατέον ἐκ τοῦ ὄντος ταύτην
[10, 144]	δ' ἄδικος πλείστης ταραχῆς γέμων.	Οὐκ	ἐπαύξεται ἐν τῇ σαρκὶ ἡ
[10, 127]	δὲ μωκώμενος, μάταιος ἐν τοῖς	οὐκ	ἐπιδεχομένοις. Μνημονευτέον δὲ ὡς τὸ
[10, 48]	τῶν σωμάτων τοῦ ἐπιπολῆς συνεχής,	οὐκ	ἐπίδηλος τῇ μειώσει διὰ τὴν
[10, 50]	ἐπιμαρτυρηθήσεσθαι ἢ μὴ ἀντιμαρτυρηθήσεσθαι, εἶτ'	οὐκ	ἐπιμαρτυρουμένου ἢ ἀντιμαρτυρουμένου> κατά τινα
[10, 125]	ὁ θάνατος παρῇ, τόθ' ἡμεῖς	οὐκ	ἐσμέν. Οὔτε οὖν πρὸς τοὺς
[10, 127]	ἐσόμενον μήτε ἀπελπίζωμεν ὡς πάντως	οὐκ	ἐσόμενον. Ἀναλογιστέον δὲ ὡς τῶν
[10, 148]	δίωξιν ποιούμενος εἰς ἄλλο τι,	οὐκ	ἔσονταί σοι τοῖς λόγοις αἱ
[10, 88]	τῷ κόσμῳ, ἐν ᾧ λῆγον	οὐκ	ἔστι καταλαβεῖν. ~Ὅτι δὲ καὶ
[10, 57]	μὴ καὶ καθ' ἑαυτὸ θεωρητόν,	οὐκ	ἔστι μὴ οὐ καὶ τὸ
[10, 67]	νοηθέντος ἄν· καθ' ἑαυτὸ δὲ	οὐκ	ἔστι νοῆσαι τὸ ἀσώματον πλὴν
[10, 99]	ἢ τοῦτο τὸ αἴτιον γίνεται	οὐκ	ἔστι συνιδεῖν. Νέφη δύναται γίνεσθαι
[10, 139]	καθ' ὃν ἂν χρόνον ᾖ,	οὐκ	ἔστι τὸ ἀλγοῦν ἢ τὸ
[10, 151]	ὑπὲρ τῶν τοιούτων ἐφεστηκότας κολαστάς.	Οὐκ	ἔστι τὸν λάθρᾳ τι ποιοῦντα
[10, 140]	καὶ καλῶς καὶ δικαίως ὑπάρχει,	οὐκ	ἔστι τοῦτον ἡδέως ζῆν. Ἕνεκα
[10, 44]	συγκρούσεως διδῷ. Ἀρχὴ δὲ τούτων	οὐκ	ἔστιν, ἀιδίων τῶν ἀτόμων οὐσῶν
[10, 80]	τε ἀγνοούντων καὶ ἐν ποίοις	οὐκ	ἔστιν ἀταρακτῆσαι καὶ ἐν ποίοις
[10, 140]	τῇ σαρκὶ ἤπερ τὸ ἀλγοῦν.	Οὐκ	ἔστιν ἡδέως ζῆν ἄνευ τοῦ
[10, 132]	πᾶσαι πεφύκασιν ἀρεταί, διδάσκουσα ὡς	οὐκ	ἔστιν ἡδέως ζῆν ἄνευ τοῦ
[10, 125]	ἐπειδή περ περὶ οὓς μὲν	οὐκ	ἔστιν, οἱ δ' οὐκέτι εἰσίν.
[10, 153]	δὲ καινῶν γενομένων τῶν πραγμάτων	οὐκ	ἔτι συνέφερε τὰ αὐτὰ δίκαια
[10, 41]	Ὥστε οὐκ ἔχον ἄκρον πέρας	οὐκ	ἔχει· πέρας δὲ οὐκ ἔχον
[10, 65]	καὶ ὅλον καὶ κατὰ μέρος	οὐκ	ἔχει τὴν αἴσθησιν ἐκείνου ἀπηλλαγμένου,
[10, 64]	κέκτηται· διὸ ἀπαλλαγείσης τῆς ψυχῆς	οὐκ	ἔχει τὴν αἴσθησιν. Οὐ γὰρ
[10, 71]	ὄντος ταύτην τὴν ἐνάργειαν, ὅτι	οὐκ	ἔχει τὴν τοῦ ὅλου φύσιν
[10, 41]	παρ' ἕτερόν τι θεωρεῖται. Ὥστε	οὐκ	ἔχον ἄκρον πέρας οὐκ ἔχει·
[10, 58]	τῶν μεταβατῶν, διάληψιν δὲ μερῶν	οὐκ	ἔχον· ἀλλ' ὅταν διὰ τὴν
[10, 41]	πέρας οὐκ ἔχει· πέρας δὲ	οὐκ	ἔχον ἄπειρον ἂν εἴη καὶ
[10, 54]	καὶ τὴν τοῦ μεταβάλλοντος φύσιν	οὐκ	ἔχοντα, ὄγκους δὲ καὶ σχηματισμοὺς
[10, 41]	συγκρίσεων, πλήρη τὴν φύσιν ὄντα,	οὐκ	ἔχοντα ὅπῃ ἢ ὅπως διαλυθήσεται.
[10, 42]	κατὰ τὸ ἄπειρον κενὸν διεσπαρμένα,	οὐκ	ἔχοντα τὰ ὑπερείδοντα καὶ στέλλοντα
[10, 128]	πᾶς ὁ τῆς ψυχῆς χειμών,	οὐκ	ἔχοντος τοῦ ζῴου βαδίζειν ὡς
[10, 121]	ἐστὶ περὶ τὸν θεόν, ἐπίτασιν	οὐκ	ἔχουσαν· καὶ τὴν κατὰ τὴν>
[10, 141]	ἀγαθόν· εἰ δὲ μὴ ἀσφαλής,	οὐκ	ἔχουσιν οὗ ἕνεκα ἐξ ἀρχῆς
[10, 143]	τῶν κατὰ τοὺς μύθους· ὥστε	οὐκ	ἦν ἄνευ φυσιολογίας ἀκεραίους τὰς
[10, 153]	κοινωνίαν τῶν συμπολιτευομένων· ὕστερον δ'	οὐκ	ἦν ἔτι δίκαια, ὅτε μὴ
[10, 153]	νομισθέντα δίκαια ἐπ' αὐτῶν ἔργων,	οὐκ	ἦν ταῦτα δίκαια. ἔνθα δὲ
[10, 150]	τοῦ μὴ βλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι.	Οὐκ	ἦν τι καθ' ἑαυτὸ δικαιοσύνη,
[10, 143]	ἐπιθυμιῶν, οὐκ ἂν προσεδεόμεθα φυσιολογίας.	~Οὐκ	ἦν τὸ φοβούμενον λύειν ὑπὲρ
[10, 134]	θεῷ πράττεται) οὔτε ἀβέβαιον αἰτίαν	(οὐκ>	οἴεται μὲν γὰρ ἀγαθὸν ἢ
[10, 39]	πάντα ἂν ἀπωλώλει τὰ πράγματα,	οὐκ	ὄντων εἰς ἃ διελύετο. Καὶ
[10, 154]	ἔχοντες, καὶ πληρεστάτην οἰκειότητα ἀπολαβόντες	οὐκ	ὠδύραντο ὡς πρὸς ἔλεον τὴν
[10, 125]	μὲν οὐκ ἔστιν, οἱ δ'	οὐκέτι	εἰσίν. Ἀλλ' οἱ πολλοὶ τὸν
[10, 65]	ἀθροίσματος ἡ ψυχὴ διασπείρεται καὶ	οὐκέτι	ἔχει τὰς αὐτὰς δυνάμεις οὐδὲ
[10, 128]	ἀλγῶμεν· ὅταν δὲ μὴ ἀλγῶμεν,	οὐκέτι	τῆς ἡδονῆς δεόμεθα. Καὶ διὰ
[10, 152]	συμφέρον τῆς πρὸς ἀλλήλους κοινωνίας,	οὐκέτι	τοῦτο τὴν τοῦ δικαίου φύσιν
[10, 87]	ἀθορύβως ἡμᾶς ζῆν. Πάντα μὲν	οὖν	γίνεται ἀσείστως κατὰ πάντων κατὰ
[10, 53]	ἡ τοιαύτη ἐπαίσθησις. Οὐκ αὐτὸν	οὖν	δεῖ νομίζειν τὸν ἀέρα ὑπὸ
[10, 138]	χωρίζεσθαι, οἷον βρωτά. Καὶ φέρε	οὖν	δὴ νῦν τὸν κολοφῶνα (ὡς
[10, 33]	πρόληψιν τὸν τύπον μαθόντες. Ἐναργεῖς	οὖν	εἰσιν αἱ προλήψεις· καὶ τὸ
[10, 131]	τις αὐτὰ προσενέγκηται. Τὸ συνεθίζειν	οὖν	ἐν ταῖς ἁπλαῖς καὶ οὐ
[10, 57]	ἔν τινι ὑπάρχουσιν ἢ ὁπηλίκοι	οὖν,	ἔστι νοῆσαι, πῶς τ' ἂν
[10, 129]	χρόνον ὑπομείνασι τὰς ἀλγηδόνας. Πᾶσα	οὖν	ἡδονὴ διὰ τὸ φύσιν ἔχειν
[10, 36]	μέρος οὐχ ὁμοίως. ~Βαδιστέον μὲν	οὖν	καὶ ἐπ' ἐκεῖνα συνεχῶς, ἐν
[10, 137]	παρὸν καὶ τὸ μέλλον. Οὕτως	οὖν	καὶ μείζονας ἡδονὰς εἶναι τῆς
[10, 135]	μὴ> ὀρθωθῆναι διὰ ταύτην. Ταῦτα	οὖν	καὶ τὰ τούτοις συγγενῆ μελέτα
[10, 30]	φυσικὸν καὶ ἠθικόν. ~Τὸ μὲν	οὖν	κανονικὸν ἐφόδους ἐπὶ τὴν πραγματείαν
[10, 131]	τὴν τύχην ἀφόβους παρασκευάζει. Ὅταν	οὖν	λέγωμεν ἡδονὴν τέλος ὑπάρχειν, οὐ
[10, 85]	πρὸς Ἡρόδοτον ἀπεστείλαμεν. Πρῶτον μὲν	οὖν	μὴ ἄλλο τι τέλος ἐκ
[10, 80]	ἐν ποίοις ὁμοίως ἀταρακτῆσαι> Ἂν	οὖν	οἰώμεθα καὶ ὡδί πως ἐνδεχόμενον
[10, 33]	νοεῖται προηγουμένων τῶν αἰσθήσεων. Παντὶ	οὖν	ὀνόματι τὸ πρώτως ὑποτεταγμένον ἐναργές
[10, 68]	τὴν ψυχὴν τὰ συμπτώματα. ~Ταῦτα	οὖν	πάντα τὰ διαλογίσματα τὰ> περὶ
[10, 125]	τόθ' ἡμεῖς οὐκ ἐσμέν. Οὔτε	οὖν	πρὸς τοὺς ζῶντάς ἐστιν οὔτε
[10, 29]	κἂν κρίνειν εἰδέναι. Τὴν μὲν	οὖν	πρώτην ἐπιστολὴν γράφει πρὸς Ἡρόδοτον
[10, 52]	ἀντιμαρτυρηθῇ, τὸ ἀληθές. ~Καὶ ταύτην	οὖν	σφόδρα γε δεῖ τὴν δόξαν
[10, 85]	καὶ ἐλπίσιν ἡδείαις συνεσχέθημεν. ~Γράψαντες	οὖν	τὰ λοιπὰ πάντα συντελοῦμεν ἅπερ
[10, 55]	ὅλου τοῦ σώματος ἀπολλύμεναι. Ἱκανὰ	οὖν	τὰ ὑπολειπόμενα ταῦτα τὰς τῶν
[10, 37]	τῶν ὅλων δοξῶν. Πρῶτον μὲν	οὖν	τὰ ὑποτεταγμένα τοῖς φθόγγοις, ὦ
[10, 125]	προσδοκώμενον κενῶς λυπεῖ. Τὸ φρικωδέστατον	οὖν	τῶν κακῶν ὁ θάνατος οὐθὲν
[10, 137]	φυσικῶς καὶ χωρὶς λόγου. Αὐτοπαθῶς	οὖν	φεύγομεν τὴν ἀλγηδόνα· ἵνα καὶ
[10, 122]	τὴν ἀφοβίαν τῶν μελλόντων. Μελετᾶν	οὖν	χρὴ τὰ ποιοῦντα τὴν εὐδαιμονίαν,
[10, 73]	τῶν τοιῶνδε τοῦτο πάσχοντα. Δῆλον	οὖν	ὡς καὶ φθαρτούς φησι τοὺς
[10, 56]	ἀπείρους ὄγκους εἶναι οὐδ' ὁπηλίκους	οὖν.	Ὥστε οὐ μόνον τὴν εἰς
[10, 88]	συντελεῖσθαι. Κόσμος ἐστὶ περιοχή τις	οὐρανοῦ,	ἄστρα τε καὶ γῆν καὶ
[10, 92]	γίνεσθαι κατὰ τὴν τοῦ ὅλου	οὐρανοῦ	δίνην, ἢ τούτου μὲν στάσιν,
[10, 96]	ἄλλων τινῶν, ἢ γῆς ἢ	οὐρανοῦ	ἤ τινος ἑτέρου τοιούτου. Καὶ
[10, 111]	τινὰ κίνησιν διὰ χρόνων τοῦ	οὐρανοῦ	ἴσχοντος ὑπὲρ ἡμᾶς, ὥστε τὰ
[10, 93]	ἐνδέχεται μὲν γίνεσθαι κατὰ λόξωσιν	οὐρανοῦ	οὕτω τοῖς χρόνοις κατηναγκασμένου· ὁμοίως
[10, 15]	Τελευτῆσαι δ' αὐτὸν λίθῳ τῶν	οὔρων	ἐπισχεθέντων, ὥς φησι καὶ Ἕρμαρχος
[10, 139]	οὓς μὲν κατ' ἀριθμὸν ὑφεστῶτας,	οὓς	δὲ καθ' ὁμοείδειαν ἐκ τῆς
[10, 94]	καὶ κατὰ πάντας τρόπους, καθ'	οὓς	καὶ τὰ παρ' ἡμῖν φαινόμενα
[10, 74]	ιβʹ Περὶ φύσεως> αὐτός φησιν·	οὓς	μὲν γὰρ σφαιροειδεῖς, καὶ ᾠοειδεῖς
[10, 139]	φησι τοὺς θεοὺς λόγῳ θεωρητούς,	οὓς	μὲν κατ' ἀριθμὸν ὑφεστῶτας, οὓς
[10, 125]	τοὺς τετελευτηκότας, ἐπειδή περ περὶ	οὓς	μὲν οὐκ ἔστιν, οἱ δ'
[10, 26]	συγγράψας· καὶ Ὠρίων καὶ ἄλλοι	οὓς	οἱ γνήσιοι Ἐπικούρειοι σοφιστὰς ἀποκαλοῦσιν.
[10, 113]	χρωμένην· ἐνδέχεται δὲ καὶ καθ'	οὓς	τόπους φέρεται οὗ μὲν παρεκτάσεις
[10, 135]	Μικρᾷ ἐπιτομῇ. Καί φησι· μαντικὴ	οὖσα	ἀνύπαρκτος, εἰ καὶ ὑπαρκτή, οὐθὲν
[10, 66]	τοιαῦτα ᾖ, ἐν οἷς νῦν	οὖσα	ἔχει ταύτας τὰς κινήσεις. Λέγει
[10, 44]	τὴν ὑπέρεισιν οὐχ οἵα τε	οὖσα	ποιεῖσθαι· ἥ τε στερεότης ἡ
[10, 45]	Αἵ τε γὰρ ἄτομοι ἄπειροι	οὖσαι,	ὡς ἄρτι ἀπεδείχθη, φέρονται καὶ
[10, 81]	ἐν τῷ τεθνάναι φοβουμένους ὥσπερ	οὖσαν	κατ' αὐτούς, καὶ ἐν τῷ
[10, 113]	τὴν αὐτὴν δίνην φέρεσθαι ὁμαλὴν	οὖσαν,	τὰ δὲ κατὰ τὴν ἅμα
[10, 19]	ἕληται τῶν φιλοσοφούντων μετ' αὐτοῦ,	οὔσης	αὐτῆς εὐτάκτου καὶ πειθαρχούσης Ἑρμάρχῳ.
[10, 92]	δύνασθαι καὶ κατὰ σβέσιν, τοιαύτης	οὔσης	περιστάσεως καὶ καθ' ἑκατέρους τοὺς
[10, 37]	ἐξακριβωθέν. ~Ὅθεν δὴ πᾶσι χρησίμης	οὔσης	τοῖς ᾠκειωμένοις φυσιολογίᾳ τῆς τοιαύτης
[10, 51]	οὐκ ἄν ποτε ὑπῆρχε τοῖς	οὖσί	τε καὶ ἀληθέσι προσαγορευομένοις εἰ
[10, 72]	αὐτοῦ κατηγορητέον ὡς τὴν αὐτὴν	οὐσίαν	ἔχοντος τῷ ἰδιώματι τούτῳκαὶ γὰρ
[10, 8]	ἄσωτον, ὃν> καταφαγόντα τὴν πατρῴαν	οὐσίαν	στρατεύεσθαι καὶ φαρμακοπωλεῖν. Φορμοφόρον τε
[10, 11]	εἰς τὸ κοινὸν κατατίθεσθαι τὰς	οὐσίας,	καθάπερ τὸν Πυθαγόραν κοινὰ τὰ
[10, 86]	τῆς γενέσεως αἰτίαν καὶ τῆς	οὐσίας	ταῖς αἰσθήσεσι σύμφωνον κατηγορίαν. Οὐ
[10, 44]	οὐκ ἔστιν, ἀιδίων τῶν ἀτόμων	οὐσῶν	καὶ τοῦ κενοῦ. Φησὶ δ'
[10, 62]	φο> ρηθήσεται τῶν ἀτόμων ἰσοταχῶν	οὐσῶν,	τῷ ἐφ' ἕνα τόπον φέρεσθαι
[10, 116]	ταῦτα μὴ καταγαπήσαντες ᾗ μάλιστα	οὔτ'	ἂν> αὐτὰ ταῦτα καλῶς συνθεωρήσαιεν
[10, 149]	ἀναγκαῖαι· αἱ δὲ οὔτε φυσικαὶ	οὔτ'	ἀναγκαῖαι ἀλλὰ παρὰ κενὴν δόξαν
[10, 149]	πολυτελῆ σιτία· οὔτε δὲ φυσικὰς	οὔτ'	ἀναγκαίας, ὡς στεφάνους καὶ ἀνδριάντων
[10, 45]	ἢ ὑφ' ὧν ἂν ποιηθείη,	οὔτ'	εἰς ἕνα οὔτ' εἰς πεπερασμένους,
[10, 45]	ἂν ποιηθείη, οὔτ' εἰς ἕνα	οὔτ'	εἰς πεπερασμένους, οὔθ' ὅσοι τοιοῦτοι
[10, 70]	πολλάκις καὶ οὐκ ἀίδιον παρακολουθεῖν	οὔτ'	ἐν τοῖς ἀοράτοις καὶ οὔτε
[10, 71]	νομιστέον- οὐδὲ γὰρ τοῦτο διανοητὸν	οὔτ'	ἐπὶ τούτων οὔτ' ἐπὶ τῶν
[10, 71]	τοῦτο διανοητὸν οὔτ' ἐπὶ τούτων	οὔτ'	ἐπὶ τῶν ἀίδιον συμβεβηκότων- ἀλλ'
[10, 46]	ἐν τῷ περιέχοντι γίνεσθαι τοιαῦται	οὔτ'	ἐπιτηδειότητες τῆς κατεργασίας τῶν κοιλωμάτων
[10, 145]	τοῦ ἀπείρου χρόνου προσεδεήθημεν· ἀλλ'	οὔτ'	ἔφυγε τὴν ἡδονήν, οὔθ' ἡνίκα
[10, 135]	σεαυτῷ, καὶ οὐδέποτε οὔθ' ὕπαρ	οὔτ'	ὄναρ διαταραχθήσῃ, ζήσεις δὲ ὡς
[10, 134]	(οὐθὲν γὰρ ἀτάκτως θεῷ πράττεται)	οὔτε	ἀβέβαιον αἰτίαν (οὐκ> οἴεται μὲν
[10, 72]	ταῖς ὑπαρχούσαις κατ' αὐτοῦ χρηστέον,	οὔτε	ἄλλο τι κατ' αὐτοῦ κατηγορητέον
[10, 40]	οὐδ' ἐπινοηθῆναι δύναται οὔτε περιληπτικῶς	οὔτε	ἀναλόγως τοῖς περιληπτοῖς ὡς καθ'
[10, 46]	τῶν κοιλωμάτων καὶ λεπτοτήτων γίνεσθαι,	οὔτε	ἀπόρροιαι τὴν ἑξῆς θέσιν καὶ
[10, 70]	οὔτ' ἐν τοῖς ἀοράτοις καὶ	οὔτε	ἀσώματα. Ὥστε δὴ κατὰ τὴν
[10, 139]	ἀρχῇ. ~Τὸ μακάριον καὶ ἄφθαρτον	οὔτε	αὐτὸ πράγματα ἔχει οὔτεἄλλῳ παρέχει,
[10, 13]	Λεύκιππόν τινα γεγενῆσθαί φησι φιλόσοφον,	οὔτε	αὐτὸς Ἕρμαρχος, ὃν ἔνιοί φασι
[10, 46]	λεπτότησιν ἀπέχοντες μακρὰν τῶν φαινομένων.	Οὔτε	γὰρ ἀποστάσεις ἀδυνατοῦσιν ἐν τῷ
[10, 126]	οὔτε φοβεῖται τὸ μὴ ζῆν·	οὔτε	γὰρ αὐτῷ προσίσταται τὸ ζῆν
[10, 122]	μήτε γέρων ὑπάρχων κοπιάτω φιλοσοφῶν·	οὔτε	γὰρ ἄωρος οὐδείς ἐστιν οὔτε
[10, 32]	ἔστι τὸ δυνάμενον αὐτὰς διελέγξαι.	Οὔτε	γὰρ ἡ ὁμογένεια αἴσθησις τὴν
[10, 57]	εἰς ἄπειρον μηδ' ἐπὶ> τοὔλαττον.	~Οὔτε	γὰρ ὅπως, ἐπειδὰν ἅπαξ τις
[10, 61]	τοῦ κενοῦ εἰσφέρωνται μηθενὸς ἀντικόπτοντος.	Οὔτε	γὰρ τὰ βαρέα θᾶττον οἰσθήσεται
[10, 31]	ἐστι καὶ μνήμης οὐδεμιᾶς δεκτική·	οὔτε	γὰρ ὑφ' αὑτῆς κινεῖται οὔτε
[10, 149]	τὸ ἄλγημα, ὡς πολυτελῆ σιτία·	οὔτε	δὲ φυσικὰς οὔτ' ἀναγκαίας, ὡς
[10, 72]	συγγενικῶς τοῦτο περιφέροντες, ἀναλογιστέον. Καὶ	οὔτε	διαλέκτους ὡς βελτίους μεταληπτέον, ἀλλ'
[10, 126]	γὰρ αὐτῷ προσίσταται τὸ ζῆν	οὔτε	δοξάζεται κακὸν εἶναί τι τὸ
[10, 74]	~Ἔτι δὲ καὶ τοὺς κόσμους	οὔτε	ἐξ ἀνάγκης δεῖ νομίζειν ἕνα
[10, 127]	Μνημονευτέον δὲ ὡς τὸ μέλλον	οὔτε	ἡμέτερον οὔτε πάντωςοὐχ ἡμέτερον, ἵνα
[10, 134]	τὴν ἀνάγκην) τὴν δὲ τύχην	οὔτε	θεὸν ὡς οἱ πολλοὶ νομίζουσιν
[10, 32]	γὰρ τῶν αὐτῶν εἰσι κριτικαί·	οὔτε	μὴν λόγος, πᾶς γὰρ λόγος
[10, 69]	~οὐ γὰρ δυνατὸν ἐπινοῆσαι τοῦτο	οὔτε	ὅλως ὡς οὐκ εἰσίν, οὔθ'
[10, 139]	πράγματα ἔχει οὔτεἄλλῳ παρέχει, ὥστε	οὔτε	ὀργαῖς οὔτε χάρισι συνέχεται· ἐνἀσθενεῖ
[10, 116]	ἂν> αὐτὰ ταῦτα καλῶς συνθεωρήσαιεν	οὔτε	οὗ ἕνεκεν δεῖ θεωρεῖν ταῦτα
[10, 125]	παρῇ, τόθ' ἡμεῖς οὐκ ἐσμέν.	Οὔτε	οὖν πρὸς τοὺς ζῶντάς ἐστιν
[10, 67]	Τὸ δὲ κενὸν οὔτε ποιῆσαι	οὔτε	παθεῖν δύναται, ἀλλὰ κίνησιν μόνον
[10, 58]	οἷον τὸ τὰς μεταβάσεις ἔχον	οὔτε	πάντῃ πάντως ἀνόμοιον, ἀλλ' ἔχον
[10, 127]	ὡς τὸ μέλλον οὔτε ἡμέτερον	οὔτε	πάντωςοὐχ ἡμέτερον, ἵνα μήτε πάντως
[10, 126]	κακῶν αἱροῦνται. ~Ὁ δὲ σοφὸς	οὔτε	παραιτεῖται τὸ ζῆν> οὔτε φοβεῖται
[10, 122]	οὔτε γὰρ ἄωρος οὐδείς ἐστιν	οὔτε	πάρωρος πρὸς τὸ κατὰ ψυχὴν
[10, 67]	Οὐθὲν γὰρ ἂν ἐδύνατο ποιεῖν	οὔτε	πάσχειν, εἰ ἦν τοιαύτη· νῦν
[10, 40]	ταῦτα οὐθὲν οὐδ' ἐπινοηθῆναι δύναται	οὔτε	περιληπτικῶς οὔτε ἀναλόγως τοῖς περιληπτοῖς
[10, 67]	τοῦ κενοῦ. Τὸ δὲ κενὸν	οὔτε	ποιῆσαι οὔτε παθεῖν δύναται, ἀλλὰ
[10, 125]	οὖν πρὸς τοὺς ζῶντάς ἐστιν	οὔτε	πρὸς τοὺς τετελευτηκότας, ἐπειδή περ
[10, 61]	γε δὴ μηδὲν ἀπαντᾷ αὐτοῖς·	οὔτε	τὰ μικρὰ τῶν μεγάλων, πάντα
[10, 70]	χρώμενοι φανερὰ ποιοῦμεν τὰ συμπτώματα	οὔτε	τὴν τοῦ ὅλου φύσιν ἔχειν,
[10, 70]	κατὰ τὸ ἀθρόον σῶμα προσαγορεύομεν,	οὔτε	τὴν τῶν ἀίδιον παρακολουθούντων ὧν
[10, 142]	ἐκπληρουμένοις τῶν ἡδονῶν καὶ οὐθαμόθεν	οὔτε	τὸ ἀλγοῦν οὔτε τὸ λυπούμενον
[10, 142]	καὶ οὐθαμόθεν οὔτε τὸ ἀλγοῦν	οὔτε	τὸ λυπούμενον ἔχουσιν, ὅπερ ἐστὶ
[10, 80]	παντὸς τοῦ ἀδήλου, καταφρονοῦντας τῶν	οὔτε	τὸ> μοναχῶς ἔχον ἢ γινόμενον
[10, 80]	μοναχῶς ἔχον ἢ γινόμενον γνωριζόντων	οὔτε	τὸ πλεοναχῶς συμβαῖνον, τὴν ἐκ
[10, 58]	τῇ αἰσθήσει δεῖ κατανοεῖν ὅτι	οὔτε	τοιοῦτόν ἐστιν οἷον τὸ τὰς
[10, 31]	οὔτε γὰρ ὑφ' αὑτῆς κινεῖται	οὔτε	ὑφ' ἑτέρου κινηθεῖσα δύναταί τι
[10, 126]	σοφὸς οὔτε παραιτεῖται τὸ ζῆν>	οὔτε	φοβεῖται τὸ μὴ ζῆν· οὔτε
[10, 149]	καὶ> οὐκ ἀναγκαῖαι· αἱ δὲ	οὔτε	φυσικαὶ οὔτ' ἀναγκαῖαι ἀλλὰ παρὰ
[10, 139]	οὔτεἄλλῳ παρέχει, ὥστε οὔτε ὀργαῖς	οὔτε	χάρισι συνέχεται· ἐνἀσθενεῖ γὰρ πᾶν
[10, 56]	ἀποδοθήσεται. Πᾶν δὲ μέγεθος ὑπάρχειν	οὔτε	χρήσιμόν ἐστι πρὸς τὰς τῶν
[10, 139]	ἄφθαρτον οὔτε αὐτὸ πράγματα ἔχει	οὔτεἄλλῳ	παρέχει, ὥστε οὔτε ὀργαῖς οὔτε
[10, 25]	Ἰδομενεύς, καὶ αὐτοὶ Λαμψακηνοί. Καὶ	οὗτοι	μὲν ἐλλόγιμοι, ὧν ἦν καὶ
[10, 57]	οἱ ἄπειροί εἰσιν ὄγκοι· καὶ	οὗτοι	ὁπηλίκοι ἄν ποτε ὦσιν, ἄπειρον
[10, 9]	ἀμαθῆ καὶ ἀπαίδευτον. ~Μεμήνασι δ'	οὗτοι.	Τῷ γὰρ ἀνδρὶ μάρτυρες ἱκανοὶ
[10, 16]	ἔσπασεν, εἶτ' Ἀΐδην ψυχρὸν ἐπεσπάσατο.	Οὗτος	μὲν ὁ βίος τἀνδρός, ἥδε
[10, 83]	φύσεως ἐπιτετμημένα. ~Ὥστ' ἂν γένοιτο	οὗτος	ὁ λόγος δυνατὸς κατασχεθῆναι μετ'
[10, 154]	ἀπὸ τῶν ἔξωθεν ἄριστα συστησάμενος	οὗτος	τὰ μὲν δυνατὰ ὁμόφυλα κατεσκευάσατο·
[10, 63]	τὰς αἰσθήσεις καὶ τὰ πάθη	οὕτω	γὰρ ἡ βεβαιοτάτη πίστις ἔσται
[10, 91]	ἔλαττον ἢ τηλικοῦτον οὐχ ἅμα.	Οὕτω	γὰρ καὶ τὰ παρ' ἡμῖν
[10, 154]	μάλιστα ἐκ τῶν ὁμορούντων παρασκευάσασθαι,	οὕτω	καὶ ἐβίωσαν μετ' ἀλλήλων ἥδιστα
[10, 126]	πάντως ἀλλὰ τὸ ἥδιστον αἱρεῖται,	οὕτω	καὶ χρόνον οὐ τὸν μήκιστον
[10, 57]	ἑξῆς τούτου τοιοῦτον νοεῖν καὶ	οὕτω	κατὰ τὸ ἑξῆς εἰς τοὔμπροσθεν
[10, 113]	τὸ κύκλῳ κινούμενα ἐξ ἀρχῆς	οὕτω	κατηναγκάσθαι, ὥστε τὰ μὲν κατὰ
[10, 113]	χρώμενα συμβαίνει, ~τινὰ δὲ μὴ	οὕτω>	κινεῖσθαι ἐνδέχεται μὲν καὶ παρὰ
[10, 136]	Ἐπίκουρος ἐν τῷ Περὶ αἱρέσεων	οὕτω	λέγει· ἡ μὲν γὰρ ἀταραξία
[10, 141]	γενέσθαι, τὴν ἐξ ἀνθρώπων ἀσφάλειαν	οὕτω	νομίζοντες περιποιήσεσθαι. Ὥστ' εἰ μὲν
[10, 136]	Μητρόδωρος ἐν τῷ Τιμοκράτει λέγουσιν	οὕτω·	νοουμένης δὲ ἡδονῆς τῆς τε
[10, 112]	Τινὰ τῶν ἄστρων πλανᾶσθαι, εἰ	οὕτω	ταῖς κινήσεσι χρώμενα συμβαίνει, ~τινὰ
[10, 16]	φίλοις παραγγείλαντα τῶν δογμάτων μεμνῆσθαι	οὕτω	τελευτῆσαι. Καὶ ἔστιν ἡμῶν εἰς
[10, 93]	μὲν γίνεσθαι κατὰ λόξωσιν οὐρανοῦ	οὕτω	τοῖς χρόνοις κατηναγκασμένου· ὁμοίως δὲ
[10, 89]	ποιούντων ἐπ' ἄλλον τόπον, ἐὰν	οὕτω	τύχῃ, καὶ ἐπαρδεύσεις ἐκ τῶν
[10, 16]	Καὶ ἔστιν ἡμῶν εἰς αὐτὸν	οὕτω·	Χαίρετε, καὶ μέμνησθε τὰ δόγματα·
[10, 7]	πλεῖστα καὶ αὐτῇ λέξει φάσκειν	οὕτως·	Ἀλλ' ἴτωσαν· εἶχε γὰρ ἐκεῖνος
[10, 15]	σχολὴν ἐπὶ ἔτη πέντε· ἔπειθ'	οὕτως	εἰς Ἀθήνας μετελθεῖν καὶ τελευτῆσαι
[10, 76]	ἑλομένους κατὰ τὴν πλείστην αἰτίαν	οὕτως	ἑρμηνεῦσαι. Καὶ μὴν ἐν τοῖς
[10, 90]	τὸ συναμφότερον· καὶ γὰρ ταῦτα	οὕτως	ἡ αἴσθησις ὑποβάλλει. ~Τὸ δὲ
[10, 6]	τε τῷ Περὶ τέλους γράφειν	οὕτως·	Οὐ γὰρ ἔγωγε ἔχω τί
[10, 137]	τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον.	Οὕτως	οὖν καὶ μείζονας ἡδονὰς εἶναι
[10, 11]	ὃν καὶ Ἀθήναιος δι' ἐπιγράμματος	οὕτως	ὑμνεῖ· ~Ἄνθρωποι, μοχθεῖτε τὰ χείρονα,
[10, 13]	γραμματικὸς αἰτιᾶται. Σαφὴς δ' ἦν	οὕτως,	ὡς καὶ ἐν τῷ Περὶ
[10, 49]	ἀφ' ἡμῶν πρὸς ἐκεῖνα παραγινομένων,	οὕτως	ὡς τύπων τινῶν ἐπεισιόντων ἡμῖν
[10, 113]	τε ἐκκαούσας, οὗ δὲ ἀνωμαλεῖς	οὕτως	ὥστε τὰς θεωρουμένας παραλλαγὰς συντελεῖσθαι.
[10, 117]	ἡμᾶς αἱρεῖσθαι, τὰ δ' ἐκφεύγειν,	οὑτωσὶ	γράφει. Πρότερον δὲ διέλθωμεν ἅ
[10, 91]	ἢ μικρῷ ἔλαττον ἢ τηλικοῦτον	οὐχ	ἅμα. Οὕτω γὰρ καὶ τὰ
[10, 42]	αἱ ὅμοιαι, ταῖς δὲ διαφοραῖς	οὐχ	ἁπλῶς ἄπειροι ἀλλὰ μόνον ἀπερίληπτοι,
[10, 121]	καὶ ἀναγνώσεσθαι ἐν πλήθει, ἀλλ'	οὐχ	ἑκόντα· δογματιεῖν τε καὶ οὐκ
[10, 146]	Εἰ μάχῃ πάσαις ταῖς αἰσθήσεσιν,	οὐχ	ἕξεις οὐδ' ἃς ἂν φῇς
[10, 130]	αὐτάρκειαν δὲ ἀγαθὸν μέγα νομίζομεν,	οὐχ	ἵνα πάντως τοῖς ὀλίγοις χρώμεθα,
[10, 123]	αὐτοὺς οἵους νομίζουσιν. Ἀσεβὴς δὲ	οὐχ	ὁ τοὺς τῶν πολλῶν θεοὺς
[10, 44]	αὐτὴν τοῦτο παρασκευάζει, τὴν ὑπέρεισιν	οὐχ	οἵα τε οὖσα ποιεῖσθαι· ἥ
[10, 69]	τὴν ἑαυτοῦ φύσιν ἔχον ἀίδιον,	οὐχ	οἷον δὲ εἶναι συμπεφορημένον ὥσπερ
[10, 59]	δὲ ἐκ τούτων κίνησιν ἐχόντων	οὐχ	οἷόν τε γενέσθαι. ~Καὶ μὴν
[10, 35]	δεόμεθα, τῆς δὲ κατὰ μέρος	οὐχ	ὁμοίως. ~Βαδιστέον μὲν οὖν καὶ
[10, 131]	λέγομεν, ὥς τινες ἀγνοοῦντες καὶ	οὐχ	ὁμολογοῦντες ἢ κακῶς ἐκδεχόμενοι νομίζουσιν,
[10, 125]	ὁ λέγων δεδιέναι τὸν θάνατον	οὐχ	ὅτι λυπήσει παρὼν ἀλλ' ὅτι
[10, 86]	συμφωνίαν· ὅπερ ἐπὶ τῶν μετεώρων	οὐχ	ὑπάρχει, ἀλλὰ ταῦτά γε πλεοναχὴν
[10, 121]	διορθώματι· καὶ σχολὴν κατασκευάσειν, ἀλλ'	οὐχ	ὥστ' ὀχλαγωγῆσαι· καὶ ἀναγνώσεσθαι ἐν
[10, 143]	ἀκεραίους τὰς ἡδονὰς ἀπολαμβάνειν. Οὐθὲν	ὄφελος	ἦν τὴν κατ' ἀνθρώπους ἀσφάλειαν
[10, 121]	σχολὴν κατασκευάσειν, ἀλλ' οὐχ ὥστ'	ὀχλαγωγῆσαι·	καὶ ἀναγνώσεσθαι ἐν πλήθει, ἀλλ'
[10, 23]	καὶ ἀκατάπληκτος πρός τε τὰς	ὀχλήσεις	καὶ τὸν θάνατον, ὡς Ἐπίκουρος
[10, 141]	ἡδονῶν ποιητικὰ πολλαπλασίους ἐπιφέρει τὰς	ὀχλήσεις	τῶν ἡδονῶν. ~Εἰ κατεπυκνοῦτο πᾶσα
[10, 119]	πτωχεύσειν. Ἀλλὰ καὶ πηρωθέντα τὰς	ὄψεις	μεθέξειν αὐτὸν τοῦ βίου, ὡς
[10, 110]	διάστημα πάντοθεν ἴσον ὑπὸ τῆς	ὄψεως	θεωρεῖσθαι, ἢ σύνωσιν τοιαύτην λαμβανουσῶν
[10, 49]	τὸ ἐναρμόττον μέγεθος εἰς τὴν	ὄψιν	ἢ τὴν διάνοιαν, ὠκέως ταῖς