Alphabétiquement     [«   »]
τῇ 30
τήν 1
τὴν 81
τῆς 102
Τί 4
τί 4
τι 6
Fréquences     [«    »]
81 τὴν
71 τὸ
94 τῶν
102 τῆς
210 καὶ
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Basile de Césarée, Homélies sur l'Hexaëméron (V)

τῆς


Homélie, Chap.
[5, 6]   οἱονεὶ ἕλιξί τισι ταῖς περιπλοκαῖς  τῆς   ἀγάπης τῶν πλησίον ἀντέχεσθαι, καὶ
[5, 8]   βαλσάμου· καὶ νάρθηκές τινες ἐπὶ  τῆς   Αἰγύπτου καὶ Λιβύης ἕτερον ὀπῶν
[5, 6]   ἔχωμεν παρακειμένην τὴν λύπην, μεμνημένοι  τῆς   ἁμαρτίας, δι´ ἣν ἀκάνθας καὶ
[5, 5]   τῆς γῆς. Πρεσβύτερα γὰρ ταῦτα  τῆς   ἁμαρτίας δι´ ἣν κατεκρίθημεν, ἐν
[5, 9]   αὐτῷ τῷ καρπῷ. Καὶ ἐπὶ  τῆς   ἀμπέλου στυπτικώτατον μὲν ἐπὶ τῶν
[5, 6]   τῆς φύσεως παραγόμενα; ῥίζα  τῆς   ἀμπέλου· τὰ κλήματα ἐν κύκλῳ
[5, 8]   ἀπ´ αὐτῶν σκιᾶς. Πῶς κατέσχισται  τῆς   ἀμπέλου τὸ φῦλλον, ἵνα καὶ
[5, 2]   πρὸς τὸ ἀδρανέστατον ἄνθος ὁμοίωσις  τῆς   ἀνθρωπίνης δόξης. ~Βλαστησάτω γῆ
[5, 2]   ἐν ὀλίγῳ περιχαρὲς καὶ ἱλαρὸν  τῆς   ἀνθρωπίνης εὐημερίας, καιριωτάτης παρὰ τῷ
[5, 7]   δὲ θαυμαστὸν, ὅτι καὶ  τῆς   ἀνθρωπίνης νεότητος καὶ τοῦ γήρως
[5, 2]   καὶ ἄνθος, εἰς ἔννοιαν ἔρχου  τῆς   ἀνθρωπίνης φύσεως, μεμνημένος τῆς εἰκόνος
[5, 8]   ἐγένετο παχυτέρα περιβολὴ ἐκ  τῆς   ἀπ´ αὐτῶν σκιᾶς. Πῶς κατέσχισται
[5, 7]   καὶ οὕτως οἷον ἐν συναισθήσει  τῆς   ἀπολαύσεως γίνεσθαι καὶ ἀνορθοῦσθαι πάλιν
[5, 6]   ἄκανθα παρεζεύχθη, ἵνα τῷ τερπνῷ  τῆς   ἀπολαύσεως ἐγγύθεν ἔχωμεν παρακειμένην τὴν
[5, 8]   τὴν ἀκτῖνα τοῦ ἡλίου διὰ  τῆς   ἀραιότητος δαψιλῶς ὑποδέχηται; Οὐδὲν ἀναίτιον·
[5, 3]   ἀνθέρικας· καὶ οὕτω κατὰ μικρὸν  τῆς   αὐξήσεως γινομένης, ἐπὶ τὸ οἰκεῖον
[5, 8]   τοῦ φυτοῦ καὶ ὀπὸς ἐκ  τῆς   αὐτῆς αἰτίας προέρχεται· οἷς πόση
[5, 8]   ἐνέργειαν παριστῶντα. Πῶς πάλιν ἀπὸ  τῆς   αὐτῆς νοτίδος ἐν μὲν τῇ
[5, 9]   πόρρω λέγειν, ὅπου γε ἐπὶ  τῆς   αὐτῆς συκῆς πρὸς τὰς ἐναντιωτάτας
[5, 5]   ἐν ἀκαριαίᾳ χρόνου ῥοπῇ ἀπὸ  τῆς   βλαστήσεως ἀρξαμένη γῆ, ἵνα
[5, 8]   διὰ τὸ ἀσθενὲς, πλείονος ἐδεῖτο  τῆς   βοηθείας, τούτοις δ´ ἂν προσβλαβὴς
[5, 4]   οὐ λογισόμεθα, ὅτι οὐ πάντα  τῆς   γαστρὸς ἕνεκεν τῆς ἡμετέρας δεδημιούργηται;
[5, 8]   οὖν αἱ περὶ τὸν τρόπον  τῆς   γενέσεως αὐτῶν διαφοραὶ, ὡς ἐλάχιστα
[5, 8]   ἀπογλυκανθῇ· νῦν δὲ πληκτικόν ἐστι  τῆς   γεύσεως, ὅταν δι´ ἄλλων φυτῶν
[5, 6]   ῥοπῇ, οὐκ ὄντα πρότερον ὑπὲρ  τῆς   γῆς, εἰς τὸ εἶναι παρῆλθε,
[5, 2]   ὅτι πολλὰ τῶν φυομένων ἐκ  τῆς   γῆς ἐπὶ τοῦ πυθμένος καὶ
[5, 6]   γένος καὶ καθ´ ὁμοιότητα ἐπὶ  τῆς   γῆς. Ἐπὶ τούτῳ τῷ ῥήματι
[5, 9]   ξύλον κάρπιμον, ποιοῦν καρπὸν ἐπὶ  τῆς   γῆς. Καὶ εὐθὺς αἱ κορυφαὶ
[5, 5]   ἄνθρωπος βάλῃ τὸν σπόρον ἐπὶ  τῆς   γῆς, καὶ καθεύδῃ, καὶ ἐγείρηται
[5, 2]   τῇ πρώτῃ γενέσει προβληθὲν παρὰ  τῆς   γῆς, μέχρι νῦν διασώζεται, τῇ
[5, 3]   τοῦ θερμοῦ συνεπάγεσθαι τοῦ τροφίμου  τῆς   γῆς ὅσον μέτριον, καὶ τοῦτο
[5, 6]   Ξύλον κάρπιμον, ποιοῦν καρπὸν ἐπὶ  τῆς   γῆς, οὗ τὸ σπέρμα αὐτοῦ
[5, 5]   καταδίκη ἐνεπόδιζε τῇ εὐθηνίᾳ  τῆς   γῆς. Πρεσβύτερα γὰρ ταῦτα τῆς
[5, 3]   δὲ τοῖς πόροις καὶ περιολισθαίνοντα  τῆς   γῆς τὰ λεπτότατα μόρια, ἐπὶ
[5, 5]   ὀσπρίοις, κατὰ πᾶσαν ἀφθονίαν τότε  τῆς   γῆς ὑπερεῖχεν. Οὐδὲ γὰρ ἀπότευγμά
[5, 2]   φασὶ, πάντα εἶναι τὰ ἐκ  τῆς   γῆς φυόμενα σπερματικὰ λόγος
[5, 1]   ἥλιον αἴτιον εἶναι τῶν ἀπὸ  τῆς   γῆς φυομένων, τῇ ὁλκῇ τοῦ
[5, 2]   μέχρι νῦν διασώζεται, τῇ ἀκολουθίᾳ  τῆς   διαδοχῆς φυλασσομένου τοῦ γένους. Βλαστησάτω
[5, 2]   καιριωτάτης παρὰ τῷ προφήτῃ τετύχηκε  τῆς   εἰκόνος. Σήμερον εὐθαλὴς τῷ σώματι,
[5, 2]   ἔρχου τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, μεμνημένος  τῆς   εἰκόνος τοῦ σοφοῦ Ἡσαΐου, ὅτι
[5, 7]   δυσέφικτος δὲ καὶ ἐξεύρεσις  τῆς   ἑκάστου ἰδιότητος, καὶ θεωρία
[5, 1]   Ἐὰν ἄρα πεισθῶσιν, ὅτι πρὸ  τῆς   ἐκείνου γενέσεως τὰ περὶ τὴν
[5, 7]   ἀπό τινος αἱρέσεως ἐνδιαστρόφου  τῆς   Ἐκκλησίας ἀπεσχισμένον, βίου σώφρονος καὶ
[5, 5]   δὲ ἑαυτοὺς τῷ ὑγιαίνοντι σώματι  τῆς   Ἐκκλησίας, ἵν´ ἐκ τοῦ ἀφανοῦς
[5, 6]   οἴκῳ τοῦ Θεοῦ, μηδέποτε γυμνούμενος  τῆς   ἐλπίδος, ἀλλ´ ἀεὶ θάλλουσαν ἔχων
[5, 9]   ἑτέρῳ λευκόν· καὶ πλείονα πάλιν  τῆς   ἐν ταῖς χρόαις ποικιλίας, τὴν
[5, 7]   ῥίζῃ στέλεχος σφῆνα πεύκης λιπαρὸν  τῆς   ἐντεριώνης μέσης διελαθέντα δέξωνται, εἰς
[5, 3]   σου πᾶσαν εἰς τὴν θεωρίαν  τῆς   ἐξεργασαμένης αὐτὰ τέχνης ἀπασχολῆσαι· πῶς
[5, 1]   διαρθρουμένων τῶν φυομένων, καὶ μέχρι  τῆς   ἐπὶ τὸ σπέρμα τελειώσεως προϊόντων.
[5, 4]   δημιουργῷ ἐπὶ τοῖς φθαρτικοῖς ἡμῶν  τῆς   ζωῆς; ἐκεῖνο δὲ οὐ λογισόμεθα,
[5, 6]   ἔφαμεν, μνήμης ἠξιώθη τὰ συνεκτικώτερα  τῆς   ζωῆς ἡμῶν, ὅσα ἔμελλε τοῖς
[5, 2]   ἄνθος χόρτου. Τὸ γὰρ ὀλιγοχρόνιον  τῆς   ζωῆς, καὶ τὸ ἐν ὀλίγῳ
[5, 1]   ἥλιον, ὡς αὐτὸν τὴν αἰτίαν  τῆς   ζωῆς παρεχόμενον, οἱ πεπλανημένοι παύσωνται.
[5, 4]   οὐ πάντα τῆς γαστρὸς ἕνεκεν  τῆς   ἡμετέρας δεδημιούργηται; Ἀλλ´ ἡμῖν μὲν
[5, 9]   μοι τὸν λόγον τῇ ἀπληστίᾳ  τῆς   θεωρίας εἰς ἀμετρίαν ἐκπίπτοντα, ὃν
[5, 4]   καὶ ἡμῖν αὐτοῖς παρὰ  τῆς   ἰατρικῆς τέχνης εἰς παραμυθίαν τινῶν
[5, 9]   τῶν καρπῶν. Ἄλλα τὰς ἐκ  τῆς   ἰατρικῆς ὠφελείας ἡμῖν προεξένει· τοὺς
[5, 4]   παραχθὲν ἄναιμον εἶναι, οὗ  τῆς   ἰσχύος πρὸς τοσαῦτα ἡμῶν ἐπιδεῖται
[5, 3]   ἐπὶ ξηρᾶς ἤδη καὶ παχείας  τῆς   καλάμης ἁδρυνόμενον. Βλαστησάτω γῆ
[5, 4]   Λεπτοὺς γὰρ ἔχοντες τοὺς ἐπὶ  τῆς   καρδίας πόρους, φθάνουσιν ἐκπέψαι τὸ
[5, 8]   φύλλων προβολὴ, ὡς ἐπὶ  τῆς   καρύας; Ὅτι ἐκεῖνα μὲν, διὰ
[5, 2]   ἐπανθοῦσαν ἔχων τὴν εὔχροιαν ὑπὸ  τῆς   κατὰ τὴν ἡλικίαν ἀκμῆς, σφριγῶν
[5, 3]   ἀπὸ ῥίζης ἐκδίδοταί τι ἐκ  τῆς   κάτωθεν προβολῆς, ὡς κρόκος καὶ
[5, 5]   εἶναι σῖτος, ἀλλ´ ἐμελάνθη διὰ  τῆς   καύσεως, ὡς καὶ ἐξ αὐτῆς
[5, 9]   τὰ φύλλα, ὥστε μηδέποτε δοκεῖν  τῆς   κομῆς ἀπογυμνοῦσθαι. Ἀείφυλλον δὲ
[5, 8]   ταῖς βαλάνοις, τῷ καρπῷ  τῆς   κρανείας, πρὸς τὴν στυφὴν καὶ
[5, 2]   φυομένων προβάλλουσαν. Βούλομαί σοι σφοδρότερον  τῆς   κτίσεως ἐνιδρυνθῆναι τὸ θαῦμα, ἵν´
[5, 9]   μὴ δήσας πρὸς ἀνάγκην ἀπαγάγω  τῆς   κτίσεως, ἐπιλείψει με ἡμέρα
[5, 4]   εἴπω; τί σιωπήσω; Ἐν πλουσίοις  τῆς   κτίσεως θησαυροῖς ἄπορος μὲν
[5, 2]   γένος. Οὕτω γὰρ καὶ τὸ  τῆς   λέξεως ἀκόλουθον ἀποκαταστῆναι δυνήσεται, ἀκαταλλήλως
[5, 7]   Ἐκκλησίας ἀπεσχισμένον, βίου σώφρονος καὶ  τῆς   λοιπῆς κατὰ τὸ ἦθος εὐταξίας
[5, 4]   ἀκόνιτον, καὶ μανδραγόρας, καὶ  τῆς   μήκωνος ὀπός. Τί οὖν; ἀφέντες
[5, 6]   τὰ τιμιώτερα τῇ φύσει προηγουμένης  τῆς   μνήμης τετύχηκεν· ἔπειτα, ὅτι ἀκριβῶς
[5, 6]   εἰς τὸ εἶναι παρῆλθε, μετὰ  τῆς   οἰκείας ἕκαστον ἰδιότητος, ἐναργεστάταις μὲν
[5, 3]   ἔχουσαν, χαῦνον γενόμενον καὶ πολύπορον,  τῆς   παρακειμένης γῆς περιδραξάμενον, τὰ οἰκεῖα
[5, 6]   Δεῖ δὲ, κατὰ τὸν λόγον  τῆς   παροιμίας, μηδὲ ὑλομανεῖν, τουτέστι, μὴ
[5, 6]   τοὺς καθ´ ἕνα ἡμῶν διὰ  τῆς   πίστεως ἐμπεφυτευμένους τῇ Ἐκκλησίᾳ κλήματα
[5, 7]   ἡμᾶς καὶ παρὰ τῶν ἀλλοτρίων  τῆς   πίστεως, εὐτονίαν τινὰ προσλαμβάνειν, εἰς
[5, 8]   γλυκέσι καρποῖς ἀμύθητος παραλλαγὴ  τῆς   ποιότητος. Ἄλλο γὰρ τὸ ἐν
[5, 7]   ἑκάστου ἰδιότητος, καὶ θεωρία  τῆς   πρὸς ἕκαστον τῶν ἑτερογενῶν διαφορᾶς.
[5, 5]   ὡς καὶ ἐξ αὐτῆς ἐστι  τῆς   προσηγορίας μαθεῖν. Τῇ ὑπερβολῇ γὰρ
[5, 10]   Ὡς γὰρ οἱ στρόβιλοι ἐκ  τῆς   πρώτης αὐτοῖς ἐνδοθείσης πληγῆς τὰς
[5, 9]   φοίνιξ, τῷ αὐτῷ φύλλῳ ἐκ  τῆς   πρώτης βλαστήσεως εἰς τέλος συμπαραμένων.
[5, 2]   μετὰ τὴν ἐπέτειον αὔξησιν, ἀπὸ  τῆς   ῥίζης ἀφίησί τινα προβολὴν, σπέρματος
[5, 7]   δὲ χαμαίζηλα καὶ εὐθὺς ἀπὸ  τῆς   ῥίζης εἰς πολλὰς ἐκφύσεις διῃρημένα.
[5, 8]   ἀνενδεῶς παραστῆσαι; Ἓν ὕδωρ διὰ  τῆς   ῥίζης ἑλκόμενον, ἄλλως μὲν τρέφει
[5, 2]   γῆς ἐπὶ τοῦ πυθμένος καὶ  τῆς   ῥίζης ἔχει τὴν δύναμιν τῶν
[5, 1]   τί ἄλλο ἐστὶ, καὶ οὐχὶ  τῆς   σῆς διαγωγῆς παρασκευή; πρὸς τῷ
[5, 8]   φύλλου τὸ σκεπαστήριον, ὡς ἐπὶ  τῆς   συκῆς; ὧν δὲ οἱ καρποὶ
[5, 7]   τοὺς κλάδους, οἷον ὀργῶσαν, καὶ  τῆς   συμπλοκῆς ἐφιεμένην τοῦ ἄρρενος, τοὺς
[5, 2]   ἀκόλουθον ἀποκαταστῆναι δυνήσεται, ἀκαταλλήλως νῦν  τῆς   συντάξεως ἔχειν δοκούσης, καὶ τὸ
[5, 6]   φύσεως ἐμποιῆσαι. Μέμνησαι γὰρ δηλονότι  τῆς   τοῦ Κυρίου εἰκόνος, ὅτι ἄμπελον
[5, 5]   μαθητευομένων τῷ λόγῳ, ἀλλ´ ἐκ  τῆς   τοῦ πονηροῦ διδασκαλίας διεφθαρμένων, καταμιγνύντων
[5, 5]   σύνηθες τῇ Γραφῇ, οὐκ ἐκ  τῆς   τοῦ σίτου μεταβολῆς γίνεται, ἀλλ´
[5, 7]   παραπλήσιος τῇ καρποφόρῳ συκῇ, ἐκ  τῆς   τῶν ἀγρίων παρουσίας ἀθροιζούσῃ τὴν
[5, 7]   ἐπέχοντες. Τί σοι τὸ παρὰ  τῆς   φύσεως αἴνιγμα βούλεται; Ὅτι χρὴ
[5, 10]   ἑαυτοῖς περιφέρωνται· οὕτω καὶ  τῆς   φύσεως ἀκολουθία ἐκ τοῦ πρώτου
[5, 6]   ἄμπελος συνετῶς ὁραθεῖσα ὑπόμνησίν σοι  τῆς   φύσεως ἐμποιῆσαι. Μέμνησαι γὰρ δηλονότι
[5, 2]   καὶ τὸ ἀναγκαῖον τῶν ὑπὸ  τῆς   φύσεως οἰκονομουμένων διασωθήσεται. Πρῶτον μὲν
[5, 6]   συνέτρεχε κατὰ ταὐτὸν ἠπειγμένως ὑπὸ  τῆς   φύσεως παραγόμενα; ῥίζα τῆς
[5, 7]   τῷ βάρει τῶν ἄνωθεν ὑποτιθείσης  τῆς   φύσεως. Πόσαι τῶν φλοιῶν αἱ
[5, 7]   μεταβάλλει, δὲ κατ´ ἀρετὴν  τῆς   ψυχῆς ἐπιμέλεια, δυνατή ἐστι παντοδαπῶν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 4/06/2009