Page
[216]	ἔτι ἐμαυτοῦ μὲν ἀμελῶ, τὰ	δ᾽	Ἀθηναίων πράττω. βίᾳ οὖν ὥσπερ
[211]	οὐ τῇ μὲν καλόν, τῇ	δ᾽	αἰσχρόν, οὐδὲ τοτὲ μέν, τοτὲ
[186]	καλὸν χαρίζεσθαι τῶν ἀνθρώπων, (τοῖς	δ᾽	ἀκολάστοις αἰσχρόν, οὕτω καὶ ἐν
[174]	καλὸν ἥκεις ὅπως συνδειπνήσῃς· εἰ	δ᾽	ἄλλου τινὸς ἕνεκα ἦλθες, εἰς
[185]	ἐν τῷ ἐμῷ. ἐν ᾧ	δ᾽	ἂν ἐγὼ λέγω, ἐὰν μέν
[196]	ἑκὼν Ἔρωτι πᾶν ὑπηρετεῖ— ἃ	δ᾽	ἂν ἑκὼν ἑκόντι ὁμολογήσῃ, φασὶν
[197]	ἐλλόγιμος καὶ φανὸς ἀπέβη, οὗ	δ᾽	ἂν Ἔρως μὴ ἐφάψηται, σκοτεινός;
[176]	ἂν περὶ ἰατρικῆς λέγῃς· νῦν	δ᾽	ἂν εὖ βουλεύωνται, καὶ οἱ
[196]	ὁτῳοῦν οὐκ ἐνίζει Ἔρως· οὗ	δ᾽	ἂν εὐανθής τε καὶ εὐώδης
[195]	ἦθος ἐχούσῃ ἐντύχῃ, ἀπέρχεται, ᾗ	δ᾽	ἂν μαλακόν, οἰκίζεται. ἁπτόμενον οὖν
[196]	ὁ ἔχων τοῦ ἐχομένου· τοῦ	δ᾽	ἀνδρειοτάτου τῶν ἄλλων κρατῶν πάντων
[198]	ὅτι Ἀγάθων θαυμαστῶς ἐροῖ, ἐγὼ	δ᾽	ἀπορήσοιμι; Τὸ μὲν ἕτερον, φάναι
[185]	δὲ μή, ὕδατι (ἀνακογχυλίασον. εἰ	δ᾽	ἄρα πάνυ ἰσχυρά ἐστιν, ἀναλαβών
[209]	σωφροσύνη τε καὶ δικαιοσύνη· τούτων	δ᾽	αὖ ὅταν τις ἐκ (νέου
[220]	ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα· οἷον	δ᾽	αὖ τόδ᾽ ἔρεξε καὶ ἔτλη
[216]	μὴ ὄντα ἐν ἀνθρώποις· εἰ	δ᾽	αὖ τοῦτο γένοιτο, εὖ οἶδα
[175]	ὅποι ἂν τύχῃ ἕστηκεν. ἥξει	δ᾽	αὐτίκα, ὡς ἐγὼ οἶμαι. μὴ
[180]	τὸν Παυσανίου λόγον διηγεῖτο. εἰπεῖν	δ᾽	αὐτὸν ὅτι· οὐ καλῶς μοι
[186]	οἷς μὴ ἔνεστιν ἔρως, δεῖ	δ᾽	ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι καὶ ἐνόντα
[173]	(Οὐ μὰ τὸν Δία, ἦν	δ᾽	ἐγώ, ἀλλ᾽ ὅσπερ Φοίνικι· Ἀριστόδημος
[206]	Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔμοιγε, ἦν	δ᾽	ἐγώ. Ἆρ᾽ οὖν, ἦ δ᾽
[204]	ἀγαθῶν· τί ἐρᾷ; Γενέσθαι, ἦν	δ᾽	ἐγώ, αὑτῷ. Καὶ τί ἔσται
[206]	κατὰ τὴν ψυχήν. Μαντείας, ἦν	δ᾽	ἐγώ, δεῖται ὅτι ποτε λέγεις,
[202]	τε καὶ θνητοῦ. Τίνα, ἦν	δ᾽	ἐγώ, δύναμιν ἔχον; Ἑρμηνεῦον καὶ
[202]	θεὸν εἶναι; Τίνες οὗτοι; ἦν	δ᾽	ἐγώ. Εἷς μέν, ἔφη, σύ,
[218]	ἔφη. Σὺ ἐμοὶ δοκεῖς, ἦν	δ᾽	ἐγώ, ἐμοῦ ἐραστὴς ἄξιος γεγονέναι
[215]	εὐπόρως καὶ ἐφεξῆς καταριθμῆσαι. Σωκράτη	δ᾽	ἐγὼ ἐπαινεῖν, ὦ ἄνδρες, οὕτως
[204]	γένηται τἀγαθά; Τοῦτ᾽ εὐπορώτερον, ἦν	δ᾽	ἐγώ, ἔχω ἀποκρίνασθαι, ὅτι εὐδαίμων
[202]	Εἷς μέν, ἔφη, σύ, μία	δ᾽	ἐγώ. κἀγὼ εἶπον· Πῶς τοῦτο,
[205]	τοὺς δ᾽ οὔ; Θαυμάζω, ἦν	δ᾽	ἐγώ, καὶ αὐτός. Ἀλλὰ μὴ
[205]	ἢ πῶς λέγεις; Οὕτως, ἦν	δ᾽	ἐγώ· κοινὸν εἶναι πάντων. Τί
[202]	φρονήσεως καὶ ἀμαθίας. Ἀληθῆ, ἦν	δ᾽	ἐγώ, λέγεις. (Μὴ τοίνυν ἀνάγκαζε
[202]	ἔφη, τούτοιν. Καὶ μήν, ἦν	δ᾽	ἐγώ, ὁμολογεῖταί γε παρὰ πάντων
[206]	ἐν τῷ καλῷ. Εἶεν, ἦν	δ᾽	ἐγώ. Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.
[212]	ἄλλοι, ἔφη μὲν Διοτίμα, πέπεισμαι	δ᾽	ἐγώ· πεπεισμένος δὲ πειρῶμαι καὶ
[172]	ἐνθάδε οὐκ ἐπιδεδήμηκεν; ἀφ᾽ οὗ	δ᾽	ἐγὼ Σωκράτει συνδιατρίβω καὶ ἐπιμελὲς
[203]	ὁ Ἔρως. Πατρὸς δέ, ἦν	δ᾽	ἐγώ, τίνος ἐστὶ καὶ μητρός;
[172]	παραγενέσθαι. Ἔγωγε δή. Πόθεν, ἦν	δ᾽	ἐγώ, ὦ Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽
[208]	τε καὶ εἶπον Εἶεν, ἦν	δ᾽	ἐγώ, ὦ σοφωτάτη Διοτίμα, ταῦτα
[205]	καταχρώμεθα ὀνόμασιν. Ὥσπερ τί; ἦν	δ᾽	ἐγώ. Ὥσπερ τόδε, οἶσθ᾽ ὅτι
[191]	καὶ γίγνοιτο τὸ γένος, ἅμα	δ᾽	εἰ καὶ ἄρρην ἄρρενι, πλησμονὴν
[207]	ἔλεγον ὅτι οὐκ εἰδείην· ἣ	δ᾽	εἶπεν, Διανοεῖ οὖν δεινός ποτε
[174]	ἐπινικίοις, φοβηθεὶς τὸν ὄχλον· ὡμολόγησα	δ᾽	εἰς τήμερον παρέσεσθαι. ταῦτα δὴ
[215]	διὰ τὸ θεῖα εἶναι. σὺ	δ᾽	ἐκείνου τοσοῦτον μόνον διαφέρεις, ὅτι
[205]	(ἑαυτῶν ζητῶσιν, οὗτοι ἐρῶσιν· ὁ	δ᾽	ἐμὸς λόγος οὔτε ἡμίσεός φησιν
[173]	Κυδαθηναιεύς, σμικρός, ἀνυπόδητος ἀεί· παρεγεγόνει	δ᾽	ἐν τῇ συνουσίᾳ, Σωκράτους ἐραστὴς
[220]	εἰς πίλους καὶ ἀρνακίδας, οὗτος	δ᾽	ἐν τούτοις ἐξῄει ἔχων ἱμάτιον
[177]	ἔρανον εἰσενεγκεῖν καὶ χαρίσασθαι, ἅμα	δ᾽	ἐν τῷ παρόντι πρέπον μοι
[193]	ᾧ μηδεὶς ἐναντία πραττέτω (πράττει	δ᾽	ἐναντία ὅστις θεοῖς ἀπεχθάνεται) φίλοι
[182]	ῥᾴδιος, ἁπλῶς γὰρ ὥρισται· ὁ	δ᾽	ἐνθάδε (καὶ ἐν Λακεδαίμονι ποικίλος.
[210]	πᾶσιν τοῖς σώμασι κάλλος· τοῦτο	δ᾽	ἐννοήσαντα καταστῆναι πάντων τῶν καλῶν
[217]	καὶ πρὸς ὁντινοῦν λέγειν· τὸ	δ᾽	ἐντεῦθεν οὐκ ἄν μου ἠκούσατε
[173]	τοίνυν ἐκεῖνοι τοιοίδε τινές· μᾶλλον	δ᾽	~(ἐξ ἀρχῆς ὑμῖν ὡς ἐκεῖνος
[176]	μὲν γὰρ ἀεὶ ἀδύνατοι. Σωκράτη	δ᾽	ἐξαιρῶ λόγου· ἱκανὸς γὰρ καὶ
[197]	ἡγεμών· πρᾳότητα μὲν πορίζων, ἀγριότητα	δ᾽	ἐξορίζων· φιλόδωρος εὐμενείας, ἄδωρος δυσμενείας·
[190]	αὐχένι κυκλοτερεῖ, ὅμοια πάντῃ· κεφαλὴν	δ᾽	ἐπ᾽ ἀμφοτέροις τοῖς προσώποις ἐναντίοις
[185]	ἐν τῷ σῷ μέρει, σὺ	δ᾽	ἐπειδὰν παύσῃ, ἐν τῷ ἐμῷ.
[214]	ἄλλοι πάντες ἡμεῖς εἰρήκαμεν· σὺ	δ᾽	ἐπειδὴ οὐκ εἴρηκας καὶ ἐκπέπωκας,
[217]	μὲν αἰσχυνόμενος ἀφῆκα αὐτόν· αὖθις	δ᾽	ἐπιβουλεύσας, ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην πόρρω
[214]	ἐγχέαντος τοῦ παιδὸς πίνειν· τὸν	δ᾽	Ἐρυξίμαχον· Πῶς οὖν, φάναι, ὦ
[183]	καὶ αἰσχυνομένων ὑπὲρ αὐτοῦ· τῷ	δ᾽	ἐρῶντι πάντα ταῦτα ποιοῦντι χάρις
[193]	τούτου ἐγγυτάτω ἄριστον εἶναι· τοῦτο	δ᾽	ἐστὶ παιδικῶν τυχεῖν κατὰ νοῦν
[206]	τῷ ἀναρμόστῳ ἀδύνατον γενέσθαι. (ἀνάρμοστον	δ᾽	ἐστὶ τὸ αἰσχρὸν παντὶ τῷ
[183]	χρηστῷ τε καὶ καλῶς. πονηρὸς	δ᾽	ἐστὶν ἐκεῖνος ὁ ἐραστὴς ὁ
[204]	τῶν καλλίστων ἡ σοφία, Ἔρως	δ᾽	ἐστὶν ἔρως περὶ τὸ καλόν,
[188]	καὶ οἷς μαντικὴ ἐπιστατεῖ (ταῦτα	δ᾽	ἐστὶν ἡ περὶ θεούς τε
[184]	ἑκούσιος λείπεται οὐκ ἐπονείδιστος· αὕτη	δ᾽	ἐστὶν ἡ περὶ τὴν ἀρετήν.
[195]	δὲ τῷ νέῳ ἁπαλός· ποιητοῦ	δ᾽	ἔστιν (ἐνδεὴς οἷος ἦν Ὅμηρος,
[185]	αὑτοῦ καὶ τὸν ἐρώμενον· οἱ	δ᾽	ἕτεροι πάντες τῆς ἑτέρας, τῆς
[190]	ὀρθοὶ ἐπὶ δυοῖν σκελοῖν· ἐὰν	δ᾽	ἔτι δοκῶσιν ἀσελγαίνειν καὶ μὴ
[220]	ἐν τῷ ψύχει καθηῦδον, ἅμα	δ᾽	ἐφύλαττον αὐτὸν εἰ καὶ τὴν
[175]	Ἀγάθωνα, καὶ εἰσάξεις Σωκράτη; σὺ	δ᾽	ἦ δ᾽ ὅς, Ἀριστόδημε, παρ᾽
[215]	οἰήσεται ἐπὶ τὰ γελοιότερα, ἔσται	δ᾽	ἡ εἰκὼν τοῦ ἀληθοῦς ἕνεκα,
[205]	Ἀληθῆ λέγεις. Ἀλλ᾽ ὅμως, ἦ	δ᾽	ἥ, οἶσθ᾽ ὅτι οὐ καλοῦνται
[206]	δ᾽ ἐγώ. Ἆρ᾽ οὖν, ἦ	δ᾽	ἥ, οὕτως ἁπλοῦν ἐστι λέγειν
[206]	οὐ μανθάνω. (Ἀλλ᾽ ἐγώ, ἦ	δ᾽	ἥ, σαφέστερον ἐρῶ. κυοῦσιν γάρ,
[206]	ὁ ἔρως ἐστὶν ἀεί, ἦ	δ᾽	ἥ, τῶν τίνα τρόπον διωκόντων
[197]	τὴν τῆς Ἀνάγκης βασιλείαν· ἐπειδὴ	δ᾽	ὁ θεὸς οὗτος ἔφυ, ἐκ
[175]	εἰσάξεις Σωκράτη; σὺ δ᾽ ἦ	δ᾽	ὅς, Ἀριστόδημε, παρ᾽ Ἐρυξίμαχον κατακλίνου.
[172]	ἀπαγγέλλειν· πρότερον δέ μοι, ἦ	δ᾽	ὅς, εἰπέ· σὺ αὐτὸς παρεγένου
[218]	Σώκρατες, καθεύδεις; Οὐ δῆτα, ἦ	δ᾽	ὅς. Οἶσθα οὖν ἅ μοι
[174]	καλὸν ἴω. ἀλλὰ σύ, ἦ	δ᾽	ὅς, πῶς (ἔχεις πρὸς τὸ
[178]	(εἶναι τῶν θεῶν, τίμιον, ἦ	δ᾽	ὅς· τεκμήριον δὲ τούτου· γονῆς
[176]	(Ἕρμαιον ἂν εἴη ἡμῖν, ἦ	δ᾽	ὅς, ὡς ἔοικεν, ἐμοί τε
[180]	ἀνάγκη καὶ Ἔρωτε εἶναι. πῶς	δ᾽	οὐ δύο τὼ θεά; ἡ
[217]	ἐρημίᾳ διαλεχθείη, καὶ ἔχαιρον. τούτων	δ᾽	οὐ μάλα ἐγίγνετο οὐδέν, ἀλλ᾽
[205]	ἀλλά τινάς φαμεν ἐρᾶν, τοὺς	δ᾽	οὔ; Θαυμάζω, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[215]	εὖ μὲν ἡγούμην λέγειν, τοιοῦτον	δ᾽	οὐδὲν ἔπασχον, οὐδ᾽ ἐτεθορύβητό μου
[199]	Ἔρως ἔρως, ἢ οὐδενός; ἐρωτῶ	δ᾽	οὐκ εἰ μητρός τινος ἢ
[180]	οὖν δεῖ πάντας θεούς, ἃ	δ᾽	οὖν ἑκάτερος εἴληχε πειρατέον εἰπεῖν.
[217]	οὐδὲ τοῦτο ταχὺ (ὑπήκουσεν, ὅμως	δ᾽	οὖν χρόνῳ ἐπείσθη. ἐπειδὴ δὲ
[174]	καταλαμβάνειν ἤδη μέλλοντας δειπνεῖν· εὐθὺς	δ᾽	οὖν ὡς ἰδεῖν τὸν Ἀγάθωνα·
[203]	τινὰς βάναυσος. οὗτοι δὴ οἱ	δαίμονες	πολλοὶ καὶ παντοδαποί εἰσιν, εἷς
[223]	μᾶλλον ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽ ἔασον, ~(ὦ	δαιμόνιε,	καὶ μὴ φθονήσῃς τῷ μειρακίῳ
[202]	Σώκρατες· καὶ γὰρ πᾶν τὸ	δαιμόνιον	(μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ
[203]	μὲν περὶ τὰ τοιαῦτα σοφὸς	δαιμόνιος	ἀνήρ, ὁ δὲ ἄλλο τι
[219]	περιβαλὼν τὼ χεῖρε τούτῳ τῷ	(δαιμονίῳ	ὡς ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ, κατεκείμην
[204]	ἡ μὲν οὖν φύσις τοῦ	δαίμονος,	ὦ φίλε Σώκρατες, αὕτη· ὃν
[202]	ἀθανάτου. Τί οὖν, ὦ Διοτίμα;	Δαίμων	μέγας, ὦ Σώκρατες· καὶ γὰρ
[174]	ὡς ἄρα καὶ ἀγαθῶν ἐπὶ	δαῖτας	ἴασιν αὐτόματοι ἀγαθοί. Ὅμηρος μὲν
[215]	ἥ τε καρδία πηδᾷ καὶ	δάκρυα	ἐκχεῖται ὑπὸ τῶν λόγων τῶν
[212]	αὐτὸν κιττοῦ τέ τινι στεφάνῳ	δασεῖ	καὶ ἴων, καὶ ταινίας ἔχοντα
[201]	τῶν καλῶν ἐνδεής ἐστι, τὰ	δὲ	ἀγαθὰ καλά, κἂν τῶν ἀγαθῶν
[199]	βούλομαι. εἰ γὰρ ἐροίμην, τί	δέ;	ἀδελφός, αὐτὸ τοῦθ᾽ ὅπερ ἔστιν,
[183]	καλῶς μὲν πραττόμενον καλόν, αἰσχρῶς	δὲ	αἰσχρόν. αἰσχρῶς μὲν οὖν ἐστὶ
[211]	τισὶ μὲν ὂν καλόν, τισὶ	δὲ	αἰσχρόν· οὐδ᾽ αὖ φαντασθήσεται αὐτῷ
[181]	ὀρθῶς καλὸν γίγνεται, μὴ ὀρθῶς	δὲ	αἰσχρόν. Οὕτω δὴ καὶ τὸ
[211]	οὐδ᾽ ἔνθα μὲν καλόν, ἔνθα	δὲ	αἰσχρόν, ὡς τισὶ μὲν ὂν
[206]	τίκτει τε καὶ γεννᾷ· ὅταν	δὲ	αἰσχρῷ, σκυθρωπόν τε καὶ λυπούμενον
[215]	παμπόλλους τὰ αὐτὰ πάσχοντας. Περικλέους	δὲ	ἀκούων καὶ ἄλλων ἀγαθῶν ῥητόρων
[205]	ὅλου ἐπιτιθέντες ὄνομα, ἔρωτα, τὰ	δὲ	ἄλλα ἄλλοις καταχρώμεθα ὀνόμασιν. Ὥσπερ
[211]	αὑτοῦ μονοειδὲς ἀεὶ ὄν, τὰ	δὲ	ἄλλα πάντα καλὰ ἐκείνου μετέχοντα
[208]	σῶμα καὶ τἆλλα πάντα· ἀθάνατον	δὲ	ἄλλῃ. μὴ οὖν θαύμαζε εἰ
[203]	τοιαῦτα σοφὸς δαιμόνιος ἀνήρ, ὁ	δὲ	ἄλλο τι σοφὸς ὢν ἢ
[194]	καὶ ἦμεν τῶν πολλῶν· εἰ	δὲ	ἄλλοις ἐντύχοις σοφοῖς, τάχ᾽ ἂν
[173]	ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς ὡς χαίρω· ὅταν	δὲ	ἄλλους τινάς, ἄλλως τε καὶ
[190]	δὲ θῆλυ τῆς γῆς, τὸ	δὲ	ἀμφοτέρων μετέχον τῆς σελήνης, ὅτι
[203]	εὐπορήσῃ, τοτὲ δὲ ἀποθνῄσκει, πάλιν	δὲ	ἀναβιώσκεται διὰ τὴν τοῦ πατρὸς
[207]	ὡς θνητῷ ἡ γέννησις. ἀθανασίας	~(δὲ	ἀναγκαῖον ἐπιθυμεῖν μετὰ ἀγαθοῦ ἐκ
[213]	αὐτὸν ὁρᾶν τὸν Σωκράτη, ἰδόντα	δὲ	ἀναπηδῆσαι καὶ εἰπεῖν· Ὦ Ἡράκλεις,
[214]	Ἀλκιβιάδην, καλῶς μὲν λέγεις, μεθύοντα	δὲ	ἄνδρα παρὰ νηφόντων λόγους παραβάλλειν
[192]	πολιτικὰ ἄνδρες οἱ τοιοῦτοι. ἐπειδὰν	δὲ	ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι καὶ πρὸς γάμους
[203]	μαντείαν πᾶσαν καὶ γοητείαν. θεὸς	δὲ	ἀνθρώπῳ οὐ μίγνυται, ἀλλὰ διὰ
[216]	ὥσπερ ὁ γεγλυμμένος σειληνός· ἔνδοθεν	δὲ	ἀνοιχθεὶς πόσης οἴεσθε γέμει, ὦ
[186]	τε καὶ ἀνόμοιόν ἐστι· τὸ	δὲ	ἀνόμοιον ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ.
[216]	ποιεῖν ἃ οὗτος κελεύει, ἐπειδὰν	δὲ	ἀπέλθω, ἡττημένῳ τῆς τιμῆς τῆς
[186]	καὶ κατὰ θεῖα πράγματα. ἄρξομαι	δὲ	ἀπὸ τῆς ἰατρικῆς λέγων, ἵνα
[203]	καὶ ζῇ, ὅταν εὐπορήσῃ, τοτὲ	δὲ	ἀποθνῄσκει, πάλιν δὲ ἀναβιώσκεται διὰ
[208]	ὅτι αἱ μὲν γίγνονται, αἱ	δὲ	ἀπόλλυνται ἡμῖν, καὶ οὐδέποτε οἱ
[207]	ἀλλὰ νέος ἀεὶ γιγνόμενος, τὰ	δὲ	ἀπολλύς, καὶ κατὰ τὰς τρίχας
[207]	ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται, τὰ	δὲ	ἀπόλλυται. πολὺ δὲ τούτων ἀτοπώτερον
[198]	ἀλήθειαν τοῦ ἐπαινεῖν ὁτιοῦν. τὸ	δὲ	ἄρα, ὡς ἔοικεν, οὐ τοῦτο
[212]	ἅτε τοῦ ἀληθοῦς ἐφαπτομένῳ· τεκόντι	δὲ	ἀρετὴν ἀληθῆ καὶ θρεψαμένῳ ὑπάρχει
[196]	καὶ ἔτι πολλὰ λείπεται, περὶ	δὲ	ἀρετῆς Ἔρωτος μετὰ ταῦτα λεκτέον·
[212]	Σωκράτους τοὺς μὲν ἐπαινεῖν, τὸν	δὲ	Ἀριστοφάνη λέγειν τι ἐπιχειρεῖν, ὅτι
[191]	τούτου τοῦ γένους γίγνονται. ὅσοι	δὲ	ἄρρενος τμῆμά εἰσι, τὰ ἄρρενα
[182]	τῶν μὲν ἀρχόντων πλεονεξίᾳ, τῶν	δὲ	ἀρχομένων ἀνανδρίᾳ· οὗ δὲ καλὸν
[187]	ἂν διαφέρωνται, ἀδύνατον εἶναι· διαφερόμενον	δὲ	αὖ καὶ μὴ ὁμολογοῦν ἀδύνατον
[185]	πᾶν ἂν παντὶ προθυμηθείη, τοῦτο	δὲ	αὖ πάντων κάλλιστον· οὕτω πᾶν>
[220]	αὐτίκα ὁ ἔλεγχος ἔσεσθαι. πρὸς	δὲ	αὖ τὰς τοῦ χειμῶνος καρτερήσεις—
[203]	ἔχων, ἀεὶ ἐνδείᾳ ξύνοικος. κατὰ	δὲ	αὖ τὸν πατέρα ἐπίβουλός ἐστι
[213]	Σωκράτη ὡς ἐκεῖνον καθίζειν. παρακαθεζόμενον	δὲ	αὐτὸν ἀσπάζεσθαί τε τὸν Ἀγάθωνα
[217]	ὅ τι κελεύοι Σωκράτης. ἡγούμενος	δὲ	αὐτὸν ἐσπουδακέναι ἐπὶ τῇ ἐμῇ
[210]	ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους καλούς, ἔπειτα	δὲ	αὐτὸν κατανοῆσαι ὅτι τὸ κάλλος
[218]	Ἀριστοδήμους τε καὶ Ἀριστοφάνας— Σωκράτη	δὲ	αὐτὸν τί δεῖ λέγειν, καὶ
[219]	εἴρηται ἢ ὡς διανοοῦμαι· σὺ	δὲ	αὐτὸς οὕτω βουλεύου ὅτι σοί
[216]	πρὸς τοὺς ἀνθρώπους διατελεῖ. σπουδάσαντος	δὲ	αὐτοῦ καὶ ἀνοιχθέντος οὐκ οἶδα
[204]	εἶναι σοφοῦ καὶ ἀμαθοῦς. αἰτία	δὲ	αὐτῷ καὶ τούτων ἡ γένεσις·
[185]	δεῖν μὲν Ἀριστοφάνη λέγειν, τυχεῖν	δὲ	αὐτῷ τινὰ ἢ ὑπὸ πλησμονῆς
[217]	δ᾽ οὖν χρόνῳ ἐπείσθη. ἐπειδὴ	δὲ	ἀφίκετο τὸ πρῶτον, δειπνήσας ἀπιέναι
[177]	ποιητῶν πεποιηκέναι μηδὲν ἐγκώμιον· εἰ	δὲ	βούλει αὖ σκέψασθαι τοὺς χρηστοὺς
[201]	λόγῳ εἶναι τὸν Ἔρωτα· εἰ	δὲ	βούλει, ἐγώ σε ἀναμνήσω. οἶμαι
[209]	παρέχεται αὐτὰ τοιαῦτα ὄντα· εἰ	δὲ	βούλει, ἔφη, οἵους Λυκοῦργος παῖδας
[220]	ἀπιὼν προσευξάμενος τῷ ἡλίῳ. εἰ	δὲ	βούλεσθε ἐν ταῖς μάχαις· τοῦτο
[205]	οὐκέτι προσδεῖ ἐρέσθαι ἵνα τί	δὲ	βούλεται εὐδαίμων εἶναι ὁ βουλόμενος,
[197]	εἰρήνην μὲν ἐν ἀνθρώποις, πελάγει	δὲ	γαλήνην νηνεμίαν, ἀνέμων κοίτην ὕπνον
[204]	καὶ τέλεον καὶ μακαριστόν· τὸ	δέ	γε ἐρῶν ἄλλην ἰδέαν τοιαύτην
[174]	προϊέναι εἰς τὸ πρόσθεν. ἐπειδὴ	δὲ	γενέσθαι ἐπὶ τῇ οἰκίᾳ (τῇ
[194]	αὐτὸς ἠγώνισαι, ὦ Ἐρυξίμαχε· εἰ	δὲ	γένοιο οὗ νῦν ἐγώ εἰμι,
[183]	πάγκαλόν τι πρᾶγμα διαπραττομένου· ὃ	δὲ	δεινότατον, ὥς γε λέγουσιν οἱ
[184]	τὴν (ἄλλην ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι, ὁ	δὲ	δεόμενος εἰς παίδευσιν καὶ τὴν
[194]	αὖθις ἔσται πολλάκις διαλέγεσθαι. Ἐγὼ	δὲ	δὴ βούλομαι πρῶτον μὲν εἰπεῖν
[180]	εἷς ἂν ἦν Ἔρως· ἐπεὶ	δὲ	δὴ δύο ἐστόν, δύο ἀνάγκη
[190]	ἡ σελήνη ἀμφοτέρων μετέχει· περιφερῆ	δὲ	δὴ ἦν καὶ αὐτὰ καὶ
[202]	Δί᾽ οὐκ ἔγωγ᾽ ἔφην. Εὐδαίμονας	δὲ	δὴ λέγεις οὐ τοὺς τἀγαθὰ
[202]	πῶς ἂν εἴη ἀμαθία; ἔστι	δὲ	δή που τοιοῦτον ἡ ὀρθὴ
[219]	Σώκρατες, ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι. ποιήσαντος	δὲ	δὴ ταῦτα ἐμοῦ οὗτος τοσοῦτον
[178]	ἄλλο (οὐδὲν ὡς ἔρως. λέγω	δὲ	δὴ τί τοῦτο; τὴν ἐπὶ
[192]	ἅτε ἀνδρειότατοι ὄντες φύσει. φασὶ	δὲ	δή τινες αὐτοὺς ἀναισχύντους εἶναι,
[176]	ταῖς γυναιξὶ ταῖς ἔνδον, ἡμᾶς	δὲ	διὰ λόγων ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ
[190]	ἀπερειδόμενοι ταχὺ ἐφέροντο κύκλῳ. ἦν	δὲ	διὰ ταῦτα τρία (τὰ γένη
[193]	ὥσπερ λέγω, ἓν ἦμεν, νυνὶ	δὲ	διὰ τὴν ἀδικίαν διῳκίσθημεν ὑπὸ
[220]	καὶ πρότερον εἰώθει φορεῖν, ἀνυπόδητος	δὲ	διὰ τοῦ κρυστάλλου ῥᾷον ἐπορεύετο
[184]	καὶ τοῖς μὲν χαρίσασθαι, τοὺς	δὲ	διαφεύγειν. διὰ ταῦτα οὖν τοῖς
[203]	τῆς Μήτιδος ὑὸς Πόρος. ἐπειδὴ	δὲ	ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα οἷον δὴ εὐωχίας
[200]	παρὰ σαυτῷ μεμνημένος ὅτου· τοσόνδε	δὲ	εἰπέ, πότερον ὁ Ἔρως ἐκείνου
[182]	ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς· λέγουσι	δὲ	εἰς τούτους ἀποβλέποντες, ὁρῶντες αὐτῶν
[220]	καὶ τὴν νύκτα ἑστήξοι. ὁ	δὲ	εἱστήκει μέχρι ἕως ἐγένετο καὶ
[187]	συμφωνία δὲ ὁμολογία τις· ὁμολογίαν	δὲ	ἐκ διαφερομένων, ἕως ἂν διαφέρωνται,
[222]	μὲν γὰρ ἐμὲ ἐπῄνεσας, δεῖ	δὲ	ἐμὲ αὖ τὸν ἐπὶ δεξιὰ
[216]	ὑπὸ τοῦδε τοῦ σατύρου· ἄλλα	δὲ	ἐμοῦ ἀκούσατε ὡς ὅμοιός τ᾽
[206]	ἐπιθυμεῖ ἡμῶν ἡ φύσις. τίκτειν	δὲ	ἐν μὲν αἰσχρῷ οὐ δύναται,
[206]	κύησις καὶ ἡ γέννησις. τὰ	δὲ	ἐν τῷ ἀναρμόστῳ ἀδύνατον γενέσθαι.
[180]	γάρ ἐστιν εἷς· μὴ ὄντος	δὲ	ἑνὸς ὀρθότερόν ἐστι πρότερον προρρηθῆναι
[210]	καὶ προθυμίας οὐδὲν ἀπολείψω· πειρῶ	δὲ	ἕπεσθαι, ἂν οἷός τε ᾖς.
[222]	καὶ ἐπὶ πλεῖστον τείνοντας, μᾶλλον	δὲ	ἐπὶ πᾶν ὅσον προσήκει σκοπεῖν
[198]	οὐχ ὁμοίως μὲν θαυμαστά· τὸ	δὲ	ἐπὶ τελευτῆς τοῦ κάλλους τῶν
[214]	ἐκπέπωκας, δίκαιος εἰ εἰπεῖν, εἰπὼν	δὲ	ἐπιτάξαι Σωκράτει ὅ τι ἂν
[177]	ὑπὸ τῶν ποιητῶν πεποιημένους, τῷ	δὲ	Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι καὶ τοσούτῳ
[186]	ποιεῖν καὶ ἐρᾷν ἀλλήλων. ἔστι	δὲ	ἔχθιστα τὰ ἐναντιώτατα, ψυχρὸν θερμῷ,
[173]	ἔφη, οὐ διηγήσω μοι; πάντως	δὲ	ἡ ὁδὸς ἡ εἰς ἄστυ
[194]	ἄλλως τε καὶ καλῷ. ἐγὼ	δὲ	ἡδέως μὲν ἀκούω Σωκράτους διαλεγομένου,
[196]	Ἔρωτος, ὁ δὲ κρατοῖ, κρατῶν	δὲ	ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν ὁ Ἔρως
[212]	οἷός τ᾽ ἐγενόμην ἀφικέσθαι, νῦν	δὲ	ἥκω ἐπὶ τῇ κεφαλῇ ἔχων
[197]	ὕπνον τ᾽ ἐνὶ κήδει. (οὗτος	δὲ	ἡμᾶς ἀλλοτριότητος μὲν κενοῖ, οἰκειότητος
[223]	μὲν καταδαρθεῖν τὸν Ἀριστοφάνη, ἤδη	δὲ	ἡμέρας γιγνομένης τὸν Ἀγάθωνα. τὸν
[203]	ἐστὶ καὶ ὁ Ἔρως. Πατρὸς	δέ,	ἦν δ᾽ ἐγώ, τίνος ἐστὶ
[196]	μηδεμίαν ἡδονὴν κρείττω εἶναι· εἰ	δὲ	ἥττους, κρατοῖντ᾽ ἂν ὑπὸ Ἔρωτος,
[189]	οὗ νῦν ὄνομα λοιπόν, αὐτὸ	δὲ	ἠφάνισται· ἀνδρόγυνον γὰρ ἓν τότε
[190]	ἡλίου τὴν ἀρχὴν ἔκγονον, τὸ	δὲ	θῆλυ τῆς γῆς, τὸ δὲ
[207]	ἐκ λογισμοῦ ταῦτα ποιεῖν· τὰ	δὲ	θηρία τίς αἰτία οὕτως ἐρωτικῶς
[223]	ἡμέραν ἤδη ἀλεκτρυόνων ᾀδόντων, ἐξεγρόμενος	δὲ	ἰδεῖν τοὺς μὲν ἄλλους καθεύδοντας
[222]	ἂν τῶν λόγων καταγελάσειεν. διοιγομένους	δὲ	ἰδὼν ἄν τις καὶ ἐντὸς
[194]	οὗ νῦν ἐγώ εἰμι, μᾶλλον	δὲ	ἴσως οὗ ἔσομαι ἐπειδὰν καὶ
[182]	νέους, ἅτε ἀδύνατοι λέγειν· τῆς	δὲ	Ἰωνίας καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ αἰσχρὸν
[178]	Ἔρωτα θεῶν μητίσατο πάντων. (Ἡσιόδῳ	δὲ	καὶ Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ. οὕτω πολλαχόθεν
[215]	τῶν λόγων τῶν τούτου, ὁρῶ	δὲ	καὶ ἄλλους παμπόλλους τὰ αὐτὰ
[223]	ἄλλους καθεύδοντας καὶ οἰχομένους, Ἀγάθωνα	δὲ	καὶ Ἀριστοφάνη καὶ Σωκράτη ἔτι
[187]	τοῦ θεοῦ τούτου ~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως	δὲ	καὶ γυμναστικὴ καὶ γεωργία· μουσικὴ
[183]	παιδαγωγῷ ταῦτα προστεταγμένα ᾖ, ἡλικιῶται	δὲ	καὶ ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν ἐάν τι
[221]	καὶ Νέστορα καὶ Ἀντήνορα, εἰσὶ	δὲ	καὶ ἕτεροι· (καὶ τοὺς ἄλλους
[179]	ἀλλὰ καὶ αἱ γυναῖκες. τούτου	δὲ	καὶ ἡ Πελίου θυγάτηρ Ἄλκηστις
[199]	Ἔρωτος τἀληθῆ λεγόμενα ἀκούειν, ὀνομάσει	δὲ	καὶ θέσει ῥημάτων τοιαύτῃ ὁποία
[196]	καὶ εὐώδης τόπος ᾖ, ἐνταῦθα	δὲ	καὶ ἵζει καὶ μένει. Περὶ
[181]	οἰχήσεσθαι ἐπ᾽ ἄλλον ἀποτρέχοντες. χρῆν	δὲ	καὶ νόμον εἶναι μὴ ἐρᾷν
[190]	τούτων ἄν τις εἰκάσειεν. ἐπορεύετο	δὲ	καὶ ὀρθὸν ὥσπερ νῦν, ὁποτέρωσε
[216]	οὐδὲν εἶναι, λέγω ὑμῖν, εἰρωνευόμενος	δὲ	καὶ παίζων πάντα τὸν βίον
[187]	καὶ γυμναστικὴ καὶ γεωργία· μουσικὴ	δὲ	καὶ παντὶ κατάδηλος τῷ καὶ
[172]	ἀκηκοὼς Φοίνικος τοῦ Φιλίππου· ἔφη	δὲ	καὶ σὲ εἰδέναι. ἀλλὰ γὰρ
[215]	αὐτὸς δή που ἀμφισβητήσαις· ὡς	δὲ	καὶ τἆλλα ἔοικας, μετὰ τοῦτο
[202]	ὃ μὴ ἀγαθόν, κακόν. οὕτω	δὲ	καὶ τὸν Ἔρωτα ἐπειδὴ αὐτὸς
[181]	αὐτοὶ αὑτοῖς ἑκόντες τίθενται, χρῆν	δὲ	καὶ τούτους τοὺς πανδήμους ἐραστὰς
[196]	ἐξιών, εἰ σκληρὸς ἦν. συμμέτρου	δὲ	καὶ ὑγρᾶς ἰδέας μέγα τεκμήριον
[176]	καὶ δέομαι ἀναψυχῆς τινός, οἶμαι	δὲ	καὶ ὑμῶν τοὺς πολλούς· παρῆστε
[222]	Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι	δὲ	καὶ ὡς κατεκλίνη ἐν μέσῳ
[186]	ᾧ ὄνομα τὸ ἰατρικόν, τοῖς	δὲ	κακοῖς καὶ νοσώδεσιν αἰσχρόν τε
[205]	οἰκεῖον καλεῖ καὶ ἑαυτοῦ, τὸ	δὲ	κακὸν ἀλλότριον· ὡς οὐδέν γε
[195]	κάλλιστον ὄντα καὶ ἄριστον. ἔστι	δὲ	κάλλιστος ὢν τοιόσδε. πρῶτον μὲν
[196]	πρὸς ἀλλήλους ἀεὶ πόλεμος. χρόας	δὲ	κάλλος ἡ κατ᾽ ἄνθη δίαιτα
[182]	τῶν δὲ ἀρχομένων ἀνανδρίᾳ· οὗ	δὲ	καλὸν ἁπλῶς ἐνομίσθη, διὰ τὴν
[206]	αἰσχρὸν παντὶ τῷ θείῳ, τὸ	δὲ	καλὸν ἁρμόττον. Μοῖρα οὖν καὶ
[212]	καταγελάσεσθέ μου ὡς μεθύοντος; ἐγὼ	δέ,	κἂν ὑμεῖς ~(γελᾶτε, ὅμως εὖ
[205]	ἐρᾶν καλοῦνται οὔτ᾽ ἐρασταί, οἱ	δὲ	κατὰ ἕν τι εἶδος ἰόντες
[178]	μὲν καὶ ἄλλῃ, οὐχ ἥκιστα	δὲ	κατὰ τὴν γένεσιν. τὸ γὰρ
[208]	ἔπειτα χρόνον πάντα ποριζόμενοι· οἱ	δὲ	κατὰ τὴν ~(ψυχήν— εἰσὶ γὰρ
[213]	τὸν Σωκράτη καὶ κατακλίνεσθαι. Ἐπειδὴ	δὲ	κατεκλίνη, εἰπεῖν· Εἶεν δή, ἄνδρες·
[191]	τὰς τῶν σκυτῶν ῥυτίδας· ὀλίγας	δὲ	κατέλιπε, τὰς περὶ αὐτὴν τὴν
[196]	κρατοῖντ᾽ ἂν ὑπὸ Ἔρωτος, ὁ	δὲ	κρατοῖ, κρατῶν δὲ ἡδονῶν καὶ
[223]	παρὰ τῷ Σωκράτει ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης	δὲ	κωμαστὰς ἥκειν παμπόλλους ἐπὶ τὰς
[191]	τι ἀποθάνοι τῶν ἡμίσεων, τὸ	δὲ	λειφθείη, τὸ λειφθὲν ἄλλο ἐζήτει
[201]	μέν γε ἤδη ἐάσω· τὸν	δὲ	λόγον τὸν περὶ τοῦ Ἔρωτος,
[178]	ἃ ἐκεῖνος ἔλεγε πάντα· ἃ	δὲ	μάλιστα καὶ ὧν ἔδοξέ μοι
[209]	ὅσοι λέγονται εὑρετικοὶ εἶναι· πολὺ	δὲ	μεγίστη, ἔφη, καὶ καλλίστη τῆς
[174]	ἀγαθὸν ἄνδρα (τὰ πολεμικά, τὸν	δὲ	Μενέλεων μαλθακὸν αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου
[212]	τῶν ἐπιτηδείων ᾖ, καλεῖτε· εἰ	δὲ	μή, λέγετε ὅτι οὐ πίνομεν
[185]	χρόνον παύεσθαι ἡ λύγξ· εἰ	δὲ	μή, ὕδατι (ἀνακογχυλίασον. εἰ δ᾽
[187]	μὲν ἡδονὴν αὐτοῦ καρπώσηται, ἀκολασίαν	δὲ	μηδεμίαν ἐμποιήσῃ· ὥσπερ ἐν τῇ
[196]	κρατεῖν ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος	δὲ	μηδεμίαν ἡδονὴν κρείττω εἶναι· εἰ
[176]	ὅσον ἂν ἕκαστος βούληται, ἐπάναγκες	δὲ	μηδὲν εἶναι, τὸ μετὰ τοῦτο
[177]	πέρι πολλὴν σπουδὴν ποιήσασθαι, Ἔρωτα	δὲ	μηδένα πω ἀνθρώπων τετολμηκέναι εἰς
[221]	περὶ ἄλλου τοιαῦτα εἴποι, τὸ	δὲ	μηδενὶ ἀνθρώπων ὅμοιον εἶναι, μήτε
[213]	μὲν εἰσαῦθις σε τιμωρήσομαι· νῦν	(δέ	μοι, Ἀγάθων, φάναι, μετάδος τῶν
[194]	μὲν ἀκούω Σωκράτους διαλεγομένου, ἀναγκαῖον	δέ	μοι ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἐγκωμίου τῷ
[210]	ἥ ἐστι καλοῦ (τοιοῦδε. πειρῶ	δέ	μοι, ἔφη, τὸν νοῦν προσέχειν
[172]	τοῦ ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν· πρότερον	δέ	μοι, ἦ δ᾽ ὅς, εἰπέ·
[197]	ἄλλων τοιούτων αἴτιος εἶναι. ἐπέρχεται	δέ	μοί τι καὶ ἔμμετρον εἰπεῖν,
[195]	οὐδ᾽ ἐντὸς πολλοῦ πλησιάζειν. μετὰ	δὲ	νέων ἀεὶ σύνεστί τε καὶ
[180]	δὴ καὶ Οὐρανίαν ἐπονομάζομεν· ἡ	δὲ	νεωτέρα Διὸς καὶ Διώνης, (ἣν
[213]	ὅτι σὲ μὲν ἀνέδησα, αὐτὸν	δὲ	νικῶντα ἐν λόγοις πάντας ἀνθρώπους,
[183]	ὀνειδιζόντων κολακείας καὶ ἀνελευθερίας, τῶν	δὲ	νουθετούντων καὶ αἰσχυνομένων ὑπὲρ αὐτοῦ·
[186]	ἐπὶ τῷ ὑγιεινῷ ἔρως, ἄλλος	δὲ	ὁ ἐπὶ τῷ νοσώδει. ἔστι
[196]	Ἄρη, Ἀφροδίτης, ὡς λόγος· κρείττων	δὲ	ὁ ἔχων τοῦ ἐχομένου· τοῦ
[191]	ἀνδρός· καὶ οὕτως ἀπώλλυντο. ἐλεήσας	δὲ	ὁ Ζεὺς ἄλλην μηχανὴν πορίζεται,
[188]	φυτοῖς, καὶ οὐδὲν ἠδίκησεν· ὅταν	δὲ	ὁ μετὰ τῆς ὕβρεως Ἔρως
[181]	φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων ἐρῶσιν. ἐρῶσι	δὲ	οἱ τοιοῦτοι πρῶτον μὲν οὐχ
[218]	καὶ τοῖς νῦν λεγομένοις· οἱ	δὲ	οἰκέται, καὶ εἴ τις ἄλλος
[218]	τι βέλτιστον ἐμὲ γενέσθαι, τούτου	δὲ	οἶμαί μοι συλλήπτορα οὐδένα κυριώτερον
[183]	τὸ τοιοῦτον ἐνθάδε νομίζεσθαι. τὸ	δὲ,	οἶμαι, ὧδ᾽ ἔχει· οὐχ ἁπλοῦν
[187]	(βραδέος, ἐκ διενηνεγμένων πρότερον, ὕστερον	δὲ	ὁμολογησάντων γέγονε. τὴν δὲ ὁμολογίαν
[187]	γὰρ ἁρμονία συμφωνία ἐστί, συμφωνία	δὲ	ὁμολογία τις· ὁμολογίαν δὲ ἐκ
[187]	ὕστερον δὲ ὁμολογησάντων γέγονε. τὴν	δὲ	ὁμολογίαν πᾶσι τούτοις, ὥσπερ ἐκεῖ
[193]	πολλὰ καὶ παντοδαπὰ εἰρῆσθαι· νῦν	δὲ	ὅμως θαρρῶ, ~(τὸν οὖν Σωκράτη
[202]	ἀμοιβὰς τῶν θυσιῶν, ἐν μέσῳ	δὲ	ὂν ἀμφοτέρων συμπληροῖ, ὥστε τὸ
[204]	ἀναγκαῖον Ἔρωτα φιλόσοφον εἶναι, φιλόσοφον	δὲ	ὄντα μεταξὺ εἶναι σοφοῦ καὶ
[221]	γὰρ παραγενόμενος ἵππον ἔχων, οὗτος	δὲ	ὅπλα. ἀνεχώρει οὖν ἐσκεδασμένων ἤδη
[212]	εἰς Ἔρωτα νόμισον εἰρῆσθαι, εἰ	δέ,	ὅτι καὶ ὅπῃ χαίρεις ὀνομάζων,
[180]	Ἔρως, καλῶς ἂν εἶχε· νῦν	δὲ	οὐ γάρ ἐστιν εἷς· μὴ
[179]	γυναικὸς ἐφ᾽ ἣν ἧκεν, αὐτὴν	δὲ	οὐ δόντες, ὅτι μαλθακίζεσθαι ἐδόκει,
[185]	ὁτιοῦν ἂν ὁτῳοῦν ὑπηρετοῖ, τοῦτο	δὲ	οὐ καλόν. κατὰ τὸν αὐτὸν
[186]	δοκεῖ μοι καλῶς διελέσθαι. ὅτι	δὲ	οὐ μόνον ἐστὶν ἐπὶ ταῖς
[206]	τἀγαθοῦ ἐρῶσιν; Ναί, ἔφην. Τί	δέ;	οὐ προσθετέον, ἔφη, ὅτι καὶ
[204]	σοφοῦ ἐστί καὶ εὐπόρου, μητρὸς	δὲ	οὐ σοφῆς καὶ ἀπόρου· ἡ
[211]	αἰσχρόν, οὐδὲ τοτὲ μέν, τοτὲ	δὲ	οὔ, οὐδὲ πρὸς μὲν τὸ
[201]	κάλλους ἂν εἴη ἔρως, αἴσχους	δὲ	οὔ; Ὡμολόγει. (Οὐκοῦν ὡμολόγηται, οὗ
[217]	γάρ μοι πλέον ἦν. ἐπειδὴ	δὲ	οὐδαμῇ ταύτῃ ἤνυτον, ἔδοξέ μοι
[184]	εἶναι παιδικὰ ἐραστῇ χαρίσασθαι, ἄλλοθι	δὲ	οὐδαμοῦ. ἐπὶ τούτῳ καὶ ἐξαπατηθῆναι
[213]	τι ἔστιν ἔκπωμα μέγα. μᾶλλον	δὲ	οὐδὲν δεῖ, ἀλλὰ φέρε, παῖ,
[175]	κελεύειν μεταπέμψασθαι τὸν Σωκράτη, ἓ	δὲ	οὐκ ἐᾶν. ἥκειν οὖν αὐτὸν
[189]	τε ἄρρενος καὶ θήλεος, νῦν	δὲ	οὐκ ἔστιν ἀλλ᾽ ἢ ἐν
[193]	ἀμφότεροι τὴν φύσιν ἄρρενες· λέγω	δὲ	οὖν ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων καὶ
[180]	συνεργὸν Πάνδημον ὀρθῶς καλεῖσθαι, τὸν	δὲ	Οὐράνιον. ἐπαινεῖν μὲν οὖν δεῖ
[221]	ταὔτ᾽ ἄν τις ἀπεικάζοι· οἷος	δὲ	οὑτοσὶ γέγονε τὴν ἀτοπίαν ἅνθρωπος,
[218]	ὀκνεῖν μνησθῆναι πρός με· ἐγὼ	δὲ	οὑτωσὶ ἔχω· πάνυ ἀνόητον ἡγοῦμαι
[183]	φίλους γίγνεσθαι τοῖς ἐρασταῖς. ἐπειδὰν	δὲ	παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες οἱ πατέρες τοῖς
[195]	θεῶν καὶ ἀεὶ νέον, τὰ	δὲ	παλαιὰ πράγματα περὶ θεούς, ἃ
[208]	λήθη γὰρ ἐπιστήμης ἔξοδος, μελέτη	δὲ	πάλιν καινὴν ἐμποιοῦσα ἀντὶ τῆς
[216]	τῶν ὑπὸ πλήθους μακαριζομένων· ἡγεῖται	δὲ	πάντα ταῦτα τὰ κτήματα οὐδενὸς
[209]	ἔπος εἰπεῖν τῆς Ἑλλάδος. τίμιος	δὲ	παρ᾽ ὑμῖν καὶ Σόλων διὰ
[188]	οὕτω πολλὴν καὶ μεγάλην, μᾶλλον	δὲ	πᾶσαν δύναμιν ἔχει ξυλλήβδην μὲν
[205]	ἀλλὰ ἄλλα ἔχουσιν ὀνόματα, ἀπὸ	δὲ	πάσης τῆς ποιήσεως ἓν μόριον
[185]	Φαῖδρε, περὶ Ἔρωτος ξυμβάλλομαι. Παυσανίου	δὲ	παυσαμένου, διδάσκουσι γάρ με ἴσα
[212]	Διοτίμα, πέπεισμαι δ᾽ ἐγώ· πεπεισμένος	δὲ	πειρῶμαι καὶ τοὺς ἄλλους πείθειν
[188]	μὲν ὁ πᾶς Ἔρως, ὁ	δὲ	περὶ τἀγαθὰ μετὰ σωφροσύνης καὶ
[173]	τρία ἔτη ἐστίν; ~(πρὸ τοῦ	δὲ	περιτρέχων ὅπῃ τύχοιμι καὶ οἰόμενος
[197]	ἡμᾶς ἀλλοτριότητος μὲν κενοῖ, οἰκειότητος	δὲ	πληροῖ, τὰς τοιάσδε ξυνόδους μετ᾽
[181]	ἤδη ἄρχωνται νοῦν ἴσχειν, τοῦτο	δὲ	πλησιάζει τῷ γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι γὰρ,
[187]	τόξου τε καὶ λύρας. ἔστι	δὲ	πολλὴ ἀλογία ἁρμονίαν φάναι διαφέρεσθαι
[194]	λέγεις; Ἀληθῆ λέγεις, φάναι. Τοὺς	δὲ	πολλοὺς οὐκ ἂν αἰσχύνοιο εἴ
[182]	θεμένων τῆς ψυχῆς ἀργίαν. ἐνθάδε	δὲ	πολὺ τούτων κάλλιον νενομοθέτηται, καὶ
[187]	τῆς Οὐρανίας (μούσης Ἔρως· ὁ	δὲ	Πολυμνίας ὁ πάνδημος, ὃν δεῖ
[203]	τὴν τοῦ πατρὸς φύσιν, τὸ	δὲ	ποριζόμενον ἀεὶ ὑπεκρεῖ· ὥστε οὔτε
[223]	μακρῶν τῶν νυκτῶν οὐσῶν, ἐξεγρέσθαι	δὲ	πρὸς ἡμέραν ἤδη ἀλεκτρυόνων ᾀδόντων,
[175]	δικαστῇ χρώμενοι τῷ Διονύσῳ· νῦν	δὲ	πρὸς τὸ δεῖπνον πρῶτα τρέπου.
[216]	καθήμενος παρὰ τούτῳ καταγηράσω. πέπονθα	δὲ	(πρὸς τοῦτον μόνον ἀνθρώπων, ὃ
[189]	τῶν ἄλλων διδάσκαλοι ἔσεσθε. δεῖ	δὲ	πρῶτον ὑμᾶς μαθεῖν τὴν ἀνθρωπίνην
[200]	Ἀγάθων, ὡς ἀνάγκη εἶναι· σοὶ	δὲ	πῶς; Κἀμοί, φάναι, δοκεῖ. Καλῶς
[204]	Σώκρατές τε καὶ Διοτίμα; ὧδε	δὲ	σαφέστερον ἐρῶ· ὁ ἐρῶν τῶν
[198]	ὅτι Ἀγάθων εὖ ἐρεῖ· τὸ	δὲ	σὲ ἀπορήσειν, οὐκ οἶμαι. (Καὶ
[221]	αὐτόν, ἀνθρώπων μὲν μηδενί, τοῖς	δὲ	σειληνοῖς καὶ σατύροις, αὐτὸν καὶ
[175]	ἀμφισβητήσιμος, ὥσπερ ὄναρ οὖσα, ἡ	δὲ	σὴ λαμπρά τε καὶ πολλὴν
[203]	(Μακρότερον μέν, ἔφη, διηγήσασθαι· ὅμως	δέ	σοι ἐρῶ. ὅτε γὰρ ἐγένετο
[215]	ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδενί· ἐπειδὰν	δὲ	σοῦ τις ἀκούῃ ἢ τῶν
[196]	ἀνδρείας τοῦ θεοῦ εἴρηται, περὶ	δὲ	σοφίας λείπεται· ὅσον οὖν δυνατόν,
[197]	ἀνακείσθω, τὰ μὲν παιδιᾶς, τὰ	δὲ	σπουδῆς μετρίας, καθ᾽ ὅσον ἐγὼ
[220]	ἢ οἱ ἄλλοι ὑποδεδεμένοι, οἱ	δὲ	στρατιῶται ὑπέβλεπον (αὐτὸν ὡς καταφρονοῦντα
[204]	ὦ φίλε Σώκρατες, αὕτη· ὃν	δὲ	σὺ ᾠήθης Ἔρωτα (εἶναι, θαυμαστὸν
[175]	ἔφη σφᾶς μὲν δειπνεῖν, τὸν	δὲ	Σωκράτη οὐκ εἰσιέναι. τὸν οὖν
[210]	σμικρόν τι ἡγήσηται εἶναι. μετὰ	δὲ	τὰ ἐπιτηδεύματα ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας
[199]	τίς ἐστιν ὁ Ἔρως, ὕστερον	δὲ	τὰ ἔργα αὐτοῦ, ταύτην τὴν
[202]	τὰς δεήσεις καὶ θυσίας, τῶν	δὲ	τὰς ἐπιτάξεις τε καὶ ἀμοιβὰς
[185]	λέγων, φάναι τὸν Ἀριστοφάνη· ἐγὼ	δὲ	ταῦτα ποιήσω. Εἰπεῖν δὴ τὸν
[183]	ὡς οὐκ ὀρθῶς λέγοντας, εἰς	δὲ	ταῦτά τις αὖ βλέψας ἡγήσαιτ᾽
[210]	καταφρονήσαντα καὶ σμικρὸν ἡγησάμενον· μετὰ	δὲ	ταῦτα τὸ ἐν ταῖς ψυχαῖς
[212]	χαίρεις ὀνομάζων, τοῦτο ὀνόμαζε. Εἰπόντος	δὲ	ταῦτα τοῦ Σωκράτους τοὺς μὲν
[207]	τε εἶναι καὶ ἀθάνατος. δύναται	δὲ	ταύτῃ μόνον τῇ γενέσει, ὅτι
[192]	τὸ ὅμοιον αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι. μέγα	δὲ	τεκμήριον· καὶ γὰρ τελεωθέντες μόνοι
[195]	νεώτατος θεῶν, ὦ Φαῖδρε. μέγα	(δὲ	τεκμήριον τῷ λόγῳ αὐτὸς παρέχεται,
[210]	Σώκρατες, κἂν σὺ ~(μυηθείης· τὰ	δὲ	τέλεα καὶ ἐποπτικά, ὧν ἕνεκα
[190]	τὰ ὠὰ ταῖς θριξίν· ὄντινα	δὲ	τέμοι, τὸν Ἀπόλλω ἐκέλευε τό
[189]	καὶ πλευρὰς κύκλῳ ἔχον· χεῖρας	δὲ	τέτταρας εἶχε, καὶ σκέλη τὰ
[196]	βασιλῆς „νόμοι„ δίκαια εἶναι. πρὸς	δὲ	τῇ δικαιοσύνῃ σωφροσύνης πλείστης μετέχει.
[178]	Γῆν τε καὶ Ἔρωτα. Παρμενίδης	δὲ	τὴν γένεσιν λέγει πρώτιστον μὲν
[219]	ἔχειν, ἡγούμενον μὲν ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον	δὲ	τὴν τούτου φύσιν τε καὶ
[181]	καὶ θήλεος καὶ ἄρρενος. ὁ	δὲ	τῆς Οὐρανίας πρῶτον μὲν οὐ
[193]	ἀκούσωμεν τί ἕκαστος (ἐρεῖ, μᾶλλον	δὲ	τί ἑκάτερος· Ἀγάθων γὰρ καὶ
[175]	τὸν παῖδα ἵνα κατακέοιτο· ἄλλον	δέ	τινα τῶν παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα
[220]	ἑωθινοῦ φροντίζων τι ἕστηκε. τελευτῶντες	δέ	τινες τῶν Ἰώνων, ἐπειδὴ ἑσπέρα
[194]	ὁ θεὸς αὐτοῖς αἴτιος· ὁποῖος	δέ	τις αὐτὸς ὢν ~(ταῦτα ἐδωρήσατο,
[204]	καλῶν, ὡς σὺ φῄς. εἰ	δέ	τις ἡμᾶς ἔροιτο· τί τῶν
[211]	πρὸς μὲν τὸ καλόν, πρὸς	δὲ	τὸ αἰσχρόν. οὐδ᾽ ἔνθα μὲν
[201]	Ἔρως κάλλος. Ἀνάγκη, φάναι. Τί	δέ;	τὸ ἐνδεὲς κάλλους καὶ μηδαμῇ
[210]	τῶν καλῶν σωμάτων ἐραστήν, ἑνὸς	δὲ	τὸ σφόδρα τοῦτο χαλάσαι καταφρονήσαντα
[190]	καὶ τἆλλα ἰᾶσθαι ἐκέλευεν. ὁ	δὲ	τό τε πρόσωπον μετέστρεφε, καὶ
[217]	ἐλθόντα ἄδικόν μοι φαίνεται. ἔτι	δὲ	τὸ τοῦ δηχθέντος ὑπὸ τοῦ
[184]	καὶ ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν αἰσχρόν· ἐπὶ	δὲ	τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ ἐξαπατωμένῳ
[190]	τὰ φρονήματα μεγάλα εἶχον, ἐπεχείρησαν	δὲ	τοῖς θεοῖς, καὶ ὃ λέγει
[178]	μὲν τοῖς αἰσχροῖς αἰσχύνην, ἐπὶ	δὲ	τοῖς καλοῖς φιλοτιμίαν· οὐ γὰρ
[179]	καὶ ἀρετὴν μάλιστα τιμῶσιν. Ὀρφέα	δὲ	τὸν Οἰάγρου ἀτελῆ ἀπέπεμψαν ἐξ
[198]	ὅσον ἐγὼ δύναμαι, μετέχων. ~(Εἰπόντος	δὲ	τοῦ Ἀγάθωνος πάντας ἔφη ὁ
[183]	λόγους καὶ ὑποσχέσεις καταισχύνας· ὁ	δὲ	τοῦ ἤθους χρηστοῦ ὄντος ἐραστὴς
[181]	τὸ διαπράξασθαι μόνον βλέποντες, ἀμελοῦντες	δὲ	τοῦ καλῶς ἢ μή· ὅθεν
[181]	πράττειν, ὁμοίως μὲν ἀγαθόν, ὁμοίως	δὲ	τοὐναντίον. ἔστι γὰρ καὶ ἀπὸ
[209]	διὰ τοὺς τοιούτους παῖδας, διὰ	δὲ	τοὺς ἀνθρωπίνους οὐδενός πω. Ταῦτα
[193]	τὴν ἀρχαίαν ἀπελθὼν φύσιν· εἰ	δὲ	τοῦτο ἄριστον, ἀναγκαῖον καὶ τῶν
[206]	γυναικὸς συνουσία τόκος ἐστίν. ἔστι	δὲ	τοῦτο θεῖον τὸ πρᾶγμα, καὶ
[178]	(οὐδενὸς ὡς ὑπὸ παιδικῶν. ταὐτὸν	δὲ	τοῦτο καὶ τὸν ἐρώμενον ὁρῶμεν,
[196]	δή ἐστι καὶ ἁπαλώτατος, πρὸς	δὲ	τούτοις ὑγρὸς τὸ εἶδος, οὐ
[216]	ἐνεῖναι, τὸ αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν· ἐγὼ	δὲ	τοῦτον μόνον αἰσχύνομαι. ξύνοιδα γὰρ
[179]	ἀποθανοῖτο ἀποκτείνας Ἕκτορα, μὴ ἀποκτείνας	δὲ	τοῦτον οἴκαδ᾽ ἐλθὼν γηραιὸς τελευτήσοι,
[178]	τίμιον, ἦ δ᾽ ὅς· τεκμήριον	δὲ	τούτου· γονῆς γὰρ Ἔρωτος οὔτ᾽
[182]	καὶ ὁ ἔρως ἐμποιεῖν. ἔργῳ	δὲ	τοῦτῳ ἔμαθον καὶ οἱ ἐνθάδε
[207]	γίγνεται, τὰ δὲ ἀπόλλυται. πολὺ	δὲ	τούτων ἀτοπώτερον ἔτι, ὅτι καὶ
[203]	πολλοὶ καὶ παντοδαποί εἰσιν, εἷς	δὲ	τούτων ἐστὶ καὶ ὁ Ἔρως.
[219]	τῆς ἀκμῆς λήγειν ἐπιχειρῇ· σὺ	δὲ	τούτων ἔτι πόρρω. κἀγὼ ἀκούσας·
[198]	τοῦτο μὲν ὑπάρχειν, ἐξ αὐτῶν	δὲ	τούτων τὰ κάλλιστα ἐκλεγομένους ὡς
[195]	~(ταῦτα ἐδωρήσατο, οὐδεὶς εἴρηκεν. εἷς	δὲ	τρόπος ὀρθὸς παντὸς ἐπαίνου περὶ
[193]	ἵνα τὰ μὲν ἐκφύγωμεν, τῶν	δὲ	τύχωμεν, ὧν ὁ Ἔρως ἡμῖν
[206]	μὲν αἰσχρῷ οὐ δύναται, ἐν	δὲ	τῷ καλῷ. ἡ γὰρ ἀνδρὸς
[195]	νέος μὲν οὖν ἐστί, πρὸς	δὲ	τῷ νέῳ ἁπαλός· ποιητοῦ δ᾽
[184]	ὁτιοῦν δικαίως ἂν ὑπηρετεῖν, ὁ	δὲ	τῷ ποιοῦντι αὐτὸν σοφόν τε
[189]	εἰσηγήσασθαι τὴν δύναμιν αὐτοῦ, ὑμεῖς	δὲ	τῶν ἄλλων διδάσκαλοι ἔσεσθε. δεῖ
[191]	τούτου τοῦ γένους γίγνονται. ὅσαι	δὲ	τῶν γυναικῶν γυναικὸς τμῆμά εἰσιν,
[201]	ὁ Ἔρως μέγας θεός, εἴη	δὲ	τῶν καλῶν· ἤλεγχε δή με
[204]	οὕτω γεγονὼς ὁ Ἔρως, ἔστι	δὲ	τῶν καλῶν, ὡς σὺ φῄς.
[223]	ὁ Ἀριστόδημος οἴχεσθαι ἀπιόντας, ἓ	δὲ	ὕπνον λαβεῖν, (καὶ καταδαρθεῖν πάνυ
[222]	ἐρᾷν καὶ μηδενὸς ἄλλου, Ἀγάθωνα	δὲ	ὑπὸ σοῦ ἐρᾶσθαι καὶ μηδ᾽
[180]	τινα λόγον ἔφη εἰπεῖν, μετὰ	δὲ	Φαῖδρον ἄλλους τινὰς εἶναι, ὧν
[177]	ὡς ἂν δύνηται κάλλιστον, ἄρχειν	δὲ	Φαῖδρον πρῶτον, ἐπειδὴ καὶ πρῶτος
[195]	ὅμοιον ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει. ἐγὼ	δὲ	Φαίδρῳ πολλὰ ἄλλα ὁμολογῶν τοῦτο
[184]	τοῖς μὲν διώκειν παρακελεύεται, τοῖς	δὲ	φεύγειν, ἀγωνοθετῶν καὶ βασανίζων, ποτέρων
[180]	οὕτω περὶ πολλοῦ ἐποιεῖτο. Αἰσχύλος	δὲ	φλυαρεῖ φάσκων Ἀχιλλέα Πατρόκλου ἐρᾶν,
[199]	ἡ γλῶσσα οὖν ὑπέσχετο, ἡ	δὲ	φρὴν „οὔ„ χαιρέτω δή. οὐ
[190]	ἅμα μὲν ἀσθενέστεροι ἔσονται, ἅμα	δὲ	χρησιμώτεροι ἡμῖν διὰ τὸ πλείους
[183]	τε καὶ πονηρῶς χαρίζεσθαι, καλῶς	δὲ	χρηστῷ τε καὶ καλῶς. πονηρὸς
[198]	ἔχοντα ἐάν τε μή· εἰ	δὲ	ψευδῆ, οὐδὲν ἄρ᾽ ἦν πρᾶγμα.
[194]	ἕνεκα ἡμῶν ὀλίγων ἀνθρώπων. Τί	δέ,	ὦ Σώκρατες; τὸν Ἀγάθωνα φάναι,
[178]	ἐν τοῖς πρεσβύτατος εἶναι. πρεσβύτατος	δὲ	ὢν μεγίστων ἀγαθῶν ἡμῖν αἴτιός
[204]	(εἶναι, θαυμαστὸν οὐδὲν ἔπαθες. ᾠήθης	δέ,	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ τεκμαιρομένῃ ἐξ
[197]	οὐκ ἔνι Ἔρως) πρὸ τοῦ	δέ,	ὥσπερ ἐν ἀρχῇ εἶπον, πολλὰ
[217]	λέγειν οἷον ἦν πλὴν τοῖς	δεδηγμένοις,	ὡς μόνοις γνωσομένοις ~(τε καὶ
[218]	ὑπὸ τῆς ὀδύνης. ἐγὼ οὖν	δεδηγμένος	τε ὑπὸ ἀλγεινοτέρου καὶ τὸ
[185]	καὶ οὗτος τὸ καθ᾽ αὑτὸν	δεδηλωκέναι,	ὅτι ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα καὶ
[198]	παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς πάλαι δέος	δεδιέναι,	ἀλλ᾽ οὐ μαντικῶς, ἃ νῦν
[176]	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, τοῦτο μὲν	δέδοκται,	πίνειν ὅσον ἂν ἕκαστος βούληται,
[218]	ὅς. Οἶσθα οὖν ἅ μοι	δέδοκται;	Τί μάλιστα, ἔφη. Σὺ ἐμοὶ
[183]	ταῦτα ποιοῦντι χάρις ἕπεται, καὶ	δέδοται	ὑπὸ τοῦ νόμου ἄνευ ὀνείδους
[182]	ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν ἐξουσίαν ὁ νόμος	δέδωκε	τῷ ἐραστῇ θαυμαστὰ ἔργα ἐργαζομένῳ
[199]	εἴ τι καὶ τοιούτου λόγου	δέῃ,	περὶ Ἔρωτος τἀληθῆ λεγόμενα ἀκούειν,
[187]	ἐνταῦθά πως ἔστιν· ἀλλ᾽ ἐπειδὰν	δέῃ	πρὸς τοὺς ἀνθρώπους καταχρῆσθαι (ῥυθμῷ
[202]	παρὰ θεῶν, τῶν μὲν τὰς	δεήσεις	καὶ θυσίας, τῶν δὲ τὰς
[183]	τε καὶ ἀντιβολήσεις ἐν ταῖς	δεήσεσιν	ποιούμενοι, καὶ ὅρκους ὀμνύντες, καὶ
[213]	ἔκπωμα μέγα. μᾶλλον δὲ οὐδὲν	δεῖ,	ἀλλὰ φέρε, παῖ, φάναι, τὸν
[203]	πένης ἀεί ἐστι, καὶ πολλοῦ	δεῖ	ἁπαλός τε καὶ καλός, οἷον
[218]	ψυχὴν γὰρ ἢ ὅ τι	δεῖ	αὐτὸ ὀνομάσαι πληγείς τε καὶ
[186]	καὶ νοσώδεσιν αἰσχρόν τε καὶ	δεῖ	ἀχαριστεῖν, εἰ μέλλει τις τεχνικὸς
[186]	ἐξελεῖν, ἀγαθὸς ἂν εἴη δημιουργός.	δεῖ	γὰρ δὴ τὰ ἔχθιστα ὄντα
[210]	ἕπεσθαι, ἂν οἷός τε ᾖς.	δεῖ	γάρ, ἔφη, τὸν ὀρθῶς ἰόντα
[217]	ἀποπέμπων (τὸν ἀκόλουθον μόνος συνεγιγνόμην.	δεῖ	γὰρ πρὸς ὑμᾶς πάντα τἀληθῆ
[214]	Ὅ τι ἂν σὺ κελεύῃς.	δεῖ	γάρ σοι πείθεσθαι· ἰητρὸς γὰρ
[186]	καὶ οἷς μὴ ἔνεστιν ἔρως,	δεῖ	δ᾽ ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι καὶ
[222]	σὺ μὲν γὰρ ἐμὲ ἐπῄνεσας,	δεῖ	δὲ ἐμὲ αὖ τὸν ἐπὶ
[189]	δὲ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι ἔσεσθε.	δεῖ	δὲ πρῶτον ὑμᾶς μαθεῖν τὴν
[184]	οὐκ αἰσχρὰ εἶναι οὐδὲ κολακεία.	δεῖ	δὴ τὼ νόμω τούτω ξυμβαλεῖν
[201]	ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ, ὅπως ἂν δύνωμαι.	δεῖ	δή, ὦ Ἀγάθων, ὥσπερ σὺ
[210]	σώματι ἀδελφόν ἐστι, καὶ εἰ	δεῖ	διώκειν τὸ ἐπ᾽ εἴδει καλόν,
[180]	ὀρθότερόν ἐστι πρότερον προρρηθῆναι (ὁπότερον	δεῖ	ἐπαινεῖν. ἐγὼ οὖν πειράσομαι τοῦτο
[180]	πρῶτον μὲν Ἔρωτα φράσαι ὃν	δεῖ	ἐπαινεῖν, ἔπειτα ἐπαινέσαι ἀξίως τοῦ
[187]	δὲ Πολυμνίας ὁ πάνδημος, ὃν	δεῖ	εὐλαβούμενον προσφέρειν οἷς ἂν προσφέρῃ,
[208]	νῦν ἡμεῖς ἔχομεν; πολλοῦ γε	δεῖ,	ἔφη, ἀλλ᾽ οἶμαι ὑπὲρ ἀρετῆς
[212]	βλέποντος ἀνθρώπου καὶ ἐκεῖνο ᾧ	δεῖ	θεωμένου καὶ ξυνόντος αὐτῷ; ἢ
[186]	καὶ ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι καὶ	δεῖ,	καὶ τοῦτό ἐστιν ᾧ ὄνομα
[173]	οὐκ ἀμελετήτως ἔχω. εἰ οὖν	δεῖ	καὶ ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ
[218]	Ἀριστοφάνας— Σωκράτη δὲ αὐτὸν τί	δεῖ	λέγειν, καὶ ὅσοι ἄλλοι; πάντες
[217]	πολλάκις οὐδενὸς παρόντος· καὶ τί	δεῖ	λέγειν; οὐδὲν γάρ μοι πλέον
[187]	καὶ χαλεπὸν καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ	δεῖ.	πάλιν γὰρ ἥκει ὁ αὐτὸς
[180]	δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν μὲν οὖν	δεῖ	πάντας θεούς, ἃ δ᾽ οὖν
[216]	μὲν οὐ δυναμένῳ ὡς οὐ	δεῖ	ποιεῖν ἃ οὗτος κελεύει, ἐπειδὰν
[187]	κοσμιώτεροι γίγνοιντο οἱ μήπω ὄντες,	δεῖ	χαρίζεσθαι καὶ φυλάττειν τὸν τούτων
[202]	καλόν, μηδέν τι μᾶλλον οἴου	δεῖν	αὐτὸν αἰσχρὸν καὶ κακὸν εἶναι,
[199]	κελεύειν λέγειν, ὅπῃ αὐτὸς οἴοιτο	δεῖν	εἰπεῖν, ταύτῃ. Ἔτι τοίνυν, φάναι,
[222]	ἐμὲ καὶ (Ἀγάθωνα διαβάλλειν, οἰόμενος	δεῖν	ἐμὲ μὲν σοῦ ἐρᾷν καὶ
[186]	λόγον καλῶς οὐχ ~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε,	δεῖν	ἐμὲ πειρᾶσθαι τέλος ἐπιθεῖναι τῷ
[185]	οἱ σοφοί, ἔφη ὁ Ἀριστόδημος	δεῖν	μὲν Ἀριστοφάνη λέγειν, τυχεῖν δὲ
[173]	ἧττον ἢ σὺ νυνί, οἰόμενος	δεῖν	πάντα μᾶλλον πράττειν ἢ φιλοσοφεῖν.
[222]	ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου. οἴεταί μου	δεῖν	πανταχῇ περιεῖναι. ἀλλ᾽ εἰ μή
[198]	μὲν γὰρ ὑπ᾽ ἀβελτερίας ᾤμην	δεῖν	τἀληθῆ λέγειν περὶ ἑκάστου τοῦ
[197]	ἐν ἀρχῇ εἶπον, πολλὰ καὶ	δεινὰ	θεοῖς ἐγίγνετο. ὡς λέγεται, διὰ
[190]	εἶναι. ἦν οὖν τὴν ἰσχὺν	δεινὰ	καὶ τὴν ῥώμην, καὶ τὰ
[220]	αὖ τὰς τοῦ χειμῶνος καρτερήσεις—	δεινοὶ	γὰρ αὐτόθι χειμῶνες— θαυμάσια εἰργάζετο
[193]	ξυνῄδειν Σωκράτει τε καὶ Ἀγάθωνι	δεινοῖς	οὖσι περὶ τὰ ἐρωτικά, πάνυ
[177]	πρός με ἀγανακτῶν λέγει· Οὐ	δεινόν,	φησίν, ὦ Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν
[203]	καὶ ἴτης καὶ σύντονος, θηρευτὴς	δεινός,	ἀεί τινας πλέκων μηχανάς, καὶ
[203]	φιλοσοφῶν διὰ παντὸς τοῦ βίου,	δεινὸς	γόης καὶ φαρμακεὺς καὶ σοφιστής·
[207]	ἣ δ᾽ εἶπεν, Διανοεῖ οὖν	δεινός	ποτε γενήσεσθαι τὰ ἐρωτικά, ἐὰν
[198]	τὸν Ἔρωτα καὶ ἔφην εἶναι	δεινὸς	τὰ ἐρωτικά, οὐδὲν εἰδὼς ἄρα
[183]	τι πρᾶγμα διαπραττομένου· ὃ δὲ	δεινότατον,	ὥς γε λέγουσιν οἱ πολλοί,
[220]	καί ποτε ὄντος πάγου οἵου	δεινοτάτου,	καὶ πάντων ἢ οὐκ ἐξιόντων
[198]	τελευτῶν ὁ Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν	δεινοῦ	λέγειν ἐν τῷ λόγῳ ἐπὶ
[208]	εἰ μὴ ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς ὡς	δεινῶς	διάκεινται ἔρωτι τοῦ ὀνομαστοὶ γενέσθαι
[207]	ἐπιθυμίας; ἢ οὐκ αἰσθάνει ὡς	δεινῶς	διατίθεται πάντα τὰ θηρία ἐπειδὰν
[179]	ἀτελῆ ἀπέπεμψαν ἐξ Ἅιδου. φάσμα	δείξαντες	τῆς γυναικὸς ἐφ᾽ ἣν ἧκεν,
[174]	ἄλλοι, καὶ καταλαμβάνειν ἤδη μέλλοντας	δειπνεῖν·	εὐθὺς δ᾽ οὖν ὡς ἰδεῖν
[175]	Μετὰ ταῦτα ἔφη σφᾶς μὲν	δειπνεῖν,	τὸν δὲ Σωκράτη οὐκ εἰσιέναι.
[220]	τῶν Ἰώνων, ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν,	δειπνήσαντες,	καὶ (γὰρ θέρος τότε γ᾽
[176]	ἔφη, κατακλινέντος τοῦ Σωκράτους καὶ	δειπνήσαντος	καὶ τῶν ἄλλων, σπονδάς τε
[217]	ἐπειδὴ δὲ ἀφίκετο τὸ πρῶτον,	δειπνήσας	ἀπιέναι ἐβούλετο. καὶ τότε μὲν
[174]	καὶ τὸν εἰπεῖν ὅτι· Ἐπὶ	δεῖπνον	εἰς Ἀγάθωνος. χθὲς γὰρ αὐτὸν
[174]	ἐθέλειν ἂν ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ	δεῖπνον;	κἀγώ, ἔφη, εἶπον ὅτι Οὕτως
[175]	ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν κεκλῆσθαι ἐπὶ	δεῖπνον	καὶ τούσδε τοὺς (ἄλλους, θεραπεύετε,
[174]	κληθεὶς ὑπ᾽ ἐκείνου δεῦρ᾽ ἐπὶ	δεῖπνον.	Καλῶς γ᾽ ἔφη, ποιῶν σύ·
[175]	Διονύσῳ· νῦν δὲ πρὸς τὸ	δεῖπνον	πρῶτα τρέπου. ~(Μετὰ ταῦτα, ἔφη,
[175]	διατρίψαντα, ἀλλὰ μάλιστα σφᾶς μεσοῦν	δειπνοῦντας.	τὸν οὖν Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ
[206]	ψυχήν. Μαντείας, ἦν δ᾽ ἐγώ,	δεῖται	ὅτι ποτε λέγεις, καὶ οὐ
[201]	ποτὲ θυσαμένοις πρὸ τοῦ λοιμοῦ	δέκα	ἔτη ἀναβολὴν ἐποίησε τῆς νόσου,
[209]	παίδων κεκοινωνηκότες. καὶ πᾶς ἂν	δέξαιτο	ἑαυτῷ τοιούτους παῖδας μᾶλλον γεγονέναι
[179]	ἀποβαλὼν ἧττον ἂν δή που	δέξαιτο	ἢ ὑπὸ πάντων τῶν ἄλλων,
[212]	χαίρετε· μεθύοντα ἄνδρα πάνυ σφόδρα	δέξεσθε	συμπότην, ἢ ἀπίωμεν ἀναδήσαντες μόνον
[214]	σὲ εἰσελθεῖν ἔδοξε χρῆναι ἐπὶ	δεξιὰ	ἕκαστον ἐν μέρει λόγον (περὶ
[222]	δὲ ἐμὲ αὖ τὸν ἐπὶ	δεξιὰ	ἐπαινεῖν. ἐὰν οὖν ὑπὸ σοὶ
[214]	βούλῃ, καὶ τοῦτον τῷ ἐπὶ	δεξιὰ	καὶ οὕτω τοὺς ἄλλους. Ἀλλά,
[223]	πίνειν ἐκ φιάλης μεγάλης ἐπὶ	δεξιά.	τὸν οὖν Σωκράτη αὐτοῖς διαλέγεσθαι·
[177]	λόγον εἰπεῖν ἔπαινον Ἔρωτος ἐπὶ	δεξιὰ	ὡς ἂν δύνηται κάλλιστον, ἄρχειν
[199]	λόγου, λέγων ὅτι πρῶτον μὲν	δέοι	αὐτὸν ἐπιδεῖξαι ὁποῖός τίς ἐστιν
[218]	ἢ τῆς οὐσίας τῆς ἐμῆς	(δέοιο	ἢ τῶν φίλων τῶν ἐμῶν.
[207]	σὲ ἥκω, γνοὺς ὅτι διδασκάλων	δέομαι.	ἀλλά μοι λέγε καὶ τούτων
[176]	ὑπὸ τοῦ χθὲς πότου καὶ	δέομαι	ἀναψυχῆς τινός, οἶμαι δὲ καὶ
[176]	φάναι, λέγετε. καὶ ἔτι ἑνὸς	δέομαι	ὑμῶν ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει πρὸς
[184]	(ἄλλην ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι, ὁ δὲ	δεόμενος	εἰς παίδευσιν καὶ τὴν ἄλλην
[215]	τῶν θεῶν τε καὶ τελετῶν	δεομένους	διὰ τὸ θεῖα εἶναι. σὺ
[189]	τούτων οὐδὲν γίγνεται περὶ αὐτόν,	δέον	πάντων μάλιστα γίγνεσθαι. ἔστι γὰρ
[195]	δῆλον ὅτι· θᾶττον γοῦν τοῦ	δέοντος	ἡμῖν προσέρχεται. ὃ δὴ πέφυκεν
[198]	ὦ παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς πάλαι	δέος	δεδιέναι, ἀλλ᾽ οὐ μαντικῶς, ἃ
[190]	μετέστρεφε, καὶ συνέλκων πανταχόθεν τὸ	δέρμα	ἐπὶ τὴν γαστέρα νῦν καλουμένην,
[195]	οὐ γὰρ ἂν ἐκτομαὶ οὐδὲ	δεσμοὶ	ἀλλήλων ἐγίγνοντο καὶ ἄλλα πολλὰ
[174]	Σωκράτους ἥκοιμι, κληθεὶς ὑπ᾽ ἐκείνου	δεῦρ᾽	ἐπὶ δεῖπνον. Καλῶς γ᾽ ἔφη,
[175]	τυγχάνειν γὰρ ἔσχατον κατακείμενον μόνον·	Δεῦρ᾽	ἔφη φάναι, Σώκρατες, παρ᾽ ἐμὲ
[217]	(ἡμεῖς. μέχρι μὲν οὖν δὴ	δεῦρο	τοῦ λόγου καλῶς ἂν ἔχοι
[222]	Πάνυ γε, φάναι τὸν Σωκράτη,	δεῦρο	ὑποκάτω ἐμοῦ κατακλίνου. Ὦ Ζεῦ,
[191]	ψῆτται, ἐξ ἑνὸς δύο. ζητεῖ	δὴ	ἀεὶ τὸ αὑτοῦ ἕκαστος ξύμβολον.
[176]	βουλεύωνται, καὶ οἱ λοιποί. (ταῦτα	δὴ	ἀκούσαντας συγχωρεῖν πάντας μὴ διὰ
[199]	καὶ θέσει ῥημάτων τοιαύτῃ ὁποία	δὴ	ἄν τις τύχῃ ἐπελθοῦσα. τὸν
[223]	τραγῳδοποιὸν ὄντα κωμῳδοποιὸν εἶναι. ταῦτα	δὴ	ἀναγκαζομένους αὐτοὺς καὶ οὐ σφόδρα
[213]	Ἐπειδὴ δὲ κατεκλίνη, εἰπεῖν· Εἶεν	δή,	ἄνδρες· δοκεῖτε γάρ μοι νήφειν.
[209]	καὶ γενναίᾳ καὶ εὐφυεῖ, πάνυ	δὴ	ἀσπάζεται τὸ ξυναμφότερον, καὶ πρὸς
[217]	τί ἐστι τὸ πρᾶγμα. προκαλοῦμαι	δὴ	αὐτὸν πρὸς τὸ συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς
[183]	ἅ τε μονίμῳ συντακείς. τούτους	δὴ	βούλεται ὁ ~(ἡμέτερος νόμος εὖ
[194]	ἔσται πολλάκις διαλέγεσθαι. Ἐγὼ δὲ	δὴ	βούλομαι πρῶτον μὲν εἰπεῖν ὡς
[217]	ἢ (ἡμεῖς. μέχρι μὲν οὖν	δὴ	δεῦρο τοῦ λόγου καλῶς ἂν
[196]	μέγα τεκμήριον ἡ εὐσχημοσύνη, ὃ	δὴ	διαφερόντως ἐκ πάντων ὁμολογουμένως Ἔρως
[220]	ἐν ταῖς μάχαις· τοῦτο γὰρ	δὴ	δίκαιόν γε αὐτῷ ἀποδοῦναι· ὅτε
[184]	νενόμισται, ἵνα χρόνος ἐγγένηται, ὃς	δὴ	δοκεῖ τὰ πολλὰ καλῶς βασανίζειν·
[180]	ἂν ἦν Ἔρως· ἐπεὶ δὲ	δὴ	δύο ἐστόν, δύο ἀνάγκη καὶ
[188]	κοσμίου τύχῃ ἔρωτος ἃ νῦν	δὴ	ἐγὼ ἔλεγον, τά τε θερμὰ
[180]	εἰς μακάρων νήσους ἀποπέμψαντες. οὕτω	δὴ	ἔγωγέ φημι Ἔρωτα θεῶν καὶ
[212]	ἄν τις ῥᾳδίως λάβοι. διὸ	δὴ	ἔγωγέ φημι χρῆναι πάντα ἄνδρα
[214]	ἐπίταττε οὖν ὅτι βούλει. Ἄκουσον	δή,	εἰπεῖν τὸν Ἐρυξίμαχον. ἡμῖν πρὶν
[200]	τὸ εἰκός γε, φάναι. Σκόπει	δή,	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀντὶ τοῦ
[207]	τοι, ὦ Διοτίμα, ὅπερ νῦν	δὴ	εἶπον, παρὰ σὲ ἥκω, γνοὺς
[209]	καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν· ὧν	δή	εἰσι καὶ οἱ ποιηταὶ πάντες
[207]	εἶναι ἀεὶ ἔρως ἐστίν. ἀναγκαῖον	δὴ	ἐκ τούτου τοῦ λόγου καὶ
[174]	δ᾽ εἰς τήμερον παρέσεσθαι. ταῦτα	δὴ	ἐκαλλωπισάμην, ἵνα καλὸς παρὰ καλὸν
[198]	ἀλλ᾽ οὐ μαντικῶς, ἃ νῦν	δὴ	ἔλεγον εἰπεῖν, ὅτι Ἀγάθων θαυμαστῶς
[210]	τοῦτο ἐκεῖνο, ὦ Σώκρατες, οὗ	δὴ	ἕνεκεν καὶ οἱ ἔμπροσθεν πάντες
[219]	ὁπότ᾽ ἀναγκασθεῖμεν ἀποληφθέντες που, οἷα	δὴ	ἐπὶ στρατείας, ~(ἀσιτεῖν, οὐδὲν ἦσαν
[217]	περ οὗτος ᾔδει· ἐφρόνουν γὰρ	δὴ	ἐπὶ τῇ ὥρᾳ θαυμάσιον ὅσον.
[181]	ἔπειτα πρεσβυτέρας, ὕβρεως ἀμοίρου· ὅθεν	δὴ	ἐπὶ τὸ ἄρρεν τρέπονται οἱ
[196]	ἁπαλώτατον ἀνάγκη ~(εἶναι. νεώτατος μὲν	δή	ἐστι καὶ ἁπαλώτατος, πρὸς δὲ
[211]	ἅπτοιτο τοῦ τέλους. τοῦτο γὰρ	δή	ἐστι τὸ ὀρθῶς ἐπὶ (τὰ
[203]	ἐπειδὴ δὲ ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα οἷον	δὴ	εὐωχίας οὔσης ἀφίκετο ἡ Πενία,
[204]	σοφοὶ μήτε οἱ ἀμαθεῖς; (Δῆλον	δή,	ἔφη, τοῦτό γε ἤδη καὶ
[184]	περὶ τὴν ἀρετήν. Νενόμισται γὰρ	δὴ	ἡμῖν, ἐάν τις ἐθέλῃ τινὰ
[190]	σελήνη ἀμφοτέρων μετέχει· περιφερῆ δὲ	δὴ	ἦν καὶ αὐτὰ καὶ ἡ
[173]	καὶ λέγειν καὶ ἀκούειν. οὕτω	δὴ	ἰόντες ἅμα τοὺς λόγους περὶ
[218]	σοὶ εὐμορφίας πάμπολυ διαφέρον. εἰ	δὴ	καθορῶν αὐτὸ κοινώσασθαί τέ μοι
[184]	κολακείαν εἶναι μηδὲ ἐπονείδιστον, οὕτω	δὴ	καὶ ἄλλη μία μόνη δουλεία
[201]	ἀναβολὴν ἐποίησε τῆς νόσου, ἣ	δὴ	καὶ ἐμὲ τὰ ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν,
[187]	ἡδονὴν καρπώσασθαι. καὶ ἐν μουσικῇ	δὴ	καὶ ἐν ἰατρικῇ καὶ ἐν
[180]	(ἣν δὴ Πάνδημον καλοῦμεν. ἀναγκαῖον	δὴ	καὶ ἔρωτα τὸν μὲν τῇ
[195]	ἀλλ᾽ ἐπὶ μαλθακοῦ. τῷ αὐτῷ	(δὴ	καὶ ἡμεῖς χρησόμεθα τεκμηρίῳ περὶ
[221]	ὅτι οὐκ ἀπολείψω αὐτώ. ἐνταῦθα	δὴ	καὶ κάλλιον ἐθεασάμην Σωκράτη ἢ
[197]	θεῶν τε καὶ „ἀνθρώπων„ ὅθεν	δὴ	καὶ κατεσκευάσθη τῶν θεῶν τὰ
[182]	ψόγον ἂν δικαίως φέροι. καὶ	δὴ	καὶ ὁ περὶ τὸν ἔρωτα
[177]	καὶ ἐγκωμιαζέτω τὸν Ἔρωτα. ταῦτα	δὴ	καὶ οἱ ἄλλοι πάντες ἄρα
[180]	καὶ ἀμήτωρ Οὐρανοῦ θυγάτηρ, ἣν	δὴ	καὶ Οὐρανίαν ἐπονομάζομεν· ἡ δὲ
[222]	αὐτὸς καθίσταται ἀντ᾽ ἐραστοῦ. ἃ	δὴ	καὶ σοὶ λέγω, ὦ Ἀγάθων,
[203]	καὶ ἐκύησε τὸν ἔρωτα. διὸ	δὴ	καὶ τῆς Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ
[181]	μὴ ὀρθῶς δὲ αἰσχρόν. Οὕτω	δὴ	καὶ τὸ ἐρᾷν καὶ ὁ
[180]	ἀλλὰ καὶ ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι· ὅθεν	δὴ	καὶ ὑπεραγασθέντες οἱ θεοὶ διαφερόντως
[187]	(ὃ δὴ παιδεία ἐκλήθη) ἐνταῦθα	δὴ	καὶ χαλεπὸν καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ
[219]	μόνῳ ἁλώσεσθαι, διεπεφεύγει με. ἠπόρουν	δή,	καταδεδουλωμένος τε ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου
[202]	οὐκ ἔγωγ᾽ ἔφην. Εὐδαίμονας δὲ	δὴ	λέγεις οὐ τοὺς τἀγαθὰ καὶ
[222]	εἴρηκας, καὶ ὡς ἐν παρέργῳ	δὴ	λέγων ἐπὶ τελευτῆς αὐτὸ ἔθηκας,
[184]	ἀπ᾽ αὐτῶν γενναίαν φιλίαν. μία	δὴ	λείπεται τῷ ἡμετέρῳ νόμῳ ὁδός,
[185]	οὐ καλόν. κατὰ τὸν αὐτὸν	δὴ	λόγον κἂν εἴ τις ὡς
[182]	φιλίας ἰσχυρὰς καὶ κοινωνίας, ὃ	δὴ	μάλιστα φιλεῖ τά τε ἄλλα
[201]	εἴη δὲ τῶν καλῶν· ἤλεγχε	δή	με τούτοις τοῖς λόγοις οἷσπερ
[198]	ὡς εὐπρεπέστατα τιθέναι· καὶ πάνυ	δὴ	μέγα ἐφρόνουν ὡς εὖ ἐρῶν,
[187]	καὶ ἁρμονίᾳ ἢ ποιοῦντα, (ὃ	δὴ	μελοποιίαν καλοῦσιν) ἢ χρώμενον ὀρθῶς
[204]	χρείαν ἔχει τοῖς ἀνθρώποις; (Τοῦτο	δὴ	μετὰ ταῦτ᾽ ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[219]	καθηῦδον ἢ ἀδελφοῦ πρεσβυτέρου. Τὸ	δὴ	μετὰ τοῦτο τίνα οἴεσθέ με
[177]	οὕτως ἠμέληται τοσοῦτος θεός; ταῦτα	δή	μοι δοκεῖ εὖ λέγειν Φαῖδρος.
[191]	τῆς ὅλης ἐντύχοι ἡμίσει, ὃ	δὴ	νῦν γυναῖκα καλοῦμεν, εἴτ᾽ ἀνδρός·
[181]	τοῦ καλῶς ἢ μή· ὅθεν	δὴ	ξυμβαίνει αὐτοῖς ὅ τι ἂν
[190]	οὔθ᾽ ὅπως ἐῷεν ἀσελγαίνειν. μόγις	δὴ	ὁ Ζεὺς ἐννοήσας λέγει ὅτι·
[203]	ἢ χειρουργίας τινὰς βάναυσος. οὗτοι	δὴ	οἱ δαίμονες πολλοὶ καὶ παντοδαποί
[209]	καὶ γεννᾶν ἤδη ἐπιθυμῇ, ζητεῖ	δὴ	οἶμαι καὶ οὗτος περιιὼν τὸ
[198]	οὐχ ὅπως ἐγκωμιάσεται. διὰ ταῦτα	δὴ,	οἶμαι, πάντα λόγον κινοῦντες ἀνατίθετε
[215]	οὐ τοῦ γελοίου. φημὶ γὰρ	δὴ	ὁμοιότατον αὐτὸν εἶναι τοῖς σειληνοῖς
[209]	τε καὶ οἰκήσεων διακόσμησις, ᾗ	δὴ	ὄνομά ἐστι σωφροσύνη τε καὶ
[220]	τις ἐξίοι, ἠμφιεσμένων τε θαυμαστὰ	δὴ	ὅσα καὶ ὑποδεδεμένων καὶ ἐνειλιγμένων
[173]	(Ὦ φίλτατε, καὶ δῆλόν γε	δὴ	ὅτι οὕτω διανοούμενος καὶ περὶ
[199]	ἡ δὲ φρὴν „οὔ„ χαιρέτω	δή.	οὐ γὰρ ἔτι ἐγκωμιάζω τοῦτον
[191]	τοῦ ἄλλου βίου ἐπιμελοῖντο. ἔστι	δὴ	οὖν ἐκ τόσου (ὁ ἔρως
[205]	ἐγώ· κοινὸν εἶναι πάντων. Τί	δὴ	οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐ
[206]	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. τί	δὴ	οὖν τῆς γεννήσεως; ὅτι ἀειγενές
[215]	ὑπὸ τουτουῒ τοῦ Μαρσύου πολλάκις	δὴ	~(οὕτω διετέθην ὥστε μοι δόξαι
[187]	μέλεσί τε καὶ μέτροις, (ὃ	δὴ	παιδεία ἐκλήθη) ἐνταῦθα δὴ καὶ
[180]	νεωτέρα Διὸς καὶ Διώνης, (ἣν	δὴ	Πάνδημον καλοῦμεν. ἀναγκαῖον δὴ καὶ
[177]	βούλεσθε, ἐθέλω ὑμῖν εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι	δὴ	πάντας καὶ βούλεσθαι καὶ κελεύειν
[215]	εἶπον ὀμόσας ἂν ὑμῖν οἷα	δὴ	πέπονθα αὐτὸς ὑπὸ τῶν τούτου
[195]	τοῦ δέοντος ἡμῖν προσέρχεται. ὃ	δὴ	πέφυκεν Ἔρως μισεῖν καὶ οὐδ᾽
[172]	ὥστε καὶ ἐμὲ παραγενέσθαι. Ἔγωγε	δή.	Πόθεν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ
[215]	ὦ Σώκρατες, οὐδ᾽ ἄν αὐτὸς	δή	που ἀμφισβητήσαις· ὡς δὲ καὶ
[179]	ἢ ὅπλα ἀποβαλὼν ἧττον ἂν	δή	που δέξαιτο ἢ ὑπὸ πάντων
[187]	τῆς μουσικῆς τέχνης. οὐ γὰρ	δή	που ἐκ διαφερομένων γε ἔτι
[222]	ὑπὸ σοὶ κατακλινῇ Ἀγάθων, οὐ	δή	που ἐμὲ πάλιν ἐπαινέσεται, πρὶν
[182]	ἀκαιρίαν καὶ ἀδικίαν, ἐπεὶ οὐ	δή	που κοσμίως γε καὶ νομίμως
[194]	Σώκρατες; τὸν Ἀγάθωνα φάναι, οὐ	δή	πού με οὕτω θεάτρου μεστὸν
[199]	τινος ἢ οὔ; εἶπες ἂν	δή	πού μοι, εἰ ἐβούλου καλῶς
[200]	τε μή, καὶ τούτου γε	δή	που τίς ἂν ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽
[202]	ἂν εἴη ἀμαθία; ἔστι δὲ	δή	που τοιοῦτον ἡ ὀρθὴ δόξα,
[196]	οὗ ἂν Ἔρως ἅψηται. ᾧ	δὴ	πρέπει ἡμᾶς μαρτυρίῳ χρῆσθαι, ὅτι
[188]	τετελευτηκότας καὶ περὶ θεούς· ἃ	δὴ	προστέτακται τῇ μαντικῇ ἐπισκοπεῖν τοὺς
[186]	ἂν εἴη δημιουργός. δεῖ γὰρ	δὴ	τὰ ἔχθιστα ὄντα ἐν τῷ
[219]	τῶν ἄλλων ἄριστον. ἐγὼ μὲν	δὴ	ταῦτα ἀκούσας τε καὶ εἰπών,
[219]	ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι. ποιήσαντος δὲ	δὴ	ταῦτα ἐμοῦ οὗτος τοσοῦτον περιεγένετό
[220]	καταφρονοῦντα σφῶν. Καὶ ταῦτα μὲν	δὴ	ταῦτα· οἷον δ᾽ αὖ τόδ᾽
[222]	ὥσπερ νήπιον παθόντα γνῶναι. (Εἰπόντος	δὴ	ταῦτα τοῦ Ἀλκιβιάδου γέλωτα γενέσθαι
[205]	Ἀληθῆ λέγεις, εἶπον ἐγώ. Ταύτην	δὴ	τὴν βούλησιν καὶ τὸν ἔρωτα
[197]	ἂν ἄλλον διδάξειεν. καὶ ~(μὲν	δὴ	τήν γε τῶν ζῴων ποίησιν
[178]	(οὐδὲν ὡς ἔρως. λέγω δὲ	δὴ	τί τοῦτο; τὴν ἐπὶ μὲν
[221]	καὶ ῥήματα ἔξωθεν περιαμπέχονται, σατύρου	δή	τινα ὑβριστοῦ δοράν. ὄνους γὰρ
[192]	ἀνδρειότατοι ὄντες φύσει. φασὶ δὲ	δή	τινες αὐτοὺς ἀναισχύντους εἶναι, ψευδόμενοι·
[211]	γίγνεσθαι μηδὲ πάσχειν μηδέν, ὅταν	δή	τις ἀπὸ τῶνδε διὰ τὸ
[179]	πολλὰ καὶ καλὰ ἐργασαμένων εὐαριθμήτοις	δή	τισιν ἔδοσαν τοῦτο γέρας οἱ
[204]	σε διδάξαι. ἔστι μὲν γὰρ	δὴ	τοιοῦτος καὶ οὕτω γεγονὼς ὁ
[218]	οὐδένα κυριώτερον εἶναι σοῦ. ἐγὼ	δὴ	τοιούτῳ ἀνδρὶ πολὺ μᾶλλον ἂν
[193]	κατὰ νοῦν αὐτῷ πεφυκότων· οὗ	δὴ	τὸν αἴτιον θεὸν ὑμνοῦντες (δικαίως
[185]	ἐγὼ δὲ ταῦτα ποιήσω. Εἰπεῖν	δὴ	τὸν Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ τοίνυν μοι
[195]	ἂν ὁ λόγος ᾖ. οὕτω	δὴ	τὸν Ἔρωτα καὶ ἡμᾶς δίκαιον
[190]	κατὰ μέσην τὴν γαστέρα, ὃ	δὴ	τὸν ὀμφαλὸν καλοῦσι. καὶ τὰς
[199]	Φαῖδρον, ἀλλ᾽ ἐρώτα. μετὰ ταῦτα	δὴ	τὸν Σωκράτη ἔφη ἐνθένδε ποθὲν
[200]	Συμφάναι ἔφη τὸν Ἀγάθωνα. εἰπεῖν	δὴ	τὸν Σωκράτη, Οὐκοῦν τοῦτό γ᾽
[191]	τοῦ κοινοῦ τμῆμά εἰσιν, ὃ	δὴ	τότε ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο, φιλογύναικές τέ
[176]	ἂν εἴην ἀηδής. ἐμοὶ γὰρ	δὴ	τοῦτό γε οἶμαι (κατάδηλον γεγονέναι
[221]	ἐδόκει, ὦ Ἀριστόφανες, τὸ σὸν	δὴ	τοῦτο, καὶ ἐκεῖ διαπορεύεσθαι ὥσπερ
[201]	παρῇ αὐτῷ; ~(Ναί, φάναι. Ἐπὶ	δὴ	τούτοις ἀναμνήσθητι τίνων ἔφησθα ἐν
[206]	Ἀληθέστατα, ἔφην ἐγώ, λέγεις. (Ὅτε	δὴ	τούτου ὁ ἔρως ἐστὶν ἀεί,
[184]	τὴν ἄλλην σοφίαν κτᾶσθαι, τότε	δὴ	τούτων ξυνιόντων εἰς ταὐτὸν τῶν
[206]	τὸ κύημα χαλεπῶς φέρει. ὅθεν	δὴ	τῷ κυοῦντί τε καὶ ἤδη
[184]	αἰσχρὰ εἶναι οὐδὲ κολακεία. δεῖ	δὴ	τὼ νόμω τούτω ξυμβαλεῖν εἰς
[216]	τῷ ἀνθρώπῳ. Καὶ ὑπὸ μὲν	δὴ	τῶν αὐλημάτων καὶ ἐγὼ καὶ
[204]	καὶ ὁ Ἔρως. ἔστι γὰρ	δὴ	τῶν καλλίστων ἡ σοφία, Ἔρως
[184]	καὶ ποτέρων ὁ ἐρώμενος. Οὕτω	δὴ	ὑπὸ ταύτης τῆς αἰτίας πρῶτον
[199]	ἀδελφοῦ ἢ ἀδελφῆς; Ὁμολογεῖν. Πειρῶ	δή,	φάναι, καὶ τὸν ἔρωτα εἰπεῖν.
[200]	ἐστίν; Πάνυ γ᾽ εἰπεῖν. Ἴθι	δή,	φάναι τὸν Σωκράτη, ἀνομολογησώμεθα τὰ
[201]	ἐμαυτοῦ, ὅπως ἂν δύνωμαι. δεῖ	δή,	ὦ Ἀγάθων, ὥσπερ σὺ διηγήσω,
[204]	διῆλθον. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Εἶεν	δή,	ὦ ξένη· καλῶς γὰρ λέγεις·
[212]	ἀνθρώπων ἀθανάτῳ καὶ ἐκείνῳ; (Ταῦτα	δή,	ὦ Φαῖδρέ τε καὶ οἱ
[186]	ὁ ἐπὶ τῷ νοσώδει. ἔστι	δή,	ὥσπερ ἄρτι Παυσανίας ἔλεγεν τοῖς
[192]	τι βουλομένη ἑκατέρου ἡ ψυχὴ	(δήλη	ἐστίν, ὃ οὐ δύναται εἰπεῖν,
[220]	ἦν θεάσασθαι Σωκράτη, ὅτε ἀπὸ	Δηλίου	~(φυγῇ ἀνεχώρει τὸ στρατόπεδον· ἔτυχον
[215]	αὐλητρίς, μόνα κατέχεσθαι ποιεῖ καὶ	δηλοῖ	τοὺς τῶν θεῶν τε καὶ
[175]	σοι προσέστη ἐν τοῖς προθύροις.	δῆλον	γὰρ ὅτι εὗρες αὐτὸ καὶ
[173]	Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος (Ὦ φίλτατε, καὶ	δῆλόν	γε δὴ ὅτι οὕτω διανοούμενος
[204]	οἱ σοφοὶ μήτε οἱ ἀμαθεῖς;	(Δῆλον	δή, ἔφη, τοῦτό γε ἤδη
[195]	φυγῇ τὸ γῆρας, ταχὺ ὂν	δῆλον	ὅτι· θᾶττον γοῦν τοῦ δέοντος
[197]	θεῶν τὰ πράγματα Ἔρωτος ἐγγενομένου,	δῆλον	ὅτι κάλλους (αἴσχει γὰρ οὐκ
[199]	~(φαίνηται ὡς κάλλιστος καὶ ἄριστος,	δῆλον	ὅτι τοῖς μὴ γιγνώσκουσιν· οὐ
[221]	τοὺς φιλίους καὶ τοὺς πολεμίους,	δῆλος	ὢν παντὶ καὶ πάνυ πόρρωθεν
[216]	ὑμῶν (τοῦτον γιγνώσκει· ἀλλὰ ἐγὼ	δηλώσω,	ἐπείπερ ἠρξάμην. ὁρᾶτε γὰρ ὅτι
[197]	ζῷα; ἀλλὰ τὴν τῶν τεχνῶν	δημιουργίαν	οὐκ ἴσμεν, ὅτι οὗ μὲν
[205]	ποιήσεις εἰσὶ καὶ οἱ τούτων	δημιουργοὶ	πάντες ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις. Ἀλλ᾽
[215]	ἑρμογλυφείοις καθημένοις, οὕστινας ἐργάζονται οἱ	δημιουργοὶ	σύριγγας ἢ αὐλοὺς ἔχοντας, οἳ
[186]	ἐνόντα ἐξελεῖν, ἀγαθὸς ἂν εἴη	δημιουργός.	δεῖ γὰρ δὴ τὰ ἔχθιστα
[188]	(μαντικὴ φιλίας θεῶν καὶ ἀνθρώπων	δημιουργὸς	τῷ ἐπίστασθαι τὰ κατὰ ἀνθρώπους
[187]	δὴ καὶ χαλεπὸν καὶ ἀγαθοῦ	δημιουργοῦ	δεῖ. πάλιν γὰρ ἥκει ὁ
[209]	ποιηταὶ πάντες γεννήτορες καὶ τῶν	δημιουργῶν	ὅσοι λέγονται εὑρετικοὶ εἶναι· πολὺ
[201]	λέγεις σὺ καλὸν εἶναι; Οὐ	δῆτα.	Ἔτι οὖν ὁμολογεῖς Ἔρωτα καλὸν
[211]	θεᾶσθαι μόνον καὶ συνεῖναι. τί	δῆτα,	ἔφη, οἰόμεθα, εἴ τῳ γένοιτο
[218]	κινήσας αὐτόν, Σώκρατες, καθεύδεις; Οὐ	δῆτα,	ἦ δ᾽ ὅς. Οἶσθα οὖν
[218]	τὸ ἀλγεινότατον ὧν ἄν τις	δηχθείη—	τὴν καρδίαν ἢ ψυχὴν γὰρ
[218]	αὐτὸ ὀνομάσαι πληγείς τε καὶ	δηχθεὶς	ὑπὸ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων,
[217]	φαίνεται. ἔτι δὲ τὸ τοῦ	δηχθέντος	ὑπὸ τοῦ ἔχεως πάθος κἀμὲ
[178]	γίγνοιτο ἢ πάσχων ὑπό του	δι᾽	ἀνανδρίαν μὴ ἀμυνόμενος, οὔτ᾽ ἂν
[215]	ἐπαινεῖν, ὦ ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω,	δι᾽	εἰκόνων. οὗτος μὲν οὖν ἴσως
[184]	τις ἐθέλῃ τινὰ θεραπεύειν ἡγούμενος	δι᾽	ἐκεῖνον ἀμείνων ἔσεσθαι ἢ κατὰ
[202]	(Ἀλλὰ μὴν Ἔρωτά γε ὡμολόγηκας	δι᾽	ἔνδειαν τῶν ἀγαθῶν καὶ καλῶν
[201]	τοῖς θεοῖς κατεσκευάσθη τὰ πράγματα	δι᾽	ἔρωτα καλῶν· αἰσχρῶν γὰρ οὐκ
[218]	τις ἔστ᾽ ἐν ἐμοὶ δύναμις	δι᾽	ἧς ἂν σὺ γένοιο ἀμείνων·
[176]	ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ τήμερον· καὶ	δι᾽	οἵων λόγων, εἰ βούλεσθε, ἐθέλω
[215]	θαυμασιώτερος ἐκείνου· (ὁ μέν γε	δι᾽	ὀργάνων ἐκήλει τοὺς ἀνθρώπους τῇ
[202]	καὶ εὐδαίμονα θεῶν εἶναι; Μὰ	Δί᾽	οὐκ ἔγωγ᾽ ἔφην. Εὐδαίμονας δὲ
[206]	ἀγαθοῦ. ἢ σοὶ δοκοῦσιν; Μὰ	Δί᾽	οὐκ ἔμοιγε, ἦν δ᾽ ἐγώ.
[183]	τοῦ ἤθους χρηστοῦ ὄντος ἐραστὴς	διὰ	βίου μένει, ἅ τε μονίμῳ
[192]	καὶ οἱ διατελοῦντες μετ᾽ ἀλλήλων	διὰ	βίου οὗτοί εἰσιν, οἳ οὐδ᾽
[209]	γέγονε διὰ τοὺς τοιούτους παῖδας,	διὰ	δὲ τοὺς ἀνθρωπίνους οὐδενός πω.
[173]	αὐτὸς Σωκράτης; (Οὐ μὰ τὸν	Δία,	ἦν δ᾽ ἐγώ, ἀλλ᾽ ὅσπερ
[176]	γυναιξὶ ταῖς ἔνδον, ἡμᾶς δὲ	διὰ	λόγων ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ τήμερον·
[176]	δὴ ἀκούσαντας συγχωρεῖν πάντας μὴ	διὰ	μέθης ποιήσασθαι τὴν ἐν τῷ
[208]	τρέπονται καὶ ταύτῃ ἐρωτικοί εἰσιν,	διὰ	παιδογονίας ἀθανασίαν καὶ μνήμην καὶ
[203]	φρονήσεως ἐπιθυμητὴς καὶ πόριμος, φιλοσοφῶν	διὰ	παντὸς τοῦ βίου, δεινὸς γόης
[196]	τ᾽ ἦν πάντῃ περιπτύσσεσθαι οὐδὲ	διὰ	πάσης ψυχῆς καὶ εἰσιὼν τὸ
[182]	βαρβάροις οἰκοῦσιν. τοῖς γὰρ βαρβάροις	διὰ	τὰς τυραννίδας αἰσχρὸν τοῦτό γε
[198]	ἐγκωμιάζειν δόξει, οὐχ ὅπως ἐγκωμιάσεται.	διὰ	ταῦτα δὴ, οἶμαι, πάντα λόγον
[179]	ζῶν εἰσιέναι εἰς Ἅιδου, τοιγάρτοι	διὰ	ταῦτα δίκην αὐτῷ ἐπέθεσαν, καὶ
[180]	ἐραστὴς παιδικῶν· ἔνθεος γάρ ἐστι.	διὰ	ταῦτα καὶ τὸν Ἀχιλλέα τῆς
[206]	ἡ Καλλονή ἐστι τῇ γενέσει.	διὰ	ταῦτα ὅταν μὲν καλῷ προσπελάζῃ
[184]	μὲν χαρίσασθαι, τοὺς δὲ διαφεύγειν.	διὰ	ταῦτα οὖν τοῖς μὲν διώκειν
[204]	Ἔρωτα εἶναι, οὐ τὸ ἐρῶν·	διὰ	ταῦτά σοι οἶμαι πάγκαλος ἐφαίνετο
[207]	ἐὰν ταῦτα μὴ ἐννοῇς; Ἀλλὰ	διὰ	ταῦτά τοι, ὦ Διοτίμα, ὅπερ
[190]	ταχὺ ἐφέροντο κύκλῳ. ἦν δὲ	διὰ	ταῦτα τρία (τὰ γένη καὶ
[193]	λέγω, ἓν ἦμεν, νυνὶ δὲ	διὰ	τὴν ἀδικίαν διῳκίσθημεν ὑπὸ τοῦ
[203]	ηὗδεν. ἡ οὖν Πενία ἐπιβουλεύουσα	διὰ	τὴν αὑτῆς ἀπορίαν παιδίον ποιήσασθαι
[197]	δεινὰ θεοῖς ἐγίγνετο. ὡς λέγεται,	διὰ	τὴν τῆς Ἀνάγκης βασιλείαν· ἐπειδὴ
[203]	δὲ ἀποθνῄσκει, πάλιν δὲ ἀναβιώσκεται	διὰ	τὴν τοῦ πατρὸς φύσιν, τὸ
[182]	οὗ δὲ καλὸν ἁπλῶς ἐνομίσθη,	διὰ	τὴν τῶν θεμένων τῆς ψυχῆς
[209]	δὲ παρ᾽ ὑμῖν καὶ Σόλων	διὰ	τὴν τῶν νόμων γέννησιν, καὶ
[185]	καὶ αὐτὸς ὡς ἀμείνων ἐσόμενος	διὰ	τὴν φιλίαν ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος
[221]	γὰρ ἧττον ἐν φόβῳ ἦ	διὰ	τὸ ἐφ᾽ ἵππου εἶναι· πρῶτον
[215]	θεῶν τε καὶ τελετῶν δεομένους	διὰ	τὸ θεῖα εἶναι. σὺ δ᾽
[206]	πτοίησις γέγονε (περὶ τὸ καλὸν	διὰ	τὸ μεγάλης ὠδῖνος ἀπολύειν τὸν
[191]	λιμοῦ καὶ τῆς (ἄλλης ἀργίας	διὰ	τὸ μηδὲν ἐθέλειν χωρὶς ἀλλήλων
[194]	εἰπεῖν τὸν Ἀγάθωνα, ἵνα θορυβηθῶ	διὰ	τὸ οἴεσθαι τὸ θέατρον προσδοκίαν
[211]	ὅταν δή τις ἀπὸ τῶνδε	διὰ	τὸ ὀρθῶς παιδεραστεῖν ἐπανιὼν ἐκεῖνο
[190]	ἔσονται, ἅμα δὲ χρησιμώτεροι ἡμῖν	διὰ	τὸ πλείους τὸν ἀριθμὸν γεγονέναι·
[193]	ἂν ἐφοβούμην μὴ ἀπορήσωσι λόγων	διὰ	τὸ πολλὰ καὶ παντοδαπὰ εἰρῆσθαι·
[190]	αὐτὰ καὶ ἡ πορεία αὐτῶν	διὰ	τὸ τοῖς γονεῦσιν ὅμοια εἶναι.
[179]	ἐκείνη τοσοῦτον ὑπερεβάλετο τῇ φιλίᾳ	διὰ	τὸν ἔρωτα, ὥστε ἀποδεῖξαι αὐτοὺς
[191]	τὴν γένεσιν ἐν ἀλλήλοις ἐποίησε,	διὰ	τοῦ ἄρρενος ἐν τῷ θήλει,
[175]	ἐν ταῖς κύλιξιν ὕδωρ τὸ	διὰ	τοῦ ἐρίου ῥέον ἐκ τῆς
[186]	οὖν ἰατρική, ὥσπερ λέγω, πᾶσα	διὰ	τοῦ θεοῦ τούτου ~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως
[220]	πρότερον εἰώθει φορεῖν, ἀνυπόδητος δὲ	διὰ	τοῦ κρυστάλλου ῥᾷον ἐπορεύετο ἢ
[209]	καὶ ἱερὰ πολλὰ ἤδη γέγονε	διὰ	τοὺς τοιούτους παῖδας, διὰ δὲ
[202]	τὸ πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυνδεδέσθαι.	διὰ	τούτου καὶ ἡ μαντικὴ πᾶσα
[203]	δὲ ἀνθρώπῳ οὐ μίγνυται, ἀλλὰ	διὰ	τούτου πᾶσά ἐστιν ἡ ὁμιλία
[191]	αὐτῶν εἰς τὸ πρόσθεν καὶ	διὰ	τούτων τὴν γένεσιν ἐν ἀλλήλοις
[221]	σκυτοτόμους καὶ βυρσοδέψας, καὶ ἀεὶ	διὰ	τῶν αὐτῶν τὰ αὐτὰ φαίνεται
[222]	ὅπως ἐμὲ καὶ σὲ μηδεὶς	διαβάλῃ.	τὸν οὖν Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ
[222]	εἰρηκώς, τοῦ ἐμὲ καὶ (Ἀγάθωνα	διαβάλλειν,	οἰόμενος δεῖν ἐμὲ μὲν σοῦ
[187]	ῥυθμοῦ οὐδὲν χαλεπὸν τὰ ἐρωτικὰ	διαγιγνώσκειν,	οὐδὲ ὁ διπλοῦς ἔρως ἐνταῦθά
[186]	πλησμονὴν καὶ κένωσιν, καὶ ὁ	διαγιγνώσκων	ἐν τούτοις τὸν (καλόν τε
[175]	ταῦτα μὲν καὶ ὀλίγον ὕστερον	διαδικασόμεθα	ἐγώ τε καὶ σὺ περὶ
[196]	δὲ κάλλος ἡ κατ᾽ ἄνθη	δίαιτα	τοῦ θεοῦ σημαίνει· ἀνανθεῖ γὰρ
[215]	ψυχὴ οὐδ᾽ ἠγανάκτει ὡς ἀνδραποδωδῶς	διακειμένου·	ἀλλ᾽ ὑπὸ τουτουῒ τοῦ Μαρσύου
[221]	σχεδὸν γάρ τι τῶν οὕτω	διακειμένων	ἐν τῷ πολέμῳ οὐδὲ ἅπτονται,
[208]	μὴ ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς ὡς δεινῶς	διάκεινται	ἔρωτι τοῦ ὀνομαστοὶ γενέσθαι καὶ
[216]	ὁρᾶτε γὰρ ὅτι Σωκράτης ἐρωτικῶς	διάκειται	τῶν καλῶν καὶ ἀεὶ περὶ
[209]	τῶν πόλεών τε καὶ οἰκήσεων	διακόσμησις,	ᾗ δὴ ὄνομά ἐστι σωφροσύνη
[183]	ὀνειδίζοντας αὖ οἱ (πρεσβύτεροι μὴ	διακωλύωσι	μηδὲ λοιδορῶσιν ὡς οὐκ ὀρθῶς
[222]	καὶ σοῦ, ἵνα χωρὶς ἡμᾶς	διαλάβῃ·	οὐδὲν οὖν πλέον αὐτῷ ἔσται,
[194]	γὰρ καὶ αὖθις ἔσται πολλάκις	διαλέγεσθαι.	Ἐγὼ δὲ δὴ βούλομαι πρῶτον
[223]	δεξιά. τὸν οὖν Σωκράτη αὐτοῖς	διαλέγεσθαι·	καὶ τὰ μὲν ἄλλα ὁ
[181]	ἢ πίνειν ἢ ᾄδειν ἢ	διαλέγεσθαι,	οὐκ ἔστι τούτων αὐτὸ καλὸν
[183]	πατέρες τοῖς ἐρωμένοις μὴ ἐῶσι	διαλέγεσθαι	τοῖς ἐρασταῖς, καὶ τῷ παιδαγωγῷ
[194]	ἑκάτερος τῷ θεῷ οὕτως ἤδη	διαλεγέσθω.	(Ἀλλὰ καλῶς λέγεις, ὦ Φαῖδρε,
[194]	γίγνεσθαι, ἐὰν μόνον ἔχῃ ὅτῳ	διαλέγηται,	ἄλλως τε καὶ καλῷ. ἐγὼ
[194]	δὲ ἡδέως μὲν ἀκούω Σωκράτους	διαλεγομένου,	ἀναγκαῖον δέ μοι ἐπιμεληθῆναι τοῦ
[203]	ἐστιν ἡ ὁμιλία καὶ ἡ	διάλεκτος	θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι
[217]	μόνος μόνῳ, καὶ ᾤμην αὐτίκα	διαλέξεσθαι	αὐτόν μοι ἅπερ ἂν ἐραστὴς
[217]	ἂν ἐραστὴς παιδικοῖς ἐν ἐρημίᾳ	διαλεχθείη,	καὶ ἔχαιρον. τούτων δ᾽ οὐ
[217]	ἐγίγνετο οὐδέν, ἀλλ᾽ ὥσπερ εἰώθει	διαλεχθεὶς	ἄν μοι καὶ συνημερεύσας ᾤχετο
[174]	ἴωμεν. Τοιαῦτ᾽ ἄττα σφᾶς ἔφη	διαλεχθέντας	ἰέναι. τὸν οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ
[213]	ἔξεστίν μοι οὔτε προσβλέψαι οὔτε	διαλεχθῆναι	καλῷ οὐδ᾽ ἑνί, ἢ οὑτοσὶ
[193]	ἀπεχθάνεται) φίλοι γὰρ γενόμενοι καὶ	διαλλαγέντες	τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν τε καὶ
[213]	τὸν Ἀλκιβιάδην, ἐμοὶ καὶ σοὶ	διαλλαγή.	ἀλλὰ τούτων μὲν εἰσαῦθις σε
[213]	τι καὶ νῦν ἐργάσηται, ἀλλὰ	διάλλαξον	ἡμᾶς, ἢ ἐὰν ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι,
[207]	ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ τούτων καὶ	διαμάχεσθαι	τὰ ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις καὶ
[219]	καὶ τῷ ~(ὄντι χρύσεα „χαλκείων„	διαμείβεσθαι	νοεῖς. ἀλλ᾽ ὦ μακάριε, ἄμεινον
[179]	ἔρωτος ἀποθνήσκειν ὥσπερ Ἄλκηστις, ἀλλὰ	διαμηχανᾶσθαι	ζῶν εἰσιέναι εἰς Ἅιδου, τοιγάρτοι
[218]	κάλλους, οὐκ ὀλίγῳ μου πλεονεκτεῖν	διανοεῖ,	ἀλλ᾽ ἀντὶ δόξης ἀλήθειαν καλῶν
[207]	οὐκ εἰδείην· ἣ δ᾽ εἶπεν,	Διανοεῖ	οὖν δεινός ποτε γενήσεσθαι τὰ
[217]	ὥρᾳ θαυμάσιον ὅσον. ταῦτα οὖν	διανοηθείς,	πρὸ τοῦ οὐκ εἰωθὼς ἄνευ
[210]	λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ καὶ	διανοήματα	ἐν φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ, ἕως ἂν
[219]	μετὰ τοῦτο τίνα οἴεσθέ με	διάνοιαν	ἔχειν, ἡγούμενον μὲν ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον
[219]	οὐδὲν ὤν. ἥ τοι τῆς	διανοίας	ὄψις ἄρχεται ὀξὺ βλέπειν ὅταν
[219]	οὐδὲν ἄλλως εἴρηται ἢ ὡς	διανοοῦμαι·	σὺ δὲ αὐτὸς οὕτω βουλεύου
[173]	δῆλόν γε δὴ ὅτι οὕτω	διανοούμενος	καὶ περὶ ἐμαυτοῦ καὶ περὶ
[191]	γοῦν γίγνοιτο τῆς συνουσίας καὶ	διαπαύοιντο	καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα τρέποιντο
[193]	ἐν ταῖς στήλαις καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι,	διαπεπρισμένοι	κατὰ τὰς ῥῖνας, γεγονότες ὥσπερ
[221]	σὸν δὴ τοῦτο, καὶ ἐκεῖ	διαπορεύεσθαι	ὥσπερ καὶ ἐνθάδε, βρενθυόμενος καὶ
[202]	ἐγώ, δύναμιν ἔχον; Ἑρμηνεῦον καὶ	διαπορθμεῦον	θεοῖς τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων καὶ
[181]	ἂν δύνωνται ἀνοητοτάτων, πρὸς τὸ	διαπράξασθαι	μόνον βλέποντες, ἀμελοῦντες δὲ τοῦ
[183]	ἄλλ᾽ ὁτιοῦν διώκων καὶ ~(βουλόμενος	διαπράξασθαι	πλὴν τοῦτο, πλὴν φιλοσοφίας, τὰ
[184]	εὐεργετούμενος εἰς χρήματα ἢ εἰς	διαπράξεις	πολιτικὰς μὴ καταφρονήσῃ· οὐδὲν γὰρ
[183]	πράττειν, ὡς πάγκαλόν τι πρᾶγμα	διαπραττομένου·	ὃ δὲ δεινότατον, ὥς γε
[172]	καὶ ἔναγχός σε ἐζήτουν βουλόμενος	διαπυθέσθαι	τὴν Ἀγάθωνος συνουσίαν (καὶ Σωκράτους
[193]	θεούς, ὅπως μὴ καὶ αὖθις	διασχισθησόμεθα,	καὶ περίιμεν ἔχοντες ὥσπερ οἱ
[216]	τὸν βίον πρὸς τοὺς ἀνθρώπους	διατελεῖ.	σπουδάσαντος δὲ αὐτοῦ καὶ ἀνοιχθέντος
[192]	οὐδὲ σμικρὸν χρόνον. καὶ οἱ	διατελοῦντες	μετ᾽ ἀλλήλων διὰ βίου οὗτοί
[190]	νῦν μὲν γὰρ αὐτούς, ἔφη,	διατεμῶ	δίχα ἕκαστον, καὶ ἅμα μὲν
[207]	νοσοῦντά τε (πάντα καὶ ἐρωτικῶς	διατιθέμενα,	πρῶτον μὲν περὶ τὸ ξυμμιγῆναι
[207]	θηρία τίς αἰτία οὕτως ἐρωτικῶς	διατίθεσθαι;	ἔχεις λέγειν; καὶ ἐγὼ αὖ
[207]	ἢ οὐκ αἰσθάνει ὡς δεινῶς	διατίθεται	πάντα τὰ θηρία ἐπειδὰν γεννᾶν
[223]	ὥσπερ ἄλλοτε τὴν ἄλλην ἡμέραν	διατρίβειν,	καὶ οὕτω διατρίψαντα εἰς ἑσπέραν
[177]	ἂν ἡμῖν ἐν λόγοις ἱκανὴ	διατριβή·	δοκεῖ γάρ μοι χρῆναι ἕκαστον
[177]	Διόνυσον καὶ Ἀφροδίτην πᾶσα ἡ	διατριβή,	οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς τουτωνὶ ὧν
[175]	οὐ πολὺν χρόνον ὡς εἰώθει	διατρίψαντα,	ἀλλὰ μάλιστα σφᾶς μεσοῦν δειπνοῦντας.
[223]	ἄλλην ἡμέραν διατρίβειν, καὶ οὕτω	διατρίψαντα	εἰς ἑσπέραν οἴκοι ἀναπαύεσθαι.
[215]	σὺ δ᾽ ἐκείνου τοσοῦτον μόνον	διαφέρεις,	ὅτι ἄνευ ὀργάνων ψιλοῖς λόγοις
[187]	δὲ πολλὴ ἀλογία ἁρμονίαν φάναι	διαφέρεσθαι	ἢ ἐκ διαφερομένων ἔτι εἶναι.
[187]	λέγει. τὸ ἓν γάρ φησι	διαφερόμενον	αὐτὸ αὑτῷ ξυμφέρεσθαι, ὥσπερ ἁρμονίαν
[187]	ἕως ἂν διαφέρωνται, ἀδύνατον εἶναι·	διαφερόμενον	δὲ αὖ καὶ μὴ ὁμολογοῦν
[187]	οὐ γὰρ δή που ἐκ	διαφερομένων	γε ἔτι τοῦ ὀξέος καὶ
[187]	ἁρμονίαν φάναι διαφέρεσθαι ἢ ἐκ	διαφερομένων	ἔτι εἶναι. ἀλλὰ ἴσως τόδε
[187]	ὁμολογία τις· ὁμολογίαν δὲ ἐκ	διαφερομένων,	ἕως ἂν διαφέρωνται, ἀδύνατον εἶναι·
[187]	τόδε ἐβούλετο λέγειν, ὅτι ἐκ	διαφερομένων	(πρότερον τοῦ ὀξέος καὶ βαρέος,
[218]	τῆς παρὰ σοὶ εὐμορφίας πάμπολυ	διαφέρον.	εἰ δὴ καθορῶν αὐτὸ κοινώσασθαί
[174]	παροιμίαν· ποιήσας γὰρ τὸν Ἀγαμέμνονα	διαφερόντως	ἀγαθὸν ἄνδρα (τὰ πολεμικά, τὸν
[196]	ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν ὁ Ἔρως	διαφερόντως	ἂν σωφρονοῖ. καὶ μὴν εἴς
[212]	αὐτὸς τιμῶ τὰ ἐρωτικὰ καὶ	διαφερόντως	ἀσκῶ, καὶ τοῖς ἄλλοις παρακελεύομαι,
[180]	δὴ καὶ ὑπεραγασθέντες οἱ θεοὶ	διαφερόντως	αὐτὸν ἐτίμησαν, ὅτι τὸν ἐραστὴν
[196]	τεκμήριον ἡ εὐσχημοσύνη, ὃ δὴ	διαφερόντως	ἐκ πάντων ὁμολογουμένως Ἔρως ἔχει·
[178]	καὶ τὸν ἐρώμενον ὁρῶμεν, ὅτι	διαφερόντως	τοὺς ἐραστὰς αἰσχύνεται, ὅταν ὀφθῇ
[187]	δὲ ἐκ διαφερομένων, ἕως ἂν	διαφέρωνται,	ἀδύνατον εἶναι· διαφερόμενον δὲ αὖ
[184]	τοῖς μὲν χαρίσασθαι, τοὺς δὲ	διαφεύγειν.	διὰ ταῦτα οὖν τοῖς μὲν
[174]	μὲν γὰρ κινδυνεύει οὐ μόνον	διαφθεῖραι	ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι εἰς ταύτην
[188]	τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥρας γένηται,	διαφθείρει	τε πολλὰ καὶ ἠδίκησεν. (οἵ
[174]	ἔφη, ἵνα καὶ τὴν παροιμίαν	διαφθείρωμεν	μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα καὶ ἀγαθῶν
[206]	ἵλεών τε γίγνεται καὶ εὐφραινόμενον	διαχεῖται	καὶ τίκτει τε καὶ γεννᾷ·
[204]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, πειράσομαί σε	διδάξαι.	ἔστι μὲν γὰρ δὴ τοιοῦτος
[215]	Ὄλυμπος ηὔλει, Μαρσύου λέγω, τούτου	διδάξαντος·	τὰ οὖν ἐκείνου ἐάν τε
[196]	ἑτέρῳ δοίη οὔτ᾽ ἂν ἄλλον	διδάξειεν.	καὶ ~(μὲν δὴ τήν γε
[189]	αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ τῶν ἄλλων	διδάσκαλοι	ἔσεσθε. δεῖ δὲ πρῶτον ὑμᾶς
[197]	μὲν ἂν ὁ θεὸς οὗτος	διδάσκαλος	γένηται, ἐλλόγιμος καὶ φανὸς ἀπέβη,
[207]	παρὰ σὲ ἥκω, γνοὺς ὅτι	διδασκάλων	δέομαι. ἀλλά μοι λέγε καὶ
[185]	Ἔρωτος ξυμβάλλομαι. Παυσανίου δὲ παυσαμένου,	διδάσκουσι	γάρ με ἴσα λέγειν οὑτωσὶ
[220]	ἀξίωμα ἀποβλεπόντων καὶ βουλομένων ἐμοὶ	διδόναι	τἀριστεῖα, αὐτὸς προθυμότερος ἐγένου τῶν
[220]	Σώκρατες, καὶ τότε ἐκέλευον σοὶ	διδόναι	τἀριστεῖα τοὺς στρατηγούς, καὶ τοῦτό
[217]	αὖθις δ᾽ ἐπιβουλεύσας, ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει,	διελεγόμην	πόρρω τῶν νυκτῶν, καὶ ἐπειδὴ
[186]	τὸν Ἔρωτα δοκεῖ μοι καλῶς	διελέσθαι.	ὅτι δὲ οὐ μόνον ἐστὶν
[201]	ὦ Ἀγάθων, ὥσπερ σὺ διηγήσω,	διελθεῖν	(αὐτὸν πρῶτον, τίς ἐστιν ὁ
[201]	ἐκείνη ἔλεγε λόγον, πειράσομαι ὑμῖν	διελθεῖν	ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἐμοὶ καὶ
[195]	παντὸς ἐπαίνου περὶ παντός, λόγῳ	διελθεῖν	οἷος οἵων αἴτιος ὢν τυγχάνει
[201]	οὖν μοι ῥᾷστον εἶναι οὕτω	διελθεῖν,	ὥς ποτέ με ἡ ξένη
[213]	ἔστι τε καὶ βούλεται, ἀλλὰ	διεμηχανήσω	ὅπως παρὰ τῷ καλλίστῳ τῶν
[180]	τινὰς εἶναι, ὧν οὐ πάνυ	διεμνημόνευεν·	οὓς παρεὶς τὸν Παυσανίου λόγον
[187]	τοῦ ταχέος καὶ (βραδέος, ἐκ	διενηνεγμένων	πρότερον, ὕστερον δὲ ὁμολογησάντων γέγονε.
[219]	τε ᾤμην αὐτὸν μόνῳ ἁλώσεσθαι,	διεπεφεύγει	με. ἠπόρουν δή, καταδεδουλωμένος τε
[216]	τοῦ Μαρσύου πολλάκις δὴ ~(οὕτω	διετέθην	ὥστε μοι δόξαι μὴ βιωτὸν
[174]	εἰς Ἀγάθωνος. χθὲς γὰρ αὐτὸν	διέφυγον	τοῖς ἐπινικίοις, φοβηθεὶς τὸν ὄχλον·
[172]	ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ σοι οὐδὲν	διηγεῖσθαι	(σαφὲς ὁ διηγούμενος, εἰ νεωστὶ
[172]	ἦσαν· ἄλλος γάρ τίς μοι	διηγεῖτο	ἀκηκοὼς Φοίνικος τοῦ Φιλίππου· ἔφη
[180]	οὓς παρεὶς τὸν Παυσανίου λόγον	διηγεῖτο.	εἰπεῖν δ᾽ αὐτὸν ὅτι· οὐ
[173]	ὡς ἔοικεν. ἀλλὰ τίς σοι	διηγεῖτο;	ἢ αὐτὸς Σωκράτης; (Οὐ μὰ
[174]	~(ἐξ ἀρχῆς ὑμῖν ὡς ἐκεῖνος	διηγεῖτο	καὶ ἐγὼ πειράσομαι διηγήσασθαι. Ἔφη
[173]	καί μοι ὡμολόγει καθάπερ ἐκεῖνος	διηγεῖτο.	Τί οὖν, ἔφη, οὐ διηγήσω
[172]	σαφὲς λέγειν· σὺ οὖν μοι	διήγησαι·	δικαιότατος γὰρ εἶ τοὺς τοῦ
[173]	σου, μὴ ἄλλως ποιήσῃς, ἀλλὰ	διήγησαι	τίνες ἦσαν οἱ λόγοι. Ἀπολλόδωρος
[174]	ἐκεῖνος διηγεῖτο καὶ ἐγὼ πειράσομαι	διηγήσασθαι.	Ἔφη γάρ οἱ Σωκράτη ἐντυχεῖν
[203]	καὶ μητρός; (Μακρότερον μέν, ἔφη,	διηγήσασθαι·	ὅμως δέ σοι ἐρῶ. ὅτε
[173]	εἰ οὖν δεῖ καὶ ὑμῖν	διηγήσασθαι,	ταῦτα χρὴ ποιεῖν. καὶ γὰρ
[201]	δή, ὦ Ἀγάθων, ὥσπερ σὺ	διηγήσω,	διελθεῖν (αὐτὸν πρῶτον, τίς ἐστιν
[173]	διηγεῖτο. Τί οὖν, ἔφη, οὐ	διηγήσω	μοι; πάντως δὲ ἡ ὁδὸς
[172]	σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι (σαφὲς ὁ	διηγούμενος,	εἰ νεωστὶ ἡγεῖ τὴν συνουσίαν
[201]	ποτέ με ἡ ξένη ἀνακρίνουσα	διῄει.	σχεδὸν γάρ τι καὶ ἐγὼ
[199]	καὶ τἆλλα καλῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς	διῆλθες	οἷός ἐστι, καὶ (τόδε εἰπέ·
[204]	ἰδέαν τοιαύτην ἔχον, οἵαν ἐγὼ	διῆλθον.	Καὶ ἐγὼ εἶπον· Εἶεν δή,
[191]	πολλὰς ἐξελέαινε καὶ τὰ στήθη	διήρθρου,	ἔχων τι τοιοῦτον ὄργανον οἷον
[196]	φασὶν οἱ πόλεως βασιλῆς „νόμοι„	δίκαια	εἶναι. πρὸς δὲ τῇ δικαιοσύνῃ
[220]	ταῖς μάχαις· τοῦτο γὰρ δὴ	δίκαιόν	γε αὐτῷ ἀποδοῦναι· ὅτε γὰρ
[195]	δὴ τὸν Ἔρωτα καὶ ἡμᾶς	δίκαιον	ἐπαινέσαι πρῶτον αὐτὸν οἷός ἐστιν,
[214]	ἐπειδὴ οὐκ εἴρηκας καὶ ἐκπέπωκας,	δίκαιος	εἰ εἰπεῖν, εἰπὼν δὲ ἐπιτάξαι
[185]	ἰατρὸν Ἐρυξίμαχον κατακεῖσθαι, Ὦ Ἐρυξίμαχε,	δίκαιος	εἶ ἢ παῦσαί με τῆς
[196]	δίκαια εἶναι. πρὸς δὲ τῇ	δικαιοσύνῃ	σωφροσύνης πλείστης μετέχει. εἶναι γὰρ
[209]	ὄνομά ἐστι σωφροσύνη τε καὶ	δικαιοσύνη·	τούτων δ᾽ αὖ ὅταν τις
[188]	περὶ τἀγαθὰ μετὰ σωφροσύνης καὶ	δικαιοσύνης	ἀποτελούμενος καὶ παρ᾽ ἡμῖν καὶ
[196]	ἀνδρειότατος εἴη· περὶ μὲν οὖν	δικαιοσύνης	καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας τοῦ
[172]	λέγειν· σὺ οὖν μοι διήγησαι·	δικαιότατος	γὰρ εἶ τοὺς τοῦ ἑταίρου
[193]	δὴ τὸν αἴτιον θεὸν ὑμνοῦντες	(δικαίως	ἂν ὑμνοῖμεν Ἔρωτα, ὃς ἔν
[184]	μὲν χαρισαμένοις παιδικοῖς ὑπηρετῶν ὁτιοῦν	δικαίως	ἂν ὑπηρετεῖν, ὁ δὲ τῷ
[184]	αὐτὸν σοφόν τε καὶ ἀγαθὸν	δικαίως	αὖ ὁτιοῦν ἂν ὑπουργεῖν ὑπουργῶν>
[182]	ὁτιοῦν πρᾶγμα> πραττόμενον ψόγον ἂν	δικαίως	φέροι. καὶ δὴ καὶ ὁ
[219]	τὶ εἶναι, ὦ ἄνδρες δικασταί·	δικασταὶ	γάρ ἐστε τῆς Σωκράτους ὑπερηφανίας.
[219]	ᾤμην τὶ εἶναι, ὦ ἄνδρες	δικασταί·	δικασταὶ γάρ ἐστε τῆς Σωκράτους
[175]	καὶ σὺ περὶ τῆς σοφίας,	δικαστῇ	χρώμενοι τῷ Διονύσῳ· νῦν δὲ
[179]	εἰς Ἅιδου, τοιγάρτοι διὰ ταῦτα	δίκην	αὐτῷ ἐπέθεσαν, καὶ ἐποίησαν τὸν
[212]	οὐκ ἄν τις ῥᾳδίως λάβοι.	διὸ	δὴ ἔγωγέ φημι χρῆναι πάντα
[203]	αὐτῷ καὶ ἐκύησε τὸν ἔρωτα.	διὸ	δὴ καὶ τῆς Ἀφροδίτης ἀκόλουθος
[221]	τοῦ ἀνδρός, μάλα ἐρρωμένως ἀμυνεῖται.	διὸ	καὶ ἀσφαλῶς ἀπῄει καὶ οὗτος
[218]	φιλοσόφου μανίας τε καὶ βακχείας·	διὸ	πάντες ἀκούσεσθε· συγγνώσεσθε γὰρ τοῖς
[221]	ὁμοιότατοί εἰσι τοῖς σειληνοῖς τοῖς	διοιγομένοις.	(εἰ γὰρ ἐθέλοι τις τῶν
[222]	~(πᾶς ἂν τῶν λόγων καταγελάσειεν.	διοιγομένους	δὲ ἰδὼν ἄν τις καὶ
[194]	ἐὰν ἀποκρίνῃ Σωκράτει, οὐδὲν ἔτι	διοίσει	αὐτῷ ὁπῃοῦν τῶν ἐνθάδε ὁτιοῦν
[215]	ἢ αὐλοὺς ἔχοντας, οἳ διχάδε	διοιχθέντες	φαίνονται ἔνδοθεν ἀγάλματα ἔχοντες θεῶν.
[222]	τὸν Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον τὸν	Διοκλέους	καὶ ἄλλους πάνυ πολλούς, οὓς
[177]	οὐδὲ μὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ περὶ	Διόνυσον	καὶ Ἀφροδίτην πᾶσα ἡ διατριβή,
[175]	τῆς σοφίας, δικαστῇ χρώμενοι τῷ	Διονύσῳ·	νῦν δὲ πρὸς τὸ δεῖπνον
[180]	Οὐρανίαν ἐπονομάζομεν· ἡ δὲ νεωτέρα	Διὸς	καὶ Διώνης, (ἣν δὴ Πάνδημον
[203]	οὔπω ἦν, εἰς τὸν τοῦ	Διὸς	κῆπον εἰσελθὼν βεβαρημένος ηὗδεν. ἡ
[201]	ἐγώ, Πῶς λέγεις, ἔφην, ὦ	Διοτίμα;	αἰσχρὸς ἄρα ὁ Ἔρως ἐστὶ
[202]	καὶ ἀθανάτου. Τί οὖν, ὦ	Διοτίμα;	Δαίμων μέγας, ὦ Σώκρατες· καὶ
[206]	ἂν σέ, ἔφην ἐγώ, ὦ	Διοτίμα,	ἐθαύμαζον ἐπὶ σοφίᾳ καὶ ἐφοίτων
[204]	Τίνες οὖν, ἔφην ἐγώ, ὦ	Διοτίμα,	οἱ φιλοσοφοῦντες, εἰ μήτε οἱ
[207]	Ἀλλὰ διὰ ταῦτά τοι, ὦ	Διοτίμα,	ὅπερ νῦν δὴ εἶπον, παρὰ
[212]	καὶ οἱ ἄλλοι, ἔφη μὲν	Διοτίμα,	πέπεισμαι δ᾽ ἐγώ· πεπεισμένος δὲ
[208]	ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ σοφωτάτη	Διοτίμα,	ταῦτα ὡς ἀληθῶς οὕτως ἔχει;
[204]	Ἔρως, ὦ Σώκρατές τε καὶ	Διοτίμα;	ὧδε δὲ σαφέστερον ἐρῶ· ὁ
[201]	ὅν ποτ᾽ ἤκουσα γυναικὸς Μαντινικῆς	Διοτίμας,	ἣ ταῦτά τε σοφὴ ἦν
[186]	τῷ λόγῳ. Τὸ μὲν γὰρ	διπλοῦν	εἶναι τὸν Ἔρωτα δοκεῖ μοι
[186]	γὰρ φύσις τῶν σωμάτων τὸν	διπλοῦν	Ἔρωτα τοῦτον ἔχει· τὸ γὰρ
[187]	τὰ ἐρωτικὰ διαγιγνώσκειν, οὐδὲ ὁ	διπλοῦς	ἔρως ἐνταῦθά πως ἔστιν· ἀλλ᾽
[185]	ἐὰν τοῦτο ποιήσῃς ἅπαξ ἢ	δίς,	καὶ εἰ πάνυ ἰσχυρά ἐστι,
[190]	μὲν γὰρ αὐτούς, ἔφη, διατεμῶ	δίχα	ἕκαστον, καὶ ἅμα μὲν ἀσθενέστεροι
[191]	πάθους. ἐπειδὴ οὖν ἡ φύσις	δίχα	ἐτμήθη, ποθοῦν ἕκαστον τὸ ἥμισυ
[190]	ταῦτα εἰπὼν ἔτεμνε τοὺς ἀνθρώπους	δίχα,	ὥσπερ οἱ τὰ ὠὰ τέμνοντες
[190]	ἄγειν, πάλιν αὖ, ἔφη, τεμῶ	δίχα,	ὥστ᾽ ἐφ᾽ ἑνὸς πορεύσονται σκέλους
[215]	σύριγγας ἢ αὐλοὺς ἔχοντας, οἳ	διχάδε	διοιχθέντες φαίνονται ἔνδοθεν ἀγάλματα ἔχοντες
[214]	ᾄδομεν, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ	διψῶντες	πιόμεθα; τὸν οὖν Ἀλκιβιάδην εἰπεῖν·
[184]	διὰ ταῦτα οὖν τοῖς μὲν	διώκειν	παρακελεύεται, τοῖς δὲ φεύγειν, ἀγωνοθετῶν
[210]	ἀδελφόν ἐστι, καὶ εἰ δεῖ	διώκειν	τὸ ἐπ᾽ εἴδει καλόν, πολλὴ
[193]	νυνὶ δὲ διὰ τὴν ἀδικίαν	διῳκίσθημεν	ὑπὸ τοῦ θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδες
[206]	δ᾽ ἥ, τῶν τίνα τρόπον	διωκόντων	αὐτὸ καὶ ἐν τίνι πράξει
[191]	ἄρρενος τμῆμά εἰσι, τὰ ἄρρενα	διώκουσι,	καὶ τέως μὲν ἂν παῖδες
[221]	ἅπτονται, ἀλλὰ τοὺς προτροπάδην (φεύγοντας	διώκουσιν.	πολλὰ μὲν οὖν ἄν τις
[182]	τις τολμῴη ποιεῖν ἄλλ᾽ ὁτιοῦν	διώκων	καὶ ~(βουλόμενος διαπράξασθαι πλὴν τοῦτο,
[180]	ἡ δὲ νεωτέρα Διὸς καὶ	Διώνης,	(ἣν δὴ Πάνδημον καλοῦμεν. ἀναγκαῖον
[193]	ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ	διώξει	ἔρως ὄνομα. καὶ πρὸ τοῦ,
[196]	μὴ οἶδεν, οὔτ᾽ ἂν ἑτέρῳ	δοίη	οὔτ᾽ ἂν ἄλλον διδάξειεν. καὶ
[185]	ἀρετήν, ὅμως καλὴ ἡ ἀπάτη·	δοκεῖ	γὰρ αὖ καὶ οὗτος τὸ
[177]	ἡμῖν ἐν λόγοις ἱκανὴ διατριβή·	δοκεῖ	γάρ μοι χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν
[185]	ἐραστοῦ πένητος, οὐδὲν ἧττον αἰσχρόν·	δοκεῖ	γὰρ ὁ τοιοῦτος τό γε
[177]	ἐν τῷ παρόντι πρέπον μοι	δοκεῖ	εἶναι ἡμῖν τοῖς παροῦσι κοσμῆσαι
[182]	ποιοῦντι, καὶ ἑλόντι τε καλὸν	δοκεῖ	εἶναι (καὶ μὴ ἑλόντι αἰσχρόν,
[177]	τοσοῦτος θεός; ταῦτα δή μοι	δοκεῖ	εὖ λέγειν Φαῖδρος. ἐγὼ οὖν
[175]	οὕτω χρὴ ποιεῖν, εἰ σοὶ	δοκεῖ,	ἔφη φάναι τὸν Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽
[205]	εἶναι ὁ βουλόμενος, ἀλλὰ τέλος	δοκεῖ	ἔχειν ἡ ἀπόκρισις. Ἀληθῆ λέγεις,
[220]	ἀνθρώπων. τούτου μὲν οὖν μοι	δοκεῖ	καὶ αὐτίκα ὁ ἔλεγχος ἔσεσθαι.
[200]	σοὶ δὲ πῶς; Κἀμοί, φάναι,	δοκεῖ.	Καλῶς λέγεις. ἆρ᾽ οὖν βούλοιτ᾽
[186]	γὰρ διπλοῦν εἶναι τὸν Ἔρωτα	δοκεῖ	μοι καλῶς διελέσθαι. ὅτι δὲ
[195]	ἀνδρῶν κράατα βαίνει. καλῷ οὖν	δοκεῖ	μοι τεκμηρίῳ τὴν ἁπλότητα ἀποφαίνειν,
[173]	μάλιστα τῶν τότε, ὡς ἐμοὶ	δοκεῖ.	οὐ μέντοι ἀλλὰ καὶ Σωκράτη
[176]	ἂν ποιῶμεν. ἐπειδὴ οὖν μοι	δοκεῖ	οὐδεὶς τῶν παρόντων προθύμως ἔχειν
[201]	τις, ἔπειτα τὰ ἔργα αὐτοῦ.	δοκεῖ	οὖν μοι ῥᾷστον εἶναι οὕτω
[201]	εἰπέ· τἀγαθὰ οὐ καὶ καλὰ	δοκεῖ	σοι εἶναι; Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα
[184]	ἵνα χρόνος ἐγγένηται, ὃς δὴ	δοκεῖ	τὰ πολλὰ καλῶς βασανίζειν· ἔπειτα
[204]	ἔπαθες. ᾠήθης δέ, ὡς ἐμοὶ	δοκεῖ	τεκμαιρομένῃ ἐξ ὧν σὺ λέγεις,
[185]	ποιήσω. Εἰπεῖν δὴ τὸν Ἐρυξίμαχον·	Δοκεῖ	τοίνυν μοι ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ
[184]	πολιτικὰς μὴ καταφρονήσῃ· οὐδὲν γὰρ	δοκεῖ	τούτων οὔτε βέβαιον οὔτε μόνιμον
[214]	(Πῶς λέγεις; εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην·	δοκεῖ	χρῆναι, ὦ Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι τῷ
[200]	ᾖ. ἐμοὶ μὲν γὰρ θαυμαστῶς	δοκεῖ,	ὦ Ἀγάθων, ὡς ἀνάγκη εἶναι·
[197]	θεοῖς καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ	δοκεῖ,	ὦ Φαῖδρε, Ἔρως πρῶτος αὐτὸς
[180]	αὐτὸν ὅτι· οὐ καλῶς μοι	δοκεῖ,	ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν ὁ
[204]	ὄντα καλὸν κἀγαθὸν μηδὲ φρόνιμον	δοκεῖν	αὑτῷ εἶναι ἱκανόν· οὔκουν ἐπιθυμεῖ
[208]	τὴν ἐπιστήμην, ὥστε τὴν αὐτὴν	δοκεῖν	εἶναι. τούτῳ γὰρ τῷ τρόπῳ
[198]	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς μοι	δοκεῖς	εἰρηκέναι, ὅτι Ἀγάθων εὖ ἐρεῖ·
[218]	Τί μάλιστα, ἔφη. Σὺ ἐμοὶ	δοκεῖς,	ἦν δ᾽ ἐγώ, ἐμοῦ ἐραστὴς
[173]	κακηγορεῖς καὶ τοὺς ἄλλους, καὶ	δοκεῖς	μοι ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους ἡγεῖσθαι
[222]	τὸν οὖν Σωκράτη· Νήφειν μοι	δοκεῖς,	φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη. οὐ γὰρ
[213]	κατεκλίνη, εἰπεῖν· Εἶεν δή, ἄνδρες·	δοκεῖτε	γάρ μοι νήφειν. οὐκ ἐπιτρεπτέον
[205]	ἀποτέμνεσθαι οἱ ἄνθρωποι, ἐὰν αὐτοῖς	δοκῇ	τὰ ἑαυτῶν πονηρὰ εἶναι. οὐ
[194]	χρή με εἰπεῖν, ἔπειτα εἰπεῖν.	δοκοῦσι	γάρ μοι πάντες οἱ πρόσθεν
[189]	καὶ Παυσανίας εἰπέτην. ἐμοὶ γὰρ	δοκοῦσιν	ἅνθρωποι παντάπασι τὴν τοῦ ἔρωτος
[206]	ἢ τοῦ ἀγαθοῦ. ἢ σοὶ	δοκοῦσιν;	Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔμοιγε, ἦν
[186]	πᾶσι τοῖς οὖσι, καθεωρακέναι μοι	δοκῶ	ἐκ τῆς ἰατρικῆς, τῆς ἡμετέρας
[190]	ὁ Ζεὺς ἐννοήσας λέγει ὅτι·	Δοκῶ	μοι, ἔφη, ἔχειν μηχανήν, ὡς
[172]	~Ἀπολλόδωρος.	(Δοκῶ	μοι περὶ ὧν πυνθάνεσθε οὐκ
[198]	εἰς τὸν Ἐρυξίμαχον· Ἆρά σοι	δοκῶ,	φάναι, ὦ παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς
[190]	δυοῖν σκελοῖν· ἐὰν δ᾽ ἔτι	δοκῶσιν	ἀσελγαίνειν καὶ μὴ ἐθέλωσιν ἡσυχίαν
[205]	εὐδαιμονεῖν, ὁ μέγιστός τε καὶ	δολερὸς	ἔρως παντί· ἀλλ᾽ οἱ μὲν
[179]	ἣν ἧκεν, αὐτὴν δὲ οὐ	δόντες,	ὅτι μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε ὢν
[202]	δή που τοιοῦτον ἡ ὀρθὴ	δόξα,	μεταξὺ φρονήσεως καὶ ἀμαθίας. Ἀληθῆ,
[202]	ἀμαθίας; Τί τοῦτο; Τὸ ὀρθὰ	δοξάζειν	καὶ ἄνευ τοῦ ἔχειν λόγον
[194]	περὶ σοῦ τι ἐγὼ ἄγροικον	δοξάζων·	ἀλλ᾽ εὖ οἶδα ὅτι εἴ
[207]	ψυχὴν οἱ τρόποι, τὰ ἤθη,	δόξαι,	ἐπιθυμίαι, ἡδοναί, λῦπαι, φόβοι τούτων
[216]	δὴ ~(οὕτω διετέθην ὥστε μοι	δόξαι	μὴ βιωτὸν εἶναι ἔχοντι ὡς
[198]	ἕκαστος ἡμῶν τὸν ἔρωτα ἐγκωμιάζειν	δόξει,	οὐχ ὅπως ἐγκωμιάσεται. διὰ ταῦτα
[211]	καλοὺς παῖδάς τε καὶ νεανίσκους	δόξει	σοι εἶναι, οὓς νῦν ὁρῶν
[192]	ἀλλήλων γίγνεσθαι. οὐδενὶ γὰρ ἂν	δόξειεν	τοῦτ᾽ εἶναι ἡ τῶν ἀφροδισίων
[215]	ἄνδρες, εἰ μὴ ἔμελλον κομιδῇ	δόξειν	μεθύειν, εἶπον ὀμόσας ἂν ὑμῖν
[189]	δώσων λόγον· (ἴσως μέντοι, ἂν	δόξῃ	μοι, ἀφήσω σε. Καὶ μήν,
[218]	μου πλεονεκτεῖν διανοεῖ, ἀλλ᾽ ἀντὶ	δόξης	ἀλήθειαν καλῶν κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς καὶ
[208]	ὑπὲρ ἀρετῆς ἀθανάτου καὶ τοιαύτης	δόξης	εὐκλεοῦς πάντες πάντα ποιοῦσιν, ὅσῳ
[221]	περιαμπέχονται, σατύρου δή τινα ὑβριστοῦ	δοράν.	ὄνους γὰρ κανθηλίους λέγει καὶ
[195]	αὐτὸν οἷός ἐστιν, ἔπειτα τὰς	δόσεις.	φημὶ οὖν ἐγὼ πάντων θεῶν
[184]	δὴ καὶ ἄλλη μία μόνη	δουλεία	ἑκούσιος λείπεται οὐκ ἐπονείδιστος· αὕτη
[184]	ἐρασταῖς ἦν δουλεύειν ἐθέλοντας (ἡντινοῦν	δουλείαν	παιδικοῖς μὴ κολακείαν εἶναι μηδὲ
[183]	κοιμήσεις ἐπὶ θύραις, καὶ ἐθέλοντες	δουλείας	δουλεύειν οἵας οὐδ᾽ ἂν δοῦλος
[184]	ὥσπερ ἐπὶ τοῖς ἐρασταῖς ἦν	δουλεύειν	ἐθέλοντας (ἡντινοῦν δουλείαν παιδικοῖς μὴ
[183]	ἐπὶ θύραις, καὶ ἐθέλοντες δουλείας	δουλεύειν	οἵας οὐδ᾽ ἂν δοῦλος οὐδείς,
[210]	ἀνθρώπου τινός ἢ ἐπιτηδεύματος ἑνός,	δουλεύων	φαῦλος ᾖ καὶ σμικρολόγος, ἀλλ᾽
[183]	δουλείας δουλεύειν οἵας οὐδ᾽ ἂν	δοῦλος	οὐδείς, ἐμποδίζοιτο ἂν μὴ πράττειν
[202]	καὶ ἄνευ τοῦ ἔχειν λόγον	δοῦναι	οὐκ οἶσθ᾽ ἔφη, ὅτι οὔτε
[222]	ἔλαθες, ἀλλὰ τὸ σατυρικόν σου	δρᾶμα	τοῦτο καὶ σειληνικὸν κατάδηλον ἐγένετο.
[218]	ἀφυοῦς ὅταν λάβωνται, καὶ ποιοῦσι	δρᾷν	τε καὶ λέγειν ὁτιοῦν— καὶ
[218]	καὶ συγγνωσομένοις εἰ πᾶν ἐτόλμα	δρᾷν	τε καὶ λέγειν ὑπὸ τῆς
[216]	τιμῆς τῆς ὑπὸ τῶν πολλῶν.	δραπετεύω	οὖν αὐτὸν καὶ φεύγω, καὶ
[192]	οὐ γὰρ ὑπ᾽ ἀναισχυντίας τοῦτο	δρῶσιν	ἀλλ᾽ ὑπὸ θάρρους καὶ ἀνδρείας
[190]	ἴσα ταῖς χερσίν, καὶ πρόσωπα	~(δύ᾽	ἐπ᾽ αὐχένι κυκλοτερεῖ, ὅμοια πάντῃ·
[174]	ὑπὸ σοῦ κεκλημένος. Σύν τε	δύ᾽	ἔφη, ἐρχομένω πρὸ ὁ τοῦ
[192]	(συμφυσῆσαι εἰς τὸ αὐτό, ὥστε	δύ᾽	ὄντας ἕνα γεγονέναι καὶ ἕως
[201]	ὦ Σώκρατες, σοὶ οὐκ ἂν	δυναίμην	ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽ οὕτως ἐχέτω ὡς
[199]	τὸν τρόπον· οὐ γὰρ ἂν	δυναίμην·	οὐ μέντοι ἀλλὰ τά γε
[214]	λόγον (περὶ Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς	δύναιτο	κάλλιστον, καὶ ἐγκωμιάσαι. οἱ μὲν
[211]	ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ θεῖον καλὸν	δύναιτο	μονοειδὲς κατιδεῖν; ἆρ᾽ οἴει, ἔφη,
[197]	σπουδῆς μετρίας, καθ᾽ ὅσον ἐγὼ	δύναμαι,	μετέχων. ~(Εἰπόντος δὲ τοῦ Ἀγάθωνος
[182]	γυναικῶν προσαναγκάζομεν αὐτοὺς καθ᾽ ~(ὅσον	δυνάμεθα	μὴ ἐρᾶν. οὗτοι γάρ εἰσιν
[215]	ἀνθρώπους τῇ ἀπὸ τοῦ στόματος	δυνάμει,	καὶ ἔτι νυνὶ ὃς ἂν
[184]	ὑπουργεῖν ὑπουργῶν> καὶ ὁ μὲν	δυνάμενος	εἰς φρόνησιν καὶ τὴν (ἄλλην
[188]	ἡμῖν εὐδαιμονίαν παρασκευάζει καὶ ἀλλήλοις	δυναμένους	ὁμιλεῖν καὶ φίλους εἶναι καὶ
[216]	γὰρ ἐμαυτῷ ἀντιλέγειν μὲν οὐ	δυναμένῳ	ὡς οὐ δεῖ ποιεῖν ἃ
[184]	ὑπὸ χρημάτων καὶ ὑπὸ πολιτικῶν	δυνάμεων	ἁλῶναι αἰσχρόν, (ἐάν τε κακῶς
[189]	οὖν πειράσομαι ὑμῖν εἰσηγήσασθαι τὴν	δύναμιν	αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ τῶν ἄλλων
[183]	ἀρχὴν ἄρξαι ἤ τινα ἄλλην	δύναμιν	ἐθέλοι ποιεῖν οἷάπερ οἱ ἐρασταὶ
[188]	παρὰ θεοῖς, οὗτος τὴν μεγίστην	δύναμιν	ἔχει καὶ πᾶσαν ἡμῖν εὐδαιμονίαν
[188]	καὶ μεγάλην, μᾶλλον δὲ πᾶσαν	δύναμιν	ἔχει ξυλλήβδην μὲν ὁ πᾶς
[202]	θνητοῦ. Τίνα, ἦν δ᾽ ἐγώ,	δύναμιν	ἔχον; Ἑρμηνεῦον καὶ διαπορθμεῦον θεοῖς
[212]	τε καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν	δύναμιν	καὶ ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος καθ᾽
[189]	ἅνθρωποι παντάπασι τὴν τοῦ ἔρωτος	δύναμιν	οὐκ ᾐσθῆσθαι, ἐπεὶ αἰσθανόμενοί γε
[216]	ἐγὼ εἴκασα αὐτὸν καὶ τὴν	δύναμιν	ὡς θαυμασίαν ἔχει. εὖ γὰρ
[218]	καί τις ἔστ᾽ ἐν ἐμοὶ	δύναμις	δι᾽ ἧς ἂν σὺ γένοιο
[201]	ἀληθείᾳ, φάναι, ὦ φιλούμενε Ἀγάθων,	δύνασαι	ἀντιλέγειν, ἐπεὶ Σωκράτει γε οὐδὲν
[207]	ἀεί τε εἶναι καὶ ἀθάνατος.	δύναται	δὲ ταύτῃ μόνον τῇ γενέσει,
[192]	ψυχὴ (δήλη ἐστίν, ὃ οὐ	δύναται	εἰπεῖν, ἀλλὰ μαντεύεται ὃ βούλεται,
[206]	δὲ ἐν μὲν αἰσχρῷ οὐ	δύναται,	ἐν δὲ τῷ καλῷ. ἡ
[207]	θνητὴ φύσις ζητεῖ κατὰ τὸ	δυνατὸν	ἀεί τε εἶναι καὶ ἀθάνατος.
[196]	δὲ σοφίας λείπεται· ὅσον οὖν	δυνατόν,	πειρατέον μὴ ἐλλείπειν. καὶ πρῶτον
[176]	καὶ τοῖσδε, εἰ ὑμεῖς οἱ	δυνατώτατοι	πίνειν νῦν ἀπειρήκατε· ἡμεῖς μὲν
[177]	Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ ὡς ἂν	δύνηται	κάλλιστον, ἄρχειν δὲ Φαῖδρον πρῶτον,
[201]	αὐτὸς ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ, ὅπως ἂν	δύνωμαι.	δεῖ δή, ὦ Ἀγάθων, ὥσπερ
[181]	τῶν ψυχῶν, ἔπειτα ὡς ἂν	δύνωνται	ἀνοητοτάτων, πρὸς τὸ διαπράξασθαι μόνον
[180]	ἐπεὶ δὲ δὴ δύο ἐστόν,	δύο	ἀνάγκη καὶ Ἔρωτε εἶναι. πῶς
[189]	τῶν ἀνθρώπων, οὐχ ὥσπερ νῦν	δύο,	ἄρρεν καὶ θῆλυ, (ἀλλὰ καὶ
[180]	ἦν Ἔρως· ἐπεὶ δὲ δὴ	δύο	ἐστόν, δύο ἀνάγκη καὶ Ἔρωτε
[191]	ὥσπερ αἱ ψῆτται, ἐξ ἑνὸς	δύο.	ζητεῖ δὴ ἀεὶ τὸ αὑτοῦ
[211]	ἐπαναβαθμοῖς χρώμενον, ἀπὸ ἑνὸς ἐπὶ	δύο	καὶ ἀπὸ δυοῖν ἐπὶ πάντα
[190]	καὶ ὦτα τέτταρα, καὶ αἰδοῖα	δύο,	καὶ τἆλλα πάντα ὡς ἀπὸ
[178]	Ἔρος φησὶ μετὰ τὸ Χάος	δύο	τούτω γενέσθαι, Γῆν τε καὶ
[180]	Ἔρωτε εἶναι. πῶς δ᾽ οὐ	δύο	τὼ θεά; ἡ μέν γέ
[192]	καὶ συντακεὶς τῷ ἐρωμένῳ ἐκ	δυοῖν	εἷς γενέσθαι. τοῦτο γάρ ἐστι
[192]	ἐκεῖ αὖ ἐν Ἅιδου ἀντὶ	δυοῖν	ἕνα εἶναι κοινῇ τεθνεῶτε· ἀλλ᾽
[211]	ἑνὸς ἐπὶ δύο καὶ ἀπὸ	δυοῖν	ἐπὶ πάντα τὰ καλὰ σώματα,
[191]	καὶ ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν ἐκ	δυοῖν	καὶ ἰάσασθαι τὴν φύσιν τὴν
[190]	γεγονέναι· καὶ βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ	δυοῖν	σκελοῖν· ἐὰν δ᾽ ἔτι δοκῶσιν
[197]	δ᾽ ἐξορίζων· φιλόδωρος εὐμενείας, ἄδωρος	δυσμενείας·	ἵλεως ἀγαθοῖς· θεατὸς σοφοῖς, ἀγαστὸς
[189]	νοῦν καὶ οὕτως λέγε ὡς	δώσων	λόγον· (ἴσως μέντοι, ἂν δόξῃ