Homélie, Chap.
[3, 5]	αὐτῆς· ὡς καὶ τὴν πρὸς	τὰ	ἄλλα στοιχεῖα δοκεῖν ἀναλογίαν ἐκβαίνειν.
[3, 7]	μὲν λεπτὸν καὶ διηθούμενον ἐπὶ	τὰ	ἄνω διιέντα, τὸ δὲ παχύτατον
[3, 7]	τὴν πύρωσιν πρός γε τὸ	τὰ	αὐτὰ συμπτώματα περὶ τὰς αὐτὰς
[3, 10]	περὶ τοῦ κτίσαντος ἡμᾶς ἀναλαμβάνητε.	Τὰ	γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως
[3, 9]	πρέποντα αἶνον ἀποδιδόναι τῷ κτίσαντι·	τὰ	δὲ ὑποκάτω τῶν οὐρανῶν ὕδατα
[3, 9]	Αἰνεῖτε γὰρ αὐτὸν, φησὶ, καὶ	τὰ	ἐκ τῆς γῆς, δράκοντες καὶ
[3, 1]	συντάξει ἀριθμηθεῖσα· πλὴν ἀλλ´ ὅτι	τὰ	ἐν αὐτῇ γενόμενα χθὲς ἐπελθὼν
[3, 9]	Διὰ τοῦτο δὴ, φασὶ, καὶ	τὰ	ἐπάνω τῶν οὐρανῶν ὕδατα αἰνεῖν
[3, 1]	τῶν τῆς δευτέρας ἡμέρας ἔργων	τὰ	θαύματα κατοψόμενοι. Ἀλλὰ γὰρ οὐ
[3, 7]	τροπὰς ἀπάγοντα, νῦν δὲ ἐπὶ	τὰ	ἰσημερινὰ σημεῖα μετατιθέντα, κἀκεῖθεν ἐπὶ
[3, 10]	τὸ ἑκάστου καλὸν, καὶ ἐπαινεῖ	τὰ	καθ´ ἕκαστον, πρὸς τὸ τέλος
[3, 10]	τὸν σκοπὸν τῶν γινομένων προθέμενος,	τὰ	κατὰ μέρος γινόμενα ὡς συμπληρωτικὰ
[3, 1]	γλυκέα, φησὶ, τῷ λάρυγγί μου	τὰ	λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι τῷ
[3, 1]	καθόσον ἦν δυνατὸν, τῇ περὶ	τὰ	λόγια τοῦ Θεοῦ διατριβῇ τὰς
[3, 10]	λόγων ἑστίασιν ἀπαντῆσαι. Ὁ δὲ	τὰ	μεγάλα δημιουργήσας Θεὸς, καὶ τὰ
[3, 10]	τὰ μεγάλα δημιουργήσας Θεὸς, καὶ	τὰ	μικρὰ ταῦτα λεχθῆναι οἰκονομήσας, δώῃ
[3, 2]	ὑπηρεσίᾳ τῶν φωνητικῶν ὀργάνων παραδοὺς	τὰ	νοηθέντα, οὕτω διὰ τῆς τοῦ
[3, 7]	τὸ ὕδωρ; Δεικνύτωσαν ἡμῖν οἱ	τὰ	πάντα δεινοί. Ἆρ´ οὐχὶ παντὶ
[3, 7]	Καίτοιγε ὁρῶμεν τὴν μεγάλην τοῦ	τὰ	πάντα κυβερνῶντος σοφίαν, μετατιθεῖσαν τὸν
[3, 10]	Οὐχὶ ὀφθαλμοῖς Θεοῦ τέρψιν παρέχει	τὰ	παρ´ αὐτοῦ γινόμενα, οὐδὲ τοιαύτη
[3, 2]	Πλέον δέ τι ἔχειν δοκεῖ	τὰ	παρόντα, ὅτι οὐκ ἀπέμεινεν ὁ
[3, 3]	ὅλως οὐρανοὶ δύο· ὅπερ οἱ	τὰ	περὶ οὐρανοῦ φιλοσοφήσαντες ἕλοιντ´ ἂν
[3, 8]	προσηγορίας ἀξιουμένου) ἐν οἷς φησι,	Τὰ	πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ. Καὶ πάλιν·
[3, 8]	πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ. Καὶ πάλιν·	Τὰ	πετόμενα κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ
[3, 9]	δὲ ὑποκάτω τῶν οὐρανῶν ὕδατα	τὰ	πνευματικὰ εἶναι τῆς πονηρίας, ἀπὸ
[3, 1]	πάντα τὸν βίον εὐοδίαν τοῖς	τὰ	πνευματικὰ προτιμότερα ποιουμένοις διδούς. Κἂν
[3, 3]	μὴ πρότερον ἡμᾶς καταχλευάζειν πρὶν	τὰ	πρὸς ἀλλήλους διάθωνται. Εἰσὶ γὰρ
[3, 7]	ἰσημερινὰ σημεῖα μετατιθέντα, κἀκεῖθεν ἐπὶ	τὰ	προσάρκτια ὑπὸ τὰς θερινὰς τροπὰς
[3, 5]	καὶ διὰ τὴν ἐφεξῆς χρείαν	τὰ	πρῶτα διαθεμένου. Τίς οὖν χρεία
[3, 1]	μὴ κατ´ ἐλπίδας ἡμῖν ἐκβῇ	τὰ	σπουδαζόμενα, ἀλλὰ πρός γε τὸν
[3, 7]	αὐτὸν πάντα φλογίζοντα καὶ καταπιμπρῶντα	τὰ	συνεχῆ, πᾶσαν ὁμοῦ τὴν ἐν
[3, 5]	δημιουργικῆς δυνάμεως μαρτυρία. ~Ἀλλ´ ἐπὶ	τὰ	συνεχῆ τῆς ἐξηγήσεως τὸν λόγον
[3, 1]	ἑσπερινὴν εὐφροσύνην ποιησάμενος, νῦν ἐπὶ	τὰ	τῆς δευτέρας θαύματα μεταβαίνει. Λέγω
[3, 1]	πρώτης ἡμέρας ἔργα, μᾶλλον δὲ	τὰ	τῆς μιᾶς· μὴ γὰρ οὖν
[3, 1]	~ΟΜΙΛΙΑ γʹ Περὶ τοῦ στερεώματος.	~Τὰ	τῆς πρώτης ἡμέρας ἔργα, μᾶλλον
[3, 3]	συνέσεως τῶν ἀκουόντων στοχαζομένου. Ἀλλὰ	τὰ	τῶν ἔξωθεν τοῖς ἔξω καταλιπόντες
[3, 6]	ἀπαριθμεῖσθαι οὓς αἱ Ῥιπαὶ γεννῶσι,	τὰ	ὑπὲρ τῆς ἐνδοτάτω Σκυθίας ὄρη;
[3, 9]	τοῦ κοινοῦ τῶν ὅλων Δεσπότου	τὰ	ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν παραλαμβάνηται ὕδατα,
[3, 10]	ἐναργῆ λαμβάνειν ἡμᾶς τοῦ εὐεργέτου	τὰ	ὑπομνήματα. Οὔτε γὰρ ἁμαρτίαις καιρόν
[3, 3]	οἱ ἐν τοῖς χαλκείοις συνεχῶς	τὰ	ὦτα κατακρουόμενοι. Ὧν τὸ σεσοφισμένον
[3, 3]	ἀπελέγξωσιν τὸ ἀπίθανον οἱ ἐμβριθεστέραις	ταῖς	ἀποδείξεσι χρώμενοι, καὶ ταῖς γεωμετρικαῖς
[3, 8]	Ὅταν δὲ τὸ ὑγρὸν ἐξαφρισθῇ,	ταῖς	βίαις τῶν ἀνέμων ἀνακοπὲν, εἶτα
[3, 3]	ἐμβριθεστέραις ταῖς ἀποδείξεσι χρώμενοι, καὶ	ταῖς	γεωμετρικαῖς ἀνάγκαις συστήσωσι μὴ ἔχειν
[3, 4]	μὲν μαθηματικὸν τὸ ἐν μόναις	ταῖς	διαστάσεσι τὸ εἶναι ἔχον, ἐν
[3, 4]	τινὶ, μήτε τὸ βάθος ὑπερρηγμένος	ταῖς	διαφύσεσι, μικροῦ τῷ ἀέρι τὴν
[3, 8]	ὕψος, καὶ πυκνουμένου τοῦ ἀέρος	ταῖς	ἐκ τῶν πνευμάτων πιλήσεσιν, ὅταν
[3, 10]	οὔτε τῷ ἐχθρῷ τόπον ἐν	ταῖς	καρδίαις ἡμῶν καταλείψομεν, διὰ τῆς
[3, 8]	εὐταξίας εὐθηνουμένου. Ἀλλὰ καὶ ἐν	ταῖς	κατάραις τῷ Ἰσραὴλ, Ἔσται σοι,
[3, 4]	ἀντιτυπίαν τοῦ πνεύματος τοῦ ἐναπολαμβανομένου	ταῖς	κοιλότησι τῶν νεφῶν, καὶ διὰ
[3, 4]	τίς τυφλός; Ὁ μὴ ἐνορῶν	ταῖς	οὕτως ἐναργέσι περὶ τοῦ Μονογενοῦς
[3, 8]	συνεχὲς τοῦ ἀέρος ἐναργῶς ἡμῶν	ταῖς	ὄψεσιν ὑποπίπτοντος, καὶ παρὰ τὸ
[3, 8]	παραβαλλέτω. Ὅσῳ γὰρ τὸ ἐν	ταῖς	σώφροσι κάλλος τοῦ ἑταιρικοῦ προτιμότερον,
[3, 9]	τῶν οὐρανῶν ὕδωρ, ὡς προηγούμενον	ταῖς	τιμαῖς διὰ τὴν ἐξ ἀρετῆς
[3, 6]	τοῦ ἐν πολλοῖς καὶ ποικίλοις	ταμείοις	διατηρεῖσθαι τὴν ὑγρασίαν. Ἐκ μέν
[3, 6]	Ἀράξης, ἀφ´ οὗ καὶ ὁ	Τάναϊς	ἀποσχιζόμενος εἰς τὴν Μαιῶτιν ἔξεισι
[3, 2]	Διὰ τοῦτο ὁδῷ τινι καὶ	τάξει	ἡμᾶς εἰς τὴν περὶ τοῦ
[3, 10]	τυχόντι· πρὸς δὲ τὴν οἰκείαν	τάξιν	ἀποτεθέντα, τὸ ἐκ τῆς ἀναλογίας,
[3, 9]	κακίας βάθος καταπεσόντα· ἅπερ ὡς	ταραχώδη	ὄντα καὶ στασιαστικὰ καὶ τοῖς
[3, 6]	θερινῶν ὑπὸ τὸ Πυρηναῖον ὄρος	Ταρτησός	τε καὶ Ἴστρος· ὧν ὁ
[3, 9]	ὕδατα αἰνεῖν τὸν Θεόν· τουτέστι,	τὰς	ἀγαθὰς δυνάμεις ἀξίας οὔσας, διὰ
[3, 1]	ἐκδοθεῖσα, οὐκ ἐν τῇ πρὸς	τὰς	ἄλλας συντάξει ἀριθμηθεῖσα· πλὴν ἀλλ´
[3, 7]	τὸ τὰ αὐτὰ συμπτώματα περὶ	τὰς	αὐτὰς ὕλας ἀπογεννᾶν. Ἐάν τε
[3, 8]	ψευδὲς αὐτῶν διελέγχοντας, οἷς ἐξαρκεῖ	τὰς	αὐτῶν ἐκείνων βίβλους ἀλλήλαις ἀντιπαραθέντας
[3, 4]	τὸ βιαίως ἐκρήγνυσθαι τοὺς κατὰ	τὰς	βροντὰς ἀποτελοῦντος ψόφους, στερέωσιν βροντῆς
[3, 3]	οὐρανοῦ φιλοσοφήσαντες ἕλοιντ´ ἂν μᾶλλον	τὰς	γλώσσας προέσθαι, ἢ ὡς ἀληθὲς
[3, 8]	ἀληθείας ἀποσχιζόμενοι, ἔνθεν καὶ ἔνθεν	τὰς	ἐπὶ τὴν πλάνην ἑαυτοῖς ἐκτροπὰς
[3, 8]	κορυφῆς ὀρέων καὶ βουνῶν ἀεννάων	τὰς	εὐλογίας δίδωσιν, ὡς τοῦ περὶ
[3, 7]	κἀκεῖθεν ἐπὶ τὰ προσάρκτια ὑπὸ	τὰς	θερινὰς τροπὰς ἐπανάγοντα, ὥστε τῇ
[3, 9]	λέγῃ τις οὐρανοὺς μὲν εἶναι	τὰς	θεωρητικὰς δυνάμεις, στερέωμα δὲ τὰς
[3, 9]	μὲν ἐπὶ τοῦ στερεώματος μεμενηκέναι	τὰς	κρείττονας, κάτω δὲ τοῖς περιγείοις
[3, 2]	τὸ φαντασθῆναι, ἀπὸ τῶν ὑποκειμένων	τὰς	οἰκείας καὶ προσφυεῖς ἑκάστου σημασίας
[3, 6]	ποταμίων ὑδάτων πλεῖστον, ὡς οἱ	τὰς	περιόδους τῆς γῆς ἀναγράφοντες ἱστορήκασιν·
[3, 9]	περιγείοις καὶ ὑλικοῖς τόποις προσαπομεῖναι	τὰς	πονηράς. Διὰ τοῦτο δὴ, φασὶ,
[3, 9]	τὰς θεωρητικὰς δυνάμεις, στερέωμα δὲ	τὰς	πρακτικὰς καὶ ποιητικὰς τῶν καθηκόντων,
[3, 4]	λουτρῶν τοὺς λιθίνους ὀρόφους, καὶ	τὰς	τῶν ἀντρωδῶν οἰκοδομημάτων κατασκευὰς, ἃ
[3, 4]	τοιαύτας ἔχειν περὶ τῶν οὐρανίων	τὰς	ὑπολήψεις. Οὐ μὴν, οὐδὲ εἰ
[3, 10]	σχολὴν διὰ τοῦ μέσου χρόνου	τὰς	φροντίδας διαθεμένοις, καθαρᾷ μεριμνῶν τῇ
[3, 7]	ἐπὶ τὸ νότιον μέρος κατὰ	τὰς	χειμερινὰς τροπὰς ἀπάγοντα, νῦν δὲ
[3, 1]	τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ διατριβῇ	τὰς	ψυχὰς ὑμῶν εὐφράναντες, πάλιν ἀπηντήσαμεν
[3, 4]	ἐπὶ τῶν κατ´ ἰσχὺν ὑπερβαλλόντων	τάσσειν·	ὡς ὅταν λέγῃ, Κύριος στερέωμά
[3, 5]	καιριωτάτῳ πάντων ἐλλεῖπον. Ἀντικείμενα δὲ	ταῦτα	ἀλλήλοις, καὶ φθαρτικὸν ἕτερον τοῦ
[3, 3]	διὰ τῆς αἰσθήσεως πίστιν οἱ	ταῦτα	λέγοντες ἀπαιτῶνται, τί φασιν; Ὅτι
[3, 10]	δημιουργήσας Θεὸς, καὶ τὰ μικρὰ	ταῦτα	λεχθῆναι οἰκονομήσας, δώῃ ὑμῖν σύνεσιν
[3, 3]	πρὸς δευτέρου ἢ τρίτου γένεσιν.	Ταῦτα	μὲν οὖν οἱ ὕλην ἀγέννητον
[3, 3]	ἔννοιαν ἐνεποίησε. Οὐ δήπου δὲ	ταῦτα	παραδοξότερα τῶν ἑπτὰ κύκλων, καθ´
[3, 7]	τῇ θαλάσσῃ προσεῖναι. Οἱ δὴ	ταῦτα	περὶ θαλάσσης λέγοντες, πάλιν μεταβαλλόμενοι,
[3, 7]	τοῖς οὖσιν ἐξαναλῶσαι νοτίδα; Διὰ	ταῦτα	ὕδωρ ἀέριον, νεφουμένου τοῦ ἄνω
[3, 1]	γὰρ ὅσαι περιστάσεις ἀσχολίας ποιητικαὶ,	ταύτας	ὁ Κύριος παραπέμψει· καὶ σώματι
[3, 4]	ἀέρος πολλάκις καταπυκνωθέντος τῇ φωνῇ	ταύτῃ	κεχρῆσθαι· ὡς ὅταν λέγῃ· Ὁ
[3, 3]	μὴ δευτέρου οὐρανοῦ γένεσιν εἶναι	ταύτην,	ἀλλ´ ἐπεξήγησιν τοῦ προτέρου, διὰ
[3, 2]	καὶ διά τινος συνεργοῦ παραχθῆναι	ταύτην	εἰς γέννησιν. Ἐδύνατο γὰρ, ὡς
[3, 5]	νοῦν, καὶ περὶ τὴν φθειρομένην	ταύτην	καὶ ῥέουσαν φύσιν ὀξυωπούντων, ἐπισκήψει
[3, 7]	ἔχουσαν βάρος καὶ ἀντέρεισιν, οὐ	ταύτην	λέγει στερέωμα. Ἢ οὕτω ἂν
[3, 4]	καὶ εὐδιάλυτον ἐξαρκούσης, τὴν φωνὴν	ταύτην	τετάχθαι. Καὶ οὐ δήπου, ἐπειδὴ
[3, 7]	φασὶ τὸ θερμὸν ἐκ τῆς	ταχείας	εἶναι περιστροφῆς. Τί ἐντεῦθεν ἑαυτοῖς
[3, 7]	θρυαλλίδος τὴν παρακειμένην τροφὴν ἐπισπασάμενον,	ταχέως	διὰ τῆς μεταβολῆς ἀπῃθάλωσε. Τὸν
[3, 6]	ἔξω τῆς πλεομένης ἀποκενοῦνται· ὅ	τε	Αἰγὼν καὶ ὁ Νύσης καὶ
[3, 10]	τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἥ	τε	ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καὶ θειότης,
[3, 6]	οἰκουμένης τόπος ὕδατι περιείληπται, πελάγεσί	τε	ἀπλέτοις ἐνδεδεμένος καὶ μυρίοις ποταμοῖς
[3, 6]	τῶν μέσων τῆς ἀνατολῆς ὅ	τε	Βάκτρος, καὶ ὁ Χοάσπης, καὶ
[3, 7]	τὰς αὐτὰς ὕλας ἀπογεννᾶν. Ἐάν	τε	γὰρ τριβόμενα ξύλα πρὸς ἄλληλα
[3, 7]	πῦρ καὶ φλόγα ἀνάψῃ, ἐάν	τε	ἐκ φλογὸς ἀναπτομένης κατακαυθῇ, ἴσον
[3, 6]	σύρροιαι, καὶ ποταμῶν ῥεύματα, χειμάρρων	τε	καὶ ἀεννάων, ὑπὲρ τοῦ ἐν
[3, 5]	διὰ τὴν τῶν γιγνομένων σύστασίν	τε	καὶ διαμονήν· ἀναγκαία δὲ τοῦ
[3, 6]	ὑπὸ τὸ Πυρηναῖον ὄρος Ταρτησός	τε	καὶ Ἴστρος· ὧν ὁ μὲν
[3, 3]	τῆς ὁμοίας αἰτίας γινομένας μίαν	τε	καὶ πολλὰς, εἶτα ἀμφιβάλλουσι περὶ
[3, 1]	εὐπαράδεκτον, καὶ πάσῃ καρδίᾳ προσηνές	τε	καὶ φίλον, τῶν τὸ ἀληθὲς
[3, 4]	περιηγμένον· ὅπου γε ὁρῶμεν τῶν	τε	λουτρῶν τοὺς λιθίνους ὀρόφους, καὶ
[3, 5]	τὸ μυρίον ὕδωρ ἐκεῖνο, διά	τε	τὴν κατὰ φύσιν ἐπὶ τὸ
[3, 4]	ἀρχὴν λαμβανούσῃ, ὁποία ἐστὶν ἥ	τε	τοῦ κρυστάλλου λίθου, ὃν δι´
[3, 4]	περιηγμένα, ἐν τοῖς ἄνω τοῦ	τέγους	ὁμαλὴν ἔχει πολλάκις τὴν ἐπιφάνειαν.
[3, 9]	λόγος παρὰ τῶν νοῦν ἐχόντων	τεθεωρημένως	ἐκλαμβανόμενος, συμπληρωτικός ἐστι τῆς δοξολογίας
[3, 10]	τὰ καθ´ ἕκαστον, πρὸς τὸ	τέλος	αὐτῶν ἐπαναφέρων τὴν ἔννοιαν. Τοιοῦτος
[3, 7]	καὶ παραπλήσιον ἐξ ἀμφοτέρων τὸ	τέλος.	Καίτοιγε ὁρῶμεν τὴν μεγάλην τοῦ
[3, 10]	ἐκτελεσθὲν, καὶ πρὸς τὴν τοῦ	τέλους	εὐχρηστίαν συντεῖνον. Ὁ τοίνυν ἐναργῆ
[3, 7]	κάτω, ἵν´ ἐξ ἀρχῆς μέχρι	τέλους	ἡ αὐτὴ εὐκρασία συντηρηθῇ, κατὰ
[3, 10]	μέρος γινόμενα ὡς συμπληρωτικὰ τοῦ	τέλους,	τοῖς τεχνικοῖς ἑαυτοῦ λόγοις ἐπελθὼν
[3, 7]	οὓς ποταμοὶ, καὶ κρῆναι, καὶ	τενάγη,	καὶ λίμναι, καὶ πελάγη πάντα
[3, 7]	ὥρᾳ θέρους διάβροχον πολλάκις καὶ	τεναγώδη	χώραν ἐν βραχυτάτῃ χρόνου ῥοπῇ
[3, 10]	ὅτι καλόν. Οὐχὶ ὀφθαλμοῖς Θεοῦ	τέρψιν	παρέχει τὰ παρ´ αὐτοῦ γινόμενα,
[3, 5]	πᾶν προαπέθετο, ὥστε μέχρι τῶν	τεταγμένων	ὅρων τῆς τοῦ κόσμου συστάσεως
[3, 4]	εὐδιάλυτον ἐξαρκούσης, τὴν φωνὴν ταύτην	τετάχθαι.	Καὶ οὐ δήπου, ἐπειδὴ κατὰ
[3, 8]	καὶ τούτου μεταλαμβάνοντος τῆς κλήσεως.	Τετηρήκαμεν	δὲ πολλαχοῦ τὸν ὁρώμενον τόπον
[3, 5]	αἱ συνεκτικαὶ τῆς ζωῆς ἡμῶν	τέχναι	τῆς ἐμπύρου ἐργασίας ἐπιδέονται πᾶσαι,
[3, 8]	λόγοις ἐπάγουσιν· ἐνταῦθα δὲ γυμνὴ	τεχνασμάτων	ἡ ἀλήθεια πρόκειται. Καὶ τί
[3, 10]	καλὸν τὸ τῷ λόγῳ τῆς	τέχνης	ἐκτελεσθὲν, καὶ πρὸς τὴν τοῦ
[3, 10]	ὡς συμπληρωτικὰ τοῦ τέλους, τοῖς	τεχνικοῖς	ἑαυτοῦ λόγοις ἐπελθὼν ἀπεδέξατο. Ἐπεὶ
[3, 1]	οὐ λέληθέ με, ὅτι πολλοὶ	τεχνῖται	τῶν βαναύσων τεχνῶν, ἀγαπητῶς ἐκ
[3, 10]	ἰδιώτῃ παρέχεται γνώριμον. Ὁ μέντοι	τεχνίτης	καὶ πρὸ τῆς συνθέσεως οἶδε
[3, 5]	οὕτως ἐξ ἀρχῆς τοῦ μεγάλου	τεχνίτου	προβλεψαμένου τὸ μέλλον, καὶ διὰ
[3, 1]	ὅτι πολλοὶ τεχνῖται τῶν βαναύσων	τεχνῶν,	ἀγαπητῶς ἐκ τῆς ἐφ´ ἡμέραν
[3, 8]	πνευμάτων πιλήσεσιν, ὅταν μὲν αἱ	τέως	ἀτμοειδῶς καὶ λεπτῶς ἐνεσπαρμέναι τῷ
[3, 6]	ὅλων Θεὸν διαλέγεται· Ὁ λέγων	τῇ	ἀβύσσῳ, ἐρημωθήσῃ, καὶ πάντας τοὺς
[3, 7]	ὠνόμασε, συγκρίσει τῶν λεπτοτάτων καὶ	τῇ	αἰσθήσει ἀκαταλήπτων. Καὶ νόει μοι
[3, 2]	λόγου οὐδὲ οὕτως ἦν χρεία	τῇ	ἀσωμάτῳ φύσει, αὐτῶν τῶν νοηθέντων
[3, 5]	ὑδάτων ἡ χύσις, πανταχόθεν ἐπικυμαινόντων	τῇ	γῇ καὶ ἀπαιωρουμένων αὐτῆς· ὡς
[3, 5]	ἄπλετος ἡ τοῦ ὕδατος φύσις	τῇ	γῇ περιεκέχυτο, οὐχὶ συμμέτρως ἔχουσα
[3, 5]	κατόπιν ἐλέγετο ἄβυσσος πανταχόθεν περιβεβλῆσθαι	τῇ	γῇ. Τὴν δὲ αἰτίαν τοῦ
[3, 8]	τῶν ἀερίων ὑδάτων, δι´ ὧν	τῇ	γῇ τὸ γόνιμον τῶν καρπῶν
[3, 4]	Τὸ τοῦ στερεώματος ὄνομα σύνηθες	τῇ	Γραφῇ ἐπὶ τῶν κατ´ ἰσχὺν
[3, 7]	Εἴρηται τί τὸ σημαινόμενον παρὰ	τῇ	Γραφῇ τὸ τοῦ στερεώματος ὄνομα.
[3, 4]	διαστήμασι καὶ τὴν ἀντιτυπίαν ἔχει.	Τῇ	δὲ Γραφῇ σύνηθες, τὸ κραταιὸν
[3, 5]	καὶ ῥέουσαν φύσιν ὀξυωπούντων, ἐπισκήψει	τῇ	δόξῃ, ὡς ἀδύνατα ἢ πλασματώδη
[3, 5]	τοῦ κόσμου συστάσεως κατὰ μικρὸν	τῇ	δυνάμει τοῦ πυρὸς ἐξαναλισκόμενον ἀντισχεῖν.
[3, 7]	πικρὸν καὶ ἁλμυρὸν καὶ ξηραντικὸν	τῇ	θαλάσσῃ προσεῖναι. Οἱ δὴ ταῦτα
[3, 7]	Ἆρ´ οὐχὶ παντὶ δῆλον, ὅτι	τῇ	θερμότητι τοῦ ἡλίου διατμηθὲν ἀνηλώθη;
[3, 7]	τὰς θερινὰς τροπὰς ἐπανάγοντα, ὥστε	τῇ	κατὰ μικρὸν αὐτοῦ μεταβάσει τῷ
[3, 2]	πόρος σκολιὸς ἐπὶ τὴν ἐν	τῇ	κεφαλῇ συναίσθησιν ἀναφέρων τοὺς ψόφους,
[3, 10]	τι χρήσιμον ἐν αὐτοῖς, τοῦτο	τῇ	μνήμῃ συσχεῖν, καὶ διὰ τῆς
[3, 2]	ἀπὸ τῶν πραγμάτων τύπος ἐγγίνεται	τῇ	νοήσει, ἔπειτα μετὰ τὸ φαντασθῆναι,
[3, 5]	εἶναι πρὸς ἄλληλα, μήτε ἐν	τῇ	παντελεῖ τοῦ ἑτέρου ἐκλείψει ἀφορμὴν
[3, 1]	Χθὲς τοίνυν, καθόσον ἦν δυνατὸν,	τῇ	περὶ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ
[3, 8]	ἡμῶν ἀέρα συνισταμένην. Καὶ μηδεὶς	τῇ	περιεργίᾳ τῶν περὶ οὐρανοῦ φιλοσοφησάντων
[3, 7]	μὴ τοῖς αὐτοῖς ἀεὶ προσδιατρίβων,	τῇ	πλεονεξίᾳ τοῦ θερμοῦ λυμήνηται τὴν
[3, 1]	καθ´ ἑαυτὴν ἐκδοθεῖσα, οὐκ ἐν	τῇ	πρὸς τὰς ἄλλας συντάξει ἀριθμηθεῖσα·
[3, 1]	σὺν μεγάλῃ ἀποδίδοται παρ´ αὐτοῦ	τῇ	προσθήκῃ. Καὶ γὰρ ὅσαι περιστάσεις
[3, 2]	ἑκάστου σημασίας ἐκλεγόμενος ἐξαγγέλλει; εἶτα	τῇ	ὑπηρεσίᾳ τῶν φωνητικῶν ὀργάνων παραδοὺς
[3, 1]	αὐτῆς τὸ ἀξίωμα, ὃ ἐν	τῇ	φύσει ἔχει, παρὰ τοῦ κτίσαντος
[3, 4]	καὶ ἐπὶ ἀέρος πολλάκις καταπυκνωθέντος	τῇ	φωνῇ ταύτῃ κεχρῆσθαι· ὡς ὅταν
[3, 10]	τὰς φροντίδας διαθεμένοις, καθαρᾷ μεριμνῶν	τῇ	ψυχῇ πρὸς τὴν ἑσπερινὴν τῶν
[3, 6]	ἔοικεν, ὅταν ἴσα θαλάσσῃ πελαγίζῃ	τὴν	Αἴγυπτον. Οὕτως ὁ τῆς καθ´
[3, 3]	τῆς περὶ τὸ ἀκούειν μελέτης	τὴν	αἴσθησιν ἀφῃρήμεθα· ὥσπερ οἱ ἐν
[3, 2]	ψιλῷ τῷ προστάγματι, ἀλλὰ καὶ	τὴν	αἰτίαν καθ´ ἣν ἐπιζητεῖται τοῦ
[3, 6]	διὰ τὴν ἄρρητον σοφίαν τοῦ	τὴν	ἀντίπαλον τῷ πυρὶ φύσιν δυσεξανάλωτον
[3, 4]	ὃ πρὸς τοῖς διαστήμασι καὶ	τὴν	ἀντιτυπίαν ἔχει. Τῇ δὲ Γραφῇ
[3, 7]	τοῦ στερεώματος ὄνομα. Ὅτι οὐχὶ	τὴν	ἀντίτυπον καὶ στερέμνιον φύσιν, τὴν
[3, 8]	ὑετὸν, περὶ ὑδάτων νοοῦμεν ὅσα	τὴν	ἄνω κατέχειν διατέτακται χώραν. Συναγομένων
[3, 9]	ὑπὸ τοῦ στερεώματος γενομένην, κατὰ	τὴν	ἀποδοθεῖσαν αἰτίαν δεξώμεθα. Καὶ μέντοι
[3, 6]	μυρίοις ποταμοῖς ἀεννάοις κατάρρυτος, διὰ	τὴν	ἄρρητον σοφίαν τοῦ τὴν ἀντίπαλον
[3, 4]	ἐκ τῆς τοῦ ὑγροῦ διηθήσεως	τὴν	ἀρχὴν λαμβανούσῃ, ὁποία ἐστὶν ἥ
[3, 4]	ὅταν λέγῃ· Ὁ στερεῶν βροντήν.	Τὴν	γὰρ στερρότητα καὶ ἀντιτυπίαν τοῦ
[3, 4]	ἐκδοχὴν ἐκ τοῦ ὕδατος δοκεῖ	τὴν	γένεσιν ἐσχηκέναι, ἢ ὕδατι πεπηγότι
[3, 5]	διὰ τὴν πανταχόθεν ἰσορροπίαν, περὶ	τὴν	γῆν ἀτρεμεῖν συγχωρήσουσιν. Οὐκοῦν ἄπλετος
[3, 5]	ὑδάτων ἥδραστο φύσις. γὰρ λόγῳ	τὴν	γῆν βαρυτέραν οὖσαν τοῦ ὕδατος
[3, 2]	ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ	τὴν	γῆν· εἶτα, Ἐποίησε φῶς· εἶτα,
[3, 6]	τῷ λόγῳ, ἀδιάπτωτον δὲ κατὰ	τὴν	γνῶσιν. ~Διὰ τοῦτο Γενηθήτω στερέωμα
[3, 3]	τρόπον καθ´ ὃν ἕκαστον γέγονε	τὴν	Γραφὴν ἡμῖν παραδιδόναι. Ἡμεῖς δέ
[3, 5]	εἶναι καὶ ἀπαραίτητον τοῦ πυρὸς	τὴν	δαπάνην. ~Περίβλεψαι πᾶσαν τὴν κτίσιν,
[3, 5]	ἄβυσσος πανταχόθεν περιβεβλῆσθαι τῇ γῇ.	Τὴν	δὲ αἰτίαν τοῦ πλήθους ἐν
[3, 1]	μὲν ἑωθινὴν τροφὴν τῶν ψυχῶν,	τὴν	δὲ ἑσπερινὴν εὐφροσύνην ποιησάμενος, νῦν
[3, 3]	μελῳδίαις ἡδονὴν ὑπερβάλλειν. Εἶτα ἐπειδὰν	τὴν	διὰ τῆς αἰσθήσεως πίστιν οἱ
[3, 7]	τῇ πλεονεξίᾳ τοῦ θερμοῦ λυμήνηται	τὴν	διακόσμησιν· ἀλλὰ νῦν μὲν αὐτὸν
[3, 9]	τὸ ὕδωρ, ὕδωρ νοήσωμεν, καὶ	τὴν	διάκρισιν τὴν ὑπὸ τοῦ στερεώματος
[3, 4]	ταῖς διαφύσεσι, μικροῦ τῷ ἀέρι	τὴν	διαύγειαν ἔοικεν. Οὐδενὶ οὖν τούτων
[3, 4]	ἐστι διαυγὴς, ἰδιάζουσαν καὶ καθαρωτάτην	τὴν	διαφάνειαν κεκτημένος, ὃς ἐὰν κατὰ
[3, 7]	τῷ μεγέθει, πολλῆς ἐστι διὰ	τὴν	δύναμιν ἀναλωτικὸν ὑγρασίας. Ἐφέλκεται μὲν
[3, 6]	κτίσιν, καὶ ὄψει τοῦ θερμοῦ	τὴν	δύναμιν τοῖς ἐν γενέσει καὶ
[3, 4]	διαφάνειαν κεκτημένος, ὃς ἐὰν κατὰ	τὴν	ἑαυτοῦ φύσιν ἀκριβὴς εὑρεθῇ, μήτε
[3, 7]	δέ ἐστι τοῦ ἑλκυσθέντος κατὰ	τὴν	εἰκόνα τοῦ λυχνιαίου πυρὸς, ὃ
[3, 3]	φασὶν ἑτέρῳ τὸν ἕτερον, κατὰ	τὴν	εἰκόνα τῶν κάδων τῶν εἰς
[3, 1]	προθυμίαν, καὶ συναλλαγμάτων εὐμάρειαν, καὶ	τὴν	εἰς πάντα τὸν βίον εὐοδίαν
[3, 7]	οὐκ ἀπωθοῦμαι. Ἐλέγετο γὰρ, διὰ	τὴν	ἐκ τοῦ θερμοῦ δαπάνην ἀναγκαῖον
[3, 3]	ἐναρμόνιον ἀποδιδόναι φθόγγον, ὥστε πᾶσαν	τὴν	ἐν μελῳδίαις ἡδονὴν ὑπερβάλλειν. Εἶτα
[3, 2]	οὖς, οὐ πόρος σκολιὸς ἐπὶ	τὴν	ἐν τῇ κεφαλῇ συναίσθησιν ἀναφέρων
[3, 7]	καταπιμπρῶντα τὰ συνεχῆ, πᾶσαν ὁμοῦ	τὴν	ἐν τοῖς οὖσιν ἐξαναλῶσαι νοτίδα;
[3, 3]	εἰς ἀλλήλους ἐμβεβηκότων. Τούτους δὲ	τὴν	ἐναντίαν τῷ παντὶ φερομένους, περισχιζομένου
[3, 7]	σκοπεῖτε ποταπῇ ἀποδείξει ἐπερειδόμενοι πρὸς	τὴν	ἐνάργειαν ἀντιβαίνουσιν. Ἐπειδὴ λευκός ἐστι,
[3, 2]	τῆς τοῦ ἀέρος τυπώσεως, κατὰ	τὴν	ἔναρθρον τῆς φωνῆς κίνησιν, ἐν
[3, 4]	πρὸς ἡμᾶς κυκλοτερὲς ὁρᾶται κατὰ	τὴν	ἔνδον κοιλότητα, τοῦτο ἀνάγκη καὶ
[3, 4]	ἀντρωδῶν οἰκοδομημάτων κατασκευὰς, ἃ κατὰ	τὴν	ἔνδον ὄψιν εἰς ἡμικύκλιον σχῆμα
[3, 10]	πρὸς τὸ τέλος αὐτῶν ἐπαναφέρων	τὴν	ἔννοιαν. Τοιοῦτος οὖν δή τις
[3, 9]	ὡς προηγούμενον ταῖς τιμαῖς διὰ	τὴν	ἐξ ἀρετῆς προσοῦσαν αὐτῷ ὑπεροχὴν
[3, 3]	ἀπαιτῶνται, τί φασιν; Ὅτι διὰ	τὴν	ἐξ ἀρχῆς συνήθειαν πρὸς τὸν
[3, 1]	ἐπελθὼν ὁ λόγος καὶ διελὼν	τὴν	ἐξήγησιν τοῖς ἀκροωμένοις, τὴν μὲν
[3, 6]	Ἴστρος· ὧν ὁ μὲν ἐπὶ	τὴν	ἔξω Στηλῶν ἀφίεται θάλασσαν· ὁ
[3, 6]	ἔρχονται θάλασσαν· οἱ δὲ ἐπὶ	τὴν	ἔξω τῆς πλεομένης ἀποκενοῦνται· ὅ
[3, 4]	ἔνδον κοιλότητα, τοῦτο ἀνάγκη καὶ	τὴν	ἔξωθεν ἐπιφάνειαν σφαιρικῶς ἀπηρτίσθαι, καὶ
[3, 4]	τοῦ τέγους ὁμαλὴν ἔχει πολλάκις	τὴν	ἐπιφάνειαν. Ὥστε τούτου γε ἕνεκεν
[3, 2]	διαναστῆναι τὸν νοῦν ἡμῶν πρὸς	τὴν	ἔρευναν τοῦ προσώπου πρὸς ὃν
[3, 10]	καθαρᾷ μεριμνῶν τῇ ψυχῇ πρὸς	τὴν	ἑσπερινὴν τῶν λόγων ἑστίασιν ἀπαντῆσαι.
[3, 7]	μεταβάσει τῷ περὶ γῆν τόπῳ	τὴν	εὐκρασίαν φυλάσσεσθαι. Σκοπείτωσαν δὲ εἰ
[3, 5]	προβλεψαμένου τὸ μέλλον, καὶ διὰ	τὴν	ἐφεξῆς χρείαν τὰ πρῶτα διαθεμένου.
[3, 7]	τὴν ἀντίτυπον καὶ στερέμνιον φύσιν,	τὴν	ἔχουσαν βάρος καὶ ἀντέρεισιν, οὐ
[3, 7]	αὐτοὶ ἑαυτοῖς περιπίπτουσιν, οἵ γε	τὴν	θάλασσαν λέγουσι μήτε πλημμυρεῖν τοῖς
[3, 3]	παραγαγεῖν εἰς τὸ εἶναι. Ὧν	τὴν	ἰσχὺν καὶ τὸ μέγεθος οὐδὲν
[3, 5]	μυρίον ὕδωρ ἐκεῖνο, διά τε	τὴν	κατὰ φύσιν ἐπὶ τὸ κάτω
[3, 4]	Καὶ οὐ δήπου, ἐπειδὴ κατὰ	τὴν	κοινὴν ἐκδοχὴν ἐκ τοῦ ὕδατος
[3, 9]	ἀπόβλητος ἐκρίθη τῷ ψαλμῳδῷ, εἰς	τὴν	κοινὴν τῆς κτίσεως χοροστασίαν παραληφθεῖσα,
[3, 2]	ὅτι οὐχὶ γενέσθαι μόνον ἐβουλήθη	τὴν	κτίσιν, ἀλλὰ καὶ διά τινος
[3, 5]	τῆς τοῦ ὕδατος περιουσίας κατὰ	τὴν	κτίσιν. Ἀλλὰ μὴν τό γε
[3, 6]	πυρὸς τὴν δαπάνην. ~Περίβλεψαι πᾶσαν	τὴν	κτίσιν, καὶ ὄψει τοῦ θερμοῦ
[3, 6]	καὶ ὁ Τάναϊς ἀποσχιζόμενος εἰς	τὴν	Μαιῶτιν ἔξεισι λίμνην. Καὶ πρὸς
[3, 7]	ἀμφοτέρων τὸ τέλος. Καίτοιγε ὁρῶμεν	τὴν	μεγάλην τοῦ τὰ πάντα κυβερνῶντος
[3, 1]	διελὼν τὴν ἐξήγησιν τοῖς ἀκροωμένοις,	τὴν	μὲν ἑωθινὴν τροφὴν τῶν ψυχῶν,
[3, 6]	ποταμούς σου ξηρανῶ. Ὥστε ἀπορρίψας	τὴν	μωρανθεῖσαν σοφίαν, κατάδεξαι μεθ´ ἡμῶν
[3, 10]	καλὰ τῷ τυχόντι· πρὸς δὲ	τὴν	οἰκείαν τάξιν ἀποτεθέντα, τὸ ἐκ
[3, 5]	τὸ κάτω φορὰν, καὶ διὰ	τὴν	πανταχόθεν ἰσορροπίαν, περὶ τὴν γῆν
[3, 8]	οὐρανὸς χαλκοῦς. Τί τοῦτο λέγων;	Τὴν	παντελῆ ξηρασίαν καὶ ἐπίλειψιν τῶν
[3, 7]	πυρὸς, ὃ διὰ τῆς θρυαλλίδος	τὴν	παρακειμένην τροφὴν ἐπισπασάμενον, ταχέως διὰ
[3, 2]	τινι καὶ τάξει ἡμᾶς εἰς	τὴν	περὶ τοῦ Μονογενοῦς ἔννοιαν προσβιβάζει.
[3, 8]	ἔνθεν καὶ ἔνθεν τὰς ἐπὶ	τὴν	πλάνην ἑαυτοῖς ἐκτροπὰς ἐξευρίσκουσιν. ~Ἡμῖν
[3, 10]	μεγέθους καὶ καλλονῆς τῶν κτισμάτων	τὴν	πρέπουσαν δόξαν περὶ τοῦ κτίσαντος
[3, 6]	τῆς Αἰθιοπίας, οἱ μὲν ἐπὶ	τὴν	πρὸς ἡμᾶς ἔρχονται θάλασσαν· οἱ
[3, 5]	καὶ ἀπαιωρουμένων αὐτῆς· ὡς καὶ	τὴν	πρὸς τὰ ἄλλα στοιχεῖα δοκεῖν
[3, 7]	θερμὸν, ἢ ἐκ πάθους ἔχειν	τὴν	πύρωσιν πρός γε τὸ τὰ
[3, 5]	περιγείων οἰκονομίαν, ἀλλὰ καὶ πρὸς	τὴν	συμπλήρωσιν τοῦ παντός. Κολοβὸν γὰρ
[3, 3]	οὐσίας τοῦ οὐρανίου σώματος εἰς	τὴν	τοῦ ἑνὸς σύστασιν ἀπαναλωθείσης, ὡς
[3, 1]	Λέγω δὲ τοῦτο οὐκ ἐπὶ	τὴν	τοῦ ἐξηγουμένου δύναμιν ἀναφέρων, ἀλλ´
[3, 10]	τῆς τέχνης ἐκτελεσθὲν, καὶ πρὸς	τὴν	τοῦ τέλους εὐχρηστίαν συντεῖνον. Ὁ
[3, 1]	ἐκ τῆς ἐφ´ ἡμέραν ἐργασίας	τὴν	τροφὴν ἑαυτοῖς συμπορίζοντες, περιεστήκασιν ἡμᾶς,
[3, 5]	τοῦ θερμοῦ ἡ κτίσις διὰ	τὴν	τῶν γιγνομένων σύστασίν τε καὶ
[3, 2]	λέγειν τὸν Θεὸν χρῄζειν πρὸς	τὴν	τῶν νοηθέντων δήλωσιν; Ἢ εὐσεβέστερον
[3, 5]	ἡ οὐσία, οὐ μόνον πρὸς	τὴν	τῶν περιγείων οἰκονομίαν, ἀλλὰ καὶ
[3, 10]	μελέτης, οἷον διά τινος πέψεως,	τὴν	τῶν ὠφελίμων ἀνάδοσιν ἀναμεῖναι· τοῖς
[3, 6]	πολλοῖς καὶ ποικίλοις ταμείοις διατηρεῖσθαι	τὴν	ὑγρασίαν. Ἐκ μέν γε τῆς
[3, 9]	ἐνυπάρχοντας αὐτῇ λόγους ἁρμονίως συμπληροῖ	τὴν	ὑμνῳδίαν τῷ ποιητῇ. ~Καὶ εἶδεν
[3, 3]	ἐν τοῖς κρουνοῖς, ὅταν πρὸς	τὴν	ὑπεροχὴν τῆς τοῦ Θεοῦ δυνάμεως
[3, 9]	ὕδωρ νοήσωμεν, καὶ τὴν διάκρισιν	τὴν	ὑπὸ τοῦ στερεώματος γενομένην, κατὰ
[3, 5]	κατησκημένων τὸν νοῦν, καὶ περὶ	τὴν	φθειρομένην ταύτην καὶ ῥέουσαν φύσιν
[3, 8]	τῶν οὐρανῶν. Καὶ Μωϋσῆς εὐλογῶν	τὴν	φυλὴν τοῦ Ἰωσὴφ, ἀπὸ ὡρῶν
[3, 7]	ξανθὸς, τούτου ἕνεκεν οὐδὲ πυρώδης	τὴν	φύσιν· ἀλλὰ καὶ τούτου φασὶ
[3, 6]	ὁ Νεῖλος, ὃς οὐδὲ ποταμοῖς	τὴν	φύσιν ἔοικεν, ὅταν ἴσα θαλάσσῃ
[3, 5]	πρὸς διάλυσιν. Τοσαύτην τοῦ ὑγροῦ	τὴν	φύσιν οἰκονομῶν τὸ πᾶν προαπέθετο,
[3, 8]	σοι ὁρᾶν πᾶσαν τοῦ ὑγροῦ	τὴν	φύσιν περὶ τὸν ὑπὲρ κεφαλῆς
[3, 7]	τοιαύτης κλήσεως ἠξιώθη. Ἀλλὰ διὰ	τὴν	φύσιν τῶν ὑπερκειμένων λεπτὴν οὖσαν
[3, 4]	τὸ ὀλισθηρὸν καὶ εὐδιάλυτον ἐξαρκούσης,	τὴν	φωνὴν ταύτην τετάχθαι. Καὶ οὐ
[3, 1]	ἐξηγουμένου δύναμιν ἀναφέρων, ἀλλ´ ἐπὶ	τὴν	χάριν τῶν γεγραμμένων, φυσικῶς ἔχουσαν
[3, 9]	καὶ ἡ ἄβυσσος, ἣν εἰς	τὴν	χείρονα μοῖραν οἱ ἀλληγοροῦντες ἀπέρριψαν,
[3, 7]	ἀντιβαίνουσιν. Ἐπειδὴ λευκός ἐστι, φασὶ,	τὴν	χροίαν, ἀλλ´ οὐχὶ ὑπέρυθρος, οὐδὲ
[3, 6]	ἐκ τῆς μεσημβρίας ἄνωθεν διὰ	τῆς	Αἰθιοπίας, οἱ μὲν ἐπὶ τὴν
[3, 3]	ὑπερβάλλειν. Εἶτα ἐπειδὰν τὴν διὰ	τῆς	αἰσθήσεως πίστιν οἱ ταῦτα λέγοντες
[3, 8]	Ἀλλ´ ἐκεῖνοι μὲν ἐφ´ ἑκάτερα	τῆς	ἀληθείας ἀποσχιζόμενοι, ἔνθεν καὶ ἔνθεν
[3, 1]	ὁ ψαλμῳδὸς ἐμφατικώτατα τὸ ἐκ	τῆς	ἀληθείας ἡδὺ παριστῶν, Ὡς γλυκέα,
[3, 6]	κατάδεξαι μεθ´ ἡμῶν τὸ διδασκάλιον	τῆς	ἀληθείας, ἰδιωτικὸν μὲν τῷ λόγῳ,
[3, 10]	οἰκείαν τάξιν ἀποτεθέντα, τὸ ἐκ	τῆς	ἀναλογίας, ἐμφανὲς μόλις ποτὲ, καὶ
[3, 6]	ἱστορήκασιν· ἀπὸ δὲ τῶν μέσων	τῆς	ἀνατολῆς ὅ τε Βάκτρος, καὶ
[3, 7]	νεφουμένου τοῦ ἄνω τόπου ἐκ	τῆς	ἀναφορᾶς τῶν ἀτμῶν, οὓς ποταμοὶ,
[3, 6]	πλεῖστον, ὡς οἱ τὰς περιόδους	τῆς	γῆς ἀναγράφοντες ἱστορήκασιν· ἀπὸ δὲ
[3, 9]	αὐτὸν, φησὶ, καὶ τὰ ἐκ	τῆς	γῆς, δράκοντες καὶ πᾶσαι ἄβυσσοι.
[3, 6]	καὶ προσέτι παντὶ τῷ βάθει	τῆς	γῆς ἐνεσπαρμένον. Ὅθεν πηγῶν ἀφθονίαι,
[3, 2]	σιωπώμενον ὑποφαίνει, οὐ βασκαίνουσα ἡμῖν	τῆς	γνώσεως, ἀλλ´ ἐκκαίουσα ἡμᾶς πρὸς
[3, 3]	ἕνα, τότε καὶ μᾶλλον καταγελασόμεθα	τῆς	γραμμικῆς καὶ ἐντέχνου αὐτῶν φλυαρίας,
[3, 4]	μίγμα φῆσαι ὑπάρχειν, δεδιδαγμένοι παρὰ	τῆς	Γραφῆς, μηδὲν ἐπιτρέπειν ἡμῶν τῷ
[3, 1]	σήμερον ἐν δευτέρᾳ ἡμέρᾳ, τῶν	τῆς	δευτέρας ἡμέρας ἔργων τὰ θαύματα
[3, 10]	γὰρ ἐνταῦθα ἡμῖν οἱ περὶ	τῆς	δευτέρας ἡμέρας καταληξάτωσαν λόγοι, ὥστε
[3, 1]	εὐφροσύνην ποιησάμενος, νῦν ἐπὶ τὰ	τῆς	δευτέρας θαύματα μεταβαίνει. Λέγω δὲ
[3, 2]	καὶ ἐντέχνως τὸ σχῆμα τοῦτο	τῆς	διαλέκτου παρείληπται. ~Δεύτερόν ἐστιν ἐξετάσαι,
[3, 4]	Καὶ πρό γε τοῦ ἅψασθαι	τῆς	διανοίας τῶν γεγραμμένων, πειραθῶμεν τὸ
[3, 9]	ἐχόντων τεθεωρημένως ἐκλαμβανόμενος, συμπληρωτικός ἐστι	τῆς	δοξολογίας τοῦ κτίσαντος. Οὐ μόνον
[3, 10]	δώῃ ὑμῖν σύνεσιν ἐν παντὶ	τῆς	ἑαυτοῦ ἀληθείας, ἵν´ ἐκ τῶν
[3, 5]	ἔξω τοῦ βίου παντάπασιν, ὥστε	τῆς	ἐκ τοῦ λόγου διδασκαλίας προσδεῖσθαι·
[3, 9]	δὲ καὶ πρὸς τοὺς ἀπὸ	τῆς	Ἐκκλησίας ἐστί τις λόγος περὶ
[3, 5]	συνεκτικαὶ τῆς ζωῆς ἡμῶν τέχναι	τῆς	ἐμπύρου ἐργασίας ἐπιδέονται πᾶσαι, ὑφαντικὴ,
[3, 8]	τοῦ περὶ γῆν τόπου διὰ	τῆς	ἐν τούτοις εὐταξίας εὐθηνουμένου. Ἀλλὰ
[3, 6]	αἱ Ῥιπαὶ γεννῶσι, τὰ ὑπὲρ	τῆς	ἐνδοτάτω Σκυθίας ὄρη; Ὧν ἐστὶ
[3, 5]	μαρτυρία. ~Ἀλλ´ ἐπὶ τὰ συνεχῆ	τῆς	ἐξηγήσεως τὸν λόγον ἐπαναγάγωμεν. Ἔστω
[3, 1]	συντέμνουσιν, ἵνα μὴ ἐπὶ πολὺ	τῆς	ἐργασίας ἀφέλκωνται. Πρὸς οὓς τί
[3, 6]	θάλασσαν· ὁ δὲ Ἴστρος διὰ	τῆς	Εὐρώπης ῥέων, ἐπὶ τὸν Πόντον
[3, 1]	τῶν βαναύσων τεχνῶν, ἀγαπητῶς ἐκ	τῆς	ἐφ´ ἡμέραν ἐργασίας τὴν τροφὴν
[3, 6]	τὴν ὑγρασίαν. Ἐκ μέν γε	τῆς	ἕω, ἀπὸ μὲν χειμερινῶν τροπῶν
[3, 5]	οὐ μόνον ὅτι αἱ συνεκτικαὶ	τῆς	ζωῆς ἡμῶν τέχναι τῆς ἐμπύρου
[3, 3]	καὶ τὸν τρίτον ἐπιζητοῦμεν, οὗ	τῆς	θέας ὁ μακάριος Παῦλος ἠξιώθη.
[3, 7]	τοῦ λεπτοῦ καὶ ποτίμου ὑπὸ	τῆς	θέρμης ἀναλωθέντος· ὅπερ ἐκ τῆς
[3, 7]	τοῦ λυχνιαίου πυρὸς, ὃ διὰ	τῆς	θρυαλλίδος τὴν παρακειμένην τροφὴν ἐπισπασάμενον,
[3, 6]	πελαγίζῃ τὴν Αἴγυπτον. Οὕτως ὁ	τῆς	καθ´ ἡμᾶς οἰκουμένης τόπος ὕδατι
[3, 9]	κατὰ φύσιν ὕψους εἰς τὸ	τῆς	κακίας βάθος καταπεσόντα· ἅπερ ὡς
[3, 1]	διδασκαλία τοῦ Πνεύματος. Ἄνελε τοίνυν	τῆς	καρδίας πᾶσαν τοῦ βίου μέριμναν,
[3, 1]	τι τῆς τοῦ σώματος παρουσίας,	τῆς	καρδίας σου περὶ τὸν γήϊνον
[3, 8]	ὁμοίωσιν δὲ καὶ τούτου μεταλαμβάνοντος	τῆς	κλήσεως. Τετηρήκαμεν δὲ πολλαχοῦ τὸν
[3, 3]	τὸ μέγεθος οὐδὲν ἡγούμεθα διαφέρειν	τῆς	κοίλης νοτίδος τῆς ὑπερφυσωμένης ἐν
[3, 9]	τῷ ψαλμῳδῷ, εἰς τὴν κοινὴν	τῆς	κτίσεως χοροστασίαν παραληφθεῖσα, ἀλλὰ καὶ
[3, 4]	ὑψηλοῖς, πῶς ἂν ἐδυνήθη ἐπὶ	τῆς	κυρτῆς περιφερείας τοῦ στερεώματος ἱδρυνθῆναι;
[3, 6]	πάντες εἰσχέονται πέλαγος. Ἄλλοι ἐκ	τῆς	μεσημβρίας ἄνωθεν διὰ τῆς Αἰθιοπίας,
[3, 7]	παρακειμένην τροφὴν ἐπισπασάμενον, ταχέως διὰ	τῆς	μεταβολῆς ἀπῃθάλωσε. Τὸν δὲ αἰθέρα
[3, 1]	ἡμέρας ἔργα, μᾶλλον δὲ τὰ	τῆς	μιᾶς· μὴ γὰρ οὖν ἀφελώμεθα
[3, 3]	φλυαρίας, εἴπερ ὁρῶντες πομφόλυγας διὰ	τῆς	ὁμοίας αἰτίας γινομένας μίαν τε
[3, 3]	τρίτον, ἢ πολλοστὸν προσγενέσθαι, πάσης	τῆς	οὐσίας τοῦ οὐρανίου σώματος εἰς
[3, 3]	γενέσεως συνεθισθέντες αὐτῷ, ἐκ πολλῆς	τῆς	περὶ τὸ ἀκούειν μελέτης τὴν
[3, 6]	οἱ δὲ ἐπὶ τὴν ἔξω	τῆς	πλεομένης ἀποκενοῦνται· ὅ τε Αἰγὼν
[3, 4]	ὁ Θεὸς τὸ στερέωμα. Αὕτη	τῆς	ποιητικῆς καὶ δημιουργικῆς δυνάμεως μαρτυρία.
[3, 9]	οὐρανῶν ὕδατα τὰ πνευματικὰ εἶναι	τῆς	πονηρίας, ἀπὸ τοῦ κατὰ φύσιν
[3, 4]	Γενηθήτω στερέωμα. Αὕτη ἡ φωνὴ	τῆς	προκαταρκτικῆς αἰτίας. Ἐποίησεν ὁ Θεὸς
[3, 4]	τῆς πρὸς τὸ μέσον, ἢ	τῆς	πρὸς τὸ ἀντικείμενον κοινωνίας· τούτου
[3, 4]	εἰλικρινές ἐστι καὶ ἀμιγὲς, ἢ	τῆς	πρὸς τὸ μέσον, ἢ τῆς
[3, 8]	οὐρανόν· ὡς κυρίως μὲν ἑτέρῳ	τῆς	προσηγορίας ἐφαρμοζούσης, καθ´ ὁμοίωσιν δὲ
[3, 1]	γʹ Περὶ τοῦ στερεώματος. ~Τὰ	τῆς	πρώτης ἡμέρας ἔργα, μᾶλλον δὲ
[3, 3]	ἐπεισάγοντες τῷ δημιουργῷ φαντάζονται, ἐκ	τῆς	πρώτης μυθοποιίας πρὸς τὸ ἀκόλουθον
[3, 3]	οὔτε χρόνου εἰδότος φείδεσθαι, οὔτε	τῆς	συνέσεως τῶν ἀκουόντων στοχαζομένου. Ἀλλὰ
[3, 10]	ταῖς καρδίαις ἡμῶν καταλείψομεν, διὰ	τῆς	συνεχοῦς μνήμης ἔνοικον ἔχοντες ἑαυτῶν
[3, 10]	Ὁ μέντοι τεχνίτης καὶ πρὸ	τῆς	συνθέσεως οἶδε τὸ ἑκάστου καλὸν,
[3, 7]	τούτου φασὶ τὸ θερμὸν ἐκ	τῆς	ταχείας εἶναι περιστροφῆς. Τί ἐντεῦθεν
[3, 10]	ἀλλὰ καλὸν τὸ τῷ λόγῳ	τῆς	τέχνης ἐκτελεσθὲν, καὶ πρὸς τὴν
[3, 7]	οὕτω ἂν κυριώτερον ἡ γῆ	τῆς	τοιαύτης κλήσεως ἠξιώθη. Ἀλλὰ διὰ
[3, 2]	σαφηνίζει; Καὶ πῶς οὐ μυθῶδες	τῆς	τοιαύτης περιόδου λέγειν τὸν Θεὸν
[3, 2]	παραδοὺς τὰ νοηθέντα, οὕτω διὰ	τῆς	τοῦ ἀέρος τυπώσεως, κατὰ τὴν
[3, 7]	μήτε πλημμυρεῖν τοῖς ποταμοῖς ἐκ	τῆς	τοῦ ἡλίου δαπάνης, καὶ προσέτι
[3, 7]	τῆς θέρμης ἀναλωθέντος· ὅπερ ἐκ	τῆς	τοῦ ἡλίου μάλιστα γίνεται διακρίσεως,
[3, 3]	κρουνοῖς, ὅταν πρὸς τὴν ὑπεροχὴν	τῆς	τοῦ Θεοῦ δυνάμεως ἀποβλέψωμεν. Ὥστε
[3, 5]	ὥστε μέχρι τῶν τεταγμένων ὅρων	τῆς	τοῦ κόσμου συστάσεως κατὰ μικρὸν
[3, 8]	ὑποπίπτοντος, καὶ παρὰ τὸ ὁρᾶσθαι	τῆς	τοῦ οὐρανοῦ προσηγορίας ἀξιουμένου) ἐν
[3, 1]	συνάγαγε. Οὐ γὰρ ὄφελός τι	τῆς	τοῦ σώματος παρουσίας, τῆς καρδίας
[3, 4]	ἤ τινι τοιαύτῃ ὕλῃ ἐκ	τῆς	τοῦ ὑγροῦ διηθήσεως τὴν ἀρχὴν
[3, 5]	προαποθέσθαι δαπάνην. Οὗτος ὁ λόγος	τῆς	τοῦ ὕδατος περιουσίας κατὰ τὴν
[3, 3]	ἡγούμεθα διαφέρειν τῆς κοίλης νοτίδος	τῆς	ὑπερφυσωμένης ἐν τοῖς κρουνοῖς, ὅταν
[3, 7]	αὐτὴ εὐκρασία συντηρηθῇ, κατὰ μέρος	τῆς	ὑφαιρέσεως τῶν ὑγρῶν γινομένης. Σὺ
[3, 10]	τῇ μνήμῃ συσχεῖν, καὶ διὰ	τῆς	φιλοπόνου μελέτης, οἷον διά τινος
[3, 2]	ἀέρος τυπώσεως, κατὰ τὴν ἔναρθρον	τῆς	φωνῆς κίνησιν, ἐν τῷ κρυπτῷ
[3, 10]	μὲν φιλοπόνοις ἀκροαταῖς καιρὸν παρασχεῖν	τῆς	ὧν ἤκουσαν ἐξετάσεως, ὥστε εἴ
[3, 7]	τοῦ ποιήσαντος αὐτὸν ὅρῳ κατείχετο,	τί	ἂν ἐκώλυσεν αὐτὸν πάντα φλογίζοντα
[3, 8]	τεχνασμάτων ἡ ἀλήθεια πρόκειται. Καὶ	τί	δεῖ πράγματα ἔχειν ἡμᾶς τὸ
[3, 6]	ἐπὶ τὸν Πόντον ἐκδίδωσι. Καὶ	τί	δεῖ τοὺς ἄλλους ἀπαριθμεῖσθαι οὓς
[3, 4]	κυρτῆς περιφερείας τοῦ στερεώματος ἱδρυνθῆναι;	Τί	δὴ πρὸς τοῦτο ἐροῦμεν; Ὅτι
[3, 9]	ἀληθῆ δὲ εἶναι οὐ πάνυ	τι	δώσομεν. Οὕτω γὰρ ἂν καὶ
[3, 7]	ἐκ τῆς ταχείας εἶναι περιστροφῆς.	Τί	ἐντεῦθεν ἑαυτοῖς διοικούμενοι; Ὡς μηδὲν
[3, 2]	σήμερον, Γενηθήτω στερέωμα. Πλέον δέ	τι	ἔχειν δοκεῖ τὰ παρόντα, ὅτι
[3, 4]	Ὅτι μάλιστα μὲν οὐκ εἴ	τι	πρὸς ἡμᾶς κυκλοτερὲς ὁρᾶται κατὰ
[3, 1]	ἐνταῦθα συνάγαγε. Οὐ γὰρ ὄφελός	τι	τῆς τοῦ σώματος παρουσίας, τῆς
[3, 7]	μέσον ὕδατος καὶ ὕδατος. Εἴρηται	τί	τὸ σημαινόμενον παρὰ τῇ Γραφῇ
[3, 8]	ὁ ὑπὲρ κεφαλῆς οὐρανὸς χαλκοῦς.	Τί	τοῦτο λέγων; Τὴν παντελῆ ξηρασίαν
[3, 3]	πίστιν οἱ ταῦτα λέγοντες ἀπαιτῶνται,	τί	φασιν; Ὅτι διὰ τὴν ἐξ
[3, 1]	τῆς ἐργασίας ἀφέλκωνται. Πρὸς οὓς	τί	φημι; Ὅτι τὸ δανεισθὲν τῷ
[3, 10]	ὧν ἤκουσαν ἐξετάσεως, ὥστε εἴ	τι	χρήσιμον ἐν αὐτοῖς, τοῦτο τῇ
[3, 9]	λογικὴν αὐτὰ φύσιν παρὰ τοῦτο	τιθέμεθα.	Οὔτε γὰρ οἱ οὐρανοὶ ἔμψυχοι,
[3, 9]	οὐρανῶν ὕδωρ, ὡς προηγούμενον ταῖς	τιμαῖς	διὰ τὴν ἐξ ἀρετῆς προσοῦσαν
[3, 4]	φύσις τοῦ στερεώματος, καὶ διὰ	τίνα	αἰτίαν μεσιτεύειν ἐτάχθη τῷ ὕδατι.
[3, 7]	ἀκαταλήπτων. Καὶ νόει μοι τόπον	τινὰ	διακριτικὸν τοῦ ὑγροῦ· τὸ μὲν
[3, 10]	ὑπομνήματα. Οὔτε γὰρ ἁμαρτίαις καιρόν	τινα	δώσομεν, οὔτε τῷ ἐχθρῷ τόπον
[3, 7]	δὲ παχὺ καὶ γεῶδες οἷόν	τινα	ἰλὺν καὶ ὑποστάθμην ἐναφιέντος· ἐξ
[3, 2]	τὸν πόθον, δι´ ὧν ἴχνη	τινὰ	καὶ ἐμφάσεις ὑποβάλλει τοῦ ἀπορρήτου.
[3, 3]	περισχιζομένου τοῦ αἰθέρος αὐτοῖς, εὔηχόν	τινα	καὶ ἐναρμόνιον ἀποδιδόναι φθόγγον, ὥστε
[3, 2]	κτῆσις εὐκαταφρόνητος. Διὰ τοῦτο ὁδῷ	τινι	καὶ τάξει ἡμᾶς εἰς τὴν
[3, 4]	ἀκριβὴς εὑρεθῇ, μήτε κατεδηδεσμένος σηπεδόνι	τινὶ,	μήτε τὸ βάθος ὑπερρηγμένος ταῖς
[3, 4]	ἐμφερὲς εἶναι προσήκει νομίζειν, ἤ	τινι	τοιαύτῃ ὕλῃ ἐκ τῆς τοῦ
[3, 5]	οὐδὲ ἀπαιτήσει ἡμᾶς εὐθύνας, ἐπὶ	τίνος	ἡ τῶν ὑδάτων ἥδραστο φύσις.
[3, 10]	τῆς φιλοπόνου μελέτης, οἷον διά	τινος	πέψεως, τὴν τῶν ὠφελίμων ἀνάδοσιν
[3, 4]	Καὶ νῦν τοίνυν ἡγούμεθα ἐπί	τινος	στερρᾶς φύσεως, στέγειν τοῦ ὕδατος
[3, 2]	τὴν κτίσιν, ἀλλὰ καὶ διά	τινος	συνεργοῦ παραχθῆναι ταύτην εἰς γέννησιν.
[3, 7]	μεταβολῆς ἀπῃθάλωσε. Τὸν δὲ αἰθέρα	τίς	ἀμφιβάλλει μὴ οὐχὶ πυρώδη εἶναι
[3, 9]	τῶν ὅλων δημιουργὸν ἐπετάχθη, νοερά	τις	ἔσται καὶ ἀόρατος φύσις. Ἀλλ´
[3, 4]	Ἑξῆς δ´ ἂν εἴη λέγειν,	τίς	ἡ φύσις τοῦ στερεώματος, καὶ
[3, 10]	τὴν ἔννοιαν. Τοιοῦτος οὖν δή	τις	καὶ νῦν ἔντεχνος ἐπαινέτης τῶν
[3, 4]	καὶ οἱ τυφλοὶ ἀναβλέψατε. Καὶ	τίς	κωφὸς, ἀλλ´ ἢ ὁ μὴ
[3, 9]	τοὺς ἀπὸ τῆς Ἐκκλησίας ἐστί	τις	λόγος περὶ τῶν διακριθέντων ὑδάτων,
[3, 5]	ἐφεξῆς χρείαν τὰ πρῶτα διαθεμένου.	Τίς	οὖν χρεία τοῦ ἀμύθητον ὅσον
[3, 9]	τῶν χειρῶν αὐτοῦ. Κἂν λέγῃ	τις	οὐρανοὺς μὲν εἶναι τὰς θεωρητικὰς
[3, 4]	μεγαλοφώνως ἐμβοῶντος τοῦ Πνεύματος; Καὶ	τίς	τυφλός; Ὁ μὴ ἐνορῶν ταῖς
[3, 2]	ἐξ αὐτῶν, ὡς ἂν εἴποι	τις,	τῶν ἐν καρδίᾳ νοημάτων τοῦ
[3, 2]	μεταδίδοσθαι δυναμένων τῷ συνεργοῦντι. Ὥστε	τίς	χρεία λόγου τοῖς δυναμένοις ἐξ
[3, 3]	ὑποστρέφομεν λόγον. Εἴρηται μὲν οὖν	τισι	τῶν πρὸ ἡμῶν, μὴ δευτέρου
[3, 4]	ἐστερέωσα τοὺς στύλους αὐτῆς· καὶ	τὸ,	Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν στερεώματι δυνάμεως
[3, 3]	ἐκ τῆς πρώτης μυθοποιίας πρὸς	τὸ	ἀκόλουθον ψεῦδος ὑποφερόμενοι· ἡμεῖς δὲ
[3, 3]	αὐτῷ, ἐκ πολλῆς τῆς περὶ	τὸ	ἀκούειν μελέτης τὴν αἴσθησιν ἀφῃρήμεθα·
[3, 1]	προσηνές τε καὶ φίλον, τῶν	τὸ	ἀληθὲς τοῦ πιθανοῦ προτιμώντων· Καθὸ
[3, 8]	τοῦ οὐρανοῦ. Τοιοῦτόν ἐστι καὶ	τὸ,	Ἀναβαίνουσιν ἕως τῶν οὐρανῶν. Καὶ
[3, 4]	τὸ μέσον, ἢ τῆς πρὸς	τὸ	ἀντικείμενον κοινωνίας· τούτου ἕνεκεν καταδεχόμεθα,
[3, 1]	μὴ γὰρ οὖν ἀφελώμεθα αὐτῆς	τὸ	ἀξίωμα, ὃ ἐν τῇ φύσει
[3, 5]	τοῦ ὑγροῦ ἡ δαψίλεια διὰ	τὸ	ἄπαυστον εἶναι καὶ ἀπαραίτητον τοῦ
[3, 3]	εἶναί φασιν, ὧν ὅταν ἀπελέγξωσιν	τὸ	ἀπίθανον οἱ ἐμβριθεστέραις ταῖς ἀποδείξεσι
[3, 8]	περιεργίᾳ τῶν περὶ οὐρανοῦ φιλοσοφησάντων	τὸ	ἁπλοῦν καὶ ἀκατάσκευον τῶν πνευματικῶν
[3, 4]	ἐξ ἑνὸς τῶν ἁπλῶν, ἢ	τὸ	ἀπὸ τούτων μίγμα φῆσαι ὑπάρχειν,
[3, 4]	μήτε κατεδηδεσμένος σηπεδόνι τινὶ, μήτε	τὸ	βάθος ὑπερρηγμένος ταῖς διαφύσεσι, μικροῦ
[3, 4]	κοιλότησι τῶν νεφῶν, καὶ διὰ	τὸ	βιαίως ἐκρήγνυσθαι τοὺς κατὰ τὰς
[3, 2]	καὶ ἐμφάσεις ὑποβάλλει τοῦ ἀπορρήτου.	Τὸ	γὰρ πόνῳ κτηθὲν, περιχαρῶς ὑπεδέχθη
[3, 5]	κατὰ τὴν κτίσιν. Ἀλλὰ μὴν	τό	γε τοῦ πυρὸς ἀναγκαῖον τῷ
[3, 8]	ὑδάτων, δι´ ὧν τῇ γῇ	τὸ	γόνιμον τῶν καρπῶν ἐνυπάρχει. Ὅταν
[3, 1]	Πρὸς οὓς τί φημι; Ὅτι	τὸ	δανεισθὲν τῷ Θεῷ τοῦ χρόνου
[3, 7]	διακρίσεως, τὸ μὲν κοῦφον ἀπάγοντος,	τὸ	δὲ παχὺ καὶ γεῶδες οἷόν
[3, 7]	διηθούμενον ἐπὶ τὰ ἄνω διιέντα,	τὸ	δὲ παχύτατον καὶ γεῶδες ἐναφιέντα
[3, 4]	τῷ βάθει, καὶ τῷ ὕψει·	τὸ	δὲ στερεὸν ὃ πρὸς τοῖς
[3, 8]	ἡμετέρων λόγων πρὸς τοὺς ἔξωθεν	τὸ	διάφορον. Οἱ μὲν γὰρ κατηναγκασμένον
[3, 6]	μωρανθεῖσαν σοφίαν, κατάδεξαι μεθ´ ἡμῶν	τὸ	διδασκάλιον τῆς ἀληθείας, ἰδιωτικὸν μὲν
[3, 4]	τὸ ἐν μόναις ταῖς διαστάσεσι	τὸ	εἶναι ἔχον, ἐν τῷ πλάτει,
[3, 3]	ἡ δημιουργικὴ δύναμις παραγαγεῖν εἰς	τὸ	εἶναι. Ὧν τὴν ἰσχὺν καὶ
[3, 1]	Καθὸ καὶ ὁ ψαλμῳδὸς ἐμφατικώτατα	τὸ	ἐκ τῆς ἀληθείας ἡδὺ παριστῶν,
[3, 10]	δὲ τὴν οἰκείαν τάξιν ἀποτεθέντα,	τὸ	ἐκ τῆς ἀναλογίας, ἐμφανὲς μόλις
[3, 10]	καὶ πρὸ τῆς συνθέσεως οἶδε	τὸ	ἑκάστου καλὸν, καὶ ἐπαινεῖ τὰ
[3, 3]	ἀλλ´ ἐπεξήγησιν τοῦ προτέρου, διὰ	τὸ	ἐκεῖ μὲν ἐν κεφαλαίῳ παραδεδόσθαι
[3, 4]	Ἔστι δὲ τὸ μὲν μαθηματικὸν	τὸ	ἐν μόναις ταῖς διαστάσεσι τὸ
[3, 8]	πνευματικῶν λόγων παραβαλλέτω. Ὅσῳ γὰρ	τὸ	ἐν ταῖς σώφροσι κάλλος τοῦ
[3, 9]	τοῦ κτίσαντος. Οὐ μόνον γὰρ	τὸ	ἐπάνω τῶν οὐρανῶν ὕδωρ, ὡς
[3, 6]	προσεχεῖς αὐτοῖς βαρβάρους παραμειψάμενοι, ἐπὶ	τὸ	ἑσπέριον πάντες εἰσχέονται πέλαγος. Ἄλλοι
[3, 4]	τῶν ἄλλων ὡσαύτως ἐν ἑτέρῳ	τὸ	ἕτερον· καὶ μηδὲν τῶν αἰσθήσει
[3, 9]	παθῶν κυμαινόμενα, θάλασσαν ὠνομάσθαι διὰ	τὸ	εὐμετάβλητον καὶ ἄστατον τῶν κατὰ
[3, 1]	χάριν τῶν γεγραμμένων, φυσικῶς ἔχουσαν	τὸ	εὐπαράδεκτον, καὶ πάσῃ καρδίᾳ προσηνές
[3, 2]	δήλωσιν; Ἢ εὐσεβέστερον λέγειν, ὅτι	τὸ	θεῖον βούλημα καὶ ἡ πρώτη
[3, 7]	φύσιν· ἀλλὰ καὶ τούτου φασὶ	τὸ	θερμὸν ἐκ τῆς ταχείας εἶναι
[3, 8]	βάρει τῶν συγκριθέντων φερόμεναι πρὸς	τὸ	κάτω· καὶ αὕτη ὑετοῦ γένεσις.
[3, 5]	τε τὴν κατὰ φύσιν ἐπὶ	τὸ	κάτω φορὰν, καὶ διὰ τὴν
[3, 4]	ἔχει. Τῇ δὲ Γραφῇ σύνηθες,	τὸ	κραταιὸν καὶ ἀνένδοτον, στερέωμα λέγειν,
[3, 3]	ὡς οἴονται. Ἓν γάρ φασι	τὸ	κυκλοφορικὸν σῶμα, καὶ τοῦτο πεπερασμένον·
[3, 7]	δὲ κἂν μὴ ἀληθὲς ᾖ	τὸ	λεγόμενον, ἀλλ´ ὡς συγκατασκευάζον ἐμοὶ
[3, 3]	εἶναι. Ὧν τὴν ἰσχὺν καὶ	τὸ	μέγεθος οὐδὲν ἡγούμεθα διαφέρειν τῆς
[3, 5]	ἀρχῆς τοῦ μεγάλου τεχνίτου προβλεψαμένου	τὸ	μέλλον, καὶ διὰ τὴν ἐφεξῆς
[3, 7]	τοῦ ἡλίου μάλιστα γίνεται διακρίσεως,	τὸ	μὲν κοῦφον ἀπάγοντος, τὸ δὲ
[3, 7]	τόπον τινὰ διακριτικὸν τοῦ ὑγροῦ·	τὸ	μὲν λεπτὸν καὶ διηθούμενον ἐπὶ
[3, 4]	τοῦ μαθηματικοῦ λέγεται. Ἔστι δὲ	τὸ	μὲν μαθηματικὸν τὸ ἐν μόναις
[3, 4]	καὶ ἀμιγὲς, ἢ τῆς πρὸς	τὸ	μέσον, ἢ τῆς πρὸς τὸ
[3, 5]	τῷ αὐτῷ δήπου πάντως καὶ	τὸ	μυρίον ὕδωρ ἐκεῖνο, διά τε
[3, 8]	ὁρώμενον τόπον οὐρανὸν λεγόμενον (διὰ	τὸ	ναστὸν καὶ συνεχὲς τοῦ ἀέρος
[3, 7]	ἀλλὰ νῦν μὲν αὐτὸν ἐπὶ	τὸ	νότιον μέρος κατὰ τὰς χειμερινὰς
[3, 4]	γὰρ ἔξωθεν στερεὸν λέγουσι σῶμα	τὸ	οἷον ναστὸν καὶ πλῆρες, ὃ
[3, 4]	στερρᾶς φύσεως, στέγειν τοῦ ὕδατος	τὸ	ὀλισθηρὸν καὶ εὐδιάλυτον ἐξαρκούσης, τὴν
[3, 5]	παντός. Κολοβὸν γὰρ ἂν ἦν	τὸ	ὅλον ἑνὶ τῷ μεγίστῳ καὶ
[3, 8]	ταῖς ὄψεσιν ὑποπίπτοντος, καὶ παρὰ	τὸ	ὁρᾶσθαι τῆς τοῦ οὐρανοῦ προσηγορίας
[3, 8]	ἐναντίον αὐτοῖς ἀντικαθίστανται λόγον, οἱ	τὸ	πᾶν ἐκπυροῦσθαι λέγοντες, καὶ ἀναβιώσκεσθαι
[3, 5]	τοῦ ὑγροῦ τὴν φύσιν οἰκονομῶν	τὸ	πᾶν προαπέθετο, ὥστε μέχρι τῶν
[3, 4]	τῆς διανοίας τῶν γεγραμμένων, πειραθῶμεν	τὸ	παρὰ τῶν ἄλλων ἀντεπαγόμενον διαλῦσαι.
[3, 7]	ἀναλωτικὸν ὑγρασίας. Ἐφέλκεται μὲν γὰρ	τὸ	παρακείμενον ὑγρὸν, ὡς δηλοῖ ἡ
[3, 8]	διάφορον. Οἱ μὲν γὰρ κατηναγκασμένον	τὸ	πιθανὸν τοῖς λόγοις ἐπάγουσιν· ἐνταῦθα
[3, 7]	καὶ ὑποστάθμην ἐναφιέντος· ἐξ οὗ	τὸ	πικρὸν καὶ ἁλμυρὸν καὶ ξηραντικὸν
[3, 7]	δαπάνην ἀναγκαῖον εἶναι τῶν ὑδάτων	τὸ	πλῆθος. Διαφέρει δὲ οὐδὲν, ἐκ
[3, 7]	ἀπιστεῖς, πρὸς δὲ τοῦ θερμοῦ	τὸ	πλῆθος οὐκ ἀποβλέπεις· ὃ κἂν
[3, 5]	ἔχουσα πρὸς αὐτὴν, ἀλλ´ εἰς	τὸ	πολλαπλάσιον ὑπερβάλλουσα, οὕτως ἐξ ἀρχῆς
[3, 4]	μηδὲ ἐκεῖνο ἀπαρασήμαντον, ὅτι μετὰ	τὸ	προστάξαι τὸν Θεὸν, Γενηθήτω στερέωμα,
[3, 6]	δὲ δυσμῶν τῶν θερινῶν ὑπὸ	τὸ	Πυρηναῖον ὄρος Ταρτησός τε καὶ
[3, 3]	συνεχῶς τὰ ὦτα κατακρουόμενοι. Ὧν	τὸ	σεσοφισμένον καὶ σαθρὸν διελέγχειν, οὕτως
[3, 7]	ὕδατος καὶ ὕδατος. Εἴρηται τί	τὸ	σημαινόμενον παρὰ τῇ Γραφῇ τὸ
[3, 2]	προστάσσει καὶ ᾧ διαλέγεται κατὰ	τὸ	σιωπώμενον ὑποφαίνει, οὐ βασκαίνουσα ἡμῖν
[3, 4]	προκαταρκτικῆς αἰτίας. Ἐποίησεν ὁ Θεὸς	τὸ	στερέωμα. Αὕτη τῆς ποιητικῆς καὶ
[3, 9]	ἐπειδὴ Διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ· οὔτε	τὸ	στερέωμα ζῷόν ἐστιν αἰσθητικὸν, ἐπειδὴ
[3, 4]	ἀντικείμενον κοινωνίας· τούτου ἕνεκεν καταδεχόμεθα,	τὸ	στερέωμα ἢ ἐξ ἑνὸς τῶν
[3, 4]	ὕδατος. Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς	τὸ	στερέωμα· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς
[3, 4]	ἀλλὰ, Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς	τὸ	στερέωμα· καὶ πάλιν, Διεχώρισεν ὁ
[3, 2]	εἶτα, Ἐποίησε φῶς· εἶτα, Ἐποίησε	τὸ	στερέωμα· νῦν δὲ τὸν Θεὸν
[3, 8]	φασί. ~Καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς	τὸ	στερέωμα οὐρανόν· ὡς κυρίως μὲν
[3, 4]	ἔοικεν. Οὐδενὶ οὖν τούτων εἰκάζομεν	τὸ	στερέωμα. Παιδικῆς γὰρ τῷ ὄντι
[3, 8]	Καὶ πάλιν· Τὰ πετόμενα κατὰ	τὸ	στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ. Τοιοῦτόν ἐστι
[3, 3]	τὸν ἐν ἀρχῇ πεποιημένον οὐρανὸν	τὸ	στερέωμα τοῦτο, ὃ καὶ αὐτὸ
[3, 2]	οἱ λόγοι, σοφῶς καὶ ἐντέχνως	τὸ	σχῆμα τοῦτο τῆς διαλέκτου παρείληπται.
[3, 4]	γὰρ ἡμᾶς, εἰ σφαιρικὸν μὲν	τὸ	σῶμα τοῦ στερεώματος, ὡς ἡ
[3, 7]	ἔχειν τὴν πύρωσιν πρός γε	τὸ	τὰ αὐτὰ συμπτώματα περὶ τὰς
[3, 10]	ἐπαινεῖ τὰ καθ´ ἕκαστον, πρὸς	τὸ	τέλος αὐτῶν ἐπαναφέρων τὴν ἔννοιαν.
[3, 7]	ἐστὶ καὶ παραπλήσιον ἐξ ἀμφοτέρων	τὸ	τέλος. Καίτοιγε ὁρῶμεν τὴν μεγάλην
[3, 9]	τοῦ κατὰ φύσιν ὕψους εἰς	τὸ	τῆς κακίας βάθος καταπεσόντα· ἅπερ
[3, 7]	τὸ σημαινόμενον παρὰ τῇ Γραφῇ	τὸ	τοῦ στερεώματος ὄνομα. Ὅτι οὐχὶ
[3, 4]	αἰτίαν μεσιτεύειν ἐτάχθη τῷ ὕδατι.	Τὸ	τοῦ στερεώματος ὄνομα σύνηθες τῇ
[3, 10]	καὶ παρ´ ἡμῖν· ἀλλὰ καλὸν	τὸ	τῷ λόγῳ τῆς τέχνης ἐκτελεσθὲν,
[3, 8]	αὕτη ὑετοῦ γένεσις. Ὅταν δὲ	τὸ	ὑγρὸν ἐξαφρισθῇ, ταῖς βίαις τῶν
[3, 7]	ξηρὰν καταλιμπάνοντα. Ποῦ τοίνυν ἐκεῖνο	τὸ	ὕδωρ; Δεικνύτωσαν ἡμῖν οἱ τὰ
[3, 5]	χρεία τοῦ ἀμύθητον ὅσον ὑπερβάλλειν	τὸ	ὕδωρ; Ἐπειδὴ ἀναγκαία τῷ παντὶ
[3, 4]	ἡ ὄψις δηλοῖ, ῥυτὸν δὲ	τὸ	ὕδωρ καὶ περιολισθαῖνον τοῖς ὑψηλοῖς,
[3, 4]	ἡμῖν παρεχέτωσαν, ὡς οὐ δυναμένοις	τὸ	ὕδωρ κατασχεῖν ἐν τοῖς ἄνω.
[3, 9]	συγκρίσεις καὶ γραώδεις μύθους ἀποπεμψάμενοι,	τὸ	ὕδωρ, ὕδωρ νοήσωμεν, καὶ τὴν
[3, 6]	πᾶσιν ἐνδυναστεύουσαν. Διὰ τοῦτο πολὺ	τὸ	ὕδωρ ὑπὲρ γῆς κεχυμένον, καὶ
[3, 8]	Συναγομένων γὰρ τῶν ἀναθυμιάσεων περὶ	τὸ	ὕψος, καὶ πυκνουμένου τοῦ ἀέρος
[3, 2]	ἐγγίνεται τῇ νοήσει, ἔπειτα μετὰ	τὸ	φαντασθῆναι, ἀπὸ τῶν ὑποκειμένων τὰς
[3, 8]	τί δεῖ πράγματα ἔχειν ἡμᾶς	τὸ	ψευδὲς αὐτῶν διελέγχοντας, οἷς ἐξαρκεῖ
[3, 4]	τῷ ὄντι καὶ ἁπλῆς διανοίας,	τοιαύτας	ἔχειν περὶ τῶν οὐρανίων τὰς
[3, 10]	τὰ παρ´ αὐτοῦ γινόμενα, οὐδὲ	τοιαύτη	παρ´ αὐτῷ ἡ ἀποδοχὴ τῶν
[3, 4]	εἶναι προσήκει νομίζειν, ἤ τινι	τοιαύτῃ	ὕλῃ ἐκ τῆς τοῦ ὑγροῦ
[3, 7]	ἂν κυριώτερον ἡ γῆ τῆς	τοιαύτης	κλήσεως ἠξιώθη. Ἀλλὰ διὰ τὴν
[3, 2]	Καὶ πῶς οὐ μυθῶδες τῆς	τοιαύτης	περιόδου λέγειν τὸν Θεὸν χρῄζειν
[3, 5]	τοῦ πυρὸς ἐξαναλισκόμενον ἀντισχεῖν. Ὁ	τοίνυν	ἅπαντα σταθμῷ καὶ μέτρῳ διαταξάμενος
[3, 7]	παντελῶς καὶ ξηρὰν καταλιμπάνοντα. Ποῦ	τοίνυν	ἐκεῖνο τὸ ὕδωρ; Δεικνύτωσαν ἡμῖν
[3, 10]	τοῦ τέλους εὐχρηστίαν συντεῖνον. Ὁ	τοίνυν	ἐναργῆ τὸν σκοπὸν τῶν γινομένων
[3, 4]	ἡ Γραφὴ προσηγόρευσεν. Καὶ νῦν	τοίνυν	ἡγούμεθα ἐπί τινος στερρᾶς φύσεως,
[3, 1]	μέλι τῷ στόματί μου. Χθὲς	τοίνυν,	καθόσον ἦν δυνατὸν, τῇ περὶ
[3, 1]	ἡ διδασκαλία τοῦ Πνεύματος. Ἄνελε	τοίνυν	τῆς καρδίας πᾶσαν τοῦ βίου
[3, 8]	κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ.	Τοιοῦτόν	ἐστι καὶ τὸ, Ἀναβαίνουσιν ἕως
[3, 10]	τέλος αὐτῶν ἐπαναφέρων τὴν ἔννοιαν.	Τοιοῦτος	οὖν δή τις καὶ νῦν
[3, 9]	κατὰ προαίρεσιν κινημάτων. Τοὺς δὴ	τοιούτους	λόγους ὡς ὀνειράτων συγκρίσεις καὶ
[3, 1]	λόγος καὶ διελὼν τὴν ἐξήγησιν	τοῖς	ἀκροωμένοις, τὴν μὲν ἑωθινὴν τροφὴν
[3, 4]	δυναμένοις τὸ ὕδωρ κατασχεῖν ἐν	τοῖς	ἄνω. Ἑξῆς δ´ ἂν εἴη
[3, 4]	εἰς ἡμικύκλιον σχῆμα περιηγμένα, ἐν	τοῖς	ἄνω τοῦ τέγους ὁμαλὴν ἔχει
[3, 7]	ἑτέρων εἰς ἕτερα, ἵνα μὴ	τοῖς	αὐτοῖς ἀεὶ προσδιατρίβων, τῇ πλεονεξίᾳ
[3, 10]	τὴν τῶν ὠφελίμων ἀνάδοσιν ἀναμεῖναι·	τοῖς	δὲ περὶ τὸν βίον ἀσχολουμένοις
[3, 4]	τὸ δὲ στερεὸν ὃ πρὸς	τοῖς	διαστήμασι καὶ τὴν ἀντιτυπίαν ἔχει.
[3, 2]	συνεργοῦντι. Ὥστε τίς χρεία λόγου	τοῖς	δυναμένοις ἐξ αὐτοῦ τοῦ νοήματος
[3, 8]	τῶν σπερματικῶν λόγων τῶν ἐναπομενόντων	τοῖς	ἐκπυρωθεῖσιν· ὅθεν καὶ ἀπείρους φθορὰς
[3, 6]	ὄψει τοῦ θερμοῦ τὴν δύναμιν	τοῖς	ἐν γενέσει καὶ φθορᾷ πᾶσιν
[3, 5]	δὲ αἰτίαν τοῦ πλήθους ἐν	τοῖς	ἑξῆς ἀποδώσομεν. Πάντως δὲ οὐδεὶς
[3, 3]	στοχαζομένου. Ἀλλὰ τὰ τῶν ἔξωθεν	τοῖς	ἔξω καταλιπόντες ἡμεῖς ἐπὶ τὸν
[3, 9]	ταραχώδη ὄντα καὶ στασιαστικὰ καὶ	τοῖς	θορύβοις τῶν παθῶν κυμαινόμενα, θάλασσαν
[3, 5]	ἐκβαίνειν. Διὰ τοῦτο γὰρ ἐν	τοῖς	κατόπιν ἐλέγετο ἄβυσσος πανταχόθεν περιβεβλῆσθαι
[3, 7]	δὲ παχύτατον καὶ γεῶδες ἐναφιέντα	τοῖς	κάτω, ἵν´ ἐξ ἀρχῆς μέχρι
[3, 3]	κοίλης νοτίδος τῆς ὑπερφυσωμένης ἐν	τοῖς	κρουνοῖς, ὅταν πρὸς τὴν ὑπεροχὴν
[3, 8]	μὲν γὰρ κατηναγκασμένον τὸ πιθανὸν	τοῖς	λόγοις ἐπάγουσιν· ἐνταῦθα δὲ γυμνὴ
[3, 10]	δευτέρας ἡμέρας καταληξάτωσαν λόγοι, ὥστε	τοῖς	μὲν φιλοπόνοις ἀκροαταῖς καιρὸν παρασχεῖν
[3, 10]	ἐν ἡμέρᾳ, καὶ ἐν πᾶσι	τοῖς	ὁρωμένοις ἐναργῆ λαμβάνειν ἡμᾶς τοῦ
[3, 7]	συνεχῆ, πᾶσαν ὁμοῦ τὴν ἐν	τοῖς	οὖσιν ἐξαναλῶσαι νοτίδα; Διὰ ταῦτα
[3, 9]	μεμενηκέναι τὰς κρείττονας, κάτω δὲ	τοῖς	περιγείοις καὶ ὑλικοῖς τόποις προσαπομεῖναι
[3, 10]	ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου	τοῖς	ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἥ τε
[3, 7]	τὴν θάλασσαν λέγουσι μήτε πλημμυρεῖν	τοῖς	ποταμοῖς ἐκ τῆς τοῦ ἡλίου
[3, 1]	εἰς πάντα τὸν βίον εὐοδίαν	τοῖς	τὰ πνευματικὰ προτιμότερα ποιουμένοις διδούς.
[3, 10]	γινόμενα ὡς συμπληρωτικὰ τοῦ τέλους,	τοῖς	τεχνικοῖς ἑαυτοῦ λόγοις ἐπελθὼν ἀπεδέξατο.
[3, 4]	δὲ τὸ ὕδωρ καὶ περιολισθαῖνον	τοῖς	ὑψηλοῖς, πῶς ἂν ἐδυνήθη ἐπὶ
[3, 3]	αἴσθησιν ἀφῃρήμεθα· ὥσπερ οἱ ἐν	τοῖς	χαλκείοις συνεχῶς τὰ ὦτα κατακρουόμενοι.
[3, 9]	προσοῦσαν αὐτῷ ὑπεροχὴν τῷ Θεῷ	τὸν	αἶνον ἀποπληροῖ, ἀλλ´, Αἰνεῖτε γὰρ
[3, 10]	ἀληθείας, ἵν´ ἐκ τῶν ὁρωμένων	τὸν	ἀόρατον ἐννοῆτε, καὶ ἐκ μεγέθους
[3, 8]	χιὼν καταφέρεται. Καὶ ὅλως, κατὰ	τὸν	αὐτὸν λόγον, ἔξεστί σοι ὁρᾶν
[3, 10]	ἀνάδοσιν ἀναμεῖναι· τοῖς δὲ περὶ	τὸν	βίον ἀσχολουμένοις δοῦναι σχολὴν διὰ
[3, 1]	εὐμάρειαν, καὶ τὴν εἰς πάντα	τὸν	βίον εὐοδίαν τοῖς τὰ πνευματικὰ
[3, 1]	παρουσίας, τῆς καρδίας σου περὶ	τὸν	γήϊνον θησαυρὸν πονουμένης. ~Καὶ εἶπεν
[3, 7]	ταχέως διὰ τῆς μεταβολῆς ἀπῃθάλωσε.	Τὸν	δὲ αἰθέρα τίς ἀμφιβάλλει μὴ
[3, 3]	τοῖς ἔξω καταλιπόντες ἡμεῖς ἐπὶ	τὸν	ἐκκλησιαστικὸν ὑποστρέφομεν λόγον. Εἴρηται μὲν
[3, 3]	ἐστιν ἐξετάσαι, εἰ ἕτερον παρὰ	τὸν	ἐν ἀρχῇ πεποιημένον οὐρανὸν τὸ
[3, 3]	οὐρανοῦ παραδέδοται, ἕτερός ἐστι παρὰ	τὸν	ἐν ἀρχῇ πεποιημένον οὗτος, στερεωτέρας
[3, 3]	φύσιν ἄλλον οὐρανὸν γενέσθαι παρὰ	τὸν	ἕνα, τότε καὶ μᾶλλον καταγελασόμεθα
[3, 8]	καὶ παρὰ πολὺ διαφέροντες πρὸς	τὸν	ἐναντίον αὐτοῖς ἀντικαθίστανται λόγον, οἱ
[3, 3]	οὓς καὶ ἐνηρμόσθαι φασὶν ἑτέρῳ	τὸν	ἕτερον, κατὰ τὴν εἰκόνα τῶν
[3, 6]	ἀπὸ τῶν ἀρκτῴων τόπων ἐπὶ	τὸν	Εὔξεινον Πόντον φέρονται. Ἀπὸ δὲ
[3, 1]	τὰ σπουδαζόμενα, ἀλλὰ πρός γε	τὸν	ἐφεξῆς αἰῶνα ἀγαθὸς θησαυρὸς ἡ
[3, 7]	μηδὲν δόξαι τῶν ὑγρῶν ἀπαναλίσκειν	τὸν	ἥλιον. Ἐγὼ δὲ κἂν μὴ
[3, 7]	ἀνηλώθη; Καίτοιγε οὐδὲ θερμὸν εἶναι	τὸν	ἥλιον ἐκεῖνοι λέγουσι· τοσοῦτον αὐτοῖς
[3, 7]	τὰ πάντα κυβερνῶντος σοφίαν, μετατιθεῖσαν	τὸν	ἥλιον ἐξ ἑτέρων εἰς ἕτερα,
[3, 7]	αἰθὴρ ἐπιλάβοι· ὅπου γε καὶ	τὸν	ἥλιον τοῦτον ὁρῶμεν, ὥρᾳ θέρους
[3, 2]	πῶς ὁ Θεὸς διαλέγεται. Ἆρα	τὸν	ἡμέτερον τρόπον, πρότερον μὲν ὁ
[3, 4]	ἀπαρασήμαντον, ὅτι μετὰ τὸ προστάξαι	τὸν	Θεὸν, Γενηθήτω στερέωμα, οὐκ εἴρηται
[3, 2]	Ἐποίησε τὸ στερέωμα· νῦν δὲ	τὸν	Θεὸν προστάττοντα καὶ διαλεγόμενον εἰσάγουσα,
[3, 9]	ἐπάνω τῶν οὐρανῶν ὕδατα αἰνεῖν	τὸν	Θεόν· τουτέστι, τὰς ἀγαθὰς δυνάμεις
[3, 2]	μυθῶδες τῆς τοιαύτης περιόδου λέγειν	τὸν	Θεὸν χρῄζειν πρὸς τὴν τῶν
[3, 10]	συνεχοῦς μνήμης ἔνοικον ἔχοντες ἑαυτῶν	τὸν	Θεόν· ᾧ πᾶσα δόξα, καὶ
[3, 5]	διαταξάμενος (ἀριθμηταὶ γὰρ αὐτῷ, κατὰ	τὸν	Ἰὼβ, καὶ σταγόνες εἰσὶν ὑετοῦ)
[3, 9]	τῶν καθηκόντων, ὡς κεκομψευμένον μὲν	τὸν	λόγον ἀποδεχόμεθα, ἀληθῆ δὲ εἶναι
[3, 5]	ἐπὶ τὰ συνεχῆ τῆς ἐξηγήσεως	τὸν	λόγον ἐπαναγάγωμεν. Ἔστω διαχωρίζον, φησὶν,
[3, 1]	ἑαυτοῖς συμπορίζοντες, περιεστήκασιν ἡμᾶς, οἳ	τὸν	λόγον ἡμῖν συντέμνουσιν, ἵνα μὴ
[3, 5]	ἀδύνατα ἢ πλασματώδη ὑποτιθεμένων κατὰ	τὸν	λόγον· οὐδὲ ἀπαιτήσει ἡμᾶς εὐθύνας,
[3, 7]	λεγόμενον, ἀλλ´ ὡς συγκατασκευάζον ἐμοὶ	τὸν	λόγον οὐκ ἀπωθοῦμαι. Ἐλέγετο γὰρ,
[3, 2]	Ὅπερ οὖν ἔφην, ὥστε διαναστῆναι	τὸν	νοῦν ἡμῶν πρὸς τὴν ἔρευναν
[3, 5]	ὑμῶν οὐδὲ τῶν πάνυ κατησκημένων	τὸν	νοῦν, καὶ περὶ τὴν φθειρομένην
[3, 8]	τῆς κλήσεως. Τετηρήκαμεν δὲ πολλαχοῦ	τὸν	ὁρώμενον τόπον οὐρανὸν λεγόμενον (διὰ
[3, 2]	Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς	τὸν	οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν· εἶτα,
[3, 2]	γνώσεως, ἀλλ´ ἐκκαίουσα ἡμᾶς πρὸς	τὸν	πόθον, δι´ ὧν ἴχνη τινὰ
[3, 6]	διὰ τῆς Εὐρώπης ῥέων, ἐπὶ	τὸν	Πόντον ἐκδίδωσι. Καὶ τί δεῖ
[3, 9]	οὔσας, διὰ καθαρότητα τοῦ ἡγεμονικοῦ,	τὸν	πρέποντα αἶνον ἀποδιδόναι τῷ κτίσαντι·
[3, 10]	ὁ Θεὸς ἀναγέγραπται· μέλλει δὲ	τὸν	προσήκοντα ἔπαινον καὶ παντὶ ὁμοῦ
[3, 10]	εὐχρηστίαν συντεῖνον. Ὁ τοίνυν ἐναργῆ	τὸν	σκοπὸν τῶν γινομένων προθέμενος, τὰ
[3, 3]	τῷ δευτέρῳ ἀπιστεῖν, ὅτι καὶ	τὸν	τρίτον ἐπιζητοῦμεν, οὗ τῆς θέας
[3, 3]	γῆς ποίησιν, ἐνταῦθα δὲ ἐπεξεργαστικώτερον	τὸν	τρόπον καθ´ ὃν ἕκαστον γέγονε
[3, 9]	ἐπειδὴ ὑμνεῖν παρὰ τῷ Δανιὴλ	τὸν	τῶν ὅλων δημιουργὸν ἐπετάχθη, νοερά
[3, 6]	φησιν Ἡσαΐας ἐν οἷς πρὸς	τὸν	τῶν ὅλων Θεὸν διαλέγεται· Ὁ
[3, 8]	τοῦ ὑγροῦ τὴν φύσιν περὶ	τὸν	ὑπὲρ κεφαλῆς ἡμῶν ἀέρα συνισταμένην.
[3, 3]	τὴν ἐξ ἀρχῆς συνήθειαν πρὸς	τὸν	ψόφον ἐκ πρώτης γενέσεως συνεθισθέντες
[3, 2]	Θεὸν προστάττοντα καὶ διαλεγόμενον εἰσάγουσα,	τὸν	ᾧ προστάσσει καὶ ᾧ διαλέγεται
[3, 1]	ὁ Κύριος παραπέμψει· καὶ σώματι	τόνον,	καὶ ψυχῇ προθυμίαν, καὶ συναλλαγμάτων
[3, 9]	δὲ τοῖς περιγείοις καὶ ὑλικοῖς	τόποις	προσαπομεῖναι τὰς πονηράς. Διὰ τοῦτο
[3, 10]	τινα δώσομεν, οὔτε τῷ ἐχθρῷ	τόπον	ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν καταλείψομεν,
[3, 8]	Τετηρήκαμεν δὲ πολλαχοῦ τὸν ὁρώμενον	τόπον	οὐρανὸν λεγόμενον (διὰ τὸ ναστὸν
[3, 7]	αἰσθήσει ἀκαταλήπτων. Καὶ νόει μοι	τόπον	τινὰ διακριτικὸν τοῦ ὑγροῦ· τὸ
[3, 6]	ὁ τῆς καθ´ ἡμᾶς οἰκουμένης	τόπος	ὕδατι περιείληπται, πελάγεσί τε ἀπλέτοις
[3, 8]	δίδωσιν, ὡς τοῦ περὶ γῆν	τόπου	διὰ τῆς ἐν τούτοις εὐταξίας
[3, 7]	ὕδωρ ἀέριον, νεφουμένου τοῦ ἄνω	τόπου	ἐκ τῆς ἀναφορᾶς τῶν ἀτμῶν,
[3, 7]	αὐτοῦ μεταβάσει τῷ περὶ γῆν	τόπῳ	τὴν εὐκρασίαν φυλάσσεσθαι. Σκοπείτωσαν δὲ
[3, 6]	μυρίοι ἕτεροι ἀπὸ τῶν ἀρκτῴων	τόπων	ἐπὶ τὸν Εὔξεινον Πόντον φέρονται.
[3, 5]	παρασχεθῆναι τῷ παντὶ πρὸς διάλυσιν.	Τοσαύτην	τοῦ ὑγροῦ τὴν φύσιν οἰκονομῶν
[3, 3]	τοῦ ἀδυνάτου λόγος. Ἡμεῖς δὲ	τοσοῦτον	ἀπέχομεν τῷ δευτέρῳ ἀπιστεῖν, ὅτι
[3, 7]	εἶναι τὸν ἥλιον ἐκεῖνοι λέγουσι·	τοσοῦτον	αὐτοῖς τοῦ λέγειν περίεστι. Καὶ
[3, 8]	σώφροσι κάλλος τοῦ ἑταιρικοῦ προτιμότερον,	τοσοῦτον	καὶ τῶν ἡμετέρων λόγων πρὸς
[3, 3]	οὐρανὸν γενέσθαι παρὰ τὸν ἕνα,	τότε	καὶ μᾶλλον καταγελασόμεθα τῆς γραμμικῆς
[3, 3]	ἀποβλέψωμεν. Ὥστε καταγέλαστος αὐτοῖς ὁ	τοῦ	ἀδυνάτου λόγος. Ἡμεῖς δὲ τοσοῦτον
[3, 8]	(διὰ τὸ ναστὸν καὶ συνεχὲς	τοῦ	ἀέρος ἐναργῶς ἡμῶν ταῖς ὄψεσιν
[3, 8]	περὶ τὸ ὕψος, καὶ πυκνουμένου	τοῦ	ἀέρος ταῖς ἐκ τῶν πνευμάτων
[3, 2]	τὰ νοηθέντα, οὕτω διὰ τῆς	τοῦ	ἀέρος τυπώσεως, κατὰ τὴν ἔναρθρον
[3, 3]	ἐναντίαν τῷ παντὶ φερομένους, περισχιζομένου	τοῦ	αἰθέρος αὐτοῖς, εὔηχόν τινα καὶ
[3, 5]	πρῶτα διαθεμένου. Τίς οὖν χρεία	τοῦ	ἀμύθητον ὅσον ὑπερβάλλειν τὸ ὕδωρ;
[3, 10]	ὀφθαλμὸς ἰδίᾳ, καὶ ἕκαστον τῶν	τοῦ	ἀνδριάντος μελῶν διῃρημένως κείμενα, οὐκ
[3, 7]	Διὰ ταῦτα ὕδωρ ἀέριον, νεφουμένου	τοῦ	ἄνω τόπου ἐκ τῆς ἀναφορᾶς
[3, 2]	ἴχνη τινὰ καὶ ἐμφάσεις ὑποβάλλει	τοῦ	ἀπορρήτου. Τὸ γὰρ πόνῳ κτηθὲν,
[3, 4]	τοῦ στερεώματος. Καὶ πρό γε	τοῦ	ἅψασθαι τῆς διανοίας τῶν γεγραμμένων,
[3, 1]	Ἄνελε τοίνυν τῆς καρδίας πᾶσαν	τοῦ	βίου μέριμναν, καὶ ὅλον μοι
[3, 5]	τῷ κόσμῳ, οὐδεὶς οὕτως ἔξω	τοῦ	βίου παντάπασιν, ὥστε τῆς ἐκ
[3, 3]	ὄνομα ἕτερον καὶ χρεία ἰδιάζουσα	τοῦ	δευτέρου οὐρανοῦ παραδέδοται, ἕτερός ἐστι
[3, 7]	ἡ σικύα· δαπανητικὸν δέ ἐστι	τοῦ	ἑλκυσθέντος κατὰ τὴν εἰκόνα τοῦ
[3, 6]	χειμάρρων τε καὶ ἀεννάων, ὑπὲρ	τοῦ	ἐν πολλοῖς καὶ ποικίλοις ταμείοις
[3, 2]	τοῦ Μονογενοῦς ἔννοιαν προσβιβάζει. Καίτοιγε	τοῦ	ἐν φωνῇ λόγου οὐδὲ οὕτως
[3, 4]	στερρότητα καὶ ἀντιτυπίαν τοῦ πνεύματος	τοῦ	ἐναπολαμβανομένου ταῖς κοιλότησι τῶν νεφῶν,
[3, 3]	τοῦ οὐρανίου σώματος εἰς τὴν	τοῦ	ἑνὸς σύστασιν ἀπαναλωθείσης, ὡς οἴονται.
[3, 1]	δὲ τοῦτο οὐκ ἐπὶ τὴν	τοῦ	ἐξηγουμένου δύναμιν ἀναφέρων, ἀλλ´ ἐπὶ
[3, 4]	καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ ὕδατος	τοῦ	ἐπάνω τοῦ στερεώματος. Καὶ πρό
[3, 8]	τὸ ἐν ταῖς σώφροσι κάλλος	τοῦ	ἑταιρικοῦ προτιμότερον, τοσοῦτον καὶ τῶν
[3, 5]	ἄλληλα, μήτε ἐν τῇ παντελεῖ	τοῦ	ἑτέρου ἐκλείψει ἀφορμὴν παρασχεθῆναι τῷ
[3, 5]	ταῦτα ἀλλήλοις, καὶ φθαρτικὸν ἕτερον	τοῦ	ἑτέρου· πῦρ μὲν τοῦ ὕδατος,
[3, 10]	τοῖς ὁρωμένοις ἐναργῆ λαμβάνειν ἡμᾶς	τοῦ	εὐεργέτου τὰ ὑπομνήματα. Οὔτε γὰρ
[3, 9]	δυνάμεις ἀξίας οὔσας, διὰ καθαρότητα	τοῦ	ἡγεμονικοῦ, τὸν πρέποντα αἶνον ἀποδιδόναι
[3, 7]	πλημμυρεῖν τοῖς ποταμοῖς ἐκ τῆς	τοῦ	ἡλίου δαπάνης, καὶ προσέτι ἁλμυρὰν
[3, 7]	παντὶ δῆλον, ὅτι τῇ θερμότητι	τοῦ	ἡλίου διατμηθὲν ἀνηλώθη; Καίτοιγε οὐδὲ
[3, 7]	θέρμης ἀναλωθέντος· ὅπερ ἐκ τῆς	τοῦ	ἡλίου μάλιστα γίνεται διακρίσεως, τὸ
[3, 7]	τοῦ ὑγροῦ γίνεσθαι μείωσιν ἐκ	τοῦ	ἡλίου φασί. ~Καὶ ἐκάλεσεν ὁ
[3, 2]	τις, τῶν ἐν καρδίᾳ νοημάτων	τοῦ	θελήματος ἡ μετάδοσις. Ὅπερ οὖν
[3, 1]	δυνατὸν, τῇ περὶ τὰ λόγια	τοῦ	Θεοῦ διατριβῇ τὰς ψυχὰς ὑμῶν
[3, 3]	ὅταν πρὸς τὴν ὑπεροχὴν τῆς	τοῦ	Θεοῦ δυνάμεως ἀποβλέψωμεν. Ὥστε καταγέλαστος
[3, 2]	νοεροῦ κινήματος, τοῦτο Λόγος ἐστὶ	τοῦ	Θεοῦ; Σχηματίζει δὲ αὐτὸν διεξοδικῶς
[3, 7]	Ἐλέγετο γὰρ, διὰ τὴν ἐκ	τοῦ	θερμοῦ δαπάνην ἀναγκαῖον εἶναι τῶν
[3, 5]	μὴ παρόντος. Οὐκοῦν ἀναγκαία μὲν	τοῦ	θερμοῦ ἡ κτίσις διὰ τὴν
[3, 7]	αὐτοῖς ἀεὶ προσδιατρίβων, τῇ πλεονεξίᾳ	τοῦ	θερμοῦ λυμήνηται τὴν διακόσμησιν· ἀλλὰ
[3, 5]	συνέστησαν, ἢ πρὸς χρόνον διήρκεσαν,	τοῦ	θερμοῦ μὴ παρόντος. Οὐκοῦν ἀναγκαία
[3, 6]	πᾶσαν τὴν κτίσιν, καὶ ὄψει	τοῦ	θερμοῦ τὴν δύναμιν τοῖς ἐν
[3, 7]	τοῦ ὕδατος ἀπιστεῖς, πρὸς δὲ	τοῦ	θερμοῦ τὸ πλῆθος οὐκ ἀποβλέπεις·
[3, 8]	Καὶ Μωϋσῆς εὐλογῶν τὴν φυλὴν	τοῦ	Ἰωσὴφ, ἀπὸ ὡρῶν οὐρανοῦ, καὶ
[3, 9]	πνευματικὰ εἶναι τῆς πονηρίας, ἀπὸ	τοῦ	κατὰ φύσιν ὕψους εἰς τὸ
[3, 9]	μέντοι κἂν εἰς δοξολογίαν ποτὲ	τοῦ	κοινοῦ τῶν ὅλων Δεσπότου τὰ
[3, 5]	μέχρι τῶν τεταγμένων ὅρων τῆς	τοῦ	κόσμου συστάσεως κατὰ μικρὸν τῇ
[3, 4]	λαμβανούσῃ, ὁποία ἐστὶν ἥ τε	τοῦ	κρυστάλλου λίθου, ὃν δι´ ὑπερβάλλουσαν
[3, 10]	κτισμάτων τὴν πρέπουσαν δόξαν περὶ	τοῦ	κτίσαντος ἡμᾶς ἀναλαμβάνητε. Τὰ γὰρ
[3, 1]	ἐν τῇ φύσει ἔχει, παρὰ	τοῦ	κτίσαντος καθ´ ἑαυτὴν ἐκδοθεῖσα, οὐκ
[3, 9]	ἐκλαμβανόμενος, συμπληρωτικός ἐστι τῆς δοξολογίας	τοῦ	κτίσαντος. Οὐ μόνον γὰρ τὸ
[3, 7]	ἥλιον ἐκεῖνοι λέγουσι· τοσοῦτον αὐτοῖς	τοῦ	λέγειν περίεστι. Καὶ σκοπεῖτε ποταπῇ
[3, 7]	προσέτι ἁλμυρὰν καὶ πικρὰν ἀπολείπεσθαι,	τοῦ	λεπτοῦ καὶ ποτίμου ὑπὸ τῆς
[3, 5]	βίου παντάπασιν, ὥστε τῆς ἐκ	τοῦ	λόγου διδασκαλίας προσδεῖσθαι· οὐ μόνον
[3, 7]	τοῦ ἑλκυσθέντος κατὰ τὴν εἰκόνα	τοῦ	λυχνιαίου πυρὸς, ὃ διὰ τῆς
[3, 4]	καὶ πλῆρες, ὃ πρὸς ἀντιδιαστολὴν	τοῦ	μαθηματικοῦ λέγεται. Ἔστι δὲ τὸ
[3, 5]	πολλαπλάσιον ὑπερβάλλουσα, οὕτως ἐξ ἀρχῆς	τοῦ	μεγάλου τεχνίτου προβλεψαμένου τὸ μέλλον,
[3, 5]	βαρυτέραν οὖσαν τοῦ ὕδατος ἀπαιωροῦσι	τοῦ	μέσου τῶν ἐσχάτων ἀπάγοντες, τῷ
[3, 10]	βίον ἀσχολουμένοις δοῦναι σχολὴν διὰ	τοῦ	μέσου χρόνου τὰς φροντίδας διαθεμένοις,
[3, 4]	ἐνορῶν ταῖς οὕτως ἐναργέσι περὶ	τοῦ	Μονογενοῦς ἀποδείξεσι. Γενηθήτω στερέωμα. Αὕτη
[3, 2]	τάξει ἡμᾶς εἰς τὴν περὶ	τοῦ	Μονογενοῦς ἔννοιαν προσβιβάζει. Καίτοιγε τοῦ
[3, 8]	καταψυχθὲν ὅλον διόλου παγῇ, θραυομένου	τοῦ	νέφους, ἡ χιὼν καταφέρεται. Καὶ
[3, 2]	βούλημα καὶ ἡ πρώτη ὁρμὴ	τοῦ	νοεροῦ κινήματος, τοῦτο Λόγος ἐστὶ
[3, 2]	λόγου τοῖς δυναμένοις ἐξ αὐτοῦ	τοῦ	νοήματος κοινωνεῖν ἀλλήλοις τῶν βουλευμάτων;
[3, 3]	πολλοστὸν προσγενέσθαι, πάσης τῆς οὐσίας	τοῦ	οὐρανίου σώματος εἰς τὴν τοῦ
[3, 8]	ἐν οἷς φησι, Τὰ πετεινὰ	τοῦ	οὐρανοῦ. Καὶ πάλιν· Τὰ πετόμενα
[3, 8]	καὶ παρὰ τὸ ὁρᾶσθαι τῆς	τοῦ	οὐρανοῦ προσηγορίας ἀξιουμένου) ἐν οἷς
[3, 8]	Τὰ πετόμενα κατὰ τὸ στερέωμα	τοῦ	οὐρανοῦ. Τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ,
[3, 8]	καρπῶν ἐνυπάρχει. Ὅταν οὖν ἐκ	τοῦ	οὐρανοῦ φέρεσθαι λέγῃ δρόσον ἢ
[3, 5]	ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν συμπλήρωσιν	τοῦ	παντός. Κολοβὸν γὰρ ἂν ἦν
[3, 8]	ἀεννάων τὰς εὐλογίας δίδωσιν, ὡς	τοῦ	περὶ γῆν τόπου διὰ τῆς
[3, 1]	καὶ φίλον, τῶν τὸ ἀληθὲς	τοῦ	πιθανοῦ προτιμώντων· Καθὸ καὶ ὁ
[3, 5]	τῇ γῇ. Τὴν δὲ αἰτίαν	τοῦ	πλήθους ἐν τοῖς ἑξῆς ἀποδώσομεν.
[3, 1]	αἰῶνα ἀγαθὸς θησαυρὸς ἡ διδασκαλία	τοῦ	Πνεύματος. Ἄνελε τοίνυν τῆς καρδίας
[3, 4]	μὴ ἀκούων οὕτω μεγαλοφώνως ἐμβοῶντος	τοῦ	Πνεύματος; Καὶ τίς τυφλός; Ὁ
[3, 4]	Τὴν γὰρ στερρότητα καὶ ἀντιτυπίαν	τοῦ	πνεύματος τοῦ ἐναπολαμβανομένου ταῖς κοιλότησι
[3, 7]	ὃς εἰ μὴ τῷ ἀναγκαίῳ	τοῦ	ποιήσαντος αὐτὸν ὅρῳ κατείχετο, τί
[3, 8]	ἐν ἡσυχίᾳ πολλῇ θεατὰς αὐτῶν	τοῦ	πολέμου καθῆσθαι; Οὔτε γὰρ ἀριθμῷ
[3, 2]	νοῦν ἡμῶν πρὸς τὴν ἔρευναν	τοῦ	προσώπου πρὸς ὃν οἱ λόγοι,
[3, 3]	γένεσιν εἶναι ταύτην, ἀλλ´ ἐπεξήγησιν	τοῦ	προτέρου, διὰ τὸ ἐκεῖ μὲν
[3, 5]	κτίσιν. Ἀλλὰ μὴν τό γε	τοῦ	πυρὸς ἀναγκαῖον τῷ κόσμῳ, οὐδεὶς
[3, 5]	συστάσεως κατὰ μικρὸν τῇ δυνάμει	τοῦ	πυρὸς ἐξαναλισκόμενον ἀντισχεῖν. Ὁ τοίνυν
[3, 5]	ὕδωρ; Ἐπειδὴ ἀναγκαία τῷ παντὶ	τοῦ	πυρὸς ἡ οὐσία, οὐ μόνον
[3, 5]	τὸ ἄπαυστον εἶναι καὶ ἀπαραίτητον	τοῦ	πυρὸς τὴν δαπάνην. ~Περίβλεψαι πᾶσαν
[3, 4]	πῆξιν μεταποιεῖσθαί φασιν, ἢ ἡ	τοῦ	σπέκλου φύσις ἐν μετάλλοις συνισταμένη.
[3, 9]	καὶ τὴν διάκρισιν τὴν ὑπὸ	τοῦ	στερεώματος γενομένην, κατὰ τὴν ἀποδοθεῖσαν
[3, 2]	τὴν αἰτίαν καθ´ ἣν ἐπιζητεῖται	τοῦ	στερεώματος ἡ κατασκευὴ προσδιώρισεν. Ἵνα
[3, 4]	ἐδυνήθη ἐπὶ τῆς κυρτῆς περιφερείας	τοῦ	στερεώματος ἱδρυνθῆναι; Τί δὴ πρὸς
[3, 4]	τοῦ ὕδατος ὃ ἦν ὑποκάτω	τοῦ	στερεώματος, καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ
[3, 4]	εἴη λέγειν, τίς ἡ φύσις	τοῦ	στερεώματος, καὶ διὰ τίνα αἰτίαν
[3, 4]	μέσον τοῦ ὕδατος τοῦ ἐπάνω	τοῦ	στερεώματος. Καὶ πρό γε τοῦ
[3, 9]	σημαίνεσθαι· καὶ ἄνω μὲν ἐπὶ	τοῦ	στερεώματος μεμενηκέναι τὰς κρείττονας, κάτω
[3, 7]	σημαινόμενον παρὰ τῇ Γραφῇ τὸ	τοῦ	στερεώματος ὄνομα. Ὅτι οὐχὶ τὴν
[3, 4]	μεσιτεύειν ἐτάχθη τῷ ὕδατι. Τὸ	τοῦ	στερεώματος ὄνομα σύνηθες τῇ Γραφῇ
[3, 0]	~ΟΜΙΛΙΑ γʹ Περὶ	τοῦ	στερεώματος. ~Τὰ τῆς πρώτης ἡμέρας
[3, 4]	εἰ σφαιρικὸν μὲν τὸ σῶμα	τοῦ	στερεώματος, ὡς ἡ ὄψις δηλοῖ,
[3, 1]	Οὐ γὰρ ὄφελός τι τῆς	τοῦ	σώματος παρουσίας, τῆς καρδίας σου
[3, 7]	τέλος. Καίτοιγε ὁρῶμεν τὴν μεγάλην	τοῦ	τὰ πάντα κυβερνῶντος σοφίαν, μετατιθεῖσαν
[3, 4]	σχῆμα περιηγμένα, ἐν τοῖς ἄνω	τοῦ	τέγους ὁμαλὴν ἔχει πολλάκις τὴν
[3, 10]	τέχνης ἐκτελεσθὲν, καὶ πρὸς τὴν	τοῦ	τέλους εὐχρηστίαν συντεῖνον. Ὁ τοίνυν
[3, 10]	κατὰ μέρος γινόμενα ὡς συμπληρωτικὰ	τοῦ	τέλους, τοῖς τεχνικοῖς ἑαυτοῦ λόγοις
[3, 6]	κατάρρυτος, διὰ τὴν ἄρρητον σοφίαν	τοῦ	τὴν ἀντίπαλον τῷ πυρὶ φύσιν
[3, 7]	θαλάσσης λέγοντες, πάλιν μεταβαλλόμενοι, μηδεμίαν	τοῦ	ὑγροῦ γίνεσθαι μείωσιν ἐκ τοῦ
[3, 4]	τινι τοιαύτῃ ὕλῃ ἐκ τῆς	τοῦ	ὑγροῦ διηθήσεως τὴν ἀρχὴν λαμβανούσῃ,
[3, 5]	τε καὶ διαμονήν· ἀναγκαία δὲ	τοῦ	ὑγροῦ ἡ δαψίλεια διὰ τὸ
[3, 5]	τῷ παντὶ πρὸς διάλυσιν. Τοσαύτην	τοῦ	ὑγροῦ τὴν φύσιν οἰκονομῶν τὸ
[3, 8]	λόγον, ἔξεστί σοι ὁρᾶν πᾶσαν	τοῦ	ὑγροῦ τὴν φύσιν περὶ τὸν
[3, 7]	νόει μοι τόπον τινὰ διακριτικὸν	τοῦ	ὑγροῦ· τὸ μὲν λεπτὸν καὶ
[3, 5]	λόγῳ τὴν γῆν βαρυτέραν οὖσαν	τοῦ	ὕδατος ἀπαιωροῦσι τοῦ μέσου τῶν
[3, 7]	Σὺ δὲ τῷ μὲν πλήθει	τοῦ	ὕδατος ἀπιστεῖς, πρὸς δὲ τοῦ
[3, 4]	κατὰ τὴν κοινὴν ἐκδοχὴν ἐκ	τοῦ	ὕδατος δοκεῖ τὴν γένεσιν ἐσχηκέναι,
[3, 7]	τοῦτο Γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ	τοῦ	ὕδατος, καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ
[3, 4]	Θεός· γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ	τοῦ	ὕδατος, καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ
[3, 2]	Θεὸς γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ	τοῦ	ὕδατος, καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ
[3, 4]	διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον	τοῦ	ὕδατος ὃ ἦν ὑποκάτω τοῦ
[3, 5]	ἕτερον τοῦ ἑτέρου· πῦρ μὲν	τοῦ	ὕδατος, ὅταν ἐπικρατῇ δυνάμει· ὕδωρ
[3, 5]	δαπάνην. Οὗτος ὁ λόγος τῆς	τοῦ	ὕδατος περιουσίας κατὰ τὴν κτίσιν.
[3, 4]	κρυστάλλου λίθου, ὃν δι´ ὑπερβάλλουσαν	τοῦ	ὕδατος πῆξιν μεταποιεῖσθαί φασιν, ἢ
[3, 4]	ἐπί τινος στερρᾶς φύσεως, στέγειν	τοῦ	ὕδατος τὸ ὀλισθηρὸν καὶ εὐδιάλυτον
[3, 4]	τοῦ στερεώματος, καὶ ἀνὰ μέσον	τοῦ	ὕδατος τοῦ ἐπάνω τοῦ στερεώματος.
[3, 5]	ἀτρεμεῖν συγχωρήσουσιν. Οὐκοῦν ἄπλετος ἡ	τοῦ	ὕδατος φύσις τῇ γῇ περιεκέχυτο,
[3, 1]	Ὅτι τὸ δανεισθὲν τῷ Θεῷ	τοῦ	χρόνου μέρος οὐκ ἀφανίζεται, ἀλλὰ
[3, 10]	νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς	τοὺς	αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
[3, 6]	Πόντον ἐκδίδωσι. Καὶ τί δεῖ	τοὺς	ἄλλους ἀπαριθμεῖσθαι οὓς αἱ Ῥιπαὶ
[3, 9]	ἐξευρίσκουσιν. ~Ἡμῖν δὲ καὶ πρὸς	τοὺς	ἀπὸ τῆς Ἐκκλησίας ἐστί τις
[3, 9]	ἄστατον τῶν κατὰ προαίρεσιν κινημάτων.	Τοὺς	δὴ τοιούτους λόγους ὡς ὀνειράτων
[3, 9]	παραληφθεῖσα, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ κατὰ	τοὺς	ἐνυπάρχοντας αὐτῇ λόγους ἁρμονίως συμπληροῖ
[3, 8]	καὶ τῶν ἡμετέρων λόγων πρὸς	τοὺς	ἔξωθεν τὸ διάφορον. Οἱ μὲν
[3, 6]	ποταμῶν, καὶ αὐτῶν ναυσιπόρων, οἳ	τοὺς	ἑσπερίους Γαλάτας καὶ Κελτοὺς, καὶ
[3, 4]	καὶ διὰ τὸ βιαίως ἐκρήγνυσθαι	τοὺς	κατὰ τὰς βροντὰς ἀποτελοῦντος ψόφους,
[3, 4]	γε ὁρῶμεν τῶν τε λουτρῶν	τοὺς	λιθίνους ὀρόφους, καὶ τὰς τῶν
[3, 6]	τῇ ἀβύσσῳ, ἐρημωθήσῃ, καὶ πάντας	τοὺς	ποταμούς σου ξηρανῶ. Ὥστε ἀπορρίψας
[3, 6]	ἑσπερίους Γαλάτας καὶ Κελτοὺς, καὶ	τοὺς	προσεχεῖς αὐτοῖς βαρβάρους παραμειψάμενοι, ἐπὶ
[3, 4]	καταφυγή μου· καὶ, Ἐγὼ ἐστερέωσα	τοὺς	στύλους αὐτῆς· καὶ τὸ, Αἰνεῖτε
[3, 3]	ψεῦδος ὑποφερόμενοι· ἡμεῖς δὲ ἀξιοῦμεν	τοὺς	τῶν Ἑλλήνων σοφοὺς, μὴ πρότερον
[3, 2]	ἐν τῇ κεφαλῇ συναίσθησιν ἀναφέρων	τοὺς	ψόφους, ἐκεῖ οὐδὲ ῥημάτων χρεία,
[3, 9]	οὐρανῶν ὕδατα αἰνεῖν τὸν Θεόν·	τουτέστι,	τὰς ἀγαθὰς δυνάμεις ἀξίας οὔσας,
[3, 4]	ὁρᾶται κατὰ τὴν ἔνδον κοιλότητα,	τοῦτο	ἀνάγκη καὶ τὴν ἔξωθεν ἐπιφάνειαν
[3, 5]	στοιχεῖα δοκεῖν ἀναλογίαν ἐκβαίνειν. Διὰ	τοῦτο	γὰρ ἐν τοῖς κατόπιν ἐλέγετο
[3, 7]	δὲ κατὰ τὴν γνῶσιν. ~Διὰ	τοῦτο	Γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ
[3, 9]	τόποις προσαπομεῖναι τὰς πονηράς. Διὰ	τοῦτο	δὴ, φασὶ, καὶ τὰ ἐπάνω
[3, 4]	στερεώματος ἱδρυνθῆναι; Τί δὴ πρὸς	τοῦτο	ἐροῦμεν; Ὅτι μάλιστα μὲν οὐκ
[3, 8]	ὑπὲρ κεφαλῆς οὐρανὸς χαλκοῦς. Τί	τοῦτο	λέγων; Τὴν παντελῆ ξηρασίαν καὶ
[3, 2]	πρώτη ὁρμὴ τοῦ νοεροῦ κινήματος,	τοῦτο	Λόγος ἐστὶ τοῦ Θεοῦ; Σχηματίζει
[3, 3]	ἀρχῇ πεποιημένον οὐρανὸν τὸ στερέωμα	τοῦτο,	ὃ καὶ αὐτὸ ἐπεκλήθη οὐρανὸς,
[3, 2]	τούτων ἡ κτῆσις εὐκαταφρόνητος. Διὰ	τοῦτο	ὁδῷ τινι καὶ τάξει ἡμᾶς
[3, 1]	δευτέρας θαύματα μεταβαίνει. Λέγω δὲ	τοῦτο	οὐκ ἐπὶ τὴν τοῦ ἐξηγουμένου
[3, 3]	φασι τὸ κυκλοφορικὸν σῶμα, καὶ	τοῦτο	πεπερασμένον· ὅπερ εἰ συναπήρτισται τῷ
[3, 6]	καὶ φθορᾷ πᾶσιν ἐνδυναστεύουσαν. Διὰ	τοῦτο	πολὺ τὸ ὕδωρ ὑπὲρ γῆς
[3, 10]	εἴ τι χρήσιμον ἐν αὐτοῖς,	τοῦτο	τῇ μνήμῃ συσχεῖν, καὶ διὰ
[3, 2]	σοφῶς καὶ ἐντέχνως τὸ σχῆμα	τοῦτο	τῆς διαλέκτου παρείληπται. ~Δεύτερόν ἐστιν
[3, 9]	οὐ λογικὴν αὐτὰ φύσιν παρὰ	τοῦτο	τιθέμεθα. Οὔτε γὰρ οἱ οὐρανοὶ
[3, 7]	καὶ οὐδεμιᾷ αἰσθήσει καταληπτὴν, στερέωμα	τοῦτο	ὠνόμασε, συγκρίσει τῶν λεπτοτάτων καὶ
[3, 8]	γῆν τόπου διὰ τῆς ἐν	τούτοις	εὐταξίας εὐθηνουμένου. Ἀλλὰ καὶ ἐν
[3, 9]	ἀόρατος φύσις. Ἀλλ´ ὁ ἐν	τούτοις	λόγος παρὰ τῶν νοῦν ἐχόντων
[3, 6]	Μαιῶτιν ἔξεισι λίμνην. Καὶ πρὸς	τούτοις	ὁ Φάσις τῶν Καυκασίων ὀρῶν
[3, 7]	ὅπου γε καὶ τὸν ἥλιον	τοῦτον	ὁρῶμεν, ὥρᾳ θέρους διάβροχον πολλάκις
[3, 4]	ἔχει πολλάκις τὴν ἐπιφάνειαν. Ὥστε	τούτου	γε ἕνεκεν μήτε αὐτοὶ ἐχέτωσαν
[3, 4]	τῆς πρὸς τὸ ἀντικείμενον κοινωνίας·	τούτου	ἕνεκεν καταδεχόμεθα, τὸ στερέωμα ἢ
[3, 7]	ἀλλ´ οὐχὶ ὑπέρυθρος, οὐδὲ ξανθὸς,	τούτου	ἕνεκεν οὐδὲ πυρώδης τὴν φύσιν·
[3, 8]	ἐφαρμοζούσης, καθ´ ὁμοίωσιν δὲ καὶ	τούτου	μεταλαμβάνοντος τῆς κλήσεως. Τετηρήκαμεν δὲ
[3, 7]	πυρώδης τὴν φύσιν· ἀλλὰ καὶ	τούτου	φασὶ τὸ θερμὸν ἐκ τῆς
[3, 3]	κάδων τῶν εἰς ἀλλήλους ἐμβεβηκότων.	Τούτους	δὲ τὴν ἐναντίαν τῷ παντὶ
[3, 4]	τὴν διαύγειαν ἔοικεν. Οὐδενὶ οὖν	τούτων	εἰκάζομεν τὸ στερέωμα. Παιδικῆς γὰρ
[3, 2]	ὧν μέντοι πρόχειρος ὁ πορισμὸς,	τούτων	ἡ κτῆσις εὐκαταφρόνητος. Διὰ τοῦτο
[3, 4]	τῶν ἁπλῶν, ἢ τὸ ἀπὸ	τούτων	μίγμα φῆσαι ὑπάρχειν, δεδιδαγμένοι παρὰ
[3, 5]	τῶν ἐνύδρων γένεσις, οὐχ αἱ	τούτων	τροφαὶ ἢ ἐξ ἀρχῆς ἂν
[3, 7]	ὕλας ἀπογεννᾶν. Ἐάν τε γὰρ	τριβόμενα	ξύλα πρὸς ἄλληλα πῦρ καὶ
[3, 3]	δευτέρῳ ἀπιστεῖν, ὅτι καὶ τὸν	τρίτον	ἐπιζητοῦμεν, οὗ τῆς θέας ὁ
[3, 3]	ἔχειν αὐτῷ φύσιν, δεύτερον, ἢ	τρίτον,	ἢ πολλοστὸν προσγενέσθαι, πάσης τῆς
[3, 3]	μηδὲν ὑπολείπεσθαι πρὸς δευτέρου ἢ	τρίτου	γένεσιν. Ταῦτα μὲν οὖν οἱ
[3, 7]	νότιον μέρος κατὰ τὰς χειμερινὰς	τροπὰς	ἀπάγοντα, νῦν δὲ ἐπὶ τὰ
[3, 7]	τὰ προσάρκτια ὑπὸ τὰς θερινὰς	τροπὰς	ἐπανάγοντα, ὥστε τῇ κατὰ μικρὸν
[3, 9]	δυνάμεις λέγοντες πνευματικὰς καὶ ἀσωμάτους	τροπικῶς	ἐκ τῶν ὑδάτων σημαίνεσθαι· καὶ
[3, 3]	ποίησιν, ἐνταῦθα δὲ ἐπεξεργαστικώτερον τὸν	τρόπον	καθ´ ὃν ἕκαστον γέγονε τὴν
[3, 2]	Θεὸς διαλέγεται. Ἆρα τὸν ἡμέτερον	τρόπον,	πρότερον μὲν ὁ ἀπὸ τῶν
[3, 8]	καὶ δρόσου, καὶ ἀπὸ ἡλίου	τροπῶν,	καὶ συνόδων μηνῶν, καὶ ἀπὸ
[3, 6]	τῆς ἕω, ἀπὸ μὲν χειμερινῶν	τροπῶν	ὁ Ἰνδὸς ῥεῖ ποταμὸς ῥεῦμα
[3, 5]	ἐνύδρων γένεσις, οὐχ αἱ τούτων	τροφαὶ	ἢ ἐξ ἀρχῆς ἂν συνέστησαν,
[3, 1]	τῆς ἐφ´ ἡμέραν ἐργασίας τὴν	τροφὴν	ἑαυτοῖς συμπορίζοντες, περιεστήκασιν ἡμᾶς, οἳ
[3, 7]	διὰ τῆς θρυαλλίδος τὴν παρακειμένην	τροφὴν	ἐπισπασάμενον, ταχέως διὰ τῆς μεταβολῆς
[3, 1]	τοῖς ἀκροωμένοις, τὴν μὲν ἑωθινὴν	τροφὴν	τῶν ψυχῶν, τὴν δὲ ἑσπερινὴν
[3, 2]	μὲν ὁ ἀπὸ τῶν πραγμάτων	τύπος	ἐγγίνεται τῇ νοήσει, ἔπειτα μετὰ
[3, 2]	οὕτω διὰ τῆς τοῦ ἀέρος	τυπώσεως,	κατὰ τὴν ἔναρθρον τῆς φωνῆς
[3, 4]	Οἱ κωφοὶ ἀκούσατε, καὶ οἱ	τυφλοὶ	ἀναβλέψατε. Καὶ τίς κωφὸς, ἀλλ´
[3, 4]	ἐμβοῶντος τοῦ Πνεύματος; Καὶ τίς	τυφλός;	Ὁ μὴ ἐνορῶν ταῖς οὕτως
[3, 10]	οὐκ ἂν φανείη καλὰ τῷ	τυχόντι·	πρὸς δὲ τὴν οἰκείαν τάξιν
[3, 4]	βάθος ὑπερρηγμένος ταῖς διαφύσεσι, μικροῦ	τῷ	ἀέρι τὴν διαύγειαν ἔοικεν. Οὐδενὶ
[3, 7]	καὶ διακαῆ; ὃς εἰ μὴ	τῷ	ἀναγκαίῳ τοῦ ποιήσαντος αὐτὸν ὅρῳ
[3, 5]	τοῦ μέσου τῶν ἐσχάτων ἀπάγοντες,	τῷ	αὐτῷ δήπου πάντως καὶ τὸ
[3, 4]	ἐν τῷ πλάτει, λέγω, καὶ	τῷ	βάθει, καὶ τῷ ὕψει· τὸ
[3, 6]	ὁρωμένων ἀπενεχθὲν, καὶ προσέτι παντὶ	τῷ	βάθει τῆς γῆς ἐνεσπαρμένον. Ὅθεν
[3, 8]	νοτίδες ἀλλήλαις προσχωρήσωσι, σταγόνες γίγνονται,	τῷ	βάρει τῶν συγκριθέντων φερόμεναι πρὸς
[3, 9]	καὶ καῦμα, ἐπειδὴ ὑμνεῖν παρὰ	τῷ	Δανιὴλ τὸν τῶν ὅλων δημιουργὸν
[3, 3]	λόγος. Ἡμεῖς δὲ τοσοῦτον ἀπέχομεν	τῷ	δευτέρῳ ἀπιστεῖν, ὅτι καὶ τὸν
[3, 3]	οὖν οἱ ὕλην ἀγέννητον ἐπεισάγοντες	τῷ	δημιουργῷ φαντάζονται, ἐκ τῆς πρώτης
[3, 10]	ἁμαρτίαις καιρόν τινα δώσομεν, οὔτε	τῷ	ἐχθρῷ τόπον ἐν ταῖς καρδίαις
[3, 9]	ἐξ ἀρετῆς προσοῦσαν αὐτῷ ὑπεροχὴν	τῷ	Θεῷ τὸν αἶνον ἀποπληροῖ, ἀλλ´,
[3, 1]	τί φημι; Ὅτι τὸ δανεισθὲν	τῷ	Θεῷ τοῦ χρόνου μέρος οὐκ
[3, 10]	ἀναλογίας, ἐμφανὲς μόλις ποτὲ, καὶ	τῷ	ἰδιώτῃ παρέχεται γνώριμον. Ὁ μέντοι
[3, 8]	Ἀλλὰ καὶ ἐν ταῖς κατάραις	τῷ	Ἰσραὴλ, Ἔσται σοι, φησὶν, ὁ
[3, 10]	προσήκοντα ἔπαινον καὶ παντὶ ὁμοῦ	τῷ	κόσμῳ ἀπαρτισθέντι πληροῦν. Ἀλλὰ γὰρ
[3, 5]	τό γε τοῦ πυρὸς ἀναγκαῖον	τῷ	κόσμῳ, οὐδεὶς οὕτως ἔξω τοῦ
[3, 5]	σταγόνες εἰσὶν ὑετοῦ) ᾔδει πόσον	τῷ	κόσμῳ χρόνον ἀφώρισεν εἰς διαμονὴν,
[3, 2]	ἔναρθρον τῆς φωνῆς κίνησιν, ἐν	τῷ	κρυπτῷ νόημα σαφηνίζει; Καὶ πῶς
[3, 9]	ἡγεμονικοῦ, τὸν πρέποντα αἶνον ἀποδιδόναι	τῷ	κτίσαντι· τὰ δὲ ὑποκάτω τῶν
[3, 1]	ἡδὺ παριστῶν, Ὡς γλυκέα, φησὶ,	τῷ	λάρυγγί μου τὰ λόγιά σου,
[3, 6]	διδασκάλιον τῆς ἀληθείας, ἰδιωτικὸν μὲν	τῷ	λόγῳ, ἀδιάπτωτον δὲ κατὰ τὴν
[3, 10]	παρ´ ἡμῖν· ἀλλὰ καλὸν τὸ	τῷ	λόγῳ τῆς τέχνης ἐκτελεσθὲν, καὶ
[3, 7]	ἀποβλέπεις· ὃ κἂν ὀλίγον ᾖ	τῷ	μεγέθει, πολλῆς ἐστι διὰ τὴν
[3, 5]	ἂν ἦν τὸ ὅλον ἑνὶ	τῷ	μεγίστῳ καὶ καιριωτάτῳ πάντων ἐλλεῖπον.
[3, 7]	τῶν ὑγρῶν γινομένης. Σὺ δὲ	τῷ	μὲν πλήθει τοῦ ὕδατος ἀπιστεῖς,
[3, 8]	τέως ἀτμοειδῶς καὶ λεπτῶς ἐνεσπαρμέναι	τῷ	νέφει νοτίδες ἀλλήλαις προσχωρήσωσι, σταγόνες
[3, 4]	τῆς Γραφῆς, μηδὲν ἐπιτρέπειν ἡμῶν	τῷ	νῷ πέρα τῶν συγκεχωρημένων φαντασιοῦσθαι.
[3, 4]	εἰκάζομεν τὸ στερέωμα. Παιδικῆς γὰρ	τῷ	ὄντι καὶ ἁπλῆς διανοίας, τοιαύτας
[3, 3]	στερεωτέρας φύσεως, καὶ χρείαν ἐξαίρετον	τῷ	παντὶ παρεχόμενος. ~Καὶ εἶπεν ὁ
[3, 5]	τοῦ ἑτέρου ἐκλείψει ἀφορμὴν παρασχεθῆναι	τῷ	παντὶ πρὸς διάλυσιν. Τοσαύτην τοῦ
[3, 5]	ὑπερβάλλειν τὸ ὕδωρ; Ἐπειδὴ ἀναγκαία	τῷ	παντὶ τοῦ πυρὸς ἡ οὐσία,
[3, 3]	ἐμβεβηκότων. Τούτους δὲ τὴν ἐναντίαν	τῷ	παντὶ φερομένους, περισχιζομένου τοῦ αἰθέρος
[3, 1]	προτιμότερα ποιουμένοις διδούς. Κἂν ἐν	τῷ	παρόντι δὲ μὴ κατ´ ἐλπίδας
[3, 7]	τῇ κατὰ μικρὸν αὐτοῦ μεταβάσει	τῷ	περὶ γῆν τόπῳ τὴν εὐκρασίαν
[3, 4]	διαστάσεσι τὸ εἶναι ἔχον, ἐν	τῷ	πλάτει, λέγω, καὶ τῷ βάθει,
[3, 5]	ὕδωρ δὲ πυρὸς, ὅταν ὑπερβάλλῃ	τῷ	πλήθει. Ἔδει δὲ μήτε στάσιν
[3, 9]	λόγους ἁρμονίως συμπληροῖ τὴν ὑμνῳδίαν	τῷ	ποιητῇ. ~Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς
[3, 2]	ἀπέμεινεν ὁ λόγος ἐν ψιλῷ	τῷ	προστάγματι, ἀλλὰ καὶ τὴν αἰτίαν
[3, 3]	τοῦτο πεπερασμένον· ὅπερ εἰ συναπήρτισται	τῷ	πρώτῳ οὐρανῷ, μηδὲν ὑπολείπεσθαι πρὸς
[3, 5]	εἰς διαμονὴν, καὶ πόσην χρὴ	τῷ	πυρὶ προαποθέσθαι δαπάνην. Οὗτος ὁ
[3, 6]	ἄρρητον σοφίαν τοῦ τὴν ἀντίπαλον	τῷ	πυρὶ φύσιν δυσεξανάλωτον εἶναι οἰκονομήσαντος.
[3, 6]	μέντοι ὅτε καὶ πάντα καταφρυγήσεται	τῷ	πυρὶ, ὥς φησιν Ἡσαΐας ἐν
[3, 1]	τὰ λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι	τῷ	στόματί μου. Χθὲς τοίνυν, καθόσον
[3, 2]	αὐτῶν τῶν νοηθέντων μεταδίδοσθαι δυναμένων	τῷ	συνεργοῦντι. Ὥστε τίς χρεία λόγου
[3, 10]	κείμενα, οὐκ ἂν φανείη καλὰ	τῷ	τυχόντι· πρὸς δὲ τὴν οἰκείαν
[3, 4]	διὰ τίνα αἰτίαν μεσιτεύειν ἐτάχθη	τῷ	ὕδατι. Τὸ τοῦ στερεώματος ὄνομα
[3, 4]	λέγω, καὶ τῷ βάθει, καὶ	τῷ	ὕψει· τὸ δὲ στερεὸν ὃ
[3, 9]	ἀπέρριψαν, οὐδὲ αὐτὴ ἀπόβλητος ἐκρίθη	τῷ	ψαλμῳδῷ, εἰς τὴν κοινὴν τῆς
[3, 8]	Τὴν παντελῆ ξηρασίαν καὶ ἐπίλειψιν	τῶν	ἀερίων ὑδάτων, δι´ ὧν τῇ
[3, 4]	ἑτέρῳ τὸ ἕτερον· καὶ μηδὲν	τῶν	αἰσθήσει ὑποπιπτόντων στοιχείων εἰλικρινές ἐστι
[3, 10]	ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας	τῶν	αἰώνων. Ἀμήν.
[3, 3]	εἰδότος φείδεσθαι, οὔτε τῆς συνέσεως	τῶν	ἀκουόντων στοχαζομένου. Ἀλλὰ τὰ τῶν
[3, 4]	τῶν γεγραμμένων, πειραθῶμεν τὸ παρὰ	τῶν	ἄλλων ἀντεπαγόμενον διαλῦσαι. Ἐρωτῶσι γὰρ
[3, 4]	ἀὴρ δὲ ἐν ὕδατι, καὶ	τῶν	ἄλλων ὡσαύτως ἐν ἑτέρῳ τὸ
[3, 8]	κατέχειν διατέτακται χώραν. Συναγομένων γὰρ	τῶν	ἀναθυμιάσεων περὶ τὸ ὕψος, καὶ
[3, 8]	τὸ ὑγρὸν ἐξαφρισθῇ, ταῖς βίαις	τῶν	ἀνέμων ἀνακοπὲν, εἶτα εἰς ἄκρον
[3, 4]	τοὺς λιθίνους ὀρόφους, καὶ τὰς	τῶν	ἀντρωδῶν οἰκοδομημάτων κατασκευὰς, ἃ κατὰ
[3, 4]	τὸ στερέωμα ἢ ἐξ ἑνὸς	τῶν	ἁπλῶν, ἢ τὸ ἀπὸ τούτων
[3, 6]	ἀπορρέων, καὶ μυρίοι ἕτεροι ἀπὸ	τῶν	ἀρκτῴων τόπων ἐπὶ τὸν Εὔξεινον
[3, 7]	ἄνω τόπου ἐκ τῆς ἀναφορᾶς	τῶν	ἀτμῶν, οὓς ποταμοὶ, καὶ κρῆναι,
[3, 1]	λέληθέ με, ὅτι πολλοὶ τεχνῖται	τῶν	βαναύσων τεχνῶν, ἀγαπητῶς ἐκ τῆς
[3, 2]	αὐτοῦ τοῦ νοήματος κοινωνεῖν ἀλλήλοις	τῶν	βουλευμάτων; Φωνὴ μὲν γὰρ δι´
[3, 4]	γε τοῦ ἅψασθαι τῆς διανοίας	τῶν	γεγραμμένων, πειραθῶμεν τὸ παρὰ τῶν
[3, 1]	ἀναφέρων, ἀλλ´ ἐπὶ τὴν χάριν	τῶν	γεγραμμένων, φυσικῶς ἔχουσαν τὸ εὐπαράδεκτον,
[3, 5]	θερμοῦ ἡ κτίσις διὰ τὴν	τῶν	γιγνομένων σύστασίν τε καὶ διαμονήν·
[3, 10]	Ὁ τοίνυν ἐναργῆ τὸν σκοπὸν	τῶν	γινομένων προθέμενος, τὰ κατὰ μέρος
[3, 9]	Ἐκκλησίας ἐστί τις λόγος περὶ	τῶν	διακριθέντων ὑδάτων, οἳ προφάσει ἀναγωγῆς,
[3, 3]	κατὰ τὴν εἰκόνα τῶν κάδων	τῶν	εἰς ἀλλήλους ἐμβεβηκότων. Τούτους δὲ
[3, 3]	ὑποφερόμενοι· ἡμεῖς δὲ ἀξιοῦμεν τοὺς	τῶν	Ἑλλήνων σοφοὺς, μὴ πρότερον ἡμᾶς
[3, 2]	αὐτῶν, ὡς ἂν εἴποι τις,	τῶν	ἐν καρδίᾳ νοημάτων τοῦ θελήματος
[3, 8]	πάλιν ἐκ τῶν σπερματικῶν λόγων	τῶν	ἐναπομενόντων τοῖς ἐκπυρωθεῖσιν· ὅθεν καὶ
[3, 5]	πέψις, οὐ ζῴων ἐγγείων ἢ	τῶν	ἐνύδρων γένεσις, οὐχ αἱ τούτων
[3, 3]	τῶν ἀκουόντων στοχαζομένου. Ἀλλὰ τὰ	τῶν	ἔξωθεν τοῖς ἔξω καταλιπόντες ἡμεῖς
[3, 3]	Οὐ δήπου δὲ ταῦτα παραδοξότερα	τῶν	ἑπτὰ κύκλων, καθ´ ὧν οἱ
[3, 5]	τοῦ ὕδατος ἀπαιωροῦσι τοῦ μέσου	τῶν	ἐσχάτων ἀπάγοντες, τῷ αὐτῷ δήπου
[3, 8]	τοῦ ἑταιρικοῦ προτιμότερον, τοσοῦτον καὶ	τῶν	ἡμετέρων λόγων πρὸς τοὺς ἔξωθεν
[3, 6]	Πόντον φέρονται. Ἀπὸ δὲ δυσμῶν	τῶν	θερινῶν ὑπὸ τὸ Πυρηναῖον ὄρος
[3, 3]	τὸν ἕτερον, κατὰ τὴν εἰκόνα	τῶν	κάδων τῶν εἰς ἀλλήλους ἐμβεβηκότων.
[3, 9]	δὲ τὰς πρακτικὰς καὶ ποιητικὰς	τῶν	καθηκόντων, ὡς κεκομψευμένον μὲν τὸν
[3, 10]	τοιαύτη παρ´ αὐτῷ ἡ ἀποδοχὴ	τῶν	καλῶν, οἵα καὶ παρ´ ἡμῖν·
[3, 8]	ὧν τῇ γῇ τὸ γόνιμον	τῶν	καρπῶν ἐνυπάρχει. Ὅταν οὖν ἐκ
[3, 4]	ὄνομα σύνηθες τῇ Γραφῇ ἐπὶ	τῶν	κατ´ ἰσχὺν ὑπερβαλλόντων τάσσειν· ὡς
[3, 10]	τις καὶ νῦν ἔντεχνος ἐπαινέτης	τῶν	κατὰ μέρος ἔργων ὁ Θεὸς
[3, 9]	διὰ τὸ εὐμετάβλητον καὶ ἄστατον	τῶν	κατὰ προαίρεσιν κινημάτων. Τοὺς δὴ
[3, 6]	Καὶ πρὸς τούτοις ὁ Φάσις	τῶν	Καυκασίων ὀρῶν ἀπορρέων, καὶ μυρίοι
[3, 10]	καὶ ἐκ μεγέθους καὶ καλλονῆς	τῶν	κτισμάτων τὴν πρέπουσαν δόξαν περὶ
[3, 7]	καταληπτὴν, στερέωμα τοῦτο ὠνόμασε, συγκρίσει	τῶν	λεπτοτάτων καὶ τῇ αἰσθήσει ἀκαταλήπτων.
[3, 10]	τῇ ψυχῇ πρὸς τὴν ἑσπερινὴν	τῶν	λόγων ἑστίασιν ἀπαντῆσαι. Ὁ δὲ
[3, 6]	γῆς ἀναγράφοντες ἱστορήκασιν· ἀπὸ δὲ	τῶν	μέσων τῆς ἀνατολῆς ὅ τε
[3, 4]	πνεύματος τοῦ ἐναπολαμβανομένου ταῖς κοιλότησι	τῶν	νεφῶν, καὶ διὰ τὸ βιαίως
[3, 2]	τὸν Θεὸν χρῄζειν πρὸς τὴν	τῶν	νοηθέντων δήλωσιν; Ἢ εὐσεβέστερον λέγειν,
[3, 2]	χρεία τῇ ἀσωμάτῳ φύσει, αὐτῶν	τῶν	νοηθέντων μεταδίδοσθαι δυναμένων τῷ συνεργοῦντι.
[3, 9]	ὁ ἐν τούτοις λόγος παρὰ	τῶν	νοῦν ἐχόντων τεθεωρημένως ἐκλαμβανόμενος, συμπληρωτικός
[3, 9]	εἰς δοξολογίαν ποτὲ τοῦ κοινοῦ	τῶν	ὅλων Δεσπότου τὰ ὑπεράνω τῶν
[3, 9]	ὑμνεῖν παρὰ τῷ Δανιὴλ τὸν	τῶν	ὅλων δημιουργὸν ἐπετάχθη, νοερά τις
[3, 6]	Ἡσαΐας ἐν οἷς πρὸς τὸν	τῶν	ὅλων Θεὸν διαλέγεται· Ὁ λέγων
[3, 6]	ὑπὲρ γῆς κεχυμένον, καὶ ὑπερέκεινα	τῶν	ὁρωμένων ἀπενεχθὲν, καὶ προσέτι παντὶ
[3, 10]	τῆς ἑαυτοῦ ἀληθείας, ἵν´ ἐκ	τῶν	ὁρωμένων τὸν ἀόρατον ἐννοῆτε, καὶ
[3, 4]	ἁπλῆς διανοίας, τοιαύτας ἔχειν περὶ	τῶν	οὐρανίων τὰς ὑπολήψεις. Οὐ μὴν,
[3, 8]	ἐστι καὶ τὸ, Ἀναβαίνουσιν ἕως	τῶν	οὐρανῶν. Καὶ Μωϋσῆς εὐλογῶν τὴν
[3, 9]	τῶν ὅλων Δεσπότου τὰ ὑπεράνω	τῶν	οὐρανῶν παραλαμβάνηται ὕδατα, οὐ λογικὴν
[3, 9]	δὴ, φασὶ, καὶ τὰ ἐπάνω	τῶν	οὐρανῶν ὕδατα αἰνεῖν τὸν Θεόν·
[3, 9]	τῷ κτίσαντι· τὰ δὲ ὑποκάτω	τῶν	οὐρανῶν ὕδατα τὰ πνευματικὰ εἶναι
[3, 9]	Οὐ μόνον γὰρ τὸ ἐπάνω	τῶν	οὐρανῶν ὕδωρ, ὡς προηγούμενον ταῖς
[3, 9]	καὶ στασιαστικὰ καὶ τοῖς θορύβοις	τῶν	παθῶν κυμαινόμενα, θάλασσαν ὠνομάσθαι διὰ
[3, 5]	Πάντως δὲ οὐδεὶς ὑμῶν οὐδὲ	τῶν	πάνυ κατησκημένων τὸν νοῦν, καὶ
[3, 8]	συνισταμένην. Καὶ μηδεὶς τῇ περιεργίᾳ	τῶν	περὶ οὐρανοῦ φιλοσοφησάντων τὸ ἁπλοῦν
[3, 5]	οὐσία, οὐ μόνον πρὸς τὴν	τῶν	περιγείων οἰκονομίαν, ἀλλὰ καὶ πρὸς
[3, 8]	φιλοσοφησάντων τὸ ἁπλοῦν καὶ ἀκατάσκευον	τῶν	πνευματικῶν λόγων παραβαλλέτω. Ὅσῳ γὰρ
[3, 8]	πυκνουμένου τοῦ ἀέρος ταῖς ἐκ	τῶν	πνευμάτων πιλήσεσιν, ὅταν μὲν αἱ
[3, 2]	τρόπον, πρότερον μὲν ὁ ἀπὸ	τῶν	πραγμάτων τύπος ἐγγίνεται τῇ νοήσει,
[3, 3]	λόγον. Εἴρηται μὲν οὖν τισι	τῶν	πρὸ ἡμῶν, μὴ δευτέρου οὐρανοῦ
[3, 8]	λέγοντες, καὶ ἀναβιώσκεσθαι πάλιν ἐκ	τῶν	σπερματικῶν λόγων τῶν ἐναπομενόντων τοῖς
[3, 4]	ἐπιτρέπειν ἡμῶν τῷ νῷ πέρα	τῶν	συγκεχωρημένων φαντασιοῦσθαι. Μὴ παραδράμῃ δὲ
[3, 8]	προσχωρήσωσι, σταγόνες γίγνονται, τῷ βάρει	τῶν	συγκριθέντων φερόμεναι πρὸς τὸ κάτω·
[3, 4]	λείως περιηγμένον· ὅπου γε ὁρῶμεν	τῶν	τε λουτρῶν τοὺς λιθίνους ὀρόφους,
[3, 5]	τὸ πᾶν προαπέθετο, ὥστε μέχρι	τῶν	τεταγμένων ὅρων τῆς τοῦ κόσμου
[3, 1]	ἀπηντήσαμεν σήμερον ἐν δευτέρᾳ ἡμέρᾳ,	τῶν	τῆς δευτέρας ἡμέρας ἔργων τὰ
[3, 1]	καρδίᾳ προσηνές τε καὶ φίλον,	τῶν	τὸ ἀληθὲς τοῦ πιθανοῦ προτιμώντων·
[3, 10]	καὶ ὀφθαλμὸς ἰδίᾳ, καὶ ἕκαστον	τῶν	τοῦ ἀνδριάντος μελῶν διῃρημένως κείμενα,
[3, 7]	ἑαυτοῖς διοικούμενοι; Ὡς μηδὲν δόξαι	τῶν	ὑγρῶν ἀπαναλίσκειν τὸν ἥλιον. Ἐγὼ
[3, 7]	συντηρηθῇ, κατὰ μέρος τῆς ὑφαιρέσεως	τῶν	ὑγρῶν γινομένης. Σὺ δὲ τῷ
[3, 5]	Ἄπειρος μὲν ἦν, ὡς ἔοικε,	τῶν	ὑδάτων ἡ χύσις, πανταχόθεν ἐπικυμαινόντων
[3, 5]	ἡμᾶς εὐθύνας, ἐπὶ τίνος ἡ	τῶν	ὑδάτων ἥδραστο φύσις. γὰρ λόγῳ
[3, 9]	πνευματικὰς καὶ ἀσωμάτους τροπικῶς ἐκ	τῶν	ὑδάτων σημαίνεσθαι· καὶ ἄνω μὲν
[3, 7]	τοῦ θερμοῦ δαπάνην ἀναγκαῖον εἶναι	τῶν	ὑδάτων τὸ πλῆθος. Διαφέρει δὲ
[3, 7]	ἠξιώθη. Ἀλλὰ διὰ τὴν φύσιν	τῶν	ὑπερκειμένων λεπτὴν οὖσαν καὶ ἀραιὰν
[3, 2]	ἔπειτα μετὰ τὸ φαντασθῆναι, ἀπὸ	τῶν	ὑποκειμένων τὰς οἰκείας καὶ προσφυεῖς
[3, 2]	ἐκλεγόμενος ἐξαγγέλλει; εἶτα τῇ ὑπηρεσίᾳ	τῶν	φωνητικῶν ὀργάνων παραδοὺς τὰ νοηθέντα,
[3, 9]	ἐστιν αἰσθητικὸν, ἐπειδὴ Ἀναγγέλλει ποίησιν	τῶν	χειρῶν αὐτοῦ. Κἂν λέγῃ τις
[3, 1]	ἀκροωμένοις, τὴν μὲν ἑωθινὴν τροφὴν	τῶν	ψυχῶν, τὴν δὲ ἑσπερινὴν εὐφροσύνην
[3, 10]	οἷον διά τινος πέψεως, τὴν	τῶν	ὠφελίμων ἀνάδοσιν ἀναμεῖναι· τοῖς δὲ