Homélie, Chap.
[5, 8]	ἵνα καὶ πρὸς τὰς ἐκ	τοῦ	ἀέρος βλάβας ὁ βότρυς ἀντέχῃ,
[5, 7]	οἱ κλάδοι προμήκεις ἐπὶ πολὺ	τοῦ	ἀέρος ἐκτεταμένοι, τούτων καὶ αἱ
[5, 1]	τὴν γῆν πάντα διακεκόσμητο, καὶ	τοῦ	ἀμέτρου περὶ αὐτὸν θαύματος καθυφῶσιν,
[5, 6]	ἦν, ὕστερον δὲ τῷ κάλλει	τοῦ	ἄνθους ἡ ἄκανθα παρεζεύχθη, ἵνα
[5, 7]	ὀργῶσαν, καὶ τῆς συμπλοκῆς ἐφιεμένην	τοῦ	ἄρρενος, τοὺς δὲ θεραπευτὰς τῶν
[5, 5]	σώματι τῆς Ἐκκλησίας, ἵν´ ἐκ	τοῦ	ἀφανοῦς τὰς παρ´ ἑαυτῶν βλάβας
[5, 1]	πρὸς τὴν ἐπιφάνειαν τὴν ἐκ	τοῦ	βάθους δύναμιν ἐπισπώμενον, διὰ τοῦτο
[5, 8]	δάκρυον, καὶ ἄλλος ὁ ὀπὸς	τοῦ	βαλσάμου· καὶ νάρθηκές τινες ἐπὶ
[5, 1]	σου διατρέφων, τὴν σὴν συναύξει	τοῦ	βίου κατασκευήν. Ἔπειτα, ἡ τῶν
[5, 3]	καλάμων προβαλλομένων· θαλπομένου δὲ ἀεὶ	τοῦ	βλαστήματος, συρομένην διὰ τῶν ῥιζῶν
[5, 1]	καὶ ἐναπέμεινε τῇ γῇ, τὴν	τοῦ	γεννᾶν αὐτῇ καὶ καρποφορεῖν δύναμιν
[5, 2]	τῇ ἀκολουθίᾳ τῆς διαδοχῆς φυλασσομένου	τοῦ	γένους. Βλαστησάτω ἡ γῆ. Νόησόν
[5, 6]	ἀνέπνευσεν ἀποσκευασάμενος τὸ μάταιον βάρος	τοῦ	γηΐνου φρονήματος. Δεῖ δὲ, κατὰ
[5, 7]	καὶ τῆς ἀνθρωπίνης νεότητος καὶ	τοῦ	γήρως εὕροις ἂν καὶ ἐν
[5, 7]	καὶ ἐν αὐτῷ τῷ εἴδει	τοῦ	δένδρου πολὺ τὸ διάφορον· ὅπουγε
[5, 4]	κατασκευὴν τοῦ σώματος τὴν ἐκ	τοῦ	δηλητηρίου βλάβην ἀποδιδράσκοντες. Λεπτοὺς γὰρ
[5, 8]	βότρυς ἀντέχῃ, καὶ τὴν ἀκτῖνα	τοῦ	ἡλίου διὰ τῆς ἀραιότητος δαψιλῶς
[5, 1]	δύναμιν ἐπισπώμενον, διὰ τοῦτο πρεσβυτέρα	τοῦ	ἡλίου ἡ περὶ γῆν διακόσμησις·
[5, 10]	καὶ λόγος ἔντεχνος ἦν, θᾶττον	τοῦ	ἡμετέρου νοήματος τὰς μυρίας τῶν
[5, 10]	οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς	τοῦ	Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσωμεν, ἐν Χριστῷ
[5, 6]	κατάκαρπος ἔσο ἐν τῷ οἴκῳ	τοῦ	Θεοῦ, μηδέποτε γυμνούμενος τῆς ἐλπίδος,
[5, 1]	τῆς γῆς φυομένων, τῇ ὁλκῇ	τοῦ	θερμοῦ πρὸς τὴν ἐπιφάνειαν τὴν
[5, 3]	ῥιζῶν τὴν νοτίδα, τῇ ὁλκῇ	τοῦ	θερμοῦ συνεπάγεσθαι τοῦ τροφίμου τῆς
[5, 2]	γένος. Οὐ γὰρ ἡ προβολὴ	τοῦ	καλάμου ἐλαίας ἐστὶ ποιητικὴ, ἀλλὰ
[5, 7]	ὅπουγε καὶ ἄλλος μὲν χαρακτὴρ	τοῦ	καρποῦ τῶν ἀρρένων, ἄλλος δὲ
[5, 6]	ψυχὴ ἐν τῇ ἀποθέσει τῶν	τοῦ	κόσμου μεριμνῶν, αἳ βάρος εἰσὶ
[5, 5]	προσηγορίας μαθεῖν. Τῇ ὑπερβολῇ γὰρ	τοῦ	κρύους ὑπερκαεὶς, πρὸς ἑτέραν καὶ
[5, 4]	Ὥστε ὃ ἐνόμιζες ἔχειν κατὰ	τοῦ	κτίσαντος ἔγκλημα, τοῦτό σοι εἰς
[5, 9]	καὶ αὔξησόν μοι τὴν ἀγάπην	τοῦ	κτίσαντος. Ἐξέταζε πῶς τὰ μὲν
[5, 5]	γῆ, ἵνα φυλάξῃ τοὺς νόμους	τοῦ	κτίσαντος, πᾶσαν ἰδέαν αὐξήσεως διεξελθοῦσα,
[5, 9]	τὸ χρήσιμον, ταῦτα ἡ ὀξεῖα	τοῦ	κτίσαντος πρόνοια, ἐξ ἀρχῆς προβλεψαμένη,
[5, 5]	εἰκόνα πληροῖ τῶν παραχαρασσόντων τὰ	τοῦ	Κυρίου διδάγματα, καὶ μὴ γνησίως
[5, 6]	ἐμποιῆσαι. Μέμνησαι γὰρ δηλονότι τῆς	τοῦ	Κυρίου εἰκόνος, ὅτι ἄμπελον ἑαυτὸν
[5, 4]	ἡμῖν χρήσιμα. Διὰ μὲν γὰρ	τοῦ	μανδραγόρου ὕπνον ἰατροὶ κατεπάγουσιν· ὀπίῳ
[5, 8]	τῶν ζῴων, ἅπερ, ἁπαλοῦ ὄντος	τοῦ	ὀποῦ, ἐναποληφθέντα κατέχεται. Καὶ ὅλως
[5, 10]	ἂν πρὸς τὴν κοινὴν συντέλειαν	τοῦ	παντὸς καταντήσῃ. Ἐφ´ ἣν καὶ
[5, 4]	τιμιωτέρου, δυσφορωτάτη δὲ ἡ ζημία	τοῦ	παρεθέντος. Βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην
[5, 6]	οὐκ ἀφῆκεν ἐρριμμένα χαμαὶ, καὶ	τοῦ	πατεῖσθαι ἄξια. Βούλεται δὲ ἡμᾶς
[5, 2]	τῶν φυομένων παραστῇς, ἐναργῆ λαμβάνῃς	τοῦ	ποιήσαντος τὴν ὑπόμνησιν. Πρῶτον μὲν
[5, 5]	τῷ λόγῳ, ἀλλ´ ἐκ τῆς	τοῦ	πονηροῦ διδασκαλίας διεφθαρμένων, καταμιγνύντων δὲ
[5, 6]	μὲν οὐδένα δοκεῖ φέρειν ἐκ	τοῦ	προδήλου, σπέρμα δὲ ἕκαστον τούτων
[5, 1]	περὶ γῆν διακόσμησις· ἵνα καὶ	τοῦ	προσκυνεῖν τὸν ἥλιον, ὡς αὐτὸν
[5, 5]	δι´ ἣν κατεκρίθημεν, ἐν ἱδρῶτι	τοῦ	προσώπου ἡμῶν ἐσθίειν τὸν ἄρτον.
[5, 10]	ἡ τῆς φύσεως ἀκολουθία ἐκ	τοῦ	πρώτου προστάγματος τὴν ἀρχὴν δεξαμένη,
[5, 2]	φυομένων ἐκ τῆς γῆς ἐπὶ	τοῦ	πυθμένος καὶ τῆς ῥίζης ἔχει
[5, 3]	πῶς γόνασι διαζώννυται ἡ καλάμη	τοῦ	σίτου, ἵνα ὥσπερ σύνδεσμοί τινες
[5, 3]	καὶ φλοιὸν καὶ τὰς θήκας	τοῦ	σίτου, καὶ αὐτὸν τὸν σῖτον
[5, 5]	τῇ Γραφῇ, οὐκ ἐκ τῆς	τοῦ	σίτου μεταβολῆς γίνεται, ἀλλ´ ἐξ
[5, 4]	τοῖς τροφίμοις τὰ δηλητήρια· μετὰ	τοῦ	σίτου τὸ κώνειον· μετὰ τῶν
[5, 2]	ἀνθρωπίνης φύσεως, μεμνημένος τῆς εἰκόνος	τοῦ	σοφοῦ Ἡσαΐου, ὅτι Πᾶσα σὰρξ
[5, 5]	οἱονεὶ νόσος τις καὶ ἀρρωστία	τοῦ	σπέρματος. Οὐ γὰρ ἀπέθετο τὸ
[5, 2]	ὁ ἀπαρτισμὸς τῶν αὐξομένων διὰ	τοῦ	σπέρματος. Πῶς οὖν, φασὶ, πάντα
[5, 8]	αὐτὴν, ἄλλως δὲ τὸν φλοιὸν	τοῦ	στελέχους, καὶ ἄλλως τὸ ξύλον,
[5, 8]	ἂν λόγος ἐξίκοιτο. Ἄλλο γὰρ	τοῦ	σχίνου τὸ δάκρυον, καὶ ἄλλος
[5, 4]	ψᾶρες βόσκονται, διὰ τὴν κατασκευὴν	τοῦ	σώματος τὴν ἐκ τοῦ δηλητηρίου
[5, 4]	θησαυροῖς ἄπορος μὲν ἡ εὕρεσις	τοῦ	τιμιωτέρου, δυσφορωτάτη δὲ ἡ ζημία
[5, 3]	τῇ ὁλκῇ τοῦ θερμοῦ συνεπάγεσθαι	τοῦ	τροφίμου τῆς γῆς ὅσον μέτριον,
[5, 1]	τὴν γῆν ἀποσκευασαμένην τὸ βάρος	τοῦ	ὕδατος, τὸ πρόσταγμα αὐτῇ γέγονε
[5, 8]	μὲν ἁπαλὸς ὁ καρπὸς, παχὺ	τοῦ	φύλλου τὸ σκεπαστήριον, ὡς ἐπὶ
[5, 8]	παρέχει τὴν αὔξησιν, καὶ δάκρυον	τοῦ	φυτοῦ καὶ ὀπὸς ἐκ τῆς
[5, 6]	σωτηρίαν. Οὕτω γὰρ τὸ ἀειθαλὲς	τοῦ	φυτοῦ μιμήσῃ, καὶ τὸ πολύκαρπον
[5, 7]	καὶ πρὸς τὸ οἰκεῖον σχῆμα	τοῦ	φυτοῦ τὴν κόμην ἀποκαθίστασθαι. Τὰ
[5, 5]	μὲν ἦσαν βαθεῖς τῇ ἀφθονίᾳ	τοῦ	χόρτου, τῶν δὲ πεδίων τὰ
[5, 7]	δέξωνται, εἰς εὐχρηστίαν μεταβάλλουσι τότε	τοῦ	χυμοῦ τὴν δυσχέρειαν. Μηδεὶς οὖν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 4/06/2009