Livre, Chap.
[5, 11]	μὲν ὁ νῦν δεσπόζων ὅποι	δ´	ἄγει λαβών. Ἔλεγε πάντα ὁ
[5, 1]	Ἕλλην» ἔφη ὁ Καλάσιρις· τὰ	δ´	ἄλλα εἰσαῦθις ἀκούσῃ· σὺ δὲ
[5, 8]	ἤγοντο ἐπὶ τὸν πολέμαρχον, ἦν	δ´	ἄρα Μιτράνης ὁ φρούραρχος Ὀροονδάτου
[5, 7]	μέν τινες ὡς πατάξοντες· ὡς	δ´	ἐπιβλέψαντες οἱ νέοι κατηύγασαν τοὺς
[5, 5]	ψυχῶν τὰ ἐρωτικὰ γνωρίσματα. Ὅμως	δ´	οὖν ἡ μὲν Χαρίκλεια τὸν
[5, 29]	σοι καὶ οὐ ξένα· θρηνεῖς	δ´	οὖν ὅμως ἃ καὶ πρότερον
[5, 6]	τύχην οὕτως ἐπαλλήλως ἐπηρεάζουσαν· ὀψὲ	δ´	οὖν ποτε καὶ μόνον οὐ
[5, 8]	νέφους αὐγὴ σεληναίας διεξέλαμπεν· ὅμως	δ´	οὖν τὸ κοῦφον τοῦ φρονήματος
[5, 18]	ἔφην οὐδὲν ἐδεόμην μαθεῖν, ὅμως	δ´	οὖν χρηστῶς ἂν ποιοίης καὶ
[5, 7]	(οὐ γὰρ οὕτω χρηστῷ τῷ	δαίμονι	προσπαλαίειν ὡς ταχεῖαν τῶν συμφορῶν
[5, 4]	δὲ ἄρα τι τὸν Κνήμωνα	δαιμόνιον,	ὃ καὶ τὰ ἄλλα χλεύην
[5, 33]	διαλύειν τὸ συμπόσιον· μνήμη τοῦ	δαιμονίου	γινέσθω καὶ τὰς λυτηρίους τις
[5, 16]	Καί μοι δοκεῖς καὶ τοῦ	δαιμονίου	κάλλιστα συνιέναι τὸν Ἑρμῆν τῷ
[5, 32]	δὲ ἀγνοούντων τὸ κακὸν καὶ	δαιμονίους	εἶναι τὰς πληγὰς ἐνίων ὑπονοούντων,
[5, 6]	βίον καὶ τὴν ἐπάλληλον τοῦ	δαίμονος	καθ´ ἡμῶν πομπείαν. Οὐχ ὁρᾷς
[5, 29]	παῖδες, πρὸς τοῦτο μὲν ὁ	δαίμων	ἀντέπραξεν ἐν αὐτοῖς δὲ τοῖς
[5, 2]	ἐμὲ δὲ ἐξ ἀρχῆς εἰληχὼς	δαίμων	μικρὸν τῶν ἡδονῶν ὑποθέμενος εἶτα
[5, 20]	φασὶν ἐπὶ κύματι προσέβαλλεν ὁ	δαίμων.	Ὁ γὰρ Τυρρηνὸς οὐ πολλαῖς
[5, 33]	συμπόσιον, ἐπίφορον γάρ τι πρὸς	δάκρυον	οἶνος· ἕως ὁ Ναυσικλῆς ἐπιθαρσύνων
[5, 4]	ἔτι καὶ παρθενεύοντος ἔρωτος κορεννύμενοι	δάκρυσι	δὲ ὑγροῖς καὶ θερμοῖς εἰς
[5, 5]	ἔκλαιον ὥσπερ οἶμαι σπονδῶν τῶν	δακρύων	ἀπάρχοντες καὶ ὅρκια τὰ φιλήματα
[5, 26]	Ὡς δὲ ὑπό τε τῶν	δακρύων	πρὸς οἶκτον ἤγετο καὶ ὑπὸ
[5, 5]	τὸν συνεκκείμενον αὑτῇ πατρῷον ἐδείκνυ	δακτύλιον	οὐλὴν δὲ ἐπὶ τοῦ γόνατος
[5, 13]	ἡμῶν προσάγουσι. Καὶ ἅμα ἐνεχείριζε	δακτύλιόν	τινα τῶν βασιλικῶν ὑπερφυές τι
[5, 14]	λίθῳ σοφίζεσθαι· τοιοῦτος μὲν ὁ	δακτύλιος.	~Ὁ δὲ Ναυσικλῆς ἐκπλαγείς τε
[5, 32]	οἰμωγὴ μία ξύλοις λίθοις κρατῆρσι	δαλοῖς	τραπέζαις βαλλόντων καὶ βαλλομένων. Ἐγὼ
[5, 31]	ὁλκάδα καὶ ἰδὼν τὴν Χαρίκλειαν	δάφνης	τε φέρουσαν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς
[5, 32]	πυρκαϊὰν τοὺς ἐναντίους κατοπτεύουσα, τῶν	δὲ	ἀγνοούντων τὸ κακὸν καὶ δαιμονίους
[5, 13]	πρῶτον ἡλιακαῖς ἀκτῖσιν ἐρευθομένῳ. Ἀμεθύσου	δὲ	Αἰθιοπίδος ἀκραιφνὴς μὲν καὶ ἐκ
[5, 13]	μὲν κύκλον ἠλέκτρῳ διάδετον ἀμεθύσῳ	δὲ	Αἰθιοπικῇ τὴν σφενδόνην φλεγόμενον, μέγεθος
[5, 27]	νυκτὸς σκιόφως ἀπετέλεσεν, ἡ θάλασσα	δὲ	αἰφνίδιον ἐτραχύνετο τάχα μὲν τροπὴν
[5, 27]	ὑπὸ τοῦ προστυχόντος ἐσχεδιάζετο τέχνην	δὲ	ἄλλος ἄλλην αὐτοδίδακτος ἐθρασύνετο, τῶν
[5, 22]	μὲν τῆς κεφαλῆς ἐπικείμενος ἀγχίνουν	δὲ	ἅμα καὶ πολύτροπον περισκοπούμενος καὶ
[5, 15]	τοῦ ἱεροῦ χώραν ἀποκληρώσας τοὺς	δὲ	ἄνδρας ἐν τῷ προτεμενίσματι κατακλίνας·
[5, 23]	ἀρότρου βοῦν ἐλευθεροῖ γηπόνος, ὁ	δὲ	ἄνεμος τῆς ἄγαν φορᾶς ὤκλαζε
[5, 2]	τὰ ἐμαυτοῦ σοι διηγῶμαι· ἐκείνην	δὲ	ἀνῃρημένην τούτοις ἐγὼ τοῖς ὀφθαλμοῖς
[5, 27]	οἱ μὲν ἄλλοι χαίροντες ἡμεῖς	δὲ	ἀνιώμενοι καὶ πολλὰ τῆς σωτηρίας
[5, 11]	Ὦ βέλτιστε ἀνδρῶν» ἔλεγε σοὶ	δὲ	ἀντὶ τούτων οἱ θεοὶ τοσαῦτα
[5, 3]	ἀνέπνευσε τὴν αἰτίαν ἐξεμάνθανεν· ὁ	δὲ	Ἀπόλωλά σοι» ἔφη· ζῇ γὰρ
[5, 15]	ἡ τῶν λύτρων αἴτησις, σκοπὸς	δὲ	ἀπριάτην σοι λύσασθαι τὴν θυγατέρα.
[5, 8]	τὸ κάλλιστον πρῶτοι προσαγαγεῖν· ἔμελλον	δὲ	ἄρα καὶ μόνον προσφέρειν, ἄλλῳ
[5, 4]	πράγματα εἶχεν ἐπιρρωννύναι πειρώμενος. Ἔπαιζε	δὲ	ἄρα τι τὸν Κνήμωνα δαιμόνιον,
[5, 25]	πᾶσαν ἐφείδοντο τῶν ὑποπεσόντων, ἐγίνετο	δὲ	ἄσπονδος ἐκεχειρία καὶ πόλεμος ἔργοις
[5, 32]	ἔκειτο καιρίᾳ βεβλημένος, τοῖς λοιποῖς	δὲ	ἄσπονδος ἐτέτατο πόλεμος ἔπαιόν τε
[5, 4]	θεοί τε Ἑλλήνιοι παρέχοιεν. Ἐπεὶ	δὲ	ἀστάθμητόν τι τὸ ἀνθρώπειον καὶ
[5, 5]	σύλων πλοῦτον βέβηλον ἐδοκίμαζον, ἃ	δὲ	αὐτοὶ μὲν ἐκ Δελφῶν ἐπήγοντο
[5, 22]	διαδρᾶναι πειρώμεθα τοὺς ἐπιβουλεύοντας· σὺ	δὲ	αὐτός τε σῴζοιο πρὸς τῶν
[5, 31]	ἠρέμα πρὸς τὸν Πέλωρον (ἐκείμην	δὲ	αὐτοῦ πλησίον ἐπιτηδεύσας) Εἶδες« ἔφην
[5, 5]	ἐκ Δελφῶν ἐπήγοντο οἱ λῃσταὶ	δὲ	αὐτῶν ἀφείλοντο ταῦτα συνεσκευάζοντο. Ἡ
[5, 14]	ἀκρωνύχοις τὴν πέτραν ἐπέξεον. Ὅσοι	δὲ	αὐτῶν πρωτόγονοί τε καὶ θρασύτεροι,
[5, 27]	δὲ τοῦ σκότους ἐκνικήσαντος. Ἤδη	δὲ	βαπτιζομένων καὶ καταδῦναι μικρὸν ἀπολειπόντων
[5, 26]	νοῦν τὸν σὸν ἄγουσιν. Εἰ	δὲ	βούλει με τῷ ὄντι θαρσοῦσαν
[5, 18]	ἔτι δύο συσσιτούμενοι, οἱ προγενέστεροι	δὲ	γήμαντες οἴκου ἄρχουσι, καὶ τετάρτη
[5, 15]	καὶ ᾖδον καὶ ἔσπενδον αἱ	δὲ	γυναῖκες ὕμνον τῇ Δήμητρι χαριστήριον
[5, 12]	τῆς θυγατρὸς αὐτεπάγγελτος ἐπινεύων; εὐχῆς	δὲ	δεῖ μοι πρότερον. Οὐδεὶς φθόνος»
[5, 22]	οὕτω πραχθῆναι συμφέρει« ἔλεγον. ~Ἐπεὶ	δὲ	δείπνου πρὸς ὀλίγον μεταλαβόντες εἰς
[5, 8]	πρὸς τῶν ὀλέθρων βουκόλων ἔχω	δὲ	διὰ σέ, Μιτράνη, καὶ τοὺς
[5, 1]	οὐκ ἐκτὸς τοῦ θορυβεῖσθαι σιωπᾶν	δὲ	ἐβιαζόμην ἐπιθυμίᾳ τῶν ἀεὶ πρὸς
[5, 32]	μὲν ἐτράπη πρὸς φυγήν, ὁ	δὲ	ἐδίωκε. ~Καὶ τὰ μὲν ἄλλα
[5, 12]	φθόνος» ἔφη ὁ Ναυσικλῆς μᾶλλον	δὲ	εἰ δοκεῖ, θύειν γὰρ μέλλω
[5, 16]	ἀληθῶς ἔτι νύμφας προπίνομεν· σὺ	δὲ	εἰ λόγους ἡμῖν οὓς ποθοῦμεν
[5, 31]	ἐμαυτῷ λαμβάνων προτιμηθῆναι δικαιῶ, σὺ	δὲ	εἰ μὴ τὸ κελευόμενον πράττοις
[5, 1]	δ´ ἄλλα εἰσαῦθις ἀκούσῃ· σὺ	δὲ	εἴ τί σοι κατώρθωται δεξιὸν
[5, 2]	ὅμοια τὰ νῦν ἐκείνοις, ἀληθέστερον	δὲ	εἰπεῖν καὶ πικρότερα, τοῦ καὶ
[5, 18]	θεραπείαν εἰς πλῆθος ἐπαγομένων. Ἐμοῦ	δὲ	εἰπόντος ὡς παῖδές εἰσί μοι
[5, 19]	καὶ σηρικῆς ἐσθῆτος· οὐκ ὀλίγον	δὲ	εἰς εὐδοξίας προσθήκην καὶ τὴν
[5, 24]	ὁλκάδος ἔβαλλον μὲν οὐδέπω τοῖς	δὲ	εἰς κύκλον περίπλοις οὐδαμοῦ προβαίνειν
[5, 5]	ἡμέραν καὶ ὥραν προσδιορίζοντας. Εἰ	δὲ	εἰς ταὐτὸν γίνοιντο, ἀρκεῖν μὲν
[5, 33]	Καλάσιριν Ὦ πάτερ» ἔφη, σὺ	δὲ	εἰς τὸ ἑξῆς γοῦν εὔθυμος
[5, 24]	τῶν ἰκρίων ἀλλήλοις παρακελευομένων τῶν	δὲ	εἰς τὸ σκάφος τὸ ὑπηρετικὸν
[5, 27]	ἄττα τῆς νεὼς ἐξεκόμιζον βοσκήματα	δὲ	ἐκ τῶν πέριξ χωρίων τοὺς
[5, 28]	πρῶτον αἰτούμενον διδόναι κελεύσαντες. ~Ὡς	δὲ	ἐκεῖνοί τε τάχιστα παρῆσαν ὅλην
[5, 4]	καὶ πολλὰ μὲν πεπόνθαμεν πολλὰ	δὲ	ἐλπίζομεν πρόκειται δὲ ἡμῖν κατὰ
[5, 24]	θάνατον ὡς ἔφασκε χωρίζοιτο ξίφει	δὲ	ἑνὶ καὶ πληγῇ μιᾷ τοῦ
[5, 12]	ὑπὲρ τῆσδε λύτρα καταθεῖο· πάντως	δὲ	ἐννοεῖς ὡς τὸ Περσικὸν καὶ
[5, 2]	δὲ ὁ μηδεπώποτε κεκορεσμένος ἐμὲ	δὲ	ἐξ ἀρχῆς εἰληχὼς δαίμων μικρὸν
[5, 33]	ἐμαυτοῦ τε κἀκείνων τύχας οὔτε	δὲ	ἐπαμύνειν ἔχων οὔτε ἐπιμίγνυσθαι δοκιμάζων,
[5, 14]	ἀγέλῃ πλαγίοις αὐλήμασι διατάττων, τὰ	δὲ	ἐπείθετο ὡς ἐδόκει καὶ ἠνείχετο
[5, 7]	χερσὶ ταῖς ἐκείνου γίνοιτο. Τῶν	δὲ	ἐπελθόντων ἐπανετείναντο μέν τινες ὡς
[5, 9]	ἔχων τὴν Χαρίκλειαν ἔρχεται, Μιτράνης	δὲ	ἐπὶ ἑτέρας κώμας τῶν ὑπηκόων
[5, 24]	Οἱ μὲν ταῦτα προὔτεινον· οἱ	δὲ	ἐπὶ τῆς ὁλκάδος ἕως μὲν
[5, 13]	Θεαγένους εὐχὰς ἀποχρήσασθαι διενοήθη. Ὡς	δὲ	ἐπὶ τὸν νεὼν τοῦ Ἑρμοῦ
[5, 5]	αὑτῇ πατρῷον ἐδείκνυ δακτύλιον οὐλὴν	δὲ	ἐπὶ τοῦ γόνατος ἐκ θήρας
[5, 26]	Ταῦτα ἐκεῖνος μὲν ἔλεγεν, ἡ	δέ	(ἔστι γὰρ χρῆμα σοφώτατον) καιρὸν
[5, 16]	γινώσκειν οὐ συμφέρειν ἐδοκίμαζε, τὰ	δὲ	ἔτι ἀδιήγητα καὶ ἐχόμενα τῶν
[5, 30]	φράζειν αὐτῷ κερδαλεώτατον ἔλεγον· ἐκείνου	δὲ	ἑτοίμως ὑπακούσαντος καὶ οὗ μηδεὶς
[5, 15]	ἐν τῷ προτεμενίσματι κατακλίνας· ἐπεὶ	δὲ	εὐφροσύνης τῆς ἐκ τῶν ἐδεσμάτων
[5, 31]	γὰρ σχεδόν τι κατακλινεὶς Ἐγὼ	δὲ«	ἔφη τὸ γέρας τὸ προεμβατήριον
[5, 2]	τοιάδε κατελάμβανεν ἔτι θρηνοῦσαν. Ἐγὼ	δὲ	ἡ παναθλία χεῖρα λῃστρικὴν ἐκπεφευγέναι
[5, 16]	τῷ πότῳ χορείαν ἐστήσαντο· ἡμῖν	δὲ	ἡ σὴ πλάνη κάλλιστα ἄν,
[5, 29]	θανάτου μοι προλήψει περιγραφησόμενος, ἐμὲ	δὲ	ἥ τε σὴ ἔννοια καὶ
[5, 10]	~Ταῦτα μὲν ἐκεῖνος ἐπέστελλεν· οὔπω	δὲ	ἡμέρας ἀκριβῶς ὑποφαινούσης ὁ Καλάσιρις
[5, 1]	εἰ πολλὰς μὲν νύκτας πλείους	δὲ	ἡμέρας ἐπισυνάπτοις τοῦτο ἄν ποτε
[5, 4]	πεπόνθαμεν πολλὰ δὲ ἐλπίζομεν πρόκειται	δὲ	ἡμῖν κατὰ τὰ συγκείμενα πρὸς
[5, 18]	ἕτερον δωμάτιον ἀναπαυόμενος. Ἡ τράπεζα	δὲ	ἡμῖν κοινὴ προὐτίθετο τὰ μὲν
[5, 14]	καὶ τῇ πέτρᾳ περιβαλλούσης· ἡ	δὲ	ἦν πέτρα τῷ ὄντι καὶ
[5, 22]	γῇ πολεμίοις ἐντυγχάνων· τὴν κόρην	δὲ	ἣν ἄγεις παρὰ τῆς ἐμῆς
[5, 11]	ἄφραστον κάλλος Χαρικλείας ἐγνώριζον. Ὡς	δὲ	ἤχθη καὶ τὰ πρῶτα κάτω
[5, 18]	τὸ φιλοτέχνημα γνωρίζειν λέγοντες, πλέον	δὲ	θαυμάζοντες ὡς παραλόγῳ τῇ τύχῃ
[5, 4]	ὡς δὴ καὶ εἴρηται. Μόνοι	δὲ	Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια κατὰ τὸ
[5, 20]	σοῦ γὰρ δὴ ἕνεκεν μᾶλλον	δὲ	θυγατρὸς τῆς σῆς τὸ οὕτως
[5, 33]	ἤδη τήνδε κεκομισμένος τὸν παῖδα	δὲ	ἰδεῖν ὑπὸ τῆς νυκτὸς μόνης
[5, 18]	τροφῷ μὲν ἡ Χαρίκλεια ἐγὼ	δὲ	ἰδίᾳ καὶ Θεαγένης, ὁ Τυρρηνὸς
[5, 4]	ἥτις ἡμᾶς διαδέξεται τύχη πολὺ	δὲ	καὶ ἄπειρον ὡς ἔοικε διάστημα
[5, 24]	προστυχόντι πρὸς ἄμυναν ὁπλίσας. Ἐγὼ	δὲ	καὶ ἡ Χαρίκλεια τῷ Θεαγένει
[5, 26]	γενέσθαι πᾶς τις ἁμιλλώμενος. ~Ἐπεὶ	δὲ	καὶ ἡμεῖς τῷ δόγματι πειθόμενοι
[5, 18]	μὲν καθ´ ἑαυτὸν ἁλιεύοντος τὰ	δὲ	καὶ ἡμῶν ἔστιν ὅτε τὴν
[5, 5]	ἀφείλοντο ταῦτα συνεσκευάζοντο. Ἡ Χαρίκλεια	δὲ	καὶ μετημφίασεν ἑαυτὴν ἐνθεμένη μὲν
[5, 25]	κρίνεσθαι τὸν πόλεμον ἐδίδαξεν ἐφήλαντο	δὲ	καὶ οἱ λοιποὶ πάντες, τότε
[5, 19]	πλοῦτον ὅλον τὴν κόρην, ἔθνος	δὲ	καὶ πατρίδα τὴν ὑμετέραν ἀλλάξομαι
[5, 1]	καὶ ὤτων τὸ γῆρας, ἴσως	δὲ	καὶ πρὸς τὴν διήγησιν ἠσχολημένος·
[5, 1]	ποι τὸν λόγον ἐπίσχωμεν ὀλίγον	δὲ	καὶ ὕπνου σπάσωμεν· εἰ γὰρ
[5, 25]	τε τὰ προσταχθησόμενα ποιήσειν. Οἱ	δὲ	καίπερ ἤδη φονῶντες, αἵματος γὰρ
[5, 17]	καὶ ἐκ νώτων ὑποφερομένους, ἐπεὶ	δὲ	κατὰ τὸν Καλυδώνιον πορθμὸν γενέσθαι
[5, 20]	ἐπαινέσας ἐκείνου μὲν ἀπηλλαττόμην, σοὶ	δὲ	καταμηνύων τὴν σκευωρουμένην πρὸς τῶν
[5, 13]	ἐαρινή τις ὥρα πυρσεύεται· εἰ	δὲ	κατέχων περιτρέποις ἀκτῖνα προσβάλλει χρυσῆν
[5, 2]	ἀπέτρεχεν ὡς εἰρήκει ποιήσων, ὁ	δὲ	Κνήμων αὖος ἐγεγόνει πρὸς τὴν
[5, 2]	αὖθις ὑπηνέχθη τῷ ὕπνῳ, ὁ	δὲ	Κνήμων τοῦ δωματίου προήκων ἔπασχε
[5, 17]	πολλὰ φύσει θαλάττῃ προστυχόντας. Τοῦ	δὲ	Κνήμωνος μηδὲ τοῦτο παραλιπεῖν ἀξιοῦντος
[5, 4]	ἠνείχετο ἔρωτος μὲν ἐλάττων ἡδονῆς	δὲ	κρείττων γινόμενος. Ἐπεὶ δὲ ὀψέ
[5, 22]	πέλαγος τοῦ πνεύματος ἐπιτρέποντος ἐπείγεσθαι	δὲ	λαβέσθαι τινὸς ἠπείρου καὶ ὅρμου,
[5, 12]	πλοῦτον ἡμῖν μὲν αἴτει σαυτῷ	δὲ	λάμβανε. Μὴ παῖζε μηδ´ ἄπιστος
[5, 16]	κἀκεῖνον ἑαυτῇ φυλάττεσθαι. ~Τοῦ πότου	δὲ	λαμπρῶς ἤδη βρυάζοντος καὶ ἄλλου
[5, 1]	τί ταῦτα ἀωρὶ μηκύνω; τί	δὲ	λανθάνω τὴν διήγησιν εἰς πέλαγος
[5, 1]	εἰρεσίᾳ τὸ πρῶτον ἀνήγοντο· ὡς	δὲ	λείου πνεύματος ἐκ γῆς προσπνεομένου
[5, 8]	τοῦ προτέρου πολέμου κατηνάλωτο· μόνον	δὲ	λειπόμενον τὸ σπήλαιον ἠγνοεῖτο. Καὶ
[5, 22]	τὰ μὲν ἄλλα κατεσκληκὼς ἐπιγουνίδα	δέ,	λείψανον τῆς ἐφ´ ἡλικίας ἰσχύος,
[5, 5]	θήρας συὸς ὁ Θεαγένης, ἐκ	δὲ	λόγων σύμβολα ἡ μὲν λαμπάδα
[5, 1]	πόρρω τῶν νυκτῶν ἀποτείναντος· κἀμὲ	δὲ	λοιπόν, ὦ τέκνον, γῆράς τε
[5, 13]	ὅσον ὄμμα παρθενικὸν περιγραφῇ κάλλος	δὲ	μακρῷ τῆς Ἰβηρίδος τε καὶ
[5, 25]	ἀποσυλώμενοι, καθάπερ οὐ στερούμενοι κερδαίνειν	δὲ	μέλλοντες ὅστις πρότερος τὸν ἕτερον
[5, 32]	μὲν αἰδεῖσθαι τὸν ἄρχοντα οἱ	δὲ	μὴ καταλύεσθαι τὸν νόμον ἐθορύβουν.
[5, 12]	πρὸς ταῦτα ὁ Καλάσιρις δεδιὼς	δὲ	μή τινα λάβοι τῶν ὄντων
[5, 11]	ἀλώμενον ἐν θρήνοις ἐγίνωσκε. Προσετίθει	δὲ	μηδὲν αὐτοῖς εἶναι πλέον τῆς
[5, 31]	τε κἀκείνῃ θάνατον προξενήσῃς. Ὁ	δὲ	μηδὲν μελλήσας ὥς τινος τῶν
[5, 29]	τῇ κόρῃ τὴν ὁλκάδα, ἐπεισιέναι	{δὲ}	μηδένα μηδὲ διοχλεῖν κελεύσαντα ὡς
[5, 3]	καὶ λόγῳ παντοίως ἀνελάμβανεν. Ἐπεὶ	δὲ	μικρὸν ἀνέπνευσε τὴν αἰτίαν ἐξεμάνθανεν·
[5, 1]	πρὸς τὴν διήγησιν ἠσχολημένος· ἔοικε	δέ	μοι Ναυσικλῆς ἥκειν ὁ τῆς
[5, 2]	πάθη πρός με νεμόμενος· ἐγὼ	δὲ	μόνη καὶ ἔρημος, αἰχμάλωτος καὶ
[5, 22]	μειδιάσας Ὦ θαυμάσιε« ἔφη, σὺ	δὲ	μόνος ἐν οὐδενὸς λόγου μέρει
[5, 33]	αὐτὸς δὲ οὐδὲν ἐρανισάμενος θρήνων	δὲ	μόνων τῶν ἐπ´ αὐτῆς καὶ
[5, 20]	εἰς τὴν Αἴγυπτον ἐπηγγελλόμην. Οὔπω	δέ	μου τοῦτον ἐπ´ ὀλίγον ἀποσκευασαμένου
[5, 16]	καὶ τοῖς δημωδεστέροις ἐκχωρεῖς, πραγμάτων	δὲ	μυστικῶν ὡς ἀληθῶς καὶ ἡδονῇ
[5, 15]	τοιοῦτος μὲν ὁ δακτύλιος. ~Ὁ	δὲ	Ναυσικλῆς ἐκπλαγείς τε ἅμα πρὸς
[5, 11]	οὐχὶ Θίσβη» {τοῦ Κνήμωνος} Ὁ	δὲ	Ναυσικλῆς ἐνεὸς ἐγεγόνει τόν τε
[5, 4]	ἐζώγρητο καὶ εἴχετο αἰχμάλωτος ἡ	δὲ	νῆσος ἐνεπέπρηστο καὶ τῶν ἐνοίκων
[5, 14]	πέτρᾳ πρὸς περιωπὴν ἐφεστὼς τὴν	δὲ	νομὴν τῇ ἀγέλῃ πλαγίοις αὐλήμασι
[5, 2]	μὴ μετ´ ἐκείνου φορητόν· νυνὶ	δὲ	ὁ μηδεπώποτε κεκορεσμένος ἐμὲ δὲ
[5, 26]	τῷ ἡμετέρῳ συντελεῖν ἐπιτήδειον· ὅδε	δὲ	ὁ πρεσβύτης, ἄχθος τηνάλλως, εἰς
[5, 3]	μὲν σῶμα παλμὸς εἶχε τῶν	δὲ	ὀδόντων ἄραβος πολὺς ἐγίνετο, καὶ
[5, 33]	τούτοις ἐδάκρυε μὲν αὐτὸς ἐδάκρυον	δὲ	οἱ παρόντες καὶ εἰς θρῆνον
[5, 21]	Οὕτω γενήσεται« εἰπὼν ἀπεχώρει· ἐγὼ	δὲ	οἴκαδε ἐλθὼν πρὸς μὲν τὸν
[5, 30]	τὸν δευτερεύοντα Τραχίνου λῃστήν, ἐκαλεῖτο	δὲ	οἶμαι Πέλωρος, ἀφικόμενος ἔχειν τι
[5, 33]	μὲν ἐπισφάττειν ἑαυτὴν ἐνδεικνυμένην ὑπὸ	δὲ	ὀλίγης ἐλπίδος τοῦ τάχα ἂν
[5, 23]	πρὸς ἄμυναν εὐτρεπίζεσθαι παρῄνουν, οἱ	δὲ	ὀλιγώρως εἶχον, ἔθος εἶναι φάσκοντες
[5, 1]	διιπταμένην τὴν ὁλκάδα παρημείβοντο, νῆσοι	δὲ	Ὀξεῖαι καὶ σχῆμα καὶ ὄνομα
[5, 2]	Κάθευδε» εἶπεν ὁ Καλάσιρις· ταῦτα	δὲ	ὅπη ποτὲ ἔσχεν οὐκ εἰς
[5, 16]	πολυτέλειαν ἔχω θαυμάσας, οὐκ ἔστι	δὲ	ὅπως μᾶλλον ἄν τις τὸν
[5, 16]	σῴζεται καὶ ὁρᾶται ὁ παῖς	δὲ	ὅσον οὐδέπω σὺν θεοῖς ὀφθήσεται,
[5, 8]	παραχωροίη τῆς κόρης ἐπισημαίνων) οὑτοσὶ	δέ,	ὅστις ποτέ ἐστι» λέγων τὸν
[5, 18]	τὰ μὲν ἄλλα συνδιημερεύοντες χωριζόμενοι	δὲ	ὅτε καθεύδειν ἔδει, σὺν τῇ
[5, 12]	ὁ Καλάσιρις καὶ ἕξεις. Τί	δὲ	οὐ μέλλεις, φιλανθρωπίας οὐδὲν ἀπολιπὼν
[5, 4]	ὑπομνήσει τῶν ὅρκων ἀνέστελλεν, ὁ	δὲ	οὐ χαλεπῶς ἐπανήγετο καὶ σωφρονεῖν
[5, 33]	ἐπιμίξαι χωρίῳ πολεμουμένῳ, τὴν Χαρίκλειαν	δὲ	οὐδαμῶς· ἀλλ´ εἶδον ἡμέρας γενομένης
[5, 31]	ὅπως ἡ κόρη κεκόσμηται; Τοῦ	δὲ	Οὐδαμῶς« εἰπόντος, Καὶ μὴν ἔξεστιν«
[5, 33]	ὦ Ναυσίκλεις, εὐνοίᾳ χρησάμενος, αὐτὸς	δὲ	οὐδὲν ἐρανισάμενος θρήνων δὲ μόνων
[5, 15]	σοι λύσασθαι τὴν θυγατέρα. Ἐπεὶ	δὲ	οὐκ ἀπόβλητά ἐστιν, ὡς φατέ,
[5, 2]	μὲν ἀτρέμας ἔχε σαυτόν, ἐγὼ	δὲ	οὐκ ἔστιν ὅπως ἂν βιῴην
[5, 21]	πυνθανομένων ὑπερεθέμην εἰσαῦθις ἐρεῖν, νῦν	δὲ	οὕτω πραχθῆναι συμφέρει« ἔλεγον. ~Ἐπεὶ
[5, 4]	ἡδονῆς δὲ κρείττων γινόμενος. Ἐπεὶ	δὲ	ὀψέ ποτε τῶν πρακτέων εἰς
[5, 18]	ἄλλα ἡμῶν παρεχόντων τοῦ Τυρρηνοῦ	δὲ	ὄψον ἄφθονον ἐκ θαλάττης τοὺς
[5, 29]	πρότερον ἤ τι καινότερον; Ἡ	δὲ	Πάντα μὲν« ἔφη, πρὸ πάντων
[5, 31]	κόρην τὴν αἰχμάλωτον. Τοῦ Τραχίνου	δὲ	Παρ´ αὐτὴν ὃ βούλει λάμβανε«
[5, 12]	τὰ πρὸς τὴν θυσίαν, ἡμεῖς	δὲ	παρεσόμεθα πάντων ἡτοιμασμένων. ~Ἐποίουν οὕτως
[5, 1]	Ναυσικλῆς εἰς ἕω μαθήσεσθε, τὸ	δὲ	παρὸν ὑμῖν ὅτι βελτίονα Θίσβην
[5, 31]	τῷδε τῷ κρατῆρι βαλλόμενος. Ὁ	δὲ	Πέλωρος ἀπιδὼν εἰς τοὺς παρόντας
[5, 18]	τις ἂν τύχοι καταγωγῆς. Ὁ	δὲ	Περὶ τὴν πλησίον ἄκραν« ἔφη
[5, 14]	ἐπὶ τὴν πέτραν ἀνατρέχοντες οἱ	δὲ	περὶ τὸν νομέα κύκλους ἀγερώχους
[5, 24]	πρὸς εἰρεσίαν εὐπειθέστερον ἐλαύνοντες. ~Ἤδη	δὲ	πλησιαζόντων ἀνέκραγέ τις τῶν συνεμβεβηκότων
[5, 22]	ὄντα ὡς πλάσμα λέγων. Ἡμεῖς	δὲ	πνεύμασι βιαίοις χρησάμενοι ζάλης τε
[5, 30]	σωφρόνως καὶ ἀνδρείως κερδήσοντες. ~Ὡς	δὲ	ποιήσειν ὅτι ἂν κελεύω καθυπέσχοντο,
[5, 4]	αὐτῷ καὶ νῦν ἐπιδεικνύμενον, τάχα	δέ	που καὶ τῆς ἀνθρώπων φύσεως
[5, 27]	ἐκ τοῦ καιροῦ λαβοῦσα τάχα	δέ	που καὶ τύχης τινὸς βουλήματι
[5, 11]	ὦ θύγατερ, ὦ Χαρίκλεια, Θεαγένην	δὲ	ποῦ κατέλιπες; Ἀνωλόλυξε πρὸς τὴν
[5, 24]	κοῖλα τῆς νεὼς καταδυομένων τῶν	δὲ	προμαχεῖν ἐπὶ τῶν ἰκρίων ἀλλήλοις
[5, 32]	κρατῆρι πατάξων τὸν Πέλωρον, ὁ	δέ,	προπαρεσκεύαστο γάρ, ἐγχειριδίῳ φθάνει διελαύνων
[5, 22]	ναυτῶν τὴν πρώτην ἐναντιουμένων τέλος	δὲ	πρὸς τοῦ Τυρίου τοῦ ἐμπόρου
[5, 29]	κατὰ τὴν Ζακυνθίων διείλεκτο, σιωπῶντι	δὲ	πρὸς ὑμᾶς ὡς ἂν τοῖς
[5, 33]	ἴσα καὶ νεκρῷ προκείμενον τὴν	δὲ	προσκαθημένην καὶ θρηνοῦσαν καὶ βούλεσθαι
[5, 20]	οὐκ ἔχω λέγειν, εἰς ἔαρ	δὲ	πρῶτον ἡγοῦμαι αὐτοὺς ἀφορμήσειν. Ἆρ´
[5, 17]	τῶν ἱστίων παραστέλλειν ἐπέταττεν. Ἡμῶν	δὲ	πυνθανομένων διότι παραλύει τὸ ῥόθιον
[5, 2]	ποῦ ποτε ἄρα τυγχάνεις; τίς	δέ	σε διεδέξατο τύχη; ἆρα μὴ
[5, 3]	καὶ ἄρτι μὲν ὑπερθύροις ἄρτι	δὲ	σκεύεσιν εἴ πή τι τῆς
[5, 21]	οὐκ ἔστιν ἀξιόμαχος ἀντιτάξασθαι. Ἐγὼ	δὲ	σοὶ μᾶλλον ἂν« ἔφην ἑλοίμην
[5, 19]	ἐπὶ Καρχηδονίους ὁρμῆς ἐκτραπεὶς ὑμῖν	δὲ	σύμπλους οἷ δὴ καὶ βούλεσθε
[5, 13]	ηὐτρέπιστο τὴν θυσίαν) ἡ Χαρίκλεια	δὲ	σὺν τῇ θυγατρὶ τοῦ Ναυσικλέους
[5, 18]	ἰδίᾳ καὶ Θεαγένης, ὁ Τυρρηνὸς	δὲ	σὺν τοῖς αὑτοῦ παισὶ καθ´
[5, 20]	τὸ οὕτως ἀπηνὲς ἔργον ἐκείνοις	δὲ	σύνηθες διανοοῦνται. Κἀγὼ πρὸς αὐτὸν
[5, 4]	θρηνοῦν γύναιον ἀλλὰ Χαρίκλεια. Ἐγεγόνει	δὲ	τὰ περὶ αὐτὴν ὧδε· ἐπειδὴ
[5, 13]	σπεύδειν ἐπὶ τὴν θυσίαν. Οἱ	δέ—	τὰ πρακτέα γὰρ αὐτοῖς ἤδη
[5, 29]	Πάντα μὲν« ἔφη, πρὸ πάντων	δὲ	τὰ προσδοκώμενα κατὰ τὴν ἐμοὶ
[5, 5]	τοῦ κρατοῦντος ὅπλον οἰκειότατον. Ἄρτι	δὲ	τῇ λίμνῃ πλησιάσαντες καὶ σκάφους
[5, 32]	μὲν εἰς τὴν βοήθειαν δεδοικυίας	δὲ	τὴν ἀποτυχίαν, αὐτοσχεδίου καὶ ἐν
[5, 23]	πλέον τὸ πνεῦμα δεχομένης· ἐπειδὴ	δὲ	τὴν θάλασσαν ἐστόρεσεν ἡ γαλήνη
[5, 27]	μὲν ἰδίαν ἄκατον ἀπολιπόντας κατὰ	δὲ	τὴν ὁλκάδα πρὸς τῇ διαρπαγῇ
[5, 27]	τὴν πρώραν ἀδοκίμαστος ἐκληροῦτο ὁ	δὲ	τὴν πρύμναν εἶχε καὶ τοὺς
[5, 19]	αὖ πολλὰ πρὸς τούτοις. Ἐμοῦ	δὲ	τήν τε παροῦσαν πενίαν προβαλλομένου
[5, 34]	δὲ τὸ συμπόσιον· ὁ Καλάσιρις	δὲ	τὴν Χαρίκλειαν ἐσκοπεῖτο καὶ ὡς
[5, 33]	ἐδύνατο τῆς νεὼς ἐπικομιζόμενον. Ἐγὼ	δὲ	τηνάλλως πόρρωθεν εἱπόμην ὀδυρόμενος τὰς
[5, 18]	καὶ ἡμεῖς ἄγκυραν καθίεμεν. Οἱ	δὲ	τῆς νήσου περὶ τὸν ὅρμον
[5, 26]	σοφώτατον) καιρὸν διαθέσθαι δραστήριος ἅμα	δέ	τι καὶ τῆς ἐμῆς ὑποθήκης
[5, 25]	οὐκ ἂν ἔφασαν ἐκστῆναι. ~Ἐπεὶ	δέ	τις τῶν λῃστῶν, ὁ τολμηρότατος,
[5, 21]	ἐπιβαίνειν δεήσει τῆς ὁλκάδος· τῶν	δὲ	τὸ αἰφνίδιον θαυμαζόντων καὶ τὴν
[5, 34]	περιήγοντο μὲν αἱ σπονδαὶ διελύετο	δὲ	τὸ συμπόσιον· ὁ Καλάσιρις δὲ
[5, 29]	ὁ δαίμων ἀντέπραξεν ἐν αὐτοῖς	δὲ	τοῖς δεινοῖς ἐμβεβήκαμεν, φέρε τι
[5, 7]	κακηγορεῖσθαι πρὸς αὐτοῦ φάσκουσα τὸ	δὲ	τοῖς πολεμίοις ἑκόντας ἑαυτοὺς ἐγχειρίζειν
[5, 3]	μὲν τὼ πόδε προσπταίων νῦν	δὲ	τοῖς τοίχοις ἀθρόον ἐμπίπτων, καὶ
[5, 30]	ἐκείνους μὲν ἀπολείπω διασκευαζομένους ἐπὶ	δὲ	τὸν δευτερεύοντα Τραχίνου λῃστήν, ἐκαλεῖτο
[5, 29]	τῆς τύχης ἐνυβρίσαι παραδούσης. Ἐγὼ	δὲ	τὸν Θεαγένην παραλαβὼν καὶ παρὰ
[5, 1]	οὐ γὰρ ἔχω γινώσκειν· ἐμοὶ	δὲ	τὸν καιρὸν τῆς φυγῆς ἡ
[5, 30]	οὐδέν· ἡττήθη τοῦ βελτίονος· ὑφορᾶται	δὲ	τὸν λῄσταρχον ὡς εἰς γάμον
[5, 16]	μὲν τῷ Κνήμωνι χαριζόμενος ἅμα	δὲ	τὸν Ναυσικλέα τῶν μετὰ ταῦτα
[5, 19]	μὲν γένος ἔνδοξον καταλέγων τοῦτο	δὲ	τὸν παρόντα πλοῦτον καταριθμούμενος τήν
[5, 32]	ἀπέτυχεν, ἐκείνου μικρὸν ἀποκλίναντος, ἄκρον	δὲ	τὸν ὦμον παραξέσας τὴν χεῖρα
[5, 5]	σκεύη τῶν εὐτελῶν ἐπιβαλοῦσα, τὸ	δὲ	τόξον καὶ τὴν φαρέτραν Θεαγένει
[5, 14]	τε καὶ Αἰθιόπων ἀμέθυσος· ἣν	δὲ	τότε τῷ Ναυσικλεῖ προσεκόμιζεν ὁ
[5, 18]	τὴν Ζάκυνθον ἀγοράσοντες ἀνέτρεχον, ἐγὼ	δέ,	τοῦ κυβερνήτου γὰρ ἀκηκοὼς ἐτύγχανον
[5, 27]	ἡμερινοῦ φωτὸς ἀπαύγασμα περιέλαμπεν ἀπειπόντος	δὲ	τοῦ σκότους ἐκνικήσαντος. Ἤδη δὲ
[5, 27]	τὰ ἱστία τεταραγμένως ἀνιμώντων τῶν	δὲ	τοὺς κάλως ἀπείρως κατανεμόντων, καὶ
[5, 21]	τὸν Τυρρηνὸν οὐδὲ ἓν πρὸς	δὲ	τοὺς παῖδας ἔφραζον ὡς μεθ´
[5, 4]	καὶ παρθενεύοντος ἔρωτος κορεννύμενοι δάκρυσι	δὲ	ὑγροῖς καὶ θερμοῖς εἰς ἀλλήλους
[5, 26]	τὴν ὑπόσχεσιν ἐπίτηδες παρέλκοντος. Ὡς	δὲ	ὑπό τε τῶν δακρύων πρὸς
[5, 14]	βουλομένοις τὸν κύκλον ἐῴκεσαν εἰργομένοις	δὲ	ὑπὸ τῆς τέχνης ὥσπερ εἰ
[5, 5]	σύμβολα ἡ μὲν λαμπάδα ὁ	δὲ	φοίνικα συνετίθεντο. Ἐπὶ τούτοις αὖθις
[5, 3]	σχεδόν τι ταῖς θύραις· ἀντίσχων	δὲ	χαλεπῶς καὶ δέει τοῦ μὴ
[5, 5]	μὲν Θεαγένην ὁ Πυθικός» τὴν	δὲ	Χαρίκλειαν ἡ Πυθιὰς ἐπὶ δεξιὰ
[5, 8]	παροῦσαν στρατείαν εὐδαιμόνως πεποιημένον. Ὁ	δὲ	χαυνωθεὶς τοῖς ἐπαίνοις καὶ ἅμα
[5, 15]	Δήμητρι χαριστήριον ἐχόρευον· ἡ Χαρίκλεια	δὲ	χωρισθεῖσα τὸ ἑαυτῆς ἔπραττεν, ηὔχετο
[5, 18]	μὲν ὁ κυβερνήτης οὐκ ἐγένετο	δέ,	ὦ Ναυσίκλεις, ἀλλ´ ἅμα ἥλιός
[5, 33]	θυγατρὸς θεῶν μὲν εὐμενείᾳ σῇ	δέ,	ὦ Ναυσίκλεις, εὐνοίᾳ χρησάμενος, αὐτὸς
[5, 29]	καὶ διαδρᾶναι τὴν ἐπιβουλήν. Ἐπεὶ	δέ,	ὦ παῖδες, πρὸς τοῦτο μὲν
[5, 20]	θεοὶ κατ´ ἀξίαν ἀμείψαιντο· πόθεν	δέ,	ὦ Τυρρηνέ, συνείληφας τὴν ἐπιβουλήν;
[5, 9]	κατὰ τὴν Μέμφιν ἐξέπεμψεν. Εἶχε	δὲ	ὧδε τὰ ἐπεσταλμένα· Ὀροονδάτῃ σατράπῃ
[5, 33]	ἂν» εἶπεν ὁ Καλάσιρις· νῦν	δὲ	ὥρα γε διαλύειν τὸ συμπόσιον·
[5, 32]	μὲν γὰρ ὡς τοῦτον οἱ	δὲ	ὡς ἐκεῖνον ἀποκλίναντες οἱ μὲν
[5, 18]	τὴν ναυτικὴν τύρβην, τὴν πόλιν	δὲ	ὡς οὐκ ἀσφαλὲς διὰ τὴν
[5, 32]	τραπέζαις βαλλόντων καὶ βαλλομένων. Ἐγὼ	δὲ	ὡς πορρωτάτω χωρίσας ἐμαυτὸν ἐπί
[5, 32]	συνεμάχει παντάπασιν ἐνθουσιῶντι προσεοικώς, ἡ	δὲ	ὡς συνερρωγότα τὸν πόλεμον εἶδεν
[5, 32]	ὡς ἐπαμύνοντες τῷ ἄρχοντι οἱ	δὲ	ὡς τοῦ Πελώρου σὺν τῷ
[5, 24]	τοῦ πάθους ὁμοίου κοινωνήσειεν, ἐγὼ	δὲ	ὡς Τραχῖνον εἶναι τὸν ἐπιόντα
[5, 14]	θέατρον ἐπεδείκνυσαν τὸν κρημνόν, ἄλλοι	δὲ	ὥσπερ ἡλίῳ τῇ φλογὶ τῆς
[5, 29]	τὴν Χαρίκλειαν ἐλθὼν εὑρών τε	δεδακρυμένην	Ὦ θύγατερ« ἔφην, εἰωθότα μέν
[5, 8]	χρήμασι πολλοῖς ὑπὸ Ναυσικλέους, ὡς	δεδήλωται,	κατὰ ζήτησιν τῆς Θίσβης ἀφιγμένος
[5, 12]	οὖν πρὸς ταῦτα ὁ Καλάσιρις	δεδιὼς	δὲ μή τινα λάβοι τῶν
[5, 32]	ὠδινούσης μὲν εἰς τὴν βοήθειαν	δεδοικυίας	δὲ τὴν ἀποτυχίαν, αὐτοσχεδίου καὶ
[5, 11]	ἐλπισθείσης ἔτι θυγατρὸς γέγονας καὶ	δέδωκας	ἰδεῖν τὴν ἐμοὶ πάντων ἡδίστην
[5, 3]	θύραις· ἀντίσχων δὲ χαλεπῶς καὶ	δέει	τοῦ μὴ πρός τινος ἁλῶναι
[5, 21]	μεθ´ ἑσπέραν βαθεῖαν αὖθις ἐπιβαίνειν	δεήσει	τῆς ὁλκάδος· τῶν δὲ τὸ
[5, 7]	Χαρικλείας ὡς εἰ καὶ τεθνάναι	δεήσειεν	ἐν χερσὶ ταῖς ἐκείνου γίνοιτο.
[5, 22]	καὶ κατὰ νοῦν ἐπευχόμενος. Τί	δεῖ	μηκύνοντα ἐνοχλεῖν; ἄρτι φωσφόρου διαλάμψαντος
[5, 12]	θυγατρὸς αὐτεπάγγελτος ἐπινεύων; εὐχῆς δὲ	δεῖ	μοι πρότερον. Οὐδεὶς φθόνος» ἔφη
[5, 20]	τὸ βούλευμα Τί οὖν» ἔφην	δεῖ	σε συμπλέκεσθαι τοῖς Φοίνιξιν ἀλλὰ
[5, 27]	πρὸς τῆς ἐχομένης ἡμέρας, περὶ	δείλην	ἀκτῇ τινι κατὰ τὸ στόμιον
[5, 2]	ἀλλὰ πάντα γε ὑπέμενε τὸ	δεῖμα	τὸ ἐκ τῆς Θίσβης καὶ
[5, 29]	ἀντέπραξεν ἐν αὐτοῖς δὲ τοῖς	δεινοῖς	ἐμβεβήκαμεν, φέρε τι γενναῖον καὶ
[5, 4]	ὑπελείποντο τὸ ὑπερβάλλον τῶν παρόντων	δεινῶν	ἀγαθὸν μέγιστον τιθέμενοι· τότε γὰρ
[5, 27]	ἐχώρισεν, οὐ μὴν παντάπασι τῶν	δεινῶν	ἀπαλλαγέντων ἀλλὰ τρικυμίαις τε ἐπαλλήλοις
[5, 29]	χειρῶν καὶ Τυρίων, τἄλλα οἷς	δεῖπνον	ὑπηρετεῖται πάντα ἀφειδῶς, καὶ ἐπὶ
[5, 22]	πραχθῆναι συμφέρει« ἔλεγον. ~Ἐπεὶ δὲ	δείπνου	πρὸς ὀλίγον μεταλαβόντες εἰς ὕπνον
[5, 28]	τε ἐξῆπτον καὶ τὰ θύματα	δείραντες	ηὐτρέπιζον τὴν εὐωχίαν, ὁ Τραχῖνος
[5, 17]	τῆς Φοινίσσης ὁλκάδος ἐπέβησαν τοὺς	Δελφοὺς	ἀποδράντες τὰ μὲν πρῶτα πλεῖν
[5, 1]	~Ἡ μὲν δὴ πόλις ἡ	Δελφῶν	ἐν τούτοις ἦν καὶ ἔδρασεν
[5, 5]	ἃ δὲ αὐτοὶ μὲν ἐκ	Δελφῶν	ἐπήγοντο οἱ λῃσταὶ δὲ αὐτῶν
[5, 31]	στολῇ καταυγάζουσαν (τὴν γὰρ ἐκ	Δελφῶν	ἱερὰν ἐσθῆτα ἠμφίεστο ὡς ἢ
[5, 28]	τε παῖς διὰ σοῦ μαθοῦσα	δέξηται	χαίρουσα τὸ ἐσόμενον, ἐδικαίωσα προειπεῖν
[5, 5]	δὲ Χαρίκλειαν ἡ Πυθιὰς ἐπὶ	δεξιὰ	ἢ ἀριστερὰ πεπόρευται πόλιν ἐπὶ
[5, 7]	ὁ θυμὸς καὶ παρεῖντο αἱ	δεξιαί,	τοὺς γὰρ καλοὺς καὶ βάρβαροι
[5, 30]	πικρόγαμος ἔσται πρὸς τῆσδε τῆς	δεξιᾶς	ἃ προσήκει παθών. Ἀπέτρεχον τούτων
[5, 1]	δὲ εἴ τί σοι κατώρθωται	δεξιὸν	ἀπάγγελλε θᾶττον, ὡς ἂν τοῦ
[5, 22]	τὴν σωφροσύνην καὶ τέλος αὐτῇ	δεξιὸν	εὐαγγελίζεται. Ἀνηλάμην ὑπὸ τῆς ὄψεως
[5, 17]	φυλακὴν τῇ νήσῳ προσορμίσαιμεν καὶ	δέος	προσοκεῖλαι σκοταίους τόποις ὑφάλοις τὰ
[5, 2]	Δουλείαν ᾤμην ἐκπεφευγέναι, δουλεύω πάλιν·	δεσμωτήριον,	καὶ φρουροῦμαι· νῆσος εἶχέ με
[5, 19]	τοῦ πλείονος φόρτου τῶν ἀγωγίμων	δεσπόζοι,	χρυσοῦ τε ὄντων καὶ λίθων
[5, 11]	καὶ τίς μὲν ὁ νῦν	δεσπόζων	ὅποι δ´ ἄγει λαβών. Ἔλεγε
[5, 26]	ἀναδεξάμενος· ὥστε θάρσει καὶ ἴσθι	δέσποινα	σὺν ἡμῖν τῶνδε ἁπάντων ἐσομένη.
[5, 9]	Ἕλληνα νεανίσκον, ὑπεραίροντα τὴν ἐμὴν	δεσποτείαν	καὶ θεῷ βασιλεῖ τῷ μεγίστῳ
[5, 28]	ἥτις μεγίστη, τοῖς ἄνδρα τὸν	δεσποτεύοντα	τῆς θυγατρὸς ἀποφήνασιν. ~Ἀποχωρήσας τε
[5, 9]	καὶ τοιοῦτο δῶρον τῷ κοινῷ	δεσπότῃ	προσάγειν οἷον ἡ βασίλειος αὐλὴ
[5, 1]	Ναυσικλῆς ἥκειν ὁ τῆς οἰκίας	δεσπότης,	ἀλλὰ τί ἄρα ποτὲ ὦ
[5, 30]	ἀπολείπω διασκευαζομένους ἐπὶ δὲ τὸν	δευτερεύοντα	Τραχίνου λῃστήν, ἐκαλεῖτο δὲ οἶμαι
[5, 3]	γὰρ καὶ ἀλεκτρυόνες ἤδη τὸ	δεύτερον	ᾖδον) ἀπέτρεχε σφαλλόμενος καὶ νῦν
[5, 17]	πελάγει καὶ τὸ πνεῦμα ὑφειμένως	δέχεσθαι,	συμμετρουμένους ὅσον ἂν γένοιτο αὔταρκες
[5, 15]	ὡς φατέ, θεῶν ἐρικυδέα δῶρα,	δέχομαι	τὴν θεόπεμπτον ταυτηνὶ λίθον πειθόμενος
[5, 23]	τοῖς ἱστίοις πλέον τὸ πνεῦμα	δεχομένης·	ἐπειδὴ δὲ τὴν θάλασσαν ἐστόρεσεν
[5, 20]	τί ἂν ποιοίης, σοῦ γὰρ	δὴ	ἕνεκεν μᾶλλον δὲ θυγατρὸς τῆς
[5, 19]	ἐκτραπεὶς ὑμῖν δὲ σύμπλους οἷ	δὴ	καὶ βούλεσθε γενόμενος. ~Ὁρῶν δὴ
[5, 24]	τὰ μέλλοντά τι προμηθούμενος. Ὅπερ	δὴ	καὶ γενέσθαι συνέβη· πλησιάσαντες γὰρ
[5, 1]	ἦν καὶ ἔδρασεν ὅ τι	δὴ	καὶ ἔδρασεν, οὐ γὰρ ἔχω
[5, 4]	τε τὰ κατ´ αὐτοὺς ὡς	δὴ	καὶ εἴρηται. Μόνοι δὲ Θεαγένης
[5, 8]	πλεῖστα κατωρθωκότα ἐν πολέμοις καὶ	δὴ	καὶ τὴν παροῦσαν στρατείαν εὐδαιμόνως
[5, 4]	τὸ χαῖρον οὐκ ἐπιδεχομένης. Ὡς	δὴ	καὶ τότε ὁ Κνήμων ἔφευγέ
[5, 1]	ἱστίοις ὑποφέρειν ἐπέτρεπον. Κιρραῖοι μὲν	δὴ	κόλποι καὶ Παρνασοῦ πρόποδες Αἰτωλοί
[5, 20]	τὸ τίμημα κομίζομαι. Τῇ προτεραίᾳ	δὴ	κύρτους ἀναλεγομένῳ μοι περὶ τοὺς
[5, 17]	Καλάσιρις εἴχετο τῶν ἑξῆς Ὑπερβαλόντες	δὴ»	λέγων τὸν πορθμὸν καὶ νήσους
[5, 21]	ἔαρος περιμεῖναι. Οὐκοῦν« ἔφην εἰ	δὴ	μέλλει τὸ ἐμὸν ἰσχύειν πρόσταγμα,
[5, 25]	καὶ οἱ λοιποὶ πάντες, τότε	δὴ	μετεμέλοντο οἱ Φοίνικες καὶ προσπεσόντες
[5, 22]	τινος μηρὸν σκάζοντα παρέλκων. Πλησιάσας	δή	μοι καὶ σεσηρός τι μειδιάσας
[5, 18]	ἐχρῆν τὰ δίκτυα καθορμισάντων. Ὀψὲ	δὴ	οὖν συνεὶς ὡς παχύτερον ἔχει
[5, 20]	ἔκπλουν τῆς νεὼς ἐπιτηρούμενον. Ὅρα	δὴ	οὖν, φυλάττου καὶ λογίζου τί
[5, 1]	~Ἡ μὲν	δὴ	πόλις ἡ Δελφῶν ἐν τούτοις
[5, 2]	μὴ θᾶττον ὑπεξελθὼν τρόπον ὅντινα	δὴ	πολυπραγμονήσαιμι τίς ποτε πλάνη τὸν
[5, 24]	Καὶ Ὦ δυσδαίμονες« ἔφασαν τί	δή	ποτε μαίνεσθε καὶ πρὸς οὕτως
[5, 8]	καλοῖτο Θίσβην ἑαυτὴν ὡμολόγει. Τότε	δὴ	προσδραμὼν ἐφίλει τε πολλὰ τὴν
[5, 30]	εὐπρεπέστερον αὐτὴν κοσμηθῆναι προστάξας. Ὅρα	δὴ	πῶς ἂν τοῦτο διακρούσαιο καὶ
[5, 20]	παισὶν ὁρᾶν τοῖς ἐμοῖς· ἥκω	δή	σοι φράσων ἐγειρόμενόν τι πρᾶγμα
[5, 22]	καθ´ ἡμᾶς, ἀλλὰ πάντων ὅσοι	δὴ	τὴν Κεφαλλήνων παρέπλευσαν οἶκόν τε
[5, 1]	οἷον προσεγέλα τῇ πρύμνῃ, τότε	δὴ	τὴν ναῦν τοῖς ἱστίοις ὑποφέρειν
[5, 20]	καὶ τῆς ἐπιδιώξεως ἐσομένης. Πολλὰ	δὴ	τῆς συνέσεως αὐτὸν ἐπαινέσας ἐκείνου
[5, 31]	εἴκειν τοῖς ἄρχουσι κελεύοντι· πέπονθα	δή	τι πρὸς τὴν κόρην καὶ
[5, 22]	ὀλιγώρως ἔσχηκας ὡς μηδὲ τοῦτο	δὴ	τὸ κοινὸν προσειπεῖν, ἐν γειτόνων
[5, 20]	δὴ καὶ βούλεσθε γενόμενος. ~Ὁρῶν	δὴ	τὸν Φοίνικα μὴ ἀνιέντα ἀλλ´
[5, 18]	δικτύου διερρωγότος βροχίδας ἀκεζόμενον. Πλησιάσας	δὴ	Χαῖρε« εἶπον ὦ βέλτιστε καὶ
[5, 8]	τοῦ σοφίσματος ἔτυχεν· ἡ γὰρ	δὴ	Χαρίκλεια γλώσσης τε ἑλληνίδος αἰσθομένη
[5, 27]	γῆς ἐπιβεβηκότες οἱ ἀλιτήριοι· χαριστήρια	δῆθεν	Ποσειδῶνι θύειν βούλεσθαι φήσαντες οἶνον
[5, 13]	ἐπιφθεγγόμενος καὶ ὡς τῆς πυρᾶς	δῆθεν	σπασάμενος ἃ πάλαι ἐπεκομίζετο Ταῦτά
[5, 31]	ὁμοῦ καὶ ζήλου προσπεσόντων, καὶ	δῆλος	ἦν αὐτόθεν ἐπανήκων ἀπὸ τοῦ
[5, 13]	ὁ Καλάσιρις ἐπιθεωρήσας καὶ ποικίλην	δηλοῦσθαι	τῶν μελλόντων συντυχίαν ἡδέων τε
[5, 15]	αἱ δὲ γυναῖκες ὕμνον τῇ	Δήμητρι	χαριστήριον ἐχόρευον· ἡ Χαρίκλεια δὲ
[5, 13]	καὶ ἄλλῳ πλήθει τῶν κεκλημένων	(δημοτελῆ	γὰρ ηὐτρέπιστο τὴν θυσίαν) ἡ
[5, 16]	τὸ παρὸν ὑπερορᾷς καὶ τοῖς	δημωδεστέροις	ἐκχωρεῖς, πραγμάτων δὲ μυστικῶν ὡς
[5, 20]	τοὺς ξένους ἐπιζητούμενος, ἐγώ τε	δι´	ἑνὸς ἔργου δύο τὰ μέγιστα
[5, 27]	τε εἶναι πιθανὸς καὶ δυοῖν	δι´	ἑνὸς τὸ παρὸν εὐδοκιμεῖν, βραχείας
[5, 1]	Καλάσιρις τάχα μέν που καὶ	δι´	ἡλικίαν νωθρότερος ὢν τὴν ἀκοήν,
[5, 13]	Χαρικλείας, ὦ Ναυσίκλεις, οἱ θεοὶ	δι´	ἡμῶν προσάγουσι. Καὶ ἅμα ἐνεχείριζε
[5, 2]	ὅ τι πεπόνθοι διηρώτα καὶ	δι´	ἣν αἰτίαν οὕτως ἐκτόπως ἀλύοι
[5, 25]	ἔοικεν ἀνθρώποις ψυχὴ πάντων προτιμότερον·	δι´	ἣν καὶ τότε οἱ Φοίνικες
[5, 4]	πάντων τε προτιμότερον ἐποιησάμεθα καὶ	δι´	ὃ πάντα ὑπέστημεν, ἡμεῖς τε
[5, 4]	ὑπολείπεται, φέρε σύμβολά τινα ποιησώμεθα	δι´	ὧν ἀπόρρητά τε γνωριοῦμεν παρόντες
[5, 26]	ὁ πόλεμος, ὦ φιλτάτη, ἀλλὰ	διὰ	σὲ γεγένηται καὶ σοὶ πάλαι
[5, 8]	τῶν ὀλέθρων βουκόλων ἔχω δὲ	διὰ	σέ, Μιτράνη, καὶ τοὺς θεούς.
[5, 28]	στυγνότερον συμποσιάζῃς ἥ τε παῖς	διὰ	σοῦ μαθοῦσα δέξηται χαίρουσα τὸ
[5, 17]	εὐρυχωρίας ἐνταῦθα στενούμενον καὶ καθάπερ	διὰ	στομίου τινὸς εἰς τὸν Κρισαῖον
[5, 21]	διά τε τὴν προϋπάρχουσαν γνῶσιν	διά	τε τὴν περιουσίαν, καὶ πρὸ
[5, 21]	ἂν« ἔφην ἑλοίμην αὐτὴν κατεγγυῆσαι	διά	τε τὴν προϋπάρχουσαν γνῶσιν διά
[5, 18]	μὲν ναῦν ὡς ἀπρεπὲς οἰκητήριον	διὰ	τὴν ναυτικὴν τύρβην, τὴν πόλιν
[5, 18]	πόλιν δὲ ὡς οὐκ ἀσφαλὲς	διὰ	τὴν τῶν νέων φυγὴν παραιτούμενος.
[5, 15]	συνήθως καὶ τόδε τὸ εὕρημα	διὰ	τοῦ πυρός σοι τῷ ὄντι
[5, 28]	δοκιμάζων εὐπειθεστέραν εὐτρεπίσαι τὴν νύμφην,	διὰ	τοῦ φύντος προμαθοῦσαν τὸν γάμον.
[5, 31]	~Ἐδειπνοῦμεν ὀλίγον ὕστερον καὶ ὅτε	διαβεβρεγμένους	ἤδη καὶ πρὸς τὸ ὑβριστικώτερον
[5, 2]	καὶ μιαιφόνον ᾤμην θάνατον ἐλπισθέντα	διαδεδρακέναι	βιώσεσθαί τε τὸ λειπόμενον ἅμα
[5, 33]	κακὰ τῶν ἐκ γῆς ἀδιαστάτως	διαδεξαμένων.	Ἄρτι γὰρ ἐμοῦ ὅτε ἡμέραν
[5, 4]	ἐπείγεσθαι καὶ ἄδηλον ἥτις ἡμᾶς	διαδέξεται	τύχη πολὺ δὲ καὶ ἄπειρον
[5, 13]	θεσπέσιον, τὸν μὲν κύκλον ἠλέκτρῳ	διάδετον	ἀμεθύσῳ δὲ Αἰθιοπικῇ τὴν σφενδόνην
[5, 22]	ἐμπόρου πεισθέντων λῃστρικὴν προαγορευθεῖσαν ἔφοδον	διαδιδράσκειν	εἰπόντος· καὶ ὁ μὲν ἐλάνθανεν
[5, 27]	ἐκείνης τε τῆς νυκτὸς μόλις	διαδραμούσης	καὶ πρὸς τῆς ἐχομένης ἡμέρας,
[5, 24]	σκάφος τὸ ὑπηρετικὸν ἅλλεσθαι καὶ	διαδρᾶναι	βουλευομένων· ἕως ἐν τῷ μέλλειν
[5, 22]	ἔστιν« ἔλεγον ἡ σὴ συμβουλή·	διαδρᾶναι	πειρώμεθα τοὺς ἐπιβουλεύοντας· σὺ δὲ
[5, 29]	προκάμνοιτε τὰς γνώμας, ἐνδεχόμενον καὶ	διαδρᾶναι	τὴν ἐπιβουλήν. Ἐπεὶ δέ, ὦ
[5, 24]	γαλήνῃ κλύδωνος ἐμπέπληστο θορύβοις ὀλολυγμοῖς	διαδρομαῖς	καταιγιζομένη, τῶν μὲν εἰς τὰ
[5, 26]	(ἔστι γὰρ χρῆμα σοφώτατον) καιρὸν	διαθέσθαι	δραστήριος ἅμα δέ τι καὶ
[5, 31]	φαιδρυνόμενα καὶ σχῆμα παστάδος ἀπομιμούμενα,	διακαίεται	ὡς εἰκὸς τῇ θέᾳ, πόθου
[5, 8]	Βαβυλῶνα, τραπέζῃ γὰρ τῇ βασιλέως	διακονεῖν	ἐμπρέπει. ~Τούτων εἰρημένων ἐπεραιοῦντο τὴν
[5, 9]	μεγίστῳ μόνῳ καὶ φαίνεσθαι καὶ	διακονεῖσθαι	ἄξιον, αἰχμάλωτον εἰληφὼς πρός σε
[5, 15]	σοι τῷ ὄντι τὸ δῶρον	διακονήσαντος·	ὁρᾶν γοῦν πάρεστι τῇ φλογὶ
[5, 32]	αὐτῷ καὶ θάρσος τῆς φωνῆς	διακονούσης	καὶ ὅτι τῆς μάχης περίεστι
[5, 30]	Ὅρα δὴ πῶς ἂν τοῦτο	διακρούσαιο	καὶ σαυτῷ μᾶλλον τὴν παῖδα
[5, 6]	σπηλαίῳ κρύπτειν ἑαυτοὺς εἴ πη	διαλάθοιεν	ἠξίου καὶ ἅμα ἀπέτρεχεν. Ἀλλ´
[5, 22]	δεῖ μηκύνοντα ἐνοχλεῖν; ἄρτι φωσφόρου	διαλάμψαντος	ἀνηγόμεθα, πολλὰ μὲν τῶν ναυτῶν
[5, 1]	καὶ οἷς ἐνταῦθα εἰσιὼν κατείληφα	διαλεγόμενον·	ἀλλὰ τίς ὅδε ὁ ξένος;
[5, 21]	ἔμπορος καὶ περὶ τῶν αὐτῶν	διαλεγόμενος	σκέμματός τινος ἐνδόσιμον παρεῖχεν· ἀποκρύπτων
[5, 11]	Ἀνωλόλυξε πρὸς τὴν ἐρώτησιν καὶ	διαλιποῦσα	μικρὸν Αἰχμάλωτον» εἶπεν ἄγει λαβὼν
[5, 33]	Καλάσιρις· νῦν δὲ ὥρα γε	διαλύειν	τὸ συμπόσιον· μνήμη τοῦ δαιμονίου
[5, 22]	γὰρ ἐνδέχεσθαι μὲν εὐθυβόλως καὶ	διαμπὰξ	περαιωθῆναι τὸ πέλαγος τοῦ πνεύματος
[5, 22]	σημήναντος καὶ ὁ Τυρρηνὸς αἰσθόμενος	διανέστη	καὶ τὸ γινόμενον ἐπυνθάνετο. Κἀγὼ
[5, 21]	ὡς ἁρπάσαι τις τῶν ἐγχωρίων	διανοεῖται	τὴν κόρην πρὸς ὃν οὐκ
[5, 1]	ἐμὰς πράξεις καὶ ὥσπερ τῇ	διανοίᾳ	συνεκδημῶν, ἀλλά σε ἐφώρασα τῷ
[5, 1]	τῶν συμφορῶν ὑπόμνησις παραλύουσα τὴν	διάνοιαν	εἰς ὕπνον καταφέρει. Ἐπίσχες» εἶπεν
[5, 31]	ἀπὸ τοῦ βλέμματος ἐμμανές τι	διανοούμενος.	Οὔπω γὰρ σχεδόν τι κατακλινεὶς
[5, 20]	ἀπηνὲς ἔργον ἐκείνοις δὲ σύνηθες	διανοοῦνται.	Κἀγὼ πρὸς αὐτὸν Σὲ μὲν«
[5, 10]	ἔρχεται καὶ πυνθανομένω τίνα εἴη	διαπεπραγμένος	ἅπαντα ὁ Ναυσικλῆς ἔλεγεν, ὡς
[5, 1]	τί ἄρα ποτὲ ὦ θεοὶ	διαπεπραγμένος;	Ἅπαντα ὡς ἐβουλόμην» ἔφη ὁ
[5, 10]	ἀπέλαβε, καὶ ὅτι βέλτιον εἴη	διαπεπραγμένος	ταύτης ἐπιτυχὼν ἢ ἐκείνην ἂν
[5, 22]	τήνδε δίδου τελευταίαν χάριν· θῦε	διαπλεύσας	εἰς Ἰθάκην ὑπὲρ ἡμῶν Ὀδυσσεῖ
[5, 2]	ὑπό τε ἀμηχανίας πᾶσαν ἔννοιαν	διαπορῶν	ἀνέστρεφε βαρύ τε καὶ συνεχὲς
[5, 11]	ὁ καθάπερ ἐπὶ σκηνῆς ἀναγνωρισμὸς	διαπορῶν,	ἕως αὐτὸν ὁ Καλάσιρις ἐφ´
[5, 27]	δὲ τὴν ὁλκάδα πρὸς τῇ	διαρπαγῇ	τοῦ φόρτου καταληφθέντας ὅπη τε
[5, 30]	τὸ πρακτέον ἐκείνους μὲν ἀπολείπω	διασκευαζομένους	ἐπὶ δὲ τὸν δευτερεύοντα Τραχίνου
[5, 4]	δὲ καὶ ἄπειρον ὡς ἔοικε	διάστημα	τῆς ἐλπιζομένης ἡμῖν γῆς ὑπολείπεται,
[5, 20]	σαυτόν τε καὶ τοὺς σαυτοῦ	διασῴζειν.	~Ἀπῄειν κατηφὴς τούτων ἀκούσας καὶ
[5, 27]	ὁλκάδα καὶ τὸν ἐνόντα πλοῦτον	διασῴζουσι·	καὶ τέλος καὶ τὸ καλώδιον
[5, 11]	βούλει· τὸν ὅρμον ὃν οἶσθα	διασῴζω	καὶ ἔχω φέρουσα. ~Θαρσήσας οὖν
[5, 17]	κατὰ τὸν Καλυδώνιον πορθμὸν γενέσθαι	διαταραχθῆναι	σφᾶς οὐ μικρῶς, ταραχώδει τὰ
[5, 14]	νομὴν τῇ ἀγέλῃ πλαγίοις αὐλήμασι	διατάττων,	τὰ δὲ ἐπείθετο ὡς ἐδόκει
[5, 27]	ἄλλον χειμῶνα τοῦτον ἐφέλκεσθαι σφᾶς	διατεινόμενος,	καὶ ἅμα καὶ τοῦ μέλλοντος
[5, 18]	ἡμῶν ἔστιν ὅτε τὴν σχολὴν	διατιθεμένων	καὶ συνεφαπτομένων τῆς ἄγρας, ἣν
[5, 16]	μὲν γὰρ γυναῖκας ἀκούεις ὡς	διατριβὴν	τῷ πότῳ χορείαν ἐστήσαντο· ἡμῖν
[5, 13]	ὡς ἀγοραίῳ τε καὶ ἐμπορικῷ	διαφερόντως	τῶν ἄλλων θεῶν αὑτὸν καθοσιούμενος,
[5, 10]	οὐ γὰρ μικρὸν εἶναι τὸ	διάφορον	ἀλλ´ ὅσον ἄν τι γένοιτο
[5, 13]	γίνεται, νηφάλιον ἐν τοῖς συμποσίοις	διαφυλάττουσα.	~Τοιαύτη μὲν καὶ πᾶσα ἐξ
[5, 27]	καὶ τίμημα τὸ πρῶτον αἰτούμενον	διδόναι	κελεύσαντες. ~Ὡς δὲ ἐκεῖνοί τε
[5, 26]	καὶ ἔχειν καὶ μένειν, πρώτην	δίδου	ταύτην αἴσθησιν τῆς σῆς εὐνοίας·
[5, 22]	περὶ ἡμᾶς γεγενημένος, καὶ τήνδε	δίδου	τελευταίαν χάριν· θῦε διαπλεύσας εἰς
[5, 2]	ἄρα τυγχάνεις; τίς δέ σε	διεδέξατο	τύχη; ἆρα μὴ καὶ αὐτός,
[5, 11]	ἐκείνους εἶναι τούτους περὶ ὧν	διείλεκτο	πολλάκις πρὸς αὐτὸν ὁ πρεσβύτης
[5, 29]	Τυρρηνός μοι κατὰ τὴν Ζακυνθίων	διείλεκτο,	σιωπῶντι δὲ πρὸς ὑμᾶς ὡς
[5, 27]	ἐξ οὗ τῆς νεὼς ἐξήρτητο	διέκοψεν	ἄλλον χειμῶνα τοῦτον ἐφέλκεσθαι σφᾶς
[5, 31]	οἶσθα γὰρ ὡς καὶ τοῦτο	διεκώλυσεν	ὁ Τραχῖνος· αὐτὴν τὴν Ἄρτεμιν
[5, 32]	δέ, προπαρεσκεύαστο γάρ, ἐγχειριδίῳ φθάνει	διελαύνων	τὸν μαζόν. Καὶ ὁ μὲν
[5, 16]	παντὸς ἡδίων, ἣν πολλάκις μοι	διελθεῖν	ὡς οἶσθα ὑπερθέμενος, ἐπειδή σε
[5, 7]	ἔφθησάν γε πρὸς τὸ σπήλαιον	διελθόντες	ἀλλ´ ἕως τοὺς κατὰ πρόσωπον
[5, 34]	τούτου περιήγοντο μὲν αἱ σπονδαὶ	διελύετο	δὲ τὸ συμπόσιον· ὁ Καλάσιρις
[5, 13]	τὰς ὑπὲρ Θεαγένους εὐχὰς ἀποχρήσασθαι	διενοήθη.	Ὡς δὲ ἐπὶ τὸν νεὼν
[5, 8]	ἐσθῆτος οἷον νέφους αὐγὴ σεληναίας	διεξέλαμπεν·	ὅμως δ´ οὖν τὸ κοῦφον
[5, 9]	ἄξιον, αἰχμάλωτον εἰληφὼς πρός σε	διεπεμψάμην,	ἐκχωρῶν σοι τηλικοῦτο καὶ τοιοῦτο
[5, 4]	Θυάμιδος ὑπασπιστὴς ἑῷοι τὴν λίμνην	διέπλευσαν	ὅ τί ποτε τὸν λῄσταρχον
[5, 18]	θυρῶν αὐτοῦ καθήμενον καὶ δικτύου	διερρωγότος	βροχίδας ἀκεζόμενον. Πλησιάσας δὴ Χαῖρε«
[5, 18]	χοιράδι πέτρᾳ τῆς προτεραίας ἐνσχεθὲν	διεσπάρακται.	Κἀγὼ Τοῦτο μὲν« ἔφην οὐδὲν
[5, 34]	Ναυσικλέους κατακλινεῖσα τὰς παρούσας ἀγρυπνίᾳ	διετίθετο	φροντίδας.
[5, 29]	ἡμᾶς καὶ ὁ τόπος ἀφῄρηται.	Διεχεῖτο	πρὸς ταῦτα ὁ Τραχῖνος καὶ
[5, 16]	ἀνιάσεις ὑπερθέμενος καὶ πάλιν τὴν	διήγησιν.	Ἀλλά σοι πλεῖστα ἀγαθὰ γένοιτο
[5, 1]	πάτερ, οὐχ ὡς ἐμοῦ τὴν	διήγησιν	ἀποσκευαζομένου, δοκῶ γάρ μοι μηδ´
[5, 1]	μηκύνω; τί δὲ λανθάνω τὴν	διήγησιν	εἰς πέλαγος ὄντως ἀφεὶς τῶν
[5, 1]	ἴσως δὲ καὶ πρὸς τὴν	διήγησιν	ἠσχολημένος· ἔοικε δέ μοι Ναυσικλῆς
[5, 2]	ποτὲ καὶ τὰ ἐμαυτοῦ σοι	διηγῶμαι·	ἐκείνην δὲ ἀνῃρημένην τούτοις ἐγὼ
[5, 18]	τὴν χειμέριον ὥραν τὰ πρῶτα	διηνύομεν,	τὰ μὲν ἄλλα συνδιημερεύοντες χωριζόμενοι
[5, 25]	προηγορεύετο καὶ θάνατος τῷ παραβαίνοντι	διηπειλεῖτο.	Ἀλλ´ ἔστιν ὡς ἔοικεν ἀνθρώποις
[5, 20]	ἐξορμήσειν μέλλουσιν, εἴ γε πέπυσαι;	διηρώτα,	κἀγὼ συνιεὶς τὴν ἐνέδραν τοῦ
[5, 2]	ἀγκῶνος ἐρείσας ὅ τι πεπόνθοι	διηρώτα	καὶ δι´ ἣν αἰτίαν οὕτως
[5, 1]	καὶ Καλυδώνιοι σκόπελοι μόνον οὐ	διιπταμένην	τὴν ὁλκάδα παρημείβοντο, νῆσοι δὲ
[5, 31]	βέλτιστε, καταλύω ἀλλ´ ἑτέρῳ νόμῳ	διισχυρίζομαι,	τοὺς ὑπηκόους εἴκειν τοῖς ἄρχουσι
[5, 32]	ὡς τοῦ Πελώρου σὺν τῷ	δικαίῳ	προασπίζοντες. Καὶ ἦν οἰμωγὴ μία
[5, 31]	καὶ γαμετὴν ἐμαυτῷ λαμβάνων προτιμηθῆναι	δικαιῶ,	σὺ δὲ εἰ μὴ τὸ
[5, 7]	συνετίθετο, τὴν μὲν τύχην ἐν	δίκῃ	κακηγορεῖσθαι πρὸς αὐτοῦ φάσκουσα τὸ
[5, 22]	ὑφέξεις οὐκ εἰς μακρὰν τὴν	δίκην	καὶ τῶν ὁμοίων ἐμοὶ παθῶν
[5, 18]	ὑφάλων οὗ μὴ ἐχρῆν τὰ	δίκτυα	καθορμισάντων. Ὀψὲ δὴ οὖν συνεὶς
[5, 18]	τῶν θυρῶν αὐτοῦ καθήμενον καὶ	δικτύου	διερρωγότος βροχίδας ἀκεζόμενον. Πλησιάσας δὴ
[5, 16]	σοι φίλον καὶ ἀκοινωνήτους τοῦ	Διονύσου	καὶ ἀληθῶς ἔτι νύμφας προπίνομεν·
[5, 15]	οἱ μὲν ἄνδρες ἐμβατήρια τῷ	Διονύσῳ	καὶ ᾖδον καὶ ἔσπενδον αἱ
[5, 16]	κάλλιστα συνιέναι τὸν Ἑρμῆν τῷ	Διονύσῳ	συγκαθιδρύων καὶ λόγων ἥδυσμα τῷ
[5, 34]	τὴν καταγωγὴν ἐρυθριῶσαν ὡς ἐφαίνετο	διότι	λάθοι πρὸς τοῦ ὕπνου κεκρατημένη.
[5, 2]	ἐκκειμένη, καὶ ζῆν τέως ἀνεχομένη	διότι	μοι περιεῖναι τὸν γλυκύτατον ἐλπίζω.
[5, 22]	πρόσειπε, χαίρειν γὰρ αὐτῇ φησι	διότι	πάντων ἐπίπροσθεν ἄγει τὴν σωφροσύνην
[5, 17]	παραστέλλειν ἐπέταττεν. Ἡμῶν δὲ πυνθανομένων	διότι	παραλύει τὸ ῥόθιον τῆς νεὼς
[5, 29]	ὁλκάδα, ἐπεισιέναι {δὲ} μηδένα μηδὲ	διοχλεῖν	κελεύσαντα ὡς ἂν καὶ κόσμου
[5, 20]	θερμαινόμενον καὶ ἡμέραν οὐδεμίαν τοῦ	διοχλεῖν	μοι περὶ τῶν αὐτῶν ἀπολειπόμενον,
[5, 6]	τίνος» ἔλεγε φευξόμεθα τὴν πανταχοῦ	διώκουσαν	εἱμαρμένην; εἴξωμεν τῇ τύχῃ καὶ
[5, 26]	~Ἐπεὶ δὲ καὶ ἡμεῖς τῷ	δόγματι	πειθόμενοι παρῄειμεν ὁ Τραχῖνος τῆς
[5, 11]	ἀντὶ τούτων οἱ θεοὶ τοσαῦτα	δοῖεν	ὅσα κατὰ γνώμην ὄντα τὴν
[5, 12]	ὁ Ναυσικλῆς μᾶλλον δὲ εἰ	δοκεῖ,	θύειν γὰρ μέλλω χαριστήρια τοῖς
[5, 16]	συγκράτων φιληκόως ἔχεις. Καί μοι	δοκεῖς	καὶ τοῦ δαιμονίου κάλλιστα συνιέναι
[5, 33]	δὲ ἐπαμύνειν ἔχων οὔτε ἐπιμίγνυσθαι	δοκιμάζων,	εἰς ἐπικουρίας ἐλπίδα ἐμαυτὸν ταμιευόμενος.
[5, 28]	ἀλλ´ αἴσιον ἄλλως καὶ εὐπρεπὲς	δοκιμάζων	εὐπειθεστέραν εὐτρεπίσαι τὴν νύμφην, διὰ
[5, 1]	ὡς ἐμοῦ τὴν διήγησιν ἀποσκευαζομένου,	δοκῶ	γάρ μοι μηδ´ εἰ πολλὰς
[5, 4]	τῶν πρακτέων εἰς ἔννοιαν ἐλθόντες	δόξαι	κόρον ἔχειν ἐβιάσθησαν, ἄρχεται ὁ
[5, 22]	τε τὸν ἡμέτερον ἐπισκεψαμένων καὶ	δόξαν	γνῶναι τὴν ἡμετέραν ἐν σπουδῇ
[5, 7]	βουληθῆναι καὶ περισῴζειν ἑαυτοῖς εἰς	δουλείαν	(ὃ τίνος οὐκ ἂν γένοιτο
[5, 2]	τῶν ἡδονῶν ὑποθέμενος εἶτα ἠπάτησε.	Δουλείαν	ᾤμην ἐκπεφευγέναι, δουλεύω πάλιν· δεσμωτήριον,
[5, 2]	ἆρα μὴ καὶ αὐτός, οἴμοι,	δουλεύεις	τὸ μόνον ἐλεύθερον καὶ ἀδούλωτον
[5, 2]	εἶτα ἠπάτησε. Δουλείαν ᾤμην ἐκπεφευγέναι,	δουλεύω	πάλιν· δεσμωτήριον, καὶ φρουροῦμαι· νῆσος
[5, 6]	ὥσπερ σκηνὴν τὰ ἡμέτερα καὶ	δρᾶμα	πεποιημένος. Τί οὖν οὐχ ὑποτέμνομεν
[5, 6]	καὶ ὑπέρογκον τὸ τέλος τοῦ	δράματος	φιλοτιμούμενος καὶ αὐτόχειρας ἡμᾶς ἑαυτῶν
[5, 8]	ἐπιβοώμενοι πολλάκις, ἐμπορικόν τι καὶ	δραστήριον	ἐννοήσας ὁ Ναυσικλῆς ἐξήλατό τε
[5, 26]	γὰρ χρῆμα σοφώτατον) καιρὸν διαθέσθαι	δραστήριος	ἅμα δέ τι καὶ τῆς
[5, 29]	ἐπανελθὼν ἱκέτευον σεμνότερον τελεσθῆναι τὰ	δρώμενα	καὶ θάλαμον ἀποφῆναι τῇ κόρῃ
[5, 2]	εἰς μακρὰν εἰσόμεθα. Οὐκ ἂν	δυναίμην»	ἔφη, ἀλλὰ σὺ μὲν ἀτρέμας
[5, 32]	τῆς Χαρικλείου τοξείας ἐπαμύνειν ἔτι	δυναμένης,	ὠδινούσης μὲν εἰς τὴν βοήθειαν
[5, 2]	πικρότερα, τοῦ καὶ βουλομένου καὶ	δυναμένου	παραμυθεῖσθαι ταῦτα κεχωρισμένου· σπήλαιον ἦν
[5, 13]	περιλάμπουσαν· οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ	δύναμις	αὐτῇ γνησιωτέρα τῶν ἐκ δύσεων
[5, 12]	Τότε» ἔφη δώσεις με πιστεύειν	δύνασθαί	σε καθάπερ ἐκ μηχανῆς ἀθρόον
[5, 10]	τοῦ κάλλους ὑπερβολὴν οὐδὲ αὐτῷ	δυνατὸν	εἶναι τῷ λόγῳ φράζειν, καὶ
[5, 7]	ἣν πάντα τρόπον καὶ ὡς	δυνατὸν	ἐκκλίνωμεν, ἐπιτυχίας ἐλπίδα τὴν πεῖραν
[5, 18]	εἰπόντος ὡς παῖδές εἰσί μοι	δύο	καὶ τρίτος ἐγώ, Χαρίεν« ἔφη
[5, 18]	κἀμοὶ γὰρ παῖδές εἰσιν ἔτι	δύο	συσσιτούμενοι, οἱ προγενέστεροι δὲ γήμαντες
[5, 20]	ἐγώ τε δι´ ἑνὸς ἔργου	δύο	τὰ μέγιστα κτήσασθαι βούλομαι, τόν
[5, 27]	Ἐδόκει τε εἶναι πιθανὸς καὶ	δυοῖν	δι´ ἑνὸς τὸ παρὸν εὐδοκιμεῖν,
[5, 18]	τῇ ὥρᾳ καὶ Πλειάδων ἤδη	δυομένων	ἀνύσαντας. Οἱ μὲν οὖν ἄλλοι
[5, 27]	καὶ γῆς Αἰγυπτίας ἀβουλήτως οἱ	δυσδαίμονες	ἐπιβαίνομεν, οἱ μὲν ἄλλοι χαίροντες
[5, 24]	ὁμολογίας ἑλεῖν ἐσπουδακόσι. Καὶ Ὦ	δυσδαίμονες«	ἔφασαν τί δή ποτε μαίνεσθε
[5, 33]	νεανίσκον ἐπεχομένην. Οὐδὲ ἔφθην ὁ	δυσδαίμων	εἰπεῖν τε καὶ μαθεῖν οὐδὲ
[5, 13]	δύναμις αὐτῇ γνησιωτέρα τῶν ἐκ	δύσεων	ἐγκαθίδρυται, οὐ γὰρ ἐπιψεύδεται τὴν
[5, 1]	θάλαττά τε Ζακύνθιος ἄρτι πρὸς	δύσιν	ἡλίου νεύοντος ἀνεφαίνοντο. Ἀλλὰ τί
[5, 27]	ὁ μὲν ἥλιος ἀκριβῶς εἰς	δυσμὰς	περιελθὼν τὸ μεταίχμιον ἡμέρας καὶ
[5, 19]	τοὺς δυστυχοῦντας μὴ οὐχὶ πανταχοῦ	δυστυχεῖν	οὐδὲ ἐπὶ τῆς ἐρημίας ἀνενόχλητον
[5, 2]	τούτων, οἴχεται ὁ κοινωνὸς τῶν	δυστυχημάτων	καὶ ὡς ἄχθη τὰ πάθη
[5, 19]	οὐ γὰρ ἦν, φασί, τοὺς	δυστυχοῦντας	μὴ οὐχὶ πανταχοῦ δυστυχεῖν οὐδὲ
[5, 7]	ἐκκεῖσθαι πρὸς ὕβριν ἐπίρρητον καὶ	δυσώνυμον,	ἣν πάντα τρόπον καὶ ὡς
[5, 7]	καὶ βάρβαροι χεῖρες ὡς ἔοικε	δυσωποῦνται	καὶ πρὸς τὴν ἐράσμιον θέαν
[5, 18]	τοῖς αὑτοῦ παισὶ καθ´ ἕτερον	δωμάτιον	ἀναπαυόμενος. Ἡ τράπεζα δὲ ἡμῖν
[5, 3]	τὴν κεφαλὴν προσαράσσων ἐπὶ τὸ	δωμάτιον	οὗ κατήγοντο μετὰ πολλὴν τὴν
[5, 2]	νυκτὶ μυρομένης, ἐπί τε τὸ	δωμάτιον	ὑπὸ τοῦ θρήνου χειραγωγούμενος ὥρμησε
[5, 2]	ὕπνῳ, ὁ δὲ Κνήμων τοῦ	δωματίου	προήκων ἔπασχε μὲν οἷα εἰκὸς
[5, 15]	ἐστιν, ὡς φατέ, θεῶν ἐρικυδέα	δῶρα,	δέχομαι τὴν θεόπεμπτον ταυτηνὶ λίθον
[5, 15]	πυρός σοι τῷ ὄντι τὸ	δῶρον	διακονήσαντος· ὁρᾶν γοῦν πάρεστι τῇ
[5, 9]	ἐκχωρῶν σοι τηλικοῦτο καὶ τοιοῦτο	δῶρον	τῷ κοινῷ δεσπότῃ προσάγειν οἷον
[5, 26]	ἀναστήσας Τὸν μὲν ἀδελφὸν« ἔφη	δωροῦμαί	σοι καὶ μάλα χαίρων, ὁρῶ
[5, 12]	ὁ Ναυσικλῆς καὶ Τότε» ἔφη	δώσεις	με πιστεύειν δύνασθαί σε καθάπερ