HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Le Banquet

Liste des contextes (ordre alphabétique)

λ = 74 formes différentes pour 266 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Page

[183]   ἢ χρήματα βουλόμενος παρά του λαβεῖν ἢ ἀρχὴν ἄρξαι ἤ τινα

[220]   προθυμότερος ἐγένου τῶν στρατηγῶν ἐμὲ λαβεῖν ἢ σαυτόν. ἔτι τοίνυν, ὦ

[223]   οἴχεσθαι ἀπιόντας, ἓ δὲ ὕπνον λαβεῖν, (καὶ καταδαρθεῖν πάνυ πολύ, ἅτε

[188]   ὑγρά, καὶ ἁρμονίαν καὶ κρᾶσιν λάβῃ σώφρονα, ἥκει φέροντα εὐετηρίαν τε

[212]   Ἔρωτος οὐκ ἄν τις ῥᾳδίως λάβοι. διὸ δὴ ἔγωγέ φημι χρῆναι

[185]   ἕνεκα χαρισάμενος ἐξαπατηθείη καὶ μὴ λάβοι χρήματα, ἀναφανέντος τοῦ ἐραστοῦ πένητος,

[213]   οὐκ ἀνέδησα. καὶ ἅμ᾽ αὐτὸν λαβόντα τῶν ταινιῶν ἀναδεῖν τὸν Σωκράτη

[181]   ἀλλ᾽ οὐκ ἐξαπατήσαντες, ἐν ἀφροσύνῃ λαβόντες ὡς νέον, καταγελάσαντες οἰχήσεσθαι ἐπ᾽

[218]   νέου ψυχῆς μὴ ἀφυοῦς ὅταν λάβωνται, καὶ ποιοῦσι δρᾷν τε καὶ

[182]   κάλλιον τὸ φανερῶς ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ, καὶ μάλιστα τῶν γενναιοτάτων καὶ

[182]   ὁ δ᾽ ἐνθάδε (καὶ ἐν Λακεδαίμονι ποικίλος. ἐν Ἤλιδι μὲν γὰρ

[209]   οἵους Λυκοῦργος παῖδας κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος καὶ ὡς

[193]   τοῦ θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβος οὖν ἔστιν, ἐὰν μὴ

[209]   κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν τῆς

[175]   ὄναρ οὖσα, ἡ δὲ σὴ λαμπρά τε καὶ πολλὴν ἐπίδοσιν ἔχουσα,

[196]   ψυχῆς καὶ εἰσιὼν τὸ πρῶτον λανθάνειν καὶ ἐξιών, εἰ σκληρὸς ἦν.

[219]   μακάριε, ἄμεινον σκόπει, μή σε λανθάνω οὐδὲν ὤν. ἥ τοι τῆς

[221]   ἀνθρώπων οὗτός τε ἅμα καὶ Λάχης· καὶ ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν

[221]   εἶναι· πρῶτον μὲν ὅσον περιῆν (Λάχητος τῷ ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽

[191]   οἱ σκυτοτόμοι περὶ τὸν καλάποδα λεαίνοντες τὰς τῶν σκυτῶν ῥυτίδας· ὀλίγας

[202]   λέγεις; καὶ ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη. λέγε γάρ μοι, οὐ πάντας θεοὺς

[207]   ὅτι διδασκάλων δέομαι. ἀλλά μοι λέγε καὶ τούτων τὴν αἰτίαν καὶ

[214]   Ποσειδῶ, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην, μηδὲν λέγε πρὸς ταῦτα, ὡς ἐγὼ οὐδ᾽

[189]   πρόσεχε τὸν νοῦν καὶ οὕτως λέγε ὡς δώσων λόγον· (ἴσως μέντοι,

[221]   ὑβριστοῦ δοράν. ὄνους γὰρ κανθηλίους λέγει καὶ χαλκέας τινὰς καὶ σκυτοτόμους

[190]   δὲ τοῖς θεοῖς, καὶ ὃ λέγει Ὅμηρος περὶ Ἐφιάλτου τε καὶ

[190]   μόγις δὴ ὁ Ζεὺς ἐννοήσας λέγει ὅτι· Δοκῶ μοι, ἔφη, ἔχειν

[177]   γὰρ ἑκάστοτε πρός με ἀγανακτῶν λέγει· Οὐ δεινόν, φησίν, ὦ Ἐρυξίμαχε,

[178]   Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ τὴν γένεσιν λέγει πρώτιστον μὲν Ἔρωτα θεῶν μητίσατο

[187]   τοῖς γε ῥήμασιν οὐ καλῶς λέγει. τὸ ἓν γάρ φησι διαφερόμενον

[185]   καὶ οὐχ οἷόν τε εἶναι λέγειν, (ἀλλ᾽ εἰπεῖν αὐτόν, ἐν τῇ

[182]   Βοιωτοῖς, καὶ οὗ μὴ σοφοὶ λέγειν, ἁπλῶς νενομοθέτηται καλὸν τὸ χαρίζεσθαι

[198]   ὁ Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν δεινοῦ λέγειν ἐν τῷ λόγῳ ἐπὶ τὸν

[187]   ὥσπερ ἴσως καὶ Ἡράκλειτος βούλεται λέγειν, ἐπεὶ τοῖς γε ῥήμασιν οὐ

[189]   γέ πῃ ἐν νῷ ἔχω λέγειν ἢ ᾗ σύ τε καὶ

[173]   εἰς ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις καὶ λέγειν καὶ ἀκούειν. οὕτω δὴ ἰόντες

[207]   αἰτία οὕτως ἐρωτικῶς διατίθεσθαι; ἔχεις λέγειν; καὶ ἐγὼ αὖ ἔλεγον ὅτι

[205]   ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγειν. Καὶ λέγεται μέν γέ τις,

[218]   Σωκράτη δὲ αὐτὸν τί δεῖ λέγειν, καὶ ὅσοι ἄλλοι; πάντες γὰρ

[189]   εἴπῃς, ἐξόν σοι ἐν εἰρήνῃ λέγειν. καὶ τὸν Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν·

[189]   ὅρα τί ποιεῖς. γελωτοποιεῖς μέλλων λέγειν, καὶ φύλακά με τοῦ (λόγου

[217]   τινα τοῦτο παθόντα οὐκ ἐθέλειν λέγειν οἷον ἦν πλὴν τοῖς δεδηγμένοις,

[199]   ἔφη καὶ τοὺς ἄλλους κελεύειν λέγειν, ὅπῃ αὐτὸς οἴοιτο δεῖν εἰπεῖν,

[187]   εἶναι. ἀλλὰ ἴσως τόδε ἐβούλετο λέγειν, ὅτι ἐκ διαφερομένων (πρότερον τοῦ

[178]   ἔφη Φαῖδρον ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν λέγειν, ὅτι μέγας θεὸς εἴη ὁ

[206]   δ᾽ ἥ, οὕτως ἁπλοῦν ἐστι λέγειν ὅτι οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν;

[218]   καὶ ποιοῦσι δρᾷν τε καὶ λέγειν ὁτιοῦν— καὶ ὁρῶν αὖ Φαίδρους,

[217]   οὐδενὸς παρόντος· καὶ τί δεῖ λέγειν; οὐδὲν γάρ μοι πλέον ἦν.

[214]   γε ἀληθῆ παρίημι καὶ κελεύω λέγειν. Οὐκ ἂν φθάνοιμι, εἰπεῖν τὸν

[185]   παυσαμένου, διδάσκουσι γάρ με ἴσα λέγειν οὑτωσὶ οἱ σοφοί, ἔφη ὁ

[198]   ὑπ᾽ ἀβελτερίας ᾤμην δεῖν τἀληθῆ λέγειν περὶ ἑκάστου τοῦ ἐγκωμιαζομένου, καὶ

[172]   ἀλλὰ γὰρ οὐδὲν εἶχε σαφὲς λέγειν· σὺ οὖν μοι διήγησαι· δικαιότατος

[194]   Ἀγάθωνα, καὶ οὐδέν με κωλύει λέγειν· Σωκράτει γὰρ καὶ αὖθις ἔσται

[222]   μήν, ὦ Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι δὲ καὶ ὡς κατεκλίνη

[182]   πείθειν τοὺς νέους, ἅτε ἀδύνατοι λέγειν· τῆς δὲ Ἰωνίας καὶ ἄλλοθι

[212]   μὲν ἐπαινεῖν, τὸν δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν τι ἐπιχειρεῖν, ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ

[217]   ἂν ἔχοι καὶ πρὸς ὁντινοῦν λέγειν· τὸ δ᾽ ἐντεῦθεν οὐκ ἄν

[215]   ἀγαθῶν ῥητόρων εὖ μὲν ἡγούμην λέγειν, τοιοῦτον δ᾽ οὐδὲν ἔπασχον, οὐδ᾽

[185]   ὁ Ἀριστόδημος δεῖν μὲν Ἀριστοφάνη λέγειν, τυχεῖν δὲ αὐτῷ τινὰ ἢ

[185]   παῦσαί με τῆς λυγγὸς ἢ λέγειν ὑπὲρ ἐμοῦ, ἕως ἂν ἐγὼ

[218]   πᾶν ἐτόλμα δρᾷν τε καὶ λέγειν ὑπὸ τῆς ὀδύνης. ἐγὼ οὖν

[177]   ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε, ὃν μέλλω λέγειν. Φαῖδρος γὰρ ἑκάστοτε πρός με

[177]   ταῦτα δή μοι δοκεῖ εὖ λέγειν Φαῖδρος. ἐγὼ οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα

[182]   ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε τινὰς τολμᾷν λέγειν ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς· λέγουσι

[221]   τῶν αὐτῶν τὰ αὐτὰ φαίνεται λέγειν, ὥστε ἄπειρος καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος

[194]   αἰσχρὸν ὂν ποιεῖν· ἢ πῶς λέγεις; Ἀληθῆ λέγεις, φάναι. Τοὺς δὲ

[205]   τούτων δημιουργοὶ πάντες ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις. Ἀλλ᾽ ὅμως, ἦ δ᾽ ἥ,

[200]   πῶς; Κἀμοί, φάναι, δοκεῖ. Καλῶς λέγεις. ἆρ᾽ οὖν βούλοιτ᾽ ἄν τις

[200]   τούτων ὅ γε ὤν. Ἀληθῆ λέγεις. Εἰ γὰρ καὶ ἰσχυρὸς ὢν

[214]   εἰ βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον. (Πῶς λέγεις; εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι,

[205]   δοκεῖ ἔχειν ἡ ἀπόκρισις. Ἀληθῆ λέγεις, εἶπον ἐγώ. Ταύτην δὴ τὴν

[219]   Ἀλλ᾽ ἔφη, τοῦτό γ᾽ εὖ λέγεις· ἐν γὰρ τῷ ἐπιόντι χρόνῳ

[205]   μόριον τῆς ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην. (Οὕτω τοίνυν καὶ περὶ

[201]   οὔτε ἀγαθός. καὶ ἐγώ, Πῶς λέγεις, ἔφην, ὦ Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα

[202]   Τῶν μὴ εἰδότων, ἔφη, πάντων λέγεις, ἢ καὶ τῶν εἰδότων; Ξυμπάντων

[200]   τῶν παρόντων, εἰ ἄλλο τι λέγεις ἢ τόδε, ὅτι βούλομαι τὰ

[202]   κἀγὼ εἶπον· Πῶς τοῦτο, ἔφην, λέγεις; καὶ ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη. λέγε

[206]   δ᾽ ἐγώ, δεῖται ὅτι ποτε λέγεις, καὶ οὐ μανθάνω. (Ἀλλ᾽ ἐγώ,

[214]   Ἐρυξίμαχε, τὸν Ἀλκιβιάδην, καλῶς μὲν λέγεις, μεθύοντα δὲ ἄνδρα παρὰ νηφόντων

[202]   ἀμαθίας. Ἀληθῆ, ἦν δ᾽ ἐγώ, λέγεις. (Μὴ τοίνυν ἀνάγκαζε ὃ μὴ

[206]   εἶναι ἀεί. Ἀληθέστατα, ἔφην ἐγώ, λέγεις. (Ὅτε δὴ τούτου ὁ ἔρως

[201]   ἀλλ᾽ οὕτως ἐχέτω ὡς σὺ λέγεις. Οὐ μὲν οὖν τῇ ἀληθείᾳ,

[202]   ἔγωγ᾽ ἔφην. Εὐδαίμονας δὲ δὴ λέγεις οὐ τοὺς τἀγαθὰ καὶ τὰ

[175]   ἐθέλει εἰσιέναι. Ἄτοπόν γ᾽ ἔφη, λέγεις· οὔκουν καλεῖς αὐτὸν καὶ μὴ

[205]   αὑτοῖς εἶναι ἀεί, ἢ πῶς λέγεις; Οὕτως, ἦν δ᾽ ἐγώ· κοινὸν

[218]   εἴπερ ἀληθῆ τυγχάνει ὄντα ἃ λέγεις (περὶ ἐμοῦ, καί τις ἔστ᾽

[201]   καὶ μηδαμῇ κεκτημένον κάλλος ἆρα λέγεις σὺ καλὸν εἶναι; Οὐ δῆτα.

[204]   δοκεῖ τεκμαιρομένῃ ἐξ ὧν σὺ λέγεις, τὸ ἐρώμενον Ἔρωτα εἶναι, οὐ

[204]   δή, ὦ ξένη· καλῶς γὰρ λέγεις· τοιοῦτος ὢν ὁ Ἔρως τίνα

[194]   ποιεῖν· ἢ πῶς λέγεις; Ἀληθῆ λέγεις, φάναι. Τοὺς δὲ πολλοὺς οὐκ

[189]   τὸν Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν· Εὖ λέγεις, ὦ Ἐρυξίμαχε, καί μοι ἔστω

[201]   τὸν Ἀγάθωνα. Καὶ ἐπιεικῶς γε λέγεις, ὦ ἑταῖρε, φάναι τὸν Σωκράτη·

[176]   Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο μέντοι εὖ λέγεις, ὦ Παυσανία, τὸ παντὶ τρόπῳ

[174]   καὶ ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ λέγεις, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον

[194]   οὕτως ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ καλῶς λέγεις, ὦ Φαῖδρε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα,

[197]   καὶ δεινὰ θεοῖς ἐγίγνετο. ὡς λέγεται, διὰ τὴν τῆς Ἀνάγκης βασιλείαν·

[207]   οἷον ἐκ παιδαρίου ὁ αὐτὸς λέγεται ἕως ἂν πρεσβύτης γένηται· οὗτος

[182]   ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι γὰρ ὅτι λέγεται κάλλιον τὸ φανερῶς ἐρᾷν τοῦ

[205]   ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγειν. Καὶ λέγεται μέν γέ τις, ἔφη, λόγος,

[190]   τε καὶ Ὤτου, περὶ ἐκείνων λέγεται, τὸ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν

[213]   ὅτι ἀληθῆ λέγω. ἀλλά μοι λέγετε αὐτόθεν, ἐπὶ ῥητοῖς εἰσίω ἢ

[176]   τὸν Ἀκουμενοῦ· Ἦ καλῶς, φάναι, λέγετε. καὶ ἔτι ἑνὸς δέομαι ὑμῶν

[212]   ᾖ, καλεῖτε· εἰ δὲ μή, λέγετε ὅτι οὐ πίνομεν ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα

[172]   ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι ὅτι ἂν λέγῃ ἢ πράττῃ οὐδέπω τρία ἔτη

[200]   ἂν ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽ ὅταν τις λέγῃ ὅτι ἐγὼ ὑγιαίνων βούλομαι καὶ

[176]   καὶ ἅττ᾽ ἂν περὶ ἰατρικῆς λέγῃς· νῦν δ᾽ ἂν εὖ βουλεύωνται,

[200]   ἔχεις· σκόπει οὖν, ὅταν τοῦτο λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ τῶν παρόντων, εἰ

[214]   Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως οὔτε τι λέγομεν ἐπὶ τῇ κύλικι οὔτε τι

[199]   λόγου δέῃ, περὶ Ἔρωτος τἀληθῆ λεγόμενα ἀκούειν, ὀνομάσει δὲ καὶ θέσει

[218]   τότε πραχθεῖσι καὶ τοῖς νῦν λεγομένοις· οἱ δὲ οἰκέται, καὶ εἴ

[217]   εἰ μὴ πρῶτον μέν, τὸ λεγόμενον, οἶνος (ἄνευ τε παίδων καὶ

[209]   γεννήτορες καὶ τῶν δημιουργῶν ὅσοι λέγονται εὑρετικοὶ εἶναι· πολὺ δὲ μεγίστη,

[178]   γὰρ Ἔρωτος οὔτ᾽ εἰσὶν οὔτε λέγονται ὑπ᾽ οὐδενὸς οὔτε ἰδιώτου οὔτε

[183]   μηδὲ λοιδορῶσιν ὡς οὐκ ὀρθῶς λέγοντας, εἰς δὲ ταῦτά τις αὖ

[217]   ἐντεῦθεν οὐκ ἄν μου ἠκούσατε λέγοντος, εἰ μὴ πρῶτον μέν, τὸ

[215]   ὅταν μέν του ἄλλου ἀκούωμεν λέγοντος καὶ πάνυ ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους

[215]   ἢ τῶν σῶν λόγων ἄλλου λέγοντος, κἂν πάνυ φαῦλος ᾖ ὁ

[182]   λέγειν ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς· λέγουσι δὲ εἰς τούτους ἀποβλέποντες, ὁρῶντες

[195]   θεούς, ἃ Ἡσίοδος καὶ Παρμενίδης λέγουσιν, Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ Ἔρωτι γεγονέναι,

[183]   ὃ δὲ δεινότατον, ὥς γε λέγουσιν οἱ πολλοί, ὅτι καὶ ὀμνύντι

[213]   ὅμως εὖ οἶδ᾽ ὅτι ἀληθῆ λέγω. ἀλλά μοι λέγετε αὐτόθεν, ἐπὶ

[199]   ἀνομολογησάμενος παρ᾽ αὐτοῦ οὕτως ἤδη λέγω. (Ἀλλὰ παρίημι, φάναι τὸν Φαῖδρον,

[221]   μὴ ἄρα εἰ οἷς ἐγὼ λέγω ἀπεικάζοι τις αὐτόν, ἀνθρώπων μὲν

[178]   οὔτ᾽ ἄλλο (οὐδὲν ὡς ἔρως. λέγω δὲ δὴ τί τοῦτο; τὴν

[193]   εἰσιν ἀμφότεροι τὴν φύσιν ἄρρενες· λέγω δὲ οὖν ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων

[185]   ἐν ᾧ δ᾽ ἂν ἐγὼ λέγω, ἐὰν μέν σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ

[193]   ὄνομα. καὶ πρὸ τοῦ, ὥσπερ λέγω, ἓν ἦμεν, νυνὶ δὲ διὰ

[178]   λόγον. πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ λέγω, ἔφη Φαῖδρον ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν

[193]   λόγον, ὡς Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως μὲν (γὰρ καὶ οὗτοι

[214]   ποίησον. ἐάν τι μὴ ἀληθὲς λέγω, μεταξὺ ἐπιλαβοῦ, ἂν βούλῃ, καὶ

[215]   ἐὰν μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο ἄλλοθεν λέγω, μηδὲν θαυμάσῃς· οὐ γάρ τι

[186]   ἥ τε οὖν ἰατρική, ὥσπερ λέγω, πᾶσα διὰ τοῦ θεοῦ τούτου

[200]   οὖν μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου ἕνεκα λέγω· τούτοις γάρ, ὦ Ἀγάθων, εἰ

[215]   ἃ γὰρ Ὄλυμπος ηὔλει, Μαρσύου λέγω, τούτου διδάξαντος· τὰ οὖν ἐκείνου

[216]   ἄξια καὶ ἡμᾶς οὐδὲν εἶναι, λέγω ὑμῖν, εἰρωνευόμενος δὲ καὶ παίζων

[176]   ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ μὲν οὖν λέγω ὑμῖν ὅτι τῷ ὄντι πάνυ

[222]   ἐραστοῦ. ἃ δὴ καὶ σοὶ λέγω, ὦ Ἀγάθων, μὴ ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ

[215]   κἂν πάνυ φαῦλος ᾖ ὁ λέγων, ἐάν τε γυνὴ ἀκούῃ ἐάν

[222]   καὶ ὡς ἐν παρέργῳ δὴ λέγων ἐπὶ τελευτῆς αὐτὸ ἔθηκας, ὡς

[176]   τοῦ μεθύσκεσθαι, οἷόν ἐστι, τἀληθῆ λέγων ἧττον ἂν εἴην ἀηδής. ἐμοὶ

[186]   ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῆς ἰατρικῆς λέγων, ἵνα καὶ πρεσβεύωμεν τὴν τέχνην.

[212]   τι ἐπιχειρεῖν, ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων ὁ Σωκράτης περὶ τοῦ λόγου·

[199]   μοι ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ λόγου, λέγων ὅτι πρῶτον μὲν δέοι αὐτὸν

[195]   γοῦν πόδας αὐτῆς ἁπαλοὺς εἶναι) λέγων τῆς μένθ᾽ ἁπαλοὶ πόδες· οὐ

[185]   ἐστι, παύσεται. Οὐκ ἂν φθάνοις λέγων, φάναι τὸν Ἀριστοφάνη· ἐγὼ δὲ

[196]   θεοῦ εἴρηται, περὶ δὲ σοφίας λείπεται· ὅσον οὖν δυνατόν, πειρατέον μὴ

[184]   ἄλλη μία μόνη δουλεία ἑκούσιος λείπεται οὐκ ἐπονείδιστος· αὕτη δ᾽ ἐστὶν

[196]   ταῦθ᾽ ἱκανὰ καὶ ἔτι πολλὰ λείπεται, περὶ δὲ ἀρετῆς Ἔρωτος μετὰ

[184]   αὐτῶν γενναίαν φιλίαν. μία δὴ λείπεται τῷ ἡμετέρῳ νόμῳ ὁδός, εἰ

[191]   ἀποθάνοι τῶν ἡμίσεων, τὸ δὲ λειφθείη, τὸ λειφθὲν ἄλλο ἐζήτει καὶ

[191]   ἡμίσεων, τὸ δὲ λειφθείη, τὸ λειφθὲν ἄλλο ἐζήτει καὶ συνεπλέκετο, εἴτε

[196]   δὲ ἀρετῆς Ἔρωτος μετὰ ταῦτα λεκτέον· τὸ μὲν μέγιστον ὅτι Ἔρως

[174]   Ἔφη γάρ οἱ Σωκράτη ἐντυχεῖν λελουμένον τε καὶ τὰς βλαύτας ὑποδεδεμένον,

[198]   ἐγὼ καὶ ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων λέξειν μετὰ καλὸν οὕτω καὶ παντοδαπὸν

[219]   ἡ τῶν ὀμμάτων τῆς ἀκμῆς λήγειν ἐπιχειρῇ· σὺ δὲ τούτων ἔτι

[183]   γὰρ τῷ τοῦ σώματος ἄνθει λήγοντι, οὗπερ ἤρα, οἴχεται ἀποπτάμενος, πολλοὺς

[208]   ὡς ἐξιούσης ἐστὶ τῆς ἐπιστήμης· λήθη γὰρ ἐπιστήμης ἔξοδος, μελέτη δὲ

[198]   ἐμὸν λόγον πέμψας αὐτόν με λίθον τῇ ἀφωνίᾳ ποιήσειε. καὶ ἐνενόησα

[191]   ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον ὑπὸ λιμοῦ καὶ τῆς (ἄλλης ἀργίας διὰ

[207]   καὶ ὑπεραποθνῄσκειν, καὶ αὐτὰ τῷ λιμῷ παρατεινόμενα ὥστ᾽ ἐκεῖνα ἐκτρέφειν, καὶ

[179]   ἀνὴρ ὑπὸ παιδικῶν ὀφθῆναι ἢ λιπὼν τάξιν ἢ ὅπλα ἀποβαλὼν ἧττον

[193]   κατὰ τὰς ῥῖνας, γεγονότες ὥσπερ λίσπαι. ἀλλὰ τούτων ἕνεκα πάντ᾽ ἄνδρα

[207]   ἔφη, οἴοιτ᾽ ἄν τις ἐκ λογισμοῦ ταῦτα ποιεῖν· τὰ δὲ θηρία

[173]   ἀλλὰ διήγησαι τίνες ἦσαν οἱ λόγοι. Ἀπολλόδωρος Ἦσαν τοίνυν ἐκεῖνοι τοιοίδε

[221]   πρώτοις παρέλιπον, ὅτι καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι τοῖς σειληνοῖς

[221]   ἅνθρωπος, καὶ αὐτὸς καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ, οὐδ᾽ ἐγγὺς ἂν εὕροι

[173]   ἔγωγε· ἐν μὲν γὰρ τοῖς λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ τε

[177]   ὑμῖν, γένοιτ᾽ ἂν ἡμῖν ἐν λόγοις ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ γάρ μοι

[201]   ἤλεγχε δή με τούτοις τοῖς λόγοις οἷσπερ ἐγὼ τοῦτον, ὡς οὔτε

[213]   ἀνέδησα, αὐτὸν δὲ νικῶντα ἐν λόγοις πάντας ἀνθρώπους, οὐ μόνον πρῴην

[215]   διαφέρεις, ὅτι ἄνευ ὀργάνων ψιλοῖς λόγοις ταὐτὸν (τοῦτο ποιεῖς. ἡμεῖς γοῦν

[194]   παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου ὑμῶν τὸν λόγον· ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος τῷ θεῷ

[180]   διεμνημόνευεν· οὓς παρεὶς τὸν Παυσανίου λόγον διηγεῖτο. εἰπεῖν δ᾽ αὐτὸν ὅτι·

[202]   δοξάζειν καὶ ἄνευ τοῦ ἔχειν λόγον δοῦναι οὐκ οἶσθ᾽ ἔφη, ὅτι

[208]   ἕπεται. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας τὸν λόγον ἐθαύμασά τε καὶ εἶπον Εἶεν,

[177]   γάρ μοι χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν λόγον εἰπεῖν ἔπαινον Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ

[180]   τελευτήσασιν. (Φαῖδρον μὲν τοιοῦτόν τινα λόγον ἔφη εἰπεῖν, μετὰ δὲ Φαῖδρον

[207]   ἐνταῦθα γὰρ (τὸν αὐτὸν ἐκείνῳ λόγον ἡ θνητὴ φύσις ζητεῖ κατὰ

[223]   νῦν ὡς εὐπόρως καὶ πιθανὸν λόγον ηὗρεν, ὥστε παρ᾽ ἑαυτῷ τουτονὶ

[189]   καὶ οὕτως λέγε ὡς δώσων λόγον· (ἴσως μέντοι, ἂν δόξῃ μοι,

[185]   ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας ἐπὶ τὸν λόγον καλῶς οὐχ ~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε, δεῖν

[185]   καλόν. κατὰ τὸν αὐτὸν δὴ λόγον κἂν εἴ τις ὡς ἀγαθῷ

[198]   διὰ ταῦτα δὴ, οἶμαι, πάντα λόγον κινοῦντες ἀνατίθετε τῷ Ἔρωτι, καί

[201]   καλὸς εἴη κατὰ τὸν ἐμὸν λόγον οὔτε ἀγαθός. καὶ ἐγώ, Πῶς

[201]   ἐδίδαξεν, ὃν οὖν ἐκείνη ἔλεγε λόγον, πειράσομαι ὑμῖν διελθεῖν ἐκ τῶν

[198]   τῷ λόγῳ ἐπὶ τὸν ἐμὸν λόγον πέμψας αὐτόν με λίθον τῇ

[214]   ἐπὶ δεξιὰ ἕκαστον ἐν μέρει λόγον (περὶ Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς δύναιτο

[178]   τούτων ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου τὸν λόγον. πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ λέγω,

[198]   μετὰ καλὸν οὕτω καὶ παντοδαπὸν λόγον ῥηθέντα; καὶ τὰ μὲν ἄλλα

[201]   γε ἤδη ἐάσω· τὸν δὲ λόγον τὸν περὶ τοῦ Ἔρωτος, ὅν

[212]   τ᾽ εἰμί. τοῦτον (οὖν τὸν λόγον, ὦ Φαῖδρε, εἰ μὲν βούλει,

[193]   μοι ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν τὸν λόγον, ὡς Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα λέγω·

[198]   καὶ γάρ με Γοργίου ὁ λόγος ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε ἀτεχνῶς τὸ τοῦ

[193]   ἔφη, ὦ Ἐρυξίμαχε, ὁ ἐμὸς λόγος ἐστὶ περὶ Ἔρωτος, ἀλλοῖος ἢ

[195]   καὶ ἔστιν· ὁ γὰρ παλαιὸς λόγος εὖ ἔχει, ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ

[195]   τυγχάνει περὶ οὗ ἂν ὁ λόγος ᾖ. οὕτω δὴ τὸν Ἔρωτα

[193]   Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ μοι ὁ λόγος ἡδέως ἐρρήθη. καὶ εἰ μὴ

[196]   ἀλλ᾽ Ἔρως Ἄρη, Ἀφροδίτης, ὡς λόγος· κρείττων δὲ ὁ ἔχων τοῦ

[187]   πάλιν γὰρ ἥκει ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι τοῖς μὲν κοσμίοις τῶν

[211]   ὧν σῶμα μετέχει, οὐδέ τις λόγος οὐδέ τις ἐπιστήμη, οὐδέ που

[205]   οὗτοι ἐρῶσιν· ὁ δ᾽ ἐμὸς λόγος οὔτε ἡμίσεός φησιν εἶναι τὸν

[180]   ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν ὁ λόγος, τὸ ἁπλῶς οὕτως παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν

[197]   οὗτος, ἔφη, ὁ παρ᾽ ἐμοῦ λόγος, ὦ Φαῖδρε, τῷ θεῷ ἀνακείσθω,

[205]   λέγεται μέν γέ τις, ἔφη, λόγος, ὡς οἳ ἂν τὸ ἥμισυ

[189]   λέγειν, καὶ φύλακά με τοῦ (λόγου ἀναγκάζεις γίγνεσθαι τοῦ σεαυτοῦ, ἐάν

[199]   Φαῖδρε, εἴ τι καὶ τοιούτου λόγου δέῃ, περὶ Ἔρωτος τἀληθῆ λεγόμενα

[179]   μαρτυρίαν παρέχεται ὑπὲρ τοῦδε τοῦ λόγου εἰς τοὺς Ἕλληνας, ἐθελήσασα μόνη

[177]   Ἡ μέν μοι ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ κατὰ τὴν Εὐριπίδου Μελανίππην·

[176]   ἀεὶ ἀδύνατοι. Σωκράτη δ᾽ ἐξαιρῶ λόγου· ἱκανὸς γὰρ καὶ ἀμφότερα, ὥστ᾽

[212]   λέγων ὁ Σωκράτης περὶ τοῦ λόγου· καὶ ἐξαίφνης τὴν αὔλειον θύραν

[207]   ἀναγκαῖον δὴ ἐκ τούτου τοῦ λόγου καὶ τῆς ἀθανασίας τὸν ἔρωτα

[217]   μὲν οὖν δὴ δεῦρο τοῦ λόγου καλῶς ἂν ἔχοι καὶ πρὸς

[199]   καλῶς μοι ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ λόγου, λέγων ὅτι πρῶτον μὲν δέοι

[177]   καὶ ἔστιν ἅμα πατὴρ τοῦ λόγου. Οὐδείς σοι, ὦ Ἐρυξίμαχε, φάναι

[176]   πότον· τὸν οὖν Παυσανίαν ἔφη λόγου τοιούτου τινὸς κατάρχειν. Εἶεν, ἄνδρες,

[172]   γὰρ εἶ τοὺς τοῦ ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν· πρότερον δέ μοι, ἦ

[173]   ὅταν μέν τινας περὶ φιλοσοφίας λόγους ἢ αὐτὸς ποιῶμαι ἢ ἄλλων

[199]   ἐμαυτόν, οὐ πρὸς τοὺς ὑμετέρους λόγους, ἵνα μὴ γέλωτα ὄφλω. ὅρα

[221]   καὶ σατύροις, αὐτὸν καὶ τοὺς λόγους. Καὶ γὰρ οὖν καὶ τοῦτο

[210]   καὶ θεωρῶν πολλοὺς καὶ καλοὺς λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ καὶ διανοήματα

[194]   τοσούτῳ θεάτρῳ, μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ λόγους, καὶ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος, νῦν

[183]   οὗπερ ἤρα, οἴχεται ἀποπτάμενος, πολλοὺς λόγους καὶ ὑποσχέσεις καταισχύνας· ὁ δὲ

[210]   σώματος ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους καλούς, ἔπειτα δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι

[215]   καὶ πάνυ ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους λόγους, οὐδὲν μέλει ὡς ἔπος εἰπεῖν

[214]   μεθύοντα δὲ ἄνδρα παρὰ νηφόντων λόγους παραβάλλειν μὴ οὐκ ἐξ ἴσου

[173]   οὕτω δὴ ἰόντες ἅμα τοὺς λόγους περὶ αὐτῶν ἐποιούμεθα, (ὥστε, ὅπερ

[207]   με, ὁπότε περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγους ποιοῖτο, καί ποτε ἤρετο Τί

[210]   ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι καὶ τίκτειν λόγους τοιούτους καὶ ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι

[195]   Φαῖδρε. μέγα (δὲ τεκμήριον τῷ λόγῳ αὐτὸς παρέχεται, φεύγων φυγῇ τὸ

[195]   ὀρθὸς παντὸς ἐπαίνου περὶ παντός, λόγῳ διελθεῖν οἷος οἵων αἴτιος ὢν

[201]   ἀναμνήσθητι τίνων ἔφησθα ἐν τῷ λόγῳ εἶναι τὸν Ἔρωτα· εἰ δὲ

[198]   κεφαλὴν δεινοῦ λέγειν ἐν τῷ λόγῳ ἐπὶ τὸν ἐμὸν λόγον πέμψας

[197]   ἐν φόβῳ, ἐν πόθῳ, ἐν (λόγῳ κυβερνήτης, ἐπιβάτης, παραστάτης τε καὶ

[182]   ἵνα, οἶμαι, μὴ πράγματ᾽ ἔχωσιν λόγῳ πειρώμενοι πείθειν τοὺς νέους, ἅτε

[186]   ἐμὲ πειρᾶσθαι τέλος ἐπιθεῖναι τῷ λόγῳ. Τὸ μὲν γὰρ διπλοῦν εἶναι

[176]   ταῖς ἔνδον, ἡμᾶς δὲ διὰ λόγων ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ τήμερον· καὶ

[215]   τις ἀκούῃ ἢ τῶν σῶν λόγων ἄλλου λέγοντος, κἂν πάνυ φαῦλος

[193]   πάνυ ἂν ἐφοβούμην μὴ ἀπορήσωσι λόγων διὰ τὸ πολλὰ καὶ παντοδαπὰ

[176]   τὸ τήμερον· καὶ δι᾽ οἵων λόγων, εἰ βούλεσθε, ἐθέλω ὑμῖν εἰσηγήσασθαι.

[222]   ἔχοντας ἔνδον μόνους εὑρήσει τῶν λόγων, ἔπειτα θειοτάτους καὶ πλεῖστα ἀγάλματ᾽

[215]   πέπονθα αὐτὸς ὑπὸ τῶν τούτου λόγων καὶ πάσχω ἔτι καὶ (νυνί.

[222]   ἀνόητος ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν τῶν λόγων καταγελάσειεν. διοιγομένους δὲ ἰδὼν ἄν

[218]   δηχθεὶς ὑπὸ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων, οἳ ἔχονται ἐχίδνης ἀγριώτερον, νέου

[223]   (Ἀριστόδημος οὐκ ἔφη μεμνῆσθαι τῶν λόγων. οὔτε γὰρ ἐξ ἀρχῆς παραγενέσθαι

[209]   τοῦτον τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς εὐπορεῖ λόγων περὶ ἀρετῆς καὶ περὶ οἷον

[172]   συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγων τίνες ἦσαν· ἄλλος γάρ τίς

[215]   καὶ δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ τῶν λόγων τῶν τούτου, ὁρῶ δὲ καὶ

[221]   ἐθέλοι τις τῶν Σωκράτους ἀκούειν λόγων, φανεῖεν ἂν πάνυ γελοῖοι τὸ

[213]   καὶ φθονῶν θαυμαστὰ ἐργάζεται καὶ λοιδορεῖταί τε καὶ τὼ χεῖρε μόγις

[183]   οἱ (πρεσβύτεροι μὴ διακωλύωσι μηδὲ λοιδορῶσιν ὡς οὐκ ὀρθῶς λέγοντας, εἰς

[188]   καὶ ἠδίκησεν. (οἵ τε γὰρ λοιμοὶ φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ τῶν τοιούτων

[201]   Ἀθηναίοις ποτὲ θυσαμένοις πρὸ τοῦ λοιμοῦ δέκα ἔτη ἀναβολὴν ἐποίησε τῆς

[193]   ἑκάτερος· Ἀγάθων γὰρ καὶ Σωκράτης λοιποί. Ἀλλὰ πείσομαί σοι, ἔφη φάναι

[176]   ἂν εὖ βουλεύωνται, καὶ οἱ λοιποί. (ταῦτα δὴ ἀκούσαντας συγχωρεῖν πάντας

[189]   ἀμφοτέρων τούτων, οὗ νῦν ὄνομα λοιπόν, αὐτὸ δὲ ἠφάνισται· ἀνδρόγυνον γὰρ

[193]   κωμῳδήσῃς αὐτόν, ἵνα καὶ τῶν λοιπῶν ἀκούσωμεν τί ἕκαστος (ἐρεῖ, μᾶλλον

[185]   πλησμονῆς ἢ ὑπό τινος ἄλλου λύγγα ἐπιπεπτωκυῖαν καὶ οὐχ οἷόν τε

[185]   εἶ ἢ παῦσαί με τῆς λυγγὸς ἢ λέγειν ὑπὲρ ἐμοῦ, ἕως

[188]   θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ τῆς λυγγὸς πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον οὖν ἔφη εἰπεῖν

[185]   ἔχοντι πολὺν χρόνον παύεσθαι ἡ λύγξ· εἰ δὲ μή, ὕδατι (ἀνακογχυλίασον.

[223]   εἰώθει ἕπεσθαι, καὶ ἐλθόντα εἰς Λύκειον, ἀπονιψάμενον, ὥσπερ ἄλλοτε τὴν ἄλλην

[209]   εἰ δὲ βούλει, ἔφη, οἵους Λυκοῦργος παῖδας κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας

[207]   τὰ ἤθη, δόξαι, ἐπιθυμίαι, ἡδοναί, λῦπαι, φόβοι τούτων ἕκαστα οὐδέποτε τὰ

[206]   δὲ αἰσχρῷ, σκυθρωπόν τε καὶ λυπούμενον συσπειρᾶται καὶ ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται

[187]   ὥσπερ ἁρμονίαν τόξου τε καὶ λύρας. ἔστι δὲ πολλὴ ἀλογία ἁρμονίαν

[218]   οὖν, ὦ ἄνδρες, ὅ τε λύχνος ἀπεσβήκει καὶ (οἱ παῖδες ἔξω

Page
[183]	ἢ χρήματα βουλόμενος παρά του	λαβεῖν	ἢ ἀρχὴν ἄρξαι ἤ τινα
[220]	προθυμότερος ἐγένου τῶν στρατηγῶν ἐμὲ	λαβεῖν	ἢ σαυτόν. ἔτι τοίνυν, ὦ
[223]	οἴχεσθαι ἀπιόντας, ἓ δὲ ὕπνον	λαβεῖν,	(καὶ καταδαρθεῖν πάνυ πολύ, ἅτε
[188]	ὑγρά, καὶ ἁρμονίαν καὶ κρᾶσιν	λάβῃ	σώφρονα, ἥκει φέροντα εὐετηρίαν τε
[212]	Ἔρωτος οὐκ ἄν τις ῥᾳδίως	λάβοι.	διὸ δὴ ἔγωγέ φημι χρῆναι
[185]	ἕνεκα χαρισάμενος ἐξαπατηθείη καὶ μὴ	λάβοι	χρήματα, ἀναφανέντος τοῦ ἐραστοῦ πένητος,
[213]	οὐκ ἀνέδησα. καὶ ἅμ᾽ αὐτὸν	λαβόντα	τῶν ταινιῶν ἀναδεῖν τὸν Σωκράτη
[181]	ἀλλ᾽ οὐκ ἐξαπατήσαντες, ἐν ἀφροσύνῃ	λαβόντες	ὡς νέον, καταγελάσαντες οἰχήσεσθαι ἐπ᾽
[218]	νέου ψυχῆς μὴ ἀφυοῦς ὅταν	λάβωνται,	καὶ ποιοῦσι δρᾷν τε καὶ
[182]	κάλλιον τὸ φανερῶς ἐρᾷν τοῦ	λάθρᾳ,	καὶ μάλιστα τῶν γενναιοτάτων καὶ
[182]	ὁ δ᾽ ἐνθάδε (καὶ ἐν	Λακεδαίμονι	ποικίλος. ἐν Ἤλιδι μὲν γὰρ
[209]	οἵους Λυκοῦργος παῖδας κατελίπετο ἐν	Λακεδαίμονι	σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος καὶ ὡς
[193]	τοῦ θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ	Λακεδαιμονίων·	φόβος οὖν ἔστιν, ἐὰν μὴ
[209]	κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς	Λακεδαίμονος	καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν τῆς
[175]	ὄναρ οὖσα, ἡ δὲ σὴ	λαμπρά	τε καὶ πολλὴν ἐπίδοσιν ἔχουσα,
[196]	ψυχῆς καὶ εἰσιὼν τὸ πρῶτον	λανθάνειν	καὶ ἐξιών, εἰ σκληρὸς ἦν.
[219]	μακάριε, ἄμεινον σκόπει, μή σε	λανθάνω	οὐδὲν ὤν. ἥ τοι τῆς
[221]	ἀνθρώπων οὗτός τε ἅμα καὶ	Λάχης·	καὶ ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν
[221]	εἶναι· πρῶτον μὲν ὅσον περιῆν	(Λάχητος	τῷ ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽
[191]	οἱ σκυτοτόμοι περὶ τὸν καλάποδα	λεαίνοντες	τὰς τῶν σκυτῶν ῥυτίδας· ὀλίγας
[202]	λέγεις; καὶ ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη.	λέγε	γάρ μοι, οὐ πάντας θεοὺς
[207]	ὅτι διδασκάλων δέομαι. ἀλλά μοι	λέγε	καὶ τούτων τὴν αἰτίαν καὶ
[214]	Ποσειδῶ, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην, μηδὲν	λέγε	πρὸς ταῦτα, ὡς ἐγὼ οὐδ᾽
[189]	πρόσεχε τὸν νοῦν καὶ οὕτως	λέγε	ὡς δώσων λόγον· (ἴσως μέντοι,
[221]	ὑβριστοῦ δοράν. ὄνους γὰρ κανθηλίους	λέγει	καὶ χαλκέας τινὰς καὶ σκυτοτόμους
[190]	δὲ τοῖς θεοῖς, καὶ ὃ	λέγει	Ὅμηρος περὶ Ἐφιάλτου τε καὶ
[190]	μόγις δὴ ὁ Ζεὺς ἐννοήσας	λέγει	ὅτι· Δοκῶ μοι, ἔφη, ἔχειν
[177]	γὰρ ἑκάστοτε πρός με ἀγανακτῶν	λέγει·	Οὐ δεινόν, φησίν, ὦ Ἐρυξίμαχε,
[178]	Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ τὴν γένεσιν	λέγει	πρώτιστον μὲν Ἔρωτα θεῶν μητίσατο
[187]	τοῖς γε ῥήμασιν οὐ καλῶς	λέγει.	τὸ ἓν γάρ φησι διαφερόμενον
[185]	καὶ οὐχ οἷόν τε εἶναι	λέγειν,	(ἀλλ᾽ εἰπεῖν αὐτόν, ἐν τῇ
[182]	Βοιωτοῖς, καὶ οὗ μὴ σοφοὶ	λέγειν,	ἁπλῶς νενομοθέτηται καλὸν τὸ χαρίζεσθαι
[198]	ὁ Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν δεινοῦ	λέγειν	ἐν τῷ λόγῳ ἐπὶ τὸν
[187]	ὥσπερ ἴσως καὶ Ἡράκλειτος βούλεται	λέγειν,	ἐπεὶ τοῖς γε ῥήμασιν οὐ
[189]	γέ πῃ ἐν νῷ ἔχω	λέγειν	ἢ ᾗ σύ τε καὶ
[173]	εἰς ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις καὶ	λέγειν	καὶ ἀκούειν. οὕτω δὴ ἰόντες
[207]	αἰτία οὕτως ἐρωτικῶς διατίθεσθαι; ἔχεις	λέγειν;	καὶ ἐγὼ αὖ ἔλεγον ὅτι
[205]	ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ,	λέγειν.	Καὶ λέγεται μέν γέ τις,
[218]	Σωκράτη δὲ αὐτὸν τί δεῖ	λέγειν,	καὶ ὅσοι ἄλλοι; πάντες γὰρ
[189]	εἴπῃς, ἐξόν σοι ἐν εἰρήνῃ	λέγειν.	καὶ τὸν Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν·
[189]	ὅρα τί ποιεῖς. γελωτοποιεῖς μέλλων	λέγειν,	καὶ φύλακά με τοῦ (λόγου
[217]	τινα τοῦτο παθόντα οὐκ ἐθέλειν	λέγειν	οἷον ἦν πλὴν τοῖς δεδηγμένοις,
[199]	ἔφη καὶ τοὺς ἄλλους κελεύειν	λέγειν,	ὅπῃ αὐτὸς οἴοιτο δεῖν εἰπεῖν,
[187]	εἶναι. ἀλλὰ ἴσως τόδε ἐβούλετο	λέγειν,	ὅτι ἐκ διαφερομένων (πρότερον τοῦ
[178]	ἔφη Φαῖδρον ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν	λέγειν,	ὅτι μέγας θεὸς εἴη ὁ
[206]	δ᾽ ἥ, οὕτως ἁπλοῦν ἐστι	λέγειν	ὅτι οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν;
[218]	καὶ ποιοῦσι δρᾷν τε καὶ	λέγειν	ὁτιοῦν— καὶ ὁρῶν αὖ Φαίδρους,
[217]	οὐδενὸς παρόντος· καὶ τί δεῖ	λέγειν;	οὐδὲν γάρ μοι πλέον ἦν.
[214]	γε ἀληθῆ παρίημι καὶ κελεύω	λέγειν.	Οὐκ ἂν φθάνοιμι, εἰπεῖν τὸν
[185]	παυσαμένου, διδάσκουσι γάρ με ἴσα	λέγειν	οὑτωσὶ οἱ σοφοί, ἔφη ὁ
[198]	ὑπ᾽ ἀβελτερίας ᾤμην δεῖν τἀληθῆ	λέγειν	περὶ ἑκάστου τοῦ ἐγκωμιαζομένου, καὶ
[172]	ἀλλὰ γὰρ οὐδὲν εἶχε σαφὲς	λέγειν·	σὺ οὖν μοι διήγησαι· δικαιότατος
[194]	Ἀγάθωνα, καὶ οὐδέν με κωλύει	λέγειν·	Σωκράτει γὰρ καὶ αὖθις ἔσται
[222]	μήν, ὦ Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ	λέγειν.	τεκμαίρομαι δὲ καὶ ὡς κατεκλίνη
[182]	πείθειν τοὺς νέους, ἅτε ἀδύνατοι	λέγειν·	τῆς δὲ Ἰωνίας καὶ ἄλλοθι
[212]	μὲν ἐπαινεῖν, τὸν δὲ Ἀριστοφάνη	λέγειν	τι ἐπιχειρεῖν, ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ
[217]	ἂν ἔχοι καὶ πρὸς ὁντινοῦν	λέγειν·	τὸ δ᾽ ἐντεῦθεν οὐκ ἄν
[215]	ἀγαθῶν ῥητόρων εὖ μὲν ἡγούμην	λέγειν,	τοιοῦτον δ᾽ οὐδὲν ἔπασχον, οὐδ᾽
[185]	ὁ Ἀριστόδημος δεῖν μὲν Ἀριστοφάνη	λέγειν,	τυχεῖν δὲ αὐτῷ τινὰ ἢ
[185]	παῦσαί με τῆς λυγγὸς ἢ	λέγειν	ὑπὲρ ἐμοῦ, ἕως ἂν ἐγὼ
[218]	πᾶν ἐτόλμα δρᾷν τε καὶ	λέγειν	ὑπὸ τῆς ὀδύνης. ἐγὼ οὖν
[177]	ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε, ὃν μέλλω	λέγειν.	Φαῖδρος γὰρ ἑκάστοτε πρός με
[177]	ταῦτα δή μοι δοκεῖ εὖ	λέγειν	Φαῖδρος. ἐγὼ οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα
[182]	ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε τινὰς τολμᾷν	λέγειν	ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς· λέγουσι
[221]	τῶν αὐτῶν τὰ αὐτὰ φαίνεται	λέγειν,	ὥστε ἄπειρος καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος
[194]	αἰσχρὸν ὂν ποιεῖν· ἢ πῶς	λέγεις;	Ἀληθῆ λέγεις, φάναι. Τοὺς δὲ
[205]	τούτων δημιουργοὶ πάντες ποιηταί. Ἀληθῆ	λέγεις.	Ἀλλ᾽ ὅμως, ἦ δ᾽ ἥ,
[200]	πῶς; Κἀμοί, φάναι, δοκεῖ. Καλῶς	λέγεις.	ἆρ᾽ οὖν βούλοιτ᾽ ἄν τις
[200]	τούτων ὅ γε ὤν. Ἀληθῆ	λέγεις.	Εἰ γὰρ καὶ ἰσχυρὸς ὢν
[214]	εἰ βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον. (Πῶς	λέγεις;	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι,
[205]	δοκεῖ ἔχειν ἡ ἀπόκρισις. Ἀληθῆ	λέγεις,	εἶπον ἐγώ. Ταύτην δὴ τὴν
[219]	Ἀλλ᾽ ἔφη, τοῦτό γ᾽ εὖ	λέγεις·	ἐν γὰρ τῷ ἐπιόντι χρόνῳ
[205]	μόριον τῆς ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ	λέγεις,	ἔφην. (Οὕτω τοίνυν καὶ περὶ
[201]	οὔτε ἀγαθός. καὶ ἐγώ, Πῶς	λέγεις,	ἔφην, ὦ Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα
[202]	Τῶν μὴ εἰδότων, ἔφη, πάντων	λέγεις,	ἢ καὶ τῶν εἰδότων; Ξυμπάντων
[200]	τῶν παρόντων, εἰ ἄλλο τι	λέγεις	ἢ τόδε, ὅτι βούλομαι τὰ
[202]	κἀγὼ εἶπον· Πῶς τοῦτο, ἔφην,	λέγεις;	καὶ ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη. λέγε
[206]	δ᾽ ἐγώ, δεῖται ὅτι ποτε	λέγεις,	καὶ οὐ μανθάνω. (Ἀλλ᾽ ἐγώ,
[214]	Ἐρυξίμαχε, τὸν Ἀλκιβιάδην, καλῶς μὲν	λέγεις,	μεθύοντα δὲ ἄνδρα παρὰ νηφόντων
[202]	ἀμαθίας. Ἀληθῆ, ἦν δ᾽ ἐγώ,	λέγεις.	(Μὴ τοίνυν ἀνάγκαζε ὃ μὴ
[206]	εἶναι ἀεί. Ἀληθέστατα, ἔφην ἐγώ,	λέγεις.	(Ὅτε δὴ τούτου ὁ ἔρως
[201]	ἀλλ᾽ οὕτως ἐχέτω ὡς σὺ	λέγεις.	Οὐ μὲν οὖν τῇ ἀληθείᾳ,
[202]	ἔγωγ᾽ ἔφην. Εὐδαίμονας δὲ δὴ	λέγεις	οὐ τοὺς τἀγαθὰ καὶ τὰ
[175]	ἐθέλει εἰσιέναι. Ἄτοπόν γ᾽ ἔφη,	λέγεις·	οὔκουν καλεῖς αὐτὸν καὶ μὴ
[205]	αὑτοῖς εἶναι ἀεί, ἢ πῶς	λέγεις;	Οὕτως, ἦν δ᾽ ἐγώ· κοινὸν
[218]	εἴπερ ἀληθῆ τυγχάνει ὄντα ἃ	λέγεις	(περὶ ἐμοῦ, καί τις ἔστ᾽
[201]	καὶ μηδαμῇ κεκτημένον κάλλος ἆρα	λέγεις	σὺ καλὸν εἶναι; Οὐ δῆτα.
[204]	δοκεῖ τεκμαιρομένῃ ἐξ ὧν σὺ	λέγεις,	τὸ ἐρώμενον Ἔρωτα εἶναι, οὐ
[204]	δή, ὦ ξένη· καλῶς γὰρ	λέγεις·	τοιοῦτος ὢν ὁ Ἔρως τίνα
[194]	ποιεῖν· ἢ πῶς λέγεις; Ἀληθῆ	λέγεις,	φάναι. Τοὺς δὲ πολλοὺς οὐκ
[189]	τὸν Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν· Εὖ	λέγεις,	ὦ Ἐρυξίμαχε, καί μοι ἔστω
[201]	τὸν Ἀγάθωνα. Καὶ ἐπιεικῶς γε	λέγεις,	ὦ ἑταῖρε, φάναι τὸν Σωκράτη·
[176]	Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο μέντοι εὖ	λέγεις,	ὦ Παυσανία, τὸ παντὶ τρόπῳ
[174]	καὶ ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ	λέγεις,	ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον
[194]	οὕτως ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ καλῶς	λέγεις,	ὦ Φαῖδρε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα,
[197]	καὶ δεινὰ θεοῖς ἐγίγνετο. ὡς	λέγεται,	διὰ τὴν τῆς Ἀνάγκης βασιλείαν·
[207]	οἷον ἐκ παιδαρίου ὁ αὐτὸς	λέγεται	ἕως ἂν πρεσβύτης γένηται· οὗτος
[182]	ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι γὰρ ὅτι	λέγεται	κάλλιον τὸ φανερῶς ἐρᾷν τοῦ
[205]	ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγειν. Καὶ	λέγεται	μέν γέ τις, ἔφη, λόγος,
[190]	τε καὶ Ὤτου, περὶ ἐκείνων	λέγεται,	τὸ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν
[213]	ὅτι ἀληθῆ λέγω. ἀλλά μοι	λέγετε	αὐτόθεν, ἐπὶ ῥητοῖς εἰσίω ἢ
[176]	τὸν Ἀκουμενοῦ· Ἦ καλῶς, φάναι,	λέγετε.	καὶ ἔτι ἑνὸς δέομαι ὑμῶν
[212]	ᾖ, καλεῖτε· εἰ δὲ μή,	λέγετε	ὅτι οὐ πίνομεν ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα
[172]	ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι ὅτι ἂν	λέγῃ	ἢ πράττῃ οὐδέπω τρία ἔτη
[200]	ἂν ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽ ὅταν τις	λέγῃ	ὅτι ἐγὼ ὑγιαίνων βούλομαι καὶ
[176]	καὶ ἅττ᾽ ἂν περὶ ἰατρικῆς	λέγῃς·	νῦν δ᾽ ἂν εὖ βουλεύωνται,
[200]	ἔχεις· σκόπει οὖν, ὅταν τοῦτο	λέγῃς,	ὅτι ἐπιθυμῶ τῶν παρόντων, εἰ
[214]	Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως οὔτε τι	λέγομεν	ἐπὶ τῇ κύλικι οὔτε τι
[199]	λόγου δέῃ, περὶ Ἔρωτος τἀληθῆ	λεγόμενα	ἀκούειν, ὀνομάσει δὲ καὶ θέσει
[218]	τότε πραχθεῖσι καὶ τοῖς νῦν	λεγομένοις·	οἱ δὲ οἰκέται, καὶ εἴ
[217]	εἰ μὴ πρῶτον μέν, τὸ	λεγόμενον,	οἶνος (ἄνευ τε παίδων καὶ
[209]	γεννήτορες καὶ τῶν δημιουργῶν ὅσοι	λέγονται	εὑρετικοὶ εἶναι· πολὺ δὲ μεγίστη,
[178]	γὰρ Ἔρωτος οὔτ᾽ εἰσὶν οὔτε	λέγονται	ὑπ᾽ οὐδενὸς οὔτε ἰδιώτου οὔτε
[183]	μηδὲ λοιδορῶσιν ὡς οὐκ ὀρθῶς	λέγοντας,	εἰς δὲ ταῦτά τις αὖ
[217]	ἐντεῦθεν οὐκ ἄν μου ἠκούσατε	λέγοντος,	εἰ μὴ πρῶτον μέν, τὸ
[215]	ὅταν μέν του ἄλλου ἀκούωμεν	λέγοντος	καὶ πάνυ ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους
[215]	ἢ τῶν σῶν λόγων ἄλλου	λέγοντος,	κἂν πάνυ φαῦλος ᾖ ὁ
[182]	λέγειν ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς·	λέγουσι	δὲ εἰς τούτους ἀποβλέποντες, ὁρῶντες
[195]	θεούς, ἃ Ἡσίοδος καὶ Παρμενίδης	λέγουσιν,	Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ Ἔρωτι γεγονέναι,
[183]	ὃ δὲ δεινότατον, ὥς γε	λέγουσιν	οἱ πολλοί, ὅτι καὶ ὀμνύντι
[213]	ὅμως εὖ οἶδ᾽ ὅτι ἀληθῆ	λέγω.	ἀλλά μοι λέγετε αὐτόθεν, ἐπὶ
[199]	ἀνομολογησάμενος παρ᾽ αὐτοῦ οὕτως ἤδη	λέγω.	(Ἀλλὰ παρίημι, φάναι τὸν Φαῖδρον,
[221]	μὴ ἄρα εἰ οἷς ἐγὼ	λέγω	ἀπεικάζοι τις αὐτόν, ἀνθρώπων μὲν
[178]	οὔτ᾽ ἄλλο (οὐδὲν ὡς ἔρως.	λέγω	δὲ δὴ τί τοῦτο; τὴν
[193]	εἰσιν ἀμφότεροι τὴν φύσιν ἄρρενες·	λέγω	δὲ οὖν ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων
[185]	ἐν ᾧ δ᾽ ἂν ἐγὼ	λέγω,	ἐὰν μέν σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ
[193]	ὄνομα. καὶ πρὸ τοῦ, ὥσπερ	λέγω,	ἓν ἦμεν, νυνὶ δὲ διὰ
[178]	λόγον. πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ	λέγω,	ἔφη Φαῖδρον ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν
[193]	λόγον, ὡς Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα	λέγω·	ἴσως μὲν (γὰρ καὶ οὗτοι
[214]	ποίησον. ἐάν τι μὴ ἀληθὲς	λέγω,	μεταξὺ ἐπιλαβοῦ, ἂν βούλῃ, καὶ
[215]	ἐὰν μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο ἄλλοθεν	λέγω,	μηδὲν θαυμάσῃς· οὐ γάρ τι
[186]	ἥ τε οὖν ἰατρική, ὥσπερ	λέγω,	πᾶσα διὰ τοῦ θεοῦ τούτου
[200]	οὖν μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου ἕνεκα	λέγω·	τούτοις γάρ, ὦ Ἀγάθων, εἰ
[215]	ἃ γὰρ Ὄλυμπος ηὔλει, Μαρσύου	λέγω,	τούτου διδάξαντος· τὰ οὖν ἐκείνου
[216]	ἄξια καὶ ἡμᾶς οὐδὲν εἶναι,	λέγω	ὑμῖν, εἰρωνευόμενος δὲ καὶ παίζων
[176]	ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ μὲν οὖν	λέγω	ὑμῖν ὅτι τῷ ὄντι πάνυ
[222]	ἐραστοῦ. ἃ δὴ καὶ σοὶ	λέγω,	ὦ Ἀγάθων, μὴ ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ
[215]	κἂν πάνυ φαῦλος ᾖ ὁ	λέγων,	ἐάν τε γυνὴ ἀκούῃ ἐάν
[222]	καὶ ὡς ἐν παρέργῳ δὴ	λέγων	ἐπὶ τελευτῆς αὐτὸ ἔθηκας, ὡς
[176]	τοῦ μεθύσκεσθαι, οἷόν ἐστι, τἀληθῆ	λέγων	ἧττον ἂν εἴην ἀηδής. ἐμοὶ
[186]	ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῆς ἰατρικῆς	λέγων,	ἵνα καὶ πρεσβεύωμεν τὴν τέχνην.
[212]	τι ἐπιχειρεῖν, ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ	λέγων	ὁ Σωκράτης περὶ τοῦ λόγου·
[199]	μοι ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ λόγου,	λέγων	ὅτι πρῶτον μὲν δέοι αὐτὸν
[195]	γοῦν πόδας αὐτῆς ἁπαλοὺς εἶναι)	λέγων	τῆς μένθ᾽ ἁπαλοὶ πόδες· οὐ
[185]	ἐστι, παύσεται. Οὐκ ἂν φθάνοις	λέγων,	φάναι τὸν Ἀριστοφάνη· ἐγὼ δὲ
[196]	θεοῦ εἴρηται, περὶ δὲ σοφίας	λείπεται·	ὅσον οὖν δυνατόν, πειρατέον μὴ
[184]	ἄλλη μία μόνη δουλεία ἑκούσιος	λείπεται	οὐκ ἐπονείδιστος· αὕτη δ᾽ ἐστὶν
[196]	ταῦθ᾽ ἱκανὰ καὶ ἔτι πολλὰ	λείπεται,	περὶ δὲ ἀρετῆς Ἔρωτος μετὰ
[184]	αὐτῶν γενναίαν φιλίαν. μία δὴ	λείπεται	τῷ ἡμετέρῳ νόμῳ ὁδός, εἰ
[191]	ἀποθάνοι τῶν ἡμίσεων, τὸ δὲ	λειφθείη,	τὸ λειφθὲν ἄλλο ἐζήτει καὶ
[191]	ἡμίσεων, τὸ δὲ λειφθείη, τὸ	λειφθὲν	ἄλλο ἐζήτει καὶ συνεπλέκετο, εἴτε
[196]	δὲ ἀρετῆς Ἔρωτος μετὰ ταῦτα	λεκτέον·	τὸ μὲν μέγιστον ὅτι Ἔρως
[174]	Ἔφη γάρ οἱ Σωκράτη ἐντυχεῖν	λελουμένον	τε καὶ τὰς βλαύτας ὑποδεδεμένον,
[198]	ἐγὼ καὶ ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων	λέξειν	μετὰ καλὸν οὕτω καὶ παντοδαπὸν
[219]	ἡ τῶν ὀμμάτων τῆς ἀκμῆς	λήγειν	ἐπιχειρῇ· σὺ δὲ τούτων ἔτι
[183]	γὰρ τῷ τοῦ σώματος ἄνθει	λήγοντι,	οὗπερ ἤρα, οἴχεται ἀποπτάμενος, πολλοὺς
[208]	ὡς ἐξιούσης ἐστὶ τῆς ἐπιστήμης·	λήθη	γὰρ ἐπιστήμης ἔξοδος, μελέτη δὲ
[198]	ἐμὸν λόγον πέμψας αὐτόν με	λίθον	τῇ ἀφωνίᾳ ποιήσειε. καὶ ἐνενόησα
[191]	ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον ὑπὸ	λιμοῦ	καὶ τῆς (ἄλλης ἀργίας διὰ
[207]	καὶ ὑπεραποθνῄσκειν, καὶ αὐτὰ τῷ	λιμῷ	παρατεινόμενα ὥστ᾽ ἐκεῖνα ἐκτρέφειν, καὶ
[179]	ἀνὴρ ὑπὸ παιδικῶν ὀφθῆναι ἢ	λιπὼν	τάξιν ἢ ὅπλα ἀποβαλὼν ἧττον
[193]	κατὰ τὰς ῥῖνας, γεγονότες ὥσπερ	λίσπαι.	ἀλλὰ τούτων ἕνεκα πάντ᾽ ἄνδρα
[207]	ἔφη, οἴοιτ᾽ ἄν τις ἐκ	λογισμοῦ	ταῦτα ποιεῖν· τὰ δὲ θηρία
[173]	ἀλλὰ διήγησαι τίνες ἦσαν οἱ	λόγοι.	Ἀπολλόδωρος Ἦσαν τοίνυν ἐκεῖνοι τοιοίδε
[221]	πρώτοις παρέλιπον, ὅτι καὶ οἱ	λόγοι	αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι τοῖς σειληνοῖς
[221]	ἅνθρωπος, καὶ αὐτὸς καὶ οἱ	λόγοι	αὐτοῦ, οὐδ᾽ ἐγγὺς ἂν εὕροι
[173]	ἔγωγε· ἐν μὲν γὰρ τοῖς	λόγοις	ἀεὶ τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ τε
[177]	ὑμῖν, γένοιτ᾽ ἂν ἡμῖν ἐν	λόγοις	ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ γάρ μοι
[201]	ἤλεγχε δή με τούτοις τοῖς	λόγοις	οἷσπερ ἐγὼ τοῦτον, ὡς οὔτε
[213]	ἀνέδησα, αὐτὸν δὲ νικῶντα ἐν	λόγοις	πάντας ἀνθρώπους, οὐ μόνον πρῴην
[215]	διαφέρεις, ὅτι ἄνευ ὀργάνων ψιλοῖς	λόγοις	ταὐτὸν (τοῦτο ποιεῖς. ἡμεῖς γοῦν
[194]	παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου ὑμῶν τὸν	λόγον·	ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος τῷ θεῷ
[180]	διεμνημόνευεν· οὓς παρεὶς τὸν Παυσανίου	λόγον	διηγεῖτο. εἰπεῖν δ᾽ αὐτὸν ὅτι·
[202]	δοξάζειν καὶ ἄνευ τοῦ ἔχειν	λόγον	δοῦναι οὐκ οἶσθ᾽ ἔφη, ὅτι
[208]	ἕπεται. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας τὸν	λόγον	ἐθαύμασά τε καὶ εἶπον Εἶεν,
[177]	γάρ μοι χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν	λόγον	εἰπεῖν ἔπαινον Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ
[180]	τελευτήσασιν. (Φαῖδρον μὲν τοιοῦτόν τινα	λόγον	ἔφη εἰπεῖν, μετὰ δὲ Φαῖδρον
[207]	ἐνταῦθα γὰρ (τὸν αὐτὸν ἐκείνῳ	λόγον	ἡ θνητὴ φύσις ζητεῖ κατὰ
[223]	νῦν ὡς εὐπόρως καὶ πιθανὸν	λόγον	ηὗρεν, ὥστε παρ᾽ ἑαυτῷ τουτονὶ
[189]	καὶ οὕτως λέγε ὡς δώσων	λόγον·	(ἴσως μέντοι, ἂν δόξῃ μοι,
[185]	ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας ἐπὶ τὸν	λόγον	καλῶς οὐχ ~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε, δεῖν
[185]	καλόν. κατὰ τὸν αὐτὸν δὴ	λόγον	κἂν εἴ τις ὡς ἀγαθῷ
[198]	διὰ ταῦτα δὴ, οἶμαι, πάντα	λόγον	κινοῦντες ἀνατίθετε τῷ Ἔρωτι, καί
[201]	καλὸς εἴη κατὰ τὸν ἐμὸν	λόγον	οὔτε ἀγαθός. καὶ ἐγώ, Πῶς
[201]	ἐδίδαξεν, ὃν οὖν ἐκείνη ἔλεγε	λόγον,	πειράσομαι ὑμῖν διελθεῖν ἐκ τῶν
[198]	τῷ λόγῳ ἐπὶ τὸν ἐμὸν	λόγον	πέμψας αὐτόν με λίθον τῇ
[214]	ἐπὶ δεξιὰ ἕκαστον ἐν μέρει	λόγον	(περὶ Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς δύναιτο
[178]	τούτων ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου τὸν	λόγον.	πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ λέγω,
[198]	μετὰ καλὸν οὕτω καὶ παντοδαπὸν	λόγον	ῥηθέντα; καὶ τὰ μὲν ἄλλα
[201]	γε ἤδη ἐάσω· τὸν δὲ	λόγον	τὸν περὶ τοῦ Ἔρωτος, ὅν
[212]	τ᾽ εἰμί. τοῦτον (οὖν τὸν	λόγον,	ὦ Φαῖδρε, εἰ μὲν βούλει,
[193]	μοι ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν τὸν	λόγον,	ὡς Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα λέγω·
[198]	καὶ γάρ με Γοργίου ὁ	λόγος	ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε ἀτεχνῶς τὸ τοῦ
[193]	ἔφη, ὦ Ἐρυξίμαχε, ὁ ἐμὸς	λόγος	ἐστὶ περὶ Ἔρωτος, ἀλλοῖος ἢ
[195]	καὶ ἔστιν· ὁ γὰρ παλαιὸς	λόγος	εὖ ἔχει, ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ
[195]	τυγχάνει περὶ οὗ ἂν ὁ	λόγος	ᾖ. οὕτω δὴ τὸν Ἔρωτα
[193]	Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ μοι ὁ	λόγος	ἡδέως ἐρρήθη. καὶ εἰ μὴ
[196]	ἀλλ᾽ Ἔρως Ἄρη, Ἀφροδίτης, ὡς	λόγος·	κρείττων δὲ ὁ ἔχων τοῦ
[187]	πάλιν γὰρ ἥκει ὁ αὐτὸς	λόγος,	ὅτι τοῖς μὲν κοσμίοις τῶν
[211]	ὧν σῶμα μετέχει, οὐδέ τις	λόγος	οὐδέ τις ἐπιστήμη, οὐδέ που
[205]	οὗτοι ἐρῶσιν· ὁ δ᾽ ἐμὸς	λόγος	οὔτε ἡμίσεός φησιν εἶναι τὸν
[180]	ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν ὁ	λόγος,	τὸ ἁπλῶς οὕτως παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν
[197]	οὗτος, ἔφη, ὁ παρ᾽ ἐμοῦ	λόγος,	ὦ Φαῖδρε, τῷ θεῷ ἀνακείσθω,
[205]	λέγεται μέν γέ τις, ἔφη,	λόγος,	ὡς οἳ ἂν τὸ ἥμισυ
[189]	λέγειν, καὶ φύλακά με τοῦ	(λόγου	ἀναγκάζεις γίγνεσθαι τοῦ σεαυτοῦ, ἐάν
[199]	Φαῖδρε, εἴ τι καὶ τοιούτου	λόγου	δέῃ, περὶ Ἔρωτος τἀληθῆ λεγόμενα
[179]	μαρτυρίαν παρέχεται ὑπὲρ τοῦδε τοῦ	λόγου	εἰς τοὺς Ἕλληνας, ἐθελήσασα μόνη
[177]	Ἡ μέν μοι ἀρχὴ τοῦ	λόγου	ἐστὶ κατὰ τὴν Εὐριπίδου Μελανίππην·
[176]	ἀεὶ ἀδύνατοι. Σωκράτη δ᾽ ἐξαιρῶ	λόγου·	ἱκανὸς γὰρ καὶ ἀμφότερα, ὥστ᾽
[212]	λέγων ὁ Σωκράτης περὶ τοῦ	λόγου·	καὶ ἐξαίφνης τὴν αὔλειον θύραν
[207]	ἀναγκαῖον δὴ ἐκ τούτου τοῦ	λόγου	καὶ τῆς ἀθανασίας τὸν ἔρωτα
[217]	μὲν οὖν δὴ δεῦρο τοῦ	λόγου	καλῶς ἂν ἔχοι καὶ πρὸς
[199]	καλῶς μοι ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ	λόγου,	λέγων ὅτι πρῶτον μὲν δέοι
[177]	καὶ ἔστιν ἅμα πατὴρ τοῦ	λόγου.	Οὐδείς σοι, ὦ Ἐρυξίμαχε, φάναι
[176]	πότον· τὸν οὖν Παυσανίαν ἔφη	λόγου	τοιούτου τινὸς κατάρχειν. Εἶεν, ἄνδρες,
[172]	γὰρ εἶ τοὺς τοῦ ἑταίρου	λόγους	ἀπαγγέλλειν· πρότερον δέ μοι, ἦ
[173]	ὅταν μέν τινας περὶ φιλοσοφίας	λόγους	ἢ αὐτὸς ποιῶμαι ἢ ἄλλων
[199]	ἐμαυτόν, οὐ πρὸς τοὺς ὑμετέρους	λόγους,	ἵνα μὴ γέλωτα ὄφλω. ὅρα
[221]	καὶ σατύροις, αὐτὸν καὶ τοὺς	λόγους.	Καὶ γὰρ οὖν καὶ τοῦτο
[210]	καὶ θεωρῶν πολλοὺς καὶ καλοὺς	λόγους	καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ καὶ διανοήματα
[194]	τοσούτῳ θεάτρῳ, μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ	λόγους,	καὶ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος, νῦν
[183]	οὗπερ ἤρα, οἴχεται ἀποπτάμενος, πολλοὺς	λόγους	καὶ ὑποσχέσεις καταισχύνας· ὁ δὲ
[210]	σώματος ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα γεννᾷν	λόγους	καλούς, ἔπειτα δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι
[215]	καὶ πάνυ ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους	λόγους,	οὐδὲν μέλει ὡς ἔπος εἰπεῖν
[214]	μεθύοντα δὲ ἄνδρα παρὰ νηφόντων	λόγους	παραβάλλειν μὴ οὐκ ἐξ ἴσου
[173]	οὕτω δὴ ἰόντες ἅμα τοὺς	λόγους	περὶ αὐτῶν ἐποιούμεθα, (ὥστε, ὅπερ
[207]	με, ὁπότε περὶ τῶν ἐρωτικῶν	λόγους	ποιοῖτο, καί ποτε ἤρετο Τί
[210]	ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι καὶ τίκτειν	λόγους	τοιούτους καὶ ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι
[195]	Φαῖδρε. μέγα (δὲ τεκμήριον τῷ	λόγῳ	αὐτὸς παρέχεται, φεύγων φυγῇ τὸ
[195]	ὀρθὸς παντὸς ἐπαίνου περὶ παντός,	λόγῳ	διελθεῖν οἷος οἵων αἴτιος ὢν
[201]	ἀναμνήσθητι τίνων ἔφησθα ἐν τῷ	λόγῳ	εἶναι τὸν Ἔρωτα· εἰ δὲ
[198]	κεφαλὴν δεινοῦ λέγειν ἐν τῷ	λόγῳ	ἐπὶ τὸν ἐμὸν λόγον πέμψας
[197]	ἐν φόβῳ, ἐν πόθῳ, ἐν	(λόγῳ	κυβερνήτης, ἐπιβάτης, παραστάτης τε καὶ
[182]	ἵνα, οἶμαι, μὴ πράγματ᾽ ἔχωσιν	λόγῳ	πειρώμενοι πείθειν τοὺς νέους, ἅτε
[186]	ἐμὲ πειρᾶσθαι τέλος ἐπιθεῖναι τῷ	λόγῳ.	Τὸ μὲν γὰρ διπλοῦν εἶναι
[176]	ταῖς ἔνδον, ἡμᾶς δὲ διὰ	λόγων	ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ τήμερον· καὶ
[215]	τις ἀκούῃ ἢ τῶν σῶν	λόγων	ἄλλου λέγοντος, κἂν πάνυ φαῦλος
[193]	πάνυ ἂν ἐφοβούμην μὴ ἀπορήσωσι	λόγων	διὰ τὸ πολλὰ καὶ παντοδαπὰ
[176]	τὸ τήμερον· καὶ δι᾽ οἵων	λόγων,	εἰ βούλεσθε, ἐθέλω ὑμῖν εἰσηγήσασθαι.
[222]	ἔχοντας ἔνδον μόνους εὑρήσει τῶν	λόγων,	ἔπειτα θειοτάτους καὶ πλεῖστα ἀγάλματ᾽
[215]	πέπονθα αὐτὸς ὑπὸ τῶν τούτου	λόγων	καὶ πάσχω ἔτι καὶ (νυνί.
[222]	ἀνόητος ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν τῶν	λόγων	καταγελάσειεν. διοιγομένους δὲ ἰδὼν ἄν
[218]	δηχθεὶς ὑπὸ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ	λόγων,	οἳ ἔχονται ἐχίδνης ἀγριώτερον, νέου
[223]	(Ἀριστόδημος οὐκ ἔφη μεμνῆσθαι τῶν	λόγων.	οὔτε γὰρ ἐξ ἀρχῆς παραγενέσθαι
[209]	τοῦτον τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς εὐπορεῖ	λόγων	περὶ ἀρετῆς καὶ περὶ οἷον
[172]	συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ τῶν ἐρωτικῶν	λόγων	τίνες ἦσαν· ἄλλος γάρ τίς
[215]	καὶ δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ τῶν	λόγων	τῶν τούτου, ὁρῶ δὲ καὶ
[221]	ἐθέλοι τις τῶν Σωκράτους ἀκούειν	λόγων,	φανεῖεν ἂν πάνυ γελοῖοι τὸ
[213]	καὶ φθονῶν θαυμαστὰ ἐργάζεται καὶ	λοιδορεῖταί	τε καὶ τὼ χεῖρε μόγις
[183]	οἱ (πρεσβύτεροι μὴ διακωλύωσι μηδὲ	λοιδορῶσιν	ὡς οὐκ ὀρθῶς λέγοντας, εἰς
[188]	καὶ ἠδίκησεν. (οἵ τε γὰρ	λοιμοὶ	φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ τῶν τοιούτων
[201]	Ἀθηναίοις ποτὲ θυσαμένοις πρὸ τοῦ	λοιμοῦ	δέκα ἔτη ἀναβολὴν ἐποίησε τῆς
[193]	ἑκάτερος· Ἀγάθων γὰρ καὶ Σωκράτης	λοιποί.	Ἀλλὰ πείσομαί σοι, ἔφη φάναι
[176]	ἂν εὖ βουλεύωνται, καὶ οἱ	λοιποί.	(ταῦτα δὴ ἀκούσαντας συγχωρεῖν πάντας
[189]	ἀμφοτέρων τούτων, οὗ νῦν ὄνομα	λοιπόν,	αὐτὸ δὲ ἠφάνισται· ἀνδρόγυνον γὰρ
[193]	κωμῳδήσῃς αὐτόν, ἵνα καὶ τῶν	λοιπῶν	ἀκούσωμεν τί ἕκαστος (ἐρεῖ, μᾶλλον
[185]	πλησμονῆς ἢ ὑπό τινος ἄλλου	λύγγα	ἐπιπεπτωκυῖαν καὶ οὐχ οἷόν τε
[185]	εἶ ἢ παῦσαί με τῆς	λυγγὸς	ἢ λέγειν ὑπὲρ ἐμοῦ, ἕως
[188]	θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ τῆς	λυγγὸς	πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον οὖν ἔφη εἰπεῖν
[185]	ἔχοντι πολὺν χρόνον παύεσθαι ἡ	λύγξ·	εἰ δὲ μή, ὕδατι (ἀνακογχυλίασον.
[223]	εἰώθει ἕπεσθαι, καὶ ἐλθόντα εἰς	Λύκειον,	ἀπονιψάμενον, ὥσπερ ἄλλοτε τὴν ἄλλην
[209]	εἰ δὲ βούλει, ἔφη, οἵους	Λυκοῦργος	παῖδας κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας
[207]	τὰ ἤθη, δόξαι, ἐπιθυμίαι, ἡδοναί,	λῦπαι,	φόβοι τούτων ἕκαστα οὐδέποτε τὰ
[206]	δὲ αἰσχρῷ, σκυθρωπόν τε καὶ	λυπούμενον	συσπειρᾶται καὶ ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται
[187]	ὥσπερ ἁρμονίαν τόξου τε καὶ	λύρας.	ἔστι δὲ πολλὴ ἀλογία ἁρμονίαν
[218]	οὖν, ὦ ἄνδρες, ὅ τε	λύχνος	ἀπεσβήκει καὶ (οἱ παῖδες ἔξω

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 1/03/2005