Livre, Chap.
[5, 4]	τὸν Κνήμωνα δαιμόνιον, ὃ καὶ	τὰ	ἄλλα χλεύην ὡς ἐπίπαν τὰ
[5, 4]	τὰ ἄλλα χλεύην ὡς ἐπίπαν	τὰ	ἀνθρώπεια καὶ παιδιὰν πεποίηται, καὶ
[5, 34]	Ἐπιδακρύσας οὖν ὀλίγα καὶ πρὸς	τὰ	βελτίονα τρέψαι τὰ κατ´ αὐτὴν
[5, 32]	ἀπόλεμος ἦν οὐδὲ ἡ Χαρίκλεια,	τὰ	γὰρ συγκείμενα πράττοντες ὁ μὲν
[5, 1]	ξένος; Ἕλλην» ἔφη ὁ Καλάσιρις·	τὰ	δ´ ἄλλα εἰσαῦθις ἀκούσῃ· σὺ
[5, 14]	τῇ ἀγέλῃ πλαγίοις αὐλήμασι διατάττων,	τὰ	δὲ ἐπείθετο ὡς ἐδόκει καὶ
[5, 16]	Ναυσικλέα γινώσκειν οὐ συμφέρειν ἐδοκίμαζε,	τὰ	δὲ ἔτι ἀδιήγητα καὶ ἐχόμενα
[5, 18]	τὰ μὲν καθ´ ἑαυτὸν ἁλιεύοντος	τὰ	δὲ καὶ ἡμῶν ἔστιν ὅτε
[5, 18]	τῶν ὑφάλων οὗ μὴ ἐχρῆν	τὰ	δίκτυα καθορμισάντων. Ὀψὲ δὴ οὖν
[5, 29]	φροντίσας, ἐπανελθὼν ἱκέτευον σεμνότερον τελεσθῆναι	τὰ	δρώμενα καὶ θάλαμον ἀποφῆναι τῇ
[5, 28]	φύντος προμαθοῦσαν τὸν γάμον. Ἐπῄνουν	τὰ	εἰρημένα καὶ χαίρειν ἐνεδεικνύμην τοῖς
[5, 6]	καὶ τοῖς ἐκ θαλάττης ἀτόποις	τὰ	ἐκ γῆς φιλοτιμεῖται χαλεπώτερα, πολέμους
[5, 33]	συμφορὰν οὐδὲ τὰ ἐνδεχόμενα ἐπιμεληθῆναι,	τὰ	ἐκ θαλάττης κακὰ τῶν ἐκ
[5, 2]	μετὰ ταῦτα ὅταν ποτὲ καὶ	τὰ	ἐμαυτοῦ σοι διηγῶμαι· ἐκείνην δὲ
[5, 33]	ἐπικουφίσαι παραμυθίᾳ τὴν συμφορὰν οὐδὲ	τὰ	ἐνδεχόμενα ἐπιμεληθῆναι, τὰ ἐκ θαλάττης
[5, 14]	ὡς ἐδόκει καὶ ἠνείχετο πρὸς	τὰ	ἐνδόσιμα τῆς σύριγγος ποιμαινόμενα. Εἶπεν
[5, 29]	μὴ πλησιάζειν. Καὶ οἱ μὲν	τὰ	ἐντεταλμένα ἔπραττον, ἐξεφόρουν τραπέζας κρατῆρας
[5, 9]	Μέμφιν ἐξέπεμψεν. Εἶχε δὲ ὧδε	τὰ	ἐπεσταλμένα· Ὀροονδάτῃ σατράπῃ Μιτράνης φρούραρχος·
[5, 5]	ὅσος ἀμαυρῶσαι αὐτοῖς τῶν ψυχῶν	τὰ	ἐρωτικὰ γνωρίσματα. Ὅμως δ´ οὖν
[5, 4]	πάντων μᾶλλον αἱρετὰ καὶ φοβερὰ	τὰ	ἥδιστα ὑπελάμβανεν, ἦν γὰρ οὐ
[5, 6]	καθ´ ἡμῶν πόλεμον ὥσπερ σκηνὴν	τὰ	ἡμέτερα καὶ δρᾶμα πεποιημένος. Τί
[5, 28]	ὑποδεξάμενοι πυράν τε ἐξῆπτον καὶ	τὰ	θύματα δείραντες ηὐτρέπιζον τὴν εὐωχίαν,
[5, 13]	ἄλλων θεῶν αὑτὸν καθοσιούμενος, καὶ	τὰ	ἱερὰ τάχιστα τέθυτο, πρὸς βραχὺ
[5, 27]	ἄλλην αὐτοδίδακτος ἐθρασύνετο, τῶν μὲν	τὰ	ἱστία τεταραγμένως ἀνιμώντων τῶν δὲ
[5, 22]	ἐν οὐδενὸς λόγου μέρει τέθεισαι	τὰ	καθ´ ἡμᾶς, ἀλλὰ πάντων ὅσοι
[5, 34]	καὶ πρὸς τὰ βελτίονα τρέψαι	τὰ	κατ´ αὐτὴν ἱκετεύσας τὸν θεὸν
[5, 4]	οἱ πολέμιοι κατασκοπήσοντες· ἔσχε τε	τὰ	κατ´ αὐτοὺς ὡς δὴ καὶ
[5, 24]	διαδρομαῖς καταιγιζομένη, τῶν μὲν εἰς	τὰ	κοῖλα τῆς νεὼς καταδυομένων τῶν
[5, 29]	ὧν ἔξεστιν ἁβρύνεσθαι, εἰ καὶ	τὰ	λαμπρότερα τῆς γαμηλίου πομπῆς ὁ
[5, 20]	τε δι´ ἑνὸς ἔργου δύο	τὰ	μέγιστα κτήσασθαι βούλομαι, τόν τε
[5, 24]	τὸν ἐπιόντα ἔγνων συνοῖσον πρὸς	τὰ	μέλλοντά τι προμηθούμενος. Ὅπερ δὴ
[5, 18]	τράπεζα δὲ ἡμῖν κοινὴ προὐτίθετο	τὰ	μὲν ἄλλα ἡμῶν παρεχόντων τοῦ
[5, 22]	ὄναρ μοί τις πρεσβύτης ἐφαίνετο	τὰ	μὲν ἄλλα κατεσκληκὼς ἐπιγουνίδα δέ,
[5, 18]	χειμέριον ὥραν τὰ πρῶτα διηνύομεν,	τὰ	μὲν ἄλλα συνδιημερεύοντες χωριζόμενοι δὲ
[5, 33]	φυγήν, ὁ δὲ ἐδίωκε. ~Καὶ	τὰ	μὲν ἄλλα τῶν μετὰ ταῦτα
[5, 18]	ἐκ θαλάττης τοὺς νέους ἑστιῶντος,	τὰ	μὲν καθ´ ἑαυτὸν ἁλιεύοντος τὰ
[5, 16]	ἕνεκεν ὑποποιούμενος καὶ ἅπαντα ἔλεγε,	τὰ	μὲν πρῶτα καὶ ἤδη λεχθέντα
[5, 17]	ὁλκάδος ἐπέβησαν τοὺς Δελφοὺς ἀποδράντες	τὰ	μὲν πρῶτα πλεῖν κατὰ γνώμην
[5, 2]	εἶχέ με καὶ σκότος· ὅμοια	τὰ	νῦν ἐκείνοις, ἀληθέστερον δὲ εἰπεῖν
[5, 29]	τέλους χωρισθήσομαι, πρὸς θρήνους κατήγαγε.	Τὰ	ὄντα« ἔφην εἰκάζεις· ὁ γὰρ
[5, 22]	ἀλλ´ αὐτός τε ἀνίστω καὶ	τὰ	ὄντα συσκευάζου τὴν Χαρίκλειάν τε
[5, 22]	εἰπόντος· καὶ ὁ μὲν ἐλάνθανεν	τὰ	ὄντα ὡς πλάσμα λέγων. Ἡμεῖς
[5, 2]	τῶν δυστυχημάτων καὶ ὡς ἄχθη	τὰ	πάθη πρός με νεμόμενος· ἐγὼ
[5, 32]	ὑπελείφθη τῷ Πελώρῳ μονομαχῶν, ἀνδρὶ	τὰ	πάντα γενναίῳ καὶ φόνοις ἐγγεγυμνασμένῳ
[5, 4]	τότε ὁ Κνήμων ἔφευγέ τε	τὰ	πάντων μᾶλλον αἱρετὰ καὶ φοβερὰ
[5, 4]	γύναιον ἀλλὰ Χαρίκλεια. Ἐγεγόνει δὲ	τὰ	περὶ αὐτὴν ὧδε· ἐπειδὴ γὰρ
[5, 21]	εἰ μηδέπω τῆς ὥρας εἶναι	τὰ	πλώιμα ἀλλ´ ὑπάρχειν μεταστησαμένους εἰς
[5, 17]	δέος προσοκεῖλαι σκοταίους τόποις ὑφάλοις	τὰ	πολλὰ καὶ κρημνώδεσι· καλὸν οὖν
[5, 17]	διαταραχθῆναι σφᾶς οὐ μικρῶς, ταραχώδει	τὰ	πολλὰ φύσει θαλάττῃ προστυχόντας. Τοῦ
[5, 13]	ἐπὶ τὴν θυσίαν. Οἱ δέ—	τὰ	πρακτέα γὰρ αὐτοῖς ἤδη συνέκειτο—
[5, 12]	Καλάσιρις ἀλλ´ ἡγοῦ καὶ εὐτρέπιζε	τὰ	πρὸς τὴν θυσίαν, ἡμεῖς δὲ
[5, 29]	μὲν« ἔφη, πρὸ πάντων δὲ	τὰ	προσδοκώμενα κατὰ τὴν ἐμοὶ Τραχίνου
[5, 25]	σφῶν ἱκέτευον ἐφ´ ᾧ τε	τὰ	προσταχθησόμενα ποιήσειν. Οἱ δὲ καίπερ
[5, 1]	τὴν ναῦν τὴν Φοίνισσαν ἄρτι	τὰ	πρυμνήσια λύειν μέλλουσαν· καὶ γάρ
[5, 18]	οὐκ ἀηδῶς τὴν χειμέριον ὥραν	τὰ	πρῶτα διηνύομεν, τὰ μὲν ἄλλα
[5, 11]	ἐγνώριζον. Ὡς δὲ ἤχθη καὶ	τὰ	πρῶτα κάτω νεύουσα καὶ τὸ
[5, 32]	πράττοντες ὁ μὲν ξιφήρης θατέρῳ	τὰ	πρῶτα μέρει συνεμάχει παντάπασιν ἐνθουσιῶντι
[5, 10]	ὡς κατέλαβεν ἔρημον, ὡς οὐδενὶ	τὰ	πρῶτα συνέτυχεν, ὡς ἀπάτῃ τὸν
[5, 30]	παραχωρήσει μοι Τραχῖνος ἑκὼν εἰς	τὰ	πρωτεῖα τῆς νύμφης ἃ χρεωστοῦμαι
[5, 13]	ἱερὰ τάχιστα τέθυτο, πρὸς βραχὺ	τὰ	σπλάγχνα ὁ Καλάσιρις ἐπιθεωρήσας καὶ
[5, 5]	τινὶ τούς τε ὅρμους καὶ	τὰ	στέμματα καὶ τὴν ἱερὰν ἐσθῆτα,
[5, 4]	ἐλπίζομεν πρόκειται δὲ ἡμῖν κατὰ	τὰ	συγκείμενα πρὸς Κνήμωνα πάντως ἐπὶ
[5, 16]	ὡς οἶσθα ὑπερθέμενος, ἐπειδή σε	τὰ	συμβεβηκότα ἐβάπτιζεν, οὐκ ἔστιν ὅπως
[5, 12]	ἀθρόον πλουτεῖν εἴπερ ἐμοὶ προτέρῳ	τὰ	ὑπὲρ τῆσδε λύτρα καταθεῖο· πάντως
[5, 26]	θεοῖς μὲν« ἔφη χάρις τοῖς	τὰ	φιλανθρωπότερα περὶ ἡμῶν ἐπὶ νοῦν
[5, 5]	τῶν δακρύων ἀπάρχοντες καὶ ὅρκια	τὰ	φιλήματα ποιούμενοι. Τούτων συγκειμένων ἀνεδύοντο
[5, 13]	θυγατρὶ τοῦ Ναυσικλέους καὶ γυναιξὶ	ταῖς	ἄλλαις ὅσαι παρηγοροῦσαι πολλὰ καὶ
[5, 15]	τοὺς ἄλλους ἔτρεπεν, ἰδίᾳ μὲν	ταῖς	γυναιξὶ τὴν ἐνδοτέρω τοῦ ἱεροῦ
[5, 7]	καὶ τεθνάναι δεήσειεν ἐν χερσὶ	ταῖς	ἐκείνου γίνοιτο. Τῶν δὲ ἐπελθόντων
[5, 2]	παρὰ τοῖς βουκόλοις χερσὶ ταυταισὶ	ταῖς	ἐμαῖς κατέθαψα. Κάθευδε» εἶπεν ὁ
[5, 3]	κατενεχθῆναι παρ´ αὐταῖς σχεδόν τι	ταῖς	θύραις· ἀντίσχων δὲ χαλεπῶς καὶ
[5, 2]	τοῦ θρήνου χειραγωγούμενος ὥρμησε καὶ	ταῖς	θύραις καθ´ ὃ συνέπιπτον ἀλλήλαις
[5, 27]	γὰρ ὕποπτον ἀμφοτέραις προσπλεῦσαί ποι	ταῖς	ναυσί, τῶν ἐμπλευσάντων θατέρᾳ πάντως
[5, 26]	ἐπὶ πλεῖστον ἱκετεύουσα, τοῦ Τραχίνου	ταῖς	περιπλοκαῖς ἐντρυφῶντος καὶ τὴν ὑπόσχεσιν
[5, 13]	συντυχίαν ἡδέων τε καὶ λυπηρῶν	ταῖς	τοῦ προσώπου τροπαῖς ἐμφήνας, ἐπιβάλλει
[5, 23]	φάσκοντες ἐν τοῖς πελάγεσιν ἕπεσθαι	ταῖς	ὑπερόγκοις ναυσὶ τὰς βραχυτέρας, ὥσπερ
[5, 19]	γὰρ προῖκα ἀπέχειν ἡγήσομαι πολλὰ	τάλαντα	καὶ πλοῦτον ὅλον τὴν κόρην,
[5, 29]	Σιδωνίων ἔργα χειρῶν καὶ Τυρίων,	τἄλλα	οἷς δεῖπνον ὑπηρετεῖται πάντα ἀφειδῶς,
[5, 31]	νικητήριον ἢ ἐντάφιον ἐσομένην) καὶ	τἄλλα	περὶ αὐτὴν φαιδρυνόμενα καὶ σχῆμα
[5, 1]	ἡγοῦμαί σε λοιπὸν ὀκλάζειν ἐμοῦ	τἀμαυτοῦ	πάθη μέχρι πόρρω τῶν νυκτῶν
[5, 33]	δοκιμάζων, εἰς ἐπικουρίας ἐλπίδα ἐμαυτὸν	ταμιευόμενος.	Οὐ μὴν ἐπήρκεσά γε, πόθεν;
[5, 29]	ἐντεταλμένα ἔπραττον, ἐξεφόρουν τραπέζας κρατῆρας	τάπητας	παραπετάσματα, Σιδωνίων ἔργα χειρῶν καὶ
[5, 31]	εἰς τοὺς παρόντας Ὁρᾶτε« ἔφη	τἀπίχειρα	τῶν πόνων; οὕτω καὶ ὑμῶν
[5, 32]	ὁρμὴ πρὸς ἄφραστον αὐτοὺς ἤγειρε	τάραχον,	ἅτε οἴνῳ καὶ θυμῷ κατόχους
[5, 17]	γενέσθαι διαταραχθῆναι σφᾶς οὐ μικρῶς,	ταραχώδει	τὰ πολλὰ φύσει θαλάττῃ προστυχόντας.
[5, 23]	πελάγεσιν ἕπεσθαι ταῖς ὑπερόγκοις ναυσὶ	τὰς	βραχυτέρας, ὥσπερ ὑπὸ πλείονος ἐμπειρίας
[5, 29]	τοῖς μέλλουσιν ἀλγεινοῖς μὴ προκάμνοιτε	τὰς	γνώμας, ἐνδεχόμενον καὶ διαδρᾶναι τὴν
[5, 1]	ἔλαθες, ὦ ´γαθὲ Καλάσιρι, φροντίζων	τὰς	ἐμὰς πράξεις καὶ ὥσπερ τῇ
[5, 33]	δὲ τηνάλλως πόρρωθεν εἱπόμην ὀδυρόμενος	τὰς	ἐμαυτοῦ τε κἀκείνων τύχας οὔτε
[5, 12]	οὐδὲν ἀπολιπὼν ἀλλὰ φθάνων τε	τὰς	ἡμετέρας παρακλήσεις καὶ τὴν ἀπόδοσιν
[5, 23]	θάλασσαν ἐστόρεσεν ἡ γαλήνη καὶ	τὰς	κώπας ἡ χρεία παρεκάλει, θᾶττον
[5, 33]	μνήμη τοῦ δαιμονίου γινέσθω καὶ	τὰς	λυτηρίους τις σπονδὰς περιαγέσθω. ~Ἐκ
[5, 16]	ἀπὸ καλλίστων ἂν κρατήρων εὐωχοίης.	Τὰς	μὲν γὰρ γυναῖκας ἀκούεις ὡς
[5, 16]	´γαθὲ Καλάσιρι» ἔφη καθαράς σοι	τὰς	νύμφας ὥς σοι φίλον καὶ
[5, 17]	ἀμφεβάλλομεν ὥσπερ ἀμυδρόν τι νέφος	τὰς	ὄψεις ἡμῖν ὑποδραμοῦσαν, καὶ ὁ
[5, 34]	θυγατρίῳ τε τοῦ Ναυσικλέους κατακλινεῖσα	τὰς	παρούσας ἀγρυπνίᾳ διετίθετο φροντίδας.
[5, 32]	τὸ κακὸν καὶ δαιμονίους εἶναι	τὰς	πληγὰς ἐνίων ὑπονοούντων, ἕως τῶν
[5, 13]	τῇ προφάσει τῆς θυσίας εἰς	τὰς	ὑπὲρ Θεαγένους εὐχὰς ἀποχρήσασθαι διενοήθη.
[5, 1]	ἡλίου νεύοντος ἀνεφαίνοντο. Ἀλλὰ τί	ταῦτα	ἀωρὶ μηκύνω; τί δὲ λανθάνω
[5, 2]	Καλάσιριν ἐλάνθανε τελευτῶν, ὕπνῳ καὶ	ταῦτα	βαθεῖ κατεσχημένον. Ἀλλὰ ἀνασχὼν ἑαυτὸν
[5, 2]	κατέθαψα. Κάθευδε» εἶπεν ὁ Καλάσιρις·	ταῦτα	δὲ ὅπη ποτὲ ἔσχεν οὐκ
[5, 2]	γοῦν ἐστι παραμυθητέον. ~Ὁ μὲν	ταῦτα	εἰπὼν ἀπέτρεχεν ὡς εἰρήκει ποιήσων,
[5, 8]	οὐδεὶς ἐπετύγχανεν ἐκ περάτων καὶ	ταῦτα	εἰς πέρατα τὴν νῆσον ἐπιδραμόντες
[5, 26]	σὺν ἡμῖν τῶνδε ἁπάντων ἐσομένη.	Ταῦτα	ἐκεῖνος μὲν ἔλεγεν, ἡ δέ
[5, 16]	δὲ τὸν Ναυσικλέα τῶν μετὰ	ταῦτα	ἕνεκεν ὑποποιούμενος καὶ ἅπαντα ἔλεγε,
[5, 10]	εἶναι τῷ λόγῳ φράζειν, καὶ	ταῦτα	ἐξὸν παροῦσαν ἐπιδεικνύναι. ~Ταῦτα ὡς
[5, 5]	φιλικὸν εἰς ἀνεύρεσιν φυλαττόμενον. ~Ἐπῄνει	ταῦτα	ἡ Χαρίκλεια καὶ ἐδόκει ναοῖς
[5, 20]	προστυχὼν τοιούτῳ κάλλει, πολλὰς καὶ	ταῦτα	καὶ οὐκ ἐξώρους αἰχμαλώτους ᾑρηκώς.
[5, 2]	καὶ βουλομένου καὶ δυναμένου παραμυθεῖσθαι	ταῦτα	κεχωρισμένου· σπήλαιον ἦν μοι λῃστρικὸν
[5, 10]	πρότερον εἶδεν οὔτε αὖθις ὄψεται.	~Ταῦτα	μὲν ἐκεῖνος ἐπέστελλεν· οὔπω δὲ
[5, 2]	οἱ τεθνεῶτες ἀναβιοῦσιν. Ἐμειδίασε πρὸς	ταῦτα	μικρὸν ὁ Καλάσιρις καὶ αὖθις
[5, 12]	ἔχω φέρουσα. ~Θαρσήσας οὖν πρὸς	ταῦτα	ὁ Καλάσιρις δεδιὼς δὲ μή
[5, 12]	Περσικὸν φυγαδεῦσαι φιλοχρήματον. Ἐμειδίασε πρὸς	ταῦτα	ὁ Ναυσικλῆς καὶ Τότε» ἔφη
[5, 29]	ὁ τόπος ἀφῄρηται. Διεχεῖτο πρὸς	ταῦτα	ὁ Τραχῖνος καὶ χαίρων οὕτω
[5, 22]	κοινὸν προσειπεῖν, ἐν γειτόνων καὶ	ταῦτα	οἰκοῦντα. Τοιγάρτοι τούτων ὑφέξεις οὐκ
[5, 2]	Τῶν μὲν ἄλλων ἀκούσῃ μετὰ	ταῦτα	ὅταν ποτὲ καὶ τὰ ἐμαυτοῦ
[5, 18]	ἑῴους ἡμᾶς τῇ γῇ προσπελάσαι.	~Ταῦτα	οὐκ εἶπε μὲν ὁ κυβερνήτης
[5, 33]	τὰ μὲν ἄλλα τῶν μετὰ	ταῦτα	οὐκ ἔχω λέγειν πλὴν ὅτι
[5, 2]	τάφος ἡ οἴκησις; Ἐπεκούφιζε καὶ	ταῦτα	παρὼν ὁ πάντων ἐμοὶ φίλτατος·
[5, 24]	ἑαυτοὺς οἷ βούλεσθε. Οἱ μὲν	ταῦτα	προὔτεινον· οἱ δὲ ἐπὶ τῆς
[5, 13]	δῆθεν σπασάμενος ἃ πάλαι ἐπεκομίζετο	Ταῦτά	σοι» ἔφη λύτρα Χαρικλείας, ὦ
[5, 5]	οἱ λῃσταὶ δὲ αὐτῶν ἀφείλοντο	ταῦτα	συνεσκευάζοντο. Ἡ Χαρίκλεια δὲ καὶ
[5, 8]	ὥρας, ἀπ´ εὐτελοῦς γὰρ καὶ	ταῦτα	τῆς ἐσθῆτος οἷον νέφους αὐγὴ
[5, 15]	παρέχοντα εὐπορώτερον ἀποφαίνει τὸν λαμβάνοντα.	Ταῦτα	ὡς εἰπὼν ἐποίησεν, ἐπὶ τὴν
[5, 11]	καὶ ταῦτα ἐξὸν παροῦσαν ἐπιδεικνύναι.	~Ταῦτα	ὡς ἤκουσαν ὑπόνοιαν εὐθὺς τῶν
[5, 2]	καὶ παρὰ τοῖς βουκόλοις χερσὶ	ταυταισὶ	ταῖς ἐμαῖς κατέθαψα. Κάθευδε» εἶπεν
[5, 14]	προσεκόμιζεν ὁ Καλάσιρις μακρῷ καὶ	ταύτας	ἐπλεονέκτει, γραφῇ γὰρ ἔξεστο καὶ
[5, 26]	ἔχειν καὶ μένειν, πρώτην δίδου	ταύτην	αἴσθησιν τῆς σῆς εὐνοίας· ἀδελφὸν
[5, 28]	γνώμην, οὐ βεβαιωθῆναι παρά σου	ταύτην	βουλόμενος, ἔχω γάρ μοι κατεγγυῶσαν
[5, 8]	τὸν καιρὸν τῆς μεταμελείας προληφθεὶς	Ταύτην	μὲν» ἔφη σὴν οὖσαν ἀπολαβὼν
[5, 6]	οὐχ ὑποτέμνομεν αὐτοῦ τὴν τραγικὴν	ταύτην	ποίησιν καὶ τοῖς βουλομένοις ἀναιρεῖν
[5, 15]	ἐρικυδέα δῶρα, δέχομαι τὴν θεόπεμπτον	ταυτηνὶ	λίθον πειθόμενος παρ´ Ἑρμοῦ τοῦ
[5, 10]	καὶ ὅτι βέλτιον εἴη διαπεπραγμένος	ταύτης	ἐπιτυχὼν ἢ ἐκείνην ἂν εὑρών·
[5, 21]	παρ´ ἐμαυτῷ βουλὰς ἕως ἐκ	ταὐτομάτου	μοι πάλιν ἐντυχὼν ὁ ἔμπορος
[5, 5]	ὥραν προσδιορίζοντας. Εἰ δὲ εἰς	ταὐτὸν	γίνοιντο, ἀρκεῖν μὲν ἑτέρῳ τὸν
[5, 2]	καὶ τί γὰρ ἄλλ´ ἢ	τάφος	ἡ οἴκησις; Ἐπεκούφιζε καὶ ταῦτα
[5, 3]	ὀδόντων ἄραβος πολὺς ἐγίνετο, καὶ	τάχα	ἂν καὶ εἰς ἔσχατον ἦλθε
[5, 33]	ὑπὸ δὲ ὀλίγης ἐλπίδος τοῦ	τάχα	ἂν καὶ περιγενέσθαι τὸν νεανίσκον
[5, 4]	ὂν αὐτῷ καὶ νῦν ἐπιδεικνύμενον,	τάχα	δέ που καὶ τῆς ἀνθρώπων
[5, 27]	τροπὴν ἐκ τοῦ καιροῦ λαβοῦσα	τάχα	δέ που καὶ τύχης τινὸς
[5, 22]	Θεαγένους ὅ τι πέπονθα ἐρομένου	Τάχα«	ἔφην ὠψίσθημεν τῆς ἀναγωγῆς καὶ
[5, 4]	ἔμελλεν ἤδη τὸ ἀλγεινὸν ἐπέπλεκε,	τάχα	μὲν οὕτως ἔθος ὂν αὐτῷ
[5, 1]	οὐκ ᾐσθόμην» ἔφη ὁ Καλάσιρις	τάχα	μέν που καὶ δι´ ἡλικίαν
[5, 27]	ἡ θάλασσα δὲ αἰφνίδιον ἐτραχύνετο	τάχα	μὲν τροπὴν ἐκ τοῦ καιροῦ
[5, 13]	λιπαροῦσαι μόλις ἔπεισαν ἅμα βαδίζειν,	τάχα	οὐκ ἄν ποτε πεισθεῖσαν εἰ
[5, 7]	χρηστῷ τῷ δαίμονι προσπαλαίειν ὡς	ταχεῖαν	τῶν συμφορῶν ἀπαλλαγὴν συγχωρῆσαι) ἀλλ´,
[5, 11]	ἱκέτευόν τε προστάττειν ὡς ὅτι	τάχιστα	παρεῖναι τὴν κόρην, τὸ γὰρ
[5, 28]	κελεύσαντες. ~Ὡς δὲ ἐκεῖνοί τε	τάχιστα	παρῆσαν ὅλην προβάτων ἀγέλην καὶ
[5, 13]	αὑτὸν καθοσιούμενος, καὶ τὰ ἱερὰ	τάχιστα	τέθυτο, πρὸς βραχὺ τὰ σπλάγχνα
[5, 20]	πόλεως, ἐκ τοῦ παραχρῆμα τῆς	τε	αἰσθήσεως καὶ τῆς ἐπιδιώξεως ἐσομένης.
[5, 11]	πληγῆς τῆς αὐτῆς ἀνωλόλυξαν. Ἦν	τε	ἀκούειν ἐπὶ πλεῖστον ὦ πάτερ»
[5, 2]	ὁ Καλάσιρις ἢ πόθεν γνωρίζεις	τε	ἀκούσας καὶ ζῶσαν ἀγγελλομένην φροντίζεις;
[5, 1]	συνεκδημῶν, ἀλλά σε ἐφώρασα τῷ	τε	ἄλλῳ σου περὶ ἐμὲ τρόπῳ
[5, 22]	ὁμοίων ἐμοὶ παθῶν αἰσθήσῃ, θαλάττῃ	τε	ἅμα καὶ γῇ πολεμίοις ἐντυγχάνων·
[5, 18]	τῆς ὁλκάδος εὐάγωγον εἰς κάλλος	τε	ἅμα καὶ μέγεθος αἰρόμενον ἐκπεπονημένης
[5, 15]	δακτύλιος. ~Ὁ δὲ Ναυσικλῆς ἐκπλαγείς	τε	ἅμα πρὸς τὸ παράδοξον καὶ
[5, 2]	τὴν ἀκοὴν τῆς Θίσβης ὑπό	τε	ἀμηχανίας πᾶσαν ἔννοιαν διαπορῶν ἀνέστρεφε
[5, 28]	ἐπισυνάπτων. Ὅπως οὖν μὴ αὐτός	τε	ἀνήκοος στυγνότερον συμποσιάζῃς ἥ τε
[5, 22]	πρὸς τὴν ἔννοιαν· ἀλλ´ αὐτός	τε	ἀνίστω καὶ τὰ ὄντα συσκευάζου
[5, 18]	ὦ Ναυσίκλεις, ἀλλ´ ἅμα ἥλιός	τε	ἀνίσχε καὶ ἡμεῖς ἄγκυραν καθίεμεν.
[5, 22]	δὲ πνεύμασι βιαίοις χρησάμενοι ζάλης	τε	ἀπροσμάχου καὶ κλύδωνος ἀφράστου πειραθέντες
[5, 19]	καὶ τὴν Πυθιονίκην ὠνόμαζεν ἕτερά	τε	αὖ πολλὰ πρὸς τούτοις. Ἐμοῦ
[5, 34]	αὐτὴν ἱκετεύσας τὸν θεὸν ἡσυχῆ	τε	ἀφυπνίσας ἦγεν εἰς τὴν καταγωγὴν
[5, 1]	δὲ λοιπόν, ὦ τέκνον, γῆράς	τε	βαρύνει καὶ ἡ τῶν συμφορῶν
[5, 24]	τὴν ἀγγελίαν ἡ ὁλκὰς ἔν	τε	γαλήνῃ κλύδωνος ἐμπέπληστο θορύβοις ὀλολυγμοῖς
[5, 22]	καὶ τὸν πλοῦν ἡμῖν ἀπήμονά	τε	γενέσθαι καὶ κατὰ νοῦν ἐπευχόμενος.
[5, 16]	βουληθείης, τὴν εὐωχίαν παραπέμποι χοροῦ	τε	γινομένη καὶ αὐλοῦ παντὸς ἡδίων,
[5, 20]	ὑμῖν τῆς αὐτῆς κεκοινωνηκότι σοί	τε	γνῶναι πάντως ἀναγκαῖον. Ναυλοχεῖ τὴν
[5, 4]	τινα ποιησώμεθα δι´ ὧν ἀπόρρητά	τε	γνωριοῦμεν παρόντες καὶ εἰ χωρισθῆναί
[5, 29]	παρὰ τὴν Χαρίκλειαν ἐλθὼν εὑρών	τε	δεδακρυμένην Ὦ θύγατερ« ἔφην, εἰωθότα
[5, 20]	πειραθείης τοὺς ξένους ἐπιζητούμενος, ἐγώ	τε	δι´ ἑνὸς ἔργου δύο τὰ
[5, 22]	τὰ ὄντα συσκευάζου τὴν Χαρίκλειάν	τε	ἐγὼ μετελεύσομαι. Παρῆν ἡ παῖς
[5, 24]	λῃσταὶ καὶ ἐγκάρσιοι παρελαύνοντες ἀποπειρώμενοί	τε	εἴ πως ἀναιμωτὶ γένοιντο ἐγκρατεῖς
[5, 27]	ἐμπλευσάντων θατέρᾳ πάντως ἐπιζητηθησομένων. Ἐδόκει	τε	εἶναι πιθανὸς καὶ δυοῖν δι´
[5, 8]	ἄγε» (καὶ εἰπὼν ἐνεχείριζεν, ἀφορῶν	τε	εἰς αὐτὴν συνεχῶς καὶ ὅτι
[5, 1]	ὡς εἶχον τῆς νυκτὸς ἐνεβίβαζόν	τε	εἰς τὴν ναῦν τὴν Φοίνισσαν
[5, 31]	ἐπείγοντος ἀνίσταται καὶ λαθὼν εἰστρέχει	τε	εἰς τὴν ὁλκάδα καὶ ἰδὼν
[5, 1]	ἀπόχρη μαθεῖν· ἐμοὶ γὰρ τήν	τε	ἐκ τῆς ὁδοιπορίας καὶ τῶν
[5, 21]	μεταστησαμένους εἰς ἕτερον ὅρμον ἐπιβουλῆς	τε	ἐκτὸς γενέσθαι τῆς ὑπονοουμένης καὶ
[5, 8]	ἡ γὰρ δὴ Χαρίκλεια γλώσσης	τε	ἑλληνίδος αἰσθομένη καί τι καὶ
[5, 4]	ὑπέστημεν, ἡμεῖς τε εὐχόμεθα θεοί	τε	Ἑλλήνιοι παρέχοιεν. Ἐπεὶ δὲ ἀστάθμητόν
[5, 22]	πλεῖστον συντρίψαντες· ἐδόκει οὖν ἐπισκευῆς	τε	ἕνεκεν τῆς ὁλκάδος καὶ ἡμῶν
[5, 28]	κατὰ χώραν μείναντες ὑποδεξάμενοι πυράν	τε	ἐξῆπτον καὶ τὰ θύματα δείραντες
[5, 27]	τῶν δεινῶν ἀπαλλαγέντων ἀλλὰ τρικυμίαις	τε	ἐπαλλήλοις ἐλαυνομένων καὶ πολλὰ τῆς
[5, 4]	δι´ ὃ πάντα ὑπέστημεν, ἡμεῖς	τε	εὐχόμεθα θεοί τε Ἑλλήνιοι παρέχοιεν.
[5, 1]	καὶ σχῆμα καὶ ὄνομα θάλαττά	τε	Ζακύνθιος ἄρτι πρὸς δύσιν ἡλίου
[5, 33]	ὄρους, ὡς ἐῴκει, κατέτρεχεν, εἶχέ	τε	ἤδη τοὺς νέους καὶ ἀπῆγε
[5, 24]	καὶ πόλεμον ἀναίμακτον ἠγωνίζοντο θρασεῖς	τε	ἦσαν καὶ οὐκ ἂν ἔφασαν
[5, 28]	εἰρημένα καὶ χαίρειν ἐνεδεικνύμην τοῖς	τε	θεοῖς χάριν ὁμολογεῖν ἥτις μεγίστη,
[5, 17]	τῷ ἀνατρέχοντι πολλάκις ἐμπίπτοντος, βρασμόν	τε	ἴσχει τὸ ὕδωρ καὶ κῦμα
[5, 14]	μὲν καὶ πᾶσα ἐξ Ἰνδῶν	τε	καὶ Αἰθιόπων ἀμέθυσος· ἣν δὲ
[5, 18]	παραλόγῳ τῇ τύχῃ χρησαμένους εὔδιόν	τε	καὶ ἀπήμονα πλοῦν ἐν χειμερίῳ
[5, 6]	ἀπέτρεχεν. Ἀλλ´ ὁ Θεαγένης ἐπεῖχέ	τε	καὶ Ἄχρι τίνος» ἔλεγε φευξόμεθα
[5, 27]	καὶ ὅσον οὔπω πνεῦμα λάβρον	τε	καὶ βίαιον αὐτόθεν ἐμπεσὸν ἀπροσδοκήτου
[5, 13]	κάλλος δὲ μακρῷ τῆς Ἰβηρίδος	τε	καὶ Βρεττανίδος ὑπερφερούσῃ· ἡ μὲν
[5, 13]	τὴν θυσίαν Ναυσικλῆς ὡς ἀγοραίῳ	τε	καὶ ἐμπορικῷ διαφερόντως τῶν ἄλλων
[5, 22]	ζεφύρων ἐαρινῶν ὑπηχούντων ἐφερόμεθα νύκτα	τε	καὶ ἡμέραν ἐπὶ τὴν Λιβύων
[5, 14]	ἐπέξεον. Ὅσοι δὲ αὐτῶν πρωτόγονοί	τε	καὶ θρασύτεροι, καὶ ὑπεράλλεσθαι βουλομένοις
[5, 1]	κόλποι καὶ Παρνασοῦ πρόποδες Αἰτωλοί	τε	καὶ Καλυδώνιοι σκόπελοι μόνον οὐ
[5, 5]	χωρισθεῖεν, ἢ ἀγάλμασιν ἐπισήμοις ἑρμαῖς	τε	καὶ λίθοις ἐπὶ τριόδων τὸν
[5, 13]	δηλοῦσθαι τῶν μελλόντων συντυχίαν ἡδέων	τε	καὶ λυπηρῶν ταῖς τοῦ προσώπου
[5, 33]	Οὐδὲ ἔφθην ὁ δυσδαίμων εἰπεῖν	τε	καὶ μαθεῖν οὐδὲ ἐπικουφίσαι παραμυθίᾳ
[5, 23]	καὶ κατ´ ὀλίγον ἐνδιδοὺς ἄπρακτός	τε	καὶ μαλακὸς τοῖς ἱστίοις ἐνέπιπτε
[5, 32]	ἀπὸ τῆς νεὼς ἐτόξευεν εὔσκοπά	τε	καὶ μόνου τοῦ Θεαγένους φειδόμενα.
[5, 1]	γῆς προσπνεομένου κῦμα χθαμαλὸν ὑπέτρεχέ	τε	καὶ οἷον προσεγέλα τῇ πρύμνῃ,
[5, 18]	συνεφαπτομένων τῆς ἄγρας, ἣν ποικίλην	τε	καὶ πρὸς πᾶσαν ὥραν ἁρμόδιον
[5, 8]	δραστήριον ἐννοήσας ὁ Ναυσικλῆς ἐξήλατό	τε	καὶ προσδραμὼν Αὕτη ἐκείνη Θίσβη»
[5, 29]	Τραχῖνος εἰς γάμον τὸν αὐτοῦ	τε	καὶ σὸν ἀπὸ τῆς θυσίας
[5, 2]	πᾶσαν ἔννοιαν διαπορῶν ἀνέστρεφε βαρύ	τε	καὶ συνεχὲς ἐπιστένων τὸ λειπόμενον
[5, 14]	μάνδραν χρυσῆν τὴν σφενδόνην αὐτοῖς	τε	καὶ τῇ πέτρᾳ περιβαλλούσης· ἡ
[5, 15]	ἐποίησεν, ἐπὶ τὴν εὐωχίαν αὐτόν	τε	καὶ τοὺς ἄλλους ἔτρεπεν, ἰδίᾳ
[5, 20]	ἱκετεύω φροντίδα ποιεῖσθαι τοῦ σαυτόν	τε	καὶ τοὺς σαυτοῦ διασῴζειν. ~Ἀπῄειν
[5, 4]	ἐντυχόντες ἀπαραποδίστων καὶ ὁλοσχερῶν περιπλοκῶν	τε	καὶ φιλημάτων ἐνεπίμπλαντο. Καὶ πάντων
[5, 1]	τὴν ἀκοήν, νόσος γὰρ ἄλλων	τε	καὶ ὤτων τὸ γῆρας, ἴσως
[5, 11]	θαρρεῖν παρακελευομένου μικρὸν ἀνένευσεν εἶδέ	τε	καὶ ὤφθη παρ´ ἐλπίδας, ὀδυρμὸς
[5, 31]	παρὸν θεάσῃ σωφρόνως, μὴ σαυτῷ	τε	κἀκείνῃ θάνατον προξενήσῃς. Ὁ δὲ
[5, 33]	πόρρωθεν εἱπόμην ὀδυρόμενος τὰς ἐμαυτοῦ	τε	κἀκείνων τύχας οὔτε δὲ ἐπαμύνειν
[5, 11]	δὲ Ναυσικλῆς ἐνεὸς ἐγεγόνει τόν	τε	Καλάσιριν ἐφ´ ὅσον περιβαλὼν τὴν
[5, 28]	ἀγέλην καὶ συῶν ἐλαύνοντες· οἵ	τε	κατὰ χώραν μείναντες ὑποδεξάμενοι πυράν
[5, 34]	τοῦ ἀγάλματος προσπεφυκυῖαν καὶ εὐχῆς	τε	μακρᾷ παρολκῇ καὶ λύπης προσβολῇ
[5, 29]	δεσποτεύοντα τῆς θυγατρὸς ἀποφήνασιν. ~Ἀποχωρήσας	τε	μικρὸν καί τινα τῶν πρακτέων
[5, 19]	τὸν παρόντα πλοῦτον καταριθμούμενος τήν	τε	ὁλκάδα ὡς ἴδιον αὐτοῦ κτῆμα
[5, 31]	ὡς εἰκὸς τῇ θέᾳ, πόθου	τε	ὁμοῦ καὶ ζήλου προσπεσόντων, καὶ
[5, 19]	φόρτου τῶν ἀγωγίμων δεσπόζοι, χρυσοῦ	τε	ὄντων καὶ λίθων πολυταλάντων καὶ
[5, 5]	ἐνθεμένη μὲν πηριδίῳ τινὶ τούς	τε	ὅρμους καὶ τὰ στέμματα καὶ
[5, 27]	χωρίων τοὺς ὠνησομένους ἀπέστελλον, ἀργύριόν	τε	ὅσον πλεῖστον ἐγχειρίσαντες καὶ τίμημα
[5, 20]	πρὸς τοὺς γνωρίμους φιλάνθρωπον. Σοῦ	τε	οὖν φείδομαι μὴ πραγμάτων πειραθείης
[5, 28]	τε ἀνήκοος στυγνότερον συμποσιάζῃς ἥ	τε	παῖς διὰ σοῦ μαθοῦσα δέξηται
[5, 23]	εἰπεῖν ἐπέστησαν ἅτε οἶμαι πρόσκωποί	τε	πάντες οἱ ἐμπλέοντες καὶ κοῦφον
[5, 22]	καὶ κλύδωνος ἀφράστου πειραθέντες ἀπολέσθαι	τε	παρὰ μικρὸν ἐλθόντες εἰς ἄκραν
[5, 19]	πρὸς τούτοις. Ἐμοῦ δὲ τήν	τε	παροῦσαν πενίαν προβαλλομένου καὶ ὡς
[5, 22]	ἄκραν τινὰ Κρητικὴν προσωκείλαμεν, τῶν	τε	πηδαλίων θάτερον ἀποβαλόντες καὶ τῆς
[5, 22]	ἄχρι τῆς νεὼς παρέπεμπεν ἐπιδακρύων	τε	πλεῖστα καὶ τὸν πλοῦν ἡμῖν
[5, 8]	ἐφύσα τὸν βάρβαρον ὡς ἄλλα	τε	πλεῖστα κατωρθωκότα ἐν πολέμοις καὶ
[5, 20]	τὰ μέγιστα κτήσασθαι βούλομαι, τόν	τε	πλοῦτον τῆς νεὼς καὶ τὸν
[5, 24]	περίπλοις οὐδαμοῦ προβαίνειν ἐπέτρεπον ἐῴκεσάν	τε	πολιορκοῦσι καὶ τὴν ναῦν ἐξ
[5, 8]	ὡμολόγει. Τότε δὴ προσδραμὼν ἐφίλει	τε	πολλὰ τὴν κεφαλὴν τοῦ Μιτράνου
[5, 22]	τῆς αὐτῆς ὁρμῆς ἐξηρτημένον, ἐφώρασά	τε	πολλάκις συμπαραφερόμενον, ἐμοῦ τὴν ναῦν
[5, 21]	ἐφίλει προσιὼν τὴν κεφαλὴν ἐπυνθάνετό	τε	πότε ἀνάγεσθαι κελεύοιμι, καὶ γὰρ
[5, 17]	τὸν Κρισαῖον κόλπον εἰσχεόμενον ἐπιμίξαι	τε	πρὸς τὴν Αἰγαίαν θάλασσαν ἐπειγόμενον
[5, 20]	μὴ ἀνιέντα ἀλλ´ εἰς ὑπερβολήν	τε	πρὸς τὸ βούλημα θερμαινόμενον καὶ
[5, 11]	εὐθὺς τῶν ἀληθῶν ἐλάμβανον ἱκέτευόν	τε	προστάττειν ὡς ὅτι τάχιστα παρεῖναι
[5, 4]	καὶ τοῦτο ἔχειν ὃ πάντων	τε	προτιμότερον ἐποιησάμεθα καὶ δι´ ὃ
[5, 20]	ἐναλίους θεοὺς ἦ μὴν αὐτόν	τε	σὲ ὡς ἀδελφὸν παῖδάς τε
[5, 29]	προλήψει περιγραφησόμενος, ἐμὲ δὲ ἥ	τε	σὴ ἔννοια καὶ ἡ Θεαγένους,
[5, 20]	πρᾶγμα ἀνιαρὸν μὲν ἀλλ´ ἐμοί	τε	σιωπῆσαι ἀθέμιτον ἑστίας ὑμῖν τῆς
[5, 32]	δὲ ἄσπονδος ἐτέτατο πόλεμος ἔπαιόν	τε	συμπεσόντες ἀλλήλους ἀφειδῶς, οἱ μὲν
[5, 3]	θᾶττον ὁ Καλάσιρις αἰσθόμενος ἔθαλπέ	τε	συνεχῶς καὶ λόγῳ παντοίως ἀνελάμβανεν.
[5, 22]	τοὺς ἐπιβουλεύοντας· σὺ δὲ αὐτός	τε	σῴζοιο πρὸς τῶν θεῶν, ἀνδρῶν
[5, 4]	ἔδρασαν οἱ πολέμιοι κατασκοπήσοντες· ἔσχε	τε	τὰ κατ´ αὐτοὺς ὡς δὴ
[5, 4]	καὶ τότε ὁ Κνήμων ἔφευγέ	τε	τὰ πάντων μᾶλλον αἱρετὰ καὶ
[5, 25]	ἀπέχεσθαι σφῶν ἱκέτευον ἐφ´ ᾧ	τε	τὰ προσταχθησόμενα ποιήσειν. Οἱ δὲ
[5, 12]	φιλανθρωπίας οὐδὲν ἀπολιπὼν ἀλλὰ φθάνων	τε	τὰς ἡμετέρας παρακλήσεις καὶ τὴν
[5, 28]	διδόναι κελεύσαντες. ~Ὡς δὲ ἐκεῖνοί	τε	τάχιστα παρῆσαν ὅλην προβάτων ἀγέλην
[5, 21]	τε τὴν προϋπάρχουσαν γνῶσιν διά	τε	τὴν περιουσίαν, καὶ πρὸ πάντων
[5, 21]	ἔφην ἑλοίμην αὐτὴν κατεγγυῆσαι διά	τε	τὴν προϋπάρχουσαν γνῶσιν διά τε
[5, 27]	πᾶν εἶδος ὑφισταμένων, ἕως, ἐκείνης	τε	τῆς νυκτὸς μόλις διαδραμούσης καὶ
[5, 8]	Μιτράνη, καὶ τοὺς θεούς. Ἐδράττετό	τε	τῆς Χαρικλείας καὶ χαίρειν εἰς
[5, 2]	ᾠδὴν ἐν νυκτὶ μυρομένης, ἐπί	τε	τὸ δωμάτιον ὑπὸ τοῦ θρήνου
[5, 2]	ᾤμην θάνατον ἐλπισθέντα διαδεδρακέναι βιώσεσθαί	τε	τὸ λειπόμενον ἅμα τῷ φιλτάτῳ,
[5, 22]	δὴ τὴν Κεφαλλήνων παρέπλευσαν οἶκόν	τε	τὸν ἡμέτερον ἐπισκεψαμένων καὶ δόξαν
[5, 27]	μετεισβαίνειν ἄκατον, ἔπειτα ἐπεῖχον ὑπό	τε	τοῦ κλύδωνος ἐκκρουόμενοι καὶ τοῦ
[5, 34]	γυναικωνῖτιν χωρισθεῖσα σὺν τῷ θυγατρίῳ	τε	τοῦ Ναυσικλέους κατακλινεῖσα τὰς παρούσας
[5, 33]	ὀρθίοις συνεκδραμεῖν τοῖς Αἰγυπτίοις, ἐπί	τε	τοῦ παρόντος εἰς τὴν ἀνεύρεσιν
[5, 1]	ἡ ἐκείνων ἐπιδίωξις ὑπέβαλεν, ἀναλαβών	τε	τοὺς νέους ἦγον ὡς ἐπὶ
[5, 20]	τε σὲ ὡς ἀδελφὸν παῖδάς	τε	τοὺς σοὺς ἴσα καὶ παισὶν
[5, 32]	ἤδη τοῖς τραύμασι πεπιεσμένος ἐφήλατό	τε	τῷ Πελώρῳ καὶ τῇ κεφαλῇ
[5, 26]	ἐπίτηδες παρέλκοντος. Ὡς δὲ ὑπό	τε	τῶν δακρύων πρὸς οἶκτον ἤγετο
[5, 31]	καὶ ἰδὼν τὴν Χαρίκλειαν δάφνης	τε	φέρουσαν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς στέφανον
[5, 27]	διαρπαγῇ τοῦ φόρτου καταληφθέντας ὅπη	τε	χρήσονται τῷ μεγέθει τῆς νεὼς
[5, 29]	θυσίας μεταποιεῖ τὴν εὐωχίαν, ἐμοί	τε	ὡς πατρὶ τὴν βουλὴν ἐξηγόρευσεν,
[5, 22]	μόνος ἐν οὐδενὸς λόγου μέρει	τέθεισαι	τὰ καθ´ ἡμᾶς, ἀλλὰ πάντων
[5, 7]	τῆς Χαρικλείας ὡς εἰ καὶ	τεθνάναι	δεήσειεν ἐν χερσὶ ταῖς ἐκείνου
[5, 29]	καὶ ἐλευθέρως κατορθώσοντες ἢ τὸ	τεθνάναι	σωφρόνως καὶ ἀνδρείως κερδήσοντες. ~Ὡς
[5, 2]	με καὶ ζῶσαν ἐθρήνησε καὶ	τεθνεῶσαν,	ὡς ᾤετο, ἐδάκρυσεν, ὡς ἀνῃρημένην
[5, 2]	ὅπως παρὰ μόνοις Αἰγυπτίοις οἱ	τεθνεῶτες	ἀναβιοῦσιν. Ἐμειδίασε πρὸς ταῦτα μικρὸν
[5, 18]	μήτηρ αὐτοῖς οὐ πρὸ πολλοῦ	τέθνηκεν·	ὥστε, ὦ λῷστε, μὴ μέλλε
[5, 22]	ἔφην ὠψίσθημεν τῆς ἀναγωγῆς καὶ	τεθορύβημαι	ἀφυπνίσας πρὸς τὴν ἔννοιαν· ἀλλ´
[5, 13]	καθοσιούμενος, καὶ τὰ ἱερὰ τάχιστα	τέθυτο,	πρὸς βραχὺ τὰ σπλάγχνα ὁ
[5, 1]	ἀποτείναντος· κἀμὲ δὲ λοιπόν, ὦ	τέκνον,	γῆράς τε βαρύνει καὶ ἡ
[5, 30]	παραγαγόντος Ἀκούοις ἂν« ἔφην, ὦ	τέκνον,	ἐπιτετμημένως· τὸ γὰρ στενὸν τοῦ
[5, 11]	ὄντα τὴν σὴν εἰς κόρον	τελεσθῆναι.	Σωτήρ μοι τῆς οὐδαμόθεν ἐλπισθείσης
[5, 29]	ἐμαυτοῦ φροντίσας, ἐπανελθὼν ἱκέτευον σεμνότερον	τελεσθῆναι	τὰ δρώμενα καὶ θάλαμον ἀποφῆναι
[5, 22]	ἡμᾶς γεγενημένος, καὶ τήνδε δίδου	τελευταίαν	χάριν· θῦε διαπλεύσας εἰς Ἰθάκην
[5, 2]	ὥστε οὐδὲ τὸν Καλάσιριν ἐλάνθανε	τελευτῶν,	ὕπνῳ καὶ ταῦτα βαθεῖ κατεσχημένον.
[5, 22]	ἐπίπροσθεν ἄγει τὴν σωφροσύνην καὶ	τέλος	αὐτῇ δεξιὸν εὐαγγελίζεται. Ἀνηλάμην ὑπὸ
[5, 32]	αὐτοῖς ὠθουμένης. Οὐ μὴν εἰς	τέλος	γε ἀντέσχεν ὁ Πέλωρος· ὡς
[5, 22]	τῶν ναυτῶν τὴν πρώτην ἐναντιουμένων	τέλος	δὲ πρὸς τοῦ Τυρίου τοῦ
[5, 23]	μᾶλλον ἢ προωθῶν τὴν ὀθόνην	τέλος	καὶ εἰς γαλήνην ἐξενικήθη καθάπερ
[5, 27]	τὸν ἐνόντα πλοῦτον διασῴζουσι· καὶ	τέλος	καὶ τὸ καλώδιον ἐξ οὗ
[5, 32]	καταλύεσθαι τὸν νόμον ἐθορύβουν. Καὶ	τέλος	ὁ μὲν Τραχῖνος ἐπανατείνεται ὡς
[5, 6]	μή πη καὶ ὑπέρογκον τὸ	τέλος	τοῦ δράματος φιλοτιμούμενος καὶ αὐτόχειρας
[5, 3]	ἕτερα ὑπονοήσας, ἐκ τῶν ἐπὶ	τέλους	τὴν Θίσβην εἶναι τῷ ὄντι
[5, 29]	ἡ Θεαγένους, εἰ πρὸ τοῦ	τέλους	χωρισθήσομαι, πρὸς θρήνους κατήγαγε. Τὰ
[5, 16]	ἄλλου πρὸς ἄλλο τι τῶν	τερπόντων	ἀποκλίναντος, ὕδατος ἀπαραχύτου φιάλην προτείνας
[5, 27]	ἐθρασύνετο, τῶν μὲν τὰ ἱστία	τεταραγμένως	ἀνιμώντων τῶν δὲ τοὺς κάλως
[5, 18]	δὲ γήμαντες οἴκου ἄρχουσι, καὶ	τετάρτη	τροφὸς ἡ τῶν παιδίων· ἡ
[5, 27]	μέρος ὑπὸ τοῦ προστυχόντος ἐσχεδιάζετο	τέχνην	δὲ ἄλλος ἄλλην αὐτοδίδακτος ἐθρασύνετο,
[5, 18]	πολλοὶ τὴν ἐμπειρίαν αὐτῷ τῆς	τέχνης	εἰς εὐμένειαν τύχης προσῆπτον. ~Ἀλλ´
[5, 20]	ἐπιβουλήν; Καὶ ὃς Ἀπὸ τῆς	τέχνης«	ἔφη τοῖς ἀνδράσι γνωρίζομαι καὶ
[5, 14]	βεβριθέναι τοῖς μαλλοῖς, οὐ τῆς	τέχνης	τοῦτο χαριζομένης ἀλλ´ οἰκεῖον ἐρύθημα
[5, 14]	ἐῴκεσαν εἰργομένοις δὲ ὑπὸ τῆς	τέχνης	ὥσπερ εἰ μάνδραν χρυσῆν τὴν
[5, 14]	μέρος εἰς τοῦτο περιγράψας ὁ	τεχνίτης	ἔδειξεν ἐκ τῆς ἀληθείας ὃ
[5, 2]	βουλήμασι πικρᾶς ἐκκειμένη, καὶ ζῆν	τέως	ἀνεχομένη διότι μοι περιεῖναι τὸν
[5, 33]	τοῦ παρόντος εἰς τὴν ἀνεύρεσιν	τέως	τῆς θυγατρὸς θεῶν μὲν εὐμενείᾳ
[5, 14]	περιωπὴν ἐφεστὼς τὴν δὲ νομὴν	τῇ	ἀγέλῃ πλαγίοις αὐλήμασι διατάττων, τὰ
[5, 29]	γενναῖον καὶ ἀπότομον ἐγχειρήσαντες ὁμόσε	τῇ	ἀκμῇ τοῦ κινδύνου χωρήσωμεν, ἢ
[5, 8]	ἀναπεμφθησόμενος εἰς Βαβυλῶνα, τραπέζῃ γὰρ	τῇ	βασιλέως διακονεῖν ἐμπρέπει. ~Τούτων εἰρημένων
[5, 17]	ἂν γένοιτο αὔταρκες ἑῴους ἡμᾶς	τῇ	γῇ προσπελάσαι. ~Ταῦτα οὐκ εἶπε
[5, 15]	ἔσπενδον αἱ δὲ γυναῖκες ὕμνον	τῇ	Δήμητρι χαριστήριον ἐχόρευον· ἡ Χαρίκλεια
[5, 1]	τὰς ἐμὰς πράξεις καὶ ὥσπερ	τῇ	διανοίᾳ συνεκδημῶν, ἀλλά σε ἐφώρασα
[5, 27]	κατὰ δὲ τὴν ὁλκάδα πρὸς	τῇ	διαρπαγῇ τοῦ φόρτου καταληφθέντας ὅπη
[5, 31]	παστάδος ἀπομιμούμενα, διακαίεται ὡς εἰκὸς	τῇ	θέᾳ, πόθου τε ὁμοῦ καὶ
[5, 13]	θυσίαν) ἡ Χαρίκλεια δὲ σὺν	τῇ	θυγατρὶ τοῦ Ναυσικλέους καὶ γυναιξὶ
[5, 32]	ἐφήλατό τε τῷ Πελώρῳ καὶ	τῇ	κεφαλῇ τὸ ἐγχειρίδιον ἐπιβαλὼν τῆς
[5, 30]	πάλαι γάρ τοι καὶ αὐτὸς	τῇ	κόρῃ προσπεπονθὼς ἐφοδίου λαβέσθαι τινὸς
[5, 29]	τὰ δρώμενα καὶ θάλαμον ἀποφῆναι	τῇ	κόρῃ τὴν ὁλκάδα, ἐπεισιέναι {δὲ}
[5, 5]	κρατοῦντος ὅπλον οἰκειότατον. Ἄρτι δὲ	τῇ	λίμνῃ πλησιάσαντες καὶ σκάφους ἐπιβήσεσθαι
[5, 29]	κομισαμένους ὧν χρήζοιεν τοῦ λοιποῦ	τῇ	νηὶ μὴ πλησιάζειν. Καὶ οἱ
[5, 22]	ἀναλήψεως ἡμέρας τινὰς ἐπιμεῖναι ἐν	τῇ	νήσῳ. Καὶ τούτων οὕτω γενομένων
[5, 18]	ἀκηκοὼς ἐτύγχανον ὡς χειμαδίῳ χρήσονται	τῇ	νήσῳ, καταγωγὴν σκεψόμενος αὐτοῦ που
[5, 17]	πνεύματι περὶ πρώτην ἂν φυλακὴν	τῇ	νήσῳ προσορμίσαιμεν καὶ δέος προσοκεῖλαι
[5, 14]	τὴν σφενδόνην αὐτοῖς τε καὶ	τῇ	πέτρᾳ περιβαλλούσης· ἡ δὲ ἦν
[5, 20]	τῶν ἄλλων τὸ τίμημα κομίζομαι.	Τῇ	προτεραίᾳ δὴ κύρτους ἀναλεγομένῳ μοι
[5, 13]	ἄν ποτε πεισθεῖσαν εἰ μὴ	τῇ	προφάσει τῆς θυσίας εἰς τὰς
[5, 1]	ὑπέτρεχέ τε καὶ οἷον προσεγέλα	τῇ	πρύμνῃ, τότε δὴ τὴν ναῦν
[5, 18]	δὲ ὅτε καθεύδειν ἔδει, σὺν	τῇ	τροφῷ μὲν ἡ Χαρίκλεια ἐγὼ
[5, 6]	τὴν πανταχοῦ διώκουσαν εἱμαρμένην; εἴξωμεν	τῇ	τύχῃ καὶ χωρήσωμεν ὁμόσε τῷ
[5, 18]	πλέον δὲ θαυμάζοντες ὡς παραλόγῳ	τῇ	τύχῃ χρησαμένους εὔδιόν τε καὶ
[5, 28]	τήμερον, ἑορτῶν τὴν ἡδίστην θυσίᾳ	τῇ	τῶν θεῶν ἐπισυνάπτων. Ὅπως οὖν
[5, 15]	δῶρον διακονήσαντος· ὁρᾶν γοῦν πάρεστι	τῇ	φλογὶ περιλαμπόμενον. Καὶ ἄλλως κέρδος
[5, 14]	κρημνόν, ἄλλοι δὲ ὥσπερ ἡλίῳ	τῇ	φλογὶ τῆς ἀμεθύσου γανύμενοι ἅλμασιν
[5, 8]	χαίρειν εἰς ὑπερβολὴν ἐνεδείκνυτο καὶ	τῇ	Χαρικλείᾳ Θίσβην ὁμολογεῖν ἑαυτὴν εἰ
[5, 18]	πολὺ σὺν τῷ Θεαγένει καὶ	τῇ	Χαρικλείᾳ παρόντα με ἄσμενος ὁ
[5, 18]	καὶ ἀπήμονα πλοῦν ἐν χειμερίῳ	τῇ	ὥρᾳ καὶ Πλειάδων ἤδη δυομένων
[5, 9]	πρός σε διεπεμψάμην, ἐκχωρῶν σοι	τηλικοῦτο	καὶ τοιοῦτο δῶρον τῷ κοινῷ
[5, 28]	γάμους ὡς ὁρᾷς ἑστιᾶν μέλλω	τήμερον,	ἑορτῶν τὴν ἡδίστην θυσίᾳ τῇ
[5, 24]	γνωρίζω τὴν ἄκατον. Ἐσείσθη πρὸς	τὴν	ἀγγελίαν ἡ ὁλκὰς ἔν τε
[5, 17]	κόλπον εἰσχεόμενον ἐπιμίξαι τε πρὸς	τὴν	Αἰγαίαν θάλασσαν ἐπειγόμενον ὑπὸ τοῦ
[5, 20]	καὶ ἅπαντα ποιήσειν ἐλθὼν εἰς	τὴν	Αἴγυπτον ἐπηγγελλόμην. Οὔπω δέ μου
[5, 8]	τοῦ τῷ βασιλεῖ τῷ μεγάλῳ	τὴν	Αἴγυπτον σατραπεύοντος, ἐπὶ χρήμασι πολλοῖς
[5, 3]	ἀνελάμβανεν. Ἐπεὶ δὲ μικρὸν ἀνέπνευσε	τὴν	αἰτίαν ἐξεμάνθανεν· ὁ δὲ Ἀπόλωλά
[5, 17]	τῶν παρόντων ἀληθῆ εἶναι μαρτυρούντων	τὴν	αἰτίαν, ὁ Καλάσιρις εἴχετο τῶν
[5, 21]	δὲ τὸ αἰφνίδιον θαυμαζόντων καὶ	τὴν	αἰτίαν πυνθανομένων ὑπερεθέμην εἰσαῦθις ἐρεῖν,
[5, 31]	ὃς Οὐκοῦν αἰτῶ τὴν κόρην	τὴν	αἰχμάλωτον. Τοῦ Τραχίνου δὲ Παρ´
[5, 24]	πειρατικὸς ὁ στόλος, Τραχίνου γνωρίζω	τὴν	ἄκατον. Ἐσείσθη πρὸς τὴν ἀγγελίαν
[5, 27]	βραχείας ῥᾳστώνης αἰσθομένων ἐξ οὗ	τὴν	ἄκατον ἐχώρισεν, οὐ μὴν παντάπασι
[5, 23]	ἐπιδιώκουσιν ὑπηρετούμενος. Οἱ γὰρ κατὰ	τὴν	ἄκατον ἕως μὲν ἡμῖν ὁ
[5, 1]	γὰρ καὶ λίαν ἄοκνος ὑπάρχεις	τὴν	ἀκοὴν καὶ ἐρρωμένως ἀπομάχῃ πρὸς
[5, 1]	καὶ δι´ ἡλικίαν νωθρότερος ὢν	τὴν	ἀκοήν, νόσος γὰρ ἄλλων τε
[5, 2]	δὲ Κνήμων αὖος ἐγεγόνει πρὸς	τὴν	ἀκοὴν τῆς Θίσβης ὑπό τε
[5, 18]	καταγωγὴν σκεψόμενος αὐτοῦ που περὶ	τὴν	ἀκτὴν ἠρχόμην, τὴν μὲν ναῦν
[5, 16]	συναναχέων· ὡς ἐγώ σου καὶ	τὴν	ἄλλην μὲν τῆς θυσίας πολυτέλειαν
[5, 33]	ἐπί τε τοῦ παρόντος εἰς	τὴν	ἀνεύρεσιν τέως τῆς θυγατρὸς θεῶν
[5, 17]	προμηθείᾳ κρειττόνων, ὡς ἔοικεν, ἐπικλύσαι	τὴν	ἀντίθετον προβολῇ τοῦ αὐχένος ἀποτειχιζόμενον.
[5, 12]	τε τὰς ἡμετέρας παρακλήσεις καὶ	τὴν	ἀπόδοσιν τῆς θυγατρὸς αὐτεπάγγελτος ἐπινεύων;
[5, 32]	εἰς τὴν βοήθειαν δεδοικυίας δὲ	τὴν	ἀποτυχίαν, αὐτοσχεδίου καὶ ἐν χερσὶ
[5, 31]	τοῦτο διεκώλυσεν ὁ Τραχῖνος· αὐτὴν	τὴν	Ἄρτεμιν ὄψει προκαθημένην. Ἀλλ´ ὅπως
[5, 32]	ἔτι δυναμένης, ὠδινούσης μὲν εἰς	τὴν	βοήθειαν δεδοικυίας δὲ τὴν ἀποτυχίαν,
[5, 29]	εὐωχίαν, ἐμοί τε ὡς πατρὶ	τὴν	βουλὴν ἐξηγόρευσεν, εἰδότι μὲν αὐτοῦ
[5, 12]	ὁ σοφὸς ἀλλ´ ὕπαρξιν ἔχει	τὴν	βούλησιν, τοσαῦτα λαμβάνων παρὰ τῶν
[5, 31]	στέφανον καὶ χρυσοϋφεῖ στολῇ καταυγάζουσαν	(τὴν	γὰρ ἐκ Δελφῶν ἱερὰν ἐσθῆτα
[5, 34]	κεκρατημένη. Καὶ ἡ μὲν εἰς	τὴν	γυναικωνῖτιν χωρισθεῖσα σὺν τῷ θυγατρίῳ
[5, 14]	μὲν πέτρᾳ πρὸς περιωπὴν ἐφεστὼς	τὴν	δὲ νομὴν τῇ ἀγέλῃ πλαγίοις
[5, 33]	μὲν ἴσα καὶ νεκρῷ προκείμενον	τὴν	δὲ προσκαθημένην καὶ θρηνοῦσαν καὶ
[5, 5]	τὸν μὲν Θεαγένην ὁ Πυθικός»	τὴν	δὲ Χαρίκλειαν ἡ Πυθιὰς ἐπὶ
[5, 1]	ἡ τῶν συμφορῶν ὑπόμνησις παραλύουσα	τὴν	διάνοιαν εἰς ὕπνον καταφέρει. Ἐπίσχες»
[5, 16]	μὴ ἀνιάσεις ὑπερθέμενος καὶ πάλιν	τὴν	διήγησιν. Ἀλλά σοι πλεῖστα ἀγαθὰ
[5, 1]	ὦ πάτερ, οὐχ ὡς ἐμοῦ	τὴν	διήγησιν ἀποσκευαζομένου, δοκῶ γάρ μοι
[5, 1]	ἀωρὶ μηκύνω; τί δὲ λανθάνω	τὴν	διήγησιν εἰς πέλαγος ὄντως ἀφεὶς
[5, 1]	γῆρας, ἴσως δὲ καὶ πρὸς	τὴν	διήγησιν ἠσχολημένος· ἔοικε δέ μοι
[5, 22]	τούτων ὑφέξεις οὐκ εἰς μακρὰν	τὴν	δίκην καὶ τῶν ὁμοίων ἐμοὶ
[5, 28]	τὸ ἐσόμενον, ἐδικαίωσα προειπεῖν σοι	τὴν	ἐμαυτοῦ γνώμην, οὐ βεβαιωθῆναι παρά
[5, 9]	Μιτράνης φρούραρχος· Ἕλληνα νεανίσκον, ὑπεραίροντα	τὴν	ἐμὴν δεσποτείαν καὶ θεῷ βασιλεῖ
[5, 11]	θυγατρὸς γέγονας καὶ δέδωκας ἰδεῖν	τὴν	ἐμοὶ πάντων ἡδίστην θέαν. Ἀλλ´
[5, 29]	πάντων δὲ τὰ προσδοκώμενα κατὰ	τὴν	ἐμοὶ Τραχίνου πολεμίαν εὔνοιαν ἣν
[5, 18]	πολύθηρον ὥστε καὶ οἱ πολλοὶ	τὴν	ἐμπειρίαν αὐτῷ τῆς τέχνης εἰς
[5, 15]	ἔτρεπεν, ἰδίᾳ μὲν ταῖς γυναιξὶ	τὴν	ἐνδοτέρω τοῦ ἱεροῦ χώραν ἀποκληρώσας
[5, 20]	γε πέπυσαι; διηρώτα, κἀγὼ συνιεὶς	τὴν	ἐνέδραν τοῦ ἐρωτήματος Τὸ μὲν
[5, 32]	Πέλωρος· ὡς γὰρ ἀποροῦσα πρὸς	τὴν	ἐνέργειον συμμαχίαν ἡ Χαρίκλεια λόγον
[5, 22]	ἀναγωγῆς καὶ τεθορύβημαι ἀφυπνίσας πρὸς	τὴν	ἔννοιαν· ἀλλ´ αὐτός τε ἀνίστω
[5, 28]	γάρ μοι κατεγγυῶσαν τὸ βούλημα	τὴν	ἐξουσίαν, ἀλλ´ αἴσιον ἄλλως καὶ
[5, 6]	ἀνήνυτον καὶ πλάνητα βίον καὶ	τὴν	ἐπάλληλον τοῦ δαίμονος καθ´ ἡμῶν
[5, 29]	εἰδότι μὲν αὐτοῦ καὶ πάλαι	τὴν	ἐπὶ σοὶ μανιώδη κίνησιν ἐξ
[5, 29]	τὰς γνώμας, ἐνδεχόμενον καὶ διαδρᾶναι	τὴν	ἐπιβουλήν. Ἐπεὶ δέ, ὦ παῖδες,
[5, 20]	πόθεν δέ, ὦ Τυρρηνέ, συνείληφας	τὴν	ἐπιβουλήν; Καὶ ὃς Ἀπὸ τῆς
[5, 7]	ὡς ἔοικε δυσωποῦνται καὶ πρὸς	τὴν	ἐράσμιον θέαν καὶ ἀπρόσφυλος ὀφθαλμὸς
[5, 11]	δὲ ποῦ κατέλιπες; Ἀνωλόλυξε πρὸς	τὴν	ἐρώτησιν καὶ διαλιποῦσα μικρὸν Αἰχμάλωτον»
[5, 29]	γὰρ ἂν εἴη πάντων ἀτοπώτατον	τὴν	εὐγενείᾳ καὶ πλούτῳ κομῶσαν καὶ
[5, 3]	τὴν πλάνην ἀφικόμενος ἀθρόον ἐπὶ	τὴν	εὐνὴν καταφέρεται· καὶ αὐτῷ τὸ
[5, 15]	Ταῦτα ὡς εἰπὼν ἐποίησεν, ἐπὶ	τὴν	εὐωχίαν αὐτόν τε καὶ τοὺς
[5, 29]	σὸν ἀπὸ τῆς θυσίας μεταποιεῖ	τὴν	εὐωχίαν, ἐμοί τε ὡς πατρὶ
[5, 28]	καὶ τὰ θύματα δείραντες ηὐτρέπιζον	τὴν	εὐωχίαν, ὁ Τραχῖνος ἰδίᾳ με
[5, 16]	πλάνη κάλλιστα ἄν, εἰ βουληθείης,	τὴν	εὐωχίαν παραπέμποι χοροῦ τε γινομένη
[5, 17]	πορθμὸν καὶ νήσους Ὀξείας ἀποκρύψαντες	τὴν	Ζακυνθίων ἄκραν προσκοπεῖν ἀμφεβάλλομεν ὥσπερ
[5, 29]	ὧν ὁ Τυρρηνός μοι κατὰ	τὴν	Ζακυνθίων διείλεκτο, σιωπῶντι δὲ πρὸς
[5, 26]	καὶ ἐξ οὗ γε ἀπολελοίπατε	τὴν	Ζακυνθίων ἕπομαι, τοσοῦτον ἕνεκα σοῦ
[5, 18]	τὴν ναῦν ἐπὶ τὸ ἄστυ	τὴν	Ζάκυνθον ἀγοράσοντες ἀνέτρεχον, ἐγὼ δέ,
[5, 28]	ὁρᾷς ἑστιᾶν μέλλω τήμερον, ἑορτῶν	τὴν	ἡδίστην θυσίᾳ τῇ τῶν θεῶν
[5, 22]	ἡμέτερον ἐπισκεψαμένων καὶ δόξαν γνῶναι	τὴν	ἡμετέραν ἐν σπουδῇ θεμένων αὐτὸς
[5, 21]	περιουσίαν, καὶ πρὸ πάντων ὅτι	τὴν	ἡμετέραν οἰκεῖν, εἰ τοῦ γάμου
[5, 18]	ἐπί τι παράδοξον τὴν θέαν	τὴν	ἡμετέραν συνέρρεον, ἀγάμενοι μὲν ὡς
[5, 23]	τὸ πνεῦμα δεχομένης· ἐπειδὴ δὲ	τὴν	θάλασσαν ἐστόρεσεν ἡ γαλήνη καὶ
[5, 27]	ἀνιώμενοι καὶ πολλὰ τῆς σωτηρίας	τὴν	θάλατταν ὀνειδίζοντες, ὡς ἀνυβρίστου θανάτου
[5, 6]	νῆσον περαιούμενον. ~Ἰλιγγιάσαντες οὖν πρὸς	τὴν	θέαν ἐπὶ πλεῖστον ἀχανεῖς εἱστήκεσαν
[5, 18]	πόλεως καθάπερ ἐπί τι παράδοξον	τὴν	θέαν τὴν ἡμετέραν συνέρρεον, ἀγάμενοι
[5, 15]	φατέ, θεῶν ἐρικυδέα δῶρα, δέχομαι	τὴν	θεόπεμπτον ταυτηνὶ λίθον πειθόμενος παρ´
[5, 3]	ὑπονοήσας, ἐκ τῶν ἐπὶ τέλους	τὴν	Θίσβην εἶναι τῷ ὄντι πιστεύσας,
[5, 15]	σκοπὸς δὲ ἀπριάτην σοι λύσασθαι	τὴν	θυγατέρα. Ἐπεὶ δὲ οὐκ ἀπόβλητά
[5, 13]	τῶν κεκλημένων (δημοτελῆ γὰρ ηὐτρέπιστο	τὴν	θυσίαν) ἡ Χαρίκλεια δὲ σὺν
[5, 12]	ἡγοῦ καὶ εὐτρέπιζε τὰ πρὸς	τὴν	θυσίαν, ἡμεῖς δὲ παρεσόμεθα πάντων
[5, 13]	Ἑρμοῦ παρεγένοντο, τούτῳ γὰρ ἦγε	τὴν	θυσίαν Ναυσικλῆς ὡς ἀγοραίῳ τε
[5, 13]	ἥκων τις ἐκάλει σπεύδειν ἐπὶ	τὴν	θυσίαν. Οἱ δέ— τὰ πρακτέα
[5, 27]	πρώτην ἔνιοι τῶν λῃστῶν εἰς	τὴν	ἰδίαν αὐτῶν μετεισβαίνειν ἄκατον, ἔπειτα
[5, 5]	ὅρμους καὶ τὰ στέμματα καὶ	τὴν	ἱερὰν ἐσθῆτα, καὶ ὥστε λανθάνειν
[5, 34]	ἡσυχῆ τε ἀφυπνίσας ἦγεν εἰς	τὴν	καταγωγὴν ἐρυθριῶσαν ὡς ἐφαίνετο διότι
[5, 21]	ἔφη, καὶ ἅμα ἐφίλει προσιὼν	τὴν	κεφαλὴν ἐπυνθάνετό τε πότε ἀνάγεσθαι
[5, 3]	πή τι τῆς ὀροφῆς ἤρτητο	τὴν	κεφαλὴν προσαράσσων ἐπὶ τὸ δωμάτιον
[5, 8]	δὴ προσδραμὼν ἐφίλει τε πολλὰ	τὴν	κεφαλὴν τοῦ Μιτράνου καὶ τῆς
[5, 22]	ἡμᾶς, ἀλλὰ πάντων ὅσοι δὴ	τὴν	Κεφαλλήνων παρέπλευσαν οἶκόν τε τὸν
[5, 26]	βλεμμάτων πρὸς τὸ ὑπήκοον ἐδουλοῦτο,	τὴν	κόρην ἀναστήσας Τὸν μὲν ἀδελφὸν«
[5, 22]	ἅμα καὶ γῇ πολεμίοις ἐντυγχάνων·	τὴν	κόρην δὲ ἣν ἄγεις παρὰ
[5, 19]	πολλὰ τάλαντα καὶ πλοῦτον ὅλον	τὴν	κόρην, ἔθνος δὲ καὶ πατρίδα
[5, 31]	κελεύοντι· πέπονθα δή τι πρὸς	τὴν	κόρην καὶ γαμετὴν ἐμαυτῷ λαμβάνων
[5, 21]	ἁρπάσαι τις τῶν ἐγχωρίων διανοεῖται	τὴν	κόρην πρὸς ὃν οὐκ ἔστιν
[5, 31]	εἰλημμένων. Καὶ ὃς Οὐκοῦν αἰτῶ	τὴν	κόρην τὴν αἰχμάλωτον. Τοῦ Τραχίνου
[5, 11]	προστάττειν ὡς ὅτι τάχιστα παρεῖναι	τὴν	κόρην, τὸ γὰρ ἄφραστον κάλλος
[5, 4]	πρὸς Κνήμωνα πάντως ἐπὶ Χέμμιν	τὴν	κώμην ἐπείγεσθαι καὶ ἄδηλον ἥτις
[5, 22]	νύκτα τε καὶ ἡμέραν ἐπὶ	τὴν	Λιβύων γῆν τοῦ κυβερνήτου τὴν
[5, 15]	πρὸς τὸ πολύτιμον, οὐσίας ὅλης	τὴν	λίθον ἰσοστάσιον κρίνων, Ἐγὼ μὲν
[5, 4]	ὁ τοῦ Θυάμιδος ὑπασπιστὴς ἑῷοι	τὴν	λίμνην διέπλευσαν ὅ τί ποτε
[5, 9]	διακονεῖν ἐμπρέπει. ~Τούτων εἰρημένων ἐπεραιοῦντο	τὴν	λίμνην καὶ χωρισθέντες ἀλλήλων ὁ
[5, 24]	Θεαγένει περιφύντες ὅλον ἐνθουσιῶντα πρὸς	τὴν	μάχην καὶ ζέοντα μόλις ἐπείχομεν,
[5, 9]	Θεαγένην πρὸς Ὀροονδάτην ὄντα κατὰ	τὴν	Μέμφιν ἐξέπεμψεν. Εἶχε δὲ ὧδε
[5, 19]	Πέπαυσο τούτων« ἔλεγεν ὦ πάτερ,	τὴν	μὲν γὰρ προῖκα ἀπέχειν ἡγήσομαι
[5, 33]	τὸ ἑξῆς γοῦν εὔθυμος εἶναι	τὴν	μὲν θυγατέρα ἤδη τήνδε κεκομισμένος
[5, 27]	ἀπροσδοκήτου θορύβου τοὺς λῃστὰς ἐνεπεπλήκει,	τὴν	μὲν ἰδίαν ἄκατον ἀπολιπόντας κατὰ
[5, 18]	που περὶ τὴν ἀκτὴν ἠρχόμην,	τὴν	μὲν ναῦν ὡς ἀπρεπὲς οἰκητήριον
[5, 7]	οὐ πᾶσιν ἡ Χαρίκλεια συνετίθετο,	τὴν	μὲν τύχην ἐν δίκῃ κακηγορεῖσθαι
[5, 26]	καὶ πατέρα περίσῳζε μηδὲ ἐπίτρεπε	τὴν	ναῦν ἀπολιπεῖν, ὡς οὐκ ἔστιν
[5, 24]	ἐπέτρεπον ἐῴκεσάν τε πολιορκοῦσι καὶ	τὴν	ναῦν ἐξ ὁμολογίας ἑλεῖν ἐσπουδακόσι.
[5, 22]	ἐφώρασά τε πολλάκις συμπαραφερόμενον, ἐμοῦ	τὴν	ναῦν ἐξεπίτηδες ἔστιν ὅτε τοῦ
[5, 18]	ἔτι τῶν πρυμνησίων ἀναπτομένων ἀπολιπόντες	τὴν	ναῦν ἐπὶ τὸ ἄστυ τὴν
[5, 25]	λῃστῶν, ὁ τολμηρότατος, ἐναλάμενος εἰς	τὴν	ναῦν καὶ παίων τῷ ξίφει
[5, 31]	εἶπον εἰ λάθρα παρέλθοις εἰς	τὴν	ναῦν· οἶσθα γὰρ ὡς καὶ
[5, 1]	τῆς νυκτὸς ἐνεβίβαζόν τε εἰς	τὴν	ναῦν τὴν Φοίνισσαν ἄρτι τὰ
[5, 1]	προσεγέλα τῇ πρύμνῃ, τότε δὴ	τὴν	ναῦν τοῖς ἱστίοις ὑποφέρειν ἐπέτρεπον.
[5, 18]	ναῦν ὡς ἀπρεπὲς οἰκητήριον διὰ	τὴν	ναυτικὴν τύρβην, τὴν πόλιν δὲ
[5, 8]	περάτων καὶ ταῦτα εἰς πέρατα	τὴν	νῆσον ἐπιδραμόντες καὶ ὡς ἄρκυσι
[5, 5]	μέλλοντες ἔνοπλον ὁρῶσι πλῆθος ἐπὶ	τὴν	νῆσον περαιούμενον. ~Ἰλιγγιάσαντες οὖν πρὸς
[5, 20]	μὴ καὶ βίαιόν τι κατὰ	τὴν	νῆσον ὑποσταίημεν, καὶ ἅπαντα ποιήσειν
[5, 10]	Ναυσικλῆς ἔλεγεν, ὡς ἦλθεν ἐπὶ	τὴν	νῆσον, ὡς κατέλαβεν ἔρημον, ὡς
[5, 8]	ζήτησιν τῆς Θίσβης ἀφιγμένος ἐπὶ	τὴν	νῆσον. Ὡς οὖν ἀγόμενοι πλησίον
[5, 28]	καὶ εὐπρεπὲς δοκιμάζων εὐπειθεστέραν εὐτρεπίσαι	τὴν	νύμφην, διὰ τοῦ φύντος προμαθοῦσαν
[5, 23]	καὶ σοβῶν μᾶλλον ἢ προωθῶν	τὴν	ὀθόνην τέλος καὶ εἰς γαλήνην
[5, 1]	τις καὶ βόμβος ὄχλου κατὰ	τὴν	οἰκίαν περιηχεῖ, καὶ ἦν μὲν
[5, 29]	καὶ θάλαμον ἀποφῆναι τῇ κόρῃ	τὴν	ὁλκάδα, ἐπεισιέναι {δὲ} μηδένα μηδὲ
[5, 31]	καὶ λαθὼν εἰστρέχει τε εἰς	τὴν	ὁλκάδα καὶ ἰδὼν τὴν Χαρίκλειαν
[5, 27]	μυρίοις σκάφεσιν εὐπορωτέροις ἐξέσται γενέσθαι	τὴν	ὁλκάδα καὶ τὸν ἐνόντα πλοῦτον
[5, 1]	Καλυδώνιοι σκόπελοι μόνον οὐ διιπταμένην	τὴν	ὁλκάδα παρημείβοντο, νῆσοι δὲ Ὀξεῖαι
[5, 27]	ἰδίαν ἄκατον ἀπολιπόντας κατὰ δὲ	τὴν	ὁλκάδα πρὸς τῇ διαρπαγῇ τοῦ
[5, 20]	τε γνῶναι πάντως ἀναγκαῖον. Ναυλοχεῖ	τὴν	ὁλκάδα τὴν Φοίνισσαν πειρατικὸν ἐργαστήριον
[5, 22]	τὴν Λιβύων γῆν τοῦ κυβερνήτου	τὴν	ὁλκάδα χειραγωγοῦντος· ἔφασκε γὰρ ἐνδέχεσθαι
[5, 13]	προσβάλλει χρυσῆν οὐκ ἀμαυροῦσαν τραχύτητι	τὴν	ὄψιν ἀλλὰ φαιδρότητι περιλάμπουσαν· οὐ
[5, 30]	τοῦτο διακρούσαιο καὶ σαυτῷ μᾶλλον	τὴν	παῖδα περιποιήσειας, φησὶ γὰρ ἀποθανεῖσθαι
[5, 6]	καὶ Ἄχρι τίνος» ἔλεγε φευξόμεθα	τὴν	πανταχοῦ διώκουσαν εἱμαρμένην; εἴξωμεν τῇ
[5, 2]	σπήλαιον ἦν μοι λῃστρικὸν εἰς	τὴν	παρελθοῦσαν τὸ καταγώγιον, ἄδυτον καὶ
[5, 34]	τὴν Χαρίκλειαν ἐσκοπεῖτο καὶ ὡς	τὴν	πάροδον τοῦ πλήθους παρατηρῶν οὐκ
[5, 8]	ἐν πολέμοις καὶ δὴ καὶ	τὴν	παροῦσαν στρατείαν εὐδαιμόνως πεποιημένον. Ὁ
[5, 7]	ὡς δυνατὸν ἐκκλίνωμεν, ἐπιτυχίας ἐλπίδα	τὴν	πεῖραν τῶν παρελθόντων ὑποθέμενοι, πολλάκις
[5, 21]	τὴν προϋπάρχουσαν γνῶσιν διά τε	τὴν	περιουσίαν, καὶ πρὸ πάντων ὅτι
[5, 20]	τὴν Φοίνισσαν πειρατικὸν ἐργαστήριον κατὰ	τὴν	περιπτύσσουσαν τῆσδε τῆς ἄκρας πλευρὰν
[5, 14]	καὶ οἱ μὲν ἀγεληδὸν ἐπὶ	τὴν	πέτραν ἀνατρέχοντες οἱ δὲ περὶ
[5, 14]	τῆς ἀμεθύσου γανύμενοι ἅλμασιν ἀκρωνύχοις	τὴν	πέτραν ἐπέξεον. Ὅσοι δὲ αὐτῶν
[5, 3]	δωμάτιον οὗ κατήγοντο μετὰ πολλὴν	τὴν	πλάνην ἀφικόμενος ἀθρόον ἐπὶ τὴν
[5, 18]	τύχοι καταγωγῆς. Ὁ δὲ Περὶ	τὴν	πλησίον ἄκραν« ἔφη χοιράδι πέτρᾳ
[5, 18]	οἰκητήριον διὰ τὴν ναυτικὴν τύρβην,	τὴν	πόλιν δὲ ὡς οὐκ ἀσφαλὲς
[5, 20]	ἐστὶν ἀποτυχεῖν κατὰ γῆν ἐγχειροῦντα	τὴν	πρᾶξιν· καὶ ἄλλως οὐδὲ ἀκίνδυνον
[5, 22]	πρώτην ἡμέραν τῆς σεληναίας μετὰ	τὴν	πρὸς ἥλιον σύνοδον ἐπιλαμπούσης· καὶ
[5, 13]	δύσεων ἐγκαθίδρυται, οὐ γὰρ ἐπιψεύδεται	τὴν	προσηγορίαν ἀλλ´ ἀληθῶς ἀμέθυσος τῷ
[5, 21]	ἑλοίμην αὐτὴν κατεγγυῆσαι διά τε	τὴν	προϋπάρχουσαν γνῶσιν διά τε τὴν
[5, 27]	πρώραν ἀδοκίμαστος ἐκληροῦτο ὁ δὲ	τὴν	πρύμναν εἶχε καὶ τοὺς αὐχένας.
[5, 27]	κατανεμόντων, καὶ ὁ μέν τις	τὴν	πρώραν ἀδοκίμαστος ἐκληροῦτο ὁ δὲ
[5, 22]	ἀνηγόμεθα, πολλὰ μὲν τῶν ναυτῶν	τὴν	πρώτην ἐναντιουμένων τέλος δὲ πρὸς
[5, 27]	καταδῦναι μικρὸν ἀπολειπόντων ἐπεχείρουν μὲν	τὴν	πρώτην ἔνιοι τῶν λῃστῶν εἰς
[5, 19]	δὲ εἰς εὐδοξίας προσθήκην καὶ	τὴν	Πυθιονίκην ὠνόμαζεν ἕτερά τε αὖ
[5, 32]	οὐχ ὁρωμένη ἀλλὰ ῥᾳδίως πρὸς	τὴν	πυρκαϊὰν τοὺς ἐναντίους κατοπτεύουσα, τῶν
[5, 11]	δοῖεν ὅσα κατὰ γνώμην ὄντα	τὴν	σὴν εἰς κόρον τελεσθῆναι. Σωτήρ
[5, 28]	παραλαβὼν Ὦ πάτερ« ἔφη, θυγατέρα	τὴν	σὴν ἐμαυτῷ γαμετὴν ἐμνηστευσάμην καὶ
[5, 26]	ἄχθος τηνάλλως, εἰς χάριν μόνην	τὴν	σὴν περιέστω. ~Τούτων καὶ λεγομένων
[5, 2]	μόνον καὶ θεάσαιό ποτε Θίσβην	τὴν	σήν· τοῦτο γάρ με καλέσεις
[5, 20]	μὲν ἀπηλλαττόμην, σοὶ δὲ καταμηνύων	τὴν	σκευωρουμένην πρὸς τῶν ἀλαστόρων ἐπιβουλὴν
[5, 30]	παῖδας ἥκων ἐθάρρυνον, ὁδῷ βαδίζειν	τὴν	σκέψιν εὐαγγελιζόμενος. ~Ἐδειπνοῦμεν ὀλίγον ὕστερον
[5, 32]	ὦμον παραξέσας τὴν χεῖρα κατὰ	τὴν	συμβολὴν τοῦ ἀγκῶνος ἀπέκοπτε· κἀκ
[5, 33]	καὶ μαθεῖν οὐδὲ ἐπικουφίσαι παραμυθίᾳ	τὴν	συμφορὰν οὐδὲ τὰ ἐνδεχόμενα ἐπιμεληθῆναι,
[5, 14]	τέχνης ὥσπερ εἰ μάνδραν χρυσῆν	τὴν	σφενδόνην αὐτοῖς τε καὶ τῇ
[5, 13]	ἠλέκτρῳ διάδετον ἀμεθύσῳ δὲ Αἰθιοπικῇ	τὴν	σφενδόνην φλεγόμενον, μέγεθος μὲν ὅσον
[5, 18]	δὲ καὶ ἡμῶν ἔστιν ὅτε	τὴν	σχολὴν διατιθεμένων καὶ συνεφαπτομένων τῆς
[5, 22]	φησι διότι πάντων ἐπίπροσθεν ἄγει	τὴν	σωφροσύνην καὶ τέλος αὐτῇ δεξιὸν
[5, 1]	ἐκτησάμην ἀπόχρη μαθεῖν· ἐμοὶ γὰρ	τήν	τε ἐκ τῆς ὁδοιπορίας καὶ
[5, 19]	δὲ τὸν παρόντα πλοῦτον καταριθμούμενος	τήν	τε ὁλκάδα ὡς ἴδιον αὐτοῦ
[5, 19]	πολλὰ πρὸς τούτοις. Ἐμοῦ δὲ	τήν	τε παροῦσαν πενίαν προβαλλομένου καὶ
[5, 6]	Τί οὖν οὐχ ὑποτέμνομεν αὐτοῦ	τὴν	τραγικὴν ταύτην ποίησιν καὶ τοῖς
[5, 6]	ἀχανεῖς εἱστήκεσαν οἷον ἀπαλγοῦντες πρὸς	τὴν	τύχην οὕτως ἐπαλλήλως ἐπηρεάζουσαν· ὀψὲ
[5, 18]	δὲ ὡς οὐκ ἀσφαλὲς διὰ	τὴν	τῶν νέων φυγὴν παραιτούμενος. Ὀλίγον
[5, 3]	ὡς τούτων ἤκουσεν οὐδὲ ὑπέμεινε	τὴν	τῶν ὑπολοίπων ἀκρόασιν, ἀλλ´ ἐκ
[5, 19]	κόρην, ἔθνος δὲ καὶ πατρίδα	τὴν	ὑμετέραν ἀλλάξομαι τῆς μὲν ἐπὶ
[5, 2]	τὸ ἐκ τῆς Θίσβης καὶ	τὴν	ὑπόνοιαν ἀποδύσασθαι σπεύδων· ἕως ὀψέ
[5, 26]	Τραχίνου ταῖς περιπλοκαῖς ἐντρυφῶντος καὶ	τὴν	ὑπόσχεσιν ἐπίτηδες παρέλκοντος. Ὡς δὲ
[5, 5]	ἐπιβαλοῦσα, τὸ δὲ τόξον καὶ	τὴν	φαρέτραν Θεαγένει φέρειν ἐγχειρίσασα, φόρτον
[5, 1]	ἐνεβίβαζόν τε εἰς τὴν ναῦν	τὴν	Φοίνισσαν ἄρτι τὰ πρυμνήσια λύειν
[5, 20]	πάντως ἀναγκαῖον. Ναυλοχεῖ τὴν ὁλκάδα	τὴν	Φοίνισσαν πειρατικὸν ἐργαστήριον κατὰ τὴν
[5, 31]	εἰς τὴν ὁλκάδα καὶ ἰδὼν	τὴν	Χαρίκλειαν δάφνης τε φέρουσαν ἐπὶ
[5, 33]	τῆς νυκτὸς ἐπιμίξαι χωρίῳ πολεμουμένῳ,	τὴν	Χαρίκλειαν δὲ οὐδαμῶς· ἀλλ´ εἶδον
[5, 11]	τε Καλάσιριν ἐφ´ ὅσον περιβαλὼν	τὴν	Χαρίκλειαν ἐδάκρυεν ἀφορῶν καὶ τίς
[5, 29]	τὸν Θεαγένην παραλαβὼν καὶ παρὰ	τὴν	Χαρίκλειαν ἐλθὼν εὑρών τε δεδακρυμένην
[5, 9]	τὴν Χέμμιν ὁ Ναυσικλῆς ἔχων	τὴν	Χαρίκλειαν ἔρχεται, Μιτράνης δὲ ἐπὶ
[5, 34]	τὸ συμπόσιον· ὁ Καλάσιρις δὲ	τὴν	Χαρίκλειαν ἐσκοπεῖτο καὶ ὡς τὴν
[5, 19]	ὡς ἂν παρὰ πατρὸς αἰτῶν	τὴν	Χαρίκλειαν, πολλὰ σεμνύνων ἑαυτὸν καὶ
[5, 22]	ἀνίστω καὶ τὰ ὄντα συσκευάζου	τὴν	Χαρίκλειάν τε ἐγὼ μετελεύσομαι. Παρῆν
[5, 18]	οἰκήσεως· καί πως οὐκ ἀηδῶς	τὴν	χειμέριον ὥραν τὰ πρῶτα διηνύομεν,
[5, 32]	ἄκρον δὲ τὸν ὦμον παραξέσας	τὴν	χεῖρα κατὰ τὴν συμβολὴν τοῦ
[5, 9]	χωρισθέντες ἀλλήλων ὁ μὲν εἰς	τὴν	Χέμμιν ὁ Ναυσικλῆς ἔχων τὴν
[5, 26]	ὅδε δὲ ὁ πρεσβύτης, ἄχθος	τηνάλλως,	εἰς χάριν μόνην τὴν σὴν
[5, 33]	τῆς νεὼς ἐπικομιζόμενον. Ἐγὼ δὲ	τηνάλλως	πόρρωθεν εἱπόμην ὀδυρόμενος τὰς ἐμαυτοῦ
[5, 22]	βέλτιστος περὶ ἡμᾶς γεγενημένος, καὶ	τήνδε	δίδου τελευταίαν χάριν· θῦε διαπλεύσας
[5, 5]	ἢ ἀριστερὰ πεπόρευται πόλιν ἐπὶ	τήνδε	ἢ κώμην ἢ ἔθνος» ἡμέραν
[5, 33]	εἶναι τὴν μὲν θυγατέρα ἤδη	τήνδε	κεκομισμένος τὸν παῖδα δὲ ἰδεῖν
[5, 23]	ἐλευθεροῖ γηπόνος, ὁ δὲ ἄνεμος	τῆς	ἄγαν φορᾶς ὤκλαζε καὶ κατ´
[5, 18]	τὴν σχολὴν διατιθεμένων καὶ συνεφαπτομένων	τῆς	ἄγρας, ἣν ποικίλην τε καὶ
[5, 19]	καὶ ἔθνος ὃ τοσοῦτον κεχώρισται	τῆς	Αἰγυπτίων ἐκδοῦναι τὸ θυγάτριον αἱρησομένου
[5, 18]	οὖν συνεὶς ὡς παχύτερον ἔχει	τῆς	ἀκοῆς γεγωνότερον ἐμβοήσας Χαίρειν κελεύω
[5, 20]	ἐργαστήριον κατὰ τὴν περιπτύσσουσαν τῆσδε	τῆς	ἄκρας πλευρὰν ὑποκαθήμενον, σκοποῖς ἀμοιβαδὸν
[5, 14]	περιγράψας ὁ τεχνίτης ἔδειξεν ἐκ	τῆς	ἀληθείας ὃ ἐβούλετο, περίεργον ἡγησάμενος
[5, 29]	καὶ κόσμου τοῦ νυμφικοῦ καὶ	τῆς	ἄλλης εὐπρεπείας ἐπιμεληθῆναι κατὰ καιρὸν
[5, 14]	δὲ ὥσπερ ἡλίῳ τῇ φλογὶ	τῆς	ἀμεθύσου γανύμενοι ἅλμασιν ἀκρωνύχοις τὴν
[5, 14]	τοῦτο χαριζομένης ἀλλ´ οἰκεῖον ἐρύθημα	τῆς	ἀμεθύσου τοῖς νώτοις ἐπανθούσης. Γέγραπτο
[5, 22]	πέπονθα ἐρομένου Τάχα« ἔφην ὠψίσθημεν	τῆς	ἀναγωγῆς καὶ τεθορύβημαι ἀφυπνίσας πρὸς
[5, 4]	ἐπιδεικνύμενον, τάχα δέ που καὶ	τῆς	ἀνθρώπων φύσεως ἀμιγὲς καὶ καθαρὸν
[5, 17]	καὶ κῦμα φλεγμαῖνον ἐγείρει πρὸς	τῆς	ἀντιτυπίας εἰς κλύδωνα κορυφούμενον. Ἐπὶ
[5, 11]	ἐξ ἑνὸς συνθήματος ἢ πληγῆς	τῆς	αὐτῆς ἀνωλόλυξαν. Ἦν τε ἀκούειν
[5, 20]	τε σιωπῆσαι ἀθέμιτον ἑστίας ὑμῖν	τῆς	αὐτῆς κεκοινωνηκότι σοί τε γνῶναι
[5, 22]	μεταθέει τὸν ἡμέτερον πλοῦν ὥσπερ	τῆς	αὐτῆς ὁρμῆς ἐξηρτημένον, ἐφώρασά τε
[5, 29]	ἁβρύνεσθαι, εἰ καὶ τὰ λαμπρότερα	τῆς	γαμηλίου πομπῆς ὁ καιρὸς ἡμᾶς
[5, 27]	γὰρ καὶ ἐπεχείρουν οὔπω σχεδὸν	τῆς	γῆς ἐπιβεβηκότες οἱ ἀλιτήριοι· χαριστήρια
[5, 11]	δὲ μηδὲν αὐτοῖς εἶναι πλέον	τῆς	γνώσεως ἀνθρώποις ἀπορουμένοις, τοῦ Μιτράνου
[5, 30]	ἢ πικρόγαμος ἔσται πρὸς τῆσδε	τῆς	δεξιᾶς ἃ προσήκει παθών. Ἀπέτρεχον
[5, 15]	προτεμενίσματι κατακλίνας· ἐπεὶ δὲ εὐφροσύνης	τῆς	ἐκ τῶν ἐδεσμάτων εἰς κόρον
[5, 4]	καὶ ἄπειρον ὡς ἔοικε διάστημα	τῆς	ἐλπιζομένης ἡμῖν γῆς ὑπολείπεται, φέρε
[5, 22]	κόρην δὲ ἣν ἄγεις παρὰ	τῆς	ἐμῆς γαμετῆς πρόσειπε, χαίρειν γὰρ
[5, 20]	ἔχειν, ἐκ τῆς οἰκίας ἁρπάσαντα	τῆς	ἐμῆς; Σῴζεται καὶ παρὰ λῃσταῖς»
[5, 26]	δραστήριος ἅμα δέ τι καὶ	τῆς	ἐμῆς ὑποθήκης ἀνύουσα, τὸ κατηφὲς
[5, 20]	παραχρῆμα τῆς τε αἰσθήσεως καὶ	τῆς	ἐπιδιώξεως ἐσομένης. Πολλὰ δὴ τῆς
[5, 17]	ἀλλὰ φράζειν εἴ τινα καταμεμαθήκοι	τῆς	ἐπιπολαζούσης τῷ τόπῳ τραχύτητος αἰτίαν,
[5, 19]	οὐχὶ πανταχοῦ δυστυχεῖν οὐδὲ ἐπὶ	τῆς	ἐρημίας ἀνενόχλητον εἶχεν ἡ Χαρίκλεια
[5, 21]	μέλλει τὸ ἐμὸν ἰσχύειν πρόσταγμα,	τῆς	ἐρχομένης ἂν βουλοίμην ἀποπλεῦσαι νυκτός«
[5, 8]	ἀπ´ εὐτελοῦς γὰρ καὶ ταῦτα	τῆς	ἐσθῆτος οἷον νέφους αὐγὴ σεληναίας
[5, 22]	ἄλλα κατεσκληκὼς ἐπιγουνίδα δέ, λείψανον	τῆς	ἐφ´ ἡλικίας ἰσχύος, ἀνεσταλμένου ζώματος
[5, 27]	νυκτὸς μόλις διαδραμούσης καὶ πρὸς	τῆς	ἐχομένης ἡμέρας, περὶ δείλην ἀκτῇ
[5, 24]	ἀνέκραγέ τις τῶν συνεμβεβηκότων ἀπὸ	τῆς	Ζακυνθίων Τοῦτο ἐκεῖνο, ἄνδρες, ἀπολώλαμεν·
[5, 23]	θάτερα γυμναζομένων ἦν μὲν ἤδη	τῆς	ἡμέρας ὅτε ἀρότρου βοῦν ἐλευθεροῖ
[5, 20]	ἀλλὰ μὴ ἀναιμωτὶ καὶ πρὸ	τῆς	θαλάττης ἔχειν, ἐκ τῆς οἰκίας
[5, 8]	Ναυσικλέους, ὡς δεδήλωται, κατὰ ζήτησιν	τῆς	Θίσβης ἀφιγμένος ἐπὶ τὴν νῆσον.
[5, 2]	ὑπέμενε τὸ δεῖμα τὸ ἐκ	τῆς	Θίσβης καὶ τὴν ὑπόνοιαν ἀποδύσασθαι
[5, 2]	αὖος ἐγεγόνει πρὸς τὴν ἀκοὴν	τῆς	Θίσβης ὑπό τε ἀμηχανίας πᾶσαν
[5, 28]	μεγίστη, τοῖς ἄνδρα τὸν δεσποτεύοντα	τῆς	θυγατρὸς ἀποφήνασιν. ~Ἀποχωρήσας τε μικρὸν
[5, 12]	ἡμετέρας παρακλήσεις καὶ τὴν ἀπόδοσιν	τῆς	θυγατρὸς αὐτεπάγγελτος ἐπινεύων; εὐχῆς δὲ
[5, 33]	παρόντος εἰς τὴν ἀνεύρεσιν τέως	τῆς	θυγατρὸς θεῶν μὲν εὐμενείᾳ σῇ
[5, 13]	πεισθεῖσαν εἰ μὴ τῇ προφάσει	τῆς	θυσίας εἰς τὰς ὑπὲρ Θεαγένους
[5, 29]	αὐτοῦ τε καὶ σὸν ἀπὸ	τῆς	θυσίας μεταποιεῖ τὴν εὐωχίαν, ἐμοί
[5, 16]	σου καὶ τὴν ἄλλην μὲν	τῆς	θυσίας πολυτέλειαν ἔχω θαυμάσας, οὐκ
[5, 13]	παρθενικὸν περιγραφῇ κάλλος δὲ μακρῷ	τῆς	Ἰβηρίδος τε καὶ Βρεττανίδος ὑπερφερούσῃ·
[5, 22]	καὶ αἴτει τῆς μήνιδος ἀνεῖναι	τῆς	καθ´ ἡμῶν ἣν ἀγανακτεῖν ὡς
[5, 22]	τε πηδαλίων θάτερον ἀποβαλόντες καὶ	τῆς	κεραίας τὸ πλεῖστον συντρίψαντες· ἐδόκει
[5, 22]	ἀνεσταλμένου ζώματος ὑποφαίνων, κυνῆν μὲν	τῆς	κεφαλῆς ἐπικείμενος ἀγχίνουν δὲ ἅμα
[5, 31]	Χαρίκλειαν δάφνης τε φέρουσαν ἐπὶ	τῆς	κεφαλῆς στέφανον καὶ χρυσοϋφεῖ στολῇ
[5, 8]	καὶ προλήψει τοῦ μισθοῦ παραχωροίη	τῆς	κόρης ἐπισημαίνων) οὑτοσὶ δέ, ὅστις
[5, 20]	τῆς νεὼς καὶ τὸν γάμον	τῆς	κόρης, ὧν θατέρου πάντως ἐστὶν
[5, 22]	ὑφορώμενος. Ἐξ οὗ γὰρ« ἔφη	τῆς	Κρητικῆς ἤραμεν ἄκρας ἕπεται κατ´
[5, 14]	οὐχὶ μίμημα, τῶν γὰρ ἄκρων	τῆς	λίθου μέρος εἰς τοῦτο περιγράψας
[5, 32]	ἀποτυχίαν, αὐτοσχεδίου καὶ ἐν χερσὶ	τῆς	μάχης αὐτοῖς ὠθουμένης. Οὐ μὴν
[5, 32]	Καὶ ἔβαλλεν οὐ καθ´ ἓν	τῆς	μάχης μέρος, ἀλλ´ ὅντινα πρῶτον
[5, 25]	παραλυόμενος, συνθήκης βαρυτέρας πλέον ἢ	τῆς	μάχης ὁριζομένης. Σὺν ἑνὶ γὰρ
[5, 32]	τῆς φωνῆς διακονούσης καὶ ὅτι	τῆς	μάχης περίεστι τὸ ἔπαθλον μηνυούσης.
[5, 32]	τῇ κεφαλῇ τὸ ἐγχειρίδιον ἐπιβαλὼν	τῆς	μὲν ἀπέτυχεν, ἐκείνου μικρὸν ἀποκλίναντος,
[5, 19]	καὶ πατρίδα τὴν ὑμετέραν ἀλλάξομαι	τῆς	μὲν ἐπὶ Καρχηδονίους ὁρμῆς ἐκτραπεὶς
[5, 8]	ὀξύτητι συσχεθεὶς καὶ τὸν καιρὸν	τῆς	μεταμελείας προληφθεὶς Ταύτην μὲν» ἔφη
[5, 22]	ὑπὲρ ἡμῶν Ὀδυσσεῖ καὶ αἴτει	τῆς	μήνιδος ἀνεῖναι τῆς καθ´ ἡμῶν
[5, 27]	ὅπη τε χρήσονται τῷ μεγέθει	τῆς	νεὼς ἀπείρως ἔχοντας. Τοιγάρτοι πᾶν
[5, 27]	τε ἐπαλλήλοις ἐλαυνομένων καὶ πολλὰ	τῆς	νεὼς ἀποβαλλόντων καὶ κινδύνου πᾶν
[5, 25]	τότε οἱ Φοίνικες ἐλπίδος πλούτου	τῆς	νεὼς ἀποσυλώμενοι, καθάπερ οὐ στερούμενοι
[5, 27]	μὲν Τύριον καὶ ἄλλα ἄττα	τῆς	νεὼς ἐξεκόμιζον βοσκήματα δὲ ἐκ
[5, 27]	καὶ τὸ καλώδιον ἐξ οὗ	τῆς	νεὼς ἐξήρτητο διέκοψεν ἄλλον χειμῶνα
[5, 33]	μικρὸν ὕστερον, ὅσα φέρειν ἐδύνατο	τῆς	νεὼς ἐπικομιζόμενον. Ἐγὼ δὲ τηνάλλως
[5, 20]	ὑποκαθήμενον, σκοποῖς ἀμοιβαδὸν τὸν ἔκπλουν	τῆς	νεὼς ἐπιτηρούμενον. Ὅρα δὴ οὖν,
[5, 32]	συνερρωγότα τὸν πόλεμον εἶδεν ἀπὸ	τῆς	νεὼς ἐτόξευεν εὔσκοπά τε καὶ
[5, 20]	κτήσασθαι βούλομαι, τόν τε πλοῦτον	τῆς	νεὼς καὶ τὸν γάμον τῆς
[5, 24]	τῶν μὲν εἰς τὰ κοῖλα	τῆς	νεὼς καταδυομένων τῶν δὲ προμαχεῖν
[5, 17]	πυνθανομένων διότι παραλύει τὸ ῥόθιον	τῆς	νεὼς οὐριοδραμούσης Ὅτι« ἔφη πλησιστίῳ
[5, 22]	Ἐπηγγέλλετο ποιήσειν οὕτω καὶ ἄχρι	τῆς	νεὼς παρέπεμπεν ἐπιδακρύων τε πλεῖστα
[5, 7]	ἣ κατ´ ἄλλο μέρος ἀπέβη	τῆς	νήσου κατόπιν σαγηνευθέντες· καὶ οἱ
[5, 18]	ἡμεῖς ἄγκυραν καθίεμεν. Οἱ δὲ	τῆς	νήσου περὶ τὸν ὅρμον οἰκοῦντες
[5, 1]	ἐπὶ θάλατταν αὐτῆς ὡς εἶχον	τῆς	νυκτὸς ἐνεβίβαζόν τε εἰς τὴν
[5, 33]	τῷ λόφῳ καὶ οὐ θαρσήσαντα	τῆς	νυκτὸς ἐπιμίξαι χωρίῳ πολεμουμένῳ, τὴν
[5, 22]	ἀγανακτεῖν ὡς παρεωραμένος τῆσδέ μοι	τῆς	νυκτὸς ἐπιφανεὶς ἐξηγόρευσεν. Ἐπηγγέλλετο ποιήσειν
[5, 27]	εἶδος ὑφισταμένων, ἕως, ἐκείνης τε	τῆς	νυκτὸς μόλις διαδραμούσης καὶ πρὸς
[5, 33]	τὸν παῖδα δὲ ἰδεῖν ὑπὸ	τῆς	νυκτὸς μόνης εἰργόμενος· εἰς ἕω
[5, 2]	συνεχὲς ἐπιστένων τὸ λειπόμενον ἐταλαιπώρει	τῆς	νυκτός, ὥστε οὐδὲ τὸν Καλάσιριν
[5, 30]	Τραχῖνος ἑκὼν εἰς τὰ πρωτεῖα	τῆς	νύμφης ἃ χρεωστοῦμαι προεμβάτης τῆς
[5, 1]	ἐμοὶ γὰρ τήν τε ἐκ	τῆς	ὁδοιπορίας καὶ τῶν ἄλλων φροντίδων
[5, 18]	καὶ μέρος τὸ ἀλεεινότερον ἀπεκλήρου	τῆς	οἰκήσεως· καί πως οὐκ ἀηδῶς
[5, 20]	πρὸ τῆς θαλάττης ἔχειν, ἐκ	τῆς	οἰκίας ἁρπάσαντα τῆς ἐμῆς; Σῴζεται
[5, 1]	δέ μοι Ναυσικλῆς ἥκειν ὁ	τῆς	οἰκίας δεσπότης, ἀλλὰ τί ἄρα
[5, 30]	τῆς νύμφης ἃ χρεωστοῦμαι προεμβάτης	τῆς	ὁλκάδος γεγονώς, ἢ πικρόγαμος ἔσται
[5, 24]	εἴ πως ἀναιμωτὶ γένοιντο ἐγκρατεῖς	τῆς	ὁλκάδος ἔβαλλον μὲν οὐδέπω τοῖς
[5, 25]	ὁριζομένης. Σὺν ἑνὶ γὰρ χιτωνίσκῳ	τῆς	ὁλκάδος ἐξίστασθαι προηγορεύετο καὶ θάνατος
[5, 18]	μὲν ὡς ἐφαίνοντο καὶ τὸ	τῆς	ὁλκάδος εὐάγωγον εἰς κάλλος τε
[5, 24]	ταῦτα προὔτεινον· οἱ δὲ ἐπὶ	τῆς	ὁλκάδος ἕως μὲν ἀκίνδυνον μάχην
[5, 22]	ἐδόκει οὖν ἐπισκευῆς τε ἕνεκεν	τῆς	ὁλκάδος καὶ ἡμῶν αὐτῶν ἀναλήψεως
[5, 21]	ἑσπέραν βαθεῖαν αὖθις ἐπιβαίνειν δεήσει	τῆς	ὁλκάδος· τῶν δὲ τὸ αἰφνίδιον
[5, 23]	ὁ πλοῦς ὑπήνεμος ἠνύετο μακρῷ	τῆς	ὁλκάδος ὡς τὸ εἰκὸς ὑπελείποντο
[5, 3]	δὲ σκεύεσιν εἴ πή τι	τῆς	ὀροφῆς ἤρτητο τὴν κεφαλὴν προσαράσσων
[5, 11]	εἰς κόρον τελεσθῆναι. Σωτήρ μοι	τῆς	οὐδαμόθεν ἐλπισθείσης ἔτι θυγατρὸς γέγονας
[5, 22]	αὐτῇ δεξιὸν εὐαγγελίζεται. Ἀνηλάμην ὑπὸ	τῆς	ὄψεως παλλόμενος καὶ τοῦ Θεαγένους
[5, 20]	εἴ τι τούτων γίνοιτο πλησίον	τῆς	πόλεως, ἐκ τοῦ παραχρῆμα τῆς
[5, 18]	ὅρμον οἰκοῦντες ἀπέχοντα οὐ πολὺ	τῆς	πόλεως καθάπερ ἐπί τι παράδοξον
[5, 17]	ἐπειγόμενον ὑπὸ τοῦ Πελοποννησίων ἰσθμοῦ	τῆς	πρόσω φορᾶς ἀνακόπτεται προμηθείᾳ κρειττόνων,
[5, 18]	πλησίον ἄκραν« ἔφη χοιράδι πέτρᾳ	τῆς	προτεραίας ἐνσχεθὲν διεσπάρακται. Κἀγὼ Τοῦτο
[5, 13]	τοῖς βωμοῖς ἐπιφθεγγόμενος καὶ ὡς	τῆς	πυρᾶς δῆθεν σπασάμενος ἃ πάλαι
[5, 22]	ἡμῖν αὖθις παρηγγέλλετο πρώτην ἡμέραν	τῆς	σεληναίας μετὰ τὴν πρὸς ἥλιον
[5, 26]	μένειν, πρώτην δίδου ταύτην αἴσθησιν	τῆς	σῆς εὐνοίας· ἀδελφὸν τουτονὶ τὸν
[5, 20]	δὴ ἕνεκεν μᾶλλον δὲ θυγατρὸς	τῆς	σῆς τὸ οὕτως ἀπηνὲς ἔργον
[5, 20]	τῆς ἐπιδιώξεως ἐσομένης. Πολλὰ δὴ	τῆς	συνέσεως αὐτὸν ἐπαινέσας ἐκείνου μὲν
[5, 14]	καὶ ἠνείχετο πρὸς τὰ ἐνδόσιμα	τῆς	σύριγγος ποιμαινόμενα. Εἶπεν ἄν τις
[5, 27]	ἡμεῖς δὲ ἀνιώμενοι καὶ πολλὰ	τῆς	σωτηρίας τὴν θάλατταν ὀνειδίζοντες, ὡς
[5, 20]	τῆς πόλεως, ἐκ τοῦ παραχρῆμα	τῆς	τε αἰσθήσεως καὶ τῆς ἐπιδιώξεως
[5, 18]	οἱ πολλοὶ τὴν ἐμπειρίαν αὐτῷ	τῆς	τέχνης εἰς εὐμένειαν τύχης προσῆπτον.
[5, 20]	τὴν ἐπιβουλήν; Καὶ ὃς Ἀπὸ	τῆς	τέχνης« ἔφη τοῖς ἀνδράσι γνωρίζομαι
[5, 14]	χρυσοῖς βεβριθέναι τοῖς μαλλοῖς, οὐ	τῆς	τέχνης τοῦτο χαριζομένης ἀλλ´ οἰκεῖον
[5, 14]	κύκλον ἐῴκεσαν εἰργομένοις δὲ ὑπὸ	τῆς	τέχνης ὥσπερ εἰ μάνδραν χρυσῆν
[5, 29]	καὶ φειδωλοὶ συνήθροισαν ἀσώτῳ συμποσίῳ	τῆς	τύχης ἐνυβρίσαι παραδούσης. Ἐγὼ δὲ
[5, 8]	τὴν κεφαλὴν τοῦ Μιτράνου καὶ	τῆς	τύχης ὑπερθαυμάζων ἐφύσα τὸν βάρβαρον
[5, 21]	ὅρμον ἐπιβουλῆς τε ἐκτὸς γενέσθαι	τῆς	ὑπονοουμένης καὶ τὸ ἀκριβὲς τοῦ
[5, 17]	εἰρημένων ἔνθεν ἑλών, ~Ὡς ἐπειδὴ	τῆς	Φοινίσσης ὁλκάδος ἐπέβησαν τοὺς Δελφοὺς
[5, 1]	γινώσκειν· ἐμοὶ δὲ τὸν καιρὸν	τῆς	φυγῆς ἡ ἐκείνων ἐπιδίωξις ὑπέβαλεν,
[5, 32]	ὥσπερ ἰσχὺν αὐτῷ καὶ θάρσος	τῆς	φωνῆς διακονούσης καὶ ὅτι τῆς
[5, 26]	δόγματι πειθόμενοι παρῄειμεν ὁ Τραχῖνος	τῆς	Χαρικλείας ἐπιλαβόμενος Οὐδὲν« ἔφη πρὸς
[5, 8]	καὶ τοὺς θεούς. Ἐδράττετό τε	τῆς	Χαρικλείας καὶ χαίρειν εἰς ὑπερβολὴν
[5, 7]	ἐκπλαγέντες ἔστησαν ὑποδραμούσης τὸν Θεαγένην	τῆς	Χαρικλείας ὡς εἰ καὶ τεθνάναι
[5, 32]	φόνοις ἐγγεγυμνασμένῳ παμπόλλοις, οὐδὲν οὐδὲ	τῆς	Χαρικλείου τοξείας ἐπαμύνειν ἔτι δυναμένης,
[5, 8]	τοῦ ὀνόματος ἀπατηθεὶς ἐξεπέπληκτο μὲν	τῆς	ὥρας, ἀπ´ εὐτελοῦς γὰρ καὶ
[5, 21]	κελεύοιμι, καὶ γὰρ εἰ μηδέπω	τῆς	ὥρας εἶναι τὰ πλώιμα ἀλλ´
[5, 12]	εἴπερ ἐμοὶ προτέρῳ τὰ ὑπὲρ	τῆσδε	λύτρα καταθεῖο· πάντως δὲ ἐννοεῖς
[5, 22]	ἡμῶν ἣν ἀγανακτεῖν ὡς παρεωραμένος	τῆσδέ	μοι τῆς νυκτὸς ἐπιφανεὶς ἐξηγόρευσεν.
[5, 20]	πειρατικὸν ἐργαστήριον κατὰ τὴν περιπτύσσουσαν	τῆσδε	τῆς ἄκρας πλευρὰν ὑποκαθήμενον, σκοποῖς
[5, 30]	γεγονώς, ἢ πικρόγαμος ἔσται πρὸς	τῆσδε	τῆς δεξιᾶς ἃ προσήκει παθών.
[5, 20]	δὴ οὖν, φυλάττου καὶ λογίζου	τί	ἂν ποιοίης, σοῦ γὰρ δὴ
[5, 1]	ὁ τῆς οἰκίας δεσπότης, ἀλλὰ	τί	ἄρα ποτὲ ὦ θεοὶ διαπεπραγμένος;
[5, 2]	καταγώγιον, ἄδυτον καὶ βάραθρον καὶ	τί	γὰρ ἄλλ´ ἢ τάφος ἡ
[5, 29]	δὲ τοῖς δεινοῖς ἐμβεβήκαμεν, φέρε	τι	γενναῖον καὶ ἀπότομον ἐγχειρήσαντες ὁμόσε
[5, 10]	τὸ διάφορον ἀλλ´ ὅσον ἄν	τι	γένοιτο θεοῦ πρὸς ἄνθρωπον, οὕτως
[5, 1]	Ἀλλὰ τί ταῦτα ἀωρὶ μηκύνω;	τί	δὲ λανθάνω τὴν διήγησιν εἰς
[5, 12]	εἶπεν ὁ Καλάσιρις καὶ ἕξεις.	Τί	δὲ οὐ μέλλεις, φιλανθρωπίας οὐδὲν
[5, 22]	γενέσθαι καὶ κατὰ νοῦν ἐπευχόμενος.	Τί	δεῖ μηκύνοντα ἐνοχλεῖν; ἄρτι φωσφόρου
[5, 1]	τούτοις ἦν καὶ ἔδρασεν ὅ	τι	δὴ καὶ ἔδρασεν, οὐ γὰρ
[5, 24]	ἐσπουδακόσι. Καὶ Ὦ δυσδαίμονες« ἔφασαν	τί	δή ποτε μαίνεσθε καὶ πρὸς
[5, 31]	ἐπανήκων ἀπὸ τοῦ βλέμματος ἐμμανές	τι	διανοούμενος. Οὔπω γὰρ σχεδόν τι
[5, 32]	τοῦ τυραννικοῦ τούτου νόμου πειραθήσεται.	~Τί	ἦν ἰδεῖν τὸ ἐντεῦθεν, ὦ
[5, 2]	ἀνελίττων τόπους ᾔσθετο γυναικὸς λαθραῖόν	τι	καὶ γοερὸν οἷον ἠρινῆς ἀηδόνος
[5, 8]	θεοὺς σωτῆρας ἐπιβοώμενοι πολλάκις, ἐμπορικόν	τι	καὶ δραστήριον ἐννοήσας ὁ Ναυσικλῆς
[5, 21]	ἡμῖν τὸν ἐνθένδε ἀπόπλουν πρίν	τι	καὶ πρὸς τὸ ἀκούσιον προληφθῆναι
[5, 1]	ἄν ποτε παθεῖν, οὕτως ἀκόρεστόν	τι	καὶ σειρήνειον τὸ κατ´ αὐτήν.
[5, 8]	γλώσσης τε ἑλληνίδος αἰσθομένη καί	τι	καὶ συνοῖσον ἀνύεσθαι πρὸς τοῦ
[5, 26]	καιρὸν διαθέσθαι δραστήριος ἅμα δέ	τι	καὶ τῆς ἐμῆς ὑποθήκης ἀνύουσα,
[5, 30]	παρασκευάζοντα τὸ συμπόσιον, καὶ γάρ	τι	καὶ τοιοῦτο ἐνέφηνεν, εὐπρεπέστερον αὐτὴν
[5, 29]	ὅμως ἃ καὶ πρότερον ἤ	τι	καινότερον; Ἡ δὲ Πάντα μὲν«
[5, 20]	χρησταῖς ἐπαγγελίαις μὴ καὶ βίαιόν	τι	κατὰ τὴν νῆσον ὑποσταίημεν, καὶ
[5, 31]	τι διανοούμενος. Οὔπω γὰρ σχεδόν	τι	κατακλινεὶς Ἐγὼ δὲ« ἔφη τὸ
[5, 22]	Πλησιάσας δή μοι καὶ σεσηρός	τι	μειδιάσας Ὦ θαυμάσιε« ἔφη, σὺ
[5, 17]	ἄκραν προσκοπεῖν ἀμφεβάλλομεν ὥσπερ ἀμυδρόν	τι	νέφος τὰς ὄψεις ἡμῖν ὑποδραμοῦσαν,
[5, 20]	ὥστε πᾶν ἀναπτύξαι τὸ βούλευμα	Τί	οὖν» ἔφην δεῖ σε συμπλέκεσθαι
[5, 6]	τὰ ἡμέτερα καὶ δρᾶμα πεποιημένος.	Τί	οὖν οὐχ ὑποτέμνομεν αὐτοῦ τὴν
[5, 18]	Οἱ μὲν οὖν ἄλλοι σχεδόν	τι	πάντες ἔτι τῶν πρυμνησίων ἀναπτομένων
[5, 18]	πολὺ τῆς πόλεως καθάπερ ἐπί	τι	παράδοξον τὴν θέαν τὴν ἡμετέραν
[5, 4]	γὰρ Χαρίκλεια τὸν Θεαγένην εἴ	τι	παρακινοῦντα αἴσθοιτο καὶ ἀνδριζόμενον ὑπομνήσει
[5, 22]	παλλόμενος καὶ τοῦ Θεαγένους ὅ	τι	πέπονθα ἐρομένου Τάχα« ἔφην ὠψίσθημεν
[5, 2]	κἀπὶ τοῦ ἀγκῶνος ἐρείσας ὅ	τι	πεπόνθοι διηρώτα καὶ δι´ ἣν
[5, 20]	συμπλεύσεται; Ἄδηλον μέν» εἶπον, ἀλλὰ	τί	πολυπραγμονεῖς; Ὅτι αὐτῆς» ἔφη ἐρῶ
[5, 4]	ἑῷοι τὴν λίμνην διέπλευσαν ὅ	τί	ποτε τὸν λῄσταρχον ἔδρασαν οἱ
[5, 20]	ἥκω δή σοι φράσων ἐγειρόμενόν	τι	πρᾶγμα ἀνιαρὸν μὲν ἀλλ´ ἐμοί
[5, 24]	ἔγνων συνοῖσον πρὸς τὰ μέλλοντά	τι	προμηθούμενος. Ὅπερ δὴ καὶ γενέσθαι
[5, 33]	μετεβέβλητο τὸ συμπόσιον, ἐπίφορον γάρ	τι	πρὸς δάκρυον οἶνος· ἕως ὁ
[5, 31]	τοῖς ἄρχουσι κελεύοντι· πέπονθα δή	τι	πρὸς τὴν κόρην καὶ γαμετὴν
[5, 1]	εἰσαῦθις ἀκούσῃ· σὺ δὲ εἴ	τί	σοι κατώρθωται δεξιὸν ἀπάγγελλε θᾶττον,
[5, 20]	Σῴζεται καὶ παρὰ λῃσταῖς» ἔφη	τι	συνειδὸς καὶ πρὸς τοὺς γνωρίμους
[5, 3]	καὶ κατενεχθῆναι παρ´ αὐταῖς σχεδόν	τι	ταῖς θύραις· ἀντίσχων δὲ χαλεπῶς
[5, 1]	δύσιν ἡλίου νεύοντος ἀνεφαίνοντο. Ἀλλὰ	τί	ταῦτα ἀωρὶ μηκύνω; τί δὲ
[5, 3]	ἄρτι δὲ σκεύεσιν εἴ πή	τι	τῆς ὀροφῆς ἤρτητο τὴν κεφαλὴν
[5, 4]	Ἑλλήνιοι παρέχοιεν. Ἐπεὶ δὲ ἀστάθμητόν	τι	τὸ ἀνθρώπειον καὶ ἄλλοτε πρὸς
[5, 4]	ἐπιρρωννύναι πειρώμενος. Ἔπαιζε δὲ ἄρα	τι	τὸν Κνήμωνα δαιμόνιον, ὃ καὶ
[5, 20]	καὶ ἄλλως οὐδὲ ἀκίνδυνον εἴ	τι	τούτων γίνοιτο πλησίον τῆς πόλεως,
[5, 10]	παρὰ τὸν Ναυσικλέα σπεύδων μαθεῖν	τι	τῶν ἀγνοουμένων ἔρχεται καὶ πυνθανομένω
[5, 2]	αἰτίαν οὕτως ἐκτόπως ἀλύοι σχεδόν	τι	τῶν μεμηνότων οὐκ ἀποδέων· εἶτα
[5, 16]	βρυάζοντος καὶ ἄλλου πρὸς ἄλλο	τι	τῶν τερπόντων ἀποκλίναντος, ὕδατος ἀπαραχύτου
[5, 30]	δὲ οἶμαι Πέλωρος, ἀφικόμενος ἔχειν	τι	φράζειν αὐτῷ κερδαλεώτατον ἔλεγον· ἐκείνου
[5, 13]	δακτύλιόν τινα τῶν βασιλικῶν ὑπερφυές	τι	χρῆμα καὶ θεσπέσιον, τὸν μὲν
[5, 18]	ἁρμόδιον ἐξήσκητο· καὶ ἦν εὔβολόν	τι	χρῆμα καὶ πολύθηρον ὥστε καὶ
[5, 4]	τῶν παρόντων δεινῶν ἀγαθὸν μέγιστον	τιθέμενοι·	τότε γὰρ πρῶτον ἰδίᾳ καὶ
[5, 20]	ἢ παρὰ τῶν ἄλλων τὸ	τίμημα	κομίζομαι. Τῇ προτεραίᾳ δὴ κύρτους
[5, 27]	τε ὅσον πλεῖστον ἐγχειρίσαντες καὶ	τίμημα	τὸ πρῶτον αἰτούμενον διδόναι κελεύσαντες.
[5, 30]	Ἀπέτρεχον τούτων ἀκούσας ὡς μή	τινα	ἐγγενέσθαι ὑπόνοιαν, καὶ τοὺς παῖδας
[5, 10]	τῶν ἀγνοουμένων ἔρχεται καὶ πυνθανομένω	τίνα	εἴη διαπεπραγμένος ἅπαντα ὁ Ναυσικλῆς
[5, 16]	ἐπιτεμνόμενος καὶ ὡσπερεὶ κεφαλαιούμενος, καί	τινα	καὶ ἑκὼν ὑπερβαίνων ὅσα τὸν
[5, 17]	παραλιπεῖν ἀξιοῦντος ἀλλὰ φράζειν εἴ	τινα	καταμεμαθήκοι τῆς ἐπιπολαζούσης τῷ τόπῳ
[5, 22]	παρὰ μικρὸν ἐλθόντες εἰς ἄκραν	τινὰ	Κρητικὴν προσωκείλαμεν, τῶν τε πηδαλίων
[5, 12]	ὁ Καλάσιρις δεδιὼς δὲ μή	τινα	λάβοι τῶν ὄντων ὁ Ναυσικλῆς
[5, 20]	οὐ πολλαῖς ὕστερον ἡμέραις εἴς	τινά	με παρηγκωνισμένην ἀκτὴν παραλαβὼν Ὦ
[5, 4]	ἡμῖν γῆς ὑπολείπεται, φέρε σύμβολά	τινα	ποιησώμεθα δι´ ὧν ἀπόρρητά τε
[5, 13]	προσάγουσι. Καὶ ἅμα ἐνεχείριζε δακτύλιόν	τινα	τῶν βασιλικῶν ὑπερφυές τι χρῆμα
[5, 29]	ἀποφήνασιν. ~Ἀποχωρήσας τε μικρὸν καί	τινα	τῶν πρακτέων ἔννοιαν ἐπ´ ἐμαυτοῦ
[5, 10]	ἀπάτῃ τὸν Μιτράνην περιῆλθε καί	τινα	φανεῖσαν κόρην ὡς Θίσβην ἀπέλαβε,
[5, 22]	καὶ ἡμῶν αὐτῶν ἀναλήψεως ἡμέρας	τινὰς	ἐπιμεῖναι ἐν τῇ νήσῳ. Καὶ
[5, 7]	Τῶν δὲ ἐπελθόντων ἐπανετείναντο μέν	τινες	ὡς πατάξοντες· ὡς δ´ ἐπιβλέψαντες
[5, 27]	ἐχομένης ἡμέρας, περὶ δείλην ἀκτῇ	τινι	κατὰ τὸ στόμιον τοῦ Νείλου
[5, 33]	παρόντες καὶ εἰς θρῆνον ἡδονῇ	τινι	σύγκρατον μετεβέβλητο τὸ συμπόσιον, ἐπίφορον
[5, 5]	μετημφίασεν ἑαυτὴν ἐνθεμένη μὲν πηριδίῳ	τινὶ	τούς τε ὅρμους καὶ τὰ
[5, 3]	καὶ δέει τοῦ μὴ πρός	τινος	ἁλῶναι (καὶ γὰρ καὶ ἀλεκτρυόνες
[5, 27]	τάχα δέ που καὶ τύχης	τινὸς	βουλήματι μεταβληθεῖσα· καὶ βόμβος ἀνέμου
[5, 34]	πλήθους παρατηρῶν οὐκ ἐφεύρισκεν, ὀψέ	τινος	γυναίου φράσαντος εἰς τὸ ἄδυτον
[5, 17]	στενούμενον καὶ καθάπερ διὰ στομίου	τινὸς	εἰς τὸν Κρισαῖον κόλπον εἰσχεόμενον
[5, 6]	Θεαγένης ἐπεῖχέ τε καὶ Ἄχρι	τίνος»	ἔλεγε φευξόμεθα τὴν πανταχοῦ διώκουσαν
[5, 21]	περὶ τῶν αὐτῶν διαλεγόμενος σκέμματός	τινος	ἐνδόσιμον παρεῖχεν· ἀποκρύπτων γὰρ τῶν
[5, 31]	ἔφη τὸ γέρας τὸ προεμβατήριον	τίνος	ἕνεκεν οὐχὶ κομίζομαι; Ὅτι« ἔφη
[5, 22]	πνεύματος ἐπιτρέποντος ἐπείγεσθαι δὲ λαβέσθαι	τινὸς	ἠπείρου καὶ ὅρμου, πειρατικὸν εἶναι
[5, 30]	τῇ κόρῃ προσπεπονθὼς ἐφοδίου λαβέσθαι	τινὸς	ηὐχόμην, ὥστε ἢ παραχωρήσει μοι
[5, 32]	ὡς πορρωτάτω χωρίσας ἐμαυτὸν ἐπί	τινος	λόφου θέαν ἀκίνδυνον ἐμαυτῷ κατένεμον.
[5, 22]	περισκοπούμενος καὶ οἷον ἐκ πληγῆς	τινος	μηρὸν σκάζοντα παρέλκων. Πλησιάσας δή
[5, 7]	περισῴζειν ἑαυτοῖς εἰς δουλείαν (ὃ	τίνος	οὐκ ἂν γένοιτο θανάτου πικρότερον;
[5, 31]	Ὁ δὲ μηδὲν μελλήσας ὥς	τινος	τῶν ἀναγκαίων ἐπείγοντος ἀνίσταται καὶ
[5, 25]	βεβαίῳ τοῦ περιεῖναι γενέσθαι πᾶς	τις	ἁμιλλώμενος. ~Ἐπεὶ δὲ καὶ ἡμεῖς
[5, 18]	ὦ βέλτιστε καὶ φράζε ὅποι	τις	ἂν τύχοι καταγωγῆς. Ὁ δὲ
[5, 14]	τῆς σύριγγος ποιμαινόμενα. Εἶπεν ἄν	τις	αὐτὰ καὶ χρυσοῖς βεβριθέναι τοῖς
[5, 2]	ἐμή, ποῦ ποτε ἄρα τυγχάνεις;	τίς	δέ σε διεδέξατο τύχη; ἆρα
[5, 13]	πολὺ παρὰ τοῦ Ναυσικλέους ἥκων	τις	ἐκάλει σπεύδειν ἐπὶ τὴν θυσίαν.
[5, 2]	Θίσβην ὅτι περίεστιν ἀκηκοώς; Καὶ	τίς	ἡ Θίσβη» ἔφη ὁ Καλάσιρις
[5, 1]	αὐτήν. Ἀλλά με πάλαι θροῦς	τις	καὶ βόμβος ὄχλου κατὰ τὴν
[5, 11]	γινώσκει περὶ τοῦ Θεαγένους καὶ	τίς	μὲν ὁ νῦν δεσπόζων ὅποι
[5, 11]	τὴν Χαρίκλειαν ἐδάκρυεν ἀφορῶν καὶ	τίς	ὁ καθάπερ ἐπὶ σκηνῆς ἀναγνωρισμὸς
[5, 1]	ἐνταῦθα εἰσιὼν κατείληφα διαλεγόμενον· ἀλλὰ	τίς	ὅδε ὁ ξένος; Ἕλλην» ἔφη
[5, 8]	σκοπὸν καὶ τῷ Μιτράνῃ πυνθανομένῳ	τίς	ποτε καλοῖτο Θίσβην ἑαυτὴν ὡμολόγει.
[5, 2]	ὑπεξελθὼν τρόπον ὅντινα δὴ πολυπραγμονήσαιμι	τίς	ποτε πλάνη τὸν Ναυσικλέα κατείληφεν
[5, 22]	εἰς ὕπνον ἐτράπημεν, ὄναρ μοί	τις	πρεσβύτης ἐφαίνετο τὰ μὲν ἄλλα
[5, 33]	δαιμονίου γινέσθω καὶ τὰς λυτηρίους	τις	σπονδὰς περιαγέσθω. ~Ἐκ τούτου περιήγοντο
[5, 27]	ἀπείρως κατανεμόντων, καὶ ὁ μέν	τις	τὴν πρώραν ἀδοκίμαστος ἐκληροῦτο ὁ
[5, 16]	ἔστι δὲ ὅπως μᾶλλον ἄν	τις	τὸν Ἑρμῆν ἱλάσαιτο ἢ τὸ
[5, 18]	βούλοιο παρ´ ἡμῖν, εἰ μή	τις	τυγχάνοις τῶν πολυκλίνους οἴκους ἐπιζητούντων
[5, 21]	τὸ μέρος ἐξέφαινον ὡς ἁρπάσαι	τις	τῶν ἐγχωρίων διανοεῖται τὴν κόρην
[5, 25]	ἂν ἔφασαν ἐκστῆναι. ~Ἐπεὶ δέ	τις	τῶν λῃστῶν, ὁ τολμηρότατος, ἐναλάμενος
[5, 24]	ἐλαύνοντες. ~Ἤδη δὲ πλησιαζόντων ἀνέκραγέ	τις	τῶν συνεμβεβηκότων ἀπὸ τῆς Ζακυνθίων
[5, 13]	μὲν καὶ ἐκ βάθους ἐαρινή	τις	ὥρα πυρσεύεται· εἰ δὲ κατέχων
[5, 34]	ὀψέ τινος γυναίου φράσαντος εἰς	τὸ	ἄδυτον παρελθὼν καταλαμβάνει τοῖς ἴχνεσι
[5, 21]	δεήσει τῆς ὁλκάδος· τῶν δὲ	τὸ	αἰφνίδιον θαυμαζόντων καὶ τὴν αἰτίαν
[5, 21]	ἀπόπλουν πρίν τι καὶ πρὸς	τὸ	ἀκούσιον προληφθῆναι παθόντας. Ὑπερήσθη τούτων
[5, 21]	ἐκτὸς γενέσθαι τῆς ὑπονοουμένης καὶ	τὸ	ἀκριβὲς τοῦ ἔαρος περιμεῖναι. Οὐκοῦν«
[5, 4]	μετ´ ὀλίγον ἡσθήσεσθαι ἔμελλεν ἤδη	τὸ	ἀλγεινὸν ἐπέπλεκε, τάχα μὲν οὕτως
[5, 18]	ὁ πρεσβύτης ὑποδέχεται καὶ μέρος	τὸ	ἀλεεινότερον ἀπεκλήρου τῆς οἰκήσεως· καί
[5, 4]	παρέχοιεν. Ἐπεὶ δὲ ἀστάθμητόν τι	τὸ	ἀνθρώπειον καὶ ἄλλοτε πρὸς ἄλλα
[5, 18]	ἀναπτομένων ἀπολιπόντες τὴν ναῦν ἐπὶ	τὸ	ἄστυ τὴν Ζάκυνθον ἀγοράσοντες ἀνέτρεχον,
[5, 27]	οὔπω γὰρ ὁλοσχερῶς ἐκτετάρακτο, ἀλλὰ	τὸ	ἄτεχνον τοῦ κυβερνῶντος ἀντισχόντος μὲν
[5, 27]	ἔσχατον τῶν κινδύνων ἐνέβαλλεν οὐ	τὸ	βίαιον τοῦ κλύδωνος, οὔπω γὰρ
[5, 20]	οὖν αὐτὸν ὥστε πᾶν ἀναπτύξαι	τὸ	βούλευμα Τί οὖν» ἔφην δεῖ
[5, 20]	ἀλλ´ εἰς ὑπερβολήν τε πρὸς	τὸ	βούλημα θερμαινόμενον καὶ ἡμέραν οὐδεμίαν
[5, 28]	βουλόμενος, ἔχω γάρ μοι κατεγγυῶσαν	τὸ	βούλημα τὴν ἐξουσίαν, ἀλλ´ αἴσιον
[5, 11]	ὅτι τάχιστα παρεῖναι τὴν κόρην,	τὸ	γὰρ ἄφραστον κάλλος Χαρικλείας ἐγνώριζον.
[5, 30]	ἂν« ἔφην, ὦ τέκνον, ἐπιτετμημένως·	τὸ	γὰρ στενὸν τοῦ καιροῦ πολυλογίαν
[5, 12]	ἐστιν ὁ κρατῶν Θεαγένους, ὡς	τό	γε ἐκ τῶν θεῶν ἡμᾶς
[5, 31]	τι κατακλινεὶς Ἐγὼ δὲ« ἔφη	τὸ	γέρας τὸ προεμβατήριον τίνος ἕνεκεν
[5, 1]	γὰρ ἄλλων τε καὶ ὤτων	τὸ	γῆρας, ἴσως δὲ καὶ πρὸς
[5, 22]	ὁ Τυρρηνὸς αἰσθόμενος διανέστη καὶ	τὸ	γινόμενον ἐπυνθάνετο. Κἀγὼ Τὸ μὲν
[5, 1]	ὁ Ναυσικλῆς εἰς ἕω μαθήσεσθε,	τὸ	δὲ παρὸν ὑμῖν ὅτι βελτίονα
[5, 7]	δίκῃ κακηγορεῖσθαι πρὸς αὐτοῦ φάσκουσα	τὸ	δὲ τοῖς πολεμίοις ἑκόντας ἑαυτοὺς
[5, 5]	ἄλλα σκεύη τῶν εὐτελῶν ἐπιβαλοῦσα,	τὸ	δὲ τόξον καὶ τὴν φαρέτραν
[5, 2]	πλὴν ἀλλὰ πάντα γε ὑπέμενε	τὸ	δεῖμα τὸ ἐκ τῆς Θίσβης
[5, 3]	(καὶ γὰρ καὶ ἀλεκτρυόνες ἤδη	τὸ	δεύτερον ᾖδον) ἀπέτρεχε σφαλλόμενος καὶ
[5, 10]	εὑρών· οὐ γὰρ μικρὸν εἶναι	τὸ	διάφορον ἀλλ´ ὅσον ἄν τι
[5, 3]	ἤρτητο τὴν κεφαλὴν προσαράσσων ἐπὶ	τὸ	δωμάτιον οὗ κατήγοντο μετὰ πολλὴν
[5, 2]	ἐν νυκτὶ μυρομένης, ἐπί τε	τὸ	δωμάτιον ὑπὸ τοῦ θρήνου χειραγωγούμενος
[5, 15]	τοῦ πυρός σοι τῷ ὄντι	τὸ	δῶρον διακονήσαντος· ὁρᾶν γοῦν πάρεστι
[5, 15]	ἐχόρευον· ἡ Χαρίκλεια δὲ χωρισθεῖσα	τὸ	ἑαυτῆς ἔπραττεν, ηὔχετο Θεαγένει σῴζεσθαι
[5, 32]	τῷ Πελώρῳ καὶ τῇ κεφαλῇ	τὸ	ἐγχειρίδιον ἐπιβαλὼν τῆς μὲν ἀπέτυχεν,
[5, 17]	ἀποτειχιζόμενον. Κἀκ τοῦδε παλιρροίας ὡς	τὸ	εἰκὸς γινομένης καὶ περὶ τόνδε
[5, 23]	ἠνύετο μακρῷ τῆς ὁλκάδος ὡς	τὸ	εἰκὸς ὑπελείποντο μείζοσι τοῖς ἱστίοις
[5, 29]	ἀκμῇ τοῦ κινδύνου χωρήσωμεν, ἢ	τὸ	εἶναι γενναίως καὶ ἐλευθέρως κατορθώσοντες
[5, 22]	ἠπείρου καὶ ὅρμου, πειρατικὸν εἶναι	τὸ	ἐκ πρύμνης ἀναφαῖνον ἀκάτιον ὑφορώμενος.
[5, 2]	πάντα γε ὑπέμενε τὸ δεῖμα	τὸ	ἐκ τῆς Θίσβης καὶ τὴν
[5, 21]	Οὐκοῦν« ἔφην εἰ δὴ μέλλει	τὸ	ἐμὸν ἰσχύειν πρόσταγμα, τῆς ἐρχομένης
[5, 12]	ἐννοεῖς ὡς τὸ Περσικὸν καὶ	τὸ	ἐμπορικὸν ἐν ἴσῳ φιλοπλούσιον. Οἶδα»
[5, 32]	νόμου πειραθήσεται. ~Τί ἦν ἰδεῖν	τὸ	ἐντεῦθεν, ὦ Ναυσίκλεις; θαλάττῃ προσείκασας
[5, 33]	πάτερ» ἔφη, σὺ δὲ εἰς	τὸ	ἑξῆς γοῦν εὔθυμος εἶναι τὴν
[5, 26]	τοῦ βλέμματος ἀπεσκευασμένη καὶ πρὸς	τὸ	ἐπαγωγότερον ἐκβιασαμένη Ἀλλὰ θεοῖς μὲν«
[5, 32]	καὶ ὅτι τῆς μάχης περίεστι	τὸ	ἔπαθλον μηνυούσης. Ἐγείρας γὰρ τὸ
[5, 28]	διὰ σοῦ μαθοῦσα δέξηται χαίρουσα	τὸ	ἐσόμενον, ἐδικαίωσα προειπεῖν σοι τὴν
[5, 15]	ἥκειν μοι συνήθως καὶ τόδε	τὸ	εὕρημα διὰ τοῦ πυρός σοι
[5, 24]	ἔτι φιλανθρωπευόμεθα, ἐπιτρέπομεν ὑμᾶς εἰς	τὸ	ἐφόλκιον εἰσβῆναι, καὶ σῴζεθ´ ἑαυτοὺς
[5, 27]	κατὰ τὸ στόμιον τοῦ Νείλου	τὸ	Ἡρακλεωτικὸν προσωκείλαμεν καὶ γῆς Αἰγυπτίας
[5, 4]	ὑπελάμβανεν, ἦν γὰρ οὐ Θίσβη	τὸ	θρηνοῦν γύναιον ἀλλὰ Χαρίκλεια. Ἐγεγόνει
[5, 19]	τοσοῦτον κεχώρισται τῆς Αἰγυπτίων ἐκδοῦναι	τὸ	θυγάτριον αἱρησομένου Πέπαυσο τούτων« ἔλεγεν
[5, 17]	τραχύτητος αἰτίαν, Τὸ πέλαγος» ἔφη	τὸ	Ἰόνιον ἐκ πολλῆς εὐρυχωρίας ἐνταῦθα
[5, 32]	ἐναντίους κατοπτεύουσα, τῶν δὲ ἀγνοούντων	τὸ	κακὸν καὶ δαιμονίους εἶναι τὰς
[5, 8]	τὸν ἄρχοντα λίαν ἐσπουδακότες λαφύρων	τὸ	κάλλιστον πρῶτοι προσαγαγεῖν· ἔμελλον δὲ
[5, 19]	ἐρημίας ἀνενόχλητον εἶχεν ἡ Χαρίκλεια	τὸ	κάλλος, ἀλλ´ ὁ Τύριος ἐκεῖνος
[5, 27]	πλοῦτον διασῴζουσι· καὶ τέλος καὶ	τὸ	καλώδιον ἐξ οὗ τῆς νεὼς
[5, 1]	οὕτως ἀκόρεστόν τι καὶ σειρήνειον	τὸ	κατ´ αὐτήν. Ἀλλά με πάλαι
[5, 2]	μοι λῃστρικὸν εἰς τὴν παρελθοῦσαν	τὸ	καταγώγιον, ἄδυτον καὶ βάραθρον καὶ
[5, 26]	καὶ τῆς ἐμῆς ὑποθήκης ἀνύουσα,	τὸ	κατηφὲς ἐκ τῶν περιεστηκότων τοῦ
[5, 31]	δικαιῶ, σὺ δὲ εἰ μὴ	τὸ	κελευόμενον πράττοις οὐκ εἰς μακρὰν
[5, 22]	ἔσχηκας ὡς μηδὲ τοῦτο δὴ	τὸ	κοινὸν προσειπεῖν, ἐν γειτόνων καὶ
[5, 8]	σεληναίας διεξέλαμπεν· ὅμως δ´ οὖν	τὸ	κοῦφον τοῦ φρονήματος ἀπάτης ὀξύτητι
[5, 2]	θάνατον ἐλπισθέντα διαδεδρακέναι βιώσεσθαί τε	τὸ	λειπόμενον ἅμα τῷ φιλτάτῳ, ξένον
[5, 2]	βαρύ τε καὶ συνεχὲς ἐπιστένων	τὸ	λειπόμενον ἐταλαιπώρει τῆς νυκτός, ὥστε
[5, 29]	εὐγενείᾳ καὶ πλούτῳ κομῶσαν καὶ	τὸ	μέγιστον Τραχίνου γαμετὴν ἐσομένην μηδὲ
[5, 20]	συνιεὶς τὴν ἐνέδραν τοῦ ἐρωτήματος	Τὸ	μὲν ἀκριβὲς» ἔφην, ὦ Τραχῖνε,
[5, 22]	καὶ τὸ γινόμενον ἐπυνθάνετο. Κἀγὼ	Τὸ	μὲν γινόμενον ἔστιν« ἔλεγον ἡ
[5, 4]	ἄρχεται ὁ Θεαγένης λόγων τοιῶνδε	Τὸ	μὲν συνεῖναι ἡμᾶς ἀλλήλοις, ὦ
[5, 3]	τὴν εὐνὴν καταφέρεται· καὶ αὐτῷ	τὸ	μὲν σῶμα παλμὸς εἶχε τῶν
[5, 21]	μηνυθέντων ἅπερ ἐβουλόμην, ἐκεῖνο μόνον	τὸ	μέρος ἐξέφαινον ὡς ἁρπάσαι τις
[5, 27]	ἥλιος ἀκριβῶς εἰς δυσμὰς περιελθὼν	τὸ	μεταίχμιον ἡμέρας καὶ νυκτὸς σκιόφως
[5, 2]	μὴ καὶ αὐτός, οἴμοι, δουλεύεις	τὸ	μόνον ἐλεύθερον καὶ ἀδούλωτον πλὴν
[5, 16]	τις τὸν Ἑρμῆν ἱλάσαιτο ἢ	τὸ	οἰκειότατον ἐκείνῳ λόγους εἰς εὐωχίαν
[5, 2]	θύραις καθ´ ὃ συνέπιπτον ἀλλήλαις	τὸ	οὖς παραθέμενος ἐπηκροᾶτο καὶ τοιάδε
[5, 20]	μᾶλλον δὲ θυγατρὸς τῆς σῆς	τὸ	οὕτως ἀπηνὲς ἔργον ἐκείνοις δὲ
[5, 15]	Ναυσικλῆς ἐκπλαγείς τε ἅμα πρὸς	τὸ	παράδοξον καὶ πλέον ἡσθεὶς πρὸς
[5, 27]	πιθανὸς καὶ δυοῖν δι´ ἑνὸς	τὸ	παρὸν εὐδοκιμεῖν, βραχείας ῥᾳστώνης αἰσθομένων
[5, 31]	Ἄρτεμιν ὄψει προκαθημένην. Ἀλλ´ ὅπως	τὸ	παρὸν θεάσῃ σωφρόνως, μὴ σαυτῷ
[5, 20]	περὶ τῶν αὐτῶν ἀπολειπόμενον, ἔγνων	τὸ	παρὸν ὑπερθέσθαι χρησταῖς ἐπαγγελίαις μὴ
[5, 16]	τὸ συμπόσιον παρακεκληκὼς ἐκείνων μὲν	τὸ	παρὸν ὑπερορᾷς καὶ τοῖς δημωδεστέροις
[5, 17]	ἐπιπολαζούσης τῷ τόπῳ τραχύτητος αἰτίαν,	Τὸ	πέλαγος» ἔφη τὸ Ἰόνιον ἐκ
[5, 22]	μὲν εὐθυβόλως καὶ διαμπὰξ περαιωθῆναι	τὸ	πέλαγος τοῦ πνεύματος ἐπιτρέποντος ἐπείγεσθαι
[5, 12]	καταθεῖο· πάντως δὲ ἐννοεῖς ὡς	τὸ	Περσικὸν καὶ τὸ ἐμπορικὸν ἐν
[5, 12]	ἐπαρκέσει πρὸς ὅσον ἂν βουληθῶμεν	τὸ	Περσικὸν φυγαδεῦσαι φιλοχρήματον. Ἐμειδίασε πρὸς
[5, 22]	θάτερον ἀποβαλόντες καὶ τῆς κεραίας	τὸ	πλεῖστον συντρίψαντες· ἐδόκει οὖν ἐπισκευῆς
[5, 23]	ὑπελείποντο μείζοσι τοῖς ἱστίοις πλέον	τὸ	πνεῦμα δεχομένης· ἐπειδὴ δὲ τὴν
[5, 17]	οὖν ἐννυκτερεῦσαι τῷ πελάγει καὶ	τὸ	πνεῦμα ὑφειμένως δέχεσθαι, συμμετρουμένους ὅσον
[5, 15]	παράδοξον καὶ πλέον ἡσθεὶς πρὸς	τὸ	πολύτιμον, οὐσίας ὅλης τὴν λίθον
[5, 8]	χαυνωθεὶς τοῖς ἐπαίνοις καὶ ἅμα	τὸ	πρᾶγμα οὕτως ἔχειν ὑπὸ τοῦ
[5, 30]	ὅτι ἂν κελεύω καθυπέσχοντο, ὑποθέμενος	τὸ	πρακτέον ἐκείνους μὲν ἀπολείπω διασκευαζομένους
[5, 31]	Ἐγὼ δὲ« ἔφη τὸ γέρας	τὸ	προεμβατήριον τίνος ἕνεκεν οὐχὶ κομίζομαι;
[5, 11]	τὰ πρῶτα κάτω νεύουσα καὶ	τὸ	πρόσωπον εἰς ὀφρὺν σκέπουσα τοῦ
[5, 27]	ὅσον πλεῖστον ἐγχειρίσαντες καὶ τίμημα	τὸ	πρῶτον αἰτούμενον διδόναι κελεύσαντες. ~Ὡς
[5, 1]	παραχρῆμα λιμένων ἐκτὸς ὑπ´ εἰρεσίᾳ	τὸ	πρῶτον ἀνήγοντο· ὡς δὲ λείου
[5, 17]	Ἡμῶν δὲ πυνθανομένων διότι παραλύει	τὸ	ῥόθιον τῆς νεὼς οὐριοδραμούσης Ὅτι«
[5, 24]	ἀλλήλοις παρακελευομένων τῶν δὲ εἰς	τὸ	σκάφος τὸ ὑπηρετικὸν ἅλλεσθαι καὶ
[5, 7]	Οὐ μὴν ἔφθησάν γε πρὸς	τὸ	σπήλαιον διελθόντες ἀλλ´ ἕως τοὺς
[5, 8]	πολέμου κατηνάλωτο· μόνον δὲ λειπόμενον	τὸ	σπήλαιον ἠγνοεῖτο. Καὶ οἱ μὲν
[5, 4]	δὲ Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια κατὰ	τὸ	σπήλαιον ὑπελείποντο τὸ ὑπερβάλλον τῶν
[5, 27]	περὶ δείλην ἀκτῇ τινι κατὰ	τὸ	στόμιον τοῦ Νείλου τὸ Ἡρακλεωτικὸν
[5, 18]	καὶ τρίτος ἐγώ, Χαρίεν« ἔφη	τὸ	σύμμετρον, ἑνὶ γὰρ πλείους ἡμᾶς
[5, 33]	θρῆνον ἡδονῇ τινι σύγκρατον μετεβέβλητο	τὸ	συμπόσιον, ἐπίφορον γάρ τι πρὸς
[5, 30]	λῄσταρχον ὡς εἰς γάμον παρασκευάζοντα	τὸ	συμπόσιον, καὶ γάρ τι καὶ
[5, 33]	νῦν δὲ ὥρα γε διαλύειν	τὸ	συμπόσιον· μνήμη τοῦ δαιμονίου γινέσθω
[5, 34]	μὲν αἱ σπονδαὶ διελύετο δὲ	τὸ	συμπόσιον· ὁ Καλάσιρις δὲ τὴν
[5, 16]	ὡς ἅπαν μουσικῆς ὄργανον εἰς	τὸ	συμπόσιον παρακεκληκὼς ἐκείνων μὲν τὸ
[5, 29]	γενναίως καὶ ἐλευθέρως κατορθώσοντες ἢ	τὸ	τεθνάναι σωφρόνως καὶ ἀνδρείως κερδήσοντες.
[5, 6]	ἐγχειρίζομεν; μή πη καὶ ὑπέρογκον	τὸ	τέλος τοῦ δράματος φιλοτιμούμενος καὶ
[5, 18]	ἀγάμενοι μὲν ὡς ἐφαίνοντο καὶ	τὸ	τῆς ὁλκάδος εὐάγωγον εἰς κάλλος
[5, 20]	πλέον ἢ παρὰ τῶν ἄλλων	τὸ	τίμημα κομίζομαι. Τῇ προτεραίᾳ δὴ
[5, 31]	ὅτε διαβεβρεγμένους ἤδη καὶ πρὸς	τὸ	ὑβριστικώτερον παραφερομένους ᾐσθόμην, ἠρέμα πρὸς
[5, 17]	πολλάκις ἐμπίπτοντος, βρασμόν τε ἴσχει	τὸ	ὕδωρ καὶ κῦμα φλεγμαῖνον ἐγείρει
[5, 4]	Χαρίκλεια κατὰ τὸ σπήλαιον ὑπελείποντο	τὸ	ὑπερβάλλον τῶν παρόντων δεινῶν ἀγαθὸν
[5, 26]	καὶ ὑπὸ τῶν βλεμμάτων πρὸς	τὸ	ὑπήκοον ἐδουλοῦτο, τὴν κόρην ἀναστήσας
[5, 24]	τῶν δὲ εἰς τὸ σκάφος	τὸ	ὑπηρετικὸν ἅλλεσθαι καὶ διαδρᾶναι βουλευομένων·
[5, 18]	καὶ μέγεθος αἰρόμενον ἐκπεπονημένης Φοινίκιον	τὸ	φιλοτέχνημα γνωρίζειν λέγοντες, πλέον δὲ
[5, 32]	τὸ ἔπαθλον μηνυούσης. Ἐγείρας γὰρ	τὸ	φρόνημα πολλοῖς ἤδη τοῖς τραύμασι
[5, 4]	ἀνθρώπων φύσεως ἀμιγὲς καὶ καθαρὸν	τὸ	χαῖρον οὐκ ἐπιδεχομένης. Ὡς δὴ
[5, 15]	θεῶν ἥκειν μοι συνήθως καὶ	τόδε	τὸ εὕρημα διὰ τοῦ πυρός
[5, 30]	ὃς Θάρσει« ἔφη· πάλαι γάρ	τοι	καὶ αὐτὸς τῇ κόρῃ προσπεπονθὼς
[5, 2]	τὸ οὖς παραθέμενος ἐπηκροᾶτο καὶ	τοιάδε	κατελάμβανεν ἔτι θρηνοῦσαν. Ἐγὼ δὲ
[5, 14]	νηφάλιον ἐν τοῖς συμποσίοις διαφυλάττουσα.	~Τοιαύτη	μὲν καὶ πᾶσα ἐξ Ἰνδῶν
[5, 27]	μεγέθει τῆς νεὼς ἀπείρως ἔχοντας.	Τοιγάρτοι	πᾶν μὲν ναυτιλίας μέρος ὑπὸ
[5, 22]	ἐν γειτόνων καὶ ταῦτα οἰκοῦντα.	Τοιγάρτοι	τούτων ὑφέξεις οὐκ εἰς μακρὰν
[5, 9]	διεπεμψάμην, ἐκχωρῶν σοι τηλικοῦτο καὶ	τοιοῦτο	δῶρον τῷ κοινῷ δεσπότῃ προσάγειν
[5, 30]	συμπόσιον, καὶ γάρ τι καὶ	τοιοῦτο	ἐνέφηνεν, εὐπρεπέστερον αὐτὴν κοσμηθῆναι προστάξας.
[5, 6]	ὑπέθετο καὶ τοὺς ἀναιρήσοντας ἐπέστησε,	τοιοῦτον	παίζει καθ´ ἡμῶν πόλεμον ὥσπερ
[5, 14]	ἡγησάμενος λίθον ἐν λίθῳ σοφίζεσθαι·	τοιοῦτος	μὲν ὁ δακτύλιος. ~Ὁ δὲ
[5, 20]	θεασάμενος· οὐ γὰρ οἶδα προστυχὼν	τοιούτῳ	κάλλει, πολλὰς καὶ ταῦτα καὶ
[5, 33]	ἐμποδίσαντος ἐν τοῖς ὀρθίοις συνεκδραμεῖν	τοῖς	Αἰγυπτίοις, ἐπί τε τοῦ παρόντος
[5, 28]	θεοῖς χάριν ὁμολογεῖν ἥτις μεγίστη,	τοῖς	ἄνδρα τὸν δεσποτεύοντα τῆς θυγατρὸς
[5, 20]	ὃς Ἀπὸ τῆς τέχνης« ἔφη	τοῖς	ἀνδράσι γνωρίζομαι καὶ ὄψον αὐτοῖς
[5, 31]	νόμῳ διισχυρίζομαι, τοὺς ὑπηκόους εἴκειν	τοῖς	ἄρχουσι κελεύοντι· πέπονθα δή τι
[5, 18]	Θεαγένης, ὁ Τυρρηνὸς δὲ σὺν	τοῖς	αὑτοῦ παισὶ καθ´ ἕτερον δωμάτιον
[5, 2]	τοῖς ὀφθαλμοῖς ἐγνώρισα καὶ παρὰ	τοῖς	βουκόλοις χερσὶ ταυταισὶ ταῖς ἐμαῖς
[5, 6]	τὴν τραγικὴν ταύτην ποίησιν καὶ	τοῖς	βουλομένοις ἀναιρεῖν ἐγχειρίζομεν; μή πη
[5, 13]	τροπαῖς ἐμφήνας, ἐπιβάλλει τὼ χεῖρε	τοῖς	βωμοῖς ἐπιφθεγγόμενος καὶ ὡς τῆς
[5, 26]	τούτων χωριζομένων. Καὶ ἅμα λέγουσα	τοῖς	γόνασι προσέπιπτεν καὶ εἴχετο ἐπὶ
[5, 24]	τῆς ὁλκάδος ἔβαλλον μὲν οὐδέπω	τοῖς	δὲ εἰς κύκλον περίπλοις οὐδαμοῦ
[5, 29]	δαίμων ἀντέπραξεν ἐν αὐτοῖς δὲ	τοῖς	δεινοῖς ἐμβεβήκαμεν, φέρε τι γενναῖον
[5, 16]	μὲν τὸ παρὸν ὑπερορᾷς καὶ	τοῖς	δημωδεστέροις ἐκχωρεῖς, πραγμάτων δὲ μυστικῶν
[5, 6]	ὡς φυγαῖς ἐπισυνάπτειν πειρατήρια καὶ	τοῖς	ἐκ θαλάττης ἀτόποις τὰ ἐκ
[5, 20]	σοὺς ἴσα καὶ παισὶν ὁρᾶν	τοῖς	ἐμοῖς· ἥκω δή σοι φράσων
[5, 8]	εὐδαιμόνως πεποιημένον. Ὁ δὲ χαυνωθεὶς	τοῖς	ἐπαίνοις καὶ ἅμα τὸ πρᾶγμα
[5, 23]	ἡλίῳ συγκαταδυόμενος, ἢ ἀληθέστερον εἰπεῖν	τοῖς	ἐπιδιώκουσιν ὑπηρετούμενος. Οἱ γὰρ κατὰ
[5, 12]	δοκεῖ, θύειν γὰρ μέλλω χαριστήρια	τοῖς	θεοῖς, ἐπεύχου παρὼν τοῖς ἱεροῖς
[5, 12]	χαριστήρια τοῖς θεοῖς, ἐπεύχου παρὼν	τοῖς	ἱεροῖς θεῖος καὶ τὸν πλοῦτον
[5, 23]	ἐνδιδοὺς ἄπρακτός τε καὶ μαλακὸς	τοῖς	ἱστίοις ἐνέπιπτε καὶ σοβῶν μᾶλλον
[5, 23]	ὡς τὸ εἰκὸς ὑπελείποντο μείζοσι	τοῖς	ἱστίοις πλέον τὸ πνεῦμα δεχομένης·
[5, 1]	πρύμνῃ, τότε δὴ τὴν ναῦν	τοῖς	ἱστίοις ὑποφέρειν ἐπέτρεπον. Κιρραῖοι μὲν
[5, 34]	εἰς τὸ ἄδυτον παρελθὼν καταλαμβάνει	τοῖς	ἴχνεσι τοῦ ἀγάλματος προσπεφυκυῖαν καὶ
[5, 15]	ἐδεσμάτων εἰς κόρον ᾖσαν καὶ	τοῖς	κρατῆρσιν αἱ τράπεζαι παρεχώρουν, οἱ
[5, 32]	ὁ μὲν ἔκειτο καιρίᾳ βεβλημένος,	τοῖς	λοιποῖς δὲ ἄσπονδος ἐτέτατο πόλεμος
[5, 14]	τις αὐτὰ καὶ χρυσοῖς βεβριθέναι	τοῖς	μαλλοῖς, οὐ τῆς τέχνης τοῦτο
[5, 29]	δὲ πρὸς ὑμᾶς ὡς ἂν	τοῖς	μέλλουσιν ἀλγεινοῖς μὴ προκάμνοιτε τὰς
[5, 14]	ἀλλ´ οἰκεῖον ἐρύθημα τῆς ἀμεθύσου	τοῖς	νώτοις ἐπανθούσης. Γέγραπτο καὶ ἀρνίων
[5, 8]	νῆσον ἐπιδραμόντες καὶ ὡς ἄρκυσι	τοῖς	ὅπλοις πανταχόθεν πᾶσαν περιβαλόντες. Ἡ
[5, 33]	τότε τοῦ γήρως ἐμποδίσαντος ἐν	τοῖς	ὀρθίοις συνεκδραμεῖν τοῖς Αἰγυπτίοις, ἐπί
[5, 2]	ἐκείνην δὲ ἀνῃρημένην τούτοις ἐγὼ	τοῖς	ὀφθαλμοῖς ἐγνώρισα καὶ παρὰ τοῖς
[5, 23]	εἶχον, ἔθος εἶναι φάσκοντες ἐν	τοῖς	πελάγεσιν ἕπεσθαι ταῖς ὑπερόγκοις ναυσὶ
[5, 7]	πρὸς αὐτοῦ φάσκουσα τὸ δὲ	τοῖς	πολεμίοις ἑκόντας ἑαυτοὺς ἐγχειρίζειν οὐκ
[5, 13]	τῷ φέροντι γίνεται, νηφάλιον ἐν	τοῖς	συμποσίοις διαφυλάττουσα. ~Τοιαύτη μὲν καὶ
[5, 26]	Ἀλλὰ θεοῖς μὲν« ἔφη χάρις	τοῖς	τὰ φιλανθρωπότερα περὶ ἡμῶν ἐπὶ
[5, 28]	τὰ εἰρημένα καὶ χαίρειν ἐνεδεικνύμην	τοῖς	τε θεοῖς χάριν ὁμολογεῖν ἥτις
[5, 3]	τὼ πόδε προσπταίων νῦν δὲ	τοῖς	τοίχοις ἀθρόον ἐμπίπτων, καὶ ἄρτι
[5, 32]	γὰρ τὸ φρόνημα πολλοῖς ἤδη	τοῖς	τραύμασι πεπιεσμένος ἐφήλατό τε τῷ
[5, 4]	κεραννύμενοι καὶ καθαροῖς μόνον μιγνύμενοι	τοῖς	φιλήμασιν· ἡ γὰρ Χαρίκλεια τὸν
[5, 20]	οὖν» ἔφην δεῖ σε συμπλέκεσθαι	τοῖς	Φοίνιξιν ἀλλὰ μὴ ἀναιμωτὶ καὶ
[5, 3]	πόδε προσπταίων νῦν δὲ τοῖς	τοίχοις	ἀθρόον ἐμπίπτων, καὶ ἄρτι μὲν
[5, 4]	ἐβιάσθησαν, ἄρχεται ὁ Θεαγένης λόγων	τοιῶνδε	Τὸ μὲν συνεῖναι ἡμᾶς ἀλλήλοις,
[5, 25]	δέ τις τῶν λῃστῶν, ὁ	τολμηρότατος,	ἐναλάμενος εἰς τὴν ναῦν καὶ
[5, 17]	τὸν πορθμὸν πλέον ἢ κατὰ	τὸν	ἄλλον κόλπον θλιβομένης, τοῦ ἐπιρρέοντος
[5, 33]	καὶ πάντα τρόπον λύσασθαί σοι	τὸν	ἄριστον Θεαγένην πειρασόμεθα. Βουλοίμην ἂν»
[5, 8]	ἡμεροῦται. ~Συλλαβόντες οὖν ἦγον ἐπὶ	τὸν	ἄρχοντα λίαν ἐσπουδακότες λαφύρων τὸ
[5, 32]	ἐκεῖνον ἀποκλίναντες οἱ μὲν αἰδεῖσθαι	τὸν	ἄρχοντα οἱ δὲ μὴ καταλύεσθαι
[5, 29]	ὁ γὰρ Τραχῖνος εἰς γάμον	τὸν	αὐτοῦ τε καὶ σὸν ἀπὸ
[5, 8]	καὶ τῆς τύχης ὑπερθαυμάζων ἐφύσα	τὸν	βάρβαρον ὡς ἄλλα τε πλεῖστα
[5, 28]	νύμφην, διὰ τοῦ φύντος προμαθοῦσαν	τὸν	γάμον. Ἐπῄνουν τὰ εἰρημένα καὶ
[5, 20]	τε πλοῦτον τῆς νεὼς καὶ	τὸν	γάμον τῆς κόρης, ὧν θατέρου
[5, 5]	ἄλλων τῶν ἐναποκειμένων οὐδενὸς θιγόντες,	τὸν	γὰρ ἀπὸ σύλων πλοῦτον βέβηλον
[5, 2]	τέως ἀνεχομένη διότι μοι περιεῖναι	τὸν	γλυκύτατον ἐλπίζω. Ἀλλ´ ὦ ψυχὴ
[5, 28]	ὁμολογεῖν ἥτις μεγίστη, τοῖς ἄνδρα	τὸν	δεσποτεύοντα τῆς θυγατρὸς ἀποφήνασιν. ~Ἀποχωρήσας
[5, 30]	μὲν ἀπολείπω διασκευαζομένους ἐπὶ δὲ	τὸν	δευτερεύοντα Τραχίνου λῃστήν, ἐκαλεῖτο δὲ
[5, 20]	ἄκρας πλευρὰν ὑποκαθήμενον, σκοποῖς ἀμοιβαδὸν	τὸν	ἔκπλουν τῆς νεὼς ἐπιτηρούμενον. Ὅρα
[5, 26]	τῆς σῆς εὐνοίας· ἀδελφὸν τουτονὶ	τὸν	ἐμὸν καὶ πατέρα περίσῳζε μηδὲ
[5, 21]	σοι πάντως φίλον σπουδαστέον ἡμῖν	τὸν	ἐνθένδε ἀπόπλουν πρίν τι καὶ
[5, 27]	ἐξέσται γενέσθαι τὴν ὁλκάδα καὶ	τὸν	ἐνόντα πλοῦτον διασῴζουσι· καὶ τέλος
[5, 24]	ἐγὼ δὲ ὡς Τραχῖνον εἶναι	τὸν	ἐπιόντα ἔγνων συνοῖσον πρὸς τὰ
[5, 16]	δὲ ὅπως μᾶλλον ἄν τις	τὸν	Ἑρμῆν ἱλάσαιτο ἢ τὸ οἰκειότατον
[5, 16]	καὶ τοῦ δαιμονίου κάλλιστα συνιέναι	τὸν	Ἑρμῆν τῷ Διονύσῳ συγκαθιδρύων καὶ
[5, 27]	Οὐχ ἥκιστα γοῦν· ἡμᾶς εἰς	τὸν	ἔσχατον τῶν κινδύνων ἐνέβαλλεν οὐ
[5, 5]	ταὐτὸν γίνοιντο, ἀρκεῖν μὲν ἑτέρῳ	τὸν	ἕτερον καὶ μόνον ὀφθῆναι, οὐδένα
[5, 25]	κερδαίνειν δὲ μέλλοντες ὅστις πρότερος	τὸν	ἕτερον φθάσας ἐπιβαίη τοῦ σκάφους
[5, 22]	τὴν Κεφαλλήνων παρέπλευσαν οἶκόν τε	τὸν	ἡμέτερον ἐπισκεψαμένων καὶ δόξαν γνῶναι
[5, 22]	κατ´ ἴχνος καὶ ἀπαράλλακτον μεταθέει	τὸν	ἡμέτερον πλοῦν ὥσπερ τῆς αὐτῆς
[5, 24]	ἡ μὲν ἵνα μηδὲ παρὰ	τὸν	θάνατον ὡς ἔφασκε χωρίζοιτο ξίφει
[5, 4]	τοῖς φιλήμασιν· ἡ γὰρ Χαρίκλεια	τὸν	Θεαγένην εἴ τι παρακινοῦντα αἴσθοιτο
[5, 8]	δέ, ὅστις ποτέ ἐστι» λέγων	τὸν	Θεαγένην λάφυρον ἡμέτερον ἔστω καὶ
[5, 29]	τύχης ἐνυβρίσαι παραδούσης. Ἐγὼ δὲ	τὸν	Θεαγένην παραλαβὼν καὶ παρὰ τὴν
[5, 9]	ἐκτραπεὶς οὐδὲν ὑπερθέμενος ἅμα γράμμασι	τὸν	Θεαγένην πρὸς Ὀροονδάτην ὄντα κατὰ
[5, 7]	οἱ μὲν ἐκπλαγέντες ἔστησαν ὑποδραμούσης	τὸν	Θεαγένην τῆς Χαρικλείας ὡς εἰ
[5, 8]	οὖν ἀγόμενοι πλησίον οἱ περὶ	τὸν	Θεαγένην ὤφθησαν θεοὺς σωτῆρας ἐπιβοώμενοι
[5, 34]	τρέψαι τὰ κατ´ αὐτὴν ἱκετεύσας	τὸν	θεὸν ἡσυχῆ τε ἀφυπνίσας ἦγεν
[5, 29]	πολεμίαν εὔνοιαν ἣν εἰκὸς ἐκείνῳ	τὸν	καιρὸν ἐπιτεῖναι, φιλεῖ γὰρ εὐημερία
[5, 8]	φρονήματος ἀπάτης ὀξύτητι συσχεθεὶς καὶ	τὸν	καιρὸν τῆς μεταμελείας προληφθεὶς Ταύτην
[5, 1]	γὰρ ἔχω γινώσκειν· ἐμοὶ δὲ	τὸν	καιρὸν τῆς φυγῆς ἡ ἐκείνων
[5, 2]	ἐταλαιπώρει τῆς νυκτός, ὥστε οὐδὲ	τὸν	Καλάσιριν ἐλάνθανε τελευτῶν, ὕπνῳ καὶ
[5, 11]	ἡμῖν» ἔφη χρήματα» λάθρα πρὸς	τὸν	Καλάσιριν ἡ Χαρίκλεια καὶ ἐπάγγειλαι
[5, 33]	οἶνος· ἕως ὁ Ναυσικλῆς ἐπιθαρσύνων	τὸν	Καλάσιριν Ὦ πάτερ» ἔφη, σὺ
[5, 17]	νώτων ὑποφερομένους, ἐπεὶ δὲ κατὰ	τὸν	Καλυδώνιον πορθμὸν γενέσθαι διαταραχθῆναι σφᾶς
[5, 4]	πειρώμενος. Ἔπαιζε δὲ ἄρα τι	τὸν	Κνήμωνα δαιμόνιον, ὃ καὶ τὰ
[5, 14]	ἀγερώχους ἐξελίττοντες ποιμενικὸν θέατρον ἐπεδείκνυσαν	τὸν	κρημνόν, ἄλλοι δὲ ὥσπερ ἡλίῳ
[5, 17]	καθάπερ διὰ στομίου τινὸς εἰς	τὸν	Κρισαῖον κόλπον εἰσχεόμενον ἐπιμίξαι τε
[5, 14]	καὶ θρασύτεροι, καὶ ὑπεράλλεσθαι βουλομένοις	τὸν	κύκλον ἐῴκεσαν εἰργομένοις δὲ ὑπὸ
[5, 15]	ζημιοῦν τὸν παρέχοντα εὐπορώτερον ἀποφαίνει	τὸν	λαμβάνοντα. Ταῦτα ὡς εἰπὼν ἐποίησεν,
[5, 4]	λίμνην διέπλευσαν ὅ τί ποτε	τὸν	λῄσταρχον ἔδρασαν οἱ πολέμιοι κατασκοπήσοντες·
[5, 30]	ἡττήθη τοῦ βελτίονος· ὑφορᾶται δὲ	τὸν	λῄσταρχον ὡς εἰς γάμον παρασκευάζοντα
[5, 31]	ὁ Πέλωρος ὑπολαβὼν Καταλύεις οὖν	τὸν	λῃστρικὸν νόμον ὃς τῷ πρώτῳ
[5, 1]	ἀφεὶς τῶν ἑξῆς; Ἐνταῦθά ποι	τὸν	λόγον ἐπίσχωμεν ὀλίγον δὲ καὶ
[5, 33]	γὰρ ἐμοῦ ὅτε ἡμέραν εἶδον	τὸν	λόφον κατιόντος, λῃστρικὸν Αἰγυπτίων πλῆθος
[5, 32]	προπαρεσκεύαστο γάρ, ἐγχειριδίῳ φθάνει διελαύνων	τὸν	μαζόν. Καὶ ὁ μὲν ἔκειτο
[5, 26]	ὑπήκοον ἐδουλοῦτο, τὴν κόρην ἀναστήσας	Τὸν	μὲν ἀδελφὸν« ἔφη δωροῦμαί σοι
[5, 5]	τε καὶ λίθοις ἐπὶ τριόδων	τὸν	μὲν Θεαγένην ὁ Πυθικός» τὴν
[5, 33]	οὐδαμῶς· ἀλλ´ εἶδον ἡμέρας γενομένης	τὸν	μὲν ἴσα καὶ νεκρῷ προκείμενον
[5, 13]	ὑπερφυές τι χρῆμα καὶ θεσπέσιον,	τὸν	μὲν κύκλον ἠλέκτρῳ διάδετον ἀμεθύσῳ
[5, 33]	εἰς ἕω γὰρ ἀφιξόμεθα πρὸς	τὸν	Μιτράνην καὶ πάντα τρόπον λύσασθαί
[5, 10]	τὰ πρῶτα συνέτυχεν, ὡς ἀπάτῃ	τὸν	Μιτράνην περιῆλθε καί τινα φανεῖσαν
[5, 16]	τινα καὶ ἑκὼν ὑπερβαίνων ὅσα	τὸν	Ναυσικλέα γινώσκειν οὐ συμφέρειν ἐδοκίμαζε,
[5, 2]	δὴ πολυπραγμονήσαιμι τίς ποτε πλάνη	τὸν	Ναυσικλέα κατείληφεν ἢ ὅπως παρὰ
[5, 11]	παραδεδωκώς. Ἱκέτευεν οὖν ὁ Καλάσιρις	τὸν	Ναυσικλέα μηνύειν ἃ γινώσκει περὶ
[5, 10]	Καλάσιρις ἅμα τῷ Κνήμωνι παρὰ	τὸν	Ναυσικλέα σπεύδων μαθεῖν τι τῶν
[5, 16]	τῷ Κνήμωνι χαριζόμενος ἅμα δὲ	τὸν	Ναυσικλέα τῶν μετὰ ταῦτα ἕνεκεν
[5, 33]	τοῦ τάχα ἂν καὶ περιγενέσθαι	τὸν	νεανίσκον ἐπεχομένην. Οὐδὲ ἔφθην ὁ
[5, 11]	πολλοῖς ἂν αἱρησομένου χρήμασιν ἀφεῖναι	τὸν	νεανίσκον. Ἔστιν ἡμῖν» ἔφη χρήματα»
[5, 13]	ἀποχρήσασθαι διενοήθη. Ὡς δὲ ἐπὶ	τὸν	νεὼν τοῦ Ἑρμοῦ παρεγένοντο, τούτῳ
[5, 14]	πέτραν ἀνατρέχοντες οἱ δὲ περὶ	τὸν	νομέα κύκλους ἀγερώχους ἐξελίττοντες ποιμενικὸν
[5, 32]	ἄρχοντα οἱ δὲ μὴ καταλύεσθαι	τὸν	νόμον ἐθορύβουν. Καὶ τέλος ὁ
[5, 2]	ἔπασχε μὲν οἷα εἰκὸς ἦν	τὸν	νύκτωρ καὶ σκότους καὶ κατ´
[5, 18]	Οἱ δὲ τῆς νήσου περὶ	τὸν	ὅρμον οἰκοῦντες ἀπέχοντα οὐ πολὺ
[5, 11]	καὶ ἐπάγγειλαι πλῆθος ὁπόσον βούλει·	τὸν	ὅρμον ὃν οἶσθα διασῴζω καὶ
[5, 33]	μὲν θυγατέρα ἤδη τήνδε κεκομισμένος	τὸν	παῖδα δὲ ἰδεῖν ὑπὸ τῆς
[5, 15]	κρίνω κάλλιστον ὃ μὴ ζημιοῦν	τὸν	παρέχοντα εὐπορώτερον ἀποφαίνει τὸν λαμβάνοντα.
[5, 19]	γένος ἔνδοξον καταλέγων τοῦτο δὲ	τὸν	παρόντα πλοῦτον καταριθμούμενος τήν τε
[5, 20]	Καλάσιρι« ἔφη τὸν Ποσειδῶ σοι	τὸν	πελάγιον ἐπόμνυμι καὶ τοὺς ἄλλους
[5, 31]	ὑβριστικώτερον παραφερομένους ᾐσθόμην, ἠρέμα πρὸς	τὸν	Πέλωρον (ἐκείμην δὲ αὐτοῦ πλησίον
[5, 32]	ἐπανατείνεται ὡς τῷ κρατῆρι πατάξων	τὸν	Πέλωρον, ὁ δέ, προπαρεσκεύαστο γάρ,
[5, 32]	φίλτατε« βοήσασα, ἐνταῦθα ἤδη μακρῷ	τὸν	Πέλωρον ὑπερεῖχεν ὁ Θεαγένης ὥσπερ
[5, 22]	παρέπεμπεν ἐπιδακρύων τε πλεῖστα καὶ	τὸν	πλοῦν ἡμῖν ἀπήμονά τε γενέσθαι
[5, 12]	παρὼν τοῖς ἱεροῖς θεῖος καὶ	τὸν	πλοῦτον ἡμῖν μὲν αἴτει σαυτῷ
[5, 8]	οἱ μὲν οὕτως ἤγοντο ἐπὶ	τὸν	πολέμαρχον, ἦν δ´ ἄρα Μιτράνης
[5, 25]	προστυχόντας φόνῳ καὶ θανάτῳ κρίνεσθαι	τὸν	πόλεμον ἐδίδαξεν ἐφήλαντο δὲ καὶ
[5, 32]	προσεοικώς, ἡ δὲ ὡς συνερρωγότα	τὸν	πόλεμον εἶδεν ἀπὸ τῆς νεὼς
[5, 17]	τῶν ἑξῆς Ὑπερβαλόντες δὴ» λέγων	τὸν	πορθμὸν καὶ νήσους Ὀξείας ἀποκρύψαντες
[5, 17]	εἰκὸς γινομένης καὶ περὶ τόνδε	τὸν	πορθμὸν πλέον ἢ κατὰ τὸν
[5, 20]	ἀκτὴν παραλαβὼν Ὦ Καλάσιρι« ἔφη	τὸν	Ποσειδῶ σοι τὸν πελάγιον ἐπόμνυμι
[5, 1]	ὄρθρου ὑποφαίνοντος οὐδὲ ὑπερβαίνειν ᾤοντο	τὸν	πρός με ὅρκον οἱ Φοίνικες
[5, 8]	πρὸς τοῦ ἀνδρὸς στοχαζομένη συνύφαινε	τὸν	σκοπὸν καὶ τῷ Μιτράνῃ πυνθανομένῳ
[5, 26]	φιλανθρωπότερα περὶ ἡμῶν ἐπὶ νοῦν	τὸν	σὸν ἄγουσιν. Εἰ δὲ βούλει
[5, 5]	δ´ οὖν ἡ μὲν Χαρίκλεια	τὸν	συνεκκείμενον αὑτῇ πατρῷον ἐδείκνυ δακτύλιον
[5, 11]	Ὁ δὲ Ναυσικλῆς ἐνεὸς ἐγεγόνει	τόν	τε Καλάσιριν ἐφ´ ὅσον περιβαλὼν
[5, 20]	δύο τὰ μέγιστα κτήσασθαι βούλομαι,	τόν	τε πλοῦτον τῆς νεὼς καὶ
[5, 21]	δὲ οἴκαδε ἐλθὼν πρὸς μὲν	τὸν	Τυρρηνὸν οὐδὲ ἓν πρὸς δὲ
[5, 31]	πρώτῳ νηὸς ἐπιβάντι πολεμίας καὶ	τὸν	ὑπὲρ πάντων ἀγῶνα προκινδυνεύσαντι τοῦ
[5, 1]	ἀκοὴν καὶ ἐρρωμένως ἀπομάχῃ πρὸς	τὸν	ὕπνον, ὦ Κνήμων, ἀλλ´ ἡγοῦμαί
[5, 20]	καὶ βούλεσθε γενόμενος. ~Ὁρῶν δὴ	τὸν	Φοίνικα μὴ ἀνιέντα ἀλλ´ εἰς
[5, 32]	ἐκείνου μικρὸν ἀποκλίναντος, ἄκρον δὲ	τὸν	ὦμον παραξέσας τὴν χεῖρα κατὰ
[5, 17]	τὸ εἰκὸς γινομένης καὶ περὶ	τόνδε	τὸν πορθμὸν πλέον ἢ κατὰ
[5, 32]	παμπόλλοις, οὐδὲν οὐδὲ τῆς Χαρικλείου	τοξείας	ἐπαμύνειν ἔτι δυναμένης, ὠδινούσης μὲν
[5, 5]	τῶν εὐτελῶν ἐπιβαλοῦσα, τὸ δὲ	τόξον	καὶ τὴν φαρέτραν Θεαγένει φέρειν
[5, 17]	προσορμίσαιμεν καὶ δέος προσοκεῖλαι σκοταίους	τόποις	ὑφάλοις τὰ πολλὰ καὶ κρημνώδεσι·
[5, 29]	ὁ καιρὸς ἡμᾶς καὶ ὁ	τόπος	ἀφῄρηται. Διεχεῖτο πρὸς ταῦτα ὁ
[5, 2]	αὐτοὺς ὡς ἄλλοτε ἄλλον ἀνελίττων	τόπους	ᾔσθετο γυναικὸς λαθραῖόν τι καὶ
[5, 17]	τινα καταμεμαθήκοι τῆς ἐπιπολαζούσης τῷ	τόπῳ	τραχύτητος αἰτίαν, Τὸ πέλαγος» ἔφη
[5, 11]	δὲ ἀντὶ τούτων οἱ θεοὶ	τοσαῦτα	δοῖεν ὅσα κατὰ γνώμην ὄντα
[5, 12]	ἀλλ´ ὕπαρξιν ἔχει τὴν βούλησιν,	τοσαῦτα	λαμβάνων παρὰ τῶν κρειττόνων ὅσα
[5, 26]	γε ἀπολελοίπατε τὴν Ζακυνθίων ἕπομαι,	τοσοῦτον	ἕνεκα σοῦ καὶ πέλαγος καὶ
[5, 19]	ἄλλην οἰκοῦντι καὶ ἔθνος ὃ	τοσοῦτον	κεχώρισται τῆς Αἰγυπτίων ἐκδοῦναι τὸ
[5, 4]	παρόντων δεινῶν ἀγαθὸν μέγιστον τιθέμενοι·	τότε	γὰρ πρῶτον ἰδίᾳ καὶ παντὸς
[5, 25]	δὲ καὶ οἱ λοιποὶ πάντες,	τότε	δὴ μετεμέλοντο οἱ Φοίνικες καὶ
[5, 8]	ποτε καλοῖτο Θίσβην ἑαυτὴν ὡμολόγει.	Τότε	δὴ προσδραμὼν ἐφίλει τε πολλὰ
[5, 1]	καὶ οἷον προσεγέλα τῇ πρύμνῃ,	τότε	δὴ τὴν ναῦν τοῖς ἱστίοις
[5, 12]	πρὸς ταῦτα ὁ Ναυσικλῆς καὶ	Τότε»	ἔφη δώσεις με πιστεύειν δύνασθαί
[5, 4]	οὐκ ἐπιδεχομένης. Ὡς δὴ καὶ	τότε	ὁ Κνήμων ἔφευγέ τε τὰ
[5, 25]	πάντων προτιμότερον· δι´ ἣν καὶ	τότε	οἱ Φοίνικες ἐλπίδος πλούτου τῆς
[5, 33]	ἐπήρκεσά γε, πόθεν; ἀπολειφθεὶς μὲν	τότε	τοῦ γήρως ἐμποδίσαντος ἐν τοῖς
[5, 14]	καὶ Αἰθιόπων ἀμέθυσος· ἣν δὲ	τότε	τῷ Ναυσικλεῖ προσεκόμιζεν ὁ Καλάσιρις
[5, 34]	ἄδυτον παρελθὼν καταλαμβάνει τοῖς ἴχνεσι	τοῦ	ἀγάλματος προσπεφυκυῖαν καὶ εὐχῆς τε
[5, 32]	τὴν χεῖρα κατὰ τὴν συμβολὴν	τοῦ	ἀγκῶνος ἀπέκοπτε· κἀκ τοῦδε ὁ
[5, 2]	ἀνασχὼν ἑαυτὸν ὁ πρεσβύτης κἀπὶ	τοῦ	ἀγκῶνος ἐρείσας ὅ τι πεπόνθοι
[5, 8]	τι καὶ συνοῖσον ἀνύεσθαι πρὸς	τοῦ	ἀνδρὸς στοχαζομένη συνύφαινε τὸν σκοπὸν
[5, 17]	ἔοικεν, ἐπικλύσαι τὴν ἀντίθετον προβολῇ	τοῦ	αὐχένος ἀποτειχιζόμενον. Κἀκ τοῦδε παλιρροίας
[5, 30]	ἐμή, καὶ θαυμαστὸν οὐδέν· ἡττήθη	τοῦ	βελτίονος· ὑφορᾶται δὲ τὸν λῄσταρχον
[5, 26]	τὸ κατηφὲς ἐκ τῶν περιεστηκότων	τοῦ	βλέμματος ἀπεσκευασμένη καὶ πρὸς τὸ
[5, 31]	δῆλος ἦν αὐτόθεν ἐπανήκων ἀπὸ	τοῦ	βλέμματος ἐμμανές τι διανοούμενος. Οὔπω
[5, 21]	ὅτι τὴν ἡμετέραν οἰκεῖν, εἰ	τοῦ	γάμου τύχοις, ἔφθης ἐπαγγελλόμενος, ὥστε
[5, 31]	πόνων; οὕτω καὶ ὑμῶν ἕκαστος	τοῦ	γέρως ποτὲ στερηθήσεται καὶ τοῦ
[5, 33]	γε, πόθεν; ἀπολειφθεὶς μὲν τότε	τοῦ	γήρως ἐμποδίσαντος ἐν τοῖς ὀρθίοις
[5, 5]	ἐδείκνυ δακτύλιον οὐλὴν δὲ ἐπὶ	τοῦ	γόνατος ἐκ θήρας συὸς ὁ
[5, 33]	γε διαλύειν τὸ συμπόσιον· μνήμη	τοῦ	δαιμονίου γινέσθω καὶ τὰς λυτηρίους
[5, 16]	ἔχεις. Καί μοι δοκεῖς καὶ	τοῦ	δαιμονίου κάλλιστα συνιέναι τὸν Ἑρμῆν
[5, 6]	πλάνητα βίον καὶ τὴν ἐπάλληλον	τοῦ	δαίμονος καθ´ ἡμῶν πομπείαν. Οὐχ
[5, 17]	τὰ πολλὰ φύσει θαλάττῃ προστυχόντας.	Τοῦ	δὲ Κνήμωνος μηδὲ τοῦτο παραλιπεῖν
[5, 31]	ἔφην ὅπως ἡ κόρη κεκόσμηται;	Τοῦ	δὲ Οὐδαμῶς« εἰπόντος, Καὶ μὴν
[5, 16]	ὥς σοι φίλον καὶ ἀκοινωνήτους	τοῦ	Διονύσου καὶ ἀληθῶς ἔτι νύμφας
[5, 20]	βούλημα θερμαινόμενον καὶ ἡμέραν οὐδεμίαν	τοῦ	διοχλεῖν μοι περὶ τῶν αὐτῶν
[5, 6]	πη καὶ ὑπέρογκον τὸ τέλος	τοῦ	δράματος φιλοτιμούμενος καὶ αὐτόχειρας ἡμᾶς
[5, 2]	τῷ ὕπνῳ, ὁ δὲ Κνήμων	τοῦ	δωματίου προήκων ἔπασχε μὲν οἷα
[5, 21]	τῆς ὑπονοουμένης καὶ τὸ ἀκριβὲς	τοῦ	ἔαρος περιμεῖναι. Οὐκοῦν« ἔφην εἰ
[5, 22]	τέλος δὲ πρὸς τοῦ Τυρίου	τοῦ	ἐμπόρου πεισθέντων λῃστρικὴν προαγορευθεῖσαν ἔφοδον
[5, 17]	κατὰ τὸν ἄλλον κόλπον θλιβομένης,	τοῦ	ἐπιρρέοντος ἔτι τῷ ἀνατρέχοντι πολλάκις
[5, 13]	Ὡς δὲ ἐπὶ τὸν νεὼν	τοῦ	Ἑρμοῦ παρεγένοντο, τούτῳ γὰρ ἦγε
[5, 20]	διηρώτα, κἀγὼ συνιεὶς τὴν ἐνέδραν	τοῦ	ἐρωτήματος Τὸ μὲν ἀκριβὲς» ἔφην,
[5, 22]	τὴν ναῦν ἐξεπίτηδες ἔστιν ὅτε	τοῦ	εὐθέος παρατρέποντος. ~Τούτων εἰρημένων οἱ
[5, 11]	Ναυσικλέα μηνύειν ἃ γινώσκει περὶ	τοῦ	Θεαγένους καὶ τίς μὲν ὁ
[5, 22]	ὑπὸ τῆς ὄψεως παλλόμενος καὶ	τοῦ	Θεαγένους ὅ τι πέπονθα ἐρομένου
[5, 32]	ἐτόξευεν εὔσκοπά τε καὶ μόνου	τοῦ	Θεαγένους φειδόμενα. Καὶ ἔβαλλεν οὐ
[5, 1]	καὶ ἦν μὲν οὐκ ἐκτὸς	τοῦ	θορυβεῖσθαι σιωπᾶν δὲ ἐβιαζόμην ἐπιθυμίᾳ
[5, 2]	ἐπί τε τὸ δωμάτιον ὑπὸ	τοῦ	θρήνου χειραγωγούμενος ὥρμησε καὶ ταῖς
[5, 4]	μὲν Κνήμων καὶ Θέρμουθις ὁ	τοῦ	Θυάμιδος ὑπασπιστὴς ἑῷοι τὴν λίμνην
[5, 15]	μὲν ταῖς γυναιξὶ τὴν ἐνδοτέρω	τοῦ	ἱεροῦ χώραν ἀποκληρώσας τοὺς δὲ
[5, 2]	ἀληθέστερον δὲ εἰπεῖν καὶ πικρότερα,	τοῦ	καὶ βουλομένου καὶ δυναμένου παραμυθεῖσθαι
[5, 27]	ἐτραχύνετο τάχα μὲν τροπὴν ἐκ	τοῦ	καιροῦ λαβοῦσα τάχα δέ που
[5, 30]	τέκνον, ἐπιτετμημένως· τὸ γὰρ στενὸν	τοῦ	καιροῦ πολυλογίαν οὐκ ἐπιδέχεται. Ἐρᾷ
[5, 15]	ταυτηνὶ λίθον πειθόμενος παρ´ Ἑρμοῦ	τοῦ	καλλίστου καὶ ἀγαθωτάτου τῶν θεῶν
[5, 10]	πρὸς ἄνθρωπον, οὕτως οὐκ εἶναι	τοῦ	κάλλους ὑπερβολὴν οὐδὲ αὐτῷ δυνατὸν
[5, 31]	τὸν ὑπὲρ πάντων ἀγῶνα προκινδυνεύσαντι	τοῦ	κατὰ βούλησιν ἐκλογὴν ἀπένειμεν. Οὐ
[5, 29]	ἀπότομον ἐγχειρήσαντες ὁμόσε τῇ ἀκμῇ	τοῦ	κινδύνου χωρήσωμεν, ἢ τὸ εἶναι
[5, 27]	ἄκατον, ἔπειτα ἐπεῖχον ὑπό τε	τοῦ	κλύδωνος ἐκκρουόμενοι καὶ τοῦ Τραχίνου
[5, 27]	κινδύνων ἐνέβαλλεν οὐ τὸ βίαιον	τοῦ	κλύδωνος, οὔπω γὰρ ὁλοσχερῶς ἐκτετάρακτο,
[5, 11]	ἀληθῶς Χαρίκλεια καὶ οὐχὶ Θίσβη»	{τοῦ	Κνήμωνος} Ὁ δὲ Ναυσικλῆς ἐνεὸς
[5, 5]	φόρτον ἥδιστον ἐκείνῳ καὶ θεοῦ	τοῦ	κρατοῦντος ὅπλον οἰκειότατον. Ἄρτι δὲ
[5, 18]	Ζάκυνθον ἀγοράσοντες ἀνέτρεχον, ἐγὼ δέ,	τοῦ	κυβερνήτου γὰρ ἀκηκοὼς ἐτύγχανον ὡς
[5, 22]	ἡμέραν ἐπὶ τὴν Λιβύων γῆν	τοῦ	κυβερνήτου τὴν ὁλκάδα χειραγωγοῦντος· ἔφασκε
[5, 27]	ὁλοσχερῶς ἐκτετάρακτο, ἀλλὰ τὸ ἄτεχνον	τοῦ	κυβερνῶντος ἀντισχόντος μὲν ἐφ´ ὅσον
[5, 29]	αὐτίκα πάντα κομισαμένους ὧν χρήζοιεν	τοῦ	λοιποῦ τῇ νηὶ μὴ πλησιάζειν.
[5, 27]	σφᾶς διατεινόμενος, καὶ ἅμα καὶ	τοῦ	μέλλοντος ἀσφαλοῦς προνοεῖν ὑφηγούμενος, εἶναι
[5, 3]	ἀντίσχων δὲ χαλεπῶς καὶ δέει	τοῦ	μὴ πρός τινος ἁλῶναι (καὶ
[5, 8]	καὶ ὅτι ἄκων καὶ προλήψει	τοῦ	μισθοῦ παραχωροίη τῆς κόρης ἐπισημαίνων)
[5, 11]	πλέον τῆς γνώσεως ἀνθρώποις ἀπορουμένοις,	τοῦ	Μιτράνου θαυμαστὸν εἰ καὶ ἐπὶ
[5, 8]	ἐφίλει τε πολλὰ τὴν κεφαλὴν	τοῦ	Μιτράνου καὶ τῆς τύχης ὑπερθαυμάζων
[5, 13]	καὶ μετ´ οὐ πολὺ παρὰ	τοῦ	Ναυσικλέους ἥκων τις ἐκάλει σπεύδειν
[5, 11]	τὸ πρόσωπον εἰς ὀφρὺν σκέπουσα	τοῦ	Ναυσικλέους θαρρεῖν παρακελευομένου μικρὸν ἀνένευσεν
[5, 13]	Χαρίκλεια δὲ σὺν τῇ θυγατρὶ	τοῦ	Ναυσικλέους καὶ γυναιξὶ ταῖς ἄλλαις
[5, 34]	χωρισθεῖσα σὺν τῷ θυγατρίῳ τε	τοῦ	Ναυσικλέους κατακλινεῖσα τὰς παρούσας ἀγρυπνίᾳ
[5, 27]	ἀκτῇ τινι κατὰ τὸ στόμιον	τοῦ	Νείλου τὸ Ἡρακλεωτικὸν προσωκείλαμεν καὶ
[5, 29]	κελεύσαντα ὡς ἂν καὶ κόσμου	τοῦ	νυμφικοῦ καὶ τῆς ἄλλης εὐπρεπείας
[5, 8]	τὸ πρᾶγμα οὕτως ἔχειν ὑπὸ	τοῦ	ὀνόματος ἀπατηθεὶς ἐξεπέπληκτο μὲν τῆς
[5, 4]	πρῶτον ἰδίᾳ καὶ παντὸς ἀπηλλαγμένοι	τοῦ	ὀχλήσοντος ἀλλήλοις ἐντυχόντες ἀπαραποδίστων καὶ
[5, 24]	δὲ ἑνὶ καὶ πληγῇ μιᾷ	τοῦ	πάθους ὁμοίου κοινωνήσειεν, ἐγὼ δὲ
[5, 20]	γίνοιτο πλησίον τῆς πόλεως, ἐκ	τοῦ	παραχρῆμα τῆς τε αἰσθήσεως καὶ
[5, 33]	συνεκδραμεῖν τοῖς Αἰγυπτίοις, ἐπί τε	τοῦ	παρόντος εἰς τὴν ἀνεύρεσιν τέως
[5, 16]	ὅπως ἂν ἐς καιρὸν βελτίονα	τοῦ	παρόντος φυλάξειας, ὅτε σου τῶν
[5, 17]	τὴν Αἰγαίαν θάλασσαν ἐπειγόμενον ὑπὸ	τοῦ	Πελοποννησίων ἰσθμοῦ τῆς πρόσω φορᾶς
[5, 32]	τῷ ἄρχοντι οἱ δὲ ὡς	τοῦ	Πελώρου σὺν τῷ δικαίῳ προασπίζοντες.
[5, 25]	ἠπείγοντο, θᾶττον ἐν τῷ βεβαίῳ	τοῦ	περιεῖναι γενέσθαι πᾶς τις ἁμιλλώμενος.
[5, 19]	αὐτοῦ κτῆμα τυγχάνοι καὶ ὡς	τοῦ	πλείονος φόρτου τῶν ἀγωγίμων δεσπόζοι,
[5, 34]	ἐσκοπεῖτο καὶ ὡς τὴν πάροδον	τοῦ	πλήθους παρατηρῶν οὐκ ἐφεύρισκεν, ὀψέ
[5, 22]	καὶ διαμπὰξ περαιωθῆναι τὸ πέλαγος	τοῦ	πνεύματος ἐπιτρέποντος ἐπείγεσθαι δὲ λαβέσθαι
[5, 16]	Θεαγένει σῴζεσθαι κἀκεῖνον ἑαυτῇ φυλάττεσθαι.	~Τοῦ	πότου δὲ λαμπρῶς ἤδη βρυάζοντος
[5, 27]	πᾶν μὲν ναυτιλίας μέρος ὑπὸ	τοῦ	προστυχόντος ἐσχεδιάζετο τέχνην δὲ ἄλλος
[5, 13]	ἡδέων τε καὶ λυπηρῶν ταῖς	τοῦ	προσώπου τροπαῖς ἐμφήνας, ἐπιβάλλει τὼ
[5, 8]	μὲν γὰρ ἄλλη πυρὶ πρὸς	τοῦ	προτέρου πολέμου κατηνάλωτο· μόνον δὲ
[5, 15]	καὶ τόδε τὸ εὕρημα διὰ	τοῦ	πυρός σοι τῷ ὄντι τὸ
[5, 20]	ἀλαστόρων ἐπιβουλὴν ἱκετεύω φροντίδα ποιεῖσθαι	τοῦ	σαυτόν τε καὶ τοὺς σαυτοῦ
[5, 25]	πρότερος τὸν ἕτερον φθάσας ἐπιβαίη	τοῦ	σκάφους ἠπείγοντο, θᾶττον ἐν τῷ
[5, 27]	φωτὸς ἀπαύγασμα περιέλαμπεν ἀπειπόντος δὲ	τοῦ	σκότους ἐκνικήσαντος. Ἤδη δὲ βαπτιζομένων
[5, 8]	ἂν λανθάνοι τοὺς παρόντας· καὶ	τοῦ	σοφίσματος ἔτυχεν· ἡ γὰρ δὴ
[5, 5]	φιλήματα ποιούμενοι. Τούτων συγκειμένων ἀνεδύοντο	τοῦ	σπηλαίου κειμηλίων μὲν ἄλλων τῶν
[5, 33]	ἐνδεικνυμένην ὑπὸ δὲ ὀλίγης ἐλπίδος	τοῦ	τάχα ἂν καὶ περιγενέσθαι τὸν
[5, 29]	καὶ ἡ Θεαγένους, εἰ πρὸ	τοῦ	τέλους χωρισθήσομαι, πρὸς θρήνους κατήγαγε.
[5, 31]	αἰτῶ τὴν κόρην τὴν αἰχμάλωτον.	Τοῦ	Τραχίνου δὲ Παρ´ αὐτὴν ὃ
[5, 25]	φρονήματος γίνεται στόμωσις, ἐκ προστάγματος	τοῦ	Τραχίνου παρ´ ἐλπίδα πᾶσαν ἐφείδοντο
[5, 27]	τε τοῦ κλύδωνος ἐκκρουόμενοι καὶ	τοῦ	Τραχίνου πείθοντος ὡς μυρίοις σκάφεσιν
[5, 26]	καὶ εἴχετο ἐπὶ πλεῖστον ἱκετεύουσα,	τοῦ	Τραχίνου ταῖς περιπλοκαῖς ἐντρυφῶντος καὶ
[5, 31]	τοῦ γέρως ποτὲ στερηθήσεται καὶ	τοῦ	τυραννικοῦ τούτου νόμου πειραθήσεται. ~Τί
[5, 22]	πρώτην ἐναντιουμένων τέλος δὲ πρὸς	τοῦ	Τυρίου τοῦ ἐμπόρου πεισθέντων λῃστρικὴν
[5, 18]	τὰ μὲν ἄλλα ἡμῶν παρεχόντων	τοῦ	Τυρρηνοῦ δὲ ὄψον ἄφθονον ἐκ
[5, 21]	παρεῖχεν· ἀποκρύπτων γὰρ τῶν παρὰ	τοῦ	Τυρρηνοῦ μηνυθέντων ἅπερ ἐβουλόμην, ἐκεῖνο
[5, 8]	ἄρα Μιτράνης ὁ φρούραρχος Ὀροονδάτου	τοῦ	τῷ βασιλεῖ τῷ μεγάλῳ τὴν
[5, 33]	κατιόντος, λῃστρικὸν Αἰγυπτίων πλῆθος ἐκ	τοῦ	ὑπερτείνοντος ὄρους, ὡς ἐῴκει, κατέτρεχεν,
[5, 34]	ὡς ἐφαίνετο διότι λάθοι πρὸς	τοῦ	ὕπνου κεκρατημένη. Καὶ ἡ μὲν
[5, 27]	τὴν ὁλκάδα πρὸς τῇ διαρπαγῇ	τοῦ	φόρτου καταληφθέντας ὅπη τε χρήσονται
[5, 8]	ὅμως δ´ οὖν τὸ κοῦφον	τοῦ	φρονήματος ἀπάτης ὀξύτητι συσχεθεὶς καὶ
[5, 28]	εὐπειθεστέραν εὐτρεπίσαι τὴν νύμφην, διὰ	τοῦ	φύντος προμαθοῦσαν τὸν γάμον. Ἐπῄνουν
[5, 1]	δεξιὸν ἀπάγγελλε θᾶττον, ὡς ἂν	τοῦ	χαίρειν γ´ ἔχοις ἡμᾶς κοινωνοῦντας.
[5, 32]	συμβολὴν τοῦ ἀγκῶνος ἀπέκοπτε· κἀκ	τοῦδε	ὁ μὲν ἐτράπη πρὸς φυγήν,
[5, 17]	προβολῇ τοῦ αὐχένος ἀποτειχιζόμενον. Κἀκ	τοῦδε	παλιρροίας ὡς τὸ εἰκὸς γινομένης
[5, 20]	σοι τὸν πελάγιον ἐπόμνυμι καὶ	τοὺς	ἄλλους ἐναλίους θεοὺς ἦ μὴν
[5, 15]	τὴν εὐωχίαν αὐτόν τε καὶ	τοὺς	ἄλλους ἔτρεπεν, ἰδίᾳ μὲν ταῖς
[5, 6]	καὶ φυγὴν ἐλευθέραν ὑπέθετο καὶ	τοὺς	ἀναιρήσοντας ἐπέστησε, τοιοῦτον παίζει καθ´
[5, 32]	ὦ Ναυσίκλεις; θαλάττῃ προσείκασας ἂν	τοὺς	ἄνδρας αἰφνιδίῳ σπιλάδι κατασεισθέντας, οὕτως
[5, 2]	ἕως ὀψέ ποτε καὶ πολλάκις	τοὺς	αὐτοὺς ὡς ἄλλοτε ἄλλον ἀνελίττων
[5, 27]	δὲ τὴν πρύμναν εἶχε καὶ	τοὺς	αὐχένας. Οὐχ ἥκιστα γοῦν· ἡμᾶς
[5, 28]	σὴν ἐμαυτῷ γαμετὴν ἐμνηστευσάμην καὶ	τοὺς	γάμους ὡς ὁρᾷς ἑστιᾶν μέλλω
[5, 7]	θυμὸς καὶ παρεῖντο αἱ δεξιαί,	τοὺς	γὰρ καλοὺς καὶ βάρβαροι χεῖρες
[5, 20]	ἔφη τι συνειδὸς καὶ πρὸς	τοὺς	γνωρίμους φιλάνθρωπον. Σοῦ τε οὖν
[5, 15]	ἐνδοτέρω τοῦ ἱεροῦ χώραν ἀποκληρώσας	τοὺς	δὲ ἄνδρας ἐν τῷ προτεμενίσματι
[5, 17]	ἐπειδὴ τῆς Φοινίσσης ὁλκάδος ἐπέβησαν	τοὺς	Δελφοὺς ἀποδράντες τὰ μὲν πρῶτα
[5, 19]	~Ἀλλ´ οὐ γὰρ ἦν, φασί,	τοὺς	δυστυχοῦντας μὴ οὐχὶ πανταχοῦ δυστυχεῖν
[5, 32]	ἀλλὰ ῥᾳδίως πρὸς τὴν πυρκαϊὰν	τοὺς	ἐναντίους κατοπτεύουσα, τῶν δὲ ἀγνοούντων
[5, 22]	ἡ σὴ συμβουλή· διαδρᾶναι πειρώμεθα	τοὺς	ἐπιβουλεύοντας· σὺ δὲ αὐτός τε
[5, 7]	δ´ ἐπιβλέψαντες οἱ νέοι κατηύγασαν	τοὺς	ἐπιφερομένους ὤκλαζεν αὐτοῖς ὁ θυμὸς
[5, 8]	δὲ διὰ σέ, Μιτράνη, καὶ	τοὺς	θεούς. Ἐδράττετό τε τῆς Χαρικλείας
[5, 27]	ἱστία τεταραγμένως ἀνιμώντων τῶν δὲ	τοὺς	κάλως ἀπείρως κατανεμόντων, καὶ ὁ
[5, 7]	τὸ σπήλαιον διελθόντες ἀλλ´ ἕως	τοὺς	κατὰ πρόσωπον ἐπιόντας περιεσκόπουν ἔλαθον
[5, 20]	δὴ κύρτους ἀναλεγομένῳ μοι περὶ	τοὺς	κρημνοὺς ἐντυχὼν ὁ λῄσταρχος Πότε
[5, 27]	βίαιον αὐτόθεν ἐμπεσὸν ἀπροσδοκήτου θορύβου	τοὺς	λῃστὰς ἐνεπεπλήκει, τὴν μὲν ἰδίαν
[5, 18]	δὲ ὄψον ἄφθονον ἐκ θαλάττης	τοὺς	νέους ἑστιῶντος, τὰ μὲν καθ´
[5, 1]	ἐκείνων ἐπιδίωξις ὑπέβαλεν, ἀναλαβών τε	τοὺς	νέους ἦγον ὡς ἐπὶ θάλατταν
[5, 33]	ἐῴκει, κατέτρεχεν, εἶχέ τε ἤδη	τοὺς	νέους καὶ ἀπῆγε μικρὸν ὕστερον,
[5, 20]	οὖν φείδομαι μὴ πραγμάτων πειραθείης	τοὺς	ξένους ἐπιζητούμενος, ἐγώ τε δι´
[5, 21]	Τυρρηνὸν οὐδὲ ἓν πρὸς δὲ	τοὺς	παῖδας ἔφραζον ὡς μεθ´ ἑσπέραν
[5, 30]	μή τινα ἐγγενέσθαι ὑπόνοιαν, καὶ	τοὺς	παῖδας ἥκων ἐθάρρυνον, ὁδῷ βαδίζειν
[5, 8]	ἑλληνιστὶ παραφθεγγόμενος ὡς ἂν λανθάνοι	τοὺς	παρόντας· καὶ τοῦ σοφίσματος ἔτυχεν·
[5, 31]	Ὁ δὲ Πέλωρος ἀπιδὼν εἰς	τοὺς	παρόντας Ὁρᾶτε« ἔφη τἀπίχειρα τῶν
[5, 25]	ναῦν καὶ παίων τῷ ξίφει	τοὺς	προστυχόντας φόνῳ καὶ θανάτῳ κρίνεσθαι
[5, 20]	ποιεῖσθαι τοῦ σαυτόν τε καὶ	τοὺς	σαυτοῦ διασῴζειν. ~Ἀπῄειν κατηφὴς τούτων
[5, 20]	σὲ ὡς ἀδελφὸν παῖδάς τε	τοὺς	σοὺς ἴσα καὶ παισὶν ὁρᾶν
[5, 5]	ἑαυτὴν ἐνθεμένη μὲν πηριδίῳ τινὶ	τούς	τε ὅρμους καὶ τὰ στέμματα
[5, 31]	καταλύω ἀλλ´ ἑτέρῳ νόμῳ διισχυρίζομαι,	τοὺς	ὑπηκόους εἴκειν τοῖς ἄρχουσι κελεύοντι·
[5, 27]	δὲ ἐκ τῶν πέριξ χωρίων	τοὺς	ὠνησομένους ἀπέστελλον, ἀργύριόν τε ὅσον
[5, 1]	νύκτας πλείους δὲ ἡμέρας ἐπισυνάπτοις	τοῦτο	ἄν ποτε παθεῖν, οὕτως ἀκόρεστόν
[5, 2]	θεάσαιό ποτε Θίσβην τὴν σήν·	τοῦτο	γάρ με καλέσεις καὶ μὴ
[5, 19]	τοῦτο μὲν γένος ἔνδοξον καταλέγων	τοῦτο	δὲ τὸν παρόντα πλοῦτον καταριθμούμενος
[5, 22]	οὕτως ὀλιγώρως ἔσχηκας ὡς μηδὲ	τοῦτο	δὴ τὸ κοινὸν προσειπεῖν, ἐν
[5, 30]	προστάξας. Ὅρα δὴ πῶς ἂν	τοῦτο	διακρούσαιο καὶ σαυτῷ μᾶλλον τὴν
[5, 31]	ναῦν· οἶσθα γὰρ ὡς καὶ	τοῦτο	διεκώλυσεν ὁ Τραχῖνος· αὐτὴν τὴν
[5, 24]	τῶν συνεμβεβηκότων ἀπὸ τῆς Ζακυνθίων	Τοῦτο	ἐκεῖνο, ἄνδρες, ἀπολώλαμεν· πειρατικὸς ὁ
[5, 4]	ἡμᾶς ἀλλήλοις, ὦ Χαρίκλεια, καὶ	τοῦτο	ἔχειν ὃ πάντων τε προτιμότερον
[5, 19]	Χαρίκλειαν, πολλὰ σεμνύνων ἑαυτὸν καὶ	τοῦτο	μὲν γένος ἔνδοξον καταλέγων τοῦτο
[5, 18]	τῆς προτεραίας ἐνσχεθὲν διεσπάρακται. Κἀγὼ	Τοῦτο	μὲν« ἔφην οὐδὲν ἐδεόμην μαθεῖν,
[5, 29]	Ἐπεὶ δέ, ὦ παῖδες, πρὸς	τοῦτο	μὲν ὁ δαίμων ἀντέπραξεν ἐν
[5, 17]	προστυχόντας. Τοῦ δὲ Κνήμωνος μηδὲ	τοῦτο	παραλιπεῖν ἀξιοῦντος ἀλλὰ φράζειν εἴ
[5, 14]	ἄκρων τῆς λίθου μέρος εἰς	τοῦτο	περιγράψας ὁ τεχνίτης ἔδειξεν ἐκ
[5, 22]	μετελεύσομαι. Παρῆν ἡ παῖς ἐμοῦ	τοῦτο	σημήναντος καὶ ὁ Τυρρηνὸς αἰσθόμενος
[5, 14]	τοῖς μαλλοῖς, οὐ τῆς τέχνης	τοῦτο	χαριζομένης ἀλλ´ οἰκεῖον ἐρύθημα τῆς
[5, 5]	ὁ δὲ φοίνικα συνετίθεντο. Ἐπὶ	τούτοις	αὖθις περιέβαλλον ἀλλήλους καὶ αὖθις
[5, 2]	σοι διηγῶμαι· ἐκείνην δὲ ἀνῃρημένην	τούτοις	ἐγὼ τοῖς ὀφθαλμοῖς ἐγνώρισα καὶ
[5, 33]	καὶ ὀδυρμῶν ἀφθόνων χαριζόμενος. Ἐπὶ	τούτοις	ἐδάκρυε μὲν αὐτὸς ἐδάκρυον δὲ
[5, 7]	αὐτόχειρας ἡμᾶς ἑαυτῶν ἐκβιάσηται γενέσθαι.	~Τούτοις	εἰρημένοις οὐ πᾶσιν ἡ Χαρίκλεια
[5, 19]	ἕτερά τε αὖ πολλὰ πρὸς	τούτοις.	Ἐμοῦ δὲ τήν τε παροῦσαν
[5, 1]	δὴ πόλις ἡ Δελφῶν ἐν	τούτοις	ἦν καὶ ἔδρασεν ὅ τι
[5, 17]	ἀντιτυπίας εἰς κλύδωνα κορυφούμενον. Ἐπὶ	τούτοις	κρότου γενομένου καὶ ἐπαίνου τῶν
[5, 32]	μέρος, ἀλλ´ ὅντινα πρῶτον ἴδοι	τοῦτον	ἀνήλισκεν, αὐτὴ μὲν οὐχ ὁρωμένη
[5, 31]	κατὰ βούλησιν ἐκλογὴν ἀπένειμεν. Οὐ	τοῦτον«	εἶπεν ὁ Τραχῖνος, ὦ βέλτιστε,
[5, 20]	Αἴγυπτον ἐπηγγελλόμην. Οὔπω δέ μου	τοῦτον	ἐπ´ ὀλίγον ἀποσκευασαμένου κῦμα φασὶν
[5, 27]	νεὼς ἐξήρτητο διέκοψεν ἄλλον χειμῶνα	τοῦτον	ἐφέλκεσθαι σφᾶς διατεινόμενος, καὶ ἅμα
[5, 32]	γεγενημένους. Οἱ μὲν γὰρ ὡς	τοῦτον	οἱ δὲ ὡς ἐκεῖνον ἀποκλίναντες
[5, 26]	αἴσθησιν τῆς σῆς εὐνοίας· ἀδελφὸν	τουτονὶ	τὸν ἐμὸν καὶ πατέρα περίσῳζε
[5, 31]	ποτὲ στερηθήσεται καὶ τοῦ τυραννικοῦ	τούτου	νόμου πειραθήσεται. ~Τί ἦν ἰδεῖν
[5, 34]	λυτηρίους τις σπονδὰς περιαγέσθω. ~Ἐκ	τούτου	περιήγοντο μὲν αἱ σπονδαὶ διελύετο
[5, 11]	ὁ Ναυσικλῆς συνεὶς ἐκείνους εἶναι	τούτους	περὶ ὧν διείλεκτο πολλάκις πρὸς
[5, 13]	τὸν νεὼν τοῦ Ἑρμοῦ παρεγένοντο,	τούτῳ	γὰρ ἦγε τὴν θυσίαν Ναυσικλῆς
[5, 11]	ὅστις ποτέ ἐστιν ὁ κἀμὲ	τούτῳ	παραδεδωκώς. Ἱκέτευεν οὖν ὁ Καλάσιρις
[5, 21]	τὸ ἀκούσιον προληφθῆναι παθόντας. Ὑπερήσθη	τούτων	ἀκούσας καὶ Εὔγε, ὦ πάτερ«
[5, 21]	τοὺς σαυτοῦ διασῴζειν. ~Ἀπῄειν κατηφὴς	τούτων	ἀκούσας καὶ παντοίας ἔστρεφον παρ´
[5, 30]	δεξιᾶς ἃ προσήκει παθών. Ἀπέτρεχον	τούτων	ἀκούσας ὡς μή τινα ἐγγενέσθαι
[5, 20]	ἄλλως οὐδὲ ἀκίνδυνον εἴ τι	τούτων	γίνοιτο πλησίον τῆς πόλεως, ἐκ
[5, 9]	γὰρ τῇ βασιλέως διακονεῖν ἐμπρέπει.	~Τούτων	εἰρημένων ἐπεραιοῦντο τὴν λίμνην καὶ
[5, 23]	ἔστιν ὅτε τοῦ εὐθέος παρατρέποντος.	~Τούτων	εἰρημένων οἱ μὲν ἐδήχθησαν καὶ
[5, 19]	ἐκδοῦναι τὸ θυγάτριον αἱρησομένου Πέπαυσο	τούτων«	ἔλεγεν ὦ πάτερ, τὴν μὲν
[5, 23]	ὑπὸ πλείονος ἐμπειρίας ὁδηγουμένας. Ἔτι	τούτων	ἐπὶ θάτερα γυμναζομένων ἦν μὲν
[5, 3]	ἑαυτὸν ἐκαρτέρησεν ὁ Κνήμων ὡς	τούτων	ἤκουσεν οὐδὲ ὑπέμεινε τὴν τῶν
[5, 27]	χάριν μόνην τὴν σὴν περιέστω.	~Τούτων	καὶ λεγομένων καὶ γινομένων ὁ
[5, 20]	αὐτὸν Σὲ μὲν« ἔφην ἀντὶ	τούτων	οἱ θεοὶ κατ´ ἀξίαν ἀμείψαιντο·
[5, 11]	ἀνδρῶν» ἔλεγε σοὶ δὲ ἀντὶ	τούτων	οἱ θεοὶ τοσαῦτα δοῖεν ὅσα
[5, 2]	ἀνῃρημένην ἐπένθησεν· ἀπεστέρημαι νυνὶ καὶ	τούτων,	οἴχεται ὁ κοινωνὸς τῶν δυστυχημάτων
[5, 22]	ἐπιμεῖναι ἐν τῇ νήσῳ. Καὶ	τούτων	οὕτω γενομένων ὁ πλοῦς ἡμῖν
[5, 5]	καὶ ὅρκια τὰ φιλήματα ποιούμενοι.	Τούτων	συγκειμένων ἀνεδύοντο τοῦ σπηλαίου κειμηλίων
[5, 22]	γειτόνων καὶ ταῦτα οἰκοῦντα. Τοιγάρτοι	τούτων	ὑφέξεις οὐκ εἰς μακρὰν τὴν
[5, 26]	ὡς οὐκ ἔστιν ὅπως βιώσομαι	τούτων	χωριζομένων. Καὶ ἅμα λέγουσα τοῖς
[5, 6]	οὖν οὐχ ὑποτέμνομεν αὐτοῦ τὴν	τραγικὴν	ταύτην ποίησιν καὶ τοῖς βουλομένοις
[5, 18]	καθ´ ἕτερον δωμάτιον ἀναπαυόμενος. Ἡ	τράπεζα	δὲ ἡμῖν κοινὴ προὐτίθετο τὰ
[5, 15]	ᾖσαν καὶ τοῖς κρατῆρσιν αἱ	τράπεζαι	παρεχώρουν, οἱ μὲν ἄνδρες ἐμβατήρια
[5, 32]	μία ξύλοις λίθοις κρατῆρσι δαλοῖς	τραπέζαις	βαλλόντων καὶ βαλλομένων. Ἐγὼ δὲ
[5, 29]	μὲν τὰ ἐντεταλμένα ἔπραττον, ἐξεφόρουν	τραπέζας	κρατῆρας τάπητας παραπετάσματα, Σιδωνίων ἔργα
[5, 8]	ἑπέσθω φρουρούμενος, ἀναπεμφθησόμενος εἰς Βαβυλῶνα,	τραπέζῃ	γὰρ τῇ βασιλέως διακονεῖν ἐμπρέπει.
[5, 32]	τὸ φρόνημα πολλοῖς ἤδη τοῖς	τραύμασι	πεπιεσμένος ἐφήλατό τε τῷ Πελώρῳ
[5, 20]	Τὸ μὲν ἀκριβὲς» ἔφην, ὦ	Τραχῖνε,	οὐκ ἔχω λέγειν, εἰς ἔαρ
[5, 24]	ὁμοίου κοινωνήσειεν, ἐγὼ δὲ ὡς	Τραχῖνον	εἶναι τὸν ἐπιόντα ἔγνων συνοῖσον
[5, 31]	ὡς καὶ τοῦτο διεκώλυσεν ὁ	Τραχῖνος·	αὐτὴν τὴν Ἄρτεμιν ὄψει προκαθημένην.
[5, 29]	ὄντα« ἔφην εἰκάζεις· ὁ γὰρ	Τραχῖνος	εἰς γάμον τὸν αὐτοῦ τε
[5, 30]	ηὐχόμην, ὥστε ἢ παραχωρήσει μοι	Τραχῖνος	ἑκὼν εἰς τὰ πρωτεῖα τῆς
[5, 32]	ἐθορύβουν. Καὶ τέλος ὁ μὲν	Τραχῖνος	ἐπανατείνεται ὡς τῷ κρατῆρι πατάξων
[5, 28]	δείραντες ηὐτρέπιζον τὴν εὐωχίαν, ὁ	Τραχῖνος	ἰδίᾳ με καὶ τῶν ἄλλων
[5, 29]	ἀφῄρηται. Διεχεῖτο πρὸς ταῦτα ὁ	Τραχῖνος	καὶ χαίρων οὕτω προστάξειν ἐπηγγέλλετο,
[5, 29]	εὐημερία παράλογος ὕβρεως ἔργα προκαλεῖσθαι.	Τραχῖνος	μὲν οὖν καὶ ὁ Τραχίνου
[5, 31]	οὐχὶ κομίζομαι; Ὅτι« ἔφη ὁ	Τραχῖνος	οὐκ ᾔτησας· ἀλλ´ οὐδὲ νέμησις
[5, 26]	τῷ δόγματι πειθόμενοι παρῄειμεν ὁ	Τραχῖνος	τῆς Χαρικλείας ἐπιλαβόμενος Οὐδὲν« ἔφη
[5, 31]	ἀπένειμεν. Οὐ τοῦτον« εἶπεν ὁ	Τραχῖνος,	ὦ βέλτιστε, καταλύω ἀλλ´ ἑτέρῳ
[5, 29]	πλούτῳ κομῶσαν καὶ τὸ μέγιστον	Τραχίνου	γαμετὴν ἐσομένην μηδὲ ἀφ´ ὧν
[5, 24]	ἄνδρες, ἀπολώλαμεν· πειρατικὸς ὁ στόλος,	Τραχίνου	γνωρίζω τὴν ἄκατον. Ἐσείσθη πρὸς
[5, 31]	τὴν κόρην τὴν αἰχμάλωτον. Τοῦ	Τραχίνου	δὲ Παρ´ αὐτὴν ὃ βούλει
[5, 30]	διασκευαζομένους ἐπὶ δὲ τὸν δευτερεύοντα	Τραχίνου	λῃστήν, ἐκαλεῖτο δὲ οἶμαι Πέλωρος,
[5, 25]	γίνεται στόμωσις, ἐκ προστάγματος τοῦ	Τραχίνου	παρ´ ἐλπίδα πᾶσαν ἐφείδοντο τῶν
[5, 27]	τοῦ κλύδωνος ἐκκρουόμενοι καὶ τοῦ	Τραχίνου	πείθοντος ὡς μυρίοις σκάφεσιν εὐπορωτέροις
[5, 29]	τὰ προσδοκώμενα κατὰ τὴν ἐμοὶ	Τραχίνου	πολεμίαν εὔνοιαν ἣν εἰκὸς ἐκείνῳ
[5, 29]	Τραχῖνος μὲν οὖν καὶ ὁ	Τραχίνου	στυγητὸς ἔρως οἰμώξεται, θανάτου μοι
[5, 26]	εἴχετο ἐπὶ πλεῖστον ἱκετεύουσα, τοῦ	Τραχίνου	ταῖς περιπλοκαῖς ἐντρυφῶντος καὶ τὴν
[5, 30]	φησὶ γὰρ ἀποθανεῖσθαι πρότερον ἢ	Τραχίνῳ	γαμηθήσεσθαι. Καὶ ὃς Θάρσει« ἔφη·
[5, 13]	ἀκτῖνα προσβάλλει χρυσῆν οὐκ ἀμαυροῦσαν	τραχύτητι	τὴν ὄψιν ἀλλὰ φαιδρότητι περιλάμπουσαν·
[5, 17]	καταμεμαθήκοι τῆς ἐπιπολαζούσης τῷ τόπῳ	τραχύτητος	αἰτίαν, Τὸ πέλαγος» ἔφη τὸ
[5, 34]	ὀλίγα καὶ πρὸς τὰ βελτίονα	τρέψαι	τὰ κατ´ αὐτὴν ἱκετεύσας τὸν
[5, 27]	παντάπασι τῶν δεινῶν ἀπαλλαγέντων ἀλλὰ	τρικυμίαις	τε ἐπαλλήλοις ἐλαυνομένων καὶ πολλὰ
[5, 5]	ἑρμαῖς τε καὶ λίθοις ἐπὶ	τριόδων	τὸν μὲν Θεαγένην ὁ Πυθικός»
[5, 18]	παῖδές εἰσί μοι δύο καὶ	τρίτος	ἐγώ, Χαρίεν« ἔφη τὸ σύμμετρον,
[5, 13]	καὶ λυπηρῶν ταῖς τοῦ προσώπου	τροπαῖς	ἐμφήνας, ἐπιβάλλει τὼ χεῖρε τοῖς
[5, 27]	δὲ αἰφνίδιον ἐτραχύνετο τάχα μὲν	τροπὴν	ἐκ τοῦ καιροῦ λαβοῦσα τάχα
[5, 7]	ἐπίρρητον καὶ δυσώνυμον, ἣν πάντα	τρόπον	καὶ ὡς δυνατὸν ἐκκλίνωμεν, ἐπιτυχίας
[5, 33]	πρὸς τὸν Μιτράνην καὶ πάντα	τρόπον	λύσασθαί σοι τὸν ἄριστον Θεαγένην
[5, 2]	βιῴην εἰ μὴ θᾶττον ὑπεξελθὼν	τρόπον	ὅντινα δὴ πολυπραγμονήσαιμι τίς ποτε
[5, 1]	τε ἄλλῳ σου περὶ ἐμὲ	τρόπῳ	καὶ οἷς ἐνταῦθα εἰσιὼν κατείληφα
[5, 18]	γήμαντες οἴκου ἄρχουσι, καὶ τετάρτη	τροφὸς	ἡ τῶν παιδίων· ἡ γὰρ
[5, 18]	ὅτε καθεύδειν ἔδει, σὺν τῇ	τροφῷ	μὲν ἡ Χαρίκλεια ἐγὼ δὲ
[5, 2]	ψυχὴ ἐμή, ποῦ ποτε ἄρα	τυγχάνεις;	τίς δέ σε διεδέξατο τύχη;
[5, 19]	ὁλκάδα ὡς ἴδιον αὐτοῦ κτῆμα	τυγχάνοι	καὶ ὡς τοῦ πλείονος φόρτου
[5, 18]	παρ´ ἡμῖν, εἰ μή τις	τυγχάνοις	τῶν πολυκλίνους οἴκους ἐπιζητούντων ἢ
[5, 31]	γέρως ποτὲ στερηθήσεται καὶ τοῦ	τυραννικοῦ	τούτου νόμου πειραθήσεται. ~Τί ἦν
[5, 18]	ἀπρεπὲς οἰκητήριον διὰ τὴν ναυτικὴν	τύρβην,	τὴν πόλιν δὲ ὡς οὐκ
[5, 27]	θύειν βούλεσθαι φήσαντες οἶνον μὲν	Τύριον	καὶ ἄλλα ἄττα τῆς νεὼς
[5, 19]	Χαρίκλεια τὸ κάλλος, ἀλλ´ ὁ	Τύριος	ἐκεῖνος ἔμπορος ὁ Πυθιονίκης ᾧ
[5, 22]	ἐναντιουμένων τέλος δὲ πρὸς τοῦ	Τυρίου	τοῦ ἐμπόρου πεισθέντων λῃστρικὴν προαγορευθεῖσαν
[5, 29]	παραπετάσματα, Σιδωνίων ἔργα χειρῶν καὶ	Τυρίων,	τἄλλα οἷς δεῖπνον ὑπηρετεῖται πάντα
[5, 20]	ἀξίαν ἀμείψαιντο· πόθεν δέ, ὦ	Τυρρηνέ,	συνείληφας τὴν ἐπιβουλήν; Καὶ ὃς
[5, 21]	οἴκαδε ἐλθὼν πρὸς μὲν τὸν	Τυρρηνὸν	οὐδὲ ἓν πρὸς δὲ τοὺς
[5, 22]	ἐμοῦ τοῦτο σημήναντος καὶ ὁ	Τυρρηνὸς	αἰσθόμενος διανέστη καὶ τὸ γινόμενον
[5, 18]	σφαλείη μηδὲ ὑπὸ γήρως πιεσθείη	Τυρρηνός,	ἀλλ´ ἐστὶ πταῖσμα τῶν παιδαρίων
[5, 18]	δὲ ἰδίᾳ καὶ Θεαγένης, ὁ	Τυρρηνὸς	δὲ σὺν τοῖς αὑτοῦ παισὶ
[5, 29]	μανιώδη κίνησιν ἐξ ὧν ὁ	Τυρρηνός	μοι κατὰ τὴν Ζακυνθίων διείλεκτο,
[5, 20]	προσέβαλλεν ὁ δαίμων. Ὁ γὰρ	Τυρρηνὸς	οὐ πολλαῖς ὕστερον ἡμέραις εἴς
[5, 18]	μὲν ἄλλα ἡμῶν παρεχόντων τοῦ	Τυρρηνοῦ	δὲ ὄψον ἄφθονον ἐκ θαλάττης
[5, 21]	ἀποκρύπτων γὰρ τῶν παρὰ τοῦ	Τυρρηνοῦ	μηνυθέντων ἅπερ ἐβουλόμην, ἐκεῖνο μόνον
[5, 33]	ὀδυρόμενος τὰς ἐμαυτοῦ τε κἀκείνων	τύχας	οὔτε δὲ ἐπαμύνειν ἔχων οὔτε
[5, 2]	τυγχάνεις; τίς δέ σε διεδέξατο	τύχη;	ἆρα μὴ καὶ αὐτός, οἴμοι,
[5, 6]	πανταχοῦ διώκουσαν εἱμαρμένην; εἴξωμεν τῇ	τύχῃ	καὶ χωρήσωμεν ὁμόσε τῷ φέροντι·
[5, 4]	καὶ ἄδηλον ἥτις ἡμᾶς διαδέξεται	τύχη	πολὺ δὲ καὶ ἄπειρον ὡς
[5, 18]	δὲ θαυμάζοντες ὡς παραλόγῳ τῇ	τύχῃ	χρησαμένους εὔδιόν τε καὶ ἀπήμονα
[5, 7]	ἡ Χαρίκλεια συνετίθετο, τὴν μὲν	τύχην	ἐν δίκῃ κακηγορεῖσθαι πρὸς αὐτοῦ
[5, 6]	εἱστήκεσαν οἷον ἀπαλγοῦντες πρὸς τὴν	τύχην	οὕτως ἐπαλλήλως ἐπηρεάζουσαν· ὀψὲ δ´
[5, 2]	καὶ ἔρημος, αἰχμάλωτος καὶ πολύθρηνος,	τύχης	βουλήμασι πικρᾶς ἐκκειμένη, καὶ ζῆν
[5, 29]	φειδωλοὶ συνήθροισαν ἀσώτῳ συμποσίῳ τῆς	τύχης	ἐνυβρίσαι παραδούσης. Ἐγὼ δὲ τὸν
[5, 18]	αὐτῷ τῆς τέχνης εἰς εὐμένειαν	τύχης	προσῆπτον. ~Ἀλλ´ οὐ γὰρ ἦν,
[5, 27]	λαβοῦσα τάχα δέ που καὶ	τύχης	τινὸς βουλήματι μεταβληθεῖσα· καὶ βόμβος
[5, 8]	κεφαλὴν τοῦ Μιτράνου καὶ τῆς	τύχης	ὑπερθαυμάζων ἐφύσα τὸν βάρβαρον ὡς
[5, 18]	καὶ φράζε ὅποι τις ἂν	τύχοι	καταγωγῆς. Ὁ δὲ Περὶ τὴν
[5, 21]	ἡμετέραν οἰκεῖν, εἰ τοῦ γάμου	τύχοις,	ἔφθης ἐπαγγελλόμενος, ὥστε εἴ σοι
[5, 17]	κόλπον θλιβομένης, τοῦ ἐπιρρέοντος ἔτι	τῷ	ἀνατρέχοντι πολλάκις ἐμπίπτοντος, βρασμόν τε
[5, 13]	ὑπερφερούσῃ· ἡ μὲν γὰρ ἀδρανεῖ	τῷ	ἄνθει φοινίσσεται καὶ ῥόδῳ προσέοικεν
[5, 32]	ἀφειδῶς, οἱ μὲν ὡς ἐπαμύνοντες	τῷ	ἄρχοντι οἱ δὲ ὡς τοῦ
[5, 8]	Μιτράνης ὁ φρούραρχος Ὀροονδάτου τοῦ	τῷ	βασιλεῖ τῷ μεγάλῳ τὴν Αἴγυπτον
[5, 25]	τοῦ σκάφους ἠπείγοντο, θᾶττον ἐν	τῷ	βεβαίῳ τοῦ περιεῖναι γενέσθαι πᾶς
[5, 7]	λαβόντες (οὐ γὰρ οὕτω χρηστῷ	τῷ	δαίμονι προσπαλαίειν ὡς ταχεῖαν τῶν
[5, 32]	δὲ ὡς τοῦ Πελώρου σὺν	τῷ	δικαίῳ προασπίζοντες. Καὶ ἦν οἰμωγὴ
[5, 15]	παρεχώρουν, οἱ μὲν ἄνδρες ἐμβατήρια	τῷ	Διονύσῳ καὶ ᾖδον καὶ ἔσπενδον
[5, 16]	δαιμονίου κάλλιστα συνιέναι τὸν Ἑρμῆν	τῷ	Διονύσῳ συγκαθιδρύων καὶ λόγων ἥδυσμα
[5, 26]	ἁμιλλώμενος. ~Ἐπεὶ δὲ καὶ ἡμεῖς	τῷ	δόγματι πειθόμενοι παρῄειμεν ὁ Τραχῖνος
[5, 23]	καὶ εἰς γαλήνην ἐξενικήθη καθάπερ	τῷ	ἡλίῳ συγκαταδυόμενος, ἢ ἀληθέστερον εἰπεῖν
[5, 26]	νεανίσκον ἀνδρείας ἀνάμεστον καὶ βίῳ	τῷ	ἡμετέρῳ συντελεῖν ἐπιτήδειον· ὅδε δὲ
[5, 32]	συμμαχίαν ἡ Χαρίκλεια λόγον ἐπίκουρον	τῷ	Θεαγένει ἐτόξευσεν Ἀνδρίζου, φίλτατε« βοήσασα,
[5, 18]	καὶ μετ´ οὐ πολὺ σὺν	τῷ	Θεαγένει καὶ τῇ Χαρικλείᾳ παρόντα
[5, 24]	Ἐγὼ δὲ καὶ ἡ Χαρίκλεια	τῷ	Θεαγένει περιφύντες ὅλον ἐνθουσιῶντα πρὸς
[5, 34]	εἰς τὴν γυναικωνῖτιν χωρισθεῖσα σὺν	τῷ	θυγατρίῳ τε τοῦ Ναυσικλέους κατακλινεῖσα
[5, 10]	ἀκριβῶς ὑποφαινούσης ὁ Καλάσιρις ἅμα	τῷ	Κνήμωνι παρὰ τὸν Ναυσικλέα σπεύδων
[5, 16]	Ἐπείθετο ὁ Καλάσιρις ἅμα μὲν	τῷ	Κνήμωνι χαριζόμενος ἅμα δὲ τὸν
[5, 9]	σοι τηλικοῦτο καὶ τοιοῦτο δῶρον	τῷ	κοινῷ δεσπότῃ προσάγειν οἷον ἡ
[5, 31]	οὐκ εἰς μακρὰν οἰμώξῃ τῷδε	τῷ	κρατῆρι βαλλόμενος. Ὁ δὲ Πέλωρος
[5, 32]	ὁ μὲν Τραχῖνος ἐπανατείνεται ὡς	τῷ	κρατῆρι πατάξων τὸν Πέλωρον, ὁ
[5, 10]	ὑπερβολὴν οὐδὲ αὐτῷ δυνατὸν εἶναι	τῷ	λόγῳ φράζειν, καὶ ταῦτα ἐξὸν
[5, 33]	ἐμὲ μὲν ἔλαθεν ἐπανελθὼν ἐγκαταμείναντα	τῷ	λόφῳ καὶ οὐ θαρσήσαντα τῆς
[5, 8]	φρούραρχος Ὀροονδάτου τοῦ τῷ βασιλεῖ	τῷ	μεγάλῳ τὴν Αἴγυπτον σατραπεύοντος, ἐπὶ
[5, 27]	φόρτου καταληφθέντας ὅπη τε χρήσονται	τῷ	μεγέθει τῆς νεὼς ἀπείρως ἔχοντας.
[5, 9]	ἐμὴν δεσποτείαν καὶ θεῷ βασιλεῖ	τῷ	μεγίστῳ μόνῳ καὶ φαίνεσθαι καὶ
[5, 24]	καὶ διαδρᾶναι βουλευομένων· ἕως ἐν	τῷ	μέλλειν καὶ ἄκοντας αὐτοὺς προλαβὼν
[5, 8]	στοχαζομένη συνύφαινε τὸν σκοπὸν καὶ	τῷ	Μιτράνῃ πυνθανομένῳ τίς ποτε καλοῖτο
[5, 13]	χαίροντες ἐπορεύοντο, αὐτοὶ μὲν ἅμα	τῷ	Ναυσικλεῖ καὶ ἄλλῳ πλήθει τῶν
[5, 14]	Αἰθιόπων ἀμέθυσος· ἣν δὲ τότε	τῷ	Ναυσικλεῖ προσεκόμιζεν ὁ Καλάσιρις μακρῷ
[5, 25]	εἰς τὴν ναῦν καὶ παίων	τῷ	ξίφει τοὺς προστυχόντας φόνῳ καὶ
[5, 26]	ἄγουσιν. Εἰ δὲ βούλει με	τῷ	ὄντι θαρσοῦσαν καὶ ἔχειν καὶ
[5, 14]	περιβαλλούσης· ἡ δὲ ἦν πέτρα	τῷ	ὄντι καὶ οὐχὶ μίμημα, τῶν
[5, 3]	ἐπὶ τέλους τὴν Θίσβην εἶναι	τῷ	ὄντι πιστεύσας, ὀλίγου μὲν ἐδέησε
[5, 16]	ὡς ἀληθῶς καὶ ἡδονῇ θείᾳ	τῷ	ὄντι συγκράτων φιληκόως ἔχεις. Καί
[5, 15]	εὕρημα διὰ τοῦ πυρός σοι	τῷ	ὄντι τὸ δῶρον διακονήσαντος· ὁρᾶν
[5, 25]	ὁλκάδος ἐξίστασθαι προηγορεύετο καὶ θάνατος	τῷ	παραβαίνοντι διηπειλεῖτο. Ἀλλ´ ἔστιν ὡς
[5, 17]	καὶ κρημνώδεσι· καλὸν οὖν ἐννυκτερεῦσαι	τῷ	πελάγει καὶ τὸ πνεῦμα ὑφειμένως
[5, 32]	τοῖς τραύμασι πεπιεσμένος ἐφήλατό τε	τῷ	Πελώρῳ καὶ τῇ κεφαλῇ τὸ
[5, 32]	πεσόντων μόνος ὁ Θεαγένης ὑπελείφθη	τῷ	Πελώρῳ μονομαχῶν, ἀνδρὶ τὰ πάντα
[5, 17]	πρῶτα πλεῖν κατὰ γνώμην εὐκραεῖ	τῷ	πνεύματι καὶ ἐκ νώτων ὑποφερομένους,
[5, 17]	οὐριοδραμούσης Ὅτι« ἔφη πλησιστίῳ χρώμενοι	τῷ	πνεύματι περὶ πρώτην ἂν φυλακὴν
[5, 3]	ἀπέτρεχε σφαλλόμενος καὶ νῦν μὲν	τὼ	πόδε προσπταίων νῦν δὲ τοῖς
[5, 16]	Διονύσῳ συγκαθιδρύων καὶ λόγων ἥδυσμα	τῷ	πότῳ συναναχέων· ὡς ἐγώ σου
[5, 16]	γὰρ γυναῖκας ἀκούεις ὡς διατριβὴν	τῷ	πότῳ χορείαν ἐστήσαντο· ἡμῖν δὲ
[5, 24]	αὐτοὺς προλαβὼν ἔστησεν ὁ πόλεμος,	τῷ	προστυχόντι πρὸς ἄμυναν ὁπλίσας. Ἐγὼ
[5, 15]	ἀποκληρώσας τοὺς δὲ ἄνδρας ἐν	τῷ	προτεμενίσματι κατακλίνας· ἐπεὶ δὲ εὐφροσύνης
[5, 31]	οὖν τὸν λῃστρικὸν νόμον ὃς	τῷ	πρώτῳ νηὸς ἐπιβάντι πολεμίας καὶ
[5, 6]	ἐπιόντων ἀποδιδράσκειν ἡ Χαρίκλεια καὶ	τῷ	σπηλαίῳ κρύπτειν ἑαυτοὺς εἴ πη
[5, 1]	διανοίᾳ συνεκδημῶν, ἀλλά σε ἐφώρασα	τῷ	τε ἄλλῳ σου περὶ ἐμὲ
[5, 17]	εἴ τινα καταμεμαθήκοι τῆς ἐπιπολαζούσης	τῷ	τόπῳ τραχύτητος αἰτίαν, Τὸ πέλαγος»
[5, 2]	ὁ Καλάσιρις καὶ αὖθις ὑπηνέχθη	τῷ	ὕπνῳ, ὁ δὲ Κνήμων τοῦ
[5, 13]	τὴν προσηγορίαν ἀλλ´ ἀληθῶς ἀμέθυσος	τῷ	φέροντι γίνεται, νηφάλιον ἐν τοῖς
[5, 6]	τῇ τύχῃ καὶ χωρήσωμεν ὁμόσε	τῷ	φέροντι· κερδήσωμεν ἄλην ἀνήνυτον καὶ
[5, 2]	βιώσεσθαί τε τὸ λειπόμενον ἅμα	τῷ	φιλτάτῳ, ξένον μὲν καὶ ἀλήτην
[5, 13]	τοῦ προσώπου τροπαῖς ἐμφήνας, ἐπιβάλλει	τὼ	χεῖρε τοῖς βωμοῖς ἐπιφθεγγόμενος καὶ
[5, 19]	καὶ ὡς οὐκ ἄν ποτέ	τῳ	χώραν ἄλλην οἰκοῦντι καὶ ἔθνος
[5, 31]	πράττοις οὐκ εἰς μακρὰν οἰμώξῃ	τῷδε	τῷ κρατῆρι βαλλόμενος. Ὁ δὲ
[5, 10]	τὸν Ναυσικλέα σπεύδων μαθεῖν τι	τῶν	ἀγνοουμένων ἔρχεται καὶ πυνθανομένω τίνα
[5, 19]	καὶ ὡς τοῦ πλείονος φόρτου	τῶν	ἀγωγίμων δεσπόζοι, χρυσοῦ τε ὄντων
[5, 1]	θορυβεῖσθαι σιωπᾶν δὲ ἐβιαζόμην ἐπιθυμίᾳ	τῶν	ἀεὶ πρὸς σοῦ λεχθησομένων ἑλκόμενος.
[5, 20]	δὲ καταμηνύων τὴν σκευωρουμένην πρὸς	τῶν	ἀλαστόρων ἐπιβουλὴν ἱκετεύω φροντίδα ποιεῖσθαι
[5, 11]	~Ταῦτα ὡς ἤκουσαν ὑπόνοιαν εὐθὺς	τῶν	ἀληθῶν ἐλάμβανον ἱκέτευόν τε προστάττειν
[5, 28]	ὁ Τραχῖνος ἰδίᾳ με καὶ	τῶν	ἄλλων εἰς ἀνήκοον παραλαβὼν Ὦ
[5, 13]	ἀγοραίῳ τε καὶ ἐμπορικῷ διαφερόντως	τῶν	ἄλλων θεῶν αὑτὸν καθοσιούμενος, καὶ
[5, 8]	μόνον προσφέρειν, ἄλλῳ γὰρ οὐδενὶ	τῶν	ἄλλων οὐδεὶς ἐπετύγχανεν ἐκ περάτων
[5, 32]	τὰς πληγὰς ἐνίων ὑπονοούντων, ἕως	τῶν	ἄλλων πεσόντων μόνος ὁ Θεαγένης
[5, 20]	αὐτοῖς προσκομίζων πλέον ἢ παρὰ	τῶν	ἄλλων τὸ τίμημα κομίζομαι. Τῇ
[5, 1]	τε ἐκ τῆς ὁδοιπορίας καὶ	τῶν	ἄλλων φροντίδων κάκωσιν ὕπνῳ βραχεῖ
[5, 31]	δὲ μηδὲν μελλήσας ὥς τινος	τῶν	ἀναγκαίων ἐπείγοντος ἀνίσταται καὶ λαθὼν
[5, 20]	οὐδεμίαν τοῦ διοχλεῖν μοι περὶ	τῶν	αὐτῶν ἀπολειπόμενον, ἔγνων τὸ παρὸν
[5, 21]	ἐντυχὼν ὁ ἔμπορος καὶ περὶ	τῶν	αὐτῶν διαλεγόμενος σκέμματός τινος ἐνδόσιμον
[5, 13]	Καὶ ἅμα ἐνεχείριζε δακτύλιόν τινα	τῶν	βασιλικῶν ὑπερφυές τι χρῆμα καὶ
[5, 26]	πρὸς οἶκτον ἤγετο καὶ ὑπὸ	τῶν	βλεμμάτων πρὸς τὸ ὑπήκοον ἐδουλοῦτο,
[5, 14]	τῷ ὄντι καὶ οὐχὶ μίμημα,	τῶν	γὰρ ἄκρων τῆς λίθου μέρος
[5, 5]	αὖθις ἔκλαιον ὥσπερ οἶμαι σπονδῶν	τῶν	δακρύων ἀπάρχοντες καὶ ὅρκια τὰ
[5, 26]	παρέλκοντος. Ὡς δὲ ὑπό τε	τῶν	δακρύων πρὸς οἶκτον ἤγετο καὶ
[5, 32]	τὴν πυρκαϊὰν τοὺς ἐναντίους κατοπτεύουσα,	τῶν	δὲ ἀγνοούντων τὸ κακὸν καὶ
[5, 24]	ἐπὶ τῶν ἰκρίων ἀλλήλοις παρακελευομένων	τῶν	δὲ εἰς τὸ σκάφος τὸ
[5, 7]	ἐν χερσὶ ταῖς ἐκείνου γίνοιτο.	Τῶν	δὲ ἐπελθόντων ἐπανετείναντο μέν τινες
[5, 3]	τὸ μὲν σῶμα παλμὸς εἶχε	τῶν	δὲ ὀδόντων ἄραβος πολὺς ἐγίνετο,
[5, 24]	τὰ κοῖλα τῆς νεὼς καταδυομένων	τῶν	δὲ προμαχεῖν ἐπὶ τῶν ἰκρίων
[5, 21]	αὖθις ἐπιβαίνειν δεήσει τῆς ὁλκάδος·	τῶν	δὲ τὸ αἰφνίδιον θαυμαζόντων καὶ
[5, 27]	μὲν τὰ ἱστία τεταραγμένως ἀνιμώντων	τῶν	δὲ τοὺς κάλως ἀπείρως κατανεμόντων,
[5, 27]	ἄκατον ἐχώρισεν, οὐ μὴν παντάπασι	τῶν	δεινῶν ἀπαλλαγέντων ἀλλὰ τρικυμίαις τε
[5, 2]	καὶ τούτων, οἴχεται ὁ κοινωνὸς	τῶν	δυστυχημάτων καὶ ὡς ἄχθη τὰ
[5, 21]	μέρος ἐξέφαινον ὡς ἁρπάσαι τις	τῶν	ἐγχωρίων διανοεῖται τὴν κόρην πρὸς
[5, 15]	ἐπεὶ δὲ εὐφροσύνης τῆς ἐκ	τῶν	ἐδεσμάτων εἰς κόρον ᾖσαν καὶ
[5, 31]	ἀλλ´ οὐδὲ νέμησις οὐδέπω προὐτέθη	τῶν	εἰλημμένων. Καὶ ὃς Οὐκοῦν αἰτῶ
[5, 16]	δὲ ἔτι ἀδιήγητα καὶ ἐχόμενα	τῶν	εἰρημένων ἔνθεν ἑλών, ~Ὡς ἐπειδὴ
[5, 33]	ἐπιμεληθῆναι, τὰ ἐκ θαλάττης κακὰ	τῶν	ἐκ γῆς ἀδιαστάτως διαδεξαμένων. Ἄρτι
[5, 13]	ἀλλὰ καὶ δύναμις αὐτῇ γνησιωτέρα	τῶν	ἐκ δύσεων ἐγκαθίδρυται, οὐ γὰρ
[5, 27]	ἀμφοτέραις προσπλεῦσαί ποι ταῖς ναυσί,	τῶν	ἐμπλευσάντων θατέρᾳ πάντως ἐπιζητηθησομένων. Ἐδόκει
[5, 5]	τοῦ σπηλαίου κειμηλίων μὲν ἄλλων	τῶν	ἐναποκειμένων οὐδενὸς θιγόντες, τὸν γὰρ
[5, 4]	ἡ δὲ νῆσος ἐνεπέπρηστο καὶ	τῶν	ἐνοίκων ἐκεκένωτο βουκόλων, ὁ μὲν
[5, 1]	διήγησιν εἰς πέλαγος ὄντως ἀφεὶς	τῶν	ἑξῆς; Ἐνταῦθά ποι τὸν λόγον
[5, 17]	τὴν αἰτίαν, ὁ Καλάσιρις εἴχετο	τῶν	ἑξῆς Ὑπερβαλόντες δὴ» λέγων τὸν
[5, 33]	οὐδὲν ἐρανισάμενος θρήνων δὲ μόνων	τῶν	ἐπ´ αὐτῆς καὶ ὀδυρμῶν ἀφθόνων
[5, 3]	τῶν πρώτων ἕτερα ὑπονοήσας, ἐκ	τῶν	ἐπὶ τέλους τὴν Θίσβην εἶναι
[5, 6]	καὶ μόνον οὐ προσορμιζομένων ἤδη	τῶν	ἐπιόντων ἀποδιδράσκειν ἡ Χαρίκλεια καὶ
[5, 5]	λανθάνειν αὐτοὺς καὶ ἄλλα σκεύη	τῶν	εὐτελῶν ἐπιβαλοῦσα, τὸ δὲ τόξον
[5, 4]	καὶ παιδιὰν πεποίηται, καὶ οὐδὲ	τῶν	ἡδίστων ἀλύπως μετέχειν ἐπέτρεπεν ἀλλ´
[5, 2]	ἐξ ἀρχῆς εἰληχὼς δαίμων μικρὸν	τῶν	ἡδονῶν ὑποθέμενος εἶτα ἠπάτησε. Δουλείαν
[5, 22]	δὲ αὐτός τε σῴζοιο πρὸς	τῶν	θεῶν, ἀνδρῶν βέλτιστος περὶ ἡμᾶς
[5, 28]	ἑορτῶν τὴν ἡδίστην θυσίᾳ τῇ	τῶν	θεῶν ἐπισυνάπτων. Ὅπως οὖν μὴ
[5, 15]	Ἑρμοῦ τοῦ καλλίστου καὶ ἀγαθωτάτου	τῶν	θεῶν ἥκειν μοι συνήθως καὶ
[5, 12]	Θεαγένους, ὡς τό γε ἐκ	τῶν	θεῶν ἡμᾶς οὐ περιόψεται ἀλλ´
[5, 18]	προήκων ὁρῶ πρεσβύτην ἁλιευτικὸν πρόσθεν	τῶν	θυρῶν αὐτοῦ καθήμενον καὶ δικτύου
[5, 24]	καταδυομένων τῶν δὲ προμαχεῖν ἐπὶ	τῶν	ἰκρίων ἀλλήλοις παρακελευομένων τῶν δὲ
[5, 17]	ἡμῖν ὑποδραμοῦσαν, καὶ ὁ κυβερνήτης	τῶν	ἱστίων παραστέλλειν ἐπέταττεν. Ἡμῶν δὲ
[5, 13]	τῷ Ναυσικλεῖ καὶ ἄλλῳ πλήθει	τῶν	κεκλημένων (δημοτελῆ γὰρ ηὐτρέπιστο τὴν
[5, 27]	γοῦν· ἡμᾶς εἰς τὸν ἔσχατον	τῶν	κινδύνων ἐνέβαλλεν οὐ τὸ βίαιον
[5, 12]	τὴν βούλησιν, τοσαῦτα λαμβάνων παρὰ	τῶν	κρειττόνων ὅσα καὶ αἰτεῖν οἶδε
[5, 27]	ἐπεχείρουν μὲν τὴν πρώτην ἔνιοι	τῶν	λῃστῶν εἰς τὴν ἰδίαν αὐτῶν
[5, 25]	ἔφασαν ἐκστῆναι. ~Ἐπεὶ δέ τις	τῶν	λῃστῶν, ὁ τολμηρότατος, ἐναλάμενος εἰς
[5, 15]	καὶ λόγος ἄλλως ἦν ἡ	τῶν	λύτρων αἴτησις, σκοπὸς δὲ ἀπριάτην
[5, 13]	Καλάσιρις ἐπιθεωρήσας καὶ ποικίλην δηλοῦσθαι	τῶν	μελλόντων συντυχίαν ἡδέων τε καὶ
[5, 2]	οὕτως ἐκτόπως ἀλύοι σχεδόν τι	τῶν	μεμηνότων οὐκ ἀποδέων· εἶτα Οὐ
[5, 2]	ζῶσαν ἀγγελλομένην φροντίζεις; Καὶ ὃς	Τῶν	μὲν ἄλλων ἀκούσῃ μετὰ ταῦτα
[5, 24]	ἐμπέπληστο θορύβοις ὀλολυγμοῖς διαδρομαῖς καταιγιζομένη,	τῶν	μὲν εἰς τὰ κοῖλα τῆς
[5, 27]	δὲ ἄλλος ἄλλην αὐτοδίδακτος ἐθρασύνετο,	τῶν	μὲν τὰ ἱστία τεταραγμένως ἀνιμώντων
[5, 16]	χαριζόμενος ἅμα δὲ τὸν Ναυσικλέα	τῶν	μετὰ ταῦτα ἕνεκεν ὑποποιούμενος καὶ
[5, 33]	ἐδίωκε. ~Καὶ τὰ μὲν ἄλλα	τῶν	μετὰ ταῦτα οὐκ ἔχω λέγειν
[5, 22]	φωσφόρου διαλάμψαντος ἀνηγόμεθα, πολλὰ μὲν	τῶν	ναυτῶν τὴν πρώτην ἐναντιουμένων τέλος
[5, 18]	ὡς οὐκ ἀσφαλὲς διὰ τὴν	τῶν	νέων φυγὴν παραιτούμενος. Ὀλίγον οὖν
[5, 1]	ἐμοῦ τἀμαυτοῦ πάθη μέχρι πόρρω	τῶν	νυκτῶν ἀποτείναντος· κἀμὲ δὲ λοιπόν,
[5, 8]	ἔλεγεν ἣν ἀφῃρέθην μὲν πρὸς	τῶν	ὀλέθρων βουκόλων ἔχω δὲ διὰ
[5, 22]	εἰς μακρὰν τὴν δίκην καὶ	τῶν	ὁμοίων ἐμοὶ παθῶν αἰσθήσῃ, θαλάττῃ
[5, 12]	δεδιὼς δὲ μή τινα λάβοι	τῶν	ὄντων ὁ Ναυσικλῆς ὑπόνοιαν καὶ
[5, 4]	παρακινοῦντα αἴσθοιτο καὶ ἀνδριζόμενον ὑπομνήσει	τῶν	ὅρκων ἀνέστελλεν, ὁ δὲ οὐ
[5, 18]	πιεσθείη Τυρρηνός, ἀλλ´ ἐστὶ πταῖσμα	τῶν	παιδαρίων ἀπειρίᾳ τῶν ὑφάλων οὗ
[5, 18]	ἄρχουσι, καὶ τετάρτη τροφὸς ἡ	τῶν	παιδίων· ἡ γὰρ μήτηρ αὐτοῖς
[5, 16]	τοῦ παρόντος φυλάξειας, ὅτε σου	τῶν	παίδων ἡ μὲν θυγατὴρ ἥδε
[5, 21]	τινος ἐνδόσιμον παρεῖχεν· ἀποκρύπτων γὰρ	τῶν	παρὰ τοῦ Τυρρηνοῦ μηνυθέντων ἅπερ
[5, 7]	ἐκκλίνωμεν, ἐπιτυχίας ἐλπίδα τὴν πεῖραν	τῶν	παρελθόντων ὑποθέμενοι, πολλάκις ἤδη καὶ
[5, 17]	τούτοις κρότου γενομένου καὶ ἐπαίνου	τῶν	παρόντων ἀληθῆ εἶναι μαρτυρούντων τὴν
[5, 4]	τὸ σπήλαιον ὑπελείποντο τὸ ὑπερβάλλον	τῶν	παρόντων δεινῶν ἀγαθὸν μέγιστον τιθέμενοι·
[5, 26]	ὑποθήκης ἀνύουσα, τὸ κατηφὲς ἐκ	τῶν	περιεστηκότων τοῦ βλέμματος ἀπεσκευασμένη καὶ
[5, 27]	νεὼς ἐξεκόμιζον βοσκήματα δὲ ἐκ	τῶν	πέριξ χωρίων τοὺς ὠνησομένους ἀπέστελλον,
[5, 7]	ἐπιόντας περιεσκόπουν ἔλαθον ὑπὸ μοίρας	τῶν	πολεμίων ἣ κατ´ ἄλλο μέρος
[5, 18]	ἡμῖν, εἰ μή τις τυγχάνοις	τῶν	πολυκλίνους οἴκους ἐπιζητούντων ἢ θεραπείαν
[5, 31]	τοὺς παρόντας Ὁρᾶτε« ἔφη τἀπίχειρα	τῶν	πόνων; οὕτω καὶ ὑμῶν ἕκαστος
[5, 4]	γινόμενος. Ἐπεὶ δὲ ὀψέ ποτε	τῶν	πρακτέων εἰς ἔννοιαν ἐλθόντες δόξαι
[5, 29]	~Ἀποχωρήσας τε μικρὸν καί τινα	τῶν	πρακτέων ἔννοιαν ἐπ´ ἐμαυτοῦ φροντίσας,
[5, 18]	ἄλλοι σχεδόν τι πάντες ἔτι	τῶν	πρυμνησίων ἀναπτομένων ἀπολιπόντες τὴν ναῦν
[5, 3]	τῶν ὑπολοίπων ἀκρόασιν, ἀλλ´ ἐκ	τῶν	πρώτων ἕτερα ὑπονοήσας, ἐκ τῶν
[5, 7]	τῷ δαίμονι προσπαλαίειν ὡς ταχεῖαν	τῶν	συμφορῶν ἀπαλλαγὴν συγχωρῆσαι) ἀλλ´, ἐνδεχόμενον
[5, 1]	γῆράς τε βαρύνει καὶ ἡ	τῶν	συμφορῶν ὑπόμνησις παραλύουσα τὴν διάνοιαν
[5, 24]	~Ἤδη δὲ πλησιαζόντων ἀνέκραγέ τις	τῶν	συνεμβεβηκότων ἀπὸ τῆς Ζακυνθίων Τοῦτο
[5, 22]	εἰς ἄκραν τινὰ Κρητικὴν προσωκείλαμεν,	τῶν	τε πηδαλίων θάτερον ἀποβαλόντες καὶ
[5, 16]	καὶ ἄλλου πρὸς ἄλλο τι	τῶν	τερπόντων ἀποκλίναντος, ὕδατος ἀπαραχύτου φιάλην
[5, 9]	Μιτράνης δὲ ἐπὶ ἑτέρας κώμας	τῶν	ὑπηκόων ἐκτραπεὶς οὐδὲν ὑπερθέμενος ἅμα
[5, 3]	τούτων ἤκουσεν οὐδὲ ὑπέμεινε τὴν	τῶν	ὑπολοίπων ἀκρόασιν, ἀλλ´ ἐκ τῶν
[5, 25]	Τραχίνου παρ´ ἐλπίδα πᾶσαν ἐφείδοντο	τῶν	ὑποπεσόντων, ἐγίνετο δὲ ἄσπονδος ἐκεχειρία
[5, 18]	ἐστὶ πταῖσμα τῶν παιδαρίων ἀπειρίᾳ	τῶν	ὑφάλων οὗ μὴ ἐχρῆν τὰ
[5, 5]	χρόνον εἶναι ὅσος ἀμαυρῶσαι αὐτοῖς	τῶν	ψυχῶν τὰ ἐρωτικὰ γνωρίσματα. Ὅμως
[5, 29]	ὑπηρετεῖται πάντα ἀφειδῶς, καὶ ἐπὶ	τῶν	ὤμων ἀκόσμως ἐξετίθεντο, πλοῦτον ὃν
[5, 26]	καὶ ἴσθι δέσποινα σὺν ἡμῖν	τῶνδε	ἁπάντων ἐσομένη. Ταῦτα ἐκεῖνος μὲν