Page
[596]	αἰσθάνῃ ὅτι κἂν αὐτὸς οἷός	τ’	εἴης πάντα ~ταῦτα ποιῆσαι τρόπῳ
[598]	διὰ τὸ αὐτὸς μὴ οἷός	τ’	εἶναι ἐπιστήμην καὶ ἀνεπιστημοσύνην καὶ
[600]	πόλιν τὴν αὑτῶν διοικεῖν οἷοί	τ’	ἔσονται, ἐὰν μὴ σφεῖς ~αὐτῶν
[608]	ἕως δ’ ἂν μὴ οἵα	τ’	ᾖ ~ἀπολογήσασθαι, ἀκροσαόμεθ’ αὐτῆς ἐπᾴδοντες
[618]	~μαθητὴς ἔσται, ἐάν ποθεν οἷός	τ’	ᾖ μαθεῖν καὶ ἐξευρεῖν τίς
[600]	Γλαύκων, εἰ τῷ ὄντι οἷός	τ’	ἦν ~παιδεύειν ἀνθρώπους καὶ βελτίους
[600]	οἱ ἐπ’ ἐκείνου, εἴπερ οἷός	τ’	ἦν πρὸς ἀρετὴν ὀνῆσαι ~ἀνθρώπους,
[620]	ἄλληλα, τὰ μὲν ἄδικα εἰς	~τὰ	ἄγρια, τὰ δὲ δίκαια εἰς
[621]	τε μένοντες ἐνθάδε, καὶ ἐπειδὰν	τὰ	ἆθλα (αὐτῆς ~κομιζώμεθα, ὥσπερ οἱ
[613]	τοῦ βίου εὐδοκιμοῦσί τε καὶ	τὰ	ἆθλα παρὰ τῶν ἀνθρώπων ~φέρονται;
[616]	τὸ φῶς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ	~τὰ	ἄκρα αὐτοῦ τῶν δεσμῶν τεταμένα—
[598]	μὲν ~τέχνας ἐπίστανται, πάντα δὲ	τὰ	ἀνθρώπεια τὰ πρὸς ἀρετὴν καὶ
[612]	τοῖς ἔχουσιν αὐτήν, ἐπειδὴ ~καὶ	τὰ	ἀπὸ τοῦ εἶναι ἀγαθὰ διδοῦσα
[620]	ἄλλων, καὶ εἰπεῖν ἰδοῦσαν ὅτι	τὰ	αὐτὰ ~ἂν ἔπραξεν καὶ πρώτη
[605]	οὔτε τὰ ἐλάττω διαγιγνώσκοντι, ἀλλὰ	τὰ	~αὐτὰ τοτὲ μὲν μεγάλα ἡγουμένῳ,
[604]	~κύβων πρὸς τὰ πεπτωκότα τίθεσθαι	τὰ	αὑτοῦ πράγματα, ὅπῃ ὁ λόγος
[598]	πρὸς ἀρετὴν καὶ κακίαν, ~καὶ	τά	γε θεῖα· ἀνάγκη γὰρ τὸν
[608]	~(Καὶ μήν, ἦν δ’ ἐγώ,	τά	γε μέγιστα ἐπίχειρα ἀρετῆς καὶ
[617]	τῶν Σειρήνων ἁρμονίαν, Λάχεσιν ~μὲν	τὰ	γεγονότα, Κλωθὼ δὲ τὰ ὄντα,
[618]	~ἄλλον ἑλομένην βίον ἀλλοίαν γίγνεσθαι·	τὰ	δ’ ἄλλα ἀλλήλοις τε καὶ
[618]	καὶ πενίαις, τὰ δὲ νόσοις,	τὰ	δ’ ὑγιείαις μεμεῖχθαι, τὰ δὲ
[618]	δὲ ὅστις εἰς τὸ δικαιοτέραν.	τὰ	δὲ ἄλλα πάντα χαίρειν ἐάσει·
[620]	μὲν ἄδικα εἰς ~τὰ ἄγρια,	τὰ	δὲ δίκαια εἰς τὰ ἥμερα
[618]	νόσοις, τὰ δ’ ὑγιείαις μεμεῖχθαι,	τὰ	δὲ καὶ ~μεσοῦν τούτων. ἔνθα
[618]	τε καὶ ~πλούτοις καὶ πενίαις,	τὰ	δὲ νόσοις, τὰ δ’ ὑγιείαις
[611]	σώματος μέρη τὰ μὲν ἐκκεκλάσθαι,	τὰ	δὲ συντετρῖφθαι καὶ ~πάντως λελωβῆσθαι
[612]	~ηὕρομεν, καὶ ποιητέον εἶναι αὐτῇ	τὰ	δίκαια, ἐάντ’ ἔχῃ τὸν Γύγου
[596]	τε σκεύη ποιῆσαι, ἀλλὰ καὶ	τὰ	ἐκ τῆς γῆς φυόμενα ~ἅπαντα
[614]	~γῆς ἡκούσας παρὰ τῶν ἑτέρων	τὰ	ἐκεῖ καὶ τὰς ἐκ τοῦ
[605]	καὶ οὔτε τὰ μείζω οὔτε	τὰ	ἐλάττω διαγιγνώσκοντι, ἀλλὰ τὰ ~αὐτὰ
[596]	πάντα τὰ ἐν οὐρανῷ καὶ	τὰ	ἐν ~Αιδου ὑπὸ γῆς ἅπαντα
[596]	οὐρανὸν καὶ θεοὺς καὶ πάντα	τὰ	ἐν οὐρανῷ καὶ τὰ ἐν
[612]	ἔχει καὶ ὅπως· νῦν δὲ	τὰ	ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ βίῳ πάθη
[596]	~ταχὺ μὲν ἥλιον ποιήσεις καὶ	τὰ	ἐν τῷ οὐρανῷ, ταχὺ δὲ
[614]	ἀκούειν τε καὶ θεᾶσθαι πάντα	τὰ	ἐν τῷ τόπῳ. ~ὁρᾶν δὴ
[620]	τῆς Ατρόπου ἄγειν ~νῆσιν, ἀμετάστροφα	τὰ	ἐπικλωσθέντα ποιοῦντα· ~ἐντεῦθεν δὲ δὴ
[599]	τούτοις οὗτοι ἐντυχόντες ἐξηπάτηνται ~καὶ	τὰ	ἔργα αὐτῶν ὁρῶντες (οὐκ αἰσθάνονται
[600]	~Οὐδείς. ~Αλλ’ οἷα δὴ εἰς	τὰ	ἔργα σοφοῦ ἀνδρὸς πολλαὶ ἐπίνοιαι
[620]	ἄγρια, τὰ δὲ δίκαια εἰς	τὰ	ἥμερα μεταβάλλοντα, καὶ πάσας μείξεις
[600]	ἔτι πρὸς ~παιδείαν φανείη, εἰ	τὰ	λεγόμενα περὶ Ομήρου ἀληθῆ. λέγεται
[605]	ἀνοήτῳ αὐτῆς ~(χαριζόμενον καὶ οὔτε	τὰ	μείζω οὔτε τὰ ἐλάττω διαγιγνώσκοντι,
[617]	δὲ τὰ ὄντα, Ατροπον δὲ	τὰ	μέλλοντα. καὶ τὴν ~μὲν Κλωθὼ
[620]	ἀνθρώπους ἰέναι καὶ εἰς ἄλληλα,	τὰ	μὲν ἄδικα εἰς ~τὰ ἄγρια,
[613]	τούτων δεῖ διανοεῖσθαι; ~Σφόδρα γε.	~Τὰ	μὲν δὴ παρὰ θεῶν τοιαῦτ’
[611]	τε ~παλαιὰ τοῦ σώματος μέρη	τὰ	μὲν ἐκκεκλάσθαι, τὰ δὲ συντετρῖφθαι
[615]	καὶ θέας ἀμηχάνους τὸ κάλλος.	τὰ	μὲν οὖν πολλά, ~ὦ Γλαύκων,
[603]	ὀρθῶς γ’ ἔφαμεν. ~(Τὸ παρὰ	τὰ	μέτρα ἄρα δοξάζον τῆς ψυχῆς
[612]	αὐτῆς δοκεῖσθαι οὕτω, ἵνα καὶ	τὰ	νικητήρια ~κομίσηται, ἀπὸ τοῦ δοκεῖν
[618]	ἀεὶ πανταχοῦ αἱρεῖσθαι· ἀναλογιζόμενον ~πάντα	τὰ	νυνδὴ ῥηθέντα καὶ συντιθέμενα ἀλλήλοις
[606]	~ἀνάγκη ἀπὸ τῶν ἀλλοτρίων εἰς	τὰ	οἰκεῖα· θρέψαντα γὰρ ἐν ἐκείνοις
[617]	~μὲν τὰ γεγονότα, Κλωθὼ δὲ	τὰ	ὄντα, Ατροπον δὲ τὰ μέλλοντα.
[620]	ταύτην τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ~διὰ	τὰ	πάθη ἀετοῦ διαλλάξαι βίον. ἐν
[610]	τις ἀποδείξῃ ὡς ~διὰ ταῦτα	τὰ	παθήματα τοῦ σώματος αὐτὴ ἐκείνη
[614]	καὶ τὰς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ	τὰ	παρ’ ἐκείναις. ~διηγεῖσθαι δὲ ἀλλήλαις
[604]	ὥσπερ ἐν πτώσει ~κύβων πρὸς	τὰ	πεπτωκότα τίθεσθαι τὰ αὑτοῦ πράγματα,
[620]	συνήθειαν γὰρ τοῦ προτέρου βίου	τὰ	πολλὰ αἱρεῖσθαι. ~ἰδεῖν μὲν γὰρ
[596]	ἕκαστον εἰώθαμεν τίθεσθαι περὶ ἕκαστα	τὰ	~πολλά, οἷς ταὐτὸν ὄνομα ἐπιφέρομεν.
[598]	ἐπίστανται, πάντα δὲ τὰ ἀνθρώπεια	τὰ	πρὸς ἀρετὴν καὶ κακίαν, ~καὶ
[596]	ἰδέαι γέ που περὶ ταῦτα	τὰ	σκεύη δύο, μία μὲν κλίνης,
[613]	ἀληθείᾳ δρομικοὶ εἰς ~τέλος ἐλθόντες	τά	τε ἆθλα λαμβάνουσιν καὶ στεφανοῦνται.
[612]	ἔφη. ~Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ,	τά	τε ἄλλα ἀπελυσάμεθα ἐν τῷ
[596]	ποιεῖ καὶ ζῷα πάντα ἐργάζεται,	τά	τε ἄλλα καὶ ἑαυτόν, καὶ
[611]	τὴν ἀρχαίαν φύσιν, ὑπὸ τοῦ	τά	τε ~παλαιὰ τοῦ σώματος μέρη
[595]	φαίνεται, ἐπειδὴ ~χωρὶς ἕκαστα διῄρηται	τὰ	τῆς ψυχῆς (εἴδη. ~Πῶς λέγεις;
[595]	μιμητικούς— λώβη ~ἔοικεν εἶναι πάντα	τὰ	τοιαῦτα τῆς τῶν ἀκουόντων διανοίας,
[618]	~εὐμαθίαι καὶ δυσμαθίαι καὶ πάντα	τὰ	τοιαῦτα τῶν φύσει περὶ ψυχὴν
[618]	(εἰλήχει. μετὰ δὲ τοῦτο αὖθις	τὰ	τῶν ~βίων παραδείγματα εἰς τὸ
[598]	δοκεῖ σοι ~ἐπιχειρεῖν μιμεῖσθαι ἢ	τὰ	τῶν δημιουργῶν ἔργα; ~Τὰ τῶν
[598]	ἢ τὰ τῶν δημιουργῶν ἔργα;	~Τὰ	τῶν δημιουργῶν, ἔφη. ~Αρα οἷα
[601]	γε ~τῶν τῆς μουσικῆς χρωμάτων	τὰ	τῶν ποιητῶν, αὐτὰ ἐφ’ αὑτῶν
[619]	τοιούτων βίον αἱρεῖσθαι καὶ φεύγειν	τὰ	ὑπερβάλλοντα ~ἑκατέρωσε καὶ ἐν τῷδε
[614]	ἵνα τελέως ~ἑκάτερος αὐτῶν ἀπειλήφῃ	τὰ	ὑπὸ τοῦ λόγου ὀφειλόμενα ἀκοῦσαι.
[616]	φῶς σύνδεσμον ~τοῦ οὐρανοῦ, οἷον	τὰ	ὑποζώματα τῶν τριήρων, οὕτω πᾶσαν
[616]	ἐν ~ἀλλήλοις ἐγκειμένους, (κύκλους ἄνωθεν	τὰ	χείλη φαίνοντας, νῶτον ~συνεχὲς ἑνὸς
[602]	καὶ ἐξέχοντα διὰ τὴν περὶ	τὰ	χρώματα αὖ πλάνην τῆς ὄψεως,
[613]	ἀποπηδῶσιν, ~τελευτῶντες (δὲ καταγέλαστοι γίγνονται,	τὰ	ὦτα ἐπὶ τῶν ὤμων ~ἔχοντες
[603]	ἅπασι τούτοις ὁμονοητικῶς ἄνθρωπος (διάκει(	ται;	ἢ ~ὥσπερ κατὰ τὴν ὄψιν
[600]	~φιλοῦνται, ὥστε μόνον οὐκ ἐπὶ	ταῖς	κεφαλαῖς περιφέρουσιν αὐτοὺς οἱ ~ἑταῖροι·
[606]	τὸ βίᾳ κατεχόμενον τότε ἐν	ταῖς	οἰκείαις συμφοραῖς ~καὶ πεπεινηκὸς τοῦ
[619]	τῶν κακῶν καὶ ~τῶν ἀγαθῶν	ταῖς	πολλαῖς τῶν ψυχῶν γίγνεσθαι καὶ
[603]	τῶν αὐτῶν, οὕτω καὶ ἐν	ταῖς	πράξεσι στασιάζει τε καὶ μάχεται
[604]	ὅτι μάλιστα ἡσυχίαν ἄγειν ἐν	ταῖς	~συμφοραῖς καὶ μὴ ἀγανακτεῖν, ὡς
[596]	ταχὺ δὲ ~σαυτόν τε καὶ	τἆλλα	ζῷα καὶ σκεύη καὶ φυτὰ
[596]	τραπέζας, ~αἷς ἡμεῖς χρώμεθα, καὶ	τἆλλα	κατὰ ταὐτά; οὐ γάρ που
[598]	~πάσας ἐπισταμένῳ τὰς δημιουργίας καὶ	τἆλλα	πάντα ὅσα εἷς ἕκαστος ~οἶδεν,
[597]	φύσει γε καὶ τοῦτο καὶ	τἆλλα	πάντα ~πεποίηκεν. ~Τί δὲ τὸν
[615]	στομίου ἦμεν μέλλοντες ἀνιέναι ~καὶ	τἆλλα	πάντα πεπονθότες, ἐκεῖνόν τε κατείδομεν
[598]	οὐδέν, φαίνεται δὲ ἀλλοία; καὶ	~τἆλλα	ὡσαύτως; ~Οὕτως, ἔφη· φαίνεται, διαφέρει
[603]	δοξάζον τῆς ψυχῆς τῷ κατὰ	τὰμέτρα	~οὐκ ἂν εἴη ταὐτόν. ~Οὐ
[613]	ὁμοίου. ~Οὐκοῦν περὶ τοῦ ἀδίκου	τἀναντία	τούτων δεῖ διανοεῖσθαι; ~Σφόδρα γε.
[602]	~ἐλάττω ἕτερα ἑτέρων ἢ ἴσα	τἀναντία	φαίνεται ἅμα περὶ ταὐτά. ~Ναί.
[617]	τινα σφᾶς πρῶτον μὲν ἐν	τάξει	διαστῆσαι, ἔπειτα ~λαβόντα ἐκ τῶν
[620]	βίους ᾑρῆσθαι, ὥσπερ ἔλαχον ~ἐν	τάξει	προσιέναι πρὸς τὴν Λάχεσιν· ἐκείνην
[618]	~δὲ καὶ γυναικῶν. ψυχῆς δὲ	τάξιν	οὐκ ἐνεῖναι διὰ τὸ ἀναγκαίως
[602]	τῆς ὄψεως, ~καὶ πᾶσά τις	ταραχὴ	δήλη (ἡμῖν ἐνοῦσα αὕτη ἐν
[616]	τε καὶ ὅτι εἰς τὸν	Τάρταρον	~ἐμπεσούμενοι ἄγοιντο. ἔνθα δὴ φόβων,
[614]	ἐκ τοῦ (οὐρανοῦ καθαράς. καὶ	τὰς	ἀεὶ ~ἀφικνουμένας ὥσπερ ἐκ πολλῆς
[619]	τε ἑωρακότας, οὐκ ἐξ ~ἐπιδρομῆς	τὰς	αἱρέσεις ποιεῖσθαι. διὸ δὴ καὶ
[599]	τοὺς ἐκγόνους, μηδ’ αὖ περὶ	τὰς	~ἄλλας τέχνας αὐτοὺς ἐρωτῶμεν, ἀλλ’
[604]	~Δῆλον δή. ~Τὸ δὲ πρὸς	τὰς	ἀναμνήσεις τε τοῦ πάθους καὶ
[613]	πόλει ἄρχουσί τε ἂν βούλωνται	τὰς	ἀρχάς, γαμοῦσί τε ~ὁπόθεν ἂν
[615]	εἶναι δὲ τὴν πορείαν χιλιέτη—	τὰς	δ’ αὖ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ
[618]	αὐτοῖς εἶναι, τὰς μὲν ~διατελεῖς,	τὰς	δὲ καὶ μεταξὺ διαφθειρομένας καὶ
[598]	ὡς ἐνέτυχεν ἀνθρώπῳ ~πάσας ἐπισταμένῳ	τὰς	δημιουργίας καὶ τἆλλα πάντα ὅσα
[612]	(καὶ οὐ ~τοὺς μισθοὺς οὐδὲ	τὰς	δόξας δικαιοσύνης ἐπῃνέκαμεν, ὥσπερ Ησίοδόν
[614]	τῶν ἑτέρων τὰ ἐκεῖ καὶ	τὰς	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὰ παρ’
[617]	τὴν δὲ Ατροπον τῇ ἀριστερᾷ	τὰς	~ἐντὸς αὖ ὡσαύτως· τὴν δὲ
[616]	τοιαύτας τινὰς (εἶναι, καὶ αὖ	τὰς	εὐεργεσίας ~ταύταις ἀντιστρόφους. ἐπειδὴ δὲ
[601]	~Αρ’ οὖν ἐπαΐει οἵας δεῖ	τὰς	ἡνίας εἶναι καὶ τὸν χαλινὸν
[596]	βλέπων οὕτω ποιεῖ ὁ μὲν	τὰς	κλίνας, ὁ δὲ τὰς τραπέζας,
[604]	~(ἐστίν, τὸ δὲ ἕλκον ἐπὶ	τὰς	λύπας αὐτὸ τὸ πάθος; ~Αληθῆ.
[616]	ἁσμενέστατα ἕκαστον σιγήσαντος ἀναβῆναι. καὶ	τὰς	μὲν ~δὴ δίκας τε καὶ
[618]	τε γὰρ ἐν αὐτοῖς εἶναι,	τὰς	μὲν ~διατελεῖς, τὰς δὲ καὶ
[615]	παρ’ ἐκείναις. ~διηγεῖσθαι δὲ ἀλλήλαις	τὰς	(μὲν ὀδυρομένας τε καὶ ~κλαούσας,
[616]	ἄτρακτον, δι’ οὗ πάσας ~ἐπιστρέφεσθαι	τὰς	περιφοράς· οὗ τὴν μὲν ἠλακάτην
[607]	ἡδεῖα ~ἀλλὰ καὶ ὠφελίμη πρὸς	τὰς	πολιτείας καὶ τὸν βίον τὸν
[614]	ἀλλήλας ὅσαι γνώριμαι, καὶ πυνθάνεσθαι	τάς	τε ἐκ τῆς ~γῆς ἡκούσας
[596]	μὲν τὰς κλίνας, ὁ δὲ	τὰς	τραπέζας, ~αἷς ἡμεῖς χρώμεθα, καὶ
[604]	γοῦν ἄν τις, ἔφη, πρὸς	τὰς	τύχας οὕτω προσφέροιτο. ~Οὐκοῦν, φαμέν,
[614]	τε καὶ τῆς γῆς ~ἀπιούσας	τὰς	ψυχάς, ἐπειδὴ αὐταῖς δικασθείη, κατὰ
[610]	ἵνα δὴ μὴ ~ἀναγκάζηται ἀθανάτους	τὰς	ψυχὰς ὁμολογεῖν, ἀξιώσομέν που, εἰ
[620]	~μείγνυσθαι. ~Επειδὴ δ’ οὖν πάσας	τὰς	ψυχὰς τοὺς βίους ᾑρῆσθαι, ὥσπερ
[606]	ποιητικὴ μίμησις ἐργάζεται· ~τρέφει γὰρ	ταῦτα	ἄρδουσα, δέον αὐχμεῖν, καὶ ἄρχοντα
[607]	εἶναι ~βελτίστου λόγου. ~Αληθέστατα, ἔφη.	~(Ταῦτα	δή, ἔφην, ἀπολελογήσθω ἡμῖν ἀναμνησθεῖσιν
[597]	οὐχ αἱ δύο. ~Ορθῶς, ἔφη.	~(Ταῦτα	δὴ οἶμαι εἰδὼς ὁ θεός,
[603]	τοῖς ἄνω λόγοις ἱκανῶς πάντα	ταῦτα	~διωμολογησάμεθα, ὅτι μυρίων τοιούτων ἐναντιωμάτων
[617]	ἕξει. αἰτία ἑλομένου· θεὸς ~ἀναίτιος.	~Ταῦτα	εἰπόντα ῥῖψαι ἐπὶ πάντας τοὺς
[613]	τῶν δοκούντων κακῶν, ὡς τούτῳ	~ταῦτα	εἰς ἀγαθόν τι τελευτήσει ζῶντι
[610]	γάρ, ἔφη, λόγον. ~Η τοίνυν	ταῦτα	ἐξελέγξωμεν ὅτι οὐ καλῶς λέγομεν,
[612]	κἂν εἰ μὴ δυνατὸν εἴη	ταῦτα	λανθάνειν καὶ θεοὺς καὶ ~ἀνθρώπους,
[610]	που, εἰ ἀληθῆ ~λέγει ὁ	ταῦτα	λέγων, τὴν ἀδικίαν εἶναι θανάσιμον
[618]	πᾶς κίνδυνος ~ἀνθρώπῳ, καὶ διὰ	ταῦτα	μάλιστα (ἐπιμελητέον ὅπως ἕκαστος ἡμῶν
[601]	ἄλλου (ὁτουοῦν· ~οὕτω φύσει αὐτὰ	ταῦτα	μεγάλην τινὰ κήλησιν ἔχειν. ἐπεὶ
[602]	τοῦτο μιμήσεται. ~Τί γὰρ ἄλλο;	~Ταῦτα	μὲν δή, ὥς γε φαίνεται,
[603]	~μή τι ἄλλο ἦν παρὰ	ταῦτα;	~Οὐδέν. ~Αρ’ οὖν ἐν ἅπασι
[596]	αὐτὸς οἷός τ’ εἴης πάντα	~ταῦτα	ποιῆσαι τρόπῳ γέ τινι; ~Καὶ
[610]	ἄν τις ἀποδείξῃ ὡς ~διὰ	ταῦτα	τὰ παθήματα τοῦ σώματος αὐτὴ
[596]	~Αλλὰ ἰδέαι γέ που περὶ	ταῦτα	τὰ σκεύη δύο, μία μὲν
[614]	ἔφη, καλά τε καὶ βέβαια.	~Ταῦτα	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, οὐδέν
[619]	ὁ ~τελευτῶν ἀθυμείτω. ~Εἰπόντος δὲ	ταῦτα	τὸν πρῶτον λαχόντα ἔφη εὐθὺς
[612]	~καὶ κατ’ ἀρχὰς ὡμολογοῦμεν. ~Εστι	ταῦτα.	~Τῷ δὲ θεοφιλεῖ οὐχ ὁμολογήσομεν,
[618]	προγόνων ἀρεταῖς, καὶ ἀδοκίμων κατὰ	ταῦτα,	ὡσαύτως ~δὲ καὶ γυναικῶν. ψυχῆς
[602]	ἔφαμεν τῷ αὐτῷ ἅμα περὶ	ταὐτὰ	ἐναντία δοξάζειν ἀδύνατον ~εἶναι; ~Καὶ
[602]	ἴσον φαίνεται. ~Οὐ γάρ. ~Καὶ	ταὐτὰ	καμπύλα τε καὶ εὐθέα ἐν
[602]	ἴσα τἀναντία φαίνεται ἅμα περὶ	ταὐτά.	~Ναί. ~Οὐκοῦν ἔφαμεν τῷ αὐτῷ
[596]	ἡμεῖς χρώμεθα, καὶ τἆλλα κατὰ	ταὐτά;	οὐ γάρ που τήν γε
[615]	καὶ ὅσιοι γεγονότες εἶεν, κατὰ	~ταὐτὰ	(τὴν ἀξίαν κομίζοιντο. τῶν δὲ
[616]	(εἶναι, καὶ αὖ τὰς εὐεργεσίας	~ταύταις	ἀντιστρόφους. ἐπειδὴ δὲ τοῖς ἐν
[601]	φήσομεν ἔχειν; ~Πῶς; ~(Περὶ ἕκαστον	ταύτας	τινὰς τρεῖς τέχνας εἶναι, χρησομένην,
[614]	ἐν τῷ τόπῳ. ~ὁρᾶν δὴ	ταύτῃ	μὲν καθ’ ἑκάτερον τὸ χάσμα
[600]	ἐπιστατήσωσιν τῆς παιδείας, καὶ ἐπὶ	ταύτῃ	τῇ σοφίᾳ οὕτω σφόδρα ~φιλοῦνται,
[605]	μὴ ~πρὸς τὸ βέλτιστον, καὶ	ταύτῃ	ὡμοίωται. καὶ οὕτως ἤδη ἂν
[619]	ἀλλὰ λείαν τε καὶ οὐρανίαν.	~Ταύτην	γὰρ δὴ ἔφη τὴν θέαν
[620]	παρελθεῖν, ἀλλὰ λαβεῖν. μετὰ (δὲ	ταύτην	ἰδεῖν τὴν Επειοῦ ~τοῦ Πανοπέως
[603]	ὀνομάζομεν; ~Εἰκός γ’ ἔφη, καὶ	ταύτην.	~Μὴ τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,
[619]	κρατίστη αἵρεσις. ~ἀδαμαντίνως δὴ (δεῖ	ταύτην	τὴν δόξαν ἔχοντα εἰς Αιδου
[608]	τὸν ~λόγον, ὃν λέγομεν, καὶ	ταύτην	τὴν ἐπῳδήν, εὐλαβούμενοι πάλιν ἐμπεσεῖν
[620]	τούτῳ Αγαμέμνονος· ἔχθρᾳ δὲ καὶ	ταύτην	τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ~διὰ τὰ
[620]	κυροῦντα ἣν λαχὼν ~εἵλετο μοῖραν·	ταύτης	δ’ ἐφαψάμενον αὖθις ἐπὶ τὴν
[611]	τοιούτῳ πᾶσα ἐπισπομένη καὶ ὑπὸ	ταύτης	τῆς ~ὁρμῆς ἐκκομισθεῖσα ἐκ τοῦ
[605]	πόλιν, τοὺς δὲ ~χαριεστέρους φθείρῃ·	ταὐτὸν	καὶ τὸν μιμητικὸν ποιητὴν φήσομεν
[596]	περὶ ἕκαστα τὰ ~πολλά, οἷς	ταὐτὸν	ὄνομα ἐπιφέρομεν. ἢ οὐ μανθάνεις;
[603]	κατὰ τὰμέτρα ~οὐκ ἂν εἴη	ταὐτόν.	~Οὐ γὰρ οὖν. ~Αλλὰ μὴν
[606]	καὶ μὴ μισῇς ὡς πονηρά,	ταὐτὸν	ποιεῖς ὅπερ ἐν τοῖς ἐλέοις;
[602]	τινὸς πέρι λέγεις; ~Τοῦ τοιοῦδε·	ταὐτόν	που ἡμῖν μέγεθος ἐγγύθεν τε
[596]	θαυμαστὸν ἄνδρα. ~Οὔπω γε, ἀλλὰ	τάχα	μᾶλλον φήσεις. ὁ αὐτὸς γὰρ
[604]	ἀεὶ ἐθίζειν τὴν ~ψυχὴν ὅτι	(τάχιστα	γίγνεσθαι πρὸς τὸ ἰᾶσθαί τε
[596]	ἀλλὰ πολλαχῇ καὶ ταχὺ δημιουργούμενος,	~τάχιστα	δέ που, εἰ θέλεις λαβὼν
[617]	ἠρέμα περιφέρεσθαι, αὐτῶν δὲ τούτων	τάχιστα	μὲν ~ἰέναι τὸν ὄγδοον, δευτέρους
[604]	τε δεῖ ~ἐν αὐτοῖς ὅτι	τάχιστα	παραγίγνεσθαι ἡμῖν, τούτῳ ἐμποδὼν γιγνόμενον
[596]	καὶ τὰ ἐν τῷ οὐρανῷ,	ταχὺ	δὲ γῆν, ταχὺ δὲ ~σαυτόν
[596]	τῷ οὐρανῷ, ταχὺ δὲ γῆν,	ταχὺ	δὲ ~σαυτόν τε καὶ τἆλλα
[596]	δ’ ἐγώ, ἀλλὰ πολλαχῇ καὶ	ταχὺ	δημιουργούμενος, ~τάχιστα δέ που, εἰ
[596]	θέλεις λαβὼν κάτοπτρον (περιφέρειν πανταχῇ·	~ταχὺ	μὲν ἥλιον ποιήσεις καὶ τὰ
[613]	δρομικοὶ εἰς ~τέλος ἐλθόντες τά	τε	ἆθλα λαμβάνουσιν καὶ στεφανοῦνται. οὐχ
[612]	~Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, τά	τε	ἄλλα ἀπελυσάμεθα ἐν τῷ λόγῳ,
[596]	καὶ ζῷα πάντα ἐργάζεται, τά	τε	ἄλλα καὶ ἑαυτόν, καὶ πρὸς
[614]	ἐν πανηγύρει κατασκηνᾶσθαι, καὶ ~ἀσπάζεσθαί	τε	ἀλλήλας ὅσαι γνώριμαι, καὶ πυνθάνεσθαι
[613]	~ἐν τῇ αὑτῶν πόλει ἄρχουσί	τε	ἂν βούλωνται τὰς ἀρχάς, γαμοῦσί
[608]	τῇ τοιαύτῃ ποιήσει ὡς ἀληθείας	τε	ἁπτομένῃ καὶ ~σπουδαίᾳ, ἀλλ’ εὐλαβητέον
[613]	(γίγνεται, ~πάντα γίγνεσθαι ὡς οἷόν	τε	ἄριστα, εἰ μή τι ἀναγκαῖον
[609]	~μοχθηρόν, τοῦτο μέντοι οὐχ οἷόν	τε	αὐτὸ λύειν ἀπολλύον, οὐκ ἤδη
[618]	καὶ τοὺς ~ἀνθρωπίνους ἅπαντας. τυραννίδας	τε	γὰρ ἐν αὐτοῖς εἶναι, τὰς
[620]	ψυχαὶ ᾑροῦντο τοὺς βίους· ~ἐλεινήν	τε	γὰρ ἰδεῖν εἶναι καὶ γελοίαν
[618]	~παρόντων. εἶναι δὲ παντοδαπά· ζῴων	τε	γὰρ πάντων βίους καὶ δὴ
[614]	τινὰ δαιμόνιον, ἐν ᾧ τῆς	τε	γῆς ~δύ’ εἶναι χάσματα ἐχομένω
[601]	~Λέγε, ἔφη. ~Ζωγράφος, φαμέν, ἡνίας	τε	γράψει καὶ χαλινόν; ~Ναί. ~Ποιήσει
[604]	ἄξιον ὂν μεγάλης σπουδῆς, ὅ	τε	δεῖ ~ἐν αὐτοῖς ὅτι τάχιστα
[602]	θεωμένοις καὶ ἔξω, καὶ ~κοῖλά	τε	δὴ καὶ ἐξέχοντα διὰ τὴν
[600]	βίου Ομηρικήν, ὥσπερ Πυθαγόρας αὐτός	~τε	διαφερόντως ἐπὶ τούτῳ ἠγαπήθη, καὶ
[617]	δὲ καὶ ἅμα (ἀλλήλοις τόν	τε	ἕβδομον καὶ ~ἕκτον καὶ πέμπτον·
[596]	παρόντος οὐδ’ ἂν προθυμηθῆναι οἷός	τε	~εἴην εἰπεῖν, εἴ τί μοι
[601]	ἀνάγκη τὸν χρώμενον ἑκάστῳ ἐμπειρότατόν	τε	εἶναι καὶ ~ἄγγελον γίγνεσθαι τῷ
[598]	ἄρα ποιεῖν, ἢ μὴ οἷόν	τε	εἶναι ποιεῖν. δεῖ δὴ ~ἐπισκέψασθαι
[613]	τε ~ὁπόθεν ἂν βούλωνται, ἐκδιδόασί	τε	εἰς οὓς ἂν ἐθέλωσι· καὶ
[611]	δ’ ἐγώ, ἀίδιον εἶναι σύνθετόν	τε	ἐκ πολλῶν καὶ μὴ τῇ
[614]	ὅσαι γνώριμαι, καὶ πυνθάνεσθαι τάς	τε	ἐκ τῆς ~γῆς ἡκούσας παρὰ
[609]	σύμπαντι τῷ σώματι νόσον, σίτῳ	τε	ἐρυσίβην, σηπεδόνα ~τε ξύλοις, χαλκῷ
[612]	ἀνθρώπων τε καὶ θεῶν, ζῶντός	~τε	ἔτι τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐπειδὰν
[619]	ἅτε αὐτούς τε πεπονηκότας ἄλλους	τε	ἑωρακότας, οὐκ ἐξ ~ἐπιδρομῆς τὰς
[599]	ἀλλὰ καὶ ~δεύτερος, καὶ οἷός	τε	ἦσθα γιγνώσκειν ποῖα ἐπιτηδεύματα βελτίους
[611]	ὁμιλιῶν, ὡς συγγενὴς οὖσα τῷ	τε	θείῳ καὶ ἀθανάτῳ καὶ τῷ
[602]	τε καὶ εὐθέα ἐν ὕδατί	τε	θεωμένοις καὶ ἔξω, καὶ ~κοῖλά
[618]	κάλλη καὶ τὴν ἄλλην ἰσχύν	(τε	καὶ ἀγωνίαν, τοὺς ~δ’ ἐπὶ
[611]	αὐτὸ εὑρήσει καὶ ἐναργέστερον ~δικαιοσύνας	τε	καὶ ἀδικίας διόψεται καὶ πάντα
[613]	τιθέναι; ~οὐχ οἱ μὲν δεινοί	τε	καὶ ἄδικοι δρῶσιν ὅπερ οἱ
[609]	ἃ νυνδὴ διῇμεν πάντα, ἀδικία	τε	καὶ (ἀκολασία καὶ ~δειλία καὶ
[614]	ζῶντι τῷ δικαίῳ παρὰ θεῶν	τε	(καὶ ~ἀνθρώπων ἆθλά τε καὶ
[615]	ἀδελφόν, καὶ ἄλλα δὴ πολλά	τε	~καὶ ἀνόσια εἰργασμένος, ὡς ἐλέγετο.
[604]	αὐτὸν οἴει τῇ ~λύπῃ μαχεῖσθαί	τε	καὶ ἀντιτείνειν, ὅταν ὁρᾶται ὑπὸ
[614]	κελεύειν πορεύεσθαι τὴν εἰς δεξιάν	τε	καὶ ~ἄνω διὰ τοῦ οὐρανοῦ,
[606]	συμφοραῖς ~καὶ πεπεινηκὸς τοῦ δακρῦσαί	τε	καὶ ἀποδύρασθαι ἱκανῶς καὶ ~ἀποπλησθῆναι,
[609]	οὖν τι τούτων αὐτὴν διαλύει	τε	καὶ ἀπόλλυσι; καὶ ἐννόει μὴ
[613]	γιγνόμενοι ἄθλιοι ~προπηλακίζονται ὑπὸ ξένων	τε	(καὶ ἀστῶν, μαστιγούμενοι καὶ ἃ
[614]	εἴη. ~Καὶ μάλ’ ἔφη, καλά	τε	καὶ βέβαια. ~Ταῦτα τοίνυν, ἦν
[617]	τῶν τῆς Λαχέσεως γονάτων κλήρους	τε	καὶ βίων ~παραδείγματα, ἀναβάντα ἐπί
[619]	αἰτιᾶσθαι τῶν κακῶν, ~ἀλλὰ τύχην	τε	καὶ δαίμονας καὶ πάντα μᾶλλον
[611]	ὥστε πολλῆς ~ποικιλίας καὶ ἀνομοιότητός	τε	καὶ διαφορᾶς γέμειν αὐτὸ πρὸς
[612]	ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ βίῳ πάθη	~τε	καὶ εἴδη, ὡς ἐγᾦμαι, ἐπιεικῶς
[605]	καὶ κοπτομένους, οἶσθ’ ὅτι χαίρομέν	τε	καὶ ἐνδόντες ἡμᾶς ~αὐτοὺς ἑπόμεθα
[616]	ἐληλάσθαι. τὸν μὲν οὖν πρῶτόν	τε	καὶ ~ἐξωτάτω σφόνδυλον πλατύτατον τὸν
[605]	ἄν, μὴ βδελύττεσθαι ~ἀλλὰ χαίρειν	τε	καὶ ἐπαινεῖν; ~Οὐ μὰ τὸν
[604]	(τάχιστα γίγνεσθαι πρὸς τὸ ἰᾶσθαί	τε	καὶ ἐπανορθοῦν τὸ ~πεσόν τε
[620]	Κλωθὼ ὑπὸ τὴν ἐκείνης ~χεῖρά	τε	καὶ ἐπιστροφὴν τῆς τοῦ ἀτράκτου
[603]	ὄντι τῷ (ἐν ἡμῖν προσομιλεῖ	τε	καὶ ἑταίρα καὶ ~φίλη ἐστὶν
[606]	~δέον ἄρχεσθαι αὐτὰ ἵνα βελτίους	τε	καὶ εὐδαιμονέστεροι ἀντὶ χειρόνων ~καὶ
[602]	~Οὐ γάρ. ~Καὶ ταὐτὰ καμπύλα	τε	καὶ εὐθέα ἐν ὕδατί τε
[615]	μνήμης. εἰς δὲ θεοὺς ~ἀσεβείας	τε	καὶ εὐσεβείας καὶ γονέας καὶ
[605]	τὸ τοιοῦτον τῆς ψυχῆς ~πέφυκέ	τε	καὶ ἡ σοφία αὐτοῦ τούτῳ
[595]	~τούτων τῶν τραγικῶν πρῶτος διδάσκαλός	τε	καὶ ἡγεμὼν γενέσθαι. ἀλλ’ ~οὐ
[604]	τὸ ~ἀγανακτητικόν, τὸ δὲ φρόνιμόν	τε	καὶ ἡσύχιον ἦθος, παραπλήσιον ὂν
[614]	~ἐκεῖ καὶ διακελεύοιντό οἱ ἀκούειν	τε	καὶ θεᾶσθαι πάντα τὰ ἐν
[612]	τῇ ψυχῇ παρέχει παρ’ ἀνθρώπων	τε	καὶ θεῶν, ζῶντός ~τε ἔτι
[604]	οὔτε δήλου ὄντος τοῦ ἀγαθοῦ	τε	καὶ ~κακοῦ τῶν τοιούτων, οὔτε
[599]	ἐῶμεν· περὶ δὲ ὧν μεγίστων	τε	καὶ ~καλλίστων ἐπιχειρεῖ λέγειν Ομηρος,
[606]	ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἄξιος ἀναλαβόντι ~μανθάνειν	τε	καὶ κατὰ τοῦτον τὸν ποιητὴν
[614]	δὲ ἀδίκους τὴν εἰς ἀριστεράν	τε	καὶ κάτω, ἔχοντας καὶ ~τούτους
[615]	δὲ ἀλλήλαις τὰς (μὲν ὀδυρομένας	τε	καὶ ~κλαούσας, ἀναμιμνῃσκομένας ὅσα τε
[617]	ἐπὶ τῶν κεφαλῶν ἐχούσας, Λάχεσίν	τε	καὶ ~Κλωθὼ καὶ Ατροπον, ὑμνεῖν
[614]	ἐκ τῆς γῆς μεστὰς αὐχμοῦ	τε	καὶ κόνεως, ἐκ δὲ τοῦ
[605]	τοῖς ὀδυρμοῖς ἢ καὶ ~ᾄδοντάς	τε	καὶ κοπτομένους, οἶσθ’ ὅτι χαίρομέν
[619]	τυραννίδα ἑλέσθαι, καὶ ὑπὸ ἀφροσύνης	τε	καὶ λαιμαργίας οὐ ~πάντα ἱκανῶς
[606]	καὶ περὶ πάντων τῶν ~ἐπιθυμητικῶν	τε	καὶ λυπηρῶν καὶ ἡδέων ἐν
[603]	καὶ ἐν ταῖς πράξεσι στασιάζει	τε	καὶ μάχεται αὐτὸς ~αὑτῷ; ἀναμιμνῄσκομαι
[602]	φαίνεται καλὸν εἶναι τοῖς ~πολλοῖς	τε	καὶ μηδὲν εἰδόσιν, τοῦτο μιμήσεται.
[614]	θεῶν τε (καὶ ~ἀνθρώπων ἆθλά	τε	καὶ μισθοὶ καὶ δῶρα γίγνεται
[609]	σχεδὸν πᾶσι ~σύμφυτον ἑκάστῳ κακόν	τε	καὶ νόσημα; ~Εγωγ’ ἔφη. ~Οὐκοῦν
[604]	τε καὶ ἐπανορθοῦν τὸ ~πεσόν	τε	καὶ νοσῆσαν, ἰατρικῇ θρηνῳδίαν ἀφανίζοντα.
[619]	δὲ κατὰ σχολὴν ~σκέψασθαι, κόπτεσθαί	τε	καὶ ὀδύρεσθαι τὴν αἵρεσιν, οὐκ
[615]	τε καὶ ~κλαούσας, ἀναμιμνῃσκομένας ὅσα	τε	καὶ οἷα πάθοιεν καὶ ἴδοιεν
[612]	τῇ (ἄλλῃ ἀρετῇ ἀποδοῦναι, ~ὅσους	τε	καὶ οἵους τῇ ψυχῇ παρέχει
[612]	δόξας δικαιοσύνης ἐπῃνέκαμεν, ὥσπερ Ησίοδόν	τε	~καὶ Ομηρον ὑμεῖς ἔφατε, ἀλλ’
[621]	γὰρ εἶναι αὐτὸ ~κενὸν δένδρων	τε	καὶ ὅσα γῆ φύει. σκηνᾶσθαι
[612]	νῦν ἐστίν, ~καὶ περικρουσθεῖσα πέτρας	(τε	καὶ ὄστρεα ἃ νῦν αὐτῇ,
[616]	ἀεὶ παριοῦσι σημαίνοντες ὧν ἕνεκά	τε	καὶ ὅτι εἰς τὸν Τάρταρον
[619]	~καὶ τραχεῖαν πορεύεσθαι, ἀλλὰ λείαν	τε	καὶ οὐρανίαν. ~Ταύτην γὰρ δὴ
[606]	ὁ ποιητὴς καὶ πρὸς διοίκησίν	~τε	καὶ παιδείαν τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων
[604]	οὔτε μιμουμένου εὐπετὲς ~καταμαθεῖν, ἄλλως	τε	καὶ πανηγύρει καὶ παντοδαποῖς ἀνθρώποις
[618]	γίγνεσθαι· τὰ δ’ ἄλλα ἀλλήλοις	τε	καὶ ~πλούτοις καὶ πενίαις, τὰ
[621]	τῆς Λήθης πεδίον διὰ καύματός	τε	καὶ πνίγους δεινοῦ· καὶ γὰρ
[616]	Αρδιαῖον καὶ ἄλλους (συμποδίσαντες χεῖράς	τε	καὶ πόδας ~καὶ κεφαλήν, καταβαλόντες
[607]	παλαιὰ μέν τις διαφορὰ ~φιλοσοφίᾳ	τε	καὶ ποιητικῇ· καὶ γὰρ ἡ
[605]	πολλοῖς, ἀλλὰ πρὸς τὸ ἀγανακτητικόν	τε	καὶ ~ποικίλον ἦθος διὰ τὸ
[601]	πίστιν ὀρθὴν ἕξει περὶ ~κάλλους	τε	καὶ πονηρίας, ~συνὼν τῷ εἰδότι
[602]	ταὐτόν που ἡμῖν μέγεθος ἐγγύθεν	τε	καὶ πόρρωθεν διὰ ~τῆς ὄψεως
[621]	καὶ μέσας νύκτας ~γενέσθαι, βροντήν	τε	καὶ σεισμὸν γενέσθαι, καὶ ἐντεῦθεν
[599]	δι’ ἄλλους ~πολλοὺς (πολλαὶ μεγάλαι	τε	καὶ σμικραί; σὲ δὲ τίς
[613]	~ὁμιλίας καὶ τοῦ βίου εὐδοκιμοῦσί	τε	καὶ τὰ ἆθλα παρὰ τῶν
[596]	δὲ γῆν, ταχὺ δὲ ~σαυτόν	τε	καὶ τἆλλα ζῷα καὶ σκεύη
[618]	ἐάσει· ~ἑωράκαμεν γὰρ ὅτι ζῶντί	τε	καὶ τελευτήσαντι αὕτη κρατίστη αἵρεσις.
[608]	γε ποιητικῇ ἄξιον ἀμελῆσαι δικαιοσύνης	τε	καὶ τῆς ~ἄλλης ἀρετῆς. ~Σύμφημί
[614]	ἑκάτερον τὸ χάσμα τοῦ οὐρανοῦ	τε	καὶ τῆς γῆς ~ἀπιούσας τὰς
[616]	καὶ τὰς μὲν ~δὴ δίκας	τε	καὶ τιμωρίας τοιαύτας τινὰς (εἶναι,
[616]	περιφοράς· οὗ τὴν μὲν ἠλακάτην	τε	καὶ τὸ ἄγκιστρον ~εἶναι ἐξ
[608]	πάλιν ἐμπεσεῖν ~εἰς τὸν παιδικόν	τε	καὶ τὸν τῶν πολλῶν ἔρωτα.
[607]	~τῇ πόλει βασιλεύσετον ἀντὶ νόμου	τε	καὶ τοῦ κοινῇ ἀεὶ δόξαντος
[619]	καὶ ἐκεῖ ἀνέκπληκτος ὑπὸ πλούτων	τε	καὶ τῶν τοιούτων κακῶν, καὶ
[618]	μεταξὺ διαφθειρομένας καὶ εἰς πενίας	τε	καὶ φυγὰς ~καὶ εἰς πτωχείας
[611]	κυμάτων, ἄλλα δὲ προσπεφυκέναι, ὄστρεά	~τε	καὶ φυκία καὶ πέτρας, ὥστε
[615]	~καὶ τἆλλα πάντα πεπονθότες, ἐκεῖνόν	τε	κατείδομεν ἐξαίφνης καὶ ~ἄλλους— σχεδόν
[602]	πάντας εἶναι μιμητικοὺς ὡς οἷόν	τε	~μάλιστα. ~Πάνυ μὲν οὖν. ~(Πρὸς
[621]	ὦμεν ~καὶ τοῖς θεοῖς, αὐτοῦ	τε	μένοντες ἐνθάδε, καὶ ἐπειδὰν τὰ
[599]	τις ἀμφότερα δύναιτο ποιεῖν, τό	τε	μιμηθησόμενον καὶ τὸ ~εἴδωλον, ἐπὶ
[602]	φαίνεται, ἐπιεικῶς ἡμῖν διωμολόγηται, τόν	τε	~μιμητικὸν μηδὲν εἰδέναι ἄξιον λόγου
[609]	νόσον, σίτῳ τε ἐρυσίβην, σηπεδόνα	~τε	ξύλοις, χαλκῷ δὲ καὶ σιδήρῳ
[613]	ἂν βούλωνται τὰς ἀρχάς, γαμοῦσί	τε	~ὁπόθεν ἂν βούλωνται, ἐκδιδόασί τε
[601]	σκυτοτόμον ποιήσει δοκοῦντα (εἶναι, αὐτός	τε	οὐκ ἐπαΐων ~περὶ σκυτοτομίας καὶ
[611]	ἀρχαίαν φύσιν, ὑπὸ τοῦ τά	τε	~παλαιὰ τοῦ σώματος μέρη τὰ
[615]	εἰς ἐκεῖνον τὸν χρόνον, γέροντά	τε	~πατέρα ἀποκτείνας (καὶ πρεσβύτερον ἀδελφόν,
[619]	γῆς τοὺς ~πολλούς, ἅτε αὐτούς	τε	πεπονηκότας ἄλλους τε ἑωρακότας, οὐκ
[599]	~καλλίστων ἐπιχειρεῖ λέγειν Ομηρος, πολέμων	τε	πέρι καὶ στρατηγιῶν καὶ ~διοικήσεων
[600]	πράξεις λέγονται, ὥσπερ αὖ Θάλεώ	~τε	πέρι τοῦ Μιλησίου καὶ Αναχάρσιος
[609]	τῴ τι τούτων προσγένηται, πονηρόν	τε	ποιεῖ ᾧ ~προσεγένετο, καὶ τελευτῶν
[596]	χειροτέχνης ~οὐ μόνον πάντα οἷός	τε	σκεύη ποιῆσαι, ἀλλὰ καὶ τὰ
[611]	βημένον δεῖ αὐτὸ ~θεάσασθαι ὑπό	τε	τῆς τοῦ σώματος κοινωνίας καὶ
[602]	οὐ σπουδὴν τὴν μίμησιν, τούς	τε	τῆς τραγικῆς ποιήσεως ~ἁπτομένους ἐν
[599]	οὐ γὰρ ἐξ ἴσου ἥ	τε	τιμὴ καὶ ἡ ὠφελία. ~Τῶν
[610]	τοὺς ἄλλους ἀποκτεινῦσαν, εἴπερ ~οἷόν	τε,	τὸν δ’ ἔχοντα καὶ μάλα
[604]	~Τὸ δὲ πρὸς τὰς ἀναμνήσεις	τε	τοῦ πάθους καὶ πρὸς τοὺς
[616]	τὸν δὲ σφόνδυλον μεικτὸν ἔκ	τε	τούτου καὶ ἄλλων ~γενῶν. τὴν
[598]	ἐγώ, μετὰ τοῦτο ἐπισκεπτέον τήν	τε	τραγῳδίαν καὶ τὸν ~ἡγεμόνα αὐτῆς
[604]	ἔχον αὐτῶν ἆρ’ οὐκ ἀλόγιστόν	τε	φήσομεν εἶναι καὶ ~ἀργὸν καὶ
[601]	ἢ ~οὐδ’ ὁ ποιήσας, ὅ	τε	χαλκεὺς καὶ ὁ σκυτεύς, ἀλλ’
[618]	τῆς ψυχῆς φύσιν ἀποβλέποντα, τόν	τε	χείρω καὶ τὸν ἀμείνω (βίον,
[611]	οἷον ἐν τῷ παρόντι φαίνεται·	~τεθεάμεθα	μέντοι διακείμενον αὐτό, ὥσπερ οἱ
[601]	~οἶμαί σε εἰδέναι οἷα φαίνεται.	τεθέασαι	γάρ που. ~Εγωγ’ ἔφη. ~Οὐκοῦν,
[597]	πάντα ~πεποίηκεν. ~Τί δὲ τὸν	τέκτονα;	ἆρ’ οὐ δημιουργὸν κλίνης; ~Ναί.
[598]	ἂν τῷ δοκεῖν ὡς ~ἀληθῶς	τέκτονα	εἶναι. ~Τί δ’ οὔ; ~Αλλὰ
[598]	ἀγαθὸς εἴη ζωγράφος, ~γράψας ἂν	τέκτονα	καὶ πόρρωθεν ἐπιδεικνὺς ἐξαπατῷ ἂν
[598]	ζωγράφος, φαμέν, ζωγραφήσει ἡμῖν σκυτοτόμον,	τέκτονα,	~τοὺς ἄλλους (δημιουρ( γούς, περὶ
[597]	~Μία δέ γε ἣν ὁ	τέκτων.	~Ναί, ἔφη. ~Μία δὲ ἣν
[620]	εἶναι δὲ τὴν Αἴαντος τοῦ	Τελαμωνίου,	~φεύγουσαν ἄνθρωπον γενέσθαι, μεμνημένην τῆς
[619]	αὐτῷ τῆς αἱρέσεως μὴ ἐν	τελευταίοις	πίπτοι, ~κινδυνεύει ἐκ τῶν ἐκεῖθεν
[619]	μὲν προφήτην ~οὕτως εἰπεῖν· Καὶ	τελευταίῳ	ἐπιόντι, ξὺν νῷ ἑλομένῳ, συντόνως
[614]	οὐδὲ μεγέθει πρὸς ἐκεῖνα ~ἃ	τελευτήσαντα	ἑκάτερον περιμένει· χρὴ δ’ αὐτὰ
[618]	γὰρ ὅτι ζῶντί τε καὶ	τελευτήσαντι	αὕτη κρατίστη αἵρεσις. ~ἀδαμαντίνως δὴ
[614]	Παμφύλου· ὅς ποτε ἐν ~πολέμῳ	τελευτήσας,	ἀναιρεθέντων δεκαταίων τῶν νεκρῶν ἤδη
[613]	τούτῳ ~ταῦτα εἰς ἀγαθόν τι	τελευτήσει	ζῶντι ἢ καὶ ἀποθανόντι. οὐ
[612]	ἔτι τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐπειδὰν	τελευτήσῃ;	~Παντάπασι μὲν οὖν, ἦ δ’
[619]	ἄρχων αἱρέσεως ἀμελείτω μήτε ὁ	~τελευτῶν	ἀθυμείτω. ~Εἰπόντος δὲ ταῦτα τὸν
[609]	τε ποιεῖ ᾧ ~προσεγένετο, καὶ	τελευτῶν	ὅλον διέλυσεν καὶ ἀπώλεσεν; ~Πῶς
[611]	γίγνοιτο καὶ πάντα ἂν εἴη	τελευτῶντα	ἀθάνατα. ~Αληθῆ λέγεις. ~Αλλ’ ἦν
[613]	τὸ μὲν πρῶτον ὀξέως ἀποπηδῶσιν,	~τελευτῶντες	(δὲ καταγέλαστοι γίγνονται, τὰ ὦτα
[618]	καὶ φυγὰς ~καὶ εἰς πτωχείας	τελευτώσας·	εἶναι δὲ καὶ δοκίμων ἀνδρῶν
[597]	~τὸ ὄν, ὂν δὲ οὔ·	τελέως	δὲ εἶναι ὂν τὸ τοῦ
[614]	χρὴ δ’ αὐτὰ ἀκοῦσαι, ἵνα	τελέως	~ἑκάτερος αὐτῶν ἀπειλήφῃ τὰ ὑπὸ
[613]	τὸ πολὺ συμβαίνει; πρὸς τὸ	τέλος	ἑκάστης πράξεως καὶ ~ὁμιλίας καὶ
[613]	δὲ τῇ ἀληθείᾳ δρομικοὶ εἰς	~τέλος	ἐλθόντες τά τε ἆθλα λαμβάνουσιν
[613]	ἐὰν νέοι ὄντες λάθωσιν, ἐπὶ	τέλους	τοῦ δρόμου ~αἱρεθέντες καταγέλαστοί εἰσιν
[619]	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἡκόντων, ἐν	τεταγμένῃ	πολιτείᾳ ἐν τῷ προτέρῳ ~βίῳ
[610]	τό γε ἐπ’ ~ἄλλου ὀλέθρῳ	τεταγμένον	κακὸν ψυχὴν ἤ τι ἄλλο
[610]	ἄλλο ἀπολεῖ, πλὴν ἐφ’ ᾧ	~τέτακται.	~Σχολῇ γ’ ἔφη, ὥς γε
[616]	~τὰ ἄκρα αὐτοῦ τῶν δεσμῶν	τεταμένα—	εἶναι γὰρ τοῦτο τὸ φῶς
[616]	~περιφοράν— ἐκ δὲ τῶν ἄκρων	τεταμένον	Ανάγκης ἄτρακτον, δι’ οὗ πάσας
[616]	παντὸς τοῦ οὐρανοῦ ~καὶ γῆς	τεταμένον	φῶς εὐθύ, οἷον κίονα, μάλιστα
[616]	τῇ ὀγδόῃ πορεύεσθαι, καὶ ~ἀφικνεῖσθαι	τεταρταίους	ὅθεν καθορᾶν ἄνωθεν διὰ παντὸς
[616]	τρίτον δὲ τὸν τοῦ τετάρτου,	τέταρτον	δὲ τὸν τοῦ ὀγδόου, ~πέμπτον
[617]	σφίσι φαίνεσθαι, ~ἐπανακυκλούμενον τὸν τέταρτον,	τέταρτον	δὲ τὸν τρίτον καὶ πέμπτον
[617]	τρίτον δὲ ~λευκότατον χρῶμα ἔχειν,	τέταρτον	δὲ ὑπέρυθρον, δεύτερον δὲ λευκότητι
[616]	οὕτω δὴ τρίτον ἄλλον καὶ	τέταρτον	καὶ ~ἄλλους τέτταρας. ὀκτὼ γὰρ
[617]	ὡς σφίσι φαίνεσθαι, ~ἐπανακυκλούμενον τὸν	τέταρτον,	τέταρτον δὲ τὸν τρίτον καὶ
[616]	δεύτερον, τρίτον δὲ τὸν τοῦ	τετάρτου,	τέταρτον δὲ τὸν τοῦ ὀγδόου,
[616]	ἄλλον καὶ τέταρτον καὶ ~ἄλλους	τέτταρας.	ὀκτὼ γὰρ εἶναι τοὺς σύμπαντας
[599]	μηδ’ αὖ περὶ τὰς ~ἄλλας	τέχνας	αὐτοὺς ἐρωτῶμεν, ἀλλ’ ἐῶμεν· περὶ
[601]	~(Περὶ ἕκαστον ταύτας τινὰς τρεῖς	τέχνας	εἶναι, χρησομένην, ~ποιήσουσαν, μιμησομένην; ~Ναί.
[598]	(ἀκούομεν ὅτι οὗτοι πάσας μὲν	~τέχνας	ἐπίστανται, πάντα δὲ τὰ ἀνθρώπεια
[600]	πολλαὶ ἐπίνοιαι καὶ ~εὐμήχανοι εἰς	τέχνας	ἤ τινας ἄλλας πράξεις λέγονται,
[620]	τὴν Επειοῦ ~τοῦ Πανοπέως εἰς	τεχνικῆς	γυναικὸς ἰοῦσαν φύσιν· πόρρω δ’
[598]	περὶ οὐδενὸς τούτων ἐπαΐων τῶν	τεχνῶν·	~ἀλλ’ ὅμως παῖδάς γε καὶ
[601]	φήσομεν χρώματα ἄττα ἑκάστων ~τῶν	τεχνῶν	τοῖς ὀνόμασι καὶ ῥήμασιν ἐπιχρωματίζειν
[613]	καὶ ἀστεφάνωτοι ἀποτρέχοντες· οἱ δὲ	τῇ	ἀληθείᾳ δρομικοὶ εἰς ~τέλος ἐλθόντες
[596]	οὐ μέντοι ὄντα γέ που	τῇ	ἀληθείᾳ. ~Καλῶς, ἦν δ’ ἐγώ,
[611]	~ἀναγκάσειαν ἄν· οἷον δ’ ἐστὶν	τῇ	ἀληθείᾳ, οὐ (λελω( βημένον δεῖ
[599]	εἴπερ γε οἶμαι ἐπιστήμων εἴη	τῇ	ἀληθείᾳ τούτων πέρι ἅπερ καὶ
[611]	οὐκ (ἐάσει— ~μήτε γε αὖ	τῇ	ἀληθεστάτῃ φύσει τοιοῦτον εἶναι ψυχήν,
[612]	τοὺς μισθοὺς τῇ δικαιοσύνῃ καὶ	τῇ	(ἄλλῃ ἀρετῇ ἀποδοῦναι, ~ὅσους τε
[617]	διαλείπουσαν χρόνον, τὴν δὲ Ατροπον	τῇ	ἀριστερᾷ τὰς ~ἐντὸς αὖ ὡσαύτως·
[613]	δίκαιοι, ἐπειδὰν πρεσβύτεροι γένωνται, ~ἐν	τῇ	αὑτῶν πόλει ἄρχουσί τε ἂν
[617]	μέλλοντα. καὶ τὴν ~μὲν Κλωθὼ	τῇ	δεξιᾷ χειρὶ ἐφαπτομένην συνεπιστρέφειν τοῦ
[612]	πρὸς ~ἐκείνοις καὶ τοὺς μισθοὺς	τῇ	δικαιοσύνῃ καὶ τῇ (ἄλλῃ ἀρετῇ
[610]	καὶ ὑπ’ (αὐτοῦ, τοῦ ἀποκτεινύντος	τῇ	ἑαυτοῦ φύσει, ~ἀποθνῄσκειν τοὺς λαμβάνοντας
[616]	φῶς εὐθύ, οἷον κίονα, μάλιστα	τῇ	ἴριδι προσφερῆ, ~λαμπρότερον δὲ καὶ
[611]	τε ἐκ πολλῶν καὶ μὴ	τῇ	~καλλίστῃ κεχρημένον συνθέσει, ὡς νῦν
[604]	εἰπέ· πότερον μᾶλλον αὐτὸν οἴει	τῇ	~λύπῃ μαχεῖσθαί τε καὶ ἀντιτείνειν,
[616]	ἡμέραι ~γένοιντο, ἀναστάντας ἐντεῦθεν δεῖν	τῇ	ὀγδόῃ πορεύεσθαι, καὶ ~ἀφικνεῖσθαι τεταρταίους
[602]	~Χαρίεις ἂν εἴη ὁ ἐν	τῇ	ποιήσει μιμητικὸς πρὸς σοφίαν περὶ
[607]	ἡδονή σοι καὶ λύπη ἐν	~τῇ	πόλει βασιλεύσετον ἀντὶ νόμου τε
[621]	ἰδεῖν ἕωθεν αὑτὸν ~κείμενον ἐπὶ	τῇ	πυρᾷ. ~Καὶ οὕτως, ὦ Γλαύκων,
[614]	οἴκαδε μέλλων ~θάπτεσθαι δωδεκαταῖος ἐπὶ	τῇ	πυρᾷ κείμενος ἀνεβίω, ἀναβιοὺς δ’
[600]	τῆς παιδείας, καὶ ἐπὶ ταύτῃ	τῇ	σοφίᾳ οὕτω σφόδρα ~φιλοῦνται, ὥστε
[608]	οὖν ὡς οὐ ~σπουδαστέον ἐπὶ	τῇ	τοιαύτῃ ποιήσει ὡς ἀληθείας τε
[599]	μιμηθησόμενον καὶ τὸ ~εἴδωλον, ἐπὶ	τῇ	τῶν εἰδώλων δημιουργίᾳ ἑαυτὸν ἀφεῖναι
[615]	οἷα πάθοιεν καὶ ἴδοιεν ἐν	τῇ	ὑπὸ ~γῆς πορείᾳ— εἶναι δὲ
[597]	μὴ πλέον ~ἢ μίαν ἐν	τῇ	φύσει ἀπεργάσασθαι αὐτὸν κλίνην, οὕτως
[598]	πότερα ἐκεῖνο αὐτὸ τὸ ἐν	τῇ	φύσει ἕκαστον δοκεῖ σοι ~ἐπιχειρεῖν
[597]	γίγνονται· μία μὲν ἡ ἐν	τῇ	φύσει ~οὖσα, ἣν φαῖμεν ἄν,
[617]	Λάχεσιν (ἐν μέρει ἑκατέρας ἑκατέρᾳ	τῇ	χειρὶ ~ἐφάπτεσθαι. σφᾶς οὖν, ἐπειδὴ
[621]	περιαγειρόμενοι, καὶ ἐνθάδε καὶ ἐν	τῇ	~χιλιέτει πορείᾳ, ἣν διεληλύθαμεν, εὖ
[601]	ἀγαθὰ ἢ κακὰ ποιεῖ ἐν	τῇ	χρείᾳ ᾧ ~χρῆται· οἷον αὐλητής
[606]	καὶ λυπηρῶν καὶ ἡδέων ἐν	τῇ	ψυχῇ, ἃ δή φαμεν πάσῃ
[605]	φήσομεν κακὴν ~πολιτείαν ἰδίᾳ ἑκάστου	τῇ	ψυχῇ ἐμποιεῖν, τῷ ἀνοήτῳ αὐτῆς
[612]	ἀποδοῦναι, ~ὅσους τε καὶ οἵους	τῇ	ψυχῇ παρέχει παρ’ ἀνθρώπων τε
[602]	δήλη (ἡμῖν ἐνοῦσα αὕτη ἐν	τῇ	ψυχῇ· ᾧ δὴ ἡμῶν τῷ
[609]	ἡ σώματος πονηρία νόσος οὖσα	τήκει	καὶ διόλλυσι ~καὶ ἄγει εἰς
[610]	ἀληθῆ ~λέγει ὁ ταῦτα λέγων,	τὴν	ἀδικίαν εἶναι θανάσιμον τῷ ἔχοντι
[620]	ἑλέσθαι λέοντος βίον· εἶναι δὲ	τὴν	Αἴαντος τοῦ Τελαμωνίου, ~φεύγουσαν ἄνθρωπον
[612]	μή, καὶ πρὸς τοιούτῳ δακτυλίῳ	τὴν	Αιδος κυνῆν; ~Αληθέστατα, ἔφη, λέγεις.
[619]	~σκέψασθαι, κόπτεσθαί τε καὶ ὀδύρεσθαι	τὴν	αἵρεσιν, οὐκ ἐμμένοντα τοῖς ~προρρηθεῖσιν
[603]	ὄψιν μόνον, ἢ καὶ κατὰ	τὴν	ἀκοήν, ἣν ~δὴ ποίησιν ὀνομάζομεν;
[599]	καὶ ῥᾴδια ποιεῖν μὴ εἰδότι	τὴν	ἀλήθειαν— φαντάσματα γὰρ ἀλλ’ ~οὐκ
[612]	τότ’ ἄν τις ἴδοι αὐτῆς	τὴν	ἀληθῆ φύσιν, εἴτε πολυειδὴς εἴτε
[618]	εἴδεσιν καὶ κατὰ κάλλη καὶ	τὴν	ἄλλην ἰσχύν (τε καὶ ἀγωνίαν,
[615]	ὅσιοι γεγονότες εἶεν, κατὰ ~ταὐτὰ	(τὴν	ἀξίαν κομίζοιντο. τῶν δὲ εὐθὺς
[611]	ἂν ἔτι ῥᾳδίως αὐτοῦ ἴδοιεν	τὴν	ἀρχαίαν φύσιν, ὑπὸ τοῦ τά
[620]	βίον. ἐν μέσοις δὲ λαχοῦσαν	τὴν	~Αταλάντης ψυχήν, κατιδοῦσαν μεγάλας τιμὰς
[617]	στρεφόμενον τὸν ἄτρακτον ὅλον μὲν	τὴν	~αὐτὴν φοράν, ἐν δὲ τῷ
[600]	~ὡς οὔτε οἰκίαν οὔτε πόλιν	τὴν	αὑτῶν διοικεῖν οἷοί τ’ ἔσονται,
[596]	κατὰ ταὐτά; οὐ γάρ που	τήν	γε ἰδέαν αὐτὴν ~δημιουργεῖ οὐδεὶς
[621]	ἄλλον ~ἄλλῃ φέρεσθαι ἄνω εἰς	τὴν	γένεσιν, ᾄττοντας ὥσπερ ἀστέρας. αὐτὸς
[618]	τὸ πρόσθεν σφῶν θεῖναι ἐπὶ	τὴν	γῆν, πολὺ πλείω τῶν ~παρόντων.
[620]	μεμνημένην τῆς τῶν ὅπλων κρίσεως.	τὴν	~δ’ ἐπὶ τούτῳ Αγαμέμνονος· ἔχθρᾳ
[617]	τὴν ~ἔξω περιφοράν, διαλείπουσαν χρόνον,	τὴν	δὲ Ατροπον τῇ ἀριστερᾷ τὰς
[609]	μὲν ἄλλου πονηρίαν ~ἀπολλύναι τι,	τὴν	δὲ αὑτοῦ μή. ~Αλογον. ~(Εννόει
[617]	ἀριστερᾷ τὰς ~ἐντὸς αὖ ὡσαύτως·	τὴν	δὲ Λάχεσιν (ἐν μέρει ἑκατέρας
[616]	τε τούτου καὶ ἄλλων ~γενῶν.	τὴν	δὲ (τοῦ σφονδύλου φύσιν εἶναι
[619]	αἵρεσις. ~ἀδαμαντίνως δὴ (δεῖ ταύτην	τὴν	δόξαν ἔχοντα εἰς Αιδου ἰέναι,
[602]	ἐστιν τῶν τοῦ ἀνθρώπου ἔχον	τὴν	δύναμιν ἣν ~ἔχει; ~Τοῦ ποίου
[614]	τῷ ~πρόσθεν, τοὺς δὲ ἀδίκους	τὴν	εἰς ἀριστεράν τε καὶ κάτω,
[614]	τοὺς μὲν δικαίους κελεύειν πορεύεσθαι	τὴν	εἰς δεξιάν τε καὶ ~ἄνω
[620]	αὐτὴν πρὸς τὴν Κλωθὼ ὑπὸ	τὴν	ἐκείνης ~χεῖρά τε καὶ ἐπιστροφὴν
[606]	Ομήρου ἐπαινέταις ἐντύχῃς ~λέγουσιν ὡς	τὴν	Ελλάδα πεπαίδευκεν οὗτος ὁ ποιητὴς
[617]	τοὺς μὲν ἐντὸς ἑπτὰ κύκλους	~τὴν	ἐναντίαν τῷ ὅλῳ ἠρέμα περιφέρεσθαι,
[619]	ἐνθάδε εὐδαιμονεῖν ~ἄν, ἀλλὰ καὶ	τὴν	ἐνθένδε ἐκεῖσε καὶ δεῦρο πάλιν
[617]	χειρὶ ἐφαπτομένην συνεπιστρέφειν τοῦ ἀτράκτου	τὴν	~ἔξω περιφοράν, διαλείπουσαν χρόνον, τὴν
[620]	λαβεῖν. μετὰ (δὲ ταύτην ἰδεῖν	τὴν	Επειοῦ ~τοῦ Πανοπέως εἰς τεχνικῆς
[608]	~λόγον, ὃν λέγομεν, καὶ ταύτην	τὴν	ἐπῳδήν, εὐλαβούμενοι πάλιν ἐμπεσεῖν ~εἰς
[606]	ἐλεεῖν, ἀλλ’ ἐκεῖνο κερδαίνειν ἡγεῖται,	τὴν	~ἡδονήν, καὶ οὐκ ἂν δέξαιτο
[607]	παραδεκτέον εἰς πόλιν· εἰ δὲ	τὴν	~ἡδυσμένην Μοῦσαν παραδέξῃ ἐν μέλεσιν
[616]	~συνεχὲς ἑνὸς σφονδύλου ἀπεργαζομένους περὶ	τὴν	ἠλακάτην· ἐκείνην δὲ ~διὰ μέσου
[620]	γυναικὶ γεννηθεῖσαν γενέσθαι· ἰδεῖν δὲ	τὴν	Θαμύρου ~ἀηδόνος ἑλομένην· ἰδεῖν δὲ
[619]	οὐρανίαν. ~Ταύτην γὰρ δὴ ἔφη	τὴν	θέαν ἀξίαν εἶναι ἰδεῖν, ~ὡς
[596]	δημιουργὸς ἑκατέρου τοῦ σκεύους ~πρὸς	τὴν	ἰδέαν βλέπων οὕτω ποιεῖ ὁ
[620]	πρῶτον μὲν ἄγειν αὐτὴν πρὸς	τὴν	Κλωθὼ ὑπὸ τὴν ἐκείνης ~χεῖρά
[620]	ἔλαχον ~ἐν τάξει προσιέναι πρὸς	τὴν	Λάχεσιν· ἐκείνην δ’ ἑκάστῳ ὃν
[617]	ἀφικέσθαι, εὐθὺς δεῖν ἰέναι πρὸς	τὴν	~Λάχεσιν. προφήτην οὖν τινα σφᾶς
[619]	πρῶτον λαχόντα ἔφη εὐθὺς ἐπιόντα	τὴν	~μεγίστην τυραννίδα ἑλέσθαι, καὶ ὑπὸ
[609]	γε ἄλογον, ἦν δ’ ἐγώ,	τὴν	μὲν ἄλλου πονηρίαν ~ἀπολλύναι τι,
[616]	πάσας ~ἐπιστρέφεσθαι τὰς περιφοράς· οὗ	τὴν	μὲν ἠλακάτην τε καὶ τὸ
[617]	Ατροπον δὲ τὰ μέλλοντα. καὶ	τὴν	~μὲν Κλωθὼ τῇ δεξιᾷ χειρὶ
[602]	παιδιάν ~τινα καὶ οὐ σπουδὴν	τὴν	μίμησιν, τούς τε τῆς τραγικῆς
[616]	καταβαλόντες καὶ ἐκδείραντες, εἷλκον παρὰ	τὴν	ὁδὸν ἐκτὸς ~ἐπ’ ἀσπαλάθων κνάμπτοντες,
[620]	πίθηκον ἐνδυομένην. κατὰ τύχην δὲ	~τὴν	Οδυσσέως λαχοῦσαν πασῶν ὑστάτην αἱρησομένην
[603]	(διάκει( ται; ἢ ~ὥσπερ κατὰ	τὴν	ὄψιν ἐστασίαζεν καὶ ἐναντίας εἶχεν
[603]	ἦν δ’ ἐγώ, ἡ κατὰ	τὴν	ὄψιν μόνον, ἢ καὶ κατὰ
[602]	τε δὴ καὶ ἐξέχοντα διὰ	τὴν	περὶ τὰ χρώματα αὖ πλάνην
[616]	τῶν τριήρων, οὕτω πᾶσαν συνέχον	τὴν	~περιφοράν— ἐκ δὲ τῶν ἄκρων
[595]	~παντὸς ἄρα μᾶλλον ὀρθῶς ᾠκίζομεν	τὴν	πόλιν, οὐχ ἥκιστα δὲ ἐνθυμηθεὶς
[605]	τις μοχθηροὺς ἐγκρατεῖς ποιῶν παραδιδῷ	τὴν	πόλιν, τοὺς δὲ ~χαριεστέρους φθείρῃ·
[615]	ὑπὸ ~γῆς πορείᾳ— εἶναι δὲ	τὴν	πορείαν χιλιέτη— τὰς δ’ αὖ
[620]	~ἰδεῖν μὲν γὰρ ψυχὴν ἔφη	τήν	ποτε Ορφέως γενομένην κύκνου βίον
[598]	δ’ ἐγώ, μετὰ τοῦτο ἐπισκεπτέον	τήν	τε τραγῳδίαν καὶ τὸν ~ἡγεμόνα
[620]	ταύτης δ’ ἐφαψάμενον αὖθις ἐπὶ	τὴν	τῆς Ατρόπου ἄγειν ~νῆσιν, ἀμετάστροφα
[618]	δυνατὸν εἶναι συλλογισάμενον αἱρεῖσθαι, πρὸς	~τὴν	τῆς ψυχῆς φύσιν ἀποβλέποντα, τόν
[620]	πόρρω δ’ ἐν ὑστάτοις ~ἰδεῖν	τὴν	τοῦ γελωτοποιοῦ Θερσίτου πίθηκον ἐνδυομένην.
[619]	τῶν ψυχῶν γίγνεσθαι καὶ διὰ	τὴν	τοῦ κλήρου ~τύχην· ἐπεὶ εἴ
[617]	~Κλωθὼ καὶ Ατροπον, ὑμνεῖν πρὸς	τὴν	τῶν Σειρήνων ἁρμονίαν, Λάχεσιν ~μὲν
[611]	~Ποῖ; ἦ δ’ ὅς. ~(Εἰς	τὴν	φιλοσοφίαν αὐτῆς, καὶ ἐννοεῖν ὧν
[606]	πεπαιδευμένον λόγῳ οὐδὲ ἔθει, ἀνίησιν	τὴν	~φυλακὴν τοῦ (θρηνώδους τούτου, ἅτε
[601]	οὐ πρὸς ἄλλο τι ἢ	τὴν	χρείαν ἐστίν, πρὸς ἣν ἂν
[611]	οἷος ἦν ~φύσει, οὕτω καὶ	τὴν	ψυχὴν ἡμεῖς θεώμεθα διακειμένην ὑπὸ
[604]	βοᾶν διατρίβειν, ἀλλ’ ἀεὶ ἐθίζειν	τὴν	~ψυχὴν ὅτι (τάχιστα γίγνεσθαι πρὸς
[621]	Λήθης ποταμὸν εὖ ~διαβησόμεθα καὶ	τὴν	ψυχὴν οὐ μιανθησόμεθα. ἀλλ’ ἂν
[614]	ἔφη δέ, ἐπειδὴ οὗ ἐκβῆναι,	τὴν	ψυχὴν πορεύεσθαι (μετὰ ~πολλῶν, καὶ
[609]	ληφθῇ ~ἀδικῶν, τότε ἀπολωλέναι ὑπὸ	τῆς	ἀδικίας, πονηρίας οὔσης ψυχῆς. ἀλλ’
[619]	σοφοῖ καὶ ὁ κλῆρος αὐτῷ	τῆς	αἱρέσεως μὴ ἐν τελευταίοις πίπτοι,
[599]	Ομηρε, εἴπερ μὴ τρίτος ἀπὸ	τῆς	ἀληθείας ~εἶ ἀρετῆς πέρι, εἰδώλου
[602]	τρίτον μέν ~τί ἐστιν ἀπὸ	τῆς	ἀληθείας; ἦ γάρ; ~Ναί. ~Πρὸς
[603]	~ὅλως ἡ μιμητικὴ πόρρω μὲν	τῆς	ἀληθείας ὂν τὸ αὑτῆς ἔργον
[597]	τρίτος τις ~ἀπὸ βασιλέως καὶ	τῆς	ἀληθείας πεφυκώς, καὶ πάντες οἱ
[595]	ἀλλ’ ~οὐ γὰρ πρό γε	τῆς	ἀληθείας τιμητέος ἀνήρ, ἀλλ’ ὃ
[608]	ἄξιον ἀμελῆσαι δικαιοσύνης τε καὶ	τῆς	~ἄλλης ἀρετῆς. ~Σύμφημί σοι, ἔφη,
[617]	στρέφεσθαι δὲ αὐτὸν ἐν τοῖς	τῆς	Ανάγκης γόνασιν. ἐπὶ δὲ τῶν
[621]	δὲ δὴ ἀμεταστρεπτὶ ὑπὸ τὸν	τῆς	(Ανάγκης ἰέναι θρόνον, ~καὶ δι’
[617]	~τρεῖς, ἐν θρόνῳ ἑκάστην, θυγατέρας	τῆς	Ανάγκης, Μοίρας, ~λευχειμονούσας, στέμματα ἐπὶ
[621]	κακὰ ἀνέχεσθαι, ~πάντα δὲ ἀγαθά,	τῆς	ἄνω ὁδοῦ ἀεὶ ἑξόμεθα καὶ
[620]	δ’ ἐφαψάμενον αὖθις ἐπὶ τὴν	τῆς	Ατρόπου ἄγειν ~νῆσιν, ἀμετάστροφα τὰ
[609]	φήσομεν αὐτὸ ~δι’ ἐκεῖνα ὑπὸ	τῆς	αὑτοῦ κακίας νόσου οὔσης ἀπολωλέναι·
[614]	χάσμα τοῦ οὐρανοῦ τε καὶ	τῆς	γῆς ~ἀπιούσας τὰς ψυχάς, ἐπειδὴ
[614]	καὶ πυνθάνεσθαι τάς τε ἐκ	τῆς	~γῆς ἡκούσας παρὰ τῶν ἑτέρων
[614]	ἐκ μὲν ~τοῦ ἀνιέναι ἐκ	τῆς	γῆς μεστὰς αὐχμοῦ τε καὶ
[619]	πόνων ἀγυμνάστους· τῶν δ’ ἐκ	τῆς	γῆς τοὺς ~πολλούς, ἅτε αὐτούς
[596]	ποιῆσαι, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐκ	τῆς	γῆς φυόμενα ~ἅπαντα ποιεῖ καὶ
[603]	τῷ εἰκότι μόνον πιστεύσωμεν ἐκ	τῆς	γραφικῆς, ~ἀλλὰ καὶ ἐπ’ αὐτὸ
[600]	τῶν ἄλλων περὶ ὧν ποιοῦσιν,	τῆς	δὲ ~ἀληθείας οὐχ ἅπτεσθαι, ἀλλ’
[603]	καὶ ἐπ’ αὐτὸ αὖ ἔλθωμεν	τῆς	διανοίας (τοῦτο ᾧ προσομιλεῖ ἡ
[596]	οὖν ἐνθένδε ἀρξώμεθα ἐπισκοποῦντες, ἐκ	τῆς	εἰωθυίας ~μεθόδου; εἶδος γάρ πού
[608]	(αὐτὴν ὂν τῷ ἀκροωμένῳ, περὶ	τῆς	ἐν αὑτῷ ~πολιτείας δεδιότι, καὶ
[610]	ἀξιῶμεν ὑπὸ ἀλλοτρίου κακοῦ ~ἄνευ	τῆς	ἰδίας πονηρίας ψυχὴν ἀπόλλυσθαι, τῷ
[617]	διαστῆσαι, ἔπειτα ~λαβόντα ἐκ τῶν	τῆς	Λαχέσεως γονάτων κλήρους τε καὶ
[621]	διῆλθον, πορεύεσθαι ἅπαντας εἰς ~τὸ	τῆς	Λήθης πεδίον διὰ καύματός τε
[621]	ἂν πειθώμεθα αὐτῷ, καὶ τὸν	τῆς	Λήθης ποταμὸν εὖ ~διαβησόμεθα καὶ
[601]	ἔχειν. ἐπεὶ γυμνωθέντα γε ~τῶν	τῆς	μουσικῆς χρωμάτων τὰ τῶν ποιητῶν,
[609]	ἃ νυνδὴ ἐλέγομεν (ἅπαντα ὑπὸ	τῆς	~οἰκείας κακίας, τῷ προσκαθῆσθαι καὶ
[611]	πᾶσα ἐπισπομένη καὶ ὑπὸ ταύτης	τῆς	~ὁρμῆς ἐκκομισθεῖσα ἐκ τοῦ πόντου
[602]	περὶ τὰ χρώματα αὖ πλάνην	τῆς	ὄψεως, ~καὶ πᾶσά τις ταραχὴ
[602]	ἐγγύθεν τε καὶ πόρρωθεν διὰ	~τῆς	ὄψεως οὐκ ἴσον φαίνεται. ~Οὐ
[600]	ἐὰν μὴ σφεῖς ~αὐτῶν ἐπιστατήσωσιν	τῆς	παιδείας, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ
[615]	μέγας. ὁ δὲ Αρδιαῖος οὗτος	τῆς	Παμφυλίας ἔν τινι πόλει ~τύραννος
[603]	διανοίας (τοῦτο ᾧ προσομιλεῖ ἡ	τῆς	~ποιήσεως μιμητική, καὶ ἴδωμεν φαῦλον
[607]	εἰκότως ἄρα τότε αὐτὴν ἐκ	τῆς	πόλεως ἀπεστέλλομεν ~τοιαύτην οὖσαν· ὁ
[614]	τόπον τινὰ δαιμόνιον, ἐν ᾧ	τῆς	τε γῆς ~δύ’ εἶναι χάσματα
[607]	διὰ τὸν ἐγγεγονότα μὲν ἔρωτα	τῆς	τοιαύτης ποιήσεως ~ὑπὸ τῆς τῶν
[620]	ἐκείνης ~χεῖρά τε καὶ ἐπιστροφὴν	τῆς	τοῦ ἀτράκτου δίνης, κυροῦντα ἣν
[611]	δεῖ αὐτὸ ~θεάσασθαι ὑπό τε	τῆς	τοῦ σώματος κοινωνίας καὶ ἄλλων
[602]	σπουδὴν τὴν μίμησιν, τούς τε	τῆς	τραγικῆς ποιήσεως ~ἁπτομένους ἐν ἰαμβείοις
[595]	γάρ μου κατερεῖτε πρὸς τοὺς	τῆς	~τραγῳδίας ποιητὰς καὶ τοὺς ἄλλους
[595]	~ἔοικεν εἶναι πάντα τὰ τοιαῦτα	τῆς	τῶν ἀκουόντων διανοίας, ὅσοι μὴ
[608]	ἔρωτα τῆς τοιαύτης ποιήσεως ~ὑπὸ	τῆς	τῶν καλῶν (πολιτειῶν τροφῆς, εὖνοι
[620]	Τελαμωνίου, ~φεύγουσαν ἄνθρωπον γενέσθαι, μεμνημένην	τῆς	τῶν ὅπλων κρίσεως. τὴν ~δ’
[609]	ὦ Γλαύκων, ὅτι οὐδ’ ὑπὸ	τῆς	τῶν σιτίων ~πονηρίας, ἣ ἂν
[602]	ᾧ δὴ ἡμῶν τῷ ~παθήματι	τῆς	φύσεως ἡ σκιαγραφία ἐπιθεμένη γοητείας
[597]	τοῦ τρίτου ἄρα γεννήματος ἀπὸ	τῆς	φύσεως ~μιμητὴν καλεῖς; ~Πάνυ μὲν
[605]	πρὸς ἕτερον (τοι( οῦτον ὁμιλεῖν	τῆς	ψυχῆς ἀλλὰ μὴ ~πρὸς τὸ
[595]	ἐπειδὴ ~χωρὶς ἕκαστα διῄρηται τὰ	τῆς	ψυχῆς (εἴδη. ~Πῶς λέγεις; ~Ως
[605]	εὐνομεῖσθαι πόλιν, ὅτι τοῦτο ἐγείρει	τῆς	~ψυχῆς καὶ τρέφει καὶ ἰσχυρὸν
[605]	ὅτι οὐ πρὸς τὸ τοιοῦτον	τῆς	ψυχῆς ~πέφυκέ τε καὶ ἡ
[603]	λογισμῷ πιστεῦον βέλτιστον ἂν εἴη	τῆς	~ψυχῆς. ~Τί μήν; ~Τὸ ἄρα
[603]	παρὰ τὰ μέτρα ἄρα δοξάζον	τῆς	ψυχῆς τῷ κατὰ τὰμέτρα ~οὐκ
[618]	εἶναι συλλογισάμενον αἱρεῖσθαι, πρὸς ~τὴν	τῆς	ψυχῆς φύσιν ἀποβλέποντα, τόν τε
[610]	ὀλέθρῳ τεταγμένον κακὸν ψυχὴν ἤ	τι	ἄλλο ἀπολεῖ, πλὴν ἐφ’ ᾧ
[603]	ἢ λυπουμένους ἢ χαίροντας. ~μή	τι	ἄλλο ἦν παρὰ ταῦτα; ~Οὐδέν.
[603]	τύχης μετασχών, ὑὸν ἀπολέσας ἤ	~τι	ἄλλο ὧν περὶ πλείστου ποιεῖται,
[613]	οἷόν τε ἄριστα, εἰ μή	τι	ἀναγκαῖον αὐτῷ κακὸν ἐκ ~προτέρας
[609]	τό ~γε ἀγαθὸν μή ποτέ	τι	ἀπολέσῃ, οὐδὲ αὖ τὸ μήτε
[597]	ποιητὴν τοῦ τοιούτου; ~Οὐδαμῶς. ~Αλλὰ	τί	αὐτὸν κλίνης φήσεις εἶναι; ~(Τοῦτο,
[615]	κατείδομεν ἐξαίφνης καὶ ~ἄλλους— σχεδόν	τι	αὐτῶν τοὺς πλείστους τυράννους· ἦσαν
[617]	καὶ βίων ~παραδείγματα, ἀναβάντα ἐπί	τι	βῆμα ὑψηλὸν εἰπεῖν— ~Ανάγκης θυγατρὸς
[595]	τοι αὐτὸς ~πάνυ τι συννοῶ	τί	βούλεται εἶναι. ~Η που ἄρ’
[602]	καὶ μηδὲν εἰδόσιν, τοῦτο μιμήσεται.	~Τί	γὰρ ἄλλο; ~Ταῦτα μὲν δή,
[608]	τῶν εἰρημένων μείζω ἐστὶν ~ἄλλα.	~Τί	δ’ ἄν, ἦν δ’ ἐγώ,
[605]	πάνυ τινῶν ὀλίγων, πάνδεινόν ~που.	~Τί	δ’ οὐ μέλλει, εἴπερ γε
[598]	δοκεῖν ὡς ~ἀληθῶς τέκτονα εἶναι.	~Τί	δ’ οὔ; ~Αλλὰ γὰρ οἶμαι
[613]	~Κατὰ γοῦν ἐμὴν δόξαν, ἔφη.	~Τί	δέ, ἦν δ’ ἐγώ, παρ’
[608]	~ὠφελοῦν τὸ ἀγαθόν. ~Εγωγ’ ἔφη.	~Τί	δέ; κακὸν ἑκάστῳ τι καὶ
[597]	ἔφη, φαινομένην γε καὶ οὗτος.	~(Τί	δὲ ὁ κλινοποιός; οὐκ ἄρτι
[597]	τοῦτο καὶ τἆλλα πάντα ~πεποίηκεν.	~Τί	δὲ τὸν τέκτονα; ἆρ’ οὐ
[598]	ἐάντε καταντικρὺ ἢ ὁπῃοῦν, ~μή	τι	διαφέρει αὐτὴ ἑαυτῆς, ἢ διαφέρει
[603]	τούτῳ ἐναντιούμενον τῶν φαύλων ἄν	τι	εἴη ἐν ἡμῖν. ~Ανάγκη. ~Τοῦτο
[608]	ἐγώ. ~Λέγε μόνον, ἔφη. ~Αγαθόν	τι,	εἶπον, καὶ κακὸν καλεῖς; ~Εγωγε.
[598]	~τοῦτο πάντα ἀπεργάζεται, ὅτι σμικρόν	τι	ἑκάστου ἐφάπτεται, καὶ τοῦτο ~εἴδωλον.
[596]	εἰωθυίας ~μεθόδου; εἶδος γάρ πού	τι	ἓν ἕκαστον εἰώθαμεν τίθεσθαι περὶ
[602]	τοῦτο οὐ περὶ τρίτον μέν	~τί	ἐστιν ἀπὸ τῆς ἀληθείας; ἦ
[602]	~Ναί. ~Πρὸς δὲ δὴ ποῖόν	τί	ἐστιν τῶν τοῦ ἀνθρώπου ἔχον
[618]	κακὸν ἢ ἀγαθὸν ἐργάζεται, καὶ	τί	εὐγένειαι ~καὶ δυσγένειαι καὶ ἰδιωτεῖαι
[609]	γὰρ ἄν; ἔφη. ~Εὰν ἄρα	τι	εὑρίσκωμεν τῶν ὄντων, ᾧ ἔστι
[608]	προκείμενα ~ἆθλα οὐ διεληλύθαμεν. ~Αμήχανόν	τι,	ἔφη, λέγεις μέγεθος, εἰ τῶν
[601]	καὶ ~πράξεως οὐ πρὸς ἄλλο	τι	ἢ τὴν χρείαν ἐστίν, πρὸς
[608]	ἔφη. ~Τί δέ; κακὸν ἑκάστῳ	τι	καὶ ἀγαθὸν λέγεις; ~οἷον (ὀφθαλμοῖς
[599]	ἀλλ’ ~οὐκ ὄντα ποιοῦσιν— ἤ	τι	καὶ λέγουσιν καὶ τῷ ὄντι
[618]	~ἀρετὴν βίου πῶς ἔχει, εἰδέναι	τί	κάλλος πενίᾳ ἢ πλούτῳ κραθὲν
[612]	ἃ ἐδανείσασθε ἐν τῷ λόγῳ;	~Τί	μάλιστα; ~Εδωκα ὑμῖν τὸν δίκαιον
[603]	βέλτιστον ἂν εἴη τῆς ~ψυχῆς.	~Τί	μήν; ~Τὸ ἄρα τούτῳ ἐναντιούμενον
[596]	οἷός τε ~εἴην εἰπεῖν, εἴ	τί	μοι καταφαίνεται, ἀλλ’ αὐτὸς ὅρα.
[609]	οὐκ ἦν; ~Οὕτως, ἔφη, εἰκός.	~Τί	οὖν; ἦν δ’ ἐγώ· ψυχῇ
[608]	εἴη. ~Οὐδὲν μὲν οὖν, ἔφη.	~Τί	οὖν; οἴει ἀθανάτῳ πράγματι ὑπὲρ
[618]	ψυχὴν ~ὄντων καὶ τῶν ἐπικτήτων	τί	συγκεραννύμενα πρὸς ἄλληλα ἐργάζεται, ~ὥστε
[595]	οὐδὲ γάρ τοι αὐτὸς ~πάνυ	τι	συννοῶ τί βούλεται εἶναι. ~Η
[613]	ὡς τούτῳ ~ταῦτα εἰς ἀγαθόν	τι	τελευτήσει ζῶντι ἢ καὶ ἀποθανόντι.
[609]	τὴν μὲν ἄλλου πονηρίαν ~ἀπολλύναι	τι,	τὴν δὲ αὑτοῦ μή. ~Αλογον.
[597]	μὲν φυτουργὸν τούτου προσαγορεύωμεν, ἤ	τι	~τοιοῦτον; ~Δίκαιον γοῦν, ἔφη, ἐπειδήπερ
[597]	ἂν τὸ ὂν ποιοῖ, ἀλλά	τι	τοιοῦτον οἷον ~τὸ ὄν, ὂν
[621]	οὐδὲν ~στέγειν. μέτρον μὲν οὖν	τι	τοῦ ὕδατος πᾶσιν ἀναγκαῖον εἶναι
[608]	παντός; ~Οἶμαι ἔγωγ’ ἔφη· ἀλλὰ	τί	τοῦτο λέγεις; ~Οὐκ ᾔσθησαι, ἦν
[609]	~δειλία καὶ ἀμαθία. ~Η οὖν	τι	τούτων αὐτὴν διαλύει τε καὶ
[609]	~Εγωγ’ ἔφη. ~Οὐκοῦν ὅταν τῴ	τι	τούτων προσγένηται, πονηρόν τε ποιεῖ
[597]	θαυμάζωμεν εἰ καὶ τοῦτο ἀμυδρόν	τι	τυγχάνει ὂν πρὸς ~ἀλήθειαν. ~(Μὴ
[604]	προβαῖνον τῷ χαλεπῶς ~φέροντι, οὔτε	τι	τῶν (ἀνθρωπίνων ἄξιον ὂν μεγάλης
[605]	ἂν αὐτοῦ ἤδη ἐπιλαμβανοίμεθα, καὶ	τιθεῖμεν	~ἀντίστροφον αὐτὸν τῷ ζωγράφῳ· καὶ
[613]	ἔχει, εἰ δεῖ τὸ ὂν	τιθέναι;	~οὐχ οἱ μὲν δεινοί τε
[596]	πού τι ἓν ἕκαστον εἰώθαμεν	τίθεσθαι	περὶ ἕκαστα τὰ ~πολλά, οἷς
[604]	πτώσει ~κύβων πρὸς τὰ πεπτωκότα	τίθεσθαι	τὰ αὑτοῦ πράγματα, ὅπῃ ὁ
[600]	ὦ Σώκρατες, ἀληθῆ λέγειν. ~Οὐκοῦν	τιθῶμεν	ἀπὸ Ομήρου ἀρξαμένους πάντας τοὺς
[620]	τὴν ~Αταλάντης ψυχήν, κατιδοῦσαν μεγάλας	τιμὰς	ἀθλητοῦ ἀνδρός, οὐ ~δύνασθαι παρελθεῖν,
[608]	ἢ κακὸν γενέσθαι, ὥστε οὔτε	τιμῇ	ἐπαρθέντα οὔτε χρήμασιν οὔτε ~ἀρχῇ
[599]	γὰρ ἐξ ἴσου ἥ τε	τιμὴ	καὶ ἡ ὠφελία. ~Τῶν μὲν
[595]	γὰρ πρό γε τῆς ἀληθείας	τιμητέος	ἀνήρ, ἀλλ’ ὃ λέγω, ῥητέον.
[617]	ἀνάγκης. ἀρετὴ δὲ ἀδέσποτον, ἣν	τιμῶν	καὶ ~ἀτιμάζων πλέον καὶ ἔλαττον
[616]	μὲν ~δὴ δίκας τε καὶ	τιμωρίας	τοιαύτας τινὰς (εἶναι, καὶ αὖ
[597]	ὡς ἐγᾦμαι, θεὸν ἐργάσασθαι. ἢ	τίν’	ἄλλον; ~Οὐδένα, οἶμαι. ~Μία δέ
[610]	μήτε ἄλλο μηδὲν ἐῶμεν ~φάναι	τινὰ	ἀπόλλυσθαι. ~Αλλὰ μέντοι, ἔφη, τοῦτό
[614]	καὶ ἀφικνεῖσθαι σφᾶς εἰς τόπον	τινὰ	δαιμόνιον, ἐν ᾧ τῆς τε
[599]	Σόλωνα· σὲ δὲ τίς; ἕξει	τινὰ	εἰπεῖν; ~Οὐκ οἶμαι, ἔφη ὁ
[597]	ὃ ἔστι κλίνη, ἀλλὰ κλίνην	τινά;	~Ελεγον γάρ. ~Οὐκοῦν εἰ μὴ
[607]	εἰρήσθω ὅτι ἡμεῖς γε, εἴ	τινα	ἔχοι λόγον εἰπεῖν ἡ πρὸς
[615]	ἔφη τόδε ~εἶναι, ὅσα πώποτέ	τινα	ἠδίκησαν καὶ ὅσους ἕκαστοι, ὑπὲρ
[604]	ποιήσει, ἃ οὐκ ἂν δέξαιτό	τινα	ἰδεῖν ~δρῶντα. ~Οὕτως ἔχει, ἔφη.
[602]	ὧν μιμεῖται, ἀλλ’ εἶναι παιδιάν	~τινα	καὶ οὐ σπουδὴν τὴν μίμησιν,
[596]	~Αλλ’ ὅρα δὴ καὶ τόνδε	τίνα	καλεῖς τὸν δημιουργόν. ~(Τὸν ποῖον;
[601]	~οὕτω φύσει αὐτὰ ταῦτα μεγάλην	τινὰ	κήλησιν ἔχειν. ἐπεὶ γυμνωθέντα γε
[596]	εἷς ἕκαστος τῶν χειροτεχνῶν. ~Δεινόν	τινα	λέγεις καὶ θαυμαστὸν ἄνδρα. ~Οὔπω
[600]	(συνουσίᾳ καὶ τοῖς ~ὑστέροις ὁδόν	τινα	παρέδοσαν βίου Ομηρικήν, ὥσπερ Πυθαγόρας
[607]	προσείπωμεν δὲ αὐτῇ, μὴ καί	τινα	~σκληρότητα ἡμῶν καὶ ἀγροικίαν καταγνῷ,
[617]	πρὸς τὴν ~Λάχεσιν. προφήτην οὖν	τινα	σφᾶς πρῶτον μὲν ἐν τάξει
[605]	~ἄλλου τινὸς τῶν τραγῳδοποιῶν μιμουμένου	(τινὰ	τῶν ἡρώων ἐν ~πένθει ὄντα
[600]	καὶ ~εὐμήχανοι εἰς τέχνας ἤ	τινας	ἄλλας πράξεις λέγονται, ὥσπερ αὖ
[616]	δίκας τε καὶ τιμωρίας τοιαύτας	τινὰς	(εἶναι, καὶ αὖ τὰς εὐεργεσίας
[615]	ἑκάστου κομίσαιντο, καὶ αὖ εἴ	τινας	~εὐεργεσίας εὐεργετηκότες καὶ δίκαιοι καὶ
[599]	λέγεται πεποιηκέναι, ὥσπερ Ασκληπιός, ἢ	τίνας	μαθητὰς ~ἰατρικῆς κατελίπετο, ὥσπερ ἐκεῖνος
[601]	ἔχειν; ~Πῶς; ~(Περὶ ἕκαστον ταύτας	τινὰς	τρεῖς τέχνας εἶναι, χρησομένην, ~ποιήσουσαν,
[599]	μὴ ~μιμητὴς μόνον ἰατρικῶν λόγων,	τίνας	ὑγιεῖς ποιητής τις τῶν παλαιῶν
[597]	~Εἰ βούλει, ἔφη. ~Οὐκοῦν τριτταί	τινες	κλῖναι αὗται γίγνονται· μία μὲν
[615]	ἀδικήματος ἐκτίνοιεν, καὶ οἷον εἴ	τινες	~πολλοῖς θανάτων ἦσαν αἴτιοι, ἢ
[615]	τυράννους· ἦσαν δὲ καὶ ἰδιῶταί	~τινες	τῶν (μεγάλα ἡμαρτηκότων— οὓς οἰομένους
[607]	κατιέναι, ἀπολογησαμένη ἐν μέλει ἤ	τινι	~ἄλλῳ μέτρῳ; ~Πάνυ μὲν οὖν.
[613]	~γίγνηται ἐάντ’ ἐν νόσοις ἤ	τινι	ἄλλῳ τῶν δοκούντων κακῶν, ὡς
[596]	γενέσθαι ἂν τούτων ἁπάντων ~ποιητής,	τινὶ	δὲ οὐκ ἄν; ἢ οὐκ
[604]	τούτῳ ἐμποδὼν γιγνόμενον τὸ ~λυπεῖσθαι.	~Τίνι,	ἦ δ’ ὅς, λέγεις; ~Τῷ
[605]	δ’ οὔ; ~Οταν δὲ οἰκεῖόν	τινι	ἡμῶν κῆδος γένηται, ἐννοεῖς αὖ
[598]	καί, ὡς ἔοικεν, ~ἐντυχὼν γόητί	τινι	καὶ μιμητῇ ἐξηπατήθη, ὥστε ἔδοξεν
[596]	ἃ ποιεῖ. καίτοι τρόπῳ γέ	~τινι	καὶ ὁ ζωγράφος κλίνην ποιεῖ·
[596]	πάντα ~ταῦτα ποιῆσαι τρόπῳ γέ	τινι;	~Καὶ τίς, ἔφη, ὁ τρόπος
[596]	δοκεῖ εἶναι ~τοιοῦτος δημιουργός, ἢ	τινὶ	μὲν τρόπῳ γενέσθαι ἂν τούτων
[615]	Αρδιαῖος οὗτος τῆς Παμφυλίας ἔν	τινι	πόλει ~τύραννος ἐγεγόνει, ἤδη χιλιοστὸν
[615]	καὶ εἰς ~δουλείας ἐμβεβληκότες ἤ	τινος	ἄλλης κακουχίας μεταίτιοι, πάντων ~τούτων
[597]	ὄντως οὔσης, ἀλλὰ μὴ κλίνης	τινὸς	μηδὲ κλινοποιός τις, μίαν ~φύσει
[602]	δύναμιν ἣν ~ἔχει; ~Τοῦ ποίου	τινὸς	πέρι λέγεις; ~Τοῦ τοιοῦδε· ταὐτόν
[605]	ἡμῶν ἀκροώμενοι Ομήρου ἢ ~ἄλλου	τινὸς	τῶν τραγῳδοποιῶν μιμουμένου (τινὰ τῶν
[597]	τοῦ κλινουργοῦ ἔργον ἢ ἄλλου	τινὸς	~χειροτέχνου εἴ τις φαίη, κινδυνεύει
[618]	πλούτῳ κραθὲν καὶ ~(μετὰ ποίας	τινὸς	ψυχῆς ἕξεως κακὸν ἢ ἀγαθὸν
[598]	τὸν ~ἡγεμόνα αὐτῆς Ομηρον, ἐπειδή	τινων	(ἀκούομεν ὅτι οὗτοι πάσας μὲν
[605]	ἱκανὴν εἶναι λωβᾶσθαι, ἐκτὸς πάνυ	τινῶν	ὀλίγων, πάνδεινόν ~που. ~Τί δ’
[610]	οἶμαι ~αὐτὴν φανήσεσθαι πᾶν (τοὐναν(	τίον	τοὺς ἄλλους ἀποκτεινῦσαν, εἴπερ ~οἷόν
[619]	τοῦ κλήρου ~τύχην· ἐπεὶ εἴ	τις	ἀεί, ὁπότε εἰς τὸν ἐνθάδε
[599]	τε καὶ σμικραί; σὲ δὲ	τίς	αἰτιᾶται πόλις ~νομοθέτην ἀγαθὸν γεγονέναι
[600]	ἀληθῆ. λέγεται γὰρ ὡς ~πολλή	τις	ἀμέλεια περὶ (αὐτὸν ἦν ἐπ’
[599]	ἔφη, ἐξεταστέον. ~Οἴει οὖν, εἴ	τις	ἀμφότερα δύναιτο ποιεῖν, τό τε
[608]	χρόνος πρὸς πάντα ὀλίγος πού	τις	ἂν εἴη. ~Οὐδὲν μὲν οὖν,
[597]	θεός, εἴτε οὐκ ἐβούλετο, εἴτε	τις	ἀνάγκη ἐπῆν μὴ πλέον ~ἢ
[598]	δεῖ τῷ τοιούτῳ ὅτι εὐήθης	τις	ἄνθρωπος, καί, ὡς ἔοικεν, ~ἐντυχὼν
[597]	τραγῳδοποιός, εἴπερ μιμητής ἐστι, τρίτος	τις	~ἀπὸ βασιλέως καὶ τῆς ἀληθείας
[610]	ποτε ψυχὴν ἀπόλλυσθαι, πρὶν ἄν	τις	ἀποδείξῃ ὡς ~διὰ ταῦτα τὰ
[618]	τ’ ᾖ μαθεῖν καὶ ἐξευρεῖν	τίς	αὐτὸν ποιήσει ~δυνατὸν καὶ ἐπιστήμονα,
[604]	μὲν τολμήσει φθέγξασθαι, ἃ εἴ	τις	~αὐτοῦ ἀκούοι αἰσχύνοιτ’ ἄν, πολλὰ
[599]	ποιητῶν, ἐρωτῶντες εἰ ἰατρικὸς ἦν	τις	αὐτῶν ἀλλὰ μὴ ~μιμητὴς μόνον
[607]	ἀγροικίαν καταγνῷ, ὅτι παλαιὰ μέν	τις	διαφορὰ ~φιλοσοφίᾳ τε καὶ ποιητικῇ·
[599]	καὶ ἡμεῖς Σόλωνα· σὲ δὲ	τίς;	ἕξει τινὰ εἰπεῖν; ~Οὐκ οἶμαι,
[596]	ποιῆσαι τρόπῳ γέ τινι; ~Καὶ	τίς,	ἔφη, ὁ τρόπος οὗτος; ~Οὐ
[604]	θρηνῳδίαν ἀφανίζοντα. ~Ορθότατα γοῦν ἄν	τις,	ἔφη, πρὸς τὰς τύχας οὕτω
[610]	θάνατον γίγνονται. ~Εὰν δέ γέ	τις,	ἔφην ἐγώ, ὁμόσε τῷ λόγῳ
[598]	πάντων τῶν τοιούτων ~διανοεῖσθαι· ἐπειδάν	τις	ἡμῖν ἀπαγγέλλῃ περί του, ὡς
[612]	λεγομένων ~ἑστιάσεων. καὶ τότ’ ἄν	τις	ἴδοι αὐτῆς τὴν ἀληθῆ φύσιν,
[601]	θεωροῦσι δοκεῖν, ~ἐάντε περὶ σκυτοτομίας	τις	λέγῃ ἐν μέτρῳ καὶ ῥυθμῷ
[595]	δ’ ἐγώ· καίτοι φιλία γέ	τίς	με καὶ αἰδὼς ἐκ παιδὸς
[605]	ὁρῶντα τοιοῦτον ~ἄνδρα, οἷον ἑαυτόν	τις	μὴ ἀξιοῖ εἶναι ἀλλ’ αἰσχύνοιτο
[597]	μὴ κλίνης τινὸς μηδὲ κλινοποιός	τις,	μίαν ~φύσει αὐτὴν ἔφυσεν. ~Εοικεν.
[605]	λογιστικόν, ὥσπερ ἐν ~πόλει ὅταν	τις	μοχθηροὺς ἐγκρατεῖς ποιῶν παραδιδῷ τὴν
[610]	αὖ ~ὑπὸ σφαγῆς, μηδ’ εἴ	τις	ὅτι σμικρότατα ὅλον τὸ σῶμα
[600]	ὑπ’ αὐτῶν Ομηριδῶν. ~(Αλλὰ δή	τις	πόλεμος ἐπὶ Ομήρου ὑπ’ ἐκείνου
[597]	τούτων ζητήσωμεν τὸν μιμητὴν τοῦτον,	~τίς	ποτ’ ἐστίν; ~Εἰ βούλει, ἔφη.
[602]	πλάνην τῆς ὄψεως, ~καὶ πᾶσά	τις	ταραχὴ δήλη (ἡμῖν ἐνοῦσα αὕτη
[615]	τὸ στόμιον, ἀλλ’ ἐμυκᾶτο ὁπότε	τις	τῶν οὕτως ἀνιάτως ἐχόντων ~εἰς
[599]	ἰατρικῶν λόγων, τίνας ὑγιεῖς ποιητής	τις	τῶν παλαιῶν ἢ ~τῶν νέων
[599]	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, λέγε ἡμῖν	τίς	τῶν πόλεων διὰ ~σὲ βέλτιον
[597]	ἢ ἄλλου τινὸς ~χειροτέχνου εἴ	τις	φαίη, κινδυνεύει οὐκ ἂν ἀληθῆ
[600]	δὴ εἰ μὴ δημοσίᾳ, ἰδίᾳ	τισὶν	ἡγεμὼν παιδείας αὐτὸς ζῶν ~λέγεται
[606]	~ποιήματος. λογίζεσθαι γὰρ οἶμαι ὀλίγοις	τισὶν	μέτεστιν ὅτι ἀπολαύειν ~ἀνάγκη ἀπὸ
[608]	τὸ δὲ σῷζον καὶ ~ὠφελοῦν	τὸ	ἀγαθόν. ~Εγωγ’ ἔφη. ~Τί δέ;
[605]	ἐν τοῖς πολλοῖς, ἀλλὰ πρὸς	τὸ	ἀγανακτητικόν τε καὶ ~ποικίλον ἦθος
[604]	πολλὴν μίμησιν καὶ ποικίλην ἔχει,	τὸ	~ἀγανακτητικόν, τὸ δὲ φρόνιμόν τε
[616]	τὴν μὲν ἠλακάτην τε καὶ	τὸ	ἄγκιστρον ~εἶναι ἐξ ἀδάμαντος, τὸν
[618]	ὃς αὐτὴν ἐκεῖσε ἄξει, εἰς	τὸ	ἀδικωτέραν γίγνεσθαι, ~ἀμείνω δὲ ὅστις
[618]	δὲ τάξιν οὐκ ἐνεῖναι διὰ	τὸ	ἀναγκαίως ἔχειν ~ἄλλον ἑλομένην βίον
[601]	~οἷα γίγνεται ἰδεῖν ὅταν αὐτὰ	τὸ	ἄνθος προλίπῃ; ~Παντάπασιν, ἦ δ’
[603]	εἴη τῆς ~ψυχῆς. ~Τί μήν;	~Τὸ	ἄρα τούτῳ ἐναντιούμενον τῶν φαύλων
[603]	πόρρω μὲν τῆς ἀληθείας ὂν	τὸ	αὑτῆς ἔργον ἀπεργάζεται, ~πόρρω δ’
[604]	γιγνομένης ἐν τῷ ἀνθρώπῳ περὶ	τὸ	αὐτὸ ἅμα, ~δύο φαμὲν αὐτὼ
[598]	ἔδοξεν αὐτῷ πάσσοφος ~εἶναι, διὰ	τὸ	αὐτὸς μὴ οἷός τ’ εἶναι
[605]	τῆς ψυχῆς ἀλλὰ μὴ ~πρὸς	τὸ	βέλτιστον, καὶ ταύτῃ ὡμοίωται. καὶ
[606]	σκοποίης. ~Πῇ; ~Εἰ ἐνθυμοῖο ὅτι	τὸ	βίᾳ κατεχόμενον τότε ἐν ταῖς
[605]	τό γε μέγιστον κατηγορήκαμεν αὐτῆς.	τὸ	γὰρ καὶ τοὺς ~ἐπιεικεῖς ἱκανὴν
[609]	αὐτὸ ἔτι (διαφθείρειεν. οὐ γὰρ	τό	~γε ἀγαθὸν μή ποτέ τι
[603]	πρὸς λύπην. ~Οὕτω μᾶλλον, ἔφη,	τό	γε ἀληθές. ~(Τόδε νῦν μοι
[610]	ἀποκτεῖναι καὶ ἀπολέσαι ψυχήν, σχολῇ	τό	γε ἐπ’ ~ἄλλου ὀλέθρῳ τεταγμένον
[605]	μὲν οὖν. ~Οὐ μέντοι πω	τό	γε μέγιστον κατηγορήκαμεν αὐτῆς. τὸ
[604]	βουλεύεσθαι, ἦν δ’ ἐγώ, περὶ	τὸ	γεγονὸς καὶ ὥσπερ ἐν πτώσει
[614]	μὲν ἀνδρός, Ηρὸς τοῦ Αρμενίου,	τὸ	γένος Παμφύλου· ὅς ποτε ἐν
[615]	~ὦ Γλαύκων, πολλοῦ χρόνου διηγήσασθαι·	τὸ	δ’ οὖν κεφάλαιον ἔφη τόδε
[602]	~(Πρὸς Διός, ἦν δ’ ἐγώ,	τὸ	δὲ δὴ μιμεῖσθαι τοῦτο οὐ
[604]	διακελευόμενον λόγος καὶ νόμος ~(ἐστίν,	τὸ	δὲ ἕλκον ἐπὶ τὰς λύπας
[604]	λογισμῷ ἐθέλει ἕπεσθαι. ~Δῆλον δή.	~Τὸ	δὲ πρὸς τὰς ἀναμνήσεις τε
[608]	διαφθεῖρον πᾶν τὸ κακὸν εἶναι,	τὸ	δὲ σῷζον καὶ ~ὠφελοῦν τὸ
[604]	καὶ ποικίλην ἔχει, τὸ ~ἀγανακτητικόν,	τὸ	δὲ φρόνιμόν τε καὶ ἡσύχιον
[606]	τῶν ποιητῶν πιμπλάμενον καὶ χαῖρον·	τὸ	δὲ φύσει βέλτιστον ~ἡμῶν, ἅτε
[618]	γίγνεσθαι, ~ἀμείνω δὲ ὅστις εἰς	τὸ	δικαιοτέραν. τὰ δὲ ἄλλα πάντα
[607]	κηλουμένοις ὑπ’ αὐτῆς· ἀλλὰ ~γὰρ	τὸ	δοκοῦν ἀληθὲς οὐχ ὅσιον προδιδόναι.
[619]	ἐν τῷδε τῷ βίῳ κατὰ	τὸ	δυνατὸν καὶ ἐν παντὶ τῷ
[595]	διανοίας, ὅσοι μὴ ~ἔχουσι φάρμακον	τὸ	εἰδέναι αὐτὰ οἷα τυγχάνει ὄντα.
[597]	ἧς ~ἐκεῖναι ἂν αὖ ἀμφότεραι	τὸ	εἶδος ἔχοιεν, καὶ εἴη ἂν
[597]	ἄρτι μέντοι ἔλεγες ὅτι οὐ	τὸ	εἶδος ποιεῖ, ~ὃ δή φαμεν
[599]	ποιεῖν, τό τε μιμηθησόμενον καὶ	τὸ	~εἴδωλον, ἐπὶ τῇ τῶν εἰδώλων
[610]	~Σχολῇ γ’ ἔφη, ὥς γε	τὸ	εἰκός. ~Οὐκοῦν ὁπότε μηδ’ ὑφ’
[615]	τοσούτου τοῦ ἀνθρωπίνου— ~ἵνα δεκαπλάσιον	τὸ	ἔκτεισμα τοῦ ἀδικήματος ἐκτίνοιεν, καὶ
[606]	θρέψαντα γὰρ ἐν ἐκείνοις ~ἰσχυρὸν	τὸ	ἐλεινὸν οὐ ῥᾴδιον ἐν τοῖς
[610]	ὑπ’ ἀλλοτρίου ~κακοῦ μὴ ἐμποιήσαντος	τὸ	ἔμφυτον κακόν, οὐδέποτε ἀξιώσομεν διαφθείρεσθαι.
[598]	~ζωγράφου τόδε· πότερα ἐκεῖνο αὐτὸ	τὸ	ἐν τῇ φύσει ἕκαστον δοκεῖ
[602]	μή, ἢ δόξαν ὀρθὴν διὰ	τὸ	ἐξ ἀνάγκης ~συνεῖναι τῷ εἰδότι
[605]	τε καὶ ~ποικίλον ἦθος διὰ	τὸ	εὐμίμητον εἶναι. ~Δῆλον. ~Οὐκοῦν δικαίως
[604]	~ψυχὴν ὅτι (τάχιστα γίγνεσθαι πρὸς	τὸ	ἰᾶσθαί τε καὶ ἐπανορθοῦν τὸ
[608]	μὲν ἀπολλύον καὶ διαφθεῖρον πᾶν	τὸ	κακὸν εἶναι, τὸ δὲ σῷζον
[615]	~εὐπαθείας διηγεῖσθαι καὶ θέας ἀμηχάνους	τὸ	κάλλος. τὰ μὲν οὖν πολλά,
[602]	ἢ πλέον ἢ βαρύτερον, ἀλλὰ	τὸ	λογισάμενον καὶ μετρῆσαν ἢ καὶ
[605]	τρέφει καὶ ἰσχυρὸν ποιῶν ἀπόλλυσι	τὸ	λογιστικόν, ὥσπερ ἐν ~πόλει ὅταν
[604]	παραγίγνεσθαι ἡμῖν, τούτῳ ἐμποδὼν γιγνόμενον	τὸ	~λυπεῖσθαι. ~Τίνι, ἦ δ’ ὅς,
[604]	~δρῶντα. ~Οὕτως ἔχει, ἔφη. ~Οὐκοῦν	τὸ	μὲν ἀντιτείνειν διακελευόμενον λόγος καὶ
[608]	περὶ αὐτῶν διανοῇ; ~Τὸ ποῖον;	~Τὸ	μὲν ἀπολλύον καὶ διαφθεῖρον πᾶν
[604]	τύχας οὕτω προσφέροιτο. ~Οὐκοῦν, φαμέν,	τὸ	μὲν βέλτιστον τούτῳ τῷ λογισμῷ
[604]	εἶναι. ~Πῶς δ’ οὔ; ~Οὐκοῦν	τὸ	μὲν ἕτερον τῷ νόμῳ ἕτοιμον
[604]	φίλον; ~Φήσομεν μὲν οὖν. ~(Οὐκοῦν	τὸ	μὲν πολλὴν μίμησιν καὶ ποικίλην
[613]	ἀπὸ δὲ τῶν ἄνω μή;	τὸ	μὲν πρῶτον ὀξέως ἀποπηδῶσιν, ~τελευτῶντες
[616]	(τοῦ σφονδύλου φύσιν εἶναι τοιάνδε·	τὸ	μὲν σχῆμα ~οἵαπερ ἡ τοῦ
[602]	μηχαναί. ~Αληθῆ. ~Αρ’ οὖν οὐ	τὸ	μετρεῖν καὶ ἀριθμεῖν καὶ ἱστάναι
[603]	~Οὐ γὰρ οὖν. ~Αλλὰ μὴν	τὸ	μέτρῳ γε καὶ λογισμῷ πιστεῦον
[609]	προσκαθῆσθαι καὶ ἐνεῖναι διαφθειρούσης, εἰς	τὸ	μὴ ~εἶναι ἀφικνεῖται— οὐχ οὕτω;
[595]	ποιήσεως λέγω. ~Τὸ ποῖον; ἔφη.	~Τὸ	μηδαμῇ παραδέχεσθαι αὐτῆς ὅση μιμητική·
[609]	καὶ διόλλυσι ~καὶ ἄγει εἰς	τὸ	μηδὲ σῶμα εἶναι, καὶ ἃ
[609]	ποτέ τι ἀπολέσῃ, οὐδὲ αὖ	τὸ	μήτε κακὸν μήτε ἀγαθόν. ~Πῶς
[610]	ἥ γε οἰκεία πονηρία ~καὶ	τὸ	οἰκεῖον κακὸν ἀποκτεῖναι καὶ ἀπολέσαι
[597]	ποιοῖ, ἀλλά τι τοιοῦτον οἷον	~τὸ	ὄν, ὂν δὲ οὔ· τελέως
[598]	πεποίηται περὶ ~ἕκαστον; πότερα πρὸς	τὸ	ὄν, ὡς ἔχει, μιμήσασθαι, ἢ
[597]	ὃ ἔστιν ποιεῖ, οὐκ ἂν	τὸ	ὂν ποιοῖ, ἀλλά τι τοιοῦτον
[613]	οὐχ ὧδε ἔχει, εἰ δεῖ	τὸ	ὂν τιθέναι; ~οὐχ οἱ μὲν
[605]	ἐγώ, οὗτος ὁ ἔπαινος ἔχει,	τὸ	ὁρῶντα τοιοῦτον ~ἄνδρα, οἷον ἑαυτόν
[608]	σοῦ δ’ ἂν ἡδέως ἀκούσαιμι	τὸ	οὐ χαλεπὸν τοῦτο. ~Ακούοις ἄν,
[604]	ἕλκον ἐπὶ τὰς λύπας αὐτὸ	τὸ	πάθος; ~Αληθῆ. ~Εναντίας δὲ ἀγωγῆς
[603]	~εἶναι; ~Καὶ ὀρθῶς γ’ ἔφαμεν.	~(Τὸ	παρὰ τὰ μέτρα ἄρα δοξάζον
[596]	δ’ ἐγώ. καί μοι εἰπέ,	τὸ	παράπαν οὐκ ἄν σοι δοκεῖ
[604]	τὸ ἰᾶσθαί τε καὶ ἐπανορθοῦν	τὸ	~πεσόν τε καὶ νοσῆσαν, ἰατρικῇ
[603]	μοι (δοκεῖ ~ἀναγκαῖον εἶναι διεξελθεῖν.	~Τὸ	ποῖον; ἔφη. ~Ανήρ, ἦν δ’
[595]	δὲ ἐνθυμηθεὶς ~περὶ ποιήσεως λέγω.	~Τὸ	ποῖον; ἔφη. ~Τὸ μηδαμῇ παραδέχεσθαι
[608]	ὥσπερ ἐγὼ περὶ αὐτῶν διανοῇ;	~Τὸ	ποῖον; ~Τὸ μὲν ἀπολλύον καὶ
[613]	οὕτω καὶ ~περὶ τῶν δικαίων	τὸ	πολὺ συμβαίνει; πρὸς τὸ τέλος
[604]	~κακοῦ τῶν τοιούτων, οὔτε εἰς	τὸ	πρόσθεν οὐδὲν προβαῖνον τῷ χαλεπῶς
[618]	τὰ τῶν ~βίων παραδείγματα εἰς	τὸ	πρόσθεν σφῶν θεῖναι ἐπὶ τὴν
[615]	οἰομένους ἤδη ἀναβήσεσθαι οὐκ ~ἐδέχετο	τὸ	στόμιον, ἀλλ’ ἐμυκᾶτο ὁπότε τις
[609]	καὶ ἀπώλεσεν; ~Πῶς γὰρ οὔ;	~Τὸ	σύμφυτον ἄρα κακὸν ἑκάστου καὶ
[621]	ὅπῃ μέντοι καὶ ὅπως εἰς	τὸ	σῶμα ~ἀφίκοιτο, οὐκ εἰδέναι, ἀλλ’
[610]	εἴ τις ὅτι σμικρότατα ὅλον	τὸ	σῶμα κατατέμοι, ἕνεκα ~τούτων μηδὲν
[610]	πονηρίας ἄλλων ὄντων ἄλλο ὂν	τὸ	σῶμα, ὑπ’ ἀλλοτρίου ~κακοῦ μὴ
[599]	εἴ τις ἀμφότερα δύναιτο ποιεῖν,	τό	τε μιμηθησόμενον καὶ τὸ ~εἴδωλον,
[613]	δικαίων τὸ πολὺ συμβαίνει; πρὸς	τὸ	τέλος ἑκάστης πράξεως καὶ ~ὁμιλίας
[621]	ἄλλοι διῆλθον, πορεύεσθαι ἅπαντας εἰς	~τὸ	τῆς Λήθης πεδίον διὰ καύματός
[605]	ποιητὴς δῆλον ὅτι οὐ πρὸς	τὸ	τοιοῦτον τῆς ψυχῆς ~πέφυκέ τε
[597]	οὔ· τελέως δὲ εἶναι ὂν	τὸ	τοῦ κλινουργοῦ ἔργον ἢ ἄλλου
[621]	παρὰ τὸν Αμέλητα ποταμόν, οὗ	τὸ	ὕδωρ ἀγγεῖον οὐδὲν ~στέγειν. μέτρον
[606]	τούτων ἐπιθυμεῖν, τότ’ ἐστὶν τοῦτο	~τὸ	ὑπὸ τῶν ποιητῶν πιμπλάμενον καὶ
[602]	ὥστε μὴ ἄρχειν ἐν ἡμῖν	τὸ	φαινόμενον μεῖζον ἢ ~ἔλαττον ἢ
[598]	ὡς ἔχει, μιμήσασθαι, ἢ πρὸς	τὸ	φαινόμενον, ~ὡς φαίνεται, φαντάσματος ἢ
[616]	τοῦτον ὑπερβάλλειν, μὴ γένοιτο ἑκάστῳ	τὸ	φθέγμα ὅτε ~ἀναβαίνοι, καὶ ἁσμενέστατα
[615]	διάπυροι ἰδεῖν, παρεστῶτες καὶ καταμανθάνοντες	τὸ	~φθέγμα, τοὺς μὲν διαλαβόντες ἦγον,
[616]	καὶ ἰδεῖν αὐτόθι κατὰ (μέσον	τὸ	φῶς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ~τὰ
[616]	δεσμῶν τεταμένα— εἶναι γὰρ τοῦτο	τὸ	φῶς σύνδεσμον ~τοῦ οὐρανοῦ, οἷον
[614]	δὴ ταύτῃ μὲν καθ’ ἑκάτερον	τὸ	χάσμα τοῦ οὐρανοῦ τε καὶ
[608]	Γλαύκων, μέγας, οὐχ ὅσος δοκεῖ,	τὸ	~χρηστὸν ἢ κακὸν γενέσθαι, ὥστε
[617]	λαμπρότατον, ~τὸν δὲ (τοῦ ὀγδόου	τὸ	χρῶμα ἀπὸ τοῦ ἑβδόμου ἔχειν
[603]	~Πάνυ γε. ~Νῦν δέ γε	τόδ’	ἐπισκεψώμεθα, πότερον οὐδὲν ἀχθέσεται, ἢ
[601]	ἦ δ’ ὅς. ~Ιθι δή,	τόδε	ἄθρει· ὁ τοῦ εἰδώλου ποιητής,
[598]	~Αλλὰ γὰρ οἶμαι ὦ φίλε,	τόδε	δεῖ περὶ πάντων τῶν τοιούτων
[615]	τὸ δ’ οὖν κεφάλαιον ἔφη	τόδε	~εἶναι, ὅσα πώποτέ τινα ἠδίκησαν
[604]	μᾶλλον, ἔφη, τό γε ἀληθές.	~(Τόδε	νῦν μοι περὶ αὐτοῦ εἰπέ·
[598]	δέ μοι περὶ (τοῦ ~ζωγράφου	τόδε·	πότερα ἐκεῖνο αὐτὸ τὸ ἐν
[595]	ὅτι ποτ’ ἐστίν; οὐδὲ γάρ	τοι	αὐτὸς ~πάνυ τι συννοῶ τί
[596]	δ’ ἐγώ, ἄτοπον, ~ἐπεὶ πολλά	τοι	ὀξύτερον ~(βλεπόντων ἀμβλύτερον ὁρῶντες πρότεροι
[605]	αὐτῷ, καὶ τῷ πρὸς ἕτερον	(τοι(	οῦτον ὁμιλεῖν τῆς ψυχῆς ἀλλὰ
[616]	δὲ (τοῦ σφονδύλου φύσιν εἶναι	τοιάνδε·	τὸ μὲν σχῆμα ~οἵαπερ ἡ
[603]	~Ανήρ, ἦν δ’ ἐγώ, ἐπιεικὴς	τοιᾶσδε	τύχης μετασχών, ὑὸν ἀπολέσας ἤ
[614]	οἷς αὐτὴ παρείχετο ἡ δικαιοσύνη,	τοιαῦτ’	ἂν εἴη. ~Καὶ μάλ’ ἔφη,
[613]	~Τὰ μὲν δὴ παρὰ θεῶν	τοιαῦτ’	ἄττ’ ἂν εἴη νικητήρια τῷ
[606]	πάσῃ ~πράξει ἡμῖν ἕπεσθαι, ὅτι	τοιαῦτα	ἡμᾶς ἡ ποιητικὴ μίμησις ἐργάζεται·
[595]	λώβη ~ἔοικεν εἶναι πάντα τὰ	τοιαῦτα	τῆς τῶν ἀκουόντων διανοίας, ὅσοι
[618]	καὶ δυσμαθίαι καὶ πάντα τὰ	τοιαῦτα	τῶν φύσει περὶ ψυχὴν ~ὄντων
[597]	ὃ ἔστιν κλίνη· δύο δὲ	τοιαῦται	ἢ πλείους οὔτε ~ἐφυτεύθησαν ὑπὸ
[602]	θαυματοποιία καὶ αἱ ἄλλαι πολλαὶ	τοιαῦται	μηχαναί. ~Αληθῆ. ~Αρ’ οὖν οὐ
[619]	ἐμπεσὼν εἰς τυραννίδας καὶ ἄλλας	τοιαύτας	πράξεις πολλὰ μὲν ~ἐργάσηται καὶ
[616]	~δὴ δίκας τε καὶ τιμωρίας	τοιαύτας	τινὰς (εἶναι, καὶ αὖ τὰς
[608]	ὡς οὐ ~σπουδαστέον ἐπὶ τῇ	τοιαύτῃ	ποιήσει ὡς ἀληθείας τε ἁπτομένῃ
[607]	αὐτὴν ἐκ τῆς πόλεως ἀπεστέλλομεν	~τοιαύτην	οὖσαν· ὁ γὰρ λόγος ἡμᾶς
[607]	τὸν ἐγγεγονότα μὲν ἔρωτα τῆς	τοιαύτης	ποιήσεως ~ὑπὸ τῆς τῶν καλῶν
[611]	~Οὔκουν εἰκός γε. ~Οτι μὲν	τοίνυν	ἀθάνατον ψυχή, καὶ ὁ ἄρτι
[599]	καὶ ἡ ὠφελία. ~Τῶν μὲν	τοίνυν	ἄλλων πέρι μὴ ἀπαιτῶμεν λόγον
[603]	εἴη ἐν ἡμῖν. ~Ανάγκη. ~Τοῦτο	τοίνυν	διομολογήσασθαι βουλόμενος ἔλεγον ὅτι ἡ
[601]	φαινομένου· οὐχ (οὕτως; ~Ναί. ~Μὴ	τοίνυν	ἡμίσεως αὐτὸ καταλίπωμεν ῥηθέν, ἀλλ’
[614]	δίκαια γὰρ λέγεις. ~Α μὲν	τοίνυν,	ἦν δ’ ἐγώ, ζῶντι τῷ
[612]	μεντἄν, ἔφη, εἰ μή. ~Επειδὴ	τοίνυν,	ἦν δ’ ἐγώ, κεκριμέναι εἰσί,
[614]	καλά τε καὶ βέβαια. ~Ταῦτα	τοίνυν,	ἦν δ’ ἐγώ, οὐδέν ἐστι
[611]	ἀθάνατον. ~Ανάγκη, ἔφη. ~Τοῦτο μὲν	τοίνυν,	ἦν δ’ ἐγώ, οὕτως ἐχέτω·
[603]	γ’ ἔφη, καὶ ταύτην. ~Μὴ	τοίνυν,	ἦν δ’ ἐγώ, τῷ εἰκότι
[610]	ἔφη, λέγεις. ~Κατὰ τὸν αὐτὸν	τοίνυν	λόγον, ἦν δ’ ἐγώ, ἐὰν
[610]	~Εχει γάρ, ἔφη, λόγον. ~Η	τοίνυν	ταῦτα ἐξελέγξωμεν ὅτι οὐ καλῶς
[616]	δὲ δεῖ ἐξ ὧν ἔλεγεν	τοιόνδε	αὐτὸν εἶναι, ~ὥσπερ ἂν εἰ
[602]	ποίου τινὸς πέρι λέγεις; ~Τοῦ	τοιοῦδε·	ταὐτόν που ἡμῖν μέγεθος ἐγγύθεν
[597]	ἂν δόξειεν τοῖς περὶ τοὺς	τοιούσδε	λόγους ~διατρίβουσιν. ~Μηδὲν ἄρα θαυμάζωμεν
[619]	οὐκ ἐλάττους εἶναι ἐν τοῖς	τοιούτοις	ἁλισκομένους τοὺς ἐκ τοῦ ~οὐρανοῦ
[601]	~ἀλλ’ ἢ μιμεῖσθαι, ὥστε ἑτέροις	τοιούτοις	ἐκ τῶν λόγων θεωροῦσι δοκεῖν,
[605]	ὁ ἔπαινος ἔχει, τὸ ὁρῶντα	τοιοῦτον	~ἄνδρα, οἷον ἑαυτόν τις μὴ
[597]	φυτουργὸν τούτου προσαγορεύωμεν, ἤ τι	~τοιοῦτον;	~Δίκαιον γοῦν, ἔφη, ἐπειδήπερ φύσει
[611]	γε αὖ τῇ ἀληθεστάτῃ φύσει	τοιοῦτον	εἶναι ψυχήν, ὥστε πολλῆς ~ποικιλίας
[611]	ἀλλ’ οἷόν ἐστιν καθαρὸν γιγνόμενον,	τοιοῦτον	ἱκανῶς ~λογισμῷ διαθεατέον, καὶ πολύ
[613]	θεῷ. ~Εἰκός γ’ ἔφη, τὸν	τοιοῦτον	μὴ ἀμελεῖσθαι ὑπὸ τοῦ ὁμοίου.
[597]	τὸ ὂν ποιοῖ, ἀλλά τι	τοιοῦτον	οἷον ~τὸ ὄν, ὂν δὲ
[606]	ἱκανῶς καὶ ~ἀποπλησθῆναι, φύσει ὂν	τοιοῦτον	οἷον τούτων ἐπιθυμεῖν, τότ’ ἐστὶν
[600]	καὶ Αναχάρσιος τοῦ Σκύθου; ~Οὐδαμῶς	τοιοῦτον	οὐδέν. ~Αλλὰ δὴ εἰ μὴ
[600]	τοῖς ἄλλοις; ~Οὐδ’ αὖ, ἔφη,	τοιοῦτον	οὐδὲν λέγεται. ὁ γὰρ Κρεώφυλος,
[605]	δῆλον ὅτι οὐ πρὸς τὸ	τοιοῦτον	τῆς ψυχῆς ~πέφυκέ τε καὶ
[596]	οὐκ ἄν σοι δοκεῖ εἶναι	~τοιοῦτος	δημιουργός, ἢ τινὶ μὲν τρόπῳ
[616]	κοίλῳ καὶ ἐξεγλυμμένῳ διαμπερὲς ~ἄλλος	τοιοῦτος	ἐλάττων ἐγκέοιτο ἁρμόττων, καθάπερ οἱ
[597]	ζωγράφον δημιουργὸν καὶ ποιητὴν τοῦ	τοιούτου;	~Οὐδαμῶς. ~Αλλὰ τί αὐτὸν κλίνης
[612]	~δακτύλιον, ἐάντε μή, καὶ πρὸς	τοιούτῳ	δακτυλίῳ τὴν Αιδος κυνῆν; ~Αληθέστατα,
[598]	ὁτουοῦν ἐπισταμένῳ, ~ὑπολαμβάνειν δεῖ τῷ	τοιούτῳ	ὅτι εὐήθης τις ἄνθρωπος, καί,
[611]	καὶ οἵα ἂν γένοιτο τῷ	τοιούτῳ	πᾶσα ἐπισπομένη καὶ ὑπὸ ταύτης
[619]	γνῷ τὸν ~μέσον ἀεὶ τῶν	τοιούτων	βίον αἱρεῖσθαι καὶ φεύγειν τὰ
[596]	δέον ἔρχῃ τῷ λόγῳ. τῶν	τοιούτων	γὰρ οἶμαι ~δημιουργῶν καὶ ὁ
[598]	τόδε δεῖ περὶ πάντων τῶν	τοιούτων	~διανοεῖσθαι· ἐπειδάν τις ἡμῖν ἀπαγγέλλῃ
[603]	πάντα ταῦτα ~διωμολογησάμεθα, ὅτι μυρίων	τοιούτων	ἐναντιωμάτων ἅμα γιγνομένων ~ἡ ψυχὴ
[619]	ὑπὸ πλούτων τε καὶ τῶν	τοιούτων	κακῶν, καὶ ~μὴ ἐμπεσὼν εἰς
[604]	ἀγαθοῦ τε καὶ ~κακοῦ τῶν	τοιούτων,	οὔτε εἰς τὸ πρόσθεν οὐδὲν
[614]	καὶ δῶρα γίγνεται πρὸς ἐκείνοις	τοῖς	~ἀγαθοῖς οἷς αὐτὴ παρείχετο ἡ
[607]	μόνον ὕμνους ~θεοῖς καὶ ἐγκώμια	τοῖς	ἀγαθοῖς ποιήσεως παραδεκτέον εἰς πόλιν·
[616]	ἐκτὸς ~ἐπ’ ἀσπαλάθων κνάμπτοντες, ~καὶ	τοῖς	ἀεὶ παριοῦσι σημαίνοντες ὧν ἕνεκά
[600]	διαφανεῖς πῃ δοκοῦσιν ~εἶναι ἐν	τοῖς	ἄλλοις; ~Οὐδ’ αὖ, ἔφη, τοιοῦτον
[603]	δεῖ ἡμᾶς ~διομολογεῖσθαι· ἐν γὰρ	τοῖς	ἄνω λόγοις ἱκανῶς πάντα ταῦτα
[606]	τὸ ἐλεινὸν οὐ ῥᾴδιον ἐν	τοῖς	αὑτοῦ πάθεσι κατέχειν. ~(Αληθέστατα, ἔφη.
[606]	πονηρά, ταὐτὸν ποιεῖς ὅπερ ἐν	τοῖς	ἐλέοις; ~ὃ γὰρ τῷ λόγῳ
[616]	εὐεργεσίας ~ταύταις ἀντιστρόφους. ἐπειδὴ δὲ	τοῖς	ἐν τῷ λειμῶνι ἑκάστοις ἑπτὰ
[599]	καὶ ~μιμεῖται, πολὺ πρότερον ἐν	τοῖς	ἔργοις ἂν σπουδάσειεν ἢ ἐπὶ
[600]	Κεῖος καὶ ἄλλοι ~πάμπολλοι δύνανται	τοῖς	ἐφ’ ἑαυτῶν παριστάναι ἰδίᾳ (συγγιγνό(
[612]	τοῦ δοκεῖν κτωμένη ἃ δίδωσι	τοῖς	ἔχουσιν αὐτήν, ἐπειδὴ ~καὶ τὰ
[621]	ἡμῖν αὐτοῖς φίλοι ὦμεν ~καὶ	τοῖς	θεοῖς, αὐτοῦ τε μένοντες ἐνθάδε,
[601]	οὐκ ἐπαΐων ~περὶ σκυτοτομίας καὶ	τοῖς	μὴ ἐπαΐουσιν, ἐκ τῶν χρωμάτων
[599]	ἔργοις ἂν σπουδάσειεν ἢ ἐπὶ	τοῖς	~μιμήμασι, καὶ πειρῷτο ἂν πολλὰ
[605]	μακρὰν ῥῆσιν ἀποτεί νοντα ἐν	τοῖς	ὀδυρμοῖς ἢ καὶ ~ᾄδοντάς τε
[606]	νεανικὸν ποιήσας ~ἔλαθες πολλάκις ἐν	τοῖς	οἰκείοις ἐξενεχθεὶς ὥστε κωμῳδοποιὸς γενέσθαι.
[601]	χρώματα ἄττα ἑκάστων ~τῶν τεχνῶν	τοῖς	ὀνόμασι καὶ ῥήμασιν ἐπιχρωματίζειν αὐτὸν
[597]	ἔφη, ὥς γ’ ἂν δόξειεν	τοῖς	περὶ τοὺς τοιούσδε λόγους ~διατρίβουσιν.
[605]	πέπηγεν, εἰ μέλλει ~εὐδοκιμήσειν ἐν	τοῖς	πολλοῖς, ἀλλὰ πρὸς τὸ ἀγανακτητικόν
[599]	ποιηταὶ ἴσασιν ~περὶ ὧν δοκοῦσιν	τοῖς	πολλοῖς εὖ λέγειν. ~Πάνυ μὲν
[602]	ἔοικεν, οἷον φαίνεται καλὸν εἶναι	τοῖς	~πολλοῖς τε καὶ μηδὲν εἰδόσιν,
[619]	ὀδύρεσθαι τὴν αἵρεσιν, οὐκ ἐμμένοντα	τοῖς	~προρρηθεῖσιν ὑπὸ τοῦ προφήτου· οὐ
[607]	δέ γέ που ἂν καὶ	τοῖς	προστάταις αὐτῆς, ὅσοι μὴ ποιητικοί,
[617]	~δεύτερον. στρέφεσθαι δὲ αὐτὸν ἐν	τοῖς	τῆς Ανάγκης γόνασιν. ἐπὶ δὲ
[619]	~εἰπεῖν, οὐκ ἐλάττους εἶναι ἐν	τοῖς	τοιούτοις ἁλισκομένους τοὺς ἐκ τοῦ
[601]	~Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, ἔοικεν	τοῖς	τῶν ὡραίων προσώποις, καλῶν δὲ
[600]	ἐκεῖνον ἠγάπων ἐπὶ (συνουσίᾳ καὶ	τοῖς	~ὑστέροις ὁδόν τινα παρέδοσαν βίου
[610]	ἔφην ἐγώ, ὁμόσε τῷ λόγῳ	τολμᾷ	ἰέναι καὶ λέγειν ὡς ~πονηρότερος
[604]	δέ γε οἶμαι πολλὰ μὲν	τολμήσει	φθέγξασθαι, ἃ εἴ τις ~αὐτοῦ
[598]	τά γε θεῖα· ἀνάγκη γὰρ	τὸν	ἀγαθὸν ποιητήν, εἰ μέλλει περὶ
[609]	καὶ ἐννόει μὴ ~ἐξαπατηθῶμεν οἰηθέντες	τὸν	ἄδικον ἄνθρωπον καὶ ἀνόητον, ὅταν
[612]	δίκαιον δοκεῖν ἄδικον εἶναι καὶ	τὸν	ἄδικον δίκαιον· ~ὑμεῖς γὰρ ᾐτεῖσθε,
[618]	ἀποβλέποντα, τόν τε χείρω καὶ	τὸν	ἀμείνω (βίον, ~χείρω μὲν καλοῦντα
[621]	σφᾶς ἤδη ἑσπέρας ~γιγνομένης παρὰ	τὸν	Αμέλητα ποταμόν, οὗ τὸ ὕδωρ
[607]	τὰς πολιτείας καὶ τὸν βίον	τὸν	ἀνθρώπινόν ἐστιν· ~καὶ εὐμενῶς (ἀκου(
[617]	ἕκτον. κυκλεῖσθαι δὲ δὴ στρεφόμενον	τὸν	ἄτρακτον ὅλον μὲν τὴν ~αὐτὴν
[610]	~Ορθότατ’ αὖ, ἔφη, λέγεις. ~Κατὰ	τὸν	αὐτὸν τοίνυν λόγον, ἦν δ’
[609]	~Ιθι δή, καὶ ψυχὴν κατὰ	τὸν	αὐτὸν τρόπον σκόπει. ἆρα ἐνοῦσα
[606]	κατὰ τοῦτον τὸν ποιητὴν πάντα	τὸν	αὑτοῦ βίον ~κατασκευασάμενον ζῆν, ~(φιλεῖν
[618]	καὶ χρηστὸν καὶ πονηρὸν διαγιγνώσκοντα,	~τὸν	βελτίω ἐκ τῶν δυνατῶν ἀεὶ
[607]	ὠφελίμη πρὸς τὰς πολιτείας καὶ	τὸν	βίον τὸν ἀνθρώπινόν ἐστιν· ~καὶ
[612]	αὐτῇ τὰ δίκαια, ἐάντ’ ἔχῃ	τὸν	Γύγου ~δακτύλιον, ἐάντε μή, καὶ
[610]	ἄλλους ἀποκτεινῦσαν, εἴπερ ~οἷόν τε,	τὸν	δ’ ἔχοντα καὶ μάλα ζωτικὸν
[621]	σῳζομένους πλέον πίνειν τοῦ μέτρου·	τὸν	δὲ ἀεὶ πιόντα ~(πάντων ἐπιλανθάνεσθαι.
[616]	~φθέγμα, τοὺς μὲν διαλαβόντες ἦγον,	~τὸν	δὲ Αρδιαῖον καὶ ἄλλους (συμποδίσαντες
[617]	ῥῖψαι ἐπὶ πάντας τοὺς κλήρους,	τὸν	δὲ παρ’ αὑτὸν ~πεσόντα ἕκαστον
[616]	τὸ ἄγκιστρον ~εἶναι ἐξ ἀδάμαντος,	τὸν	δὲ σφόνδυλον μεικτὸν ἔκ τε
[617]	ἀπὸ τοῦ ἑβδόμου ἔχειν προσλάμποντος,	τὸν	δὲ ~τοῦ δευτέρου καὶ πέμπτου
[616]	τὸν μὲν τοῦ μεγίστου ~ποικίλον,	τὸν	δὲ τοῦ ἑβδόμου λαμπρότατον, ~τὸν
[616]	τὸν τοῦ χείλους κύκλον ἔχειν,	τὸν	δὲ τοῦ ~ἕκτου δεύτερον, τρίτον
[617]	τὸν δὲ τοῦ ἑβδόμου λαμπρότατον,	~τὸν	δὲ (τοῦ ὀγδόου τὸ χρῶμα
[617]	δὲ τὸν τρίτον καὶ πέμπτον	τὸν	~δεύτερον. στρέφεσθαι δὲ αὐτὸν ἐν
[596]	δὴ καὶ τόνδε τίνα καλεῖς	τὸν	δημιουργόν. ~(Τὸν ποῖον; ~Ος πάντα
[605]	τε καὶ ἐπαινεῖν; ~Οὐ μὰ	τὸν	Δί’ ἔφη, οὐκ εὐλόγῳ ἔοικεν.
[612]	λόγῳ; ~Τί μάλιστα; ~Εδωκα ὑμῖν	τὸν	δίκαιον δοκεῖν ἄδικον εἶναι καὶ
[607]	ἀπέχονται, καὶ ~ἡμεῖς οὕτως, διὰ	τὸν	ἐγγεγονότα μὲν ἔρωτα τῆς τοιαύτης
[617]	δὲ ὑπέρυθρον, δεύτερον δὲ λευκότητι	~τὸν	ἕκτον. κυκλεῖσθαι δὲ δὴ στρεφόμενον
[619]	εἴ τις ἀεί, ὁπότε εἰς	τὸν	ἐνθάδε βίον ἀφικνοῖτο, ὑγιῶς ~(φιλο(
[607]	ἐὰν ~ἡγήσωνται μὴ ὠφέλιμον εἶναι	τὸν	ἔρωτα, βίᾳ μέν, ὅμως δὲ
[615]	εἰργασμένος, ὡς ἐλέγετο. ἔφη οὖν	τὸν	ἐρωτώμενον εἰπεῖν, ~Οὐχ ἥκει, φάναι,
[597]	δημιουργὸν κλίνης; ~Ναί. ~Η καὶ	τὸν	ζωγράφον δημιουργὸν καὶ ποιητὴν τοῦ
[598]	ἐπισκεπτέον τήν τε τραγῳδίαν καὶ	τὸν	~ἡγεμόνα αὐτῆς Ομηρον, ἐπειδή τινων
[611]	μέντοι διακείμενον αὐτό, ὥσπερ οἱ	τὸν	(θαλάττιον Γλαῦκον ~ὁρῶντες οὐκ ἂν
[610]	~ἀποθνῃσκόντων ἀδικώτεραι αἱ ψυχαὶ διὰ	τὸν	θάνατον γίγνονται. ~Εὰν δέ γέ
[614]	φαίνεσθαι ἥκειν, καὶ ἁσμένας ~εἰς	τὸν	λειμῶνα ἀπιούσας οἷον ἐν πανηγύρει
[608]	αὐτῆς ἐπᾴδοντες ἡμῖν αὐτοῖς τοῦτον	τὸν	~λόγον, ὃν λέγομεν, καὶ ταύτην
[597]	πάντες οἱ ἄλλοι μιμηταί. ~Κινδυνεύει.	~Τὸν	μὲν δὴ μιμητὴν ὡμολογήκαμεν. ~εἰπὲ
[616]	μέσου τοῦ ὀγδόου διαμπερὲς ἐληλάσθαι.	τὸν	μὲν οὖν πρῶτόν τε καὶ
[619]	τότε ὁ ἐκεῖθεν ἄγγελος ἤγγελλε	τὸν	μὲν προφήτην ~οὕτως εἰπεῖν· Καὶ
[616]	δὲ τὸν τοῦ δευτέρου. καὶ	τὸν	μὲν τοῦ μεγίστου ~ποικίλον, τὸν
[619]	αὐτὸς μείζω πάθῃ, ἀλλὰ γνῷ	τὸν	~μέσον ἀεὶ τῶν τοιούτων βίον
[597]	ἔφην, ἐπ’ αὐτῶν τούτων ζητήσωμεν	τὸν	μιμητὴν τοῦτον, ~τίς ποτ’ ἐστίν;
[605]	δὲ ~χαριεστέρους φθείρῃ· ταὐτὸν καὶ	τὸν	μιμητικὸν ποιητὴν φήσομεν κακὴν ~πολιτείαν
[617]	δὲ τούτων τάχιστα μὲν ~ἰέναι	τὸν	ὄγδοον, δευτέρους δὲ καὶ ἅμα
[608]	ἐπῳδήν, εὐλαβούμενοι πάλιν ἐμπεσεῖν ~εἰς	τὸν	παιδικόν τε καὶ τὸν τῶν
[606]	~μανθάνειν τε καὶ κατὰ τοῦτον	τὸν	ποιητὴν πάντα τὸν αὑτοῦ βίον
[601]	οὖν. ~Οὕτω δὴ οἶμαι καὶ	τὸν	ποιητικὸν φήσομεν χρώματα ἄττα ἑκάστων
[596]	τόνδε τίνα καλεῖς τὸν δημιουργόν.	~(Τὸν	ποῖον; ~Ος πάντα ποιεῖ, ὅσαπερ
[619]	~τελευτῶν ἀθυμείτω. ~Εἰπόντος δὲ ταῦτα	τὸν	πρῶτον λαχόντα ἔφη εὐθὺς ἐπιόντα
[616]	ἕνεκά τε καὶ ὅτι εἰς	τὸν	Τάρταρον ~ἐμπεσούμενοι ἄγοιντο. ἔνθα δὴ
[617]	δευτέρους δὲ καὶ ἅμα (ἀλλήλοις	τόν	τε ἕβδομον καὶ ~ἕκτον καὶ
[602]	γε φαίνεται, ἐπιεικῶς ἡμῖν διωμολόγηται,	τόν	τε ~μιμητικὸν μηδὲν εἰδέναι ἄξιον
[618]	~τὴν τῆς ψυχῆς φύσιν ἀποβλέποντα,	τόν	τε χείρω καὶ τὸν ἀμείνω
[597]	τἆλλα πάντα ~πεποίηκεν. ~Τί δὲ	τὸν	τέκτονα; ἆρ’ οὐ δημιουργὸν κλίνης;
[617]	ἰέναι, ὡς σφίσι φαίνεσθαι, ~ἐπανακυκλούμενον	τὸν	τέταρτον, τέταρτον δὲ τὸν τρίτον
[621]	~ἐντεῦθεν δὲ δὴ ἀμεταστρεπτὶ ὑπὸ	τὸν	τῆς (Ανάγκης ἰέναι θρόνον, ~καὶ
[621]	σώσειεν, ἂν πειθώμεθα αὐτῷ, καὶ	τὸν	τῆς Λήθης ποταμὸν εὖ ~διαβησόμεθα
[613]	ὁμοιοῦσθαι θεῷ. ~Εἰκός γ’ ἔφη,	τὸν	τοιοῦτον μὴ ἀμελεῖσθαι ὑπὸ τοῦ
[616]	τὸν ~τοῦ τρίτου, ὄγδοον δὲ	τὸν	τοῦ δευτέρου. καὶ τὸν μὲν
[616]	τὸν τοῦ ὀγδόου, ~πέμπτον δὲ	τὸν	τοῦ ἑβδόμου, ἕκτον δὲ τὸν
[616]	τὸν τοῦ τετάρτου, τέταρτον δὲ	τὸν	τοῦ ὀγδόου, ~πέμπτον δὲ τὸν
[616]	τὸν τοῦ ἑβδόμου, ἕκτον δὲ	τὸν	τοῦ πέμπτου, ἕβδομον δὲ τὸν
[616]	τοῦ ~ἕκτου δεύτερον, τρίτον δὲ	τὸν	τοῦ τετάρτου, τέταρτον δὲ τὸν
[597]	δημιουργοί. ~Εἶεν, ἦν δ’ ἐγώ·	τὸν	τοῦ τρίτου ἄρα γεννήματος ἀπὸ
[616]	τὸν τοῦ πέμπτου, ἕβδομον δὲ	τὸν	~τοῦ τρίτου, ὄγδοον δὲ τὸν
[616]	τε καὶ ~ἐξωτάτω σφόνδυλον πλατύτατον	τὸν	τοῦ χείλους κύκλον ἔχειν, τὸν
[617]	ἕβδομον καὶ ~ἕκτον καὶ πέμπτον·	(τὸν)	τρίτον δὲ φορᾷ ἰέναι, ὡς
[617]	~ἐπανακυκλούμενον τὸν τέταρτον, τέταρτον δὲ	τὸν	τρίτον καὶ πέμπτον τὸν ~δεύτερον.
[608]	~εἰς τὸν παιδικόν τε καὶ	τὸν	τῶν πολλῶν ἔρωτα. ᾀσόμεθα δ’
[620]	μίσει τοῦ γυναικείου γένους διὰ	τὸν	ὑπ’ ἐκείνων θάνατον οὐκ ~ἐθέλουσαν
[601]	δεῖ τὰς ἡνίας εἶναι καὶ	τὸν	χαλινὸν ὁ γραφεύς; ἢ ~οὐδ’
[615]	ἤδη χιλιοστὸν ἔτος εἰς ἐκεῖνον	τὸν	χρόνον, γέροντά τε ~πατέρα ἀποκτείνας
[601]	πεφυκός; ~Οὕτως. ~Πολλὴ ἄρα ἀνάγκη	τὸν	χρώμενον ἑκάστῳ ἐμπειρότατόν τε εἶναι
[596]	~Οὐδαμῶς. ~Αλλ’ ὅρα δὴ καὶ	τόνδε	τίνα καλεῖς τὸν δημιουργόν. ~(Τὸν
[617]	~συμπεριφερομένην, φωνὴν μίαν ἱεῖσαν, ἕνα	τόνον·	ἐκ πασῶν δὲ ὀκτὼ ~οὐσῶν
[614]	~πολλῶν, καὶ ἀφικνεῖσθαι σφᾶς εἰς	τόπον	τινὰ δαιμόνιον, ἐν ᾧ τῆς
[614]	θεᾶσθαι πάντα τὰ ἐν τῷ	τόπῳ.	~ὁρᾶν δὴ ταύτῃ μὲν καθ’
[608]	οὖν; οἴει ἀθανάτῳ πράγματι ὑπὲρ	τοσούτου	δεῖν (χρόνου ~ἐσπουδακέναι, ἀλλ’ οὐχ
[615]	~ἑκατονταετηρίδα (ἑκάστην, ὡς βίου ὄντος	τοσούτου	τοῦ ἀνθρωπίνου— ~ἵνα δεκαπλάσιον τὸ
[612]	τῶν εὐδαιμόνων λεγομένων ~ἑστιάσεων. καὶ	τότ’	ἄν τις ἴδοι αὐτῆς τὴν
[606]	βουλόμενον γελωτοποιεῖν, ~φοβούμενος δόξαν βωμολοχίας,	τότ’	αὖ ἀνιεῖς, καὶ ἐκεῖ νεανικὸν
[606]	ὂν τοιοῦτον οἷον τούτων ἐπιθυμεῖν,	τότ’	ἐστὶν τοῦτο ~τὸ ὑπὸ τῶν
[603]	ἦν δ’ ἐγώ· ἀλλ’ ὃ	τότε	ἀπελίπομεν, νῦν μοι (δοκεῖ ~ἀναγκαῖον
[609]	καὶ ἀνόητον, ὅταν ληφθῇ ~ἀδικῶν,	τότε	ἀπολωλέναι ὑπὸ τῆς ἀδικίας, πονηρίας
[607]	περὶ ~ποιήσεως, ὅτι εἰκότως ἄρα	τότε	αὐτὴν ἐκ τῆς πόλεως ἀπεστέλλομεν
[605]	~αὐτὰ τοτὲ μὲν μεγάλα ἡγουμένῳ,	τοτὲ	δὲ σμικρά, εἴδωλα εἰδωλοποιοῦντα, ~τοῦ
[606]	ἐνθυμοῖο ὅτι τὸ βίᾳ κατεχόμενον	τότε	ἐν ταῖς οἰκείαις συμφοραῖς ~καὶ
[605]	ὄν, ἐκεῖνο δὲ γυναικός, ὃ	τότε	ἐπῃνοῦμεν. ~Εννοῶ, ἔφη. ~Η καλῶς
[605]	ἐλάττω διαγιγνώσκοντι, ἀλλὰ τὰ ~αὐτὰ	τοτὲ	μὲν μεγάλα ἡγουμένῳ, τοτὲ δὲ
[619]	ἄνθρωπος. ~Καὶ δὴ οὖν καὶ	τότε	ὁ ἐκεῖθεν ἄγγελος ἤγγελλε τὸν
[603]	πλείστου ποιεῖται, ἐλέγομέν που καὶ	τότε	ὅτι ῥᾷστα οἴσει ~τῶν ἄλλων.
[604]	ἀγανακτεῖν, ὡς οὔτε δήλου ὄντος	τοῦ	ἀγαθοῦ τε καὶ ~κακοῦ τῶν
[615]	ἀνθρωπίνου— ~ἵνα δεκαπλάσιον τὸ ἔκτεισμα	τοῦ	ἀδικήματος ἐκτίνοιεν, καὶ οἷον εἴ
[613]	ὑπὸ τοῦ ὁμοίου. ~Οὐκοῦν περὶ	τοῦ	ἀδίκου τἀναντία τούτων δεῖ διανοεῖσθαι;
[598]	~Φαντάσματος, ἔφη. ~Πόρρω ἄρα που	τοῦ	ἀληθοῦς ἡ μιμητική ἐστιν καί,
[620]	Αγαμέμνονος· ἔχθρᾳ δὲ καὶ ταύτην	τοῦ	ἀνθρωπίνου γένους ~διὰ τὰ πάθη
[615]	(ἑκάστην, ὡς βίου ὄντος τοσούτου	τοῦ	ἀνθρωπίνου— ~ἵνα δεκαπλάσιον τὸ ἔκτεισμα
[602]	δὴ ποῖόν τί ἐστιν τῶν	τοῦ	ἀνθρώπου ἔχον τὴν δύναμιν ἣν
[612]	καὶ θεῶν, ζῶντός ~τε ἔτι	τοῦ	ἀνθρώπου καὶ ἐπειδὰν τελευτήσῃ; ~Παντάπασι
[614]	δὲ τὼ ἑτέρω ἐκ μὲν	~τοῦ	ἀνιέναι ἐκ τῆς γῆς μεστὰς
[610]	ὥσπερ ~νόσον, καὶ ὑπ’ (αὐτοῦ,	τοῦ	ἀποκτεινύντος τῇ ἑαυτοῦ φύσει, ~ἀποθνῄσκειν
[614]	ἀλλ’ ~ἀλκίμου μὲν ἀνδρός, Ηρὸς	τοῦ	Αρμενίου, τὸ γένος Παμφύλου· ὅς
[620]	~χεῖρά τε καὶ ἐπιστροφὴν τῆς	τοῦ	ἀτράκτου δίνης, κυροῦντα ἣν λαχὼν
[617]	τῇ δεξιᾷ χειρὶ ἐφαπτομένην συνεπιστρέφειν	τοῦ	ἀτράκτου τὴν ~ἔξω περιφοράν, διαλείπουσαν
[601]	ὁ ~δὲ πιστεύων ποιήσει; ~Ναί.	~Τοῦ	αὐτοῦ ἄρα σκεύους ὁ μὲν
[600]	καὶ νῦν ~Πυθαγόρειον τρόπον ἐπονομάζοντες	τοῦ	βίου διαφανεῖς πῃ δοκοῦσιν ~εἶναι
[613]	ἑκάστης πράξεως καὶ ~ὁμιλίας καὶ	τοῦ	βίου εὐδοκιμοῦσί τε καὶ τὰ
[620]	~δαίμονα, τοῦτον φύλακα (συμ( πέμπειν	τοῦ	βίου καὶ ἀποπληρωτὴν τῶν ~αἱρεθέντων.
[606]	ὁ αὐτὸς λόγος καὶ περὶ	τοῦ	γελοίου; ὅτι, ἃν αὐτὸς ~αἰσχύνοιο
[620]	δ’ ἐν ὑστάτοις ~ἰδεῖν τὴν	τοῦ	γελωτοποιοῦ Θερσίτου πίθηκον ἐνδυομένην. κατὰ
[620]	γενομένην κύκνου βίον ~αἱρουμένην, μίσει	τοῦ	γυναικείου γένους διὰ τὸν ὑπ’
[606]	ταῖς οἰκείαις συμφοραῖς ~καὶ πεπεινηκὸς	τοῦ	δακρῦσαί τε καὶ ἀποδύρασθαι ἱκανῶς
[605]	τοτὲ δὲ σμικρά, εἴδωλα εἰδωλοποιοῦντα,	~τοῦ	δὲ ἀληθοῦς πόρρω πάνυ ἀφεστῶτα.
[610]	δὲ κακοῦ ἐν ἄλλῳ γιγνομένου,	τοῦ	δὲ ~ἰδίου ἑκάστῳ μὴ (ἐγγιγνο(
[601]	τοῦ μὲν ~ὄντος οὐδὲν ἐπαΐει,	τοῦ	δὲ φαινομένου· οὐχ (οὕτως; ~Ναί.
[617]	ἑβδόμου ἔχειν προσλάμποντος, τὸν δὲ	~τοῦ	δευτέρου καὶ πέμπτου παραπλήσια ἀλλήλοις,
[616]	~τοῦ τρίτου, ὄγδοον δὲ τὸν	τοῦ	δευτέρου. καὶ τὸν μὲν τοῦ
[613]	οὖν. ~Οὕτως ἄρα ὑποληπτέον περὶ	τοῦ	δικαίου ἀνδρός, ἐάντ’ ἐν πενίᾳ
[612]	καὶ τὰ νικητήρια ~κομίσηται, ἀπὸ	τοῦ	δοκεῖν κτωμένη ἃ δίδωσι τοῖς
[613]	νέοι ὄντες λάθωσιν, ἐπὶ τέλους	τοῦ	δρόμου ~αἱρεθέντες καταγέλαστοί εἰσιν καὶ
[599]	ἂν σπουδάζειν ~καὶ τοῦτο προστήσασθαι	τοῦ	(ἑαυτοῦ βίου ὡς βέλτιστον ἔχοντα;
[616]	τοῦ ὀγδόου, ~πέμπτον δὲ τὸν	τοῦ	ἑβδόμου, ἕκτον δὲ τὸν τοῦ
[617]	(τοῦ ὀγδόου τὸ χρῶμα ἀπὸ	τοῦ	ἑβδόμου ἔχειν προσλάμποντος, τὸν δὲ
[616]	τοῦ μεγίστου ~ποικίλον, τὸν δὲ	τοῦ	ἑβδόμου λαμπρότατον, ~τὸν δὲ (τοῦ
[602]	εἰδότι καὶ (ἀναγκαζόμενος ~ἀκούειν παρὰ	τοῦ	εἰδότος, ὁ δὲ χρώμενος ἐπιστήμην.
[601]	~Ιθι δή, τόδε ἄθρει· ὁ	τοῦ	εἰδώλου ποιητής, ὁ μιμητής, φαμέν,
[612]	αὐτήν, ἐπειδὴ ~καὶ τὰ ἀπὸ	τοῦ	εἶναι ἀγαθὰ διδοῦσα ἐφάνη καὶ
[616]	χείλους κύκλον ἔχειν, τὸν δὲ	τοῦ	~ἕκτου δεύτερον, τρίτον δὲ τὸν
[602]	γε τοῦ λογιστικοῦ ἂν εἴη	τοῦ	ἐν ψυχῇ ἔργον. ~Τούτου γὰρ
[616]	τὸ μὲν σχῆμα ~οἵαπερ ἡ	τοῦ	ἐνθάδε, νοῆσαι δὲ δεῖ ἐξ
[607]	φίλε ἑταῖρε, ὥσπερ οἱ ποτέ	του	ἐρασθέντες, ἐὰν ~ἡγήσωνται μὴ ὠφέλιμον
[614]	τε καὶ κόνεως, ἐκ δὲ	τοῦ	ἑτέρου ~καταβαίνειν ἑτέρας ἐκ τοῦ
[598]	ὡμολογήκαμεν. ~εἰπὲ δέ μοι περὶ	(τοῦ	~ζωγράφου τόδε· πότερα ἐκεῖνο αὐτὸ
[610]	πόρρω που, ὡς ἔοικεν, ἐσκήνηται	τοῦ	θανάσιμος ~εἶναι. ~Καλῶς, ἦν δ’
[597]	ἢ πλείους οὔτε ~ἐφυτεύθησαν ὑπὸ	τοῦ	θεοῦ οὔτε μὴ φυῶσιν. ~Πῶς
[611]	πλέον γίγνοιτο, οἶσθ’ ὅτι ἐκ	~τοῦ	θνητοῦ ἂν γίγνοιτο καὶ πάντα
[606]	οὐδὲ ἔθει, ἀνίησιν τὴν ~φυλακὴν	τοῦ	(θρηνώδους τούτου, ἅτε ἀλλότρια πάθη
[619]	ψυχῶν γίγνεσθαι καὶ διὰ τὴν	τοῦ	κλήρου ~τύχην· ἐπεὶ εἴ τις
[597]	τελέως δὲ εἶναι ὂν τὸ	τοῦ	κλινουργοῦ ἔργον ἢ ἄλλου τινὸς
[607]	βασιλεύσετον ἀντὶ νόμου τε καὶ	τοῦ	κοινῇ ἀεὶ δόξαντος εἶναι ~βελτίστου
[602]	οὔ; ~(Αλλὰ μὴν τοῦτό γε	τοῦ	λογιστικοῦ ἂν εἴη τοῦ ἐν
[612]	καὶ ~ἀνθρώπους, ὅμως δοτέον εἶναι	τοῦ	λόγου ἕνεκα, ἵνα αὐτὴ δικαιοσύνη
[614]	~ἑκάτερος αὐτῶν ἀπειλήφῃ τὰ ὑπὸ	τοῦ	λόγου ὀφειλόμενα ἀκοῦσαι. ~(Λέγοις ἄν,
[618]	~τῶν ἄλλων μαθημάτων ἀμελήσας τούτου	τοῦ	μαθήματος καὶ ζητητὴς καὶ ~μαθητὴς
[616]	τοῦ δευτέρου. καὶ τὸν μὲν	τοῦ	μεγίστου ~ποικίλον, τὸν δὲ τοῦ
[601]	εἰδώλου ποιητής, ὁ μιμητής, φαμέν,	τοῦ	μὲν ~ὄντος οὐδὲν ἐπαΐει, τοῦ
[621]	ᾄττοντας ὥσπερ ἀστέρας. αὐτὸς δὲ	~τοῦ	μὲν ὕδατος κωλυθῆναι πιεῖν· ὅπῃ
[621]	φρονήσει μὴ σῳζομένους πλέον πίνειν	τοῦ	μέτρου· τὸν δὲ ἀεὶ πιόντα
[600]	ὥσπερ αὖ Θάλεώ ~τε πέρι	τοῦ	Μιλησίου καὶ Αναχάρσιος τοῦ Σκύθου;
[616]	ἠλακάτην· ἐκείνην δὲ ~διὰ μέσου	τοῦ	ὀγδόου διαμπερὲς ἐληλάσθαι. τὸν μὲν
[616]	τοῦ τετάρτου, τέταρτον δὲ τὸν	τοῦ	ὀγδόου, ~πέμπτον δὲ τὸν τοῦ
[617]	τοῦ ἑβδόμου λαμπρότατον, ~τὸν δὲ	(τοῦ	ὀγδόου τὸ χρῶμα ἀπὸ τοῦ
[600]	Κρεώφυλος, ὦ Σώκρατες, ~ἴσως, ὁ	τοῦ	Ομήρου ἑταῖρος, τοῦ ὀνόματος ἂν
[613]	τὸν τοιοῦτον μὴ ἀμελεῖσθαι ὑπὸ	τοῦ	ὁμοίου. ~Οὐκοῦν περὶ τοῦ ἀδίκου
[600]	~ἴσως, ὁ τοῦ Ομήρου ἑταῖρος,	τοῦ	ὀνόματος ἂν γελοιότερος ἔτι πρὸς
[599]	ὁρῶντες (οὐκ αἰσθάνονται τριττὰ ἀπέχοντα	τοῦ	~ὄντος καὶ ῥᾴδια ποιεῖν μὴ
[614]	εἶναι χάσματα ἐχομένω ἀλλήλοιν καὶ	τοῦ	οὐρανοῦ αὖ ἐν τῷ ἄνω
[615]	χιλιέτη— τὰς δ’ αὖ ἐκ	τοῦ	οὐρανοῦ ~εὐπαθείας διηγεῖσθαι καὶ θέας
[619]	τοῖς τοιούτοις ἁλισκομένους τοὺς ἐκ	τοῦ	~οὐρανοῦ ἥκοντας, ἅτε πόνων ἀγυμνάστους·
[619]	εἶναι δὲ ~αὐτὸν τῶν ἐκ	τοῦ	οὐρανοῦ ἡκόντων, ἐν τεταγμένῃ πολιτείᾳ
[614]	τοῦ ἑτέρου ~καταβαίνειν ἑτέρας ἐκ	τοῦ	(οὐρανοῦ καθαράς. καὶ τὰς ἀεὶ
[616]	ὅθεν καθορᾶν ἄνωθεν διὰ παντὸς	τοῦ	οὐρανοῦ ~καὶ γῆς τεταμένον φῶς
[616]	γὰρ τοῦτο τὸ φῶς σύνδεσμον	~τοῦ	οὐρανοῦ, οἷον τὰ ὑποζώματα τῶν
[614]	δεξιάν τε καὶ ~ἄνω διὰ	τοῦ	οὐρανοῦ, σημεῖα περιάψαντας τῶν δεδικασμένων
[616]	κατὰ (μέσον τὸ φῶς ἐκ	τοῦ	οὐρανοῦ ~τὰ ἄκρα αὐτοῦ τῶν
[614]	τὰ ἐκεῖ καὶ τὰς ἐκ	τοῦ	οὐρανοῦ τὰ παρ’ ἐκείναις. ~διηγεῖσθαι
[614]	μὲν καθ’ ἑκάτερον τὸ χάσμα	τοῦ	οὐρανοῦ τε καὶ τῆς γῆς
[604]	δὲ πρὸς τὰς ἀναμνήσεις τε	τοῦ	πάθους καὶ πρὸς τοὺς ὀδυρμοὺς
[620]	(δὲ ταύτην ἰδεῖν τὴν Επειοῦ	~τοῦ	Πανοπέως εἰς τεχνικῆς γυναικὸς ἰοῦσαν
[608]	(χρόνου ~ἐσπουδακέναι, ἀλλ’ οὐχ ὑπὲρ	τοῦ	παντός; ~Οἶμαι ἔγωγ’ ἔφη· ἀλλὰ
[616]	τοῦ ἑβδόμου, ἕκτον δὲ τὸν	τοῦ	πέμπτου, ἕβδομον δὲ τὸν ~τοῦ
[609]	ἀπολλύον, οὐκ ἤδη ~εἰσόμεθα ὅτι	τοῦ	πεφυκότος οὕτως ὄλεθρος οὐκ ἦν;
[604]	μὴ προσπταίσαντας καθάπερ παῖδας ~ἐχομένους	τοῦ	πληγέντος ἐν τῷ βοᾶν διατρίβειν,
[606]	δέξαιτο αὐτῆς στερηθῆναι καταφρονήσας ὅλου	τοῦ	~ποιήματος. λογίζεσθαι γὰρ οἶμαι ὀλίγοις
[602]	ἔχον τὴν δύναμιν ἣν ~ἔχει;	~Τοῦ	ποίου τινὸς πέρι λέγεις; ~Τοῦ
[611]	ταύτης τῆς ~ὁρμῆς ἐκκομισθεῖσα ἐκ	τοῦ	πόντου ἐν ᾧ νῦν ἐστίν,
[603]	ἢ ἑκουσίας πράξεις, καὶ ἐκ	τοῦ	πράττειν ἢ εὖ οἰομένους ἢ
[620]	καὶ θαυμασίαν. ~κατὰ συνήθειαν γὰρ	τοῦ	προτέρου βίου τὰ πολλὰ αἱρεῖσθαι.
[619]	οὐκ ἐμμένοντα τοῖς ~προρρηθεῖσιν ὑπὸ	τοῦ	προφήτου· οὐ γὰρ ἑαυτὸν αἰτιᾶσθαι
[596]	λέγειν ὅτι ὁ δημιουργὸς ἑκατέρου	τοῦ	σκεύους ~πρὸς τὴν ἰδέαν βλέπων
[600]	πέρι τοῦ Μιλησίου καὶ Αναχάρσιος	τοῦ	Σκύθου; ~Οὐδαμῶς τοιοῦτον οὐδέν. ~Αλλὰ
[615]	~τῶν δεινῶν θεαμάτων· ἐπειδὴ ἐγγὺς	τοῦ	στομίου ἦμεν μέλλοντες ἀνιέναι ~καὶ
[616]	καὶ ἄλλων ~γενῶν. τὴν δὲ	(τοῦ	σφονδύλου φύσιν εἶναι τοιάνδε· τὸ
[610]	ὡς ~διὰ ταῦτα τὰ παθήματα	τοῦ	σώματος αὐτὴ ἐκείνη ἀδικωτέρα καὶ
[611]	αὐτὸ ~θεάσασθαι ὑπό τε τῆς	τοῦ	σώματος κοινωνίας καὶ ἄλλων κακῶν,
[611]	ὑπὸ τοῦ τά τε ~παλαιὰ	τοῦ	σώματος μέρη τὰ μὲν ἐκκεκλάσθαι,
[609]	ἕως ἂν εἰς θάνατον ἀγαγοῦσα	τοῦ	σώματος χωρίσῃ; ~Οὐδαμῶς, ἔφη, τοῦτό
[611]	ἴδοιεν τὴν ἀρχαίαν φύσιν, ὑπὸ	τοῦ	τά τε ~παλαιὰ τοῦ σώματος
[620]	βίον· εἶναι δὲ τὴν Αἴαντος	τοῦ	Τελαμωνίου, ~φεύγουσαν ἄνθρωπον γενέσθαι, μεμνημένην
[616]	~ἕκτου δεύτερον, τρίτον δὲ τὸν	τοῦ	τετάρτου, τέταρτον δὲ τὸν τοῦ
[602]	~Τοῦ ποίου τινὸς πέρι λέγεις;	~Τοῦ	τοιοῦδε· ταὐτόν που ἡμῖν μέγεθος
[597]	τὸν ζωγράφον δημιουργὸν καὶ ποιητὴν	τοῦ	τοιούτου; ~Οὐδαμῶς. ~Αλλὰ τί αὐτὸν
[597]	~Εἶεν, ἦν δ’ ἐγώ· τὸν	τοῦ	τρίτου ἄρα γεννήματος ἀπὸ τῆς
[616]	τοῦ πέμπτου, ἕβδομον δὲ τὸν	~τοῦ	τρίτου, ὄγδοον δὲ τὸν τοῦ
[621]	~στέγειν. μέτρον μὲν οὖν τι	τοῦ	ὕδατος πᾶσιν ἀναγκαῖον εἶναι πιεῖν,
[616]	καὶ ~ἐξωτάτω σφόνδυλον πλατύτατον τὸν	τοῦ	χείλους κύκλον ἔχειν, τὸν δὲ
[602]	~Ο δὲ μιμητὴς πότερον ἐκ	τοῦ	χρῆσθαι ἐπιστήμην ἕξει περὶ ὧν
[600]	μᾶλλον ἂν ~αὐτῶν ἀντείχοντο ἢ	τοῦ	χρυσοῦ καὶ (ἠνάγκαζον παρὰ σφίσιν
[598]	ἐπειδάν τις ἡμῖν ἀπαγγέλλῃ περί	του,	ὡς ἐνέτυχεν ἀνθρώπῳ ~πάσας ἐπισταμένῳ
[610]	μᾶλλον οἶμαι ~αὐτὴν φανήσεσθαι πᾶν	(τοὐναν(	τίον τοὺς ἄλλους ἀποκτεινῦσαν, εἴπερ
[595]	τοὺς τῆς ~τραγῳδίας ποιητὰς καὶ	τοὺς	ἄλλους ἅπαντας τοὺς μιμητικούς— λώβη
[610]	~αὐτὴν φανήσεσθαι πᾶν (τοὐναν( τίον	τοὺς	ἄλλους ἀποκτεινῦσαν, εἴπερ ~οἷόν τε,
[598]	φαμέν, ζωγραφήσει ἡμῖν σκυτοτόμον, τέκτονα,	~τοὺς	ἄλλους (δημιουρ( γούς, περὶ οὐδενὸς
[618]	πάντων βίους καὶ δὴ καὶ	τοὺς	~ἀνθρωπίνους ἅπαντας. τυραννίδας τε γὰρ
[620]	~ὡς ἕκασται (αἱ ψυχαὶ ᾑροῦντο	τοὺς	βίους· ~ἐλεινήν τε γὰρ ἰδεῖν
[620]	δ’ οὖν πάσας τὰς ψυχὰς	τοὺς	βίους ᾑρῆσθαι, ὥσπερ ἔλαχον ~ἐν
[618]	ἄλλην ἰσχύν (τε καὶ ἀγωνίαν,	τοὺς	~δ’ ἐπὶ γένεσιν καὶ προγόνων
[610]	αὐτό, τοὺς μὲν μάλιστα θᾶττον,	τοὺς	δ’ ~ἧττον σχολαίτερον, ἀλλὰ μὴ
[614]	τῶν δεδικασμένων ἐν τῷ ~πρόσθεν,	τοὺς	δὲ ἀδίκους τὴν εἰς ἀριστεράν
[621]	ὕδατος πᾶσιν ἀναγκαῖον εἶναι πιεῖν,	τοὺς	~δὲ φρονήσει μὴ σῳζομένους πλέον
[605]	ἐγκρατεῖς ποιῶν παραδιδῷ τὴν πόλιν,	τοὺς	δὲ ~χαριεστέρους φθείρῃ· ταὐτὸν καὶ
[619]	εἶναι ἐν τοῖς τοιούτοις ἁλισκομένους	τοὺς	ἐκ τοῦ ~οὐρανοῦ ἥκοντας, ἅτε
[599]	μαθητὰς ~ἰατρικῆς κατελίπετο, ὥσπερ ἐκεῖνος	τοὺς	ἐκγόνους, μηδ’ αὖ περὶ τὰς
[605]	κατηγορήκαμεν αὐτῆς. τὸ γὰρ καὶ	τοὺς	~ἐπιεικεῖς ἱκανὴν εἶναι λωβᾶσθαι, ἐκτὸς
[617]	~Ταῦτα εἰπόντα ῥῖψαι ἐπὶ πάντας	τοὺς	κλήρους, τὸν δὲ παρ’ αὑτὸν
[610]	ἀποκτεινύντος τῇ ἑαυτοῦ φύσει, ~ἀποθνῄσκειν	τοὺς	λαμβάνοντας αὐτό, τοὺς μὲν μάλιστα
[615]	παρεστῶτες καὶ καταμανθάνοντες τὸ ~φθέγμα,	τοὺς	μὲν διαλαβόντες ἦγον, ~τὸν δὲ
[614]	τούτων καθῆσθαι, οὕς, ἐπειδὴ ~διαδικάσειαν,	τοὺς	μὲν δικαίους κελεύειν πορεύεσθαι τὴν
[617]	ἐν δὲ τῷ ὅλῳ περιφερομένῳ	τοὺς	μὲν ἐντὸς ἑπτὰ κύκλους ~τὴν
[618]	δὲ καὶ δοκίμων ἀνδρῶν βίους,	τοὺς	μὲν ~ἐπὶ εἴδεσιν καὶ κατὰ
[610]	φύσει, ~ἀποθνῄσκειν τοὺς λαμβάνοντας αὐτό,	τοὺς	μὲν μάλιστα θᾶττον, τοὺς δ’
[595]	ποιητὰς καὶ τοὺς ἄλλους ἅπαντας	τοὺς	μιμητικούς— λώβη ~ἔοικεν εἶναι πάντα
[615]	καὶ αὐτόχειρος φόνου μείζους ἔτι	~τοὺς	μισθοὺς διηγεῖτο. ~Εφη γὰρ δὴ
[612]	ἐν τῷ λόγῳ, (καὶ οὐ	~τοὺς	μισθοὺς οὐδὲ τὰς δόξας δικαιοσύνης
[612]	ἀνεπίφθονόν ἐστιν πρὸς ~ἐκείνοις καὶ	τοὺς	μισθοὺς τῇ δικαιοσύνῃ καὶ τῇ
[604]	τε τοῦ πάθους καὶ πρὸς	τοὺς	ὀδυρμοὺς ~ἄγον καὶ ἀπλήστως ἔχον
[615]	καὶ ~ἄλλους— σχεδόν τι αὐτῶν	τοὺς	πλείστους τυράννους· ἦσαν δὲ καὶ
[600]	τιθῶμεν ἀπὸ Ομήρου ἀρξαμένους πάντας	τοὺς	ποιητικοὺς ~μιμητὰς εἰδώλων ἀρετῆς εἶναι
[619]	τῶν δ’ ἐκ τῆς γῆς	τοὺς	~πολλούς, ἅτε αὐτούς τε πεπονηκότας
[616]	~ἄλλους τέτταρας. ὀκτὼ γὰρ εἶναι	τοὺς	σύμπαντας σφονδύλους, ἐν ~ἀλλήλοις ἐγκειμένους,
[602]	καὶ οὐ σπουδὴν τὴν μίμησιν,	τούς	τε τῆς τραγικῆς ποιήσεως ~ἁπτομένους
[595]	οὐ γάρ μου κατερεῖτε πρὸς	τοὺς	τῆς ~τραγῳδίας ποιητὰς καὶ τοὺς
[597]	γ’ ἂν δόξειεν τοῖς περὶ	τοὺς	τοιούσδε λόγους ~διατρίβουσιν. ~Μηδὲν ἄρα
[612]	διδοῦσα ἐφάνη καὶ οὐκ ἐξαπατῶσα	τοὺς	τῷ ~ὄντι λαμβάνοντας αὐτήν. ~(Δίκαια,
[597]	καλεῖς; ~Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.	~Τοῦτ’	ἄρα ἔσται καὶ ὁ τραγῳδοποιός,
[608]	Δί’ οὐκ ἔγωγε· σὺ δὲ	~τοῦτ’	ἔχεις λέγειν; ~Εἰ μὴ ἀδικῶ
[608]	ἡδέως ἀκούσαιμι τὸ οὐ χαλεπὸν	τοῦτο.	~Ακούοις ἄν, ἦν δ’ ἐγώ.
[597]	~Μηδὲν ἄρα θαυμάζωμεν εἰ καὶ	τοῦτο	ἀμυδρόν τι τυγχάνει ὂν πρὸς
[612]	ἦν δ’ ἐγώ, πρῶτον μὲν	τοῦτο	ἀποδώσετε, ὅτι θεούς γε οὐ
[609]	ἕκαστον ἀπόλλυσιν, ~ἢ εἰ μὴ	τοῦτο	ἀπολεῖ, οὐκ ἂν ἄλλο γε
[618]	εἶναι ὁπόστος (εἰλήχει. μετὰ δὲ	τοῦτο	αὖθις τὰ τῶν ~βίων παραδείγματα
[598]	οἷα ἔστιν ἢ οἷα φαίνεται;	τοῦτο	γὰρ ἔτι διόρισον. ~Πῶς λέγεις;
[609]	τοῦ σώματος χωρίσῃ; ~Οὐδαμῶς, ἔφη,	τοῦτό	γε. ~Αλλὰ μέντοι ἐκεῖνό γε
[603]	αὐτὸς ~αὑτῷ; ἀναμιμνῄσκομαι δὲ ὅτι	τοῦτό	γε νῦν οὐδὲν δεῖ ἡμᾶς
[610]	τινὰ ἀπόλλυσθαι. ~Αλλὰ μέντοι, ἔφη,	τοῦτό	γε οὐδείς ποτε δείξει, ὡς
[602]	~Πῶς γὰρ οὔ; ~(Αλλὰ μὴν	τοῦτό	γε τοῦ λογιστικοῦ ἂν εἴη
[615]	ἐν μέρει, ὑπὲρ ἑκάστου δεκάκις—	τοῦτο	δ’ εἶναι κατὰ ~ἑκατονταετηρίδα (ἑκάστην,
[598]	ἔφη· φαίνεται, διαφέρει δ’ οὐδέν.	~(Τοῦτο	δὴ αὐτὸ σκόπει· πρὸς πότερον
[605]	εἰς μέλλουσαν εὐνομεῖσθαι πόλιν, ὅτι	τοῦτο	ἐγείρει τῆς ~ψυχῆς καὶ τρέφει
[598]	σμικρόν τι ἑκάστου ἐφάπτεται, καὶ	τοῦτο	~εἴδωλον. οἷον ὁ ζωγράφος, φαμέν,
[598]	~Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, μετὰ	τοῦτο	ἐπισκεπτέον τήν τε τραγῳδίαν καὶ
[597]	τί αὐτὸν κλίνης φήσεις εἶναι;	~(Τοῦτο,	ἦ δ’ ὅς, ἔμοιγε δοκεῖ
[597]	ἔφη, ἐπειδήπερ φύσει γε καὶ	τοῦτο	καὶ τἆλλα πάντα ~πεποίηκεν. ~Τί
[608]	~Οἶμαι ἔγωγ’ ἔφη· ἀλλὰ τί	τοῦτο	λέγεις; ~Οὐκ ᾔσθησαι, ἦν δ’
[603]	ἐπισκεψώμεθα, πότερον οὐδὲν ἀχθέσεται, ἢ	τοῦτο	μὲν ~ἀδύνατον, μετριάσει δέ πως
[605]	ἡσυχίαν ἄγειν (καὶ καρτερεῖν, ~ὡς	τοῦτο	μὲν ἀνδρὸς ὄν, ἐκεῖνο δὲ
[611]	ἀεὶ ὄν, ἀθάνατον. ~Ανάγκη, ἔφη.	~Τοῦτο	μὲν τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,
[609]	κακὸν ὃ ποιεῖ αὐτὸ ~μοχθηρόν,	τοῦτο	μέντοι οὐχ οἷόν τε αὐτὸ
[602]	~πολλοῖς τε καὶ μηδὲν εἰδόσιν,	τοῦτο	μιμήσεται. ~Τί γὰρ ἄλλο; ~Ταῦτα
[611]	~Αλλ’ ἦν δ’ ἐγώ, μήτε	τοῦτο	οἰώμεθα— ὁ γὰρ λόγος οὐκ
[602]	ἐγώ, τὸ δὲ δὴ μιμεῖσθαι	τοῦτο	οὐ περὶ τρίτον μέν ~τί
[598]	ἐστιν καί, ὡς ἔοικεν, διὰ	~τοῦτο	πάντα ἀπεργάζεται, ὅτι σμικρόν τι
[599]	ἑαυτὸν ἀφεῖναι ἂν σπουδάζειν ~καὶ	τοῦτο	προστήσασθαι τοῦ (ἑαυτοῦ βίου ὡς
[606]	οἷον τούτων ἐπιθυμεῖν, τότ’ ἐστὶν	τοῦτο	~τὸ ὑπὸ τῶν ποιητῶν πιμπλάμενον
[616]	τῶν δεσμῶν τεταμένα— εἶναι γὰρ	τοῦτο	τὸ φῶς σύνδεσμον ~τοῦ οὐρανοῦ,
[603]	τι εἴη ἐν ἡμῖν. ~Ανάγκη.	~Τοῦτο	τοίνυν διομολογήσασθαι βουλόμενος ἔλεγον ὅτι
[615]	ἐθεασάμεθα γὰρ οὖν δὴ καὶ	τοῦτο	~τῶν δεινῶν θεαμάτων· ἐπειδὴ ἐγγὺς
[610]	ἀλλὰ μὴ ὥσπερ νῦν διὰ	τοῦτο	ὑπ’ ἄλλων δίκην ~ἐπιτιθέντων ἀποθνῄσκουσιν
[603]	αὐτὸ αὖ ἔλθωμεν τῆς διανοίας	(τοῦτο	ᾧ προσομιλεῖ ἡ τῆς ~ποιήσεως
[596]	ἄλλα καὶ ἑαυτόν, καὶ πρὸς	~τούτοις	γῆν καὶ οὐρανὸν καὶ θεοὺς
[603]	ἢ ~κακῶς πεπραγέναι, καὶ ἐν	τούτοις	δὴ πᾶσιν ἢ λυπουμένους ἢ
[601]	ὁ σκυτεύς, ἀλλ’ ἐκεῖνος ὅσπερ	τούτοις	~ἐπίσταται χρῆσθαι, μόνος ὁ ἱππικός;
[603]	~Οὐδέν. ~Αρ’ οὖν ἐν ἅπασι	τούτοις	ὁμονοητικῶς ἄνθρωπος (διάκει( ται; ἢ
[598]	δεῖ δὴ ~ἐπισκέψασθαι πότερον μιμηταῖς	τούτοις	οὗτοι ἐντυχόντες ἐξηπάτηνται ~καὶ τὰ
[606]	ἀγαθὸς φάσκων εἶναι ἀκαίρως ~πενθεῖ,	τοῦτον	ἐπαινεῖν καὶ ἐλεεῖν, ἀλλ’ ἐκεῖνο
[597]	αὐτὴν ἔφυσεν. ~Εοικεν. ~Βούλει οὖν	τοῦτον	μὲν φυτουργὸν τούτου προσαγορεύωμεν, ἤ
[597]	αὐτῶν τούτων ζητήσωμεν τὸν μιμητὴν	τοῦτον,	~τίς ποτ’ ἐστίν; ~Εἰ βούλει,
[608]	ἀκροσαόμεθ’ αὐτῆς ἐπᾴδοντες ἡμῖν αὐτοῖς	τοῦτον	τὸν ~λόγον, ὃν λέγομεν, καὶ
[606]	ἀναλαβόντι ~μανθάνειν τε καὶ κατὰ	τοῦτον	τὸν ποιητὴν πάντα τὸν αὑτοῦ
[616]	πολλῶν καὶ παντοδαπῶν ~σφίσι γεγονότων,	τοῦτον	ὑπερβάλλειν, μὴ γένοιτο ἑκάστῳ τὸ
[620]	δ’ ἑκάστῳ ὃν εἵλετο ~δαίμονα,	τοῦτον	φύλακα (συμ( πέμπειν τοῦ βίου
[606]	ἀνίησιν τὴν ~φυλακὴν τοῦ (θρηνώδους	τούτου,	ἅτε ἀλλότρια πάθη θεωροῦν καὶ
[602]	εἴη τοῦ ἐν ψυχῇ ἔργον.	~Τούτου	γὰρ οὖν. ~Τούτῳ δὲ πολλάκις
[616]	δὲ σφόνδυλον μεικτὸν ἔκ τε	τούτου	καὶ ἄλλων ~γενῶν. τὴν δὲ
[597]	~Βούλει οὖν τοῦτον μὲν φυτουργὸν	τούτου	προσαγορεύωμεν, ἤ τι ~τοιοῦτον; ~Δίκαιον
[618]	ἡμῶν ~τῶν ἄλλων μαθημάτων ἀμελήσας	τούτου	τοῦ μαθήματος καὶ ζητητὴς καὶ
[614]	τε καὶ κάτω, ἔχοντας καὶ	~τούτους	ἐν τῷ ὄπισθεν σημεῖα πάντων
[620]	ὅπλων κρίσεως. τὴν ~δ’ ἐπὶ	τούτῳ	Αγαμέμνονος· ἔχθρᾳ δὲ καὶ ταύτην
[605]	τε καὶ ἡ σοφία αὐτοῦ	τούτῳ	ἀρέσκειν πέπηγεν, εἰ μέλλει ~εὐδοκιμήσειν
[602]	ψυχῇ ἔργον. ~Τούτου γὰρ οὖν.	~Τούτῳ	δὲ πολλάκις μετρήσαντι καὶ σημαίνοντι
[604]	αὐτοῖς ὅτι τάχιστα παραγίγνεσθαι ἡμῖν,	τούτῳ	ἐμποδὼν γιγνόμενον τὸ ~λυπεῖσθαι. ~Τίνι,
[603]	~ψυχῆς. ~Τί μήν; ~Τὸ ἄρα	τούτῳ	ἐναντιούμενον τῶν φαύλων ἄν τι
[600]	Πυθαγόρας αὐτός ~τε διαφερόντως ἐπὶ	τούτῳ	ἠγαπήθη, καὶ οἱ ὕστεροι ἔτι
[613]	ἄλλῳ τῶν δοκούντων κακῶν, ὡς	τούτῳ	~ταῦτα εἰς ἀγαθόν τι τελευτήσει
[604]	~Οὐκοῦν, φαμέν, τὸ μὲν βέλτιστον	τούτῳ	τῷ λογισμῷ ἐθέλει ἕπεσθαι. ~Δῆλον
[596]	τινὶ μὲν τρόπῳ γενέσθαι ἂν	τούτων	ἁπάντων ~ποιητής, τινὶ δὲ οὐκ
[613]	~Ανέξῃ ἄρα λέγοντος ἐμοῦ περὶ	τούτων	ἅπερ αὐτὸς ἔλεγες (περὶ ~τῶν
[609]	καὶ ἀμαθία. ~Η οὖν τι	τούτων	αὐτὴν διαλύει τε καὶ ἀπόλλυσι;
[613]	~Οὐκοῦν περὶ τοῦ ἀδίκου τἀναντία	τούτων	δεῖ διανοεῖσθαι; ~Σφόδρα γε. ~Τὰ
[615]	τινος ἄλλης κακουχίας μεταίτιοι, πάντων	~τούτων	δεκαπλασίας ἀλγηδόνας ὑπὲρ ἑκάστου κομίσαιντο,
[618]	μεμεῖχθαι, τὰ δὲ καὶ ~μεσοῦν	τούτων.	ἔνθα δή, ὡς ἔοικεν, ὦ
[598]	ἄλλους (δημιουρ( γούς, περὶ οὐδενὸς	τούτων	ἐπαΐων τῶν τεχνῶν· ~ἀλλ’ ὅμως
[606]	~ἀποπλησθῆναι, φύσει ὂν τοιοῦτον οἷον	τούτων	ἐπιθυμεῖν, τότ’ ἐστὶν τοῦτο ~τὸ
[597]	~Βούλει οὖν, ἔφην, ἐπ’ αὐτῶν	τούτων	ζητήσωμεν τὸν μιμητὴν τοῦτον, ~τίς
[614]	ἄλλα ~καταντικρύ. δικαστὰς δὲ μεταξὺ	τούτων	καθῆσθαι, οὕς, ἐπειδὴ ~διαδικάσειαν, τοὺς
[610]	ὅλον τὸ σῶμα κατατέμοι, ἕνεκα	~τούτων	μηδὲν μᾶλλόν ποτε ψυχὴν ἀπόλλυσθαι,
[607]	ἄλλα μυρία σημεῖα παλαιᾶς ἐναντιώσεως	τούτων.	ὅμως ~δὲ εἰρήσθω ὅτι ἡμεῖς
[600]	βελτίους ἀπεργάζεσθαι Ομηρος, ἅτε περὶ	~τούτων	οὐ μιμεῖσθαι ἀλλὰ γιγνώσκειν δυνάμενος,
[599]	οἶμαι ἐπιστήμων εἴη τῇ ἀληθείᾳ	τούτων	πέρι ἅπερ καὶ ~μιμεῖται, πολὺ
[609]	ἔφη. ~Οὐκοῦν ὅταν τῴ τι	τούτων	προσγένηται, πονηρόν τε ποιεῖ ᾧ
[617]	ὅλῳ ἠρέμα περιφέρεσθαι, αὐτῶν δὲ	τούτων	τάχιστα μὲν ~ἰέναι τὸν ὄγδοον,
[595]	μὲν (γὰρ τῶν καλῶν ἁπάντων	~τούτων	τῶν τραγικῶν πρῶτος διδάσκαλός τε
[602]	τὴν μίμησιν, τούς τε τῆς	τραγικῆς	ποιήσεως ~ἁπτομένους ἐν ἰαμβείοις καὶ
[595]	τῶν καλῶν ἁπάντων ~τούτων τῶν	τραγικῶν	πρῶτος διδάσκαλός τε καὶ ἡγεμὼν
[598]	μετὰ τοῦτο ἐπισκεπτέον τήν τε	τραγῳδίαν	καὶ τὸν ~ἡγεμόνα αὐτῆς Ομηρον,
[595]	μου κατερεῖτε πρὸς τοὺς τῆς	~τραγῳδίας	ποιητὰς καὶ τοὺς ἄλλους ἅπαντας
[597]	~Τοῦτ’ ἄρα ἔσται καὶ ὁ	τραγῳδοποιός,	εἴπερ μιμητής ἐστι, τρίτος τις
[607]	ποιητικώτατον ~εἶναι καὶ πρῶτον τῶν	τραγῳδοποιῶν,	εἰδέναι δὲ ὅτι ὅσον μόνον
[605]	Ομήρου ἢ ~ἄλλου τινὸς τῶν	τραγῳδοποιῶν	μιμουμένου (τινὰ τῶν ἡρώων ἐν
[596]	πολλαί ~πού εἰσι κλῖναι καὶ	τράπεζαι.	~Πῶς δ’ οὔ; ~Αλλὰ ἰδέαι
[596]	τὰς κλίνας, ὁ δὲ τὰς	τραπέζας,	~αἷς ἡμεῖς χρώμεθα, καὶ τἆλλα
[596]	μία μὲν κλίνης, μία δὲ	τραπέζης.	~Ναί. ~Οὐκοῦν καὶ εἰώθαμεν λέγειν
[619]	πορείαν οὐκ ἂν χθονίαν ~καὶ	τραχεῖαν	πορεύεσθαι, ἀλλὰ λείαν τε καὶ
[617]	(καθη( μένας πέριξ δι’ ἴσου	~τρεῖς,	ἐν θρόνῳ ἑκάστην, θυγατέρας τῆς
[597]	ἐπιστάται τρισὶν εἴδεσι ~κλινῶν. ~Ναὶ	τρεῖς.	~(Ο μὲν δὴ θεός, εἴτε
[597]	~Εστω. ~Ζωγράφος δή, κλινοποιός, θεός,	τρεῖς	οὗτοι ἐπιστάται τρισὶν εἴδεσι ~κλινῶν.
[601]	~Πῶς; ~(Περὶ ἕκαστον ταύτας τινὰς	τρεῖς	τέχνας εἶναι, χρησομένην, ~ποιήσουσαν, μιμησομένην;
[606]	ἡμᾶς ἡ ποιητικὴ μίμησις ἐργάζεται·	~τρέφει	γὰρ ταῦτα ἄρδουσα, δέον αὐχμεῖν,
[605]	τοῦτο ἐγείρει τῆς ~ψυχῆς καὶ	τρέφει	καὶ ἰσχυρὸν ποιῶν ἀπόλλυσι τὸ
[616]	οὐρανοῦ, οἷον τὰ ὑποζώματα τῶν	τριήρων,	οὕτω πᾶσαν συνέχον τὴν ~περιφοράν—
[597]	κλινοποιός, θεός, τρεῖς οὗτοι ἐπιστάται	τρισὶν	εἴδεσι ~κλινῶν. ~Ναὶ τρεῖς. ~(Ο
[616]	~ἀλλήλους ἁρμόττοντες, καὶ οὕτω δὴ	τρίτον	ἄλλον καὶ τέταρτον καὶ ~ἄλλους
[617]	πέμπτου παραπλήσια ἀλλήλοις, ξανθότερα ἐκείνων,	τρίτον	δὲ ~λευκότατον χρῶμα ἔχειν, τέταρτον
[616]	τὸν δὲ τοῦ ~ἕκτου δεύτερον,	τρίτον	δὲ τὸν τοῦ τετάρτου, τέταρτον
[617]	καὶ ~ἕκτον καὶ πέμπτον· (τὸν)	τρίτον	δὲ φορᾷ ἰέναι, ὡς σφίσι
[617]	τὸν τέταρτον, τέταρτον δὲ τὸν	τρίτον	καὶ πέμπτον τὸν ~δεύτερον. στρέφεσθαι
[602]	δὴ μιμεῖσθαι τοῦτο οὐ περὶ	τρίτον	μέν ~τί ἐστιν ἀπὸ τῆς
[599]	Ω φίλε Ομηρε, εἴπερ μὴ	τρίτος	ἀπὸ τῆς ἀληθείας ~εἶ ἀρετῆς
[597]	ὁ τραγῳδοποιός, εἴπερ μιμητής ἐστι,	τρίτος	τις ~ἀπὸ βασιλέως καὶ τῆς
[597]	ἦν δ’ ἐγώ· τὸν τοῦ	τρίτου	ἄρα γεννήματος ἀπὸ τῆς φύσεως
[616]	πέμπτου, ἕβδομον δὲ τὸν ~τοῦ	τρίτου,	ὄγδοον δὲ τὸν τοῦ δευτέρου.
[599]	ἔργα αὐτῶν ὁρῶντες (οὐκ αἰσθάνονται	τριττὰ	ἀπέχοντα τοῦ ~ὄντος καὶ ῥᾴδια
[597]	ἐστίν; ~Εἰ βούλει, ἔφη. ~Οὐκοῦν	τριτταί	τινες κλῖναι αὗται γίγνονται· μία
[600]	ὕστεροι ἔτι καὶ νῦν ~Πυθαγόρειον	τρόπον	ἐπονομάζοντες τοῦ βίου διαφανεῖς πῃ
[609]	καὶ ψυχὴν κατὰ τὸν αὐτὸν	τρόπον	σκόπει. ἆρα ἐνοῦσα ἐν ~αὐτῇ
[596]	τινι; ~Καὶ τίς, ἔφη, ὁ	τρόπος	οὗτος; ~Οὐ χαλεπός, ἦν δ’
[596]	αὐτὸν ποιεῖν ἃ ποιεῖ. καίτοι	τρόπῳ	γέ ~τινι καὶ ὁ ζωγράφος
[596]	τ’ εἴης πάντα ~ταῦτα ποιῆσαι	τρόπῳ	γέ τινι; ~Καὶ τίς, ἔφη,
[596]	~τοιοῦτος δημιουργός, ἢ τινὶ μὲν	τρόπῳ	γενέσθαι ἂν τούτων ἁπάντων ~ποιητής,
[621]	καὶ δικαιοσύνην μετὰ ~φρονήσεως παντὶ	τρόπῳ	ἐπιτηδεύσομεν, ἵνα καὶ ἡμῖν αὐτοῖς
[608]	~ὑπὸ τῆς τῶν καλῶν (πολιτειῶν	τροφῆς,	εὖνοι μὲν ἐσόμεθα φανῆναι ~αὐτὴν
[597]	εἰ καὶ τοῦτο ἀμυδρόν τι	τυγχάνει	ὂν πρὸς ~ἀλήθειαν. ~(Μὴ γάρ.
[595]	φάρμακον τὸ εἰδέναι αὐτὰ οἷα	τυγχάνει	ὄντα. ~Πῇ δή, ἔφη, διανοούμενος
[619]	ἔφη εὐθὺς ἐπιόντα τὴν ~μεγίστην	τυραννίδα	ἑλέσθαι, καὶ ὑπὸ ἀφροσύνης τε
[619]	κακῶν, καὶ ~μὴ ἐμπεσὼν εἰς	τυραννίδας	καὶ ἄλλας τοιαύτας πράξεις πολλὰ
[618]	δὴ καὶ τοὺς ~ἀνθρωπίνους ἅπαντας.	τυραννίδας	τε γὰρ ἐν αὐτοῖς εἶναι,
[615]	τῆς Παμφυλίας ἔν τινι πόλει	~τύραννος	ἐγεγόνει, ἤδη χιλιοστὸν ἔτος εἰς
[615]	σχεδόν τι αὐτῶν τοὺς πλείστους	τυράννους·	ἦσαν δὲ καὶ ἰδιῶταί ~τινες
[604]	ἄν τις, ἔφη, πρὸς τὰς	τύχας	οὕτω προσφέροιτο. ~Οὐκοῦν, φαμέν, τὸ
[620]	γελωτοποιοῦ Θερσίτου πίθηκον ἐνδυομένην. κατὰ	τύχην	δὲ ~τὴν Οδυσσέως λαχοῦσαν πασῶν
[619]	καὶ διὰ τὴν τοῦ κλήρου	~τύχην·	ἐπεὶ εἴ τις ἀεί, ὁπότε
[619]	ἑαυτὸν αἰτιᾶσθαι τῶν κακῶν, ~ἀλλὰ	τύχην	τε καὶ δαίμονας καὶ πάντα
[603]	ἦν δ’ ἐγώ, ἐπιεικὴς τοιᾶσδε	τύχης	μετασχών, ὑὸν ἀπολέσας ἤ ~τι
[611]	τε θείῳ καὶ ἀθανάτῳ καὶ	τῷ	ἀεὶ ~ὄντι, καὶ οἵα ἂν
[608]	~σπουδαίᾳ, ἀλλ’ εὐλαβητέον (αὐτὴν ὂν	τῷ	ἀκροωμένῳ, περὶ τῆς ἐν αὑτῷ
[612]	ὅπως· νῦν δὲ τὰ ἐν	τῷ	ἀνθρωπίνῳ βίῳ πάθη ~τε καὶ
[604]	~Εναντίας δὲ ἀγωγῆς γιγνομένης ἐν	τῷ	ἀνθρώπῳ περὶ τὸ αὐτὸ ἅμα,
[605]	ἰδίᾳ ἑκάστου τῇ ψυχῇ ἐμποιεῖν,	τῷ	ἀνοήτῳ αὐτῆς ~(χαριζόμενον καὶ οὔτε
[614]	καὶ τοῦ οὐρανοῦ αὖ ἐν	τῷ	ἄνω ἄλλα ~καταντικρύ. δικαστὰς δὲ
[601]	αὐλῶν, οἳ ἂν ~ὑπηρετῶσιν ἐν	τῷ	αὐλεῖν, καὶ ἐπιτάξει οἵους δεῖ
[602]	περὶ ταὐτά. ~Ναί. ~Οὐκοῦν ἔφαμεν	τῷ	αὐτῷ ἅμα περὶ ταὐτὰ ἐναντία
[619]	ὑπερβάλλοντα ~ἑκατέρωσε καὶ ἐν τῷδε	τῷ	βίῳ κατὰ τὸ δυνατὸν καὶ
[604]	παῖδας ~ἐχομένους τοῦ πληγέντος ἐν	τῷ	βοᾶν διατρίβειν, ἀλλ’ ἀεὶ ἐθίζειν
[604]	~Τίνι, ἦ δ’ ὅς, λέγεις;	~Τῷ	βουλεύεσθαι, ἦν δ’ ἐγώ, περὶ
[618]	οὗ, ἓ δὲ οὐκ ἐᾶν·	~τῷ	δὲ ἀνελομένῳ δῆλον εἶναι ὁπόστος
[612]	κατ’ ἀρχὰς ὡμολογοῦμεν. ~Εστι ταῦτα.	~Τῷ	δὲ θεοφιλεῖ οὐχ ὁμολογήσομεν, ~ὅσα
[613]	τοιαῦτ’ ἄττ’ ἂν εἴη νικητήρια	τῷ	δικαίῳ. ~Κατὰ γοῦν ἐμὴν δόξαν,
[614]	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, ζῶντι	τῷ	δικαίῳ παρὰ θεῶν τε (καὶ
[598]	καὶ πόρρωθεν ἐπιδεικνὺς ἐξαπατῷ ἂν	τῷ	δοκεῖν ὡς ~ἀληθῶς τέκτονα εἶναι.
[602]	~κάλλους τε καὶ πονηρίας, ~συνὼν	τῷ	εἰδότι καὶ (ἀναγκαζόμενος ~ἀκούειν παρὰ
[602]	διὰ τὸ ἐξ ἀνάγκης ~συνεῖναι	τῷ	εἰδότι καὶ ἐπιτάττεσθαι οἷα χρὴ
[603]	~Μὴ τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,	τῷ	εἰκότι μόνον πιστεύσωμεν ἐκ τῆς
[603]	~πόρρω δ’ αὖ φρονήσεως ὄντι	τῷ	(ἐν ἡμῖν προσομιλεῖ τε καὶ
[605]	γένηται, ἐννοεῖς αὖ ὅτι ἐπὶ	τῷ	~ἐναντίῳ καλλωπιζόμεθα, ἂν δυνώμεθα ἡσυχίαν
[609]	ἀδικία καὶ ἡ ἄλλη κακία	τῷ	ἐνεῖναι καὶ προσκαθῆσθαι φθείρει αὐτὴν
[619]	τὸ δυνατὸν καὶ ἐν παντὶ	τῷ	ἔπειτα· ~οὕτω γὰρ (εὐδαιμονέστατος γίγνεται
[610]	τῆς ἰδίας πονηρίας ψυχὴν ἀπόλλυσθαι,	τῷ	ἑτέρου κακῷ ἕτερον. ~Εχει γάρ,
[614]	ἐπειδὴ αὐταῖς δικασθείη, κατὰ δὲ	τὼ	ἑτέρω ἐκ μὲν ~τοῦ ἀνιέναι
[610]	λέγων, τὴν ἀδικίαν εἶναι θανάσιμον	τῷ	ἔχοντι ὥσπερ ~νόσον, καὶ ὑπ’
[605]	ἐπιλαμβανοίμεθα, καὶ τιθεῖμεν ~ἀντίστροφον αὐτὸν	τῷ	ζωγράφῳ· καὶ γὰρ τῷ φαῦλα
[610]	παρέχουσαν, καὶ πρός γ’ ἔτι	τῷ	~ζωτικῷ ἄγρυπνον· οὕτω πόρρω που,
[603]	μέτρα ἄρα δοξάζον τῆς ψυχῆς	τῷ	κατὰ τὰμέτρα ~οὐκ ἂν εἴη
[610]	ἡ ἀδικία, εἰ θανάσιμον ~ἔσται	τῷ	λαμβάνοντι— ἀπαλλαγὴ γὰρ ἂν εἴη
[616]	ἀντιστρόφους. ἐπειδὴ δὲ τοῖς ἐν	τῷ	λειμῶνι ἑκάστοις ἑπτὰ ἡμέραι ~γένοιντο,
[604]	φαμέν, τὸ μὲν βέλτιστον τούτῳ	τῷ	λογισμῷ ἐθέλει ἕπεσθαι. ~Δῆλον δή.
[606]	ἐν τοῖς ἐλέοις; ~ὃ γὰρ	τῷ	λόγῳ αὖ κατεῖχες ἐν σαυτῷ
[612]	τά τε ἄλλα ἀπελυσάμεθα ἐν	τῷ	λόγῳ, (καὶ οὐ ~τοὺς μισθοὺς
[612]	ἀποδώσετέ μοι ἃ ἐδανείσασθε ἐν	τῷ	λόγῳ; ~Τί μάλιστα; ~Εδωκα ὑμῖν
[610]	γέ τις, ἔφην ἐγώ, ὁμόσε	τῷ	λόγῳ τολμᾷ ἰέναι καὶ λέγειν
[596]	ἐγώ, καὶ εἰς δέον ἔρχῃ	τῷ	λόγῳ. τῶν τοιούτων γὰρ οἶμαι
[604]	οὔ; ~Οὐκοῦν τὸ μὲν ἕτερον	τῷ	νόμῳ ἕτοιμον πείθεσθαι, ᾗ ὁ
[617]	ἐντὸς ἑπτὰ κύκλους ~τὴν ἐναντίαν	τῷ	ὅλῳ ἠρέμα περιφέρεσθαι, αὐτῶν δὲ
[617]	τὴν ~αὐτὴν φοράν, ἐν δὲ	τῷ	ὅλῳ περιφερομένῳ τοὺς μὲν ἐντὸς
[612]	ἐφάνη καὶ οὐκ ἐξαπατῶσα τοὺς	τῷ	~ὄντι λαμβάνοντας αὐτήν. ~(Δίκαια, ἔφη,
[599]	ἤ τι καὶ λέγουσιν καὶ	τῷ	ὄντι οἱ ἀγαθοὶ ποιηταὶ ἴσασιν
[600]	ἀλλ’ οἴει, ὦ Γλαύκων, εἰ	τῷ	ὄντι οἷός τ’ ἦν ~παιδεύειν
[614]	κάτω, ἔχοντας καὶ ~τούτους ἐν	τῷ	ὄπισθεν σημεῖα πάντων ὧν (ἔπραξαν.
[596]	ἥλιον ποιήσεις καὶ τὰ ἐν	τῷ	οὐρανῷ, ταχὺ δὲ γῆν, ταχὺ
[602]	τῇ ψυχῇ· ᾧ δὴ ἡμῶν	τῷ	~παθήματι τῆς φύσεως ἡ σκιαγραφία
[611]	ἀληθῆ περὶ αὐτοῦ, οἷον ἐν	τῷ	παρόντι φαίνεται· ~τεθεάμεθα μέντοι διακείμενον
[601]	τε εἶναι καὶ ~ἄγγελον γίγνεσθαι	τῷ	ποιητῇ οἷα ἀγαθὰ ἢ κακὰ
[605]	πρὸς ἀλήθειαν ~ἔοικεν αὐτῷ, καὶ	τῷ	πρὸς ἕτερον (τοι( οῦτον ὁμιλεῖν
[614]	σημεῖα περιάψαντας τῶν δεδικασμένων ἐν	τῷ	~πρόσθεν, τοὺς δὲ ἀδίκους τὴν
[609]	(ἅπαντα ὑπὸ τῆς ~οἰκείας κακίας,	τῷ	προσκαθῆσθαι καὶ ἐνεῖναι διαφθειρούσης, εἰς
[619]	ἡκόντων, ἐν τεταγμένῃ πολιτείᾳ ἐν	τῷ	προτέρῳ ~βίῳ βεβιωκότα, ἔθει (ἄνευ
[609]	~οἷον (ὀφθαλμοῖς ~ὀφθαλμίαν καὶ σύμπαντι	τῷ	σώματι νόσον, σίτῳ τε ἐρυσίβην,
[609]	ἡ ~αὐτῶν πονηρία τῶν σιτίων	τῷ	σώματι σώματος μοχθηρίαν, φήσομεν αὐτὸ
[611]	~ἐφίεται ὁμιλιῶν, ὡς συγγενὴς οὖσα	τῷ	τε θείῳ καὶ ἀθανάτῳ καὶ
[609]	νόσημα; ~Εγωγ’ ἔφη. ~Οὐκοῦν ὅταν	τῴ	τι τούτων προσγένηται, πονηρόν τε
[598]	(ἀκριβέστερον ὁτουοῦν ἐπισταμένῳ, ~ὑπολαμβάνειν δεῖ	τῷ	τοιούτῳ ὅτι εὐήθης τις ἄνθρωπος,
[611]	~ὄντι, καὶ οἵα ἂν γένοιτο	τῷ	τοιούτῳ πᾶσα ἐπισπομένη καὶ ὑπὸ
[614]	καὶ θεᾶσθαι πάντα τὰ ἐν	τῷ	τόπῳ. ~ὁρᾶν δὴ ταύτῃ μὲν
[605]	αὐτὸν τῷ ζωγράφῳ· καὶ γὰρ	τῷ	φαῦλα ποιεῖν πρὸς ἀλήθειαν ~ἔοικεν
[604]	εἰς τὸ πρόσθεν οὐδὲν προβαῖνον	τῷ	χαλεπῶς ~φέροντι, οὔτε τι τῶν
[619]	τὰ ὑπερβάλλοντα ~ἑκατέρωσε καὶ ἐν	τῷδε	τῷ βίῳ κατὰ τὸ δυνατὸν
[619]	καὶ μεταβολὴν τῶν κακῶν καὶ	~τῶν	ἀγαθῶν ταῖς πολλαῖς τῶν ψυχῶν
[613]	τούτων ἅπερ αὐτὸς ἔλεγες (περὶ	~τῶν	ἀδίκων; ἐρῶ γὰρ δὴ ὅτι
[613]	τῶνδε. καὶ αὖ καὶ περὶ	τῶν	ἀδίκων, ὅτι οἱ ~πολλοὶ αὐτῶν,
[611]	αὖ πλείους· εἰ γὰρ ὁτιοῦν	τῶν	ἀθανάτων πλέον γίγνοιτο, οἶσθ’ ὅτι
[620]	πέμπειν τοῦ βίου καὶ ἀποπληρωτὴν	τῶν	~αἱρεθέντων. ὃν πρῶτον μὲν ἄγειν
[595]	εἶναι πάντα τὰ τοιαῦτα τῆς	τῶν	ἀκουόντων διανοίας, ὅσοι μὴ ~ἔχουσι
[616]	συνέχον τὴν ~περιφοράν— ἐκ δὲ	τῶν	ἄκρων τεταμένον Ανάγκης ἄτρακτον, δι’
[606]	μέτεστιν ὅτι ἀπολαύειν ~ἀνάγκη ἀπὸ	τῶν	ἀλλοτρίων εἰς τὰ οἰκεῖα· θρέψαντα
[620]	καὶ ἁσμένην ἑλέσθαι. καὶ ἐκ	τῶν	ἄλλων ~δὴ θηρίων ὡσαύτως εἰς
[620]	κείμενόν που ~καὶ παρημελημένον (ὑπὸ	τῶν	ἄλλων, καὶ εἰπεῖν ἰδοῦσαν ὅτι
[618]	μάλιστα (ἐπιμελητέον ὅπως ἕκαστος ἡμῶν	~τῶν	ἄλλων μαθημάτων ἀμελήσας τούτου τοῦ
[603]	καὶ τότε ὅτι ῥᾷστα οἴσει	~τῶν	ἄλλων. ~Πάνυ γε. ~Νῦν δέ
[600]	~μιμητὰς εἰδώλων ἀρετῆς εἶναι καὶ	τῶν	ἄλλων περὶ ὧν ποιοῦσιν, τῆς
[604]	τῷ χαλεπῶς ~φέροντι, οὔτε τι	τῶν	(ἀνθρωπίνων ἄξιον ὂν μεγάλης σπουδῆς,
[606]	πρὸς διοίκησίν ~τε καὶ παιδείαν	τῶν	ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἄξιος ἀναλαβόντι ~μανθάνειν
[613]	τε καὶ τὰ ἆθλα παρὰ	τῶν	ἀνθρώπων ~φέρονται; ~Καὶ μάλα. ~Ανέξῃ
[613]	~ἀπὸ τῶν κάτω, ἀπὸ δὲ	τῶν	ἄνω μή; τὸ μὲν πρῶτον
[610]	γε οὐδείς ποτε δείξει, ὡς	τῶν	~ἀποθνῃσκόντων ἀδικώτεραι αἱ ψυχαὶ διὰ
[601]	αὐλητής που αὐλοποιῷ (ἐξαγγέλλει περὶ	τῶν	αὐλῶν, οἳ ἂν ~ὑπηρετῶσιν ἐν
[603]	ἐν ἑαυτῷ δόξας ἅμα ~περὶ	τῶν	αὐτῶν, οὕτω καὶ ἐν ταῖς
[618]	μετὰ δὲ τοῦτο αὖθις τὰ	τῶν	~βίων παραδείγματα εἰς τὸ πρόσθεν
[619]	~οὐρανοῦ ἥκοντας, ἅτε πόνων ἀγυμνάστους·	τῶν	δ’ ἐκ τῆς γῆς τοὺς
[615]	κατὰ ~ταὐτὰ (τὴν ἀξίαν κομίζοιντο.	τῶν	δὲ εὐθὺς γενομένων καὶ ὀλίγον
[614]	διὰ τοῦ οὐρανοῦ, σημεῖα περιάψαντας	τῶν	δεδικασμένων ἐν τῷ ~πρόσθεν, τοὺς
[615]	γὰρ οὖν δὴ καὶ τοῦτο	~τῶν	δεινῶν θεαμάτων· ἐπειδὴ ἐγγὺς τοῦ
[616]	τοῦ οὐρανοῦ ~τὰ ἄκρα αὐτοῦ	τῶν	δεσμῶν τεταμένα— εἶναι γὰρ τοῦτο
[598]	σοι ~ἐπιχειρεῖν μιμεῖσθαι ἢ τὰ	τῶν	δημιουργῶν ἔργα; ~Τὰ τῶν δημιουργῶν,
[598]	τὰ τῶν δημιουργῶν ἔργα; ~Τὰ	τῶν	δημιουργῶν, ἔφη. ~Αρα οἷα ἔστιν
[596]	γε ἰδέαν αὐτὴν ~δημιουργεῖ οὐδεὶς	τῶν	δημιουργῶν· πῶς γάρ; ~Οὐδαμῶς. ~Αλλ’
[607]	ἀφρόνων (κενε( αγορίαισι” καὶ ὁ	~τῶν	διασόφων ὄχλος κρατῶν” καὶ οἱ
[613]	στεφανοῦνται. οὐχ οὕτω καὶ ~περὶ	τῶν	δικαίων τὸ πολὺ συμβαίνει; πρὸς
[613]	ἐν νόσοις ἤ τινι ἄλλῳ	τῶν	δοκούντων κακῶν, ὡς τούτῳ ~ταῦτα
[618]	πονηρὸν διαγιγνώσκοντα, ~τὸν βελτίω ἐκ	τῶν	δυνατῶν ἀεὶ πανταχοῦ αἱρεῖσθαι· ἀναλογιζόμενον
[599]	καὶ τὸ ~εἴδωλον, ἐπὶ τῇ	τῶν	εἰδώλων δημιουργίᾳ ἑαυτὸν ἀφεῖναι ἂν
[608]	τι, ἔφη, λέγεις μέγεθος, εἰ	τῶν	εἰρημένων μείζω ἐστὶν ~ἄλλα. ~Τί
[619]	ἀνθ’ ἑαυτοῦ. εἶναι δὲ ~αὐτὸν	τῶν	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἡκόντων, ἐν
[614]	δέοι αὐτὸν ἄγγελον ἀνθρώποις γενέσθαι	τῶν	~ἐκεῖ καὶ διακελεύοιντό οἱ ἀκούειν
[619]	ἐν τελευταίοις πίπτοι, ~κινδυνεύει ἐκ	τῶν	ἐκεῖθεν ἀπαγγελλομένων οὐ μόνον ἐνθάδε
[606]	καὶ θυμοῦ καὶ περὶ πάντων	τῶν	~ἐπιθυμητικῶν τε καὶ λυπηρῶν καὶ
[618]	φύσει περὶ ψυχὴν ~ὄντων καὶ	τῶν	ἐπικτήτων τί συγκεραννύμενα πρὸς ἄλληλα
[614]	ἐκ τῆς ~γῆς ἡκούσας παρὰ	τῶν	ἑτέρων τὰ ἐκεῖ καὶ τὰς
[612]	πολλὰ καὶ ἄγρια περιπέφυκεν ὑπὸ	τῶν	εὐδαιμόνων λεγομένων ~ἑστιάσεων. καὶ τότ’
[605]	τινὸς τῶν τραγῳδοποιῶν μιμουμένου (τινὰ	τῶν	ἡρώων ἐν ~πένθει ὄντα καὶ
[619]	προφήτου· οὐ γὰρ ἑαυτὸν αἰτιᾶσθαι	τῶν	κακῶν, ~ἀλλὰ τύχην τε καὶ
[619]	ποιεῖσθαι. διὸ δὴ καὶ μεταβολὴν	τῶν	κακῶν καὶ ~τῶν ἀγαθῶν ταῖς
[595]	ἀποκωλύει λέγειν. ἔοικε μὲν (γὰρ	τῶν	καλῶν ἁπάντων ~τούτων τῶν τραγικῶν
[608]	τῆς τοιαύτης ποιήσεως ~ὑπὸ τῆς	τῶν	καλῶν (πολιτειῶν τροφῆς, εὖνοι μὲν
[613]	ὅσοι ἂν θέωσιν εὖ ~ἀπὸ	τῶν	κάτω, ἀπὸ δὲ τῶν ἄνω
[617]	Ανάγκης, Μοίρας, ~λευχειμονούσας, στέμματα ἐπὶ	τῶν	κεφαλῶν ἐχούσας, Λάχεσίν τε καὶ
[617]	τῆς Ανάγκης γόνασιν. ἐπὶ δὲ	τῶν	~κύκλων αὐτοῦ ἄνωθεν ἐφ’ ἑκάστου
[611]	συντετρῖφθαι καὶ ~πάντως λελωβῆσθαι ὑπὸ	τῶν	κυμάτων, ἄλλα δὲ προσπεφυκέναι, ὄστρεά
[601]	μιμεῖσθαι, ὥστε ἑτέροις τοιούτοις ἐκ	τῶν	λόγων θεωροῦσι δοκεῖν, ~ἐάντε περὶ
[615]	ἦσαν δὲ καὶ ἰδιῶταί ~τινες	τῶν	(μεγάλα ἡμαρτηκότων— οὓς οἰομένους ἤδη
[599]	τε τιμὴ καὶ ἡ ὠφελία.	~Τῶν	μὲν τοίνυν ἄλλων πέρι μὴ
[614]	ἐν ~πολέμῳ τελευτήσας, ἀναιρεθέντων δεκαταίων	τῶν	νεκρῶν ἤδη ~διεφθαρμένων, ὑγιὴς μὲν
[599]	ποιητής τις τῶν παλαιῶν ἢ	~τῶν	νέων λέγεται πεποιηκέναι, ὥσπερ Ασκληπιός,
[604]	καὶ ἀντιτείνειν, ὅταν ὁρᾶται ὑπὸ	τῶν	ὁμοίων, ἢ ὅταν ἐν ~ἐρημίᾳ
[609]	ἔφη. ~Εὰν ἄρα τι εὑρίσκωμεν	τῶν	ὄντων, ᾧ ἔστι μὲν κακὸν
[620]	~φεύγουσαν ἄνθρωπον γενέσθαι, μεμνημένην τῆς	τῶν	ὅπλων κρίσεως. τὴν ~δ’ ἐπὶ
[615]	στόμιον, ἀλλ’ ἐμυκᾶτο ὁπότε τις	τῶν	οὕτως ἀνιάτως ἐχόντων ~εἰς πονηρίαν
[599]	λόγων, τίνας ὑγιεῖς ποιητής τις	τῶν	παλαιῶν ἢ ~τῶν νέων λέγεται
[618]	ἐπὶ τὴν γῆν, πολὺ πλείω	τῶν	~παρόντων. εἶναι δὲ παντοδαπά· ζῴων
[601]	~τῶν τῆς μουσικῆς χρωμάτων τὰ	τῶν	ποιητῶν, αὐτὰ ἐφ’ αὑτῶν λεγόμενα,
[599]	(Ομη( ρον ἢ ~ἄλλον ὁντινοῦν	τῶν	ποιητῶν, ἐρωτῶντες εἰ ἰατρικὸς ἦν
[606]	τότ’ ἐστὶν τοῦτο ~τὸ ὑπὸ	τῶν	ποιητῶν πιμπλάμενον καὶ χαῖρον· τὸ
[599]	καὶ δημοσίᾳ, λέγε ἡμῖν τίς	τῶν	πόλεων διὰ ~σὲ βέλτιον ᾤκησεν,
[608]	τὸν παιδικόν τε καὶ τὸν	τῶν	πολλῶν ἔρωτα. ᾀσόμεθα δ’ οὖν
[596]	δὴ καὶ νῦν ὅτι βούλει	τῶν	πολλῶν. οἷον, εἰ (θέλεις, πολλαί
[620]	ὑστάτην αἱρησομένην ἰέναι, μνήμῃ δὲ	~τῶν	προτέρων πόνων φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν ζητεῖν
[617]	καὶ Ατροπον, ὑμνεῖν πρὸς τὴν	τῶν	Σειρήνων ἁρμονίαν, Λάχεσιν ~μὲν τὰ
[609]	Γλαύκων, ὅτι οὐδ’ ὑπὸ τῆς	τῶν	σιτίων ~πονηρίας, ἣ ἂν ᾖ
[609]	μὲν ἐμποιῇ ἡ ~αὐτῶν πονηρία	τῶν	σιτίων τῷ σώματι σώματος μοχθηρίαν,
[598]	γούς, περὶ οὐδενὸς τούτων ἐπαΐων	τῶν	τεχνῶν· ~ἀλλ’ ὅμως παῖδάς γε
[601]	ποιητικὸν φήσομεν χρώματα ἄττα ἑκάστων	~τῶν	τεχνῶν τοῖς ὀνόμασι καὶ ῥήμασιν
[617]	τάξει διαστῆσαι, ἔπειτα ~λαβόντα ἐκ	τῶν	τῆς Λαχέσεως γονάτων κλήρους τε
[601]	κήλησιν ἔχειν. ἐπεὶ γυμνωθέντα γε	~τῶν	τῆς μουσικῆς χρωμάτων τὰ τῶν
[619]	ἀλλὰ γνῷ τὸν ~μέσον ἀεὶ	τῶν	τοιούτων βίον αἱρεῖσθαι καὶ φεύγειν
[596]	εἰς δέον ἔρχῃ τῷ λόγῳ.	τῶν	τοιούτων γὰρ οἶμαι ~δημιουργῶν καὶ
[598]	φίλε, τόδε δεῖ περὶ πάντων	τῶν	τοιούτων ~διανοεῖσθαι· ἐπειδάν τις ἡμῖν
[619]	ἀνέκπληκτος ὑπὸ πλούτων τε καὶ	τῶν	τοιούτων κακῶν, καὶ ~μὴ ἐμπεσὼν
[604]	τοῦ ἀγαθοῦ τε καὶ ~κακοῦ	τῶν	τοιούτων, οὔτε εἰς τὸ πρόσθεν
[602]	δὲ δὴ ποῖόν τί ἐστιν	τῶν	τοῦ ἀνθρώπου ἔχον τὴν δύναμιν
[595]	(γὰρ τῶν καλῶν ἁπάντων ~τούτων	τῶν	τραγικῶν πρῶτος διδάσκαλός τε καὶ
[607]	Ομηρον ποιητικώτατον ~εἶναι καὶ πρῶτον	τῶν	τραγῳδοποιῶν, εἰδέναι δὲ ὅτι ὅσον
[605]	ἀκροώμενοι Ομήρου ἢ ~ἄλλου τινὸς	τῶν	τραγῳδοποιῶν μιμουμένου (τινὰ τῶν ἡρώων
[616]	~τοῦ οὐρανοῦ, οἷον τὰ ὑποζώματα	τῶν	τριήρων, οὕτω πᾶσαν συνέχον τὴν
[603]	μήν; ~Τὸ ἄρα τούτῳ ἐναντιούμενον	τῶν	φαύλων ἄν τι εἴη ἐν
[618]	δυσμαθίαι καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα	τῶν	φύσει περὶ ψυχὴν ~ὄντων καὶ
[596]	πάντα ποιεῖ, ὅσαπερ εἷς ἕκαστος	τῶν	χειροτεχνῶν. ~Δεινόν τινα λέγεις καὶ
[601]	καὶ τοῖς μὴ ἐπαΐουσιν, ἐκ	τῶν	χρωμάτων δὲ καὶ σχημάτων ~θεωροῦσιν;
[619]	καὶ ~τῶν ἀγαθῶν ταῖς πολλαῖς	τῶν	ψυχῶν γίγνεσθαι καὶ διὰ τὴν
[613]	καταγέλαστοι γίγνονται, τὰ ὦτα ἐπὶ	τῶν	ὤμων ~ἔχοντες καὶ ἀστεφάνωτοι ἀποτρέχοντες·
[601]	ἦν δ’ ἐγώ, ἔοικεν τοῖς	τῶν	ὡραίων προσώποις, καλῶν δὲ μή,
[613]	ἐκείνων, ἐγὼ νῦν λέγω περὶ	τῶνδε.	καὶ αὖ καὶ περὶ τῶν