Page
[181]	τῶν παίδων ἔρως) ἔπειτα πρεσβυτέρας,	ὕβρεως	ἀμοίρου· ὅθεν δὴ ἐπὶ τὸ
[188]	ὅταν δὲ ὁ μετὰ τῆς	ὕβρεως	Ἔρως ἐγκρατέστερος περὶ τὰς τοῦ
[174]	οὐ μόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ	ὑβρίσαι	εἰς ταύτην τὴν παροιμίαν· ποιήσας
[222]	συμμείξας ὑμῖν εἶπον ἅ με	ὕβρισε.	καὶ μέντοι (οὐκ ἐμὲ μόνον
[219]	κατεγέλασεν τῆς ἐμῆς ὥρας καὶ	ὕβρισεν·	καὶ περὶ ἐκεῖνό γε ᾤμην
[175]	τῶν Ἑλλήνων πλέον ἢ τρισμυρίοις.	Ὑβριστὴς	εἶ, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ
[215]	τἆλλα ἔοικας, μετὰ τοῦτο ἄκουε.	ὑβριστὴς	εἶ· ἢ οὔ; ἐὰν γὰρ
[221]	ἔξωθεν περιαμπέχονται, σατύρου δή τινα	ὑβριστοῦ	δοράν. ὄνους γὰρ κανθηλίους λέγει
[200]	ὅτι ἐγὼ ὑγιαίνων βούλομαι καὶ	ὑγιαίνειν,	καὶ πλουτῶν βούλομαι καὶ πλουτεῖν,
[200]	ὅταν τις λέγῃ ὅτι ἐγὼ	ὑγιαίνων	βούλομαι καὶ ὑγιαίνειν, καὶ πλουτῶν
[188]	ἥκει φέροντα εὐετηρίαν τε καὶ	ὑγίειαν	ἀνθρώποις καὶ τοῖς ἄλλοις ζῴοις
[200]	ὦ ἄνθρωπε, (πλοῦτον κεκτημένος καὶ	ὑγίειαν	καὶ ἰσχὺν βούλει καὶ εἰς
[186]	ἀγαθοῖς ἑκάστου τοῦ σώματος καὶ	ὑγιεινοῖς	καλὸν χαρίζεσθαι καὶ δεῖ, καὶ
[186]	μὲν οὖν ὁ ἐπὶ τῷ	ὑγιεινῷ	ἔρως, ἄλλος δὲ ὁ ἐπὶ
[186]	Ἔρωτα τοῦτον ἔχει· τὸ γὰρ	ὑγιὲς	τοῦ σώματος καὶ τὸ νοσοῦν
[200]	ὢν ταχύς, καὶ ὑγιὴς ὢν	ὑγιής—	ἴσως γὰρ ἄν τις ταῦτα
[200]	καὶ ταχὺς ὢν ταχύς, καὶ	ὑγιὴς	ὢν ὑγιής— ἴσως γὰρ ἄν
[188]	τὰ ψυχρὰ καὶ ξηρὰ καὶ	ὑγρά,	καὶ ἁρμονίαν καὶ κρᾶσιν λάβῃ
[196]	σκληρὸς ἦν. συμμέτρου δὲ καὶ	ὑγρᾶς	ἰδέας μέγα τεκμήριον ἡ εὐσχημοσύνη,
[196]	καὶ ἁπαλώτατος, πρὸς δὲ τούτοις	ὑγρὸς	τὸ εἶδος, οὐ γὰρ ἂν
[186]	ψυχρὸν θερμῷ, πικρὸν γλυκεῖ, ξηρὸν	ὑγρῷ,	(πάντα τὰ τοιαῦτα· τούτοις ἐπιστηθεὶς
[185]	ἡ λύγξ· εἰ δὲ μή,	ὕδατι	(ἀνακογχυλίασον. εἰ δ᾽ ἄρα πάνυ
[175]	ὥσπερ τὸ ἐν ταῖς κύλιξιν	ὕδωρ	τὸ διὰ τοῦ ἐρίου ῥέον
[179]	ἀποδεῖξαι αὐτοὺς ἀλλοτρίους ὄντας τῷ	ὑεῖ	καὶ ὀνόματι μόνον προσήκοντας, καὶ
[199]	ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι, ὅτι ἔστιν	ὑέος	γε ἢ θυγατρὸς ὁ πατὴρ
[179]	ὥσπερ Ἀχιλλέα τὸν τῆς Θέτιδος	υἱὸν	ἐτίμησαν καὶ εἰς μακάρων νήσους
[173]	ἡγεῖσθε κακοδαίμονα εἶναι, καὶ οἴομαι	ὑμᾶς	ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ μέντοι ὑμᾶς
[175]	τούσδε τοὺς (ἄλλους, θεραπεύετε, ἵν᾽	ὑμᾶς	ἐπαινῶμεν. Μετὰ ταῦτα ἔφη σφᾶς
[189]	διδάσκαλοι ἔσεσθε. δεῖ δὲ πρῶτον	ὑμᾶς	μαθεῖν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ
[173]	ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ μέντοι	ὑμᾶς	οὐκ οἴομαι ἀλλ᾽ εὖ οἶδα.
[217]	μόνος συνεγιγνόμην. δεῖ γὰρ πρὸς	ὑμᾶς	πάντα τἀληθῆ εἰπεῖν· ἀλλὰ προσέχετε
[192]	εἰ γὰρ τούτου ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω	ὑμᾶς	συντῆξαι καὶ (συμφυσῆσαι εἰς τὸ
[173]	καὶ χρηματιστικῶν, αὐτός τε ἄχθομαι	ὑμᾶς	τε τοὺς ἑταίρους ἐλεῶ, ὅτι
[212]	ὡς μεθύοντος; ἐγὼ δέ, κἂν	ὑμεῖς	~(γελᾶτε, ὅμως εὖ οἶδ᾽ ὅτι
[189]	ὑμῖν εἰσηγήσασθαι τὴν δύναμιν αὐτοῦ,	ὑμεῖς	δὲ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι ἔσεσθε.
[173]	(οὐδὲν ποιοῦντες. καὶ ἴσως αὖ	ὑμεῖς	ἐμὲ ἡγεῖσθε κακοδαίμονα εἶναι, καὶ
[213]	αἱροῦμαι τῆς πόσεως, ἕως ἂν	ὑμεῖς	ἱκανῶς πίητε, ἐμαυτόν. ἀλλὰ φερέτω,
[176]	καὶ Φαίδρῳ καὶ τοῖσδε, εἰ	ὑμεῖς	οἱ δυνατώτατοι πίνειν νῦν ἀπειρήκατε·
[208]	Πατρόκλῳ ἐπαποθανεῖν, ἢ προαποθανεῖν τὸν	ὑμέτερον	Κόδρον ὑπὲρ τῆς βασιλείας τῶν
[199]	κατ᾽ ἐμαυτόν, οὐ πρὸς τοὺς	ὑμετέρους	λόγους, ἵνα μὴ γέλωτα ὄφλω.
[173]	τινάς, ἄλλως τε καὶ τοὺς	ὑμετέρους	τοὺς τῶν πλουσίων καὶ χρηματιστικῶν,
[213]	γάρ μοι νήφειν. οὐκ ἐπιτρεπτέον	ὑμῖν,	ἀλλὰ ποτέον· ὡμολόγηται γὰρ ταῦθ᾽
[192]	εἰ τούτου ἐρᾶτε καὶ ἐξαρκεῖ	ὑμῖν	ἂν τούτου τύχητε· ταῦτ᾽ ἀκούσας
[177]	θεόν. Εἰ οὖν (ξυνδοκεῖ καὶ	ὑμῖν,	γένοιτ᾽ ἂν ἡμῖν ἐν λόγοις
[201]	οὖν ἐκείνη ἔλεγε λόγον, πειράσομαι	ὑμῖν	διελθεῖν ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἐμοὶ
[173]	ἔχω. εἰ οὖν δεῖ καὶ	ὑμῖν	διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ ποιεῖν. καὶ
[222]	καὶ αὖ ἃ μέμφομαι συμμείξας	ὑμῖν	εἶπον ἅ με ὕβρισε. καὶ
[216]	καὶ ἡμᾶς οὐδὲν εἶναι, λέγω	ὑμῖν,	εἰρωνευόμενος δὲ καὶ παίζων πάντα
[189]	γένει εἴη. ἐγὼ οὖν πειράσομαι	ὑμῖν	εἰσηγήσασθαι τὴν δύναμιν αὐτοῦ, ὑμεῖς
[176]	οἵων λόγων, εἰ βούλεσθε, ἐθέλω	ὑμῖν	εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι δὴ πάντας καὶ
[178]	ὧν ἔδοξέ μοι ἀξιομνημόνευτον, τούτων	ὑμῖν	ἐρῶ ἑκάστου τὸν λόγον. πρῶτον
[209]	τῆς Ἑλλάδος. τίμιος δὲ παρ᾽	ὑμῖν	καὶ Σόλων διὰ τὴν τῶν
[175]	ὅτι ἂν βούλησθε, ἐπειδάν τις	ὑμῖν	μὴ ἐφεστήκῃ· ὃ ἐγὼ οὐδεπώποτε
[215]	δόξειν μεθύειν, εἶπον ὀμόσας ἂν	ὑμῖν	οἷα δὴ πέπονθα αὐτὸς ὑπὸ
[176]	πιόμεθα; ἐγὼ μὲν οὖν λέγω	ὑμῖν	ὅτι τῷ ὄντι πάνυ χαλεπῶς
[192]	ἔσθ᾽ ὃ βούλεσθε, ὦ ἄνθρωποι,	ὑμῖν	παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι; καὶ εἰ
[199]	τρόπον τοῦ ἐπαίνου, οὐδ᾽ εἰδὼς	ὑμῖν	ὡμολόγησα καὶ αὐτὸς ἐν τῷ
[198]	τότε ἄρα καταγέλαστος ὤν, ἡνίκα	ὑμῖν	ὡμολόγουν ἐν τῷ μέρει μεθ᾽
[174]	τινές· μᾶλλον δ᾽ ~(ἐξ ἀρχῆς	ὑμῖν	ὡς ἐκεῖνος διηγεῖτο καὶ ἐγὼ
[177]	εἰς ταυτηνὶ τὴν ἡμέραν ἀξίως	ὑμνῇσαι,	ἀλλ᾽ οὕτως ἠμέληται τοσοῦτος θεός;
[193]	αἴτιον θεὸν ὑμνοῦντες (δικαίως ἂν	ὑμνοῖμεν	Ἔρωτα, ὃς ἔν τε τῷ
[193]	οὗ δὴ τὸν αἴτιον θεὸν	ὑμνοῦντες	(δικαίως ἂν ὑμνοῖμεν Ἔρωτα, ὃς
[177]	Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν τισι θεῶν	ὕμνους	καὶ παίωνας εἶναι ὑπὸ τῶν
[176]	λέγετε. καὶ ἔτι ἑνὸς δέομαι	ὑμῶν	ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει πρὸς τὸ
[198]	ὡμολόγουν ἐν τῷ μέρει μεθ᾽	(ὑμῶν	ἐγκωμιάσεσθαι τὸν Ἔρωτα καὶ ἔφην
[214]	ἐπιθῶμαι τῷ ἀνδρὶ καὶ τιμωρήσωμαι	ὑμῶν	ἐναντίον; Οὗτος, φάναι τὸν Σωκράτη,
[175]	οὖν, νομίζοντες καὶ ἐμὲ ὑφ᾽	ὑμῶν	κεκλῆσθαι ἐπὶ δεῖπνον καὶ τούσδε
[173]	καὶ περὶ ἐμαυτοῦ καὶ περὶ	ὑμῶν	μαίνομαι καὶ παραπαίω. Ἑταῖρος Οὐκ
[194]	καὶ ἀποδέξασθαι παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου	ὑμῶν	τὸν λόγον· ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος
[176]	ἀναψυχῆς τινός, οἶμαι δὲ καὶ	ὑμῶν	τοὺς πολλούς· παρῆστε γὰρ χθές-
[216]	εὖ γὰρ ἴστε ὅτι οὐδεὶς	ὑμῶν	(τοῦτον γιγνώσκει· ἀλλὰ ἐγὼ δηλώσω,
[203]	ἄλλοι καὶ ὁ τῆς Μήτιδος	ὑὸς	Πόρος. ἐπειδὴ δὲ ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα
[203]	ἅτε οὖν Πόρου καὶ Πενίας	ὑὸς	ὢν ὁ Ἔρως ἐν τοιαύτῃ
[198]	ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν. ἐγὼ μὲν γὰρ	ὑπ᾽	ἀβελτερίας ᾤμην δεῖν τἀληθῆ λέγειν
[198]	ἐγγὺς τούτων οὐδὲν καλὸν εἰπεῖν,	ὑπ᾽	αἰσχύνης ὀλίγου (ἀποδρὰς ᾠχόμην, εἴ
[211]	ἐπὶ (τὰ ἐρωτικὰ ἰέναι ἢ	ὑπ᾽	ἄλλου ἄγεσθαι, ἀρχόμενον ἀπὸ τῶνδε
[178]	ἀλγῆσαι οὔτε ὑπὸ ἑταίρων οὔτε	ὑπ᾽	ἄλλου (οὐδενὸς ὡς ὑπὸ παιδικῶν.
[192]	ἀναισχύντους εἶναι, ψευδόμενοι· οὐ γὰρ	ὑπ᾽	ἀναισχυντίας τοῦτο δρῶσιν ἀλλ᾽ ὑπὸ
[196]	ὑπὸ θεοῦ οὔτε θεόν, οὔθ᾽	ὑπ᾽	ἀνθρώπου οὔτε ἄνθρωπον. οὔτε γὰρ
[174]	αὐτὸς μετὰ Σωκράτους ἥκοιμι, κληθεὶς	ὑπ᾽	ἐκείνου δεῦρ᾽ ἐπὶ δεῖπνον. Καλῶς
[223]	καὶ μὴ φθονήσῃς τῷ μειρακίῳ	ὑπ᾽	ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι· καὶ γὰρ πάνυ
[222]	που ἐμὲ πάλιν ἐπαινέσεται, πρὶν	ὑπ᾽	ἐμοῦ μᾶλλον ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽ ἔασον,
[219]	ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου ὡς οὐδεὶς	ὑπ᾽	οὐδενὸς ἄλλου περιῇα. ταῦτά τε
[178]	Ἔρωτος οὔτ᾽ εἰσὶν οὔτε λέγονται	ὑπ᾽	οὐδενὸς οὔτε ἰδιώτου οὔτε ποιητοῦ,
[203]	ἐπὶ θύραις καὶ ἐν ὁδοῖς	ὑπαίθριος	κοιμώμενος, τὴν τῆς μητρὸς φύσιν
[212]	δὲ ἀρετὴν ἀληθῆ καὶ θρεψαμένῳ	ὑπάρχει	θεοφιλῆ γενέσθαι, καὶ εἴπέρ τῳ
[198]	τοῦ ἐγκωμιαζομένου, καὶ τοῦτο μὲν	ὑπάρχειν,	ἐξ αὐτῶν δὲ τούτων τὰ
[217]	καὶ εὐτύχημα ἐμὸν θαυμαστόν, ὡς	ὑπάρχον	μοι χαρισαμένῳ Σωκράτει πάντ᾽ ἀκοῦσαι
[220]	ἄλλοι ὑποδεδεμένοι, οἱ δὲ στρατιῶται	ὑπέβλεπον	(αὐτὸν ὡς καταφρονοῦντα σφῶν. Καὶ
[203]	φύσιν, τὸ δὲ ποριζόμενον ἀεὶ	ὑπεκρεῖ·	ὥστε οὔτε ἀπορεῖ Ἔρως ποτὲ
[208]	ἐπεὶ οἴει σύ, ἔφη, Ἄλκηστιν	ὑπὲρ	Ἀδμήτου ἀποθανεῖν ἄν, ἢ Ἀχιλλέα
[208]	γε δεῖ, ἔφη, ἀλλ᾽ οἶμαι	ὑπὲρ	ἀρετῆς ἀθανάτου καὶ τοιαύτης δόξης
[183]	τῶν δὲ νουθετούντων καὶ αἰσχυνομένων	ὑπὲρ	αὐτοῦ· τῷ δ᾽ ἐρῶντι πάντα
[185]	με τῆς λυγγὸς ἢ λέγειν	ὑπὲρ	ἐμοῦ, ἕως ἂν ἐγὼ παύσωμαι.
[208]	ἢ προαποθανεῖν τὸν ὑμέτερον Κόδρον	ὑπὲρ	τῆς βασιλείας τῶν παίδων, μὴ
[179]	εἰς τοὺς Ἕλληνας, ἐθελήσασα μόνη	ὑπὲρ	τοῦ αὑτῆς ἀνδρὸς ἀποθανεῖν, ὄντων
[179]	θυγάτηρ Ἄλκηστις ἱκανὴν μαρτυρίαν παρέχεται	ὑπὲρ	τοῦδε τοῦ λόγου εἰς τοὺς
[208]	ἀεὶ χρόνον ἀθάνατον „καταθέσθαι„ καὶ	ὑπὲρ	τούτου κινδύνους τε κινδυνεύειν ἕτοιμοί
[207]	τοῦ γενομένου, καὶ ἕτοιμά ἐστιν	ὑπὲρ	τούτων καὶ διαμάχεσθαι τὰ ἀσθενέστατα
[208]	εἰσι πάντας ἔτι μᾶλλον ἢ	ὑπὲρ	τῶν (παίδων, καὶ χρήματα ἀναλίσκειν
[180]	ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι· ὅθεν δὴ καὶ	ὑπεραγασθέντες	οἱ θεοὶ διαφερόντως αὐτὸν ἐτίμησαν,
[180]	Πατρόκλῳ καὶ ~(τιμωρήσας οὐ μόνον	ὑπεραποθανεῖν	ἀλλὰ καὶ ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι· ὅθεν
[179]	γιγνόμενον παρ᾽ αὑτοῦ. Καὶ μὴν	ὑπεραποθνήσκειν	γε μόνοι ἐθέλουσιν οἱ ἐρῶντες,
[208]	καὶ πόνους πονεῖν οὑστινασοῦν καὶ	ὑπεραποθνήσκειν.	ἐπεὶ οἴει σύ, ἔφη, Ἄλκηστιν
[207]	τὰ ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις καὶ	ὑπεραποθνῄσκειν,	καὶ αὐτὰ τῷ λιμῷ παρατεινόμενα
[179]	(καὶ μητρός· οὓς ἐκείνη τοσοῦτον	ὑπερεβάλετο	τῇ φιλίᾳ διὰ τὸν ἔρωτα,
[219]	δικασταὶ γάρ ἐστε τῆς Σωκράτους	ὑπερηφανίας.	εὖ γὰρ ἴστε μὰ θεούς,
[217]	ἀληθής, ἔπειτα ἀφανίσαι Σωκράτους ἔργον	ὑπερήφανον	εἰς ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν μοι
[173]	ἀκούω, χωρὶς τοῦ οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι	ὑπερφυῶς	ὡς χαίρω· ὅταν δὲ ἄλλους
[199]	μέρει ἐπαινέσεσθαι. ἡ γλῶσσα οὖν	ὑπέσχετο,	ἡ δὲ φρὴν „οὔ„ χαιρέτω
[217]	καί μοι οὐδὲ τοῦτο ταχὺ	(ὑπήκουσεν,	ὅμως δ᾽ οὖν χρόνῳ ἐπείσθη.
[196]	πᾶς γὰρ ἑκὼν Ἔρωτι πᾶν	ὑπηρετεῖ—	ἃ δ᾽ ἂν ἑκὼν ἑκόντι
[184]	παιδικοῖς ὑπηρετῶν ὁτιοῦν δικαίως ἂν	ὑπηρετεῖν,	ὁ δὲ τῷ ποιοῦντι αὐτὸν
[185]	ἕνεκα χρημάτων ὁτιοῦν ἂν ὁτῳοῦν	ὑπηρετοῖ,	τοῦτο δὲ οὐ καλόν. κατὰ
[184]	ἑκάτερος, ὁ μὲν χαρισαμένοις παιδικοῖς	ὑπηρετῶν	ὁτιοῦν δικαίως ἂν ὑπηρετεῖν, ὁ
[223]	Ἀριστόδημος οἴχεσθαι ἀπιόντας, ἓ δὲ	ὕπνον	λαβεῖν, (καὶ καταδαρθεῖν πάνυ πολύ,
[197]	δὲ γαλήνην νηνεμίαν, ἀνέμων κοίτην	ὕπνον	τ᾽ ἐνὶ κήδει. (οὗτος δὲ
[218]	ὀδύνης. ἐγὼ οὖν δεδηγμένος τε	ὑπὸ	ἀλγεινοτέρου καὶ τὸ ἀλγεινότατον ὧν
[182]	ἄλλοθι πολλαχοῦ αἰσχρὸν νενόμισται, ὅποι	ὑπὸ	βαρβάροις οἰκοῦσιν. τοῖς γὰρ βαρβάροις
[179]	καὶ ἐποίησαν τὸν θάνατον αὐτοῦ	ὑπὸ	γυναικῶν (γενέσθαι, οὐχ ὥσπερ Ἀχιλλέα
[196]	εἰ δὲ ἥττους, κρατοῖντ᾽ ἂν	ὑπὸ	Ἔρωτος, ὁ δὲ κρατοῖ, κρατῶν
[178]	πατρὸς ὀφθέντα οὕτως ἀλγῆσαι οὔτε	ὑπὸ	ἑταίρων οὔτε ὑπ᾽ ἄλλου (οὐδενὸς
[183]	πρᾶξιν καὶ ὑπὸ φίλων καὶ	ὑπὸ	ἐχθρῶν, (τῶν μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας
[192]	ὑπ᾽ ἀναισχυντίας τοῦτο δρῶσιν ἀλλ᾽	ὑπὸ	θάρρους καὶ ἀνδρείας καὶ ἀρρενωπίας,
[196]	οὔτ᾽ ἀδικεῖ οὔτ᾽ ἀδικεῖται οὔθ᾽	ὑπὸ	θεοῦ οὔτε θεόν, οὔθ᾽ ὑπ᾽
[193]	ὑπὸ τοῦ θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδες	ὑπὸ	Λακεδαιμονίων· φόβος οὖν ἔστιν, ἐὰν
[191]	συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον	ὑπὸ	λιμοῦ καὶ τῆς (ἄλλης ἀργίας
[216]	χρήσωμαι τούτῳ τῷ ἀνθρώπῳ. Καὶ	ὑπὸ	μὲν δὴ τῶν αὐλημάτων καὶ
[179]	πάντας ἀνθρώπους. ἐρῶν γὰρ ἀνὴρ	ὑπὸ	παιδικῶν ὀφθῆναι ἢ λιπὼν τάξιν
[178]	οὔτε ὑπ᾽ ἄλλου (οὐδενὸς ὡς	ὑπὸ	παιδικῶν. ταὐτὸν δὲ τοῦτο καὶ
[179]	ἂν δή που δέξαιτο ἢ	ὑπὸ	πάντων τῶν ἄλλων, καὶ πρὸ
[205]	ἐστι (ποίησις, ὥστε καὶ αἱ	ὑπὸ	πάσαις ταῖς τέχναις ἐργασίαι ποιήσεις
[178]	ἀνανδρίαν μὴ ἀμυνόμενος, οὔτ᾽ ἂν	ὑπὸ	πατρὸς ὀφθέντα οὕτως ἀλγῆσαι οὔτε
[216]	ἄλλην τινὰ τιμὴν ἔχων τῶν	ὑπὸ	πλήθους μακαριζομένων· ἡγεῖται δὲ πάντα
[185]	τυχεῖν δὲ αὐτῷ τινὰ ἢ	ὑπὸ	πλησμονῆς ἢ ὑπό τινος ἄλλου
[184]	ἔπειτα τὸ ὑπὸ χρημάτων καὶ	ὑπὸ	πολιτικῶν δυνάμεων ἁλῶναι αἰσχρόν, (ἐάν
[222]	ἐπὶ δεξιὰ ἐπαινεῖν. ἐὰν οὖν	ὑπὸ	σοὶ κατακλινῇ Ἀγάθων, οὐ δή
[222]	καὶ μηδενὸς ἄλλου, Ἀγάθωνα δὲ	ὑπὸ	σοῦ ἐρᾶσθαι καὶ μηδ᾽ ὑφ᾽
[174]	οὐχ ὁμολογήσω ἄκλητος (ἥκειν, ἀλλ᾽	ὑπὸ	σοῦ κεκλημένος. Σύν τε δύ᾽
[223]	ἀλλὰ παντὸς μᾶλλον μεταναστήσομαι, ἵνα	ὑπὸ	Σωκράτους ἐπαινεθῶ. Ταῦτα ἐκεῖνα, φάναι
[184]	ποτέρων ὁ ἐρώμενος. Οὕτω δὴ	ὑπὸ	ταύτης τῆς αἰτίας πρῶτον μὲν
[187]	βαρέος, ἔπειτα ὕστερον ὁμολογησάντων γέγονεν	ὑπὸ	τῆς μουσικῆς τέχνης. οὐ γὰρ
[218]	ἐτόλμα δρᾷν τε καὶ λέγειν	ὑπὸ	τῆς ὀδύνης. ἐγὼ οὖν δεδηγμένος
[185]	τινὰ ἢ ὑπὸ πλησμονῆς ἢ	ὑπό	τινος ἄλλου λύγγα ἐπιπεπτωκυῖαν καὶ
[219]	τοῦτον— καὶ γὰρ ἦν χειμών—	ὑπὸ	τὸν τρίβωνα κατακλινεὶς τὸν τούτου,
[222]	τὸν Ἀλκιβιάδην, οἷα αὖ πάσχω	ὑπὸ	τοῦ ἀνθρώπου. οἴεταί μου δεῖν
[219]	με. ἠπόρουν δή, καταδεδουλωμένος τε	ὑπὸ	τοῦ ἀνθρώπου ὡς οὐδεὶς ὑπ᾽
[178]	ποιῶν κατάδηλος γίγνοιτο ἢ πάσχων	ὑπό	του δι᾽ ἀνανδρίαν μὴ ἀμυνόμενος,
[217]	ἔτι δὲ τὸ τοῦ δηχθέντος	ὑπὸ	τοῦ ἔχεως πάθος κἀμὲ ἔχει.
[193]	δὲ διὰ τὴν ἀδικίαν διῳκίσθημεν	ὑπὸ	τοῦ θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ
[192]	προσέχουσι τὸν νοῦν φύσει, ἀλλ᾽	ὑπὸ	τοῦ νόμου ἀναγκάζονται· ἀλλ᾽ ἐξαρκεῖ
[183]	ποιοῦντι χάρις ἕπεται, καὶ δέδοται	ὑπὸ	τοῦ νόμου ἄνευ ὀνείδους πράττειν,
[176]	τῷ ὄντι πάνυ χαλεπῶς ἔχω	ὑπὸ	τοῦ χθὲς πότου καὶ δέομαι
[216]	καὶ ἄλλοι πολλοὶ τοιαῦτα πεπόνθασιν	ὑπὸ	τοῦδε τοῦ σατύρου· ἄλλα δὲ
[222]	λέγω, ὦ Ἀγάθων, μὴ ἐξαπατᾶσθαι	ὑπὸ	τούτου, ἀλλ᾽ ἀπὸ τῶν ἡμετέρων
[181]	αὐτῇ τῇ παιδεραστίᾳ τοὺς εἰλικρινῶς	(ὑπὸ	τούτου τοῦ ἔρωτος ὡρμημένους· οὐ
[215]	ἠγανάκτει ὡς ἀνδραποδωδῶς διακειμένου· ἀλλ᾽	ὑπὸ	τουτουῒ τοῦ Μαρσύου πολλάκις δὴ
[213]	αὐτόν. καὶ τὸν ἰέναι ἀγόμενον	ὑπὸ	τῶν ἀνθρώπων, καὶ περιαιρούμενον ἅμα
[218]	ὀνομάσαι πληγείς τε καὶ δηχθεὶς	ὑπὸ	τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων, οἳ
[215]	καρδία πηδᾷ καὶ δάκρυα ἐκχεῖται	ὑπὸ	τῶν λόγων τῶν τούτου, ὁρῶ
[177]	θεῶν ὕμνους καὶ παίωνας εἶναι	ὑπὸ	τῶν ποιητῶν πεποιημένους, τῷ δὲ
[216]	ἀπέλθω, ἡττημένῳ τῆς τιμῆς τῆς	ὑπὸ	τῶν πολλῶν. δραπετεύω οὖν αὐτὸν
[215]	ὑμῖν οἷα δὴ πέπονθα αὐτὸς	ὑπὸ	τῶν τούτου λόγων καὶ πάσχω
[183]	πράττειν οὕτω τὴν πρᾶξιν καὶ	ὑπὸ	φίλων καὶ ὑπὸ ἐχθρῶν, (τῶν
[184]	πολλὰ καλῶς βασανίζειν· ἔπειτα τὸ	ὑπὸ	χρημάτων καὶ ὑπὸ πολιτικῶν δυνάμεων
[220]	ῥᾷον ἐπορεύετο ἢ οἱ ἄλλοι	ὑποδεδεμένοι,	οἱ δὲ στρατιῶται ὑπέβλεπον (αὐτὸν
[174]	λελουμένον τε καὶ τὰς βλαύτας	ὑποδεδεμένον,	ἃ ἐκεῖνος ὀλιγάκις ἐποίει· καὶ
[220]	τε θαυμαστὰ δὴ ὅσα καὶ	ὑποδεδεμένων	καὶ ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας εἰς
[222]	γε, φάναι τὸν Σωκράτη, δεῦρο	ὑποκάτω	ἐμοῦ κατακλίνου. Ὦ Ζεῦ, εἰπεῖν
[194]	ἐπὶ τὸν ὀκρίβαντα μετὰ τῶν	ὑποκριτῶν,	καὶ βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ θεάτρῳ,
[193]	ὀλίγοι ποιοῦσι. καὶ μή μοι	ὑπολάβῃ	Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν τὸν λόγον, ὡς
[194]	ποιεῖν; (καὶ τὸν Φαῖδρον ἔφη	ὑπολαβόντα	εἰπεῖν Ὦ φίλε Ἀγάθων, ἐὰν
[176]	προτεραίας. Ἀλλὰ μήν, ἔφη φάναι	ὑπολαβόντα	Φαῖδρον τὸν Μυρρινούσιον, ἔγωγέ σοι
[212]	παρὰ σφᾶς τήν τε αὐλητρίδα	ὑπολαβοῦσαν	καὶ ἄλλους τινὰς τῶν ἀκολούθων,
[174]	νοῦν κατὰ τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι	ὑπολειπόμενον,	καὶ περιμένοντος οὗ κελεύειν προϊέναι
[213]	ἀναδεῖν. εἰπεῖν οὖν τὸν Ἀγάθωνα·	Ὑπολύετε,	παῖδες, Ἀλκιβιάδην, ἵνα ἐκ τρίτων
[223]	οὔτε γὰρ ἐξ ἀρχῆς παραγενέσθαι	ὑπονυστάζειν	τε· τὸ μέντοι κεφάλαιον, ἔφη,
[183]	οἴχεται ἀποπτάμενος, πολλοὺς λόγους καὶ	ὑποσχέσεις	καταισχύνας· ὁ δὲ τοῦ ἤθους
[184]	ἀγαθὸν δικαίως αὖ ὁτιοῦν ἂν	ὑπουργεῖν	ὑπουργῶν> καὶ ὁ μὲν δυνάμενος
[184]	δικαίως αὖ ὁτιοῦν ἂν ὑπουργεῖν	ὑπουργῶν>	καὶ ὁ μὲν δυνάμενος εἰς
[177]	ἐξ ἴσου γίγνεται ἡμῖν τοῖς	ὑστάτοις	κατακειμένοις· ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ πρόσθεν
[173]	πρώτῃ τραγῳδίᾳ ἐνίκησεν Ἀγάθων, τῇ	ὑστεραίᾳ	ἢ ᾗ τὰ ἐπινίκια ἔθυεν
[212]	ἀναπαυόμεθα ἤδη. καὶ οὐ πολὺ	ὕστερον	Ἀλκιβιάδου τὴν φωνὴν ἀκούειν ἐν
[187]	καὶ (βραδέος, ἐκ διενηνεγμένων πρότερον,	ὕστερον	δὲ ὁμολογησάντων γέγονε. τὴν δὲ
[199]	ὁποῖός τίς ἐστιν ὁ Ἔρως,	ὕστερον	δὲ τὰ ἔργα αὐτοῦ, ταύτην
[175]	καὶ ταῦτα μὲν καὶ ὀλίγον	ὕστερον	διαδικασόμεθα ἐγώ τε καὶ σὺ
[187]	τοῦ ὀξέος καὶ βαρέος, ἔπειτα	ὕστερον	ὁμολογησάντων γέγονεν ὑπὸ τῆς μουσικῆς
[222]	ὑπὸ σοῦ ἐρᾶσθαι καὶ μηδ᾽	ὑφ᾽	ἑνὸς ἄλλου. ἀλλ᾽ οὐκ ἔλαθες,
[175]	νῦν οὖν, νομίζοντες καὶ ἐμὲ	ὑφ᾽	ὑμῶν κεκλῆσθαι ἐπὶ δεῖπνον καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005