Page
[207]	καὶ κατὰ τὰς τρίχας καὶ	σάρκα	καὶ ὀστᾶ καὶ (αἷμα καὶ
[211]	καθαρόν, ἄμικτον, ἀλλὰ μὴ ἀνάπλεων	σαρκῶν	τε ἀνθρωπίνων καὶ χρωμάτων καὶ
[222]	ἀλλ᾽ οὐκ ἔλαθες, ἀλλὰ τὸ	σατυρικόν	σου δρᾶμα τοῦτο καὶ σειληνικὸν
[221]	μηδενί, τοῖς δὲ σειληνοῖς καὶ	σατύροις,	αὐτὸν καὶ τοὺς λόγους. Καὶ
[216]	τοιαῦτα πεπόνθασιν ὑπὸ τοῦδε τοῦ	σατύρου·	ἄλλα δὲ ἐμοῦ ἀκούσατε ὡς
[221]	ὀνόματα καὶ ῥήματα ἔξωθεν περιαμπέχονται,	σατύρου	δή τινα ὑβριστοῦ δοράν. ὄνους
[215]	φημὶ αὖ ἐοικέναι αὐτὸν τῷ	σατύρῳ	τῷ Μαρσύᾳ. ὅτι μὲν οὖν
[220]	τῶν στρατηγῶν ἐμὲ λαβεῖν ἢ	σαυτόν.	ἔτι τοίνυν, ὦ ἄνδρες, ἄξιον
[173]	εἶ, ὦ Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ	σαυτόν	τε κακηγορεῖς καὶ τοὺς ἄλλους,
[173]	ἀθλίους ἡγεῖσθαι πλὴν Σωκράτους, ἀπὸ	σαυτοῦ	ἀρξάμενος. καὶ ὁπόθεν ποτὲ ταύτην
[194]	ἐναντία τοσούτῳ θεάτρῳ, μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι	σαυτοῦ	λόγους, καὶ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος,
[200]	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, φύλαξον παρὰ	σαυτῷ	μεμνημένος ὅτου· τοσόνδε δὲ εἰπέ,
[173]	τοῖς λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος εἶ·	σαυτῷ	τε καὶ τοῖς ἄλλοις ἀγριαίνεις
[172]	εἰδέναι. ἀλλὰ γὰρ οὐδὲν εἶχε	σαφὲς	λέγειν· σὺ οὖν μοι διήγησαι·
[172]	Παντάπασιν ἔοικέ σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι	(σαφὲς	ὁ διηγούμενος, εἰ νεωστὶ ἡγεῖ
[206]	(Ἀλλ᾽ ἐγώ, ἦ δ᾽ ἥ,	σαφέστερον	ἐρῶ. κυοῦσιν γάρ, ἔφη, ὦ
[204]	τε καὶ Διοτίμα; ὧδε δὲ	σαφέστερον	ἐρῶ· ὁ ἐρῶν τῶν καλῶν
[201]	Ἔρωτα· εἰ δὲ βούλει, ἐγώ	σε	ἀναμνήσω. οἶμαι γάρ σε οὑτωσί
[198]	Ἀγάθων εὖ ἐρεῖ· τὸ δὲ	σὲ	ἀπορήσειν, οὐκ οἶμαι. (Καὶ πῶς,
[206]	ἐπὶ σοφίᾳ καὶ ἐφοίτων παρὰ	σὲ	αὐτὰ ταῦτα μαθησόμενος. Ἀλλ᾽ ἐγώ
[204]	ταῦτ᾽ ἔφη, ὦ Σώκρατες, πειράσομαί	σε	διδάξαι. ἔστι μὲν γὰρ δὴ
[172]	ἔφη, καὶ μὴν καὶ ἔναγχός	σε	ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι τὴν Ἀγάθωνος
[172]	τοῦ Φιλίππου· ἔφη δὲ καὶ	σὲ	εἰδέναι. ἀλλὰ γὰρ οὐδὲν εἶχε
[214]	εἰπεῖν τὸν Ἐρυξίμαχον. ἡμῖν πρὶν	σὲ	εἰσελθεῖν ἔδοξε χρῆναι ἐπὶ δεξιὰ
[222]	αὐτῷ ἔσται, ἀλλ᾽ ἐγὼ παρὰ	σὲ	ἐλθὼν κατακλινήσομαι. Πάνυ γε, φάναι
[213]	ἀναφαίνεσθαι ὅπου ἐγὼ ᾤμην ἥκιστά	σε	ἔσεσθαι. καὶ νῦν τί ἥκεις;
[206]	ἔχεις εἰπεῖν; Οὐ μεντ᾽ ἂν	σέ,	ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα, ἐθαύμαζον
[207]	ὅπερ νῦν δὴ εἶπον, παρὰ	σὲ	ἥκω, γνοὺς ὅτι διδασκάλων δέομαι.
[194]	οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος, νῦν οἰηθείην	σε	θορυβήσεσθαι ἕνεκα ἡμῶν ὀλίγων ἀνθρώπων.
[174]	ἀναβαλοῦ, ὡς καὶ χθὲς ζητῶν	σε,	ἵνα καλέσαιμι, οὐχ οἷός τ᾽
[189]	μέντοι, ἂν δόξῃ μοι, ἀφήσω	σε.	Καὶ μήν, ὦ Ἐρυξίμαχε, εἰπεῖν
[219]	ὦ μακάριε, ἄμεινον σκόπει, μή	σε	λανθάνω οὐδὲν ὤν. ἥ τοι
[213]	καὶ μή μοι μέμφηται ὅτι	σὲ	μὲν ἀνέδησα, αὐτὸν δὲ νικῶντα
[201]	Σωκράτει γε οὐδὲν χαλεπόν. (Καὶ	σὲ	μέν γε ἤδη ἐάσω· τὸν
[222]	ἀλλὰ παρασκευάζου ὅπως ἐμὲ καὶ	σὲ	μηδεὶς διαβάλῃ. τὸν οὖν Ἀγάθωνα
[201]	ἐγώ σε ἀναμνήσω. οἶμαι γάρ	σε	οὑτωσί πως εἰπεῖν, ὅτι τοῖς
[214]	ἅμα, ὦ μακάριε, πείθει τί	(σε	Σωκράτης ὧν ἄρτι εἶπεν; ἢ
[213]	διαλλαγή. ἀλλὰ τούτων μὲν εἰσαῦθις	σε	τιμωρήσομαι· νῦν (δέ μοι, Ἀγάθων,
[189]	τοῦ (λόγου ἀναγκάζεις γίγνεσθαι τοῦ	σεαυτοῦ,	ἐάν τοι γελοῖον εἴπῃς, ἐξόν
[222]	σατυρικόν σου δρᾶμα τοῦτο καὶ	σειληνικὸν	κατάδηλον ἐγένετο. ἀλλ᾽ ὦ φίλε
[221]	ἀνθρώπων μὲν μηδενί, τοῖς δὲ	σειληνοῖς	καὶ σατύροις, αὐτὸν καὶ τοὺς
[221]	λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι τοῖς	σειληνοῖς	τοῖς διοιγομένοις. (εἰ γὰρ ἐθέλοι
[215]	δὴ ὁμοιότατον αὐτὸν εἶναι τοῖς	σειληνοῖς	τούτοις τοῖς (ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις
[216]	ἔξωθεν περιβέβληται, ὥσπερ ὁ γεγλυμμένος	σειληνός·	ἔνδοθεν δὲ ἀνοιχθεὶς πόσης οἴεσθε
[216]	τὸ σχῆμα αὐτοῦ. τοῦτο οὐ	σειληνῶδες;	σφόδρα γε. τοῦτο γὰρ οὗτος
[216]	βίᾳ οὖν ὥσπερ ἀπὸ τῶν	Σειρήνων	ἐπισχόμενος τὰ ὦτα οἴχομαι φεύγων,
[190]	τῆς σελήνης, ὅτι καὶ ἡ	σελήνη	ἀμφοτέρων μετέχει· περιφερῆ δὲ δὴ
[190]	τὸ δὲ ἀμφοτέρων μετέχον τῆς	σελήνης,	ὅτι καὶ ἡ σελήνη ἀμφοτέρων
[199]	καὶ καλῶς γ᾽ ἔχει καὶ	σεμνῶς	ὁ ἔπαινος. ἀλλὰ γὰρ ἐγὼ
[175]	ὥσπερ ὄναρ οὖσα, ἡ δὲ	σὴ	λαμπρά τε καὶ πολλὴν ἐπίδοσιν
[196]	κατ᾽ ἄνθη δίαιτα τοῦ θεοῦ	σημαίνει·	ἀνανθεῖ γὰρ (καὶ ἀπηνθηκότι καὶ
[194]	τὸν Σωκράτη, (εἰ ἰδὼν τὴν	σὴν	ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος ἐπὶ
[215]	οὐ γάρ τι ῥᾴδιον τὴν	σὴν	ἀτοπίαν ὧδ᾽ ἔχοντι εὐπόρως καὶ
[219]	μᾶλλον ἄτρωτος ἦν πανταχῇ ἢ	σιδήρῳ	ὁ Αἴας, ᾧ τε ᾤμην
[190]	κυβιστῶντες καὶ εἰς ὀρθὸν τὰ	σκέλη	περιφερόμενοι κυβιστῶσι κύκλῳ, ὀκτὼ τότε
[189]	χεῖρας δὲ τέτταρας εἶχε, καὶ	σκέλη	τὰ ἴσα ταῖς χερσίν, καὶ
[190]	καὶ βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ δυοῖν	σκελοῖν·	ἐὰν δ᾽ ἔτι δοκῶσιν ἀσελγαίνειν
[190]	δίχα, ὥστ᾽ ἐφ᾽ ἑνὸς πορεύσονται	σκέλους	ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα εἰπὼν ἔτεμνε τοὺς
[177]	ἐγκώμιον· εἰ δὲ βούλει αὖ	σκέψασθαι	τοὺς χρηστοὺς σοφιστάς, Ἡρακλέους μὲν
[212]	οὖν Ἀγάθωνα, Παῖδες, φάναι, (οὐ	σκέψεσθε;	καὶ ἐὰν μέν τις τῶν
[175]	αὐτὸς ποῦ ἂν εἴη. Οὐ	σκέψῃ,	ἔφη, παῖ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα,
[217]	νυκτῶν, καὶ ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι,	σκηπτόμενος	ὅτι ὀψὲ εἴη, προσηνάγκασα αὐτὸν
[195]	ταῖς ψυχαῖς, ἀλλ᾽ ᾗτινι ἂν	σκληρὸν	ἦθος ἐχούσῃ ἐντύχῃ, ἀπέρχεται, ᾗ
[196]	πρῶτον λανθάνειν καὶ ἐξιών, εἰ	σκληρὸς	ἦν. συμμέτρου δὲ καὶ ὑγρᾶς
[203]	οἷον οἱ πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ	σκληρὸς	(καὶ αὐχμηρὸς καὶ ἀνυπόδητος καὶ
[195]	ἁπλότητα ἀποφαίνειν, ὅτι οὐκ ἐπὶ	σκληροῦ	βαίνει, ἀλλ᾽ ἐπὶ μαλθακοῦ. τῷ
[200]	ὡς τὸ εἰκός γε, φάναι.	Σκόπει	δή, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀντὶ
[219]	νοεῖς. ἀλλ᾽ ὦ μακάριε, ἄμεινον	σκόπει,	μή σε λανθάνω οὐδὲν ὤν.
[200]	εἴτε βούλει εἴτε μή, ἔχεις·	σκόπει	οὖν, ὅταν τοῦτο λέγῃς, ὅτι
[222]	δὲ ἐπὶ πᾶν ὅσον προσήκει	σκοπεῖν	τῷ μέλλοντι καλῷ κἀγαθῷ ἔσεσθαι.
[176]	τοὺς πολλούς· παρῆστε γὰρ χθές-	σκοπεῖσθε	(οὖν τίνι τρόπῳ ἂν ὡς
[220]	γὰρ αὐτόθι ἕωθέν τι εἱστήκει	σκοπῶν,	καὶ ἐπειδὴ οὐ προυχώρει αὐτῷ,
[197]	δ᾽ ἂν Ἔρως μὴ ἐφάψηται,	σκοτεινός;	τοξικήν γε μὴν καὶ ἰατρικὴν
[206]	καὶ γεννᾷ· ὅταν δὲ αἰσχρῷ,	σκυθρωπόν	τε καὶ λυπούμενον συσπειρᾶται καὶ
[191]	τι τοιοῦτον ὄργανον οἷον οἱ	σκυτοτόμοι	περὶ τὸν καλάποδα λεαίνοντες τὰς
[221]	λέγει καὶ χαλκέας τινὰς καὶ	σκυτοτόμους	καὶ βυρσοδέψας, καὶ ἀεὶ διὰ
[191]	τὸν καλάποδα λεαίνοντες τὰς τῶν	σκυτῶν	ῥυτίδας· ὀλίγας δὲ κατέλιπε, τὰς
[173]	ἢ φιλοσοφεῖν. καὶ ὅς· Μὴ	σκῶπτ᾽	ἔφη, ἀλλ᾽ εἰπέ μοι πότε
[199]	ὦ Φαῖδρε, πάρες μοι Ἀγάθωνα	σμίκρ᾽	ἄττα ἐρέσθαι, ἵνα ἀνομολογησάμενος παρ᾽
[210]	ἑνός, δουλεύων φαῦλος ᾖ καὶ	σμικρολόγος,	ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸ πολὺ πέλαγος
[210]	ὢν τὴν ψυχήν τις κἂν	σμικρὸν	ἄνθος (ἔχῃ, ἐξαρκεῖν αὐτῷ καὶ
[201]	εἶπες, φάναι, ὦ Ἀγάθων. ἀλλὰ	σμικρὸν	ἔτι εἰπέ· τἀγαθὰ οὐ καὶ
[210]	σφόδρα τοῦτο χαλάσαι καταφρονήσαντα καὶ	σμικρὸν	ἡγησάμενον· μετὰ δὲ ταῦτα τὸ
[187]	καὶ παντὶ κατάδηλος τῷ καὶ	σμικρὸν	προσέχοντι τὸν νοῦν ὅτι κατὰ
[210]	τὸ περὶ τὸ σῶμα καλὸν	σμικρόν	τι ἡγήσηται εἶναι. μετὰ δὲ
[192]	ἔπος εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ	σμικρὸν	χρόνον. καὶ οἱ διατελοῦντες μετ᾽
[173]	Φοίνικι· Ἀριστόδημος ἦν τις, Κυδαθηναιεύς,	σμικρός,	ἀνυπόδητος ἀεί· παρεγεγόνει δ᾽ ἐν
[200]	ὦ Ἀγάθων, ὡς ἀνάγκη εἶναι·	σοὶ	δὲ πῶς; Κἀμοί, φάναι, δοκεῖ.
[213]	φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην, ἐμοὶ καὶ	σοὶ	διαλλαγή. ἀλλὰ τούτων μὲν εἰσαῦθις
[220]	ὦ Σώκρατες, καὶ τότε ἐκέλευον	σοὶ	διδόναι τἀριστεῖα τοὺς στρατηγούς, καὶ
[173]	πάλαι, ὡς ἔοικεν. ἀλλὰ τίς	σοι	διηγεῖτο; ἢ αὐτὸς Σωκράτης; (Οὐ
[175]	Ἀλλ᾽ οὕτω χρὴ ποιεῖν, εἰ	σοὶ	δοκεῖ, ἔφη φάναι τὸν Ἀγάθωνα.
[206]	ἅνθρωποι ἢ τοῦ ἀγαθοῦ. ἢ	σοὶ	δοκοῦσιν; Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔμοιγε,
[198]	βλέψαντα εἰς τὸν Ἐρυξίμαχον· Ἆρά	σοι	δοκῶ, φάναι, ὦ παῖ Ἀκουμενοῦ,
[185]	ἂν ἐγὼ λέγω, ἐὰν μέν	σοι	ἐθέλῃ ἀπνευστὶ ἔχοντι πολὺν χρόνον
[201]	τἀγαθὰ οὐ καὶ καλὰ δοκεῖ	σοι	εἶναι; Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα ὁ
[211]	παῖδάς τε καὶ νεανίσκους δόξει	σοι	εἶναι, οὓς νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι
[176]	ὑπολαβόντα Φαῖδρον τὸν Μυρρινούσιον, ἔγωγέ	σοι	εἴωθα πείθεσθαι ἄλλως τε καὶ
[189]	ἐάν τοι γελοῖον εἴπῃς, ἐξόν	σοι	ἐν εἰρήνῃ λέγειν. καὶ τὸν
[203]	μέν, ἔφη, διηγήσασθαι· ὅμως δέ	σοι	ἐρῶ. ὅτε γὰρ ἐγένετο ἡ
[218]	ἐν ἐμοὶ καὶ τῆς παρὰ	σοὶ	εὐμορφίας πάμπολυ διαφέρον. εἰ δὴ
[206]	αὐτὰ ταῦτα μαθησόμενος. Ἀλλ᾽ ἐγώ	σοι,	ἔφη, ἐρῶ. ἔστι γὰρ τοῦτο
[193]	καὶ Σωκράτης λοιποί. Ἀλλὰ πείσομαί	σοι,	ἔφη φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· καὶ
[185]	τῆς ἑτέρας, τῆς πανδήμου. ταῦτά	σοι,	ἔφη, ὡς ἐκ τοῦ παραχρῆμα,
[222]	δεξιὰ ἐπαινεῖν. ἐὰν οὖν ὑπὸ	σοὶ	κατακλινῇ Ἀγάθων, οὐ δή που
[175]	(σοφία, πολλοῦ τιμῶμαι τὴν παρὰ	σοὶ	κατάκλισιν· οἶμαι γάρ με παρὰ
[222]	ἀντ᾽ ἐραστοῦ. ἃ δὴ καὶ	σοὶ	λέγω, ὦ Ἀγάθων, μὴ ἐξαπατᾶσθαι
[218]	ἔχω· πάνυ ἀνόητον ἡγοῦμαι εἶναι	σοὶ	μὴ οὐ καὶ τοῦτο χαρίζεσθαι
[204]	οὐ τὸ ἐρῶν· διὰ ταῦτά	σοι	οἶμαι πάγκαλος ἐφαίνετο ὁ Ἔρως.
[172]	κἀγὼ εἶπον ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ	σοι	οὐδὲν διηγεῖσθαι (σαφὲς ὁ διηγούμενος,
[201]	εἴη. Ἐγώ, φάναι, ὦ Σώκρατες,	σοὶ	οὐκ ἂν δυναίμην ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽
[214]	ἂν σὺ κελεύῃς. δεῖ γάρ	σοι	πείθεσθαι· ἰητρὸς γὰρ ἀνὴρ πολλῶν
[175]	σοφοῦ ἁπτόμενός σου (ἀπολαύσω, ὅ	σοι	προσέστη ἐν τοῖς προθύροις. δῆλον
[219]	δὲ αὐτὸς οὕτω βουλεύου ὅτι	σοί	τε ἄριστον καὶ ἐμοὶ ἡγεῖ.
[177]	ἅμα πατὴρ τοῦ λόγου. Οὐδείς	σοι,	ὦ Ἐρυξίμαχε, φάναι τὸν Σωκράτη,
[209]	τίμιος δὲ παρ᾽ ὑμῖν καὶ	Σόλων	διὰ τὴν τῶν νόμων γέννησιν,
[221]	ἔμοιγ᾽ ἐδόκει, ὦ Ἀριστόφανες, τὸ	σὸν	δὴ τοῦτο, καὶ ἐκεῖ διαπορεύεσθαι
[188]	γε. ἀλλ᾽ εἴ τι ἐξέλιπον,	σὸν	ἔργον, ὦ Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι· ἢ
[193]	περὶ Ἔρωτος, ἀλλοῖος ἢ ὁ	σός.	ὥσπερ οὖν ἐδεήθην σου, μὴ
[175]	ἵνα καὶ τοῦ σοφοῦ ἁπτόμενός	σου	(ἀπολαύσω, ὅ σοι προσέστη ἐν
[222]	οὐκ ἔλαθες, ἀλλὰ τὸ σατυρικόν	σου	δρᾶμα τοῦτο καὶ σειληνικὸν κατάδηλον
[218]	μοι συλλήπτορα οὐδένα κυριώτερον εἶναι	σοῦ.	ἐγὼ δὴ τοιούτῳ ἀνδρὶ πολὺ
[222]	διαβάλλειν, οἰόμενος δεῖν ἐμὲ μὲν	σοῦ	ἐρᾷν καὶ μηδενὸς ἄλλου, Ἀγάθωνα
[222]	μηδενὸς ἄλλου, Ἀγάθωνα δὲ ὑπὸ	σοῦ	ἐρᾶσθαι καὶ μηδ᾽ ὑφ᾽ ἑνὸς
[222]	ἐν μέσῳ ἐμοῦ τε καὶ	σοῦ,	ἵνα χωρὶς ἡμᾶς διαλάβῃ· οὐδὲν
[174]	ὁμολογήσω ἄκλητος (ἥκειν, ἀλλ᾽ ὑπὸ	σοῦ	κεκλημένος. Σύν τε δύ᾽ ἔφη,
[173]	νῦν ἐρίζειν· ἀλλ᾽ ὅπερ ἐδεόμεθά	σου,	μὴ ἄλλως ποιήσῃς, ἀλλὰ διήγησαι
[193]	ὁ σός. ὥσπερ οὖν ἐδεήθην	σου,	μὴ κωμῳδήσῃς αὐτόν, ἵνα καὶ
[175]	ἐπίδοσιν ἔχουσα, ἥ γε παρὰ	σοῦ	νέου ὄντος οὕτω σφόδρα ἐξέλαμψεν
[214]	οὐδ᾽ ἂν ἕνα ἄλλον ἐπαινέσαιμι	σοῦ	παρόντος. Ἀλλ᾽ οὕτω ποίει, φάναι
[175]	κατάκλισιν· οἶμαι γάρ με παρὰ	σοῦ	πολλῆς καὶ καλῆς σοφίας πληρωθήσεσθαι.
[194]	τὸν Σωκράτη, ὦ Ἀγάθων, περὶ	σοῦ	τι ἐγὼ ἄγροικον δοξάζων· ἀλλ᾽
[215]	ἔπος εἰπεῖν οὐδενί· ἐπειδὰν δὲ	σοῦ	τις ἀκούῃ ἢ τῶν σῶν
[201]	Μαντινικῆς Διοτίμας, ἣ ταῦτά τε	σοφὴ	ἦν καὶ ἄλλα πολλά, καὶ
[204]	καὶ εὐπόρου, μητρὸς δὲ οὐ	σοφῆς	καὶ ἀπόρου· ἡ μὲν οὖν
[204]	γὰρ δὴ τῶν καλλίστων ἡ	σοφία,	Ἔρως δ᾽ ἐστὶν ἔρως περὶ
[206]	ἐγώ, ὦ Διοτίμα, ἐθαύμαζον ἐπὶ	σοφίᾳ	καὶ ἐφοίτων παρὰ σὲ αὐτὰ
[175]	γὰρ οὕτως ἔχει καὶ ἡ	(σοφία,	πολλοῦ τιμῶμαι τὴν παρὰ σοὶ
[175]	Ἀγάθων, εἰ τοιοῦτον εἴη ἡ	σοφία	ὥστ᾽ ἐκ τοῦ πληρεστέρου εἰς
[197]	ἐναντιώσεται μὴ οὐχὶ Ἔρωτος εἶναι	σοφίαν,	ᾗ γίγνεταί τε καὶ φύεται
[184]	εἰς παίδευσιν καὶ τὴν ἄλλην	σοφίαν	κτᾶσθαι, τότε δὴ τούτων ξυνιόντων
[184]	ἐκεῖνον ἀμείνων ἔσεσθαι ἢ κατὰ	σοφίαν	τινὰ ἢ κατὰ ἄλλο ὁτιοῦν
[175]	τε καὶ σὺ περὶ τῆς	σοφίας,	δικαστῇ χρώμενοι τῷ Διονύσῳ· νῦν
[202]	ᾔσθησαι ὅτι ἔστιν τι μεταξὺ	σοφίας	καὶ ἀμαθίας; Τί τοῦτο; Τὸ
[196]	τοῦ θεοῦ εἴρηται, περὶ δὲ	σοφίας	λείπεται· ὅσον οὖν δυνατόν, πειρατέον
[175]	παρὰ σοῦ πολλῆς καὶ καλῆς	σοφίας	πληρωθήσεσθαι. ἡ μὲν γὰρ ἐμὴ
[203]	ἀπορεῖ Ἔρως ποτὲ οὔτε πλουτεῖ,	σοφίας	τε αὖ καὶ ἀμαθίας ἐν
[214]	μὲν Σωκράτη, ὦ ἄνδρες, τὸ	σόφισμά	μοι οὐδέν· ὁπόσον γὰρ ἂν
[208]	(καὶ ἥ, ὥσπερ οἱ τέλεοι	σοφισταί,	Εὖ ἴσθι, ἔφη, ὦ Σώκρατες·
[177]	βούλει αὖ σκέψασθαι τοὺς χρηστοὺς	σοφιστάς,	Ἡρακλέους μὲν καὶ ἄλλων ἐπαίνους
[203]	δεινὸς γόης καὶ φαρμακεὺς καὶ	σοφιστής·	καὶ οὔτε ὡς (ἀθάνατος πέφυκεν
[204]	οἱ ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν οὐδ᾽ ἐπιθυμοῦσι	σοφοὶ	γενέσθαι· αὐτὸ γὰρ τοῦτό ἐστι
[185]	με ἴσα λέγειν οὑτωσὶ οἱ	σοφοί,	ἔφη ὁ Ἀριστόδημος δεῖν μὲν
[182]	ἐν Βοιωτοῖς, καὶ οὗ μὴ	σοφοὶ	λέγειν, ἁπλῶς νενομοθέτηται καλὸν τὸ
[204]	οἱ φιλοσοφοῦντες, εἰ μήτε οἱ	σοφοὶ	μήτε οἱ ἀμαθεῖς; (Δῆλον δή,
[197]	ἄδωρος δυσμενείας· ἵλεως ἀγαθοῖς· θεατὸς	σοφοῖς,	ἀγαστὸς θεοῖς· ζηλωτὸς ἀμοίροις, κτητὸς
[194]	πολλῶν· εἰ δὲ ἄλλοις ἐντύχοις	σοφοῖς,	τάχ᾽ ἂν αἰσχύνοιο αὐτούς, εἴ
[202]	γε. Ἦ καὶ ἂν μὴ	σοφόν,	ἀμαθές; ἢ οὐκ ᾔσθησαι ὅτι
[184]	ὁ δὲ τῷ ποιοῦντι αὐτὸν	σοφόν	τε καὶ ἀγαθὸν δικαίως αὖ
[204]	θεῶν οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ	σοφὸς	γενέσθαι· ἔστι γάρ· οὐδ᾽ εἴ
[203]	ὁ μὲν περὶ τὰ τοιαῦτα	σοφὸς	δαιμόνιος ἀνήρ, ὁ δὲ ἄλλο
[204]	γάρ· οὐδ᾽ εἴ τις ἄλλος	σοφός,	οὐ φιλοσοφεῖ· οὐδ᾽ αὖ οἱ
[196]	(τὴν αὑτοῦ, ποιητὴς ὁ θεὸς	σοφὸς	οὕτως ὥστε καὶ ἄλλον ποιῆσαι·
[203]	ἀνήρ, ὁ δὲ ἄλλο τι	σοφὸς	ὢν ἢ περὶ τέχνας ἢ
[174]	καθ᾽ Ὅμηρον φαῦλος ὢν ἐπὶ	σοφοῦ	ἀνδρὸς ἰέναι θοίνην ἄκλητος. ἆρ᾽
[175]	ἐμὲ κατάκεισο, ἵνα καὶ τοῦ	σοφοῦ	ἁπτόμενός σου (ἀπολαύσω, ὅ σοι
[177]	ἤδη τινὶ ἐνέτυχον βιβλίῳ ἀνδρὸς	σοφοῦ,	ἐν ᾧ ἐνῆσαν ἅλες ἔπαινον
[204]	ἡ γένεσις· πατρὸς μὲν γὰρ	σοφοῦ	ἐστί καὶ εὐπόρου, μητρὸς δὲ
[204]	φιλόσοφον δὲ ὄντα μεταξὺ εἶναι	σοφοῦ	καὶ ἀμαθοῦς. αἰτία δὲ αὐτῷ
[194]	εἴ τισιν ἐντύχοις οὓς ἡγεῖο	σοφούς,	μᾶλλον ἂν αὐτῶν φροντίζοις ἢ
[208]	Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ	σοφωτάτη	Διοτίμα, ταῦτα ὡς ἀληθῶς οὕτως
[212]	τῆς ἐμῆς κεφαλῆς τὴν τοῦ	σοφωτάτου	καὶ καλλίστου κεφαλὴν ἀνειπὼν οὑτωσὶ
[206]	τῷ κυοῦντί τε καὶ ἤδη	σπαργῶντι	πολλὴ ἡ πτοίησις γέγονε (περὶ
[176]	καὶ δειπνήσαντος καὶ τῶν ἄλλων,	σπονδάς	τε σφᾶς ποιήσασθαι, καὶ ᾄσαντας
[216]	βίον πρὸς τοὺς ἀνθρώπους διατελεῖ.	σπουδάσαντος	δὲ αὐτοῦ καὶ ἀνοιχθέντος οὐκ
[181]	ἵνα μὴ εἰς ἄδηλον πολλὴ	σπουδὴ	ἀνηλίσκετο· τὸ γὰρ τῶν παίδων
[206]	καὶ ἐν τίνι πράξει ἡ	σπουδὴ	καὶ ἡ ξύντασις ἔρως ἂν
[208]	γὰρ χάριν παντὶ αὕτη ἡ	σπουδὴ	καὶ ὁ ἔρως ἕπεται. Καὶ
[177]	οὖν τοιούτων μὲν πέρι πολλὴν	σπουδὴν	ποιήσασθαι, Ἔρωτα δὲ μηδένα πω
[179]	θεοὶ τὴν περὶ τὸν ἔρωτα	σπουδήν	τε καὶ ἀρετὴν μάλιστα τιμῶσιν.
[192]	χαίρει ξυνὼν οὕτως ἐπὶ μεγάλης	σπουδῆς·	ἀλλ᾽ ἄλλο τι βουλομένη ἑκατέρου
[197]	τὰ μὲν παιδιᾶς, τὰ δὲ	σπουδῆς	μετρίας, καθ᾽ ὅσον ἐγὼ δύναμαι,
[212]	(ἐστεφανωμένον αὐτὸν κιττοῦ τέ τινι	στεφάνῳ	δασεῖ καὶ ἴων, καὶ ταινίας
[191]	~(τὰς πολλὰς ἐξελέαινε καὶ τὰ	στήθη	διήρθρου, ἔχων τι τοιοῦτον ὄργανον
[193]	ἔχοντες ὥσπερ οἱ ἐν ταῖς	στήλαις	καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ τὰς
[190]	ὥσπερ τὰ σύσπαστα βαλάντια, ἓν	στόμα	ποιῶν ἀπέδει κατὰ μέσην τὴν
[215]	τοὺς ἀνθρώπους τῇ ἀπὸ τοῦ	στόματος	δυνάμει, καὶ ἔτι νυνὶ ὃς
[219]	ἅπαντα προὐγεγόνει, καὶ μετὰ ταῦτα	στρατεία	ἡμῖν εἰς Ποτείδαιαν ἐγένετο κοινὴ
[220]	καρτερὸς ἀνὴρ ἐκεῖ ποτε ἐπὶ	στρατείας,	ἄξιον ἀκοῦσαι. ξυννοήσας γὰρ αὐτόθι
[219]	ἀποληφθέντες που, οἷα δὴ ἐπὶ	στρατείας,	~(ἀσιτεῖν, οὐδὲν ἦσαν οἱ ἄλλοι
[220]	ἐμοὶ καὶ τἀριστεῖα ἔδοσαν οἱ	στρατηγοί,	οὐδεὶς ἄλλος ἐμὲ ἔσωσεν (ἀνθρώπων
[193]	ὁ Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ	στρατηγός.	ᾧ μηδεὶς ἐναντία πραττέτω (πράττει
[220]	ἐκέλευον σοὶ διδόναι τἀριστεῖα τοὺς	στρατηγούς,	καὶ τοῦτό γέ μοι οὔτε
[220]	τἀριστεῖα, αὐτὸς προθυμότερος ἐγένου τῶν	στρατηγῶν	ἐμὲ λαβεῖν ἢ σαυτόν. ἔτι
[220]	ὅτι ψεύδομαι· ἀλλὰ γὰρ τῶν	στρατηγῶν	πρὸς τὸ ἐμὸν ἀξίωμα ἀποβλεπόντων
[220]	οἱ ἄλλοι ὑποδεδεμένοι, οἱ δὲ	στρατιῶται	ὑπέβλεπον (αὐτὸν ὡς καταφρονοῦντα σφῶν.
[178]	γένοιτο ὥστε πόλιν γενέσθαι ἢ	στρατόπεδον	ἐραστῶν τε καὶ παιδικῶν, οὐκ
[221]	ἀπὸ Δηλίου ~(φυγῇ ἀνεχώρει τὸ	στρατόπεδον·	ἔτυχον γὰρ παραγενόμενος ἵππον ἔχων,
[189]	ἑκάστου τοῦ ἀνθρώπου τὸ εἶδος	στρογγύλον,	νῶτον καὶ πλευρὰς κύκλῳ ἔχον·
[213]	ἀνθρώπους, οὐ μόνον πρῴην ὥσπερ	σύ,	ἀλλ᾽ ἀεί, ἔπειτα οὐκ ἀνέδησα.
[174]	δεῖπνον. Καλῶς γ᾽ ἔφη, ποιῶν	σύ·	ἀλλὰ ποῦ ἔστιν οὗτος; ~(Ὅπισθεν
[172]	μοι, ἦ δ᾽ ὅς, εἰπέ·	σὺ	αὐτὸς παρεγένου τῇ συνουσίᾳ ταύτῃ
[218]	ἐμοὶ δύναμις δι᾽ ἧς ἂν	σὺ	γένοιο ἀμείνων· ἀμήχανόν τοι κάλλος
[215]	δεομένους διὰ τὸ θεῖα εἶναι.	σὺ	δ᾽ ἐκείνου τοσοῦτον μόνον διαφέρεις,
[185]	ἐρῶ ἐν τῷ σῷ μέρει,	σὺ	δ᾽ ἐπειδὰν παύσῃ, ἐν τῷ
[214]	οὖν ἄλλοι πάντες ἡμεῖς εἰρήκαμεν·	σὺ	δ᾽ ἐπειδὴ οὐκ εἴρηκας καὶ
[175]	τὸν Ἀγάθωνα, καὶ εἰσάξεις Σωκράτη;	σὺ	δ᾽ ἦ δ᾽ ὅς, Ἀριστόδημε,
[219]	ἄλλως εἴρηται ἢ ὡς διανοοῦμαι·	σὺ	δὲ αὐτὸς οὕτω βουλεύου ὅτι
[219]	ὀμμάτων τῆς ἀκμῆς λήγειν ἐπιχειρῇ·	σὺ	δὲ τούτων ἔτι πόρρω. κἀγὼ
[201]	δεῖ δή, ὦ Ἀγάθων, ὥσπερ	σὺ	διηγήσω, διελθεῖν (αὐτὸν πρῶτον, τίς
[218]	μοι δέδοκται; Τί μάλιστα, ἔφη.	Σὺ	ἐμοὶ δοκεῖς, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[202]	Ὁρᾷς οὖν, ἔφη, ὅτι καὶ	σὺ	ἔρωτα οὐ θεὸν νομίζεις; Τί
[208]	οὑστινασοῦν καὶ ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ οἴει	σύ,	ἔφη, Ἄλκηστιν ὑπὲρ Ἀδμήτου ἀποθανεῖν
[174]	καλὸς παρὰ καλὸν ἴω. ἀλλὰ	σύ,	ἦ δ᾽ ὅς, πῶς (ἔχεις
[211]	ἐκπέπληξαι καὶ ἕτοιμος εἶ καὶ	σὺ	καὶ ἄλλοι πολλοί, ὁρῶντες τὰ
[201]	μηδαμῇ κεκτημένον κάλλος ἆρα λέγεις	σὺ	καλὸν εἶναι; Οὐ δῆτα. Ἔτι
[214]	τί ποιῶμεν; Ὅ τι ἂν	σὺ	κελεύῃς. δεῖ γάρ σοι πείθεσθαι·
[174]	εἶπον ὅτι Οὕτως ὅπως ἂν	σὺ	κελεύῃς. Ἕπου τοίνυν, ἔφη, ἵνα
[201]	ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽ οὕτως ἐχέτω ὡς	σὺ	λέγεις. Οὐ μὲν οὖν τῇ
[204]	ἐμοὶ δοκεῖ τεκμαιρομένῃ ἐξ ὧν	σὺ	λέγεις, τὸ ἐρώμενον Ἔρωτα εἶναι,
[174]	κινδυνεύσω καὶ ἐγὼ οὐχ ὡς	σὺ	λέγεις, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽
[222]	Ἀλλ᾽ ἀδύνατον, φάναι τὸν Σωκράτη.	σὺ	μὲν γὰρ ἐμὲ ἐπῄνεσας, δεῖ
[202]	δ᾽ ἐγώ. Εἷς μέν, ἔφη,	σύ,	μία δ᾽ ἐγώ. κἀγὼ εἶπον·
[209]	ἐρωτικὰ ἴσως, ὦ Σώκρατες, κἂν	σὺ	~(μυηθείης· τὰ δὲ τέλεα καὶ
[173]	ἦ ὁτουοῦν, οὐχ ἧττον ἢ	σὺ	νυνί, οἰόμενος δεῖν πάντα μᾶλλον
[206]	τοῦ καλοῦ ὁ ἔρως, ὡς	σὺ	οἴει. Ἀλλὰ τί μήν; Τῆς
[172]	γὰρ οὐδὲν εἶχε σαφὲς λέγειν·	σὺ	οὖν μοι διήγησαι· δικαιότατος γὰρ
[175]	ὕστερον διαδικασόμεθα ἐγώ τε καὶ	σὺ	περὶ τῆς σοφίας, δικαστῇ χρώμενοι
[189]	νῷ ἔχω λέγειν ἢ ᾗ	σύ	τε καὶ Παυσανίας εἰπέτην. ἐμοὶ
[214]	καὶ σωφρονεστάτου, χαῖρε. Καὶ γὰρ	σύ,	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ τί
[204]	ἔστι δὲ τῶν καλῶν, ὡς	σὺ	φῄς. εἰ δέ τις ἡμᾶς
[200]	ἔχω, εἴποιμεν ἂν αὐτῷ ὅτι	σύ,	ὦ ἄνθρωπε, (πλοῦτον κεκτημένος καὶ
[204]	φίλε Σώκρατες, αὕτη· ὃν δὲ	σὺ	ᾠήθης Ἔρωτα (εἶναι, θαυμαστὸν οὐδὲν
[178]	μέλλουσι καλῶς βιώσεσθαι, τοῦτο οὔτε	συγγένεια	οἵα τε ἐμποιεῖν οὕτω καλῶς
[192]	καὶ φιλεραστὴς γίγνεται, ἀεὶ τὸ	συγγενὲς	ἀσπαζόμενος. ὅταν μὲν οὖν καὶ
[183]	πολλοί, ὅτι καὶ ὀμνύντι μόνῳ	συγγνώμη	παρὰ θεῶν ἐκβάντι τῶν ὅρκων·
[218]	καὶ βακχείας· διὸ πάντες ἀκούσεσθε·	συγγνώσεσθε	γὰρ τοῖς τε τότε πραχθεῖσι
[218]	ὡς μόνοις γνωσομένοις ~(τε καὶ	συγγνωσομένοις	εἰ πᾶν ἐτόλμα δρᾷν τε
[191]	φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας καὶ χαίρουσι	συγκατακείμενοι	καὶ συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι, καί
[176]	οἱ λοιποί. (ταῦτα δὴ ἀκούσαντας	συγχωρεῖν	πάντας μὴ διὰ μέθης ποιήσασθαι
[206]	Καὶ τοῦτο προσθετέον. Ἔστιν ἄρα	συλλήβδην,	ἔφη, ὁ ἔρως τοῦ τὸ
[218]	γενέσθαι, τούτου δὲ οἶμαί μοι	συλλήπτορα	οὐδένα κυριώτερον εἶναι σοῦ. ἐγὼ
[181]	βίον ἅπαντα ξυνεσόμενοι καὶ κοινῇ	συμβιωσόμενοι,	ἀλλ᾽ οὐκ ἐξαπατήσαντες, ἐν ἀφροσύνῃ
[176]	ἐθελήσαιμι ἂν πιεῖν οὔτε ἄλλῳ	συμβουλεύσαιμι,	ἄλλως τε καὶ κραιπαλῶντα ἔτι
[222]	ἐπαινῶ· καὶ αὖ ἃ μέμφομαι	συμμείξας	ὑμῖν εἶπον ἅ με ὕβρισε.
[196]	καὶ ἐξιών, εἰ σκληρὸς ἦν.	συμμέτρου	δὲ καὶ ὑγρᾶς ἰδέας μέγα
[191]	ἄνδρας καὶ χαίρουσι συγκατακείμενοι καὶ	συμπεπλεγμένοι	~(τοῖς ἀνδράσι, καί εἰσιν οὗτοι
[213]	ἐπὶ ῥητοῖς εἰσίω ἢ μή;	συμπίεσθε	ἢ οὔ; πάντας οὖν ἀναθορυβῆσαι
[191]	καὶ περιβάλλοντες τὰς χεῖρας καὶ	συμπλεκόμενοι	ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον ὑπὸ
[202]	ἐν μέσῳ δὲ ὂν ἀμφοτέρων	συμπληροῖ,	ὥστε τὸ πᾶν αὐτὸ αὑτῷ
[191]	τῶνδε ἕνεκα, ἵνα ἐν τῇ	συμπλοκῇ	ἅμα μὲν εἰ ἀνὴρ γυναικὶ
[216]	πόσης οἴεσθε γέμει, ὦ ἄνδρες	συμπόται,	σωφροσύνης; ἴστε ὅτι οὔτε εἴ
[212]	μεθύοντα ἄνδρα πάνυ σφόδρα δέξεσθε	συμπότην,	ἢ ἀπίωμεν ἀναδήσαντες μόνον Ἀγάθωνα,
[213]	ἀλλὰ τίς ἡμῖν ὅδε τρίτος	συμπότης;	καὶ ἅμα μεταστρεφόμενον αὐτὸν ὁρᾶν
[200]	παρεῖναι· ἄλλο τι ὁμολογοῖ ἄν;	Συμφάναι	ἔφη τὸν Ἀγάθωνα. εἰπεῖν δὴ
[182]	ἡ φιλογυμναστία· οὐ γὰρ οἶμαι	συμφέρει	τοῖς ἄρχουσι φρονήματα μεγάλα ἐγγίγνεσθαι
[191]	χεῖρας καὶ συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες	συμφῦναι,	ἀπέθνῃσκον ὑπὸ λιμοῦ καὶ τῆς
[192]	ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω ὑμᾶς συντῆξαι καὶ	(συμφυσῆσαι	εἰς τὸ αὐτό, ὥστε δύ᾽
[187]	ἡ γὰρ ἁρμονία συμφωνία ἐστί,	συμφωνία	δὲ ὁμολογία τις· ὁμολογίαν δὲ
[187]	ἂν εἴη. ἡ γὰρ ἁρμονία	συμφωνία	ἐστί, συμφωνία δὲ ὁμολογία τις·
[174]	(ἥκειν, ἀλλ᾽ ὑπὸ σοῦ κεκλημένος.	Σύν	τε δύ᾽ ἔφη, ἐρχομένω πρὸ
[191]	ἀνθρώποις καὶ τῆς ἀρχαίας φύσεως	συναγωγεὺς	καὶ ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν ἐκ
[217]	προκαλοῦμαι δὴ αὐτὸν πρὸς τὸ	συνδειπνεῖν,	ἀτεχνῶς ὥσπερ ἐραστὴς παιδικοῖς ἐπιβουλεύων.
[174]	Ἀριστόδημε, εἰς καλὸν ἥκεις ὅπως	συνδειπνήσῃς·	εἰ δ᾽ ἄλλου τινὸς ἕνεκα
[172]	ἄλλων τῶν τότε ἐν τῷ	συνδείπνῳ	παραγενομένων, περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγων
[172]	ἀφ᾽ οὗ δ᾽ ἐγὼ Σωκράτει	συνδιατρίβω	καὶ ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας
[220]	τετρωμένον οὐκ ἐθέλων ἀπολιπεῖν, ἀλλὰ	συνδιέσωσε	καὶ τὰ ὅπλα καὶ αὐτὸν
[217]	καὶ εἰ ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε.	συνεγιγνόμην	γάρ, ὦ ἄνδρες, μόνος μόνῳ,
[217]	τότε ἀποπέμπων (τὸν ἀκόλουθον μόνος	συνεγιγνόμην.	δεῖ γὰρ πρὸς ὑμᾶς πάντα
[217]	συνεγυμναζόμην, ὥς τι ἐνταῦθα περανῶν.	συνεγυμνάζετο	οὖν μοι καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις
[217]	ταῦτα ξυγγυμνάζεσθαι (προὐκαλούμην αὐτὸν καὶ	συνεγυμναζόμην,	ὥς τι ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο
[211]	πίνειν, ἀλλὰ θεᾶσθαι μόνον καὶ	συνεῖναι.	τί δῆτα, ἔφη, οἰόμεθα, εἴ
[176]	ἡμᾶς δὲ διὰ λόγων ἀλλήλοις	συνεῖναι	τὸ τήμερον· καὶ δι᾽ οἵων
[209]	ἀπὼν μεμνημένος, καὶ τὸ γεννηθὲν	συνεκτρέφει	κοινῇ μετ᾽ ἐκείνου, ὥστε πολὺ
[192]	τοῦτο ὃ πάλαι ἄρα ἐπεθύμει,	συνελθὼν	καὶ συντακεὶς τῷ ἐρωμένῳ ἐκ
[190]	τό τε πρόσωπον μετέστρεφε, καὶ	συνέλκων	πανταχόθεν τὸ δέρμα ἐπὶ τὴν
[191]	τὸ λειφθὲν ἄλλο ἐζήτει καὶ	συνεπλέκετο,	εἴτε γυναικὸς τῆς ὅλης ἐντύχοι
[212]	τοῦ κτήματος τῇ ἀνθρωπείᾳ φύσει	συνεργὸν	ἀμείνω Ἔρωτος οὐκ ἄν τις
[180]	ἔρωτα τὸν μὲν τῇ ἑτέρᾳ	συνεργὸν	Πάνδημον ὀρθῶς καλεῖσθαι, τὸν δὲ
[219]	εἰς Ποτείδαιαν ἐγένετο κοινὴ καὶ	συνεσιτοῦμεν	ἐκεῖ. πρῶτον μὲν οὖν τοῖς
[186]	οἱ ποιηταὶ καὶ ἐγὼ πείθομαι,	συνέστησεν	τὴν ἡμετέραν τέχνην. ἥ τε
[195]	πλησιάζειν. μετὰ δὲ νέων ἀεὶ	σύνεστί	τε καὶ ἔστιν· ὁ γὰρ
[217]	εἰώθει διαλεχθεὶς ἄν μοι καὶ	συνημερεύσας	ᾤχετο ἀπιών. μετὰ ταῦτα ξυγγυμνάζεσθαι
[173]	εἰπέ μοι πότε ἐγένετο ἡ	συνουσία	αὕτη. κἀγὼ εἶπον ὅτι· Παίδων
[173]	ἀεί· παρεγεγόνει δ᾽ ἐν τῇ	συνουσίᾳ,	Σωκράτους ἐραστὴς ὢν ἐν τοῖς
[172]	εἰπέ· σὺ αὐτὸς παρεγένου τῇ	συνουσίᾳ	ταύτῃ ἢ οὔ; κἀγὼ εἶπον
[206]	ἡ γὰρ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς	συνουσία	τόκος ἐστίν. ἔστι δὲ τοῦτο
[192]	τοῦτ᾽ εἶναι ἡ τῶν ἀφροδισίων	συνουσία,	ὡς ἄρα τούτου ἕνεκα ἕτερος
[176]	ποιήσασθαι τὴν ἐν τῷ παρόντι	συνουσίαν,	ἀλλ᾽ οὕτω πίνοντας πρὸς ἡδονήν.
[172]	διηγούμενος, εἰ νεωστὶ ἡγεῖ τὴν	συνουσίαν	γεγονέναι ταύτην ἣν ἐρωτᾷς, ὥστε
[172]	ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι τὴν Ἀγάθωνος	συνουσίαν	(καὶ Σωκράτους καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ
[191]	ἄρρενι, πλησμονὴν γοῦν γίγνοιτο τῆς	συνουσίας	καὶ διαπαύοιντο καὶ ἐπὶ τὰ
[219]	εἶχον καὶ ἀποστερηθείην τῆς τούτου	συνουσίας,	οὔθ᾽ ὅπῃ προσαγαγοίμην (αὐτὸν εὐπόρουν.
[183]	βίου μένει, ἅ τε μονίμῳ	συντακείς.	τούτους δὴ βούλεται ὁ ~(ἡμέτερος
[192]	πάλαι ἄρα ἐπεθύμει, συνελθὼν καὶ	συντακεὶς	τῷ ἐρωμένῳ ἐκ δυοῖν εἷς
[192]	γὰρ τούτου ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω ὑμᾶς	συντῆξαι	καὶ (συμφυσῆσαι εἰς τὸ αὐτό,
[203]	ἀνδρεῖος ὢν καὶ ἴτης καὶ	σύντονος,	θηρευτὴς δεινός, ἀεί τινας πλέκων
[215]	καθημένοις, οὕστινας ἐργάζονται οἱ δημιουργοὶ	σύριγγας	ἢ αὐλοὺς ἔχοντας, οἳ διχάδε
[190]	γαστέρα νῦν καλουμένην, ὥσπερ τὰ	σύσπαστα	βαλάντια, ἓν στόμα ποιῶν ἀπέδει
[206]	αἰσχρῷ, σκυθρωπόν τε καὶ λυπούμενον	συσπειρᾶται	καὶ ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται καὶ
[187]	ἐν μέν γε αὐτῇ τῇ	συστάσει	ἁρμονίας τε καὶ ῥυθμοῦ οὐδὲν
[188]	ἡ τῶν ὡρῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ	σύστασις	μεστή ἐστιν ἀμφοτέρων τούτων, καὶ
[177]	πρὸς ὠφέλειαν· καὶ ἄλλα τοιαῦτα	(συχνὰ	ἴδοις ἂν ἐγκεκωμιασμένα. τὸ οὖν
[174]	ἐροῦμεν. ἀλλ᾽ ἴωμεν. Τοιαῦτ᾽ ἄττα	σφᾶς	ἔφη διαλεχθέντας ἰέναι. τὸν οὖν
[223]	εἰς τὸ ἄντικρυς πορεύεσθαι παρὰ	σφᾶς	καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ θορύβου μεστὰ
[175]	ὑμᾶς ἐπαινῶμεν. Μετὰ ταῦτα ἔφη	σφᾶς	μὲν δειπνεῖν, τὸν δὲ Σωκράτη
[175]	ὡς εἰώθει διατρίψαντα, ἀλλὰ μάλιστα	σφᾶς	μεσοῦν δειπνοῦντας. τὸν οὖν Ἀγάθωνα,
[176]	καὶ τῶν ἄλλων, σπονδάς τε	σφᾶς	ποιήσασθαι, καὶ ᾄσαντας τὸν θεὸν
[212]	Ἀγάθωνα. ἄγειν οὖν αὐτὸν παρὰ	σφᾶς	τήν τε αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν καὶ
[192]	ἔχοιεν εἰπεῖν ὅ τι βούλονται	σφίσι	παρ᾽ ἀλλήλων γίγνεσθαι. οὐδενὶ γὰρ
[216]	σχῆμα αὐτοῦ. τοῦτο οὐ σειληνῶδες;	σφόδρα	γε. τοῦτο γὰρ οὗτος ἔξωθεν
[212]	Ἄνδρες, χαίρετε· μεθύοντα ἄνδρα πάνυ	σφόδρα	δέξεσθε συμπότην, ἢ ἀπίωμεν ἀναδήσαντες
[218]	οὗτος ἀκούσας μάλα εἰρωνικῶς καὶ	σφόδρα	ἑαυτοῦ τε καὶ εἰωθότως ἔλεξεν·
[175]	παρὰ σοῦ νέου ὄντος οὕτω	σφόδρα	ἐξέλαμψεν καὶ ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην
[223]	δὴ ἀναγκαζομένους αὐτοὺς καὶ οὐ	σφόδρα	ἑπομένους νυστάζειν· καὶ πρότερον μὲν
[212]	φωνὴν ἀκούειν ἐν τῇ αὐλῇ	σφόδρα	μεθύοντος καὶ μέγα βοῶντος, ἐρωτῶντος
[210]	σωμάτων ἐραστήν, ἑνὸς δὲ τὸ	σφόδρα	τοῦτο χαλάσαι καταφρονήσαντα καὶ σμικρὸν
[220]	στρατιῶται ὑπέβλεπον (αὐτὸν ὡς καταφρονοῦντα	σφῶν.	Καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα·
[211]	ἐκεῖνο τὸ καλὸν ἄρχηται καθορᾶν,	σχεδὸν	ἄν τι ἅπτοιτο τοῦ τέλους.
[201]	με ἡ ξένη ἀνακρίνουσα διῄει.	σχεδὸν	γάρ τι καὶ ἐγὼ πρὸς
[221]	καὶ οὗτος καὶ ὁ ἑταῖρος·	σχεδὸν	γάρ τι τῶν οὕτω διακειμένων
[216]	καὶ οὐδὲν οἶδεν. ὡς τὸ	σχῆμα	αὐτοῦ. τοῦτο οὐ σειληνῶδες; σφόδρα
[185]	μὲν γὰρ ἐρῶ ἐν τῷ	σῷ	μέρει, σὺ δ᾽ ἐπειδὰν παύσῃ,
[208]	ἐμποιοῦσα ἀντὶ τῆς ἀπιούσης μνήμην	σῴζει	τὴν ἐπιστήμην, ὥστε τὴν αὐτὴν
[208]	τῷ τρόπῳ πᾶν τὸ θνητὸν	σῴζεται,	οὐ τὸ παντάπασιν τὸ αὐτὸ
[200]	ἔπειτα χρόνον ταῦτα εἶναι αὐτῷ	σῳζόμενα	καὶ παρόντα; (Πάνυ γε, φάναι.
[223]	Ἀγάθωνα ὡς κατακεισόμενον παρὰ τῷ	Σωκράτει	ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης δὲ κωμαστὰς ἥκειν
[194]	καὶ οὐδέν με κωλύει λέγειν·	Σωκράτει	γὰρ καὶ αὖθις ἔσται πολλάκις
[201]	φιλούμενε Ἀγάθων, δύνασαι ἀντιλέγειν, ἐπεὶ	Σωκράτει	γε οὐδὲν χαλεπόν. (Καὶ σὲ
[214]	μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ	Σωκράτει	κελεύειν ἐγχεῖν καὶ ἅμα εἰπεῖν·
[214]	εἰ εἰπεῖν, εἰπὼν δὲ ἐπιτάξαι	Σωκράτει	ὅ τι ἂν βούλῃ, καὶ
[194]	Ὦ φίλε Ἀγάθων, ἐὰν ἀποκρίνῃ	Σωκράτει,	οὐδὲν ἔτι διοίσει αὐτῷ ὁπῃοῦν
[217]	θαυμαστόν, ὡς ὑπάρχον μοι χαρισαμένῳ	Σωκράτει	πάντ᾽ ἀκοῦσαι ὅσα περ οὗτος
[172]	ἐπιδεδήμηκεν; ἀφ᾽ οὗ δ᾽ ἐγὼ	Σωκράτει	συνδιατρίβω καὶ ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης
[193]	ἐρρήθη. καὶ εἰ μὴ ξυνῄδειν	Σωκράτει	τε καὶ Ἀγάθωνι δεινοῖς οὖσι
[207]	ποτε ἤρετο Τί οἴει, ὦ	Σώκρατες,	αἴτιον εἶναι τούτου τοῦ ἔρωτος
[174]	οὐχ ὡς σὺ λέγεις, ὦ	Σώκρατες,	ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον φαῦλος ὢν
[204]	φύσις τοῦ δαίμονος, ὦ φίλε	Σώκρατες,	αὕτη· ὃν δὲ σὺ ᾠήθης
[194]	νῦν. Φαρμάττειν βούλει με, ὦ	Σώκρατες,	εἰπεῖν τὸν Ἀγάθωνα, ἵνα θορυβηθῶ
[217]	τὸν νοῦν, καὶ εἰ ψεύδομαι,	Σώκρατες,	ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην γάρ, ὦ ἄνδρες,
[208]	σοφισταί, Εὖ ἴσθι, ἔφη, ὦ	Σώκρατες·	ἐπεί γε καὶ τῶν ἀνθρώπων
[219]	καὶ οὐδὲ ταῦτα αὖ, ὦ	Σώκρατες,	ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι. ποιήσαντος δὲ
[204]	ἀγαθῷ χρώμενος πυνθάνοιτο· φέρε, ὦ	Σώκρατες,	ἐροιτο· ὁ ἐρῶν τῶν ἀγαθῶν·
[211]	ἐνταῦθα τοῦ βίου, ὦ φίλε	Σώκρατες,	ἔφη ἡ Μαντινικὴ ξένη, εἴπερ
[208]	ἦν. ταύτῃ τῇ μηχανῇ, ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, θνητὸν ἀθανασίας μετέχει, καὶ
[206]	τὸν ἔχοντα. ἔστιν γάρ, ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, οὐ τοῦ καλοῦ ὁ
[218]	ἐδόκει· καὶ εἶπον κινήσας αὐτόν,	Σώκρατες,	καθεύδεις; Οὐ δῆτα, ἦ δ᾽
[202]	ὦ Διοτίμα; Δαίμων μέγας, ὦ	Σώκρατες·	καὶ γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον
[220]	ἐμέ. καὶ ἐγὼ μέν, ὦ	Σώκρατες,	καὶ τότε ἐκέλευον σοὶ διδόναι
[209]	οὖν τὰ ἐρωτικὰ ἴσως, ὦ	Σώκρατες,	κἂν σὺ ~(μυηθείης· τὰ δὲ
[222]	Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ μήν, ὦ	Σώκρατες,	κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι δὲ
[175]	τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς εἶ, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	ὁ Ἀγάθων. καὶ ταῦτα μὲν
[202]	Καὶ πῶς ἄν, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	(ὁμολογοῖτο μέγας θεὸς εἶναι παρὰ
[205]	Τί δὴ οὖν, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	οὐ πάντας ἐρᾶν φαμέν, (εἴπερ
[210]	φύσιν καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο, ὦ	Σώκρατες,	οὗ δὴ ἕνεκεν καὶ οἱ
[215]	εἶδος ὅμοιος εἶ τούτοις, ὦ	Σώκρατες,	οὐδ᾽ ἄν αὐτὸς δή που
[201]	τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω, ὦ	Σώκρατες,	οὐδὲν εἰδέναι ὧν τότε εἶπον.
[216]	ὡς ἔχω. καὶ ταῦτα, ὦ	Σώκρατες,	οὐκ ἐρεῖς ὡς οὐκ ἀληθῆ.
[206]	ἐρῶ. κυοῦσιν γάρ, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	πάντες ἄνθρωποι καὶ κατὰ τὸ
[175]	κατακείμενον μόνον· Δεῦρ᾽ ἔφη φάναι,	Σώκρατες,	παρ᾽ ἐμὲ κατάκεισο, ἵνα καὶ
[204]	δὴ μετὰ ταῦτ᾽ ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	πειράσομαί σε διδάξαι. ἔστι μὲν
[201]	ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ, φάναι, ὦ	Σώκρατες,	σοὶ οὐκ ἂν δυναίμην ἀντιλέγειν,
[204]	καλῶν ἐστιν ὁ Ἔρως, ὦ	Σώκρατές	τε καὶ Διοτίμα; ὧδε δὲ
[194]	ὀλίγων ἀνθρώπων. Τί δέ, ὦ	Σώκρατες;	τὸν Ἀγάθωνα φάναι, οὐ δή
[213]	τῶν ἔνδον κατακείσει; καὶ τὸν	Σωκράτη·	Ἀγάθων, φάναι, ὅρα εἴ μοι
[213]	ὀφθαλμῶν ἔχοντα οὐ κατιδεῖν τὸν	Σωκράτη,	ἀλλὰ καθίζεσθαι παρὰ τὸν Ἀγάθωνα
[200]	εἰπεῖν. Ἴθι δή, φάναι τὸν	Σωκράτη,	ἀνομολογησώμεθα τὰ εἰρημένα. ἄλλο τι
[200]	φάναι. Σκόπει δή, εἰπεῖν τὸν	Σωκράτη,	ἀντὶ τοῦ εἰκότος εἰ ἀνάγκη
[199]	τοῦτο. (Ἔτι τοίνυν, εἰπεῖν τὸν	Σωκράτη,	ἀπόκριναι ὀλίγῳ πλείω, ἵνα μᾶλλον
[223]	μεγάλης ἐπὶ δεξιά. τὸν οὖν	Σωκράτη	αὐτοῖς διαλέγεσθαι· καὶ τὰ μὲν
[173]	δοκεῖ. οὐ μέντοι ἀλλὰ καὶ	Σωκράτη	γε ἔνια ἤδη ἀνηρόμην ὧν
[215]	ἔχοντι εὐπόρως καὶ ἐφεξῆς καταριθμῆσαι.	Σωκράτη	δ᾽ ἐγὼ ἐπαινεῖν, ὦ ἄνδρες,
[176]	ἡμεῖς μὲν γὰρ ἀεὶ ἀδύνατοι.	Σωκράτη	δ᾽ ἐξαιρῶ λόγου· ἱκανὸς γὰρ
[218]	Παυσανίας, Ἀριστοδήμους τε καὶ Ἀριστοφάνας—	Σωκράτη	δὲ αὐτὸν τί δεῖ λέγειν,
[222]	κατακλινήσομαι. Πάνυ γε, φάναι τὸν	Σωκράτη,	δεῦρο ὑποκάτω ἐμοῦ κατακλίνου. Ὦ
[175]	Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν μεταπέμψασθαι τὸν	Σωκράτη,	ἓ δὲ οὐκ ἐᾶν. ἥκειν
[174]	ἔφη διαλεχθέντας ἰέναι. τὸν οὖν	Σωκράτη	ἑαυτῷ πως προσέχοντα τὸν νοῦν
[214]	ποτε μεθυσθῇ. τὸν μὲν οὖν	Σωκράτη	ἐγχέαντος τοῦ παιδὸς πίνειν· τὸν
[194]	εἴην, ὦ Ἀγάθων, εἰπεῖν τὸν	Σωκράτη,	(εἰ ἰδὼν τὴν σὴν ἀνδρείαν
[198]	καὶ τῷ θεῷ· τὸν οὖν	Σωκράτη	εἰπεῖν βλέψαντα εἰς τὸν Ἐρυξίμαχον·
[194]	δὲ ὅμως θαρρῶ, ~(τὸν οὖν	Σωκράτη	εἰπεῖν Καλῶς γὰρ αὐτὸς ἠγώνισαι,
[177]	σοι, ὦ Ἐρυξίμαχε, φάναι τὸν	Σωκράτη,	ἐναντία ψηφιεῖται. οὔτε γὰρ ἄν
[174]	πειράσομαι διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ οἱ	Σωκράτη	ἐντυχεῖν λελουμένον τε καὶ τὰς
[221]	ἄν τις καὶ ἄλλα ἔχοι	Σωκράτη	ἐπαινέσαι καὶ θαυμάσια· ἀλλὰ τῶν
[214]	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, εἰ βούλει·	Σωκράτη	ἐπαίνεσον. (Πῶς λέγεις; εἰπεῖν τὸν
[222]	ἐστίν, ὦ ἄνδρες, ἃ ἐγὼ	Σωκράτη	ἐπαινῶ· καὶ αὖ ἃ μέμφομαι
[174]	ἐγώ, ἔφη, μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ ὁρῶ	Σωκράτη	ἑπόμενον· εἶπον οὖν ὅτι καὶ
[223]	Ἀγάθωνα δὲ καὶ Ἀριστοφάνη καὶ	Σωκράτη	ἔτι μόνους ἐγρηγορέναι καὶ πίνειν
[199]	ἐρώτα. μετὰ ταῦτα δὴ τὸν	Σωκράτη	ἔφη ἐνθένδε ποθὲν ἄρξασθαι. Καὶ
[221]	ἐνταῦθα δὴ καὶ κάλλιον ἐθεασάμην	Σωκράτη	ἢ ἐν Ποτειδαίᾳ. αὐτὸς γὰρ
[174]	οἷός τ᾽ ἦ ἰδεῖν. ἀλλὰ	Σωκράτη	ἡμῖν πῶς οὐκ ἄγεις; καὶ
[213]	ἅμα μεταστρεφόμενον αὐτὸν ὁρᾶν τὸν	Σωκράτη,	ἰδόντα δὲ ἀναπηδῆσαι καὶ εἰπεῖν·
[175]	γὰρ ἂν προαπέστης. καὶ τὸν	Σωκράτη	καθίζεσθαι καὶ εἰπεῖν ὅτι· Εὖ
[201]	λέγεις, ὦ ἑταῖρε, φάναι τὸν	Σωκράτη·	καὶ εἰ τοῦτο οὕτως ἔχει,
[213]	λαβόντα τῶν ταινιῶν ἀναδεῖν τὸν	Σωκράτη	καὶ κατακλίνεσθαι. Ἐπειδὴ δὲ κατεκλίνη,
[200]	βούλοιτο ἰσχυρὸς εἶναι, φάναι τὸν	Σωκράτη,	καὶ ταχὺς ὢν ταχύς, καὶ
[223]	γιγνομένης τὸν Ἀγάθωνα. τὸν οὖν	Σωκράτη,	κατακοιμίσαντ᾽ ἐκείνους, ἀναστάντα ἀπιέναι, καὶ
[214]	χεῖρε. Οὐκ εὐφημήσεις; φάναι τὸν	Σωκράτη.	Μὰ τὸν Ποσειδῶ, εἰπεῖν τὸν
[220]	ἐκράτει, καὶ ὃ πάντων θαυμαστότατον,	Σωκράτη	μεθύοντα οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν ἀνθρώπων. τούτου
[222]	ἔχειν τοῦ Σωκράτους. τὸν οὖν	Σωκράτη·	Νήφειν μοι δοκεῖς, φάναι, ὦ
[223]	μέντοι κεφάλαιον, ἔφη, προσαναγκάζειν τὸν	Σωκράτη	ὁμολογεῖν αὐτοὺς τοῦ αὐτοῦ ἀνδρὸς
[220]	ὦ ἄνδρες, ἄξιον ἦν θεάσασθαι	Σωκράτη,	ὅτε ἀπὸ Δηλίου ~(φυγῇ ἀνεχώρει
[198]	πῶς, ὦ μακάριε, εἰπεῖν τὸν	Σωκράτη,	οὐ μέλλω ἀπορεῖν καὶ ἐγὼ
[175]	σφᾶς μὲν δειπνεῖν, τὸν δὲ	Σωκράτη	οὐκ εἰσιέναι. τὸν οὖν Ἀγάθωνα
[200]	τὸν Ἀγάθωνα. εἰπεῖν δὴ τὸν	Σωκράτη,	Οὐκοῦν τοῦτό γ᾽ ἐστὶν ἐκείνου
[175]	φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ εἰσάξεις	Σωκράτη;	σὺ δ᾽ ἦ δ᾽ ὅς,
[222]	κατακεῖσθαι. Ἀλλ᾽ ἀδύνατον, φάναι τὸν	Σωκράτη.	σὺ μὲν γὰρ ἐμὲ ἐπῄνεσας,
[214]	ὑμῶν ἐναντίον; Οὗτος, φάναι τὸν	Σωκράτη,	τί ἐν νῷ ἔχεις; ἐπὶ
[200]	~(Τοῦτο μὲν τοίνυν, εἰπεῖν τὸν	Σωκράτη,	φύλαξον παρὰ σαυτῷ μεμνημένος ὅτου·
[194]	ἂν καλῶς ποιοίην, φάναι τὸν	Σωκράτη,	ὦ Ἀγάθων, περὶ σοῦ τι
[214]	καὶ ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς μὲν	Σωκράτη,	ὦ ἄνδρες, τὸ σόφισμά μοι
[213]	καὶ ἐκείνου· παραχωρῆσαι γὰρ τὸν	Σωκράτη	ὡς ἐκεῖνον καθίζειν. παρακαθεζόμενον δὲ
[220]	θαυμάζοντες ἄλλος ἄλλῳ ἔλεγεν, ὅτι	Σωκράτης	ἐξ ἑωθινοῦ φροντίζων τι ἕστηκε.
[216]	ἐπείπερ ἠρξάμην. ὁρᾶτε γὰρ ὅτι	Σωκράτης	ἐρωτικῶς διάκειται τῶν καλῶν καὶ
[217]	εἶναι ἔμβραχυ ὅ τι κελεύοι	Σωκράτης.	ἡγούμενος δὲ αὐτὸν ἐσπουδακέναι ἐπὶ
[193]	τί ἑκάτερος· Ἀγάθων γὰρ καὶ	Σωκράτης	λοιποί. Ἀλλὰ πείσομαί σοι, ἔφη
[173]	τίς σοι διηγεῖτο; ἢ αὐτὸς	Σωκράτης;	(Οὐ μὰ τὸν Δία, ἦν
[175]	τῶν παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι·	Σωκράτης	οὗτος ἀναχωρήσας ἐν τῷ τῶν
[213]	Ὦ Ἡράκλεις, τουτὶ τί ἦν;	Σωκράτης	οὗτος; ἐλλοχῶν αὖ με ἐνταῦθα
[178]	τε καὶ ~(ἐκέλευον ἅπερ ὁ	Σωκράτης.	πάντων μὲν οὖν ἃ ἕκαστος
[212]	ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων ὁ	Σωκράτης	περὶ τοῦ λόγου· καὶ ἐξαίφνης
[214]	ὦ μακάριε, πείθει τί (σε	Σωκράτης	ὧν ἄρτι εἶπεν; ἢ οἶσθα
[221]	(εἰ γὰρ ἐθέλοι τις τῶν	Σωκράτους	ἀκούειν λόγων, φανεῖεν ἂν πάνυ
[173]	ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους ἡγεῖσθαι πλὴν	Σωκράτους,	ἀπὸ σαυτοῦ ἀρξάμενος. καὶ ὁπόθεν
[173]	καὶ τοῖς ἄλλοις ἀγριαίνεις πλὴν	Σωκράτους.	Ἀπολλόδωρος (Ὦ φίλτατε, καὶ δῆλόν
[194]	ἐγὼ δὲ ἡδέως μὲν ἀκούω	Σωκράτους	διαλεγομένου, ἀναγκαῖον δέ μοι ἐπιμεληθῆναι
[223]	παντὸς μᾶλλον μεταναστήσομαι, ἵνα ὑπὸ	Σωκράτους	ἐπαινεθῶ. Ταῦτα ἐκεῖνα, φάναι τὸν
[173]	παρεγεγόνει δ᾽ ἐν τῇ συνουσίᾳ,	Σωκράτους	ἐραστὴς ὢν ἐν τοῖς μάλιστα
[217]	παίδων) ἦν ἀληθής, ἔπειτα ἀφανίσαι	Σωκράτους	ἔργον ὑπερήφανον εἰς ἔπαινον ἐλθόντα
[219]	οὐδὲν περιττότερον καταδεδαρθηκὼς (ἀνέστην μετὰ	Σωκράτους,	ἢ εἰ μετὰ πατρὸς καθηῦδον
[174]	οὖν ὅτι καὶ αὐτὸς μετὰ	Σωκράτους	ἥκοιμι, κληθεὶς ὑπ᾽ ἐκείνου δεῦρ᾽
[172]	διαπυθέσθαι τὴν Ἀγάθωνος συνουσίαν (καὶ	Σωκράτους	καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν ἄλλων
[176]	~(Μετὰ ταῦτα, ἔφη, κατακλινέντος τοῦ	Σωκράτους	καὶ δειπνήσαντος καὶ τῶν ἄλλων,
[223]	φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην, τὰ εἰωθότα·	Σωκράτους	παρόντος τῶν καλῶν μεταλαβεῖν ἀδύνατον
[213]	παρὰ τὸν Ἀγάθωνα (ἐν μέσῳ	Σωκράτους	τε καὶ ἐκείνου· παραχωρῆσαι γὰρ
[222]	ἐδόκει ἔτι ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ	Σωκράτους.	τὸν οὖν Σωκράτη· Νήφειν μοι
[212]	ὀνόμαζε. Εἰπόντος δὲ ταῦτα τοῦ	Σωκράτους	τοὺς μὲν ἐπαινεῖν, τὸν δὲ
[219]	δικασταί· δικασταὶ γάρ ἐστε τῆς	Σωκράτους	ὑπερηφανίας. εὖ γὰρ ἴστε μὰ
[207]	καὶ μὴ ὅτι κατὰ τὸ	σῶμα,	ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν
[206]	πάντες ἄνθρωποι καὶ κατὰ τὸ	σῶμα	καὶ κατὰ τὴν ψυχήν, καὶ
[206]	ἐν καλῷ καὶ κατὰ τὸ	σῶμα	καὶ κατὰ τὴν ψυχήν. Μαντείας,
[207]	καὶ (αἷμα καὶ ξύμπαν τὸ	σῶμα.	καὶ μὴ ὅτι κατὰ τὸ
[208]	ἔφη, θνητὸν ἀθανασίας μετέχει, καὶ	σῶμα	καὶ τἆλλα πάντα· ἀθάνατον δὲ
[210]	ἐστιν, ἵνα τὸ περὶ τὸ	σῶμα	καλὸν σμικρόν τι ἡγήσηται εἶναι.
[211]	χεῖρες οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν ὧν	σῶμα	μετέχει, οὐδέ τις λόγος οὐδέ
[210]	ἡγεῖσθαι τὸ ἐπὶ πᾶσιν τοῖς	σώμασι	κάλλος· τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι
[186]	ἐν τοῖς ἄλλοις, τοῖς τε	σώμασι	τῶν πάντων ζῴων καὶ τοῖς
[209]	ἔτι μᾶλλον ἢ ἐν τοῖς	σώμασιν,	ἃ ψυχῇ προσήκει καὶ κυῆσαι
[186]	οὕτω καὶ ἐν αὐτοῖς τοῖς	σώμασιν	τοῖς μὲν ἀγαθοῖς ἑκάστου τοῦ
[211]	δυοῖν ἐπὶ πάντα τὰ καλὰ	σώματα,	καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν σωμάτων
[210]	ὄντα ἰέναι ἐπὶ τὰ καλὰ	σώματα,	καὶ πρῶτον μέν, ἐὰν ὀρθῶς
[208]	οὖν ἐγκύμονες, ἔφη, κατὰ τὰ	σώματα	ὄντες πρὸς τὰς γυναῖκας μᾶλλον
[209]	οὐδέποτε γεννήσει. τά τε οὖν	σώματα	τὰ καλὰ μᾶλλον ἢ τὰ
[210]	ὁτῳοῦν σώματι τῷ ἐπὶ ἑτέρῳ	σώματι	ἀδελφόν ἐστι, καὶ εἰ δεῖ
[196]	ἀνανθεῖ γὰρ (καὶ ἀπηνθηκότι καὶ	σώματι	καὶ ψυχῇ καὶ ἄλλῳ ὁτῳοῦν
[210]	τὸ κάλλος (τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν	σώματι	τῷ ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν
[186]	τὰ ἔχθιστα ὄντα ἐν τῷ	σώματι	φίλα οἷόν τ᾽ εἶναι ποιεῖν
[210]	τιμιώτερον ἡγήσασθαι τοῦ ἐν τῷ	σώματι,	ὥστε καὶ ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν
[183]	πράγματος. ἅμα γὰρ τῷ τοῦ	σώματος	ἄνθει λήγοντι, οὗπερ ἤρα, οἴχεται
[189]	θαυμάζειν εἰ τὸ κόσμιον τοῦ	σώματος	ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων καὶ γαργαλισμῶν,
[210]	ἡγῆται ὁ ἡγούμενος, ἑνὸς αὐτὸν	σώματος	ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους
[186]	κεφαλαίῳ εἰπεῖν, ἐπιστήμη τῶν τοῦ	σώματος	ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν καὶ κένωσιν,
[186]	ἔχει· τὸ γὰρ ὑγιὲς τοῦ	σώματος	καὶ τὸ νοσοῦν ὁμολογουμένως ἕτερόν
[186]	τοῖς μὲν ἀγαθοῖς ἑκάστου τοῦ	σώματος	καὶ ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι καὶ
[183]	ἐραστὴς ὁ πάνδημος, (ὁ τοῦ	σώματος	μᾶλλον ἢ τῆς ψυχῆς ἐρῶν·
[181]	ἀρετῆς ψυχῆς τε πέρι καὶ	σώματος.	οἱ μὲν οὖν ἀγαθοὶ τὸν
[211]	σώματα, καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν	σωμάτων	ἐπὶ τὰ καλὰ ἐπιτηδεύματα, καὶ
[210]	ἐννοήσαντα καταστῆναι πάντων τῶν καλῶν	σωμάτων	ἐραστήν, ἑνὸς δὲ τὸ σφόδρα
[181]	ἔπειτα ὧν καὶ ἐρῶσι τῶν	σωμάτων	μᾶλλον ἢ τῶν ψυχῶν, ἔπειτα
[186]	τέχνην. ἡ γὰρ φύσις τῶν	σωμάτων	τὸν διπλοῦν Ἔρωτα τοῦτον ἔχει·
[215]	σοῦ τις ἀκούῃ ἢ τῶν	σῶν	λόγων ἄλλου λέγοντος, κἂν πάνυ
[197]	κυβερνήτης, ἐπιβάτης, παραστάτης τε καὶ	σωτὴρ	ἄριστος, ξυμπάντων τε θεῶν καὶ
[209]	Λυκοῦργος παῖδας κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι	σωτῆρας	τῆς Λακεδαίμονος καὶ ὡς ἔπος
[188]	καὶ ἁρμονίαν καὶ κρᾶσιν λάβῃ	σώφρονα,	ἥκει φέροντα εὐετηρίαν τε καὶ
[214]	Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε βελτίστου πατρὸς καὶ	σωφρονεστάτου,	χαῖρε. Καὶ γὰρ σύ, φάναι
[196]	ἐπιθυμιῶν ὁ Ἔρως διαφερόντως ἂν	σωφρονοῖ.	καὶ μὴν εἴς γε ἀνδρείαν
[209]	διακόσμησις, ᾗ δὴ ὄνομά ἐστι	σωφροσύνη	τε καὶ δικαιοσύνη· τούτων δ᾽
[196]	πλείστης μετέχει. εἶναι γὰρ ὁμολογεῖται	σωφροσύνη	τὸ κρατεῖν ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν,
[219]	τὴν τούτου φύσιν τε καὶ	σωφροσύνην	καὶ ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ τοιούτῳ
[216]	οἴεσθε γέμει, ὦ ἄνδρες συμπόται,	σωφροσύνης;	ἴστε ὅτι οὔτε εἴ τις
[196]	περὶ μὲν οὖν δικαιοσύνης καὶ	σωφροσύνης	καὶ ἀνδρείας τοῦ θεοῦ εἴρηται,
[188]	ὁ δὲ περὶ τἀγαθὰ μετὰ	σωφροσύνης	καὶ δικαιοσύνης ἀποτελούμενος καὶ παρ᾽
[196]	εἶναι. πρὸς δὲ τῇ δικαιοσύνῃ	σωφροσύνης	πλείστης μετέχει. εἶναι γὰρ ὁμολογεῖται