Page
[597]	δέ γε ἣν ὁ τέκτων.	~Ναί,	ἔφη. ~Μία δὲ ἣν ὁ
[596]	καὶ πάντα ὅσα νυνδὴ ~ἐλέγετο.	~Ναί,	ἔφη, φαινόμενα, οὐ μέντοι ὄντα
[596]	ζωγράφος κλίνην ποιεῖ· ἢ οὔ;	~Ναί,	ἔφη, φαινομένην γε καὶ οὗτος.
[597]	τέκτονα; ἆρ’ οὐ δημιουργὸν κλίνης;	~Ναί.	~Η καὶ τὸν ζωγράφον δημιουργὸν
[606]	Δί’ ἔφη, οὐκ εὐλόγῳ ἔοικεν.	~(Ναί,	ἦν δ’ ἐγώ, εἰ ἐκείνῃ
[609]	μὴ ~εἶναι ἀφικνεῖται— οὐχ οὕτω;	~Ναί.	~Ιθι δή, καὶ ψυχὴν κατὰ
[601]	τοῦ δὲ φαινομένου· οὐχ (οὕτως;	~Ναί.	~Μὴ τοίνυν ἡμίσεως αὐτὸ καταλίπωμεν
[601]	τέχνας εἶναι, χρησομένην, ~ποιήσουσαν, μιμησομένην;	~Ναί.	~Οὐκοῦν ἀρετὴ καὶ κάλλος καὶ
[602]	τἀναντία φαίνεται ἅμα περὶ ταὐτά.	~Ναί.	~Οὐκοῦν ἔφαμεν τῷ αὐτῷ ἅμα
[596]	μὲν κλίνης, μία δὲ τραπέζης.	~Ναί.	~Οὐκοῦν καὶ εἰώθαμεν λέγειν ὅτι
[601]	ἡνίας τε γράψει καὶ χαλινόν;	~Ναί.	~Ποιήσει δέ γε σκυτοτόμος καὶ
[602]	ἀπὸ τῆς ἀληθείας; ἦ γάρ;	~Ναί.	~Πρὸς δὲ δὴ ποῖόν τί
[601]	αὐλῶν, ὁ ~δὲ πιστεύων ποιήσει;	~Ναί.	~Τοῦ αὐτοῦ ἄρα σκεύους ὁ
[597]	οὗτοι ἐπιστάται τρισὶν εἴδεσι ~κλινῶν.	~Ναὶ	τρεῖς. ~(Ο μὲν δὴ θεός,
[606]	τότ’ αὖ ἀνιεῖς, καὶ ἐκεῖ	νεανικὸν	ποιήσας ~ἔλαθες πολλάκις ἐν τοῖς
[614]	~πολέμῳ τελευτήσας, ἀναιρεθέντων δεκαταίων τῶν	νεκρῶν	ἤδη ~διεφθαρμένων, ὑγιὴς μὲν ἀνῃρέθη,
[613]	οἱ ~πολλοὶ αὐτῶν, καὶ ἐὰν	νέοι	ὄντες λάθωσιν, ἐπὶ τέλους τοῦ
[599]	τις τῶν παλαιῶν ἢ ~τῶν	νέων	λέγεται πεποιηκέναι, ὥσπερ Ασκληπιός, ἢ
[620]	ἐπὶ τὴν τῆς Ατρόπου ἄγειν	~νῆσιν,	ἀμετάστροφα τὰ ἐπικλωσθέντα ποιοῦντα· ~ἐντεῦθεν
[612]	δοκεῖσθαι οὕτω, ἵνα καὶ τὰ	νικητήρια	~κομίσηται, ἀπὸ τοῦ δοκεῖν κτωμένη
[613]	θεῶν τοιαῦτ’ ἄττ’ ἂν εἴη	νικητήρια	τῷ δικαίῳ. ~Κατὰ γοῦν ἐμὴν
[621]	ἆθλα (αὐτῆς ~κομιζώμεθα, ὥσπερ οἱ	νικηφόροι	περιαγειρόμενοι, καὶ ἐνθάδε καὶ ἐν
[616]	σχῆμα ~οἵαπερ ἡ τοῦ ἐνθάδε,	νοῆσαι	δὲ δεῖ ἐξ ὧν ἔλεγεν
[621]	μιανθησόμεθα. ἀλλ’ ἂν ἐμοὶ πειθώμεθα,	~νομίζοντες	ἀθάνατον ψυχὴν καὶ δυνατὴν πάντα
[608]	ἐν αὑτῷ ~πολιτείας δεδιότι, καὶ	νομιστέα	ἅπερ εἰρήκαμεν περὶ ποιήσεως. ~Παντάπασιν,
[599]	σὲ δὲ τίς αἰτιᾶται πόλις	~νομοθέτην	ἀγαθὸν γεγονέναι καὶ σφᾶς ὠφεληκέναι;
[604]	νόμῳ ἕτοιμον πείθεσθαι, ᾗ ὁ	νόμος	~ἐξηγεῖται; ~Πῶς; ~Λέγει που ὁ
[604]	μὲν ἀντιτείνειν διακελευόμενον λόγος καὶ	νόμος	~(ἐστίν, τὸ δὲ ἕλκον ἐπὶ
[604]	~ἐξηγεῖται; ~Πῶς; ~Λέγει που ὁ	νόμος	ὅτι κάλλιστον ὅτι μάλιστα ἡσυχίαν
[607]	ἐν ~τῇ πόλει βασιλεύσετον ἀντὶ	νόμου	τε καὶ τοῦ κοινῇ ἀεὶ
[604]	~Οὐκοῦν τὸ μὲν ἕτερον τῷ	νόμῳ	ἕτοιμον πείθεσθαι, ᾗ ὁ νόμος
[605]	ὄντα καὶ μακρὰν ῥῆσιν ἀποτεί	νοντα	ἐν τοῖς ὀδυρμοῖς ἢ καὶ
[609]	~σύμφυτον ἑκάστῳ κακόν τε καὶ	νόσημα;	~Εγωγ’ ἔφη. ~Οὐκοῦν ὅταν τῴ
[604]	ἐπανορθοῦν τὸ ~πεσόν τε καὶ	νοσῆσαν,	ἰατρικῇ θρηνῳδίαν ἀφανίζοντα. ~Ορθότατα γοῦν
[613]	ἐν πενίᾳ ~γίγνηται ἐάντ’ ἐν	νόσοις	ἤ τινι ἄλλῳ τῶν δοκούντων
[618]	~πλούτοις καὶ πενίαις, τὰ δὲ	νόσοις,	τὰ δ’ ὑγιείαις μεμεῖχθαι, τὰ
[610]	εἶναι θανάσιμον τῷ ἔχοντι ὥσπερ	~νόσον,	καὶ ὑπ’ (αὐτοῦ, τοῦ ἀποκτεινύντος
[609]	~ὀφθαλμίαν καὶ σύμπαντι τῷ σώματι	νόσον,	σίτῳ τε ἐρυσίβην, σηπεδόνα ~τε
[609]	ὥσπερ σῶμα ἡ σώματος πονηρία	νόσος	οὖσα τήκει καὶ διόλλυσι ~καὶ
[610]	πυρετοῦ μηδ’ αὖ ὑπ’ ἄλλης	νόσου	μηδ’ αὖ ~ὑπὸ σφαγῆς, μηδ’
[609]	ἐκεῖνα ὑπὸ τῆς αὑτοῦ κακίας	νόσου	οὔσης ἀπολωλέναι· ~ὑπὸ (δὲ σιτίων
[621]	ἐπειδὴ δὲ κοιμηθῆναι καὶ μέσας	νύκτας	~γενέσθαι, βροντήν τε καὶ σεισμὸν
[612]	πέτρας (τε καὶ ὄστρεα ἃ	νῦν	αὐτῇ, ἅτε γῆν ἑστιωμένῃ, ~γεηρὰ
[603]	οἴσει ~τῶν ἄλλων. ~Πάνυ γε.	~Νῦν	δέ γε τόδ’ ἐπισκεψώμεθα, πότερον
[611]	καὶ πάντα ἃ νῦν διήλθομεν.	~νῦν	δὲ εἴπομεν μὲν ἀληθῆ περὶ
[612]	εἴτε ὅπῃ ἔχει καὶ ὅπως·	νῦν	δὲ τὰ ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ
[610]	~ἧττον σχολαίτερον, ἀλλὰ μὴ ὥσπερ	νῦν	διὰ τοῦτο ὑπ’ ἄλλων δίκην
[611]	ἀδικίας διόψεται καὶ πάντα ἃ	νῦν	διήλθομεν. ~νῦν δὲ εἴπομεν μὲν
[611]	ἐκ τοῦ πόντου ἐν ᾧ	νῦν	ἐστίν, ~καὶ περικρουσθεῖσα πέτρας (τε
[612]	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων,	νῦν	ἤδη ἀνεπίφθονόν ἐστιν πρὸς ~ἐκείνοις
[611]	κοινωνίας καὶ ἄλλων κακῶν, ὥσπερ	~νῦν	ἡμεῖς θεώμεθα, ἀλλ’ οἷόν ἐστιν
[611]	τῇ ~καλλίστῃ κεχρημένον συνθέσει, ὡς	νῦν	ἡμῖν ἐφάνη ἡ ψυχή. ~Οὔκουν
[595]	παντὸς γὰρ μᾶλλον ~οὐ παραδεκτέα	νῦν	καὶ ἐναργέστερον, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ,
[613]	ἃ σὺ ~περὶ ἐκείνων, ἐγὼ	νῦν	λέγω περὶ τῶνδε. καὶ αὖ
[603]	ἐγώ· ἀλλ’ ὃ τότε ἀπελίπομεν,	νῦν	μοι (δοκεῖ ~ἀναγκαῖον εἶναι διεξελθεῖν.
[604]	ἔφη, τό γε ἀληθές. ~(Τόδε	νῦν	μοι περὶ αὐτοῦ εἰπέ· πότερον
[596]	μανθάνεις; ~Μανθάνω. ~Θῶμεν δὴ καὶ	νῦν	ὅτι βούλει τῶν πολλῶν. οἷον,
[603]	ἀναμιμνῄσκομαι δὲ ὅτι τοῦτό γε	νῦν	οὐδὲν δεῖ ἡμᾶς ~διομολογεῖσθαι· ἐν
[600]	καὶ οἱ ὕστεροι ἔτι καὶ	νῦν	~Πυθαγόρειον τρόπον ἐπονομάζοντες τοῦ βίου
[609]	κακήν; ~Καὶ μάλα, ἔφη· ἃ	νυνδὴ	διῇμεν πάντα, ἀδικία τε καὶ
[596]	καὶ φυτὰ καὶ πάντα ὅσα	νυνδὴ	~ἐλέγετο. ~Ναί, ἔφη, φαινόμενα, οὐ
[609]	μηδὲ σῶμα εἶναι, καὶ ἃ	νυνδὴ	ἐλέγομεν (ἅπαντα ὑπὸ τῆς ~οἰκείας
[600]	~ἀληθείας οὐχ ἅπτεσθαι, ἀλλ’ ὥσπερ	νυνδὴ	ἐλέγομεν, ~ὁ ζωγράφος σκυτοτόμον ποιήσει
[618]	πανταχοῦ αἱρεῖσθαι· ἀναλογιζόμενον ~πάντα τὰ	νυνδὴ	ῥηθέντα καὶ συντιθέμενα ἀλλήλοις καὶ
[619]	εἰπεῖν· Καὶ τελευταίῳ ἐπιόντι, ξὺν	νῷ	ἑλομένῳ, συντόνως ζῶντι ~κεῖται βίος
[616]	(κύκλους ἄνωθεν τὰ χείλη φαίνοντας,	νῶτον	~συνεχὲς ἑνὸς σφονδύλου ἀπεργαζομένους περὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/09/2005