Page
[198]	ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην μή μοι τελευτῶν	ὁ	Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν δεινοῦ λέγειν
[175]	Ὑβριστὴς εἶ, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	ὁ	Ἀγάθων. καὶ ταῦτα μὲν καὶ
[219]	ἄτρωτος ἦν πανταχῇ ἢ σιδήρῳ	ὁ	Αἴας, ᾧ τε ᾤμην αὐτὸν
[190]	τὴν αὑτοῦ τμῆσιν κοσμιώτερος εἴη	ὁ	ἄνθρωπος· καὶ τἆλλα ἰᾶσθαι ἐκέλευεν.
[198]	δὲ τοῦ Ἀγάθωνος πάντας ἔφη	ὁ	Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι τοὺς παρόντας, ὡς
[185]	λέγειν οὑτωσὶ οἱ σοφοί, ἔφη	ὁ	Ἀριστόδημος δεῖν μὲν Ἀριστοφάνη λέγειν,
[178]	ἃ ἕκαστος εἶπεν, οὔτε πάνυ	ὁ	Ἀριστόδημος ἐμέμνητο οὔτ᾽ αὖ ἐγὼ
[223]	Φαῖδρον καὶ ἄλλους τινὰς ἔφη	ὁ	Ἀριστόδημος οἴχεσθαι ἀπιόντας, ἓ δὲ
[223]	διαλέγεσθαι· καὶ τὰ μὲν ἄλλα	ὁ	(Ἀριστόδημος οὐκ ἔφη μεμνῆσθαι τῶν
[207]	αὐτὰ ἔχων ἐν αὑτῷ ὅμως	ὁ	αὐτὸς καλεῖται, ἀλλὰ νέος ἀεὶ
[207]	τὸ αὐτό· οἷον ἐκ παιδαρίου	ὁ	αὐτὸς λέγεται ἕως ἂν πρεσβύτης
[187]	δημιουργοῦ δεῖ. πάλιν γὰρ ἥκει	ὁ	αὐτὸς λόγος, ὅτι τοῖς μὲν
[177]	ἄλλων ἐπαίνους καταλογάδην ξυγγράφειν, ὥσπερ	ὁ	βέλτιστος Πρόδικος· καὶ τοῦτο μὲν
[205]	τί δὲ βούλεται εὐδαίμων εἶναι	ὁ	βουλόμενος, ἀλλὰ τέλος δοκεῖ ἔχειν
[182]	ἔμαθον καὶ οἱ ἐνθάδε τύραννοι·	ὁ	γὰρ Ἀριστογείτονος ἔρως καὶ ἡ
[195]	ἀεὶ σύνεστί τε καὶ ἔστιν·	ὁ	γὰρ παλαιὸς λόγος εὖ ἔχει,
[216]	γὰρ οὗτος ἔξωθεν περιβέβληται, ὥσπερ	ὁ	γεγλυμμένος σειληνός· ἔνδοθεν δὲ ἀνοιχθεὶς
[205]	ἥμισυ (ἑαυτῶν ζητῶσιν, οὗτοι ἐρῶσιν·	ὁ	δ᾽ ἐμὸς λόγος οὔτε ἡμίσεός
[182]	νοῆσαι ῥᾴδιος, ἁπλῶς γὰρ ὥρισται·	ὁ	δ᾽ ἐνθάδε (καὶ ἐν Λακεδαίμονι
[203]	τὰ τοιαῦτα σοφὸς δαιμόνιος ἀνήρ,	ὁ	δὲ ἄλλο τι σοφὸς ὢν
[184]	καὶ τὴν (ἄλλην ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι,	ὁ	δὲ δεόμενος εἰς παίδευσιν καὶ
[220]	εἰ καὶ τὴν νύκτα ἑστήξοι.	ὁ	δὲ εἱστήκει μέχρι ἕως ἐγένετο
[196]	ἥττους, κρατοῖντ᾽ ἂν ὑπὸ Ἔρωτος,	ὁ	δὲ κρατοῖ, κρατῶν δὲ ἡδονῶν
[188]	ξυλλήβδην μὲν ὁ πᾶς Ἔρως,	ὁ	δὲ περὶ τἀγαθὰ μετὰ σωφροσύνης
[187]	ὁ τῆς Οὐρανίας (μούσης Ἔρως·	ὁ	δὲ Πολυμνίας ὁ πάνδημος, ὃν
[181]	γενέσει καὶ θήλεος καὶ ἄρρενος.	ὁ	δὲ τῆς Οὐρανίας πρῶτον μὲν
[190]	ἄνθρωπος· καὶ τἆλλα ἰᾶσθαι ἐκέλευεν.	ὁ	δὲ τό τε πρόσωπον μετέστρεφε,
[183]	πολλοὺς λόγους καὶ ὑποσχέσεις καταισχύνας·	ὁ	δὲ τοῦ ἤθους χρηστοῦ ὄντος
[184]	ὑπηρετῶν ὁτιοῦν δικαίως ἂν ὑπηρετεῖν,	ὁ	δὲ τῷ ποιοῦντι αὐτὸν σοφόν
[186]	πρὸς πλησμονὴν καὶ κένωσιν, καὶ	ὁ	διαγιγνώσκων ἐν τούτοις τὸν (καλόν
[172]	ἔοικέ σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι (σαφὲς	ὁ	διηγούμενος, εἰ νεωστὶ ἡγεῖ τὴν
[187]	χαλεπὸν τὰ ἐρωτικὰ διαγιγνώσκειν, οὐδὲ	ὁ	διπλοῦς ἔρως ἐνταῦθά πως ἔστιν·
[220]	οὖν μοι δοκεῖ καὶ αὐτίκα	ὁ	ἔλεγχος ἔσεσθαι. πρὸς δὲ αὖ
[193]	ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη, ὦ Ἐρυξίμαχε,	ὁ	ἐμὸς λόγος ἐστὶ περὶ Ἔρωτος,
[183]	ἐρῶντι, ὡς ὁ νόμος φησὶν	ὁ	ἐνθάδε· ταύτῃ μὲν οὖν οἰηθείη
[199]	καλῶς γ᾽ ἔχει καὶ σεμνῶς	ὁ	ἔπαινος. ἀλλὰ γὰρ ἐγὼ οὐκ
[186]	τῷ ὑγιεινῷ ἔρως, ἄλλος δὲ	ὁ	ἐπὶ τῷ νοσώδει. ἔστι δή,
[186]	καὶ ἐρᾷ. ἄλλος μὲν οὖν	ὁ	ἐπὶ τῷ ὑγιεινῷ ἔρως, ἄλλος
[200]	οὗτος ἄρα καὶ ἄλλος πᾶς	ὁ	ἐπιθυμῶν τοῦ μὴ ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ
[183]	καλῶς. πονηρὸς δ᾽ ἐστὶν ἐκεῖνος	ὁ	ἐραστὴς ὁ πάνδημος, (ὁ τοῦ
[180]	τὸν ἐραστὴν ἀγαπᾷ, ἢ ὅταν	ὁ	ἐραστὴς τὰ παιδικά. θειότερον γὰρ
[184]	ἐστιν ὁ ἐρῶν καὶ ποτέρων	ὁ	ἐρώμενος. Οὕτω δὴ ὑπὸ ταύτης
[180]	ἄγανται καὶ εὖ ποιοῦσιν ὅταν	ὁ	ἐρώμενος τὸν ἐραστὴν ἀγαπᾷ, ἢ
[184]	καὶ βασανίζων, ποτέρων ποτέ ἐστιν	ὁ	ἐρῶν καὶ ποτέρων ὁ ἐρώμενος.
[204]	πυνθάνοιτο· φέρε, ὦ Σώκρατες, ἐροιτο·	ὁ	ἐρῶν τῶν ἀγαθῶν· τί ἐρᾷ;
[204]	Διοτίμα; ὧδε δὲ σαφέστερον ἐρῶ·	ὁ	ἐρῶν τῶν καλῶν τί ἐρᾷ;
[196]	ἡμᾶς μαρτυρίῳ χρῆσθαι, ὅτι ποιητὴς	ὁ	Ἔρως ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ πᾶσαν
[203]	Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ θεράπων γέγονεν	ὁ	Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν τοῖς ἐκείνης
[196]	κρατῶν δὲ ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν	ὁ	Ἔρως διαφερόντως ἂν σωφρονοῖ. καὶ
[200]	ὅτου· τοσόνδε δὲ εἰπέ, πότερον	ὁ	Ἔρως ἐκείνου οὗ ἔστιν ἔρως,
[182]	τά τε ἄλλα πάντα καὶ	ὁ	ἔρως ἐμποιεῖν. ἔργῳ δὲ τοῦτῳ
[191]	ἔστι δὴ οὖν ἐκ τόσου	(ὁ	ἔρως ἔμφυτος ἀλλήλων τοῖς ἀνθρώποις
[203]	Πόρου καὶ Πενίας ὑὸς ὢν	ὁ	Ἔρως ἐν τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν.
[178]	Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ. οὕτω πολλαχόθεν ὁμολογεῖται	ὁ	Ἔρως ἐν τοῖς πρεσβύτατος εἶναι.
[179]	κακὸς, ὅντινα οὐκ ἂν αὐτὸς	ὁ	Ἔρως ἔνθεον ποιήσειε πρὸς ἀρετήν,
[208]	παντὶ αὕτη ἡ σπουδὴ καὶ	ὁ	ἔρως ἕπεται. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας
[199]	φάναι, καὶ τὸν ἔρωτα εἰπεῖν.	ὁ	Ἔρως ἔρως ἐστὶν οὐδενὸς ἢ
[199]	ἐστι τοιοῦτος οἷος εἶναι τινὸς	ὁ	Ἔρως ἔρως, ἢ οὐδενός; ἐρωτῶ
[201]	ἔφην, ὦ Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα	ὁ	Ἔρως ἐστὶ καὶ κακός; καὶ
[204]	τούτων ἀμφοτέρων, ὧν αὖ καὶ	ὁ	Ἔρως. ἔστι γὰρ δὴ τῶν
[204]	δὴ τοιοῦτος καὶ οὕτω γεγονὼς	ὁ	Ἔρως, ἔστι δὲ τῶν καλῶν,
[206]	ἐγώ, λέγεις. (Ὅτε δὴ τούτου	ὁ	ἔρως ἐστὶν ἀεί, ἦ δ᾽
[200]	ὧν ἡ ἐπιθυμία τε καὶ	ὁ	ἔρως ἐστίν; Πάνυ γ᾽ εἰπεῖν.
[200]	τὰ εἰρημένα. ἄλλο τι ἔστιν	ὁ	Ἔρως ἢ πρῶτον μὲν τινῶν,
[193]	ἐκφύγωμεν, τῶν δὲ τύχωμεν, ὧν	ὁ	Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ στρατηγός.
[202]	Τί οὖν ἄν, ἔφην, εἴη	ὁ	Ἔρως; θνητός; Ἥκιστά γε. Ἀλλὰ
[204]	ταῦτά σοι οἶμαι πάγκαλος ἐφαίνετο	ὁ	Ἔρως. καὶ γὰρ ἔστι τὸ
[178]	λέγειν, ὅτι μέγας θεὸς εἴη	ὁ	Ἔρως καὶ θαυμαστὸς ἐν ἀνθρώποις
[201]	διελθεῖν (αὐτὸν πρῶτον, τίς ἐστιν	ὁ	Ἔρως καὶ ποῖός τις, ἔπειτα
[201]	ἄρ᾽ ἐστὶ καὶ οὐκ ἔχει	ὁ	Ἔρως κάλλος. Ἀνάγκη, φάναι. Τί
[201]	τοῦτο οὕτως ἔχει, ἄλλο τι	ὁ	Ἔρως κάλλους ἂν εἴη ἔρως,
[180]	εἰ μὲν γὰρ εἷς ἦν	ὁ	Ἔρως, καλῶς ἂν εἶχε· νῦν
[201]	πρὸς ἐμὲ Ἀγάθων, ὡς εἴη	ὁ	Ἔρως μέγας θεός, εἴη δὲ
[181]	δὴ καὶ τὸ ἐρᾷν καὶ	ὁ	Ἔρως οὐ πᾶς ἐστὶ καλὸς
[203]	εἷς δὲ τούτων ἐστὶ καὶ	ὁ	Ἔρως. Πατρὸς δέ, ἦν δ᾽
[204]	καλῶς γὰρ λέγεις· τοιοῦτος ὢν	ὁ	Ἔρως τίνα χρείαν ἔχει τοῖς
[179]	τῶν ἡρώων τὸν θεόν, τοῦτο	ὁ	Ἔρως τοῖς ἐρῶσι παρέχει γιγνόμενον
[206]	προσθετέον. Ἔστιν ἄρα συλλήβδην, ἔφη,	ὁ	ἔρως τοῦ τὸ ἀγαθὸν αὑτῷ
[201]	σοι εἶναι; Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα	ὁ	Ἔρως τῶν καλῶν ἐνδεής ἐστι,
[199]	αὐτὸν ἐπιδεῖξαι ὁποῖός τίς ἐστιν	ὁ	Ἔρως, ὕστερον δὲ τὰ ἔργα
[204]	ἔροιτο· τί τῶν καλῶν ἐστιν	ὁ	Ἔρως, ὦ Σώκρατές τε καὶ
[206]	Σώκρατες, ἔφη, οὐ τοῦ καλοῦ	ὁ	ἔρως, ὡς σὺ οἴει. Ἀλλὰ
[221]	ἀσφαλῶς ἀπῄει καὶ οὗτος καὶ	ὁ	ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ τι τῶν
[196]	Ἀφροδίτης, ὡς λόγος· κρείττων δὲ	ὁ	ἔχων τοῦ ἐχομένου· τοῦ δ᾽
[191]	καὶ οὕτως ἀπώλλυντο. ἐλεήσας δὲ	ὁ	Ζεὺς ἄλλην μηχανὴν πορίζεται, καὶ
[190]	ὅπως ἐῷεν ἀσελγαίνειν. μόγις δὴ	ὁ	Ζεὺς ἐννοήσας λέγει ὅτι· Δοκῶ
[210]	πρῶτον μέν, ἐὰν ὀρθῶς ἡγῆται	ὁ	ἡγούμενος, ἑνὸς αὐτὸν σώματος ἐρᾷν
[183]	μονίμῳ συντακείς. τούτους δὴ βούλεται	ὁ	~(ἡμέτερος νόμος εὖ καὶ καλῶς
[186]	ἐπιστηθεὶς ἔρωτα ἐμποιῆσαι καὶ ὁμόνοιαν	ὁ	ἡμέτερος πρόγονος Ἀσκληπιός, ὥς φασιν
[192]	ἐν τῷ αὐτῷ κατακειμένοις ἐπιστὰς	ὁ	Ἥφαιστος, ἔχων τὰ ὄργανα, ἔροιτο·
[194]	ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν τῶν ἀγαθῶν ὧν	ὁ	θεὸς αὐτοῖς αἴτιος· ὁποῖος δέ
[197]	ἴσμεν, ὅτι οὗ μὲν ἂν	ὁ	θεὸς οὗτος διδάσκαλος γένηται, ἐλλόγιμος
[197]	τῆς Ἀνάγκης βασιλείαν· ἐπειδὴ δ᾽	ὁ	θεὸς οὗτος ἔφυ, ἐκ τοῦ
[196]	ὥσπερ Ἐρυξίμαχος (τὴν αὑτοῦ, ποιητὴς	ὁ	θεὸς σοφὸς οὕτως ὥστε καὶ
[186]	καὶ θαυμαστὸς καὶ ἐπὶ πᾶν	ὁ	θεὸς τείνει καὶ κατ᾽ ἀνθρώπινα
[186]	καὶ αἰσχρὸν ἔρωτα, οὗτός ἐστιν	ὁ	ἰατρικώτατος, καὶ ὁ μεταβάλλειν ποιῶν,
[187]	τούτων ἔρωτα, καὶ οὗτός ἐστιν	ὁ	καλός, ὁ οὐράνιος, ὁ τῆς
[181]	καλὸς οὐδὲ ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ	ὁ	καλῶς προτρέπων ἐρᾷν. Ὁ μὲν
[215]	λέγοντος, κἂν πάνυ φαῦλος ᾖ	ὁ	λέγων, ἐάν τε γυνὴ ἀκούῃ
[198]	εἶχον. καὶ γάρ με Γοργίου	ὁ	λόγος ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε ἀτεχνῶς τὸ
[195]	ὢν τυγχάνει περὶ οὗ ἂν	ὁ	λόγος ᾖ. οὕτω δὴ τὸν
[193]	τὸν Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ μοι	ὁ	λόγος ἡδέως ἐρρήθη. καὶ εἰ
[180]	δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν	ὁ	λόγος, τὸ ἁπλῶς οὕτως παρηγγέλθαι
[205]	ἀγαθῶν ἐπιθυμία καὶ τοῦ εὐδαιμονεῖν,	ὁ	μέγιστός τε καὶ δολερὸς ἔρως
[215]	αὐλητής; πολύ γε θαυμασιώτερος ἐκείνου·	(ὁ	μέν γε δι᾽ ὀργάνων ἐκήλει
[184]	ὁτιοῦν ἂν ὑπουργεῖν ὑπουργῶν> καὶ	ὁ	μὲν δυνάμενος εἰς φρόνησιν καὶ
[181]	ἀλλὰ ὁ καλῶς προτρέπων ἐρᾷν.	Ὁ	μὲν οὖν τῆς Πανδήμου Ἀφροδίτης
[203]	καὶ ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι· καὶ	ὁ	μὲν περὶ τὰ τοιαῦτα σοφὸς
[184]	καὶ παιδικά, νόμον ἔχων ἑκάτερος,	ὁ	μὲν χαρισαμένοις παιδικοῖς ὑπηρετῶν ὁτιοῦν
[188]	καὶ οὐδὲν ἠδίκησεν· ὅταν δὲ	ὁ	μετὰ τῆς ὕβρεως Ἔρως ἐγκρατέστερος
[186]	οὗτός ἐστιν ὁ ἰατρικώτατος, καὶ	ὁ	μεταβάλλειν ποιῶν, ὥστε ἀντὶ τοῦ
[204]	αὑτῷ εἶναι ἱκανόν· οὔκουν ἐπιθυμεῖ	ὁ	μὴ οἰόμενος ἐνδεὴς εἶναι οὗ
[177]	Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ γὰρ ἐμὸς	ὁ	μῦθος, ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε, ὃν
[182]	πρὸς τὸ ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν ἐξουσίαν	ὁ	νόμος δέδωκε τῷ ἐραστῇ θαυμαστὰ
[183]	ἐξουσίαν πεποιήκασι τῷ ἐρῶντι, ὡς	ὁ	νόμος φησὶν ὁ ἐνθάδε· ταύτῃ
[190]	(ποιεῖν, ὡς ἐπιθησομένων τοῖς θεοῖς.	Ὁ	οὖν Ζεὺς καὶ οἱ ἄλλοι
[203]	καὶ ἦν περὶ τὰς θύρας.	ὁ	οὖν Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος,
[187]	καὶ οὗτός ἐστιν ὁ καλός,	ὁ	οὐράνιος, ὁ τῆς Οὐρανίας (μούσης
[192]	ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ ἡμίσει καὶ	ὁ	παιδεραστὴς καὶ ἄλλος πᾶς, τότε
[183]	δ᾽ ἐστὶν ἐκεῖνος ὁ ἐραστὴς	ὁ	πάνδημος, (ὁ τοῦ σώματος μᾶλλον
[187]	(μούσης Ἔρως· ὁ δὲ Πολυμνίας	ὁ	πάνδημος, ὃν δεῖ εὐλαβούμενον προσφέρειν
[197]	καὶ ἀνθρώπων νόημα· οὗτος, ἔφη,	ὁ	παρ᾽ ἐμοῦ λόγος, ὦ Φαῖδρε,
[188]	πᾶσαν δύναμιν ἔχει ξυλλήβδην μὲν	ὁ	πᾶς Ἔρως, ὁ δὲ περὶ
[199]	αὐτὸ τοῦτο πατέρα ἠρώτων, ἆρα	ὁ	πατήρ ἐστι πατήρ τινος ἢ
[199]	ἔστιν ὑέος γε ἢ θυγατρὸς	ὁ	πατὴρ πατήρ· ἢ οὔ; Πάνυ
[182]	δικαίως φέροι. καὶ δὴ καὶ	ὁ	περὶ τὸν ἔρωτα νόμος ἐν
[197]	ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι οὗτός ἐστιν	ὁ	ποιῶν εἰρήνην μὲν ἐν ἀνθρώποις,
[189]	ψόφων καὶ γαργαλισμῶν, οἷον καὶ	ὁ	πταρμός ἐστι· πάνυ γὰρ εὐθὺς
[187]	ἀδύνατον ἁρμόσαι· ὥσπερ γε καὶ	ὁ	ῥυθμὸς ἐκ τοῦ ταχέος καὶ
[193]	ἐστὶ περὶ Ἔρωτος, ἀλλοῖος ἢ	ὁ	σός. ὥσπερ οὖν ἐδεήθην σου,
[178]	ξυνέφασάν τε καὶ ~(ἐκέλευον ἅπερ	ὁ	Σωκράτης. πάντων μὲν οὖν ἃ
[212]	ἐπιχειρεῖν, ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων	ὁ	Σωκράτης περὶ τοῦ λόγου· καὶ
[203]	θεοὶ οἵ τε ἄλλοι καὶ	ὁ	τῆς Μήτιδος ὑὸς Πόρος. ἐπειδὴ
[185]	γ᾽ ἕνεκα χαρίζεσθαι. οὗτός ἐστιν	ὁ	τῆς Οὐρανίας θεοῦ Ἔρως καὶ
[187]	ἐστιν ὁ καλός, ὁ οὐράνιος,	ὁ	τῆς Οὐρανίας (μούσης Ἔρως· ὁ
[192]	καταζῇν ἀγάμοις. πάντως μὲν οὖν	ὁ	τοιοῦτος παιδεραστής τε καὶ φιλεραστὴς
[185]	οὐδὲν ἧττον αἰσχρόν· δοκεῖ γὰρ	ὁ	τοιοῦτος τό γε αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι,
[174]	τε δύ᾽ ἔφη, ἐρχομένω πρὸ	ὁ	τοῦ βουλευσόμεθα ὅ τι ἐροῦμεν.
[183]	ἐκεῖνος ὁ ἐραστὴς ὁ πάνδημος,	(ὁ	τοῦ σώματος μᾶλλον ἢ τῆς
[213]	εἴ μοι ἐπαμύνεις· ὡς ἐμοὶ	ὁ	τούτου ἔρως τοῦ ἀνθρώπου οὐ
[181]	ἄρρενος μόνον (καὶ ἔστιν οὗτος	ὁ	τῶν παίδων ἔρως) ἔπειτα πρεσβυτέρας,
[202]	Πῶς ἂν οὖν θεὸς εἴη	ὅ	γε τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν
[200]	που ἐνδεὴς ἂν εἴη τούτων	ὅ	γε ὤν. Ἀληθῆ λέγεις. Εἰ
[211]	ἐπ᾽ ἐκεῖνο τὸ μάθημα τελευτῆσῃ,	ὅ	ἐστιν οὐκ ἄλλου ἢ αὐτοῦ
[175]	τοῦ σοφοῦ ἁπτόμενός σου (ἀπολαύσω,	ὅ	σοι προσέστη ἐν τοῖς προθύροις.
[218]	Ἐπειδὴ γὰρ οὖν, ὦ ἄνδρες,	ὅ	τε λύχνος ἀπεσβήκει καὶ (οἱ
[214]	εἰπεῖν, εἰπὼν δὲ ἐπιτάξαι Σωκράτει	ὅ	τι ἂν βούλῃ, καὶ τοῦτον
[214]	τὸν Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ τί ποιῶμεν;	Ὅ	τι ἂν σὺ κελεύῃς. δεῖ
[181]	ἀληθῶς πάνδημός (ἐστι καὶ ἐξεργάζεται	ὅ	τι ἂν τύχῃ· καὶ οὗτός
[181]	μή· ὅθεν δὴ ξυμβαίνει αὐτοῖς	ὅ	τι ἂν τύχωσι τοῦτο πράττειν,
[218]	οὐδέν ἐστι πρεσβύτερον τοῦ ὡς	ὅ	τι βέλτιστον ἐμὲ γενέσθαι, τούτου
[192]	οἳ οὐδ᾽ ἂν ἔχοιεν εἰπεῖν	ὅ	τι βούλονται σφίσι παρ᾽ ἀλλήλων
[218]	καρδίαν ἢ ψυχὴν γὰρ ἢ	ὅ	τι δεῖ αὐτὸ ὀνομάσαι πληγείς
[174]	ἐρχομένω πρὸ ὁ τοῦ βουλευσόμεθα	ὅ	τι ἐροῦμεν. ἀλλ᾽ ἴωμεν. Τοιαῦτ᾽
[217]	θαυμαστά, ὥστε ποιητέον εἶναι ἔμβραχυ	ὅ	τι κελεύοι Σωκράτης. ἡγούμενος δὲ
[190]	καὶ οἱ ἄλλοι θεοὶ ἐβουλεύοντο,	ὅ	τι χρὴ αὐτοὺς ποιῆσαι, καὶ
[216]	ἂν ἀχθοίμην, ὥστε οὐκ ἔχω	ὅ	τι χρήσωμαι τούτῳ τῷ ἀνθρώπῳ.
[219]	τῷ ἐπιόντι χρόνῳ (βουλευόμενοι πράξομεν	ὃ	ἂν φαίνηται νῷν περί τε
[192]	τὰ ὄργανα, ἔροιτο· τί ἔσθ᾽	ὃ	βούλεσθε, ὦ ἄνθρωποι, ὑμῖν παρ᾽
[192]	οὐ δύναται εἰπεῖν, ἀλλὰ μαντεύεται	ὃ	βούλεται, καὶ αἰνίττεται. καὶ εἰ
[199]	ὀλίγῳ πλείω, ἵνα μᾶλλον καταμάθῃς	ὃ	βούλομαι. εἰ γὰρ ἐροίμην, τί
[208]	ἑκάστη τῶν ἐπιστημῶν ταὐτὸν πάσχει.	ὃ	γὰρ καλεῖται μελετᾷν, ὡς ἐξιούσης
[178]	ἐραστὴς χρηστὸς καὶ ἐραστῇ παιδικά.	ὃ	γὰρ χρὴ ἀνθρώποις ἡγεῖσθαι παντὸς
[183]	ὡς πάγκαλόν τι πρᾶγμα διαπραττομένου·	ὃ	δὲ δεινότατον, ὥς γε λέγουσιν
[196]	ἰδέας μέγα τεκμήριον ἡ εὐσχημοσύνη,	ὃ	δὴ διαφερόντως ἐκ πάντων ὁμολογουμένως
[182]	οὐδὲ φιλίας ἰσχυρὰς καὶ κοινωνίας,	ὃ	δὴ μάλιστα φιλεῖ τά τε
[187]	τε καὶ ἁρμονίᾳ ἢ ποιοῦντα,	(ὃ	δὴ μελοποιίαν καλοῦσιν) ἢ χρώμενον
[191]	γυναικὸς τῆς ὅλης ἐντύχοι ἡμίσει,	ὃ	δὴ νῦν γυναῖκα καλοῦμεν, εἴτ᾽
[187]	πεποιημένοις μέλεσί τε καὶ μέτροις,	(ὃ	δὴ παιδεία ἐκλήθη) ἐνταῦθα δὴ
[195]	γοῦν τοῦ δέοντος ἡμῖν προσέρχεται.	ὃ	δὴ πέφυκεν Ἔρως μισεῖν καὶ
[190]	ἀπέδει κατὰ μέσην τὴν γαστέρα,	ὃ	δὴ τὸν ὀμφαλὸν καλοῦσι. καὶ
[191]	ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ τμῆμά εἰσιν,	ὃ	δὴ τότε ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο, φιλογύναικές
[211]	ἀνθρώπῳ, θεωμένῳ αὐτὸ τὸ καλόν.	ὃ	ἐάν ποτε ἴδῃς, οὐ κατὰ
[175]	ἐπειδάν τις ὑμῖν μὴ ἐφεστήκῃ·	ὃ	ἐγὼ οὐδεπώποτε ἐποίησα· νῦν οὖν,
[214]	ὅτι τοὐναντίον ἐστὶ πᾶν ἢ	ὃ	ἔλεγεν; οὗτος γάρ, ἐάν τινα
[211]	μάθημα, καὶ γνῷ αὐτὸ τελευτῶν	ὃ	ἔστι (καλόν. ἐνταῦθα τοῦ βίου,
[179]	τῷ ἀρίστῳ φύσει. (καὶ ἀτεχνῶς,	ὃ	ἔφη Ὅμηρος, μένος ἐμπνεῦσαι ἐνίοις
[190]	ἐπεχείρησαν δὲ τοῖς θεοῖς, καὶ	ὃ	λέγει Ὅμηρος περὶ Ἐφιάλτου τε
[202]	καλόν ἐστιν αἰσχρὸν εἶναι, μηδὲ	ὃ	μὴ ἀγαθόν, κακόν. οὕτω δὲ
[200]	καὶ ὃ μὴ ἔχει καὶ	ὃ	μὴ ἔστιν αὐτὸς καὶ οὗ
[200]	καὶ τοῦ μὴ παρόντος, καὶ	ὃ	μὴ ἔχει καὶ ὃ μὴ
[202]	ἐγώ, λέγεις. (Μὴ τοίνυν ἀνάγκαζε	ὃ	μὴ καλόν ἐστιν αἰσχρὸν εἶναι,
[181]	οὔτε καλὴ οὔτε αἰσχρά. ~(οἷον	ὃ	νῦν ἡμεῖς ποιοῦμεν, ἢ πίνειν
[192]	ἑκατέρου ἡ ψυχὴ (δήλη ἐστίν,	ὃ	οὐ δύναται εἰπεῖν, ἀλλὰ μαντεύεται
[216]	δὲ (πρὸς τοῦτον μόνον ἀνθρώπων,	ὃ	οὐκ ἄν τις οἴοιτο ἐν
[200]	τοῦτό γ᾽ ἐστὶν ἐκείνου ἐρᾶν,	ὃ	οὔπω ἕτοιμον αὐτῷ ἐστιν οὐδὲ
[192]	ἀτεχνῶς οἴοιτ᾽ ἂν ἀκηκοέναι τοῦτο	ὃ	πάλαι ἄρα ἐπεθύμει, συνελθὼν καὶ
[220]	ὁπότε ἀναγκασθείη, πάντας ἐκράτει, καὶ	ὃ	πάντων θαυμαστότατον, Σωκράτη μεθύοντα οὐδεὶςπώποτε
[193]	τοῖς παιδικοῖς τοῖς ἡμετέροις αὐτῶν,	ὃ	τῶν νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι. καὶ
[213]	τὸν Ἀλκιβιάδην· ἀλλὰ τίς ἡμῖν	ὅδε	τρίτος συμπότης; καὶ ἅμα μεταστρεφόμενον
[203]	ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις καὶ ἐν	ὁδοῖς	ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν τῆς μητρὸς
[174]	προσέχοντα τὸν νοῦν κατὰ τὴν	ὁδὸν	πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος οὗ
[184]	δὴ λείπεται τῷ ἡμετέρῳ νόμῳ	ὁδός,	εἰ μέλλει καλῶς χαριεῖσθαι ἐραστῇ
[173]	διηγήσω μοι; πάντως δὲ ἡ	ὁδὸς	ἡ εἰς ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις
[218]	τε καὶ λέγειν ὑπὸ τῆς	ὀδύνης.	ἐγὼ οὖν δεδηγμένος τε ὑπὸ
[181]	ἔρως) ἔπειτα πρεσβυτέρας, ὕβρεως ἀμοίρου·	ὅθεν	δὴ ἐπὶ τὸ ἄρρεν τρέπονται
[197]	κυβερνᾶν θεῶν τε καὶ „ἀνθρώπων„	ὅθεν	δὴ καὶ κατεσκευάσθη τῶν θεῶν
[180]	ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ καὶ ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι·	ὅθεν	δὴ καὶ ὑπεραγασθέντες οἱ θεοὶ
[181]	δὲ τοῦ καλῶς ἢ μή·	ὅθεν	δὴ ξυμβαίνει αὐτοῖς ὅ τι
[206]	ἴσχον τὸ κύημα χαλεπῶς φέρει.	ὅθεν	δὴ τῷ κυοῦντί τε καὶ
[212]	δή, ὦ Φαῖδρέ τε καὶ	οἱ	ἄλλοι, ἔφη μὲν Διοτίμα, πέπεισμαι
[190]	θεοῖς. Ὁ οὖν Ζεὺς καὶ	οἱ	ἄλλοι θεοὶ ἐβουλεύοντο, ὅ τι
[174]	ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα ἄγειν οὗ κατέκειντο	οἱ	ἄλλοι, καὶ καταλαμβάνειν ἤδη μέλλοντας
[177]	τὸν Ἔρωτα. ταῦτα δὴ καὶ	οἱ	ἄλλοι πάντες ἄρα ξυνέφασάν τε
[220]	ἐπὶ στρατείας, ~(ἀσιτεῖν, οὐδὲν ἦσαν	οἱ	ἄλλοι πρὸς τὸ καρτερεῖν· ἔν
[220]	τοῦ κρυστάλλου ῥᾷον ἐπορεύετο ἢ	οἱ	ἄλλοι ὑποδεδεμένοι, οἱ δὲ στρατιῶται
[204]	εἰ μήτε οἱ σοφοὶ μήτε	οἱ	ἀμαθεῖς; (Δῆλον δή, ἔφη, τοῦτό
[204]	σοφός, οὐ φιλοσοφεῖ· οὐδ᾽ αὖ	οἱ	ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν οὐδ᾽ ἐπιθυμοῦσι σοφοὶ
[205]	πόδας καὶ χεῖρας ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι	οἱ	ἄνθρωποι, ἐὰν αὐτοῖς δοκῇ τὰ
[183]	οὕτω (καὶ οἱ θεοὶ καὶ	οἱ	ἄνθρωποι πᾶσαν ἐξουσίαν πεποιήκασι τῷ
[206]	οὕτως ἁπλοῦν ἐστι λέγειν ὅτι	οἱ	ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν; Ναί, ἔφην.
[208]	δὲ ἀπόλλυνται ἡμῖν, καὶ οὐδέποτε	οἱ	αὐτοί ἐσμεν οὐδὲ κατὰ τὰς
[185]	αὐτὸν αὑτοῦ καὶ τὸν ἐρώμενον·	οἱ	δ᾽ ἕτεροι πάντες τῆς ἑτέρας,
[203]	χειρουργίας τινὰς βάναυσος. οὗτοι δὴ	οἱ	δαίμονες πολλοὶ καὶ παντοδαποί εἰσιν,
[205]	οὔτε ἐρᾶν καλοῦνται οὔτ᾽ ἐρασταί,	οἱ	δὲ κατὰ ἕν τι εἶδος
[208]	τὸν ἔπειτα χρόνον πάντα ποριζόμενοι·	οἱ	δὲ κατὰ τὴν ~(ψυχήν— εἰσὶ
[218]	πραχθεῖσι καὶ τοῖς νῦν λεγομένοις·	οἱ	δὲ οἰκέται, καὶ εἴ τις
[220]	ἐπορεύετο ἢ οἱ ἄλλοι ὑποδεδεμένοι,	οἱ	δὲ στρατιῶται ὑπέβλεπον (αὐτὸν ὡς
[215]	τοῖς ἑρμογλυφείοις καθημένοις, οὕστινας ἐργάζονται	οἱ	δημιουργοὶ σύριγγας ἢ αὐλοὺς ἔχοντας,
[192]	ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν χρόνον. καὶ	οἱ	διατελοῦντες μετ᾽ ἀλλήλων διὰ βίου
[214]	τι ᾄδομεν, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς ὥσπερ	οἱ	διψῶντες πιόμεθα; τὸν οὖν Ἀλκιβιάδην
[176]	Φαίδρῳ καὶ τοῖσδε, εἰ ὑμεῖς	οἱ	δυνατώτατοι πίνειν νῦν ἀπειρήκατε· ἡμεῖς
[181]	δὴ ἐπὶ τὸ ἄρρεν τρέπονται	οἱ	ἐκ τούτου τοῦ ἔρωτος ἔπιπνοι,
[210]	Σώκρατες, οὗ δὴ ἕνεκεν καὶ	οἱ	ἔμπροσθεν πάντες πόνοι ἦσαν, πρῶτον
[193]	διασχισθησόμεθα, καὶ περίιμεν ἔχοντες ὥσπερ	οἱ	ἐν ταῖς στήλαις καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι,
[182]	ἔργῳ δὲ τοῦτῳ ἔμαθον καὶ	οἱ	ἐνθάδε τύραννοι· ὁ γὰρ Ἀριστογείτονος
[181]	γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι γὰρ, οἶμαί εἰσιν	οἱ	ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι ἐρᾷν ὡς τὸν
[183]	ἄλλην δύναμιν ἐθέλοι ποιεῖν οἷάπερ	οἱ	ἐρασταὶ πρὸς τὰ παιδικά, ἱκετείας
[179]	μὴν ὑπεραποθνήσκειν γε μόνοι ἐθέλουσιν	οἱ	ἐρῶντες, οὐ μόνον ὅτι ἄνδρες,
[205]	ἔσται. ~(Κτήσει γάρ, ἔφη, ἀγαθῶν	οἱ	εὐδαίμονες εὐδαίμονες, καὶ οὐκέτι προσδεῖ
[205]	γὰρ τοῦτο μόνον καλεῖται, καὶ	οἱ	ἔχοντες τοῦτο τὸ μόριον τῆς
[180]	τετελευτηκότι· ὅθεν δὴ καὶ ὑπεραγασθέντες	οἱ	θεοὶ διαφερόντως αὐτὸν ἐτίμησαν, ὅτι
[179]	δή τισιν ἔδοσαν τοῦτο γέρας	οἱ	θεοί, ἐξ Ἅιδου ἀνεῖναι πάλιν
[183]	οὔ φασιν εἶναι· οὕτω (καὶ	οἱ	θεοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι πᾶσαν
[203]	γὰρ ἐγένετο ἡ Ἀφροδίτη, εἱστιῶντο	οἱ	θεοὶ οἵ τε ἄλλοι καὶ
[180]	μάλιστα μὲν ταύτην τὴν ἀρετὴν	οἱ	θεοὶ τιμῶσιν τὴν περὶ (τὸν
[182]	μὴ ἐρᾶν. οὗτοι γάρ εἰσιν	οἱ	καὶ τὸ ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε
[190]	ὁπότε ταχὺ ὁρμήσειεν θεῖν, ὥσπερ	οἱ	κυβιστῶντες καὶ εἰς ὀρθὸν τὰ
[173]	ποιήσῃς, ἀλλὰ διήγησαι τίνες ἦσαν	οἱ	λόγοι. Ἀπολλόδωρος Ἦσαν τοίνυν ἐκεῖνοι
[221]	τοῖς πρώτοις παρέλιπον, ὅτι καὶ	οἱ	λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι τοῖς
[221]	ἀτοπίαν ἅνθρωπος, καὶ αὐτὸς καὶ	οἱ	λόγοι αὐτοῦ, οὐδ᾽ ἐγγὺς ἂν
[176]	δ᾽ ἂν εὖ βουλεύωνται, καὶ	οἱ	λοιποί. (ταῦτα δὴ ἀκούσαντας συγχωρεῖν
[205]	καὶ δολερὸς ἔρως παντί· ἀλλ᾽	οἱ	μὲν ἄλλῃ τρεπόμενοι πολλαχῇ ἐπ᾽
[181]	ψυχῆς τε πέρι καὶ σώματος.	οἱ	μὲν οὖν ἀγαθοὶ τὸν νόμον
[214]	ὡς δύναιτο κάλλιστον, καὶ ἐγκωμιάσαι.	οἱ	μὲν οὖν ἄλλοι πάντες ἡμεῖς
[208]	μᾶλλον· τοῦ γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν.	οἱ	μὲν οὖν ἐγκύμονες, ἔφη, κατὰ
[204]	γε ἤδη καὶ παιδί, ὅτι	οἱ	μεταξὺ τούτων ἀμφοτέρων, ὧν αὖ
[187]	καὶ ὡς ἂν κοσμιώτεροι γίγνοιντο	οἱ	μήπω ὄντες, δεῖ χαρίζεσθαι καὶ
[218]	ὅ τε λύχνος ἀπεσβήκει καὶ	(οἱ	παῖδες ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ μοι
[183]	ἐρασταῖς. ἐπειδὰν δὲ παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες	οἱ	πατέρες τοῖς ἐρωμένοις μὴ ἐῶσι
[186]	πρόγονος Ἀσκληπιός, ὥς φασιν οἵδε	οἱ	ποιηταὶ καὶ ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν
[209]	ἀρετήν· ὧν δή εἰσι καὶ	οἱ	ποιηταὶ πάντες γεννήτορες καὶ τῶν
[196]	ἂν ἑκὼν ἑκόντι ὁμολογήσῃ, φασὶν	οἱ	πόλεως βασιλῆς „νόμοι„ δίκαια εἶναι.
[203]	ἁπαλός τε καὶ καλός, οἷον	οἱ	πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς (καὶ
[183]	δὲ δεινότατον, ὥς γε λέγουσιν	οἱ	πολλοί, ὅτι καὶ ὀμνύντι μόνῳ
[191]	ἐκαλεῖτο, φιλογύναικές τέ εἰσὶ καὶ	οἱ	πολλοὶ τῶν μοιχῶν ἐκ τούτου
[183]	γιγνόμενον, καὶ τοὺς ὀνειδίζοντας αὖ	οἱ	(πρεσβύτεροι μὴ διακωλύωσι μηδὲ λοιδορῶσιν
[194]	εἰπεῖν. δοκοῦσι γάρ μοι πάντες	οἱ	πρόσθεν εἰρηκότες οὐ τὸν θεὸν
[177]	τοῖς ὑστάτοις κατακειμένοις· ἀλλ᾽ ἐὰν	οἱ	πρόσθεν ἱκανῶς καὶ καλῶς εἴπωσιν,
[191]	ἔχων τι τοιοῦτον ὄργανον οἷον	οἱ	σκυτοτόμοι περὶ τὸν καλάποδα λεαίνοντες
[185]	γάρ με ἴσα λέγειν οὑτωσὶ	οἱ	σοφοί, ἔφη ὁ Ἀριστόδημος δεῖν
[204]	Διοτίμα, οἱ φιλοσοφοῦντες, εἰ μήτε	οἱ	σοφοὶ μήτε οἱ ἀμαθεῖς; (Δῆλον
[220]	ἧς ἐμοὶ καὶ τἀριστεῖα ἔδοσαν	οἱ	στρατηγοί, οὐδεὶς ἄλλος ἐμὲ ἔσωσεν
[174]	ἐγὼ πειράσομαι διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ	οἱ	Σωκράτη ἐντυχεῖν λελουμένον τε καὶ
[190]	(καὶ μέλλοντες ταριχεύειν, ἢ ὥσπερ	οἱ	τὰ ὠὰ ταῖς θριξίν· ὄντινα
[190]	ἔτεμνε τοὺς ἀνθρώπους δίχα, ὥσπερ	οἱ	τὰ ὠὰ τέμνοντες (καὶ μέλλοντες
[208]	οὕτως ἔχει; (καὶ ἥ, ὥσπερ	οἱ	τέλεοι σοφισταί, Εὖ ἴσθι, ἔφη,
[191]	ἀλλήλους ἀλλ᾽ εἰς γῆν, ὥσπερ	οἱ	τέττιγες. μετέθηκέ τε οὖν οὕτω
[192]	ἀποβαίνουσιν εἰς τὰ πολιτικὰ ἄνδρες	οἱ	τοιοῦτοι. ἐπειδὰν δὲ ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι
[209]	τῆς τῶν παίδων πρὸς ἀλλήλους	οἱ	τοιοῦτοι ἴσχουσι καὶ φιλίαν βεβαιοτέραν,
[179]	μαχόμενοί γ᾽ ἂν μετ᾽ ἀλλήλων	οἱ	τοιοῦτοι νικῷεν ἂν ὀλίγοι ὄντες
[181]	τῶν ἀνθρώπων ἐρῶσιν. ἐρῶσι δὲ	οἱ	τοιοῦτοι πρῶτον μὲν οὐχ ἧττον
[205]	τέχναις ἐργασίαι ποιήσεις εἰσὶ καὶ	οἱ	τούτων δημιουργοὶ πάντες ποιηταί. Ἀληθῆ
[207]	ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν	οἱ	τρόποι, τὰ ἤθη, δόξαι, ἐπιθυμίαι,
[181]	τύχῃ· καὶ οὗτός ἐστιν ὃν	οἱ	φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων ἐρῶσιν. ἐρῶσι
[204]	οὖν, ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα,	οἱ	φιλοσοφοῦντες, εἰ μήτε οἱ σοφοὶ
[173]	ἐπινίκια ἔθυεν αὐτός τε καὶ	οἱ	χορευταί. Πάνυ, ἔφη, ἄρα πάλαι,
[203]	ἡ Ἀφροδίτη, εἱστιῶντο οἱ θεοὶ	οἵ	τε ἄλλοι καὶ ὁ τῆς
[188]	διαφθείρει τε πολλὰ καὶ ἠδίκησεν.	(οἵ	τε γὰρ λοιμοὶ φιλοῦσι γίγνεσθαι
[202]	μέγας θεὸς εἶναι παρὰ τούτων,	οἵ	φασιν αὐτὸν οὐδὲ θεὸν εἶναι;
[205]	γέ τις, ἔφη, λόγος, ὡς	οἳ	ἂν τὸ ἥμισυ (ἑαυτῶν ζητῶσιν,
[215]	δημιουργοὶ σύριγγας ἢ αὐλοὺς ἔχοντας,	οἳ	διχάδε διοιχθέντες φαίνονται ἔνδοθεν ἀγάλματα
[209]	~(ψυχήν— εἰσὶ γὰρ οὖν, ἔφη,	οἳ	ἐν ταῖς ψυχαῖς κυοῦσιν ἔτι
[218]	ὑπὸ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων,	οἳ	ἔχονται ἐχίδνης ἀγριώτερον, νέου ψυχῆς
[192]	ἀλλήλων διὰ βίου οὗτοί εἰσιν,	οἳ	οὐδ᾽ ἂν ἔχοιεν εἰπεῖν ὅ
[174]	τι ἔφη αὐτόθι γελοῖον παθεῖν.	οἷ	μὲν γὰρ εὐθὺς παῖδά τινα
[181]	γὰρ τῶν παίδων τέλος ἄδηλον	οἷ	τελευτᾷ κακίας καὶ ἀρετῆς ψυχῆς
[178]	καλῶς βιώσεσθαι, τοῦτο οὔτε συγγένεια	οἵα	τε ἐμποιεῖν οὕτω καλῶς οὔτε
[222]	Ὦ Ζεῦ, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην,	οἷα	αὖ πάσχω ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου.
[219]	ἁπάντων. ὁπότ᾽ ἀναγκασθεῖμεν ἀποληφθέντες που,	οἷα	δὴ ἐπὶ στρατείας, ~(ἀσιτεῖν, οὐδὲν
[215]	μεθύειν, εἶπον ὀμόσας ἂν ὑμῖν	οἷα	δὴ πέπονθα αὐτὸς ὑπὸ τῶν
[209]	ἄλλους ποιητὰς τοὺς ἀγαθοὺς ζηλῶν,	οἷα	ἔκγονα ἑαυτῶν καταλείπουσιν, ἃ ἐκείνοις
[179]	μάλιστα τιμῶσιν. Ὀρφέα δὲ τὸν	Οἰάγρου	ἀτελῆ ἀπέπεμψαν ἐξ Ἅιδου. φάσμα
[204]	ἐρῶν ἄλλην ἰδέαν τοιαύτην ἔχον,	οἵαν	ἐγὼ διῆλθον. Καὶ ἐγὼ εἶπον·
[201]	πρὸς αὐτὴν ἕτερα τοιαῦτα ἔλεγον	οἷάπερ	νῦν πρὸς ἐμὲ Ἀγάθων, ὡς
[183]	τινα ἄλλην δύναμιν ἐθέλοι ποιεῖν	οἷάπερ	οἱ ἐρασταὶ πρὸς τὰ παιδικά,
[183]	θύραις, καὶ ἐθέλοντες δουλείας δουλεύειν	οἵας	οὐδ᾽ ἂν δοῦλος οὐδείς, ἐμποδίζοιτο
[210]	ἐάν τις ὀρθῶς μετίῃ, οὐκ	οἶδ᾽	εἰ οἷός τ᾽ ἂν εἴης.
[213]	κἂν ὑμεῖς ~(γελᾶτε, ὅμως εὖ	οἶδ᾽	ὅτι ἀληθῆ λέγω. ἀλλά μοι
[173]	ἔλαβες τὸ μαλακὸς καλεῖσθαι, οὐκ	οἶδα	ἔγωγε· ἐν μὲν γὰρ τοῖς
[216]	δὲ αὐτοῦ καὶ ἀνοιχθέντος οὐκ	οἶδα	εἴ τις ἑώρακε τὰ ἐντὸς
[173]	ὑμᾶς οὐκ οἴομαι ἀλλ᾽ εὖ	οἶδα.	Ἑταῖρος Ἀεὶ ὅμοιος εἶ, ὦ
[194]	ἐγὼ ἄγροικον δοξάζων· ἀλλ᾽ εὖ	οἶδα	ὅτι εἴ τισιν ἐντύχοις οὓς
[216]	δ᾽ αὖ τοῦτο γένοιτο, εὖ	οἶδα	ὅτι πολὺ μεῖζον ἂν ἀχθοίμην,
[186]	ἡμέτερος πρόγονος Ἀσκληπιός, ὥς φασιν	οἵδε	οἱ ποιηταὶ καὶ ἐγὼ πείθομαι,
[196]	ἢ μὴ ἔχει ἢ μὴ	οἶδεν,	οὔτ᾽ ἂν ἑτέρῳ δοίη οὔτ᾽
[216]	αὖ ἀγνοεῖ πάντα καὶ οὐδὲν	οἶδεν.	ὡς τὸ σχῆμα αὐτοῦ. τοῦτο
[206]	καλοῦ ὁ ἔρως, ὡς σὺ	οἴει.	Ἀλλὰ τί μήν; Τῆς γεννήσεως
[205]	τὸν ἔρωτα τοῦτον πότερα κοινὸν	οἴει	εἶναι πάντων ἀνθρώπων, καὶ πάντας
[189]	Βαλών γε, φάναι, ὦ Ἀριστόφανες,	οἴει	ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ πρόσεχε τὸν νοῦν
[211]	καλὸν δύναιτο μονοειδὲς κατιδεῖν; ἆρ᾽	οἴει,	ἔφη, φαῦλον βίον ~(γίγνεσθαι ἐκεῖσε
[201]	ἥ, Οὐκ εὐφημήσεις; ἔφη· ἢ	οἴει,	ὅτι ἂν μὴ καλὸν ᾖ,
[208]	πονεῖν οὑστινασοῦν καὶ ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ	οἴει	σύ, ἔφη, Ἄλκηστιν ὑπὲρ Ἀδμήτου
[207]	ποιοῖτο, καί ποτε ἤρετο Τί	οἴει,	ὦ Σώκρατες, αἴτιον εἶναι τούτου
[173]	εἶναι, καὶ οἴομαι ὑμᾶς ἀληθῆ	οἴεσθαι·	ἐγὼ μέντοι ὑμᾶς οὐκ οἴομαι
[194]	Ἀγάθωνα, ἵνα θορυβηθῶ διὰ τὸ	οἴεσθαι	τὸ θέατρον προσδοκίαν μεγάλην ἔχειν
[173]	ἢ ἄλλων ἀκούω, χωρὶς τοῦ	οἴεσθαι	ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς ὡς χαίρω· ὅταν
[216]	σειληνός· ἔνδοθεν δὲ ἀνοιχθεὶς πόσης	οἴεσθε	γέμει, ὦ ἄνδρες συμπόται, σωφροσύνης;
[219]	Τὸ δὴ μετὰ τοῦτο τίνα	οἴεσθέ	με διάνοιαν ἔχειν, ἡγούμενον μὲν
[173]	τε τοὺς ἑταίρους ἐλεῶ, ὅτι	οἴεσθε	τὶ ποιεῖν (οὐδὲν ποιοῦντες. καὶ
[222]	αὖ πάσχω ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου.	οἴεταί	μου δεῖν πανταχῇ περιεῖναι. ἀλλ᾽
[183]	ὁ ἐνθάδε· ταύτῃ μὲν οὖν	οἰηθείη	ἄν τις πάγκαλον νομίζεσθαι ἐν
[200]	ἴσως γὰρ ἄν τις ταῦτα	οἰηθείη	καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα, τοὺς
[216]	τοσοῦτον (ὅσον οὐδ᾽ ἂν εἷς	οἰηθείη,	οὔτ᾽ εἴ τις πλούσιος, οὔτ᾽
[194]	καὶ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος, νῦν	οἰηθείην	σε θορυβήσεσθαι ἕνεκα ἡμῶν ὀλίγων
[215]	εἰκόνων. οὗτος μὲν οὖν ἴσως	οἰήσεται	ἐπὶ τὰ γελοιότερα, ἔσται δ᾽
[204]	ἐνδεὴς εἶναι οὗ ἂν μὴ	οἴηται	ἐπιδεῖσθαι. Τίνες οὖν, ἔφην ἐγώ,
[179]	Ἕκτορα, μὴ ἀποκτείνας δὲ τοῦτον	οἴκαδ᾽	ἐλθὼν γηραιὸς τελευτήσοι, ἐτόλμησεν ἑλέσθαι
[195]	τῶν ὄντων καὶ βαίνει καὶ	οἰκεῖ.	ἐν γὰρ ἤθεσι καὶ ψυχαῖς
[193]	ἡμᾶς πλεῖστα ὀνίνησιν εἰς τὸ	οἰκεῖον	ἄγων, καὶ εἰς τὸ ἔπειτα
[205]	εἴ τις τὸ μὲν ἀγαθὸν	οἰκεῖον	καλεῖ καὶ ἑαυτοῦ, τὸ δὲ
[192]	θαυμαστὰ ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε καὶ	(οἰκειότητι	καὶ ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες, ὡς
[197]	δὲ ἡμᾶς ἀλλοτριότητος μὲν κενοῖ,	οἰκειότητος	δὲ πληροῖ, τὰς τοιάσδε ξυνόδους
[218]	τοῖς νῦν λεγομένοις· οἱ δὲ	οἰκέται,	καὶ εἴ τις ἄλλος ἐστὶν
[210]	μηκέτι τῷ παρ᾽ ἑνί, ὥσπερ	οἰκέτης,	ἀγαπῶν παιδαρίου κάλλος ἢ ἀνθρώπου
[217]	ἐδείπνει, καὶ οὐδεὶς ἐν τῷ	οἰκήματι	ἄλλος καθηῦδεν ἢ (ἡμεῖς. μέχρι
[178]	οὐκ ἔστιν ὅπως ἂν ἄμεινον	οἰκήσειαν	τὴν ἑαυτῶν ἢ ἀπεχόμενοι πάντων
[209]	τὰ τῶν πόλεών τε καὶ	οἰκήσεων	διακόσμησις, ᾗ δὴ ὄνομά ἐστι
[195]	ψυχαῖς θεῶν καὶ ἀνθρώπων τὴν	οἴκησιν	ἵδρυται· καὶ οὐκ αὖ ἑξῆς
[174]	ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι ἐπὶ τῇ	οἰκίᾳ	(τῇ Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν τὴν
[195]	ἀπέρχεται, ᾗ δ᾽ ἂν μαλακόν,	οἰκίζεται.	ἁπτόμενον οὖν ἀεὶ καὶ ποσὶν
[172]	γὰρ ἐτύγχανον πρώην εἰς ἄστυ	οἴκοθεν	ἀνιὼν Φαληρόθεν· τῶν οὖν γνωρίμων
[223]	καὶ οὕτω διατρίψαντα εἰς ἑσπέραν	οἴκοι	ἀναπαύεσθαι.
[182]	αἰσχρὸν νενόμισται, ὅποι ὑπὸ βαρβάροις	οἰκοῦσιν.	τοῖς γὰρ βαρβάροις διὰ τὰς
[175]	τιμῶμαι τὴν παρὰ σοὶ κατάκλισιν·	οἶμαι	γάρ με παρὰ σοῦ πολλῆς
[201]	δὲ βούλει, ἐγώ σε ἀναμνήσω.	οἶμαι	γάρ σε οὑτωσί πως εἰπεῖν,
[176]	πότου καὶ δέομαι ἀναψυχῆς τινός,	οἶμαι	δὲ καὶ ὑμῶν τοὺς πολλούς·
[181]	πλησιάζει τῷ γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι γὰρ,	οἶμαί	εἰσιν οἱ ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι ἐρᾷν
[205]	εἶναι. οὐ γὰρ τὸ ἑαυτῶν	οἶμαι	ἕκαστοι ἀσπάζονται, εἰ μὴ εἴ
[209]	γεννᾶν ἤδη ἐπιθυμῇ, ζητεῖ δὴ	οἶμαι	καὶ οὗτος περιιὼν τὸ καλὸν
[198]	τὸ δὲ σὲ ἀπορήσειν, οὐκ	οἶμαι.	(Καὶ πῶς, ὦ μακάριε, εἰπεῖν
[176]	ἐμοὶ γὰρ δὴ τοῦτό γε	οἶμαι	(κατάδηλον γεγονέναι ἐκ τῆς ἰατρικῆς,
[175]	ἥξει δ᾽ αὐτίκα, ὡς ἐγὼ	οἶμαι.	μὴ οὖν κινεῖτε, ἀλλ᾽ ἐᾶτε.
[182]	οὔτε παλαιὸς ὡς αἰσχρόν, ἵνα,	οἶμαι,	μὴ πράγματ᾽ ἔχωσιν λόγῳ πειρώμενοι
[218]	βέλτιστον ἐμὲ γενέσθαι, τούτου δὲ	οἶμαί	μοι συλλήπτορα οὐδένα κυριώτερον εἶναι
[204]	τὸ ἐρῶν· διὰ ταῦτά σοι	οἶμαι	πάγκαλος ἐφαίνετο ὁ Ἔρως. καὶ
[198]	ὅπως ἐγκωμιάσεται. διὰ ταῦτα δὴ,	οἶμαι,	πάντα λόγον κινοῦντες ἀνατίθετε τῷ
[182]	καὶ ἡ φιλογυμναστία· οὐ γὰρ	οἶμαι	συμφέρει τοῖς ἄρχουσι φρονήματα μεγάλα
[209]	καὶ ἐπιχειρεῖ παιδεύειν. ἁπτόμενος γὰρ	οἶμαι	τοῦ καλοῦ καὶ ὁμιλῶν αὐτῷ,
[208]	πολλοῦ γε δεῖ, ἔφη, ἀλλ᾽	οἶμαι	ὑπὲρ ἀρετῆς ἀθανάτου καὶ τοιαύτης
[183]	τοιοῦτον ἐνθάδε νομίζεσθαι. τὸ δὲ,	οἶμαι,	ὧδ᾽ ἔχει· οὐχ ἁπλοῦν ἐστιν,
[176]	ἔχειν πρὸς τὸ πολὺν πίνειν	οἶνον,	ἴσως ἂν ἐγὼ περὶ τοῦ
[223]	κόσμῳ οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι πίνειν πάμπολυν	οἶνον.	τὸν μὲν οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ
[217]	μὴ πρῶτον μέν, τὸ λεγόμενον,	οἶνος	(ἄνευ τε παίδων καὶ μετὰ
[203]	οὖν Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος,	οἶνος	γὰρ οὔπω ἦν, εἰς τὸν
[194]	αἰσχύνοιο αὐτούς, εἴ τι ἴσως	οἴοιο	αἰσχρὸν ὂν ποιεῖν· ἢ πῶς
[194]	οὐκ ἂν αἰσχύνοιο εἴ τι	οἴοιο	αἰσχρὸν ποιεῖν; (καὶ τὸν Φαῖδρον
[207]	τοὺς μὲν γὰρ ἀνθρώπους, ἔφη,	οἴοιτ᾽	ἄν τις ἐκ λογισμοῦ ταῦτα
[192]	ἂν φανείη βουλόμενος, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς	οἴοιτ᾽	ἂν ἀκηκοέναι τοῦτο ὃ πάλαι
[199]	ἄλλους κελεύειν λέγειν, ὅπῃ αὐτὸς	οἴοιτο	δεῖν εἰπεῖν, ταύτῃ. Ἔτι τοίνυν,
[216]	ἀνθρώπων, ὃ οὐκ ἄν τις	οἴοιτο	ἐν ἐμοὶ ἐνεῖναι, τὸ αἰσχύνεσθαι
[173]	οἴεσθαι· ἐγὼ μέντοι ὑμᾶς οὐκ	οἴομαι	ἀλλ᾽ εὖ οἶδα. Ἑταῖρος Ἀεὶ
[173]	ἐμὲ ἡγεῖσθε κακοδαίμονα εἶναι, καὶ	οἴομαι	ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ μέντοι
[211]	καὶ συνεῖναι. τί δῆτα, ἔφη,	οἰόμεθα,	εἴ τῳ γένοιτο (αὐτὸ τὸ
[222]	τοῦ ἐμὲ καὶ (Ἀγάθωνα διαβάλλειν,	οἰόμενος	δεῖν ἐμὲ μὲν σοῦ ἐρᾷν
[173]	οὐχ ἧττον ἢ σὺ νυνί,	οἰόμενος	δεῖν πάντα μᾶλλον πράττειν ἢ
[204]	ἱκανόν· οὔκουν ἐπιθυμεῖ ὁ μὴ	οἰόμενος	ἐνδεὴς εἶναι οὗ ἂν μὴ
[173]	δὲ περιτρέχων ὅπῃ τύχοιμι καὶ	οἰόμενος	τὶ ποιεῖν ἀθλιώτερος ἦ ὁτουοῦν,
[208]	τῆς βασιλείας τῶν παίδων, μὴ	οἰομένους	ἀθάνατον μνήμην ἀρετῆς πέρι ἑαυτῶν
[208]	καὶ παλαιούμενον ἕτερον νέον ἐγκαταλείπειν	οἷον	αὐτὸ ἦν. ταύτῃ τῇ μηχανῇ,
[211]	ἐκείνου μετέχοντα τρόπον τινὰ τοιοῦτον,	οἷον	γιγνομένων τε τῶν ἄλλων καὶ
[220]	Καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα·	οἷον	δ᾽ αὖ τόδ᾽ ἔρεξε καὶ
[203]	Πόρος. ἐπειδὴ δὲ ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα	οἷον	δὴ εὐωχίας οὔσης ἀφίκετο ἡ
[207]	καλεῖται καὶ εἶναι τὸ αὐτό·	οἷον	ἐκ παιδαρίου ὁ αὐτὸς λέγεται
[211]	που ὂν ἐν ἑτέρῳ τινι,	οἷον	ἐν ζῴῳ ἢ ἐν γῇ
[176]	ἂν ἐγὼ περὶ τοῦ μεθύσκεσθαι,	οἷόν	ἐστι, τἀληθῆ λέγων ἧττον ἂν
[217]	τοῦτο παθόντα οὐκ ἐθέλειν λέγειν	οἷον	ἦν πλὴν τοῖς δεδηγμένοις, ὡς
[189]	ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων καὶ γαργαλισμῶν,	οἷον	καὶ ὁ πταρμός ἐστι· πάνυ
[181]	πραττομένη οὔτε καλὴ οὔτε αἰσχρά.	~(οἷον	ὃ νῦν ἡμεῖς ποιοῦμεν, ἢ
[203]	δεῖ ἁπαλός τε καὶ καλός,	οἷον	οἱ πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς
[191]	διήρθρου, ἔχων τι τοιοῦτον ὄργανον	οἷον	οἱ σκυτοτόμοι περὶ τὸν καλάποδα
[211]	αὖ φαντασθήσεται αὐτῷ τὸ καλὸν	οἷον	πρόσωπόν τι οὐδὲ χεῖρες οὐδὲ
[186]	ὄντα ἐν τῷ σώματι φίλα	οἷόν	τ᾽ εἶναι ποιεῖν καὶ ἐρᾷν
[211]	ξυνόντες ἀεὶ αὐτοῖς, εἴ πως	οἷόν	τ᾽ ἦν, μήτ᾽ ἐσθίειν μήτε
[185]	ἄλλου λύγγα ἐπιπεπτωκυῖαν καὶ οὐχ	οἷόν	τε εἶναι λέγειν, (ἀλλ᾽ εἰπεῖν
[210]	ἔφη, τὸν νοῦν προσέχειν ὡς	οἷόν	τε μάλιστα. Ὃς γὰρ ἂν
[209]	λόγων περὶ ἀρετῆς καὶ περὶ	οἷον	χρὴ εἶναι (τὸν ἄνδρα τὸν
[220]	ἐξῄει ἔχων ἱμάτιον μὲν τοιοῦτον	οἷόνπερ	καὶ πρότερον εἰώθει φορεῖν, ἀνυπόδητος
[203]	καὶ καλός, οἷον οἱ πολλοὶ	οἴονται,	ἀλλὰ σκληρὸς (καὶ αὐχμηρὸς καὶ
[208]	καὶ μνήμην καὶ εὐδαιμονίαν, ὡς	οἴονται,	αὑτοῖς εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον
[221]	καὶ Βρασίδαν καὶ ἄλλους, καὶ	οἷος	αὖ Περικλῆς, καὶ Νέστορα καὶ
[221]	ὄντων, τοῦτο ἄξιον παντὸς θαύματος.	οἷος	γὰρ Ἀχιλλεὺς ἐγένετο, ἀπεικάσειεν ἄν
[221]	κατὰ ταὔτ᾽ ἄν τις ἀπεικάζοι·	οἷος	δὲ οὑτοσὶ γέγονε τὴν ἀτοπίαν
[199]	(τόδε εἰπέ· πότερόν ἐστι τοιοῦτος	οἷος	εἶναι τινὸς ὁ Ἔρως ἔρως,
[199]	τἆλλα καλῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς διῆλθες	οἷός	ἐστι, καὶ (τόδε εἰπέ· πότερόν
[195]	ἡμᾶς δίκαιον ἐπαινέσαι πρῶτον αὐτὸν	οἷός	ἐστιν, ἔπειτα τὰς δόσεις. φημὶ
[195]	ἁπαλός· ποιητοῦ δ᾽ ἔστιν (ἐνδεὴς	οἷος	ἦν Ὅμηρος, πρὸς τὸ ἐπιδεῖξαι
[195]	ἐπαίνου περὶ παντός, λόγῳ διελθεῖν	οἷος	οἵων αἴτιος ὢν τυγχάνει περὶ
[210]	ὀρθῶς μετίῃ, οὐκ οἶδ᾽ εἰ	οἷός	τ᾽ ἂν εἴης. ἐρῶ μὲν
[212]	τοι, φάναι, χθὲς μὲν οὐχ	οἷός	τ᾽ ἐγενόμην ἀφικέσθαι, νῦν δὲ
[212]	ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος καθ᾽ ὅσον	οἷός	τ᾽ εἰμί. τοῦτον (οὖν τὸν
[198]	ἔγωγε ἐνθυμούμενος ὅτι αὐτὸς οὐχ	οἷός	τ᾽ ἔσομαι οὐδ᾽ ἐγγὺς τούτων
[174]	ζητῶν σε, ἵνα καλέσαιμι, οὐχ	οἷός	τ᾽ ἦ ἰδεῖν. ἀλλὰ Σωκράτη
[196]	τὸ εἶδος, οὐ γὰρ ἂν	οἷός	τ᾽ ἦν πάντῃ περιπτύσσεσθαι οὐδὲ
[220]	αὖ ταῖς εὐωχίαις μόνος ἀπολαύειν	οἷός	τ᾽ ἦν τά τ᾽ ἄλλα
[210]	ἀπολείψω· πειρῶ δὲ ἕπεσθαι, ἂν	οἷός	τε ᾖς. δεῖ γάρ, ἔφη,
[202]	μηδὲ καλόν, μηδέν τι μᾶλλον	οἴου	δεῖν αὐτὸν αἰσχρὸν καὶ κακὸν
[220]	(ἄλλα, καί ποτε ὄντος πάγου	οἵου	δεινοτάτου, καὶ πάντων ἢ οὐκ
[209]	ὄντα· εἰ δὲ βούλει, ἔφη,	οἵους	Λυκοῦργος παῖδας κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι
[187]	πάνδημος, ὃν δεῖ εὐλαβούμενον προσφέρειν	οἷς	ἂν προσφέρῃ, ὅπως ἂν τὴν
[216]	ἀκούσατε ὡς ὅμοιός τ᾽ ἐστὶν	οἷς	ἐγὼ εἴκασα αὐτὸν καὶ τὴν
[221]	παλαιῶν, εἰ μὴ ἄρα εἰ	οἷς	ἐγὼ λέγω ἀπεικάζοι τις αὐτόν,
[188]	τοίνυν καὶ θυσίαι πᾶσαι καὶ	οἷς	μαντικὴ ἐπιστατεῖ (ταῦτα δ᾽ ἐστὶν
[186]	ἔρωτος τὸν ἕτερον κτᾶσθαι, καὶ	οἷς	μὴ ἔνεστιν ἔρως, δεῖ δ᾽
[202]	τοῦ ἔχειν λόγον δοῦναι οὐκ	οἶσθ᾽	ἔφη, ὅτι οὔτε ἐπίστασθαί ἐστιν
[205]	Ἀλλ᾽ ὅμως, ἦ δ᾽ ἥ,	οἶσθ᾽	ὅτι οὐ καλοῦνται ποιηταὶ ἀλλὰ
[205]	ἦν δ᾽ ἐγώ. Ὥσπερ τόδε,	οἶσθ᾽	ὅτι ποίησίς ἐστί τι πολύ·
[172]	δ᾽ ἐγώ, ὦ Γλαύκων; οὐκ	οἶσθ᾽	ὅτι πολλῶν ἐτῶν Ἀγάθων ἐνθάδε
[214]	Σωκράτης ὧν ἄρτι εἶπεν; ἢ	οἶσθα	ὅτι τοὐναντίον ἐστὶ πᾶν ἢ
[218]	Οὐ δῆτα, ἦ δ᾽ ὅς.	Οἶσθα	οὖν ἅ μοι δέδοκται; Τί
[201]	δή με τούτοις τοῖς λόγοις	οἷσπερ	ἐγὼ τοῦτον, ὡς οὔτε καλὸς
[210]	τίκτειν λόγους τοιούτους καὶ ζητεῖν,	οἵτινες	ποιήσουσι βελτίους τοὺς νέους, ἵνα
[223]	ἄλλους τινὰς ἔφη ὁ Ἀριστόδημος	οἴχεσθαι	ἀπιόντας, ἓ δὲ ὕπνον λαβεῖν,
[183]	σώματος ἄνθει λήγοντι, οὗπερ ἤρα,	οἴχεται	ἀποπτάμενος, πολλοὺς λόγους καὶ ὑποσχέσεις
[181]	ἀφροσύνῃ λαβόντες ὡς νέον, καταγελάσαντες	οἰχήσεσθαι	ἐπ᾽ ἄλλον ἀποτρέχοντες. χρῆν δὲ
[216]	τῶν Σειρήνων ἐπισχόμενος τὰ ὦτα	οἴχομαι	φεύγων, ἵνα μὴ αὐτοῦ καθήμενος
[223]	τοὺς μὲν ἄλλους καθεύδοντας καὶ	οἰχομένους,	Ἀγάθωνα δὲ καὶ Ἀριστοφάνη καὶ
[219]	καὶ ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ τοιούτῳ	οἵῳ	ἐγὼ οὐκ ἂν ᾤμην ποτ᾽
[185]	ἰσχυρά ἐστιν, ἀναλαβών τι τοιοῦτον	οἵῳ	κινήσαις ἂν τὴν ῥῖνα, πτάρε·
[195]	περὶ παντός, λόγῳ διελθεῖν οἷος	οἵων	αἴτιος ὢν τυγχάνει περὶ οὗ
[176]	συνεῖναι τὸ τήμερον· καὶ δι᾽	οἵων	λόγων, εἰ βούλεσθε, ἐθέλω ὑμῖν
[218]	γεγονέναι μόνος, καί μοι φαίνει	ὀκνεῖν	μνησθῆναι πρός με· ἐγὼ δὲ
[194]	καὶ μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος ἐπὶ τὸν	ὀκρίβαντα	μετὰ τῶν ὑποκριτῶν, καὶ βλέψαντος
[214]	ἐκεῖνον, ἰδόντα αὐτὸν ~(πλέον ἢ	ὀκτὼ	κοτύλας χωροῦντα. τοῦτον ἐμπλησάμενον πρῶτον
[190]	τὰ σκέλη περιφερόμενοι κυβιστῶσι κύκλῳ,	ὀκτὼ	τότε οὖσι τοῖς μέλεσιν ἀπερειδόμενοι
[219]	καὶ θαυμαστῷ, κατεκείμην τὴν νύκτα	ὅλην.	καὶ οὐδὲ ταῦτα αὖ, ὦ
[191]	καὶ συνεπλέκετο, εἴτε γυναικὸς τῆς	ὅλης	ἐντύχοι ἡμίσει, ὃ δὴ νῦν
[174]	τὰς βλαύτας ὑποδεδεμένον, ἃ ἐκεῖνος	ὀλιγάκις	ἐποίει· καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι
[191]	λεαίνοντες τὰς τῶν σκυτῶν ῥυτίδας·	ὀλίγας	δὲ κατέλιπε, τὰς περὶ αὐτὴν
[194]	καὶ ἀγνοεῖν ὅτι νοῦν ἔχοντι	ὀλίγοι	ἔμφρονες πολλῶν ἀφρόνων φοβερώτεροι; (Οὐ
[179]	ἀλλήλων οἱ τοιοῦτοι νικῷεν ἂν	ὀλίγοι	ὄντες ὡς ἔπος εἰπεῖν πάντας
[193]	ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ τῶν νῦν	ὀλίγοι	ποιοῦσι. καὶ μή μοι ὑπολάβῃ
[175]	Ἀγάθων. καὶ ταῦτα μὲν καὶ	ὀλίγον	ὕστερον διαδικασόμεθα ἐγώ τε καὶ
[198]	οὐδὲν καλὸν εἰπεῖν, ὑπ᾽ αἰσχύνης	ὀλίγου	(ἀποδρὰς ᾠχόμην, εἴ πῃ εἶχον.
[218]	ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ κάλλους, οὐκ	ὀλίγῳ	μου πλεονεκτεῖν διανοεῖ, ἀλλ᾽ ἀντὶ
[199]	τοίνυν, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀπόκριναι	ὀλίγῳ	πλείω, ἵνα μᾶλλον καταμάθῃς ὃ
[194]	οἰηθείην σε θορυβήσεσθαι ἕνεκα ἡμῶν	ὀλίγων	ἀνθρώπων. Τί δέ, ὦ Σώκρατες;
[192]	ἡμῶν ἦν αὕτη καὶ ἦμεν	ὅλοι·	τοῦ ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ
[189]	ἐν ὀνείδει ὄνομα κείμενον. ἔπειτα	ὅλον	ἦν ἑκάστου τοῦ ἀνθρώπου τὸ
[205]	φησιν εἶναι τὸν ἔρωτα οὔτε	ὅλου,	ἐὰν μὴ τυγχάνῃ γέ που,
[205]	τι εἶδος ὀνομάζομεν, τὸ τοῦ	ὅλου	ἐπιτιθέντες ὄνομα, ἔρωτα, τὰ δὲ
[205]	τε καὶ ἐσπουδακότες τὸ τοῦ	ὅλου	ὄνομα ἴσχουσιν, ἔρωτά τε καὶ
[205]	καὶ τὰ μέτρα τῷ τοῦ	ὅλου	ὀνόματι προσαγορεύεται. ποίησις γὰρ τοῦτο
[192]	αὕτη καὶ ἦμεν ὅλοι· τοῦ	ὅλου	οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ διώξει
[215]	τὰ ἐκείνου αὐλῇ· ἃ γὰρ	Ὄλυμπος	ηὔλει, Μαρσύου λέγω, τούτου διδάξαντος·
[209]	ἢ τοὺς (ἀνθρωπίνους, καὶ εἰς	Ὅμηρον	ἀποβλέψας καὶ Ἡσίοδον καὶ τοὺς
[174]	λέγεις, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽	Ὅμηρον	φαῦλος ὢν ἐπὶ σοφοῦ ἀνδρὸς
[180]	ἔπειτα νεώτερος πολύ, ὥς φησιν	Ὅμηρος.	ἀλλὰ γὰρ τῷ ὄντι μάλιστα
[195]	πρὸς τὸ ἐπιδεῖξαι θεοῦ ἁπαλότητα.	Ὅμηρος	γὰρ Ἄτην θεόν τέ φησιν
[174]	ἐπὶ δαῖτας ἴασιν αὐτόματοι ἀγαθοί.	Ὅμηρος	μὲν γὰρ κινδυνεύει οὐ μόνον
[179]	φύσει. (καὶ ἀτεχνῶς, ὃ ἔφη	Ὅμηρος,	μένος ἐμπνεῦσαι ἐνίοις τῶν ἡρώων
[190]	τοῖς θεοῖς, καὶ ὃ λέγει	Ὅμηρος	περὶ Ἐφιάλτου τε καὶ Ὤτου,
[195]	δ᾽ ἔστιν (ἐνδεὴς οἷος ἦν	Ὅμηρος,	πρὸς τὸ ἐπιδεῖξαι θεοῦ ἁπαλότητα.
[198]	ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε ἀτεχνῶς τὸ τοῦ	Ὁμήρου	ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην μή μοι τελευτῶν
[188]	εὐδαιμονίαν παρασκευάζει καὶ ἀλλήλοις δυναμένους	ὁμιλεῖν	καὶ φίλους εἶναι καὶ τοῖς
[203]	διὰ τούτου πᾶσά ἐστιν ἡ	ὁμιλία	καὶ ἡ διάλεκτος θεοῖς πρὸς
[209]	γὰρ οἶμαι τοῦ καλοῦ καὶ	ὁμιλῶν	αὐτῷ, ἃ πάλαι ἐκύει, τίκτει
[219]	ὀξὺ βλέπειν ὅταν ἡ τῶν	ὀμμάτων	τῆς ἀκμῆς λήγειν ἐπιχειρῇ· σὺ
[183]	ταῖς δεήσεσιν ποιούμενοι, καὶ ὅρκους	ὀμνύντες,	καὶ κοιμήσεις ἐπὶ θύραις, καὶ
[183]	λέγουσιν οἱ πολλοί, ὅτι καὶ	ὀμνύντι	μόνῳ συγγνώμη παρὰ θεῶν ἐκβάντι
[190]	αὐτῶν διὰ τὸ τοῖς γονεῦσιν	ὅμοια	εἶναι. ἦν οὖν τὴν ἰσχὺν
[190]	πρόσωπα ~(δύ᾽ ἐπ᾽ αὐχένι κυκλοτερεῖ,	ὅμοια	πάντῃ· κεφαλὴν δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφοτέροις
[188]	τῶν τοιούτων καὶ ἄλλ᾽ αὖ	ὅμοια	πολλὰ νοσήματα καὶ τοῖς θηρίοις
[192]	καὶ ἀνδρείας καὶ ἀρρενωπίας, τὸ	ὅμοιον	αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι. μέγα δὲ τεκμήριον·
[221]	εἴποι, τὸ δὲ μηδενὶ ἀνθρώπων	ὅμοιον	εἶναι, μήτε τῶν παλαιῶν μήτε
[179]	ἔνθεον ποιήσειε πρὸς ἀρετήν, ὥστε	ὅμοιον	εἶναι τῷ ἀρίστῳ φύσει. (καὶ
[195]	παλαιὸς λόγος εὖ ἔχει, ὡς	ὅμοιον	ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει. ἐγὼ δὲ
[215]	μὲν οὖν τό γε εἶδος	ὅμοιος	εἶ τούτοις, ὦ Σώκρατες, οὐδ᾽
[173]	ἀλλ᾽ εὖ οἶδα. Ἑταῖρος Ἀεὶ	ὅμοιος	εἶ, ὦ Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ
[216]	ἄλλα δὲ ἐμοῦ ἀκούσατε ὡς	ὅμοιός	τ᾽ ἐστὶν οἷς ἐγὼ εἴκασα
[221]	ὅτι καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ	ὁμοιότατοί	εἰσι τοῖς σειληνοῖς τοῖς διοιγομένοις.
[215]	τοῦ γελοίου. φημὶ γὰρ δὴ	ὁμοιότατον	αὐτὸν εἶναι τοῖς σειληνοῖς τούτοις
[195]	λόγος εὖ ἔχει, ὡς ὅμοιον	ὁμοίῳ	ἀεὶ πελάζει. ἐγὼ δὲ Φαίδρῳ
[181]	τοῦτο πράττειν, ὁμοίως μὲν ἀγαθόν,	ὁμοίως	δὲ τοὐναντίον. ἔστι γὰρ καὶ
[181]	τι ἂν τύχωσι τοῦτο πράττειν,	ὁμοίως	μὲν ἀγαθόν, ὁμοίως δὲ τοὐναντίον.
[198]	καὶ τὰ μὲν ἄλλα οὐχ	ὁμοίως	μὲν θαυμαστά· τὸ δὲ ἐπὶ
[178]	πάντων. (Ἡσιόδῳ δὲ καὶ Ἀκουσίλεως	ὁμολογεῖ.	οὕτω πολλαχόθεν ὁμολογεῖται ὁ Ἔρως
[223]	κεφάλαιον, ἔφη, προσαναγκάζειν τὸν Σωκράτη	ὁμολογεῖν	αὐτοὺς τοῦ αὐτοῦ ἀνδρὸς εἶναι
[216]	ἂν πάσχοιμι· ἀναγκάζει γάρ με	ὁμολογεῖν	ὅτι πολλοῦ ἐνδεὴς ὢν αὐτὸς
[199]	εἶναι. Οὐκοῦν ἀδελφοῦ ἢ ἀδελφῆς;	Ὁμολογεῖν.	Πειρῶ δή, φάναι, καὶ τὸν
[201]	εἶναι; Οὐ δῆτα. Ἔτι οὖν	ὁμολογεῖς	Ἔρωτα καλὸν εἶναι, εἰ ταῦτα
[202]	καὶ τὸν Ἔρωτα ἐπειδὴ αὐτὸς	ὁμολογεῖς	μὴ εἶναι ἀγαθὸν μηδὲ καλόν,
[199]	Οὐκοῦν καὶ ἡ μήτηρ ὡσαύτως;	Ὁμολογεῖσθαι	καὶ τοῦτο. (Ἔτι τοίνυν, εἰπεῖν
[202]	Καὶ μήν, ἦν δ᾽ ἐγώ,	ὁμολογεῖταί	γε παρὰ πάντων μέγας θεὸς
[178]	καὶ Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ. οὕτω πολλαχόθεν	ὁμολογεῖται	ὁ Ἔρως ἐν τοῖς πρεσβύτατος
[196]	σωφροσύνης πλείστης μετέχει. εἶναι γὰρ	ὁμολογεῖται	σωφροσύνη τὸ κρατεῖν ἡδονῶν καὶ
[215]	ἢ οὔ; ἐὰν γὰρ μὴ	ὁμολογῇς,	μάρτυρας παρέξομαι. ἀλλ᾽ οὐκ αὐλητής;
[187]	ἐκ διενηνεγμένων πρότερον, ὕστερον δὲ	ὁμολογησάντων	γέγονε. τὴν δὲ ὁμολογίαν πᾶσι
[187]	ὀξέος καὶ βαρέος, ἔπειτα ὕστερον	ὁμολογησάντων	γέγονεν ὑπὸ τῆς μουσικῆς τέχνης.
[196]	ἃ δ᾽ ἂν ἑκὼν ἑκόντι	ὁμολογήσῃ,	φασὶν οἱ πόλεως βασιλῆς „νόμοι„
[174]	ἀπολογήσει; ὡς ἐγὼ μὲν οὐχ	ὁμολογήσω	ἄκλητος (ἥκειν, ἀλλ᾽ ὑπὸ σοῦ
[187]	ἁρμονία συμφωνία ἐστί, συμφωνία δὲ	ὁμολογία	τις· ὁμολογίαν δὲ ἐκ διαφερομένων,
[187]	ἐστί, συμφωνία δὲ ὁμολογία τις·	ὁμολογίαν	δὲ ἐκ διαφερομένων, ἕως ἂν
[187]	δὲ ὁμολογησάντων γέγονε. τὴν δὲ	ὁμολογίαν	πᾶσι τούτοις, ὥσπερ ἐκεῖ ἡ
[200]	ἔπειτα χρόνον παρεῖναι· ἄλλο τι	ὁμολογοῖ	ἄν; Συμφάναι ἔφη τὸν Ἀγάθωνα.
[202]	πῶς ἄν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	(ὁμολογοῖτο	μέγας θεὸς εἶναι παρὰ τούτων,
[196]	ὃ δὴ διαφερόντως ἐκ πάντων	ὁμολογουμένως	Ἔρως ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ καὶ
[186]	τοῦ σώματος καὶ τὸ νοσοῦν	ὁμολογουμένως	ἕτερόν τε καὶ ἀνόμοιόν ἐστι·
[187]	διαφερόμενον δὲ αὖ καὶ μὴ	ὁμολογοῦν	ἀδύνατον ἁρμόσαι· ὥσπερ γε καὶ
[195]	πολλὰ ἄλλα ὁμολογῶν τοῦτο οὐχ	ὁμολογῶ,	ὡς Ἔρως Κρόνου καὶ Ἰαπετοῦ
[195]	ἐγὼ δὲ Φαίδρῳ πολλὰ ἄλλα	ὁμολογῶν	τοῦτο οὐχ ὁμολογῶ, ὡς Ἔρως
[187]	ἡ μουσικὴ ἐντίθησιν, ἔρωτα καὶ	ὁμόνοιαν	ἀλλήλων ἐμποιήσασα· καὶ ἔστιν αὖ
[186]	τούτοις ἐπιστηθεὶς ἔρωτα ἐμποιῆσαι καὶ	ὁμόνοιαν	ὁ ἡμέτερος πρόγονος Ἀσκληπιός, ὥς
[215]	ἔμελλον κομιδῇ δόξειν μεθύειν, εἶπον	ὀμόσας	ἂν ὑμῖν οἷα δὴ πέπονθα
[190]	τὴν γαστέρα, ὃ δὴ τὸν	ὀμφαλὸν	καλοῦσι. καὶ τὰς μὲν ἄλλας
[191]	αὐτὴν τὴν γαστέρα καὶ τὸν	ὀμφαλόν,	μνημεῖον εἶναι τοῦ παλαιοῦ πάθους.
[217]	μοι οὐδὲ τοῦτο ταχὺ (ὑπήκουσεν,	ὅμως	δ᾽ οὖν χρόνῳ ἐπείσθη. ἐπειδὴ
[203]	μητρός; (Μακρότερον μέν, ἔφη, διηγήσασθαι·	ὅμως	δέ σοι ἐρῶ. ὅτε γὰρ
[213]	ἐγὼ δέ, κἂν ὑμεῖς ~(γελᾶτε,	ὅμως	εὖ οἶδ᾽ ὅτι ἀληθῆ λέγω.
[205]	πάντες ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις. Ἀλλ᾽	ὅμως,	ἦ δ᾽ ἥ, οἶσθ᾽ ὅτι
[193]	καὶ παντοδαπὰ εἰρῆσθαι· νῦν δὲ	ὅμως	θαρρῶ, ~(τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν
[185]	κακοῦ (καὶ οὐ κεκτημένου ἀρετήν,	ὅμως	καλὴ ἡ ἀπάτη· δοκεῖ γὰρ
[207]	τὰ αὐτὰ ἔχων ἐν αὑτῷ	ὅμως	ὁ αὐτὸς καλεῖται, ἀλλὰ νέος
[205]	γέ που, ὦ ἑταῖρε, ἀγαθὸν	ὄν·	ἐπεὶ αὑτῶν γε καὶ πόδας
[211]	αὑτὸ μεθ᾽ αὑτοῦ μονοειδὲς ἀεὶ	ὄν,	τὰ δὲ ἄλλα πάντα καλὰ
[202]	τῶν θυσιῶν, ἐν μέσῳ δὲ	ὂν	ἀμφοτέρων συμπληροῖ, ὥστε τὸ πᾶν
[189]	(ἀλλὰ καὶ τρίτον προσῆν κοινὸν	ὂν	ἀμφοτέρων τούτων, οὗ νῦν ὄνομα
[195]	φεύγων φυγῇ τὸ γῆρας, ταχὺ	ὂν	δῆλον ὅτι· θᾶττον γοῦν τοῦ
[211]	οὐδέ τις ἐπιστήμη, οὐδέ που	ὂν	ἐν ἑτέρῳ τινι, οἷον ἐν
[205]	τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ	ὂν	ἰόντι ὁτῳοῦν αἰτία πᾶσά ἐστι
[211]	πόνοι ἦσαν, πρῶτον μὲν ~(ἀεὶ	ὂν	καὶ οὔτε γιγνόμενον οὔτε ἀπολλύμενον,
[211]	δὲ αἰσχρόν, ὡς τισὶ μὲν	ὂν	καλόν, τισὶ δὲ αἰσχρόν· οὐδ᾽
[194]	εἴ τι ἴσως οἴοιο αἰσχρὸν	ὂν	ποιεῖν· ἢ πῶς λέγεις; Ἀληθῆ
[206]	ἂν καλοῖτο; τί τοῦτο τυγχάνει	ὂν	τὸ ἔργον; ἔχεις εἰπεῖν; Οὐ
[201]	λόγον τὸν περὶ τοῦ Ἔρωτος,	ὅν	ποτ᾽ ἤκουσα γυναικὸς Μαντινικῆς Διοτίμας,
[204]	δαίμονος, ὦ φίλε Σώκρατες, αὕτη·	ὃν	δὲ σὺ ᾠήθης Ἔρωτα (εἶναι,
[180]	ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον μὲν Ἔρωτα φράσαι	ὃν	δεῖ ἐπαινεῖν, ἔπειτα ἐπαινέσαι ἀξίως
[187]	ὁ δὲ Πολυμνίας ὁ πάνδημος,	ὃν	δεῖ εὐλαβούμενον προσφέρειν οἷς ἂν
[177]	ὁ μῦθος, ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε,	ὃν	μέλλω λέγειν. Φαῖδρος γὰρ ἑκάστοτε
[181]	ἂν τύχῃ· καὶ οὗτός ἐστιν	ὃν	οἱ φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων ἐρῶσιν.
[201]	καὶ ἐμὲ τὰ ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν,	ὃν	οὖν ἐκείνη ἔλεγε λόγον, πειράσομαι
[175]	εἴη, ἢ καὶ ἀμφισβητήσιμος, ὥσπερ	ὄναρ	οὖσα, ἡ δὲ σὴ λαμπρά
[189]	οὐκ ἔστιν ἀλλ᾽ ἢ ἐν	ὀνείδει	ὄνομα κείμενον. ἔπειτα ὅλον ἦν
[183]	φιλοσοφίας, τὰ μέγιστα καρποῖτ᾽ ἂν	ὀνείδη·	εἰ γὰρ ἢ χρήματα βουλόμενος
[183]	ὁρῶσιν τοιοῦτον γιγνόμενον, καὶ τοὺς	ὀνειδίζοντας	αὖ οἱ (πρεσβύτεροι μὴ διακωλύωσι
[183]	καὶ ὑπὸ ἐχθρῶν, (τῶν μὲν	ὀνειδιζόντων	κολακείας καὶ ἀνελευθερίας, τῶν δὲ
[183]	ᾖ, ἡλικιῶται δὲ καὶ ἑταῖροι	ὀνειδίζωσιν	ἐάν τι ὁρῶσιν τοιοῦτον γιγνόμενον,
[182]	γάρ εἰσιν οἱ καὶ τὸ	ὄνειδος	πεποιηκότες, ὥστε τινὰς τολμᾷν λέγειν
[183]	δέδοται ὑπὸ τοῦ νόμου ἄνευ	ὀνείδους	πράττειν, ὡς πάγκαλόν τι πρᾶγμα
[193]	τε τῷ παρόντι ἡμᾶς πλεῖστα	ὀνίνησιν	εἰς τὸ οἰκεῖον ἄγων, καὶ
[189]	μὲν ἦν καὶ εἶδος καὶ	ὄνομα	ἐξ ἀμφοτέρων κοινὸν τοῦ τε
[205]	ὀνομάζομεν, τὸ τοῦ ὅλου ἐπιτιθέντες	ὄνομα,	ἔρωτα, τὰ δὲ ἄλλα ἄλλοις
[209]	καὶ οἰκήσεων διακόσμησις, ᾗ δὴ	ὄνομά	ἐστι σωφροσύνη τε καὶ δικαιοσύνη·
[205]	καὶ ἐσπουδακότες τὸ τοῦ ὅλου	ὄνομα	ἴσχουσιν, ἔρωτά τε καὶ ἐρᾶν
[193]	τῇ ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ διώξει ἔρως	ὄνομα.	καὶ πρὸ τοῦ, ὥσπερ λέγω,
[189]	ἔστιν ἀλλ᾽ ἢ ἐν ὀνείδει	ὄνομα	κείμενον. ἔπειτα ὅλον ἦν ἑκάστου
[189]	ὂν ἀμφοτέρων τούτων, οὗ νῦν	ὄνομα	λοιπόν, αὐτὸ δὲ ἠφάνισται· ἀνδρόγυνον
[186]	δεῖ, καὶ τοῦτό ἐστιν ᾧ	ὄνομα	τὸ ἰατρικόν, τοῖς δὲ κακοῖς
[212]	καὶ ὅπῃ χαίρεις ὀνομάζων, τοῦτο	ὀνόμαζε.	Εἰπόντος δὲ ταῦτα τοῦ Σωκράτους
[205]	ἄρα τοῦ ἔρωτός τι εἶδος	ὀνομάζομεν,	τὸ τοῦ ὅλου ἐπιτιθέντες ὄνομα,
[212]	δέ, ὅτι καὶ ὅπῃ χαίρεις	ὀνομάζων,	τοῦτο ὀνόμαζε. Εἰπόντος δὲ ταῦτα
[218]	ἢ ὅ τι δεῖ αὐτὸ	ὀνομάσαι	πληγείς τε καὶ δηχθεὶς ὑπὸ
[199]	περὶ Ἔρωτος τἀληθῆ λεγόμενα ἀκούειν,	ὀνομάσει	δὲ καὶ θέσει ῥημάτων τοιαύτῃ
[205]	τὰ δὲ ἄλλα ἄλλοις καταχρώμεθα	ὀνόμασιν.	Ὥσπερ τί; ἦν δ᾽ ἐγώ.
[208]	ὡς δεινῶς διάκεινται ἔρωτι τοῦ	ὀνομαστοὶ	γενέσθαι καὶ κλέος ἐς τὸν
[205]	καλοῦνται ποιηταὶ ἀλλὰ ἄλλα ἔχουσιν	ὀνόματα,	ἀπὸ δὲ πάσης τῆς ποιήσεως
[221]	γελοῖοι τὸ πρῶτον· τοιαῦτα καὶ	ὀνόματα	καὶ ῥήματα ἔξωθεν περιαμπέχονται, σατύρου
[179]	ἀλλοτρίους ὄντας τῷ ὑεῖ καὶ	ὀνόματι	μόνον προσήκοντας, καὶ τοῦτ᾽ ἐργασαμένη
[205]	τὰ μέτρα τῷ τοῦ ὅλου	ὀνόματι	προσαγορεύεται. ποίησις γὰρ τοῦτο μόνον
[198]	ἐπὶ τελευτῆς τοῦ κάλλους τῶν	ὀνομάτων	καὶ ῥημάτων τίς οὐκ ἂν
[221]	σατύρου δή τινα ὑβριστοῦ δοράν.	ὄνους	γὰρ κανθηλίους λέγει καὶ χαλκέας
[218]	φαῦλος εἶναι, εἴπερ ἀληθῆ τυγχάνει	ὄντα	ἃ λέγεις (περὶ ἐμοῦ, καί
[209]	καὶ μνήμην παρέχεται αὐτὰ τοιαῦτα	ὄντα·	εἰ δὲ βούλει, ἔφη, οἵους
[216]	ἡδέως ἂν ἴδοιμι αὐτὸν μὴ	ὄντα	ἐν ἀνθρώποις· εἰ δ᾽ αὖ
[186]	δεῖ γὰρ δὴ τὰ ἔχθιστα	ὄντα	ἐν τῷ σώματι φίλα οἷόν
[174]	Μενέλεων ἐπὶ τὴν θοίνην, χείρω	ὄντα	ἐπὶ τὴν τοῦ ἀμείνονος. ταῦτ᾽
[210]	τὸ πρᾶγμα ἄρχεσθαι μὲν νέον	ὄντα	ἰέναι ἐπὶ τὰ καλὰ σώματα,
[195]	εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον εἶναι αὐτῶν, κάλλιστον	ὄντα	καὶ ἄριστον. ἔστι δὲ κάλλιστος
[204]	ἐστι χαλεπὸν ἀμαθία, τὸ μὴ	ὄντα	καλὸν κἀγαθὸν μηδὲ φρόνιμον δοκεῖν
[192]	τ᾽ ἂν ζῆτε, ὡς ἕνα	ὄντα,	κοινῇ ἀμφοτέρους ζῇν, καὶ ἐπειδὰν
[223]	ποιεῖν, καὶ τὸν τέχνῃ τραγῳδοποιὸν	ὄντα	κωμῳδοποιὸν εἶναι. ταῦτα δὴ ἀναγκαζομένους
[204]	Ἔρωτα φιλόσοφον εἶναι, φιλόσοφον δὲ	ὄντα	μεταξὺ εἶναι σοφοῦ καὶ ἀμαθοῦς.
[191]	ἂν παῖδες ὦσιν, ἅτε τεμάχια	ὄντα	τοῦ ἄρρενος, φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας
[192]	εἰς τὸ αὐτό, ὥστε δύ᾽	ὄντας	ἕνα γεγονέναι καὶ ἕως τ᾽
[200]	καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα, τοὺς	ὄντας	(τε τοιούτους καὶ ἔχοντας ταῦτα
[179]	ἔρωτα, ὥστε ἀποδεῖξαι αὐτοὺς ἀλλοτρίους	ὄντας	τῷ ὑεῖ καὶ ὀνόματι μόνον
[187]	ἂν κοσμιώτεροι γίγνοιντο οἱ μήπω	ὄντες,	δεῖ χαρίζεσθαι καὶ φυλάττειν τὸν
[193]	(γὰρ καὶ οὗτοι τούτων τυγχάνουσιν	ὄντες	καί εἰσιν ἀμφότεροι τὴν φύσιν
[208]	ἐγκύμονες, ἔφη, κατὰ τὰ σώματα	ὄντες	πρὸς τὰς γυναῖκας μᾶλλον τρέπονται
[192]	παίδων καὶ μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι	ὄντες	φύσει. φασὶ δὲ δή τινες
[179]	οἱ τοιοῦτοι νικῷεν ἂν ὀλίγοι	ὄντες	ὡς ἔπος εἰπεῖν πάντας ἀνθρώπους.
[178]	μεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν εὐθὺς νέῳ	ὄντι	ἢ ἐραστὴς χρηστὸς καὶ ἐραστῇ
[177]	πεποιημένους, τῷ δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ	ὄντι	καὶ τοσούτῳ θεῷ, μηδὲ ἕνα
[204]	ἔστι τὸ ἐραστὸν τὸ τῷ	ὄντι	καλὸν καὶ ἁβρὸν καὶ τέλεον
[180]	φησιν Ὅμηρος. ἀλλὰ γὰρ τῷ	ὄντι	μάλιστα μὲν ταύτην τὴν ἀρετὴν
[218]	Ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις τῷ	ὄντι	οὐ φαῦλος εἶναι, εἴπερ ἀληθῆ
[176]	οὖν λέγω ὑμῖν ὅτι τῷ	ὄντι	πάνυ χαλεπῶς ἔχω ὑπὸ τοῦ
[206]	πρᾶγμα, καὶ τοῦτο ἐν θνητῷ	ὄντι	τῷ ζῴῳ ἀθάνατον ἔνεστιν, ἡ
[219]	καλῶν κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς καὶ τῷ	~(ὄντι	χρύσεα „χαλκείων„ διαμείβεσθαι νοεῖς. ἀλλ᾽
[190]	οἱ τὰ ὠὰ ταῖς θριξίν·	ὄντινα	δὲ τέμοι, τὸν Ἀπόλλω ἐκέλευε
[179]	βοηθῆσαι κινδυνεύοντι- οὐδεὶς οὕτω κακὸς,	ὅντινα	οὐκ ἂν αὐτὸς ὁ Ἔρως
[216]	ἐν ἐμοὶ ἐνεῖναι, τὸ αἰσχύνεσθαι	ὁντινοῦν·	ἐγὼ δὲ τοῦτον μόνον αἰσχύνομαι.
[217]	καλῶς ἂν ἔχοι καὶ πρὸς	ὁντινοῦν	λέγειν· τὸ δ᾽ ἐντεῦθεν οὐκ
[180]	οὐ γάρ ἐστιν εἷς· μὴ	ὄντος	δὲ ἑνὸς ὀρθότερόν ἐστι πρότερον
[205]	γάρ τοι ἐκ τοῦ μὴ	ὄντος	εἰς τὸ ὂν ἰόντι ὁτῳοῦν
[183]	ὁ δὲ τοῦ ἤθους χρηστοῦ	ὄντος	ἐραστὴς διὰ βίου μένει, ἅ
[175]	ἥ γε παρὰ σοῦ νέου	ὄντος	οὕτω σφόδρα ἐξέλαμψεν καὶ ἐκφανὴς
[220]	τά τε (ἄλλα, καί ποτε	ὄντος	πάγου οἵου δεινοτάτου, καὶ πάντων
[202]	οὔτε ἀμαθία (τὸ γὰρ τοῦ	ὄντος	τυγχάνον πῶς ἂν εἴη ἀμαθία;
[179]	ὑπὲρ τοῦ αὑτῆς ἀνδρὸς ἀποθανεῖν,	ὄντων	αὐτῷ πατρός τε (καὶ μητρός·
[195]	οὖν ἐγὼ πάντων θεῶν εὐδαιμόνων	ὄντων	Ἔρωτα, εἰ θέμις καὶ ἀνεμέσητον
[173]	αὕτη. κἀγὼ εἶπον ὅτι· Παίδων	ὄντων	ἡμῶν ἔτι, ὅτε τῇ πρώτῃ
[195]	ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μαλακωτάτοις τῶν	ὄντων	καὶ βαίνει καὶ οἰκεῖ. ἐν
[221]	τῶν παλαιῶν μήτε τῶν νῦν	ὄντων,	τοῦτο ἄξιον παντὸς θαύματος. οἷος
[187]	ἐκ διαφερομένων γε ἔτι τοῦ	ὀξέος	καὶ βαρέος ἁρμονία ἂν εἴη.
[187]	ὅτι ἐκ διαφερομένων (πρότερον τοῦ	ὀξέος	καὶ βαρέος, ἔπειτα ὕστερον ὁμολογησάντων
[219]	τοι τῆς διανοίας ὄψις ἄρχεται	ὀξὺ	βλέπειν ὅταν ἡ τῶν ὀμμάτων
[173]	λόγους περὶ αὐτῶν ἐποιούμεθα, (ὥστε,	ὅπερ	ἀρχόμενος εἶπον, οὐκ ἀμελετήτως ἔχω.
[173]	τούτων, Ἀπολλόδωρε, νῦν ἐρίζειν· ἀλλ᾽	ὅπερ	ἐδεόμεθά σου, μὴ ἄλλως ποιήσῃς,
[182]	πολὺ τούτων κάλλιον νενομοθέτηται, καὶ	ὅπερ	εἶπον, οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι
[183]	ὧδ᾽ ἔχει· οὐχ ἁπλοῦν ἐστιν,	ὅπερ	ἐξ ἀρχῆς ἐλέχθη, οὔτε καλὸν
[199]	τί δέ; ἀδελφός, αὐτὸ τοῦθ᾽	ὅπερ	ἔστιν, ἔστι τινὸς ἀδελφὸς ἢ
[207]	διὰ ταῦτά τοι, ὦ Διοτίμα,	ὅπερ	νῦν δὴ εἶπον, παρὰ σὲ
[199]	καὶ τοὺς ἄλλους κελεύειν λέγειν,	ὅπῃ	αὐτὸς οἴοιτο δεῖν εἰπεῖν, ταύτῃ.
[219]	ἀποστερηθείην τῆς τούτου συνουσίας, οὔθ᾽	ὅπῃ	προσαγαγοίμην (αὐτὸν εὐπόρουν. εὖ γὰρ
[173]	ἐστίν; ~(πρὸ τοῦ δὲ περιτρέχων	ὅπῃ	τύχοιμι καὶ οἰόμενος τὶ ποιεῖν
[212]	εἰρῆσθαι, εἰ δέ, ὅτι καὶ	ὅπῃ	χαίρεις ὀνομάζων, τοῦτο ὀνόμαζε. Εἰπόντος
[194]	Σωκράτει, οὐδὲν ἔτι διοίσει αὐτῷ	ὁπῃοῦν	τῶν ἐνθάδε ὁτιοῦν γίγνεσθαι, ἐὰν
[172]	Φαληρόθεν· τῶν οὖν γνωρίμων τις	ὄπισθεν	κατιδών με πόρρωθεν ἐκάλεσε, καὶ
[175]	σύ· ἀλλὰ ποῦ ἔστιν οὗτος;	~(Ὅπισθεν	ἐμοῦ ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ θαυμάζω
[221]	παραγενόμενος ἵππον ἔχων, οὗτος δὲ	ὅπλα.	ἀνεχώρει οὖν ἐσκεδασμένων ἤδη τῶν
[179]	ὀφθῆναι ἢ λιπὼν τάξιν ἢ	ὅπλα	ἀποβαλὼν ἧττον ἂν δή που
[220]	ἀπολιπεῖν, ἀλλὰ συνδιέσωσε καὶ τὰ	ὅπλα	καὶ αὐτὸν ἐμέ. καὶ ἐγὼ
[173]	Σωκράτους, ἀπὸ σαυτοῦ ἀρξάμενος. καὶ	ὁπόθεν	ποτὲ ταύτην τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαβες
[175]	τι τοῦτ᾽ ἔχει· ἐνίοτε ἀποστὰς	ὅποι	ἂν τύχῃ ἕστηκεν. ἥξει δ᾽
[174]	ὀλιγάκις ἐποίει· καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν	ὅποι	ἴοι οὕτω καλὸς γεγενημένος. καὶ
[182]	καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ αἰσχρὸν νενόμισται,	ὅποι	ὑπὸ βαρβάροις οἰκοῦσιν. τοῖς γὰρ
[199]	δὲ καὶ θέσει ῥημάτων τοιαύτῃ	ὁποία	δὴ ἄν τις τύχῃ ἐπελθοῦσα.
[194]	ὧν ὁ θεὸς αὐτοῖς αἴτιος·	ὁποῖος	δέ τις αὐτὸς ὢν ~(ταῦτα
[199]	πρῶτον μὲν δέοι αὐτὸν ἐπιδεῖξαι	ὁποῖός	τίς ἐστιν ὁ Ἔρως, ὕστερον
[214]	ἄνδρες, τὸ σόφισμά μοι οὐδέν·	ὁπόσον	γὰρ ἂν κελεύῃ τις, τοσοῦτον
[219]	ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων.	ὁπότ᾽	ἀναγκασθεῖμεν ἀποληφθέντες που, οἷα δὴ
[220]	ἄλλα καὶ πίνειν οὐκ ἐθέλων,	ὁπότε	ἀναγκασθείη, πάντας ἐκράτει, καὶ ὃ
[207]	τε οὖν πάντα ἐδίδασκέ με,	ὁπότε	περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγους ποιοῖτο,
[190]	ὥσπερ νῦν, ὁποτέρωσε βουληθείη· καὶ	ὁπότε	ταχὺ ὁρμήσειεν θεῖν, ὥσπερ οἱ
[191]	ἐθέλειν χωρὶς ἀλλήλων ποιεῖν. καὶ	ὁπότε	τι ἀποθάνοι τῶν ἡμίσεων, τὸ
[176]	καὶ ἀμφότερα, ὥστ᾽ ἐξαρκέσει αὐτῷ	ὁπότερ᾽	ἂν ποιῶμεν. ἐπειδὴ οὖν μοι
[180]	ἑνὸς ὀρθότερόν ἐστι πρότερον προρρηθῆναι	(ὁπότερον	δεῖ ἐπαινεῖν. ἐγὼ οὖν πειράσομαι
[190]	δὲ καὶ ὀρθὸν ὥσπερ νῦν,	ὁποτέρωσε	βουληθείη· καὶ ὁπότε ταχὺ ὁρμήσειεν
[212]	μεθύοντος καὶ μέγα βοῶντος, ἐρωτῶντος	ὅπου	Ἀγάθων καὶ κελεύοντος ἄγειν παρ᾽
[213]	κατέκεισο, (ὥσπερ εἰώθεις ἐξαίφνης ἀναφαίνεσθαι	ὅπου	ἐγὼ ᾤμην ἥκιστά σε ἔσεσθαι.
[178]	τε καὶ παιδικῶν, οὐκ ἔστιν	ὅπως	ἂν ἄμεινον οἰκήσειαν τὴν ἑαυτῶν
[201]	καὶ Ἀγάθωνι, αὐτὸς ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ,	ὅπως	ἂν δύνωμαι. δεῖ δή, ὦ
[223]	τὸν Ἀγάθωνα, Ἀλκιβιάδη, οὐκ ἔσθ᾽	ὅπως	ἂν ἐνθάδε μείναιμι, ἀλλὰ παντὸς
[174]	κἀγώ, ἔφη, εἶπον ὅτι Οὕτως	ὅπως	ἂν σὺ κελεύῃς. Ἕπου τοίνυν,
[187]	εὐλαβούμενον προσφέρειν οἷς ἂν προσφέρῃ,	ὅπως	ἂν τὴν μὲν ἡδονὴν αὐτοῦ
[198]	τε εἶναι καὶ τοσούτων αἴτιον,	ὅπως	ἂν ~(φαίνηται ὡς κάλλιστος καὶ
[190]	ποιῆσαι, καὶ ἠπόρουν· οὔτε γὰρ	ὅπως	ἀποκτείναιεν εἶχον καὶ ὥσπερ τοὺς
[198]	τὸν ἔρωτα ἐγκωμιάζειν δόξει, οὐχ	ὅπως	ἐγκωμιάσεται. διὰ ταῦτα δὴ, οἶμαι,
[198]	πρᾶγμα. προυρρήθη γάρ, ὡς ἔοικεν,	ὅπως	ἕκαστος ἡμῶν τὸν ἔρωτα ἐγκωμιάζειν
[222]	πλέον αὐτῷ γένηται, ἀλλὰ παρασκευάζου	ὅπως	ἐμὲ καὶ σὲ μηδεὶς διαβάλῃ.
[190]	παρὰ τῶν ἀνθρώπων ἠφανίζετο— οὔθ᾽	ὅπως	ἐῷεν ἀσελγαίνειν. μόγις δὴ ὁ
[193]	κόσμιοι ὦμεν πρὸς τοὺς θεούς,	ὅπως	μὴ καὶ αὖθις διασχισθησόμεθα, καὶ
[219]	καὶ εἰς καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽	ὅπως	οὖν ὀργιζοίμην εἶχον καὶ ἀποστερηθείην
[213]	τε καὶ βούλεται, ἀλλὰ διεμηχανήσω	ὅπως	παρὰ τῷ καλλίστῳ τῶν ἔνδον
[174]	φάναι, Ἀριστόδημε, εἰς καλὸν ἥκεις	ὅπως	συνδειπνήσῃς· εἰ δ᾽ ἄλλου τινὸς
[194]	ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ λόγους, καὶ οὐδ᾽	ὁπωστιοῦν	ἐκπλαγέντος, νῦν οἰηθείην σε θορυβήσεσθαι
[214]	τί ποιήσεις; Τἀληθῆ ἐρῶ. ἀλλ᾽	ὅρα	εἰ παρίης. Ἀλλὰ μέντοι, φάναι,
[213]	καὶ τὸν Σωκράτη· Ἀγάθων, φάναι,	ὅρα	εἴ μοι ἐπαμύνεις· ὡς ἐμοὶ
[213]	καὶ τὼ χεῖρε μόγις ἀπέχεται.	ὅρα	οὖν μή τι καὶ νῦν
[199]	λόγους, ἵνα μὴ γέλωτα ὄφλω.	ὅρα	οὖν, ὦ Φαῖδρε, εἴ τι
[189]	τὸν Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ, φάναι, Ἀριστόφανες,	ὅρα	τί ποιεῖς. γελωτοποιεῖς μέλλων λέγειν,
[213]	συμπότης; καὶ ἅμα μεταστρεφόμενον αὐτὸν	ὁρᾶν	τὸν Σωκράτη, ἰδόντα δὲ ἀναπηδῆσαι
[202]	ἄμοιρος; Οὐδαμῶς, ὥς γ᾽ ἔοικεν.	Ὁρᾷς	οὖν, ἔφη, ὅτι καὶ σὺ
[216]	ἀλλὰ ἐγὼ δηλώσω, ἐπείπερ ἠρξάμην.	ὁρᾶτε	γὰρ ὅτι Σωκράτης ἐρωτικῶς διάκειται
[192]	ἕνα εἶναι κοινῇ τεθνεῶτε· ἀλλ᾽	ὁρᾶτε	εἰ τούτου ἐρᾶτε καὶ ἐξαρκεῖ
[212]	αὐτῷ μοναχοῦ γενήσεται, ὁρῶντι ᾧ	ὁρατὸν	τὸ καλόν, τίκτειν οὐκ εἴδωλα
[192]	ἐπιστὰς ὁ Ἥφαιστος, ἔχων τὰ	ὄργανα,	ἔροιτο· τί ἔσθ᾽ ὃ βούλεσθε,
[191]	στήθη διήρθρου, ἔχων τι τοιοῦτον	ὄργανον	οἷον οἱ σκυτοτόμοι περὶ τὸν
[215]	ἐκείνου· (ὁ μέν γε δι᾽	ὀργάνων	ἐκήλει τοὺς ἀνθρώπους τῇ ἀπὸ
[215]	τοσοῦτον μόνον διαφέρεις, ὅτι ἄνευ	ὀργάνων	ψιλοῖς λόγοις ταὐτὸν (τοῦτο ποιεῖς.
[219]	καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽ ὅπως οὖν	ὀργιζοίμην	εἶχον καὶ ἀποστερηθείην τῆς τούτου
[202]	καὶ ἀμαθίας; Τί τοῦτο; Τὸ	ὀρθὰ	δοξάζειν καὶ ἄνευ τοῦ ἔχειν
[202]	δὲ δή που τοιοῦτον ἡ	ὀρθὴ	δόξα, μεταξὺ φρονήσεως καὶ ἀμαθίας.
[190]	τὸν ἀριθμὸν γεγονέναι· καὶ βαδιοῦνται	ὀρθοὶ	ἐπὶ δυοῖν σκελοῖν· ἐὰν δ᾽
[190]	ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες καὶ εἰς	ὀρθὸν	τὰ σκέλη περιφερόμενοι κυβιστῶσι κύκλῳ,
[190]	τις εἰκάσειεν. ἐπορεύετο δὲ καὶ	ὀρθὸν	ὥσπερ νῦν, ὁποτέρωσε βουληθείη· καὶ
[195]	οὐδεὶς εἴρηκεν. εἷς δὲ τρόπος	ὀρθὸς	παντὸς ἐπαίνου περὶ παντός, λόγῳ
[180]	εἷς· μὴ ὄντος δὲ ἑνὸς	ὀρθότερόν	ἐστι πρότερον προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ
[181]	καὶ ὀρθῶς καλὸν γίγνεται, μὴ	ὀρθῶς	δὲ αἰσχρόν. Οὕτω δὴ καὶ
[211]	τοῦτο γὰρ δή ἐστι τὸ	ὀρθῶς	ἐπὶ (τὰ ἐρωτικὰ ἰέναι ἢ
[210]	σώματα, καὶ πρῶτον μέν, ἐὰν	ὀρθῶς	ἡγῆται ὁ ἡγούμενος, ἑνὸς αὐτὸν
[210]	ᾖς. δεῖ γάρ, ἔφη, τὸν	ὀρθῶς	ἰόντα ἐπὶ τοῦτο τὸ πρᾶγμα
[180]	μὲν τῇ ἑτέρᾳ συνεργὸν Πάνδημον	ὀρθῶς	καλεῖσθαι, τὸν δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν
[181]	καλῶς μὲν γὰρ πραττόμενον καὶ	ὀρθῶς	καλὸν γίγνεται, μὴ ὀρθῶς δὲ
[183]	διακωλύωσι μηδὲ λοιδορῶσιν ὡς οὐκ	ὀρθῶς	λέγοντας, εἰς δὲ ταῦτά τις
[210]	καὶ ταῦτα ἔστιν, ἐάν τις	ὀρθῶς	μετίῃ, οὐκ οἶδ᾽ εἰ οἷός
[211]	τις ἀπὸ τῶνδε διὰ τὸ	ὀρθῶς	παιδεραστεῖν ἐπανιὼν ἐκεῖνο τὸ καλὸν
[210]	παιδαγωγηθῇ, θεώμενος ἐφεξῆς τε καὶ	ὀρθῶς	τὰ καλά, πρὸς τέλος ἤδη
[187]	δὴ μελοποιίαν καλοῦσιν) ἢ χρώμενον	ὀρθῶς	τοῖς πεποιημένοις μέλεσί τε καὶ
[183]	ἐκβάντι τῶν ὅρκων· ἀφροδίσιον γὰρ	ὅρκον	οὔ φασιν εἶναι· οὕτω (καὶ
[183]	ἐν ταῖς δεήσεσιν ποιούμενοι, καὶ	ὅρκους	ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις ἐπὶ θύραις,
[183]	συγγνώμη παρὰ θεῶν ἐκβάντι τῶν	ὅρκων·	ἀφροδίσιον γὰρ ὅρκον οὔ φασιν
[185]	μοι ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ Παυσανίας	ὁρμήσας	ἐπὶ τὸν λόγον καλῶς οὐχ
[190]	ὁποτέρωσε βουληθείη· καὶ ὁπότε ταχὺ	ὁρμήσειεν	θεῖν, ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες καὶ
[213]	μανίαν τε καὶ φιλεραστίαν πάνυ	ὀρρωδῶ.	Ἀλλ᾽ οὐκ ἔστι, φάναι τὸν
[179]	τε καὶ ἀρετὴν μάλιστα τιμῶσιν.	Ὀρφέα	δὲ τὸν Οἰάγρου ἀτελῆ ἀπέπεμψαν
[215]	ὑπὸ τῶν λόγων τῶν τούτου,	ὁρῶ	δὲ καὶ ἄλλους παμπόλλους τὰ
[177]	ἄλλος οὐδεὶς τουτωνὶ ὧν ἐγὼ	ὁρῶ.	καίτοι οὐκ ἐξ ἴσου γίγνεται
[174]	καὶ ἐγώ, ἔφη, μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ	ὁρῶ	Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον οὖν ὅτι
[218]	γένοιο ἀμείνων· ἀμήχανόν τοι κάλλος	ὁρῴης	ἂν ἐν ἐμοὶ καὶ τῆς
[178]	δὲ τοῦτο καὶ τὸν ἐρώμενον	ὁρῶμεν,	ὅτι διαφερόντως τοὺς ἐραστὰς αἰσχύνεται,
[218]	τε καὶ λέγειν ὁτιοῦν— καὶ	ὁρῶν	αὖ Φαίδρους, Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους, Παυσανίας,
[211]	δόξει σοι εἶναι, οὓς νῦν	ὁρῶν	ἐκπέπληξαι καὶ ἕτοιμος εἶ καὶ
[182]	λέγουσι δὲ εἰς τούτους ἀποβλέποντες,	ὁρῶντες	αὐτῶν τὴν ἀκαιρίαν καὶ ἀδικίαν,
[211]	καὶ σὺ καὶ ἄλλοι πολλοί,	ὁρῶντες	τὰ παιδικὰ καὶ ξυνόντες ἀεὶ
[212]	ὅτι ἐνταῦθα αὐτῷ μοναχοῦ γενήσεται,	ὁρῶντι	ᾧ ὁρατὸν τὸ καλόν, τίκτειν
[183]	καὶ ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν ἐάν τι	ὁρῶσιν	τοιοῦτον γιγνόμενον, καὶ τοὺς ὀνειδίζοντας
[172]	περιμένεις; κἀγὼ ἐπιστὰς περιέμεινα· καὶ	ὅς·	Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ μὴν καὶ
[175]	Σωκράτη; σὺ δ᾽ ἦ δ᾽	ὅς,	Ἀριστόδημε, παρ᾽ Ἐρυξίμαχον κατακλίνου. Καὶ
[172]	πρότερον δέ μοι, ἦ δ᾽	ὅς,	εἰπέ· σὺ αὐτὸς παρεγένου τῇ
[173]	μᾶλλον πράττειν ἢ φιλοσοφεῖν. καὶ	ὅς·	Μὴ σκῶπτ᾽ ἔφη, ἀλλ᾽ εἰπέ
[218]	καθεύδεις; Οὐ δῆτα, ἦ δ᾽	ὅς.	Οἶσθα οὖν ἅ μοι δέδοκται;
[174]	ἴω. ἀλλὰ σύ, ἦ δ᾽	ὅς,	πῶς (ἔχεις πρὸς τὸ ἐθέλειν
[178]	τῶν θεῶν, τίμιον, ἦ δ᾽	ὅς·	τεκμήριον δὲ τούτου· γονῆς γὰρ
[176]	ἂν εἴη ἡμῖν, ἦ δ᾽	ὅς,	ὡς ἔοικεν, ἐμοί τε καὶ
[215]	στόματος δυνάμει, καὶ ἔτι νυνὶ	ὃς	ἂν τὰ ἐκείνου αὐλῇ· ἃ
[210]	προσέχειν ὡς οἷόν τε μάλιστα.	Ὃς	γὰρ ἂν μέχρι ἐνταῦθα πρὸς
[184]	αἰσχρὸν νενόμισται, ἵνα χρόνος ἐγγένηται,	ὃς	δὴ δοκεῖ τὰ πολλὰ καλῶς
[193]	ὑμνοῦντες (δικαίως ἂν ὑμνοῖμεν Ἔρωτα,	ὃς	ἔν τε τῷ παρόντι ἡμᾶς
[175]	αὐτὸν καὶ μὴ ἀφήσεις; (καὶ	ὃς	ἔφη εἰπεῖν Μηδαμῶς, ἀλλ᾽ ἐᾶτε
[180]	φλυαρεῖ φάσκων Ἀχιλλέα Πατρόκλου ἐρᾶν,	ὃς	ἦν καλλίων οὐ μόνον Πατρόκλου
[177]	γὰρ ἄν που ἐγὼ ἀποφήσαιμι,	ὃς	οὐδέν φημι ἄλλο ἐπίστασθαι ἢ
[220]	ἐξίοι, ἠμφιεσμένων τε θαυμαστὰ δὴ	ὅσα	καὶ ὑποδεδεμένων καὶ ἐνειλιγμένων τοὺς
[217]	μοι χαρισαμένῳ Σωκράτει πάντ᾽ ἀκοῦσαι	ὅσα	περ οὗτος ᾔδει· ἐφρόνουν γὰρ
[188]	ἐπίστασθαι τὰ κατὰ ἀνθρώπους ἐρωτικά,	ὅσα	τείνει πρὸς θέμιν καὶ ἀσέβειαν.
[191]	τούτου τοῦ γένους γεγόνασιν, καὶ	(ὅσαι	αὖ γυναῖκες φίλανδροί τε καὶ
[191]	ἐκ τούτου τοῦ γένους γίγνονται.	ὅσαι	δὲ τῶν γυναικῶν γυναικὸς τμῆμά
[218]	αὐτὸν τί δεῖ λέγειν, καὶ	ὅσοι	ἄλλοι; πάντες γὰρ κεκοινωνήκατε τῆς
[191]	ἐκ τούτου τοῦ γένους γίγνονται.	ὅσοι	δὲ ἄρρενος τμῆμά εἰσι, τὰ
[209]	πάντες γεννήτορες καὶ τῶν δημιουργῶν	ὅσοι	λέγονται εὑρετικοὶ εἶναι· πολὺ δὲ
[191]	ἀεὶ τὸ αὑτοῦ ἕκαστος ξύμβολον.	ὅσοι	μὲν οὖν τῶν ἀνδρῶν τοῦ
[176]	Ἐρυξίμαχον, τοῦτο μὲν δέδοκται, πίνειν	ὅσον	ἂν ἕκαστος βούληται, ἐπάναγκες δὲ
[182]	ἐλευθέρων γυναικῶν προσαναγκάζομεν αὐτοὺς καθ᾽	~(ὅσον	δυνάμεθα μὴ ἐρᾶν. οὗτοι γάρ
[197]	τὰ δὲ σπουδῆς μετρίας, καθ᾽	ὅσον	ἐγὼ δύναμαι, μετέχων. ~(Εἰπόντος δὲ
[212]	καὶ ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος καθ᾽	ὅσον	οἷός τ᾽ εἰμί. τοῦτον (οὖν
[216]	αὐτῷ οὐδέν, ἀλλὰ καταφρονεῖ τοσοῦτον	(ὅσον	οὐδ᾽ ἂν εἷς οἰηθείη, οὔτ᾽
[196]	εἴρηται, περὶ δὲ σοφίας λείπεται·	ὅσον	οὖν δυνατόν, πειρατέον μὴ ἐλλείπειν.
[187]	ἀνθρωπείοις καὶ τοῖς θείοις, καθ᾽	ὅσον	παρείκει, φυλακτέον ἑκάτερον τὸν ἔρωτα·
[221]	ἐφ᾽ ἵππου εἶναι· πρῶτον μὲν	ὅσον	περιῆν (Λάχητος τῷ ἔμφρων εἶναι·
[222]	τείνοντας, μᾶλλον δὲ ἐπὶ πᾶν	ὅσον	προσήκει σκοπεῖν τῷ μέλλοντι καλῷ
[217]	δὴ ἐπὶ τῇ ὥρᾳ θαυμάσιον	ὅσον.	ταῦτα οὖν διανοηθείς, πρὸ τοῦ
[173]	Δία, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἀλλ᾽	ὅσπερ	Φοίνικι· Ἀριστόδημος ἦν τις, Κυδαθηναιεύς,
[207]	τὰς τρίχας καὶ σάρκα καὶ	ὀστᾶ	καὶ (αἷμα καὶ ξύμπαν τὸ
[178]	ἐξεργάζεσθαι. φημὶ τοίνυν ἐγὼ ἄνδρα	ὅστις	ἐρᾷ, εἴ τι αἰσχρὸν ποιῶν
[193]	ἐναντία πραττέτω (πράττει δ᾽ ἐναντία	ὅστις	θεοῖς ἀπεχθάνεται) φίλοι γὰρ γενόμενοι
[198]	ἀπορεῖν καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλος	ὁστισοῦν,	μέλλων λέξειν μετὰ καλὸν οὕτω
[208]	δόξης εὐκλεοῦς πάντες πάντα ποιοῦσιν,	ὅσῳ	ἂν ἀμείνους (ὦσι, τοσούτῳ μᾶλλον·
[215]	καὶ πάσχω ἔτι καὶ (νυνί.	ὅταν	γὰρ ἀκούω, πολύ μοι μᾶλλον
[184]	γενέσθαι τὸ ἐραστῇ παιδικὰ χαρίσασθαι.	ὅταν	γὰρ εἰς τὸ αὐτὸ ἔλθωσιν
[206]	καὶ τίκτει τε καὶ γεννᾷ·	ὅταν	δὲ αἰσχρῷ, σκυθρωπόν τε καὶ
[173]	οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς ὡς χαίρω·	ὅταν	δὲ ἄλλους τινάς, ἄλλως τε
[188]	καὶ φυτοῖς, καὶ οὐδὲν ἠδίκησεν·	ὅταν	δὲ ὁ μετὰ τῆς ὕβρεως
[211]	ἔλαττον γίγνεσθαι μηδὲ πάσχειν μηδέν,	ὅταν	δή τις ἀπὸ τῶνδε διὰ
[203]	ἡμέρας θάλλει τε καὶ ζῇ,	ὅταν	εὐπορήσῃ, τοτὲ δὲ ἀποθνῄσκει, πάλιν
[219]	διανοίας ὄψις ἄρχεται ὀξὺ βλέπειν	ὅταν	ἡ τῶν ὀμμάτων τῆς ἀκμῆς
[216]	οὖν αὐτὸν καὶ φεύγω, καὶ	ὅταν	ἴδω, αἰσχύνομαι τὰ ὡμολογημένα. (καὶ
[218]	ἀγριώτερον, νέου ψυχῆς μὴ ἀφυοῦς	ὅταν	λάβωνται, καὶ ποιοῦσι δρᾷν τε
[206]	ἐστι τῇ γενέσει. διὰ ταῦτα	ὅταν	μὲν καλῷ προσπελάζῃ τὸ κυοῦν,
[192]	γίγνεται, ἀεὶ τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος.	ὅταν	μὲν οὖν καὶ αὐτῷ ἐκείνῳ
[173]	καὶ γὰρ ἔγωγε καὶ ἄλλως,	ὅταν	μέν τινας περὶ φιλοσοφίας λόγους
[215]	ταὐτὸν (τοῦτο ποιεῖς. ἡμεῖς γοῦν	ὅταν	μέν του ἄλλου ἀκούωμεν λέγοντος
[180]	ἐρώμενος τὸν ἐραστὴν ἀγαπᾷ, ἢ	ὅταν	ὁ ἐραστὴς τὰ παιδικά. θειότερον
[180]	καὶ ἄγανται καὶ εὖ ποιοῦσιν	ὅταν	ὁ ἐρώμενος τὸν ἐραστὴν ἀγαπᾷ,
[178]	ὅτι διαφερόντως τοὺς ἐραστὰς αἰσχύνεται,	ὅταν	ὀφθῇ ἐν αἰσχρῷ τινι ὤν.
[209]	καὶ δικαιοσύνη· τούτων δ᾽ αὖ	ὅταν	τις ἐκ (νέου ἐγκύμων ᾖ
[200]	που τίς ἂν ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽	ὅταν	τις λέγῃ ὅτι ἐγὼ ὑγιαίνων
[200]	εἴτε μή, ἔχεις· σκόπει οὖν,	ὅταν	τοῦτο λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ τῶν
[220]	ἄνδρες, ἄξιον ἦν θεάσασθαι Σωκράτη,	ὅτε	ἀπὸ Δηλίου ~(φυγῇ ἀνεχώρει τὸ
[203]	διηγήσασθαι· ὅμως δέ σοι ἐρῶ.	ὅτε	γὰρ ἐγένετο ἡ Ἀφροδίτη, εἱστιῶντο
[220]	δὴ δίκαιόν γε αὐτῷ ἀποδοῦναι·	ὅτε	γὰρ ἡ μάχη ἦν ἐξ
[206]	ἀεί. Ἀληθέστατα, ἔφην ἐγώ, λέγεις.	(Ὅτε	δὴ τούτου ὁ ἔρως ἐστὶν
[173]	ὅτι· Παίδων ὄντων ἡμῶν ἔτι,	ὅτε	τῇ πρώτῃ τραγῳδίᾳ ἐνίκησεν Ἀγάθων,
[198]	Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς μοι δοκεῖς εἰρηκέναι,	ὅτι	Ἀγάθων εὖ ἐρεῖ· τὸ δὲ
[198]	ἃ νῦν δὴ ἔλεγον εἰπεῖν,	ὅτι	Ἀγάθων θαυμαστῶς ἐροῖ, ἐγὼ δ᾽
[207]	δὲ ταύτῃ μόνον τῇ γενέσει,	ὅτι	ἀεὶ καταλείπει ἕτερον νέον ἀντὶ
[206]	τί δὴ οὖν τῆς γεννήσεως;	ὅτι	ἀειγενές ἐστι καὶ ἀθάνατον ὡς
[208]	ὅτι καὶ αἱ ἐπιστῆμαι ~(μὴ	ὅτι	αἱ μὲν γίγνονται, αἱ δὲ
[213]	ὑμεῖς ~(γελᾶτε, ὅμως εὖ οἶδ᾽	ὅτι	ἀληθῆ λέγω. ἀλλά μοι λέγετε
[175]	τοὺς ἄλλους ἑστιᾶτε. πάντως παρατίθετε	ὅτι	ἂν βούλησθε, ἐπειδάν τις ὑμῖν
[172]	ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι	ὅτι	ἂν λέγῃ ἢ πράττῃ οὐδέπω
[201]	Οὐκ εὐφημήσεις; ἔφη· ἢ οἴει,	ὅτι	ἂν μὴ καλὸν ᾖ, ἀναγκαῖον
[179]	ἐθέλουσιν οἱ ἐρῶντες, οὐ μόνον	ὅτι	ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ αἱ γυναῖκες.
[215]	δ᾽ ἐκείνου τοσοῦτον μόνον διαφέρεις,	ὅτι	ἄνευ ὀργάνων ψιλοῖς λόγοις ταὐτὸν
[195]	ἡμεῖς χρησόμεθα τεκμηρίῳ περὶ Ἔρωτα	ὅτι	ἁπαλός. οὐ γὰρ ἐπὶ γῆς
[185]	οὗτος τὸ καθ᾽ αὑτὸν δεδηλωκέναι,	ὅτι	ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα καὶ τοῦ
[182]	κἂν αἰσχίους ἄλλων ὦσι, καὶ	ὅτι	αὖ ἡ παρακέλευσις τῷ ἐρῶντι
[198]	ἐξεπλάγη ἀκούων; ἐπεὶ ἔγωγε ἐνθυμούμενος	ὅτι	αὐτὸς οὐχ οἷός τ᾽ ἔσομαι
[214]	πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων· ἐπίταττε οὖν	ὅτι	βούλει. Ἄκουσον δή, εἰπεῖν τὸν
[200]	ἄλλο τι λέγεις ἢ τόδε,	ὅτι	βούλομαι τὰ νῦν παρόντα καὶ
[204]	τί ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ εἶπον	ὅτι·	Γενέσθαι αὑτῷ. Ἀλλ᾽ ἐπιποθεῖ, ἔφη,
[186]	Ἔρωτα δοκεῖ μοι καλῶς διελέσθαι.	ὅτι	δὲ οὐ μόνον ἐστὶν ἐπὶ
[178]	τοῦτο καὶ τὸν ἐρώμενον ὁρῶμεν,	ὅτι	διαφερόντως τοὺς ἐραστὰς αἰσχύνεται, ὅταν
[207]	εἶπον, παρὰ σὲ ἥκω, γνοὺς	ὅτι	διδασκάλων δέομαι. ἀλλά μοι λέγε
[190]	δὴ ὁ Ζεὺς ἐννοήσας λέγει	ὅτι·	Δοκῶ μοι, ἔφη, ἔχειν μηχανήν,
[200]	ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽ ὅταν τις λέγῃ	ὅτι	ἐγὼ ὑγιαίνων βούλομαι καὶ ὑγιαίνειν,
[222]	γενέσθαι ἐπὶ τῇ παρρησίᾳ αὐτοῦ,	ὅτι	ἐδόκει ἔτι ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ
[216]	ἔτι γε νῦν ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ	ὅτι	εἰ ἐθέλοιμι παρέχειν τὰ ὦτα,
[221]	ὢν παντὶ καὶ πάνυ πόρρωθεν	ὅτι	εἴ τις ἅψεται τούτου τοῦ
[194]	ἄγροικον δοξάζων· ἀλλ᾽ εὖ οἶδα	ὅτι	εἴ τισιν ἐντύχοις οὓς ἡγεῖο
[187]	ἀλλὰ ἴσως τόδε ἐβούλετο λέγειν,	ὅτι	ἐκ διαφερομένων (πρότερον τοῦ ὀξέος
[212]	δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν τι ἐπιχειρεῖν,	ὅτι	ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων ὁ Σωκράτης
[185]	τοιοῦτος τό γε αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι,	ὅτι	ἕνεκα χρημάτων ὁτιοῦν ἂν ὁτῳοῦν
[212]	αὐτῷ; ἢ οὐκ ἐνθυμῇ, ἔφη,	ὅτι	ἐνταῦθα αὐτῷ μοναχοῦ γενήσεται, ὁρῶντι
[174]	καλὸς γεγενημένος. καὶ τὸν εἰπεῖν	ὅτι·	Ἐπὶ δεῖπνον εἰς Ἀγάθωνος. χθὲς
[200]	σκόπει οὖν, ὅταν τοῦτο λέγῃς,	ὅτι	ἐπιθυμῶ τῶν παρόντων, εἰ ἄλλο
[196]	ταῦτα λεκτέον· τὸ μὲν μέγιστον	ὅτι	Ἔρως οὔτ᾽ ἀδικεῖ οὔτ᾽ ἀδικεῖται
[202]	σοφόν, ἀμαθές; ἢ οὐκ ᾔσθησαι	ὅτι	ἔστιν τι μεταξὺ σοφίας καὶ
[199]	μοι, εἰ ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι,	ὅτι	ἔστιν ὑέος γε ἢ θυγατρὸς
[175]	τὸν Σωκράτη καθίζεσθαι καὶ εἰπεῖν	ὅτι·	Εὖ ἂν ἔχοι, φάναι, ὦ
[204]	ἦν δ᾽ ἐγώ, ἔχω ἀποκρίνασθαι,	ὅτι	εὐδαίμων ἔσται. ~(Κτήσει γάρ, ἔφη,
[175]	ἐν τοῖς προθύροις. δῆλον γὰρ	ὅτι	εὗρες αὐτὸ καὶ ἔχεις· οὐ
[192]	τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἴτιον,	ὅτι	ἡ ἀρχαία φύσις ἡμῶν ἦν
[177]	εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν τὸν Ἐρυξίμαχον	ὅτι·	Ἡ μέν μοι ἀρχὴ τοῦ
[195]	τὸ γῆρας, ταχὺ ὂν δῆλον	ὅτι·	θᾶττον γοῦν τοῦ δέοντος ἡμῖν
[207]	πολὺ δὲ τούτων ἀτοπώτερον ἔτι,	ὅτι	καὶ αἱ ἐπιστῆμαι ~(μὴ ὅτι
[174]	ὁρῶ Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον οὖν	ὅτι	καὶ αὐτὸς μετὰ Σωκράτους ἥκοιμι,
[206]	Τί δέ; οὐ προσθετέον, ἔφη,	ὅτι	καὶ εἶναι τὸ ἀγαθὸν αὑτοῖς
[190]	δὲ ἀμφοτέρων μετέχον τῆς σελήνης,	ὅτι	καὶ ἡ σελήνη ἀμφοτέρων μετέχει·
[189]	οὖν ἔφη εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη	ὅτι·	Καὶ μάλ᾽ ἐπαύσατο, οὐ μέντοι
[221]	τοῦτο ἐν τοῖς πρώτοις παρέλιπον,	ὅτι	καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί
[183]	ὥς γε λέγουσιν οἱ πολλοί,	ὅτι	καὶ ὀμνύντι μόνῳ συγγνώμη παρὰ
[212]	Ἔρωτα νόμισον εἰρῆσθαι, εἰ δέ,	ὅτι	καὶ ὅπῃ χαίρεις ὀνομάζων, τοῦτο
[202]	γ᾽ ἔοικεν. Ὁρᾷς οὖν, ἔφη,	ὅτι	καὶ σὺ ἔρωτα οὐ θεὸν
[197]	τὰ πράγματα Ἔρωτος ἐγγενομένου, δῆλον	ὅτι	κάλλους (αἴσχει γὰρ οὐκ ἔνι
[187]	καὶ σμικρὸν προσέχοντι τὸν νοῦν	ὅτι	κατὰ ταὐτὰ ἔχει τούτοις, ὥσπερ
[207]	ξύμπαν τὸ σῶμα. καὶ μὴ	ὅτι	κατὰ τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ
[182]	οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι γὰρ	ὅτι	λέγεται κάλλιον τὸ φανερῶς ἐρᾷν
[179]	ἧκεν, αὐτὴν δὲ οὐ δόντες,	ὅτι	μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε ὢν κιθαρῳδός,
[192]	ἐπιθυμεῖτε, ἐν τῷ αὐτῷ γενέσθαι	ὅτι	μάλιστα ἀλλήλοις, ὥστε καὶ νύκτα
[178]	Φαῖδρον ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν λέγειν,	ὅτι	μέγας θεὸς εἴη ὁ Ἔρως
[178]	οὐ γὰρ ἔγωγ᾽ ἔχω εἰπεῖν	ὅτι	μεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν εὐθὺς νέῳ
[215]	αὐτὸν τῷ σατύρῳ τῷ Μαρσύᾳ.	ὅτι	μὲν οὖν τό γε εἶδος
[194]	μεστὸν ἡγεῖ, ὥστε καὶ ἀγνοεῖν	ὅτι	νοῦν ἔχοντι ὀλίγοι ἔμφρονες πολλῶν
[206]	ἥ, οὕτως ἁπλοῦν ἐστι λέγειν	ὅτι	οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν; Ναί,
[204]	τοῦτό γε ἤδη καὶ παιδί,	ὅτι	οἱ μεταξὺ τούτων ἀμφοτέρων, ὧν
[173]	ὑμᾶς τε τοὺς ἑταίρους ἐλεῶ,	ὅτι	οἴεσθε τὶ ποιεῖν (οὐδὲν ποιοῦντες.
[205]	ὅμως, ἦ δ᾽ ἥ, οἶσθ᾽	ὅτι	οὐ καλοῦνται ποιηταὶ ἀλλὰ ἄλλα
[180]	λόγον διηγεῖτο. εἰπεῖν δ᾽ αὐτὸν	ὅτι·	οὐ καλῶς μοι δοκεῖ, ὦ
[212]	καλεῖτε· εἰ δὲ μή, λέγετε	ὅτι	οὐ πίνομεν ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα ἤδη.
[197]	τῶν τεχνῶν δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν,	ὅτι	οὗ μὲν ἂν ὁ θεὸς
[192]	τούτου τύχητε· ταῦτ᾽ ἀκούσας ἴσμεν	ὅτι	οὐδ᾽ ἂν εἷς ἐξαρνηθείη οὐδ᾽
[216]	θαυμασίαν ἔχει. εὖ γὰρ ἴστε	ὅτι	οὐδεὶς ὑμῶν (τοῦτον γιγνώσκει· ἀλλὰ
[221]	τε αὐτοῖς θαρρεῖν, καὶ ἔλεγον	ὅτι	οὐκ ἀπολείψω αὐτώ. ἐνταῦθα δὴ
[207]	λέγειν; καὶ ἐγὼ αὖ ἔλεγον	ὅτι	οὐκ εἰδείην· ἣ δ᾽ εἶπεν,
[195]	μοι τεκμηρίῳ τὴν ἁπλότητα ἀποφαίνειν,	ὅτι	οὐκ ἐπὶ σκληροῦ βαίνει, ἀλλ᾽
[180]	τοῦ θεοῦ. πάντες γὰρ ἴσμεν	ὅτι	οὐκ ἔστιν ἄνευ Ἔρωτος Ἀφροδίτη.
[216]	ὦ ἄνδρες συμπόται, σωφροσύνης; ἴστε	ὅτι	οὔτε εἴ τις καλός ἐστι
[202]	λόγον δοῦναι οὐκ οἶσθ᾽ ἔφη,	ὅτι	οὔτε ἐπίστασθαί ἐστιν (ἄλογον γὰρ
[197]	μοί τι καὶ ἔμμετρον εἰπεῖν,	ὅτι	οὗτός ἐστιν ὁ ποιῶν εἰρήνην
[173]	φίλτατε, καὶ δῆλόν γε δὴ	ὅτι	οὕτω διανοούμενος καὶ περὶ ἐμαυτοῦ
[193]	ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν,	ὅτι	οὕτως ἂν ἡμῶν τὸ γένος
[174]	ἐπὶ δεῖπνον; κἀγώ, ἔφη, εἶπον	ὅτι	Οὕτως ὅπως ἂν σὺ κελεύῃς.
[217]	καὶ ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι, σκηπτόμενος	ὅτι	ὀψὲ εἴη, προσηνάγκασα αὐτὸν μένειν.
[173]	ἡ συνουσία αὕτη. κἀγὼ εἶπον	ὅτι·	Παίδων ὄντων ἡμῶν ἔτι, ὅτε
[210]	νόμοις καλὸν καὶ τοῦτ᾽ ἰδεῖν	ὅτι	πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυγγενές ἐστιν,
[172]	ταύτῃ ἢ οὔ; κἀγὼ εἶπον	ὅτι·	Παντάπασιν ἔοικέ σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι
[179]	καὶ εἰς μακάρων νήσους ἀπέπεμψαν,	ὅτι	πεπυσμένος παρὰ τῆς μητρὸς ὡς
[205]	δ᾽ ἐγώ. Ὥσπερ τόδε, οἶσθ᾽	ὅτι	ποίησίς ἐστί τι πολύ· ἡ
[196]	δὴ πρέπει ἡμᾶς μαρτυρίῳ χρῆσθαι,	ὅτι	ποιητὴς ὁ Ἔρως ἀγαθὸς ἐν
[216]	πάσχοιμι· ἀναγκάζει γάρ με ὁμολογεῖν	ὅτι	πολλοῦ ἐνδεὴς ὢν αὐτὸς ἔτι
[172]	ἐγώ, ὦ Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽	ὅτι	πολλῶν ἐτῶν Ἀγάθων ἐνθάδε οὐκ
[216]	αὖ τοῦτο γένοιτο, εὖ οἶδα	ὅτι	πολὺ μεῖζον ἂν ἀχθοίμην, ὥστε
[206]	Μαντείας, ἦν δ᾽ ἐγώ, δεῖται	ὅτι	ποτε λέγεις, καὶ οὐ μανθάνω.
[199]	ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ λόγου, λέγων	ὅτι	πρῶτον μὲν δέοι αὐτὸν ἐπιδεῖξαι
[213]	κεφαλήν, καὶ μή μοι μέμφηται	ὅτι	σὲ μὲν ἀνέδησα, αὐτὸν δὲ
[219]	σὺ δὲ αὐτὸς οὕτω βουλεύου	ὅτι	σοί τε ἄριστον καὶ ἐμοὶ
[200]	ἃ ἔχω, εἴποιμεν ἂν αὐτῷ	ὅτι	σύ, ὦ ἄνθρωπε, (πλοῦτον κεκτημένος
[220]	καὶ θαυμάζοντες ἄλλος ἄλλῳ ἔλεγεν,	ὅτι	Σωκράτης ἐξ ἑωθινοῦ φροντίζων τι
[216]	δηλώσω, ἐπείπερ ἠρξάμην. ὁρᾶτε γὰρ	ὅτι	Σωκράτης ἐρωτικῶς διάκειται τῶν καλῶν
[175]	τινα τῶν παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα	ὅτι·	Σωκράτης οὗτος ἀναχωρήσας ἐν τῷ
[210]	καλούς, ἔπειτα δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι	ὅτι	τὸ κάλλος (τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν
[190]	τρία (τὰ γένη καὶ τοιαῦτα,	ὅτι	τὸ μὲν ἄρρεν ἦν τοῦ
[201]	γάρ σε οὑτωσί πως εἰπεῖν,	ὅτι	τοῖς θεοῖς κατεσκευάσθη τὰ πράγματα
[187]	γὰρ ἥκει ὁ αὐτὸς λόγος,	ὅτι	τοῖς μὲν κοσμίοις τῶν ἀνθρώπων,
[199]	ὡς κάλλιστος καὶ ἄριστος, δῆλον	ὅτι	τοῖς μὴ γιγνώσκουσιν· οὐ γὰρ
[180]	οἱ θεοὶ διαφερόντως αὐτὸν ἐτίμησαν,	ὅτι	τὸν ἐραστὴν οὕτω περὶ πολλοῦ
[214]	ὧν ἄρτι εἶπεν; ἢ οἶσθα	ὅτι	τοὐναντίον ἐστὶ πᾶν ἢ ὃ
[214]	ἐπιλαβοῦ, ἂν βούλῃ, καὶ εἰπὲ	ὅτι	τοῦτο ψεύδομαι· ἑκὼν γὰρ εἶναι
[212]	πειρῶμαι καὶ τοὺς ἄλλους πείθειν	ὅτι	τούτου τοῦ κτήματος τῇ ἀνθρωπείᾳ
[176]	ἐγὼ μὲν οὖν λέγω ὑμῖν	ὅτι	τῷ ὄντι πάνυ χαλεπῶς ἔχω
[176]	(κατάδηλον γεγονέναι ἐκ τῆς ἰατρικῆς,	ὅτι	χαλεπὸν τοῖς ἀνθρώποις ἡ μέθη
[219]	(αὐτὸν εὐπόρουν. εὖ γὰρ ᾔδη	ὅτι	χρήμασί γε πολὺ μᾶλλον ἄτρωτος
[220]	μοι οὔτε μέμψῃ οὔτε ἐρεῖς	ὅτι	ψεύδομαι· ἀλλὰ γὰρ τῶν στρατηγῶν
[219]	ταῦτα αὖ, ὦ Σώκρατες, ἐρεῖς	ὅτι	ψεύδομαι. ποιήσαντος δὲ δὴ ταῦτα
[198]	τοῦτο ἦν τὸ καλῶς ἐπαινεῖν	ὁτιοῦν,	ἀλλὰ τὸ ὡς (μέγιστα ἀνατιθέναι
[185]	αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι, ὅτι ἕνεκα χρημάτων	ὁτιοῦν	ἂν ὁτῳοῦν ὑπηρετοῖ, τοῦτο δὲ
[184]	τε καὶ ἀγαθὸν δικαίως αὖ	ὁτιοῦν	ἂν ὑπουργεῖν ὑπουργῶν> καὶ ὁ
[194]	διοίσει αὐτῷ ὁπῃοῦν τῶν ἐνθάδε	ὁτιοῦν	γίγνεσθαι, ἐὰν μόνον ἔχῃ ὅτῳ
[184]	ὁ μὲν χαρισαμένοις παιδικοῖς ὑπηρετῶν	ὁτιοῦν	δικαίως ἂν ὑπηρετεῖν, ὁ δὲ
[182]	εἴ τις τολμῴη ποιεῖν ἄλλ᾽	ὁτιοῦν	διώκων καὶ ~(βουλόμενος διαπράξασθαι πλὴν
[198]	τοῦ πράγματος, ὡς ἔδει ἐγκωμιάζειν	ὁτιοῦν.	ἐγὼ μὲν γὰρ ὑπ᾽ ἀβελτερίας
[218]	ποιοῦσι δρᾷν τε καὶ λέγειν	ὁτιοῦν—	καὶ ὁρῶν αὖ Φαίδρους, Ἀγάθωνας,
[184]	σοφίαν τινὰ ἢ κατὰ ἄλλο	ὁτιοῦν	μέρος ἀρετῆς, αὕτη αὖ ἡ
[182]	που κοσμίως γε καὶ νομίμως	ὁτιοῦν	πρᾶγμα> πραττόμενον ψόγον ἂν δικαίως
[198]	εἰδὼς τὴν ἀλήθειαν τοῦ ἐπαινεῖν	ὁτιοῦν.	τὸ δὲ ἄρα, ὡς ἔοικεν,
[200]	Σωκράτη, φύλαξον παρὰ σαυτῷ μεμνημένος	ὅτου·	τοσόνδε δὲ εἰπέ, πότερον ὁ
[173]	οἰόμενος τὶ ποιεῖν ἀθλιώτερος ἦ	ὁτουοῦν,	οὐχ ἧττον ἢ σὺ νυνί,
[194]	ὁτιοῦν γίγνεσθαι, ἐὰν μόνον ἔχῃ	ὅτῳ	διαλέγηται, ἄλλως τε καὶ καλῷ.
[205]	ὄντος εἰς τὸ ὂν ἰόντι	ὁτῳοῦν	αἰτία πᾶσά ἐστι (ποίησις, ὥστε
[196]	σώματι καὶ ψυχῇ καὶ ἄλλῳ	ὁτῳοῦν	οὐκ ἐνίζει Ἔρως· οὗ δ᾽
[210]	ὅτι τὸ κάλλος (τὸ ἐπὶ	ὁτῳοῦν	σώματι τῷ ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι
[185]	ὅτι ἕνεκα χρημάτων ὁτιοῦν ἂν	ὁτῳοῦν	ὑπηρετοῖ, τοῦτο δὲ οὐ καλόν.
[222]	μοι δοκεῖς, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη.	οὐ	γὰρ ἄν ποτε οὕτω κομψῶς
[199]	ἔτι ἐγκωμιάζω τοῦτον τὸν τρόπον·	οὐ	γὰρ ἂν δυναίμην· οὐ μέντοι
[195]	γεγονέναι, εἰ ἐκεῖνοι ἀληθῆ ἔλεγον·	οὐ	γὰρ ἂν ἐκτομαὶ οὐδὲ δεσμοὶ
[196]	δὲ τούτοις ὑγρὸς τὸ εἶδος,	οὐ	γὰρ ἂν οἷός τ᾽ ἦν
[175]	ὅτι εὗρες αὐτὸ καὶ ἔχεις·	οὐ	γὰρ ἂν προαπέστης. καὶ τὸν
[187]	γέγονεν ὑπὸ τῆς μουσικῆς τέχνης.	οὐ	γὰρ δή που ἐκ διαφερομένων
[178]	μεγίστων ἀγαθῶν ἡμῖν αἴτιός ἐστιν.	οὐ	γὰρ ἔγωγ᾽ ἔχω εἰπεῖν ὅτι
[177]	ἐστὶ κατὰ τὴν Εὐριπίδου Μελανίππην·	οὐ	γὰρ ἐμὸς ὁ μῦθος, ἀλλὰ
[195]	λέγων τῆς μένθ᾽ ἁπαλοὶ πόδες·	οὐ	γὰρ ἐπ᾽ οὔδεος πίλναται, ἀλλ᾽
[195]	τεκμηρίῳ περὶ Ἔρωτα ὅτι ἁπαλός.	οὐ	γὰρ ἐπὶ γῆς βαίνει οὐδ᾽
[181]	(ὑπὸ τούτου τοῦ ἔρωτος ὡρμημένους·	οὐ	γὰρ ἐρῶσι παίδων, ἀλλ᾽ ἐπειδὰν
[180]	καλῶς ἂν εἶχε· νῦν δὲ	οὐ	γάρ ἐστιν εἷς· μὴ ὄντος
[178]	ἐπὶ δὲ τοῖς καλοῖς φιλοτιμίαν·	οὐ	γὰρ ἔστιν ἄνευ τούτων οὔτε
[199]	δὲ φρὴν „οὔ„ χαιρέτω δή.	οὐ	γὰρ ἔτι ἐγκωμιάζω τοῦτον τὸν
[196]	ἀνδρείαν Ἔρωτι (οὐδ᾽ Ἄρης „ἀνθίσταται„	οὐ	γὰρ ἔχει Ἔρωτα Ἄρης, ἀλλ᾽
[182]	γε (φιλοσοφία καὶ ἡ φιλογυμναστία·	οὐ	γὰρ οἶμαι συμφέρει τοῖς ἄρχουσι
[200]	ἰσχυρός; Ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων.	Οὐ	γάρ που ἐνδεὴς ἂν εἴη
[199]	δῆλον ὅτι τοῖς μὴ γιγνώσκουσιν·	οὐ	γὰρ που τοῖς γε εἰδόσιν·
[215]	ἄλλο ἄλλοθεν λέγω, μηδὲν θαυμάσῃς·	οὐ	γάρ τι ῥᾴδιον τὴν σὴν
[205]	δοκῇ τὰ ἑαυτῶν πονηρὰ εἶναι.	οὐ	γὰρ τὸ ἑαυτῶν οἶμαι ἕκαστοι
[192]	τινες αὐτοὺς ἀναισχύντους εἶναι, ψευδόμενοι·	οὐ	γὰρ ὑπ᾽ ἀναισχυντίας τοῦτο δρῶσιν
[206]	καὶ ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται καὶ	οὐ	γεννᾷ, ἀλλὰ ἴσχον τὸ κύημα
[216]	ἀντιλέγειν μὲν οὐ δυναμένῳ ὡς	οὐ	δεῖ ποιεῖν ἃ οὗτος κελεύει,
[177]	ἑκάστοτε πρός με ἀγανακτῶν λέγει·	Οὐ	δεινόν, φησίν, ὦ Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις
[222]	οὖν ὑπὸ σοὶ κατακλινῇ Ἀγάθων,	οὐ	δή που ἐμὲ πάλιν ἐπαινέσεται,
[182]	τὴν ἀκαιρίαν καὶ ἀδικίαν, ἐπεὶ	οὐ	δή που κοσμίως γε καὶ
[194]	ὦ Σώκρατες; τὸν Ἀγάθωνα φάναι,	οὐ	δή πού με οὕτω θεάτρου
[201]	ἆρα λέγεις σὺ καλὸν εἶναι;	Οὐ	δῆτα. Ἔτι οὖν ὁμολογεῖς Ἔρωτα
[218]	εἶπον κινήσας αὐτόν, Σώκρατες, καθεύδεις;	Οὐ	δῆτα, ἦ δ᾽ ὅς. Οἶσθα
[173]	ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί οὖν, ἔφη,	οὐ	διηγήσω μοι; πάντως δὲ ἡ
[179]	ἐφ᾽ ἣν ἧκεν, αὐτὴν δὲ	οὐ	δόντες, ὅτι μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε
[216]	ξύνοιδα γὰρ ἐμαυτῷ ἀντιλέγειν μὲν	οὐ	δυναμένῳ ὡς οὐ δεῖ ποιεῖν
[192]	ἡ ψυχὴ (δήλη ἐστίν, ὃ	οὐ	δύναται εἰπεῖν, ἀλλὰ μαντεύεται ὃ
[206]	τίκτειν δὲ ἐν μὲν αἰσχρῷ	οὐ	δύναται, ἐν δὲ τῷ καλῷ.
[180]	καὶ Ἔρωτε εἶναι. πῶς δ᾽	οὐ	δύο τὼ θεά; ἡ μέν
[202]	ἔφη, ὅτι καὶ σὺ ἔρωτα	οὐ	θεὸν νομίζεις; Τί οὖν ἄν,
[201]	ἀλλὰ σμικρὸν ἔτι εἰπέ· τἀγαθὰ	οὐ	καὶ καλὰ δοκεῖ σοι εἶναι;
[218]	ἀνόητον ἡγοῦμαι εἶναι σοὶ μὴ	οὐ	καὶ τοῦτο χαρίζεσθαι καὶ εἴ
[185]	ἂν ὁτῳοῦν ὑπηρετοῖ, τοῦτο δὲ	οὐ	καλόν. κατὰ τὸν αὐτὸν δὴ
[205]	ἦ δ᾽ ἥ, οἶσθ᾽ ὅτι	οὐ	καλοῦνται ποιηταὶ ἀλλὰ ἄλλα ἔχουσιν
[187]	λέγειν, ἐπεὶ τοῖς γε ῥήμασιν	οὐ	καλῶς λέγει. τὸ ἓν γάρ
[180]	διηγεῖτο. εἰπεῖν δ᾽ αὐτὸν ὅτι·	οὐ	καλῶς μοι δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε,
[211]	καλόν. ὃ ἐάν ποτε ἴδῃς,	οὐ	κατὰ χρυσίον τε καὶ ἐσθῆτα
[213]	ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε τῶν ὀφθαλμῶν ἔχοντα	οὐ	κατιδεῖν τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ καθίζεσθαι
[185]	ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος ἐκείνου κακοῦ (καὶ	οὐ	κεκτημένου ἀρετήν, ὅμως καλὴ ἡ
[173]	σοι διηγεῖτο; ἢ αὐτὸς Σωκράτης;	(Οὐ	μὰ τὸν Δία, ἦν δ᾽
[217]	διαλεχθείη, καὶ ἔχαιρον. τούτων δ᾽	οὐ	μάλα ἐγίγνετο οὐδέν, ἀλλ᾽ ὥσπερ
[206]	δεῖται ὅτι ποτε λέγεις, καὶ	οὐ	μανθάνω. (Ἀλλ᾽ ἐγώ, ἦ δ᾽
[198]	ἀδεὲς πάλαι δέος δεδιέναι, ἀλλ᾽	οὐ	μαντικῶς, ἃ νῦν δὴ ἔλεγον
[198]	ὦ μακάριε, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,	οὐ	μέλλω ἀπορεῖν καὶ ἐγὼ καὶ
[201]	οὕτως ἐχέτω ὡς σὺ λέγεις.	Οὐ	μὲν οὖν τῇ ἀληθείᾳ, φάναι,
[194]	ὀλίγοι ἔμφρονες πολλῶν ἀφρόνων φοβερώτεροι;	(Οὐ	μέντ᾽ ἂν καλῶς ποιοίην, φάναι
[206]	ὂν τὸ ἔργον; ἔχεις εἰπεῖν;	Οὐ	μεντ᾽ ἂν σέ, ἔφην ἐγώ,
[173]	τῶν τότε, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ.	οὐ	μέντοι ἀλλὰ καὶ Σωκράτη γε
[199]	τρόπον· οὐ γὰρ ἂν δυναίμην·	οὐ	μέντοι ἀλλὰ τά γε ἀληθῆ,
[188]	τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ παραλείπω,	οὐ	μέντοι ἑκών γε. ἀλλ᾽ εἴ
[189]	Ἀριστοφάνη ὅτι· Καὶ μάλ᾽ ἐπαύσατο,	οὐ	μέντοι πρίν γε τὸν πταρμὸν
[181]	δὲ τῆς Οὐρανίας πρῶτον μὲν	οὐ	μετεχούσης θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον
[203]	καὶ γοητείαν. θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ	οὐ	μίγνυται, ἀλλὰ διὰ τούτου πᾶσά
[183]	γὰρ οὐδὲ μόνιμός ἐστιν, ἅτε	οὐ	μονίμου ἐρῶν πράγματος. ἅμα γὰρ
[179]	ἔργον οὕτω καλὸν ἔδοξεν ἐργάσασθαι	οὐ	μόνον ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ θεοῖς,
[174]	ἀγαθοί. Ὅμηρος μὲν γὰρ κινδυνεύει	οὐ	μόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι
[206]	Προσθετέον. Ἆρ᾽ οὖν, ἔφη, καὶ	οὐ	μόνον εἶναι, ἀλλὰ καὶ ἀεὶ
[219]	πρῶτον μὲν οὖν τοῖς πόνοις	οὐ	μόνον ἐμοῦ περιῆν, ἀλλὰ καὶ
[186]	μοι καλῶς διελέσθαι. ὅτι δὲ	οὐ	μόνον ἐστὶν ἐπὶ ταῖς ψυχαῖς
[179]	γε μόνοι ἐθέλουσιν οἱ ἐρῶντες,	οὐ	μόνον ὅτι ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ
[180]	Πατρόκλου ἐρᾶν, ὃς ἦν καλλίων	οὐ	μόνον Πατρόκλου ἀλλ᾽ καὶ τῶν
[213]	νικῶντα ἐν λόγοις πάντας ἀνθρώπους,	οὐ	μόνον πρῴην ὥσπερ σύ, ἀλλ᾽
[180]	τῷ ἐραστῇ Πατρόκλῳ καὶ ~(τιμωρήσας	οὐ	μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ καὶ ἐπαποθανεῖν
[222]	ἐπὶ τελευτῆς αὐτὸ ἔθηκας, ὡς	οὐ	πάντα τούτου ἕνεκα εἰρηκώς, τοῦ
[205]	δὴ οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	οὐ	πάντας ἐρᾶν φαμέν, (εἴπερ γε
[202]	Ῥᾳδίως, ἔφη. λέγε γάρ μοι,	οὐ	πάντας θεοὺς φῂς εὐδαίμονας εἶναι
[191]	τῶν γυναικῶν γυναικὸς τμῆμά εἰσιν,	οὐ	πάνυ αὗται τοῖς ἀνδράσι τὸν
[180]	Φαῖδρον ἄλλους τινὰς εἶναι, ὧν	οὐ	πάνυ διεμνημόνευεν· οὓς παρεὶς τὸν
[204]	ᾧ ἂν γένηται τὰ καλά;	Οὐ	πάνυ ἔφην ἔτι ἔχειν ἐγὼ
[195]	οὐδ᾽ ἐπὶ κρανίων, ἅ ἐστιν	οὐ	πάνυ μαλακά, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς
[213]	τί αὖ ἐνταῦθα κατεκλίνης; ὡς	οὐ	παρὰ Ἀριστοφάνει οὐδὲ εἴ τις
[181]	τὸ ἐρᾷν καὶ ὁ Ἔρως	οὐ	πᾶς ἐστὶ καλὸς οὐδὲ ἄξιος
[188]	(καὶ ἀνθρώπους πρὸς ἀλλήλους κοινωνία)	οὐ	περὶ ἄλλο τί ἐστιν ἢ
[172]	Ὦ Φαληρεύς, ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος,	οὐ	περιμένεις; κἀγὼ ἐπιστὰς περιέμεινα· καὶ
[212]	εἰ δὲ μή, λέγετε ὅτι	οὐ	πίνομεν ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα ἤδη. καὶ
[212]	πίνομεν ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα ἤδη. καὶ	οὐ	πολὺ ὕστερον Ἀλκιβιάδου τὴν φωνὴν
[175]	οὐκ ἐᾶν. ἥκειν οὖν αὐτὸν	οὐ	πολὺν χρόνον ὡς εἰώθει διατρίψαντα,
[199]	βούλεσθε, ἐθέλω εἰπεῖν κατ᾽ ἐμαυτόν,	οὐ	πρὸς τοὺς ὑμετέρους λόγους, ἵνα
[192]	καὶ πρὸς γάμους καὶ παιδοποιίας	οὐ	προσέχουσι τὸν νοῦν φύσει, ἀλλ᾽
[206]	ἐρῶσιν; Ναί, ἔφην. Τί δέ;	οὐ	προσθετέον, ἔφη, ὅτι καὶ εἶναι
[220]	τι εἱστήκει σκοπῶν, καὶ ἐπειδὴ	οὐ	προυχώρει αὐτῷ, οὐκ ἀνίει ἀλλὰ
[182]	κάλλιον νενομοθέτηται, καὶ ὅπερ εἶπον,	οὐ	ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι γὰρ ὅτι
[216]	ὡς τὸ σχῆμα αὐτοῦ. τοῦτο	οὐ	σειληνῶδες; σφόδρα γε. τοῦτο γὰρ
[212]	τὸν οὖν Ἀγάθωνα, Παῖδες, φάναι,	(οὐ	σκέψεσθε; καὶ ἐὰν μέν τις
[175]	καὶ αὐτὸς ποῦ ἂν εἴη.	Οὐ	σκέψῃ, ἔφη, παῖ, φάναι τὸν
[204]	ἐστί καὶ εὐπόρου, μητρὸς δὲ	οὐ	σοφῆς καὶ ἀπόρου· ἡ μὲν
[223]	ταῦτα δὴ ἀναγκαζομένους αὐτοὺς καὶ	οὐ	σφόδρα ἑπομένους νυστάζειν· καὶ πρότερον
[211]	οὔτε αὐξανόμενον οὔτε φθίνον, ἔπειτα	οὐ	τῇ μὲν καλόν, τῇ δ᾽
[204]	λέγεις, τὸ ἐρώμενον Ἔρωτα εἶναι,	οὐ	τὸ ἐρῶν· διὰ ταῦτά σοι
[208]	τρόπῳ πᾶν τὸ θνητὸν σῴζεται,	οὐ	τὸ παντάπασιν τὸ αὐτὸ ἀεὶ
[179]	ἐδόκει, ἅτε ὢν κιθαρῳδός, καὶ	οὐ	τολμᾶν ἕνεκα τοῦ ἔρωτος ἀποθνήσκειν
[194]	μοι πάντες οἱ πρόσθεν εἰρηκότες	οὐ	τὸν θεὸν ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ τοὺς
[215]	ἡ εἰκὼν τοῦ ἀληθοῦς ἕνεκα,	οὐ	τοῦ γελοίου. φημὶ γὰρ δὴ
[206]	ἔστιν γάρ, ὦ Σώκρατες, ἔφη,	οὐ	τοῦ καλοῦ ὁ ἔρως, ὡς
[202]	ἔφην. Εὐδαίμονας δὲ δὴ λέγεις	οὐ	τοὺς τἀγαθὰ καὶ τὰ καλὰ
[198]	τὸ δὲ ἄρα, ὡς ἔοικεν,	οὐ	τοῦτο ἦν τὸ καλῶς ἐπαινεῖν
[213]	ὁ τούτου ἔρως τοῦ ἀνθρώπου	οὐ	φαῦλον πρᾶγμα γέγονεν. ἀπ᾽ ἐκείνου
[218]	φίλε Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις τῷ ὄντι	οὐ	φαῦλος εἶναι, εἴπερ ἀληθῆ τυγχάνει
[204]	οὐδ᾽ εἴ τις ἄλλος σοφός,	οὐ	φιλοσοφεῖ· οὐδ᾽ αὖ οἱ ἀμαθεῖς
[215]	τοῦτο ἄκουε. ὑβριστὴς εἶ· ἢ	οὔ;	ἐὰν γὰρ μὴ ὁμολογῇς, μάρτυρας
[199]	πατήρ ἐστι πατήρ τινος ἢ	οὔ;	εἶπες ἂν δή πού μοι,
[205]	τινάς φαμεν ἐρᾶν, τοὺς δ᾽	οὔ;	Θαυμάζω, ἦν δ᾽ ἐγώ, καὶ
[172]	παρεγένου τῇ συνουσίᾳ ταύτῃ ἢ	οὔ;	κἀγὼ εἶπον ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ
[211]	οὐδὲ τοτὲ μέν, τοτὲ δὲ	οὔ,	οὐδὲ πρὸς μὲν τὸ καλόν,
[213]	εἰσίω ἢ μή; συμπίεσθε ἢ	οὔ;	πάντας οὖν ἀναθορυβῆσαι καὶ κελεύειν
[200]	ἔστιν ἔρως, ἐπιθυμεῖ αὐτοῦ ἢ	οὔ;	Πάνυ γε, φάναι. Πότερον ἔχων
[199]	θυγατρὸς ὁ πατὴρ πατήρ· ἢ	οὔ;	Πάνυ γε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα.
[189]	φοβοῦμαι περὶ τῶν μελλόντων ῥηθήσεσθαι,	οὔ	τι μὴ γελοῖα εἴπω (τοῦτο
[199]	ἔστιν, ἔστι τινὸς ἀδελφὸς ἢ	οὔ;	Φάναι εἶναι. Οὐκοῦν ἀδελφοῦ ἢ
[183]	τῶν ὅρκων· ἀφροδίσιον γὰρ ὅρκον	οὔ	φασιν εἶναι· οὕτω (καὶ οἱ
[199]	οὖν ὑπέσχετο, ἡ δὲ φρὴν	„οὔ„	χαιρέτω δή. οὐ γὰρ ἔτι
[201]	ἂν εἴη ἔρως, αἴσχους δὲ	οὔ;	Ὡμολόγει. (Οὐκοῦν ὡμολόγηται, οὗ ἐνδεής
[196]	κἂν ἄμουσος ᾖ τὸ „πρίν„	οὗ	ἂν Ἔρως ἅψηται. ᾧ δὴ
[204]	ὁ μὴ οἰόμενος ἐνδεὴς εἶναι	οὗ	ἂν μὴ οἴηται ἐπιδεῖσθαι. Τίνες
[195]	οἵων αἴτιος ὢν τυγχάνει περὶ	οὗ	ἂν ὁ λόγος ᾖ. οὕτω
[197]	γένηται, ἐλλόγιμος καὶ φανὸς ἀπέβη,	οὗ	δ᾽ ἂν Ἔρως μὴ ἐφάψηται,
[196]	ἄλλῳ ὁτῳοῦν οὐκ ἐνίζει Ἔρως·	οὗ	δ᾽ ἂν εὐανθής τε καὶ
[172]	Ἀγάθων ἐνθάδε οὐκ ἐπιδεδήμηκεν; ἀφ᾽	οὗ	δ᾽ ἐγὼ Σωκράτει συνδιατρίβω καὶ
[182]	πλεονεξίᾳ, τῶν δὲ ἀρχομένων ἀνανδρίᾳ·	οὗ	δὲ καλὸν ἁπλῶς ἐνομίσθη, διὰ
[210]	καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο, ὦ Σώκρατες,	οὗ	δὴ ἕνεκεν καὶ οἱ ἔμπροσθεν
[193]	τυχεῖν κατὰ νοῦν αὐτῷ πεφυκότων·	οὗ	δὴ τὸν αἴτιον θεὸν ὑμνοῦντες
[200]	ἀνάγκη οὕτως, τὸ ἐπιθυμοῦν ἐπιθυμεῖν	οὗ	ἐνδεές ἐστιν, ἢ μὴ (ἐπιθυμεῖν,
[201]	δὲ οὔ; Ὡμολόγει. (Οὐκοῦν ὡμολόγηται,	οὗ	ἐνδεής ἐστι καὶ μὴ ἔχει,
[200]	ὃ μὴ ἔστιν αὐτὸς καὶ	οὗ	ἐνδεής ἐστι, τοιαῦτ᾽ ἄττα ἐστὶν
[222]	κομψῶς κύκλῳ περιβαλλόμενος ἀφανίσαι ἐνεχείρεις	οὗ	ἕνεκα ταῦτα πάντα εἴρηκας, καὶ
[200]	γε, φάναι. Πότερον ἔχων αὐτὸ	οὗ	ἐπιθυμεῖ τε καὶ ἐρᾷ, εἶτα
[195]	καὶ εἰρήνη, ὥσπερ νῦν, ἐξ	οὗ	Ἔρως τῶν θεῶν βασιλεύει. νέος
[205]	ὡς οὐδέν γε ἄλλο ἐστὶν	οὗ	~(ἐρῶσιν ἅνθρωποι ἢ τοῦ ἀγαθοῦ.
[194]	ἐγώ εἰμι, μᾶλλον δὲ ἴσως	οὗ	ἔσομαι ἐπειδὰν καὶ Ἀγάθων εἴπῃ
[200]	εἰπέ, πότερον ὁ Ἔρως ἐκείνου	οὗ	ἔστιν ἔρως, ἐπιθυμεῖ αὐτοῦ ἢ
[174]	τινα τῶν ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα ἄγειν	οὗ	κατέκειντο οἱ ἄλλοι, καὶ καταλαμβάνειν
[174]	ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος	οὗ	κελεύειν προϊέναι εἰς τὸ πρόσθεν.
[182]	κατέλυσεν αὐτῶν τὴν ἀρχήν. οὕτως	οὗ	μὲν αἰσχρὸν ἐτέθη (χαρίζεσθαι ἐρασταῖς,
[197]	τεχνῶν δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν, ὅτι	οὗ	μὲν ἂν ὁ θεὸς οὗτος
[182]	γὰρ καὶ ἐν Βοιωτοῖς, καὶ	οὗ	μὴ σοφοὶ λέγειν, ἁπλῶς νενομοθέτηται
[194]	ὦ Ἐρυξίμαχε· εἰ δὲ γένοιο	οὗ	νῦν ἐγώ εἰμι, μᾶλλον δὲ
[189]	προσῆν κοινὸν ὂν ἀμφοτέρων τούτων,	οὗ	νῦν ὄνομα λοιπόν, αὐτὸ δὲ
[207]	ἐκείνου εἶναι φύσει τὸν ἔρωτα,	οὗ	πολλάκις ὡμολογήκαμεν, μὴ θαύμαζε. ἐνταῦθα
[213]	ἐκείνου γὰρ τοῦ χρόνου, ἀφ᾽	οὗ	τούτου (ἠράσθην, οὐκέτι ἔξεστίν μοι
[192]	ὅτι οὐδ᾽ ἂν εἷς ἐξαρνηθείη	οὐδ᾽	ἄλλο τι ἂν φανείη βουλόμενος,
[215]	ὅμοιος εἶ τούτοις, ὦ Σώκρατες,	οὐδ᾽	ἄν αὐτὸς δή που ἀμφισβητήσαις·
[183]	καὶ ἐθέλοντες δουλείας δουλεύειν οἵας	οὐδ᾽	ἂν δοῦλος οὐδείς, ἐμποδίζοιτο ἂν
[192]	τύχητε· ταῦτ᾽ ἀκούσας ἴσμεν ὅτι	οὐδ᾽	ἂν εἷς ἐξαρνηθείη οὐδ᾽ ἄλλο
[216]	οὐδέν, ἀλλὰ καταφρονεῖ τοσοῦτον (ὅσον	οὐδ᾽	ἂν εἷς οἰηθείη, οὔτ᾽ εἴ
[214]	λέγε πρὸς ταῦτα, ὡς ἐγὼ	οὐδ᾽	ἂν ἕνα ἄλλον ἐπαινέσαιμι σοῦ
[192]	διὰ βίου οὗτοί εἰσιν, οἳ	οὐδ᾽	ἂν ἔχοιεν εἰπεῖν ὅ τι
[196]	μὴν εἴς γε ἀνδρείαν Ἔρωτι	(οὐδ᾽	Ἄρης „ἀνθίσταται„ οὐ γὰρ ἔχει
[204]	τις ἄλλος σοφός, οὐ φιλοσοφεῖ·	οὐδ᾽	αὖ οἱ ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν οὐδ᾽
[211]	ὂν καλόν, τισὶ δὲ αἰσχρόν·	οὐδ᾽	αὖ φαντασθήσεται αὐτῷ τὸ καλὸν
[176]	ἐρρῶσθαι πίνειν, Ἀγάθων; Οὐδαμῶς, φάναι,	οὐδ᾽	αὐτὸς ἔρρωμαι. (Ἕρμαιον ἂν εἴη
[221]	αὐτὸς καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ,	οὐδ᾽	ἐγγὺς ἂν εὕροι τις ζητῶν,
[198]	αὐτὸς οὐχ οἷός τ᾽ ἔσομαι	οὐδ᾽	ἐγγὺς τούτων οὐδὲν καλὸν εἰπεῖν,
[204]	ἐπιθυμεῖ σοφὸς γενέσθαι· ἔστι γάρ·	οὐδ᾽	εἴ τις ἄλλος σοφός, οὐ
[199]	ᾔδη τὸν τρόπον τοῦ ἐπαίνου,	οὐδ᾽	εἰδὼς ὑμῖν ὡμολόγησα καὶ αὐτὸς
[211]	καλόν, πρὸς δὲ τὸ αἰσχρόν.	οὐδ᾽	ἔνθα μὲν καλόν, ἔνθα δὲ
[213]	οὔτε προσβλέψαι οὔτε διαλεχθῆναι καλῷ	οὐδ᾽	ἑνί, ἢ οὑτοσὶ ζηλοτυπῶν με
[195]	δὴ πέφυκεν Ἔρως μισεῖν καὶ	οὐδ᾽	ἐντὸς πολλοῦ πλησιάζειν. μετὰ δὲ
[195]	οὐ γὰρ ἐπὶ γῆς βαίνει	οὐδ᾽	ἐπὶ κρανίων, ἅ ἐστιν οὐ
[204]	γὰρ ὧδε. θεῶν οὐδεὶς φιλοσοφεῖ	οὐδ᾽	ἐπιθυμεῖ σοφὸς γενέσθαι· ἔστι γάρ·
[204]	οὐδ᾽ αὖ οἱ ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν	οὐδ᾽	ἐπιθυμοῦσι σοφοὶ γενέσθαι· αὐτὸ γὰρ
[219]	αὐτὸν ᾤμην· καὶ ἀναστάς γε,	οὐδ᾽	ἐπιτρέψας τούτῳ εἰπεῖν οὐδὲν ἔτι,
[215]	λέγειν, τοιοῦτον δ᾽ οὐδὲν ἔπασχον,	οὐδ᾽	ἐτεθορύβητό μου ἡ ψυχὴ οὐδ᾽
[215]	οὐδ᾽ ἐτεθορύβητό μου ἡ ψυχὴ	οὐδ᾽	ἠγανάκτει ὡς ἀνδραποδωδῶς διακειμένου· ἀλλ᾽
[194]	μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ λόγους, καὶ	οὐδ᾽	ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος, νῦν οἰηθείην σε
[217]	μοι πλέον ἦν. ἐπειδὴ δὲ	οὐδαμῇ	ταύτῃ ἤνυτον, ἔδοξέ μοι ἐπιθετέον
[184]	παιδικὰ ἐραστῇ χαρίσασθαι, ἄλλοθι δὲ	οὐδαμοῦ.	ἐπὶ τούτῳ καὶ ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν
[174]	ἄγεις; καὶ ἐγώ, ἔφη, μεταστρεφόμενος	οὐδαμοῦ	ὁρῶ Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον οὖν
[176]	πρὸς τὸ ἐρρῶσθαι πίνειν, Ἀγάθων;	Οὐδαμῶς,	φάναι, οὐδ᾽ αὐτὸς ἔρρωμαι. (Ἕρμαιον
[202]	τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἄμοιρος;	Οὐδαμῶς,	ὥς γ᾽ ἔοικεν. Ὁρᾷς οὖν,
[211]	οἷον πρόσωπόν τι οὐδὲ χεῖρες	οὐδὲ	ἄλλο οὐδὲν ὧν σῶμα μετέχει,
[177]	καὶ Ἀφροδίτην πᾶσα ἡ διατριβή,	οὐδὲ	ἄλλος οὐδεὶς τουτωνὶ ὧν ἐγὼ
[181]	Ἔρως οὐ πᾶς ἐστὶ καλὸς	οὐδὲ	ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ ὁ καλῶς
[221]	οὕτω διακειμένων ἐν τῷ πολέμῳ	οὐδὲ	ἅπτονται, ἀλλὰ τοὺς προτροπάδην (φεύγοντας
[195]	ἔλεγον· οὐ γὰρ ἂν ἐκτομαὶ	οὐδὲ	δεσμοὶ ἀλλήλων ἐγίγνοντο καὶ ἄλλα
[196]	οἷός τ᾽ ἦν πάντῃ περιπτύσσεσθαι	οὐδὲ	διὰ πάσης ψυχῆς καὶ εἰσιὼν
[213]	κατεκλίνης; ὡς οὐ παρὰ Ἀριστοφάνει	οὐδὲ	εἴ τις ἄλλος γελοῖος ἔστι
[200]	ὃ οὔπω ἕτοιμον αὐτῷ ἐστιν	οὐδὲ	ἔχει, τὸ εἰς τὸν ἔπειτα
[202]	παρὰ τούτων, οἵ φασιν αὐτὸν	οὐδὲ	θεὸν εἶναι; Τίνες οὗτοι; ἦν
[208]	καὶ οὐδέποτε οἱ αὐτοί ἐσμεν	οὐδὲ	κατὰ τὰς ἐπιστήμας, ἀλλὰ καὶ
[184]	ἡ ἐθελοδουλεία οὐκ αἰσχρὰ εἶναι	οὐδὲ	κολακεία. δεῖ δὴ τὼ νόμω
[177]	οὔτε που Ἀγάθων καὶ (Παυσανίας,	οὐδὲ	μὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ περὶ Διόνυσον
[183]	τῆς ψυχῆς ἐρῶν· καὶ γὰρ	οὐδὲ	μόνιμός ἐστιν, ἅτε οὐ μονίμου
[187]	οὐδὲν χαλεπὸν τὰ ἐρωτικὰ διαγιγνώσκειν,	οὐδὲ	ὁ διπλοῦς ἔρως ἐνταῦθά πως
[211]	τις λόγος οὐδέ τις ἐπιστήμη,	οὐδέ	που ὂν ἐν ἑτέρῳ τινι,
[211]	τοτὲ μέν, τοτὲ δὲ οὔ,	οὐδὲ	πρὸς μὲν τὸ καλόν, πρὸς
[192]	ὡς ἔπος εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων	οὐδὲ	σμικρὸν χρόνον. καὶ οἱ διατελοῦντες
[219]	κατεκείμην τὴν νύκτα ὅλην. καὶ	οὐδὲ	ταῦτα αὖ, ὦ Σώκρατες, ἐρεῖς
[211]	σῶμα μετέχει, οὐδέ τις λόγος	οὐδέ	τις ἐπιστήμη, οὐδέ που ὂν
[211]	ἄλλο οὐδὲν ὧν σῶμα μετέχει,	οὐδέ	τις λόγος οὐδέ τις ἐπιστήμη,
[211]	μὲν καλόν, τῇ δ᾽ αἰσχρόν,	οὐδὲ	τοτὲ μέν, τοτὲ δὲ οὔ,
[217]	ἐραστὴς παιδικοῖς ἐπιβουλεύων. καί μοι	οὐδὲ	τοῦτο ταχὺ (ὑπήκουσεν, ὅμως δ᾽
[182]	φρονήματα μεγάλα ἐγγίγνεσθαι τῶν ἀρχομένων,	οὐδὲ	φιλίας ἰσχυρὰς καὶ κοινωνίας, ὃ
[211]	τὸ καλὸν οἷον πρόσωπόν τι	οὐδὲ	χεῖρες οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν ὧν
[220]	καὶ τἀριστεῖα ἔδοσαν οἱ στρατηγοί,	οὐδεὶς	ἄλλος ἐμὲ ἔσωσεν (ἀνθρώπων ἢ
[195]	τις αὐτὸς ὢν ~(ταῦτα ἐδωρήσατο,	οὐδεὶς	εἴρηκεν. εἷς δὲ τρόπος ὀρθὸς
[183]	δουλεύειν οἵας οὐδ᾽ ἂν δοῦλος	οὐδείς,	ἐμποδίζοιτο ἂν μὴ πράττειν οὕτω
[217]	κλίνῃ, ἐν ᾗπερ ἐδείπνει, καὶ	οὐδεὶς	ἐν τῷ οἰκήματι ἄλλος καθηῦδεν
[179]	παιδικὰ ἢ μὴ βοηθῆσαι κινδυνεύοντι-	οὐδεὶς	οὕτω κακὸς, ὅντινα οὐκ ἂν
[177]	ἔστιν ἅμα πατὴρ τοῦ λόγου.	Οὐδείς	σοι, ὦ Ἐρυξίμαχε, φάναι τὸν
[177]	πᾶσα ἡ διατριβή, οὐδὲ ἄλλος	οὐδεὶς	τουτωνὶ ὧν ἐγὼ ὁρῶ. καίτοι
[176]	ποιῶμεν. ἐπειδὴ οὖν μοι δοκεῖ	οὐδεὶς	τῶν παρόντων προθύμως ἔχειν πρὸς
[216]	ἔχει. εὖ γὰρ ἴστε ὅτι	οὐδεὶς	ὑμῶν (τοῦτον γιγνώσκει· ἀλλὰ ἐγὼ
[219]	τε ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου ὡς	οὐδεὶς	ὑπ᾽ οὐδενὸς ἄλλου περιῇα. ταῦτά
[204]	ἐστίν. ~(ἔχει γὰρ ὧδε. θεῶν	οὐδεὶς	φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ σοφὸς γενέσθαι·
[220]	ὃ πάντων θαυμαστότατον, Σωκράτη μεθύοντα	οὐδεὶςπώποτε	ἑώρακεν ἀνθρώπων. τούτου μὲν οὖν
[184]	οὐδαμοῦ. ἐπὶ τούτῳ καὶ ἐξαπατηθῆναι	οὐδὲν	αἰσχρόν· ἐπὶ δὲ τοῖς ἄλλοις
[181]	οὐκ ἔστι τούτων αὐτὸ καλὸν	οὐδέν,	ἀλλ᾽ ἐν τῇ πράξει, ὡς
[217]	τούτων δ᾽ οὐ μάλα ἐγίγνετο	οὐδέν,	ἀλλ᾽ ὥσπερ εἰώθει διαλεχθεὶς ἄν
[216]	τις καλός ἐστι μέλει αὐτῷ	οὐδέν,	ἀλλὰ καταφρονεῖ τοσοῦτον (ὅσον οὐδ᾽
[219]	ἐμοῦ, ἔφην, ταῦτά ἐστιν, ὧν	οὐδὲν	ἄλλως εἴρηται ἢ ὡς διανοοῦμαι·
[210]	οὖν, ἔφη, ἐγὼ καὶ προθυμίας	οὐδὲν	ἀπολείψω· πειρῶ δὲ ἕπεσθαι, ἂν
[198]	τε μή· εἰ δὲ ψευδῆ,	οὐδὲν	ἄρ᾽ ἦν πρᾶγμα. προυρρήθη γάρ,
[184]	εἰς διαπράξεις πολιτικὰς μὴ καταφρονήσῃ·	οὐδὲν	γὰρ δοκεῖ τούτων οὔτε βέβαιον
[217]	παρόντος· καὶ τί δεῖ λέγειν;	οὐδὲν	γάρ μοι πλέον ἦν. ἐπειδὴ
[205]	τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον· ὡς	οὐδέν	γε ἄλλο ἐστὶν οὗ ~(ἐρῶσιν
[189]	μεγίστας, οὐχ ὥσπερ νῦν τούτων	οὐδὲν	γίγνεται περὶ αὐτόν, δέον πάντων
[213]	ἔστιν ἔκπωμα μέγα. μᾶλλον δὲ	οὐδὲν	δεῖ, ἀλλὰ φέρε, παῖ, φάναι,
[172]	εἶπον ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ σοι	οὐδὲν	διηγεῖσθαι (σαφὲς ὁ διηγούμενος, εἰ
[201]	Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω, ὦ Σώκρατες,	οὐδὲν	εἰδέναι ὧν τότε εἶπον. (Καὶ
[198]	ἔφην εἶναι δεινὸς τὰ ἐρωτικά,	οὐδὲν	εἰδὼς ἄρα τοῦ πράγματος, ὡς
[216]	κτήματα οὐδενὸς ἄξια καὶ ἡμᾶς	οὐδὲν	εἶναι, λέγω ὑμῖν, εἰρωνευόμενος δὲ
[172]	καὶ σὲ εἰδέναι. ἀλλὰ γὰρ	οὐδὲν	εἶχε σαφὲς λέγειν· σὺ οὖν
[204]	σὺ ᾠήθης Ἔρωτα (εἶναι, θαυμαστὸν	οὐδὲν	ἔπαθες. ᾠήθης δέ, ὡς ἐμοὶ
[215]	μὲν ἡγούμην λέγειν, τοιοῦτον δ᾽	οὐδὲν	ἔπασχον, οὐδ᾽ ἐτεθορύβητό μου ἡ
[218]	τῶν ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν γὰρ	οὐδέν	ἐστι πρεσβύτερον τοῦ ὡς ὅ
[219]	γε, οὐδ᾽ ἐπιτρέψας τούτῳ εἰπεῖν	οὐδὲν	ἔτι, ἀμφιέσας τὸ ἱμάτιον τὸ
[194]	φίλε Ἀγάθων, ἐὰν ἀποκρίνῃ Σωκράτει,	οὐδὲν	ἔτι διοίσει αὐτῷ ὁπῃοῦν τῶν
[188]	ζῴοις τε καὶ φυτοῖς, καὶ	οὐδὲν	ἠδίκησεν· ὅταν δὲ ὁ μετὰ
[220]	οἷα δὴ ἐπὶ στρατείας, ~(ἀσιτεῖν,	οὐδὲν	ἦσαν οἱ ἄλλοι πρὸς τὸ
[185]	χρήματα, ἀναφανέντος τοῦ ἐραστοῦ πένητος,	οὐδὲν	ἧττον αἰσχρόν· δοκεῖ γὰρ ὁ
[198]	τ᾽ ἔσομαι οὐδ᾽ ἐγγὺς τούτων	οὐδὲν	καλὸν εἰπεῖν, ὑπ᾽ αἰσχύνης ὀλίγου
[214]	ἂν κελεύῃ τις, τοσοῦτον ἐκπιὼν	οὐδὲν	μᾶλλον μή ποτε μεθυσθῇ. τὸν
[194]	Φαῖδρε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ	οὐδέν	με κωλύει λέγειν· Σωκράτει γὰρ
[215]	πάνυ ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους λόγους,	οὐδὲν	μέλει ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδενί·
[216]	καὶ αὖ ἀγνοεῖ πάντα καὶ	οὐδὲν	οἶδεν. ὡς τὸ σχῆμα αὐτοῦ.
[214]	ὦ ἄνδρες, τὸ σόφισμά μοι	οὐδέν·	ὁπόσον γὰρ ἂν κελεύῃ τις,
[222]	σοῦ, ἵνα χωρὶς ἡμᾶς διαλάβῃ·	οὐδὲν	οὖν πλέον αὐτῷ ἔσται, ἀλλ᾽
[219]	ἴστε μὰ θεούς, μὰ θεάς,	οὐδὲν	περιττότερον καταδεδαρθηκὼς (ἀνέστην μετὰ Σωκράτους,
[173]	ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθε τὶ ποιεῖν	(οὐδὲν	ποιοῦντες. καὶ ἴσως αὖ ὑμεῖς
[177]	ἄν που ἐγὼ ἀποφήσαιμι, ὃς	οὐδέν	φημι ἄλλο ἐπίστασθαι ἢ τὰ
[201]	δύνασαι ἀντιλέγειν, ἐπεὶ Σωκράτει γε	οὐδὲν	χαλεπόν. (Καὶ σὲ μέν γε
[187]	συστάσει ἁρμονίας τε καὶ ῥυθμοῦ	οὐδὲν	χαλεπὸν τὰ ἐρωτικὰ διαγιγνώσκειν, οὐδὲ
[214]	τοῦτο ψεύδομαι· ἑκὼν γὰρ εἶναι	οὐδὲν	~(ψεύσομαι. ἐὰν μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο
[219]	ἄμεινον σκόπει, μή σε λανθάνω	οὐδὲν	ὤν. ἥ τοι τῆς διανοίας
[211]	τι οὐδὲ χεῖρες οὐδὲ ἄλλο	οὐδὲν	ὧν σῶμα μετέχει, οὐδέ τις
[178]	τιμαὶ οὔτε πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο	(οὐδὲν	ὡς ἔρως. λέγω δὲ δὴ
[218]	τούτου δὲ οἶμαί μοι συλλήπτορα	οὐδένα	κυριώτερον εἶναι σοῦ. ἐγὼ δὴ
[223]	εἶναι, καὶ οὐκέτι ἐν κόσμῳ	οὐδενὶ	ἀναγκάζεσθαι πίνειν πάμπολυν οἶνον. τὸν
[192]	βούλονται σφίσι παρ᾽ ἀλλήλων γίγνεσθαι.	οὐδενὶ	γὰρ ἂν δόξειεν τοῦτ᾽ εἶναι
[215]	οὐδὲν μέλει ὡς ἔπος εἰπεῖν	οὐδενί·	ἐπειδὰν δὲ σοῦ τις ἀκούῃ
[219]	τοῦ ἀνθρώπου ὡς οὐδεὶς ὑπ᾽	οὐδενὸς	ἄλλου περιῇα. ταῦτά τε γάρ
[216]	δὲ πάντα ταῦτα τὰ κτήματα	οὐδενὸς	ἄξια καὶ ἡμᾶς οὐδὲν εἶναι,
[199]	τινὸς ὁ Ἔρως ἔρως, ἢ	οὐδενός;	ἐρωτῶ δ᾽ οὐκ εἰ μητρός
[199]	εἰπεῖν. ὁ Ἔρως ἔρως ἐστὶν	οὐδενὸς	ἢ τινός; Πάνυ μὲν οὖν
[178]	οὔτ᾽ εἰσὶν οὔτε λέγονται ὑπ᾽	οὐδενὸς	οὔτε ἰδιώτου οὔτε ποιητοῦ, ἀλλ᾽
[217]	οὖν μοι καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις	οὐδενὸς	παρόντος· καὶ τί δεῖ λέγειν;
[209]	παῖδας, διὰ δὲ τοὺς ἀνθρωπίνους	οὐδενός	πω. Ταῦτα μὲν οὖν τὰ
[178]	ὑπὸ ἑταίρων οὔτε ὑπ᾽ ἄλλου	(οὐδενὸς	ὡς ὑπὸ παιδικῶν. ταὐτὸν δὲ
[195]	ἁπαλοὶ πόδες· οὐ γὰρ ἐπ᾽	οὔδεος	πίλναται, ἀλλ᾽ ἄρα ἥ γε
[209]	γεννήσειεν· ἐν τῷ γὰρ αἰσχρῷ	οὐδέποτε	γεννήσει. τά τε οὖν σώματα
[208]	αἱ δὲ ἀπόλλυνται ἡμῖν, καὶ	οὐδέποτε	οἱ αὐτοί ἐσμεν οὐδὲ κατὰ
[207]	ἂν πρεσβύτης γένηται· οὗτος μέντοι	οὐδέποτε	τὰ αὐτὰ ἔχων ἐν αὑτῷ
[207]	ἡδοναί, λῦπαι, φόβοι τούτων ἕκαστα	οὐδέποτε	τὰ αὐτὰ πάρεστιν ἑκάστῳ, ἀλλὰ
[172]	ὅτι ἂν λέγῃ ἢ πράττῃ	οὐδέπω	τρία ἔτη ἐστίν; ~(πρὸ τοῦ
[175]	ὑμῖν μὴ ἐφεστήκῃ· ὃ ἐγὼ	οὐδεπώποτε	ἐποίησα· νῦν οὖν, νομίζοντες καὶ
[219]	καὶ ἀποστερηθείην τῆς τούτου συνουσίας,	οὔθ᾽	ὅπῃ προσαγαγοίμην (αὐτὸν εὐπόρουν. εὖ
[190]	τὰ παρὰ τῶν ἀνθρώπων ἠφανίζετο—	οὔθ᾽	ὅπως ἐῷεν ἀσελγαίνειν. μόγις δὴ
[219]	φρόνησιν καὶ εἰς καρτερίαν; ὥστε	οὔθ᾽	ὅπως οὖν ὀργιζοίμην εἶχον καὶ
[196]	οὔθ᾽ ὑπὸ θεοῦ οὔτε θεόν,	οὔθ᾽	ὑπ᾽ ἀνθρώπου οὔτε ἄνθρωπον. οὔτε
[196]	Ἔρως οὔτ᾽ ἀδικεῖ οὔτ᾽ ἀδικεῖται	οὔθ᾽	ὑπὸ θεοῦ οὔτε θεόν, οὔθ᾽
[174]	ἰδεῖν. ἀλλὰ Σωκράτη ἡμῖν πῶς	οὐκ	ἄγεις; καὶ ἐγώ, ἔφη, μεταστρεφόμενος
[207]	ἔρωτος καὶ τῆς ἐπιθυμίας; ἢ	οὐκ	αἰσθάνει ὡς δεινῶς διατίθεται πάντα
[184]	ἀρετῆς, αὕτη αὖ ἡ ἐθελοδουλεία	οὐκ	αἰσχρὰ εἶναι οὐδὲ κολακεία. δεῖ
[216]	ὦ Σώκρατες, οὐκ ἐρεῖς ὡς	οὐκ	ἀληθῆ. καὶ ἔτι γε νῦν
[211]	τὸ μάθημα τελευτῆσῃ, ὅ ἐστιν	οὐκ	ἄλλου ἢ αὐτοῦ ἐκείνου τοῦ
[172]	(Δοκῶ μοι περὶ ὧν πυνθάνεσθε	οὐκ	ἀμελέτητος εἶναι· καὶ γὰρ ἐτύγχανον
[173]	ἐποιούμεθα, (ὥστε, ὅπερ ἀρχόμενος εἶπον,	οὐκ	ἀμελετήτως ἔχω. εἰ οὖν δεῖ
[217]	ὁντινοῦν λέγειν· τὸ δ᾽ ἐντεῦθεν	οὐκ	ἄν μου ἠκούσατε λέγοντος, εἰ
[182]	καλὸν τὸ χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, καὶ	οὐκ	ἄν τις εἴποι οὔτε νέος
[216]	(πρὸς τοῦτον μόνον ἀνθρώπων, ὃ	οὐκ	ἄν τις οἴοιτο ἐν ἐμοὶ
[212]	ἀνθρωπείᾳ φύσει συνεργὸν ἀμείνω Ἔρωτος	οὐκ	ἄν τις ῥᾳδίως λάβοι. διὸ
[194]	λέγεις, φάναι. Τοὺς δὲ πολλοὺς	οὐκ	ἂν αἰσχύνοιο εἴ τι οἴοιο
[179]	κινδυνεύοντι- οὐδεὶς οὕτω κακὸς, ὅντινα	οὐκ	ἂν αὐτὸς ὁ Ἔρως ἔνθεον
[201]	Ἐγώ, φάναι, ὦ Σώκρατες, σοὶ	οὐκ	ἂν δυναίμην ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽ οὕτως
[198]	τῶν ὀνομάτων καὶ ῥημάτων τίς	οὐκ	ἂν ἐξεπλάγη ἀκούων; ἐπεὶ ἔγωγε
[216]	εἰ ἐθέλοιμι παρέχειν τὰ ὦτα,	οὐκ	ἂν καρτερήσαιμι ἀλλὰ ταὐτὰ ἂν
[214]	ἀληθῆ παρίημι καὶ κελεύω λέγειν.	Οὐκ	ἂν φθάνοιμι, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην.
[185]	εἰ πάνυ ἰσχυρά ἐστι, παύσεται.	Οὐκ	ἂν φθάνοις λέγων, φάναι τὸν
[219]	ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ τοιούτῳ οἵῳ ἐγὼ	οὐκ	ἂν ᾤμην ποτ᾽ ἐντυχεῖν εἰς
[213]	ὥσπερ σύ, ἀλλ᾽ ἀεί, ἔπειτα	οὐκ	ἀνέδησα. καὶ ἅμ᾽ αὐτὸν λαβόντα
[217]	ἀνδρὶ κατὰ τὸ καρτερὸν καὶ	οὐκ	ἀνετέον, ἐπειδήπερ ἐγκεχειρήκη, ἀλλὰ ἰστέον
[220]	καὶ ἐπειδὴ οὐ προυχώρει αὐτῷ,	οὐκ	ἀνίει ἀλλὰ εἱστήκει ζητῶν. καὶ
[173]	ὑμῶν μαίνομαι καὶ παραπαίω. Ἑταῖρος	Οὐκ	ἄξιον περὶ τούτων, Ἀπολλόδωρε, νῦν
[221]	αὐτοῖς θαρρεῖν, καὶ ἔλεγον ὅτι	οὐκ	ἀπολείψω αὐτώ. ἐνταῦθα δὴ καὶ
[195]	ἀνθρώπων τὴν οἴκησιν ἵδρυται· καὶ	οὐκ	αὖ ἑξῆς ἐν πάσαις ταῖς
[215]	μὴ ὁμολογῇς, μάρτυρας παρέξομαι. ἀλλ᾽	οὐκ	αὐλητής; πολύ γε θαυμασιώτερος ἐκείνου·
[214]	ἢ ἄνθρωπον ἄλλον ἢ τοῦτον,	οὐκ	ἀφέξεταί μου τὼ χεῖρε. Οὐκ
[175]	μεταπέμψασθαι τὸν Σωκράτη, ἓ δὲ	οὐκ	ἐᾶν. ἥκειν οὖν αὐτὸν οὐ
[202]	εὐδαίμονα θεῶν εἶναι; Μὰ Δί᾽	οὐκ	ἔγωγ᾽ ἔφην. Εὐδαίμονας δὲ δὴ
[175]	γειτόνων προθύρῳ ἕστηκεν, κἀμοῦ καλοῦντος	οὐκ	ἐθέλει εἰσιέναι. Ἄτοπόν γ᾽ ἔφη,
[217]	γάρ πού τινα τοῦτο παθόντα	οὐκ	ἐθέλειν λέγειν οἷον ἦν πλὴν
[192]	τε καὶ (οἰκειότητι καὶ ἔρωτι,	οὐκ	ἐθέλοντες, ὡς ἔπος εἰπεῖν χωρίζεσθαι
[220]	ἔσωσεν (ἀνθρώπων ἢ οὗτος, τετρωμένον	οὐκ	ἐθέλων ἀπολιπεῖν, ἀλλὰ συνδιέσωσε καὶ
[220]	τά τ᾽ ἄλλα καὶ πίνειν	οὐκ	ἐθέλων, ὁπότε ἀναγκασθείη, πάντας ἐκράτει,
[199]	ἔρως, ἢ οὐδενός; ἐρωτῶ δ᾽	οὐκ	εἰ μητρός τινος ἢ πατρός
[207]	καὶ ἐγὼ αὖ ἔλεγον ὅτι	οὐκ	εἰδείην· ἣ δ᾽ εἶπεν, Διανοεῖ
[212]	ᾧ ὁρατὸν τὸ καλόν, τίκτειν	οὐκ	εἴδωλα ἀρετῆς, ἅτε οὐκ εἰδώλου
[212]	τίκτειν οὐκ εἴδωλα ἀρετῆς, ἅτε	οὐκ	εἰδώλου ἐφαπτομένῳ, ἀλλὰ ἀληθῆ, ἅτε
[201]	δι᾽ ἔρωτα καλῶν· αἰσχρῶν γὰρ	οὐκ	εἴη ἔρως. οὐχ οὑτωσί πως
[214]	ἡμεῖς εἰρήκαμεν· σὺ δ᾽ ἐπειδὴ	οὐκ	εἴρηκας καὶ ἐκπέπωκας, δίκαιος εἰ
[191]	εἶχον, καὶ ἐγέννων (καὶ ἔτικτον	οὐκ	εἰς ἀλλήλους ἀλλ᾽ εἰς γῆν,
[175]	μὲν δειπνεῖν, τὸν δὲ Σωκράτη	οὐκ	εἰσιέναι. τὸν οὖν Ἀγάθωνα πολλάκις
[217]	ταῦτα οὖν διανοηθείς, πρὸ τοῦ	οὐκ	εἰωθὼς ἄνευ ἀκολούθου μόνος μετ᾽
[222]	μηδ᾽ ὑφ᾽ ἑνὸς ἄλλου. ἀλλ᾽	οὐκ	ἔλαθες, ἀλλὰ τὸ σατυρικόν σου
[222]	ἅ με ὕβρισε. καὶ μέντοι	(οὐκ	ἐμὲ μόνον ταῦτα πεποίηκεν, ἀλλὰ
[206]	ἢ σοὶ δοκοῦσιν; Μὰ Δί᾽	οὐκ	ἔμοιγε, ἦν δ᾽ ἐγώ. Ἆρ᾽
[212]	θεωμένου καὶ ξυνόντος αὐτῷ; ἢ	οὐκ	ἐνθυμῇ, ἔφη, ὅτι ἐνταῦθα αὐτῷ
[197]	δῆλον ὅτι κάλλους (αἴσχει γὰρ	οὐκ	ἔνι Ἔρως) πρὸ τοῦ δέ,
[196]	καὶ ψυχῇ καὶ ἄλλῳ ὁτῳοῦν	οὐκ	ἐνίζει Ἔρως· οὗ δ᾽ ἂν
[177]	τουτωνὶ ὧν ἐγὼ ὁρῶ. καίτοι	οὐκ	ἐξ ἴσου γίγνεται ἡμῖν τοῖς
[214]	παρὰ νηφόντων λόγους παραβάλλειν μὴ	οὐκ	ἐξ ἴσου ᾖ. καὶ ἅμα,
[181]	ξυνεσόμενοι καὶ κοινῇ συμβιωσόμενοι, ἀλλ᾽	οὐκ	ἐξαπατήσαντες, ἐν ἀφροσύνῃ λαβόντες ὡς
[220]	οἵου δεινοτάτου, καὶ πάντων ἢ	οὐκ	ἐξιόντων ἔνδοθεν, ἢ εἴ τις
[195]	τεκμηρίῳ τὴν ἁπλότητα ἀποφαίνειν, ὅτι	οὐκ	ἐπὶ σκληροῦ βαίνει, ἀλλ᾽ ἐπὶ
[172]	ὅτι πολλῶν ἐτῶν Ἀγάθων ἐνθάδε	οὐκ	ἐπιδεδήμηκεν; ἀφ᾽ οὗ δ᾽ ἐγὼ
[213]	ἄνδρες· δοκεῖτε γάρ μοι νήφειν.	οὐκ	ἐπιτρεπτέον ὑμῖν, ἀλλὰ ποτέον· ὡμολόγηται
[184]	μία μόνη δουλεία ἑκούσιος λείπεται	οὐκ	ἐπονείδιστος· αὕτη δ᾽ ἐστὶν ἡ
[216]	ἔχω. καὶ ταῦτα, ὦ Σώκρατες,	οὐκ	ἐρεῖς ὡς οὐκ ἀληθῆ. καὶ
[195]	καὶ Παρμενίδης λέγουσιν, Ἀνάγκῃ καὶ	οὐκ	Ἔρωτι γεγονέναι, εἰ ἐκεῖνοι ἀληθῆ
[223]	ἰοὺ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα, Ἀλκιβιάδη,	οὐκ	ἔσθ᾽ ὅπως ἂν ἐνθάδε μείναιμι,
[181]	πίνειν ἢ ᾄδειν ἢ διαλέγεσθαι,	οὐκ	ἔστι τούτων αὐτὸ καλὸν οὐδέν,
[213]	καὶ φιλεραστίαν πάνυ ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽	οὐκ	ἔστι, φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην, ἐμοὶ
[189]	ἄρρενος καὶ θήλεος, νῦν δὲ	οὐκ	ἔστιν ἀλλ᾽ ἢ ἐν ὀνείδει
[180]	θεοῦ. πάντες γὰρ ἴσμεν ὅτι	οὐκ	ἔστιν ἄνευ Ἔρωτος Ἀφροδίτη. μιᾶς
[178]	στρατόπεδον ἐραστῶν τε καὶ παιδικῶν,	οὐκ	ἔστιν ὅπως ἂν ἄμεινον οἰκήσειαν
[201]	ἐστὶ καὶ κακός; καὶ ἥ,	Οὐκ	εὐφημήσεις; ἔφη· ἢ οἴει, ὅτι
[214]	οὐκ ἀφέξεταί μου τὼ χεῖρε.	Οὐκ	εὐφημήσεις; φάναι τὸν Σωκράτη. Μὰ
[223]	τὰ μὲν ἄλλα ὁ (Ἀριστόδημος	οὐκ	ἔφη μεμνῆσθαι τῶν λόγων. οὔτε
[201]	εἰπεῖν. Ἐνδεὴς ἄρ᾽ ἐστὶ καὶ	οὐκ	ἔχει ὁ Ἔρως κάλλος. Ἀνάγκη,
[216]	πολὺ μεῖζον ἂν ἀχθοίμην, ὥστε	οὐκ	ἔχω ὅ τι χρήσωμαι τούτῳ
[200]	ἐπιθυμεῖ τε καὶ ἐρᾷ, ἢ	οὐκ	ἔχων; Οὐκ ἔχων, ὡς τὸ
[200]	καὶ ἐρᾷ, ἢ οὐκ ἔχων;	Οὐκ	ἔχων, ὡς τὸ εἰκός γε,
[199]	ὁ ἔπαινος. ἀλλὰ γὰρ ἐγὼ	οὐκ	ᾔδη τὸν τρόπον τοῦ ἐπαίνου,
[202]	ἂν μὴ σοφόν, ἀμαθές; ἢ	οὐκ	ᾔσθησαι ὅτι ἔστιν τι μεταξὺ
[189]	παντάπασι τὴν τοῦ ἔρωτος δύναμιν	οὐκ	ᾐσθῆσθαι, ἐπεὶ αἰσθανόμενοί γε μέγιστ᾽
[197]	ἀλλὰ τὴν τῶν τεχνῶν δημιουργίαν	οὐκ	ἴσμεν, ὅτι οὗ μὲν ἂν
[210]	ἔστιν, ἐάν τις ὀρθῶς μετίῃ,	οὐκ	οἶδ᾽ εἰ οἷός τ᾽ ἂν
[173]	ἐπωνυμίαν ἔλαβες τὸ μαλακὸς καλεῖσθαι,	οὐκ	οἶδα ἔγωγε· ἐν μὲν γὰρ
[216]	σπουδάσαντος δὲ αὐτοῦ καὶ ἀνοιχθέντος	οὐκ	οἶδα εἴ τις ἑώρακε τὰ
[198]	ἐρεῖ· τὸ δὲ σὲ ἀπορήσειν,	οὐκ	οἶμαι. (Καὶ πῶς, ὦ μακάριε,
[173]	ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ μέντοι ὑμᾶς	οὐκ	οἴομαι ἀλλ᾽ εὖ οἶδα. Ἑταῖρος
[202]	ἄνευ τοῦ ἔχειν λόγον δοῦναι	οὐκ	οἶσθ᾽ ἔφη, ὅτι οὔτε ἐπίστασθαί
[172]	ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ Γλαύκων;	οὐκ	οἶσθ᾽ ὅτι πολλῶν ἐτῶν Ἀγάθων
[218]	καὶ ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ κάλλους,	οὐκ	ὀλίγῳ μου πλεονεκτεῖν διανοεῖ, ἀλλ᾽
[183]	μὴ διακωλύωσι μηδὲ λοιδορῶσιν ὡς	οὐκ	ὀρθῶς λέγοντας, εἰς δὲ ταῦτά
[223]	θορύβου μεστὰ πάντα εἶναι, καὶ	οὐκέτι	ἐν κόσμῳ οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι πίνειν
[213]	χρόνου, ἀφ᾽ οὗ τούτου (ἠράσθην,	οὐκέτι	ἔξεστίν μοι οὔτε προσβλέψαι οὔτε
[205]	ἀγαθῶν οἱ εὐδαίμονες εὐδαίμονες, καὶ	οὐκέτι	προσδεῖ ἐρέσθαι ἵνα τί δὲ
[199]	ἀδελφὸς ἢ οὔ; Φάναι εἶναι.	Οὐκοῦν	ἀδελφοῦ ἢ ἀδελφῆς; Ὁμολογεῖν. Πειρῶ
[199]	Πάνυ γε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα.	Οὐκοῦν	καὶ ἡ μήτηρ ὡσαύτως; Ὁμολογεῖσθαι
[200]	Ἀγάθωνα. εἰπεῖν δὴ τὸν Σωκράτη,	Οὐκοῦν	τοῦτό γ᾽ ἐστὶν ἐκείνου ἐρᾶν,
[201]	ἔρως, αἴσχους δὲ οὔ; Ὡμολόγει.	(Οὐκοῦν	ὡμολόγηται, οὗ ἐνδεής ἐστι καὶ
[204]	φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ εἶναι ἱκανόν·	οὔκουν	ἐπιθυμεῖ ὁ μὴ οἰόμενος ἐνδεὴς
[175]	εἰσιέναι. Ἄτοπόν γ᾽ ἔφη, λέγεις·	οὔκουν	καλεῖς αὐτὸν καὶ μὴ ἀφήσεις;
[218]	δῆτα, ἦ δ᾽ ὅς. Οἶσθα	οὖν	ἅ μοι δέδοκται; Τί μάλιστα,
[178]	ἅπερ ὁ Σωκράτης. πάντων μὲν	οὖν	ἃ ἕκαστος εἶπεν, οὔτε πάνυ
[181]	πέρι καὶ σώματος. οἱ μὲν	οὖν	ἀγαθοὶ τὸν νόμον τοῦτον αὐτοὶ
[222]	καὶ σὲ μηδεὶς διαβάλῃ. τὸν	οὖν	Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ μήν, ὦ
[212]	καὶ αὐλητρίδος φωνὴν ἀκούειν. τὸν	οὖν	Ἀγάθωνα, Παῖδες, φάναι, (οὐ σκέψεσθε;
[175]	δὲ Σωκράτη οὐκ εἰσιέναι. τὸν	οὖν	Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν μεταπέμψασθαι τὸν
[175]	μάλιστα σφᾶς μεσοῦν δειπνοῦντας. τὸν	οὖν	Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ ἔσχατον κατακείμενον
[223]	ἑαυτῷ τουτονὶ κατακεῖσθαι. (Τὸν μὲν	οὖν	Ἀγάθωνα ὡς κατακεισόμενον παρὰ τῷ
[174]	ἀνδρὸς ἰέναι θοίνην ἄκλητος. ἆρ᾽	οὖν	ἄγων μέ τι ἀπολογήσει; ὡς
[195]	δ᾽ ἂν μαλακόν, οἰκίζεται. ἁπτόμενον	οὖν	ἀεὶ καὶ ποσὶν καὶ πάντῃ
[213]	ὡμολόγηται γὰρ ταῦθ᾽ ἡμῖν. ἄρχοντα	οὖν	αἱροῦμαι τῆς πόσεως, ἕως ἂν
[214]	ὥσπερ οἱ διψῶντες πιόμεθα; τὸν	οὖν	Ἀλκιβιάδην εἰπεῖν· Ὦ Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε
[214]	κάλλιστον, καὶ ἐγκωμιάσαι. οἱ μὲν	οὖν	ἄλλοι πάντες ἡμεῖς εἰρήκαμεν· σὺ
[202]	ἔρωτα οὐ θεὸν νομίζεις; Τί	οὖν	ἄν, ἔφην, εἴη ὁ Ἔρως;
[221]	προτροπάδην (φεύγοντας διώκουσιν. πολλὰ μὲν	οὖν	ἄν τις καὶ ἄλλα ἔχοι
[213]	μή; συμπίεσθε ἢ οὔ; πάντας	οὖν	ἀναθορυβῆσαι καὶ κελεύειν εἰσιέναι καὶ
[176]	ἂν ὡς ῤᾷστα πίνοιμεν· τὸν	οὖν	Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο μέντοι εὖ
[216]	τῆς ὑπὸ τῶν πολλῶν. δραπετεύω	οὖν	αὐτὸν καὶ φεύγω, καὶ ὅταν
[175]	ἓ δὲ οὐκ ἐᾶν. ἥκειν	οὖν	αὐτὸν οὐ πολὺν χρόνον ὡς
[212]	κελεύοντος ἄγειν παρ᾽ Ἀγάθωνα. ἄγειν	οὖν	αὐτὸν παρὰ σφᾶς τήν τε
[176]	εἰμι τῶν χθὲς βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα	οὖν	αὐτῶν ἔφη Ἐρυξίμαχον τὸν Ἀκουμενοῦ·
[200]	φάναι, δοκεῖ. Καλῶς λέγεις. ἆρ᾽	οὖν	βούλοιτ᾽ ἄν τις μέγας ὢν
[172]	ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν· τῶν	οὖν	γνωρίμων τις ὄπισθεν κατιδών με
[218]	λέγειν ὑπὸ τῆς ὀδύνης. ἐγὼ	οὖν	δεδηγμένος τε ὑπὸ ἀλγεινοτέρου καὶ
[173]	εἶπον, οὐκ ἀμελετήτως ἔχω. εἰ	οὖν	δεῖ καὶ ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα
[180]	τὸν δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν μὲν	οὖν	δεῖ πάντας θεούς, ἃ δ᾽
[207]	εἰδείην· ἣ δ᾽ εἶπεν, Διανοεῖ	οὖν	δεινός ποτε γενήσεσθαι τὰ ἐρωτικά,
[217]	καθηῦδεν ἢ (ἡμεῖς. μέχρι μὲν	οὖν	δὴ δεῦρο τοῦ λόγου καλῶς
[217]	τῇ ὥρᾳ θαυμάσιον ὅσον. ταῦτα	οὖν	διανοηθείς, πρὸ τοῦ οὐκ εἰωθὼς
[196]	ἂν ἀνδρειότατος εἴη· περὶ μὲν	οὖν	δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας
[195]	κατ᾽ ἀνδρῶν κράατα βαίνει. καλῷ	οὖν	δοκεῖ μοι τεκμηρίῳ τὴν ἁπλότητα
[196]	περὶ δὲ σοφίας λείπεται· ὅσον	οὖν	δυνατόν, πειρατέον μὴ ἐλλείπειν. καὶ
[208]	γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν. οἱ μὲν	οὖν	ἐγκύμονες, ἔφη, κατὰ τὰ σώματα
[195]	ἐστιν, ἔπειτα τὰς δόσεις. φημὶ	οὖν	ἐγὼ πάντων θεῶν εὐδαιμόνων ὄντων
[193]	τὴν φύσιν ἄρρενες· λέγω δὲ	οὖν	ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν
[193]	ἀλλοῖος ἢ ὁ σός. ὥσπερ	οὖν	ἐδεήθην σου, μὴ κωμῳδήσῃς αὐτόν,
[191]	ἄλλου βίου ἐπιμελοῖντο. ἔστι δὴ	οὖν	ἐκ τόσου (ὁ ἔρως ἔμφυτος
[180]	δεῖ πάντας θεούς, ἃ δ᾽	οὖν	ἑκάτερος εἴληχε πειρατέον εἰπεῖν. πᾶσα
[194]	ἑκάστου ὑμῶν τὸν λόγον· ἀποδοὺς	οὖν	ἑκάτερος τῷ θεῷ οὕτως ἤδη
[201]	ἐμὲ τὰ ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν, ὃν	οὖν	ἐκείνη ἔλεγε λόγον, πειράσομαι ὑμῖν
[215]	Μαρσύου λέγω, τούτου διδάξαντος· τὰ	οὖν	ἐκείνου ἐάν τε ἀγαθὸς αὐλητὴς
[217]	εἴη, προσηνάγκασα αὐτὸν μένειν. ἀνεπαύετο	οὖν	ἐν τῇ ἐχομένῃ ἐμοῦ κλίνῃ,
[177]	δοκεῖ εὖ λέγειν Φαῖδρος. ἐγὼ	οὖν	ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν τούτῳ ἔρανον
[223]	πίνειν πάμπολυν οἶνον. τὸν μὲν	οὖν	Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν Φαῖδρον καὶ
[221]	ἔχων, οὗτος δὲ ὅπλα. ἀνεχώρει	οὖν	ἐσκεδασμένων ἤδη τῶν ἀνθρώπων οὗτός
[183]	αἰσχρῶς δὲ αἰσχρόν. αἰσχρῶς μὲν	οὖν	ἐστὶ πονηρῷ τε καὶ πονηρῶς
[195]	τῶν θεῶν βασιλεύει. νέος μὲν	οὖν	ἐστί, πρὸς δὲ τῷ νέῳ
[193]	καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβος	οὖν	ἔστιν, ἐὰν μὴ κόσμιοι ὦμεν
[199]	οὐδενὸς ἢ τινός; Πάνυ μὲν	οὖν	ἔστιν. ~(Τοῦτο μὲν τοίνυν, εἰπεῖν
[210]	τ᾽ ἂν εἴης. ἐρῶ μὲν	οὖν,	ἔφη, ἐγὼ καὶ προθυμίας οὐδὲν
[189]	καὶ τῆς λυγγὸς πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον	οὖν	ἔφη εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη ὅτι·
[206]	ἀγαθὸν αὑτοῖς ἐρῶσιν; Προσθετέον. Ἆρ᾽	οὖν,	ἔφη, καὶ οὐ μόνον εἶναι,
[209]	κατὰ τὴν ~(ψυχήν— εἰσὶ γὰρ	οὖν,	ἔφη, οἳ ἐν ταῖς ψυχαῖς
[202]	Οὐδαμῶς, ὥς γ᾽ ἔοικεν. Ὁρᾷς	οὖν,	ἔφη, ὅτι καὶ σὺ ἔρωτα
[173]	ὡμολόγει καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί	οὖν,	ἔφη, οὐ διηγήσω μοι; πάντως
[206]	ἦν δ᾽ ἐγώ. Πάνυ μὲν	οὖν,	ἔφη. τί δὴ οὖν τῆς
[205]	κοινὸν εἶναι πάντων. Τί δὴ	οὖν,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐ πάντας
[204]	ἂν μὴ οἴηται ἐπιδεῖσθαι. Τίνες	οὖν,	ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα, οἱ
[190]	ὡς ἐπιθησομένων τοῖς θεοῖς. Ὁ	οὖν	Ζεὺς καὶ οἱ ἄλλοι θεοὶ
[206]	ἔμοιγε, ἦν δ᾽ ἐγώ. Ἆρ᾽	οὖν,	ἦ δ᾽ ἥ, οὕτως ἁπλοῦν
[191]	εἶναι τοῦ παλαιοῦ πάθους. ἐπειδὴ	οὖν	ἡ φύσις δίχα ἐτμήθη, ποθοῦν
[191]	τὴν φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος	οὖν	ἡμῶν ἐστὶν ἀνθρώπου ξύμβολον, ἅτε
[208]	πάντα· ἀθάνατον δὲ ἄλλῃ. μὴ	οὖν	θαύμαζε εἰ τὸ αὑτοῦ ἀποβλάστημα
[202]	ἐστιν. Ὡμολόγηκα γάρ. Πῶς ἂν	οὖν	θεὸς εἴη ὅ γε τῶν
[186]	τὴν ἡμετέραν τέχνην. ἥ τε	οὖν	ἰατρική, ὥσπερ λέγω, πᾶσα διὰ
[215]	ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων. οὗτος μὲν	οὖν	ἴσως οἰήσεται ἐπὶ τὰ γελοιότερα,
[192]	τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν μὲν	οὖν	καὶ αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ τῷ
[188]	κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς. ἴσως μὲν	(οὖν	καὶ ἐγὼ τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν
[206]	τὸ δὲ καλὸν ἁρμόττον. Μοῖρα	οὖν	καὶ Εἰλείθυια ἡ Καλλονή ἐστι
[202]	καὶ τῶν εἰδότων; Ξυμπάντων μὲν	οὖν.	καὶ ἣ γελάσασα· Καὶ πῶς
[221]	καὶ τοὺς λόγους. Καὶ γὰρ	οὖν	καὶ τοῦτο ἐν τοῖς πρώτοις
[196]	ἵζει καὶ μένει. Περὶ μὲν	οὖν	κάλλους τοῦ θεοῦ καὶ ταῦθ᾽
[175]	αὐτίκα, ὡς ἐγὼ οἶμαι. μὴ	οὖν	κινεῖτε, ἀλλ᾽ ἐᾶτε. Ἀλλ᾽ οὕτω
[176]	τρόπον ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ μὲν	οὖν	λέγω ὑμῖν ὅτι τῷ ὄντι
[200]	ἅπερ ἔχουσι καὶ ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽	οὖν	μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου ἕνεκα λέγω·
[213]	τὼ χεῖρε μόγις ἀπέχεται. ὅρα	οὖν	μή τι καὶ νῦν ἐργάσηται,
[178]	ἐν αἰσχρῷ τινι ὤν. εἰ	οὖν	μηχανή τις γένοιτο ὥστε πόλιν
[172]	οὐδὲν εἶχε σαφὲς λέγειν· σὺ	οὖν	μοι διήγησαι· δικαιότατος γὰρ εἶ
[220]	οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν ἀνθρώπων. τούτου μὲν	οὖν	μοι δοκεῖ καὶ αὐτίκα ὁ
[176]	αὐτῷ ὁπότερ᾽ ἂν ποιῶμεν. ἐπειδὴ	οὖν	μοι δοκεῖ οὐδεὶς τῶν παρόντων
[217]	ὥς τι ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο	οὖν	μοι καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς
[199]	τὴν ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι. ἴθι	οὖν	μοι περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ
[201]	ἔπειτα τὰ ἔργα αὐτοῦ. δοκεῖ	οὖν	μοι ῥᾷστον εἶναι οὕτω διελθεῖν,
[175]	ὃ ἐγὼ οὐδεπώποτε ἐποίησα· νῦν	οὖν,	νομίζοντες καὶ ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν
[177]	παροῦσι κοσμῆσαι τὸν θεόν. Εἰ	οὖν	(ξυνδοκεῖ καὶ ὑμῖν, γένοιτ᾽ ἂν
[186]	ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ. ἄλλος μὲν	οὖν	ὁ ἐπὶ τῷ ὑγιεινῷ ἔρως,
[192]	ἀλλήλων καταζῇν ἀγάμοις. πάντως μὲν	οὖν	ὁ τοιοῦτος παιδεραστής τε καὶ
[183]	φησὶν ὁ ἐνθάδε· ταύτῃ μὲν	οὖν	οἰηθείη ἄν τις πάγκαλον νομίζεσθαι
[201]	καλὸν εἶναι; Οὐ δῆτα. Ἔτι	οὖν	ὁμολογεῖς Ἔρωτα καλὸν εἶναι, εἰ
[219]	εἰς καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽ ὅπως	οὖν	ὀργιζοίμην εἶχον καὶ ἀποστερηθείην τῆς
[200]	βούλει εἴτε μή, ἔχεις· σκόπει	οὖν,	ὅταν τοῦτο λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ
[214]	ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων· ἐπίταττε	οὖν	ὅτι βούλει. Ἄκουσον δή, εἰπεῖν
[174]	οὐδαμοῦ ὁρῶ Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον	οὖν	ὅτι καὶ αὐτὸς μετὰ Σωκράτους
[180]	ἄνευ Ἔρωτος Ἀφροδίτη. μιᾶς μὲν	οὖν	οὔσης εἷς ἂν ἦν Ἔρως·
[191]	ὥσπερ οἱ τέττιγες. μετέθηκέ τε	οὖν	οὕτω αὐτῶν εἰς τὸ πρόσθεν
[207]	τὸν ἔρωτα εἶναι. Ταῦτά τε	οὖν	πάντα ἐδίδασκέ με, ὁπότε περὶ
[176]	τρέπεσθαι πρὸς τὸν πότον· τὸν	οὖν	Παυσανίαν ἔφη λόγου τοιούτου τινὸς
[180]	προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν. ἐγὼ	οὖν	πειράσομαι τοῦτο ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον μὲν
[189]	τῷ ἀνθρωπείῳ γένει εἴη. ἐγὼ	οὖν	πειράσομαι ὑμῖν εἰσηγήσασθαι τὴν δύναμιν
[203]	κῆπον εἰσελθὼν βεβαρημένος ηὗδεν. ἡ	οὖν	Πενία ἐπιβουλεύουσα διὰ τὴν αὑτῆς
[222]	ἵνα χωρὶς ἡμᾶς διαλάβῃ· οὐδὲν	οὖν	πλέον αὐτῷ ἔσται, ἀλλ᾽ ἐγὼ
[203]	ἦν περὶ τὰς θύρας. ὁ	οὖν	Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος, οἶνος
[203]	τῆς Ἀφροδίτης καλῆς οὔσης. ἅτε	οὖν	Πόρου καὶ Πενίας ὑὸς ὢν
[209]	καὶ κυῆσαι καὶ τεκεῖν· τί	οὖν	προσήκει; φρόνησίν τε καὶ τὴν
[223]	φιάλης μεγάλης ἐπὶ δεξιά. τὸν	οὖν	Σωκράτη αὐτοῖς διαλέγεσθαι· καὶ τὰ
[174]	σφᾶς ἔφη διαλεχθέντας ἰέναι. τὸν	οὖν	Σωκράτη ἑαυτῷ πως προσέχοντα τὸν
[214]	μή ποτε μεθυσθῇ. τὸν μὲν	οὖν	Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ παιδὸς πίνειν·
[198]	αὑτῷ καὶ τῷ θεῷ· τὸν	οὖν	Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα εἰς τὸν
[194]	νῦν δὲ ὅμως θαρρῶ, ~(τὸν	οὖν	Σωκράτη εἰπεῖν Καλῶς γὰρ αὐτὸς
[223]	ἡμέρας γιγνομένης τὸν Ἀγάθωνα. τὸν	οὖν	Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽ ἐκείνους, ἀναστάντα ἀπιέναι,
[222]	ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ Σωκράτους. τὸν	οὖν	Σωκράτη· Νήφειν μοι δοκεῖς, φάναι,
[209]	αἰσχρῷ οὐδέποτε γεννήσει. τά τε	οὖν	σώματα τὰ καλὰ μᾶλλον ἢ
[209]	ἀνθρωπίνους οὐδενός πω. Ταῦτα μὲν	οὖν	τὰ ἐρωτικὰ ἴσως, ὦ Σώκρατες,
[201]	ὡς σὺ λέγεις. Οὐ μὲν	οὖν	τῇ ἀληθείᾳ, φάναι, ὦ φιλούμενε
[192]	καὶ ἦμεν ὅλοι· τοῦ ὅλου	οὖν	τῇ ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ διώξει ἔρως
[190]	τοῖς γονεῦσιν ὅμοια εἶναι. ἦν	οὖν	τὴν ἰσχὺν δεινὰ καὶ τὴν
[206]	μὲν οὖν, ἔφη. τί δὴ	οὖν	τῆς γεννήσεως; ὅτι ἀειγενές ἐστι
[181]	καλῶς προτρέπων ἐρᾷν. Ὁ μὲν	οὖν	τῆς Πανδήμου Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς
[176]	πολλούς· παρῆστε γὰρ χθές- σκοπεῖσθε	(οὖν	τίνι τρόπῳ ἂν ὡς ῤᾷστα
[215]	σατύρῳ τῷ Μαρσύᾳ. ὅτι μὲν	οὖν	τό γε εἶδος ὅμοιος εἶ
[177]	(συχνὰ ἴδοις ἂν ἐγκεκωμιασμένα. τὸ	οὖν	τοιούτων μὲν πέρι πολλὴν σπουδὴν
[184]	τοὺς δὲ διαφεύγειν. διὰ ταῦτα	οὖν	τοῖς μὲν διώκειν παρακελεύεται, τοῖς
[219]	καὶ συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ. πρῶτον μὲν	οὖν	τοῖς πόνοις οὐ μόνον ἐμοῦ
[213]	τὸν Ἀγάθωνα καὶ ἀναδεῖν. εἰπεῖν	οὖν	τὸν Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε, παῖδες, Ἀλκιβιάδην,
[177]	καὶ κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν	οὖν	τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι· Ἡ μέν
[212]	ὅσον οἷός τ᾽ εἰμί. τοῦτον	(οὖν	τὸν λόγον, ὦ Φαῖδρε, εἰ
[191]	αὑτοῦ ἕκαστος ξύμβολον. ὅσοι μὲν	οὖν	τῶν ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ τμῆμά
[199]	τῷ μέρει ἐπαινέσεσθαι. ἡ γλῶσσα	οὖν	ὑπέσχετο, ἡ δὲ φρὴν „οὔ„
[222]	τὸν ἐπὶ δεξιὰ ἐπαινεῖν. ἐὰν	οὖν	ὑπὸ σοὶ κατακλινῇ Ἀγάθων, οὐ
[199]	ἄν τις τύχῃ ἐπελθοῦσα. τὸν	οὖν	Φαῖδρον ἔφη καὶ τοὺς ἄλλους
[214]	πίνειν· τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς	οὖν,	φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως
[204]	σοφῆς καὶ ἀπόρου· ἡ μὲν	οὖν	φύσις τοῦ δαίμονος, ὦ φίλε
[217]	τοῦτο ταχὺ (ὑπήκουσεν, ὅμως δ᾽	οὖν	χρόνῳ ἐπείσθη. ἐπειδὴ δὲ ἀφίκετο
[218]	τοῖς ὠσὶν ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ	οὖν,	ὦ ἄνδρες, ὅ τε λύχνος
[202]	μεταξὺ θνητοῦ καὶ ἀθανάτου. Τί	οὖν,	ὦ Διοτίμα; Δαίμων μέγας, ὦ
[199]	ἵνα μὴ γέλωτα ὄφλω. ὅρα	οὖν,	ὦ Φαῖδρε, εἴ τι καὶ
[174]	ἤδη μέλλοντας δειπνεῖν· εὐθὺς δ᾽	οὖν	ὡς ἰδεῖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὦ
[216]	τὰ δ᾽ Ἀθηναίων πράττω. βίᾳ	οὖν	ὥσπερ ἀπὸ τῶν Σειρήνων ἐπισχόμενος
[183]	τῷ τοῦ σώματος ἄνθει λήγοντι,	οὗπερ	ἤρα, οἴχεται ἀποπτάμενος, πολλοὺς λόγους
[200]	γ᾽ ἐστὶν ἐκείνου ἐρᾶν, ὃ	οὔπω	ἕτοιμον αὐτῷ ἐστιν οὐδὲ ἔχει,
[203]	μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος, οἶνος γὰρ	οὔπω	ἦν, εἰς τὸν τοῦ Διὸς
[180]	Οὐρανοῦ θυγάτηρ, ἣν δὴ καὶ	Οὐρανίαν	ἐπονομάζομεν· ἡ δὲ νεωτέρα Διὸς
[185]	χαρίζεσθαι. οὗτός ἐστιν ὁ τῆς	Οὐρανίας	θεοῦ Ἔρως καὶ Οὐράνιος καὶ
[187]	καλός, ὁ οὐράνιος, ὁ τῆς	Οὐρανίας	(μούσης Ἔρως· ὁ δὲ Πολυμνίας
[181]	καὶ ἄρρενος. ὁ δὲ τῆς	Οὐρανίας	πρῶτον μὲν οὐ μετεχούσης θήλεος
[180]	Πάνδημον ὀρθῶς καλεῖσθαι, τὸν δὲ	Οὐράνιον.	ἐπαινεῖν μὲν οὖν δεῖ πάντας
[185]	τῆς Οὐρανίας θεοῦ Ἔρως καὶ	Οὐράνιος	καὶ πολλοῦ ἄξιος καὶ πόλει
[187]	οὗτός ἐστιν ὁ καλός, ὁ	οὐράνιος,	ὁ τῆς Οὐρανίας (μούσης Ἔρως·
[190]	ἐκείνων λέγεται, τὸ εἰς τὸν	οὐρανὸν	ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν, ὡς ἐπιθησομένων
[180]	γέ που πρεσβυτέρα καὶ ἀμήτωρ	Οὐρανοῦ	θυγάτηρ, ἣν δὴ καὶ Οὐρανίαν
[211]	ἢ ἐν γῇ ἢ ἐν	οὐρανῷ	(ἢ ἔν τῳ ἄλλῳ, ἀλλ᾽
[179]	αὐτῷ πατρός τε (καὶ μητρός·	οὓς	ἐκείνη τοσοῦτον ὑπερεβάλετο τῇ φιλίᾳ
[194]	οἶδα ὅτι εἴ τισιν ἐντύχοις	οὓς	ἡγεῖο σοφούς, μᾶλλον ἂν αὐτῶν
[211]	καὶ νεανίσκους δόξει σοι εἶναι,	οὓς	νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι καὶ ἕτοιμος
[222]	Διοκλέους καὶ ἄλλους πάνυ πολλούς,	οὓς	οὗτος ἐξαπατῶν ὡς ἐραστὴς παιδικὰ
[180]	εἶναι, ὧν οὐ πάνυ διεμνημόνευεν·	οὓς	παρεὶς τὸν Παυσανίου λόγον διηγεῖτο.
[175]	ἢ καὶ ἀμφισβητήσιμος, ὥσπερ ὄναρ	οὖσα,	ἡ δὲ σὴ λαμπρά τε
[203]	καλὸν καὶ τῆς Ἀφροδίτης καλῆς	οὔσης.	ἅτε οὖν Πόρου καὶ Πενίας
[203]	ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα οἷον δὴ εὐωχίας	οὔσης	ἀφίκετο ἡ Πενία, καὶ ἦν
[180]	Ἔρωτος Ἀφροδίτη. μιᾶς μὲν οὖν	οὔσης	εἷς ἂν ἦν Ἔρως· ἐπεὶ
[181]	ἀπὸ τῆς θεοῦ νεωτέρας (τε	οὔσης	πολὺ ἢ τῆς ἑτέρας, καὶ
[186]	ἔπος εἰπεῖν ἐν πᾶσι τοῖς	οὖσι,	καθεωρακέναι μοι δοκῶ ἐκ τῆς
[193]	Σωκράτει τε καὶ Ἀγάθωνι δεινοῖς	οὖσι	περὶ τὰ ἐρωτικά, πάνυ ἂν
[190]	περιφερόμενοι κυβιστῶσι κύκλῳ, ὀκτὼ τότε	οὖσι	τοῖς μέλεσιν ἀπερειδόμενοι ταχὺ ἐφέροντο
[218]	εἴ τι ἄλλο ἢ τῆς	οὐσίας	τῆς ἐμῆς (δέοιο ἢ τῶν
[215]	τοῖς (ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις καθημένοις,	οὕστινας	ἐργάζονται οἱ δημιουργοὶ σύριγγας ἢ
[208]	χρήματα ἀναλίσκειν καὶ πόνους πονεῖν	οὑστινασοῦν	καὶ ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ οἴει σύ,
[223]	πολύ, ἅτε μακρῶν τῶν νυκτῶν	οὐσῶν,	ἐξεγρέσθαι δὲ πρὸς ἡμέραν ἤδη
[196]	τὸ μὲν μέγιστον ὅτι Ἔρως	οὔτ᾽	ἀδικεῖ οὔτ᾽ ἀδικεῖται οὔθ᾽ ὑπὸ
[196]	μέγιστον ὅτι Ἔρως οὔτ᾽ ἀδικεῖ	οὔτ᾽	ἀδικεῖται οὔθ᾽ ὑπὸ θεοῦ οὔτε
[178]	καλῶς οὔτε τιμαὶ οὔτε πλοῦτος	οὔτ᾽	ἄλλο (οὐδὲν ὡς ἔρως. λέγω
[196]	οἶδεν, οὔτ᾽ ἂν ἑτέρῳ δοίη	οὔτ᾽	ἂν ἄλλον διδάξειεν. καὶ ~(μὲν
[196]	μὴ ἔχει ἢ μὴ οἶδεν,	οὔτ᾽	ἂν ἑτέρῳ δοίη οὔτ᾽ ἂν
[178]	του δι᾽ ἀνανδρίαν μὴ ἀμυνόμενος,	οὔτ᾽	ἂν ὑπὸ πατρὸς ὀφθέντα οὕτως
[178]	οὔτε πάνυ ὁ Ἀριστόδημος ἐμέμνητο	οὔτ᾽	αὖ ἐγὼ ἃ ἐκεῖνος ἔλεγε
[216]	οἰηθείη, οὔτ᾽ εἴ τις πλούσιος,	οὔτ᾽	εἰ ἄλλην τινὰ τιμὴν ἔχων
[216]	(ὅσον οὐδ᾽ ἂν εἷς οἰηθείη,	οὔτ᾽	εἴ τις πλούσιος, οὔτ᾽ εἰ
[178]	δὲ τούτου· γονῆς γὰρ Ἔρωτος	οὔτ᾽	εἰσὶν οὔτε λέγονται ὑπ᾽ οὐδενὸς
[205]	κατὰ φιλοσοφίαν, οὔτε ἐρᾶν καλοῦνται	οὔτ᾽	ἐρασταί, οἱ δὲ κατὰ ἕν
[201]	εἴη κατὰ τὸν ἐμὸν λόγον	οὔτε	ἀγαθός. καὶ ἐγώ, Πῶς λέγεις,
[180]	ἐφ᾽ ἑαυτῆς πραττομένη οὔτε καλὴ	οὔτε	αἰσχρά. ~(οἷον ὃ νῦν ἡμεῖς
[183]	καλὸν εἶναι αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ	οὔτε	αἰσχρόν, ἀλλὰ καλῶς μὲν πραττόμενον
[176]	εἶναι πόρρω ἐθελήσαιμι ἂν πιεῖν	οὔτε	ἄλλῳ συμβουλεύσαιμι, ἄλλως τε καὶ
[202]	πρᾶγμα πῶς ἂν εἴη ἐπιστήμη;	οὔτε	ἀμαθία (τὸ γὰρ τοῦ ὄντος
[196]	οὔτε θεόν, οὔθ᾽ ὑπ᾽ ἀνθρώπου	οὔτε	ἄνθρωπον. οὔτε γὰρ αὐτὸς βίᾳ
[211]	~(ἀεὶ ὂν καὶ οὔτε γιγνόμενον	οὔτε	ἀπολλύμενον, οὔτε αὐξανόμενον οὔτε φθίνον,
[203]	δὲ ποριζόμενον ἀεὶ ὑπεκρεῖ· ὥστε	οὔτε	ἀπορεῖ Ἔρως ποτὲ οὔτε πλουτεῖ,
[211]	καὶ οὔτε γιγνόμενον οὔτε ἀπολλύμενον,	οὔτε	αὐξανόμενον οὔτε φθίνον, ἔπειτα οὐ
[176]	ἀνθρώποις ἡ μέθη ἐστί· καὶ	οὔτε	αὐτὸς ἑκὼν εἶναι πόρρω ἐθελήσαιμι
[184]	καταφρονήσῃ· οὐδὲν γὰρ δοκεῖ τούτων	οὔτε	βέβαιον οὔτε μόνιμον εἶναι, χωρὶς
[177]	φάναι τὸν Σωκράτη, ἐναντία ψηφιεῖται.	οὔτε	γὰρ ἄν που ἐγὼ ἀποφήσαιμι,
[196]	οὔθ᾽ ὑπ᾽ ἀνθρώπου οὔτε ἄνθρωπον.	οὔτε	γὰρ αὐτὸς βίᾳ πάσχει, εἴ
[223]	οὐκ ἔφη μεμνῆσθαι τῶν λόγων.	οὔτε	γὰρ ἐξ ἀρχῆς παραγενέσθαι ὑπονυστάζειν
[190]	χρὴ αὐτοὺς ποιῆσαι, καὶ ἠπόρουν·	οὔτε	γὰρ ὅπως ἀποκτείναιεν εἶχον καὶ
[211]	πρῶτον μὲν ~(ἀεὶ ὂν καὶ	οὔτε	γιγνόμενον οὔτε ἀπολλύμενον, οὔτε αὐξανόμενον
[213]	οὐκέτι ἔξεστίν μοι οὔτε προσβλέψαι	οὔτε	διαλεχθῆναι καλῷ οὐδ᾽ ἑνί, ἢ
[216]	ἄνδρες συμπόται, σωφροσύνης; ἴστε ὅτι	οὔτε	εἴ τις καλός ἐστι μέλει
[202]	δοῦναι οὐκ οἶσθ᾽ ἔφη, ὅτι	οὔτε	ἐπίστασθαί ἐστιν (ἄλογον γὰρ πρᾶγμα
[205]	κατὰ φιλογυμναστίαν ἢ κατὰ φιλοσοφίαν,	οὔτε	ἐρᾶν καλοῦνται οὔτ᾽ ἐρασταί, οἱ
[220]	τοῦτό γέ μοι οὔτε μέμψῃ	οὔτε	ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι· ἀλλὰ γὰρ
[205]	ἐρῶσιν· ὁ δ᾽ ἐμὸς λόγος	οὔτε	ἡμίσεός φησιν εἶναι τὸν ἔρωτα
[196]	οὔτ᾽ ἀδικεῖται οὔθ᾽ ὑπὸ θεοῦ	οὔτε	θεόν, οὔθ᾽ ὑπ᾽ ἀνθρώπου οὔτε
[178]	ἔστιν ἄνευ τούτων οὔτε πόλιν	οὔτε	ἰδιώτην μεγάλα καὶ καλὰ ἔργα
[178]	εἰσὶν οὔτε λέγονται ὑπ᾽ οὐδενὸς	οὔτε	ἰδιώτου οὔτε ποιητοῦ, ἀλλ᾽ Ἡσίοδος
[180]	ἔχει· αὐτὴ ἐφ᾽ ἑαυτῆς πραττομένη	οὔτε	καλὴ οὔτε αἰσχρά. ~(οἷον ὃ
[183]	ἐστιν, ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἐλέχθη,	οὔτε	καλὸν εἶναι αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ
[201]	λόγοις οἷσπερ ἐγὼ τοῦτον, ὡς	οὔτε	καλὸς εἴη κατὰ τὸν ἐμὸν
[178]	γονῆς γὰρ Ἔρωτος οὔτ᾽ εἰσὶν	οὔτε	λέγονται ὑπ᾽ οὐδενὸς οὔτε ἰδιώτου
[220]	στρατηγούς, καὶ τοῦτό γέ μοι	οὔτε	μέμψῃ οὔτε ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι·
[184]	γὰρ δοκεῖ τούτων οὔτε βέβαιον	οὔτε	μόνιμον εἶναι, χωρὶς τοῦ μηδὲ
[182]	καὶ οὐκ ἄν τις εἴποι	οὔτε	νέος οὔτε παλαιὸς ὡς αἰσχρόν,
[205]	ἡμίσεός φησιν εἶναι τὸν ἔρωτα	οὔτε	ὅλου, ἐὰν μὴ τυγχάνῃ γέ
[182]	ἄν τις εἴποι οὔτε νέος	οὔτε	παλαιὸς ὡς αἰσχρόν, ἵνα, οἶμαι,
[178]	μὲν οὖν ἃ ἕκαστος εἶπεν,	οὔτε	πάνυ ὁ Ἀριστόδημος ἐμέμνητο οὔτ᾽
[203]	ὥστε οὔτε ἀπορεῖ Ἔρως ποτὲ	οὔτε	πλουτεῖ, σοφίας τε αὖ καὶ
[178]	ἐμποιεῖν οὕτω καλῶς οὔτε τιμαὶ	οὔτε	πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο (οὐδὲν ὡς
[178]	λέγονται ὑπ᾽ οὐδενὸς οὔτε ἰδιώτου	οὔτε	ποιητοῦ, ἀλλ᾽ Ἡσίοδος πρῶτον μὲν
[196]	βία γὰρ Ἔρωτος οὐχ (ἅπτεται—	οὔτε	ποιῶν ποιεῖ— πᾶς γὰρ ἑκὼν
[178]	οὐ γὰρ ἔστιν ἄνευ τούτων	οὔτε	πόλιν οὔτε ἰδιώτην μεγάλα καὶ
[177]	ἄλλο ἐπίστασθαι ἢ τὰ ἐρωτικά,	οὔτε	που Ἀγάθων καὶ (Παυσανίας, οὐδὲ
[213]	τούτου (ἠράσθην, οὐκέτι ἔξεστίν μοι	οὔτε	προσβλέψαι οὔτε διαλεχθῆναι καλῷ οὐδ᾽
[178]	τοῖς μέλλουσι καλῶς βιώσεσθαι, τοῦτο	οὔτε	συγγένεια οἵα τε ἐμποιεῖν οὕτω
[214]	τι λέγομεν ἐπὶ τῇ κύλικι	οὔτε	τι ᾄδομεν, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς ὥσπερ
[214]	φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως	οὔτε	τι λέγομεν ἐπὶ τῇ κύλικι
[178]	οἵα τε ἐμποιεῖν οὕτω καλῶς	οὔτε	τιμαὶ οὔτε πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο
[221]	ἐγγὺς ἂν εὕροι τις ζητῶν,	οὔτε	τῶν νῦν οὔτε τῶν παλαιῶν,
[221]	τις ζητῶν, οὔτε τῶν νῦν	οὔτε	τῶν παλαιῶν, εἰ μὴ ἄρα
[178]	οὕτως ἀλγῆσαι οὔτε ὑπὸ ἑταίρων	οὔτε	ὑπ᾽ ἄλλου (οὐδενὸς ὡς ὑπὸ
[178]	ὑπὸ πατρὸς ὀφθέντα οὕτως ἀλγῆσαι	οὔτε	ὑπὸ ἑταίρων οὔτε ὑπ᾽ ἄλλου
[211]	γιγνόμενον οὔτε ἀπολλύμενον, οὔτε αὐξανόμενον	οὔτε	φθίνον, ἔπειτα οὐ τῇ μὲν
[203]	καὶ φαρμακεὺς καὶ σοφιστής· καὶ	οὔτε	ὡς (ἀθάνατος πέφυκεν οὔτε ὡς
[203]	καὶ οὔτε ὡς (ἀθάνατος πέφυκεν	οὔτε	ὡς θνητός, ἀλλὰ τοτὲ μὲν
[192]	συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι, καί εἰσιν	οὗτοι	βέλτιστοι τῶν παίδων καὶ μειρακίων,
[182]	καθ᾽ ~(ὅσον δυνάμεθα μὴ ἐρᾶν.	οὗτοι	γάρ εἰσιν οἱ καὶ τὸ
[203]	τέχνας ἢ χειρουργίας τινὰς βάναυσος.	οὗτοι	δὴ οἱ δαίμονες πολλοὶ καὶ
[192]	διατελοῦντες μετ᾽ ἀλλήλων διὰ βίου	οὗτοί	εἰσιν, οἳ οὐδ᾽ ἂν ἔχοιεν
[205]	ἂν τὸ ἥμισυ (ἑαυτῶν ζητῶσιν,	οὗτοι	ἐρῶσιν· ὁ δ᾽ ἐμὸς λόγος
[194]	τῶν πολλῶν· ἀλλὰ μὴ οὐχ	οὗτοι	ἡμεῖς ὦμεν· ἡμεῖς μὲν γὰρ
[202]	αὐτὸν οὐδὲ θεὸν εἶναι; Τίνες	οὗτοι;	ἦν δ᾽ ἐγώ. Εἷς μέν,
[193]	λέγω· ἴσως μὲν (γὰρ καὶ	οὗτοι	τούτων τυγχάνουσιν ὄντες καί εἰσιν
[218]	τε πολλοὺς καὶ ἄφρονας. καὶ	οὗτος	ἀκούσας μάλα εἰρωνικῶς καὶ σφόδρα
[175]	παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι· Σωκράτης	οὗτος	ἀναχωρήσας ἐν τῷ τῶν γειτόνων
[172]	τῇ κλήσει· Ὦ Φαληρεύς, ἔφη,	οὗτος	Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμένεις; κἀγὼ ἐπιστὰς
[200]	παρόντα; (Πάνυ γε, φάναι. Καὶ	οὗτος	ἄρα καὶ ἄλλος πᾶς ὁ
[214]	ἐστὶ πᾶν ἢ ὃ ἔλεγεν;	οὗτος	γάρ, ἐάν τινα ἐγὼ ἐπαινέσω
[220]	πόδας εἰς πίλους καὶ ἀρνακίδας,	οὗτος	δ᾽ ἐν τούτοις ἐξῄει ἔχων
[197]	κοίτην ὕπνον τ᾽ ἐνὶ κήδει.	(οὗτος	δὲ ἡμᾶς ἀλλοτριότητος μὲν κενοῖ,
[221]	ἔτυχον γὰρ παραγενόμενος ἵππον ἔχων,	οὗτος	δὲ ὅπλα. ἀνεχώρει οὖν ἐσκεδασμένων
[197]	οὗ μὲν ἂν ὁ θεὸς	οὗτος	διδάσκαλος γένηται, ἐλλόγιμος καὶ φανὸς
[213]	Ἡράκλεις, τουτὶ τί ἦν; Σωκράτης	οὗτος;	ἐλλοχῶν αὖ με ἐνταῦθα κατέκεισο,
[222]	καὶ ἄλλους πάνυ πολλούς, οὓς	οὗτος	ἐξαπατῶν ὡς ἐραστὴς παιδικὰ μᾶλλον
[216]	σειληνῶδες; σφόδρα γε. τοῦτο γὰρ	οὗτος	ἔξωθεν περιβέβληται, ὥσπερ ὁ γεγλυμμένος
[197]	καὶ ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε καὶ	οὗτος	Ἔρωτος ἂν εἴη μαθητής, καὶ
[186]	(καλόν τε καὶ αἰσχρὸν ἔρωτα,	οὗτός	ἐστιν ὁ ἰατρικώτατος, καὶ ὁ
[187]	φυλάττειν τὸν τούτων ἔρωτα, καὶ	οὗτός	ἐστιν ὁ καλός, ὁ οὐράνιος,
[197]	τι καὶ ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι	οὗτός	ἐστιν ὁ ποιῶν εἰρήνην μὲν
[185]	καλὸν ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα χαρίζεσθαι.	οὗτός	ἐστιν ὁ τῆς Οὐρανίας θεοῦ
[181]	ὅ τι ἂν τύχῃ· καὶ	οὗτός	ἐστιν ὃν οἱ φαῦλοι τῶν
[197]	θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων νόημα·	οὗτος,	ἔφη, ὁ παρ᾽ ἐμοῦ λόγος,
[193]	ἰασάμενος μακαρίους καὶ εὐδαίμονας ποιῆσαι.	οὗτος,	ἔφη, ὦ Ἐρυξίμαχε, ὁ ἐμὸς
[197]	βασιλείαν· ἐπειδὴ δ᾽ ὁ θεὸς	οὗτος	ἔφυ, ἐκ τοῦ ἐρᾷν τῶν
[217]	Σωκράτει πάντ᾽ ἀκοῦσαι ὅσα περ	οὗτος	ᾔδει· ἐφρόνουν γὰρ δὴ ἐπὶ
[221]	διὸ καὶ ἀσφαλῶς ἀπῄει καὶ	οὗτος	καὶ ὁ ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ
[216]	ὡς οὐ δεῖ ποιεῖν ἃ	οὗτος	κελεύει, ἐπειδὰν δὲ ἀπέλθω, ἡττημένῳ
[215]	ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων.	οὗτος	μὲν οὖν ἴσως οἰήσεται ἐπὶ
[207]	λέγεται ἕως ἂν πρεσβύτης γένηται·	οὗτος	μέντοι οὐδέποτε τὰ αὐτὰ ἔχων
[181]	ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον (καὶ ἔστιν	οὗτος	ὁ τῶν παίδων ἔρως) ἔπειτα
[174]	ποιῶν σύ· ἀλλὰ ποῦ ἔστιν	οὗτος;	~(Ὅπισθεν ἐμοῦ ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ
[209]	ἐπιθυμῇ, ζητεῖ δὴ οἶμαι καὶ	οὗτος	περιιὼν τὸ καλὸν ἐν ᾧ
[221]	οὖν ἐσκεδασμένων ἤδη τῶν ἀνθρώπων	οὗτός	τε ἅμα καὶ Λάχης· καὶ
[220]	ἄλλος ἐμὲ ἔσωσεν (ἀνθρώπων ἢ	οὗτος,	τετρωμένον οὐκ ἐθέλων ἀπολιπεῖν, ἀλλὰ
[188]	παρ᾽ ἡμῖν καὶ παρὰ θεοῖς,	οὗτος	τὴν μεγίστην δύναμιν ἔχει καὶ
[185]	ἀπάτη· δοκεῖ γὰρ αὖ καὶ	οὗτος	τὸ καθ᾽ αὑτὸν δεδηλωκέναι, ὅτι
[219]	ποιήσαντος δὲ δὴ ταῦτα ἐμοῦ	οὗτος	τοσοῦτον περιεγένετό τε καὶ κατεφρόνησεν
[214]	ἀνδρὶ καὶ τιμωρήσωμαι ὑμῶν ἐναντίον;	Οὗτος,	φάναι τὸν Σωκράτη, τί ἐν
[221]	ἄν τις ἀπεικάζοι· οἷος δὲ	οὑτοσὶ	γέγονε τὴν ἀτοπίαν ἅνθρωπος, καὶ
[213]	διαλεχθῆναι καλῷ οὐδ᾽ ἑνί, ἢ	οὑτοσὶ	ζηλοτυπῶν με καὶ φθονῶν θαυμαστὰ
[191]	οἱ τέττιγες. μετέθηκέ τε οὖν	οὕτω	αὐτῶν εἰς τὸ πρόσθεν καὶ
[219]	ὡς διανοοῦμαι· σὺ δὲ αὐτὸς	οὕτω	βουλεύου ὅτι σοί τε ἄριστον
[204]	μὲν γὰρ δὴ τοιοῦτος καὶ	οὕτω	γεγονὼς ὁ Ἔρως, ἔστι δὲ
[202]	μηδὲ ὃ μὴ ἀγαθόν, κακόν.	οὕτω	δὲ καὶ τὸν Ἔρωτα ἐπειδὴ
[180]	ἐτίμησαν, εἰς μακάρων νήσους ἀποπέμψαντες.	οὕτω	δὴ ἔγωγέ φημι Ἔρωτα θεῶν
[173]	πορευομένοις καὶ λέγειν καὶ ἀκούειν.	οὕτω	δὴ ἰόντες ἅμα τοὺς λόγους
[184]	μὴ κολακείαν εἶναι μηδὲ ἐπονείδιστον,	οὕτω	δὴ καὶ ἄλλη μία μόνη
[181]	γίγνεται, μὴ ὀρθῶς δὲ αἰσχρόν.	Οὕτω	δὴ καὶ τὸ ἐρᾷν καὶ
[195]	οὗ ἂν ὁ λόγος ᾖ.	οὕτω	δὴ τὸν Ἔρωτα καὶ ἡμᾶς
[184]	ἐρῶν καὶ ποτέρων ὁ ἐρώμενος.	Οὕτω	δὴ ὑπὸ ταύτης τῆς αἰτίας
[221]	ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ τι τῶν	οὕτω	διακειμένων ἐν τῷ πολέμῳ οὐδὲ
[173]	καὶ δῆλόν γε δὴ ὅτι	οὕτω	διανοούμενος καὶ περὶ ἐμαυτοῦ καὶ
[223]	τὴν ἄλλην ἡμέραν διατρίβειν, καὶ	οὕτω	διατρίψαντα εἰς ἑσπέραν οἴκοι ἀναπαύεσθαι.
[201]	δοκεῖ οὖν μοι ῥᾷστον εἶναι	οὕτω	διελθεῖν, ὥς ποτέ με ἡ
[216]	τουτουῒ τοῦ Μαρσύου πολλάκις δὴ	~(οὕτω	διετέθην ὥστε μοι δόξαι μὴ
[194]	φάναι, οὐ δή πού με	οὕτω	θεάτρου μεστὸν ἡγεῖ, ὥστε καὶ
[216]	ποτ᾽ εἶδον, καί μοι ἔδοξεν	οὕτω	θεῖα καὶ ~(χρυσᾶ εἶναι καὶ
[186]	ἀνθρώπων, (τοῖς δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν,	οὕτω	καὶ ἐν αὐτοῖς τοῖς σώμασιν
[179]	ἐκείνης ἀνεῖσαν ἀγασθέντες (τῷ ἔργῳ·	οὕτω	καὶ θεοὶ τὴν περὶ τὸν
[183]	γὰρ ὅρκον οὔ φασιν εἶναι·	οὕτω	(καὶ οἱ θεοὶ καὶ οἱ
[198]	ὁστισοῦν, μέλλων λέξειν μετὰ καλὸν	οὕτω	καὶ παντοδαπὸν λόγον ῥηθέντα; καὶ
[179]	ἢ μὴ βοηθῆσαι κινδυνεύοντι- οὐδεὶς	οὕτω	κακὸς, ὅντινα οὐκ ἂν αὐτὸς
[179]	καὶ τοῦτ᾽ ἐργασαμένη τὸ ἔργον	οὕτω	καλὸν ἔδοξεν ἐργάσασθαι οὐ μόνον
[174]	καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι ἴοι	οὕτω	καλὸς γεγενημένος. καὶ τὸν εἰπεῖν
[178]	οὔτε συγγένεια οἵα τε ἐμποιεῖν	οὕτω	καλῶς οὔτε τιμαὶ οὔτε πλοῦτος
[222]	Ἀλκιβιάδη. οὐ γὰρ ἄν ποτε	οὕτω	κομψῶς κύκλῳ περιβαλλόμενος ἀφανίσαι ἐνεχείρεις
[185]	τοῦτο δὲ αὖ πάντων κάλλιστον·	οὕτω	πᾶν> πάντως γε καλὸν ἀρετῆς
[180]	αὐτὸν ἐτίμησαν, ὅτι τὸν ἐραστὴν	οὕτω	περὶ πολλοῦ ἐποιεῖτο. Αἰσχύλος δὲ
[176]	ἐν τῷ παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽	οὕτω	πίνοντας πρὸς ἡδονήν. Ἐπειδὴ τοίνυν,
[214]	ἄλλον ἐπαινέσαιμι σοῦ παρόντος. Ἀλλ᾽	οὕτω	ποίει, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, εἰ
[178]	(Ἡσιόδῳ δὲ καὶ Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ.	οὕτω	πολλαχόθεν ὁμολογεῖται ὁ Ἔρως ἐν
[188]	τείνει πρὸς θέμιν καὶ ἀσέβειαν.	οὕτω	πολλὴν καὶ μεγάλην, μᾶλλον δὲ
[175]	γε παρὰ σοῦ νέου ὄντος	οὕτω	σφόδρα ἐξέλαμψεν καὶ ἐκφανὴς ἐγένετο
[183]	οὐδείς, ἐμποδίζοιτο ἂν μὴ πράττειν	οὕτω	τὴν πρᾶξιν καὶ ὑπὸ φίλων
[205]	ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην.	(Οὕτω	τοίνυν καὶ περὶ τὸν ἔρωτα·
[214]	τοῦτον τῷ ἐπὶ δεξιὰ καὶ	οὕτω	τοὺς ἄλλους. Ἀλλά, φάναι, ὦ
[175]	οὖν κινεῖτε, ἀλλ᾽ ἐᾶτε. Ἀλλ᾽	οὕτω	χρὴ ποιεῖν, εἰ σοὶ δοκεῖ,
[178]	οὔτ᾽ ἂν ὑπὸ πατρὸς ὀφθέντα	οὕτως	ἀλγῆσαι οὔτε ὑπὸ ἑταίρων οὔτε
[193]	καὶ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὅτι	οὕτως	ἂν ἡμῶν τὸ γένος εὔδαιμον
[206]	Ἆρ᾽ οὖν, ἦ δ᾽ ἥ,	οὕτως	ἁπλοῦν ἐστι λέγειν ὅτι οἱ
[191]	γυναῖκα καλοῦμεν, εἴτ᾽ ἀνδρός· καὶ	οὕτως	ἀπώλλυντο. ἐλεήσας δὲ ὁ Ζεὺς
[197]	γέγονεν καὶ θεοῖς καὶ ἀνθρώποις.	(οὕτως	ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, Ἔρως
[192]	ἕνεκα ἕτερος ἑτέρῳ χαίρει ξυνὼν	οὕτως	ἐπὶ μεγάλης σπουδῆς· ἀλλ᾽ ἄλλο
[215]	δ᾽ ἐγὼ ἐπαινεῖν, ὦ ἄνδρες,	οὕτως	ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων. οὗτος μὲν
[207]	τὰ δὲ θηρία τίς αἰτία	οὕτως	ἐρωτικῶς διατίθεσθαι; ἔχεις λέγειν; καὶ
[201]	τὸν Σωκράτη· καὶ εἰ τοῦτο	οὕτως	ἔχει, ἄλλο τι ὁ Ἔρως
[175]	εἰς τὴν κενωτέραν. εἰ γὰρ	οὕτως	ἔχει καὶ ἡ (σοφία, πολλοῦ
[208]	σοφωτάτη Διοτίμα, ταῦτα ὡς ἀληθῶς	οὕτως	ἔχει; (καὶ ἥ, ὥσπερ οἱ
[201]	Ἔρωτα καλὸν εἶναι, εἰ ταῦτα	οὕτως	ἔχει; καὶ τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν.
[201]	οὐκ ἂν δυναίμην ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽	οὕτως	ἐχέτω ὡς σὺ λέγεις. Οὐ
[198]	ὡς κάλλιστα, ἐάν τε ᾖ	οὕτως	ἔχοντα ἐάν τε μή· εἰ
[194]	ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος τῷ θεῷ	οὕτως	ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ καλῶς λέγεις,
[199]	ἐρέσθαι, ἵνα ἀνομολογησάμενος παρ᾽ αὐτοῦ	οὕτως	ἤδη λέγω. (Ἀλλὰ παρίημι, φάναι
[177]	τὴν ἡμέραν ἀξίως ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽	οὕτως	ἠμέληται τοσοῦτος θεός; ταῦτα δή
[205]	εἶναι ἀεί, ἢ πῶς λέγεις;	Οὕτως,	ἦν δ᾽ ἐγώ· κοινὸν εἶναι
[189]	ἀλλὰ πρόσεχε τὸν νοῦν καὶ	οὕτως	λέγε ὡς δώσων λόγον· (ἴσως
[174]	δεῖπνον; κἀγώ, ἔφη, εἶπον ὅτι	Οὕτως	ὅπως ἂν σὺ κελεύῃς. Ἕπου
[182]	γενομένη κατέλυσεν αὐτῶν τὴν ἀρχήν.	οὕτως	οὗ μὲν αἰσχρὸν ἐτέθη (χαρίζεσθαι
[214]	οὖν, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν;	(οὕτως	οὔτε τι λέγομεν ἐπὶ τῇ
[180]	ἡμῖν ὁ λόγος, τὸ ἁπλῶς	οὕτως	παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα. εἰ μὲν
[200]	ἀντὶ τοῦ εἰκότος εἰ ἀνάγκη	οὕτως,	τὸ ἐπιθυμοῦν ἐπιθυμεῖν οὗ ἐνδεές
[196]	αὑτοῦ, ποιητὴς ὁ θεὸς σοφὸς	οὕτως	ὥστε καὶ ἄλλον ποιῆσαι· πᾶς
[212]	σοφωτάτου καὶ καλλίστου κεφαλὴν ἀνειπὼν	οὑτωσὶ	ἀναδήσω· ἆρα καταγελάσεσθέ μου ὡς
[218]	μνησθῆναι πρός με· ἐγὼ δὲ	οὑτωσὶ	ἔχω· πάνυ ἀνόητον ἡγοῦμαι εἶναι
[185]	διδάσκουσι γάρ με ἴσα λέγειν	οὑτωσὶ	οἱ σοφοί, ἔφη ὁ Ἀριστόδημος
[214]	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην. καὶ μέντοι	οὑτωσὶ	ποίησον. ἐάν τι μὴ ἀληθὲς
[201]	σε ἀναμνήσω. οἶμαι γάρ σε	οὑτωσί	πως εἰπεῖν, ὅτι τοῖς θεοῖς
[201]	γὰρ οὐκ εἴη ἔρως. οὐχ	οὑτωσί	πως ἔλεγες; Εἶπον γάρ, φάναι
[183]	τὸ δὲ, οἶμαι, ὧδ᾽ ἔχει·	οὐχ	ἁπλοῦν ἐστιν, ὅπερ ἐξ ἀρχῆς
[196]	τι πάσχει— βία γὰρ Ἔρωτος	οὐχ	(ἅπτεται— οὔτε ποιῶν ποιεῖ— πᾶς
[189]	ἡ γὰρ πάλαι ἡμῶν φύσις	οὐχ	αὑτὴ ἦν ἥπερ νῦν, ἀλλ᾽
[210]	εἴδει καλόν, πολλὴ ἄνοια μὴ	οὐχ	ἕν τε καὶ ταὐτὸν ἡγεῖσθαι
[178]	θεοῖς, πολλαχῇ μὲν καὶ ἄλλῃ,	οὐχ	ἥκιστα δὲ κατὰ τὴν γένεσιν.
[181]	δὲ οἱ τοιοῦτοι πρῶτον μὲν	οὐχ	ἧττον γυναικῶν ἢ παίδων, ἔπειτα
[173]	τὶ ποιεῖν ἀθλιώτερος ἦ ὁτουοῦν,	οὐχ	ἧττον ἢ σὺ νυνί, οἰόμενος
[185]	ὁρμήσας ἐπὶ τὸν λόγον καλῶς	οὐχ	~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε, δεῖν ἐμὲ πειρᾶσθαι
[185]	τινος ἄλλου λύγγα ἐπιπεπτωκυῖαν καὶ	οὐχ	οἷόν τε εἶναι λέγειν, (ἀλλ᾽
[212]	γάρ τοι, φάναι, χθὲς μὲν	οὐχ	οἷός τ᾽ ἐγενόμην ἀφικέσθαι, νῦν
[198]	ἐπεὶ ἔγωγε ἐνθυμούμενος ὅτι αὐτὸς	οὐχ	οἷός τ᾽ ἔσομαι οὐδ᾽ ἐγγὺς
[174]	χθὲς ζητῶν σε, ἵνα καλέσαιμι,	οὐχ	οἷός τ᾽ ἦ ἰδεῖν. ἀλλὰ
[198]	ῥηθέντα; καὶ τὰ μὲν ἄλλα	οὐχ	ὁμοίως μὲν θαυμαστά· τὸ δὲ
[174]	τι ἀπολογήσει; ὡς ἐγὼ μὲν	οὐχ	ὁμολογήσω ἄκλητος (ἥκειν, ἀλλ᾽ ὑπὸ
[195]	Φαίδρῳ πολλὰ ἄλλα ὁμολογῶν τοῦτο	οὐχ	ὁμολογῶ, ὡς Ἔρως Κρόνου καὶ
[198]	ἡμῶν τὸν ἔρωτα ἐγκωμιάζειν δόξει,	οὐχ	ὅπως ἐγκωμιάσεται. διὰ ταῦτα δὴ,
[194]	ἢ τῶν πολλῶν· ἀλλὰ μὴ	οὐχ	οὗτοι ἡμεῖς ὦμεν· ἡμεῖς μὲν
[201]	αἰσχρῶν γὰρ οὐκ εἴη ἔρως.	οὐχ	οὑτωσί πως ἔλεγες; Εἶπον γάρ,
[174]	Ἴσως μέντοι κινδυνεύσω καὶ ἐγὼ	οὐχ	ὡς σὺ λέγεις, ὦ Σώκρατες,
[182]	τῷ ἐρῶντι παρὰ πάντων θαυμαστή,	οὐχ	ὥς τι αἰσχρὸν ποιοῦντι, καὶ
[179]	θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ γυναικῶν (γενέσθαι,	οὐχ	ὥσπερ Ἀχιλλέα τὸν τῆς Θέτιδος
[189]	τὰ γένη τὰ τῶν ἀνθρώπων,	οὐχ	ὥσπερ νῦν δύο, ἄρρεν καὶ
[189]	καὶ θυσίας ἂν ποιεῖν μεγίστας,	οὐχ	ὥσπερ νῦν τούτων οὐδὲν γίγνεται
[197]	ποίησιν πάντων τίς ἐναντιώσεται μὴ	οὐχὶ	Ἔρωτος εἶναι σοφίαν, ᾗ γίγνεταί
[213]	ταινίας ὡς ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε τῶν	ὀφθαλμῶν	ἔχοντα οὐ κατιδεῖν τὸν Σωκράτη,
[178]	ἀμυνόμενος, οὔτ᾽ ἂν ὑπὸ πατρὸς	ὀφθέντα	οὕτως ἀλγῆσαι οὔτε ὑπὸ ἑταίρων
[178]	διαφερόντως τοὺς ἐραστὰς αἰσχύνεται, ὅταν	ὀφθῇ	ἐν αἰσχρῷ τινι ὤν. εἰ
[179]	ἐρῶν γὰρ ἀνὴρ ὑπὸ παιδικῶν	ὀφθῆναι	ἢ λιπὼν τάξιν ἢ ὅπλα
[199]	ὑμετέρους λόγους, ἵνα μὴ γέλωτα	ὄφλω.	ὅρα οὖν, ὦ Φαῖδρε, εἴ
[174]	διέφυγον τοῖς ἐπινικίοις, φοβηθεὶς τὸν	ὄχλον·	ὡμολόγησα δ᾽ εἰς τήμερον παρέσεσθαι.
[217]	ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι, σκηπτόμενος ὅτι	ὀψὲ	εἴη, προσηνάγκασα αὐτὸν μένειν. ἀνεπαύετο
[219]	ὤν. ἥ τοι τῆς διανοίας	ὄψις	ἄρχεται ὀξὺ βλέπειν ὅταν ἡ
[187]	μέγα ἔργον ταῖς περὶ τὴν	ὀψοποιικὴν	τέχνην ἐπιθυμίαις καλῶς χρῆσθαι, ὥστ᾽