Page
[206]	προσθετέον, ἔφη, ὅτι καὶ εἶναι	τὸ	ἀγαθὸν αὑτοῖς ἐρῶσιν; Προσθετέον. Ἆρ᾽
[206]	συλλήβδην, ἔφη, ὁ ἔρως τοῦ	τὸ	ἀγαθὸν αὑτῷ εἶναι ἀεί. Ἀληθέστατα,
[211]	μὲν τὸ καλόν, πρὸς δὲ	τὸ	αἰσχρόν. οὐδ᾽ ἔνθα μὲν καλόν,
[206]	ἀδύνατον γενέσθαι. (ἀνάρμοστον δ᾽ ἐστὶ	τὸ	αἰσχρὸν παντὶ τῷ θείῳ, τὸ
[216]	τις οἴοιτο ἐν ἐμοὶ ἐνεῖναι,	τὸ	αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν· ἐγὼ δὲ τοῦτον
[192]	εἷς γενέσθαι. τοῦτο γάρ ἐστι	τὸ	αἴτιον, ὅτι ἡ ἀρχαία φύσις
[218]	δεδηγμένος τε ὑπὸ ἀλγεινοτέρου καὶ	τὸ	ἀλγεινότατον ὧν ἄν τις δηχθείη—
[184]	ταύτης τῆς αἰτίας πρῶτον μὲν	τὸ	ἁλίσκεσθαι ταχὺ αἰσχρὸν νενόμισται, ἵνα
[223]	ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος τινὸς εἰς	τὸ	ἄντικρυς πορεύεσθαι παρὰ σφᾶς καὶ
[208]	ὥσπερ τὸ (θεῖον, ἀλλὰ τῷ	τὸ	ἀπιὸν καὶ παλαιούμενον ἕτερον νέον
[180]	Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν ὁ λόγος,	τὸ	ἁπλῶς οὕτως παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα.
[181]	ὕβρεως ἀμοίρου· ὅθεν δὴ ἐπὶ	τὸ	ἄρρεν τρέπονται οἱ ἐκ τούτου
[208]	θνητὸν σῴζεται, οὐ τὸ παντάπασιν	τὸ	αὐτὸ ἀεὶ εἶναι ὥσπερ τὸ
[184]	παιδικὰ χαρίσασθαι. ὅταν γὰρ εἰς	τὸ	αὐτὸ ἔλθωσιν ἐραστής τε καὶ
[207]	ζῴων ζῇν καλεῖται καὶ εἶναι	τὸ	αὐτό· οἷον ἐκ παιδαρίου ὁ
[192]	ὑμᾶς συντῆξαι καὶ (συμφυσῆσαι εἰς	τὸ	αὐτό, ὥστε δύ᾽ ὄντας ἕνα
[208]	ἄλλῃ. μὴ οὖν θαύμαζε εἰ	τὸ	αὑτοῦ ἀποβλάστημα φύσει πᾶν τιμᾷ·
[191]	ἑνὸς δύο. ζητεῖ δὴ ἀεὶ	τὸ	αὑτοῦ ἕκαστος ξύμβολον. ὅσοι μὲν
[191]	ἐτμήθη, ποθοῦν ἕκαστον τὸ ἥμισυ	τὸ	αὑτοῦ ξυνῄει, καὶ περιβάλλοντες τὰς
[178]	ἥκιστα δὲ κατὰ τὴν γένεσιν.	τὸ	γὰρ ἐν τοῖς πρεσβύτατον (εἶναι
[202]	ἂν εἴη ἐπιστήμη; οὔτε ἀμαθία	(τὸ	γὰρ τοῦ ὄντος τυγχάνον πῶς
[181]	εἰς ἄδηλον πολλὴ σπουδὴ ἀνηλίσκετο·	τὸ	γὰρ τῶν παίδων τέλος ἄδηλον
[186]	τὸν διπλοῦν Ἔρωτα τοῦτον ἔχει·	τὸ	γὰρ ὑγιὲς τοῦ σώματος καὶ
[209]	παρὼν καὶ ἀπὼν μεμνημένος, καὶ	τὸ	γεννηθὲν συνεκτρέφει κοινῇ μετ᾽ ἐκείνου,
[191]	γυναικὶ ἐντύχοι, γεννῷεν καὶ γίγνοιτο	τὸ	γένος, ἅμα δ᾽ εἰ καὶ
[190]	καὶ ὥσπερ τοὺς γίγαντας κεραυνώσαντες	τὸ	γένος ἀφανίσαιεν αἱ τιμαὶ γὰρ
[193]	γυναικῶν, ὅτι οὕτως ἂν ἡμῶν	τὸ	γένος εὔδαιμον γένοιτο, εἰ ἐκτελέσαιμεν
[195]	λόγῳ αὐτὸς παρέχεται, φεύγων φυγῇ	τὸ	γῆρας, ταχὺ ὂν δῆλον ὅτι·
[217]	ἔχοι καὶ πρὸς ὁντινοῦν λέγειν·	τὸ	δ᾽ ἐντεῦθεν οὐκ ἄν μου
[202]	ὦ Σώκρατες· καὶ γὰρ πᾶν	τὸ	δαιμόνιον (μεταξύ ἐστι θεοῦ τε
[190]	τὸ δὲ θῆλυ τῆς γῆς,	τὸ	δὲ ἀμφοτέρων μετέχον τῆς σελήνης,
[186]	ἕτερόν τε καὶ ἀνόμοιόν ἐστι·	τὸ	δὲ ἀνόμοιον ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ καὶ
[198]	τὴν ἀλήθειαν τοῦ ἐπαινεῖν ὁτιοῦν.	τὸ	δὲ ἄρα, ὡς ἔοικεν, οὐ
[204]	ἁβρὸν καὶ τέλεον καὶ μακαριστόν·	τὸ	δέ γε ἐρῶν ἄλλην ἰδέαν
[198]	ἄλλα οὐχ ὁμοίως μὲν θαυμαστά·	τὸ	δὲ ἐπὶ τελευτῆς τοῦ κάλλους
[190]	τοῦ ἡλίου τὴν ἀρχὴν ἔκγονον,	τὸ	δὲ θῆλυ τῆς γῆς, τὸ
[205]	ἀγαθὸν οἰκεῖον καλεῖ καὶ ἑαυτοῦ,	τὸ	δὲ κακὸν ἀλλότριον· ὡς οὐδέν
[206]	τὸ αἰσχρὸν παντὶ τῷ θείῳ,	τὸ	δὲ καλὸν ἁρμόττον. Μοῖρα οὖν
[191]	ὁπότε τι ἀποθάνοι τῶν ἡμίσεων,	τὸ	δὲ λειφθείη, τὸ λειφθὲν ἄλλο
[221]	καὶ περὶ ἄλλου τοιαῦτα εἴποι,	τὸ	δὲ μηδενὶ ἀνθρώπων ὅμοιον εἶναι,
[183]	αἴσχιστον τὸ τοιοῦτον ἐνθάδε νομίζεσθαι.	τὸ	δὲ, οἶμαι, ὧδ᾽ ἔχει· οὐχ
[203]	διὰ τὴν τοῦ πατρὸς φύσιν,	τὸ	δὲ ποριζόμενον ἀεὶ ὑπεκρεῖ· ὥστε
[198]	εἰρηκέναι, ὅτι Ἀγάθων εὖ ἐρεῖ·	τὸ	δὲ σὲ ἀπορήσειν, οὐκ οἶμαι.
[175]	τῷ Διονύσῳ· νῦν δὲ πρὸς	τὸ	δεῖπνον πρῶτα τρέπου. ~(Μετὰ ταῦτα,
[190]	πρόσωπον μετέστρεφε, καὶ συνέλκων πανταχόθεν	τὸ	δέρμα ἐπὶ τὴν γαστέρα νῦν
[175]	τὸ ἐν ταῖς κύλιξιν ὕδωρ	τὸ	διὰ τοῦ ἐρίου ῥέον ἐκ
[181]	ὡς ἂν δύνωνται ἀνοητοτάτων, πρὸς	τὸ	διαπράξασθαι μόνον βλέποντες, ἀμελοῦντες δὲ
[207]	ἡ θνητὴ φύσις ζητεῖ κατὰ	τὸ	δυνατὸν ἀεί τε εἶναι καὶ
[205]	ἑαυτῶν πονηρὰ εἶναι. οὐ γὰρ	τὸ	ἑαυτῶν οἶμαι ἕκαστοι ἀσπάζονται, εἰ
[174]	δ᾽ ὅς, πῶς (ἔχεις πρὸς	τὸ	ἐθέλειν ἂν ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ
[196]	ἁπαλώτατος, πρὸς δὲ τούτοις ὑγρὸς	τὸ	εἶδος, οὐ γὰρ ἂν οἷός
[189]	ὅλον ἦν ἑκάστου τοῦ ἀνθρώπου	τὸ	εἶδος στρογγύλον, νῶτον καὶ πλευρὰς
[200]	οὐκ ἔχων; Οὐκ ἔχων, ὡς	τὸ	εἰκός γε, φάναι. Σκόπει δή,
[200]	ἕτοιμον αὐτῷ ἐστιν οὐδὲ ἔχει,	τὸ	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα
[190]	καὶ Ὤτου, περὶ ἐκείνων λέγεται,	τὸ	εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν
[219]	οὐδὲν ἔτι, ἀμφιέσας τὸ ἱμάτιον	τὸ	ἐμαυτοῦ τοῦτον— καὶ γὰρ ἦν
[220]	ἀλλὰ γὰρ τῶν στρατηγῶν πρὸς	τὸ	ἐμὸν ἀξίωμα ἀποβλεπόντων καὶ βουλομένων
[175]	ἡμῶν, ἐὰν ἁπτώμεθα ἀλλήλων, ὥσπερ	τὸ	ἐν ταῖς κύλιξιν ὕδωρ τὸ
[210]	σμικρὸν ἡγησάμενον· μετὰ δὲ ταῦτα	τὸ	ἐν ταῖς ψυχαῖς κάλλος τιμιώτερον
[210]	νέους, ἵνα ἀναγκασθῇ αὖ θεάσασθαι	τὸ	ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς
[187]	γε ῥήμασιν οὐ καλῶς λέγει.	τὸ	ἓν γάρ φησι διαφερόμενον αὐτὸ
[201]	κάλλος. Ἀνάγκη, φάναι. Τί δέ;	τὸ	ἐνδεὲς κάλλους καὶ μηδαμῇ κεκτημένον
[210]	ἐστι, καὶ εἰ δεῖ διώκειν	τὸ	ἐπ᾽ εἴδει καλόν, πολλὴ ἄνοια
[193]	τὸ οἰκεῖον ἄγων, καὶ εἰς	τὸ	ἔπειτα ἐλπίδας μεγίστας παρέχεται, ἡμῶν
[210]	αὐτὸν κατανοῆσαι ὅτι τὸ κάλλος	(τὸ	ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι τῷ ἐπὶ
[210]	ἕν τε καὶ ταὐτὸν ἡγεῖσθαι	τὸ	ἐπὶ πᾶσιν τοῖς σώμασι κάλλος·
[195]	(ἐνδεὴς οἷος ἦν Ὅμηρος, πρὸς	τὸ	ἐπιδεῖξαι θεοῦ ἁπαλότητα. Ὅμηρος γὰρ
[200]	τοῦ εἰκότος εἰ ἀνάγκη οὕτως,	τὸ	ἐπιθυμοῦν ἐπιθυμεῖν οὗ ἐνδεές ἐστιν,
[182]	μὴ ἑλόντι αἰσχρόν, καὶ πρὸς	τὸ	ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν ἐξουσίαν ὁ νόμος
[181]	δὲ αἰσχρόν. Οὕτω δὴ καὶ	τὸ	ἐρᾷν καὶ ὁ Ἔρως οὐ
[183]	ἐν τῇδε τῇ πόλει καὶ	τὸ	ἐρᾶν καὶ τὸ φίλους γίγνεσθαι
[184]	εἰ μέλλει ξυμβῆναι καλὸν γενέσθαι	τὸ	ἐραστῇ παιδικὰ χαρίσασθαι. ὅταν γὰρ
[204]	ὁ Ἔρως. καὶ γὰρ ἔστι	τὸ	ἐραστὸν τὸ τῷ ὄντι καλὸν
[206]	καλοῖτο; τί τοῦτο τυγχάνει ὂν	τὸ	ἔργον; ἔχεις εἰπεῖν; Οὐ μεντ᾽
[179]	μόνον προσήκοντας, καὶ τοῦτ᾽ ἐργασαμένη	τὸ	ἔργον οὕτω καλὸν ἔδοξεν ἐργάσασθαι
[176]	ὑμῶν ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει πρὸς	τὸ	ἐρρῶσθαι πίνειν, Ἀγάθων; Οὐδαμῶς, φάναι,
[204]	τεκμαιρομένῃ ἐξ ὧν σὺ λέγεις,	τὸ	ἐρώμενον Ἔρωτα εἶναι, οὐ τὸ
[204]	τὸ ἐρώμενον Ἔρωτα εἶναι, οὐ	τὸ	ἐρῶν· διὰ ταῦτά σοι οἶμαι
[199]	ἐστιν— γελοῖον γὰρ ἂν εἴη	τὸ	ἐρώτημα, εἰ Ἔρως ἐστὶν ἔρως
[221]	ἧττον ἐν φόβῳ ἦ διὰ	τὸ	ἐφ᾽ ἵππου εἶναι· πρῶτον μὲν
[205]	ἔφη, λόγος, ὡς οἳ ἂν	τὸ	ἥμισυ (ἑαυτῶν ζητῶσιν, οὗτοι ἐρῶσιν·
[191]	φύσις δίχα ἐτμήθη, ποθοῦν ἕκαστον	τὸ	ἥμισυ τὸ αὑτοῦ ξυνῄει, καὶ
[194]	ἵνα θορυβηθῶ διὰ τὸ οἴεσθαι	τὸ	θέατρον προσδοκίαν μεγάλην ἔχειν ὡς
[215]	τε καὶ τελετῶν δεομένους διὰ	τὸ	θεῖα εἶναι. σὺ δ᾽ ἐκείνου
[208]	τὸ αὐτὸ ἀεὶ εἶναι ὥσπερ	τὸ	(θεῖον, ἀλλὰ τῷ τὸ ἀπιὸν
[211]	πολλῆς φλυαρίας θνητῆς, ἀλλ᾽ αὐτὸ	τὸ	θεῖον καλὸν δύναιτο μονοειδὲς κατιδεῖν;
[208]	τούτῳ γὰρ τῷ τρόπῳ πᾶν	τὸ	θνητὸν σῴζεται, οὐ τὸ παντάπασιν
[186]	καὶ τοῦτό ἐστιν ᾧ ὄνομα	τὸ	ἰατρικόν, τοῖς δὲ κακοῖς καὶ
[219]	τούτῳ εἰπεῖν οὐδὲν ἔτι, ἀμφιέσας	τὸ	ἱμάτιον τὸ ἐμαυτοῦ τοῦτον— καὶ
[185]	δοκεῖ γὰρ αὖ καὶ οὗτος	τὸ	καθ᾽ αὑτὸν δεδηλωκέναι, ὅτι ἀρετῆς
[210]	ἔπειτα δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι ὅτι	τὸ	κάλλος (τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι
[211]	τὸ ὀρθῶς παιδεραστεῖν ἐπανιὼν ἐκεῖνο	τὸ	καλὸν ἄρχηται καθορᾶν, σχεδὸν ἄν
[206]	πολλὴ ἡ πτοίησις γέγονε (περὶ	τὸ	καλὸν διὰ τὸ μεγάλης ὠδῖνος
[184]	τῶν νόμων μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει	τὸ	καλὸν εἶναι παιδικὰ ἐραστῇ χαρίσασθαι,
[209]	δὴ οἶμαι καὶ οὗτος περιιὼν	τὸ	καλὸν ἐν ᾧ ἂν γεννήσειεν·
[211]	οἰόμεθα, εἴ τῳ γένοιτο (αὐτὸ	τὸ	καλὸν ἰδεῖν εἰλικρινές, καθαρόν, ἄμικτον,
[203]	ἅμα φύσει ἐραστὴς ὢν περὶ	τὸ	καλὸν καὶ τῆς Ἀφροδίτης καλῆς
[210]	καὶ βλέπων πρὸς (πολὺ ἤδη	τὸ	καλὸν μηκέτι τῷ παρ᾽ ἑνί,
[211]	ἄλλοθι, βιωτὸν ἀνθρώπῳ, θεωμένῳ αὐτὸ	τὸ	καλόν. ὃ ἐάν ποτε ἴδῃς,
[211]	αἰσχρόν· οὐδ᾽ αὖ φαντασθήσεται αὐτῷ	τὸ	καλὸν οἷον πρόσωπόν τι οὐδὲ
[211]	δὲ οὔ, οὐδὲ πρὸς μὲν	τὸ	καλόν, πρὸς δὲ τὸ αἰσχρόν.
[212]	μοναχοῦ γενήσεται, ὁρῶντι ᾧ ὁρατὸν	τὸ	καλόν, τίκτειν οὐκ εἴδωλα ἀρετῆς,
[204]	Ἔρως δ᾽ ἐστὶν ἔρως περὶ	τὸ	καλόν, ὥστε ἀναγκαῖον Ἔρωτα φιλόσοφον
[198]	ὡς ἔοικεν, οὐ τοῦτο ἦν	τὸ	καλῶς ἐπαινεῖν ὁτιοῦν, ἀλλὰ τὸ
[220]	οὐδὲν ἦσαν οἱ ἄλλοι πρὸς	τὸ	καρτερεῖν· ἔν τ᾽ αὖ ταῖς
[217]	ἐπιθετέον εἶναι τῷ ἀνδρὶ κατὰ	τὸ	καρτερὸν καὶ οὐκ ἀνετέον, ἐπειδήπερ
[175]	ὥστ᾽ ἐκ τοῦ πληρεστέρου εἰς	τὸ	κενώτερον ῥεῖν ἡμῶν, ἐὰν ἁπτώμεθα
[189]	αὐτῇ, ὥστε με θαυμάζειν εἰ	τὸ	κόσμιον τοῦ σώματος ἐπιθυμεῖ τοιούτων
[196]	μετέχει. εἶναι γὰρ ὁμολογεῖται σωφροσύνη	τὸ	κρατεῖν ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος
[206]	καὶ οὐ γεννᾷ, ἀλλὰ ἴσχον	τὸ	κύημα χαλεπῶς φέρει. ὅθεν δὴ
[206]	ταῦτα ὅταν μὲν καλῷ προσπελάζῃ	τὸ	κυοῦν, ἵλεών τε γίγνεται καὶ
[217]	λέγοντος, εἰ μὴ πρῶτον μέν,	τὸ	λεγόμενον, οἶνος (ἄνευ τε παίδων
[191]	τῶν ἡμίσεων, τὸ δὲ λειφθείη,	τὸ	λειφθὲν ἄλλο ἐζήτει καὶ συνεπλέκετο,
[211]	ἀπὸ τῶν μαθημάτων ἐπ᾽ ἐκεῖνο	τὸ	μάθημα τελευτῆσῃ, ὅ ἐστιν οὐκ
[173]	ποτὲ ταύτην τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαβες	τὸ	μαλακὸς καλεῖσθαι, οὐκ οἶδα ἔγωγε·
[206]	γέγονε (περὶ τὸ καλὸν διὰ	τὸ	μεγάλης ὠδῖνος ἀπολύειν τὸν ἔχοντα.
[205]	ἀσπάζονται, εἰ μὴ εἴ τις	τὸ	μὲν ἀγαθὸν οἰκεῖον καλεῖ καὶ
[190]	(τὰ γένη καὶ τοιαῦτα, ὅτι	τὸ	μὲν ἄρρεν ἦν τοῦ ἡλίου
[205]	τοίνυν καὶ περὶ τὸν ἔρωτα·	τὸ	μὲν κεφάλαιόν ἐστι πᾶσα ἡ
[196]	ἀρετῆς Ἔρωτος μετὰ ταῦτα λεκτέον·	τὸ	μὲν μέγιστον ὅτι Ἔρως οὔτ᾽
[223]	ἐξ ἀρχῆς παραγενέσθαι ὑπονυστάζειν τε·	τὸ	μέντοι κεφάλαιον, ἔφη, προσαναγκάζειν τὸν
[176]	βούληται, ἐπάναγκες δὲ μηδὲν εἶναι,	τὸ	μετὰ τοῦτο εἰσηγοῦμαι τὴν μὲν
[204]	γὰρ τοῦτό ἐστι χαλεπὸν ἀμαθία,	τὸ	μὴ ὄντα καλὸν κἀγαθὸν μηδὲ
[191]	καὶ τῆς (ἄλλης ἀργίας διὰ	τὸ	μηδὲν ἐθέλειν χωρὶς ἀλλήλων ποιεῖν.
[205]	καλεῖται, καὶ οἱ ἔχοντες τοῦτο	τὸ	μόριον τῆς ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ
[186]	γὰρ ὑγιὲς τοῦ σώματος καὶ	τὸ	νοσοῦν ὁμολογουμένως ἕτερόν τε καὶ
[207]	ἐρωτικῶς διατιθέμενα, πρῶτον μὲν περὶ	τὸ	ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα περὶ τὴν
[209]	καὶ εὐφυεῖ, πάνυ δὴ ἀσπάζεται	τὸ	ξυναμφότερον, καὶ πρὸς τοῦτον τὸν
[194]	τὸν Ἀγάθωνα, ἵνα θορυβηθῶ διὰ	τὸ	οἴεσθαι τὸ θέατρον προσδοκίαν μεγάλην
[193]	παρόντι ἡμᾶς πλεῖστα ὀνίνησιν εἰς	τὸ	οἰκεῖον ἄγων, καὶ εἰς τὸ
[192]	θάρρους καὶ ἀνδρείας καὶ ἀρρενωπίας,	τὸ	ὅμοιον αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι. μέγα δὲ
[205]	ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς	τὸ	ὂν ἰόντι ὁτῳοῦν αἰτία πᾶσά
[182]	οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ καὶ	τὸ	ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε τινὰς τολμᾷν
[211]	τέλους. τοῦτο γὰρ δή ἐστι	τὸ	ὀρθῶς ἐπὶ (τὰ ἐρωτικὰ ἰέναι
[211]	δή τις ἀπὸ τῶνδε διὰ	τὸ	ὀρθῶς παιδεραστεῖν ἐπανιὼν ἐκεῖνο τὸ
[177]	τοιαῦτα (συχνὰ ἴδοις ἂν ἐγκεκωμιασμένα.	τὸ	οὖν τοιούτων μὲν πέρι πολλὴν
[202]	δὲ ὂν ἀμφοτέρων συμπληροῖ, ὥστε	τὸ	πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυνδεδέσθαι. διὰ
[208]	πᾶν τὸ θνητὸν σῴζεται, οὐ	τὸ	παντάπασιν τὸ αὐτὸ ἀεὶ εἶναι
[176]	μέντοι εὖ λέγεις, ὦ Παυσανία,	τὸ	παντὶ τρόπῳ παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ
[205]	τῆς ποιήσεως ἓν μόριον ἀφορισθὲν	τὸ	περὶ τὴν μουσικὴν καὶ τὰ
[210]	αὐτὸ αὑτῷ ξυγγενές ἐστιν, ἵνα	τὸ	περὶ τὸ σῶμα καλὸν σμικρόν
[190]	ἅμα δὲ χρησιμώτεροι ἡμῖν διὰ	τὸ	πλείους τὸν ἀριθμὸν γεγονέναι· καὶ
[193]	ἐφοβούμην μὴ ἀπορήσωσι λόγων διὰ	τὸ	πολλὰ καὶ παντοδαπὰ εἰρῆσθαι· νῦν
[210]	ᾖ καὶ σμικρολόγος, ἀλλ᾽ ἐπὶ	τὸ	πολὺ πέλαγος τετραμμένος τοῦ καλοῦ
[176]	τῶν παρόντων προθύμως ἔχειν πρὸς	τὸ	πολὺν πίνειν οἶνον, ἴσως ἂν
[210]	τὸν ὀρθῶς ἰόντα ἐπὶ τοῦτο	τὸ	πρᾶγμα ἄρχεσθαι μὲν νέον ὄντα
[206]	ἐστίν. ἔστι δὲ τοῦτο θεῖον	τὸ	πρᾶγμα, καὶ τοῦτο ἐν θνητῷ
[217]	ἀλλὰ ἰστέον ἤδη τί ἐστι	τὸ	πρᾶγμα. προκαλοῦμαι δὴ αὐτὸν πρὸς
[196]	ποιητὴς γίγνεται, κἂν ἄμουσος ᾖ	τὸ	„πρίν„ οὗ ἂν Ἔρως ἅψηται.
[174]	περιμένοντος οὗ κελεύειν προϊέναι εἰς	τὸ	πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι ἐπὶ
[191]	τε οὖν οὕτω αὐτῶν εἰς	τὸ	πρόσθεν καὶ διὰ τούτων τὴν
[191]	μετατίθησιν αὐτῶν τὰ αἰδοῖα εἰς	τὸ	πρόσθεν· τέως γὰρ καὶ ταῦτα
[217]	χρόνῳ ἐπείσθη. ἐπειδὴ δὲ ἀφίκετο	τὸ	πρῶτον, δειπνήσας ἀπιέναι ἐβούλετο. καὶ
[196]	διὰ πάσης ψυχῆς καὶ εἰσιὼν	τὸ	πρῶτον λανθάνειν καὶ ἐξιών, εἰ
[221]	λόγων, φανεῖεν ἂν πάνυ γελοῖοι	τὸ	πρῶτον· τοιαῦτα καὶ ὀνόματα καὶ
[222]	ἄλλου. ἀλλ᾽ οὐκ ἔλαθες, ἀλλὰ	τὸ	σατυρικόν σου δρᾶμα τοῦτο καὶ
[221]	ἔπειτα ἔμοιγ᾽ ἐδόκει, ὦ Ἀριστόφανες,	τὸ	σὸν δὴ τοῦτο, καὶ ἐκεῖ
[214]	Πρὸς μὲν Σωκράτη, ὦ ἄνδρες,	τὸ	σόφισμά μοι οὐδέν· ὁπόσον γὰρ
[221]	ὅτε ἀπὸ Δηλίου ~(φυγῇ ἀνεχώρει	τὸ	στρατόπεδον· ἔτυχον γὰρ παραγενόμενος ἵππον
[192]	τε καὶ φιλεραστὴς γίγνεται, ἀεὶ	τὸ	συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν μὲν οὖν
[217]	πρᾶγμα. προκαλοῦμαι δὴ αὐτὸν πρὸς	τὸ	συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς ὥσπερ ἐραστὴς παιδικοῖς
[210]	καλῶν σωμάτων ἐραστήν, ἑνὸς δὲ	τὸ	σφόδρα τοῦτο χαλάσαι καταφρονήσαντα καὶ
[216]	πάντα καὶ οὐδὲν οἶδεν. ὡς	τὸ	σχῆμα αὐτοῦ. τοῦτο οὐ σειληνῶδες;
[207]	σῶμα. καὶ μὴ ὅτι κατὰ	τὸ	σῶμα, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν
[206]	Σώκρατες, πάντες ἄνθρωποι καὶ κατὰ	τὸ	σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχήν,
[206]	τόκος ἐν καλῷ καὶ κατὰ	τὸ	σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχήν.
[207]	ὀστᾶ καὶ (αἷμα καὶ ξύμπαν	τὸ	σῶμα. καὶ μὴ ὅτι κατὰ
[210]	ξυγγενές ἐστιν, ἵνα τὸ περὶ	τὸ	σῶμα καλὸν σμικρόν τι ἡγήσηται
[176]	δὲ διὰ λόγων ἀλλήλοις συνεῖναι	τὸ	τήμερον· καὶ δι᾽ οἵων λόγων,
[183]	βλέψας ἡγήσαιτ᾽ ἂν πάλιν αἴσχιστον	τὸ	τοιοῦτον ἐνθάδε νομίζεσθαι. τὸ δὲ,
[181]	τούτους τοὺς πανδήμους ἐραστὰς προσαναγκάζειν	τὸ	τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ τῶν ἐλευθέρων
[190]	καὶ ἡ πορεία αὐτῶν διὰ	τὸ	τοῖς γονεῦσιν ὅμοια εἶναι. ἦν
[190]	τό τε πρόσωπον μεταστρέφειν καὶ	τὸ	τοῦ αὐχένος ἥμισυ πρὸς τὴν
[217]	ἄδικόν μοι φαίνεται. ἔτι δὲ	τὸ	τοῦ δηχθέντος ὑπὸ τοῦ ἔχεως
[205]	τοῦ ἔρωτός τι εἶδος ὀνομάζομεν,	τὸ	τοῦ ὅλου ἐπιτιθέντες ὄνομα, ἔρωτα,
[205]	εἶδος ἰόντες τε καὶ ἐσπουδακότες	τὸ	τοῦ ὅλου ὄνομα ἴσχουσιν, ἔρωτά
[198]	ὁ λόγος ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε ἀτεχνῶς	τὸ	τοῦ Ὁμήρου ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην μή
[193]	ἀναγκαῖον καὶ τῶν νῦν παρόντων	τὸ	τούτου ἐγγυτάτω ἄριστον εἶναι· τοῦτο
[204]	καὶ γὰρ ἔστι τὸ ἐραστὸν	τὸ	τῷ ὄντι καλὸν καὶ ἁβρὸν
[184]	τὰ πολλὰ καλῶς βασανίζειν· ἔπειτα	τὸ	ὑπὸ χρημάτων καὶ ὑπὸ πολιτικῶν
[182]	Ἐνθυμηθέντι γὰρ ὅτι λέγεται κάλλιον	τὸ	φανερῶς ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ, καὶ
[183]	πόλει καὶ τὸ ἐρᾶν καὶ	τὸ	φίλους γίγνεσθαι τοῖς ἐρασταῖς. ἐπειδὰν
[181]	ἐκ τούτου τοῦ ἔρωτος ἔπιπνοι,	τὸ	φύσει ἐρρωμενέστερον καὶ νοῦν μᾶλλον
[178]	αἰεί, ἠδ᾽ Ἔρος φησὶ μετὰ	τὸ	Χάος δύο τούτω γενέσθαι, Γῆν
[182]	σοφοὶ λέγειν, ἁπλῶς νενομοθέτηται καλὸν	τὸ	χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, καὶ οὐκ ἄν
[198]	τὸ καλῶς ἐπαινεῖν ὁτιοῦν, ἀλλὰ	τὸ	ὡς (μέγιστα ἀνατιθέναι τῷ πράγματι

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005