Homélie, Chap. |
[5, 6] |
οἱονεὶ
ἕλιξί
τισι
ταῖς
περιπλοκαῖς
|
τῆς |
ἀγάπης
τῶν
πλησίον
ἀντέχεσθαι,
καὶ |
[5, 8] |
βαλσάμου·
καὶ
νάρθηκές
τινες
ἐπὶ
|
τῆς |
Αἰγύπτου
καὶ
Λιβύης
ἕτερον
ὀπῶν |
[5, 6] |
ἔχωμεν
παρακειμένην
τὴν
λύπην,
μεμνημένοι
|
τῆς
|
ἁμαρτίας,
δι´
ἣν
ἀκάνθας
καὶ |
[5, 5] |
τῆς
γῆς.
Πρεσβύτερα
γὰρ
ταῦτα
|
τῆς |
ἁμαρτίας
δι´
ἣν
κατεκρίθημεν,
ἐν |
[5, 9] |
αὐτῷ
τῷ
καρπῷ.
Καὶ
ἐπὶ
|
τῆς |
ἀμπέλου
στυπτικώτατον
μὲν
ἐπὶ
τῶν |
[5, 6] |
τῆς
φύσεως
παραγόμενα;
Ἡ
ῥίζα
|
τῆς |
ἀμπέλου·
τὰ
κλήματα
ἐν
κύκλῳ
|
[5, 8] |
ἀπ´
αὐτῶν
σκιᾶς.
Πῶς
κατέσχισται
|
τῆς |
ἀμπέλου
τὸ
φῦλλον,
ἵνα
καὶ
|
[5, 2] |
πρὸς
τὸ
ἀδρανέστατον
ἄνθος
ὁμοίωσις
|
τῆς |
ἀνθρωπίνης
δόξης.
~Βλαστησάτω
ἡ
γῆ |
[5, 2] |
ἐν
ὀλίγῳ
περιχαρὲς
καὶ
ἱλαρὸν
|
τῆς |
ἀνθρωπίνης
εὐημερίας,
καιριωτάτης
παρὰ
τῷ |
[5, 7] |
Ὃ
δὲ
θαυμαστὸν,
ὅτι
καὶ
|
τῆς |
ἀνθρωπίνης
νεότητος
καὶ
τοῦ
γήρως |
[5, 2] |
καὶ
ἄνθος,
εἰς
ἔννοιαν
ἔρχου
|
τῆς |
ἀνθρωπίνης
φύσεως,
μεμνημένος
τῆς
εἰκόνος
|
[5, 8] |
ἐγένετο
ἡ
παχυτέρα
περιβολὴ
ἐκ
|
τῆς |
ἀπ´
αὐτῶν
σκιᾶς.
Πῶς
κατέσχισται |
[5, 7] |
καὶ
οὕτως
οἷον
ἐν
συναισθήσει
|
τῆς |
ἀπολαύσεως
γίνεσθαι
καὶ
ἀνορθοῦσθαι
πάλιν
|
[5, 6] |
ἄκανθα
παρεζεύχθη,
ἵνα
τῷ
τερπνῷ
|
τῆς |
ἀπολαύσεως
ἐγγύθεν
ἔχωμεν
παρακειμένην
τὴν |
[5, 8] |
τὴν
ἀκτῖνα
τοῦ
ἡλίου
διὰ
|
τῆς |
ἀραιότητος
δαψιλῶς
ὑποδέχηται;
Οὐδὲν
ἀναίτιον· |
[5, 3] |
ἀνθέρικας·
καὶ
οὕτω
κατὰ
μικρὸν
|
τῆς |
αὐξήσεως
γινομένης,
ἐπὶ
τὸ
οἰκεῖον |
[5, 8] |
τοῦ
φυτοῦ
καὶ
ὀπὸς
ἐκ
|
τῆς |
αὐτῆς
αἰτίας
προέρχεται·
οἷς
πόση
|
[5, 8] |
ἐνέργειαν
παριστῶντα.
Πῶς
πάλιν
ἀπὸ
|
τῆς
|
αὐτῆς
νοτίδος
ἐν
μὲν
τῇ |
[5, 9] |
πόρρω
λέγειν,
ὅπου
γε
ἐπὶ
|
τῆς |
αὐτῆς
συκῆς
πρὸς
τὰς
ἐναντιωτάτας |
[5, 5] |
ἐν
ἀκαριαίᾳ
χρόνου
ῥοπῇ
ἀπὸ
|
τῆς |
βλαστήσεως
ἀρξαμένη
ἡ
γῆ,
ἵνα |
[5, 8] |
διὰ
τὸ
ἀσθενὲς,
πλείονος
ἐδεῖτο
|
τῆς |
βοηθείας,
τούτοις
δ´
ἂν
προσβλαβὴς |
[5, 4] |
οὐ
λογισόμεθα,
ὅτι
οὐ
πάντα
|
τῆς
|
γαστρὸς
ἕνεκεν
τῆς
ἡμετέρας
δεδημιούργηται; |
[5, 8] |
οὖν
αἱ
περὶ
τὸν
τρόπον
|
τῆς |
γενέσεως
αὐτῶν
διαφοραὶ,
ὡς
ἐλάχιστα |
[5, 8] |
ἀπογλυκανθῇ·
νῦν
δὲ
πληκτικόν
ἐστι
|
τῆς |
γεύσεως,
ὅταν
δι´
ἄλλων
φυτῶν |
[5, 6] |
ῥοπῇ,
οὐκ
ὄντα
πρότερον
ὑπὲρ
|
τῆς |
γῆς,
εἰς
τὸ
εἶναι
παρῆλθε, |
[5, 2] |
ὅτι
πολλὰ
τῶν
φυομένων
ἐκ
|
τῆς |
γῆς
ἐπὶ
τοῦ
πυθμένος
καὶ |
[5, 6] |
γένος
καὶ
καθ´
ὁμοιότητα
ἐπὶ
|
τῆς |
γῆς.
Ἐπὶ
τούτῳ
τῷ
ῥήματι |
[5, 9] |
ξύλον
κάρπιμον,
ποιοῦν
καρπὸν
ἐπὶ
|
τῆς |
γῆς.
Καὶ
εὐθὺς
αἱ
κορυφαὶ |
[5, 5] |
ἄνθρωπος
βάλῃ
τὸν
σπόρον
ἐπὶ
|
τῆς |
γῆς,
καὶ
καθεύδῃ,
καὶ
ἐγείρηται |
[5, 2] |
τῇ
πρώτῃ
γενέσει
προβληθὲν
παρὰ
|
τῆς |
γῆς,
μέχρι
νῦν
διασώζεται,
τῇ |
[5, 3] |
τοῦ
θερμοῦ
συνεπάγεσθαι
τοῦ
τροφίμου
|
τῆς |
γῆς
ὅσον
μέτριον,
καὶ
τοῦτο
|
[5, 6] |
Ξύλον
κάρπιμον,
ποιοῦν
καρπὸν
ἐπὶ
|
τῆς |
γῆς,
οὗ
τὸ
σπέρμα
αὐτοῦ |
[5, 5] |
ἡ
καταδίκη
ἐνεπόδιζε
τῇ
εὐθηνίᾳ
|
τῆς |
γῆς.
Πρεσβύτερα
γὰρ
ταῦτα
τῆς |
[5, 3] |
δὲ
τοῖς
πόροις
καὶ
περιολισθαίνοντα
|
τῆς |
γῆς
τὰ
λεπτότατα
μόρια,
ἐπὶ |
[5, 5] |
ὀσπρίοις,
κατὰ
πᾶσαν
ἀφθονίαν
τότε
|
τῆς |
γῆς
ὑπερεῖχεν.
Οὐδὲ
γὰρ
ἀπότευγμά |
[5, 2] |
φασὶ,
πάντα
εἶναι
τὰ
ἐκ
|
τῆς |
γῆς
φυόμενα
σπερματικὰ
ὁ
λόγος |
[5, 1] |
ἥλιον
αἴτιον
εἶναι
τῶν
ἀπὸ
|
τῆς |
γῆς
φυομένων,
τῇ
ὁλκῇ
τοῦ |
[5, 2] |
μέχρι
νῦν
διασώζεται,
τῇ
ἀκολουθίᾳ
|
τῆς
|
διαδοχῆς
φυλασσομένου
τοῦ
γένους.
Βλαστησάτω |
[5, 2] |
καιριωτάτης
παρὰ
τῷ
προφήτῃ
τετύχηκε
|
τῆς
|
εἰκόνος.
Σήμερον
εὐθαλὴς
τῷ
σώματι, |
[5, 2] |
ἔρχου
τῆς
ἀνθρωπίνης
φύσεως,
μεμνημένος
|
τῆς |
εἰκόνος
τοῦ
σοφοῦ
Ἡσαΐου,
ὅτι |
[5, 7] |
δυσέφικτος
δὲ
καὶ
ἡ
ἐξεύρεσις
|
τῆς |
ἑκάστου
ἰδιότητος,
καὶ
ἡ
θεωρία |
[5, 1] |
Ἐὰν
ἄρα
πεισθῶσιν,
ὅτι
πρὸ
|
τῆς |
ἐκείνου
γενέσεως
τὰ
περὶ
τὴν |
[5, 7] |
ἢ
ἀπό
τινος
αἱρέσεως
ἐνδιαστρόφου
|
τῆς |
Ἐκκλησίας
ἀπεσχισμένον,
βίου
σώφρονος
καὶ |
[5, 5] |
δὲ
ἑαυτοὺς
τῷ
ὑγιαίνοντι
σώματι
|
τῆς
|
Ἐκκλησίας,
ἵν´
ἐκ
τοῦ
ἀφανοῦς |
[5, 6] |
οἴκῳ
τοῦ
Θεοῦ,
μηδέποτε
γυμνούμενος
|
τῆς |
ἐλπίδος,
ἀλλ´
ἀεὶ
θάλλουσαν
ἔχων |
[5, 9] |
ἑτέρῳ
λευκόν·
καὶ
πλείονα
πάλιν
|
τῆς |
ἐν
ταῖς
χρόαις
ποικιλίας,
τὴν |
[5, 7] |
ῥίζῃ
στέλεχος
σφῆνα
πεύκης
λιπαρὸν
|
τῆς |
ἐντεριώνης
μέσης
διελαθέντα
δέξωνται,
εἰς |
[5, 3] |
σου
πᾶσαν
εἰς
τὴν
θεωρίαν
|
τῆς |
ἐξεργασαμένης
αὐτὰ
τέχνης
ἀπασχολῆσαι·
πῶς |
[5, 1] |
διαρθρουμένων
τῶν
φυομένων,
καὶ
μέχρι
|
τῆς |
ἐπὶ
τὸ
σπέρμα
τελειώσεως
προϊόντων. |
[5, 4] |
δημιουργῷ
ἐπὶ
τοῖς
φθαρτικοῖς
ἡμῶν
|
τῆς |
ζωῆς;
ἐκεῖνο
δὲ
οὐ
λογισόμεθα, |
[5, 6] |
ἔφαμεν,
μνήμης
ἠξιώθη
τὰ
συνεκτικώτερα
|
τῆς |
ζωῆς
ἡμῶν,
ὅσα
ἔμελλε
τοῖς
|
[5, 2] |
ἄνθος
χόρτου.
Τὸ
γὰρ
ὀλιγοχρόνιον
|
τῆς
|
ζωῆς,
καὶ
τὸ
ἐν
ὀλίγῳ |
[5, 1] |
ἥλιον,
ὡς
αὐτὸν
τὴν
αἰτίαν
|
τῆς
|
ζωῆς
παρεχόμενον,
οἱ
πεπλανημένοι
παύσωνται. |
[5, 4] |
οὐ
πάντα
τῆς
γαστρὸς
ἕνεκεν
|
τῆς |
ἡμετέρας
δεδημιούργηται;
Ἀλλ´
ἡμῖν
μὲν |
[5, 9] |
μοι
τὸν
λόγον
τῇ
ἀπληστίᾳ
|
τῆς |
θεωρίας
εἰς
ἀμετρίαν
ἐκπίπτοντα,
ὃν |
[5, 4] |
ἢ
καὶ
ἡμῖν
αὐτοῖς
παρὰ
|
τῆς |
ἰατρικῆς
τέχνης
εἰς
παραμυθίαν
τινῶν |
[5, 9] |
τῶν
καρπῶν.
Ἄλλα
τὰς
ἐκ
|
τῆς |
ἰατρικῆς
ὠφελείας
ἡμῖν
προεξένει·
τοὺς |
[5, 4] |
ἢ
παραχθὲν
ἄναιμον
εἶναι,
οὗ
|
τῆς |
ἰσχύος
πρὸς
τοσαῦτα
ἡμῶν
ἐπιδεῖται |
[5, 3] |
ἐπὶ
ξηρᾶς
ἤδη
καὶ
παχείας
|
τῆς |
καλάμης
ἁδρυνόμενον.
Βλαστησάτω
ἡ
γῆ |
[5, 4] |
Λεπτοὺς
γὰρ
ἔχοντες
τοὺς
ἐπὶ
|
τῆς |
καρδίας
πόρους,
φθάνουσιν
ἐκπέψαι
τὸ |
[5, 8] |
φύλλων
ἡ
προβολὴ,
ὡς
ἐπὶ
|
τῆς |
καρύας;
Ὅτι
ἐκεῖνα
μὲν,
διὰ |
[5, 2] |
ἐπανθοῦσαν
ἔχων
τὴν
εὔχροιαν
ὑπὸ
|
τῆς |
κατὰ
τὴν
ἡλικίαν
ἀκμῆς,
σφριγῶν |
[5, 3] |
ἀπὸ
ῥίζης
ἐκδίδοταί
τι
ἐκ
|
τῆς |
κάτωθεν
προβολῆς,
ὡς
κρόκος
καὶ
|
[5, 5] |
εἶναι
σῖτος,
ἀλλ´
ἐμελάνθη
διὰ
|
τῆς
|
καύσεως,
ὡς
καὶ
ἐξ
αὐτῆς |
[5, 9] |
τὰ
φύλλα,
ὥστε
μηδέποτε
δοκεῖν
|
τῆς |
κομῆς
ἀπογυμνοῦσθαι.
Ἀείφυλλον
δὲ
ὁ |
[5, 8] |
ταῖς
βαλάνοις,
ἢ
τῷ
καρπῷ
|
τῆς |
κρανείας,
πρὸς
τὴν
στυφὴν
καὶ
|
[5, 2] |
φυομένων
προβάλλουσαν.
Βούλομαί
σοι
σφοδρότερον
|
τῆς |
κτίσεως
ἐνιδρυνθῆναι
τὸ
θαῦμα,
ἵν´ |
[5, 9] |
μὴ
δήσας
πρὸς
ἀνάγκην
ἀπαγάγω
|
τῆς |
κτίσεως,
ἐπιλείψει
με
ἡ
ἡμέρα |
[5, 4] |
εἴπω;
τί
σιωπήσω;
Ἐν
πλουσίοις
|
τῆς |
κτίσεως
θησαυροῖς
ἄπορος
μὲν
ἡ |
[5, 2] |
γένος.
Οὕτω
γὰρ
καὶ
τὸ
|
τῆς |
λέξεως
ἀκόλουθον
ἀποκαταστῆναι
δυνήσεται,
ἀκαταλλήλως |
[5, 7] |
Ἐκκλησίας
ἀπεσχισμένον,
βίου
σώφρονος
καὶ
|
τῆς
|
λοιπῆς
κατὰ
τὸ
ἦθος
εὐταξίας |
[5, 4] |
ἀκόνιτον,
καὶ
μανδραγόρας,
καὶ
ὁ
|
τῆς |
μήκωνος
ὀπός.
Τί
οὖν;
ἀφέντες |
[5, 6] |
τὰ
τιμιώτερα
τῇ
φύσει
προηγουμένης
|
τῆς |
μνήμης
τετύχηκεν·
ἔπειτα,
ὅτι
ἀκριβῶς |
[5, 6] |
εἰς
τὸ
εἶναι
παρῆλθε,
μετὰ
|
τῆς |
οἰκείας
ἕκαστον
ἰδιότητος,
ἐναργεστάταις
μὲν |
[5, 3] |
ἔχουσαν,
χαῦνον
γενόμενον
καὶ
πολύπορον,
|
τῆς |
παρακειμένης
γῆς
περιδραξάμενον,
τὰ
οἰκεῖα |
[5, 6] |
Δεῖ
δὲ,
κατὰ
τὸν
λόγον
|
τῆς |
παροιμίας,
μηδὲ
ὑλομανεῖν,
τουτέστι,
μὴ |
[5, 6] |
τοὺς
καθ´
ἕνα
ἡμῶν
διὰ
|
τῆς |
πίστεως
ἐμπεφυτευμένους
τῇ
Ἐκκλησίᾳ
κλήματα |
[5, 7] |
ἡμᾶς
καὶ
παρὰ
τῶν
ἀλλοτρίων
|
τῆς |
πίστεως,
εὐτονίαν
τινὰ
προσλαμβάνειν,
εἰς |
[5, 8] |
γλυκέσι
καρποῖς
ἀμύθητος
ἡ
παραλλαγὴ
|
τῆς
|
ποιότητος.
Ἄλλο
γὰρ
τὸ
ἐν |
[5, 7] |
ἑκάστου
ἰδιότητος,
καὶ
ἡ
θεωρία
|
τῆς |
πρὸς
ἕκαστον
τῶν
ἑτερογενῶν
διαφορᾶς. |
[5, 5] |
ὡς
καὶ
ἐξ
αὐτῆς
ἐστι
|
τῆς |
προσηγορίας
μαθεῖν.
Τῇ
ὑπερβολῇ
γὰρ |
[5, 10] |
Ὡς
γὰρ
οἱ
στρόβιλοι
ἐκ
|
τῆς |
πρώτης
αὐτοῖς
ἐνδοθείσης
πληγῆς
τὰς |
[5, 9] |
φοίνιξ,
τῷ
αὐτῷ
φύλλῳ
ἐκ
|
τῆς |
πρώτης
βλαστήσεως
εἰς
τέλος
συμπαραμένων. |
[5, 2] |
μετὰ
τὴν
ἐπέτειον
αὔξησιν,
ἀπὸ
|
τῆς
|
ῥίζης
ἀφίησί
τινα
προβολὴν,
σπέρματος |
[5, 7] |
δὲ
χαμαίζηλα
καὶ
εὐθὺς
ἀπὸ
|
τῆς |
ῥίζης
εἰς
πολλὰς
ἐκφύσεις
διῃρημένα. |
[5, 8] |
ἀνενδεῶς
παραστῆσαι;
Ἓν
ὕδωρ
διὰ
|
τῆς |
ῥίζης
ἑλκόμενον,
ἄλλως
μὲν
τρέφει |
[5, 2] |
γῆς
ἐπὶ
τοῦ
πυθμένος
καὶ
|
τῆς |
ῥίζης
ἔχει
τὴν
δύναμιν
τῶν |
[5, 1] |
τί
ἄλλο
ἐστὶ,
καὶ
οὐχὶ
|
τῆς |
σῆς
διαγωγῆς
παρασκευή;
πρὸς
τῷ |
[5, 8] |
φύλλου
τὸ
σκεπαστήριον,
ὡς
ἐπὶ
|
τῆς |
συκῆς;
ὧν
δὲ
οἱ
καρποὶ |
[5, 7] |
τοὺς
κλάδους,
οἷον
ὀργῶσαν,
καὶ
|
τῆς
|
συμπλοκῆς
ἐφιεμένην
τοῦ
ἄρρενος,
τοὺς |
[5, 2] |
ἀκόλουθον
ἀποκαταστῆναι
δυνήσεται,
ἀκαταλλήλως
νῦν
|
τῆς |
συντάξεως
ἔχειν
δοκούσης,
καὶ
τὸ |
[5, 6] |
φύσεως
ἐμποιῆσαι.
Μέμνησαι
γὰρ
δηλονότι
|
τῆς |
τοῦ
Κυρίου
εἰκόνος,
ὅτι
ἄμπελον
|
[5, 5] |
μαθητευομένων
τῷ
λόγῳ,
ἀλλ´
ἐκ
|
τῆς |
τοῦ
πονηροῦ
διδασκαλίας
διεφθαρμένων,
καταμιγνύντων |
[5, 5] |
σύνηθες
τῇ
Γραφῇ,
οὐκ
ἐκ
|
τῆς |
τοῦ
σίτου
μεταβολῆς
γίνεται,
ἀλλ´ |
[5, 7] |
παραπλήσιος
τῇ
καρποφόρῳ
συκῇ,
ἐκ
|
τῆς |
τῶν
ἀγρίων
παρουσίας
ἀθροιζούσῃ
τὴν |
[5, 7] |
ἐπέχοντες.
Τί
σοι
τὸ
παρὰ
|
τῆς |
φύσεως
αἴνιγμα
βούλεται;
Ὅτι
χρὴ |
[5, 10] |
ἑαυτοῖς
περιφέρωνται·
οὕτω
καὶ
ἡ
|
τῆς |
φύσεως
ἀκολουθία
ἐκ
τοῦ
πρώτου |
[5, 6] |
ἄμπελος
συνετῶς
ὁραθεῖσα
ὑπόμνησίν
σοι
|
τῆς |
φύσεως
ἐμποιῆσαι.
Μέμνησαι
γὰρ
δηλονότι |
[5, 2] |
καὶ
τὸ
ἀναγκαῖον
τῶν
ὑπὸ
|
τῆς |
φύσεως
οἰκονομουμένων
διασωθήσεται.
Πρῶτον
μὲν |
[5, 6] |
συνέτρεχε
κατὰ
ταὐτὸν
ἠπειγμένως
ὑπὸ
|
τῆς |
φύσεως
παραγόμενα;
Ἡ
ῥίζα
τῆς |
[5, 7] |
τῷ
βάρει
τῶν
ἄνωθεν
ὑποτιθείσης
|
τῆς |
φύσεως.
Πόσαι
τῶν
φλοιῶν
αἱ |
[5, 7] |
μεταβάλλει,
ἡ
δὲ
κατ´
ἀρετὴν
|
τῆς |
ψυχῆς
ἐπιμέλεια,
δυνατή
ἐστι
παντοδαπῶν |