Pages
[393]	καὶ τοῦ Ο καὶ τοῦ	Ω·	τοῖς δ᾽ (ἄλλοις φωνήεσί τε
[408]	ὡσπερεὶ ἐπιτάττει (ἡμῖν ὁ νομοθέτης·	ὦ	ἄνθρωποι, ὃς τὸ εἴρειν ἐμήσατο,
[420]	ἔρως» κέκληται διὰ τὴν τοῦ	ὦ	ἀντὶ τοῦ οὖ μεταλλαγήν. ἀλλὰ
[413]	ἧττον· τί οὖν ποτ᾽ ἔστιν,	ὦ	ἄριστε, δίκαιον, εἰ τοῦτο οὕτως
[438]	τὰ ἕτερα ὀνόματα. (Σωκράτης) Πότερα,	ὦ	ἄριστε, τὰ ἐπὶ τὴν στάσιν
[435]	δήλωσιν ὧν διανοούμενοι λέγομεν· ἐπεί,	ὦ	βέλτιστε, εἰ θέλεις ἐπὶ τὸν
[389]	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν,	ὦ	βέλτιστε, καὶ τὸ ἑκάστῳ φύσει
[432]	Ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης) Θαρρῶν τοίνυν,	ὦ	γενναῖε, ἔα καὶ ὄνομα τὸ
[415]	ὦ Ἑρμόγενες. Ἀλλὰ μὴ (λίαν,	ὦ	δαιμόνιε, ἀκριβολογοῦ, μή μ᾽ ἀπογυιώσῃς
[418]	τὸ (βουλαπτεροῦν. (Σωκράτης) Οὐκ ἐγώ,	ὦ	Ἑρμόγενες, αἴτιος, ἀλλ᾽ οἱ θέμενοι
[415]	~(Σωκράτης) Καὶ ἐγώ σοι συμβούλομαι,	ὦ	Ἑρμόγενες. Ἀλλὰ μὴ (λίαν, ὦ
[413]	εἶναι τὸ δίκαιον· ἐγὼ δέ,	ὦ	Ἑρμόγενες, ἅτε λιπαρὴς ὢν περὶ
[427]	συντιθέναι ἀπομιμούμενος. Αὕτη (μοι φαίνεται,	ὦ	Ἑρμόγενες, βούλεσθαι εἶναι ἡ τῶν
[425]	(Σωκράτης) Γελοῖα μὲν οἶμαι φανεῖσθαι,	ὦ	Ἑρμόγενες, γράμμασι καὶ συλλαβαῖς τὰ
[427]	ἡμᾶς ἀμφοτέρους. (Κρατύλος) Τί δέ,	ὦ	Ἑρμόγενες; δοκεῖ σοι ῥᾴδιον εἶναι
[390]	Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης) Κινδυνεύει ἄρα,	ὦ	Ἑρμόγενες, εἶναι οὐ φαῦλον, ὡς
[400]	Ναὶ μὰ Δία ἡμεῖς γε,	ὦ	Ἑρμόγενες, εἴπερ γε νοῦν ἔχοιμεν,
[419]	Οὐ πάνυ χαλεπά μοι φαίνεται,	ὦ	Ἑρμόγενες. Ἥ τε γὰρ ἡδονή,
[394]	Ὥσπερ γε καὶ ὁ Ὀρέστης,	ὦ	Ἑρμόγενες, κινδυνεύει ὀρθῶς ἔχειν, εἴτε
[396]	χρησμῳδεῖν. (Σωκράτης) Καὶ αἰτιῶμαί γε,	ὦ	Ἑρμόγενες, μάλιστα αὐτὴν ἀπὸ Εὐθύφρονος
[389]	~(Σωκράτης) Οὐκ ἄρα παντὸς ἀνδρός,	ὦ	Ἑρμόγενες, ὄνομα θέσθαι (ἐστὶν) ἀλλά
[410]	δὲ δὴ ἀὴρ ἆρά γε,	ὦ	Ἑρμόγενες, ὅτι αἴρει τὰ ἀπὸ
[414]	ἡ δὲ θηλὴ» ἆρά γε,	ὦ	Ἑρμόγενες, ὅτι τεθηλέναι ποιεῖ ὥσπερ
[403]	(Σωκράτης) Διὰ ταῦτα ἄρα φῶμεν,	ὦ	Ἑρμόγενες, οὐδένα δεῦρο ἐθελῆσαι ἀπελθεῖν
[417]	δὲ τί δή; (Σωκράτης) Ἔοικεν,	ὦ	Ἑρμόγενες, οὐχὶ καθάπερ οἱ κάπηλοι
[422]	Εἰκός γε. (Σωκράτης) Εἰκὸς δῆτα,	ὦ	Ἑρμόγενες· πάντα γοῦν φαίνεται τὰ
[404]	τό γε ὄνομα ὁ Ἅιδης,	ὦ	Ἑρμόγενες, πολλοῦ δεῖ ἀπὸ τοῦ
[385]	βαρβάρους. (Σωκράτης) Φέρε δὴ ἴδωμεν,	ὦ	Ἑρμόγενες, πότερον καὶ τὰ ὄντα
[385]	~(Σωκράτης) Ἴσως μέντοι τὶ λέγεις,	ὦ	Ἑρμόγενες· σκεψώμεθα δέ. ὃ ἂν
[392]	πω οὐδ᾽ αὐτὸς ἔγωγε μανθάνω·	ὦ	Ἑρμόγενες, σὺ δὲ μανθάνεις; (Ἑρμογένης)
[397]	δαίμονας. (Σωκράτης) Καὶ ὡς ἀληθῶς,	ὦ	Ἑρμόγενες, τί ἄν ποτε νοοῖ
[396]	ἄνω, ὅθεν δὴ καί φασιν,	ὦ	Ἑρμόγενες, τὸν καθαρὸν νοῦν παραγίγνεσθαι
[418]	ἂν εἴη ποτὲ ζημιῶδες» θέασαι,	ὦ	Ἑρμόγενες, ὡς ἐγὼ ἀληθῆ λέγω
[440]	(Σωκράτης) Εἰς αὖθις τοίνυν με,	ὦ	ἑταῖρε, διδάξεις, ἐπειδὰν ἥκῃς· νῦν
[408]	ὑὸν διφυῆ ἔχει τὸ εἰκός,	ὦ	ἑταῖρε. (Ἑρμογένης) Πῶς δή; (Σωκράτης)
[423]	ἐμοί πω δοκεῖ καλῶς λέγεσθαι,	ὦ	ἑταῖρε. (Ἑρμογένης) Τί δή; (Σωκράτης)
[430]	ὃ λέγω. Τὴν τοιαύτην γάρ,	ὦ	ἑταῖρε, καλῶ ἔγωγε διανομὴν ἐπ᾽
[438]	γιγνώσκοντες. (Σωκράτης) Οὐ γάρ που,	ὦ	ἑταῖρε Κρατύλε, ἀγνοοῦντές γε. (Κρατύλος)
[391]	(Σωκράτης) Ὀρθοτάτη μὲν τῆς σκέψεως,	ὦ	ἑταῖρε, μετὰ τῶν ἐπισταμένων, χρήματα
[429]	καὶ κατὰ τὴν ἐμὴν ἡλικίαν,	ὦ	ἑταῖρε. ὅμως μέντοι εἰπέ μοι
[411]	τοιαῦτα πάντα. (Σωκράτης) Ἐγείρεις μέν,	ὦ	ἑταῖρε, οὐ φαῦλον γένος ὀνομάτων·
[420]	τῷ γὰρ οὖ ἀντὶ τοῦ	ὦ	ἐχρώμεθα νῦν δ᾽ ἔρως» κέκληται
[439]	ἡμᾶς ἐφελκόμενοι προσεμβάλλουσιν. Σκέψαι γάρ,	ὦ	θαυμάσιε Κρατύλε, ὃ ἔγωγε πολλάκις
[430]	Φέρε δή, ἐάν πῃ διαλλαχθῶμεν,	ὦ	Κρατύλε· ἆρ᾽ οὐκ ἄλλο μὲν
[438]	(Σωκράτης) Ἔστιν ἄρα, ὡς ἔοικεν,	ὦ	Κρατύλε, δυνατὸν μαθεῖν ἄνευ ὀνομάτων
[440]	οὐδὲ γνῶσιν εἶναι φάναι εἰκός,	ὦ	Κρατύλε, εἰ μεταπίπτει πάντα χρήματα
[436]	ταὐτά. (Σωκράτης) Φέρε δὴ ἐννοήσωμεν,	ὦ	Κρατύλε, εἴ τις ζητῶν τὰ
[427]	αὐτῶν λέγει. Νῦν οὖν (μοι,	ὦ	Κρατύλε, ἐναντίον Σωκράτους εἰπὲ πότερον
[431]	σύνθεσίς ἐστιν· ἢ πῶς λέγεις,	ὦ	Κρατύλε; (Κρατύλος) Οὕτω· καλῶς γάρ
[432]	οὐ καλῶς σκοπῶμεν οὕτω σκοποῦντες,	ὦ	Κρατύλε. (Κρατύλος) Πῶς δή; (Σωκράτης)
[428]	μὲν δὴ ἔγωγε καὶ αὐτός,	ὦ	Κρατύλε, οὐδὲν ἂν ἰσχυρισαίμην ὧν
[440]	ἔχεσθαι. Ἴσως μὲν οὖν δή,	ὦ	Κρατύλε, οὕτως ἔχει, ἴσως δὲ
[435]	δηλοῖ. Ἐπειδὴ δὲ ταῦτα συγχωροῦμεν,	ὦ	Κρατύλε τὴν γὰρ σιγήν σου
[435]	τὰ πράγματα. (Σωκράτης) Ἴσως γάρ,	ὦ	Κρατύλε, τὸ τοιόνδε λέγεις, ὡς
[432]	(Κρατύλος) Ἔγωγε. (Σωκράτης) Γελοῖα γοῦν,	ὦ	Κρατύλε, ὑπὸ τῶν ὀνομάτων πάθοι
[437]	ἐσήμαινεν. (Σωκράτης) Τί οὖν τοῦτο,	ὦ	Κρατύλε; ὥσπερ ψήφους διαριθμησόμεθα τὰ
[408]	θαυμαστόν. Ἀλλ᾽ ὅπερ ἐγὼ ἔλεγον,	ὦ	μακάριε, ἀπαλλαγῶμεν ἐκ τῶν θεῶν.
[391]	ὀρθότητα ὀνόματος. (Σωκράτης) Ἐγὼ μέν,	ὦ	μακάριε Ἑρμόγενες, οὐδεμίαν λέγω, ἀλλ᾽
[433]	ὅταν ὀλίγα· λέγεσθαι δ᾽ οὖν,	ὦ	μακάριε, ἐῶμεν, ἵνα μὴ ὄφλωμεν
[414]	γε γλίσχρως, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης)	Ὦ	μακάριε, οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι τὰ
[429]	λαβόμενος τῆς χειρὸς εἴποι· χαῖρε,	ὦ	ξένε Ἀθηναῖε, ὑὲ Σμικρίωνος Ἑρμόγενες,
[384]	εἴ σοι βουλομένῳ (ἐστίν) (Σωκράτης)	Ὦ	παῖ Ἱππονίκου Ἑρμόγενες, παλαιὰ παροιμία
[406]	καὶ ἡ ἀφροδίτη» (Σωκράτης) Μεγάλα,	ὦ	παῖ Ἱππονίκου, ἐρωτᾷς. Ἀλλὰ ἔστι
[436]	Ἀλλὰ μὴ οὐχ οὕτως ἔχει,	ὦ	Σώκρατες, ἀλλ᾽ ἀναγκαῖον (ᾖ εἰδότα
[429]	(Κρατύλος) Οὐδὲ κεῖσθαι ἔμοιγε δοκεῖ,	ὦ	Σώκρατες, ἀλλὰ δοκεῖν κεῖσθαι, εἶναι
[440]	(Ἑρμογένης) ὅδε. (Κρατύλος) Ταῦτ᾽ ἔσται,	ὦ	Σώκρατες, ἀλλὰ καὶ σὺ πειρῶ
[409]	(Ἑρμογένης) Διθυραμβῶδές γε τοῦτο τοὔνομα,	ὦ	Σώκρατες. ἀλλὰ τὸν μῆνα καὶ
[429]	οὐδένα; (Κρατύλος) Ἔμοὶ μὲν δοκεῖ,	ὦ	Σώκρατες, ἄλλως ἂν οὗτος ταῦτα
[426]	ἄλλως δοκεῖ; (Ἑρμογένης) Οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν,	ὦ	Σώκρατες, ἄλλως. (Σωκράτης) Ἃ μὲν
[421]	(Ἑρμογένης) Ταῦτα μέν μοι δοκεῖς,	ὦ	Σώκρατες, ἀνδρείως πάνυ διακεκροτηκέναι· εἰ
[386]	οὐσίας; (Ἑρμογένης) Ἤδη ποτὲ ἔγωγε,	ὦ	Σώκρατες, ἀπορῶν καὶ ἐνταῦθα ἐξηνέχθην
[396]	ὁπόθεν. (Ἑρμογένης) Καὶ μὲν δή,	ὦ	Σώκρατες, ἀτεχνῶς γέ μοι δοκεῖς
[438]	ἀγνοοῦντες. (Κρατύλος) Οἶμαι μὲν ἐγὼ,	ὦ	Σώκρατες γιγνώσκοντες. (Σωκράτης) Οὐ γάρ
[408]	θεῶν. (Ἑρμογένης) Τῶν γε τοιούτων,	ὦ	Σώκρατες, εἰ βούλει. Περὶ τῶν
[439]	ἢ μή; (Κρατύλος) Ἔμοιγε δοκεῖ,	ὦ	Σώκρατες, (εἶναι) (Σωκράτης) Αὐτὸ τοίνυν
[400]	Ταῦτα μέν μοι δοκεῖ ἱκανῶς,	ὦ	Σώκρατες, εἰρῆσθαι· περὶ δὲ τῶν
[418]	βλαβερόν. ~(Ἑρμογένης) Ποικίλα γέ σοι,	ὦ	Σώκρατες, ἐκβαίνει τὰ ὀνόματα. καὶ
[430]	ᾖ. (Κρατύλος) Ἀλλ᾽ ὅπως μή,	ὦ	Σώκρατες, ἐν μὲν τοῖς ζωγραφήμασιν
[433]	(Κρατύλος) Οὐδὲν δεῖ οἶμαι διαμάχεσθαι,	ὦ	Σώκρατες· ἐπεὶ οὐκ ἀρέσκει γέ
[428]	ἐείσω μυθήσασθαι. Καὶ ἐμοὶ σύ,	ὦ	Σώκρατες, ἐπιεικῶς φαίνῃ κατὰ νοῦν
[406]	οὐδ᾽ Ἀθηνᾶς Ἀθηναῖός γ᾽ ὤν,	ὦ	Σώκρατες, ἐπιλήσῃ, οὐδ᾽ Ἡφαίστου τε
[391]	(Ἑρμογένης) Ἄτοπος μεντἂν εἴη μου,	ὦ	Σώκρατες, ἡ δέησις, εἰ τὴν
[403]	ἢ ἐπιθυμία; (Ἑρμογένης) Πολὺ διαφέρει,	ὦ	Σώκρατες, ἡ ἐπιθυμία. (Σωκράτης) Οἴει
[410]	τὸ μετὰ τοῦτο; (Ἑρμογένης) Ὦραι,	ὦ	Σώκρατες, καὶ ἐνιαυτὸς καὶ ἔτος.
[435]	ἀπεργάζεσθαι; (Κρατύλος) Διδάσκειν ἔμοιγε δοκεῖ,	ὦ	Σώκρατες, καὶ τοῦτο πάνυ ἁπλοῦν
[402]	ὄνομα σύγκειται. (Ἑρμογένης) Τοῦτο μέν,	ὦ	Σώκρατες, κομψόν. (Σωκράτης) Τί δ᾽
[432]	Κρατύλοι; (Κρατύλος) Δύο ἔμοιγε δοκοῦσιν,	ὦ	Σώκρατες, Κρατύλοι. (Σωκράτης) Ὁρᾷς οὖν,
[429]	πάλαι. (Κρατύλος) Πῶς γὰρ ἄν,	ὦ	Σώκρατες, λέγων γέ τις τοῦτο
[438]	ἀληθέστατον λόγον περὶ τούτων εἶναι,	ὦ	Σώκρατες, μείζω τινὰ δύναμιν εἶναι
[401]	ἀνεμέσητον. (Ἑρμογένης) Ἀλλά μοι δοκεῖς,	ὦ	Σώκρατες, μετρίως λέγειν, καὶ οὕτω
[433]	(Κρατύλος) Ἀλλά μοι δοκεῖς γε,	ὦ	Σώκρατες, μετρίως λέγειν, καὶ οὕτω
[423]	Οὐκ ἔμοιγε. ἀλλὰ τίς ἄν,	ὦ	Σώκρατες, μίμησις εἴη τὸ ὄνομα;
[391]	ποιητῶν. (Ἑρμογένης) Καὶ τί λέγει,	ὦ	Σώκρατες, Ὅμηρος περὶ ὀνομάτων, καὶ
[385]	(Ἑρμογένης) Οὐ γὰρ ἔχω ἔγωγε,	ὦ	Σώκρατες, ὀνόματος ἄλλην ὀρθότητα ἢ
[383]	δοκεῖ. (Ἑρμογένης) Κρατύλος φησὶν ὅδε,	ὦ	Σώκρατες, ὀνόματος ὀρθότητα εἶναι ἑκάστῳ
[424]	τίνα; (Ἑρμογένης) Τοῦτο ἔμοιγε δοκεῖ,	ὦ	Σώκρατες, ὅπερ πάλαι ζητοῦμεν, οὗτος
[391]	τὰς συλλαβάς. ~(Ἑρμογένης) Οὐκ ἔχω,	ὦ	Σώκρατες, ὅπως χρὴ πρὸς ἃ
[437]	τὰ πράγματα σημαίνειν. (Κρατύλος) Ἀλλ᾽	ὦ	Σώκρατες, ὁρᾷς ὅτι τὰ πολλὰ
[431]	(Κρατύλος) Ἔστι ταῦτα. Ἀλλ᾽ ὁρᾷς,	ὦ	Σώκρατες, ὅταν ταῦτα τὰ γράμματα,
[440]	ποιήσω ταῦτα. εὖ μέντοι ἴσθι,	ὦ	Σώκρατες, ὅτι οὐδὲ νυνὶ ἀσκέπτως
[386]	ᾗπερ πέφυκεν. (Ἑρμογένης) Δοκεῖ μοι,	ὦ	Σώκρατες, οὕτω. (Σωκράτης) Πότερον οὖν
[418]	τοῦ βλαβεροῦ. (Ἑρμογένης) Καὶ μάλα,	ὦ	Σώκρατες, οὕτω φαίνεται. ~(Σωκράτης) Ἀλλ᾽
[427]	ὅδε λέγει. (Ἑρμογένης) Καὶ μήν,	ὦ	Σώκρατες, πολλά γέ μοι πολλάκις
[384]	Κρατύλος. (Ἑρμογένης) Καὶ μὴν ἔγωγε,	ὦ	Σώκρατες, πολλάκις δὴ καὶ τούτῳ
[410]	ἑνὸς λόγου. (Ἑρμογένης) Ἀλλὰ δῆτα,	ὦ	Σώκρατες, πολὺ ἐπιδίδως. (Σωκράτης) Πόρρω
[420]	(Ἑρμογένης) Ταῦτα ἤδη μοι δοκεῖς,	ὦ	Σώκρατες, πυκνότερα ἐπάγειν. (Σωκράτης) Τέλος
[431]	γίγνεσθαι ἐνίοτε; (Κρατύλος) Ἐθέλω σοι,	ὦ	Σώκρατες, συγχωρῆσαι καὶ ἔστω οὕτως.
[397]	(Ἑρμογένης) Δοκεῖς μοι καλῶς λέγειν,	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν οὐ
[403]	(Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν,	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Διὰ ταῦτα ἄρα
[428]	Ἐμοὶ μὲν δοκεῖ πάνυ σφόδρα,	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Διδασκαλίας ἄρα ἕνεκα
[414]	(Ἑρμογένης) Ταῦτα μὲν ἔστιν οὕτως,	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Εἰ δ᾽ αὖ
[422]	(Ἑρμογένης) Πῶς γὰρ ἂν ἄλλως,	ὦ	Σώκρατες; ~(Σωκράτης) Εἰ μέν γ᾽
[395]	τῷ ὀνόματι. ~(Ἑρμογένης) Φαίνεται οὕτως,	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Ἔοικεν δέ γε
[439]	ἐκ τῶν ὀνομάτων. (Κρατύλος) Φαίνεται,	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Ἔτι τοίνυν τόδε
[414]	τὰ ἀρδόμενα; (Ἑρμογένης) Ἔοικέν γε,	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Καὶ μὴν αὐτό
[404]	λεγομένοις; (Ἑρμογένης) Κινδυνεύεις τὶ λέγειν,	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Καὶ τό γε
[438]	(Κρατύλος) Οὔτοι δὴ δίκαιόν γε,	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Ὀνομάτων οὖν στασιασάντων,
[411]	ὀνόματα. (Ἑρμογένης) Πῶς δὴ τοῦτο,	ὦ	Σώκρατες; (Σωκράτης) Οὐ κατενόησας ἴσως
[419]	καὶ ἐπιθυμία» καὶ τὰ τοιαῦτα,	ὦ	Σώκρατες; (Σωκράτης) Οὐ πάνυ χαλεπά
[403]	(Ἑρμογένης) Σοὶ δὲ πῶς φαίνεται,	ὦ	Σώκρατες; (Σωκράτης) Πολλαχῇ ἔμοιγε δοκοῦσιν
[425]	Ἑρμόγενες. (Ἑρμογένης) Ἴσως νὴ Δί᾽	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Τί οὖν; Σὺ
[438]	(Κρατύλος) Δοκεῖς τί μοι λέγειν,	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Τίνα οὖν τρόπον
[414]	(Ἑρμογένης) Καὶ μάλα γε γλίσχρως,	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Ὦ μακάριε, οὐκ
[401]	οὐδὲν λέγω. (Ἑρμογένης) Τί δή,	ὦ	Σώκρατες; (Σωκράτης) Ὠγαθέ, ἐννενόηκά τι
[394]	ὀνόματα. (Ἑρμογένης) Παντός γε μᾶλλον,	ὦ	Σώκρατες. (Σωκράτης) Ὥσπερ γε καὶ
[413]	ταῦτα κεῖσθαι. (Ἑρμογένης) Φαίνῃ μοι,	ὦ	Σώκρατες, ταῦτα μὲν ἀκηκοέναι του
[402]	(Ἑρμογένης) Φαίνῃ τί μοι λέγειν,	ὦ	Σώκρατες· τὸ μέντοι τῆς Τηθύος
[434]	~(Κρατύλος) Ὅλῳ καὶ παντὶ διαφέρει,	ὦ	Σώκρατες, τὸ ὁμοιώματι δηλοῦν ὅτι
[390]	ὑφάντης; (Ἑρμογένης) Εἰκὸς μὲν μᾶλλον,	ὦ	Σώκρατες, τὸν χρησόμενον. (Σωκράτης) Τίς
[398]	(Ἑρμογένης) Καὶ ἐγώ μοι δοκῶ,	ὦ	Σώκρατες, τούτου πάνυ σοι σύμψηφος
[434]	Ἴσως γὰρ οὐκ ὀρθῶς ἔγκειται,	ὦ	Σώκρατες· ὥσπερ καὶ ἃ νυνδὴ
[428]	γράφου. (Κρατύλος) Ἀλλὰ μὲν δή,	ὦ	Σώκρατες, ὥσπερ σὺ λέγεις, μεμέληκέν
[431]	(Σωκράτης) Καλῶς γε σὺ ποιῶν,	ὦ	φίλε, εἰ ἔστι τοῦτο οὕτως·
[407]	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Τοῦτο ἐμβριθέστερον,	ὦ	φίλε. Ἐοίκασι δὴ καὶ οἱ
[425]	ᾖ καὶ οὐ καθ᾽ ὁδόν,	ὦ	φίλε Ἑρμόγενες. (Ἑρμογένης) Ἴσως νὴ
[438]	εἰκός γε. ~(Σωκράτης) Οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν,	ὦ	φίλε. Καὶ ταῦτα μέν γε
[429]	συχνοὶ γάρ τινες οἱ λέγοντες,	ὦ	φίλε Κρατύλε, καὶ νῦν καὶ
[432]	Σώκρατες, Κρατύλοι. (Σωκράτης) Ὁρᾷς οὖν,	ὦ	φίλε, ὅτι ἄλλην χρὴ εἰκόνος
[413]	πάντων ἰόντα. Ἐνταῦθα δὴ ἐγώ,	ὦ	φίλε, πολὺ ἐν πλείονι ἀπορίᾳ
[434]	Ἔγωγε, διά γε τὸ ἔθος,	ὦ	φίλτατε. (Σωκράτης) Ἴθος δὲ λέγων
[387]	ὀνομάζειν τε καὶ ὀνομάζεσθαι καὶ	ᾧ,	ἀλλ᾽ οὐχ ᾗ ἂν ἡμεῖς
[387]	ὡς ἂν ἡμεῖς βουλώμεθα καὶ	ᾧ	ἂν βουληθῶμεν, ἢ ἐὰν μὲν
[388]	(Σωκράτης) Τί δὲ ἦν ἐκεῖνο	ᾧ	ἔδει τρυπᾶν; (Ἑρμογένης) Τρύπανον. (Σωκράτης)
[432]	δέῃ πάντα ἀποδοῦναι οἷόν ἐστιν	ᾧ	εἰκάζει, εἰ μέλλει εἰκὼν εἶναι.
[387]	κάεσθαί τε καὶ κάειν καὶ	ᾧ	ἐπεφύκει; (Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης)
[417]	καλέσαι. Ὠφέλιμον» δὲ ξενικὸν τοὔνομα,	ᾧ	καὶ Ὅμηρος πολλαχοῦ κέχρηται, τῷ
[388]	(Ἑρμογένης) Τρύπανον. (Σωκράτης) Τί δὲ	ᾧ	κερκίζειν; (Ἑρμογένης) Κερκίς. (Σωκράτης) Τί
[388]	ἦν ὄργανον ἡ κερκίς; οὐχ	ᾧ	κερκίζομεν; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Κερκίζοντες
[421]	δὲ ἂν αὐτὸ γνοίης ἐν	ᾧ	λέγομεν τὸ ὀνομαστόν» ἐνταῦθα γὰρ
[433]	σμικρόν, μέγα καλεῖν, ἐπὶ δὲ	ᾧ	μέγα, σμικρόν; πότερός σε ὁ
[433]	ἐάντε καὶ τοὐναντίον ἐπὶ μὲν	ᾧ	νῦν σμικρόν, μέγα καλεῖν, ἐπὶ
[388]	(Ἑρμογένης) Κερκίς. (Σωκράτης) Τί δὲ	ᾧ	ὀνομάζειν; (Ἑρμογένης) Ὄνομα. (Σωκράτης) Εὖ
[387]	τέμνειν τε καὶ τέμνεσθαι καὶ	ᾧ	πέφυκε, τεμοῦμέν τε καὶ πλέον
[387]	λέγειν τε καὶ λέγεσθαι καὶ	ᾧ,	ταύτῃ καὶ τούτῳ λέγῃ, πλέον
[416]	ἔμοιγε δοκεῖ καὶ χαλεπὸν συμβαλεῖν.	ἐπάγω	οὖν καὶ τούτῳ ἐκείνην τὴν
[409]	παγχάλεπον εἶναι. σκέψαι οὖν ἣν	εἰσάγω	μηχανὴν ἐπὶ πάντα τὰ τοιαῦτα
[418]	ζημιῶδες» θέασαι, ὦ Ἑρμόγενες, ὡς	ἐγὼ	ἀληθῆ λέγω λέγων ὅτι προστιθέντες
[415]	ἴσως με αὖ φήσεις πλάττειν·	ἐγὼ	δέ φημι, εἴπερ ὃ ἔμπροσθεν
[413]	ὁμολογεῖται (τοῦτο εἶναι τὸ δίκαιον·	ἐγὼ	δέ, ὦ Ἑρμόγενες, ἅτε λιπαρὴς
[407]	θεῶν πρὸς θεῶν ἀπαλλαγῶμεν, ὡς	ἐγὼ	δέδοικα περὶ αὐτῶν διαλέγεσθαι· περὶ
[385]	εἶναι καλεῖν ἑκάστῳ ὄνομα, ὃ	ἐγὼ	ἐθέμην, σοὶ δὲ ἕτερον, ὃ
[383]	αὐτὴν ἅπασιν. Ἐρωτῶ οὖν αὐτὸν	ἐγὼ	εἰ αὐτῷ Κρατύλος τῇ ἀληθείᾳ
[436]	εἰ δὲ μή, ὅπερ πάλαι	ἐγὼ	ἔλεγον, οὐδ᾽ ἂν ὀνόματα εἴη.
[408]	ἀδελφὸν οὐδὲν θαυμαστόν. Ἀλλ᾽ ὅπερ	ἐγὼ	ἔλεγον, ὦ μακάριε, ἀπαλλαγῶμεν ἐκ
[388]	Πάνυ γε. (Σωκράτης) Εἰ οὖν	ἐγὼ	ἐροίμην τί ἦν ὄργανον ἡ
[384]	ὂν μάθημα. Εἰ μὲν οὖν	ἐγὼ	ἤδη ἠκηκόη παρὰ Προδίκου τὴν
[426]	ἄλλως. (Σωκράτης) Ἃ μὲν τοίνυν	ἐγὼ	ᾔσθημαι περὶ τῶν πρώτων ὀνομάτων
[433]	ὀνόμασιν, εἰ μέμνησαι ἃ νυνδὴ	ἐγὼ	καὶ Ἑρμογένης ἐλέγομεν. (Κρατύλος) Ἀλλὰ
[385]	Φημί. (Σωκράτης) Τί οὖν; ἐὰν	ἐγὼ	καλῶ ὁτιοῦν τῶν ὄντων, οἷον
[398]	οὖν δή; (Σωκράτης) Ὅτι οἶμαι	ἐγὼ	λέγειν αὐτὸν τὸ χρυσοῦν γένος
[392]	ἔπη ἐν οἷς ἔνεστιν ἃ	ἐγὼ	λέγω. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[434]	οὐδὲ οἶσθα σὺ νῦν ὅτι	ἐγὼ	λέγω; (Κρατύλος) Ἔγωγε, διά γε
[425]	ἂν εἶναι ταῦτα οὕτω διελέσθαι;	ἐγὼ	μὲν γὰρ οὔ. (Ἑρμογένης) Πολλοῦ
[397]	εἴτε τῶν σοφιστῶν. (Ἑρμογένης) Ἀλλ᾽	ἐγὼ	μὲν συγχωρῶ· πάνυ γὰρ ἂν
[391]	τὴν φύσει ὀρθότητα ὀνόματος. (Σωκράτης)	Ἐγὼ	μέν, ὦ μακάριε Ἑρμόγενες, οὐδεμίαν
[398]	ὀρθῶς δαίμονα καλεῖσθαι. (Ἑρμογένης) Καὶ	ἐγώ	μοι δοκῶ, ὦ Σώκρατες, τούτου
[434]	λέγεις τὸ ἔθος ἢ ὅτι	ἐγώ,	ὅταν τοῦτο φθέγγωμαι, διανοοῦμαι ἐκεῖνο,
[430]	(Σωκράτης) Φέρε δή ἴσως γὰρ	ἐγὼ	οὐ μανθάνω ἅττα ποτ᾽ ἔστιν
[405]	θεοῦ. (Ἑρμογένης) Πῶς δή; ~(Σωκράτης)	Ἐγὼ	πειράσομαι φράσαι ὅ γέ μοι
[403]	ὄνομα. (Ἑρμογένης) Πῶς δή; (Σωκράτης)	Ἐγώ	σοι ἐρῶ ἅ γέ μοι
[409]	ἀπορῶ. (Ἑρμογένης) Τίνα δή; (Σωκράτης)	Ἐγώ	σοι ἐρῶ. ἀπόκριναι γάρ μοι·
[418]	τοὔνομα. (Ἑρμογένης) Πῶς λέγεις; (Σωκράτης)	Ἐγώ	σοι ἐρῶ. Οἶσθα ὅτι οἱ
[415]	(Ἑρμογένης) Βουλοίμην ἄν. ~(Σωκράτης) Καὶ	ἐγώ	σοι συμβούλομαι, ὦ Ἑρμόγενες. Ἀλλὰ
[430]	μὴ μαχώμεθα ἐν τοῖς λόγοις	ἐγώ	τε καὶ σὺ φίλοι ὄντες,
[438]	τῶν ὀνομάτων; (Κρατύλος) Οἶμαι μὲν	ἐγὼ	τὸν ἀληθέστατον λόγον περὶ τούτων
[398]	ἐπωνυμίαν. Ταύτῃ οὖν τίθεμαι καὶ	ἐγὼ	(τὸν δαήμονα) πάντ᾽ ἄνδρα ὃς
[385]	ὃ νῦν καλοῦμεν ἄνθρωπον, ἐὰν	ἐγὼ	τοῦτο ἵππον προσαγορεύω, ὃ δὲ
[409]	ἔγωγε. (Σωκράτης) Σκέψαι δὴ ὃ	ἐγὼ	ὑποπτεύω περὶ αὐτοῦ. ἐννοῶ γὰρ
[418]	προειπὼν τὸ (βουλαπτεροῦν. (Σωκράτης) Οὐκ	ἐγώ,	ὦ Ἑρμόγενες, αἴτιος, ἀλλ᾽ οἱ
[438]	ἢ ἀγνοοῦντες. (Κρατύλος) Οἶμαι μὲν	ἐγὼ,	ὦ Σώκρατες γιγνώσκοντες. (Σωκράτης) Οὐ
[413]	διὰ πάντων ἰόντα. Ἐνταῦθα δὴ	ἐγώ,	ὦ φίλε, πολὺ ἐν πλείονι
[391]	μέν, ὦ μακάριε Ἑρμόγενες, οὐδεμίαν	λέγω,	ἀλλ᾽ ἐπελάθου γε ὧν ὀλίγον
[432]	εἶναι. Σκόπει δὲ εἰ τὶ	λέγω.	Ἆρ᾽ ἂν δύο πράγματα εἴη
[431]	ὥσπερ τὸ ζωγράφημα. ~Τοῦτο δὴ	λέγω·	ἆρ᾽ οὐκ ἂν εἴη αὐτῷ
[434]	ὀνόματά τις συνθήσει; ὧδε δὲ	λέγω·	ἆρά ποτ᾽ ἄν τις συνέθηκεν
[413]	τὰ ὄντα. Ἐπειδὰν οὖν τῳ	λέγω	αὐτὸ ἅσμενος ὡς καλόν τι
[421]	γε ἀπὸ τρόπου λέγεις. (Σωκράτης)	Λέγω	γὰρ οὖν εἰκότα. Οὐ μέντοι
[423]	μιμώμεθα, οὔ μοι δοκοῦμεν ὀνομάσειν.	Λέγω	δέ τοι τοῦτο· ἔστι τοῖς
[411]	πάσης φορᾶς καὶ γενέσεως ἀεί.	Λέγω	δὴ ἐννοήσας πρὸς πάντα τὰ
[393]	γένους ἔκγονον τὴν φύσιν, τοῦτο	λέγω·	ἐὰν βοὸς ἔκγονον φύσει ἵππος
[393]	ἵππου ἔκγονον ἵππον. Οὔ τι	λέγω	ἐὰν ὥσπερ τέρας γένηται ἐξ
[420]	καὶ μὴ ἀντιτυποῦν ἀλλ᾽ ὥσπερ	λέγω,	εἶκον τῷ ἰόντι δεδηλωμένον ἂν
[430]	τύχῃ, γυναικός; τὸ δὲ δεῖξαι	λέγω	εἰς τὴν τῶν ὀφθαλμῶν αἴσθησιν
[396]	ὑπάρχει· διείληπται δὲ δίχα, ὥσπερ	λέγω,	ἓν ὂν τὸ ὄνομα, τῷ
[392]	ἐν οἷς ἔνεστιν ἃ ἐγὼ	λέγω.	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Πότερον
[401]	ἤδη διήλθομεν. Ἴσως μέντοι οὐδὲν	λέγω.	(Ἑρμογένης) Τί δή, ὦ Σώκρατες;
[426]	οὖν ῥῶ τὸ στοιχεῖον, ὥσπερ	λέγω,	καλὸν ἔδοξεν ὄργανον εἶναι τῆς
[434]	οἶσθα σὺ νῦν ὅτι ἐγὼ	λέγω;	(Κρατύλος) Ἔγωγε, διά γε τὸ
[418]	ὦ Ἑρμόγενες, ὡς ἐγὼ ἀληθῆ	λέγω	λέγων ὅτι προστιθέντες γράμματα καὶ
[413]	ἐπίλοιπα ἐξαπατήσαιμι ὡς οὐκ ἀκηκοὼς	λέγω.	μετὰ γὰρ δικαιοσύνην τί ἡμῖν
[404]	καὶ περὶ τὸν (Ἀπόλλω, ὅπερ	λέγω,	πολλοὶ πεφόβηνται περὶ τὸ ὄνομα
[399]	δέοντος γενέσθαι. Σκόπει δὴ ὃ	λέγω.	Πρῶτον μὲν γὰρ τὸ τοιόνδε
[430]	φίλοι ὄντες, ἀπόδεξαί μου ὃ	λέγω.	Τὴν τοιαύτην γάρ, ὦ ἑταῖρε,
[428]	μοι χρῆναι ἐπανασκέψασθαι τί καὶ	λέγω.	Τὸ γὰρ ἐξαπατᾶσθαι αὐτὸν ὑφ᾽
[397]	ὀνόματι προσαγορεύειν. Ἔοικέ τι ὃ	λέγω	τῷ ἀληθεῖ ἢ οὐδέν; (Ἑρμογένης)
[432]	δὲ γράμμα, καὶ ὄνομα ἐν	λόγῳ·	εἰ δὲ ὄνομα, καὶ λόγον
[385]	Ναί. (Σωκράτης) Ἔστιν ἄρα τοῦτο,	λόγῳ	λέγειν τὰ ὄντα τε καὶ
[432]	δὲ ὄνομα, καὶ λόγον ἐν	λόγῳ	μὴ προσήκοντα τοῖς πράγμασιν ἐπιφέρεσθαι,
[432]	σοὶ ἐνθείη αὐτοῖς, καὶ ἑνὶ	λόγῳ	πάντα ἅπερ σὺ ἔχεις, τοιαῦτα
[390]	Τίς δὲ τῷ τοῦ νομοθέτου	ἔργῳ	ἐπιστατήσειέ τ᾽ ἂν κάλλιστα καὶ
[388]	(Σωκράτης) Εἶεν. τῷ δὲ τίνος	ἔργῳ	ὁ διδασκαλικὸς χρήσεται ὅταν τῷ
[388]	τέχνην. (Σωκράτης) Τῷ τίνος δὲ	ἔργῳ	ὁ τρυπητὴς καλῶς χρήσεται ὅταν
[388]	Ναί. (Σωκράτης) Τῷ τίνος οὖν	ἔργῳ	ὁ ὑφάντης καλῶς χρήσεται ὅταν
[388]	(Ἑρμογένης) Ἔοικεν. (Σωκράτης) Νομοθέτου ἄρα	ἔργῳ	χρήσεται ὁ διδασκαλικὸς ὅταν ὀνόματι
[390]	οὖν ὁ τῷ τοῦ λυροποιοῦ	ἔργῳ	χρησόμενος; ἆρ᾽ οὐχ οὗτος ὃς
[389]	ἕως ἂν τὴν αὐτὴν ἰδέαν	ἀποδιδῷ,	~ἐάντε (ἐν ἄλλῳ σιδήρῳ, ὅμως
[430]	προσῆκόν τε καὶ τὸ ὅμοιον	ἀποδιδῷ.	(Κρατύλος) Ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης) Ἵνα
[390]	ἂν τὸ τοῦ ὀνόματος εἶδος	ἀποδιδῷ	τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἐν ὁποιαισοῦν
[402]	δὴ αὐτοῦ λέγωμεν, τόν τε	Ποσειδῶ	καὶ τὸν Πλούτωνα καὶ τὸ
[406]	Περὶ δὲ ἀφροδίτης οὐκ ἄξιον	Ἡσιόδῳ	ἀντιλέγειν, ἀλλὰ (συγχωρεῖν ὅτι διὰ
[431]	αὐτὸν λόγον, ἂν μὲν πάντα	ἀποδῷ	τὰ προσήκοντα, καλὴ ἡ εἰκὼν
[425]	γὰρ οὔ. (Ἑρμογένης) Πολλοῦ ἄρα	δέω	ἔγωγε. (Σωκράτης) Ἐάσομεν οὖν, ἢ
[420]	ἐπάγειν. (Σωκράτης) Τέλος γὰρ ἤδη	θέω.	Ἀνάγκην» δ᾽ οὖν ἔτι βούλομαι
[406]	τοῦτο ὁ τιθέμενος ἔθετο τῇ	θεῷ.	(Ἑρμογένης) Τί δὲ ὁ Διόνυσός»
[437]	ἡ μὲν (γὰρ τοῦ ἅμα	θεῷ	ἰόντος πορεία φαίνεται, ἡ ἀμαθία,
[407]	καὶ ταύτῃ ἂν πανταχῇ πολεμικῷ	θεῷ	πρέποι Ἄρη» καλεῖσθαι. (Ἑρμογένης) Πάνυ
[392]	καλεῖσθαι χαλκὶς κυμίνδιδος τῷ αὐτῷ	ὀρνέῳ;	ἢ τὴν Βατίειάν τε καὶ
[389]	ἢ παχεῖ ἢ λινῷ ἢ	ἐρεῷ	ἢ ὁποιῳοῦν τινι κερκίδα ποιεῖν,
[428]	ἐνοῦσα ἐλελήθει. (Σωκράτης) Ὠγαθὲ Κρατύλε,	θαυμάζω	καὶ αὐτὸς πάλαι τὴν ἐμαυτοῦ
[392]	ἄλλων; ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἴσως	μείζω	ἐστὶν ἢ κατ᾽ ἐμὲ καὶ
[431]	καὶ προστιθέναι, καὶ πλείω καὶ	μείζω·	ἢ οὐκ ἔστιν; (Κρατύλος) Ἔστιν.
[438]	περὶ τούτων εἶναι, ὦ Σώκρατες,	μείζω	τινὰ δύναμιν εἶναι ἢ ἀνθρωπείαν
[406]	οἱ ξένοι καλοῦσιν πολλοὶ γὰρ	Ληθὼ»	καλοῦσιν ἔοικεν οὖν πρὸς τὸ
[406]	ἀλλ᾽ ἥμερόν τε καὶ λεῖον	Ληθὼ»	(κεκλῆσθαι ὑπὸ τῶν τοῦτο καλούντων.
[401]	ταύτῃ ὡς παρὰ μηδὲν εἰδότων	εἰρήσθω·	μετὰ δ᾽ Ἑστίαν δίκαιον Ῥέαν
[419]	~(Σωκράτης) Ἀλλ᾽ οὐκ ἐὰν τῷ	ἀρχαίῳ	ὀνόματι χρῇ, ὃ πολὺ (μᾶλλον
[434]	(Σωκράτης) Τὸ δὲ λάβδα τῷ	λείῳ	καὶ μαλακῷ καὶ οἷς νυνδὴ
[431]	ἔνια δὲ καὶ προστιθέναι, καὶ	πλείω	καὶ μείζω· ἢ οὐκ ἔστιν;
[437]	ἔσται ἡ ὀρθότης; ὁπότερα ἂν	πλείω	φαίνηται τὰ ὀνόματα σημαίνοντα, ταῦτα
[422]	ὀνομάτων, δικαίως ἂν φαῖμεν ἐπὶ	στοιχείῳ	τε ἤδη εἶναι καὶ οὐκέτι
[429]	μὲν ἀμείνους τὰ αὑτῶν ἔργα	καλλίω	παρέχονται, τὰ ζῷα, οἱ δὲ
[429]	οὖν καὶ νομοθέται οἱ μὲν	καλλίω	τὰ (ἔργα) αὑτῶν παρέχονται, οἱ
[433]	δηλώματά τινων γίγνεσθαι, ἔχεις τινὰ	καλλίω	τρόπον τοῦ δηλώματα αὐτὰ γενέσθαι
[396]	ὃ δὴ προσήκειν φαμὲν ὀνόματι	οἵῳ	τε εἶναι ἀπεργάζεσθαι. Οὐ γὰρ
[435]	ἐκεῖνο γάρ, ὡς ἔοικε, καὶ	ὁμοίῳ	καὶ ἀνομοίῳ δηλοῖ. Ἐπειδὴ δὲ
[435]	ὡς ἔοικε, καὶ ὁμοίῳ καὶ	ἀνομοίῳ	δηλοῖ. Ἐπειδὴ δὲ ταῦτα συγχωροῦμεν,
[414]	ἄρρεν» καὶ ὁ ἀνὴρ» ἐπὶ	παραπλησίῳ	τινὶ τούτῳ ἐστί, τῇ ἄνῳ
[389]	(Σωκράτης) Οὐκοῦν ἐπειδὰν δέῃ λεπτῷ	ἱματίῳ	ἢ παχεῖ ἢ λινῷ ἢ
[429]	(ἔργα) αὑτῶν παρέχονται, οἱ δὲ	αἰσχίω;	(Κρατύλος) Οὔ μοι δοκεῖ τοῦτο
[434]	δὲ λάβδα τῷ λείῳ καὶ	μαλακῷ	καὶ οἷς νυνδὴ ἐλέγομεν; (Κρατύλος)
[407]	καλεῖται, καὶ ταύτῃ ἂν πανταχῇ	πολεμικῷ	θεῷ πρέποι Ἄρη» καλεῖσθαι. (Ἑρμογένης)
[412]	ἀρχομένων ταχὺ προϊέναι ἐσύθη» φασίν.	Λακωνικῷ	δὲ ἀνδρὶ τῶν εὐδοκίμων καὶ
[409]	γενόμενον ἂν μᾶλλον εἰ (τῷ	Δωρικῷ	τις ὀνόματι χρῷτο ἅλιον» γὰρ
[435]	ἀναγκαῖον δὲ ᾖ καὶ τῷ	φορτικῷ	τούτῳ προσχρῆσθαι, τῇ συνθήκῃ, εἰς
[400]	Εἰ δὲ βούλει ἔχε ἠρέμα·	~δοκῶ	γάρ μοί τι καθορᾶν πιθανώτερον
[411]	Καὶ μήν, νὴ τὸν κύνα,	δοκῶ	γέ μοι οὐ κακῶς μαντεύεσθαι,
[402]	ταύτην; (Σωκράτης) Τὸν Ἡράκλειτόν μοι	δοκῶ	καθορᾶν παλαί᾽ ἄττα σοφὰ λέγοντα,
[393]	ἔχει αὐτό. Ἢ οὐδέν σοι	δοκῶ	λέγειν, ἀλλὰ λανθάνω καὶ ἐμαυτὸν
[391]	ἐστιν οὕτως ἐξαίφνης πεισθῆναι, ἀλλὰ	δοκῶ	μοι ὧδε ἂν μᾶλλον πιθέσθαι
[413]	δίκαιον, εἰ τοῦτο οὕτως ἔχει;	δοκῶ	τε ἤδη μακρότερα τοῦ προσήκοντος
[398]	καλεῖσθαι. (Ἑρμογένης) Καὶ ἐγώ μοι	δοκῶ,	ὦ Σώκρατες, τούτου πάνυ σοι
[427]	Τὸ δ᾽ αὖ ἄλφα τῷ	μεγάλῳ	ἀπέδωκε, καὶ τῷ μήκει» τὸ
[430]	Τὴν τοιαύτην γάρ, ὦ ἑταῖρε,	καλῶ	ἔγωγε διανομὴν ἐπ᾽ ἀμφοτέροις μὲν
[385]	(Σωκράτης) Τί οὖν; ἐὰν ἐγὼ	καλῶ	ὁτιοῦν τῶν ὄντων, οἷον ὃ
[395]	τῆς Ἱπποδαμείας γάμον. Τῷ δὲ	Ταντάλῳ	καὶ πᾶς ἂν ἡγήσαιτο τοὔνομα
[408]	δέ, εἴπερ σοι κεχαρισμένον ἔσται,	ἐθέλω.	(Ἑρμογένης) Καὶ μὴν χαριῇ. (Σωκράτης)
[431]	εἶναι καὶ γίγνεσθαι ἐνίοτε; (Κρατύλος)	Ἐθέλω	σοι, ὦ Σώκρατες, συγχωρῆσαι καὶ
[409]	εἴπερ ἀληθῆ οἱ Ἀναξαγόρειοι λέγουσιν·	κύκλῳ	γάρ που ἀεὶ αὐτὴν περιιὼν
[390]	αὐτὴν ἰδέαν ἀποδιδῷ, ~ἐάντε (ἐν	ἄλλῳ	σιδήρῳ, ὅμως ὀρθῶς ἔχει τὸ
[422]	χερσὶ καὶ κεφαλῇ καὶ τῷ	ἄλλῳ	σώματι; (Ἑρμογένης) Πῶς γὰρ ἂν
[422]	ὄντα τυγχάνει, καὶ δεῖ αὐτῶν	ἄλλῳ	τινὶ τρόπῳ ἤδη τὴν ὀρθότητα
[404]	Δήμητρά τε καὶ Ἥραν καὶ	Ἀπόλλω	καὶ Ἀθηνᾶν καὶ Ἥφαιστον καὶ
[404]	ταὐτὸν δὲ καὶ περὶ τὸν	(Ἀπόλλω,	ὅπερ λέγω, πολλοὶ πεφόβηνται περὶ
[404]	φοβοῦνται τὸ ὄνομα καὶ τὸν	Ἀπόλλω,	ὑπὸ ἀπειρίας, ὡς ἔοικεν, ὀνομάτων
[434]	σε ὁ τρόπος ἀρέσκει; ~(Κρατύλος)	Ὅλῳ	καὶ παντὶ διαφέρει, ὦ Σώκρατες,
[393]	ἐκείνου τοῦ στοιχείου φύσιν δηλῶσαι	ὅλῳ	τῷ ὀνόματι οὗ ἐβούλετο ὁ
[390]	προσῆκον εἶδος κερκίδος ἐν ὁποιῳοῦν	ξύλῳ	κεῖται; ὁ ποιήσας, ὁ τέκτων,
[384]	ἕτοιμός εἰμι καὶ σοὶ καὶ	Κρατύλῳ	κοινῇ. Ὅτι δὲ οὔ φησί
[384]	πεφυκέναι ὄνομα οὐδὲν οὐδενί, ἀλλὰ	νόμῳ	καὶ ἔθει τῶν ἐθισάντων τε
[397]	αὐτὰ ὁρῶντες πάντα ἀεὶ ἰόντα	δρόμῳ	καὶ θέοντα, ἀπὸ ταύτης τῆς
[426]	φορὰν μιμεῖται, εἶτα ἐν τῷ	(τρόμῳ,	εἶτα ἐν τῷ τρέχειν, ἔτι
[403]	ἔοικε, δεῖ, εἴπερ τῷ μεγίστῳ	δεσμῷ	δεῖ, καὶ οὐκ ἀνάγκῃ. (Ἑρμογένης)
[403]	ἐκφεύγειν, εἰ μὴ τῷ ἰσχυροτάτῳ	δεσμῷ	ἔδει τοὺς ἐκεῖσε ἰόντας; (Ἑρμογένης)
[403]	αὐτούς, εἴπερ μέλλει τῷ μεγίστῳ	δεσμῷ	κατέχειν. (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἔστιν
[391]	ἡ ὀρθότης. (Ἑρμογένης) Ἀλλὰ μὴν	ἐπιθυμῶ	γε εἰδέναι. (Σωκράτης) Σκόπει τοίνυν.
[386]	ἡμᾶς οὐδὲ ὑφ᾽ ἡμῶν ἑλκόμενα	ἄνω	καὶ κάτω τῷ ἡμετέρῳ φαντάσματι,
[423]	Εἰ μέν γ᾽ οἶμαι τὸ	ἄνω	καὶ τὸ κοῦφον ἐβουλόμεθα δηλοῦν,
[396]	ὄνομα καλεῖσθαι, (οὐρανία, ὁρῶσα τὰ	ἄνω,	ὅθεν δὴ καί φασιν, ὦ
[408]	αὐτοῦ λεῖον καὶ θεῖον καὶ	ἄνω	οἰκοῦν ἐν τοῖς θεοῖς, τὸ
[396]	ἡ δὲ αὖ ἐς τὸ	ἄνω	ὄψις καλῶς ἔχει τοῦτο τὸ
[414]	παραπλησίῳ τινὶ τούτῳ ἐστί, τῇ	ἄνῳ	ῥοῇ. γυνὴ» δὲ γονή μοι
[410]	Τὸν δὲ αἰθέρα τῇδέ πῃ	ὑπολαμβάνω,	ὅτι ἀεὶ θεῖ περὶ τὸν
[388]	καὶ περὶ ὀνόματος οὕτως εἰπεῖν;	ὀργάνῳ	ὄντι τῷ ὀνόματι ὀνομάζοντες τί
[393]	οὐδέν σοι δοκῶ λέγειν, ἀλλὰ	λανθάνω	καὶ ἐμαυτὸν οἰόμενός τινος ὥσπερ
[430]	δή ἴσως γὰρ ἐγὼ οὐ	μανθάνω	ἅττα ποτ᾽ ἔστιν ἃ λέγεις,
[392]	γάρ πω οὐδ᾽ αὐτὸς ἔγωγε	μανθάνω·	ὦ Ἑρμόγενες, σὺ δὲ μανθάνεις;
[388]	τρυπητὴς καλῶς χρήσεται ὅταν τῷ	τρυπάνῳ	χρῆται; (Ἑρμογένης) Τῷ τοῦ χαλκέως.
[396]	παραγίγνεσθαι οἱ μετεωρολόγοι, καὶ τῷ	οὐρανῷ	ὀρθῶς τὸ ὄνομα κεῖσθαι· εἰ
[426]	τῆς κινήσεως τῷ τὰ ὀνόματα	τιθεμένῳ	πρὸς τὸ ἀφομοιοῦν τῇ φορᾷ,
[421]	Ἔοικε τοίνυν ἐκ λόγου ὀνόματι	συγκεκροτημένῳ,	λέγοντος ὅτι τοῦτ᾽ ἔστιν ὄν,
[396]	δὲ καὶ τῷ πατρὶ αὐτοῦ	λεγομένῳ	τῷ Διὶ (παγκάλως τὸ ὄνομα
[390]	οὐχ οὗτος ὃς ἐπίσταιτο ἂν	ἐργαζομένῳ	κάλλιστα ἐπιστατεῖν καὶ εἰργασμένον γνοίη
[384]	ἂν ἥδιον πυθοίμην, εἴ σοι	βουλομένῳ	(ἐστίν) (Σωκράτης) Ὦ παῖ Ἱππονίκου
[420]	ὀνόματι, τῷ κατὰ τὴν βούλησιν	γιγνομένῳ·	τὸ δὲ ἀναγκαῖον» καὶ ἀντίτυπον,
[394]	τῷ ἐκ τοῦ εὐσεβοῦς ἄρα	γενομένῳ	ἀσεβεῖ τὸ τοῦ γένους ὄνομα
[440]	νυνὶ ἀσκέπτως ἔχω, ἀλλά μοι	σκοπουμένῳ	καὶ (πράγματα ἔχοντι πολὺ μᾶλλον
[394]	ἅτε τὴν δύναμιν τῶν φαρμάκων	σκοπουμένῳ,	τὰ αὐτὰ φαίνεται, καὶ οὐκ
[439]	ποτε ὡσαύτως ἴσχει, ἔν γ᾽	ἐκείνῳ	τῷ χρόνῳ δῆλον ὅτι οὐδὲν
[398]	τ᾽ ἂν εἴην εὑρεῖν, οὐ	συντείνω	διὰ τὸ ἡγεῖσθαι σὲ μᾶλλον
[389]	λεπτῷ ἱματίῳ ἢ παχεῖ ἢ	λινῷ	ἢ ἐρεῷ ἢ ὁποιῳοῦν τινι
[439]	ἴσχει, ἔν γ᾽ ἐκείνῳ τῷ	χρόνῳ	δῆλον ὅτι οὐδὲν μεταβαίνει· εἰ
[395]	ἀνδρὸς ἐν τῷ τοῦ Μυρτίλου	φόνῳ	οὐδὲν οἵου τε γενέσθαι προνοηθῆναι
[397]	δαίμονες» σκέψαι ἄν τί σοι	δόξω	εἰπεῖν. (Ἑρμογένης) Λέγε μόνον. (Σωκράτης)
[409]	ὃ ἐγὼ ὑποπτεύω περὶ αὐτοῦ.	ἐννοῶ	γὰρ (ὅτι πολλὰ οἱ Ἕλληνες
[402]	τὸ μέντοι τῆς Τηθύος οὐκ	ἐννοῶ	ὄνομα τί βούλεται. (Σωκράτης) Ἀλλὰ
[397]	εἶναι τοὺς δαίμονας; (Ἑρμογένης) Οὐκ	ἐννοῶ.	(Σωκράτης) Οὐδὲ ὅτι χρυσοῦν γένος
[423]	Μὰ Δί᾽ ἀλλ᾽ οὐκ ἐμοί	πω	δοκεῖ καλῶς λέγεσθαι, ὦ ἑταῖρε.
[392]	Τί δή ποτε; Οὐ γάρ	πω	οὐδ᾽ αὐτὸς ἔγωγε μανθάνω· ὦ
[405]	ἐμβαλόντες, ὅτι ὁμώνυμον ἐγίγνετο τῷ	χαλεπῷ	ὀνόματι. Ὅπερ καὶ νῦν ὑποπτεύοντές
[438]	πράγματα, εἴπερ τά γε πρῶτα	μήπω	ἔκειτο, μαθεῖν δ᾽ αὖ φαμεν
[422]	καὶ δεῖ αὐτῶν ἄλλῳ τινὶ	τρόπῳ	ἤδη τὴν ὀρθότητα ἐπισκέψασθαι ἥτις
[422]	οἷς οὔπω ἕτερα ὑπόκειται, τίνι	τρόπῳ	κατὰ τὸ δυνατὸν ὅτι μάλιστα
[395]	πέλας» ἡνίκα προεθυμεῖτο λαβεῖν παντὶ	τρόπῳ	τὸν τῆς Ἱπποδαμείας γάμον. Τῷ
[426]	ὀρθῶς κεῖται. Καίτοι ὅτῳ τις	τρόπῳ	τῶν πρώτων ὀνομάτων τὴν ὀρθότητα
[413]	τί ἡμῖν λείπεται; ἀνδρείαν οἶμαι	οὔπω	διήλθομεν. ἀδικία μὲν γὰρ (δῆλον
[415]	καὶ ἐν τῇ δειλίᾳ, ὃ	οὔπω	διήλθομεν ἀλλ᾽ (ὑπερέβημεν, δέον αὐτὸ
[422]	τὰ δὲ δὴ πρῶτα, οἷς	οὔπω	ἕτερα ὑπόκειται, τίνι τρόπῳ κατὰ
[415]	(ζητητέα. Τὸ μὲν οὖν ἕτερον	οὔπω	καθορῶ, τὸ δ᾽ ἕτερον δοκεῖ
[386]	(Σωκράτης) Τί δέ; Πάνυ χρηστοὶ	οὔπω	σοι ἔδοξαν εἶναι (ἄνθρωποι) (Ἑρμογένης)
[414]	ἄτοπον εἶναι τὸ ἐμβεβλῆσθαι τὸ	ῥῶ;	ἀλλὰ τοιαῦτα οἶμαι ποιοῦσιν οἱ
[434]	νῦν ἴσως ἀντὶ τοῦ λάβδα	ῥῶ	δεῖ λέγειν. (Σωκράτης) Εὖ λέγεις.
[426]	(Σωκράτης) Πρῶτον μὲν τοίνυν τὸ	ῥῶ	ἔμοιγε φαίνεται ὥσπερ ὄργανον εἶναι
[420]	τῷ μάλιστα ἕλκοντι τὴν ψυχὴν	ῥῷ	(ἐπωνομάσθη· ὅτι γὰρ ἱέμενος ῥεῖ
[426]	τὸ πολὺ ἀπεικάζει διὰ τοῦ	ῥῶ.	Ἑώ< ρα> γὰρ οἶμαι τὴν
[434]	τε τὸ αὐτὸ τελευτῶντος τοῦ	ῥῶ	καὶ ἡμῖν τοῦ σῖγμα, ἢ
[434]	(Σωκράτης) Πότερον οὖν τό τε	ῥῶ	καὶ τὸ σῖγμα ἔοικεν ἀμφότερα
[434]	ᾗ ὅμοια τυγχάνει ὄντα τὸ	ῥῶ	καὶ τὸ σῖγμα, ἢ ᾗ
[426]	πολὺ ἀπεικάζει διὰ τοῦ ῥῶ.	Ἑώ<	ρα> γὰρ οἶμαι τὴν γλῶτταν
[434]	σοι δοκοῦμεν λέγειν ὅτι τὸ	ῥῶ	τῇ φορᾷ καὶ κινήσει καὶ
[426]	στάσις» ὠνόμασται. Τὸ δὲ οὖν	ῥῶ	τὸ στοιχεῖον, ὥσπερ λέγω, καλὸν
[403]	Πῶς δή; (Σωκράτης) Ἐγώ σοι	ἐρῶ	ἅ γέ μοι φαίνεται. εἰπὲ
[409]	Τίνα δή; (Σωκράτης) Ἐγώ σοι	ἐρῶ.	ἀπόκριναι γάρ μοι· ἔχοις ἂν
[418]	Πῶς λέγεις; (Σωκράτης) Ἐγώ σοι	ἐρῶ.	Οἶσθα ὅτι οἱ παλαιοὶ οἱ
[423]	φωνῇ οὐκ ἔστιν οὐσία τις	ἑκατέρῳ	αὐτῶν καὶ τοῖς ἄλλοις πᾶσιν
[396]	αὐτὸ διχῇ οἱ μὲν τῷ	ἑτέρῳ	μέρει, οἱ δὲ τῷ ἑτέρῳ
[396]	ἑτέρῳ μέρει, οἱ δὲ τῷ	ἑτέρῳ	χρώμεθα οἱ μὲν γὰρ Ζῆνα,
[386]	ἑλκόμενα ἄνω καὶ κάτω τῷ	ἡμετέρῳ	φαντάσματι, ἀλλὰ καθ᾽ αὑτὰ πρὸς
[396]	Ἡσιόδου γενεαλογίαν, τίνας ἔτι τοὺς	ἀνωτέρω	προγόνους λέγει τούτων, οὐκ ἂν
[390]	ἰδέαν ἀποδιδῷ, ~ἐάντε (ἐν ἄλλῳ	σιδήρῳ,	ὅμως ὀρθῶς ἔχει τὸ ὄργανον,
[440]	ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ καὶ σὺ	πειρῶ	ἔτι ἐννοεῖν ταῦτα ἤδη.
[390]	ἑκάστῳ ἐν ὁποιαισοῦν συλλαβαῖς, οὐδὲν	χείρω	νομοθέτην εἶναι τὸν ἐνθάδε ἢ
[428]	εἰ καί τις σμικρὸν ἐπὶ	σμικρῷ	καταθείη, προὔργου εἶναι. Εἰ οὖν
[385]	οὕτω δὲ καὶ (ταῖς πόλεσιν	ὁρῶ	ἰδίᾳ (ἑκάσταις) ἐνίοις ἐπὶ τοῖς
[415]	Τὸ μὲν οὖν ἕτερον οὔπω	καθορῶ,	τὸ δ᾽ ἕτερον δοκεῖ μοι
[409]	πάντα τὰ τοιαῦτα ἃ ἂν	ἀπορῶ.	(Ἑρμογένης) Τίνα δή; (Σωκράτης) Ἐγώ
[409]	τὸ ὕδωρ; (Σωκράτης) Τὸ πῦρ»	ἀπορῶ·	καὶ κινδυνεύει ἤτοι ἡ τοῦ
[440]	ῥεῖ, καὶ ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ	κατάρρῳ	νοσοῦντες (ἄνθρωποι οὕτως οἴεσθαι καὶ
[410]	ὦ Σώκρατες, πολὺ ἐπιδίδως. (Σωκράτης)	Πόρρω	ἤδη οἶμαι φαίνομαι σοφίας ἐλαύνειν.
[395]	γενέσθαι προνοηθῆναι οὐδὲ προϊδεῖν τῶν	πόρρω	τῶν εἰς τὸ πᾶν γένος,
[394]	αὐτὰ ὄντα, τῷ δέ γε	(ἰατρῷ,	ἅτε τὴν δύναμιν τῶν φαρμάκων
[414]	ὑπὸ χρόνου. Ἐπεὶ ἐν τῷ	κατόπτρῳ»	οὐ δοκεῖ (σοι) ἄτοπον εἶναι
[397]	σοφιστῶν. (Ἑρμογένης) Ἀλλ᾽ ἐγὼ μὲν	συγχωρῶ·	πάνυ γὰρ ἂν ἡδέως τὰ
[435]	τὴν γὰρ σιγήν σου συγχώρησιν	θήσω	ἀναγκαῖόν που καὶ συνθήκην τι
[426]	πειρᾶσθαι καὶ ἐμοὶ μεταδιδόναι. (Ἑρμογένης)	Ποιήσω	ταῦτα. ἀλλὰ θαρρῶν λέγε. (Σωκράτης)
[407]	οἷοι Εὐθύφρονος ἵπποι. (Ἑρμογένης) Ἀλλὰ	ποιήσω	ταῦτα, ἔτι γε ἓν ἐρόμενός
[440]	μεταδιδόναι καὶ ἐμοί. (Κρατύλος) Ἀλλὰ	ποιήσω	ταῦτα. εὖ μέντοι ἴσθι, ὦ
[422]	συνεπίσκεψαι μετ᾽ ἐμοῦ μή τι	παραληρήσω	λέγων οἵαν δεῖ τὴν τῶν
[427]	(Τοῦ δ᾽ αὖ νῦ τὸ	εἴσω	αἰσθόμενος τῆς φωνῆς, τὸ ἔνδον»
[428]	Πάντα τί μοι κατὰ θυμὸν	ἐείσω	μυθήσασθαι. Καὶ ἐμοὶ σύ, ὦ
[392]	κύμινδιν, φαῦλον ἡγῇ τὸ μάθημα	ὅσῳ	ὀρθότερόν ἐστι καλεῖσθαι χαλκὶς κυμίνδιδος
[428]	ποιητοῦ, βλέπειν ἅμα πρόσσω καὶ	ὀπίσσω.	Καὶ δὴ καὶ νυνὶ ἡμεῖς
[428]	ἐκείνου τοῦ ποιητοῦ, βλέπειν ἅμα	πρόσσω	καὶ ὀπίσσω. Καὶ δὴ καὶ
[399]	μοι φαίνομαι κομψῶς ἐννενοηκέναι, καὶ	κινδυνεύσω,	ἐὰν μὴ εὐλαβῶμαι, ἔτι τήμερον
[426]	καὶ γελοῖα. Τούτων οὖν σοι	μεταδώσω,	ἂν βούλῃ· σὺ δ᾽ ἄν
[412]	αὐτοῦ ἀγαστόν. Τοῦ θοοῦ δὴ	τῷ	ἀγαστῷ αὕτη ἡ ἐπωνυμία ἐστίν,
[412]	ἀγαθόν, τοῦτο τῆς φύσεως πάσης	τῷ	ἀγαστῷ βούλεται τὸ ὄνομα ἐπικεῖσθαι.
[416]	τὰ ὀνόματα τιθείς, καὶ νῦν	τῷ	ἀεὶ ἴσχοντι τὸν ῥοῦν τοῦτο
[397]	προσαγορεύειν. Ἔοικέ τι ὃ λέγω	τῷ	ἀληθεῖ ἢ οὐδέν; (Ἑρμογένης) Πάνυ
[421]	ὂν» καὶ ἡ οὐσία» ὁμολογεῖ	τῷ	ἀληθεῖ, τὸ ἰῶτα ἀπολαβόν· ἰὸν
[422]	ταῖς χερσὶ καὶ κεφαλῇ καὶ	τῷ	ἄλλῳ σώματι; (Ἑρμογένης) Πῶς γὰρ
[407]	ὅτι ἁ θεονόα» ἐστὶν αὕτη,	τῷ	ἄλφα ξενικῶς ἀντὶ τοῦ ἦτα
[430]	τὴν μὲν τοῦ ἀνδρὸς εἰκόνα	τῷ	ἀνδρὶ ἀποδοίη, τὴν δὲ τῆς
[430]	γυναικί, τὴν δὲ τῆς γυναικὸς	τῷ	ἀνδρί; (Κρατύλος) Ἔστι καὶ ταῦτα.
[419]	φαίνεται. ~(Σωκράτης) Ἀλλ᾽ οὐκ ἐὰν	τῷ	ἀρχαίῳ ὀνόματι χρῇ, ὃ πολὺ
[393]	καὶ τοῦτο παραπλήσιόν τι εἶναι	τῷ	Ἀστυάνακτι, καὶ ἔοικεν Ἑλληνικοῖς ταῦτα
[434]	(Σωκράτης) Οἶσθα οὖν ὅτι ἐπὶ	τῷ	αὐτῷ ἡμεῖς μέν φαμεν σκληρότης,
[385]	ἔσται δημοσίᾳ μὲν ὄνομα ἄνθρωπος	τῷ	αὐτῷ, ἰδίᾳ δὲ ἵππος; Καὶ
[434]	καὶ τὸ σῖγμα ἔοικεν ἀμφότερα	τῷ	αὐτῷ, καὶ δηλοῖ ἐκείνοις τε
[392]	ὀρθότερόν ἐστι καλεῖσθαι χαλκὶς κυμίνδιδος	τῷ	αὐτῷ ὀρνέῳ; ἢ τὴν Βατίειάν
[420]	ἔσρος» τό γε παλαιὸν ἐκαλεῖτο	τῷ	γὰρ οὖ ἀντὶ τοῦ ὦ
[426]	μοι τούτῳ πρὸς ταῦτα κατακεχρῆσθαι.	Τῷ	δὲ αὖ ἰῶτα πρὸς τὰ
[394]	ἄλλα φαίνεται τὰ αὐτὰ ὄντα,	τῷ	δέ γε (ἰατρῷ, ἅτε τὴν
[395]	τρόπῳ τὸν τῆς Ἱπποδαμείας γάμον.	Τῷ	δὲ Ταντάλῳ καὶ πᾶς ἂν
[388]	Ὁ τὴν τέχνην. (Σωκράτης) Εἶεν.	τῷ	δὲ τίνος ἔργῳ ὁ διδασκαλικὸς
[418]	οἱ ἡμέτεροι τῷ ἰῶτα καὶ	τῷ	δέλτα εὖ μάλα ἐχρῶντο, καὶ
[418]	(ποιεῖν σημαίνειν. Οἷον καὶ ἐν	τῷ	δέοντι» ἐνενόησα γὰρ αὐτὸ καὶ
[396]	λέγω, ἓν ὂν τὸ ὄνομα,	τῷ	Διὶ» καὶ τῷ Ζηνί. Τοῦτον
[396]	καὶ τῷ πατρὶ αὐτοῦ λεγομένῳ	τῷ	Διὶ (παγκάλως τὸ ὄνομα κεῖσθαι·
[387]	(Σωκράτης) Πότερον οὖν ᾗ ἄν	τῳ	δοκῇ λεκτέον εἶναι, ταύτῃ (λέγων
[419]	σοι κεῖσθαι τὸ ὄνομα ἐπὶ	τῷ	δοῦντι τὸ ἰόν, ἐπονομασθὲν δημιῶδες.
[409]	κατάδηλον γενόμενον ἂν μᾶλλον εἰ	(τῷ	Δωρικῷ τις ὀνόματι χρῷτο ἅλιον»
[437]	ἐμβολὴν ποιήσασθαι ἀντὶ τῆς ἐν	τῷ	εἶ ἐν τῷ ἰῶτα. Ἔπειτα
[430]	ἆρ᾽ οὐκ ἔστι προσελθόντα ἀνδρί	τῳ	εἰπεῖν ὅτι τουτί ἐστι σὸν
[394]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Καὶ	τῷ	ἐκ τοῦ εὐσεβοῦς ἄρα γενομένῳ
[393]	~(Σωκράτης) Ἀλλ᾽ ἆρα, ὠγαθέ, καὶ	τῷ	Ἕκτορι αὐτὸς ἔθετο τὸ ὄνομα
[412]	δὲ συνιέναι λέγῃ, ταὐτὸν παντάπασιν	τῷ	ἐπίστασθαι συμβαίνει λεγόμενον· συμπορεύεσθαι γὰρ
[434]	ἄν τις δηλοῖ ἀλλὰ μὴ	τῷ	ἐπιτυχόντι. (Σωκράτης) Καλῶς λέγεις. Οὐκοῦν
[396]	δὲ αὐτὸ διχῇ οἱ μὲν	τῷ	ἑτέρῳ μέρει, οἱ δὲ τῷ
[396]	τῷ ἑτέρῳ μέρει, οἱ δὲ	τῷ	ἑτέρῳ χρώμεθα οἱ μὲν γὰρ
[420]	οἰκεία ἐστὶν ἡ ῥοὴ (αὕτη	τῷ	ἔχοντι ἀλλ᾽ ἐπείσακτος διὰ τῶν
[396]	τὸ ὄνομα, τῷ Διὶ» καὶ	τῷ	Ζηνί. Τοῦτον δὲ Κρόνου ὑὸν
[407]	δὲ ἀπέχει καὶ τὴν ἐν	τῷ	ἤθει νόησιν ὡς οὖσαν τὴν
[386]	ἡμῶν ἑλκόμενα ἄνω καὶ κάτω	τῷ	ἡμετέρῳ φαντάσματι, ἀλλὰ καθ᾽ αὑτὰ
[391]	ἐν τῇ Τροίᾳ, ὃς ἐμονομάχει	τῷ	Ἡφαίστῳ, ὃν Ξάνθον, φησί, καλέουσι
[384]	γὰρ δοκεῖ ὅτι ἄν τίς	τῳ	θῆται ὄνομα, τοῦτο εἶναι τὸ
[394]	ταῖς συλλαβαῖς, ὥστε δόξαι ἂν	τῷ	ἰδιωτικῶς ἔχοντι ἕτερα εἶναι ἀλλήλων
[415]	ἔοικεν, ὅτι ἂν ἐμποδὼν ᾖ	τῷ	ἰέναι καὶ πορεύεσθαι. Τοῦτ᾽ οὖν
[420]	ἀντιτυποῦν ἀλλ᾽ ὥσπερ λέγω, εἶκον	τῷ	ἰόντι δεδηλωμένον ἂν εἴη τούτῳ
[403]	ἂν πολλοὺς ἐκφεύγειν, εἰ μὴ	τῷ	ἰσχυροτάτῳ δεσμῷ ἔδει τοὺς ἐκεῖσε
[437]	τῆς ἐν τῷ εἶ ἐν	τῷ	ἰῶτα. Ἔπειτα τὸ βέβαιον, ὅτι
[418]	ὅτι οἱ παλαιοὶ οἱ ἡμέτεροι	τῷ	ἰῶτα καὶ τῷ δέλτα εὖ
[420]	ἂν εἴη τούτῳ τῷ ὀνόματι,	τῷ	κατὰ τὴν βούλησιν γιγνομένῳ· τὸ
[414]	καὶ ὑπὸ χρόνου. Ἐπεὶ ἐν	τῷ	κατόπτρῳ» οὐ δοκεῖ (σοι) ἄτοπον
[387]	Καὶ ὃ ἔδει κερκίζειν, ἔδει	τῳ	κερκίζειν; καὶ ὃ ἔδει τρυπᾶν,
[427]	Ὅτι δὲ ὀλισθάνει μάλιστα ἐν	τῷ	λάβδα ἡ γλῶττα κατιδών, ἀφομοιῶν
[413]	ἐπιτροπεύειν τὰ ὄντα. Ἐπειδὰν οὖν	τῳ	λέγω αὐτὸ ἅσμενος ὡς καλόν
[434]	ἔμοιγε. (Σωκράτης) Τὸ δὲ λάβδα	τῷ	λείῳ καὶ μαλακῷ καὶ οἷς
[420]	ὄνομα. ~Ἀλλὰ μὴν ἵμερός» γε	τῷ	μάλιστα ἕλκοντι τὴν ψυχὴν ῥῷ
[427]	ἔργα. Τὸ δ᾽ αὖ ἄλφα	τῷ	μεγάλῳ ἀπέδωκε, καὶ τῷ μήκει»
[403]	αὐτούς, ὡς ἔοικε, δεῖ, εἴπερ	τῷ	μεγίστῳ δεσμῷ δεῖ, καὶ οὐκ
[403]	ἐπιθυμιῶν δεῖ αὐτούς, εἴπερ μέλλει	τῷ	μεγίστῳ δεσμῷ κατέχειν. (Ἑρμογένης) Ναί.
[426]	ἐκδύσεις εἶεν καὶ μάλα κομψαὶ	τῷ	μὴ ἐθέλοντι λόγον διδόναι περὶ
[427]	ἄλφα τῷ μεγάλῳ ἀπέδωκε, καὶ	τῷ	μήκει» τὸ ἦτα, ὅτι μεγάλα
[400]	τῆς ψυχῆς, ὡς τεθαμμένης ἐν	τῷ	νῦν παρόντι· καὶ διότι αὖ
[422]	καὶ ὑστάτου, καὶ οὐδὲν διαφέρει	τῷ	ὄνομα εἶναι οὐδὲν αὐτῶν, οἶμαι
[385]	Ὃ ἂν ἄρα ἕκαστος φῇ	τῳ	ὄνομα εἶναι, τοῦτό ἐστιν ἑκάστῳ
[387]	ὃ ἔδει δὴ ὀνομάζειν, ἔδει	τῳ	ὀνομάζειν; ~(Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης)
[393]	οὐσία τοῦ πράγματος δηλουμένη ἐν	τῷ	ὀνόματι. (Ἑρμογένης) Πῶς τοῦτο λέγεις;
[394]	αὐτοῦ καὶ τὸ ὀρεινὸν ἐνδεικνύμενος	τῷ	ὀνόματι. ~(Ἑρμογένης) Φαίνεται οὕτως, ὦ
[395]	λίθου (ταλαντεία θαυμαστὴ ὡς σύμφωνος	τῷ	ὀνόματι· καὶ ἀτεχνῶς ἔοικεν, ὥσπερ
[388]	ὀνόματος οὕτως εἰπεῖν; ὀργάνῳ ὄντι	τῷ	ὀνόματι ὀνομάζοντες τί ποιοῦμεν; (Ἑρμογένης)
[393]	τοῦ στοιχείου φύσιν δηλῶσαι ὅλῳ	τῷ	ὀνόματι οὗ ἐβούλετο ὁ νομοθέτης·
[397]	τοὺς ἄλλους πάντας ἤδη τούτῳ	τῷ	ὀνόματι προσαγορεύειν. Ἔοικέ τι ὃ
[414]	ἐξαιφνιδία γίγνεται. (Οἷόνπερ οὖν μεμίμηται	τῷ	ὀνόματι, συναρμόσας ἀπὸ τοῦ θεῖν
[435]	πρᾶγμα, ἐπείπερ ὅμοιον τυγχάνει ὂν	τῷ	ὀνόματι, τέχνη δὲ μία ἄρ᾽
[403]	δοκοῦσιν ὑπολαμβάνειν τὸ ἀιδὲς προσειρῆσθαι	τῷ	ὀνόματι τούτῳ, καὶ φοβούμενοι τὸ
[420]	ἰόντι δεδηλωμένον ἂν εἴη τούτῳ	τῷ	ὀνόματι, τῷ κατὰ τὴν βούλησιν
[388]	ἔργῳ ὁ διδασκαλικὸς χρήσεται ὅταν	τῷ	ὀνόματι χρῆται; (Ἑρμογένης) Οὐδὲ τοῦτ᾽
[413]	ἀνδρείας μάχην δ᾽ εἶναι ἐν	τῷ	ὄντι, εἴπερ ῥεῖ, οὐκ ἄλλο
[439]	ἐς ταὐτὸν τείνοντα ἐξαπατᾷ, εἰ	τῷ	ὄντι μὲν οἱ θέμενοι αὐτὰ
[430]	ἐπὶ δὲ τοῖς ὀνόμασι πρὸς	τῷ	ὀρθὴν καὶ ἀληθῆ· τὴν δ᾽
[396]	νοῦν παραγίγνεσθαι οἱ μετεωρολόγοι, καὶ	τῷ	οὐρανῷ ὀρθῶς τὸ ὄνομα κεῖσθαι·
[417]	ᾧ καὶ Ὅμηρος πολλαχοῦ κέχρηται,	τῷ	ὀφέλλειν» ἔστι δὲ τοῦτο τοῦ
[419]	ἔοικεν ἐπωνομάσθαι ἣν ἐν τούτῳ	τῷ	πάθει ἴσχει τὸ σῶμα. Καὶ
[392]	Ἀστυάνακτα» ἄρα ὀρθότερον ᾤετο κεῖσθαι	τῷ	παιδὶ ἢ τὸν Σκαμάνδριον» (Ἑρμογένης)
[392]	ὀρθότερον ἡγεῖσθαι τῶν ὀνομάτων κεῖσθαι	τῷ	παιδί, τὸν Ἀστυάνακτα» ἢ τὸν
[395]	(Σωκράτης) Ἔοικεν δέ γε καὶ	τῷ	πατρὶ αὐτοῦ κατὰ φύσιν τὸ
[396]	τῆς φήμης. ~Φαίνεται δὲ καὶ	τῷ	πατρὶ αὐτοῦ λεγομένῳ τῷ Διὶ
[395]	κεῖται. Δοκεῖ δέ μοι καὶ	τῷ	Πέλοπι τὸ ὄνομα ἐμμέτρως κεῖσθαι·
[409]	ἀνατείλῃ, εἴη δ᾽ ἂν καὶ	τῷ	περὶ τὴν γῆν ἀεὶ εἱλεῖν
[434]	εἴπερ ἔσται τὸ ὄνομα ὅμοιον	τῷ	πράγματι, ἀναγκαῖον πεφυκέναι τὰ στοιχεῖα
[413]	αὐτὸ τὸ θερμὸν τὸ ἐν	τῷ	πυρὶ ἐνόν. Ὁ δὲ τούτων
[426]	αὐτήν· πρῶτον μὲν ἐν αὐτῷ	τῷ	ῥεῖν» καὶ ῥοῇ» διὰ τούτου
[421]	ὄντος φορὰ ἔοικε προσειρῆσθαι τούτῳ	τῷ	ῥήματι, τῇ ἀληθείᾳ, ὡς θεία
[403]	μείζων ἐπιθυμία ἢ ὅταν τίς	τῳ	συνὼν οἴηται δι᾽ ἐκεῖνον ἔσεσθαι
[399]	ὡς τοῦτο ἄρα, ὅταν παρῇ	τῷ	σώματι, αἴτιόν ἐστι τοῦ ζῆν
[426]	ἔδοξεν ὄργανον εἶναι τῆς κινήσεως	τῷ	τὰ ὀνόματα τιθεμένῳ πρὸς τὸ
[419]	παντὶ δῆλον ἀπεικασμένον τὸ ὄνομα	τῷ	τῆς φορᾶς βάρει. Χαρὰ» δὲ
[388]	(Ἑρμογένης) Ὁ τὴν τέχνην. (Σωκράτης)	Τῷ	τίνος δὲ ἔργῳ ὁ τρυπητὴς
[388]	ἐστὶ διδασκαλικῶς. (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)	Τῷ	τίνος οὖν ἔργῳ ὁ ὑφάντης
[392]	ῥᾷον, ἅ φησιν ὀνόματα εἶναι	τῷ	τοῦ Ἕκτορος ὑεῖ, τίνα ποτὲ
[390]	χρησόμενον. (Σωκράτης) Τίς οὖν ὁ	τῷ	τοῦ λυροποιοῦ ἔργῳ χρησόμενος; ἆρ᾽
[395]	ἐκείνου λέγεται τοῦ ἀνδρὸς ἐν	τῷ	τοῦ Μυρτίλου φόνῳ οὐδὲν οἵου
[390]	κιθαριστής. (Σωκράτης) Τίς δὲ ὁ	τῷ	τοῦ ναυπηγοῦ; (Ἑρμογένης) Κυβερνήτης. (Σωκράτης)
[390]	(Ἑρμογένης) Κυβερνήτης. (Σωκράτης) Τίς δὲ	τῷ	τοῦ νομοθέτου ἔργῳ ἐπιστατήσειέ τ᾽
[388]	ὅταν τῇ κερκίδι χρῆται; (Ἑρμογένης)	Τῷ	τοῦ τέκτονος. (Σωκράτης) Πᾶς δὲ
[388]	ὅταν τῷ τρυπάνῳ χρῆται; (Ἑρμογένης)	Τῷ	τοῦ χαλκέως. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν
[426]	ἐν τῷ (τρόμῳ, εἶτα ἐν	τῷ	τρέχειν, ἔτι δὲ ἐν τοῖς
[426]	τὴν φορὰν μιμεῖται, εἶτα ἐν	τῷ	(τρόμῳ, εἶτα ἐν τῷ τρέχειν,
[387]	καὶ ὃ ἔδει τρυπᾶν, ἔδει	τῳ	τρυπᾶν; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[388]	ὁ τρυπητὴς καλῶς χρήσεται ὅταν	τῷ	τρυπάνῳ χρῆται; (Ἑρμογένης) Τῷ τοῦ
[434]	ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν ζωγράφημα ὅμοιόν	τῳ	τῶν ὄντων, εἰ μὴ φύσει
[387]	δή, ὃ ἔδει τέμνειν, ἔδει	τῳ,	φαμέν, τέμνειν; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)
[435]	ὁμοιότητος, ἀναγκαῖον δὲ ᾖ καὶ	τῷ	φορτικῷ τούτῳ προσχρῆσθαι, τῇ συνθήκῃ,
[405]	λάβδα ἐμβαλόντες, ὅτι ὁμώνυμον ἐγίγνετο	τῷ	χαλεπῷ ὀνόματι. Ὅπερ καὶ νῦν
[439]	ὡσαύτως ἴσχει, ἔν γ᾽ ἐκείνῳ	τῷ	χρόνῳ δῆλον ὅτι οὐδὲν μεταβαίνει·
[423]	ἃ νυνδὴ ἐλέγομεν; πρῶτον αὐτῷ	τῷ	χρώματι καὶ τῇ φωνῇ οὐκ
[408]	τοῖς θεοῖς, τὸ δὲ ψεῦδος	κάτω	ἐν τοῖς πολλοῖς τῶν ἀνθρώπων
[423]	τοῦ πράγματος· εἰ δὲ τὰ	κάτω	καὶ τὰ βαρέα, πρὸς τὴν
[386]	ὑφ᾽ ἡμῶν ἑλκόμενα ἄνω καὶ	κάτω	τῷ ἡμετέρῳ φαντάσματι, ἀλλὰ καθ᾽
[403]	πολλοὺς ἐκφεύγειν, εἰ μὴ τῷ	ἰσχυροτάτῳ	δεσμῷ ἔδει τοὺς ἐκεῖσε ἰόντας;
[406]	φιλοσοφίας τὸ ὄνομα τοῦτο ἐπωνόμασεν.	Λητὼ	δὲ ἀπὸ τῆς πρᾳότητος τῆς
[426]	ὀνομάτων ὡς ὀρθῶς κεῖται. Καίτοι	ὅτῳ	τις τρόπῳ τῶν πρώτων ὀνομάτων
[389]	δοκεῖ. (Σωκράτης) Οὐκοῦν ἐπειδὰν δέῃ	λεπτῷ	ἱματίῳ ἢ παχεῖ ἢ λινῷ
[412]	ἀγαστόν. Τοῦ θοοῦ δὴ τῷ	ἀγαστῷ	αὕτη ἡ ἐπωνυμία ἐστίν, τἀγαθόν.
[412]	τοῦτο τῆς φύσεως πάσης τῷ	ἀγαστῷ	βούλεται τὸ ὄνομα ἐπικεῖσθαι. Ἐπειδὴ
[386]	εἴπερ ἃ ἂν ἑκάστῳ (δοκῇ	ἑκάστῳ	ἀληθῆ ἔσται. (Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα.
[431]	ὀνόματα μηδὲ ἀποδιδόναι τὰ προσήκοντα	ἑκάστῳ,	ἀλλ᾽ ἐνίοτε τὰ μὴ προσήκοντα,
[386]	φρονιμώτερος εἴη, εἴπερ ἃ ἂν	ἑκάστῳ	(δοκῇ ἑκάστῳ ἀληθῆ ἔσται. (Ἑρμογένης)
[389]	ταῦτα. (Σωκράτης) Φύσει γὰρ ἦν	ἑκάστῳ	εἴδει ὑφάσματος, ὡς ἔοικεν, ἑκάστη
[390]	ὀνόματος εἶδος ἀποδιδῷ τὸ προσῆκον	ἑκάστῳ	ἐν ὁποιαισοῦν συλλαβαῖς, οὐδὲν χείρω
[386]	ὁμοίως ἅμα καὶ ἀεί, μήτε	ἑκάστῳ	ἰδίᾳ ἕκαστον (τῶν ὄντων ἐστίν)
[390]	τὸ τῇ φύσει ὄνομα ὂν	ἑκάστῳ	καὶ δυνάμενον αὐτοῦ τὸ εἶδος
[423]	τοῖς πράγμασι φωνὴ καὶ σχῆμα	ἑκάστῳ,	καὶ χρῶμά γε πολλοῖς; (Ἑρμογένης)
[389]	κερκίδος ἔχειν εἶδος, οἵα δ᾽	ἑκάστῳ	καλλίστη ἐπεφύκει, (ταύτην ἀποδιδόναι τὴν
[430]	Ἡ ἑτέρα. (Σωκράτης) Ἣ ἂν	ἑκάστῳ	οἶμαι τὸ προσῆκόν τε καὶ
[385]	φῂς καλῇ τις ἕκαστον, τοῦθ᾽	ἑκάστῳ	ὄνομα; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης)
[385]	τῳ ὄνομα εἶναι, τοῦτό ἐστιν	ἑκάστῳ	ὄνομα; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἦ
[383]	καλοῦμεν ὄνομα ἕκαστον, τοῦτό ἐστιν	ἑκάστῳ	ὄνομα; ὁ δέ, οὔκουν σοί
[385]	ἐμοὶ μὲν ἕτερον εἶναι καλεῖν	ἑκάστῳ	ὄνομα, ὃ ἐγὼ ἐθέμην, σοὶ
[385]	καὶ ὁπόσα ἂν φῇ τις	ἑκάστῳ	ὀνόματα εἶναι, τοσαῦτα ἔσται καὶ
[384]	πρότερον κειμένου) οὐ γὰρ φύσει	ἑκάστῳ	πεφυκέναι ὄνομα οὐδὲν οὐδενί, ἀλλὰ
[389]	ὁ αὐτὸς τρόπος· τὸ φύσει	ἑκάστῳ	πεφυκὸς ὄργανον ἐξευρόντα δεῖ ἀποδοῦναι
[389]	(Σωκράτης) Καὶ τὴν φύσει κερκίδα	ἑκάστῳ	πεφυκυῖαν εἰς ξύλον. (Ἑρμογένης) Ἒστι
[386]	ἀλήθεια, τὸ οἷα ἂν δοκῇ	ἑκάστῳ	τοιαῦτα καὶ εἶναι, τοὺς μὲν
[435]	οἴει ἕξειν ὀνόματα ὅμοια ἑνὶ	ἑκάστῳ	τῶν ἀριθμῶν ἐπενεγκεῖν, ἐὰν μὴ
[416]	σὺ εἶναι τὸ αἴτιον κληθῆναι	ἑκάστῳ	τῶν ὄντων; ἆρ᾽ οὐκ ἐκεῖνο
[427]	κατὰ γράμματα καὶ κατὰ συλλαβὰς	ἑκάστῳ	τῶν ὄντων σημεῖόν τε καὶ
[383]	ὦ Σώκρατες, ὀνόματος ὀρθότητα εἶναι	ἑκάστῳ	τῶν ὄντων φύσει πεφυκυῖαν, καὶ
[389]	οὖν, ὦ βέλτιστε, καὶ τὸ	ἑκάστῳ	φύσει πεφυκὸς ὄνομα τὸν νομοθέτην
[389]	οἷον ἐπεφύκει. Τὸ φύσει γὰρ	ἑκάστῳ,	ὡς ἔοικε, τρύπανον πεφυκὸς εἰς
[423]	καὶ οὐσία δοκεῖ σοι εἶναι	ἑκάστῳ,	ὥσπερ καὶ χρῶμα καὶ ἃ
[385]	ἰδίᾳ αὐτῶν ἡ οὐσία εἶναι	ἑκάστῳ,	~ὥσπερ Πρωταγόρας ἔλεγεν λέγων πάντων
[431]	σοι, ὦ Σώκρατες, συγχωρῆσαι καὶ	ἔστω	οὕτως. (Σωκράτης) Καλῶς γε σὺ
[436]	ὀνόματα εἴη. Μέγιστον δέ σοι	ἔστω	τεκμήριον ὅτι οὐκ ἔσφαλται τῆς
[391]	τῇ Τροίᾳ, ὃς ἐμονομάχει τῷ	Ἡφαίστῳ,	ὃν Ξάνθον, φησί, καλέουσι θεοί,
[403]	ὡς ἔοικε, δεῖ, εἴπερ τῷ	μεγίστῳ	δεσμῷ δεῖ, καὶ οὐκ ἀνάγκῃ.
[403]	δεῖ αὐτούς, εἴπερ μέλλει τῷ	μεγίστῳ	δεσμῷ κατέχειν. (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)
[428]	πάλαι τὴν ἐμαυτοῦ σοφίαν καὶ	ἀπιστῶ.	δοκεῖ οὖν μοι χρῆναι ἐπανασκέψασθαι
[439]	θαυμάσιε Κρατύλε, ὃ ἔγωγε πολλάκις	ὀνειρώττω.	Πότερον φῶμέν τι εἶναι αὐτὸ
[430]	ἐστι σὸν γράμμα, καὶ δεῖξαι	αὐτῷ,	ἂν μὲν τύχῃ, ἐκείνου εἰκόνα,
[436]	ἄν ποτε οὕτω σύμφωνα ἦν	αὐτῷ	ἅπαντα. Ἢ οὐκ ἐνενόεις αὐτὸς
[421]	τὰ ὀνόματα (Σωκράτης) Τί ἂν	αὐτῷ	ἀποκριναίμεθα; λέγεις; ἦ γάρ; (Ἑρμογένης)
[435]	πέρι; ἐμοὶ μὲν οὖν καὶ	αὐτῷ	ἀρέσκει μὲν κατὰ τὸ δυνατὸν
[413]	τό γε ὄνομα τοῦτο φαίνεται	αὐτῷ	διὰ ταῦτα κεῖσθαι. (Ἑρμογένης) Φαίνῃ
[395]	ὁ Ἀγαμέμνων, οἷος ἃ δόξειεν	αὐτῷ	διαπονεῖσθαι καὶ καρτερεῖν τέλος ἐπιτιθεὶς
[402]	ἀλλ᾽ ὥσπερ δεσμὸς τῶν ποδῶν	αὐτῷ	ἐγένετο. Τὸν οὖν ἄρχοντα τῆς
[431]	λέγω· ἆρ᾽ οὐκ ἂν εἴη	αὐτῷ	(εἰπεῖν ὅτι τουτί ἐστι σὸν
[426]	τῇ φορᾷ, πολλαχοῦ γοῦν χρῆται	αὐτῷ	εἰς αὐτήν· πρῶτον μὲν ἐν
[427]	οὖ δεόμενος σημείου, τοῦτο πλεῖστον	αὐτῷ	εἰς τὸ ὄνομα ἐνεκέρασεν. Καὶ
[429]	κεῖσθαι φῶμεν, εἰ μή τι	αὐτῷ	Ἑρμοῦ γενέσεως προσήκει, ἢ κεῖσθαι
[389]	(Σωκράτης) Τί δέ; Ἂν καταγῇ	αὐτῷ	ἡ κερκὶς ποιοῦντι, πότερον πάλιν
[434]	Οἶσθα οὖν ὅτι ἐπὶ τῷ	αὐτῷ	ἡμεῖς μέν φαμεν σκληρότης, Ἐρετριῆς
[385]	δημοσίᾳ μὲν ὄνομα ἄνθρωπος τῷ	αὐτῷ,	ἰδίᾳ δὲ ἵππος; Καὶ ἰδίᾳ
[434]	τὸ σῖγμα ἔοικεν ἀμφότερα τῷ	αὐτῷ,	καὶ δηλοῖ ἐκείνοις τε τὸ
[383]	Ἐρωτῶ οὖν αὐτὸν ἐγὼ εἰ	αὐτῷ	Κρατύλος τῇ ἀληθείᾳ ὄνομα (ἐστὶν
[392]	ἐστι καλεῖσθαι χαλκὶς κυμίνδιδος τῷ	αὐτῷ	ὀρνέῳ; ἢ τὴν Βατίειάν τε
[403]	καὶ μέγας εὐεργέτης τῶν παρ᾽	αὐτῷ,	ὅς γε καὶ τοῖς ἐνθάδε
[439]	ῥεόντων φαίνονται γὰρ ἔμοιγε καὶ	αὐτῷ	οὕτω διανοηθῆναι τὸ δ᾽ εἰ
[436]	τί οἴει ἡμᾶς τοὺς ἀκολουθοῦντας	αὐτῷ	πείσεσθαι; ἄλλο τι ἢ ἐξαπατηθήσεσθαι;
[384]	ἡδέως ἂν ἀκούσαιμι· μᾶλλον δὲ	αὐτῷ	σοι ὅπῃ δοκεῖ (ἔχειν) περὶ
[396]	προσπεπτωκέναι μοι· ἕωθεν γὰρ πολλὰ	αὐτῷ	συνῆ καὶ παρεῖχον τὰ ὦτα.
[403]	τοσαῦτα ἀγαθὰ ἀνίησιν· οὕτω πολλὰ	αὐτῷ	τὰ περιόντα ἐκεῖ ἐστιν, καὶ
[399]	σώματι, αἴτιόν ἐστι τοῦ ζῆν	αὐτῷ,	τὴν τοῦ (ἀναπνεῖν δύναμιν παρέχον
[394]	ἔχειν, εἴτε τις τύχη ἔθετο	αὐτῷ	τὸ ὄνομα εἴτε καὶ ποιητής
[395]	κατὰ τὸ ἀτηρὸν πανταχῇ ὀρθῶς	αὐτῷ	τὸ ὄνομα κεῖται. Δοκεῖ δέ
[430]	γε. (Σωκράτης) Τί δέ; Πάλιν	αὐτῷ	τούτῳ προσελθόντα εἰπεῖν ὅτι τουτί
[426]	εἰς αὐτήν· πρῶτον μὲν ἐν	αὐτῷ	τῷ ῥεῖν» καὶ ῥοῇ» διὰ
[423]	καὶ ἃ νυνδὴ ἐλέγομεν; πρῶτον	αὐτῷ	τῷ χρώματι καὶ τῇ φωνῇ
[395]	Ὅ τε γὰρ τοῦ Χρυσίππου	αὐτῷ	φόνος καὶ ἃ πρὸς τὸν
[417]	Ἑρμόγενες, οὐχὶ καθάπερ οἱ κάπηλοι	αὐτῷ	χρῶνται, ἐὰν τὸ ἀνάλωμα ἀπολύῃ,
[404]	Κρόνος δύναιτο ὁ πατὴρ συγκατέχειν	αὑτῷ	ἐν τοῖς δεσμοῖς δήσας τοῖς
[410]	εἰς φῶς καὶ αὐτὸ ἐν	αὑτῷ	ἐξετάζον, τοῦτο, ὥσπερ ἐν τοῖς
[438]	οἴει ἐναντία ἂν ἐτίθετο αὐτὸς	αὑτῷ	ὁ θείς, ὢν δαίμων τις
[419]	Καὶ οὕτω οὐκ ἐναντιοῦται αὐτὸς	αὑτῷ	ὁ τὰ ὀνόματα τιθέμενος, ἀλλὰ
[436]	ἤδη (πρὸς τοῦτ᾽ ἐβιάζετο καὶ	αὑτῷ	συμφωνεῖν ἠνάγκαζεν, οὐδὲν ἄτοπον, ὥσπερ
[384]	με, προσποιούμενός τι αὐτὸς ἐν	ἑαυτῷ	διανοεῖσθαι ὡς εἰδὼς περὶ αὐτοῦ,
[410]	ὅλος λόγος ἐστὶν τὸ ἐν	ἑαυτῷ	ἐτάζον» τοῦτο προσαγορεύεσθαι ἓν ὂν
[410]	οἱ μὲν ἐνιαυτόν, ὅτι ἐν	ἑαυτῷ,	οἱ δὲ ἔτος, ὅτι ἐτάζει·
[433]	οὐχ οἷός τ᾽ ἔσῃ συμφωνεῖν	σαυτῷ.	(Κρατύλος) Ἀλλά μοι δοκεῖς γε,
[425]	(Σωκράτης) Τί οὖν; Σὺ πιστεύεις	σαυτῷ	οἷός τ᾽ ἂν εἶναι ταῦτα
[435]	ἔχει, τί ἄλλο ἢ αὐτὸς	σαυτῷ	συνέθου καί σοι γίγνεται ἡ
[423]	δοκεῖ ὡς λέγεις ἔχειν. (Σωκράτης)	Οὕτω	γὰρ ἂν οἶμαι δήλωμά του
[394]	οὐκ ἐκπλήττεται ὑπὸ τῶν προσόντων.	Οὕτω	δὲ ἴσως καὶ ὁ ἐπιστάμενος
[425]	ἀνθρώπων δόγματα περὶ αὐτῶν εἰκάζομεν,	οὕτω	δὲ καὶ νῦν αὖ εἰπόντες
[385]	δὲ ἕτερον, ὃ αὖ σύ.	οὕτω	δὲ καὶ (ταῖς πόλεσιν ὁρῶ
[424]	(Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν καὶ ἡμᾶς	οὕτω	δεῖ πρῶτον μὲν τὰ φωνήεντα
[420]	καὶ ἐφιέμενος τῶν πραγμάτων, καὶ	οὕτω	δὴ ἐπισπᾷ σφόδρα τὴν ψυχὴν
[424]	ἡ εἰκὼν δεῖσθαι ἑκάστου φαρμάκου	οὕτω	δὴ καὶ ἡμεῖς τὰ στοιχεῖα
[439]	φαίνονται γὰρ ἔμοιγε καὶ αὐτῷ	οὕτω	διανοηθῆναι τὸ δ᾽ εἰ ἔτυχεν,
[425]	οἷός τ᾽ ἂν εἶναι ταῦτα	οὕτω	διελέσθαι; ἐγὼ μὲν γὰρ οὔ.
[425]	τεχνικῶς ἐπιστησόμεθα σκοπεῖσθαι αὐτὰ πάντα,	(οὕτω	διελομένους, εἴτε κατὰ τρόπον τά
[387]	ταῦτα. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ τἆλλα	οὕτω;	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Ἆρ᾽
[439]	καὶ ἓν ἕκαστον τῶν (ὄντων	οὕτω,	ἢ μή; (Κρατύλος) Ἔμοιγε δοκεῖ,
[425]	καὶ τὰ ὕστερα εἴτε μή,	οὕτω	θεᾶσθαι· ἄλλως δὲ συνείρειν μὴ
[405]	μεταβαλόντες ἀντὶ τοῦ ὁμο‐ ἀ‐	οὕτω	καὶ Ἀπόλλωνα» ἐκαλέσαμεν (ὃς ἦν
[410]	Ζῆνα, οἱ δὲ Δία ἐκάλουν,	οὕτω	καὶ ἐνταῦθα οἱ μὲν ἐνιαυτόν,
[403]	τε καὶ τοὺς ἄλλους πάντας·	οὕτω	καλούς τινας, ὡς ἔοικεν, ἐπίσταται
[431]	πῶς λέγεις, ὦ Κρατύλε; (Κρατύλος)	Οὕτω·	καλῶς γάρ μοι δοκεῖς λέγειν.
[433]	Τὰ μὲν ἄρα καλῶς κείμενα	οὕτω	κεῖται· εἰ δὲ μή τι
[385]	αὖ ἄνθρωπος, δημοσίᾳ δὲ ἵππος;	οὕτω	λέγεις; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης)
[418]	τοίνυν πρῶτον μὲν τὸ δέον»	οὕτω	λεγόμενον τοὐναντίον σημαίνει πᾶσι τοῖς
[404]	εἶναι καὶ εὖ ἐντεθυμημένου ὅτι	οὕτω	μὲν ἂν κατέχοι αὐτοὺς δήσας
[387]	ἔμπροσθεν μέλλει ὁμολογούμενον εἶναι; καὶ	οὕτω	μὲν ἂν πλέον τι ποιοῖμεν
[412]	αὐτὴν ὀνομάζειν. Σύνεσις» δ᾽ αὖ	οὕτω	μὲν δόξειεν ἂν ὥσπερ συλλογισμὸς
[423]	τῇ (μουσικῇ μιμούμεθα τὰ πράγματα	οὕτω	μιμώμεθα, καίτοι φωνῇ γε καὶ
[387]	τε καὶ οὐδὲν ποιήσει; (Ἑρμογένης)	Οὕτω	μοι δοκεῖ ὡς λέγεις. (Σωκράτης)
[401]	θυσίας ἄν τις (ἐννοήσας ἡγήσαιτο	οὕτω	νοεῖν ταῦτα τοὺς τιθεμένους· τὸ
[419]	τἀγαθόν, ὅπερ δὴ ἐπαινεῖ. Καὶ	οὕτω	οὐκ ἐναντιοῦται αὐτὸς αὑτῷ ὁ
[411]	δόξης, ἀλλὰ αὐτὰ τὰ πράγματα	οὕτω	πεφυκέναι, οὐδὲν αὐτῶν μόνιμον εἶναι
[386]	οὖν αὐτὰ μὲν ἂν εἴη	οὕτω	πεφυκότα, αἱ δὲ πράξεις αὐτῶν
[397]	ὀνομάτων ἀκούσαιμι. (Σωκράτης) Ἀλλὰ χρὴ	οὕτω	ποιεῖν. Πόθεν οὖν βούλει ἀρξώμεθα
[401]	ὦ Σώκρατες, μετρίως λέγειν, καὶ	οὕτω	ποιῶμεν. (Σωκράτης) Ἄλλο τι οὖν
[403]	τοῖς ἐνθάδε τοσαῦτα ἀγαθὰ ἀνίησιν·	οὕτω	πολλὰ αὐτῷ τὰ περιόντα ἐκεῖ
[433]	πράγματα δόξωμεν αὖ (τῇ ἀληθείᾳ	οὕτω	πως ἐληλυθέναι ὀψιαίτερον τοῦ δέοντος,
[429]	ἂν ταῦτα ἢ προσείποι ἂν	οὕτω	σὲ μὲν οὔ, Ἑρμογένη δὲ
[432]	Μὴ γὰρ οὐ καλῶς σκοπῶμεν	οὕτω	σκοποῦντες, ὦ Κρατύλε. (Κρατύλος) Πῶς
[436]	οὐσίαν τὰ ὀνόματα. Ἄλλο τι	οὕτω	σοι δοκεῖ δηλοῦν; ~(Κρατύλος) Πάνυ
[436]	τιθέμενος· οὐ γὰρ ἄν ποτε	οὕτω	σύμφωνα ἦν αὐτῷ ἅπαντα. Ἢ
[438]	τῶν ὄντων. (Κρατύλος) Δδοκεῖ μοι	οὕτω.	(Σωκράτης) Ἔστιν ἄρα, ὡς ἔοικεν,
[387]	οὐδὲν πράξομεν; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ	οὕτω.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ ἐὰν κάειν
[386]	(Ἑρμογένης) Δοκεῖ μοι, ὦ Σώκρατες,	οὕτω.	(Σωκράτης) Πότερον οὖν αὐτὰ μὲν
[427]	Ἑρμόγενες; δοκεῖ σοι ῥᾴδιον εἶναι	οὕτω	ταχὺ μαθεῖν τε καὶ διδάξαι
[433]	ὦ Σώκρατες, μετρίως λέγειν, καὶ	οὕτω	τίθεμαι. (Σωκράτης) Ἐπειδὴ τοίνυν ταῦτα
[431]	δὲ ῥήματα καὶ ὀνόματα ἔστιν	οὕτω	τιθέναι, ἀνάγκη καὶ λόγους· (λόγοι
[427]	τὸ ὄνομα ἐνεκέρασεν. Καὶ τἆλλα	οὕτω	φαίνεται προσβιβάζειν καὶ κατὰ γράμματα
[418]	(Ἑρμογένης) Καὶ μάλα, ὦ Σώκρατες,	οὕτω	φαίνεται. ~(Σωκράτης) Ἀλλ᾽ οὐκ ἐὰν
[433]	οὐδὲ καλῶς εἰργασμένον τὸ ὄνομα.	Οὕτω	φαμὲν ἢ ἄλλως; (Κρατύλος) Οὐδὲν
[384]	ὦ Σώκρατες, πολλάκις δὴ καὶ	τούτῳ	διαλεχθεὶς καὶ ἄλλοις πολλοῖς, οὐ
[416]	χαλεπὸν συμβαλεῖν. ἐπάγω οὖν καὶ	τούτῳ	ἐκείνην τὴν μηχανήν. (Ἑρμογένης) Ποίαν
[437]	διαριθμησόμεθα τὰ ὀνόματα, καὶ ἐν	τούτῳ	ἔσται ἡ ὀρθότης; ὁπότερα ἂν
[414]	ὁ ἀνὴρ» ἐπὶ παραπλησίῳ τινὶ	τούτῳ	ἐστί, τῇ ἄνῳ ῥοῇ. γυνὴ»
[426]	γὰρ οἶμαι τὴν γλῶτταν ἐν	τούτῳ	ἥκιστα μένουσαν, μάλιστα δὲ σειομένην·
[403]	τὸ ἀιδὲς προσειρῆσθαι τῷ ὀνόματι	τούτῳ,	καὶ φοβούμενοι τὸ ὄνομα Πλούτωνα»
[387]	λέγεσθαι καὶ ᾧ, ταύτῃ καὶ	τούτῳ	λέγῃ, πλέον τέ τι ποιήσει
[420]	τοῦ τόξου βολῇ. Ἔοικε δὲ	τούτῳ	μᾶλλον. ἡ (Γοῦν οἴησις» τούτῳ
[431]	κακός; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Οὐκοῦν	τούτῳ	ὁ νομοθέτης» ἦν ὄνομα. (Κρατύλος)
[401]	ἕκαστον βούλεται. Οἷον καὶ ἐν	τούτῳ	ὃ ἡμεῖς οὐσίαν» καλοῦμεν, εἰσὶν
[426]	δὲ σειομένην· διὸ φαίνεταί μοι	τούτῳ	πρὸς ταῦτα κατακεχρῆσθαι. Τῷ δὲ
[430]	(Σωκράτης) Τί δέ; Πάλιν αὐτῷ	τούτῳ	προσελθόντα εἰπεῖν ὅτι τουτί ἐστιν
[435]	δὲ ᾖ καὶ τῷ φορτικῷ	τούτῳ	προσχρῆσθαι, τῇ συνθήκῃ, εἰς ὀνομάτων
[400]	νῦν παρόντι· καὶ διότι αὖ	τούτῳ	σημαίνει ἃ ἂν σημαίνῃ ἡ
[420]	τούτῳ μᾶλλον. ἡ (Γοῦν οἴησις»	τούτῳ	συμφωνεῖ. Οἶσιν» γὰρ τῆς ψυχῆς
[395]	ἐκείνου Τάνταλον, τοιοῦτόν τι καὶ	τούτῳ	τὸ ὄνομα ἔοικεν ἐκπορίσαι ἡ
[397]	κατανοοῦντες τοὺς ἄλλους πάντας ἤδη	τούτῳ	τῷ ὀνόματι προσαγορεύειν. Ἔοικέ τι
[420]	τῷ ἰόντι δεδηλωμένον ἂν εἴη	τούτῳ	τῷ ὀνόματι, τῷ κατὰ τὴν
[419]	σώματος ἔοικεν ἐπωνομάσθαι ἣν ἐν	τούτῳ	τῷ πάθει ἴσχει τὸ σῶμα.
[421]	τοῦ ὄντος φορὰ ἔοικε προσειρῆσθαι	τούτῳ	τῷ ῥήματι, τῇ ἀληθείᾳ, ὡς
[421]	μὴ ἀνίει, ἀλλὰ ἐρώτα. ~(Ἑρμογένης)	Ἐρωτῶ	δὴ τὰ μέγιστα καὶ τὰ
[383]	καὶ βαρβάροις τὴν αὐτὴν ἅπασιν.	Ἐρωτῶ	οὖν αὐτὸν ἐγὼ εἰ αὐτῷ
[407]	δόξῃ, τὸν Ἄρη ἐρώτα. (Ἑρμογένης)	Ἐρωτῶ.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν, εἰ μὲν βούλει,
[413]	ταῦτα. Ἐπειδὰν δ᾽ ἠρέμα αὐτοὺς	ἐπανερωτῶ	ἀκούσας ταῦτα μηδὲν ἧττον· τί
[385]	ἄνθρωπον, ἐὰν ἐγὼ τοῦτο ἵππον	προσαγορεύω,	ὃ δὲ νῦν ἵππον, ἄνθρωπον,
[384]	ὄνομα εἶναι τῇ ἀληθείᾳ, ὥσπερ	ὑποπτεύω	αὐτὸν σκώπτειν· οἴεται γὰρ ἴσως
[409]	(Σωκράτης) Σκέψαι δὴ ὃ ἐγὼ	ὑποπτεύω	περὶ αὐτοῦ. ἐννοῶ γὰρ (ὅτι
[397]	γε. (Σωκράτης) Τοιόνδε τοίνυν ἔγωγε	ὑποπτεύω·	φαίνονταί μοι οἱ πρῶτοι τῶν
[408]	Πάν, εἴπερ Ἑρμοῦ ὑός ἐστιν·	ἀδελφῷ	δὲ ἐοικέναι ἀδελφὸν οὐδὲν θαυμαστόν.
[440]	Σώκρατες, ὅτι οὐδὲ νυνὶ ἀσκέπτως	ἔχω,	ἀλλά μοι σκοπουμένῳ καὶ (πράγματα
[385]	ὁπόταν φῇ; (Ἑρμογένης) Οὐ γὰρ	ἔχω	ἔγωγε, ὦ Σώκρατες, ὀνόματος ἄλλην
[388]	ὀνομάζοντες τί ποιοῦμεν; (Ἑρμογένης) Οὐκ	ἔχω	λέγειν. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὐ διδάσκομέν
[392]	ἢ τὸν Σκαμάνδριον» (Ἑρμογένης) Οὐκ	ἔχω	λέγειν. (Σωκράτης) Ὧδε δὴ σκόπει.
[398]	ἔχεις εἰπεῖν; (Ἑρμογένης) Πόθεν, ὠγαθέ,	ἔχω;	οὐδ᾽ εἴ τι οἷός τ᾽
[388]	ὀνόματι χρῆται; (Ἑρμογένης) Οὐδὲ τοῦτ᾽	ἔχω.	(Σωκράτης) Οὐδὲ τοῦτό γ᾽ ἔχεις
[391]	καὶ τὰς συλλαβάς. ~(Ἑρμογένης) Οὐκ	ἔχω,	ὦ Σώκρατες, ὅπως χρὴ πρὸς
[403]	φαίνεται. εἰπὲ γάρ μοι, δεσμὸς	ζῴῳ	ὁτῳοῦν ὥστε μένειν ὁπουοῦν, πότερος