Homélie, Chap.
[3, 3]	κατακρουόμενοι. Ὧν τὸ σεσοφισμένον καὶ	σαθρὸν	διελέγχειν, οὕτως ἐναργῶς ἐκ πρώτης
[3, 2]	κίνησιν, ἐν τῷ κρυπτῷ νόημα	σαφηνίζει;	Καὶ πῶς οὐ μυθῶδες τῆς
[3, 1]	βίου μέριμναν, καὶ ὅλον μοι	σεαυτὸν	ἐνταῦθα συνάγαγε. Οὐ γὰρ ὄφελός
[3, 3]	τὰ ὦτα κατακρουόμενοι. Ὧν τὸ	σεσοφισμένον	καὶ σαθρὸν διελέγχειν, οὕτως ἐναργῶς
[3, 9]	ἀσωμάτους τροπικῶς ἐκ τῶν ὑδάτων	σημαίνεσθαι·	καὶ ἄνω μὲν ἐπὶ τοῦ
[3, 7]	καὶ ὕδατος. Εἴρηται τί τὸ	σημαινόμενον	παρὰ τῇ Γραφῇ τὸ τοῦ
[3, 2]	τὰς οἰκείας καὶ προσφυεῖς ἑκάστου	σημασίας	ἐκλεγόμενος ἐξαγγέλλει; εἶτα τῇ ὑπηρεσίᾳ
[3, 7]	νῦν δὲ ἐπὶ τὰ ἰσημερινὰ	σημεῖα	μετατιθέντα, κἀκεῖθεν ἐπὶ τὰ προσάρκτια
[3, 2]	Θεοῦ ῥημάτων, Γενηθήτω φῶς. Καὶ	σήμερον,	Γενηθήτω στερέωμα. Πλέον δέ τι
[3, 1]	ψυχὰς ὑμῶν εὐφράναντες, πάλιν ἀπηντήσαμεν	σήμερον	ἐν δευτέρᾳ ἡμέρᾳ, τῶν τῆς
[3, 4]	φύσιν ἀκριβὴς εὑρεθῇ, μήτε κατεδηδεσμένος	σηπεδόνι	τινὶ, μήτε τὸ βάθος ὑπερρηγμένος
[3, 7]	παρακείμενον ὑγρὸν, ὡς δηλοῖ ἡ	σικύα·	δαπανητικὸν δέ ἐστι τοῦ ἑλκυσθέντος
[3, 2]	καὶ ᾧ διαλέγεται κατὰ τὸ	σιωπώμενον	ὑποφαίνει, οὐ βασκαίνουσα ἡμῖν τῆς
[3, 2]	γλῶσσα, οὐχὶ οὖς, οὐ πόρος	σκολιὸς	ἐπὶ τὴν ἐν τῇ κεφαλῇ
[3, 7]	αὐτοῖς τοῦ λέγειν περίεστι. Καὶ	σκοπεῖτε	ποταπῇ ἀποδείξει ἐπερειδόμενοι πρὸς τὴν
[3, 7]	γῆν τόπῳ τὴν εὐκρασίαν φυλάσσεσθαι.	Σκοπείτωσαν	δὲ εἰ μὴ αὐτοὶ ἑαυτοῖς
[3, 10]	συντεῖνον. Ὁ τοίνυν ἐναργῆ τὸν	σκοπὸν	τῶν γινομένων προθέμενος, τὰ κατὰ
[3, 6]	γεννῶσι, τὰ ὑπὲρ τῆς ἐνδοτάτω	Σκυθίας	ὄρη; Ὧν ἐστὶ καὶ ὁ
[3, 5]	ἐπιδέονται πᾶσαι, ὑφαντικὴ, λέγω, καὶ	σκυτοτομικὴ,	καὶ οἰκοδομικὴ, καὶ γεωργία, ἀλλ´
[3, 8]	κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον, ἔξεστί	σοι	ὁρᾶν πᾶσαν τοῦ ὑγροῦ τὴν
[3, 8]	ταῖς κατάραις τῷ Ἰσραὴλ, Ἔσται	σοι,	φησὶν, ὁ ὑπὲρ κεφαλῆς οὐρανὸς
[3, 6]	ἐρημωθήσῃ, καὶ πάντας τοὺς ποταμούς	σου	ξηρανῶ. Ὥστε ἀπορρίψας τὴν μωρανθεῖσαν
[3, 1]	τοῦ σώματος παρουσίας, τῆς καρδίας	σου	περὶ τὸν γήϊνον θησαυρὸν πονουμένης.
[3, 1]	τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγιά	σου,	ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου.
[3, 6]	ξηρανῶ. Ὥστε ἀπορρίψας τὴν μωρανθεῖσαν	σοφίαν,	κατάδεξαι μεθ´ ἡμῶν τὸ διδασκάλιον
[3, 7]	μεγάλην τοῦ τὰ πάντα κυβερνῶντος	σοφίαν,	μετατιθεῖσαν τὸν ἥλιον ἐξ ἑτέρων
[3, 6]	ἀεννάοις κατάρρυτος, διὰ τὴν ἄρρητον	σοφίαν	τοῦ τὴν ἀντίπαλον τῷ πυρὶ
[3, 3]	δὲ ἀξιοῦμεν τοὺς τῶν Ἑλλήνων	σοφοὺς,	μὴ πρότερον ἡμᾶς καταχλευάζειν πρὶν
[3, 2]	προσώπου πρὸς ὃν οἱ λόγοι,	σοφῶς	καὶ ἐντέχνως τὸ σχῆμα τοῦτο
[3, 4]	μεταποιεῖσθαί φασιν, ἢ ἡ τοῦ	σπέκλου	φύσις ἐν μετάλλοις συνισταμένη. Λίθος
[3, 8]	καὶ ἀναβιώσκεσθαι πάλιν ἐκ τῶν	σπερματικῶν	λόγων τῶν ἐναπομενόντων τοῖς ἐκπυρωθεῖσιν·
[3, 1]	κατ´ ἐλπίδας ἡμῖν ἐκβῇ τὰ	σπουδαζόμενα,	ἀλλὰ πρός γε τὸν ἐφεξῆς
[3, 8]	τῷ νέφει νοτίδες ἀλλήλαις προσχωρήσωσι,	σταγόνες	γίγνονται, τῷ βάρει τῶν συγκριθέντων
[3, 5]	αὐτῷ, κατὰ τὸν Ἰὼβ, καὶ	σταγόνες	εἰσὶν ὑετοῦ) ᾔδει πόσον τῷ
[3, 5]	ἐξαναλισκόμενον ἀντισχεῖν. Ὁ τοίνυν ἅπαντα	σταθμῷ	καὶ μέτρῳ διαταξάμενος (ἀριθμηταὶ γὰρ
[3, 9]	ἅπερ ὡς ταραχώδη ὄντα καὶ	στασιαστικὰ	καὶ τοῖς θορύβοις τῶν παθῶν
[3, 5]	τῷ πλήθει. Ἔδει δὲ μήτε	στάσιν	εἶναι πρὸς ἄλληλα, μήτε ἐν
[3, 4]	ἡγούμεθα ἐπί τινος στερρᾶς φύσεως,	στέγειν	τοῦ ὕδατος τὸ ὀλισθηρὸν καὶ
[3, 7]	Ὅτι οὐχὶ τὴν ἀντίτυπον καὶ	στερέμνιον	φύσιν, τὴν ἔχουσαν βάρος καὶ
[3, 4]	αὐτοῦ. Οἱ μὲν γὰρ ἔξωθεν	στερεὸν	λέγουσι σῶμα τὸ οἷον ναστὸν
[3, 4]	καὶ τῷ ὕψει· τὸ δὲ	στερεὸν	ὃ πρὸς τοῖς διαστήμασι καὶ
[3, 4]	οὐκ εἴρηται ἁπλῶς, καὶ ἐγένετο	στερέωμα·	ἀλλὰ, Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς
[3, 4]	περὶ τοῦ Μονογενοῦς ἀποδείξεσι. Γενηθήτω	στερέωμα.	Αὕτη ἡ φωνὴ τῆς προκαταρκτικῆς
[3, 4]	αἰτίας. Ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸ	στερέωμα.	Αὕτη τῆς ποιητικῆς καὶ δημιουργικῆς
[3, 9]	μὲν εἶναι τὰς θεωρητικὰς δυνάμεις,	στερέωμα	δὲ τὰς πρακτικὰς καὶ ποιητικὰς
[3, 7]	τὴν γνῶσιν. ~Διὰ τοῦτο Γενηθήτω	στερέωμα	ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος, καὶ
[3, 4]	~Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω	στερέωμα	ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος, καὶ
[3, 2]	~Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς γενηθήτω	στερέωμα	ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος, καὶ
[3, 9]	Διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ· οὔτε τὸ	στερέωμα	ζῷόν ἐστιν αἰσθητικὸν, ἐπειδὴ Ἀναγγέλλει
[3, 4]	κοινωνίας· τούτου ἕνεκεν καταδεχόμεθα, τὸ	στερέωμα	ἢ ἐξ ἑνὸς τῶν ἁπλῶν,
[3, 7]	καὶ ἀντέρεισιν, οὐ ταύτην λέγει	στερέωμα.	Ἢ οὕτω ἂν κυριώτερον ἡ
[3, 4]	Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸ	στερέωμα·	καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ
[3, 4]	Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸ	στερέωμα·	καὶ πάλιν, Διεχώρισεν ὁ Θεός.
[3, 4]	σύνηθες, τὸ κραταιὸν καὶ ἀνένδοτον,	στερέωμα	λέγειν, ὡς καὶ ἐπὶ ἀέρος
[3, 4]	τάσσειν· ὡς ὅταν λέγῃ, Κύριος	στερέωμά	μου, καὶ καταφυγή μου· καὶ,
[3, 2]	Ἐποίησε φῶς· εἶτα, Ἐποίησε τὸ	στερέωμα·	νῦν δὲ τὸν Θεὸν προστάττοντα
[3, 4]	τὸ προστάξαι τὸν Θεὸν, Γενηθήτω	στερέωμα,	οὐκ εἴρηται ἁπλῶς, καὶ ἐγένετο
[3, 8]	~Καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ	στερέωμα	οὐρανόν· ὡς κυρίως μὲν ἑτέρῳ
[3, 4]	Οὐδενὶ οὖν τούτων εἰκάζομεν τὸ	στερέωμα.	Παιδικῆς γὰρ τῷ ὄντι καὶ
[3, 2]	Γενηθήτω φῶς. Καὶ σήμερον, Γενηθήτω	στερέωμα.	Πλέον δέ τι ἔχειν δοκεῖ
[3, 8]	πάλιν· Τὰ πετόμενα κατὰ τὸ	στερέωμα	τοῦ οὐρανοῦ. Τοιοῦτόν ἐστι καὶ
[3, 3]	ἐν ἀρχῇ πεποιημένον οὐρανὸν τὸ	στερέωμα	τοῦτο, ὃ καὶ αὐτὸ ἐπεκλήθη
[3, 7]	ἀραιὰν καὶ οὐδεμιᾷ αἰσθήσει καταληπτὴν,	στερέωμα	τοῦτο ὠνόμασε, συγκρίσει τῶν λεπτοτάτων
[3, 4]	καὶ τὸ, Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν	στερεώματι	δυνάμεως αὐτοῦ. Οἱ μὲν γὰρ
[3, 9]	τὴν διάκρισιν τὴν ὑπὸ τοῦ	στερεώματος	γενομένην, κατὰ τὴν ἀποδοθεῖσαν αἰτίαν
[3, 2]	αἰτίαν καθ´ ἣν ἐπιζητεῖται τοῦ	στερεώματος	ἡ κατασκευὴ προσδιώρισεν. Ἵνα διαχωρίζῃ,
[3, 4]	ἐπὶ τῆς κυρτῆς περιφερείας τοῦ	στερεώματος	ἱδρυνθῆναι; Τί δὴ πρὸς τοῦτο
[3, 4]	ὕδατος ὃ ἦν ὑποκάτω τοῦ	στερεώματος,	καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ ὕδατος
[3, 4]	λέγειν, τίς ἡ φύσις τοῦ	στερεώματος,	καὶ διὰ τίνα αἰτίαν μεσιτεύειν
[3, 4]	τοῦ ὕδατος τοῦ ἐπάνω τοῦ	στερεώματος.	Καὶ πρό γε τοῦ ἅψασθαι
[3, 9]	καὶ ἄνω μὲν ἐπὶ τοῦ	στερεώματος	μεμενηκέναι τὰς κρείττονας, κάτω δὲ
[3, 7]	παρὰ τῇ Γραφῇ τὸ τοῦ	στερεώματος	ὄνομα. Ὅτι οὐχὶ τὴν ἀντίτυπον
[3, 4]	ἐτάχθη τῷ ὕδατι. Τὸ τοῦ	στερεώματος	ὄνομα σύνηθες τῇ Γραφῇ ἐπὶ
[3, 0]	~ΟΜΙΛΙΑ γʹ Περὶ τοῦ	στερεώματος.	~Τὰ τῆς πρώτης ἡμέρας ἔργα,
[3, 4]	σφαιρικὸν μὲν τὸ σῶμα τοῦ	στερεώματος,	ὡς ἡ ὄψις δηλοῖ, ῥυτὸν
[3, 4]	κεχρῆσθαι· ὡς ὅταν λέγῃ· Ὁ	στερεῶν	βροντήν. Τὴν γὰρ στερρότητα καὶ
[3, 4]	κατὰ τὰς βροντὰς ἀποτελοῦντος ψόφους,	στερέωσιν	βροντῆς ἡ Γραφὴ προσηγόρευσεν. Καὶ
[3, 3]	τὸν ἐν ἀρχῇ πεποιημένον οὗτος,	στερεωτέρας	φύσεως, καὶ χρείαν ἐξαίρετον τῷ
[3, 4]	νῦν τοίνυν ἡγούμεθα ἐπί τινος	στερρᾶς	φύσεως, στέγειν τοῦ ὕδατος τὸ
[3, 4]	Ὁ στερεῶν βροντήν. Τὴν γὰρ	στερρότητα	καὶ ἀντιτυπίαν τοῦ πνεύματος τοῦ
[3, 6]	ὁ μὲν ἐπὶ τὴν ἔξω	Στηλῶν	ἀφίεται θάλασσαν· ὁ δὲ Ἴστρος
[3, 5]	καὶ τὴν πρὸς τὰ ἄλλα	στοιχεῖα	δοκεῖν ἀναλογίαν ἐκβαίνειν. Διὰ τοῦτο
[3, 4]	καὶ μηδὲν τῶν αἰσθήσει ὑποπιπτόντων	στοιχείων	εἰλικρινές ἐστι καὶ ἀμιγὲς, ἢ
[3, 1]	λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι τῷ	στόματί	μου. Χθὲς τοίνυν, καθόσον ἦν
[3, 3]	οὔτε τῆς συνέσεως τῶν ἀκουόντων	στοχαζομένου.	Ἀλλὰ τὰ τῶν ἔξωθεν τοῖς
[3, 4]	μου· καὶ, Ἐγὼ ἐστερέωσα τοὺς	στύλους	αὐτῆς· καὶ τὸ, Αἰνεῖτε αὐτὸν
[3, 7]	τῆς ὑφαιρέσεως τῶν ὑγρῶν γινομένης.	Σὺ	δὲ τῷ μὲν πλήθει τοῦ
[3, 7]	ᾖ τὸ λεγόμενον, ἀλλ´ ὡς	συγκατασκευάζον	ἐμοὶ τὸν λόγον οὐκ ἀπωθοῦμαι.
[3, 4]	ἡμῶν τῷ νῷ πέρα τῶν	συγκεχωρημένων	φαντασιοῦσθαι. Μὴ παραδράμῃ δὲ ἡμᾶς
[3, 8]	σταγόνες γίγνονται, τῷ βάρει τῶν	συγκριθέντων	φερόμεναι πρὸς τὸ κάτω· καὶ
[3, 7]	αἰσθήσει καταληπτὴν, στερέωμα τοῦτο ὠνόμασε,	συγκρίσει	τῶν λεπτοτάτων καὶ τῇ αἰσθήσει
[3, 9]	δὴ τοιούτους λόγους ὡς ὀνειράτων	συγκρίσεις	καὶ γραώδεις μύθους ἀποπεμψάμενοι, τὸ
[3, 5]	ἰσορροπίαν, περὶ τὴν γῆν ἀτρεμεῖν	συγχωρήσουσιν.	Οὐκοῦν ἄπλετος ἡ τοῦ ὕδατος
[3, 5]	φύσις τῇ γῇ περιεκέχυτο, οὐχὶ	συμμέτρως	ἔχουσα πρὸς αὐτὴν, ἀλλ´ εἰς
[3, 9]	τοὺς ἐνυπάρχοντας αὐτῇ λόγους ἁρμονίως	συμπληροῖ	τὴν ὑμνῳδίαν τῷ ποιητῇ. ~Καὶ
[3, 5]	οἰκονομίαν, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν	συμπλήρωσιν	τοῦ παντός. Κολοβὸν γὰρ ἂν
[3, 10]	τὰ κατὰ μέρος γινόμενα ὡς	συμπληρωτικὰ	τοῦ τέλους, τοῖς τεχνικοῖς ἑαυτοῦ
[3, 9]	τῶν νοῦν ἐχόντων τεθεωρημένως ἐκλαμβανόμενος,	συμπληρωτικός	ἐστι τῆς δοξολογίας τοῦ κτίσαντος.
[3, 1]	ἡμέραν ἐργασίας τὴν τροφὴν ἑαυτοῖς	συμπορίζοντες,	περιεστήκασιν ἡμᾶς, οἳ τὸν λόγον
[3, 7]	πρός γε τὸ τὰ αὐτὰ	συμπτώματα	περὶ τὰς αὐτὰς ὕλας ἀπογεννᾶν.
[3, 3]	ἑπτὰ ἀστέρες σχεδὸν παρὰ πάντων	συμφώνως	ὁμολογοῦνται φέρεσθαι, οὓς καὶ ἐνηρμόσθαι
[3, 1]	χρόνου μέρος οὐκ ἀφανίζεται, ἀλλὰ	σὺν	μεγάλῃ ἀποδίδοται παρ´ αὐτοῦ τῇ
[3, 1]	καὶ ὅλον μοι σεαυτὸν ἐνταῦθα	συνάγαγε.	Οὐ γὰρ ὄφελός τι τῆς
[3, 8]	τὴν ἄνω κατέχειν διατέτακται χώραν.	Συναγομένων	γὰρ τῶν ἀναθυμιάσεων περὶ τὸ
[3, 2]	ἐπὶ τὴν ἐν τῇ κεφαλῇ	συναίσθησιν	ἀναφέρων τοὺς ψόφους, ἐκεῖ οὐδὲ
[3, 1]	τόνον, καὶ ψυχῇ προθυμίαν, καὶ	συναλλαγμάτων	εὐμάρειαν, καὶ τὴν εἰς πάντα
[3, 3]	καὶ τοῦτο πεπερασμένον· ὅπερ εἰ	συναπήρτισται	τῷ πρώτῳ οὐρανῷ, μηδὲν ὑπολείπεσθαι
[3, 3]	τὸν ψόφον ἐκ πρώτης γενέσεως	συνεθισθέντες	αὐτῷ, ἐκ πολλῆς τῆς περὶ
[3, 5]	προσδεῖσθαι· οὐ μόνον ὅτι αἱ	συνεκτικαὶ	τῆς ζωῆς ἡμῶν τέχναι τῆς
[3, 2]	κτίσιν, ἀλλὰ καὶ διά τινος	συνεργοῦ	παραχθῆναι ταύτην εἰς γέννησιν. Ἐδύνατο
[3, 2]	τῶν νοηθέντων μεταδίδοσθαι δυναμένων τῷ	συνεργοῦντι.	Ὥστε τίς χρεία λόγου τοῖς
[3, 3]	χρόνου εἰδότος φείδεσθαι, οὔτε τῆς	συνέσεως	τῶν ἀκουόντων στοχαζομένου. Ἀλλὰ τὰ
[3, 10]	ταῦτα λεχθῆναι οἰκονομήσας, δώῃ ὑμῖν	σύνεσιν	ἐν παντὶ τῆς ἑαυτοῦ ἀληθείας,
[3, 5]	τροφαὶ ἢ ἐξ ἀρχῆς ἂν	συνέστησαν,	ἢ πρὸς χρόνον διήρκεσαν, τοῦ
[3, 8]	λεγόμενον (διὰ τὸ ναστὸν καὶ	συνεχὲς	τοῦ ἀέρος ἐναργῶς ἡμῶν ταῖς
[3, 7]	πάντα φλογίζοντα καὶ καταπιμπρῶντα τὰ	συνεχῆ,	πᾶσαν ὁμοῦ τὴν ἐν τοῖς
[3, 5]	δυνάμεως μαρτυρία. ~Ἀλλ´ ἐπὶ τὰ	συνεχῆ	τῆς ἐξηγήσεως τὸν λόγον ἐπαναγάγωμεν.
[3, 10]	καρδίαις ἡμῶν καταλείψομεν, διὰ τῆς	συνεχοῦς	μνήμης ἔνοικον ἔχοντες ἑαυτῶν τὸν
[3, 3]	ὥσπερ οἱ ἐν τοῖς χαλκείοις	συνεχῶς	τὰ ὦτα κατακρουόμενοι. Ὧν τὸ
[3, 3]	Ὅτι διὰ τὴν ἐξ ἀρχῆς	συνήθειαν	πρὸς τὸν ψόφον ἐκ πρώτης
[3, 4]	ὕδατι. Τὸ τοῦ στερεώματος ὄνομα	σύνηθες	τῇ Γραφῇ ἐπὶ τῶν κατ´
[3, 4]	ἀντιτυπίαν ἔχει. Τῇ δὲ Γραφῇ	σύνηθες,	τὸ κραταιὸν καὶ ἀνένδοτον, στερέωμα
[3, 10]	μέντοι τεχνίτης καὶ πρὸ τῆς	συνθέσεως	οἶδε τὸ ἑκάστου καλὸν, καὶ
[3, 4]	τοῦ σπέκλου φύσις ἐν μετάλλοις	συνισταμένη.	Λίθος δέ ἐστι διαυγὴς, ἰδιάζουσαν
[3, 8]	τὸν ὑπὲρ κεφαλῆς ἡμῶν ἀέρα	συνισταμένην.	Καὶ μηδεὶς τῇ περιεργίᾳ τῶν
[3, 8]	καὶ ἀπὸ ἡλίου τροπῶν, καὶ	συνόδων	μηνῶν, καὶ ἀπὸ κορυφῆς ὀρέων
[3, 1]	ἐν τῇ πρὸς τὰς ἄλλας	συντάξει	ἀριθμηθεῖσα· πλὴν ἀλλ´ ὅτι τὰ
[3, 10]	πρὸς τὴν τοῦ τέλους εὐχρηστίαν	συντεῖνον.	Ὁ τοίνυν ἐναργῆ τὸν σκοπὸν
[3, 1]	ἡμᾶς, οἳ τὸν λόγον ἡμῖν	συντέμνουσιν,	ἵνα μὴ ἐπὶ πολὺ τῆς
[3, 7]	μέχρι τέλους ἡ αὐτὴ εὐκρασία	συντηρηθῇ,	κατὰ μέρος τῆς ὑφαιρέσεως τῶν
[3, 6]	Ὅθεν πηγῶν ἀφθονίαι, καὶ φρεάτων	σύρροιαι,	καὶ ποταμῶν ῥεύματα, χειμάρρων τε
[3, 5]	τεταγμένων ὅρων τῆς τοῦ κόσμου	συστάσεως	κατὰ μικρὸν τῇ δυνάμει τοῦ
[3, 3]	σώματος εἰς τὴν τοῦ ἑνὸς	σύστασιν	ἀπαναλωθείσης, ὡς οἴονται. Ἓν γάρ
[3, 5]	κτίσις διὰ τὴν τῶν γιγνομένων	σύστασίν	τε καὶ διαμονήν· ἀναγκαία δὲ
[3, 3]	χρώμενοι, καὶ ταῖς γεωμετρικαῖς ἀνάγκαις	συστήσωσι	μὴ ἔχειν φύσιν ἄλλον οὐρανὸν
[3, 10]	ἐν αὐτοῖς, τοῦτο τῇ μνήμῃ	συσχεῖν,	καὶ διὰ τῆς φιλοπόνου μελέτης,
[3, 4]	διαλῦσαι. Ἐρωτῶσι γὰρ ἡμᾶς, εἰ	σφαιρικὸν	μὲν τὸ σῶμα τοῦ στερεώματος,
[3, 4]	ἀνάγκη καὶ τὴν ἔξωθεν ἐπιφάνειαν	σφαιρικῶς	ἀπηρτίσθαι, καὶ ὅλον ἀκριβῶς ἔντορνον
[3, 3]	καθ´ ὧν οἱ ἑπτὰ ἀστέρες	σχεδὸν	παρὰ πάντων συμφώνως ὁμολογοῦνται φέρεσθαι,
[3, 4]	τὴν ἔνδον ὄψιν εἰς ἡμικύκλιον	σχῆμα	περιηγμένα, ἐν τοῖς ἄνω τοῦ
[3, 2]	λόγοι, σοφῶς καὶ ἐντέχνως τὸ	σχῆμα	τοῦτο τῆς διαλέκτου παρείληπται. ~Δεύτερόν
[3, 2]	τοῦτο Λόγος ἐστὶ τοῦ Θεοῦ;	Σχηματίζει	δὲ αὐτὸν διεξοδικῶς ἡ Γραφὴ,
[3, 10]	περὶ τὸν βίον ἀσχολουμένοις δοῦναι	σχολὴν	διὰ τοῦ μέσου χρόνου τὰς
[3, 3]	Ἓν γάρ φασι τὸ κυκλοφορικὸν	σῶμα,	καὶ τοῦτο πεπερασμένον· ὅπερ εἰ
[3, 4]	μὲν γὰρ ἔξωθεν στερεὸν λέγουσι	σῶμα	τὸ οἷον ναστὸν καὶ πλῆρες,
[3, 4]	ἡμᾶς, εἰ σφαιρικὸν μὲν τὸ	σῶμα	τοῦ στερεώματος, ὡς ἡ ὄψις
[3, 1]	ταύτας ὁ Κύριος παραπέμψει· καὶ	σώματι	τόνον, καὶ ψυχῇ προθυμίαν, καὶ
[3, 3]	πάσης τῆς οὐσίας τοῦ οὐρανίου	σώματος	εἰς τὴν τοῦ ἑνὸς σύστασιν
[3, 1]	γὰρ ὄφελός τι τῆς τοῦ	σώματος	παρουσίας, τῆς καρδίας σου περὶ
[3, 8]	Ὅσῳ γὰρ τὸ ἐν ταῖς	σώφροσι	κάλλος τοῦ ἑταιρικοῦ προτιμότερον, τοσοῦτον

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 3/06/2009