Livre, Chap.
[5, 17]	τὸν πορθμὸν πλέον ἢ κατὰ	τὸν	ἄλλον κόλπον θλιβομένης, τοῦ ἐπιρρέοντος
[5, 33]	καὶ πάντα τρόπον λύσασθαί σοι	τὸν	ἄριστον Θεαγένην πειρασόμεθα. Βουλοίμην ἂν»
[5, 8]	ἡμεροῦται. ~Συλλαβόντες οὖν ἦγον ἐπὶ	τὸν	ἄρχοντα λίαν ἐσπουδακότες λαφύρων τὸ
[5, 32]	ἐκεῖνον ἀποκλίναντες οἱ μὲν αἰδεῖσθαι	τὸν	ἄρχοντα οἱ δὲ μὴ καταλύεσθαι
[5, 29]	ὁ γὰρ Τραχῖνος εἰς γάμον	τὸν	αὐτοῦ τε καὶ σὸν ἀπὸ
[5, 8]	καὶ τῆς τύχης ὑπερθαυμάζων ἐφύσα	τὸν	βάρβαρον ὡς ἄλλα τε πλεῖστα
[5, 28]	νύμφην, διὰ τοῦ φύντος προμαθοῦσαν	τὸν	γάμον. Ἐπῄνουν τὰ εἰρημένα καὶ
[5, 20]	τε πλοῦτον τῆς νεὼς καὶ	τὸν	γάμον τῆς κόρης, ὧν θατέρου
[5, 5]	ἄλλων τῶν ἐναποκειμένων οὐδενὸς θιγόντες,	τὸν	γὰρ ἀπὸ σύλων πλοῦτον βέβηλον
[5, 2]	τέως ἀνεχομένη διότι μοι περιεῖναι	τὸν	γλυκύτατον ἐλπίζω. Ἀλλ´ ὦ ψυχὴ
[5, 28]	ὁμολογεῖν ἥτις μεγίστη, τοῖς ἄνδρα	τὸν	δεσποτεύοντα τῆς θυγατρὸς ἀποφήνασιν. ~Ἀποχωρήσας
[5, 30]	μὲν ἀπολείπω διασκευαζομένους ἐπὶ δὲ	τὸν	δευτερεύοντα Τραχίνου λῃστήν, ἐκαλεῖτο δὲ
[5, 20]	ἄκρας πλευρὰν ὑποκαθήμενον, σκοποῖς ἀμοιβαδὸν	τὸν	ἔκπλουν τῆς νεὼς ἐπιτηρούμενον. Ὅρα
[5, 26]	τῆς σῆς εὐνοίας· ἀδελφὸν τουτονὶ	τὸν	ἐμὸν καὶ πατέρα περίσῳζε μηδὲ
[5, 21]	σοι πάντως φίλον σπουδαστέον ἡμῖν	τὸν	ἐνθένδε ἀπόπλουν πρίν τι καὶ
[5, 27]	ἐξέσται γενέσθαι τὴν ὁλκάδα καὶ	τὸν	ἐνόντα πλοῦτον διασῴζουσι· καὶ τέλος
[5, 24]	ἐγὼ δὲ ὡς Τραχῖνον εἶναι	τὸν	ἐπιόντα ἔγνων συνοῖσον πρὸς τὰ
[5, 16]	δὲ ὅπως μᾶλλον ἄν τις	τὸν	Ἑρμῆν ἱλάσαιτο ἢ τὸ οἰκειότατον
[5, 16]	καὶ τοῦ δαιμονίου κάλλιστα συνιέναι	τὸν	Ἑρμῆν τῷ Διονύσῳ συγκαθιδρύων καὶ
[5, 27]	Οὐχ ἥκιστα γοῦν· ἡμᾶς εἰς	τὸν	ἔσχατον τῶν κινδύνων ἐνέβαλλεν οὐ
[5, 5]	ταὐτὸν γίνοιντο, ἀρκεῖν μὲν ἑτέρῳ	τὸν	ἕτερον καὶ μόνον ὀφθῆναι, οὐδένα
[5, 25]	κερδαίνειν δὲ μέλλοντες ὅστις πρότερος	τὸν	ἕτερον φθάσας ἐπιβαίη τοῦ σκάφους
[5, 22]	τὴν Κεφαλλήνων παρέπλευσαν οἶκόν τε	τὸν	ἡμέτερον ἐπισκεψαμένων καὶ δόξαν γνῶναι
[5, 22]	κατ´ ἴχνος καὶ ἀπαράλλακτον μεταθέει	τὸν	ἡμέτερον πλοῦν ὥσπερ τῆς αὐτῆς
[5, 24]	ἡ μὲν ἵνα μηδὲ παρὰ	τὸν	θάνατον ὡς ἔφασκε χωρίζοιτο ξίφει
[5, 4]	τοῖς φιλήμασιν· ἡ γὰρ Χαρίκλεια	τὸν	Θεαγένην εἴ τι παρακινοῦντα αἴσθοιτο
[5, 8]	δέ, ὅστις ποτέ ἐστι» λέγων	τὸν	Θεαγένην λάφυρον ἡμέτερον ἔστω καὶ
[5, 29]	τύχης ἐνυβρίσαι παραδούσης. Ἐγὼ δὲ	τὸν	Θεαγένην παραλαβὼν καὶ παρὰ τὴν
[5, 9]	ἐκτραπεὶς οὐδὲν ὑπερθέμενος ἅμα γράμμασι	τὸν	Θεαγένην πρὸς Ὀροονδάτην ὄντα κατὰ
[5, 7]	οἱ μὲν ἐκπλαγέντες ἔστησαν ὑποδραμούσης	τὸν	Θεαγένην τῆς Χαρικλείας ὡς εἰ
[5, 8]	οὖν ἀγόμενοι πλησίον οἱ περὶ	τὸν	Θεαγένην ὤφθησαν θεοὺς σωτῆρας ἐπιβοώμενοι
[5, 34]	τρέψαι τὰ κατ´ αὐτὴν ἱκετεύσας	τὸν	θεὸν ἡσυχῆ τε ἀφυπνίσας ἦγεν
[5, 29]	πολεμίαν εὔνοιαν ἣν εἰκὸς ἐκείνῳ	τὸν	καιρὸν ἐπιτεῖναι, φιλεῖ γὰρ εὐημερία
[5, 8]	φρονήματος ἀπάτης ὀξύτητι συσχεθεὶς καὶ	τὸν	καιρὸν τῆς μεταμελείας προληφθεὶς Ταύτην
[5, 1]	γὰρ ἔχω γινώσκειν· ἐμοὶ δὲ	τὸν	καιρὸν τῆς φυγῆς ἡ ἐκείνων
[5, 2]	ἐταλαιπώρει τῆς νυκτός, ὥστε οὐδὲ	τὸν	Καλάσιριν ἐλάνθανε τελευτῶν, ὕπνῳ καὶ
[5, 11]	ἡμῖν» ἔφη χρήματα» λάθρα πρὸς	τὸν	Καλάσιριν ἡ Χαρίκλεια καὶ ἐπάγγειλαι
[5, 33]	οἶνος· ἕως ὁ Ναυσικλῆς ἐπιθαρσύνων	τὸν	Καλάσιριν Ὦ πάτερ» ἔφη, σὺ
[5, 17]	νώτων ὑποφερομένους, ἐπεὶ δὲ κατὰ	τὸν	Καλυδώνιον πορθμὸν γενέσθαι διαταραχθῆναι σφᾶς
[5, 4]	πειρώμενος. Ἔπαιζε δὲ ἄρα τι	τὸν	Κνήμωνα δαιμόνιον, ὃ καὶ τὰ
[5, 14]	ἀγερώχους ἐξελίττοντες ποιμενικὸν θέατρον ἐπεδείκνυσαν	τὸν	κρημνόν, ἄλλοι δὲ ὥσπερ ἡλίῳ
[5, 17]	καθάπερ διὰ στομίου τινὸς εἰς	τὸν	Κρισαῖον κόλπον εἰσχεόμενον ἐπιμίξαι τε
[5, 14]	καὶ θρασύτεροι, καὶ ὑπεράλλεσθαι βουλομένοις	τὸν	κύκλον ἐῴκεσαν εἰργομένοις δὲ ὑπὸ
[5, 15]	ζημιοῦν τὸν παρέχοντα εὐπορώτερον ἀποφαίνει	τὸν	λαμβάνοντα. Ταῦτα ὡς εἰπὼν ἐποίησεν,
[5, 4]	λίμνην διέπλευσαν ὅ τί ποτε	τὸν	λῄσταρχον ἔδρασαν οἱ πολέμιοι κατασκοπήσοντες·
[5, 30]	ἡττήθη τοῦ βελτίονος· ὑφορᾶται δὲ	τὸν	λῄσταρχον ὡς εἰς γάμον παρασκευάζοντα
[5, 31]	ὁ Πέλωρος ὑπολαβὼν Καταλύεις οὖν	τὸν	λῃστρικὸν νόμον ὃς τῷ πρώτῳ
[5, 1]	ἀφεὶς τῶν ἑξῆς; Ἐνταῦθά ποι	τὸν	λόγον ἐπίσχωμεν ὀλίγον δὲ καὶ
[5, 33]	γὰρ ἐμοῦ ὅτε ἡμέραν εἶδον	τὸν	λόφον κατιόντος, λῃστρικὸν Αἰγυπτίων πλῆθος
[5, 32]	προπαρεσκεύαστο γάρ, ἐγχειριδίῳ φθάνει διελαύνων	τὸν	μαζόν. Καὶ ὁ μὲν ἔκειτο
[5, 5]	τε καὶ λίθοις ἐπὶ τριόδων	τὸν	μὲν Θεαγένην ὁ Πυθικός» τὴν
[5, 33]	οὐδαμῶς· ἀλλ´ εἶδον ἡμέρας γενομένης	τὸν	μὲν ἴσα καὶ νεκρῷ προκείμενον
[5, 13]	ὑπερφυές τι χρῆμα καὶ θεσπέσιον,	τὸν	μὲν κύκλον ἠλέκτρῳ διάδετον ἀμεθύσῳ
[5, 33]	εἰς ἕω γὰρ ἀφιξόμεθα πρὸς	τὸν	Μιτράνην καὶ πάντα τρόπον λύσασθαί
[5, 10]	τὰ πρῶτα συνέτυχεν, ὡς ἀπάτῃ	τὸν	Μιτράνην περιῆλθε καί τινα φανεῖσαν
[5, 16]	τινα καὶ ἑκὼν ὑπερβαίνων ὅσα	τὸν	Ναυσικλέα γινώσκειν οὐ συμφέρειν ἐδοκίμαζε,
[5, 2]	δὴ πολυπραγμονήσαιμι τίς ποτε πλάνη	τὸν	Ναυσικλέα κατείληφεν ἢ ὅπως παρὰ
[5, 11]	παραδεδωκώς. Ἱκέτευεν οὖν ὁ Καλάσιρις	τὸν	Ναυσικλέα μηνύειν ἃ γινώσκει περὶ
[5, 10]	Καλάσιρις ἅμα τῷ Κνήμωνι παρὰ	τὸν	Ναυσικλέα σπεύδων μαθεῖν τι τῶν
[5, 16]	τῷ Κνήμωνι χαριζόμενος ἅμα δὲ	τὸν	Ναυσικλέα τῶν μετὰ ταῦτα ἕνεκεν
[5, 33]	τοῦ τάχα ἂν καὶ περιγενέσθαι	τὸν	νεανίσκον ἐπεχομένην. Οὐδὲ ἔφθην ὁ
[5, 11]	πολλοῖς ἂν αἱρησομένου χρήμασιν ἀφεῖναι	τὸν	νεανίσκον. Ἔστιν ἡμῖν» ἔφη χρήματα»
[5, 13]	ἀποχρήσασθαι διενοήθη. Ὡς δὲ ἐπὶ	τὸν	νεὼν τοῦ Ἑρμοῦ παρεγένοντο, τούτῳ
[5, 14]	πέτραν ἀνατρέχοντες οἱ δὲ περὶ	τὸν	νομέα κύκλους ἀγερώχους ἐξελίττοντες ποιμενικὸν
[5, 32]	ἄρχοντα οἱ δὲ μὴ καταλύεσθαι	τὸν	νόμον ἐθορύβουν. Καὶ τέλος ὁ
[5, 2]	ἔπασχε μὲν οἷα εἰκὸς ἦν	τὸν	νύκτωρ καὶ σκότους καὶ κατ´
[5, 18]	Οἱ δὲ τῆς νήσου περὶ	τὸν	ὅρμον οἰκοῦντες ἀπέχοντα οὐ πολὺ
[5, 11]	καὶ ἐπάγγειλαι πλῆθος ὁπόσον βούλει·	τὸν	ὅρμον ὃν οἶσθα διασῴζω καὶ
[5, 33]	μὲν θυγατέρα ἤδη τήνδε κεκομισμένος	τὸν	παῖδα δὲ ἰδεῖν ὑπὸ τῆς
[5, 15]	κρίνω κάλλιστον ὃ μὴ ζημιοῦν	τὸν	παρέχοντα εὐπορώτερον ἀποφαίνει τὸν λαμβάνοντα.
[5, 19]	γένος ἔνδοξον καταλέγων τοῦτο δὲ	τὸν	παρόντα πλοῦτον καταριθμούμενος τήν τε
[5, 20]	Καλάσιρι« ἔφη τὸν Ποσειδῶ σοι	τὸν	πελάγιον ἐπόμνυμι καὶ τοὺς ἄλλους
[5, 31]	ὑβριστικώτερον παραφερομένους ᾐσθόμην, ἠρέμα πρὸς	τὸν	Πέλωρον (ἐκείμην δὲ αὐτοῦ πλησίον
[5, 32]	ἐπανατείνεται ὡς τῷ κρατῆρι πατάξων	τὸν	Πέλωρον, ὁ δέ, προπαρεσκεύαστο γάρ,
[5, 32]	φίλτατε« βοήσασα, ἐνταῦθα ἤδη μακρῷ	τὸν	Πέλωρον ὑπερεῖχεν ὁ Θεαγένης ὥσπερ
[5, 22]	παρέπεμπεν ἐπιδακρύων τε πλεῖστα καὶ	τὸν	πλοῦν ἡμῖν ἀπήμονά τε γενέσθαι
[5, 12]	παρὼν τοῖς ἱεροῖς θεῖος καὶ	τὸν	πλοῦτον ἡμῖν μὲν αἴτει σαυτῷ
[5, 8]	οἱ μὲν οὕτως ἤγοντο ἐπὶ	τὸν	πολέμαρχον, ἦν δ´ ἄρα Μιτράνης
[5, 25]	προστυχόντας φόνῳ καὶ θανάτῳ κρίνεσθαι	τὸν	πόλεμον ἐδίδαξεν ἐφήλαντο δὲ καὶ
[5, 32]	προσεοικώς, ἡ δὲ ὡς συνερρωγότα	τὸν	πόλεμον εἶδεν ἀπὸ τῆς νεὼς
[5, 17]	τῶν ἑξῆς Ὑπερβαλόντες δὴ» λέγων	τὸν	πορθμὸν καὶ νήσους Ὀξείας ἀποκρύψαντες
[5, 17]	εἰκὸς γινομένης καὶ περὶ τόνδε	τὸν	πορθμὸν πλέον ἢ κατὰ τὸν
[5, 20]	ἀκτὴν παραλαβὼν Ὦ Καλάσιρι« ἔφη	τὸν	Ποσειδῶ σοι τὸν πελάγιον ἐπόμνυμι
[5, 1]	ὄρθρου ὑποφαίνοντος οὐδὲ ὑπερβαίνειν ᾤοντο	τὸν	πρός με ὅρκον οἱ Φοίνικες
[5, 8]	πρὸς τοῦ ἀνδρὸς στοχαζομένη συνύφαινε	τὸν	σκοπὸν καὶ τῷ Μιτράνῃ πυνθανομένῳ
[5, 26]	φιλανθρωπότερα περὶ ἡμῶν ἐπὶ νοῦν	τὸν	σὸν ἄγουσιν. Εἰ δὲ βούλει
[5, 5]	δ´ οὖν ἡ μὲν Χαρίκλεια	τὸν	συνεκκείμενον αὑτῇ πατρῷον ἐδείκνυ δακτύλιον
[5, 21]	δὲ οἴκαδε ἐλθὼν πρὸς μὲν	τὸν	Τυρρηνὸν οὐδὲ ἓν πρὸς δὲ
[5, 31]	πρώτῳ νηὸς ἐπιβάντι πολεμίας καὶ	τὸν	ὑπὲρ πάντων ἀγῶνα προκινδυνεύσαντι τοῦ
[5, 1]	ἀκοὴν καὶ ἐρρωμένως ἀπομάχῃ πρὸς	τὸν	ὕπνον, ὦ Κνήμων, ἀλλ´ ἡγοῦμαί
[5, 20]	καὶ βούλεσθε γενόμενος. ~Ὁρῶν δὴ	τὸν	Φοίνικα μὴ ἀνιέντα ἀλλ´ εἰς
[5, 32]	ἐκείνου μικρὸν ἀποκλίναντος, ἄκρον δὲ	τὸν	ὦμον παραξέσας τὴν χεῖρα κατὰ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 28/02/2007