HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

Alphabétiquement [« »]
τοῦ 55
τοὐναντίον 3
τοὔνομα 1
τοὺς 31
τοῦτ 10
Τοῦτο 2
τοῦτό 1

Fréquences [« »]
29 ἐκ
29 φύσιν
30 ὥσπερ
31 τοὺς
35 ἐν
35 οὐ
35 οὖν

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, La Politique, livre I

τοὺς

Livre, Pages

[1, 1257]   θηρευτικόν· ὁμοίως δὲ καὶ περὶ τοὺς ἄλλους· ὡς ἂν ἡ χρεία

[1, 1252]   θεωρήσειεν. Ἀνάγκη δὴ πρῶτον συνδυάζεσθαι τοὺς ἄνευ ἀλλήλων μὴ δυναμένους εἶναι,

[1, 1260]   ἡ σπουδὴ τῆς οἰκονομίας περὶ τοὺς ἀνθρώπους ἢ περὶ τὴν τῶν

[1, 1257]   δὲ ἐλάττω τῶν ἱκανῶν ἔχειν τοὺς ἀνθρώπους (ᾗ καὶ δῆλον ὅτι

[1, 1255]   οὐ βούλονται λέγειν δούλους, ἀλλὰ τοὺς βαρβάρους. Καίτοι ὅταν τοῦτο λέγωσιν,

[1, 1256]   αἵρεσιν τὴν τούτων ἡ φύσις τοὺς βίους αὐτῶν διώρισεν, ἐπεὶ δ'

[1, 1256]   ὥστε αἱ διαφοραὶ τῆς τροφῆς τοὺς βίους πεποιήκασι διαφέροντας τῶν ζῴων.

[1, 1253]   ἀφομοιοῦσιν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καὶ τοὺς βίους τῶν θεῶν. Ἡ δ'

[1, 1255]   φάναι τοὺς μὲν πανταχοῦ δούλους τοὺς δ' οὐδαμοῦ. Τὸν αὐτὸν δὲ

[1, 1255]   αὑτοῖς εὐγενεῖς ἀλλὰ πανταχοῦ νομίζουσιν, τοὺς δὲ βαρβάρους οἴκοι μόνον, ὡς

[1, 1255]   μὲν τὰ σώματα ἔχειν ἐλευθέρων τοὺς δὲ τὰς ψυχάς· ἐπεὶ τοῦτό

[1, 1256]   δεσπότης οὐκ ἐν τῷ κτᾶσθαι τοὺς δούλους, ἀλλ' ἐν τῷ χρῆσθαι

[1, 1261]   λέγουσιν οὐ καλῶς οἱ λόγου τοὺς δούλους ἀποστεροῦντες καὶ φάσκοντες ἐπιτάξει

[1, 1261]   χρῆσθαι μόνον· νουθετητέον γὰρ μᾶλλον τοὺς δούλους ἢ τοὺς παῖδας. Ἀλλὰ

[1, 1255]   ἐλεύθερον, καὶ τοὺς εὐγενεῖς καὶ τοὺς δυσγενεῖς. ~(Ἀξιοῦσι γάρ, ὥσπερ ἐξ

[1, 1255]   τὸ δοῦλον καὶ ἐλεύθερον, καὶ τοὺς εὐγενεῖς καὶ τοὺς δυσγενεῖς. ~(Ἀξιοῦσι

[1, 1255]   εἶναι· εἰ δὲ μή, συμβήσεται τοὺς εὐγενεστάτους εἶναι δοκοῦντας δούλους εἶναι

[1, 1253]   οὕτω τὸ ἀρχαῖον ᾤκουν. Καὶ τοὺς θεοὺς δὲ διὰ τοῦτο πάντες

[1, 1258]   οὐ μόριον· καίτοι δεῖ ὑγιαίνειν τοὺς κατὰ τὴν οἰκίαν, ὥσπερ ζῆν

[1, 1255]   τῆς ἀμφισβητήσεως, καὶ ὃ ποιεῖ τοὺς λόγους ἐπαλλάττειν, ὅτι τρόπον τινὰ

[1, 1252]   ἐφεστήκῃ, βασιλικόν, ὅταν δὲ κατὰ τοὺς λόγους τῆς ἐπιστήμης τῆς τοιαύτης

[1, 1255]   ἀνάγκη γὰρ εἶναί τινας φάναι τοὺς μὲν πανταχοῦ δούλους τοὺς δ'

[1, 1255]   συμβαίνει δὲ πολλάκις καὶ τοὐναντίον, τοὺς μὲν τὰ σώματα ἔχειν ἐλευθέρων

[1, 1261]   λεκτέον, ἀφέντες ὡς τέλος ἔχοντας τοὺς νῦν λόγους, ἄλλην ἀρχὴν ποιησάμενοι

[1, 1261]   γὰρ μᾶλλον τοὺς δούλους ἢ τοὺς παῖδας. Ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων

[1, 1256]   μισθὸν ἐδίδασκε τὰ ἐγκύκλια διακονήματα τοὺς παῖδας· εἴη δ' ἂν καὶ

[1, 1261]   τὴν πόλιν εἶναι σπουδαίαν καὶ τοὺς παῖδας εἶναι σπουδαίους καὶ τὰς

[1, 1261]   τὴν πολιτείαν βλέποντας παιδεύειν καὶ τοὺς παῖδας καὶ τὰς γυναῖκας, εἴπερ

[1, 1260]   εἰρημένον εἰ ἀληθές, ἆρα καὶ τοὺς τεχνίτας δεήσει ἔχειν ἀρετήν· πολλάκις

[1, 1254]   ὥσπερ τὰ Δαιδάλου φασὶν ἢ τοὺς τοῦ Ἡφαίστου τρίποδας, οὕς φησιν

[1, 1255]   ὅσον αἱ τῶν θεῶν εἰκόνες, τοὺς ὑπολειπομένους πάντες φαῖεν ἂν ἀξίους

Livre, Pages
[1, 1257]	θηρευτικόν· ὁμοίως δὲ καὶ περὶ	τοὺς	ἄλλους· ὡς ἂν ἡ χρεία
[1, 1252]	θεωρήσειεν. Ἀνάγκη δὴ πρῶτον συνδυάζεσθαι	τοὺς	ἄνευ ἀλλήλων μὴ δυναμένους εἶναι,
[1, 1260]	ἡ σπουδὴ τῆς οἰκονομίας περὶ	τοὺς	ἀνθρώπους ἢ περὶ τὴν τῶν
[1, 1257]	δὲ ἐλάττω τῶν ἱκανῶν ἔχειν	τοὺς	ἀνθρώπους (ᾗ καὶ δῆλον ὅτι
[1, 1255]	οὐ βούλονται λέγειν δούλους, ἀλλὰ	τοὺς	βαρβάρους. Καίτοι ὅταν τοῦτο λέγωσιν,
[1, 1256]	αἵρεσιν τὴν τούτων ἡ φύσις	τοὺς	βίους αὐτῶν διώρισεν, ἐπεὶ δ'
[1, 1256]	ὥστε αἱ διαφοραὶ τῆς τροφῆς	τοὺς	βίους πεποιήκασι διαφέροντας τῶν ζῴων.
[1, 1253]	ἀφομοιοῦσιν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καὶ	τοὺς	βίους τῶν θεῶν. Ἡ δ'
[1, 1255]	φάναι τοὺς μὲν πανταχοῦ δούλους	τοὺς	δ' οὐδαμοῦ. Τὸν αὐτὸν δὲ
[1, 1255]	αὑτοῖς εὐγενεῖς ἀλλὰ πανταχοῦ νομίζουσιν,	τοὺς	δὲ βαρβάρους οἴκοι μόνον, ὡς
[1, 1255]	μὲν τὰ σώματα ἔχειν ἐλευθέρων	τοὺς	δὲ τὰς ψυχάς· ἐπεὶ τοῦτό
[1, 1256]	δεσπότης οὐκ ἐν τῷ κτᾶσθαι	τοὺς	δούλους, ἀλλ' ἐν τῷ χρῆσθαι
[1, 1261]	λέγουσιν οὐ καλῶς οἱ λόγου	τοὺς	δούλους ἀποστεροῦντες καὶ φάσκοντες ἐπιτάξει
[1, 1261]	χρῆσθαι μόνον· νουθετητέον γὰρ μᾶλλον	τοὺς	δούλους ἢ τοὺς παῖδας. Ἀλλὰ
[1, 1255]	ἐλεύθερον, καὶ τοὺς εὐγενεῖς καὶ	τοὺς	δυσγενεῖς. ~(Ἀξιοῦσι γάρ, ὥσπερ ἐξ
[1, 1255]	τὸ δοῦλον καὶ ἐλεύθερον, καὶ	τοὺς	εὐγενεῖς καὶ τοὺς δυσγενεῖς. ~(Ἀξιοῦσι
[1, 1255]	εἶναι· εἰ δὲ μή, συμβήσεται	τοὺς	εὐγενεστάτους εἶναι δοκοῦντας δούλους εἶναι
[1, 1253]	οὕτω τὸ ἀρχαῖον ᾤκουν. Καὶ	τοὺς	θεοὺς δὲ διὰ τοῦτο πάντες
[1, 1258]	οὐ μόριον· καίτοι δεῖ ὑγιαίνειν	τοὺς	κατὰ τὴν οἰκίαν, ὥσπερ ζῆν
[1, 1255]	τῆς ἀμφισβητήσεως, καὶ ὃ ποιεῖ	τοὺς	λόγους ἐπαλλάττειν, ὅτι τρόπον τινὰ
[1, 1252]	ἐφεστήκῃ, βασιλικόν, ὅταν δὲ κατὰ	τοὺς	λόγους τῆς ἐπιστήμης τῆς τοιαύτης
[1, 1255]	ἀνάγκη γὰρ εἶναί τινας φάναι	τοὺς	μὲν πανταχοῦ δούλους τοὺς δ'
[1, 1255]	συμβαίνει δὲ πολλάκις καὶ τοὐναντίον,	τοὺς	μὲν τὰ σώματα ἔχειν ἐλευθέρων
[1, 1261]	λεκτέον, ἀφέντες ὡς τέλος ἔχοντας	τοὺς	νῦν λόγους, ἄλλην ἀρχὴν ποιησάμενοι
[1, 1261]	γὰρ μᾶλλον τοὺς δούλους ἢ	τοὺς	παῖδας. Ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων
[1, 1256]	μισθὸν ἐδίδασκε τὰ ἐγκύκλια διακονήματα	τοὺς	παῖδας· εἴη δ' ἂν καὶ
[1, 1261]	τὴν πόλιν εἶναι σπουδαίαν καὶ	τοὺς	παῖδας εἶναι σπουδαίους καὶ τὰς
[1, 1261]	τὴν πολιτείαν βλέποντας παιδεύειν καὶ	τοὺς	παῖδας καὶ τὰς γυναῖκας, εἴπερ
[1, 1260]	εἰρημένον εἰ ἀληθές, ἆρα καὶ	τοὺς	τεχνίτας δεήσει ἔχειν ἀρετήν· πολλάκις
[1, 1254]	ὥσπερ τὰ Δαιδάλου φασὶν ἢ	τοὺς	τοῦ Ἡφαίστου τρίποδας, οὕς φησιν
[1, 1255]	ὅσον αἱ τῶν θεῶν εἰκόνες,	τοὺς	ὑπολειπομένους πάντες φαῖεν ἂν ἀξίους

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 9/03/2006