Page
[217]	θεῖα καὶ ~(χρυσᾶ εἶναι καὶ	πάγκαλα	καὶ θαυμαστά, ὥστε ποιητέον εἶναι
[183]	μὲν οὖν οἰηθείη ἄν τις	πάγκαλον	νομίζεσθαι ἐν τῇδε τῇ πόλει
[183]	νόμου ἄνευ ὀνείδους πράττειν, ὡς	πάγκαλόν	τι πρᾶγμα διαπραττομένου· ὃ δὲ
[204]	ἐρῶν· διὰ ταῦτά σοι οἶμαι	πάγκαλος	ἐφαίνετο ὁ Ἔρως. καὶ γὰρ
[220]	τε (ἄλλα, καί ποτε ὄντος	πάγου	οἵου δεινοτάτου, καὶ πάντων ἢ
[174]	καί τι ἔφη αὐτόθι γελοῖον	παθεῖν.	οἷ μὲν γὰρ εὐθὺς παῖδά
[189]	τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τὰ	παθήματα	αὐτῆς. ἡ γὰρ πάλαι ἡμῶν
[222]	τούτου, ἀλλ᾽ ἀπὸ τῶν ἡμετέρων	παθημάτων	γνόντα εὐλαβηθῆναι, καὶ μὴ κατὰ
[222]	κατὰ τὴν παροιμίαν ὥσπερ νήπιον	παθόντα	γνῶναι. (Εἰπόντος δὴ ταῦτα τοῦ
[217]	φασὶ γάρ πού τινα τοῦτο	παθόντα	οὐκ ἐθέλειν λέγειν οἷον ἦν
[217]	τοῦ δηχθέντος ὑπὸ τοῦ ἔχεως	πάθος	κἀμὲ ἔχει. φασὶ γάρ πού
[191]	ὀμφαλόν, μνημεῖον εἶναι τοῦ παλαιοῦ	πάθους.	ἐπειδὴ οὖν ἡ φύσις δίχα
[198]	Ἆρά σοι δοκῶ, φάναι, ὦ	παῖ	Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς πάλαι δέος δεδιέναι,
[175]	ἂν εἴη. Οὐ σκέψῃ, ἔφη,	παῖ,	φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ εἰσάξεις
[213]	δὲ οὐδὲν δεῖ, ἀλλὰ φέρε,	παῖ,	φάναι, τὸν ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα
[175]	ἓ μὲν ἔφη ἀπονίζειν τὸν	παῖδα	ἵνα κατακέοιτο· ἄλλον δέ τινα
[174]	παθεῖν. οἷ μὲν γὰρ εὐθὺς	παῖδά	τινα τῶν ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα ἄγειν
[210]	μέχρι ἐνταῦθα πρὸς τὰ ἐρωτικὰ	παιδαγωγηθῇ,	θεώμενος ἐφεξῆς τε καὶ ὀρθῶς
[183]	γίγνεσθαι τοῖς ἐρασταῖς. ἐπειδὰν δὲ	παιδαγωγοὺς	ἐπιστήσαντες οἱ πατέρες τοῖς ἐρωμένοις
[183]	διαλέγεσθαι τοῖς ἐρασταῖς, καὶ τῷ	παιδαγωγῷ	ταῦτα προστεταγμένα ᾖ, ἡλικιῶται δὲ
[210]	παρ᾽ ἑνί, ὥσπερ οἰκέτης, ἀγαπῶν	παιδαρίου	κάλλος ἢ ἀνθρώπου τινός ἢ
[207]	εἶναι τὸ αὐτό· οἷον ἐκ	παιδαρίου	ὁ αὐτὸς λέγεται ἕως ἂν
[209]	ἤδη γέγονε διὰ τοὺς τοιούτους	παῖδας,	διὰ δὲ τοὺς ἀνθρωπίνους οὐδενός
[209]	δὲ βούλει, ἔφη, οἵους Λυκοῦργος	παῖδας	κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς
[209]	πᾶς ἂν δέξαιτο ἑαυτῷ τοιούτους	παῖδας	μᾶλλον γεγονέναι ἢ τοὺς (ἀνθρωπίνους,
[211]	καὶ ἐσθῆτα καὶ τοὺς καλοὺς	παῖδάς	τε καὶ νεανίσκους δόξει σοι
[187]	τε καὶ μέτροις, (ὃ δὴ	παιδεία	ἐκλήθη) ἐνταῦθα δὴ καὶ χαλεπὸν
[211]	ἀπὸ τῶνδε διὰ τὸ ὀρθῶς	παιδεραστεῖν	ἐπανιὼν ἐκεῖνο τὸ καλὸν ἄρχηται
[192]	τῷ αὑτοῦ ἡμίσει καὶ ὁ	παιδεραστὴς	καὶ ἄλλος πᾶς, τότε καὶ
[192]	πάντως μὲν οὖν ὁ τοιοῦτος	παιδεραστής	τε καὶ φιλεραστὴς γίγνεται, ἀεὶ
[181]	γνοίη καὶ ἐν αὐτῇ τῇ	παιδεραστίᾳ	τοὺς εἰλικρινῶς (ὑπὸ τούτου τοῦ
[184]	ταὐτό, τόν τε περὶ τὴν	παιδεραστίαν	καὶ (τὸν περὶ τὴν φιλοσοφίαν
[192]	οἱ τοιοῦτοι. ἐπειδὰν δὲ ἀνδρωθῶσι,	(παιδεραστοῦσι	καὶ πρὸς γάμους καὶ παιδοποιίας
[213]	εἰπεῖν οὖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε,	παῖδες,	Ἀλκιβιάδην, ἵνα ἐκ τρίτων κατακέηται.
[218]	τε λύχνος ἀπεσβήκει καὶ (οἱ	παῖδες	ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ μοι χρῆναι
[175]	τὸν Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡμᾶς, ὦ	παῖδες,	τοὺς ἄλλους ἑστιᾶτε. πάντως παρατίθετε
[212]	φωνὴν ἀκούειν. τὸν οὖν Ἀγάθωνα,	Παῖδες,	φάναι, (οὐ σκέψεσθε; καὶ ἐὰν
[191]	διώκουσι, καὶ τέως μὲν ἂν	παῖδες	ὦσιν, ἅτε τεμάχια ὄντα τοῦ
[209]	καὶ ἃ ἐπιτηδεύειν, καὶ ἐπιχειρεῖ	παιδεύειν.	ἁπτόμενος γὰρ οἶμαι τοῦ καλοῦ
[184]	ξυμβάλλεσθαι, ὁ δὲ δεόμενος εἰς	παίδευσιν	καὶ τὴν ἄλλην σοφίαν κτᾶσθαι,
[204]	ἔφη, τοῦτό γε ἤδη καὶ	παιδί,	ὅτι οἱ μεταξὺ τούτων ἀμφοτέρων,
[197]	τῷ θεῷ ἀνακείσθω, τὰ μὲν	παιδιᾶς,	τὰ δὲ σπουδῆς μετρίας, καθ᾽
[184]	ἐνταῦθα ξυμπίπτει τὸ καλὸν εἶναι	παιδικὰ	ἐραστῇ χαρίσασθαι, ἄλλοθι δὲ οὐδαμοῦ.
[184]	εἰ μέλλει καλῶς χαριεῖσθαι ἐραστῇ	παιδικά.	Ἔστι γὰρ ἡμῖν νόμος, ὥσπερ
[179]	καὶ μὴν ἐγκαταλιπεῖν γε τὰ	παιδικὰ	ἢ μὴ βοηθῆσαι κινδυνεύοντι- οὐδεὶς
[180]	ἢ ὅταν ὁ ἐραστὴς τὰ	παιδικά.	θειότερον γὰρ ἐραστὴς παιδικῶν· ἔνθεος
[183]	οἷάπερ οἱ ἐρασταὶ πρὸς τὰ	παιδικά,	ἱκετείας τε καὶ ἀντιβολήσεις ἐν
[211]	καὶ ἄλλοι πολλοί, ὁρῶντες τὰ	παιδικὰ	καὶ ξυνόντες ἀεὶ αὐτοῖς, εἴ
[222]	οὓς οὗτος ἐξαπατῶν ὡς ἐραστὴς	παιδικὰ	μᾶλλον αὐτὸς καθίσταται ἀντ᾽ ἐραστοῦ.
[184]	αὐτὸ ἔλθωσιν ἐραστής τε καὶ	παιδικά,	νόμον ἔχων ἑκάτερος, ὁ μὲν
[178]	ἢ ἐραστὴς χρηστὸς καὶ ἐραστῇ	παιδικά.	ὃ γὰρ χρὴ ἀνθρώποις ἡγεῖσθαι
[184]	ξυμβῆναι καλὸν γενέσθαι τὸ ἐραστῇ	παιδικὰ	χαρίσασθαι. ὅταν γὰρ εἰς τὸ
[217]	αὐτόν μοι ἅπερ ἂν ἐραστὴς	παιδικοῖς	ἐν ἐρημίᾳ διαλεχθείη, καὶ ἔχαιρον.
[217]	τὸ συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς ὥσπερ ἐραστὴς	παιδικοῖς	ἐπιβουλεύων. καί μοι οὐδὲ τοῦτο
[184]	ἦν δουλεύειν ἐθέλοντας (ἡντινοῦν δουλείαν	παιδικοῖς	μὴ κολακείαν εἶναι μηδὲ ἐπονείδιστον,
[193]	ἐξευρήσομέν τε καὶ ἐντευξόμεθα τοῖς	παιδικοῖς	τοῖς ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ τῶν
[184]	ἔχων ἑκάτερος, ὁ μὲν χαρισαμένοις	παιδικοῖς	ὑπηρετῶν ὁτιοῦν δικαίως ἂν ὑπηρετεῖν,
[180]	τὰ παιδικά. θειότερον γὰρ ἐραστὴς	παιδικῶν·	ἔνθεος γάρ ἐστι. διὰ ταῦτα
[178]	ἢ στρατόπεδον ἐραστῶν τε καὶ	παιδικῶν,	οὐκ ἔστιν ὅπως ἂν ἄμεινον
[179]	ἀνθρώπους. ἐρῶν γὰρ ἀνὴρ ὑπὸ	παιδικῶν	ὀφθῆναι ἢ λιπὼν τάξιν ἢ
[178]	ὑπ᾽ ἄλλου (οὐδενὸς ὡς ὑπὸ	παιδικῶν.	ταὐτὸν δὲ τοῦτο καὶ τὸν
[193]	ἄριστον εἶναι· τοῦτο δ᾽ ἐστὶ	παιδικῶν	τυχεῖν κατὰ νοῦν αὐτῷ πεφυκότων·
[193]	ἐκτελέσαιμεν τὸν ἔρωτα καὶ τῶν	παιδικῶν	τῶν αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι εἰς
[203]	ἐπιβουλεύουσα διὰ τὴν αὑτῆς ἀπορίαν	παιδίον	ποιήσασθαι ἐκ τοῦ Πόρου, κατακλίνεταί
[208]	καὶ ταύτῃ ἐρωτικοί εἰσιν, διὰ	παιδογονίας	ἀθανασίαν καὶ μνήμην καὶ εὐδαιμονίαν,
[192]	(παιδεραστοῦσι καὶ πρὸς γάμους καὶ	παιδοποιίας	οὐ προσέχουσι τὸν νοῦν φύσει,
[214]	μὲν οὖν Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ	παιδὸς	πίνειν· τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς
[181]	ἔρωτος ὡρμημένους· οὐ γὰρ ἐρῶσι	παίδων,	ἀλλ᾽ ἐπειδὰν ἤδη ἄρχωνται νοῦν
[181]	μὲν οὐχ ἧττον γυναικῶν ἢ	παίδων,	ἔπειτα ὧν καὶ ἐρῶσι τῶν
[181]	(καὶ ἔστιν οὗτος ὁ τῶν	παίδων	ἔρως) ἔπειτα πρεσβυτέρας, ὕβρεως ἀμοίρου·
[175]	κατακέοιτο· ἄλλον δέ τινα τῶν	παίδων	ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι· Σωκράτης οὗτος
[217]	(ἄνευ τε παίδων καὶ μετὰ	παίδων)	ἦν ἀληθής, ἔπειτα ἀφανίσαι Σωκράτους
[181]	καὶ νόμον εἶναι μὴ ἐρᾷν	(παίδων,	ἵνα μὴ εἰς ἄδηλον πολλὴ
[192]	καί εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι τῶν	παίδων	καὶ μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι ὄντες
[217]	τὸ λεγόμενον, οἶνος (ἄνευ τε	παίδων	καὶ μετὰ παίδων) ἦν ἀληθής,
[208]	ἔτι μᾶλλον ἢ ὑπὲρ τῶν	(παίδων,	καὶ χρήματα ἀναλίσκειν καὶ πόνους
[209]	βεβαιοτέραν, ἅτε καλλιόνων καὶ ἀθανατωτέρων	παίδων	κεκοινωνηκότες. καὶ πᾶς ἂν δέξαιτο
[208]	Κόδρον ὑπὲρ τῆς βασιλείας τῶν	παίδων,	μὴ οἰομένους ἀθάνατον μνήμην ἀρετῆς
[173]	συνουσία αὕτη. κἀγὼ εἶπον ὅτι·	Παίδων	ὄντων ἡμῶν ἔτι, ὅτε τῇ
[209]	πολὺ μείζω κοινωνίαν τῆς τῶν	παίδων	πρὸς ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι ἴσχουσι
[181]	σπουδὴ ἀνηλίσκετο· τὸ γὰρ τῶν	παίδων	τέλος ἄδηλον οἷ τελευτᾷ κακίας
[172]	κατιδών με πόρρωθεν ἐκάλεσε, καὶ	παίζων	ἅμα τῇ κλήσει· Ὦ Φαληρεύς,
[216]	λέγω ὑμῖν, εἰρωνευόμενος δὲ καὶ	παίζων	πάντα τὸν βίον πρὸς τοὺς
[177]	μέν τισι θεῶν ὕμνους καὶ	παίωνας	εἶναι ὑπὸ τῶν ποιητῶν πεποιημένους,
[192]	οἴοιτ᾽ ἂν ἀκηκοέναι τοῦτο ὃ	πάλαι	ἄρα ἐπεθύμει, συνελθὼν καὶ συντακεὶς
[198]	φάναι, ὦ παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς	πάλαι	δέος δεδιέναι, ἀλλ᾽ οὐ μαντικῶς,
[209]	καλοῦ καὶ ὁμιλῶν αὐτῷ, ἃ	πάλαι	ἐκύει, τίκτει καὶ γεννᾷ, καὶ
[189]	τὰ παθήματα αὐτῆς. ἡ γὰρ	πάλαι	ἡμῶν φύσις οὐχ αὑτὴ ἦν
[173]	οἱ χορευταί. Πάνυ, ἔφη, ἄρα	πάλαι,	ὡς ἔοικεν. ἀλλὰ τίς σοι
[195]	καὶ ἀεὶ νέον, τὰ δὲ	παλαιὰ	πράγματα περὶ θεούς, ἃ Ἡσίοδος
[195]	τε καὶ ἔστιν· ὁ γὰρ	παλαιὸς	λόγος εὖ ἔχει, ὡς ὅμοιον
[182]	τις εἴποι οὔτε νέος οὔτε	παλαιὸς	ὡς αἰσχρόν, ἵνα, οἶμαι, μὴ
[207]	καταλείπει ἕτερον νέον ἀντὶ τοῦ	παλαιοῦ,	ἐπεὶ καὶ ἐν ᾧ ἓν
[191]	τὸν ὀμφαλόν, μνημεῖον εἶναι τοῦ	παλαιοῦ	πάθους. ἐπειδὴ οὖν ἡ φύσις
[208]	ἀλλὰ τῷ τὸ ἀπιὸν καὶ	παλαιούμενον	ἕτερον νέον ἐγκαταλείπειν οἷον αὐτὸ
[221]	οὔτε τῶν νῦν οὔτε τῶν	παλαιῶν,	εἰ μὴ ἄρα εἰ οἷς
[221]	ἀνθρώπων ὅμοιον εἶναι, μήτε τῶν	παλαιῶν	μήτε τῶν νῦν ὄντων, τοῦτο
[183]	τις αὖ βλέψας ἡγήσαιτ᾽ ἂν	πάλιν	αἴσχιστον τὸ τοιοῦτον ἐνθάδε νομίζεσθαι.
[190]	καὶ μὴ ἐθέλωσιν ἡσυχίαν ἄγειν,	πάλιν	αὖ, ἔφη, τεμῶ δίχα, ὥστ᾽
[187]	χαλεπὸν καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ δεῖ.	πάλιν	γὰρ ἥκει ὁ αὐτὸς λόγος,
[203]	ὅταν εὐπορήσῃ, τοτὲ δὲ ἀποθνῄσκει,	πάλιν	δὲ ἀναβιώσκεται διὰ τὴν τοῦ
[222]	Ἀγάθων, οὐ δή που ἐμὲ	πάλιν	ἐπαινέσεται, πρὶν ὑπ᾽ ἐμοῦ μᾶλλον
[192]	γενέσθαι; καὶ εἰ ἀποροῦντας αὐτοὺς	πάλιν	ἔροιτο· ἆρά γε τοῦδε ἐπιθυμεῖτε,
[208]	γὰρ ἐπιστήμης ἔξοδος, μελέτη δὲ	πάλιν	καινὴν ἐμποιοῦσα ἀντὶ τῆς ἀπιούσης
[179]	οἱ θεοί, ἐξ Ἅιδου ἀνεῖναι	πάλιν	τὴν ψυχήν, ἀλλὰ τὴν ἐκείνης
[223]	ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης δὲ κωμαστὰς ἥκειν	παμπόλλους	ἐπὶ τὰς θύρας, καὶ ἐπιτυχόντας
[215]	τούτου, ὁρῶ δὲ καὶ ἄλλους	παμπόλλους	τὰ αὐτὰ πάσχοντας. Περικλέους δὲ
[218]	καὶ τῆς παρὰ σοὶ εὐμορφίας	πάμπολυ	διαφέρον. εἰ δὴ καθορῶν αὐτὸ
[223]	ἐν κόσμῳ οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι πίνειν	πάμπολυν	οἶνον. τὸν μὲν οὖν Ἐρυξίμαχον
[185]	ἕνεκα καὶ τοῦ βελτίων γενέσθαι	πᾶν	ἂν παντὶ προθυμηθείη, τοῦτο δὲ
[210]	καλὸν καὶ τοῦτ᾽ ἰδεῖν ὅτι	πᾶν	αὐτὸ αὑτῷ ξυγγενές ἐστιν, ἵνα
[202]	ὂν ἀμφοτέρων συμπληροῖ, ὥστε τὸ	πᾶν	αὐτὸ αὑτῷ ξυνδεδέσθαι. διὰ τούτου
[218]	γνωσομένοις ~(τε καὶ συγγνωσομένοις εἰ	πᾶν	ἐτόλμα δρᾷν τε καὶ λέγειν
[214]	ἢ οἶσθα ὅτι τοὐναντίον ἐστὶ	πᾶν	ἢ ὃ ἔλεγεν; οὗτος γάρ,
[186]	μέγας καὶ θαυμαστὸς καὶ ἐπὶ	πᾶν	ὁ θεὸς τείνει καὶ κατ᾽
[222]	πλεῖστον τείνοντας, μᾶλλον δὲ ἐπὶ	πᾶν	ὅσον προσήκει σκοπεῖν τῷ μέλλοντι
[185]	δὲ αὖ πάντων κάλλιστον· οὕτω	πᾶν>	πάντως γε καλὸν ἀρετῆς γ᾽
[207]	ὥστ᾽ ἐκεῖνα ἐκτρέφειν, καὶ ἄλλο	πᾶν	ποιοῦντα; τοὺς μὲν γὰρ ἀνθρώπους,
[208]	εἰ τὸ αὑτοῦ ἀποβλάστημα φύσει	πᾶν	τιμᾷ· ἀθανασίας γὰρ χάριν παντὶ
[202]	μέγας, ὦ Σώκρατες· καὶ γὰρ	πᾶν	τὸ δαιμόνιον (μεταξύ ἐστι θεοῦ
[208]	εἶναι. τούτῳ γὰρ τῷ τρόπῳ	πᾶν	τὸ θνητὸν σῴζεται, οὐ τὸ
[196]	ποιεῖ— πᾶς γὰρ ἑκὼν Ἔρωτι	πᾶν	ὑπηρετεῖ— ἃ δ᾽ ἂν ἑκὼν
[180]	Διὸς καὶ Διώνης, (ἣν δὴ	Πάνδημον	καλοῦμεν. ἀναγκαῖον δὴ καὶ ἔρωτα
[180]	τὸν μὲν τῇ ἑτέρᾳ συνεργὸν	Πάνδημον	ὀρθῶς καλεῖσθαι, τὸν δὲ Οὐράνιον.
[181]	τῆς Πανδήμου Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς	πάνδημός	(ἐστι καὶ ἐξεργάζεται ὅ τι
[183]	ἐστὶν ἐκεῖνος ὁ ἐραστὴς ὁ	πάνδημος,	(ὁ τοῦ σώματος μᾶλλον ἢ
[187]	Ἔρως· ὁ δὲ Πολυμνίας ὁ	πάνδημος,	ὃν δεῖ εὐλαβούμενον προσφέρειν οἷς
[181]	ἐρᾷν. Ὁ μὲν οὖν τῆς	Πανδήμου	Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς πάνδημός (ἐστι
[185]	ἕτεροι πάντες τῆς ἑτέρας, τῆς	πανδήμου.	ταῦτά σοι, ἔφη, ὡς ἐκ
[181]	χρῆν δὲ καὶ τούτους τοὺς	πανδήμους	ἐραστὰς προσαναγκάζειν τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ
[197]	ἐκ τοῦ ἐρᾷν τῶν καλῶν	πάντ᾽	ἀγαθὰ γέγονεν καὶ θεοῖς καὶ
[217]	ὡς ὑπάρχον μοι χαρισαμένῳ Σωκράτει	πάντ᾽	ἀκοῦσαι ὅσα περ οὗτος ᾔδει·
[193]	ὥσπερ λίσπαι. ἀλλὰ τούτων ἕνεκα	πάντ᾽	ἄνδρα χρὴ ἅπαντα παρακελεύεσθαι εὐσεβεῖν
[178]	αὖ ἐγὼ ἃ ἐκεῖνος ἔλεγε	πάντα·	ἃ δὲ μάλιστα καὶ ὧν
[208]	μετέχει, καὶ σῶμα καὶ τἆλλα	πάντα·	ἀθάνατον δὲ ἄλλῃ. μὴ οὖν
[197]	καὶ ἄριστος, ᾧ χρὴ ἕπεσθαι	πάντα	ἄνδρα ἐφυμνοῦντα καλῆς ᾠδῆς μετέχοντα
[212]	διὸ δὴ ἔγωγέ φημι χρῆναι	πάντα	ἄνδρα τὸν Ἔρωτα τιμᾷν, καὶ
[207]	ἔρωτα εἶναι. Ταῦτά τε οὖν	πάντα	ἐδίδασκέ με, ὁπότε περὶ τῶν
[223]	καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ θορύβου μεστὰ	πάντα	εἶναι, καὶ οὐκέτι ἐν κόσμῳ
[222]	ἀφανίσαι ἐνεχείρεις οὗ ἕνεκα ταῦτα	πάντα	εἴρηκας, καὶ ὡς ἐν παρέργῳ
[207]	καὶ τὰ πτηνά, νοσοῦντά τε	(πάντα	καὶ ἐρωτικῶς διατιθέμενα, πρῶτον μὲν
[182]	μάλιστα φιλεῖ τά τε ἄλλα	πάντα	καὶ ὁ ἔρως ἐμποιεῖν. ἔργῳ
[216]	καὶ ἐκπέπληκται, καὶ αὖ ἀγνοεῖ	πάντα	καὶ οὐδὲν οἶδεν. ὡς τὸ
[211]	ἀεὶ ὄν, τὰ δὲ ἄλλα	πάντα	καλὰ ἐκείνου μετέχοντα τρόπον τινὰ
[198]	ἐγκωμιάσεται. διὰ ταῦτα δὴ, οἶμαι,	πάντα	λόγον κινοῦντες ἀνατίθετε τῷ Ἔρωτι,
[173]	ἢ σὺ νυνί, οἰόμενος δεῖν	πάντα	μᾶλλον πράττειν ἢ φιλοσοφεῖν. καὶ
[208]	καὶ τοιαύτης δόξης εὐκλεοῦς πάντες	πάντα	ποιοῦσιν, ὅσῳ ἂν ἀμείνους (ὦσι,
[208]	αὑτοῖς εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον	πάντα	ποριζόμενοι· οἱ δὲ κατὰ τὴν
[197]	ᾗ γίγνεταί τε καὶ φύεται	πάντα	τὰ ζῷα; ἀλλὰ τὴν τῶν
[207]	οὐκ αἰσθάνει ὡς δεινῶς διατίθεται	πάντα	τὰ θηρία ἐπειδὰν γεννᾶν ἐπιθυμήσῃ,
[211]	δύο καὶ ἀπὸ δυοῖν ἐπὶ	πάντα	τὰ καλὰ σώματα, καὶ ἀπὸ
[200]	ἄν τις ταῦτα οἰηθείη καὶ	πάντα	τὰ τοιαῦτα, τοὺς ὄντας (τε
[186]	θερμῷ, πικρὸν γλυκεῖ, ξηρὸν ὑγρῷ,	(πάντα	τὰ τοιαῦτα· τούτοις ἐπιστηθεὶς ἔρωτα
[217]	συνεγιγνόμην. δεῖ γὰρ πρὸς ὑμᾶς	πάντα	τἀληθῆ εἰπεῖν· ἀλλὰ προσέχετε τὸν
[183]	ὑπὲρ αὐτοῦ· τῷ δ᾽ ἐρῶντι	πάντα	ταῦτα ποιοῦντι χάρις ἕπεται, καὶ
[216]	ὑπὸ πλήθους μακαριζομένων· ἡγεῖται δὲ	πάντα	ταῦτα τὰ κτήματα οὐδενὸς ἄξια
[216]	ὑμῖν, εἰρωνευόμενος δὲ καὶ παίζων	πάντα	τὸν βίον πρὸς τοὺς ἀνθρώπους
[222]	τελευτῆς αὐτὸ ἔθηκας, ὡς οὐ	πάντα	τούτου ἕνεκα εἰρηκώς, τοῦ ἐμὲ
[190]	καὶ αἰδοῖα δύο, καὶ τἆλλα	πάντα	ὡς ἀπὸ τούτων ἄν τις
[189]	εἰπέτην. ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι	παντάπασι	τὴν τοῦ ἔρωτος δύναμιν οὐκ
[172]	ἢ οὔ; κἀγὼ εἶπον ὅτι·	Παντάπασιν	ἔοικέ σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι (σαφὲς
[208]	τὸ θνητὸν σῴζεται, οὐ τὸ	παντάπασιν	τὸ αὐτὸ ἀεὶ εἶναι ὥσπερ
[173]	ἄλλους, καὶ δοκεῖς μοι ἀτεχνῶς	πάντας	ἀθλίους ἡγεῖσθαι πλὴν Σωκράτους, ἀπὸ
[179]	ὀλίγοι ὄντες ὡς ἔπος εἰπεῖν	πάντας	ἀνθρώπους. ἐρῶν γὰρ ἀνὴρ ὑπὸ
[213]	αὐτὸν δὲ νικῶντα ἐν λόγοις	πάντας	ἀνθρώπους, οὐ μόνον πρῴην ὥσπερ
[220]	πίνειν οὐκ ἐθέλων, ὁπότε ἀναγκασθείη,	πάντας	ἐκράτει, καὶ ὃ πάντων θαυμαστότατον,
[205]	οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐ	πάντας	ἐρᾶν φαμέν, (εἴπερ γε πάντες
[208]	κινδύνους τε κινδυνεύειν ἕτοιμοί εἰσι	πάντας	ἔτι μᾶλλον ἢ ὑπὲρ τῶν
[198]	μετέχων. ~(Εἰπόντος δὲ τοῦ Ἀγάθωνος	πάντας	ἔφη ὁ Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι τοὺς
[180]	Οὐράνιον. ἐπαινεῖν μὲν οὖν δεῖ	πάντας	θεούς, ἃ δ᾽ οὖν ἑκάτερος
[202]	ἔφη. λέγε γάρ μοι, οὐ	πάντας	θεοὺς φῂς εὐδαίμονας εἶναι καὶ
[177]	ἐθέλω ὑμῖν εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι δὴ	πάντας	καὶ βούλεσθαι καὶ κελεύειν αὐτὸν
[176]	λοιποί. (ταῦτα δὴ ἀκούσαντας συγχωρεῖν	πάντας	μὴ διὰ μέθης ποιήσασθαι τὴν
[213]	ἢ μή; συμπίεσθε ἢ οὔ;	πάντας	οὖν ἀναθορυβῆσαι καὶ κελεύειν εἰσιέναι
[205]	οἴει εἶναι πάντων ἀνθρώπων, καὶ	πάντας	τἀγαθὰ βούλεσθαι αὑτοῖς εἶναι ἀεί,
[219]	γε πολὺ μᾶλλον ἄτρωτος ἦν	πανταχῇ	ἢ σιδήρῳ ὁ Αἴας, ᾧ
[222]	τοῦ ἀνθρώπου. οἴεταί μου δεῖν	πανταχῇ	περιεῖναι. ἀλλ᾽ εἰ μή τι
[190]	τε πρόσωπον μετέστρεφε, καὶ συνέλκων	πανταχόθεν	τὸ δέρμα ἐπὶ τὴν γαστέρα
[218]	μανίας τε καὶ βακχείας· διὸ	πάντες	ἀκούσεσθε· συγγνώσεσθε γὰρ τοῖς τε
[206]	κυοῦσιν γάρ, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	πάντες	ἄνθρωποι καὶ κατὰ τὸ σῶμα
[177]	ταῦτα δὴ καὶ οἱ ἄλλοι	πάντες	ἄρα ξυνέφασάν τε καὶ ~(ἐκέλευον
[180]	ἔπειτα ἐπαινέσαι ἀξίως τοῦ θεοῦ.	πάντες	γὰρ ἴσμεν ὅτι οὐκ ἔστιν
[218]	δεῖ λέγειν, καὶ ὅσοι ἄλλοι;	πάντες	γὰρ κεκοινωνήκατε τῆς φιλοσόφου μανίας
[209]	δή εἰσι καὶ οἱ ποιηταὶ	πάντες	γεννήτορες καὶ τῶν δημιουργῶν ὅσοι
[214]	ἐγκωμιάσαι. οἱ μὲν οὖν ἄλλοι	πάντες	ἡμεῖς εἰρήκαμεν· σὺ δ᾽ ἐπειδὴ
[194]	ἔπειτα εἰπεῖν. δοκοῦσι γάρ μοι	πάντες	οἱ πρόσθεν εἰρηκότες οὐ τὸν
[208]	ἀθανάτου καὶ τοιαύτης δόξης εὐκλεοῦς	πάντες	πάντα ποιοῦσιν, ὅσῳ ἂν ἀμείνους
[205]	εἰσὶ καὶ οἱ τούτων δημιουργοὶ	πάντες	ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις. Ἀλλ᾽ ὅμως,
[210]	δὴ ἕνεκεν καὶ οἱ ἔμπροσθεν	πάντες	πόνοι ἦσαν, πρῶτον μὲν ~(ἀεὶ
[185]	τὸν ἐρώμενον· οἱ δ᾽ ἕτεροι	πάντες	τῆς ἑτέρας, τῆς πανδήμου. ταῦτά
[205]	πάντας ἐρᾶν φαμέν, (εἴπερ γε	πάντες	τῶν αὐτῶν ἐρῶσι καὶ ἀεί,
[195]	οὖν ἀεὶ καὶ ποσὶν καὶ	πάντῃ	ἐν μαλακωτάτοις τῶν μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον
[190]	~(δύ᾽ ἐπ᾽ αὐχένι κυκλοτερεῖ, ὅμοια	πάντῃ·	κεφαλὴν δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφοτέροις τοῖς
[196]	γὰρ ἂν οἷός τ᾽ ἦν	πάντῃ	περιπτύσσεσθαι οὐδὲ διὰ πάσης ψυχῆς
[205]	μέγιστός τε καὶ δολερὸς ἔρως	παντί·	ἀλλ᾽ οἱ μὲν ἄλλῃ τρεπόμενοι
[208]	πᾶν τιμᾷ· ἀθανασίας γὰρ χάριν	παντὶ	αὕτη ἡ σπουδὴ καὶ ὁ
[194]	μάλ᾽ ἂν φοβοῖο καὶ ἐν	παντὶ	εἴης ὥσπερ ἐγὼ νῦν. Φαρμάττειν
[188]	τε αὐτὸν καὶ πρεσβεύῃ ἐν	παντὶ	ἔργῳ, ἀλλὰ τὸν ἕτερον, καὶ
[221]	καὶ τοὺς πολεμίους, δῆλος ὢν	παντὶ	καὶ πάνυ πόρρωθεν ὅτι εἴ
[187]	καὶ γεωργία· μουσικὴ δὲ καὶ	παντὶ	κατάδηλος τῷ καὶ σμικρὸν προσέχοντι
[185]	τοῦ βελτίων γενέσθαι πᾶν ἂν	παντὶ	προθυμηθείη, τοῦτο δὲ αὖ πάντων
[176]	εὖ λέγεις, ὦ Παυσανία, τὸ	παντὶ	τρόπῳ παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ τῆς
[206]	(ἀνάρμοστον δ᾽ ἐστὶ τὸ αἰσχρὸν	παντὶ	τῷ θείῳ, τὸ δὲ καλὸν
[193]	λόγων διὰ τὸ πολλὰ καὶ	παντοδαπὰ	εἰρῆσθαι· νῦν δὲ ὅμως θαρρῶ,
[203]	δὴ οἱ δαίμονες πολλοὶ καὶ	παντοδαποί	εἰσιν, εἷς δὲ τούτων ἐστὶ
[198]	λέξειν μετὰ καλὸν οὕτω καὶ	παντοδαπὸν	λόγον ῥηθέντα; καὶ τὰ μὲν
[209]	καὶ καλὰ ἀποφηνάμενοι ἔργα, γεννήσαντες	παντοίαν	ἀρετήν· ὧν καὶ ἱερὰ πολλὰ
[195]	εἴρηκεν. εἷς δὲ τρόπος ὀρθὸς	παντὸς	ἐπαίνου περὶ παντός, λόγῳ διελθεῖν
[221]	τῶν νῦν ὄντων, τοῦτο ἄξιον	παντὸς	θαύματος. οἷος γὰρ Ἀχιλλεὺς ἐγένετο,
[195]	τρόπος ὀρθὸς παντὸς ἐπαίνου περὶ	παντός,	λόγῳ διελθεῖν οἷος οἵων αἴτιος
[223]	ὅπως ἂν ἐνθάδε μείναιμι, ἀλλὰ	παντὸς	μᾶλλον μεταναστήσομαι, ἵνα ὑπὸ Σωκράτους
[203]	ἐπιθυμητὴς καὶ πόριμος, φιλοσοφῶν διὰ	παντὸς	τοῦ βίου, δεινὸς γόης καὶ
[178]	ὃ γὰρ χρὴ ἀνθρώποις ἡγεῖσθαι	παντὸς	τοῦ βίου τοῖς μέλλουσι καλῶς
[196]	δ᾽ ἀνδρειοτάτου τῶν ἄλλων κρατῶν	πάντων	ἂν ἀνδρειότατος εἴη· περὶ μὲν
[205]	τοῦτον πότερα κοινὸν οἴει εἶναι	πάντων	ἀνθρώπων, καὶ πάντας τἀγαθὰ βούλεσθαι
[178]	γενέσθαι, αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽ εὐρύστερνος,	πάντων	ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί, ἠδ᾽ Ἔρος
[186]	ἄλλοις, τοῖς τε σώμασι τῶν	πάντων	ζῴων καὶ τοῖς ἐν τῇ
[220]	ὄντος πάγου οἵου δεινοτάτου, καὶ	πάντων	ἢ οὐκ ἐξιόντων ἔνδοθεν, ἢ
[178]	πρώτιστον μὲν Ἔρωτα θεῶν μητίσατο	πάντων.	(Ἡσιόδῳ δὲ καὶ Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ.
[182]	ἡ παρακέλευσις τῷ ἐρῶντι παρὰ	πάντων	θαυμαστή, οὐχ ὥς τι αἰσχρὸν
[220]	ἀναγκασθείη, πάντας ἐκράτει, καὶ ὃ	πάντων	θαυμαστότατον, Σωκράτη μεθύοντα οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν
[195]	τὰς δόσεις. φημὶ οὖν ἐγὼ	πάντων	θεῶν εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα, εἰ
[197]	ᾠδῆς μετέχοντα ἣν ᾄδει θέλγων	πάντων	θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων νόημα·
[185]	παντὶ προθυμηθείη, τοῦτο δὲ αὖ	πάντων	κάλλιστον· οὕτω πᾶν> πάντως γε
[202]	εἶναι; Τῶν μὴ εἰδότων, ἔφη,	πάντων	λέγεις, ἢ καὶ τῶν εἰδότων;
[189]	οὐδὲν γίγνεται περὶ αὐτόν, δέον	πάντων	μάλιστα γίγνεσθαι. ἔστι γὰρ θεῶν
[202]	δ᾽ ἐγώ, ὁμολογεῖταί γε παρὰ	πάντων	μέγας θεὸς εἶναι; Τῶν μὴ
[178]	καὶ ~(ἐκέλευον ἅπερ ὁ Σωκράτης.	πάντων	μὲν οὖν ἃ ἕκαστος εἶπεν,
[196]	εὐσχημοσύνη, ὃ δὴ διαφερόντως ἐκ	πάντων	ὁμολογουμένως Ἔρως ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ
[205]	ἦν δ᾽ ἐγώ· κοινὸν εἶναι	πάντων.	Τί δὴ οὖν, ἔφη, ὦ
[197]	τήν γε τῶν ζῴων ποίησιν	πάντων	τίς ἐναντιώσεται μὴ οὐχὶ Ἔρωτος
[178]	οἰκήσειαν τὴν ἑαυτῶν ἢ ἀπεχόμενοι	πάντων	τῶν αἰσχρῶν καὶ φιλοτιμούμενοι πρὸς
[179]	δή που δέξαιτο ἢ ὑπὸ	πάντων	τῶν ἄλλων, καὶ πρὸ τούτου
[210]	κάλλος· τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι	πάντων	τῶν καλῶν σωμάτων ἐραστήν, ἑνὸς
[185]	αὖ πάντων κάλλιστον· οὕτω πᾶν>	πάντως	γε καλὸν ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα
[173]	οὖν, ἔφη, οὐ διηγήσω μοι;	πάντως	δὲ ἡ ὁδὸς ἡ εἰς
[192]	αὐτοῖς μετ᾽ ἀλλήλων καταζῇν ἀγάμοις.	πάντως	μὲν οὖν ὁ τοιοῦτος παιδεραστής
[175]	ὦ παῖδες, τοὺς ἄλλους ἑστιᾶτε.	πάντως	παρατίθετε ὅτι ἂν βούλησθε, ἐπειδάν
[215]	του ἄλλου ἀκούωμεν λέγοντος καὶ	πάνυ	ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους λόγους, οὐδὲν
[199]	ἔργα αὐτοῦ, ταύτην τὴν ἀρχὴν	πάνυ	ἄγαμαι. ἴθι οὖν μοι περὶ
[193]	δεινοῖς οὖσι περὶ τὰ ἐρωτικά,	πάνυ	ἂν ἐφοβούμην μὴ ἀπορήσωσι λόγων
[218]	με· ἐγὼ δὲ οὑτωσὶ ἔχω·	πάνυ	ἀνόητον ἡγοῦμαι εἶναι σοὶ μὴ
[191]	γυναικῶν γυναικὸς τμῆμά εἰσιν, οὐ	πάνυ	αὗται τοῖς ἀνδράσι τὸν νοῦν
[200]	τε καὶ ὁ ἔρως ἐστίν;	Πάνυ	γ᾽ εἰπεῖν. Ἴθι δή, φάναι
[189]	οἷον καὶ ὁ πταρμός ἐστι·	πάνυ	γὰρ εὐθὺς ἐπαύσατο, ἐπειδὴ αὐτῷ
[202]	τἀγαθὰ καὶ τὰ καλὰ κεκτημένους;	Πάνυ	γε. (Ἀλλὰ μὴν Ἔρωτά γε
[213]	Ἀλκιβιάδην, ἵνα ἐκ τρίτων κατακέηται.	Πάνυ	γε, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· ἀλλὰ
[200]	εἶναι αὐτῷ σῳζόμενα καὶ παρόντα;	(Πάνυ	γε, φάναι. Καὶ οὗτος ἄρα
[200]	ἔρως, ἐπιθυμεῖ αὐτοῦ ἢ οὔ;	Πάνυ	γε, φάναι. Πότερον ἔχων αὐτὸ
[199]	ὁ πατὴρ πατήρ· ἢ οὔ;	Πάνυ	γε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα. Οὐκοῦν
[222]	ἐγὼ παρὰ σὲ ἐλθὼν κατακλινήσομαι.	Πάνυ	γε, φάναι τὸν Σωκράτη, δεῦρο
[221]	Σωκράτους ἀκούειν λόγων, φανεῖεν ἂν	πάνυ	γελοῖοι τὸ πρῶτον· τοιαῦτα καὶ
[209]	καλῇ καὶ γενναίᾳ καὶ εὐφυεῖ,	πάνυ	δὴ ἀσπάζεται τὸ ξυναμφότερον, καὶ
[198]	ἐκλεγομένους ὡς εὐπρεπέστατα τιθέναι· καὶ	πάνυ	δὴ μέγα ἐφρόνουν ὡς εὖ
[180]	ἄλλους τινὰς εἶναι, ὧν οὐ	πάνυ	διεμνημόνευεν· οὓς παρεὶς τὸν Παυσανίου
[223]	ὑπ᾽ ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι· καὶ γὰρ	πάνυ	ἐπιθυμῶ αὐτὸν ἐγκωμιάσαι. Ἰοὺ ἰοὺ,
[173]	αὐτός τε καὶ οἱ χορευταί.	Πάνυ,	ἔφη, ἄρα πάλαι, ὡς ἔοικεν.
[204]	ἂν γένηται τὰ καλά; Οὐ	πάνυ	ἔφην ἔτι ἔχειν ἐγὼ πρὸς
[185]	ἅπαξ ἢ δίς, καὶ εἰ	πάνυ	ἰσχυρά ἐστι, παύσεται. Οὐκ ἂν
[185]	ὕδατι (ἀνακογχυλίασον. εἰ δ᾽ ἄρα	πάνυ	ἰσχυρά ἐστιν, ἀναλαβών τι τοιοῦτον
[195]	ἐπὶ κρανίων, ἅ ἐστιν οὐ	πάνυ	μαλακά, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μαλακωτάτοις
[218]	βέβηλός τε καὶ ἄγροικος, πύλας	πάνυ	μεγάλας τοῖς ὠσὶν ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ
[199]	ἔρως ἐστὶν οὐδενὸς ἢ τινός;	Πάνυ	μὲν οὖν ἔστιν. ~(Τοῦτο μὲν
[206]	καλῷ. Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ.	Πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη. τί δὴ
[178]	οὖν ἃ ἕκαστος εἶπεν, οὔτε	πάνυ	ὁ Ἀριστόδημος ἐμέμνητο οὔτ᾽ αὖ
[213]	τούτου μανίαν τε καὶ φιλεραστίαν	πάνυ	ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽ οὐκ ἔστι, φάναι
[212]	ταινίας ἔχοντα ἐπὶ τῆς κεφαλῆς	πάνυ	πολλάς, καὶ εἰπεῖν· Ἄνδρες, χαίρετε·
[222]	Εὐθύδημον τὸν Διοκλέους καὶ ἄλλους	πάνυ	πολλούς, οὓς οὗτος ἐξαπατῶν ὡς
[223]	δὲ ὕπνον λαβεῖν, (καὶ καταδαρθεῖν	πάνυ	πολύ, ἅτε μακρῶν τῶν νυκτῶν
[221]	πολεμίους, δῆλος ὢν παντὶ καὶ	πάνυ	πόρρωθεν ὅτι εἴ τις ἅψεται
[212]	εἰπεῖν· Ἄνδρες, χαίρετε· μεθύοντα ἄνδρα	πάνυ	σφόδρα δέξεσθε συμπότην, ἢ ἀπίωμεν
[215]	σῶν λόγων ἄλλου λέγοντος, κἂν	πάνυ	φαῦλος ᾖ ὁ λέγων, ἐάν
[176]	λέγω ὑμῖν ὅτι τῷ ὄντι	πάνυ	χαλεπῶς ἔχω ὑπὸ τοῦ χθὲς
[212]	ὅπου Ἀγάθων καὶ κελεύοντος ἄγειν	παρ᾽	Ἀγάθωνα. ἄγειν οὖν αὐτὸν παρὰ
[192]	ὃ βούλεσθε, ὦ ἄνθρωποι, ὑμῖν	παρ᾽	ἀλλήλων γενέσθαι; καὶ εἰ ἀποροῦντας
[192]	εἰπεῖν ὅ τι βούλονται σφίσι	παρ᾽	ἀλλήλων γίγνεσθαι. οὐδενὶ γὰρ ἂν
[202]	Ἑρμηνεῦον καὶ διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ	παρ᾽	ἀνθρώπων καὶ ἀνθρώποις τὰ παρὰ
[199]	σμίκρ᾽ ἄττα ἐρέσθαι, ἵνα ἀνομολογησάμενος	παρ᾽	αὐτοῦ οὕτως ἤδη λέγω. (Ἀλλὰ
[179]	Ἔρως τοῖς ἐρῶσι παρέχει γιγνόμενον	παρ᾽	αὑτοῦ. Καὶ μὴν ὑπεραποθνήσκειν γε
[203]	ἐκ τοῦ Πόρου, κατακλίνεταί (τε	παρ᾽	αὐτῷ καὶ ἐκύησε τὸν ἔρωτα.
[223]	καὶ πιθανὸν λόγον ηὗρεν, ὥστε	παρ᾽	ἑαυτῷ τουτονὶ κατακεῖσθαι. (Τὸν μὲν
[175]	μόνον· Δεῦρ᾽ ἔφη φάναι, Σώκρατες,	παρ᾽	ἐμὲ κατάκεισο, ἵνα καὶ τοῦ
[219]	πόρρω. κἀγὼ ἀκούσας· Τὰ μὲν	παρ᾽	ἐμοῦ, ἔφην, ταῦτά ἐστιν, ὧν
[197]	ἀνθρώπων νόημα· οὗτος, ἔφη, ὁ	παρ᾽	ἐμοῦ λόγος, ὦ Φαῖδρε, τῷ
[210]	ἤδη τὸ καλὸν μηκέτι τῷ	παρ᾽	ἑνί, ὥσπερ οἰκέτης, ἀγαπῶν παιδαρίου
[194]	ἐγκωμίου τῷ Ἔρωτι καὶ ἀποδέξασθαι	παρ᾽	ἑνὸς ἑκάστου ὑμῶν τὸν λόγον·
[175]	δ᾽ ἦ δ᾽ ὅς, Ἀριστόδημε,	παρ᾽	Ἐρυξίμαχον κατακλίνου. Καὶ ἓ μὲν
[188]	σωφροσύνης καὶ δικαιοσύνης ἀποτελούμενος καὶ	παρ᾽	ἡμῖν καὶ παρὰ θεοῖς, οὗτος
[209]	εἰπεῖν τῆς Ἑλλάδος. τίμιος δὲ	παρ᾽	ὑμῖν καὶ Σόλων διὰ τὴν
[213]	αὖ ἐνταῦθα κατεκλίνης; ὡς οὐ	παρὰ	Ἀριστοφάνει οὐδὲ εἴ τις ἄλλος
[188]	ἀποτελούμενος καὶ παρ᾽ ἡμῖν καὶ	παρὰ	θεοῖς, οὗτος τὴν μεγίστην δύναμιν
[183]	ὅτι καὶ ὀμνύντι μόνῳ συγγνώμη	παρὰ	θεῶν ἐκβάντι τῶν ὅρκων· ἀφροδίσιον
[202]	παρ᾽ ἀνθρώπων καὶ ἀνθρώποις τὰ	παρὰ	θεῶν, τῶν μὲν τὰς δεήσεις
[174]	ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα καλὸς	παρὰ	καλὸν ἴω. ἀλλὰ σύ, ἦ
[214]	μὲν λέγεις, μεθύοντα δὲ ἄνδρα	παρὰ	νηφόντων λόγους παραβάλλειν μὴ οὐκ
[182]	αὖ ἡ παρακέλευσις τῷ ἐρῶντι	παρὰ	πάντων θαυμαστή, οὐχ ὥς τι
[202]	ἦν δ᾽ ἐγώ, ὁμολογεῖταί γε	παρὰ	πάντων μέγας θεὸς εἶναι; Τῶν
[200]	τοίνυν, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, φύλαξον	παρὰ	σαυτῷ μεμνημένος ὅτου· τοσόνδε δὲ
[206]	ἐθαύμαζον ἐπὶ σοφίᾳ καὶ ἐφοίτων	παρὰ	σὲ αὐτὰ ταῦτα μαθησόμενος. Ἀλλ᾽
[222]	πλέον αὐτῷ ἔσται, ἀλλ᾽ ἐγὼ	παρὰ	σὲ ἐλθὼν κατακλινήσομαι. Πάνυ γε,
[207]	Διοτίμα, ὅπερ νῦν δὴ εἶπον,	παρὰ	σὲ ἥκω, γνοὺς ὅτι διδασκάλων
[218]	ἂν ἐν ἐμοὶ καὶ τῆς	παρὰ	σοὶ εὐμορφίας πάμπολυ διαφέρον. εἰ
[175]	ἡ (σοφία, πολλοῦ τιμῶμαι τὴν	παρὰ	σοὶ κατάκλισιν· οἶμαι γάρ με
[175]	πολλὴν ἐπίδοσιν ἔχουσα, ἥ γε	παρὰ	σοῦ νέου ὄντος οὕτω σφόδρα
[175]	σοὶ κατάκλισιν· οἶμαι γάρ με	παρὰ	σοῦ πολλῆς καὶ καλῆς σοφίας
[223]	τινὸς εἰς τὸ ἄντικρυς πορεύεσθαι	παρὰ	σφᾶς καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ θορύβου
[212]	παρ᾽ Ἀγάθωνα. ἄγειν οὖν αὐτὸν	παρὰ	σφᾶς τήν τε αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν
[179]	μακάρων νήσους ἀπέπεμψαν, ὅτι πεπυσμένος	παρὰ	τῆς μητρὸς ὡς ἀποθανοῖτο ἀποκτείνας
[213]	κατιδεῖν τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ καθίζεσθαι	παρὰ	τὸν Ἀγάθωνα (ἐν μέσῳ Σωκράτους
[183]	εἰ γὰρ ἢ χρήματα βουλόμενος	παρά	του λαβεῖν ἢ ἀρχὴν ἄρξαι
[216]	φεύγων, ἵνα μὴ αὐτοῦ καθήμενος	παρὰ	τούτῳ καταγηράσω. πέπονθα δὲ (πρὸς
[202]	Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο μέγας θεὸς εἶναι	παρὰ	τούτων, οἵ φασιν αὐτὸν οὐδὲ
[213]	καὶ βούλεται, ἀλλὰ διεμηχανήσω ὅπως	παρὰ	τῷ καλλίστῳ τῶν ἔνδον κατακείσει;
[223]	μὲν οὖν Ἀγάθωνα ὡς κατακεισόμενον	παρὰ	τῷ Σωκράτει ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης δὲ
[190]	γὰρ αὐτοῖς καὶ ἱερὰ τὰ	παρὰ	τῶν ἀνθρώπων ἠφανίζετο— οὔθ᾽ ὅπως
[214]	δὲ ἄνδρα παρὰ νηφόντων λόγους	παραβάλλειν	μὴ οὐκ ἐξ ἴσου ᾖ.
[221]	καὶ ἐνθάδε, βρενθυόμενος καὶ τὠφθαλμὼ	„παραβάλλων„	ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ τοὺς φιλίους
[172]	ἣν ἐρωτᾷς, ὥστε καὶ ἐμὲ	παραγενέσθαι.	Ἔγωγε δή. Πόθεν, ἦν δ᾽
[223]	λόγων. οὔτε γὰρ ἐξ ἀρχῆς	παραγενέσθαι	ὑπονυστάζειν τε· τὸ μέντοι κεφάλαιον,
[221]	ἀνεχώρει τὸ στρατόπεδον· ἔτυχον γὰρ	παραγενόμενος	ἵππον ἔχων, οὗτος δὲ ὅπλα.
[172]	τῶν τότε ἐν τῷ συνδείπνῳ	παραγενομένων,	περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγων τίνες
[213]	τὸν Σωκράτη ὡς ἐκεῖνον καθίζειν.	παρακαθεζόμενον	δὲ αὐτὸν ἀσπάζεσθαί τε τὸν
[193]	ἕνεκα πάντ᾽ ἄνδρα χρὴ ἅπαντα	παρακελεύεσθαι	εὐσεβεῖν περὶ (θεούς, ἵνα τὰ
[184]	ταῦτα οὖν τοῖς μὲν διώκειν	παρακελεύεται,	τοῖς δὲ φεύγειν, ἀγωνοθετῶν καὶ
[212]	διαφερόντως ἀσκῶ, καὶ τοῖς ἄλλοις	παρακελεύομαι,	καὶ νῦν τε καὶ ἀεὶ
[221]	ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν εὐθὺς	παρακελεύομαί	τε αὐτοῖς θαρρεῖν, καὶ ἔλεγον
[182]	ὦσι, καὶ ὅτι αὖ ἡ	παρακέλευσις	τῷ ἐρῶντι παρὰ πάντων θαυμαστή,
[188]	ἐγὼ τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ	παραλείπω,	οὐ μέντοι ἑκών γε. ἀλλ᾽
[173]	καὶ περὶ ὑμῶν μαίνομαι καὶ	παραπαίω.	Ἑταῖρος Οὐκ ἄξιον περὶ τούτων,
[188]	ἔχει καὶ πᾶσαν ἡμῖν εὐδαιμονίαν	παρασκευάζει	καὶ ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν καὶ
[222]	μηδὲν πλέον αὐτῷ γένηται, ἀλλὰ	παρασκευάζου	ὅπως ἐμὲ καὶ σὲ μηδεὶς
[176]	ὦ Παυσανία, τὸ παντὶ τρόπῳ	παρασκευάσασθαι	ῥᾳστώνην τινὰ τῆς πόσεως· καὶ
[221]	βρενθυόμενος καὶ τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„ ἠρέμα	παρασκοπῶν	καὶ τοὺς φιλίους καὶ τοὺς
[197]	πόθῳ, ἐν (λόγῳ κυβερνήτης, ἐπιβάτης,	παραστάτης	τε καὶ σωτὴρ ἄριστος, ξυμπάντων
[212]	αὔλειον θύραν κρουομένην πολὺν ψόφον	παρασχεῖν	ὡς κωμαστῶν, καὶ αὐλητρίδος φωνὴν
[207]	ὑπεραποθνῄσκειν, καὶ αὐτὰ τῷ λιμῷ	παρατεινόμενα	ὥστ᾽ ἐκεῖνα ἐκτρέφειν, καὶ ἄλλο
[175]	παῖδες, τοὺς ἄλλους ἑστιᾶτε. πάντως	παρατίθετε	ὅτι ἂν βούλησθε, ἐπειδάν τις
[185]	σοι, ἔφη, ὡς ἐκ τοῦ	παραχρῆμα,	ὦ Φαῖδρε, περὶ Ἔρωτος ξυμβάλλομαι.
[213]	μέσῳ Σωκράτους τε καὶ ἐκείνου·	παραχωρῆσαι	γὰρ τὸν Σωκράτη ὡς ἐκεῖνον
[173]	τις, Κυδαθηναιεύς, σμικρός, ἀνυπόδητος ἀεί·	παρεγεγόνει	δ᾽ ἐν τῇ συνουσίᾳ, Σωκράτους
[172]	δ᾽ ὅς, εἰπέ· σὺ αὐτὸς	παρεγένου	τῇ συνουσίᾳ ταύτῃ ἢ οὔ;
[187]	καὶ τοῖς θείοις, καθ᾽ ὅσον	παρείκει,	φυλακτέον ἑκάτερον τὸν ἔρωτα· ἔνεστον
[200]	καὶ εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον	παρεῖναι·	ἄλλο τι ὁμολογοῖ ἄν; Συμφάναι
[180]	ὧν οὐ πάνυ διεμνημόνευεν· οὓς	παρεὶς	τὸν Παυσανίου λόγον διηγεῖτο. εἰπεῖν
[221]	καὶ τοῦτο ἐν τοῖς πρώτοις	παρέλιπον,	ὅτι καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ
[215]	ἐὰν γὰρ μὴ ὁμολογῇς, μάρτυρας	παρέξομαι.	ἀλλ᾽ οὐκ αὐλητής; πολύ γε
[222]	πάντα εἴρηκας, καὶ ὡς ἐν	παρέργῳ	δὴ λέγων ἐπὶ τελευτῆς αὐτὸ
[199]	Ἔτι τοίνυν, φάναι, ὦ Φαῖδρε,	πάρες	μοι Ἀγάθωνα σμίκρ᾽ ἄττα ἐρέσθαι,
[174]	ὄχλον· ὡμολόγησα δ᾽ εἰς τήμερον	παρέσεσθαι.	ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα καλὸς
[181]	τοῦτο δὲ πλησιάζει τῷ γενειάσκειν.	παρεσκευασμένοι	γὰρ, οἶμαί εἰσιν οἱ ἐντεῦθεν
[207]	τούτων ἕκαστα οὐδέποτε τὰ αὐτὰ	πάρεστιν	ἑκάστῳ, ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται,
[179]	τοῦτο ὁ Ἔρως τοῖς ἐρῶσι	παρέχει	γιγνόμενον παρ᾽ αὑτοῦ. Καὶ μὴν
[216]	ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ ὅτι εἰ ἐθέλοιμι	παρέχειν	τὰ ὦτα, οὐκ ἂν καρτερήσαιμι
[209]	ἐκείνοις ἀθάνατον κλέος καὶ μνήμην	παρέχεται	αὐτὰ τοιαῦτα ὄντα· εἰ δὲ
[193]	εἰς τὸ ἔπειτα ἐλπίδας μεγίστας	παρέχεται,	ἡμῶν παρεχομένων πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν,
[179]	Πελίου θυγάτηρ Ἄλκηστις ἱκανὴν μαρτυρίαν	παρέχεται	ὑπὲρ τοῦδε τοῦ λόγου εἰς
[195]	(δὲ τεκμήριον τῷ λόγῳ αὐτὸς	παρέχεται,	φεύγων φυγῇ τὸ γῆρας, ταχὺ
[193]	ἔπειτα ἐλπίδας μεγίστας παρέχεται, ἡμῶν	παρεχομένων	πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν, καταστήσας ἡμᾶς
[200]	ἔπειτα τούτων ὧν ἂν ἔνδεια	παρῇ	αὐτῷ; ~(Ναί, φάναι. Ἐπὶ δὴ
[180]	ὁ λόγος, τὸ ἁπλῶς οὕτως	παρηγγέλθαι	ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα. εἰ μὲν γὰρ
[194]	ἡμεῖς μὲν γὰρ καὶ ἐκεῖ	παρῆμεν	καὶ ἦμεν τῶν πολλῶν· εἰ
[176]	δὲ καὶ ὑμῶν τοὺς πολλούς·	παρῆστε	γὰρ χθές- σκοπεῖσθε (οὖν τίνι
[214]	μέντοι, φάναι, τά γε ἀληθῆ	παρίημι	καὶ κελεύω λέγειν. Οὐκ ἂν
[199]	αὐτοῦ οὕτως ἤδη λέγω. (Ἀλλὰ	παρίημι,	φάναι τὸν Φαῖδρον, ἀλλ᾽ ἐρώτα.
[214]	Τἀληθῆ ἐρῶ. ἀλλ᾽ ὅρα εἰ	παρίης.	Ἀλλὰ μέντοι, φάναι, τά γε
[178]	γενέσθαι, Γῆν τε καὶ Ἔρωτα.	Παρμενίδης	δὲ τὴν γένεσιν λέγει πρώτιστον
[195]	περὶ θεούς, ἃ Ἡσίοδος καὶ	Παρμενίδης	λέγουσιν, Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ Ἔρωτι
[174]	τοίνυν, ἔφη, ἵνα καὶ τὴν	παροιμίαν	διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα καὶ
[174]	καὶ ὑβρίσαι εἰς ταύτην τὴν	παροιμίαν·	ποιήσας γὰρ τὸν Ἀγαμέμνονα διαφερόντως
[222]	εὐλαβηθῆναι, καὶ μὴ κατὰ τὴν	παροιμίαν	ὥσπερ νήπιον παθόντα γνῶναι. (Εἰπόντος
[200]	τόδε, ὅτι βούλομαι τὰ νῦν	παρόντα	καὶ εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον
[200]	ταῦτα εἶναι αὐτῷ σῳζόμενα καὶ	παρόντα;	(Πάνυ γε, φάναι. Καὶ οὗτος
[198]	ἔφη ὁ Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι τοὺς	παρόντας,	ὡς πρεπόντως τοῦ νεανίσκου εἰρηκότος
[200]	μὲν ἕκαστα τούτων ἐν τῷ	παρόντι	ἀνάγκη ἃ ἔχουσιν, ἐάν τε
[200]	ἐπεὶ ἐν τῷ γε νῦν	παρόντι,	εἴτε βούλει εἴτε μή, ἔχεις·
[193]	Ἔρωτα, ὃς ἔν τε τῷ	παρόντι	ἡμᾶς πλεῖστα ὀνίνησιν εἰς τὸ
[177]	χαρίσασθαι, ἅμα δ᾽ ἐν τῷ	παρόντι	πρέπον μοι δοκεῖ εἶναι ἡμῖν
[176]	μέθης ποιήσασθαι τὴν ἐν τῷ	παρόντι	συνουσίαν, ἀλλ᾽ οὕτω πίνοντας πρὸς
[214]	ἂν ἕνα ἄλλον ἐπαινέσαιμι σοῦ	παρόντος.	Ἀλλ᾽ οὕτω ποίει, φάναι τὸν
[214]	ἐάν τινα ἐγὼ ἐπαινέσω τούτου	παρόντος	ἢ θεὸν ἢ ἄνθρωπον ἄλλον
[200]	ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ καὶ τοῦ μὴ	παρόντος,	καὶ ὃ μὴ ἔχει καὶ
[217]	μοι καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς	παρόντος·	καὶ τί δεῖ λέγειν; οὐδὲν
[223]	τὸν Ἀλκιβιάδην, τὰ εἰωθότα· Σωκράτους	παρόντος	τῶν καλῶν μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ.
[200]	τοῦτο λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ τῶν	παρόντων,	εἰ ἄλλο τι λέγεις ἢ
[176]	οὖν μοι δοκεῖ οὐδεὶς τῶν	παρόντων	προθύμως ἔχειν πρὸς τὸ πολὺν
[193]	ἄριστον, ἀναγκαῖον καὶ τῶν νῦν	παρόντων	τὸ τούτου ἐγγυτάτω ἄριστον εἶναι·
[177]	μοι δοκεῖ εἶναι ἡμῖν τοῖς	παροῦσι	κοσμῆσαι τὸν θεόν. Εἰ οὖν
[222]	Ἀλκιβιάδου γέλωτα γενέσθαι ἐπὶ τῇ	παρρησίᾳ	αὐτοῦ, ὅτι ἐδόκει ἔτι ἐρωτικῶς
[209]	ἐκύει, τίκτει καὶ γεννᾷ, καὶ	παρὼν	καὶ ἀπὼν μεμνημένος, καὶ τὸ
[209]	καὶ ἀθανατωτέρων παίδων κεκοινωνηκότες. καὶ	πᾶς	ἂν δέξαιτο ἑαυτῷ τοιούτους παῖδας
[222]	ὥστε ἄπειρος καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος	~(πᾶς	ἂν τῶν λόγων καταγελάσειεν. διοιγομένους
[196]	οὐχ (ἅπτεται— οὔτε ποιῶν ποιεῖ—	πᾶς	γὰρ ἑκὼν Ἔρωτι πᾶν ὑπηρετεῖ—
[196]	οὕτως ὥστε καὶ ἄλλον ποιῆσαι·	πᾶς	γοῦν ποιητὴς γίγνεται, κἂν ἄμουσος
[188]	δύναμιν ἔχει ξυλλήβδην μὲν ὁ	πᾶς	Ἔρως, ὁ δὲ περὶ τἀγαθὰ
[181]	ἐρᾷν καὶ ὁ Ἔρως οὐ	πᾶς	ἐστὶ καλὸς οὐδὲ ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι,
[200]	Καὶ οὗτος ἄρα καὶ ἄλλος	πᾶς	ὁ ἐπιθυμῶν τοῦ μὴ ἑτοίμου
[192]	καὶ ὁ παιδεραστὴς καὶ ἄλλος	πᾶς,	τότε καὶ θαυμαστὰ ἐκπλήττονται φιλίᾳ
[188]	Ἔρωτος φυλακήν τε καὶ ἴασιν·	πᾶσα	γὰρ ἡ ἀσέβεια φιλεῖ γίγνεσθαι
[180]	οὖν ἑκάτερος εἴληχε πειρατέον εἰπεῖν.	πᾶσα	γὰρ πρᾶξις ὧδ᾽ ἔχει· αὐτὴ
[186]	τε οὖν ἰατρική, ὥσπερ λέγω,	πᾶσα	διὰ τοῦ θεοῦ τούτου ~(κυβερνᾶται,
[205]	τὸ ὂν ἰόντι ὁτῳοῦν αἰτία	πᾶσά	ἐστι (ποίησις, ὥστε καὶ αἱ
[203]	οὐ μίγνυται, ἀλλὰ διὰ τούτου	πᾶσά	ἐστιν ἡ ὁμιλία καὶ ἡ
[177]	ᾧ περὶ Διόνυσον καὶ Ἀφροδίτην	πᾶσα	ἡ διατριβή, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς
[205]	ἔρωτα· τὸ μὲν κεφάλαιόν ἐστι	πᾶσα	ἡ τῶν ἀγαθῶν ἐπιθυμία καὶ
[202]	διὰ τούτου καὶ ἡ μαντικὴ	πᾶσα	χωρεῖ καὶ ἡ τῶν ἱερέων
[188]	καλεῖται. ἔτι τοίνυν καὶ θυσίαι	πᾶσαι	καὶ οἷς μαντικὴ ἐπιστατεῖ (ταῦτα
[205]	(ποίησις, ὥστε καὶ αἱ ὑπὸ	πάσαις	ταῖς τέχναις ἐργασίαι ποιήσεις εἰσὶ
[195]	καὶ οὐκ αὖ ἑξῆς ἐν	πάσαις	ταῖς ψυχαῖς, ἀλλ᾽ ᾗτινι ἂν
[188]	πολλὴν καὶ μεγάλην, μᾶλλον δὲ	πᾶσαν	δύναμιν ἔχει ξυλλήβδην μὲν ὁ
[183]	οἱ θεοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι	πᾶσαν	ἐξουσίαν πεποιήκασι τῷ ἐρῶντι, ὡς
[188]	τὴν μεγίστην δύναμιν ἔχει καὶ	πᾶσαν	ἡμῖν εὐδαιμονίαν παρασκευάζει καὶ ἀλλήλοις
[203]	τὰς ἐπῳδὰς καὶ τὴν μαντείαν	πᾶσαν	καὶ γοητείαν. θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ
[196]	ὁ Ἔρως ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ	πᾶσαν	ποίησιν τὴν κατὰ μουσικήν· ἃ
[197]	τὰς τοιάσδε ξυνόδους μετ᾽ ἀλλήλων	πάσας	τιθεὶς ξυνιέναι, ἐν ἑορταῖς, ἐν
[205]	ἄλλα ἔχουσιν ὀνόματα, ἀπὸ δὲ	πάσης	τῆς ποιήσεως ἓν μόριον ἀφορισθὲν
[196]	ἦν πάντῃ περιπτύσσεσθαι οὐδὲ διὰ	πάσης	ψυχῆς καὶ εἰσιὼν τὸ πρῶτον
[184]	αἰσχρόν· ἐπὶ δὲ τοῖς ἄλλοις	πᾶσι	καὶ ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην φέρει καὶ
[187]	ἰατρικῇ καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις	πᾶσι	καὶ τοῖς ἀνθρωπείοις καὶ τοῖς
[186]	καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν ἐν	πᾶσι	τοῖς οὖσι, καθεωρακέναι μοι δοκῶ
[187]	ὁμολογησάντων γέγονε. τὴν δὲ ὁμολογίαν	πᾶσι	τούτοις, ὥσπερ ἐκεῖ ἡ ἰατρική,
[210]	καὶ ταὐτὸν ἡγεῖσθαι τὸ ἐπὶ	πᾶσιν	τοῖς σώμασι κάλλος· τοῦτο δ᾽
[196]	αὐτὸς βίᾳ πάσχει, εἴ τι	πάσχει—	βία γὰρ Ἔρωτος οὐχ (ἅπτεται—
[196]	ἄνθρωπον. οὔτε γὰρ αὐτὸς βίᾳ	πάσχει,	εἴ τι πάσχει— βία γὰρ
[208]	μία ἑκάστη τῶν ἐπιστημῶν ταὐτὸν	πάσχει.	ὃ γὰρ καλεῖται μελετᾷν, ὡς
[211]	πλέον μήτε ἔλαττον γίγνεσθαι μηδὲ	πάσχειν	μηδέν, ὅταν δή τις ἀπὸ
[216]	ἂν καρτερήσαιμι ἀλλὰ ταὐτὰ ἂν	πάσχοιμι·	ἀναγκάζει γάρ με ὁμολογεῖν ὅτι
[215]	καὶ ἄλλους παμπόλλους τὰ αὐτὰ	πάσχοντας.	Περικλέους δὲ ἀκούων καὶ ἄλλων
[215]	ὑπὸ τῶν τούτου λόγων καὶ	πάσχω	ἔτι καὶ (νυνί. ὅταν γὰρ
[222]	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην, οἷα αὖ	πάσχω	ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου. οἴεταί μου
[184]	ἁλῶναι αἰσχρόν, (ἐάν τε κακῶς	πάσχων	πτήξῃ καὶ μὴ καρτερήσῃ, ἄν
[178]	αἰσχρὸν ποιῶν κατάδηλος γίγνοιτο ἢ	πάσχων	ὑπό του δι᾽ ἀνανδρίαν μὴ
[203]	ξύνοικος. κατὰ δὲ αὖ τὸν	πατέρα	ἐπίβουλός ἐστι τοῖς καλοῖς καὶ
[199]	ὥσπερ ἂν εἰ αὐτὸ τοῦτο	πατέρα	ἠρώτων, ἆρα ὁ πατήρ ἐστι
[183]	ἐπειδὰν δὲ παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες οἱ	πατέρες	τοῖς ἐρωμένοις μὴ ἐῶσι διαλέγεσθαι
[197]	Ἁβρότητος, Χλιδῆς, Χαρίτων, Ἱμέρου, Πόθου	πατήρ·	ἐπιμελὴς ἀγαθῶν, ἀμελὴς κακῶν· ἐν
[199]	τοῦτο πατέρα ἠρώτων, ἆρα ὁ	πατήρ	ἐστι πατήρ τινος ἢ οὔ;
[199]	γε ἢ θυγατρὸς ὁ πατὴρ	πατήρ·	ἢ οὔ; Πάνυ γε, φάναι
[199]	ὑέος γε ἢ θυγατρὸς ὁ	πατὴρ	πατήρ· ἢ οὔ; Πάνυ γε,
[199]	ἠρώτων, ἆρα ὁ πατήρ ἐστι	πατήρ	τινος ἢ οὔ; εἶπες ἂν
[177]	πρῶτος κατάκειται καὶ ἔστιν ἅμα	πατὴρ	τοῦ λόγου. Οὐδείς σοι, ὦ
[180]	ὃς ἦν καλλίων οὐ μόνον	Πατρόκλου	ἀλλ᾽ καὶ τῶν ἡρώων ἁπάντων,
[180]	Αἰσχύλος δὲ φλυαρεῖ φάσκων Ἀχιλλέα	Πατρόκλου	ἐρᾶν, ὃς ἦν καλλίων οὐ
[208]	Ἀδμήτου ἀποθανεῖν ἄν, ἢ Ἀχιλλέα	Πατρόκλῳ	ἐπαποθανεῖν, ἢ προαποθανεῖν τὸν ὑμέτερον
[179]	ἐτόλμησεν ἑλέσθαι βοηθήσας τῷ ἐραστῇ	Πατρόκλῳ	καὶ ~(τιμωρήσας οὐ μόνον ὑπεραποθανεῖν
[199]	Ἔρως ἐστὶν ἔρως μητρὸς ἢ	πατρός—	ἀλλ᾽ ὥσπερ ἂν εἰ αὐτὸ
[203]	τούτων ἐστὶ καὶ ὁ Ἔρως.	Πατρὸς	δέ, ἦν δ᾽ ἐγώ, τίνος
[199]	οὐκ εἰ μητρός τινος ἢ	πατρός	ἐστιν— γελοῖον γὰρ ἂν εἴη
[219]	μετὰ Σωκράτους, ἢ εἰ μετὰ	πατρὸς	καθηῦδον ἢ ἀδελφοῦ πρεσβυτέρου. Τὸ
[214]	εἰπεῖν· Ὦ Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε βελτίστου	πατρὸς	καὶ σωφρονεστάτου, χαῖρε. Καὶ γὰρ
[204]	αὐτῷ καὶ τούτων ἡ γένεσις·	πατρὸς	μὲν γὰρ σοφοῦ ἐστί καὶ
[178]	μὴ ἀμυνόμενος, οὔτ᾽ ἂν ὑπὸ	πατρὸς	ὀφθέντα οὕτως ἀλγῆσαι οὔτε ὑπὸ
[179]	αὑτῆς ἀνδρὸς ἀποθανεῖν, ὄντων αὐτῷ	πατρός	τε (καὶ μητρός· οὓς ἐκείνη
[203]	δὲ ἀναβιώσκεται διὰ τὴν τοῦ	πατρὸς	φύσιν, τὸ δὲ ποριζόμενον ἀεὶ
[185]	ἐθέλῃ ἀπνευστὶ ἔχοντι πολὺν χρόνον	παύεσθαι	ἡ λύγξ· εἰ δὲ μή,
[185]	Ὦ Ἐρυξίμαχε, δίκαιος εἶ ἢ	παῦσαί	με τῆς λυγγὸς ἢ λέγειν
[190]	ἂν εἶέν τε ἄνθρωποι καὶ	παύσαιντο	τῆς ἀκολασίας ἀσθενέστεροι (γενόμενοι. νῦν
[185]	περὶ Ἔρωτος ξυμβάλλομαι. Παυσανίου δὲ	παυσαμένου,	διδάσκουσι γάρ με ἴσα λέγειν
[176]	Τοῦτο μέντοι εὖ λέγεις, ὦ	Παυσανία,	τὸ παντὶ τρόπῳ παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην
[176]	πρὸς τὸν πότον· τὸν οὖν	Παυσανίαν	ἔφη λόγου τοιούτου τινὸς κατάρχειν.
[193]	Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν τὸν λόγον, ὡς	Παυσανίαν	καὶ Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως μὲν
[218]	ὁρῶν αὖ Φαίδρους, Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους,	Παυσανίας,	Ἀριστοδήμους τε καὶ Ἀριστοφάνας— Σωκράτη
[189]	ἢ ᾗ σύ τε καὶ	Παυσανίας	εἰπέτην. ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι
[186]	νοσώδει. ἔστι δή, ὥσπερ ἄρτι	Παυσανίας	ἔλεγεν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς καλὸν
[185]	τοίνυν μοι ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ	Παυσανίας	ὁρμήσας ἐπὶ τὸν λόγον καλῶς
[177]	ἐρωτικά, οὔτε που Ἀγάθων καὶ	(Παυσανίας,	οὐδὲ μὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ περὶ
[185]	ὦ Φαῖδρε, περὶ Ἔρωτος ξυμβάλλομαι.	Παυσανίου	δὲ παυσαμένου, διδάσκουσι γάρ με
[180]	πάνυ διεμνημόνευεν· οὓς παρεὶς τὸν	Παυσανίου	λόγον διηγεῖτο. εἰπεῖν δ᾽ αὐτὸν
[185]	καὶ εἰ πάνυ ἰσχυρά ἐστι,	παύσεται.	Οὐκ ἂν φθάνοις λέγων, φάναι
[185]	σῷ μέρει, σὺ δ᾽ ἐπειδὰν	παύσῃ,	ἐν τῷ ἐμῷ. ἐν ᾧ
[185]	ὑπὲρ ἐμοῦ, ἕως ἂν ἐγὼ	παύσωμαι.	καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον εἰπεῖν· Ἀλλὰ
[188]	καὶ τοῖς φυτοῖς· καὶ γὰρ	πάχναι	καὶ χάλαζαι καὶ ἐρυσῖβαι ἐκ
[207]	ἐπειδὰν γεννᾶν ἐπιθυμήσῃ, καὶ τὰ	πεζὰ	καὶ τὰ πτηνά, νοσοῦντά τε
[214]	ᾖ. καὶ ἅμα, ὦ μακάριε,	πείθει	τί (σε Σωκράτης ὧν ἄρτι
[212]	δὲ πειρῶμαι καὶ τοὺς ἄλλους	πείθειν	ὅτι τούτου τοῦ κτήματος τῇ
[182]	μὴ πράγματ᾽ ἔχωσιν λόγῳ πειρώμενοι	πείθειν	τοὺς νέους, ἅτε ἀδύνατοι λέγειν·
[176]	τὸν Μυρρινούσιον, ἔγωγέ σοι εἴωθα	πείθεσθαι	ἄλλως τε καὶ ἅττ᾽ ἂν
[214]	σὺ κελεύῃς. δεῖ γάρ σοι	πείθεσθαι·	ἰητρὸς γὰρ ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιος
[186]	οἵδε οἱ ποιηταὶ καὶ ἐγὼ	πείθομαι,	συνέστησεν τὴν ἡμετέραν τέχνην. ἥ
[186]	οὐχ ~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε, δεῖν ἐμὲ	πειρᾶσθαι	τέλος ἐπιθεῖναι τῷ λόγῳ. Τὸ
[174]	ὡς ἐκεῖνος διηγεῖτο καὶ ἐγὼ	πειράσομαι	διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ οἱ Σωκράτη
[204]	μετὰ ταῦτ᾽ ἔφη, ὦ Σώκρατες,	πειράσομαί	σε διδάξαι. ἔστι μὲν γὰρ
[180]	(ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν. ἐγὼ οὖν	πειράσομαι	τοῦτο ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον μὲν Ἔρωτα
[201]	ὃν οὖν ἐκείνη ἔλεγε λόγον,	πειράσομαι	ὑμῖν διελθεῖν ἐκ τῶν ὡμολογημένων
[189]	ἀνθρωπείῳ γένει εἴη. ἐγὼ οὖν	πειράσομαι	ὑμῖν εἰσηγήσασθαι τὴν δύναμιν αὐτοῦ,
[180]	ἃ δ᾽ οὖν ἑκάτερος εἴληχε	πειρατέον	εἰπεῖν. πᾶσα γὰρ πρᾶξις ὧδ᾽
[196]	σοφίας λείπεται· ὅσον οὖν δυνατόν,	πειρατέον	μὴ ἐλλείπειν. καὶ πρῶτον μέν,
[210]	ἐγὼ καὶ προθυμίας οὐδὲν ἀπολείψω·	πειρῶ	δὲ ἕπεσθαι, ἂν οἷός τε
[210]	τοιαύτην, ἥ ἐστι καλοῦ (τοιοῦδε.	πειρῶ	δέ μοι, ἔφη, τὸν νοῦν
[199]	Οὐκοῦν ἀδελφοῦ ἢ ἀδελφῆς; Ὁμολογεῖν.	Πειρῶ	δή, φάναι, καὶ τὸν ἔρωτα
[212]	πέπεισμαι δ᾽ ἐγώ· πεπεισμένος δὲ	πειρῶμαι	καὶ τοὺς ἄλλους πείθειν ὅτι
[182]	οἶμαι, μὴ πράγματ᾽ ἔχωσιν λόγῳ	πειρώμενοι	πείθειν τοὺς νέους, ἅτε ἀδύνατοι
[193]	γὰρ καὶ Σωκράτης λοιποί. Ἀλλὰ	πείσομαί	σοι, ἔφη φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον·
[197]	ποιῶν εἰρήνην μὲν ἐν ἀνθρώποις,	πελάγει	δὲ γαλήνην νηνεμίαν, ἀνέμων κοίτην
[210]	σμικρολόγος, ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸ πολὺ	πέλαγος	τετραμμένος τοῦ καλοῦ καὶ θεωρῶν
[195]	ἔχει, ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ ἀεὶ	πελάζει.	ἐγὼ δὲ Φαίδρῳ πολλὰ ἄλλα
[179]	γυναῖκες. τούτου δὲ καὶ ἡ	Πελίου	θυγάτηρ Ἄλκηστις ἱκανὴν μαρτυρίαν παρέχεται
[198]	λόγῳ ἐπὶ τὸν ἐμὸν λόγον	πέμψας	αὐτόν με λίθον τῇ ἀφωνίᾳ
[203]	τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν. πρῶτον μὲν	πένης	ἀεί ἐστι, καὶ πολλοῦ δεῖ
[185]	λάβοι χρήματα, ἀναφανέντος τοῦ ἐραστοῦ	πένητος,	οὐδὲν ἧττον αἰσχρόν· δοκεῖ γὰρ
[203]	εἰσελθὼν βεβαρημένος ηὗδεν. ἡ οὖν	Πενία	ἐπιβουλεύουσα διὰ τὴν αὑτῆς ἀπορίαν
[203]	δὴ εὐωχίας οὔσης ἀφίκετο ἡ	Πενία,	καὶ ἦν περὶ τὰς θύρας.
[203]	οὔσης. ἅτε οὖν Πόρου καὶ	Πενίας	ὑὸς ὢν ὁ Ἔρως ἐν
[188]	ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ τῆς λυγγὸς	πέπαυσαι.	~(Ἐκδεξάμενον οὖν ἔφη εἰπεῖν τὸν
[212]	οἱ ἄλλοι, ἔφη μὲν Διοτίμα,	πέπεισμαι	δ᾽ ἐγώ· πεπεισμένος δὲ πειρῶμαι
[212]	μὲν Διοτίμα, πέπεισμαι δ᾽ ἐγώ·	πεπεισμένος	δὲ πειρῶμαι καὶ τοὺς ἄλλους
[183]	καὶ οἱ ἄνθρωποι πᾶσαν ἐξουσίαν	πεποιήκασι	τῷ ἐρῶντι, ὡς ὁ νόμος
[222]	μέντοι (οὐκ ἐμὲ μόνον ταῦτα	πεποίηκεν,	ἀλλὰ καὶ Χαρμίδην τὸν Γλαύκωνος
[177]	ἕνα πώποτε τοσούτων (γεγονότων ποιητῶν	πεποιηκέναι	μηδὲν ἐγκώμιον· εἰ δὲ βούλει
[182]	εἰσιν οἱ καὶ τὸ ὄνειδος	πεποιηκότες,	ὥστε τινὰς τολμᾷν λέγειν ὡς
[172]	ἐγὼ Σωκράτει συνδιατρίβω καὶ ἐπιμελὲς	πεποίημαι	ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι ὅτι ἂν
[187]	καλοῦσιν) ἢ χρώμενον ὀρθῶς τοῖς	πεποιημένοις	μέλεσί τε καὶ μέτροις, (ὃ
[177]	παίωνας εἶναι ὑπὸ τῶν ποιητῶν	πεποιημένους,	τῷ δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι
[215]	ὀμόσας ἂν ὑμῖν οἷα δὴ	πέπονθα	αὐτὸς ὑπὸ τῶν τούτου λόγων
[216]	αὐτοῦ καθήμενος παρὰ τούτῳ καταγηράσω.	πέπονθα	δὲ (πρὸς τοῦτον μόνον ἀνθρώπων,
[216]	ἐγὼ καὶ ἄλλοι πολλοὶ τοιαῦτα	πεπόνθασιν	ὑπὸ τοῦδε τοῦ σατύρου· ἄλλα
[179]	εἰς μακάρων νήσους ἀπέπεμψαν, ὅτι	πεπυσμένος	παρὰ τῆς μητρὸς ὡς ἀποθανοῖτο
[217]	χαρισαμένῳ Σωκράτει πάντ᾽ ἀκοῦσαι ὅσα	περ	οὗτος ᾔδει· ἐφρόνουν γὰρ δὴ
[217]	καὶ συνεγυμναζόμην, ὥς τι ἐνταῦθα	περανῶν.	συνεγυμνάζετο οὖν μοι καὶ προσεπάλαιεν
[208]	βλέψαι, θαυμάζοις ἂν τῆς ἀλογίας	πέρι,	ἃ ἐγὼ εἴρηκα εἰ μὴ
[188]	ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας καὶ ἀκοσμίας	περὶ	ἄλληλα τῶν τοιούτων γίγνεται ἐρωτικῶν·
[188]	ἀνθρώπους πρὸς ἀλλήλους κοινωνία) οὐ	περὶ	ἄλλο τί ἐστιν ἢ περὶ
[221]	ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽ ἄν τις καὶ	περὶ	ἄλλου τοιαῦτα εἴποι, τὸ δὲ
[209]	τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς εὐπορεῖ λόγων	περὶ	ἀρετῆς καὶ περὶ οἷον χρὴ
[187]	ἐμποιήσασα· καὶ ἔστιν αὖ μουσικὴ	περὶ	ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν ἐρωτικῶν ἐπιστήμη.
[188]	τοιούτων γίγνεται ἐρωτικῶν· ὧν ἐπιστήμη	περὶ	ἄστρων τε φορὰς καὶ ἐνιαυτῶν
[191]	ῥυτίδας· ὀλίγας δὲ κατέλιπε, τὰς	περὶ	αὐτὴν τὴν γαστέρα καὶ τὸν
[189]	ὥσπερ νῦν τούτων οὐδὲν γίγνεται	περὶ	αὐτόν, δέον πάντων μάλιστα γίγνεσθαι.
[173]	δὴ ἰόντες ἅμα τοὺς λόγους	περὶ	αὐτῶν ἐποιούμεθα, (ὥστε, ὅπερ ἀρχόμενος
[188]	ἔργῳ, ἀλλὰ τὸν ἕτερον, καὶ	περὶ	γονέας καὶ ζῶντας καὶ τετελευτηκότας
[196]	ἱκανὰ καὶ ἔτι πολλὰ λείπεται,	περὶ	δὲ ἀρετῆς Ἔρωτος μετὰ ταῦτα
[196]	καὶ ἀνδρείας τοῦ θεοῦ εἴρηται,	περὶ	δὲ σοφίας λείπεται· ὅσον οὖν
[177]	(Παυσανίας, οὐδὲ μὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ	περὶ	Διόνυσον καὶ Ἀφροδίτην πᾶσα ἡ
[208]	μὴ οἰομένους ἀθάνατον μνήμην ἀρετῆς	πέρι	ἑαυτῶν ἔσεσθαι, ἣν νῦν ἡμεῖς
[198]	ἀβελτερίας ᾤμην δεῖν τἀληθῆ λέγειν	περὶ	ἑκάστου τοῦ ἐγκωμιαζομένου, καὶ τοῦτο
[219]	ἐμῆς ὥρας καὶ ὕβρισεν· καὶ	περὶ	ἐκεῖνό γε ᾤμην τὶ εἶναι,
[190]	περὶ Ἐφιάλτου τε καὶ Ὤτου,	περὶ	ἐκείνων λέγεται, τὸ εἰς τὸν
[173]	δὴ ὅτι οὕτω διανοούμενος καὶ	περὶ	ἐμαυτοῦ καὶ περὶ ὑμῶν μαίνομαι
[218]	ἀληθῆ τυγχάνει ὄντα ἃ λέγεις	(περὶ	ἐμοῦ, καί τις ἔστ᾽ ἐν
[195]	(δὴ καὶ ἡμεῖς χρησόμεθα τεκμηρίῳ	περὶ	Ἔρωτα ὅτι ἁπαλός. οὐ γὰρ
[193]	Ἐρυξίμαχε, ὁ ἐμὸς λόγος ἐστὶ	περὶ	Ἔρωτος, ἀλλοῖος ἢ ὁ σός.
[214]	δεξιὰ ἕκαστον ἐν μέρει λόγον	(περὶ	Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς δύναιτο κάλλιστον,
[199]	πάνυ ἄγαμαι. ἴθι οὖν μοι	περὶ	Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ τἆλλα καλῶς
[185]	ἐκ τοῦ παραχρῆμα, ὦ Φαῖδρε,	περὶ	Ἔρωτος ξυμβάλλομαι. Παυσανίου δὲ παυσαμένου,
[199]	τι καὶ τοιούτου λόγου δέῃ,	περὶ	Ἔρωτος τἀληθῆ λεγόμενα ἀκούειν, ὀνομάσει
[188]	περὶ ἄλλο τί ἐστιν ἢ	περὶ	Ἔρωτος φυλακήν τε καὶ ἴασιν·
[190]	θεοῖς, καὶ ὃ λέγει Ὅμηρος	περὶ	Ἐφιάλτου τε καὶ Ὤτου, περὶ
[188]	καὶ ζῶντας καὶ τετελευτηκότας καὶ	περὶ	θεούς· ἃ δὴ προστέτακται τῇ
[195]	νέον, τὰ δὲ παλαιὰ πράγματα	περὶ	θεούς, ἃ Ἡσίοδος καὶ Παρμενίδης
[193]	ἄνδρα χρὴ ἅπαντα παρακελεύεσθαι εὐσεβεῖν	περὶ	(θεούς, ἵνα τὰ μὲν ἐκφύγωμεν,
[188]	ἐπιστατεῖ (ταῦτα δ᾽ ἐστὶν ἡ	περὶ	θεούς τε (καὶ ἀνθρώπους πρὸς
[176]	ἄλλως τε καὶ ἅττ᾽ ἂν	περὶ	ἰατρικῆς λέγῃς· νῦν δ᾽ ἂν
[181]	κακίας καὶ ἀρετῆς ψυχῆς τε	πέρι	καὶ σώματος. οἱ μὲν οὖν
[196]	κρατῶν πάντων ἂν ἀνδρειότατος εἴη·	περὶ	μὲν οὖν δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης
[196]	δὲ καὶ ἵζει καὶ μένει.	Περὶ	μὲν οὖν κάλλους τοῦ θεοῦ
[209]	εὐπορεῖ λόγων περὶ ἀρετῆς καὶ	περὶ	οἷον χρὴ εἶναι (τὸν ἄνδρα
[195]	οἷος οἵων αἴτιος ὢν τυγχάνει	περὶ	οὗ ἂν ὁ λόγος ᾖ.
[195]	δὲ τρόπος ὀρθὸς παντὸς ἐπαίνου	περὶ	παντός, λόγῳ διελθεῖν οἷος οἵων
[177]	ἐγκεκωμιασμένα. τὸ οὖν τοιούτων μὲν	πέρι	πολλὴν σπουδὴν ποιήσασθαι, Ἔρωτα δὲ
[180]	ἐτίμησαν, ὅτι τὸν ἐραστὴν οὕτω	περὶ	πολλοῦ ἐποιεῖτο. Αἰσχύλος δὲ φλυαρεῖ
[194]	φάναι τὸν Σωκράτη, ὦ Ἀγάθων,	περὶ	σοῦ τι ἐγὼ ἄγροικον δοξάζων·
[207]	αἰτίαν καὶ τῶν ἄλλων τῶν	περὶ	τὰ ἐρωτικά. Εἰ τοίνυν, ἔφη,
[193]	τε καὶ Ἀγάθωνι δεινοῖς οὖσι	περὶ	τὰ ἐρωτικά, πάνυ ἂν ἐφοβούμην
[203]	καὶ καθεύδουσι· καὶ ὁ μὲν	περὶ	τὰ τοιαῦτα σοφὸς δαιμόνιος ἀνήρ,
[209]	καὶ καλλίστη τῆς φρονήσεως ἡ	περὶ	τὰ τῶν πόλεών τε καὶ
[188]	ὁ πᾶς Ἔρως, ὁ δὲ	περὶ	τἀγαθὰ μετὰ σωφροσύνης καὶ δικαιοσύνης
[203]	ἀφίκετο ἡ Πενία, καὶ ἦν	περὶ	τὰς θύρας. ὁ οὖν Πόρος
[202]	τῶν ἱερέων τέχνη τῶν τε	περὶ	τὰς θυσίας καὶ τελετὰς ~(καὶ
[188]	μετὰ τῆς ὕβρεως Ἔρως ἐγκρατέστερος	περὶ	τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥρας γένηται,
[219]	πράξομεν ὃ ἂν φαίνηται νῷν	περί	τε τούτων καὶ περὶ τῶν
[203]	ἄλλο τι σοφὸς ὢν ἢ	περὶ	τέχνας ἢ χειρουργίας τινὰς βάναυσος.
[184]	ἐπονείδιστος· αὕτη δ᾽ ἐστὶν ἡ	περὶ	τὴν ἀρετήν. Νενόμισται γὰρ δὴ
[205]	ποιήσεως ἓν μόριον ἀφορισθὲν τὸ	περὶ	τὴν μουσικὴν καὶ τὰ μέτρα
[187]	ἡμετέρᾳ τέχνῃ μέγα ἔργον ταῖς	περὶ	τὴν ὀψοποιικὴν τέχνην ἐπιθυμίαις καλῶς
[184]	ξυμβαλεῖν εἰς ταὐτό, τόν τε	περὶ	τὴν παιδεραστίαν καὶ (τὸν περὶ
[207]	περὶ τὸ ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα	περὶ	τὴν τροφὴν τοῦ γενομένου, καὶ
[184]	περὶ τὴν παιδεραστίαν καὶ (τὸν	περὶ	τὴν φιλοσοφίαν τε καὶ τὴν
[175]	διαδικασόμεθα ἐγώ τε καὶ σὺ	περὶ	τῆς σοφίας, δικαστῇ χρώμενοι τῷ
[206]	σπαργῶντι πολλὴ ἡ πτοίησις γέγονε	(περὶ	τὸ καλὸν διὰ τὸ μεγάλης
[203]	καὶ ἅμα φύσει ἐραστὴς ὢν	περὶ	τὸ καλὸν καὶ τῆς Ἀφροδίτης
[204]	σοφία, Ἔρως δ᾽ ἐστὶν ἔρως	περὶ	τὸ καλόν, ὥστε ἀναγκαῖον Ἔρωτα
[207]	καὶ ἐρωτικῶς διατιθέμενα, πρῶτον μὲν	περὶ	τὸ ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα περὶ
[210]	αὑτῷ ξυγγενές ἐστιν, ἵνα τὸ	περὶ	τὸ σῶμα καλὸν σμικρόν τι
[180]	ἀρετὴν οἱ θεοὶ τιμῶσιν τὴν	περὶ	(τὸν ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι θαυμάζουσιν
[182]	φέροι. καὶ δὴ καὶ ὁ	περὶ	τὸν ἔρωτα νόμος ἐν μὲν
[179]	ἔργῳ· οὕτω καὶ θεοὶ τὴν	περὶ	τὸν ἔρωτα σπουδήν τε καὶ
[205]	λέγεις, ἔφην. (Οὕτω τοίνυν καὶ	περὶ	τὸν ἔρωτα· τὸ μὲν κεφάλαιόν
[191]	τοιοῦτον ὄργανον οἷον οἱ σκυτοτόμοι	περὶ	τὸν καλάποδα λεαίνοντες τὰς τῶν
[201]	ἐάσω· τὸν δὲ λόγον τὸν	περὶ	τοῦ Ἔρωτος, ὅν ποτ᾽ ἤκουσα
[212]	ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων ὁ Σωκράτης	περὶ	τοῦ λόγου· καὶ ἐξαίφνης τὴν
[176]	πίνειν οἶνον, ἴσως ἂν ἐγὼ	περὶ	τοῦ μεθύσκεσθαι, οἷόν ἐστι, τἀληθῆ
[216]	διάκειται τῶν καλῶν καὶ ἀεὶ	περὶ	τούτους ἐστὶ καὶ ἐκπέπληκται, καὶ
[173]	καὶ παραπαίω. Ἑταῖρος Οὐκ ἄξιον	περὶ	τούτων, Ἀπολλόδωρε, νῦν ἐρίζειν· ἀλλ᾽
[219]	νῷν περί τε τούτων καὶ	περὶ	τῶν ἄλλων ἄριστον. ἐγὼ μὲν
[207]	οὖν πάντα ἐδίδασκέ με, ὁπότε	περὶ	τῶν ἐρωτικῶν λόγους ποιοῖτο, καί
[172]	τότε ἐν τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων,	περὶ	τῶν ἐρωτικῶν λόγων τίνες ἦσαν·
[189]	με φύλαττε, ὡς ἐγὼ φοβοῦμαι	περὶ	τῶν μελλόντων ῥηθήσεσθαι, οὔ τι
[173]	διανοούμενος καὶ περὶ ἐμαυτοῦ καὶ	περὶ	ὑμῶν μαίνομαι καὶ παραπαίω. Ἑταῖρος
[173]	καὶ ἄλλως, ὅταν μέν τινας	περὶ	φιλοσοφίας λόγους ἢ αὐτὸς ποιῶμαι
[172]	~Ἀπολλόδωρος. (Δοκῶ μοι	περὶ	ὧν πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος εἶναι·
[213]	ἀγόμενον ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ	περιαιρούμενον	ἅμα τὰς ταινίας ὡς ἀναδήσοντα,
[221]	καὶ ὀνόματα καὶ ῥήματα ἔξωθεν	περιαμπέχονται,	σατύρου δή τινα ὑβριστοῦ δοράν.
[222]	ἄν ποτε οὕτω κομψῶς κύκλῳ	περιβαλλόμενος	ἀφανίσαι ἐνεχείρεις οὗ ἕνεκα ταῦτα
[191]	ἥμισυ τὸ αὑτοῦ ξυνῄει, καὶ	περιβάλλοντες	τὰς χεῖρας καὶ συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις,
[219]	τὸν τρίβωνα κατακλινεὶς τὸν τούτου,	περιβαλὼν	τὼ χεῖρε τούτῳ τῷ (δαιμονίῳ
[216]	γε. τοῦτο γὰρ οὗτος ἔξωθεν	περιβέβληται,	ὥσπερ ὁ γεγλυμμένος σειληνός· ἔνδοθεν
[219]	δὴ ταῦτα ἐμοῦ οὗτος τοσοῦτον	περιεγένετό	τε καὶ κατεφρόνησεν καὶ κατεγέλασεν
[222]	ἀνθρώπου. οἴεταί μου δεῖν πανταχῇ	περιεῖναι.	ἀλλ᾽ εἰ μή τι ἄλλο,
[172]	Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμένεις; κἀγὼ ἐπιστὰς	περιέμεινα·	καὶ ὅς· Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ
[219]	ὡς οὐδεὶς ὑπ᾽ οὐδενὸς ἄλλου	περιῇα.	ταῦτά τε γάρ μοι ἅπαντα
[219]	τοῖς πόνοις οὐ μόνον ἐμοῦ	περιῆν,	ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων.
[221]	ἵππου εἶναι· πρῶτον μὲν ὅσον	περιῆν	(Λάχητος τῷ ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα
[193]	μὴ καὶ αὖθις διασχισθησόμεθα, καὶ	περίιμεν	ἔχοντες ὥσπερ οἱ ἐν ταῖς
[209]	ζητεῖ δὴ οἶμαι καὶ οὗτος	περιιὼν	τὸ καλὸν ἐν ᾧ ἂν
[215]	ἄλλους παμπόλλους τὰ αὐτὰ πάσχοντας.	Περικλέους	δὲ ἀκούων καὶ ἄλλων ἀγαθῶν
[221]	καὶ ἄλλους, καὶ οἷος αὖ	Περικλῆς,	καὶ Νέστορα καὶ Ἀντήνορα, εἰσὶ
[172]	Φαληρεύς, ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ	περιμένεις;	κἀγὼ ἐπιστὰς περιέμεινα· καὶ ὅς·
[174]	τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον, καὶ	περιμένοντος	οὗ κελεύειν προϊέναι εἰς τὸ
[196]	ἂν οἷός τ᾽ ἦν πάντῃ	περιπτύσσεσθαι	οὐδὲ διὰ πάσης ψυχῆς καὶ
[173]	ἔτη ἐστίν; ~(πρὸ τοῦ δὲ	περιτρέχων	ὅπῃ τύχοιμι καὶ οἰόμενος τὶ
[219]	μὰ θεούς, μὰ θεάς, οὐδὲν	περιττότερον	καταδεδαρθηκὼς (ἀνέστην μετὰ Σωκράτους, ἢ
[221]	ἅμα καὶ Λάχης· καὶ ἐγὼ	περιτυγχάνω,	καὶ ἰδὼν εὐθὺς παρακελεύομαί τε
[190]	καὶ ἡ σελήνη ἀμφοτέρων μετέχει·	περιφερῆ	δὲ δὴ ἦν καὶ αὐτὰ
[190]	καὶ εἰς ὀρθὸν τὰ σκέλη	περιφερόμενοι	κυβιστῶσι κύκλῳ, ὀκτὼ τότε οὖσι
[195]	δέοντος ἡμῖν προσέρχεται. ὃ δὴ	πέφυκεν	Ἔρως μισεῖν καὶ οὐδ᾽ ἐντὸς
[203]	σοφιστής· καὶ οὔτε ὡς (ἀθάνατος	πέφυκεν	οὔτε ὡς θνητός, ἀλλὰ τοτὲ
[184]	μόνιμον εἶναι, χωρὶς τοῦ μηδὲ	πεφυκέναι	ἀπ᾽ αὐτῶν γενναίαν φιλίαν. μία
[193]	παιδικῶν τυχεῖν κατὰ νοῦν αὐτῷ	πεφυκότων·	οὗ δὴ τὸν αἴτιον θεὸν
[198]	αἰσχύνης ὀλίγου (ἀποδρὰς ᾠχόμην, εἴ	πῃ	εἶχον. καὶ γάρ με Γοργίου
[189]	εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ γέ	πῃ	ἐν νῷ ἔχω λέγειν ἢ
[215]	τῶν κορυβαντιώντων ἥ τε καρδία	πηδᾷ	καὶ δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ τῶν
[176]	ἑκὼν εἶναι πόρρω ἐθελήσαιμι ἂν	πιεῖν	οὔτε ἄλλῳ συμβουλεύσαιμι, ἄλλως τε
[213]	πόσεως, ἕως ἂν ὑμεῖς ἱκανῶς	πίητε,	ἐμαυτόν. ἀλλὰ φερέτω, Ἀγάθων, εἴ
[223]	καὶ νῦν ὡς εὐπόρως καὶ	πιθανὸν	λόγον ηὗρεν, ὥστε παρ᾽ ἑαυτῷ
[186]	ἔχθιστα τὰ ἐναντιώτατα, ψυχρὸν θερμῷ,	πικρὸν	γλυκεῖ, ξηρὸν ὑγρῷ, (πάντα τὰ
[195]	πόδες· οὐ γὰρ ἐπ᾽ οὔδεος	πίλναται,	ἀλλ᾽ ἄρα ἥ γε κατ᾽
[220]	καὶ ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας εἰς	πίλους	καὶ ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽ ἐν
[176]	πῶς ἔχει πρὸς τὸ ἐρρῶσθαι	πίνειν,	Ἀγάθων; Οὐδαμῶς, φάναι, οὐδ᾽ αὐτὸς
[211]	τ᾽ ἦν, μήτ᾽ ἐσθίειν μήτε	πίνειν,	ἀλλὰ θεᾶσθαι μόνον καὶ συνεῖναι.
[223]	Σωκράτη ἔτι μόνους ἐγρηγορέναι καὶ	πίνειν	ἐκ φιάλης μεγάλης ἐπὶ δεξιά.
[181]	ὃ νῦν ἡμεῖς ποιοῦμεν, ἢ	πίνειν	ἢ ᾄδειν ἢ διαλέγεσθαι, οὐκ
[176]	τοῖσδε, εἰ ὑμεῖς οἱ δυνατώτατοι	πίνειν	νῦν ἀπειρήκατε· ἡμεῖς μὲν γὰρ
[176]	προθύμως ἔχειν πρὸς τὸ πολὺν	πίνειν	οἶνον, ἴσως ἂν ἐγὼ περὶ
[176]	τὸν Ἐρυξίμαχον, τοῦτο μὲν δέδοκται,	πίνειν	ὅσον ἂν ἕκαστος βούληται, ἐπάναγκες
[220]	ἦν τά τ᾽ ἄλλα καὶ	πίνειν	οὐκ ἐθέλων, ὁπότε ἀναγκασθείη, πάντας
[223]	οὐκέτι ἐν κόσμῳ οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι	πίνειν	πάμπολυν οἶνον. τὸν μὲν οὖν
[214]	οὖν Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ παιδὸς	πίνειν·	τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς οὖν,
[176]	τίνι τρόπῳ ἂν ὡς ῤᾷστα	πίνοιμεν·	τὸν οὖν Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο
[212]	δὲ μή, λέγετε ὅτι οὐ	πίνομεν	ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα ἤδη. καὶ οὐ
[176]	τῷ παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽ οὕτω	πίνοντας	πρὸς ἡδονήν. Ἐπειδὴ τοίνυν, φάναι
[176]	ἄνδρες, φάναι, τίνα τρόπον ῥᾷστα	πιόμεθα;	ἐγὼ μὲν οὖν λέγω ὑμῖν
[214]	ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ διψῶντες	πιόμεθα;	τὸν οὖν Ἀλκιβιάδην εἰπεῖν· Ὦ
[207]	τὰ ἐρωτικά. Εἰ τοίνυν, ἔφη,	πιστεύεις	ἐκείνου εἶναι φύσει τὸν ἔρωτα,
[190]	δὲ χρησιμώτεροι ἡμῖν διὰ τὸ	πλείους	τὸν ἀριθμὸν γεγονέναι· καὶ βαδιοῦνται
[222]	τῶν λόγων, ἔπειτα θειοτάτους καὶ	πλεῖστα	ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς ἐν αὑτοῖς ἔχοντας
[193]	ἔν τε τῷ παρόντι ἡμᾶς	πλεῖστα	ὀνίνησιν εἰς τὸ οἰκεῖον ἄγων,
[196]	πρὸς δὲ τῇ δικαιοσύνῃ σωφροσύνης	πλείστης	μετέχει. εἶναι γὰρ ὁμολογεῖται σωφροσύνη
[222]	ἐν αὑτοῖς ἔχοντας καὶ ἐπὶ	πλεῖστον	τείνοντας, μᾶλλον δὲ ἐπὶ πᾶν
[199]	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀπόκριναι ὀλίγῳ	πλείω,	ἵνα μᾶλλον καταμάθῃς ὃ βούλομαι.
[203]	σύντονος, θηρευτὴς δεινός, ἀεί τινας	πλέκων	μηχανάς, καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς καὶ
[222]	ἀλλ᾽ ὦ φίλε Ἀγάθων, μηδὲν	πλέον	αὐτῷ γένηται, ἀλλὰ παρασκευάζου ὅπως
[222]	χωρὶς ἡμᾶς διαλάβῃ· οὐδὲν οὖν	πλέον	αὐτῷ ἔσται, ἀλλ᾽ ἐγὼ παρὰ
[214]	τὸν ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα αὐτὸν	~(πλέον	ἢ ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα. τοῦτον
[175]	πρῴην ἐν μάρτυσι τῶν Ἑλλήνων	πλέον	ἢ τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς εἶ, ἔφη,
[217]	δεῖ λέγειν; οὐδὲν γάρ μοι	πλέον	ἦν. ἐπειδὴ δὲ οὐδαμῇ ταύτῃ
[211]	ἀπολλυμένων μηδὲν ἐκεῖνο μήτε τι	πλέον	μήτε ἔλαττον γίγνεσθαι μηδὲ πάσχειν
[218]	ἀντὶ κάλλους, οὐκ ὀλίγῳ μου	πλεονεκτεῖν	διανοεῖ, ἀλλ᾽ ἀντὶ δόξης ἀλήθειαν
[182]	θεμένων κεῖται, τῶν μὲν ἀρχόντων	πλεονεξίᾳ,	τῶν δὲ ἀρχομένων ἀνανδρίᾳ· οὗ
[188]	καὶ χάλαζαι καὶ ἐρυσῖβαι ἐκ	πλεονεξίας	καὶ ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα τῶν
[189]	τὸ εἶδος στρογγύλον, νῶτον καὶ	πλευρὰς	κύκλῳ ἔχον· χεῖρας δὲ τέτταρας
[218]	ὅ τι δεῖ αὐτὸ ὀνομάσαι	πληγείς	τε καὶ δηχθεὶς ὑπὸ τῶν
[216]	τινὰ τιμὴν ἔχων τῶν ὑπὸ	πλήθους	μακαριζομένων· ἡγεῖται δὲ πάντα ταῦτα
[173]	μοι ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους ἡγεῖσθαι	πλὴν	Σωκράτους, ἀπὸ σαυτοῦ ἀρξάμενος. καὶ
[173]	τε καὶ τοῖς ἄλλοις ἀγριαίνεις	πλὴν	Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος (Ὦ φίλτατε, καὶ
[217]	οὐκ ἐθέλειν λέγειν οἷον ἦν	πλὴν	τοῖς δεδηγμένοις, ὡς μόνοις γνωσομένοις
[183]	ὁτιοῦν διώκων καὶ ~(βουλόμενος διαπράξασθαι	πλὴν	τοῦτο, πλὴν φιλοσοφίας, τὰ μέγιστα
[183]	καὶ ~(βουλόμενος διαπράξασθαι πλὴν τοῦτο,	πλὴν	φιλοσοφίας, τὰ μέγιστα καρποῖτ᾽ ἂν
[175]	τοῦ ἐρίου ῥέον ἐκ τῆς	πληρεστέρας	εἰς τὴν κενωτέραν. εἰ γὰρ
[175]	ἡ σοφία ὥστ᾽ ἐκ τοῦ	πληρεστέρου	εἰς τὸ κενώτερον ῥεῖν ἡμῶν,
[197]	ἀλλοτριότητος μὲν κενοῖ, οἰκειότητος δὲ	πληροῖ,	τὰς τοιάσδε ξυνόδους μετ᾽ ἀλλήλων
[175]	σοῦ πολλῆς καὶ καλῆς σοφίας	πληρωθήσεσθαι.	ἡ μὲν γὰρ ἐμὴ φαύλη
[181]	ἄρχωνται νοῦν ἴσχειν, τοῦτο δὲ	πλησιάζει	τῷ γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι γὰρ, οἶμαί
[195]	μισεῖν καὶ οὐδ᾽ ἐντὸς πολλοῦ	πλησιάζειν.	μετὰ δὲ νέων ἀεὶ σύνεστί
[191]	δ᾽ εἰ καὶ ἄρρην ἄρρενι,	πλησμονὴν	γοῦν γίγνοιτο τῆς συνουσίας καὶ
[186]	τῶν τοῦ σώματος ἐρωτικῶν πρὸς	πλησμονὴν	καὶ κένωσιν, καὶ ὁ διαγιγνώσκων
[185]	δὲ αὐτῷ τινὰ ἢ ὑπὸ	πλησμονῆς	ἢ ὑπό τινος ἄλλου λύγγα
[216]	εἷς οἰηθείη, οὔτ᾽ εἴ τις	πλούσιος,	οὔτ᾽ εἰ ἄλλην τινὰ τιμὴν
[185]	εἰ γάρ τις ~(ἐραστῇ ὡς	πλουσίῳ	πλούτου ἕνεκα χαρισάμενος ἐξαπατηθείη καὶ
[173]	καὶ τοὺς ὑμετέρους τοὺς τῶν	πλουσίων	καὶ χρηματιστικῶν, αὐτός τε ἄχθομαι
[203]	οὔτε ἀπορεῖ Ἔρως ποτὲ οὔτε	πλουτεῖ,	σοφίας τε αὖ καὶ ἀμαθίας
[200]	ὑγιαίνειν, καὶ πλουτῶν βούλομαι καὶ	πλουτεῖν,	καὶ ἐπιθυμῶ αὐτῶν τούτων ἃ
[200]	αὐτῷ ὅτι σύ, ὦ ἄνθρωπε,	(πλοῦτον	κεκτημένος καὶ ὑγίειαν καὶ ἰσχὺν
[178]	οὕτω καλῶς οὔτε τιμαὶ οὔτε	πλοῦτος	οὔτ᾽ ἄλλο (οὐδὲν ὡς ἔρως.
[185]	γάρ τις ~(ἐραστῇ ὡς πλουσίῳ	πλούτου	ἕνεκα χαρισάμενος ἐξαπατηθείη καὶ μὴ
[200]	ὑγιαίνων βούλομαι καὶ ὑγιαίνειν, καὶ	πλουτῶν	βούλομαι καὶ πλουτεῖν, καὶ ἐπιθυμῶ
[195]	εἶναι καὶ ἁπαλήν (τοὺς γοῦν	πόδας	αὐτῆς ἁπαλοὺς εἶναι) λέγων τῆς
[220]	καὶ ὑποδεδεμένων καὶ ἐνειλιγμένων τοὺς	πόδας	εἰς πίλους καὶ ἀρνακίδας, οὗτος
[205]	ὄν· ἐπεὶ αὑτῶν γε καὶ	πόδας	καὶ χεῖρας ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι οἱ
[195]	εἶναι) λέγων τῆς μένθ᾽ ἁπαλοὶ	πόδες·	οὐ γὰρ ἐπ᾽ οὔδεος πίλναται,
[199]	δὴ τὸν Σωκράτη ἔφη ἐνθένδε	ποθὲν	ἄρξασθαι. Καὶ μήν, ὦ φίλε
[172]	καὶ ἐμὲ παραγενέσθαι. Ἔγωγε δή.	Πόθεν,	ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ Γλαύκων;
[178]	λέγω, ἔφη Φαῖδρον ἀρξάμενον ἐνθένδε	ποθὲν	λέγειν, ὅτι μέγας θεὸς εἴη
[197]	Τρυφῆς, Ἁβρότητος, Χλιδῆς, Χαρίτων, Ἱμέρου,	Πόθου	πατήρ· ἐπιμελὴς ἀγαθῶν, ἀμελὴς κακῶν·
[191]	οὖν ἡ φύσις δίχα ἐτμήθη,	ποθοῦν	ἕκαστον τὸ ἥμισυ τὸ αὑτοῦ
[197]	ἐν πόνῳ, ἐν φόβῳ, ἐν	πόθῳ,	ἐν (λόγῳ κυβερνήτης, ἐπιβάτης, παραστάτης
[215]	τε φαύλη αὐλητρίς, μόνα κατέχεσθαι	ποιεῖ	καὶ δηλοῖ τοὺς τῶν θεῶν
[196]	Ἔρωτος οὐχ (ἅπτεται— οὔτε ποιῶν	ποιεῖ—	πᾶς γὰρ ἑκὼν Ἔρωτι πᾶν
[214]	ἐπαινέσαιμι σοῦ παρόντος. Ἀλλ᾽ οὕτω	ποίει,	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, εἰ βούλει·
[216]	οὐ δυναμένῳ ὡς οὐ δεῖ	ποιεῖν	ἃ οὗτος κελεύει, ἐπειδὰν δὲ
[173]	ὅπῃ τύχοιμι καὶ οἰόμενος τὶ	ποιεῖν	ἀθλιώτερος ἦ ὁτουοῦν, οὐχ ἧττον
[182]	ἐπαινεῖσθαι, ἃ εἴ τις τολμῴη	ποιεῖν	ἄλλ᾽ ὁτιοῦν διώκων καὶ ~(βουλόμενος
[175]	ἀλλ᾽ ἐᾶτε. Ἀλλ᾽ οὕτω χρὴ	ποιεῖν,	εἰ σοὶ δοκεῖ, ἔφη φάναι
[194]	τι ἴσως οἴοιο αἰσχρὸν ὂν	ποιεῖν·	ἢ πῶς λέγεις; Ἀληθῆ λέγεις,
[173]	καὶ ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ	ποιεῖν.	καὶ γὰρ ἔγωγε καὶ ἄλλως,
[186]	σώματι φίλα οἷόν τ᾽ εἶναι	ποιεῖν	καὶ ἐρᾷν ἀλλήλων. ἔστι δὲ
[191]	τὸ μηδὲν ἐθέλειν χωρὶς ἀλλήλων	ποιεῖν.	καὶ ὁπότε τι ἀποθάνοι τῶν
[223]	εἶναι κωμῳδίαν καὶ τραγῳδίαν ἐπίστασθαι	ποιεῖν,	καὶ τὸν τέχνῃ τραγῳδοποιὸν ὄντα
[194]	αἰσχύνοιο εἴ τι οἴοιο αἰσχρὸν	ποιεῖν;	(καὶ τὸν Φαῖδρον ἔφη ὑπολαβόντα
[189]	καὶ βωμούς, καὶ θυσίας ἂν	ποιεῖν	μεγίστας, οὐχ ὥσπερ νῦν τούτων
[183]	ἤ τινα ἄλλην δύναμιν ἐθέλοι	ποιεῖν	οἷάπερ οἱ ἐρασταὶ πρὸς τὰ
[173]	ἑταίρους ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθε τὶ	ποιεῖν	(οὐδὲν ποιοῦντες. καὶ ἴσως αὖ
[207]	ἄν τις ἐκ λογισμοῦ ταῦτα	ποιεῖν·	τὰ δὲ θηρία τίς αἰτία
[190]	εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν	(ποιεῖν,	ὡς ἐπιθησομένων τοῖς θεοῖς. Ὁ
[189]	ὠγαθέ, φάναι, Ἀριστόφανες, ὅρα τί	ποιεῖς.	γελωτοποιεῖς μέλλων λέγειν, καὶ φύλακά
[215]	ὀργάνων ψιλοῖς λόγοις ταὐτὸν (τοῦτο	ποιεῖς.	ἡμεῖς γοῦν ὅταν μέν του
[185]	καὶ ἰδιώταις, πολλὴν ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων	ποιεῖσθαι	πρὸς ἀρετὴν τόν (τε ἐρῶντα
[191]	ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς καὶ ἐπιχειρῶν	ποιῆσαι	ἓν ἐκ δυοῖν καὶ ἰάσασθαι
[190]	ἐβουλεύοντο, ὅ τι χρὴ αὐτοὺς	ποιῆσαι,	καὶ ἠπόρουν· οὔτε γὰρ ὅπως
[193]	καὶ ἰασάμενος μακαρίους καὶ εὐδαίμονας	ποιῆσαι.	οὗτος, ἔφη, ὦ Ἐρυξίμαχε, ὁ
[196]	σοφὸς οὕτως ὥστε καὶ ἄλλον	ποιῆσαι·	πᾶς γοῦν ποιητὴς γίγνεται, κἂν
[219]	ὦ Σώκρατες, ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι.	ποιήσαντος	δὲ δὴ ταῦτα ἐμοῦ οὗτος
[174]	ὑβρίσαι εἰς ταύτην τὴν παροιμίαν·	ποιήσας	γὰρ τὸν Ἀγαμέμνονα διαφερόντως ἀγαθὸν
[203]	διὰ τὴν αὑτῆς ἀπορίαν παιδίον	ποιήσασθαι	ἐκ τοῦ Πόρου, κατακλίνεταί (τε
[177]	τοιούτων μὲν πέρι πολλὴν σπουδὴν	ποιήσασθαι,	Ἔρωτα δὲ μηδένα πω ἀνθρώπων
[176]	τῶν ἄλλων, σπονδάς τε σφᾶς	ποιήσασθαι,	καὶ ᾄσαντας τὸν θεὸν καὶ
[176]	συγχωρεῖν πάντας μὴ διὰ μέθης	ποιήσασθαι	τὴν ἐν τῷ παρόντι συνουσίαν,
[198]	αὐτόν με λίθον τῇ ἀφωνίᾳ	ποιήσειε.	καὶ ἐνενόησα τότε ἄρα καταγέλαστος
[179]	ἂν αὐτὸς ὁ Ἔρως ἔνθεον	ποιήσειε	πρὸς ἀρετήν, ὥστε ὅμοιον εἶναι
[205]	ὑπὸ πάσαις ταῖς τέχναις ἐργασίαι	ποιήσεις	εἰσὶ καὶ οἱ τούτων δημιουργοὶ
[214]	γελοιότερά με ἐπαινέσαι; ἢ τί	ποιήσεις;	Τἀληθῆ ἐρῶ. ἀλλ᾽ ὅρα εἰ
[205]	ὀνόματα, ἀπὸ δὲ πάσης τῆς	ποιήσεως	ἓν μόριον ἀφορισθὲν τὸ περὶ
[205]	ἔχοντες τοῦτο τὸ μόριον τῆς	ποιήσεως	ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην. (Οὕτω
[173]	ὅπερ ἐδεόμεθά σου, μὴ ἄλλως	ποιήσῃς,	ἀλλὰ διήγησαι τίνες ἦσαν οἱ
[185]	ῥῖνα, πτάρε· καὶ ἐὰν τοῦτο	ποιήσῃς	ἅπαξ ἢ δίς, καὶ εἰ
[197]	δὴ τήν γε τῶν ζῴων	ποίησιν	πάντων τίς ἐναντιώσεται μὴ οὐχὶ
[196]	Ἔρως ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ πᾶσαν	ποίησιν	τὴν κατὰ μουσικήν· ἃ γάρ
[205]	τῷ τοῦ ὅλου ὀνόματι προσαγορεύεται.	ποίησις	γὰρ τοῦτο μόνον καλεῖται, καὶ
[205]	ἐγώ. Ὥσπερ τόδε, οἶσθ᾽ ὅτι	ποίησίς	ἐστί τι πολύ· ἡ γάρ
[205]	ἰόντι ὁτῳοῦν αἰτία πᾶσά ἐστι	(ποίησις,	ὥστε καὶ αἱ ὑπὸ πάσαις
[214]	τὸν Ἀλκιβιάδην. καὶ μέντοι οὑτωσὶ	ποίησον.	ἐάν τι μὴ ἀληθὲς λέγω,
[210]	λόγους τοιούτους καὶ ζητεῖν, οἵτινες	ποιήσουσι	βελτίους τοὺς νέους, ἵνα ἀναγκασθῇ
[185]	καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον εἰπεῖν· Ἀλλὰ	ποιήσω	ἀμφότερα ταῦτα· ἐγὼ μὲν γὰρ
[185]	τὸν Ἀριστοφάνη· ἐγὼ δὲ ταῦτα	ποιήσω.	Εἰπεῖν δὴ τὸν Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ
[205]	καὶ οἱ τούτων δημιουργοὶ πάντες	ποιηταί.	Ἀληθῆ λέγεις. Ἀλλ᾽ ὅμως, ἦ
[205]	τοῦτο τὸ μόριον τῆς ποιήσεως	ποιηταί.	Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην. (Οὕτω τοίνυν
[205]	ἥ, οἶσθ᾽ ὅτι οὐ καλοῦνται	ποιηταὶ	ἀλλὰ ἄλλα ἔχουσιν ὀνόματα, ἀπὸ
[186]	Ἀσκληπιός, ὥς φασιν οἵδε οἱ	ποιηταὶ	καὶ ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν τὴν
[209]	ὧν δή εἰσι καὶ οἱ	ποιηταὶ	πάντες γεννήτορες καὶ τῶν δημιουργῶν
[209]	καὶ Ἡσίοδον καὶ τοὺς ἄλλους	ποιητὰς	τοὺς ἀγαθοὺς ζηλῶν, οἷα ἔκγονα
[217]	καὶ πάγκαλα καὶ θαυμαστά, ὥστε	ποιητέον	εἶναι ἔμβραχυ ὅ τι κελεύοι
[196]	καὶ ἄλλον ποιῆσαι· πᾶς γοῦν	ποιητὴς	γίγνεται, κἂν ἄμουσος ᾖ τὸ
[196]	πρέπει ἡμᾶς μαρτυρίῳ χρῆσθαι, ὅτι	ποιητὴς	ὁ Ἔρως ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ
[196]	τιμήσω ὥσπερ Ἐρυξίμαχος (τὴν αὑτοῦ,	ποιητὴς	ὁ θεὸς σοφὸς οὕτως ὥστε
[178]	ὑπ᾽ οὐδενὸς οὔτε ἰδιώτου οὔτε	ποιητοῦ,	ἀλλ᾽ Ἡσίοδος πρῶτον μὲν Χάος
[195]	πρὸς δὲ τῷ νέῳ ἁπαλός·	ποιητοῦ	δ᾽ ἔστιν (ἐνδεὴς οἷος ἦν
[177]	μηδὲ ἕνα πώποτε τοσούτων (γεγονότων	ποιητῶν	πεποιηκέναι μηδὲν ἐγκώμιον· εἰ δὲ
[177]	καὶ παίωνας εἶναι ὑπὸ τῶν	ποιητῶν	πεποιημένους, τῷ δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ
[218]	ἦσαν, ἔδοξέ μοι χρῆναι μηδὲν	ποικίλλειν	πρὸς αὐτόν, ἀλλ᾽ ἐλευθέρως εἰπεῖν
[182]	δ᾽ ἐνθάδε (καὶ ἐν Λακεδαίμονι	ποικίλος.	ἐν Ἤλιδι μὲν γὰρ καὶ
[194]	φοβερώτεροι; (Οὐ μέντ᾽ ἂν καλῶς	ποιοίην,	φάναι τὸν Σωκράτη, ὦ Ἀγάθων,
[207]	ὁπότε περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγους	ποιοῖτο,	καί ποτε ἤρετο Τί οἴει,
[201]	τίς ἐστιν ὁ Ἔρως καὶ	ποῖός	τις, ἔπειτα τὰ ἔργα αὐτοῦ.
[181]	αἰσχρά. ~(οἷον ὃ νῦν ἡμεῖς	ποιοῦμεν,	ἢ πίνειν ἢ ᾄδειν ἢ
[214]	Πῶς οὖν, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη,	ποιοῦμεν;	(οὕτως οὔτε τι λέγομεν ἐπὶ
[183]	καὶ ἀντιβολήσεις ἐν ταῖς δεήσεσιν	ποιούμενοι,	καὶ ὅρκους ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις
[174]	δὲ Μενέλεων μαλθακὸν αἰχμητήν, θυσίαν	ποιουμένου	καὶ ἑστιῶντος τοῦ Ἀγαμέμνονος ἄκλητον
[187]	(ῥυθμῷ τε καὶ ἁρμονίᾳ ἢ	ποιοῦντα,	(ὃ δὴ μελοποιίαν καλοῦσιν) ἢ
[207]	ἐκεῖνα ἐκτρέφειν, καὶ ἄλλο πᾶν	ποιοῦντα;	τοὺς μὲν γὰρ ἀνθρώπους, ἔφη,
[173]	ὅτι οἴεσθε τὶ ποιεῖν (οὐδὲν	ποιοῦντες.	καὶ ἴσως αὖ ὑμεῖς ἐμὲ
[184]	ἂν ὑπηρετεῖν, ὁ δὲ τῷ	ποιοῦντι	αὐτὸν σοφόν τε καὶ ἀγαθὸν
[182]	θαυμαστή, οὐχ ὥς τι αἰσχρὸν	ποιοῦντι,	καὶ ἑλόντι τε καλὸν δοκεῖ
[183]	τῷ δ᾽ ἐρῶντι πάντα ταῦτα	ποιοῦντι	χάρις ἕπεται, καὶ δέδοται ὑπὸ
[218]	μὴ ἀφυοῦς ὅταν λάβωνται, καὶ	ποιοῦσι	δρᾷν τε καὶ λέγειν ὁτιοῦν—
[193]	αὐτῶν, ὃ τῶν νῦν ὀλίγοι	ποιοῦσι.	καὶ μή μοι ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος,
[208]	τοιαύτης δόξης εὐκλεοῦς πάντες πάντα	ποιοῦσιν,	ὅσῳ ἂν ἀμείνους (ὦσι, τοσούτῳ
[180]	θαυμάζουσιν καὶ ἄγανται καὶ εὖ	ποιοῦσιν	ὅταν ὁ ἐρώμενος τὸν ἐραστὴν
[173]	περὶ φιλοσοφίας λόγους ἢ αὐτὸς	ποιῶμαι	ἢ ἄλλων ἀκούω, χωρὶς τοῦ
[176]	ὥστ᾽ ἐξαρκέσει αὐτῷ ὁπότερ᾽ ἂν	ποιῶμεν.	ἐπειδὴ οὖν μοι δοκεῖ οὐδεὶς
[214]	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ τί	ποιῶμεν;	Ὅ τι ἂν σὺ κελεύῃς.
[190]	τὰ σύσπαστα βαλάντια, ἓν στόμα	ποιῶν	ἀπέδει κατὰ μέσην τὴν γαστέρα,
[197]	εἰπεῖν, ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ	ποιῶν	εἰρήνην μὲν ἐν ἀνθρώποις, πελάγει
[178]	ὅστις ἐρᾷ, εἴ τι αἰσχρὸν	ποιῶν	κατάδηλος γίγνοιτο ἢ πάσχων ὑπό
[196]	γὰρ Ἔρωτος οὐχ (ἅπτεται— οὔτε	ποιῶν	ποιεῖ— πᾶς γὰρ ἑκὼν Ἔρωτι
[174]	ἐπὶ δεῖπνον. Καλῶς γ᾽ ἔφη,	ποιῶν	σύ· ἀλλὰ ποῦ ἔστιν οὗτος;
[186]	ὁ ἰατρικώτατος, καὶ ὁ μεταβάλλειν	ποιῶν,	ὥστε ἀντὶ τοῦ ἑτέρου ἔρωτος
[185]	Οὐράνιος καὶ πολλοῦ ἄξιος καὶ	πόλει	καὶ ἰδιώταις, πολλὴν ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων
[183]	πάγκαλον νομίζεσθαι ἐν τῇδε τῇ	πόλει	καὶ τὸ ἐρᾶν καὶ τὸ
[174]	Ἀγαμέμνονα διαφερόντως ἀγαθὸν ἄνδρα (τὰ	πολεμικά,	τὸν δὲ Μενέλεων μαλθακὸν αἰχμητήν,
[221]	καὶ τοὺς φιλίους καὶ τοὺς	πολεμίους,	δῆλος ὢν παντὶ καὶ πάνυ
[196]	καὶ Ἔρωτι πρὸς ἀλλήλους ἀεὶ	πόλεμος.	χρόας δὲ κάλλος ἡ κατ᾽
[221]	τῶν οὕτω διακειμένων ἐν τῷ	πολέμῳ	οὐδὲ ἅπτονται, ἀλλὰ τοὺς προτροπάδην
[182]	νόμος ἐν μὲν ταῖς ἄλλαις	πόλεσι	νοῆσαι ῥᾴδιος, ἁπλῶς γὰρ ὥρισται·
[209]	φρονήσεως ἡ περὶ τὰ τῶν	πόλεών	τε καὶ οἰκήσεων διακόσμησις, ᾗ
[196]	ἑκὼν ἑκόντι ὁμολογήσῃ, φασὶν οἱ	πόλεως	βασιλῆς „νόμοι„ δίκαια εἶναι. πρὸς
[178]	οὖν μηχανή τις γένοιτο ὥστε	πόλιν	γενέσθαι ἢ στρατόπεδον ἐραστῶν τε
[178]	γὰρ ἔστιν ἄνευ τούτων οὔτε	πόλιν	οὔτε ἰδιώτην μεγάλα καὶ καλὰ
[192]	τελεωθέντες μόνοι ἀποβαίνουσιν εἰς τὰ	πολιτικὰ	ἄνδρες οἱ τοιοῦτοι. ἐπειδὰν δὲ
[184]	εἰς χρήματα ἢ εἰς διαπράξεις	πολιτικὰς	μὴ καταφρονήσῃ· οὐδὲν γὰρ δοκεῖ
[184]	τὸ ὑπὸ χρημάτων καὶ ὑπὸ	πολιτικῶν	δυνάμεων ἁλῶναι αἰσχρόν, (ἐάν τε
[195]	ἀεὶ πελάζει. ἐγὼ δὲ Φαίδρῳ	πολλὰ	ἄλλα ὁμολογῶν τοῦτο οὐχ ὁμολογῶ,
[209]	παντοίαν ἀρετήν· ὧν καὶ ἱερὰ	πολλὰ	ἤδη γέγονε διὰ τοὺς τοιούτους
[201]	τε σοφὴ ἦν καὶ ἄλλα	πολλά,	καὶ Ἀθηναίοις ποτὲ θυσαμένοις πρὸ
[195]	δεσμοὶ ἀλλήλων ἐγίγνοντο καὶ ἄλλα	πολλὰ	καὶ βίαια, εἰ Ἔρως ἐν
[197]	δέ, ὥσπερ ἐν ἀρχῇ εἶπον,	πολλὰ	καὶ δεινὰ θεοῖς ἐγίγνετο. ὡς
[186]	καλοὺς ἀλλὰ καὶ πρὸς ἄλλα	πολλὰ	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις, τοῖς
[188]	ἐνιαυτοῦ ὥρας γένηται, διαφθείρει τε	πολλὰ	καὶ ἠδίκησεν. (οἵ τε γὰρ
[209]	ἐν Ἕλλησι καὶ ἐν βαρβάροις,	πολλὰ	καὶ καλὰ ἀποφηνάμενοι ἔργα, γεννήσαντες
[179]	ἀλλὰ καὶ θεοῖς, ὥστε πολλῶν	πολλὰ	καὶ καλὰ ἐργασαμένων εὐαριθμήτοις δή
[193]	μὴ ἀπορήσωσι λόγων διὰ τὸ	πολλὰ	καὶ παντοδαπὰ εἰρῆσθαι· νῦν δὲ
[184]	ἐγγένηται, ὃς δὴ δοκεῖ τὰ	πολλὰ	καλῶς βασανίζειν· ἔπειτα τὸ ὑπὸ
[196]	καὶ ταῦθ᾽ ἱκανὰ καὶ ἔτι	πολλὰ	λείπεται, περὶ δὲ ἀρετῆς Ἔρωτος
[221]	ἀλλὰ τοὺς προτροπάδην (φεύγοντας διώκουσιν.	πολλὰ	μὲν οὖν ἄν τις καὶ
[188]	τοιούτων καὶ ἄλλ᾽ αὖ ὅμοια	πολλὰ	νοσήματα καὶ τοῖς θηρίοις καὶ
[188]	καὶ ἐγὼ τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν	πολλὰ	παραλείπω, οὐ μέντοι ἑκών γε.
[215]	ἀλλ᾽ ὑπὸ τουτουῒ τοῦ Μαρσύου	πολλάκις	δὴ ~(οὕτω διετέθην ὥστε μοι
[194]	Σωκράτει γὰρ καὶ αὖθις ἔσται	πολλάκις	διαλέγεσθαι. Ἐγὼ δὲ δὴ βούλομαι
[179]	καὶ πρὸ τούτου τεθνάναι ἂν	πολλάκις	ἕλοιτο. καὶ μὴν ἐγκαταλιπεῖν γε
[175]	οὐκ εἰσιέναι. τὸν οὖν Ἀγάθωνα	πολλάκις	κελεύειν μεταπέμψασθαι τὸν Σωκράτη, ἓ
[216]	ἴδω, αἰσχύνομαι τὰ ὡμολογημένα. (καὶ	πολλάκις	μὲν ἡδέως ἂν ἴδοιμι αὐτὸν
[217]	συνεγυμνάζετο οὖν μοι καὶ προσεπάλαιεν	πολλάκις	οὐδενὸς παρόντος· καὶ τί δεῖ
[207]	εἶναι φύσει τὸν ἔρωτα, οὗ	πολλάκις	ὡμολογήκαμεν, μὴ θαύμαζε. ἐνταῦθα γὰρ
[191]	τὰς μὲν ἄλλας ῥυτίδας ~(τὰς	πολλὰς	ἐξελέαινε καὶ τὰ στήθη διήρθρου,
[212]	ἔχοντα ἐπὶ τῆς κεφαλῆς πάνυ	πολλάς,	καὶ εἰπεῖν· Ἄνδρες, χαίρετε· μεθύοντα
[205]	ἀλλ᾽ οἱ μὲν ἄλλῃ τρεπόμενοι	πολλαχῇ	ἐπ᾽ αὐτόν, ἢ κατὰ χρηματισμὸν
[178]	ἐν ἀνθρώποις τε καὶ θεοῖς,	πολλαχῇ	μὲν καὶ ἄλλῃ, οὐχ ἥκιστα
[178]	δὲ καὶ Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ. οὕτω	πολλαχόθεν	ὁμολογεῖται ὁ Ἔρως ἐν τοῖς
[182]	τῆς δὲ Ἰωνίας καὶ ἄλλοθι	πολλαχοῦ	αἰσχρὸν νενόμισται, ὅποι ὑπὸ βαρβάροις
[209]	νόμων γέννησιν, καὶ ἄλλοι (ἄλλοθι	πολλαχοῦ	ἄνδρες, καὶ ἐν Ἕλλησι καὶ
[187]	τε καὶ λύρας. ἔστι δὲ	πολλὴ	ἀλογία ἁρμονίαν φάναι διαφέρεσθαι ἢ
[210]	διώκειν τὸ ἐπ᾽ εἴδει καλόν,	πολλὴ	ἄνοια μὴ οὐχ ἕν τε
[206]	κυοῦντί τε καὶ ἤδη σπαργῶντι	πολλὴ	ἡ πτοίησις γέγονε (περὶ τὸ
[181]	(παίδων, ἵνα μὴ εἰς ἄδηλον	πολλὴ	σπουδὴ ἀνηλίσκετο· τὸ γὰρ τῶν
[175]	δὲ σὴ λαμπρά τε καὶ	πολλὴν	ἐπίδοσιν ἔχουσα, ἥ γε παρὰ
[185]	ἄξιος καὶ πόλει καὶ ἰδιώταις,	πολλὴν	ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων ποιεῖσθαι πρὸς ἀρετὴν
[188]	πρὸς θέμιν καὶ ἀσέβειαν. οὕτω	πολλὴν	καὶ μεγάλην, μᾶλλον δὲ πᾶσαν
[177]	τὸ οὖν τοιούτων μὲν πέρι	πολλὴν	σπουδὴν ποιήσασθαι, Ἔρωτα δὲ μηδένα
[175]	οἶμαι γάρ με παρὰ σοῦ	πολλῆς	καὶ καλῆς σοφίας πληρωθήσεσθαι. ἡ
[211]	ἀνθρωπίνων καὶ χρωμάτων καὶ ἄλλης	πολλῆς	φλυαρίας θνητῆς, ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ
[203]	βάναυσος. οὗτοι δὴ οἱ δαίμονες	πολλοὶ	καὶ παντοδαποί εἰσιν, εἷς δὲ
[203]	τε καὶ καλός, οἷον οἱ	πολλοὶ	οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς (καὶ αὐχμηρὸς
[211]	εἶ καὶ σὺ καὶ ἄλλοι	πολλοί,	ὁρῶντες τὰ παιδικὰ καὶ ξυνόντες
[183]	δεινότατον, ὥς γε λέγουσιν οἱ	πολλοί,	ὅτι καὶ ὀμνύντι μόνῳ συγγνώμη
[216]	αὐλημάτων καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλοι	πολλοὶ	τοιαῦτα πεπόνθασιν ὑπὸ τοῦδε τοῦ
[191]	φιλογύναικές τέ εἰσὶ καὶ οἱ	πολλοὶ	τῶν μοιχῶν ἐκ τούτου τοῦ
[185]	θεοῦ Ἔρως καὶ Οὐράνιος καὶ	πολλοῦ	ἄξιος καὶ πόλει καὶ ἰδιώταις,
[208]	ἔσεσθαι, ἣν νῦν ἡμεῖς ἔχομεν;	πολλοῦ	γε δεῖ, ἔφη, ἀλλ᾽ οἶμαι
[203]	μὲν πένης ἀεί ἐστι, καὶ	πολλοῦ	δεῖ ἁπαλός τε καὶ καλός,
[216]	ἀναγκάζει γάρ με ὁμολογεῖν ὅτι	πολλοῦ	ἐνδεὴς ὢν αὐτὸς ἔτι ἐμαυτοῦ
[180]	ὅτι τὸν ἐραστὴν οὕτω περὶ	πολλοῦ	ἐποιεῖτο. Αἰσχύλος δὲ φλυαρεῖ φάσκων
[195]	Ἔρως μισεῖν καὶ οὐδ᾽ ἐντὸς	πολλοῦ	πλησιάζειν. μετὰ δὲ νέων ἀεὶ
[175]	οὕτως ἔχει καὶ ἡ (σοφία,	πολλοῦ	τιμῶμαι τὴν παρὰ σοὶ κατάκλισιν·
[218]	φρονίμους, ἢ χαριζόμενος τούς τε	πολλοὺς	καὶ ἄφρονας. καὶ οὗτος ἀκούσας
[210]	τετραμμένος τοῦ καλοῦ καὶ θεωρῶν	πολλοὺς	καὶ καλοὺς λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς
[183]	λήγοντι, οὗπερ ἤρα, οἴχεται ἀποπτάμενος,	πολλοὺς	λόγους καὶ ὑποσχέσεις καταισχύνας· ὁ
[194]	Ἀληθῆ λέγεις, φάναι. Τοὺς δὲ	πολλοὺς	οὐκ ἂν αἰσχύνοιο εἴ τι
[222]	τὸν Διοκλέους καὶ ἄλλους πάνυ	πολλούς,	οὓς οὗτος ἐξαπατῶν ὡς ἐραστὴς
[176]	οἶμαι δὲ καὶ ὑμῶν τοὺς	πολλούς·	παρῆστε γὰρ χθές- σκοπεῖσθε (οὖν
[194]	ἂν αὐτῶν φροντίζοις ἢ τῶν	πολλῶν·	ἀλλὰ μὴ οὐχ οὗτοι ἡμεῖς
[214]	σοι πείθεσθαι· ἰητρὸς γὰρ ἀνὴρ	πολλῶν	ἀντάξιος ἄλλων· ἐπίταττε οὖν ὅτι
[194]	ὅτι νοῦν ἔχοντι ὀλίγοι ἔμφρονες	πολλῶν	ἀφρόνων φοβερώτεροι; (Οὐ μέντ᾽ ἂν
[216]	τῆς τιμῆς τῆς ὑπὸ τῶν	πολλῶν.	δραπετεύω οὖν αὐτὸν καὶ φεύγω,
[194]	ἐκεῖ παρῆμεν καὶ ἦμεν τῶν	πολλῶν·	εἰ δὲ ἄλλοις ἐντύχοις σοφοῖς,
[172]	ὦ Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι	πολλῶν	ἐτῶν Ἀγάθων ἐνθάδε οὐκ ἐπιδεδήμηκεν;
[179]	ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ θεοῖς, ὥστε	πολλῶν	πολλὰ καὶ καλὰ ἐργασαμένων εὐαριθμήτοις
[223]	ὕπνον λαβεῖν, (καὶ καταδαρθεῖν πάνυ	πολύ,	ἅτε μακρῶν τῶν νυκτῶν οὐσῶν,
[215]	μάρτυρας παρέξομαι. ἀλλ᾽ οὐκ αὐλητής;	πολύ	γε θαυμασιώτερος ἐκείνου· (ὁ μέν
[209]	δημιουργῶν ὅσοι λέγονται εὑρετικοὶ εἶναι·	πολὺ	δὲ μεγίστη, ἔφη, καὶ καλλίστη
[207]	μὲν γίγνεται, τὰ δὲ ἀπόλλυται.	πολὺ	δὲ τούτων ἀτοπώτερον ἔτι, ὅτι
[181]	τῆς θεοῦ νεωτέρας (τε οὔσης	πολὺ	ἢ τῆς ἑτέρας, καὶ μετεχούσης
[205]	οἶσθ᾽ ὅτι ποίησίς ἐστί τι	πολύ·	ἡ γάρ τοι ἐκ τοῦ
[210]	ἐπιστημῶν κάλλος, καὶ βλέπων πρὸς	(πολὺ	ἤδη τὸ καλὸν μηκέτι τῷ
[218]	σοῦ. ἐγὼ δὴ τοιούτῳ ἀνδρὶ	πολὺ	μᾶλλον ἂν μὴ χαριζόμενος αἰσχυνοίμην
[219]	γὰρ ᾔδη ὅτι χρήμασί γε	πολὺ	μᾶλλον ἄτρωτος ἦν πανταχῇ ἢ
[216]	τοῦτο γένοιτο, εὖ οἶδα ὅτι	πολὺ	μεῖζον ἂν ἀχθοίμην, ὥστε οὐκ
[209]	συνεκτρέφει κοινῇ μετ᾽ ἐκείνου, ὥστε	πολὺ	μείζω κοινωνίαν τῆς τῶν παίδων
[215]	καὶ (νυνί. ὅταν γὰρ ἀκούω,	πολύ	μοι μᾶλλον ἢ τῶν κορυβαντιώντων
[210]	καὶ σμικρολόγος, ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸ	πολὺ	πέλαγος τετραμμένος τοῦ καλοῦ καὶ
[182]	τῆς ψυχῆς ἀργίαν. ἐνθάδε δὲ	πολὺ	τούτων κάλλιον νενομοθέτηται, καὶ ὅπερ
[212]	ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα ἤδη. καὶ οὐ	πολὺ	ὕστερον Ἀλκιβιάδου τὴν φωνὴν ἀκούειν
[180]	καὶ ἔτι ἀγένειος, ἔπειτα νεώτερος	πολύ,	ὥς φησιν Ὅμηρος. ἀλλὰ γὰρ
[187]	Οὐρανίας (μούσης Ἔρως· ὁ δὲ	Πολυμνίας	ὁ πάνδημος, ὃν δεῖ εὐλαβούμενον
[176]	παρόντων προθύμως ἔχειν πρὸς τὸ	πολὺν	πίνειν οἶνον, ἴσως ἂν ἐγὼ
[185]	μέν σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ ἔχοντι	πολὺν	χρόνον παύεσθαι ἡ λύγξ· εἰ
[175]	ἐᾶν. ἥκειν οὖν αὐτὸν οὐ	πολὺν	χρόνον ὡς εἰώθει διατρίψαντα, ἀλλὰ
[212]	ἐξαίφνης τὴν αὔλειον θύραν κρουομένην	πολὺν	ψόφον παρασχεῖν ὡς κωμαστῶν, καὶ
[208]	καὶ χρήματα ἀναλίσκειν καὶ πόνους	πονεῖν	οὑστινασοῦν καὶ ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ οἴει
[205]	ἐὰν αὐτοῖς δοκῇ τὰ ἑαυτῶν	πονηρὰ	εἶναι. οὐ γὰρ τὸ ἑαυτῶν
[183]	δὲ χρηστῷ τε καὶ καλῶς.	πονηρὸς	δ᾽ ἐστὶν ἐκεῖνος ὁ ἐραστὴς
[183]	αἰσχρόν. αἰσχρῶς μὲν οὖν ἐστὶ	πονηρῷ	τε καὶ πονηρῶς χαρίζεσθαι, καλῶς
[183]	οὖν ἐστὶ πονηρῷ τε καὶ	πονηρῶς	χαρίζεσθαι, καλῶς δὲ χρηστῷ τε
[210]	ἕνεκεν καὶ οἱ ἔμπροσθεν πάντες	πόνοι	ἦσαν, πρῶτον μὲν ~(ἀεὶ ὂν
[219]	ἐκεῖ. πρῶτον μὲν οὖν τοῖς	πόνοις	οὐ μόνον ἐμοῦ περιῆν, ἀλλὰ
[208]	(παίδων, καὶ χρήματα ἀναλίσκειν καὶ	πόνους	πονεῖν οὑστινασοῦν καὶ ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ
[197]	ἐπιμελὴς ἀγαθῶν, ἀμελὴς κακῶν· ἐν	πόνῳ,	ἐν φόβῳ, ἐν πόθῳ, ἐν
[190]	ἦν καὶ αὐτὰ καὶ ἡ	πορεία	αὐτῶν διὰ τὸ τοῖς γονεῦσιν
[223]	ἐξιόντος τινὸς εἰς τὸ ἄντικρυς	πορεύεσθαι	παρὰ σφᾶς καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ
[174]	τὸν νοῦν κατὰ τὴν ὁδὸν	πορεύεσθαι	ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος οὗ κελεύειν
[173]	ὁδὸς ἡ εἰς ἄστυ ἐπιτηδεία	πορευομένοις	καὶ λέγειν καὶ ἀκούειν. οὕτω
[190]	τεμῶ δίχα, ὥστ᾽ ἐφ᾽ ἑνὸς	πορεύσονται	σκέλους ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα εἰπὼν ἔτεμνε
[191]	δὲ ὁ Ζεὺς ἄλλην μηχανὴν	πορίζεται,	καὶ μετατίθησιν αὐτῶν τὰ αἰδοῖα
[208]	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον πάντα	ποριζόμενοι·	οἱ δὲ κατὰ τὴν ~(ψυχήν—
[203]	τοῦ πατρὸς φύσιν, τὸ δὲ	ποριζόμενον	ἀεὶ ὑπεκρεῖ· ὥστε οὔτε ἀπορεῖ
[197]	θυσίαις γιγνόμενος ἡγεμών· πρᾳότητα μὲν	πορίζων,	ἀγριότητα δ᾽ ἐξορίζων· φιλόδωρος εὐμενείας,
[203]	μηχανάς, καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς καὶ	πόριμος,	φιλοσοφῶν διὰ παντὸς τοῦ βίου,
[203]	καὶ ὁ τῆς Μήτιδος ὑὸς	Πόρος.	ἐπειδὴ δὲ ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα οἷον
[203]	περὶ τὰς θύρας. ὁ οὖν	Πόρος	μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος, οἶνος γὰρ
[203]	Ἀφροδίτης καλῆς οὔσης. ἅτε οὖν	Πόρου	καὶ Πενίας ὑὸς ὢν ὁ
[203]	ἀπορίαν παιδίον ποιήσασθαι ἐκ τοῦ	Πόρου,	κατακλίνεταί (τε παρ᾽ αὐτῷ καὶ
[176]	καὶ οὔτε αὐτὸς ἑκὼν εἶναι	πόρρω	ἐθελήσαιμι ἂν πιεῖν οὔτε ἄλλῳ
[219]	ἐπιχειρῇ· σὺ δὲ τούτων ἔτι	πόρρω.	κἀγὼ ἀκούσας· Τὰ μὲν παρ᾽
[217]	δ᾽ ἐπιβουλεύσας, ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην	πόρρω	τῶν νυκτῶν, καὶ ἐπειδὴ ἐβούλετο
[172]	γνωρίμων τις ὄπισθεν κατιδών με	πόρρωθεν	ἐκάλεσε, καὶ παίζων ἅμα τῇ
[221]	δῆλος ὢν παντὶ καὶ πάνυ	πόρρωθεν	ὅτι εἴ τις ἅψεται τούτου
[214]	φάναι τὸν Σωκράτη. Μὰ τὸν	Ποσειδῶ,	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην, μηδὲν λέγε
[213]	ἡμῖν. ἄρχοντα οὖν αἱροῦμαι τῆς	πόσεως,	ἕως ἂν ὑμεῖς ἱκανῶς πίητε,
[176]	τρόπῳ παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ τῆς	πόσεως·	καὶ γὰρ αὐτός εἰμι τῶν
[216]	γεγλυμμένος σειληνός· ἔνδοθεν δὲ ἀνοιχθεὶς	πόσης	οἴεσθε γέμει, ὦ ἄνδρες συμπόται,
[195]	οἰκίζεται. ἁπτόμενον οὖν ἀεὶ καὶ	ποσὶν	καὶ πάντῃ ἐν μαλακωτάτοις τῶν
[216]	ἐντὸς ἀγάλματα· ἀλλ᾽ ἐγὼ ἤδη	ποτ᾽	εἶδον, καί μοι ἔδοξεν οὕτω
[219]	οἵῳ ἐγὼ οὐκ ἂν ᾤμην	ποτ᾽	ἐντυχεῖν εἰς φρόνησιν καὶ εἰς
[201]	τὸν περὶ τοῦ Ἔρωτος, ὅν	ποτ᾽	ἤκουσα γυναικὸς Μαντινικῆς Διοτίμας, ἣ
[207]	δ᾽ εἶπεν, Διανοεῖ οὖν δεινός	ποτε	γενήσεσθαι τὰ ἐρωτικά, ἐὰν ταῦτα
[173]	σκῶπτ᾽ ἔφη, ἀλλ᾽ εἰπέ μοι	πότε	ἐγένετο ἡ συνουσία αὕτη. κἀγὼ
[220]	καὶ ἔτλη καρτερὸς ἀνὴρ ἐκεῖ	ποτε	ἐπὶ στρατείας, ἄξιον ἀκοῦσαι. ξυννοήσας
[184]	φεύγειν, ἀγωνοθετῶν καὶ βασανίζων, ποτέρων	ποτέ	ἐστιν ὁ ἐρῶν καὶ ποτέρων
[207]	τῶν ἐρωτικῶν λόγους ποιοῖτο, καί	ποτε	ἤρετο Τί οἴει, ὦ Σώκρατες,
[201]	καὶ ἄλλα πολλά, καὶ Ἀθηναίοις	ποτὲ	θυσαμένοις πρὸ τοῦ λοιμοῦ δέκα
[211]	αὐτὸ τὸ καλόν. ὃ ἐάν	ποτε	ἴδῃς, οὐ κατὰ χρυσίον τε
[206]	ἦν δ᾽ ἐγώ, δεῖται ὅτι	ποτε	λέγεις, καὶ οὐ μανθάνω. (Ἀλλ᾽
[201]	ῥᾷστον εἶναι οὕτω διελθεῖν, ὥς	ποτέ	με ἡ ξένη ἀνακρίνουσα διῄει.
[214]	τοσοῦτον ἐκπιὼν οὐδὲν μᾶλλον μή	ποτε	μεθυσθῇ. τὸν μὲν οὖν Σωκράτη
[220]	εἰργάζετο τά τε (ἄλλα, καί	ποτε	ὄντος πάγου οἵου δεινοτάτου, καὶ
[203]	ὑπεκρεῖ· ὥστε οὔτε ἀπορεῖ Ἔρως	ποτὲ	οὔτε πλουτεῖ, σοφίας τε αὖ
[222]	ὦ Ἀλκιβιάδη. οὐ γὰρ ἄν	ποτε	οὕτω κομψῶς κύκλῳ περιβαλλόμενος ἀφανίσαι
[173]	ἀπὸ σαυτοῦ ἀρξάμενος. καὶ ὁπόθεν	ποτὲ	ταύτην τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαβες τὸ
[221]	κάλλιον ἐθεασάμην Σωκράτη ἢ ἐν	Ποτειδαίᾳ.	αὐτὸς γὰρ ἧττον ἐν φόβῳ
[219]	μετὰ ταῦτα στρατεία ἡμῖν εἰς	Ποτείδαιαν	ἐγένετο κοινὴ καὶ συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ.
[213]	νήφειν. οὐκ ἐπιτρεπτέον ὑμῖν, ἀλλὰ	ποτέον·	ὡμολόγηται γὰρ ταῦθ᾽ ἡμῖν. ἄρχοντα
[205]	βούλησιν καὶ τὸν ἔρωτα τοῦτον	πότερα	κοινὸν οἴει εἶναι πάντων ἀνθρώπων,
[199]	οἷός ἐστι, καὶ (τόδε εἰπέ·	πότερόν	ἐστι τοιοῦτος οἷος εἶναι τινὸς
[200]	ἢ οὔ; Πάνυ γε, φάναι.	Πότερον	ἔχων αὐτὸ οὗ ἐπιθυμεῖ τε
[200]	μεμνημένος ὅτου· τοσόνδε δὲ εἰπέ,	πότερον	ὁ Ἔρως ἐκείνου οὗ ἔστιν
[184]	ποτέ ἐστιν ὁ ἐρῶν καὶ	ποτέρων	ὁ ἐρώμενος. Οὕτω δὴ ὑπὸ
[184]	δὲ φεύγειν, ἀγωνοθετῶν καὶ βασανίζων,	ποτέρων	ποτέ ἐστιν ὁ ἐρῶν καὶ
[176]	τὰ νομιζόμενα, τρέπεσθαι πρὸς τὸν	πότον·	τὸν οὖν Παυσανίαν ἔφη λόγου
[176]	χαλεπῶς ἔχω ὑπὸ τοῦ χθὲς	πότου	καὶ δέομαι ἀναψυχῆς τινός, οἶμαι
[177]	ἐπίστασθαι ἢ τὰ ἐρωτικά, οὔτε	που	Ἀγάθων καὶ (Παυσανίας, οὐδὲ μὴν
[211]	ἔφη ἡ Μαντινικὴ ξένη, εἴπερ	που	ἄλλοθι, βιωτὸν ἀνθρώπῳ, θεωμένῳ αὐτὸ
[215]	Σώκρατες, οὐδ᾽ ἄν αὐτὸς δή	που	ἀμφισβητήσαις· ὡς δὲ καὶ τἆλλα
[175]	εἰσῄει· ἀλλὰ θαυμάζω καὶ αὐτὸς	ποῦ	ἂν εἴη. Οὐ σκέψῃ, ἔφη,
[179]	ὅπλα ἀποβαλὼν ἧττον ἂν δή	που	δέξαιτο ἢ ὑπὸ πάντων τῶν
[177]	ἐναντία ψηφιεῖται. οὔτε γὰρ ἄν	που	ἐγὼ ἀποφήσαιμι, ὃς οὐδέν φημι
[187]	μουσικῆς τέχνης. οὐ γὰρ δή	που	ἐκ διαφερομένων γε ἔτι τοῦ
[222]	σοὶ κατακλινῇ Ἀγάθων, οὐ δή	που	ἐμὲ πάλιν ἐπαινέσεται, πρὶν ὑπ᾽
[200]	ἐκ τῶν ὡμολογημένων. Οὐ γάρ	που	ἐνδεὴς ἂν εἴη τούτων ὅ
[174]	γ᾽ ἔφη, ποιῶν σύ· ἀλλὰ	ποῦ	ἔστιν οὗτος; ~(Ὅπισθεν ἐμοῦ ἄρτι
[182]	καὶ ἀδικίαν, ἐπεὶ οὐ δή	που	κοσμίως γε καὶ νομίμως ὁτιοῦν
[194]	τὸν Ἀγάθωνα φάναι, οὐ δή	πού	με οὕτω θεάτρου μεστὸν ἡγεῖ,
[199]	ἢ οὔ; εἶπες ἂν δή	πού	μοι, εἰ ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι,
[219]	ἄλλων ἁπάντων. ὁπότ᾽ ἀναγκασθεῖμεν ἀποληφθέντες	που,	οἷα δὴ ἐπὶ στρατείας, ~(ἀσιτεῖν,
[211]	λόγος οὐδέ τις ἐπιστήμη, οὐδέ	που	ὂν ἐν ἑτέρῳ τινι, οἷον
[180]	τὼ θεά; ἡ μέν γέ	που	πρεσβυτέρα καὶ ἀμήτωρ Οὐρανοῦ θυγάτηρ,
[217]	πάθος κἀμὲ ἔχει. φασὶ γάρ	πού	τινα τοῦτο παθόντα οὐκ ἐθέλειν
[200]	μή, καὶ τούτου γε δή	που	τίς ἂν ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽ ὅταν
[202]	εἴη ἀμαθία; ἔστι δὲ δή	που	τοιοῦτον ἡ ὀρθὴ δόξα, μεταξὺ
[199]	τοῖς μὴ γιγνώσκουσιν· οὐ γὰρ	που	τοῖς γε εἰδόσιν· καὶ καλῶς
[205]	ὅλου, ἐὰν μὴ τυγχάνῃ γέ	που,	ὦ ἑταῖρε, ἀγαθὸν ὄν· ἐπεὶ
[210]	ὀρθῶς ἰόντα ἐπὶ τοῦτο τὸ	πρᾶγμα	ἄρχεσθαι μὲν νέον ὄντα ἰέναι
[213]	ἔρως τοῦ ἀνθρώπου οὐ φαῦλον	πρᾶγμα	γέγονεν. ἀπ᾽ ἐκείνου γὰρ τοῦ
[183]	ὀνείδους πράττειν, ὡς πάγκαλόν τι	πρᾶγμα	διαπραττομένου· ὃ δὲ δεινότατον, ὥς
[206]	ἔστι δὲ τοῦτο θεῖον τὸ	πρᾶγμα,	καὶ τοῦτο ἐν θνητῷ ὄντι
[182]	κοσμίως γε καὶ νομίμως ὁτιοῦν	πρᾶγμα>	πραττόμενον ψόγον ἂν δικαίως φέροι.
[217]	ἰστέον ἤδη τί ἐστι τὸ	πρᾶγμα.	προκαλοῦμαι δὴ αὐτὸν πρὸς τὸ
[198]	δὲ ψευδῆ, οὐδὲν ἄρ᾽ ἦν	πρᾶγμα.	προυρρήθη γάρ, ὡς ἔοικεν, ὅπως
[202]	οὔτε ἐπίστασθαί ἐστιν (ἄλογον γὰρ	πρᾶγμα	πῶς ἂν εἴη ἐπιστήμη; οὔτε
[182]	ὡς αἰσχρόν, ἵνα, οἶμαι, μὴ	πράγματ᾽	ἔχωσιν λόγῳ πειρώμενοι πείθειν τοὺς
[186]	κατ᾽ ἀνθρώπινα καὶ κατὰ θεῖα	πράγματα.	ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῆς ἰατρικῆς
[201]	ὅτι τοῖς θεοῖς κατεσκευάσθη τὰ	πράγματα	δι᾽ ἔρωτα καλῶν· αἰσχρῶν γὰρ
[197]	καὶ κατεσκευάσθη τῶν θεῶν τὰ	πράγματα	Ἔρωτος ἐγγενομένου, δῆλον ὅτι κάλλους
[195]	ἀεὶ νέον, τὰ δὲ παλαιὰ	πράγματα	περὶ θεούς, ἃ Ἡσίοδος καὶ
[198]	τὸ ὡς (μέγιστα ἀνατιθέναι τῷ	πράγματι	καὶ ὡς κάλλιστα, ἐάν τε
[183]	ἐστιν, ἅτε οὐ μονίμου ἐρῶν	πράγματος.	ἅμα γὰρ τῷ τοῦ σώματος
[198]	ἐρωτικά, οὐδὲν εἰδὼς ἄρα τοῦ	πράγματος,	ὡς ἔδει ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν. ἐγὼ
[206]	διωκόντων αὐτὸ καὶ ἐν τίνι	πράξει	ἡ σπουδὴ καὶ ἡ ξύντασις
[181]	καλὸν οὐδέν, ἀλλ᾽ ἐν τῇ	πράξει,	ὡς ἂν πραχθῇ, τοιοῦτον ἀπέβη·
[183]	ἂν μὴ πράττειν οὕτω τὴν	πρᾶξιν	καὶ ὑπὸ φίλων καὶ ὑπὸ
[180]	εἴληχε πειρατέον εἰπεῖν. πᾶσα γὰρ	πρᾶξις	ὧδ᾽ ἔχει· αὐτὴ ἐφ᾽ ἑαυτῆς
[219]	γὰρ τῷ ἐπιόντι χρόνῳ (βουλευόμενοι	πράξομεν	ὃ ἂν φαίνηται νῷν περί
[197]	χοροῖς, ἐν θυσίαις γιγνόμενος ἡγεμών·	πρᾳότητα	μὲν πορίζων, ἀγριότητα δ᾽ ἐξορίζων·
[193]	στρατηγός. ᾧ μηδεὶς ἐναντία πραττέτω	(πράττει	δ᾽ ἐναντία ὅστις θεοῖς ἀπεχθάνεται)
[173]	νυνί, οἰόμενος δεῖν πάντα μᾶλλον	πράττειν	ἢ φιλοσοφεῖν. καὶ ὅς· Μὴ
[181]	ὅ τι ἂν τύχωσι τοῦτο	πράττειν,	ὁμοίως μὲν ἀγαθόν, ὁμοίως δὲ
[183]	δοῦλος οὐδείς, ἐμποδίζοιτο ἂν μὴ	πράττειν	οὕτω τὴν πρᾶξιν καὶ ὑπὸ
[183]	ὑπὸ τοῦ νόμου ἄνευ ὀνείδους	πράττειν,	ὡς πάγκαλόν τι πρᾶγμα διαπραττομένου·
[193]	καὶ στρατηγός. ᾧ μηδεὶς ἐναντία	πραττέτω	(πράττει δ᾽ ἐναντία ὅστις θεοῖς
[172]	εἰδέναι ὅτι ἂν λέγῃ ἢ	πράττῃ	οὐδέπω τρία ἔτη ἐστίν; ~(πρὸ
[180]	ὧδ᾽ ἔχει· αὐτὴ ἐφ᾽ ἑαυτῆς	πραττομένη	οὔτε καλὴ οὔτε αἰσχρά. ~(οἷον
[181]	τοιοῦτον ἀπέβη· καλῶς μὲν γὰρ	πραττόμενον	καὶ ὀρθῶς καλὸν γίγνεται, μὴ
[183]	οὔτε αἰσχρόν, ἀλλὰ καλῶς μὲν	πραττόμενον	καλόν, αἰσχρῶς δὲ αἰσχρόν. αἰσχρῶς
[182]	γε καὶ νομίμως ὁτιοῦν πρᾶγμα>	πραττόμενον	ψόγον ἂν δικαίως φέροι. καὶ
[216]	μὲν ἀμελῶ, τὰ δ᾽ Ἀθηναίων	πράττω.	βίᾳ οὖν ὥσπερ ἀπὸ τῶν
[218]	συγγνώσεσθε γὰρ τοῖς τε τότε	πραχθεῖσι	καὶ τοῖς νῦν λεγομένοις· οἱ
[181]	ἐν τῇ πράξει, ὡς ἂν	πραχθῇ,	τοιοῦτον ἀπέβη· καλῶς μὲν γὰρ
[196]	ἂν Ἔρως ἅψηται. ᾧ δὴ	πρέπει	ἡμᾶς μαρτυρίῳ χρῆσθαι, ὅτι ποιητὴς
[177]	ἅμα δ᾽ ἐν τῷ παρόντι	πρέπον	μοι δοκεῖ εἶναι ἡμῖν τοῖς
[198]	Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι τοὺς παρόντας, ὡς	πρεπόντως	τοῦ νεανίσκου εἰρηκότος καὶ αὑτῷ
[188]	μηδὲ τιμᾷ τε αὐτὸν καὶ	πρεσβεύῃ	ἐν παντὶ ἔργῳ, ἀλλὰ τὸν
[186]	τῆς ἰατρικῆς λέγων, ἵνα καὶ	πρεσβεύωμεν	τὴν τέχνην. ἡ γὰρ φύσις
[178]	γένεσιν. τὸ γὰρ ἐν τοῖς	πρεσβύτατον	(εἶναι τῶν θεῶν, τίμιον, ἦ
[180]	ἔγωγέ φημι Ἔρωτα θεῶν καὶ	πρεσβύτατον	καὶ τιμιώτατον καὶ κυριώτατον εἶναι
[178]	Ἔρως ἐν τοῖς πρεσβύτατος εἶναι.	πρεσβύτατος	δὲ ὢν μεγίστων ἀγαθῶν ἡμῖν
[178]	ὁμολογεῖται ὁ Ἔρως ἐν τοῖς	πρεσβύτατος	εἶναι. πρεσβύτατος δὲ ὢν μεγίστων
[180]	θεά; ἡ μέν γέ που	πρεσβυτέρα	καὶ ἀμήτωρ Οὐρανοῦ θυγάτηρ, ἣν
[181]	ὁ τῶν παίδων ἔρως) ἔπειτα	πρεσβυτέρας,	ὕβρεως ἀμοίρου· ὅθεν δὴ ἐπὶ
[183]	καὶ τοὺς ὀνειδίζοντας αὖ οἱ	(πρεσβύτεροι	μὴ διακωλύωσι μηδὲ λοιδορῶσιν ὡς
[218]	ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐδέν ἐστι	πρεσβύτερον	τοῦ ὡς ὅ τι βέλτιστον
[219]	μετὰ πατρὸς καθηῦδον ἢ ἀδελφοῦ	πρεσβυτέρου.	Τὸ δὴ μετὰ τοῦτο τίνα
[207]	ὁ αὐτὸς λέγεται ἕως ἂν	πρεσβύτης	γένηται· οὗτος μέντοι οὐδέποτε τὰ
[189]	Καὶ μάλ᾽ ἐπαύσατο, οὐ μέντοι	πρίν	γε τὸν πταρμὸν προσενεχθῆναι αὐτῇ,
[196]	γίγνεται, κἂν ἄμουσος ᾖ τὸ	„πρίν„	οὗ ἂν Ἔρως ἅψηται. ᾧ
[214]	δή, εἰπεῖν τὸν Ἐρυξίμαχον. ἡμῖν	πρὶν	σὲ εἰσελθεῖν ἔδοξε χρῆναι ἐπὶ
[222]	δή που ἐμὲ πάλιν ἐπαινέσεται,	πρὶν	ὑπ᾽ ἐμοῦ μᾶλλον ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽
[174]	Σύν τε δύ᾽ ἔφη, ἐρχομένω	πρὸ	ὁ τοῦ βουλευσόμεθα ὅ τι
[173]	πράττῃ οὐδέπω τρία ἔτη ἐστίν;	~(πρὸ	τοῦ δὲ περιτρέχων ὅπῃ τύχοιμι
[197]	(αἴσχει γὰρ οὐκ ἔνι Ἔρως)	πρὸ	τοῦ δέ, ὥσπερ ἐν ἀρχῇ
[201]	πολλά, καὶ Ἀθηναίοις ποτὲ θυσαμένοις	πρὸ	τοῦ λοιμοῦ δέκα ἔτη ἀναβολὴν
[217]	θαυμάσιον ὅσον. ταῦτα οὖν διανοηθείς,	πρὸ	τοῦ οὐκ εἰωθὼς ἄνευ ἀκολούθου
[193]	~(καὶ διώξει ἔρως ὄνομα. καὶ	πρὸ	τοῦ, ὥσπερ λέγω, ἓν ἦμεν,
[179]	ὑπὸ πάντων τῶν ἄλλων, καὶ	πρὸ	τούτου τεθνάναι ἂν πολλάκις ἕλοιτο.
[175]	καὶ ἔχεις· οὐ γὰρ ἂν	προαπέστης.	καὶ τὸν Σωκράτη καθίζεσθαι καὶ
[208]	ἢ Ἀχιλλέα Πατρόκλῳ ἐπαποθανεῖν, ἢ	προαποθανεῖν	τὸν ὑμέτερον Κόδρον ὑπὲρ τῆς
[180]	καλῶς μοι δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε,	προβεβλῆσθαι	ἡμῖν ὁ λόγος, τὸ ἁπλῶς
[186]	ἐμποιῆσαι καὶ ὁμόνοιαν ὁ ἡμέτερος	πρόγονος	Ἀσκληπιός, ὥς φασιν οἵδε οἱ
[177]	καταλογάδην ξυγγράφειν, ὥσπερ ὁ βέλτιστος	Πρόδικος·	καὶ τοῦτο μὲν ἧττον καὶ
[185]	βελτίων γενέσθαι πᾶν ἂν παντὶ	προθυμηθείη,	τοῦτο δὲ αὖ πάντων κάλλιστον·
[210]	μὲν οὖν, ἔφη, ἐγὼ καὶ	προθυμίας	οὐδὲν ἀπολείψω· πειρῶ δὲ ἕπεσθαι,
[220]	βουλομένων ἐμοὶ διδόναι τἀριστεῖα, αὐτὸς	προθυμότερος	ἐγένου τῶν στρατηγῶν ἐμὲ λαβεῖν
[176]	μοι δοκεῖ οὐδεὶς τῶν παρόντων	προθύμως	ἔχειν πρὸς τὸ πολὺν πίνειν
[175]	ὅ σοι προσέστη ἐν τοῖς	προθύροις.	δῆλον γὰρ ὅτι εὗρες αὐτὸ
[175]	ἀναχωρήσας ἐν τῷ τῶν γειτόνων	προθύρῳ	ἕστηκεν, κἀμοῦ καλοῦντος οὐκ ἐθέλει
[174]	ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος οὗ κελεύειν	προϊέναι	εἰς τὸ πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ
[217]	ἤδη τί ἐστι τὸ πρᾶγμα.	προκαλοῦμαι	δὴ αὐτὸν πρὸς τὸ συνδειπνεῖν,
[180]	δὲ ἑνὸς ὀρθότερόν ἐστι πρότερον	προρρηθῆναι	(ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν. ἐγὼ οὖν
[186]	πρὸς τοὺς καλοὺς ἀλλὰ καὶ	πρὸς	ἄλλα πολλὰ καὶ ἐν τοῖς
[188]	ἀμφοτέρων τούτων, καὶ ἐπειδὰν μὲν	πρὸς	ἄλληλα τοῦ κοσμίου τύχῃ ἔρωτος
[196]	ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ καὶ Ἔρωτι	πρὸς	ἀλλήλους ἀεὶ πόλεμος. χρόας δὲ
[178]	πάντων τῶν αἰσχρῶν καὶ φιλοτιμούμενοι	πρὸς	~(ἀλλήλους· καὶ μαχόμενοί γ᾽ ἂν
[188]	περὶ θεούς τε (καὶ ἀνθρώπους	πρὸς	ἀλλήλους κοινωνία) οὐ περὶ ἄλλο
[209]	μείζω κοινωνίαν τῆς τῶν παίδων	πρὸς	ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι ἴσχουσι καὶ
[203]	ὁμιλία καὶ ἡ διάλεκτος θεοῖς	πρὸς	ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι·
[185]	ἰδιώταις, πολλὴν ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων ποιεῖσθαι	πρὸς	ἀρετὴν τόν (τε ἐρῶντα αὐτὸν
[179]	αὐτὸς ὁ Ἔρως ἔνθεον ποιήσειε	πρὸς	ἀρετήν, ὥστε ὅμοιον εἶναι τῷ
[201]	σχεδὸν γάρ τι καὶ ἐγὼ	πρὸς	αὐτὴν ἕτερα τοιαῦτα ἔλεγον οἷάπερ
[218]	ἔδοξέ μοι χρῆναι μηδὲν ποικίλλειν	πρὸς	αὐτόν, ἀλλ᾽ ἐλευθέρως εἰπεῖν ἅ
[192]	ἐπειδὰν δὲ ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι καὶ	πρὸς	γάμους καὶ παιδοποιίας οὐ προσέχουσι
[220]	καὶ αὐτίκα ὁ ἔλεγχος ἔσεσθαι.	πρὸς	δὲ αὖ τὰς τοῦ χειμῶνος
[196]	πόλεως βασιλῆς „νόμοι„ δίκαια εἶναι.	πρὸς	δὲ τῇ δικαιοσύνῃ σωφροσύνης πλείστης
[211]	οὐδὲ πρὸς μὲν τὸ καλόν,	πρὸς	δὲ τὸ αἰσχρόν. οὐδ᾽ ἔνθα
[196]	μὲν δή ἐστι καὶ ἁπαλώτατος,	πρὸς	δὲ τούτοις ὑγρὸς τὸ εἶδος,
[195]	βασιλεύει. νέος μὲν οὖν ἐστί,	πρὸς	δὲ τῷ νέῳ ἁπαλός· ποιητοῦ
[201]	ἕτερα τοιαῦτα ἔλεγον οἷάπερ νῦν	πρὸς	ἐμὲ Ἀγάθων, ὡς εἴη ὁ
[176]	παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽ οὕτω πίνοντας	πρὸς	ἡδονήν. Ἐπειδὴ τοίνυν, φάναι τὸν
[223]	τῶν νυκτῶν οὐσῶν, ἐξεγρέσθαι δὲ	πρὸς	ἡμέραν ἤδη ἀλεκτρυόνων ᾀδόντων, ἐξεγρόμενος
[188]	κατὰ ἀνθρώπους ἐρωτικά, ὅσα τείνει	πρὸς	θέμιν καὶ ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν
[193]	ἐλπίδας μεγίστας παρέχεται, ἡμῶν παρεχομένων	πρὸς	θεοὺς εὐσέβειαν, καταστήσας ἡμᾶς εἰς
[177]	μέλλω λέγειν. Φαῖδρος γὰρ ἑκάστοτε	πρός	με ἀγανακτῶν λέγει· Οὐ δεινόν,
[218]	καί μοι φαίνει ὀκνεῖν μνησθῆναι	πρός	με· ἐγὼ δὲ οὑτωσὶ ἔχω·
[214]	κελεύειν ἐγχεῖν καὶ ἅμα εἰπεῖν·	Πρὸς	μὲν Σωκράτη, ὦ ἄνδρες, τὸ
[211]	μέν, τοτὲ δὲ οὔ, οὐδὲ	πρὸς	μὲν τὸ καλόν, πρὸς δὲ
[217]	λόγου καλῶς ἂν ἔχοι καὶ	πρὸς	ὁντινοῦν λέγειν· τὸ δ᾽ ἐντεῦθεν
[186]	ἐπιστήμη τῶν τοῦ σώματος ἐρωτικῶν	πρὸς	πλησμονὴν καὶ κένωσιν, καὶ ὁ
[210]	αὖ ἐπιστημῶν κάλλος, καὶ βλέπων	πρὸς	(πολὺ ἤδη τὸ καλὸν μηκέτι
[210]	Ὃς γὰρ ἂν μέχρι ἐνταῦθα	πρὸς	τὰ ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ, θεώμενος ἐφεξῆς
[183]	ἐθέλοι ποιεῖν οἷάπερ οἱ ἐρασταὶ	πρὸς	τὰ παιδικά, ἱκετείας τε καὶ
[208]	ἔφη, κατὰ τὰ σώματα ὄντες	πρὸς	τὰς γυναῖκας μᾶλλον τρέπονται καὶ
[191]	τὸν νοῦν προσέχουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον	πρὸς	τὰς γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί, καὶ
[214]	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην, μηδὲν λέγε	πρὸς	ταῦτα, ὡς ἐγὼ οὐδ᾽ ἂν
[204]	πάνυ ἔφην ἔτι ἔχειν ἐγὼ	πρὸς	ταύτην τὴν ἐρώτησιν προχείρως ἀποκρίνασθαι.
[210]	τε καὶ ὀρθῶς τὰ καλά,	πρὸς	τέλος ἤδη ἰὼν τῶν ἐρωτικῶν
[190]	καὶ τὸ τοῦ αὐχένος ἥμισυ	πρὸς	τὴν τομήν, ἵνα θεώμενος τὴν
[175]	χρώμενοι τῷ Διονύσῳ· νῦν δὲ	πρὸς	τὸ δεῖπνον πρῶτα τρέπου. ~(Μετὰ
[181]	ἔπειτα ὡς ἂν δύνωνται ἀνοητοτάτων,	πρὸς	τὸ διαπράξασθαι μόνον βλέποντες, ἀμελοῦντες
[174]	ἦ δ᾽ ὅς, πῶς (ἔχεις	πρὸς	τὸ ἐθέλειν ἂν ἰέναι ἄκλητος
[220]	ψεύδομαι· ἀλλὰ γὰρ τῶν στρατηγῶν	πρὸς	τὸ ἐμὸν ἀξίωμα ἀποβλεπόντων καὶ
[195]	ἔστιν (ἐνδεὴς οἷος ἦν Ὅμηρος,	πρὸς	τὸ ἐπιδεῖξαι θεοῦ ἁπαλότητα. Ὅμηρος
[182]	(καὶ μὴ ἑλόντι αἰσχρόν, καὶ	πρὸς	τὸ ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν ἐξουσίαν ὁ
[176]	δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει	πρὸς	τὸ ἐρρῶσθαι πίνειν, Ἀγάθων; Οὐδαμῶς,
[220]	~(ἀσιτεῖν, οὐδὲν ἦσαν οἱ ἄλλοι	πρὸς	τὸ καρτερεῖν· ἔν τ᾽ αὖ
[176]	οὐδεὶς τῶν παρόντων προθύμως ἔχειν	πρὸς	τὸ πολὺν πίνειν οἶνον, ἴσως
[217]	τὸ πρᾶγμα. προκαλοῦμαι δὴ αὐτὸν	πρὸς	τὸ συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς ὥσπερ ἐραστὴς
[176]	καὶ τἆλλα τὰ νομιζόμενα, τρέπεσθαι	πρὸς	τὸν πότον· τὸν οὖν Παυσανίαν
[216]	καὶ παίζων πάντα τὸν βίον	πρὸς	τοὺς ἀνθρώπους διατελεῖ. σπουδάσαντος δὲ
[187]	πως ἔστιν· ἀλλ᾽ ἐπειδὰν δέῃ	πρὸς	τοὺς ἀνθρώπους καταχρῆσθαι (ῥυθμῷ τε
[193]	ἔστιν, ἐὰν μὴ κόσμιοι ὦμεν	πρὸς	τοὺς θεούς, ὅπως μὴ καὶ
[186]	ἐπὶ ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων	πρὸς	τοὺς καλοὺς ἀλλὰ καὶ πρὸς
[199]	ἐθέλω εἰπεῖν κατ᾽ ἐμαυτόν, οὐ	πρὸς	τοὺς ὑμετέρους λόγους, ἵνα μὴ
[216]	παρὰ τούτῳ καταγηράσω. πέπονθα δὲ	(πρὸς	τοῦτον μόνον ἀνθρώπων, ὃ οὐκ
[209]	δὴ ἀσπάζεται τὸ ξυναμφότερον, καὶ	πρὸς	τοῦτον τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς εὐπορεῖ
[217]	ἀκόλουθον μόνος συνεγιγνόμην. δεῖ γὰρ	πρὸς	ὑμᾶς πάντα τἀληθῆ εἰπεῖν· ἀλλὰ
[177]	ἐνῆσαν ἅλες ἔπαινον θαυμάσιον ἔχοντες	πρὸς	ὠφέλειαν· καὶ ἄλλα τοιαῦτα (συχνὰ
[219]	τῆς τούτου συνουσίας, οὔθ᾽ ὅπῃ	προσαγαγοίμην	(αὐτὸν εὐπόρουν. εὖ γὰρ ᾔδη
[205]	μέτρα τῷ τοῦ ὅλου ὀνόματι	προσαγορεύεται.	ποίησις γὰρ τοῦτο μόνον καλεῖται,
[203]	ὑὸς Πόρος. ἐπειδὴ δὲ ἐδείπνησαν,	προσαιτήσουσα	οἷον δὴ εὐωχίας οὔσης ἀφίκετο
[181]	καὶ τούτους τοὺς πανδήμους ἐραστὰς	προσαναγκάζειν	τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ τῶν
[223]	τε· τὸ μέντοι κεφάλαιον, ἔφη,	προσαναγκάζειν	τὸν Σωκράτη ὁμολογεῖν αὐτοὺς τοῦ
[181]	ὥσπερ καὶ τῶν ἐλευθέρων γυναικῶν	προσαναγκάζομεν	αὐτοὺς καθ᾽ ~(ὅσον δυνάμεθα μὴ
[213]	(ἠράσθην, οὐκέτι ἔξεστίν μοι οὔτε	προσβλέψαι	οὔτε διαλεχθῆναι καλῷ οὐδ᾽ ἑνί,
[205]	οἱ εὐδαίμονες εὐδαίμονες, καὶ οὐκέτι	προσδεῖ	ἐρέσθαι ἵνα τί δὲ βούλεται
[194]	διὰ τὸ οἴεσθαι τὸ θέατρον	προσδοκίαν	μεγάλην ἔχειν ὡς εὖ ἐροῦντος
[189]	μέντοι πρίν γε τὸν πταρμὸν	προσενεχθῆναι	αὐτῇ, ὥστε με θαυμάζειν εἰ
[217]	περανῶν. συνεγυμνάζετο οὖν μοι καὶ	προσεπάλαιεν	πολλάκις οὐδενὸς παρόντος· καὶ τί
[195]	θᾶττον γοῦν τοῦ δέοντος ἡμῖν	προσέρχεται.	ὃ δὴ πέφυκεν Ἔρως μισεῖν
[175]	ἁπτόμενός σου (ἀπολαύσω, ὅ σοι	προσέστη	ἐν τοῖς προθύροις. δῆλον γὰρ
[220]	ἥλιος ἀνέσχεν· ἔπειτα ᾤχετ᾽ ἀπιὼν	προσευξάμενος	τῷ ἡλίῳ. εἰ δὲ βούλεσθε
[189]	ὦ Ἀριστόφανες, οἴει ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ	πρόσεχε	τὸν νοῦν καὶ οὕτως λέγε
[210]	δέ μοι, ἔφη, τὸν νοῦν	προσέχειν	ὡς οἷόν τε μάλιστα. Ὃς
[217]	ὑμᾶς πάντα τἀληθῆ εἰπεῖν· ἀλλὰ	προσέχετε	τὸν νοῦν, καὶ εἰ ψεύδομαι,
[174]	τὸν οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ πως	προσέχοντα	τὸν νοῦν κατὰ τὴν ὁδὸν
[187]	παντὶ κατάδηλος τῷ καὶ σμικρὸν	προσέχοντι	τὸν νοῦν ὅτι κατὰ ταὐτὰ
[192]	πρὸς γάμους καὶ παιδοποιίας οὐ	προσέχουσι	τὸν νοῦν φύσει, ἀλλ᾽ ὑπὸ
[191]	αὗται τοῖς ἀνδράσι τὸν νοῦν	προσέχουσιν,	ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς τὰς γυναῖκας
[209]	ἐν τοῖς σώμασιν, ἃ ψυχῇ	προσήκει	καὶ κυῆσαι καὶ τεκεῖν· τί
[222]	μᾶλλον δὲ ἐπὶ πᾶν ὅσον	προσήκει	σκοπεῖν τῷ μέλλοντι καλῷ κἀγαθῷ
[209]	κυῆσαι καὶ τεκεῖν· τί οὖν	προσήκει;	φρόνησίν τε καὶ τὴν ἄλλην
[179]	τῷ ὑεῖ καὶ ὀνόματι μόνον	προσήκοντας,	καὶ τοῦτ᾽ ἐργασαμένη τὸ ἔργον
[189]	καὶ θῆλυ, (ἀλλὰ καὶ τρίτον	προσῆν	κοινὸν ὂν ἀμφοτέρων τούτων, οὗ
[217]	ἀπιέναι, σκηπτόμενος ὅτι ὀψὲ εἴη,	προσηνάγκασα	αὐτὸν μένειν. ἀνεπαύετο οὖν ἐν
[189]	ἐπαύσατο, ἐπειδὴ αὐτῷ τὸν πταρμὸν	προσήνεγκα.	καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ, φάναι,
[194]	δοκοῦσι γάρ μοι πάντες οἱ	πρόσθεν	εἰρηκότες οὐ τὸν θεὸν ἐγκωμιάζειν
[174]	οὗ κελεύειν προϊέναι εἰς τὸ	πρόσθεν.	ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι ἐπὶ τῇ
[177]	ὑστάτοις κατακειμένοις· ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ	πρόσθεν	ἱκανῶς καὶ καλῶς εἴπωσιν, ἐξαρκέσει
[191]	οὖν οὕτω αὐτῶν εἰς τὸ	πρόσθεν	καὶ διὰ τούτων τὴν γένεσιν
[191]	αὐτῶν τὰ αἰδοῖα εἰς τὸ	πρόσθεν·	τέως γὰρ καὶ ταῦτα ἐκτὸς
[206]	εἶναι τὸ ἀγαθὸν αὑτοῖς ἐρῶσιν;	Προσθετέον.	Ἆρ᾽ οὖν, ἔφη, καὶ οὐ
[206]	καὶ ἀεὶ εἶναι; Καὶ τοῦτο	προσθετέον.	Ἔστιν ἄρα συλλήβδην, ἔφη, ὁ
[206]	Ναί, ἔφην. Τί δέ; οὐ	προσθετέον,	ἔφη, ὅτι καὶ εἶναι τὸ
[206]	διὰ ταῦτα ὅταν μὲν καλῷ	προσπελάζῃ	τὸ κυοῦν, ἵλεών τε γίγνεται
[183]	ἐρασταῖς, καὶ τῷ παιδαγωγῷ ταῦτα	προστεταγμένα	ᾖ, ἡλικιῶται δὲ καὶ ἑταῖροι
[188]	καὶ περὶ θεούς· ἃ δὴ	προστέτακται	τῇ μαντικῇ ἐπισκοπεῖν τοὺς Ἔρωτας
[187]	ὁ πάνδημος, ὃν δεῖ εὐλαβούμενον	προσφέρειν	οἷς ἂν προσφέρῃ, ὅπως ἂν
[187]	δεῖ εὐλαβούμενον προσφέρειν οἷς ἂν	προσφέρῃ,	ὅπως ἂν τὴν μὲν ἡδονὴν
[189]	τὰ ἴσα ταῖς χερσίν, καὶ	πρόσωπα	~(δύ᾽ ἐπ᾽ αὐχένι κυκλοτερεῖ, ὅμοια
[190]	κεφαλὴν δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφοτέροις τοῖς	προσώποις	ἐναντίοις κειμένοις μίαν, καὶ ὦτα
[190]	τὸν Ἀπόλλω ἐκέλευε τό τε	πρόσωπον	μεταστρέφειν καὶ τὸ τοῦ αὐχένος
[190]	ἐκέλευεν. ὁ δὲ τό τε	πρόσωπον	μετέστρεφε, καὶ συνέλκων πανταχόθεν τὸ
[211]	φαντασθήσεται αὐτῷ τὸ καλὸν οἷον	πρόσωπόν	τι οὐδὲ χεῖρες οὐδὲ ἄλλο
[202]	Ἀλλὰ τί μήν; Ὥσπερ τὰ	πρότερα,	ἔφη, μεταξὺ θνητοῦ καὶ ἀθανάτου.
[176]	καὶ κραιπαλῶντα ἔτι ἐκ τῆς	προτεραίας.	Ἀλλὰ μήν, ἔφη φάναι ὑπολαβόντα
[172]	τοὺς τοῦ ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν·	πρότερον	δέ μοι, ἦ δ᾽ ὅς,
[220]	ἱμάτιον μὲν τοιοῦτον οἷόνπερ καὶ	πρότερον	εἰώθει φορεῖν, ἀνυπόδητος δὲ διὰ
[223]	οὐ σφόδρα ἑπομένους νυστάζειν· καὶ	πρότερον	μὲν καταδαρθεῖν τὸν Ἀριστοφάνη, ἤδη
[180]	ὄντος δὲ ἑνὸς ὀρθότερόν ἐστι	πρότερον	προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν. ἐγὼ
[187]	ἐβούλετο λέγειν, ὅτι ἐκ διαφερομένων	(πρότερον	τοῦ ὀξέος καὶ βαρέος, ἔπειτα
[187]	ταχέος καὶ (βραδέος, ἐκ διενηνεγμένων	πρότερον,	ὕστερον δὲ ὁμολογησάντων γέγονε. τὴν
[181]	ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ ὁ καλῶς	προτρέπων	ἐρᾷν. Ὁ μὲν οὖν τῆς
[221]	πολέμῳ οὐδὲ ἅπτονται, ἀλλὰ τοὺς	προτροπάδην	(φεύγοντας διώκουσιν. πολλὰ μὲν οὖν
[219]	ταῦτά τε γάρ μοι ἅπαντα	προὐγεγόνει,	καὶ μετὰ ταῦτα στρατεία ἡμῖν
[217]	ᾤχετο ἀπιών. μετὰ ταῦτα ξυγγυμνάζεσθαι	(προὐκαλούμην	αὐτὸν καὶ συνεγυμναζόμην, ὥς τι
[198]	ψευδῆ, οὐδὲν ἄρ᾽ ἦν πρᾶγμα.	προυρρήθη	γάρ, ὡς ἔοικεν, ὅπως ἕκαστος
[220]	εἱστήκει σκοπῶν, καὶ ἐπειδὴ οὐ	προυχώρει	αὐτῷ, οὐκ ἀνίει ἀλλὰ εἱστήκει
[204]	ἐγὼ πρὸς ταύτην τὴν ἐρώτησιν	προχείρως	ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽ ἔφη, ὥσπερ ἂν
[172]	ἀμελέτητος εἶναι· καὶ γὰρ ἐτύγχανον	πρώην	εἰς ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν·
[175]	σφόδρα ἐξέλαμψεν καὶ ἐκφανὴς ἐγένετο	πρῴην	ἐν μάρτυσι τῶν Ἑλλήνων πλέον
[213]	λόγοις πάντας ἀνθρώπους, οὐ μόνον	πρῴην	ὥσπερ σύ, ἀλλ᾽ ἀεί, ἔπειτα
[175]	νῦν δὲ πρὸς τὸ δεῖπνον	πρῶτα	τρέπου. ~(Μετὰ ταῦτα, ἔφη, κατακλινέντος
[173]	ὄντων ἡμῶν ἔτι, ὅτε τῇ	πρώτῃ	τραγῳδίᾳ ἐνίκησεν Ἀγάθων, τῇ ὑστεραίᾳ
[178]	Παρμενίδης δὲ τὴν γένεσιν λέγει	πρώτιστον	μὲν Ἔρωτα θεῶν μητίσατο πάντων.
[221]	οὖν καὶ τοῦτο ἐν τοῖς	πρώτοις	παρέλιπον, ὅτι καὶ οἱ λόγοι
[195]	Ἔρωτα καὶ ἡμᾶς δίκαιον ἐπαινέσαι	πρῶτον	αὐτὸν οἷός ἐστιν, ἔπειτα τὰς
[217]	ἐπείσθη. ἐπειδὴ δὲ ἀφίκετο τὸ	πρῶτον,	δειπνήσας ἀπιέναι ἐβούλετο. καὶ τότε
[177]	δύνηται κάλλιστον, ἄρχειν δὲ Φαῖδρον	πρῶτον,	ἐπειδὴ καὶ πρῶτος κατάκειται καὶ
[196]	πάσης ψυχῆς καὶ εἰσιὼν τὸ	πρῶτον	λανθάνειν καὶ ἐξιών, εἰ σκληρὸς
[210]	οἱ ἔμπροσθεν πάντες πόνοι ἦσαν,	πρῶτον	μὲν ~(ἀεὶ ὂν καὶ οὔτε
[214]	ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα. τοῦτον ἐμπλησάμενον	πρῶτον	μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ
[189]	ἦν ἥπερ νῦν, ἀλλ᾽ ἀλλοία.	πρῶτον	μὲν γὰρ τρία ἦν τὰ
[178]	ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου τὸν λόγον.	πρῶτον	μὲν γάρ, ὥσπερ λέγω, ἔφη
[199]	καθηγήσασθαι τοῦ λόγου, λέγων ὅτι	πρῶτον	μὲν δέοι αὐτὸν ἐπιδεῖξαι ὁποῖός
[210]	ἐπὶ τὰ καλὰ σώματα, καὶ	πρῶτον	μέν, ἐὰν ὀρθῶς ἡγῆται ὁ
[194]	διαλέγεσθαι. Ἐγὼ δὲ δὴ βούλομαι	πρῶτον	μὲν εἰπεῖν ὡς χρή με
[180]	ἐγὼ οὖν πειράσομαι τοῦτο ἐπανορθώσασθαι,	πρῶτον	μὲν Ἔρωτα φράσαι ὃν δεῖ
[196]	δυνατόν, πειρατέον μὴ ἐλλείπειν. καὶ	πρῶτον	μέν, ἵν᾽ αὖ καὶ ἐγὼ
[195]	ἔστι δὲ κάλλιστος ὢν τοιόσδε.	πρῶτον	μὲν νεώτατος θεῶν, ὦ Φαῖδρε.
[222]	τις καὶ ἐντὸς αὐτῶν γιγνόμενος	πρῶτον	μὲν νοῦν ἔχοντας ἔνδον μόνους
[221]	διὰ τὸ ἐφ᾽ ἵππου εἶναι·	πρῶτον	μὲν ὅσον περιῆν (Λάχητος τῷ
[181]	ἄρρενος. ὁ δὲ τῆς Οὐρανίας	πρῶτον	μὲν οὐ μετεχούσης θήλεος ἀλλ᾽
[219]	ἐγένετο κοινὴ καὶ συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ.	πρῶτον	μὲν οὖν τοῖς πόνοις οὐ
[181]	ἐρῶσιν. ἐρῶσι δὲ οἱ τοιοῦτοι	πρῶτον	μὲν οὐχ ἧττον γυναικῶν ἢ
[203]	Ἔρως ἐν τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν.	πρῶτον	μὲν πένης ἀεί ἐστι, καὶ
[207]	τε (πάντα καὶ ἐρωτικῶς διατιθέμενα,	πρῶτον	μὲν περὶ τὸ ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις,
[200]	τι ἔστιν ὁ Ἔρως ἢ	πρῶτον	μὲν τινῶν, ἔπειτα τούτων ὧν
[184]	δὴ ὑπὸ ταύτης τῆς αἰτίας	πρῶτον	μὲν τὸ ἁλίσκεσθαι ταχὺ αἰσχρὸν
[217]	μου ἠκούσατε λέγοντος, εἰ μὴ	πρῶτον	μέν, τὸ λεγόμενον, οἶνος (ἄνευ
[178]	ἰδιώτου οὔτε ποιητοῦ, ἀλλ᾽ Ἡσίοδος	πρῶτον	μὲν Χάος φησὶ γενέσθαι, αὐτὰρ
[201]	ὥσπερ σὺ διηγήσω, διελθεῖν (αὐτὸν	πρῶτον,	τίς ἐστιν ὁ Ἔρως καὶ
[221]	φανεῖεν ἂν πάνυ γελοῖοι τὸ	πρῶτον·	τοιαῦτα καὶ ὀνόματα καὶ ῥήματα
[189]	ἄλλων διδάσκαλοι ἔσεσθε. δεῖ δὲ	πρῶτον	ὑμᾶς μαθεῖν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν
[197]	ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, Ἔρως	πρῶτος	αὐτὸς ὢν κάλλιστος καὶ ἄριστος
[177]	δὲ Φαῖδρον πρῶτον, ἐπειδὴ καὶ	πρῶτος	κατάκειται καὶ ἔστιν ἅμα πατὴρ
[185]	οἵῳ κινήσαις ἂν τὴν ῥῖνα,	πτάρε·	καὶ ἐὰν τοῦτο ποιήσῃς ἅπαξ
[189]	οὐ μέντοι πρίν γε τὸν	πταρμὸν	προσενεχθῆναι αὐτῇ, ὥστε με θαυμάζειν
[189]	εὐθὺς ἐπαύσατο, ἐπειδὴ αὐτῷ τὸν	πταρμὸν	προσήνεγκα. καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ,
[189]	καὶ γαργαλισμῶν, οἷον καὶ ὁ	πταρμός	ἐστι· πάνυ γὰρ εὐθὺς ἐπαύσατο,
[207]	καὶ τὰ πεζὰ καὶ τὰ	πτηνά,	νοσοῦντά τε (πάντα καὶ ἐρωτικῶς
[184]	αἰσχρόν, (ἐάν τε κακῶς πάσχων	πτήξῃ	καὶ μὴ καρτερήσῃ, ἄν τ᾽
[206]	καὶ ἤδη σπαργῶντι πολλὴ ἡ	πτοίησις	γέγονε (περὶ τὸ καλὸν διὰ
[218]	ἐστὶν βέβηλός τε καὶ ἄγροικος,	πύλας	πάνυ μεγάλας τοῖς ὠσὶν ἐπίθεσθε.
[172]	~Ἀπολλόδωρος. (Δοκῶ μοι περὶ ὧν	πυνθάνεσθε	οὐκ ἀμελέτητος εἶναι· καὶ γὰρ
[204]	τοῦ καλοῦ τῷ ἀγαθῷ χρώμενος	πυνθάνοιτο·	φέρε, ὦ Σώκρατες, ἐροιτο· ὁ
[177]	σπουδὴν ποιήσασθαι, Ἔρωτα δὲ μηδένα	πω	ἀνθρώπων τετολμηκέναι εἰς ταυτηνὶ τὴν
[209]	διὰ δὲ τοὺς ἀνθρωπίνους οὐδενός	πω.	Ταῦτα μὲν οὖν τὰ ἐρωτικὰ
[177]	καὶ τοσούτῳ θεῷ, μηδὲ ἕνα	πώποτε	τοσούτων (γεγονότων ποιητῶν πεποιηκέναι μηδὲν
[188]	ὦ Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι· ἢ εἴ	πως	ἄλλως ἐν νῷ ἔχεις ἐγκωμιάζειν
[202]	οὖν. καὶ ἣ γελάσασα· Καὶ	πῶς	ἄν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο
[202]	(τὸ γὰρ τοῦ ὄντος τυγχάνον	πῶς	ἂν εἴη ἀμαθία; ἔστι δὲ
[202]	ἐπίστασθαί ἐστιν (ἄλογον γὰρ πρᾶγμα	πῶς	ἂν εἴη ἐπιστήμη; οὔτε ἀμαθία
[202]	ὧν ἐνδεής ἐστιν. Ὡμολόγηκα γάρ.	Πῶς	ἂν οὖν θεὸς εἴη ὅ
[180]	δύο ἀνάγκη καὶ Ἔρωτε εἶναι.	πῶς	δ᾽ οὐ δύο τὼ θεά;
[201]	ἀναμνήσω. οἶμαι γάρ σε οὑτωσί	πως	εἰπεῖν, ὅτι τοῖς θεοῖς κατεσκευάσθη
[201]	οὐκ εἴη ἔρως. οὐχ οὑτωσί	πως	ἔλεγες; Εἶπον γάρ, φάναι τὸν
[187]	οὐδὲ ὁ διπλοῦς ἔρως ἐνταῦθά	πως	ἔστιν· ἀλλ᾽ ἐπειδὰν δέῃ πρὸς
[176]	ἔτι ἑνὸς δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι·	πῶς	ἔχει πρὸς τὸ ἐρρῶσθαι πίνειν,
[174]	ἀλλὰ σύ, ἦ δ᾽ ὅς,	πῶς	(ἔχεις πρὸς τὸ ἐθέλειν ἂν
[200]	ὡς ἀνάγκη εἶναι· σοὶ δὲ	πῶς;	Κἀμοί, φάναι, δοκεῖ. Καλῶς λέγεις.
[194]	οἴοιο αἰσχρὸν ὂν ποιεῖν· ἢ	πῶς	λέγεις; Ἀληθῆ λέγεις, φάναι. Τοὺς
[214]	Ἐρυξίμαχον, εἰ βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον.	(Πῶς	λέγεις; εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ
[201]	λόγον οὔτε ἀγαθός. καὶ ἐγώ,	Πῶς	λέγεις, ἔφην, ὦ Διοτίμα; αἰσχρὸς
[205]	βούλεσθαι αὑτοῖς εἶναι ἀεί, ἢ	πῶς	λέγεις; Οὕτως, ἦν δ᾽ ἐγώ·
[211]	καὶ ξυνόντες ἀεὶ αὐτοῖς, εἴ	πως	οἷόν τ᾽ ἦν, μήτ᾽ ἐσθίειν
[174]	ἦ ἰδεῖν. ἀλλὰ Σωκράτη ἡμῖν	πῶς	οὐκ ἄγεις; καὶ ἐγώ, ἔφη,
[214]	παιδὸς πίνειν· τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον·	Πῶς	οὖν, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν;
[174]	ἰέναι. τὸν οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ	πως	προσέχοντα τὸν νοῦν κατὰ τὴν
[202]	μία δ᾽ ἐγώ. κἀγὼ εἶπον·	Πῶς	τοῦτο, ἔφην, λέγεις; καὶ ἥ,
[198]	σὲ ἀπορήσειν, οὐκ οἶμαι. (Καὶ	πῶς,	ὦ μακάριε, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,