Homélie, Chap. |
[5, 9] |
τῷ
θαύματι,
καὶ
αὔξησόν
μοι
|
τὴν |
ἀγάπην
τοῦ
κτίσαντος.
Ἐξέταζε
πῶς |
[5, 8] |
τὴν
ἐσχάτην
πικρότητα
μεταβάλλον
ἐκτραχύνει
|
τὴν |
αἴσθησιν,
ὅταν
ἐν
ἀψίνθῳ
ἢ |
[5, 1] |
προσκυνεῖν
τὸν
ἥλιον,
ὡς
αὐτὸν
|
τὴν |
αἰτίαν
τῆς
ζωῆς
παρεχόμενον,
οἱ |
[5, 8] |
βλάβας
ὁ
βότρυς
ἀντέχῃ,
καὶ
|
τὴν
|
ἀκτῖνα
τοῦ
ἡλίου
διὰ
τῆς |
[5, 9] |
φυτῶν
ὡραΐζοντο.
Καὶ
τὰ
μὲν
|
τὴν
|
ἀνθρωπίνην
ηὐτρέπιστο
κατακοσμῆσαι
τράπεζαν·
τὰ |
[5, 2] |
αὐτὸν
κολάκων·
δορυφορία
φίλων
προσποιητῶν
|
τὴν |
ἀπ´
αὐτοῦ
χάριν
θεραπευόντων·
πλῆθος |
[5, 4] |
φθάνουσιν
ἐκπέψαι
τὸ
καταποθὲν,
πρὶν
|
τὴν |
ἀπ´
αὐτοῦ
ψύξιν
τῶν
καιρίων
|
[5, 1] |
προαποθέμενος,
σοὶ
τὸν
πλοῦτον
καὶ
|
τὴν |
ἀπόλαυσιν
παρασκευάζει.
Ὁ
γὰρ
τὰ |
[5, 10] |
ἀκολουθία
ἐκ
τοῦ
πρώτου
προστάγματος
|
τὴν |
ἀρχὴν
δεξαμένη,
πρὸς
πάντα
τὸν |
[5, 7] |
τῶν
εὐκάρπων
καὶ
ἡμέρων
συκῶν
|
τὴν |
ἀτονίαν
ἰῶνται,
ῥέοντα
ἤδη
καὶ
|
[5, 8] |
κατασχίζεται,
καὶ
τοῖς
καρποῖς
παρέχει
|
τὴν |
αὔξησιν,
καὶ
δάκρυον
τοῦ
φυτοῦ
|
[5, 4] |
ὀρτύγων
ἐστὶ
τροφὴ,
ἰδιότητι
κράσεως
|
τὴν |
βλάβην
ἀποφευγόντων.
Ἔστι
δὲ
καὶ |
[5, 1] |
Καθ´
ἑαυτὴν
ἡ
γῆ
προφερέτω
|
τὴν |
βλάστησιν,
οὐδεμιᾶς
συνεργείας
ἑτέρωθεν
δεομένη. |
[5, 1] |
καὶ
βοτάνης
νεώτερός
ἐστι
κατὰ
|
τὴν |
γένεσιν.
Ἆρα
οὖν
τοῖς
μὲν |
[5, 1] |
αὐτῷ.
Ἀκολούθως
μετὰ
τὸ
ἀναπαύσασθαι
|
τὴν |
γῆν
ἀποσκευασαμένην
τὸ
βάρος
τοῦ |
[5, 5] |
ἀναδοθῆναι,
ἀλλὰ
βλαστῆσαι
καὶ
χλοάσαι
|
τὴν |
γῆν,
καὶ
τότε
εἰς
σπέρμα
|
[5, 3] |
ὅταν
πλήρεις
ὄντες
καρπῶν
πρὸς
|
τὴν
|
γῆν
κατακλίνωνται.
Διὰ
τοῦτο
ὁ |
[5, 1] |
τῆς
ἐκείνου
γενέσεως
τὰ
περὶ
|
τὴν |
γῆν
πάντα
διακεκόσμητο,
καὶ
τοῦ |
[5, 6] |
ἀεὶ
θάλλουσαν
ἔχων
περὶ
σεαυτὸν
|
τὴν |
διὰ
πίστεως
σωτηρίαν.
Οὕτω
γὰρ |
[5, 2] |
γῆς
νεμόμενα
ἐν
ταῖς
ῥίζαις
|
τὴν |
διαδοχὴν
κέκτηται.
Ὥστε
παντός
ἐστιν |
[5, 6] |
ἄνθρωπον
δεξιούμενα,
ἄφθονον
αὐτῷ
παρασκευάζειν
|
τὴν |
δίαιταν·
ἄμπελος
μὲν
οἶνον
γεννῶσα
|
[5, 3] |
χόρτος
καὶ
μία
βοτάνη
ἐξαρκεῖ
|
τὴν |
διάνοιάν
σου
πᾶσαν
εἰς
τὴν |
[5, 10] |
καθ´
ἑκάστην
ἔτους
περίοδον
ἐξάγειν
|
τὴν |
δύναμιν
ἑαυτῆς
ὅσην
ἔχει
πρός |
[5, 7] |
τῆς
τῶν
ἀγρίων
παρουσίας
ἀθροιζούσῃ
|
τὴν |
δύναμιν,
καὶ
τὴν
μὲν
ῥύσιν |
[5, 2] |
πυθμένος
καὶ
τῆς
ῥίζης
ἔχει
|
τὴν |
δύναμιν
τῶν
σπερμάτων.
Ὥσπερ
ὁ |
[5, 7] |
εὐχρηστίαν
μεταβάλλουσι
τότε
τοῦ
χυμοῦ
|
τὴν |
δυσχέρειαν.
Μηδεὶς
οὖν
ἐν
κακίᾳ |
[5, 5] |
ὑπέστη,
ἴδιον
ἔχοντα
γένος.
Ἅπερ
|
τὴν |
εἰκόνα
πληροῖ
τῶν
παραχαρασσόντων
τὰ |
[5, 1] |
τοῦ
θερμοῦ
πρὸς
τὴν
ἐπιφάνειαν
|
τὴν |
ἐκ
τοῦ
βάθους
δύναμιν
ἐπισπώμενον, |
[5, 4] |
διὰ
τὴν
κατασκευὴν
τοῦ
σώματος
|
τὴν
|
ἐκ
τοῦ
δηλητηρίου
βλάβην
ἀποδιδράσκοντες. |
[5, 6] |
τὸν
ἀμπελῶνα,
αἷς
φραγμὸν
περιέθηκε
|
τὴν |
ἐκ
τῶν
προσταγμάτων
ἀσφάλειαν,
καὶ |
[5, 7] |
δρυμῶνας
μεθίστασθαι.
Τινὰ
δὲ
καὶ
|
τὴν |
ἐκ
φύσεως
κακίαν
ἐπιμελείαις
γεωργῶν |
[5, 6] |
πολύκαρπον
δὲ
αὐτοῦ
ζηλώσεις,
ἄφθονον
|
τὴν |
ἐλεημοσύνην
ἐν
παντὶ
καιρῷ
παρεχόμενος. |
[5, 5] |
τήν
τε
ἐν
ῥίζαις,
καὶ
|
τὴν
|
ἐν
αὐτῇ
τῇ
βοτάνῃ,
καὶ |
[5, 5] |
ἐν
αὐτῇ
τῇ
βοτάνῃ,
καὶ
|
τὴν |
ἐν
καρποῖς
ἤδη;
πόσην
δὲ |
[5, 8] |
πείρᾳ
διδαχθεὶς,
οὐδένα
λόγον
εὑρήσει
|
τὴν |
ἐνέργειαν
παριστῶντα.
Πῶς
πάλιν
ἀπὸ |
[5, 8] |
καὶ
ἄλλως
τὸ
ξύλον,
καὶ
|
τὴν |
ἐντεριώνην
ἑτέρως.
Τὸ
αὐτὸ
καὶ |
[5, 5] |
ἐν
καρποῖς
ἤδη;
πόσην
δὲ
|
τὴν
|
ἐξ
ἐπιμελείας
καὶ
γεωργίας
ἡμῖν |
[5, 8] |
φοίνικι.
Ἔτι
σε
βούλομαι
περὶ
|
τὴν
|
ἐξέτασιν
ταύτην
φιλοτεχνῆσαι,
πῶς
τὸ |
[5, 5] |
διδασκάλιον
τῇ
φύσει
γένηται
πρὸς
|
τὴν |
ἑξῆς
ἀκολουθίαν.
Πῶς
οὖν
κατὰ |
[5, 2] |
σπερμάτων.
Ὥσπερ
ὁ
κάλαμος,
μετὰ
|
τὴν |
ἐπέτειον
αὔξησιν,
ἀπὸ
τῆς
ῥίζης |
[5, 6] |
ἔγκαρπον
εἶναι,
τῷ
ἀληθινῷ
γεωργῷ
|
τὴν
|
ἐπίδειξιν
τῶν
ἔργων
ταμιευόμενον.
Σὺ |
[5, 1] |
τῇ
ὁλκῇ
τοῦ
θερμοῦ
πρὸς
|
τὴν |
ἐπιφάνειαν
τὴν
ἐκ
τοῦ
βάθους |
[5, 7] |
καιρῷ
παρεχόμενος.
~Ἀλλ´
ἐπανέλθωμεν
πρὸς
|
τὴν |
ἔρευναν
τῶν
τεχνικῶν
διατάξεων.
Πόσα |
[5, 8] |
ἐνεχθὲν
ἀποξύνηται.
Καὶ
πάλιν
εἰς
|
τὴν |
ἐσχάτην
πικρότητα
μεταβάλλον
ἐκτραχύνει
τὴν |
[5, 2] |
κατασεσαρκωμένος
ὑπὸ
τρυφῆς,
ἐπανθοῦσαν
ἔχων
|
τὴν |
εὔχροιαν
ὑπὸ
τῆς
κατὰ
τὴν |
[5, 4] |
ἴσασιν
ἀποφεύγειν
τὰ
κακοῦντα
αὐτῶν
|
τὴν |
ζωὴν,
μόνῃ
τῇ
αἰσθήσει
τὸ |
[5, 2] |
τὴν
εὔχροιαν
ὑπὸ
τῆς
κατὰ
|
τὴν |
ἡλικίαν
ἀκμῆς,
σφριγῶν
καὶ
σύντονος, |
[5, 3] |
τὴν
διάνοιάν
σου
πᾶσαν
εἰς
|
τὴν |
θεωρίαν
τῆς
ἐξεργασαμένης
αὐτὰ
τέχνης |
[5, 8] |
σχήματα,
τὰς
χρόας,
τῶν
χυμῶν
|
τὴν |
ἰδιότητα,
τὸ
ἀφ´
ἑκάστου
χρήσιμον; |
[5, 2] |
ἀπάγουσα
τὸν
ἄνθρωπον
οἴχεται,
πᾶσαν
|
τὴν |
κατ´
αὐτὸν
σκηνὴν
ἐξαπίνης
ἀπογυμνώσασα, |
[5, 9] |
τῆς
ἐν
ταῖς
χρόαις
ποικιλίας,
|
τὴν |
κατὰ
τὰς
ὀδμὰς
διαφορὰν
παρεχόμενον. |
[5, 8] |
ὀποῦ,
ἐναποληφθέντα
κατέχεται.
Καὶ
ὅλως
|
τὴν |
κατὰ
τὰς
ποιότητας
τῶν
ὀπῶν |
[5, 4] |
κώνειον
οἱ
ψᾶρες
βόσκονται,
διὰ
|
τὴν |
κατασκευὴν
τοῦ
σώματος
τὴν
ἐκ |
[5, 2] |
φωνῆς,
καὶ
προστάγματος
οὕτω
βραχέος,
|
τὴν |
κατεψυγμένην
καὶ
ἄγονον
ὠδίνουσαν
ἀθρόως
|
[5, 3] |
βρόμος
διόλου
κενὸς,
ἅτε
μηδενὶ
|
τὴν |
κεφαλὴν
βαρυνόμενος·
τὸν
δὲ
σῖτον |
[5, 10] |
διεξέρχεται
χρόνον,
μέχρις
ἂν
πρὸς
|
τὴν |
κοινὴν
συντέλειαν
τοῦ
παντὸς
καταντήσῃ. |
[5, 7] |
τὸ
οἰκεῖον
σχῆμα
τοῦ
φυτοῦ
|
τὴν
|
κόμην
ἀποκαθίστασθαι.
Τὰ
αὐτὰ
δὲ |
[5, 6] |
τῆς
ἀπολαύσεως
ἐγγύθεν
ἔχωμεν
παρακειμένην
|
τὴν |
λύπην,
μεμνημένοι
τῆς
ἁμαρτίας,
δι´ |
[5, 9] |
κτίσεως,
ἐπιλείψει
με
ἡ
ἡμέρα
|
τὴν |
μεγάλην
σοφίαν
ἐκ
τῶν
μικροτάτων |
[5, 7] |
παρουσίας
ἀθροιζούσῃ
τὴν
δύναμιν,
καὶ
|
τὴν |
μὲν
ῥύσιν
ἐπεχούσῃ,
ἐπιμελέστερον
δὲ |
[5, 3] |
βλαστήματος,
συρομένην
διὰ
τῶν
ῥιζῶν
|
τὴν |
νοτίδα,
τῇ
ὁλκῇ
τοῦ
θερμοῦ |
[5, 2] |
σφριγῶν
καὶ
σύντονος,
καὶ
ἀνυπόστατος
|
τὴν |
ὁρμὴν,
αὔριον
ὁ
αὐτὸς
οὗτος |
[5, 6] |
ἵν´
ἀεὶ
πρὸς
τὸ
ἄνω
|
τὴν |
ὁρμὴν
ἔχοντες,
οἷόν
τινες
ἀναδενδράδες |
[5, 7] |
διστῶσι.
Καὶ
ἴδοις
ἄν
ποτε
|
τὴν |
παρ´
αὐτῶν
ὀνομαζομένην
θήλειαν,
καθιεῖσαν |
[5, 6] |
πρὸς
τὰ
χρήματα
φιλίαν,
ἢ
|
τὴν |
περὶ
τὸ
δύστηνον
δοξάριον
τοῦτο |
[5, 8] |
τῶν
καρπῶν
τίς
ἂν
ἐπέλθοι
|
τὴν |
ποικιλίαν,
τὰ
σχήματα,
τὰς
χρόας, |
[5, 6] |
τὴν
σαρκίνην
ἀγάπην
ἀποθέμενος,
καὶ
|
τὴν |
πρὸς
τὰ
χρήματα
φιλίαν,
ἢ |
[5, 8] |
ῥίζης
ἑλκόμενον,
ἄλλως
μὲν
τρέφει
|
τὴν |
ῥίζαν
αὐτὴν,
ἄλλως
δὲ
τὸν |
[5, 6] |
ταῖς
καρδίαις
ἡμῶν.
Ὥστε
ὁ
|
τὴν |
σαρκίνην
ἀγάπην
ἀποθέμενος,
καὶ
τὴν |
[5, 1] |
γὰρ
τὰ
κτήματα
σου
διατρέφων,
|
τὴν |
σὴν
συναύξει
τοῦ
βίου
κατασκευήν. |
[5, 8] |
τῷ
καρπῷ
τῆς
κρανείας,
πρὸς
|
τὴν |
στυφὴν
καὶ
αὐστηρὰν
ποιότητα
μεταβάλλει· |
[5, 5] |
Ἤδη
δὲ
ὁ
Κύριος
καὶ
|
τὴν
|
τελείωσιν
τῶν
εἰς
αὐτὸν
πεπιστευκότων |
[5, 7] |
μένει
ἀδιάδοχα,
ὥσπερ
τινὰ
θάνατον
|
τὴν |
τομὴν
ὑπομείναντα.
Ἤδη
δέ
τινες |
[5, 1] |
φύσεως,
καὶ
ἐναπέμεινε
τῇ
γῇ,
|
τὴν |
τοῦ
γεννᾶν
αὐτῇ
καὶ
καρποφορεῖν |
[5, 7] |
πίστεως,
εὐτονίαν
τινὰ
προσλαμβάνειν,
εἰς
|
τὴν |
τῶν
ἀγαθῶν
ἔργων
ἐπίδειξιν.
Ἐὰν
|
[5, 2] |
παραστῇς,
ἐναργῆ
λαμβάνῃς
τοῦ
ποιήσαντος
|
τὴν |
ὑπόμνησιν.
Πρῶτον
μὲν
οὖν
ὅταν |
[5, 2] |
καὶ
πενθήρη
ἀπορρίψασαν
περιβολὴν,
μεταμφιεννυμένην
|
τὴν
|
φαιδροτέραν
καὶ
τοῖς
οἰκείοις
κόσμοις |
[5, 4] |
τῶν
προλαβόντων
πεῖρα
τῶν
βλαπτόντων
|
τὴν |
φυγὴν
ὑποβάλλουσα,
χαλεπόν
ἐστιν,
εἰπέ |
[5, 6] |
ἐκ
τῶν
προσταγμάτων
ἀσφάλειαν,
καὶ
|
τὴν |
φυλακὴν
τῶν
ἀγγέλων.
Παρεμβαλεῖ
γὰρ |
[5, 4] |
αὐτάρκης
ὁ
σύνοικος
λόγος
πρὸς
|
τὴν
|
φυλακὴν
τῶν
ὀλεθρίων.
Οὐ
δήπου |
[5, 4] |
ἀφέντες
τὸ
ἐπὶ
τοῖς
χρησίμοις
|
τὴν |
χάριν
ὁμολογεῖν,
ἐγκαλέσομεν
τῷ
δημιουργῷ |