Alphabétiquement     [«   »]
τεχνικῶν 1
Τῇ 1
τῇ 30
τὴν 81
τήν 1
τῆς 102
Τί 4
Fréquences     [«    »]
70 δὲ
71 τὸ
64 τοῦ
81 τὴν
94 τῶν
102 τῆς
210 καὶ
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Basile de Césarée, Homélies sur l'Hexaëméron (V)

τὴν


Homélie, Chap.
[5, 9]   τῷ θαύματι, καὶ αὔξησόν μοι  τὴν   ἀγάπην τοῦ κτίσαντος. Ἐξέταζε πῶς
[5, 8]   τὴν ἐσχάτην πικρότητα μεταβάλλον ἐκτραχύνει  τὴν   αἴσθησιν, ὅταν ἐν ἀψίνθῳ
[5, 1]   προσκυνεῖν τὸν ἥλιον, ὡς αὐτὸν  τὴν   αἰτίαν τῆς ζωῆς παρεχόμενον, οἱ
[5, 8]   βλάβας βότρυς ἀντέχῃ, καὶ  τὴν   ἀκτῖνα τοῦ ἡλίου διὰ τῆς
[5, 9]   φυτῶν ὡραΐζοντο. Καὶ τὰ μὲν  τὴν   ἀνθρωπίνην ηὐτρέπιστο κατακοσμῆσαι τράπεζαν· τὰ
[5, 2]   αὐτὸν κολάκων· δορυφορία φίλων προσποιητῶν  τὴν   ἀπ´ αὐτοῦ χάριν θεραπευόντων· πλῆθος
[5, 4]   φθάνουσιν ἐκπέψαι τὸ καταποθὲν, πρὶν  τὴν   ἀπ´ αὐτοῦ ψύξιν τῶν καιρίων
[5, 1]   προαποθέμενος, σοὶ τὸν πλοῦτον καὶ  τὴν   ἀπόλαυσιν παρασκευάζει. γὰρ τὰ
[5, 10]   ἀκολουθία ἐκ τοῦ πρώτου προστάγματος  τὴν   ἀρχὴν δεξαμένη, πρὸς πάντα τὸν
[5, 7]   τῶν εὐκάρπων καὶ ἡμέρων συκῶν  τὴν   ἀτονίαν ἰῶνται, ῥέοντα ἤδη καὶ
[5, 8]   κατασχίζεται, καὶ τοῖς καρποῖς παρέχει  τὴν   αὔξησιν, καὶ δάκρυον τοῦ φυτοῦ
[5, 4]   ὀρτύγων ἐστὶ τροφὴ, ἰδιότητι κράσεως  τὴν   βλάβην ἀποφευγόντων. Ἔστι δὲ καὶ
[5, 1]   Καθ´ ἑαυτὴν γῆ προφερέτω  τὴν   βλάστησιν, οὐδεμιᾶς συνεργείας ἑτέρωθεν δεομένη.
[5, 1]   καὶ βοτάνης νεώτερός ἐστι κατὰ  τὴν   γένεσιν. Ἆρα οὖν τοῖς μὲν
[5, 1]   αὐτῷ. Ἀκολούθως μετὰ τὸ ἀναπαύσασθαι  τὴν   γῆν ἀποσκευασαμένην τὸ βάρος τοῦ
[5, 5]   ἀναδοθῆναι, ἀλλὰ βλαστῆσαι καὶ χλοάσαι  τὴν   γῆν, καὶ τότε εἰς σπέρμα
[5, 3]   ὅταν πλήρεις ὄντες καρπῶν πρὸς  τὴν   γῆν κατακλίνωνται. Διὰ τοῦτο
[5, 1]   τῆς ἐκείνου γενέσεως τὰ περὶ  τὴν   γῆν πάντα διακεκόσμητο, καὶ τοῦ
[5, 6]   ἀεὶ θάλλουσαν ἔχων περὶ σεαυτὸν  τὴν   διὰ πίστεως σωτηρίαν. Οὕτω γὰρ
[5, 2]   γῆς νεμόμενα ἐν ταῖς ῥίζαις  τὴν   διαδοχὴν κέκτηται. Ὥστε παντός ἐστιν
[5, 6]   ἄνθρωπον δεξιούμενα, ἄφθονον αὐτῷ παρασκευάζειν  τὴν   δίαιταν· ἄμπελος μὲν οἶνον γεννῶσα
[5, 3]   χόρτος καὶ μία βοτάνη ἐξαρκεῖ  τὴν   διάνοιάν σου πᾶσαν εἰς τὴν
[5, 10]   καθ´ ἑκάστην ἔτους περίοδον ἐξάγειν  τὴν   δύναμιν ἑαυτῆς ὅσην ἔχει πρός
[5, 7]   τῆς τῶν ἀγρίων παρουσίας ἀθροιζούσῃ  τὴν   δύναμιν, καὶ τὴν μὲν ῥύσιν
[5, 2]   πυθμένος καὶ τῆς ῥίζης ἔχει  τὴν   δύναμιν τῶν σπερμάτων. Ὥσπερ
[5, 7]   εὐχρηστίαν μεταβάλλουσι τότε τοῦ χυμοῦ  τὴν   δυσχέρειαν. Μηδεὶς οὖν ἐν κακίᾳ
[5, 5]   ὑπέστη, ἴδιον ἔχοντα γένος. Ἅπερ  τὴν   εἰκόνα πληροῖ τῶν παραχαρασσόντων τὰ
[5, 1]   τοῦ θερμοῦ πρὸς τὴν ἐπιφάνειαν  τὴν   ἐκ τοῦ βάθους δύναμιν ἐπισπώμενον,
[5, 4]   διὰ τὴν κατασκευὴν τοῦ σώματος  τὴν   ἐκ τοῦ δηλητηρίου βλάβην ἀποδιδράσκοντες.
[5, 6]   τὸν ἀμπελῶνα, αἷς φραγμὸν περιέθηκε  τὴν   ἐκ τῶν προσταγμάτων ἀσφάλειαν, καὶ
[5, 7]   δρυμῶνας μεθίστασθαι. Τινὰ δὲ καὶ  τὴν   ἐκ φύσεως κακίαν ἐπιμελείαις γεωργῶν
[5, 6]   πολύκαρπον δὲ αὐτοῦ ζηλώσεις, ἄφθονον  τὴν   ἐλεημοσύνην ἐν παντὶ καιρῷ παρεχόμενος.
[5, 5]   τήν τε ἐν ῥίζαις, καὶ  τὴν   ἐν αὐτῇ τῇ βοτάνῃ, καὶ
[5, 5]   ἐν αὐτῇ τῇ βοτάνῃ, καὶ  τὴν   ἐν καρποῖς ἤδη; πόσην δὲ
[5, 8]   πείρᾳ διδαχθεὶς, οὐδένα λόγον εὑρήσει  τὴν   ἐνέργειαν παριστῶντα. Πῶς πάλιν ἀπὸ
[5, 8]   καὶ ἄλλως τὸ ξύλον, καὶ  τὴν   ἐντεριώνην ἑτέρως. Τὸ αὐτὸ καὶ
[5, 5]   ἐν καρποῖς ἤδη; πόσην δὲ  τὴν   ἐξ ἐπιμελείας καὶ γεωργίας ἡμῖν
[5, 8]   φοίνικι. Ἔτι σε βούλομαι περὶ  τὴν   ἐξέτασιν ταύτην φιλοτεχνῆσαι, πῶς τὸ
[5, 5]   διδασκάλιον τῇ φύσει γένηται πρὸς  τὴν   ἑξῆς ἀκολουθίαν. Πῶς οὖν κατὰ
[5, 2]   σπερμάτων. Ὥσπερ κάλαμος, μετὰ  τὴν   ἐπέτειον αὔξησιν, ἀπὸ τῆς ῥίζης
[5, 6]   ἔγκαρπον εἶναι, τῷ ἀληθινῷ γεωργῷ  τὴν   ἐπίδειξιν τῶν ἔργων ταμιευόμενον. Σὺ
[5, 1]   τῇ ὁλκῇ τοῦ θερμοῦ πρὸς  τὴν   ἐπιφάνειαν τὴν ἐκ τοῦ βάθους
[5, 7]   καιρῷ παρεχόμενος. ~Ἀλλ´ ἐπανέλθωμεν πρὸς  τὴν   ἔρευναν τῶν τεχνικῶν διατάξεων. Πόσα
[5, 8]   ἐνεχθὲν ἀποξύνηται. Καὶ πάλιν εἰς  τὴν   ἐσχάτην πικρότητα μεταβάλλον ἐκτραχύνει τὴν
[5, 2]   κατασεσαρκωμένος ὑπὸ τρυφῆς, ἐπανθοῦσαν ἔχων  τὴν   εὔχροιαν ὑπὸ τῆς κατὰ τὴν
[5, 4]   ἴσασιν ἀποφεύγειν τὰ κακοῦντα αὐτῶν  τὴν   ζωὴν, μόνῃ τῇ αἰσθήσει τὸ
[5, 2]   τὴν εὔχροιαν ὑπὸ τῆς κατὰ  τὴν   ἡλικίαν ἀκμῆς, σφριγῶν καὶ σύντονος,
[5, 3]   τὴν διάνοιάν σου πᾶσαν εἰς  τὴν   θεωρίαν τῆς ἐξεργασαμένης αὐτὰ τέχνης
[5, 8]   σχήματα, τὰς χρόας, τῶν χυμῶν  τὴν   ἰδιότητα, τὸ ἀφ´ ἑκάστου χρήσιμον;
[5, 2]   ἀπάγουσα τὸν ἄνθρωπον οἴχεται, πᾶσαν  τὴν   κατ´ αὐτὸν σκηνὴν ἐξαπίνης ἀπογυμνώσασα,
[5, 9]   τῆς ἐν ταῖς χρόαις ποικιλίας,  τὴν   κατὰ τὰς ὀδμὰς διαφορὰν παρεχόμενον.
[5, 8]   ὀποῦ, ἐναποληφθέντα κατέχεται. Καὶ ὅλως  τὴν   κατὰ τὰς ποιότητας τῶν ὀπῶν
[5, 4]   κώνειον οἱ ψᾶρες βόσκονται, διὰ  τὴν   κατασκευὴν τοῦ σώματος τὴν ἐκ
[5, 2]   φωνῆς, καὶ προστάγματος οὕτω βραχέος,  τὴν   κατεψυγμένην καὶ ἄγονον ὠδίνουσαν ἀθρόως
[5, 3]   βρόμος διόλου κενὸς, ἅτε μηδενὶ  τὴν   κεφαλὴν βαρυνόμενος· τὸν δὲ σῖτον
[5, 10]   διεξέρχεται χρόνον, μέχρις ἂν πρὸς  τὴν   κοινὴν συντέλειαν τοῦ παντὸς καταντήσῃ.
[5, 7]   τὸ οἰκεῖον σχῆμα τοῦ φυτοῦ  τὴν   κόμην ἀποκαθίστασθαι. Τὰ αὐτὰ δὲ
[5, 6]   τῆς ἀπολαύσεως ἐγγύθεν ἔχωμεν παρακειμένην  τὴν   λύπην, μεμνημένοι τῆς ἁμαρτίας, δι´
[5, 9]   κτίσεως, ἐπιλείψει με ἡμέρα  τὴν   μεγάλην σοφίαν ἐκ τῶν μικροτάτων
[5, 7]   παρουσίας ἀθροιζούσῃ τὴν δύναμιν, καὶ  τὴν   μὲν ῥύσιν ἐπεχούσῃ, ἐπιμελέστερον δὲ
[5, 3]   βλαστήματος, συρομένην διὰ τῶν ῥιζῶν  τὴν   νοτίδα, τῇ ὁλκῇ τοῦ θερμοῦ
[5, 2]   σφριγῶν καὶ σύντονος, καὶ ἀνυπόστατος  τὴν   ὁρμὴν, αὔριον αὐτὸς οὗτος
[5, 6]   ἵν´ ἀεὶ πρὸς τὸ ἄνω  τὴν   ὁρμὴν ἔχοντες, οἷόν τινες ἀναδενδράδες
[5, 7]   διστῶσι. Καὶ ἴδοις ἄν ποτε  τὴν   παρ´ αὐτῶν ὀνομαζομένην θήλειαν, καθιεῖσαν
[5, 6]   πρὸς τὰ χρήματα φιλίαν,  τὴν   περὶ τὸ δύστηνον δοξάριον τοῦτο
[5, 8]   τῶν καρπῶν τίς ἂν ἐπέλθοι  τὴν   ποικιλίαν, τὰ σχήματα, τὰς χρόας,
[5, 6]   τὴν σαρκίνην ἀγάπην ἀποθέμενος, καὶ  τὴν   πρὸς τὰ χρήματα φιλίαν,
[5, 8]   ῥίζης ἑλκόμενον, ἄλλως μὲν τρέφει  τὴν   ῥίζαν αὐτὴν, ἄλλως δὲ τὸν
[5, 6]   ταῖς καρδίαις ἡμῶν. Ὥστε  τὴν   σαρκίνην ἀγάπην ἀποθέμενος, καὶ τὴν
[5, 1]   γὰρ τὰ κτήματα σου διατρέφων,  τὴν   σὴν συναύξει τοῦ βίου κατασκευήν.
[5, 8]   τῷ καρπῷ τῆς κρανείας, πρὸς  τὴν   στυφὴν καὶ αὐστηρὰν ποιότητα μεταβάλλει·
[5, 5]   Ἤδη δὲ Κύριος καὶ  τὴν   τελείωσιν τῶν εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων
[5, 7]   μένει ἀδιάδοχα, ὥσπερ τινὰ θάνατον  τὴν   τομὴν ὑπομείναντα. Ἤδη δέ τινες
[5, 1]   φύσεως, καὶ ἐναπέμεινε τῇ γῇ,  τὴν   τοῦ γεννᾶν αὐτῇ καὶ καρποφορεῖν
[5, 7]   πίστεως, εὐτονίαν τινὰ προσλαμβάνειν, εἰς  τὴν   τῶν ἀγαθῶν ἔργων ἐπίδειξιν. Ἐὰν
[5, 2]   παραστῇς, ἐναργῆ λαμβάνῃς τοῦ ποιήσαντος  τὴν   ὑπόμνησιν. Πρῶτον μὲν οὖν ὅταν
[5, 2]   καὶ πενθήρη ἀπορρίψασαν περιβολὴν, μεταμφιεννυμένην  τὴν   φαιδροτέραν καὶ τοῖς οἰκείοις κόσμοις
[5, 4]   τῶν προλαβόντων πεῖρα τῶν βλαπτόντων  τὴν   φυγὴν ὑποβάλλουσα, χαλεπόν ἐστιν, εἰπέ
[5, 6]   ἐκ τῶν προσταγμάτων ἀσφάλειαν, καὶ  τὴν   φυλακὴν τῶν ἀγγέλων. Παρεμβαλεῖ γὰρ
[5, 4]   αὐτάρκης σύνοικος λόγος πρὸς  τὴν   φυλακὴν τῶν ὀλεθρίων. Οὐ δήπου
[5, 4]   ἀφέντες τὸ ἐπὶ τοῖς χρησίμοις  τὴν   χάριν ὁμολογεῖν, ἐγκαλέσομεν τῷ δημιουργῷ




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 4/06/2009