Homélie, Chap.
[3, 6]	καὶ ποικίλοις ταμείοις διατηρεῖσθαι τὴν	ὑγρασίαν.	Ἐκ μέν γε τῆς ἕω,
[3, 7]	ἐστι διὰ τὴν δύναμιν ἀναλωτικὸν	ὑγρασίας.	Ἐφέλκεται μὲν γὰρ τὸ παρακείμενον
[3, 8]	ὑετοῦ γένεσις. Ὅταν δὲ τὸ	ὑγρὸν	ἐξαφρισθῇ, ταῖς βίαις τῶν ἀνέμων
[3, 7]	Ἐφέλκεται μὲν γὰρ τὸ παρακείμενον	ὑγρὸν,	ὡς δηλοῖ ἡ σικύα· δαπανητικὸν
[3, 7]	λέγοντες, πάλιν μεταβαλλόμενοι, μηδεμίαν τοῦ	ὑγροῦ	γίνεσθαι μείωσιν ἐκ τοῦ ἡλίου
[3, 4]	τοιαύτῃ ὕλῃ ἐκ τῆς τοῦ	ὑγροῦ	διηθήσεως τὴν ἀρχὴν λαμβανούσῃ, ὁποία
[3, 5]	καὶ διαμονήν· ἀναγκαία δὲ τοῦ	ὑγροῦ	ἡ δαψίλεια διὰ τὸ ἄπαυστον
[3, 5]	παντὶ πρὸς διάλυσιν. Τοσαύτην τοῦ	ὑγροῦ	τὴν φύσιν οἰκονομῶν τὸ πᾶν
[3, 8]	ἔξεστί σοι ὁρᾶν πᾶσαν τοῦ	ὑγροῦ	τὴν φύσιν περὶ τὸν ὑπὲρ
[3, 7]	μοι τόπον τινὰ διακριτικὸν τοῦ	ὑγροῦ·	τὸ μὲν λεπτὸν καὶ διηθούμενον
[3, 7]	διοικούμενοι; Ὡς μηδὲν δόξαι τῶν	ὑγρῶν	ἀπαναλίσκειν τὸν ἥλιον. Ἐγὼ δὲ
[3, 7]	κατὰ μέρος τῆς ὑφαιρέσεως τῶν	ὑγρῶν	γινομένης. Σὺ δὲ τῷ μὲν
[3, 9]	καὶ τὰ ἐπάνω τῶν οὐρανῶν	ὕδατα	αἰνεῖν τὸν Θεόν· τουτέστι, τὰς
[3, 9]	τὰ ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν παραλαμβάνηται	ὕδατα,	οὐ λογικὴν αὐτὰ φύσιν παρὰ
[3, 9]	τὰ δὲ ὑποκάτω τῶν οὐρανῶν	ὕδατα	τὰ πνευματικὰ εἶναι τῆς πονηρίας,
[3, 10]	καὶ ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐν	ὕδατι,	καὶ ἐν νυκτὶ, καὶ ἐν
[3, 4]	ἐν γῇ, ἀὴρ δὲ ἐν	ὕδατι,	καὶ τῶν ἄλλων ὡσαύτως ἐν
[3, 4]	δοκεῖ τὴν γένεσιν ἐσχηκέναι, ἢ	ὕδατι	πεπηγότι ἐμφερὲς εἶναι προσήκει νομίζειν,
[3, 6]	τῆς καθ´ ἡμᾶς οἰκουμένης τόπος	ὕδατι	περιείληπται, πελάγεσί τε ἀπλέτοις ἐνδεδεμένος
[3, 4]	τίνα αἰτίαν μεσιτεύειν ἐτάχθη τῷ	ὕδατι.	Τὸ τοῦ στερεώματος ὄνομα σύνηθες
[3, 5]	τὴν γῆν βαρυτέραν οὖσαν τοῦ	ὕδατος	ἀπαιωροῦσι τοῦ μέσου τῶν ἐσχάτων
[3, 5]	φησὶν, ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ	ὕδατος.	Ἄπειρος μὲν ἦν, ὡς ἔοικε,
[3, 7]	δὲ τῷ μὲν πλήθει τοῦ	ὕδατος	ἀπιστεῖς, πρὸς δὲ τοῦ θερμοῦ
[3, 4]	τὴν κοινὴν ἐκδοχὴν ἐκ τοῦ	ὕδατος	δοκεῖ τὴν γένεσιν ἐσχηκέναι, ἢ
[3, 7]	διαχωρίζον ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ	ὕδατος.	Εἴρηται τί τὸ σημαινόμενον παρὰ
[3, 2]	διαχωρίζον ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ	ὕδατος.	Ἤδη καὶ χθὲς ἠκούσαμεν Θεοῦ
[3, 4]	διαχωρίζον ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ	ὕδατος.	Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸ
[3, 4]	γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ	ὕδατος,	καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον
[3, 2]	γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ	ὕδατος,	καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον
[3, 7]	Γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ	ὕδατος,	καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον
[3, 5]	Ἔστω διαχωρίζον, φησὶν, ἀνὰ μέσον	ὕδατος	καὶ ὕδατος. Ἄπειρος μὲν ἦν,
[3, 7]	καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον	ὕδατος	καὶ ὕδατος. Εἴρηται τί τὸ
[3, 2]	καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον	ὕδατος	καὶ ὕδατος. Ἤδη καὶ χθὲς
[3, 4]	καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον	ὕδατος	καὶ ὕδατος. Καὶ ἐποίησεν ὁ
[3, 2]	Ἵνα διαχωρίζῃ, φησὶν, ἀνὰ μέσον	ὕδατος	καὶ ὕδατος. Πρῶτον μὲν οὖν
[3, 4]	ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ	ὕδατος	ὃ ἦν ὑποκάτω τοῦ στερεώματος,
[3, 5]	τοῦ ἑτέρου· πῦρ μὲν τοῦ	ὕδατος,	ὅταν ἐπικρατῇ δυνάμει· ὕδωρ δὲ
[3, 5]	Οὗτος ὁ λόγος τῆς τοῦ	ὕδατος	περιουσίας κατὰ τὴν κτίσιν. Ἀλλὰ
[3, 4]	λίθου, ὃν δι´ ὑπερβάλλουσαν τοῦ	ὕδατος	πῆξιν μεταποιεῖσθαί φασιν, ἢ ἡ
[3, 2]	φησὶν, ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ	ὕδατος.	Πρῶτον μὲν οὖν ἀναλαβόντες ζητῶμεν,
[3, 4]	τινος στερρᾶς φύσεως, στέγειν τοῦ	ὕδατος	τὸ ὀλισθηρὸν καὶ εὐδιάλυτον ἐξαρκούσης,
[3, 4]	στερεώματος, καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ	ὕδατος	τοῦ ἐπάνω τοῦ στερεώματος. Καὶ
[3, 5]	συγχωρήσουσιν. Οὐκοῦν ἄπλετος ἡ τοῦ	ὕδατος	φύσις τῇ γῇ περιεκέχυτο, οὐχὶ
[3, 8]	ξηρασίαν καὶ ἐπίλειψιν τῶν ἀερίων	ὑδάτων,	δι´ ὧν τῇ γῇ τὸ
[3, 5]	μὲν ἦν, ὡς ἔοικε, τῶν	ὑδάτων	ἡ χύσις, πανταχόθεν ἐπικυμαινόντων τῇ
[3, 5]	εὐθύνας, ἐπὶ τίνος ἡ τῶν	ὑδάτων	ἥδραστο φύσις. γὰρ λόγῳ τὴν
[3, 8]	λέγῃ δρόσον ἢ ὑετὸν, περὶ	ὑδάτων	νοοῦμεν ὅσα τὴν ἄνω κατέχειν
[3, 9]	τις λόγος περὶ τῶν διακριθέντων	ὑδάτων,	οἳ προφάσει ἀναγωγῆς, καὶ νοημάτων
[3, 6]	ῥεῖ ποταμὸς ῥεῦμα πάντων ποταμίων	ὑδάτων	πλεῖστον, ὡς οἱ τὰς περιόδους
[3, 9]	καὶ ἀσωμάτους τροπικῶς ἐκ τῶν	ὑδάτων	σημαίνεσθαι· καὶ ἄνω μὲν ἐπὶ
[3, 7]	θερμοῦ δαπάνην ἀναγκαῖον εἶναι τῶν	ὑδάτων	τὸ πλῆθος. Διαφέρει δὲ οὐδὲν,
[3, 7]	οὖσιν ἐξαναλῶσαι νοτίδα; Διὰ ταῦτα	ὕδωρ	ἀέριον, νεφουμένου τοῦ ἄνω τόπου
[3, 5]	τοῦ ὕδατος, ὅταν ἐπικρατῇ δυνάμει·	ὕδωρ	δὲ πυρὸς, ὅταν ὑπερβάλλῃ τῷ
[3, 7]	καταλιμπάνοντα. Ποῦ τοίνυν ἐκεῖνο τὸ	ὕδωρ;	Δεικνύτωσαν ἡμῖν οἱ τὰ πάντα
[3, 5]	δήπου πάντως καὶ τὸ μυρίον	ὕδωρ	ἐκεῖνο, διά τε τὴν κατὰ
[3, 5]	τοῦ ἀμύθητον ὅσον ὑπερβάλλειν τὸ	ὕδωρ;	Ἐπειδὴ ἀναγκαία τῷ παντὶ τοῦ
[3, 4]	ὄψις δηλοῖ, ῥυτὸν δὲ τὸ	ὕδωρ	καὶ περιολισθαῖνον τοῖς ὑψηλοῖς, πῶς
[3, 4]	παρεχέτωσαν, ὡς οὐ δυναμένοις τὸ	ὕδωρ	κατασχεῖν ἐν τοῖς ἄνω. Ἑξῆς
[3, 9]	γραώδεις μύθους ἀποπεμψάμενοι, τὸ ὕδωρ,	ὕδωρ	νοήσωμεν, καὶ τὴν διάκρισιν τὴν
[3, 9]	καὶ γραώδεις μύθους ἀποπεμψάμενοι, τὸ	ὕδωρ,	ὕδωρ νοήσωμεν, καὶ τὴν διάκρισιν
[3, 6]	ἐνδυναστεύουσαν. Διὰ τοῦτο πολὺ τὸ	ὕδωρ	ὑπὲρ γῆς κεχυμένον, καὶ ὑπερέκεινα
[3, 9]	γὰρ τὸ ἐπάνω τῶν οὐρανῶν	ὕδωρ,	ὡς προηγούμενον ταῖς τιμαῖς διὰ
[3, 8]	οὐρανοῦ φέρεσθαι λέγῃ δρόσον ἢ	ὑετὸν,	περὶ ὑδάτων νοοῦμεν ὅσα τὴν
[3, 8]	πρὸς τὸ κάτω· καὶ αὕτη	ὑετοῦ	γένεσις. Ὅταν δὲ τὸ ὑγρὸν
[3, 5]	τὸν Ἰὼβ, καὶ σταγόνες εἰσὶν	ὑετοῦ)	ᾔδει πόσον τῷ κόσμῳ χρόνον
[3, 7]	αὐτὰ συμπτώματα περὶ τὰς αὐτὰς	ὕλας	ἀπογεννᾶν. Ἐάν τε γὰρ τριβόμενα
[3, 4]	προσήκει νομίζειν, ἤ τινι τοιαύτῃ	ὕλῃ	ἐκ τῆς τοῦ ὑγροῦ διηθήσεως
[3, 3]	γένεσιν. Ταῦτα μὲν οὖν οἱ	ὕλην	ἀγέννητον ἐπεισάγοντες τῷ δημιουργῷ φαντάζονται,
[3, 9]	κάτω δὲ τοῖς περιγείοις καὶ	ὑλικοῖς	τόποις προσαπομεῖναι τὰς πονηράς. Διὰ
[3, 10]	μικρὰ ταῦτα λεχθῆναι οἰκονομήσας, δώῃ	ὑμῖν	σύνεσιν ἐν παντὶ τῆς ἑαυτοῦ
[3, 9]	καὶ ψῦχος, καὶ καῦμα, ἐπειδὴ	ὑμνεῖν	παρὰ τῷ Δανιὴλ τὸν τῶν
[3, 9]	αὐτῇ λόγους ἁρμονίως συμπληροῖ τὴν	ὑμνῳδίαν	τῷ ποιητῇ. ~Καὶ εἶδεν ὁ
[3, 1]	τοῦ Θεοῦ διατριβῇ τὰς ψυχὰς	ὑμῶν	εὐφράναντες, πάλιν ἀπηντήσαμεν σήμερον ἐν
[3, 5]	ἑξῆς ἀποδώσομεν. Πάντως δὲ οὐδεὶς	ὑμῶν	οὐδὲ τῶν πάνυ κατησκημένων τὸν
[3, 4]	τὸ ἀπὸ τούτων μίγμα φῆσαι	ὑπάρχειν,	δεδιδαγμένοι παρὰ τῆς Γραφῆς, μηδὲν
[3, 2]	Τὸ γὰρ πόνῳ κτηθὲν, περιχαρῶς	ὑπεδέχθη	καὶ φιλοπόνως διεφυλάχθη· ὧν μέντοι
[3, 6]	Διὰ τοῦτο πολὺ τὸ ὕδωρ	ὑπὲρ	γῆς κεχυμένον, καὶ ὑπερέκεινα τῶν
[3, 8]	ὑγροῦ τὴν φύσιν περὶ τὸν	ὑπὲρ	κεφαλῆς ἡμῶν ἀέρα συνισταμένην. Καὶ
[3, 8]	Ἰσραὴλ, Ἔσται σοι, φησὶν, ὁ	ὑπὲρ	κεφαλῆς οὐρανὸς χαλκοῦς. Τί τοῦτο
[3, 1]	λάρυγγί μου τὰ λόγιά σου,	ὑπὲρ	μέλι τῷ στόματί μου. Χθὲς
[3, 6]	οὓς αἱ Ῥιπαὶ γεννῶσι, τὰ	ὑπὲρ	τῆς ἐνδοτάτω Σκυθίας ὄρη; Ὧν
[3, 6]	ῥεύματα, χειμάρρων τε καὶ ἀεννάων,	ὑπὲρ	τοῦ ἐν πολλοῖς καὶ ποικίλοις
[3, 9]	κοινοῦ τῶν ὅλων Δεσπότου τὰ	ὑπεράνω	τῶν οὐρανῶν παραλαμβάνηται ὕδατα, οὐ
[3, 3]	πᾶσαν τὴν ἐν μελῳδίαις ἡδονὴν	ὑπερβάλλειν.	Εἶτα ἐπειδὰν τὴν διὰ τῆς
[3, 5]	οὖν χρεία τοῦ ἀμύθητον ὅσον	ὑπερβάλλειν	τὸ ὕδωρ; Ἐπειδὴ ἀναγκαία τῷ
[3, 5]	δυνάμει· ὕδωρ δὲ πυρὸς, ὅταν	ὑπερβάλλῃ	τῷ πλήθει. Ἔδει δὲ μήτε
[3, 4]	Γραφῇ ἐπὶ τῶν κατ´ ἰσχὺν	ὑπερβαλλόντων	τάσσειν· ὡς ὅταν λέγῃ, Κύριος
[3, 5]	αὐτὴν, ἀλλ´ εἰς τὸ πολλαπλάσιον	ὑπερβάλλουσα,	οὕτως ἐξ ἀρχῆς τοῦ μεγάλου
[3, 4]	τοῦ κρυστάλλου λίθου, ὃν δι´	ὑπερβάλλουσαν	τοῦ ὕδατος πῆξιν μεταποιεῖσθαί φασιν,
[3, 6]	ὕδωρ ὑπὲρ γῆς κεχυμένον, καὶ	ὑπερέκεινα	τῶν ὁρωμένων ἀπενεχθὲν, καὶ προσέτι
[3, 7]	Ἀλλὰ διὰ τὴν φύσιν τῶν	ὑπερκειμένων	λεπτὴν οὖσαν καὶ ἀραιὰν καὶ
[3, 3]	τοῖς κρουνοῖς, ὅταν πρὸς τὴν	ὑπεροχὴν	τῆς τοῦ Θεοῦ δυνάμεως ἀποβλέψωμεν.
[3, 9]	τὴν ἐξ ἀρετῆς προσοῦσαν αὐτῷ	ὑπεροχὴν	τῷ Θεῷ τὸν αἶνον ἀποπληροῖ,
[3, 4]	σηπεδόνι τινὶ, μήτε τὸ βάθος	ὑπερρηγμένος	ταῖς διαφύσεσι, μικροῦ τῷ ἀέρι
[3, 7]	φασὶ, τὴν χροίαν, ἀλλ´ οὐχὶ	ὑπέρυθρος,	οὐδὲ ξανθὸς, τούτου ἕνεκεν οὐδὲ
[3, 3]	διαφέρειν τῆς κοίλης νοτίδος τῆς	ὑπερφυσωμένης	ἐν τοῖς κρουνοῖς, ὅταν πρὸς
[3, 2]	σημασίας ἐκλεγόμενος ἐξαγγέλλει; εἶτα τῇ	ὑπηρεσίᾳ	τῶν φωνητικῶν ὀργάνων παραδοὺς τὰ
[3, 7]	μετατιθέντα, κἀκεῖθεν ἐπὶ τὰ προσάρκτια	ὑπὸ	τὰς θερινὰς τροπὰς ἐπανάγοντα, ὥστε
[3, 7]	ἀπολείπεσθαι, τοῦ λεπτοῦ καὶ ποτίμου	ὑπὸ	τῆς θέρμης ἀναλωθέντος· ὅπερ ἐκ
[3, 6]	Ἀπὸ δὲ δυσμῶν τῶν θερινῶν	ὑπὸ	τὸ Πυρηναῖον ὄρος Ταρτησός τε
[3, 9]	νοήσωμεν, καὶ τὴν διάκρισιν τὴν	ὑπὸ	τοῦ στερεώματος γενομένην, κατὰ τὴν
[3, 2]	ὧν ἴχνη τινὰ καὶ ἐμφάσεις	ὑποβάλλει	τοῦ ἀπορρήτου. Τὸ γὰρ πόνῳ
[3, 4]	μέσον τοῦ ὕδατος ὃ ἦν	ὑποκάτω	τοῦ στερεώματος, καὶ ἀνὰ μέσον
[3, 9]	ἀποδιδόναι τῷ κτίσαντι· τὰ δὲ	ὑποκάτω	τῶν οὐρανῶν ὕδατα τὰ πνευματικὰ
[3, 2]	μετὰ τὸ φαντασθῆναι, ἀπὸ τῶν	ὑποκειμένων	τὰς οἰκείας καὶ προσφυεῖς ἑκάστου
[3, 3]	συναπήρτισται τῷ πρώτῳ οὐρανῷ, μηδὲν	ὑπολείπεσθαι	πρὸς δευτέρου ἢ τρίτου γένεσιν.
[3, 4]	ἔχειν περὶ τῶν οὐρανίων τὰς	ὑπολήψεις.	Οὐ μὴν, οὐδὲ εἰ πάντα
[3, 10]	λαμβάνειν ἡμᾶς τοῦ εὐεργέτου τὰ	ὑπομνήματα.	Οὔτε γὰρ ἁμαρτίαις καιρόν τινα
[3, 8]	ἀέρος ἐναργῶς ἡμῶν ταῖς ὄψεσιν	ὑποπίπτοντος,	καὶ παρὰ τὸ ὁρᾶσθαι τῆς
[3, 4]	ἕτερον· καὶ μηδὲν τῶν αἰσθήσει	ὑποπιπτόντων	στοιχείων εἰλικρινές ἐστι καὶ ἀμιγὲς,
[3, 7]	γεῶδες οἷόν τινα ἰλὺν καὶ	ὑποστάθμην	ἐναφιέντος· ἐξ οὗ τὸ πικρὸν
[3, 3]	καταλιπόντες ἡμεῖς ἐπὶ τὸν ἐκκλησιαστικὸν	ὑποστρέφομεν	λόγον. Εἴρηται μὲν οὖν τισι
[3, 5]	δόξῃ, ὡς ἀδύνατα ἢ πλασματώδη	ὑποτιθεμένων	κατὰ τὸν λόγον· οὐδὲ ἀπαιτήσει
[3, 3]	ὡς ἀληθὲς παραδέξασθαι. Ἕνα γὰρ	ὑποτίθενται	οὐρανὸν, καὶ οὐκ ἔχειν αὐτῷ
[3, 2]	ᾧ διαλέγεται κατὰ τὸ σιωπώμενον	ὑποφαίνει,	οὐ βασκαίνουσα ἡμῖν τῆς γνώσεως,
[3, 3]	μυθοποιίας πρὸς τὸ ἀκόλουθον ψεῦδος	ὑποφερόμενοι·	ἡμεῖς δὲ ἀξιοῦμεν τοὺς τῶν
[3, 7]	εὐκρασία συντηρηθῇ, κατὰ μέρος τῆς	ὑφαιρέσεως	τῶν ὑγρῶν γινομένης. Σὺ δὲ
[3, 5]	τῆς ἐμπύρου ἐργασίας ἐπιδέονται πᾶσαι,	ὑφαντικὴ,	λέγω, καὶ σκυτοτομικὴ, καὶ οἰκοδομικὴ,
[3, 8]	γὰρ ἀριθμῷ ἐλάττους, οὔτε ἀξιώματι	ὑφειμένοι,	πολυφωνίᾳ δὲ καὶ παρὰ πολὺ
[3, 4]	καὶ τῷ βάθει, καὶ τῷ	ὕψει·	τὸ δὲ στερεὸν ὃ πρὸς
[3, 4]	τὸ ὕδωρ καὶ περιολισθαῖνον τοῖς	ὑψηλοῖς,	πῶς ἂν ἐδυνήθη ἐπὶ τῆς
[3, 9]	οἳ προφάσει ἀναγωγῆς, καὶ νοημάτων	ὑψηλοτέρων,	εἰς ἀλληγορίας κατέφυγον, δυνάμεις λέγοντες
[3, 8]	γὰρ τῶν ἀναθυμιάσεων περὶ τὸ	ὕψος,	καὶ πυκνουμένου τοῦ ἀέρος ταῖς
[3, 9]	πονηρίας, ἀπὸ τοῦ κατὰ φύσιν	ὕψους	εἰς τὸ τῆς κακίας βάθος

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 3/06/2009