Page
[212]	τοῦτον (οὖν τὸν λόγον, ὦ	Φαῖδρε,	εἰ μὲν βούλει, ὡς ἐγκώμιον
[199]	γέλωτα ὄφλω. ὅρα οὖν, ὦ	Φαῖδρε,	εἴ τι καὶ τοιούτου λόγου
[197]	ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ	Φαῖδρε,	Ἔρως πρῶτος αὐτὸς ὢν κάλλιστος
[195]	πρῶτον μὲν νεώτατος θεῶν, ὦ	Φαῖδρε.	μέγα (δὲ τεκμήριον τῷ λόγῳ
[199]	ταύτῃ. Ἔτι τοίνυν, φάναι, ὦ	Φαῖδρε,	πάρες μοι Ἀγάθωνα σμίκρ᾽ ἄττα
[185]	ὡς ἐκ τοῦ παραχρῆμα, ὦ	Φαῖδρε,	περὶ Ἔρωτος ξυμβάλλομαι. Παυσανίου δὲ
[180]	οὐ καλῶς μοι δοκεῖ, ὦ	Φαῖδρε,	προβεβλῆσθαι ἡμῖν ὁ λόγος, τὸ
[212]	καὶ ἐκείνῳ; (Ταῦτα δή, ὦ	Φαῖδρέ	τε καὶ οἱ ἄλλοι, ἔφη
[197]	ὁ παρ᾽ ἐμοῦ λόγος, ὦ	Φαῖδρε,	τῷ θεῷ ἀνακείσθω, τὰ μὲν
[194]	διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ καλῶς λέγεις, ὦ	Φαῖδρε,	φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ οὐδέν
[199]	λέγω. (Ἀλλὰ παρίημι, φάναι τὸν	Φαῖδρον,	ἀλλ᾽ ἐρώτα. μετὰ ταῦτα δὴ
[180]	λόγον ἔφη εἰπεῖν, μετὰ δὲ	Φαῖδρον	ἄλλους τινὰς εἶναι, ὧν οὐ
[178]	μὲν γάρ, ὥσπερ λέγω, ἔφη	Φαῖδρον	ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν λέγειν, ὅτι
[199]	τις τύχῃ ἐπελθοῦσα. τὸν οὖν	Φαῖδρον	ἔφη καὶ τοὺς ἄλλους κελεύειν
[194]	οἴοιο αἰσχρὸν ποιεῖν; (καὶ τὸν	Φαῖδρον	ἔφη ὑπολαβόντα εἰπεῖν Ὦ φίλε
[223]	μὲν οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν	Φαῖδρον	καὶ ἄλλους τινὰς ἔφη ὁ
[180]	ἀνθρώποις καὶ ζῶσι καὶ τελευτήσασιν.	(Φαῖδρον	μὲν τοιοῦτόν τινα λόγον ἔφη
[177]	ἂν δύνηται κάλλιστον, ἄρχειν δὲ	Φαῖδρον	πρῶτον, ἐπειδὴ καὶ πρῶτος κατάκειται
[176]	Ἀλλὰ μήν, ἔφη φάναι ὑπολαβόντα	Φαῖδρον	τὸν Μυρρινούσιον, ἔγωγέ σοι εἴωθα
[177]	Φαίδρου τοῦδε, ὃν μέλλω λέγειν.	Φαῖδρος	γὰρ ἑκάστοτε πρός με ἀγανακτῶν
[177]	δή μοι δοκεῖ εὖ λέγειν	Φαῖδρος.	ἐγὼ οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν
[177]	ἡμῖν. ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ καταρχέτω	Φαῖδρος	καὶ ἐγκωμιαζέτω τὸν Ἔρωτα. ταῦτα
[177]	γὰρ ἐμὸς ὁ μῦθος, ἀλλὰ	Φαίδρου	τοῦδε, ὃν μέλλω λέγειν. Φαῖδρος
[218]	λέγειν ὁτιοῦν— καὶ ὁρῶν αὖ	Φαίδρους,	Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους, Παυσανίας, Ἀριστοδήμους τε
[176]	ἐμοί τε καὶ Ἀριστοδήμῳ καὶ	Φαίδρῳ	καὶ τοῖσδε, εἰ ὑμεῖς οἱ
[195]	ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει. ἐγὼ δὲ	Φαίδρῳ	πολλὰ ἄλλα ὁμολογῶν τοῦτο οὐχ
[218]	ἄξιος γεγονέναι μόνος, καί μοι	φαίνει	ὀκνεῖν μνησθῆναι πρός με· ἐγὼ
[217]	εἰς ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν μοι	φαίνεται.	ἔτι δὲ τὸ τοῦ δηχθέντος
[221]	διὰ τῶν αὐτῶν τὰ αὐτὰ	φαίνεται	λέγειν, ὥστε ἄπειρος καὶ ἀνόητος
[219]	χρόνῳ (βουλευόμενοι πράξομεν ὃ ἂν	φαίνηται	νῷν περί τε τούτων καὶ
[199]	καὶ τοσούτων αἴτιον, ὅπως ἂν	~(φαίνηται	ὡς κάλλιστος καὶ ἄριστος, δῆλον
[215]	αὐλοὺς ἔχοντας, οἳ διχάδε διοιχθέντες	φαίνονται	ἔνδοθεν ἀγάλματα ἔχοντες θεῶν. καὶ
[172]	παίζων ἅμα τῇ κλήσει· Ὦ	Φαληρεύς,	ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμένεις;
[172]	πρώην εἰς ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν	Φαληρόθεν·	τῶν οὖν γνωρίμων τις ὄπισθεν
[205]	ὦ Σώκρατες, οὐ πάντας ἐρᾶν	φαμέν,	(εἴπερ γε πάντες τῶν αὐτῶν
[205]	ἐρῶσι καὶ ἀεί, ἀλλά τινάς	φαμεν	ἐρᾶν, τοὺς δ᾽ οὔ; Θαυμάζω,
[174]	ὡς ἰδεῖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὦ	φάναι,	Ἀριστόδημε, εἰς καλὸν ἥκεις ὅπως
[189]	προσήνεγκα. καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ,	φάναι,	Ἀριστόφανες, ὅρα τί ποιεῖς. γελωτοποιεῖς
[177]	εἰ βούλεσθε, ἐθέλω ὑμῖν εἰσηγήσασθαι.	~(Φάναι	δὴ πάντας καὶ βούλεσθαι καὶ
[187]	ἔστι δὲ πολλὴ ἀλογία ἁρμονίαν	φάναι	διαφέρεσθαι ἢ ἐκ διαφερομένων ἔτι
[200]	εἶναι· σοὶ δὲ πῶς; Κἀμοί,	φάναι,	δοκεῖ. Καλῶς λέγεις. ἆρ᾽ οὖν
[199]	ἔστι τινὸς ἀδελφὸς ἢ οὔ;	Φάναι	εἶναι. Οὐκοῦν ἀδελφοῦ ἢ ἀδελφῆς;
[201]	ἂν ἔνδεια παρῇ αὐτῷ; ~(Ναί,	φάναι.	Ἐπὶ δὴ τούτοις ἀναμνήσθητι τίνων
[200]	σῳζόμενα καὶ παρόντα; (Πάνυ γε,	φάναι.	Καὶ οὗτος ἄρα καὶ ἄλλος
[199]	ἢ ἀδελφῆς; Ὁμολογεῖν. Πειρῶ δή,	φάναι,	καὶ τὸν ἔρωτα εἰπεῖν. ὁ
[202]	ἢ τολμήσαις ἄν τινα μὴ	φάναι	καλόν τε καὶ εὐδαίμονα θεῶν
[176]	Ἐρυξίμαχον τὸν Ἀκουμενοῦ· Ἦ καλῶς,	φάναι,	λέγετε. καὶ ἔτι ἑνὸς δέομαι
[213]	τιμωρήσομαι· νῦν (δέ μοι, Ἀγάθων,	φάναι,	μετάδος τῶν ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν
[213]	κατακείσει; καὶ τὸν Σωκράτη· Ἀγάθων,	φάναι,	ὅρα εἴ μοι ἐπαμύνεις· ὡς
[194]	δέ, ὦ Σώκρατες; τὸν Ἀγάθωνα	φάναι,	οὐ δή πού με οὕτω
[212]	ἀκούειν. τὸν οὖν Ἀγάθωνα, Παῖδες,	φάναι,	(οὐ σκέψεσθε; καὶ ἐὰν μέν
[176]	τὸ ἐρρῶσθαι πίνειν, Ἀγάθων; Οὐδαμῶς,	φάναι,	οὐδ᾽ αὐτὸς ἔρρωμαι. (Ἕρμαιον ἂν
[200]	αὐτοῦ ἢ οὔ; Πάνυ γε,	φάναι.	Πότερον ἔχων αὐτὸ οὗ ἐπιθυμεῖ
[200]	ἔχων, ὡς τὸ εἰκός γε,	φάναι.	Σκόπει δή, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,
[175]	ἔσχατον κατακείμενον μόνον· Δεῦρ᾽ ἔφη	φάναι,	Σώκρατες, παρ᾽ ἐμὲ κατάκεισο, ἵνα
[214]	ὅρα εἰ παρίης. Ἀλλὰ μέντοι,	φάναι,	τά γε ἀληθῆ παρίημι καὶ
[201]	ἔχει ὁ Ἔρως κάλλος. Ἀνάγκη,	φάναι.	Τί δέ; τὸ ἐνδεὲς κάλλους
[176]	τοιούτου τινὸς κατάρχειν. Εἶεν, ἄνδρες,	φάναι,	τίνα τρόπον ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ
[223]	ἐπιθυμῶ αὐτὸν ἐγκωμιάσαι. Ἰοὺ ἰοὺ,	φάναι	τὸν Ἀγάθωνα, Ἀλκιβιάδη, οὐκ ἔσθ᾽
[175]	ποιεῖν, εἰ σοὶ δοκεῖ, ἔφη	φάναι	τὸν Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡμᾶς, ὦ
[175]	εἴη. Οὐ σκέψῃ, ἔφη, παῖ,	φάναι	τὸν Ἀγάθωνα, καὶ εἰσάξεις Σωκράτη;
[201]	οὑτωσί πως ἔλεγες; Εἶπον γάρ,	φάναι	τὸν Ἀγάθωνα. Καὶ ἐπιεικῶς γε
[194]	(Ἀλλὰ καλῶς λέγεις, ὦ Φαῖδρε,	φάναι	τὸν Ἀγάθωνα, καὶ οὐδέν με
[199]	πατήρ· ἢ οὔ; Πάνυ γε,	φάναι	τὸν Ἀγάθωνα. Οὐκοῦν καὶ ἡ
[213]	πάνυ ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽ οὐκ ἔστι,	φάναι	τὸν Ἀλκιβιάδην, ἐμοὶ καὶ σοὶ
[223]	ὑπὸ Σωκράτους ἐπαινεθῶ. Ταῦτα ἐκεῖνα,	φάναι	τὸν Ἀλκιβιάδην, τὰ εἰωθότα· Σωκράτους
[185]	παύσεται. Οὐκ ἂν φθάνοις λέγων,	φάναι	τὸν Ἀριστοφάνη· ἐγὼ δὲ ταῦτα
[214]	σωφρονεστάτου, χαῖρε. Καὶ γὰρ σύ,	φάναι	τὸν Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ τί ποιῶμεν;
[214]	σοῦ παρόντος. Ἀλλ᾽ οὕτω ποίει,	φάναι	τὸν Ἐρυξίμαχον, εἰ βούλει· Σωκράτη
[193]	λοιποί. Ἀλλὰ πείσομαί σοι, ἔφη	φάναι	τὸν Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ μοι
[198]	δ᾽ ἀπορήσοιμι; Τὸ μὲν ἕτερον,	φάναι	τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς μοι δοκεῖς
[176]	πίνοντας πρὸς ἡδονήν. Ἐπειδὴ τοίνυν,	φάναι	τὸν Ἐρυξίμαχον, τοῦτο μὲν δέδοκται,
[200]	Πάνυ γ᾽ εἰπεῖν. Ἴθι δή,	φάναι	τὸν Σωκράτη, ἀνομολογησώμεθα τὰ εἰρημένα.
[222]	σὲ ἐλθὼν κατακλινήσομαι. Πάνυ γε,	φάναι	τὸν Σωκράτη, δεῦρο ὑποκάτω ἐμοῦ
[177]	λόγου. Οὐδείς σοι, ὦ Ἐρυξίμαχε,	φάναι	τὸν Σωκράτη, ἐναντία ψηφιεῖται. οὔτε
[201]	ἐπιεικῶς γε λέγεις, ὦ ἑταῖρε,	φάναι	τὸν Σωκράτη· καὶ εἰ τοῦτο
[200]	ἰσχυρὸς ὢν βούλοιτο ἰσχυρὸς εἶναι,	φάναι	τὸν Σωκράτη, καὶ ταχὺς ὢν
[214]	μου τὼ χεῖρε. Οὐκ εὐφημήσεις;	φάναι	τὸν Σωκράτη. Μὰ τὸν Ποσειδῶ,
[222]	ἔα Ἀγάθωνα κατακεῖσθαι. Ἀλλ᾽ ἀδύνατον,	φάναι	τὸν Σωκράτη. σὺ μὲν γὰρ
[214]	καὶ τιμωρήσωμαι ὑμῶν ἐναντίον; Οὗτος,	φάναι	τὸν Σωκράτη, τί ἐν νῷ
[194]	(Οὐ μέντ᾽ ἂν καλῶς ποιοίην,	φάναι	τὸν Σωκράτη, ὦ Ἀγάθων, περὶ
[199]	οὕτως ἤδη λέγω. (Ἀλλὰ παρίημι,	φάναι	τὸν Φαῖδρον, ἀλλ᾽ ἐρώτα. μετὰ
[213]	οὐδὲν δεῖ, ἀλλὰ φέρε, παῖ,	φάναι,	τὸν ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα αὐτὸν
[194]	ἢ πῶς λέγεις; Ἀληθῆ λέγεις,	φάναι.	Τοὺς δὲ πολλοὺς οὐκ ἂν
[176]	τῆς προτεραίας. Ἀλλὰ μήν, ἔφη	φάναι	ὑπολαβόντα Φαῖδρον τὸν Μυρρινούσιον, ἔγωγέ
[212]	ᾧσπερ ἤλθομεν; ἐγὼ γάρ τοι,	φάναι,	χθὲς μὲν οὐχ οἷός τ᾽
[201]	(Καὶ μὴν καλῶς γε εἶπες,	φάναι,	ὦ Ἀγάθων. ἀλλὰ σμικρὸν ἔτι
[175]	εἰπεῖν ὅτι· Εὖ ἂν ἔχοι,	φάναι,	ὦ Ἀγάθων, εἰ τοιοῦτον εἴη
[222]	οὖν Σωκράτη· Νήφειν μοι δοκεῖς,	φάναι,	ὦ Ἀλκιβιάδη. οὐ γὰρ ἄν
[214]	τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς οὖν,	φάναι,	ὦ Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως οὔτε
[189]	ἀλλὰ μὴ καταγέλαστα. Βαλών γε,	φάναι,	ὦ Ἀριστόφανες, οἴει ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ
[214]	καὶ οὕτω τοὺς ἄλλους. Ἀλλά,	φάναι,	ὦ Ἐρυξίμαχε, τὸν Ἀλκιβιάδην, καλῶς
[198]	τὸν Ἐρυξίμαχον· Ἆρά σοι δοκῶ,	φάναι,	ὦ παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς πάλαι
[201]	τῶν ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ,	φάναι,	ὦ Σώκρατες, σοὶ οὐκ ἂν
[199]	δεῖν εἰπεῖν, ταύτῃ. Ἔτι τοίνυν,	φάναι,	ὦ Φαῖδρε, πάρες μοι Ἀγάθωνα
[201]	Οὐ μὲν οὖν τῇ ἀληθείᾳ,	φάναι,	ὦ φιλούμενε Ἀγάθων, δύνασαι ἀντιλέγειν,
[221]	τις τῶν Σωκράτους ἀκούειν λόγων,	φανεῖεν	ἂν πάνυ γελοῖοι τὸ πρῶτον·
[192]	ἐξαρνηθείη οὐδ᾽ ἄλλο τι ἂν	φανείη	βουλόμενος, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς οἴοιτ᾽ ἂν
[182]	γὰρ ὅτι λέγεται κάλλιον τὸ	φανερῶς	ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ, καὶ μάλιστα
[197]	οὗτος διδάσκαλος γένηται, ἐλλόγιμος καὶ	φανὸς	ἀπέβη, οὗ δ᾽ ἂν Ἔρως
[211]	τισὶ δὲ αἰσχρόν· οὐδ᾽ αὖ	φαντασθήσεται	αὐτῷ τὸ καλὸν οἷον πρόσωπόν
[203]	τοῦ βίου, δεινὸς γόης καὶ	φαρμακεὺς	καὶ σοφιστής· καὶ οὔτε ὡς
[194]	παντὶ εἴης ὥσπερ ἐγὼ νῦν.	Φαρμάττειν	βούλει με, ὦ Σώκρατες, εἰπεῖν
[217]	τοῦ ἔχεως πάθος κἀμὲ ἔχει.	φασὶ	γάρ πού τινα τοῦτο παθόντα
[192]	μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι ὄντες φύσει.	φασὶ	δὲ δή τινες αὐτοὺς ἀναισχύντους
[202]	θεὸς εἶναι παρὰ τούτων, οἵ	φασιν	αὐτὸν οὐδὲ θεὸν εἶναι; Τίνες
[183]	ὅρκων· ἀφροδίσιον γὰρ ὅρκον οὔ	φασιν	εἶναι· οὕτω (καὶ οἱ θεοὶ
[196]	δ᾽ ἂν ἑκὼν ἑκόντι ὁμολογήσῃ,	φασὶν	οἱ πόλεως βασιλῆς „νόμοι„ δίκαια
[186]	ὁ ἡμέτερος πρόγονος Ἀσκληπιός, ὥς	φασιν	οἵδε οἱ ποιηταὶ καὶ ἐγὼ
[180]	πολλοῦ ἐποιεῖτο. Αἰσχύλος δὲ φλυαρεῖ	φάσκων	Ἀχιλλέα Πατρόκλου ἐρᾶν, ὃς ἦν
[179]	Οἰάγρου ἀτελῆ ἀπέπεμψαν ἐξ Ἅιδου.	φάσμα	δείξαντες τῆς γυναικὸς ἐφ᾽ ἣν
[198]	κινοῦντες ἀνατίθετε τῷ Ἔρωτι, καί	φατε	αὐτὸν τοιοῦτόν τε εἶναι καὶ
[215]	ἀγαθὸς αὐλητὴς αὐλῇ ἐάν τε	φαύλη	αὐλητρίς, μόνα κατέχεσθαι ποιεῖ καὶ
[175]	πληρωθήσεσθαι. ἡ μὲν γὰρ ἐμὴ	φαύλη	τις ἂν εἴη, ἢ καὶ
[181]	καὶ οὗτός ἐστιν ὃν οἱ	φαῦλοι	τῶν ἀνθρώπων ἐρῶσιν. ἐρῶσι δὲ
[211]	μονοειδὲς κατιδεῖν; ἆρ᾽ οἴει, ἔφη,	φαῦλον	βίον ~(γίγνεσθαι ἐκεῖσε βλέποντος ἀνθρώπου
[213]	τούτου ἔρως τοῦ ἀνθρώπου οὐ	φαῦλον	πρᾶγμα γέγονεν. ἀπ᾽ ἐκείνου γὰρ
[218]	Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις τῷ ὄντι οὐ	φαῦλος	εἶναι, εἴπερ ἀληθῆ τυγχάνει ὄντα
[210]	τινός ἢ ἐπιτηδεύματος ἑνός, δουλεύων	φαῦλος	ᾖ καὶ σμικρολόγος, ἀλλ᾽ ἐπὶ
[215]	λόγων ἄλλου λέγοντος, κἂν πάνυ	φαῦλος	ᾖ ὁ λέγων, ἐάν τε
[174]	ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον	φαῦλος	ὢν ἐπὶ σοφοῦ ἀνδρὸς ἰέναι
[213]	μᾶλλον δὲ οὐδὲν δεῖ, ἀλλὰ	φέρε,	παῖ, φάναι, τὸν ψυκτῆρα ἐκεῖνον,
[204]	καλοῦ τῷ ἀγαθῷ χρώμενος πυνθάνοιτο·	φέρε,	ὦ Σώκρατες, ἐροιτο· ὁ ἐρῶν
[184]	ἄλλοις πᾶσι καὶ ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην	φέρει	καὶ μή. εἰ γάρ τις
[206]	ἀλλὰ ἴσχον τὸ κύημα χαλεπῶς	φέρει.	ὅθεν δὴ τῷ κυοῦντί τε
[213]	ὑμεῖς ἱκανῶς πίητε, ἐμαυτόν. ἀλλὰ	φερέτω,	Ἀγάθων, εἴ τι ἔστιν ἔκπωμα
[182]	πρᾶγμα> πραττόμενον ψόγον ἂν δικαίως	φέροι.	καὶ δὴ καὶ ὁ περὶ
[188]	καὶ κρᾶσιν λάβῃ σώφρονα, ἥκει	φέροντα	εὐετηρίαν τε καὶ ὑγίειαν ἀνθρώποις
[184]	μὲν διώκειν παρακελεύεται, τοῖς δὲ	φεύγειν,	ἀγωνοθετῶν καὶ βασανίζων, ποτέρων ποτέ
[221]	οὐδὲ ἅπτονται, ἀλλὰ τοὺς προτροπάδην	(φεύγοντας	διώκουσιν. πολλὰ μὲν οὖν ἄν
[216]	πολλῶν. δραπετεύω οὖν αὐτὸν καὶ	φεύγω,	καὶ ὅταν ἴδω, αἰσχύνομαι τὰ
[216]	Σειρήνων ἐπισχόμενος τὰ ὦτα οἴχομαι	φεύγων,	ἵνα μὴ αὐτοῦ καθήμενος παρὰ
[195]	τεκμήριον τῷ λόγῳ αὐτὸς παρέχεται,	φεύγων	φυγῇ τὸ γῆρας, ταχὺ ὂν
[177]	που ἐγὼ ἀποφήσαιμι, ὃς οὐδέν	φημι	ἄλλο ἐπίστασθαι ἢ τὰ ἐρωτικά,
[215]	ἔνδοθεν ἀγάλματα ἔχοντες θεῶν. καὶ	φημὶ	αὖ ἐοικέναι αὐτὸν τῷ σατύρῳ
[215]	ἀληθοῦς ἕνεκα, οὐ τοῦ γελοίου.	φημὶ	γὰρ δὴ ὁμοιότατον αὐτὸν εἶναι
[180]	νήσους ἀποπέμψαντες. οὕτω δὴ ἔγωγέ	φημι	Ἔρωτα θεῶν καὶ πρεσβύτατον καὶ
[195]	καὶ Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός ἐστιν. ἀλλά	(φημὶ	νεώτατον αὐτὸν εἶναι θεῶν καὶ
[195]	οἷός ἐστιν, ἔπειτα τὰς δόσεις.	φημὶ	οὖν ἐγὼ πάντων θεῶν εὐδαιμόνων
[178]	μεγάλα καὶ καλὰ ἔργα ἐξεργάζεσθαι.	φημὶ	τοίνυν ἐγὼ ἄνδρα ὅστις ἐρᾷ,
[212]	ῥᾳδίως λάβοι. διὸ δὴ ἔγωγέ	φημι	χρῆναι πάντα ἄνδρα τὸν Ἔρωτα
[204]	δὲ τῶν καλῶν, ὡς σὺ	φῄς.	εἰ δέ τις ἡμᾶς ἔροιτο·
[202]	γάρ μοι, οὐ πάντας θεοὺς	φῂς	εὐδαίμονας εἶναι καὶ καλούς; ἢ
[178]	ἀλλ᾽ Ἡσίοδος πρῶτον μὲν Χάος	φησὶ	γενέσθαι, αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽ εὐρύστερνος,
[187]	καλῶς λέγει. τὸ ἓν γάρ	φησι	διαφερόμενον αὐτὸ αὑτῷ ξυμφέρεσθαι, ὥσπερ
[178]	ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί, ἠδ᾽ Ἔρος	φησὶ	μετὰ τὸ Χάος δύο τούτω
[195]	Ὅμηρος γὰρ Ἄτην θεόν τέ	φησιν	εἶναι καὶ ἁπαλήν (τοὺς γοῦν
[205]	δ᾽ ἐμὸς λόγος οὔτε ἡμίσεός	φησιν	εἶναι τὸν ἔρωτα οὔτε ὅλου,
[183]	τῷ ἐρῶντι, ὡς ὁ νόμος	φησὶν	ὁ ἐνθάδε· ταύτῃ μὲν οὖν
[180]	ἀγένειος, ἔπειτα νεώτερος πολύ, ὥς	φησιν	Ὅμηρος. ἀλλὰ γὰρ τῷ ὄντι
[177]	με ἀγανακτῶν λέγει· Οὐ δεινόν,	φησίν,	ὦ Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν τισι
[214]	καὶ κελεύω λέγειν. Οὐκ ἂν	φθάνοιμι,	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην. καὶ μέντοι
[185]	ἰσχυρά ἐστι, παύσεται. Οὐκ ἂν	φθάνοις	λέγων, φάναι τὸν Ἀριστοφάνη· ἐγὼ
[211]	οὔτε ἀπολλύμενον, οὔτε αὐξανόμενον οὔτε	φθίνον,	ἔπειτα οὐ τῇ μὲν καλόν,
[223]	ἔασον, ~(ὦ δαιμόνιε, καὶ μὴ	φθονήσῃς	τῷ μειρακίῳ ὑπ᾽ ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι·
[213]	ἢ οὑτοσὶ ζηλοτυπῶν με καὶ	φθονῶν	θαυμαστὰ ἐργάζεται καὶ λοιδορεῖταί τε
[223]	μόνους ἐγρηγορέναι καὶ πίνειν ἐκ	φιάλης	μεγάλης ἐπὶ δεξιά. τὸν οὖν
[186]	ἔχθιστα ὄντα ἐν τῷ σώματι	φίλα	οἷόν τ᾽ εἶναι ποιεῖν καὶ
[191]	γεγόνασιν, καὶ (ὅσαι αὖ γυναῖκες	φίλανδροί	τε καὶ μοιχεύτριαι, ἐκ τούτου
[189]	μάλιστα γίγνεσθαι. ἔστι γὰρ θεῶν	φιλανθρωπότατος,	(ἐπίκουρός τε ὢν τῶν ἀνθρώπων
[194]	Φαῖδρον ἔφη ὑπολαβόντα εἰπεῖν Ὦ	φίλε	Ἀγάθων, ἐὰν ἀποκρίνῃ Σωκράτει, οὐδὲν
[199]	ποθὲν ἄρξασθαι. Καὶ μήν, ὦ	φίλε	Ἀγάθων, καλῶς μοι ἔδοξας καθηγήσασθαι
[222]	σειληνικὸν κατάδηλον ἐγένετο. ἀλλ᾽ ὦ	φίλε	Ἀγάθων, μηδὲν πλέον αὐτῷ γένηται,
[218]	τε καὶ εἰωθότως ἔλεξεν· Ὦ	φίλε	Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις τῷ ὄντι οὐ
[204]	οὖν φύσις τοῦ δαίμονος, ὦ	φίλε	Σώκρατες, αὕτη· ὃν δὲ σὺ
[211]	(καλόν. ἐνταῦθα τοῦ βίου, ὦ	φίλε	Σώκρατες, ἔφη ἡ Μαντινικὴ ξένη,
[188]	ἴασιν· πᾶσα γὰρ ἡ ἀσέβεια	φιλεῖ	γίγνεσθαι ἐὰν μή τις τῷ
[182]	καὶ κοινωνίας, ὃ δὴ μάλιστα	φιλεῖ	τά τε ἄλλα πάντα καὶ
[192]	ὁ τοιοῦτος παιδεραστής τε καὶ	φιλεραστὴς	γίγνεται, ἀεὶ τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος.
[213]	τὴν τούτου μανίαν τε καὶ	φιλεραστίαν	πάνυ ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽ οὐκ ἔστι,
[182]	Ἀριστογείτονος ἔρως καὶ ἡ Ἁρμοδίου	φιλία	βέβαιος γενομένη κατέλυσεν αὐτῶν τὴν
[179]	οὓς ἐκείνη τοσοῦτον ὑπερεβάλετο τῇ	φιλίᾳ	διὰ τὸν ἔρωτα, ὥστε ἀποδεῖξαι
[195]	Ἔρως ἐν αὐτοῖς ἦν, ἀλλὰ	φιλία	καὶ εἰρήνη, ὥσπερ νῦν, ἐξ
[192]	πᾶς, τότε καὶ θαυμαστὰ ἐκπλήττονται	φιλίᾳ	τε καὶ (οἰκειότητι καὶ ἔρωτι,
[209]	ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι ἴσχουσι καὶ	φιλίαν	βεβαιοτέραν, ἅτε καλλιόνων καὶ ἀθανατωτέρων
[185]	ὡς ἀμείνων ἐσόμενος διὰ τὴν	φιλίαν	ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος ἐκείνου κακοῦ
[184]	μηδὲ πεφυκέναι ἀπ᾽ αὐτῶν γενναίαν	φιλίαν.	μία δὴ λείπεται τῷ ἡμετέρῳ
[188]	καὶ ἔστιν αὖ ἡ (μαντικὴ	φιλίας	θεῶν καὶ ἀνθρώπων δημιουργὸς τῷ
[182]	μεγάλα ἐγγίγνεσθαι τῶν ἀρχομένων, οὐδὲ	φιλίας	ἰσχυρὰς καὶ κοινωνίας, ὃ δὴ
[221]	„παραβάλλων„ ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ τοὺς	φιλίους	καὶ τοὺς πολεμίους, δῆλος ὢν
[172]	μοι διηγεῖτο ἀκηκοὼς Φοίνικος τοῦ	Φιλίππου·	ἔφη δὲ καὶ σὲ εἰδέναι.
[182]	ἥ γε (φιλοσοφία καὶ ἡ	φιλογυμναστία·	οὐ γὰρ οἶμαι συμφέρει τοῖς
[205]	ἢ κατὰ χρηματισμὸν ἢ κατὰ	φιλογυμναστίαν	ἢ κατὰ φιλοσοφίαν, οὔτε ἐρᾶν
[191]	ὃ δὴ τότε ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο,	φιλογύναικές	τέ εἰσὶ καὶ οἱ πολλοὶ
[197]	μὲν πορίζων, ἀγριότητα δ᾽ ἐξορίζων·	φιλόδωρος	εὐμενείας, ἄδωρος δυσμενείας· ἵλεως ἀγαθοῖς·
[193]	δ᾽ ἐναντία ὅστις θεοῖς ἀπεχθάνεται)	φίλοι	γὰρ γενόμενοι καὶ διαλλαγέντες τῷ
[204]	εἴ τις ἄλλος σοφός, οὐ	φιλοσοφεῖ·	οὐδ᾽ αὖ οἱ ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν
[204]	~(ἔχει γὰρ ὧδε. θεῶν οὐδεὶς	φιλοσοφεῖ	οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ σοφὸς γενέσθαι· ἔστι
[173]	δεῖν πάντα μᾶλλον πράττειν ἢ	φιλοσοφεῖν.	καὶ ὅς· Μὴ σκῶπτ᾽ ἔφη,
[210]	μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ καὶ διανοήματα ἐν	φιλοσοφίᾳ	ἀφθόνῳ, ἕως ἂν ἐνταῦθα ῥωσθεὶς
[182]	τοῦτό γε καὶ ἥ γε	(φιλοσοφία	καὶ ἡ φιλογυμναστία· οὐ γὰρ
[218]	καὶ δηχθεὶς ὑπὸ τῶν ἐν	φιλοσοφίᾳ	λόγων, οἳ ἔχονται ἐχίδνης ἀγριώτερον,
[205]	ἢ κατὰ φιλογυμναστίαν ἢ κατὰ	φιλοσοφίαν,	οὔτε ἐρᾶν καλοῦνται οὔτ᾽ ἐρασταί,
[184]	παιδεραστίαν καὶ (τὸν περὶ τὴν	φιλοσοφίαν	τε καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν,
[173]	ἄλλως, ὅταν μέν τινας περὶ	φιλοσοφίας	λόγους ἢ αὐτὸς ποιῶμαι ἢ
[183]	~(βουλόμενος διαπράξασθαι πλὴν τοῦτο, πλὴν	φιλοσοφίας,	τὰ μέγιστα καρποῖτ᾽ ἂν ὀνείδη·
[204]	ὥστε ἀναγκαῖον Ἔρωτα φιλόσοφον εἶναι,	φιλόσοφον	δὲ ὄντα μεταξὺ εἶναι σοφοῦ
[204]	τὸ καλόν, ὥστε ἀναγκαῖον Ἔρωτα	φιλόσοφον	εἶναι, φιλόσοφον δὲ ὄντα μεταξὺ
[218]	ἄλλοι; πάντες γὰρ κεκοινωνήκατε τῆς	φιλοσόφου	μανίας τε καὶ βακχείας· διὸ
[204]	ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα, οἱ	φιλοσοφοῦντες,	εἰ μήτε οἱ σοφοὶ μήτε
[204]	φιλοσοφεῖ· οὐδ᾽ αὖ οἱ ἀμαθεῖς	φιλοσοφοῦσιν	οὐδ᾽ ἐπιθυμοῦσι σοφοὶ γενέσθαι· αὐτὸ
[203]	καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς καὶ πόριμος,	φιλοσοφῶν	διὰ παντὸς τοῦ βίου, δεινὸς
[208]	ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις εἰς τὴν	φιλοτιμίαν	βλέψαι, θαυμάζοις ἂν τῆς ἀλογίας
[178]	αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ τοῖς καλοῖς	φιλοτιμίαν·	οὐ γὰρ ἔστιν ἄνευ τούτων
[178]	ἀπεχόμενοι πάντων τῶν αἰσχρῶν καὶ	φιλοτιμούμενοι	πρὸς ~(ἀλλήλους· καὶ μαχόμενοί γ᾽
[201]	οὖν τῇ ἀληθείᾳ, φάναι, ὦ	φιλούμενε	Ἀγάθων, δύνασαι ἀντιλέγειν, ἐπεὶ Σωκράτει
[183]	καὶ τὸ ἐρᾶν καὶ τὸ	φίλους	γίγνεσθαι τοῖς ἐρασταῖς. ἐπειδὰν δὲ
[188]	καὶ ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν καὶ	φίλους	εἶναι καὶ τοῖς κρείττοσιν ἡμῶν
[188]	ἠδίκησεν. (οἵ τε γὰρ λοιμοὶ	φιλοῦσι	γίγνεσθαι ἐκ τῶν τοιούτων καὶ
[191]	ἅτε τεμάχια ὄντα τοῦ ἄρρενος,	φιλοῦσι	τοὺς ἄνδρας καὶ χαίρουσι συγκατακείμενοι
[173]	ἀγριαίνεις πλὴν Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος (Ὦ	φίλτατε,	καὶ δῆλόν γε δὴ ὅτι
[183]	οὕτω τὴν πρᾶξιν καὶ ὑπὸ	φίλων	καὶ ὑπὸ ἐχθρῶν, (τῶν μὲν
[218]	τῆς ἐμῆς (δέοιο ἢ τῶν	φίλων	τῶν ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν γὰρ
[180]	περὶ πολλοῦ ἐποιεῖτο. Αἰσχύλος δὲ	φλυαρεῖ	φάσκων Ἀχιλλέα Πατρόκλου ἐρᾶν, ὃς
[211]	καὶ χρωμάτων καὶ ἄλλης πολλῆς	φλυαρίας	θνητῆς, ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ θεῖον
[194]	ἔχοντι ὀλίγοι ἔμφρονες πολλῶν ἀφρόνων	φοβερώτεροι;	(Οὐ μέντ᾽ ἂν καλῶς ποιοίην,
[174]	γὰρ αὐτὸν διέφυγον τοῖς ἐπινικίοις,	φοβηθεὶς	τὸν ὄχλον· ὡμολόγησα δ᾽ εἰς
[207]	ἤθη, δόξαι, ἐπιθυμίαι, ἡδοναί, λῦπαι,	φόβοι	τούτων ἕκαστα οὐδέποτε τὰ αὐτὰ
[194]	εἴπῃ εὖ, καὶ μάλ᾽ ἂν	φοβοῖο	καὶ ἐν παντὶ εἴης ὥσπερ
[193]	θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων·	φόβος	οὖν ἔστιν, ἐὰν μὴ κόσμιοι
[189]	μή με φύλαττε, ὡς ἐγὼ	φοβοῦμαι	περὶ τῶν μελλόντων ῥηθήσεσθαι, οὔ
[197]	ἀμελὴς κακῶν· ἐν πόνῳ, ἐν	φόβῳ,	ἐν πόθῳ, ἐν (λόγῳ κυβερνήτης,
[221]	Ποτειδαίᾳ. αὐτὸς γὰρ ἧττον ἐν	φόβῳ	ἦ διὰ τὸ ἐφ᾽ ἵππου
[173]	ἦν δ᾽ ἐγώ, ἀλλ᾽ ὅσπερ	Φοίνικι·	Ἀριστόδημος ἦν τις, Κυδαθηναιεύς, σμικρός,
[172]	γάρ τίς μοι διηγεῖτο ἀκηκοὼς	Φοίνικος	τοῦ Φιλίππου· ἔφη δὲ καὶ
[188]	ὧν ἐπιστήμη περὶ ἄστρων τε	φορὰς	καὶ ἐνιαυτῶν ὥρας ἀστρονομία καλεῖται.
[220]	τοιοῦτον οἷόνπερ καὶ πρότερον εἰώθει	φορεῖν,	ἀνυπόδητος δὲ διὰ τοῦ κρυστάλλου
[180]	τοῦτο ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον μὲν Ἔρωτα	φράσαι	ὃν δεῖ ἐπαινεῖν, ἔπειτα ἐπαινέσαι
[199]	γλῶσσα οὖν ὑπέσχετο, ἡ δὲ	φρὴν	„οὔ„ χαιρέτω δή. οὐ γὰρ
[182]	γὰρ οἶμαι συμφέρει τοῖς ἄρχουσι	φρονήματα	μεγάλα ἐγγίγνεσθαι τῶν ἀρχομένων, οὐδὲ
[190]	καὶ τὴν ῥώμην, καὶ τὰ	φρονήματα	μεγάλα εἶχον, ἐπεχείρησαν δὲ τοῖς
[203]	ἀεί τινας πλέκων μηχανάς, καὶ	φρονήσεως	ἐπιθυμητὴς καὶ πόριμος, φιλοσοφῶν διὰ
[209]	μεγίστη, ἔφη, καὶ καλλίστη τῆς	φρονήσεως	ἡ περὶ τὰ τῶν πόλεών
[202]	τοιοῦτον ἡ ὀρθὴ δόξα, μεταξὺ	φρονήσεως	καὶ ἀμαθίας. Ἀληθῆ, ἦν δ᾽
[219]	ἂν ᾤμην ποτ᾽ ἐντυχεῖν εἰς	φρόνησιν	καὶ εἰς καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽
[184]	καὶ ὁ μὲν δυνάμενος εἰς	φρόνησιν	καὶ τὴν (ἄλλην ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι,
[209]	καὶ τεκεῖν· τί οὖν προσήκει;	φρόνησίν	τε καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν·
[204]	μὴ ὄντα καλὸν κἀγαθὸν μηδὲ	φρόνιμον	δοκεῖν αὑτῷ εἶναι ἱκανόν· οὔκουν
[218]	ἂν μὴ χαριζόμενος αἰσχυνοίμην τοὺς	φρονίμους,	ἢ χαριζόμενος τούς τε πολλοὺς
[194]	ἡγεῖο σοφούς, μᾶλλον ἂν αὐτῶν	φροντίζοις	ἢ τῶν πολλῶν· ἀλλὰ μὴ
[220]	ἔλεγεν, ὅτι Σωκράτης ἐξ ἑωθινοῦ	φροντίζων	τι ἕστηκε. τελευτῶντες δέ τινες
[221]	θεάσασθαι Σωκράτη, ὅτε ἀπὸ Δηλίου	~(φυγῇ	ἀνεχώρει τὸ στρατόπεδον· ἔτυχον γὰρ
[195]	τῷ λόγῳ αὐτὸς παρέχεται, φεύγων	φυγῇ	τὸ γῆρας, ταχὺ ὂν δῆλον
[197]	σοφίαν, ᾗ γίγνεταί τε καὶ	φύεται	πάντα τὰ ζῷα; ἀλλὰ τὴν
[189]	ποιεῖς. γελωτοποιεῖς μέλλων λέγειν, καὶ	φύλακά	με τοῦ (λόγου ἀναγκάζεις γίγνεσθαι
[188]	τί ἐστιν ἢ περὶ Ἔρωτος	φυλακήν	τε καὶ ἴασιν· πᾶσα γὰρ
[187]	τοῖς θείοις, καθ᾽ ὅσον παρείκει,	φυλακτέον	ἑκάτερον τὸν ἔρωτα· ἔνεστον ~(γάρ.
[200]	μὲν τοίνυν, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,	φύλαξον	παρὰ σαυτῷ μεμνημένος ὅτου· τοσόνδε
[189]	τὰ εἰρημένα. ἀλλὰ μή με	φύλαττε,	ὡς ἐγὼ φοβοῦμαι περὶ τῶν
[187]	μήπω ὄντες, δεῖ χαρίζεσθαι καὶ	φυλάττειν	τὸν τούτων ἔρωτα, καὶ οὗτός
[186]	καὶ τοῖς ἐν τῇ γῇ	φυομένοις	καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν ἐν
[192]	παιδοποιίας οὐ προσέχουσι τὸν νοῦν	φύσει,	ἀλλ᾽ ὑπὸ τοῦ νόμου ἀναγκάζονται·
[203]	τοῖς ἐκείνης γενεθλίοις, καὶ ἅμα	φύσει	ἐραστὴς ὢν περὶ τὸ καλὸν
[181]	τούτου τοῦ ἔρωτος ἔπιπνοι, τὸ	φύσει	ἐρρωμενέστερον καὶ νοῦν μᾶλλον ἔχον
[179]	ὥστε ὅμοιον εἶναι τῷ ἀρίστῳ	φύσει.	(καὶ ἀτεχνῶς, ὃ ἔφη Ὅμηρος,
[208]	θαύμαζε εἰ τὸ αὑτοῦ ἀποβλάστημα	φύσει	πᾶν τιμᾷ· ἀθανασίας γὰρ χάριν
[212]	τούτου τοῦ κτήματος τῇ ἀνθρωπείᾳ	φύσει	συνεργὸν ἀμείνω Ἔρωτος οὐκ ἄν
[207]	τοίνυν, ἔφη, πιστεύεις ἐκείνου εἶναι	φύσει	τὸν ἔρωτα, οὗ πολλάκις ὡμολογήκαμεν,
[192]	καὶ μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι ὄντες	φύσει.	φασὶ δὲ δή τινες αὐτοὺς
[191]	τοῖς ἀνθρώποις καὶ τῆς ἀρχαίας	φύσεως	συναγωγεὺς καὶ ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν
[193]	ὄντες καί εἰσιν ἀμφότεροι τὴν	φύσιν	ἄρρενες· λέγω δὲ οὖν ἔγωγε
[193]	τύχοι εἰς τὴν ἀρχαίαν ἀπελθὼν	φύσιν·	εἰ δὲ τοῦτο ἄριστον, ἀναγκαῖον
[203]	ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν τῆς μητρὸς	φύσιν	ἔχων, ἀεὶ ἐνδείᾳ ξύνοικος. κατὰ
[193]	καταστήσας ἡμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν	φύσιν	καὶ ἰασάμενος μακαρίους καὶ εὐδαίμονας
[189]	πρῶτον ὑμᾶς μαθεῖν τὴν ἀνθρωπίνην	φύσιν	καὶ τὰ παθήματα αὐτῆς. ἡ
[210]	ἐξαίφνης κατόψεταί τι θαυμαστὸν τὴν	φύσιν	καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο, ὦ Σώκρατες,
[219]	ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον δὲ τὴν τούτου	φύσιν	τε καὶ σωφροσύνην καὶ ἀνδρείαν,
[191]	ἐκ δυοῖν καὶ ἰάσασθαι τὴν	φύσιν	τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος οὖν ἡμῶν
[203]	ἀναβιώσκεται διὰ τὴν τοῦ πατρὸς	φύσιν,	τὸ δὲ ποριζόμενον ἀεὶ ὑπεκρεῖ·
[191]	παλαιοῦ πάθους. ἐπειδὴ οὖν ἡ	φύσις	δίχα ἐτμήθη, ποθοῦν ἕκαστον τὸ
[207]	αὐτὸν ἐκείνῳ λόγον ἡ θνητὴ	φύσις	ζητεῖ κατὰ τὸ δυνατὸν ἀεί
[192]	τὸ αἴτιον, ὅτι ἡ ἀρχαία	φύσις	ἡμῶν ἦν αὕτη καὶ ἦμεν
[189]	αὐτῆς. ἡ γὰρ πάλαι ἡμῶν	φύσις	οὐχ αὑτὴ ἦν ἥπερ νῦν,
[206]	γένωνται, τίκτειν ἐπιθυμεῖ ἡμῶν ἡ	φύσις.	τίκτειν δὲ ἐν μὲν αἰσχρῷ
[204]	καὶ ἀπόρου· ἡ μὲν οὖν	φύσις	τοῦ δαίμονος, ὦ φίλε Σώκρατες,
[186]	πρεσβεύωμεν τὴν τέχνην. ἡ γὰρ	φύσις	τῶν σωμάτων τὸν διπλοῦν Ἔρωτα
[188]	καὶ τοῖς θηρίοις καὶ τοῖς	φυτοῖς·	καὶ γὰρ πάχναι καὶ χάλαζαι
[188]	τοῖς ἄλλοις ζῴοις τε καὶ	φυτοῖς,	καὶ οὐδὲν ἠδίκησεν· ὅταν δὲ
[212]	οὐ πολὺ ὕστερον Ἀλκιβιάδου τὴν	φωνὴν	ἀκούειν ἐν τῇ αὐλῇ σφόδρα
[212]	παρασχεῖν ὡς κωμαστῶν, καὶ αὐλητρίδος	φωνὴν	ἀκούειν. τὸν οὖν Ἀγάθωνα, Παῖδες,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005