Pages
[402]	ὡς ποσίδεσμον» ὄντα· τὸ δὲ	Ε	ἔγκειται ἴσως εὐπρεπείας ἕνεκα. ~Τάχα
[393]	τὰ στοιχεῖα, πλὴν τεττάρων, τοῦ	Ε	καὶ τοῦ Υ καὶ τοῦ
[419]	πράγμασι τὴν ψυχὴν συμφέρεσθαι τοῦτο	ἔλαβε	τὸ ὄνομα, εὐφεροσύνην» τό γε
[412]	τῶν ὄντων. (Καὶ μὴν τό	γε	ἀγαθόν, τοῦτο τῆς φύσεως πάσης
[407]	τοίνυν ταύτῃ. (Ἑρμογένης) Καὶ ὀρθῶς	γε.	ἀλλὰ δὴ τὸ ἕτερον πῶς
[400]	(Σωκράτης) Πολλαχῇ μοι δοκεῖ τοῦτό	γε·	ἂν μὲν καὶ σμικρόν (τις
[392]	ὑπὸ τῶν γυναικῶν, ἐπειδὴ οἵ	γε	ἄνδρες αὐτὸν Ἀστυάνακτα ἐκάλουν; (Ἑρμογένης)
[419]	ἴσχει τὸ σῶμα. Καὶ ἥ	γε	ἀνία» τὸ ἐμποδίζον τοῦ ἰέναι.
[421]	μηδὲν διαφέρει. (Ἑρμογένης) Καὶ οὐδέν	γε	ἀπὸ τρόπου λέγεις. (Σωκράτης) Λέγω
[401]	καλεῖσθαι ἔχει λόγον, καὶ ὅτι	γε	αὖ ἡμεῖς τὸ τῆς οὐσίας
[394]	ἢ βασιλέα σημαίνει· καὶ ἄλλα	γε	αὖ στρατηγόν, οἷον Ἆγις» καὶ
[416]	Τοῦτο χαλεπώτερον κατανοῆσαι. καίτοι λέγει	γε	αὐτό· ἁρμονίᾳ μόνον καὶ μήκει
[438]	ὦ φίλε. Καὶ ταῦτα μέν	γε	αὐτοῦ (ἐάσωμεν, τάδε δὲ ἐπισκεψώμεθα
[424]	φωνήεντα μὲν οὔ, οὐ μέντοι	γε	ἄφθογγα; καὶ αὐτῶν τῶν φωνηέντων
[417]	Ναί. (Σωκράτης) Καὶ τὸ μέν	γε	βλαβερὸν» τὸ (βλάπτον τὸν ῥοῦν
[414]	τοῦ ἦτα; (Ἑρμογένης) Καὶ μάλα	γε	γλίσχρως, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ὦ
[435]	ὀρθότης τοῦ ὀνόματος συνθήκη, ἐπειδή	γε	δηλοῖ καὶ τὰ ὅμοια καὶ
[427]	διὰ τοῦ ἰῶτα ἀπομιμεῖται, ὥσπερ	γε	διὰ τοῦ φεῖ καὶ τοῦ
[419]	ἔλαβε τὸ ὄνομα, εὐφεροσύνην» τό	γε	δίκαιον· ὅμως δὲ αὐτὸ καλοῦμεν
[422]	(Ἑρμογένης) Λέγε μόνον, ὡς ὅσον	γε	δυνάμεως παρ᾽ ἐμοί ἐστιν συνεπισκέψομαι.
[439]	μὲν οἱ θέμενοι αὐτὰ διανοηθέντες	γε	ἔθεντο ὡς ἰόντων ἁπάντων ἀεὶ
[438]	τε καὶ δικαιότατον, δι᾽ ἀλλήλων	γε,	εἴ πῃ συγγενῆ ἐστιν, καὶ
[391]	ὀρθότης. (Ἑρμογένης) Ἀλλὰ μὴν ἐπιθυμῶ	γε	εἰδέναι. (Σωκράτης) Σκόπει τοίνυν. (Ἑρμογένης)
[408]	μὴ εἶναι Ἑρμογένη· οὔκουν εὐμήχανός	γέ	εἰμι λόγου. (Σωκράτης) Καὶ τό
[407]	(Ἑρμογένης) Ἀλλὰ ποιήσω ταῦτα, ἔτι	γε	ἓν ἐρόμενός σε περὶ Ἑρμοῦ,
[428]	μεθ᾽ Ἑρμογένους ἐπεσκεψάμην, ὥστε τούτου	γε	ἕνεκα θαρρῶν λέγε, εἴ τι
[414]	μὲν οὖν. (Σωκράτης) Οὐκοῦν τοῦτό	γε	ἕξιν νοῦ σημαίνει, τὸ μὲν
[408]	λέγει. ~(Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν τοῦτό	γε	ἔοικε περὶ λόγον τι εἶναι
[412]	ἐσκέμμεθα, (φρονήσεως. Καὶ μὴν ἥ	γε	ἐπιστήμη μηνύει ὡς φερομένοις τοῖς
[406]	καὶ Ἄρεως. (Σωκράτης) Οὐδὲ εἰκός	γε.	(Ἑρμογένης) Οὐ γάρ. (Σωκράτης) Οὐκοῦν
[399]	ἡδέως ἂν πυθοίμην; (Σωκράτης) Πάνυ	γε.	(Ἑρμογένης) Ὥσπερ τοίνυν μοι δοκεῖ
[438]	οὐ γάρ που ἐπὶ ὀνόματά	γε	ἕτερα ἄλλα τούτων· οὐ γὰρ
[394]	Πολέμαρχος» καὶ Εὐπόλεμος» Καὶ ἰατρικά	γε	ἕτερα, Ἰατροκλῆς» καὶ Ἀκεσίμβροτος» καὶ
[384]	τὸ ὀρθόν· καὶ ἂν αὖθίς	γε	ἕτερον μεταθῆται, ἐκεῖνο δὲ μηκέτι
[421]	καλεῖς τι; (Ἑρμογένης) Ἔγωγε, τό	γε	ζητεῖν. (Σωκράτης) Ἔοικε τοίνυν ἐκ
[418]	Δοκεῖ μοι. (Σωκράτης) Καὶ τό	γε	ζυγὸν» οἶσθα ὅτι δυογὸν» οἱ
[418]	γε. (Σωκράτης) Καὶ τὸ μέν	γε	ζυγὸν» οὐδὲν δηλοῖ, τὸ δὲ
[435]	Ναί. (Σωκράτης) Ἀπὸ τοῦ ἀνομοίου	γε	ἢ ὃ διανοούμενος φθέγγομαι, εἴπερ
[383]	ὄνομα; ὁ δέ, οὔκουν σοί	γε,	ἦ δ᾽ ὅς, ὄνομα Ἑρμογένης,
[388]	(Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ὑφαντικὸν δέ	γε	ἡ κερκίς; (Ἑρμογένης) Πῶς δ᾽
[391]	δῆλον γὰρ δὴ ὅτι οἵ	γε	θεοὶ αὐτὰ καλοῦσιν πρὸς ὀρθότητα
[394]	τὰ αὐτὰ ὄντα, τῷ δέ	γε	(ἰατρῷ, ἅτε τὴν δύναμιν τῶν
[408]	ὄνομα Ἑρμῆν» καλοῦμεν. (Καὶ ἥ	γε	Ἶρις ἀπὸ τοῦ εἴρειν ἔοικεν
[386]	εἰσίν, αἱ πράξεις; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε	καὶ αὗται. ~(Σωκράτης) Κατὰ τὴν
[417]	Ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης) Ἀλλὰ βλαβερόν»	γε	καὶ ζημιῶδες. (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)
[415]	ἡ δειλία ἂν εἴη· ὥσπερ	γε	καὶ ἡ ἀπορία κακόν, καὶ
[420]	τῶν ὄντων, δηλούσῃ προσέοικεν, ὥσπερ	γε	καὶ ἡ βουλή» πως τὴν
[394]	μᾶλλον, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ὥσπερ	γε	καὶ ὁ Ὀρέστης, ὦ Ἑρμόγενες,
[403]	εὐεργέτης τῶν παρ᾽ αὐτῷ, ὅς	γε	καὶ τοῖς ἐνθάδε τοσαῦτα ἀγαθὰ
[423]	πράγματα οὕτω μιμώμεθα, καίτοι φωνῇ	γε	καὶ τότε μιμούμεθα· ἔπειτα οὐκ
[395]	ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ἔοικεν δέ	γε	καὶ τῷ πατρὶ αὐτοῦ κατὰ
[409]	Πάνυ γε. (Σωκράτης) Σελαναίαν» δέ	γε	καλοῦσιν αὐτὴν πολλοί. (Ἑρμογένης) Πάνυ
[433]	μὲν εἶναι, μὴ μέντοι καλῶς	γε	κεῖσθαι. (Σωκράτης) Πότερον τοῦτο οὐκ
[417]	τοῦ συμπεριφέρεσθαι ἔοικε, τὸ δέ	γε	κερδαλέον» ἀπὸ τοῦ (κέρδους. Κέρδος»
[438]	που, ὦ ἑταῖρε Κρατύλε, ἀγνοοῦντές	γε.	(Κρατύλος) Οὔ μοι δοκεῖ. (Σωκράτης)
[429]	κεῖσθαι μέν, οὐ μέντοι ὀρθῶς	γε;	(Κρατύλος) Οὐδὲ κεῖσθαι ἔμοιγε δοκεῖ,
[422]	ἐξ ἄλλων· (ἀλλ᾽ ἐάν ποτέ	γε	λάβωμεν ὃ οὐκέτι ἔκ τινων
[394]	τυγχάνῃ τὰ ὀνόματα. (Ἑρμογένης) Παντός	γε	μᾶλλον, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ὥσπερ
[433]	ὦ Σώκρατες· ἐπεὶ οὐκ ἀρέσκει	γέ	με τὸ φάναι ὄνομα μὲν
[439]	αὐτό ἐστι, πῶς ἂν τοῦτό	γε	μεταβάλλοι ἢ κινοῖτο, μηδὲν ἐξιστάμενον
[417]	Ὅσα μὲν ἀπόφησιν αὐτῶν, ὥς	γέ	μοι δοκεῖ, οὐδὲν δεῖ ταῦτα
[396]	μὲν δή, ὦ Σώκρατες, ἀτεχνῶς	γέ	μοι δοκεῖς ὥσπερ οἱ ἐνθουσιῶντες
[411]	μήν, νὴ τὸν κύνα, δοκῶ	γέ	μοι οὐ κακῶς μαντεύεσθαι, ὃ
[427]	Καὶ μήν, ὦ Σώκρατες, πολλά	γέ	μοι πολλάκις πράγματα παρέχει (Κρατύλος)
[400]	Πάνυ μὲν οὖν, καὶ δοκεῖ	γέ	μοι τοῦτο ἐκείνου τεχνικώτερον εἶναι.
[403]	(Σωκράτης) Ἐγώ σοι ἐρῶ ἅ	γέ	μοι φαίνεται. εἰπὲ γάρ μοι,
[405]	~(Σωκράτης) Ἐγὼ πειράσομαι φράσαι ὅ	γέ	μοι φαίνεται· οὐ γὰρ (ἔστιν
[399]	σὺ πιστεύων· ὡς καὶ νῦν	γέ	μοι φαίνομαι κομψῶς ἐννενοηκέναι, καὶ
[400]	ἡμεῖς γε, ὦ Ἑρμόγενες, εἴπερ	γε	νοῦν ἔχοιμεν, ἕνα μὲν τὸν
[422]	γε. (Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν ὧν	γε	νυν< δὴ> διεληλύθαμεν τῶν ὀνομάτων
[386]	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ κατ᾽ Εὐθύδημόν	γε	οἶμαι σοὶ δοκεῖ πᾶσι πάντα
[402]	βούλεται. (Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν τοῦτό	γε	ὀλίγου αὐτὸ λέγει ὅτι πηγῆς
[404]	ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Καὶ τό	γε	ὄνομα ὁ Ἅιδης, ὦ Ἑρμόγενες,
[413]	οὖν οὗπερ ἕνεκα ἐσκοποῦμεν, τό	γε	ὄνομα τοῦτο φαίνεται αὐτῷ διὰ
[429]	ὀνόματα ὀρθῶς κεῖται; (Κρατύλος) Ὅσα	γε	ὀνόματά ἐστιν. (Σωκράτης) Τί οὖν;
[416]	φάναι εἶναι. (Ἑρμογένης) Καὶ ἔοικάς	γε	ὀρθῶς λέγοντι. ἀλλ᾽ εἰ δοκεῖ,
[420]	ἀπὸ τοῦ ἐσρεῖν ἔσρος» τό	γε	παλαιὸν ἐκαλεῖτο τῷ γὰρ οὖ
[423]	καὶ σχῆμα ἑκάστῳ, καὶ χρῶμά	γε	πολλοῖς; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[438]	ἦν (τὰ πράγματα, εἴπερ τά	γε	πρῶτα μήπω ἔκειτο, μαθεῖν δ᾽
[437]	~(Κρατύλος) Πάνυ σφόδρα, καὶ ὀρθῶς	γε	σημαίνει. (Σωκράτης) Σκοπῶμεν δὴ ἐξ
[418]	μοι φαίνεται βλαβερόν. ~(Ἑρμογένης) Ποικίλα	γέ	σοι, ὦ Σώκρατες, ἐκβαίνει τὰ
[412]	τὸ συνιέναι. Ἀλλὰ μὴν ἥ	γε	σοφία» φορᾶς ἐφάπτεσθαι σημαίνει. Σκοτωδέστερον
[399]	(Ἑρμογένης) Δῆλα δή. (Σωκράτης) Ὀρθῶς	γε	σὺ πιστεύων· ὡς καὶ νῦν
[431]	καὶ ἔστω οὕτως. (Σωκράτης) Καλῶς	γε	σὺ ποιῶν, ὦ φίλε, εἰ
[422]	καὶ σοὶ συνδοκεῖ. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν ὧν γε
[422]	εἴπερ ὀνόματα ἔσται. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Ἀλλὰ τὰ μὲν ὕστερα,
[387]	καὶ τἆλλα οὕτω; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν οὐ καὶ
[385]	ὁ δὲ ψευδής; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν οὗτος ὃς
[388]	καὶ τὸ ὄνομα. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Εἰ οὖν ἐγὼ ἐροίμην
[422]	ἐπισκέψασθαι ἥτις ἐστίν; (Ἑρμογένης) Εἰκός	γε.	(Σωκράτης) Εἰκὸς δῆτα, ὦ Ἑρμόγενες·
[408]	τὸν ἥλιον διέλθωμεν; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	~(Σωκράτης) Ἔοικε τοίνυν κατάδηλον γενόμενον
[423]	χρῶμά γε πολλοῖς; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Ἔοικε τοίνυν οὐκ ἐάν
[388]	περὶ τῶν ἄλλων; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Ἔχεις δὴ καὶ περὶ
[387]	ἔδει τῳ τρυπᾶν; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Καὶ ὃ ἔδει δὴ
[389]	δεῖ ἐπίστασθαι τιθέναι. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Καὶ τὴν φύσει κερκίδα
[418]	οἱ παλαιοὶ ἐκάλουν. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Καὶ τὸ μέν γε
[394]	γένους οὗ εἴη; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Καὶ τῷ ἐκ τοῦ
[438]	τοῦτο δυναμένην νομοθετικήν. Κτρατύλος. Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Λέγε δὴ, οἱ πρῶτοι
[397]	τῶν ἀνθρώπων; (Ἑρμογένης) Οἶδα τοῦτό	γε.	(Σωκράτης) Λέγει τοίνυν περὶ αὐτοῦ
[390]	ἐπιστάμενος οὗτός ἐστιν; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Ὁ δὲ αὐτὸς καὶ
[385]	τε καὶ μή; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Ὁ λόγος δ᾽ ἐστὶν
[398]	χρυσοῦ γένους εἶναι; (Ἑρμογένης) Εἰκός	γε.	(Σωκράτης) Οἱ δ᾽ ἀγαθοὶ ἄλλο
[388]	διακρίνομεν ᾗ ἔχει; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Ὄνομα ἄρα διδασκαλικόν τί
[409]	ὅτι ἀποροῖ ἄν. (Ἑρμογένης) Εἰκότως	γε.	~(Σωκράτης) Ὅρα τοίνυν καὶ τοῦτο
[408]	τὸν τραγικὸν βίον. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Ὀρθῶς ἄρ᾽ ἂν> ὁ
[416]	ὥς φαμεν, διάνοια; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Ὀρθῶς ἄρα φρονήσεως αὕτη
[409]	καλοῦσιν αὐτὴν πολλοί. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Ὅτι δὲ σέλας νέον
[437]	ἔσται τἀληθῆ; (Κρατύλος) Οὔκουν εἰκός	γε.	~(Σωκράτης) Οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν, ὦ φίλε.
[392]	αὐτὸν Ἀστυάνακτα ἐκάλουν; (Ἑρμογένης) Ἔοικέ	γε.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ Ὅμηρος τοὺς
[387]	λέγουσι τοὺς λόγους. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ τὸ ὀνομάζειν
[429]	οἱ δὲ ἀμείνους; (Κρατύλος) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν οἱ μὲν ἀμείνους
[390]	ποιῇ. ἦ γάρ; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν οὕτως ἀξιώσεις καὶ
[408]	τε καὶ ψευδής. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν τὸ μὲν ἀληθὲς
[391]	θέσθαι· ἢ οὔ; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν τὸ μετὰ τοῦτο
[428]	τὰ ὀνόματα λέγεται; (Κρατύλος) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν φῶμεν καὶ ταύτην
[392]	ἃ ἐγὼ λέγω. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Πότερον οὖν οἴει Ὅμηρον
[434]	Ἐρετριῆς δὲ σκληροτήρ» (Κρατύλος) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Πότερον οὖν τό τε
[409]	τοῦ προτέρου μηνός. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Σελαναίαν» δέ γε καλοῦσιν
[433]	ὅμοια τοῖς πράγμασιν; (Κρατύλος) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Τὰ μὲν ἄρα καλῶς
[389]	ὃ ἐπεφύκει κερκίζειν; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Τί δέ; Ἂν καταγῇ
[430]	ὀφθαλμῶν αἴσθησιν καταστῆσαι. (Κρατύλος) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Τί δέ; Πάλιν αὐτῷ
[394]	αὐτὰ ἀποδοτέον ὀνόματα. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Τί δὲ τοῖς παρὰ
[428]	καὶ δημιουργοὺς αὐτῆς; (Κρατύλος) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Τίνας; ~(Κρατύλος) Οὕσπερ σὺ
[390]	εἴργασται εἴτε μή; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Τίς; (Ἑρμογένης) Ὁ κιθαριστής.
[390]	τὸν ὁπουοῦν ἄλλοθι; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Τίς οὖν ὁ γνωσόμενος
[402]	ὃ ὀνομάζουσιν αὐτόν. (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Τὸ μὲν τοίνυν τοῦ
[416]	δὲ μή, ψεκτά; (Ἑρμογένης) Πάνυ	γε.	(Σωκράτης) Τὸ οὖν ἰατρικὸν ἰατρικὰ
[397]	θεοὶ» ὀρθῶς ἐκλήθησαν; (Ἑρμογένης) Εἰκός	γε.	(Σωκράτης) Τοιόνδε τοίνυν ἔγωγε ὑποπτεύω·
[400]	καλοῦσιν· δῆλον γὰρ ὅτι ἐκεῖνοί	γε	τἀληθῆ καλοῦσι. (Δεύτερος δ᾽ αὖ
[418]	(Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης) Νῦν δέ	γε	τετραγῳδημένον οὐδ᾽ ἂν κατανοήσαις ὅτι
[398]	δαίμονας» αὐτοὺς ὠνόμασεν· καὶ ἔν	γε	τῇ ἀρχαίᾳ τῇ ἡμετέρᾳ φωνῇ
[440]	οὐκ ἂν γνωσθείη ἔτι ὁποῖόν	γέ	τί ἐστιν ἢ πῶς ἔχον·
[422]	(Σωκράτης) Ὅτι μὲν τοίνυν μία	γέ	τις ἡ ὀρθότης παντὸς ὀνόματος
[429]	γὰρ ἄν, ὦ Σώκρατες, λέγων	γέ	τις τοῦτο ὃ λέγει, μὴ
[435]	ὀνομάτων ὀρθότητα. Ἐπεὶ ἴσως κατά	γε	τὸ δυνατὸν κάλλιστ᾽ ἂν λέγοιτο
[434]	ἐγὼ λέγω; (Κρατύλος) Ἔγωγε, διά	γε	τὸ ἔθος, ὦ φίλτατε. (Σωκράτης)
[414]	Σώκρατες. (Σωκράτης) Καὶ μὴν αὐτό	γε	τὸ θάλλειν» τὴν αὔξην μοι
[434]	ὅμοιά ἐστι πανταχῇ; (Κρατύλος) Πρός	γε	τὸ ἴσως φορὰν δηλοῦν. (Σωκράτης)
[433]	πάντα τὰ προσήκοντα ἔχῃ, λέξεταί	γε	τὸ πρᾶγμα, καλῶς ὅταν πάντα,
[411]	ὑπολαβεῖν φορᾶς· ἀλλ᾽ οὖν περί	γε	τὸ φέρεσθαί ἐστιν. Εἰ δὲ
[393]	ἴσως τοῦ ἐφάπτῃ. (Σωκράτης) Δίκαιόν	γέ	τοί ἐστιν, ὡς ἐμοὶ φαίνεται,
[416]	καλοῦν ἄρα καλά; (Ἑρμογένης) Δεῖ	γέ	τοι. (Σωκράτης) Ἔστι δέ γε
[408]	ἐκ τῶν θεῶν. (Ἑρμογένης) Τῶν	γε	τοιούτων, ὦ Σώκρατες, εἰ βούλει.
[408]	εἰμι λόγου. (Σωκράτης) Καὶ τό	γε	τὸν Πᾶνα τοῦ Ἑρμοῦ εἶναι
[401]	καὶ Κρόνον ἐπισκέψασθαι. Καίτοι τό	γε	τοῦ Κρόνου ὄνομα ἤδη διήλθομεν.
[409]	δὲ Σελαναία» κέκληται. (Ἑρμογένης) Διθυραμβῶδές	γε	τοῦτο τοὔνομα, ὦ Σώκρατες. ἀλλὰ
[416]	γέ τοι. (Σωκράτης) Ἔστι δέ	γε	τοῦτο, ὥς φαμεν, διάνοια; (Ἑρμογένης)
[420]	τὸ ὄνομα. ~Ἀλλὰ μὴν ἵμερός»	γε	τῷ μάλιστα ἕλκοντι τὴν ψυχὴν
[394]	ὅμως ταὐτὸν σημαίνει. Καὶ Ἀρχέπολίς»	γε	τῶν μὲν γραμμάτων τί ἐπικοινωνεῖ;
[410]	σμικρόν τι παρακλίνοντες· καὶ τό	γε	ὕδωρ» καὶ τὰς κύνας» καὶ
[440]	Ἀλλὰ μὴν οὐδ᾽ ἂν γνωσθείη	γε	ὑπ᾽ οὐδενός. Ἅμα (γὰρ ἂν
[426]	ἢ εὖ εἰδέναι ὅτι τά	γε	ὕστερα ἤδη φλυαρήσει. Ἤ σοὶ
[426]	μὴ οἶδεν, ἀδύνατόν που τῶν	γε	ὑστέρων εἰδέναι, ἃ ἐξ ἐκείνων
[400]	(Σωκράτης) Ναὶ μὰ Δία ἡμεῖς	γε,	ὦ Ἑρμόγενες, εἴπερ γε νοῦν
[396]	ἐξαίφνης χρησμῳδεῖν. (Σωκράτης) Καὶ αἰτιῶμαί	γε,	ὦ Ἑρμόγενες, μάλιστα αὐτὴν ἀπὸ
[410]	ὁ δὲ δὴ ἀὴρ ἆρά	γε,	ὦ Ἑρμόγενες, ὅτι αἴρει τὰ
[414]	ἐπωνομάσθαι· ἡ δὲ θηλὴ» ἆρά	γε,	ὦ Ἑρμόγενες, ὅτι τεθηλέναι ποιεῖ
[433]	σαυτῷ. (Κρατύλος) Ἀλλά μοι δοκεῖς	γε,	ὦ Σώκρατες, μετρίως λέγειν, καὶ
[414]	ὥσπερ τὰ ἀρδόμενα; (Ἑρμογένης) Ἔοικέν	γε,	ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Καὶ μὴν
[438]	κριθήσεται. (Κρατύλος) Οὔτοι δὴ δίκαιόν	γε,	ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ὀνομάτων οὖν
[391]	Ἑρμόγενες, οὐδεμίαν λέγω, ἀλλ᾽ ἐπελάθου	γε	ὧν ὀλίγον πρότερον ἔλεγον, ὅτι
[386]	Οὐ δῆτα. (Σωκράτης) Καὶ ταῦτά	γε,	ὡς ἐγᾦμαι, σοὶ πάνυ δοκεῖ,
[393]	(Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽ οὐ σύ	γε,	ὡς ἐμοὶ δοκεῖς, ἀλλὰ ἴσως
[390]	(Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης) Νομοθέτου δέ	γε,	ὡς ἔοικεν, ὄνομα, ἐπιστάτην ἔχοντος
[385]	λέγεται; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἀληθές	γε,	ὡς φῄς. (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης)
[405]	καὶ ἰατρικὴν καὶ τοξικήν. (Ἑρμογένης)	Λέγε	δή· ἄτοπον γάρ τί μοι
[438]	νομοθετικήν. Κτρατύλος. Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Λέγε	δὴ, οἱ πρῶτοι νομοθέται τὰ
[428]	ὥστε τούτου γε ἕνεκα θαρρῶν	λέγε,	εἴ τι (ἔχεις βέλτιον, ὡς
[427]	κάλλιον λέγειν; καὶ εἰ ἔχεις,	λέγε,	ἵνα ἤτοι μάθῃς παρὰ Σωκράτους
[397]	τί σοι δόξω εἰπεῖν. (Ἑρμογένης)	Λέγε	μόνον. (Σωκράτης) Οἶσθα οὖν τίνας
[400]	ἄρα καὶ σοὶ ἀρέσῃ. (Ἑρμογένης)	Λέγε	μόνον. (Σωκράτης) Τὴν φύσιν παντὸς
[422]	πρώτων ὀνομάτων ὀρθότητα εἶναι. (Ἑρμογένης)	Λέγε	μόνον, ὡς ὅσον γε δυνάμεως
[426]	(Ἑρμογένης) Ποιήσω ταῦτα. ἀλλὰ θαρρῶν	λέγε.	(Σωκράτης) Πρῶτον μὲν τοίνυν τὸ
[433]	ὄνομα δήλωμα τοῦ πράγματος; (Κρατύλος)	Ἐμοιγε.	(Σωκράτης) Ἀλλὰ τὸ εἶναι τῶν
[423]	ἔχειν δοκεῖ σοι; (Ἑρμογένης) Οὐκ	ἔμοιγε.	ἀλλὰ τίς ἄν, ὦ Σώκρατες,
[428]	εἶναι; ~(Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽ οὐκ	ἔμοιγε.	Ἀλλὰ τὸ τοῦ Ἡσιόδου καλῶς
[416]	(Σωκράτης) Ἄτοπόν τι νὴ Δία	ἔμοιγε	δοκεῖ καὶ χαλεπὸν συμβαλεῖν. ἐπάγω
[401]	μηδὲν (εἰδότας· καλῶς γὰρ δὴ	ἔμοιγε	δοκεῖ νενομίσθαι. Εἰ οὖν βούλει,
[387]	τε καὶ οὐδὲν πράξομεν; (Ἑρμογένης)	Ἔμοιγε	δοκεῖ οὕτω. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ
[386]	πάνυ πονηροὺς πάνυ ἄφρονας; (Ἑρμογένης)	Ἔμοιγε	δοκεῖ οὕτως. (Σωκράτης) Οἷόν τε
[425]	(Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν σφόδρα	ἔμοιγε	δοκεῖ. (Σωκράτης) Γελοῖα μὲν οἶμαι
[430]	καὶ τὸ ὅμοιον ἀποδιδῷ. (Κρατύλος)	Ἔμοιγε	δοκεῖ. (Σωκράτης) Ἵνα τοίνυν μὴ
[385]	ἕκαστον, τοῦθ᾽ ἑκάστῳ ὄνομα; (Ἑρμογένης)	Ἔμοιγε	δοκεῖ. (Σωκράτης) Καὶ ἐὰν ἰδιώτης
[389]	κατέαξεν ἐποίει; (Ἑρμογένης) Πρὸς ἐκεῖνο,	ἔμοιγε	δοκεῖ. (Σωκράτης) Οὐκοῦν ἐκεῖνο δικαιότατ᾽
[389]	ὃ ἔστιν κερκὶς καλέσαιμεν; (Ἑρμογένης)	Ἔμοιγε	δοκεῖ. (Σωκράτης) Οὐκοῦν ἐπειδὰν δέῃ
[421]	τελευτῶντα ἀπειπεῖν τὸν ἀποκρινόμενον; (Ἑρμογένης)	Ἔμοιγε	δοκεῖ. ~(Σωκράτης) Πότε οὖν ἀπειπὼν
[423]	τῆς προσρήσεως, τοῦ εἶναι; (Ἑρμογένης)	Ἔμοιγε	δοκεῖ. (Σωκράτης) Τί οὖν; εἴ
[385]	δὲ ἵππος; οὕτω λέγεις; (Ἑρμογένης)	Ἔμοιγε	δοκεῖ. (Σωκράτης) Φέρε δή μοι
[429]	ὀρθῶς γε; (Κρατύλος) Οὐδὲ κεῖσθαι	ἔμοιγε	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ δοκεῖν
[439]	(ὄντων οὕτω, ἢ μή; (Κρατύλος)	Ἔμοιγε	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, (εἶναι) (Σωκράτης)
[435]	αὐτὰ καλὸν ἀπεργάζεσθαι; (Κρατύλος) Διδάσκειν	ἔμοιγε	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, καὶ τοῦτο
[424]	τοῦτον δὲ τίνα; (Ἑρμογένης) Τοῦτο	ἔμοιγε	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, ὅπερ πάλαι
[422]	εἰς ἄλλα ὀνόματα ἀναφέρειν. (Ἑρμογένης)	Ἔμοιγε	δοκεῖς ὀρθῶς λέγειν. (Σωκράτης) Ἆρ᾽
[403]	φαίνεται, ὦ Σώκρατες; (Σωκράτης) Πολλαχῇ	ἔμοιγε	δοκοῦσιν ἅνθρωποι διημαρτηκέναι περὶ τούτου
[432]	ἢ δύο Κρατύλοι; (Κρατύλος) Δύο	ἔμοιγε	δοκοῦσιν, ὦ Σώκρατες, Κρατύλοι. (Σωκράτης)
[439]	ἀεὶ καὶ ῥεόντων φαίνονται γὰρ	ἔμοιγε	καὶ αὐτῷ οὕτω διανοηθῆναι τὸ
[434]	οὗ δέοι, καὶ ὀρθῶς ἐδόκεις	ἔμοιγε.	Καὶ νῦν ἴσως ἀντὶ τοῦ
[433]	καλῶς σοι δοκεῖ λέγεσθαι; (Κρατύλος)	Ἔμοιγε.	(Σωκράτης) Ἀλλὰ τὰ πρῶτα εἰ
[386]	(Σωκράτης) Ἔδοξαν δ᾽ οὖν; (Ἑρμογένης)	Ἔμοιγε.	(Σωκράτης) Πῶς οὖν τοῦτο τίθεσαι;
[434]	ἢ οὐ καλῶς; (Κρατύλος) Καλῶς	ἔμοιγε.	(Σωκράτης) Τὸ δὲ λάβδα τῷ
[426]	Πρῶτον μὲν τοίνυν τὸ ῥῶ	ἔμοιγε	φαίνεται ὥσπερ ὄργανον εἶναι πάσης
[434]	νῦν ὅτι ἐγὼ λέγω; (Κρατύλος)	Ἔγωγε,	διά γε τὸ ἔθος, ὦ
[430]	τοιαύτην γάρ, ὦ ἑταῖρε, καλῶ	ἔγωγε	διανομὴν ἐπ᾽ ἀμφοτέροις μὲν τοῖς
[391]	(Ἑρμογένης) Εὖ οἶδα μὲν οὖν	ἔγωγε,	εἴπερ καλοῦσιν, ὅτι ὀρθῶς καλοῦσιν.
[411]	Ἀλλὰ μετὰ τοῦτο τὸ εἶδος	ἔγωγε	ἡδέως ἂν θεασαίμην ταῦτα τὰ
[424]	καὶ ἄλλα πολλά. (Ἑρμογένης) Οἶμαι	ἔγωγε	καὶ ἄλλα. (Σωκράτης) Εἰκὸς γάρ.
[428]	ἐμέ. (Σωκράτης) Καὶ μὲν δὴ	ἔγωγε	καὶ αὐτός, ὦ Κρατύλε, οὐδὲν
[384]	δέ πῃ ἄλλῃ (ἔχει, ἕτοιμος	ἔγωγε	καὶ μανθάνειν καὶ ἀκούειν οὐ
[392]	Οὐ γάρ πω οὐδ᾽ αὐτὸς	ἔγωγε	μανθάνω· ὦ Ἑρμόγενες, σὺ δὲ
[436]	Ποτέρως οἴει; ~(α) (Κρατύλος) Οὕτως	ἔγωγε,	οὐ πάνυ τι εἶναι ἄλλον,
[439]	γάρ, ὦ θαυμάσιε Κρατύλε, ὃ	ἔγωγε	πολλάκις ὀνειρώττω. Πότερον φῶμέν τι
[392]	μανθάνεις; (Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽ οὐκ	ἔγωγε.	~(Σωκράτης) Ἀλλ᾽ ἆρα, ὠγαθέ, καὶ
[432]	ἐκείνοις ὧν εἰκόνες εἰσίν; (Κρατύλος)	Ἔγωγε.	(Σωκράτης) Γελοῖα γοῦν, ὦ Κρατύλε,
[425]	οὔ. (Ἑρμογένης) Πολλοῦ ἄρα δέω	ἔγωγε.	(Σωκράτης) Ἐάσομεν οὖν, ἢ βούλει
[385]	ἢ πάντα; (Ἑρμογένης) Πάντα, οἶμαι	ἔγωγε.	(Σωκράτης) Ἔστιν οὖν ὅτι λέγεις
[416]	ἢ πῶς λέγεις; (Ἑρμογένης) Οὕτως	ἔγωγε.	(Σωκράτης) Καὶ τὸ καλοῦν ἄρα
[400]	τὴν διακοσμοῦσαν καὶ ἔχουσαν; (Ἑρμογένης)	Ἔγωγε.	(Σωκράτης) Καλῶς ἄρα ἂν τὸ
[385]	ἀληθῆ λέγειν καὶ ψευδῆ; (Ἑρμογένης)	Ἔγωγε.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν εἴη ἂν λόγος
[430]	οὗ τὸ ὄνομά ἐστιν; (Κρατύλος)	Ἔγωγε.	(Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ τὸ ὄνομα
[409]	καλεῖται; (Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽ οὐκ	ἔγωγε.	(Σωκράτης) Σκέψαι δὴ ὃ ἐγὼ
[391]	θεοί, ἄνδρες δὲ Σκάμανδρον; (Ἑρμογένης)	Ἔγωγε.	~(Σωκράτης) Τί οὖν δή; Οὐκ
[392]	τὰς γυναῖκας αὐτῶν; (Ἑρμογένης) Οἶμαι	ἔγωγε.	(Σωκράτης) Τὸν Ἀστυάνακτα» ἄρα ὀρθότερον
[421]	Μαίεσθαι οὖν καλεῖς τι; (Ἑρμογένης)	Ἔγωγε,	τό γε ζητεῖν. (Σωκράτης) Ἔοικε
[397]	Εἰκός γε. (Σωκράτης) Τοιόνδε τοίνυν	ἔγωγε	ὑποπτεύω· φαίνονταί μοι οἱ πρῶτοι
[386]	τῆς οὐσίας; (Ἑρμογένης) Ἤδη ποτὲ	ἔγωγε,	ὦ Σώκρατες, ἀπορῶν καὶ ἐνταῦθα
[385]	φῇ; (Ἑρμογένης) Οὐ γὰρ ἔχω	ἔγωγε,	ὦ Σώκρατες, ὀνόματος ἄλλην ὀρθότητα
[384]	ὡς Κρατύλος. (Ἑρμογένης) Καὶ μὴν	ἔγωγε,	ὦ Σώκρατες, πολλάκις δὴ καὶ
[440]	οὐκ ἂν εἴη γνῶσις· εἰ	δὲ	ἀεὶ μεταπίπτει, ἀεὶ οὐκ ἂν
[439]	δῆλον ὅτι οὐδὲν μεταβαίνει· εἰ	δὲ	ἀεὶ ὡσαύτως ἔχει καὶ τὸ
[428]	πρὸς τὸν Αἴαντα λέγει. φησὶ	δὲ	Αἶαν διογενὲς Τελαμώνιε, κοίρανε λαῶν,
[403]	ἀνίεται ὁ πλοῦτος, ἐπωνομάσθη· ὁ	δὲ	Ἅιδης, οἱ πολλοὶ μέν μοι
[410]	εἰπεῖν, ὅτι ἐστὶν ἀήρ) Τὸν	δὲ	αἰθέρα τῇδέ πῃ ὑπολαμβάνω, ὅτι
[415]	μὲν ἔχει ἀειρείτην» καλεῖν, (ἴσως	δὲ	αἱρετὴν λέγει, ὡς οὔσης ταύτης
[429]	καλλίους τὰς οἰκίας ἐργάζονται, οἱ	δὲ	αἰσχίους; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽
[429]	τὰ (ἔργα) αὑτῶν παρέχονται, οἱ	δὲ	αἰσχίω; (Κρατύλος) Οὔ μοι δοκεῖ
[419]	τὸ ἐμποδίζον τοῦ ἰέναι. Ἡ	δὲ	ἀλγηδὼν» ξενικόν τι φαίνεταί μοι
[407]	δέδοικα περὶ αὐτῶν διαλέγεσθαι· περὶ	δὲ	ἄλλων ὧν> τινων βούλει προβαλλέ
[429]	κεῖσθαι τὸ μὲν χεῖρον, τὸ	δὲ	ἄμεινον; (Κρατύλος) Οὐ δῆτα. (Σωκράτης)
[429]	που οἱ μὲν χείρους, οἱ	δὲ	ἀμείνους; (Κρατύλος) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[412]	του ὁμολογεῖσθαι (παρὰ πολλῶν, ἔπειτα	δὲ	ἀμφισβητεῖσθαι. Ὅσοι γὰρ ἡγοῦνται τὸ
[421]	ζήτημα ὄν> (τὸ) ὄνομα. Μᾶλλον	δὲ	ἂν αὐτὸ γνοίης ἐν ᾧ
[396]	περὶ τῶν ὀνομάτων ἐπισκέψασθαι, αὔριον	δέ,	ἂν καὶ ὑμῖν συνδοκῇ, ~ἀποδιοπομπησόμεθά
[389]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Τί	δέ;	Ἂν καταγῇ αὐτῷ ἡ κερκὶς
[420]	κατὰ τὴν βούλησιν γιγνομένῳ· τὸ	δὲ	ἀναγκαῖον» καὶ ἀντίτυπον, παρὰ τὴν
[425]	πράγματα μεμιμημένα κατάδηλα γιγνόμενα· ὅμως	δὲ	ἀνάγκη. Οὐ γὰρ ἔχομεν τούτου
[389]	ὀνόματα τίθεται· ἐκ τῶν ἔμπροσθεν	δὲ	ἀνάσκεψαι. Ποῖ βλέπων ὁ τέκτων
[412]	ταχὺ προϊέναι ἐσύθη» φασίν. Λακωνικῷ	δὲ	ἀνδρὶ τῶν εὐδοκίμων καὶ ὄνομα
[399]	οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ, ὁ	δὲ	ἄνθρωπος ἅμα ἑώρακεν τοῦτο δ᾽
[418]	τὴν ἀρχαίαν φωνὴν σῴζουσι. Νῦν	δὲ	ἀντὶ μὲν τοῦ ἰῶτα ἢ
[407]	τῶν ἄλλων Θεονόην ἐκάλεσεν. Οὐδὲν	δὲ	ἀπέχει καὶ τὴν ἐν τῷ
[426]	ἕσις» ἂν ὀρθῶς καλοῖτο· νῦν	δὲ	ἀπό τε τοῦ ξενικοῦ τοῦ
[419]	ἀπὸ τοῦ ἀλγεινοῦ ὠνομασμένον. Ὀδύνη»	δὲ	ἀπὸ τῆς ἐνδύσεως τῆς λύπης
[419]	τοῦτο ἐκλήθη τὸ ὄνομα. Θυμὸς»	δὲ	ἀπὸ τῆς θύσεως καὶ ζέσεως
[406]	τὸ ὄνομα τοῦτο ἐπωνόμασεν. Λητὼ	δὲ	ἀπὸ τῆς πρᾳότητος τῆς θεοῦ,
[403]	πολλὰ εἰδότος τοῦ θεοῦ. Ἴσως	δὲ	ἀπὸ τοῦ σείειν ὁ σείων»
[419]	τῆς ψυχῆς ἔοικε κεκλημένῃ. (Τέρψις»	δὲ	ἀπὸ τοῦ τερπνοῦ· τὸ δὲ
[417]	αὖ σημαίνει βουλόμενον ἅπτειν· τὸ	δὲ	ἅπτειν» καὶ δεῖν ταὐτόν ἐστι,
[406]	τὴν τῆς παρθενίας ἐπιθυμίαν· ἴσως	δὲ	ἀρετῆς ἵστορα τὴν θεὸν ἐκάλεσεν
[426]	ἀλλὰ εἶ τὸ παλαιόν. Ἡ	δὲ	ἀρχὴ ἀπὸ τοῦ κίειν» ξενικὸν
[409]	ἀναστρέφει, ἀναστρωπὴ» ἂν εἴη, νῦν	δὲ	ἀστραπὴ» καλλωπισθεῖσα κέκληται. (Ἑρμογένης) Τί
[409]	τῆς ἀστραπῆς ἐπωνυμίαν ἔχειν. ἡ	δὲ	ἀστραπή, ὅτι τὰ ὦπα ἀναστρέφει,
[396]	Οὐρανοῦ ὑός, ὡς λόγος· ἡ	δὲ	αὖ ἐς τὸ ἄνω ὄψις
[426]	τούτῳ πρὸς ταῦτα κατακεχρῆσθαι. Τῷ	δὲ	αὖ ἰῶτα πρὸς τὰ λεπτὰ
[404]	ὤν, διότι τοιαύτη ἐστίν νῦν	δὲ	αὐτῆς ἐκκλίνουσι τὸ ὄνομα εὐστομίαν
[396]	τὸ τοῦ Διὸς ὄνομα, διελόντες	δὲ	αὐτὸ διχῇ οἱ μὲν τῷ
[419]	εὐφεροσύνην» τό γε δίκαιον· ὅμως	δὲ	αὐτὸ καλοῦμεν εὐφροσύνην. Οὐδ᾽ ἐπιθυμία»
[390]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Ὁ	δὲ	αὐτὸς καὶ ἀποκρίνεσθαι; (Ἑρμογένης) Ναί.
[395]	τοῖς δόξασι δι᾽ ἀρετήν. Σημεῖον	δὲ	αὐτοῦ ἡ ἐν Τροίᾳ μονὴ
[384]	μαντείαν, ἡδέως ἂν ἀκούσαιμι· μᾶλλον	δὲ	αὐτῷ σοι ὅπῃ δοκεῖ (ἔχειν)
[406]	οἰόνους» δικαιότατ᾽ ἂν καλούμενος. Περὶ	δὲ	ἀφροδίτης οὐκ ἄξιον Ἡσιόδῳ ἀντιλέγειν,
[386]	μὲν ἡμῶν φρονίμους εἶναι, τοὺς	δὲ	ἄφρονας; (Ἑρμογένης) Οὐ δῆτα. (Σωκράτης)
[399]	δὲ τοὐναντίον ἐμβάλλομεν γράμματα, τὰ	δὲ	βαρύτερα ὀξύτερα> φθεγγόμεθα. (Ἑρμογένης) Ἀληθῆ
[417]	τὸν ῥοῦν εἶναι λέγει· τὸ	δὲ	βλάπτον» αὖ σημαίνει βουλόμενον ἅπτειν·
[411]	καὶ τὸ σκοπεῖν» ταὐτόν. Εἰ	δὲ	βούλει, αὐτὸ ἡ νόησις» τοῦ
[399]	δοκοῦσιν αὐτὸ ψυχὴν» καλέσαι. Εἰ	δὲ	βούλει ἔχε ἠρέμα· ~δοκῶ γάρ
[437]	ψυχῇ ἀλλ᾽ οὐ φορά. Εἰ	δὲ	βούλει, ἡ ἁμαρτία» καὶ ἡ
[411]	γε τὸ φέρεσθαί ἐστιν. Εἰ	δὲ	βούλει, ἡ γνώμη» παντάπασιν δηλοῖ
[392]	καλεῖν μᾶλλον ἢ Σκάμανδρον; εἰ	δὲ	βούλει, περὶ τῆς ὄρνιθος ἣν
[412]	μὲν ἄρ᾽ αὐτοῖς τάχος, ἔνι	δὲ	βραδυτής. Ἔστιν οὖν οὐ πᾶν
[404]	καὶ ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης) Τὸ	δέ	γ᾽ ἐστίν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ,
[388]	ὑφάσματος. (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ὑφαντικὸν	δέ	γε ἡ κερκίς; (Ἑρμογένης) Πῶς
[394]	φαίνεται τὰ αὐτὰ ὄντα, τῷ	δέ	γε (ἰατρῷ, ἅτε τὴν δύναμιν
[395]	οὕτως, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ἔοικεν	δέ	γε καὶ τῷ πατρὶ αὐτοῦ
[409]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Σελαναίαν»	δέ	γε καλοῦσιν αὐτὴν πολλοί. (Ἑρμογένης)
[417]	ἀπὸ τοῦ συμπεριφέρεσθαι ἔοικε, τὸ	δέ	γε κερδαλέον» ἀπὸ τοῦ (κέρδους.
[418]	ἱμέραν. (Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης) Νῦν	δέ	γε τετραγῳδημένον οὐδ᾽ ἂν κατανοήσαις
[416]	Δεῖ γέ τοι. (Σωκράτης) Ἔστι	δέ	γε τοῦτο, ὥς φαμεν, διάνοια;
[390]	πηδάλιον. (Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης) Νομοθέτου	δέ	γε, ὡς ἔοικεν, ὄνομα, ἐπιστάτην
[434]	τοῦτο φθέγγωμαι, διανοοῦμαι ἐκεῖνο, σὺ	δὲ	γιγνώσκεις ὅτι ἐκεῖνο διανοοῦμαι; οὐ
[414]	ἐστί, τῇ ἄνῳ ῥοῇ. γυνὴ»	δὲ	γονή μοι φαίνεται βούλεσθαι εἶναι.
[432]	μὴ προσῆκον γράμμα ἐπιφέρειν. Εἰ	δὲ	γράμμα, καὶ ὄνομα ἐν λόγῳ·
[423]	εἰσιν ἡ μὲν μουσική, ἡ	δὲ	γραφική· ἦ γάρ; (Ἑρμογένης) Ναί.
[425]	ᾗπερ σύγκειται οἱ παλαιοί· ἡμᾶς	δὲ	δεῖ, εἴπερ τεχνικῶς ἐπιστησόμεθα σκοπεῖσθαι
[430]	ἂν δὲ τύχῃ, γυναικός; τὸ	δὲ	δεῖξαι λέγω εἰς τὴν τῶν
[410]	τὸ ὕδωρ ταύτῃ (ἀπωθοῦμαι· ὁ	δὲ	δὴ ἀὴρ ἆρά γε, ὦ
[419]	ἰόν, ἐπονομασθὲν δημιῶδες. (Ἑρμογένης) Τί	δὲ	δὴ ἡδονὴ» καὶ λύπη» καὶ
[398]	πάνυ σοι σύμψηφος εἶναι. ὁ	δὲ	δὴ ἥρως» τί ἂν εἴη;
[416]	ἀρετὴν» ὀρθῶς ἔχειν. ~(Ἑρμογένης) Τὸ	δὲ	δὴ κακόν, δι᾽ οὗ πολλὰ
[422]	(Ἑρμογένης) Φαίνεται. (Σωκράτης) Εἶεν· τὰ	δὲ	δὴ πρῶτα, οἷς οὔπω ἕτερα
[423]	γάρ; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Τί	δὲ	δὴ τόδε; οὐ καὶ οὐσία
[407]	ᾤοντο, Ἀθηνάαν» ἐκάλεσαν. (Ἑρμογένης) Τί	δὲ	δὴ τὸν Ἥφαιστον, πῇ λέγεις;
[417]	καὶ ποιεῖν ἐπωνυμία. (Ἑρμογένης) Τὰ	δὲ	δὴ τούτων ἐναντία πῶς ἔχει
[392]	Τρώων φησὶν καλεῖσθαι Ἀστυάνακτα, Σκαμάνδριον	δὲ	δῆλον ὅτι ὑπὸ τῶν γυναικῶν,
[422]	μὴ εἴχομεν μηδὲ γλῶτταν, ἐβουλόμεθα	δὲ	δηλοῦν ἀλλήλοις τὰ πράγματα, ἆρ᾽
[404]	Ἅιδης» ἐκλήθη. (Ἑρμογένης) Εἶεν· τί	δὲ	Δήμητρά τε καὶ Ἥραν καὶ
[440]	ἐστιν ἢ πῶς ἔχον· γνῶσις	δὲ	δήπου οὐδεμία γιγνώσκει ὃ γιγνώσκει
[410]	διῃρημένον οἱ μὲν Ζῆνα, οἱ	δὲ	Δία ἐκάλουν, οὕτω καὶ ἐνταῦθα
[396]	οἱ μὲν γὰρ Ζῆνα, οἱ	δὲ	Δία» καλοῦσιν συντιθέμενα δ᾽ εἰς
[406]	ὑπὸ τῶν τοῦτο καλούντων. Ἄρτεμις»	δὲ	διὰ> τὸ ἀρτεμὲς φαίνεται καὶ
[410]	τοὺς ἐκ τῆς γῆς· ὁρίζουσαι	δὲ	δικαίως ἂν ὅραι» καλοῖντο. (Ἐνιαυτὸς
[396]	πᾶσι τοῖς ζῶσιν ὑπάρχει· διείληπται	δὲ	δίχα, ὥσπερ λέγω, ἓν ὂν
[394]	καὶ τοῖς γράμμασι διαφωνοῦντα, τῇ	δὲ	δυνάμει ταὐτὸν φθεγγόμενα. Φαίνεται οὕτως
[402]	Ποσειδῶνα, ὡς ποσίδεσμον» ὄντα· τὸ	δὲ	Ε ἔγκειται ἴσως εὐπρεπείας ἕνεκα.
[440]	εἶ καὶ ἡλικίαν ἔχεις σκεψάμενον	δέ,	ἐὰν εὕρῃς, μεταδιδόναι καὶ ἐμοί.
[419]	ἔχειν τὸ ὄνομα τὸ δέλτα	δὲ	ἔγκειται, ὥστε ἡδονὴ» (ἀντὶ ἡονῆς»
[432]	εἰ μέλλει εἰκὼν εἶναι. Σκόπει	δὲ	εἰ τὶ λέγω. Ἆρ᾽ ἂν
[421]	ἀλλὰ προθυμητέον ταῦτα διασκέψασθαι. Ἐνθυμηθῶμεν	δέ,	εἴ τις ἀεί, δι᾽ ὧν
[408]	Συχνὰ μέν μοι προστάττεις, ὅμως	δέ,	εἴπερ σοι κεχαρισμένον ἔσται, ἐθέλω.
[430]	φαίης τὸ ὄνομα εἶναι, ἄλλο	δὲ	ἐκεῖνο οὗ τὸ ὄνομά ἐστιν;
[399]	δύναμιν παρέχον καὶ ἀναψῦχον, ἅμα	δὲ	ἐκλείποντος τοῦ ἀναψύχοντος τὸ σῶμα
[418]	ἱμέραν» τὴν ἡμέραν ἐκάλουν, οἱ	δὲ	ἑμέραν, οἱ δὲ νῦν ἡμέραν.
[393]	τι (ἔκγονον, βασιλεὺς κλητέος· εἰ	δὲ	ἐν ἑτέραις συλλαβαῖς ἢ ἐν
[426]	εἶτα ἐν τῷ τρέχειν, ἔτι	δὲ	ἐν τοῖς τοιοῖσδε ῥήμασιν οἷον
[440]	ἔστι δὲ τὸ ἀγαθόν, ἔστι	δὲ	ἓν ἕκαστον τῶν ὄντων, οὔ
[422]	φαῖμεν ἂν ἐξ ἑτέρων, ἐκεῖνα	δὲ	ἐξ ἄλλων· (ἀλλ᾽ ἐάν ποτέ
[434]	ἐστι τὰ ὀνόματα μιμήματα; ἔστι	δέ,	ἐξ ὧν συνθετέον, στοιχεῖα; (Κρατύλος)
[394]	κλητέον δὴ ταὐτὰ ὀνόματα. Ποικίλλειν	δὲ	ἔξεστι ταῖς συλλαβαῖς, ὥστε δόξαι
[436]	ὀρθῶς εἴτε μὴ ὑπόκειται· ἐκείνης	δὲ	ἐξετασθείσης ἱκανῶς, τὰ λοιπὰ φαίνεσθαι
[408]	εἴπερ Ἑρμοῦ ὑός ἐστιν· ἀδελφῷ	δὲ	ἐοικέναι ἀδελφὸν οὐδὲν θαυμαστόν. Ἀλλ᾽
[411]	οὐ φαῦλον γένος ὀνομάτων· ὅμως	δὲ	ἐπειδήπερ τὴν λεοντῆν ἐνδέδυκα, οὐκ
[438]	μέν γε αὐτοῦ (ἐάσωμεν, τάδε	δὲ	ἐπισκεψώμεθα εἰ ἡμῖν καὶ τῇδε
[404]	ὡς μήτηρ Δημήτηρ» κεκλῆσθαι, Ἥρα	δὲ	ἐρατή (τις, ὥσπερ οὖν καὶ
[388]	τὴν τέχνην. (Σωκράτης) Τῷ τίνος	δὲ	ἔργῳ ὁ τρυπητὴς καλῶς χρήσεται
[390]	ἀποκρίνεσθαι; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Τὸν	δὲ	ἐρωτᾶν καὶ ἀποκρίνεσθαι ἐπιστάμενον ἄλλο
[386]	δοκεῖ οὕτως ἔχειν. (Σωκράτης) Τί	δέ;	Ἐς τόδε ἤδη ἐξηνέχθης, ὥστε
[440]	τὸ γνωσθησόμενον ἂν εἴη. Εἰ	δὲ	ἔστι μὲν ἀεὶ τὸ γιγνῶσκον,
[385]	ὄνομα, ὃ ἐγὼ ἐθέμην, σοὶ	δὲ	ἕτερον, ὃ αὖ σύ. οὕτω
[429]	Σώκρατες, ἀλλὰ δοκεῖν κεῖσθαι, εἶναι	δὲ	ἑτέρου τοῦτο τοὔνομα, οὗπερ καὶ
[410]	ἐνιαυτόν, ὅτι ἐν ἑαυτῷ, οἱ	δὲ	ἔτος, ὅτι ἐτάζει· ὁ δὲ
[418]	ἀγωγὴν ἐπωνόμασται δυογὸν» δικαίως· νῦν	δὲ	ζυγόν. Καὶ ἄλλα πάμπολλα οὕτως
[407]	Ἠθονόην» μὲν (βούλεσθαι προσειπεῖν· παραγαγὼν	δὲ	ἢ αὐτὸς ἤ τινες ὕστερον
[431]	καὶ τὰς εἰκόνας ἀποδίδωσιν, ὁ	δὲ	ἢ προστιθεὶς ἢ ἀφαιρῶν γράμματα
[435]	ὁλκὴ αὕτη τῆς ὁμοιότητος, ἀναγκαῖον	δὲ	ᾖ καὶ τῷ φορτικῷ τούτῳ
[437]	πιστὸν» ἱστὰν παντάπασι σημαίνει. Ἔπειτα	δὲ	ἡ μνήμη» παντί που μηνύει
[409]	καὶ αἰολεῖν ταὐτόν. (Ἑρμογένης) Τί	δὲ	ἡ σελήνη» (Σωκράτης) Τοῦτο δὲ
[408]	καλοῖτο ὑπὸ ὑμῶν εἰρέμης» νῦν	δὲ	ἡμεῖς, ὡς οἰόμεθα, καλλωπίζοντες τὸ
[414]	φερόμενον ἐπειδὰν λείου ἐπιλάβωμαι· ἐπίλοιπα	δὲ	ἡμῖν ἔτι συχνὰ τῶν δοκούντων
[425]	βαρβάρων τινῶν αὐτὰ παρειλήφαμεν, εἰσὶ	δὲ	ἡμῶν ἀρχαιότεροι βάρβαροι; ~ἢ ὅτι
[388]	~(Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης) Τί	δὲ	ἦν ἐκεῖνο ᾧ ἔδει τρυπᾶν;
[414]	θηλῆς τι φαίνεται ἐπωνομάσθαι· ἡ	δὲ	θηλὴ» ἆρά γε, ὦ Ἑρμόγενες,
[414]	μοι φαίνεται βούλεσθαι εἶναι. τὸ	δὲ	θῆλυ» ἀπὸ τῆς θηλῆς τι
[422]	ἐκ τοῦ θοοῦ συγκεῖσθαι, τὸ	δὲ	θοὸν» ἴσως φαῖμεν ἂν ἐξ
[385]	ὄνομα ἄνθρωπος τῷ αὐτῷ, ἰδίᾳ	δὲ	ἵππος; Καὶ ἰδίᾳ μὲν αὖ
[385]	ἰδίᾳ μὲν αὖ ἄνθρωπος, δημοσίᾳ	δὲ	ἵππος; οὕτω λέγεις; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε
[419]	καὶ ἰὸν πανταχοῦ ἐγκεκωμιασμένον, (τὸ	δὲ	ἴσχον καὶ δοῦν ψεγόμενον. Καὶ
[394]	ἐκπλήττεται ὑπὸ τῶν προσόντων. Οὕτω	δὲ	ἴσως καὶ ὁ ἐπιστάμενος περὶ
[437]	τοῖς ἐπὶ τοῖς καλλίστοις. Οἶμαι	δὲ	καὶ ἄλλα πόλλ᾽ ἄν τις
[440]	γνῶσις καὶ εἴη γνῶσις. Εἰ	δὲ	καὶ αὐτὸ τὸ εἶδος (μεταπίπτει
[439]	ὀνομάτων τὰ πράγματα μανθάνειν, ἔστι	δὲ	καὶ δι᾽ αὐτῶν, ποτέρα ἂν
[410]	δικαίως ἂν ὅραι» καλοῖντο. (Ἐνιαυτὸς	δὲ	καὶ ἔτος κινδυνεύει ἕν τι
[436]	μόνον καὶ βέλτιστον. (Σωκράτης) Πότερον	δὲ	καὶ εὕρεσιν τῶν ὄντων τὴν
[402]	φησιν καὶ μητέρα Τηθύν· οἶμαι	δὲ	καὶ Ἡσίοδος. Λέγει δέ που
[415]	ταύτης τῆς ἕξεως αἱρετωτάτης, συγκεκρότηται	δὲ	καὶ καλεῖται ἀρετή. Καὶ ἴσως
[391]	καὶ ποῦ; (Σωκράτης) Πολλαχοῦ· μέγιστα	δὲ	καὶ κάλλιστα ἐν οἷς διορίζει
[401]	ἐσσίαν» καλεῖν τὴν οὐσίαν. Ἔτι	δὲ	καὶ κατὰ τὰς θυσίας ἄν
[436]	πάνυ τι εἶναι ἄλλον, τοῦτον	δὲ	καὶ μόνον καὶ βέλτιστον. (Σωκράτης)
[425]	δόγματα περὶ αὐτῶν εἰκάζομεν, οὕτω	δὲ	καὶ νῦν αὖ εἰπόντες (ἡμῖν)
[395]	τὸ ὄνομα ὁ Ἀγαμέμνων. Ἴσως	δὲ	καὶ ὁ Ἀτρεὺς» ὀρθῶς ἔχει.
[440]	ὦ Κρατύλε, οὕτως ἔχει, ἴσως	δὲ	καὶ οὔ. Σκοπεῖσθαι οὖν χρὴ
[419]	τῆς λύπης κεκλημένῃ ἔοικεν. Ἀχθηδὼν»	δὲ	καὶ παντὶ δῆλον ἀπεικασμένον τὸ
[404]	ὥστε Φερρέφατταν» αὐτὴν καλεῖν. ταὐτὸν	δὲ	καὶ περὶ τὸν (Ἀπόλλω, ὅπερ
[431]	αὖ, ἀλλ᾽ ἔνια ἐλλείπειν, ἔνια	δὲ	καὶ προστιθέναι, καὶ πλείω καὶ
[385]	ἕτερον, ὃ αὖ σύ. οὕτω	δὲ	καὶ (ταῖς πόλεσιν ὁρῶ ἰδίᾳ
[400]	(Ἑρμογένης) Οὐδὲν ἄλλο. (Σωκράτης) Τί	δέ;	Καὶ τὴν τῶν ἄλλων ἁπάντων
[439]	κατ᾽ ἐμὲ καὶ σέ· ἀγαπητὸν	δὲ	καὶ τοῦτο ὁμολογήσασθαι, ὅτι οὐκ
[396]	ἡ τύχη τῆς φήμης. ~Φαίνεται	δὲ	καὶ τῷ πατρὶ αὐτοῦ λεγομένῳ
[400]	καὶ ἔχει φυσέχην» ἐπονομάζειν. ἔξεστι	δὲ	καὶ ψυχὴν» κομψευόμενον λέγειν. (Ἑρμογένης)
[431]	νομοθέτης ὁ μὲν ἀγαθός, ὁ	δὲ	κακός, ἐάνπερ τὰ ἔμπροσθεν ἐκεῖνα
[431]	μὲν ἀγαθὸς δημιουργὸς ὀνομάτων, ὁ	δὲ	κακός; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Οὐκοῦν
[415]	ἐπωνυμίαν ἔχει τῆς κακίας. Τὸ	δὲ	κακῶς ἰέναι ὅτι ποτ᾽ ἔστιν,
[431]	εἰργασμένα ἔσται τῶν ὀνομάτων, τὰ	δὲ	κακῶς; (Κρατύλος) Ἴσως. (Σωκράτης) Ἵσως
[417]	μὲν ἂν εἴη βουλαπτεροῦν, καλλωπισθὲν	δὲ	καλεῖσθαί μοι φαίνεται βλαβερόν. ~(Ἑρμογένης)
[416]	δοκεῖ, ταῦτα μὲν ἐῶμεν, τὸ	δὲ	καλὸν» καὶ (τὸ) αἰσχρὸν» πειρώμεθα
[421]	ἀληθείᾳ καὶ τοιοῦτον αὐτῶν, εἴη	δὲ	κἂν ὑπὸ παλαιότητος τὰ πρῶτα
[384]	τοιαῦτα χαλεπόν, εἰς τὸ κοινὸν	δὲ	καταθέντας χρὴ σκοπεῖν εἴτε ὡς
[397]	δαήμονες θεοὺς» αὐτοὺς ἐπονομάσαι· ὕστερον	δὲ	κατανοοῦντες τοὺς ἄλλους πάντας ἤδη
[408]	τὰ μὲν ἄνωθεν λεῖος, τὰ	δὲ	κάτωθεν τραχὺς καὶ τραγοειδής. Καὶ
[426]	νῦ ἐνθέσεως κίνησις» κέκληται, ἔδει	(δὲ	κιείνησιν» καλεῖσθαι (ἢ εἶσιν) Ἡ
[429]	δοκεῖ σοι εἶναι ψευδῆ, φάναι	δέ;	(Κρατύλος) Οὔ μοι δοκεῖ οὐδὲ
[396]	Διὶ» καὶ τῷ Ζηνί. Τοῦτον	δὲ	Κρόνου ὑὸν ὑβριστικὸν μὲν ἄν
[392]	ὅτι χαλκίδα κικλῄσκουσι θεοί, ἄνδρες	δὲ	κύμινδιν, φαῦλον ἡγῇ τὸ μάθημα
[434]	(Κρατύλος) Καλῶς ἔμοιγε. (Σωκράτης) Τὸ	δὲ	λάβδα τῷ λείῳ καὶ μαλακῷ
[408]	καὶ τὸν λόγον μησάμενον τὸ	δὲ	λέγειν δή ἐστιν εἴρειν τοῦτον
[429]	τὰς ἄλλας ἢ μή; βούλομαι	δὲ	λέγειν τὸ τοιόνδε. ζωγράφοι εἰσίν
[434]	πρῶτα ὀνόματά τις συνθήσει; ὧδε	δὲ	λέγω· ἆρά ποτ᾽ ἄν τις
[434]	ἔθος, ὦ φίλτατε. (Σωκράτης) Ἴθος	δὲ	λέγων οἴει τι διάφορον λέγειν
[415]	σημαῖνον πρῶτον (μὲν εὐπορίαν, ἔπειτα	δὲ	λελυμένην τὴν ῥοὴν τῆς ἀγαθῆς
[397]	δοκεῖ μοι χρῆναι ἐᾶν· εἰκὸς	δὲ	μάλιστα ἡμᾶς εὑρεῖν τὰ ὀρθῶς
[410]	ἀειθεὴρ» δικαίως ἂν καλοῖτο. Γῆ	δὲ	μᾶλλον σημαίνει ὃ βούλεται ἐάν
[392]	ἔγωγε μανθάνω· ὦ Ἑρμόγενες, σὺ	δὲ	μανθάνεις; (Ἑρμογένης) Μὰ Δί᾽ οὐκ
[396]	δόξειεν εἶναι ἀκούσαντι ἐξαίφνης, εὔλογον	δὲ	μεγάλης τινὸς διανοίας ἔκγονον εἶναι
[407]	τι περὶ αὐτῆς διανοεῖσθαι, ἔτι	δὲ	μειζόνως λέγων θεοῦ νόησιν ὡσπερεὶ
[404]	Ζεὺς αὐτῆς ἐρασθεὶς ἔχειν. Ἴσως	δὲ	μετεωρολογῶν ὁ νομοθέτης τὸν ἀέρα
[389]	κύριος εἶναι ὀνομάτων θέτης; εἰ	δὲ	μὴ εἰς τὰς αὐτὰς συλλαβὰς
[387]	τι ποιήσει καὶ ἐρεῖ· ἂν	δὲ	μή, ἐξαμαρτήσεταί τε καὶ οὐδὲν
[432]	τὸ μὲν εὖ (κεῖσθαι, τὸ	δὲ	μή, καὶ μὴ ἀνάγκαζε πάντ᾽
[436]	τὸν τιθέμενον τὰ ὀνόματα· εἰ	δὲ	μή, ὅπερ πάλαι ἐγὼ ἔλεγον,
[433]	καλῶς κείμενα οὕτω κεῖται· εἰ	δὲ	μή τι καλῶς ἐτέθη, τὸ
[416]	ταῦτά ἐστι τὰ ἐπαινετά, ἃ	δὲ	μή, ψεκτά; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε.
[384]	αὖθίς γε ἕτερον μεταθῆται, ἐκεῖνο	δὲ	μηκέτι καλῇ, οὐδὲν ἧττον τὸ
[404]	καὶ δεινὸν αὐτοῖς φαίνεται· τὸ	δὲ	μηνύει (σοφὴν εἶναι τὴν θεόν.
[408]	πολλαχοῦ λέγει, ἐμήσατό» φησιν, τοῦτο	δὲ	μηχανήσασθαί ἐστιν. Ἐξ ἀμφοτέρων οὖν
[435]	τυγχάνει ὂν τῷ ὀνόματι, τέχνη	δὲ	μία ἄρ᾽ ἐστὶν ἡ αὐτὴ
[398]	ἀγαθόν τε καὶ καλόν. τεκμήριον	δέ	μοί ἐστιν ὅτι καὶ ἡμᾶς
[435]	προσήκουσιν, (αἴσχιστα δὲ τοὐναντίον. Τόδε	δέ	μοι ἔτι εἰπὲ μετὰ ταῦτα,
[428]	ἂν ἰσχυρισαίμην ὧν εἴρηκα, ᾗ	δέ	μοι ἐφαίνετο μεθ᾽ Ἑρμογένους ἐπεσκεψάμην,
[415]	μετὰ τὴν ἀνδρείαν σκέψασθαι· δοκοῦμεν	δέ	μοι καὶ ἄλλα πολλὰ ὑπερβεβηκέναι.
[395]	αὐτῷ τὸ ὄνομα κεῖται. Δοκεῖ	δέ	μοι καὶ τῷ Πέλοπι τὸ
[422]	εἴπερ μέλλει ὀνόματα εἶναι; ἀπόκριναι	δέ	μοι τόδε· εἰ φωνὴν μὴ
[406]	ἀεὶ βάλλοντος, ἀπολούοντος, ὁμοπολοῦντος. Τὰς	δὲ	Μούσας» τε καὶ ὅλως τὴν
[411]	τοῦ νέου ἐστὶν ἕσις, τὸ	δὲ	νέα εἶναι τὰ ὄντα σημαίνει
[417]	κερδαλέον» ἀπὸ τοῦ (κέρδους. Κέρδος»	δὲ	νῦ ἀντὶ τοῦ δέλτα ἀποδιδόντι
[418]	ἐκάλουν, οἱ δὲ ἑμέραν, οἱ	δὲ	νῦν ἡμέραν. (Ἑρμογένης) Ἔστι ταῦτα.
[385]	ἐγὼ τοῦτο ἵππον προσαγορεύω, ὃ	δὲ	νῦν ἵππον, ἄνθρωπον, ἔσται δημοσίᾳ
[417]	τὸ τέλος λυσιτελοῦν» καλέσαι. Ὠφέλιμον»	δὲ	ξενικὸν τοὔνομα, ᾧ καὶ Ὅμηρος
[420]	τις ἐφίετο, ἵμερος» ἐκαλεῖτο· ἀπογενομένου	δὲ	ὁ αὐτὸς οὗτος πόθος» ἐκλήθη.
[431]	πονηράς; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Τί	δὲ	ὁ διὰ τῶν συλλαβῶν τε
[406]	ἔθετο τῇ θεῷ. (Ἑρμογένης) Τί	δὲ	ὁ Διόνυσός» τε καὶ ἡ
[390]	(Ἑρμογένης) Ὁ κιθαριστής. (Σωκράτης) Τίς	δὲ	ὁ τῷ τοῦ ναυπηγοῦ; (Ἑρμογένης)
[385]	τὶ λέγεις, ὦ Ἑρμόγενες· σκεψώμεθα	δέ.	ὃ ἂν φῂς καλῇ τις
[436]	ἐκεῖνος μὴ ὀρθῶς ἡγεῖτο, ἔθετο	δὲ	οἷα ἡγεῖτο, τί οἴει ἡμᾶς
[408]	εἴρειν» λόγου χρεία ἐστί, τὸ	δέ,	οἷον καὶ Ὅμηρος πολλαχοῦ λέγει,
[435]	τὸ ὄνομα οἷόν ἐστιν ἔστι	δὲ	οἷόνπερ τὸ πρᾶγμα (εἴσεται δὴ
[427]	δεσμοῦ» καὶ τῆς στάσεως. Ὅτι	δὲ	ὀλισθάνει μάλιστα ἐν τῷ λάβδα
[427]	καὶ τἆλλα πάντα τὰ τοιαῦτα.	δὲ	ὀλισθανούσης τῆς γλώττης ἀντιλαμβάνεται ἡ
[410]	δὲ ἔτος, ὅτι ἐτάζει· ὁ	δὲ	ὅλος λόγος ἐστὶν τὸ ἐν
[383]	ὄνομα (ἐστὶν ἢ οὔ) ὁ	δὲ	ὁμολογεῖ. Τί δὲ Σωκράτει; ἔφην.
[394]	μὲν γραμμάτων τί ἐπικοινωνεῖ; δηλοῖ	δὲ	ὅμως τὸ αὐτό· καὶ ἄλλα
[421]	τὴν βούλησιν τοῦ ὀνόματος. Τὸ	δὲ	ὂν» καὶ ἡ οὐσία» ὁμολογεῖ
[432]	καὶ ὄνομα ἐν λόγῳ· εἰ	δὲ	ὄνομα, καὶ λόγον ἐν λόγῳ
[432]	ἐστι τὸ μὲν αὐτό, τὸ	δὲ	ὄνομα. (Κρατύλος) Ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης)
[439]	Ἔχε δὴ πρὸς Διός· τὰ	δὲ	ὀνόματα οὐ πολλάκις μέντοι ὡμολογήσαμεν
[388]	καλῶς δ᾽ ἐστὶν ὑφαντικῶς· διδασκαλικὸς	δὲ	ὀνόματι, καλῶς δ᾽ ἐστὶ διδασκαλικῶς.
[415]	ἰὸν κακία» ἂν εἴη· τοῦτο	δὲ	ὅταν ἐν ψυχῇ ᾖ, τὸ
[433]	πρᾶγμα, καλῶς ὅταν πάντα, κακῶς	δὲ	ὅταν ὀλίγα· λέγεσθαι δ᾽ οὖν,
[424]	(ὁτιοῦν ἄλλο τῶν φαρμάκων, ἔστι	δὲ	ὅτε πολλὰ συγκεράσαντες, οἷον ὅταν
[420]	αὐτὸς οὗτος πόθος» ἐκλήθη. Ἔρως»	δέ,	ὅτι εἰσρεῖ ἔξωθεν καὶ οὐκ
[412]	ἡ ἐπωνυμία ἐστίν, τἀγαθόν. Δικαιοσύνη»	δέ,	ὅτι μὲν ἐπὶ τῇ τοῦ
[424]	μὲν ὄστρεον μόνον ἐπήνεγκαν, ἐνίοτε	δὲ	(ὁτιοῦν ἄλλο τῶν φαρμάκων, ἔστι
[398]	τί ἂν εἴη; (Σωκράτης) Τοῦτο	δὲ	οὐ πάνυ χαλεπὸν ἐννοῆσαι. σμικρὸν
[413]	αὐτό, τὸ πῦρ φησιν· τοῦτο	δὲ	οὐ ῥᾴδιόν ἐστιν εἰδέναι. Ὁ
[396]	(παγκάλως τὸ ὄνομα κεῖσθαι· ἔστι	δὲ	οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἀτεχνῶς γάρ
[387]	τι ποιοῖμεν καὶ ὀνομάζοιμεν, ἄλλως	δὲ	οὔ; (Ἑρμογένης) Φαίνεταί μοι. (Σωκράτης)
[384]	σοὶ καὶ Κρατύλῳ κοινῇ. Ὅτι	δὲ	οὔ φησί σοι Ἑρμογένη ὄνομα
[431]	ἐνίοτε, εἰκὼν μὲν γενήσεται, καλὴ	δὲ	οὔ; ὥστε τὰ μὲν καλῶς
[414]	τὸ μὲν ταῦ (ἀφελόντι, ἐμβαλόντι	δὲ	οὖ μεταξὺ τοῦ χεῖ καὶ
[407]	καὶ τὸ σῖγμα ἀφελών. Ἴσως	δὲ	οὐδὲ ταύτῃ, ἀλλ᾽ ὡς τὰ
[433]	ταύτην ὀρθότητα ὀνόματος, συνθήκην, διαφέρειν	δὲ	οὐδὲν ἐάντε τις συνθῆται ὥσπερ
[419]	χρόνου δὲ τερπνὸν παρηγμένον. Εὐφροσύνη»	δὲ	οὐδὲν προσδεῖται τοῦ διότι ῥηθῆναι·
[384]	ἀλήθειαν περὶ ὀνομάτων ὀρθότητος· νῦν	δὲ	οὐκ ἀκήκοα, (ἀλλὰ τὴν δραχμιαίαν.
[403]	ἔγκειται ἴσως εὐπρεπείας ἕνεκα. ~Τάχα	δὲ	οὐκ ἂν τοῦτο λέγοι, ἀλλ᾽
[413]	οὐ ῥᾴδιόν ἐστιν εἰδέναι. Ὁ	δὲ	οὐκ αὐτὸ τὸ πῦρ φησιν,
[391]	χρήματα σοφὸς δοκεῖ εἶναι. Ἐπειδὴ	δὲ	οὐκ ἐγκρατὴς εἶ τῶν πατρῴων,
[383]	τοῦτό ἐστιν ἑκάστῳ ὄνομα; ὁ	δέ,	οὔκουν σοί γε, ἦ δ᾽
[426]	τὸν καλλωπισμὸν στάσις» ὠνόμασται. Τὸ	δὲ	οὖν ῥῶ τὸ στοιχεῖον, ὥσπερ
[391]	τελοῦντα καὶ χάριτας κατατιθέμενον. Εἰσὶ	δὲ	οὗτοι οἱ σοφισταί, οἷσπερ καὶ
[405]	τινὶ πολεῖ ἅμα πάντα· ἐπιστατεῖ	δὲ	οὗτος ὁ θεὸς τῇ ἁρμονίᾳ
[396]	καὶ ἀκήρατον τοῦ νοῦ. Ἔστι	δὲ	οὗτος Οὐρανοῦ ὑός, ὡς λόγος·
[425]	ἥτις ἐστὶν ἡ τέχνη. Μᾶλλον	δὲ	οὐχ ἡμεῖς, ἀλλὰ λέγων ἐξηνέχθην.
[406]	σπουδαῖον ἄλλους τινὰς ἐρώτα, τὸν	δὲ	παιδικὸν οὐδὲν κωλύει διελθεῖν· φιλοπαίσμονες
[418]	ζημιῶδες, ἀφανίζουσα ὅτι νοεῖ, ἡ	δὲ	παλαιὰ ἀμφότερον δηλοῖ ὃ βούλεται
[430]	(Κρατύλος) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Τί	δέ;	Πάλιν αὐτῷ τούτῳ προσελθόντα εἰπεῖν
[438]	Οὔ μοι δοκεῖ. (Σωκράτης) Ἐπανέλθωμεν	δὲ	πάλιν ὅθεν δεῦρο μετέβημεν. Ἄρτι
[417]	καὶ δεῖν ταὐτόν ἐστι, τοῦτο	δὲ	πανταχοῦ ψέγει. τὸ βουλόμενον οὖν
[386]	πάνυ χρηστοὺς πάνυ φρονίμους, τοὺς	δὲ	πάνυ πονηροὺς πάνυ ἄφρονας; (Ἑρμογένης)
[386]	καὶ μάλα συχνούς. (Σωκράτης) Τί	δέ;	Πάνυ χρηστοὶ οὔπω σοι ἔδοξαν
[387]	καὶ ὀρθῶς πράξομεν τοῦτο, ἐὰν	δὲ	παρὰ φύσιν, ἐξαμαρτησόμεθά τε καὶ
[420]	τοῦ ἄγκους ἀπεικασθὲν πορείᾳ. Ἕως	δὲ	πάρεστιν ἡ ῥώμη, μὴ ἀνιῶμεν
[400]	ὧν δὴ ἕνεκα δίδωσιν, τοῦτον	δὲ	περίβολον ἔχειν, ἵνα σῴζηται, δεσμωτηρίου
[384]	ἐθισάντων τε καὶ καλούντων. Εἰ	δέ	πῃ ἄλλῃ (ἔχει, ἕτοιμος ἔγωγε
[403]	πεῖ καὶ τὸ δέλτα. Τὸ	δὲ	Πλούτωνος, τοῦτο μὲν κατὰ τὴν
[409]	γιγνόμενα ἐκ τῆς γῆς· τὸ	δὲ	ποικίλλειν καὶ αἰολεῖν ταὐτόν. (Ἑρμογένης)
[432]	(προσθῇς, ἕτερος εὐθὺς γέγονε· τοῦ	δὲ	ποιοῦ τινος καὶ συμπάσης εἰκόνος
[404]	τὸ τῆς Ἥρας ὄνομα. Φερρέφαττα»	δέ·	πολλοὶ μὲν καὶ τοῦτο φοβοῦνται
[406]	ὡς σημαῖνον φθοράν τινα· ~τὸ	(δὲ	(πολύ) ὥσπερ ἄρτι ἐλέγετο, πασῶν
[386]	εἶεν οἱ μὲν χρηστοί, οἱ	δὲ	πονηροί, εἰ ὁμοίως ἅπασι καὶ
[409]	ταὐτόν. (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Νέον	δέ	που καὶ ἕνον ἀεί ἐστι
[402]	οἶμαι δὲ καὶ Ἡσίοδος. Λέγει	δέ	που καὶ Ὀρφεὺς ὅτι Ὠκεανὸς
[430]	τουτί ἐστιν σὸν ὄνομα» Ἔστι	δέ	που καὶ τὸ ὄνομα μίμημα
[386]	ἂν εἴη οὕτω πεφυκότα, αἱ	δὲ	πράξεις αὐτῶν οὐ κατὰ τὸν
[387]	πράγματα; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Εἱ	δὲ	πράξεις ἐφάνησαν ἡμῖν οὐ πρὸς
[421]	δὲ τοῖς καθεύδουσι· τὸ ψεῖ	δὲ	προσγενόμενον ἐπικρύπτει τὴν βούλησιν τοῦ
[433]	μὲν ἐκ προτέρων συγκείμενα, τὰ	δὲ	πρῶτα, οὐ καλῶς σοι δοκεῖ
[403]	Πλούτωνα» καλοῦσιν αὐτόν. (Ἑρμογένης) Σοὶ	δὲ	πῶς φαίνεται, ὦ Σώκρατες; (Σωκράτης)
[431]	ῥήματα ταὐτὸν τοῦτο ποιεῖν. Εἰ	δὲ	ῥήματα καὶ ὀνόματα ἔστιν οὕτω
[440]	παρεσκεύασαι, πορεύου εἰς ἀγρόν· προπέμψει	δέ	σε καὶ (Ἑρμογένης) ὅδε. (Κρατύλος)
[426]	ἐν τούτῳ ἥκιστα μένουσαν, μάλιστα	δὲ	σειομένην· διὸ φαίνεταί μοι τούτῳ
[409]	ἂν (τῶν) ὀνομάτων καλοῖτο, συγκεκροτημένον	δὲ	Σελαναία» κέκληται. (Ἑρμογένης) Διθυραμβῶδές γε
[409]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Ὅτι	δὲ	σέλας νέον καὶ ἕνον ἔχει
[413]	ὄντος ἐμπόδισμα τοῦ διαϊόντος, ἀνδρεία	δὲ	σημαίνει ὡς ἐν μάχῃ ἐπονομαζομένης
[392]	ἐμὲ καὶ σὲ ἐξευρεῖν· ὁ	δὲ	Σκαμάνδριός τε καὶ ὁ Ἀστυάναξ
[391]	Ξάνθον, φησί, καλέουσι θεοί, ἄνδρες	δὲ	Σκάμανδρον; (Ἑρμογένης) Ἔγωγε. ~(Σωκράτης) Τί
[434]	ἡμεῖς μέν φαμεν σκληρότης, Ἐρετριῆς	δὲ	σκληροτήρ» (Κρατύλος) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[400]	καὶ ἡγήσαιντο φορτικὸν εἶναι· τόδε	δὲ	σκόπει ἐὰν ἄρα καὶ σοὶ
[391]	ἀλλὰ σκεψοίμην μετὰ σοῦ. Νῦν	δὲ	σκοπουμένοις ἡμῖν, ἐμοί τε καὶ
[431]	τοῦτο δ᾽ ἐστὶν ὄνομα ἐὰν	δὲ	σμικρὰ ἐλλείπῃ ἢ προστιθῇ ἐνίοτε,
[385]	μὲν μεγάλα μόρια ἀληθῆ, τὰ	δὲ	σμικρὰ οὔ· ἢ πάντα; (Ἑρμογένης)
[388]	(Ἑρμογένης) Δοκεῖ μοι. (Σωκράτης) Νομοθέτης	δέ	σοι δοκεῖ πᾶς εἶναι ἀνὴρ
[436]	οὐδ᾽ ἂν ὀνόματα εἴη. Μέγιστον	δέ	σοι ἔστω τεκμήριον ὅτι οὐκ
[386]	οἷα δ᾽ ἂν σοί, τοιαῦτα	δὲ	σοί ἢ ἔχειν δοκεῖ σοι
[426]	κιείνησιν» καλεῖσθαι (ἢ εἶσιν) Ἡ	δὲ	στάσις ἀπόφασις τοῦ ἰέναι βούλεται
[414]	μὲν (ἀληθείας οὐδὲν φροντίζοντες, τὸ	δὲ	στόμα πλάττοντες, ὥστ᾽ ἐπεμβάλλοντες πολλὰ
[416]	ὄνομα ἔθετο τὸ> ἀεισχοροῦν» νῦν	δὲ	συγκροτήσαντες αἰσχρὸν» καλοῦσιν. (Ἑρμογένης) Τί
[425]	εἴτε μή, οὕτω θεᾶσθαι· ἄλλως	δὲ	συνείρειν μὴ φαῦλον ᾖ καὶ
[412]	ἂν ὥσπερ συλλογισμὸς εἶναι, ὅταν	δὲ	συνιέναι λέγῃ, ταὐτὸν παντάπασιν τῷ
[383]	οὔ) ὁ δὲ ὁμολογεῖ. Τί	δὲ	Σωκράτει; ἔφην. Σωκράτης, ἦ δ᾽
[412]	ἔδει λέγειν δύο, νοέεσιν. ~Σωφροσύνη»	δὲ	σωτηρία οὗ νυνδὴ ἐσκέμμεθα, (φρονήσεως.
[423]	τὴν φύσιν τοῦ πράγματος· εἰ	δὲ	τὰ κάτω καὶ τὰ βαρέα,
[385]	καὶ τὰ μόρια. (Σωκράτης) Πότερον	δὲ	τὰ μὲν μεγάλα μόρια ἀληθῆ,
[433]	ἔχειν; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης) Προσήκει	δὲ	τὰ ὅμοια τοῖς πράγμασιν; (Κρατύλος)
[433]	καὶ δηλοῦν τοῖς συνθεμένοις προειδόσι	δὲ	τὰ πράγματα, καὶ εἶναι ταύτην
[413]	καὶ οὐκ αὐτοσχεδιάζειν. (Σωκράτης) Τί	δὲ	τἆλλα; (Ἑρμογένης) Οὐ πάνυ. (Σωκράτης)
[395]	τὸν τῆς Ἱπποδαμείας γάμον. Τῷ	δὲ	Ταντάλῳ καὶ πᾶς ἂν ἡγήσαιτο
[435]	ὁμοίῳ καὶ ἀνομοίῳ δηλοῖ. Ἐπειδὴ	δὲ	ταῦτα συγχωροῦμεν, ὦ Κρατύλε τὴν
[430]	ποτ᾽ ἔστιν ἃ λέγεις, σὺ	δὲ	τάχ᾽ ἂν ὀρθῶς λέγοις ἔστι
[412]	πάντα τὰ γιγνόμενα γίγνεσθαι· εἶναι	δὲ	τάχιστον τοῦτο καὶ λεπτότατον. Οὐ
[388]	Τῷ τοῦ τέκτονος. (Σωκράτης) Πᾶς	δὲ	τέκτων ἢ ὁ τὴν τέχνην
[419]	δὲ ἀπὸ τοῦ τερπνοῦ· τὸ	δὲ	τερπνὸν» ἀπὸ τῆς διὰ τῆς
[419]	ἂν ἕρπνουν» καλούμενον, ὑπὸ χρόνου	δὲ	τερπνὸν παρηγμένον. Εὐφροσύνη» δὲ οὐδὲν
[419]	τῷ τῆς φορᾶς βάρει. Χαρὰ»	δὲ	τῇ διαχύσει καὶ εὐπορίᾳ τῆς
[420]	ἂν εἴη καὶ ἀμαθίαν, ἀπείκασται	δὲ	τῇ κατὰ τὰ (ἄγκη πορείᾳ,
[391]	Πρωταγόρου ὅλως οὐκ ἀποδέχομαι, τὰ	δὲ	τῇ τοιαύτῃ ἀληθείᾳ ῥηθέντα ἀγαπῴην
[405]	Ἀπολούων» ἂν ὀρθῶς καλοῖτο· κατὰ	δὲ	τὴν μαντικὴν καὶ τὸ ἀληθές
[405]	εἶναι τοξικῇ Ἀειβάλλων» ἐστίν. Κατὰ	δὲ	τὴν μουσικὴν δεῖ ὑπολαβεῖν (ὥσπερ
[404]	τῇ περὶ ἀρετὴν ἐπιθυμίᾳ, ἔχοντας	δὲ	τὴν τοῦ σώματος πτοίησιν καὶ
[430]	εἰκόνα τῷ ἀνδρὶ ἀποδοίη, τὴν	δὲ	τῆς γυναικὸς τῇ γυναικί, καὶ
[430]	τοῦ ἀνδρὸς τῇ γυναικί, τὴν	δὲ	τῆς γυναικὸς τῷ ἀνδρί; (Κρατύλος)
[417]	νῦ κέρδος» ἐφθέγξατο. (Ἑρμογένης) Λυσιτελοῦν»	δὲ	τί δή; (Σωκράτης) Ἔοικεν, ὦ
[388]	κερκίζομεν; (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Κερκίζοντες	δὲ	τί δρῶμεν; οὐ τὴν κρόκην
[408]	εἰ βούλει. Περὶ τῶν τοιῶνδε	δὲ	τί σε κωλύει διελθεῖν, οἷον
[424]	τὸν μὲν μουσικὸν ἔφησθα, τὸν	δέ	(τινα) γραφικόν. τοῦτον δὲ τίνα;
[424]	τὸν δέ (τινα) γραφικόν. τοῦτον	δὲ	τίνα; (Ἑρμογένης) Τοῦτο ἔμοιγε δοκεῖ,
[388]	τὴν τέχνην. (Σωκράτης) Εἶεν. τῷ	δὲ	τίνος ἔργῳ ὁ διδασκαλικὸς χρήσεται
[421]	Σώκρατες, ἀνδρείως πάνυ διακεκροτηκέναι· εἰ	δέ	τίς σε ἔροιτο τοῦτο τὸ
[440]	ἔστι δὲ τὸ καλόν, ἔστι	δὲ	τὸ ἀγαθόν, ἔστι δὲ ἓν
[405]	Θετταλοὶ τοῦτον τὸν θεόν. Διὰ	δὲ	τὸ ἀεὶ βολῶν ἐγκρατὴς εἶναι
[440]	μὲν ἀεὶ τὸ γιγνῶσκον, ἔστι	δὲ	τὸ γιγνωσκόμενον, ἔστι δὲ τὸ
[427]	ὅτι μεγάλα τὰ γράμματα. Εἰς	δὲ	τὸ γογγύλον» τοῦ οὖ δεόμενος
[413]	μὲν πάντων καταγελᾶν φησιν, εἶναι	δὲ	τὸ δίκαιον ὃ λέγει Ἀναξαγόρας,
[412]	τὸ ὄνομα, ῥᾴδιον συμβαλεῖν· αὐτὸ	δὲ	τὸ δίκαιον» χαλεπόν. Καὶ γὰρ
[440]	ἔστι δὲ τὸ γιγνωσκόμενον, ἔστι	δὲ	τὸ καλόν, ἔστι δὲ τὸ
[416]	συγκροτήσαντες αἰσχρὸν» καλοῦσιν. (Ἑρμογένης) Τί	δὲ	τὸ καλόν» (Σωκράτης) Τοῦτο χαλεπώτερον
[425]	οὕτως ἔδει αὐτὰ διαιρεῖσθαι, νῦν	δὲ	τὸ λεγόμενον κατὰ δύναμιν δεήσει
[409]	δὲ ἡ σελήνη» (Σωκράτης) Τοῦτο	δὲ	τὸ ὄνομα φαίνεται τὸν Ἀναξαγόραν
[403]	σείειν ὁ σείων» ὠνόμασται· πρόσκειται	δὲ	τὸ πεῖ καὶ τὸ δέλτα.
[409]	ἀστραπὴ» καλλωπισθεῖσα κέκληται. (Ἑρμογένης) Τί	δὲ	τὸ πῦρ καὶ τὸ ὕδωρ;
[423]	οὔ μοι δοκοῦμεν ὀνομάσειν. Λέγω	δέ	τοι τοῦτο· ἔστι τοῖς πράγμασι
[418]	γε ζυγὸν» οὐδὲν δηλοῖ, τὸ	δὲ	τοῖν (δυοῖν ἕνεκα τῆς δέσεως
[421]	καὶ τὸ ἀναγκαζόμενον ἡσυχάζειν, ἀπείκασται	δὲ	τοῖς καθεύδουσι· τὸ ψεῖ δὲ
[430]	καὶ τοῖς ὀνόμασιν, ὀρθήν, ἐπὶ	δὲ	τοῖς ὀνόμασι πρὸς τῷ ὀρθὴν
[430]	τὸ μὴ ὀρθῶς διανέμειν, ἐπὶ	δὲ	τοῖς ὀνόμασιν οὔ, ἀλλ᾽ ἀναγκαῖον
[394]	(Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης) Τί	δὲ	τοῖς παρὰ φύσιν, οἳ ἂν
[426]	τοῦ ἰέναι βούλεται εἶναι, διὰ	δὲ	τὸν καλλωπισμὸν στάσις» ὠνόμασται. Τὸ
[429]	οὕτω σὲ μὲν οὔ, Ἑρμογένη	δὲ	τόνδε; ἢ οὐδένα; (Κρατύλος) Ἔμοὶ
[418]	εἶ ἢ ἦτα μεταστρέφουσιν, ἀντὶ	δὲ	τοῦ δέλτα ζῆτα, ὡς δὴ
[385]	φῄς. (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Τὸ	δὲ	τοῦ ψεύδους μόριον οὐ ψεῦδος;
[399]	μέσης συλλαβῆς βαρεῖαν ἐφθεγξάμεθα. Ἄλλων	δὲ	τοὐναντίον ἐμβάλλομεν γράμματα, τὰ δὲ
[435]	τοῦτο δ᾽ ἐστὶ προσήκουσιν, (αἴσχιστα	δὲ	τοὐναντίον. Τόδε δέ μοι ἔτι
[426]	ἀρχὴ ἀπὸ τοῦ κίειν» ξενικὸν	δὲ	τοὔνομα τοῦτο δ᾽ ἐστὶν ἰέναι.
[412]	σοφία» φορᾶς ἐφάπτεσθαι σημαίνει. Σκοτωδέστερον	δὲ	τοῦτο καὶ ξενικώτερον· ἀλλὰ δεῖ
[431]	τὸ δ᾽ ἕτερον ψεύδεσθαι. Εἰ	δὲ	τοῦτο οὕτως ἔχει, καὶ ἔστι
[435]	ᾗ φῂς σὺ σκληρότητι· εἰ	δὲ	τοῦτο οὕτως ἔχει, τί ἄλλο
[422]	(ἔμπροσθεν εἰς ταῦτα ἀνεληλυθέναι. Εἰ	δὲ	τοῦτο οὕτως ἔχει, ὥς μοι
[417]	πολλαχοῦ κέχρηται, τῷ ὀφέλλειν» ἔστι	δὲ	τοῦτο τοῦ αὔξειν καὶ ποιεῖν
[436]	εὑρίσκειν ἕτερον δεῖν τρόπον, μανθάνειν	δὲ	τοῦτον; (Κρατύλος) Πάντων μάλιστα καὶ
[412]	οὐδὲν ἄλλο ἢ χωρεῖν, διὰ	δὲ	τούτου παντὸς εἶναί τι διεξιόν,
[420]	ἀπὸ τοῦ τόξου βολῇ. Ἔοικε	δὲ	τούτῳ μᾶλλον. ἡ (Γοῦν οἴησις»
[402]	ἠθούμενον πηγῆς ἀπείκασμά ἐστιν· ἐκ	δὲ	τούτων ἀμφοτέρων τῶν ὀνομάτων ἡ
[413]	ἐν τῷ πυρὶ ἐνόν. Ὁ	δὲ	τούτων μὲν πάντων καταγελᾶν φησιν,
[427]	ὄνομα ποιῶν ὁ νομοθέτης, ἐκ	δὲ	τούτων τὰ λοιπὰ ἤδη αὐτοῖς
[430]	μὲν τύχῃ, ἐκείνου εἰκόνα, ἂν	δὲ	τύχῃ, γυναικός; τὸ δὲ δεῖξαι
[431]	μίμημα, εἰπόντα ὅτι ἀνήρ, ἂν	δὲ	τύχῃ, τὸ τοῦ θήλεος τοῦ
[396]	μὲν τῷ ἑτέρῳ μέρει, οἱ	δὲ	τῷ ἑτέρῳ χρώμεθα οἱ μὲν
[390]	ναυπηγοῦ; (Ἑρμογένης) Κυβερνήτης. (Σωκράτης) Τίς	δὲ	τῷ τοῦ νομοθέτου ἔργῳ ἐπιστατήσειέ
[400]	ἱκανῶς, ὦ Σώκρατες, εἰρῆσθαι· περὶ	δὲ	τῶν θεῶν τῶν ὀνομάτων, οἷον
[409]	περιιὼν νέον ἀεὶ ἐπιβάλλει, ἕνον	δὲ	ὑπάρχει τὸ τοῦ προτέρου μηνός.
[429]	καλλίω παρέχονται, τὰ ζῷα, οἱ	δὲ	φαυλότερα; καὶ οἰκοδόμοι ὡσαύτως οἱ
[429]	νόμοι οἱ μὲν βελτίους, οἱ	δὲ	φαυλότεροι εἶναι; (Κρατύλος) Οὐ δῆτα.
[415]	με αὖ φήσεις πλάττειν· ἐγὼ	δέ	φημι, εἴπερ ὃ ἔμπροσθεν εἶπον
[423]	δηλῶσαι. (Ἑρμογένης) Ναί. (Σωκράτης) Ἐπειδὴ	δὲ	φωνῇ τε καὶ γλώττῃ καὶ
[385]	εἴη ἂν λόγος ἀληθής, ὁ	δὲ	ψευδής; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[430]	μέν τι αὐτῶν ἀληθές, τὸ	δὲ	ψεῦδος; καὶ γὰρ ἂν καὶ
[408]	οἰκοῦν ἐν τοῖς θεοῖς, τὸ	δὲ	ψεῦδος κάτω ἐν τοῖς πολλοῖς
[421]	ὡς θεία οὖσα ἄλη. Τὸ	δὲ>	ψεῦδος» τοὐναντίον τῇ φορᾷ· πάλιν
[413]	(τοῦτο εἶναι τὸ δίκαιον· ἐγὼ	δέ,	ὦ Ἑρμόγενες, ἅτε λιπαρὴς ὢν
[427]	διδάξῃς ἡμᾶς ἀμφοτέρους. (Κρατύλος) Τί	δέ,	ὦ Ἑρμόγενες; δοκεῖ σοι ῥᾴδιον
[388]	τρυπᾶν; (Ἑρμογένης) Τρύπανον. (Σωκράτης) Τί	δὲ	ᾧ κερκίζειν; (Ἑρμογένης) Κερκίς. (Σωκράτης)
[433]	νῦν σμικρόν, μέγα καλεῖν, ἐπὶ	δὲ	ᾧ μέγα, σμικρόν; πότερός σε
[388]	κερκίζειν; (Ἑρμογένης) Κερκίς. (Σωκράτης) Τί	δὲ	ᾧ ὀνομάζειν; (Ἑρμογένης) Ὄνομα. (Σωκράτης)
[406]	ὧν ἄν τις δέηται. Ἴσως	δὲ	ὡς οἱ ξένοι καλοῦσιν πολλοὶ
[397]	ὥσπερ κατ᾽ ἀρχὰς ἐλέγομεν, πολλὰ	δὲ	ὥσπερ εὐχόμενοι τίθενται, οἷον Εὐτυχίδην»
[440]	ἑταῖρε, διδάξεις, ἐπειδὰν ἥκῃς· νῦν	δέ,	ὥσπερ παρεσκεύασαι, πορεύου εἰς ἀγρόν·
[390]	ὀρθῶς ἔχει τὸ ὄργανον, ἐάντε	ἐνθάδε	ἐάντε ἐν βαρβάροις τις ποιῇ.
[390]	οὐδὲν χείρω νομοθέτην εἶναι τὸν	ἐνθάδε	ἢ τὸν ὁπουοῦν ἄλλοθι; (Ἑρμογένης)
[390]	κάλλιστα καὶ εἰργασμένον κρίνειε καὶ	ἐνθάδε	καὶ ἐν τοῖς βαρβάροις; ἆρ᾽
[390]	καὶ τὸν νομοθέτην τόν τε	ἐνθάδε	καὶ τὸν ἐν τοῖς βαρβάροις,
[403]	αὐτῷ, ὅς γε καὶ τοῖς	ἐνθάδε	τοσαῦτα ἀγαθὰ ἀνίησιν· οὕτω πολλὰ
[432]	Ἆρ᾽ ἂν δύο πράγματα εἴη	τοιάδε,	οἷον (Κρατύλος) καὶ Κρατύλου εἰκών,
[438]	ταῦτα μέν γε αὐτοῦ (ἐάσωμεν,	τάδε	δὲ ἐπισκεψώμεθα εἰ ἡμῖν καὶ
[433]	ταῦτα ἡμῖν συνδοκεῖ, μετὰ ταῦτα	τάδε	σκοπῶμεν· εἰ μέλλει φαμὲν καλῶς
[431]	μὴ ὀρθῶς διανέμειν τὰ ὀνόματα	μηδὲ	ἀποδιδόναι τὰ προσήκοντα ἑκάστῳ, ἀλλ᾽
[422]	τόδε· εἰ φωνὴν μὴ εἴχομεν	μηδὲ	γλῶτταν, ἐβουλόμεθα δὲ δηλοῦν ἀλλήλοις
[429]	ἄρτι ἐλέγετο, Ἑρμογένει τῷδε πότερον	(μηδὲ	ὄνομα τοῦτο κεῖσθαι φῶμεν, εἰ
[428]	αὑτοῦ πάντων χαλεπώτατον· ὅταν γὰρ	μηδὲ	σμικρὸν ἀποστατῇ ἀλλ᾽ ἀεὶ παρῇ
[438]	δὲ ἐπισκεψώμεθα εἰ ἡμῖν καὶ	τῇδε	ὁμολογεῖς εἴτε καὶ οὐ. Φέρε
[410]	ἐστὶν ἀήρ) Τὸν δὲ αἰθέρα	τῇδέ	πῃ ὑπολαμβάνω, ὅτι ἀεὶ θεῖ
[399]	λέγω. Πρῶτον μὲν γὰρ τὸ	τοιόνδε	δεῖ ἐννοῆσαι περὶ ὀνομάτων, ὅτι
[429]	μή; βούλομαι δὲ λέγειν τὸ	τοιόνδε.	ζωγράφοι εἰσίν που οἱ μὲν
[435]	Ἴσως γάρ, ὦ Κρατύλε, τὸ	τοιόνδε	λέγεις, ὡς ἐπειδάν τις εἰδῇ
[397]	ἐκλήθησαν; (Ἑρμογένης) Εἰκός γε. (Σωκράτης)	Τοιόνδε	τοίνυν ἔγωγε ὑποπτεύω· φαίνονταί μοι
[429]	ἑταῖρε. ὅμως μέντοι εἰπέ μοι	τοσόνδε·	(πότερον λέγειν μὲν οὐ δοκεῖ
[428]	ἀπόκαμνε ἀλλ᾽ εὐεργέτει καὶ Σωκράτη	τόνδε	δίκαιος δ᾽ εἶ καὶ ἐμέ.
[429]	σὲ μὲν οὔ, Ἑρμογένη δὲ	τόνδε;	ἢ οὐδένα; (Κρατύλος) Ἔμοὶ μὲν
[408]	Σώκρατες, εἰ βούλει. Περὶ τῶν	τοιῶνδε	δὲ τί σε κωλύει διελθεῖν,
[440]	προπέμψει δέ σε καὶ (Ἑρμογένης)	ὅδε.	(Κρατύλος) Ταῦτ᾽ ἔσται, ὦ Σώκρατες,
[427]	εἰ μή τι ἄλλο (Κρατύλος)	ὅδε	λέγει. (Ἑρμογένης) Καὶ μήν, ὦ
[407]	ἵνα καὶ εἰδῶμεν εἰ τὶ	ὅδε	λέγει. ~(Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν τοῦτό
[433]	ἃ δεῖ δηλοῦν αὐτά; ἢ	ὅδε	μᾶλλόν σε ἀρέσκει ὁ τρόπος
[383]	σοι δοκεῖ. (Ἑρμογένης) Κρατύλος φησὶν	ὅδε,	ὦ Σώκρατες, ὀνόματος ὀρθότητα εἶναι
[430]	(Σωκράτης) Πρῶτον μὲν δὴ σκόπει	τόδε.	ἆρ᾽ ἄν τις τὴν μὲν
[435]	ἐστὶ προσήκουσιν, (αἴσχιστα δὲ τοὐναντίον.	Τόδε	δέ μοι ἔτι εἰπὲ μετὰ
[400]	ἂν καὶ ἡγήσαιντο φορτικὸν εἶναι·	τόδε	δὲ σκόπει ἐὰν ἄρα καὶ
[422]	ὀνόματα εἶναι; ἀπόκριναι δέ μοι	τόδε·	εἰ φωνὴν μὴ εἴχομεν μηδὲ
[385]	δοκεῖ. (Σωκράτης) Φέρε δή μοι	τόδε	εἰπέ· καλεῖς τι ἀληθῆ λέγειν
[386]	ἔχειν. (Σωκράτης) Τί δέ; Ἐς	τόδε	ἤδη ἐξηνέχθης, ὥστε μὴ πάνυ
[423]	Ναί. (Σωκράτης) Τί δὲ δὴ	τόδε;	οὐ καὶ οὐσία δοκεῖ σοι
[439]	ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ἔτι τοίνυν	τόδε	σκεψώμεθα, ὅπως μὴ ἡμᾶς τὰ
[426]	τρέχειν, ἔτι δὲ ἐν τοῖς	τοιοῖσδε	ῥήμασιν οἷον κρούειν, θραύειν, ἐρείκειν,
[383]	ἦ δ᾽ ὅς, ὄνομα Ἑρμογένης,	οὐδὲ	ἂν πάντες καλῶσιν ἄνθρωποι. ~Καὶ
[399]	ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται	οὐδὲ	ἀναθρεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅμα
[399]	θηρία ὧν ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ	οὐδὲ	ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ, ὁ δὲ
[403]	δεῦρο ἐθελῆσαι ἀπελθεῖν τῶν ἐκεῖθεν,	οὐδὲ	αὐτὰς τὰς Σειρῆνας, (ἀλλὰ κατακεκηλῆσθαι
[411]	πεφυκέναι, οὐδὲν αὐτῶν μόνιμον εἶναι	οὐδὲ	βέβαιον, ἀλλὰ ῥεῖν καὶ φέρεσθαι
[386]	ὁμοίως εἶναι ἅμα καὶ ἀεί·	οὐδὲ	γὰρ ἂν οὕτως εἶεν οἱ
[389]	(δεῖ τοῦτο ἀ< μφι> γνοεῖν·	οὐδὲ	γὰρ εἰς τὸν αὐτὸν σίδηρον
[432]	μέντοι ὀρθῶς, ἀλλὰ τὸ παράπαν	οὐδὲ	γέγραπται, ἀλλ᾽ εὐθὺς ἕτερόν ἐστιν
[440]	Ἔστιν ὡς λέγεις. (Σωκράτης) Ἀλλ᾽	οὐδὲ	γνῶσιν εἶναι φάναι εἰκός, ὦ
[429]	εἶναι; (Κρατύλος) Οὐ δῆτα. (Σωκράτης)	Οὐδὲ	δὴ ὄνομα, ὡς ἔοικε, δοκεῖ
[406]	Ἡφαίστου τε καὶ Ἄρεως. (Σωκράτης)	Οὐδὲ	εἰκός γε. (Ἑρμογένης) Οὐ γάρ.
[429]	μοι δοκεῖ οὐδὲ φάναι. (Σωκράτης)	Οὐδὲ	εἰπεῖν οὐδὲ προσειπεῖν; οἷον εἴ
[433]	ὃ οὐκ ἂν καλὸν εἴη	οὐδὲ	καλῶς εἰργασμένον τὸ ὄνομα. Οὕτω
[386]	Ἔστι ταῦτα. (Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν	οὐδὲ	κατ᾽ Εὐθύδημόν γε οἶμαι σοὶ
[429]	οὐ μέντοι ὀρθῶς γε; (Κρατύλος)	Οὐδὲ	κεῖσθαι ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατες,
[394]	(Σωκράτης) Οὐ Θεόφιλον, ὡς ἔοικεν,	οὐδὲ	Μνησίθεον» οὐδὲ τῶν τοιούτων οὐδέν·
[440]	μέντοι ἴσθι, ὦ Σώκρατες, ὅτι	οὐδὲ	νυνὶ ἀσκέπτως ἔχω, ἀλλά μοι
[434]	ἀλλήλων, ἐπειδάν τις φῇ σκληρόν,	οὐδὲ	οἶσθα σὺ νῦν ὅτι ἐγὼ
[397]	δαίμονας; (Ἑρμογένης) Οὐκ ἐννοῶ. (Σωκράτης)	Οὐδὲ	ὅτι χρυσοῦν γένος τὸ πρῶτόν
[440]	μὴ οὐ ῥᾴδιον ᾖ ἐπισκέψασθαι,	οὐδὲ	πάνυ νοῦν ἔχοντος ἀνθρώπου ἐπιτρέψαντα
[423]	οὐκ ἐάν τις ταῦτα μιμῆται,	οὐδὲ	περὶ ταύτας τὰς μιμήσεις ἡ
[395]	οὐδὲν οἵου τε γενέσθαι προνοηθῆναι	οὐδὲ	προϊδεῖν τῶν πόρρω τῶν εἰς
[429]	οὐδὲ φάναι. (Σωκράτης) Οὐδὲ εἰπεῖν	οὐδὲ	προσειπεῖν; οἷον εἴ τις ἀπαντήσας
[407]	τὸ σῖγμα ἀφελών. Ἴσως δὲ	οὐδὲ	ταύτῃ, ἀλλ᾽ ὡς τὰ θεῖα
[417]	ἵστασθαι οὐκ ἐᾷ τὰ πράγματα,	οὐδὲ	τέλος λαβοῦσαν τὴν φορὰν τοῦ
[432]	ἡ ὀρθότης, ἀλλὰ τὸ ἐναντίον	οὐδὲ	τὸ παράπαν δέῃ πάντα ἀποδοῦναι
[388]	ὅταν τῷ ὀνόματι χρῆται; (Ἑρμογένης)	Οὐδὲ	τοῦτ᾽ ἔχω. (Σωκράτης) Οὐδὲ τοῦτό
[429]	Ἑρμογένη αὐτὸν εἶναι; μὴ γὰρ	οὐδὲ	τοῦτο αὖ ᾖ, τὸ τοῦτον
[388]	(Ἑρμογένης) Οὐδὲ τοῦτ᾽ ἔχω. (Σωκράτης)	Οὐδὲ	τοῦτό γ᾽ ἔχεις εἰπεῖν, τίς
[393]	τι γράμμα ἢ ἀφῄρηται, οὐδὲν	οὐδὲ	τοῦτο, ἕως ἂν ἐγκρατὴς ᾖ
[401]	(Ἑρμογένης) Οὐ μὰ τὸν Δία	οὐδὲ	τοῦτο οἶμαι ῥᾴδιον εἶναι. (Σωκράτης)
[420]	δοκεῖ εἶναι, ὡς οὐ βαλόντος	οὐδὲ	τυχόντος οὗ τ᾽ ἔβαλλε καὶ
[390]	ὀνόματος θέσις, οὐδὲ φαύλων ἀνδρῶν	οὐδὲ	τῶν ἐπιτυχόντων. Καὶ (Κρατύλος) ἀληθῆ
[394]	Θεόφιλον, ὡς ἔοικεν, οὐδὲ Μνησίθεον»	οὐδὲ	τῶν τοιούτων οὐδέν· ἀλλ᾽ ὅτι
[386]	τὰ πράγματα, οὐ πρὸς ἡμᾶς	οὐδὲ	ὑφ᾽ ἡμῶν ἑλκόμενα ἄνω καὶ
[429]	δέ; (Κρατύλος) Οὔ μοι δοκεῖ	οὐδὲ	φάναι. (Σωκράτης) Οὐδὲ εἰπεῖν οὐδὲ
[390]	οἴει, ἡ τοῦ ὀνόματος θέσις,	οὐδὲ	φαύλων ἀνδρῶν οὐδὲ τῶν ἐπιτυχόντων.
[437]	τὰ ὀνόματα τιθέμενον οὐχὶ ἰόντα	οὐδὲ	φερόμενα ἀλλὰ μένοντα τὰ πράγματα
[440]	νῦν ἡμεῖς λέγομεν, ῥοῇ (οὐδὲν	οὐδὲ	φορᾷ. Ταῦτ᾽ οὖν πότερόν ποτε
[429]	τὸ ὄνομα δηλοῦσα) (Σωκράτης) Πότερον	οὐδὲ	ψεύδεται ὅταν τις φῇ Ἑρμογένη
[418]	αὐτὸ καὶ ἀνεμνήσθην ἄρτι ἀπὸ	τοῦδε	ὃ ἔμελλόν σοι ἐρεῖν ὅτι
[391]	ἐξαίφνης πεισθῆναι, ἀλλὰ δοκῶ μοι	ὧδε	ἂν μᾶλλον πιθέσθαι σοι, εἴ
[434]	τὰ πρῶτα ὀνόματά τις συνθήσει;	ὧδε	δὲ λέγω· ἆρά ποτ᾽ ἄν
[392]	(Ἑρμογένης) Οὐκ ἔχω λέγειν. (Σωκράτης)	Ὧδε	δὴ σκόπει. εἴ τις ἔροιτό
[399]	γενομένης. (Ἑρμογένης) Πῶς λέγεις; (Σωκράτης)	Ὧδε.	Σημαίνει τοῦτο τὸ ὄνομα ὁ
[386]	Πῶς οὖν τοῦτο τίθεσαι; ἆρ᾽	ὧδε·	τοὺς μὲν πάνυ χρηστοὺς πάνυ
[383]	(Ἑρμογένης) Βούλει οὖν καὶ Σωκράτει	τῷδε	ἀνακοινωσώμεθα τὸν λόγον; (Κρατύλος) Εἴ
[429]	ὃ καὶ ἄρτι ἐλέγετο, Ἑρμογένει	τῷδε	πότερον (μηδὲ ὄνομα τοῦτο κεῖσθαι
[432]	τὸ δὲ μή, καὶ μὴ	ἀνάγκαζε	πάντ᾽ ἔχειν τὰ γράμματα, ἵνα
[401]	Τί δή, ὦ Σώκρατες; (Σωκράτης)	Ὠγαθέ,	ἐννενόηκά τι σμῆνος σοφίας. (Ἑρμογένης)
[401]	ῥᾴδιον εἶναι. (Σωκράτης) Κινδυνεύουσι γοῦν,	ὠγαθὲ	Ἑρμόγενες, οἱ πρῶτοι τὰ ὀνόματα
[398]	σὺ ἔχεις εἰπεῖν; (Ἑρμογένης) Πόθεν,	ὠγαθέ,	ἔχω; οὐδ᾽ εἴ τι οἷός
[393]	οὐκ ἔγωγε. ~(Σωκράτης) Ἀλλ᾽ ἆρα,	ὠγαθέ,	καὶ τῷ Ἕκτορι αὐτὸς ἔθετο
[428]	πάλαι σε ἐνοῦσα ἐλελήθει. (Σωκράτης)	Ὠγαθὲ	Κρατύλε, θαυμάζω καὶ αὐτὸς πάλαι
[436]	ὀνόματα; (Σωκράτης) Ἀλλὰ τοῦτο μέν,	ὠγαθὲ	Κρατύλε, οὐδέν ἐστιν ἀπολόγημα. Εἰ
[429]	χειρὸς εἴποι· χαῖρε, ὦ ξένε	Ἀθηναῖε,	ὑὲ Σμικρίωνος Ἑρμόγενες, οὗτος λέξειεν
[432]	λέγεις. (Σωκράτης) Θαρρῶν τοίνυν, ὦ	γενναῖε,	ἔα καὶ ὄνομα τὸ μὲν
[390]	τ᾽ ἂν κάλλιστα καὶ εἰργασμένον	κρίνειε	καὶ ἐνθάδε καὶ ἐν τοῖς
[395]	τις βουλόμενος ταλάντατον ὀνομάσαι ἀποκρυπτόμενος	ὀνομάσειε	καὶ εἴποι ἀντ᾽ ἐκείνου Τάνταλον,
[430]	ὥσπερ ἂν εἴ τις χαλκίον	κινήσειε	κρούσας. (Σωκράτης) Φέρε δή, ἐάν
[390]	δὲ τῷ τοῦ νομοθέτου ἔργῳ	ἐπιστατήσειέ	τ᾽ ἂν κάλλιστα καὶ εἰργασμένον
[415]	Ἑρμόγενες. Ἀλλὰ μὴ (λίαν, ὦ	δαιμόνιε,	ἀκριβολογοῦ, μή μ᾽ ἀπογυιώσῃς μένεος.
[428]	λέγει. φησὶ δὲ Αἶαν διογενὲς	Τελαμώνιε,	κοίρανε λαῶν, Πάντα τί μοι
[408]	Ἀλλ᾽ ὅπερ ἐγὼ ἔλεγον, ὦ	μακάριε,	ἀπαλλαγῶμεν ἐκ τῶν θεῶν. (Ἑρμογένης)
[391]	ὀνόματος. (Σωκράτης) Ἐγὼ μέν, ὦ	μακάριε	Ἑρμόγενες, οὐδεμίαν λέγω, ἀλλ᾽ ἐπελάθου
[433]	ὀλίγα· λέγεσθαι δ᾽ οὖν, ὦ	μακάριε,	ἐῶμεν, ἵνα μὴ ὄφλωμεν ὥσπερ
[414]	γλίσχρως, ὦ Σώκρατες. (Σωκράτης) Ὦ	μακάριε,	οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι τὰ πρῶτα
[439]	ἐφελκόμενοι προσεμβάλλουσιν. Σκέψαι γάρ, ὦ	θαυμάσιε	Κρατύλε, ὃ ἔγωγε πολλάκις ὀνειρώττω.
[392]	ἄνδρες αὐτὸν Ἀστυάνακτα ἐκάλουν; (Ἑρμογένης)	Ἔοικέ	γε. (Σωκράτης) Οὐκοῦν καὶ Ὅμηρος
[420]	τῇ ἀπὸ τοῦ τόξου βολῇ.	Ἔοικε	δὲ τούτῳ μᾶλλον. ἡ (Γοῦν
[403]	Ἐπιθυμίᾳ ἄρα τινὶ αὐτούς, ὡς	ἔοικε,	δεῖ, εἴπερ τῷ μεγίστῳ δεσμῷ
[409]	πιέζειν. (Ἑρμογένης) Τί δή; (Σωκράτης)	Ἔοικε	δηλοῦντι παλαιότερον ὃ ἐκεῖνος νεωστὶ
[422]	Ἀλλὰ τὰ μὲν ὕστερα, ὡς	ἔοικε,	διὰ τῶν προτέρων οἷά τε
[429]	(Σωκράτης) Οὐδὲ δὴ ὄνομα, ὡς	ἔοικε,	δοκεῖ σοι κεῖσθαι τὸ μὲν
[428]	οὐ δεινόν; δεῖ δή, ὡς	ἔοικε,	θαμὰ μεταστρέφεσθαι ἐπὶ τὰ προειρημένα,
[435]	τὸ ἔθος· ἐκεῖνο γάρ, ὡς	ἔοικε,	καὶ ὁμοίῳ καὶ ἀνομοίῳ δηλοῖ.
[419]	εὐπορίᾳ τῆς ῥοῆς τῆς ψυχῆς	ἔοικε	κεκλημένῃ. (Τέρψις» δὲ ἀπὸ τοῦ
[412]	χαλεπόν. Καὶ γὰρ δὴ καὶ	ἔοικε	μέχρι μέν του ὁμολογεῖσθαι (παρὰ
[423]	(Σωκράτης) Ὄνομ᾽ ἄρ᾽ ἐστίν, ὡς	ἔοικε,	μίμημα φωνῇ ἐκείνου ὃ μιμεῖται,
[408]	~(Σωκράτης) Ἀλλὰ μὴν τοῦτό γε	ἔοικε	περὶ λόγον τι εἶναι ὁ
[421]	γὰρ θεία τοῦ ὄντος φορὰ	ἔοικε	προσειρῆσθαι τούτῳ τῷ ῥήματι, τῇ
[437]	ὡς ἀμφίβολόν (ἐστι) καὶ μᾶλλον	ἔοικε	σημαίνοντι ὅτι ἵστησιν ἡμῶν ἐπὶ
[421]	ἀλήθεια, καὶ τοῦτο τοῖς ἄλλοις	ἔοικε	(συγκεκροτῆσθαι) ἡ γὰρ θεία τοῦ
[419]	ἡδονή, ἡ πρὸς τὴν ὄνησιν	ἔοικε	τείνουσα πρᾶξις τοῦτο ἔχειν τὸ
[409]	ὀρθῶς κεκλημένος, τὰ δ᾽ ἄστρα»	ἔοικε	τῆς ἀστραπῆς ἐπωνυμίαν ἔχειν. ἡ
[397]	ἤδη τούτῳ τῷ ὀνόματι προσαγορεύειν.	Ἔοικέ	τι ὃ λέγω τῷ ἀληθεῖ
[417]	σύμφορα» κεκλῆσθαι ἀπὸ τοῦ συμπεριφέρεσθαι	ἔοικε,	τὸ δέ γε κερδαλέον» ἀπὸ
[421]	Ἔγωγε, τό γε ζητεῖν. (Σωκράτης)	Ἔοικε	τοίνυν ἐκ λόγου ὀνόματι συγκεκροτημένῳ,
[409]	διέλθωμεν; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. ~(Σωκράτης)	Ἔοικε	τοίνυν κατάδηλον γενόμενον ἂν μᾶλλον
[423]	πολλοῖς; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)	Ἔοικε	τοίνυν οὐκ ἐάν τις ταῦτα
[407]	καὶ ὁ τὰ ὀνόματα ποιῶν	ἔοικε	τοιοῦτόν τι περὶ αὐτῆς διανοεῖσθαι,
[423]	του (σώματος) ἐγίγνετο, (μιμησαμένου, ὡς	ἔοικε,	τοῦ σώματος ἐκεῖνο ὃ ἐβούλετο
[415]	ἀεὶ ῥέον ἐπωνυμίαν εἴληφεν, ὡς	ἔοικε,	τοῦτο τοὔνομα, ὃ> ὀρθῶς μὲν
[389]	Τὸ φύσει γὰρ ἑκάστῳ, ὡς	ἔοικε,	τρύπανον πεφυκὸς εἰς τὸν σίδηρον
[411]	οὐκ ἀποδειλιατέον ἀλλ᾽ ἐπισκεπτέον, ὡς	ἔοικε,	φρόνησιν καὶ σύνεσιν καὶ γνώμην
[387]	λέξει, ἢ ἐὰν μὲν ᾗ	πέφυκε	τὰ πράγματα λέγειν τε καὶ
[387]	Οὐκοῦν καὶ ὀνομαστέον (ἐστὶν) ᾗ	πέφυκε	τὰ πράγματα ὀνομάζειν τε καὶ
[387]	τε καὶ τέμνεσθαι καὶ ᾧ	πέφυκε,	τεμοῦμέν τε καὶ πλέον τι
[427]	δ᾽ αὖ ἄλφα τῷ μεγάλῳ	ἀπέδωκε,	καὶ τῷ μήκει» τὸ ἦτα,
[431]	Καλῶς γε σὺ ποιῶν, ὦ	φίλε,	εἰ ἔστι τοῦτο οὕτως· οὐδὲν
[407]	Ναί. (Σωκράτης) Τοῦτο ἐμβριθέστερον, ὦ	φίλε.	Ἐοίκασι δὴ καὶ οἱ παλαιοὶ
[425]	καὶ οὐ καθ᾽ ὁδόν, ὦ	φίλε	Ἑρμόγενες. (Ἑρμογένης) Ἴσως νὴ Δί᾽
[438]	γε. ~(Σωκράτης) Οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν, ὦ	φίλε.	Καὶ ταῦτα μέν γε αὐτοῦ
[429]	γάρ τινες οἱ λέγοντες, ὦ	φίλε	Κρατύλε, καὶ νῦν καὶ πάλαι.
[432]	Κρατύλοι. (Σωκράτης) Ὁρᾷς οὖν, ὦ	φίλε,	ὅτι ἄλλην χρὴ εἰκόνος ὀρθότητα
[413]	ἰόντα. Ἐνταῦθα δὴ ἐγώ, ὦ	φίλε,	πολὺ ἐν πλείονι ἀπορίᾳ εἰμὶ
[420]	βαλόντος οὐδὲ τυχόντος οὗ τ᾽	ἔβαλλε	καὶ ὃ ἐβούλετο καὶ περὶ
[407]	δὲ ἄλλων ὧν> τινων βούλει	προβαλλέ	μοι, ὄφρα ἴδηαι οἷοι Εὐθύφρονος
[438]	Οὐ γάρ που, ὦ ἑταῖρε	Κρατύλε,	ἀγνοοῦντές γε. (Κρατύλος) Οὔ μοι
[430]	δή, ἐάν πῃ διαλλαχθῶμεν, ὦ	Κρατύλε·	ἆρ᾽ οὐκ ἄλλο μὲν ἂν
[438]	Ἔστιν ἄρα, ὡς ἔοικεν, ὦ	Κρατύλε,	δυνατὸν μαθεῖν ἄνευ ὀνομάτων τὰ
[440]	γνῶσιν εἶναι φάναι εἰκός, ὦ	Κρατύλε,	εἰ μεταπίπτει πάντα χρήματα καὶ
[436]	(Σωκράτης) Φέρε δὴ ἐννοήσωμεν, ὦ	Κρατύλε,	εἴ τις ζητῶν τὰ (πράγματα
[427]	λέγει. Νῦν οὖν (μοι, ὦ	Κρατύλε,	ἐναντίον Σωκράτους εἰπὲ πότερον ἀρέσκει
[428]	σε ἐνοῦσα ἐλελήθει. (Σωκράτης) Ὠγαθὲ	Κρατύλε,	θαυμάζω καὶ αὐτὸς πάλαι τὴν
[429]	τινες οἱ λέγοντες, ὦ φίλε	Κρατύλε,	καὶ νῦν καὶ πάλαι. (Κρατύλος)
[431]	ἐστιν· ἢ πῶς λέγεις, ὦ	Κρατύλε;	(Κρατύλος) Οὕτω· καλῶς γάρ μοι
[432]	καλῶς σκοπῶμεν οὕτω σκοποῦντες, ὦ	Κρατύλε.	(Κρατύλος) Πῶς δή; (Σωκράτης) Ἴσως
[439]	προσεμβάλλουσιν. Σκέψαι γάρ, ὦ θαυμάσιε	Κρατύλε,	ὃ ἔγωγε πολλάκις ὀνειρώττω. Πότερον
[428]	δὴ ἔγωγε καὶ αὐτός, ὦ	Κρατύλε,	οὐδὲν ἂν ἰσχυρισαίμην ὧν εἴρηκα,
[436]	(Σωκράτης) Ἀλλὰ τοῦτο μέν, ὠγαθὲ	Κρατύλε,	οὐδέν ἐστιν ἀπολόγημα. Εἰ γὰρ
[440]	Ἴσως μὲν οὖν δή, ὦ	Κρατύλε,	οὕτως ἔχει, ἴσως δὲ καὶ
[435]	Ἐπειδὴ δὲ ταῦτα συγχωροῦμεν, ὦ	Κρατύλε	τὴν γὰρ σιγήν σου συγχώρησιν
[435]	πράγματα. (Σωκράτης) Ἴσως γάρ, ὦ	Κρατύλε,	τὸ τοιόνδε λέγεις, ὡς ἐπειδάν
[432]	Ἔγωγε. (Σωκράτης) Γελοῖα γοῦν, ὦ	Κρατύλε,	ὑπὸ τῶν ὀνομάτων πάθοι ἂν
[437]	(Σωκράτης) Τί οὖν τοῦτο, ὦ	Κρατύλε;	ὥσπερ ψήφους διαριθμησόμεθα τὰ ὀνόματα,
[413]	(ἀκηκοέναι) καὶ ἐπιχειροῦσιν, βουλόμενοι ἀποπιμπλάναι	με,	ἄλλος ἄλλα ἤδη λέγειν, καὶ
[415]	καὶ καλεῖται ἀρετή. Καὶ ἴσως	με	αὖ φήσεις πλάττειν· ἐγὼ δέ
[407]	ἐρόμενός σε περὶ Ἑρμοῦ, ἐπειδή	με	καὶ οὔ φησιν (Κρατύλος) Ἑρμογένη
[427]	ἐστὶν οὐδὲν σαφὲς λέγων, ὥστε	με	μὴ δύνασθαι εἰδέναι πότερον ἑκὼν
[393]	(Σωκράτης) Καλῶς λέγεις· φύλαττε γάρ	με	μή πῃ παρακρούσωμαί σε. Κατὰ
[409]	κινδυνεύει ἤτοι ἡ τοῦ Εὐθύφρονός	με	μοῦσα ἐπιλελοιπέναι, ἢ τοῦτό τι
[384]	ἀποσαφεῖ οὐδὲν εἰρωνεύεταί τε πρός	με,	προσποιούμενός τι αὐτὸς ἐν ἑαυτῷ
[433]	Σώκρατες· ἐπεὶ οὐκ ἀρέσκει γέ	με	τὸ φάναι ὄνομα μὲν εἶναι,
[413]	τὰ ἐσκαμμένα (ἅλλεσθαι. Ἱκανῶς γάρ	μέ	φασι πεπύσθαι (ἀκηκοέναι) καὶ ἐπιχειροῦσιν,
[440]	λέγει. (Σωκράτης) Εἰς αὖθις τοίνυν	με,	ὦ ἑταῖρε, διδάξεις, ἐπειδὰν ἥκῃς·
[414]	ὄνομα. Ἀλλ᾽ οὐ γὰρ ἐπισκοπεῖς	με	ὥσπερ ἐκτὸς δρόμου φερόμενον ἐπειδὰν
[428]	μαθητῶν περὶ ὀρθότητος ὀνομάτων καὶ	ἐμὲ	γράφου. (Κρατύλος) Ἀλλὰ μὲν δή,
[429]	μὲν ὁ λόγος ἢ κατ᾽	ἐμὲ	καὶ κατὰ τὴν ἐμὴν ἡλικίαν,
[439]	ἴσως ἐστὶν ἐγνωκέναι ἢ κατ᾽	ἐμὲ	καὶ σέ· ἀγαπητὸν δὲ καὶ
[392]	ἴσως μείζω ἐστὶν ἢ κατ᾽	ἐμὲ	καὶ σὲ ἐξευρεῖν· ὁ δὲ
[408]	μοι δοκεῖ (Κρατύλος) λέγειν τὸ	ἐμὲ	μὴ εἶναι Ἑρμογένη· οὔκουν εὐμήχανός
[384]	σαφῶς εἰπεῖν, ποιήσειεν ἂν καὶ	ἐμὲ	ὁμολογεῖν καὶ λέγειν ἅπερ αὐτὸς
[428]	τόνδε δίκαιος δ᾽ εἶ καὶ	ἐμέ.	(Σωκράτης) Καὶ μὲν δὴ ἔγωγε
[428]	φησὶ δὲ Αἶαν διογενὲς Τελαμώνιε,	κοίρανε	λαῶν, Πάντα τί μοι κατὰ
[429]	τῆς χειρὸς εἴποι· χαῖρε, ὦ	ξένε	Ἀθηναῖε, ὑὲ Σμικρίωνος Ἑρμόγενες, οὗτος
[428]	τ᾽ εἶ πλέον ποιῆσαι, μὴ	ἀπόκαμνε	ἀλλ᾽ εὐεργέτει καὶ Σωκράτη τόνδε
[432]	τι ἢ (προσθῇς, ἕτερος εὐθὺς	γέγονε·	τοῦ δὲ ποιοῦ τινος καὶ
[402]	Ὀρφεὺς ὅτι Ὠκεανὸς πρῶτος καλλίρροος	ἦρξε	γάμοιο, (ὅς ῥα κασιγνήτην ὁμομήτορα
[403]	ἐρῶ ἅ γέ μοι φαίνεται.	εἰπὲ	γάρ μοι, δεσμὸς ζῴῳ ὁτῳοῦν
[385]	(Σωκράτης) Φέρε δή μοι τόδε	εἰπέ·	καλεῖς τι ἀληθῆ λέγειν καὶ
[435]	τοὐναντίον. Τόδε δέ μοι ἔτι	εἰπὲ	μετὰ ταῦτα, τίνα ἡμῖν δύναμιν
[429]	ἡλικίαν, ὦ ἑταῖρε. ὅμως μέντοι	εἰπέ	μοι τοσόνδε· (πότερον λέγειν μὲν
[427]	(μοι, ὦ Κρατύλε, ἐναντίον Σωκράτους	εἰπὲ	πότερον ἀρέσκει σοι ᾗ λέγει
[399]	ἄνθρωπος ἄνθρωπος» ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ	ὄπωπε.	(Ἑρμογένης) Τί οὖν τὸ μετὰ
[399]	ἑώρακεν τοῦτο δ᾽ ἐστὶ (τὸ)	ὄπωπε»	καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο
[430]	τις χαλκίον κινήσειε κρούσας. (Σωκράτης)	Φέρε	δή, ἐάν πῃ διαλλαχθῶμεν, ὦ
[436]	τρόπον τοῦτον κατὰ ταὐτά. (Σωκράτης)	Φέρε	δὴ ἐννοήσωμεν, ὦ Κρατύλε, εἴ
[424]	(Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν οὖν. (Σωκράτης)	Φέρε	δὴ ἴδωμεν πότερον ἄρα ταῦτα
[385]	καὶ Ἕλλησι παρὰ βαρβάρους. (Σωκράτης)	Φέρε	δὴ ἴδωμεν, ὦ Ἑρμόγενες, πότερον
[430]	πραγμάτων τινῶν; (Κρατύλος) Ναί. (Σωκράτης)	Φέρε	δή ἴσως γὰρ ἐγὼ οὐ
[385]	λέγεις; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ. (Σωκράτης)	Φέρε	δή μοι τόδε εἰπέ· καλεῖς
[387]	οὔ; (Ἑρμογένης) Φαίνεταί μοι. (Σωκράτης)	Φέρε	δή, ὃ ἔδει τέμνειν, ἔδει
[434]	τοῦ λόγου οὗπερ ἄρτι (Ἑρμογένης)	Φέρε,	καλῶς σοι δοκοῦμεν λέγειν ὅτι
[416]	ὄνομα. (Ἑρμογένης) Πῶς λέγεις; (Σωκράτης)	Φέρε,	τί οἴει σὺ εἶναι τὸ
[438]	τῇδε ὁμολογεῖς εἴτε καὶ οὐ.	Φέρε	τοὺς τὰ ὀνόματα ἐν ταῖς
[440]	Εἰς αὖθις τοίνυν με, ὦ	ἑταῖρε,	διδάξεις, ἐπειδὰν ἥκῃς· νῦν δέ,
[408]	διφυῆ ἔχει τὸ εἰκός, ὦ	ἑταῖρε.	(Ἑρμογένης) Πῶς δή; (Σωκράτης) Οἶσθα
[423]	πω δοκεῖ καλῶς λέγεσθαι, ὦ	ἑταῖρε.	(Ἑρμογένης) Τί δή; (Σωκράτης) Τοὺς
[430]	λέγω. Τὴν τοιαύτην γάρ, ὦ	ἑταῖρε,	καλῶ ἔγωγε διανομὴν ἐπ᾽ ἀμφοτέροις
[438]	(Σωκράτης) Οὐ γάρ που, ὦ	ἑταῖρε	Κρατύλε, ἀγνοοῦντές γε. (Κρατύλος) Οὔ
[391]	Ὀρθοτάτη μὲν τῆς σκέψεως, ὦ	ἑταῖρε,	μετὰ τῶν ἐπισταμένων, χρήματα ἐκείνοις
[429]	κατὰ τὴν ἐμὴν ἡλικίαν, ὦ	ἑταῖρε.	ὅμως μέντοι εἰπέ μοι τοσόνδε·
[411]	πάντα. (Σωκράτης) Ἐγείρεις μέν, ὦ	ἑταῖρε,	οὐ φαῦλον γένος ὀνομάτων· ὅμως
[429]	ξενίας, λαβόμενος τῆς χειρὸς εἴποι·	χαῖρε,	ὦ ξένε Ἀθηναῖε, ὑὲ Σμικρίωνος
[439]	ἐγνωκέναι ἢ κατ᾽ ἐμὲ καὶ	σέ·	ἀγαπητὸν δὲ καὶ τοῦτο ὁμολογήσασθαι,
[433]	δηλοῦν αὐτά; ἢ ὅδε μᾶλλόν	σε	ἀρέσκει ὁ τρόπος ὃν Ἑρμογένης
[384]	φησιν ἐκεῖνος, οὐδὲν ἂν ἐκώλυέν	σε	αὐτίκα μάλα εἰδέναι τὴν ἀλήθειαν
[428]	καὶ ἄλλη τις Μοῦσα πάλαι	σε	ἐνοῦσα ἐλελήθει. (Σωκράτης) Ὠγαθὲ Κρατύλε,
[392]	ἐστὶν ἢ κατ᾽ ἐμὲ καὶ	σὲ	ἐξευρεῖν· ὁ δὲ Σκαμάνδριός τε
[421]	πάνυ διακεκροτηκέναι· εἰ δέ τίς	σε	ἔροιτο τοῦτο τὸ ἰὸν» καὶ
[440]	πορεύου εἰς ἀγρόν· προπέμψει δέ	σε	καὶ (Ἑρμογένης) ὅδε. (Κρατύλος) Ταῦτ᾽
[413]	Ἄκουε δή· ἴσως γὰρ ἄν	σε	καὶ τὰ ἐπίλοιπα ἐξαπατήσαιμι ὡς
[393]	γάρ με μή πῃ παρακρούσωμαί	σε.	Κατὰ γὰρ τὸν αὐτὸν λόγον
[408]	Περὶ τῶν τοιῶνδε δὲ τί	σε	κωλύει διελθεῖν, οἷον ἡλίου τε
[398]	οὐ συντείνω διὰ τὸ ἡγεῖσθαι	σὲ	μᾶλλον εὑρήσειν ἢ ἐμαυτόν. ~(Σωκράτης)
[429]	ταῦτα ἢ προσείποι ἂν οὕτω	σὲ	μὲν οὔ, Ἑρμογένη δὲ τόνδε;
[433]	δὲ ᾧ μέγα, σμικρόν; πότερός	σε	ὁ τρόπος ἀρέσκει; ~(Κρατύλος) Ὅλῳ
[399]	οὖν τὸ μετὰ τοῦτο; ἔρωμαί	σε	ὃ ἡδέως ἂν πυθοίμην; (Σωκράτης)
[407]	ταῦτα, ἔτι γε ἓν ἐρόμενός	σε	περὶ Ἑρμοῦ, ἐπειδή με καὶ
[428]	περὶ αὐτῶν καὶ ἴσως ἄν	σε	ποιησαίμην (μαθητήν. Φοβοῦμαι μέντοι μὴ
[392]	δὴ σκόπει. εἴ τις ἔροιτό	σε	πότερον οἴει ὀρθότερον καλεῖν τὰ
[391]	(Σωκράτης) Ἀλλ᾽ εἰ μὴ αὖ	σε	ταῦτα ἀρέσκει, παρ᾽ Ὁμήρου χρὴ
[391]	ἀδελφὸν καὶ δεῖσθαι αὐτοῦ διδάξαι	σε	τὴν ὀρθότητα περὶ τῶν τοιούτων
[433]	(Σωκράτης) Πότερον τοῦτο οὐκ ἀρέσκει	σε,	τὸ εἶναι τὸ ὄνομα δήλωμα
[428]	μοί πως ἐπέρχεται λέγειν πρὸς	σὲ	τὸ τοῦ Ἀχιλλέως, ὃ ἐκεῖνος
[414]	δεῖ φυλάττειν καὶ τὸ εἰκὸς	σὲ	τὸν σοφὸν ἐπιστάτην. (Ἑρμογένης) Βουλοίμην
[384]	αὐτὸν σκώπτειν· οἴεται γὰρ ἴσως	σε	χρημάτων ἐφιέμενον κτήσεως ἀποτυγχάνειν ἑκάστοτε.
[427]	λάβδα ἡ γλῶττα κατιδών, ἀφομοιῶν	ὠνόμασε	τά τε λεῖα» καὶ αὐτὸ
[403]	τῷ ἰσχυροτάτῳ δεσμῷ ἔδει τοὺς	ἐκεῖσε	ἰόντας; (Ἑρμογένης) Δῆλα δή. (Σωκράτης)
[421]	μέγιστα καὶ τὰ κάλλιστα, τήν	τε	ἀλήθειαν» καὶ τὸ ψεῦδος καὶ
[431]	ὅταν ταῦτα τὰ γράμματα, τό	τε	ἄλφα καὶ τὸ βῆτα καὶ
[440]	γνῶσις εἶναι μὴ μεταπίπτει, μένοι	τε	ἂν ἀεὶ ἡ γνῶσις καὶ
[439]	ἐκ τῆς εἰκόνος μανθάνειν αὐτήν	τε	αὐτὴν εἰ καλῶς εἴκασται, καὶ
[397]	ἂν καὶ ὑμῖν συνδοκῇ, ~ἀποδιοπομπησόμεθά	τε	αὐτὴν καὶ καθαρούμεθα ἐξευρόντες ὅστις
[439]	(ἢ ἐκ τῆς ἀληθείας αὐτήν	τε	αὐτὴν καὶ τὴν εἰκόνα αὐτῆς
[393]	τούτου· δῆλον γὰρ ὅτι κρατεῖ	(τε	αὐτοῦ καὶ κέκτηται καὶ ἔχει
[424]	τῶν ἑτέρων κατὰ εἴδη τά	τε	ἄφωνα καὶ ἄφθογγα οὑτωσὶ γάρ
[406]	γὰρ καὶ οἱ θεοί. Ὅ	τε	γὰρ Διόνυσος εἴη ἂν ὁ
[403]	αὐτὸν οὐκ ἄξιον ὄν> Ὅτι	τε	γάρ, ἐπειδὰν ἅπαξ τις ἡμῶν
[419]	μοι φαίνεται, ὦ Ἑρμόγενες. Ἥ	τε	γὰρ ἡδονή, ἡ πρὸς τὴν
[395]	ὁ Ἀτρεὺς» ὀρθῶς ἔχει. Ὅ	τε	γὰρ τοῦ Χρυσίππου αὐτῷ φόνος
[395]	τοῦ Μυρτίλου φόνῳ οὐδὲν οἵου	τε	γενέσθαι προνοηθῆναι οὐδὲ προϊδεῖν τῶν
[396]	δὴ προσήκειν φαμὲν ὀνόματι οἵῳ	τε	εἶναι ἀπεργάζεσθαι. Οὐ γὰρ ἔστιν
[390]	ἀξιώσεις καὶ τὸν νομοθέτην τόν	τε	ἐνθάδε καὶ τὸν ἐν τοῖς
[428]	θαυμάζοιμι· δοκεῖς γάρ μοι αὐτός	τε	ἐσκέφθαι τὰ τοιαῦτα καὶ παρ᾽
[399]	ῥήματος ὄνομα ἡμῖν γένηται, τό	τε	ἕτερον αὐτόθεν ἰῶτα ἐξείλομεν καὶ
[430]	ταῦτα ἀμφότερα τὰ μιμήματα, τά	τε	ζωγραφήματα κἀκεῖνα τὰ ὀνόματα, τοῖς
[430]	ἀμφοτέροις μὲν τοῖς μιμήμασιν, τοῖς	τε	ζῴοις καὶ τοῖς ὀνόμασιν, ὀρθήν,
[422]	δικαίως ἂν φαῖμεν ἐπὶ στοιχείῳ	τε	ἤδη εἶναι καὶ οὐκέτι τοῦτο
[413]	εἰ τοῦτο οὕτως ἔχει; δοκῶ	τε	ἤδη μακρότερα τοῦ προσήκοντος ἐρωτᾶν
[422]	ἔοικε, διὰ τῶν προτέρων οἷά	τε	ἦν τοῦτο ἀπεργάζεσθαι. (Ἑρμογένης) Φαίνεται.
[412]	ἰέναι παντός, εἰ μὴ λεπτότατόν	τε	ἦν ὥστε αὐτὸ μηδὲν στέγειν,
[402]	θέσθαι; ὥσπερ αὖ Ὅμηρος Ὠκεανόν	τε	θεῶν γένεσίν» φησιν καὶ μητέρα
[407]	δ᾽ αὖ κατὰ τὸ σκληρόν	τε	καὶ ἀμετάστροφον, ὃ δὴ ἄρρατον»
[405]	Κατὰ μὲν τοίνυν τὰς ἀπολύσεις	τε	καὶ ἀπολούσεις, (ὡς ἰατρὸς ὢν
[405]	καθαίρων θεὸς καὶ ὁ ἀπολούων	τε	καὶ ἀπολύων τῶν τοιούτων κακῶν
[406]	ὦ Σώκρατες, ἐπιλήσῃ, οὐδ᾽ Ἡφαίστου	τε	καὶ Ἄρεως. (Σωκράτης) Οὐδὲ εἰκός
[393]	Ω· τοῖς δ᾽ (ἄλλοις φωνήεσί	τε	καὶ ἀφώνοις οἶσθα ὅτι περιτιθέντες
[396]	τοῦ ζῆν ἢ ὁ ἄρχων	τε	καὶ βασιλεὺς τῶν πάντων. Συμβαίνει
[423]	Ναί. (Σωκράτης) Ἐπειδὴ δὲ φωνῇ	τε	καὶ γλώττῃ καὶ στόματι βουλόμεθα
[424]	μιμούμενος; ἆρα οὐκ ἐπείπερ συλλαβαῖς	τε	καὶ γράμμασιν ἡ μίμησις τυγχάνει
[431]	δὲ ὁ διὰ τῶν συλλαβῶν	τε	καὶ γραμμάτων τὴν οὐσίαν τῶν
[416]	καὶ ὅσα μὲν ἂν νοῦς	τε	καὶ διάνοια ἐργάσηται, ταῦτά ἐστι
[407]	φασι τὴν Ἀθηνᾶν αὐτὸν νοῦν	τε	καὶ διάνοιαν πεποιηκέναι, καὶ ὁ
[427]	ῥᾴδιον εἶναι οὕτω ταχὺ μαθεῖν	τε	καὶ διδάξαι ὁτιοῦν πρᾶγμα, μὴ
[438]	ἄλλου του ἢ οὗπερ εἰκός	τε	καὶ δικαιότατον, δι᾽ ἀλλήλων γε,
[424]	ἐξ ὧν ἔστιν ἰδεῖν αὐτά	τε	καὶ εἰ ἐν αὐτοῖς ἔνεστιν
[438]	πρὶν καὶ ὁτιοῦν ὄνομα κεῖσθαί	τε	καὶ ἐκείνους εἰδέναι, εἴπερ μὴ
[394]	Ὥσπερ ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν, Ἀστυάναξ»	τε	καὶ Ἕκτωρ» οὐδὲν τῶν αὐτῶν
[415]	κακῶς ἰέναι δηλοῦν, τὸ ἰσχομένως	τε	καὶ ἐμποδιζομένως πορεύεσθαι, ὃ δὴ
[434]	σὺ πρὸς Ἑρμογένη ἔλεγες ἐξαιρῶν	τε	καὶ ἐντιθεὶς γράμματα οὗ δέοι,
[430]	ἑτέραν, τὴν τοῦ ἀνομοίου δόσιν	τε	καὶ ἐπιφοράν, οὐκ ὀρθήν, καὶ
[410]	ὥστε δύο ὀνόματα γεγονέναι, ἐνιαυτόν»	τε	καὶ (ἔτος, ἐξ ἑνὸς λόγου.
[440]	οὔ. Σκοπεῖσθαι οὖν χρὴ ἀνδρείως	τε	καὶ εὖ, καὶ μὴ ῥᾳδίως
[406]	(Ἑρμογένης) Τί δὲ ὁ Διόνυσός»	τε	καὶ ἡ ἀφροδίτη» (Σωκράτης) Μεγάλα,
[404]	(Ἑρμογένης) Εἶεν· τί δὲ Δήμητρά	τε	καὶ Ἥραν καὶ Ἀπόλλω καὶ
[397]	(Ἑρμογένης) Δῆλον δὴ ὅτι (δαίμονάς	τε	καὶ ἥρωας καὶ ἀνθρώπους) δαίμονας.
[410]	εἰσι διὰ τὸ ὁρίζειν χειμῶνάς	τε	καὶ θέρη καὶ πνεύματα καὶ
[387]	ἐστὶν ᾗ ἐπεφύκει ἕκαστον κάεσθαί	τε	καὶ κάειν καὶ ᾧ ἐπεφύκει;
[426]	περὶ τῶν πρώτων (ὀνομάτων μάλιστά	τε	καὶ καθαρώτατα δεῖ ἔχειν ἀποδεῖξαι,
[386]	ὁμοίως ἅπασι καὶ ἀεὶ ἀρετή	τε	καὶ κακία εἴη. (Ἑρμογένης) Ἀληθῆ
[417]	Ταῦτα τὰ περὶ τὸ ἀγαθόν	τε	καὶ καλόν, συμφέροντά (τε καὶ
[398]	ἐκ χρυσοῦ πεφυκὸς ἀλλ᾽ ἀγαθόν	τε	καὶ καλόν. τεκμήριον δέ μοί
[384]	νόμῳ καὶ ἔθει τῶν ἐθισάντων	τε	καὶ καλούντων. Εἰ δέ πῃ
[395]	ἐν Τροίᾳ μονὴ τοῦ πάθους	τε	καὶ καρτερίας. Ὅτι οὖν ἀγαστὸς
[407]	μὲν βούλει, κατὰ τὸ ἄρρεν	τε	καὶ κατὰ τὸ ἀνδρεῖον Ἄρης»
[440]	τὰ πράγματα διακεῖσθαι, ὑπὸ ῥεύματός	τε	καὶ κατάρρου πάντα (τὰ) χρήματα
[402]	τῶν ἄλλων θεῶν προγόνοις Ῥέαν»	τε	καὶ Κρόνον» ἆρα οἴει ἀπὸ
[387]	ᾗ πέφυκε τὰ πράγματα λέγειν	τε	καὶ λέγεσθαι καὶ ᾧ, ταύτῃ
[406]	τραχὺ τοῦ ἤθους ἀλλ᾽ ἥμερόν	τε	καὶ λεῖον Ληθὼ» (κεκλῆσθαι ὑπὸ
[417]	ἀγαθόν τε καὶ καλόν, συμφέροντά	(τε	καὶ λυσιτελοῦντα καὶ ὠφέλιμα καὶ
[405]	καὶ δηλοῦν τρόπον τινὰ μουσικήν	τε	καὶ μαντικὴν καὶ ἰατρικὴν καὶ
[403]	ὁ θεὸς (οὗτος) τέλεος σοφιστής	τε	καὶ μέγας εὐεργέτης τῶν παρ᾽
[385]	τοῦτο, λόγῳ λέγειν τὰ ὄντα	τε	καὶ μή; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε.
[392]	αὐτῷ ὀρνέῳ; ἢ τὴν Βατίειάν	τε	καὶ Μυρίνην, (καὶ ἄλλα πολλὰ
[392]	σὲ ἐξευρεῖν· ὁ δὲ Σκαμάνδριός	τε	καὶ ὁ Ἀστυάναξ ἀνθρωπινώτερον διασκέψασθαι,
[409]	πολλὰ οἱ Ἕλληνες ὀνόματα ἄλλως	τε	καὶ οἱ ὑπὸ τοῖς βαρβάροις
[406]	ἀπολούοντος, ὁμοπολοῦντος. Τὰς δὲ Μούσας»	τε	καὶ ὅλως τὴν μουσικὴν ἀπὸ
[427]	συλλαβὰς ἑκάστῳ τῶν ὄντων σημεῖόν	τε	καὶ ὄνομα ποιῶν ὁ νομοθέτης,
[387]	ᾗ πέφυκε τὰ πράγματα ὀνομάζειν	τε	καὶ ὀνομάζεσθαι καὶ ᾧ, ἀλλ᾽
[400]	νόμος ἐστὶν ἡμῖν εὔχεσθαι, οἵτινές	τε	καὶ ὁπόθεν χαίρουσιν ὀνομαζόμενοι, ταῦτα
[387]	ἐρεῖ· ἂν δὲ μή, ἐξαμαρτήσεταί	τε	καὶ οὐδὲν ποιήσει; (Ἑρμογένης) Οὕτω
[387]	ἐὰν δὲ παρὰ φύσιν, ἐξαμαρτησόμεθά	τε	καὶ οὐδὲν πράξομεν; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε
[400]	περιιέναι, τί σοι δοκεῖ ἔχειν	τε	καὶ ὀχεῖν ἄλλο ἢ ψυχή;
[407]	~ἢ ἐν ταῖς (χερσὶν πάλλειν»	τε	καὶ πάλλεσθαι» καὶ ὀρχεῖν καὶ
[417]	τὴν φορὰν τοῦ φέρεσθαι στῆναί	τε	καὶ παύσασθαι, ἀλλ᾽ ἀεὶ λύει
[387]	τέμνεσθαι καὶ ᾧ πέφυκε, τεμοῦμέν	τε	καὶ πλέον τι ἡμῖν ἔσται
[411]	λεγόμενα ὅτι παντάπασιν ὡς φερομένοις	τε	καὶ ῥέουσι καὶ γιγνομένοις τοῖς
[420]	οὐ τοῦ παρόντος εἶναι (ἱμέρου	τε	καὶ ῥεύματος) ἀλλὰ τοῦ ἄλλοθί
[408]	σε κωλύει διελθεῖν, οἷον ἡλίου	τε	καὶ σελήνης καὶ ἄστρων καὶ
[391]	Νῦν δὲ σκοπουμένοις ἡμῖν, ἐμοί	τε	καὶ σοί, τοσοῦτον μὲν ἤδη
[430]	μαχώμεθα ἐν τοῖς λόγοις ἐγώ	τε	καὶ σὺ φίλοι ὄντες, ἀπόδεξαί
[423]	δύναιτο ἑκάστου, τὴν οὐσίαν, γράμμασί	τε	καὶ συλλαβαῖς, ἆρ᾽ οὐκ ἂν
[417]	ὑπὸ τοῦ τοιούτου πραττόμενα συμφέροντά»	τε	καὶ σύμφορα» κεκλῆσθαι ἀπὸ τοῦ
[411]	περὶ τὴν ἀρετήν, οἷον φρόνησίς»	τε	καὶ σύνεσις» καὶ δικαιοσύνη» καὶ
[435]	καὶ τὰ ἀνόμοια γράμματα, ἔθους	τε	καὶ συνθήκης τυχόντα; εἰ δ᾽
[431]	καὶ πάντα τὰ προσήκοντα χρώματά	τε	καὶ σχήματα ἀποδοῦναι, καὶ μὴ
[405]	καὶ αἱ τοῖς μαντικοῖς περιθειώσεις	τε	καὶ τὰ λουτρὰ τὰ ἐν
[408]	ἐνταῦθα γὰρ πλεῖστοι οἱ μῦθοί	τε	καὶ τὰ ψεύδη ἐστίν, περὶ
[431]	ἀποδιδοὺς πάντα καλὰ τὰ γράμματά	τε	καὶ τὰς εἰκόνας ἀποδίδωσιν, ὁ
[399]	τοῦ ἀναψύχοντος τὸ σῶμα ἀπόλλυταί	τε	καὶ τελευτᾷ· ὅθεν δή μοι
[387]	βουληθῶμεν ἕκαστον τέμνειν τοῦ τέμνειν	τε	καὶ τέμνεσθαι καὶ ᾧ πέφυκε,
[405]	δεῖ ὑπολαβεῖν (ὥσπερ τὸν ἀκόλουθόν	τε	καὶ τὴν ἄκοιτιν) ὅτι τὸ
[389]	ὄνομα, πάντα τὰ ὀνόματα ποιεῖν	τε	καὶ τίθεσθαι, εἰ μέλλει κύριος
[408]	τὸ ἄγγελον καὶ τὸ (κλοπικόν	τε	καὶ τὸ ἀπατηλὸν ἐν λόγοις
[405]	τὴν μαντικὴν καὶ τὸ ἀληθές	τε	καὶ τὸ ἁπλοῦν ταὐτὸν γάρ
[430]	ἂν ἑκάστῳ οἶμαι τὸ προσῆκόν	τε	καὶ τὸ ὅμοιον ἀποδιδῷ. (Κρατύλος)
[408]	οὖν τούτων τὸν τὸ λέγειν	τε	καὶ τὸν λόγον μησάμενον τὸ
[415]	ἀμφοῖν οὖν τούτοιν σύγκειται, μήκους»	τε	καὶ τοῦ ἄνειν, τὸ ὄνομα
[424]	ὧν σὺ ἤρου, περὶ ῥοῆς»	τε	καὶ τοῦ ἰέναι» καὶ σχέσεως,
[403]	τὰς Σειρῆνας, (ἀλλὰ κατακεκηλῆσθαι ἐκείνας	τε	καὶ τοὺς ἄλλους πάντας· οὕτω
[440]	ὥς τι εἰδότα, καὶ αὑτοῦ	τε	καὶ τῶν ὄντων καταγιγνώσκειν ὡς
[436]	διήλθομεν. Ὡς τοῦ παντὸς ἰόντος	τε	καὶ φερομένου καὶ ῥέοντός φαμεν
[406]	ὡς ἔοικεν, καὶ τῆς ζητήσεώς	τε	καὶ φιλοσοφίας τὸ ὄνομα τοῦτο
[408]	ἀεί, καὶ ἔστι διπλοῦς, ἀληθής	τε	καὶ ψευδής. (Ἑρμογένης) Πάνυ γε.
[440]	ἐκείνως ὡς οἱ περὶ Ἡράκλειτόν	τε	λέγουσιν καὶ ἄλλοι πολλοί, μὴ
[427]	γλῶττα κατιδών, ἀφομοιῶν ὠνόμασε τά	τε	λεῖα» καὶ αὐτὸ τὸ ὀλισθάνειν»
[419]	ἡδονὴ» (ἀντὶ ἡονῆς» καλεῖται ἥ	τε	λύπη» ἀπὸ τῆς διαλύσεως τοῦ
[428]	Σώκρατες, ὥσπερ σὺ λέγεις, μεμέληκέν	τέ	μοι περὶ αὐτῶν καὶ ἴσως
[391]	διορίζει ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς ἅ	τε	οἱ ἄνθρωποι ὀνόματα καλοῦσι καὶ
[425]	αὖ συντιθέντες, ~(ἐξ ὧν τά	τε	ὀνόματα καὶ τὰ ῥήματα συντίθενται·
[386]	Ἔμοιγε δοκεῖ οὕτως. (Σωκράτης) Οἷόν	τε	οὖν (ἐστιν) εἰ Πρωταγόρας ἀληθῆ
[401]	ἂν ἡγοῖντο τὰ ὄντα ἰέναι	τε	πάντα καὶ μένειν οὐδέν· τὸ
[402]	ἀδελφοὺς δὴ αὐτοῦ λέγωμεν, τόν	τε	Ποσειδῶ καὶ τὸν Πλούτωνα καὶ
[395]	Τὰ ποῖα ταῦτα; (Σωκράτης) Ἅ	τέ	που ἔτι ζῶντι δυστυχήματα ἐγένετο
[384]	(λέγει, οὔτε ἀποσαφεῖ οὐδὲν εἰρωνεύεταί	τε	πρός με, προσποιούμενός τι αὐτὸς
[439]	Ἀνάγκη. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν οἷόν	τε	προσειπεῖν αὐτὸ ὀρθῶς, εἰ ἀεὶ
[425]	διελομένους, εἴτε κατὰ τρόπον τά	τε	πρῶτα ὀνόματα κεῖται καὶ τὰ
[434]	γε. (Σωκράτης) Πότερον οὖν τό	τε	ῥῶ καὶ τὸ σῖγμα ἔοικεν
[390]	αὐτοῦ τὸ εἶδος τιθέναι εἴς	τε	τὰ γράμματα καὶ τὰς συλλαβάς.
[387]	ταύτῃ καὶ τούτῳ λέγῃ, πλέον	τέ	τι ποιήσει καὶ ἐρεῖ· ἂν
[391]	φαίνεται παρὰ τὰ πρότερα, φύσει	τέ	τινα ὀρθότητα ἔχον εἶναι τὸ
[434]	τῷ αὐτῷ, καὶ δηλοῖ ἐκείνοις	τε	τὸ αὐτὸ τελευτῶντος τοῦ ῥῶ
[426]	ὀρθῶς καλοῖτο· νῦν δὲ ἀπό	τε	τοῦ ξενικοῦ τοῦ κίειν καὶ
[439]	οὕτως ἔχει, ἀλλ᾽ οὗτοι αὐτοί	τε	ὥσπερ εἴς τινα δίνην ἐμπεσόντες
[415]	Συμφωνεῖ γὰρ τοῖς ἔμπροσθεν πᾶσιν.	Ἅτε	γὰρ ἰόντων τῶν πραγμάτων, πᾶν
[404]	μηνύει (σοφὴν εἶναι τὴν θεόν.	Ἅτε	γὰρ φερομένων τῶν πραγμάτων τὸ
[413]	δίκαιον· ἐγὼ δέ, ὦ Ἑρμόγενες,	ἅτε	λιπαρὴς ὢν περὶ αὐτοῦ, ταῦτα
[405]	εἶναι. (Σωκράτης) Εὐάρμοστον μὲν οὖν,	ἅτε	μουσικοῦ ὄντος τοῦ θεοῦ. Πρῶτον
[397]	γῆν καὶ ἄστρα καὶ οὐρανόν·	ἅτε	οὖν αὐτὰ ὁρῶντες πάντα ἀεὶ
[394]	ὄντα, τῷ δέ γε (ἰατρῷ,	ἅτε	τὴν δύναμιν τῶν φαρμάκων σκοπουμένῳ,
[434]	διά γε τὸ ἔθος, ὦ	φίλτατε.	(Σωκράτης) Ἴθος δὲ λέγων οἴει
[386]	ἐστὶν ὁμοίως ἅμα καὶ ἀεί,	μήτε	ἑκάστῳ ἰδίᾳ ἕκαστον (τῶν ὄντων
[386]	Ἀληθῆ λέγεις. (Σωκράτης) Οὐκοῦν εἰ	μήτε	πᾶσι πάντα ἐστὶν ὁμοίως ἅμα
[425]	τι χρῆν (ἔδει) αὐτὰ διελέσθαι	εἴτε	ἄλλον ὁντινοῦν εἴτε ἡμᾶς, οὕτως
[425]	αὐτὰ διελέσθαι εἴτε ἄλλον ὁντινοῦν	εἴτε	ἡμᾶς, οὕτως ἔδει αὐτὰ διαιρεῖσθαι,
[428]	εἴτε παρ᾽ Εὐθύφρονος ἐπίπνους γενόμενος,	εἴτε	καὶ ἄλλη τις Μοῦσα πάλαι
[438]	εἰ ἡμῖν καὶ τῇδε ὁμολογεῖς	εἴτε	καὶ οὐ. Φέρε τοὺς τὰ
[424]	αὐτῶν ὥστε ἀπομιμεῖσθαι τὴν οὐσίαν,	εἴτε	καὶ οὔ; (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν
[394]	τύχη ἔθετο αὐτῷ τὸ ὄνομα	εἴτε	καὶ ποιητής τις, τὸ θηριῶδες
[425]	σκοπεῖσθαι αὐτὰ πάντα, (οὕτω διελομένους,	εἴτε	κατὰ τρόπον τά τε πρῶτα
[390]	εἰργασμένον γνοίη εἴτ᾽ εὖ εἴργασται	εἴτε	μή; (Ἑρμογένης) Πάνυ γε. (Σωκράτης)
[425]	ὀνόματα κεῖται καὶ τὰ ὕστερα	εἴτε	μή, οὕτω θεᾶσθαι· ἄλλως δὲ
[436]	τὴν πολλὴν σκέψιν εἴτε ὀρθῶς	εἴτε	μὴ ὑπόκειται· ἐκείνης δὲ ἐξετασθείσης
[436]	εἶναι καὶ τὴν πολλὴν σκέψιν	εἴτε	ὀρθῶς εἴτε μὴ ὑπόκειται· ἐκείνης
[428]	ἐπιεικῶς φαίνῃ κατὰ νοῦν χρησμῳδεῖν,	εἴτε	παρ᾽ Εὐθύφρονος ἐπίπνους γενόμενος, εἴτε
[394]	ὦ Ἑρμόγενες, κινδυνεύει ὀρθῶς ἔχειν,	εἴτε	τις τύχη ἔθετο αὐτῷ τὸ
[397]	ὅστις τὰ τοιαῦτα δεινὸς (καθαίρειν,	εἴτε	τῶν ἱερέων τις εἴτε τῶν
[397]	(καθαίρειν, εἴτε τῶν ἱερέων τις	εἴτε	τῶν σοφιστῶν. (Ἑρμογένης) Ἀλλ᾽ ἐγὼ
[384]	εἴτε ὡς σὺ λέγεις ἔχει	εἴτε	ὡς Κρατύλος. (Ἑρμογένης) Καὶ μὴν
[384]	κοινὸν δὲ καταθέντας χρὴ σκοπεῖν	εἴτε	ὡς σὺ λέγεις ἔχει εἴτε
[390]	ἂν τὴν αὐτὴν ἰδέαν ἀποδιδῷ,	~ἐάντε	(ἐν ἄλλῳ σιδήρῳ, ὅμως ὀρθῶς
[390]	ἔχει τὸ ὄργανον, ἐάντε ἐνθάδε	ἐάντε	ἐν βαρβάροις τις ποιῇ. ἦ
[424]	ἐπιφέρειν ἕκαστον κατὰ τὴν ὁμοιότητα,	ἐάντε	ἓν ἑνὶ δέῃ ἐπιφέρειν, ἐάντε
[390]	ὅμως ὀρθῶς ἔχει τὸ ὄργανον,	ἐάντε	ἐνθάδε ἐάντε ἐν βαρβάροις τις
[433]	τις συνθῆται ὥσπερ νῦν σύγκειται,	ἐάντε	καὶ τοὐναντίον ἐπὶ μὲν ᾧ
[424]	ἐάντε ἓν ἑνὶ δέῃ ἐπιφέρειν,	ἐάντε	συγκεραννύντα πολλὰ (ἑνί) ὥσπερ οἱ
[433]	ὀνόματος, συνθήκην, διαφέρειν δὲ οὐδὲν	ἐάντε	τις συνθῆται ὥσπερ νῦν σύγκειται,
[424]	ἄλλο τῶν φαρμάκων, ἔστι δὲ	ὅτε	πολλὰ συγκεράσαντες, οἷον ὅταν ἀνδρείκελον
[424]	ἐνίοτε μὲν ὄστρεον μόνον ἐπήνεγκαν,	ἐνίοτε	δὲ (ὁτιοῦν ἄλλο τῶν φαρμάκων,
[431]	δὲ σμικρὰ ἐλλείπῃ ἢ προστιθῇ	ἐνίοτε,	εἰκὼν μὲν γενήσεται, καλὴ δὲ
[431]	οἷόν τ᾽ εἶναι καὶ γίγνεσθαι	ἐνίοτε;	(Κρατύλος) Ἐθέλω σοι, ὦ Σώκρατες,
[424]	ὥσπερ οἱ ζωγράφοι βουλόμενοι ἀφομοιοῦν	ἐνίοτε	μὲν ὄστρεον μόνον ἐπήνεγκαν, ἐνίοτε
[431]	ἀποδιδόναι τὰ προσήκοντα ἑκάστῳ, ἀλλ᾽	ἐνίοτε	τὰ μὴ προσήκοντα, εἴη ἂν
[418]	οὕτως ὥστε σμικρὰ πάνυ παραστρέφοντες	ἐνίοτε	τἀναντία (ποιεῖν σημαίνειν. Οἷον καὶ
[436]	οὐδὲν ἄτοπον, ὥσπερ τῶν διαγραμμάτων	ἐνίοτε	τοῦ πρώτου σμικροῦ καὶ ἀδήλου
[398]	τὸ τῶν ἀνθρώπων, διὰ τί	ποτε	ἄνθρωποι» καλοῦνται· ἢ> σὺ ἔχεις
[397]	τῶν θεῶν ἄρχεσθαι, σκοπουμένους πῇ	ποτε	αὐτὸ τοῦτο τὸ ὄνομα οἱ
[414]	ἓν καὶ τέχνην» ἰδεῖν ὅτι	ποτὲ	βούλεται εἶναι. (Ἑρμογένης) Πάνυ μὲν
[414]	ἂν ἕνα ἀνθρώπων συνεῖναι ὅτι	ποτὲ	βούλεται τὸ ὄνομα· ὥσπερ καὶ
[422]	δὲ ἐξ ἄλλων· (ἀλλ᾽ ἐάν	ποτέ	γε λάβωμεν ὃ οὐκέτι ἔκ
[400]	οὔτε περὶ τῶν ὀνομάτων, ἅττα	ποτὲ	ἑαυτοὺς καλοῦσιν· δῆλον γὰρ ὅτι
[386]	βεβαιότητα τῆς οὐσίας; (Ἑρμογένης) Ἤδη	ποτὲ	ἔγωγε, ὦ Σώκρατες, ἀπορῶν καὶ
[394]	ὁ αὐτὸς λόγος; ἔσται γάρ	ποτε	ἐκ βασιλέως βασιλεύς, καὶ ἐξ
[418]	(Σωκράτης) Τί δ᾽ ἂν εἴη	ποτὲ	ζημιῶδες» θέασαι, ὦ Ἑρμόγενες, ὡς
[392]	(Σωκράτης) Σκοπῶμεν δὴ διὰ τί	ποτε.	ἢ αὐτὸς ἡμῖν κάλλιστα ὑφηγεῖται
[384]	ἐρωτῶντος καὶ προθυμουμένου εἰδέναι ὅτι	ποτὲ	(λέγει, οὔτε ἀποσαφεῖ οὐδὲν εἰρωνεύεταί
[392]	τῷ τοῦ Ἕκτορος ὑεῖ, τίνα	ποτὲ	λέγει τὴν ὀρθότητα αὐτῶν. Οἶσθα
[397]	ἀληθῶς, ὦ Ἑρμόγενες, τί ἄν	ποτε	νοοῖ τὸ ὄνομα οἱ δαίμονες»
[434]	ὡσαύτως καὶ ὀνόματα οὐκ ἄν	ποτε	ὅμοια γένοιτο οὐδενί, εἰ μὴ
[400]	αὐτὸν τρόπον ἐπισκέψασθαι κατὰ τίνα	ποτὲ	ὀρθότητα αὐτῶν τὰ ὀνόματα κεῖται;
[411]	ταῦτα τὰ καλὰ ὀνόματα τίνι	ποτὲ	ὀρθότητι κεῖται, τὰ περὶ τὴν
[392]	σεμνόν τι εἶναι γνῶναι, ὅπῃ	ποτὲ	ὀρθῶς ἔχει ἐκεῖνον τὸν ποταμὸν
[392]	Φαίνεταί μοι. (Σωκράτης) Τί δή	ποτε;	Οὐ γάρ πω οὐδ᾽ αὐτὸς
[422]	ἀποκρινόμενον; (Ἑρμογένης) Ἔμοιγε δοκεῖ. ~(Σωκράτης)	Πότε	οὖν ἀπειπὼν ὁ ἀπαγορεύων δικαίως
[436]	ὁ τιθέμενος· οὐ γὰρ ἄν	ποτε	οὕτω σύμφωνα ἦν αὐτῷ ἅπαντα.
[440]	οὐδὲ φορᾷ. Ταῦτ᾽ οὖν πότερόν	ποτε	οὕτως ἔχει ἢ ἐκείνως ὡς
[401]	ἀλλὰ περὶ τῶν ἀνθρώπων, ἥν	ποτέ	τινα δόξαν ἔχοντες ἐτίθεντο αὐτοῖς
[384]	τὴν δραχμιαίαν. Οὔκουν οἶδα πῇ	ποτε	τὸ ἀληθὲς ἔχει περὶ τῶν
[439]	μηδέποτε ὡσαύτως ἔχει; εἰ γάρ	ποτε	ὡσαύτως ἴσχει, ἔν γ᾽ ἐκείνῳ
[439]	ἂν εἴη τὶ ἐκεῖνο ὃ	μηδέποτε	ὡσαύτως ἔχει; εἰ γάρ ποτε
[423]	στόματι βουλόμεθα δηλοῦν, ἆρ᾽ οὐ	τότε	ἑκάστου δήλωμα ἡμῖν ἔσται τὸ
[423]	μιμώμεθα, καίτοι φωνῇ γε καὶ	τότε	μιμούμεθα· ἔπειτα οὐκ ἐὰν ἅπερ
[385]	ὀνόματα εἶναι, τοσαῦτα ἔσται καὶ	τότε	ὁπόταν φῇ; (Ἑρμογένης) Οὐ γὰρ
[420]	ἀπόντος, ὅθεν πόθος» ἐπωνόμασται ὃς	τότε,	ὅταν παρῇ οὗ τις ἐφίετο,
[404]	ἀνθρώποις ἔχουσι τὰ σώματα, ~ἀλλὰ	τότε	συγγίγνεσθαι, (ἐπειδὰν ἡ ψυχὴ καθαρὰ
[384]	σε χρημάτων ἐφιέμενον κτήσεως ἀποτυγχάνειν	ἑκάστοτε.	Ἀλλ᾽ ὃ νυνδὴ ἔλεγον, εἰδέναι
[438]	ὀνόματα ἐν ταῖς πόλεσι τιθεμένους	ἑκάστοτε,	ἐν ταῖς Ἑλληνικαῖς καὶ βαρβαρικαῖς,
[427]	ἑκὼν ἢ ἄκων οὕτως ἀσαφῶς	ἑκάστοτε	περὶ αὐτῶν λέγει. Νῦν οὖν
[413]	τί οὖν ποτ᾽ ἔστιν, ὦ	ἄριστε,	δίκαιον, εἰ τοῦτο οὕτως ἔχει;
[438]	ἕτερα ὀνόματα. (Σωκράτης) Πότερα, ὦ	ἄριστε,	τὰ ἐπὶ τὴν στάσιν ἄγοντα
[435]	ὧν διανοούμενοι λέγομεν· ἐπεί, ὦ	βέλτιστε,	εἰ θέλεις ἐπὶ τὸν ἀριθμὸν
[389]	Ναί. (Σωκράτης) Ἆρ᾽ οὖν, ὦ	βέλτιστε,	καὶ τὸ ἑκάστῳ φύσει πεφυκὸς
[438]	τὰ πρῶτα ὀνόματα τοῖς πράγμασιν,	ὥστε	ἀναγκαῖον εἶναι αὐτὰ ὀρθῶς ἔχειν.
[424]	συλλαβαῖς (τοῦ ὄντος ἐπιλαμβάνεται αὐτῶν	ὥστε	ἀπομιμεῖσθαι τὴν οὐσίαν, εἴτε καὶ
[412]	εἰ μὴ λεπτότατόν τε ἦν	ὥστε	αὐτὸ μηδὲν στέγειν, καὶ τάχιστον
[421]	μὲν τοίνυν ἄρτι που ἐπορισάμεθα	ὥστε	δοκεῖν τὶ λέγειν ἀποκρινόμενοι. (Ἑρμογένης)
[394]	Ποικίλλειν δὲ ἔξεστι ταῖς συλλαβαῖς,	ὥστε	δόξαι ἂν τῷ ἰδιωτικῶς ἔχοντι
[410]	τοῦτο προσαγορεύεσθαι ἓν ὂν δίχα,	ὥστε	δύο ὀνόματα γεγονέναι, ἐνιαυτόν» τε
[419]	ὄνομα τὸ δέλτα δὲ ἔγκειται,	ὥστε	ἡδονὴ» (ἀντὶ ἡονῆς» καλεῖται ἥ
[400]	Τὴν φύσιν παντὸς τοῦ σώματος,	ὥστε	καὶ ζῆν καὶ περιιέναι, τί
[427]	δ᾽ ἐστὶν οὐδὲν σαφὲς λέγων,	ὥστε	με μὴ δύνασθαι εἰδέναι πότερον
[403]	γάρ μοι, δεσμὸς ζῴῳ ὁτῳοῦν	ὥστε	μένειν ὁπουοῦν, πότερος ἰσχυρότερός ἐστιν,
[393]	τοῦ ἄλφα προστεθέντων οὐδὲν ἐλύπησεν,	ὥστε	μὴ οὐχὶ τὴν ἐκείνου τοῦ
[386]	δέ; Ἐς τόδε ἤδη ἐξηνέχθης,	ὥστε	μὴ πάνυ σοι (δοκεῖν εἶναί
[395]	ἐπωνυμία σμικρὸν παρακλίνει καὶ ἐπικεκάλυπται,	ὥστε	μὴ πᾶσι δηλοῦν τὴν φύσιν
[386]	ἀλλὰ πολλάκις δὴ αὐτὸ πέπονθα,	ὥστε	μοι δοκεῖν πάνυ πονηροὺς εἶναί
[440]	γνωσομένου ἄλλο καὶ ἀλλοῖον γίγνοιτο,	ὥστε	οὐκ ἂν γνωσθείη ἔτι ὁποῖόν
[405]	τέτταρσι δυνάμεσι ταῖς τοῦ θεοῦ,	ὥστε	πασῶν ἐφάπτεσθαι καὶ δηλοῦν τρόπον
[398]	ῥήτορές τινες καὶ ἐρωτητικοὶ συμβαίνουσιν,	ὥστε	ῥητόρων καὶ σοφιστῶν γένος γίγνεται
[418]	τὰς τῶν ὀνομάτων διανοίας, οὕτως	ὥστε	σμικρὰ πάνυ παραστρέφοντες ἐνίοτε τἀναντία
[431]	μὲν γενήσεται, καλὴ δὲ οὔ;	ὥστε	τὰ μὲν καλῶς εἰργασμένα ἔσται
[415]	τῆς ἀγαθῆς ψυχῆς εἶναι ἀεί,	ὥστε	τὸ ἀσχέτως καὶ τὸ ἀκωλύτως
[428]	μοι ἐφαίνετο μεθ᾽ Ἑρμογένους ἐπεσκεψάμην,	ὥστε	τούτου γε ἕνεκα θαρρῶν λέγε,
[404]	περὶ πλείονος ποιούμενοι τῆς ἀληθείας,	ὥστε	Φερρέφατταν» αὐτὴν καλεῖν. ταὐτὸν δὲ
[412]	αὐτὸ μηδὲν στέγειν, καὶ τάχιστον	ὥστε	χρῆσθαι ὥσπερ ἑστῶσι τοῖς ἄλλοις.
[393]	(Ἑρμογένης) Συνδοκεῖ. (Σωκράτης) Καλῶς λέγεις·	φύλαττε	γάρ με μή πῃ παρακρούσωμαί
[412]	ψυχῆς τῆς ἀξίας λόγου, καὶ	οὔτε	ἀπολειπομένης οὔτε προθεούσης· διὸ δὴ
[384]	προθυμουμένου εἰδέναι ὅτι ποτὲ (λέγει,	οὔτε	ἀποσαφεῖ οὐδὲν εἰρωνεύεταί τε πρός
[400]	ὅτι περὶ θεῶν οὐδὲν ἴσμεν,	οὔτε	περὶ αὐτῶν οὔτε περὶ τῶν
[400]	οὐδὲν ἴσμεν, οὔτε περὶ αὐτῶν	οὔτε	περὶ τῶν ὀνομάτων, ἅττα ποτὲ
[412]	ἀξίας λόγου, καὶ οὔτε ἀπολειπομένης	οὔτε	προθεούσης· διὸ δὴ ἐμβάλλοντας δεῖ
[410]	τι βαρβαρικὸν ᾖ. Τοῦτο γὰρ	οὔτε	ῥᾴδιον προσάψαι ἐστὶν Ἑλληνικῇ φωνῇ,
[440]	τοῦ λόγου οὔτε τὸ γνωσόμενον	οὔτε	τὸ γνωσθησόμενον ἂν εἴη. Εἰ
[440]	καὶ ἐκ τούτου τοῦ λόγου	οὔτε	τὸ γνωσόμενον οὔτε τὸ γνωσθησόμενον
[429]	εἴποι· χαῖρε, ὦ ξένε Ἀθηναῖε,	ὑὲ	Σμικρίωνος Ἑρμόγενες, οὗτος λέξειεν ἂν
[413]	τἆλλα; (Ἑρμογένης) Οὐ πάνυ. (Σωκράτης)	Ἄκουε	δή· ἴσως γὰρ ἄν σε
[435]	πράγματα. (Κρατύλος) Ἀληθέστατα λέγεις. (Σωκράτης)	Ἔχε	δή, ἴδωμεν τίς ποτ᾽ ἂν
[439]	Ἀληθῆ μοι φαίνῃ λέγειν. ~(Σωκράτης)	Ἔχε	δὴ πρὸς Διός· τὰ δὲ
[399]	ψυχὴν» καλέσαι. Εἰ δὲ βούλει	ἔχε	ἠρέμα· ~δοκῶ γάρ μοί τι
[434]	τῶν ὄντων, εἰ μὴ φύσει	ὑπῆρχε	(φαρμακεῖα ὅμοια ὄντα, ἐξ ὧν
[403]	καὶ τὸν Πλούτωνα» ἀπὸ τούτου	ἔσχε	τὸ ὄνομα. Καὶ τὸ αὖ
[418]	ἡ καλὴ αὑτηὶ καὶ τοὐναντίον	περιέτρεψε	μηνύειν τὸ δέον» καὶ τὸ
[433]	οἱ ἐν Αἰγίνῃ νύκτωρ περιιόντες	ὀψὲ	ὁδοῦ, καὶ ἡμεῖς ἐπὶ τὰ