Page
[597]	ἆρ’ οὐ δημιουργὸν κλίνης; ~Ναί.	~Η	καὶ τὸν ζωγράφον δημιουργὸν καὶ
[605]	ὃ τότε ἐπῃνοῦμεν. ~Εννοῶ, ἔφη.	~Η	καλῶς οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,
[609]	(ἀκολασία καὶ ~δειλία καὶ ἀμαθία.	~Η	οὖν τι τούτων αὐτὴν διαλύει
[595]	τι συννοῶ τί βούλεται εἶναι.	~Η	που ἄρ’ ἔφη, ἐγὼ συννοήσω.
[610]	ἕτερον. ~Εχει γάρ, ἔφη, λόγον.	~Η	τοίνυν ταῦτα ἐξελέγξωμεν ὅτι οὐ
[610]	~ἄλλου ὀλέθρῳ τεταγμένον κακὸν ψυχὴν	ἤ	τι ἄλλο ἀπολεῖ, πλὴν ἐφ’
[603]	τοιᾶσδε τύχης μετασχών, ὑὸν ἀπολέσας	ἤ	~τι ἄλλο ὧν περὶ πλείστου
[599]	γὰρ ἀλλ’ ~οὐκ ὄντα ποιοῦσιν—	ἤ	τι καὶ λέγουσιν καὶ τῷ
[597]	τοῦτον μὲν φυτουργὸν τούτου προσαγορεύωμεν,	ἤ	τι ~τοιοῦτον; ~Δίκαιον γοῦν, ἔφη,
[600]	ἐπίνοιαι καὶ ~εὐμήχανοι εἰς τέχνας	ἤ	τινας ἄλλας πράξεις λέγονται, ὥσπερ
[607]	οὕτω κατιέναι, ἀπολογησαμένη ἐν μέλει	ἤ	τινι ~ἄλλῳ μέτρῳ; ~Πάνυ μὲν
[613]	πενίᾳ ~γίγνηται ἐάντ’ ἐν νόσοις	ἤ	τινι ἄλλῳ τῶν δοκούντων κακῶν,
[615]	στρατόπεδα, καὶ εἰς ~δουλείας ἐμβεβληκότες	ἤ	τινος ἄλλης κακουχίας μεταίτιοι, πάντων
[618]	ποίας τινὸς ψυχῆς ἕξεως κακὸν	ἢ	ἀγαθὸν ἐργάζεται, καὶ τί εὐγένειαι
[598]	τὸ φαινόμενον, ~ὡς φαίνεται, φαντάσματος	ἢ	ἀληθείας οὖσα μίμησις; ~Φαντάσματος, ἔφη.
[599]	μὴ ἀπαιτῶμεν λόγον (Ομη( ρον	ἢ	~ἄλλον ὁντινοῦν τῶν ποιητῶν, ἐρωτῶντες
[605]	που βέλτιστοι ἡμῶν ἀκροώμενοι Ομήρου	ἢ	~ἄλλου τινὸς τῶν τραγῳδοποιῶν μιμουμένου
[597]	ὂν τὸ τοῦ κλινουργοῦ ἔργον	ἢ	ἄλλου τινὸς ~χειροτέχνου εἴ τις
[602]	μεῖζον ἢ ~ἔλαττον ἢ πλέον	ἢ	βαρύτερον, ἀλλὰ τὸ λογισάμενον καὶ
[598]	~μή τι διαφέρει αὐτὴ ἑαυτῆς,	ἢ	διαφέρει μὲν οὐδέν, φαίνεται δὲ
[602]	καλὰ καὶ ὀρθὰ εἴτε μή,	ἢ	δόξαν ὀρθὴν διὰ τὸ ἐξ
[600]	(ἠνάγκαζον παρὰ σφίσιν οἴκοι ~εἶναι,	ἢ	εἰ μὴ ἔπειθον, αὐτοὶ ἂν
[609]	καὶ ἡ πονηρία ἕκαστον ἀπόλλυσιν,	~ἢ	εἰ μὴ τοῦτο ἀπολεῖ, οὐκ
[603]	ἀνθρώπους μιμεῖται ἡ ~μιμητικὴ βιαίους	ἢ	ἑκουσίας πράξεις, καὶ ἐκ τοῦ
[602]	ἐν ἡμῖν τὸ φαινόμενον μεῖζον	ἢ	~ἔλαττον ἢ πλέον ἢ βαρύτερον,
[602]	καὶ σημαίνοντι μείζω ἄττα εἶναι	ἢ	~ἐλάττω ἕτερα ἑτέρων ἢ ἴσα
[607]	~ἡδυσμένην Μοῦσαν παραδέξῃ ἐν μέλεσιν	ἢ	ἔπεσιν, ἡδονή σοι καὶ λύπη
[599]	ἐν τοῖς ἔργοις ἂν σπουδάσειεν	ἢ	ἐπὶ τοῖς ~μιμήμασι, καὶ πειρῷτο
[603]	πράξεις, καὶ ἐκ τοῦ πράττειν	ἢ	εὖ οἰομένους ἢ ~κακῶς πεπραγέναι,
[610]	ἐξελέγξωμεν ὅτι οὐ καλῶς λέγομεν,	ἢ	(ἕως ἂν ᾖ ~ἀνέλεγκτα, μή
[600]	ἦν πρὸς ἀρετὴν ὀνῆσαι ~ἀνθρώπους,	ἢ	Ησίοδον ῥαψῳδεῖν ἂν περιιόντας εἴων,
[602]	εἶναι ἢ ~ἐλάττω ἕτερα ἑτέρων	ἢ	ἴσα τἀναντία φαίνεται ἅμα περὶ
[605]	ἀποτεί νοντα ἐν τοῖς ὀδυρμοῖς	ἢ	καὶ ~ᾄδοντάς τε καὶ κοπτομένους,
[613]	εἰς ἀγαθόν τι τελευτήσει ζῶντι	ἢ	καὶ ἀποθανόντι. οὐ γὰρ δὴ
[606]	γελωτοποιῶν, ἐν μιμήσει δὲ κωμῳδικῇ	ἢ	καὶ ἰδίᾳ ἀκούων ~σφόδρα χαρῇς
[603]	ἡ κατὰ τὴν ὄψιν μόνον,	ἢ	καὶ κατὰ τὴν ἀκοήν, ἣν
[602]	ἀλλὰ τὸ λογισάμενον καὶ μετρῆσαν	ἢ	καὶ ~στῆσαν; ~Πῶς γὰρ οὔ;
[601]	γίγνεσθαι τῷ ποιητῇ οἷα ἀγαθὰ	ἢ	κακὰ ποιεῖ ἐν τῇ χρείᾳ
[608]	οὐχ ὅσος δοκεῖ, τὸ ~χρηστὸν	ἢ	κακὸν γενέσθαι, ὥστε οὔτε τιμῇ
[603]	τοῦ πράττειν ἢ εὖ οἰομένους	ἢ	~κακῶς πεπραγέναι, καὶ ἐν τούτοις
[603]	καὶ ἐν τούτοις δὴ πᾶσιν	ἢ	λυπουμένους ἢ χαίροντας. ~μή τι
[615]	οὕτως ἀνιάτως ἐχόντων ~εἰς πονηρίαν	ἢ	μὴ ἱκανῶς δεδωκὼς δίκην ἐπιχειροῖ
[598]	~καλῶς ποιήσειν, εἰδότα ἄρα ποιεῖν,	ἢ	μὴ οἷόν τε εἶναι ποιεῖν.
[597]	τις ἀνάγκη ἐπῆν μὴ πλέον	~ἢ	μίαν ἐν τῇ φύσει ἀπεργάσασθαι
[601]	ἐπιχρωματίζειν αὐτὸν οὐκ ἐπαΐοντα ~ἀλλ’	ἢ	μιμεῖσθαι, ὥστε ἑτέροις τοιούτοις ἐκ
[599]	προθυμοῖτ’ ἂν μᾶλλον ὁ ἐγκωμιαζόμενος	ἢ	ὁ ~ἐγκωμιάζων. ~Οἶμαι, ἔφη· οὐ
[598]	δημιουργῶν, ἔφη. ~Αρα οἷα ἔστιν	ἢ	οἷα φαίνεται; τοῦτο γὰρ ἔτι
[611]	ὥστε παντὶ μᾶλλον θηρίῳ ἐοικέναι	ἢ	οἷος ἦν ~φύσει, οὕτω καὶ
[598]	πλαγίου αὐτὴν θεᾷ ἐάντε καταντικρὺ	ἢ	ὁπῃοῦν, ~μή τι διαφέρει αὐτὴ
[604]	ὅταν ὁρᾶται ὑπὸ τῶν ὁμοίων,	ἢ	ὅταν ἐν ~ἐρημίᾳ μόνος αὐτὸς
[596]	~πολλά, οἷς ταὐτὸν ὄνομα ἐπιφέρομεν.	ἢ	οὐ μανθάνεις; ~Μανθάνω. ~Θῶμεν δὴ
[612]	δικαιοσύνη ~πρὸς ἀδικίαν αὐτὴν (κριθείη.	ἢ	οὐ μνημονεύεις; ~Αδικοίην μεντἄν, ἔφη,
[596]	καὶ ὁ ζωγράφος κλίνην ποιεῖ·	ἢ	οὔ; ~Ναί, ἔφη, φαινομένην γε
[601]	καὶ τὸν χαλινὸν ὁ γραφεύς;	ἢ	~οὐδ’ ὁ ποιήσας, ὅ τε
[596]	~ποιητής, τινὶ δὲ οὐκ ἄν;	ἢ	οὐκ αἰσθάνῃ ὅτι κἂν αὐτὸς
[601]	ἣν ἂν ἕκαστον ᾖ ~πεποιημένον	ἢ	πεφυκός; ~Οὕτως. ~Πολλὴ ἄρα ἀνάγκη
[597]	ἔστιν κλίνη· δύο δὲ τοιαῦται	ἢ	πλείους οὔτε ~ἐφυτεύθησαν ὑπὸ τοῦ
[602]	τὸ φαινόμενον μεῖζον ἢ ~ἔλαττον	ἢ	πλέον ἢ βαρύτερον, ἀλλὰ τὸ
[618]	ἔχει, εἰδέναι τί κάλλος πενίᾳ	ἢ	πλούτῳ κραθὲν καὶ ~(μετὰ ποίας
[615]	τινες ~πολλοῖς θανάτων ἦσαν αἴτιοι,	ἢ	πόλεις προδόντες ἢ στρατόπεδα, καὶ
[602]	ὧν ἂν μιμῆται ~πρὸς κάλλος	ἢ	πονηρίαν. ~Οὐκ ἔοικεν. ~Χαρίεις ἂν
[598]	τὸ ὄν, ὡς ἔχει, μιμήσασθαι,	ἢ	πρὸς τὸ φαινόμενον, ~ὡς φαίνεται,
[603]	~ποιήσεως μιμητική, καὶ ἴδωμεν φαῦλον	ἢ	σπουδαῖόν ἐστιν. ~Αλλὰ χρή. ~Ωδε
[615]	ἦσαν αἴτιοι, ἢ πόλεις προδόντες	ἢ	στρατόπεδα, καὶ εἰς ~δουλείας ἐμβεβληκότες
[600]	ἐπὶ Ομήρου ὑπ’ ἐκείνου ἄρχοντος	ἢ	~συμβουλεύοντος εὖ πολεμηθεὶς μνημονεύεται; ~Οὐδείς.
[598]	ἕκαστον δοκεῖ σοι ~ἐπιχειρεῖν μιμεῖσθαι	ἢ	τὰ τῶν δημιουργῶν ἔργα; ~Τὰ
[601]	~πράξεως οὐ πρὸς ἄλλο τι	ἢ	τὴν χρείαν ἐστίν, πρὸς ἣν
[597]	ἄν, ὡς ἐγᾦμαι, θεὸν ἐργάσασθαι.	ἢ	τίν’ ἄλλον; ~Οὐδένα, οἶμαι. ~Μία
[599]	νέων λέγεται πεποιηκέναι, ὥσπερ Ασκληπιός,	ἢ	τίνας μαθητὰς ~ἰατρικῆς κατελίπετο, ὥσπερ
[596]	σοι δοκεῖ εἶναι ~τοιοῦτος δημιουργός,	ἢ	τινὶ μὲν τρόπῳ γενέσθαι ἂν
[600]	οὐχὶ μᾶλλον ἂν ~αὐτῶν ἀντείχοντο	ἢ	τοῦ χρυσοῦ καὶ (ἠνάγκαζον παρὰ
[603]	τόδ’ ἐπισκεψώμεθα, πότερον οὐδὲν ἀχθέσεται,	ἢ	τοῦτο μὲν ~ἀδύνατον, μετριάσει δέ
[599]	ὑγιεῖς ποιητής τις τῶν παλαιῶν	ἢ	~τῶν νέων λέγεται πεποιηκέναι, ὥσπερ
[603]	τούτοις δὴ πᾶσιν ἢ λυπουμένους	ἢ	χαίροντας. ~μή τι ἄλλο ἦν
[599]	ἦσθα γιγνώσκειν ποῖα ἐπιτηδεύματα βελτίους	ἢ	~χείρους ἀνθρώπους ποιεῖ ἰδίᾳ καὶ
[602]	εἰδὼς περὶ ἑκάστου ὅπῃ ~πονηρὸν	ἢ	χρηστόν· ἀλλ’ ὡς ἔοικεν, οἷον
[603]	τούτοις ὁμονοητικῶς ἄνθρωπος (διάκει( ται;	ἢ	~ὥσπερ κατὰ τὴν ὄψιν ἐστασίαζεν
[610]	καλῶς λέγομεν, ἢ (ἕως ἂν	ᾖ	~ἀνέλεγκτα, μή ποτε φῶμεν ὑπὸ
[608]	δ’ ἂν μὴ οἵα τ’	ᾖ	~ἀπολογήσασθαι, ἀκροσαόμεθ’ αὐτῆς ἐπᾴδοντες ἡμῖν
[609]	τῶν σιτίων ~πονηρίας, ἣ ἂν	ᾖ	αὐτῶν ἐκείνων, εἴτε παλαιότης εἴτε
[597]	~Μία δὲ ἣν ὁ ζωγράφος.	ἦ	γάρ; ~Εστω. ~Ζωγράφος δή, κλινοποιός,
[602]	~τί ἐστιν ἀπὸ τῆς ἀληθείας;	ἦ	γάρ; ~Ναί. ~Πρὸς δὲ δὴ
[596]	~δημιουργῶν καὶ ὁ ζωγράφος ἐστίν.	ἦ	γάρ; ~Πῶς γὰρ οὔ; ~Αλλὰ
[607]	δοκοῦν ἀληθὲς οὐχ ὅσιον προδιδόναι.	ἦ	γάρ, ὦ φίλε, οὐ κηλῇ
[612]	ἐπειδὰν τελευτήσῃ; ~Παντάπασι μὲν οὖν,	ἦ	δ’ ὅς. ~Αρ’ οὖν ἀποδώσετέ
[611]	ὦ Γλαύκων, ἐκεῖσε βλέπειν. ~Ποῖ;	ἦ	δ’ ὅς. ~(Εἰς τὴν φιλοσοφίαν
[597]	αὐτὸν κλίνης φήσεις εἶναι; ~(Τοῦτο,	ἦ	δ’ ὅς, ἔμοιγε δοκεῖ μετριώτατ’
[601]	αὐτὰ τὸ ἄνθος προλίπῃ; ~Παντάπασιν,	ἦ	δ’ ὅς. ~Ιθι δή, τόδε
[604]	ἐμποδὼν γιγνόμενον τὸ ~λυπεῖσθαι. ~Τίνι,	ἦ	δ’ ὅς, λέγεις; ~Τῷ βουλεύεσθαι,
[610]	ἀποθνῄσκουσιν οἱ ἄδικοι. ~Μὰ Δί’	ἦ	δ’ ὅς, οὐκ ἄρα πάνδεινον
[606]	γιγνώμεθα. ~Οὐκ ἔχω ἄλλως φάναι,	ἦ	δ’ ὅς. ~(Οὐκοῦν, εἶπον, ὦ
[608]	ἅπερ εἰρήκαμεν περὶ ποιήσεως. ~Παντάπασιν,	ἦ	δ’ ὅς, σύμφημι. ~Μέγας γάρ,
[603]	οὐδενὶ ὑγιεῖ οὐδ’ ἀληθεῖ. ~Παντάπασιν,	ἦ	δ’ ὅς. ~Φαύλη ἄρα φαύλῳ
[619]	εἰς Αιδου ἰέναι, ὅπως ~ἂν	ᾖ	καὶ ἐκεῖ ἀνέκπληκτος ὑπὸ πλούτων
[618]	ἔσται, ἐάν ποθεν οἷός τ’	ᾖ	μαθεῖν καὶ ἐξευρεῖν τίς αὐτὸν
[601]	ἐστίν, πρὸς ἣν ἂν ἕκαστον	ᾖ	~πεποιημένον ἢ πεφυκός; ~Οὕτως. ~Πολλὴ
[610]	ὅς, οὐκ ἄρα πάνδεινον φανεῖται	ἡ	ἀδικία, εἰ θανάσιμον ~ἔσται τῷ
[609]	ἐνοῦσα ἐν ~αὐτῇ ἀδικία καὶ	ἡ	ἄλλη κακία τῷ ἐνεῖναι καὶ
[609]	ἀπόλλυσθαι· ἀλλ’ ἐὰν μὲν ἐμποιῇ	ἡ	~αὐτῶν πονηρία τῶν σιτίων τῷ
[603]	τοίνυν διομολογήσασθαι βουλόμενος ἔλεγον ὅτι	ἡ	γραφικὴ καὶ ~ὅλως ἡ μιμητικὴ
[598]	δὴ αὐτὸ σκόπει· πρὸς πότερον	ἡ	γραφικὴ πεποίηται περὶ ~ἕκαστον; πότερα
[614]	τοῖς ~ἀγαθοῖς οἷς αὐτὴ παρείχετο	ἡ	δικαιοσύνη, τοιαῦτ’ ἂν εἴη. ~Καὶ
[597]	κλῖναι αὗται γίγνονται· μία μὲν	ἡ	ἐν τῇ φύσει ~οὖσα, ἣν
[602]	ἐπιθεμένη γοητείας οὐδὲν ἀπολείπει, ~καὶ	ἡ	θαυματοποιία καὶ αἱ ἄλλαι πολλαὶ
[603]	~Εοικεν. ~Πότερον, ἦν δ’ ἐγώ,	ἡ	κατὰ τὴν ὄψιν μόνον, ἢ
[607]	τε καὶ ποιητικῇ· καὶ γὰρ	ἡ	λακέρυζα πρὸς δεσπόταν κύων” ~ἐκείνη
[604]	συλλεγομένοις· ἀλλοτρίου γάρ που πάθους	ἡ	μίμησις αὐτοῖς ~γίγνεται. ~(Παντάπασι μὲν
[607]	ἡ πρὸς ἡδονὴν ποιητικὴ ~καὶ	ἡ	μίμησις, ὡς χρὴ αὐτὴν εἶναι
[603]	προθώμεθα· πράττοντας, φαμέν, ἀνθρώπους μιμεῖται	ἡ	~μιμητικὴ βιαίους ἢ ἑκουσίας πράξεις,
[603]	ἄρα φαύλῳ συγγιγνομένη φαῦλα γεννᾷ	ἡ	μιμητική. ~Εοικεν. ~Πότερον, ἦν δ’
[598]	~Πόρρω ἄρα που τοῦ ἀληθοῦς	ἡ	μιμητική ἐστιν καί, ὡς ἔοικεν,
[603]	ὅτι ἡ γραφικὴ καὶ ~ὅλως	ἡ	μιμητικὴ πόρρω μὲν τῆς ἀληθείας
[606]	ἡμῖν ἕπεσθαι, ὅτι τοιαῦτα ἡμᾶς	ἡ	ποιητικὴ μίμησις ἐργάζεται· ~τρέφει γὰρ
[609]	σύμφυτον ἄρα κακὸν ἑκάστου καὶ	ἡ	πονηρία ἕκαστον ἀπόλλυσιν, ~ἢ εἰ
[607]	εἴ τινα ἔχοι λόγον εἰπεῖν	ἡ	πρὸς ἡδονὴν ποιητικὴ ~καὶ ἡ
[602]	ἡμῶν τῷ ~παθήματι τῆς φύσεως	ἡ	σκιαγραφία ἐπιθεμένη γοητείας οὐδὲν ἀπολείπει,
[605]	τῆς ψυχῆς ~πέφυκέ τε καὶ	ἡ	σοφία αὐτοῦ τούτῳ ἀρέσκειν πέπηγεν,
[609]	ἀλλ’ ~ὧδε ποίει· ὥσπερ σῶμα	ἡ	σώματος πονηρία νόσος οὖσα τήκει
[603]	τῆς διανοίας (τοῦτο ᾧ προσομιλεῖ	ἡ	τῆς ~ποιήσεως μιμητική, καὶ ἴδωμεν
[616]	τοιάνδε· τὸ μὲν σχῆμα ~οἵαπερ	ἡ	τοῦ ἐνθάδε, νοῆσαι δὲ δεῖ
[603]	μυρίων τοιούτων ἐναντιωμάτων ἅμα γιγνομένων	~ἡ	ψυχὴ γέμει ἡμῶν. ~Ορθῶς, ἔφη.
[608]	δ’ ἐγώ, ὅτι ἀθάνατος ἡμῶν	ἡ	ψυχὴ καὶ οὐδέποτε ~ἀπόλλυται; ~Καὶ
[611]	συνθέσει, ὡς νῦν ἡμῖν ἐφάνη	ἡ	ψυχή. ~Οὔκουν εἰκός γε. ~Οτι
[599]	ἴσου ἥ τε τιμὴ καὶ	ἡ	ὠφελία. ~Τῶν μὲν τοίνυν ἄλλων
[610]	ὁπότε γὰρ δὴ μὴ ἱκανὴ	ἥ	γε οἰκεία πονηρία ~καὶ τὸ
[599]	ἔφη· οὐ γὰρ ἐξ ἴσου	ἥ	τε τιμὴ καὶ ἡ ὠφελία.
[609]	ὑπὸ τῆς τῶν σιτίων ~πονηρίας,	ἣ	ἂν ᾖ αὐτῶν ἐκείνων, εἴτε
[604]	ἕτερον τῷ νόμῳ ἕτοιμον πείθεσθαι,	ᾗ	ὁ νόμος ~ἐξηγεῖται; ~Πῶς; ~Λέγει
[600]	~ἑταίρους ἐποιήσατο καὶ ἐτιμᾶτο καὶ	ἠγαπᾶτο	ὑπ’ αὐτῶν, ἀλλὰ ~Πρωταγόρας μὲν
[600]	αὐτός ~τε διαφερόντως ἐπὶ τούτῳ	ἠγαπήθη,	καὶ οἱ ὕστεροι ἔτι καὶ
[600]	~λέγεται Ομηρος γενέσθαι, οἳ ἐκεῖνον	ἠγάπων	ἐπὶ (συνουσίᾳ καὶ τοῖς ~ὑστέροις
[619]	καὶ τότε ὁ ἐκεῖθεν ἄγγελος	ἤγγελλε	τὸν μὲν προφήτην ~οὕτως εἰπεῖν·
[606]	καὶ ἐλεεῖν, ἀλλ’ ἐκεῖνο κερδαίνειν	ἡγεῖται,	τὴν ~ἡδονήν, καὶ οὐκ ἂν
[598]	τήν τε τραγῳδίαν καὶ τὸν	~ἡγεμόνα	αὐτῆς Ομηρον, ἐπειδή τινων (ἀκούομεν
[595]	τραγικῶν πρῶτος διδάσκαλός τε καὶ	ἡγεμὼν	γενέσθαι. ἀλλ’ ~οὐ γὰρ πρό
[600]	εἰ μὴ δημοσίᾳ, ἰδίᾳ τισὶν	ἡγεμὼν	παιδείας αὐτὸς ζῶν ~λέγεται Ομηρος
[607]	οἱ ποτέ του ἐρασθέντες, ἐὰν	~ἡγήσωνται	μὴ ὠφέλιμον εἶναι τὸν ἔρωτα,
[615]	τὸ ~φθέγμα, τοὺς μὲν διαλαβόντες	ἦγον,	~τὸν δὲ Αρδιαῖον καὶ ἄλλους
[605]	τὰ ~αὐτὰ τοτὲ μὲν μεγάλα	ἡγουμένῳ,	τοτὲ δὲ σμικρά, εἴδωλα εἰδωλοποιοῦντα,
[607]	αὐτῆς εἰπεῖν, ὡς οὐ μόνον	ἡδεῖα	~ἀλλὰ καὶ ὠφελίμη πρὸς τὰς
[607]	γάρ που ἐὰν μὴ μόνον	ἡδεῖα	~φανῇ ἀλλὰ καὶ ὠφελίμη. ~Πῶς
[606]	~ἐπιθυμητικῶν τε καὶ λυπηρῶν καὶ	ἡδέων	ἐν τῇ ψυχῇ, ἃ δή
[608]	~Εμοιγ’ ἔφη· σοῦ δ’ ἂν	ἡδέως	ἀκούσαιμι τὸ οὐ χαλεπὸν τοῦτο.
[605]	καὶ ταύτῃ ὡμοίωται. καὶ οὕτως	ἤδη	ἂν ἐν δίκῃ οὐ ~παραδεχοίμεθα
[615]	τῶν (μεγάλα ἡμαρτηκότων— οὓς οἰομένους	ἤδη	ἀναβήσεσθαι οὐκ ~ἐδέχετο τὸ στόμιον,
[612]	δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων, νῦν	ἤδη	ἀνεπίφθονόν ἐστιν πρὸς ~ἐκείνοις καὶ
[614]	τελευτήσας, ἀναιρεθέντων δεκαταίων τῶν νεκρῶν	ἤδη	~διεφθαρμένων, ὑγιὴς μὲν ἀνῃρέθη, κομισθεὶς
[609]	τε αὐτὸ λύειν ἀπολλύον, οὐκ	ἤδη	~εἰσόμεθα ὅτι τοῦ πεφυκότος οὕτως
[605]	~Δῆλον. ~Οὐκοῦν δικαίως ἂν αὐτοῦ	ἤδη	ἐπιλαμβανοίμεθα, καὶ τιθεῖμεν ~ἀντίστροφον αὐτὸν
[621]	γῆ φύει. σκηνᾶσθαι οὖν σφᾶς	ἤδη	ἑσπέρας ~γιγνομένης παρὰ τὸν Αμέλητα
[615]	ἔν τινι πόλει ~τύραννος ἐγεγόνει,	ἤδη	χιλιοστὸν ἔτος εἰς ἐκεῖνον τὸν
[615]	τόδε ~εἶναι, ὅσα πώποτέ τινα	ἠδίκησαν	καὶ ὅσους ἕκαστοι, ὑπὲρ ἁπάντων
[614]	ἔφη, ὡς οὐ πολλὰ ἄλλ’	ἥδιον	ἀκούοντι. ~Αλλ’ οὐ μέντοι σοι,
[607]	παραδέξῃ ἐν μέλεσιν ἢ ἔπεσιν,	ἡδονή	σοι καὶ λύπη ἐν ~τῇ
[606]	ἀλλ’ ἐκεῖνο κερδαίνειν ἡγεῖται, τὴν	~ἡδονήν,	καὶ οὐκ ἂν δέξαιτο αὐτῆς
[607]	ἔχοι λόγον εἰπεῖν ἡ πρὸς	ἡδονὴν	ποιητικὴ ~καὶ ἡ μίμησις, ὡς
[607]	εἰς πόλιν· εἰ δὲ τὴν	~ἡδυσμένην	Μοῦσαν παραδέξῃ ἐν μέλεσιν ἢ
[605]	τὸ ἀγανακτητικόν τε καὶ ~ποικίλον	ἦθος	διὰ τὸ εὐμίμητον εἶναι. ~Δῆλον.
[604]	δὲ φρόνιμόν τε καὶ ἡσύχιον	ἦθος,	παραπλήσιον ὂν ἀεὶ ~αὐτὸ αὑτῷ,
[615]	οὖν τὸν ἐρωτώμενον εἰπεῖν, ~Οὐχ	ἥκει,	φάναι, οὐδ’ ἂν ἥξει δεῦρο.
[614]	ὥσπερ ἐκ πολλῆς πορείας φαίνεσθαι	ἥκειν,	καὶ ἁσμένας ~εἰς τὸν λειμῶνα
[595]	ὀρθῶς ᾠκίζομεν τὴν πόλιν, οὐχ	ἥκιστα	δὲ ἐνθυμηθεὶς ~περὶ ποιήσεως λέγω.
[619]	ἁλισκομένους τοὺς ἐκ τοῦ ~οὐρανοῦ	ἥκοντας,	ἅτε πόνων ἀγυμνάστους· τῶν δ’
[619]	~αὐτὸν τῶν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ	ἡκόντων,	ἐν τεταγμένῃ πολιτείᾳ ἐν τῷ
[614]	τάς τε ἐκ τῆς ~γῆς	ἡκούσας	παρὰ τῶν ἑτέρων τὰ ἐκεῖ
[616]	ἑνὸς σφονδύλου ἀπεργαζομένους περὶ τὴν	ἠλακάτην·	ἐκείνην δὲ ~διὰ μέσου τοῦ
[616]	τὰς περιφοράς· οὗ τὴν μὲν	ἠλακάτην	τε καὶ τὸ ἄγκιστρον ~εἶναι
[596]	κάτοπτρον (περιφέρειν πανταχῇ· ~ταχὺ μὲν	ἥλιον	ποιήσεις καὶ τὰ ἐν τῷ
[615]	καὶ ἰδιῶταί ~τινες τῶν (μεγάλα	ἡμαρτηκότων—	οὓς οἰομένους ἤδη ἀναβήσεσθαι οὐκ
[621]	ἐσώθη καὶ οὐκ ἀπώλετο, (καὶ	ἡμᾶς	~ἂν σώσειεν, ἂν πειθώμεθα αὐτῷ,
[605]	ὅτι χαίρομέν τε καὶ ἐνδόντες	ἡμᾶς	~αὐτοὺς ἑπόμεθα συμπάσχοντες καὶ σπουδάζοντες
[603]	τοῦτό γε νῦν οὐδὲν δεῖ	ἡμᾶς	~διομολογεῖσθαι· ἐν γὰρ τοῖς ἄνω
[606]	~πράξει ἡμῖν ἕπεσθαι, ὅτι τοιαῦτα	ἡμᾶς	ἡ ποιητικὴ μίμησις ἐργάζεται· ~τρέφει
[607]	~τοιαύτην οὖσαν· ὁ γὰρ λόγος	ἡμᾶς	ᾕρει. προσείπωμεν δὲ αὐτῇ, μὴ
[612]	θεῶν καὶ παρ’ ἀνθρώπων, καὶ	~ἡμᾶς	ὁμολογεῖν περὶ αὐτῆς δοκεῖσθαι οὕτω,
[605]	ὡς ἀγαθὸν ~ποιητήν, ὃς ἂν	ἡμᾶς	ὅτι μάλιστα οὕτω διαθῇ. ~Οἶδα·
[607]	τούτων. ὅμως ~δὲ εἰρήσθω ὅτι	ἡμεῖς	γε, εἴ τινα ἔχοι λόγον
[611]	καὶ ἄλλων κακῶν, ὥσπερ ~νῦν	ἡμεῖς	θεώμεθα, ἀλλ’ οἷόν ἐστιν καθαρὸν
[611]	~φύσει, οὕτω καὶ τὴν ψυχὴν	ἡμεῖς	θεώμεθα διακειμένην ὑπὸ μυρίων ~κακῶν.
[607]	μέν, ὅμως δὲ ἀπέχονται, καὶ	~ἡμεῖς	οὕτως, διὰ τὸν ἐγγεγονότα μὲν
[599]	γὰρ ~Ιταλία καὶ Σικελία, καὶ	ἡμεῖς	Σόλωνα· σὲ δὲ τίς; ἕξει
[596]	ὁ δὲ τὰς τραπέζας, ~αἷς	ἡμεῖς	χρώμεθα, καὶ τἆλλα κατὰ ταὐτά;
[615]	θεαμάτων· ἐπειδὴ ἐγγὺς τοῦ στομίου	ἦμεν	μέλλοντες ἀνιέναι ~καὶ τἆλλα πάντα
[620]	τὰ δὲ δίκαια εἰς τὰ	ἥμερα	μεταβάλλοντα, καὶ πάσας μείξεις ~μείγνυσθαι.
[616]	ἐν τῷ λειμῶνι ἑκάστοις ἑπτὰ	ἡμέραι	~γένοιντο, ἀναστάντας ἐντεῦθεν δεῖν τῇ
[616]	καθαρώτερον· εἰς ὃ ἀφικέσθαι προελθόντες	~ἡμερησίαν	ὁδόν, καὶ ἰδεῖν αὐτόθι κατὰ
[603]	φαύλων ἄν τι εἴη ἐν	ἡμῖν.	~Ανάγκη. ~Τοῦτο τοίνυν διομολογήσασθαι βουλόμενος
[607]	ἔφη. ~(Ταῦτα δή, ἔφην, ἀπολελογήσθω	ἡμῖν	ἀναμνησθεῖσιν περὶ ~ποιήσεως, ὅτι εἰκότως
[598]	τῶν τοιούτων ~διανοεῖσθαι· ἐπειδάν τις	ἡμῖν	ἀπαγγέλλῃ περί του, ὡς ἐνέτυχεν
[607]	ἂν ~καταδεχοίμεθα, ὡς σύνισμέν γε	ἡμῖν	αὐτοῖς κηλουμένοις ὑπ’ αὐτῆς· ἀλλὰ
[608]	ᾖ ~ἀπολογήσασθαι, ἀκροσαόμεθ’ αὐτῆς ἐπᾴδοντες	ἡμῖν	αὐτοῖς τοῦτον τὸν ~λόγον, ὃν
[621]	παντὶ τρόπῳ ἐπιτηδεύσομεν, ἵνα καὶ	ἡμῖν	αὐτοῖς φίλοι ὦμεν ~καὶ τοῖς
[602]	δή, ὥς γε φαίνεται, ἐπιεικῶς	ἡμῖν	διωμολόγηται, τόν τε ~μιμητικὸν μηδὲν
[602]	~καὶ πᾶσά τις ταραχὴ δήλη	(ἡμῖν	ἐνοῦσα αὕτη ἐν τῇ ψυχῇ·
[606]	ἃ δή φαμεν πάσῃ ~πράξει	ἡμῖν	ἕπεσθαι, ὅτι τοιαῦτα ἡμᾶς ἡ
[611]	~καλλίστῃ κεχρημένον συνθέσει, ὡς νῦν	ἡμῖν	ἐφάνη ἡ ψυχή. ~Οὔκουν εἰκός
[606]	ἄρδουσα, δέον αὐχμεῖν, καὶ ἄρχοντα	ἡμῖν	καθίστησιν, ~δέον ἄρχεσθαι αὐτὰ ἵνα
[602]	λέγεις; ~Τοῦ τοιοῦδε· ταὐτόν που	ἡμῖν	μέγεθος ἐγγύθεν τε καὶ πόρρωθεν
[603]	αὖ φρονήσεως ὄντι τῷ (ἐν	ἡμῖν	προσομιλεῖ τε καὶ ἑταίρα καὶ
[598]	οἷον ὁ ζωγράφος, φαμέν, ζωγραφήσει	ἡμῖν	σκυτοτόμον, τέκτονα, ~τοὺς ἄλλους (δημιουρ(
[599]	ποιεῖ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, λέγε	ἡμῖν	τίς τῶν πόλεων διὰ ~σὲ
[602]	ἐφάνησαν, ὥστε μὴ ἄρχειν ἐν	ἡμῖν	τὸ φαινόμενον μεῖζον ἢ ~ἔλαττον
[604]	~ἐν αὐτοῖς ὅτι τάχιστα παραγίγνεσθαι	ἡμῖν,	τούτῳ ἐμποδὼν γιγνόμενον τὸ ~λυπεῖσθαι.
[601]	οὐχ (οὕτως; ~Ναί. ~Μὴ τοίνυν	ἡμίσεως	αὐτὸ καταλίπωμεν ῥηθέν, ἀλλ’ ἱκανῶς
[605]	σκόπει. οἱ γάρ που βέλτιστοι	ἡμῶν	ἀκροώμενοι Ομήρου ἢ ~ἄλλου τινὸς
[606]	χαῖρον· τὸ δὲ φύσει βέλτιστον	~ἡμῶν,	ἅτε οὐχ ἱκανῶς πεπαιδευμένον λόγῳ
[608]	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι ἀθάνατος	ἡμῶν	ἡ ψυχὴ καὶ οὐδέποτε ~ἀπόλλυται;
[607]	αὐτῇ, μὴ καί τινα ~σκληρότητα	ἡμῶν	καὶ ἀγροικίαν καταγνῷ, ὅτι παλαιὰ
[605]	οὔ; ~Οταν δὲ οἰκεῖόν τινι	ἡμῶν	κῆδος γένηται, ἐννοεῖς αὖ ὅτι
[603]	ἅμα γιγνομένων ~ἡ ψυχὴ γέμει	ἡμῶν.	~Ορθῶς, ἔφη. ~Ορθῶς γάρ, ἦν
[602]	ἐν τῇ ψυχῇ· ᾧ δὴ	ἡμῶν	τῷ ~παθήματι τῆς φύσεως ἡ
[618]	ταῦτα μάλιστα (ἐπιμελητέον ὅπως ἕκαστος	ἡμῶν	~τῶν ἄλλων μαθημάτων ἀμελήσας τούτου
[611]	~Πῶς λέγεις; ἔφη. ~Οὐ ῥᾴδιον,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἀίδιον εἶναι σύνθετόν
[614]	ἀκούοντι. ~Αλλ’ οὐ μέντοι σοι,	ἦν	δ’ ἐγώ, Αλκίνου γε ἀπόλογον
[603]	ἡμῶν. ~Ορθῶς, ἔφη. ~Ορθῶς γάρ,	ἦν	δ’ ἐγώ· ἀλλ’ ὃ τότε
[600]	ὅτε ἔζη. ~Λέγεται γὰρ οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ. ἀλλ’ οἴει, ὦ
[596]	ὁ τρόπος οὗτος; ~Οὐ χαλεπός,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἀλλὰ πολλαχῇ καὶ
[595]	ἔφη, ἐγὼ συννοήσω. ~Οὐδέν γε,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἄτοπον, ~ἐπεὶ πολλά
[610]	~Κατὰ τὸν αὐτὸν τοίνυν λόγον,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐὰν μὴ σώματος
[597]	φυῶσιν. ~Πῶς δή; ἔφη. ~Οτι,	ἦν	δ’ ἐγώ, εἰ δύο μόνας
[606]	ἔφη, οὐκ εὐλόγῳ ἔοικεν. ~(Ναί,	ἦν	δ’ ἐγώ, εἰ ἐκείνῃ γ’
[608]	ἐστὶν ~ἄλλα. ~Τί δ’ ἄν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἔν γε ὀλίγῳ
[601]	γάρ που. ~Εγωγ’ ἔφη. ~Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἔοικεν τοῖς τῶν
[603]	διεξελθεῖν. ~Τὸ ποῖον; ἔφη. ~Ανήρ,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐπιεικὴς τοιᾶσδε τύχης
[614]	γὰρ λέγεις. ~Α μὲν τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ζῶντι τῷ δικαίῳ
[603]	γεννᾷ ἡ μιμητική. ~Εοικεν. ~Πότερον,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἡ κατὰ τὴν
[596]	γέ που τῇ ἀληθείᾳ. ~Καλῶς,	ἦν	δ’ ἐγώ, καὶ εἰς δέον
[596]	θαυμαστόν, ἔφη, λέγεις σοφιστήν. ~Απιστεῖς;	ἦν	δ’ ἐγώ. καί μοι εἰπέ,
[595]	δή, ἔφη, διανοούμενος λέγεις; ~Ρητέον,	ἦν	δ’ ἐγώ· καίτοι φιλία γέ
[612]	ἔφη, εἰ μή. ~Επειδὴ τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, κεκριμέναι εἰσί, πάλιν
[608]	οὐ χαλεπὸν τοῦτο. ~Ακούοις ἄν,	ἦν	δ’ ἐγώ. ~Λέγε μόνον, ἔφη.
[610]	ἐσκήνηται τοῦ θανάσιμος ~εἶναι. ~Καλῶς,	ἦν	δ’ ἐγώ, λέγεις. ὁπότε γὰρ
[598]	~μίμησιν ἐξετάσαι. ~Αληθέστατα, ἔφη. ~Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, μετὰ τοῦτο ἐπισκεπτέον
[611]	τελευτῶντα ἀθάνατα. ~Αληθῆ λέγεις. ~Αλλ’	ἦν	δ’ ἐγώ, μήτε τοῦτο οἰώμεθα—
[608]	τί τοῦτο λέγεις; ~Οὐκ ᾔσθησαι,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὅτι ἀθάνατος ἡμῶν
[614]	τε καὶ βέβαια. ~Ταῦτα τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, οὐδέν ἐστι πλήθει
[605]	~Εννοῶ, ἔφη. ~Η καλῶς οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ, οὗτος ὁ ἔπαινος
[611]	~Ανάγκη, ἔφη. ~Τοῦτο μὲν τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, οὕτως ἐχέτω· εἰ
[613]	ἐμὴν δόξαν, ἔφη. ~Τί δέ,	ἦν	δ’ ἐγώ, παρ’ ἀνθρώπων; ἆρ’
[604]	δ’ ὅς, λέγεις; ~Τῷ βουλεύεσθαι,	ἦν	δ’ ἐγώ, περὶ τὸ γεγονὸς
[595]	~Πολιτεία Ι. ~(Καὶ μήν,	ἦν	δ’ ἐγώ, πολλὰ μὲν καὶ
[612]	αὐτήν. ~(Δίκαια, ἔφη, αἰτῇ. ~Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, πρῶτον μὲν τοῦτο
[608]	καὶ ἄλλον ὁντινοῦν. ~(Καὶ μήν,	ἦν	δ’ ἐγώ, τά γε μέγιστα
[612]	~Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη. ~Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, τά τε ἄλλα
[609]	~Αλλὰ μέντοι ἐκεῖνό γε ἄλογον,	ἦν	δ’ ἐγώ, τὴν μὲν ἄλλου
[602]	~Πάνυ μὲν οὖν. ~(Πρὸς Διός,	ἦν	δ’ ἐγώ, τὸ δὲ δὴ
[597]	~μιμητὴς οὗ ἐκεῖνοι δημιουργοί. ~Εἶεν,	ἦν	δ’ ἐγώ· τὸν τοῦ τρίτου
[603]	ἔφη, καὶ ταύτην. ~Μὴ τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, τῷ εἰκότι μόνον
[609]	~Οὕτως, ἔφη, εἰκός. ~Τί οὖν;	ἦν	δ’ ἐγώ· ψυχῇ ἆρ’ οὐκ
[612]	~Αληθέστατα, ἔφη, λέγεις. ~Αρ’ οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων, νῦν
[609]	αὑτοῦ μή. ~Αλογον. ~(Εννόει γάρ,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων, ὅτι
[600]	~πολλή τις ἀμέλεια περὶ (αὐτὸν	ἦν	ἐπ’ αὐτοῦ ἐκείνου, ὅτε ἔζη.
[609]	τοῦ πεφυκότος οὕτως ὄλεθρος οὐκ	ἦν;	~Οὕτως, ἔφη, εἰκός. ~Τί οὖν;
[600]	εἰ τῷ ὄντι οἷός τ’	ἦν	~παιδεύειν ἀνθρώπους καὶ βελτίους ἀπεργάζεσθαι
[603]	ἢ χαίροντας. ~μή τι ἄλλο	ἦν	παρὰ ταῦτα; ~Οὐδέν. ~Αρ’ οὖν
[600]	ἐπ’ ἐκείνου, εἴπερ οἷός τ’	ἦν	πρὸς ἀρετὴν ὀνῆσαι ~ἀνθρώπους, ἢ
[599]	τῶν ποιητῶν, ἐρωτῶντες εἰ ἰατρικὸς	ἦν	τις αὐτῶν ἀλλὰ μὴ ~μιμητὴς
[611]	μᾶλλον θηρίῳ ἐοικέναι ἢ οἷος	ἦν	~φύσει, οὕτω καὶ τὴν ψυχὴν
[601]	ἢ τὴν χρείαν ἐστίν, πρὸς	ἣν	ἂν ἕκαστον ᾖ ~πεποιημένον ἢ
[603]	ἢ καὶ κατὰ τὴν ἀκοήν,	ἣν	~δὴ ποίησιν ὀνομάζομεν; ~Εἰκός γ’
[621]	καὶ ἐν τῇ ~χιλιέτει πορείᾳ,	ἣν	διεληλύθαμεν, εὖ πράττωμεν.
[602]	τοῦ ἀνθρώπου ἔχον τὴν δύναμιν	ἣν	~ἔχει; ~Τοῦ ποίου τινὸς πέρι
[620]	τῆς τοῦ ἀτράκτου δίνης, κυροῦντα	ἣν	λαχὼν ~εἵλετο μοῖραν· ταύτης δ’
[597]	τέκτων. ~Ναί, ἔφη. ~Μία δὲ	ἣν	ὁ ζωγράφος. ἦ γάρ; ~Εστω.
[597]	~Οὐδένα, οἶμαι. ~Μία δέ γε	ἣν	ὁ τέκτων. ~Ναί, ἔφη. ~Μία
[617]	ἐξ ἀνάγκης. ἀρετὴ δὲ ἀδέσποτον,	ἣν	τιμῶν καὶ ~ἀτιμάζων πλέον καὶ
[597]	ἡ ἐν τῇ φύσει ~οὖσα,	ἣν	φαῖμεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι, θεὸν
[600]	ἀντείχοντο ἢ τοῦ χρυσοῦ καὶ	(ἠνάγκαζον	παρὰ σφίσιν οἴκοι ~εἶναι, ἢ
[601]	οὖν ἐπαΐει οἵας δεῖ τὰς	ἡνίας	εἶναι καὶ τὸν χαλινὸν ὁ
[601]	ἴδωμεν. ~Λέγε, ἔφη. ~Ζωγράφος, φαμέν,	ἡνίας	τε γράψει καὶ χαλινόν; ~Ναί.
[615]	~Οὐχ ἥκει, φάναι, οὐδ’ ἂν	ἥξει	δεῦρο. ἐθεασάμεθα γὰρ οὖν δὴ
[607]	οὖσαν· ὁ γὰρ λόγος ἡμᾶς	ᾕρει.	προσείπωμεν δὲ αὐτῇ, μὴ καί
[617]	κύκλους ~τὴν ἐναντίαν τῷ ὅλῳ	ἠρέμα	περιφέρεσθαι, αὐτῶν δὲ τούτων τάχιστα
[620]	πάσας τὰς ψυχὰς τοὺς βίους	ᾑρῆσθαι,	ὥσπερ ἔλαχον ~ἐν τάξει προσιέναι
[614]	ἐρῶ, ἀλλ’ ~ἀλκίμου μὲν ἀνδρός,	Ηρὸς	τοῦ Αρμενίου, τὸ γένος Παμφύλου·
[620]	ἰδεῖν, ~ὡς ἕκασται (αἱ ψυχαὶ	ᾑροῦντο	τοὺς βίους· ~ἐλεινήν τε γὰρ
[605]	τῶν τραγῳδοποιῶν μιμουμένου (τινὰ τῶν	ἡρώων	ἐν ~πένθει ὄντα καὶ μακρὰν
[597]	ποιήσειεν, πάλιν ἂν μία ἀναφανείη	ἧς	~ἐκεῖναι ἂν αὖ ἀμφότεραι τὸ
[615]	οἷον εἴ τινες ~πολλοῖς θανάτων	ἦσαν	αἴτιοι, ἢ πόλεις προδόντες ἢ
[615]	τι αὐτῶν τοὺς πλείστους τυράννους·	ἦσαν	δὲ καὶ ἰδιῶταί ~τινες τῶν
[600]	ἔπειθον, αὐτοὶ ἂν ἐπαιδαγώγουν ὅπῃ	ᾖσαν,	ἕως ἱκανῶς ~παιδείας μεταλάβοιεν; ~Παντάπασιν,
[599]	καὶ ~δεύτερος, καὶ οἷός τε	ἦσθα	γιγνώσκειν ποῖα ἐπιτηδεύματα βελτίους ἢ
[608]	ἀλλὰ τί τοῦτο λέγεις; ~Οὐκ	ᾔσθησαι,	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι ἀθάνατος
[600]	πρὸς ἀρετὴν ὀνῆσαι ~ἀνθρώπους, ἢ	Ησίοδον	ῥαψῳδεῖν ἂν περιιόντας εἴων, καὶ
[612]	τὰς δόξας δικαιοσύνης ἐπῃνέκαμεν, ὥσπερ	Ησίοδόν	τε ~καὶ Ομηρον ὑμεῖς ἔφατε,
[604]	νόμος ὅτι κάλλιστον ὅτι μάλιστα	ἡσυχίαν	ἄγειν ἐν ταῖς ~συμφοραῖς καὶ
[605]	τῷ ~ἐναντίῳ καλλωπιζόμεθα, ἂν δυνώμεθα	ἡσυχίαν	ἄγειν (καὶ καρτερεῖν, ~ὡς τοῦτο
[604]	τὸ δὲ φρόνιμόν τε καὶ	ἡσύχιον	ἦθος, παραπλήσιον ὂν ἀεὶ ~αὐτὸ
[612]	τὸν ἄδικον δίκαιον· ~ὑμεῖς γὰρ	ᾐτεῖσθε,	κἂν εἰ μὴ δυνατὸν εἴη
[609]	εἴτε παλαιότης εἴτε σαπρότης εἴτε	~ἡτισοῦν	οὖσα, οὐκ οἰόμεθα δεῖν σῶμα
[610]	μὲν μάλιστα θᾶττον, τοὺς δ’	~ἧττον	σχολαίτερον, ἀλλὰ μὴ ὥσπερ νῦν
[612]	αὐτὸ δικαιοσύνην αὐτῇ ψυχῇ ἄριστον	~ηὕρομεν,	καὶ ποιητέον εἶναι αὐτῇ τὰ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/09/2005