Livre, Chap. |
[10, 3] |
ἐπιρρυείσης
εἰς
Ἕλληνας
ὠφελείας
εὖ
|
μοι |
δοκεῖ
καὶ
ἀναγκαίως
καθόλου
πᾶσαν |
[10, 4] |
τῶν
ἰδίων
λόγων
μαρτυρεῖ,
εὖ
|
μοι |
δοκεῖ
ποιῶν
καὶ
τὰ
κάλλιστα |
[10, 7] |
προτέραν
ἐρῶ
τὴν
κυριωτέραν
εἶναί
|
μοι |
δοκοῦσαν.
Τὸ
γὰρ
ἐξ
ἀρχῆς |
[10, 9] |
δηλουμένους
ἄπορον
εἰπεῖν·
διόπερ
τοῦτό
|
μοι |
δοκῶ
παρήσειν.
Δοὺς
δὲ
κατ´ |
[10, 8] |
λόγος
ὧδέ
πως
ἀποδεδειγμένος
ἐνταῦθά
|
μοι |
εἰληφέτω
τέλος.
Οὐ
δεῖ
δὴ |
[10, 6] |
Στρωματεῦσι.
Τοῖς
δ´
εἰρημένοις
δοκῶ
|
μοι |
εὖ
ἔχειν
ἐπισυνάψαι
καὶ
τὰ |
[10, 11] |
Χαλδαίοις,
Φοίνιξιν,
Αἰγυπτίοις.
Καὶ
τί
|
μοι |
λέγειν
πλείονα;
Χρὴ
γὰρ
τὸν |
[10, 11] |
ΕΛΛΗΝΑΣ
ΤΑΤΙΑΝΟΥ.
Νῦν
δὲ
προσήκειν
|
μοι |
νομίζω
παραστῆσαι
πρεσβυτέραν
τὴν
ἡμετέραν |
[10, 7] |
ΤΟΥ
ΑΥΤΟΥ.
Πρῶτον
οὖν
ἐπέρχεταί
|
μοι |
πάνυ
θαυμάζειν
τοὺς
οἰομένους
δεῖν |
[10, 5] |
εἰς
Ἕλληνας.
Ταῦτα
μὲν
οὖν
|
μοι |
περὶ
τῶν
πρώτων
στοιχείων
εἰρήσθω. |
[10, 4] |
Ἀλλὰ
μήπω
ταῦτα,
ἐκεῖνα
δέ
|
μοι |
πρῶτα
δίελθε,
δι´
ὧν
Ἕλληνες |
[10, 1] |
εἰς
πλάτος
ἀπηύθυνε.
Τούτου
δέ
|
μοι |
πρώτου
λαβὼν
ἀνάγνωθι
τὰς
τοιάσδε |
[10, 4] |
καὶ
πολιτικῶν
ἐπιτηδευμάτων.
Ἡγοῦμαι
δέ
|
μοι |
τήνδε
συμβαλεῖσθαι
τὴν
σημείωσιν
εἰς |
[10, 10] |
ἀποικία
καὶ
Ὀλυμπιάδες.
Ἔδοξε
δή
|
μοι |
τῆς
Ἀττικῆς
βασιλείας
τὸν
προειρημένον |
[10, 11] |
ἀνάκρισιν
τῶν
δογμάτων
παρίστημι,
μενούσης
|
μοι |
τῆς
κατὰ
θεὸν
πολιτείας
ἀνεξαρνήτου. |
[10, 13] |
μηνύει.
Καὶ
τοῦτο
μᾶλλον
πιθανώτερόν
|
μοι |
φαίνεται
καὶ
παλαιᾶς
ἱστορίας
ἐχόμενον. |