Livre, Chap.
[5, 7]	μέρος ἀπέβη τῆς νήσου κατόπιν	σαγηνευθέντες·	καὶ οἱ μὲν ἐκπλαγέντες ἔστησαν
[5, 8]	βασιλεῖ τῷ μεγάλῳ τὴν Αἴγυπτον	σατραπεύοντος,	ἐπὶ χρήμασι πολλοῖς ὑπὸ Ναυσικλέους,
[5, 9]	δὲ ὧδε τὰ ἐπεσταλμένα· Ὀροονδάτῃ	σατράπῃ	Μιτράνης φρούραρχος· Ἕλληνα νεανίσκον, ὑπεραίροντα
[5, 2]	ἀλλὰ σὺ μὲν ἀτρέμας ἔχε	σαυτόν,	ἐγὼ δὲ οὐκ ἔστιν ὅπως
[5, 20]	ἐπιβουλὴν ἱκετεύω φροντίδα ποιεῖσθαι τοῦ	σαυτόν	τε καὶ τοὺς σαυτοῦ διασῴζειν.
[5, 20]	τοῦ σαυτόν τε καὶ τοὺς	σαυτοῦ	διασῴζειν. ~Ἀπῄειν κατηφὴς τούτων ἀκούσας
[5, 12]	τὸν πλοῦτον ἡμῖν μὲν αἴτει	σαυτῷ	δὲ λάμβανε. Μὴ παῖζε μηδ´
[5, 30]	πῶς ἂν τοῦτο διακρούσαιο καὶ	σαυτῷ	μᾶλλον τὴν παῖδα περιποιήσειας, φησὶ
[5, 31]	τὸ παρὸν θεάσῃ σωφρόνως, μὴ	σαυτῷ	τε κἀκείνῃ θάνατον προξενήσῃς. Ὁ
[5, 26]	πόλεμος, ὦ φιλτάτη, ἀλλὰ διὰ	σὲ	γεγένηται καὶ σοὶ πάλαι καὶ
[5, 2]	ποτε ἄρα τυγχάνεις; τίς δέ	σε	διεδέξατο τύχη; ἆρα μὴ καὶ
[5, 9]	διακονεῖσθαι ἄξιον, αἰχμάλωτον εἰληφὼς πρός	σε	διεπεμψάμην, ἐκχωρῶν σοι τηλικοῦτο καὶ
[5, 1]	ὥσπερ τῇ διανοίᾳ συνεκδημῶν, ἀλλά	σε	ἐφώρασα τῷ τε ἄλλῳ σου
[5, 12]	ἔφη δώσεις με πιστεύειν δύνασθαί	σε	καθάπερ ἐκ μηχανῆς ἀθρόον πλουτεῖν
[5, 1]	ὕπνον, ὦ Κνήμων, ἀλλ´ ἡγοῦμαί	σε	λοιπὸν ὀκλάζειν ἐμοῦ τἀμαυτοῦ πάθη
[5, 20]	σύνηθες διανοοῦνται. Κἀγὼ πρὸς αὐτὸν	Σὲ	μὲν« ἔφην ἀντὶ τούτων οἱ
[5, 8]	ὀλέθρων βουκόλων ἔχω δὲ διὰ	σέ,	Μιτράνη, καὶ τοὺς θεούς. Ἐδράττετό
[5, 26]	Χαρικλείας ἐπιλαβόμενος Οὐδὲν« ἔφη πρὸς	σὲ	ὅδε ὁ πόλεμος, ὦ φιλτάτη,
[5, 20]	βούλευμα Τί οὖν» ἔφην δεῖ	σε	συμπλέκεσθαι τοῖς Φοίνιξιν ἀλλὰ μὴ
[5, 16]	διελθεῖν ὡς οἶσθα ὑπερθέμενος, ἐπειδή	σε	τὰ συμβεβηκότα ἐβάπτιζεν, οὐκ ἔστιν
[5, 20]	θεοὺς ἦ μὴν αὐτόν τε	σὲ	ὡς ἀδελφὸν παῖδάς τε τοὺς
[5, 1]	παθεῖν, οὕτως ἀκόρεστόν τι καὶ	σειρήνειον	τὸ κατ´ αὐτήν. Ἀλλά με
[5, 8]	τῆς ἐσθῆτος οἷον νέφους αὐγὴ	σεληναίας	διεξέλαμπεν· ὅμως δ´ οὖν τὸ
[5, 22]	αὖθις παρηγγέλλετο πρώτην ἡμέραν τῆς	σεληναίας	μετὰ τὴν πρὸς ἥλιον σύνοδον
[5, 29]	ἐπ´ ἐμαυτοῦ φροντίσας, ἐπανελθὼν ἱκέτευον	σεμνότερον	τελεσθῆναι τὰ δρώμενα καὶ θάλαμον
[5, 19]	πατρὸς αἰτῶν τὴν Χαρίκλειαν, πολλὰ	σεμνύνων	ἑαυτὸν καὶ τοῦτο μὲν γένος
[5, 22]	παρέλκων. Πλησιάσας δή μοι καὶ	σεσηρός	τι μειδιάσας Ὦ θαυμάσιε« ἔφη,
[5, 33]	τῆς θυγατρὸς θεῶν μὲν εὐμενείᾳ	σῇ	δέ, ὦ Ναυσίκλεις, εὐνοίᾳ χρησάμενος,
[5, 29]	περιγραφησόμενος, ἐμὲ δὲ ἥ τε	σὴ	ἔννοια καὶ ἡ Θεαγένους, εἰ
[5, 16]	χορείαν ἐστήσαντο· ἡμῖν δὲ ἡ	σὴ	πλάνη κάλλιστα ἄν, εἰ βουληθείης,
[5, 22]	μὲν γινόμενον ἔστιν« ἔλεγον ἡ	σὴ	συμβουλή· διαδρᾶναι πειρώμεθα τοὺς ἐπιβουλεύοντας·
[5, 22]	Παρῆν ἡ παῖς ἐμοῦ τοῦτο	σημήναντος	καὶ ὁ Τυρρηνὸς αἰσθόμενος διανέστη
[5, 11]	ὅσα κατὰ γνώμην ὄντα τὴν	σὴν	εἰς κόρον τελεσθῆναι. Σωτήρ μοι
[5, 28]	Ὦ πάτερ« ἔφη, θυγατέρα τὴν	σὴν	ἐμαυτῷ γαμετὴν ἐμνηστευσάμην καὶ τοὺς
[5, 8]	μεταμελείας προληφθεὶς Ταύτην μὲν» ἔφη	σὴν	οὖσαν ἀπολαβὼν ἄγε» (καὶ εἰπὼν
[5, 26]	τηνάλλως, εἰς χάριν μόνην τὴν	σὴν	περιέστω. ~Τούτων καὶ λεγομένων καὶ
[5, 2]	καὶ θεάσαιό ποτε Θίσβην τὴν	σήν·	τοῦτο γάρ με καλέσεις καὶ
[5, 19]	ὄντων καὶ λίθων πολυταλάντων καὶ	σηρικῆς	ἐσθῆτος· οὐκ ὀλίγον δὲ εἰς
[5, 26]	πρώτην δίδου ταύτην αἴσθησιν τῆς	σῆς	εὐνοίας· ἀδελφὸν τουτονὶ τὸν ἐμὸν
[5, 20]	ἕνεκεν μᾶλλον δὲ θυγατρὸς τῆς	σῆς	τὸ οὕτως ἀπηνὲς ἔργον ἐκείνοις
[5, 29]	ἐξεφόρουν τραπέζας κρατῆρας τάπητας παραπετάσματα,	Σιδωνίων	ἔργα χειρῶν καὶ Τυρίων, τἄλλα
[5, 1]	μὲν οὐκ ἐκτὸς τοῦ θορυβεῖσθαι	σιωπᾶν	δὲ ἐβιαζόμην ἐπιθυμίᾳ τῶν ἀεὶ
[5, 20]	ἀνιαρὸν μὲν ἀλλ´ ἐμοί τε	σιωπῆσαι	ἀθέμιτον ἑστίας ὑμῖν τῆς αὐτῆς
[5, 29]	μοι κατὰ τὴν Ζακυνθίων διείλεκτο,	σιωπῶντι	δὲ πρὸς ὑμᾶς ὡς ἂν
[5, 22]	οἷον ἐκ πληγῆς τινος μηρὸν	σκάζοντα	παρέλκων. Πλησιάσας δή μοι καὶ
[5, 27]	τοῦ Τραχίνου πείθοντος ὡς μυρίοις	σκάφεσιν	εὐπορωτέροις ἐξέσται γενέσθαι τὴν ὁλκάδα
[5, 24]	παρακελευομένων τῶν δὲ εἰς τὸ	σκάφος	τὸ ὑπηρετικὸν ἅλλεσθαι καὶ διαδρᾶναι
[5, 5]	δὲ τῇ λίμνῃ πλησιάσαντες καὶ	σκάφους	ἐπιβήσεσθαι μέλλοντες ἔνοπλον ὁρῶσι πλῆθος
[5, 25]	τὸν ἕτερον φθάσας ἐπιβαίη τοῦ	σκάφους	ἠπείγοντο, θᾶττον ἐν τῷ βεβαίῳ
[5, 21]	καὶ περὶ τῶν αὐτῶν διαλεγόμενος	σκέμματός	τινος ἐνδόσιμον παρεῖχεν· ἀποκρύπτων γὰρ
[5, 11]	καὶ τὸ πρόσωπον εἰς ὀφρὺν	σκέπουσα	τοῦ Ναυσικλέους θαρρεῖν παρακελευομένου μικρὸν
[5, 3]	ἄρτι μὲν ὑπερθύροις ἄρτι δὲ	σκεύεσιν	εἴ πή τι τῆς ὀροφῆς
[5, 5]	ὥστε λανθάνειν αὐτοὺς καὶ ἄλλα	σκεύη	τῶν εὐτελῶν ἐπιβαλοῦσα, τὸ δὲ
[5, 20]	ἀπηλλαττόμην, σοὶ δὲ καταμηνύων τὴν	σκευωρουμένην	πρὸς τῶν ἀλαστόρων ἐπιβουλὴν ἱκετεύω
[5, 30]	ἥκων ἐθάρρυνον, ὁδῷ βαδίζειν τὴν	σκέψιν	εὐαγγελιζόμενος. ~Ἐδειπνοῦμεν ὀλίγον ὕστερον καὶ
[5, 18]	χειμαδίῳ χρήσονται τῇ νήσῳ, καταγωγὴν	σκεψόμενος	αὐτοῦ που περὶ τὴν ἀκτὴν
[5, 6]	παίζει καθ´ ἡμῶν πόλεμον ὥσπερ	σκηνὴν	τὰ ἡμέτερα καὶ δρᾶμα πεποιημένος.
[5, 11]	καὶ τίς ὁ καθάπερ ἐπὶ	σκηνῆς	ἀναγνωρισμὸς διαπορῶν, ἕως αὐτὸν ὁ
[5, 27]	τὸ μεταίχμιον ἡμέρας καὶ νυκτὸς	σκιόφως	ἀπετέλεσεν, ἡ θάλασσα δὲ αἰφνίδιον
[5, 14]	ἐπανθούσης. Γέγραπτο καὶ ἀρνίων ἁπαλὰ	σκιρτήματα	καὶ οἱ μὲν ἀγεληδὸν ἐπὶ
[5, 1]	πρόποδες Αἰτωλοί τε καὶ Καλυδώνιοι	σκόπελοι	μόνον οὐ διιπταμένην τὴν ὁλκάδα
[5, 20]	τῆσδε τῆς ἄκρας πλευρὰν ὑποκαθήμενον,	σκοποῖς	ἀμοιβαδὸν τὸν ἔκπλουν τῆς νεὼς
[5, 8]	τοῦ ἀνδρὸς στοχαζομένη συνύφαινε τὸν	σκοπὸν	καὶ τῷ Μιτράνῃ πυνθανομένῳ τίς
[5, 15]	ἦν ἡ τῶν λύτρων αἴτησις,	σκοπὸς	δὲ ἀπριάτην σοι λύσασθαι τὴν
[5, 17]	νήσῳ προσορμίσαιμεν καὶ δέος προσοκεῖλαι	σκοταίους	τόποις ὑφάλοις τὰ πολλὰ καὶ
[5, 2]	φρουροῦμαι· νῆσος εἶχέ με καὶ	σκότος·	ὅμοια τὰ νῦν ἐκείνοις, ἀληθέστερον
[5, 27]	ἀπαύγασμα περιέλαμπεν ἀπειπόντος δὲ τοῦ	σκότους	ἐκνικήσαντος. Ἤδη δὲ βαπτιζομένων καὶ
[5, 2]	εἰκὸς ἦν τὸν νύκτωρ καὶ	σκότους	καὶ κατ´ οἰκίαν ἄγνωστον ἀλύοντα,
[5, 23]	μαλακὸς τοῖς ἱστίοις ἐνέπιπτε καὶ	σοβῶν	μᾶλλον ἢ προωθῶν τὴν ὀθόνην
[5, 11]	κατασπασάμενος Ὦ βέλτιστε ἀνδρῶν» ἔλεγε	σοὶ	δὲ ἀντὶ τούτων οἱ θεοὶ
[5, 20]	αὐτὸν ἐπαινέσας ἐκείνου μὲν ἀπηλλαττόμην,	σοὶ	δὲ καταμηνύων τὴν σκευωρουμένην πρὸς
[5, 2]	ὅταν ποτὲ καὶ τὰ ἐμαυτοῦ	σοι	διηγῶμαι· ἐκείνην δὲ ἀνῃρημένην τούτοις
[5, 3]	αἰτίαν ἐξεμάνθανεν· ὁ δὲ Ἀπόλωλά	σοι»	ἔφη· ζῇ γὰρ ὡς ἀληθῶς
[5, 13]	σπασάμενος ἃ πάλαι ἐπεκομίζετο Ταῦτά	σοι»	ἔφη λύτρα Χαρικλείας, ὦ Ναυσίκλεις,
[5, 18]	ἀκοῆς γεγωνότερον ἐμβοήσας Χαίρειν κελεύω	σοι«	ἔφην καὶ φράζειν ἡμῖν ξένοις
[5, 26]	Τὸν μὲν ἀδελφὸν« ἔφη δωροῦμαί	σοι	καὶ μάλα χαίρων, ὁρῶ γὰρ
[5, 29]	Ὦ θύγατερ« ἔφην, εἰωθότα μέν	σοι	καὶ οὐ ξένα· θρηνεῖς δ´
[5, 20]	ἡ κόρη αὐτοῖς ἡ παρὰ	σοὶ	καταγομένη συμπλεύσεται; Ἄδηλον μέν» εἶπον,
[5, 1]	ἀκούσῃ· σὺ δὲ εἴ τί	σοι	κατώρθωται δεξιὸν ἀπάγγελλε θᾶττον, ὡς
[5, 15]	λύτρων αἴτησις, σκοπὸς δὲ ἀπριάτην	σοι	λύσασθαι τὴν θυγατέρα. Ἐπεὶ δὲ
[5, 21]	ἔστιν ἀξιόμαχος ἀντιτάξασθαι. Ἐγὼ δὲ	σοὶ	μᾶλλον ἂν« ἔφην ἑλοίμην αὐτὴν
[5, 29]	αὐτοῦ καὶ πάλαι τὴν ἐπὶ	σοὶ	μανιώδη κίνησιν ἐξ ὧν ὁ
[5, 26]	ἀλλὰ διὰ σὲ γεγένηται καὶ	σοὶ	πάλαι καὶ ἐξ οὗ γε
[5, 21]	τύχοις, ἔφθης ἐπαγγελλόμενος, ὥστε εἴ	σοι	πάντως φίλον σπουδαστέον ἡμῖν τὸν
[5, 16]	καὶ πάλιν τὴν διήγησιν. Ἀλλά	σοι	πλεῖστα ἀγαθὰ γένοιτο ὦ Ναυσίκλεις»
[5, 16]	Ὦ ´γαθὲ Καλάσιρι» ἔφη καθαράς	σοι	τὰς νύμφας ὥς σοι φίλον
[5, 20]	ἑστίας ὑμῖν τῆς αὐτῆς κεκοινωνηκότι	σοί	τε γνῶναι πάντως ἀναγκαῖον. Ναυλοχεῖ
[5, 9]	εἰληφὼς πρός σε διεπεμψάμην, ἐκχωρῶν	σοι	τηλικοῦτο καὶ τοιοῦτο δῶρον τῷ
[5, 28]	χαίρουσα τὸ ἐσόμενον, ἐδικαίωσα προειπεῖν	σοι	τὴν ἐμαυτοῦ γνώμην, οὐ βεβαιωθῆναι
[5, 33]	Μιτράνην καὶ πάντα τρόπον λύσασθαί	σοι	τὸν ἄριστον Θεαγένην πειρασόμεθα. Βουλοίμην
[5, 20]	Ὦ Καλάσιρι« ἔφη τὸν Ποσειδῶ	σοι	τὸν πελάγιον ἐπόμνυμι καὶ τοὺς
[5, 15]	τὸ εὕρημα διὰ τοῦ πυρός	σοι	τῷ ὄντι τὸ δῶρον διακονήσαντος·
[5, 16]	καθαράς σοι τὰς νύμφας ὥς	σοι	φίλον καὶ ἀκοινωνήτους τοῦ Διονύσου
[5, 20]	ὁρᾶν τοῖς ἐμοῖς· ἥκω δή	σοι	φράσων ἐγειρόμενόν τι πρᾶγμα ἀνιαρὸν
[5, 26]	περὶ ἡμῶν ἐπὶ νοῦν τὸν	σὸν	ἄγουσιν. Εἰ δὲ βούλει με
[5, 29]	γάμον τὸν αὐτοῦ τε καὶ	σὸν	ἀπὸ τῆς θυσίας μεταποιεῖ τὴν
[5, 20]	καὶ λογίζου τί ἂν ποιοίης,	σοῦ	γὰρ δὴ ἕνεκεν μᾶλλον δὲ
[5, 30]	καιροῦ πολυλογίαν οὐκ ἐπιδέχεται. Ἐρᾷ	σου	θυγάτηρ ἡ ἐμή, καὶ θαυμαστὸν
[5, 26]	τὴν Ζακυνθίων ἕπομαι, τοσοῦτον ἕνεκα	σοῦ	καὶ πέλαγος καὶ κίνδυνον ἀναδεξάμενος·
[5, 16]	τῷ πότῳ συναναχέων· ὡς ἐγώ	σου	καὶ τὴν ἄλλην μὲν τῆς
[5, 1]	ἐβιαζόμην ἐπιθυμίᾳ τῶν ἀεὶ πρὸς	σοῦ	λεχθησομένων ἑλκόμενος. Ἐγὼ μὲν οὐκ
[5, 28]	συμποσιάζῃς ἥ τε παῖς διὰ	σοῦ	μαθοῦσα δέξηται χαίρουσα τὸ ἐσόμενον,
[5, 1]	σε ἐφώρασα τῷ τε ἄλλῳ	σου	περὶ ἐμὲ τρόπῳ καὶ οἷς
[5, 28]	ἐμαυτοῦ γνώμην, οὐ βεβαιωθῆναι παρά	σου	ταύτην βουλόμενος, ἔχω γάρ μοι
[5, 20]	καὶ πρὸς τοὺς γνωρίμους φιλάνθρωπον.	Σοῦ	τε οὖν φείδομαι μὴ πραγμάτων
[5, 16]	βελτίονα τοῦ παρόντος φυλάξειας, ὅτε	σου	τῶν παίδων ἡ μὲν θυγατὴρ
[5, 20]	ὡς ἀδελφὸν παῖδάς τε τοὺς	σοὺς	ἴσα καὶ παισὶν ὁρᾶν τοῖς
[5, 14]	περίεργον ἡγησάμενος λίθον ἐν λίθῳ	σοφίζεσθαι·	τοιοῦτος μὲν ὁ δακτύλιος. ~Ὁ
[5, 8]	λανθάνοι τοὺς παρόντας· καὶ τοῦ	σοφίσματος	ἔτυχεν· ἡ γὰρ δὴ Χαρίκλεια
[5, 12]	ἔστιν ὅτε ἐνδεής ἐστιν ὁ	σοφὸς	ἀλλ´ ὕπαρξιν ἔχει τὴν βούλησιν,
[5, 26]	ἡ δέ (ἔστι γὰρ χρῆμα	σοφώτατον)	καιρὸν διαθέσθαι δραστήριος ἅμα δέ
[5, 13]	καὶ ὡς τῆς πυρᾶς δῆθεν	σπασάμενος	ἃ πάλαι ἐπεκομίζετο Ταῦτά σοι»
[5, 1]	ἐπίσχωμεν ὀλίγον δὲ καὶ ὕπνου	σπάσωμεν·	εἰ γὰρ καὶ λίαν ἄοκνος
[5, 13]	τοῦ Ναυσικλέους ἥκων τις ἐκάλει	σπεύδειν	ἐπὶ τὴν θυσίαν. Οἱ δέ—
[5, 2]	Θίσβης καὶ τὴν ὑπόνοιαν ἀποδύσασθαι	σπεύδων·	ἕως ὀψέ ποτε καὶ πολλάκις
[5, 10]	τῷ Κνήμωνι παρὰ τὸν Ναυσικλέα	σπεύδων	μαθεῖν τι τῶν ἀγνοουμένων ἔρχεται
[5, 7]	μὴν ἔφθησάν γε πρὸς τὸ	σπήλαιον	διελθόντες ἀλλ´ ἕως τοὺς κατὰ
[5, 8]	κατηνάλωτο· μόνον δὲ λειπόμενον τὸ	σπήλαιον	ἠγνοεῖτο. Καὶ οἱ μὲν οὕτως
[5, 2]	καὶ δυναμένου παραμυθεῖσθαι ταῦτα κεχωρισμένου·	σπήλαιον	ἦν μοι λῃστρικὸν εἰς τὴν
[5, 4]	Θεαγένης καὶ Χαρίκλεια κατὰ τὸ	σπήλαιον	ὑπελείποντο τὸ ὑπερβάλλον τῶν παρόντων
[5, 5]	ποιούμενοι. Τούτων συγκειμένων ἀνεδύοντο τοῦ	σπηλαίου	κειμηλίων μὲν ἄλλων τῶν ἐναποκειμένων
[5, 6]	ἀποδιδράσκειν ἡ Χαρίκλεια καὶ τῷ	σπηλαίῳ	κρύπτειν ἑαυτοὺς εἴ πη διαλάθοιεν
[5, 32]	προσείκασας ἂν τοὺς ἄνδρας αἰφνιδίῳ	σπιλάδι	κατασεισθέντας, οὕτως ἀλόγιστος ὁρμὴ πρὸς
[5, 13]	τάχιστα τέθυτο, πρὸς βραχὺ τὰ	σπλάγχνα	ὁ Καλάσιρις ἐπιθεωρήσας καὶ ποικίλην
[5, 34]	~Ἐκ τούτου περιήγοντο μὲν αἱ	σπονδαὶ	διελύετο δὲ τὸ συμπόσιον· ὁ
[5, 33]	γινέσθω καὶ τὰς λυτηρίους τις	σπονδὰς	περιαγέσθω. ~Ἐκ τούτου περιήγοντο μὲν
[5, 5]	καὶ αὖθις ἔκλαιον ὥσπερ οἶμαι	σπονδῶν	τῶν δακρύων ἀπάρχοντες καὶ ὅρκια
[5, 21]	ὥστε εἴ σοι πάντως φίλον	σπουδαστέον	ἡμῖν τὸν ἐνθένδε ἀπόπλουν πρίν
[5, 22]	δόξαν γνῶναι τὴν ἡμετέραν ἐν	σπουδῇ	θεμένων αὐτὸς οὕτως ὀλιγώρως ἔσχηκας
[5, 5]	τούς τε ὅρμους καὶ τὰ	στέμματα	καὶ τὴν ἱερὰν ἐσθῆτα, καὶ
[5, 30]	ὦ τέκνον, ἐπιτετμημένως· τὸ γὰρ	στενὸν	τοῦ καιροῦ πολυλογίαν οὐκ ἐπιδέχεται.
[5, 17]	Ἰόνιον ἐκ πολλῆς εὐρυχωρίας ἐνταῦθα	στενούμενον	καὶ καθάπερ διὰ στομίου τινὸς
[5, 31]	ὑμῶν ἕκαστος τοῦ γέρως ποτὲ	στερηθήσεται	καὶ τοῦ τυραννικοῦ τούτου νόμου
[5, 25]	τῆς νεὼς ἀποσυλώμενοι, καθάπερ οὐ	στερούμενοι	κερδαίνειν δὲ μέλλοντες ὅστις πρότερος
[5, 31]	τε φέρουσαν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς	στέφανον	καὶ χρυσοϋφεῖ στολῇ καταυγάζουσαν (τὴν
[5, 31]	τῆς κεφαλῆς στέφανον καὶ χρυσοϋφεῖ	στολῇ	καταυγάζουσαν (τὴν γὰρ ἐκ Δελφῶν
[5, 24]	ἐκεῖνο, ἄνδρες, ἀπολώλαμεν· πειρατικὸς ὁ	στόλος,	Τραχίνου γνωρίζω τὴν ἄκατον. Ἐσείσθη
[5, 27]	δείλην ἀκτῇ τινι κατὰ τὸ	στόμιον	τοῦ Νείλου τὸ Ἡρακλεωτικὸν προσωκείλαμεν
[5, 17]	ἐνταῦθα στενούμενον καὶ καθάπερ διὰ	στομίου	τινὸς εἰς τὸν Κρισαῖον κόλπον
[5, 25]	αἵματος γὰρ ὄψις φρονήματος γίνεται	στόμωσις,	ἐκ προστάγματος τοῦ Τραχίνου παρ´
[5, 8]	συνοῖσον ἀνύεσθαι πρὸς τοῦ ἀνδρὸς	στοχαζομένη	συνύφαινε τὸν σκοπὸν καὶ τῷ
[5, 8]	καὶ δὴ καὶ τὴν παροῦσαν	στρατείαν	εὐδαιμόνως πεποιημένον. Ὁ δὲ χαυνωθεὶς
[5, 29]	μὲν οὖν καὶ ὁ Τραχίνου	στυγητὸς	ἔρως οἰμώξεται, θανάτου μοι προλήψει
[5, 28]	οὖν μὴ αὐτός τε ἀνήκοος	στυγνότερον	συμποσιάζῃς ἥ τε παῖς διὰ
[5, 22]	συμβουλή· διαδρᾶναι πειρώμεθα τοὺς ἐπιβουλεύοντας·	σὺ	δὲ αὐτός τε σῴζοιο πρὸς
[5, 16]	καὶ ἀληθῶς ἔτι νύμφας προπίνομεν·	σὺ	δὲ εἰ λόγους ἡμῖν οὓς
[5, 31]	γαμετὴν ἐμαυτῷ λαμβάνων προτιμηθῆναι δικαιῶ,	σὺ	δὲ εἰ μὴ τὸ κελευόμενον
[5, 1]	τὰ δ´ ἄλλα εἰσαῦθις ἀκούσῃ·	σὺ	δὲ εἴ τί σοι κατώρθωται
[5, 33]	τὸν Καλάσιριν Ὦ πάτερ» ἔφη,	σὺ	δὲ εἰς τὸ ἑξῆς γοῦν
[5, 22]	τι μειδιάσας Ὦ θαυμάσιε« ἔφη,	σὺ	δὲ μόνος ἐν οὐδενὸς λόγου
[5, 2]	Οὐκ ἂν δυναίμην» ἔφη, ἀλλὰ	σὺ	μὲν ἀτρέμας ἔχε σαυτόν, ἐγὼ
[5, 16]	συνιέναι τὸν Ἑρμῆν τῷ Διονύσῳ	συγκαθιδρύων	καὶ λόγων ἥδυσμα τῷ πότῳ
[5, 23]	γαλήνην ἐξενικήθη καθάπερ τῷ ἡλίῳ	συγκαταδυόμενος,	ἢ ἀληθέστερον εἰπεῖν τοῖς ἐπιδιώκουσιν
[5, 32]	οὐδὲ ἡ Χαρίκλεια, τὰ γὰρ	συγκείμενα	πράττοντες ὁ μὲν ξιφήρης θατέρῳ
[5, 4]	πρόκειται δὲ ἡμῖν κατὰ τὰ	συγκείμενα	πρὸς Κνήμωνα πάντως ἐπὶ Χέμμιν
[5, 5]	ὅρκια τὰ φιλήματα ποιούμενοι. Τούτων	συγκειμένων	ἀνεδύοντο τοῦ σπηλαίου κειμηλίων μὲν
[5, 33]	καὶ εἰς θρῆνον ἡδονῇ τινι	σύγκρατον	μετεβέβλητο τὸ συμπόσιον, ἐπίφορον γάρ
[5, 16]	καὶ ἡδονῇ θείᾳ τῷ ὄντι	συγκράτων	φιληκόως ἔχεις. Καί μοι δοκεῖς
[5, 7]	ὡς ταχεῖαν τῶν συμφορῶν ἀπαλλαγὴν	συγχωρῆσαι)	ἀλλ´, ἐνδεχόμενον βουληθῆναι καὶ περισῴζειν
[5, 8]	θέαν καὶ ἀπρόσφυλος ὀφθαλμὸς ἡμεροῦται.	~Συλλαβόντες	οὖν ἦγον ἐπὶ τὸν ἄρχοντα
[5, 5]	οὐδενὸς θιγόντες, τὸν γὰρ ἀπὸ	σύλων	πλοῦτον βέβηλον ἐδοκίμαζον, ἃ δὲ
[5, 4]	παρόντες καὶ εἰ χωρισθῆναί ποτε	συμβαίνοι	μαστεύσομεν ἀλλήλους. Ἀγαθὸν γὰρ πλάνης
[5, 16]	οἶσθα ὑπερθέμενος, ἐπειδή σε τὰ	συμβεβηκότα	ἐβάπτιζεν, οὐκ ἔστιν ὅπως ἂν
[5, 5]	ὁ Θεαγένης, ἐκ δὲ λόγων	σύμβολα	ἡ μὲν λαμπάδα ὁ δὲ
[5, 4]	ἐλπιζομένης ἡμῖν γῆς ὑπολείπεται, φέρε	σύμβολά	τινα ποιησώμεθα δι´ ὧν ἀπόρρητά
[5, 32]	παραξέσας τὴν χεῖρα κατὰ τὴν	συμβολὴν	τοῦ ἀγκῶνος ἀπέκοπτε· κἀκ τοῦδε
[5, 22]	γινόμενον ἔστιν« ἔλεγον ἡ σὴ	συμβουλή·	διαδρᾶναι πειρώμεθα τοὺς ἐπιβουλεύοντας· σὺ
[5, 32]	γὰρ ἀποροῦσα πρὸς τὴν ἐνέργειον	συμμαχίαν	ἡ Χαρίκλεια λόγον ἐπίκουρον τῷ
[5, 18]	τρίτος ἐγώ, Χαρίεν« ἔφη τὸ	σύμμετρον,	ἑνὶ γὰρ πλείους ἡμᾶς εὑρήσετε·
[5, 17]	καὶ τὸ πνεῦμα ὑφειμένως δέχεσθαι,	συμμετρουμένους	ὅσον ἂν γένοιτο αὔταρκες ἑῴους
[5, 22]	ὁρμῆς ἐξηρτημένον, ἐφώρασά τε πολλάκις	συμπαραφερόμενον,	ἐμοῦ τὴν ναῦν ἐξεπίτηδες ἔστιν
[5, 32]	ἄσπονδος ἐτέτατο πόλεμος ἔπαιόν τε	συμπεσόντες	ἀλλήλους ἀφειδῶς, οἱ μὲν ὡς
[5, 4]	εἴχοντο ἐπὶ πλεῖστον ἀλλήλων οἱονεὶ	συμπεφυκότες,	ἁγνεύοντος μὲν ἔτι καὶ παρθενεύοντος
[5, 20]	Τί οὖν» ἔφην δεῖ σε	συμπλέκεσθαι	τοῖς Φοίνιξιν ἀλλὰ μὴ ἀναιμωτὶ
[5, 20]	αὐτοῖς ἡ παρὰ σοὶ καταγομένη	συμπλεύσεται;	Ἄδηλον μέν» εἶπον, ἀλλὰ τί
[5, 19]	Καρχηδονίους ὁρμῆς ἐκτραπεὶς ὑμῖν δὲ	σύμπλους	οἷ δὴ καὶ βούλεσθε γενόμενος.
[5, 28]	μὴ αὐτός τε ἀνήκοος στυγνότερον	συμποσιάζῃς	ἥ τε παῖς διὰ σοῦ
[5, 13]	φέροντι γίνεται, νηφάλιον ἐν τοῖς	συμποσίοις	διαφυλάττουσα. ~Τοιαύτη μὲν καὶ πᾶσα
[5, 33]	ἡδονῇ τινι σύγκρατον μετεβέβλητο τὸ	συμπόσιον,	ἐπίφορον γάρ τι πρὸς δάκρυον
[5, 30]	ὡς εἰς γάμον παρασκευάζοντα τὸ	συμπόσιον,	καὶ γάρ τι καὶ τοιοῦτο
[5, 33]	δὲ ὥρα γε διαλύειν τὸ	συμπόσιον·	μνήμη τοῦ δαιμονίου γινέσθω καὶ
[5, 34]	αἱ σπονδαὶ διελύετο δὲ τὸ	συμπόσιον·	ὁ Καλάσιρις δὲ τὴν Χαρίκλειαν
[5, 16]	ἅπαν μουσικῆς ὄργανον εἰς τὸ	συμπόσιον	παρακεκληκὼς ἐκείνων μὲν τὸ παρὸν
[5, 29]	πόνοι καὶ φειδωλοὶ συνήθροισαν ἀσώτῳ	συμποσίῳ	τῆς τύχης ἐνυβρίσαι παραδούσης. Ἐγὼ
[5, 21]	ἐρεῖν, νῦν δὲ οὕτω πραχθῆναι	συμφέρει«	ἔλεγον. ~Ἐπεὶ δὲ δείπνου πρὸς
[5, 16]	ὅσα τὸν Ναυσικλέα γινώσκειν οὐ	συμφέρειν	ἐδοκίμαζε, τὰ δὲ ἔτι ἀδιήγητα
[5, 33]	μαθεῖν οὐδὲ ἐπικουφίσαι παραμυθίᾳ τὴν	συμφορὰν	οὐδὲ τὰ ἐνδεχόμενα ἐπιμεληθῆναι, τὰ
[5, 7]	δαίμονι προσπαλαίειν ὡς ταχεῖαν τῶν	συμφορῶν	ἀπαλλαγὴν συγχωρῆσαι) ἀλλ´, ἐνδεχόμενον βουληθῆναι
[5, 1]	τε βαρύνει καὶ ἡ τῶν	συμφορῶν	ὑπόμνησις παραλύουσα τὴν διάνοιαν εἰς
[5, 25]	πλέον ἢ τῆς μάχης ὁριζομένης.	Σὺν	ἑνὶ γὰρ χιτωνίσκῳ τῆς ὁλκάδος
[5, 26]	ὥστε θάρσει καὶ ἴσθι δέσποινα	σὺν	ἡμῖν τῶνδε ἁπάντων ἐσομένη. Ταῦτα
[5, 16]	ὁ παῖς δὲ ὅσον οὐδέπω	σὺν	θεοῖς ὀφθήσεται, καὶ μάλιστα εἴ
[5, 13]	τὴν θυσίαν) ἡ Χαρίκλεια δὲ	σὺν	τῇ θυγατρὶ τοῦ Ναυσικλέους καὶ
[5, 18]	χωριζόμενοι δὲ ὅτε καθεύδειν ἔδει,	σὺν	τῇ τροφῷ μὲν ἡ Χαρίκλεια
[5, 18]	καὶ Θεαγένης, ὁ Τυρρηνὸς δὲ	σὺν	τοῖς αὑτοῦ παισὶ καθ´ ἕτερον
[5, 32]	οἱ δὲ ὡς τοῦ Πελώρου	σὺν	τῷ δικαίῳ προασπίζοντες. Καὶ ἦν
[5, 18]	οὕτω καὶ μετ´ οὐ πολὺ	σὺν	τῷ Θεαγένει καὶ τῇ Χαρικλείᾳ
[5, 34]	μὲν εἰς τὴν γυναικωνῖτιν χωρισθεῖσα	σὺν	τῷ θυγατρίῳ τε τοῦ Ναυσικλέους
[5, 16]	καὶ λόγων ἥδυσμα τῷ πότῳ	συναναχέων·	ὡς ἐγώ σου καὶ τὴν
[5, 18]	πρῶτα διηνύομεν, τὰ μὲν ἄλλα	συνδιημερεύοντες	χωριζόμενοι δὲ ὅτε καθεύδειν ἔδει,
[5, 24]	προμηθούμενος. Ὅπερ δὴ καὶ γενέσθαι	συνέβη·	πλησιάσαντες γὰρ οἱ λῃσταὶ καὶ
[5, 20]	καὶ παρὰ λῃσταῖς» ἔφη τι	συνειδὸς	καὶ πρὸς τοὺς γνωρίμους φιλάνθρωπον.
[5, 20]	ἀμείψαιντο· πόθεν δέ, ὦ Τυρρηνέ,	συνείληφας	τὴν ἐπιβουλήν; Καὶ ὃς Ἀπὸ
[5, 4]	Θεαγένης λόγων τοιῶνδε Τὸ μὲν	συνεῖναι	ἡμᾶς ἀλλήλοις, ὦ Χαρίκλεια, καὶ
[5, 11]	λαβών. Ἔλεγε πάντα ὁ Ναυσικλῆς	συνεὶς	ἐκείνους εἶναι τούτους περὶ ὧν
[5, 18]	δίκτυα καθορμισάντων. Ὀψὲ δὴ οὖν	συνεὶς	ὡς παχύτερον ἔχει τῆς ἀκοῆς
[5, 1]	πράξεις καὶ ὥσπερ τῇ διανοίᾳ	συνεκδημῶν,	ἀλλά σε ἐφώρασα τῷ τε
[5, 33]	γήρως ἐμποδίσαντος ἐν τοῖς ὀρθίοις	συνεκδραμεῖν	τοῖς Αἰγυπτίοις, ἐπί τε τοῦ
[5, 13]	τὰ πρακτέα γὰρ αὐτοῖς ἤδη	συνέκειτο—	χαίροντες ἐπορεύοντο, αὐτοὶ μὲν ἅμα
[5, 5]	οὖν ἡ μὲν Χαρίκλεια τὸν	συνεκκείμενον	αὑτῇ πατρῷον ἐδείκνυ δακτύλιον οὐλὴν
[5, 32]	ξιφήρης θατέρῳ τὰ πρῶτα μέρει	συνεμάχει	παντάπασιν ἐνθουσιῶντι προσεοικώς, ἡ δὲ
[5, 24]	δὲ πλησιαζόντων ἀνέκραγέ τις τῶν	συνεμβεβηκότων	ἀπὸ τῆς Ζακυνθίων Τοῦτο ἐκεῖνο,
[5, 2]	καὶ ταῖς θύραις καθ´ ὃ	συνέπιπτον	ἀλλήλαις τὸ οὖς παραθέμενος ἐπηκροᾶτο
[5, 18]	Οὐκ αὐτὸς« φησίν, οὐ γὰρ	συνέπλεον·	μὴ γὰρ οὕτω ποτὲ σφαλείη
[5, 19]	ἐκεῖνος ἔμπορος ὁ Πυθιονίκης ᾧ	συνεπλεύσαμεν	ἰδίᾳ μοι προσιὼν ἠνώχλει πολλάκις
[5, 18]	παράδοξον τὴν θέαν τὴν ἡμετέραν	συνέρρεον,	ἀγάμενοι μὲν ὡς ἐφαίνοντο καὶ
[5, 32]	ἐνθουσιῶντι προσεοικώς, ἡ δὲ ὡς	συνερρωγότα	τὸν πόλεμον εἶδεν ἀπὸ τῆς
[5, 20]	ἐπιδιώξεως ἐσομένης. Πολλὰ δὴ τῆς	συνέσεως	αὐτὸν ἐπαινέσας ἐκείνου μὲν ἀπηλλαττόμην,
[5, 5]	λῃσταὶ δὲ αὐτῶν ἀφείλοντο ταῦτα	συνεσκευάζοντο.	Ἡ Χαρίκλεια δὲ καὶ μετημφίασεν
[5, 5]	μὲν λαμπάδα ὁ δὲ φοίνικα	συνετίθεντο.	Ἐπὶ τούτοις αὖθις περιέβαλλον ἀλλήλους
[5, 7]	εἰρημένοις οὐ πᾶσιν ἡ Χαρίκλεια	συνετίθετο,	τὴν μὲν τύχην ἐν δίκῃ
[5, 10]	ἔρημον, ὡς οὐδενὶ τὰ πρῶτα	συνέτυχεν,	ὡς ἀπάτῃ τὸν Μιτράνην περιῆλθε
[5, 18]	ὅτε τὴν σχολὴν διατιθεμένων καὶ	συνεφαπτομένων	τῆς ἄγρας, ἣν ποικίλην τε
[5, 2]	διαπορῶν ἀνέστρεφε βαρύ τε καὶ	συνεχὲς	ἐπιστένων τὸ λειπόμενον ἐταλαιπώρει τῆς
[5, 3]	ὁ Καλάσιρις αἰσθόμενος ἔθαλπέ τε	συνεχῶς	καὶ λόγῳ παντοίως ἀνελάμβανεν. Ἐπεὶ
[5, 8]	ἐνεχείριζεν, ἀφορῶν τε εἰς αὐτὴν	συνεχῶς	καὶ ὅτι ἄκων καὶ προλήψει
[5, 20]	οὕτως ἀπηνὲς ἔργον ἐκείνοις δὲ	σύνηθες	διανοοῦνται. Κἀγὼ πρὸς αὐτὸν Σὲ
[5, 29]	ὃν πολλοὶ πόνοι καὶ φειδωλοὶ	συνήθροισαν	ἀσώτῳ συμποσίῳ τῆς τύχης ἐνυβρίσαι
[5, 15]	ἀγαθωτάτου τῶν θεῶν ἥκειν μοι	συνήθως	καὶ τόδε τὸ εὕρημα διὰ
[5, 1]	ἡμέραν καὶ νύκτα μόνην ἀναμεῖναι	συνθέμενοι.	Λίαν οὖν χαίροντες ἥκοντας ἡμᾶς
[5, 25]	χαλεπώτατος εἰρήνης ὀνόματι νόθῳ παραλυόμενος,	συνθήκης	βαρυτέρας πλέον ἢ τῆς μάχης
[5, 4]	ἀλλήλους. Ἀγαθὸν γὰρ πλάνης ἐφόδιον	σύνθημα	φιλικὸν εἰς ἀνεύρεσιν φυλαττόμενον. ~Ἐπῄνει
[5, 11]	ἀνεκινήθη καὶ ὥσπερ ἐξ ἑνὸς	συνθήματος	ἢ πληγῆς τῆς αὐτῆς ἀνωλόλυξαν.
[5, 20]	εἴ γε πέπυσαι; διηρώτα, κἀγὼ	συνιεὶς	τὴν ἐνέδραν τοῦ ἐρωτήματος Τὸ
[5, 16]	δοκεῖς καὶ τοῦ δαιμονίου κάλλιστα	συνιέναι	τὸν Ἑρμῆν τῷ Διονύσῳ συγκαθιδρύων
[5, 22]	σεληναίας μετὰ τὴν πρὸς ἥλιον	σύνοδον	ἐπιλαμπούσης· καὶ ἀναχθέντες ἤδη ζεφύρων
[5, 8]	ἑλληνίδος αἰσθομένη καί τι καὶ	συνοῖσον	ἀνύεσθαι πρὸς τοῦ ἀνδρὸς στοχαζομένη
[5, 24]	Τραχῖνον εἶναι τὸν ἐπιόντα ἔγνων	συνοῖσον	πρὸς τὰ μέλλοντά τι προμηθούμενος.
[5, 26]	ἀνάμεστον καὶ βίῳ τῷ ἡμετέρῳ	συντελεῖν	ἐπιτήδειον· ὅδε δὲ ὁ πρεσβύτης,
[5, 22]	καὶ τῆς κεραίας τὸ πλεῖστον	συντρίψαντες·	ἐδόκει οὖν ἐπισκευῆς τε ἕνεκεν
[5, 13]	καὶ ποικίλην δηλοῦσθαι τῶν μελλόντων	συντυχίαν	ἡδέων τε καὶ λυπηρῶν ταῖς
[5, 8]	ἀνύεσθαι πρὸς τοῦ ἀνδρὸς στοχαζομένη	συνύφαινε	τὸν σκοπὸν καὶ τῷ Μιτράνῃ
[5, 5]	ἐπὶ τοῦ γόνατος ἐκ θήρας	συὸς	ὁ Θεαγένης, ἐκ δὲ λόγων
[5, 14]	ἠνείχετο πρὸς τὰ ἐνδόσιμα τῆς	σύριγγος	ποιμαινόμενα. Εἶπεν ἄν τις αὐτὰ
[5, 22]	τε ἀνίστω καὶ τὰ ὄντα	συσκευάζου	τὴν Χαρίκλειάν τε ἐγὼ μετελεύσομαι.
[5, 18]	γὰρ παῖδές εἰσιν ἔτι δύο	συσσιτούμενοι,	οἱ προγενέστεροι δὲ γήμαντες οἴκου
[5, 8]	κοῦφον τοῦ φρονήματος ἀπάτης ὀξύτητι	συσχεθεὶς	καὶ τὸν καιρὸν τῆς μεταμελείας
[5, 28]	παρῆσαν ὅλην προβάτων ἀγέλην καὶ	συῶν	ἐλαύνοντες· οἵ τε κατὰ χώραν
[5, 18]	συνέπλεον· μὴ γὰρ οὕτω ποτὲ	σφαλείη	μηδὲ ὑπὸ γήρως πιεσθείη Τυρρηνός,
[5, 3]	ἤδη τὸ δεύτερον ᾖδον) ἀπέτρεχε	σφαλλόμενος	καὶ νῦν μὲν τὼ πόδε
[5, 27]	διέκοψεν ἄλλον χειμῶνα τοῦτον ἐφέλκεσθαι	σφᾶς	διατεινόμενος, καὶ ἅμα καὶ τοῦ
[5, 17]	τὸν Καλυδώνιον πορθμὸν γενέσθαι διαταραχθῆναι	σφᾶς	οὐ μικρῶς, ταραχώδει τὰ πολλὰ
[5, 14]	ὥσπερ εἰ μάνδραν χρυσῆν τὴν	σφενδόνην	αὐτοῖς τε καὶ τῇ πέτρᾳ
[5, 13]	διάδετον ἀμεθύσῳ δὲ Αἰθιοπικῇ τὴν	σφενδόνην	φλεγόμενον, μέγεθος μὲν ὅσον ὄμμα
[5, 25]	οἱ Φοίνικες καὶ προσπεσόντες ἀπέχεσθαι	σφῶν	ἱκέτευον ἐφ´ ᾧ τε τὰ
[5, 27]	Οἷα γὰρ καὶ ἐπεχείρουν οὔπω	σχεδὸν	τῆς γῆς ἐπιβεβηκότες οἱ ἀλιτήριοι·
[5, 31]	ἐμμανές τι διανοούμενος. Οὔπω γὰρ	σχεδόν	τι κατακλινεὶς Ἐγὼ δὲ« ἔφη
[5, 18]	ἀνύσαντας. Οἱ μὲν οὖν ἄλλοι	σχεδόν	τι πάντες ἔτι τῶν πρυμνησίων
[5, 3]	ἐδέησε καὶ κατενεχθῆναι παρ´ αὐταῖς	σχεδόν	τι ταῖς θύραις· ἀντίσχων δὲ
[5, 2]	ἣν αἰτίαν οὕτως ἐκτόπως ἀλύοι	σχεδόν	τι τῶν μεμηνότων οὐκ ἀποδέων·
[5, 1]	παρημείβοντο, νῆσοι δὲ Ὀξεῖαι καὶ	σχῆμα	καὶ ὄνομα θάλαττά τε Ζακύνθιος
[5, 31]	τἄλλα περὶ αὐτὴν φαιδρυνόμενα καὶ	σχῆμα	παστάδος ἀπομιμούμενα, διακαίεται ὡς εἰκὸς
[5, 13]	ἐκ καλύκων ἄρτι πρὸς πέταλα	σχιζομένῳ	καὶ πρῶτον ἡλιακαῖς ἀκτῖσιν ἐρευθομένῳ.
[5, 18]	καὶ ἡμῶν ἔστιν ὅτε τὴν	σχολὴν	διατιθεμένων καὶ συνεφαπτομένων τῆς ἄγρας,
[5, 24]	εἰς τὸ ἐφόλκιον εἰσβῆναι, καὶ	σῴζεθ´	ἑαυτοὺς οἷ βούλεσθε. Οἱ μὲν
[5, 15]	τὸ ἑαυτῆς ἔπραττεν, ηὔχετο Θεαγένει	σῴζεσθαι	κἀκεῖνον ἑαυτῇ φυλάττεσθαι. ~Τοῦ πότου
[5, 8]	Θίσβην ὁμολογεῖν ἑαυτὴν εἰ βούλοιτο	σῴζεσθαι	παρεκελεύετο, ἠρέμα καὶ ἑλληνιστὶ παραφθεγγόμενος
[5, 16]	παίδων ἡ μὲν θυγατὴρ ἥδε	σῴζεται	καὶ ὁρᾶται ὁ παῖς δὲ
[5, 20]	τῆς οἰκίας ἁρπάσαντα τῆς ἐμῆς;	Σῴζεται	καὶ παρὰ λῃσταῖς» ἔφη τι
[5, 2]	ἀδούλωτον πλὴν ἔρωτος φρόνημα; ἀλλὰ	σῴζοιό	γε μόνον καὶ θεάσαιό ποτε
[5, 22]	ἐπιβουλεύοντας· σὺ δὲ αὐτός τε	σῴζοιο	πρὸς τῶν θεῶν, ἀνδρῶν βέλτιστος
[5, 3]	καταφέρεται· καὶ αὐτῷ τὸ μὲν	σῶμα	παλμὸς εἶχε τῶν δὲ ὀδόντων
[5, 11]	τὴν σὴν εἰς κόρον τελεσθῆναι.	Σωτήρ	μοι τῆς οὐδαμόθεν ἐλπισθείσης ἔτι
[5, 8]	περὶ τὸν Θεαγένην ὤφθησαν θεοὺς	σωτῆρας	ἐπιβοώμενοι πολλάκις, ἐμπορικόν τι καὶ
[5, 27]	δὲ ἀνιώμενοι καὶ πολλὰ τῆς	σωτηρίας	τὴν θάλατταν ὀνειδίζοντες, ὡς ἀνυβρίστου
[5, 4]	δὲ οὐ χαλεπῶς ἐπανήγετο καὶ	σωφρονεῖν	ῥᾳδίως ἠνείχετο ἔρωτος μὲν ἐλάττων
[5, 29]	ἐλευθέρως κατορθώσοντες ἢ τὸ τεθνάναι	σωφρόνως	καὶ ἀνδρείως κερδήσοντες. ~Ὡς δὲ
[5, 31]	Ἀλλ´ ὅπως τὸ παρὸν θεάσῃ	σωφρόνως,	μὴ σαυτῷ τε κἀκείνῃ θάνατον
[5, 22]	διότι πάντων ἐπίπροσθεν ἄγει τὴν	σωφροσύνην	καὶ τέλος αὐτῇ δεξιὸν εὐαγγελίζεται.

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 28/02/2007