Homélie, Chap.
[5, 9]	τῷ θαύματι, καὶ αὔξησόν μοι	τὴν	ἀγάπην τοῦ κτίσαντος. Ἐξέταζε πῶς
[5, 8]	τὴν ἐσχάτην πικρότητα μεταβάλλον ἐκτραχύνει	τὴν	αἴσθησιν, ὅταν ἐν ἀψίνθῳ ἢ
[5, 1]	προσκυνεῖν τὸν ἥλιον, ὡς αὐτὸν	τὴν	αἰτίαν τῆς ζωῆς παρεχόμενον, οἱ
[5, 8]	βλάβας ὁ βότρυς ἀντέχῃ, καὶ	τὴν	ἀκτῖνα τοῦ ἡλίου διὰ τῆς
[5, 9]	φυτῶν ὡραΐζοντο. Καὶ τὰ μὲν	τὴν	ἀνθρωπίνην ηὐτρέπιστο κατακοσμῆσαι τράπεζαν· τὰ
[5, 2]	αὐτὸν κολάκων· δορυφορία φίλων προσποιητῶν	τὴν	ἀπ´ αὐτοῦ χάριν θεραπευόντων· πλῆθος
[5, 4]	φθάνουσιν ἐκπέψαι τὸ καταποθὲν, πρὶν	τὴν	ἀπ´ αὐτοῦ ψύξιν τῶν καιρίων
[5, 1]	προαποθέμενος, σοὶ τὸν πλοῦτον καὶ	τὴν	ἀπόλαυσιν παρασκευάζει. Ὁ γὰρ τὰ
[5, 10]	ἀκολουθία ἐκ τοῦ πρώτου προστάγματος	τὴν	ἀρχὴν δεξαμένη, πρὸς πάντα τὸν
[5, 7]	τῶν εὐκάρπων καὶ ἡμέρων συκῶν	τὴν	ἀτονίαν ἰῶνται, ῥέοντα ἤδη καὶ
[5, 8]	κατασχίζεται, καὶ τοῖς καρποῖς παρέχει	τὴν	αὔξησιν, καὶ δάκρυον τοῦ φυτοῦ
[5, 4]	ὀρτύγων ἐστὶ τροφὴ, ἰδιότητι κράσεως	τὴν	βλάβην ἀποφευγόντων. Ἔστι δὲ καὶ
[5, 1]	Καθ´ ἑαυτὴν ἡ γῆ προφερέτω	τὴν	βλάστησιν, οὐδεμιᾶς συνεργείας ἑτέρωθεν δεομένη.
[5, 1]	καὶ βοτάνης νεώτερός ἐστι κατὰ	τὴν	γένεσιν. Ἆρα οὖν τοῖς μὲν
[5, 1]	αὐτῷ. Ἀκολούθως μετὰ τὸ ἀναπαύσασθαι	τὴν	γῆν ἀποσκευασαμένην τὸ βάρος τοῦ
[5, 5]	ἀναδοθῆναι, ἀλλὰ βλαστῆσαι καὶ χλοάσαι	τὴν	γῆν, καὶ τότε εἰς σπέρμα
[5, 3]	ὅταν πλήρεις ὄντες καρπῶν πρὸς	τὴν	γῆν κατακλίνωνται. Διὰ τοῦτο ὁ
[5, 1]	τῆς ἐκείνου γενέσεως τὰ περὶ	τὴν	γῆν πάντα διακεκόσμητο, καὶ τοῦ
[5, 6]	ἀεὶ θάλλουσαν ἔχων περὶ σεαυτὸν	τὴν	διὰ πίστεως σωτηρίαν. Οὕτω γὰρ
[5, 2]	γῆς νεμόμενα ἐν ταῖς ῥίζαις	τὴν	διαδοχὴν κέκτηται. Ὥστε παντός ἐστιν
[5, 6]	ἄνθρωπον δεξιούμενα, ἄφθονον αὐτῷ παρασκευάζειν	τὴν	δίαιταν· ἄμπελος μὲν οἶνον γεννῶσα
[5, 3]	χόρτος καὶ μία βοτάνη ἐξαρκεῖ	τὴν	διάνοιάν σου πᾶσαν εἰς τὴν
[5, 10]	καθ´ ἑκάστην ἔτους περίοδον ἐξάγειν	τὴν	δύναμιν ἑαυτῆς ὅσην ἔχει πρός
[5, 7]	τῆς τῶν ἀγρίων παρουσίας ἀθροιζούσῃ	τὴν	δύναμιν, καὶ τὴν μὲν ῥύσιν
[5, 2]	πυθμένος καὶ τῆς ῥίζης ἔχει	τὴν	δύναμιν τῶν σπερμάτων. Ὥσπερ ὁ
[5, 7]	εὐχρηστίαν μεταβάλλουσι τότε τοῦ χυμοῦ	τὴν	δυσχέρειαν. Μηδεὶς οὖν ἐν κακίᾳ
[5, 5]	ὑπέστη, ἴδιον ἔχοντα γένος. Ἅπερ	τὴν	εἰκόνα πληροῖ τῶν παραχαρασσόντων τὰ
[5, 1]	τοῦ θερμοῦ πρὸς τὴν ἐπιφάνειαν	τὴν	ἐκ τοῦ βάθους δύναμιν ἐπισπώμενον,
[5, 4]	διὰ τὴν κατασκευὴν τοῦ σώματος	τὴν	ἐκ τοῦ δηλητηρίου βλάβην ἀποδιδράσκοντες.
[5, 6]	τὸν ἀμπελῶνα, αἷς φραγμὸν περιέθηκε	τὴν	ἐκ τῶν προσταγμάτων ἀσφάλειαν, καὶ
[5, 7]	δρυμῶνας μεθίστασθαι. Τινὰ δὲ καὶ	τὴν	ἐκ φύσεως κακίαν ἐπιμελείαις γεωργῶν
[5, 6]	πολύκαρπον δὲ αὐτοῦ ζηλώσεις, ἄφθονον	τὴν	ἐλεημοσύνην ἐν παντὶ καιρῷ παρεχόμενος.
[5, 5]	τήν τε ἐν ῥίζαις, καὶ	τὴν	ἐν αὐτῇ τῇ βοτάνῃ, καὶ
[5, 5]	ἐν αὐτῇ τῇ βοτάνῃ, καὶ	τὴν	ἐν καρποῖς ἤδη; πόσην δὲ
[5, 8]	πείρᾳ διδαχθεὶς, οὐδένα λόγον εὑρήσει	τὴν	ἐνέργειαν παριστῶντα. Πῶς πάλιν ἀπὸ
[5, 8]	καὶ ἄλλως τὸ ξύλον, καὶ	τὴν	ἐντεριώνην ἑτέρως. Τὸ αὐτὸ καὶ
[5, 5]	ἐν καρποῖς ἤδη; πόσην δὲ	τὴν	ἐξ ἐπιμελείας καὶ γεωργίας ἡμῖν
[5, 8]	φοίνικι. Ἔτι σε βούλομαι περὶ	τὴν	ἐξέτασιν ταύτην φιλοτεχνῆσαι, πῶς τὸ
[5, 5]	διδασκάλιον τῇ φύσει γένηται πρὸς	τὴν	ἑξῆς ἀκολουθίαν. Πῶς οὖν κατὰ
[5, 2]	σπερμάτων. Ὥσπερ ὁ κάλαμος, μετὰ	τὴν	ἐπέτειον αὔξησιν, ἀπὸ τῆς ῥίζης
[5, 6]	ἔγκαρπον εἶναι, τῷ ἀληθινῷ γεωργῷ	τὴν	ἐπίδειξιν τῶν ἔργων ταμιευόμενον. Σὺ
[5, 1]	τῇ ὁλκῇ τοῦ θερμοῦ πρὸς	τὴν	ἐπιφάνειαν τὴν ἐκ τοῦ βάθους
[5, 7]	καιρῷ παρεχόμενος. ~Ἀλλ´ ἐπανέλθωμεν πρὸς	τὴν	ἔρευναν τῶν τεχνικῶν διατάξεων. Πόσα
[5, 8]	ἐνεχθὲν ἀποξύνηται. Καὶ πάλιν εἰς	τὴν	ἐσχάτην πικρότητα μεταβάλλον ἐκτραχύνει τὴν
[5, 2]	κατασεσαρκωμένος ὑπὸ τρυφῆς, ἐπανθοῦσαν ἔχων	τὴν	εὔχροιαν ὑπὸ τῆς κατὰ τὴν
[5, 4]	ἴσασιν ἀποφεύγειν τὰ κακοῦντα αὐτῶν	τὴν	ζωὴν, μόνῃ τῇ αἰσθήσει τὸ
[5, 2]	τὴν εὔχροιαν ὑπὸ τῆς κατὰ	τὴν	ἡλικίαν ἀκμῆς, σφριγῶν καὶ σύντονος,
[5, 3]	τὴν διάνοιάν σου πᾶσαν εἰς	τὴν	θεωρίαν τῆς ἐξεργασαμένης αὐτὰ τέχνης
[5, 8]	σχήματα, τὰς χρόας, τῶν χυμῶν	τὴν	ἰδιότητα, τὸ ἀφ´ ἑκάστου χρήσιμον;
[5, 2]	ἀπάγουσα τὸν ἄνθρωπον οἴχεται, πᾶσαν	τὴν	κατ´ αὐτὸν σκηνὴν ἐξαπίνης ἀπογυμνώσασα,
[5, 9]	τῆς ἐν ταῖς χρόαις ποικιλίας,	τὴν	κατὰ τὰς ὀδμὰς διαφορὰν παρεχόμενον.
[5, 8]	ὀποῦ, ἐναποληφθέντα κατέχεται. Καὶ ὅλως	τὴν	κατὰ τὰς ποιότητας τῶν ὀπῶν
[5, 4]	κώνειον οἱ ψᾶρες βόσκονται, διὰ	τὴν	κατασκευὴν τοῦ σώματος τὴν ἐκ
[5, 2]	φωνῆς, καὶ προστάγματος οὕτω βραχέος,	τὴν	κατεψυγμένην καὶ ἄγονον ὠδίνουσαν ἀθρόως
[5, 3]	βρόμος διόλου κενὸς, ἅτε μηδενὶ	τὴν	κεφαλὴν βαρυνόμενος· τὸν δὲ σῖτον
[5, 10]	διεξέρχεται χρόνον, μέχρις ἂν πρὸς	τὴν	κοινὴν συντέλειαν τοῦ παντὸς καταντήσῃ.
[5, 7]	τὸ οἰκεῖον σχῆμα τοῦ φυτοῦ	τὴν	κόμην ἀποκαθίστασθαι. Τὰ αὐτὰ δὲ
[5, 6]	τῆς ἀπολαύσεως ἐγγύθεν ἔχωμεν παρακειμένην	τὴν	λύπην, μεμνημένοι τῆς ἁμαρτίας, δι´
[5, 9]	κτίσεως, ἐπιλείψει με ἡ ἡμέρα	τὴν	μεγάλην σοφίαν ἐκ τῶν μικροτάτων
[5, 7]	παρουσίας ἀθροιζούσῃ τὴν δύναμιν, καὶ	τὴν	μὲν ῥύσιν ἐπεχούσῃ, ἐπιμελέστερον δὲ
[5, 3]	βλαστήματος, συρομένην διὰ τῶν ῥιζῶν	τὴν	νοτίδα, τῇ ὁλκῇ τοῦ θερμοῦ
[5, 2]	σφριγῶν καὶ σύντονος, καὶ ἀνυπόστατος	τὴν	ὁρμὴν, αὔριον ὁ αὐτὸς οὗτος
[5, 6]	ἵν´ ἀεὶ πρὸς τὸ ἄνω	τὴν	ὁρμὴν ἔχοντες, οἷόν τινες ἀναδενδράδες
[5, 7]	διστῶσι. Καὶ ἴδοις ἄν ποτε	τὴν	παρ´ αὐτῶν ὀνομαζομένην θήλειαν, καθιεῖσαν
[5, 6]	πρὸς τὰ χρήματα φιλίαν, ἢ	τὴν	περὶ τὸ δύστηνον δοξάριον τοῦτο
[5, 8]	τῶν καρπῶν τίς ἂν ἐπέλθοι	τὴν	ποικιλίαν, τὰ σχήματα, τὰς χρόας,
[5, 6]	τὴν σαρκίνην ἀγάπην ἀποθέμενος, καὶ	τὴν	πρὸς τὰ χρήματα φιλίαν, ἢ
[5, 8]	ῥίζης ἑλκόμενον, ἄλλως μὲν τρέφει	τὴν	ῥίζαν αὐτὴν, ἄλλως δὲ τὸν
[5, 6]	ταῖς καρδίαις ἡμῶν. Ὥστε ὁ	τὴν	σαρκίνην ἀγάπην ἀποθέμενος, καὶ τὴν
[5, 1]	γὰρ τὰ κτήματα σου διατρέφων,	τὴν	σὴν συναύξει τοῦ βίου κατασκευήν.
[5, 8]	τῷ καρπῷ τῆς κρανείας, πρὸς	τὴν	στυφὴν καὶ αὐστηρὰν ποιότητα μεταβάλλει·
[5, 5]	Ἤδη δὲ ὁ Κύριος καὶ	τὴν	τελείωσιν τῶν εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων
[5, 7]	μένει ἀδιάδοχα, ὥσπερ τινὰ θάνατον	τὴν	τομὴν ὑπομείναντα. Ἤδη δέ τινες
[5, 1]	φύσεως, καὶ ἐναπέμεινε τῇ γῇ,	τὴν	τοῦ γεννᾶν αὐτῇ καὶ καρποφορεῖν
[5, 7]	πίστεως, εὐτονίαν τινὰ προσλαμβάνειν, εἰς	τὴν	τῶν ἀγαθῶν ἔργων ἐπίδειξιν. Ἐὰν
[5, 2]	παραστῇς, ἐναργῆ λαμβάνῃς τοῦ ποιήσαντος	τὴν	ὑπόμνησιν. Πρῶτον μὲν οὖν ὅταν
[5, 2]	καὶ πενθήρη ἀπορρίψασαν περιβολὴν, μεταμφιεννυμένην	τὴν	φαιδροτέραν καὶ τοῖς οἰκείοις κόσμοις
[5, 4]	τῶν προλαβόντων πεῖρα τῶν βλαπτόντων	τὴν	φυγὴν ὑποβάλλουσα, χαλεπόν ἐστιν, εἰπέ
[5, 6]	ἐκ τῶν προσταγμάτων ἀσφάλειαν, καὶ	τὴν	φυλακὴν τῶν ἀγγέλων. Παρεμβαλεῖ γὰρ
[5, 4]	αὐτάρκης ὁ σύνοικος λόγος πρὸς	τὴν	φυλακὴν τῶν ὀλεθρίων. Οὐ δήπου
[5, 4]	ἀφέντες τὸ ἐπὶ τοῖς χρησίμοις	τὴν	χάριν ὁμολογεῖν, ἐγκαλέσομεν τῷ δημιουργῷ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 4/06/2009