Page
[606]	οὐ ῥᾴδιον ἐν τοῖς αὑτοῦ	πάθεσι	κατέχειν. ~(Αληθέστατα, ἔφη. ~Αρ’ οὖν
[620]	τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ~διὰ τὰ	πάθη	ἀετοῦ διαλλάξαι βίον. ἐν μέσοις
[619]	κακά, ἔτι δὲ αὐτὸς μείζω	πάθῃ,	ἀλλὰ γνῷ τὸν ~μέσον ἀεὶ
[606]	τοῦ (θρηνώδους τούτου, ἅτε ἀλλότρια	πάθη	θεωροῦν καὶ ~ἑαυτῷ οὐδὲν αἰσχρὸν
[612]	τὰ ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ βίῳ	πάθη	~τε καὶ εἴδη, ὡς ἐγᾦμαι,
[610]	ἀποδείξῃ ὡς ~διὰ ταῦτα τὰ	παθήματα	τοῦ σώματος αὐτὴ ἐκείνη ἀδικωτέρα
[602]	ψυχῇ· ᾧ δὴ ἡμῶν τῷ	~παθήματι	τῆς φύσεως ἡ σκιαγραφία ἐπιθεμένη
[615]	ἀναμιμνῃσκομένας ὅσα τε καὶ οἷα	πάθοιεν	καὶ ἴδοιεν ἐν τῇ ὑπὸ
[604]	ἐπὶ τὰς λύπας αὐτὸ τὸ	πάθος;	~Αληθῆ. ~Εναντίας δὲ ἀγωγῆς γιγνομένης
[604]	~θέατρα συλλεγομένοις· ἀλλοτρίου γάρ που	πάθους	ἡ μίμησις αὐτοῖς ~γίγνεται. ~(Παντάπασι
[604]	πρὸς τὰς ἀναμνήσεις τε τοῦ	πάθους	καὶ πρὸς τοὺς ὀδυρμοὺς ~ἄγον
[598]	ἐπαΐων τῶν τεχνῶν· ~ἀλλ’ ὅμως	παῖδάς	γε καὶ ἄφρονας ἀνθρώπους, εἰ
[604]	ἔχειν, ἀλλὰ μὴ προσπταίσαντας καθάπερ	παῖδας	~ἐχομένους τοῦ πληγέντος ἐν τῷ
[606]	καὶ πρὸς διοίκησίν ~τε καὶ	παιδείαν	τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἄξιος ἀναλαβόντι
[600]	ὀνόματος ἂν γελοιότερος ἔτι πρὸς	~παιδείαν	φανείη, εἰ τὰ λεγόμενα περὶ
[600]	μὴ δημοσίᾳ, ἰδίᾳ τισὶν ἡγεμὼν	παιδείας	αὐτὸς ζῶν ~λέγεται Ομηρος γενέσθαι,
[600]	μὴ σφεῖς ~αὐτῶν ἐπιστατήσωσιν τῆς	παιδείας,	καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ σοφίᾳ
[600]	ἐπαιδαγώγουν ὅπῃ ᾖσαν, ἕως ἱκανῶς	~παιδείας	μεταλάβοιεν; ~Παντάπασιν, ἔφη, δοκεῖς μοι,
[599]	στρατηγιῶν καὶ ~διοικήσεων πόλεων, καὶ	(παιδείας	πέρι ἀνθρώπου, δίκαιόν που ἐρωτᾶν
[600]	τῷ ὄντι οἷός τ’ ἦν	~παιδεύειν	ἀνθρώπους καὶ βελτίους ἀπεργάζεσθαι Ομηρος,
[602]	περὶ ὧν μιμεῖται, ἀλλ’ εἶναι	παιδιάν	~τινα καὶ οὐ σπουδὴν τὴν
[608]	εὐλαβούμενοι πάλιν ἐμπεσεῖν ~εἰς τὸν	παιδικόν	τε καὶ τὸν τῶν πολλῶν
[595]	τίς με καὶ αἰδὼς ἐκ	παιδὸς	ἔχουσα ~περὶ Ομήρου ἀποκωλύει λέγειν.
[608]	γὰρ οὗτός γε ~ὁ ἐκ	παιδὸς	μέχρι πρεσβύτου χρόνος πρὸς πάντα
[619]	ἀλλ’ (αὐτὸν λαθεῖν ἐνοῦσαν ~εἱμαρμένην	παίδων	αὑτοῦ βρώσεις καὶ ἄλλα κακά·
[607]	ἡμῶν καὶ ἀγροικίαν καταγνῷ, ὅτι	παλαιὰ	μέν τις διαφορὰ ~φιλοσοφίᾳ τε
[611]	φύσιν, ὑπὸ τοῦ τά τε	~παλαιὰ	τοῦ σώματος μέρη τὰ μὲν
[607]	~πένονται, καὶ ἄλλα μυρία σημεῖα	παλαιᾶς	ἐναντιώσεως τούτων. ὅμως ~δὲ εἰρήσθω
[609]	ἂν ᾖ αὐτῶν ἐκείνων, εἴτε	παλαιότης	εἴτε σαπρότης εἴτε ~ἡτισοῦν οὖσα,
[599]	τίνας ὑγιεῖς ποιητής τις τῶν	παλαιῶν	ἢ ~τῶν νέων λέγεται πεποιηκέναι,
[597]	ἐγώ, εἰ δύο μόνας ποιήσειεν,	πάλιν	ἂν μία ἀναφανείη ἧς ~ἐκεῖναι
[612]	ἦν δ’ ἐγώ, κεκριμέναι εἰσί,	πάλιν	ἀπαιτῶ ὑπὲρ ~δικαιοσύνης, ὥσπερ ἔχει
[608]	καὶ ταύτην τὴν ἐπῳδήν, εὐλαβούμενοι	πάλιν	ἐμπεσεῖν ~εἰς τὸν παιδικόν τε
[619]	τὴν ἐνθένδε ἐκεῖσε καὶ δεῦρο	πάλιν	πορείαν οὐκ ἂν χθονίαν ~καὶ
[600]	Πρόδικος ὁ Κεῖος καὶ ἄλλοι	~πάμπολλοι	δύνανται τοῖς ἐφ’ ἑαυτῶν παριστάναι
[615]	ὁ δὲ Αρδιαῖος οὗτος τῆς	Παμφυλίας	ἔν τινι πόλει ~τύραννος ἐγεγόνει,
[614]	Ηρὸς τοῦ Αρμενίου, τὸ γένος	Παμφύλου·	ὅς ποτε ἐν ~πολέμῳ τελευτήσας,
[608]	~Τὸ μὲν ἀπολλύον καὶ διαφθεῖρον	πᾶν	τὸ κακὸν εἶναι, τὸ δὲ
[610]	ἀλλὰ μᾶλλον οἶμαι ~αὐτὴν φανήσεσθαι	πᾶν	(τοὐναν( τίον τοὺς ἄλλους ἀποκτεινῦσαν,
[605]	λωβᾶσθαι, ἐκτὸς πάνυ τινῶν ὀλίγων,	πάνδεινόν	~που. ~Τί δ’ οὐ μέλλει,
[610]	ἦ δ’ ὅς, οὐκ ἄρα	πάνδεινον	φανεῖται ἡ ἀδικία, εἰ θανάσιμον
[604]	εὐπετὲς ~καταμαθεῖν, ἄλλως τε καὶ	πανηγύρει	καὶ παντοδαποῖς ἀνθρώποις εἰς ~θέατρα
[614]	τὸν λειμῶνα ἀπιούσας οἷον ἐν	πανηγύρει	κατασκηνᾶσθαι, καὶ ~ἀσπάζεσθαί τε ἀλλήλας
[620]	ταύτην ἰδεῖν τὴν Επειοῦ ~τοῦ	Πανοπέως	εἰς τεχνικῆς γυναικὸς ἰοῦσαν φύσιν·
[611]	τε καὶ ἀδικίας διόψεται καὶ	πάντα	ἃ νῦν διήλθομεν. ~νῦν δὲ
[613]	εἰς οὓς ἂν ἐθέλωσι· καὶ	πάντα	ἃ σὺ ~περὶ ἐκείνων, ἐγὼ
[609]	μάλα, ἔφη· ἃ νυνδὴ διῇμεν	πάντα,	ἀδικία τε καὶ (ἀκολασία καὶ
[611]	~τοῦ θνητοῦ ἂν γίγνοιτο καὶ	πάντα	ἂν εἴη τελευτῶντα ἀθάνατα. ~Αληθῆ
[598]	καί, ὡς ἔοικεν, διὰ ~τοῦτο	πάντα	ἀπεργάζεται, ὅτι σμικρόν τι ἑκάστου
[613]	~ὅσα γε ἀπὸ θεῶν (γίγνεται,	~πάντα	γίγνεσθαι ὡς οἷόν τε ἄριστα,
[621]	δυνατὴν πάντα μὲν κακὰ ἀνέχεσθαι,	~πάντα	δὲ ἀγαθά, τῆς ἄνω ὁδοῦ
[598]	οὗτοι πάσας μὲν ~τέχνας ἐπίστανται,	πάντα	δὲ τὰ ἀνθρώπεια τὰ πρὸς
[613]	λέγων— εἶτα στρεβλώσονται καὶ ~ἐκκαυθήσονται—	πάντα	ἐκεῖνα οἴου καὶ ἐμοῦ ἀκηκοέναι
[596]	φυόμενα ~ἅπαντα ποιεῖ καὶ ζῷα	πάντα	ἐργάζεται, τά τε ἄλλα καὶ
[619]	ἀφροσύνης τε καὶ λαιμαργίας οὐ	~πάντα	ἱκανῶς ἀνασκεψάμενον ἑλέσθαι, ἀλλ’ (αὐτὸν
[619]	τύχην τε καὶ δαίμονας καὶ	πάντα	μᾶλλον ἀνθ’ ἑαυτοῦ. εἶναι δὲ
[621]	~νομίζοντες ἀθάνατον ψυχὴν καὶ δυνατὴν	πάντα	μὲν κακὰ ἀνέχεσθαι, ~πάντα δὲ
[596]	γὰρ οὗτος χειροτέχνης ~οὐ μόνον	πάντα	οἷός τε σκεύη ποιῆσαι, ἀλλὰ
[608]	παιδὸς μέχρι πρεσβύτου χρόνος πρὸς	πάντα	ὀλίγος πού τις ἂν εἴη.
[598]	ἐπισταμένῳ τὰς δημιουργίας καὶ τἆλλα	πάντα	ὅσα εἷς ἕκαστος ~οἶδεν, οὐδὲν
[596]	καὶ σκεύη καὶ φυτὰ καὶ	πάντα	ὅσα νυνδὴ ~ἐλέγετο. ~Ναί, ἔφη,
[601]	~Αληθέστατα. ~Αρ’ οὖν οὐ περὶ	πάντα	οὕτω φήσομεν ἔχειν; ~Πῶς; ~(Περὶ
[597]	γε καὶ τοῦτο καὶ τἆλλα	πάντα	~πεποίηκεν. ~Τί δὲ τὸν τέκτονα;
[615]	ἦμεν μέλλοντες ἀνιέναι ~καὶ τἆλλα	πάντα	πεπονθότες, ἐκεῖνόν τε κατείδομεν ἐξαίφνης
[596]	τὸν δημιουργόν. ~(Τὸν ποῖον; ~Ος	πάντα	ποιεῖ, ὅσαπερ εἷς ἕκαστος τῶν
[596]	καὶ οὐρανὸν καὶ θεοὺς καὶ	πάντα	τὰ ἐν οὐρανῷ καὶ τὰ
[614]	οἱ ἀκούειν τε καὶ θεᾶσθαι	πάντα	τὰ ἐν τῷ τόπῳ. ~ὁρᾶν
[618]	δυνατῶν ἀεὶ πανταχοῦ αἱρεῖσθαι· ἀναλογιζόμενον	~πάντα	τὰ νυνδὴ ῥηθέντα καὶ συντιθέμενα
[595]	τοὺς μιμητικούς— λώβη ~ἔοικεν εἶναι	πάντα	τὰ τοιαῦτα τῆς τῶν ἀκουόντων
[618]	καὶ ~εὐμαθίαι καὶ δυσμαθίαι καὶ	πάντα	τὰ τοιαῦτα τῶν φύσει περὶ
[603]	γὰρ τοῖς ἄνω λόγοις ἱκανῶς	πάντα	ταῦτα ~διωμολογησάμεθα, ὅτι μυρίων τοιούτων
[596]	κἂν αὐτὸς οἷός τ’ εἴης	πάντα	~ταῦτα ποιῆσαι τρόπῳ γέ τινι;
[606]	καὶ κατὰ τοῦτον τὸν ποιητὴν	πάντα	τὸν αὑτοῦ βίον ~κατασκευασάμενον ζῆν,
[618]	τὸ δικαιοτέραν. τὰ δὲ ἄλλα	πάντα	χαίρειν ἐάσει· ~ἑωράκαμεν γὰρ ὅτι
[612]	ὡς ἐγᾦμαι, ἐπιεικῶς αὐτῆς διεληλύθαμεν.	~Παντάπασι	μὲν οὖν, ἔφη. ~Οὐκοῦν, ἦν
[612]	τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐπειδὰν τελευτήσῃ;	~Παντάπασι	μὲν οὖν, ἦ δ’ ὅς.
[605]	πάθους ἡ μίμησις αὐτοῖς ~γίγνεται.	~(Παντάπασι	μὲν οὖν. ~Ο δὴ μιμητικὸς
[600]	ᾖσαν, ἕως ἱκανῶς ~παιδείας μεταλάβοιεν;	~Παντάπασιν,	ἔφη, δοκεῖς μοι, ὦ Σώκρατες,
[601]	ὅταν αὐτὰ τὸ ἄνθος προλίπῃ;	~Παντάπασιν,	ἦ δ’ ὅς. ~Ιθι δή,
[608]	νομιστέα ἅπερ εἰρήκαμεν περὶ ποιήσεως.	~Παντάπασιν,	ἦ δ’ ὅς, σύμφημι. ~Μέγας
[603]	ἐπ’ οὐδενὶ ὑγιεῖ οὐδ’ ἀληθεῖ.	~Παντάπασιν,	ἦ δ’ ὅς. ~Φαύλη ἄρα
[602]	ἐν ἰαμβείοις καὶ ἐν ἔπεσι	πάντας	εἶναι μιμητικοὺς ὡς οἷόν τε
[617]	~ἀναίτιος. ~Ταῦτα εἰπόντα ῥῖψαι ἐπὶ	πάντας	τοὺς κλήρους, τὸν δὲ παρ’
[600]	~Οὐκοῦν τιθῶμεν ἀπὸ Ομήρου ἀρξαμένους	πάντας	τοὺς ποιητικοὺς ~μιμητὰς εἰδώλων ἀρετῆς
[596]	εἰ θέλεις λαβὼν κάτοπτρον (περιφέρειν	πανταχῇ·	~ταχὺ μὲν ἥλιον ποιήσεις καὶ
[618]	βελτίω ἐκ τῶν δυνατῶν ἀεὶ	πανταχοῦ	αἱρεῖσθαι· ἀναλογιζόμενον ~πάντα τὰ νυνδὴ
[597]	καὶ τῆς ἀληθείας πεφυκώς, καὶ	πάντες	οἱ ἄλλοι μιμηταί. ~Κινδυνεύει. ~Τὸν
[611]	καὶ φυκία καὶ πέτρας, ὥστε	παντὶ	μᾶλλον θηρίῳ ἐοικέναι ἢ οἷος
[621]	ἑξόμεθα καὶ δικαιοσύνην μετὰ ~φρονήσεως	παντὶ	τρόπῳ ἐπιτηδεύσομεν, ἵνα καὶ ἡμῖν
[619]	κατὰ τὸ δυνατὸν καὶ ἐν	παντὶ	τῷ ἔπειτα· ~οὕτω γὰρ (εὐδαιμονέστατος
[618]	πλείω τῶν ~παρόντων. εἶναι δὲ	παντοδαπά·	ζῴων τε γὰρ πάντων βίους
[604]	ἄλλως τε καὶ πανηγύρει καὶ	παντοδαποῖς	ἀνθρώποις εἰς ~θέατρα συλλεγομένοις· ἀλλοτρίου
[616]	δὴ φόβων, ἔφη, πολλῶν καὶ	παντοδαπῶν	~σφίσι γεγονότων, τοῦτον ὑπερβάλλειν, μὴ
[595]	ἄλλα περὶ αὐτῆς ἐννοῶ, ὡς	~παντὸς	ἄρα μᾶλλον ὀρθῶς ᾠκίζομεν τὴν
[595]	μηδαμῇ παραδέχεσθαι αὐτῆς ὅση μιμητική·	παντὸς	γὰρ μᾶλλον ~οὐ παραδεκτέα νῦν
[608]	~ἐσπουδακέναι, ἀλλ’ οὐχ ὑπὲρ τοῦ	παντός;	~Οἶμαι ἔγωγ’ ἔφη· ἀλλὰ τί
[616]	τεταρταίους ὅθεν καθορᾶν ἄνωθεν διὰ	παντὸς	τοῦ οὐρανοῦ ~καὶ γῆς τεταμένον
[618]	δὲ παντοδαπά· ζῴων τε γὰρ	πάντων	βίους καὶ δὴ καὶ τοὺς
[621]	μέτρου· τὸν δὲ ἀεὶ πιόντα	~(πάντων	ἐπιλανθάνεσθαι. ἐπειδὴ δὲ κοιμηθῆναι καὶ
[615]	ἤ τινος ἄλλης κακουχίας μεταίτιοι,	πάντων	~τούτων δεκαπλασίας ἀλγηδόνας ὑπὲρ ἑκάστου
[606]	δὴ καὶ θυμοῦ καὶ περὶ	πάντων	τῶν ~ἐπιθυμητικῶν τε καὶ λυπηρῶν
[598]	ὦ φίλε, τόδε δεῖ περὶ	πάντων	τῶν τοιούτων ~διανοεῖσθαι· ἐπειδάν τις
[614]	~τούτους ἐν τῷ ὄπισθεν σημεῖα	πάντων	ὧν (ἔπραξαν. ἑαυτοῦ δὲ ~προσελθόντος
[611]	ἐκκεκλάσθαι, τὰ δὲ συντετρῖφθαι καὶ	~πάντως	λελωβῆσθαι ὑπὸ τῶν κυμάτων, ἄλλα
[602]	περὶ ὧν ἂν ~ποιῇ. ~Οὐ	πάνυ.	~(Αλλ’ οὖν δὴ ὅμως γε
[605]	εἰδωλοποιοῦντα, ~τοῦ δὲ ἀληθοῦς πόρρω	πάνυ	ἀφεστῶτα. ~Πάνυ μὲν οὖν. ~Οὐ
[601]	δέ γε σκυτοτόμος καὶ χαλκεύς;	~Πάνυ	γε. ~Αρ’ οὖν ἐπαΐει οἵας
[603]	ὅτι ῥᾷστα οἴσει ~τῶν ἄλλων.	~Πάνυ	γε. ~Νῦν δέ γε τόδ’
[602]	εἰδότος, ὁ δὲ χρώμενος ἐπιστήμην.	~Πάνυ	γε. ~Ο δὲ μιμητὴς πότερον
[601]	μέτρῳ καὶ ῥυθμῷ καὶ ἁρμονίᾳ,	πάνυ	~εὖ δοκεῖν λέγεσθαι, ἐάντε περὶ
[613]	λέγω, ὅρα εἰ ἀνέξῃ. ~Καὶ	πάνυ,	ἔφη· δίκαια γὰρ λέγεις. ~Α
[596]	~Αιδου ὑπὸ γῆς ἅπαντα ἐργάζεται.	~(Πάνυ	θαυμαστόν, ἔφη, λέγεις σοφιστήν. ~Απιστεῖς;
[607]	μέλει ἤ τινι ~ἄλλῳ μέτρῳ;	~Πάνυ	μὲν οὖν. ~Δοῖμεν δέ γέ
[595]	ἀνήρ, ἀλλ’ ὃ λέγω, ῥητέον.	~Πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη. ~Ακουε δή,
[599]	δοκοῦσιν τοῖς πολλοῖς εὖ λέγειν.	~Πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη, ἐξεταστέον. ~Οἴει
[597]	ἀπὸ τῆς φύσεως ~μιμητὴν καλεῖς;	~Πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη. ~Τοῦτ’ ἄρα
[605]	δὲ ἀληθοῦς πόρρω πάνυ ἀφεστῶτα.	~Πάνυ	μὲν οὖν. ~Οὐ μέντοι πω
[601]	χρωμάτων δὲ καὶ σχημάτων ~θεωροῦσιν;	~Πάνυ	μὲν οὖν. ~Οὕτω δὴ οἶμαι
[613]	κακὸν ἐκ ~προτέρας ἁμαρτίας ὑπῆρχεν;	~Πάνυ	μὲν οὖν. ~Οὕτως ἄρα ὑποληπτέον
[602]	μιμητικοὺς ὡς οἷόν τε ~μάλιστα.	~Πάνυ	μὲν οὖν. ~(Πρὸς Διός, ἦν
[595]	ἐστίν; οὐδὲ γάρ τοι αὐτὸς	~πάνυ	τι συννοῶ τί βούλεται εἶναι.
[605]	~ἐπιεικεῖς ἱκανὴν εἶναι λωβᾶσθαι, ἐκτὸς	πάνυ	τινῶν ὀλίγων, πάνδεινόν ~που. ~Τί
[613]	~Τί δέ, ἦν δ’ ἐγώ,	παρ’	ἀνθρώπων; ἆρ’ οὐχ ὧδε ἔχει,
[612]	δόξης καὶ παρὰ θεῶν καὶ	παρ’	ἀνθρώπων, καὶ ~ἡμᾶς ὁμολογεῖν περὶ
[612]	καὶ οἵους τῇ ψυχῇ παρέχει	παρ’	ἀνθρώπων τε καὶ θεῶν, ζῶντός
[617]	πάντας τοὺς κλήρους, τὸν δὲ	παρ’	αὑτὸν ~πεσόντα ἕκαστον ἀναιρεῖσθαι πλὴν
[614]	τὰς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὰ	παρ’	ἐκείναις. ~διηγεῖσθαι δὲ ἀλλήλαις τὰς
[612]	~δικαιοσύνης, ὥσπερ ἔχει δόξης καὶ	παρὰ	θεῶν καὶ παρ’ ἀνθρώπων, καὶ
[614]	δ’ ἐγώ, ζῶντι τῷ δικαίῳ	παρὰ	θεῶν τε (καὶ ~ἀνθρώπων ἆθλά
[613]	~Σφόδρα γε. ~Τὰ μὲν δὴ	παρὰ	θεῶν τοιαῦτ’ ἄττ’ ἂν εἴη
[600]	ἢ τοῦ χρυσοῦ καὶ (ἠνάγκαζον	παρὰ	σφίσιν οἴκοι ~εἶναι, ἢ εἰ
[603]	~Καὶ ὀρθῶς γ’ ἔφαμεν. ~(Τὸ	παρὰ	τὰ μέτρα ἄρα δοξάζον τῆς
[603]	χαίροντας. ~μή τι ἄλλο ἦν	παρὰ	ταῦτα; ~Οὐδέν. ~Αρ’ οὖν ἐν
[616]	κεφαλήν, καταβαλόντες καὶ ἐκδείραντες, εἷλκον	παρὰ	τὴν ὁδὸν ἐκτὸς ~ἐπ’ ἀσπαλάθων
[621]	οὖν σφᾶς ἤδη ἑσπέρας ~γιγνομένης	παρὰ	τὸν Αμέλητα ποταμόν, οὗ τὸ
[602]	τῷ εἰδότι καὶ (ἀναγκαζόμενος ~ἀκούειν	παρὰ	τοῦ εἰδότος, ὁ δὲ χρώμενος
[613]	εὐδοκιμοῦσί τε καὶ τὰ ἆθλα	παρὰ	τῶν ἀνθρώπων ~φέρονται; ~Καὶ μάλα.
[614]	τε ἐκ τῆς ~γῆς ἡκούσας	παρὰ	τῶν ἑτέρων τὰ ἐκεῖ καὶ
[615]	μισθοὺς διηγεῖτο. ~Εφη γὰρ δὴ	παραγενέσθαι	ἐρωτωμένῳ ἑτέρῳ ὑπὸ ἑτέρου ὅπου
[604]	δεῖ ~ἐν αὐτοῖς ὅτι τάχιστα	παραγίγνεσθαι	ἡμῖν, τούτῳ ἐμποδὼν γιγνόμενον τὸ
[617]	γονάτων κλήρους τε καὶ βίων	~παραδείγματα,	ἀναβάντα ἐπί τι βῆμα ὑψηλὸν
[618]	τοῦτο αὖθις τὰ τῶν ~βίων	παραδείγματα	εἰς τὸ πρόσθεν σφῶν θεῖναι
[595]	μιμητική· παντὸς γὰρ μᾶλλον ~οὐ	παραδεκτέα	νῦν καὶ ἐναργέστερον, ὡς ἐμοὶ
[607]	καὶ ἐγκώμια τοῖς ἀγαθοῖς ποιήσεως	παραδεκτέον	εἰς πόλιν· εἰ δὲ τὴν
[607]	εἰ δὲ τὴν ~ἡδυσμένην Μοῦσαν	παραδέξῃ	ἐν μέλεσιν ἢ ἔπεσιν, ἡδονή
[595]	~Τὸ ποῖον; ἔφη. ~Τὸ μηδαμῇ	παραδέχεσθαι	αὐτῆς ὅση μιμητική· παντὸς γὰρ
[605]	ἤδη ἂν ἐν δίκῃ οὐ	~παραδεχοίμεθα	εἰς μέλλουσαν εὐνομεῖσθαι πόλιν, ὅτι
[605]	ὅταν τις μοχθηροὺς ἐγκρατεῖς ποιῶν	παραδιδῷ	τὴν πόλιν, τοὺς δὲ ~χαριεστέρους
[596]	ἐγώ. καί μοι εἰπέ, τὸ	παράπαν	οὐκ ἄν σοι δοκεῖ εἶναι
[617]	δὲ ~τοῦ δευτέρου καὶ πέμπτου	παραπλήσια	ἀλλήλοις, ξανθότερα ἐκείνων, τρίτον δὲ
[604]	φρόνιμόν τε καὶ ἡσύχιον ἦθος,	παραπλήσιον	ὂν ἀεὶ ~αὐτὸ αὑτῷ, οὔτε
[600]	καὶ τοῖς ~ὑστέροις ὁδόν τινα	παρέδοσαν	βίου Ομηρικήν, ὥσπερ Πυθαγόρας αὐτός
[614]	ἐκείνοις τοῖς ~ἀγαθοῖς οἷς αὐτὴ	παρείχετο	ἡ δικαιοσύνη, τοιαῦτ’ ἂν εἴη.
[620]	τιμὰς ἀθλητοῦ ἀνδρός, οὐ ~δύνασθαι	παρελθεῖν,	ἀλλὰ λαβεῖν. μετὰ (δὲ ταύτην
[615]	~ἄνδρες, ἔφη, ἄγριοι, διάπυροι ἰδεῖν,	παρεστῶτες	καὶ καταμανθάνοντες τὸ ~φθέγμα, τοὺς
[612]	τε καὶ οἵους τῇ ψυχῇ	παρέχει	παρ’ ἀνθρώπων τε καὶ θεῶν,
[610]	δ’ ἔχοντα καὶ μάλα ζωτικὸν	παρέχουσαν,	καὶ πρός γ’ ἔτι τῷ
[620]	μόγις εὑρεῖν κείμενόν που ~καὶ	παρημελημένον	(ὑπὸ τῶν ἄλλων, καὶ εἰπεῖν
[616]	ἀσπαλάθων κνάμπτοντες, ~καὶ τοῖς ἀεὶ	παριοῦσι	σημαίνοντες ὧν ἕνεκά τε καὶ
[600]	~πάμπολλοι δύνανται τοῖς ἐφ’ ἑαυτῶν	παριστάναι	ἰδίᾳ (συγγιγνό( μενοι ~ὡς οὔτε
[611]	περὶ αὐτοῦ, οἷον ἐν τῷ	παρόντι	φαίνεται· ~τεθεάμεθα μέντοι διακείμενον αὐτό,
[596]	~Εστιν, ἔφη, οὕτως· ἀλλὰ σοῦ	παρόντος	οὐδ’ ἂν προθυμηθῆναι οἷός τε
[618]	τὴν γῆν, πολὺ πλείω τῶν	~παρόντων.	εἶναι δὲ παντοδαπά· ζῴων τε
[608]	γε ὀλίγῳ χρόνῳ μέγα γένοιτο;	πᾶς	γὰρ οὗτός γε ~ὁ ἐκ
[618]	ἔοικεν, ὦ φίλε Γλαύκων, ὁ	πᾶς	κίνδυνος ~ἀνθρώπῳ, καὶ διὰ ταῦτα
[611]	οἵα ἂν γένοιτο τῷ τοιούτῳ	πᾶσα	ἐπισπομένη καὶ ὑπὸ ταύτης τῆς
[602]	αὖ πλάνην τῆς ὄψεως, ~καὶ	πᾶσά	τις ταραχὴ δήλη (ἡμῖν ἐνοῦσα
[616]	τὰ ὑποζώματα τῶν τριήρων, οὕτω	πᾶσαν	συνέχον τὴν ~περιφοράν— ἐκ δὲ
[598]	περί του, ὡς ἐνέτυχεν ἀνθρώπῳ	~πάσας	ἐπισταμένῳ τὰς δημιουργίας καὶ τἆλλα
[616]	τεταμένον Ανάγκης ἄτρακτον, δι’ οὗ	πάσας	~ἐπιστρέφεσθαι τὰς περιφοράς· οὗ τὴν
[620]	εἰς τὰ ἥμερα μεταβάλλοντα, καὶ	πάσας	μείξεις ~μείγνυσθαι. ~Επειδὴ δ’ οὖν
[598]	ἐπειδή τινων (ἀκούομεν ὅτι οὗτοι	πάσας	μὲν ~τέχνας ἐπίστανται, πάντα δὲ
[620]	μείξεις ~μείγνυσθαι. ~Επειδὴ δ’ οὖν	πάσας	τὰς ψυχὰς τοὺς βίους ᾑρῆσθαι,
[606]	τῇ ψυχῇ, ἃ δή φαμεν	πάσῃ	~πράξει ἡμῖν ἕπεσθαι, ὅτι τοιαῦτα
[609]	ἰόν, καί, ὅπερ λέγω, σχεδὸν	πᾶσι	~σύμφυτον ἑκάστῳ κακόν τε καὶ
[621]	μὲν οὖν τι τοῦ ὕδατος	πᾶσιν	ἀναγκαῖον εἶναι πιεῖν, τοὺς ~δὲ
[603]	πεπραγέναι, καὶ ἐν τούτοις δὴ	πᾶσιν	ἢ λυπουμένους ἢ χαίροντας. ~μή
[598]	μιμητῇ ἐξηπατήθη, ὥστε ἔδοξεν αὐτῷ	πάσσοφος	~εἶναι, διὰ τὸ αὐτὸς μὴ
[613]	οἴου καὶ ἐμοῦ ἀκηκοέναι ὡς	πάσχουσιν.	~ἀλλ’ ὃ λέγω, ὅρα εἰ
[617]	μίαν ἱεῖσαν, ἕνα τόνον· ἐκ	πασῶν	δὲ ὀκτὼ ~οὐσῶν μίαν ἁρμονίαν
[620]	τύχην δὲ ~τὴν Οδυσσέως λαχοῦσαν	πασῶν	ὑστάτην αἱρησομένην ἰέναι, μνήμῃ δὲ
[615]	ἐκεῖνον τὸν χρόνον, γέροντά τε	~πατέρα	ἀποκτείνας (καὶ πρεσβύτερον ἀδελφόν, καὶ
[621]	ἅπαντας εἰς ~τὸ τῆς Λήθης	πεδίον	διὰ καύματός τε καὶ πνίγους
[604]	μὲν ἕτερον τῷ νόμῳ ἕτοιμον	πείθεσθαι,	ᾗ ὁ νόμος ~ἐξηγεῖται; ~Πῶς;
[621]	(καὶ ἡμᾶς ~ἂν σώσειεν, ἂν	πειθώμεθα	αὐτῷ, καὶ τὸν τῆς Λήθης
[621]	οὐ μιανθησόμεθα. ἀλλ’ ἂν ἐμοὶ	πειθώμεθα,	~νομίζοντες ἀθάνατον ψυχὴν καὶ δυνατὴν
[599]	ἢ ἐπὶ τοῖς ~μιμήμασι, καὶ	πειρῷτο	ἂν πολλὰ καὶ καλὰ ἔργα
[620]	εἵλετο ~δαίμονα, τοῦτον φύλακα (συμ(	πέμπειν	τοῦ βίου καὶ ἀποπληρωτὴν τῶν
[616]	τέταρτον δὲ τὸν τοῦ ὀγδόου,	~πέμπτον	δὲ τὸν τοῦ ἑβδόμου, ἕκτον
[617]	τέταρτον δὲ τὸν τρίτον καὶ	πέμπτον	τὸν ~δεύτερον. στρέφεσθαι δὲ αὐτὸν
[617]	τε ἕβδομον καὶ ~ἕκτον καὶ	πέμπτον·	(τὸν) τρίτον δὲ φορᾷ ἰέναι,
[616]	ἑβδόμου, ἕκτον δὲ τὸν τοῦ	πέμπτου,	ἕβδομον δὲ τὸν ~τοῦ τρίτου,
[617]	τὸν δὲ ~τοῦ δευτέρου καὶ	πέμπτου	παραπλήσια ἀλλήλοις, ξανθότερα ἐκείνων, τρίτον
[605]	μιμουμένου (τινὰ τῶν ἡρώων ἐν	~πένθει	ὄντα καὶ μακρὰν ῥῆσιν ἀποτεί
[606]	ἀνὴρ ἀγαθὸς φάσκων εἶναι ἀκαίρως	~πενθεῖ,	τοῦτον ἐπαινεῖν καὶ ἐλεεῖν, ἀλλ’
[613]	τοῦ δικαίου ἀνδρός, ἐάντ’ ἐν	πενίᾳ	~γίγνηται ἐάντ’ ἐν νόσοις ἤ
[618]	πῶς ἔχει, εἰδέναι τί κάλλος	πενίᾳ	ἢ πλούτῳ κραθὲν καὶ ~(μετὰ
[618]	ἀλλήλοις τε καὶ ~πλούτοις καὶ	πενίαις,	τὰ δὲ νόσοις, τὰ δ’
[618]	καὶ μεταξὺ διαφθειρομένας καὶ εἰς	πενίας	τε καὶ φυγὰς ~καὶ εἰς
[607]	οἱ λεπτῶς μεριμνῶντες, ὅτι ἄρα	~πένονται,	καὶ ἄλλα μυρία σημεῖα παλαιᾶς
[606]	ἐντύχῃς ~λέγουσιν ὡς τὴν Ελλάδα	πεπαίδευκεν	οὗτος ὁ ποιητὴς καὶ πρὸς
[606]	βέλτιστον ~ἡμῶν, ἅτε οὐχ ἱκανῶς	πεπαιδευμένον	λόγῳ οὐδὲ ἔθει, ἀνίησιν τὴν
[606]	ἐν ταῖς οἰκείαις συμφοραῖς ~καὶ	πεπεινηκὸς	τοῦ δακρῦσαί τε καὶ ἀποδύρασθαι
[605]	ἡ σοφία αὐτοῦ τούτῳ ἀρέσκειν	πέπηγεν,	εἰ μέλλει ~εὐδοκιμήσειν ἐν τοῖς
[597]	καὶ τοῦτο καὶ τἆλλα πάντα	~πεποίηκεν.	~Τί δὲ τὸν τέκτονα; ἆρ’
[599]	παλαιῶν ἢ ~τῶν νέων λέγεται	πεποιηκέναι,	ὥσπερ Ασκληπιός, ἢ τίνας μαθητὰς
[601]	πρὸς ἣν ἂν ἕκαστον ᾖ	~πεποιημένον	ἢ πεφυκός; ~Οὕτως. ~Πολλὴ ἄρα
[598]	σκόπει· πρὸς πότερον ἡ γραφικὴ	πεποίηται	περὶ ~ἕκαστον; πότερα πρὸς τὸ
[619]	τοὺς ~πολλούς, ἅτε αὐτούς τε	πεπονηκότας	ἄλλους τε ἑωρακότας, οὐκ ἐξ
[615]	μέλλοντες ἀνιέναι ~καὶ τἆλλα πάντα	πεπονθότες,	ἐκεῖνόν τε κατείδομεν ἐξαίφνης καὶ
[603]	ἢ εὖ οἰομένους ἢ ~κακῶς	πεπραγέναι,	καὶ ἐν τούτοις δὴ πᾶσιν
[604]	ἐν πτώσει ~κύβων πρὸς τὰ	πεπτωκότα	τίθεσθαι τὰ αὑτοῦ πράγματα, ὅπῃ
[615]	γενομένων καὶ ὀλίγον ~χρόνον βιούντων	πέρι	ἄλλα ἔλεγεν οὐκ ἄξια μνήμης.
[601]	λέγεσθαι, ἐάντε περὶ στρατηγίας ἐάντε	περὶ	ἄλλου (ὁτουοῦν· ~οὕτω φύσει αὐτὰ
[599]	καὶ ~διοικήσεων πόλεων, καὶ (παιδείας	πέρι	ἀνθρώπου, δίκαιόν που ἐρωτᾶν ~αὐτὸν
[599]	ἐπιστήμων εἴη τῇ ἀληθείᾳ τούτων	πέρι	ἅπερ καὶ ~μιμεῖται, πολὺ πρότερον
[612]	παρ’ ἀνθρώπων, καὶ ~ἡμᾶς ὁμολογεῖν	περὶ	αὐτῆς δοκεῖσθαι οὕτω, ἵνα καὶ
[595]	ἐγώ, πολλὰ μὲν καὶ ἄλλα	περὶ	αὐτῆς ἐννοῶ, ὡς ~παντὸς ἄρα
[600]	γὰρ ὡς ~πολλή τις ἀμέλεια	περὶ	(αὐτὸν ἦν ἐπ’ αὐτοῦ ἐκείνου,
[604]	γε ἀληθές. ~(Τόδε νῦν μοι	περὶ	αὐτοῦ εἰπέ· πότερον μᾶλλον αὐτὸν
[611]	~νῦν δὲ εἴπομεν μὲν ἀληθῆ	περὶ	αὐτοῦ, οἷον ἐν τῷ παρόντι
[608]	~Εγωγε. ~(Αρ’ οὖν ὥσπερ ἐγὼ	περὶ	αὐτῶν διανοῇ; ~Τὸ ποῖον; ~Τὸ
[606]	γενέσθαι. ~Καὶ μάλα, ἔφη. ~(Καὶ	περὶ	ἀφροδισίων δὴ καὶ θυμοῦ καὶ
[599]	τέχνας αὐτοὺς ἐρωτῶμεν, ἀλλ’ ἐῶμεν·	περὶ	δὲ ὧν μεγίστων τε καὶ
[599]	ἀπὸ τῆς ἀληθείας ~εἶ ἀρετῆς	πέρι,	εἰδώλου δημιουργός, ὃν δὴ μιμητὴν
[596]	τι ἓν ἕκαστον εἰώθαμεν τίθεσθαι	περὶ	ἕκαστα τὰ ~πολλά, οἷς ταὐτὸν
[598]	πρὸς πότερον ἡ γραφικὴ πεποίηται	περὶ	~ἕκαστον; πότερα πρὸς τὸ ὄν,
[601]	πάντα οὕτω φήσομεν ἔχειν; ~Πῶς;	~(Περὶ	ἕκαστον ταύτας τινὰς τρεῖς τέχνας
[602]	ὅμως γε μιμήσεται, οὐκ εἰδὼς	περὶ	ἑκάστου ὅπῃ ~πονηρὸν ἢ χρηστόν·
[613]	ἐθέλωσι· καὶ πάντα ἃ σὺ	~περὶ	ἐκείνων, ἐγὼ νῦν λέγω περὶ
[599]	ἐπιχειρεῖ λέγειν Ομηρος, πολέμων τε	πέρι	καὶ στρατηγιῶν καὶ ~διοικήσεων πόλεων,
[601]	μὲν ποιητὴς πίστιν ὀρθὴν ἕξει	περὶ	~κάλλους τε καὶ πονηρίας, ~συνὼν
[602]	ἣν ~ἔχει; ~Τοῦ ποίου τινὸς	πέρι	λέγεις; ~Τοῦ τοιοῦδε· ταὐτόν που
[599]	ὠφελία. ~Τῶν μὲν τοίνυν ἄλλων	πέρι	μὴ ἀπαιτῶμεν λόγον (Ομη( ρον
[600]	~παιδείαν φανείη, εἰ τὰ λεγόμενα	περὶ	Ομήρου ἀληθῆ. λέγεται γὰρ ὡς
[595]	καὶ αἰδὼς ἐκ παιδὸς ἔχουσα	~περὶ	Ομήρου ἀποκωλύει λέγειν. ἔοικε μὲν
[598]	τέκτονα, ~τοὺς ἄλλους (δημιουρ( γούς,	περὶ	οὐδενὸς τούτων ἐπαΐων τῶν τεχνῶν·
[601]	ἱππικός; ~Αληθέστατα. ~Αρ’ οὖν οὐ	περὶ	πάντα οὕτω φήσομεν ἔχειν; ~Πῶς;
[606]	ἀφροδισίων δὴ καὶ θυμοῦ καὶ	περὶ	πάντων τῶν ~ἐπιθυμητικῶν τε καὶ
[598]	οἶμαι ὦ φίλε, τόδε δεῖ	περὶ	πάντων τῶν τοιούτων ~διανοεῖσθαι· ἐπειδάν
[603]	ἀπολέσας ἤ ~τι ἄλλο ὧν	περὶ	πλείστου ποιεῖται, ἐλέγομέν που καὶ
[595]	πόλιν, οὐχ ἥκιστα δὲ ἐνθυμηθεὶς	~περὶ	ποιήσεως λέγω. ~Τὸ ποῖον; ἔφη.
[607]	δή, ἔφην, ἀπολελογήσθω ἡμῖν ἀναμνησθεῖσιν	περὶ	~ποιήσεως, ὅτι εἰκότως ἄρα τότε
[608]	δεδιότι, καὶ νομιστέα ἅπερ εἰρήκαμεν	περὶ	ποιήσεως. ~Παντάπασιν, ἦ δ’ ὅς,
[601]	(εἶναι, αὐτός τε οὐκ ἐπαΐων	~περὶ	σκυτοτομίας καὶ τοῖς μὴ ἐπαΐουσιν,
[601]	τῶν λόγων θεωροῦσι δοκεῖν, ~ἐάντε	περὶ	σκυτοτομίας τις λέγῃ ἐν μέτρῳ
[601]	πάνυ ~εὖ δοκεῖν λέγεσθαι, ἐάντε	περὶ	στρατηγίας ἐάντε περὶ ἄλλου (ὁτουοῦν·
[602]	δὴ καὶ ἐξέχοντα διὰ τὴν	περὶ	τὰ χρώματα αὖ πλάνην τῆς
[599]	ἐκεῖνος τοὺς ἐκγόνους, μηδ’ αὖ	περὶ	τὰς ~ἄλλας τέχνας αὐτοὺς ἐρωτῶμεν,
[596]	οὔ; ~Αλλὰ ἰδέαι γέ που	περὶ	ταῦτα τὰ σκεύη δύο, μία
[602]	~Οὐκοῦν ἔφαμεν τῷ αὐτῷ ἅμα	περὶ	ταὐτὰ ἐναντία δοξάζειν ἀδύνατον ~εἶναι;
[602]	ἢ ἴσα τἀναντία φαίνεται ἅμα	περὶ	ταὐτά. ~Ναί. ~Οὐκοῦν ἔφαμεν τῷ
[616]	νῶτον ~συνεχὲς ἑνὸς σφονδύλου ἀπεργαζομένους	περὶ	τὴν ἠλακάτην· ἐκείνην δὲ ~διὰ
[608]	εὐλαβητέον (αὐτὴν ὂν τῷ ἀκροωμένῳ,	περὶ	τῆς ἐν αὑτῷ ~πολιτείας δεδιότι,
[604]	ἀγωγῆς γιγνομένης ἐν τῷ ἀνθρώπῳ	περὶ	τὸ αὐτὸ ἅμα, ~δύο φαμὲν
[604]	~Τῷ βουλεύεσθαι, ἦν δ’ ἐγώ,	περὶ	τὸ γεγονὸς καὶ ὥσπερ ἐν
[613]	ἀμελεῖσθαι ὑπὸ τοῦ ὁμοίου. ~Οὐκοῦν	περὶ	τοῦ ἀδίκου τἀναντία τούτων δεῖ
[606]	οὐχ ὁ αὐτὸς λόγος καὶ	περὶ	τοῦ γελοίου; ὅτι, ἃν αὐτὸς
[613]	μὲν οὖν. ~Οὕτως ἄρα ὑποληπτέον	περὶ	τοῦ δικαίου ἀνδρός, ἐάντ’ ἐν
[598]	μιμητὴν ὡμολογήκαμεν. ~εἰπὲ δέ μοι	περὶ	(τοῦ ~ζωγράφου τόδε· πότερα ἐκεῖνο
[600]	λέγονται, ὥσπερ αὖ Θάλεώ ~τε	πέρι	τοῦ Μιλησίου καὶ Αναχάρσιος τοῦ
[598]	~διανοεῖσθαι· ἐπειδάν τις ἡμῖν ἀπαγγέλλῃ	περί	του, ὡς ἐνέτυχεν ἀνθρώπῳ ~πάσας
[597]	ὥς γ’ ἂν δόξειεν τοῖς	περὶ	τοὺς τοιούσδε λόγους ~διατρίβουσιν. ~Μηδὲν
[613]	μάλα. ~Ανέξῃ ἄρα λέγοντος ἐμοῦ	περὶ	τούτων ἅπερ αὐτὸς ἔλεγες (περὶ
[600]	καὶ βελτίους ἀπεργάζεσθαι Ομηρος, ἅτε	περὶ	~τούτων οὐ μιμεῖσθαι ἀλλὰ γιγνώσκειν
[602]	δὲ δὴ μιμεῖσθαι τοῦτο οὐ	περὶ	τρίτον μέν ~τί ἐστιν ἀπὸ
[613]	περὶ τούτων ἅπερ αὐτὸς ἔλεγες	(περὶ	~τῶν ἀδίκων; ἐρῶ γὰρ δὴ
[613]	περὶ τῶνδε. καὶ αὖ καὶ	περὶ	τῶν ἀδίκων, ὅτι οἱ ~πολλοὶ
[601]	οἷον αὐλητής που αὐλοποιῷ (ἐξαγγέλλει	περὶ	τῶν αὐλῶν, οἳ ἂν ~ὑπηρετῶσιν
[603]	εἶχεν ἐν ἑαυτῷ δόξας ἅμα	~περὶ	τῶν αὐτῶν, οὕτω καὶ ἐν
[613]	καὶ στεφανοῦνται. οὐχ οὕτω καὶ	~περὶ	τῶν δικαίων τὸ πολὺ συμβαίνει;
[613]	~περὶ ἐκείνων, ἐγὼ νῦν λέγω	περὶ	τῶνδε. καὶ αὖ καὶ περὶ
[601]	~Οὐκοῦν ὁ μὲν εἰδὼς ἐξαγγέλλει	περὶ	χρηστῶν καὶ πονηρῶν αὐλῶν, ὁ
[618]	πάντα τὰ τοιαῦτα τῶν φύσει	περὶ	ψυχὴν ~ὄντων καὶ τῶν ἐπικτήτων
[602]	ἐκ τοῦ χρῆσθαι ἐπιστήμην ἕξει	περὶ	ὧν ἂν ~γράφῃ, εἴτε καλὰ
[602]	οὔτε ὀρθὰ δοξάσει ὁ μιμητὴς	περὶ	ὧν ἂν μιμῆται ~πρὸς κάλλος
[598]	τὸν ἀγαθὸν ποιητήν, εἰ μέλλει	περὶ	ὧν ἂν ποιῇ ~καλῶς ποιήσειν,
[602]	τῇ ποιήσει μιμητικὸς πρὸς σοφίαν	περὶ	ὧν ἂν ~ποιῇ. ~Οὐ πάνυ.
[599]	ὄντι οἱ ἀγαθοὶ ποιηταὶ ἴσασιν	~περὶ	ὧν δοκοῦσιν τοῖς πολλοῖς εὖ
[602]	~μιμητικὸν μηδὲν εἰδέναι ἄξιον λόγου	περὶ	ὧν μιμεῖται, ἀλλ’ εἶναι παιδιάν
[600]	ἀρετῆς εἶναι καὶ τῶν ἄλλων	περὶ	ὧν ποιοῦσιν, τῆς δὲ ~ἀληθείας
[621]	(αὐτῆς ~κομιζώμεθα, ὥσπερ οἱ νικηφόροι	περιαγειρόμενοι,	καὶ ἐνθάδε καὶ ἐν τῇ
[614]	~ἄνω διὰ τοῦ οὐρανοῦ, σημεῖα	περιάψαντας	τῶν δεδικασμένων ἐν τῷ ~πρόσθεν,
[600]	~ἀνθρώπους, ἢ Ησίοδον ῥαψῳδεῖν ἂν	περιιόντας	εἴων, καὶ οὐχὶ μᾶλλον ἂν
[620]	προτέρων πόνων φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν ζητεῖν	περιιοῦσαν	χρόνον ~πολὺν βίον ἀνδρὸς ἰδιώτου
[612]	ἐν ᾧ νῦν ἐστίν, ~καὶ	περικρουσθεῖσα	πέτρας (τε καὶ ὄστρεα ἃ
[614]	πρὸς ἐκεῖνα ~ἃ τελευτήσαντα ἑκάτερον	περιμένει·	χρὴ δ’ αὐτὰ ἀκοῦσαι, ἵνα
[617]	συμφωνεῖν. ἄλλας δὲ (καθη( μένας	πέριξ	δι’ ἴσου ~τρεῖς, ἐν θρόνῳ
[617]	λόγος. Ψυχαὶ ἐφήμεροι, ἀρχὴ ~ἄλλης	περιόδου	θνητοῦ γένους θανατηφόρου. (οὐχ ὑμᾶς
[612]	καὶ πετρώδη πολλὰ καὶ ἄγρια	περιπέφυκεν	ὑπὸ τῶν εὐδαιμόνων λεγομένων ~ἑστιάσεων.
[596]	που, εἰ θέλεις λαβὼν κάτοπτρον	(περιφέρειν	πανταχῇ· ~ταχὺ μὲν ἥλιον ποιήσεις
[617]	~τὴν ἐναντίαν τῷ ὅλῳ ἠρέμα	περιφέρεσθαι,	αὐτῶν δὲ τούτων τάχιστα μὲν
[617]	φοράν, ἐν δὲ τῷ ὅλῳ	περιφερομένῳ	τοὺς μὲν ἐντὸς ἑπτὰ κύκλους
[600]	μόνον οὐκ ἐπὶ ταῖς κεφαλαῖς	περιφέρουσιν	αὐτοὺς οἱ ~ἑταῖροι· Ομηρον δ’
[617]	συνεπιστρέφειν τοῦ ἀτράκτου τὴν ~ἔξω	περιφοράν,	διαλείπουσαν χρόνον, τὴν δὲ Ατροπον
[616]	τριήρων, οὕτω πᾶσαν συνέχον τὴν	~περιφοράν—	ἐκ δὲ τῶν ἄκρων τεταμένον
[616]	δι’ οὗ πάσας ~ἐπιστρέφεσθαι τὰς	περιφοράς·	οὗ τὴν μὲν ἠλακάτην τε
[604]	ἰᾶσθαί τε καὶ ἐπανορθοῦν τὸ	~πεσόν	τε καὶ νοσῆσαν, ἰατρικῇ θρηνῳδίαν
[617]	κλήρους, τὸν δὲ παρ’ αὑτὸν	~πεσόντα	ἕκαστον ἀναιρεῖσθαι πλὴν οὗ, ἓ
[612]	ᾧ νῦν ἐστίν, ~καὶ περικρουσθεῖσα	πέτρας	(τε καὶ ὄστρεα ἃ νῦν
[611]	ὄστρεά ~τε καὶ φυκία καὶ	πέτρας,	ὥστε παντὶ μᾶλλον θηρίῳ ἐοικέναι
[612]	ἅτε γῆν ἑστιωμένῃ, ~γεηρὰ καὶ	πετρώδη	πολλὰ καὶ ἄγρια περιπέφυκεν ὑπὸ
[605]	πρὸς τὸ τοιοῦτον τῆς ψυχῆς	~πέφυκέ	τε καὶ ἡ σοφία αὐτοῦ
[601]	ἂν ἕκαστον ᾖ ~πεποιημένον ἢ	πεφυκός;	~Οὕτως. ~Πολλὴ ἄρα ἀνάγκη τὸν
[609]	οὐκ ἤδη ~εἰσόμεθα ὅτι τοῦ	πεφυκότος	οὕτως ὄλεθρος οὐκ ἦν; ~Οὕτως,
[597]	~ἀπὸ βασιλέως καὶ τῆς ἀληθείας	πεφυκώς,	καὶ πάντες οἱ ἄλλοι μιμηταί.
[595]	εἰδέναι αὐτὰ οἷα τυγχάνει ὄντα.	~Πῇ	δή, ἔφη, διανοούμενος λέγεις; ~Ρητέον,
[600]	τρόπον ἐπονομάζοντες τοῦ βίου διαφανεῖς	πῃ	δοκοῦσιν ~εἶναι ἐν τοῖς ἄλλοις;
[606]	εἰ ἐκείνῃ γ’ αὐτὸ σκοποίης.	~Πῇ;	~Εἰ ἐνθυμοῖο ὅτι τὸ βίᾳ
[621]	δὲ ~τοῦ μὲν ὕδατος κωλυθῆναι	πιεῖν·	ὅπῃ μέντοι καὶ ὅπως εἰς
[621]	τοῦ ὕδατος πᾶσιν ἀναγκαῖον εἶναι	πιεῖν,	τοὺς ~δὲ φρονήσει μὴ σῳζομένους
[620]	~ἰδεῖν τὴν τοῦ γελωτοποιοῦ Θερσίτου	πίθηκον	ἐνδυομένην. κατὰ τύχην δὲ ~τὴν
[606]	τοῦτο ~τὸ ὑπὸ τῶν ποιητῶν	πιμπλάμενον	καὶ χαῖρον· τὸ δὲ φύσει
[621]	~δὲ φρονήσει μὴ σῳζομένους πλέον	πίνειν	τοῦ μέτρου· τὸν δὲ ἀεὶ
[621]	τοῦ μέτρου· τὸν δὲ ἀεὶ	πιόντα	~(πάντων ἐπιλανθάνεσθαι. ἐπειδὴ δὲ κοιμηθῆναι
[619]	τῆς αἱρέσεως μὴ ἐν τελευταίοις	πίπτοι,	~κινδυνεύει ἐκ τῶν ἐκεῖθεν ἀπαγγελλομένων
[603]	τὸ μέτρῳ γε καὶ λογισμῷ	πιστεῦον	βέλτιστον ἂν εἴη τῆς ~ψυχῆς.
[603]	δ’ ἐγώ, τῷ εἰκότι μόνον	πιστεύσωμεν	ἐκ τῆς γραφικῆς, ~ἀλλὰ καὶ
[601]	καὶ πονηρῶν αὐλῶν, ὁ ~δὲ	πιστεύων	ποιήσει; ~Ναί. ~Τοῦ αὐτοῦ ἄρα
[601]	ἄρα σκεύους ὁ μὲν ποιητὴς	πίστιν	ὀρθὴν ἕξει περὶ ~κάλλους τε
[598]	ἔφη. ~Ωδε· κλίνη, ἐάντε ἐκ	πλαγίου	αὐτὴν θεᾷ ἐάντε καταντικρὺ ἢ
[602]	τὴν περὶ τὰ χρώματα αὖ	πλάνην	τῆς ὄψεως, ~καὶ πᾶσά τις
[616]	πρῶτόν τε καὶ ~ἐξωτάτω σφόνδυλον	πλατύτατον	τὸν τοῦ χείλους κύκλον ἔχειν,
[611]	γένοιντο μηδεμιᾶς ἀπολλυμένης, ~οὔτε αὖ	πλείους·	εἰ γὰρ ὁτιοῦν τῶν ἀθανάτων
[597]	κλίνη· δύο δὲ τοιαῦται ἢ	πλείους	οὔτε ~ἐφυτεύθησαν ὑπὸ τοῦ θεοῦ
[603]	ἤ ~τι ἄλλο ὧν περὶ	πλείστου	ποιεῖται, ἐλέγομέν που καὶ τότε
[615]	~ἄλλους— σχεδόν τι αὐτῶν τοὺς	πλείστους	τυράννους· ἦσαν δὲ καὶ ἰδιῶταί
[618]	θεῖναι ἐπὶ τὴν γῆν, πολὺ	πλείω	τῶν ~παρόντων. εἶναι δὲ παντοδαπά·
[611]	εἰ γὰρ ὁτιοῦν τῶν ἀθανάτων	πλέον	γίγνοιτο, οἶσθ’ ὅτι ἐκ ~τοῦ
[602]	φαινόμενον μεῖζον ἢ ~ἔλαττον ἢ	πλέον	ἢ βαρύτερον, ἀλλὰ τὸ λογισάμενον
[597]	εἴτε τις ἀνάγκη ἐπῆν μὴ	πλέον	~ἢ μίαν ἐν τῇ φύσει
[617]	ἀδέσποτον, ἣν τιμῶν καὶ ~ἀτιμάζων	πλέον	καὶ ἔλαττον αὐτῆς ἕκαστος ἕξει.
[621]	τοὺς ~δὲ φρονήσει μὴ σῳζομένους	πλέον	πίνειν τοῦ μέτρου· τὸν δὲ
[604]	προσπταίσαντας καθάπερ παῖδας ~ἐχομένους τοῦ	πληγέντος	ἐν τῷ βοᾶν διατρίβειν, ἀλλ’
[614]	ἦν δ’ ἐγώ, οὐδέν ἐστι	πλήθει	οὐδὲ μεγέθει πρὸς ἐκεῖνα ~ἃ
[610]	ψυχὴν ἤ τι ἄλλο ἀπολεῖ,	πλὴν	ἐφ’ ᾧ ~τέτακται. ~Σχολῇ γ’
[617]	παρ’ αὑτὸν ~πεσόντα ἕκαστον ἀναιρεῖσθαι	πλὴν	οὗ, ἓ δὲ οὐκ ἐᾶν·
[618]	δ’ ἄλλα ἀλλήλοις τε καὶ	~πλούτοις	καὶ πενίαις, τὰ δὲ νόσοις,
[618]	εἰδέναι τί κάλλος πενίᾳ ἢ	πλούτῳ	κραθὲν καὶ ~(μετὰ ποίας τινὸς
[619]	ᾖ καὶ ἐκεῖ ἀνέκπληκτος ὑπὸ	πλούτων	τε καὶ τῶν τοιούτων κακῶν,
[621]	πεδίον διὰ καύματός τε καὶ	πνίγους	δεινοῦ· καὶ γὰρ εἶναι αὐτὸ
[616]	ἄλλους (συμποδίσαντες χεῖράς τε καὶ	πόδας	~καὶ κεφαλήν, καταβαλόντες καὶ ἐκδείραντες,
[618]	ζητητὴς καὶ ~μαθητὴς ἔσται, ἐάν	ποθεν	οἷός τ’ ᾖ μαθεῖν καὶ
[611]	δεῖ, ὦ Γλαύκων, ἐκεῖσε βλέπειν.	~Ποῖ;	ἦ δ’ ὅς. ~(Εἰς τὴν
[599]	καὶ οἷός τε ἦσθα γιγνώσκειν	ποῖα	ἐπιτηδεύματα βελτίους ἢ ~χείρους ἀνθρώπους
[618]	ἢ πλούτῳ κραθὲν καὶ ~(μετὰ	ποίας	τινὸς ψυχῆς ἕξεως κακὸν ἢ
[609]	ψυχῇ ἆρ’ οὐκ ἔστιν ὃ	ποιεῖ	αὐτὴν αὐτὴν κακήν; ~Καὶ μάλα,
[609]	ᾧ ἔστι μὲν κακὸν ὃ	ποιεῖ	αὐτὸ ~μοχθηρόν, τοῦτο μέντοι οὐχ
[601]	ποιητῇ οἷα ἀγαθὰ ἢ κακὰ	ποιεῖ	ἐν τῇ χρείᾳ ᾧ ~χρῆται·
[596]	~τινι καὶ ὁ ζωγράφος κλίνην	ποιεῖ·	ἢ οὔ; ~Ναί, ἔφη, φαινομένην
[599]	ἐπιτηδεύματα βελτίους ἢ ~χείρους ἀνθρώπους	ποιεῖ	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, λέγε ἡμῖν
[596]	ἐκ τῆς γῆς φυόμενα ~ἅπαντα	ποιεῖ	καὶ ζῷα πάντα ἐργάζεται, τά
[596]	ἀληθῆ οἶμαι αὐτὸν ποιεῖν ἃ	ποιεῖ.	καίτοι τρόπῳ γέ ~τινι καὶ
[596]	~πρὸς τὴν ἰδέαν βλέπων οὕτω	ποιεῖ	ὁ μὲν τὰς κλίνας, ὁ
[597]	ἔλεγες ὅτι οὐ τὸ εἶδος	ποιεῖ,	~ὃ δή φαμεν εἶναι ὃ
[596]	δημιουργόν. ~(Τὸν ποῖον; ~Ος πάντα	ποιεῖ,	ὅσαπερ εἷς ἕκαστος τῶν χειροτεχνῶν.
[597]	~Οὐκοῦν εἰ μὴ ὃ ἔστιν	ποιεῖ,	οὐκ ἂν τὸ ὂν ποιοῖ,
[609]	τι τούτων προσγένηται, πονηρόν τε	ποιεῖ	ᾧ ~προσεγένετο, καὶ τελευτῶν ὅλον
[609]	πονηρίας οὔσης ψυχῆς. ἀλλ’ ~ὧδε	ποίει·	ὥσπερ σῶμα ἡ σώματος πονηρία
[596]	φήσεις οὐκ ἀληθῆ οἶμαι αὐτὸν	ποιεῖν	ἃ ποιεῖ. καίτοι τρόπῳ γέ
[598]	ἢ μὴ οἷόν τε εἶναι	ποιεῖν.	δεῖ δὴ ~ἐπισκέψασθαι πότερον μιμηταῖς
[598]	ποιῇ ~καλῶς ποιήσειν, εἰδότα ἄρα	ποιεῖν,	ἢ μὴ οἷόν τε εἶναι
[599]	ἀπέχοντα τοῦ ~ὄντος καὶ ῥᾴδια	ποιεῖν	μὴ εἰδότι τὴν ἀλήθειαν— φαντάσματα
[601]	αὐλεῖν, καὶ ἐπιτάξει οἵους δεῖ	ποιεῖν,	ὁ δ’ ὑπηρετήσει. ~Πῶς δ’
[605]	ζωγράφῳ· καὶ γὰρ τῷ φαῦλα	ποιεῖν	πρὸς ἀλήθειαν ~ἔοικεν αὐτῷ, καὶ
[599]	οὖν, εἴ τις ἀμφότερα δύναιτο	ποιεῖν,	τό τε μιμηθησόμενον καὶ τὸ
[606]	μὴ μισῇς ὡς πονηρά, ταὐτὸν	ποιεῖς	ὅπερ ἐν τοῖς ἐλέοις; ~ὃ
[619]	οὐκ ἐξ ~ἐπιδρομῆς τὰς αἱρέσεις	ποιεῖσθαι.	διὸ δὴ καὶ μεταβολὴν τῶν
[603]	~τι ἄλλο ὧν περὶ πλείστου	ποιεῖται,	ἐλέγομέν που καὶ τότε ὅτι
[598]	εἰ μέλλει περὶ ὧν ἂν	ποιῇ	~καλῶς ποιήσειν, εἰδότα ἄρα ποιεῖν,
[602]	πρὸς σοφίαν περὶ ὧν ἂν	~ποιῇ.	~Οὐ πάνυ. ~(Αλλ’ οὖν δὴ
[606]	αὐτῆς στερηθῆναι καταφρονήσας ὅλου τοῦ	~ποιήματος.	λογίζεσθαι γὰρ οἶμαι ὀλίγοις τισὶν
[596]	μόνον πάντα οἷός τε σκεύη	ποιῆσαι,	ἀλλὰ καὶ τὰ ἐκ τῆς
[596]	οἷός τ’ εἴης πάντα ~ταῦτα	ποιῆσαι	τρόπῳ γέ τινι; ~Καὶ τίς,
[606]	αὖ ἀνιεῖς, καὶ ἐκεῖ νεανικὸν	ποιήσας	~ἔλαθες πολλάκις ἐν τοῖς οἰκείοις
[601]	ὁ γραφεύς; ἢ ~οὐδ’ ὁ	ποιήσας,	ὅ τε χαλκεὺς καὶ ὁ
[604]	ἀκούοι αἰσχύνοιτ’ ἄν, πολλὰ δὲ	ποιήσει,	ἃ οὐκ ἂν δέξαιτό τινα
[601]	τε γράψει καὶ χαλινόν; ~Ναί.	~Ποιήσει	δέ γε σκυτοτόμος καὶ χαλκεύς;
[601]	νυνδὴ ἐλέγομεν, ~ὁ ζωγράφος σκυτοτόμον	ποιήσει	δοκοῦντα (εἶναι, αὐτός τε οὐκ
[618]	μαθεῖν καὶ ἐξευρεῖν τίς αὐτὸν	ποιήσει	~δυνατὸν καὶ ἐπιστήμονα, βίον καὶ
[602]	ἂν εἴη ὁ ἐν τῇ	ποιήσει	μιμητικὸς πρὸς σοφίαν περὶ ὧν
[601]	πονηρῶν αὐλῶν, ὁ ~δὲ πιστεύων	ποιήσει;	~Ναί. ~Τοῦ αὐτοῦ ἄρα σκεύους
[608]	οὐ ~σπουδαστέον ἐπὶ τῇ τοιαύτῃ	ποιήσει	ὡς ἀληθείας τε ἁπτομένῃ καὶ
[597]	δ’ ἐγώ, εἰ δύο μόνας	ποιήσειεν,	πάλιν ἂν μία ἀναφανείη ἧς
[598]	περὶ ὧν ἂν ποιῇ ~καλῶς	ποιήσειν,	εἰδότα ἄρα ποιεῖν, ἢ μὴ
[596]	(περιφέρειν πανταχῇ· ~ταχὺ μὲν ἥλιον	ποιήσεις	καὶ τὰ ἐν τῷ οὐρανῷ,
[602]	μίμησιν, τούς τε τῆς τραγικῆς	ποιήσεως	~ἁπτομένους ἐν ἰαμβείοις καὶ ἐν
[595]	οὐχ ἥκιστα δὲ ἐνθυμηθεὶς ~περὶ	ποιήσεως	λέγω. ~Τὸ ποῖον; ἔφη. ~Τὸ
[603]	(τοῦτο ᾧ προσομιλεῖ ἡ τῆς	~ποιήσεως	μιμητική, καὶ ἴδωμεν φαῦλον ἢ
[607]	ἔφην, ἀπολελογήσθω ἡμῖν ἀναμνησθεῖσιν περὶ	~ποιήσεως,	ὅτι εἰκότως ἄρα τότε αὐτὴν
[608]	καὶ νομιστέα ἅπερ εἰρήκαμεν περὶ	ποιήσεως.	~Παντάπασιν, ἦ δ’ ὅς, σύμφημι.
[607]	~θεοῖς καὶ ἐγκώμια τοῖς ἀγαθοῖς	ποιήσεως	παραδεκτέον εἰς πόλιν· εἰ δὲ
[607]	ἐγγεγονότα μὲν ἔρωτα τῆς τοιαύτης	ποιήσεως	~ὑπὸ τῆς τῶν καλῶν (πολιτειῶν
[603]	κατὰ τὴν ἀκοήν, ἣν ~δὴ	ποίησιν	ὀνομάζομεν; ~Εἰκός γ’ ἔφη, καὶ
[601]	τινὰς τρεῖς τέχνας εἶναι, χρησομένην,	~ποιήσουσαν,	μιμησομένην; ~Ναί. ~Οὐκοῦν ἀρετὴ καὶ
[599]	καὶ τῷ ὄντι οἱ ἀγαθοὶ	ποιηταὶ	ἴσασιν ~περὶ ὧν δοκοῦσιν τοῖς
[595]	κατερεῖτε πρὸς τοὺς τῆς ~τραγῳδίας	ποιητὰς	καὶ τοὺς ἄλλους ἅπαντας τοὺς
[612]	αὐτῇ ψυχῇ ἄριστον ~ηὕρομεν, καὶ	ποιητέον	εἶναι αὐτῇ τὰ δίκαια, ἐάντ’
[601]	εἶναι καὶ ~ἄγγελον γίγνεσθαι τῷ	ποιητῇ	οἷα ἀγαθὰ ἢ κακὰ ποιεῖ
[598]	θεῖα· ἀνάγκη γὰρ τὸν ἀγαθὸν	ποιητήν,	εἰ μέλλει περὶ ὧν ἂν
[605]	καὶ σπουδάζοντες ἐπαινοῦμεν ὡς ἀγαθὸν	~ποιητήν,	ὃς ἂν ἡμᾶς ὅτι μάλιστα
[606]	τε καὶ κατὰ τοῦτον τὸν	ποιητὴν	πάντα τὸν αὑτοῦ βίον ~κατασκευασάμενον
[597]	καὶ τὸν ζωγράφον δημιουργὸν καὶ	ποιητὴν	τοῦ τοιούτου; ~Οὐδαμῶς. ~Αλλὰ τί
[605]	φθείρῃ· ταὐτὸν καὶ τὸν μιμητικὸν	ποιητὴν	φήσομεν κακὴν ~πολιτείαν ἰδίᾳ ἑκάστου
[605]	μὲν οὖν. ~Ο δὴ μιμητικὸς	ποιητὴς	δῆλον ὅτι οὐ πρὸς τὸ
[606]	τὴν Ελλάδα πεπαίδευκεν οὗτος ὁ	ποιητὴς	καὶ πρὸς διοίκησίν ~τε καὶ
[601]	τόδε ἄθρει· ὁ τοῦ εἰδώλου	ποιητής,	ὁ μιμητής, φαμέν, τοῦ μὲν
[597]	θεός, βουλόμενος εἶναι ὄντως κλίνης	~ποιητὴς	ὄντως οὔσης, ἀλλὰ μὴ κλίνης
[601]	αὐτοῦ ἄρα σκεύους ὁ μὲν	ποιητὴς	πίστιν ὀρθὴν ἕξει περὶ ~κάλλους
[596]	τρόπῳ γενέσθαι ἂν τούτων ἁπάντων	~ποιητής,	τινὶ δὲ οὐκ ἄν; ἢ
[599]	μόνον ἰατρικῶν λόγων, τίνας ὑγιεῖς	ποιητής	τις τῶν παλαιῶν ἢ ~τῶν
[608]	οὔτε ~ἀρχῇ οὐδεμιᾷ οὐδέ γε	ποιητικῇ	ἄξιον ἀμελῆσαι δικαιοσύνης τε καὶ
[607]	τις διαφορὰ ~φιλοσοφίᾳ τε καὶ	ποιητικῇ·	καὶ γὰρ ἡ λακέρυζα πρὸς
[607]	λόγον εἰπεῖν ἡ πρὸς ἡδονὴν	ποιητικὴ	~καὶ ἡ μίμησις, ὡς χρὴ
[606]	ἕπεσθαι, ὅτι τοιαῦτα ἡμᾶς ἡ	ποιητικὴ	μίμησις ἐργάζεται· ~τρέφει γὰρ ταῦτα
[607]	τοῖς προστάταις αὐτῆς, ὅσοι μὴ	ποιητικοί,	~φιλοποιηταὶ δέ, ἄνευ μέτρου λόγον
[601]	~Οὕτω δὴ οἶμαι καὶ τὸν	ποιητικὸν	φήσομεν χρώματα ἄττα ἑκάστων ~τῶν
[600]	ἀπὸ Ομήρου ἀρξαμένους πάντας τοὺς	ποιητικοὺς	~μιμητὰς εἰδώλων ἀρετῆς εἶναι καὶ
[607]	ὅσον δύνανται, καὶ συγχωρεῖν Ομηρον	ποιητικώτατον	~εἶναι καὶ πρῶτον τῶν τραγῳδοποιῶν,
[601]	τῆς μουσικῆς χρωμάτων τὰ τῶν	ποιητῶν,	αὐτὰ ἐφ’ αὑτῶν λεγόμενα, ~οἶμαί
[599]	ρον ἢ ~ἄλλον ὁντινοῦν τῶν	ποιητῶν,	ἐρωτῶντες εἰ ἰατρικὸς ἦν τις
[606]	ἐστὶν τοῦτο ~τὸ ὑπὸ τῶν	ποιητῶν	πιμπλάμενον καὶ χαῖρον· τὸ δὲ
[604]	τὸ μὲν πολλὴν μίμησιν καὶ	ποικίλην	ἔχει, τὸ ~ἀγανακτητικόν, τὸ δὲ
[611]	τοιοῦτον εἶναι ψυχήν, ὥστε πολλῆς	~ποικιλίας	καὶ ἀνομοιότητός τε καὶ διαφορᾶς
[605]	πρὸς τὸ ἀγανακτητικόν τε καὶ	~ποικίλον	ἦθος διὰ τὸ εὐμίμητον εἶναι.
[616]	καὶ τὸν μὲν τοῦ μεγίστου	~ποικίλον,	τὸν δὲ τοῦ ἑβδόμου λαμπρότατον,
[597]	ποιεῖ, οὐκ ἂν τὸ ὂν	ποιοῖ,	ἀλλά τι τοιοῦτον οἷον ~τὸ
[603]	(δοκεῖ ~ἀναγκαῖον εἶναι διεξελθεῖν. ~Τὸ	ποῖον;	ἔφη. ~Ανήρ, ἦν δ’ ἐγώ,
[595]	ἐνθυμηθεὶς ~περὶ ποιήσεως λέγω. ~Τὸ	ποῖον;	ἔφη. ~Τὸ μηδαμῇ παραδέχεσθαι αὐτῆς
[596]	τίνα καλεῖς τὸν δημιουργόν. ~(Τὸν	ποῖον;	~Ος πάντα ποιεῖ, ὅσαπερ εἷς
[602]	γάρ; ~Ναί. ~Πρὸς δὲ δὴ	ποῖόν	τί ἐστιν τῶν τοῦ ἀνθρώπου
[608]	ἐγὼ περὶ αὐτῶν διανοῇ; ~Τὸ	ποῖον;	~Τὸ μὲν ἀπολλύον καὶ διαφθεῖρον
[602]	τὴν δύναμιν ἣν ~ἔχει; ~Τοῦ	ποίου	τινὸς πέρι λέγεις; ~Τοῦ τοιοῦδε·
[620]	ἄγειν ~νῆσιν, ἀμετάστροφα τὰ ἐπικλωσθέντα	ποιοῦντα·	~ἐντεῦθεν δὲ δὴ ἀμεταστρεπτὶ ὑπὸ
[599]	φαντάσματα γὰρ ἀλλ’ ~οὐκ ὄντα	ποιοῦσιν—	ἤ τι καὶ λέγουσιν καὶ
[600]	καὶ τῶν ἄλλων περὶ ὧν	ποιοῦσιν,	τῆς δὲ ~ἀληθείας οὐχ ἅπτεσθαι,
[605]	~ψυχῆς καὶ τρέφει καὶ ἰσχυρὸν	ποιῶν	ἀπόλλυσι τὸ λογιστικόν, ὥσπερ ἐν
[605]	~πόλει ὅταν τις μοχθηροὺς ἐγκρατεῖς	ποιῶν	παραδιδῷ τὴν πόλιν, τοὺς δὲ
[613]	πρεσβύτεροι γένωνται, ~ἐν τῇ αὑτῶν	πόλει	ἄρχουσί τε ἂν βούλωνται τὰς
[607]	σοι καὶ λύπη ἐν ~τῇ	πόλει	βασιλεύσετον ἀντὶ νόμου τε καὶ
[607]	ὡς χρὴ αὐτὴν εἶναι ἐν	πόλει	εὐνομουμένῃ, ἅσμενοι ἂν ~καταδεχοίμεθα, ὡς
[605]	ἀπόλλυσι τὸ λογιστικόν, ὥσπερ ἐν	~πόλει	ὅταν τις μοχθηροὺς ἐγκρατεῖς ποιῶν
[615]	οὗτος τῆς Παμφυλίας ἔν τινι	πόλει	~τύραννος ἐγεγόνει, ἤδη χιλιοστὸν ἔτος
[615]	~πολλοῖς θανάτων ἦσαν αἴτιοι, ἢ	πόλεις	προδόντες ἢ στρατόπεδα, καὶ εἰς
[600]	ἐκείνου ἄρχοντος ἢ ~συμβουλεύοντος εὖ	πολεμηθεὶς	μνημονεύεται; ~Οὐδείς. ~Αλλ’ οἷα δὴ
[600]	αὐτῶν Ομηριδῶν. ~(Αλλὰ δή τις	πόλεμος	ἐπὶ Ομήρου ὑπ’ ἐκείνου ἄρχοντος
[614]	γένος Παμφύλου· ὅς ποτε ἐν	~πολέμῳ	τελευτήσας, ἀναιρεθέντων δεκαταίων τῶν νεκρῶν
[599]	καὶ ~καλλίστων ἐπιχειρεῖ λέγειν Ομηρος,	πολέμων	τε πέρι καὶ στρατηγιῶν καὶ
[599]	δημοσίᾳ, λέγε ἡμῖν τίς τῶν	πόλεων	διὰ ~σὲ βέλτιον ᾤκησεν, ὥσπερ
[599]	πέρι καὶ στρατηγιῶν καὶ ~διοικήσεων	πόλεων,	καὶ (παιδείας πέρι ἀνθρώπου, δίκαιόν
[607]	ἄρα τότε αὐτὴν ἐκ τῆς	πόλεως	ἀπεστέλλομεν ~τοιαύτην οὖσαν· ὁ γὰρ
[607]	τοῖς ἀγαθοῖς ποιήσεως παραδεκτέον εἰς	πόλιν·	εἰ δὲ τὴν ~ἡδυσμένην Μοῦσαν
[605]	οὐ ~παραδεχοίμεθα εἰς μέλλουσαν εὐνομεῖσθαι	πόλιν,	ὅτι τοῦτο ἐγείρει τῆς ~ψυχῆς
[595]	ἄρα μᾶλλον ὀρθῶς ᾠκίζομεν τὴν	πόλιν,	οὐχ ἥκιστα δὲ ἐνθυμηθεὶς ~περὶ
[600]	μενοι ~ὡς οὔτε οἰκίαν οὔτε	πόλιν	τὴν αὑτῶν διοικεῖν οἷοί τ’
[605]	μοχθηροὺς ἐγκρατεῖς ποιῶν παραδιδῷ τὴν	πόλιν,	τοὺς δὲ ~χαριεστέρους φθείρῃ· ταὐτὸν
[599]	σμικραί; σὲ δὲ τίς αἰτιᾶται	πόλις	~νομοθέτην ἀγαθὸν γεγονέναι καὶ σφᾶς
[619]	τοῦ οὐρανοῦ ἡκόντων, ἐν τεταγμένῃ	πολιτείᾳ	ἐν τῷ προτέρῳ ~βίῳ βεβιωκότα,
[595]		~Πολιτεία	Ι. ~(Καὶ μήν, ἦν δ’
[605]	τὸν μιμητικὸν ποιητὴν φήσομεν κακὴν	~πολιτείαν	ἰδίᾳ ἑκάστου τῇ ψυχῇ ἐμποιεῖν,
[608]	ἀκροωμένῳ, περὶ τῆς ἐν αὑτῷ	~πολιτείας	δεδιότι, καὶ νομιστέα ἅπερ εἰρήκαμεν
[607]	~ἀλλὰ καὶ ὠφελίμη πρὸς τὰς	πολιτείας	καὶ τὸν βίον τὸν ἀνθρώπινόν
[608]	ποιήσεως ~ὑπὸ τῆς τῶν καλῶν	(πολιτειῶν	τροφῆς, εὖνοι μὲν ἐσόμεθα φανῆναι
[620]	γὰρ τοῦ προτέρου βίου τὰ	πολλὰ	αἱρεῖσθαι. ~ἰδεῖν μὲν γὰρ ψυχὴν
[614]	~(Λέγοις ἄν, ἔφη, ὡς οὐ	πολλὰ	ἄλλ’ ἥδιον ἀκούοντι. ~Αλλ’ οὐ
[604]	τις ~αὐτοῦ ἀκούοι αἰσχύνοιτ’ ἄν,	πολλὰ	δὲ ποιήσει, ἃ οὐκ ἂν
[612]	γῆν ἑστιωμένῃ, ~γεηρὰ καὶ πετρώδη	πολλὰ	καὶ ἄγρια περιπέφυκεν ὑπὸ τῶν
[599]	τοῖς ~μιμήμασι, καὶ πειρῷτο ἂν	πολλὰ	καὶ καλὰ ἔργα ἑαυτοῦ καταλιπεῖν
[619]	τυραννίδας καὶ ἄλλας τοιαύτας πράξεις	πολλὰ	μὲν ~ἐργάσηται καὶ ἀνήκεστα κακά,
[595]	~(Καὶ μήν, ἦν δ’ ἐγώ,	πολλὰ	μὲν καὶ ἄλλα περὶ αὐτῆς
[604]	ὁρᾶται. ~Μονωθεὶς δέ γε οἶμαι	πολλὰ	μὲν τολμήσει φθέγξασθαι, ἃ εἴ
[596]	εἰώθαμεν τίθεσθαι περὶ ἕκαστα τὰ	~πολλά,	οἷς ταὐτὸν ὄνομα ἐπιφέρομεν. ἢ
[615]	πρεσβύτερον ἀδελφόν, καὶ ἄλλα δὴ	πολλά	τε ~καὶ ἀνόσια εἰργασμένος, ὡς
[596]	ἦν δ’ ἐγώ, ἄτοπον, ~ἐπεὶ	πολλά	τοι ὀξύτερον ~(βλεπόντων ἀμβλύτερον ὁρῶντες
[615]	τὸ κάλλος. τὰ μὲν οὖν	πολλά,	~ὦ Γλαύκων, πολλοῦ χρόνου διηγήσασθαι·
[600]	εἰς τὰ ἔργα σοφοῦ ἀνδρὸς	πολλαὶ	ἐπίνοιαι καὶ ~εὐμήχανοι εἰς τέχνας
[599]	Λακεδαίμων καὶ δι’ ἄλλους ~πολλοὺς	(πολλαὶ	μεγάλαι τε καὶ σμικραί; σὲ
[596]	τῶν πολλῶν. οἷον, εἰ (θέλεις,	πολλαί	~πού εἰσι κλῖναι καὶ τράπεζαι.
[602]	ἡ θαυματοποιία καὶ αἱ ἄλλαι	πολλαὶ	τοιαῦται μηχαναί. ~Αληθῆ. ~Αρ’ οὖν
[619]	κακῶν καὶ ~τῶν ἀγαθῶν ταῖς	πολλαῖς	τῶν ψυχῶν γίγνεσθαι καὶ διὰ
[606]	καὶ ἐκεῖ νεανικὸν ποιήσας ~ἔλαθες	πολλάκις	ἐν τοῖς οἰκείοις ἐξενεχθεὶς ὥστε
[602]	~Τούτου γὰρ οὖν. ~Τούτῳ δὲ	πολλάκις	μετρήσαντι καὶ σημαίνοντι μείζω ἄττα
[596]	χαλεπός, ἦν δ’ ἐγώ, ἀλλὰ	πολλαχῇ	καὶ ταχὺ δημιουργούμενος, ~τάχιστα δέ
[601]	ᾖ ~πεποιημένον ἢ πεφυκός; ~Οὕτως.	~Πολλὴ	ἄρα ἀνάγκη τὸν χρώμενον ἑκάστῳ
[600]	Ομήρου ἀληθῆ. λέγεται γὰρ ὡς	~πολλή	τις ἀμέλεια περὶ (αὐτὸν ἦν
[604]	μὲν οὖν. ~(Οὐκοῦν τὸ μὲν	πολλὴν	μίμησιν καὶ ποικίλην ἔχει, τὸ
[611]	φύσει τοιοῦτον εἶναι ψυχήν, ὥστε	πολλῆς	~ποικιλίας καὶ ἀνομοιότητός τε καὶ
[614]	τὰς ἀεὶ ~ἀφικνουμένας ὥσπερ ἐκ	πολλῆς	πορείας φαίνεσθαι ἥκειν, καὶ ἁσμένας
[613]	περὶ τῶν ἀδίκων, ὅτι οἱ	~πολλοὶ	αὐτῶν, καὶ ἐὰν νέοι ὄντες
[605]	εἰ μέλλει ~εὐδοκιμήσειν ἐν τοῖς	πολλοῖς,	ἀλλὰ πρὸς τὸ ἀγανακτητικόν τε
[599]	ἴσασιν ~περὶ ὧν δοκοῦσιν τοῖς	πολλοῖς	εὖ λέγειν. ~Πάνυ μὲν οὖν,
[615]	ἐκτίνοιεν, καὶ οἷον εἴ τινες	~πολλοῖς	θανάτων ἦσαν αἴτιοι, ἢ πόλεις
[602]	οἷον φαίνεται καλὸν εἶναι τοῖς	~πολλοῖς	τε καὶ μηδὲν εἰδόσιν, τοῦτο
[615]	μὲν οὖν πολλά, ~ὦ Γλαύκων,	πολλοῦ	χρόνου διηγήσασθαι· τὸ δ’ οὖν
[619]	δ’ ἐκ τῆς γῆς τοὺς	~πολλούς,	ἅτε αὐτούς τε πεπονηκότας ἄλλους
[600]	γιγνώσκειν δυνάμενος, οὐκ ἄρ’ ἂν	πολλοὺς	~ἑταίρους ἐποιήσατο καὶ ἐτιμᾶτο καὶ
[599]	Λυκοῦργον Λακεδαίμων καὶ δι’ ἄλλους	~πολλοὺς	(πολλαὶ μεγάλαι τε καὶ σμικραί;
[608]	παιδικόν τε καὶ τὸν τῶν	πολλῶν	ἔρωτα. ᾀσόμεθα δ’ οὖν ὡς
[614]	ἐκβῆναι, τὴν ψυχὴν πορεύεσθαι (μετὰ	~πολλῶν,	καὶ ἀφικνεῖσθαι σφᾶς εἰς τόπον
[611]	ἀίδιον εἶναι σύνθετόν τε ἐκ	πολλῶν	καὶ μὴ τῇ ~καλλίστῃ κεχρημένον
[616]	ἄγοιντο. ἔνθα δὴ φόβων, ἔφη,	πολλῶν	καὶ παντοδαπῶν ~σφίσι γεγονότων, τοῦτον
[596]	καὶ νῦν ὅτι βούλει τῶν	πολλῶν.	οἷον, εἰ (θέλεις, πολλαί ~πού
[611]	τοιοῦτον ἱκανῶς ~λογισμῷ διαθεατέον, καὶ	πολύ	γε κάλλιον αὐτὸ εὑρήσει καὶ
[607]	ὅταν δι’ Ομήρου θεωρῇς αὐτήν;	~Πολύ	γε. ~Οὐκοῦν δικαία ἐστὶν οὕτω
[618]	σφῶν θεῖναι ἐπὶ τὴν γῆν,	πολὺ	πλείω τῶν ~παρόντων. εἶναι δὲ
[604]	μόνος αὐτὸς καθ’ αὑτὸν γίγνηται;	~Πολύ	που, ἔφη, διοίσει, ὅταν ὁρᾶται.
[599]	τούτων πέρι ἅπερ καὶ ~μιμεῖται,	πολὺ	πρότερον ἐν τοῖς ἔργοις ἂν
[613]	καὶ ~περὶ τῶν δικαίων τὸ	πολὺ	συμβαίνει; πρὸς τὸ τέλος ἑκάστης
[612]	αὐτῆς τὴν ἀληθῆ φύσιν, εἴτε	πολυειδὴς	εἴτε ~μονοειδής, εἴτε ὅπῃ ἔχει
[620]	φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν ζητεῖν περιιοῦσαν χρόνον	~πολὺν	βίον ἀνδρὸς ἰδιώτου ἀπράγμονος, καὶ
[606]	χαρῇς καὶ μὴ μισῇς ὡς	πονηρά,	ταὐτὸν ποιεῖς ὅπερ ἐν τοῖς
[609]	ἄρα κακὸν ἑκάστου καὶ ἡ	πονηρία	ἕκαστον ἀπόλλυσιν, ~ἢ εἰ μὴ
[610]	μὴ ἱκανὴ ἥ γε οἰκεία	πονηρία	~καὶ τὸ οἰκεῖον κακὸν ἀποκτεῖναι
[609]	ποίει· ὥσπερ σῶμα ἡ σώματος	πονηρία	νόσος οὖσα τήκει καὶ διόλλυσι
[609]	ἐὰν μὲν ἐμποιῇ ἡ ~αὐτῶν	πονηρία	τῶν σιτίων τῷ σώματι σώματος
[610]	δ’ ἐγώ, ἐὰν μὴ σώματος	πονηρία	~ψυχῇ ψυχῆς πονηρίαν ἐμποιῇ, μή
[609]	δ’ ἐγώ, τὴν μὲν ἄλλου	πονηρίαν	~ἀπολλύναι τι, τὴν δὲ αὑτοῦ
[610]	μὴ σώματος πονηρία ~ψυχῇ ψυχῆς	πονηρίαν	ἐμποιῇ, μή ποτε ἀξιῶμεν ὑπὸ
[615]	τῶν οὕτως ἀνιάτως ἐχόντων ~εἰς	πονηρίαν	ἢ μὴ ἱκανῶς δεδωκὼς δίκην
[602]	ἂν μιμῆται ~πρὸς κάλλος ἢ	πονηρίαν.	~Οὐκ ἔοικεν. ~Χαρίεις ἂν εἴη
[610]	οὔσης ἀπολωλέναι· ~ὑπὸ (δὲ σιτίων	πονηρίας	ἄλλων ὄντων ἄλλο ὂν τὸ
[609]	οὐδ’ ὑπὸ τῆς τῶν σιτίων	~πονηρίας,	ἣ ἂν ᾖ αὐτῶν ἐκείνων,
[609]	τότε ἀπολωλέναι ὑπὸ τῆς ἀδικίας,	πονηρίας	οὔσης ψυχῆς. ἀλλ’ ~ὧδε ποίει·
[601]	ἕξει περὶ ~κάλλους τε καὶ	πονηρίας,	~συνὼν τῷ εἰδότι καὶ (ἀναγκαζόμενος
[610]	ἀλλοτρίου κακοῦ ~ἄνευ τῆς ἰδίας	πονηρίας	ψυχὴν ἀπόλλυσθαι, τῷ ἑτέρου κακῷ
[618]	ἐπιστήμονα, βίον καὶ χρηστὸν καὶ	πονηρὸν	διαγιγνώσκοντα, ~τὸν βελτίω ἐκ τῶν
[602]	οὐκ εἰδὼς περὶ ἑκάστου ὅπῃ	~πονηρὸν	ἢ χρηστόν· ἀλλ’ ὡς ἔοικεν,
[609]	ὅταν τῴ τι τούτων προσγένηται,	πονηρόν	τε ποιεῖ ᾧ ~προσεγένετο, καὶ
[610]	τολμᾷ ἰέναι καὶ λέγειν ὡς	~πονηρότερος	καὶ ἀδικώτερος γίγνεται ὁ ἀποθνῄσκων,
[601]	εἰδὼς ἐξαγγέλλει περὶ χρηστῶν καὶ	πονηρῶν	αὐλῶν, ὁ ~δὲ πιστεύων ποιήσει;
[611]	τῆς ~ὁρμῆς ἐκκομισθεῖσα ἐκ τοῦ	πόντου	ἐν ᾧ νῦν ἐστίν, ~καὶ
[619]	ἐκ τοῦ ~οὐρανοῦ ἥκοντας, ἅτε	πόνων	ἀγυμνάστους· τῶν δ’ ἐκ τῆς
[620]	ἰέναι, μνήμῃ δὲ ~τῶν προτέρων	πόνων	φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν ζητεῖν περιιοῦσαν χρόνον
[615]	ἴδοιεν ἐν τῇ ὑπὸ ~γῆς	πορείᾳ—	εἶναι δὲ τὴν πορείαν χιλιέτη—
[621]	ἐνθάδε καὶ ἐν τῇ ~χιλιέτει	πορείᾳ,	ἣν διεληλύθαμεν, εὖ πράττωμεν.
[619]	ἐνθένδε ἐκεῖσε καὶ δεῦρο πάλιν	πορείαν	οὐκ ἂν χθονίαν ~καὶ τραχεῖαν
[615]	~γῆς πορείᾳ— εἶναι δὲ τὴν	πορείαν	χιλιέτη— τὰς δ’ αὖ ἐκ
[614]	ἀεὶ ~ἀφικνουμένας ὥσπερ ἐκ πολλῆς	πορείας	φαίνεσθαι ἥκειν, καὶ ἁσμένας ~εἰς
[619]	οὐκ ἂν χθονίαν ~καὶ τραχεῖαν	πορεύεσθαι,	ἀλλὰ λείαν τε καὶ οὐρανίαν.
[621]	ἐπειδὴ καὶ οἱ ἄλλοι διῆλθον,	πορεύεσθαι	ἅπαντας εἰς ~τὸ τῆς Λήθης
[616]	ἀναστάντας ἐντεῦθεν δεῖν τῇ ὀγδόῃ	πορεύεσθαι,	καὶ ~ἀφικνεῖσθαι τεταρταίους ὅθεν καθορᾶν
[614]	ἐπειδὴ οὗ ἐκβῆναι, τὴν ψυχὴν	πορεύεσθαι	(μετὰ ~πολλῶν, καὶ ἀφικνεῖσθαι σφᾶς
[614]	~διαδικάσειαν, τοὺς μὲν δικαίους κελεύειν	πορεύεσθαι	τὴν εἰς δεξιάν τε καὶ
[598]	ἀληθείας οὖσα μίμησις; ~Φαντάσματος, ἔφη.	~Πόρρω	ἄρα που τοῦ ἀληθοῦς ἡ
[603]	ὂν τὸ αὑτῆς ἔργον ἀπεργάζεται,	~πόρρω	δ’ αὖ φρονήσεως ὄντι τῷ
[620]	εἰς τεχνικῆς γυναικὸς ἰοῦσαν φύσιν·	πόρρω	δ’ ἐν ὑστάτοις ~ἰδεῖν τὴν
[603]	γραφικὴ καὶ ~ὅλως ἡ μιμητικὴ	πόρρω	μὲν τῆς ἀληθείας ὂν τὸ
[605]	εἴδωλα εἰδωλοποιοῦντα, ~τοῦ δὲ ἀληθοῦς	πόρρω	πάνυ ἀφεστῶτα. ~Πάνυ μὲν οὖν.
[610]	ἔτι τῷ ~ζωτικῷ ἄγρυπνον· οὕτω	πόρρω	που, ὡς ἔοικεν, ἐσκήνηται τοῦ
[602]	ἡμῖν μέγεθος ἐγγύθεν τε καὶ	πόρρωθεν	διὰ ~τῆς ὄψεως οὐκ ἴσον
[598]	ζωγράφος, ~γράψας ἂν τέκτονα καὶ	πόρρωθεν	ἐπιδεικνὺς ἐξαπατῷ ἂν τῷ δοκεῖν
[597]	ζητήσωμεν τὸν μιμητὴν τοῦτον, ~τίς	ποτ’	ἐστίν; ~Εἰ βούλει, ἔφη. ~Οὐκοῦν
[595]	ἔχοις ἄν μοι εἰπεῖν ὅτι	ποτ’	ἐστίν; οὐδὲ γάρ τοι αὐτὸς
[621]	αὐτῷ, καὶ τὸν τῆς Λήθης	ποταμὸν	εὖ ~διαβησόμεθα καὶ τὴν ψυχὴν
[621]	ἑσπέρας ~γιγνομένης παρὰ τὸν Αμέλητα	ποταμόν,	οὗ τὸ ὕδωρ ἀγγεῖον οὐδὲν
[613]	γὰρ δὴ ὑπό γε ~θεῶν	ποτε	ἀμελεῖται ὃς ἂν προθυμεῖσθαι ἐθέλῃ
[610]	~ψυχῇ ψυχῆς πονηρίαν ἐμποιῇ, μή	ποτε	ἀξιῶμεν ὑπὸ ἀλλοτρίου κακοῦ ~ἄνευ
[610]	μέντοι, ἔφη, τοῦτό γε οὐδείς	ποτε	δείξει, ὡς τῶν ~ἀποθνῃσκόντων ἀδικώτεραι
[614]	Αρμενίου, τὸ γένος Παμφύλου· ὅς	ποτε	ἐν ~πολέμῳ τελευτήσας, ἀναιρεθέντων δεκαταίων
[620]	μὲν γὰρ ψυχὴν ἔφη τήν	ποτε	Ορφέως γενομένην κύκνου βίον ~αἱρουμένην,
[609]	γὰρ τό ~γε ἀγαθὸν μή	ποτέ	τι ἀπολέσῃ, οὐδὲ αὖ τὸ
[607]	ὦ φίλε ἑταῖρε, ὥσπερ οἱ	ποτέ	του ἐρασθέντες, ἐὰν ~ἡγήσωνται μὴ
[610]	(ἕως ἂν ᾖ ~ἀνέλεγκτα, μή	ποτε	φῶμεν ὑπὸ πυρετοῦ μηδ’ αὖ
[610]	κατατέμοι, ἕνεκα ~τούτων μηδὲν μᾶλλόν	ποτε	ψυχὴν ἀπόλλυσθαι, πρὶν ἄν τις
[598]	μοι περὶ (τοῦ ~ζωγράφου τόδε·	πότερα	ἐκεῖνο αὐτὸ τὸ ἐν τῇ
[598]	ἡ γραφικὴ πεποίηται περὶ ~ἕκαστον;	πότερα	πρὸς τὸ ὄν, ὡς ἔχει,
[602]	~Πάνυ γε. ~Ο δὲ μιμητὴς	πότερον	ἐκ τοῦ χρῆσθαι ἐπιστήμην ἕξει
[598]	~(Τοῦτο δὴ αὐτὸ σκόπει· πρὸς	πότερον	ἡ γραφικὴ πεποίηται περὶ ~ἕκαστον;
[603]	φαῦλα γεννᾷ ἡ μιμητική. ~Εοικεν.	~Πότερον,	ἦν δ’ ἐγώ, ἡ κατὰ
[604]	νῦν μοι περὶ αὐτοῦ εἰπέ·	πότερον	μᾶλλον αὐτὸν οἴει τῇ ~λύπῃ
[598]	εἶναι ποιεῖν. δεῖ δὴ ~ἐπισκέψασθαι	πότερον	μιμηταῖς τούτοις οὗτοι ἐντυχόντες ἐξηπάτηνται
[603]	~Νῦν δέ γε τόδ’ ἐπισκεψώμεθα,	πότερον	οὐδὲν ἀχθέσεται, ἢ τοῦτο μὲν
[607]	μὲν οὖν. ~Δοῖμεν δέ γέ	που	ἂν καὶ τοῖς προστάταις αὐτῆς,
[595]	συννοῶ τί βούλεται εἶναι. ~Η	που	ἄρ’ ἔφη, ἐγὼ συννοήσω. ~Οὐδέν
[601]	χρείᾳ ᾧ ~χρῆται· οἷον αὐλητής	που	αὐλοποιῷ (ἐξαγγέλλει περὶ τῶν αὐλῶν,
[605]	αὐτό; ~Ακούων σκόπει. οἱ γάρ	που	βέλτιστοι ἡμῶν ἀκροώμενοι Ομήρου ἢ
[607]	εὐμενῶς (ἀκου( σόμεθα. κερδανοῦμεν γάρ	που	ἐὰν μὴ μόνον ἡδεῖα ~φανῇ
[601]	εἰδέναι οἷα φαίνεται. τεθέασαι γάρ	που.	~Εγωγ’ ἔφη. ~Οὐκοῦν, ἦν δ’
[610]	ἀθανάτους τὰς ψυχὰς ὁμολογεῖν, ἀξιώσομέν	που,	εἰ ἀληθῆ ~λέγει ὁ ταῦτα
[596]	καὶ ταχὺ δημιουργούμενος, ~τάχιστα δέ	που,	εἰ θέλεις λαβὼν κάτοπτρον (περιφέρειν
[596]	πολλῶν. οἷον, εἰ (θέλεις, πολλαί	~πού	εἰσι κλῖναι καὶ τράπεζαι. ~Πῶς
[611]	αἱ αὐταί. οὔτε γὰρ ἄν	που	ἐλάττους γένοιντο μηδεμιᾶς ἀπολλυμένης, ~οὔτε
[599]	καὶ (παιδείας πέρι ἀνθρώπου, δίκαιόν	που	ἐρωτᾶν ~αὐτὸν πυνθανομένους· Ω φίλε
[604]	αὐτὸς καθ’ αὑτὸν γίγνηται; ~Πολύ	που,	ἔφη, διοίσει, ὅταν ὁρᾶται. ~Μονωθεὶς
[602]	πέρι λέγεις; ~Τοῦ τοιοῦδε· ταὐτόν	που	ἡμῖν μέγεθος ἐγγύθεν τε καὶ
[620]	ἀπράγμονος, καὶ μόγις εὑρεῖν κείμενόν	που	~καὶ παρημελημένον (ὑπὸ τῶν ἄλλων,
[603]	ὧν περὶ πλείστου ποιεῖται, ἐλέγομέν	που	καὶ τότε ὅτι ῥᾷστα οἴσει
[604]	ὁ νόμος ~ἐξηγεῖται; ~Πῶς; ~Λέγει	που	ὁ νόμος ὅτι κάλλιστον ὅτι
[604]	εἰς ~θέατρα συλλεγομένοις· ἀλλοτρίου γάρ	που	πάθους ἡ μίμησις αὐτοῖς ~γίγνεται.
[596]	δ’ οὔ; ~Αλλὰ ἰδέαι γέ	που	περὶ ταῦτα τὰ σκεύη δύο,
[596]	φαινόμενα, οὐ μέντοι ὄντα γέ	που	τῇ ἀληθείᾳ. ~Καλῶς, ἦν δ’
[596]	τἆλλα κατὰ ταὐτά; οὐ γάρ	που	τήν γε ἰδέαν αὐτὴν ~δημιουργεῖ
[605]	ἐκτὸς πάνυ τινῶν ὀλίγων, πάνδεινόν	~που.	~Τί δ’ οὐ μέλλει, εἴπερ
[596]	τῆς εἰωθυίας ~μεθόδου; εἶδος γάρ	πού	τι ἓν ἕκαστον εἰώθαμεν τίθεσθαι
[608]	πρεσβύτου χρόνος πρὸς πάντα ὀλίγος	πού	τις ἂν εἴη. ~Οὐδὲν μὲν
[598]	μίμησις; ~Φαντάσματος, ἔφη. ~Πόρρω ἄρα	που	τοῦ ἀληθοῦς ἡ μιμητική ἐστιν
[610]	τῷ ~ζωτικῷ ἄγρυπνον· οὕτω πόρρω	που,	ὡς ἔοικεν, ἐσκήνηται τοῦ θανάσιμος
[604]	τὰ πεπτωκότα τίθεσθαι τὰ αὑτοῦ	πράγματα,	ὅπῃ ὁ λόγος ~αἱρεῖ βέλτιστ’
[608]	ἔφη. ~Τί οὖν; οἴει ἀθανάτῳ	πράγματι	ὑπὲρ τοσούτου δεῖν (χρόνου ~ἐσπουδακέναι,
[606]	~τε καὶ παιδείαν τῶν ἀνθρωπίνων	πραγμάτων	ἄξιος ἀναλαβόντι ~μανθάνειν τε καὶ
[606]	ψυχῇ, ἃ δή φαμεν πάσῃ	~πράξει	ἡμῖν ἕπεσθαι, ὅτι τοιαῦτα ἡμᾶς
[603]	ἡ ~μιμητικὴ βιαίους ἢ ἑκουσίας	πράξεις,	καὶ ἐκ τοῦ πράττειν ἢ
[600]	εἰς τέχνας ἤ τινας ἄλλας	πράξεις	λέγονται, ὥσπερ αὖ Θάλεώ ~τε
[619]	εἰς τυραννίδας καὶ ἄλλας τοιαύτας	πράξεις	πολλὰ μὲν ~ἐργάσηται καὶ ἀνήκεστα
[603]	αὐτῶν, οὕτω καὶ ἐν ταῖς	πράξεσι	στασιάζει τε καὶ μάχεται αὐτὸς
[613]	συμβαίνει; πρὸς τὸ τέλος ἑκάστης	πράξεως	καὶ ~ὁμιλίας καὶ τοῦ βίου
[601]	ἑκάστου σκεύους καὶ ζῴου καὶ	~πράξεως	οὐ πρὸς ἄλλο τι ἢ
[603]	ἑκουσίας πράξεις, καὶ ἐκ τοῦ	πράττειν	ἢ εὖ οἰομένους ἢ ~κακῶς
[603]	~Αλλὰ χρή. ~Ωδε δὴ προθώμεθα·	πράττοντας,	φαμέν, ἀνθρώπους μιμεῖται ἡ ~μιμητικὴ
[621]	~χιλιέτει πορείᾳ, ἣν διεληλύθαμεν, εὖ	πράττωμεν.
[613]	ὅτι οἱ μὲν δίκαιοι, ἐπειδὰν	πρεσβύτεροι	γένωνται, ~ἐν τῇ αὑτῶν πόλει
[615]	γέροντά τε ~πατέρα ἀποκτείνας (καὶ	πρεσβύτερον	ἀδελφόν, καὶ ἄλλα δὴ πολλά
[608]	γε ~ὁ ἐκ παιδὸς μέχρι	πρεσβύτου	χρόνος πρὸς πάντα ὀλίγος πού
[610]	μηδὲν μᾶλλόν ποτε ψυχὴν ἀπόλλυσθαι,	πρὶν	ἄν τις ἀποδείξῃ ὡς ~διὰ
[595]	ἡγεμὼν γενέσθαι. ἀλλ’ ~οὐ γὰρ	πρό	γε τῆς ἀληθείας τιμητέος ἀνήρ,
[604]	οὔτε εἰς τὸ πρόσθεν οὐδὲν	προβαῖνον	τῷ χαλεπῶς ~φέροντι, οὔτε τι
[618]	τοὺς ~δ’ ἐπὶ γένεσιν καὶ	προγόνων	ἀρεταῖς, καὶ ἀδοκίμων κατὰ ταῦτα,
[607]	τὸ δοκοῦν ἀληθὲς οὐχ ὅσιον	προδιδόναι.	ἦ γάρ, ὦ φίλε, οὐ
[600]	μὲν ἄρα ὁ Αβδηρίτης καὶ	Πρόδικος	ὁ Κεῖος καὶ ἄλλοι ~πάμπολλοι
[615]	θανάτων ἦσαν αἴτιοι, ἢ πόλεις	προδόντες	ἢ στρατόπεδα, καὶ εἰς ~δουλείας
[616]	καὶ καθαρώτερον· εἰς ὃ ἀφικέσθαι	προελθόντες	~ἡμερησίαν ὁδόν, καὶ ἰδεῖν αὐτόθι
[613]	~θεῶν ποτε ἀμελεῖται ὃς ἂν	προθυμεῖσθαι	ἐθέλῃ δίκαιος γίγνεσθαι καὶ ~ἐπιτηδεύων
[596]	ἀλλὰ σοῦ παρόντος οὐδ’ ἂν	προθυμηθῆναι	οἷός τε ~εἴην εἰπεῖν, εἴ
[599]	ἑαυτοῦ καταλιπεῖν ~μνημεῖα, καὶ εἶναι	προθυμοῖτ’	ἂν μᾶλλον ὁ ἐγκωμιαζόμενος ἢ
[603]	ἐστιν. ~Αλλὰ χρή. ~Ωδε δὴ	προθώμεθα·	πράττοντας, φαμέν, ἀνθρώπους μιμεῖται ἡ
[608]	γε μέγιστα ἐπίχειρα ἀρετῆς καὶ	προκείμενα	~ἆθλα οὐ διεληλύθαμεν. ~Αμήχανόν τι,
[601]	ἰδεῖν ὅταν αὐτὰ τὸ ἄνθος	προλίπῃ;	~Παντάπασιν, ἦ δ’ ὅς. ~Ιθι
[613]	εἰσιν καὶ γέροντες γιγνόμενοι ἄθλιοι	~προπηλακίζονται	ὑπὸ ξένων τε (καὶ ἀστῶν,
[619]	τὴν αἵρεσιν, οὐκ ἐμμένοντα τοῖς	~προρρηθεῖσιν	ὑπὸ τοῦ προφήτου· οὐ γὰρ
[612]	λόγου ἕνεκα, ἵνα αὐτὴ δικαιοσύνη	~πρὸς	ἀδικίαν αὐτὴν (κριθείη. ἢ οὐ
[605]	καὶ γὰρ τῷ φαῦλα ποιεῖν	πρὸς	ἀλήθειαν ~ἔοικεν αὐτῷ, καὶ τῷ
[597]	τοῦτο ἀμυδρόν τι τυγχάνει ὂν	πρὸς	~ἀλήθειαν. ~(Μὴ γάρ. ~Βούλει οὖν,
[618]	καὶ τῶν ἐπικτήτων τί συγκεραννύμενα	πρὸς	ἄλληλα ἐργάζεται, ~ὥστε ἐξ ἁπάντων
[601]	καὶ ζῴου καὶ ~πράξεως οὐ	πρὸς	ἄλλο τι ἢ τὴν χρείαν
[618]	καὶ συντιθέμενα ἀλλήλοις καὶ διαιρούμενα	πρὸς	~ἀρετὴν βίου πῶς ἔχει, εἰδέναι
[598]	πάντα δὲ τὰ ἀνθρώπεια τὰ	πρὸς	ἀρετὴν καὶ κακίαν, ~καὶ τά
[600]	ἐκείνου, εἴπερ οἷός τ’ ἦν	πρὸς	ἀρετὴν ὀνῆσαι ~ἀνθρώπους, ἢ Ησίοδον
[602]	ἀριθμεῖν καὶ ἱστάναι βοήθειαι χαριέσταται	~πρὸς	αὐτὰ ἐφάνησαν, ὥστε μὴ ἄρχειν
[611]	τε καὶ διαφορᾶς γέμειν αὐτὸ	πρὸς	αὑτό. ~Πῶς λέγεις; ἔφη. ~Οὐ
[610]	καὶ μάλα ζωτικὸν παρέχουσαν, καὶ	πρός	γ’ ἔτι τῷ ~ζωτικῷ ἄγρυπνον·
[602]	τῆς ἀληθείας; ἦ γάρ; ~Ναί.	~Πρὸς	δὲ δὴ ποῖόν τί ἐστιν
[607]	ποιητικῇ· καὶ γὰρ ἡ λακέρυζα	πρὸς	δεσπόταν κύων” ~ἐκείνη κραυγάζουσα” καὶ
[606]	πεπαίδευκεν οὗτος ὁ ποιητὴς καὶ	πρὸς	διοίκησίν ~τε καὶ παιδείαν τῶν
[602]	τε ~μάλιστα. ~Πάνυ μὲν οὖν.	~(Πρὸς	Διός, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ
[614]	οὐδέν ἐστι πλήθει οὐδὲ μεγέθει	πρὸς	ἐκεῖνα ~ἃ τελευτήσαντα ἑκάτερον περιμένει·
[612]	Γλαύκων, νῦν ἤδη ἀνεπίφθονόν ἐστιν	πρὸς	~ἐκείνοις καὶ τοὺς μισθοὺς τῇ
[614]	καὶ μισθοὶ καὶ δῶρα γίγνεται	πρὸς	ἐκείνοις τοῖς ~ἀγαθοῖς οἷς αὐτὴ
[605]	ἀλήθειαν ~ἔοικεν αὐτῷ, καὶ τῷ	πρὸς	ἕτερον (τοι( οῦτον ὁμιλεῖν τῆς
[607]	τινα ἔχοι λόγον εἰπεῖν ἡ	πρὸς	ἡδονὴν ποιητικὴ ~καὶ ἡ μίμησις,
[601]	τι ἢ τὴν χρείαν ἐστίν,	πρὸς	ἣν ἂν ἕκαστον ᾖ ~πεποιημένον
[602]	μιμητὴς περὶ ὧν ἂν μιμῆται	~πρὸς	κάλλος ἢ πονηρίαν. ~Οὐκ ἔοικεν.
[603]	μὲν ~ἀδύνατον, μετριάσει δέ πως	πρὸς	λύπην. ~Οὕτω μᾶλλον, ἔφη, τό
[600]	τοῦ ὀνόματος ἂν γελοιότερος ἔτι	πρὸς	~παιδείαν φανείη, εἰ τὰ λεγόμενα
[608]	ἐκ παιδὸς μέχρι πρεσβύτου χρόνος	πρὸς	πάντα ὀλίγος πού τις ἂν
[598]	οὐδέν. ~(Τοῦτο δὴ αὐτὸ σκόπει·	πρὸς	πότερον ἡ γραφικὴ πεποίηται περὶ
[602]	ὁ ἐν τῇ ποιήσει μιμητικὸς	πρὸς	σοφίαν περὶ ὧν ἂν ~ποιῇ.
[604]	καὶ ὥσπερ ἐν πτώσει ~κύβων	πρὸς	τὰ πεπτωκότα τίθεσθαι τὰ αὑτοῦ
[604]	ἕπεσθαι. ~Δῆλον δή. ~Τὸ δὲ	πρὸς	τὰς ἀναμνήσεις τε τοῦ πάθους
[607]	μόνον ἡδεῖα ~ἀλλὰ καὶ ὠφελίμη	πρὸς	τὰς πολιτείας καὶ τὸν βίον
[604]	~Ορθότατα γοῦν ἄν τις, ἔφη,	πρὸς	τὰς τύχας οὕτω προσφέροιτο. ~Οὐκοῦν,
[596]	ὁ δημιουργὸς ἑκατέρου τοῦ σκεύους	~πρὸς	τὴν ἰδέαν βλέπων οὕτω ποιεῖ
[620]	ὃν πρῶτον μὲν ἄγειν αὐτὴν	πρὸς	τὴν Κλωθὼ ὑπὸ τὴν ἐκείνης
[620]	ὥσπερ ἔλαχον ~ἐν τάξει προσιέναι	πρὸς	τὴν Λάχεσιν· ἐκείνην δ’ ἑκάστῳ
[617]	ἐπειδὴ ἀφικέσθαι, εὐθὺς δεῖν ἰέναι	πρὸς	τὴν ~Λάχεσιν. προφήτην οὖν τινα
[618]	αὐτῶν δυνατὸν εἶναι συλλογισάμενον αἱρεῖσθαι,	πρὸς	~τὴν τῆς ψυχῆς φύσιν ἀποβλέποντα,
[617]	καὶ ~Κλωθὼ καὶ Ατροπον, ὑμνεῖν	πρὸς	τὴν τῶν Σειρήνων ἁρμονίαν, Λάχεσιν
[605]	~εὐδοκιμήσειν ἐν τοῖς πολλοῖς, ἀλλὰ	πρὸς	τὸ ἀγανακτητικόν τε καὶ ~ποικίλον
[605]	ὁμιλεῖν τῆς ψυχῆς ἀλλὰ μὴ	~πρὸς	τὸ βέλτιστον, καὶ ταύτῃ ὡμοίωται.
[604]	τὴν ~ψυχὴν ὅτι (τάχιστα γίγνεσθαι	πρὸς	τὸ ἰᾶσθαί τε καὶ ἐπανορθοῦν
[598]	γραφικὴ πεποίηται περὶ ~ἕκαστον; πότερα	πρὸς	τὸ ὄν, ὡς ἔχει, μιμήσασθαι,
[613]	τῶν δικαίων τὸ πολὺ συμβαίνει;	πρὸς	τὸ τέλος ἑκάστης πράξεως καὶ
[605]	μιμητικὸς ποιητὴς δῆλον ὅτι οὐ	πρὸς	τὸ τοιοῦτον τῆς ψυχῆς ~πέφυκέ
[598]	ὄν, ὡς ἔχει, μιμήσασθαι, ἢ	πρὸς	τὸ φαινόμενον, ~ὡς φαίνεται, φαντάσματος
[612]	Γύγου ~δακτύλιον, ἐάντε μή, καὶ	πρὸς	τοιούτῳ δακτυλίῳ τὴν Αιδος κυνῆν;
[604]	ἀναμνήσεις τε τοῦ πάθους καὶ	πρὸς	τοὺς ὀδυρμοὺς ~ἄγον καὶ ἀπλήστως
[595]	εἰρῆσθαι— οὐ γάρ μου κατερεῖτε	πρὸς	τοὺς τῆς ~τραγῳδίας ποιητὰς καὶ
[596]	τε ἄλλα καὶ ἑαυτόν, καὶ	πρὸς	~τούτοις γῆν καὶ οὐρανὸν καὶ
[595]	(εἴδη. ~Πῶς λέγεις; ~Ως μὲν	πρὸς	ὑμᾶς εἰρῆσθαι— οὐ γάρ μου
[597]	ὅς, ἔμοιγε δοκεῖ μετριώτατ’ ἂν	προσαγορεύεσθαι,	~μιμητὴς οὗ ἐκεῖνοι δημιουργοί. ~Εἶεν,
[597]	οὖν τοῦτον μὲν φυτουργὸν τούτου	προσαγορεύωμεν,	ἤ τι ~τοιοῦτον; ~Δίκαιον γοῦν,
[609]	~Οὐκοῦν ὅταν τῴ τι τούτων	προσγένηται,	πονηρόν τε ποιεῖ ᾧ ~προσεγένετο,
[609]	προσγένηται, πονηρόν τε ποιεῖ ᾧ	~προσεγένετο,	καὶ τελευτῶν ὅλον διέλυσεν καὶ
[607]	ὁ γὰρ λόγος ἡμᾶς ᾕρει.	προσείπωμεν	δὲ αὐτῇ, μὴ καί τινα
[614]	πάντων ὧν (ἔπραξαν. ἑαυτοῦ δὲ	~προσελθόντος	εἰπεῖν ὅτι δέοι αὐτὸν ἄγγελον
[604]	τῶν τοιούτων, οὔτε εἰς τὸ	πρόσθεν	οὐδὲν προβαῖνον τῷ χαλεπῶς ~φέροντι,
[618]	τῶν ~βίων παραδείγματα εἰς τὸ	πρόσθεν	σφῶν θεῖναι ἐπὶ τὴν γῆν,
[614]	περιάψαντας τῶν δεδικασμένων ἐν τῷ	~πρόσθεν,	τοὺς δὲ ἀδίκους τὴν εἰς
[620]	ᾑρῆσθαι, ὥσπερ ἔλαχον ~ἐν τάξει	προσιέναι	πρὸς τὴν Λάχεσιν· ἐκείνην δ’
[609]	ὑπὸ τῆς ~οἰκείας κακίας, τῷ	προσκαθῆσθαι	καὶ ἐνεῖναι διαφθειρούσης, εἰς τὸ
[609]	ἄλλη κακία τῷ ἐνεῖναι καὶ	προσκαθῆσθαι	φθείρει αὐτὴν ~καὶ μαραίνει, ἕως
[617]	χρῶμα ἀπὸ τοῦ ἑβδόμου ἔχειν	προσλάμποντος,	τὸν δὲ ~τοῦ δευτέρου καὶ
[603]	ἔλθωμεν τῆς διανοίας (τοῦτο ᾧ	προσομιλεῖ	ἡ τῆς ~ποιήσεως μιμητική, καὶ
[603]	φρονήσεως ὄντι τῷ (ἐν ἡμῖν	προσομιλεῖ	τε καὶ ἑταίρα καὶ ~φίλη
[611]	ὑπὸ τῶν κυμάτων, ἄλλα δὲ	προσπεφυκέναι,	ὄστρεά ~τε καὶ φυκία καὶ
[604]	βέλτιστ’ ἂν ἔχειν, ἀλλὰ μὴ	προσπταίσαντας	καθάπερ παῖδας ~ἐχομένους τοῦ πληγέντος
[607]	γέ που ἂν καὶ τοῖς	προστάταις	αὐτῆς, ὅσοι μὴ ποιητικοί, ~φιλοποιηταὶ
[599]	ἀφεῖναι ἂν σπουδάζειν ~καὶ τοῦτο	προστήσασθαι	τοῦ (ἑαυτοῦ βίου ὡς βέλτιστον
[616]	οἷον κίονα, μάλιστα τῇ ἴριδι	προσφερῆ,	~λαμπρότερον δὲ καὶ καθαρώτερον· εἰς
[604]	ἔφη, πρὸς τὰς τύχας οὕτω	προσφέροιτο.	~Οὐκοῦν, φαμέν, τὸ μὲν βέλτιστον
[601]	ἐγώ, ἔοικεν τοῖς τῶν ὡραίων	προσώποις,	καλῶν δὲ μή, ~οἷα γίγνεται
[613]	τι ἀναγκαῖον αὐτῷ κακὸν ἐκ	~προτέρας	ἁμαρτίας ὑπῆρχεν; ~Πάνυ μὲν οὖν.
[596]	τοι ὀξύτερον ~(βλεπόντων ἀμβλύτερον ὁρῶντες	πρότεροι	εἶδον. ~Εστιν, ἔφη, οὕτως· ἀλλὰ
[599]	πέρι ἅπερ καὶ ~μιμεῖται, πολὺ	πρότερον	ἐν τοῖς ἔργοις ἂν σπουδάσειεν
[620]	θαυμασίαν. ~κατὰ συνήθειαν γὰρ τοῦ	προτέρου	βίου τὰ πολλὰ αἱρεῖσθαι. ~ἰδεῖν
[619]	ἐν τεταγμένῃ πολιτείᾳ ἐν τῷ	προτέρῳ	~βίῳ βεβιωκότα, ἔθει (ἄνευ φιλοσοφίας
[620]	αἱρησομένην ἰέναι, μνήμῃ δὲ ~τῶν	προτέρων	πόνων φιλοτιμίας λελωφηκυῖαν ζητεῖν περιιοῦσαν
[617]	δεῖν ἰέναι πρὸς τὴν ~Λάχεσιν.	προφήτην	οὖν τινα σφᾶς πρῶτον μὲν
[619]	ἐκεῖθεν ἄγγελος ἤγγελλε τὸν μὲν	προφήτην	~οὕτως εἰπεῖν· Καὶ τελευταίῳ ἐπιόντι,
[619]	ἐμμένοντα τοῖς ~προρρηθεῖσιν ὑπὸ τοῦ	προφήτου·	οὐ γὰρ ἑαυτὸν αἰτιᾶσθαι τῶν
[600]	καὶ ἠγαπᾶτο ὑπ’ αὐτῶν, ἀλλὰ	~Πρωταγόρας	μὲν ἄρα ὁ Αβδηρίτης καὶ
[620]	τὰ αὐτὰ ~ἂν ἔπραξεν καὶ	πρώτη	λαχοῦσα, καὶ ἁσμένην ἑλέσθαι. καὶ
[619]	ἀθυμείτω. ~Εἰπόντος δὲ ταῦτα τὸν	πρῶτον	λαχόντα ἔφη εὐθὺς ἐπιόντα τὴν
[620]	καὶ ἀποπληρωτὴν τῶν ~αἱρεθέντων. ὃν	πρῶτον	μὲν ἄγειν αὐτὴν πρὸς τὴν
[617]	~Λάχεσιν. προφήτην οὖν τινα σφᾶς	πρῶτον	μὲν ἐν τάξει διαστῆσαι, ἔπειτα
[612]	αἰτῇ. ~Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ,	πρῶτον	μὲν τοῦτο ἀποδώσετε, ὅτι θεούς
[613]	τῶν ἄνω μή; τὸ μὲν	πρῶτον	ὀξέως ἀποπηδῶσιν, ~τελευτῶντες (δὲ καταγέλαστοι
[616]	διαμπερὲς ἐληλάσθαι. τὸν μὲν οὖν	πρῶτόν	τε καὶ ~ἐξωτάτω σφόνδυλον πλατύτατον
[607]	συγχωρεῖν Ομηρον ποιητικώτατον ~εἶναι καὶ	πρῶτον	τῶν τραγῳδοποιῶν, εἰδέναι δὲ ὅτι
[617]	αἱρήσεσθε. πρῶτος δ’ ὁ λαχὼν	πρῶτος	~αἱρείσθω βίον ᾧ συνέσται ἐξ
[617]	~λήξεται, ἀλλ’ ὑμεῖς δαίμονα αἱρήσεσθε.	πρῶτος	δ’ ὁ λαχὼν πρῶτος ~αἱρείσθω
[595]	καλῶν ἁπάντων ~τούτων τῶν τραγικῶν	πρῶτος	διδάσκαλός τε καὶ ἡγεμὼν γενέσθαι.
[604]	τὸ γεγονὸς καὶ ὥσπερ ἐν	πτώσει	~κύβων πρὸς τὰ πεπτωκότα τίθεσθαι
[618]	τε καὶ φυγὰς ~καὶ εἰς	πτωχείας	τελευτώσας· εἶναι δὲ καὶ δοκίμων
[600]	τινα παρέδοσαν βίου Ομηρικήν, ὥσπερ	Πυθαγόρας	αὐτός ~τε διαφερόντως ἐπὶ τούτῳ
[600]	οἱ ὕστεροι ἔτι καὶ νῦν	~Πυθαγόρειον	τρόπον ἐπονομάζοντες τοῦ βίου διαφανεῖς
[614]	τε ἀλλήλας ὅσαι γνώριμαι, καὶ	πυνθάνεσθαι	τάς τε ἐκ τῆς ~γῆς
[599]	ἀνθρώπου, δίκαιόν που ἐρωτᾶν ~αὐτὸν	πυνθανομένους·	Ω φίλε Ομηρε, εἴπερ μὴ
[621]	ἕωθεν αὑτὸν ~κείμενον ἐπὶ τῇ	πυρᾷ.	~Καὶ οὕτως, ὦ Γλαύκων, μῦθος
[614]	μέλλων ~θάπτεσθαι δωδεκαταῖος ἐπὶ τῇ	πυρᾷ	κείμενος ἀνεβίω, ἀναβιοὺς δ’ ἔλεγεν
[610]	~ἀνέλεγκτα, μή ποτε φῶμεν ὑπὸ	πυρετοῦ	μηδ’ αὖ ὑπ’ ἄλλης νόσου
[605]	~Πάνυ μὲν οὖν. ~Οὐ μέντοι	πω	τό γε μέγιστον κατηγορήκαμεν αὐτῆς.
[615]	κεφάλαιον ἔφη τόδε ~εἶναι, ὅσα	πώποτέ	τινα ἠδίκησαν καὶ ὅσους ἕκαστοι,
[609]	τὸ μήτε κακὸν μήτε ἀγαθόν.	~Πῶς	γὰρ ἄν; ἔφη. ~Εὰν ἄρα
[602]	καὶ μετρῆσαν ἢ καὶ ~στῆσαν;	~Πῶς	γὰρ οὔ; ~(Αλλὰ μὴν τοῦτό
[596]	ὁ ζωγράφος ἐστίν. ἦ γάρ;	~Πῶς	γὰρ οὔ; ~Αλλὰ φήσεις οὐκ
[609]	τελευτῶν ὅλον διέλυσεν καὶ ἀπώλεσεν;	~Πῶς	γὰρ οὔ; ~Τὸ σύμφυτον ἄρα
[596]	αὐτὴν ~δημιουργεῖ οὐδεὶς τῶν δημιουργῶν·	πῶς	γάρ; ~Οὐδαμῶς. ~Αλλ’ ὅρα δὴ
[607]	ἡδεῖα ~φανῇ ἀλλὰ καὶ ὠφελίμη.	~Πῶς	δ’ οὐ μέλλομεν, ἔφη, κερδαίνειν;
[596]	~πού εἰσι κλῖναι καὶ τράπεζαι.	~Πῶς	δ’ οὔ; ~Αλλὰ ἰδέαι γέ
[605]	ὅτι μάλιστα οὕτω διαθῇ. ~Οἶδα·	πῶς	δ’ οὔ; ~Οταν δὲ οἰκεῖόν
[601]	δεῖ ποιεῖν, ὁ δ’ ὑπηρετήσει.	~Πῶς	δ’ οὔ; ~Οὐκοῦν ὁ μὲν
[604]	~δύο φαμὲν αὐτὼ ἀναγκαῖον εἶναι.	~Πῶς	δ’ οὔ; ~Οὐκοῦν τὸ μὲν
[597]	τοῦ θεοῦ οὔτε μὴ φυῶσιν.	~Πῶς	δή; ἔφη. ~Οτι, ἦν δ’
[618]	καὶ διαιρούμενα πρὸς ~ἀρετὴν βίου	πῶς	ἔχει, εἰδέναι τί κάλλος πενίᾳ
[604]	πείθεσθαι, ᾗ ὁ νόμος ~ἐξηγεῖται;	~Πῶς;	~Λέγει που ὁ νόμος ὅτι
[611]	διαφορᾶς γέμειν αὐτὸ πρὸς αὑτό.	~Πῶς	λέγεις; ἔφη. ~Οὐ ῥᾴδιον, ἦν
[598]	φαίνεται; τοῦτο γὰρ ἔτι διόρισον.	~Πῶς	λέγεις; ἔφη. ~Ωδε· κλίνη, ἐάντε
[595]	διῄρηται τὰ τῆς ψυχῆς (εἴδη.	~Πῶς	λέγεις; ~Ως μὲν πρὸς ὑμᾶς
[601]	περὶ πάντα οὕτω φήσομεν ἔχειν;	~Πῶς;	~(Περὶ ἕκαστον ταύτας τινὰς τρεῖς
[603]	τοῦτο μὲν ~ἀδύνατον, μετριάσει δέ	πως	πρὸς λύπην. ~Οὕτω μᾶλλον, ἔφη,