Livre, Chap.
[5, 18]	διερρωγότος βροχίδας ἀκεζόμενον. Πλησιάσας δὴ	Χαῖρε«	εἶπον ὦ βέλτιστε καὶ φράζε
[5, 1]	ἀπάγγελλε θᾶττον, ὡς ἂν τοῦ	χαίρειν	γ´ ἔχοις ἡμᾶς κοινωνοῦντας. Ἀλλὰ
[5, 22]	παρὰ τῆς ἐμῆς γαμετῆς πρόσειπε,	χαίρειν	γὰρ αὐτῇ φησι διότι πάντων
[5, 8]	Ἐδράττετό τε τῆς Χαρικλείας καὶ	χαίρειν	εἰς ὑπερβολὴν ἐνεδείκνυτο καὶ τῇ
[5, 28]	γάμον. Ἐπῄνουν τὰ εἰρημένα καὶ	χαίρειν	ἐνεδεικνύμην τοῖς τε θεοῖς χάριν
[5, 18]	ἔχει τῆς ἀκοῆς γεγωνότερον ἐμβοήσας	Χαίρειν	κελεύω σοι« ἔφην καὶ φράζειν
[5, 18]	οὖσι καταγωγήν. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς	χαίροις«	ἀπεκρίνατο καὶ μένοις εἰ βούλοιο
[5, 4]	φύσεως ἀμιγὲς καὶ καθαρὸν τὸ	χαῖρον	οὐκ ἐπιδεχομένης. Ὡς δὴ καὶ
[5, 13]	πρακτέα γὰρ αὐτοῖς ἤδη συνέκειτο—	χαίροντες	ἐπορεύοντο, αὐτοὶ μὲν ἅμα τῷ
[5, 1]	μόνην ἀναμεῖναι συνθέμενοι. Λίαν οὖν	χαίροντες	ἥκοντας ἡμᾶς ὑποδέχονται καὶ παραχρῆμα
[5, 27]	δυσδαίμονες ἐπιβαίνομεν, οἱ μὲν ἄλλοι	χαίροντες	ἡμεῖς δὲ ἀνιώμενοι καὶ πολλὰ
[5, 18]	μὴ μέλλε μηδὲ ἀμφίβαλλε ὡς	χαίροντες	ὑποδεξόμεθα ἄνδρα καὶ ἐκ πρώτης
[5, 28]	παῖς διὰ σοῦ μαθοῦσα δέξηται	χαίρουσα	τὸ ἐσόμενον, ἐδικαίωσα προειπεῖν σοι
[5, 26]	ἔφη δωροῦμαί σοι καὶ μάλα	χαίρων,	ὁρῶ γὰρ νεανίσκον ἀνδρείας ἀνάμεστον
[5, 29]	πρὸς ταῦτα ὁ Τραχῖνος καὶ	χαίρων	οὕτω προστάξειν ἐπηγγέλλετο, καὶ προσέταξεν
[5, 2]	ἥδιστον, οὐδὲν γὰρ οὕτως ἐμοὶ	χαλεπὸν	ὃ μὴ μετ´ ἐκείνου φορητόν·
[5, 4]	ὅρκων ἀνέστελλεν, ὁ δὲ οὐ	χαλεπῶς	ἐπανήγετο καὶ σωφρονεῖν ῥᾳδίως ἠνείχετο
[5, 3]	τι ταῖς θύραις· ἀντίσχων δὲ	χαλεπῶς	καὶ δέει τοῦ μὴ πρός
[5, 25]	ἐκεχειρία καὶ πόλεμος ἔργοις ὁ	χαλεπώτατος	εἰρήνης ὀνόματι νόθῳ παραλυόμενος, συνθήκης
[5, 6]	ἀτόποις τὰ ἐκ γῆς φιλοτιμεῖται	χαλεπώτερα,	πολέμους ἄρτι λῃσταῖς μετ´ ὀλίγον;
[5, 14]	ἡ γραφή, παιδαρίσκος ἐποίμαινε πρόβατα	χαμαιζήλῳ	μὲν πέτρᾳ πρὸς περιωπὴν ἐφεστὼς
[5, 18]	μοι δύο καὶ τρίτος ἐγώ,	Χαρίεν«	ἔφη τὸ σύμμετρον, ἑνὶ γὰρ
[5, 14]	μαλλοῖς, οὐ τῆς τέχνης τοῦτο	χαριζομένης	ἀλλ´ οἰκεῖον ἐρύθημα τῆς ἀμεθύσου
[5, 16]	Καλάσιρις ἅμα μὲν τῷ Κνήμωνι	χαριζόμενος	ἅμα δὲ τὸν Ναυσικλέα τῶν
[5, 33]	ἐπ´ αὐτῆς καὶ ὀδυρμῶν ἀφθόνων	χαριζόμενος.	Ἐπὶ τούτοις ἐδάκρυε μὲν αὐτὸς
[5, 8]	σοφίσματος ἔτυχεν· ἡ γὰρ δὴ	Χαρίκλεια	γλώσσης τε ἑλληνίδος αἰσθομένη καί
[5, 5]	αὐτῶν ἀφείλοντο ταῦτα συνεσκευάζοντο. Ἡ	Χαρίκλεια	δὲ καὶ μετημφίασεν ἑαυτὴν ἐνθεμένη
[5, 13]	γὰρ ηὐτρέπιστο τὴν θυσίαν) ἡ	Χαρίκλεια	δὲ σὺν τῇ θυγατρὶ τοῦ
[5, 15]	τῇ Δήμητρι χαριστήριον ἐχόρευον· ἡ	Χαρίκλεια	δὲ χωρισθεῖσα τὸ ἑαυτῆς ἔπραττεν,
[5, 4]	Θίσβη τὸ θρηνοῦν γύναιον ἀλλὰ	Χαρίκλεια.	Ἐγεγόνει δὲ τὰ περὶ αὐτὴν
[5, 18]	σὺν τῇ τροφῷ μὲν ἡ	Χαρίκλεια	ἐγὼ δὲ ἰδίᾳ καὶ Θεαγένης,
[5, 11]	θέαν. Ἀλλ´ ὦ θύγατερ, ὦ	Χαρίκλεια,	Θεαγένην δὲ ποῦ κατέλιπες; Ἀνωλόλυξε
[5, 8]	εἰς ὑπερβολὴν ἐνεδείκνυτο καὶ τῇ	Χαρικλείᾳ	Θίσβην ὁμολογεῖν ἑαυτὴν εἰ βούλοιτο
[5, 5]	ἀνεύρεσιν φυλαττόμενον. ~Ἐπῄνει ταῦτα ἡ	Χαρίκλεια	καὶ ἐδόκει ναοῖς ἐπιγράφειν, εἰ
[5, 11]	λάθρα πρὸς τὸν Καλάσιριν ἡ	Χαρίκλεια	καὶ ἐπάγγειλαι πλῆθος ὁπόσον βούλει·
[5, 11]	καὶ ὦ θύγατερ» καὶ ἀληθῶς	Χαρίκλεια	καὶ οὐχὶ Θίσβη» {τοῦ Κνήμωνος}
[5, 4]	μὲν συνεῖναι ἡμᾶς ἀλλήλοις, ὦ	Χαρίκλεια,	καὶ τοῦτο ἔχειν ὃ πάντων
[5, 6]	ἤδη τῶν ἐπιόντων ἀποδιδράσκειν ἡ	Χαρίκλεια	καὶ τῷ σπηλαίῳ κρύπτειν ἑαυτοὺς
[5, 4]	εἴρηται. Μόνοι δὲ Θεαγένης καὶ	Χαρίκλεια	κατὰ τὸ σπήλαιον ὑπελείποντο τὸ
[5, 32]	πρὸς τὴν ἐνέργειον συμμαχίαν ἡ	Χαρίκλεια	λόγον ἐπίκουρον τῷ Θεαγένει ἐτόξευσεν
[5, 18]	σὺν τῷ Θεαγένει καὶ τῇ	Χαρικλείᾳ	παρόντα με ἄσμενος ὁ πρεσβύτης
[5, 7]	~Τούτοις εἰρημένοις οὐ πᾶσιν ἡ	Χαρίκλεια	συνετίθετο, τὴν μὲν τύχην ἐν
[5, 32]	Θεαγένης ἀπόλεμος ἦν οὐδὲ ἡ	Χαρίκλεια,	τὰ γὰρ συγκείμενα πράττοντες ὁ
[5, 19]	τῆς ἐρημίας ἀνενόχλητον εἶχεν ἡ	Χαρίκλεια	τὸ κάλλος, ἀλλ´ ὁ Τύριος
[5, 4]	μιγνύμενοι τοῖς φιλήμασιν· ἡ γὰρ	Χαρίκλεια	τὸν Θεαγένην εἴ τι παρακινοῦντα
[5, 5]	Ὅμως δ´ οὖν ἡ μὲν	Χαρίκλεια	τὸν συνεκκείμενον αὑτῇ πατρῷον ἐδείκνυ
[5, 24]	ὁπλίσας. Ἐγὼ δὲ καὶ ἡ	Χαρίκλεια	τῷ Θεαγένει περιφύντες ὅλον ἐνθουσιῶντα
[5, 12]	ὑπόνοιαν καὶ ὧν ἐπεφέρετο ἡ	Χαρίκλεια	Ὦ ´γαθὲ Ναυσίκλεις» ἔφη οὐκ
[5, 31]	τὴν ὁλκάδα καὶ ἰδὼν τὴν	Χαρίκλειαν	δάφνης τε φέρουσαν ἐπὶ τῆς
[5, 33]	νυκτὸς ἐπιμίξαι χωρίῳ πολεμουμένῳ, τὴν	Χαρίκλειαν	δὲ οὐδαμῶς· ἀλλ´ εἶδον ἡμέρας
[5, 11]	Καλάσιριν ἐφ´ ὅσον περιβαλὼν τὴν	Χαρίκλειαν	ἐδάκρυεν ἀφορῶν καὶ τίς ὁ
[5, 29]	Θεαγένην παραλαβὼν καὶ παρὰ τὴν	Χαρίκλειαν	ἐλθὼν εὑρών τε δεδακρυμένην Ὦ
[5, 9]	Χέμμιν ὁ Ναυσικλῆς ἔχων τὴν	Χαρίκλειαν	ἔρχεται, Μιτράνης δὲ ἐπὶ ἑτέρας
[5, 34]	συμπόσιον· ὁ Καλάσιρις δὲ τὴν	Χαρίκλειαν	ἐσκοπεῖτο καὶ ὡς τὴν πάροδον
[5, 5]	Θεαγένην ὁ Πυθικός» τὴν δὲ	Χαρίκλειαν	ἡ Πυθιὰς ἐπὶ δεξιὰ ἢ
[5, 19]	ἂν παρὰ πατρὸς αἰτῶν τὴν	Χαρίκλειαν,	πολλὰ σεμνύνων ἑαυτὸν καὶ τοῦτο
[5, 22]	καὶ τὰ ὄντα συσκευάζου τὴν	Χαρίκλειάν	τε ἐγὼ μετελεύσομαι. Παρῆν ἡ
[5, 11]	κόρην, τὸ γὰρ ἄφραστον κάλλος	Χαρικλείας	ἐγνώριζον. Ὡς δὲ ἤχθη καὶ
[5, 26]	πειθόμενοι παρῄειμεν ὁ Τραχῖνος τῆς	Χαρικλείας	ἐπιλαβόμενος Οὐδὲν« ἔφη πρὸς σὲ
[5, 8]	τοὺς θεούς. Ἐδράττετό τε τῆς	Χαρικλείας	καὶ χαίρειν εἰς ὑπερβολὴν ἐνεδείκνυτο
[5, 13]	ἐπεκομίζετο Ταῦτά σοι» ἔφη λύτρα	Χαρικλείας,	ὦ Ναυσίκλεις, οἱ θεοὶ δι´
[5, 7]	ἔστησαν ὑποδραμούσης τὸν Θεαγένην τῆς	Χαρικλείας	ὡς εἰ καὶ τεθνάναι δεήσειεν
[5, 32]	ἐγγεγυμνασμένῳ παμπόλλοις, οὐδὲν οὐδὲ τῆς	Χαρικλείου	τοξείας ἐπαμύνειν ἔτι δυναμένης, ὠδινούσης
[5, 22]	γεγενημένος, καὶ τήνδε δίδου τελευταίαν	χάριν·	θῦε διαπλεύσας εἰς Ἰθάκην ὑπὲρ
[5, 26]	ὁ πρεσβύτης, ἄχθος τηνάλλως, εἰς	χάριν	μόνην τὴν σὴν περιέστω. ~Τούτων
[5, 28]	χαίρειν ἐνεδεικνύμην τοῖς τε θεοῖς	χάριν	ὁμολογεῖν ἥτις μεγίστη, τοῖς ἄνδρα
[5, 26]	ἐκβιασαμένη Ἀλλὰ θεοῖς μὲν« ἔφη	χάρις	τοῖς τὰ φιλανθρωπότερα περὶ ἡμῶν
[5, 27]	τῆς γῆς ἐπιβεβηκότες οἱ ἀλιτήριοι·	χαριστήρια	δῆθεν Ποσειδῶνι θύειν βούλεσθαι φήσαντες
[5, 12]	εἰ δοκεῖ, θύειν γὰρ μέλλω	χαριστήρια	τοῖς θεοῖς, ἐπεύχου παρὼν τοῖς
[5, 15]	δὲ γυναῖκες ὕμνον τῇ Δήμητρι	χαριστήριον	ἐχόρευον· ἡ Χαρίκλεια δὲ χωρισθεῖσα
[5, 8]	στρατείαν εὐδαιμόνως πεποιημένον. Ὁ δὲ	χαυνωθεὶς	τοῖς ἐπαίνοις καὶ ἅμα τὸ
[5, 18]	κυβερνήτου γὰρ ἀκηκοὼς ἐτύγχανον ὡς	χειμαδίῳ	χρήσονται τῇ νήσῳ, καταγωγὴν σκεψόμενος
[5, 18]	καί πως οὐκ ἀηδῶς τὴν	χειμέριον	ὥραν τὰ πρῶτα διηνύομεν, τὰ
[5, 18]	τε καὶ ἀπήμονα πλοῦν ἐν	χειμερίῳ	τῇ ὥρᾳ καὶ Πλειάδων ἤδη
[5, 27]	τῆς νεὼς ἐξήρτητο διέκοψεν ἄλλον	χειμῶνα	τοῦτον ἐφέλκεσθαι σφᾶς διατεινόμενος, καὶ
[5, 32]	δὲ τὸν ὦμον παραξέσας τὴν	χεῖρα	κατὰ τὴν συμβολὴν τοῦ ἀγκῶνος
[5, 2]	θρηνοῦσαν. Ἐγὼ δὲ ἡ παναθλία	χεῖρα	λῃστρικὴν ἐκπεφευγέναι καὶ μιαιφόνον ᾤμην
[5, 2]	τὸ δωμάτιον ὑπὸ τοῦ θρήνου	χειραγωγούμενος	ὥρμησε καὶ ταῖς θύραις καθ´
[5, 22]	γῆν τοῦ κυβερνήτου τὴν ὁλκάδα	χειραγωγοῦντος·	ἔφασκε γὰρ ἐνδέχεσθαι μὲν εὐθυβόλως
[5, 24]	καὶ ὑπερφέρουσαν ἰσχὺν ἐναντίας ἐπαίρετε	χεῖρας	καὶ προῦπτον ἀναρριπτεῖτε θάνατον; ἔτι
[5, 13]	προσώπου τροπαῖς ἐμφήνας, ἐπιβάλλει τὼ	χεῖρε	τοῖς βωμοῖς ἐπιφθεγγόμενος καὶ ὡς
[5, 7]	τοὺς γὰρ καλοὺς καὶ βάρβαροι	χεῖρες	ὡς ἔοικε δυσωποῦνται καὶ πρὸς
[5, 29]	κρατῆρας τάπητας παραπετάσματα, Σιδωνίων ἔργα	χειρῶν	καὶ Τυρίων, τἄλλα οἷς δεῖπνον
[5, 9]	ἀλλήλων ὁ μὲν εἰς τὴν	Χέμμιν	ὁ Ναυσικλῆς ἔχων τὴν Χαρίκλειαν
[5, 4]	συγκείμενα πρὸς Κνήμωνα πάντως ἐπὶ	Χέμμιν	τὴν κώμην ἐπείγεσθαι καὶ ἄδηλον
[5, 7]	εἰ καὶ τεθνάναι δεήσειεν ἐν	χερσὶ	ταῖς ἐκείνου γίνοιτο. Τῶν δὲ
[5, 2]	ἐγνώρισα καὶ παρὰ τοῖς βουκόλοις	χερσὶ	ταυταισὶ ταῖς ἐμαῖς κατέθαψα. Κάθευδε»
[5, 32]	τὴν ἀποτυχίαν, αὐτοσχεδίου καὶ ἐν	χερσὶ	τῆς μάχης αὐτοῖς ὠθουμένης. Οὐ
[5, 1]	πνεύματος ἐκ γῆς προσπνεομένου κῦμα	χθαμαλὸν	ὑπέτρεχέ τε καὶ οἷον προσεγέλα
[5, 25]	μάχης ὁριζομένης. Σὺν ἑνὶ γὰρ	χιτωνίσκῳ	τῆς ὁλκάδος ἐξίστασθαι προηγορεύετο καὶ
[5, 4]	δαιμόνιον, ὃ καὶ τὰ ἄλλα	χλεύην	ὡς ἐπίπαν τὰ ἀνθρώπεια καὶ
[5, 18]	Περὶ τὴν πλησίον ἄκραν« ἔφη	χοιράδι	πέτρᾳ τῆς προτεραίας ἐνσχεθὲν διεσπάρακται.
[5, 16]	ἀκούεις ὡς διατριβὴν τῷ πότῳ	χορείαν	ἐστήσαντο· ἡμῖν δὲ ἡ σὴ
[5, 16]	εἰ βουληθείης, τὴν εὐωχίαν παραπέμποι	χοροῦ	τε γινομένη καὶ αὐλοῦ παντὸς
[5, 23]	γαλήνη καὶ τὰς κώπας ἡ	χρεία	παρεκάλει, θᾶττον ἡμῖν ἢ ὥστε
[5, 30]	τὰ πρωτεῖα τῆς νύμφης ἃ	χρεωστοῦμαι	προεμβάτης τῆς ὁλκάδος γεγονώς, ἢ
[5, 29]	προσέταξεν αὐτίκα πάντα κομισαμένους ὧν	χρήζοιεν	τοῦ λοιποῦ τῇ νηὶ μὴ
[5, 13]	τινα τῶν βασιλικῶν ὑπερφυές τι	χρῆμα	καὶ θεσπέσιον, τὸν μὲν κύκλον
[5, 18]	ἐξήσκητο· καὶ ἦν εὔβολόν τι	χρῆμα	καὶ πολύθηρον ὥστε καὶ οἱ
[5, 26]	ἔλεγεν, ἡ δέ (ἔστι γὰρ	χρῆμα	σοφώτατον) καιρὸν διαθέσθαι δραστήριος ἅμα
[5, 8]	μεγάλῳ τὴν Αἴγυπτον σατραπεύοντος, ἐπὶ	χρήμασι	πολλοῖς ὑπὸ Ναυσικλέους, ὡς δεδήλωται,
[5, 11]	καὶ ἐπὶ πολλοῖς ἂν αἱρησομένου	χρήμασιν	ἀφεῖναι τὸν νεανίσκον. Ἔστιν ἡμῖν»
[5, 11]	τὸν νεανίσκον. Ἔστιν ἡμῖν» ἔφη	χρήματα»	λάθρα πρὸς τὸν Καλάσιριν ἡ
[5, 22]	λέγων. Ἡμεῖς δὲ πνεύμασι βιαίοις	χρησάμενοι	ζάλης τε ἀπροσμάχου καὶ κλύδωνος
[5, 33]	σῇ δέ, ὦ Ναυσίκλεις, εὐνοίᾳ	χρησάμενος,	αὐτὸς δὲ οὐδὲν ἐρανισάμενος θρήνων
[5, 18]	θαυμάζοντες ὡς παραλόγῳ τῇ τύχῃ	χρησαμένους	εὔδιόν τε καὶ ἀπήμονα πλοῦν
[5, 18]	γὰρ ἀκηκοὼς ἐτύγχανον ὡς χειμαδίῳ	χρήσονται	τῇ νήσῳ, καταγωγὴν σκεψόμενος αὐτοῦ
[5, 27]	τοῦ φόρτου καταληφθέντας ὅπη τε	χρήσονται	τῷ μεγέθει τῆς νεὼς ἀπείρως
[5, 20]	ἀπολειπόμενον, ἔγνων τὸ παρὸν ὑπερθέσθαι	χρησταῖς	ἐπαγγελίαις μὴ καὶ βίαιόν τι
[5, 7]	ἀναιρήσουσι λαβόντες (οὐ γὰρ οὕτω	χρηστῷ	τῷ δαίμονι προσπαλαίειν ὡς ταχεῖαν
[5, 18]	ἐδεόμην μαθεῖν, ὅμως δ´ οὖν	χρηστῶς	ἂν ποιοίης καὶ φιλανθρώπως ἢ
[5, 5]	καὶ μόνον ὀφθῆναι, οὐδένα γὰρ	χρόνον	εἶναι ὅσος ἀμαυρῶσαι αὐτοῖς τῶν
[5, 13]	δὲ κατέχων περιτρέποις ἀκτῖνα προσβάλλει	χρυσῆν	οὐκ ἀμαυροῦσαν τραχύτητι τὴν ὄψιν
[5, 14]	τῆς τέχνης ὥσπερ εἰ μάνδραν	χρυσῆν	τὴν σφενδόνην αὐτοῖς τε καὶ
[5, 14]	Εἶπεν ἄν τις αὐτὰ καὶ	χρυσοῖς	βεβριθέναι τοῖς μαλλοῖς, οὐ τῆς
[5, 19]	πλείονος φόρτου τῶν ἀγωγίμων δεσπόζοι,	χρυσοῦ	τε ὄντων καὶ λίθων πολυταλάντων
[5, 31]	ἐπὶ τῆς κεφαλῆς στέφανον καὶ	χρυσοϋφεῖ	στολῇ καταυγάζουσαν (τὴν γὰρ ἐκ
[5, 17]	νεὼς οὐριοδραμούσης Ὅτι« ἔφη πλησιστίῳ	χρώμενοι	τῷ πνεύματι περὶ πρώτην ἂν
[5, 19]	ὡς οὐκ ἄν ποτέ τῳ	χώραν	ἄλλην οἰκοῦντι καὶ ἔθνος ὃ
[5, 15]	γυναιξὶ τὴν ἐνδοτέρω τοῦ ἱεροῦ	χώραν	ἀποκληρώσας τοὺς δὲ ἄνδρας ἐν
[5, 28]	συῶν ἐλαύνοντες· οἵ τε κατὰ	χώραν	μείναντες ὑποδεξάμενοι πυράν τε ἐξῆπτον
[5, 29]	ὁμόσε τῇ ἀκμῇ τοῦ κινδύνου	χωρήσωμεν,	ἢ τὸ εἶναι γενναίως καὶ
[5, 6]	εἱμαρμένην; εἴξωμεν τῇ τύχῃ καὶ	χωρήσωμεν	ὁμόσε τῷ φέροντι· κερδήσωμεν ἄλην
[5, 24]	παρὰ τὸν θάνατον ὡς ἔφασκε	χωρίζοιτο	ξίφει δὲ ἑνὶ καὶ πληγῇ
[5, 18]	διηνύομεν, τὰ μὲν ἄλλα συνδιημερεύοντες	χωριζόμενοι	δὲ ὅτε καθεύδειν ἔδει, σὺν
[5, 26]	οὐκ ἔστιν ὅπως βιώσομαι τούτων	χωριζομένων.	Καὶ ἅμα λέγουσα τοῖς γόνασι
[5, 32]	βαλλομένων. Ἐγὼ δὲ ὡς πορρωτάτω	χωρίσας	ἐμαυτὸν ἐπί τινος λόφου θέαν
[5, 5]	καὶ ἐδόκει ναοῖς ἐπιγράφειν, εἰ	χωρισθεῖεν,	ἢ ἀγάλμασιν ἐπισήμοις ἑρμαῖς τε
[5, 34]	ἡ μὲν εἰς τὴν γυναικωνῖτιν	χωρισθεῖσα	σὺν τῷ θυγατρίῳ τε τοῦ
[5, 15]	χαριστήριον ἐχόρευον· ἡ Χαρίκλεια δὲ	χωρισθεῖσα	τὸ ἑαυτῆς ἔπραττεν, ηὔχετο Θεαγένει
[5, 9]	εἰρημένων ἐπεραιοῦντο τὴν λίμνην καὶ	χωρισθέντες	ἀλλήλων ὁ μὲν εἰς τὴν
[5, 4]	τε γνωριοῦμεν παρόντες καὶ εἰ	χωρισθῆναί	ποτε συμβαίνοι μαστεύσομεν ἀλλήλους. Ἀγαθὸν
[5, 29]	Θεαγένους, εἰ πρὸ τοῦ τέλους	χωρισθήσομαι,	πρὸς θρήνους κατήγαγε. Τὰ ὄντα«
[5, 33]	οὐ θαρσήσαντα τῆς νυκτὸς ἐπιμίξαι	χωρίῳ	πολεμουμένῳ, τὴν Χαρίκλειαν δὲ οὐδαμῶς·
[5, 27]	βοσκήματα δὲ ἐκ τῶν πέριξ	χωρίων	τοὺς ὠνησομένους ἀπέστελλον, ἀργύριόν τε

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 28/02/2007